[ฝั่งตะวันออกของเขตบ้านพัก] ทะเลสาบกลางค่าย

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

08.08.2025 | 03:00 PM

ลมยามบ่ายที่พัดมาจากทะเลสาบแคนูนั้นอบอุ่นและนุ่มนวล, มันหอบเอากลิ่นของน้ำจืด, หญ้าที่ถูกตัดใหม่, และไอแดดที่ไม่มีวันร้อนเกินไปมาด้วย, เป็นยาบรรเทาความเมื่อยล้าทางกายภาพที่หลงเหลืออยู่จากการฝึกซ้อมในช่วงเช้าได้อย่างสมบูรณ์แบบ มันคือการเปลี่ยนจากสมการแห่งการใช้กำลัง…ไปสู่สมการที่ซับซ้อนและละเอียดอ่อนยิ่งกว่า

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินมาถึงจุดนัดหมายริมทะเลสาบ, ที่ซึ่งกลุ่มเดมิก็อดกลุ่มเล็กๆ กำลังนั่งล้อมวงกันอยู่บนพื้นหญ้า, ในมือของแต่ละคนคือแผ่นกระดานชนวนและดินสอ, ไม่ใช่ดาบหรือหอก นี่คือคาบเรียนสุดท้ายของคลาสเตรียมสอบภาษากรีกโบราณ, คือบทสรุปของการลงทุนทางปัญญาที่เขาได้ทำมา

รีเบคก้า, พี่สาวต่างบิดาผู้เปี่ยมด้วยความสงบนิ่ง, ยืนอยู่เบื้องหน้าพวกเขา, รอยยิ้มที่อบอุ่นของเธอดูเหมือนจะทำให้บรรยากาศที่ผ่อนคลายอยู่แล้วยิ่งน่ารื่นรมย์ขึ้นไปอีก "วันนี้…เราจะไม่เรียนคำศัพท์ใหม่กันแล้ว" เธอกล่าว, น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแต่กลับเต็มไปด้วยอำนาจของความรู้ "แต่เราจะเรียนรู้ที่จะ ‘ฟัง’ สิ่งที่คนโบราณพยายามจะบอกเราผ่านตัวอักษร"

"การอ่านจับใจความ…ไม่ใช่แค่การแปลคำต่อคำ, แต่มันคือการถอดรหัสเจตนาที่ซ่อนอยู่ระหว่างบรรทัด"

เธอยื่นม้วนกระดาษปาปิรัสจำลองให้กับนักเรียนแต่ละคน, บนนั้นมีข้อความสั้นๆ จากบทละครโบราณพิมพ์ไว้ บุรุษชาวรัสเซียรับมันมา, สายตาของเขากวาดผ่านตัวอักษรกรีกที่คุ้นเคย, สมองของเขาเริ่มทำงานโดยอัตโนมัติ, แยกส่วนประโยค, วิเคราะห์โครงสร้างไวยากรณ์, และมองหาคำสำคัญ

ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังพยายามจะแปลความหมายอย่างตรงไปตรงมา, ดาชิกลับกำลังมองหาสิ่งที่แตกต่างออกไป เขาไม่ได้สนใจ ‘ความรู้สึก’ ที่บทละครพยายามจะสื่อ, แต่เขาสนใจ ‘ข้อมูล’ ที่ซ่อนอยู่—ใครคือผู้พูด, พูดกับใคร, และมีวัตถุประสงค์อะไรที่มองไม่เห็นซ่อนอยู่เบื้องหลัง

"แอ็กเซล" เสียงของรีเบคก้าดังขึ้น, ดึงเขาออกจากภวังค์แห่งการวิเคราะห์ "เธอคิดว่าผู้เขียนใช้คำว่า 'μοίρα' (โชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้) ในประโยคนี้…แทนที่จะเป็น 'τύχη' (โชคที่ผันแปรได้)…เพื่ออะไร?"

มันไม่ใช่คำถามที่ทดสอบความรู้, แต่เป็นคำถามที่ทดสอบความเข้าใจในเชิงลึก

"เพื่อเน้นย้ำถึงความสิ้นหวัง" เขาตอบกลับ, ไม่ได้ใช้ความรู้สึก, แต่ใช้ตรรกะในการอนุมาน "ผู้พูดไม่ได้กำลังพูดถึงโอกาสที่อาจจะเกิดขึ้น, แต่กำลังพูดถึงผลลัพธ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้…เป็นการสร้างฉากเพื่อปูทางไปสู่โศกนาฏกรรม"

รีเบคก้าพยักหน้ารับอย่างช้าๆ, ในแววตาของเธอมีความชื่นชมที่ไม่ได้ปิดบัง "ถูกต้อง" เธอกล่าว "เธอมองเห็นกลไกของมันได้อย่างเฉียบแหลม"

เธอหยุดไปชั่วครู่, ก่อนจะกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงที่เบาลง "แต่บางครั้ง…เธอก็มองข้ามสิ่งที่ซ่อนอยู่ระหว่างบรรทัดไปนะ…ความหมายที่แท้จริงไม่ได้อยู่ในคำพูดเสมอไป, แต่อยู่ในสิ่งที่พวกเขาไม่ได้พูดต่างหาก"

เมื่อคาบเรียนสิ้นสุดลงและทุกคนเริ่มแยกย้าย พี่สาวต่างพ่อของเขาก็เดินเข้ามา

"ฉันได้ยินว่าเคบินเรามีสมาชิกใหม่ เป็นไงนายเข้ากับเธอได้ไหม?"

"ลูซีน...ค่อนข้างโอเค" บุตรแห่งโชคชะตาตอบกลับ "เราชอบความเงียบและความเป็นระเบียบเหมือนกัน เพราะฉะนั้นคงจะไม่มีปัญหาอะไร..." ชายหนุ่มเก็บของเสร็จและเตรียมจะลุกออกไป

"โชคชะตาเป็นสิ่งที่คาดเดายากนะ" เธอกล่าวเตือนเบาๆ, มือของเธอแตะลงบนแขนของเขาอย่างแผ่วเบาเป็นครั้งแรก "บนกระดานหมากรุกที่ซับซ้อน…บางครั้งการเดินหมากที่ฉลาดที่สุด…ก็คือการยอมรับว่ามีบางตาที่เธอไม่สามารถชนะได้ด้วยตรรกะเพียงอย่างเดียว"

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำไม่ได้ตอบโต้, เขาเพียงแค่พยักหน้ารับคำเตือนนั้นอย่างสุภาพ, ก่อนจะเดินจากไป, ทิ้งให้ปรัชญาที่ซับซ้อนและคาดเดาไม่ได้นั้นลอยค้างอยู่ในอากาศที่สงบนิ่งริมทะเลสาบ

คลาสกรีกโบราณ  (6/6)

เข้าชั้นเรียน: +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยกับรีเบคก้า แมกเคลน

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

DS I Test…really ?
20 th August 2025 9 AM

   หลังจากหลายสัปดาห์ที่ชีวิตเต็มไปด้วยการเดินทาง, การต่อสู้, การฝึกฝนที่แทบจะหมดลมหายใจ, และแม้กระทั่งการก้าวเข้าสู่โลกของแสงสีในกองถ่าย... วันนี้ริปลี่ย์ขอมอบช่วงเวลาสั้นๆ ให้กับความสงบ เธอกลับมายังสถานที่ที่รู้สึกสบายใจที่สุดในค่าย—ชายหาดริมทะเลสาบ

   ร่างเล็กในชุดเสื้อยืดสีส้มสุดจ๊ายของค่ายและกางเกงขาสั้นสบายๆ เดินเท้าเปล่าไปบนผืนทรายที่ยังคงความเย็นจากเมื่อคืนไว้เล็กน้อย เสียงคลื่นซัดสาดเบาๆ เป็นท่วงทำนองที่คุ้นเคย ดวงตาสีน้ำตาลขอบเทาครามหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อมองแสงแดดยามสายที่ทอประกายบนผิวน้ำ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ รับเอากลิ่นอายของเกลือและต้นสนเข้ามาจนเต็มปอด... นี่แหละคือการพักผ่อนที่แท้จริง

   อย่างน้อยก็สำหรับเธออ่ะนะ

   ขณะที่กำลังจะหาที่นั่งเหมาะๆ สายตาของเธอก็พลันไปเห็นร่างที่คุ้นเคยนั่งอยู่บนขอนไม้ไม่ไกลนัก... โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด กำลังเป่าขลุ่ยต้นอ้อของเขาเบาๆ เป็นท่วงทำนองที่เรียบง่ายแต่กลับกลมกลืนไปกับเสียงของธรรมชาติรอบกาย ริปลี่ย์ยิ้มบางๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปทักทาย

   "สวัสดี โกรเวอร์" เธอเอ่ยเสียงเบา เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนช่วงเวลาส่วนตัวของเขามากนัก

   โกรเวอร์ลดขลุ่ยลงแล้วหันมายิ้มให้ รอยยิ้มของเขาดูใจดีเสมอ "อ้าว ริปลีย์เองหรอกรึ มาเดินเล่นเหรอ ได้ยินว่าเธอฝึกหนักน่าดูเลยนะช่วงนี้"

   เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ขึ้น ก็ได้เห็นว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว ข้างๆ เขามีหญิงสาวร่างบางคนหนึ่งนั่งอยู่... ไม่สิ ไม่ใช่คนธรรมดา ผิวของเธอมีประกายสีเขียวอ่อนจางๆ ราวกับใบไม้แรกผลิ เรือนผมสีน้ำตาลแดงของเธอดูราวกับเปลือกไม้และมีใบไม้เล็กๆ แซมอยู่ ดวงตาสีเขียวมรกตของเธอมองมาที่ริปลี่ย์ด้วยความสงสัยใคร่รู้ระคนเขินอายเล็กน้อย

   "ริปลีย์ นี่จูนิเปอร์... เอ่อ... แฟนผมเอง" โกรเวอร์แนะนำอย่างภาคภูมิใจแกมเขิน "จูนิเปอร์ นี่ริปลีย์ สวอนสัน ธิดาแห่งโพไซดอน"

   จูนิเปอร์ ยิ้มให้เธอ เป็นรอยยิ้มที่ดูบริสุทธิ์และสดใสราวกับดอกไม้ "ยินดีที่ได้รู้จักนะ" น้ำเสียงของเธอแผ่วเบาราวเสียงใบไม้ไหว "เธอมีกลิ่นอายของทะเลที่สงบนิ่ง... ไม่เหมือนคลื่นลมที่เกรี้ยวกราดเลย"

   ริปลี่ย์ที่ตอนแรกแอบเบิกดวงตาเล็กน้อยราวกับไม่เชื่อสายตาว่าผู้สาวคนสวยตรงนี้เป็นแฟนของโกรเวอร์ก่อนจะเก๊กขรึมอีกรอบเพื่อยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร "เช่นกันค่ะ คุณสวยมากเลย...นี่สินะความงามของนางไม้นางสวรรค์ที่คนทั่วไปชอบเอาไปเปรียบกับคนงามน่ะ"

   หลังจากพูดคุยทักทายกันเล็กน้อย โกรเวอร์ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าย่ามของเขา หยิบแผ่นกระดาษรีไซเคิลสีน้ำตาลอ่อนกับดินสอถ่านแท่งเล็กๆ ขึ้นมา

   "เห็นเธอตั้งใจเรียนในคลาสของผมมาก แถมยังผ่านภารกิจโหดๆ มาได้อีก" เขากล่าวพลางจรดดินสอลงบนกระดาษ "ผมว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะลองทดสอบทักษะการเอาตัวรอดของตัวเองจริงๆ จังๆ สักหน่อย"

   เขายื่นกระดาษแผ่นนั้นให้กับเธอ ในนั้นมีลายมือหวัดๆ แต่ก็อ่านออกได้ชัดเจนเขียนไว้ว่า

ป่าต้องห้าม

   "นี่ไม่ใช่ภารกิจทางการ... แต่เป็นการทดสอบ" โกรเวอร์อธิบาย "ผมอยากให้เธอใช้ทุกอย่างที่เรียนไป ทั้งการฟังเสียง การดมกลิ่น การสังเกตสภาพแวดล้อม ลองเข้าไปสำรวจดู... ไม่ต้องสู้กับอะไร แค่เข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่สัญชาตญาณของเธอบอกว่าปลอดภัย แล้วกลับมารายงานว่าเจออะไรบ้าง"

   เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะเสริมรายละเอียดที่สำคัญ "เป้าหมายย่อยของเธอคือ... อย่างน้อยถ้าผ่านฝูงหมาป่าของบ้านแอรีสไปได้จะถือว่าผ่านการเอาชีวิตรอดจากอสุรกาย ส่วนถ้าเจอฝูงฮาร์ปี้ แนะนำให้หนี หรือจะลองสู้ดูก็ได้ แต่ถ้าสู้ไม่ไหวหรือได้รับบาดเจ็บสาหัสขึ้นมา ให้หนีทันที"

   ริปลี่ย์รับกระดาษแผ่นนั้นมา ดวงตาของเธอจ้องมองข้อความและเงื่อนไขที่เพิ่มขึ้นมา ในใจพลันรู้สึกถึงความตื่นเต้นและความหวาดหวั่นที่ชัดเจนกว่าเดิม นี่คือบททดสอบที่วัดความสามารถของเธอโดยตรง ไม่ใช่พละกำลัง แต่เป็นสติปัญญา สัญชาตญาณ และที่สำคัญที่สุดคือ... การตัดสินใจ

   เธอเงยหน้าขึ้นสบตาโกรเวอร์แล้วพยักหน้าอย่างแน่วแน่ "ได้ค่ะ... ฉันจะลองดู"

   จูนิเปอร์ยิ้มให้กำลังใจ "ขอให้สายลมนำทางเธอนะ"

   ริปลี่ย์ขอบคุณทั้งสองคนอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินออกจากริมทะเลสาบ เป้าหมายต่อไปของเธอไม่ใช่การฝึกซ้อมที่ลานประลอง แต่คือเงามืดของแมกไม้ที่เรียงรายอยู่ไม่ไกล ป่าต้องห้าม นั่นเอง

   ได้เวลาหนีตายแล้ว

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ผลตอบรับหลังผ่านบททดสอบ:
ได้รับ 5 ตื่นรู้ และ +15 INT

ปฏิสัมพันธ์กับ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

การปฏิสัมพันธ์กับ [Nymph-1] จูนิเปอร์
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

DS I Test…really ?
20 th August 2025 1 PM

   "ฉันต้องไปไหนต่อนะ—"

   ริปลีย์ที่ออกจากป่าต้องห้ามแล้วถึงกับนอนแผ่อยู่ชายป่าสักพักทีเดียวเชียวกว่าจะมีสติ มีแรง มีกำลังหยัดตัวลุกขึ้นนั่งโง่ ๆ แกะแอมโบรเชียกินเพื่อฟื้นฟูร่างกายตัวเอง และแน่นอนว่าต้องเพื่อมาระลึกชาติว่าตัวเธอตอนนี้ต้องไปที่ไหนต่อ ถึงเขาจะบอกว่าเธอไม่จำเป็นต้องซีเรียสว่ามันคือการทำภารกิจก็เถอะ แต่ว่าการที่เธอได้รับสิ่งใดมาให้ทำก็ต้องรายงานผลการฝึกฝนให้ผู้ที่มอบหมายงานให้เรียบร้อย เช่นนั้นแล้วเธอก็เริ่มมานั่งระลึกชาติว่าตัวเองต้องไปตรงไหนต่อจากนี้บ้าง

   ถ้าเอาตามที่ควรจะเป็นก็คงไม่พ้นที่สองที่ อย่างที่ทะเลสาบที่เดิมที่ไปเจอเมื่อเช้า กับที่ชายหาดสถานที่เรียนวิชาอสุรกายวิทยา แต่ว่ามันนี้ไม่มีคาบของเขาก็คงไม่พ้นที่เดินล่ะมั้ง ?

   หญิงสาวบ้านมหาสมุทรนั่งไล่เรียงเหม่อมองลมฟ้าอากาศรอบตัวพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยแอมโบรเชียในมือพอให้ร่างกายหายจากอาการบาดเจ็บพอควรก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะดูหายดีแต่ความเจ็บใช่ว่าจะหายไปเหมือนเสกคาถา ลึก ๆ แล้วยังรู้สึกปวดเนื้อเมื่อยตัวกลาย ๆ จริง ๆ จะบอกว่าเธอแค่กินพอให้ตัวเองไม่เป็นก้อนเนื้อตายโหงตรงนี้ก็พอได้ล่ะมั้ง ที่เหลือก็ให้การนอนพักผ่อนและร่างกายของเธอใช้เวลาในการฟื้นฟูตัวเองแทนแล้ว

   หงส์ขาวตัวน้อยเดินออกจากป่าต้องห้ามไปยังฝั่งตะวันออกของบ้านพักเพื่อที่เธอจะได้เดินทางตรงไปถึงทะเลสาบใกล้ค่าย อันเป็นสถานที่ที่เธอคาดว่ารุ่นพี่โกรเวอร์น่าจะยังอยู่กับแฟนสาวดรายแอดของเขาแน่นอน

   เมื่อเธอเดินลัดเลาะมาจนถึงริมทะเลสาบ ภาพที่เห็นก็เป็นไปตามที่คาดไว้ โกรเวอร์ยังคงนั่งอยู่ที่ขอนไม้เดิม แต่ตอนนี้เขาไม่ได้เป่าขลุ่ยแล้ว เขากำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆ เช็ดทำความสะอาดขลุ่ยต้นอ้อของเขาอย่างเบามือ ส่วนจูนิเปอร์ก็นั่งอยู่ข้างๆ เอนศีรษะพิงไหล่ของเขาเบาๆ ทั้งสองดูเหมือนคู่รักธรรมดา ๆ ในโลกอันโหดร้ายจนไม่อยากจะลึกว่าสภาพในยามปกติที่พวกเขาต้องไปทำภารกิจจะเป็นอย่างไร

   เสียงฝีเท้าที่เหยียบย่ำใบไม้แห้งของริปลีย์ทำให้ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นมามอง จูนิเปอร์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพมอมแมมและรอยแผลที่แขนของริปลีย์ ในขณะที่โกรเวอร์เพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แววตาของเขาฉายแววรอคอยอย่างใจเย็น

