[ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก] สนามฝึกซ้อม

Nymeria BELIEVER

              หลายคนแปรเปลี่ยนความปรารถนาให้เป็นพลัง สำหรับนิกซ์วิธีขับเคลื่อนความมุ่งมั่นที่ดีที่สุดคือเวลาที่มีใครสักคนติดหนี้เธอ จะเป็นหนี้ทางมูลค่ารึทางความรู้สึกล้วนให้ผลลัทธ์ไม่ต่างกัน เปลี่ยนความแค้นเป็นแรงผลักดันไม่มีคำที่เหมาะสมกว่านี้อีกแล้ว

              ด้วยพลังรักาาของน้ำทิพย์มหัศจรรย์ร่องรอยบาแผลบนแขนขวาหายวับไป แต่ความรู้สึกแค้นต้องเอาคืนให้สาสมยังคงอยู่ เธอลั่นวาจาไว้แล้วว่าจะตามล้างโครตเหง้าของ่าฝูงก๊อบลินและจับตัวมันมาทดลองว่าวิธีำกนจะตายทรมานกว่า เพื่อการนั้นในฐานะธิดาเฮคาทีคงต้องฝึกฝนสักหน่อย

              นิกซ์ให้สองเด็กบ้านเอรีส ไบรอันและอีเลียตนำทางเธอไปที่ลานฝึก เพื่อได้เห็นว่าบรรดาเดมิก้อดที่มาก่อนตนล้วนเกินคำว่าอสุรกายไปมาก ภาพการฝึกฝนอันตื่นตาตื่นใจสนอยากยกป้าย 10/10 ไม่หักให้พวกเขาไม่ได้สร้างความริษยาแก่เธอเลยแม้แต่น้อย สาวนัยน์ตาคมหยักรอยยิ้มพร้อมใจที่เต้นระส่ำ ทำไมน่ะหรอ?

              หากคนเหล่านี้แข็งแกร่งขึน้มาได้ เธอเองก็ทำได้เช่นกัน.. ต้องไปให้ไกลกว่าขีดจำกัดเหล่านี้ด้วย

              “ ไนมีเรีย? ได้ยินว่าเธอโดนพวกก๊อบลินก่อกวนนี่ เป็นยังไงบ้าง ทำไมถึงไม่ไปพักผ่อนล่ะ ? “

              ผู้ที่ทักทายคือเซเทอร์อาจารย์ใหญ่ประจำค่าย ไครอนได้รับรายงานอย่างว่องไวเมื่อเด็กใหม่อายุ 1 วันเกิดเหตุร้าย เขายังคิดว่าต้องแวะไปเช็คสวัสดิภาพอีกฝ่ายแต่กลายเป้นว่าเจ้าของข่าวลืมมาปรากฎตัวตรงหน้าเสียเอง ซ้ำยังครบ 32 ไม่มีส่วนไหนที่พบรอยขีดข่วน

              “ ก๊อบลินทั่วไปทำจะอะไรฉันได้ล่ะ ? ใช่แล้ว ฉันมาที่นี่เพื่อหาวิธีให้ตัวเองแกร่งพอที่จะจัดการกับตัวที่.. รับมือยากกว่า “

              “ .. เหมือนว่าเธอจะไปเจอแจ๊คพอตเข้าสินะ หัวหน้าของพวกมันออกจะตึงมืออยุ่บ้างสำหรับผู้ที่ยังไม่ตื่นรู้ “ 

              “ เด็กสองคนนี้บอกว่าคุณช่วยชี้แนะเรื่องนั้นให้เราได้ จะช่วยใช่ไหมคะ ไครอน? “ เมื่อมีสิง่ีท่ปรารถนานัยน์ตาของเธอจะลึกซึ้งเป้นพิเศษ เวลานี้หญิงสาวร่างระหงเปิดเผยเจตนาวว่าตนจะไม่หยุดพักสักวินาทีเดียว ตราบเท่าที่ศัตรูของตนยังกินอิ่มนอนหลับ “ การนอนพักเฉยๆ ที่กระท่อมคงไม่ใช่รายการในลิสต์ของฉันไปสักพักหนึ่ง “

              “ แน่นอนสาวน้อย ฉันสอนเธอได้.. ความมุ่งมั่นแบบนี้ช่างสมกับเป็นธิดาของเฮคาที ฮ่าๆ “

              นิกซ์หยักรอยยิ้มหวานเธอเดินตามเซเทอร์สูงวัยไปยังจุดที่ไม่พลุกพล่าน พวกเขาหยุดอยุ่บริเวณลานหญ้าใต้ต้นสนใหญ่ เขาให้เธอเรื่องอาวุธที่ถนัดหรือชอบที่จะใช้มันสำหรับการฝึก หญิงสาวเลือกเอาทั้งสามอย่างก็ทำเอาอีกฝ่ายหัวเราะร่วนบอกเริ่มต้นควรมุ่งไปที่อย่างเดียว ไนมีเรียครุ่นคิดสักพักค่อยหยิบหอกขึ้นมาเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวคงสมดุลทั้งรุกและรับ

              “ ในตัวของเธอมีศักยภาพที่ยังไม่เคยถูกค้นพบ มันสามารถพัฒนาได้.. แค่ต้องลองดำดิ่งลงเพื่อค้นห้ามัน เราเรียกสิง่นี้ว่าการปลุกศักยภาพ ลองหลับตาลง.. แล้วใช้พลังใจสัมผัส “

              สำหรับการทำสมาะินิกซ์ช่ำชองโดยกำเนิด เธอเป็นเด็หที่โฟกัสสูง โลกส่วนตัวสูงมาแต่เด็ก เพียงไม่นานความมืดก็ล้อมสนิทในห้วงสำนึก เสียงรอบข้างเงียบงันลงมีเพียงลมหายใจที่วนเวียนภายในปอด เธอเข้าใหล้เอกานุภาพแห่งจิตและตัดขาดจากสิ่งแวดล้อมโดยรอบอย่างสิ้นเชิง

              เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหอกในมือก็ถูกเปลี่ยนทิศทางการจับใหม่ เธอถือมันราวกับกุมคฑาก่อนจะควงตวัดไปรอบๆ อย่างคล่องแคล่ว อาวุธของเฮคาทีคือคบเพลิงคู่ บุตรสาวเองก็คงจะสืบทอดความชำนาญนั้นมาไม่มากก็น้อยโดยสายเลือด

              “ อื้ม.. ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ต้องแนะอะไรเพิ่มนะ เป็นอย่างไรบ้าง รุ้สึกเปลี่ยนไปบ้างไหม? “

              “ ดีกว่าเดิม.. แต่ก็คิดว่าเท่านี้ยังไม่พอ ฉันต้องแกร่งขึ้น ทำได้ดีขึ้นในทุกวัน “

              คำพูดนี้ไม่คิดปกปิดความกระหายในพลังเลยแม้แต่น้อย

ฝึกฝนพื้นฐาน การพัฒนาตนเอง

+15 พลังใจ , +10 EXP , +3 Point

Nymeria BELIEVER

              คำว่าเหล็กต้องตีตอนที่มันยังร้อนกรุ่นใช้ได้เสมอกับไนมีเรีย หญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาคมหลังจากปลุกศักยภาพขั้นต้นด้วยคำชี้แนะของอาจารยืไครอนก็ไม่ได้กลับไปนอนพักแต่อย่างใด เธอกุมหอกคู่ใจที่ซื้อมาใหม่ด้วยราคาครึ่งหนึ่งของเหรียญดรักม่าทั้งหมดที่ครอบครองอยู่และจับจองลานกว้างอันสงบเงียบ เมื่อครู่กลุ่มบุตรของเทพแห่งสงครามช่วยสาธตวิธีการใช้หอกทั้งตั้งรับและป้องกันไปหนึ่งรอบ

