[ตอนเหนือของค่าย] ชายหาด

Bright BELIEVER

◇◆ 01 ◇◆

วันที่ 07 เดือนกันยายน 2025 เวลา : 13.00 น. ไบร์ท เอมส์ รู้สึกเหมือนกำลังเป็นบ้า ไม่สิ แม่งเหี้—ยอะไรวะ!!? ร่างกายของฉันมันหนักอึ้งชนิดที่ว่า “โอ๊ยยย” แสงสว่างกำลังทำให้ฉันเป็นบ้า ก่อนจะลืมตาขึ้นเพราะแสงมากเกินไป ดวงตาของฉันสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติ ชายหนุ่มคนนึงกำลังยืนเบื้องหน้าฉันด้วยสีหน้ากังวล ทั้งความหงุดหงิด หัวร้อนและอีกบลา ๆ ฉันพยายามรวบรวมสติเท่าที่จะทำได้และเพ่งพิจารณาคนตรงหน้า ก่อนที่จะได้พูดอะไรอีกฝ่ายก็ดันพูดออกมาซะงั้น เอ้า !!! แย่งบทกันซะได้ “ไบร์ท เอมส์ใช่ไหม” เจโรมถามสีหน้า แก้มกึ่งระหว่างดีใจกับเหมือนคนเห็นผี “ใช่ นายคือเจโรมเรอะ” เอาจริง ๆ หากนับตามอายุ ฉันโตกว่าเจโรมแน่ ๆ แต่อีกฝ่ายน่ะมาค่ายก่อน จะพูดยังไงดีล่ะ รุ่นพี่ในค่าย ? ไม่สิ ยังไงพวกเราก็เป็นพี่น้องที่มีพ่อเดียวกัน เดี๋ยวนะบุตรกับธิดาแห่งโพไซดอนมาเจอกัน ที่นี่… เสียงคลื่นทะเล “ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ” กุมขมับ “มีบุหรี่ไหม” พลางถามเสียงเข้ม “รู้ไหมว่าเธอหายตัวไปตั้งปีกว่า แล้วเจอหน้ากันถามหาบุหรี่เนี่ยนะ” “อ้าว ก็คนมันเครียดก็ต้องสูบบุหรี่คลายเครียดดิ” บ่นอุบอิบ “หายไปปีกว่า ได้ไง…จำได้ว่าออกไปทำ คำพยากรณ์แล้วก็สู้กับ….” เลิ่กลั่ก “สู้กับใคร อย่าบอกนะนอกจากความจำเสื่อม” โจเรมถามย้ำ “ถ้าความจำเสื่อมก็คงจำใครไม่ได้แล้วล่ะ มันเหมือนกับว่าความทรงจำมันหายไปชั่วคราว เท่าที่จำได้ ก็คือ เจอผู้ชายคนนึงลูกครึ่งอาหรับถึงเคียว แล้วก็เกิดการต่อสู้แบบปะทะกันนัวการนิวยอร์ก” พยายามนึกเท่าที่จะทำได้ “และภาพก็ตัดตอนที่รู้สึกเหมือนจะโดนไอ้หมอนั่นซัดตกทะเล วันนี้วันที่เท่าไหร่” “7 เดือน 9 ปี 2025” “ขอบคุณที่ช่วยฉัน นี่ถ้าไม่ได้เป็นธิดาแห่งโพไซดอนบางทีอาจจะตายขึ้นอืดกลางทะเลแน่ ๆ” อะไรไม่รู้แต่ ‘กุแค้นนนนนนน’ คิดในใจและกล่าวขอบคุณเจโรมก่อนจะเดินไปทางค่ายด้านใน

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 19/09/2025

ผืนทรายยามสายเปล่งประกายระยิบระยับรับแสงแดด เมื่อ ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา เดินออกจากแนวป่าสนของธาเลีย หลังจากเสร็จสิ้นการตรวจสอบเขตแดนเวทมนตร์แล้ว เธอก็มุ่งหน้าไปยังชายหาดของ ค่ายฮาล์ฟบลัด ที่วันนี้ถูกจัดเป็นห้องเรียนกลางแจ้งสำหรับวิชา "อสุรกายศึกษา I"

​เวลาในขณะนั้นอยู่ระหว่าง 09.00 - 11.00 น. แสงแดดอุ่น ๆ และลมทะเลพัดเอื่อย ๆ ทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย แต่เสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่งเป็นจังหวะกลับยิ่งเสริมความรู้สึกถึงพลังและความท้าทายที่ซ่อนอยู่

​คาบเรียนที่ 1: "มากกว่าที่ตาเห็น" - การจำแนกอสุรกายด้วยประสาทสัมผัส

​วัตถุประสงค์:

ฝึกให้ผู้เรียนใช้ประสาทสัมผัสทุกส่วน โดยเฉพาะ การดมกลิ่น และ การฟังเสียง เพื่อจำแนกประเภทและระดับภัยคุกคามของอสุรกาย ก่อนที่จะเผชิญหน้าหรือปะทะโดยตรง

​ทำไม "จมูก" ถึงสำคัญกว่า "ดาบ"

​ครูผู้สอนยืนอยู่ริมทะเลและกล่าวเปิดบทเรียนด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า:

​“พวกเจ้าอาจคิดว่าดาบหรือหอกคือสิ่งสำคัญที่สุดในการต่อสู้... แต่แท้จริงแล้ว ‘จมูก’ ของเจ้าสำคัญกว่านั้น เพราะกลิ่นสามารถเตือนถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่หลังม่านหมอก (The Mist) ได้เร็วกว่าที่ตาจะมองเห็น"

