[บันทึกการเดินทาง] The Lost Cursed Diamond

10.

TL | 02/02/2025 - 16:20

ความสามารถของหงส์เพลิงนับว่าสมแล้วกับการได้รับขนานนามว่าเป็นสัตว์เทพ ดวงตาของเดนิสต้าจับจ้องที่ใต้ร่างของมันราวกับว่ามันเป็นนกทองคำไม่ใช่นกเพลิง หอกฮาลต้าตวัดผ่าขนนกที่ลุกโชนด้วยไฟ ตามด้วยโล่กลมที่กระแทกลงซ้ำเพื่อดับเปลว เสียงรองเท้าเดินทัพย่ำลงกับพื้นหลงเหลือไว้เพียงรอยเท้าสีเข้ม เดนิสต้าหรี่ตาลงในระหว่างที่ยกเท้าถีบยันกับต้นไม้เพื่อผลักร่างกายไปข้างหน้า

อันที่จริงเธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกเอาเปรียบ

แสงหลากสีที่พุ่งผ่านเหนือศีรษะปะทะกับลูกไฟของหงส์เพลิงบ่งบอกได้ถึงความสามารถที่ควรเรียกได้ว่าเป็นระดับแนวหน้า เดนิสต้าหลุบตาลงก่อนจะส่ายหัว ชอนย่ามีของวิเศษมากมายที่ช่วยให้สามารถเคลื่อนตัวไปข้างหน้า แต่เธอ เธอ! เป็นแค่เดนิสต้า นอร์ทาร่า สมาชิกโดยทั่วไปของค่ายจูปิเตอร์ที่ประสบการณ์แน่นเอี้ยดแต่ยังต้องอาศัยสองเท้าในการขยับ

“ก็ดูจะรับมือเองได้นี่” เดนิสต้างึมงำตามลำพังขณะเหยียบสะเก็ดไฟบนพื้นให้ดับลง

สายลมแปรผันฟากฟ้าแปรเปลี่ยน เสียงร้องกังวานของหงส์เพลิงฉีกแผ่นฟ้าจนแยกออกเป็นสองแผ่น(เปรียบเปรย) สัตว์เทพในตำนานที่ตกอยู่ในภาวะคุ้มคลั่งเริ่มสยายปีกเพลิงขนาดยักษ์พาดฟ้าพื้นเบื้องล่างเปลี่ยนเป็นผืนเถ้าถ่าน ร้อนจนตัวคนที่อยู่ด้านล่างยังไม่สามารถอยู่ได้ “โมโหแล้ว โมโหแล้ว..” เดนิสต้าเหลือบตาขึ้นมองแสงไฟสีทองที่แผดเผาได้แม้กระทั่งเมฆาก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

“ฉันคาดหวังนะชอนย่า..”

กลางเวหา ใต้ฟ้า หลังสัตว์แห่งแดนวิญญาณ ชอนย่า ลู่ บุตรีแห่งเทพีหนี่วา ดวงตาสีน้ำผึ้งเปล่งประกาย เครื่องแต่งกายของนางปลิวพลิ้วด้วยพลังอาคมจากธาตุทั้งห้าที่สะท้อนอำนาจของคทาที่ถูกกำแน่นอยู่ในมือซ้าย “你已经迷失得太深了……火之异界的凤凰。(ท่านถล้ำลึกเกินไปแล้ว.. หงส์แห่งมิติเพลิง)” ผู้ได้รับการอวยพรจากหนี่วาขมวดคิ้วพลางประสานมุทรา หงส์กรีดนภาสะบัดปีกมุ่งเข้าหาจนเปลวไฟทะลักเข้าชนม่านอาคมของชอนย่า กลายเป็นหมอกสีประหลาดกระจายทั่วอากาศเป็นระลอก

พรึ่บบบ

บนฟ้าหนักหน่วง บนดินก็แทบแหลก อานุภาพเพลิงของพญาหงส์ถือว่าเกินความสามารถของเดนิสต้าที่จะเยียวยาและรับมือ ธิดาวีนัสปักปลายหอกที่แหลมคมลงกับดินที่ไหม้เกรียม ก่อนจะยกร่างขึ้นปีนเกาะปลายด้ามเพื่อหลบความร้อน

“เร็วหน่อยได้ไหม ฉันจะตายแล้ววววววว”

เสียงคร่ำครวญของเดนิสต้าไม่ถึงกับว่ารบกวนสมาธิของชอนย่า ขณะที่คทาห้าธาตุวาดไปมาปะทะกับกรงเล็บร้อนผาว ผู้เป็นตัวแทนแห่งหนี่วาก็ละสายตาจากร่างทองอร่ามไปยังพื้นพสุธาที่มีสหายร่วมรบหลบอยู่ เดนิสต้า— สหายที่พึ่งได้พบกำลังเกาะปลายหอกที่ปักเหนือพื้นไหม้ ๆ คล้ายหมีโคอาล่าที่ถูกทิ้งไว้กลายโศกนาฏกรรมอันน่าเศร้า

