หอจัดแสดงงานศิลป์

GALLERY

⋘ หอจัดแสดงงานศิลป์ ⋙

แกลลอรี ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของค่ายฮาล์ฟบลัด

เดิมทีสถานที่นี้มีลักษณะเป็นศาลาศิลปะ

แต่ได้รับการปรับปรุงต่อเติมใหม่โดย แอนนาเบ็ธ เชส

ตัวคารได้รับการออกแบบใหม่ให้มีความทันสมัยยิ่งขึ้น

แต่ยังไม่ทิ้งความเป็นกรีกแบบดั้งเดิม จากบัวประดับและเสาโรมันที่ค้ำยันอาคาร

เพดานสูงโปร่ง หลังคาทรงจั่วทำจากกระจกใสให้แสงธรรมชาติลอดผ่าน

หอจัดแสดงงานศิลป์แบ่งออกเป็นสองโซนด้วยกันคือ

ส่วนจัดแสดงผลงาน และส่วนของเวิร์คช็อป นอกจากกระท่อมหมายเลข 14 แล้วแกลลอรีแห่งนี้ก็เป็นอีกแหล่ง

ที่บรรดาสายเลือดของเทพีไอริสชอบมาขลุกตัวอยู่รวมกัน

Dean HEROES

Resha Campbell
The youngest sister of Poseidon's lineage.

"พี่ซันซ์มาเร็วเข้า!"

"ใจเย็น ๆ สิรีชเดี๋ยวก็หกล้มหรอก!"

มือเล็ก ๆ จับจูงมือของพี่ชายที่อายุต่างเกือบสิบปีวิ่งกระเตงอุปกรณ์วาดเขียนใส่ตะกร้าสานมุ่งตรงไปที่แกลลอรี่หลังจากที่ได้รับการอนุมัติกิจกรรมจากที่ปรึกษาของบ้านและคุณไครอน

วันนี้ดูท่า รีชา แคมป์เบลล์ จะคึกคักเป็นพิเศษ อาจในฐานะที่ได้เป็นโต้โผจัดกิจกรรมนี้แทนพี่ชายที่ขอลากลับบ้านแล้วไม่มีทีท่าจะกลับมาค่ายฮาล์ฟบลัดเสียที

"ขอรบกวนด้วยนะค้า"

เสียงเล็กเอ่ยขออนุญาตหลังจากที่ผลักบานประตูกระจกใสเข้ามา ทว่าในช่วงเวลาเช้าตรู่แบบนี้ใครเล่าจะมีจิตใจสุนทรีชื่นชมความงามของศิลปะบนผืนผ้าใบ

เว้นเสียแต่เป็นเด็กบ้านไอริสที่ใช้เวิร์คช็อปต่างห้องนอนอ่ะนะ...

แต่เมื่อเห็นว่าในหอศิลป์ไม่มีใครผู้มาเยือนทั้งสองจากบ้านเจ้าสมุทรก็ลดท่าทีเกรงอกเกรงใจลงทันที

"พี่ซันซ์ หนูว่าวางของเอาไว้ตรงนี้ดีไหม?"

"ตรงนี้ก็ดี เด่นดีนะ" 

ซันซ์ มาเดิล เคานต์ ชายหนุ่มใบหน้าละตินผู้มีดวงตาสีน้ำทะเลตอบกลับ เขาจัดแจงช่วยน้องสาวคนเล็กของบ้านจัดโต๊ะสำหรับกิจกรรม 'นิทานของชาวค่าย' สมุดโน้ต ปากกา ดินสอ สีไม้ และถาดขนมอมยิ้มถูกจัดแจงอยู่บนโต๊ะกลางแกลลอรีในตำแหน่งสะดุดตา

"พี่ว่าทำป้ายด้วยดีกว่า"

"อื้อ ได้เลย!"

ทั้งคู่ช่วยกันเขียนป้ายชี้ทางว่า 'โต๊ะกิจกรรมอยู่ตรงนี้ ส่วนขนมหยิบไปได้เลย' กันเพียงครู่หนึ่งทุกอย่างก็ลงตัว

"เตรียมการเสร็จแล้ว" รีชาปัดมือไปมา พอได้จัดกิจกรรมแบบนี้ดูเหมือนว่าเธอโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาอีกนิดจนอดที่จะยืดอกภูมิใจในตัวเองไม่ได้ "ต่อไปก็หน้าที่หนูสินะคะ งั้น.. หน้าแรกก็... เอาแบบนี้ก็แล้วกัน"

มือน้อย ๆ เขียนยุกยิกลงไปในกระดาษหน้าแรก...