   "กลับมาแล้วเหรอ" โกรเวอร์เอ่ยขึ้นเป็นคนแรก "ดูเหมือนเธอจะเจออะไรมาเยอะกว่าที่คิดนะ"

   ริปลีย์พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าอย่างหมดแรง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมความคิดก่อนจะเริ่มรายงานผลการทดสอบ

   "เรียกว่าแทบหนีตายเถอะค่ะ" เธอเริ่มเล่า "เปิดมาก็เจอฮาร์ปี้สองตัวก่อนเลย จัดการได้ไม่ยากเท่าไหร่ แต่พอเข้าไปลึกอีกหน่อยก็เจออัลกูลอีกสองตัว... แล้วก็..." เธอเว้นจังหวะ กลืนน้ำลายที่แห้งผาก "เจอหมาป่าของบ้านแอรีสค่ะ ตอนแรกมาแค่สองตัว ก็พอรับมือได้ แต่พอจัดการเสร็จ... อีกสี่ตัวก็โผล่มารุมเลย"

   จูนิเปอร์ยกมือขึ้นทาบอกด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่โกรเวอร์ยังคงนั่งฟังนิ่งๆ

   "ฉันใช้คลื่นน้ำซัดพวกมันจนกระเจิงแล้วก็จัดการไปได้ทั้งหมด ตอนนั้นคิดว่ารอดแล้ว" ริปลีย์เหลือบมองรอยแผลที่แขนตัวเอง "แต่เหมือนว่า ฝูงฮาร์ปี้ จะไม่คิดแบบนั้น พวกมันโผล่มาเยอะมาก... น่าจะยี่สิบตัวได้"

   เธอถอนหายใจยาว "จริง ๆ ฉันก็ลองสู้ดูแล้ว แต่โดนไปแผลนึงก็รู้เลยว่าไม่ไหวแน่ เลยสร้างกำแพงน้ำพุร้อนบังตาแล้วก็วิ่งค่ะ วิ่งอย่างเดียวเลย"

   หลังจากเล่าจบ ความเงียบก็เข้าปกคลุมชั่วครู่ มีเพียงเสียงคลื่นและเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้ ก่อนที่โกรเวอร์จะพยักหน้าช้าๆ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

   "เธอทำได้ดีมาก ริปลีย์" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ดีมากจริงๆ"

   "การเอาชนะอสูรทั้งหมดนั่นได้ด้วยตัวคนเดียวถือว่ายอดเยี่ยม แต่สิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดคือการที่เธอรู้ว่าเมื่อไหร่ควรถอย... การตัดสินใจหนีจากฝูงฮาร์ปี้นั่นแหละ คือสิ่งที่พิสูจน์ว่าเธอผ่านบททดสอบนี้แล้วอย่างสมบูรณ์"

   จูนิเปอร์ยิ้มอย่างโล่งอก "เธอเก่งมากเลยนะที่รอดกลับมาได้"

   ริปลีย์รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก เธอไม่ได้รู้สึกผิดหวังที่หนีมา แต่กลับรู้สึกภูมิใจที่ตัดสินใจถูกต้อง โกรเวอร์ลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาให้เธอ

   "เอาล่ะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า แล้วก็ไปทำแผลซะ" เขากล่าว "วันนี้เธอได้พิสูจน์แล้วว่าเธอไม่ใช่พวกที่ต้องสู้จนตัวตาย เพราะว่าชัยชนะไม่ใช่การฆ่าให้สิ้นซากแต่เป็นการที่ยังมีลมหายใจอยู่ต่างหากคือชัยชนะที่แท้จริง"

   ริปลีย์จับมือของโกรเวอร์แล้วลุกขึ้นยืน เธอยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เข้าป่าไป... เป็นรอยยิ้มที่เหนื่อยล้าแต่ก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ บททดสอบในวันนี้อาจจะจบลงแล้ว

   ได้เวลาที่เธอจะต้องไปคุยกับพ่อสักหน่อย แล้วก็ไปทิ้งตัวลงเตียงแทนแล้ว อยากจะเครซี่

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ผลตอบรับหลังผ่านบททดสอบ:
ได้รับ 5 ตื่นรู้ และ +15 INT

ปฏิสัมพันธ์กับ จูนิเปอร์
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

ปฏิสัมพันธ์กับ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 3 กันยายน 2025 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 39

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากที่คุณทีน่า แซนโดวาล พาภริดาเที่ยวชมทุ่งสตรอว์เบอร์รีจนทั่ว กลิ่นหอมหวานของผลไม้ยังคงติดตรึงอยู่ในลมหายใจ ภาพของผีเสื้อหลากสีที่โบยบินอย่างอิสระเหนือแปลงสตรอว์เบอร์รี ทำให้ริดายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

    ​ทีน่าหันมามองเด็กสาวข้างกายพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตาของเธอเปล่งประกายดั่งแสงอาทิตย์ยามเช้า “ดูเหมือนว่าหนูจะชื่นชอบทุ่งสตรอว์เบอร์รีมากเลยนะคะริดา” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

     ​ริดาพยักหน้าเบาๆ “ค่ะ ที่นั่นสวยจริงๆ กลิ่นก็หอมด้วย ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากเลยค่ะ” เสียงของเธอนุ่มนวลคล้ายสายลมอ่อนที่พัดผ่านกลีบดอกไม้

    ​“ดีใจจังที่หนูชอบ” ทีน่าหัวเราะอย่างสดใส ก่อนจะหันหน้าไปมองเส้นทางข้างหน้า “แต่การเดินทางของเรายังไม่จบนะคะ สถานที่ต่อไปที่ฉันจะพาหนูไปชม... เป็นหนึ่งในสถานที่ที่สวยที่สุดของค่ายและยังเป็นหัวใจสำคัญของที่นี่ด้วย” เธอเว้นจังหวะเพื่อเพิ่มความตื่นเต้น ก่อนจะกล่าวต่อ “ทะเลสาบกลางค่าย ค่ะ”

    ​ทันทีที่ได้ยินชื่อสถานที่ ริดาก็เบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น “ทะเลสาบเหรอคะ? ฟังดูน่าสนใจจังเลยค่ะ”

    ​ทีน่ายิ้มกว้างพลางพยักหน้า “ใช่แล้ว หนูจะต้องชอบที่นั่นแน่นอน บรรยากาศสงบ เงียบ และงดงามราวกับภาพวาดของเทพเจ้าเลย อีกทั้งยังเป็นสถานที่ที่ลูกครึ่งเทพหลายคนชอบมานั่งพักผ่อน หรือบางครั้งก็ใช้ฝึกซ้อมพลังเวทที่เกี่ยวข้องกับน้ำด้วย”

     ​เสียงคลื่นน้ำเบาๆ เริ่มดังแว่วมาตามสายลม ขณะที่ทั้งคู่เดินไปตามเส้นทางที่ร่มรื่นซึ่งมีต้นสนสูงใหญ่เรียงราย แสงแดดอ่อนยามบ่ายลอดผ่านพุ่มใบลงมาเป็นลำแสงสีทอง ส่องให้ฝุ่นละอองในอากาศดูราวกับประกายเวทมนตร์

    ​เมื่อเดินมาถึงเนินเล็กๆ ทิวทัศน์อันงดงามก็เผยออกต่อสายตาของริดา— เบื้องล่างคือทะเลสาบกว้างใหญ่ ที่น้ำใสสะท้อนท้องฟ้าสีฟ้าครามจนดูคล้ายกระจกใส รอบๆ ทะเลสาบมีหญ้าเขียวชอุ่มและดอกไม้ป่าหลากสีประดับประดา แสงแดดตกกระทบผิวน้ำจนเกิดประกายระยิบระยับเหมือนมีดาวนับพันกำลังเต้นระบำอยู่บนน้ำ เสียงนกร้องประสานกับสายลมที่พัดเอื่อยๆ ทำให้ที่แห่งนี้ดูสงบและมีมนตร์ขลัง

    ​“โอ้...” ริดาเผลออุทานออกมาเบาๆ ด้วยความตะลึง “ที่นี่...สวยกว่าที่ฉันจินตนาการไว้มากเลยค่ะ”

     ​ทีน่าหัวเราะอย่างพึงพอใจ “ฉันบอกแล้วใช่ไหมคะว่าหนูจะต้องชอบที่นี่” เธอเดินนำริดาลงไปยังทางลาดเล็กๆ ที่มุ่งตรงสู่ขอบทะเลสาบ “นอกจากความงดงามแล้ว ทะเลสาบแห่งนี้ยังเป็นที่ตั้งของตำนานเก่าแก่ ว่ากันว่าลึกลงไปใต้น้ำมีซากวิหารของเทพธิดาแห่งสายน้ำซ่อนอยู่ และบางครั้ง ถ้าคนมีพรสวรรค์พอ อาจจะเห็นเงาร่างของเทพธิดาผ่านผิวน้ำได้”

​ริดามองผืนน้ำอย่างตื่นเต้นและขนลุกเล็กน้อย “ตำนานแบบนี้...ทำให้ที่นี่ดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีกเลยค่ะ”

    ​“ใช่ค่ะ และยังมีอีกอย่างที่หนูควรรู้...” ทีน่าหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “เวลาค่ำคืน พระจันทร์จะสะท้อนบนผิวน้ำจนเกิดเป็นวงแสงเวทมนตร์ เชื่อกันว่าผู้ที่อธิษฐานในคืนนั้น จะได้รับคำตอบจากเหล่าเทพ”

​.   ริดายิ้มบางๆ พลางหลุบตาลงมองน้ำใสเบื้องหน้า “ถ้าอย่างนั้น...บางทีฉันอาจจะลองรัยอธิษฐานดูบ้างก็ได้ค่ะ” เสียงของเธอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความหวัง

    ​ทีน่าหันไปมองด้วยแววตาอ่อนโยนและยิ้มให้ “ไม่แน่นะคะ ความปรารถนาของหนูอาจเป็นจริงเร็วกว่าที่คิด”

     ​บรรยากาศรอบทะเลสาบเงียบสงบในยามนั้น มีเพียงสายลมที่พัดพาเสียงน้ำกระเพื่อมและกลิ่นหอมของดอกไม้ป่า ทำให้ทั้งสองรู้สึกราวกับอยู่ในอีกโลกหนึ่ง—โลกที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์ ความลึกลับ และคำสัญญาที่รอวันจะถูกเปิดเผย

รับรางวัล : +15 EXP

​

    

​

​.    

