Training Ground ⋘ ลานฝึก ⋙

Training Ground

⋘ ลานฝึก ⋙

ลานฝึก พื้นที่กว้างใหญ่ใจกลางค่ายจูปิเตอร์ เปรียบเสมือนเตาหลอมที่หล่อหลอมเหล่าเดมี่ก็อด ให้กลายเป็นนักรบผู้แข็งแกร่งและกล้าหาญ

ทุกเช้า ณ ลานฝึกแห่งนี้ จะคลาคล่ำไปด้วยเหล่าทหารแห่งกองพันที่สิบสอง ที่มาฝึกซ้อมร่างกายและทักษะการต่อสู้ เสียงดาบกระทบกันดังกึกก้อง เสียงเท้ากระทืบพื้นเป็นจังหวะ เสียงตะโกนสั่งการของครูฝึกดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ฝุ่นควันตลบอบอวล ขณะที่เหล่าทหารฝึกซ้อมการต่อสู้ ด้วยอาวุธนานาชนิด ไม่ว่าจะเป็นดาบ หอก ธนู หรือแม้กระทั่งมือเปล่า เหงื่อไหลรินอาบร่างกาย แต่ไม่มีใครยอมแพ้

ทุกคนต่างมุ่งมั่นและทุ่มเทอย่างเต็มที่ เพื่อฝึกฝนตนเองให้แข็งแกร่งและพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่แท้จริง

บางครั้ง ลานฝึกแห่งนี้จะถูกใช้เป็นสถานที่สำหรับการระดมพล เหล่าทหารนับร้อยจะยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ ภายใต้แสงแดดที่แผดเผา เพื่อรับฟังคำสั่งจากแม่ทัพ หรือเพื่อร่วมพิธีมอบเกียรติยศให้กับวีรบุรุษผู้สร้างคุณประโยชน์ให้กับค่าย

เสียงแตรดังกึกก้อง ประกาศถึงความยิ่งใหญ่ และเกียรติภูมิของกองพันที่สิบสอง ธงประจำกองพันโบกสะบัดตามแรงลม ปลุกเร้าจิตวิญญาณแห่งนักรบโรมันในตัวของทุกคน

ลานฝึกแห่งค่ายจูปิเตอร์ จึงไม่เพียงเป็นสถานที่สำหรับการฝึกฝนร่างกาย แต่ยังเป็นสัญลักษณ์แห่งความสามัคคี ความกล้าหาญ และเกียรติยศของเหล่าทหารโรมันอีกด้วย

โรลเพลย์ฝึกฝนประจำวัน +5 พลังน้ำใจ +15 EXP

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From First Cohort

การเรียนเป็นสิ่งที่เดนิสต้าไม่ถนัด(?) เธอไม่ถูกโฉลกกับตัวหนังสือ และเผอิญว่าอุปกรณ์สำคัญในการเรียนมักเป็นหนังสือ นั่นเท่ากับว่าการเรียนรู้ของเธอจะยากขึ้นเกือบสิบเท่าเพราะเธอไม่เข้าใจในความหมายของสิ่งที่เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว ‘ กลยุทธ์การรบ.. แค่ชื่อก็เหนื่อยแล้ว ’ เดนิสต้าไม่ได้มีปัญหากับวิชาที่ต้องใช้ความคิด ตรงกันข้าม เธอชอบมันมาก ทว่าเมื่อคิดถึงการสรุปหรือโน๊ตหนา ๆ ที่จะต้องจดเพื่อทำความเข้าใจตัววิชา ยังไม่รวมไปถึงการบ้านที่อาจจะทั้งเขียนหรือไม่ก็ค้นคว้าข้อมูล

‘ พระเจ้า นั่นคือวิธีฆ่าฉันทางอ้อมชัด ๆ ’

ถึงจะบ่นในใจไม่ต่ำกว่าสิบประโยคแต่ตอนนี้เดนิสต้ากลับกำลังยืนอยู่เพียงลำพังในลานฝึกของค่ายซึ่งเป็นที่เรียนวิชากลยุทธ์การรบตั้งแต่เช้าก่อนจะถึงเวลาเข้าเรียน เสียงสูดลมหายใจดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของบริเวณที่ราบกว้างก่อนจะตามมาด้วยการถอนหายใจยาวเหยียด เมื่อเจ้าของลมหายใจยอมรับในความย้อนแย้งของตัวเอง มือข้างหนึ่งที่เคยกอดสมุดไว้บนอกลดลงล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องสวยขึ้นมา ปลายนิ้วของเธอไถไปบนหน้าจอเพื่อปลดรหัสและเข้าไปทำในสิ่งที่พึ่งจะถูกพัฒนาเพิ่มเข้ามาในเครื่องมือสื่อสาร

ทำไมเวลาคนเราตื่นเต้นต้องทำอะไรแปลก ๆ

ฉันมีคาบเรียนในวันนี้และ —- เอ่อ ว่าไงดี มันเป็นวิชาที่ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะเรียนรู้เรื่อง *อิโมจิขมวดคิ้ว* ดังนั้นฉันเลยไม่ได้คาดหวังอะไรกับวิชานี้นัก แต่ตอนนี้ในเวลา.. ประมาณแปดโมงเช้า ฉันก็มาถึงที่เรียนแล้ว (คลาสเริ่ม 9 โมงเช้า ในกรณีที่พวกคุณอยากรู้) btw มันไม่ใช่โพสต์ที่ต้องการความเห็นอะไรเยอะนักหรอก ช่างมันเถอะ ขอให้มีวันที่ดีนะทุกคน !

COMMENT LIKE SHERE DETAILS

หลังกดโพสต์ เดนิสต้าถอนหายใจอีกเฮือกก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม ‘ รอ .. แล้วก็รอ ’ เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไร้จุดหมาย ปล่อยให้เวลาเปลี่ยนจากนาทีเป็นขั่วโมงและในที่สุดอาจารย์ประจำภาควิชาตัวสีเขียวก็ปรากฏกาย เมื่อสองดวงตาสบกัน เขาดูประหลาดใจ เธอเองก็ประหลาดใจ เดนิสต้าไม่ได้คิดไว้ว่าเธอจะมีอาจารย์ประจำวิชากลยุทธ์เป็นเดอะฮัคตัวผอมแห้ง ส่วนเขาก็ไม่ได้คิดว่าจะมีเด็กแปลก ๆ มายืนกอดหนังสือรอเข้าเรียนตั้งแต่เช้า

“ สวัสดี ”

