[ตอนเหนือของค่าย] ชายหาด

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

DSI 2/4
23th July 2025 9 AM

   พอแดดของวันใหม่คลายความร้อนลงจนใบไม้เหนือศีรษะทอดร่มเงาบาง ๆ ได้พอเหมาะ เด็กกึ่งเทพจำนวนหนึ่งก็เริ่มทยอยเข้ามารวมตัวกันใต้แนวต้นสนทะเล เสื่อผืนใหญ่ถูกปูไว้กลางลานหิน ขนาบข้างด้วยกล่องไม้เวทมนตร์ที่มีแสงสว่างจาง ๆ เล็ดลอดออกมาราวกับเก็บแสงไว้ภายใน หนึ่งในจำนวนเด็ก ๆ เหล่านั้นมี ริปลีย์ สวอนสัน—ธิดาแห่งโพไซดอน นั่งโง่ ๆ รอเรียนอยู่

   โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด — เซเทอร์ผู้มีแววตาเป็นประกายแบบที่หาได้ยากในผู้มีชีวิตรอดจากแดนยมโลก — ยืนอยู่ตรงกลางกลุ่ม ถือไม้ง่ามยาวที่ปลายฝังคริสตัลสีอำพันไว้

   “ถ้าคาบที่แล้วเราฝึกจมูกกับหู... วันนี้เราจะใช้หัวสมองกันบ้างครับ!”

   เขายิ้มตาหยีแล้วเคาะไม้ลงบนกล่องภาพเวทมนตร์ — พรึ่บ! แสงสีม่วงอ่อนกระจายขึ้นกลางอากาศ กลายเป็นภาพเงาของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่สี่ขา รูปร่างคล้ายหมา แต่กรามกว้างเกินไป และตาสีแดงสดจ้องมองลงมาเหมือนมันกำลังดมกลิ่นอยู่ในอากาศจริง ๆ มันคือ เฮลล์ฮาวนด์ (Hellhound)

   “นี่คือเจ้า ‘เฟร็ด’ — เพื่อนร่วมชั้นสมัยเรียนของผม... พยายามจะกินผมไปครึ่งตัวแล้วค่อยรู้ว่าเป็นเซเทอร์”

   เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ดังขึ้นในกลุ่ม แต่สีหน้าของโกรเวอร์เปลี่ยนเป็นจริงจังในทันที

   “มันมักโผล่มาจากเงาโดยไม่ให้เตรียมตัว เสียงเห่าจะต่ำจนคลื่นความถี่แทบไม่ผ่านหูมนุษย์ แต่อย่าหลงดีใจ ถ้าเธอได้ยิน — แปลว่ามัน ‘พร้อมจะขย้ำยูให้แหลกขึ’ ไม่ใช่ ‘มาแล้วลูกจ่าหมาเฮลล์ฮาวนด์ที่หนูอยากได้’ ”

   “จุดอ่อนของมันคือ แสงอาทิตย์, ไฟศักดิ์สิทธิ์, อาวุธที่เสริมคำอธิษฐาน”

   “วิธีการรับมือก็ใช้พลงัที่เกี่ยวกับแสง หรือหลบเข้าพื้นที่เปิด ก่อกองไฟ ถ่วงเวลาให้มันไม่สามารถลอบจู่โจมได้”

   โกรเวอร์เอ่ยอธิบายก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นตัวต่อไป

   “แดรคีเน (Dracaena)”

   คริสตัลเปลี่ยนภาพอีกครั้ง กลายเป็นรูปร่างของสตรีผู้ครึ่งท่อนบนเป็นหญิงในเกราะ แต่ท่อนล่างกลับเป็นลำตัวงูขนาดยักษ์ พวกเธอถือหอกสองง่าม หน้าตาแหลมคม และแววตาวาวโรจน์ด้วยความเย้ยหยัน

   “แดรคีเนเป็นอสุรกายประเภทที่ ‘พูดก่อนฆ่า’ บ่อยมาก บางคนจะพยายามปั่นประสาทก่อนลงมือ ส่วนมากอยู่รวมกันเป็นคู่หรือฝูงย่อย”

   “พวกมันฉลาด มีไหวพริบ ล่อหลอกเก่ง อารมณ์ร้าย”

   “จุดอ่อนคือสมดุลร่างกาย (ลำตัวงูทำให้เคลื่อนไหวลำบากบนพื้นผิวเรียบ), เสียงดังทำให้เสียสมาธิ”

   “วิธีการรับมือก็ตะโกนสวนเสียงมัน ใช้สิ่งลื่น เช่น น้ำหรือโคลน สร้างกับดักรอบตัว”

   “ต่อไปพี่เบิ้ม—ยักษ์ไลสโตรโกเนียน (Laistrygonian Giant)”

   ภาพสุดท้ายคือเงาร่างมหึมา สูงราวตึกสามชั้น มีกระดูกเบ้าตากว้าง จมูกแบน และมือที่ใหญ่พอจะบดถังขยะเป็นแผ่นเหล็กบาง ภาพจำลองแสดงให้เห็นมันขว้างก้อนหินใส่รถบัสในเมืองด้วยแรงที่มากพอจะยกแท่นคอนกรีตหลุดจากพื้น

   “อย่าเข้าใกล้ถ้ามีอะไรใหญ่ผิดปกติในโรงเรียนมัธยม... อย่างเครื่องหยอดน้ำหนัก 600 ปอนด์ หรือรองเท้าเบอร์ 48!”

   “พวกมันใช้พละกำลัง ไม่สนวิธี ซุ่มรอเหยื่อแล้วเข้าตรง”

   “จุดอ่อนอยู่ที่ข้อเท้า, ความเร็วในการหันตัว”

   “การรับมือง่าย ๆ ก็แค่พวกเธอต้องเคลื่อนที่ให้เร็ว หลบใต้สิ่งก่อสร้าง ใช้อาวุธจากด้านหลังหรือข้างลำตัว”

   โกรเวอร์อธิบายมาจนถึงตัวสุดท้ายแล้วก็ได้อภิปรายกลุ่มเพื่อลองใช้สมองคิดวิธีการเอาตัวรอดจากพวกมัน

   “ถ้าเจออสุรกายเหล่านี้ในเมือง จะทำอย่างไร?”

   เด็กเฮอร์มีสคนหนึ่งได้บอกว่า “ถ้าเป็นแดรคีเน ฉันจะอัดสเปรย์น้ำหอมให้ตาแสบแล้ววิ่งเข้าห้างเลย!”

   เด็กอะพอลโล่: “เฮลล์ฮาวนด์ต้องขึ้นไปที่จอดรถดาดฟ้า เอาไฟจากไฟถนนยิงมัน!”

   ในส่วนของริปลีย์นั่งคิดอยู่พอสมควรเลยแล้วก็จะตอบออกมาเบา ๆ “ส่วนถ้าเป็นยักษ์... ฉันจะล่อมันเข้าไปในอควาเรียม แล้วใช้กระจกสะท้อนเพื่อทำให้มันสับสน…”

   โกรเวอร์เดินผ่านมาพร้อมพยักหน้าเบา ๆ “ความคิดดี… ทุกคนต้องมีแผนตั้งแต่ก่อนจะต่อสู้ด้วยซ้ำ”

   เมื่อแสงแดดเอียงลงจนเงาต้นไม้ทอดยาว โกรเวอร์เรียกทุกคนกลับมารวมกัน เขายิ้มกว้างแล้วยกไม้เท้าขึ้นแตะพื้นเบา ๆ

   “ขอบคุณที่เรียนรู้กับอาจารย์เซเทอร์ที่น่ารักคนนี้ — อย่าลืมว่า บางครั้งชัยชนะไม่ได้อยู่ที่ใครแข็งแรงกว่า แต่ใคร จำได้แม่น ว่าเจ้าแดรคีเนมีเกลียดเสียงหวีดแหลมขนาดไหน!”