     ​

​

   

 

    ​

  

    

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: ทะเลสาบกลางค่าย |  หัวข้อ: โลกในฝันที่กลายเป็นความจริง

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 15/09/2025

บันรูปภาพทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 108

หลังจากการฝึกมีดสั้นจบลง ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ "ริดา" เก็บมีดสัมฤทธิ์เข้าฝักอย่างแผ่วเบา เธอก้าวออกจากสนามซ้อมด้วยท่วงท่าอันสงบแต่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น มุ่งหน้าตรงไปยัง โต๊ะลงทะเบียนการทดสอบ ที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าบ้านใหญ่ บนแผ่นไม้เก่ามีรายชื่อของผู้กล้าหลายคนถูกจารึกไว้ก่อนหน้า

​เมื่อถึงคิว เธอหยิบปากกาขึ้นจรดลายเซ็นที่คุ้นเคย “ภริดา อารยภักดีเทวราช” ชื่อที่สลักลึกอยู่ในสายเลือดและเกียรติยศ เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเธอฉายแววแน่วแน่ พร้อมเผชิญหน้ากับการทดสอบที่กำลังจะมาถึง

​เวลา 13:00 น.

​ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ ริดาเดินทอดน่องไปตามทางที่ทอดยาวสู่ ทะเลสาบของค่ายฮาล์ฟบลัด ผิวน้ำใสสะท้อนประกายระยิบระยับของท้องฟ้า เสียงน้ำกระทบฝั่งแผ่วเบาคล้ายดนตรีแห่งความสงบ ทว่าบรรยากาศรอบกายกลับคึกคักไปด้วยเหล่าผู้เรียนที่มารวมตัวกันเพื่อเรียน ภาษากรีกโบราณ คาบแรกที่ชื่อว่า “อักขระแห่งโชคชะตา”

​ริมฝั่งน้ำ รีเบคก้า ผู้ฝึกสอนสาวผมยาวดำขลับยืนอยู่ ดวงตาของเธอเปล่งประกายคมกริบราวกับอ่านใจคนได้ ในมือของเธอมีเหรียญ ดรักมาทองคำ เธอโยนมันขึ้นกลางอากาศ แสงสีทองส่องประกายวูบวาบไปกับเกลียวคลื่น

​“ที่นี่ เราไม่ได้เรียนภาษานะ… เรากำลังเรียนรู้วิธีอ่านโชคชะตา” เสียงของเธอชัดเจนและมีเสน่ห์ราวกับร่ายมนตร์สะกด

​ผู้เรียนหลายคน รวมทั้งริดา ตั้งใจฟัง รีเบคก้าวางเหรียญลงบนฝ่ามือก่อนจะพลิกโชว์รอยสลักของอักษรกรีก “Α (อัลฟ่า) คือการเริ่มต้น… Ω (โอเมก้า) คือจุดสิ้นสุด” เธอจารึกอักษรทั้งสองตัวลงบนผืนทรายริมฝั่ง ทุกเส้นสายของตัวอักษรเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้งเกินกว่าที่ตาเห็น

​“ตัวอักษรไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ที่ต้องท่องจำ แต่คือกุญแจที่จะไขประตูสู่พลังโบราณ… และบางครั้งก็สามารถเปิดหนทางที่ไม่เคยมีมาก่อนได้”

​ริดามองเส้นอักษรเหล่านั้นด้วยความรู้สึกพิเศษบางอย่าง ราวกับมีพลังโบราณซ่อนอยู่ในรอยจารึกบนผืนทรายนั้นจริง ๆ

​รีเบคก้าหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มมุมปาก “จำไว้ให้ดี ภาษาก็เหมือนเกม ใครที่รู้จักคำศัพท์เยอะกว่า ก็เหมือนมีไพ่ในมือมากกว่า”

​กิจกรรมภาคปฏิบัติ: “เกมต่ออักษรเทพเจ้า”

​รีเบคก้าแจกแผ่นกระเบื้องอักษรกรีกให้ผู้เรียนแต่ละคน เธอบอกกติกาอย่างกระชับ “ใช้ตัวอักษรที่มีในมือ ต่อเรียงให้เป็นชื่อเทพเจ้า ใครต่อเสร็จก่อน จะได้รับ เครื่องรางนำโชค ของวันนี้”

​ริดาได้รับกระเบื้องห้าชิ้น: Α, Ρ, Τ, Ε, Μ สายตาของเธอจับอักษรเหล่านั้นในทันที ‘ΑΡΤΕΜΙΣ’ (อาร์เทมิส) เทพีแห่งจันทราและการล่าสัตว์

​เธอจัดเรียงกระเบื้องลงบนผืนผ้าอย่างรวดเร็วเป็นชื่อที่สมบูรณ์ ก่อนที่ใครรอบข้างจะทันได้ต่อจบ รีเบคก้ามองเธอด้วยรอยยิ้มแห่งความชื่นชม

​“เร็ว และถูกต้อง… ภริดา อารยภักดีเทวราช วันนี้ เครื่องรางนำโชค เป็นของเธอ”

​ริดารับเครื่องรางเล็ก ๆ ที่สลักเป็นสัญลักษณ์พระจันทร์เสี้ยวมาไว้ในมือด้วยท่าทางสงบ แต่ภายในใจกลับรู้สึกอบอุ่น นี่ไม่ใช่แค่เกม หากแต่เป็นการก้าวแรกของการผูกพันกับพลังแห่งภาษาโบราณ ที่อาจจะกำหนดชะตาชีวิตของเธอได้จริง

​

​

เข้าเรียนวิชาภาษากรีก  คาบเรียนที่ 1  ตั้งแต่ช่วงเวลา 13.00 - 15.00 นาฬิกา

รางวัล: ได้รับ +10 EXP และ +5 ความกล้า

​

​

​

​

สถานที่: ทะเลสาบ

หัวข้อ: ​อักขระแห่งโชคชะตา

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 18/09/2025

บันรูปภาพทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 124

แสงแดดสาดส่องอย่างไม่ลดละ ราวกับนาฬิกาหยุดเดินและโลกติดอยู่ในห้วงเวลาแห่งกลางวัน ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา ก้าวเรียวขาผ่านประตูค่ายฮาล์ฟบลัด ความเหนื่อยล้าที่สะท้อนอยู่ในทุกย่างก้าวเป็นพยานของการต่อสู้อันดุเดือดกับก็อบลินที่ก่อความวุ่นวายในแมนฮัตตัน ทั้งที่ตลาดลองไอส์แลนด์, Long Island International Academy ,Central Park และ Hayden Planetarium

​เธอเดินตรงไปยังทะเลสาบกลางค่าย สถานที่ที่มักมอบความสงบให้กับจิตใจ เสียงคลื่นกระทบฝั่งเบาๆ ผสานกับเสียงเรือแคนูที่พายเล่นอยู่ไกลๆ ทำให้บรรยากาศมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ไพเพอร์ แม็กลีน กำลังนั่งอยู่ตามลำพัง ผมสีน้ำตาลของเธอดูพลิ้วไหวไปตามสายลม ขณะที่ดวงตาคมกริบจับจ้องผิวน้ำอย่างใช้ความคิด

​ริดาเดินเข้าไปหาอย่างสง่างาม ก่อนย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ "พี่ไพเพอร์ ข้ากลับมาแล้วค่ะ" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง แต่ก็ไม่อาจซ่อนความเหน็ดเหนื่อยได้ "จัดการเรื่องที่ตลาดลองไอส์แลนด์  Long Island International Academy รวมไปถึงก็อบลินใน Central Park และ Hayden Planetarium เรียบร้อยแล้วค่ะ ไม่มีมนุษย์คนไหนได้รับอันตราย"

​ไพเพอร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเฮเซลของเธอจับจ้องมาริดา ก่อนจะพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความภูมิใจ "เจ้าทำได้ดีมาก ริดา... การที่เจ้าสามารถรับมือและปิดเรื่องนี้ได้โดยไม่ให้โลกมนุษย์วุ่นวายนั้นไม่ง่ายเลย"

