Training Ground ⋘ ลานฝึก ⋙

Moneka HONOR

วันที่ 15 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

เช้าวันจันทร์อากาศสดชื่นกว่าทุกวัน ลมยามเช้าพัดผ่านทุ่งกว้างของค่ายจูปิเตอร์ ส่งกลิ่นหอมของหญ้าเปียกน้ำค้างลอยมากับลม โมนีก้าตื่นแต่เวลาฟ้าสางทั้งที่มันก็สว่างตลอด เธอลุกจากเตียงด้วยความคล่องแคล่ว แม้ร่างกายยังเมื่อยล้าจากภารกิจลาดตระเวนเมื่อวานแต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เสื้อผ้าสำหรับงานสนามถูกสวมอย่างรวดเร็ว ผมสีม่วงครามถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าเรียบร้อยเพื่อไม่ให้เกะกะระหว่างทำงาน

เมื่อก้าวออกจากห้องพัก แสงอรุณสีทองแรกของวันเริ่มกระทบพื้นดิน ทำให้บรรยากาศรอบค่ายดูอบอุ่นแต่แฝงความขรึม เธอก้าวเร็วตรงไปยังสนามฝึกที่มีคูล้อมรอบ พื้นดินตรงนั้นยังเย็นชื้นจากน้ำค้างและกลิ่นดินลอยแตะจมูก โมนีก้าหยิบพลั่วขึ้นมาโดยไม่รอช้า เริ่มขุดคูตามแนวที่เจ้าหน้าที่ทำเครื่องหมายไว้ แรงสะบัดของพลั่วกระทบดินอย่างเป็นจังหวะ เสียงดินกระทบกันดังสม่ำเสมอราวกับจังหวะกลองสนาม 

หญิงสาวใช้แรงอย่างต่อเนื่อง ปรับจังหวะขุดให้รวดเร็วแต่ไม่เสียรูปคู ความชำนาญจากการทำงานซ้ำทุกเช้าช่วยให้เธอจัดการงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ เหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่ขมับ แม้แสงแดดจะยังไม่แรงแต่ไออุ่นของเช้าวันใหม่ก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความร้อนเล็กน้อย โมนีก้าเช็ดเหงื่อด้วยหลังมือ พลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ 

“ต้องเสร็จให้เร็ว วันนี้มีเรียนที่อะคาเดเมีย เซเนกา ห้ามสายเด็ดขาด”

พลั่วตักดินขึ้นเป็นกอง ๆ รอบคูที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ทุกครั้งที่ดินถูกยกขึ้น กล้ามเนื้อแขนและไหล่ของเธอเกร็งแน่นด้วยความพยายาม เสียงนกอินทรีประจำค่ายดังแว่วจากกรงใหญ่ทางทิศเหนือราวกับคอยให้กำลังใจ จังหวะหัวใจของโมนีก้าเต้นสอดรับกับเสียงนกและเสียงพลั่ว เธอเร่งมืออย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งแนวคูยาวถูกขุดลึกเรียบร้อยตามกำหนด

เมื่อมองผลงานตรงหน้า โมนีก้าพ่นลมหายใจยาวอย่างโล่งใจ เธอเก็บอุปกรณ์ ทำความสะอาดมือคร่าว ๆ แล้วมองท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้นเรื่อย ๆ “ทันเวลาพอดี” เธอบอกกับตัวเองพร้อมรอยยิ้มบาง ก่อนจะก้าวฉับออกจากสนามฝึก ตั้งใจจะไปทำงานอย่างอื่นให้เสร็จก่อนเวลาเรียนเช้าที่โรงเรียนไฮสคูลอันทรงเกียรติของอะคาเดเมีย เซเนกา ที่กำลังรอเธออยู่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 16 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงบ่าย เวลา 14.00 - 16.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาฝึกเทสทูโด (TT) (พบ ไคลน์ วูล์ฟกัง)

แสงบ่ายคล้อยทาบลงบนลานฝึกกว้างของค่ายจูปิเตอร์จนพื้นหินอิฐสะท้อนประกายระยับ กลิ่นฝุ่นผสมเหงื่อโชยคลุ้งเมื่อเหล่านักเรียนเดมิกอดทยอยเข้ามาเรียงแถวถือโล่สคูทุมสีแดงเข้มรอคำสั่ง โมนีก้าในยูนิฟอร์มฝึกหอบโล่ขนาดใหญ่พอจะปิดทั้งร่าง สายตาสีเทาเงินวาววับใต้ผมยาวสีม่วงคราม เธอสูดลมหายใจลึกเพื่อเตรียมใจให้พร้อมก่อนบททดสอบสุดท้ายของวัน เสียงตวาดต่ำแต่หนักแน่นดังขึ้นจากกลางสนาม “ทุกคนเข้าที่!” ลาร์เรสผู้สอนในวันนี้ ไคลน์ วูล์ฟกัง ปรากฏกายด้วยแสงสีเขียวมะนาวจาง ๆ รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้มขมวดคิ้วแน่น ดวงตาฉายแววเคร่งครัด “คาบนี้เราฝึกเทสทูโดกันต่อ ขอทวนความจำมันคือรูปขบวนเต่าที่ป้องกันการโจมตีรอบด้าน หากใครหลุดแม้เพียงก้าวเดียว นั่นหมายถึงช่องโหว่ที่จะคร่าชีวิตทั้งหน่วย”

เขาก้าวมาหยุดตรงหน้ากลุ่มนักเรียน สะบัดหอกวิญญาณให้เกิดเสียงหวือ “ฟังให้ดี! การโจมตีที่ต้องรับมือมีสี่แบบคือธนู, หอก, ประชิด, และโจมตีจากด้านบน” ไคลน์ยกโล่จำลองขึ้นเหนือศีรษะ “เมื่อเจอลูกธนูหรือก้อนหินจากฟ้า ด้านบนต้องปิดเป็นหลังคาทันที! มือซ้ายจับขอบโล่เพื่อนมือขวายกของตนทับเป็นกำแพงเดียว อย่าเว้นช่องว่างแม้เพียงนิ้ว” จากนั้นเขาก้าวถอยแล้วกระแทกปลายหอกลงกับพื้น “เมื่อเผชิญหอกพุ่งจากแนวหน้าให้ลดระดับโล่ลง ครึ่งหนึ่งปักพื้น ครึ่งหนึ่งเอนมุม 30 องศาให้หอกไถลออก อย่ารับตรง ๆ เพราะแรงกระแทกจะทำให้บาดเจ็บ” เสียงโล่กระทบพื้นของผู้ช่วยสาธิตดังสะท้อนรอบลาน

