[ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก] สนามฝึกซ้อม

สนามฝึกซ้อม

สนามฝึกของค่าย เป็นอีกจุดแลนด์มาร์คที่มีชาวค่ายมากมายมารวมกันในแต่ละวัน

พื้นที่รายล้อมด้วยหญ้าเขียวขจี สนามถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน

คือส่วนฝึกดาบและหอก กับส่วนฝึกยิงธนู ด้วยการฝึกฝนร่างกาย

ล้วนเป็นปัจจัยสำคัญ ก็เพื่อจะได้เตรียมพร้อมรับมือกับทุกสถานการณ์ 

ข้างนอกค่ายล้วนเต็มไปด้วยอันตราย  เราจำต้องแข็งแกร่งขึ้น 

นอกจากนี้บางครั้งที่นี่ยังใช้เป็นคลาสเรียนวิชาการใช้ดาบและหอก  

รวมไปถึงธนู แม้ไม่มีอาวุธ ที่สนามฝึกก็มีดาบ หอก 

และธนูไม้ให้ยืมใช้ในลานฝึก

[ฝึกฝนประจำวัน]
เขียนโรลเพลย์ฝึกฝนประจำวัน +15 EXP / +5 พลังใจ

Daemon HEROES

Training First

ห

หลังเดม่อนตื่นยามเช้า เขาก็เคลียร์ธุระในบ้านพักหมายเลข 11 ก่อนจะเดินออกมานอกบ้านพัก ผู้คนเดินกวักไกว่ยามเช้า ทักทายอย่างเป็นกันเอง เขาเองก็ทักทายโต้ตอบคนอื่น ๆ ที่นี่แต่ละคนดูเป็นมิตรและครอบครัว ผมเดินไปตามทางเดิน เพื่อมุ่งหน้าไปลานฝึก กะว่าจะยืมอาวุธฝึกของค่ายลับมีดลับฝีมือที่เคยฝึกกับพี่อาเธอร์เสียหน่อย

         "อ่า.. คุณไครอน" เดม่อนเห็นไครอนกำลังยืนตรวจตรา ก่อนเขาเดินเข้าไปทักทาย

         "อ่า พ่อหนุ่มเดม่อน ดูเหมือนเธออยากลองฝึกฝนสินะ" ไครอนมองหนุ่มน้อยที่ขยันฝึกฝน ก่อนเขาจะเดินนำไป "ตามมาสิ เราไปหาพื้นที่กว้าง ๆ สักหน่อยดีกว่า"

         "ครับ" ผมเดินตามเขาไป ก่อนไครอนที่หันมาเป็นระยะ ถึงกับตกใจดูเหมือนแม่ของผมจะถูกรับรองแล้ว ชาวค่ายที่กำลังฝึกในบริเวณนั้นหันมามองตาเดียว ผมเงยหน้าขึ้นมองบนหัวของผม เป็นรูปนกพิราบเรืองแสงปรากฎบนหัว 

         "ยินดีด้วย พ่อหนุ่มเดม่อน แคนเนลท์ เธอคือบุตรแห่งอะโฟรไดท์" ไครอนกล่าวตอบอีกฝ่าย "หลังฝึกเสร็จ เธอก็กลับไปบ้านพักอะโฟรไดท์ได้เลย ตอนนี้ข้าวของ ๆ เธอคงถูกแม่ของเธอย้ายไปที่บ้านหลังนั้นแล้ว" 

         เดม่อนที่ยืนจ้องพิราบเรืองแสงนั้นก่อนจะหายไป เขามองท้องฟ้า ไม่นึกว่าแค่คืนเดียวแม่จะรับรองผม อะโฟรไดท์ เดม่อนคิด หืมม... เหมือนว่าผมจะเป็นบุตรของเทพีแห่งความรัก การที่ผมเข้ากับคนอื่นง่ายแม้แต่พี่อาเธอร์นี่เพราะผมเป็นลูกของแม่งั้นเหรอ 

         ผมเดินตามไครอนไปยังลานฝึกกว้าง ๆ ที่ไม่ค่อยมีใคร ไครอนส่งดาบไม้โยนมาให้ผม ผมคว้าจับด้วยความคล่องแคล่วอย่างที่เคยฝึกกับพี่อาเธอร์

         "ไม่เลว เคยฝึกมาก่อนสินะ" ไครอนกล่าวชมเด็กหนุ่ม เขาเป็นบุตรแห่งอะโฟรไดท์ที่แปลกดี ปรกติเด็กบ้านนี้ไม่ค่อยชอบการฝึกฝน แต่ดูเขาจะมีความตั้งใจและฝึกฝน ไม่แน่ต่อไปเขาอาจจะแข็งแกร่งขึ้นก็ได้

        "ครับ ผมได้ฝึกมานิดหน่อยก่อนจะมาค่าย" เดม่อนตอบคุณไครอน เขาทำตามที่รับปากพี่อาเธอร์ไม่อาจแพร่งพรายเรื่องที่เขาเจอคนจากค่ายจูปิเตอร์ เดม่อนลองตวัดดาบไม้

        ไครอนเดินไปมา ก่อนจะพูดสอน "จับดาบให้มั่น สองมือผสานเป็นหนึ่ง จำไว้ถ้าเธอปล่อยให้ใจสั่นคลอนไม่มั่นคง นั่นหมายถึงชีวิตเธอถึงจุดจบ"

        "จับดาบและตวัดซ้ายขวาอย่างมั่นคง เกร็งน้ำหนักครึ่งหนึ่งในทุการฟาดตวัด อย่าปล่อยให้การออกแรงมากเพื่อโจมตี การทำเช่นนั้นไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย แม้อานุภาพจะหนัก แต่เธอก็จะเหนื่อยเร็วเช่นกัน"

       "เอาล่ะหลับตาลง และปล่อยใจไปตามความรู้สึก" ไครอนกล่าวเสริม

        ผมลองทำตามคำแนะนำของคุณไครอน ก่อนจะค่อย ๆ จับดาบในมือให้มั่นคง หายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ ทุกการฟาดตวัดดาบในมือออกแรงเพียง 3 / 5 ส่วน ไม่หนักแน่นจนเกินไป แต่ก็ไม่หย่อนยานเกินไปจนปล่อยให้ดาบหลุดจากมือ ความรู้สึกของสายลมที่พัดผ่าน เสียงก้องหู ไครอนดูเหมือนเขาอยากจะทดสอบประสาทสัมผัสผม ตอนแรกโดนบางอย่างขว้างโดนหัว 

       "เอาใหม่ ตั้งใจหน่อย"

