Training Ground ⋘ ลานฝึก ⋙

Moneka HONOR

วันที่ 09 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

            แดดยามเช้าส่องกระทบลานฝึกขนาดมหึมากลางค่ายจูปิเตอร์ แสงสีทองสว่างเจิดจ้าเหมือนจะทดสอบความอดทนของทุกคนที่อยู่ในพื้นที่นั้น เสียงดาบกระทบโล่ดังเป็นจังหวะผสมกับเสียงเท้าทหารกระแทกพื้นจนฝุ่นคละคลุ้งไปทั่ว บรรยากาศเต็มไปด้วยแรงกดดันและกลิ่นเหงื่อที่อบอวลอยู่ในอากาศ

            โมนีก้าในชุดฝึกผูกผมรวบง่าย ๆ ยืนถือพลั่วในมือ เธอมองคูน้ำที่ถูกขุดไปแล้วครึ่งหนึ่งพร้อมถอนหายใจยาว "โห…จะบอกว่าเป็นการเสริมสร้างวินัยก็ใช่ แต่ทำไมเหมือนโยนงานเด็กใหม่ให้ทำก็ไม่รู้" เธอบ่นงึมงำ พลางจ้วงพลั่วลงในดินแข็ง ๆ ที่แทบไม่ยอมแตกง่าย ๆ แรงสะท้อนทำเอาแขนชาไปเล็กน้อยแต่เธอก็กัดฟันทำต่อไป

            รอบ ๆ มีเดมี่ก็อดรุ่นพี่บางคนแต่จำนวนน้อยกำลังซ้อมรบในช่วงเช้าเป็นการวอร์มร่างกายตัวเอง เสียงพวกเขาคุยกันฝึกตะโกนดังก้อง “เร็วเข้า! พวกเจ้าจะไปฆ่าศัตรูด้วยท่าทางงุ่มง่ามแบบนั้นหรือ!” ทำให้บรรยากาศเข้มข้นขึ้นอีกหลายเท่า แต่โมนีก้ากลับต้องก้มหน้าขุดดิน ร่างเล็ก ๆ ของเธอตะบันพลั่วลงดินอย่างสม่ำเสมอ แม้เหงื่อจะไหลพรากจนเปียกหลังเสื้อ เธอก็ยังไม่หยุด

            “งานนี้แค่ 3 ดีนาเรียส…จะว่าคุ้มก็ไม่คุ้ม แต่ช่างเถอะ เงินก็คือเงิน” เธอพึมพำพลางโยนดินขึ้นไปกองด้านข้าง ความเหนื่อยเริ่มกัดกิน แต่ในอีกมุมหนึ่งเธอก็รู้สึกถึงกล้ามแขนที่ได้ออกแรง ความแข็งแรงที่เพิ่มขึ้น และหัวใจที่เต้นแรงอย่างมีจังหวะสม่ำเสมอ เหมือนลานฝึกแห่งนี้กำลังค่อย ๆ หล่อหลอมเธอให้เป็นส่วนหนึ่งของกองทัพจริง ๆ ในที่สุด หลังจากเหงื่อท่วมและแขนสั่นเล็กน้อย คูน้ำที่ได้รับมอบหมายก็ถูกขุดจนเสร็จสิ้น เธอปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก มองผลงานด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่แฝงความเหนื่อยล้า

            "เรียบร้อยซะที…จะลงโทษหรืองานฝึกก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเสร็จแล้ว"

            โมนีก้าเหวี่ยงพลั่วพาดไหล่ เดินออกจากคูที่เพิ่งเสร็จสมบูรณ์ เสียงแตรกึกก้องจากอีกฝั่งของลานฝึกดังขึ้นพอดีเป็นเวลาปลุก ทำให้เธอหันไปมองด้วยแววตาเปล่งประกาย เหนื่อยก็เหนื่อย แต่ในใจกลับรู้สึกภูมิใจว่าอย่างน้อยวันนี้เธอก็เริ่มต้นได้เหมือนนักรบโรมันคนหนึ่งจริง ๆ

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 09 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงบ่าย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาฝึกเทสทูโด (TT) (พบ ไคลน์ วูล์ฟกัง)

แสงแดดยามบ่ายส่องลงบนลานฝึกกว้างของค่ายจูปิเตอร์ เสียงโลหะกระทบกันเป็นจังหวะดังก้องทั่วพื้นที่ เหล่าเดมิก็อดจากกองร้อยต่าง ๆ กำลังยืนเรียงแถวถือโล่สคูทุมขนาดใหญ่แนบอกอย่างแน่วแน่ ใบหน้าทุกคนมีทั้งความจริงจังและความตื่นเต้น โมนีก้าในชุดฝึกกองร้อยที่ 2 กอดโล่ไว้แน่น แขนเล็ก ๆ ของเธอสั่นเบา ๆ จากน้ำหนักที่มากกว่าที่คิด แต่ดวงตาสีเทาเงินยังเป็นประกายสดใส

กลางลานฝึก ร่างโปร่งแสงสีเขียวมะนาวของลาร์เรส ไคลน์ วูล์ฟกัง ปรากฏขึ้นเต็มความสูง ใบหน้าเรียบนิ่งทว่าคมเข้ม สวมชุดเกราะโรมันเต็มยศ แววตาคมกริบกวาดมองเหล่านักเรียนใหม่ “เทสทูโด เป็นรูปขบวนที่ทำให้โรมันยืนหยัดต่อกรกับห่าฝนลูกธนูและห่าหินของศัตรูได้! จำไว้… ความแข็งแกร่งของมันไม่ได้อยู่ที่เกราะหรือโล่แต่อยู่ที่ความสามัคคี” เสียงของเขาดังทุ้ม ก้องไปทั่ว เขายกมือชี้เรียงตามตำแหน่ง “ด้านหน้า โล่ตั้งตรง ปกป้องแถวแรก ด้านบน ประกบโล่กันปิดช่องโหว่ ด้านข้าง กำแพงแข็งแกร่งที่ศัตรูไม่อาจแทรก ด้านหลัง ปิดปีกไม่ให้ใครแทงข้าง” คำสอนสั้นแต่ชัดเจน

