[ทิศเหนือของค่าย] ป่าต้องห้าม

Daemon HEROES

Revenge

เดม่อนได้เดินไปทักทายลิเลียน่า ก่อนเขาจะชวนเธอเข้ามายังป่าต้องห้าม ด้วยเขารับปากเธอแล้วว่าจะไม่มาเสี่ยงอันตรายเช่นนี้อีก เขาจะต้องไปแจ้งเธอก่อน

"จริงสิ ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ไปเฮติด้วย ชั้นล่ะไม่เข้าใจแม่เลยจริง ๆ ภารกิจกระทันหันที่แม่ให้ไป..." ลิเลียน่ากลอกตาไปมา ก่อนจะถอนหายใจ เธอไม่อยากจะพูดอะไรมาก ภารกิจนั้นแม่ให้คนอื่นไปทำยังง่ายกว่านี้เลย ทำไมต้องเจาะจงเธอด้วยก็ไม่รู้

"ภารกิจหินพอสมควรเหรอครับ" เดม่อนพูดขึ้นสีหน้าแปลกใจ แต่ไม่น่าใช่สิ สีหน้าลิเลียน่าไม่บ่งบอกเลยว่าภารกิจมีความท้าทายหรือยาก

"ภารกิจแบบ... ชั้นหลับตาก็ทำเสร็จในสิบนาทีได้อะ" ลิเลียน่ากลอกตาอีกครั้งมองบน

"คนละฟ้ากับเหวกับผมเลย เฮติเกือบไม่รอด บริวาลเฮคาทีนับว่าโหดพอสมควรเลย" เดม่อนพูดขึ้นและภารกิจครานี้ของเขา ดูเหมือนอาจจะทำให้เทพีเฮคาทีไม่พอใจพอสมควรกับการยื่นมือช่วยเหลือคนในเฮติ

เดม่อนกับลิเลียน่าเดินมาด้วยกันในป่าต้องห้ามสักพักก่อนเธอจะหยุดลง หันมาหาผม "ชั้นจะให้นายจัดการตามลำพังก่อนล่ะกันนะฝูงหมาป่าแอรีส ถ้านายตึงมือชั้นค่อยยื่นมือเข้าไปช่วย โอเคไหม" เธอเลือกพูดขึ้นมา และนิสัยเดม่อนคงจะไม่ยอมแน่ถ้าเธอจะจัดการด้วย ไม่เช่นนั้นคราต่อไปเขาคงแอบเธอไปทำภารกิจเสี่ยงอันตรายเช่นนี้โดยไม่มาบอกเธอ อย่างน้อยเธอช่วยเป็นโล่ปกป้องเพื่อนคนนี้ได้

"โอเคเลย" เดม่อนพูดพลางยิ้ม และเขาเริ่มใช้พลังหอมเย้ายวนอย่างไม่รู้ตัว ก่อนสลับสีตาเป็นสีทองทั้งคู่ด้วยความดีใจ

"ชู่ว" ลิเลียน่าเอ่ยเสียงขึ้นสั้น ๆ เป็นเชิงบอกให้หยุดเดิน ก่อนก้มศีรษะลงหลังพุ่มไม้ตรงหน้า 

"นั่นฝูงหมาป่า นายพร้อมนะ" เธอหันมาถามอีกฝ่าย ก่อนจะพูดขึ้นต่อ "ชั้นจะรอตรงนี้ ถ้าเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีจะรีบไปช่วย"

"โอเคร" เดม่อนเองก็คิดว่าเขาน่าจะชนะ หลังจากผ่านเหตุการณ์ในเฮติมาแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นไม่มากก็น้อย

เดม่อนพุ่งออกไป ก่อนฝูงหมาป่าเห็นเขา พวกเขาคำรามลั่นก่อนพุ่งกระโจนใส่เดม่อน เดม่อนเบี่ยงตัวหลบหมาป่าตัวแรก และสะบัดดาบฟาดตัวที่สอง ก่อนเขาก้มศีรษะให้หมาป่าตัวที่สามข้ามหัวเขาไป

เขาหันกลับไปสนใจตัวแรก แพรี่การโจมตีหมาป่าได้สำเร็จ แต่ทว่าตัวที่สี่ไม่รู้โผล่มาจากไหน ตะครุปกรงเล็บเต็มหลังของเขาเลยทีเดียว ก่อนเดม่อนกระโดดถอยไปตั้งหลักใหม่

เขาพยายามเบี่ยงตัวหลบการโจมตีหมาป่า ก่อนจะสวนใส่ตัวที่สี่เมื่อทุกตัวโจมตีครบ ฟาดมันจนสลายเป็นฝุ่นผงละอองสีทอง ก่อนจะหันไปโฟกัสอีกสามตัว

จากความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกสนุกที่ได้เจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง เขาพยายามสตันด้วยใบหน้าอันหล่อเหลา ดูเหมือนหมาป่ามันจะหลงเสน่ห์เขาโดยง่ายอยู่เหมือนกัน และใช้การยั่วยุให้อีกฝ่ายเห็นความไม่ตั้งใจสู้ของเขา เพื่อให้มันได้ใจและวู่วาม

เดม่อนตวัดดาบโจมตีหมาป่าช้ำแล้วช้ำเล่า ก่อนเขาจะฟาดปั่นคอไปทีละตัว จนร่างหมาป่าทั้งสามเริ่มสลายเป็นฝุ่นละอองสีทอง ก่อนเขาปักดาบลงพื้นดิน หอบด้วยความเหนื่อยจากการต่อสู้อย่างเนิ่นนาน

"เดม่อน นายไม่เป็นอะไรนะ" ลิเลียน่าวิ่งออกมาจากที่ซ่อนตัว ยื่นแขนคล้องอีกฝ่ายขึ้นมายืน "นายทำได้ดีมาก ฝีมือพัฒนาขึ้นนะเนี่ย"

"เพราะลิเลียน่าและคุณไครอนช่วยฝึกฝนน่ะ" เดม่อนพูดขึ้นตอบลิเลียน่า ก่อนเขาจะลุกขึ้นตามแรงผคองหญิงสาว เขาถอนดาบจากพื้นดินเก็บเข้าฝัก ในขณะนั้นเองก็ปรากฎแสงสีทองพุ่งลงมาจากฟ้า

 

ชายร่างสูงล่ำสัน ใบหน้าคมองอาจ ดูทรงพลังแข็งแกร่งสุด ๆ ยังกับถอดแบบมาจากซุปเปอร์แมนที่เขาเคยดูในซีรีย์หรือภาพยนต์ยังไงอย่างนั้นเลย เทพอย่างนั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าคือแอรีส เพราะนี่เขามาทำบททดสอบของเขาที่ลงไว้ในกระดานหินเทพ

"ไม่เลวเลยไอหนู ไม่ให้แม้แต่ธิดาอะธีน่ายื่นมือช่วยเหลือด้วย" แอรีสพุ่งเข้ามาประชิดตัวเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนเขายื่นมือมาแตะศีรษะผม

"นี่น่ะเหรอลูกที่อะโฟร์ไดท์ให้กำเนิด ถึงจะกล้าหาญยังไงแต่เธอก็ไม่อาจแข็งแกร่งได้มากกว่านี้หรอกนะไอหนู การดิ้นรนในขีดจำกัดตัวเองมีแต่จะทำให้เธอตาย!" แอรีสพูดขึ้นย้ำเตือนผม เขากำลังให้ผมล้มเลิกการฝึกฝนเนี่ยนะ จะบ้าเหรอ ผมไม่ยอมหรอก ผมกำหมัดแน่น

"เอ่อ คุณแอรีสคะ ไม่ว่าจะเป็นสายเลือดใครไม่เกี่ยวเลยนะคะ ยิ่งเป็นเดมี่ก็อต คุณน่าจะรู้ดีนี่คะว่าเราสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดได้มากกว่าที่เราเป็นเสียอีก" ลิเลียน่าพูดแทรกขึ้น แอรีสหันไปมองเธอตาขมึง

"เห็นด้วยกับลิเลียน่า" ผมพูดสนับสนุนลิเลียน่า

"หึ เก่งนี่ ดูพวกเธอเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเสียทีเดียวนะ ฮ่า ๆ" แอรีสพูดก่อนจะหัวเราะเสียงดัง "ข้าจะคอยดูพวกเธอ บุตรแห่งความรัก และธิดาแห่งปัญญา เธอคิดว่าเธอรู้จักแม่ของเธอดีงั้นเหรอ สาวน้อยลิเลียน่า" 

"ผมผ่านบททดสอบของคุณแล้ว และตอนนี้คุณก็ทิ้งรางวัลและไสหัวกลับไปได้แล้ว!" เดม่อนพูดขึ้นเสียงแข็ง เขาก้าวออกมายืนจ้องตาแอรีสตาเขม็ง แม้ร่างกายเขาจะเล็กกว่าอีกฝ่ายมาก

"ขอให้เจ้าโชคดีล่ะกัน บุตรแห่งความรัก จากภัยที่เจ้าจะต้องพบเจอ" แอรีสพูดเป็นนัยก่อนจะพุ่งขึ้นฟ้าจากไป 

"นายไม่เป็นไรนะ" ลิเลียน่าถามไถ่ก่อนเธอจะช่วยผคองแต่ผมยืดแขนยืดขาอย่างปกติ 

"ดูเหมือนแอรีสจะช่วยรักษาให้น่ะ เมื่อกี้ผมพูดแรงไปหรือเปล่า" เดม่อนถามลิเลียน่า แม้เขาจะปากร้ายและทำท่าดูถูก แต่เดม่อนมองอีกฝ่ายอย่างน้อยเขายังรักษาสัจจะให้รางวัลและยังช่วยรักษาให้อีก

"ไม่หรอก แอรีสเป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวนายก็ชิน" ลิเลียน่าพูดพลางยักไหล่ราวกับจะสื่อว่ามันเป็นเรื่องปกติของเขา

