[ตอนเหนือของค่าย] ชายหาด

Adelaide BELIEVER

REST

30 เมษายน 2025 21:34 PM

- - - - -

                โชคร้ายที่เธอยังคงนั่งตบยุงอยู่กับแซเทอร์เฝ้าประตูภายในห้องหมายเลขยี่สิบสาม เมื่อครู่นี้เธอทอยลูกเต๋าออกหมายเลข 9 ก็ถือว่าเป็นเลขมงคลนะแต่บังเอิญว่าเธอไม่ได้อยากได้เลขนี้

                "งั้นขอพักเหนื่อยแปปละกัน" เธอว่าก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆแซเทอร์ ในเมื่อไปไม่ได้อยู่อยู่มันตรงนี้แหละ!

                "ให้เรียกสตาฟฟ์ไหม?" แซเทอร์หนุ่มเสนอทางเลือก

                "ฉันยังไม่ได้จะยอมแพ้หรอก แค่นอนพักแปปเดียว" อเดลเลดเอนตัวลงนอนบนพื้นทรายและบิดตัวไปมาเพื่อคลายความปวดเมื่อย "นายก็เฝ้าประตูต่อไปสิ"

                "ต้องเป็นงั้นอยู่แล้ว" หนุ่มขาแพะกอดอกก่อนที่จะเดินเชิดไปเฝ้าประตูต่อ ครู่ต่อมาเมื่อนอนพักเอาแรงจนหนำใจหญิงสาวก็ยันกายลุกขึ้นนั่งจ้องมองลูกเต๋าในกำมือพร้อมทั้งพึมพำไปด้วย

                "เอาจริงละนะ" เธอโยนลูกเต๋าออกไป "ขอเลขดีๆ ทีเถอะ" 

- - - - -

ทอยลูกเต๋าครั้งที่ 6

1st : forward 6 spaces

2nd : forward 4 and backward 1 space to room 9 

3rd : backward 5 to room 13, moving to room 20 and forward 2 to room 22 

4nd : forward 6 and backward 5 space to room 23 

5nd : stuck in room 23 (lastest!)

Adelaide BELIEVER

FIGTH LOOP

30 เมษายน 2025 22:02 PM

- - - - -

                โอเค.. เธอเริ่มคิดแล้วว่าเทพีไทคีอาจจะไม่ชอบหน้าเธอมากนัก เริ่มด้วยเจ้าแรคคูนปริศนาต่อด้วยการสู้กับเอมิเลียให้แวะพักหายใจครู่นึงและลงเอยด้วยการกลับไปสู้กลับเอมิเลียอีกครั้ง อเดลเลดเดินคอตกกลับไปยังห้องหมายเลขยี่สิบแปดเมื่อลูกเต๋าออกหน้าเลข 5

                "ไว้เจอกันสาวน้อย" แซเทอร์หนุ่มตะโกนไล่หลังพร้อมทั้งโบกมือลาเพราะไม่ว่าใครที่ไปห้องหมายเลขยี่สิบแปดก็ต้องกลับมากันทั้งนั้น

                "เหอะ" หญิงสาวกลอกตาอย่างไม่สบอารมณ์กับความอับโชคของตัวเอง

                "เฮ้ กลับมาทำไมอีก" เอมิเลียที่กำลังนั่งพักสบายใจถามขึ้นเมื่อเห็นน้องสาวที่เพิ่งพ่ายแพ้ไปเดินกลับมาในห้องของตัสเองอีกครั้ง

                "ทอยเต๋าได้เลข 5 น่ะ" อเดลเลดยักไหล่ก่อนจะเดินไปหยิบดาบไม้อีกอันหนึ่งมาถือไว้ "มาเริ่มกันเลย"