       ผมฟังเสียงอีกฝ่าย และรอบนี้พยายามให้มีสมาธิ ไครอนขว้างบางสิ่งมา ก่อนผมยกดาบขึ้นกันไปทางทิศนั้น เสียงฝีเท้ากีบของคุณไครอนแม้จะย่องเบาที่สุดแต่ก็พอได้ยินเล็กน้อยถ้าเปิดใจมากพอ สายลมที่ดูเหมือนจะตีเข้าใบหน้า ผมเกรงว่าจะยกดาบปัดไม่ทัน ก่อนก้มลง 

       "เยี่ยม ต่อไปก็หลับตาทำเหมือนเดิม แต่คราวนี้พยายามเค้นบางอย่างในร่างกายออกมา"

       ผมยืนสงบนิ่ง ทำใจให้ว่างเปล่า ก่อนตัวเองจะรู้สึกว่าผมอยู่ในที่ ๆ มีกำแพงสูงตระหง่าน ดูเหมือนนี่คือบางอย่างที่ไครอนอยากให้ผมผ่านมันไปให้ได้ ผมพยายามพังทลายกำแพงแต่ก็ไม่เป็นผล ผมตั้งจิตให้มั่นคง อาจที่นี่คือภายในจิตใจผม เช่นนั้นผมคือนายของมัน มันจะต้องฟังผมสิ

      เดม่อนเปิดประสาทสัมผัส จิตแน่วแน่ โฟกัสที่กำแพงตรงหน้า ก่อนจะค่อย ๆ วิ่งไปทางนั้น ยกดาบขึ้นทำท่าพุ่งแทง ผมคิดในใจ จะต้องผ่านไปได้ จะต้องผ่านไปได้ 

      "อ้ากก" เดม่อนวิ่งปักดาบบนกำแพง แต่เขาก็ยังวิ่งต่อไปพยายามปักมันจนกว่าจะแตก ตอนนี้กำแพงเริ่มมีรอยร้าว จิตใจที่ผมจะทลายมันกำลังทำงานผมถอนดาบออกและแทงใหม่อยู่หลายครั้ง จนน่าจะราว ๆ พันกว่าครั้งผมก็สามารถทลายกำแพงนี้ได้ รอบตัวผมเปลี่ยนเป็นความมืดมิด มีก้อนพลังงานแสง 4-5 ก้อนลอยรอบตัว แตผมสัมผัสได้ว่าสิ่งเหล่านี้มีอานุภาพ ผมได้ยินเสียงไครอนให้ดึงศักยภาพ ผมหลับตาและเรียกก้อนเหล่านั้นเข้ามาบางก้อน มันรู้สึกเติมเติมให้ผม ผมรู้สึกแข็งแกร่งขึ้น 

      ผมค่อย ๆ ลืมตา ตัวเองจากยืนตอนนี้นั่งลงตอนไหนก็ไม่รู้ มองไครอนตรงหน้า "ผ..ผมไม่แน่ใจ"

       "เหมือนเธอจะทำได้แล้ว ขอให้จำบทเรียนวันนี้ไว้ เธอใช้มันเป็นรากฐานในการฝึกฝนสม่าเสมอ" ไครอนกล่าวบอกอีกฝ่าย เขายิ้ม ก่อนจะแยกตัวไปทำธุระก่อน

       ผมยังคงฝึกฝนต่อเหมือนเดิมอีกสักหน่อย ค่อยกลับไป แม้ผมเป็นบุตรเทพีแห่งความรัก แต่ประสบการณ์ที่ผมได้เจอมา ทำให้ผมต้องรู้ว่าตัวเองต้องแข็งแกร่งขึ้นถึงจะปกป้องคนอื่นได้ อสุรกายในโลกนี้มีอสุรกายที่อันตรายมากกว่านั้นอีก ตามที่พี่อาเธอร์บอก 

 

 

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากเก็บของเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็มาเดินเล่นแถว ๆ บ้านพักดูบ้างก็พบกับสนามฝึกซ้อม ที่นั่นเองเธอก็ได้เจอกับคุณไครอนอีกครั้ง

"คุณไครอน"

"เอ้าเธอนี่เองเด็กใหม่ เก็บของเสร็จแล้วเหรอ"

"ค่ะ เลยมาเดินเล่นสักหน่อย ที่นี่ดูคึกคักจังเลยนะคะ"

"ที่นี่คือสนามฝึกซ้อม ใช้ฝึกซ้อมการต่อสู้ บางคนก็จะฝึกซ้อมพลังกันที่นี่ ไหน ๆ ก็มาแล้วข้าจะสอนพื้นฐานการพัฒนาตัวเองให้"

"พื้นฐานการพัฒนาตัวเองเหรอคะ เอาค่ะแล้วจะฝึกอะไรบ้างคะ"

เฟเรียพยักหน้าตอบรับด้วยความตื่นเต้นดีใจที่จะได้ลองเรียนรู้อะไรใหม่ สำหรับเธอมันก็ดีกว่าต้องอยู่เงียบ ๆ ไม่มีอะไรทำล่ะนะ ไครอนเริ่มสอนการควบคุมสมาธิพื้นฐานของการต่อสู้และการควบคุมจิตใจให้มีความหนักแน่น แต่ว่าพอพูดแค่ทฤษฎีกับสาวน้อยบอบบางร่างเล็กที่ไม่เคยต่อสู้จริงอย่างเธอก็เลยไม่ค่อยเข้าใจประโยชน์ของมันสักเท่าไร 

"ทำหน้าาแบบนั้นสงสัยไม่เข้าใจประโยชน์ของมันล่ะสิ งั้นมาฝึกดูสิถึงจะยังไม่มีการรับรองสายเลือดเจ้าก็ฝึกได้นะเด็กน้อย"

"นั่นสินะคะ งั้นขอรบกวนด้วยค่ะคุณไครอน"

เฟเรียเริ่มทำการฝึกตามที่คุณไครอนสอนอย่างไม่มีบ่นสักแอ๊ค แต่ยังไงตอนทำสมาธิมันต้องทำเงียบ ๆ แต่เธอดังกลัวความเงียบ ยังดีนะที่มันมีเสียงฝึกอยู่ไม่ไกล เลยพอทำให้อาการแพนิคหายไปได้ ก่อนจะมาฝึกใช้อาวุธ เธอเลือกใช้เป็นหอกไม้มันคล่องตัวดีสำหรับรูปร่างของเธอล่ะนะ จนกระทั่งไครอนเริ่มเข้าสู่ขั้นตอนต่อไป

“ ร่างกายของเราสามารถพัฒนาทักษะต่าง ๆ ได้หลากหลาย ขอเพียงเจ้ารู้ถึงวิธีดึงศักยภาพของมันออกมา เจ้าลองหลับตาในขณะที่ยืนอยู่แล้วคิดถึงศักยภาพในร่างกายที่อยากดึงศักยภาพนั่นออกมา"

"ค่ะ"

