[ทิศเหนือของค่าย] ป่าต้องห้าม

Bright BELIEVER

◇◆ 15 ◇◆

ดื่มด่ำกับชัยชนะเพียงไม่นาน

ไบร์ทเห็นตัวอะไรก็ไม่รู้วิ่งผ่านหน้าไป ตัวสีออกเทา ๆ "หือ" ฉันดึงดาบมาถือไว้อีกรอบ แค่ถืออาวุธก็รู้สึกอุ่นใจ มองซ้ายมองขวาหน้าหลังทุกทิศทาง

กรรรรรรซ์

เสียงหมาป่าคำรามกำลังขู่กรรโชกศัตรูที่เป็นมนุษย์กึ่งเทพตรงหน้าซึ่ง สัตว์ร้ายโผล่ออกมาด้านหลังพุ่มไม้ใหญ่ สายตาจ้องไบร์ทอย่างดุเดือด

"เฮ้ย เดี๋ยวไอ้ชาย ฉันไม่ได้มีธุระกับแก"

ทว่าเจ้าสัตว์ร้ายไม่ได้ฟังคำพูดของฉัน จากนั้นมันก็เปิดก่อน ทั้งพลังจัดและกรงเล็บอันแหลมคม หากโดนไปจะรอดไหม ฉันโยนก้อนหินที่เก็บได้จากแถวนี้ ปาใส่อย่างมั่วซั่วเน้นปริมาณไม่ได้เน้นคุณภาพ สร้างความเสียหายกายภาพ

ดูเหมือนเจ้าหมาป่าน่าจะโกรธ

มาโกรธอะไรก่อน ! ในเมื่อมันเป็นฝ่ายมาหาเรื่องฉัน 

ดาบตวัดรอบทิศทางทุกอย่างอีรุงตุงนัง ดาบฟาดฟันมั่วไปหมด

ไครอน…..

ฮาร์ปี้อีกตัวเรอะ จังหวะนั้นแหละฉันอยากจะบ้าตาย อสุรกายโผล่กันมาไม่ซ้ำหน้าไม่หยุดหย่อน เผชิญหน้ากับมันอีกครั้งแล้วก็สามารถเอาชนะไปได้โดยที่ตัวเองไม่ได้รับรอยขีดข่วน

"พระเจ้าคุ้มครอง อาเมน" ไบร์ทเอ่ยเสียงเบา แล้ววิ่งกรูออกไปจากป่าต้องห้ามทันที ไม่คิดเหลียวหลังหันกลับไปมอง ไม่ว่าจะเจอตัวอะไรผ่านหน้าไปฉันก็จะไม่หยุดวิ่งเป็นอันขาด

สิ่งสำคัญน่ะคือชีวิตของตัวเอง เคยมีคำกล่าวไว้ รู้สิ่งใดไม่สู้รู้วิชา รู้รักษาตัวรอด เป็นยอดดี

หลักฐานการต่อสู้ 

(หมาป่า) : https://percyjackson.mooorp.com/ ... de:fight&aid=96

(ฮาร์ปี้) : https://percyjackson.mooorp.com/ ... omrade:fight&aid=78

Bright BELIEVER

◇◆ 24 ◇◆

กลางค่ำกลางคืนที่ไร้ซึ่งแสงไฟมีเพียงแค่ดวงจันทร์ที่สาดส่องแสงไม่สว่างนัก มีชาวค่ายจำนวนไม่น้อยที่ไม่คิดจะเข้ามาเหยียบในป่าต้องห้ามในเวลายามราตรีเฉกเช่นนี้ ไบร์ทเอง….. ฉันก็คิดเหมือนคนอื่น ไม่ควรที่จะเข้ามาที่นี่เลยด้วยซ้ำไป แต่ว่ามีเรื่องที่ต้องพิสูจน์ให้คนคนนึงนั้นยอมรับในตัวฉันให้ได้ซะก่อน

เวลายามเช้ามีตั้งมากทำไมฉันไม่มาน่ะหรอ อสูรกายช่วงกลางคืนจะหาได้ง่ายกว่าตอนเช้า นี่เป็นกับทฤษฎีที่ฉันคิดเองเออเองอย่าไปเชื่อเชียวล่ะ

ค่อย ๆ ก้าวเท้าอย่างเงียบงัน กลมกลืนไปกับความมืดมิด

มือทั้งสองข้างถืออาวุธประจำกาย เผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันจะได้ใช้ป้องกันตัว 

"มาจริง ๆ ด้วยหรอ"

"นี่นาย"

เจ้าของเสียงนั้นนั่งอยู่บนต้นไม้ 

ฟีโอดอร์แกว่งเท้าอยู่ด้านบนทอดสายตาลงมาเบื้องล่าง "ถ้าอยากเจอตัวที่ตามหา มันอยู่ตรงนั้น"

ไม่ได้มีเวลามาคุยเสียเวลากันตรงนี้ ฉันก้าวเท้าเดินไปตามพิกัดที่เขาบอก "โอ้" ราชสีห์ตัวใหญ่ มีขนสีทอง เอาเข้าจริงลักษณะโดดเด่นก็ไม่ได้มีอะไร

มีเพียงผิวหนังของมันซึ่งแข็งแกร่งดุจเหล็กเพชร 

ในหัวเริ่มวางแผนประยุกต์กับอาวุธและพื้นที่ป่าโดยรอบ ไบร์ทเขวี้ยงหินเปิดทางหลอกล่อให้มันสนใจเสียงหิน และค่อย ๆ ย่องเบา ไปประชิดตัวเจ้าอสุรร้ายราวกับ Jump Scare ราชสีห์นีเมียนที่หันควับเบิกตากว้างโต เป็นฉันก็ตกใจเหมือนกันนั่นแหละอยู่ดี ๆ ก็มีใครไม่รู้โผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว !

ในเมื่อดาบใดก็ยากจะฟันแทงเข้า ฉันแม้กลัวตายมากแค่ไหนก็ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี สู้กับมันในระยะประชิดตัว เมื่อมันอ้าปาก 

ฉันนำโล่อัสพิสยัดใส่ปาก ให้ขากรรไกรราชสีห์นีเมียนค้างอยู่อย่างนั้น รู้สึกได้ถึงเลือดอุ่น ๆ ไหลลงมาจากแขน เป็นเลือดของฉันเอง เจ็บมาก !!

ฉันกัดฟันกรอดใช้ดาบแทงเข้าไปในปากที่เปิดอ้า

ร่างของสิ่งมีชีวิตตัวนั้นสลายเป็นฝุ่นละอองสีทองลอยไปตามสายลม ก้มลงเก็บสินสงครามเป็นหลักฐานแห่งชัยชนะ

"ฟีโอดอร์ ดูดิฉันทำได้แล้วว่ะ"

พูดพลางชูสินสงครามที่ได้รับ 

"ระวัง !!!" 