“และการโจมตีประชิด” เขาหันกลับมา ดวงตาวาวแสง “ขอบโล่ด้านข้างต้องแนบสนิทกับโล่เพื่อน ตรึงขอบโล่กับไหล่คู่ขนาน ใช้แรงดันเป็นคลื่น ย่อตัวลงให้ขอบโล่ปิดช่วงขา ทุกการก้าวต้องกดน้ำหนักลงส้นเท้า”

จากนั้นไคลน์เงยหน้าขึ้น ชี้ไปยังหอคอยจำลองด้านหลังซึ่งมีหุ่นฝึกถือกระสอบทราย “การโจมตีจากด้านบนร้ายแรงที่สุด ต้องยกโล่ขึ้นพร้อมกันทั้งหน่วยเป็นเพดาน ไม่ใช่ใครคนใดคนหนึ่ง หากโล่คนหนึ่งตก เพดานทั้งหมดจะพัง จำไว้ความเป็นหนึ่งคือชีวิต” เสียงสั่งของลาร์เรสทิ้งค้างในอากาศเพียงครู่ ก่อนที่ประตูไม้ด้านข้างจะเปิดออก เผยให้เห็นสนามจำลองเต็มไปด้วยสิ่งกีดขวาง กำแพงไม้ เต็นท์ผ้า ป้อมธนู และหุ่นฝึกที่ติดกลไกยิงลูกศรจำลอง “เข้าสู่การฝึกปฏิบัติ!” ไคลน์ตวาด “หน่วยแรกจัดแถว! การโจมตีเริ่มทำงาน!”

เสียงสัญญาณเริ่มต้นดังขึ้น ฝุ่นทรายถูกลมจากเครื่องยิงธนูจำลองพัดหมุน ไคลน์ตะโกน “ป้องกันด้านบน!” โมนีก้าและเพื่อนร่วมหน่วยเงยโล่ขึ้นพร้อมกันเป็นหลังคาแนบสนิท เสียงลูกธนูจำลองกระหน่ำลงมาราวฝนเหล็ก โล่กระทบกันดังปึงปังแต่ยังคงชิดแน่นจนไม่มีช่องว่างให้คมศรลอดผ่าน ความสั่นสะเทือนแล่นจากโล่ลงสู่แขนจนกล้ามเนื้อชาแต่ไม่มีใครยอมลดมือ

ทันใดนั้นเสียงหวีดจากด้านซ้ายแหวกอากาศมา ไคลน์สั่ง “รับมือด้านข้าง!” รูปขบวนทั้งแถวหันเอียงพร้อมกัน โล่แถวหน้าขยับมาประกบเสริมแนวป้องกันด้านข้างราวกับกำแพงเหล็ก โมนีก้าเลื่อนเท้าอย่างแม่นยำ กดส้นลงพื้นเพื่อรักษาสมดุล เมื่อหุ่นหอกจำลองพุ่งแทง ช่องว่างระหว่างโล่กลับไม่มีแม้เพียงเส้นผม เสียงกระแทกหนักดังจากด้านหน้าเป็นสัญญาณการโจมตีรุนแรง ไคลน์ตวาด “รักษาแนว!” แรงกระแทกจากไม้ท่อนใหญ่กดโล่จนโมนีก้ารู้สึกถึงแรงสั่นไหวทั้งแถว แต่ทุกคนย่อตัวลงและกดน้ำหนักเข้าสู่ส้นเท้า โล่ทั้งหมดยังเชื่อมติดกันเป็นกำแพงเดียว แม้แรงดันจะถาโถมก็ไม่อาจทำให้แนวแตกได้

จากนั้นผู้ช่วยฝึกคนหนึ่งจงใจปล่อยโล่หลุดจากมือจำลองเหตุสมาชิกบาดเจ็บ “ฟื้นฟูรูปขบวน!” ไคลน์สั่งเสียงดัง โมนีก้ากระโดดเข้ากลางช่องว่างทันที สอดโล่ของตนแทนที่ในเสี้ยววินาที เพื่อนอีกสองคนขยับตามประกบซ้อนอย่างเป็นจังหวะ ช่องโหว่ถูกปิดสนิทในพริบตา ร่างทั้งหน่วยกลับคืนสู่แนวเดิมราวไม่เคยมีใครล้มลง

เมื่อเสียงสัญญาณสิ้นสุด ลานฝึกกลับสู่ความเงียบ ไคลน์ลอยเข้ามาตรวจแนวสายตาคมกริบ ก่อนพยักหน้าช้า ๆ “ดีมาก นี่คือหัวใจของเทสทูโดไม่มีใครอยู่ลำพัง ทุกคนคือกำแพงเดียวกัน” โมนีก้าปล่อยลมหายใจยาว แขนที่ถือโล่หนักอึ้งสั่นเล็กน้อยแต่หัวใจกลับเต้นแรงด้วยความภูมิใจ เหงื่อไหลรินแต่ในดวงตาสีเทาเงินยังคงประกายมุ่งมั่น บทเรียนในวันนี้ไม่ใช่เพียงการยกโล่ หากแต่เป็นการเรียนรู้ถึงพลังของการยืนหยัดและเชื่อใจซึ่งกันและกันของนักรบค่ายจูปิเตอร์

วิชาฝึกเทสทูโด (3 / 4)

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-03] ไคลน์ วูล์ฟกัง

Moneka HONOR

วันที่ 05 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

ลานฝึกเช้าวันอาทิตย์ยังคงโกลาหลในแบบมีระเบียบ เสียงดาบกระทบโลหะ แคร็ง! เสียงครูฝึกตะโกนไล่จังหวะวิ่งรอบสนาม ฝุ่นทรายลอยเป็นม่านเหนือพื้นดินอบอุ่นจากแดดที่ไม่มีคืน โมนีก้าสะพายจอบ เดินหลบแนวฝึกไปยังขอบสนามที่ตีเส้นไว้สำหรับงานพื้นฐานของทหารเวรวันนี้ขุดคูระบายน้ำเพิ่มตามผังใหม่ เธอฝังปลายจอบลงดิน ฉึก ถ่ายน้ำหนักกดงัดยกโยนกองดินขึ้นขอบร่อง ทำซ้ำ ฉึก! งัด! โยน! เหงื่อเริ่มไหลจากไรผมลงขมับ เธอก็เพียงใช้หลังมือปาด สอดกิริยาง่าย ๆ ระหว่างจังหวะจอบโดยไม่หยุดมือ

ผ่านไปพักใหญ่ ร่องคูยาวขึ้นทีละช่วง ดินชื้นพูนขอบเรียงสวย เธอลงเข็มยึดไม้ปักสัญลักษณ์ระยะ ตรวจความลาดด้วยสายตา แล้วใช้สันจอบเกลี่ยขอบให้เนียน “โอเค” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะวางจอบพิงหลัก ปาดเหงื่อจากหน้าผากอีกรอบ ริมฝีปากยกยิ้มจาง งานไม่หวือหวา แต่เห็นผลชัด และช่วยสนามฝึกให้ไม่ท่วมเวลาฝนเทียมเปิด