​คำพูดนี้สะกิดใจริดาไม่น้อย เธอเข้าใจดีว่าความเฉียบคมทางประสาทสัมผัสจะช่วยชีวิตได้มากกว่าพลังหรืออาวุธใด ๆ

​ศาสตร์แห่งกลิ่นอสุรกาย

​นักเรียนทุกคนต้องจดจำและแยกแยะ กลิ่นเฉพาะตัว ของอสุรกายชนิดต่าง ๆ ครูผู้สอนเปิดโหลแก้วเวทมนตร์ทีละใบ ปลดปล่อยกลิ่นเฉพาะตัวออกมา:

​กลิ่นกำมะถัน: อสูรจากยมโลก เช่น เซอร์เบรัส หรืองูพิษใต้พิภพ

​กลิ่นสาบสัตว์ป่า: คิมีร่า, มิโนทอร์, หรือสัตว์ครึ่งเทพครึ่งสัตว์

​กลิ่นโอโซนและเหล็กเผา: อสูรจักรกลหรือสิ่งประดิษฐ์เวทมนตร์ที่ถูกปลุกชีพ

​ริดาโน้มตัวลงเล็กน้อย สูดลมหายใจลึก ๆ เพื่อซึมซับรายละเอียดของกลิ่น บางกลิ่นทำให้เธอเวียนหัว บางกลิ่นเหม็นจนแทบกลั้นหายใจ แต่เธอก็จดจำมันไว้ทั้งหมด

​เสียงที่ต้องระวัง

​จากนั้น ครูผู้สอนวาง เทปเวทมนตร์ ลงในเครื่องเล่น เสียงต่าง ๆ ที่ถูกบันทึกโดยนักล่าอสุรกายก็ดังขึ้นกลางหาดทราย:

​เสียงฝีเท้าหนักหน่วงบนหิน: มิโนทอร์

​เสียงเกล็ดเสียดสีกันคล้ายหินครูด: มังกรหรืองูยักษ์

​เสียงลมหายใจแผ่วต่ำแต่ก้องกังวาน: อสูรเฝ้าประตูจากยมโลก

​ริดาหลับตาลงและใช้สมาธิสูงสุด พยายามแยกแยะความต่างของจังหวะ ความถี่ และโทนเสียงที่แฝงความอันตรายไว้

​กิจกรรมภาคปฏิบัติ

​1. ทดสอบกลิ่นปริศนา

​นักเรียนแต่ละคนได้รับ โหลแก้วเวทมนตร์ ที่ปิดผนึกด้วยคาถา ภายในบรรจุเศษเสี้ยวกลิ่นของอสุรกายหลายชนิด พวกเขาต้องทายว่าเป็นกลิ่นของอะไรและมีระดับภัยคุกคามแค่ไหน

​ริดาค่อย ๆ เปิดฝาโหล กลิ่นสาบปนกลิ่นคาวเหล็กตีเข้าจมูก เธอย่นคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น:

​“คิมีร่า… ระดับภัยคุกคาม: สูง”

​2. ทดสอบเสียงบันทึก

​เทปเสียงอีกชุดถูกเปิดขึ้น ริดาหลับตาและตั้งใจฟังอย่างแน่วแน่ ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงเสียดสีกับเสียงกระแทกเป็นจังหวะ

​“นั่นคือ... เสียงเกล็ดขนาดใหญ่เสียดสี มังกร”

​คำตอบนั้นทำให้ครูผู้สอนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

​บรรยากาศริมหาดเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและสมาธิของนักเรียนทุกคน ริดารู้สึกว่าการเรียนครั้งนี้ไม่เพียงแค่ช่วยพัฒนาทักษะการเอาตัวรอด แต่ยังเป็นการเตรียมพร้อมสำหรับเส้นทางในฐานะ ธิดาแห่งเฮคาที ที่ต้องเผชิญหน้ากับอสุรกายมากมายในอนาคต

เข้าเรียนวิชา อสุรกายศึกษา คาบเรียนที่ 1 ตั้งแต่ช่วงเวลา 09.00 - 11.00 นาฬิกา

รางวัลได้รับ : +10 EXP

​

​

สถานที่: ชายหาด

หัวข้อ: กลิ่นเลือดและเสียงคำราม: บทเรียนแรกของธิดาแห่งเฮคาที

Xolotl HONOR

วันที่ 12 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 15.00 - 16.00 น. ณ ชายทะเล

◀️┃▶️

ใต้เงาแสงบ่ายที่ทอดลงบนผืนน้ำของอ่าวลองไอส์แลนด์เป็นประกายสีทอง คีอาร์ก้าวผ่านแนวทรายละเอียดอย่างเงียบงัน ความเย็นตามธรรมชาติของเธอตัดกับอากาศอบอุ่นรอบตัวได้อย่างเด่นชัด ลมทะเลพัดผมสีบลอนด์ทองแดงของเธอไหวเบา ๆ แต่ใบหน้าเรียบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย เธอหยุดยืนอยู่บริเวณชายฝั่งที่ปกติจะเต็มไปด้วยลูก ๆ ของอะโฟรไดท์ซึ่งมักจะอาบแดดกันเสียงดัง แต่วันนี้เหมือนทุกคนจะกระจายตัวไปไกล คงเพราะตารางเรียนบ่ายค่อนข้างแน่น