ดวงตาของสิ่งมีชีวิตไร้กายหยาบซึ่งถูกเรียกกันอย่างแพร่หลายว่า ‘ ลาร์เรส ’ จรดลงกับร่างบางของเด็กสาวที่มีรูปลักษณ์ให้บรรยากาศคล้ายคลึงกับแมวขนยาวตัวสีขาวที่มีราคาสูงเกือบเฉียดฟ้า และเมื่ออ้างอิงจากประสบการณ์รวมไปถึงไหวพริบของเขาในการประเมินเพียงแค่ปราดเดียวไคลน์ก็รู้ที่มาทางสายเลือดของอีกฝ่ายแล้ว “ ไม่ได้เห็นสายเลือดวีนัสภายในค่ายมานาน ยินดีต้อนรับ ” แม้จะให้ความรู้สึกขึงขังจริงจังเกินไปบ้าง แต่ลาร์เรสตนนี้ก็ยังมีไมตรีต้อนรับเด็กใหม่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ไคลน์ วูล์ฟกัง นักรบผู้ฝ่าฟันอุปสรรคนับแต่โบราณแม้จะเหลือเพียงเศษเสี้ยววิญญาณแต่ก็ยังจงรักภักดีต่อหน้าที่ขัดเกลาครึ่งเทพหน้าใหม่ให้เติบโตไปเป็นกำลังสำคัญของโลก เขาเป็นชายจริงจังเงียบขรึมดังนั้นทันทีที่เข็มนาฬิกาของลานฝึกซ้อมชี้ไปที่เลข 9 คลาสเรียนวิชากลยุทธ์การรบก็เริ่มต้นขึ้นโดยไม่คิดจะหยุดรอเด็กนักเรียนที่มาสาย “ ข้าจะเริ่มต้นด้วยหลักการพื้นฐานที่ต้องใช้ในการทำความเข้าใจกลยุทธ์ ”

“ รู้หรือไม่ว่า กลยุทธ์ และ การรบ ต่างกันอย่างไร ”

แค่คำถามแรกก็มากพอจะทำให้เดนิสต้าหัวหมุน คิ้วของหญิงสาวขมวดเข้าผูกกันเป็นปมยุ่งเหยิง ‘ ไม่ใช่ว่ากลยุทธ์การรบมันต้องรวมกันหรอกเหรอ?? ’ เสียงความคิดที่ดังขึ้นในหัวทำให้เธออยากหันหลังไปกรี๊ดสักครั้ง เดนิสต้าตระหนักได้ทันทีว่าวิชากลยุทธ์การรบไม่ใช่สิ่งที่เหมาะกับเธอ—- เผลอ ๆ อาจจะไม่เหมาะกับใครเลยด้วยซ้ำ เพื่อแก้สถานการณ์ ธิดาแห่งวีนัสยกมือข้างหนึ่งขึ้นป้องริมฝีปาก แสร้งทำเป็นกระแอมเพื่อปรับเปลี่ยนการแสดงออกของตัวเอง

“ กลยุทธ์คือวิธีการ ส่วนการรบคือสิ่งที่จะต้องถูกใช้จริง อะไรแบบนี้หรือเปล่าคะ? ”

แม้น้ำเสียงของเธอจะยังสม่ำเสมอมั่นใจ แต่การใช้ถ้อยคำที่แสดงถึงความนอบน้อมผสานมากับการสอบถามก็ทำให้ไคลน์พยักหน้า ดวงตาคมของอาจารย์ไร้กายหยาบประจำภาควิชาหรี่ลงพร้อมการไขว่แขนไปด้านหลัง ที่จริงแล้วคำตอบของเดนิสต้าก็ไม่ได้ผิดเสียทีเดียวเพราะหากให้พูดข้อเท็จจริง เดิมทีคำถามนี้ไม่ได้มีคำตอบที่ตายตัวว่าผิดหรือถูกมาตั้งแต่แรก “ สำหรับคนที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการรบก็ถือว่าตอบได้ไม่เลว ”

การตอบรับของอาจารย์ประจำวิชากลยุทธ์การรบทำให้รอยยิ้มสุภาพของธิดาวีนัสค้างอยู่บนใบหน้าราวกับถูกแช่ไว้ด้วยน้ำแข็ง ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นอาจารย์ ป่านนี้เเดนิสต้าคงกรอกตาหรือไม่ก็ถอนหายใจ เธอรู้และเข้าใจว่าการเรียนที่ดีต้องควบคู่ไปกับสถานการณ์ที่ทำให้ผู้เรียนได้คิดวิเคราะห์ แต่บางครั้งถ้าให้วิเคราะห์ตั้งแต่วินาทีแรกที่เปิดคลาสเรียนมันก็ออกจะ.. โหดหินเกินไปหน่อย

“ การรบมักถูกเรียนอีกชื่ออย่างเป็นทางการว่า ยุทธวิธี ” ไคลน์เริ่มต้นที่จะทำงานของเขา เสียงของชายผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเกือบร้อยปีค่อย ๆ ร้อยเรียงความเข้าใจของตัวเองต่อศาสตร์กลยุทธ์ออกมาเป็นเนื้อหาฉบับย่อยเหมาะสำหรับมือใหม่ที่พึ่งจะมาให้ความสนใจในการเรียน “ กลยุทธ์คือภาพรวม เรียกอีกอย่างว่า แผนเพื่อชนะสงคราม แต่ยุทธวิธีต่างจากกลยุทธ์ ยุทธวิธีคือการจัดการเฉพาะหน้าในแต่ละสมรภูมิ ซึ่งทั้งสองอย่างจำเป็นต้องมีหากว่าอยากจะเอาชีวิตรอดในสนามรบ ”

‘ ขอคั่นสักเล็กน้อย.. สรุปแล้วที่นี่เป็นค่ายซัมเมอร์(?)หรืออะไรกันแน่? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันต้องไปเอาชีวิตอยู่ในสนามรบเนี่ย?? ’ ดวงตาคู่สวยของธิดาเทพีแห่งความรักคอยเฝ้ามองผู้บรรยายอย่างตั้งใจเสมอแม้ว่าเธอจะมีสารพัดความคิดกรีดร้องอยู่ในใจ ตั้งแต่วินาทีที่ชีวิตแสดงให้เธอรู้ว่าเธอพิเศษกว่าคนอื่น เดนิสต้าก็เข้าใจมาเสมอ ชีวิตของคนอื่นอาจจะมีอุปสรรคเป็นแค่ขวากหนามแต่ไม่.. ชีวิตของผู้ต้องคำสาปให้เป็นครึ่งหนึ่งของทวยเทพล้วนจบลงด้วยการเข้าร่วมกับสงครามไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง ด้วยการถอนหายใจเบา ๆ ครั้งสุดท้าย เดนิสต้ากระชับปากกาในมือและเขียนข้อความประโยคหนึ่งลงไปบนสมุดโดยมีเสียงการบรรยายของไคลน์คอยขับกล่อม

‘ The show must go on, then let see how far this show.. ’