"งั้นเรากลับค่ายกันเลยไหม"

"อือ ตกลง" เดม่อนพูดก่อนจะเดินไปกับลิเลียน่ากลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัด ดูเหมือนแม้แอรีสจะพอใจในการต่อสู้ของเขา แต่เขาก็คิดว่าแอรีสคงกำลังรอดูวันผมล้มลงเป็นแน่จากคำพูดอีกฝ่าย ถ้าผมก้าวข้ามขีดจำกัดตัวเองในฐานะบุตรแห่งความรักไม่ได้ วันนั้นแอรีสคงยิ้มเยาะจากบนโอลิมปัสแน่ ดังนั้นผมจะต้องทำให้ได้

รางวัล: 

35 EXP , +6 ดรักม่า , +30 กล้าหาญ , +3 Point และ หินตีบวก x3 , หินอัปเกรด x1 

ความโปรดปรานจากแอรีส +35 แต้ม (ขึ้นกับเทพที่ท่านเลือกทำงานให้)

HEROES [วีรบุรุษผู้โปรดปราน] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

การเดินทางสำรวจป่าต้องห้ามผ่านไปไม่นานนัก เฟเรียที่มีกาเอลหลบอยู่ข้างหลังก็ได้พบกับฮาร์ปี้ตัวหนึ่งเข้าดูแข็งแกร่งพอ ๆ กับตัวที่เธอเคยเจอเลยแฮะ

“มาแล้วสินะ กาเอลไปหลบตรงพุ่มไม้ตรงนู่นก่อนนะ ม๊าจะแสดงการล่าให้ลูกเห็นเอง”

“ฮะม๊า”

กาเอลตัวน้อยวิ่งตุ๊กติ๊กตุ๊กติ๊กจากข้างหลังเธอไปซ่อนตัวในพุ่มไม้อย่างสงบเพื่อความปลอดภัยของเขาเอง พอแน่ใจว่าลูกชายตัวน้อยของเธอปลอดภัยแล้วเธอก็หยิบหอกออกมาแล้วเข้าต่อสู้กับฮาร์ปี้ในทันที ด้วยท่วงท่าที่อ่อนช้อยจากการร่ำเรียนมาจากคลาสฝึกหอกและโล่บวกรวมกับความแข็งแกร่งของเธอที่ผ่านการฝึกฝนมาพอสมควร ทำให้การต่อสู้ครั้งนี้คือการล่าอย่างแท้จริง ที่ฮาร์ปี้ไม่อาจทำอะไรเธอได้เลยแม้แต่น้อย แต่เธอกลับโจมตีใส่มันได้อย่างสบาย ๆ จนไม่น่าห่วงอะไรเลยสักกะนิด จนกระทั่งในเวลาไม่นาน

“ปิดฉากล่ะค่ะ”

ปลายหอกของเด็กสาวเข้าแทงปิดฉากฮาร์ปี้เข้าอย่างจังจนร่างกายของมันสลายกลายเป็นละอองสีทองล่องลอยอยู่ทั่วป่า จนกาเอลที่ซ่อนอยู่ยังตื่นเต้นดีใจวิ่งกระโดดไล่จับละอองสีทองไปด้วย

“สวยจังเลยฮะม่าม๊า”

“ใช่ไหมละกาเอล อสุรกายน่ะนะเมื่อตายจะกลายเป็นละอองสีทองกลับไปรวมตัวใหม่ที่ทาทารัสน่ะ แต่นี้ก็ทำให้เห็นนะว่าอสุรกายน่ากลัวพวกนั้น ก็มีสิ่งสวยงามแบบนี้น่ะ เพราะแบบนี้แม่เลยชอบล่าตอนกลางคืนไงล่ะ”

เธอพูดอธิบายให้กาเอลฟังก่อนที่จะมาเก็บสินสงครามใส่กระเป๋าเป้

“เอาล่ะเสร็จแล้ว งั้นเรากลับกันเลยไหม”

“ครับม่าม๊า”

bettyleg

Johnathan BELIEVER

ΦT'S Δ LΩΠG STΩRΨ.

ใช่.. คือเรื่องมันยาวจริงๆ เพราะมันมีอะไรที่พัลวันมั่วซั่วไปหมดจน บางทีเขาก็แอบคิดในใจขณะที่โดนอัลกูลที่ไล่จี้มาว่า ฉันคงจะยั่วโมโหพวกมันมากเกินไปรึเปล่านะ?  แต่ก็อย่างว่า ในเมื่อเรื่องมันเกิดก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะออกล่าฮาร์ปี้เพื่อเก็บสินสงครามรวมถึงประสบการณ์ที่ตนนั้นได้ โดยที่มีอัลกุลที่ไล่ตามเขามาอย่างติดๆ มันจึงกลายเป็นสึกแฮนดิแคปอย่างไม่ได้ตั้งใจ ระหว่างชายหนุ่มและอสุรกายทั้งสอง ทั้งฮาร์ปี้และอัลกุล แต่ก็.. อย่างน้อยนั้นเขาไม่ได้ไขว้เขวไปสู้กับศัตรูที่เขาไม่ได้หวังจะสู้กับมันตั้งแต่แรก เมื่อเขานั้นจัดการกับฮาร์ปี้ได้เรียบร้อย แต่อัลกุลที่ยังไม่สิ้นฤทธิ์นั้ยังคงอยู่ การจะหนีมันให้พ้นเป็นอะไรที่วุ่นวายจนแทบจะไม่รู้ว่าจะหาญกล้าท้าทายตัวมัน หรือจะถอยกลับไปตั้งหลักก่อนถึงจะดี ความคิดของเขาในตอนนี้นั้น ทำให้เจ้าตัวจำใจต้องผละออกจากอัลกุล เพื่อหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บและเสียแรงเกินความจำเป็น..

ในขณะนั้นเองที่เขานั้นกำลังหาทางหนีทีไล่ การทำให้ศัตรูสนใจกับอย่างอื่นจึงเป็นหนึ่งในวิธีที่เขานั้นจำเป็นต้องใช้วิธีหาทางสลัดอัลกูลตัวนี้ให้ได้ไวที่สุด จนในขณะนั้นเอง.. ชายหนุ่มที่ล่าถอยเข้ามายังถ้ำ และถ้ำแห่งนี้ ทำให้อัลกูลตัวนั้นถอยออกไป เป็นอันรู้กันว่า ที่นี่ปลอดภัย.. ไม่ใช่.. มันไม่ปลอดภัย หากอัลกูลล่าถอยนั้น ไม่มีอะไรอย่างอื่นนอกจาก เจ้าถิ่นยังอยู่.. และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ.. 

*.....*

เสียงคลืนจากด้านในของถ้ำ เผยให้เห็นร่างอันใหญ่โตของเจ้าของถ้ำแห่งนี้ ซึ่งยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว เสียงท่อนซุงขนาดใหญ่แหวกอากาศเข้ามาทางชายหนุ่ม เขาที่เห็นในทันที เขาได้ไถลตัวเองหลบท่อนซุงนั้น ซึ่งมันคือพลองขนาดใหญ่ที่เขานั้นเคยเจอ และแน่นอนว่า เคยได้มันมาเป็นสินสงครามด้วย ซึ่งมันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเขาเลย มันไม่ใช่แนวอาวุธที่เขาพัศมัยเท่าไหร่ ไม่พิศมัยเลย มันไม่ใช่แนว สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ มีเพียงอย่างเดียว.. กำจัดมันเสีย ยังไงมันก็จัดการง่ายกว่าอัลกูลที่ล่าถอยออกไปเมื่อครู่นี้ก็แล้วกัน การกระโดดชิ่งตัวไปบนต้นไม้ ทั้งไล่ตามฮาร์ปี้ และหลบการโจมตีของอัลกูลกลางอากาศ เป็นอะไรที่ดูแฟนตาซีเหมือนในหนังที่เขาเคยดูมาก หลบการโจมตีพร้อมกับโจมตีด้วยโล่ห์ขนาดใหญ่เพื่อสกัดการรังควานไอ้ตัวที่ตามติดแม้จะอยู่บนต้มไม้หรือแม้แต่กลางอากาศ 

ซึ่งที่กล่าวมาข้างต้นนั้น มันยากกว่าการต่อสู้แบบตรงๆกับโทรลถ้ำกว่าเยอะนัก อย่างน้อยโทรลมันก็ไม่ได้ฉ,าดพอที่จะใช้กลยุทธ์หลอกล่อให้ไขว้เขว ซึ่งมันก็เป็นส่วนดี แต่ถามว่ามันง่ายขนาดนั้นมั้ย.. ไม่..

แม้ว่าเขานั้นจะบ้าพลังเพียงใด ก็ไม่ได้เทียบแรงกับโทรลภูเขาที่แรงมหาศาลชนิดที่เทียบไม่ติดเลยสักนิด แต่กับชายหนุ่มที่มีประสบการณ์มากับโทรลแล้วครั้งนึง ครั้งนี้จึงไม่ได้มีปัญหาอะไรมากนอกจากความเขลาของเจ้าตัวที่คิดว่าจะชนะโทรลที่กำลังมหาศาลแบบตรงๆ จนแล้วจนรอด ก็ต้องเล่นแง่กับสิ่งมีชีวิตที่โง่งมพวกนี้ ไม่งั้น เขาอาจจะไม่รอดออกจากถ้ำนั้นก็เป็นไปได้.. 

เมื่ออกมาจากที่ถ้ำได้ เขานั้นก็ไม่สนใจอย่างอื่น นอกจากบึ่งตัวเองพากลับไปยังค่ายในทันที..

Johnathan BELIEVER

ΠΩ PΔΦΠ ΠΩ GΔΦΠ

เมื่อภารกิจจบลง เด็กน้อยปลอดภัย ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ แต่สำหรับชายชรานร่างใหญ่นั้น อารมณ์ของเขานั้นยังไม่ทันจบ และเขานั้นต้องการระบายมันออกไป จอห์นที่กลับมายังบ้านพัก แล้วเข้าห้องของตัวเองไปเพื่อเปลี่ยนและเก็บของที่เขานั้นไม่ได้ใช้ ก่อนที่จะออกจากบ้านไป โดยที่ตนนั้นไม่ได้สนใจว่ามีคนอยู่ในบ้านประจำสายเลือด..