              คราวนี้นับว่าเป็นตาของร่างเพรียวแสดงฝีมือ “ คงอีกสักพักหนึ่งกว่าจะคุ้นชิน อย่ากดดันตัวเองมากไปล่ะ “

              เซเทอร์ฝึกสอนอีกตนเอ่ยให้กำลังใจมือใหม่ เขานึกกังวลว่าธิดาเฮคาทีอาจไม่เหมาะกับการใช้หอกจนอีกสามอึดใจต่อมาก็พูดได้ว่าเขากังวลมากเกินไปแล้ว

              “ อย่ามัวแต่มองสิเจ้าพวกทึ่ม! วันข้างหน้าอาจเป้นนางที่มาสอนแทนข้าก็ได้ใครจะรู้ “ เซเทอร์ตัวเดิมเอ่ยติดหัวเราะไปทางกลุ่มเซเทอรืเด็ก เหล่าผู้พิทักษ์รุ่นเยาว์ต่างจับจ้องภาพของนางไม่วางตา

              ไนมีเรียเด่นด้วยสมดุลของร่างกาย แม้ไม่ทรงพลังเท่าสายเลือดเทพสงครามโดยตรง ทว่าเทพีเฮคาทีเองก็เป็นหนึ่งในเทพนักรบที่เคยลงสมรภูมิจริงในไททันโทมาเคียและพิชิตยักษ์ไททันมาแล้ว บุตรธิดาของเธอจะเป็นไก่อ่อนไปได้อย่างไร

              “ ไม่ครบสามพันรอบ.. ไม่ต้องนอน “

              หอกในมือถูกหมุนควงราวกับคฑา ไนมีเรียฝีกให้ตัวเองคุ้นชุนกับอาวุธราวกับอวัยวะที่ 33 โดยไม่สนใจเรื่องการส่งแรงรึกำลัง ผิวเผินเธอจึงรุดหน้าไปไกลมากเมื่อโฟกัสแค่การประคองอาวุธไม่ให้หลุดจากมือ ทีละสเตป เพิ่มสมดุล เพิ่มความเร็ว.. และสุดท้ายค่อยไปเน้นหนักที่กำลัง!!

ฝึกฝนประจำวัน

Johnathan BELIEVER

PΣӨPᄂΣ ПΣΣD ƬΉIƧ!

   กลับมาที่สนามฝึกซ้อม มันหน้าจะเป็นที่ๆเขารู้สึกว่าเขาชอบที่สุดกว่าสถานที่อื่นๆ นอกจากการได้ออกไปนอกสถานที่ ในการทำภารกิจต่างๆ แต่กับที่นี่ เขาจะได้พัฒนาตนเอง เพื่อพัฒนาสามารถของตนเองให้เก่งกว่า และเก่งยิ่งๆขึ้นไป เพราะไม่มีใครรู้ว่าอุปสรรค์ข้างหน้าของเขานั้นคืออะไรจะยิ่งใหญ่หรือสาหัสสากัญเพียงไหน หากความแข็งแกร่งของตนเองมีมากพอ มันก็คงจะสามารถรับมือกับเรื่องต่างๆได้อย่างน้อยที่สุด ก็ผ่านไปได้อย่างไม่มีใครต้องเลือดยางออก..

    ครั้งนี้ชายหนุ่มที่สนามฝึกซ้อม หากแต่วันนี้เขาตั้งใจที่จะวางอาวุธของเขาเอาไว้ที่ข้างสนาม ในตัวของเขาตอนนี้ มีเพียงถุงมือที่ใส่อยู่สองข้าง ซึ่งมีสนับกันนิ้วป้องกันเอาไว้ไม่ให้บาดเจ็บ และตัวของเขานั้นก็กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของหุ่นไม้ที่เป็นที่ฝึกสำหรับดาบไม้และดาบรวมถึงอาวุธจริงๆ หากแต่คราวนี้ อาวุธของมนุษย์ ที่ติดตัวมากับมนุษย์นั้น จะเป็นส่ิงที่เขาจะฝึกมัน หลังจากที่เขานั้นห่างหายจากการฝึกมันไปนาน คราวนี้ถึงเวลาที่จะได้กลับมาทบทวนบทเรียนของมันอีกครั้ง คาราเต้ สำนักคาซามะ สายดำขั้นสี่ ลำพังเพียงหมัดเปล่าๆ มันก็เพียงพอสำหรับการฝึกกับหุ่นไม้ตรงหน้าของเขาได้ไม่มากก็น้อย 

   "โอ้ส.." ชายหนุ่มเรียกความฮึกเหิมเข้ามาใส่ตัว ก่อนที่เขาจะเริ่มตั้งสมาธิก่อนการฝึก และค่อยๆปล่อยหมัดตรงใส่ไปตรงหน้าของหุ่นไม้ แล้วก็ค่อยๆเพิ่มความถี่มากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความตั้งใจอย่างมีสมาธิ เมื่อต่อยหมัดตรงไปได้ระยะนึง ความแรงของการออกหมัดก็แรงมากขึ้น แต่ก็ยังคงจังหวะในการปล่อยออกไปอย่างเป็นจังหวะเช่นเดิม ยังคงสมาธิของเขาอยู่ยกเว้นความรุนแรงของการออกหมัด ที่ยิ่งซัดก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่สมาธิของเขายังคงตั้งมั่นไม่หวั่นไหวด้วยอารมณ์ ด้วยโทสะ เขาทำอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ จนเมื่อถึงจังหวะที่เหมาะสม..

    "ฮึ่ย..หย่ะ" สองหมัดที่เก็บเข้าหาตัว ก่อนที่จะรัวหมัดใส่หุ่นอย่างไม่ผ่อนความรุนแรงและความถี่ความเร็ว การต่ายอย่างต่อเนื่องและรุนแรงทำเอาหุ่นไม้เกิดการสั่นคลอนคล้ายกับข้อต่อของหุ่นเริ่มสั่นคลอนจนสุดท้าย ชายหนุ่มง้างหมัดสุดแขนและ..

   "หย่ะ!" 

   *โครม* หุ่นไม้ที่ฝึกสำหรับอาวุธ ถูกหมัดเปล่าทั้งสองมือต่อยจนแขนขาของมันหลุดออกจากร่างและร่วงลงไปกับพื้น จบลงที่เสียงหอบของชายหนุ่มที่สิ้นสุดการฝึกในวันนี้ 

    เขาเก็บข้าวของของตนเองกลับไปยังที่บ้าน และเดินออกจากสนามซ้อมไป เพื่อที่จะกลับไปชำระล้างร่างกายของตัวเองจากคราบเหงื่อไคลที่วันนี้แทบจะทั้งวัน..