รางวัลเข้าชั้นเรียน : +10 EXP , +20 ความกล้า | เรียนวิชากลยุทธ์การรบครั้งที่ 1

Timeline at [ 08:00 | 06/01/2025 ]

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From First Cohort

ถึงจะไม่อยากมา แต่สุดท้ายเธอก็ต้องมา จากหอสมุดภายในมหาวิทยาลัยนิวโรมกลับมาสู่เขตภายในค่ายจูปิเตอร์ที่เต็มไปด้วยเด็กน้อยวัยละอ่อนมากมาย ร่างสูงเพรียวของสาวสวยวัย 20 ปีเดินฝ่าการฝึกซ้อมของเด็ก ๆ เข้าไปในลานฝึกใจกลางเขตกองพันที่สิบสองเพื่อเข้าเรียนวิชากลยุทธ์ซึ่งสั่งการบ้านสุดหินมาหนึ่งชิ้นในแบบที่ไม่ได้ระบุเอาไว้ว่าต้องส่งแบบใด ดังนั้นเดนิสต้าเลยยืมกระดานหมากรุกพกพาของกองร้อยที่หนึ่งมาเป็นอุปกรณ์สาธิตเพื่อให้ง่ายต่อการอธิบายภาพในหัวที่เธอจำเป็นจะต้องร้อยเรียงออกมาในอีกไม่นาน

“ สวัสดีคุณนอร์ทาร่า ” ลาร์เรสตัวเขียว ‘ ไคลน์ วูล์ฟกัง ’ ผู้สอนวิชากลยุทธ์เป็นฝ่ายทักทายทันทีที่เขาเห็นเธอเดินเข้ามาราวกับกลัวว่าลูกศิษย์หญิงที่หาได้ยากเย็นจะหายวับไปกับอากาศหากเขาไม่เรียกเอาไว้

“ สวัสดีค่ะ ”

ตอนนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงกว่า ๆ ดวงตาของเดนิสต้าเหลือบขึ้นมองท้องฟ้าที่ไร้เมฆและโปร่งใส แสงอาทิตย์ยังคงทำหน้าที่อย่างไม่ลดละท่ามกลางลมหนาวของช่วงต้นปี “ ฉันไม่ได้มาสายใช่ไหมคะ? ” เธอถามเสียงเบาในระหว่างที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับครูประจำภาควิชา เมื่ออีกฝ่ายเป็นคนผายมือเชิญให้เธอนั่งลงด้วยตนเอง

“ ไม่ คุณนอร์ทาร่า คุณไม่ได้มาสาย ” เขาตอบอย่างสุภาพแต่ก็มีร่องรอยของความห่างเหินแทรกมาในน้ำเสียง เหล่าลาร์เรสมักมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว หากเฟเบียสคือความเข้มงวด ไคลน์ก็คงเป็นความเย็นชา บรรยากาศบาง ๆ ที่คล้ายคลึงแต่ก็ไม่เหมือนกันทั้งหมดทำให้เดนิสต้าเริ่มคิดแล้วว่าพวกเขาอาจจะเป็นญาติหรือไม่ก็พี่น้องกันมาก่อน

“ พร้อมหรือยัง? ” ไคลน์ถามเสียงเรียบราวกับว่าเมตตาให้โอกาสเธอแต่ก็ไม่

“ ฉันมีทางเลือกที่ไหน ” เดนิสต้ายักไหล่ เทพธิดาผู้ครองสายเลือดวีนัสสูดหายใจเข้าจนเต็มปอด สองมือของเธอขยับจัดวางกระดานหมากรุกพกพารวมไปถึงหยิบตัวเบี้ยต่าง ๆ ออกมาวางประจำตำแหน่งพลางเริ่มต้นอภิปรายเนื้อหาของ ‘การบ้าน’ ที่เธอได้รับ “ คุณบอกให้ฉันสรุปความแตกต่างระหว่างกลยุทธ์ และยุทธวิธี ซึ่งมันง่ายมาก ”

“ กลยุทธ์คือการวางแผนที่มุ่งไปทางเป้าหมายในระยะยาว ยกตัวอย่างเช่นการวางแผนควบคุมพื้นที่สำคัญภายในค่าย ” นิ้วของเดนิสต้าจับอยู่ที่ตัวม้านานกว่าที่จำเป็นทำให้ท่าทางของเธอดูคล้ายคนที่กำลังครุ่นคิดว่าสมควรวางหมากที่ตรงไหนทั้งที่เธอแค่กำลังนำมันขึ้นมาจัดเรียง “ ยุทธวิธีคือการดำเนินการในขณะนั้น ๆ เพื่อให้บรรลุผลที่ต้องการในระยะสั้น เช่นการวางกำลังพลเพื่อโจมตีหรือป้องกันในช่วงระยะเวลาหนึ่งจนกว่าสถานการณ์จะสงบ แต่ในกรณีที่คุณต้องการคำอธิบายง่ายกว่านี้ ”

นัยน์ตาสีน้ำข้าวของเธอเลื่อนขึ้นมองไคลน์ช้า ๆ อย่างระมัดระวังพร้อมมุมปากที่ยกขึ้นอย่างซุกซนตามเอกลักษณ์เฉพาะตัว “ กลยุทธ์คือการคิดว่าจะทำอะไร ในขณะที่ยุทธวิธีคือการคิดว่าต้องทำอย่างไร ” เดนิสต้าเอียงคอเมื่อพูดจบ รอคอยคำตอบของผู้สอนที่จะตัดสินถูกหรือผิด

“ ถูกไหมคะ? ”

“ เจ้าฉลาด ข้ายอมรับ ” ลาร์เรสกายสีเขียวพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ดวงตาของเขาหลุบลงมองกระดานหมากรุกที่กางตรงหน้าด้วยแววตาใคร่รู้เมื่อเห็น “ เช่นนั้น.. อีกส่วนของการบ้านที่ข้าสั่งล่ะ เหตุใดเจ้าจึงนำกระดานนี้มา ”

“ เพราะฉันเป็นนักเรียนทุนทรัพย์น้อย.. ทำแบบนี้มีประสิทธิภาพที่สุด ”

เดนิสต้าแบ่งหมากสีขาวและสีดำเป็นสองฝั่งโดยมีฝ่ายชัดเจนว่าดำคืออสุรกาย ขาวคือชาวค่าย “ สำหรับสถานการณ์ที่ต้องป้องกันค่ายจากอสูรกาย ฉันเสนอให้แบ่งการป้องกันออกเป็นสามชั้น ” มือนุ่มจัดเรียงตำแหน่งหมากตามคำพูดของเธอเพื่อให้ผู้สอนได้เห็นภาพที่เธอคิดไว้ในหัว “ ชั้นแรกคือการตั้งกับดักที่เขตรอบค่ายโดยเน้นกับดักที่สามารถชะลอการเคลื่อนไหว เช่น หลุมพรางที่ปกคลุมด้วยหญ้าหรือเถาวัลย์รวมถึงการวางหนามแหลม ส่วนมากที่ตอบโจทย์ในการดูแลบริเวณนี้คงต้องเป็นสายเลือดวัลแคนอยู่แล้ว ”