ชอนย่าเอียงคอช้า ๆ ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มก่อนจะดึงสายตากลับไปยังร่างของปักษามงคล “你正在破坏这个世界，而这并非你们所坚守的信念。(ท่านกำลังทำลายโลกใบนี้ และนั่นมิใช่สิ่งที่พวกท่านศรัทธายึดมั่น)” ตัวแทนของหนี่วาพลิกคทาเกิดเป็นเสียงหวานกล่อมสะกดแก่นจิตที่สั่นคลอน

บัดนี้หงส์เพลิงเริ่มเชื่องช้า เปลวเพลิงบนปีกหนาแผ่วลงหลายระดับ จิตวิญญาณแห่งไฟที่ถูกบิดเบือนด้วยความมืดเริ่มกลับมาโอบกอดแสงสว่าง เปิดโอกาสให้ชอนย่าหลับตา ความปรารถนาของเธอสื่อกับคทา อักขระทั้งห้าพุ่งทะลุฟ้าเป็นเส้นคดเคี้ยวสร้างรูปของประตูวิญญาณขึ้นกลางเวหา วงแหวนแห่งธาตุโบราณปรากฏขึ้นรองเป็นฐาน ประกายแสงแผ่ซ่านไปทั่วฟ้าราวพายุกระจก

“以女娲之名，我开启灵门，将你这迷失之魂，送回轮回的起点……回去吧，太阳之炎的凤凰。(ด้วยนามแห่งหนี่วา ข้าขอกางเขตอาคมส่งท่านผู้หลงทาง กลับคืนสู่จุดเริ่มต้นของการเวียนว่าย... กลับไปเถิด หงส์เพลิงแห่งเปลวตะวัน)” เสียงสุดท้ายของทายาทแห่งหนี่วาก้องกังวานเหนือเมฆา คทาห้าธาตุแทงลงกลางจุดประสานของธาตุทั้งห้าที่ลอยอยู่กลางอากาศจนอักขระที่ถูกวาดไว้หลอมรวมเป็นหนึ่งและระเบิดออกเป็นแสงทองโอบล้อมรอบร่างนางพญา

นางหงส์ที่ได้รับการชำละล้างม้วนตัวอยู่กลางอากาศ ตลอดทั้งร่างโผบินเพื่อลากประกายแสงอันอบอุ่นให้ปกคลุมผืนฟ้าก่อนจะกลับร่างกลายมาเป็นหญิงงามที่สวมใส่อาภรณ์สีอ่อนหวานยืนย่ำอยู่เหนือเมฆาราวกับว่าเป็นนางเซียน “珊雅·陆，我来到这里并引发混乱，是因为有第三方在破坏灵界。众神兽与上古之灵都不得安宁，而我也曾一时不慎，被黑暗之力侵蚀，才将混乱带入人间。珊雅，请你多加小心。(ชอนย่าลู่ เหตุที่ข้ามายังที่แห่งนี่นั้นเป็นเพราะความต้องการของคนปริศนาที่คืบคลานเข้ามาก่อกวนมิติวิญญาณ เหล่าสัตว์เทพและสัตว์บรรพกาลล้วนถูกรบกวนจากความมืด ถึงขนาดที่แม้แต่ข้า.. ก็ยังพลั้งพลาดถูกครอบงำ ดังนั้น.. ชอนย่า เจ้าจงระวังตัวด้วย)”

‘พี่สาวคนนี้สวยสุดยอด’ เดนิสต้าที่ไม่มีหน้าจะเอ่ยแทรกบทสนทนาได้แต่แหงนหน้ามองฟ้าจนคอแทบเคล็ด ด้านหนึ่งก็เป็นชอนย่าที่สวยสะอาดตาเหมือนสาววัยทำงานตรงตามขนบของคนสมัยใหม่ อีกด้านก็เป็นคนสวยหลงยุคที่ดูนิ่มนุ่มเหมือนก้อนโมจิ — “ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ สาวสวยสองคนพึ่งจะตีกันจนฟ้าแทบถล่ม” เดนิสต้าพึมพำกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะค่อย ๆ หย่อนเท้าลงแตะพื้น

มีเพียงฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเหตุใดหงส์เพลิงจึงได้หลุดหัวเราะราวกับล่วงรู้ในความหมายของภาษาต่างแดน นางพญาหงส์หลุบตาลงมองร่างของสาวน้อยแปลกตาก่อนจะหยักยิ้มบาง “Thank you, Sonya. And you too, little one. (ขอบคุณ ชอนย่า และเธอด้วย หนูน้อย)” ปีกแห่งเปลวไฟสยายด้วยความยินดีเป็นการทิ้งท้ายก่อนที่ทั้งร่างจะสลายกลายเป็นเกล็ดแสงลอยเข้าสู่ประตูกลับมิติทิ้งให้เดนิสต้ายืนอ้าปากค้างขณะชี้นิ้วไปบนฟ้า

“นกจีน— นางนกจีนพูดภาษาอังกฤษได้!”