ครูเวรลาเรสผ่านมาพอดี เห็นผลงานก็พยักหน้าสั้น ๆ “ดีมาก คูไหลครบ ระยะตามแบบ” ได้ยินเท่านี้เธอก็ยืดหลัง เหนื่อยแต่สบายใจ

โมนีก้าตบฝุ่นจากเลกกิ้งสีอ่อน เช็กว่าผ้าพันแผลไม่ดึง แล้วคว้าจอบขึ้นบ่า เอียงคอคลายไหล่หนึ่งที “เสร็จงานเช้า ไปทำงานต่อไปดีกว่า” เธอบอกตัวเองเหมือนเช็คอินวันใหม่ จากนั้นก็ออกเดินตัดผ่านแนวฝึก หลบลูกดาบซ้อมที่วาบผ่านอากาศและเสียงตะโกน “เปลี่ยนท่า!” ของครูฝึกที่เป็นลาเรส มุ่งหน้าไปยังจุดหมายถัดไปของวันด้วยก้าวเท้าคงที่และหัวใจที่นิ่งขึ้นอีกร่องหนึ่ง

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 08 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเที่ยงถึงบ่าย เวลา 12.00 - 14.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาฝึกเทสทูโด (TT) (พบ ไคลน์ วูล์ฟกัง)

ยามเที่ยงตรงที่แดดฟาดจนพื้นลานฝึกเดือดเป็นแผ่นทองแดง โมนีก้าคว้าโล่สคูทุมสูงเกือบครึ่งตัวกับเกราะโรมันที่ยังชื้นเหงื่อจากรอบเช้า เธอเดินตัดเงาธงสีม่วงทองของค่ายจูปิเตอร์มาหยุดกลางลาน กัดปากนิด ๆ เพื่อกลบความคิดวนซ้ำต้องมาเรียนคลาสห้าจริงดิ…ไม่เอาดิ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นสักหน่อย วันนี้เลยจะเรียนให้โคตรละเอียด ถามให้ครูวิญญาณมึนไปเลย ใครจะหาว่าเธอต้องเรียนซ้ำก็ช่างหัวมัน แต่อย่ามาว่าเธอไม่ตั้งใจเรียนก็แล้วกัน

แสงเขียวมะนาวจาง ๆ ปรากฏขึ้นกลางกระแสลมร้อน ลาเรส ไคลน์ วูล์ฟกัง ปรากฏกายด้วยเงารูปนักรบถือสคูทุมบนแขนซ้าย ดวงตาเหมือนฝุ่นดาวระยิบ “ยินดีต้อนรับสู่คลาสที่ 4 กลยุทธ์แห่งเทสทูโด” เสียงทุ้มแต่ใสสะอาด “วันนี้เราไม่ท่องจำทฤษฎีเฉย ๆ เราจะเอากระดองเต่าไปบุกป้อมจริงในสนามจำลอง ประสานกับหน่วยพลหอกและพลธนู ถ้าทำดี เธอไม่ต้องแตะคลาสห้าให้หัวร้อน” เขาหันมามองโมนีก้าเหมือนรู้ทันความคิดคุกรุ่นของเธอ

“ดีค่ะครู งั้นหนูถามก่อนเลย ถ้าโดนยิงจากด้านบนชัน ๆ เราควรกดมุมโล่หลังเท่าไหร่ให้ลูกธนูเด้งออก ไม่ทะลุช่อง?” เธอรัวทันที ยังไม่ทันวอร์ม

ลาเรสยิ้มมุมปาก “หลังคาเทสทูโด แถวในยกโล่ขึ้นเหนือศีรษะให้มุมลาดประมาณ 15–20 องศา ขอบโล่ล่างทับขอบบนเพื่อนหน้า ช่องต้องซ้อนกันอย่างน้อยครึ่งขอบโล่ เพื่อตัดช่องแสงของลูกธนูจะลื่นออกด้านข้างแทนที่จะปักทะลุ” เขาหันไปโบกมือให้ทหารฝึกอีกเก้าคนเข้าประจำตำแหน่ง “ตั้งกระดอง!”

แถวหน้าชูกระดูกำปั้นทุบขอบโล่ เสียงโล่ชนกันเป็นจังหวะ โมนีก้าสอดตัวเข้าตำแหน่งหน้าขวาหน้าทิศศัตรู เธอฝังส้นเท้าหลังลงพื้น งอเข่า จับขอบโล่ให้อยู่ระดับจากปลายคางลงมาถึงหน้าแข้ง มุมเอียงพอให้ศรไหล “หน้า-ชิด! ข้าง-ทับ!” ลาเรสสั่ง กรอบโล่ซ้อนกันแนบสนิทเหมือนเกล็ดปลาโรมัน “ทฤษฎีเร็ว ๆ” เขาวาดลมหยาบ ๆ เป็นแผนที่กลางอากาศ “การประยุกต์ใช้เทสทูโดในการรบจริง หนึ่ง บุกป้อมใช้กระดองเข้าหาฐานกำแพง ลดความสูญเสียจากไฟสาดและหินกลิ้ง สอง ป้องกันจุดยุทธศาสตร์ ตั้งเป็นโดมป้องกันหัวสำคัญหรือเครื่องกล (เช่น ทลายประตูจำลอง) ข้อดีคือกันวิถีกระสุนจากมุมสูงดีเยี่ยม กดความหวาดกลัวของหน่วยหน้าให้เดินได้ต่อเนื่อง ข้อจำกัดคือเคลื่อนที่ช้า ทัศนวิสัยต่ำ เปราะต่อการโจมตีประชิดด้านข้างและด้านหลัง ถ้าศัตรูเข้าประชิดด้วยอาวุธแทงแบบเน้นช่องว่าง หรือใช้ไฟ โทษทีนะ ถ้าเป็นงั้นเราจะซวยไว”

“คำถามค่ะ!” โมนีก้ายกมือทั้งที่โล่ยังทับเพื่อน “ถ้าศัตรูนำหอกยาวเข้าข้าง ๆ เราสลับรูปขบวนยังไงไม่ให้ช่องเปิด?”