“ ชั้นที่สองจะเป็นแนวป้องกันหลัก ใช้กำแพงไม้และหินที่เสริมความแข็งแกร่งด้วยเวทมนตร์ป้องกัน ตรงนี้เราวางกำลังเป็นสายเลือดมิเนอร์วาแทนวัลแคนได้ ” เธออธิบายต่อ มือชี้แนวช่องว่างตรงหน้าอาณาเขตป้องกันของสายเลือดมิเนอร์วา “ ถัดมาตรงนี้นักรบที่มีทักษะการโจมตีระยะไกล เช่น นักธนูและมือปืน หรือสายเลือดไทรเวียคอยประจำการตรงนี้เพื่อโจมตีอสุรกายที่หลุดรอดจากชั้นแรก ”

ไคลน์เอนแผ่นหลังชิดกับเก้าอี้ที่เขานั่ง ขมวดคิ้วเข้าหากันแต่ยังไม่พูดอะไร “ สุดท้าย ชั้นที่สามจะเป็นการป้องกันในค่ายโดยตรง ” เธอสบตากับเขา “ ถ้าอสุรกายเข้ามาถึงใจกลางค่าย เราจะแบ่งหน่วยต่อสู้เป็นกลุ่มเล็ก ๆ เพื่อโจมตีเน้นการหลอกล่อและแยกกำลังของมันออกจากกันเนื่องจากถ้าจะให้ต้านเพื่อสวนกลับทันควัน.. คงต้องบอกว่าจำนวนคนในค่ายและขอบเขตความสามารถของเด็กในค่ายยังไม่ได้พร้อมถึงขนาดนั้น ”

เดนิสต้าผ่อนลมหายใจออกจากริมฝีปากเมื่อเธออธิบายหลักการสามขั้นที่คิดมาจนครบ ธิดาของวีนัสที่มีแววพรสวรรค์แฝงเรื่องความฉลาดพยักหน้าเล็กน้อยพลางสรุปผล “ เป้าหมายหลักของแผนที่ฉันเสนอไม่ใช่แค่การป้องกันค่ายแต่คือการลดความเสียหายให้ได้มากที่สุด ในขณะเดียวกัน เราต้องเตรียมพร้อมสำหรับการเคลื่อนย้ายคนในค่ายไปยังจุดปลอดภัย หากสถานการณ์เลวร้ายกว่าที่คิดเอาไว้ แล้วก็.. ฉันไม่ต้องการให้เรื่องลุกลามมาจนถึงกลางค่าย ดังนั้นถ้าเป็นไปได้ ก่อนจะมาถึงการป้องกันชั้นที่ 3 ในเวลาจริงก็มีแนวโน้มจะจัดกลุ่มเก็บกวาดคอยประจำการชั้นตั้งต่าง ๆ ตั้งแต่ต้น แล้วถ้าเกิดกำลังจริง ๆ ค่อยถอยมาป้องกันค่ายเต็มกำลังที่การป้องกันชั้นที่ 3 ”

ไคลน์พยักหน้าอีกครั้ง เขาโน้มตัวมาข้างหน้า พิจารณาภาพรวมที่ถูกจัดวางบนกระดานหมากรุก เดนิสต้าเสนอแผนการที่สามารถใช้ได้จริง แน่นอน เขาไม่มีข้อกังขาในเรื่องนั้นและก็ได้ทำการยอมรับในแนวคิดพื้นฐานของนักเรียนตรงหน้าแล้ว ทว่าสิ่งที่สำคัญของทุกวิชาภายในค่ายคือประสบการณ์และการประยุกต์ใช้ “ คำตอบของเจ้าฟังดูสมเหตุสมผล ทว่าการตัดสินใจในสถานการณ์จริงจะยากกว่านี้มาก ”

“ แต่อย่างน้อย ” เขาพูดพร้อมกับยืนขึ้น “ เจ้าก็ทำได้ดี ”

รางวัลเข้าชั้นเรียน : +10 EXP , +20 ความกล้า | เรียน BS ครั้งที่ 2
การบ้านครั้งที่ 1 (เนื่องจากไม่ได้มีการแจ้งให้ทำบล็อก) รางวัล : +2 Point
+10 ความสัมพันธ์กับไคลน์ วูล์ฟกัง จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 11:00 | 08/01/2025 ]

Moneka HONOR

วันที่ 09 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

            แดดยามเช้าส่องกระทบลานฝึกขนาดมหึมากลางค่ายจูปิเตอร์ แสงสีทองสว่างเจิดจ้าเหมือนจะทดสอบความอดทนของทุกคนที่อยู่ในพื้นที่นั้น เสียงดาบกระทบโล่ดังเป็นจังหวะผสมกับเสียงเท้าทหารกระแทกพื้นจนฝุ่นคละคลุ้งไปทั่ว บรรยากาศเต็มไปด้วยแรงกดดันและกลิ่นเหงื่อที่อบอวลอยู่ในอากาศ

            โมนีก้าในชุดฝึกผูกผมรวบง่าย ๆ ยืนถือพลั่วในมือ เธอมองคูน้ำที่ถูกขุดไปแล้วครึ่งหนึ่งพร้อมถอนหายใจยาว "โห…จะบอกว่าเป็นการเสริมสร้างวินัยก็ใช่ แต่ทำไมเหมือนโยนงานเด็กใหม่ให้ทำก็ไม่รู้" เธอบ่นงึมงำ พลางจ้วงพลั่วลงในดินแข็ง ๆ ที่แทบไม่ยอมแตกง่าย ๆ แรงสะท้อนทำเอาแขนชาไปเล็กน้อยแต่เธอก็กัดฟันทำต่อไป

            รอบ ๆ มีเดมี่ก็อดรุ่นพี่บางคนแต่จำนวนน้อยกำลังซ้อมรบในช่วงเช้าเป็นการวอร์มร่างกายตัวเอง เสียงพวกเขาคุยกันฝึกตะโกนดังก้อง “เร็วเข้า! พวกเจ้าจะไปฆ่าศัตรูด้วยท่าทางงุ่มง่ามแบบนั้นหรือ!” ทำให้บรรยากาศเข้มข้นขึ้นอีกหลายเท่า แต่โมนีก้ากลับต้องก้มหน้าขุดดิน ร่างเล็ก ๆ ของเธอตะบันพลั่วลงดินอย่างสม่ำเสมอ แม้เหงื่อจะไหลพรากจนเปียกหลังเสื้อ เธอก็ยังไม่หยุด