Daemon HEROES

#boxcorecenter {

Training

เป็นอีกวันก่อนจะนอนเดม่อนรู้สึกตัวเองนอนไม่หลับ เขาจึงเดินแวะมายังลานฝึก หยิบหอกของตัวเองและมีดสั้นเหน็บให้เข้าที่ ก่อนมือควงหอกเดินไปยังหุ่นไม้

         เดม่อนไม่รอช้า เขาฝึกการแทงหอกด้วยการโฟกััสหุ่นไม้พุ่งไปยังจุดหัว สีข้าง ขา แม้จะมีพลาดไปบ้างด้วยโรคสมาธิสั้นของเขา เวลาไม่เสี่ยงตายนี่มักจะทำสมาธิลำบากในการสู้ แต่พอผ่านไปนานเข้าเขาเริ่มจะแม่นยำมากขึ้น ดูเหมือนการไปพิชิตก๊อบลินจะทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นมาบ้าง

      เดม่อนสลับควงหอกก่อนชักมีดสั้นหมุนตัวฟาดฟันหุ่นไม้จนเป็นรอยปาดหน้า ในขณะกำลังฝึกเขารู้สึกเหมือนมีบางคนจ้องมองเขา เมื่อเขาหันไปเห็นแซเทอร์รุ่นราวคราวเดียวกำลังมองอยู่ ชายคนนั้นหรือตัวนั้น(?) เดินเข้ามาหาผม

      "บุตรเพียงหนึ่งเดียวของอะโฟร์ไดท์ นายนี่ชวนให้แปลกใจจริง ๆ นะ ฉันไม่เคยเจอลูก ๆ เทพีองค์นี้ขยันฝึกแบบนี้มาก่อน" แซเทอร์คนนั้นพูดขึ้นก่อนเขาจะแนะนำตัว "จอห์นสัน แซเทอร์นักสำรวจ"

      "งืม ผมเดม่อน แดนเนลท์ บุตรแห่ง... ดูเหมือนนายจะรู้อยู่แล้วนี่" เดม่อนตอบแซเทอร์ตรงหน้า เขามองอีกฝ่ายด้วยสายตาขึงขัง

      แซเทอร์หนุ่มผงะตัวออกจากการพิงเสา "เอาล่ะมา ฉันจะช่วยเป็นคู่ซ้อมให้นายเอง" 

      "โจมตีเข้ามา ฉันจะคอยตั้งรับ"

      "ได้" เดม่อนตอบอีกฝ่าย ก่อนเขาเก็บมีดสั้น ควงหอกจากด้านหลังชักออกมาตั้งท่า และเริ่มพุ่งเข้าโจมตีอีกฝ่าย 

      เดม่อนใช้สมาธิโฟกัสกับแซเทอร์ตรงหน้า เขาพุ่งชักหอกกลับและแทงและชักกลับเช่นนี้อยู่เรื่อย ๆ และเร็วขึ้น เขาแทงรัวขึ้น อีกฝ่ายก็ตั้งรับได้ทุกจุดที่เขาเล็งหอก 

      "ไม่เลวนี่เจ้าหนูสำหรับครั้งแรก ความไวก็ใช้ได้" จอห์นสันกล่าวชมผม ก่อนเริ่มรอบต่อไป ผมวางหอกลงก่อนชักมีดสั้นออกมา 

      เดม่อนเคารพในความเก่งของอีกฝ่ายจริง ๆ ดูเหมือนแม้เขาจะอายุรุ่นราวคราวกับเขาแต่เขาเป็นแซเทอร์ที่เก่งคนหนึ่งเลยล่ะ สมแล้วที่เขาได้รัยฐานะนักสำรวจ เดม่อนพุ่งเข้าไปก่อนกระโดดเงื้อมีดสั้นจะแทง อีกฝ่ายยกโล่ขึ้นป้องกัน เขาใช้ขาสองข้างเตะเกี่ยวโล่ไว้ ก่อนตวัด แม้อีกฝ่ายจะจับโล่ได้แข็งแรงไม่หลุด แต่จังหวะนี้เขาเก็บมีดสั้นด้วยความชำนาญก่อนเอามือจับที่โล่ ตีลังกากลางอากาศพลิกไปด้านหลังแซเทอร์ 

     เขายื่นแขนไปจับตัวอีกฝ่ายและสวมกอดจากด้านหลัง มือทั้งสองข้างรัดคออีกฝ่าย "เป็นไงครับคุณจอห์นสัน ผมผ่านไหม" ท่านี้เป็นท่าที่พี่อาเธอร์สอนเขา เพื่อรับมือกับคนถือโล่โดยเฉพาะ

      
      ผมปล่อยตัวอีกฝ่าย ก่อนแซเทอร์หนุ่มจะพูดขึ้น "ใช้ได้สำหรับครั้งแรก พลิกแพรงได้ดี แต่การทำแบบนี้เธอจะรัดคออสุรกายให้ตายไม่ได้หรอก พวกมันต้องใช้อาวุธสัมฤทธิ์วิเศษสังหารเท่านั้น"

      "ผมรู้ แต่คุณป้องกันได้สมบูรณ์แบบและคล่องแคล่วจริง ๆ ไม่ว่าผมเล็งจุดไหน คุณยกโล่ขึ้นป้องกันจุดนั้นได้เร็วมาก" ผมพูดขึ้น ผมเคารพศรัทธาในตัวเขาอย่างมาก
      
       "เอางี้ ทุกวันนายมาฝึกกับฉันที่นี่ เดี๋ยวฉันจะช่วยฝึกให้เอง" จอห์นสันกล่าวบอก "นี่เหมือนการฝึกร่างกาย นายจะได้เรียนรู้ประสบการณ์จากฉัน" 

       "คุณดูแข็งแกร่ง เช่นนั้นผมต้องขอบคุณคุณล่วงหน้ามากนะครับ ผมสัญญาจะเป็นนักเรียนที่ดี" เดม่อนกล่าวอย่างยิ้มแย้ม 

      "วันนี้นายไปพักได้ ไว้ฉันจะเรียกอีกทีถ้าฉันว่าง" จอห์นสันกล่าว ก่อนแซเทอร์หนุ่มจะวิ่งแยกไปจากผม 

     ส่วนผมก็เดินไปบ้านพักเพื่อเตรียมเข้านอน นี่ก็ใกล้จะมืดแล้ว พรุ่งนี้ผมคิดว่าจะไปสำรวจข้างนอกดูว่ามีก๊อบลินมาสร้างความไม่สบายใจแก่แม่อีกไหม ถ้าพวกมันยังไม่ยอมเลิกก่อกวนแถวนี้ ผมเองก็ต้องจัดการพวกมันสักหน่อย 

Nymeria BELIEVER

              เธอเกลียดเวลาเช้า.. พูดให้ถูกคือการตื่นเช้าขึ้นมาทำอะไรใต้แสงอาทิตย์ทำให้รุ้สึกเสียพลังงานมากกว่าปกติ อย่างไรก็ตามนิกซ์เป็นสตรีที่คับเคลื่อนด้วยความมุ่งมั่น ต่อให้แสงตะวันจะแยงตาแค่ไหนสาวเจ้าก็แต่งตัวออกมาฝึกอยุ่ที่ลานพร้อมหอกเล่มใหม่อยู่ดี

              “ พี่สาววว วันนี้ออกมาเช้าจัง “ อีเลียต เด็กหน้ามนคนบ้านเอรีสเจ้าเดิมยังคงตามติดเธอเป็นเฮ่งเจีย

              “ ไงเจ้าหนู.. มาฝึกด้วยเหมือนกันล่ะสิ ขยันนะเรา “ 

              ปกติแล้วอิเลียตไม่ค่อยไปไหนมาไหนคนเดียว นิกซ์แค่เริ่มคิดเงาเล้กๆ วูบผ่านมาด้านซ้ายประกบกับคนด้านขวาสุดท้ายก็ครบแก๊งค์อีกจนได้ ไบรอันขยี้ตาส่งเสียงทักทายทั้งสองพลางศอกใส่เพื่อนของเขาีท่ไม่ยอมปลุกกันตอนหนีออกมา