"อะไร" ไบร์ทหันหน้าไปพบกับไซคลอปส์ตัวใหญ่เบิ้ม ๆ อสูรยักษ์ตาเดียวมีรูปร่างหน้าตาดุร้ายน่ากลัว

ฉับพลันไซคลอปส์บุกตะลุยจับตัวฉันคว่ำ ความขมำลงบนพื้น ก่อนจับขาข้างนึงเหวี่ยงตัวฉันไปชนต้นไม้ 

"โอ๊ย"

ไบร์ทพยายามลุกขึ้นต่อสู้ และเมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถเอาชนะอสุรกายตัวนี้ได้ จึงหาทางหลบหนี

"มานี่" ฟีโอดอร์ชักปืนยิงขู่ไซคลอปส์ กระสุนแมกกาซีนมีทองสัมฤทธิ์เป็นส่วนผสมถึงจะน้อยมากก็ส่งผลให้อสุรกายก้าวถอยหลัง

เมื่อวิ่งไปถึงร่างของฟีโอดอร์ ร่างกายหล่นวูบพร้อมกับดวงตาปิดสนิท 

บุตรแห่งคิโอเน่คว้าคอเสื้อไบร์ทไว้ ก่อนพูดพำเสียงเบา "ก็ถือว่าทำได้ดี แต่ก็ยังเป็นตัวถ่วงอยู่ดี" สุดท้ายฟีโอดอร์ก็ต้องมาช่วยพาร่างอีกฝ่ายออกจากป่าต้องห้าม

เขาควรเอาเธอคนนี้ไปทิ้งไว้ที่ไหนดี ?

หลักฐานการต่อสู้ 

(ราชสีห์นีเมียน) : https://percyjackson.mooorp.com/ ... e:fight&aid=135

(ไซคลอปส์) แพ้: https://percyjackson.mooorp.com/ ... e:fight&aid=140

Eloise HEROES

ล่าฮาร์ปี้

บรรยากาศเงียบงันของป่าต้องห้ามช่างน่าขนลุก เอโลอิสได้ยินเสียงเท้าตัวเองเหยียบใบไม้แห้งได้อย่างชัดเจนทันทีที่เดินเข้ามาถึงบริเวณป่าต้องห้ามแห่งนี้ เธอพยายามที่จะเดินให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของเหล่าศัตรูที่อาจซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในป่านี้ เอโลอิสก้มลงเช็คมีดสั้นสัมฤทธิ์ว่าพกติดตัวมาหรือไม่ “ค่อยยังชั่วไม่ลืมสินะ” เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะถ้าขาดสิ่งนี้ไปภารกิจในครั้งนี้ของเธออาจไม่สำเร็จก็ได้ ข้อดีของการใช้มีดก็คือมีน้ำหนักเบากว่าอาวุธชนิดอื่น และที่สำคัญคือปาได้ในยามฉุกเฉิน เผื่อเจ้าฮาร์ปี้จะอยากลิ้มรสฤทธิ์มีดสั้นดูบ้าง แต่พอคิด ๆ ดูแล้วการเอาชนะอสุรกายที่มีระดับสูงกว่าเธอก็คงไม่ง่ายนักหรอก เธอต้องจำสิ่งที่คุณไครอนสอนในบทเรียนต่าง ๆ ให้ขึ้นใจ จดจำสิ่งที่ฝึกมาอย่างเหน็ดเหนื่อยทุกวัน นั่นจะเป็นสิ่งที่ทำให้เธอพิชิตฮาร์ปี้ได้ “อยู่ไหนกันนะเจ้าฮาร์ปี้เนี่ย ใช่ที่หน้าตาเหมือนที่โรงอาหารไหมนะ?” เดินไปเท่าไหร่เอโลอิสก็ยังไม่เจอเจ้าฮาร์ปี้ที่ว่านั่นเลย หรือว่ามันคิดว่าเธอกากเกินที่จะเสียเวลามาต่อกรด้วย? มันก็ออกจะดูถูกกันเกินไปนะ เอโลอิสเดินเข้าป่าลึกขึ้นเรื่อย ๆ เธอสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เย็นยะเยือกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวพร้อมที่จะเล่นงานเธอได้ทุกเมื่อ ความรู้สึกแบบนี้มันน่าขนลุกชะมัด เธอยังคงพยายามตั้งสติเพราะถ้าสติหลุดเมื่อไหร่คงจะไม่รอดไปจากที่แห่งนี้แน่ อย่างน้อยวันนี้ถ้ามีดเธอไม่ได้กินเลือดฮาร์ปี้ก็จะไม่กลับออกไปแน่นอน

รับภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

Eloise HEROES

การต่อสู้กับฮาร์ปี้

ขณะที่เดินลุยป่าแทบจะนั่งเขี่ยพื้นเพราะหาฮาร์ปี้ไม่เจอสักที ในที่สุดเสียงปีอันแข็งแรงของสิ่งมีชีวิตบางอย่างก็บินโฉบเข้ามาจากด้านหลัง เอโลอิสที่ไหวตัวทันรีบกลิ้งหลบได้ก่อนจะโดนกรงเล็บของมันตะปบเดชะบุญแท้ ๆ

“มาแล้วสินะเจ้าฮาร์ปี้ วันนี้คือวันตายของเจ้า!”

โอหัง! แน่จริงก็เข้ามา!...ถ้าฮาร์ปี้พูดได้มันก็คงพูดแบบนี้มั้ง เอโลอิสที่เตรียมอาวุธมสเพื่อพร้อมล่าสวมโล่ไว้ที่แขนซ้ายแล้วเริ่มวิ่งลัดเลาะในป่าเพื่อหลบหลีกเจ้าฮาร์ปี้ พอตั้งหลักได้ก็เตรียมจ้วงฮาร์ปีด้วยมีดสัมฤทธิ์ที่เตรียมมา ในตอนแรก ๆ ส่วนมากมีดจะเฉือนโดนฮาร์ปี้แค่ผิว ๆ อานิสงส์จากปีกหนา ๆ ของมันเลยทำให้มีดปาดเข้าไปไม่ค่อยถึง อาวุธระยะประชิดแบบนี้ย่อมเสียเปรียบกว่าการใช้ดาบอยู่แล้ว พอดีว่าเธอยังไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ดาบก็เลยต้องอาศัยมีดไปก่อน 

เจ้าฮาร์ปี้กางกรงเล็บเท้าอันแสนคมหมายจะจับตัวเธอให้ลอยขึ้นฟ้าแต่เอโลอิสเอาโล่มาขวางไว้ได้เสียก่อนเลยไม่โดนจับแต่ก็แอบโดนแรงกระแทกจนกลิ้งหลุน ๆ ไปบ้างเหมือนกัน เธอรีบลุกขึ้นมาทำท่าตั้งรับก่อนจะค่อย ๆ เขยิบก่อนจะหาจังหวะจ้วงมีดใส่ฮาร์ปี้ได้อีกแผล ถ้าจะไม่ให้มันหนีไปได้คงต้องตัดหนทางบินทางอากาศของมันให้ได้เสียก่อน เอโลอิสใช้โล่บังนำทางก่อนจะพุ่งตัวไปอย่างแรงใช้โล่กระแทกฮาร์ปี้ให้มึนแล้วใช้จังหวะนี้เอามีดฟันขั้วปีกของมันจนเป็นแผลใหญ่