สิ้นเสียงเฟเรียก็หลับตาลงทั้ง ๆ ที่ยืนอยู่เธออยากเอาตัวรอดในสถานที่แห่งนี้และโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยอสุรกายพวกนั้นให้ได้ จึงตัดสินใจคิดถึงศักยภาพที่พัฒนาขึ้นอย่างสมดุลกัน เธอยังไม่รู้ว่าเธอควรพัฒนาตนอย่างไร ทำแบบนี้ไปก่อนเสียจะดีกว่า

"ลืมตาได้ เป็นไงบ้าง ตอนนี้รู้สึกมีอะไรเปลี่ยนแปลงสักนิดบ้างรึยัง"

"แปลกมากเลยค่ะ มันรู้สึกร่างกายมันพัฒนาไปแบบที่หนูคิดไว้ในหัวเลยค่ะ"

"นี่แหละการพัฒนาศักยภาพในร่างกาย ต่อจากนี้ไปก็ต้องทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ด้วยล่ะ"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณไครอน"

เธอโค้งขอบคุณอีกฝ่ายที่ช่วยฝึกให้ก่อนจะเริ่มฝึกต่อ

bettyleg

Nereza BELIEVER

FIRST TRANING

คืนแรกภายในค่ายพักที่เรียกว่าค่ายฮาร์ฟบลัดสำหรับเนเรซ่าก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากการย้ายที่นอนเหมือนกับชีวิตที่ผ่านมาของเธอ แม้ว่าเธอจะเสียเวลา 6 ชั่วโมงในครึ่งเช้าไปกับการนอนเล่นไม่ก็จัดข้าวของเรื่อยเปื่อย แต่เมื่อมาถึงช่วงเที่ยง ธิดาแห่งอะโฟรไดท์ก็ยอมที่จะยกกายขึ้นจากเตียงนอนและออกมาทำธุระอย่างที่เธอควรจะทำ

“ เที่ยงแล้ว คุณยังไม่พักจากการดูแลเด็ก ๆ สักหน่อยเหรอคะ ไครอน ” ท่ามกลางสถานที่มากมาย ที่แรกที่เนเรซ่าเลือกจะมาคือสนามฝึกซ้อมที่ตอนนี้เริ่มจะเหลือผู้คนร่อยหรอเมื่อเข้าสู่เวลาพักทานอาหารกลางวันโดยที่ไม่ได้นึกว่าการมาเพื่อหวังจะหาคู่มือฝึกซ้อมด้วยตัวเองจะทำให้เธอได้มาพบกับเซนทอร์ผู้ดูแลค่ายคนดีคนเดิมอย่างไครอนที่ออกมาตรวจสอบเด็ก ๆ ภายในค่าย

“ ทิวาสวัสดิ์ เนเรซ่า คืนแรกในเคบินที่สิบเป็นยังไงบ้าง ? ” เซนทอร์ผิวกายเข้มผินหน้าเข้าต้อนรับผู้มาใหม่ในสนามฝึกเป็นอย่างดี ดวงตากลมโตของไครอนสำรวจดูบรรยากาศรอบตัวของธิดาแห่งอะโฟรไดท์ด้วยความปลื้มปิติ เดิมทีเด็กสาวคนนี้โดดเด่นได้ด้วยภาพลักษณ์และร่องรอยการเติบโตที่รังสรรค์ให้หนึ่งชีวิตออกมางดงามสูงส่งได้ด้วยตัวเอง แต่เมื่อได้รับพรแห่งมารดาที่ห่างหายกันไปนานก็ปฏิเสธไม่ได้เลยจริง ๆ ว่าเนเรซ่า เฮนลาดิสคล้ายคลึงกับคำว่างดงามสะดุดตาเป็นที่หนึ่งเหมือนอย่างที่พี่น้องร่วมบ้านเป็น

“ สบายดีค่ะ ฉันปรับตัวไวอยู่แล้ว ”

สาวผมบลอนด์ตอบกลับอย่างคล่องแคล่ว พลางเลื่อนสายตามองตามเด็กในค่ายที่ดูแล้วคงอายุน้อยกว่ากำลังเดินผ่านเธอออกจากสนามไปทั้ง ๆ ที่สายตายังคงคอยหันมามองเธอเป็นระยะ —- ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าวัดเอาจากการแต่งตัวที่สะดุดตา รวมไปถึงแรงดึงดูดและเสน่ห์ที่มากล้นตามธรรมชาติ

ในวันนี้เนเรซ่าสวมเสื้อแขนยาวเข้ารูปแนบไว้กับลำตัว และสวมเสื้อค่ายสีส้มจี๊ดสะดุดตาทับไว้ด้านนอก พร้อมกับจัดชายเสื้อให้อยู่ใต้กระโปรงเทนนิสสีดำสนิทเป็นอย่างดี แต่เท่านี้ก็ยังไม่พอ ตามประสาสาวแต่งตัวเก่ง เธอเลยเลือกที่จะสวมถุงน่องตาข่าย รวมไปถึงเข็มขัดหนังสีดำขนาดใหญ่ที่คล้องเส้นโซ่ประดับประดาไว้ตามเอว เข้ากับรองเท้าบูทส้นสูงสีดำที่ทำให้ดูกระฉับกระเฉงและมีสไตล์ในแบบที่หยาบ ๆ สมกับการเป็นสาวอีโมพังค์ที่ถูกต้อง

“ ฉันหวังว่าการแต่งตัวของฉันจะไม่ได้ผิดระเบียบอะไรของค่ายนะคะ ” เธอรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นพวก .. แต่งตัวจัด แน่นอนว่าเมื่อไครอนได้ยินประโยคที่เหมือนจะเกรงอกเกรงใจ แต่ก็ไม่ได้ใช้น้ำเสียงที่ให้ความรู้สึกแบบนั้น อีกฝ่ายก็เปล่งเสียงหัวเราะขึ้นมาทันตาก่อนจะส่ายหน้าเป็นสัญญาณที่บอกว่าที่นี่ไม่มีกฏระเบียบอะไรแบบนั้น หรือต่อให้มี เขาก็คงหลับหูหลับตาให้ข้างหนึ่ง สำหรับเด็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยเอกลักษณ์เฉพาะตัว

“ แล้วนี่เธอไม่ไปโรงอาหารอย่างคนอื่นเขาเหรอ Miss Nereza ”

“ ตอนนี้ที่นั้นคงกำลังคนเยอะ ฉันไม่อยากไปเบียดเสียดน่ะค่ะ ”

คำตอบของเนเรซ่าชัดเจนเสมอมา เธอก้าวขาเข้ายืนเคียงข้างกันกับผู้ดูแลค่ายพลางทอดสายตามองไปตามสนามฝึก “ ฉันอยากลองมาปรับพื้นฐานง่าย ๆ ที่นี่ดูก่อนด้วย จะได้เสียแรงแล้วไปเติมพลังเอาทีเดียว ”

