[ฝั่งตะวันออกของเขตบ้านพัก] ทะเลสาบกลางค่าย

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

08.08.2025 | 03:00 PM

ลมยามบ่ายที่พัดมาจากทะเลสาบแคนูนั้นอบอุ่นและนุ่มนวล, มันหอบเอากลิ่นของน้ำจืด, หญ้าที่ถูกตัดใหม่, และไอแดดที่ไม่มีวันร้อนเกินไปมาด้วย, เป็นยาบรรเทาความเมื่อยล้าทางกายภาพที่หลงเหลืออยู่จากการฝึกซ้อมในช่วงเช้าได้อย่างสมบูรณ์แบบ มันคือการเปลี่ยนจากสมการแห่งการใช้กำลัง…ไปสู่สมการที่ซับซ้อนและละเอียดอ่อนยิ่งกว่า

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินมาถึงจุดนัดหมายริมทะเลสาบ, ที่ซึ่งกลุ่มเดมิก็อดกลุ่มเล็กๆ กำลังนั่งล้อมวงกันอยู่บนพื้นหญ้า, ในมือของแต่ละคนคือแผ่นกระดานชนวนและดินสอ, ไม่ใช่ดาบหรือหอก นี่คือคาบเรียนสุดท้ายของคลาสเตรียมสอบภาษากรีกโบราณ, คือบทสรุปของการลงทุนทางปัญญาที่เขาได้ทำมา

รีเบคก้า, พี่สาวต่างบิดาผู้เปี่ยมด้วยความสงบนิ่ง, ยืนอยู่เบื้องหน้าพวกเขา, รอยยิ้มที่อบอุ่นของเธอดูเหมือนจะทำให้บรรยากาศที่ผ่อนคลายอยู่แล้วยิ่งน่ารื่นรมย์ขึ้นไปอีก "วันนี้…เราจะไม่เรียนคำศัพท์ใหม่กันแล้ว" เธอกล่าว, น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแต่กลับเต็มไปด้วยอำนาจของความรู้ "แต่เราจะเรียนรู้ที่จะ ‘ฟัง’ สิ่งที่คนโบราณพยายามจะบอกเราผ่านตัวอักษร"

"การอ่านจับใจความ…ไม่ใช่แค่การแปลคำต่อคำ, แต่มันคือการถอดรหัสเจตนาที่ซ่อนอยู่ระหว่างบรรทัด"

เธอยื่นม้วนกระดาษปาปิรัสจำลองให้กับนักเรียนแต่ละคน, บนนั้นมีข้อความสั้นๆ จากบทละครโบราณพิมพ์ไว้ บุรุษชาวรัสเซียรับมันมา, สายตาของเขากวาดผ่านตัวอักษรกรีกที่คุ้นเคย, สมองของเขาเริ่มทำงานโดยอัตโนมัติ, แยกส่วนประโยค, วิเคราะห์โครงสร้างไวยากรณ์, และมองหาคำสำคัญ

ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังพยายามจะแปลความหมายอย่างตรงไปตรงมา, ดาชิกลับกำลังมองหาสิ่งที่แตกต่างออกไป เขาไม่ได้สนใจ ‘ความรู้สึก’ ที่บทละครพยายามจะสื่อ, แต่เขาสนใจ ‘ข้อมูล’ ที่ซ่อนอยู่—ใครคือผู้พูด, พูดกับใคร, และมีวัตถุประสงค์อะไรที่มองไม่เห็นซ่อนอยู่เบื้องหลัง

"แอ็กเซล" เสียงของรีเบคก้าดังขึ้น, ดึงเขาออกจากภวังค์แห่งการวิเคราะห์ "เธอคิดว่าผู้เขียนใช้คำว่า 'μοίρα' (โชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้) ในประโยคนี้…แทนที่จะเป็น 'τύχη' (โชคที่ผันแปรได้)…เพื่ออะไร?"

มันไม่ใช่คำถามที่ทดสอบความรู้, แต่เป็นคำถามที่ทดสอบความเข้าใจในเชิงลึก

"เพื่อเน้นย้ำถึงความสิ้นหวัง" เขาตอบกลับ, ไม่ได้ใช้ความรู้สึก, แต่ใช้ตรรกะในการอนุมาน "ผู้พูดไม่ได้กำลังพูดถึงโอกาสที่อาจจะเกิดขึ้น, แต่กำลังพูดถึงผลลัพธ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้…เป็นการสร้างฉากเพื่อปูทางไปสู่โศกนาฏกรรม"

