[บันทึกการเดินทาง] The Lost Cursed Diamond

"We are PERFECT TEAMMATE, Didn't we?"

The lost priceless gem of hope, the entrusted request of the ruler of the underworld, and the encounter of two travelers from the warriors' camp—fate has destined them to face turmoil. A mysterious power lurks beneath the shadows, along with an enigmatic deity from a history spanning thousands of years.

01.

TL | 30/01/2025 — 12:00

คงได้แต่ภาวนา ขอให้การเดินทางนี้ไม่สิ้นหวัง —- เดนิสต้า น.

ดวงตาของจิ้งจอกสาวหลุบลงมองตัวอักษรยึกยือบนหน้ากระดาษที่เกิดขึ้นจากน้ำมือของตัวเองอย่างเหม่อลอย หน้าแรกของบันทึกที่ว่างเปล่าถูกเขียนด้วยปากกาหมึกซึมที่ไม่ได้ใช้งานมานานจนชวนให้รู้สึกแปลกตาเมื่อเห็นมันกลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง ‘ ฉันเกลียดการเขียนบันทึก ’ เสียงความคิดดังกึกก้องในศีรษะเล็ก ๆ ของเดนิสต้า ริมฝีปากสีกลีบกุหลาบของเธอเม้มเข้าหากันช้า ๆ พร้อมกับขยับดวงตาคู่งามมองออกไปยังความวุ่นวายที่เกิดขึ้นภายในร้านเนื้อย่างบนถนนบรอดเวย์ของลอสแอนเจลิส

‘ ทั้งที่มาตอนพึ่งเปิด แต่คนก็ยังเยอะอยู่ดี ’ แม้จะพร่ำบ่นกับตัวเองด้วยความเบื่อหน่าย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการมาอยู่ท่ามกลางกลิ่นเนื้อที่ถูกย่างจนเกรียมถือเป็นเรื่องที่คุ้มค่าและน่าพอใจ ‘ Moo's Craft Barbecue ’ ร้านอาหารระดับมิชลินชื่อดังประจำท้องถิ่นที่มีลูกค้าอัดแน่นตลอดวัน เดนิสต้าบังเอิญเจอร้านนี้จากกระทู้แนะนำร้านอาหารที่ควรลองในลอสแอนเจลิส และเธอก็ไม่ลังเลเลยสักนิดในการตัดสินใจมาลองทานเนื้อย่างสูตรพิเศษของทางร้าน

พูดถึงเรื่องของโซเชี่ยล..

เนตรเรียวประหนึ่งจิ้งจอกจับจ้องไปที่กระปุกอาหารเสริมซึ่งถูกส่งมาผ่านฟังชั่นก์พิเศษของ LoveFind App ด้วยสายตาอธิบายยาก ปลายนิ้วนุ่มดีดกระปุกอาหารเสริมที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะให้ล้มกลิ้งไปพลาง ๆ ในระหว่างที่เธออ่านการ์ดซึ่งถูกแนบมาพร้อมกับอาหารเสริม ‘ ทำภารกิจก็ต้องรู้จักดูแลสุขภาพ ’ —- มุมปากของหญิงสาวขยับขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อน ๆ ‘ สมกับเป็นเขาดี ’

สมาร์ทโฟนสารพัดประโยชน์ของเดนิสต้าถูกยกเพื่อสแกนของอีกชิ้นหนึ่งที่วางไว้บนโต๊ะไม่ไกลไปจากกระปุกอาหารเสริมที่กำลังนอนแอ่งแม้งและในเสี้ยวพริบตา ของชิ้นนั้นก็ค่อย ๆ เลือนหายเสมือนว่าไม่เคยมีมาก่อน ดวงตาเรียวของผู้ใช้ฟังชั่นก์ส่งของเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นตะลึง ‘ ว้าว เวทมนตร์ ’ เสียงในหัวของเธอเจือไว้ซึ่งความขบขันกึ่งประชดประชัน แต่สีหน้าและความรู้สึกกลับเป็นตรงกันข้าม

‘ อีกไม่นานไปรษณีย์คงได้เจ๊งแหง ’

แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะสนใจเรื่องนั้น เดนิสต้ากระแอมหนึ่งครั้ง ไล่ความฟุ้งซ่านพลางจรดปลายนิ้วลงกับแป้นพิมพ์บนหน้าจอเพื่อขอบคุณรวมไปถึงอธิบายสำหรับสิ่งที่เธอพึ่งจะส่งกลับไปให้เขา “ อืม.. ” เสียงนุ่มในลำคอดังลอดออกมาผ่านริมฝีปากราวกับว่าเธอกำลังตัดสินใจเกี่ยวกับปัญหาอันยิ่งใหญ่ ‘ ตอบเขาไม่ใช่เรื่องยาก เล่นกับเขาก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ฉันต้องการอะไรจากเขา? นี่แหละปัญหา ’

คำถามที่เกิดขึ้นจากความสัมพันธ์แบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ คงต้องถูกพักเอาไว้ก่อนเมื่อเดนิสต้าตัดสินใจออกจากแอปหาคู่แสนหวานแหววไปเช็คดูแผนที่สำหรับวางแผนการเดินทางอันยาวนานของตัวเธอเอง.. “ ให้ตาย อย่างน้อยขากลับฉันขอตั๋วเครื่องบินหรือรถไฟก็ยังดี ” ไม่ว่าจะมองยังไงเส้นทางในครั้งนี้ของหญิงสาวก็ดูน่าหดหู่ไปซะทั้งหมด แม้จะเคยมีประสบการณ์เดินทางจากนิวยอร์กไปถึงแคลิฟอร์เนีย แต่ครั้งนั้นก็ยังมีความช่วยเหลือจากลูปาที่คอยนำทางรวมไปถึงป้องกันภัย

‘ อะไรดลใจให้ฉันทำตัวเป็นคนดีแล้วรับเรื่องวุ่นวายพวกนี้มาทำแต่แรกเนี่ย.. ’ สิ่งเดียวที่เธอทำได้ในเวลานี้คือกินให้อิ่ม พักผ่อนให้พอแล้วก็ออกเดินทาง และหลังจากรอมาเนิ่นนาน ในที่สุดเนื้อย่างน้ำหนักครึ่งปอนด์ ซี่โครงย่างอีกครึ่งปอนด์ และแฮมเบอร์เกอร์เนื้อชั้นยอดที่เธอสั่งเอาไว้ก็ถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะ

กลิ่นหอมของเนื้อผสมผสานกับกลิ่นมันที่ถูกย่างเกรียม หลอมรวมกลายเป็นเอกลักษณ์ของความอร่อยที่ผลักให้สาวจิ้งจอกเหยียดยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นเขี้ยวเล็ก ๆ “ ขอบคุณค่ะ ” ทั้งคำขอบคุณและดวงตาคู่งามที่ช้อนขึ้นมองพนักงานเสิร์ฟล้วนเปล่งประกายไปด้วยความพึงพอใจจนมนุษย์ที่ไร้ภูมิต้านทานในความงามของสายเลือดเทพีวีนัสถึงกับชะงัก

สองแก้มของพนักงานหนุ่มแต่งแต้มไปด้วยสีกุหลาบที่เกิดมาจากความร้อนบนใบหน้า “ คะ ครับ ! ” ด้วยความรีบร้อน หนุ่มน้อยที่กำลังเขินอายเผลอกัดลิ้นของตัวเองจนสะดุ้งไปทั้งตัว ใบหน้าของเขาแดงมากยิ่งขึ้นด้วยความอับอายก่อนจะรีบหันกายเดินหนีออกไป

ครั้งหนึ่ง เดนิสต้าเคยคิดว่าอาการแบบนั้นมันแปลก , รีบร้อน ประหม่า เขินอายแต่ก็ไม่กล้าละสายตา

ส้อมหนัก ๆ ที่ถูกขัดจนเงาวับค่อย ๆ จิ้มลงกับเนื้อย่างบนถาดไม้ ดวงหน้าของผู้งามประหนึ่งเทพธิดา — ไม่สิ ไซเรนที่ล่อหลอกหัวใจของเหล่านักเดินทางบัดนี้กำลังหัวเราะเบา ๆ ‘ น่ารักจัง ’ คำชมที่ไม่มีทางได้เอ่ยออกไปสะท้อนก้องอยู่ในใจของลูกค้าสาวที่อยู่ในระหว่างการวางแผนเดินทางไปพร้อม ๆ กับทานอาหารมื้อแรกของวัน

“ พูดตรง ๆ นะ แอลเอน่ะอยู่ไม่ได้แล้ว ”

เสียงบ่นงึมงัมของสุภาพสตรีวัยกลางคนที่นั่งถัดไปทางด้านหลังดึงความสนใจของเดนิสต้าให้ละสายตาจากชายหนุ่มที่กำลังเขินอาย โดยที่ไม่มีการเว้นจังหวะให้หายใจ หญิงวัยกลางคนพูดต่อด้วยน้ำเสียงเจ้ากี้เจ้าการ “ หันไปทางไหนก็เจอแต่บรรยากาศน่าอึดอัด ฉันไม่เอาด้วยแล้ว ”

“ รู้น่า .. คุณอย่าบ่นนักสิ เป็นคนนั่งเครื่องไปก่อนเองแท้ ๆ แล้วยังมาบ่นว่าฉันช้า ได้คิดบ้างไหมว่าคุณทิ้งให้ฉันต้องมาขับรถเก่า ๆ ของคุณจากแอลเอไปอัลบูเคอร์คี ”

อัลบูเคอร์คี?

เนตรเรียวของสาวจิ้งจอกตวัดลงมองชื่อที่คุ้นตาบนแผนที่ภายในโทรศัพท์โดยทันที ‘ ก็ถือว่าอยู่ในรายชื่อเมืองที่ต้องผ่าน.. ’ หลังจากหยุดนิ่งเพื่อพิจารณาอยู่หลายนาทีในระหว่างที่หูยังคงรับฟังปัญหาหนักอกหนักใจของสาวเจนเอ็กซ์ มุมปากของเดนิสต้าก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ — ‘ ดูท่าฉันจะมีหนทางให้ผ่านด่านแรกแล้ว ’

…

หลังจากมื้ออาหารที่แสนสำราญ เจนนิเฟอร์ หญิงวัย 46 ปีเดินกลับมาที่รถเก๋งคู่ใจของสามีพร้อมกำลังใจที่จะเดินทางต่อไปยังเป้าหมายต่อไปของเธอ แต่เมื่อเปิดประตูรถ ความตั้งใจเหล่านั้นก็พลันเลือนหายเมื่อมีเสียงร้อง ‘ เมี๊ยว ’ เบา ๆ ปรากฏขึ้นจากใต้ท้องรถ .. ด้วยการเคลื่อนไหวอันระมัดระวังและเชื่องช้า สีขาวบางเบาสะท้อนกับแสงอาทิตย์ราวกับว่ามนคือก้อนเมฆ—แมวตัวหนึ่ง แมวผอมบาง ขนยุ่งเหยิง ดวงตากลมโตจ้องขึ้นมาหาเธอ มันเอียงหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปที่เธอพลางส่งเสียง ‘ เมี้ยว ’ ราวกับขอร้องให้เธอหยุดอยู่ตรงนี้อีกสักหน่อย

เจนนิเฟอร์ถอนหายใจช้า ๆ ลมหายใจของเธอยืดยาวด้วยความหนักใจ “ โอ้ พระเจ้า...ฉันไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนี้หรอกนะ ” เธอพึมพำกับตัวเอง ขณะที่มองมันปีนขึ้นมาถูไถขาของเธอเบา ๆ และเมื่อเธอลองขยับไปทางหนึ่ง—มันเดินตาม ลองถอยหลัง—มันก็ยังไม่ละสายตาไปจากเธอ

“ นี่ ฉันจะไปขับรถข้ามเมืองนะ เธอจะทำยังไงต่อ? ” เจนนิเฟอร์ถามออกไปโดยไม่มีเหตุผลและในขณะที่เธอกำลังขมวดคิ้วกับตัวเองว่าทำไมถึงถามอะไรแปลก ๆ กับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้สื่อสารด้วยภาษาเดียวกัน เจ้าแมวตัวนั้นกลับมองเธอราวกับว่ามันเข้าใจทุกอย่างและกระโจนขึ้นไปบนเบาะหน้ารถของเธออย่างหน้าตาเฉย

เจนนิเฟอร์ชะงัก เธอมองมัน มันมองเธอ , ทั้งสองสบตาอยู่อย่างนั้นก่อนที่เจนนิเฟอร์จะเป็นฝ่ายยอมแพ้ “ ก็ได้ งั้นเธอก็มาด้วยแล้วกัน ” หญิงวัยกลางคนถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเขยิบขึ้นไปนั่งที่เบาะคนขับ พร้อมกับรอยยิ้มอ่อน ๆ ที่แต้มอยู่บนใบหน้าเมื่อเธอค้นพบว่าการเดินทางไกลครั้งนี้ไม่ได้โดดเดี่ยว

เช่นเดียวกับแมวน้อยซึ่งเป็นร่างจำแลงของเด็กสาวรุ่นราวคราวลูกของอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน




ส่งของผ่านบริการแอป LoveFind : ยาดม มอบให้ เลเวอเรทท์ ฟรีมอนต์
การ์ดที่แนบ : เผื่อว่าการสอนเด็กมันน่าปวดหัวเกินไปสำหรับเทรนเนอร์แบบคุณ
โอนค่าบริการเพื่อการขนส่งแล้ว

DENISTA                         NORTARA

02.

TL | 30/01/2025 — 21:00

รถเก่ามากมูลค่าอย่างฟอร์ดมัสแตงสีดำแถบขาวที่ได้รับการบำรุงรักษามาตลอดหลายปีแล่นไปตามถนนกว้างใหญ่ซึ่งทอดยาวไปไกลสุดสายตา เสียงเครื่องยนต์คำรามอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางทางหลวงสองเลนที่แทบจะไม่มีรถคันอื่นแล่นสวนมา ราวกับตลอดเส้นทางนี้มีเพียงเธอ สายลม และ… เจ้าแมวสีขาวที่ยัดเยียดตนเองเข้ามาเป็นผู้โดยสารของเธอ

ดินสีแดงและฝุ่นทรายแผ่กว้างออกไปจนถึงขอบฟ้า เขตรกร้างอันเป็นเอกลักษณ์ที่มักเห็นได้ตามภาพยนต์ย้อนยุคทำให้การเดินทางครั้งนี้ดูเหมือนกับการเดินทางเพื่อย้อนเวลา เจนนิเฟอร์เหลือบมองผู้โดยสารตัวน้อยขณะที่มือยังวางมั่นอยู่บนพวงมาลัย มันขดตัวอยู่บนเบาะข้างคนขับ ขนฟูขาว ๆ นั้นดูไม่เข้ากับบรรยากาศของทะเลทรายแต่ก็เข้ากลับความสงบภายในรถของเธอ

เจนนิเฟอร์เคยได้ยินเรื่องอาการ ‘ แมวเครียด ’ จากการอยู่ผิดที่หรือพบเจอคนแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน รูปแบบของสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยที่จะหาพื้นที่หลบซ่อนตัว ไม่กิน ไม่ถ่าย หรืออาจจะดุร้าย —- แต่สำหรับแมวน้อยที่เธอเก็บมาโดยไม่ทันได้ฉุกคิด

ไม่ ไม่มีแม้แต่วี่แววว่าเจ้าเด็กน้อยจะเป็นแบบนั้น

เธอปรับกระจกมองหลัง เห็นเพียงเส้นทางที่ทอดยาวไปไกลสุดสายตาพร้อมด้วยถนนเหยียดตรงราวกับแบ่งโลกออกเป็นสองซีก เจนนิเฟอร์ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดวิทยุ สัญญาณไม่ค่อยดีนัก คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินเสียงซ่า ๆ ติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน แต่ก่อนที่เธอจะถอดใจ บทเพลงเก่า ๆ ก็ดังขึ้นมา— เสียงแหบพร่าของนักร้องจากยุคที่เธอยังเป็นวัยรุ่นทำให้เจนนิเฟอชะงักไปครู่หนึ่ง มือของเธอกำพวงมาลัยแน่นขึ้นกระทั่งข้อนิ้วเริ่มซีดขาว ‘ ดูเหมือนการเดินทางครั้งนี้ก็ยังมีข้อดี ’ เพราะมันพาให้เธอหวนคิดถึงอดีตที่ผ่านไปนาน..