“ ถ้าแบบนั้นก็ง่ายเลย ฉันคงช่วยแนะนำเธอได้ไม่มากก็น้อยเชียวล่ะ ” ไครอนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เขาผายมือให้เธอเดินตรงไปยังกลางสนามเพื่อเริ่มต้นการฝึก โดยที่ตัวเขาก็คงจะให้คำแนะนำจากข้างกันที่ก็ไม่ได้ไกลนัก “ ก่อนอื่นเลย เธอต้องตั้งสมาธิให้มั่น ”

“ ในการต่อสู้เพื่อป้องกันตัวเอง ไม่ว่าจะตอบโต้ หรือตั้งรับ ล้วนแต่ต้องยึดในสมาธิให้ดี แค่ความประมาทหรือร้อนใจเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจนำมาสู่การบาดเจ็บ มาก ๆ เข้าก็ถึงชีวิต ” เสียงทุ้มของไครอนกล่าวในระหว่างที่เดินวนอยู่รอบตัวสมาชิกภายในค่ายคนใหม่ที่กำลังรับคำแนะนำจากเขา ไครอนประเมินและคาดหวังในตัวเนเรซ่าค่อนข้างสูง เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นเด็กที่เข้าร่วมค่ายก็เมื่ออายุเลยคำว่าบรรลุนิติภาวะ ทำให้มีประสบการณ์ชีวิตที่มาก ความใจเย็น และเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ถือว่าเป็นเรื่องดีรวมไปถึงสายเลือดที่ง่ายต่อการพลิกแพลงไปได้หลายสาย

เสียก็แต่แค่ตรงที่เขายังต้องใช้เวลาศึกษา ว่าเนเรซ่า เฮนลาดิส จะเป็นไม้อ่อนดัดง่าย หรือไม้แก่ดัดยากก็เพียงเท่านั้น

“ เมื่อเธอเจอศัตรูที่ว่องไว ” เซนทอร์หยุดลงตรงหน้าเธอ เขาระบายยิ้มเพียงแค่ครู่ ก่อนที่จะหายไปโผล่ที่ด้านหลังของเธอโดยใช้เวลาแค่ชั่วพริบตา “ ก็ต้องใช้สมาธิ”

เนเรซ่าหันหลังขวับด้วยความตื่นตระหนก ประจวบเหมาะกับช่วงจังหวะที่ไครอนกล่าวขึ้นอีกครั้ง “ และเมื่อเธอเจอศัตรูที่แข็งแรง มากด้วยพละกำลัง ” เซนทอร์ร่างโตฟาดดาบในมือลงกับพื้นดินข้างลำตัวสายเลือดแห่งอะโฟรไดท์จนเจ้าหล่อนสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ทั้ง ๆ ที่ก็มองทันว่าอีกฝ่ายทำอะไร “ ก็ต้องใช้สมาธิเช่นกัน ”

“ คุณชักเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ ไครอน ”

“ โธ่ มันก็แค่การสาธิตเท่านั้น เด็กน้อย ”

ผู้ให้คำแนะนำในการฝึกสอนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูขยาดของสายเลือดอะโฟรไดท์คนใหม่ เซนทอร์ร่างหนาได้แต่ปัดมือไปมาเมื่อเสร็จสิ้นการสาธิต “ ลองหลับตาแล้วตั้งสมาธิให้มั่น เนเรซ่า เธอจะค้นพบขุมพลังที่สามารถปรับเปลี่ยนได้ตามใจนึก ”

ถ้าไม่ติดว่าที่นี่มันแปลกมาตั้งแต่ต้น บางทีเธอคงมองว่าการชักชวนให้ทำอะไรพวกนี้ก็เหมือนขั้นตอนการล้างสมองขั้นต้นของเหล่ามิตรฉาชีพ แต่เผอิญเรื่องประหลาด ๆ ดันเกิดขึ้นกับเธอมามากพอจนเนเรซ่าคร้านจะตั้งคำถามหรือมัวแต่หวาดระแวง หญิงสาวสูดหายใจเข้า เธอมองตรงไปยังใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความใจเย็นของไครอนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะให้สัญญาณหลับตาลงเพื่อเข้าสู่ห้วงสมาธิของตัวเธอเอง

เป็นเรื่องยากไม่น้อย สำหรับสาวหัวคิดฟุ้งซ่านที่จะต้องมารวบรวมสติและสมาธิเพื่อจดจ่ออยู่กับสิ่ง ๆ หนึ่ง เนื่องจากเรื่องแบบนี้ไม่มีคู่มือให้ศึกษา ไม่มีคำอธิบายที่มากไปกว่านี้ และทำอะไรไม่ได้นอกจากคาดเดารวมไปถึงไขว่คว้าทุกวิธีการที่อาจนำให้ไปถึงเป้าหมาย ดังนั้นตลอดระยะเวลาที่เธอหลับตา เนเรซ่าพบว่าเธอปรับเปลี่ยนกระแสความคิดของตัวเองได้อย่างรวดเร็วจนน่ากลัว

สารพัดวิธีคิดมากมายถูกใช้งานเพื่อที่จะก้าวไปให้ถึงศักยภาพที่ฝังอยู่ในจิตใต้สำนึก จากความว่างเปล่า ทีละน้อย เนเรซ่าเริ่มเห็นช่องทางที่จะทำให้เธอปลดผนึกขีดจำกัดเหล่านั้น

“ รู้อะไรไหมคะ ฉันว่าฉันเปลี่ยนความคิดใหม่แล้ว คุณไม่ใช่คนที่น่ากลัวหรอกไครอน ”

เสียงพูดของเนเรซ่าดังขึ้นท่ามกลางความฉงนใจของเซนทอร์วัยกลางคน สายเลือดของเทพีแห่งความรักและความงามลืมตาขึ้นพร้อมด้วยการเหยียดยิ้มแหย ๆ ที่ชวนให้เอ็นดู

“ ฉันว่าเป็นค่ายนี้มากกว่าที่น่ากลัว ”

โดยที่ไม่ต้องอาศัยคำพูดให้มากมาย เพียงเท่านี้ไครอนก็ทราบแล้ว ว่าดูท่า ภายในค่ายของเขา คงจะได้มีอัจฉริยะเชื้อสายเทพีผู้สูงส่งกำเนิดขึ้นอีกราย…

ทำภารกิจสอนพื้นฐาน : การพัฒนาตัวเองเบื้องต้น
รางวัล / +15 พลังใจ +10 EXP +3 Point