รีเบคก้าพยักหน้ารับอย่างช้าๆ, ในแววตาของเธอมีความชื่นชมที่ไม่ได้ปิดบัง "ถูกต้อง" เธอกล่าว "เธอมองเห็นกลไกของมันได้อย่างเฉียบแหลม"

เธอหยุดไปชั่วครู่, ก่อนจะกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงที่เบาลง "แต่บางครั้ง…เธอก็มองข้ามสิ่งที่ซ่อนอยู่ระหว่างบรรทัดไปนะ…ความหมายที่แท้จริงไม่ได้อยู่ในคำพูดเสมอไป, แต่อยู่ในสิ่งที่พวกเขาไม่ได้พูดต่างหาก"

เมื่อคาบเรียนสิ้นสุดลงและทุกคนเริ่มแยกย้าย พี่สาวต่างพ่อของเขาก็เดินเข้ามา

"ฉันได้ยินว่าเคบินเรามีสมาชิกใหม่ เป็นไงนายเข้ากับเธอได้ไหม?"

"ลูซีน...ค่อนข้างโอเค" บุตรแห่งโชคชะตาตอบกลับ "เราชอบความเงียบและความเป็นระเบียบเหมือนกัน เพราะฉะนั้นคงจะไม่มีปัญหาอะไร..." ชายหนุ่มเก็บของเสร็จและเตรียมจะลุกออกไป

"โชคชะตาเป็นสิ่งที่คาดเดายากนะ" เธอกล่าวเตือนเบาๆ, มือของเธอแตะลงบนแขนของเขาอย่างแผ่วเบาเป็นครั้งแรก "บนกระดานหมากรุกที่ซับซ้อน…บางครั้งการเดินหมากที่ฉลาดที่สุด…ก็คือการยอมรับว่ามีบางตาที่เธอไม่สามารถชนะได้ด้วยตรรกะเพียงอย่างเดียว"

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำไม่ได้ตอบโต้, เขาเพียงแค่พยักหน้ารับคำเตือนนั้นอย่างสุภาพ, ก่อนจะเดินจากไป, ทิ้งให้ปรัชญาที่ซับซ้อนและคาดเดาไม่ได้นั้นลอยค้างอยู่ในอากาศที่สงบนิ่งริมทะเลสาบ

คลาสกรีกโบราณ  (6/6)

เข้าชั้นเรียน: +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยกับรีเบคก้า แมกเคลน

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

DS I Test…really ?
20 th August 2025 9 AM

   หลังจากหลายสัปดาห์ที่ชีวิตเต็มไปด้วยการเดินทาง, การต่อสู้, การฝึกฝนที่แทบจะหมดลมหายใจ, และแม้กระทั่งการก้าวเข้าสู่โลกของแสงสีในกองถ่าย... วันนี้ริปลี่ย์ขอมอบช่วงเวลาสั้นๆ ให้กับความสงบ เธอกลับมายังสถานที่ที่รู้สึกสบายใจที่สุดในค่าย—ชายหาดริมทะเลสาบ

   ร่างเล็กในชุดเสื้อยืดสีส้มสุดจ๊ายของค่ายและกางเกงขาสั้นสบายๆ เดินเท้าเปล่าไปบนผืนทรายที่ยังคงความเย็นจากเมื่อคืนไว้เล็กน้อย เสียงคลื่นซัดสาดเบาๆ เป็นท่วงทำนองที่คุ้นเคย ดวงตาสีน้ำตาลขอบเทาครามหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อมองแสงแดดยามสายที่ทอประกายบนผิวน้ำ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ รับเอากลิ่นอายของเกลือและต้นสนเข้ามาจนเต็มปอด... นี่แหละคือการพักผ่อนที่แท้จริง

   อย่างน้อยก็สำหรับเธออ่ะนะ

   ขณะที่กำลังจะหาที่นั่งเหมาะๆ สายตาของเธอก็พลันไปเห็นร่างที่คุ้นเคยนั่งอยู่บนขอนไม้ไม่ไกลนัก... โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด กำลังเป่าขลุ่ยต้นอ้อของเขาเบาๆ เป็นท่วงทำนองที่เรียบง่ายแต่กลับกลมกลืนไปกับเสียงของธรรมชาติรอบกาย ริปลี่ย์ยิ้มบางๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปทักทาย

   "สวัสดี โกรเวอร์" เธอเอ่ยเสียงเบา เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนช่วงเวลาส่วนตัวของเขามากนัก

   โกรเวอร์ลดขลุ่ยลงแล้วหันมายิ้มให้ รอยยิ้มของเขาดูใจดีเสมอ "อ้าว ริปลีย์เองหรอกรึ มาเดินเล่นเหรอ ได้ยินว่าเธอฝึกหนักน่าดูเลยนะช่วงนี้"

   เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ขึ้น ก็ได้เห็นว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว ข้างๆ เขามีหญิงสาวร่างบางคนหนึ่งนั่งอยู่... ไม่สิ ไม่ใช่คนธรรมดา ผิวของเธอมีประกายสีเขียวอ่อนจางๆ ราวกับใบไม้แรกผลิ เรือนผมสีน้ำตาลแดงของเธอดูราวกับเปลือกไม้และมีใบไม้เล็กๆ แซมอยู่ ดวงตาสีเขียวมรกตของเธอมองมาที่ริปลี่ย์ด้วยความสงสัยใคร่รู้ระคนเขินอายเล็กน้อย

   "ริปลีย์ นี่จูนิเปอร์... เอ่อ... แฟนผมเอง" โกรเวอร์แนะนำอย่างภาคภูมิใจแกมเขิน "จูนิเปอร์ นี่ริปลีย์ สวอนสัน ธิดาแห่งโพไซดอน"

   จูนิเปอร์ ยิ้มให้เธอ เป็นรอยยิ้มที่ดูบริสุทธิ์และสดใสราวกับดอกไม้ "ยินดีที่ได้รู้จักนะ" น้ำเสียงของเธอแผ่วเบาราวเสียงใบไม้ไหว "เธอมีกลิ่นอายของทะเลที่สงบนิ่ง... ไม่เหมือนคลื่นลมที่เกรี้ยวกราดเลย"

   ริปลี่ย์ที่ตอนแรกแอบเบิกดวงตาเล็กน้อยราวกับไม่เชื่อสายตาว่าผู้สาวคนสวยตรงนี้เป็นแฟนของโกรเวอร์ก่อนจะเก๊กขรึมอีกรอบเพื่อยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร "เช่นกันค่ะ คุณสวยมากเลย...นี่สินะความงามของนางไม้นางสวรรค์ที่คนทั่วไปชอบเอาไปเปรียบกับคนงามน่ะ"

   หลังจากพูดคุยทักทายกันเล็กน้อย โกรเวอร์ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าย่ามของเขา หยิบแผ่นกระดาษรีไซเคิลสีน้ำตาลอ่อนกับดินสอถ่านแท่งเล็กๆ ขึ้นมา

   "เห็นเธอตั้งใจเรียนในคลาสของผมมาก แถมยังผ่านภารกิจโหดๆ มาได้อีก" เขากล่าวพลางจรดดินสอลงบนกระดาษ "ผมว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะลองทดสอบทักษะการเอาตัวรอดของตัวเองจริงๆ จังๆ สักหน่อย"

   เขายื่นกระดาษแผ่นนั้นให้กับเธอ ในนั้นมีลายมือหวัดๆ แต่ก็อ่านออกได้ชัดเจนเขียนไว้ว่า

ป่าต้องห้าม

   "นี่ไม่ใช่ภารกิจทางการ... แต่เป็นการทดสอบ" โกรเวอร์อธิบาย "ผมอยากให้เธอใช้ทุกอย่างที่เรียนไป ทั้งการฟังเสียง การดมกลิ่น การสังเกตสภาพแวดล้อม ลองเข้าไปสำรวจดู... ไม่ต้องสู้กับอะไร แค่เข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่สัญชาตญาณของเธอบอกว่าปลอดภัย แล้วกลับมารายงานว่าเจออะไรบ้าง"

   เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะเสริมรายละเอียดที่สำคัญ "เป้าหมายย่อยของเธอคือ... อย่างน้อยถ้าผ่านฝูงหมาป่าของบ้านแอรีสไปได้จะถือว่าผ่านการเอาชีวิตรอดจากอสุรกาย ส่วนถ้าเจอฝูงฮาร์ปี้ แนะนำให้หนี หรือจะลองสู้ดูก็ได้ แต่ถ้าสู้ไม่ไหวหรือได้รับบาดเจ็บสาหัสขึ้นมา ให้หนีทันที"

   ริปลี่ย์รับกระดาษแผ่นนั้นมา ดวงตาของเธอจ้องมองข้อความและเงื่อนไขที่เพิ่มขึ้นมา ในใจพลันรู้สึกถึงความตื่นเต้นและความหวาดหวั่นที่ชัดเจนกว่าเดิม นี่คือบททดสอบที่วัดความสามารถของเธอโดยตรง ไม่ใช่พละกำลัง แต่เป็นสติปัญญา สัญชาตญาณ และที่สำคัญที่สุดคือ... การตัดสินใจ