การฝึกเริ่มขึ้น นักเรียนใหม่รวมถึงโมนีก้าเดินเรียงกันเข้ามาในตำแหน่ง เธอถูกจัดให้อยู่กลางแถว ด้านข้างมีเพื่อนร่วมรุ่นคอยช่วยประกบโล่ด้วย พอได้ยินสัญญาณคำสั่ง “Testudo!” เธอก็รีบยกโล่ขึ้นสูงเหนือศีรษะ มือสั่นเล็กน้อยเพราะโล่หนัก แต่ยังพยายามให้มันเข้ากับแผ่นโล่ของเพื่อน ๆ ข้าง ๆ จนกลายเป็นหลังเต่าสมบูรณ์แบบ เสียงไม้ทดสอบกระหน่ำลงมาจากครูฝึกอีกกลุ่มดัง “ปั้ง ปั้ง ปั้ง!” กระแทกโล่จากด้านบนและด้านข้าง โล่บางแผ่นสั่นสะเทือนแต่ไม่มีช่องโหว่ให้เห็น ไคลน์ยืนพินิจสายตาเย็นเฉียบก่อนพยักหน้า “ดี… พอใช้ได้สำหรับครั้งแรก”

จากนั้นเป็นการฝึกเคลื่อนที่ ทั้งขบวนเดินไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียง ฝุ่นทรายฟุ้งขึ้นตามจังหวะก้าว โมนีก้าพยายามรักษาสมดุล จังหวะหายใจดังที่เคยเรียนในวิชาเดินทัพตอนเช้า แม้แขนจะชา หัวไหล่ปวดจนอยากโยนโล่ทิ้ง แต่เธอก็ขบกรามฝืนไว้พลางพึมพำกับตัวเอง “ห้ามอ่อนแอ… เราบอกแม่ว่าไม่เป็นอะไรแล้วพยายามเข้า”

เมื่อการฝึกเสร็จสิ้นขบวนคลายตัวออก เหล่านักเรียนถอนหายใจแรงเหมือนเพิ่งรอดจากสนามรบจริง ๆ ไคลน์ก้าวเข้ามาตรงกลาง “จำไว้ เทสทูโดคือหัวใจของโรม ถ้าเจ้าล้ม… เพื่อนเจ้าก็ตาย ถ้าเจ้ามั่นคง… เพื่อนเจ้าก็รอด” เขาเว้นวรรคแล้วมองนักเรียนทุกคนทีละคนแม้จะเป็นวิญญาณ แต่รังสีของเขาเข้มข้นราวกับแม่ทัพตัวจริง และเมื่อจบคลาสโมนีก้ายกโล่ลง วางพิงกับขา หอบหายใจแรง เหงื่อซึมเต็มหน้าผากจบสักทีกับการเรียนวันนี้

วิชาฝึกเทสทูโด (1 / 4)

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-03] ไคลน์ วูล์ฟกัง

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

แดดยามเช้าในค่ายจูปิเตอร์เจิดจ้าเสียจนแทบจะบอกไม่ได้ว่าตอนนี้คือเวลาเช้าหรือบ่าย เพราะท้องฟ้าแห่งที่นี่สว่างไสวราวกับเป็นกลางวันตลอดเวลา ลานฝึกเต็มไปด้วยเสียงจอบกระทบพื้นดินดังเป็นจังหวะ ทหารใหม่หลายคนกำลังหมอบหลังงอ เหงื่อไหลรินจากหน้าผากลงสู่ผืนดินชุ่มเหงื่อ โมนีก้าก็ไม่ต่างกัน มือเล็ก ๆ ของเธอจับด้ามจอบไม้แน่น ก้าวเท้าลงอย่างหนักเพื่อกดแรงลงไปในดินที่แข็งจนรู้สึกได้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะขุด

“โอ๊ย… นี่มันทำโทษชัด ๆ ไม่ใช่แค่ฝึกวินัยหรอก” หญิงสาวบ่นพลางใช้หลังมือเช็ดเหงื่อจากหน้าผาก แววตาสีเทาเงินหงุดหงิดปนตลก เธอเหวี่ยงจอบขึ้นอีกครั้ง ดินก้อนใหญ่กระเด็นกระจัดกระจาย กลิ่นดินชื้นตลบอบอวล

รอบ ๆ มีทหารรุ่นพี่เดินตรวจตรา บางคนตะโกนเร่งให้น้องใหม่ขุดเร็วขึ้น “เร็วเข้า! ขุดคูนี้ไม่ใช่เพื่อเล่น แต่เพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น!” เสียงนั้นทำให้เด็กใหม่หลายคนตัวเกร็ง แต่โมนีก้ากลับพ่นลมหายใจหงุดหงิดเล็กน้อยแล้วฝังจอบลงไปต่อแบบไม่ยี่หระ