              “ อิเลียด อย่าไปกวนพี่นิกซ์สิ นายลืมแล้วรึไงว่าเราเองก็ต้องฝึกน่ะ มาเถอะๆ “

              “ เด็กดี.. อย่าเผลอทำตัวเองเจ็บล่ะ “ หญิงสาวร่างโปร่งมองส่งทัง้สองจูงมือกันไปฝึกยังจุดว่างของลานด้านข้าง เว้นระยะให้เธอได้ใช้พื้นที่เพื่อจดจ่อกับการฝึกในวันนี้ เมื่อได้รับการปลุกพลังและพัฒนาศักยภาพแล้วนิกซ์จึงไม่อช้าอีกต่อไป

              เธอเลือกฝึกกล้ามเนื้อและความยืดหยุ่นเพิ่มเพิ่มแรงแขนและความไว หอกเป็นอาวุธที่ทรงพลังหากผู้ใช้มีพลังแขนและความยืดหยุ่นมาพอจะใช้มันเพื่อพลิกแพลง ดีว่าสนามฝึกมีอุปกรณ์ครบครัน นิกซ์ขอให้เซเทอรืช่วยวางเสาหินสูงต่ำไปตลอดทางสิบห้าเมตร บางต้นสูงถึงสามเมตรเพื่อให้หล่อนขึ้นไปยืนทรงตัวพร้อมอาวุธในมือ

              เธอกระโดดเปลีย่นจุดยืนบนเสาไปทีละก้าว กลับข้ามไปข้ามมา หากมีครั้งไหนที่หวิดจะหล่นก็จะใช้ทวนถือขวางลำตัวคอยถ่วงสมดุลเอาไว้ทุกครั้ง การฝึกนี้แปลกตาและกินเวลาไปร่วมชั่วโมง เมื่อพอใจแล้วร่างเพรียวค่อยโรยตัวลงมาพร้อมรับผ้าซับเหงื่อจากสองเด็กคุ่บ้านเอรีส

ฝึกประจำวัน

Daemon HEROES

Training with Coach

     เมื่อวานเขามัวแต่เสียเวลากับก๊อบลินที่เหมือนจ่าฝูงทำให้เขาไม่ได้มาฝึกตามนัดกับแซเทอร์จอห์นสัน เขารีบวิ่งมาจนล่วงเลยวันเก่าแล้ว แซเทอร์จอห์นสันยืนกอดอกอยู่ทำหน้าตาดุมองมาทางผมราวกับพร้อมจะกินผมยังไงอย่างนั้น

     "ขอโทษที มาสายไปหน่อย" เดม่อนกล่าวแจ้งโค้ชของเขา  

     "อภัยได้ แต่ก็ต้องมีการลงโทษนิดหน่อยถ้าเธออยากจะฝึกกับฉัน" จอห์นสันกล่าวก่อนเขาเดินไปมาเดินมาคิดว่าจะลงโทษบุตรอะโฟร์ไดท์คนนี้ยังไงดี 

     "ว่ามาได้เลยครับโค้ช ผมพร้อม" เดม่อนกล่าวอย่างมั่นใจ เขามาสายอีกฝ่ายจะลงโทษสักหน่อยก็ไม่เป็นไร เขารออย่างใจจดใจจ่อ 

     "วิ่งรอบสนามฝึก 10 รอบล่ะกัน ของกล้วย ๆ เนาะ" แซเทอร์จอห์นสันตะโกนออกคำสั่ง 

     เดม่อนรับทราบก่อนเขาเริ่มออกวิ่งรอบสนาม ผมวิ่งครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่ได้นับ ระหว่างทางก็มองผู้คนฝึกฝนในสนามฝกนี้ไปด้วย และพินิจพิเคราะห์พวกเขา

      ผมวิ่งจนครบก่อนกลับมายังตำแหน่งที่จอห์นสันรออยู่ หอบเล็กน้อยแต่ก็สนุกดี ผมยกมือปาดเหงื่อตัวเอง

 

      "เหมือนได้ฝึกฝนไปในตัว" เดม่อนกล่าวกับแซเทอร์ตรงหน้า ก่อนเขาจะบิดลำตัวยืดแข้งยืดสายสักหน่อย "วันนี้เราจะฝึกอะไรกันดีครับ"

      "ไหนลองทบทวนเมื่อวานให้ดูหน่อย"

      เดม่อนได้ยินแล้ว ก่อนเขาควงหอกมาตั้งท่าเตรียมต่อสู้ เขาเริ่มร่ายรำหอกควงไปมา และพุ่งแทงกระหน่ำใส่หุ่นไม้อย่างไม่หยุดมือ ก่อนหมุนตัวและสลับหอกไปมือซ้าย และชักมีดสั้นปาดไปมาที่หัวหุ่นฝึกซ้อมก่อนปักเข้าไป

      "ไม่เลว ๆ เธอคงจะเข้าชั้นเรียนหอกได้แน่ ๆ ในภายหน้า" โค้ชจอห์นสันปรบมือชื่นชมผม ก่อนผมมองหอกในมือและเอ่ยขึ้น

       "ผมคิดว่าผมจะใช้ดาบโล่มากกว่าครับ มันถนัดมือมากกว่าและรวดเร็วกว่า" เดม่อนกล่าว 

       "อะไรก็ได้ที่นายชอบ ขอแค่นายตั้งใจฝึกฝนเข้าใจไหม เอาล่ะเรามาฝึกพื้นฐานกันต่ออีกหน่อย" จอห์นสันกล่าวกับผมก่อนเขาจะเริ่มลงมือฝึกผมอย่างจริงจัง

       เราฝึกกันต่ออีกสักพักจนผ่านไปสองสามชั่วโมง แซเทอร์ก็บอกให้ผมกลับไปพัก การพักผ่อนก็สำคัญเช่นกัน ผมไม่ควรฝืนร่างกายฝึกฝนต่อ ไม่เช่นนั้นมันจะเป็นผลเสียมากกว่าผลดี 

Nymeria BELIEVER

" เจ้าเด็กสองคนนั้นไปไหนกันนะ.. " 

ยามเช้าตรู่นอกซ์ลุกขึ้นมาจัดแจงธุระส่วนตัวเสร็จแล้วเธอนั่งอ่านหนังสืออยุ่บริเวณลานกลางค่ายนานสองนาน ก็ไม่เห็นสองหน่อบ้านเอรีสแม้แต่เงา ไบรอันและอิเลียตพูดว่าจะมารอพี่สาวของพวกเขาที่ลาน แต่นี่อะไรกันรอจนจะเที่ยงอย่าว่าแต่คนเลย.. ชื่อของพวกเขานิกซ์ยังถามเอาจากคนในค่ายไม่เจอ

" หรือจะออกไปข้างนอกค่าย ? ทำแบบนั้นก็ไม่ควรนัดคนเขาออกมารอสิ แย่จริงๆ "

" ช่างเถอะ ไม่รอแล้วบทจะมาก็คงโผล่เองนั่นล่ะ "