สถานที่เดิมที่เข้าไปได้อย่างคุ้นเคย ครั้งนี้เขานั้นพกอาวุธไปในป่าเชแบบเต็มอัตรา เอาจริงๆ ทั้งดาบ ทั้งมีด ทั้งโล่ห์ และปืนที่เข้านั้นเพิ่งจะได้มามันเป็นของที่เขานั้นสามารถพกไปได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว เพราะทั้งหอก และอาวุธต่างๆนาๆนั้น มันก็สามารถหดเก็บกลายเป็นอย่างออื่นได้อย่างใจ เอาจริงๆ เขาเองก็ไม่ได้ชอบเท่านัก สำหรับหอกยาว เขาจึงไม่คิดจะเก็บมันเอาไว้ หากไม่ไ้ออกนอกค่ายอย่างจริงๆจัง  

บอกเลยว่าเจ้าตัวเกลียดเหล่าอสุรกายเข้าไส้ในบางตัว พวกชอบเล่นแง่ ปั่นหัวของผู้ที่เข้าไปให้เสียหลักจนพวกมันก็แทบจะสามารถปลิดชีพเหล่าสายเลือดเทพได้อย่างไม่ยากเย็น และวันนี้ อารมณ์ของเขายังค้างเติ่งจากเมื่อวันก่อน  ในเมื่อหาที่ระบบายไม่ได้ ป่าต้องห้ามแห่งนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับสนามอารมณ์ของชายหนุ่มเลยสักนิด 

แม้แต่อสูรร้ายก็ยังต้องสิ้นชีพเพราะความยียวนก่อนปราสาท อย่างอัลกุล ที่แม้ว่าพกวมันจะเล่นแง่ ใช้จิตวิทยาต่อสู้กับเขา ในเมื่อมันต้องเช่นนั้น จอห์นก็จัดให้ตามความต้องการของมัน ไม่มีการใช้จิตวิทยาต่อสู้กัน มีเพียงกำลัง และความแข็งแกร่ง และความสะใจล้วน เสียงหอกที่ฟาดลงไปตรงกลางร่าง เสียงโล่ห์ใหญ่ที่กระแทกหน้าของอัลกุลแบบเต็มๆ เป็นสิ่งที่เขารู้สึกสะใจอย่างมาก ครั้งนึงเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว เขาเห็นหนังเรื่องนี้และชอบฉากการต่อสู้ของนักรบสปาร์ตันมาก ทั้งความดุดัน และกล้าหาญ ที่สามารถข่มขวัญศัตรูได้อย่างไม่หวาดกลัวสิ่งใด

ลุงช้างบ้านที่มานั่งดูด้วย เขานั้นเหมือนกับว่า เขานั้นอยู่ในเหตุการณ์ ไม่รู้ทำไม ลุงข้างบ้านก็มักจะบอกกับเขาอย่างที่มันควรจะเป็นอย่างในหนัง

"สปาร์ตัน ไม่ได้หยุมหยิมเช่นนี้หรอก พวกเขาป่าเถื่อนยิ่งกว่าที่เธอจะเข้าใจอีก ลุงก้พูดได้แค่นี้ล่ะ" 

ซึ่งถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ชาวสปาร์ตันที่เขานั้นเข้าใจอย่างในภาพยนตร์มาตลอด มันย่อมต้องโหดหว่านี้เป็นหลายเท่าอย่างแน่นอน.. และเมื่อเพิ่มความป่าเถื่อนเข้าไปแล้ว.. ภาพที่ออกมา มันช่างถูกใจตัวเขาอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ

การล่าจบลง แต่อารมณ์มันก็ยังไม่จบสะทีเดียว ความคิดของเขาในตอนนี้ ศัตรที่คู่ควร.. ไม่ใช่ ศัตรูที่เขาต้องการจะสู้ด้วยนั้น ยังมีอีกมากมาย ในป่านี้มีอะไรที่ทำให้เขานั้นรู้สึกไม่หน้าเบื่อ ถ้าเขายังไม่เหนื่อย

 และนั่นก็ทำให้เขาได้เจอ คู่ต่อสู่ หรือนักล่าที่สมน้ำสมเนื้อกับเขาเสียที เขาไม่คิดว่า จะได้เห็นยักษ์ตาเดียวตัวเป็นๆแบบนี้ ซึ่งมันก็ทำให้เขานั้น รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก เพราะจากที่ลองดูแล้วนั้น ความสนุกในการประมือกับโทรลที่บื้อๆเมื่อครู่น่าจะไม่ใช่สิ่งที่เขานั้นพร้อมกับมันเท่าไหร่ ใช้คำว่าแย่มากเลยด้วยซ้ำ เพราะในหัวที่กลวงเปล่าของมันนั้น เขาไม่ชอบที่จะต้องปั้นหัวพวกมันกว่าจะได้โจมตี เผลอๆ จับจังหวะไม่มี มีโดนซักกระเด็นออกจากถ้ำแทน.. 

หลงัจากที่เขาสามารถกำจัดไซคลอปต์ได้สำหรับ ร่างของมันก็กลายเป็นฝุ่นที่ทอง ก่อนที่จะหายไป เหลือเพียงสินสงครามที่ตัวของมันทิ้งเอาไว้ เป็นอันจนกิจกรรมที่ป่าต้องห้ามแห่งนี้...

Dean HEROES

091

พิชิตราชสีห์นีเมียน

TW: มีฉากเลือดสาด

             หลังจากที่ไปแจ้งกับบ้านใหญ่เป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าวันนี้เขาจะเข้าสอบเลื่อนระดับในบททดสอบของไครอนครั้งที่สอง (ส่วนครั้งแรกช่างมันไป) ดีนก็แต่งองค์ทรงเครื่องเพื่อรับศึกใหญ่ คล้ายคำขู่ ไครอนบอกกับเขาว่าราชสีห์นีเมียนจะเป็นคู่ต่อสู้ที่เก่งกาจที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา

             ‘ยังมีอะไรที่น่ากลัวแม่มดดำอีกเหรอ!?’

              ดีนแทบจะกรีดร้องออกมา แต่ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อแซเทอร์ผู้ช่วยยามคับขันเข้ามาประกบตัว ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กชายผิวดำอายุสิบสามปี ผมทรงแอฟโฟรฟูฟ่อง สวมแว่นตาหนาเตอะค่อนข้างเป็นที่คุ้นตา แซเทอร์ตนนั้นคือ บ๊อบบี้ เพื่อเก่าสมัยเกรดเจ็ด ซึ่งหมอนี่ก็ยังไม่ยอมพูดกับเขาเหมือนเดิม

             หนึ่งเดมิก็อดหนึ่งแซเทอร์เดินทางมาถึงป่าต้องห้าม ดีนไม่เคยเข้าไปในนี้มาก่อน เพียงแค่เฉียด ๆ ตอนวิ่งจ๊อกกิ้งยามเช้าก็ได้กลิ่นอายไม่น่าเข้าใกล้ แม้ว่าเขาจะเป็นคนชอบแหกคอกอย่างเช่นปีนออกจากหน้าต่างชั้นสองของบ้านหลังสามทุ่มเพื่อไปปาร์ตี้ที่บ้านเพื่อน แอบกินขนมในห้องเรียน แอบโดดเรียนวิชาวรรณกรรมที่เขาไม่ชอบไปนอนห้องพยาบาล แต่ดีนก็เป็นคนรักตัวกลัวตายพอที่จะไม่ทำตัวเป็นตัวละครเอกในหนังหรือนิยายบางเรื่องที่ชอบเอาตัวเข้าไปสุ่มเสี่ยงในที่อันตราย บอกได้เลยว่าถ้าอยู่ในหนังสยองขวัญเขาจะเป็นผู้ที่รอดตายแน่ ๆ เพราะไม่หลงไปตามเสียงเรียกยามค่ำคืน แน่นอนว่าตัวเขาคงเอาแต่คลุมโปงสั่นดิ๊ก ๆ ใต้ผ้าห่มบนเตียงนุ่มอันแสนปลอดภัย

             ส่วนป่าใหญ่ตรงหน้าที่ดูมืดครึ้มแฝงกลิ่นอายอันตรายออกมาตลอดเวลา ด้านในนี้เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายมากมายทั้งสัตว์ป่าและอสุรกาย ‘ป่าต้องห้าม’ ก็ควรจะเป็นป่าต้องห้ามไม่ควรที่จะต้องเข้าไปในนั้นเลยจริง ๆ แค่รู้ว่าต้องเข้าไปทำอะไรน้ำลายที่กลืนลงคอก็ยังรู้สึกว่าเหนียว

             “ที่นี่น่ากลัวจัง นายเคยเข้าไปในนี้หรือเปล่าบ๊อบบี้?”