ถึงจะเหนื่อยและเมื่อยแขนจนปวดไปหมด แต่เธอก็ยังทำอย่างต่อเนื่องเพราะรู้ดีว่าหน้าที่นี้คือการสร้างร่างกายและความแข็งแกร่งขึ้นมา เธอหยุดพักสั้น ๆ นั่งยอง ๆ ใช้มือปาดเหงื่อออกแล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “แม่จ๋า… ลูกสาวแม่โดนให้มาขุดดินอยู่แบบนี้ล่ะ ใครเขาอยากมาเป็นทหารจริง ๆ กันวะเนี้ย” ก่อนจะหัวเราะหึ ๆ แบบเหนื่อย ๆ กับความคิดของตัวเอง

แล้วเธอก็ยืนขึ้นอีกครั้ง ก้าวไปยังร่องคูที่เพิ่งเริ่มเป็นรูปร่าง จอบฟาดลงไปอย่างหนัก เสียงดินแตกกระจายเป็นสัญญาณว่าทหารน้อยผมม่วงครามยังไม่ยอมแพ้ แม้ปากจะบ่น แต่ก็ยังคงขุดต่อไปอย่างดื้อรั้น เพราะโมนีก้ารู้ดีว่าในค่ายแห่งนี้ ไม่มีงานใดไร้ค่า ทุกหยาดเหงื่อคือการทดสอบความอดทน และทุกหลุมคูคือบทเรียนแห่งวินัยแบบโรมัน

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเที่ยง เวลา 11.00 - 12.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ฝึกซ่อมการเดินขบวน)

เสียงกลองไม้ดัง ตุบ ตุบ ตุบ ก้องสะท้อนทั่วลานฝึกอันกว้างใหญ่ เหล่าเดมิก็อดนับสิบกำลังยืนเรียงแถวเป็นตอน ๆ ใต้แสงแดดแรงกล้า โล่สคูทุมสะท้อนแสงจนแสบตา เสียงรองเท้าเหล็กกระทบพื้นหินดังเป็นจังหวะพร้อมเพรียง โมทีก้ายืนอยู่แถวหลังสุด ใบหน้ามีรอยย่นระหว่างคิ้วเล็กน้อย ขณะที่มือกำโล่อย่างเสียไม่ได้ 

"โอ้ย…ทำไมต้องเดินเป็นแถวตรงด้วยนะ แค่เดินเฉย ๆ ก็พอแล้วไม่ใช่หรอ" เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แต่ก็ไม่กล้าออกเสียงดังเกินไป

ตรงกลางลานฝึกลาร์เรสผู้นำการฝึกปรากฏกายด้วยร่างโปร่งแสงสีฟ้าเข้ม ใบหน้าดุดัน แววตาคมกริบ แม้จะไม่มีเลือดเนื้อ แต่พลังอำนาจแห่งโรมันที่แผ่ออกมาทำให้ทุกคนยืดตัวตรงอย่างไม่กล้าฝ่าฝืน “เดินหนึ่งก้าวเท่ากับหนึ่งลมหายใจ!” เสียงเขาดังก้องราวกับพายุ ฟังแล้วแทบจะกดหัวใจให้เต้นเป็นจังหวะเดียวกับเสียงกลอง

โมนีก้าขยับเท้าเดินตามขบวนอย่างเสียไม่ได้ แขนแกว่งตามคำสั่ง โล่ในมือกระแทกกับของคนข้าง ๆ จนดัง กึก! เธอหันไปยิ้มแหย ๆ “ขอโทษค่ะ…” อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพิ่มเติม การฝึกดำเนินไปเรื่อย ๆ ทั้งการเรียงเป็นแถวตอนเดียว การสลับเป็นแถวกว้าง การรักษาระยะห่างอย่างเคร่งครัด ทุกครั้งที่มีใครก้าวพลาด ลาร์เรสจะส่งเสียงดุทันที โมทีก้าได้แต่กัดฟันพยายามเดินให้ตรงจังหวะที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ในใจจะอยากเลิกเต็มที

ในที่สุด เมื่อเสียงกลองหยุดลง ลาร์เรสประกาศว่า “จบการฝึก!” เหล่าเดมิก็อดต่างถอนหายใจพร้อมกันเหมือนปลดพันธนาการที่มองไม่เห็น โมทีก้าถึงกับยกมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากพลางย่นจมูก “บอกแล้วว่ามันน่าเบื่อสุด ๆ …เฮ้อ อย่างน้อยก็จบชั่วโมงแล้ว”

เธอรีบเก็บโล่คืนเข้าที่ก่อนจะก้าวเท้าออกจากลานฝึกอย่างรวดเร็ว เดินตัวปลิวเหมือนคนที่อยากหนีให้พ้นบรรยากาศแข็งทื่อสุด ๆ นี้โดยไว ระหว่างเดินออกเธอถึงกับบ่นกับตัวเองอีกครั้งเบา ๆ “นี่มันไม่ใช่การฝึกของฉันเลย ให้ไปสู้กับมอนสเตอร์ยังง่ายกว่าเดินเป็นระเบียบอีก!” ก่อนจะหันหลังให้ลานฝึกและมุ่งหน้าไปหากิจกรรมถัดไป

รางวัล: +50 พลังน้ำใจ / +15 EXP / +30 เกียรติยศ / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 11 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