นิกซ์มักไม่สบอารมณ์เสมอเวลาที่มีใครทำเธอเสียแผนที่วางเอาไว้โดยเฉพาะในวันที่ตารางสิง่ที่ต้องทำแน่นขนัดเป็นพิเศษแบบนี้ เธอต้องไปพบไครอนเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับฮาร์ปี้ คิวซ้อมช่วงเที่ยงยังไม่ทันได้พักก็วิ่งไปช่วยงานเวรประจำวันที่โรงอาหาร หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ ตอนอยุ่ข้างนอกตนไม่เห็นจะวิ่งหัวหมุนแบบนี้เลยด้วยซ้ำ

" เหรียญทองมันหายาก กลิ่นเงินมันหอมสินะ... "

ทั้งหมดก็เป็นเพราะเจ้าจ่าฝูงก๊อบลินนรกตัวนั้น ไหนจะค่าน้ำทิพยืที่ขูดรีดไปอีกส่วน หน่วยเงินตราของทางค่ายไม่ใช่ดอลลารืที่จับจ่ายใช้สอยกันทั่วอเมริกา หากแต่เป็นเหรียญทองดรักม่า เหรียญโบราณที่เคยคิดว่าผู้ใช้สูญพันธุ์ไปหมดแล้วกลับถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลาย แค่เพียงเหตุผลที่ว่า 'สกุลเงินตรานี้ติดสินบนทวยเทพได้' บ้าบอที่สุด ขนาดเทพยังต้องกินต้องใช้สินะ

นิกซ์เปลี่ยนเป้าหมายจากลานกลางแจ้งไปยังส่วนสำหรับฝึกฝน ระหว่างทางมีเซเทอร์คนเดียวกันกับที่นำทางสาวเจ้าไปยังเคบินแวะผ่านมา พอได้ยินว่าสตรีตาคมตั้งใจจะไปฝึกฝนหนักหน่วงอย่างเช่ชนที่เคย เขาก็อาสาจะช่วยชี้แนะแนวทางการต่อสู้ของเหล่าบุตรแห่งทวยเทพให้

" เธออาจยังไม่รู้.. การต่อสู้มีหลากหลายศาตร์ก็จริงแต่ความชำนาญในอาวุธกว่าจะฝึกให้ช่ำชองไม่ใช่เรื่องง่าย กึ่งเทพในอดีตเหล่าวีรบุรุษในตำนานบ้างก็ใช้ดาบหรือหอกโล่ บางครั้งก็เป็นมือแม่นธนู ก่อนหน้าที่จะเลือกอาวุธคู่กายเธอควรหาสิ่งีท่เหมาะกับตนเอง "

เมื่อการฝึกเริ่มต้นขึ้นเซทอร์นิรนามผู้นี้ก็นำอาวุธฝึกหัดทั้งสี่ประเภทขึ้นมาวางให้อีกฝ่ายได้ลองเลือกสรร มีทั้งดาบสัมฤทธ์ กริช หอก และธนู ยังมีโล่สำหรับการป้องกันที่ถูกแนะนำให้ใช้มันควบคุ่กับการโจมตีของดาบและหอก

" แค่สงสัยน่ะ.. ทำไมต้องเลือกด้วยหากว่าเราสามารถชำนาญได้ทั้งหมด หรือถึงขั้นสามารถเปลีย่นอุปกรณ์รอบตัวมาใช้ต่างอาวุธ ? "

ความคิดของนิกซ์นั้นเรียบง่ายขณะหมุนควบอาวุธไปมาเพื่อทดสอบน้ำหนักและสมดุล เธอไม่ชอบการจำกัดว่าตนนั้นถนัดหรือใช้ได้เฉพาะสิ่งหนึ่งสิ่งใด อันตรายมีอยุ่ทุกที่ถ้าเกิดอาวุธหลักที่ชำนาญหลุดมือไป ตนก็คิดว่าอยา่งน้อยมีสองสามทางเพื่อเอาตัวรอดจากของที่หามาได้ล่ะนะ

" หากไม่ใช่บุตรแห่งเอรีส.. การฝึกให้ชำนาญทุกสายไม่ใช่เรื่องที่แค่คิดก็ทำได้ ต้องใช้ทั้งพลังใจและความเพียรพยายาม ยังมี.. พรสวรรค์ ถ้าเธอสนใจล่ะก็นะ "

เซเทอร์ช่วยดูการฝึกซ้อมและคอยให้คำแนะนำอยุ่ไม่ห่าง อย่างน้อยนิกซ์ที่คิดว่าตนคงเหงาหูเมื่อสองเด็กนั่นไม่อยุ่ก็พอจะลดความเงียบสงัดลงไปได้บ้าง การควงกอหร้อยครั้ง ตวัดดาบอีกสามร้อย ทดสอบใช้อาวุธสองมือพร้อมกันเป้นไปอย่างลื่นไหลและค่อนข้างกินแรงสำหรับสาวเจ้าเมื่ออยุ่ในช่วงกลางวัน

[เสร็จสิ้นภารกิจ]
ฝึกฝนประจำวัน
+15 EXP / +5 พลังใจ
-->

Johnathan BELIEVER

Δ WΔRRΦΩR WHΩ WΔS TΩ ΒΞ ΔS GΩD

กับฉันแล้ว เรื่องเทพอะไรนั้น เชื่อมั้ย? ฉันเกิดที่นอร์เวย์ ฉันเชื่อว่าฉันเหมาะกับการเป็นนักรบไวกิ้งมากกว่า แต่ให้ตายสิ ใครจะไปคิด ว่าตัวฉันเองกลายเป็นสายเลือดกรีก และนักรบกรีกที่ผู้คนรู้จักกันทั่วโลกจะมีอะไรอื่นอีก นอกจาก นักรบเผ่าสปาร์ตัน ฉันก็เพิ่งจะรู้ เรื่องของแม่ผู้ให้กำเนิด ลองคิดเล่นๆ หากแม่ของฉันเป็นเทพธิดาแห่งชัยชนะจริงๆ เมื่อเทียบกับไวกิ้ง แม่ของฉันคงเป็นดั่งวัลคีรี่ที่มีเพียงหนึ่งเดียวของโอลิมปัส ฟังดูสุดยอดไม่น้อยเลยใช่มั้ยล่ะ เป็นคุณแม่ผู้เป็นเทพธิดาแห่งชัยชนะของโอลิมปัส แต่ฉันก็เชื่อว่า หากฉันบอกกับแม่ว่า แม่คือเทพธิดาวัลคีรี่ แม่ก็คงจะงงไปสักพัก..

การอยากพัฒนาของตนเองทำให้เขานั้นเวียนไปเวียนกลับอยู่แต่ที่ไม่กี่สถาน ไม่สถานพยาบาล ก็โรงอาหาร ไม่โรงอาหาร ก็สนามฝึก และใช่ ครั้งนี้สามฝึกคือจุดมุ่งหมายสำหรับเขา หลังจากที่เขาเห็นผลการฝึกฝนของตนเองกับเหล่าอสุรกายติดปีก ซึ่งเขาเองก็ดันได้ขนของมันติดมือมาด้วยซะอย่างงั้น แต่เขาก็หาได้สนใจก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเอาไว้ และมายังโรงฝึกหลังจากทำแผล ควรจะเรียกว่าสนามฝึกมากกว่า ด้วยความที่มันเป็นเหมือนกับสนามประลองในโรม จะเรียกโรงฝึกมันก็ไม่เข้าท่า

เขากลับมาที่นี่อีกครั้ง ผู้ดูแลสนามฝึกเห็นเขาเข้าออกที่นี่บ่อยจนจำหน้าได้ แม้ว่าจะเพียงไม่กี่ครั้ง แต่การฝึกของเขาแต่ละครั้ง มันพิลึกพิสดารกว่าคนอื่นๆ จนคนคุมสนามฝึกเองยังคิดว่าบ้า.. แต่การฝึกของเขาในแต่ละครั้งนั้น ล้วนมีความเป็นตัวเองอยู่ในตัวทั้งสิ้นจริงๆ เมื่อครั้งก่อนที่เขานั้นฝึกใช้วิชาเตะต่อยกับหุ่นไม้ ก็เพื่อที่อย่างน้อย เวลาจวนตัวไม่มีอาวุธในมือ หมัดเท้าเข่าศอกของเรายังคงมีอยู่ มันก็ยังคงสามารถใช้ป้องกันตัวได้ แม้จะไม่เท่าคมหอกคมดาบก็ตามที.. แต่หากใส่เกราะเอาไว้ ก็จะยิ่งเป็นการดีเข้าไปอีก..