             ดีนหันไปทางแซเทอร์เพื่อนเก่าที่รูปลักษณ์ภายนอกของอีกฝ่ายไม่ได้โตขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้แซเทอร์นำทางของเขาตัวสั่นงันงกเผลอ ๆ จะกลัวยิ่งกว่าชายหนุ่มเสียอีก บ๊อบบี้ทำท่าจะวิ่งหนีเขาได้ตลอดเวลาหากมีภัยอันตรายมาถึง เรียกได้ว่าเป็นแซเทอร์ที่สอบตกทุกข้อ ดีนไม่มั่นใจว่าถ้าเขาถูกราชสีห์ทำร้ายจนสลบตัวเองจะถูกพาออกจากป่าต้องห้ามอย่างปลอดภัยหรือว่าเขาจะกลายเป็นอาหารกลางวันของสิงโตตัวมหึมากันแน่ บางทีอีกฝ่ายอาจจะถูกเรียกมาเพื่อทำหน้าที่เดียวคือเป็นพยานการตายของเขาก็เป็นได้

             นี่เขาต้องจับอีกฝ่ายมัดเอาไว้กับตัวหรือเปล่านะ? เป็นเรื่องที่น่าคิด…

             “เอ่อ.. นายไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะรีบจัดการธุระให้เสร็จจากนั้นเราก็ออกมากัน”

             บ๊อบบี้พยักหน้าหงึก โดยที่ดีนได้ยินเสียงฟันฟางของอีกฝ่ายกระทบกันแม้ว่าเขาจะยืนห่างจากอีกฝ่ายถึงสองหลา

             “เอาวุ้ย แค่นี้ไม่ตายหรอก” ดีนตบแก้มตัวเองเรียกสติสองสามครั้งก่อนที่จะกระชับหอกและโล่เดินนำเข้าไปในป่าต้องห้ามโดยมีแซเทอร์นำทางที่ไม่ยอมนำทาง จากนี้ถ้าหลงไปก็อย่ามาโทษกันล่ะ…

[เพลงประกอบ กด ► ฟังเพื่อเพิ่มอรรถรส]

             ไม่เพียงแต่ต้องระวังอสุรกายแม้แต่พืชพรรณในป่าก็ดูน่าพิศวง ตอนนี้เหมือนว่าเขาหลุดเข้าไปในเกาะกะโหลกในหนังเรื่อง ‘คอง มหาภัยเกาะกะโหลก’ อาจจะเพราะใจป๊อดไปเองก็ได้ ดีนรู้สึกว่าทุกอย่างในนี้อันตรายแม้แต่ใบไม้ก็อาจมีพิษ นิสัยมองโลกในแง่ดีเหมือนถูกปิดการใช้งานไปชั่วขณะเมื่อความกลัวเข้ามาครอบครองเต็มพื้นที่ของหัวใจ แม้ว่าบนพื้นจะมีหลักฐานรอยเท้าของผู้ที่เดินเข้าออกป่าต้องห้ามเป็นว่าเล่น ในใจใคร่สงสัยเหลือเกินว่าเข้ามาทำไมกันในนี้ ไม่ใช่ช็อปปิ้งเซ็นเตอร์สักหน่อย

             ปลายหอกตวัดตัดกิ่งไม้ที่ยื่นมาปกปิดเส้นทาง ดีนไม่มั่นใจว่าหากเดินตามรอยเท้าต่อไปจะได้พบกับราชสีห์นีเมียนหรือไม่ หรือจะได้ไปปะเข้ากับอสุรกายในถิ่นที่อยู่อื่น ๆ ไม่รู้เสียด้วยว่าเจ้าของรอยเท้าตามทางเข้ามาในป่าแห่งนี้เพื่ออะไร หากคาดคะเนเอาจากกระดานภารกิจทั้งก่อนหน้าและในตอนนี้อสูรร้ายในป่ามีทั้งฮาร์ปี้นิสัยไม่ดี ก็อบลิน อัลกูล รวมถึงฝูงหมาป่าที่พรากชีวิตของเรเชลไป ไม่ว่าจะอย่างไหนล้วนน่ากลัว แม้ว่าดีนจะเคยกำราบอัลกูลสองตัวกับก็อบมาแล้วเป็นฝูงก็ตาม

             ตอนนี้เขาภาวนาอย่าให้จู่ ๆ รอยเท้าข้างหน้าหยุดไปแล้วได้กองเลือดมาแทน… แน่นอนว่าไม่เป็นเช่นนั้นแต่ดูเหมือนว่าเขาจะพบกับอุปสรรคแรกเข้าให้แล้วสิ

             แซ่ก…

             เสียงอะไรบางอย่างเสียดสีกับใบไม้ชวนให้ทันหนุ่มสายเลือดโพไซดอนและแซเทอร์ติดตามสะดุ้งโหยง

             “บะ บะ บะ บะ บ๊อบบี้ เมื่อกี้นายทำเสียงอะไรหรือเปล่า?”

             หนุ่มผิวน้ำผึ้งในชุดเกราะเต็มยศดูเหมือนจะเป็นโรคติดอ่างไปชั่วขณะ ส่วนคำตอบที่ได้รับจากแซเทอร์เด็กผิวดำส่ายหน้าผั่บ ๆ จะมีก็แค่เสียงเดียวคือเสียงฟันกระทบกัน อีกเสียงก็คือเสียงขากางเกงที่สั่นเนี่ยแหล่ะ ซึ่งดีนมั่นใจว่าไม่ได้ออกมาจากอีกฝ่ายแน่นอน

             แซ่ก…

             เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ดีนรู้สึกว่านี่มันท่าทางไม่ดีแล้วสิ เขากระชับอาวุธในมือแน่นแล้วตั้งใจเงี่ยหูฟังให้ดีว่าสุ้มเสียงดังกล่าวดังมาจากทิศทางใด

             แซ่ก…

             พอจะจับได้แล้วว่าต้นเสียงดังมาจากไหน เงาหลังพุ่มไม้วูบไหวชวนให้ใจสั่นก่อนที่ร่างนั้นจะกระโดดออกมา

             “โอ๊ยไอ้บ้า!! กระต่ายนี่เอง เกือบหัวใจวายตาย” มือแกร่งลูบอกตนเองปอย ๆ เขามองกระต่ายที่กระโดดออกมาก่อนที่มันจะกระโดดดุ๊บ ๆ เข้าโพรงไม้ไป “แล้วเมื่อไรจะได้เจอสิงโตเนี่ย”

             ดีนบ่นอุบ เขาเริ่มจะท้อ ตอนนี้อยากวกกลับทางเก่าแล้วเดินออกจากป่าไปบอกผู้อำนวยการว่า ‘ผมแย่’ แต่อีกใจก็รู้สึกว่ามาขนาดนี้แล้วก็ลุยต่ออีกหน่อยเถอะ อย่าให้ต้องคว้าน้ำเหลวออกไปโดยยังไม่ทันได้เห็นปัญหาเลย ส่วนถ้าเจอกับปัญหาแล้วลุยต่อไม่ไหวค่อยหนีไปตอนนั้นก็ยังไม่สาย

             ท่าทางว่าบ๊อบบี้จะสังเกตเห็นความท้อแท้ที่ออกมาจากภาษากายแล้วคงอยากแก้ไขข้อผิดพลาดของตัวเอง แซเทอร์น้อยยื่นมือมากระตุกชายเสื้อเขาเบา ๆ จากนั้นก็เริ่มออกเดินนำให้สมกับเป็นแซเทอร์นำทางเสียที เหมือนว่าทางที่พวกเขาต้องวกไปอีกทางถึงจะได้พบกับราชสีห์ ระหว่างนี้ทั้งสองไปพบกับเรื่องน่าหวาดเสียวอีกคงเพราะได้รับการนำทางที่ถูกต้องไม่ใช่การเดินมั่วหลงเข้ามาอย่างเช่นตอนแรก ดีนอยากจะชวนอีกฝ่ายคุยเหลือเกินเพื่อให้หลุดออกจากความเงียบ แต่ถามอะไรไปบ๊อบบี้ก็ไม่ยอมตอบคำถามเขาจึงเหนื่อยที่จะตื๊อต่อ

             ขาทั้งสี่ของคนสองคนเดินไปจนถึงที่โล่งกว้างเหมาะกับที่จะเป็นลานสู้บอสจริง ๆ บริเวณนี้เป็นทุ่งหญ้าถัดไปอีกนิดเป็นแอ่งน้ำขนาดไม่ใหญ่มากนักดูเหมาะสมเหลือเกินสำหรับเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์สะวันน่าอย่างสิงโต แต่เดี๋ยวก่อน.. ราชสีห์นีเมียนจะมาจากทวีปแอฟริกาอย่างนั้นเหรอ? ตอบยากเกินไป.. 

              ฝีเท้าแพะหยุดทันทีที่มาถึง บ๊อบบี้ขยับริมฝีปากคล้ายกับจะพูดอะไรบางสิ่งด้วยเสียงอันเบา แม้ดีนจะขยับเข้าไปเงี่ยหูฟังใกล้ ๆ ก็ยังไม่ได้ยินจนต้องร้อง “ห๊ะ?” กระนั้นแซเทอร์น้อยก็ตัวสั่นไม่หยุดแล้ววิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังโขดหินใหญ่ แม้ดีนจะไม่เข้าใจทั้งหมดแต่ให้เดาเขาคิดว่าตรงนี้คือรังนอนของราชสีห์นีเมียนนี่แหล่ะ

             ‘ว่าแต่.. แล้วสิงโตล่ะอยู่ไหน?’

             ดีนเพ่งสายตามองไปตามทุ่งหญ้าสวมท่วมหัว จู่ ๆ ในใจก็หวนนึกไปถึงฉากหนึ่งในการ์ตูนเรื่องไลอ้อนคิง สิงโตจะเก็บอุ้งเท้า หมอบลงต่ำไปกับพื้นหญ้า จับทิศทางลมจากนั้นก็ตะครุบเหยื่อ!

             “โฮก!!!”

             จู่ ๆ สิงโตตัวขนาดใหญ่มหึมาที่น่าจะตัวโตเท่าช้างก็โผล่พรวดขึ้นมาจากพงหญ้ารกชัฏ ไม่รู้ว่ามันเอาร่างกายใหญ่โตของมันซุกซ่อนไว้ได้อย่างไร แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ดีนต้องหลบทั้งกรงเล็บและคมเขี้ยวที่พุ่งเข้าขย้ำในชั่วเสี้ยววินาที

             “!?!!!”