                "ฉันคงออมมือให้ไม่ได้ แต่เอาแบบนี้ถ้าเธอเอาดาบมาแตะโดนตัวฉันได้ ฉันจะให้ผ่านไปเลย" เอมิเลียว่า อเดลเลดพยักหน้ารับด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจจริงที่เอมิเลียยอมผ่อนปรนให้เธอ แม้จะรู้ว่าคงเอาชนะไม่ได้ง่ายๆ อยู่ดี ทั้งสองเริ่มต่อสู้กันอีกครั้งเกิดเสียงดาบไม้กระทบกันเป็นระยะจนกระทั่งในที่สุดอเดลเลดก็ล้มกลิ้งไปกับพื้นด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

                "ทำไมต้องเป็นฉันทุกที" หญิงสาวบ่นอุบ ก่อนที่จะลุกขึ้นอีกครั้งยอมรับความพ่ายแพ้ของตน

                "อย่างอแงเป็นเด็กสิ" เอมิเลียตบบ่าเพื่อเป็นการปลอบใจ "อย่ากลับมาอีกล่ะ"

                อเดลเลดขำแห้งและสาวเท้ากลับไปยังห้องหมายเลขยี่สิบสามอีกครั้ง เธอลังเลว่าจะยอมแพ้ตอนนี้เลยดีหรือไม่เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วที่จะเอาชนะเกมนี้ได้ อย่างน้อยคงได้รางวัลปลอบใจในความดันทุรังนี้

                "เห็นไหมเธอกลับมาอีกแล้ว!" แซเทอร์หนุ่มร้องทักทันทีที่เหมือนอเดลเลดก้าวพ้นประตูทางเข้า เข้ามาในห้องหมายเลขยี่สิบสาม หญิงสาวไม่ต่อปากต่อคำกับหนุ่มขาแพะและโยนลูกเต๋าออกจากมือทันทีเพื่อไปต่อ

หลักฐานการต่อสู้

- - - - -

ทอยลูกเต๋าครั้งที่ 7

1st : forward 6 spaces

2nd : forward 4 and backward 1 space to room 9 

3rd : backward 5 to room 13, moving to room 20 and forward 2 to room 22 

4nd : forward 6 and backward 5 space to room 23 

5nd : stuck in room 23

6 : forward 5, backward 5 to room 23(lastest!)

Adelaide BELIEVER

LAST DICE

30 เมษายน 2025 22:15 PM

- - - - -

                "เห็นไหมเธอกลับมาอีกแล้ว!" แซเทอร์หนุ่มร้องทักทันทีที่เหมือนอเดลเลดก้าวพ้นประตูทางเข้า เข้ามาในห้องหมายเลขยี่สิบสาม หญิงสาวไม่ต่อปากต่อคำกับหนุ่มขาแพะและโยนลูกเต๋าออกจากมือทันทีเพื่อไปต่อ

                        "เอางี้ ถ้าทอยเต๋าได้ 4-9 ประตูจะเปิดให้" ชายหนุ่มว่า "ขอให้ไม่ได้เลข 5 อีกนะ"

                 "นายก็อยากกลับไปนอนละสินะ" อเลดเลดหัวเราะเบาๆ ขณะมองลูกเต๋าที่ตกกระทบพื้นและกลิ้งไปข้างหน้าทีละด้านช้าๆ

                 "9! มันออกเลข 9 เห็นเหมือนกันไหม!" หญิงสาวหวีดร้องด้วยความดีใจจนลืมตัวเมื่อลูกเต๋าหยุดอยู่ที่เลข 9 เธอกระโดดไปมาพร้อมกับวิ่งผ่านแซเทอร์ไปยังหน้าประตูทันทีโดยไม่ลืมที่จะเอ่ยปากขอบคุณด้วยความจริงใจ "ขอบใจมากนะ"

                 อเดลเลดกระโดดโลดเต้นผ่านเส้นทางที่มุ่งตรงไปสู่ทางออกบนยอดเขาบร๊อคเคน เธอเห็นประตูแล้วมันอยู่แค่ข้างหน้านี่เอง!