แต่วันนี้ตัวเขานั้นไม่ได้หมัดมวยหรือการต่อสู้มือเปล่าแต่อย่างใด เขามาครั้งนี้เพื่อที่ที่ละลับคมการใช้หอกของเขาให้ดียิ่งๆขึ้นไปอีก เพราะเขาเห็นว่า ในการต่อสู้ครั้งก่อนหน้านี้นั้น มันไม่ไหลลื่นเหมือนอย่างที่เขานั้นตั้งใจเอาไว้ อีกทั้งยังมีอารมณ์โกรธที่ทำให้เขารู้สึกเสียสมาธิอย่างมากอยู่ด้วย และนั่นเป็นเหตุผลที่เขามาที่นี่ในครั้งนี้ ซึ่ง.. มันช่างประจวบเหมาะกับบุคคลที่เขาได้พบในครั้งนี้ด้วยเช่นกัน..

"... ฉันไม่แปลกใจเลยที่ฉันมักจะเห็นเธอเข้าออกห้องพยาบาลอยู่เป็นว่าเล่น" 

ไครอนที่อยู่ในสนามฝึกด้วยในตอนนี้ กำลังนั่งมองเด็กในค่ายที่ฝึกฝนตนเองให้พร้อมในการต่อสู้

"ยินดีที่ได้เจอกับคุณ มิสเตอร์ไครอน มาดูแลเด็กๆเหรอครับ?" 

ชายหนุ่มเอ่ยถาม ขณะที่เขาเองก็กำลังเตรียมตัวสำหรับการฝึกใช้หอกอยู่เช่นกัน

"ก็ไม่ได้แค่เด็กๆอย่างเดียวหรอก คนอย่างเธอเองฉันก็ต้องพยายามดูแลด้วย เพราะฉันไม่อยากแม่ของเธอต้องมาโทษฉันภายหลังว่าดูแลลูกชายของเขาไม่ดี" 

ไครอนกล่าว ขณะที่เขานั้นกำลังเข็นรถมาที่ชายหนุ่ม

"ถ้าคนที่เขาจะว่า ผมว่าไม่ควรที่จะเป็นคุณหรอก ควรจะเป็นคนที่เอาแต่หาเรื่องใส่ตัวไปวันๆอย่างผมสะมากกว่านะ"

ชายหนุ่มเอ่ยอย่างถ่อมตนพร้อมกับพูดเป็นนัยน์ถึงความรับผิดชอบที่เขานั้นควรจะต้องมีเพื่อไม่ให้คนอื่นต้องเดือดร้อนเพราะตนเอง

"เช่นนั้นแล้ว ฉันว่าเด็กพวกนั้น ก็คงจะไม่น่าเป็นห่วงเท่ากับเธอในตอนนี้หรอกมั้ง" 

ชายในรถเข็นหันมามองเหมือนกำลังจะบอกเป็นอะไรบางอย่างกับจอห์นที่ตอนนี้ในมือของเขานั้นกำหอกยาวของเขาเอาไว้อยู่

"คุณหมายความว่ายังไง?" 

ชายหนุ่มถาม

"ฉันเห็นตัวเธอก็พอจะรู้แล้ว นัยน์ตาของเธอมันฟ้อง การต่อสู้ของเธอมันเป็นไปด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด ฉุนเฉียว ซึ่งมันไม่เพียงพอกับการต่อสู้หรือการออกรบ นักรบสปาร์ตั้นที่เธอคลั่งไคล้พวกเขาเป็นนักหนานั่นน่ะ ถึงแม้จะเห็นว่าพวกเขาต่อสู้และเอาชนะศัตรูอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ใช่ว่าในใจของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธทั้งหมดหรอกนะ หรือ.. พูดก็พูดเถอะ นักรบไวกิ้งที่ดูป่าเถื่อน คนพวกนั้นก็ยังใช้สมองในการสู้รบไม่ต่างกัน แม้ว่าจะใช้น้อยกว่าก็ตามทีเถอะ เพราะฉะนั้น ปัจจัยสำคัญในการเอาชนะข้าศึก ไม่ใช่เพียงแค่ความโกรธหรือบ้าคลั่งเพียงอย่างเดียว"

รถเข็นของไครอนเคลื่อนเข้ามาหาชายหนุ่มก่อนที่เขาจะชี้ไปที่หัวใจ และศีรษะของเขาเอง

"มันต้องมีทั้งสองสิ่งนี้ มันถึงจะสามารถเข้นศักยภาพของการต่อสู้ออกมาได้อย่างดียิ่งขึ้น หรือดีที่สุดก็คือสมบูรณ์แบบ"

ไครอนอธิบายวิธีการและสิ่งที่ชายหนุ่มควรจะมีและควรจะเป็นในการต่อสู้แต่ละครั้งให้เจ้าตัวเข้าใจ ซึ่งก็นานพอควรกว่าชายหนุ่มจะสามารถควบคุมอารมณ์และความโกรธของตัวเองให้มั่นคง การใช้ความโกรธของตนเองเป็นพลังในการต่อสู้นั้น มันคือสิ่งที่นักรบในอดีตจำเป็นต้องมีติดตัวเอาไว้ จิตวิญญาณของนักรบ จะไม่มีทางให้อารมณ์มาเป็นตัวบงการตัวตนเด็ดขาด เพราะเมื่อใดที่อารมณ์อยู่เหนือความคิดแล้ว ทุกสิ่งที่เลวร้ายย่อมเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ ซึ่งก็เช่นเดียวกันกับตัวของชายหนุ่ม ที่ก็มักจะเจ็บตัวเพราะเอาตัวเองเข้าปะทะตลอด ด้วยอารมณ์ที่บ้าคลั่งของตนเอง ชายหนุ่มย้อนกลับมาคิด พลันหันไปมองผ้าพันแผลที่จริงๆใต้ผ้านั้นก็ไม่ได้มีบาดแผลใดๆอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว

"ฉันอยากให้เธอ ลองใช้เวลากับตัวเองสักนิด เพื่อตั้งสติ ก่อนที่จะเริ่มการฝึกในครั้งนี้ ที่ผ่านมานั้นน่ะ เธอทำได้ดีแล้ว แต่เธอนั้นสามารถทำได้ดียิ่งๆขึ้นไปกว่านั้นอีก เธออยากจะเป็นอย่างนักรบที่กล้าหาญอย่างกองทหารของกษัตริย์ลิโอไนดัสผู้เกรียงไกรใช่มั้ย ลองคิดให้ดีๆ ว่าพวกเขาแข็งแกร่งได้ เพราะอะไร เพียงแค่กำลังกายอย่างเดียวงั้นเหรอ? ไม่.. ยุทธวิธีและการฝึกฝนอันชาญฉลาดของพวกเขาตังหากที่ทำให้พวกเขากลายเป็นตำนาน จงใช้สติของเธอในการควบคุมและใช้งานอารมณ์เป็นแรงผลักดัน เธอจะกลายเป็นตัวเองที่ดียิ่งๆขึ้นไปอีก" 