แนบลิงก์หลักฐานการต่อสู้ ก็อบลิน (เด็กแสบ) ที่ตรงบริเวณตลาดนัดลองไอช์แลนด์

แนบลิงก์หลักฐานการต่อสู้ ก็อบลิน (เด็กแสบ) ที่ตรงบริเวณ Long Island International Academy

แนบลิงก์หลักฐานการต่อสู้ ก็อบลิน (เด็กแสบ) ที่ตรงบริเวณ Central Park

แนบลิงก์หลักฐานการต่อสู้ ก็อบลิน (เด็กแสบ) ที่ตรงบริเวณ Hayden Planetarium 

ได้รับรางวัล ทักษะมีดสั้น

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

สถานที่: ทะเลสาบกลางค่าย

หัวข้อ: ​​ความสงบที่ริมทะเลสาบ

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 18/09/2025

ยามบ่าย ณ ค่ายฮาล์ฟบลัด แสงอาทิตย์สีทองทาบทาผิวน้ำใสของทะเลสาบศักดิ์สิทธิ์ คลื่นน้ำเบาๆ กระเพื่อมรับลมเย็นที่พัดกลิ่นดอกไม้น้ำและสนหอมกรุ่นมาจากเนินเขา เสียงเพกาซัสจากคอกไกลๆ ค่อยๆ จางหายไปเมื่อ ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา ก้าวเข้าสู่ลานเรียนริมน้ำ

​เหงื่อยังคงเกาะอยู่บนไรผมที่ปรกแก้ม ริดาสูดหายใจเข้าลึกเพื่อปรับสมาธิให้มั่นคงก่อนเริ่มบทเรียนใหม่ นั่นคือ ภาษากรีกโบราณ ที่เธอรู้ดีว่าไม่ใช่แค่การท่องจำคำศัพท์ แต่เป็นการเปิดประตูสู่พลังเวทที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ

​คาบเรียนที่ 2: "วจีแห่งอำนาจ"

​โต๊ะไม้ยาวตั้งอยู่กลางลานหญ้า เหนือโต๊ะมี แฟลชการ์ด ที่เปล่งประกายสีทองแผ่วเบา เสียงของ รีเบคก้า ครูผู้สอนดังขึ้นอย่างหนักแน่น "จำไว้ให้ขึ้นใจนะ พวกเธอทุกคน—คำศัพท์คืออาวุธ"

​เธอหยิบแฟลชการ์ดขึ้นมาหนึ่งใบ "คำนามจะบอกเธอว่า 'อะไร' กำลังจะฆ่าเธอ ส่วนคำกริยาจะบอกว่า 'มันจะทำอย่างไร'"

​ริดารับฟังทุกถ้อยคำอย่างตั้งใจ หัวใจของเธอเต้นแรง เพราะรู้ดีว่าการจดจำคำเหล่านี้อาจเป็นเส้นแบ่งระหว่างชีวิตและความตายยามที่ต้องเผชิญหน้ากับอสุรกาย

​เรียนรู้คำนาม

​รีเบคก้าวางแฟลชการ์ดใบแรก ภาพอสุรกายปีกคมดุจมีดปรากฏขึ้น "นี่คือคำว่า τέρας (เท-ราส) — อสุรกาย"

​"เมื่อได้ยินคำนี้ อย่าเพียงแค่จำ แต่ให้จินตนาการถึงกลิ่นคาวเลือดและเสียงคำรามของมัน… มันจะช่วยให้สมองของเธอจดจำได้แม่นยำยิ่งขึ้น"

​ริดาพึมพำตามเบาๆ "τέρας…" ดวงตาเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่น

​การ์ดใบที่สองเผยภาพดาบส่องประกายสีทอง "คำต่อไป ξίφος (ซี-ฟอส) — ดาบ"

​"จำไว้นะ นักรบที่ดีต้องรู้จักชื่ออาวุธของตน"

​ริดากำมือแน่น พลางจินตนาการถึงดาบสัมฤทธิ์ที่เธอเคยจับในสนามฝึก "ξίφος… ดาบของนักรบ…"

​แฟลชการ์ดใบต่อมาเป็นภาพเทพเจ้าและคัมภีร์ลึกลับ รีเบคก้าสอนคำว่า θεός (เธ-ออส) — เทพเจ้า และ προφητεία (โพร-ฟี-เทีย) — คำพยากรณ์ พร้อมย้ำความสำคัญของมันว่าเป็นได้ทั้งพรและคำสาป

​เรียนรู้คำกริยา

​รีเบคก้าหยิบการ์ดชุดใหม่ "กริยาเป็นสิ่งที่กำหนดการตัดสินใจของเธอ"

​เธอสอนคำว่า φεύγω (เฟฟ-โก) — ฉันหนี, μάχομαι (มา-โค-ไม) — ฉันสู้, และ νικάω (นิ-คา-โอ) — ฉันชนะ

​ริดาพยายามจดจำทีละคำและพึมพำกับตัวเอง "φεύγω… μάχομαι… νικάω…"

​กิจกรรมภาคปฏิบัติ: แฟลชการ์ดชี้ชะตา

​รีเบคก้ายกการ์ดขึ้นสูง ภาพบนการ์ดเปล่งประกาย "เมื่อฉันชูภาพ เธอต้องตะโกนคำศัพท์ให้ถูกต้อง! ภารกิจในอนาคตของเธออาจขึ้นอยู่กับความแม่นยำของวันนี้!"

​ภาพแรกคืออสุรกาย "เริ่ม!"

​"τέρας!" เสียงของริดาดังก้องกังวานจนคลื่นน้ำในทะเลสาบสั่นไหวเล็กน้อย

​ภาพต่อไปเป็นดาบ "ξίφος!"

​จากนั้นคือภาพเทพเจ้าและคัมภีร์พยากรณ์ ริดาตอบได้อย่างมั่นใจทุกคำจนรีเบคก้ายิ้มบางๆ ด้วยความพอใจ

​เมื่อบทเรียนจบลง แสงอาทิตย์ยามบ่ายทอดยาวบนผิวน้ำ ริดาหอบหายใจเล็กน้อย แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เธอก้มลงมองมือของตัวเองที่ยังสั่นเทาและกระซิบเบาๆ "คำพูด…คือพลัง… วันหนึ่ง ฉันจะใช้มันเพื่อปกป้องทุกคน"

​เสียงน้ำในทะเลสาบกระเพื่อมรับราวกับสัญญาณแห่งโชคชะตา ว่าหนทางของเธอยังเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น

เข้าเรียนวิชาภาษากรีก คาบเรียนที่ 2 ตั้งแต่ช่วงเวลา: 13.00 - 15.00 นาฬิกา

รางวัล: ได้รับ +10 EXP และ +5 ความกล้า

สถานที่: ทะเลสาบกลางค่าย

หัวข้อ: เสียงกระซิบของคำศัพท์: อาวุธของริดา

Xolotl HONOR

วันที่ 14 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 15.00 - 16.00 น. ณ ทะเลสาบ

◀️┃▶️

ยามบ่ายแสงแดดอ่อนเริ่มเอนลงทาบผืนน้ำของทะเลสาบกลางค่ายจนเกิดประกายระยิบระยับดุจเศษแก้วสีทองที่ลอยเคล้าคลื่นลม บรรยากาศรอบบริเวณนั้นเงียบสงบกว่าปกติ เหล่าผู้เรียนยังมาไม่มากพอให้เกิดเสียงจอแจ และคีอาร์ที่มาถึงก่อนเวลาเกือบยี่สิบนาทีก็ยืนทอดสายตาไปยังผิวน้ำอย่างช้า ๆ กลิ่นลมเย็นจากป่าต้องห้ามทางเหนือพัดมาตีแก้มให้ซ่านเบา ๆ ทำให้ความคิดในหัวของเธอไหลลื่นไปตามกระแสลมราวกับกำลังชั่งน้ำหนักว่าการมาเรียนภาษากรีกโบราณเป็นความจำเป็นหรือเป็นภาระแบบไหนกันแน่ เพราะเธอมีภาษาละตินอยู่แล้วและไม่เคยนึกอยากจะเรียนภาษาอื่นเพิ่ม แต่สมองของเดมิก็อดนั้นเล่นตลกเกินไป เลือกรับภาษาอังกฤษยากกว่าคนอื่นจนเธอต้องพยายามมากกว่าที่ใครจะรู้

เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง ทำให้คีอาร์เลิกคิดและหันมอง “มาก่อนเวลานะคะ น้องสาว” เสียงนั้นนุ่มแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ไม่ต้องพยายาม ร่างของรีเบคก้า แม็กเคลนยืนอยู่ไม่ไกล เธอหมุนเหรียญดรักมาทองคำที่ปลายนิ้วอย่างเคยชินจนแสงสะท้อนจากเหรียญดูราวกับเปลวไฟสั้น ๆ ที่เล่นอยู่ในอากาศ 

“สวัสดีค่ะ รุ่นพี่รีเบคก้า” คีอาร์โน้มศีรษะเล็กน้อยทักทายตามมารยาท เธอไม่เคยสนิทกับรุ่นพี่คนนี้ แต่ก็ไม่ใช่คนที่เธอเกลียดหรือกลัว ขึ้นชื่อว่าเดมิก็อดสายเลือดไทคี ความมั่นใจและเสน่ห์ของฝ่ายนั้นก็มีพลังมากพอจะทำให้พื้นที่รอบตัวเหมือนถูกดึงดูดเข้าสู่สนามพลังบางอย่าง