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

มีนางเงือกน้อยแสนสวยคนหนึ่ง เธออาศัยอยู่ในทะเลน้ำหวาน อยู่ในบ้านเปลือกหอยที่ทำจากช็อกโกแลต มีเพื่อนสนิทเป็นน้องปลาคัพเค้ก กับคุณปูแอปเปิ้ลเชื่อม เธอแตกต่างจากพี่สาวนางเงือกคนอื่น ๆ ตรงที่เธอไม่ได้ร้องเพลงเพราะแต่ว่าว่ายน้ำเก่งมาก

เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับผองเพื่อนสัตว์ทะเลขนมหวาน แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่งเธอรู้สึกได้ว่าแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมากระทบน้ำทะเลรสหวานได้หายไป

"แย่แล้ว ๆ แสงสว่างหายไปไหนนะ" คุณปูแอปเปิ้ลเชื่อมกล่าวอย่างร้อนรน

"พรืด" ซันซ์ที่อ่านข้อความมาตลอดหลุดขำกับจินตนาการหวานแหว๋วของเด็กน้อยสิบสามขวบ "แต่เดี๋ยวนะ ไหงแสงสว่างหายไปล่ะ ตอนนี้กลางคืนหายไปไม่ใช่เหรอ?"

"ก็หนูอยากเขียนแบบนี้นี่นา" รีชาพองลมจนแก้มป่อง "ถึงตาพี่ซันซ์แล้ว เขียนต่อหนูเลย"

ชายหนุ่มร่างสูงทำท่าจะปฏิเสธ ทว่ากลับถูกน้องสาวรบเร้าจนต้องใจอ่อน เขาหยิบปากกาขึ้นมาจรดที่หน้ากระดาษอยู่นาน ทว่าไม่มีอะไรในหัวที่เขาพอจะเขียนต่อจากนิทานหวานแหว๋วหน้านี้ได้

"พี่เขียนไม่ออก เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน นะ นะ รีชอย่างอนพี่นะ"

"หงูว ก็ได้ ถ้าพี่คิดออกแล้วต้องมาเขียนด้วยนะคะ"

"ได้สิรีช ถ้าพี่นึกออกนะ.. แต่ตอนนี้ได้เวลากินอาหารเช้าแล้ว พวกเรารีบไปโถงอาหารกันก่อนที่วาฟเฟิลอร่อย ๆ จะหมดกันเถอะ"

"อ๊ะ! วาฟเฟิล ได้ค่ะ งี้ต้องรีบไปแล้วสิ"

พอคิดว่าอาจจะพลาดอาหารเช้าแสนอร่อยรีชาก็รีบกระตือรือร้นในทันที ทั้งสองทิ้งอุปกรณ์วาดเขียนต่าง ๆ ไว้บนโต๊ะกิจกรรม รอให้ชาวค่ายคนอื่นมาสานเรื่องราวหน้าถัดไป

ส่วนสำหรับหนุ่มซันซ์ เป็นวันที่เขารอดไปได้อีกวันหนึ่ง...

[กิจกรรม] หนังสือนิทานของชาวค่าย - หน้าที่ 1

bettyleg

Laura HEROES

กิจกรรม หนังสือนิทานของชาวค่าย

ในช่วงนี้เอง ท้องฟ้าที่ไม่ยอมมืดเสียที พระอาทิตย์ที่ทำงานอย่างหนักจน ทั้งโลกปั่นป่วนปหมด จริงๆไม่ใช่แค่โลกที่ปั่นป่วนเธอก็ด้วย ลอร์ร่าเองที่ตอนนี้ปวดหัวมากๆ เนื่องจากเธอหลับไมาสนิท เลย นาฬิกาชีวิตของเธอนั้นพังไปหมดเเล้ว เด็กสาวที่เดินไปเกินมา เหมือนจะมีกิจกรรมด้วยนะ 

" ตรงนี้เขามีอะไรกันหนะ " เธอเดินมาหยุดที่ซุ้ม เขาว่ามีนิทานด้วยหรอ เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปนั่งฟังนิทาน แต่เหมือนว่าจะไม่ได้ให้ฟังเฉยๆ นะเพราะจะต้องแลกเปลี่ยนกันด้วย นั้นคือการเล่าคืนยังไงหละ

ลอร์ร่าที่งงงงไปหน่อย เเต่เหมือนจะเป็นคิวของเธอแล้ว เด็กสาวที่ฟังแต่ด้วยความที่ไม่ได้ฟังเเต่แรกหรอกนะ เพราะงันก็เล่าต่อไปตามที่คิดแล้วกันนะ