เช้าวันถัดมาที่แสงแดดเจิดจ้าทาบทอไปทั่วสนามฝึกของค่ายจูปิเตอร์ ราวกับว่าท้องฟ้าไม่มีคืนวันอีกต่อไป ดวงอาทิตย์ยังคงส่องสว่างไม่หยุดหย่อนจนกลายเป็นเรื่องชินชาในช่วงนี้ โมนีก้าลากสังขารตัวเองมาที่สนามฝึกอย่างเสียไม่ได้ มือเล็กกำจอบไม้หนัก ๆ พาดบ่าไว้พลางพ่นลมหายใจหงุดหงิด “โอ๊ยย งานกรรมกรอีกแล้วเรอะ ขุดคู ๆ ๆ ทุกวัน…แต่ก็เอาเหอะ อย่างน้อยก็ดีกว่าไปลอกท่อใต้กรุงโรมใหม่แน่ ๆ ให้ตายเถอะ แม่งบ้าบอจริง” เธอบ่นงึมงำกับตัวเองอย่างไม่อายใคร

พื้นดินแห้งแข็งจากการโดนแดดส่องตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็ม เสียงจอบกระทบพื้นดังกึก ๆ สะท้อนในอากาศผสมกับเสียงฝึกซ้อมของเหล่าทหารคนอื่น เสียงตะโกนคำสั่ง เสียงฝีเท้ากระแทกพื้นดังก้อง แต่โมนีก้าเลือกปิดหูตัวเองทำหน้าที่ไปเงียบ ๆ มือออกแรงฟาดจอบลงไปทีละครั้ง ขุดดินขึ้นเป็นกอง ร่างกายเมื่อยล้าแต่ก็ยังคงเคลื่อนไหวสม่ำเสมอ

เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดเต็มหน้าผากจนไหลซึมลงมาตามขมับ เส้นผมสีม่วงครามที่ถูกรวบขึ้นสั่นไหวเบา ๆ ทุกครั้งที่เธอขยับหัวไหล่ โมนีก้าสูดหายใจแรง ๆ พลางบ่นเบา ๆ อีก “เฮ้อ…นี่ชีวิตนักรบหรือกรรมกรกันแน่เนี่ย เดี๋ยวคงได้แขนล่ำบึ้กแบบคนโรมันจริง ๆ หรอก”

เวลาผ่านไปทีละน้อย ดินที่ถูกขุดกว้างและลึกขึ้นตามกำหนดการ ถึงแม้จะเหนื่อยและปวดแขนจนอยากโยนจอบทิ้งแต่โมนีก้าก็กัดฟันทำต่อไป ในที่สุดร่องคูตรงหน้าก็เสร็จสมบูรณ์ตามที่ถูกมอบหมาย เธอปักจอบลงกับพื้นอย่างแรง ราวกับประกาศชัยชนะเล็ก ๆ ของตัวเอง ก่อนจะยืนเหยียดหลังตรง บิดขี้เกียจแล้วหอบหายใจแรง ๆ

“เสร็จสักที…แม่งเอ้ย ขุดคูนี่มันโคตรไม่โรแมนติกเลย” เธอพูดพลางหัวเราะแห้ง ๆ ให้กับตัวเอง เดินเช็ดเหงื่อจากหน้าผากด้วยแขนเสื้อ ก่อนจะมุ่งหน้าออกจากสนามฝึกไปหาเรื่องพักหายใจบ้างสักหน่อย

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 12 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

ยามเช้าที่แสงแดดสว่างไสวต่อเนื่องราวกับไม่รู้จักคำว่ากลางคืน...มันไม่รู้จักมาจะปีแล้ว โมนีก้าลุกขึ้นจากเตียงตั้งแต่ฟ้ายังไม่เปลี่ยนสี เธอคว้าเสื้อกองร้อยสองสวมทับพร้อมรองเท้าบู๊ตประจำค่ายก่อนเดินดิ่งไปยังสนามฝึก เส้นผมสีม่วงครามถูกรวบเป็นมวยสูงเพื่อไม่ให้เกะกะสายตา ลมหายใจแรกที่สูดเอาอากาศเย็นผสมกลิ่นดินและเหล็กเข้าปอดทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย

ในมือของเธอมีจอบประจำตัวที่ผ่านศึกมาแล้วหลายเช้า โมนีก้าวางเท้าลงบนพื้นดินแข็งแน่นก่อนเริ่มจ้วงดินขึ้นตามจังหวะที่คุ้นเคย เสียงเหล็กกระทบดินดังสม่ำเสมอเป็นจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจ เธอบ่นงึมงำกับตัวเองเบา ๆ “อีกไม่นานก็จะพ้นงานกรรมกรนี้เสียที” ใบหน้าคมหวานชื้นเหงื่อแต่แววตาเทาเงินยังคงแน่วแน่ แม้ความเหนื่อยจะกัดกินกล้ามแขนและหลังแต่เธอก็ไม่หยุดมือ

สัปดาห์หน้าคือวันที่ชีวิตจะเปลี่ยน เธอต้องเริ่มเรียนที่อะคาเดเมียเซเนกา โรงเรียนที่เต็มไปด้วยวิชาการและประวัติศาสตร์โรมันซึ่งจะทำให้เช้าแบบนี้กลายเป็นเพียงความทรงจำ การตื่นแต่เช้ามาขุดคู เตรียมสนามฝึก งานที่ดูธรรมดาแต่หล่อหลอมวินัยและร่างกาย จะถูกแทนที่ด้วยห้องเรียน ภาษาละติน และการอภิปรายปรัชญา

เสียงจอบปะทะกับดินดัง ฉึก ฉึก จนคูน้ำขยายยาวเป็นแนวเรียบสวยตามที่ครูฝึกสั่ง โมนีก้าปาดเหงื่อบนหน้าผาก สูดลมหายใจลึกแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ “สักทีเถอะ ชีวิตวัยรุ่น” เธอพึมพำอย่างโล่งใจ