   “เอาล่ะ คาบต่อไป — เตรียมหูไว้ให้พร้อม เพราะเราจะฟังเสียงของป่าเขา”

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

DSI 3/4
23th July 2025 1 PM

   หลังจากเรียนรู้จุดอ่อน พฤติกรรม การรับมือกับเหล่าสัตว์ประหลาดตัวอย่างแล้ว ณ สถานที่ที่เงาไม้ทอดลงบนผืนทรายเป็นลวดลายหยักซ้อนกันราวฝีแปรงจิตรกร ลมทะเลพัดแผ่วพร้อมเสียงคลื่นกระทบฝั่งเบา ๆ ริปลีย์ สวอนสัน เดินเท้าเปล่าตามเส้นทางไม้กรังจนเข้าสู่เขตป่าชายทะเลในยามบ่าย — บริเวณที่ไม่ไกลจากแหล่งน้ำ แต่เต็มไปด้วยพืชพรรณหลากชนิด และเส้นทางคดเคี้ยวที่ดูเหมือนจะจำทางกลับไม่ได้ง่ายนัก เป็นสถานที่ที่โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ดนำทางเด็ก ๆ มาด้วยตนเอง

   โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ดเดินไปนั่งอยู่บนตอไม้ เขาควงขลุ่ยต้นอ้อในมือเบา ๆ ดวงตาฉายแววครุ่นคิด — หรืออาจจะเพียงแค่ฟังเสียงของต้นไม้ก็เป็นได้

   “จากชั่วโมงก่อนที่เราได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวอสูรกายไป แต่นอนว่าคาบนี้ไม่แตะดาบอีกเช่นเคย เพราะ ดาบไม่ได้ช่วยเธอทุกครั้ง — และความกล้าไม่ได้แปลว่าต้องยืนหยัดสู้เสมอ” เขาเอ่ย “ดังนั้นแล้วคาบนี้ในสภาพแวดล้อมอันแตกต่าง ฉันจะพาพวกเธอเอาตัวรอดในป่าใหญ่”

   “พวกเธอเห็นต้นว่านน้ำริมทะเลไหม? มันโค้งเข้าหาแสงแบบเฉพาะ... ถ้าสังเกตดี ๆ เธอจะรู้ทิศเหนือได้จากมัน…”

   “…และเธอจะรู้ว่า มินทอร์ไม่มีทางเดินผ่านพื้นที่ที่มีกลิ่นว่านนั้นแรง ๆ ได้เลย”

   แล้วการเรียนการสอนก็เริ่มต้นอีกครั้ง โกรเวอร์สาธิตวิธีอ่านภูมิประเทศจากเงาไม้ ทิศลม และพืชพื้นถิ่น เขาอธิบายวิธีใช้ทรายชื้นกลบรอยเท้า และการซ่อนตัวในโพรงพุ่มไม้ที่สะท้อนกลิ่นมนุษย์ได้น้อยที่สุด

   “หลบหนีไม่ได้แปลว่าหนีหัวซุกหัวซุน... แต่มันคือการใช้สภาพแวดล้อมให้ ‘ซ่อนความมีตัวตนของเรา’ ไปจากโลกนี้ชั่วขณะหนึ่ง”

   มันคือคำพูดของผู้ที่รอดชีวิตมานับหลายภารกิจ

   “ต่อไปเรามาเรียนรู้ที่จะเข้าใจจิตใจของอสูรกาย พวกมันบางประเภทก็เรียนรู้จากการสังเกตพฤติกรรม บางตัวก็เรียนรู้ได้จากการสนทนาผู้คุย อสุรกายบางตัวโกรธง่ายแต่ลืมเร็ว... บางตัวหูดีแต่สายตาสั้น... บางตัวรักเสียงเพลง... ประสบการณ์ที่ได้เผชิญหน้าในแต่ละครั้งจะทำให้เราเติบโต”

   โกรเวอร์แจกการ์ดพฤติกรรมอสุรกายมากมายให้แต่ละคน เช่น

   มิโนทอร์ — ไม่ชอบเสียงโลหะ, วิ่งเป็นเส้นตรง, โมโหง่าย
   เฮลล์ฮาวนด์ — หลงกลิ่นได้, ไม่ชอบแสงจ้า
   แดรคีเน — หลงตัวเอง, หลงเชื่อการเยินยอ

   “ไหนลองบอกหน่อยสิว่าถ้าแต่ละตัวที่ได้รับมานั้นเป็นยังไงและจะรับมืออย่างไร”

   ริปลีย์ได้รับการ์ด “แดรคีเน” และกระดาษแผ่นหนึ่งระบุว่า “เธอชอบถูกเรียกว่าราชินี” — ซึ่งทำให้เธอแอบยิ้มเล็ก ๆ พลางเริ่มจินตนาการแผนลวงหลอกในใจ ครั้นเมื่อครูฝึกในบ่ายนี้ได้เดินมาถึงเธอที่เป็นผู้โชคดีได้สุ่มตอบคำถามก็กระแอมไอสักหน่อยก่อนจะอธิบายสิ่งที่เธอได้

   “แดรคีเน— เจ้าหล่อนหลงตัวเอง หลงคำเยินยอ แน่นอนว่าแผนการเอาตัวรอดคงไม่พ้นอวยหล่อนให้ไหล่สูงเทียมฟ้า ไม่ว่าจะโชคดีขอให้หล่อนปราณีหรือว่าจะใช้โอกาสนี้ลดความระวังตัวจนลอบกัดสักหน่อย น่าจะเป็นแผนที่ใช้ได้สำหรับแดรคีเนนะคะ”

   “เยี่ยม เล่นกับการชอบถูกเยินยอ”

   แซเทอร์ผู้สอนวิชานี้ได้เดินถามอีกสองสามคนก่อนจะเดินหน้าสู่การเรียนรู้หัวข้อต่อไปอย่างเสียงดนตรีและการป้องกันจิตใจ

  โกรเวอร์เดินไปนั่งที่โหดหินอีกครั้ง ก่อนที่เสียงขลุ่ยต้นอ้อจะดังขึ้นจากมือของโกรเวอร์ เสียงนั้นไม่ได้สวยงามในเชิงดนตรี แต่บางอย่างในโทนนั้นทำให้หัวใจของริปลีย์สงบนิ่งลง ราวกับเสียงใบไม้ที่ลอยช้า ๆ ในน้ำ เขาเป่าทำนองขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง — คลื่นลมพลิ้วแผ่ว กลิ่นของสมุนไพรบางอย่างระเหยออกจากพุ่มไม้เบื้องหลัง และกลิ่นแปลก ๆ ของ เกสรต้นไม้ที่มีฤทธิ์กล่อมประสาทอ่อน ๆ ก็ลอยฟุ้งกระจายชั่วขณะ

   “เสียงขลุ่ยบางเสียงสามารถ ‘สร้างกำแพงแห่งความลวง’ — ทำให้สิ่งมีชีวิตไม่มองเห็นสิ่งที่อยู่หลังเสียงนั้น”

   “หรือในบางกรณี... มันทำให้สิ่งมีชีวิต ‘หลับตาลงเอง’”

   “ดังนั้นเสียงดนตรีที่มาจากขลุ่ยนี้ แน่นอนว่าต้องระงับแรงโทสะของอสูรกายที่รู้จักสุนทรียศาสตร์”

   การเรียนรู้ดำเนินไปเรื่อย ๆ จนมาถึงท้ายคาบของการเรียน

   “พวกเธอมีเวลา 5 นาที — เลือกเส้นทางหลบหนีในป่า แล้วรอดจาก ‘ผู้ไล่ล่า’ ของเราให้ได้ ถ้าเธอโดนแตะตัว แปลว่าเธอ ‘ไม่รอด’ ”

   ว่าจบทุกคนก็กระจายตัวอย่างเงียบเชียบ ริปลีย์ตัดสินใจวิ่งเบา ๆ ไปยังแนวพุ่มหญ้าใต้เงาไม้ใหญ่ เธอซ่อนตัวหลังซุ้มเฟิร์นสูง พยายามเก็บเสียงเท้าทุกก้าว และหักกิ่งไม้บาง ๆ วางลวงไว้บนเส้นทางฝั่งตรงข้าม เธอปั้นใบหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พลางพรมน้ำจากขวดเล็กลงบนโขดหิน — เพื่อให้กลิ่นเหงื่อผสมกับกลิ่นธรรมชาติกลบกลิ่นของเธอไป

   เสียงฝีเท้าจากอีกฟากของป่าดังแว่ว ริปลีย์กลั้นหายใจ …และเธอ “รอด”