   เธอเงยหน้าขึ้นสบตาโกรเวอร์แล้วพยักหน้าอย่างแน่วแน่ "ได้ค่ะ... ฉันจะลองดู"

   จูนิเปอร์ยิ้มให้กำลังใจ "ขอให้สายลมนำทางเธอนะ"

   ริปลี่ย์ขอบคุณทั้งสองคนอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินออกจากริมทะเลสาบ เป้าหมายต่อไปของเธอไม่ใช่การฝึกซ้อมที่ลานประลอง แต่คือเงามืดของแมกไม้ที่เรียงรายอยู่ไม่ไกล ป่าต้องห้าม นั่นเอง

   ได้เวลาหนีตายแล้ว

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ผลตอบรับหลังผ่านบททดสอบ:
ได้รับ 5 ตื่นรู้ และ +15 INT

ปฏิสัมพันธ์กับ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

การปฏิสัมพันธ์กับ [Nymph-1] จูนิเปอร์
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

DS I Test…really ?
20 th August 2025 1 PM

   "ฉันต้องไปไหนต่อนะ—"

   ริปลีย์ที่ออกจากป่าต้องห้ามแล้วถึงกับนอนแผ่อยู่ชายป่าสักพักทีเดียวเชียวกว่าจะมีสติ มีแรง มีกำลังหยัดตัวลุกขึ้นนั่งโง่ ๆ แกะแอมโบรเชียกินเพื่อฟื้นฟูร่างกายตัวเอง และแน่นอนว่าต้องเพื่อมาระลึกชาติว่าตัวเธอตอนนี้ต้องไปที่ไหนต่อ ถึงเขาจะบอกว่าเธอไม่จำเป็นต้องซีเรียสว่ามันคือการทำภารกิจก็เถอะ แต่ว่าการที่เธอได้รับสิ่งใดมาให้ทำก็ต้องรายงานผลการฝึกฝนให้ผู้ที่มอบหมายงานให้เรียบร้อย เช่นนั้นแล้วเธอก็เริ่มมานั่งระลึกชาติว่าตัวเองต้องไปตรงไหนต่อจากนี้บ้าง

   ถ้าเอาตามที่ควรจะเป็นก็คงไม่พ้นที่สองที่ อย่างที่ทะเลสาบที่เดิมที่ไปเจอเมื่อเช้า กับที่ชายหาดสถานที่เรียนวิชาอสุรกายวิทยา แต่ว่ามันนี้ไม่มีคาบของเขาก็คงไม่พ้นที่เดินล่ะมั้ง ?

   หญิงสาวบ้านมหาสมุทรนั่งไล่เรียงเหม่อมองลมฟ้าอากาศรอบตัวพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยแอมโบรเชียในมือพอให้ร่างกายหายจากอาการบาดเจ็บพอควรก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะดูหายดีแต่ความเจ็บใช่ว่าจะหายไปเหมือนเสกคาถา ลึก ๆ แล้วยังรู้สึกปวดเนื้อเมื่อยตัวกลาย ๆ จริง ๆ จะบอกว่าเธอแค่กินพอให้ตัวเองไม่เป็นก้อนเนื้อตายโหงตรงนี้ก็พอได้ล่ะมั้ง ที่เหลือก็ให้การนอนพักผ่อนและร่างกายของเธอใช้เวลาในการฟื้นฟูตัวเองแทนแล้ว

   หงส์ขาวตัวน้อยเดินออกจากป่าต้องห้ามไปยังฝั่งตะวันออกของบ้านพักเพื่อที่เธอจะได้เดินทางตรงไปถึงทะเลสาบใกล้ค่าย อันเป็นสถานที่ที่เธอคาดว่ารุ่นพี่โกรเวอร์น่าจะยังอยู่กับแฟนสาวดรายแอดของเขาแน่นอน

   เมื่อเธอเดินลัดเลาะมาจนถึงริมทะเลสาบ ภาพที่เห็นก็เป็นไปตามที่คาดไว้ โกรเวอร์ยังคงนั่งอยู่ที่ขอนไม้เดิม แต่ตอนนี้เขาไม่ได้เป่าขลุ่ยแล้ว เขากำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆ เช็ดทำความสะอาดขลุ่ยต้นอ้อของเขาอย่างเบามือ ส่วนจูนิเปอร์ก็นั่งอยู่ข้างๆ เอนศีรษะพิงไหล่ของเขาเบาๆ ทั้งสองดูเหมือนคู่รักธรรมดา ๆ ในโลกอันโหดร้ายจนไม่อยากจะลึกว่าสภาพในยามปกติที่พวกเขาต้องไปทำภารกิจจะเป็นอย่างไร