เสียงอะไรบางอย่างเบา ๆ ดังขึ้นใกล้ ๆ ก่อนโกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด เซเทอร์ผู้มีบุคลิกสดใสแต่แฝงความกังวลตลอดเวลาจะเดินออกมาจากพุ่มไม้ เขายิ้มให้คีอาร์แบบที่คนมองโลกในแง่ดีเท่านั้นจะทำได้ ดวงตาสีน้ำตาลของเขาเปล่งประกายเมื่อต้องสอนอะไรที่เกี่ยวกับธรรมชาติ

“สวัสดี ทุกคน! มาทันเวลาเลยนะ คลาสนี้สำคัญมาก โดยเฉพาะสำหรับคนที่ออกภารกิจบ่อย”

คีอาร์พยักหน้าเล็กน้อย ไม่พูดเกินความจำเป็น เธอจัดแว่นกลมบนสันจมูกให้ตรงเฉียบเหมือนเดิม เด็กเดมิก็อดคนอื่น ๆ วิ่งลงมาชายหาดทีละกลุ่มแต่คีอาร์ยังคงนิ่งเหมือนน้ำแข็งที่ไม่หวั่นแม้แดดบ่ายจะสาดแรงแค่ไหน

เมื่อทุกคนรวมตัวกัน โกรเวอร์เคาะกีบกับพื้นทรายเบา ๆ เพื่อเรียกความสนใจของคนในคลาส “โอเค ทุกคน! ยินดีต้อนรับสู่คลาส ‘การจำแนกอสุรกายด้วยประสาทสัมผัส’ วันนี้เราจะใช้จมูกกับหูมากกว่าดาบและโล่นะครับ” เขายิ้มยกกระปุกโหลแก้วหลายใบขึ้นมา ข้างในล้วนเป็นไอหมอกกลิ่นแปลกประหลาดสลับสี

“เริ่มกันที่บทนำก่อน ทำไมจมูกถึงสำคัญกว่าดาบ? เพราะ...ถ้าเธอได้กลิ่นกำมะถัน เธอมีเวลาเผ่นก่อนที่อสูรจากยมโลกจะโผล่ ถ้าเธอได้กลิ่นสาบป่าสัตว์ป่า เธอรู้ระดับอันตรายล่วงหน้า และถ้าเป็นกลิ่นโอโซน…ก็เตรียมรับมืออสูรจักรกลของเฮเฟตัสได้เลย!” เด็กหลายคนหัวเราะกับท่าทางบรรยายประกอบของเขา แต่คีอาร์ยืนนิ่ง ฟังทุกคำด้วยความตั้งใจแบบไม่แสดงออก เธอไม่กลัวอสูรกาย แต่เธอชอบข้อมูลมากกว่า และวิธีการแยกแยะด้วยประสาทสัมผัสถือเป็นข้อมูลเชิงตรรกะชั้นดี

โกรเวอร์ยกนิ้วขึ้นราวกับกำลังจะเผยความลับสำคัญ “ต่อไปคือเสียงที่ต้องระวังนะ เสียงฝีเท้าที่หนักสลับเบา เสียงเกล็ดลากไปกับพื้น เสียงลมหายใจ…บางทีเสียงเดียวอาจช่วยให้เธอรอดจากการถูกซุ่มโจมตีก็ได้” เขาเปิดเทปเสียงอสุรกายชนิดต่าง ๆ ผ่านอุปกรณ์ เสียงแรกคือเสียงคล้ายเกล็ดสีกับหิน เสียงที่สองเป็นเสียงหอบแผ่วแต่มีจังหวะไม่สม่ำเสมอ เด็กบางคนทำหน้าเหยเก แต่คีอาร์เพียงเอียงหู ฟังอย่างวิเคราะห์

“เสียงแรกคือไฮดร่า เสียงสองคือออร์ธรอส…แต่เสียงสองหายใจลึกกว่าแบบไม่สม่ำเสมอ” เธอเอ่ยเบา ๆ ราวกับกำลังพูดกับตัวเอง แต่โกรเวอร์ได้ยินจนต้องหันมามองด้วยแววตาชื่นชม

“เก่งมาก เด็กลมเหนือ! หูเธอไวจริง ๆ นะ” 

คีอาร์ไม่ตอบรับแค่ก้มหน้าทราบแล้วกะพริบตาช้า ๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติที่ควรรู้

จากนั้นโกรเวอร์ก็หยิบโหลแก้วใบแรกขึ้น โหลสว่างด้วยกลิ่นสีฟ้าอ่อนที่ไม่ใช่ควัน แต่เหมือนละอองพลังงาน “กิจกรรมทดสอบกลิ่นปริศนานะครับ ทุกคนสูดเบา ๆ แล้วบอกฉันว่าคิดว่าเป็นอสุรกายแบบไหน”

เด็กหลายคนลังเล เริ่มสูดอย่างระวัง แต่คีอาร์ยื่นหน้าไปใกล้เพียงเล็กน้อย สูดเบามากจนแทบไม่เห็นว่าเธอหายใจ ก่อนพูดเรียบ ๆ “กลิ่นโอโซนผสมโลหะร้อย…เป็นอสูรจักรกลค่ะ น่าจะเดธแมชีนของเฮเฟตัสหรือวัลแคน ไม่ใช่รถไฟลีเจี้ยนเพราะไม่ได้กลิ่นน้ำมันหรือการเผาไหม้ของถ่านหิน”

โกรเวอร์อ้าปากค้าง “ใช่เลย! นี่มัน…อ๊ะ ถูกหมดทุกอย่าง เธอแยกได้จากการสูดรวดเดียวเนี่ยนะ?”