   หลังจบเกม นักเรียนกลับมารวมตัวกันที่แนวชายป่าอีกครั้ง โกรเวอร์นำตะกร้าพืชป่าขึ้นมา 1 ใบ แต่ละคนต้องจับฉลากพืชคนละชนิด และตอบว่าใช้เพื่ออะไรได้ หรือควรระวังอย่างไร

   “เฟิร์นโลหิตเป็นใบสีเขียวเข้มขลิบแดงใช้สมานแผล, ห้ามเลือด”

   “ระฆังม่วง (Bellshade)เป็นดอกสีม่วงรูปกระดิ่ง เป็นพิษต่อระบบประสาท”

   “รากไม้เงินมีกลิ่นหอมฉุน ขาวเงิน ทำให้อสุรกายบางประเภทเวียนหัว”

   เสียงทุกคนทยอยตบคำถามจนครบก็ได้เวลาขมวดปมความรู้และแยกย้ายสำหรับวันนี้

   “จงอย่าดูถูกสิ่งที่เล็กที่สุดในป่า”

   “เพราะบางครั้งมันคือความต่างระหว่าง ‘ความตาย’ กับ ‘แค่รอดแบบไม่สวย’ ”

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
> รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP
@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Special Training with BRO 6/10
23th July 2025 4.30-6 PM

   แสงแดดเย็นที่ไม่ได้ส้มอะไรนักเจือฝนหม่น ละอองน้ำทะเลกระเซ็นสาดล้อกับเกลียวคลื่นที่สงบเป็นระลอก ริปลีย์เดินเท้าเปล่าลงมาพร้อมเสื้อยืดตัวโคร่ง สวมทับชุดว่ายน้ำ เธอรู้สึกอ่อนเพลียและง่วงงุนอยู่เล็กน้อยที่ต้องเรียนทั้งวัน ทั้งยังต้องมาเรียนภาคพิเศษตอนเย็นและต้องไปเข้าป่าเรียนกับโค้ชเบย์อีก

   นี่เธอเป็นไซตามะได้ยัง โกนหัวเลยได้ไหม

   รุ่นพี่เจโรมยืนพิงหิน มือถือหอกสัมฤทธิ์เหมือนไม้เท้าพักใจ

   “วันนี้พี่จะไม่ให้ว่ายแข่ง ไม่ให้ทวนคลื่น... แต่จะให้ นิ่ง”

   ริปลีย์ขมวดคิ้ว “นิ่ง?”

   “ใช่ นิ่ง — แต่ไม่ใช่ให้ทำตัวขี้เกียจนอนในทะเลนะ ท่ามกลางความวุ่นวาย การนิ่งได้ คือการชนะครั้งแรก”

   “ลงไปกลางทะเล ห่างฝั่งสักราว 10 เมตร แล้วลองลอยตัวเฉย ๆ 10 นาที ห้ามใช้มือ ห้ามขยับขาแบบกระตุก ห้ามตื่นตระหนกตอนโดนคลื่นโยก”

   ริปลีย์เดินลงไปในทะเล ว่ายออกจากฝั่งไปตามที่เขาบอกจนรู้สึกว่าเจโรมดูตัวเล็กนิดเดียว เธอหยุดลอยตัวในท่าหงาย ใบหน้าเงยสู่ฟ้า เธอรับรู้ถึงเสียงน้ำกระซิบใต้หู เสียงหัวใจเต้นกับจังหวะคลื่นที่พลิกไหล เธอหลับตา ค่อย ๆ ผ่อนคลายขาที่ยังเกร็ง พอปล่อยวางได้ น้ำก็โอบเธอไว้แทน

   การฝึกฝนนี้ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนสิ้นสุดแล้ว ริปลีย์นั่งพันผ้าขนหนูอยู่บนก้อนหิน ลมหอบอ่อน ๆ ทำให้เส้นผมเปียกแนบใบหน้า

   เจโรมยื่นขวดน้ำให้ แล้วนั่งข้าง ๆ

   “จำไว้สิ่งหนึ่งนะ ริปลีย์”

   “ลูกของทะเล… ไม่ได้แปลว่าจะควบคุมน้ำตั้งแต่แรก แต่ต้องเรียนรู้จะ อยู่กับมัน ก่อน”

   เขายิ้มอย่างจริงใจ ไม่ใช่ยิ้มแบบคนที่รู้ทุกอย่าง แต่เป็นยิ้มแบบคนที่เคยจม แล้วเลือกจะว่ายขึ้นมาอีกครั้ง

   ริปลีย์มองพี่ชายต่างแม่ข้าง ๆ แล้วก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะนึกอะไรได้บางอย่างว่าเธอมีของฝากให้เขาจากแอตแลนตาที่ไม่ได้ให้สักที

   “จริงสิฉันมีของให้นายด้วยล่ะพี่ชาย” ว่าจบก็เดินไปยังกระเป๋าแห้ง ๆ ของตัวเอง แน่นอนว่าเธอพยายามเช็ดมือให้แห้งแล้วก็รูดซิปยกมันขึ้นมา “ท๊าดา เป็นไง ?”

   “โว้ว นี่มันสุดยอดไปเลยริปลีย์”

   มือของเธอถือเสื้อกันหนาวมีฮู้ดสุดเท่ให้เขา จริง ๆ มันก็ไม่ได้หนาวอะไรนักหรอก ยิ่งในตอนที่พระอาทิตย์ยังไม่กลับมาสักทีแบบนี้ยิ่งไม่ต้องสืบหาความหนาวนอกจากไปนั่งห้องแอร์หรือไปนอนบ้านคิโอเน่กับบอเรอัส

   ซึ่งจะไปทำไมกันนะ ?

   แล้วทั้งสองก็เดินกลับบ้านด้วยกันเพื่อแยกย้ายพักผ่อนต่อไป— ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ได้พักง่าย ๆ หรอก อือ…

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-03] เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ เสื้อกันหนาวมีฮู้ด แก่ [NPC-03] เจโรม ปาร์ค ซึงยอน ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ * 2 จากกิจกรรม

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Special Training with BRO 6.5(?)/10
24th July 2025 4.30 PM

   ตอนนี้ได้เวลาที่ริปลีย์จะออกท่องไปในทะเลกว้างแล้ว ร่างเล็กในเสื้อค่ายสีส้มแครอทเดินมาพร้อมกระเป๋าสะพายยิ่งใหญ่ที่จุของได้เยอะสุด ๆ แต่แน่นอนว่านั่นก็แค่กระเป๋า เพราะของที่เธอเก็บไว้น่ะ จริง ๆ แล้วมันอยู่ในแหวนที่นิ้วนางข้างขวาของเธอ อุปกรณ์ที่ช่วยชีวิตเธอในการเดินทางไกล ๆ ได้พอสมควรเชียว ต้องขอบคุณโพไซดอนที่โผล่มาหาเธอเมื่อครู่นี้

   ในช่วงเวลายามสนธยาที่ควรอาทิตย์คล้อยต่ำ สายลมทะเลพัดดูเบาบางกว่าที่คิด คงเพราะไม่มีคลื่นแรงโน้มถ่วงที่ดึงดูดกันและกันของดวงจันทร์ ทำให้คลื่นทะเลสงบอย่างน่าใจหาย

   ริปลีย์ สวอนสันเดินมายังชายหาดทางเหนือของค่ายฮาล์ฟบลัด ดวงตากลมดั่งเม็ดอัลมอนด์เห็นร่างสูงของบุรุษที่เป็นพี่ชายของเธอมายืนรออยู่ไม่ไกลจากเรือเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขา เมื่อเสียงเท้าเล็กเหยียบเข้ากับผืนทรายส่งเสียงทำลายความเงียบในบริเวณนั้น เรียกให้คนที่ยืนหันหลังอยู่หันมาหาเธอที่ส่งเสียงเดินเหยียบทรายไม่ไกลจากเขา

   “ว่าไงหงส์น้อย พร้อมท่องทะเลหรือยัง ?” เจโรม ปาร์ค ซึงยอนเอ่ยออกมาอย่างสบาย ๆ

   ริปลีย์ไหวไหล่ก่อนที่จะพูด “จริง ๆ ก็พร้อมแล้วค่ะ ไปบอกลาเอียนที่ต้องอยู่คนเดียวสัก 4 วันมาแล้ว จริง ๆ พยายามปลอบใจว่าเป็นเวลา 2 วันต่างหาก วันนี้ยังมีเราอยู่ด้วย หายไปอีกสองวันแล้ววันที่สี่จะกลับมา เด็กคนนั้นเข้าใจดีก็จริง แต่ลึก ๆ ยังดูเหงา ๆ ที่ต้องอยู่คนเดียว ฉันเลยบอกว่าให้ไปเข้าคลาสห้ามขาดแล้วก็ไปเล่นกับคาเซีย ไคล์เอานะ”