            “งานนี้แค่ 3 ดีนาเรียส…จะว่าคุ้มก็ไม่คุ้ม แต่ช่างเถอะ เงินก็คือเงิน” เธอพึมพำพลางโยนดินขึ้นไปกองด้านข้าง ความเหนื่อยเริ่มกัดกิน แต่ในอีกมุมหนึ่งเธอก็รู้สึกถึงกล้ามแขนที่ได้ออกแรง ความแข็งแรงที่เพิ่มขึ้น และหัวใจที่เต้นแรงอย่างมีจังหวะสม่ำเสมอ เหมือนลานฝึกแห่งนี้กำลังค่อย ๆ หล่อหลอมเธอให้เป็นส่วนหนึ่งของกองทัพจริง ๆ ในที่สุด หลังจากเหงื่อท่วมและแขนสั่นเล็กน้อย คูน้ำที่ได้รับมอบหมายก็ถูกขุดจนเสร็จสิ้น เธอปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก มองผลงานด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่แฝงความเหนื่อยล้า

            "เรียบร้อยซะที…จะลงโทษหรืองานฝึกก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเสร็จแล้ว"

            โมนีก้าเหวี่ยงพลั่วพาดไหล่ เดินออกจากคูที่เพิ่งเสร็จสมบูรณ์ เสียงแตรกึกก้องจากอีกฝั่งของลานฝึกดังขึ้นพอดีเป็นเวลาปลุก ทำให้เธอหันไปมองด้วยแววตาเปล่งประกาย เหนื่อยก็เหนื่อย แต่ในใจกลับรู้สึกภูมิใจว่าอย่างน้อยวันนี้เธอก็เริ่มต้นได้เหมือนนักรบโรมันคนหนึ่งจริง ๆ

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 09 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงบ่าย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาฝึกเทสทูโด (TT) (พบ ไคลน์ วูล์ฟกัง)

แสงแดดยามบ่ายส่องลงบนลานฝึกกว้างของค่ายจูปิเตอร์ เสียงโลหะกระทบกันเป็นจังหวะดังก้องทั่วพื้นที่ เหล่าเดมิก็อดจากกองร้อยต่าง ๆ กำลังยืนเรียงแถวถือโล่สคูทุมขนาดใหญ่แนบอกอย่างแน่วแน่ ใบหน้าทุกคนมีทั้งความจริงจังและความตื่นเต้น โมนีก้าในชุดฝึกกองร้อยที่ 2 กอดโล่ไว้แน่น แขนเล็ก ๆ ของเธอสั่นเบา ๆ จากน้ำหนักที่มากกว่าที่คิด แต่ดวงตาสีเทาเงินยังเป็นประกายสดใส

กลางลานฝึก ร่างโปร่งแสงสีเขียวมะนาวของลาร์เรส ไคลน์ วูล์ฟกัง ปรากฏขึ้นเต็มความสูง ใบหน้าเรียบนิ่งทว่าคมเข้ม สวมชุดเกราะโรมันเต็มยศ แววตาคมกริบกวาดมองเหล่านักเรียนใหม่ “เทสทูโด เป็นรูปขบวนที่ทำให้โรมันยืนหยัดต่อกรกับห่าฝนลูกธนูและห่าหินของศัตรูได้! จำไว้… ความแข็งแกร่งของมันไม่ได้อยู่ที่เกราะหรือโล่แต่อยู่ที่ความสามัคคี” เสียงของเขาดังทุ้ม ก้องไปทั่ว เขายกมือชี้เรียงตามตำแหน่ง “ด้านหน้า โล่ตั้งตรง ปกป้องแถวแรก ด้านบน ประกบโล่กันปิดช่องโหว่ ด้านข้าง กำแพงแข็งแกร่งที่ศัตรูไม่อาจแทรก ด้านหลัง ปิดปีกไม่ให้ใครแทงข้าง” คำสอนสั้นแต่ชัดเจน

การฝึกเริ่มขึ้น นักเรียนใหม่รวมถึงโมนีก้าเดินเรียงกันเข้ามาในตำแหน่ง เธอถูกจัดให้อยู่กลางแถว ด้านข้างมีเพื่อนร่วมรุ่นคอยช่วยประกบโล่ด้วย พอได้ยินสัญญาณคำสั่ง “Testudo!” เธอก็รีบยกโล่ขึ้นสูงเหนือศีรษะ มือสั่นเล็กน้อยเพราะโล่หนัก แต่ยังพยายามให้มันเข้ากับแผ่นโล่ของเพื่อน ๆ ข้าง ๆ จนกลายเป็นหลังเต่าสมบูรณ์แบบ เสียงไม้ทดสอบกระหน่ำลงมาจากครูฝึกอีกกลุ่มดัง “ปั้ง ปั้ง ปั้ง!” กระแทกโล่จากด้านบนและด้านข้าง โล่บางแผ่นสั่นสะเทือนแต่ไม่มีช่องโหว่ให้เห็น ไคลน์ยืนพินิจสายตาเย็นเฉียบก่อนพยักหน้า “ดี… พอใช้ได้สำหรับครั้งแรก”

จากนั้นเป็นการฝึกเคลื่อนที่ ทั้งขบวนเดินไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียง ฝุ่นทรายฟุ้งขึ้นตามจังหวะก้าว โมนีก้าพยายามรักษาสมดุล จังหวะหายใจดังที่เคยเรียนในวิชาเดินทัพตอนเช้า แม้แขนจะชา หัวไหล่ปวดจนอยากโยนโล่ทิ้ง แต่เธอก็ขบกรามฝืนไว้พลางพึมพำกับตัวเอง “ห้ามอ่อนแอ… เราบอกแม่ว่าไม่เป็นอะไรแล้วพยายามเข้า”

เมื่อการฝึกเสร็จสิ้นขบวนคลายตัวออก เหล่านักเรียนถอนหายใจแรงเหมือนเพิ่งรอดจากสนามรบจริง ๆ ไคลน์ก้าวเข้ามาตรงกลาง “จำไว้ เทสทูโดคือหัวใจของโรม ถ้าเจ้าล้ม… เพื่อนเจ้าก็ตาย ถ้าเจ้ามั่นคง… เพื่อนเจ้าก็รอด” เขาเว้นวรรคแล้วมองนักเรียนทุกคนทีละคนแม้จะเป็นวิญญาณ แต่รังสีของเขาเข้มข้นราวกับแม่ทัพตัวจริง และเมื่อจบคลาสโมนีก้ายกโล่ลง วางพิงกับขา หอบหายใจแรง เหงื่อซึมเต็มหน้าผากจบสักทีกับการเรียนวันนี้

วิชาฝึกเทสทูโด (1 / 4)