เสียงกรีดร้องของฮาร์ปี้ดังลั่นป่า แผลลึกขนาดนี้คงบินต่อไม่ได้แน่ ยิ่งพอมันโดนแทงปีกยิ่งมีความดุดันมันเริ่มบุกโจมตีเอโลอิสอีกครั้งเธอพยายามที่จะหลบแบบที่เคยฝึกฝนมา ความรุนแรงในการโจมตีของฮาร์ปี้ขี้โมโหทำเอาโล่แตกคามือเธอ ตอนนี้เอโลอิสไม่มีอะไรป้องกันแล้ว เธอล้มก้นจ้ำพื้นตามแรงกระแทก ก่อนจะกระเถิบถอยหลังไปเรื่อย ๆ พลางใช้ความคิด ฮาร์ปี้เห็นว่าตอนนี้เธอไม่มีอะไรป้องกันมันจึงได้ใจพุ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็วหมายจะเผด็จศึก ด้วยความตกใจเอโลอิสจึงตัดสินใจปามีดสัมฤทธิ์ในมือออกไปอย่างแรงจนปักเข้าที่กลางหัวของฮาร์ปี้พอดี อันที่จริงเธอเล็งที่หัวใจแต่ปาพลาด… เสียงกรีดร้องโหยหวนดังอย่างทรมานก่อนที่มันจะสลายกลายเป็นฝุ่นสีทองลอยไปตามลม

“เฮ้อ…เกือบไปแล้ว หัวใจจะวาย…”

เอโลอิสถึงกับหอบเธอเกือบจะเสร็จเจ้าฺฮาร์ปีนั่นอยู่แล้ว โชคดีที่ตัดสินใจได้รวดเร็วพอในวินาทีสุดท้าย เธอมองดูขนของมันที่ร่วงอยู่ตรงพื้นก่อนจะเก็บมันขึ้นมาแล้วนำใส่กระเป๋าเพื่อเดินทางเอาไปเป็นหลักฐานให้คุณไครอน จากนั้นก็เดินทางออกจากป่าด้วยสภาพมอมแมม

ภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

หลักฐานการต่อสู้

Johnathan BELIEVER

MΩΠSTΞRS SCRΔMΒLΞ

ความดื้อดึงของชายราผู้นี้ มันแทบจะไม่ต่างอะไรกับเด็กที่ พยายามที่จะเอาชนะบางสิ่งให้ได้ เหมือนดั่งเช่นที่เขาจะทำในวันนี้ มันเหมือนกับว่า เขานั้นยังไม่เข็ดจากการที่โดนอสูรกายในป่า เข้ามารุมเขา เอาจริงๆก็ไม่เชิงว่ารุม แต่เจา้ตัวนั้นหาเรื่องล่าอสูรกายไปทั่ว ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เหล่าอสูรกายในป่าต้องห้าม เริ่มจะเกิดความคุ้นกับคนๆนี้มากขึ้น และยิ่งไปกว่านั้น เพื่อที่จะทำให้ชายร่างใหญ่คนนี้ได้รับรู้ความร้ายกาจของป่าต้องห้าม เหล่าอสูรกายทั้งหลาย จึงเล็งเป้าไปที่ชายผมชาวคนนี้อย่างจริงจัง และสิ่งที่พวกมันต้งการนั้น มีเพียงอย่างเดียว 

คือทำยังไงก็ได้ ให้มนุษยสายเลือดเทพตนนี้ หายเข้าไปในป่านี้อย่างชั่วนิรันดร ์

เรื่องนี้นั้น มีเพียงเหล่าสัตว์อสูรฯนั้นที่รู้ แต่ชายร่างใหญ่นั้นหาได้รับรู้ไม่ วันนี้ เขานั้นเปลี่ยนใจจากการขุดเหมือง มาทำในสิ่งที่เขานั้นคิดว่าจะหลงไหลในกิจกรรมเช่นนี้ สิ่งๆนั้น คือการล่าอสูรกายนั่นเอง การล่าสัตว์อสูรฯมากมายที่เขา้นั้นต้องการ มันก็อยู่ในป่าต้องห้ามแห่งนี้ และยิ่งเป็นสัตว์อสูรฯหายาก เขารู้สึกถึงความกระหาย ที่ต้องการจะล่ามันมา เพื่อเอามาสะสมเอาไว้ ความรู้สึก มันแทบจะไม่ต่างอะไรกับตอนที่เขานั้น อยู่นอร์เวย์ ล่าสัตว์เพื่อเลี้ยงชีพ ทั้งกินเองและแบ่งเพื่อนบ้าน

และอสูรตัวแรกที่เขาเจอนั้น ต่างจากเมื่อวานกับราชสีห์เนเมี่ยม ห่กแต่มันเป็นกระทิง ที่มีความแปลกประหลาดอยู่กับตัวของมัน ทั้งตัวของมันนั้นเหมือนถูกสร้างขึ้นมาด้วยโลหะ เหมือนเป็นวัวจักรกล แต่ท่าทางของมันนั้น ไม่ต่างอะไรจากวัวกระทิงทั่วไป มันนั้นเหมือนกับตัวมันนั้นเป็นสัตว์อสูรในป่านี้เลยก็ว่าได้ 

ในเมื่อมันตัวเดียว แบบนี้ ชายชรานั้นไม่พูดอะไรต่อ ก่อนที่จะหยิบหอกยาวของตนเองเห็บเอาไว้ พร้อมกับโล่ห์ และจากนั้น ชายชร่างใหญ่กระโดดขึ้นสูง ก่อนจะหมุนตัวเพื่อส่งแรงของหอกพุ่งใส่คอของมันจนทำให้คมหอกยาวนั้นทะลุและปักลงดินอย่างแรง ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปได้สวย จนกระทั่ง 

พละกำลังของมันนั้นเกินคาดไว้อย่างมาก มันใช้คอของมันดึงหอกออกจากพื้น และสะบัดคอของมันจนยอกยาวของชายร่างใหญ๋พุ่งกลับไปใส่เจ้าของ โดยที่ไม่ทันที่ได้ระวัง หอก เฉียดแก้มของเขาไปเพียงนิด หระทิงคัวนั้น เหมือได้เห็นผู้ที่เข้ามาทำร้ายตน ก็ไม่อยู่เฉย กระโจนพุ่งเข้าใส่ชายร่างใหญ่อย่างสุดแรง  

สภาพของเขาตอนนี้นั้น ไม่ต่างอะไรจากเมื่อวานที่เขาได้ปะทะกับราชสีห์ แขนข้างที่ติดโล่ห์ใหญ่เอาไว้นั้นสั่นเทา เพราะความรุนแรงของการกระแทกเมื่อครู่นี้  แต่ก็หาได้หยุดเพียงเท่านี้ไม่ มันรีบวิ่งเข้าใส่และกระแทกอย่างต่อเนื่อง ทำเอาร่างกายของเขานั้นรับแรงกระแทกของวัวกระทิงตัวนั้นอย่างต่อเนื่อง ผ่านโล่ห์นั้น แม่ว่าโล่ห์นั้นจะไม่ค่อยมีรอยอะไรมากนั้น แต่ร่างกายของเขาในตอนนี้ แทบจะรับการโจมตีของมันไม่ได้อีกแล้ว ชายร่างใหญ่ในตอนนี้ กำลังต้องการหาอะไรสักอย่างเพื่อที่จะหยุด ไม่ให้มันอาละวาดต่อไป เพื่อที่จะเว้นระยะห่างขาก วัวกระทิงและตัวเขาให้ได้มากที่สุด