   “เห็นใจเอียนจริง ๆ นั่นแหละ แต่ว่าถ้าพ้นช่วงนี้ไปฉันก็ไม่ได้อยู่ออกทะเลกับเธอแล้วล่ะนะเจ้าหงส์น้อย”

   “เพราะแบบนั้นเราถึงต้องรีบไปรีบกลับไปล่ะพี่ชาย โดดขึ้นเรือได้แล้ว”

   เช่นนี้แล้วกาารเดินทางของสองพี่น้องบุตรธิดาแห่งโพไซดอนก็เริ่มต้นขึ้น เป็นการเดินทางออกจากชายหากของค่ายโดยพายเรือเล็กก่อนให้ไปยังทะเลน้ำลึกขึ้นมากกว่านี้ ใช้เวลาจ้ำอ้าวอยู่ราว ๆ ยี่สิบนาทีได้ก่อนที่เจโรมจะสร้างเซอร์ไพรส์ให้ดูโดยการเรียกเรือออกจาก

   “ท๊าดา เป็นไง พี่ชายเท่ไหม ?”

   “ก็เท่นะคะ ถ้าพี่เอาเรือออกมาช้ากว่านี้ฉันก็ว่าจะเริ่มบ่นในใจแล้ว”

   แล้วทั้งสองก็ย้ายเรือจากเรือเล็กขึ้นเรือส่วนตัวของเจโรมเพื่อเดินทางต่อไปยังสถานที่เวิ้งว้างอันไกลโพ้นอย่างมหาสสมุทรแอตแลนติก ริปลีย์หันหลังกลับไปมองชายหาดที่พายเรือออกมา ทุก ๆ อย่างค่อย ๆ ไกลลงไปเรื่อย ๆ แล้วก็หายไปกับเส้นขอบฟ้าสุดสายตาที่เหลือแค่สีครามของทะเล ทำเอาเธอตระหนักได้ถึงความโลกกลมอย่างแท้จริงอีกครั้งเชียว

   “แล้วตลอดสี่วันที่เราออกกทะเลจะไปเจออะไรบ้างหรอ”

   “อืม…บอกยากแฮะ ใช้คำว่าเจออะไรก็ตีอันนั้น เจอหนึ่งถือว่าดี แต่เจอมากกว่านั้นถือว่ากำไร”

   “ไอ้เจอมากกว่าหนึ่งเนี่ยไม่ควรเรียกว่ากำไรนะพี่ชาย เราอาจจะซี้ในทะเล— ไม่อ่ะ ลูกโพไซดอนตายกลางทะเลเนี่ยโคตรเสียชื่อเลย”

   เจโรมได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเสียดัง “เพราะเราเป็นเด็กทะเล ยังไงทะเลก็อยู่ข้างเราไงล่ะริปลีย์”

   นี่ไม่ได้หมายถึงว่าเพราะพวกเธอไม่ตายง่าย ๆ ในทะเล แถมเป็นแอตแลนติกของพ่อตัวเอง นั่นทำให้พวกเธอจะสู้ตัวยากแค่ไหนก็ได้หรอกใชไหม ?

   ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ใบลาออกจากการเป็นลูกพ่ออยู่ไหนกัน จะขอกรอกเดี๋ยวนี้เลย —

   จากที่ออกเรือจากชายหาดค่าย แล่นตามชายฝั่งตะวันออกของลองไอส์แลนด์ผ่านช่องทาง Montauk Point เพื่อเข้าสู่น่านน้ำเปิดของมหาสมุทรแอตแลนติก ทั้งงหมดนี้ใช้เวลาราว ๆ 3 ชั่วโมงเท่านั้นเพราะเจโรมมีเรือมอเตอร์ จริง ๆ ต้องบอกว่าพวกเธออาจจะมาถึงภายยในหนึ่งชั่วโมก็ได้ ถ้าเกิดเขานึกอยากเปลี่ยนจากการล่องเรือธรรมดาให้กลายเป็นการล่องเรือสปีดโบ๊ทแทน

   ตอนนี้ช่วงเวลาล่วงเลยมาเป็นช่วงหนึ่งทุ่มที่ไร้แสงจันทร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว กลางทะเลแอตแลนติกที่สว่างจ้า ตอนนี้กำลังคิดว่าควรจะเอายังไงกันต่อดี

   “เอาล่ะ ตอนนี้เรามาถึงแอตแลติกแล้ว”

   “แล้วเราต้องทำอะไรต่อดีล่ะ?”

   “อืม…สนใจพักตกปลากันหน่อยไหม ?”

   “ทวนให้ฟังอีกทีสิว่าตอนนี้เรามาทำอะไร”

   “มาลองออกรบสนามจริง— แต่ว่าก่อนที่เราจะเข้าสนามจริงตอนที่มีอะไรสักอย่างมาทจ๊ะเอ๋กันก็ต้องพักผ่อนเอาแรงก่อนสิ จริงไหม ?”

   “ก็จริง—” พอได้ยินแบบนั้นริปลีย์ก็เรียกบิบิมบับกับสเต็กมิโนทอร์ย่างจากในแหวนออกมาเพื่อเติมพลังและไปพักผ่อนให้เต็มที่ “มาเร็วพี่ชาย กองทัพต้องเดินด้วยท้อง”

   แล้ววันนี้ก็จบลงที่เธอนั่งกินข้าวกับเจโรมจนอิ่มและเหวียงเบ็ดหย่อนไว้พอได้มีอะไรทำก่อนนอนพักผ่อนให้เต็มที่ในช่วงเวลาสมทุ่มที่แสงโคตรจะจ้าซะเหลือเกิน

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ บิบิมบับ แก่ เจโรม ปาร์คซึงยอน ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ * 2 จากกิจกรรม

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

กินสเต็กมิโนทอร์ : ผู้กินอาหารจานนี้ผ่านโรลเพลย์และส่งมาไอดี GOD ได้รับ +3 Point (กินได้สัปดาห์ละครั้ง) ครั้งต่อไปในสัปดาห์ได้ +50 EXP

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Special Training with BRO END
27th July 2025 5PM

   สายลมพัดเรือนผมสีน้ำตาลทองของเธอเอนไหว เรือกำลังล่องไปตามท้องทะเล ตอนนี้เจโรมกำลังพาเธอกลับค่ายเสียที ได้เวลาบอกลาแอตแลนติกแล้ว

   “จะไม่มีตัวอะไรดักอีกใช่ไหมพี่ชาย”

   “ให้พักแล้วก็มาพูดอะไรอัปมงคลเชียวนะยัยเด็กนี่”

   แน่นอนว่าสิ่งที่ตามมาคือเสียงหัวเราะของเจโรมที่รู้สึกชอบใจแปลก ๆ กับเรื่องที่ริปลีย์พูด เพราะว่าพวกเธอที่ตั้งใจจะกลับตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วก็มีเรื่องติดขัดตลอด ตอนนี้ออกมาไกลจากกลางทะเลลึกมากพอแล้ว คงใช้เวลาราว ๆ สามชั่วโมงก็คงจะถึงค่ายโดยสวัสดิภาพ

   ริปลีย์ที่ตื่นเต็มตาก็เก็บของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย การอยู่บนเรือตลอดเวลาไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับเธอก็จริง แต่การที่อยู่บนเรือมอเตอร์ธรรมดาไม่ใช่เรือเฟอรี่แล่นผ่านจากอังกฤษมานิวยอร์กต่างหากที่เป็นเรื่องแปลกใหม่ ทั้งชีวิตเธอเคยแค่นอนในเรือใหญ่ มีห้อง มีห้องน้ำ มีทุกอย่าง แต่ตอนนี้ไม่ได้มีสิ่งเหล่านั้นอำนวยความสะดวกเท่าไหร่ นอนก็นอนในพื้นที่เปิดร่วมกัน นับว่าระยะห่างที่ถูกบังคับให้มันหายไปทำให้เธอและพี่ชายคนนี้สนิทขึ้นมาพอสมควรเชียว

   “พี่ชาย ไว้ว่าง ๆ ก็มาล่องเรือเล่นกันอีกดีไหม ?”