นานมากแล้ว

แมวขาวผู้ร่วมทางขยับตัวเล็กน้อยพลางส่งเสียงครางแล้วปีนขึ้นวางอุ้งเท้าลงบนหน้าคอนโซลรถ การกระทำอันซุกซนและคาดเดาไม่ได้นี้ทำให้เจนนิเฟอร์ลืมความรู้สึกแปลก ๆ เมื่อมองเจ้าตัวเล็กไปจนเสียหมด แม้ว่าเธอจะขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ไล่มันลง เจนนิเฟอร์ปล่อยให้มันทำตามที่ใจอยาก และการทำตามใจอยากของแมวขาวแสนสงบตัวนี้ก็คือการจ้องมองออกไปด้านนอก ปล่อยสายตาไว้กับถนนเบื้องหน้า หางสะบัดไปมาช้า ๆ ราวกับกำลังเฝ้ามองสิ่งที่เธอมองไม่เห็น

ลมร้อนพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ ปลายผมสะบัดตามแรงลม เสียงยางบดไปบนพื้นถนนแห้งกระด้างดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ สองข้างทางมีแต่ต้นกระบองเพชรสูงโดดเดี่ยวกับพุ่มไม้แห้งที่ลมพัดกลิ้งไปมาเป็นครั้งคราวราวกับฉากประลองของเหล่าคาวบอย บางจุดมีซากรถเก่าทิ้งร้างที่หลายคันขึ้นสนิมจนแทบกลืนไปกับสีของทะเลทราย

นกแร้งตัวหนึ่งเกาะอยู่บนป้ายถนนที่ซีดจาง พวกมันมักโผล่มาในที่แบบนี้เสมอ.. สายตาคมกริบของสัตว์กินซากมองต่ำลงมาราวกับจับจ้องอะไรบางอย่าง “ หวังว่าเธอกับมันจะไม่ได้เห็นอะไรที่ฉันไม่ควรเห็นนะ ” เจนนิเฟอร์พูดพลางกลั้วหัวเราะ มือของเธอกระชับกำพวงมาลัยให้แน่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ไม่ใช่เพราะความกลัวแต่เป็นเพราะบรรยากาศในเวลานี้กำลังทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกจับตามอง

“ ยังอีกไกล.. ” เธอบอกกับตัวเอง และบางทีอาจจะบอกกับแมวน้อยที่ไร้ชื่อ แสงแดดเริ่มอ่อนลงเมื่อเธอขับผ่านป้ายบอกระยะทาง แม้ว่าระยะหลังมานี้ทั้งโลกจะปกคลุมด้วยแสงตะวันตลอดวันแต่เธอก็เริ่มคุ้นชินกับสภาพอากาศเช่นนี้บ้างแล้ว

สามีของเจนนิเฟอร์ยังคงรออยู่อีกหลายร้อยไมล์ข้างหน้า เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาจะทำอะไรอยู่ในตอนนี้ อาจจะกำลังจิบกาแฟ? อ่านหนังสือพิมพ์ หรือไม่ก็ยืนอยู่หน้าบ้าน มองออกไปยังถนน รอให้รถมัสแตงของเธอแล่นเข้าไป

เจ้าแมวน้อยหาวกว้างก่อนจะขดตัวลงบนเบาะอีกครั้ง เสียงเครื่องยนต์ยังคงคำรามกลืนไปกับเสียงลมทะเลทรายสุดวังเวง การเดินทางยังไม่จบและเธอก็ไม่รีบ วันนี้ยังอีกยาวไกลและถนนก็ยังทอดยาวให้เธอได้ข้ามผ่าน —- และเมื่อเวลาผ่านไป เจนนิเฟอร์กระชับมือรอบพวงมาลัยแน่นขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ คลายออกและขยับนิ้วเบา ๆ ไล่ความเมื่อยล้าที่สะสมมาหลายชั่วโมง เสียงเครื่องยนต์ของมัสแตงยังคงดังสม่ำเสมอทว่าความเหนื่อยล้าของเธอกลับเริ่มไต่ระดับขึ้นทุกที ๆ

เจนนิเฟอร์เหลือบมองนาฬิกาบนแดชบอร์ด— เกือบสามทุ่มแล้ว ท้องฟ้าด้านนอกยังสว่างราวกับว่านี่พึ่งเป็นเวลาบ่าย ส่วนแมวสีขาวข้างกายก็ยังคงขดตัวอยู่บนเบาะผู้โดยสารพลางใช้หางพาดปิดจมูกขณะที่มันหลับสนิทในแบบที่ไม่รับรู้เลยว่าเจนนิเฟอร์อดกลั้นความง่วงมานานแค่ไหน หญิงวัยกลางคนพ่นลมหายใจออกเบา ๆ และกดหน้าจอมือถือที่วางอยู่ข้าง ๆ ให้เปิดขึ้นแสดงรายละเอียดของโรงแรมเล็ก ๆ ในแถบแฟลกสตาฟฟ์ที่เธอจองไว้ตั้งแต่ก่อนเดินทาง

ปัญหาเดียวคือเจนนิเฟอร์ไม่ได้ดูรายละเอียดที่ตั้งให้ดี ดังนั้นตอนนี้เธอแค่ต้องหามันให้เจอ

เมื่อเลี้ยวเข้าสู่เมือง ท่ามกลางอากาศร้อนระอุของยามค่ำที่พิศดาร แฟลกสตาฟฟ์อยู่สูงกว่าทะเลทรายที่เจนนิเฟอร์ขับผ่านมาตลอดวันทำให้อากาศเย็นกว่าหลายองศา “ อีกนิดเดียว ” หญิงวัยกลางคนพึมพำกับตัวเองก่อนจะเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนสายรอง เสียงลมพัดผ่านกระจกเบา ๆ ในขณะที่เธอชะลอรถและหรี่ตาอ่านป้ายชื่อโรงแรมข้างทาง มีป้ายโรงแรมริมทางแบบโมเตลปรากฏอยู่หลายแห่ง บางที่มีที่จอดรถโล่ง ๆ และไฟนีออนกะพริบเหมือนกำลังจะดับ บางที่มีรถจอดเต็มราวกับเป็นที่พักยอดนิยมของนักเดินทางแต่ทั้งหมดกลับไม่มีป้ายไหนที่ตรงกับชื่อโรงแรมที่เธอจองไว้

“ ให้ตายเถอะ ” เจนนิเฟอร์ถอนหายใจ เธอเอื้อมมือออกไปหยิบมือถือขึ้นมาดูแผนที่อีกครั้งแต่สัญญาณอินเทอร์เน็ตกลับอ่อนเกินกว่าจะโหลดมันขึ้นมาได้ตามที่ใจเธอต้องการ ในขณะเดียวกันนั้นเองแมวน้อยสีขาวขยับตัวเล็กน้อย มันลืมตาขึ้นแล้วมองราวกับจะถามว่า เรามาถึงหรือยัง “ ยังเลย เจ้าตัวดี ” มือของเจนนิเฟอร์เอื้อมไปลูบหัวมันเบา ๆ ในระหว่างที่ตอบ ก่อนจะแวะจอดรถริมทางเพื่อดูเส้นทาง

เจนนิเฟอร์เอนศีรษะพิงพนักเบาะ ถอนหายใจยาวอย่างอ่อนล้า เธอเหลือบมองโทรศัพท์ที่ยังโหลดแผนที่ไม่ขึ้นและส่ายหัว— นี่มันปีอะไรแล้ว ทำไมเธอยังต้องมาหลงทางเพราะสัญญาณห่วย ๆ แบบนี้อยู่? ทว่าไม่ทันให้ได้คร่ำครวญนาน เจ้าแมวขาวตัวดีก็ลืมตาขึ้นมองหน้าเธอ มันยืดตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังแผงคอนโซลหน้ารถ เท้าหน้าของมันแตะลงบนปุ่มแตร ส่งเสียงดังปรี๊น!

ร่างของหญิงวัยกลางคนสะดุ้งเฮือก เสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้นในขณะที่เธอรีบโน้มเพื่อจับตัวมันไว้ “ นี่ ๆ อย่ากดอะไรมั่วสิ ! ” แต่แทนที่มันจะถอยกลับไปนั่งที่ เจ้าแมวกลับก้าวไปที่หน้าต่างด้านข้าง มันจ้องมองออกไปยังถนนที่ทอดยาวสู่ตัวเมืองราวกับกำลังเห็นบางอย่างที่เจนนิเฟอร์มองไม่เห็น หางของมันสะบัดไปมาเป็นจังหวะแช่มช้า ก่อนจะหันกลับมามองเธอ

“ อะไร? เธออยากให้ฉันไปทางนั้นเหรอ? ” เจนนิเฟอร์พูดพลางกลั้วหัวเราะ ทว่าท่าทางของมันกลับทำให้เธอต้องกลืนน้ำลาย เจ้าแมวน้อยไม่ตอบ แน่นอนอยู่แล้ว แต่มันกลับกระดิกหูและส่งเสียง ‘เหมียว’ สั้น ๆ ก่อนจะจ้องเธอไม่วางตา

นี่มันเริ่มประหลาดขึ้นทุกที

เจนนิเฟอร์ถอนหายใจ มือเหี่ยว ๆ ของหญิงวัยกลางคนยกขึ้นลูบท้ายทอยของตัวเองช้า ๆ แล้วค่อยตัดสินใจหมุนกุญแจติดเครื่องยนต์อีกครั้ง “ โอเค เอาตามใจเธอแล้วกัน หวังว่ามันจะไม่พาฉันออกไปกลางป่าแถวนี้นะ ” ผู้ขับขี่รถฟอร์สมัสแตงเก่าราคาแพงเริ่มต้นเลี้ยวรถออกจากไหล่ทาง ขับตามถนนไปเรื่อย ๆ พลางเหลือบมองเจ้าแมวที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนคอนโซล

ราวกับเป็นเครื่องนำทางชีวภาพโดยสมบูรณ์ มันยังจ้องออกไปข้างหน้าอย่างมั่นใจและในทุกครั้งที่เธอชะลอรถเหมือนกำลังลังเลว่าจะเลี้ยวไปทางไหนดี มันจะขยับหางหรือขยับตัวเล็กน้อย— เป็นท่าทางที่เหมือนกำลังบอกให้เธอไปทางใดทางหนึ่ง

“ โอเค โอเค ฉันไปทางนี้ ” เธอพูดขณะเลี้ยวเข้าสู่ถนนสายรอง ตามสัญชาตญาณของแมวที่เธอไม่มีทางเข้าใจ และไม่นานนัก ป้ายไฟสีฟ้าอ่อนที่มีชื่อโรงแรมของเธอก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า เจนนิเฟอร์ชะงักไปก่อนจะหัวเราะในลำคอ “ เธอ? ผู้นำทางแมว? ”

เจ้าแมวกระพริบตาช้า ๆ พลางเลียอุ้งเท้าราวกับไม่สนใจในความสำเร็จจนเจนนิเฟอร์ถึงกับต้องส่ายหัวด้วยความขบขันก่อนจะจอดรถเข้าช่อง มือของเธอเอื้อมไปลูบหัวมันเบา ๆ “ ยอมรับแล้วว่าฉลาดกว่าฉัน ขอบใจมาก เจ้าตัวดี ” น้ำเสียงของเธออ่อนลงหลายระดับเมื่อตระหนักได้ว่านอกจากจะเป็นเพื่อนคล้ายเหงา เจ้าตัวน้อยยังมีประโยชน์ในแบบที่เธอคาดไม่ถึง เจนนิเฟอร์ดับเครื่องยนต์ หาวหวอด ก่อนจะอุ้มมันขึ้นแนบอกและก้าวลงจากรถ

เพื่อที่จะได้เข้าพัก เจนนิเฟอร์ก้าวเข้าไปในล็อบบี้ของโรงแรมพร้อมเสียงกระดิ่งเบา ๆ ที่ดังขึ้นเมื่อเธอเปิดประตู ภายในเป็นเคาน์เตอร์ไม้เรียบง่ายมีโคมไฟตั้งโต๊ะให้แสงอบอุ่นและพนักงานต้อนรับวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ฆ่าเวลา ท่ามกลางอันบรรยากาศเงียบงัน เจนนิเฟอร์โน้มลงปล่อยเจ้าแมวขาวให้ยืนบนพื้นและเดินเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์ “ สวัสดีค่ะ ฉันจองห้องพักไว้ ”

พนักงานเงยหน้าขึ้นและยิ้มบาง ๆ “ ขอดูบัตรประชาชนหรือใบจองด้วยครับ ”

“ นี่ค่ะ ”

…

เจนนิเฟอร์กำลังทำเรื่องเข้าพัก

ร่างปราดเปรียวของลูกแมวสีอ่อนวิ่งฉับไวด้วยสรีระที่ถูกออกแบบมาให้ยืดหยุ่นกระฉับกระเฉง เธอเห็นบางอย่าง บางอย่างที่เธอไม่ควรเห็นและเมื่อเห็นแล้วก็ไม่สามารถที่จะมองข้ามได้ เสี้ยววินาทีที่ตัวของลูกแมวจอมเกียจคร้านผ่านเสาไฟบริเวณมุมลานจอดรถ ร่างเล็ก ๆ ของมันก็หายไป เผยให้เห็นร่างสมส่วนของธิดาวีนัสที่แฝงตัวมาตลอดหลายชั่วโมง

“ ต้องรีบจัดการก่อนเจนนิเฟอร์จะรู้ตัว ”

เดนิสต้าพึมพัมเสียงเบาพลางหมุนคอแก้อาการปวดเมื่อย การอยู่ในร่างแมวไม่ใช่เรื่องแย่ เดนิสต้ากวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับวิสัยทัศของมนุษย์ในระหว่างที่สายลมร้อน ๆ ของเขตแห้งแล้งพัดให้เส้นผมสีบรูเน็ตต์โบกสะบัดพลัดพริ้วไหว “ อยู่ไหนนะ.. ” สัญชาตญาณของครึ่งเทพถูกดึงมาใช้เพื่อตามหาตัวตนแปลกปลอมที่เป็นภัยต่อมนุษย์ ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนที่มุมปากจะยกขึ้น

“ เจอแล้ว ”

ธิดาวีนัสก้าวอย่างฉับไวพร้อมชักมีดสั้นสัมฤทธิ์ออกจากซองหนัง— ไม่ทันให้ศัตรูตัวฉกาจได้ตั้งตัว , อิมป์ตัวเล็กผิวเข้มที่หน้าตาอัปลักษณ์และมีดวงตาสีเหลืองแวววาวก็ถูกโจมตีจนตัวกระเด็น มันขู่คำรามในลำคอ ไม่ได้ดูองอาจเช่นสัตว์นักล่าแต่กลับดูแยบคายและเลวร้ายกว่ามาก

มันยิ้มแสยะโชว์เขี้ยวสกปรกที่น่าขยะอขยงพลางขยับเกร็งกรงเล็บยาว ๆ เพื่อข่มขู่จนคนมองอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว นิสัยรังเกียจสิ่งอัปลักษณ์ของสายเลือดวีนัสค่อนข้างรุนแรง ดังนั้นสัญชาตญาณจึงบอกให้เธอทำทุกวิธีทางที่จะทุบหน้ามันให้ยุบแล้วส่งไปเกิดใหม่ และในขณะเดียวกัน.. เดนิสต้าเหลือบตามองไปยังหน้าต่างล็อบบี้ของโรงแรมที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เธอไม่มีเวลามาก ต้องจัดการให้จบก่อนที่เพื่อนร่วมทางของเธอจะสงสัย

อิมป์ที่น่ารำคาญกรีดร้องพร้อมบินเข้าใส่ กรงเล็บแหวกอากาศหมายจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ แต่เดนิสต้ายังไหวตัวทัน— ไม่ใช่ด้วยความชำนาญ ประสบการณ์แต่เป็นสัญชาตญาณที่ติดตัว ร่างบางของสาวสวยจากกองร้อยหนึ่งเบี่ยงหลบไปด้านข้างอย่างคล่องแคล่วและพลิกมีดในมือเฉือนแขนเล็ก ๆ ปานตะเกียบของอิมป์ในเสี้ยววินาทีจนเลือดสีดำสาดกระเซ็นออกมาพร้อมเสียงร้องโหยหวน

“ โทษที พอดีว่าฉันรีบน่ะ ”

เจ้าอิมป์คำรามเสียงต่ำ มันถีบตัวออกจากพื้น รวบรวมกำลังแล้วพุ่งเข้าหาเธออีกครั้ง คราวนี้กรงเล็บของมันกางกว้างราวกับโจมตีด้วยโทสะไม่ใช่สติปัญญา เธอย่อตัวลงต่ำ หลบการโจมตีของมันพลางสะบัดมีดสั้นในมือออกเป็นเส้นโค้ง เฉือนเข้าที่ปีกเล็ก ๆ จนมันเสียหลักและร่วงลงกับพื้น “ อย่าแค้นกันนักเลย ” ยังไม่ทันให้มันได้ส่งเสียงร้อง มีดอีกเล่มก็เสียบเข้าที่ต้นคอของมัน ลึกไปจนถึงด้าม

ร่างเล็กจ้อยของอิมป์กระตุกเฮือก ดวงตาเหลืองฉายแววตื่นตระหนกก่อนจะมอดดับลงอย่างไร้จิตวิญญาณ พร้อมกับร่างที่เริ่มสลายกลางเป็นผงสีทอง เสียงถอนหายใจทอดยาวหลุดออกจากริมฝีปากบางของสาวสวยผู้ชำนาญด้านความรู้สึก เดนิสต้าสะบัดปลายมีดช้า ๆ ก่อนจะเช็ดคมของใบมีดด้วยเศษผ้าที่เจอใกล้ ๆ ก่อนจะหันมองรอบข้างอย่างระมัดระวัง

ทุกอย่างจบลงภายในไม่กี่วินาที— รวดเร็ว เงียบ และหมดจด

ทว่า..

ตอนนี้เจนนิเฟอร์กำลังยืนอยู่หน้าประตูพร้อมมองซ้ายขวาเพื่อตามหาบางสิ่ง ‘ งานหยาบแล้ว ’ เดนิสต้าเอี้ยวตัวมองหาที่ซ่อนแต่ไม่ทันให้ได้ขยับ เสียงของหญิงวัยกลางคนที่เธอลักลอบใช้อีกฝ่ายในฐานะสารถีก็ดังขึ้นทักด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “ แม่หนู เดี๋ยวก่อน ขอโทษทีนะ หนูพอจะเห็นลูกแมวตัวเล็ก ๆ ขนสีขาวตาสีฟ้าท่าทางขี้เกียจ ๆ ผ่านมาแถวนี้บ้างไหม? ”

อะไรที่เคยคิดจะหนีแทบเลือนหายไปในทันทีที่เธอได้ยินคำว่าท่าทางขี้เกียจ ธิดาวีนัสที่หยุดชะงักเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวหันกลับมองอีกฝ่าย “ หนูว่าหนูไม่เห็นนะคะ ” เสียงหวานของธิดาวีนัสอ่อนหวานแต่เยือกเย็น ช่วยเสริมความวิตกของคู่สนทนาให้เพิ่มพูนขึ้น

เจนนิเฟอร์หน้าซีดไปแล้ว ตรงข้ามกับเดนิสต้าที่หัวเราะเบา ๆ ในลำคอพลางยิ้มบาง “ พาแมวมาเที่ยวเหรอคะ? ”

“ หืม ฉัน— เอ่อ .. เก็บมันได้น่ะ ” สาววัย 46 ปีหัวเราะแห้งเพื่อตอบกลับเสียงหัวเราะใส ๆ ของเด็กสาวรุ่นราวคราวหลาน ดวงตาของเจนนิเฟอร์กวาดมองรูปลักษณ์อันโดดเด่นของสาวน้อยชาวเอเชียที่ให้บรรยากาศใกล้เคียงกับผู้นำทางตัวน้อยของเธออย่างกับว่าเป็นเงาซ้อนของกันและกัน

“ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เข้าห้องพักไปเถอะ ”

เดนิสต้าโคลงศีรษะช้า ๆ พลางหลุบตาลงมองพื้น เธอก้าวขาเข้าไปใกล้อีกฝ่ายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งระดับ ใบหน้าหวานเอียงไปด้านข้าง “ ว่ากันว่าเมื่อแมวเลือกเพื่อนร่วมทางแล้ว มันมักจะไม่ทอดทิ้งไปง่าย ๆ ” หญิงวัยกลางคนผู้รอนแรมมานานเลิกคิ้วขึ้นด้วยความฉงน แต่ไม่ทันให้ได้เอ่ยปากถาม สาวน้อยรุ่นราวคราวหลานก็ค่อมกายลงเล็กน้อยพร้อมเอ่ยขอตัวเสียจนเสร็จสรรพ

“ ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ”

เพื่อกลับไปเป็นแมวน้อยที่คุณตามหาน่ะ



ความคืบหน้า : จากแอลเอมาถึงแฟลกสตาฟฟ์ - เข้าพักที่โมเทลท้องถิ่น
ศัตรูภายในบททดสอบตัวที่หนึ่ง : อิมป์ | ผลการประลอง : ชนะ (ตรวจสอบได้ที่ปุ่มหลักฐาน)
รางวัลการพิชิตครั้งแรก : +2 ตื่นรู้ | ผงพิษอิมป์ (LUK 80+ ได้รับจำนวนเพิ่มตามเลขไบต์หลักสุดท้าย)

หลักฐาน                         NORTARA

03.