“วันนี้เราจะเริ่มจากตัวอักษรกันค่ะ แต่ก่อนอื่น…” รีเบคก้าโยนเหรียญขึ้นสูง เหรียญหมุนกลางแสงแดดจนเกิดประกายทองวาบก่อนตกกลับลงบนฝ่ามือเธออย่างแม่นยำ  “ที่นี่เราไม่ได้เรียนภาษา เราเรียนวิธีอ่านโชคชะตาต่างหากล่ะ” น้ำเสียงนั้นไม่ได้สอนอย่างครู หากแต่เป็นการชวนเข้าสู่เกมลับ เกมที่คนเล่นต้องใช้สัญชาตญาณมากกว่าความจำ 

คีอาร์มองเหรียญในมือรุ่นพี่เงียบ ๆ แววตานิ่งลึกแบบคนไม่ตื่นเต้นแต่กำลังคำนวณอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

รีเบคก้าเดินไปยังกระดานไม้ใกล้ต้นสนริมทะเลสาบแล้วเขียนตัวอักษรลงไปทีละตัวอย่างตั้งใจ “Α อัลฟ่า คือการเริ่มต้น และ Ω โอเมก้า คือจุดจบของทุกสิ่ง ทุกตัวอักษรคือเรื่องราว เป็นแนวคิด และเป็นพลังที่ถูกสลักในประวัติศาสตร์ของเทพเจ้า” เธอเอียงศีรษะยิ้มมุมปากอย่างหญิงสาวที่รู้ดีว่าตัวเองกำลังถ่ายทอดอะไรที่มากกว่าบทเรียนธรรมดา 

“และจำไว้นะคะ ภาษาคือเกม ใครมีคำศัพท์มากกว่า ก็เหมือนถือไพ่ในมือมากกว่า”

คีอาร์ฟังเงียบ ๆ ลมเย็นพัดผ่านปอยผมของเธอให้กระเพื่อมเป็นระลอกเล็กเหมือนกำลังตอบรับบทเรียนแทนเธอ เธอไม่ได้ตอบรับด้วยคำพูด แต่ในแววตาเริ่มมีความสนใจแบบเฉียบคมเหมือนการเรียนรู้ตัวอักษรพวกนี้ไม่ใช่แค่ความรู้ แต่เป็นเครื่องมือ เป็นอาวุธ และเป็นบางอย่างที่ควรจะมีติดตัวไว้ในโลกที่เต็มไปด้วยปริศนาอย่างค่ายแห่งนี้

บทเรียนเดินหน้าต่อไปอย่างราบรื่น รีเบคก้าอธิบายตัวอักษรแต่ละตัวพร้อมเรื่องเล่าของเทพองค์ต่าง ๆ การเชื่อมโยงระหว่างภาษา วิธีใช้ และความหมายเชิงสัญลักษณ์ ในขณะที่น้ำทะเลสาบสะท้อนแสงแดดสีส้มเข้มขึ้นเรื่อย ๆ ตามเวลา คีอาร์จดทุกอย่างลงในสมุดแบบเรียบง่าย ไม่รีบไม่ช้า แต่แม่นยำราวกับกำลังเก็บข้อมูลสำคัญสำหรับแผนในอนาคต เมื่อรีเบคก้าเดินกลับมายังหน้าชั้นเรียนพร้อมกล่องไม้สี่เหลี่ยมขนาดกว้างในมือ น้ำเสียงของเธอก็ดังขึ้นอย่างมั่นใจเต็มไปด้วยพลังแบบหญิงสาวสายโชคดีที่รู้ดีว่าเธอสามารถควบคุมบรรยากาศของทุกสถานการณ์ได้อย่างง่ายดาย 

“ท้ายคาบวันนี้ เราจะมาทดสอบว่าพวกเราจำตัวอักษรกรีกได้ดีแค่ไหนค่ะ ทุกคนเข้ามาใกล้ ๆ เลยนะ” เธอเอ่ยแบบยิ้ม ๆ

รีเบคก้าเปิดฝากล่องออกพร้อมเทแผ่นกระเบื้องตัวอักษรกรีกหลายสิบชิ้นลงบนผ้ากระสอบ เสียงกระทบกันของแผ่นกระเบื้องดังแกร๊กกรอบเป็นจังหวะน่าฟัง โดยแต่ละแผ่นเป็นอักษรตั้งแต่ Α ถึง Ω สลับปนกันอย่างยุ่งเหยิง รีเบคก้าก้มลงหยิบแผ่นกระเบื้องสองสามชิ้นขึ้นมาแล้วส่งรอยยิ้มร้าย ๆ แบบคนกำลังจะเริ่มเกมความเร็วที่ตัวเองถนัด “เกมง่าย ๆ ค่ะ พี่จะให้ชื่อเทพเจ้า ใครประกอบตัวอักษรได้เร็วที่สุดจะได้เครื่องรางนำโชคจากพี่ไป”

บรรดานักเรียนที่รวมตัวกันอยู่เริ่มฮือฮาเล็กน้อย เครื่องรางนำโชคจากเดมิก็อดสายเลือดไทคีถือเป็นของที่มีค่าพอสมควร หลายคนโน้มตัวไปข้างหน้า เตรียมมือ เตรียมจังหวะ และเตรียมหยิบให้เร็วที่สุด ผิวอากาศรอบกลุ่มเหมือนสั่นเมื่อทุกคนตั้งใจมากจนเสียงลมหายใจเบา ๆ ดังสอดคล้องกับเสียงน้ำที่กระทบฝั่งทะเลสาบ

คีอาร์ยืนอยู่หลังกลุ่ม ไม่ได้เข้าแข่ง ไม่มีท่าเตรียมตัว ไม่มีความต้องการเครื่องราง ไม่มีความอยากโชว์ฝีมือใด ๆ ในเกมเช่นนี้ เธอเพียงยืนมองเงียบ ๆ ดวงตานิ่งที่สุดในห้อง บางครั้งยังคีบข้อมูลในหัวแทนการลงมือแข่งขันด้วยตัวเอง

รีเบคก้าประกาศชื่อแรก “Ἀθηνᾶ อาธีนา!”

มือของเด็กบ้านอื่นพุ่งเข้าไปตามแผ่นกระเบื้องอย่างแทบชนกัน เสียงกระเบื้องขูดกันดังระงม ทุกคนรีบตามลำดับตัวอักษร Α – Θ – Η – Ν – Α รีเบคก้าเดินผ่านแต่ละกลุ่มด้วยสายตาขบขัน แต่เมื่อกลุ่มหนึ่งนิ่งไป คีอาร์กลับเอียงคอเล็กน้อยก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบที่สุดราวกับแค่ตอบโจทย์คณิตง่าย ๆ “ตรงนั้นค่ะ ตัวอักษร Ν อยู่ใต้มือของคุณ ไม่ใช่ Η”

นักเรียนคนนั้นสะดุ้ง รีบหยิบเปลี่ยนอย่างลนลาน ก่อนรีเบคก้าจะหัวเราะออกมาเบา ๆ “ดีค่ะน้องสาว สายตาไวไม่เบาเลยนะ”

ชื่อถัดมาเริ่มยากขึ้น เธอให้ชื่อเทพเจ้าหายาก ทั้งฮีบี อีรีส เฮลิโอส และยิ่งยากขึ้นไปอีกเมื่อรีเบคก้าประกาศชื่อเทพเจ้าต่างแดนที่ต้องสะกดเป็นกรีกไม่ใช่แบบละติน นักเรียนบางคนเงียบอย่างสิ้นหวัง คีอาร์แม้จะไม่เข้าแข่ง แต่เมื่อเห็นใครซึ่งยืนแข็งทื่อเพราะหาตัวอักษรไม่เจอ เธอก็พูดขึ้นสั้น ๆ แบบไม่ตั้งใจให้ฟังดูใจดีหรืออ่อนโยน “Μ อยู่ข้างซ้ายค่ะ ตรงปลายกอง” บางครั้งก็ “ตัวสุดท้ายต้องใช้ Ω ค่ะ ไม่ใช่ Ο”

คีอาร์ไม่ได้ช่วยทุกคน แต่ช่วยเฉพาะตอนที่ไม่มีใครกล้าเสี่ยงเพราะเวลาทั้งคาบกำลังจะจบ ความจริงไม่ใช่เพราะเธออยากช่วยใคร หากแต่เพราะเธอไม่ชอบความล่าช้า และไม่ชอบให้เกมที่ควรจะจบภายในไม่กี่นาทีค้างคาแบบไร้เหตุผล

สุดท้ายมีเด็กบ้านเฮร่าเป็นคนชนะ รีเบคก้าวางลูกเต๋าเวทมนตร์สีทองในมือเด็กคนนั้นอย่างภูมิใจ และทั้งคาบก็ตบมืออย่างดีใจ

คีอาร์เก็บของของตัวเองเสร็จเร็วกว่าทุกคน เมื่อทุกคนยังคุยเรื่องผลคะแนนและเครื่องรางกันอยู่ เธอก็มุ่งหน้าไปที่ชายฝั่งทะเลสาบเล็กน้อยคล้ายจะเดินออกจากคาบโดยไม่รอให้คนอื่นสังเกต