   “มาให้เป็นอาหารลูซก้าอีกอ่ะหรอ”

   “บ้าบอ มาตกปลาตกหมึก ๆ เฉย ๆ ก็พอไม่ได้หรือไง”

   ใช้เวลาไม่นานนักราว ๆ สามชั่วโมงพวกเธอก็ได้มาถึงชายหาดทางเหนือ สถานที่ที่จะเป็นทั้งจุดเริ่มต้นของการเดินทางเหนือท้องทะเล และจะเป็นจุดสิ้นสุดในวันนี้เช่นกัน จากเรือมอเตอร์ลงมาเรือเล็กเพื่อพายเข้าฝั่ง ทั้งสองช่วยกันดันเรือมาจนเกยชายหาดก่อนจะรู้สึกได้เลยว่าการได้กลับบ้าน ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตามก็รู้สึกดีที่สุดจริง ๆ

   การที่เธอรู้สึกแบบนี้กับที่นี่ คงจะกลายเป็นชาวค่ายอย่างแท้จริงแล้วสินะ

   ถึงจะคิดถึงคุณนายแคทเธอรีนหน่อย ๆ ก็เถอะ

   “นี่พี่ชาย” ริปลีย์เอ่ยเรียกเจโรมก่อนที่จะให้ดอกกุหลาบสีน้ำเงินแต่เขา “ขอบคุณที่พาฉันไปล่องทะเลล่ะ ฉันคงไม่ได้สัมผัสประสบการณ์แบบนี้แน่นอนถ้าไม่ได้มีพี่พาไป แถมยังมีพี่ช่วยให้รอดชีวิตมายืนที่นี่อีก ขอบคุณมาก ๆ นะคะ คุณเมนเทอร์”

   “พูดอะไรซึ้งกินใจดีนะริปลีย์ ขอบใจสำหรับเจ้านี่ล่ะ”

   มือหนายื่นไปรับดอกกุหลาบจากน้องสาวของเขาก่อนจะเอื้อมแขนแกร่งมาโอบกอดรอบคอเล็กเพื่อพากันเดินกลับบ้าน ปล่อยให้ชายหาดแห่งนี้อยู่เบื้องหลังเพื่อที่จะได้ไปพักผ่อนกันเสียที

   จบการเรียนการสอนพิเศษ ได้เวลาพักผ่อนได้แล้ว

   จริงสิ— ยังเหลือของโค้ชเบย์นี่นา ร้องไห้ได้ยัง

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน แก่ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน เอฟเฟคที่1: เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม+40 * 2 จากกิจกรรม


ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God

Nymeria HEROES

23-07-2025 09.00 AM

I want to be your everything little darling

ค่ำคืนที่ผ่านมาคือการต่อสู้กับสงครามอีกรูปแบบหนึ่ง สงครามกับรายการสัมภาระที่ยาวเป็นหางว่าวและพื้นที่บนหลังมังกรจักรกลที่มีจำกัดอย่างโหดร้าย แต่โชคดีที่แหวนดาราจรัสที่ได้มาจากการทำภารกิจครั้งก่อนได้แสดงอานุภาพของมันออกมาอย่างเต็มที่ พื้นที่ลูกบาศก์มิติที่ซ่อนอยู่ภายในอัญมณีสีนิลนั้นกว้างขวางพอที่จะกลืนกินทั้งคลังแสงและตู้เสื้อผ้าขนาดย่อมเข้าไปได้อย่างสบายๆ ปัญหาเรื่องการแบกเป้ใบใหญ่ขึ้นหลังเฟสตัสจึงหมดไปอย่างน้อยก็หนึ่งเปลาะ

ทว่า แม้จะแก้ปัญหาเรื่องการเดินทางได้แล้ว แต่การเตรียมความพร้อมสำหรับภารกิจที่ใหญ่หลวงกว่านั้นยังคงดำเนินต่อไปอย่างเข้มข้น รุ่งอรุณของวันใหม่มาพร้อมกับตารางเรียนที่อัดแน่นไม่ต่างจากวันก่อนๆ คำพยากรณ์คือเรื่องเร่งด่วน แต่การพุ่งเข้าไปหาหายนะโดยไม่เตรียมตัวคือเรื่องโง่เขลา และธิดาแห่งเฮคาทีไม่ใช่คนโง่

สองเท้าพาร่างอรชรมายังชายป่าที่อยู่ไม่ไกลจากทะเลสาบคานู ที่นี่คือห้องเรียนธรรมชาติสำหรับวิชาอสุรกายศึกษา เสียงลมที่พัดผ่านใบไม้และกลิ่นดินที่ชื้นแฉะคือบรรยากาศที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตที่ถือกำเนิดจากผืนป่าและเงามืด

ในมือของสตรีตาคมไม่ได้มีเพียงตำราเรียน แต่กลับเป็นช่อดอกไม้ป่าที่เพิ่งไปเก็บมาระหว่างทาง มันคือการลงทุนเล็กๆ น้อยๆ ที่อาจจะให้ผลตอบแทนที่คุ้มค่ามหาศาล

โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด กำลังยืนรออยู่แล้ว เขายืนพิงต้นโอ๊กใหญ่อย่างกระสับกระส่าย กีบเท้าของเขาเขี่ยพื้นดินไปมาอย่างประหม่า และในปากก็กำลังเคี้ยวฝากระป๋องไดเอทโค้กอยู่แกรบๆ ดวงตาของเซเทอร์ผู้เป็นถึงผู้นำแห่งพงไพรนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความเศร้าโศกโบราณที่ซ่อนอยู่ลึกๆ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านผู้นำแห่งพงไพร” สุภาพสตรีลึกลับเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าปกติ พร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้

โกรเวอร์สะดุ้งเล็กน้อย เขาหันมามองช่อดอกไม้ในมือของหล่อนด้วยความประหลาดใจระคนดีใจ “โอ้ เอ่อ ขอบคุณมาก” เขาพูดติดๆ ขัดๆ ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย “เธอ ไม่ต้องเรียกฉันเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้” เขารับช่อดอกไม้มาดมอย่างชื่นใจ กลิ่นหอมของมันดูเหมือนจะช่วยให้เขาผ่อนคลายลงได้บ้าง

“ได้ยินว่าคุณโปรดปรานของขวัญจากธรรมชาติค่ะ” เด็กดีของแม่เฮคาทีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ถือว่าเป็นค่าหน่วยกิตสำหรับความรู้ในวันนี้ก็แล้วกัน”

บทเรียนเริ่มต้นขึ้นเมื่อนักเรียนคนอื่นๆ ทยอยกันมาจนครบ “เอาล่ะทุกคน” โกรเวอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ยังคงประหม่าเล็กน้อยแต่กลับแฝงไว้ด้วยประสบการณ์โชกโชน “วันนี้เราจะมาคุยกันเรื่อง ‘ขาประจำ’ ที่พวกเธอมีโอกาสจะได้เจอมากที่สุดเมื่อออกไปนอกค่าย”

ภาพฉายเวทมนตร์ปรากฏขึ้นกลางอากาศ มันคือภาพของสุนัขสีดำทมิฬขนาดมหึมาที่มีดวงตาสีเพลิงลุกโชน เฮลล์ฮาวนด์

“พวกมันเร็วมาก สามารถเดินทางผ่านเงาได้ และจงรักภักดีต่อเจ้านายอย่างถึงที่สุด” โกรเวอร์อธิบาย น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อยราวกับกำลังนึกถึงความหลังที่ไม่น่าอภิรมย์นัก “จุดอ่อนของมันคือความจงรักภักดีนั่นแหละ ถ้าเธอจัดการเจ้านายของมันได้ มันก็จะสับสนและเปิดช่องว่างให้โจมตีได้ง่ายขึ้น บริเวณใต้คางกับช่วงซี่โครงของมันจะเปราะบางเป็นพิเศษ”