TL | 31/01/2025 — 07:00

เดนิสต้ารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ร่างเล็กของวิฬาร์ตัวกระจ้อยเอนกายพลิกหางสะบัดไปมาบนโต๊ะอาหารของโมเทลในช่วงเช้าของวันที่ 31 มกราคม นัยน์ตากลมสีอ่อนราวลูกปัดกวาดมองไปมาท่ามกลางสถานการณ์ขวักไขว่ของมื้อเช้าพลางนึกย้อนไปถึงสายตาปริศนาที่เหมือนจะทอดมองมาพาให้เธอใจหวิว —- ใจหวิวในทางที่หวาดระแวง ไม่ใช่ตกหลุมรัก ‘ นั่นใคร ’ เธอคิด ทั้งที่ยังอยู่ในร่างแมวแต่เดนิสต้ากลับรู้สึกเหมือนว่าเธอสามารถขมวดคิ้วได้

น่าตลกจริง ๆ ที่ร่างแมวจำแลงใช้งานได้ดีจนแทบไม่ต่างจากร่างจริง อุ้งมือของเดนิสต้ายกขึ้นกุมศีรษะ ความรู้สึกลื่น ๆ ของขนแมวที่ปัดลงกับอุ้งมือผลักให้หญิงสาวจำต้องทำหน้าตายโดยไม่รู้ตัว ราวกับคนหลงทางที่ไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกอย่างไร สองสิ่งที่ผสมผสานอยู่ในใจคือความขบขันแกมกังวลที่ทำให้เสียงคร่ำครวญของเดนิสต้าในร่างแมวออกมาในรูปแบบที่อ่อนล้าจนเจนนิเฟอร์ต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย

“ นอนไม่พอเหรอนิก้า ? ”

‘ นิก้า ’ ชื่อลำลองที่เจนนิเฟอร์ใช้เวลาตลอดทั้งคืนคิดมาเพื่อตั้งให้กับแมวจรจัดอย่างเธอ .. เดนิสต้าเหลือบมองหญิงวัยกลางคนที่กำลังตักสลัดเข้าปาก ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อใช้ความคิด ‘ เป็นคนที่เหมือนจะไม่น่าคุยแต่ก็น่ารักดีแฮะ ’ ใบหน้าเล็ก ๆ ของลูกแมวน้อยขยับส่ายไปมา ร่างปราดเปรียวยืดเหยียดเพื่อบิดเส้นสายก่อนจะหมอบลงรอคอยเวลาที่มื้ออาหารของเพื่อนร่วมทางจะจบลง

จากแฟลกสตาฟฟ์ไปอัลบูเคอร์กีใช้เวลาราว ๆ 3 ถึง 4 ชั่วโมง เจนนิเฟอร์ปรับกระจกมองข้างและเหยียบคันเร่ง ปล่อยให้รถของเธอแล่นออกจากขอบเมืองแฟลกสตาฟฟ์ ทิ้งความอบอุ่นมีชีวิตชีวาของตัวเมืองไว้เบื้องหลัง เพื่อล่องลอยไปกับถนนสาย 40 ยาวเหยียดที่ทอดผ่านทะเลทรายเวิ้งว้าง สายลมของยามเช้าพัดผ่านข้างตัวรถ เสียงเครื่องยนต์ดังก้องไปตามเส้นทางที่แทบจะไม่มีรถคันอื่น เจนนิเฟอร์เหลือบตามองไปยังผู้โดยสารตัวน้อยของเธอ— นิก้า

มันขดตัวเป็นก้อนเล็ก ๆ บนเบาะข้างคนขับ ดวงตาสีไพลินครึ่งหลับครึ่งตื่น หางเป็นพวงฟาดไปมาราวกับกำลังมีฝันที่แปลกประหลาด “ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ ” เจนนิเฟอร์เอ่ยขึ้นหลังจากผ่านไปหลายไมล์ “ ถ้าเธอคิดจะมาอยู่กับฉันจริง ๆ ชีวิตเธอคงไม่ได้สบายเหมือนแมวตัวอื่นหรอก ”

นิก้าเงยหน้าขึ้นมองเธอช้า ๆ ก่อนจะหาวหวอด มันยืดตัวเล็กน้อยจากนั้นก็กระโดดขึ้นมานั่งบนแผงหน้าปัดรถ เจนนิเฟอร์ถอนหายใจ “ เฮ้อ…นี่มันที่ขับรถนะ ไม่ใช่คอนโดแมว ” สารถีจำเป็นเอื้อมมือออกไปอุ้มมันกลับมาวางบนตัก ขณะที่อีกมือยังคุมพวงมาลัย นิก้าไม่ดิ้น ไม่อิดออด แค่นอนลงเหมือนกับว่ามันรู้ดีว่าเธอไม่มีทางโยนมันออกไปข้างทาง

“ อัลบูเคอร์กีอีกไม่นานแล้ว ” เจนนิเฟอร์พึมพำ บนตักของเธอ นิก้ากระชับกายขดตัวนอนแน่นขึ้นบนตักนุ่ม ๆ ของเธอ มันเงยหน้ามองเพียงแค่ครู่ก่อนจะก้มศีรษะซุกตัวลงราวกับตัดสินใจแล้วว่า—ตราบใดที่ยังมีเจนนิเฟอร์ มันจะไปที่ไหนก็ได้

อย่างน้อย ๆ วันนี้ บนถนนสายนี้ เจนนิเฟอร์ก็ไม่ได้โดดเดี่ยวอย่างที่ควรจะเป็น

…

รถฟอร์ดมัสแตงสีดำแถบขาวของเจนนิเฟอร์แล่นผ่านป้าย ‘ Welcome to Albuquerque ’ ท่ามกลางแสงอาทิตย์เรืองรองของยามบ่าย ถนนเส้นหลักของเมืองยังคงคึกคักสมฐานะเมืองขนาดใหญ่กลางนิวแม็กซิโกที่เต็มไปด้วยเสียงรถ เสียงพูดคุย และเสียงฝีเท้าดังระงมไปทั่วทุกอาณาเขตตรงข้ามกับความเงียบเหงาของทะเลทรายตลอดสิบกว่าชั่วโมงที่เธอขับผ่าน

เจนนิเฟอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ อัลบูเคอร์กีคือเขตที่เธอคุ้นเคย เธอเลี้ยวรถเข้าไปในลานจอดของร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ที่นั่น— ร่างของสามีเธอยืนรออยู่ก่อนแล้ว เจนนิเฟอร์หัวเราะเบา ๆ ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นด้วยความสุข นาธานสวมแจ็กเก็ตตัวเก่าที่เธอเคยซื้อให้เขา มือข้างหนึ่งลดลงล้วงกระเป๋า อีกข้างยกขึ้นเป็นเชิงทักทาย

การกระทำง่าย ๆ ที่เธอคิดถึงจนแทบบ้า

เธอรีบจอดรถดับเครื่องยนต์ แล้วเปิดประตูลงมาพร้อมรอยยิ้มเจิดจ้าด้วยความคิดถึง “ หวังว่านายจะไม่รอนานนะ ”

เขาหัวเราะเบา ๆ “ เธอมาตรงเวลาพอดี ”

ตามประสาคู่สามีภรรยาที่ไม่ได้พบหน้ากันมาเป็นอาทิตย์ ทั้งสองคุยกันอยู่ตรงนั้น ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบและแม้ว่าจะมีบางเรื่องที่ค้างคาใจแต่วันนี้ก็ยังอีกยาว เจนนิเฟอร์เลือกที่จะผ่อนคลาย ไม่รีบเร่ง ไม่ร้อนรน จนกระทั่งสายตาของหญิงวัยกลางคนเหลือบมองไปทางเบาะข้างคนขับผ่านกระจกหน้าต่างรถ มันว่างเปล่า

เจนนิเฟอร์ขมวดคิ้ว “ เดี๋ยวนะ… ” จากที่เคยยืนเคียงข้างสามีอย่างนาธาน ตอนนี้เธอกลับพาตัวเองมายืนข้างรถอีกครั้งและไล่เปิดประตูรถกวาดตามองไปทั่วภายใน—ไม่มีแมวสีขาว ไม่มีนิกา ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของมัน เจนนิเฟอร์หันมองไปรอบ ๆ บริเวณลานจอดรถ ใต้ท้องรถ ข้างพุ่มไม้แต่ก็ไม่มีวี่แวว

“ มีอะไรเหรอ? ” นาธานเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของภรรยา เขาเดินเข้ามาประคองไหล่ของคนรักพลางถามไถ่ด้วยความใส่ใจจนเจนนิเฟอร์ชะงัก ความนิ่งงันชั่วขณะมาพร้อมกับแววของความจำยอมในแววตา หญิงวัยกลางคนที่เดินทางอย่างสนุกสนานร่วมกับแมวหนึ่งตัวหยักยิ้มช้า ๆ พลางส่ายหน้า

“ …เปล่า ไม่มีอะไร ”

เด็กคนนั้นแปลก— เจนนิเฟอร์เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีเข้มเหนือเมืองอัลบูเคอร์กี แสงสว่างไร้ที่สิ้นสุดยังคงเจิดจรัสเช่นดังเคย เจนนิเฟอร์รู้สึกมาตั้งแต่แรกแล้วว่ามันคงมาหาเธอด้วยเหตุผลบางอย่างและเมื่อสมปรารถนาก็คงถึงเวลาที่มันจะจากไป เพียงแต่เธอแค่ไม่ได้นึกเลย ว่าเด็กคนนั้นจะมามาอย่างเงียบเชียบ และหายไปอย่างเงียบงัน

“ โชคดีนะ เจ้าตัวเล็ก ”

เจนนิเฟอร์พึมพำเคล้าเสียงถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับมามองสามีของตัวเองอีกครั้งโดยไม่รู้เลยว่าถัดออกไปไกล ๆ มีสายตาคู่หนึ่งคอยเฝ้ามองด้วยความขอบคุณ หลังต้นไม้ใหญ่ “ มันคงใจร้ายถ้าฉันไปแบบนี้ ” ผู้สืบทอดสายเลือดแห่งความรักและความงามหลุบสายตาลงมองแมวจรจัดสีขาวที่หน้าตาพอดูไปวัดไปวาได้ตัวหนึ่ง

“ เธอต้องดีใจที่ฉันเลือกเธอมาเป็นตัวแทน ”

เดนิสต้าไหวไหล่พลางชี้นิ้วไปที่คู่รักอาวุโสตรงหน้า “ เอาล่ะ ไปหาบ้านใหม่ของเธอซะ ”

“ เจนนิเฟอร์จะไม่ทำให้เธอผิดหวังแน่นอน ”



ความคืบหน้า : จากแฟลกสตาฟฟ์ - มาถึงตัวเมืองอัลบูเคอร์กี

DENISTA                         NORTARA

04.

TL | 31/01/2025 — 15:00

อัลบูเคอร์กี — เมืองที่ใหญ่ที่สุดในอาณาเขตรัฐนิวแม็กซิโก หนึ่งในเมืองเก่าแก่ที่ได้รับการก่อตั้งเมื่อปี 1700 กว่า ๆ ซึ่งดำเนินอารยธรรมแบบชนพื้นเมืองอเมริกันที่ผสมผสานกับสเปนและละตินได้อย่างลงตัว นอกจากนี้อัลบูเคอร์กียังเป็นที่ตั้งของสถานที่สำคัญอีกหลายที่อย่างมหาวิทยาลัยนิวแม็กซิโก ฐานทัพอากาศเคิร์ตแลนด์ ศูนย์ทดลองแห่งชาติซานเดีย อนุสาวรีย์แห่งชาติเปโตรกลิปห์ รวมไปถึงภูเขาซานเดียทางทิศตะวันออกของแม่น้ำริโอแกรนด์ รวมไปถึงเป็นส่วนหนึ่งของถนนสาย 66 ที่โด่งดัง

ดวงตาไพลินสีอ่อนกวาดมองข้อมูลเมืองผ่านโทรศัพท์ในขณะที่เธอกำลังรอให้แมวขาวจรจัดตัวนั้นทำความรู้จักกับเจนนิเฟอร์จนเรียบร้อย — ก็ถือว่าทำได้ไม่เลว มุมปากของเดนิสต้ายกขึ้นด้วยความพึงพอใจ แม้เจนนิเฟอร์จะรู้ว่านั่นไม่ใช่นิก้าที่ร่วมทางกันมาตลอดหลายชั่วโมงแต่เจ้าเด็กนั้นก็เปรียบเสมือนไมตรีที่เธอทิ้งไว้ให้

แต่ว่า

บรื๊น..

เสียงครวญครางของเครื่องยนต์บิ๊กไบค์ขนาดใหญ่ดึงดูดความสนใจของผู้คนทั่วบริเวณ โดยเฉพาะนาธานและเจนนิเฟอร์ที่อยู่ใกล้กับบิ๊กไบค์ที่แล่นเข้ามาจอดมากที่สุด เจ้าของรถที่ปรากฏตัวพร้อมเสียงดังสะนั่นนั้นคือชายผิวดำหน้าตาคมเข้มที่ปรายตามองแมวจรจัดในอ้อมแขนของเจนนิเฟอร์ก่อนจะผินหน้ามองมาทางต้นไม้ที่เธออาศัยมันเป็นที่หลบซ่อน

ดวงตาของชายแปลกหน้าหรี่ลงก่อนที่มุมปากจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ เสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอที่เปลี่ยนบรรยากาศอบอุ่นให้กลายเป็นหนักอึ้งดังขึ้นในระหว่างที่เดนิสต้าขมวดคิ้วและอาศัยสัญชาตญาณของตัวเองในการประเมินตัวตนของคนตรงหน้า ‘ ไม่ใช่มนุษย์ ’ แม้จะมีความเป็นไปได้มากมายแต่เดนิสต้าก็ยังแน่ใจว่าชายคนนั้นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา

ไม่นานพอจะให้ตั้งคำถามหรือตอบข้อสงสัย ชายคนนั้นก็บังคับขี่รถแล่นออกไปไม่เหลียวมองกลับมา ปล่อยให้ปุถุชนคนธรรมดาต้องงงกันจนเป็นไก่ตาแตก “ อะไรของเขา ” นาธานพูด และใช่ ถูกต้อง ทั้งที่ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ แต่ธิดาวีนัสก็ยังเห็นด้วยกับความคิดของเขา คิ้วของเดนิสต้าขมวดเข้าหากันมากขึ้นก่อนจะเค้นหัวเราะอยู่ท่ามกลางความเงียบงันเมื่อนึกวิธีดี ๆ ออก

“ คงจะเป็นพวกคนเครียดจนเสียสตินั่นแหละ ป่ะ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ ” เจนนิเฟอร์ตอบสามีได้สมกับที่เป็นตัวเองสุด ๆ หญิงวัยกลางคนกระชับแมวในอ้อมกอดอีกครั้งก่อนจะหันไปยิ้มขำ ๆ ให้สามีที่กำลังถอนหายใจพลางพยักหน้าราวกับว่าเห็นด้วยในการตัดสินใจของภรรยา

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม.. โลกโซเชี่ยลต้องได้รู้เรื่องนี้แน่ ลิ้นเล็ก ๆ ของเดนิสต้าถูกดันให้แลบออกมาอย่างซุกซน เมื่อปลายนิ้วของเธอกำลังทำงานอย่างกระฉับกระเฉงเพื่อกดไปยังไอคอนของโซเชี่ยลแอปที่กำลังโด่งดัง ‘ คนเราก็มีประสบการณ์แปลก ๆ ได้ทั้งนั้น ’ ตรงข้ามกับนาธานและเจนนิเฟอร์ที่ก้าวเข้าไปในร้านอาหาร เดนิสต้าหมุนตัวไปอีกทางพลางก้าวเดินไปตามข้างทางยาว ๆ ที่นำทางเธอไปยังพิพิธภัณฑ์ชื่อดังภายในเมืองอัลบูเคอร์กีที่รวบรวมเส้นทางเกี่ยวกับศิลปะของชนพื้นเมืองมาจัดแสดงไว้ด้วยกันเพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้กับเด็กรุ่นใหม่ที่มีใจรักในศิลปะท้องถิ่น

เดิมทีเดนิสต้าไม่ได้ความคิดที่จะเที่ยวเล่นหรือหาความรู้เลยสักนิด แต่คำบอกเล่าของเจนนิเฟอร์เกี่ยวกับความงดงามท่ามกลางสายลมอันแห้งแล้งของอัลบูเคอร์กีรวมไปถึงอารยธรรมที่แม้จะมีอายุน้อยแต่ก็เปี่ยมไปด้วยเอกลักษณ์ของชนพื้นเมืองที่ถูกถ่ายทอดมาตลอดการเดินทางหลายชั่วโมงทำให้สาวสวยขี้สงสัยอย่างเธอต้องดั้นด้นไปให้ถึง

‘ Albuquerque Museum ’ พิพิธภัณฑ์ขนาดใหญ่ที่มีพื้นที่ 2 ชั้นท่ามกลางสภาพแวดล้อมร้อนแห้งของนิวแม็กซิโกตั้งตระหง่านอย่างโดดเด่นด้วยการผสมผสานพื้นหิน คอนกรีต และกระจกเข้าด้วยกันอย่างงดงาม และแน่นอนว่าต้องซื้อตั๋วรวมไปถึงมีค่าเข้าชม เดนิสต้าสูดหายใจเข้าก่อนจะเดินไปที่เครื่องขายตั๋วออนไลน์เพื่อดูรายละเอียดของนิทรรศการที่สามารถเข้าชมได้ไปในตัว ที่จริงพิพิธภัณฑ์แห่งนี้มีทัวร์ดูบ้านพื้นเมืองแบบโบราณ เดนิสต้าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นรายละเอียดที่เขียนเอาไว้ ‘ น่าเสียดายที่ยังไม่เปิดในเดือนนี้ ’ เธอคิดพลางส่ายหัวเบา ๆ ด้วยความเสียดาย

ตั๋วเข้าชมนิทรรศการถูกปริ๊นออกมาจากเครื่องด้วยเสียงงืด..งืด.. ของอุปกรณ์ สองนิ้วของเธอคีบกระดาษตั๋วออกมาก่อนจะนำไปยื่นให้พนักงานตรวจคนเข้า และหลังจากนั้นก็คือช่วงเวลาเสพสุข — เรื่องการเดินทางต่อ? ไม่ต้องห่วง เดนิสต้าจองที่นั่งเที่ยวยาวบนรถบัสจากอัลบูเคอร์กีไปจนถึงโอคลาโฮมาที่มีแค่สองรอบต่อวัน โชคดีที่รอบสองสำหรับวันนี้คือตอน 4 ทุ่ม ดังนั้นเธอจึงมีเวลาที่จะเที่ยวเล่นเหลือเฟือ

สิ่งแรกที่ทักทายเมื่อเดนิสต้าก้าวขาเข้าไปภายในตัวอาคารคืออากาศเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศที่ดึงเธอกลับมาสู่ความหนาวเย็นที่คุ้นเคยเมื่อใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ ธิดาวีนัสลดแว่นกันแดดลงจากดวงตาสีฟ้าอ่อนที่ส่องประกายราวกับมูนสโตนก่อนจะก้าวเดินไปตามโถงกว้าง ภายในพิพิธภัณฑ์เต็มไปด้วยแสงไฟนวลตา ควบคู่ไปกับบรรยากาศเงียบสงบ ที่มีนักท่องเที่ยวเดินเตร็ดเตรอยู่บ้างแต่ก็ไม่ถึงกับแออัด