             ดีนม้วนตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียดแต่รู้ตัวอีกทีเขาเห็นว่าบนโล่สัมฤทธิ์มีรอยกรงเล็บสัตว์ถาก แม้ว่าไม่ใช่รอยที่ใหญ่โตมากนัก ทว่าโล่สัมฤทธิ์สุดแกร่งที่ไม่เคยได้รับรอยใดราวกับโล่ไวเบรเนียมของกัปตันอเมริกาเกิดรอยถากได้แบบนี้ ชายหนุ่มไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ากรงเล็บนั้นโดนเนื้อเข้าจัง ๆ จะเป็นอย่างไร

             ‘คุณไครอน บททดสอบนี้มันยากเกินไปแล้ว!!!’

             แม้จะวิ่งหนีก็คงทำได้ยาก ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันเกินไปดีนไม่มั่นใจว่าต่อให้เขาวิ่งเต็มฝีเท้าจะหลบสัตว์ใหญ่แรงเยอะตัวนี้ได้พ้น ถ้าเป็นแบบนี้สู้ตายกับมันไปเลยน่าจะมีโอกาสรอดมากกว่าเสียอีก ดีนสูดหายใจลึกพยายามฮึดสู้ มือกระชับหอกและโล่ให้มั่นควบคุมไม่ให้สั่นไหว ที่สำคัญคือมีสติ การต่อสู้นี้ไม่ใช่สไตล์แอคชั่นแต่เป็นตระกูลเดียวกับดาร์กโซลที่โดนตบครั้งเดียวอาจจะตายได้เลย

             “กรรรร”

             ราชสีห์คำรามในลำคอ ในเมื่อมันเผยตัวแล้วก็ไม่คิดที่จะซ่อนอีก มันเดินวนรอบตัวดีนเป็นการปิดช่องทางหนีโดยสมบูรณ์

             ‘ยังไงนะ จุดอ่อน คือ ตา ปาก แล้วก็อุ้งเท้างั้นเหรอ?’

             ดีนพยายามทวนจุดอ่อนของราชสีห์ตามคำบอกเล่าของไครอน แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้นีเมียนกำลังหิวน้ำลายของสัตว์ใหญ่ไหล่เยิ้มออกมาจากปากยิ่งชวนให้ดูสยองขวัญ ดีนไม่มั่นใจว่าต่อให้มันกินเขาเข้าไปแล้วจะอิ่มหรือเปล่า ตัวมันใหญ่ขนาดนี้กระเพาะของมันจะใหญ่ขนาดไหน เผลอ ๆ กินบ๊อบบี้เข้าไปอีกคนก็ยังไม่รู้ว่าจะอิ่มหรือเปล่าเลย ซึ่งดีนจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์นั้น

             “กรรรร!!!”

             สัตว์หิวไม่ปล่อยให้เหยื่อที่มันหมายตาได้หยุดคิดนาน มันวิ่งเข้าใส่เขาอีกรอบ ดีนกลิ้งตัวหลบได้อีกครั้งก่อนจะสวนหอกในมือกลับไปแทงถูกเข้าที่สีข้างของสิงโต ทว่าขนที่หนาจนแทงไม่เข้าทำให้เขาปวดข้อมือแทน ตอนนี้หอกสัมฤทธิ์แทบไม่ต่างอะไรกับไม้จิ้มฟันอันจิ๋วที่ไม่รู้ว่าจะสะกิดต่อมคันของมันได้บ้างหรือไม่

             “กรรรรร!!”

             แม้จะตัวใหญ่แต่ความเร็วของมันไม่ได้เอื่อยเฉื่อยเหมือนมิโนทอร์ ปากขนาดใหญ่งับเข้าที่กลางตัวของดีน แม้ว่าเกราะสัมฤทธิ์จะป้องกันคมเขี้ยวไว้ได้แต่แรงบดและสะบัดกระชากอย่างแรงทำให้ร่างของชายหนุ่มลอยหวือและแกว่งไปมาอยู่ในปากสัตว์ยักษ์ไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตาผ้า ตอนนี้เขาอยากจะอาเจียนออกมา เขี้ยวบางส่วนบดถูกเนื้อจนเกิดแผลฉกรรจ์ โลหิตสีสดจากร่างไหลออกมาเป็นทาง ตอนนี้ดีนไม่รู้ว่าเขาบาดเจ็บตรงไหนบ้างเพราะว่าปวดไปหมดทั้งตัว ทั้งแขน ขา ลำตัว เจ็บไปหมดทุกส่วนจนหยุดเสียงกรีดร้องของตัวเองไว้ไม่อยู่

             “โอ๊ยยย!!!”

             ดีนพยายามตั้งสติ เขาเงื้อหอกแทงเข้าที่ปากของราชสีห์อยู่หลายครั้งเพื่อจะงัดร่างตัวเองเองออกมา คงสร้างความเจ็บปวดแก่มันได้ ละอองฝุ่นสีทองปลิวออกมาจากปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลม มันสะบัดดีนที่บาดเจ็บสาหัสกระเด็นล่องลอยออกไปไกล

             จ๊อม!

             “อั่ก!!”

             เขาแทบจะกระอักเลือดออกมา ตอนนี้สติของบุตรแห่งโพไซดอนเลือนลางเต็มทน แต่ด้วยอาการสำลักน้ำทำให้เขายังไม่ถึงกับสลบไป

             ‘น้ำ?’

             ดีนยันตัวขึ้นมาจากแอ่งน้ำขังที่สูงประมาณต้นขา มือซ้ายยังกำโล่มือขวายังกำหอกแต่ว่าหมวกเกราะหลุดออกไปแล้ว เขาพยายามรวบรวมสติสำรวจร่างกายของตัวเองที่ได้รับบาดแผลลึกอยู่หลายแห่ง แต่บาดแผลนั้นกำลังค่อย ๆ หายไปพร้อมกับอาการบาดเจ็บราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน พลังสายน้ำเยียวยาของโพไซดอนรักษาบาดแผลได้อย่างน่าอัศจรรย์ ในใจตอนนี้มีหวังที่จะเอาชนะ หากว่าเขาต่อสู้อยู่ในน้ำแบบนี้ตนก็แทบจะเป็นอมตะ ดีนแค่นยิ้มที่มุมปาก วันตายของเขาไม่ใช่วันนี้แน่ ๆ ไม่มีวัน!

             “มาเลยซี่ มากินฉันนี่!!”

             ดีนตบเคาะหอกกับโล่เป็นการยั่วเย้าสัตว์ใหญ่ เสียงป๊องแป๊งของโลหะที่กระทบกันเสียดโสตประสาทของสิงโตชวนน่าโมโห นีเมียนกระโจนลงน้ำรับคำท้าท่าทางของมันฉุนเฉียวอย่างถึงที่สุด

             “โฮกกกกก!!”

             การต่อสู้ยกที่สองเริ่มต้นขึ้น แม้ว่าความหนาแน่นของน้ำจะถ่วงทำให้ดีนช้าลง แต่ไม่ใช่ดีนหรอกที่ช้าสิงโตเองก็ด้วย อาจจะฟังดูประมาทเสียหน่อยถ้าบอกว่าเขาพึ่งพาบัพสถานที่กว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของการต่อสู้ ให้อีกห้าเปอร์เซ็นต์คือฝีมือ และอีกห้าเปอร์เซนต์สำหรับโชค แต่นั่นก็ช่วยให้เขาโฟกัสจุดอ่อนของสิงโตได้ง่ายโดยไม่ต้องห่วงอาการบาดเจ็บของตัวเอง

             ดีนคิดว่าเขาคงบุกโจมตีสัตว์ร้ายไปก่อนไม่ไหวจึงใช้การยั่วยุให้มันโกรธแล้วกระโจนเข้าหาเขาเองจากนั้นก็หาจังหวะหลบแล้วก็สวนกลับ นีเมียนเงื้อขาหน้าตะปบเข้าใส่ อุ้งเท้าของมันน่าจะใหญ่พอ ๆ กับโต๊ะจึงไม่จำเป็นต้องเล็งมาก ดีนตั้งหอกขึ้นแล้วรอให้แรงนั้นมันกระแทกลงมาเอง

             “โฮกกกกก!!!”

             ราชสีห์คำรามลั่นด้วยความเจ็บปวด หอกสัมฤทธิ์ปักคาอุ้งเท้าของมันจนดีนต้องออกแรงกระชากหอกของเขาให้กลับคืนมา ฝุ่นละอองบางส่วนของนีเมียนลอยละล่องกลับสู่แดนปรภพแต่เขาก็รู้ว่าเดี๋ยวมันจะกลับมาเกิดใหม่อีกหลังจากที่เขาสำเร็จภารกิจพิชิตมันได้หลังจากนั้น แม้ปวดใจอยู่บ้างที่ต้องทำร้ายน้องสิงโตแต่ถ้าไม่ทำแบบนี้เขาคงไม่พ้นถูกเคี้ยวดังกร้วมอีก

             การโจมตีครั้งนี้ยิ่งลดทอนความเร็วของเจ้าป่าลงไปได้อีกหลายส่วน สังเกตเท่าทีกะเผลกมันคงไม่ใช้อุ้งเท้าข้างนั้นตะปบเขาอีก กระนั้นสิงโตที่ถูกตั้งโปรแกรมมาเพื่อการฝึกก็ไม่ถอยหนีเหมือนสิงโตเวลาที่ออกล่าล้มเหลว มันยังคงกระโจนเข้าใส่ดีนด้วยอาการเสียเปรียบ คราวนี้ดีนแทงตาของมันจนบอดไปข้าง จากนั้นตามด้วยการแทงจมูกจนเป็นแผล ไครอนไม่ได้บอกจุดอ่อนนี้แต่ก็ถือว่าเป็นจุดอ่อนไหวที่สร้างบาดแผลได้อย่างฉกาจฉกรรจ์ ท่าทีของสิงโตใหญ่อ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด ตรงกันข้ามกับดีนที่ต่อให้เขาจะได้แผลก็ได้สายน้ำช่วยฟื้นฟูให้ร่างกายกลับมาได้ตามปกติ จะมีเพียงแค่อาการเหนื่อยหอบเท่านั้นที่ปรากฏแก่ชายหนุ่ม

             การต่อสู้ยาวนานร่วมชั่วโมง ตามจุดอ่อนของเจ้าป่าเต็มไปด้วยบาดแผล มันทรุดร่างลงอย่างเหนื่อยอ่อนและไม่มีทีท่าว่าจะต่อสู้อีก กระนั้นมันก็ไม่ตายเสียทีเนื่องจากว่าเขาโจมตีเข้าจุดตายของมันไม่เข้า ความลำบากใจบังเกิด สภาพตอนนี้ของนีเมียนน่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง แต่เพื่อให้ได้สินสงครามเป็นหลักฐานยืนยันตัวคงไม่พ้นที่จำต้องคร่าชีวิตมันจริง ๆ

             ‘เอาวะ..’