แต่ก่อนจะไป เธอหยุดเท้าแล้วหมุนกลับไปยังรีเบคก้าที่กำลังเก็บแผ่นกระเบื้องจากพื้น คีอาร์หยิบแก้วกาแฟเย็นออกจากถุงกระดาษแล้วยื่นให้เงียบ ๆ ไม่มีคำบอกกล่าวยาว ไม่มีคำอธิบายซับซ้อนนอกจากประโยคเดียวที่เรียบที่สุดเท่าที่เธอจะเอ่ยได้ “เห็นว่าคุณพูดเยอะค่ะ” รีเบคก้าชะงักไปเสี้ยววินาที ทั้งงง ทั้งขำ ทั้งประหลาดใจกับความตรงไปตรงมาที่ไม่คล้ายเด็กหญิงทั่วไป แต่คล้ายคีอาร์เต็มร้อย เธอรับแก้วไปพร้อมรอยยิ้มบางที่ฉายประกายความชอบใจในความเฉียบแหลมแบบประหลาดของเด็กคนนี้

และก่อนที่รุ่นพี่จะทันตอบอะไร คีอาร์ก็หมุนตัวเดินออกจากลานเรียนอย่างเงียบกริบ ราวกับสายลมเย็นที่พัดผ่านทิ้งเพียงกลิ่นเพลย์มอร์แตงโมจาง ๆ ให้ติดอยู่ในอากาศเป็นร่องรอยเดียวที่พิสูจน์ว่าเธอเคยมาที่นี่จริง ๆ

วิชาภาษากรีกโบราณ - 01

รางวัล : +10 EXP และ +5 ความกล้า

[NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

มอบ กาแฟเย็น สิ่งที่ชอบที่สุดของ NPC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

Xolotl HONOR

วันที่ 17 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 18.00 น. ณ ทะเลสาบกลางค่าย

◀️┃▶️

เสียงลมเย็นเฉียบปลายเดือนพฤศจิกายนพัดพริ้วเหนือทะเลสาบกลางค่ายจนผิวน้ำสั่นระริกเป็นระลอก คีอาร์ชะลอฝีเท้าลงเมื่อเธอทอดสายตามองภาพสีฟ้าเทาเบื้องหน้า ก่อนที่สายตาของเธอจะสะดุดเข้ากับเงาร่างสูงโปร่งคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ลำพังริมแผ่นน้ำ ไพเพอร์ แม็กลีน ในชุดลำลองเรียบง่ายและผมยุ่งนิด ๆ แบบคนเพิ่งผ่านอะไรมา ดวงตาคมที่มักเปล่งประกายอ่อนโยนกลับหม่นลงจนสัมผัสได้แม้จากระยะไกล

คีอาร์หยุดนิ่งในที่เดิมหนึ่งวินาที สายตาของเธอวิเคราะห์ทุกองค์ประกอบอย่างรวดเร็ว ไหล่ของไพเพอร์ที่ตกลงเล็กน้อย มือที่กำกำไลข้อมือแน่นเกินไป ลมหายใจที่สะดุด และที่สำคัญที่สุด… ขอบตาที่แดงรื้นอย่างคนเพิ่งกลั้นน้ำตามานาน เธอรู้ทันทีว่าคนตรงหน้านั้นตกอยู่ในสภาวะอ่อนไหวที่สุด ซึ่งหมายความว่าเป็นช่วงเวลาทองของการเข้าถึงใจผู้อื่นได้ง่ายที่สุดหากทำถูกจังหวะ

แต่คีอาร์ก็รู้ดีเช่นกันว่า หากก้าวใกล้เกินไปจะดูเหมือนการรุกราน เธอจึงค่อย ๆ ก้าวเข้าไปด้วยท่าทีที่นุ่มนวลที่สุด ปรับสีหน้าให้ดูอ่อนโยนจริงใจตามหน้ากากที่เธอสวมอยู่ทุกวัน และเมื่อไพเพอร์หันมา คีอาร์ก็โค้งศีรษะเล็กน้อยอย่างเรียบร้อย

“รุ่นพี่ไพเพอร์… สวัสดีค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” น้ำเสียงเธอช้า นุ่ม และระมัดระวังอย่างประณีต

ไพเพอร์พยายามยิ้ม ทว่าเสียงเธอสั่นจนปิดไม่มิด “อ๊ะ คีอาร์… พี่ไม่เป็นไรหรอก แค่… ออกมาสูดอากาศเฉย ๆ” 

คีอาร์มองเห็นการโกหกนั้นทันที มันเป็นแบบที่เห็นได้จากระยะพันวา ชนิดของคนที่ไม่อยากให้ผู้อื่นเป็นห่วง แต่กลับแสดงความเจ็บปวดออกมาทั้งหมดโดยไม่ตั้งใจ เธอไม่พูดปลอบแบบพร่ำเพรื่อ ไม่ถามย้อน ไม่รุกล้ำ เธอเพียงแค่เปิดกระเป๋าใบเล็กของตัวเอง หยิบซองทิชชู่พกพาออกมา แล้วยื่นให้ตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ

ไพเพอร์นิ่งไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะรับไปพร้อมเสียงหายใจลึกเหมือนกลั้นอะไรสักอย่างไว้ “ขอบใจนะคีอาร์… แค่คิดถึงเรื่องเก่า ๆ น่ะ คนที่… จากไปแล้ว” ดวงตาของไพเพอร์นั้นหลบลงต่ำ คีอาร์เห็นภาพสะท้อนของความสูญเสียในนั้นอย่างชัดเจน ความรักที่เปลี่ยนจากความอบอุ่นเป็นรอยแผล ความทรงจำที่เก็บไว้แม้ไม่อยากจำ และความรู้สึกผิดของคนที่ยังมีชีวิตอยู่แต่กลับคิดถึงคนที่หวนคืนไม่ได้

เธอคงหมายถึงเจสัน เกรซ อดีตคนรักของเธอ ผู้ที่ตัวตายแต่ใจยังอยู่ในทุกความทรงจำของไพเพอร์และมิตรสหาย

“พี่นี่มันแย่เนอะ” ไพเพอร์หัวเราะอย่างเจ็บปวด “ทั้งที่ตอนนี้ก็มีเชลล์อยู่แล้ว แต่ดัน…”

คีอาร์ไม่รอให้เธอพูดจบ เธอหยิบสิ่งเล็ก ๆ ออกจากกระเป๋าเช่นกัน กุหลาบสีน้ำเงินเข้ม กลีบหนาแน่นราวท้องฟ้ารัตติกาลที่ไร้แสงดาว ดอกไม้ที่ทั้งแปลกและงดงามราวของจากโลกอื่น ก้านเรียวสีดำขลับไม่มีหนามเหมือนสร้างมาเพื่อไม่ให้ทำร้ายใคร คีอาร์ยื่นให้โดยไม่พูดอะไรในตอนแรก ท่วงท่าของเธอเรียบง่ายแต่แฝงความนุ่มลึก ทำให้ดอกไม้หนึ่งดอกกลับมีน้ำหนักทางอารมณ์ยิ่งกว่าช่อใหญ่

ไพเพอร์มองมันแล้วชะงักอย่างเห็นได้ชัด “กุหลาบสีน้ำเงิน…?”

คีอาร์จึงเอ่ยด้วยเสียงที่นิ่ง ทว่าอบอุ่นกำลังดี “การหวนคิดถึงคนที่จากไปไม่ใช่ความผิดค่ะ มันคือความทรงจำที่ยังอยู่ แม้จะเจ็บ แต่มันเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าเรามีหัวใจ พี่ไม่ได้ทำผิดที่คิดถึงเขาหรอกค่ะ ใครก็ตามที่เคยรักจริง ๆ… ต่อให้ผ่านไปนานแค่ไหน แค่สายลมบางช่วงเวลาก็ทำให้กลับมาเจ็บได้เสมอ” เธอหยุดหนึ่งวินาที ก่อนจะพูดต่ออย่างแผ่วเบา “ฉันคิดว่า… ดอกไม้นี้น่าจะช่วยพี่ได้ดีกว่าฉันค่ะ มันถูกเชื่อกันว่าเกิดจากน้ำตาของเทพีอะโฟรไดท์ตอนที่สูญเสียคนรัก เป็นดอกไม้ที่เก็บความทรงจำเอาไว้ ไม่เคยร่วงโรยง่าย ๆ… เหมือนความรักที่ไม่เคยหายไปจริง ๆ”

ไพเพอร์กัดริมฝีปากล่าง ดวงตาที่แดงอยู่แล้วกลับไหวระริกอีกครั้ง เธอรับดอกไม้มาอย่างทะนุถนอมราวกับมันเป็นของที่แตกได้

คีอาร์จึงถอยหนึ่งก้าวอย่างเงียบ ๆ ทิ้งเพียงถ้อยคำสุดท้ายไว้ให้เบาเหมือนลมหนาวที่ผ่านผิวแก้มไป “ขอตัวก่อนนะคะ รุ่นพี่… ฉันไม่เคยมีความรักเลยไม่รู้จะปลอบยังไง แต่กุหลาบดอกนี้ อาจจะทำให้พี่ไม่ต้องยืนเศร้าตรงนี้เพียงลำพัง”