จนกระทั่ง เขานั้นได้เจอกับต้นไม้ใหญ่สองต้นที่โตคู่กันมา ชายร่างใหญ่คิดอะไรดีอะไร และกลับไปล่อกระทิงเหล็ตัวนั้น ตามเขามา ด้วยความโกรธของมัน ทำให้มันนั้นไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากเป้าหมาย ตัวมันตะกุยเท้าด้วยความถี่ และพุ่วเข้าใส่เป้าหมายขอมัน ชายร่างใหญ่ที่ทำการเตรียมตัวอยู่ พยายามเกรงสู้ เพื่อไม่ให้ตัวเองผิดแผน 

และในขณะนั้นเองที่กระทิงสัมฤทธิ์ตัวนี้วิ่งจะเข้าชนกับโล่ห์ของตัวเขานั้น ชายร่างใหญ่ก็พลันกระโดดข้ามหัวของกระทิงไป ทำให้ต้นไม้แฝดนั้น หนีบหัวของมันเอาไว้ แม้ว่าจะใช้กำลังมากมายเพียงก็ตาม แต่ในเมื่อถูกต้นไม้หนีบคอเช่นนี้ คงจะยากที่จะเอามันออกมา ซึ่งเป็นจังหวะเหมาะที่เขานั้นจะถอยกลับไปตั้งหลัก เพื่อเติมเสบียงให้กับตนเอง

 ซึ่งในระหว่างที่ตนเองนั้นกำลังนั่งพักหายใจเพียงสักครู่ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากไกล จนกระทั่งมันค่อยๆใกล้เข้ามา เขารู้อยู่กับตนเองว่า ศัตรูรายต่อมาตัวนี้นั้น คืออะไร ใช่ แม่มด แม่มดที่นี่นั้นอันตรายมาก จนไม่มีใครที่จะต้องการเข้าไปเสียงกับมัน ด้วยความที่ตัวมันนั้นใช้จิตวิทยาหลอกล่อ หากแต่ตัวของเขานั้นไม่คิดจะเชื่อคำพูด หรือเหรงกลัวในคำสาป ชายร่างใหญ่เขวี้ยงโล่ห์ขนาดใหญ่กระแทกใส่คอของมัน จนตัวเองนั้นไม่สามารถจะพูดอะไรออกมาได้ และในท้ายที่สุด หอกของชายร่างใหญ่ก็พุ่งเสียงทะลุปากออกไปที่อีกฝากของต้นไม้ สิ้นฤทธิในทันที..

ร่างของมันสลายกลายเป็นฝุ่น ซึ่งในขณะนั้นเองที่เขานั้น พักจากแม่มด กลัลกลายเป็นว่า หนีเสือปะจรเข้ อัลกุลที่กำลังเฝ้าเหตุการณ์นั้นอยู่ก็ใช้จังหวะนี้ ในการฉวยโอกาสนี้เพื่อดักโจมตี ก่อนแต่กลับไม่เป็ฯเช่นนั้นชายร่างใหญ่จับโล่ห์ของตนเงอเอาไว้มั่น ก่อนที่จะสะบัดกระแทกใส่ร่างอัลกุลจนกลิ้งล้มเสียหลักไม่เป็นท่า ในช่วงจังหวะนั้นเอง เขาได้ใช้จังหวะนี้นั้น รีบออกจากจุดหนีให้เร็วที่สุด ก่อนที่อัลกุลนั้นจะเริ่มกลับเป็นปกติ ศุ่วตัวของอัลกุลนั้น ก็ค่อยลุกกลับขึ้นมา และไล่ตามชายร่างใหญ่ไปในทันที

ชายร่างใหญ่ได้เปลี่ยนแผนตามสถานการณ์ ในเมื่อมันเข้าโจมตี เขาจึงจำเป็นต้องป้องกัน อีกทั้งพยายามสวนกลับไปอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง แต่ก็ด้วยขีดจำกัดของชายร่างใฟญในตอนนี้นั้น เหลือน้อยลงไปทุกที เขาจึงต้องยกแผนสองเพื่อรับมือกับศัตรูที่กำลังได้เปรียบตัวเขาอยู่ และเมื่อเขาสามารถหาจังหวะได้ ชายร่างใหญ่จึงใช้จังหวะนั้นเองทำให้อีกฝ่ายเสียหลัก และทำให้สามารถหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย

 แต่ถึงแม้ว่าจะหลุดจากอันตรายต่างมาแล้วก็จริง แต่มันก็จะยังมีศัตรูที่ตัวเขานั้นก็ไม่อาจที่จะดูแคลนมันได้ อย่างพวก็อปลิ่น ซึ่งพวกมันมีเยอะเป็นฝูง อีกทั้งหน้าจะเป็นสิ่งมีชีวิตและสติปัญญาที่เฉลียวฉลาดอยู่ไม่น้อยเลย ยิ่งถ้าพวกมันนั้นอยู่เป็นฝูง บางที่มันก็อาจจะเปิดเรื่องไม่ดีกับผู้ที่เจอกับพวกมันแบบเป็นพรรคพวกก็เป็นไปได้.. เพียงแต่คราวนี้นั้น เขานั้น เจอมันเพียงตัวเดียว.. และก็ทราบดีว่า กับพวกมันนั้น แทบจะไม่จำเป็นต้องออกแรง 

ชาร่างใหญ่เตะตัวของมันติดกับต้นไม้ และพุ่งหอกเสียบเข้ากลางหน้าผากของมัน กลายเป็ฯฝุ่นไปในที่สุด ชร่างใฟญ่เมื่อฟื้นตัวพอสมควรแล้ว ก็ค่อยๆเดินออกมาจากป่าต้องห้าม เพื่อที่เขานั้นตจะได้เพิ่มพูกำบัวกายให้มากยิ่งขึนไปอีก..