ภาพฉายเปลี่ยนไปเป็นสตรีครึ่งงูที่มีอาวุธครบมือ แดรคีเน “พวกนี้ฉลาดแกมโกง มักจะทำงานกันเป็นทีม และชอบใช้ตาข่ายกับอาวุธอาบยาพิษ จุดอ่อนคือส่วนลำตัวที่เป็นมนุษย์ แต่ระวังไว้ให้ดี หางงูของพวกนางแข็งแกร่งกว่าที่คิดเยอะ”

ภาพสุดท้ายคือยักษ์กินคนร่างมหึมาที่กำลังเล่นปาบอลด้วยก้อนหินที่ลุกเป็นไฟ ยักษ์ไลสโตรโกเนียน

“พวกนี้โง่แต่แข็งแกร่งมาก” โกรเวอร์กล่าว “อย่าพยายามสู้กับพวกมันตรงๆ ในที่โล่งเด็ดขาด วิธีที่ดีที่สุดคือการใช้สภาพแวดล้อมให้เป็นประโยชน์ ล่อพวกมันให้ไปติดกับดักหรือทำลายตัวเองซะ”

เมื่อการบรรยายจบลง ก็มาถึงช่วงอภิปรายกลุ่ม “เอาล่ะ คำถามคือ ถ้าพวกเธอเจอเจ้าพวกนี้กลางเมืองนิวยอร์ก จะทำอย่างไร”

นักเรียนคนอื่นๆ เริ่มแสดงความคิดเห็นกันอย่างออกรส ส่วนใหญ่จะเน้นไปที่การต่อสู้โดยตรงและการอพยพผู้คน

แต่เมื่อถึงตาของธิดาแห่งเฮคาที คำตอบของหล่อนกลับแตกต่างออกไป

“สำหรับเฮลล์ฮาวนด์” สตรีตาคมเริ่มกล่าวอย่างใจเย็น “ฉันจะล่อมันเข้าไปในตรอกแคบๆ เพื่อจำกัดการเคลื่อนไหวของมัน ใช้เงาสะท้อนจากกระจกหน้าร้านเพื่อจับทิศทาง และโจมตีในจังหวะที่มันคาดไม่ถึง”

“ส่วนแดรคีเน ถ้าพวกมันมาเป็นกลุ่ม ฉันจะสร้างความโกลาหลเพื่อแยกพวกมันออกจากกัน แล้วจัดการทีละตัวโดยใช้ฝูงชนเป็นโล่มนุษย์ชั่วคราว”

“และสำหรับยักษ์ไลสโตรโกเนียน การต่อสู้ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด แต่เป็นการชักจูงค่ะ ฉันจะหลอกล่อให้มันพุ่งเข้าชนเสาไฟฟ้าแรงสูง หรือไม่ก็ปีนขึ้นไปบนตึกที่กำลังก่อสร้างแล้วทำให้มันถล่มลงมาทับตัวเอง”

คำตอบที่เต็มไปด้วยกลยุทธ์อันเลือดเย็นและแยบยลนั้นทำให้ทั้งห้องเงียบกริบ โกรเวอร์มองมาที่หล่อนด้วยสายตาที่ทั้งทึ่งและหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน เขารู้ได้ในทันทีว่าเด็กสาวคนนี้ไม่ได้มองโลกในแง่ดีเหมือนเดมิก็อดคนอื่นๆ นางมองเห็นโลกตามความเป็นจริงที่โหดร้าย และพร้อมที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อเอาชีวิตรอด

บทเรียนในวันนี้จบลงแล้ว แต่มันได้ทิ้งเมล็ดพันธุ์แห่งความรู้เชิงปฏิบัติที่ล้ำค่าไว้ในใจของเจ้าหล่อนความรู้ที่จะถูกนำไปใช้จริงในอีกไม่ช้า

*****

อสุรกายศึกษาครั้งที่ 2/4
รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +5 ความกล้า

[Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด
โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 มอบ
ช่อดอกไม้ ให้ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด (ของชอบ +20)
กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

23-07-2025 13.05 PM

I want to be your everything little darling

ความร้อนระอุจากโรงหลอมเหล็กถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง ถูกแทนที่ด้วยกระแสลมที่เย็นสบายของชายหากอีกครั้งหนึ่ง บทเรียนในช่วงเช้ายังคงทิ้งรสชาติของความรู้ดิบเถื่อนไว้ในโสตประสาท แต่ก่อนที่จะได้หยุดพัก ก็มีข่าวมาจากเพื่อนร่วมค่ายว่าวันนี้วิชาอสุรกายศึกษามีการจัดคลาสติวเข้มในช่วงบ่ายต่อทันที

“ให้ตายเถอะ” เสียงของแคลร์ดังขึ้นอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “นี่พวกเธอจะเรียนกันจนกว่ารากจะงอกออกมาจากเท้าเลยรึไง นี่มันค่ายฝึกนักรบนะ ไม่ใช่โรงเรียนกวดวิชา”

“ความรู้คือเกราะป้องกันที่ดีที่สุด อย่างน้อยมันก็ทำให้เราเลือกได้ว่าจะเสี่ยงชีวิตหรือคิดเอาตัวรอดวิธีอื่นได้” ธิดาแห่งเฮคาทีตอบกลับในใจ ขณะเดินกลับไปยังห้องเรียนธรรมชาติที่คุ้นเคย

โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด กำลังยืนรออยู่แล้ว บรรยากาศรอบตัวเขาในครั้งนี้ดูแตกต่างออกไปจากเมื่อเช้า ความประหม่าจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความกระตือรือร้นและความมั่นใจที่ฉายชัดในแววตา เซเทอร์ผู้นี้กำลังจะได้สอนในสิ่งที่เขาถนัดและรักที่สุด

“ดีใจที่ทุกคนยังอยู่กันนะ!” เขากล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มที่กว้างกว่าเดิม “พอดีว่าช่วงบ่ายนี้ฉันว่างพอดี เลยคิดว่าเรามาต่อกันอีกสักคาบดีกว่า ถือเป็นการติวเข้มก่อนที่ใครบางคนในที่นี้จะต้องออกไปเผชิญหน้ากับของจริง” เขาส่งสายตาที่เปี่ยมด้วยความห่วงใยมาให้ไนท์โดยตรง

“หัวข้อในบ่ายวันนี้คือ ‘เมื่อดาบไม่ใช่คำตอบ’” โกรเวอร์กล่าวต่อ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหล “พวกเธอส่วนใหญ่ถูกฝึกให้สู้ แต่บางครั้ง การเอาชีวิตรอดที่แท้จริงคือการหลีกเลี่ยงการต่อสู้ต่างหาก”

บทเรียนเริ่มต้นขึ้นด้วยศิลปะแห่งการหลบหนี เขาไม่ได้สอนให้วิ่งอย่างบ้าคลั่ง แต่สอนให้อ่านสภาพแวดล้อม สอนให้ฟังเสียงกระซิบของสายลม, สังเกตรอยเท้าของสัตว์ป่า, และใช้ประโยชน์จากพุ่มไม้ทุกพุ่มและต้นไม้ทุกต้นเป็นที่กำบัง

“ต่อมาคือจิตวิทยาอสุรกายเบื้องต้น” เขากล่าว “อสูรส่วนใหญ่มันถูกขับเคลื่อนด้วยสัญชาตญาณดิบง่ายๆ ใช้ประโยชน์จากมันซะ ยักษ์ไลสโตรโกเนียนหิวง่าย ก็ล่อมันด้วยกลิ่นอาหารปลอมๆ เฮลล์ฮาวนด์จงรักภักดี ก็หันเหความสนใจของมันไปที่เจ้านายแทน”

จากนั้นก็มาถึงช่วงเวลาที่น่าสนใจที่สุด โกรเวอร์หยิบขลุ่ยต้นอ้อคู่ใจของเขาออกมา มันดูเรียบง่ายและไม่น่าจะมีพิษสงอะไร แต่เมื่อเขายกมันขึ้นจรดริมฝีปากแล้วเริ่มเป่า เสียงที่ดังออกมากลับไม่ใช่ท่วงทำนองที่ไพเราะ แต่เป็นเสียงที่ฟังดูโบราณ, ดิบเถื่อน, และเปี่ยมด้วยพลังแห่งพงไพร เสียงนั้นทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนเล็กน้อย เถาวัลย์ที่อยู่ใกล้ๆ เริ่มเลื้อยเร็วขึ้น กิ่งไม้โน้มตัวลงมาสานต่อกันจนกลายเป็นกำแพงธรรมชาติที่หนาทึบและยากที่จะผ่านไปได้