หญิงสาวก้าวผ่านโซนจัดแสดงงานศิลปะร่วมสมัย ก่อนจะชะงักยืนมองภาพสีน้ำมันขนาดใหญ่บนผนังที่ถูกแขวนเอาไว้ราวกับมาสเตอร์พีซชิ้นสำคัญ … ภาพทิวทัศน์ของทะเลทรายยามอาทิตย์ตกสีทองอมส้มไล่ระดับไปจนถึงม่วงเข้มจับตา เดนิสต้าเอนศีรษะเล็กน้อย ปลายนิ้วเนียนขยับขึ้นแตะริมฝีปากนุ่มเบา ๆ ในท่าคิด แม้จะเป็นภาพทิวทัศน์ธรรมดา ๆ ที่มีดีแค่ตรงขนาดและความงดงามมีเอกลักษณ์เมื่อนึกไปว่าภาพนี้อาจจะถูกวาดขึ้นในอดีตที่อุปกรณ์ยังไม่ครบครัน

ทว่าเมื่อคุณอาศัยในโลกที่ขาดกลางคืนมาหลายเดือน

แค่ภาพเสมือนของยามพระอาทิตย์ตกก็ยังทำให้รู้สึกเหงาจับใจ “ อีกนานแค่ไหนถึงจะได้เห็นภาพแบบนี้กับตาอีกกันนะ ” เสียงพึมพัมดังขึ้นเคล้าการถอนหายใจ ไม่มีใครตอบเรื่องนี้ได้ —- ไม่มีใครรู้ว่ารัตติกาลไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหนและจะกลับมาเมื่อไหร่ ได้แต่เฝ้าคอย รอคอย โดยหวังว่าสักวันสิ่งเหล่านั้นจะกลับคืนมา

เสียงรองเท้าเซฟตี้ของเดนิสต้ากระทบลงกับพื้นเบา ๆ ตามการเคลื่อนไหวไปยังโซนถัดไป ที่นี่เป็นพื้นที่จัดแสดงวัตถุโบราณของผู้คนที่เคยอาศัยอยู่ในภูมิภาคนี้มาหลายร้อยปี หัตถกรรมของชนพื้นเมือง เครื่องปั้นดินเผาที่มีลวดลายซับซ้อนและเครื่องประดับเงินประดับเทอร์ควอยซ์สะท้อนแสงภายใต้ไฟจัดแสดง ดวงตาของเดนิสต้าหรี่ลงเมื่อมองเห็นของชิ้นหนึ่งที่ถูกจัดแสดงอยู่ภายในตู้กระจก

มันเป็นกำไลข้อมือเส้นหนึ่งที่ทำจากเงินแท้ สลักลวดลายเกลียวคลื่นและมีหินเทอร์ควอยซ์ฝังอยู่ตรงกลางที่ให้ความรู้สึกมีเอกลักษณ์เหมือนเครื่องประดับของยิปซีหรือไม่ก็ชาวโบฮีเมี่ยน แต่ในขณะเดียวกันสีหินที่ฝังอยู่ตรงกลางก็คล้ายคลึงกับสีดวงตาของเธออยู่ไม่น้อยเลย “ สวยจัง… ” ไม่ว่าจะเป็นใคร หรือถูกเลี้ยงมาแบบไหน สุดท้ายแล้วผู้สืบสายเลือดแห่งเทพีวีนัสก็ยังชื่นชอบสิ่งสวยงาม เดนิสต้าขยับก้าวเข้าใกล้ตู้โชว์อีกครั้ง ก่อนจะยื่นนิ้วไปแตะกระจกที่ครอบของจัดแสดงชิ้นนี้เบา ๆ

แม้จะไม่ใช่นักประวัติศาสตร์แต่เดนิสต้าก็มีวิธีในการชื่นชมความงามของสิ่งต่าง ๆ ในประวัติศาสตร์ได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นศิลปะ สถาปัตยกรรมหรือแม้แต่ท่วงท่าของผู้คนรอบตัว บางทีนี่อาจจะเป็นพรที่เธอได้รับจากสายเลือดของวีนัส— พรที่มีเอกสิทธิ์ในการมองเห็นความงามที่ซ่อนอยู่ในทุกสรรพสิ่งแม้กระทั่งเศษซากแห่งอดีต

เดนิสต้าผละตัวออกจากโซนจัดแสดงเครื่องประดับ เดินไปตามเส้นนำทางโดยสัมผัสได้ถึงสายตาหลายคู่ที่คอยเหลือบมองเธอเป็นระยะ ๆ บ้างก็มองด้วยความชื่นชม บ้างก็สงสัย และบ้างก็ประหม่า ทว่าเดนิสต้าเคยชินกับมันไปแล้ว ชินกับการเป็นจุดสนใจ ชินกับการเป็นเป้าสายตา และบางครั้งก็อาจจะชินกับการถูกตัดสินทั้งที่ยังไม่ทันได้อ้าปาก ด้วยการใช้เวลาชื่นชมนิทรรศการอย่างตั้งใจ ท้ายที่สุดเธอก็เดินมาจนถึงเขตจัดแสดง Nuestra Señora de la Macana รูปปั้นศักดิ์สิทธิ์ของพระแม่มารีที่ถือกระบองแทนดอกลิลลี่ ซึ่งเป็นหนึ่งในสมบัติล้ำค่าทางศาสนาในภูมิภาคนี้

ดวงตาคู่งามของธิดาวีนัสจรดอยู่กับรูปปั้นนั้นก่อนจะผ่อนลมหายใจยาว “ ถึงจะไม่ได้เกี่ยวกับแม่ฉันโดยตรง…แต่ก็เป็นตัวแทนของสตรีที่มีพลังและศรัทธา ” —- พระแม่มารี .. ผู้ให้กำเนิดผู้นำทางศาสนาที่แผ่ขยายอำนาจทางความเชื่อไปทั่วโลก ครั้งหนึ่งในตอนที่เดนิสต้ายังไม่รู้ถึงความซับซ้อนของโลก เธอเคยคิดว่าตำนานทั้งหมดนั้นเป็นเพียงเรื่องเล่า แต่เมื่อเธอค้นพบที่มาของสายเลือดภายในตัว บางครั้งเธอก็เริ่มสงสัยแล้วจริง ๆ ว่าบางทีคนในไบเบิ้ลอาจจะมีตัวตนจริง

ทั้งหมดเลย

ด้วยความคิดที่ฟุ้งซ่าน ความไม่แน่นอนที่อยู่ในใจ หญิงสาวหยุดยืนอยู่ตรงนั้นอีกพักใหญ่ ก่อนจะเดินต่อไป สำรวจพิพิธภัณฑ์ราวกับว่าเธอเองก็เป็นหนึ่งในชิ้นงานศิลปะที่เดินอยู่ท่ามกลางสิ่งสวยงามเหล่านี้ ทว่ายังไม่ทันได้เดินออกไปไกล ความรู้สึกแปลกประหลาดก็แล่นผ่าน ราวกับว่าอากาศรอบตัวกำลังสั่นไหวด้วยพลังงานบางอย่าง บางอย่างที่ไม่เข้ากันกับความสงบภายในพิพิธภัณฑ์ แทนที่จะหยุดยืนให้เป็นเป้านิ่ง ไม่ เดนิสต้าแค่ชะลอฝีเท้าเพื่อให้การเคลื่อนไหวช้าลง พลางกวาดสายตามองรอบกายจนกระทั่งเหลือบไปเห็นเงาเล็ก ๆ เงาหนึ่งพุ่งผ่านซอกมุมของห้องจัดแสดง

‘ เด็กเหรอ? อสุรกาย? ที่นี่เลย? ’

ดวงตาคู่งามของจิ้งจอกสาวหรี่ลงอย่างระมัดระวัง เธอเดินตามเงานั้นไปช้า ๆ ผ่านตู้กระจกที่จัดแสดงเครื่องเงินของชนพื้นเมือง ผ่านรูปภาพสีน้ำมันที่แขวนอยู่ตามทางเดิน จนมาหยุดตรงบริเวณที่เงานั้นดูเหมือนจะกำลังซ่อนตัว มือของเธอค่อย ๆ ดึงมีดสั้นสัมฤทธิ์ออกจากฝัก แต่ก็ยังซ่อนอาวุธร้ายไว้ด้านหลังเผื่อว่ามันจะเป็นเพียงความเข้าใจผิดของเธอ

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ผิด

ลมหายใจพรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากของเธอเมื่อที่อยู่ตรงหน้าคือหนูมีหนาม(?)ยืนสองขาทำท่าทำทางเหมือนคนแก่หลังค่อมที่ขี้โมโหและเป็นจอมโวยวาย ‘ บางทีนี่คงเป็นชูปาคาบรา ’ ทันทีที่ระบุตัวตนของอสุรกายได้ ธิดาวีนัสขมวดคิ้วพลางปรายตาสิ่งมีชีวิตอัปลักษณ์นี้ด้วยความเย้ยหยัน ผิวของมันขรุขระเหมือนเปลือกไม้ ใบหน้าคล้ายมนุษย์แต่มีจมูกแบนกว้าง ดวงตากลมโตสีดำเป็นประกายเหมือนสัตว์ป่า มือเล็ก ๆ เหมือนพวกหนูแต่เล็บกลับยาวแหลมเหมือนกริช

มันกำลังกระดิกหูฟังเสียงรอบข้าง พยายามขยับไปมาเพื่อหลบหลังตู้โชว์และทำตัวให้แนบเนียน

แต่ก็ไม่พ้นไปจากสายตาของเดนิสต้า

ธิดาวีนัสไม่ได้ใจร้ายไปซะทั้งหมด โดยเฉพาะกับอสุรกายที่เหมือนหนูแก่ไร้เรี่ยวแรง เธอก้าวเข้าไปใกล้พร้อมพูดเสียงเบา “ จะหนีก็รีบหนีไปซะ ก่อนที่ฉันจะ— ” แต่ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจนจบประโยค ชูปาคาบราเจ้าปัญหาตัวนั้นก็ส่งเสียงแหลมต่ำก่อนจะกระโจนออกมา มันพุ่งไปที่ตู้โชว์ซึ่งอยู่อีกฟาก กลางมือออกคล้ายตั้งใจจะโจมตีตู้ให้แตกแล้วขโมยของด้านใน

ดวงตาของเดนิสต้าเบิกตากว้าง เสี้ยววินาทีหนึ่งก็ยังดูช้าเกินไปเหมือนเธอพยายามหันตามการเคลื่อนไหวของมัน ‘ ไม่ได้! ถ้ามันทำลายของพวกนี้พิพิธภัณฑ์คงวุ่นวายอีกแน่ ’ ร่างเพรียวบางของสมาชิกกองร้อยหนึ่งจากค่ายจูปิเตอร์ตอบสนองด้วยสัญชาตญาณเธอพุ่งไปขวางเส้นทางของมันพร้อมสะบัดมือข้างที่กำมีดสั้นออกมาตรงหน้าจนเกิดเป็นประกายสีเงินเมื่อคมของอาวุธกระทบลงกับแสงอาทิตย์จากทางหน้าต่าง

แสงนั้นสาดกระทบเข้ากับดวงตาของชูปาคาบรา จนมันชะงัก เปิดโอกาสให้เดนิสต้าวาดขาเตะเข้าจัง ๆ กลางลำตัวของมัน จนร่างกระจ้อยของอสุรกายกระเด็นกระดอนกลิ้งไปกับพื้นเสียงดัง “ แค๊ก! ” ก็ดูน่าสงสารอยู่หรอก บางทีเธออาจจะปล่อยมันไป .. ถ้าไม่ใช่ว่ามันดุร้ายจนน่ากังวล เดนิสต้าไม่ปล่อยให้มันตั้งตัวได้ง่าย ๆ “ ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันต้องทำให้แน่ใจว่านายจะไม่ก่อปัญหาอีก ”

ชูปาคาบราตัวนั้นดิ้นพรวดผุดกลับขึ้นยืน มันจ้องเธออย่างโมโห ก่อนจะพุ่งเข้าหาอีกครั้งโดยที่ครั้งนี้เร็วกว่าครั้งแรก แต่เมื่ออีกฝ่ายเป็นอสุรกายขนาดเท่าครึ่งตัวของเธอที่มีดีแค่ความเร็ว อาศัยแค่สัญชาตญาณที่เฉียบขาดของสายเลือดเทพีวีนัสก็คงจะเพียงพอต่อการรับมือแล้ว เดนิสต้าเบี่ยงตัวหลบการมุ่งเข้าหานั้นแม้ว่ากรงเล็บของมันจะเฉียดแขนเสื้อของเธอไปเล็กน้อยก็ตาม

ไม่มีสายเลือดใดเชี่ยวชาญด้านการชักจูงใจได้เท่าพวกเธอ พลังของธิดาวีนัสก่อตัวขึ้นภายใต้การควบคุม ทั้งที่ไม่มีสิ่งใดจับต้องได้แต่อากาศโดยรอบเหมือนจะอ่อนลงจนทำให้คนที่ไม่รู้ประสีประสารู้สึกร้อนวาบเนื่องจากบรรยากาศน่าเกรงขามที่แผ่ออกมา ชูปาคาบราหยุดชะงักไป มันดูเหมือนจะลังเลเพราะสิ่งที่มันรับรู้ได้ในตอนนี้ไม่ใช่พลังแห่งความแข็งแกร่งหรือความโกรธเกรี้ยว แต่เป็นพลังแห่งแรงดึงดูดที่ทรงพลังอย่างเงียบงัน

มันกำลังวิตกกังวล

เธอคงใจอ่อนไม่ได้อีกแล้ว เดนิสต้าใช้โอกาสนั้นก้าวเข้าไปใกล้ พร้อมสะบัดมีดเฉือนผ่านลำคอของมันอย่างแม่นยำ เจ้าตัวน้อยกรีดร้องสุดเสียงด้วยความทุกข์ทรมานก่อนจะทรุดลง ทิ้งให้เธอถอนหายใจพลางเก็บบรรยากาศหนักอึ้งเหล่านั้นกลับมาพร้อมยกมือเรียวขึ้นเสยผมอย่างอ่อนล้า

“ ให้ตายสิ…ฉันแค่อยากมาเดินดูงานศิลปะเฉย ๆ เอง ” เสียงบ่นของธิดาวีนัสดังขึ้นเพื่อเธอแต่เพียงผู้เดียว เดนิสต้าหันกลับไปมองรอบตัวตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะจัดเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินกลับไปเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สักวันฉันคงได้เป็นไบโพล่าก็เพราะเรื่องแบบนี้แน่

…

หลังจากการท่องเที่ยวเรื่อยเปื่อยและหาอะไรทานรองท้อง ในที่สุดเดนิสต้าก็พาตัวเองมาจนถึงสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยเสียงเครื่องยนต์ของรถบัสกึกก้องอยู่ในอากาศปะปนไปกับเสียงประกาศผ่านลำโพงและเสียงฝีเท้าของผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา—- สถานีขนส่งของอัลบูเคอร์คี หนึ่งในท่ารถใหญ่ที่ไม่เคยเงียบเหงา

เดนิสต้าดึงกระเป๋าสะพายขึ้นมาจัดให้เข้าที่ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวอาคาร ดวงตาเรียวปานสิงคาลทอดสายตามองไปรอบ ๆ ผ่านผู้คนที่เดินผ่านเธอไปอย่างเร่งรีบหรือไม่ก็กำลังสนทนากับเพื่อนร่วมทางด้วยการกระซิบกระซาบและบางคนก็ดูเหมือนจะกำลังง่วงนอนจากการเดินทางอันยาวนาน ธิดาวีนัสตัวน้อยผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ ตอนนี้เธอเปลี่ยนมาสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์เข้ารูป รองเท้าเซฟตี้ที่ดูปลอดภัยและเสื้อแจ็กเก็ตสีเบจคลุมไหล่ ส่วนเส้นผมน้ำตาลเข้มของเธอก็ถูกรวบไว้หลวม ๆ เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าซึ่งสะท้อนแสงจากไฟของสถานี

“ ประกาศ: รถบัสเที่ยว 22:00 นาฬิกา มุ่งหน้าไปยังโอกลาโฮมา ซิตี้ กำลังเตรียมออกจากชานชาลา 5 ผู้โดยสารโปรดเตรียมพร้อม ”

หญิงสาวเหลือบตามองนาฬิกาบนข้อมือ ยังพอมีเวลาอีกนิดก่อนที่รถบัสจะออก ดังนั้นเธอจึงเดินไปที่ซุ้มขายกาแฟเล็ก ๆ สั่งโกโก้เย็นมาหนึ่งแก้วเพื่อช่วยให้ตัวเองมีอะไรดื่มแก้กระหาย และในระหว่างที่รอรถอยู่นั้นเอง ดวงตาของเดนิสต้ากวาดมองไปเรื่อยตามความเคยชิน เฝ้าสังเกตการแสดงออกของใครก็ตามที่สะดุดตา เรียนรู้และจดจำบุคลิกรวมไปถึงการแสดงออกของคนเหล่านั้นเผื่อว่าสักวันเธอจะต้องสวมบทบาทที่ต่างไปจากตัวเอง

และในระหว่างนั้นเองเธอสังเกตเห็นชายสูงวัยคนหนึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งไม่ไกลจากเธอ เขาดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง พลางมองตั๋วรถบัสในมือ ข้าง ๆ เขามีกระเป๋าเดินทางเก่า ๆ เสื้อเชิ้ตของเขาดูยับเล็กน้อยเหมือนว่าจะพึ่งผ่านการเดินทางไกล เดนิสต้าไม่ได้พูดหรือพยายามเข้าไปยุ่งเกี่ยว เธอแค่เฝ้าสังเกตอยู่เงียบ ๆ ในขณะที่รับโกโก้จากพนักงานและเดินกลับไปหาที่นั่งของตัวเองโดยเลือกที่นั่งใกล้กระจกเพื่อมองออกไปยังชานชาลาที่รถบัสจอดเรียงรายกันไป

“ ครั้งแรกที่ขึ้นรถบัสไกลขนาดนี้รึเปล่า? ” เสียงของใครบางคนดังขึ้น ทำให้เดนิสต้าต้องละสายตาจากภาพการใช้ชีวิตของผู้คนและหันไปมองผู้ถาม

อีกฝ่ายเป็นหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ถัดไป เธอดูเป็นมิตร ผมสีดำเริ่มมีเส้นสีเงินแซมเล็กน้อย มือของเธอกำลังถือถ้วยกาแฟแบบเดียวกับที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ นี้ใช้ ครู่หนึ่ง.. เดนิสต้าไม่แน่ใจว่าควรตอบอะไร ริมฝีปากของเธอแยกออกเพื่อตระเตรียมคำพูด แต่น้ำเสียงนุ่มที่ใช้งานจนชำนาญกลับไม่ดังออกมา ดังนั้นเธอจึงค่อย ๆ กะพริบตาช้า ๆ ใช้เวลาพิจารณาและตอบพร้อมรอยยิ้มเบาบาง “ ไม่ใช่ครั้งแรกค่ะ แต่ไม่ได้ขึ้นมานานแล้ว ”

หญิงคนนั้นหัวเราะเบา ๆ “ ฉันเองก็เหมือนกัน ครั้งสุดท้ายที่ขึ้นรถบัสแบบนี้ น่าจะสิบปีก่อนละมั้ง…แต่บางทีการเดินทางด้วยรถบัสก็ดีเหมือนกันนะ ได้มองวิวข้างทาง ได้คิดอะไรเงียบ ๆ ” เดนิสต้าพยักหน้าเป็นการตอบรับว่าเห็นด้วย แน่นอนว่าเธอต้องคิดเหมือนกันกับอีกฝ่าย แม้ว่าเธอจะสามารถเดินทางได้ด้วยวิธีที่เร็วกว่านี้ แต่บางทีการได้นั่งรถบัสระยะไกลก็เป็นโอกาสให้เธอได้หยุดพักจากทุกอย่างและปล่อยให้เส้นทางที่ทอดยาวช่วยนำพาความคิดมากมายของเธอไปเรื่อย ๆ โดยไม่ต้องรีบเร่ง

เสียงประกาศดังขึ้นอีกครั้งบอกให้ผู้โดยสารเตรียมตัว เธอลุกขึ้น หยิบกระเป๋าสะพายขึ้นบ่าก่อนจะเดินไปที่แถวเช็คตั๋ว หลังจากจัดแจงขั้นตอนตรวจสอบจนเรียบร้อย ในที่สุดเดนิสต้าก็ได้ขึ้นไปยังรถบัสระยะยาว เธออดไม่ได้ที่จะหันมองท้องฟ้านอกหน้าต่างของอัลบูเคอร์กีเป็นครั้งสุดท้าย

บ๊ายบายเจนนิเฟอร์ บ๊ายบายนิก้า .. บ๊ายบาย อัลบูเคอร์กี



ความคืบหน้า : ออกจากอัลบูเคอร์กีเพื่อไปยังโอคลาโฮมาด้วยรถบัสทางไกล
ศัตรูภายในบท : ชูปาคาบรา | ผลการประลอง : ชนะ (ตรวจสอบได้ที่ปุ่ม DENISTA)
รางวัลการพิชิตครั้งแรก : +2 ตื่นรู้ | ขวดเลือดชูปาคาบรา (LUK 80+ จะได้จำนวนตามเลขไบต์รองสุดท้าย)
กระทู้พิเศษทาง Half-Blood Hub : เตือนภัยคนประหลาด (กดอ่านได้ที่ปุ่ม NORTARA)

DENISTA                         NORTARA

05.