เมื่อคูเสร็จสมบูรณ์ เธอปักจอบลงกับพื้น ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นกรอบ ก่อนจะสะบัดฝุ่นดินออกจากเสื้อกองร้อยสองแล้วหมุนตัวเดินออกจากสนามฝึก มุ่งหน้าไปยังอาคารถัดไปเพื่อเริ่มงานและการเรียนของวันใหม่ในค่ายจูปิเตอร์ที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 12 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 11.00 น.  ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาฝึกเทสทูโด (TT) (พบ ไคลน์ วูล์ฟกัง) (พบ ซูกิ)

แสงเช้าในค่ายจูปิเตอร์ยังคงสว่างเจิดจ้าไร้เงาความมืดเหมือนทุกวัน โมนีก้าก้าวเข้าสู่ลานฝึกที่ปูด้วยหินสีเทาเรียงเป็นแนว ลมอุ่นพัดผ่านใบผมสีม่วงครามที่ถูกรวบอย่างเรียบร้อยหลังการอาบน้ำ กลิ่นเหล็กจากโล่สคูทุมที่เธอถืออยู่ในมือผสมกับกลิ่นหญ้าและฝุ่นค่ายจูปิเตอร์จนเป็นกลิ่นคุ้นเคย เธอกวาดสายตามองรอบลานก่อนจะสะดุดกับใบหน้าที่คุ้นตา ซูกิ เพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันราวสองวันยืนอยู่ใกล้ขอบลานฝึกในชุดเกราะเบาแบบเดียวกัน

“ซูกิ!” โมนีก้าร้องเรียกพร้อมเร่งฝีเท้าเข้าไปหา ดวงตาเทาเงินเปล่งประกายยินดี “หายแล้วเหรอ”

ซูกิหันมายิ้มกว้าง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอประกายอบอุ่น “ใช่ หายแล้วล่ะ ขอโทษนะที่หายไปสองวัน นึกว่าจะไม่ได้กลับมาฝึกเทสทูโดพร้อมเธอ” โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ พลางยกโล่ขึ้นพาดบ่า “ดีแล้วที่หาย ฉันจะได้มีคู่บัดดี้เหมือนเดิม ไม่งั้นต้องเดินขบวนคนเดียวคงเซ็งแย่”

ก่อนที่ทั้งคู่จะพูดอะไรกันต่อ แสงสีเขียวมะนาวพลันส่องวาบกลางลานฝึก ร่างโปร่งใสของลาร์เรสปรากฏขึ้นกลางอากาศ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดทหารโรมันโบราณ ใบหน้าคมคายและรอยยิ้มบางบ่งบอกถึงความเป็นครูผู้มีความอดทน “นักรบทั้งหลาย ตั้งแถว!” เสียงทุ้มชัดเจนของเขาดังก้องไปทั่วลาน “วันนี้เราจะฝึกการเคลื่อนที่ในรูปขบวนเทสทูโดภายใต้สถานการณ์จำลองต่าง ๆ และฝึกการเปลี่ยนทิศทางอย่างเป็นระบบ”

เหล่าเดมิก็อดรวมทั้งโมนีก้ากับซูกิรีบเข้าแถวตามคำสั่ง โล่สคูทุมกระทบกันเป็นเสียงแผ่ว ๆ ก้องสะท้อนในลานกว้าง ไคลน์ วูฟล์กังก็กวาดตามองทุกคนก่อนเริ่มอธิบายหลักการ “จำไว้ การเคลื่อนที่ของเทสทูโดต้องสอดคล้องกันทั้งหน่วย การเดินหน้า ถอยหลัง การเลี้ยวซ้ายหรือขวา การหันกลับ ล้วนต้องอาศัยสัญญาณมือและคำสั่งเสียงที่ชัดเจน หากคนหนึ่งผิดพลาด ขบวนทั้งแถวก็พัง"

เขายกมือสาธิตสัญญาณต่าง ๆ ไล่ตั้งแต่การชี้ไปข้างหน้าเพื่อสั่งเดินหน้า การหมุนข้อมือเพื่อสั่งถอยหลัง จนถึงการกวักมือสั้น ๆ เพื่อให้เลี้ยวซ้ายหรือขวา จากนั้นเสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง “เริ่มฝึก เดินหน้า!” 

โมนีก้ากระชับโล่ให้แน่น ขยับเท้าก้าวไปพร้อมเพื่อน ๆ ซูกิอยู่ด้านขวาของเธอ เคลื่อนตามจังหวะอย่างแม่นยำ โล่ทั้งหมดประกบกันเป็นกำแพงเหล็กแน่นหนา เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

“ถอยหลัง!” ไคลน์สั่งต่อ เสียงโล่เสียดสีกันขณะทั้งหน่วยถอยพร้อมกัน โมนีก้ากัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย พยายามรักษาระยะห่างและไม่ให้โล่เอียง “เลี้ยวซ้าย หมุน!” เสียงคำสั่งดังขึ้นต่อเนื่อง ขบวนทั้งหน่วยหมุนตัวโดยไม่เสียรูป เธอขยับตามสัญญาณมือที่ซูกิส่งต่ออย่างรวดเร็ว สายตาเทาเงินกวาดมองขอบโล่รอบตัวเพื่อให้แน่ใจว่าตำแหน่งยังคงแน่น