“โอ้โห เก๋ซะไม่มี” แม่ซื้อของไนมีเรียอุทานอย่างประชดประชัน “เขากำลังสอนวิธีสร้างรั้วต้นไม้ที่มีชีวิตให้เธอน่ะ ช่างเป็นการป้องกันที่น่าเกรงขามเสียนี่กระไร”

เมื่อบทบรรยายสิ้นสุดลง ก็ถึงเวลาของกิจกรรมภาคปฏิบัติ “เอาล่ะ ได้เวลาเล่นซ่อนหากันแล้ว” โกรเวอร์กล่าวด้วยแววตาที่ขี้เล่น “ฉันจะเป็นคนหา ส่วนพวกเธอเป็นคนซ่อน ใครถูกเจอคนสุดท้ายคนนั้นชนะ”

มันคือเกมที่ดูเหมือนจะง่าย แต่ในป่าแห่งนี้ มันคือบททดสอบทักษะการเอาตัวรอดอย่างแท้จริง ขณะที่คนอื่นๆ พยายามหาที่ซ่อนที่มิดชิดที่สุด สตรีตาคมกลับทำในสิ่งที่แตกต่างออกไป นางไม่ได้ซ่อน แต่กลับปีนขึ้นไปบนต้นไม้สูงที่มองเห็นได้ทั่วทั้งบริเวณ ใช้เงาของใบไม้พรางกาย และสังเกตการณ์จากมุมสูง เรียนรู้จากความผิดพลาดของคนที่ถูกจับได้ทีละคน

กิจกรรมสุดท้ายคือการฝึกแยกแยะพืชมีพิษและพืชสมุนไพร โกรเวอร์เดินนำทุกคนเข้าไปในป่าลึก ชี้ให้ดูพืชแต่ละชนิดด้วยความชำนาญราวกับเป็นเพื่อนเก่ากันมานาน

“นี่คือ ‘หยาดน้ำค้างรัตติกาล’” เขาชี้ไปที่ผลไม้สีดำสนิทที่ดูน่ากิน “สวยงามแต่มีพิษร้ายแรง กินเข้าไปแล้วจะทำให้เกิดภาพหลอนจนแยกไม่ออกระหว่างมิตรกับศัตรู” จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ใบไม้สีเขียวเข้มที่มีขอบหยักเป็นแฉก “ส่วนนี่คือ ‘ราชันย์ประโลม’เอาไปบดแล้วพอกแผลจะช่วยห้ามเลือดและลดอาการบวมได้ดีนัก”

มือที่วาดเฮนน่าจนเต็มยื่นออกไปสัมผัสใบไม้แต่ละชนิดอย่างแผ่วเบา ไม่ใช่แค่การมอง แต่คือการจดจำด้วยสัมผัสและกลิ่น นางกำลังสร้างคลังความรู้ทางพฤกษศาสตร์ขึ้นมาในหัว เพื่อใช้เป็นอาวุธและยารักษาโรคในการเดินทางที่กำลังจะมาถึง

คลาสเรียนในช่วงบ่ายจบลงพร้อมกับแสงสุดท้ายของวันที่กำลังจะลับขอบฟ้า มันคืออีกหนึ่งวันที่เต็มไปด้วยความรู้และทักษะที่ประเมินค่าไม่ได้ และสำหรับผู้ที่กำลังจะก้าวเข้าสู่สมรภูมิที่แท้จริงแล้ว มันคือการลงทุนเพื่อซื้อเวลาและโอกาสในการมีชีวิตรอดต่อไป

*****

อสุรกายศึกษาครั้งที่ 3/4

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +5 ความกล้า

[Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 มอบ

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

วิชาอสุรกายศึกษา I (ย้อนเวลา 9.00 น.)

นาแนตต์ถูกปลุกขึ้นมาแต่เช้าด้วยเสียงดัง ๆ ของคนร่วมกระท่อม แม้จะพยายามใช้หมอนปิดหูตัวเองก็แล้ว แต่เสียงก็ยังดังเข้ามารบกวนการนอนอยู่ดี สุดท้ายแล้วเด็กสาวจากบลัวส์ต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวอย่างช่วยไม่ได้

พอตื่นขึ้นมาแล้วก็ไม่อยากจะอยู่เฉย ๆ จึงเดินตามเพื่อนคนอื่นมายังบริเวณชายหาด ได้ยินมาว่าวันนี้มีคลาสเรียนอสุรกายศึกษา แค่ได้ยินชื่อเธอก็เบ้หน้าแล้ว

“เอ้ามารวมตัวกันตรงนี้” เซเทอร์ที่เธอรู้สึกคุ้นหน้ากำลังยืนอยู่ตรงกลางพลางให้เด็ก ๆ เดินไปล้อมรอบ นาแนตต์ก็เป็นหนึ่งในนั้นและเธอต้องไปยืนอยู่หน้าสุด

“เอาล่ะวันนี้เราจะมาเรียนเรื่องอสุรกายศึกษากัน รู้ไหมว่าอะไรสำคัญกว่าดาบ จมูกของเราอย่างไรล่ะ”

นาแนตต์ขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้ง เธออยากจะค้านจะแย่ว่าอะไรมันจะไปดีกว่าอาวุธที่ต่อสู้ได้กันล่ะ แต่ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็มีมารยาทมากพอที่จะไม่ขัดผู้สอน และเหตุผลที่ว่าจมูกช่วยให้เราดมกลิ่นอสุรกายเพื่อแยกแยะประเภทและคอยระวังมันได้

ขอบอกเลยว่าข้อนี้น่ะนาแนตต์ไม่ต้องฝึกเลยซักนิด เพราะแค่มีกลิ่นเหม็นแม้จะเพียงนิดเดียวเธอก็ได้กลิ่นแล้ว

นาแนตต์พยักหน้าเบา ๆ ขณะฟังบทเรียนด้วยอย่างตั้งใจ ฟังไปฟังมาแล้วมันก็มีประโยชน์อยู่เหมือนกันนะ

“อสุรกายแต่ละตัวจะมีกลิ่นเฉพาะตัว นั่นหมายถึงอาจจะมีการจัดการที่เฉพาะตัวไปด้วย ดังนั้นการแยกกลิ่นของพวกมันได้นั้นเป็นสิ่งจำเป็น ตัวอย่างเช่นกลิ่นกำมะถันของอสูรจากยมโลก กลิ่นสาบของสัตว์ป่า, หรือกลิ่นโอโซนของอสูรจักรกล” เซเทอร์เว้นวรรคไปนิดพลางพูดต่อ

“แต่ใช่ว่าจะมีเพียงแค่กลิ่นอย่างเดียวที่สามารถใช้แยกแยะได้ อีกหนึ่งทักษะที่สำคัญไม่แพ้กันเลยก็คือการฟังเสียง เสียงฝีเท้า เสียงลมหายใจ หรือแม้กระทั่งเสียงคำราม มันจะช่วยให้เราระวังตัวและหนีได้ทันเวลาหากต้องทำ เอาล่ะ...”

โกรเวอร์ตบฝ่ามือเข้าหากันก่อนจะผายไปทางโต๊ะไม้ด้านหลังซึ่งวางโหลแก้วไว้มากมาย ทำไมเธอเพิ่งจะสังเกตเห็นมันกันเนี่ย

“กิจกรรมภาคปฏิบัติของเราในวันนี้ มีอยู่ด้วยกันสองอย่าง หนึ่งคือการทดสอบกลิ่นปริศนาที่อยู่ในโหลแก้วนี้ และสองคือการฟังเสียงอสุรกายจากเทปบันทึก เธอ..” นาแนตต์ทำตาโตเมื่อเขาชี้มาที่เธอเอง “เริ่มก่อนเลย”

“ต้องดมจริง ๆ เหรอ”

เด็กสาวตระกูลบลังก์เบะปาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินลากเท้าไปหยุดอยู่หน้าโหลแก้วท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนร่วมชั้น คนตัวเล็กโน้มตัวลงน้อย ๆ ใช้มือเกี่ยวปอยผมที่ลงมาปรกหน้าทัดหูก่อนที่โกรเวอร์จะเปิดโหลแก้วให้เธอได้ดม และผลก็คือ...