             ดีนกัดฟันกรอด ตัดสินใจกระโดดขึ้นไปบนหัวของสิงโตยักษ์ก่อนจะใช้โล่ทุบหัวของนีเมียนหลายครั้ง ดีนไม่รู้ว่าจะได้ผลไหมเพราะไม่มีบาดแผลเกิดกับส่วนที่เขาทุบลงไปแม้แต่น้อย ตามตำนานเฮอร์คิวลิสชนะมันได้โดยการใช้กล้ามรัดคอแล้วใช้เล็บของตัวมันเองในการแล่หนังออกมา แต่ว่าดีนไม่มีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งขนาดนั้น แม้ว่าหุ่นเขาจะลีนและดูกำยำสมส่วนแต่นั่นมันก็มาจากฟิตเนส

             “ปัดโธ่เว้ย!! ฉันไม่อยากทำแกแบบนี้นาน ๆ เลยนะ ช่วยตายสักทีสิเว้ย!”

             แม้น้ำตาจะเริ่มนองหน้าแต่มือที่ถือโล่ไว้ก็ทุบมันไม่หยุด ในใจของชายหนุ่มคิดว่าทำไมเขาต้องทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้เพียงแค่ให้ตัวเองสอบผ่าน ไม่มีคำอธิบายใดแทนความทรมาณใจเช่นนี้ได้ ไม่เหมือนกับตอนที่พิชิตอัลกูล ก็อบลิน แม่มดดำ หรือว่ามิโนทอร์ คงเพราะศัตรูที่กล่าวมาเป็นอสุรกายที่น่าเกลียดน่ากลัว แต่มีเนียนเป็นเพียงสิงโตที่ตัวใหญ่ไปสักหน่อย มันก็เป็นเพียงแค่สัตว์ ไม่ว่าดีนจะถูกรูปลักษณ์เช่นนี้หลอกเอาหรือไม่แต่เขาก็ใจอ่อนกับสัตว์บาดเจ็บที่ไร้ทางสู้เป็นอย่างมาก

             เพราะแบบนี้ถึงได้ไม่เลือกที่จะเรียนสัตวแพทย์…

             แรงกระเทือนที่ได้รับแม้ไม่สร้างบาดแผลแต่ก็ทำให้ราชสีห์ที่บอบช้ำค่อย ๆ ทรุดหน้าลงจนจมูกแตะน้ำ หรือบางทีเขาจะฆ่ามันด้วยสายน้ำอาจจะไวกว่า ดีนจึงกดหัวของมันลงไปในน้ำ เพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้นสิงโตใหญ่ก็สิ้นใจ

             “นีเมียนฉันขอโทษ..”

             ดีนกอดแผงคอนั้นไว้แน่นพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาเปียกชุ่มจนแยกไม่ออกว่าของเหลวที่อยู่บนใบหน้าอย่างไหนเป็นน้ำจากแอ่งหรืออย่างไหนคือน้ำตาของตัวเอง จากนั้นเขาก็ทำอย่างที่เฮอร์คิวลิสเคยทำ ใช้เล็บเท้าของตัวมันแล่เอาหนังออกมาส่วนหนึ่ง และเมื่อได้สินสงครามร่างของราชสีห์ก็เกิดแสงสีทองเรืองรองก่อนที่มันจะสลายไปคล้ายกับหิ่งห้อย

             ดีนเก็บอาวุธ โล่ และหมวกที่หลุดกระเด็นขึ้นมาจากแอ่งน้ำ พาดขนหนังของราชสีห์ไว้บนบ่า จากนั้นก็เดินไปทางบ๊อบบี้ที่แอบอยู่หลังโขดหินใหญ่ เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้มองการต่อสู้ของเขาอยู่ตลอดเวลาหรือเปล่า แล้วตอนนี้จะมองเห็นสีหน้าของเขาว่าเป็นอย่างไรบ้าง บางทีตอนนี้จิตใจของตัวเองอาจจะเลือดเย็นขึ้นอีกนิดถึงได้ควบคุมน้ำเสียงกลับมาเป็นปกติได้

             “ฉันสู้เสร็จแล้วบ๊อบบี้ เรากลับไปรายงานภารกิจกันเถอะ”

             แซเทอร์น้อยโผล่หน้าออกจากก้อนหิน ดวงตาภายใต้กรอบเลนส์จ้องเขาอย่างไม่วางตา บ๊อบบี้พยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะนำทางชายหนุ่มกลับออกไปจากป่าต้องห้ามที่เขาไม่คิดจะกลับมาเหยียบที่นี่อีกหากไม่มีเรื่องจำเป็น

ตื่นรู้ +3 จากการพิชิต [ราชสีห์นีเมียน] ครั้งแรก

ใช้สกิล [น้ำเยียวยา] รักษาบาดแผล

Daemon HEROES

Chiron Test

เดม่อนเดินเข้ามาภายในป่าของค่าย เขามองดูสภาพแวดล้อมก่อนมองหาลู่ทางคอยหลบพวกอสุรกายตัวอื่น ๆ ที่ไม่ต้องการปะทะโดยเสียแรงอย่างเปล่าประโยชน์ เขาต้องใช้ทักษะการเดินป่าที่คุณแซเทอร์อาจารย์ของเขาฝึกฝนให้ เพื่อแกะรอยโฟกัสหาราชสีห์เพียงตัวเดียว

"สิงโตน้อย อยู่ที่ไหน" เดม่อนพูดคนเดียวก่อนสายตามองสำรวจตรงหน้าอย่างรอบคอบ

และเขาไม่ลืมที่จะเหลียวหลังเป็นระยะเพื่อระแวดระวังอสุรกายลอบโจมตี เดม่อนเดินผ่านอสุรกายตัวน้อย ๆ ดูเหมือนพวกมันก็ไม่กล้าเข้ามาโจมตีเขาเช่นเดียวกัน ทำให้เขาโล่งอก ก่อนเขารู้สึกมีบางอย่างมองเขาอยู่ เมื่อหันกลับไปแต่กลับไม่เจอแม้แต่เงา 

"สงสัยคิดไปเอง" เดม่อนพูดขึ้นก่อนจะถอนหายใจ

เดม่อนกลับหันหลังทำท่าจะเดินต่อ ก่อนสิ่งที่ซ่อนอยู่พุ่งมาจะตะครุบหลังผม ผมชักดาบหันไปตวัดฟาดเจ้าสิ่งนั้นในจังหวะที่มันกำลังจะถึงตัวผม 

"แกแอบตามมานานแค่ไหนแล้ว เก่งดีนี่เจ้าสิงโต" เดม่อนพูดขึ้นก่อนหยิบโล่ออกมาจากแผ่นหลัง กระชับในมือแน่น

เจ้าสิงโตนีเมียนคำรามขู่ฟ่อง ก่อนมันจะวิ่งไปด้านขวามือผม และกระโดดหายเข้าไปในพุ่มไม้

เดม่อนหลับตาพยายามสำรวมสมาธิเพื่อฟังเสียงสายลม กลิ่นสาบสิงโต... เขาได้กลิ่นมันแล้ว มันกระโดดพุ่งมาทางด้านหลัง ก่อนผมหันไปยกดาบขึ้นป้อง

เจ้าสิงโตวิ่งรอบตัวผมด้วยความเร็ว ต้องยอมรับเลยว่ามันว่องไวจริง ๆ เดม่อนยกโล่บ้องหน้าจังหวะที่มันพุ่งมา แต่ทว่ามันกลับหลบดาบของผมได้อย่างรวดเร็ว ก่อนมันจะหันกลับมายืนสองขาเบื้องหน้าผม ตะครุบกรงเล็บเต็ม ๆ สีข้างผม

"เก่งนักนะ เจ้าสิงโตยักษ์" เดม่อนที่หลบออกมาได้อย่างฉิวเฉียด แต่เขาก็แลกมากับบาดแผลกลางหลัง 

เดม่อนลุกขึ้น เขายังคงไม่ยอมแพ้กับราชสีห์นีเมียนตรงหน้า เขายกโล่ขึ้นตั้งท่า ก่อนมองโฟกัสที่สิงโตตัวตรงหน้า เมื่อมันออกวิ่ง เขาก็สตาร์ทตัวเองวิ่งพุ่งไปหามันเช่นกัน จนได้ระยะหนึ่งเขาเหวี่ยงโล่ปากระแทกมันจนใบหน้าเซไปครู่หนึ่ง เดม่อนสไลด์ลอดตัวมันในจังหวะที่มันกระโดดตะครุป เขาแทงดาบเข้าไปที่ปลายเท้า

เลือดที่ปลายเท้าทั้งสองข้างด้านซ้ายไหลอาบนองไปทั่ว หยดลงพื้นอย่างมาก ตอนนี้ดูเหมือนเจ้าสิงโตจะเริ่มเป๋ไปข้างหนึ่งแล้ว แต่มันก็ยังคงไม่ยอมแพ้ และการเคลื่อนไหวมันดูจะช้าลง อาจเพราะอาการบาดเจ็บที่เท้าเป็นแผลไปสองฝ่าเท้า

เดม่อนแสยะยิ้ม ก่อนเขาวิ่งสไลด์ตัวไปคว้าโล่ และกระโดดขึ้นมาด้วยความคล่องแคล่ว เขาวิ่งพุ่งไป จนใกล้ถึงตัวมัน เขาตวัดดาบฟาดฟันศีรษะมันแต่มันฟันไม่เข้า แต่พอสะกิตให้มันโต้ตอบเขาด้วยการอ้าปากจะงับเหยื่อตรงหน้า เดม่อนนำโล่ง้างวางไว้ในปากมัน จนมันจะงับแต่กลายเป็นอ้าปากกว้างค้างไว้

เดม่อนตวัดดาบแทงเข้าไปในช่องดาบที่ลิ้นของมัน เขาแทงอย่างมิดพยายามที่จะทำให้ลึกที่สุด จนร่างสิงโตอดทนไม่ไหวมันค่อย ๆ สลายเป็นฝุ่นละอองสีทองไปทีละนิดและทิ้งไว้เพียงหนังราชสีห์ 

เดม่อนเดินไปหยิบหนังราชสีห์ ก่อนเขาทดลองฟัน "แข็งดีแฮะ น่าเอาไปทำชุดเกราะ" เดม่อนพูดพลางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาได้ยินว่ามีบุตรธิดาเฮเฟตัสมาถึงค่าย อาจได้เวลาทำความรู้จักเธอสักหน่อยแล้ว

เดม่อนหยิบหนังราชสีห์ก่อนเดินออกจากป่าเพื่อไปรายการการทดสอบต่อไครอน...