“สวย ก็สัญญาณมือ ‘V กลับหลัง’ จาก signifer แถวในซ้ายยุบกลายเป็นบั้งค้ำข้าง แล้วเราสับตำแหน่งด้วยสเต็ปครึ่งก้าว หน้าเยื้องซ้าย–หลังเยื้องขวา ให้ขอบโล่บังช่องแทง” ลาเรสทำมือประกอบเป็นจังหวะ “หลักคือบังที่เจตนาของศัตรู ไม่ใช่บังที่หอก เรามองสะโพก–ไหล่ของคนแทง ทิศมาพร้อมกันเสมอ”

เสียงเขาสับเป่านกหวีด ฝึกปฏิบัติเริ่ม ทรายพ่นเข้าใบหน้า เธอก้มคางลงหลังขอบโล่ “เคลื่อนที่ หนึ่ง สอง… หนึ่ง สอง…” ก้าวสั้น ๆ ชิดพื้น จังหวะเท่ากันทั้งกระดอง ร้อนระอุเหมือนเดินอยู่ใต้เตาอบ แต่ในนั้นกลับปลอดภัยแปลก ๆ โมนีก้ารู้สึกได้ถึงลมหายใจเพื่อนด้านซ้ายผ่านขอบโล่สอดประสานกันเป็นลมหายใจเดียว เสียง “ตุบตุบ” ลูกยางจำลองร่วงโปะหลังคา โล่เหนือศีรษะเธอสั่นวาบ มือชาเล็ก ๆ แต่ยังมั่น “อย่ากำจนล็อกข้อ ข้อมือผ่อน รถไฟฟ้าช็อตแล้วพัง” ลาเรสเตือน เธอหัวเราะห้วนในลำคอ “รับทราบค่ะครู ช็อตหนูไปก่อนไหมคะจะได้หายหงุดหงิด” แล้วกลับไปตั้งสมาธิ

ถึงแนวกำแพงจำลองชุดสลัดประตู (หน่วยเสริม) วิ่งหลบใต้กระดองเข้าประจำ จุดนี้บทเรียนทำงานร่วมหน่วยอื่นเริ่มจริง พลธนูของการฝึกแตกแนวด้านหลังตีเป็นพัด ยิงกดหัวศัตรูบนป้อม ทุกครั้งที่หัวธนูสัญญาณส่ายซ้าย เทสทูโดหยุดครึ่งจังหวะเพื่อเซฟแถวหลังจากวิถีกากบาท โมนีก้าเคาะขอบโล่หนึ่งครั้งตามรหัส เพื่อที่จะหยุดหรือพร้อมเพื่อนทั้งแนวตอบหนึ่งเคาะเป็นการบอกว่ารับทราบ

“โหมดแฉก บุกประตู!” ลาเรสยกมือหมุนเป็นเกลียว แถวหน้าสองคนซ้ายขวากระดกโล่ขึ้นทำเป็นคอดอกป้องกันด้านข้างให้หน่วยแกะประตูที่กำลังกำหมุด เคร้ง! เคร้ง! เสียงเหล็กถูกทุบ โมงยามของศัตรูจำลองเริ่มตีระฆัง พลหอกศัตรูจากช่องทางข้างบันไดกรูลงมา

“ข้างซ้ายมีหอก!” โมนีก้าตะโกน เธอเคลื่อนครึ่งก้าวตามที่ซ้อม ไหล่ซ้ายดันขอบโล่เพื่อน บังช่องแทง บริภาษสั้น ๆ หลุดปากเมื่อหอกซ้อมกระแทกโล่ดังปัง “ขอโทษค่ะ!” เธอตะโกนกลับให้เพื่อนที่รับแรงถ่าย เธอถ่ายน้ำหนักลงส้นเท้าและปลายเท้ากระแทกทรายคุมฐาน “ทางขวา ยึดคอหอยทางเดิน!” ลาเรสสั่ง หน่วยพลหอกของโมนีก้าวิ่งโผเข้ารับส่ง หอกยาวชี้ผ่านเหนือโล่โมนีก้าออกไปครึ่งช่วงแขน แทงกดเป็นจังหวะหนึ่งสอง “จำไว้ นักเรียนเทสทูโดไม่ได้สู้ด้วยตัวเองเสมอไป กมนีโ้าพาคนอื่นไปถึงจุดที่เขาควรสู้” เขากระซิบบนลม

“ขึ้นกับสภาพมุมสูง ถ้ายังมีวิถีกดจากหออยู่กระดอง ลดสูญเสีย ถ้าท้องฟ้าสะอาดแตกเป็นลิ่ม นำโดยแถวหน้าขวาผลักเข้าตะเข็บของแนวเขา จบไวกว่า” เสียงลาเรสครืดคราดเหมือนกลองสนาม

หมุดสุดท้ายถูกงัด “ถอยสอง! เตรียมรับสวน!” เขาหมุนมือ เป่านกหวีดสั้นสามครั้งเป็นสัญญาณ “ศัตรูจำลองโผล่วงหลัง” ทุกคนรู้ตำราว่าช่องตายของเทสทูโดคือหลังบังไม่ทัน แถวหลังสะบัดโล่ขึ้นทำหลังคาส่วนท้ายทันที โมนีก้าตวัดเสียง “หลัง!! ขึ้น!” ช่องแสงหายวับ เงาดำสามเงาพุ่งเข้ามา ครูฝึกสวมผ้าคลุมแดงถือหอกซ้อม เธอฟังจังหวะเท้าและแสยะยิ้ม “เลี้ยวซ้ายทั้งกระดอง หนึ่งเสี้ยว!” ทั้งหน่วยหมุนแกนเหมือนโต๊ะหมุน เสาหอกศัตรูปะทะขอบโล่ด้านข้างแทนกลางหลัง แรงกระแทกแตกเป็นสองทาง ฟุ้งฝุ่นขึ้นเป็นวง

ลาเรสตะโกน “เปลี่ยนหน้า! เตรียมออกลิ่ม!” เขาทำมือให้โมเมนตัมโอนเข้าสู่ฝั่งเธอบ้าง โมนีก้าตั้งไหล่ นำแถวหน้าขวาดันเป็นหัวลิ่ม เพื่อนด้านหลังแผ่ออกเป็นแขน “หนึ่ง สอง แทง!” พลหอกของโมนีก้าแทงเหนือบ่าขวาเธอ เบียดศัตรูจำลองถอยกรูด ลาเรสตีสัญญาณมือ “พอ กดแล้วหยุด อย่าไล่ลึกจนเสียรูป” โมนีก้าก็ชะงักพร้อมกันเหมือนเชือกดึง

“ครูคะ ข้อจำกัดของเทสทูโดเรื่องไฟ ถ้าศัตรูใช้ระเบิดเพลิงจำลอง โยนมุมไหนถึงจะอันตรายสุด และเราตอบโต้ยังไงไม่แตกแถว?”