Mazikeen -

                   หลังจากไปถวานของบูชาทวยเทพ หลังจากเผาไอศกรีมซันเดย์จนละลายหายไปแล้ว เมซิคินก็รู้สึกว่ามีใครกระซิบผ่านหูของเธอ มันเหมือนเสียงกระซิบที่แผ่วเบาและอ่อนโยน ทว่าคำที่กระซิบนั้น..
                   สเต็ก
                   พระเจ้าช่วย.. เมซิคินหลุดขำ แสดงว่าบิดาของเธอไม่ค่อยจะชอบไอศกรีมซันเดย์เท่าไหร่นัก แต่อยากกินสเต็กแทน?
                   ครั้งหน้าจะเผาสเต็กไปให้นะ.. สาบานเลย
                   เมซิคินเดินมาถึงสนามฝึก เธอเห็นที่แห่งนี้ตั้งแต่เข้ามาในค่ายแล้ว ทว่ายังไม่เคยมาเยือนสักที หลังจากอะไรๆ เข้าที่เข้าทางแล้ว หญิงสาวจึงตั้งมั่นในใจว่าต้องมีการเคาะสนิทฝึกฝนร่างกายสักหน่อย เพราะการที่ไม่ได้ยืดกล้ามเนื้อมาหลายวันทำให้เธอรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว
ื                   เธอเห็นร่างคุ้นตาที่ยืนอยู่แถวๆ สนามฝึก เขายังคงเหมือนเดิม อยู่ในร่างของครึ่งคนครึ่งม้า เคราสีขาวตัดสั้นและสวมเสื้อสีน้ำตาลทำให้เขาดูอ่อนกว่าวัย.. แม้ว่าเขาจะแก่เป็นพันๆ ปีแล้วก็เถอะ
                   "สวัสดีค่ะ" เธอเอ่ยทัก
                   "สวัสดีสาวน้อย" เขาคลี่ยิ้ม "วันนี้มาฝึกร่างกายเหรอ?"
                   "ใช่ค่ะ" เธอตอบ "พอดีเห็นสนามฝึกน่าสนใจดีน่ะค่ะ"
                   ไครอนพยักหน้า สายตาทอดยาวไปยังกลุ่มชาวค่ายที่กำลังฝึกยิงธนูอยู่ใกล้ๆ เห็นดังนั้นหญิงสาวจึงคิดได้ว่าเขาเคยเป็นผู้ผึกสอนเหล่าวีรบุรุษ บางทีเขาอาจจะสอนพื้นฐานการต่อสู้รูปแบบของมนุษย์กึ่งเทพให้เธอได้? แม้ว่าหญิงสาวจะมีพื้นญานมาบ้างนิดหน่อยตอนยังอยู่ที่บราซิล ทว่าจะให้เรียนเพิ่มอีกรูปแบบหนึ่งเธอก็ไม่ถือสา
                   "คุณไครอนคะ คุณพอจะสอนพื้นฐานให้ฉันได้มั้ยคะ?" เธอเอ่ยปาก
                   สายตาของไครอนตกลงบนร่างของเธอ อีดใจหนึ่งเขาก็พยักหน้า "หยิบอาวุธสิ"
                   เมซิคินหันไปมองอาวุธที่วางอย่างระเกะระกะอยู่ข้างๆ เธอเห็นว่ามีอาวุธหลากหลายประเภทที่กองๆ รวมกันโดยไม่แยกประเภท มีทั้งดาบ หอก โล่ มีดสั้น ธนู.. ส่วนใหญ่ก็เป็นอาวุธพื้นฐานทั้งนั้น เธอตัดสินใจหยิบหอกขึ้นมา ว่ากันว่าหอกเป็นเจ้าแห่งอาวุุธที่เล่นระยะ หากใช้ให้เป็นก็จะได้เปรียบและไม่มีใครสามารถเข้าประชิดตัวของเธอได้ แม้ว่าภายในกองอาวุธจะไม่มีอาวุธที่เธอหมายตา ทว่าการใช้หอกก็คงจะแทนกันได้
                   "ถ้ามีเคียวก็ดีสิ" เธอพึมพำ "จะได้กลายเป็นหมอผีเต็มตัว"
                   อึ๋ย.. แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
                   เมซิคินกระชับหอกในมือแน่น ดวงตาจ้องเขม็งไปที่ไครอน คนตรงหน้าจ้างมองเธอก่อนที่จะพูดขึ้นว่า
                   "เอาล่ะคุณบริคลาเทียร์ ตั้งสมาธิ" ไครอนเอ่ย "ทำตัวใจให้สงบ และพยายามหนักแน่นเข้าไว้"
                   เสียงของเขาเรียบเรื่อยเหมือนหยก สงบและเยือกเย็น
                   "มนุษย์เรามีความต่าง.. บางคนมีศักยภาพในการวิ่ง บางคนก็ว่ายน้ำ บางคนฉลาด ทว่าบางคนก็มีกำลังมหาศาล"
                   "..."
                   "แล้วคุณล่ะมีศักยภภาพแบบไหน?" เขาพูด "ลองหลับตา ปล่อยใจให้ล่องลอย แล้วพยายามค้นหาศักยภาพของตัวเอง"
                   เมซิคินคิดตาม.. ในหัวเต็มไปด้วยภาพในวัยเด็ก ฝึกฝนกับน้าสาวที่พยามเข็นให้เธอมีกำลังในการปกป้องตัวเอง หรือว่าจริงๆ แล้วน้าเอลิเซ่จะรู้มาตลอดว่าเธอเป็นใคร เลยพยายามทำให้เธอปกป้องตนเองได้?
                   จู่ๆ เธอก็พบว่าภาพในหัวเปลี่ยนไปโดยที่เธอยังไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น.. ทุกอย่างที่เธอเห็นกลายเป็นกลุ่มควันสีดำลอยล่องไปในอากาศ ดูมืดมนและไม่มีที่สิ้นสุด วิญญาณคนตายที่เธอเคยเห็ยเป็นกลุ่มก้อนสีดำครั้งในอดีตเริ่มปรากฏชัดเจนให้เห็นเป็นรูปร่างมากยิ่งขึ้น ทว่านั่นกลับไม่ทำให้เธอรู้สึกกลัวเลยสักนิด กลับกัน.. เธอรู้สึกอยากฟังเรื่องราวของคนเหล่านั้น
                   "เอาล่ะ.. รู้สึกยังไงบ้าง?" ไครอนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเธอลืมตาขึ้นมาแล้ว
                   "รู้สึกเย็นสบาย" เมซิคินเหม่อลอย เธอไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้มากกว่านี้ อาจจะเพราะว่ากำลังสับสนที่เพิ่งจะค้นพบบศักยภาพของตัวเองก็เป็นได้
                   "เก่งมาก" ไครอนหัวเราะเบาๆ "นี่ล่ะคือคำแนะนำของฉันสาวน้อย.. พยายามสงบนิ่ง คิดเยอะๆ แต่ก็อย่างเยอะเกินไปทุกย่างก้าว บางครั้งก็ปล่อยให้เป็นไปตามสัญชาตญาณ"
                   เมซิคินพยักหน้า เธอเอ่ยขอบคุณไครอนเสียงเบา ในวมองยังคงสับสนงุนงงอยู่บ้าง หญิงสาวสะบัดหัว มือกระชับหอกในมือให้แน่นก่อนที่จะเริ่มตั้งใจฝึกฝนออกท่าทาง