หลังจากการเคลื่อนที่พื้นฐานเสร็จสิ้น ไคลน์ส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยฝึกโยนก้อนทรายใส่แนวโล่เพื่อจำลองการโจมตีเบื้องต้น “รักษาแนว!” เสียงสั่งดังพร้อมกัน โมนีก้ากับซูกิยกโล่ขึ้นรับแรงกระแทก ก้อนทรายกระเด็นกระทบโล่เป็นเสียงดังกราว แต่แนวขบวนยังคงแน่นหนาไม่ขยับ เหงื่อเริ่มผุดตามไรผมสีม่วงครามของโมนีก้า เธอสูดลมหายใจลึก พยายามรักษาจังหวะก้าวและแรงผลักดันโล่ให้มั่นคง ซูกิเหลือบตามองแล้วส่งรอยยิ้มกำลังใจให้ เธอจึงยิ้มตอบแม้ในจังหวะที่ต้องผลักโล่ต้านแรงโจมตีจำลอง

เมื่อสิ้นเสียงคำสั่งสุดท้าย ไคลน์ปรบมือดังหนึ่งครั้ง “ดีมาก ทุกคน! วันนี้ถือเป็นการเริ่มต้นที่ยอดเยี่ยม จำไว้ว่าความพร้อมเพรียงคือหัวใจของเทสทูโด พลังของพวกคุณอยู่ที่การเป็นหนึ่งเดียว”

หลังฝึกจบ โมนีก้าปล่อยโล่ลงข้างลำตัว หอบหายใจหนักแต่แววตาเทาเงินส่องประกายตื่นเต้น เธอหันไปมองซูกิที่ยกนิ้วโป้งให้พร้อมรอยยิ้มเหนื่อย ๆ ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ ร่วมกันในขณะที่เหงื่อไหลตามขมับ ความเหนื่อยล้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจจากการฝึกที่ทำให้หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

วิชาฝึกเทสทูโด (2 / 4)

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-03] ไคลน์ วูล์ฟกัง

[TGC-10] อัสทริก เดวอน ซูกิ

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 15 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

เช้าวันจันทร์อากาศสดชื่นกว่าทุกวัน ลมยามเช้าพัดผ่านทุ่งกว้างของค่ายจูปิเตอร์ ส่งกลิ่นหอมของหญ้าเปียกน้ำค้างลอยมากับลม โมนีก้าตื่นแต่เวลาฟ้าสางทั้งที่มันก็สว่างตลอด เธอลุกจากเตียงด้วยความคล่องแคล่ว แม้ร่างกายยังเมื่อยล้าจากภารกิจลาดตระเวนเมื่อวานแต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เสื้อผ้าสำหรับงานสนามถูกสวมอย่างรวดเร็ว ผมสีม่วงครามถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าเรียบร้อยเพื่อไม่ให้เกะกะระหว่างทำงาน

เมื่อก้าวออกจากห้องพัก แสงอรุณสีทองแรกของวันเริ่มกระทบพื้นดิน ทำให้บรรยากาศรอบค่ายดูอบอุ่นแต่แฝงความขรึม เธอก้าวเร็วตรงไปยังสนามฝึกที่มีคูล้อมรอบ พื้นดินตรงนั้นยังเย็นชื้นจากน้ำค้างและกลิ่นดินลอยแตะจมูก โมนีก้าหยิบพลั่วขึ้นมาโดยไม่รอช้า เริ่มขุดคูตามแนวที่เจ้าหน้าที่ทำเครื่องหมายไว้ แรงสะบัดของพลั่วกระทบดินอย่างเป็นจังหวะ เสียงดินกระทบกันดังสม่ำเสมอราวกับจังหวะกลองสนาม 

หญิงสาวใช้แรงอย่างต่อเนื่อง ปรับจังหวะขุดให้รวดเร็วแต่ไม่เสียรูปคู ความชำนาญจากการทำงานซ้ำทุกเช้าช่วยให้เธอจัดการงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ เหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่ขมับ แม้แสงแดดจะยังไม่แรงแต่ไออุ่นของเช้าวันใหม่ก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความร้อนเล็กน้อย โมนีก้าเช็ดเหงื่อด้วยหลังมือ พลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ 

“ต้องเสร็จให้เร็ว วันนี้มีเรียนที่อะคาเดเมีย เซเนกา ห้ามสายเด็ดขาด”

พลั่วตักดินขึ้นเป็นกอง ๆ รอบคูที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ทุกครั้งที่ดินถูกยกขึ้น กล้ามเนื้อแขนและไหล่ของเธอเกร็งแน่นด้วยความพยายาม เสียงนกอินทรีประจำค่ายดังแว่วจากกรงใหญ่ทางทิศเหนือราวกับคอยให้กำลังใจ จังหวะหัวใจของโมนีก้าเต้นสอดรับกับเสียงนกและเสียงพลั่ว เธอเร่งมืออย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งแนวคูยาวถูกขุดลึกเรียบร้อยตามกำหนด

เมื่อมองผลงานตรงหน้า โมนีก้าพ่นลมหายใจยาวอย่างโล่งใจ เธอเก็บอุปกรณ์ ทำความสะอาดมือคร่าว ๆ แล้วมองท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้นเรื่อย ๆ “ทันเวลาพอดี” เธอบอกกับตัวเองพร้อมรอยยิ้มบาง ก่อนจะก้าวฉับออกจากสนามฝึก ตั้งใจจะไปทำงานอย่างอื่นให้เสร็จก่อนเวลาเรียนเช้าที่โรงเรียนไฮสคูลอันทรงเกียรติของอะคาเดเมีย เซเนกา ที่กำลังรอเธออยู่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 16 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงบ่าย เวลา 14.00 - 16.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาฝึกเทสทูโด (TT) (พบ ไคลน์ วูล์ฟกัง)