                 "ยินดีต้อนรับ" เสียงทุ้มดังแทรกผ่านช่องประตูทันทีที่หญิงสาวมาหยุดอยู่ที่หน้าทางออก บรรดาพ่อมดแม่มดอาวุโสกำลังรอต้อนรับอยู่แล้วเพื่อเตรียมตัวประกอบพิธีกรรม อเดลเลดถูกพาไปยังปาร์ตี้เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยอาหารมากมาย เธอไม่รู้ตัวเลยว่าหิวแค่ไหนจนกระทั่งท้องร้องออกมาดังจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

                 "เป็นเกมที่ยาวนานมากจริงๆ" หญิงสาวพึมพำเบาๆ ขณะนั่งเคี้ยวไก่อบน้ำผึ้งกับไส้กรอกชีสที่คนในปาร์ตี้ช่วยกันเตรียมให้เธอไปด้วย แน่นอนว่านี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้รู้ว่าตัวเองเป็นคนดื้อด้านขนาดไหนซึ่งในอนาคตอาจจะกลายมาเป็นจุดอ่อนถึงตายของเธอเองก็ได้ แต่ใครสนกันล่ะ..

                 "พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว" ชายชราคนหนึ่งเดินมาตามอเดลเลดถึงโต๊ะอาหารเพื่อไปเข้าร่วมพิธีกรรมหลังจากเกมจบลง

- - - - -

1st : forward 6 spaces

2nd : forward 4 and backward 1 space to room 9 

3rd : backward 5 to room 13, moving to room 20 and forward 2 to room 22 

4nd : forward 6 and backward 5 space to room 23 

5nd : stuck in room 23

6nd : forward 5, backward 5 to room 23(lastest!)

7nd : finally through the end

p.s. ขอบคุณคุณดีนมากที่จัดกิจกรรมสนุกๆ ให้เล่นนะคะ ;-;

Walpurgis (NO) Night
★
ค่ำคืนแห่งอนธการที่สาปสูญ
DATE: 01.05.2025          END: 12 AM

ค่ำคืนแห่งอนธกาลอันสว่างจ้าได้จบลงไปแล้ว
เหล่าผู้กล้าพ่อมดและแม่มดที่ร่วมเดินทางด้วยกันมา
ส่วนมากติดอยู่ในเขาวงกตลึกลับ เผชิญหน้ากับบอสที่แข็งแกร่งเกินไปอย่างวนลูป
เหล่าเดมิก็อดทั้งหลายอาจลืมบูชาเทพีไทคีจนนางไม่เมตตาประธานเต๋าเจ๋ง ๆ มาให้

แต่จนแล้วจนรอดก็มีผู้เข้าเล่นชัยเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือ
อเดลเลด เคอร์ ธิดาแห่งซุส

ช่างเป็นชัยชนะที่สมเกียรติกับมหาเทพซุสจริง ๆ
แม้ว่าเธอจะล้มลุกคลุกคลานผ่านอุปสรรคนานัปการแต่หญิงสาวก็ไม่ย่่อท้อ!

เมื่อเข็มนาฬิกาตีเข้าเที่ยงคืน สต๊าฟในเกมพาเหล่าผู้เข้าร่วมออกจากเขาวงกต มาเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองรอบกองไฟ
ร่วมรับประทานมื้อดึกฝีมือเชฟฮาร์ปี้ชั้น (มีคนเดียว) ของค่ายฮาล์ฟบลัด
ชดเชยทั้งพลังงานทั้งร่างกายและสมองที่เสียไป
พร้อมร่วมสนุกลุ้นรับของรางวัลสุดเอ็กซ์คลูซีฟจากวงล้อมหาโชค!