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-03] ไคลน์ วูล์ฟกัง

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

แดดยามเช้าในค่ายจูปิเตอร์เจิดจ้าเสียจนแทบจะบอกไม่ได้ว่าตอนนี้คือเวลาเช้าหรือบ่าย เพราะท้องฟ้าแห่งที่นี่สว่างไสวราวกับเป็นกลางวันตลอดเวลา ลานฝึกเต็มไปด้วยเสียงจอบกระทบพื้นดินดังเป็นจังหวะ ทหารใหม่หลายคนกำลังหมอบหลังงอ เหงื่อไหลรินจากหน้าผากลงสู่ผืนดินชุ่มเหงื่อ โมนีก้าก็ไม่ต่างกัน มือเล็ก ๆ ของเธอจับด้ามจอบไม้แน่น ก้าวเท้าลงอย่างหนักเพื่อกดแรงลงไปในดินที่แข็งจนรู้สึกได้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะขุด

“โอ๊ย… นี่มันทำโทษชัด ๆ ไม่ใช่แค่ฝึกวินัยหรอก” หญิงสาวบ่นพลางใช้หลังมือเช็ดเหงื่อจากหน้าผาก แววตาสีเทาเงินหงุดหงิดปนตลก เธอเหวี่ยงจอบขึ้นอีกครั้ง ดินก้อนใหญ่กระเด็นกระจัดกระจาย กลิ่นดินชื้นตลบอบอวล

รอบ ๆ มีทหารรุ่นพี่เดินตรวจตรา บางคนตะโกนเร่งให้น้องใหม่ขุดเร็วขึ้น “เร็วเข้า! ขุดคูนี้ไม่ใช่เพื่อเล่น แต่เพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น!” เสียงนั้นทำให้เด็กใหม่หลายคนตัวเกร็ง แต่โมนีก้ากลับพ่นลมหายใจหงุดหงิดเล็กน้อยแล้วฝังจอบลงไปต่อแบบไม่ยี่หระ

ถึงจะเหนื่อยและเมื่อยแขนจนปวดไปหมด แต่เธอก็ยังทำอย่างต่อเนื่องเพราะรู้ดีว่าหน้าที่นี้คือการสร้างร่างกายและความแข็งแกร่งขึ้นมา เธอหยุดพักสั้น ๆ นั่งยอง ๆ ใช้มือปาดเหงื่อออกแล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “แม่จ๋า… ลูกสาวแม่โดนให้มาขุดดินอยู่แบบนี้ล่ะ ใครเขาอยากมาเป็นทหารจริง ๆ กันวะเนี้ย” ก่อนจะหัวเราะหึ ๆ แบบเหนื่อย ๆ กับความคิดของตัวเอง

แล้วเธอก็ยืนขึ้นอีกครั้ง ก้าวไปยังร่องคูที่เพิ่งเริ่มเป็นรูปร่าง จอบฟาดลงไปอย่างหนัก เสียงดินแตกกระจายเป็นสัญญาณว่าทหารน้อยผมม่วงครามยังไม่ยอมแพ้ แม้ปากจะบ่น แต่ก็ยังคงขุดต่อไปอย่างดื้อรั้น เพราะโมนีก้ารู้ดีว่าในค่ายแห่งนี้ ไม่มีงานใดไร้ค่า ทุกหยาดเหงื่อคือการทดสอบความอดทน และทุกหลุมคูคือบทเรียนแห่งวินัยแบบโรมัน

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเที่ยง เวลา 11.00 - 12.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ฝึกซ่อมการเดินขบวน)

เสียงกลองไม้ดัง ตุบ ตุบ ตุบ ก้องสะท้อนทั่วลานฝึกอันกว้างใหญ่ เหล่าเดมิก็อดนับสิบกำลังยืนเรียงแถวเป็นตอน ๆ ใต้แสงแดดแรงกล้า โล่สคูทุมสะท้อนแสงจนแสบตา เสียงรองเท้าเหล็กกระทบพื้นหินดังเป็นจังหวะพร้อมเพรียง โมทีก้ายืนอยู่แถวหลังสุด ใบหน้ามีรอยย่นระหว่างคิ้วเล็กน้อย ขณะที่มือกำโล่อย่างเสียไม่ได้ 

"โอ้ย…ทำไมต้องเดินเป็นแถวตรงด้วยนะ แค่เดินเฉย ๆ ก็พอแล้วไม่ใช่หรอ" เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แต่ก็ไม่กล้าออกเสียงดังเกินไป

ตรงกลางลานฝึกลาร์เรสผู้นำการฝึกปรากฏกายด้วยร่างโปร่งแสงสีฟ้าเข้ม ใบหน้าดุดัน แววตาคมกริบ แม้จะไม่มีเลือดเนื้อ แต่พลังอำนาจแห่งโรมันที่แผ่ออกมาทำให้ทุกคนยืดตัวตรงอย่างไม่กล้าฝ่าฝืน “เดินหนึ่งก้าวเท่ากับหนึ่งลมหายใจ!” เสียงเขาดังก้องราวกับพายุ ฟังแล้วแทบจะกดหัวใจให้เต้นเป็นจังหวะเดียวกับเสียงกลอง

โมนีก้าขยับเท้าเดินตามขบวนอย่างเสียไม่ได้ แขนแกว่งตามคำสั่ง โล่ในมือกระแทกกับของคนข้าง ๆ จนดัง กึก! เธอหันไปยิ้มแหย ๆ “ขอโทษค่ะ…” อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพิ่มเติม การฝึกดำเนินไปเรื่อย ๆ ทั้งการเรียงเป็นแถวตอนเดียว การสลับเป็นแถวกว้าง การรักษาระยะห่างอย่างเคร่งครัด ทุกครั้งที่มีใครก้าวพลาด ลาร์เรสจะส่งเสียงดุทันที โมทีก้าได้แต่กัดฟันพยายามเดินให้ตรงจังหวะที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ในใจจะอยากเลิกเต็มที

ในที่สุด เมื่อเสียงกลองหยุดลง ลาร์เรสประกาศว่า “จบการฝึก!” เหล่าเดมิก็อดต่างถอนหายใจพร้อมกันเหมือนปลดพันธนาการที่มองไม่เห็น โมทีก้าถึงกับยกมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากพลางย่นจมูก “บอกแล้วว่ามันน่าเบื่อสุด ๆ …เฮ้อ อย่างน้อยก็จบชั่วโมงแล้ว”

เธอรีบเก็บโล่คืนเข้าที่ก่อนจะก้าวเท้าออกจากลานฝึกอย่างรวดเร็ว เดินตัวปลิวเหมือนคนที่อยากหนีให้พ้นบรรยากาศแข็งทื่อสุด ๆ นี้โดยไว ระหว่างเดินออกเธอถึงกับบ่นกับตัวเองอีกครั้งเบา ๆ “นี่มันไม่ใช่การฝึกของฉันเลย ให้ไปสู้กับมอนสเตอร์ยังง่ายกว่าเดินเป็นระเบียบอีก!” ก่อนจะหันหลังให้ลานฝึกและมุ่งหน้าไปหากิจกรรมถัดไป