แสงบ่ายคล้อยทาบลงบนลานฝึกกว้างของค่ายจูปิเตอร์จนพื้นหินอิฐสะท้อนประกายระยับ กลิ่นฝุ่นผสมเหงื่อโชยคลุ้งเมื่อเหล่านักเรียนเดมิกอดทยอยเข้ามาเรียงแถวถือโล่สคูทุมสีแดงเข้มรอคำสั่ง โมนีก้าในยูนิฟอร์มฝึกหอบโล่ขนาดใหญ่พอจะปิดทั้งร่าง สายตาสีเทาเงินวาววับใต้ผมยาวสีม่วงคราม เธอสูดลมหายใจลึกเพื่อเตรียมใจให้พร้อมก่อนบททดสอบสุดท้ายของวัน เสียงตวาดต่ำแต่หนักแน่นดังขึ้นจากกลางสนาม “ทุกคนเข้าที่!” ลาร์เรสผู้สอนในวันนี้ ไคลน์ วูล์ฟกัง ปรากฏกายด้วยแสงสีเขียวมะนาวจาง ๆ รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้มขมวดคิ้วแน่น ดวงตาฉายแววเคร่งครัด “คาบนี้เราฝึกเทสทูโดกันต่อ ขอทวนความจำมันคือรูปขบวนเต่าที่ป้องกันการโจมตีรอบด้าน หากใครหลุดแม้เพียงก้าวเดียว นั่นหมายถึงช่องโหว่ที่จะคร่าชีวิตทั้งหน่วย”

เขาก้าวมาหยุดตรงหน้ากลุ่มนักเรียน สะบัดหอกวิญญาณให้เกิดเสียงหวือ “ฟังให้ดี! การโจมตีที่ต้องรับมือมีสี่แบบคือธนู, หอก, ประชิด, และโจมตีจากด้านบน” ไคลน์ยกโล่จำลองขึ้นเหนือศีรษะ “เมื่อเจอลูกธนูหรือก้อนหินจากฟ้า ด้านบนต้องปิดเป็นหลังคาทันที! มือซ้ายจับขอบโล่เพื่อนมือขวายกของตนทับเป็นกำแพงเดียว อย่าเว้นช่องว่างแม้เพียงนิ้ว” จากนั้นเขาก้าวถอยแล้วกระแทกปลายหอกลงกับพื้น “เมื่อเผชิญหอกพุ่งจากแนวหน้าให้ลดระดับโล่ลง ครึ่งหนึ่งปักพื้น ครึ่งหนึ่งเอนมุม 30 องศาให้หอกไถลออก อย่ารับตรง ๆ เพราะแรงกระแทกจะทำให้บาดเจ็บ” เสียงโล่กระทบพื้นของผู้ช่วยสาธิตดังสะท้อนรอบลาน

“และการโจมตีประชิด” เขาหันกลับมา ดวงตาวาวแสง “ขอบโล่ด้านข้างต้องแนบสนิทกับโล่เพื่อน ตรึงขอบโล่กับไหล่คู่ขนาน ใช้แรงดันเป็นคลื่น ย่อตัวลงให้ขอบโล่ปิดช่วงขา ทุกการก้าวต้องกดน้ำหนักลงส้นเท้า”

จากนั้นไคลน์เงยหน้าขึ้น ชี้ไปยังหอคอยจำลองด้านหลังซึ่งมีหุ่นฝึกถือกระสอบทราย “การโจมตีจากด้านบนร้ายแรงที่สุด ต้องยกโล่ขึ้นพร้อมกันทั้งหน่วยเป็นเพดาน ไม่ใช่ใครคนใดคนหนึ่ง หากโล่คนหนึ่งตก เพดานทั้งหมดจะพัง จำไว้ความเป็นหนึ่งคือชีวิต” เสียงสั่งของลาร์เรสทิ้งค้างในอากาศเพียงครู่ ก่อนที่ประตูไม้ด้านข้างจะเปิดออก เผยให้เห็นสนามจำลองเต็มไปด้วยสิ่งกีดขวาง กำแพงไม้ เต็นท์ผ้า ป้อมธนู และหุ่นฝึกที่ติดกลไกยิงลูกศรจำลอง “เข้าสู่การฝึกปฏิบัติ!” ไคลน์ตวาด “หน่วยแรกจัดแถว! การโจมตีเริ่มทำงาน!”

เสียงสัญญาณเริ่มต้นดังขึ้น ฝุ่นทรายถูกลมจากเครื่องยิงธนูจำลองพัดหมุน ไคลน์ตะโกน “ป้องกันด้านบน!” โมนีก้าและเพื่อนร่วมหน่วยเงยโล่ขึ้นพร้อมกันเป็นหลังคาแนบสนิท เสียงลูกธนูจำลองกระหน่ำลงมาราวฝนเหล็ก โล่กระทบกันดังปึงปังแต่ยังคงชิดแน่นจนไม่มีช่องว่างให้คมศรลอดผ่าน ความสั่นสะเทือนแล่นจากโล่ลงสู่แขนจนกล้ามเนื้อชาแต่ไม่มีใครยอมลดมือ