ชอนย่าที่ค่อยทรุดตัวกลับลงมาที่พื้น เลิกคิ้วขึ้นช้า ๆ “เมื่อครู่นี้คือเว่ยหวงโฮ่วในประวัติศาสตร์ที่ถูกบันทึกว่าเป็นชายาของฮั่นอู่ตี้.. แต่น้อยคนที่จะรู้ว่านอกจากการเป็นหวงโฮ่ว พระนางยังเป็นสตรีเพียงผู้เดียวในประวัติศาสตร์ที่เข้าถึงจิตวิญญาณแห่งเฟิ่งหวงและหลอมรวมตัวเองจนได้กลายมาเป็นนางพญาแห่งปวงหงส์”

ราวกับว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ประตูมิติเรืองแสงทองขึ้นอีกครั้งจนชอนย่าต้องหัวเราะ “พระนางไม่ชอบนามที่ถูกบิดเบือนภายใต้ความเหลื่อมล้ำของกาลเวลา ในโลกตำนานที่ปราศจากหมอกบังตา นางมีพระนามว่า ลู่หวงโฮ่ว”

“ลู่?” เดนิสต้าทวนคำที่นำหน้าตำแหน่งไปพร้อมกับการมองประตูที่ดับแสงลง “ลู่เดียวกับคุณ?”

“ถ้านับตามตัวอักษรอาจใช่ ไม่รู้สิ ลูกหลานของพระนางควรเป็นเชื้อพระวงศ์มากกว่าที่จะเป็นสามัญชน” ชอนย่าส่ายหัว ปลายคทาห้าธาตุของเธอปักลงกับดินที่ไหม้เกรียมเพื่อช่วยฟื้นฟูสภาพแวดล้อมให้กลับมาถูกต้องตามเดิม สาวสวยจากจีนแผ่นดินใหญ่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะหันกลับไปพูดกับคนร่วมชะตากรรม

“ขอโทษที่ทำให้เธอลำบาก ตอนนี้คง.. ไม่มีอะไรแล้—”

“นกจีนพูดภาษาอังกฤษ.. นกจีนพูดภาษาอังกฤษ” เดนิสต้าสองมือกอดหอกฮาลต้าแน่น ดวงตาของเธอหมุนราวกับฟันเฟืองที่ทำงานขัดข้องภายใต้สาเหตุเดียวคือ ‘นกจีนพูดภาษาอังกฤษ’ แถมนกจีนที่ว่านั่นยังสวยมาก สวยพอจะทำให้ศักดิ์ศรีของธิดาเทพีแห่งความงามเหือดหายเมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู

ยอมแล้ว แม่จ๋า เหยียบฉันเล—

“กลับมา!”

“เฮือก”

มือข้างหนึ่งของชอนย่าจับอยู่ที่ไหล่ของเดนิสต้า ส่วนอีกข้างก็คอยประคองแก้มบางอย่างระมัดระวัง บุตรีแห่งวีนัสกะพริบตาช้า ๆ เมื่อเห็นคนตรงหน้าดูมีท่าทางหนักใจ “เธอโอเคไหม?” ชอนย่าถามพร้อมกับมุ่นคิ้ว และอาจเป็นเพราะอะไรบางอย่างที่ค้างอยู่ในใจของเดนิสต้า —- ไม่ว่าจะประสบการณ์รถไฟเหาะหรรษากับเหล่าเทพีพาร์เซ หรือแม้แต่การวิ่งไล่กวดหางของนกเพลิง และการต้องเผชิญหน้ากับคนสวยมากเกินไปในหนึ่งวัน

เดนิสต้ารับไม่ไหวแล้วจริง ๆ

“ฉันโอเคมาก”

แหมะ

เลือดหยดหนึ่งร่วงลงจากโพรงจมูก ก่อนที่ภาพทั้งหมดจะดับวูบไปด้วยความเปรมปรีดิ์

วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันเลย (ประชด)

ความคืบหน้า : ให้ผมได้ไปแนชวิลล์สักทีเถอะ

DENISTA                         NORTARA