TL | 01/02/2025

การเดินทางด้วยรถบัสไม่ใช่เรื่องยุ่งยาก มันก็แค่นาน แออัด และอาจก่อให้เกิดอาการปวดขาหากว่าคุณเป็นคนตัวยาว และแน่นอน เดนิสต้าเป็นคนจำพวกดังกล่าว— เสียงถอนหายใจลอดผ่านริมฝีปากของสาวสวยผู้เดินทางตามคำสั่งของเทพใต้พิภพ ทั้งที่ทั้งหมดนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย เดนิสต้าก็แค่ขี้งกในแบบที่ไม่ควรงกและสงสัยในสิ่งที่ไม่ควรสงสัย เธอแค่อยากรู้ว่า.. ภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากราชาโลกหลังความตายจะเป็นอย่างไ่ร และแค่สงสัยว่าต้องเป็นงานประเภทไหนถึงจะสามารถแทนราคาเดินทางข้ามพิภพของดวงวิญญาณถึง 30 ดวง

แต่จะมาเสียใจตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว

คิ้วของเดนิสต้าขมวดเข้าหากันในขณะที่สายตาจรดอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ เพื่อไม่ให้พลาดรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เดนิสต้าตัดสินใจศึกษาข้อมูลและตำนานเกี่ยวกับเพชรต้องสาปที่หายไป —- เพชรโฮป , เพชรสีน้ำเงินเข้ม ขนาด 45.52 กะรัต ถูกบรรยายผ่านถ้อยคำของผู้เชี่ยวชาญด้านอัญมณีว่าเป็นเพชรสีน้ำเงินออกเทาเข้มที่สวยงาม แต่จากภาพที่เธอเห็น เดนิสต้าขอลงความเห็นให้เพิ่มคำว่า ‘ เหลือบเขียว ’ ลงไปด้วย

“ ปลดปล่อยประกายแสงสีแดง? .. อะไรล่ะนั่น ” เสียงพึมพัมลอดจากริมฝีปากของเดนิสต้าเมื่อเนื้อหาภายในพอดแคสต์ที่กำลังฟังอยู่เริ่มกล่าวถึงการที่เพชรสีน้ำเงินเข้มสามารถเปล่งแสงสีแดงออกมาได้ในบางเวลา ‘ พนันเลยว่านี่คงเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้คนเชื่อว่ามันเป็นเพชรต้องคำสาป ’ ความคิดไร้สาระที่ไม่อาจพิสูจน์ได้ล่องลอยอยู่ในหัวราวกับเสียงกระซิบของอีกตัวตนที่ซ่อนอยู่ใต้จิตสำนึกและเพื่อที่จะยุติความสับสนทั้งหมดนั้น เธอตัดสินใจพักผ่อนด้วยการปิดเปลือกตาลง

ในขณะที่ความมืดกลายมาเป็นสิ่งเดียวที่เดนิสต้ารับรู้ รถโดยสารคันใหญ่ก็แล่นไปตามทางหลวงอย่างระมัดระวังเพื่อนำส่งนักเดินทางมากหน้าหลายตา หนึ่งในนั้นคือหญิงชราหน้าตาอมทุกข์ที่แต่งกายด้วยผ้าสีเข้ม แผ่รัศมีอึมครึมไปตลอดทางที่เดินผ่าน , หลายคนเหลียวมองเธอคนนั้นด้วยสายตาเวทนาหรือไม่ก็รังเกียจ เพราะคงไม่ใช่ทุกคนที่พร้อมอ้าแขนรับต้นต่อของบรรยากาศมืดหม่นไปนั่งใกล้ ๆ ในระหว่างที่กำลังจะเดินทางไปท่องเที่ยว

“ แม่หนูน้อย ” เสียงแหบพิศวงของหญิงชราดึงความสนใจของเดนิสต้าออกจากพอดแคสต์ที่เธอกำลังฟังอยู่ ดวงตาเรียวของสาวน้อยวัยกำดัดหรี่ลงเมื่อเห็นรอยยิ้มสุดพิศวงบนใบหน้าเหี่ยว ๆ ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล แม้ว่ามันจะไม่ใช่รอยยิ้มที่น่ากลัวอย่างที่ใคร ๆ คาดเดาแต่มันก็ไม่ใช่รอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกน่าประทับใจเลยแม้แต่นิดเดียว

“ คะ? ” เดนิสต้าขานรับ — ด้วยเหตุผลเดียว คือเธอไม่อยากหักหน้าคนที่อาจมีอายุมากกว่าเธอหลายเท่า

นิ้วอวบสีซีดค่อย ๆ ชี้ไปยังที่นั่งว่างข้างกายของหญิงสาว “ มีคนนั่งหรือยังจ๊ะ ”

“ คือ.. ”

ยังไม่ทันให้เธอตอบรับหรือปฏิเสธ เสียงเย็นเฉียบของหญิงชราก็คืบคลานเข้าสู่โสตประสาท ก้องกังวานทั้งที่เด็กสาวยังคงสวมหูฟัง “ ไม่เป็นไรจ้ะ หนูไม่จำเป็นต้องรีบหรอก.. ” รอยยิ้มน่าขนลุกบนใบหน้าของหญิงชราเหยียดกว้างกว่าเก่าอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นการขยับริมฝีปากพึมพัมแบบที่จับใจความไม่ได้

เดิมทีอีกฝ่ายก็น่ากลัวอยู่แล้ว พอเป็นแบบนี้ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่

เดนิสต้าขมวดคิ้วเข้าหากันพลางดึงหูฟังออกจากศีรษะ ดวงตาคู่งามกวาดมองรอบตัวหวังว่าจะเจอที่นั่งตรงอื่นที่เธออาจแนะนำให้อีกฝ่ายไปนั่งหรือไม่ก็เอาตัวเองไปนั่งแทนแต่กลับไม่มีเลยสักที่ น่าเวทนานักที่การดิ้นรนอย่างสุภาพของเดนิสต้ากำลังเปิดโอกาสให้กับผู้ครองมนตรา เมื่อความสนใจของเด็กสาวไปอยู่ที่ตรงอื่น หลุมพรางแสนอันตรายก็ถูกถักทอขึ้นด้วยอำนาจดลใจของ แม่มดดำ —- ผู้เชี่ยวชาญด้านศาสตร์มืดที่ถูกดึงดูดด้วยกลิ่นหวานเฉพาะตัวของสายเลือดวีนัสซึ่งจัดว่าเป็นส่วนประกอบชั้นดีในการนำไปประกอบพิธีกรรมหรือปรุงยา

ขนาดเลือดหนึ่งหยดยังเรียกว่าคุ้มค่า ถ้าได้เป็นขวดก็คงเหมือนกับมีโชคหล่นทับ

น่าเวทนาที่เดนิสต้าไม่รู้เลยว่าคนข้างกายกระหายในเลือดของเธอมากแค่ไหน บุตรสาวของเทพีวีนัสนั่งอยู่ตรงนั้น ตรงที่นั่งริมหน้าต่างที่เดิมและเหลือบมองคนข้าง ๆ อยู่เป็นระยะ มีบางอย่างเกี่ยวกับหญิงแก่คนนี้ที่ผิดปกติ และเดนิสต้าก็เชื่อว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง มันมีบางอย่างเกี่ยวกับสายตาคมกริบและมือเรียวยาวผิดธรรมชาติที่ของอีกฝ่ายที่ทำให้เธอระแวง

ร่างกายของเธอตึงเครียด เดนิสต้ากระชับกระเป๋าสะพายแน่นขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศรอบตัวที่กำลังเปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่ความเย็นเฉียบแต่เป็นความบิดเบี้ยวชนิดที่กลืนรอบข้างเข้าหาใจกลางที่ไม่อาจระบุได้ — เหมือนกับกำลังอยู่ในหนังผีที่เธอไม่สามารถระบุต้นตอของความผิดปกติ เมื่อทุกสิ่งค่อย ๆ บิดเบี้ยวเข้าหาเธออย่างกับถูกกำหนดเอาไว้ว่าต้องเป็นแบบนั้น และเดนิสต้าก็ไม่ชอบความรู้สึกที่ร่างกายของเธอต้องมาตึงเครียดอย่างที่ควบคุมไม่ได้เมื่อสัญชาตญาณกำลังพยายามร้องบอกให้รู้ว่าตัวเองใกล้จะถูกบงการเต็มที

ราวกับรู้ว่าเธอต้องการเบนความสนใจไปที่อื่น เสียงประกาศของคนขับดังขึ้นตามลำโพงขยายเสียงที่ถูกติดตั้งไว้รอบตัวรถ “ เราจะจอดพักที่นี่สิบห้านาที ใครอยากลงไปยืดเส้นยืดสายก็เชิญ ” ไม่รอให้ใครพูดต่อ เดนิสต้าคว้ากระเป๋าสะพายลุกขึ้นเดินออกจากที่นั่งทันทีที่รถหยุดนิ่ง มันคือความรู้สึกที่เธอจะต้องออกไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

“ยัยป้านั่นมันอะไรกันวะเนี่ย”

เสียงงึมงัมของผู้โดยสารท่านอื่น ๆ ที่ตัดสินใจเดินลงจากรถเพื่อคลายความเมื่อยล้าเรียกให้เดนิสต้าชำเลืองตามอง ไม่ใช่แค่คนในวัยเดียวกันกับเธอที่รับรู้ถึงความผิดปกติ แต่เป็นแทบทุกคนที่หญิงชราเดินผ่าน ‘แบบนี้ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่’ เดนิสต้าคิดพลางถอนหายใจ ดวงตาของเธอเคลื่อนออกจากผู้คนช้า ๆ ในขณะที่สองเท้าก้าวไปตามทางที่ป้ายห้องน้ำสาธารณะติดเอาไว้ เธอเดินออกห่างจากตัวรถ มองหาพื้นที่ส่วนตัวสำหรับพักหายใจ ทว่าโชคชะตาไม่เคยยอมให้เธอได้พัก

เสียงกุกกักจากพงหญ้าก็ดึงความสนใจของเดนิสต้า สัญชาตญาณเริ่มทำงานเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่าง เย็นยะเยือกและน่าขนลุก แต่ก่อนที่เธอจะตั้งตัวได้ เสียงหายใจกอบกระชั้นก็ดังขึ้นจากเงามืดพร้อมกับการปรากฏตัวของสิ่งมีชีวิตเล็กจ้อย พัควัคจิ—อสุรกายจากตำนานเกาหลีที่ดุร้ายและฉลาดเป็นกรด มันดูเหมือนมนุษย์บิดเบี้ยว ผิวสีเทาหม่นและแขนขายาวผิดสัดส่วน ดวงตาของมันเป็นสีเหลืองเรืองรอง

วิเศษ หนีไม่พ้นสักที

“หา....เจ้าพวก..เดมิก็อด”

เสียงแหบพร่าที่หิวกระหายจากอสุรกายตัวเล็กทำให้ธิดาวีนัสมุ่นคิ้วด้วยความไม่พึงพอใจ เดนิสต้าแทบไม่ต้องคิด เธอถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อเอี้ยวหลบกรงเล็บของพัควัคจิที่กรีดผ่านอากาศในจุดที่เธอเคยยืนอยู่ “ไม่พักทักทายก่อนสักหน่อยเหรอ?!” นับวันเจ้าพวกนี้ยิ่งปีกกล้าขาแข็ง เอาแต่พุ่งเข้าตีไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม เธอสบถเบา ๆ พลางปล่อยให้ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามความเคยชินที่ฝังอยู่ในกล้ามเนื้อ เดนิสต้าหมุนตัว หลบการโจมตีและใช้แรงเหวี่ยงจากสะโพกเตะสวนเข้าไปที่สีข้างของมันจนมีเสียงกระแทกดัง ปั่ก! หลุดออกมา อสุรกายน้อยเซไปหนึ่งก้าว แต่ก็ยังไม่ยอมที่จะล้มลง

… พวกสู้ไม่ถอยแฮะ

ดวงตาของพัควัคจิหรี่ลงด้วยความโมโห มันคำรามต่ำพร้อมพุ่งใส่เธออีกครั้ง เช่นเดียวกับเดนิสต้าที่ตัดสินใจเปลี่ยนวิธีรับมือ เธอพุ่งไปข้างหน้า ปล่อยให้สัญชาตญาณที่เฉียบคมทำงานในการวิเคราะห์ความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น แขนของเธอคว้าเข้าที่คอของพัควัคจิ ใช้แรงทั้งหมดที่มีเหวี่ยงร่างอสุรกายขนาดเท่าความยาวขาของเธอลงกับพื้น “สาบานเลยว่าปกติฉันไม่ชอบใช้ความรุนแรง”

เจ้าตัวน้อยดิ้นรนราวกับปลาที่ถูกน้ำร้อน เดนิสต้าขมวดคิ้วเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงต้านที่เกือบจะเกินกำลัง และเพื่อไม่ให้พัควัคจิที่ดื้อรั้นตัวนี้หลุดมือ หญิงสาวขยับหัวเข่าของเธอมากดลงที่อกของมันพร้อมกับหยิบมีดสั้นสัมฤทธิ์มาปิดงานอย่างรวดเร็วราวกับการถอนหายใจ เสียงกรีดร้องเล็กแหลมที่เกิดขึ้นพร้อมการสลายไปของร่างอัปลักษณ์พุ่งเข้าเขย่าแก้วหูของธิดาวีนัสเข้าอย่างจังจนต้องเบ้หน้า

เมื่อทุกอย่างสงบ เดนิสต้าพ่นลมหายใจออกจากริมฝีปาก เธอลุกขึ้นพลางกวาดตามองรอบตัวเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครอยู่ใกล้พอสังเกตเห็นการต่อสู้ แต่.. ความรู้สึกเย็นยะเยือกก็ยังอยู่ คิ้วที่เคยคลายปมออกจากกันของธิดาวีนัสบัดนี้กลับมาขมวดเข้าหากันอีกครั้ง —- มันคือความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่อยู่บนรถบัส และในวินาทีที่เธอตระหนักได้ เสียงหัวเราะขึ้นจมูกอันเป็นเอกลักษณ์ก็ดังขึ้น

“ไม่ใช่แค่หนูน้อยไร้เดียงสาทั่วไปจริง ๆ เสียด้วย”

การทักทายแบบนี้ ไม่ว่าเจอกี่ครั้งก็ไม่เคยที่จะเป็นเรื่องดี ใบหน้าหวานของผู้งามดั่งเทพธิดาเงยขึ้นมองท้องฟ้าพร้อมถอนหายใจเสียงดัง และเมื่อเธอหันกลับไป คนที่พบ— ไม่สิ สิ่งที่พบก็เป็นไปตามที่คาด เงาร่างของหญิงชราที่เคยเป็นสาเหตุของความแปลกประหลาดทั้งหมดกำลังยืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มบิดเบี้ยวบนใบหน้าเหี่ยวย่น

“เป็นเด็กดีให้ยายสักแป๊ปสิจ๊ะ”

เวรจริง ๆ

…

11:15 น.

โอคลาโฮมา ! ในที่สุดก็มาถึงสักที !

ความรู้สึกตื้นตันถูกผลักออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อในที่สุดเธอก็มาถึงครึ่งทางของการมุ่งหน้าไปยังวอร์ชิงตัน ดีซีแล้ว สองแขนของเดนิสต้าเหยียดออกไปข้างหน้า ร่างเพรียวเหหยียดไปมาซ้ายขวาเพื่อยืดเส้นยืดสายคลายความเมื่อยล้าตลอดระยะเวลาที่นั่งรถยิงยาวจากอัลบูเคอร์กี

อะไรนะ? ใครข้ามฉากการต่อสู้? —- ไม่มีสักหน่อย , ขวดน้ำยาเวทมนตร์ถูกคลึงไปมาในอุ้งมือเนียน มุมปากของเดนิสต้ายกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายที่ถอดแบบจากแม่มดดำมาโดยไม่ผิดเพี้ยน ‘ไม่มีใครอยากรู้หรอกว่าเธอทำอะไรกับป้าแก่ที่ยัดความระแวงเข้ามาในหัวของเธอตลอดการเดินทาง’ แต่แทนที่จะใช้เวลาภาคภูมิใจกับความสำเร็จนี้ต่ออีกสักพัก เดนิสต้าตัดสินใจเก็บขวดน้ำยาเวทมนตร์ลงกระเป๋าสะพายพร้อมกับเดินก้มหน้าก้มตาดูโทรศัพท์ตามหลังขณะทัวร์ที่เผอิญนั่งรถบัสคันเดียวกันมาตลอดทาง

สิ่งที่แสดงอยู่บนหน้าจอเผยให้เห็นถึงความสนใจของเธอที่มีต่อเมืองเงียบ ๆ ซึ่งถูกประเมินค่าต่ำเกินไปในสายตาของใครหลาย ๆ คน เพราะทันทีที่เดนิสต้าค้นหาบนอินเตอร์เน็ตว่า สถานที่ท่องเที่ยว โอคลาโฮมา รายชื่อมากมายหลากหลายก็ผุดขึ้นมาราวกับรอที่จะได้รับการค้นพบ

“ต้องแบบนี้สิ”

นิ้วของเธอกดสลับหน้าจอไปดูหน้ากำหนดการเดินทางครั้งต่อไปก่อนจะหัวเราะเบา ๆ เดนิสต้าตัดสินใจใช้บริการรถโดยสารระยะไกลอีกครั้งเพื่อที่จะไปให้ถึงเมมฟิส และหนนี้เวลาออกรถคือตอนสี่ทุ่มยี่สิบนาที ‘แต่นี่พึ่งจะสิบเอ็ดโมง.. เอาล่ะ ไปหาที่เที่ยวกันดีกว่า’



ความคืบหน้า : มาถึงโอคลาโฮมา และกำลังเที่ยวเล่นใช้ชีวิตเพื่อรอรถไปที่เมมฟิส
ศัตรูภายในบท : พัควัคจิ | ผลการประลอง : ชนะ (ตรวจสอบได้ที่ปุ่ม DENISTA) - แม่มดดำ | ผลการประลอง : ชนะ (ตรวจสอบได้ที่ปุ่ม NORTARA)
รางวัลการพิชิตครั้งแรก (2ตัว) : +4 ตื่นรู้ | น้ำยาเวทมนต์จากแม่มดดำ (หากมีค่า LUK 100 หน่วย จะอิงจากเลขไบต์ 0 = 10 ชิ้น) / พิษกัดกร่อนจากพัควัดจิ (LUK 80+ ได้ตามเลขไบต์หลักสุดท้าย)

DENISTA                         NORTARA

06.