" ตาร่า เล่าหรอคะ " เธอยิ้มเขินๆ 

" อะเเฮม๊ๆ  "

เด็กสาวกระเเอมเบาๆ เริ่มเล่านิทานในจินตาการที่พึ่งคิดเมื่อกี้เลย เเต่อย่าถามตอนจบนะ ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ได้คิด เล่าไปคิดไปล้วนๆ

" แย่แล้ว ๆ แสงสว่างหายไปไหนนะ " คุณปูแอปเปิ้ลเชื่อมกล่าวอย่างร้อนรน

เสียงของปูแอปเปิ้ลเชื่อมตอนนี้มันดังพอตัว ที่จะทำให้รอบๆ ของพื้นที่นี้เงียบลงโดยถนัด ทั้งหมดหันไปมองที่ต้นเสียง 

ก่อนเสียงฮือฮาจะดังขึ้น เเต่ทีนี้มันไม่ใช่การฮือฮาของการร้องรำทำเพลงหนะสิ เเต่มันคือเสียงฮือฮาของ ความโกลหนไปทุกห่นทุกแห่ง ยิ่งปล่อยไว้นานเข้าท่าทางจะไม่ใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน

" เราจะทำยังไงกันดี " เสียงนางเงือกตะโกนกรีดร้องสุดเสียง

" แย่มาก "

" พวเราจะทำยังไงกันต่อ "

" ปล่อยไว้เเบบนี้พวกเราคงได้หนาวตาย "

เสียงจากหลายๆคนดังเป็นบริเวณรอบๆ ด้วยเเสงจากอาทติย์ที่ให้ความอบอุ่น สัตว์น้ำน้อยใหญ่ หากขาดมันคงมีหวังได้วุ่นวายกันไปหมด สิ่งมีชีวิตหลากหลายใต้ท้องทะเลนี้เองก็ต้องพึ่งพาแสงนั้น

ดูเหมือนว่ายิ่งปล่อยเอาไว้นานเข้า มันจะยิ่งสร้างความวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ จะกระทั่ง มีเงือกผู้กล้าปรากฎตัวขึ้น ต่อหน้าทุกคน เขาร่างใหญ่ ดูเเข็งเเรง เเละดูน่าจะฝากความหวังครั้งนี้เอาไว้ได้อยู่

ลอร์ร่าหยุดสักครู่ก่อนจะมองซ้ายมองขวา ทุกคนดูจะเงียบสนิท เธอยิ้มๆ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ 

" ต่อไหมคะ " เธอที่อยากสลับแล้ว เเบบว่าอยากให้คนอื่นมาเล่าต่อบ้าง เเต่เหมือนจะนิ่งสนิทเลย สงสัยเธอจะต้องต่อเหมือนเดิมแล้วหละ ลอร์ร่าที่พูอะไรไม่ได้ ตอนนี้น่าจะได้เเต่ทำใจไปก่อนนะ

และก็นะ ก้มหน้าเล่าต่อไปนะ จินตนการของเธอทำงานอย่างหนัก

" อ่อ .... ร่าต่อเองก็ได้ค่ะ เเห๊ะๆ " เธอยิ้มเเห้งๆ พร้อมเล่าต่อ เพราะไม่อยากให้ขาดช่วง เผื่อว่าคนอื่นๆ กำลังได้จังหวะ 

ง่วงนอนหรือยัง จะหลับหรือยังนะ เธอเเอบมองคนอื่นๆ โดยรอบดูก่อนว่าท่าทางเป็นยังไงกันบ้างแล้ว

ก็ไม่อยากจะขัดใครหนิ มันเเบบทุกคนใครๆก็อยากฟังไม่อยากเล่าหรอกนะ คนเล่ามันเหนื่อยอยู่นะเอาดี

" ข้าขออาสาไปดูด้านบนว่าเกิดอะไรขึ้น " เขากล่าวเเต่ครั้นจะให้เขาไปเพียงคนเดียวก็ดูจะใจดำเกินไปเสียหน่อยหละมั้ง

" แต่เราขออาสาสมัครไปช่วยเรา " เขาขอรับอาสาจากชาวเงือกด้วยกันที่จะไปเสี่ยงภัยในใครนี้เพื่อช่วยชาวเงือกเเละโลกใต้ทะเลของพวกเขาทั้งหมด

เพียงสิ้นคำนั้นเสียงก็ดังขึ้นอีก เเต่ไม่ได้มีเสียงผู้เสนอตัวเป็นเพียงเสียงฮือฮา ว่าใครจะอยากไปกันเเน่ ทุกคนล้วนเเล้วเเต่รักตัวกลัวตายกันทั้งนั้น