Marina -

◇◆ ◇◆

          "นี้นะหรอป่าต้องห้ามรกจังแฮะ แต่จริงๆมันก็น่านอนไม่น้อยเลยนะ"

มาริน่ามาถึงยังป่าต้องห้ามเพื่อตามหาบางสิ่งภายในป่าที่แสนพิศวงแห่งนี้ แม้ตัวเธอจะเคยพบเพียงคำบอกเล่าเรื่อยมา แต่การออกล่าด้วยตัวเองนั้นก็น่าสนุกไม่น้อยสำหรับเด็กสาวตัวเล็กๆ มาริน่าเดินสำรวจยังพื้นที่ป่าต้องห้ามรอบๆ เมื่อเงยหน้าขึ้น บางสิ่งได้บินผ่านไป

        "นั้นมันตัวอะไร"

มาริน่ารีบวิ่งตามบางสิ่งที่บินผ่านไปด้วยความรวดเร็ว แต่เหมือนจะไม่เป็นดั่งที่เธอนั้นตั้งเป้าหมาย เจ้าบางสิ่งนั้นได้หายไป ทุกสิ่งกลับมาเงียบอีกครั้ง ไม่นานมีเสียงบางสิ่งร้องขึ้น มาริน่าเคลื่อนที่ตามเสียงไปอย่างเงียบๆ เมื่อตามเสียงไปพบเข้ากับเป้าหมายที่กำลังทำบางสิ่ง มาริน่าได้พุ่งตัวเข้าไปทันที

รับภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

Marina -

◇◆ ◇◆

          มาริน่าพุ่งตรงเข้าไปหาฮาร์ปี้ในทันที เธอนั้นกระโดดถีบฮาร์ปี้ด้วยขาคู่ แต่ทำได้เพียงทำให้มันกระเด็นออกไปเท่านั้น

          "ไม่ธรรมดาเลยนะนี้ความถึกทนของมันนิ"

มาริน่าไม่รอช้ากระโจนเข้าใส่ฮาร์ปปี้อีกครั้ง แต่รอบนี้ไม่เป็นดั่งที่เธอคิดฮาร์ปี้ได้พุ่งตัวบินขึ้นไปบนฟ้าก่อยจะใช้หัวชนเข้าที่ลำตัวมาริน่าอย่างจัง มาริน่าได้กระเด็นไปชนยังต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆที่แห่งนั้น ฮาร์ปี้ตัวนั้น บินวนพร้อมโจมตีตัวเธออยู่เป็นระยะเรื่อยๆ แต่เหมือนเป็นคราวซวยของมาริน่าไม่น้อยจู่ๆมีเสียงฝีเท้าวิ่งตรงปี่มาหวังจะทำร้ายเธอ แต่ยังมีความโชคดีในโชคร้ายจังหวะที่ฮาร์ปี้นั้นโจมตีเธอ มันเกิดพร้อมกับสัตว์ปริศนา มาริน่าตั้งสติได้พบเข้ากับหมาป่าที่กระเด็นออกไปพร้อมกับฮาร์ปปี้ที่บินขึ้นไปบนฟ้า พร้อมจะพุ่งโจมตีหมายเอาชีวิตมาริน่าหยิบมีดที่เก็บไว้ภายใต้ชุดแทงไปที่ลำตัวของฮาร์ปี้ ฮาร์ปี้ตัวดังกล่าวได้ถอยล้นไป มาริน่าไม่รอช้านำเชือกที่เตรียมไว้โยนไปมัดยังข้อเท้าของฮาร์ปปี้ ก่อนจะใช้มือขาดึงกระชากให้ให้ตกลงมา มาริน่ากลับมาพร้อมรอยยิ้มเธอนำเชือกอีกด้านมัดเข้าที่แขนซ้ายเธอก่อนจะเริ่มย่นระยะเข้าไปใกล้ๆ เธอหยิบมีดที่พึ่งใช้นั้นขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะแทงเข้าไปที่ชายโครงของฮาร์ปี้ แทงแล้ว แทงอีก จนเลือดนั้นอาบท่วยไปยังขนของมันและตัวของเธอเอง ไม่น่านักฮาร์ปี้ตัวนั้นก็ได้หมดลมหายใจ เสียงหัวเราะของมาริน่าได้ดังขึ้นในลำคอของเธอก่อนจะหันเหไปทางสัตว์อีกตัวที่กำลังจะหนี เธอน้ันไม่รอช้าที่จะใช้หมัดขวาของเธอชกไปยังใบหน้าของหมาป่า หมาป่าด้วยสัญชาติญาณของสัตว์ตัวมันนั้นก็เริ่มตอบโต้ด้วยการกัดส่วนใส่ตัวเธอไปยังแขนซ้าย บาดแผลของมาริน่าเริ่มลึกขึ้นหลังจากที่คมเขี้ยวของหมานั้นกัดจนจม มาริน่าอดทนกัดฟันก่อนจะใช้มือขวาทุบไปยังหัวของหมาป่าเรื่อยๆและสุดท้ายมันก็ปล่อยออก สภาพทั้งสองดูไม่ดีเท่าไหร่นักก่อนที่หมาป่าตัวนั้นจะกระโจนอีกครั้ง มาริน่าได้พุ่งเข้าไปใช้ลำตัวกระแทกเข้าไปที่หมาป่า เมื่อหมาป่าเสียท่าตัวเธอไม่รอช้าที่จะนำมีดมาจบชีวิตของมันลง ก่อนจะเริ่มเก็บสินสงครามจากฮาร์ปี้เพื่อไปส่งให้ยังไครอน

หลักฐานการต่อสู้

ฮาร์ปี้

หมาป่า

ภารกิจฝึกเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้

Daemon HEROES

WITCH comeback

เป็นอีกเช้าของวันที่เขารู้สึกอยากจะขยับแข้งขยับขาสักหน่อย เดม่อนเดินออกมาจากบ้านพักหมายเลขสิบ ก่อนเขาเดินมุ่งหน้าไปยังป่า ก่อนเขาได้ยินเสียงคุ้นหูระหว่างทาง

"ฮะแฮ่ม เดม่อนจะไปไหนเหรอ" ลิเลียน่ายิ้ม เธอส่งเสียงมาจากทางเสาไฟขวามือ กำลังยืนพิงมองมาทางผม

"เอ่อ... ผมกำลังคิดว่าจะไปเดินเล่นแถว ๆ นู้นน่ะครับ" เดม่อนยิ้มก่อนชี้ไปทางชายหาดที่เลยป่าไปนิดนึง

"หืมม" ลิเลียน่าผละออกจากเสาก่อนเธอหันเดินมาทางผม "ไม่ใช่ว่านายอยากจะไปหาอะไรทำในป่าเหรอ"

"ใคร ใครจะไปป่าต้องห้าม... ที่นั่นอันตราย ผมไม่ไปหรอกน่าลิเลีย" เดม่อนยิ้มเจื่อน ๆ พลางมองท้องฟ้าก่อนจะผิวปาก

"งั้นเหรอ ชั้นว่าจะชวนนายไปหาตัวอะไรระบายในป่าพอดี แบบนี้งั้นไม่เป็นไร" ลิเลียน่ายิ้มมุมปากก่อนผิวปากทำไม่รู้ไม่ชี้

"แจ๋ว ไป ๆ ไปสิ" เดม่อนขานรับลิเลียน่า เขาเดินเข้าไปหยุดใกล้ ๆ หญิงสาว "ผมไป"

ลิเลียน่าเบือนสายตามองเดม่อนก่อนจะมองทางอื่น "แต่ป่ามันอันตรายน๊ะ"

เธอพูดจบก็เดินไปทางป่าต้องห้าม ผมไม่รีรอรีบเดินตามเธอไป เธอหัวเราะคิก ๆ เมื่อเห็นผมยอมแพ้เธอจนได้ ส่ายศีรษะให้ชายหนุ่มที่อยากไปแต่กลัวเธอเป็นห่วงเลยพยายามไม่พูดตรง ๆ