Bright BELIEVER

◇◆ 13 ◇◆

เดินเข้าป่าต้องห้ามด้วยใจเกิน 100% จากการที่ได้ฟังไครอนพูด ที่นี่นั้นเต็มไปด้วยบรรดาอสูรกายหลายเผ่าพันธุ์ไม่ได้มีเพียงแค่ฮาร์ปี้ "อย่าเพิ่งใจเสีย ๆ" 

ยังไม่ทันได้เริ่มจะรู้ผลได้ยังไง

สายตาสอดส่องมองหา สิ่งเร้นลับที่ซ่อนอยู่ภายในป่าอันกว้างใหญ่ เดินแบบช้า ๆ พยายามไม่เหยียบกิ่งไม้ตามทาง สัตว์ประหลาดพวกนี้หูดี เมื่อรู้สึกเจออะไรแปลก ๆ ฉันรีบไปหลบในโพร่งต้นไม้ขนาดใหญ่อำพรางตัวตน จนกระทั่งเสียงฝีเท้าลึกลับนั้นหายไป

หากเปรียบเทียบกระทำของฉัน ไม่ต่างจากสาย Stealth

ต้องใช้ความระมัดระวังในการเคลื่อนไหว ใช้กลยุทธ์ในการหลบซ่อนตัวเพื่อให้พ้นตาจากศัตรูที่ไม่ใช่ฮาร์ปี้ 

ชีพจรในร่างกายเต้นแรง หัวใจเต้นตึกตัก ๆ ไบร์ทคอยมองดูรอบป่า เอาให้ชัวร์ แล้วจึงเดินต่อไปเรื่อย ๆ ค่ำคืนที่มีฉันใจกล้ามาอยู่ในสถานที่แห่งนี้คนเดียว ชื่อป่าก็บอกตรง ๆ ป่าต้องห้าม ! ไม่สมควรเข้ามายังไงล่ะ

เสียงก็คือปีกบินดังกระทบหู มีตัวประหลาดเพิ่งบินโฉบผ่านหน้าไป "เฮ้ย ฮาร์ปี้นี่" เหมือนสิ่งมีชีวิตตัวนั้นจะไม่เห็นฉัน อย่าเพิ่งบินไปไกลดิโว้ย ฉันอยากจะตะโกนเสียงดังโวยวายชุดใหญ่ 

แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ ขืนส่งเสียงดังมากเกินจำเป็น อสุรกายตัวที่ไม่ได้รับเชิญแห่มาตามเสียงเป็นแน่ 

ฉันก้มลงเก็บก้อนหิน ออกแรงปาเรียกร้องความสนใจ 

และได้ผล

ฮาร์ปี้ตัวนั้นมันค่อย ๆ หันกลับมามองไบร์ทได้แล้ว ด้วยสายตาหิวกระหายกับผู้มีสายเลือดมนุษย์กึ่งเทพ

"ไง ไอ้เวร" ฉันพูด

Feria FOLLOWER

สู่ถ้ำเหมือง

Feria Hayes

หลังจากการดูแลไข่เสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วเฟเรียก็พากาเอลเข้ามาในป่าต้องห้าม เพื่อที่จะเดินทางเข้าไปในถ้ำเหมืองที่อยู่ส่วนลึกของป่าแห่งนี้ ทำให้พวกเธอต้องพากันเดินทางมาที่นี่ก่อน แต่ก็นะด้วยความเคยชินกับความมืดและบรรยากาศของป่าแห่งนี้มันเลยดูไม่ค่อยน่ากลัวสักเท่าไร เอาจริง ๆ มันก็แค่ป่าล่ะนะจะไปกลัวอะไร ยกเว้นพวกอสุรกายล่ะนะ

“ม่าม๊า พวกอสุรกายไม่มาโจมตีม่าม๊าเลยนฮะ”

“แม่เคยได้ยินมาว่าพอเราแข็งแกร่งขึ้นถึงจุดหนึ่ง อสุรกายที่อ่อนแอกว่าเรามากจะไม่กล้าเข้ามาใกล้น่ะ นี่เป็นสาเหตุที่เด็ก ๆ ที่มาที่นี่ถึงต้องฝึกฝนตัวเองบ่อย ๆ ล่ะนะ”

“งั้นผมขอล่วงหน้าก่อนนะฮะ”

“จะไปไหนเหรอกาเอล”

“ผมจะลองเดินล่วงหน้าไปคนเดียวก่อนนะฮะ ฝืนจะได้เจอคู่ต่อสู้ฝึกฝนตัวเองสักหน่อย”

“ลูกนี่นะ งั้นสู้ ๆ นะ ถ้าคิดว่าสู้ไม่ไหวให้ถอยทันทีนะ”

“ฮะ ม่าม๊า”

ว่าแล้วกาเอลก็วิ่งเข้าไปในป่าลึกนำหน้าเธอไปเพื่อที่จะฝึกฝนตัวเองด้วยการต่อสู้กับอสุรกายในป่าแห่งนี้ ส่วนเฟเรียก็เดินตามไปแบบสบาย ๆ เพราะอย่างพวกฮาร์ปี้ที่เธอชอบมาล่าในนี้ก็ไม่กล้ามาโจมตีเธอเลย จนกระทั่ง

“ย๊าก ย๊าก ย๊ากกกด”

เสียงของกาเอลที่กำลังใช้มีดต่อสู้อยู่กับก็อบลินตัวหนึ่งอยู่ ภาพของเบบี้ก็อบลินอย่างกาเอลต่อสู้กับก็อบลินโตเต็มวัยอย่างสูสี เธอรู้ดีว่าพลังโจมตีของกาเอลมีไม่มากเท่าไรนัก แต่สิ่งที่กาเอลโดดเด่นคือปัญญาและพลังของเขา เทคนิคการต่อสู้แบบเดียวกับที่เธอมักต่อสู้ให้ดูบ่อย ๆ คอยยั่วยุอีกฝ่ายจนถึงระดับหนึ่งแล้วค่อย ๆ ตอดด้วยการโจมตีของตัวเอง ถึงแม้จะตีได้เบา แต่พอเข้าเยอะ ๆ เข้าก็สามารถโจมตีเข้าได้ในที่สุด เฟเรียมองกาเอลด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนที่กาเอลจะสังหารก็อบลินตนนั้นลงได้สำเร็จ

“เย้! เก่งมากเลยนะกาเอล”

“ขอบคุณฮะม่าม๊า เอาล่ะไปกันต่อเถอะครับ”

แล้วเราก็เดินทางเข้าไปในถ้ำต่อทันที

Bright BELIEVER

◇◆ 14 ◇◆

ฮาร์ปี้ตัวนั้นส่งเสียงกรีดร้องแหลม ฉันรู้สึกเลยว่าตัวเองปวดแก้วหู เมื่อการพบกันระหว่างอสุรกายและสายเลือดมนุษย์กึ่งเทพ สัตว์ประหลาดโฉบบินวนรอบตัวฉันกลางอากาศ

ราวกับนักล่าสังเกตเหยื่อ

ประสบการณ์ด้านการวิจัยเข้าแลปเกินปรอท ส่วนเรื่องการต่อสู้ระดับติดลบ ไบร์ทมองฮาร์ปี้บินไปบินมา สบโอกาสมันพยายามกระโจนร่างเข้าหาตัวฉัน 

มือข้างซ้ายถือโล่ไว้ พอจะถูกโจมตีจึงใช้โล่มาเป็นเกราะกำบัง ไม่มีแล้วผู้กล้าโล่ผงาด แค่ถือยังทุลักทุเลเลย

"เฮ้ย"

กลิ้งหลุน ๆ ไปกระแทกกับต้นไม้ด้านข้างดังตุ้บ ! "จะเอาใช่ป่ะ" แพ้ครั้งนี้เสียหน้าแย่ ฉะนั้นฉันจะต้องไม่แพ้

ฉันเขวี้ยงโล่ขนาดใหญ่ซัดกลางลำตัวอสุรกายเต็มแรงที่มี แล้วชักดาบที่หลอมจากแร่สัมฤทธิ์วิเศษมาเตรียมสู้ ภาพในหัวของฉันตอนนี้น่ะหรอ จังหวะนั้นเสมือนสวมร่างเป็นตัวละครในเกมชื่อดังแถวเอเชีย 'Arena of Valor' เกมแนวโมบา

จำลองบทบาทเป็นฟลอเรนติโน่

ไบร์ทวิ่งไปเก็บโล่แล้วปาโล่อันเดิมใส่ฮาร์ปี้ จากนั้นเมื่อมันลดระยะการบินต่ำลง ฉันพุ่งโจมตีพร้อมใช้ดาบฟันมั่ว ๆ ในหัวคิดถึงท่อนเพลงเวียดนามเวลาฟอเรนติโน่กำลังรำใส่ฝั่งตรงข้าม 