" เราจะตบรางวัลกับผู้กล้าอย่างงาม " เสียงที่สุขุม และเข้มดังจากมุมหนึ่ง ซึ่งเสียงนี้เป็นที่คุ้นเคยของชาวเงือกไม่มากก็น้อยเลย มันคือเสียงของราชาเงือกผู้ยิ่งใหญ่นั้นเอง

เนื่องเสียจากเขานั้นเเกมากแล้วไม่สามารถจะไปได้ และอีกอย่างราชาเองยังคงต้องดูแลความปลอดภัยของที่นี้เอาไว้เสียก่อน หน้านี้นี้คงเป็นเหล่าผู้กล้าและทหารหนุ่มๆ ของชาวเมืองนี้หละ ที่จะต้องเป็นผู้กำหนดชะตา

" ข้าขอรับอาสาเจ้า!! " หนุ่มเงือกรูปงาม ตาสี้าน้ำทะเล ผิวขาว ร่างดีเลยทีเดียว เรียกว่าหนุ่มป๊อปของชาวเงือกสาวเลยก็ได้ อีกฝ่ายว่ายออกมาด้านหน้ารับอาสา หลังจากนั้นสาวๆ ก็ถึงกับใจอ่อนเเรงไปตามๆ กัน

" ขอบคุณ ข้าสัญญาจะตบรางวัลให้เจ้าอย่างดี ในระหว่างที่พวกเจ้าทั้งสองออกไป เรื่องของครอบครัว ไม่ต้อเงป็นห่วงไป เราจะให้คนดูแลให้อย่างดี " ทางราชาได้ให้คำสัญญากับทั้งคู่ไว้ ต่อหน้าประชาชนเงือกทั้งหลาย

" ขอบน้ำใจเจ้ามาก แล้วมีใครอยากไปกับพวกเราอีกไหม " เสียงของเงือกผู้กล้หาญ ที่เป็นคนเปิดนั้นถามโดยรอบอีกครั้ง ว่ามีใครยังคงสนใจอีกไหม เนื่องจากไปครั้งนี้คงมีเรื่องที่ต้องทำอีกมา เเละน่าจะไปกันหลายๆ คนหน่อยอย่างน้อยๆ ก็มีหลายๆ หัวช่วยกันคิดเวลามีอะไรเกิดขึ้น

(ต่อ)

ลอร์ร่าหยุดการเล่าของเธอลง เเบบว่าพอจริงๆแล้วนะ เธอว่าจะเอาเท่านี้หละ ก่อนจะยิ้มๆ ส่งหนังสือคืนกับคนที่อ่านคนเเรก 

" ยังไง ก็ .... รบกวนต่อหน่อยนะคะ " เธอเเบบว่า เธอได้เวลาส่งไม้ต่อเเบบจริงจังสุดๆ ให้เธอเพราะว่าเล่ามานานเเอบเหนื่อยเเล้ว น้ำเปล่าถูกกระดกเข้าปากอย่างเร็ว เพราะว่านะ ให้พูดเถอะพูดเยอะที่สุดเท่าที่มาที่นี้เลยก็น่าจะได้นะ

เมื่อตาของเธอจบเด็กสาวก็ได้เวลาฟังนิทานของคนอื่นๆยาวๆ แล้วอยากรู้เหมือนกันนะ ว่าจุดจบของมันจะออกมาเป็นแบบไหนกัน 

เธอที่ขยับตัวนอนลงเตรียมฟังเรื่องต่อ จากจินตนาการคนอื่นๆ ต่อ เเน่นอนว่ามันจ้องดีเเน่ๆ ตอนจบที่ไม่อาจเดาต่อได้เลยด้วยนะ

เธอขยับหยิบเอา เค้กสตรอว์เบอร์รี่ เเบบเเบ่งมานิดนึง ส่วนเดียวเอามาทานกับน้ำ ให้อิ่มๆ เเบบว่าเล่ามันใช้พลังงาน ร่างกานต้องการเติมความหวานหนะสิ หิวเร็วด้วยนะ

 หมายเหตุ เงิน 5 ดรักม่า, +10 EXP , +20 คะแนนบ้าน 

Daemon HEROES

Laura ตอบกลับเมื่อ 2024-11-24 20:13 Activity Form body {

กิจกรรม หนังสือนิทานของชาวค่าย

เดม่อนผลักประตูไม้บานใหญ่ของหอจัดแสดงงานศิลป์เข้าไป ภายในห้องกว้างขวางถูกประดับประดาด้วยผลงานศิลปะของเหล่าชาวค่าย แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาในตอนนี้คือแสงไฟสลัว ๆ ที่ส่องสว่างออกมาจากมุมหนึ่งของห้อง เดม่อนเดินเข้าไปใกล้ ก็พบกับเด็กสาวผมสีน้ำตาลแดงกำลังนั่งขมวดคิ้วอยู่หน้ากระดาษแผ่นใหญ่ บนโต๊ะไม้ที่เต็มไปด้วยสี พู่กัน และอุปกรณ์ศิลปะต่าง ๆ