ทว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
เหล่าเดมิก็อดเลิกสวมบทบาทพ่อมดแม่มดแล้วรับรางวัลที่ระลึกกลับไป

เพื่อรอวันใหม่อันสดใสที่ราตรีแห่งอนธกาลของจริงจะกลับมาเสียทีนึง

รางวัลชนะเลิศ
อเดลเลด เคอร์ [@Adelaide]
20 ดอลลาร์, 50 EXP, 20 พลังงาน, ผ้าคลุมแห่งอนธกาล 1 ชิ้น
3 Point, 50 พลังน้ำใจ,
ไข่อะฮุยโซตล์ 1 ใบ, หินมูนสโตน 1 ก้อน,
แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 20 ก้อน, หินตีบวก 10 ก้อน
น้ำหอม Unisex 1 ขวด (รางวัลสุ่ม)

รางวัลเข้าร่วมกิจกรรม

เฟเรีย เฮย์ส [@Feria]
20 ดอลลาร์, 50 EXP, 20 พลังงาน, ผ้าคลุมแห่งอนธกาล 1 ชิ้น

ผงแป้ง 5 กอง (รางวัลสุ่ม)

ขอบคุณที่มาร่วมสนุก!

Lucas BRAVE

     เรืออัปปาง พาร์ท 3 (จบ)

        ซากเรือสินค้าขนาดใหญ่พร้อมด้วยตู้สินค้าหลายขนาดลอยกลางมหาสมุทรแอตแลนติส  ภายหลังเหตุการณ์พายุเฮอริเคนและคลื่นยักสูง 30 เมตร พัดพากระหน่ำจนสภาพการเป็นอย่างที่เห็น ลูคัสนอนสลบบนตู้สินค้าขนาดใหญ่ใบหนึ่งติดกับตู้สินค้าของโทมัสที่นอนสลบไปต่างกัน ไม่นานหลังจากเมฆทะมึนที่ปกคลุมท้องฟ้าหายไป แสงแดดส่องเหนือผืนน้ำ กระทบร่างของเด็กหนุ่มกับแซเทอร์จนทั้งคู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา บนตู้สินค้า ลูคัสกับโทมัสต่างสบตากันอย่างเหลือเชื่อว่ารอดพ้นเหตุการณ์ภัยพิบัติระดับมหาเทพแห่งท้องสมุทรมาได้ พลันมองดูรอบๆตัว ลูกเรือที่รอดมามีไม่มากนัก สิ่งที่ทำให้ไม่เห็นแล้วคาดว่าคงลงสู่ก้นมหาสมุทรคือเรือสินค้าที่เป็นส่วนช่วงหน้าของเรือไม่มีให้เห็นแล้ว

     "องค์เทพคุ้มครองนึกว่าไม่รอดจากความพิโรธของโพไซดอนซะแล้ว"

     โทมัสวักน้ำทะเลล้างหน้า สอดสายตาดูเศษซากความพินาศ

     "องค์เทพไม่ได้คุ้มครองเราหรอก ทอม พวกเขาจะฆ่าเราซะมากกว่า"

     ลูคัสพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ตอนนี้เหลือเขาเหลือเพียงเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายเท่านั้น กระเป๋าเป้จมหายไปเรียบร้อยแล้ว

     ไม่นานของบทสนทนา ลูคัสรู้สึกว่ามีอะไรเคลื่อนไหวใต้ท้องตู้สินค้า คล้ายสัตว์ขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนไหวไม่หยุด นี่โพไซดอนคิดจะให้เขาตายให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย ร่างของลูคัสกับโทมัสล้มลงบนตู้สินค้าอีกครั้ง คราวนี้ต้องเกาะตู้สินค้าให้แน่นเพราะความเร็วมันเร็วจนสายตามองไม่ทัน เขาไม่เคยเจอความเร็วระดับเส้นสายตามองไม่ทัน จึงตัดสินใจนอนหลับบนตู้สินค้าปล่อยให้สิ่งที่อยู่ใต้ท้องทะเลลากไปโดยไม่รู้ว่าจุดหมายคือที่ไหน

        ลูคัสและโทมัสหลับไปนานเท่าไหร่มิอาจรู้ได้  พวกเขารู้ตัวอีกทีมาเกยบนชายหาดแห่งหนึ่ง เมื่อตื่นขึ้นมาค่อยพบว่าเป็นปลาโครงกระดูกขนาดใหญ่ลากตู้สินค้าสองหลังลากมาบนฝั่ง