“แหวะ! เหม็นชะมัด!”

นาแนตต์ถอยออกไปด้านหลังในทันทีพร้อมกับยกมือขึ้นบีบจมูก เหม็น ๆ ๆ ๆ ๆ! อะไรไม่รู้แต่มันเหม็นชะมัด

เซเทอร์หัวเราะกับท่าทางของเด็กสาว ก่อนที่เขาจะเฉลยว่ามันคือกลิ่นของก็อบลินเล่นเอานาแนตต์แทบจะวิ่งไปอาเจียน ไหนจะเหลือการฟังเสียงน่าขนลุกของพวกมันจากเทปอีก ฮือออ

วิชาอสุรกายศึกษา I (1/4) : +10 EXP และ +5 ความกล้า

bettyleg

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

DS I 4/4
15 th August 2025 9-11 AM

   ทะเลทอดยาวสุดสายตา แต่วันนี้ไม่มีเสียงขลุ่ย ไม่มีเงาไม้ ไม่มีเสียงหัวเราะแกล้งกันของนักเรียน—มีเพียงโต๊ะไม้ยาวหนึ่งตัวที่ตั้งอยู่กลางเต็นท์ผ้าใบขนาดใหญ่ พร้อมแผนที่เวทมนตร์, ชิ้นส่วนจำลองอสุรกาย และลูกเต๋าสีทองวางเรียงรายราวกับกำลังรอการตัดสินชะตา

   โกรเวอร์ยืนอยู่ตรงหัวโต๊ะ ผูกผ้ากันเปื้อนลาย “World’s Best Satyr DM” พร้อมถือกระดานไม้ที่เต็มไปด้วยบันทึกย่อแบบลายมือหวัด ๆ ของคนไม่ถนัดเขียนตัวอักษร

   “ยินดีต้อนรับสู่ ‘การสู้ที่ไม่ใช่เรื่องของเธอคนเดียว’ ครับทุกคน”

   “เพราะวันนี้ เราจะพูดถึงสิ่งที่พวกเธอ ‘ไม่มีวันล้มได้ลำพัง’—และต้องรู้ว่าเมื่อไหร่ควรเรียกพวกพ้อง”

   โกรเวอร์เรียกภาพฉายเวทมนตร์ขึ้นมาแต่ละตัว พร้อมเสียงเอฟเฟกต์ประกอบฉากชนิดที่ทำให้พื้นทรายสั่นเบา ๆ อย่างจงใจ

   “ให้ยกตัวอย่างก็—- ไฮดรา (Hydra) อสูรหัวงูหลายหัวที่งอกใหม่ทุกครั้งเมื่อถูกตัด จุดอ่อนมันคือหัวใจที่ซ่อนในช่วงลำตัวกลาง แต่ว่านะเหตุผลที่ห้ามสู้เดี่ยวไม่ใช่แค่ว่ามันมีพลังมหาศาลอย่างเดียว แต่ถ้าไม่มีคนช่วยเผาแผล—หัวจะงอกตลอด นั่นน่ะฝันร้ายสุด ๆ ไปเลยล่ะ”

   “บอสไฟต์ไม่ใช่การพิสูจน์ตัวคนเดียว... แต่คือ ‘การวางกลยุทธ์ร่วมกัน’ ของทีมที่เข้าใจซึ่งกันและกัน เพื่อผลลัพธ์ที่ดีที่สุดและลดการสูญเสียให้มากที่สุด”

   เมื่อนั้นก็ถึงเวลาของการเรียนรู้การทำงนเป็นทีมเพื่อการปราบอสุรกายยักษ์อย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุด โกรเวอร์วาดภาพเส้นรอบวงบนผืนทราย แบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาเรียกนักเรียนขึ้นมาทีละคนเพื่อยืนในแต่ละช่อง

   “เธอคนหนึ่งอาจเร็ว... แต่อาจบาดเจ็บง่าย อีกคนอาจมีพลังเวท... แต่อ่อนเรื่องการอ่านสถานการณ์ หรือบางคนดูไร้ความสามารถ—แต่เป็น ‘ตัวล่อที่ดีที่สุดในแผน’”

   เด็ก ๆ เริ่มมองหน้ากัน บ้างหัวเราะ บ้างเริ่มคิดจริงจัง

   “มนุษย์กึ่งเทพทุกคนมีข้อเสีย แต่ถ้ารู้ข้อดีของกันและกัน—พวกเธอคือฝันร้ายของอสุรกาย”

   “และแน่นอนว่าการที่เราต้องต่อสู้กับพวกน่ากลัวพวกนี้ การเตรียมใจย่อมมาเป็นอันดับแรก และการเตรียมตัวให้สำคัญไม่แพ้กัน แต่ในเมื่อการเตรียมตัวทั้งสองอย่างนี้มันไม่พอต้องทำยังไง?”

   “ต้องประเมินสถานการณ์ให้ดี เวลาไหนควรขอกำลังเสริม เวลาไหนควรถอย จำไว้ การถอยไม่ใช่การพ่ายแพ้ แต่เป็นการตั้งรับเพื่อชนะในไฟต์ต่อไป”

   “แล้วเวลาไหนควรทำอะไร? ถ้าใช้พลังหลักแล้วศัตรูยังไม่ถอย = ขอเสริม
   ถ้ามีบาดแผลเกิน 3 จุดหลัก = ขอเสริม
   ถ้ารู้สึกว่า "เราสู้เพื่อเอาชนะ" มากกว่า "สู้เพื่อรอด" = ขอเสริม

   วิธีการส่งสาร: สัญญาณมือ: ชู 3 นิ้วกลางอากาศ = ร้องขอเสริม ใช้สิ่งแวดล้อม: ควัน, เสียง, สะท้อนแสง หรือเวทจุดประกาย หรือ ตะโกนชื่อรหัส คาบนี้จะยกตัวอย่างคำว่า “Leaffall!” เป็นคำขอเสริมฉุกเฉินของคาบนี้”

   ต่อไปเป็นการเรียนรู้ภาคปฏิบัติ บนโต๊ะเวทมนตร์แผ่แผนที่จำลองภูมิประเทศหลากหลาย (ป่า, เมือง, โรงเรียน, ท่าเรือ) ลูกเต๋าเรืองแสง, ฟิกเกอร์เล็ก ๆ ของตัวละคร และอสุรกายย่อส่วนโผล่ขึ้นมาจากผืนผ้าใบโดยอัตโนมัติ แต่ละกลุ่มต้องจัดทีมจากนักเรียน 3–4 คน พร้อม “ใบสถานการณ์สมมติ” เช่น พบไฮดราในโรงอาหารโรงเรียนมัธยม ถูกเทลคีนล้อมขณะออกฝึกทะเลที่ชายฝั่ง เพื่อนบาดเจ็บขณะหลบคามาเอในท่อระบายน้ำ

   ริปลีย์จับได้สถานการณ์ที่ 2 — และวางแผนร่วมกับเพื่อนใช้เสียงเป่าขวดน้ำสะท้อนคลื่นเสียงเพื่อทำให้เทลคีนสับสน แล้วอ้อมเรือเร็วไปรับผู้บาดเจ็บขึ้นฝั่ง

   ช่วงสุดท้าย โกรเวอร์นั่งไขว่ห้างบนโต๊ะอย่างไม่แคร์กฎระเบียบ เปิดช่วงถาม–ตอบแบบ “อะไรก็ได้”

   เด็ก ๆ ยกมือถามกันทั้งคำถามจริงจังอย่าง “ถ้าเผลอสู้กับแลมเพียตัวเดียวจะรอดไหม” ไปจนถึง “เฮลล์ฮาวนด์กลัวแตงกวาจริงไหม”

   “จำไว้เสมอ… ความกลัวไม่ใช่สิ่งที่ควรละอาย แต่ การไม่รู้จักมัน ต่างหากที่อันตราย” โกรเวอร์ยิ้ม ส่งสายตามองเด็ก ๆ รอบวง “และเมื่อเธอรู้ว่าเธอไปต่อไม่ได้…จงกล้าพอที่จะตะโกนว่า ‘ช่วยด้วย!’”

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ ราตาตูย แก่ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP
@God