 ผมเดินตามลิเลียน่าเข้าไปในเขตป่าต้องห้าม ก่อนเราสองคนจะหยุดเดินเพราะได้ยินเสียงบางอย่าง ตรงหน้า เสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงกลัวก้องทั่วทั้งป่า 

เดม่อนกลับหันหลังก่อนชักดาบออกมาด้วยความคล่องแคล่ว หลังซนกับลิเลียน่า 

"ระวังนะเดม่อน" ลิเลียน่าพูดขึ้น เธอก็ตั้งท่าทวนเตรียมตัวพร้อมทุกเมื่อ 

"หืม... เสียงนี่คุ้น ๆ เหมือนผมเคยได้ยินมาก่อนเลย" เดม่อนพูดขึ้น แต่สายตาก็ยังจับจ้องทิศของเขา ก่อนมีอสุรกายไม่สิ สาวกเฮคาทีแต่ทำไมพวกมันถึงพุ่งร้ายเขากับลิเลียน่าล่ะ แม่มดดำ 

"ฮ่าๆ พี่สาวดูสิเรามีเหยื่ออันโอชะด้วย" แม่มดตนแรกที่โผล่มาพูดขึ้น ก่อนมีแม่มดอีกคนขี่ไม้กวาดมา 

"จริงด้วย ห้ามท่านแม่รู้เชียวนะ งานนี้เราจะกินเงียบ" แม่มดตนที่สองพูด ก่อนหัวเราะร่วง

"ผมขอตัวคนพี่เองนะ" เดม่อนพูดขึ้น ก่อนหันไปยิ้มให้ลิเลียน่าแวบหนึ่งและหันกลับมาทางด้านผม

ลิเลียน่าที่ไหล่ซนก่อนเธอวิ่งออกไปหาตัวน้องเพื่อโจมตี "ได้เลย งั้นไว้มาเจอกันตรงนี้ นายต้องรอดมาให้ได้!" 

"ครับผม มายเลดี้" เดม่อนแซวลิเลียน่าก่อนตวัดดาบใส่ทันทีที่มันบินเข้ามาใกล้เพื่อหมายจะซนผม แต่ดีที่ผมเบี่ยงตัวหลบได้ก่อนและฟาดเต็มแผ่นหลัง

ผมเริ่มพุ่งไปหาแม่มด แต่มันบินสูงก่อนจะปล่อยคลื่นพลังงานมาทางผม ผมเบรดฝีเท้าก่อนกระโดดหลบไปด้านข้าง และกระโดดลุกขึ้น หยิบโล่ก่อนวิ่งไป เมื่อใกล้ถึงแม่มดดำ ผมปาโล่ไปด้านบน ก่อนกระโดดเพื่อปืนป่ายต้นไม้ เมื่อมาถึงกลางต้นไม้ ผมดีดตัวเองออกก่อนจะตวัดดาบ

เดม่อนไม่รอช้า  มือคว้าขมับไม้กวาดแม่มดดำ ก่อนเขาเหวี่ยงตัวเองเพื่อกระโดดขึ้นมาเหยียบบนไม้กวาด เขาตวัดกระบี่พุ่งใส่แม่มดดำ ตั้งแต่ที่เอติทำให้เขารับมือกับแม่มดกลุ่มนี้ได้ง่ายขึ้น  ขอแค่ประชิดตัวได้เขาก็สามารถปลิดชัยชนะกับมันได้อย่างง่ายดาย

เดม่อนเดินไปหาลิเลียน่าที่กำลังเช็คปลายหอกที่เปื้อนดิน ก่อนเขาจะยิ้มและพูดขึ้น "ลิเลียน่าจัดการไวเหมือนกันนะ สมแล้วที่เป็นยัยฉลาด"

"นายเองฝีมือก็พัฒนาพอตัวเลย ดูมีรอยถลอกไม่เยอะนะ" ลิเลียน่าพูดสายตาเธอสอดส่องทั่วทั้งร่างผม "ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก แต่ก็ยังไม่ดีพอนะ คิก ๆ เอาไว้ชั้นจะสอนอีก" เธอพูดแกล้งผมก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้

"ไปเดินเล่นกัน" ลิเลียน่าพูดก่อนคว้าข้อมือผมพาวิ่งไปทางทะเลสาบ

เดม่อนได้แต่ปล่อยให้ร่างกายขยับไปตามแรงดึง เขาเองก็รู้สึกมีความสุขที่ได้เล่นกับหญิงสาวตรงหน้า นาน ๆ ที เธอจะพูดคำนี้ ปกติเธอมักจะเข้มงวดและเคร่งครึมกับเขาอยู่เสมอ 

Eloise HEROES

มุ่งหน้าสู่เหมืองแร่

เอโลอิสเดินเข้ามาในป่าต้องห้ามอีกครั้งหลังจากเคยมาสังหารเจ้าฮาร์ปี้ที่นี่มาก่อน อันที่จริงแล้วจุดประสงค์หลักของเธอไม่ใช่การมาล่าอสุรกาย หากแต่มันเป็นเส้นทางที่จะพาเธอไปยังเหมืองได้ เธอได้ยินว่าเหมืองแห่งนั้นมีแร่สัมฤทธิ์อยู่ ถ้าเธอได้มันมาใช้กับอาวุธก็คงจะดีไม่ใช่น้อย ว่าแล้วเธอก็เดินลุยป่าไปเรื่อย ๆ เดินไปได้สักพักแขกไม่ได้รับเชิญก็โผล่มาโจมตีเธอ เอโลอิสซึ่งไหวตัวทันรีบหลบอาวุธของมันในทันทีก่อนจะหันไปพบตัวก็อบลินตัวเขียวที่จ้องจะจัดการเธอ

“มาจากไหนเนี่ย แกไม่ได้กินฉันหรอก!”

รอบนี้เอโลอิสพกดาบและโล่มาเต็มสูบ ฉะนั้นเธอไม่มีทางถอยหนีกับการต่อสู้ครั้งนี้แน่นอน เธองัดเอาวิชาดาบที่ฝึกฝนแทบทุกวันมาใช้เพื่อต่อกรกับเจ้าก็อบลินตัวร้าย ดาบของเธอกวัดแกว่งต่อสู้กับเจ้าก็อบลิน ต่างคนต่างมีอาวุธจึงมีการปะทะดาบกันอย่างดุเดือด

โช้งเช้ง!