คีอาร์พยักหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงยังเรียบนิ่ง “พลังของสายเลือดบอเรอัส…ช่วยให้แยกกลิ่นอากาศได้ค่ะ”

โกรเวอร์ยิ้มกว้างเหมือนคนดีใจแบบสุดขีด “ดีมาก! ความสามารถแบบนี้สำคัญมากเวลาเจอมิสต์ปั่นประสาทนะ เธอจะไหวตัวทันก่อนใครแน่นอน!” คำชมถูกเก็บเข้ากล่องข้อมูลในหัวคีอาร์ ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกภูมิใจ แต่ทำให้เธอคำนวณได้มากขึ้นว่าทักษะนี้จะใช้ต่อยอดอย่างไรในภารกิจภาคสนาม คลื่นทะเลกระทบฝั่งอย่างอ่อนโยน เสียงนกน้ำบินผ่าน เสียงใบไม้เสียดลมเหนือชายป่า ทุกเสียงเหมือนชัดขึ้นในระดับที่ละเอียดโหดเหี้ยมต่อการสังเกต และคีอาร์ยืนนิ่งกลางลมทะเล เหมือนภาพที่ถูกสลักไว้ในน้ำแข็งหนึ่งก้อน แต่ภายในหัวของคีอาร์นั้นเงียบเย็น และมีแต่ตรรกะล้วน ๆ กำลังทำงานอย่างเงียบงันเช่นกัน

วิชาอสุรกายศึกษา I - 01

รางวัล : +10 EXP และ +5 ความกล้า

[Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ NPC +20

Xolotl HONOR

วันที่ 17 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ ชายทะเล (เรียนกับโกรเวอร์)

◀️┃▶️

ช่วงบ่ายที่ลมทะเลเย็นจัดพัดมาปะทะผิวราวกับกำลังเตือนว่าฤดูหนาวใกล้เข้ามาเต็มที คีอาร์ก้าวเท้าลงสู่ผืนทรายละเอียดที่ทอดตัวยาวริมชายฝั่งของค่ายฮาล์ฟบลัด เสียงคลื่นซัดเบา ๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอคล้ายบทเรียนที่รอให้เธอรับฟังอย่างอดทน วันนี้คือคาบที่สองของวิชาอสุรกายศึกษา และเหมือนทุกครั้ง สถานที่สอนคือชายทะเลอันกว้างใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องเรียนตามธรรมชาติของโกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด

โกรเวอร์ยืนอยู่ด้านหน้าอย่างสดใสเหมือนเดิม ขาแพะของเขาจมลงในทรายปุย ๆ ส่วนมือก็กำขลุ่ยต้นกกไว้ตามนิสัยประจำตัวที่มักถือมันเสมอแม้ไม่เป่า “สวัสดีทุกคน! วันนี้เราจะทำความรู้จักกับอสุรกายที่พวกเธอมีโอกาสเจอบ่อยที่สุดนะ” เขาพูดพลางยิ้มกว้าง ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายแบบเด็กที่กำลังภูมิใจกับสิ่งที่กำลังสอนเหลือเกิน

คีอาร์ยืนแถวหลังสุดอย่างเงียบ ๆ เธอไม่ชอบความวุ่นวาย และยิ่งไม่ชอบอยู่กลางฝูงชน แต่ข้อดีของการอยู่หลังสุดคือไม่มีใครมายุ่งมากนัก เธอสามารถวิเคราะห์บทเรียนในระยะปลอดภัยของตัวเองได้ตามชอบใจ

โกรเวอร์ดีดปากกาชี้ไปยังลูกแก้วฉายภาพขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนแท่นหิน ก่อนภาพของร่างมหึมาสีดำสนิทจะปรากฏขึ้นกลางอากาศ เสียงคำรามต่ำ ๆ ที่ถูกบันทึกไว้ก้องกังวานจนเด็กคนหนึ่งข้างหน้าเผลอสะดุ้ง “นี่คือเฮลล์ฮาวนด์ หรือที่บางที่เรียกว่าการ์มร์ แบล็กชัค คูน อานูน หรืออะไรก็ตามตามวัฒนธรรม… แต่รับรองได้เลยว่าทุกชื่อหมายถึงอะไรบางอย่างที่คุณไม่อยากเจอในซอกหลืบมืด ๆ ของสุสาน” โกรเวอร์อธิบายพลางทำตาโตประกอบอย่างจริงจัง

คีอาร์ฟังอย่างตั้งใจ เธอไม่ตื่นกลัว แต่ประเมินข้อมูลอย่างมีเหตุผล ขนสีดำสนิท… ดวงตาเรืองแดงในความมืด… ทนไฟ… ควบคุมไฟได้บางส่วน… หน้าที่คือผู้เฝ้าประตูโลกใต้พิภพทั้งหมดนี้ถูกจัดหมวดหมู่ในสมองของเธออย่างรวดเร็วราวกับคอลเลกชันวิเคราะห์ลมที่คุ้นเคย

โกรเวอร์เล่าไปเรื่อย ๆ ทั้งตำนาน ประวัติ ความหมายเชิงวัฒนธรรม การพบเจอในโลกจริง และอธิบายเทคนิคการเอาตัวรอดเป็นระยะ สีหน้าจริงจังอย่างน่ารัก เขาบอกว่า “อย่าลืม! ถ้าเจอเฮลล์ฮาวนด์ อย่าสบตานานนะ เดี๋ยวจะถูกมันมองเป็นอาหารว่าง” คลื่นซัดเข้าฝั่งอีกครั้ง คีอาร์ผมปลิวเล็กน้อย เธอไม่หวั่น เรียนรู้ทุกอย่างอย่างสงบ ราวกับสายลมที่ไม่มีวันกลัวเปลวไฟ