รางวัล: +50 พลังน้ำใจ / +15 EXP / +30 เกียรติยศ / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 11 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

เช้าวันถัดมาที่แสงแดดเจิดจ้าทาบทอไปทั่วสนามฝึกของค่ายจูปิเตอร์ ราวกับว่าท้องฟ้าไม่มีคืนวันอีกต่อไป ดวงอาทิตย์ยังคงส่องสว่างไม่หยุดหย่อนจนกลายเป็นเรื่องชินชาในช่วงนี้ โมนีก้าลากสังขารตัวเองมาที่สนามฝึกอย่างเสียไม่ได้ มือเล็กกำจอบไม้หนัก ๆ พาดบ่าไว้พลางพ่นลมหายใจหงุดหงิด “โอ๊ยย งานกรรมกรอีกแล้วเรอะ ขุดคู ๆ ๆ ทุกวัน…แต่ก็เอาเหอะ อย่างน้อยก็ดีกว่าไปลอกท่อใต้กรุงโรมใหม่แน่ ๆ ให้ตายเถอะ แม่งบ้าบอจริง” เธอบ่นงึมงำกับตัวเองอย่างไม่อายใคร

พื้นดินแห้งแข็งจากการโดนแดดส่องตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็ม เสียงจอบกระทบพื้นดังกึก ๆ สะท้อนในอากาศผสมกับเสียงฝึกซ้อมของเหล่าทหารคนอื่น เสียงตะโกนคำสั่ง เสียงฝีเท้ากระแทกพื้นดังก้อง แต่โมนีก้าเลือกปิดหูตัวเองทำหน้าที่ไปเงียบ ๆ มือออกแรงฟาดจอบลงไปทีละครั้ง ขุดดินขึ้นเป็นกอง ร่างกายเมื่อยล้าแต่ก็ยังคงเคลื่อนไหวสม่ำเสมอ

เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดเต็มหน้าผากจนไหลซึมลงมาตามขมับ เส้นผมสีม่วงครามที่ถูกรวบขึ้นสั่นไหวเบา ๆ ทุกครั้งที่เธอขยับหัวไหล่ โมนีก้าสูดหายใจแรง ๆ พลางบ่นเบา ๆ อีก “เฮ้อ…นี่ชีวิตนักรบหรือกรรมกรกันแน่เนี่ย เดี๋ยวคงได้แขนล่ำบึ้กแบบคนโรมันจริง ๆ หรอก”

เวลาผ่านไปทีละน้อย ดินที่ถูกขุดกว้างและลึกขึ้นตามกำหนดการ ถึงแม้จะเหนื่อยและปวดแขนจนอยากโยนจอบทิ้งแต่โมนีก้าก็กัดฟันทำต่อไป ในที่สุดร่องคูตรงหน้าก็เสร็จสมบูรณ์ตามที่ถูกมอบหมาย เธอปักจอบลงกับพื้นอย่างแรง ราวกับประกาศชัยชนะเล็ก ๆ ของตัวเอง ก่อนจะยืนเหยียดหลังตรง บิดขี้เกียจแล้วหอบหายใจแรง ๆ

“เสร็จสักที…แม่งเอ้ย ขุดคูนี่มันโคตรไม่โรแมนติกเลย” เธอพูดพลางหัวเราะแห้ง ๆ ให้กับตัวเอง เดินเช็ดเหงื่อจากหน้าผากด้วยแขนเสื้อ ก่อนจะมุ่งหน้าออกจากสนามฝึกไปหาเรื่องพักหายใจบ้างสักหน่อย

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 12 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

ยามเช้าที่แสงแดดสว่างไสวต่อเนื่องราวกับไม่รู้จักคำว่ากลางคืน...มันไม่รู้จักมาจะปีแล้ว โมนีก้าลุกขึ้นจากเตียงตั้งแต่ฟ้ายังไม่เปลี่ยนสี เธอคว้าเสื้อกองร้อยสองสวมทับพร้อมรองเท้าบู๊ตประจำค่ายก่อนเดินดิ่งไปยังสนามฝึก เส้นผมสีม่วงครามถูกรวบเป็นมวยสูงเพื่อไม่ให้เกะกะสายตา ลมหายใจแรกที่สูดเอาอากาศเย็นผสมกลิ่นดินและเหล็กเข้าปอดทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย

ในมือของเธอมีจอบประจำตัวที่ผ่านศึกมาแล้วหลายเช้า โมนีก้าวางเท้าลงบนพื้นดินแข็งแน่นก่อนเริ่มจ้วงดินขึ้นตามจังหวะที่คุ้นเคย เสียงเหล็กกระทบดินดังสม่ำเสมอเป็นจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจ เธอบ่นงึมงำกับตัวเองเบา ๆ “อีกไม่นานก็จะพ้นงานกรรมกรนี้เสียที” ใบหน้าคมหวานชื้นเหงื่อแต่แววตาเทาเงินยังคงแน่วแน่ แม้ความเหนื่อยจะกัดกินกล้ามแขนและหลังแต่เธอก็ไม่หยุดมือ

สัปดาห์หน้าคือวันที่ชีวิตจะเปลี่ยน เธอต้องเริ่มเรียนที่อะคาเดเมียเซเนกา โรงเรียนที่เต็มไปด้วยวิชาการและประวัติศาสตร์โรมันซึ่งจะทำให้เช้าแบบนี้กลายเป็นเพียงความทรงจำ การตื่นแต่เช้ามาขุดคู เตรียมสนามฝึก งานที่ดูธรรมดาแต่หล่อหลอมวินัยและร่างกาย จะถูกแทนที่ด้วยห้องเรียน ภาษาละติน และการอภิปรายปรัชญา

เสียงจอบปะทะกับดินดัง ฉึก ฉึก จนคูน้ำขยายยาวเป็นแนวเรียบสวยตามที่ครูฝึกสั่ง โมนีก้าปาดเหงื่อบนหน้าผาก สูดลมหายใจลึกแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ “สักทีเถอะ ชีวิตวัยรุ่น” เธอพึมพำอย่างโล่งใจ

เมื่อคูเสร็จสมบูรณ์ เธอปักจอบลงกับพื้น ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นกรอบ ก่อนจะสะบัดฝุ่นดินออกจากเสื้อกองร้อยสองแล้วหมุนตัวเดินออกจากสนามฝึก มุ่งหน้าไปยังอาคารถัดไปเพื่อเริ่มงานและการเรียนของวันใหม่ในค่ายจูปิเตอร์ที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 12 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 11.00 น.  ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาฝึกเทสทูโด (TT) (พบ ไคลน์ วูล์ฟกัง) (พบ ซูกิ)