เสียงดาบกระทบกันราวกับหนังจีนหรือหนังแอ็คชั่นสักเรื่อง เธอคิดว่าฝีมือเธอนั้นน่าจะเหนือกว่าเจ้าก็อบลินเพราะมันไม่สามารถเข้าถึงตัวของเธอได้เลย มันมีขนาดตัวที่เล็กกว่าเธอ สาวน้อยใช้เท้าถีบมันจนกลิ้ง ก่อนที่เธอจะใช้ดาบแทงเข้าไปในชายโครงของมันหนึ่งแผล เจ้าก็อบลินนั้นถึกพอที่จะยังดิ้นรนสู้ต่อ แต่ท้ายที่สุดก็โดนสังหารไปในที่สุดด้วยการแทงดาบไปที่ท้องของมัน เอโลอิสเก็บดาบของเธอก่อนที่จะออกเดินทางงลุยป่าต่อเพื่อไปยังถ้ำเหมืองที่เธอตั้งใจไว้แต่ต้น

“มารผจญจริง ๆ”

เธอบ่นอุบอิบขณะเดินไปเรื่อย ๆ ไม่นานนักมารผจญตัวที่สองก็ตรงดิ่งเข้ามาหาเธอ เสียงหวีดแหลมพร้อมเสียงกระพืบปีกแบบนี้เอโลอิสจำได้ทันทีว่ามันคือตัวฮาร์ปี้เจ้าเก่าเจ้าเดิมที่เธอเคยล่ามาก่อน ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวแขนของเธอจึงโดนกรงเล็บของมันเข้าไปเป็นแผลถลอก เอโลอิสชักดาบขึ้นมาอีกครั้ง เธอใช้โล่กำบังการโจมตีครั้งที่สอง ก่อนจะสวนกลับด้วยดาบไปหนึ่งแผล แล้วหลบไปโล่ต่อ ฮาร์ปี้ตัวนี้นั้นสู้ยากกว่าก็อบลินที่เพิ่งเจอเพราะมันบินได้ เอโลอิสฟันอากาสไปหลายรอบเฉียดบ้างพลาดบ้างจนเธอเริ่มรำคาญ เลยหยิบก้อนหินบนพื้นปาขึ้นไปที่บริเวณที่เจ้าฮาร์ปี้บินอยู่จนได้เฮดช็อตสวย ๆ มันร่วงลงมาจากฟ้าแบบมึน ๆ เอโลอิสสบโอกาสจึงได้ใช้ดาบสังหารมันอีกเป็นตัวที่สองของวัน พร้อมใช้เท้าเขี่ย ๆ เช็คดูว่าตายหรือยัง พอเห็นมันแน่นิ่งไปก็เลยเดินทางต่อเพื่อมุ่งสู่ถ้ำเหมือง

หลักฐานการต่อสู้

ก็อบลิน (ครั้งแรก)

ฮาร์ปี้

Johnathan BELIEVER

γενοκτονία

ในบางที สิ่งที่เรียกว่า"ความรุนแรง"นั้น อาจจะไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาในหลายๆอย่างได้ แม้แต่ชัยชนะ.. มีคนเคยกล่าวเอาไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ว่า.. "ชัยชนะที่ได้มาจากความรุนแรง มันไม่ต่างจากความพ่ายแพ้ ชัยชนะนั้นเป็นเพียงความชั่วคราว" ซึ่งเขาคนนี้.. เชื่อว่าหลายๆคนที่ที่จักเขาดีนั้น ใช่ เขาเอาชนะสิ่งที่เขาสู้ ด้วยความไม่รุนแรง แต่ก็ไม่น่าเชื่ออีกเหมือนกันว่า จะมีอีกประโยคหนึ่งที่เขานั้นว่าไว้ในประวัติศาสตร์ 

"จงใช้ความรุนแรง หากมีความรุนแรงในหัวใจ ดีกว่าแสร้งทำเป็นคนดี เพื่อปกปิดความไร้น้ำยา".. คงจะเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อว่าคนที่พูดนั้นคือคนๆเดียวกันกับคนที่พูดข้อความก่อนหน้า.. และใช้ เขาเองก็เป็นเช่นนั้น แม้ว่าเขานั้นจะชนะโดยอหิงฺสวิธี แต่ตัวเขานั้นก้หาได้ไม่มีความรุนแรงในหัวใจ เพียงแค่เขาไม่ได้ใช้มันออกมาในรูปแบบของการกระทำเพียงแค่นั้น.. ซึ่งตรงนี้มันสอดคล้องยังไงก็สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้อย่างงั้นเหรอ? นั่นสิเนอะ.. บางทีชีวิตเรานั้น ก็ต้องเจอกับความรุนแรงบ้าง เพราะว่าแท้จริงแล้วมนุษย์นั้น ก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์เดรัจฉาน ชัยชนะคือความอยู่รอด การพ่ายแพ้อาจหมายถึงชีวิต และเราทุกคนนั้น ได้รับชัยชนะมาโดยตลอด ถึงทำให้เรานั้นอยู่ในโลกใบนี้ได้...

กี่ครั้งแล้วที่ชายร่างใหญ่ปราชัยให้กับสัตว์ในป่าต้องห้าม..? ถึงแม้ว่าป่าต้องห้ามสำหรับเขานั้น จะเปรียบเสมือนสวนหย่อมให้เดินเล่น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขานั้นจะไม่ได้รับความปราชัย บุตรแห่งชัยชนะก็ย่อมปราชัยได้เป็นเรื่องธรรมดา ก็เพราะว่าเขานั้น เป็น"มนุษย์" จะให้เก่งหรือได้รับชัยชนะเทียบเทียมกับมารดาของตัวเองนั้นเป็นไปไม่ได้ ไม่มีชัยชนะที่ยั่งยืนถาวรกับความรุนแรง.. อันนี้เคยพูดไปแล้วก่อนหน้า แต่ก็ไม่ได้ทำให้บุรุษฯผู้นี้เลิกรา เขาไม่เคยเลิกรา ต่อให้แพ้มาสักแค่ไหนก็ตาม และความรุนแรงนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาหรือยังชัยชนะให้ยืนยาวถาวร.. 

..แต่อย่างน้อย..

.. มันก็สะใจ ..

*เป้งงง!!*

เสียงโล่ขนาดใหญ่กระแทกกับสิ่งมีชีวิตอันตรายในป่าต้องห้าม จนกระเด็นหงายท้องไป ก่อนที่..

*ฉึกก!!*

ก่อนที่จะแทงมันด้วยดาบตรงลำคอ เสียงอสูรฯร้องคำราม เลือดของมันสาดกระเซ็นไปทั่ว และดิ้นอย่างทุรนทุรายพร้อมกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายและกลายเป็นฝุ่นผง ศัตรูตัวแรกที่ชายร่างใหญ่ตั้งใจจะล่ามันอย่างเอาเป็นเอาตาย ถึงขนาดใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อเอาชนะมันและส่งมันไปสู่ความตายนั้นคือวัวโคลคีส ที่เขานั้นแพ้มันมาก็หลายรอบ จนในวันที่เขานั้นได้เสียบและปาดคอหอยของมันอย่างเลือดเย็น..