โกรเวอร์ฉายภาพต่อไป ตัวเมียท่อนบนมนุษย์ ท่อนล่างเป็นงูเลื้อยยาว ขนาดใหญ่จนทำให้เด็กใหม่บางคนยกแขนขึ้นกอดตัวเองอย่างหวาดกลัว “แดรคีเน หรือแดรกคีเน คือสตรีงู” เขาเริ่มอธิบาย “พวกเธอจะพบพวกนี้บ่อยมากกว่าที่คิด และมันไม่ได้โจมตีแบบสุ่มนะ พวกมันซื่อสัตย์ต่อไกอามากกว่าที่ลูกครึ่งบางคนซื่อสัตย์ต่อกระท่อมตัวเองซะอีก!” เสียงหัวเราะเบา ๆ กระจายไปทั่วบริเวณ มีเพียงคีอาร์ที่ยังยืนนิ่งราวกับลมหนาวเป็นเพียงอากาศอุ่น ๆ โกรเวอร์พูดต่ออย่างตื่นเต้น “พวกเธอเคลื่อนไหวเร็วมากแม้ไม่มีขา พ่นพิษได้ มีคำสาปเสียงงูที่ทำให้เคลื่อนไหวช้าลง และที่สำคัญที่สุด ถ้ามันฟื้นจากทาร์ทารัสเมื่อไหร่ ก็จะตามล่าพวกเธอจนกว่าจะพอใจ!”

เด็กบางคนกลืนน้ำลายดังชัดเจน คีอาร์เพียงกะพริบตาช้า ๆ ความเร็วสูง… พิษ… เสียงสาป… ผู้จงรักภักดีต่อไกอา… เป็นกำลังรบหลักในตำนาน

คีอาร์จดจำอย่างเป็นระบบโดยไม่รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ นี่คือเพียงข้อมูลเหมือนตัวเลขอุณหภูมิในอากาศ หรือแรงลมก่อนพายุ สายลมยามบ่ายปะทะผิวทะเลจนเกิดระลอกคลื่นสีเงินทอดยาวไปสุดสายตา เหล่าลูกครึ่งเทพยังคงยืนล้อมเป็นวงกว้างบนผืนทราย ชุดเกราะเบา ๆ สะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ ของเดือนพฤศจิกายน ขณะที่โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ดยืนอยู่ตรงกลางด้วยท่าทางกระตือรือร้นเหมือนเด็กกำลังจะเล่าเรื่องโปรดของตัวเองต่อ

“ต่อไปคือยักษ์ไลสโครโกเนียน!” โกรเวอร์ประกาศเสียงดังพร้อมตบฝ่ามือลงบนแท่นหินเบา ๆ ภาพฉายเหนือศีรษะเปลี่ยนเป็นร่างอสุรกายยักษ์ตัวสูงยิ่งกว่าตึก ขนสีฟ้าซีดปกคลุมบางส่วน ดวงตาสีฟ้าน้ำแข็งจ้องตรงมาด้วยแววหิวกระหายจนเด็กหลายคนขยับถอยหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว คีอาร์มองภาพตรงหน้าอย่างสงบนิ่งตามสไตล์ของเธอ ใบหน้าขาวซีดสะท้อนสีฟ้าของหน้าจอเหมือนประติมากรรมอ่อนชื้นถูกแกะสลักด้วยความเย็นชา 

โกรเวอร์เริ่มอธิบายอย่างละเอียดถึงแหล่งกำเนิดของไลสโครโกเนียน ประวัติที่เกี่ยวโยงกับอดีตของโอดิสซิอุส อาหารโปรดของพวกมันที่ไม่ควรถูกเอ่ยถึงก่อนมื้อกลางวัน พฤติกรรมการล่า จุดอ่อนบริเวณดวงตา และวิธีรอดชีวิตเมื่อเจอมันในเมืองใหญ่ ทุกคำพูดเหมือนบทเพลงที่เขาภูมิใจจะถ่ายทอดเมื่ออธิบายจบก็กระตุ้นให้ทุกคนในคลาสเรียนล้อมวงกัน

“เอาล่ะ! ภาคปฏิบัติแบบเบา ๆ วันนี้คือการอภิปราย หัวข้อว่า ถ้าเจออสุรกายในเมือง จะทำยังไงดีแต่ห้ามซ้ำประเภทกันนะครับ!” เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที เด็กหลายคนรีบยกมือแย่งกันเอาอสุรกายง่าย ๆ อย่างไซคลอปส์ เมดูซา มิโนทอร์ แฮร์ปี หรือแม้แต่ไฮดร่าไปอย่างไว คีอาร์ยืนฟังอย่างเงียบ ๆ ไม่รีบร้อน พวกนี้… เลือกตามอารมณ์มากกว่าเหตุผลอีกแล้ว

ในที่สุดตัวเลือกก็เหลือน้อยจนทุกคนเริ่มมองหาสิ่งที่ตนไม่คุ้น คีอาร์จึงขยับตัวเล็กน้อย สายตาสีเทาอมเขียวหรี่ลงอย่างพิจารณาก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่มั่นคง “ฉันจะอภิปรายเรื่องกริมาลคินค่ะ” ทันทีที่คำว่า กริมาลคิน หลุดออกไป เด็กหลายคนกะพริบตาปริบ ๆ บางคนกระซิบถามว่าคืออะไร บางคนแกล้งทำหน้าเหมือนนึกออกแต่จริง ๆ ไม่มีความรู้แม้แต่นิดเดียว