ไครอนเอ่ยสอนชายหนุ่มในขณะที่ร่างที่สูงใหญ่นั้นกำลังยืนและปักหอกไว้ที่ด้านหน้าของตนและจับเอาไว้มั่นก่อนหลับตาควบคุมตัวเองให้ดีขึ้น ที่ผ่านๆมา อาวุธสมัยใหม่ ทำให้เขานั้นไม่จำเป็นกับเรื่องพวกนี้ เพราะเมื่อเหนี่ยวไก ศัตรูก็ตายในทันที แต่กับอาวุธสมัยก่อนอย่างเข่นหอกยาวที่เขาถืออยู่นี้ คงจะเป็นไปไม่ได้เลยหากจะใช้มันให้เหมือนกับปืนไรเฟิลจู่โจม ด้วยคำสอนนี้เอง ทำให้เขาค่อยๆดึงสติของตนเองได้ดีขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ที่พลุกพล่านเหมือนไฟที่ครุกรุ่นก็ค่อยๆมอดลงไปอย่างช้าๆ เหลือไว้เพียงใจที่เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง.. ซึ่งเขานั้นแทบจะลืมไปแล้วว่า ตัวตนของเขาเองนั้น ก็เป็นแบบนี้ ไม่ได้เป็นในแบบอื่นใดเลยสักนิด

ไครอนสังเกตเห็นแววตาที่เยือกเย็นของชายหนุ่มปรากฎขึ้น ผิดกับก่อนหน้าที่มันเบิกโพลงราวกับตื่นตูมอยู่ตลอดเวลา ดูเหมือนว่า การฝึกควบคุมอารมณ์ของเขานั้น จะเป็นไปได้ด้วยดี ไครอนยิ้มด้วยสีหน้าที่รับรู้ได้ถึงความสำเร็จ

"เธอ.. รู้สึกยังไงบ้าง?"

"ผมรู้สึก.. โอเคกว่าก่อนหน้านี้พอสมควร หรืออาจจะดียิ่งกว่าเมื่อก่อน.." 

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่มเยือกเย็น เหมือนในครั้งที่เขานั้นอยู่ข้างนอก ความใจเย็น เป็นสุภาพบุรุษ นอบน้อมถ่อมตนและเป็นกันเองได้กลับมาอยู่ในตัวของเขาหลังจากที่เขาทิ้งมันไปหลังจากที่เข้ามาที่ค่ายเดมิก็อด ความตื่นเต้นที่พาอารมณ์ของเขาตื่นตูมตลอดเวลาค่อยๆลดลงไป เหลือเพียงความสงบเยือกเย็นที่ไครอนเองก็รู้สึกได้..

"ดีแล้วๆ.. จำเอาไว้ แล้วฉันอยากให้เธอนำไปใช้ในหลังจากนี้.. เอาล่ะ ฝึกหอกยาวของเธอต่อไปเถอะ เมื่อถึงระดับนึง เมื่อเธอสามารถถือโล่กับหอกได้พร้อมกับ จงคุมสติของตนเองเอาไว้ให้มั่น เหมือนกับนักรบในสมรภูมิ Themopyle.." 

แล้วหลังจากนั้น ไครอนก็จากไป เหลือเพียงชายหนุ่มกับหอกยาวของเขาและหุ่นไม้ตรงหน้า 

[[สอนพื้นฐาน] การพัฒนาตัวเอง]]

ช

Feria HEROES

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากทำงานที่โรงอาหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็ยังคงไม่ค่อยง่วงสักเท่าไรเธอจึงตัดสินใจมาฝึกฝนร่างกายต่อที่สนามฝึกซ้อนของค่ายฮาล์ฟบลัด

“เอาล่ะ วันนี้จะฝึกอะไรดีนะ“

เธอยืดเส้นยืดสายก่อนจะมองไปรอบ ๆ เพื่อที่จะดูว่าจะฝึกอะไรดี 

"นี่เธอน่ะ ไม่คุ้นหน้าเลยนะมาใหม่เหรอ”

“เปล่าหรอกค่ะ เราอยู่ที่นี่มาเกือบอาทิตย์แล้ว แค่ปกติไม่ค่อยออกมาฝึกสักเท่าไร เออ...เราเฟเรีย ธิดาแห่งฮิปนอสค่ะ คุณ..."

“เราอลิเซีย ธิดาแห่งอะโฟร์ไดท์นะ ถ้าไม่รังเกียจมาฝึกด้วยกันไหมล่ะ”

“ก็ได้ค่ะ แล้วจะเริ่มจากอะไร…”

ไม่ทันได้พูดจนสิ้นประโยคอลิเซียการยกขาขวาขึ้นมาเตะฟาดเธอทันที ดีนะที่ความโชคดีของเธอทำให้กระโดดถอยหลังทัน ก่อนจะคิดในใจ อ้อ ฝึกต่อสู้มือเปล่านี่เอง เข้าใจคิดดีนี่ แถมลอบโจมตีแบบไม่ให้ตั้งตัวอีก สุดยอดไปเลยนะ เธอลุกขึ้นก่อนจะตั้งท่าเตรียมตอบโต้แล้วทำการเตะตอบโต้อีกฝ่ายอย่างสูสี 

“เก่งดีนี่ค่ะอลิเซีย”

“เธอก็เหมือนกันนั้นแหละเฟเรีย ดูแล้วน่าจะเคยสู้จริงแล้วสินะ”

“ก็เคยล่ะนะคะ มีที่ติดแค้นต้องชำระอีก เลยต้องมาฝึกแบบนี้ไงคะ”

การพูดคุยตอบโต้ของสองสาวเป็นไปเรื่อย ๆ ในระหว่างการฝึกสู้ของทั้งคู่อย่างสนุกจนเหนื่อยหอบทั้งคู่

“ได้เหงื่อดีจริง ๆ ขอบคุณที่มาฝึกด้วยกันนะเฟเรีย”

“เราก็เหมือนกันค่ะ ขอบคุณนะคะ อ่า เหนื่อยจนรู้สึกเหมือนท่านพ่อมาแตะตัวเล…”

ไม่ทันพูดจบเฟเรียก็ล้มลงหลับกลางสนามฝึกตรงนั้นไปเลย สงสัยท่านพ่อมาแตะตัว

ฝึกฝนประจำวัน

bettyleg

anne -

Training Field

หลังจากที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่างเอลี่ เธอได้ทำการรับประทานอาหาร ภายในจานอาหาร ของ ตัวเธอเอง จนหมดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น หลังจากนั้น เธอ ก็ ค่อย ๆ เริ่ม ทำการเอ่ย บทสนทนาออกไปในทันทีว่า