“ดีมาก” ลาเรสพยักหน้า “ไฟอันตรายเมื่อมันค้างในกระเปาะ ระหว่างหลังคาและกำแพงโล่ด้านหน้าคือตรงมุมจิ้มพอดี วิธีแก้คือคำสั่งเปิดช่องและกวาด แถวบนสุดยกโล่ขึ้นลงเร็ว ๆ สองจังหวะให้อากาศแลกเปลี่ยน แถวหน้าเปิดช่องเล็กหนึ่งกำปั้นให้คนข้างในผลักของร้อนออกด้วยกระบองสั้น จากนั้นหมุนทั้งกระดอง 90 องศาให้ลมตีขวางไฟ ห้ามใครสติแตกวิ่งเดี่ยว แตกคนเดียวตายทั้งกลุ่ม จำไว้”

การฝึกผ่านไปอย่างยากลำบากสิ้นคลาสลาเรสเป่านกหวีดยาว ปรบมือเหนือศีรษะจนแสงเขียวกระเพื่อม “ดี ตัดสินใจเร็ว รักษารูป แก้ปัญหาไฟ หอกกดจากมุมสูงครบ” เขาหันมาหาโมนีก้า “โดยเฉพาะหัวลิ่ม…ถ้าเธอบ่นเรื่องคลาสห้าอีก ฉันจะให้เธอสอนแทนแล้วกัน” โมนีก้าหัวเราะหอบ เหงื่อเค็มไหลข้างแก้ม เธอยกโล่พิงต้นขา “ยังไม่อยากสอนหรอกค่ะ แต่อยากให้รู้ไว้ หนูไม่ได้อยากซ้ำคลาสเพราะโง่ หนูแค่…ไม่อยากให้ใครบอกว่าหนูไม่ตั้งใจ” เธอสูดลม แดดเที่ยงเริ่มเชื่องลงนิดเมื่อเงาเมฆผ่าน “วันนี้หนูตั้งใจชิบหายเลยนะคะครู”

ลาเรสยิ้มกว้างจนแสงเขียวสว่าง “เห็นแล้ว ศัตรูก็เห็น” เขาเคาะสคูทุมของเธอสองครั้งเป็นรหัสครบถ้วนที่บ่งบอกว่าคลาสสิ้นสุด “จำบทสุดท้ายไว้เทสทูโดไม่ใช่กำแพง มันคือสัญญาว่าเราจะไปด้วยกันและกลับด้วยกัน ใครหลุด ใครเร่งเดี่ยว สัญญาขาด” เขาผายมือ “เลิกแถว”

โมนีก้าปลดสายเกราะทันทีเสียงโลหะขยับเสียดกับเชือกหนัง เธอทิ้งตัวนั่งบนขอบลานเขียนบันทึกบางอย่าง ก่อนเธอปิดสมุด เงาแสงเขียวมะนาวของครูยังลอยอ้อยอิ่งเหนือสนามคล้ายพยักหน้า เธอยกสคูทุมขึ้นพาดบ่า ลุกยืนตรงเวลา 14.00 พอดี เหนื่อยระอุแต่หัวใจเย็นนิ่งอย่างคนที่พิสูจน์ตัวเองเสร็จไปอีกหนึ่งสนาม และถ้าคลาสห้าจะยังตามหลอกหลอน ก็ให้มันรู้ไว้ว่าสองบรรทัดเท่านั้นที่รออยู่

วิชาฝึกเทสทูโด (4 / 4)

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-03] ไคลน์ วูล์ฟกัง

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

ลานฝึก

Date and Time

วันที่ 2 ธันวาคม 2025 • 14:19 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

“และที่นี่ ลานฝึกของค่าย ในอีกไม่นานมันน่าจะเป็นหนึ่งในจุดที่เธอคุ้นเคยที่สุด”

“ฟังแล้วไม่แน่ใจเลยล่ะค่ะว่าควรรู้สึกยังไงดี”

“ทำไมไม่แน่ใจล่ะ ก็ต้องรู้สึกไม่ดีอยู่แล้วสิ”

เอ้า เสียงที่อยู่ในห้วงความคิดไม่ได้หลุดออกไปจากริมฝีปากสีสวย แต่ปฏิกิิริยาของคนอายุน้อยกว่าที่เก็บซ่อนไว้ไม่ทันเรียกเสียงหัวเราะจากรุ่นพี่ได้เป็นอย่างดี คลีเมนทิสแทบจะยกมือขึ้นเท้าเอวใส่อีกฝ่าย หากไม่ติดว่าเกรงใจผู้คนที่กำลังใช้สถานที่ฝึกซ้อมแห่งนี้อยู่

“นั่นเป็นความในใจของพี่เหรอคะ วินเซนโซ”

อันที่จริงก็ไม่น่าแปลกนักเท่าไหร่ เธอใช้เวลากับเขาได้เพียงครึ่งชั่วโมงยังพอจะคาดเดาได้ว่าเขาเป็นคนจำพวกไร้พรแสวง แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เด็กสาวคิดจะตำหนิติเตียน คนบางคนก็ชื่นชอบการฝึกฝนและออกกำลัง สำหรับบางคนกิจกรรมเหล่านี้ก็ไม่ค่อยน่าดึงดูด

หากถามเธอ คลีเมนทิสคงตอบว่าไม่ได้ชอบการฝึกฝนทางกายภาพเป็นพิเศษเช่นกัน แม้จะจัดอยู่ในสิ่งที่ตัวเองสามารถทำได้โดยไม่นึกอิดออดตราบใดที่ได้รับอนุญาตให้อาบน้ำล้างตัวทันทีหลังสิ้นสุดการซ้อม ทายาทของตระกูลราทิแกนคนนี้แค่ไม่ถูกกับกลิ่นเหม็นอับสักเท่าไหร่

“ไม่สำคัญหรอกว่าชอบหรือเปล่า สุดท้ายก็ต้องทำอยู่ดี”

“ตอบไม่ตรงคำถามนี่คะ”

“เออ ไม่ชอบ ฉันขี้เกียจนี่นา”

คำตอบนั้นเป็นต้นเหตุให้กับร่องรอยความพึงพอใจบนใบหน้าพริ้มเพราได้หลายส่วน เธอคิดว่าพี่คนนี้ก็ตลกดีไม่น้อย เอาไว้ไต่ระดับความสนิทสนมถึงจุดหนึ่งเมื่อไหร่คลีเมนทิสจะกวนประสาทคืนให้สาสมแบบทบต้นทบดอกเลยคอยดู

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

Kai -

14:30 น. ลานฝึก (12/12/2025)

ฝุ่นดินแดงคลุ้งกระจายอยู่ในอากาศทันทีที่เดินพ้นเขตโรงเก็บอาวุธมาสู่ลานกว้าง ความเงียบสงบเมื่อครู่ก็ถูกแทนที่ด้วยบรรยากาศที่คุกรุ่นไปด้วยความดุเดือด ไคขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อละอองฝุ่นลอยมาเกาะที่รองเท้าหนังขัดมันของเขา เขาไม่ชอบความสกปรก แต่ก็เข้าใจดีว่าในสนามรบไม่มีที่ว่างให้คนรักสะอาดเท่าไหร่นัก