คีอาร์ก้าวออกมาหนึ่งก้าว ผมสีบลอนด์ทองแดงพริ้วเบา ๆ ตามแรงลมทะเล เธอยืนหลังตรงราวกับกำลังอ่านประกาศเกียรติคุณในโบสถ์โบราณ “กริมาลคินเป็นอสุรกายในตำนานเคลติกค่ะ เป็นภูตประจำตัวของแม่มดดำและเป็นสัตว์รับใช้ของเทพีเฮคาที หากเห็นมันในเมืองโดยไม่ตั้งใจ… ทางที่ดีที่สุดคืออย่าเข้าไปยุ่งค่ะ” เธอเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่เนื้อหากลับคมชัดเหมือนมีดผ่าพิสูจน์ศพ

“ในยุโรปยุคกลางเชื่อว่าแม่มดมีสิ่งที่เรียกว่า Familiar สิ่งมีชีวิตที่ช่วยเหลือในการทำพิธี และกริมาลคินก็คือหนึ่งในสิ่งนั้น มันทำหน้าที่ส่งคำสาป ทำหน้าที่เป็นสายลับ เชื่อมโลกมนุษย์กับโลกเหนือธรรมชาติ หากได้ยินเสียงแมวดำกลางคืนผิดปกติ นั่นอาจเป็นสัญญาณ” เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังขึ้นราวกับขับเน้นคำพูดของเธอ

คีอาร์พูดต่อโดยไม่เร่ง ไม่ช้า เหมือนสายลมเย็นที่ไหลสม่ำเสมอ “แต่มันไม่ใช่อสุรกายที่อันตรายโดยไร้เหตุผลนะคะ กริมาลคินเป็นสิ่งมีชีวิตที่ภักดี ระหว่างมันกับเจ้าของมีสายสัมพันธ์ลึกซึ้งมาก หากสร้างความผูกพันได้ มันจะปกป้องจนลมหายใจสุดท้าย แม้ตัวเองจะหนีได้ก็ตาม” เธอหยุดเล็กน้อย ดวงตาไล่มองเพื่อนร่วมชั้นทีละคน “ดังนั้น หากเจอในเมือง… อย่าโจมตีค่ะ ผูกมิตรจะดีกว่า เผื่อบางครั้งมันจะเลือกเดินตามเราเอง และถ้าทำได้ ก็ถือว่าโชคดีมากค่ะ”

โกรเวอร์พยักหน้าแรงจนขนแพะพลิ้ว “ยอดเยี่ยมมากสาวบอเรอัส! รู้ลึกดีจริง ๆ นะเนี่ย” เพื่อนบางคนมองเธอด้วยแววทึ่ง ส่วนบางคนก็จดบันทึกกันแทบไม่ทัน แต่คีอาร์เพียงตอบกลับด้วยการพยักหน้าเบา ๆ ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้แสดงท่าทีภูมิใจ สำหรับเธอ นี่คือการรายงานข้อมูลตามความจริง ไม่มากกว่านั้น

เมื่อกิจกรรมจบ โกรเวอร์ประกาศเลิกคาบพร้อมรอยยิ้มกว้าง “ไปพักผ่อนกันเถอะทุกคน! เจอกันคาบหน้า แล้วอย่าลืมดูแลตัวเองดี ๆ นะ!” เด็กนักเรียนแตกกลุ่มกันทั้งที่ยังคุยคึกคักเกี่ยวกับอสุรกายต่าง ๆ ขณะที่คีอาร์เก็บของเงียบ ๆ แล้วเดินออกจากชายฝั่งด้วยท่วงท่าที่สงบเย็นราวกับไม่มีอะไรในบทเรียนนี้ทำให้หัวใจเต้นไวกว่าปกติเลยแม้แต่น้อย เพราะในความคิดของเธอ อสุรกายก็คือข้อมูล ที่ต้องทำความเข้าใจเท่านั้นเอง ไม่ใช่สิ่งที่ต้องรู้สึกอะไรด้วยเลย

วิชาอสุรกายศึกษา I - 02

รางวัล : +10 EXP และ +5 ความกล้า

[Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ NPC +20

Eloise HEROES

วันที่ 1 พฤษภาคม 2025
เวลา 10:30 - 15:30 น.

หลังจากการปะทะกับนกสติมฟาเลียนสิ้นสุดลง เรือมินิบานาน่าสีนีออนก็กลับมาพุ่งทะยานอีกครั้งด้วยความเร็ว 150 นอต แต่คราวนี้มีเพียงสัญชาตญาณของป้าคาเรนเท่านั้นที่เป็นเข็มทิศนำทางให้พวกเขากลับค่าย

ใช้เวลาประมาณเจ็ดชั่วโมงครึ่ง ผืนน้ำก็เปลี่ยนจากสีน้ำเงินเข้มจัเป็นสีฟ้าอ่อนจาง แรงลมที่ปะทะหน้าจนชาด้านตั้งแต่ต้นก็เริ่มลดความรุนแรงลงตามระยะทางที่เข้าใกล้แผ่นดินใหญ่ เอโลอิสกัดฟันแน่น มือทั้งสองจับกระบอกไว้แน่นจนข้อขาวโพลน ผมสีแดงเพลิงของเธอปลิวสะบัดเป็นเส้นสายราวกับแส้ในสายลม ขณะที่เธอกวาดสายตามองไปยังขอบฟ้าเบื้องหน้าอย่างไม่ลดละ แจสเปอร์เองก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน แม้จะเป็นบุตรแห่งเทพสงคราม แต่ร่างกายก็อ่อนล้าจากการต่อสู้และการเกร็งตัวต้านแรงมหาศาลตลอดเวลา