   เสียงฝีเท้าที่เหยียบย่ำใบไม้แห้งของริปลีย์ทำให้ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นมามอง จูนิเปอร์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพมอมแมมและรอยแผลที่แขนของริปลีย์ ในขณะที่โกรเวอร์เพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แววตาของเขาฉายแววรอคอยอย่างใจเย็น

   "กลับมาแล้วเหรอ" โกรเวอร์เอ่ยขึ้นเป็นคนแรก "ดูเหมือนเธอจะเจออะไรมาเยอะกว่าที่คิดนะ"

   ริปลีย์พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าอย่างหมดแรง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมความคิดก่อนจะเริ่มรายงานผลการทดสอบ

   "เรียกว่าแทบหนีตายเถอะค่ะ" เธอเริ่มเล่า "เปิดมาก็เจอฮาร์ปี้สองตัวก่อนเลย จัดการได้ไม่ยากเท่าไหร่ แต่พอเข้าไปลึกอีกหน่อยก็เจออัลกูลอีกสองตัว... แล้วก็..." เธอเว้นจังหวะ กลืนน้ำลายที่แห้งผาก "เจอหมาป่าของบ้านแอรีสค่ะ ตอนแรกมาแค่สองตัว ก็พอรับมือได้ แต่พอจัดการเสร็จ... อีกสี่ตัวก็โผล่มารุมเลย"

   จูนิเปอร์ยกมือขึ้นทาบอกด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่โกรเวอร์ยังคงนั่งฟังนิ่งๆ

   "ฉันใช้คลื่นน้ำซัดพวกมันจนกระเจิงแล้วก็จัดการไปได้ทั้งหมด ตอนนั้นคิดว่ารอดแล้ว" ริปลีย์เหลือบมองรอยแผลที่แขนตัวเอง "แต่เหมือนว่า ฝูงฮาร์ปี้ จะไม่คิดแบบนั้น พวกมันโผล่มาเยอะมาก... น่าจะยี่สิบตัวได้"

   เธอถอนหายใจยาว "จริง ๆ ฉันก็ลองสู้ดูแล้ว แต่โดนไปแผลนึงก็รู้เลยว่าไม่ไหวแน่ เลยสร้างกำแพงน้ำพุร้อนบังตาแล้วก็วิ่งค่ะ วิ่งอย่างเดียวเลย"

   หลังจากเล่าจบ ความเงียบก็เข้าปกคลุมชั่วครู่ มีเพียงเสียงคลื่นและเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้ ก่อนที่โกรเวอร์จะพยักหน้าช้าๆ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

   "เธอทำได้ดีมาก ริปลีย์" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ดีมากจริงๆ"

   "การเอาชนะอสูรทั้งหมดนั่นได้ด้วยตัวคนเดียวถือว่ายอดเยี่ยม แต่สิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดคือการที่เธอรู้ว่าเมื่อไหร่ควรถอย... การตัดสินใจหนีจากฝูงฮาร์ปี้นั่นแหละ คือสิ่งที่พิสูจน์ว่าเธอผ่านบททดสอบนี้แล้วอย่างสมบูรณ์"

   จูนิเปอร์ยิ้มอย่างโล่งอก "เธอเก่งมากเลยนะที่รอดกลับมาได้"

   ริปลีย์รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก เธอไม่ได้รู้สึกผิดหวังที่หนีมา แต่กลับรู้สึกภูมิใจที่ตัดสินใจถูกต้อง โกรเวอร์ลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาให้เธอ

   "เอาล่ะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า แล้วก็ไปทำแผลซะ" เขากล่าว "วันนี้เธอได้พิสูจน์แล้วว่าเธอไม่ใช่พวกที่ต้องสู้จนตัวตาย เพราะว่าชัยชนะไม่ใช่การฆ่าให้สิ้นซากแต่เป็นการที่ยังมีลมหายใจอยู่ต่างหากคือชัยชนะที่แท้จริง"

   ริปลีย์จับมือของโกรเวอร์แล้วลุกขึ้นยืน เธอยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เข้าป่าไป... เป็นรอยยิ้มที่เหนื่อยล้าแต่ก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ บททดสอบในวันนี้อาจจะจบลงแล้ว

   ได้เวลาที่เธอจะต้องไปคุยกับพ่อสักหน่อย แล้วก็ไปทิ้งตัวลงเตียงแทนแล้ว อยากจะเครซี่

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ผลตอบรับหลังผ่านบททดสอบ:
ได้รับ 5 ตื่นรู้ และ +15 INT

ปฏิสัมพันธ์กับ จูนิเปอร์
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

ปฏิสัมพันธ์กับ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God