Mazikeen -

                  เริ่มต้นวันใหม่ด้วยการฝึกฝนนั้นเป็นสิ่งที่ดี
                  เมื่อคิดได้ดังนั้น เมซิคินจึงออกมาสนามฝึกเป็นที่แรกของวัน เมื่อวานตอนที่มาเยือนที่นี่เป็นครั้งแรกนั้น เธอสังเกตเห็นว่ามีธนูอยู่ในกองอาวุธให้ยืม เมื่อมาถึงที่สนามฝึก หญิงสาวไม่รอช้าตรงเข้าไปหยิบธนูขึ้นมาถือไว้
                 "เฮ้ เธอไม่เอาลูกธนูเหรอ?" เสียงของชาวค่ายคนนึงดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเมซิคินหญิงไปแค่คันธนู แต่ไม่หยิบกระบอกใส่ลูกธนูไปด้วย
                 "ไม่จำเป็น" เธอส่ายหน้า ชาวค่ายคนนั้นคล้ายสับสนมึงงงกับสิ่งที่เธอต้องการ ทว่าเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรและหันหลังเดินจากไป
                 ที่เธอหยิบมาแค่คันธนูนั้นก็พอจะมีสาเหตุ วันนี้เธอไม่ได้มาฝึกฝนการยิงธนูเล็งเป้าแต่อย่างใด ทว่าเธอกลับมาฝึกกำลังแขน
                 ใช่แล้ว.. กำลังแขน
                 เมซิคินนั่งลงบนก้อนหินแถวนั้น หญิงสาวจับคันธนู มืออีกข้างพยายามง้างสายธนู เมื่อง้างจนสายตึงแล้ว หญิงสาวก็นับเลขในใจ
                 1..2..3..
                "ครั้งนี้ได้แค่ 10" เธอพึมพำ
                เมซิคินง้างสายธนูใหม่อีกครั้ง เธอทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า นับเลขไปเรื่อยๆ แรกๆ อาจจะได้ไม่กี่วินาที ทว่าหลังจากง้างอยู่แบบนั้นสองชั่วโมง ผลลัพธ์ที่ออกมาได้ก็ทำให้เธอค่อนข้างที่จะพึงพอใจ
                "สำหรับวันนี้เท่านี้ก็นับว่าเป็นความก้าวหน้าล่ะนะ"
                พื้นฐานของการต่อสู้.. หากไร้ซึ่งกำลังแขน แล้วจะจับดาบจับหอกไหวได้ยังไง? ยังไม่รวมถึงหากไม่ยอมฝึกฝน ไหนเลยจะยกง้างธนูได้ ดีไม่ดียังไม่ทันได้ต่อสู้ ก็อาจจะกลายเป็นคนที่ตายไปแล้วก็ได้..

Johnathan BELIEVER

ƬЯΛIПIПG FӨЯ DIΣ

ฝึกรอบเพื่อตาย หรือเพื่อมอบความตายให้กับข้าศึกของตนเอง.. เป้าหมายใดๆล้วนคือสิ่งการต่อสู้ต้องการที่จะให้เป็น เพื่อสันติภาพที่มันเป็นไปไม่ได้ เพื่อความจริง เพื่อเสรีภาพ เพื่อมิตรภาพ หรือเพื่อความรัก ทำไมฉันรู้สึกเหมือนสิ่งเหล่านั้น มันดูไม่ค่อยคู่ควรกะบสิ่งที่เรียกว่าการต่อสู้เท่าไหร่นัก การต่อสู้นั้น ฉันคิดได้อยู่เพียงสิ่งเดียว คนเราต่อสู้เพื่ออยู่รอด และวิวัฒน์ ซึ่งสิ่งนี้มีอยู่มา นานเกินกว่าที่พวกเราจะคิด แม้แต่เทพเองก็เช่นเดียวกัน เหล่าเทพที่ต่อสู้กับเหล่ายักษ์ไททัน ก็สู้เพื่อความรอดของตนเองเช่นเดียวกัน..

ปรัญชามาเต็ม แต่สิ่งที่เขากำลังจะทำนั้นมันไม่ได้จำเป็นต้องใช้ปรัชญาเข้ามาเกี่ยวข้องใดๆเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่มาฝึกฝนตนเอง ให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น มีเพียงเท่านั้น การฝึกใช้อาวุธที่เพิ่งได้มาใหม่ ก็เป็นสิ่งนึงที่เขานั้นตั้งใจจะทำตั้งแต่ที่เขานั้น เขาเดินมาพร้อมกับอาวุธชิ้นแรกที่เขาได้มาหลังจากที่เข้า มันคือหอกยาวที่ทำจากเหล็กทั้งด้าม จริงๆแล้ว เขาจะต้องถือคู่กับโล่ห์ที่ได้มา แต่ดูเหมือนครั้งนี้ มันทำได้เพียงแค่ซ้อมใช้หอกยาวไปก่อน 

ในความคิดของเขานั้น มันไม่ต่างอะไรกับดาบปลายปืนเท่าไหร่ คำโปรยของเหล่าทหารในสนามรบที่กล่าวไว้ว่า.. "Ready for Blood, Fix bayonet" ฟังดูฮึกเหิมไม่น้อย เหมือนกับสิ่งที่นักแสดงในหนังเรื่อง 300 ทำให้รู้สึกฮึกเหิมไม่ต่างอะไรกันเท่าไหร่นักเลย..

สิ่งที่ชายหนุ่มนั้นคาดไม่ถึงเลยคือ ที่จำหน่ายของแบบนี้ จะมีของขนาดที่พอดีกับชายหนุ่มด้วย เอาจริงมันคือของประดับร้านน่าจะเรียกได้เช่นนั้น แต่มันดันทำมาจากวัสดูเดียวกันนี่สิ.. ทางนั้นเลยจัดแจงขายให้ ในราคาที่เท่ากับไซส์ทั่วไป.. 