" ตอนนี้เพิ่งจะเริ่มมืดเองยังพอมีเวลาเหลือ เราก็ไม่อยากปล่อยเวลา ให้เสียเปล่าไปด้วยสิ งั้น เราไปฝึกพัฒนาตนเอง ที่สนามฝึกซ้อมก่อนก็แล้วกันเนาะ" พอสิ้นสุดคำพูดของเด็กน้อยอย่างเอลี่ลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ ทำการก้าวเรียวขาบาง เดินทางออกไปจากตรงบริเวณโถงอาหารประจำค่าย ก่อนที่เธอจะเดินทางมุ่งหน้าไปยันตรงบริเวณ ทิศตะวันออกของเขตบ้านพัก สนามฝึกซ้อม ทันที เธอใช้เวลาเดินทางจากจุดนี้ แค่เพียงประมาณไม่นานนัก เธอก็เดินมาหยุดอยู่ที่ตรงบริเวณ หน้าทางเข้าของสนามฝึกซ้อมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นเอลี่ก็ค่อยๆ ทำการก้าวเรียวขาบางเดินทางเข้าไปภายในบริเวณด้านใน ของสนามฝึกซ้อมทันที หลังจากนั้นเธอก็ ได้ยินเสียงที่คุ้นหู ค่อยๆ ทำการเอ่ยบทสนทนา กับตัวเธอออกมาในทันทีว่า

"อ้าวหนูเอลี่ แวะมาทำการฝึกพัฒนาตนเองหรอครับ ยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไงบ้างใช่ไหมครับ งั้นเดี๋ยวผมจะ ช่วยสอนให้นะครับ อันดับแรกให้หนูเริ่มต้นจากการควบคุมสมาธิให้พร้อมสำหรับการต่อสู้และทำให้จิตใจของหนูให้นิ่ง และหนักแน่นขึ้น ลองทำดูนะครับ" หลังจากที่บทสนทนา ของ คุณไครอนจบลง เอลี่ก็ค่อยๆ ทำการเอ่ยบทสนทนาตอบกลับเขาออกไปในทันทีว่า

"ได้ค่ะคุณไครอนหนูจะลองทำดูนะคะ" หลังจากที่จบบทสนทนา ของเด็กหญิงอย่างเอลี่ลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เธอก็เริ่มทำการฝึกฝนตามที่คุณไครอน ได้สอนเธอไปเมื่อตอนขั้นต้น หลังจากที่เธอเริ่มฝึกฝนไปเรื่อยๆ ก็เริ่มคล่องแคล่ว และเริ่มมีสมาธิที่ดีมากยิ่งขึ้น จนกระทั่งคุณไครอนค่อยๆ เริ่ม เอ่ยบทสนทนา ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งว่า 

"หนูเอลี่ทำได้ดีมากเลยนะ อยากลองทำฝึกฝนกับการใช้อาวุธดูไหมล่ะ" หลังจากที่จบบทสนทนาของคุณไครอนลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เด็กหญิงตัวน้อยๆอย่างเอลี่ ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาขึ้นมาทันทีว่า

" แต่ว่าหนูไม่เคยลองใช้อาวุธมาก่อนเลยนะคะจะดีหรอคะ" หลังจากที่สิ้นสุดบทสนทนาของเด็กหญิง อย่างเอลี่ลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก คุณไคร่อนก็ค่อยๆ เริ่มทำการ เอ่ยบทสนทนาออกมาในทันทีว่า

"ดีสิ ถ้าเธอไม่ลองทำดูแล้วจะรู้หรอว่าเราทำได้หรือเปล่า" หลังจากนั้น เด็กน้อยเอลี่ ก็ค่อยๆ ทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวา ไปทำการหยิบดาบมาถือไว้ที่ตรงบริเวณมือขวา ส่วนบริเวณมือข้างซ้ายเธอเลือกที่จะทำการสวมโล่ไว้ หลังจากนั้นเอลี่เลือกที่จั หลับเปลือกตา คู่สวยทั้งสองข้าง ลงอย่างช้าๆ และคิดถึงศักยภาพของร่างกายของตัวเธอเอง ตัวของเธอนั้นอยากจะดึงศักยภาพ เหล่านั้นออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์ได้มากที่สุดอย่างไร  หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทำการลืมเปลือกตา ขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนที่คุณไครอนจะค่อยๆเริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า

" หนูเอลี่ รู้สึกยังไงบ้างครับ หนูรู้สึกว่าตัวเองมีการเปลี่ยนแปลงหรือการพัฒนาการทางด้านร่างกายบ้างไหมครับ" หลังจากที่บทสนทนาของคุณไครอน จบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เด็กน้อยเอลี่ก็ค่อยๆ เริ่มทำการเอ่ยบทสนทนาตอบกลับ คำพูดของคุณไครอนออกไปในทันทีว่า

" หนูมีความรู้สึกว่าร่างกายของหนูมันพัฒนามากขึ้นกว่าเดิม เยอะเลยค่ะ ขอบพระคุณคุณไครอนมาก ๆ เลยนะคะที่มาช่วยสอนหนูในวันนี้" และหลังจากที่จบบทสนทนาของเด็กหญิงอย่างเอลี่ ลง เธอก็เริ่มที่จะฝึกฝนการใช้ดาบและโล่ในการป้องกัน กับหุ่นไม้ที่อยู่ภายในสนามฝึก จนคล่องแคล่วและชำนาญ มากกว่าเดิมเยอะเลย และหลังจากที่เธอได้ทำการฝึกฝนการพัฒนาตัวเองเบื้องต้น เสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้นแต่ทว่าจู่ๆ เธอก็สัมผัสได้ว่า มีสัญลักษณ์อะไรบางอย่างกำลังส่องแสงเรื่องรองอยู่บนหัว ของ เธอ หลังจากนั้นคุณไครอน ก็ค่อยๆ เริ่มเอ่ยบทสนทนา กับ เด็กน้อยที่กำลังยืนอยู่เคียงข้างกัน ว่า

"หนูเอลี่ครับ สัญลักษณ์ที่ส่องแสงเรืองรองอยู่บนหัว ของหนูในตอนนี้ เป็นสัญลักษณ์รูปสายฟ้าฝาด ซึ่งท่านได้รับรองหนูเป็นบุตรีแห่งท่านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉะนั้นต่อจากนี้ไป หนูจะไม่สามารถอยู่ภายในบริเวณบ้านพักหมายเลขที่ 11 ได้อีกต่อไป ฉันจะพาหนูเดินทางไปเก็บของที่บ้านพักหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส และพาหนูเดินทางไปที่ตรงบริเวณบ้านพักหมายเลขที่ 01 ซุส เพื่อทำการปลุกพลังกึ่งเทพที่หลับใหลอยู่ภายในกายของหนูให้ตื่นขึ้นต่อไป" หลังจากที่จบสิ้นบทสนทนา ของ คุณไครอนลงไปได้แค่เพียงไม่นานนักเด็กหญิง ตัวน้อยอย่างเอลี่ ก็ค่อยๆ เอ่ยบทสนทนาออกไปในทันทีว่า "คุณไครอนค่ะ ในที่สุดหนูก็ได้ทราบเสียทีว่าพ่อแท้ๆ ของ หนูคือท่านเทพซุส หนูดีใจมากจริงๆ เลยค่ะ" หลังจากที่จบบทสนทนา ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เขาก็ได้ทำการนำพาเด็กตัวน้อย อย่าง เอลี่ค่อยๆ ทำการเดินก้าวเรียวขาของแต่ล่ะคนเดินทางออกไปจากตรงจุดบริเวณทิศตะวันออก ของ เขตบ้านพักสนามฝึกซ้อมและมุ่งหน้าก้าวเดินต่อไปยังจุดมุ่งหมาย นั่นก็คือ บ้านพักหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีสทันที

การพัฒนาตัวเองเบื้องต้น 

รางวัล / +15 พลังใจ +10 EXP +3 Point