    "ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นลูกคนโปรดของฮาเดสนะ" โทมัสหันมาตบหลังลูคัส "นั่นคือปลาโครงกระดูกของฮาเดส พ่อของเธอแอบช่วยเธอ เขาเฝ้ามองดูเธอมาตลอด" โทมันลุกขึ้นยืนสำรวจบริเวณโดยรอบ

     "ฉันไม่เคยรู้เลยว่าพ่อเฝ้าดูฉันมาตลอด ไม่เคยรู้เลย" ลูคัสมองอีกทีก็ไม่เจอเจ้าปลาโครงกระดูกนั้น "ทอม แล้วเราอยู่ไหนกัน ชายหาดทะเลที่ไหน" เขาถอดหมวกแก๊ปสะบัดน้ำออก ยืนตัวเปียก สภาพเปียกปอนไม่ต่างจากโทมัส

     "ที่นี่ที่ไหนนะเหรอ มันก็คือค่ายฮาล์ฟบลัด ค่ายของมนุษย์กึ่งเทพยังไงล่ะ พวกเรามาถึงค่ายแล้ว ฮาเดสพามาส่งถึงค่ายเชียวล่ะ" โทมัสชี้ให้เห็นว่ามีคนรูปร่างแบบเดียวกับเขาโผล่มาด้วย "ฉันลืมบอกไปว่าฉันเป็นแซเทอร์" เขาใช้มือเป่าให้เกิดเสียง

     แซเทอร์คนนั้นหันมาทางที่พวกเขายืนอยู่บริเวณชายหาด เขารีบเดินเข้ามาหาพวกเขา แซเทอร์คนนี้อายุน้อยกว่าโทมัสหลายปี เขาบนศีรษะเพิ่งงอก ท่าทางกระฉับกระเฉง สวมสายหนังพาดอกมีมีดสั้นเสียบในซองหนัง แตกต่างจากโทมัสเหมือนพวกขี้เมาไม่ผิดเพี้ยน

     "พวกนายเข้ามาที่นี่ได้ยังไง ผ่านม่านพลังเข้ามาได้ไง"

     แซเทอร์หนุ่มยิงคำถามเป็นชุด ราวกับกำลังสืบหาเรื่องลึกลับ สีหน้าสงสัยหาคำตอบ เพราะไม่ได้ยินเสียงประหลาดอะไรเข้ามาในค่ายแห่งนี้เลย

      "ฟังนะ เจ้าแซเทอร์หนุ่ม เขาเพิ่งงอกจากศีรษะ ฉันจะพูดสั้นไม่อยากเสียเวลามาก" โทมัสสูดลมหายใจลึกๆ ระงับอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมา "พวกฉันเพิ่งผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมา สั้นๆนะ มหาเทพองค์หนึ่งส่งบางอย่างพาพวกฉันมาที่ค่ายแห่งนี้ส่วนนายมีหน้าที่พาพวกฉันไปหาไครอนที่บ้านใหญ่ให้ไวที่สุด และอย่าถามมาก" เขาหันมายักคิ้วให้ลูคัสและหันไปทำหน้าเคร่งขรึมใส่แซเทอร์หนุ่ม

     "ฉันยังทำแบบที่นายบอกไม่ได้หรอก ฉันต้องพาพวกนายไปค่ายพยาบาลก่อน เพื่อให้พวกเขาตรวจสอบว่าพวกนายมีอาการหรือความผิดปรกติอะไรมาหรือเปล่า"

     แซเทอร์หนุ่มทำท่าชี้ไม้ ชี้มือเว้นระยะห่าง มีสีหน้าไม่ค่อยมั่นใจ

     "ก็ได้ นายพาพวกเราไปค่ายพยาบาลอะไรนั่นก็ได้ เราจะได้พักผ่อนด้วย"