เขานั้นใช้ทุกอย่างที่มีในตัว ตั้งแต่แรกที่เจอนั้น เขาเดินตรงปรี่เข้าไปหา ก่อนที่จะควักปืนออกมาและรัวยิงใส่มันหมดไปสองแม็กฯ แม้ว่าจะไม่ระคายผิว แต่ก็เรียกน้ำโหของมันออกมาได้อย่างหน้าพึงพอใจสำหรับเขา ก่อนที่จะกางโล่ของเขาออกและเริ่มเข้าปะทะกันในทันที และดึงหอกยาวของตัวเองออกมาพร้อมกับแทงเข้าไปครั้งแรก มันสะบัดหัวขวิดด้วยความเจ็บปวด จนชายร่างใหญ่กระเด็นออกห่างจากมัน ความโกรธของมันยิ่งพุ่งพล่าน มันที่วิ่งเข้าใส่เป้าหมายของมันอย่างไม่หยุดยั้ง หากแต่อีกฝ่าย ชายร่างใหญ่ก็ใช้โล่ห์ของตนปัดป้องตลอดด้วยจากทุกทิศทางและโจมตีมันทั้งกันแทงด้วยหอกยาวของเขาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเรี่ยวแรงของมันบวกกับความเจ็บปวด มันจึงดึงกำลังเฮือกสุดท้ายของมันออกมา ก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่อย่างเต็มแรง ซึ่งนั่นทำให้ร่างของจอห์นอัดกระแทกกับต้นไม้หักไปหลายต้นจนกระทั่งเขาสามารถหยุดมันเอาไว้ได้ และปัดหัวของมันจนกระเด็นและล้มลงไปนอน..

รอยแสยะยิ้มด้วยความสะใจเกิดขึ้นบนใบหน้าของเขาเมื่อเลือดของเจ้าวัวนั่นสิ้นใจ ถึงแม้ว่าคราบเลือดของมันนั้นจะค่อยๆสลายกลายเป็นฝุ่นผง แต่เลือดในตัวของเขานั้นเพิ่งจะสูบฉีด..

*โฮกกกกกกกกก!!!*

เสียงคำรามที่ดังลั่น จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงของฝีเท้าที่รัวเข้ามายังจุดที่ชายร่างใหญ่อยู่อย่างรวดเร็ว นั่นยิ่งทำให้เขานั้นใจเต้นระรัว เพราะสิ่งที่พุ่งเข้ามาหาเขานั้นคือสิ่งที่เขานั้น อยากจะเอาชนะมันให้ได้มาตลอด สิงโตเนเมี่ยนที่วิ่งมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระโดดเหยียบขอนไม้พุ่งตัวขึ้นเหนือศีรษะของจอห์นฯ พร้อมสังหารให้จบภายในครั้งเดียว แต่ก็หาได้เป็นเช่นนั้น ชายร่างใหญ่นั้นเตรียมตัวมาอย่างดี เมื่อเห็นจังหวะที่เขาสามารถ เขาจึงใช้ดาบที่ซ่อนอยู่ใต้โล่ห์ ซึ่งเขานั้น เหน็บมันเอาไว้ฟันเข้าที่กลางลำตัวจนมันค่อยๆล่าถอย เพื่อเจอเหตุการณ์ไม่ทันระวัง.. เหตุการณ์เช่นนี้ ก่อนที่จะเลือดเอามีดสั้นปาดคอของมันในขณะจังหวะนั้นเอง ก่อนที่จะรัวหอกใส่ โดยที่เขานั้นใช้จังหวะที่มันชะงัก ลุกขึ้นและใช้กลยุทธ์และทักษะที่วัวโคลลีสใช้ก่อนหน้านี้ 

การพุ่งโดยที่ใช้ต้นไม้ในป่าเป็นตัวทุ่นแรงสามารถทำให้เขานั้น ทำให้ตัวสิงโตนั้น พุ่งชิ่งไปชิ่งมาโดยใช้คมหอกเชือดเฉือน หลังจากนั้นจึงปักหอกเอาไว้ฝั่งนึงก่อนที่จะหยิบมีดสั้นพุ่งเข้าไปกลางตัว การโจมตีโรมรัน จนสามารถสร้างบาดแผลให้กับสิงโตเนเมี่ยนได้ในขั้นต้น จนกระทั่งรอยแผลที่เกิดขึ้นนั้นมากขึ้น จนกระทั่ง..

*ฉัวะ!!*

ศีรษะของราชสีห์เนเมี่ยนก็หลุดออกจากบ่าในหลังจากนั้น ร่างของมันค่อยๆสลายกลายเป็นฝุ่นผง

สินสงครามของราชสีห์เนเมี่ยนก็ร่วงหล่น และหางตาของเขานั้น สังเกตไปเห็นปากถ้ำ ของเหมือง มันทำให้เขานึกถึงเจ้าของเหมืองนั้น ที่จริงควรจะเรียกให้ถูกว่า.. ผู้เฝ้าถ้ำ ผู้เฝ้าเหมือง โกเล็มผู้เฝ้าเหมืองนั่นล่ะ.. และนั่นก็คือ โทรลเฝ้าถ้ำ.. ซึ่ง งานนี้มันไม่เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือ.. การใช้หมัดและการเจ้าเล่ห์เล้กน้อย แต่ส่วนใหญ่นั้น กำลังล้วนๆ

จนกระทั่ง น็อกคาถ้ำคาเหมือง ก่อนจะกลายเป็นฝุ่นสีทอง ก่อนจะออกมาจากถ้ำ ครั้งนี้เขานั้นไม่ได้เข้าถ้ำเพื่อไปขุดเหมือง แต่เข้าไปเพื่อระบายความอำมหิตในตัวของเขาก็เพียงเท่านั้น ซึ่งเมื่อหลังจากที่ออกมาจากถ้ำนั้น ดูเหมือนกิจกรรมในครั้งนี้มันจะยังไม่ได้จบที่ชายร่างใหญ่เก็บอุปกรณ์กลับออกจากป่าอย่างสบายใจ แต่มีเมนูปิดท้ายที่ก็ชวนให้เขานั้น ตื่นเต้นกับศัตรูตรงหน้า

ยักษืตาเดียวที่เห็นความวุ่นวายในแถบนี้เลยสงสัยและเดินสำรวจ ก่อนที่จะเจอกับชายร่างใหญ่พร้อมกับหอกและโล่ห์ของเขาในมือ ในมุมมองของมันนั้น แน่นอนว่า ต่อให้ไม่มีอาวุธและหลงเข้ามา พวกมันย่อมพร้อมที่จะทำอันตรายได้แน่นอน แต่นี่ ทั้งอันตราย และมีอาวุธ เชื่อไปเลยว่า มันไม่รอช้าที่จะเข้าจู่โจมอย่างแน่นอน และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ชายร่างใหญ่พุ่งหอกยาวของเขาอย่างแรง เสียบทะลุดวงตาของมันที่มีเพียงดวงตา ทำให้ร่างให้จะเข้ามาชะงัก และขระนั้นเองที่ชายร่างใหญ่กำลังมองดูว่า สิ้นฤทธิ์หรือยัง ก่อนที่จะ กระโดดถีบตัวของมันให้ล้มลง ร่างของมันกลายเป็นฝุ่นทองคำ และสินสงครามก็ตกอยู่ในที่ตรงนั้น 

ชายร่างใหญ่นั่งพัก ท่ามกลางซากที่พังทลาย ทั้งต้นไม้ที่ล้มระเนระนาด เป็นวงกว้าง และความวุ่นวายที่เกิดขึ้น ทุกๆอย่างเป็นเหมือนเขานั้นทำไปเพียงเพื่อความสะใจของตนเองล้วนๆ สินสงครามที่ได้นั้น เป็นเหมือนกับของแถม เขาเก็บข้าวของทุกอย่างของตนเองให้เรียบร้อย แล้วเดินออกจากป่าไปอย่างสบายใจ...