ฮาร์ปี้กู่ร้องเมื่อโดนฉันฟันดาบมั่ว ๆ ใส่ ไม่ยั้งมือ รู้สึกเลยว่า….. มือที่ถืออาวุธมีเหงื่อออก 

ความเสียหายที่ฉันได้รับต่างจากอสุรกายสิ้นเชิง 

การต่อสู้ระหว่างมือใหม่กับฮาร์ปี้ลูกกระจ๊อกจบลง ร่างนั้นพลันสลายเป็นฝุ่นละอองสีทองลอยไป

"ชนะแล้ว"

นอกจากนั้นฉันต้องนำสินสงครามไปส่งยืนยันให้ไครอน กระทั่งคนไร้ประสบการณ์ยังชนะได้ สมแล้วที่เป็นลูกกระจ๊อก

หลักฐานการประลอง : https://percyjackson.mooorp.com/ ... de:fight&aid=79

Johnathan BELIEVER

GΩΦΠG MΦΠΦΠG

ไดไ้เวลาขุดเหมือง กิจกรรมที่เขานั้นอยากจะลองทำ เมื่อรู้ว่ารุ่นพี่สายเลือดเทพแห่งการประดิษฐ์มาถึงค่าย สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คือการอัพเกรด ในโลกแห่งความจริงนั้น เมื่อเราจะอัพเกรดอาวุธอะไรซักอย่างคือเราสามารถเข้าร้าน หาซื้ออะไหร่หรือของอะไรก็ตามที่สามารถเพิ่มศักยภาพของอาวุธนั้นได้ง่ายๆ แต่กับที่นี่นั้นไม่.. อาจจะด้วยเพราะอาวุธแต่ละอย่างนั้นที่ความแข็งแรงและทนทานมากกว่าอาวุธในโลกมนุษย์นั้นมาก จึงจำเป็นต้องไปขุดเอาแร่ที่สามารถนำมาใช้เพิ่มศักยภาพ รวมไปถึงแปลเปลี่ยนรูปร่างของอ่าวุธที่เรานั้นต้องการจะทำกับมัน..

วันนี้ก็เช่นนั้น เขาเข้าป่าต้องห้ามเพื่อเข้าป่ามาเพื่อตรงไปยังเหมือง โดยที่ก่อนจะถึงปากถ้ำเหมืองนั้น ก็จะต้องผ่านเขตป่านี้ไปก่อนถึงจะเข้าสู่เขตปากถ้ำเหมืองแน่นอนว่าตัวเขาจะต้องผ่านสิ่งหลายๆอย่างในป่า ซึ่งเมื่อหลังจากที่เขานั้นล้มไซคลอปต์ลงได้ อะไรหลายๆอย่างก็ไม่เหมือนเดิม พวกเหล่าอสุรกาย ตัวเล็กตัวใหญ่ต่างก็เริ่มมีความต่อต้านหรือไม่พอใจ บางตัวนั้นไม่เกรงกลัวที่จะเข้าโรมรัน แต่ก็กลับกลายเป็นฝุ่นทองปลิวไปตามลม ในวันนี้ เขานั้นได้เจอในสิ่งที่ตัวเขาเองก็ยังไม่เคยเจอ ไม่คิดว่ามันจะมีอยู่ หรือผ่านมาให้เห็น รูปร่างของมันกำยำล้ำสัน แผงคอของมันแสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ และสร้างความพรั้นพรึงให้แก่รอบข้าง เป็นดังในสิ่งที่นิยายหรือเรื่องเล่าได้บอกเอาไว้จริงๆ..

สิ่งที่เขาพูดถึงนั้น คือราชสีห์เนเมี่ยน หนึ่งในภารกิจของเฮอร์คิวลิสที่จะต้องพิชิตมันให้ได้ แม้แต่ระดับวีรบุรุษยังต้องใช้กำลังและความพยายามอย่างมากในการล้มมัน ซึ่งตัวมันนั้นก็อยู่ในที่ของมัน แต่ไหนคราวนี้มันดันมาเพ่นพ่านอะไรในทางที่เขาเดินบ่อยๆล่ะที่นี่ ซึ่งก็ยังไม่ทันจะได้หลีกหนีหรือแต่อย่างไร สายตาของมันก็หันมามองที่จอห์นอย่างเขม็ง สองสายตาปะทะกัน ซึ่งเจ้าตัวนั้นแม้รู้ว่าในตอนนี้ เขานั้นไม่อาจจะทำอะไรมันได้ แม้เพียงความคิด ซึ่งตอนนี้ก็ไม่อาจที่จะทำให้ทันการ สี่เท้าของพญาราชสีห์เคลื่อนตัวอย่างเร็วไว และปะทะกับโล่ห์ของจอห์นอย่างเต็มแรง ความรุนแรงนั้นทำเอาร่างกายที่ใหญ่และหนาต้องไถลถอยไปติดต้นไม้ ชายชราเห็นจะไม่ไหวจึง ค่อยๆตะล่อมมนไปเรื่อยๆเช่นนั้น 

แต่ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน หรือวิธีใด ก้ไม่อาจที่จะล้มมันได้เลย จนในท้ายที่สุด ชายชราร่างใหญ่ก็กระโดดขึ้นต้นไม้ ก่อนที่จะข้ามจากอีกต้นไปอีกต้น จนราชสีห์นั้นหาไม่เจอ ตามไม่ทัน เขาจึงลงจากต้นไม้ ก่อนที่จะถอนหายใจและกัดฟันด้วยความเจ็บใจ เพราะอีกนิดเดียวเท่านั้น ก็จะสามารถพิซิตหนึ่งในภารกิจของอคิลิสได้อยู่แล้วเชียว

ชาชชราร่างใหญ่มองทางหลักที่เขาเดินก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะกลับเข้าเส้นทาง และก็ยังไม่เตรียมพร้อมอะไร ก็มีเสียงนึง ดังลอยตามลมมา สะดับกับโสตของชายรางใหญ่ จนเจา้ตัวต้องหันไปมอง ด้วยคิดว่าหูแว่ว แต่มันได้เป็นอย่างคิด สิ่งนั้นที่สร้างลอยมาลมนั้น คือแม่มด ที่สถิตที่ป่าต้องห้ามแห่งนี้ และมันได้การต่อสู้ของทั้งสอง และกำลังเยาะเย้ยอีกฝ่ายด้วยความสะใจ แต่ก็ไม่พูดอะไรมาก ก่อนที่จะโดน จอห์นจับคอ เพราะเริ่มรำคาญ ก็ที่จะโยนร่างของแม่มดนั้นก่อนที่จะฟาดด้วยโล่ห์ขนาดใหญ่จนร่างปลิวไปกระแทกกับต้นไม้ กับอีกหนึ่งที่พุ่งตามมา 

*สวบ!!*

หอกยาวของชายร่างใหญ่พุ่งเข้าเสียบตามมาด้วยความเร็ว คมหอกเสียบทะลุร่างของแม่มด ทะลุติดกับต้นไม้ จนสิ้นลม และร่างก็สลายกลายเป็นฝุ่นก่อนที่มันจะได้พูดอะไรด้วยซ้ำ ความยียวนของแม่มดที่สร้างอารมณ์โทสะให้เกิดยิ่งทำให้เขานั้น ต้องการกำจัดพวกมันอีกสักหน่อยเพื่อระบายอารมณ์

f

และรายต่อมาที่เขานั้นเจอระหว่างทาง ชายชรารู้ดีว่าทางนั้นไม่ได้ไกลมาก แต่กลับมีแต่อุปสรรค์ ทั้งอสุรกายทั้งหลายที่เจอระหว่างทาง และดูถ้ามันก็จะหวงที่ของมัน จอห์นเองก็ไม่ได้อยากเสียในการไปขุดแร่ด้วย จึงไม่ได้ปราณีกับสิ่งมีชีวิตเบื้องหน้าของเขาแม้แต่น้อย อัลกุลที่กระโดดเข้ามาขวางทางเขาก็ไม่ทันที่จะได้ทำอะไร ก็โดนชายชราร่างใหญ่ซัดหอกยาวทะลุร่างจนแน่นิ่งและกลายเป็นฝุ่นทองหายไป 

ซึ่งก็ไม่รู้ว่าวันนี้มันคือวันอะไรสำหรับเขา แม้ตัวเขานั้นใกล้จะถึงหน้าปากถ้ำอยู่ไม่ไกลนัก ก็อปลินตัวนึงพุ่งออกมาจากพุ่มไม้หมายดักปล้นชิงทรัพย์ ยังไม่ทันได้ปล้น ก็โดนชายร่างยักษ์ยันเข้าหน้าจนตาปลิ้นออกจากเบ้าสิ้นใจตายกลายเป็ฯฝุ่นไปในทันที..

จนกระทั่งมันถึงช่วงเวลาที่ เขานั้นควรจะออกจากที่นี่ได้แล้ว เพราะเขานั้นเคยตั้งเวลาเอาไว้ และเวลานั้นเขาเองก็นำมาใช้กับตรงนี้จนปัจจุบัน ซึ่งนั่นหมายความว่า ตอนนี้ หมดเวลาที่เขาจะอยู่ที่นี่แล้วและควรออกจากป่าแห่งนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ช่าง ยังมีคนที่บ้านฯคอยอยู่ และตัวเขานั้นควรจะพักผ่อน ทำตัวให้เหมือนคนปกติ เพราะตอนนี้เขานั้นไม่ใช่ทหาร นักรบอีกต่อไปแล้ว เมื่อคิดได้ดังนี้ ชายชร่างใหญ่จึงเดินออกจากป่าต้องห้ามด้วยึความเสียดาย แต่ก็หวังว่า เขานั้นจะได้มีโอกาสเข้าเหมืองไปอีกในครั้งต่อๆไป...