    ลูคัสพยักหน้ารับรู้ มือสะบัดหมวกแก๊ปไล่น้ำออก เดินตามหลังแซเทอร์

     แซเทอร์หนุ่มไม่รีรอพาเดินนำหน้าไปยังค่ายพยาบาล โดยไม่สนใจมองมาด้านหลัง

     พวกเขาสองคนเดินตามหลังด้วยอาการอ่อนเพลีย เหนื่อยล้าสุดขีด ผจญภัยกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดและไม่คิดว่าจะรอดปลอดภัยมาถึงที่นี่ด้วย

Ripley BRAVE

White Swan in The Ocean
24th June 2025 8.00 AM

   จากประกาศว่าด้วยการเข้าร่วมการฝึกฝนจากรุ่นพี่ในค่ายทำให้ริปลีย์สนใจเรื่องนี้ไม่ใช่น้อย ๆ เชียว การที่จะต้องมานั่งเข้าคราวเรียนกับอาจารย์ไครอนอย่างเดียวมันอาจจะไม่ทันใจนัก การเรียนที่ตรงตัวกับวัยรุ่นเจนซีนั้นคงจะให้ไวป์การเรียนตามที่เด็กรุ่น ๆ เดียวกันอยากได้ เช่นเธอที่กำลังมานั่งเขียนชายหาดดักรอใครบางคน

   เธอคือธิดาแห่งโพไซดอนย่อมต้องเริ่มบทเรียนด้วยรุ่นพี่จากบ้านเดียวกันก่อน

   “ง่วงจริง—”

   รุ่นน้องในบ้านโพไซดอนหาววอด ๆ ออกมาด้วยความที่ไม่ชินกับโลกที่ไร้ดวงจันทร์เท่าไหร่ ร่างกายของคนเรามีฮอร์โมนที่หลังออกมาตอนกลางคืนโดยแยกจากแสงสว่างไม่ใช่หรือไง แบบนั้นแล้วถ้าไม่เรียกว่านาฬิกาชีวิตพังก็ไม่รู้จะหาคำไหนดีเท่านี้อีกแล้ว ริปลีย์บ่นอุบไปหลายคราคนเดียวก็ตามแต่ อย่างน้อยที่นี่ก็ยังใจดีที่มีนาฬิกาตามเวลาปกติไว้บอกให้เธอได้รู้ว่า สวัสดี ตอนนี้สองทุ่ม นอนได้แล้วยัยเด็กโง่

   การที่ต้องตื่นเช้า…ในช่วงเวลาปกติที่ควรเรียกว่าเช้ากับการนอนที่ไร้ประสิทธิภาพจึงส่งผลให้ร่างเล็กที่ไม่ชินกับสถานการณ์แบบนี้ปรับตัวยังไม่ได้เท่าไหร่นัก

   “ดูเหมือนว่าเช้านี้ฉันจะไม่ได้เป็นคนแรกที่มาที่นี่หรือเปล่า ?”

   น้ำเสียงที่พอจดจำได้ว่าเป็นใครดังขึ้นข้างหลังพร้อมกับเสียงของน้ำหนักเท้าที่ย่ำกับผืนทราย เขาคือ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน บุตรแห่งโพไซดอนรุ่นพี่ร่วมบ้านของเธอ มือเล็กที่ใช้กิ่งไม้โง่ ๆ ที่ตั้งชื่อไปเมื่อครู่ว่า Stick of Truth ตามเกมชื่อดังก็โยนมันลงกับพื้นทรายเพื่อลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของหญิงสาวนักบัลเลต์

   “ก็ดูเหมือนว่าสำหรับวันนี้จะไม่เป็นแบบนั้นนะ”

   เสียงหวานของรุ่นน้องเอ่ยออกมาก่อนจะหันหลังไปหารุ่นพี่เพื่อเริ่มธุระที่ทำให้เธอต้องแบกสังขารจากเตียงนอนแสนรักมาตรงนี้ได้แล้ว หญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็นรุ่นน้องผู้หลับไหลอย่างยาวนานสูดหายใจลึก ๆ สักครู่ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่ต้องการเอ่ยออกมา