“รู้สึกเหมือนวิ่งมาราธอนสามรอบติดกันโดยไม่ได้หยุดหายใจเลยนะเนี่ย” แจสเปอร์บ่นอุบอิบขณะพยายามนวดไหล่ที่แข็งเกร็ง

“อย่าบ่นเลย” เอโลอิสตอบกลับโดยไม่ได้หันไปมอง “เราใกล้จะถึงแล้วล่ะ…คิดว่านะ…”

ขณะที่เรือล่องไปเรื่อย ๆ ด้วยความเร็ว คนที่เห็นฝั่งก่อนใครนั่นคือ ป้าคาเรน ดวงตาของเธอฉายแววของความดีใจ ป้าแกซึ่งเป็นคนแก่ที่มีสายตายาวกว่าใครเพื่อน (และดวงดีกว่าใครในเรือลำนี้) จ้องมองผ่านอากาศที่สั่นสะท้านจากความเร็วเรือไปยังขอบฟ้าที่ปรากฏเป็นริ้วสีเขียวเข้มทอดยาว

“เอโลอิส ชะลอเรือ…ชะลอเดี๋ยวนี้! ฉันเห็นแผ่นดินแล้ว! แผ่นดินใหญ่! แผ่นดินอเมริกาแน่ ๆ กรี๊ดดดดด!”

เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความดีใจของป้าคาเรนไม่เหมือนเสียงกรีดร้องหวาดกลัวแบบเมื่อตอนเจอนกสติมฟาเลียน เธอชี้นิ้วไปยังทิศทางเบื้องหน้าอย่างตื่นเต้น

เอโลอิสไม่รอให้บอกซ้ำ เธอตัดสินใจโยนกระบอกบรรจุลมสี่ทิศกระบอกสุดท้ายทิ้งลงทะเลไปอย่างไม่ลังเล เสียงคำรามอันบ้าคลั่งของลมยุติลงอย่างฉับพลันอีกครั้ง เรือมินิบานาน่ากระชากตัวอย่างรุนแรงจนทุกคนเกือบจะเซถลาอีกรอบ แต่ความเร็วที่ลดลงอย่างรวดเร็วก็ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนเพิ่งได้กลับมาหายใจอีกครั้ง ความเร็วของเรือลดลงสู่ 12 นอต ซึ่งเป็นความเร็วที่ปลอดภัยสำหรับการแล่นในน่านน้ำปกติ แผ่นดินใหญ่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้าอย่างยิ่งใหญ่ แต่เอโลอิสรู้ดีว่านั่นยังไม่ใช่จุดหมายสุดท้ายของพวกเขา

“ขอบคุณค่ะป้า ดวงของป้านี่ช่วยเราไว้จริง ๆ” เอโลอิสพึมพำ “แต่ตอนนี้เราต้องเข้าสู่โหมดออโต้ไพลอต แล้วนะ เราต้องขับเข้าไปในช่องแคบลองไอส์แลนด์ซาวด์ค่ะ”

เรือมินิบานาน่ากลับเข้าสู่โหมดขับขี่อัตโนมัติแล่นด้วยความเร็วคงที่ 12 นอต มุ่งหน้าสู่ทิศตะวันตกเฉียงใต้ตามที่ป้าคาเรนชี้ทางไว้ก่อนหน้านี้ พวกเขายังคงต้องใช้เวลาเดินทางอีกประมาณห้าชั่วโมงเพื่อผ่านช่องแคบอันคดเคี้ยวสู่หาดที่ซ่อนเร้นของค่ายฮาล์ฟบลัด

ห้าชั่วโมงนั้นดำเนินไปอย่างเนิบนาบผิดกับช่วงเจ็ดชั่วโมงครึ่งก่อนหน้า ท้องฟ้าแม้จะไม่เคยมืดลงเป็นเวลาหลายเดือนแล้วแต่ก็พอจะเดาได้ว่าอยู่ในช่วงบ่ายแก่เต็มที ลำเรือมินิบานาน่าที่ตอนนี้แล่นช้าลงจนคลื่นน้ำกระแทกกาบเรือเพียงเบา ๆ ทำให้พวกเขามองเห็นทิวทัศน์สองฝั่งของช่องแคบที่เต็มไปด้วยบ้านเรือนบนเกาะลองไอส์แลนด์และคอนเนตทิคัต

ในที่สุด...เมื่อผ่านไปครบห้าชั่วโมง พวกเขาก็ล่วงเข้าสู่น่านน้ำที่คุ้นเคย กลิ่นหอมของสนซีดาร์และน้ำทะเลที่คุ้นเคยลอยมาปะทะจมูก

“โน่นไง!” เอโลอิสชี้ไปยังทิศทางเบื้องหน้าหาดทรายขาวละเอียดของค่ายฮาล์ฟบลัด 

เรือมินิบานาน่าลดความเร็วลงอย่างนุ่มนวลก่อนจะ ไถลขึ้นสู่ผืนทรายได้อย่างปลอดภัย ทุกคนแทบจะพุ่งออกจากเรือทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นทราย ป้าคาเรนเป็นคนแรกที่คุกเข่าลงแล้วก้มกราบผืนดินด้วยความปิติยินดีอย่างที่สุด

“แผ่นดิน!!! ฉันรอดตายแล้ว!” 