เบื้องหน้าคือลานฝึกขนาดมหึมาที่เหล่าพลทหารกำลังจับคู่ซ้อมรบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้แดดจะร้อนระอุและเหงื่อจะท่วมกาย แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครยอมลดละความพยายาม ไคกวาดตามองการเคลื่อนไหวของพลทหารกลุ่มหนึ่งที่กำลังฝึกฟันดาบ สายตาของเขาจับจ้องไปที่องศาการวางเท้าและการออกแรงเหวี่ยงแขน

"การเหวี่ยงดาบกว้างเกินไป เปิดช่องว่างที่สีข้างชัดเจน" ไคเปรยขึ้นมาลอย ๆ น้ำเสียงติดจะตำหนิ "ถ้าศัตรูสวนกลับมาด้วยมีดสั้น หมอนั่นตายไปแล้ว"

โนอาห์ที่เดินนำอยู่ชะลอฝีเท้าลงแล้วหันกลับมามองไคด้วยแววตาที่เจือความสนใจ มุมปากของคนอายุมากกว่ายกขึ้นเล็กน้อยคล้ายจะพึงพอใจในคำวิจารณ์ที่ตรงจุดนั้น

"สายตาคมใช้ได้" โนอาห์เอ่ยชมเรียบ ๆ ก่อนจะเดินมายืนขนาบข้าง "นั่นพวกเด็กใหม่จากกองร้อยห้า ยังต้องขัดเกลาอีกเยอะ นายดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งจับดาบครั้งแรกนะ เชมเบอร์เลน"

"ผมถูกฝึกมาตั้งแต่จำความได้" ไคตอบกลับพลางปัดฝุ่นที่ไหล่เสื้อออก "ศิลปะการต่อสู้ไม่ใช่แค่เรื่องของกำลัง แต่มันคือการคำนวณและวางแผนเชิงกลยุทธ์"

"เห็นด้วย" โนอาห์พยักหน้า น้ำเสียงดูผ่อนคลายลงกว่าตอนอยู่ที่พรินซิเปีย "คนส่วนใหญ่คิดว่าแค่เหวี่ยงเหล็กให้แรงก็พอ แต่ในสนามรบ สมองสำคัญพอ ๆ กับกล้ามเนื้อ... ยินดีต้อนรับสู่กองร้อยที่หนึ่ง"

ไคเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ "คุณรู้?"

"เอกสารย้ายเข้าของนายวางอยู่บนโต๊ะแม่ทัพ ฉันเห็นผ่านตา" โนอาห์ตอบพลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาของไคอย่างท้าทายเล็ก ๆ "กองร้อยเราไม่รับพวกเหยาะแหยะ ไม่สนว่าพ่อใครจะเป็นเทพองค์ไหน หวังว่านายคงจะพิสูจน์ตัวเองได้ว่าคู่ควรกับที่นั่งในกองร้อยเกียรติยศ ไม่ใช่แค่เพราะนามสกุล"

คำพูดนั้นไม่ได้ฟังดูดูถูก แต่เหมือนเป็นบททดสอบแรกที่โยนลงมาตรงหน้า ไคยืดตัวตรงขึ้น รอยยิ้มมั่นใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า

"ไม่ต้องห่วงครับ" ไคตอบรับคำท้าทายนั้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่น "ผมเกลียดความพ่ายแพ้และความไม่สมบูรณ์แบบ แต่เดี๋ยวคุณก็ได้เห็นเอง"

"ดี" โนอาห์ตัดบทสั้น ๆ ก่อนจะหันหลังกลับเดินนำต่อ "งั้นไปกันต่อ ที่ต่อไปนายอาจจะชอบ... หรือไม่ก็เกลียดไปเลย"

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• ทัวร์ลานฝึก EXP +15
  

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ โนอาห์ คลาร์ก +5

Moneka HONOR

วันที่ 13 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 14.00 - 15.00 น. เป็นต้นไป ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

แสงแดดสายส่องผ่านยอดไม้สูงทอดลงมาเหนือสนามฝึกกว้างของค่ายจูปิเตอร์ เสียงพลั่วกระทบดินเป็นจังหวะดังแผ่ว ๆ สลับกับเสียงบ่นในลำคอของเอสต้าที่ในตอนนี้อยู่ในคราบของ โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม อย่างแนบเนียน เธอใส่ชุดฝึกสีม่วงเข้มของค่าย ผูกผมลวก ๆ แล้วถือพลั่วในมือเหมือนจะขุดคูตามคำสั่ง แต่ถ้าดูดี ๆ ก็รู้ว่าเธอกำลังตีเนียนอู้งานมากกว่าจะทำงานจริง

“ขุด ๆ พอให้มีหลักฐานว่าขุด...” เอสต้าพึมพำเบา ๆ พลางถ่มลมหายใจ “โมนีก้าคงจะขยันแน่ ๆ แต่ขอโทษทีนะจ้ะ โลกนี้มันมีสิ่งที่น่าสนุกกว่าดินโคลนเยอะเลย” เธอขุดพลั่วลงไปอีกที ดินกระเด็นใส่รองเท้า เธอย่นจมูกอย่างรำคาญ ก่อนจะเท้าเอว หันซ้ายขวาเช็กว่ามีใครมองหรือไม่ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้คุมสนามอยู่ใกล้ ๆ เธอก็วางพลั่วพิงไว้แล้วเดินไปนั่งพักริมร่มไม้แทน

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงฝีเท้าแผ่วเบาและเรียบเนียนจนแทบกลืนไปกับเสียงลมก็ดังเข้ามา เอสต้าหันขวับตามสัญชาตญาณ เห็นหญิงสาวผมดำยาวในชุดม่วงเข้มแบบเดียวกันเดินตรงมาหาในท่าทีสุขุม เธออุ้มแมวดำตัวหนึ่งไว้ในอ้อมแขน ดวงตาคมสงบเยือกเย็นราวกับแสงจากดวงจันทร์ “คุณคือ...โมนีก้า บลอสซัม ใช่ไหมคะ? เซนจูเรี่ยน?” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งนุ่ม เอสต้ากะพริบตาแล้วยิ้มกว้าง “ใช่ค่ะ นั่นฉันเอง มีอะไรรึเปล่าคะ?” ก่อนตอบอย่างมั่นใจราวกับไม่มีอะไรให้สงสัย

หญิงสาวพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะแนะนำตัว “ฉันชื่อมิเรว่า ลาเวลล็อง กองร้อยสาม ธิดาแห่งไทรเวียค่ะ”