ไพเพอร์เงยหน้ามองตามคีอาร์ที่เดินจากไป ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีฟ้าใสอย่างคนที่ถูกสะกิดเข้าไปถึงใจ เธอสูดลมหายใจลึกและกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ขณะมองกุหลาบสีน้ำเงินเข้มที่คีอาร์ให้ไว้อย่างแปลกประหลาด มันช่างพอดีกับความรู้สึกของเธอในตอนนี้เหลือเกิน ราวกับเด็กสาวคนนั้นรู้จริง ๆ ว่าเธอเจ็บตรงไหน

…ทั้งที่คีอาร์ไม่เชื่อในรักด้วยซ้ำ แต่กลับพูดคำที่เยียวยาที่สุดออกมาได้อย่างเฉียบขาด และแม่นยำยิ่งกว่าผู้ศรัทธาในความรักทุกคนบนโลกใบนี้

[NPC-01] ไพเพอร์ แม็กลีน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

มอบ กุหลาบสีน้ำเงิน - เพิ่มความสัมพันธ์ +40

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

(คนเขียนนั่งร้องไห้เหมียนหมา โฮ๊กๆๆๆ คนเขียนเข้าใจไพเพอร์ 5555+)

Xolotl HONOR

วันที่ 20 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 15.00 - 16.00 น. ณ ทะเลสาบ

◀️┃▶️

ลมเย็นจากผิวน้ำทะเลสาบกลางค่ายพัดแผ่วเบาในยามเย็น แสงสุดท้ายของเดือนพฤศจิกายนทอดตัวลงบนผิวน้ำเป็นประกายสีส้มทองระยิบระยับเหนือคลื่นสะท้อนเบา ๆ คีอาร์เดินอย่างเงียบสงบมาตามทางกรวด เสียงฝีเท้าของเธอเบาราวกับลมพัด ขณะที่กลิ่นแตงโมอ่อน ๆ จากลูกอมเพลย์มอร์ติดตัวเธอลอยคลุ้งแผ่วบางเหนือบรรยากาศที่เริ่มเย็นลงทุกขณะ ที่โขดหินใกล้ ๆ ชายฝั่ง เดมิก็อดหลายคนนั่งล้อมเป็นวงโดยมีสมุดเรียนภาษากรีกโบราณ กระดานเล็ก และชุดการ์ดวางไว้ใกล้มือ รุ่นพี่รีเบคก้า แม็กเคลนยืนอยู่ด้านหน้า ผมสีน้ำตาลเข้มปลิวไสวเล็กน้อยตามแรงลม แสงอาทิตย์สุดท้ายสะท้อนประกายสีอ่อนในดวงตาของเธอจนดูราวกับทองคำจาง ๆ กำลังเต้นระยับอยู่ภายใน

"ดีมาก ทุกคนมากันครบ งั้นเริ่มคาบที่สองกันเลยนะ" รีเบคก้าพูดเสียงชัดนุ่ม แต่มั่นคงจนพวกเด็กปีแรกหยุดพูดคุยทันที “วันนี้เราจะเรียนคำศัพท์ที่จำเป็นต่อการเอาชีวิตรอดในภารกิจจริง เพราะคำศัพท์ก็คืออาวุธเหมือนกันนั่นแหละ” คีอาร์หย่อนตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าอย่างสง่างาม แว่นกลมสะท้อนแสงสลัวนิด ๆ ดวงตาสีเทาอมเขียวจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของรุ่นพี่รีเบคก้าอย่างเงียบเชียบ เธอเปิดสมุดเปล่า เตรียมจดด้วยลายมือที่… คงไม่สวยเท่าใคร แต่ก็เป็นระเบียบแบบของเธอเอง

รีเบคก้ายกกระดานขึ้นแล้วเขียนคำแรกด้วยลายมือสวย “τέρας เท-ราส อสุรกาย ให้พูดตามนะคะ ทุกคน”

เสียงของนักเรียนดังขึ้นเป็นจังหวะพร้อมกัน “เท-ราส!” คีอาร์พูดตามด้วยเสียงเรียบ ไร้ความลังเลแม้แต่น้อย เธอซึมซับคำออกเสียงเหมือนข้อมูลถูกป้อนเข้าสู่ระบบวิเคราะห์ในหัวทันทีตามด้วยคำถัดไป 

“ξίφος ค์ซี-ฟอส ดาบ”

“θεός เธ-ออส เทพเจ้า”

“προφητεία โพร-ฟี-ที-อา คำพยากรณ์”

นักเรียนบางคนสะกดผิด บางคนออกเสียงเพี้ยนจนรุ่นพี่รีเบคก้าต้องขำเบา ๆ แต่คีอาร์ออกเสียงได้แม่นราวเครื่องจักรที่ถูกตั้งโปรแกรมมาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ เธอพูดตามในจังหวะพอดี ไม่เร็ว ไม่ช้า และเสียงชัดเจนจนรีเบคก้าเหลือบมองเบา ๆ อย่างพอใจจากนั้นรีเบคก้าย้ายไปคำกริยา

“φεύγω เฟฟ-โก ฉันหนี”

“μάχομαι มา-โฮ-เม ฉันสู้”

“νικάω นี-ก้า-โอ ฉันชนะ”

คีอาร์จดและท่องเบา ๆ ซ้ำในใจรวดเร็วกว่าใคร เธอไม่ได้เรียนด้วยอารมณ์ แต่ด้วยตรรกะล้วน ๆ ความจำของเธอคล้ายจะจับรูปแบบเสียง ความหมาย และรากศัพท์ได้รวดเดียวจบ และเมื่อเนื้อหาทฤษฎีจบ รีเบคก้าก็ยิ้มกว้างขึ้นอย่างสนุกสนาน “ถึงเวลาภาคปฏิบัติแล้วจ้ะ! วันนี้เราจะเล่นเกมแฟลชการ์ดชี้ชะตานะ ใครตอบถูกครบ 5 คำ กลับบ้านได้เลย ใครตอบผิด… ไปต่อแถวใหม่!” หลายคนบนฝั่งทะเลสาบพากันส่งเสียงโอดครวญ แต่รีเบคก้าหัวเราะเพราะเธอชอบเห็นเด็ก ๆ มีไฟในการเรียนมากกว่าเล่นโทรศัพท์เล่น ๆ

คิวแรกเริ่ม คีอาร์เดินเข้าแถวอย่างเงียบ ๆ อยู่หลังคนอื่น เธอไม่แย่งหรือดันคนอื่น แค่รอให้ถึงตนเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ขณะที่คนอื่น ๆ ตื่นเต้นบ้าง ประหม่า บ้าง ตั้งท่าเหมือนกำลังจะเข้าสนามประลองมากกว่าคลาสภาษา “ต่อไป… คีอาร์ โซล็อตล์!” รีเบคก้าร้องเรียก เด็กหลายคนหันไปมอง เด็กสายลมที่นิ่งจนน่ากลัวคนนี้มีชื่อเสียงแปลก ๆ เรื่องความเร็วในการเข้าใจเนื้อหา 

รีเบคก้าชูภาพแรก ภาพไซคล็อปส์ตาข้างเดียวคำรามอ้าปากกว้าง คีอาร์ตอบทันที “τέρας” 

รีเบคก้ายกคิ้วเล็กน้อย ก่อนยื่นภาพที่สองภาพดาบคมกริบที่มีประกายทอง “ξίφος”

ภาพที่สามภาพสัญลักษณ์สายฟ้าของเทพ “θεός”

ภาพที่สี่เป็นม้วนกระดาษคำพยากรณ์ “προφητεία”

ภาพสุดท้ายคือวาดนักรบกำลังแทงอสุรกาย “νικάω”

ทุกคำพูดของคีอาร์ชัดเป๊ะและลื่นไหล ไม่มีลังเลแม้แต่วินาทีเดียว และที่สำคัญเธอยังพูดก่อนรุ่นพี่รีเบคก้าจะอธิบายจบเสียด้วยซ้ำ รีเบคก้าหมุนการ์ดลงช้า ๆ เหมือนจะทึ่งจริง “เอ่อ… ผ่าน! ผ่านแบบสมบูรณ์แบบมากด้วย ไปพักเถอะคีอาร์ เธอผ่านเป็นคนแรกเลยนะเนี่ย” คีอาร์โค้งเล็กน้อยอย่างสุภาพ “ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่รีเบคก้า” เธอหันหลังกลับ เดินออกจากกลุ่มโดยไม่มองใคร เสียงคนอื่นยังคงต้องตะโกนตอบคำศัพท์กันวุ่นวาย แต่คีอาร์ก้าวผ่านบรรยากาศนั้นด้วยความเงียบสงบ ดวงตาเย็น ๆ ยังจับสังเกตลมเหนือทะเลสาบที่ไหลผ่านในแต่ละกระแสอยู่เสมอ

คำศัพท์พวกนี้… จะเป็นข้อมูลสำคัญสำหรับภารกิจในอนาคต

คีอาร์คิดขณะเดินกลับด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ในใจมีความพึงพอใจบางเบาที่ไม่เคยปรากฏบนสีหน้า และเมื่อร่างบางค่อย ๆ ลับไปในแสงเย็นเหนือเส้นทางริมทะเลสาบ ก็เหมือนเงาลมเย็นที่กำลังเดินทางกลับไปด้วยเรื่อย ๆ 

วิชาภาษากรีกโบราณ - 02

รางวัล : +10 EXP และ +5 ความกล้า

[NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20