ทันใดนั้นเสียงหวีดจากด้านซ้ายแหวกอากาศมา ไคลน์สั่ง “รับมือด้านข้าง!” รูปขบวนทั้งแถวหันเอียงพร้อมกัน โล่แถวหน้าขยับมาประกบเสริมแนวป้องกันด้านข้างราวกับกำแพงเหล็ก โมนีก้าเลื่อนเท้าอย่างแม่นยำ กดส้นลงพื้นเพื่อรักษาสมดุล เมื่อหุ่นหอกจำลองพุ่งแทง ช่องว่างระหว่างโล่กลับไม่มีแม้เพียงเส้นผม เสียงกระแทกหนักดังจากด้านหน้าเป็นสัญญาณการโจมตีรุนแรง ไคลน์ตวาด “รักษาแนว!” แรงกระแทกจากไม้ท่อนใหญ่กดโล่จนโมนีก้ารู้สึกถึงแรงสั่นไหวทั้งแถว แต่ทุกคนย่อตัวลงและกดน้ำหนักเข้าสู่ส้นเท้า โล่ทั้งหมดยังเชื่อมติดกันเป็นกำแพงเดียว แม้แรงดันจะถาโถมก็ไม่อาจทำให้แนวแตกได้

จากนั้นผู้ช่วยฝึกคนหนึ่งจงใจปล่อยโล่หลุดจากมือจำลองเหตุสมาชิกบาดเจ็บ “ฟื้นฟูรูปขบวน!” ไคลน์สั่งเสียงดัง โมนีก้ากระโดดเข้ากลางช่องว่างทันที สอดโล่ของตนแทนที่ในเสี้ยววินาที เพื่อนอีกสองคนขยับตามประกบซ้อนอย่างเป็นจังหวะ ช่องโหว่ถูกปิดสนิทในพริบตา ร่างทั้งหน่วยกลับคืนสู่แนวเดิมราวไม่เคยมีใครล้มลง

เมื่อเสียงสัญญาณสิ้นสุด ลานฝึกกลับสู่ความเงียบ ไคลน์ลอยเข้ามาตรวจแนวสายตาคมกริบ ก่อนพยักหน้าช้า ๆ “ดีมาก นี่คือหัวใจของเทสทูโดไม่มีใครอยู่ลำพัง ทุกคนคือกำแพงเดียวกัน” โมนีก้าปล่อยลมหายใจยาว แขนที่ถือโล่หนักอึ้งสั่นเล็กน้อยแต่หัวใจกลับเต้นแรงด้วยความภูมิใจ เหงื่อไหลรินแต่ในดวงตาสีเทาเงินยังคงประกายมุ่งมั่น บทเรียนในวันนี้ไม่ใช่เพียงการยกโล่ หากแต่เป็นการเรียนรู้ถึงพลังของการยืนหยัดและเชื่อใจซึ่งกันและกันของนักรบค่ายจูปิเตอร์

วิชาฝึกเทสทูโด (3 / 4)

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-03] ไคลน์ วูล์ฟกัง

Moneka HONOR

วันที่ 05 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ลานฝึก เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ขุดคู)

ลานฝึกเช้าวันอาทิตย์ยังคงโกลาหลในแบบมีระเบียบ เสียงดาบกระทบโลหะ แคร็ง! เสียงครูฝึกตะโกนไล่จังหวะวิ่งรอบสนาม ฝุ่นทรายลอยเป็นม่านเหนือพื้นดินอบอุ่นจากแดดที่ไม่มีคืน โมนีก้าสะพายจอบ เดินหลบแนวฝึกไปยังขอบสนามที่ตีเส้นไว้สำหรับงานพื้นฐานของทหารเวรวันนี้ขุดคูระบายน้ำเพิ่มตามผังใหม่ เธอฝังปลายจอบลงดิน ฉึก ถ่ายน้ำหนักกดงัดยกโยนกองดินขึ้นขอบร่อง ทำซ้ำ ฉึก! งัด! โยน! เหงื่อเริ่มไหลจากไรผมลงขมับ เธอก็เพียงใช้หลังมือปาด สอดกิริยาง่าย ๆ ระหว่างจังหวะจอบโดยไม่หยุดมือ

ผ่านไปพักใหญ่ ร่องคูยาวขึ้นทีละช่วง ดินชื้นพูนขอบเรียงสวย เธอลงเข็มยึดไม้ปักสัญลักษณ์ระยะ ตรวจความลาดด้วยสายตา แล้วใช้สันจอบเกลี่ยขอบให้เนียน “โอเค” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะวางจอบพิงหลัก ปาดเหงื่อจากหน้าผากอีกรอบ ริมฝีปากยกยิ้มจาง งานไม่หวือหวา แต่เห็นผลชัด และช่วยสนามฝึกให้ไม่ท่วมเวลาฝนเทียมเปิด

ครูเวรลาเรสผ่านมาพอดี เห็นผลงานก็พยักหน้าสั้น ๆ “ดีมาก คูไหลครบ ระยะตามแบบ” ได้ยินเท่านี้เธอก็ยืดหลัง เหนื่อยแต่สบายใจ

โมนีก้าตบฝุ่นจากเลกกิ้งสีอ่อน เช็กว่าผ้าพันแผลไม่ดึง แล้วคว้าจอบขึ้นบ่า เอียงคอคลายไหล่หนึ่งที “เสร็จงานเช้า ไปทำงานต่อไปดีกว่า” เธอบอกตัวเองเหมือนเช็คอินวันใหม่ จากนั้นก็ออกเดินตัดผ่านแนวฝึก หลบลูกดาบซ้อมที่วาบผ่านอากาศและเสียงตะโกน “เปลี่ยนท่า!” ของครูฝึกที่เป็นลาเรส มุ่งหน้าไปยังจุดหมายถัดไปของวันด้วยก้าวเท้าคงที่และหัวใจที่นิ่งขึ้นอีกร่องหนึ่ง

รางวัล: +15 EXP / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}