แจสเปอร์ทิ้งตัวลงนอนบนผืนทรายอย่างหมดแรง ง้าวเยี่ยนหยาในมือร่วงลงข้างตัวอย่างไม่ใส่ใจ “ให้ตายสิ...นี่มันเป็นหนึ่งในการเดินทางที่บ้าคลั่งที่สุดในชีวิตผมเลย”

เอโลอิสยืนมองเพื่อนร่วมเดินทางทั้งสองที่อยู่ในสภาพไม่ต่างจากตัวเอง ใบหน้าของเธอยังคงเปื้อนคราบเกลือและเหงื่อ แต่รอยยิ้มแห่งความโล่งอกก็ปรากฏขึ้น เคอร์ติสบินมาเกาะบนไหล่ของเอโลอิสแล้วพ่นลมหายใจอย่างโล่งอก

“ขอบคุณเหล่าทวยเทพที่ทำให้พวกเรากลับสู่ค่ายอย่างปลอดภัย ถ้าไม่ได้พวกท่านแล้วพึ่งแต่คุณเอโลอิสพวกเราต้องตายตั้งแต่ออกเดินทางวันแรกแน่ ๆ”

“หุบปากไปเลยเคอร์ติส!” เอโลอิสถลึงตาใส่เจ้านกกระทาขี้บ่นที่เกาะอยู่บนไหล่ของเธออย่างไม่จริงจังนัก ขณะที่มันพ่นคำวิจารณ์ถึงความสามารถในการนำทางของเธอไม่หยุดหย่อน เธอยกมือลูบหัวเคอร์ติสเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนร่วมทีมที่กำลังทิ้งตัวอยู่บนหาดทรายของค่ายฮาล์ฟบลัด

ป้าคาเรนที่เพิ่งลุกขึ้นจากการกราบผืนดินก็ปัดเศษทรายออกจากเสื้อของเธออย่างประณีต ดวงตาของเธอฉายแววถึงความอิ่มเอมใจอย่างที่สุด

“อืมมมม...กลิ่นของหาดทรายค่ายฮาล์ฟบลัดนี่แหละที่หอมชื่นใจที่สุด” ป้าคาเรนสูดหายใจเข้าเต็มปอดราวกับเพิ่งได้รับยาอายุวัฒนะ “เอาล่ะ พวกเธอทุกคนก็ลุกขึ้นมาได้แล้ว ถึงเวลาที่เราควรจะไปพักผ่อนกันจริง ๆ จัง ๆ สักที เราเดินทางกันมานานมาก...”

แจสเปอร์ลุกขึ้นยืนอย่างอิดโรย เขาหยิบง้าวเยี่ยนหยาคู่ใจที่ตกอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาถือไว้ แล้วยิ้มให้กับเอโลอิสด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าแต่ภาคภูมิใจ

“จริงของป้าคาเรน” แจสเปอร์รับคำ “เราออกไปนานจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าการนอนบนเตียงนุ่ม ๆ มันรู้สึกยังไง พวกเราทุกคนควรจะพักยาว ๆ ได้แล้ว”

เอโลอิสเดินเข้าไปใกล้เพื่อนร่วมภารกิจ เธอตบไหล่แจสเปอร์เบา ๆ และจับมือของป้าคาเรนด้วยความรู้สึกขอบคุณอย่างแท้จริง

“ขอบคุณทุกคนมากจริง ๆ ที่ไปช่วยภารกิจนี้” เอโลอิสกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนผิดปกติ “ถ้าไม่ได้แจสเปอร์ช่วยจัดการกับพวกอสุรกาย และถ้าไม่ได้ดวงดี ๆ ของป้าคาเรนฉันว่าเราคงทำภารกิจนี้ไม่สำเร็จ”

แจสเปอร์ผายมืออย่างเปิดเผย “ยินดีมากเลยพี่สาว นี่คือหนึ่งในประสบการณ์ที่ดีที่สุดที่ผมเคยได้รับมาเลยนะ” ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น “ผมได้ใช้ทักษะการต่อสู้ ได้เห็นโลกภายนอกที่ไม่เคยเห็น ถ้ามีภารกิจอื่น ๆ อีก ผมก็ยินดีที่จะร่วมเดินทางเสมอ”

ป้าคาเรนเบ้ปากเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ฮึ่ม! ไม่ต้องมาพูดจาดีเลยพ่อหนุ่ม! ไม่ต้องมาพาฉันไปลำบากแบบนี้อีกแล้วนะ!” ป้าคาเรนทำเสียงฮึดฮัด “ให้ฉันได้อยู่ค่ายแบบสงบ ๆ ไปอีกสิบปีเถอะ การเดินทางครั้งนี้มัน...มันก็เป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดีอยู่หรอกนะ แต่คนอายุอานามเท่าฉันจะให้ไปทำแบบนี้บ่อย ๆ ก็คงไม่ไหวเหมือนกัน” 

“ไม่ต้องห่วงค่ะป้า หนูก็คงพักภารกิจไปสักพักเลยล่ะ”

“เอาล่ะ! ได้เวลาแยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้วล่ะ”

เอโลอิสพยักหน้า เธอจัดการทำให้เรือมินิบานาน่าสีนีออนกลับไปเป็นผ้าเช็ดปากสีเหลืองผืนเล็ก ๆ แล้วเก็บมันใส่ในกระเป๋าคาดเอว

“ไว้เจอกันใหม่นะคะทุกคน”

แล้วทั้งสามคน (และหนึ่งนกกระทา) ก็เริ่มเดินแยกย้ายกันไปตามทางเดินแคบ ๆ ที่นำไปสู่โซนกระท่อมพักของแต่ละคน

@God