“อ้อ~ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เอสต้าพูดพลางยืดตัวขึ้น ยกมือปัดดินที่เปื้อนชายเสื้ออย่างไม่รีบไม่ร้อน “กองร้อยสามสินะ พวกสายเวทนี่ใจเย็นกันจริง ๆ เลย”

มิเรว่ามองเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดต่อ “ฉันได้ข่าวมาว่าคุณบลอสซัมกำลังหาขนกริมาลคินอยู่... แมวของฉันเพิ่งผลัดขนพอดี เห็นว่ามันดูดีเลยอยากเอามาขายให้ค่ะ” พูดจบ เธอก็ค่อย ๆ ยื่นมือที่ถือถุงผ้าผูกเชือกยื่นมาตรงหน้า เอสต้ารับมาเปิดดู ด้านในมีขนสีดำเงาเนียนละเอียดราวกับไหมชั้นดี แสงแดดส่องผ่านแล้วสะท้อนประกายเงินจาง ๆ สวยราวกับเส้นไหมของเทพีอธีน่า

“โห... ขนดีมากเลยค่ะ!” เอสต้าชมอย่างตื่นตา “ยอมเลยนะคะคุณมิเรว่า ฉันรับแน่นอน! ราคา 25 ดีนาเรียสต่อหนึ่งชิ้นเลยค่ะ ของแบบนี้หายากจะตาย” หญิงสาวอย่างมิเรว่าที่เป็นเจ้าของจึงได้เพียงยิ้มบาง ๆ “ขอบคุณค่ะ” เอสต้าหยิบถุงเหรียญดีนาเรียสจากกระเป๋าข้างสะโพกขึ้นมา เขย่ามันเบา ๆ ให้มีเสียงเหรียญกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊ง ก่อนจะนับอย่างรวดเร็วแล้วส่งให้ “ครบค่ะ ห้าสิบดีนาเรียส ขอบใจมากเลยนะคะ”

“ยินดีค่ะ” มิเรว่ารับเหรียญไว้แล้วพยักหน้า “ถ้าต้องการอีกก็บอกได้เลย เฌอแตมขนหนาและผลัดขนบ่อย”

เอสต้าหัวเราะ “แมวขนสวยแต่เจ้าของพูดนิ่งจังเลยนะคะ เหมือนกันทั้งคู่เลย ดูสงบน่ากลัวดี”

“ฉันไม่ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นหรอกค่ะ แค่ไม่ค่อยถนัดคุยเล่นเท่านั้นเอง” มิเรว่าเอ่ยตอบเรียบ ๆ 

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันคุยแทนให้เอง” เอสต้าว่าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “คุณแค่พยักหน้าหรือไม่พยักก็พอ”

มิเรว่าเผลอยกยิ้มบาง ๆ ครั้งแรกในบทสนทนา ดวงตาเธอสะท้อนแสงเหมือนระยับจากแสงคบเพลิง “คุณไม่เหมือนที่คิดไว้เลยนะคะ คุณบลอสซัม”

“ก็แล้วแต่วันค่ะ” เอสต้าตอบพร้อมหมุนพลั่วในมือเล่น “บางวันก็ขยัน บางวันก็ขุดหลุมไว้กลบตัวเองแทน”

“ถ้าขุดจริงจังหน่อย คงได้บ่อไว้เลี้ยงปลาแล้วล่ะค่ะ”

เอสต้าหัวเราะพรืด “โอ๊ย พูดแบบนี้แสดงว่ามีอารมณ์ขันอยู่นะคะคุณแม่มด”

“บางทีค่ะ” มิเรว่าตอบเรียบ ๆ แต่แววตาแอบขบขันอย่างจาง ๆ ที่มุมริมฝีปากของเธอ “ไว้เจอกันใหม่ คุณบลอสซัม”

“แน่นอนค่ะ คุณลาเวลล็อง” เอสต้าตอบพร้อมยกมือขึ้นเหมือนทำความเคารพแบบเล่น ๆ “ขอให้โชคดีค่ะ ขอให้ขนแมวคุณไม่ร่วงเยอะนะคะ” หญิงสาวเพียงหัวเราะในลำคอแผ่ว ๆ ก่อนจะเดินจากไป เงาของเธอและแมวดำเลือนหายไปในหมู่เต็นท์ เอสต้ามองตามแล้วยิ้มมุมปาก พึมพำกับตัวเอง “คนแบบนี้สิ... ฉันชอบ ดูเหมือนนิ่งแต่มีอะไรซ่อนอยู่เต็มไปหมดเลย” แล้วก็หยิบพลั่วขึ้นมาอีกครั้ง ขุดลงไปอย่างขอไปที “เฮ้อ... ขุดหลุมไว้ฝังเหรียญคงจะคุ้มกว่าฝังศพตัวเองละมั้งเนี้ย”

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

ดิลซื้อ ขนกริมาลคิน 2 ชิ้น กับ มิเรว่า ลาเวลล็อง

ราคาชิ้นละ 25 ดีนาเรียส จ่าย 50 ดีนาเรียส

(จ่ายแล้วจ้า)

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

ลานฝึก

Date and Time

วันที่ 15 ธันวาคม 2025 • 06.57 น.

Purpose

ขุดคู

ภายใต้แสงแดดยามสายที่สาดส่องลงมากระทบผืนดินแห้งผากของค่ายจูปิเตอร์ คลีเมนทิสเคยจินตนาการภาพการฝึกฝนวันแรกของตนเองเอาไว้ต่างจากความเป็นจริงอย่างสิ้นเชิง ในห้วงความคิดของบุตรีแห่งเทพีจัสติเทีย การฝึกฝนย่อมหมายถึงการยืนตระหง่านอยู่กลางลาน สวมชุดเกราะเต็มยศ มือกระชับดาบกลาดิอุสหรือสปาเธ่ร์ เรียนรู้ท่วงท่าการสังหารและการจัดกระบวนทัพเทสตูโดอันเกรียงไกร

ทว่าภาพฝันเหล่านั้นกลับพังทลายลงตรงหน้า เมื่อสิ่งที่รอคอยเธออยู่ไม่ใช่คู่ซ้อมหรือหุ่นฟาง แต่กลับเป็นพื้นดินและพลั่ว

ใช่แล้ว... การฝึกฝนในวันนี้คือการขุดคู

เด็กสาวยืนมองอุปกรณ์ในมือสลับกับแนวเส้นเชือกที่ถูกขึงยาวสุดลูกหูลูกตาด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย มันคือความประหลาดใจระคนผิดหวังเล็ก ๆ เธอเคยได้ยินผ่านหูมาบ้างว่ารากฐานแห่งความแข็งแกร่งของกองทัพโรมันไม่ได้เริ่มต้นที่ปลายดาบ แต่เริ่มที่หยาดเหงื่อและการสร้างค่ายพักแรม การขุดคูและการถมมูลดินคือวินัยขั้นพื้นฐานที่ทหารใหม่ทุกนายต้องผ่านการเจียระไน