TL | 02/02/2025

มิดเซาธ์ หรือ เมมฟิส มักไม่ใช่ตัวเลือกแรกสำหรับนักท่องเที่ยวเวลาที่พวกเขามาเยือนรัฐเทนเนสซี เรื่องนี้พิสูจน์ได้จากจำนวนคนบนรถโดยสารที่บางลง รวมไปถึงเสียงสนทนาที่ไม่ได้ดังเท่าการเดินทางก่อนหน้านี้ ดวงตาคู่งามเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง เผชิญหน้ากับแสงอาทิตย์เรืองรองบนผืนฟ้าสีน้ำเงิน เดนิสต้าคิดถึงบรรยากาศยามที่พระอาทิตย์ตก คิดถึงท้องฟ้าสีม่วงอมส้ม รวมไปถึงท้องฟ้าสีอื่น ๆ .. ท้องฟ้าที่ไม่ได้เป็นแค่สีครามไร้ที่สิ้นสุด

ถ้าจะให้พูดถึงเมมฟิส ปลายนิ้วของหญิงสาวเคลื่อนไปตามขอบของที่รองแขน ใบหน้างามผินกลับมองหน้าจอแสดงระยะการเดินทางที่ถูกติดตั้งเอาไว้ในตัวรถบัส ‘ อีกสิบนาทีถึงเมมฟิส ’ เมืองที่มีจำนวนประชากรหนาแน่นที่สุดในรัฐเทนเนสซีและมีชื่อเสียงในฐานะบ้านเกิดของศิลปินดังระดับก้องโลกอย่างเอลวิส เพรสลีย์ แผ่นหลังของเดนิสต้าแนบไปกับผนังพิงของเก้าอี้ ดวงตาของเธอปิดลงพลางหวนนึกถึงกิจกรรมที่ทำภายในโอคลาโฮมาเพื่อดึงตัวเองลงจากความตึงเครียด

เธอไปหาอาหารท้องถิ่นทาน เที่ยวเล่นแกลลอรี่รวมไปถึงพิพิธภัณฑ์ก่อนจะจบลงที่ไปผลาญเวลาอยู่กับร้านนวดและเกือบตกรถ อย่างไรก็ตาม— ตอนนี้เธอมาอยู่นี่แล้ว ห่างจากเมมฟิสอีกแค่สิบนาที , สมาทโฟนเดลดาลัสถูกยกขึ้นเปิดเช็คกำหนดการเดินทางถัดไปที่เธอจองตั๋วเอาไว้

“รถออกตอนบ่ายสอง? นั่งเฉย ๆ รอเวลาน่าจะดีกว่า”

นั่นเพราะตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงห้าสิบ

และเดนิสต้ามั่นใจว่าเรื่องราวที่น่าสนใจจะวิ่งเข้าหาเธอเหมือนอย่างเคย

น่าสนใจแบบที่ต้องใช้วิจารณญาณในการรับชม หากว่าคุณเป็นผู้เฝ้ามองน่ะนะ .

…

10:00 น.

สองชั่วโมงหลังจากมาถึงท่ารถโดยสารของเมมฟิส เดนิสต้าทำอย่างที่เธอตัดสินใจตั้งแต่บนรถ คือการนั่งเฉย ๆ ปัดนิ้วไปตามหน้าจอของโทรศัพท์ เฝ้าดูความเคลื่อนไหวของสังคมที่เธอผละออกมา ดูเหมือนที่ค่ายกำลังมีข่าวลือเกี่ยวกับงานฉลองวาเลนไทน์ — อ่า.. ใช่ วาเลนไทน์ , เธอกรอกตาด้วยความขบขันเมื่อเห็นโพสต์ของเลธิเซียเกี่ยวกับความลำบากใจในการเลือกคู่เดทและยกมุมปากขึ้นน้อย ๆ เมื่อแชทของสมาชิกกองร้อยที่หนึ่งตัดสินใจช่วยกันหาวิธีหลอกล่อดานิโลให้ออกมาเที่ยวงานวาเลนไทน์ทั้งที่เขาก็อยู่ในแชท

พูดถึงค่าย.. พระเจ้า ฉันยังมีการบ้านกองอยู่อีกเป็นกระตั้ก

แสร้งทำเป็นลืมไปดีกว่า

เดนิสต้าเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าสะพาย ชำเลืองตาขึ้นมองเวลาบนนาฬิกาเรือนใหญ่ของท่ารถก่อนจะขมวดคิ้ว เหลือเวลาอีกตั้งสี่ชั่วโมงที่เธอไม่รู้ว่าควรจะเอาไปทำอะไร เดนิสต้าหลับมาแล้วเต็มอิ่มบนรถและตอนนี้เธอก็ไม่ได้หิว “ฉันคิดถึงเครื่องบินสุด ๆ เลย” คำพูดเบา ๆ นี้แทบจะใกล้เคียงได้กับการคร่ำครวญ สองมือนุ่มนิ่มยกขึ้นลูบใบหน้าจนยับยู่ยี่

เธอต้องการกาแฟ ทำตัวเองให้ตื่น หาหนังดูสักเรื่องหรือจะหนังสือก็ได้

ร่างเพรียวดันตัวขึ้นจากม้านั่ง สองเท้าขยับนำตัวของเธอไปยังตู้กดเครื่องดื่มที่ตั้งอยู่ติดผนังแถว ๆ มุมของห้องรับรองผู้โดยสาร เสียงกดปุ่มดัง ตี๊ด— รวมไปถึงการเคลื่อนไหวของชิ้นส่วนภายในตัวเครื่องที่ค่อย ๆ ดังอยู่เป็นระยะ กระทั่งกาแฟกระป๋องร่วงลงจากช่องของมันมานอนกลิ้งอยู่ในรางรองเครื่องดื่ม เดนิสต้าดื่มกาแฟกระป๋องไม่บ่อยดังนั้นตอนนี้เธอจึงกำลังภาวนาให้รสชาติของมันพอกินได้

แกร๊ก— แกร๊ง! ครืด

นิ้วที่พึ่งจะผ่านการงัดตัวเปิดฝากระป๋องหยุดชะงัก กลิ่นหอมน่าทานของกาแฟมอคค่าชนิดกระป๋องโชยเข้าจมูก แต่ความสนใจของเดนิสต้ากลับจดจ่ออยู่ที่เสียงแปลกปลอมจากทางด้านซ้ายมือ ลึกเข้าไปในซอยที่คาดว่าจะนำไปสู่พื้นที่ของเหล่าสิงห์อมควัน ‘ไม่เอาน่า ฉันแค่คิดมากไปเอง’ เดนิสต้าพยายามแล้วที่จะคิดในแง่ดี บางทีมันอาจจะเป็นแค่เสียงลม อาจจะเป็นแค่คนทำของตก ไม่น่าจะใช่เรื่องใหญ่ให้สนใจ แต่สองขากลับขยับอย่างทรยศ

“ฉันต้องเลิกไอนิสัยอยากรู้อยากเห็นนี่ให้ได้สักที จริง ๆ” ทุกก้าวที่ขยับไปข้างหน้าสะท้อนกึกก้องไปตามแนวกำแพง ดวงตาของเดนิสต้ามองตรง ไม่สั่นไหว เธอยังมีกะจิตกะใจยกมอคค่ากระป๋องขึ้นจิบด้วยซ้ำเมื่อมาถึงทางโค้งที่จะเลี้ยวไปสู่โซนสูบบุหรี่ แต่สิ่งที่รอคอยอยู่กลับไม่อ่อนโยนเลยสักนิด

ราชสีห์นีเมียน — ตัวใหญ่เท่ารถเก๋งกำลังยืนขู่ชายคนหนึ่ง

พนันร้อยดอลล่าร์ว่าเขาเป็นมนุษย์ , และอีกพันดอลล่าร์ว่าเขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังจะถูกกิน

เดนิสต้าหัวเราะในลำคอพร้อมกับก้าวเข้ายืนชิดกำแพง เอนไหล่พิงกับพื้นผิวแบนราบที่เย็นเฉียบ ก่อนจะขยับกระป๋องในมือไปเคาะเบา ๆ กับผนัง ดึงความสนใจของทั้งคนและอสุรกายให้หันมอง “ขอโทษทีค่ะ แถวนี้มีห้องน้ำไหมคะ?”

เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกด่าทางสายตา รอยยิ้มหวาน ๆ บนใบหน้าของธิดาวีนัสไม่สั่นคลอนแม้แต่ในตอนที่ความฉงนบนใบหน้าของมนุษย์เพศชายกำลังทิ่มแทงเธอราวกับมีด “ยัยหนู เธอไม่มีตาหรือยังไง” —- มีเสียงซูดเบา ๆ ลอดออกมาจากริมฝีปากของเธอ ความอยากที่จะช่วยเหลือลดลงเหลือศูนย์แทบจะทันทีที่ธิดาของเทพีแห่งความรักสัมผัสได้ถึงความเป็นพิษในน้ำเสียงของอีกฝ่าย

ปล่อยโดนกินไปสักคนก็คงไม่มีผลอะไรกับโลกนี้อยู่ดี

เดนิสต้าไม่ใช่สาวหหวานผู้เชื่อในความยุติธรรมอย่างสุดซึ้ง เธอยินดีถูกกล่าวหาว่าไร้หัวใจหรือไร้สามัญสำนึกสำหรับการปล่อยให้บุคคลประเภทนี้หายไปจากโลกสักคน “ฉันตาบอดน่ะค่ะ ขออีกทีได้ไหม?” โกหกกันหน้าซื่อ ๆ และมันก็ได้ผลแบบโง่ ๆ อย่างที่เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเกิดขึ้นได้จริง มุมปากของเดนิสต้ากระตุกในทันทีที่เห็นว่าใบหน้าของชายคนนั้นซีดลงด้วยความรู้สึกผิด

และหลังจากนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้น บางอย่างเล็กน้อยอย่างการที่เธอทำกาแฟหกใส่เขา จ่ายเงินให้เขาในฐานะคนที่กระทำผิด ก่อนจะขับไล่ชายน่าสงสารคนนั้นให้ไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ปล่อยเธอไว้กับนีเมียนไร้แม่ที่กำลังเกร็งตัวพร้อมโจมตีทุกเมื่อ — โดยที่ทั้งหมดไม่เกิดการตั้งคำถามหรือสงสัยเลยสักแอะ

“คนที่เซนส์แย่ขนาดนั้น ปล่อยไว้เถอะ” เธอหันไปกล่าวกับราชสีห์นีเมียนที่เริ่มย่ำเท้า

“จะส่งกลับอย่างดีเลย.. หมายถึงส่งกลับไปทาร์ทารัสน่ะนะ”

เสียงปะทะระหว่างอาวุธและกรงเล็บเกิดขึ้นเป็นระยะติดต่อกันในตรอกที่คาดว่าคงไม่มีใครสนใจ เนื่องจากอยู่ในบริเวณซึ่งมีพื้นที่กว้าง หอกฮาลต้าที่นานทีจะถูกหยิบมาใช้ก็กลับมาปรากฏอยู่ในมือธิดาของเทพีแห่งความรัก เดนิสต้าใช้ปลายหอกข้างที่ไร้คมสำหรับการปัดป้องสลับกับโจมตีโดยใช้ฝั่งที่มีใบมีด ท่าทางการใช้หอกของเดนิสต้าไม่มีตรงไหนเลยที่ตรงกับหลักสูตรทั่วไป

ไม่มีการขว้าง หรือแทงอย่างโจ่งแจ้ง แต่เป็นการสะบัด เฉือน ตวัด และฟาด ที่คล่องตัวกว่า เป็นอิสระกว่า แต่ก็ยังนำมาให้ซึ่งชัยชนะเช่นเดียวกับคำแนะนำในหลักสูตรทั่วไป จะให้พูดอย่างไรได้ก็ในเมื่อเธอเป็นผู้ที่ชนะไคเมร่ามาก่อนจะเข้าค่ายเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นสิ่งเดียวที่เดนิสต้ายึดมั่นย่อมเป็นสัญชาตญาณ การเคลื่อนไหวตามธรรมชาติที่เหมือนจะถูกฝังเอาไว้ในกล้ามเนื้อทุกส่วน

และในที่สุดหลังจากการต่อสู้ที่กินเวลาค่อนข้างนาน เสียงถอนหายใจดังขึ้นช้า ๆ เมื่อปลายหอกถูกปักลงบนกลางแผ่นหลังของอสุรกาย เสียงคำรามสุดท้ายชวนให้สงสาร แต่เดนิสต้าไม่มีเวลาเศร้าซึมกับการปลิดชีพในครั้งนี้เพราะถ้าอีคิดน่าอยู่ใกล้ ๆ และรับรู้ได้ถึงเสียงร้องโหยหวนของลูก นี่ก็คงจะเป็นวาระสุดท้ายในชีวิตของเธอแน่นอน

ร่างของอสุรกายสิงโตค่อย ๆ สลายกลายเป็นละอองแสงเรืองรอง เดนิสต้ายกมือขึ้นปาดเหงื่อของเธอเงียบ ๆ ก่อนจะยกข้อมือขึ้นมองนาฬิกา — อีกสิบนาทีจะถึงเวลาขึ้นรถ , ดวงตาเรียวหรี่ลง เธอรีบเก็บหอกลงกับสายสะพาย กระชับกระเป๋าให้แน่นจนมั่นใจก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางเสียงประกาศเรียกผู้โดยสาร สำหรับตอนนี้ไม่มีแล้วสาวน้อยตาบอด หรือผู้พิชิตอสุรกาย มีแค่นักเดินทางที่ผันตัวมาเป็นนักวิ่งสู้ฟัดเพื่อไปให้ถึงรถบัสเที่ยวสำคัญ

ด้วยความพยายามแบบทุ่มแทบทั้งตัว ก่อนที่ประตูจะปิดได้ไม่ถึงนาที เดนิสต้าถลาขึ้นไปบนรถบัสพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระขนาดบิ๊กเบิ้มของเธอ ลมหายใจร้อน ๆ พรั่งพรูออกจากริมฝีปากบางด้วยความโล่งใจ และเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอเหลียวกลับไปมองท้องฟ้าของเมืองที่เธอมาเยือนได้แค่เพียง 6 ชั่วโมงเท่านั้น

บ๊ายบาย เมมฟิส .



ความคืบหน้า : มาถึงเมมฟิส และออกจากเมมฟิสแล้ว ไม่รับความเห็นต่าง
ศัตรูภายในบท : ราชสีห์นีเมียน | ผลการประลอง : ชนะ (ตรวจสอบได้ที่ปุ่ม DENISTA)
รางวัลการพิชิตครั้งแรก : +2 ตื่นรู้ | หนังราชสีห์นีเมียน / ค่า LUK 100+ เลขไบต์ 0 , 7 , 9 จะมีโอกาสดรอปไข่นีเมียน

DENISTA                         NORTARA

07.

TL | 02/02/2025 - 15:00

เดนิสต้ากำลังคิด

แผ่นหลังเรียบของหญิงสาวแนบไปกับผนังพิงของที่นั่งผู้โดยสาร สองแขนเรียวขยับไขว่กันไว้เป็นการกอดอกแบบหลวม ๆ ในขณะที่ใบหน้าของเธอเชิดขึ้นเล็กน้อยคล้ายว่ากำลังมองเพดานบัส ซึ่งเธอก็กำลังมองจริง ๆ สิ่งที่อยู่ในหัวไม่ใช่การวางแผนว่าเมื่อไปถึงแนชวิลล์แล้วจะทำอะไรหรือจะเริ่มต้นสืบสวนแบบไหนเมื่อไปถึงดีซี แต่เป็นการที่เธอไม่อยากกลับมาทรมาณตลอดการเดินทางหลายสิบชั่วโมงที่น่าเบื่อ

“จองตั๋วเครื่องบินไว้เลยดีไหมนะ..”

แต่ถ้าเผอิญเจออสุรกายในตัวเครื่อง หรือบนฟ้า?

ใบหน้างามของธิดาวีนัสเหยเกด้วยความวิตก เดนิสต้ายังไม่อยากเป็นหนึ่งในต้นต่อ หรืออาจจะเป็นผู้เสียหายจากเหตุเครื่องบินตก ชีวิตของเธอเต็มไปด้วยเรื่องซวย ๆ มากพอแล้ว , แล้วถ้าเป็นเรื—- บ้าเอ๊ย นั่นอันตรายยิ่งกว่าเดิมอีก สองมือนุ่มยกขึ้นทึ้งเส้นผมสีน้ำตาลเหลือบแดงของเธอด้วยความขัดใจ จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นชาตินี้เธอก็ไม่มีทางได้เดินทางกลับค่ายแน่

“รู้แบบนี้ฉันน่าจะขอให้ฮาเดสช่วยดูแลเรื่องการเดินทางหน่อย..” ธิดาวีนัสตัวน้อยถอนหายใจเพียงลำพัง เธอมุ่นคิ้ว นึกไปถึงบรรดาอุปสรรคมากมายที่พบมาตลอดทางก่อนจะรู้สึกเอะใจ ปกติแล้วแม่มดดำไม่ได้อยู่ในรายชื่อของสิ่งลี้ลับที่เจอตัวได้ง่ายแต่เธอก็ยังเจอ เจอในแบบที่ไม่ได้พยายามมองหาด้วยซ้ำ

“ถ้างั้นจะเรียกว่าโชคร้ายทั้งหมดก็คงไม่ได้หรอกมั้ง?”