แล้วด้วยขนาดขงหอกที่ยาว และโล่ห์ที่ใหญ่ ในสัดส่วนของเจ้าตัว ทำให้เขานั้นต้องฝึกไปทีละอย่าง วันนี้เขาฝึกการใช้หอกยาว จึงเอามาใช้ฝึกเพียงอันเดียว พอลองยกรวมกับลองแทงไปที่เป้าซ้อม มันก็ไม่ได้เป็นอะไรที่ง่าย ด้วยขนาดความยาวของมัน ทำให้ควบคุมยาก แต่เพียงไม่นานนัก หลังจากที่ดัดแปลงด้ามจับให้ถนัดมือขึ้น การฝึกหอกยาวของเขาก็เริ่มพัฒนาขึ้นไปอย่างช้าๆ เริ่มจากการแทงจ้วงไปด้านหน้า ในท่าทางต่างๆ เท่าที่เขานั้นเคยเห็นในสื่อต่างๆ รวมถึงท่าทางในการฟันด้วยปลายหอก ซึ่งเป็นอะไรที่ยากมาก เพราะคมหอกของหอกยาวนั้นมีเพียงน้อยนิด และด้วยความยาวกว่าปกติขนาดนี้ อานุภาพของคมหอกอาจจะเป็นเรื่องที่ชวนให้ท้าทาย

แต่ก็ด้วยความวิริยะอุสาหะของชายหนุ่มเอง ถึงแม้ว่ามันจะยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ มันยาก แต่ถ้าทำไปเรื่อยๆ จากยาก มันก็กลายเป็นง่ายอย่างไม่ต้องสงสัยซึ่งก็เป็นเช่นนั้น ในครั้งนี้ เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่เขาใช้เวลากับหอกยาวนี้ ทั้งจ้วงแทง ฟัน หรือการซัดออกไป แทงศัตรูในระยะไกล ความอุสาหะตรงนี้เอง ที่ฉายความบ้าคลั่งในการฝึกอย่างไม่สนใจสิ่งใด สมาธิจดจ่ออยู่กับสิ่งที่อยู่ในมือและเป้าหมายที่อยู่ข้างหน้า ราวกับจิตวิญญาณของพลทหารในศึกอ่าวเทโมปิไลได้เข้าสิงร่างก็ไม่ปาน.. 

ทันทีที่ความตั้งใจของเขาถึงขีดสุด จู่ๆแสงสว่างส่องขึ้นมาเหนือหัวของเขา มงกุฎก้านมะกอกที่เป็นสัญลักษณ์ของเทพหรืออะไรสักอย่างปรากฎขึ้น ทำให้ความรู้สึกและการรับรู้ของเขามีความเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ชายหนุ่มที่เมื่อเห็นสิ่งนั้นที่เหยือหัว ก็ไม่รีรออะไร เก็บข้าวของของตนเอง อาวุธ และโล่ห์ที่ติดตัวมา ไปยังบ้านหลังใหญ่ ที่ซึ่งเป็นห้องทำงานของหัวหน้าค่ายผู้ปราดเปรื่อง..

Laurencius -

Half-Blood Camp

ลอเรนซิอุส อากุสโต้

ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก: สนามฝึกซ้อม

เช้าวันนี้เป็นเช้าที่สดใสในบ้านหมายเลข11 ลอเรนซิอุสตื่นมาพร้อมความสดใสก่อนเดินไปริมระเบียงมองดูบรรยากาศของค่าย เด็กหลายคนกำลังขยันทำงานบ้างก็เริ่มทยอยออกมาจากบ้านตนเองหมายเลขต่างๆทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าเมื่อไหร่... เเต่ก็ไม่เป็นไรเขาเดินกลับมาที่เดิมจัดเตรียมเสื้อผ้าเเละไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเตรียมไปสำรวจพื้นที่ต่างๆของค่ายกันในวันนี้ เเละภารรกิจในวันนี้คือลานฝึกซ้อม จากที่มีคนเเนะนำมาเมื่อวานว่าต้องลองไปฝึกบ้างเพิ่มพูนทักษะ

" คงจะเป็นสถานที่เเห่งนี้ สนามฝึกซ้อม"

ลอเรนซิอุสไม่รอช้าเดินลงไปยังสนามฝึกซ้อม เขายืนมองเด็กหลายคนที่กำลังซ้อมกันอยู่อย่างสนใจ เเละค่อยๆศึกษาเรียนรู้ไปโดยไม่เร่งรีบ เพราะดูเเล้วมันต้องอันตรายเเน่ๆหากฝึกโดนไม่ได้เรียนรู้อะไรมาก่อน

" เฮ! นาย เด็กใหม่น่ะ สนใจลองมั้ย จะสอนให้ "

ผมหันไม่มองปลายเสียงที่ได้ยินก่อนพยักหน้าตอบรับเพื่อขอบคุณเเละเดินลงไปยังกลุ่มคนเหล่านั้นที่กำลังฝึกซ้อมกันอยู่ พวกเขาเหมือนวีรบุรุษทุกคนดูเเข็งเเรงเหมือนนักกีฬาเเละทหารที่เคยผ่านสนามรบมาทั้งร่างกายที่กำยำเเละรอยบาดเเผลเป็น ที่ปรากฏบนใมบหน้าบ้างเเขนบ้างจนเเอบคิดในใจว่าเเล้วตัวเราจะรอดมั้ยถ้าเจอของจริง

" ไม่ยาก ไปหยิบดาบมา ตรงนั้น "

ผมทำตามเด็กชายลำตัวกำยำบอก พร้อมไปเดินไปหยิบดาบที่ทางค่ายมีให้ยืมใช้ฝึกในการซ้อม ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาดูกลุ่มเด็กเหล่านั้นสาธิตให้ดูพร้อมกับจดจำให้ได้มากที่สุดทั้งท่วงท่าเเละเทคนิคการจับอาวุธเเละการใช้งาน

"อย่างนี้มั้ยครับ โห้ต้องออกเเรงเยอะพอสมควรเลย"

ผมเริ่มจับดาบเเละทำตามท่าออกอาวุธตามที่เขาสอนอย่างตั้งใจเเละทำมันอย่างสุดความสามารถ

" อย่างนั้น เอาล่ะนายค่อยๆหัดไปเดี่ยวก็จะชำนาญเอง สู้ๆ"

ผมซ่อมฝึกหัดการใช้อาวุธไปเรื่อยๆโดยไม่เร่งร้อนเพื่อให้ไม่เกิดอันตรายเเก่ตัวผมเเละคนรอบข้าง ซึ่งเด็กหนุ่มเล่าให้ฝังว่าถ้าเจอของจริงจะได้รับมือทันเเละไม่ตกใจหรือประหม่า

Laurencius -

Half-Blood Camp

ลอเรนซิอุส อากุสโต้

ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก: สนามฝึกซ้อม

เช้าวันนี้เป็นเช้าที่สดใสในบ้านหมายเลข11 ลอเรนซิอุสตื่นมาพร้อมความสดใสก่อนเดินไปริมระเบียงมองดูบรรยากาศของค่าย เด็กหลายคนกำลังขยันทำงานบ้างก็เริ่มทยอยออกมาจากบ้านตนเองหมายเลขต่างๆทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าเมื่อไหร่... เเต่ก็ไม่เป็นไรเขาเดินกลับมาที่เดิมจัดเตรียมเสื้อผ้าเเละไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเตรียมไปสำรวจพื้นที่ต่างๆของค่ายกันในวันนี้ เเละภารรกิจในวันนี้คือลานฝึกซ้อม จากที่มีคนเเนะนำมาเมื่อวานว่าต้องลองไปฝึกบ้างเพิ่มพูนทักษะ