แต่ตอนที่ได้ยินเรื่องเล่าเหล่านั้นผ่านหน้าหนังสือหรือคำบอกเล่า เมฟไม่เคยนึกฝันเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมาจับด้ามจอบด้ามเสียมลงมือกระทำด้วยตนเองเช่นนี้ หากย้อนเวลากลับไปได้เธอคงจะยอมเสียเวลาขลุกตัวอยู่ในห้องสมุดเพิ่มอีกสักชั่วโมงเพื่อค้นคว้าดูว่าบรรพชนชาวโรมันมีเคล็ดลับหรือกุศโลบายอย่างไรในการก้าวผ่านการฝึกหฤโหดที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายและกินแรงกายเช่นนี้ไปได้

สองมือเรียวที่คุ้นชินกับการจับปากกาหรือแก้วชาเนื้อดี บัดนี้ต้องมากระชับด้ามไม้เนื้อแข็งของจอบขุดดินแบบโรมันที่มีน้ำหนักไม่ใช่น้อย คลีเมนทิสสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมสมาธิ ก่อนจะเหวี่ยงเครื่องมือนั้นเจาะทะลุลงไปในผืนดินแข็งกระด้าง

เสียงโลหะกระทบดินดัง ปึก! สะท้านขึ้นมาถึงข้อมือ

ตามยุทธวิธีของโรมันที่สืบทอดกันมานับพันปี กองทหารลีเจียนนั้นไม่ได้เป็นเพียงนักรบ แต่พวกเขายังเป็นวิศวกรผู้เชี่ยวชาญ คติพจน์โบราณกล่าวไว้ว่าพลั่วสร้างชัยชนะได้มากกว่าดาบ ทุกครั้งที่กองทัพเคลื่อนพล เมื่อถึงเวลาหยุดพักไม่ว่าจะเหนื่อยล้าเพียงใด สิ่งแรกที่ต้องทำคือการสร้างค่ายพักแรมที่แข็งแกร่งดุจป้อมปราการ

คลีเมนทิสเริ่มเข้าใจความหมายนั้นผ่านความปวดร้าวที่แล่นพล่านไปตามกล้ามเนื้อไหล่และหลัง การขุดคูเมืองจำลองนี้ต้องมีความกว้างไม่ต่ำกว่าห้าฟุตและลึกสามฟุต ดินที่ขุดขึ้นมานั้นไม่ได้ถูกโยนทิ้งขว้างแต่ต้องนำมาถมก่อเป็นเนินดินด้านหลังคูเพื่อสร้างเป็นกำแพงป้องกันและปักขวากไม้แหลมด้านบน การกระทำซ้ำ ๆ ทั้งขั้นตอนของการง้างจอบ ฟันดิน โกยดิน และถมดิน ไม่เพียงแต่เป็นการสร้างที่มั่น แต่มันคือการหลอมรวมวินัย ความอดทน และความสามัคคีให้เป็นหนึ่งเดียว

มันคือการฝึกให้ร่างกายจดจำความเหนื่อยยาก เพื่อให้จิตใจแข็งแกร่งยิ่งกว่าหินผา เพื่อให้ในยามสงครามจริงพวกเธอจะสามารถสร้างป้อมปราการเพื่อปกป้องชีวิตของเพื่อนร่วมรบได้ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ไม่ว่าสภาพอากาศจะเป็นเช่นไร

เหงื่อกาฬไหลย้อยลงมาตามกรอบหน้า หยดลงบนผืนดินที่เพิ่งถูกพลิกฟื้น คลีเมนทิสกัดฟันแน่น ปลอบใจตัวเองว่านี่คือบททดสอบที่วีรบุรุษทุกคนล้วนเคยผ่านมา แม้จะไม่มีเสียงเชียร์กึกก้อง ไม่มีเกียรติยศสวยหรู มีเพียงกลิ่นดินโคลนและมือที่เริ่มพองแดง แต่นี่แหละคือวิถีแห่งโรมที่แท้จริง

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่อาจทราบได้ จนกระทั่งภารกิจตรงหน้าเสร็จสิ้นลงตามเป้าหมาย ท้ายที่สุดมันก็จบลงสักที

เจ้าของร่างบางผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ทิ้งตัวลงนั่งพักบนขอนไม้ครู่หนึ่งด้วยความอ่อนล้า ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเมื่อลมหายใจเริ่มกลับมาเป็นจังหวะปกติ เธอจัดการรวบรวมอุปกรณ์การช่าง ทั้งพลั่ว จอบ และโดลาบรา นำไปทำความสะอาดเบื้องต้นและวางคืนที่ชั้นเก็บของอย่างเป็นระเบียบตามกฎระเบียบที่เคร่งครัด

แม้ร่างกายจะประท้วงด้วยความเมื่อยล้า แต่ภารกิจของเธอยังไม่จบเพียงเท่านี้

คลีเมนทิสรีบพาตัวเองกลับไปยังอาคารที่พักของกองร้อยที่สอง เป้าหมายเร่งด่วนคือห้องอาบน้ำ สายน้ำเย็นฉ่ำถูกเปิดชะโลมกายเพื่อชำระล้างคราบเหงื่อไคลและเศษดินโคลนที่เกาะตามเนื้อตัวให้หลุดออกไป ความสดชื่นช่วยปลุกให้เธอตื่นตัวขึ้นอีกครั้งราวกับได้ชุบชีวิตใหม่ เธอผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่สะอาดสะอ้าน กลิ่นสบู่หอมอ่อนช่วยกู้คืนความมั่นใจและภาพลักษณ์ของบุตรีผู้สูงศักดิ์ให้กลับคืนมา

เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จสิ้น ขาเรียวก็ก้าวออกจากอาคารที่พัก มุ่งหน้าสู่จุดหมายถัดไปที่รอคอยอยู่ สถาปัตยกรรมอันยิ่งใหญ่ที่จำลองมาจากสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคโบราณ... โคลอสเซียม

ความรู้สึกตื่นเต้นเริ่มก่อตัวขึ้นแทนที่ความเหนื่อยล้าเมื่อครู่ คลีเมนทิสกระชับเสื้อคลุมเล็กน้อย แววตาเปลี่ยนจากความอ่อนล้าเป็นความมุ่งมั่น คราวนี้นิ้วมือของเธอคงจะได้สัมผัสกับด้ามจับที่ทำจากหนังและโลหะเย็นเฉียบของศาสตรา แทนที่จะเป็นด้ามไม้สาก ๆ ของจอบเสียมเสียที

การฝึกที่แท้จริงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

รางวัลกิจวัตร

• EXP +15
• ดีนาเรียส +3
• ป้ายเกียรติยศ {JP} +1