แม้ว่าความปรารถนาของเจ้าหล่อนจะเป็นการชิงเลือดของเธอก็ตาม

ในขณะที่รถโดยสารคันใหญ่เคลื่อนไปเรื่อย ๆ ตามเส้นทางหลวงที่พลุกพล่าน เดนิสต้าเหลือบตาขึ้นไปมองจำนวนระยะทางที่รถขยับบนหน้าจอแสดงเส้นทางที่ถูกติดตั้งเอาไว้บนตัวรถ เกือบ ๆ จะถึง 60 กิโลเมตรแล้วนับจากตอนที่เริ่มออกรถ เมืองที่รออยู่ข้างหน้าคือแนชวิลล์ นครหลวงแห่งเทนเนสซีและด่านสุดท้ายก่อนเหยียบเข้าเขตรัฐเวอร์จิเนียซึ่งใกล้กับเมืองดีซีมาก

แต่ดูเหมือนจะมีคนกลัวว่าการเดินทางครั้งนี้จะไม่เร้าใจ , ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงลมที่เกิดขึ้นในขณะที่รถฝ่าไปข้างหน้านั้นดังแค่ไหน อย่าว่าแต่ข้างนอกเลย เสียงหายใจรวมไปถึงคุยเล่นจอแจภายในห้องโดยสารก็เกือบจะเข้าขั้นของคำว่าเสียงรบกวนที่ดังสะนั่น ทว่าในเสี้ยววินาที .. แทนที่ความวุ่นวายของมนุษย์ เสียงกระซิบเบา ๆ กลับปิดกั้นทุกสิ่งที่เธอคิดว่าได้ยินให้เหลือแค่เพียงคำเชื้อเชิญ

“ลงมา.. ทางนี้..”

สัญชาตญาณประจำตัวเดมิก็อดถูกผลักให้ตื่นขึ้นโดยทันที แผ่นหลังของเดนิสต้าดันออกจากที่นั่ง ดวงตาของเธอเบิกกว้างพร้อมกันหันมองซ้ายขวาจนสะดุดเข้ากับกลุ่มใบไม้ที่ล่องลอยอยู่ข้างหน้าต่างนานกว่าปกติ เดนิสต้าแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด เธอเห็นมันลอยมาและหยุดที่บริเวณหน้าต่างรถตรงกับจุดที่เธอนั่ง ก่อนจะลอยกระจัดกระจายออกไปด้านหลังชนิดที่ทำให้เธอเหลียวตาม

และเดนิสต้าก็ไม่ได้ตาฝาดจริง ๆ

คำเชิญของสิ่งลี้ลับมักทำให้ผู้รับคิดว่าตัวเองเสียสติทว่าการรับรู้ถึงมันไม่เคยเป็นแค่การคิดไปเอง ใบไม้เหล่านั้นปลิดปลิวอย่างงดงามราวกับการเต้นระบำก่อนจะรวมกันเป็นกลุ่มก้อนคล้ายทรงลูกศรที่ชี้ไปยังถนนลูกรังเล็ก ๆ ซึ่งอยู่ห่างออกไป

เยี่ยมเลย Bus Stop แบบเร่งด่วน

เดนิสต้าหันกลับมามองผู้คนในตัวรถ มักเกิ้ลล้วน ๆ ไม่มีเกรคัสผสม .. ชวนให้ลำบากใจยิ่งกว่าเดิม แต่ให้ทำยังไงได้ แต่มีภารกิจให้ต้องทำ มีเทพให้ต้องไปคอยตามใจ ธิดาวีนัสผู้เชี่ยวชาญด้านการแปลงกายค่อย ๆ ถดร่างกายลงกับเบาะในองศากึ่งนั่งกึ่งนอน ทำให้ทั้งด้านหน้าและด้านหลังไม่สังเกตเห็นเงาศีรษะของเธอ และด้วยการกลั้นหายใจหนึ่งครั้ง พื้นที่ซึ่งเคยรองรับร่างของเด็กสาวก็เปลี่ยนมาเป็นการรองรับร่างของชายชราคนหนึ่ง

มือเหี่ยว ๆ ของชายชราตีลงที่ปุ่มฉุกเฉินเพื่อหยุดรถก่อนจะเริ่มต้นยืนขึ้นโวยวาย “ฉันได้กลิ่นไหม้! โอ้ พระเจ้า มีกลิ่นไหม้!” หลังจากนั้นทุกสิ่งก็เสมือนฝูงผึ้งที่แตกรัง ทุกคนตื่นตระหนก บางคนที่แค่คล้อยตามกับหลักจิตวิทยาว่าด้วยการอุปทานหมู่ก็เริ่มร้องออกมาว่าได้กลิ่นไหม้ทั้ง ๆ ที่กลิ่นนั้นไม่ได้มีจริงตั้งแต่ต้น

เธอได้แต่ลอบขอโทษทุกคนในใจ แต่ทุกคนต่างก็มีเหตุผลในการกระทำของตัวเอง ตามมาตราการตอบสนองที่ผู้ขับถูกอบรมมา เมื่อปุ่มฉุกเฉินถูกกด พวกเขาจะต้องจอดและเปิดประตูเพื่อให้ผู้โดยสารลงจากรถขณะที่เจ้าหน้าที่ทำการตรวจสอบ ดังนั้นทันทีที่ตัวรถหยุดนิ่งและประตูเปิดออก ฝูงชนภายในก็กรูกันออกไปราวกับน้ำที่ถูกปล่อยจากเขื่อน

แต่ตัวต้นเรื่องที่ร้องเรียนกลับหายไปราวกับไม่เคยมี

เสียงโวยวายดังอยู่ข้างหลัง เดนิสต้าไม่หันกลับไปมองด้วยซ้ำ ทุกคนกำลังเอาแต่ห้อมล้อมรอบตัวรถในขณะที่เธออาศัยจังหวะชุลมุนคลายการแปลงร่างและแบกกระเป๋าสัมภาระทั้งหมดเดินมุ่งหน้าไปยังถนนลูกรังที่ลูกศรใบไม้ชี้นำก่อนหน้านี้



ความคืบหน้า : มาแล้วลูกจ๋า - ดำเนินการตามเสียงเรียก

DENISTA                         NORTARA

08.

TL | 02/02/2025 - 15:10

สายลมพัดราวกับกาลเวลาหยุดนิ่ง

ลึกเข้าไปในเส้นทางที่ห้อมล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่

กลุ่มใบไม้ลอยพริ้วปลิดปลิวคอยนำทาง

เดนิสต้าไม่มีเป้าหมายที่ชัดเจน เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังมุ่งหน้าไปไหน ไม่รู้ว่าจะได้พบใคร เธออาจจะเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เธอเลือกแล้ว ลงมือแล้วและทำได้แต่ยอมรับสิ่งที่ตามมาไม่ว่าผลลัพธ์ของมันจะงี่เง่าหรือว่าเล็กน้อยสักแค่ไหน —- เนตรคมหรี่ลงเมื่อที่อยู่ตรงหน้าคือโรงงานเก่าแห่งหนึ่งที่ถูกทิ้งร่างจนเห็นร่องรอยความผุพังกระจายไปทั่วบริเวณ ไม่เว้นแม้แต่พื้นหญ้าสีดำคล้ำที่เหมือนจะได้รับผลกระทบจากเขม่าควันหรือสารพิษภายในมาเป็นเวลานาน

เข้าไปข้างใน?

ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเลยสักนิด แต่เดนิสต้าไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต่อรองหรือถอยหลัง มีดสั้นสัมฤทธิ์ที่ติดกายมาตั้งแต่ยังเด็กถูกดึงออกจากปลอก เดนิสต้ากำด้ามมีดแน่นจนข้อนิ้วขาว เธอหลุบตามองทิศของแสงที่สาดลงกับพื้นหญ้า จดจำสีสันที่สดใสเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองอาคารร้างสีน้ำตาล ‘ พนันเลยว่ามันเคยเป็นสีขาวมาก่อน ’ กาลเวลาส่งผลต่อทุกสรรพสิ่งไม่เว้นแม้แต่สิ่งที่ไร้ชีวิต ธิดาวีนัสผู้ปราดเปรียวจะไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงกับการยื่นมือไปเปิดประตูเหมือนสาวน้อยผู้เรียบร้อย

ใครจะบอกว่าเธอโอเวอร์หรือตื่นตูมเกินเหตุก็ช่างเถอะ

ฝ่าเท้ายกขึ้น เหยียดยันและถีบลงกับประตูที่เต็มด้วยคราบสนิมเสียงดังโคร๊ม ประตูที่กั้นระหว่างภายนอกและภายในพังลงในชั่วพริบตา คิ้วเรียวบนใบหน้างามยกขึ้นเล็กน้อยด้วยความฉงน เดนิสต้าไม่ใช่สายพละกำลัง (เชื่อว่าไม่ใช่) บางทีเจ้าประตูนี้คงจะบอบบางเกินไปหรือไม่ก็ใกล้พังเต็มที ส่วนเธอก็เป็นแค่สิ่งที่แรงกว่าลมทั่วไปจนมันพังลงมามากกว่า

ทว่าความน่าสงสัยเรื่องพละกำลังก็เป็นเรื่องหนึ่ง เสียงเพลงที่ลอยมาก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เดนิสต้ารู้สึกว่าคิ้วของเธอกำลังกระตุก ไม่ใช่ด้วยความประหลาดใจแต่เป็นเพราะรู้แล้วว่าการตัดสินใจตามเสียงกระซิบในครั้งนี้น่าจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดของเธอ และมันก็เป็นแบบนั้นจริง , แสงสว่างรอบ ๆ ดับลงเหมือนกับไฟภายในโรงละครที่ถูกสับเพื่อเปิดฉากการแสดง เหลือไว้แค่บริเวณแท่นยกสินค้าเก่าที่มีร่างของสุภาพสตรีแปลกหน้า 3 คนยืนเรียงกันเป็นหน้ากระดาน

“ อะไรเนี่ย.. ”

ไม่ทันให้เดนิสต้าได้พิจารณาว่าที่อยู่ตรงหน้าคือสถานการณ์แบบไหน เสียงดนตรีเบสหนัก ๆ ก็ดังขึ้นในหัว — มันไม่ใช่การที่เราใส่หูฟังแล้วเปิดเสียงจนสุด ตอนนี้มันเหมือนมีคาราวานออเครสต้าเดินทางเข้ามาในหัว และระเบิดพลังเสียงในชนิดที่แทบจะเปลี่ยนจากการรับรู้ทางจิตให้กลายมาเป็นความเจ็บปวดทางกายภาพ

“ ห– หยุด.. ”

สายไปแล้ว ทรีโอ้ทรงพลังทั้งสามสะบัดแขนเท้าเอวพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น และ..
[tiktok]7486914643965889797[/tiktok]

เสียงประสานของสามพี่น้องดังขึ้นในขณะที่เดนิสต้าเซล้มลงกับเก้าอี้ไม้เก่า ๆ ที่ไม่รู้ว่าถูกจัดวางเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ ฟังนะ เหล่ามนุษย์ผู้โง่เขลา! เรื่องราวที่เราจะเล่าขาน! ถึงธิดาแห่งรัก ผู้ไม่เคยเกรงกลัวพาล! โชคชะตาที่นำพาสู่เส้นทางอันมืดมน! ” เสียงดีดนิ้วดังขึ้นเป็นเสียง ป๊อป ก่อนที่เครื่องปั่นด้ายที่ทำจากไม้จะโผล่มาอยู่ตรงหน้าที่นั่งของเธอ

“ เอ่อ ฉันไม่ได้เป็นช่างปั่นด้า—- กรี๊ดด ”

เทพีโนนาผู้ปั่นด้ายเคลื่อนเข้ามาราวกับว่าลอยจากพื้น มือของนางเกี่ยวกับด้ายโชคชะตาที่สะบัดพริ้วไหว ดึง ขยับ จับและพันด้ายเหล่านั้นรอบกายของเดนิสต้าในขณะที่เปล่งเสียงขานตามทำนอง “ นางคือสายเลือดแห่งเทพีวีนัส ผิวผุดผ่องดังบุปผา! เกิดมาในแสงสว่าง ความงามสะกดสายตา! ” ราวกับกลัวว่าการร้องคนเดียวจะทำให้บรรยากาศไม่ตื่นเต้น เสียงคอรัสสมทบด้านหลังจากเทพีเดคิม่าดังออกมาเป็นคำว่า “ งามแท้! ”

“ แต่แล้วนางกลับท้าทายความมืดมิดที่แผ่ปกคลุมโลกา! ”

“ ท้าทายมัน! ”

เสียงสายฟ้าฟาดลงกลางโรงงานทำให้ผู้ชมกิตติมศักดิ์สะดุ้งเฮือก เดนิสต้าอ้าปากพะงาบ ๆ ก่อนจะถูกผลักเข้าสู่อ้อมแขนของอดีตนักร้องสมทบ(?)ที่กลายมาเป็นนักร้องหลักของเพลงแห่งโชคชะตา เทพีเดคิม่าเยื้องย่างอย่างนางพญา มือที่เย็นเฉียบลากไปตามเส้นด้ายที่พันรอบกายของเธอก่อนจะกรีดนิ้วดีดด้ายเหล่านั้นไปมาเหมือนเครื่องดนตรี

“ อะไร อะไร ! ใครท้าทาย ฉันยังไม่ได้—- อ๊ากกกกกกก ”

หลุมดำจากที่ไหนก็ไม่อาจทราบได้โผล่มาใต้เก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ และจากนั้น.. พรึ่บ

เสียงกรีดร้องไร้ที่สิ้นสุดกับตัวที่หมุนตลบยิ่งกว่าทอร์นาโดตกลงไปด้านล่างพร้อมกับเสียงดนตรีที่หยุดลง สามเทพีแห่งโชคชะตาที่ลอยอยู่เหนือหลุมอากาศสีดำต่างก็ก้มลงมองร่างที่ร่วงลงไปอย่างเวทนา “ เจ้าก่อน ” เทพีเดคิม่าพูดพลางสะกิดโนนาผู้เป็นพี่

“ ไม่ เจ้านั่นแหละ ” โนนาผู้เป็นพี่ปฏิเสธก่อนจะใช้ข้อศอกดันเดคิม่าไปทางปากหลุม

“ เจ้าก่อน ”

“ ไม่ เจ้านั่นแหละ ”

“ … ”

น้องเล็กสุด มอร์ต้ากรอกตาท่ามกลางสองเทพีแห่งโชคชะตาที่ยื้อยุดกันอย่างเอาเป็นเอาตาย มือของผู้ที่มีหน้าที่ตัดเส้นด้ายตบหนึ่งครั้งก่อนที่เสียงดนตรีปลุกใจจะดังขึ้นพร้อมร่างของทั้งสามนางที่ร่วงลงไปในหลุมดำพร้อม ๆ กัน “ก้าวสู่ดินแดนอันตราย ที่ความหวังริบหรี่ลงช้า ๆ !” เดคิม่าร้องต่อพลางตีหน้าเศร้าก่อนที่มอร์ต้าจะผลักร่างของเทพีผู้วัดด้ายให้กระเด็นไปอีกทาง และลงมือคว้าปลายด้ายสีทองที่สะบัดหลุดออกมาจากตัวของเจ้าชะตาที่จมลงไปก่อนใคร

“ ลมหายใจของนางนั้นรวยริน เฉียดใกล้ยมโลกทุกครา! ”

“ ใกล้ยมโลก! ”

เหมือนกับเกวน สเตซี่ตกจากหอคอยและมีสไปเดอร์แมนแห่งโชคชะตายิงใยช่วยเอาไว้ ตัวของเดนิสต้ากระตุกค้างกลางอากาศเมื่อเทพีมอร์ต้าดึงปลายด้ายอีกทาง ธิดาแห่งวีนัสลอยต่องแต่งอยู่เหนือพื้นไม่กี่เมตรโดยที่ใบหน้าซีดเซียวราวกับไก่ต้ม “ ช่วย– โอ๊ย เลือด เลือด เลือดไหลท่วมสมองหมดแล้ว ปล่อยฉัน ปล่อย ! ” ซึ่งเทพีมอร์ต้าก็ปล่อยจริง ๆ กรรไกรอันร้ายกาจของเทพีผู้ตัดด้ายถูกควักออกมาจากใต้เสื้อคลุมก่อนจะตัดฉับเข้าที่ด้ายจนตัวของเดนิสต้าร่วงกระแทกกับพื้นดังโป๊ก

“ โอ๊ย.. จมูกฉัน ”

ในขณะที่คนเจ็บก็เจ็บจนตัวงออยู่กับพื้น เหล่าศิลปินระดับเทพก็ทยอยพากันลอยลงมาเหมือนนางฟ้าที่มาโปรดเด็กสาว แม้ว่าเนื้อหาของเพลงจะไม่ได้สนับสนุนการกระทำเลยก็ตาม “เงาแห่งความตายกระซิบเรียก ชะตาแขวนบนเส้นด้ายบาง ๆ ” เทพีมอร์ต้ากระซิบกระซาบพลางยกผ้าห่มขึ้นคลุมไหล่ของเดนิสต้าด้วยความเมตตา(?) ในขณะที่มีเทพีโนนาและเทพีเดคิม่าจีบปากจีบคอร้องตามอยู่ด้านหลังว่า “ บางเหลือเกิน !”

“ เพื่อปกป้องบางสิ่ง นางต้องเสี่ยงเดิมพันครั้งใหญ่!” เพียงแค่สะบัดมือ ตลอดสองฝั่งรอบกายก็เต็มไปด้วยศิลปะที่ถูกร้อยเรียงด้วยเส้นด้ายเป็นภาพการเดินทางที่ผ่านมาของเดนิสต้า เทพีเดคิม่าส่ายศีรษะด้วยสีหน้าระอาโดยมองข้ามเสียงร้องคำว่าเดิมพันที่้ถูกย้ำมาจากเทพีมอร์ต้า “ คำมั่นสัญญากับท้าวพลูโต ผู้ครองแดนคนตายอันกว้างไกล ”

เทพีโนนาแสร้งทำสีหน้าตื่นตกใจก่อนจะร้องต่อโดยไม่เว้นช่องว่าง “ นางกล่าววาจาต่อหน้าบัลลังก์แห่งยมบาล ” —- “ ต่อหน้าท่าน! ” เทพีเดคิม่าและเทพีมอร์ต้าประสานเสียงแหลมสูงพร้อมลอยทะยานขึ้นฟ้าเหลือไว้แค่เทพีโนนาที่ยืนโน้มลงมองสาวน้อยที่กะพริบตาปริบ ๆ “ หากภารกิจนี้ต้องล้มเหลว หากข้าพ่ายแพ้ต่อความมืดดำ ” และแค่เพียงกะพริบตา ใบหน้าของเทพีทั้งสามก็ยื่นมาใกล้จนเดนิสต้าสะดุ้งตัวโยน ทั้งสามร่วมใจกันกดเสียงต่ำคล้ายการคำราม

“ วิญญาณของข้า จงเป็นของท่าน… ชั่วนิรันดร์ในยมโลกอันมืดงัน!! ”

“ เดี๋ยว ๆ พวกเจ๊ไปเอามาจากไหนเนี่ย ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย ! ” เสียงหวานของธิดาวีนัสดังขึ้นกลางเพลงสุดจะพิลึก มือข้างหนึ่งของเดนิสต้ากุมรอบปลายจมูกและริมฝีปากที่แดงก่ำจากการจูบพื้นเข้าไปเต็ม ๆ จนเลือดกำเดาไหลลงมาเป็นสาย ‘ ดิฉันถูกผีแปลก ๆ สามตัวทำร้ายทางกายภาพค่ะ ดิฉันจะฟ้อง ! ดิฉันจะร้องเรียน ! ’

น่าเสียดายที่เพลงยังไม่จบ และจะไม่จบง่าย ๆ

ดนตรีเร่งจังหวะขึ้นอีกครั้ง และหนนี้เดนิสต้าเริ่มรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาแล้วจริง ๆ

“ บัดนี้นางต้องเผชิญหน้า เคียงข้างความตายในสนามรบ สู้กับความตาย ! ” เทพีเดคิม่าเน้นย้ำความร้ายแรงของสถานการณ์แต่เดนิสต้ากับคร้านที่จะใส่ใจ เธอใช้มืออีกข้างตะปบไปที่ใบหน้าของสามเทพีที่ยังโยกเยกไปมาใกล้ใบหน้าของเธอแต่กลับคว้าได้เพียงแค่ควัน

“ ถ้าฉันจะตาย ฉันตายก็เพราะพวกคุณก่อนเนี่ยล่ะ ! ”

“ ทลายกองกำลังทมิฬ ของจักรพรรดิชั่วร้ายให้พังจบ ! ทลายมัน ! ”

ล่อกันมาเป็นกองกำลังเลยเร๊อะ !!