   “รุ่นพี่เป็นเมนเทอร์ใช่ไหม”

   “อือฮึ ใช่”

   “งั้นฉันขอเข้าทีมเดอะเฟสยูเอสเอด้วยคนสิ”

   “ได้เลยค่ะ— หยุด! ไม่ใช่แล้ว”

   “ฮ่ะ ๆๆๆๆๆ”

   น้ำเสียงใสหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่ามุขที่นึกออกมาไม่นานมานี้ไม่ได้ถูกเททิ้งอย่างไม่ใยดี ไหล่เล็กไหวขึ้นลงตามอารมณ์ขันที่แสดงออกก่อนที่จะหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเอ่ยอย่างจริง ๆ จัง ๆ ได้แล้ว

   “เอาใหม่ ๆ จริงจังแล้ว ฉันจะขอเข้าคลาสของคุณน่ะค่ะ รุ่นพี่”

   “ได้สิ คลาสของฉันฝึกทั้งหมดสอบวันตามที่เมนเทอร์คนอื่น ๆ ก็เป็น แต่การฝึกของฉันค่อนข้างเปียกหน่อย— แต่ว่าบุตรและธิดาโพไซดอนอย่างเรา ๆ คงไม่แคร์เท่าไหร่ใช่ไหมล่ะ ?”

   “ก็จริง น้ำอยู่ข้างเราอยู่แล้ว”

   “ถ้าเป็นธิดาโพไซดินอย่างเธอคงจะได้การหายใจใต้น้ำอยู่บ้าง เดี๋ยวเรียนคู่กับการว่ายน้ำทรงตัวขั้นพื้นฐานด้วย อันนี้เรียนที่สระว่ายน้ำบ้านเรา แล้วก็ค่อยไปฝึกการว่ายน้ำในแหล่งน้ำธรรมชาติ ฝึกการว่ายน้ำทวนกระแสคลื่น แล้วก็ไปฝึกการเอาตัวรอดกลางทะเลกันสี่วันติด” เจโรมเอ่ยอย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่ากำลังพูดถึงดินฟ้าอากาศ “การฝีกนี้ต้องมาให้ฉํนเห็นหน้าอย่างน้อยสิบครั้ง แน่นอนว่าเห็นหน้าไม่พอต้องตั้งใจเรียนด้วยถึงจะผ่านหลักสูตรของฉัน แอบกระซิบอีกทีนะว่าหนักสูตรเสริมพวกนี้คือหลักสูตรเสริม อย่าลืมไปเข้าคลาสตามปกติด้วย ถือว่าเป็นสัญญาค่าเรียนของเมนเทอร์พี่เจโรมก็แล้วกัน”

   “ค่า— ค่า—...”

   ได้ยินว่าต้องเรียนคลาสปกติอยู่ดีก็ได้แต่มุ่ยหน้าเพราะเธอไม่อยากจะเรียนตลอดทั้งวันสักหน่อย ได้ยินว่าเรียนกับพวกรุ่นพี่แค่สองชั่วโมงต่อวันแถมยังในช่วงเย็นอีกทำให้นี่มันไม่ต่างจากสวรรค์ของเจ้าตัวเกียจคร้านที่นอนจนตะวันแยงก้นค่อยตื่นในเที่ยงวัน

   อันที่จริง…จะตื่นหรือจะนอนในตอนนี้ก็ตะวันแยงก้นอยู่ดี แยงทะลุปากแล้วด้วยมั้ง จะบ้าตาย

   “เอาล่ะ ไว้เย็นนี้ค่อยเจอกันก็แล้วกัน บ่ายสามที่สระว่ายน้ำบ้านเรานะ”

   “ห้ะ ? เอาเลยหรอ ?”

   นี่เรียกหนีเสือปะจระเข้ ????

@God