แสงเช้าในค่ายจูปิเตอร์ยังคงสว่างเจิดจ้าไร้เงาความมืดเหมือนทุกวัน โมนีก้าก้าวเข้าสู่ลานฝึกที่ปูด้วยหินสีเทาเรียงเป็นแนว ลมอุ่นพัดผ่านใบผมสีม่วงครามที่ถูกรวบอย่างเรียบร้อยหลังการอาบน้ำ กลิ่นเหล็กจากโล่สคูทุมที่เธอถืออยู่ในมือผสมกับกลิ่นหญ้าและฝุ่นค่ายจูปิเตอร์จนเป็นกลิ่นคุ้นเคย เธอกวาดสายตามองรอบลานก่อนจะสะดุดกับใบหน้าที่คุ้นตา ซูกิ เพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันราวสองวันยืนอยู่ใกล้ขอบลานฝึกในชุดเกราะเบาแบบเดียวกัน

“ซูกิ!” โมนีก้าร้องเรียกพร้อมเร่งฝีเท้าเข้าไปหา ดวงตาเทาเงินเปล่งประกายยินดี “หายแล้วเหรอ”

ซูกิหันมายิ้มกว้าง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอประกายอบอุ่น “ใช่ หายแล้วล่ะ ขอโทษนะที่หายไปสองวัน นึกว่าจะไม่ได้กลับมาฝึกเทสทูโดพร้อมเธอ” โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ พลางยกโล่ขึ้นพาดบ่า “ดีแล้วที่หาย ฉันจะได้มีคู่บัดดี้เหมือนเดิม ไม่งั้นต้องเดินขบวนคนเดียวคงเซ็งแย่”

ก่อนที่ทั้งคู่จะพูดอะไรกันต่อ แสงสีเขียวมะนาวพลันส่องวาบกลางลานฝึก ร่างโปร่งใสของลาร์เรสปรากฏขึ้นกลางอากาศ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดทหารโรมันโบราณ ใบหน้าคมคายและรอยยิ้มบางบ่งบอกถึงความเป็นครูผู้มีความอดทน “นักรบทั้งหลาย ตั้งแถว!” เสียงทุ้มชัดเจนของเขาดังก้องไปทั่วลาน “วันนี้เราจะฝึกการเคลื่อนที่ในรูปขบวนเทสทูโดภายใต้สถานการณ์จำลองต่าง ๆ และฝึกการเปลี่ยนทิศทางอย่างเป็นระบบ”

เหล่าเดมิก็อดรวมทั้งโมนีก้ากับซูกิรีบเข้าแถวตามคำสั่ง โล่สคูทุมกระทบกันเป็นเสียงแผ่ว ๆ ก้องสะท้อนในลานกว้าง ไคลน์ วูฟล์กังก็กวาดตามองทุกคนก่อนเริ่มอธิบายหลักการ “จำไว้ การเคลื่อนที่ของเทสทูโดต้องสอดคล้องกันทั้งหน่วย การเดินหน้า ถอยหลัง การเลี้ยวซ้ายหรือขวา การหันกลับ ล้วนต้องอาศัยสัญญาณมือและคำสั่งเสียงที่ชัดเจน หากคนหนึ่งผิดพลาด ขบวนทั้งแถวก็พัง"

เขายกมือสาธิตสัญญาณต่าง ๆ ไล่ตั้งแต่การชี้ไปข้างหน้าเพื่อสั่งเดินหน้า การหมุนข้อมือเพื่อสั่งถอยหลัง จนถึงการกวักมือสั้น ๆ เพื่อให้เลี้ยวซ้ายหรือขวา จากนั้นเสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง “เริ่มฝึก เดินหน้า!” 

โมนีก้ากระชับโล่ให้แน่น ขยับเท้าก้าวไปพร้อมเพื่อน ๆ ซูกิอยู่ด้านขวาของเธอ เคลื่อนตามจังหวะอย่างแม่นยำ โล่ทั้งหมดประกบกันเป็นกำแพงเหล็กแน่นหนา เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

“ถอยหลัง!” ไคลน์สั่งต่อ เสียงโล่เสียดสีกันขณะทั้งหน่วยถอยพร้อมกัน โมนีก้ากัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย พยายามรักษาระยะห่างและไม่ให้โล่เอียง “เลี้ยวซ้าย หมุน!” เสียงคำสั่งดังขึ้นต่อเนื่อง ขบวนทั้งหน่วยหมุนตัวโดยไม่เสียรูป เธอขยับตามสัญญาณมือที่ซูกิส่งต่ออย่างรวดเร็ว สายตาเทาเงินกวาดมองขอบโล่รอบตัวเพื่อให้แน่ใจว่าตำแหน่งยังคงแน่น

หลังจากการเคลื่อนที่พื้นฐานเสร็จสิ้น ไคลน์ส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยฝึกโยนก้อนทรายใส่แนวโล่เพื่อจำลองการโจมตีเบื้องต้น “รักษาแนว!” เสียงสั่งดังพร้อมกัน โมนีก้ากับซูกิยกโล่ขึ้นรับแรงกระแทก ก้อนทรายกระเด็นกระทบโล่เป็นเสียงดังกราว แต่แนวขบวนยังคงแน่นหนาไม่ขยับ เหงื่อเริ่มผุดตามไรผมสีม่วงครามของโมนีก้า เธอสูดลมหายใจลึก พยายามรักษาจังหวะก้าวและแรงผลักดันโล่ให้มั่นคง ซูกิเหลือบตามองแล้วส่งรอยยิ้มกำลังใจให้ เธอจึงยิ้มตอบแม้ในจังหวะที่ต้องผลักโล่ต้านแรงโจมตีจำลอง

เมื่อสิ้นเสียงคำสั่งสุดท้าย ไคลน์ปรบมือดังหนึ่งครั้ง “ดีมาก ทุกคน! วันนี้ถือเป็นการเริ่มต้นที่ยอดเยี่ยม จำไว้ว่าความพร้อมเพรียงคือหัวใจของเทสทูโด พลังของพวกคุณอยู่ที่การเป็นหนึ่งเดียว”

หลังฝึกจบ โมนีก้าปล่อยโล่ลงข้างลำตัว หอบหายใจหนักแต่แววตาเทาเงินส่องประกายตื่นเต้น เธอหันไปมองซูกิที่ยกนิ้วโป้งให้พร้อมรอยยิ้มเหนื่อย ๆ ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ ร่วมกันในขณะที่เหงื่อไหลตามขมับ ความเหนื่อยล้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจจากการฝึกที่ทำให้หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

วิชาฝึกเทสทูโด (2 / 4)

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-03] ไคลน์ วูล์ฟกัง

[TGC-10] อัสทริก เดวอน ซูกิ

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)