ผู้สืบทอดสายเลือดวีนัสยกสองมือขึ้นทึ้งเส้นผมของตัวเองก่อนจะพลิกตัวงอลงมุดกับพื้นเพื่อหนีปัญหา(?)ด้านชะตากรรมที่น่าเศร้าของเธอเอง แต่ก็มิวายถูกสองเทพีอย่างเทพีโนนาและเทพีมอร์ต้าหิ้วปีกลากจนตัวหงายไปกับพื้นเพื่อให้เทพีโนนาสามารถแสดงอภินิหารเท้าไฟจังหวะซุมบ้าของตัวเอง “ ด้วยเปลวไฟแห่งรักนำทาง ความกล้าหาญเต็มในอุรา ”

“ ไม่ ๆ ไม่กล้าแล้ว ” เดนิสต้าส่ายหัวครืด และแน่นอนว่ามันไร้ผล สองเทพีที่หิ้วปีกเธอเหมือนคนสวนต่างก็ออกแรงโยนเดนิสต้าขึ้นไปกับฟ้าจนหญิงสาวหลับตาปี๋พร้อมกรี๊ดลั่น ทว่าเมื่อตกลงมา สิ่งที่รับตัวเธอกลับไม่ใช่พื้นปูนแข็ง ๆ แต่เป็นตาข่ายจากเส้นด้ายแห่งโชคชะตาที่นุ่มราวกับปุยเมฆ

“ สู้ฝ่าฟันเหล่าอสุรา ไม่เคยคิดยอมแพ้ต่อชะตา ! ”

ไม่ทราบว่าคุณพี่ไปเอาชีวิตใครมาคะ อันนี้ไม่ใช่ชีวิตฉันแล้วหนึ่ง

เดนิสต้าพลิกตัว เธอพยายามคลานออกจากตาข่ายอย่างร้อนรนแต่กลับถูกรวบไว้ข้างในโดยมีสามเทพีโยกย้ายส่ายสะโพกล้อมอยู่รอบนอก “ แต่จำไว้! เส้นด้ายชีวิตนั้นอยู่ในมือช้า อยู่ในมือข้า ! ” เทพีมอร์ต้าร้องย้ำพลางใช้มือข้างหนึ่งยกปลายด้ายที่แตกกระจาย ส่วนอีกข้างก็ถือกรรไกรตัดลมดังฉับ ๆ “ เพียงแค่ปลายกรรไกรขยับ ทุกสิ่งอาจจบในพริบตา! พริบตาเดียว! ”

“ ให้มันจบเถอะ ” ธิดาวีนัสที่หมดอาลัยตายอยากกับโลกใบนี้นั่งเหยียดขาหลังงอเหมือนกับเด็กแรกเกิด เธอกรอกตาก่อนจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่เกรอะด้วยคราบฝุ่นและรอยกำเดาบาง ๆ ที่ใต้จมูกไปพร้อม ๆ กับที่สามเทพีประสานเสียงและเริ่มที่จะจับมือกันลอยขึ้นฟ้า

“ ธิดาแห่งรักท้าทายความมืด (Yeah!) ”

มีเย้แบบติดแกลมซะด้วย

“ เดิมพันด้วยวิญญาณสุดขีด (สุดขีด!)

จะทำลายโซ่ตรวน หรือถูกจองจำนิรันดร์!

ชะตากรรมนั้นมีเพียงเราที่รู้ทัน! (รู้ทัน!) ”

เทพีมอร์ต้าหัวเราะอย่างน่าเกรงขามในขณะที่ตัดด้ายครั้งสุดท้ายด้วยเสียงดัง แชะ ! ยังไม่ทันที่เสียงตัดด้ายจะเบาลง ทั้งสามก็ประสานเสียงกันเป็นประโยคสุดท้ายว่า “ เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ.. จบ (Hah!) ” ก่อนจะหายตัวไปราวกับหมอกที่ถูกลมพัดจนสลาย รอบข้างที่เคยมืดดำเหมือนห้องโล่งกว้างกลับมาเป็นบรรยากาศของโรงงานร้างที่ขาดการทำนุบำรุงมาตลอดหลายปีราวกับว่าที่เธอเผชิญไปเมื่อครู่เป็นแค่เพียงฝันหนึ่งตื่น

เดนิสต้ากะพริบตาปริบ ๆ เธอค่อย ๆ ยกมือขึ้นจับเสื้อผ้า หน้าและผม ทุกอย่างปกติ ไม่มีผมที่ยุ่งเหยิงจากลม ไม่มีความรู้สึกเหนียว ๆ ของเลือดแห้งที่ติดอยู่ใต้จมูก ไม่มีอาการเหงื่อแตกพลั่กเพราะอะดรีนาลีนที่พุ่งพล่านอย่างหนักจากการตกหลุมดำ

ทั้งหมดนี้สามารถกลั่นกลองออกมาได้เป็นเพียงคำพูดเดียว

“ เxี้ยไรวะเนี่ย ”



ความคืบหน้า : ชมละครเพลงจากสามเทพีแห่งโชคชะตา

DENISTA                         NORTARA

09.

TL | 02/02/2025 - 15:20

ผ่านมาแค่สิบนาที

เดนิสต้าจ้องมองเวลาที่แสดงอยู่บนโทรศัพท์เหมือนคนโง่ที่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น เธอรู้สึกพะอืดพะอมเหมือนพึ่งผ่านการเล่นรถไฟเหาะมาตลอดชั่วโมงแต่ความเป็นจริงกลับฟาดลงมาและบอกว่าทั้งหมดเป็นแค่ความรู้สึกที่คิดไปเอง มือบางยกขึ้นเสยผมที่ปรกใบหน้า ทางกายภาพเดนิสต้าถือว่าตัวเองยังอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างดี แม้ว่าความรู้สึกรวมไปถึงจิตใจจะไม่ค่อยดีก็ตาม

‘ สามคนนั้นเป็นใครกันแน่ ’

ง่าย ๆ คือเธอยังไม่รู้สักนิดว่าสิ่งที่ผู้หญิงแปลกหน้าทั้งสามร้องนั้นคืออะไร

อนาคต? คำเตือน? โชคชะตา? da fuq???

ธิดาวีนัสถอนหายใจเฮือก เธอยังไม่ลุกขึ้นจากพื้น เดนิสต้าต้องการเวลาอย่างมากในการตั้งสติ ดังนั้นแทนที่จะรีบวิ่งออกไปเพื่อเผชิญหน้ากับโลกกว้างในสภาพขาด ๆ เกิน ๆ เธอเลือกที่จะใช้วิธีแบบเด็กสมัยใหม่ด้วยการกดเข้าค้นหาข้อมูลจากโทรศัพท์ ‘ ผู้หญิงสามคน เส้นด้าย โชคชะตา ’ เดนิสต้าพิมพ์คำเหล่านี้ลงไปในช่องค้นหาด้วยความสิ้นหวัง เธอไม่คาดหวังว่าจะได้คำตอบด้วยซ้ำ แต่แล้วข้อมูลของกลุ่มเทพีมอยเรหรือที่รู้จักกันในฐานะสามเทพีผู้ปั่นด้ายแห่งโชคชะตาก็ปรากฏขึ้น

“ และนี่ก็เป็นอีกครั้ง ที่อินเทอร์เน็ตได้ช่วยชีวิตของเราเอาไว้ ” สาวสวยจากกองร้อยที่หนึ่งพึมพัมพลางหลุบดวงตาสีฟ้าราวอัญมณีของตัวเองลงมองคำอธิบายที่ก็ไม่ได้ช่วยไขข้อสงสัยของเธอสักเท่าไหร่นัก “ โอเค.. พวกเธอคือกลุ่มเทพีมอยเร แล้ว.. ไงต่อ? ”

ฉันมีอะไรสำคัญถึงขนาดที่พวกคุณต้องออกมาเตือนเชียวเหรอ? แล้วสัญญานั่นมันอะไร พลูโตคิดอะไรของเขา —- และอีกมากมายที่กลิ้งไปมาในหัวของเธอเหมือนสายพานซูชิแห่งความกังวลที่ถูกเติมอยู่เรื่อย ๆ และจะไม่มีวันหมด เว้นแต่เธอจะเป็นไททันยักษ์ที่สามารถกวาดทั้งร้านเข้าปากและทำให้มันสงบ แต่เดนิสต้าไม่ใช่ ดังนั้นเธอจึงทำได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนความกังวลนั้นต่อไปในขณะที่สองไหล่เริ่มห่อลงเหมือนแมวซึมเศร้า

“ เอาเถอะ.. ฉันล้มเลิกกลางทางได้ซะที่ไหน ” หญิงสาวลุกจากพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่น มือขยับลงปัดเสื้อและกางเกงเพื่อทำความสะอาดแบบลวก ๆ ก่อนจะเงยศีรษะขึ้นมองตรงไปข้างหน้า ‘ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ.. ที่การก้าวไปข้างหน้าเริ่มกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัว ’ เดนิสต้าคิดอย่างขมขื่น เธอสูดหายใจเข้าก่อนจะปล่อยลมหายใจออกมายาว ๆ และเริ่มเดินไปข้างหน้าเพื่อที่จะออกจากโรงงานแต่ยังไม่ทันให้ขาของธิดาวีนัสได้ก้าวพ้นขอบประตู เปลวไฟกลุ่มหนึ่งก็ร่วงลงมาแผดเผาพื้นหญ้าหน้าโรงงานร้างอย่างรวดเร็ว

“ อะไรอีกล่ะวะเนี่ย ! ”

เดนิสต้าสบถเสียงดังลั่นในขณะที่ดึกหอกฮาลต้าออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ รอบข้างที่ควรเงียบสะงัดตอนนี้กลับมีแต่เสียงไฟที่กำลังลุกลาม และเสียงกระพือปีก … กระพือปีก? สาวสวยจากกองร้อยหนึ่งรีบเงยหน้าขึ้น ท่ามกลางท้องฟ้าสว่างสดใสที่ไร้หมู่เมฆมีร่างของสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่ง รูปร่างคล้ายกับหงส์ที่พบเห็นได้ตามทั่วไป แต่ตลอดทั้งร่างของมันกลับลุกโชนไปด้วยไฟ

“ … ”

ฟีนิกซ์?

เธอกะพริบตาหนึ่งครั้ง – มันยังอยู่ กะพริบตาครั้งที่สอง – มันเหลียวมองกลับมาเล็กน้อย

กะพริบตาครั้งที่สาม – ขนบางส่วนของมันร่วงลงมาเป็นสะเก็ดไฟ และเมื่อสะเก็ดนั้นถูกโดนสิ่งใดก็ล้วนแต่ลุกไหม้

กะพริบตาครั้งที่สี่ – ตาสองคู่สบกัน และนังนกไฟตัวแสบนั่นกลับสยายปีกพร้อมเปล่งแสงราวกับประกาศศักดา

“ ตาฉัน! ” เดนิสต้ายกแขนข้างหนึ่งขึ้นกันช่องทางของแสงที่จะสาดลงมากระทบกับดวงตาของเธอโดยตรง ทว่า.. เงาที่ทอดลงมาทับร่างของเธอกลับใหญ่เกินกว่าที่จะเป็นเงาของแขนข้างหนึ่ง ด้วยความประหลาดใจเธอจึงตัดสินใจค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองที่มาของเงานั้น และก็พบกับโล่อันหนึ่งที่ถูกเขวี้ยงมากันแสงให้เธอได้อย่างพอดิบพอดี

“ ระวังข้างบน ! ”

เสียงตะโกนจากด้านข้างทำให้เดนิสต้าได้สติ ดวงตาคมของธิดาแห่งวีนัสตวัดขึ้นมองลำต้นของไม้ที่ถูกไฟเผาจนไม่สามารถฝืนยืนต่อได้และกำลังร่วงลงมาจะทับตัวเธอเล็กน้อยก่อนจะใช้ปลายหอกฮาลต้าเกี่ยวสายจับโล่ที่อยู่ตรงหน้าและเหวี่ยงโล่ขึ้นรับต้นไม้ใหญ่ที่โค่นลงมา ลำต้นหนาที่ดูจะแข็งแรงมากแตกออกเป็นสองส่วนทันทีที่กระทบกับโล่

เดนิสต้าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะผลักโล่กลับไปหาเจ้าของเสียงสวยที่เตือนให้เธอสังเกตถึงอันตราย “ ขอบคุณ ” สาวน้อยอัธยาศัยดีจากกองร้อยที่หนึ่งเอ่ยขึ้นเบา ๆ ก่อนจะยกหอกฮาลต้าขึ้นพาดบนไหล่ “ และหวังว่าจะไม่โกรธที่ฉันยืมโล่ของคุณป้องกันตัว ”

“ คุณทำเพื่อป้องกันตัว ฉันเข้าใจ ”

ไม่ใช่สำเนียงภาษาอังกฤษแบบที่หาได้ง่ายจากคนที่หน้าตาค่อนไปทางเอเชียหนักถึงขนาดนี้

หญิงสาวที่ให้การช่วยเหลือเดนิสต้าจากอุปสรรคทางไฟเป็นคนสวย สวยชนิดที่ทำให้ธิดาวีนัสถึงกับหรี่ตาลงเพื่อพิจารณาใบหน้าที่เหมือนจะดาษดื่นแต่กลับมีเอกลักษณ์อย่างน่าประหลาดใจ สาวปริศนาคนนี้ผิวขาว โครงหน้าเรียวยาว พื้นที่แก้มและหน้าผากค่อนข้างเยอะแต่คิ้วตาจมูกปากกลับกระจายอยู่บนใบหน้าได้อย่างพอดี ไม่มีส่วนที่ชวนให้รู้สึกขัดตา ทั้งยังสวมเสื้อสูทสีขาวและกางเกงสแล็คสีเดียวกันกับเสื้อ ดูเหมือนนักธุรกิจสาวที่หลุดออกมาจากนิยายขายดีแต่กลับ.. ถือโล่

อืม ยูนีค

ไม่ใช่แค่เดนิสต้าที่พิจารณาอีกฝ่าย อีกฝ่ายเองก็พิจารณาเธอ โดยเฉพาะลวดลายที่เขียนอยู่บนเสื้อ

“ คุณ.. ” ก่อนที่สาวปริศนาจะพูดจบคำ เสียงร้องของนกไฟก็ดังขึ้นอีกครั้ง มันโผบินบนฟ้าราวกับปลาที่แหวกว่ายในมหาสมุทร ต่างก็ตรงที่ปลาไม่สามารถสร้างความเสียหายด้วยการทำให้ที่ ๆ มันว่ายผ่านเกิดไฟไหม้ แต่เจ้านกนี้ทำได้ สีหน้าของหญิงปริศนามืดครึ้มลงทันตา เดนิสต้าเองก็เช่นกัน

“ มันกำลังบินไปทางแนชวิลล์ ” ธิดาวีนัสกล่าวพลางมองตามหลังนกที่บินไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ “ ฉันกำลังจะไปที่นั่นเลยพอศึกษาเส้นทางมาบ้าง ตลอดทางส่วนมากเป็นเขตธรรมชาติและอุทยาน ถ้ามันยังปล่อยไฟออกจากตัวเหมือนเม่นผลัดขนแบบนั้นไปเรื่อย ๆ คงได้เกิดไฟป่าครั้งใหญ่.. ในกรณีที่แย่ที่สุด ถ้ามันหลุดเข้าไปในเมือง ความเสียหายคงจะมากกว่านั้น ”

“ ฉันชอนย่า, ชอนย่า ลู่ ” ก่อนที่จะตอบว่ารับผิดชอบหรือไม่รับผิดชอบ สาวปริศนาเลือกที่จะแนะนำตัวเป็นอย่างแรก เธอแปลงโล่ในมือให้กลายกลับไปเป็นกำไลก่อนจะหันมาพูดต่อ “ หงส์เพลิงตัวนั้นเป็นสัตว์เทพที่หลุดออกมาจากมิติวิญญาณในการดูแลของพวกฉัน ดังนั้นฉันเลยมาที่นี่เพื่อจับมันกลับไปแต่การต้องจัดการความเสียหายรอบ ๆ ไปพร้อม ๆ กับไล่ตามมัน.. ”

ยากเกินไป

เดนิสต้ารู้คำที่หายไป และไม่จำเป็นต้องให้ชอนย่าพูดจนจบด้วยซ้ำ ธิดาวีนัสเก็บหอกฮาลต้าให้เกี่ยวอยู่กับตัวยึดหอกของกระเป๋าสัมภาระ “ ฉันจะจัดการพวกความเสียหายข้างล่างเอง คุณก็หาวิธีจับมันให้ได้ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็ตะโกนบอกฉัน ” ธิดาวีนัสยกกำปั้นขึ้นเชิงให้กำลังใจก่อนจะทะยานตัววิ่งออกไปข้างหน้าพร้อมกับร่างกายที่แปลงสภาพผ่านการกระโจนไปข้างหน้าแค่ครั้งเดียว เท้าที่แตะกับพื้นไม่ใช่มือหรือเท้าของมนุษย์แต่เป็นเท้าทั้งสี่ของชีต้าห์ที่วิ่งไปตามพงไพรอย่างเชี่ยวชาญเพื่อไล่ตามประกายทองบนท้องฟ้า

ชอนย่านิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะตะโกนตามหลัง “ ขอบคุณ ”

เสียงคำรามต่ำของชีต้าห์ดังขึ้นตอบรับราวกับตัดปัญหา ‘ เก็บคำขอบคุณไว้ก่อนเถอะ ฉันก็ไม่แน่ว่าจะช่วยอะไรคุณได้ ’ เดนิสต้าในร่างของชีต้าห์พุ่งไปข้างหน้า เพียงไม่นานระยะห่างของเธอที่ตามหลังหงส์เพลิงก็เริ่มลดน้อยลงจนอยู่ในระดับที่ธิดาวีนัสสามารถคืนร่างกลับเป็นมนุษย์และใช้สองเท้าวิ่งตามเพื่อรักษาระยะไม่ให้ห่างจนเกินไป

“ สัตว์เทพอะไรฉันไม่รู้ด้วยหรอก แต่แกไม่มีสิทธิ์มาสร้างอัคคีภัยในเขตสงวนย่ะ !! ”

ขอพระเจ้าโปรดอวยพรให้เธอรอดตายจากการโดนนกไฟย่าง เอเมน .



ความคืบหน้า : อยู่ ๆ ก็มีหงส์บ้ากับสาวสวยมาหาหนู ยัยหนูเลยเตลิดวิ่งเสียสติ(?)

DENISTA                         NORTARA