" คงจะเป็นสถานที่เเห่งนี้ สนามฝึกซ้อม"

ลอเรนซิอุสไม่รอช้าเดินลงไปยังสนามฝึกซ้อม เขายืนมองเด็กหลายคนที่กำลังซ้อมกันอยู่อย่างสนใจ เเละค่อยๆศึกษาเรียนรู้ไปโดยไม่เร่งรีบ เพราะดูเเล้วมันต้องอันตรายเเน่ๆหากฝึกโดนไม่ได้เรียนรู้อะไรมาก่อน

" เฮ! นาย เด็กใหม่น่ะ สนใจลองมั้ย จะสอนให้ "

ผมหันไม่มองปลายเสียงที่ได้ยินก่อนพยักหน้าตอบรับเพื่อขอบคุณเเละเดินลงไปยังกลุ่มคนเหล่านั้นที่กำลังฝึกซ้อมกันอยู่ พวกเขาเหมือนวีรบุรุษทุกคนดูเเข็งเเรงเหมือนนักกีฬาเเละทหารที่เคยผ่านสนามรบมาทั้งร่างกายที่กำยำเเละรอยบาดเเผลเป็น ที่ปรากฏบนใมบหน้าบ้างเเขนบ้างจนเเอบคิดในใจว่าเเล้วตัวเราจะรอดมั้ยถ้าเจอของจริง

" ไม่ยาก ไปหยิบดาบมา ตรงนั้น "

ผมทำตามเด็กชายลำตัวกำยำบอก พร้อมไปเดินไปหยิบดาบที่ทางค่ายมีให้ยืมใช้ฝึกในการซ้อม ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาดูกลุ่มเด็กเหล่านั้นสาธิตให้ดูพร้อมกับจดจำให้ได้มากที่สุดทั้งท่วงท่าเเละเทคนิคการจับอาวุธเเละการใช้งาน

"อย่างนี้มั้ยครับ โห้ต้องออกเเรงเยอะพอสมควรเลย"

ผมเริ่มจับดาบเเละทำตามท่าออกอาวุธตามที่เขาสอนอย่างตั้งใจเเละทำมันอย่างสุดความสามารถ

" อย่างนั้น เอาล่ะนายค่อยๆหัดไปเดี่ยวก็จะชำนาญเอง สู้ๆ"

ผมซ่อมฝึกหัดการใช้อาวุธไปเรื่อยๆโดยไม่เร่งร้อนเพื่อให้ไม่เกิดอันตรายเเก่ตัวผมเเละคนรอบข้าง ซึ่งเด็กหนุ่มเล่าให้ฝังว่าถ้าเจอของจริงจะได้รับมือทันเเละไม่ตกใจหรือประหม่า

" เฮ! นาย เเม่นายเรียกเเล้ว นกฮูกข้างบนหัวนายอ่า สีทองอร่ามเลย "

ทุกคนที่กำลังซ้อมกันอยู่ต่างหันมามองกันบ้างก็ปรบมือเพื่อเเสดงความดีใจ บ้างก็เเสดงสีหน้านิ่งเฉย ก่อนเด้กหนุ่มจะยื่นนิ่งเเละค่อยๆเงยขึ้นไปมองเเสงสีทองสัญลักษณ์นกฮูกด้านบน

" นกฮูกงั้นหรอ! "

เด็กหนุ่มยังไม่รู้ว่าเจ้าของสัญลักษณ์นกฮูกนี้คือใครกันเเน่คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียวคือบ้านใหญ่ ของคุณไครอน ไม่รอช้าเขารีบเอาดาบที่ฝึกไปเก็บเเละรีบวิ่งไปเเจ้งข่าวดีนี้ต่อคุณใครรอนในทันที

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

วันนี้หลังจากที่เฟเรียตื่นมาในยามเย็นของวันเธอก็ผ่านตัวเองมายังลานฝึกซ้อมของค่ายในทันที ยังไม่ค่อยหิวด้วยสิ วันนี้มาฝึกก่อนดีกว่าเธอหยิบหอกไม้สำหรับฝึกซ้อมออกมาจากชั้นเก็บอาวุธ เอามาควงเล่นดูว่ามันคล่องมือดีไหม ก่อนจะเดินมาในลานฝึก 

"อ้าว! ตื่นแล้วเหรอคะพี่ศิลา อาเรียก็ด้วย"

"ก็เจ้าพี่ชายบ้านี่สิลากออกมา ให้ตายสิ คนเขาจะนอนกลิ้งสักหน่อยแท้ ๆ"

"เอาน่า ๆ ก็นาน ๆ ทีก็ออกมาฝึกบ้างก็ดีไม่ใช่เหรอ ถึงพวกเราจะเป็นลูกแห่งฮิปนอสแต่นอนอย่างเดียวก็เสียสุขภาพเอานะ"

เธอหัวเราะขำขันกับท่าทีของพี่น้องของตนก่อนที่จะดูอาวุธที่ทั้งคู่ใช้

"จะว่าไปแล้วอาเรียใช้ธนู แล้วพี่ศิลาใช้ดาบเหรอคะนี่"

"เปล่าหรอก ปกติอาเรียใช้ปืนน่ะ แต่มาฝึกเลยใช้ธนูแทนสักหน่อย"

"ก็ปืนไม่ต้องเคลื่อนไหวอะไรให้วุ่นวายนี่นา"

"งั้นมาฝึกกันสักตั้งไหมล่ะ"

"เจ็บตัวห้ามฟ้องท่านพ่อนะ"

"นั่นเป็นคำพูดของทางนี้ต่างหากล่ะ เอาล่ะนะ"

แล้วเฟเรียก็เริ่มใช้หอกไม้ในมือของตัวเองเข้าไปโจมตีอาเรียอย่างไม่ลดละ แต่ก็ไม่ง่ายขนาดนั้นเพราะอาเรียก็ยิงธนูมาเป็นห่าฝน ทำให้ปัดลูกธนูไปเคลื่อนที่ไม่ข้างหน้าไป จนเธอสามารถเข้าใกล้ได้

"พี่ชนะแล้ว"

"ชิ"

"เก่งมากเลยนะทั้งคู่ งั้นไปกินข้าวกันเถอะ"

"ไปกันก่อนเถอะค่ะ หนูมีธุระน่ะ บายนะ"

ฝึกประจำวัน

bettyleg