"ขอโทษนะครับ คือผม..." เดม่อนเอ่ยขึ้น ทำให้เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย เธอยกมือขึ้นลูบอก พร้อมกับหันมามองเขาด้วยแววตาตกใจ

"ว้าย! ตกใจหมดเลย แอบมาแบบนี้ได้ไงเนี่ย" เด็กสาวพูด พร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติ

"ผมเดม่อน ครับ พอดีเห็นไฟเปิดอยู่ เลยแวะมาดู ว่ามีใครอยู่หรือเปล่า" เดม่อนแนะนำตัว พร้อมกับส่งยิ้มให้

"ฉัน รีซา แคมป์เบลล์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ พี่เดม่อน" รีซายิ้มตอบ "ฉันเป็นลูกของโพไซดอน กำลังวาดภาพสำหรับกิจกรรมของบ้านอยู่น่ะ"

"กิจกรรมของบ้าน?" เดม่อนเลิกคิ้วด้วยความสนใจ

"ใช่ บ้านโพไซดอน เรากำลังเล่นเกมแต่งนิทาน ผลัดกันเขียนคนละประโยคน่ะ" รีซาอธิบาย "สนุกดีนะ ลองมาเล่นด้วยกันไหม?"

ดวงตาของเดม่อนเป็นประกาย ไหน ๆ เขาก็ว่างอยู่พอดีเข้าร่วมสักหน่อยก็แล้วกัน "น่าสนใจดีนะครับ ว่าแต่ตอนนี้มีใครเขียนไปบ้างแล้ว?"

รีซาชี้นิ้วไปที่กระดาษแผ่นใหญ่ที่ติดอยู่บนผนัง "นั่นไง เริ่มตั้งแต่หนู แล้วก็ผลัดกันเขียนคนละประโยคเรียงลงมา คนล่าสุดคือลอร์ร่าน่ะ"

เดม่อนเดินเข้าไปอ่านนิทานที่เขียนค้างไว้ด้วยความสนใจ ก่อนเขาพอคิดอะไรบางอย่างออกมา หยิบปากกาและเขียนลงไปต่อ

"ข้าเอง!" เสียงใสของเงือกสาวผมสีฟ้าประกายเงินดังขึ้น เงือกน้อยนามว่า คอรัล ผู้มีดวงตาสีมรกตเป็นประกายและหางสีฟ้าครามดุจเกล็ดปลาว่ายน้ำออกมาอย่างรวดเร็ว 

 "ข้าอยากจะช่วยปกป้องบ้านของเราด้วย!" คอรัลยืนกราน

"คอรัล!" เงือกหนุ่มร่างกำยำ เซบาสเตียนร้องเรียกด้วยความตกใจ "เจ้ายังเด็กเกินไป การขึ้นไปบนนั้นอันตรายมาก!"

"แต่ข้า..." คอรัลอึกอักน้ำตาคลอหน่วย "ข้าไม่อยากอยู่เฉย ๆ ตอนที่ทุกคนกำลังลำบาก"

เซบาสเตียนถอนหายใจ เขารู้ดีว่าน้องสาวของเขามีความมุ่งมั่นแค่ไหน "ถ้าเช่นนั้น พี่จะไปด้วย เพื่อปกป้องเธอเอง!"

"เยี่ยมเลย!" เงือกหนุ่มรูปงามผู้รับอาสาคนแรก ไทรทันว่ายเข้ามาตบบ่าเซบาสเตียน "พวกเราสามคนจะร่วมมือกันเพื่อปกป้องโลกใต้ทะเล!"

เสียงเชียร์ดังกึกก้องไปทั่วโถง ชาวเงือกต่างพากันชื่นชมความกล้าหาญของทั้งสาม ราชาเงือกพยักหน้าด้วยความพอใจ

"เหล่าผู้กล้าจงฟัง!" พระองค์ประกาศ "ข้าขอมอบตรีศูลแห่งโพไซดอนให้แก่ไทรทัน เกราะเกล็ดมังกรให้แก่เซบาสเตียน และไข่มุกแห่งการหยั่งรู้ให้แก่คอรัล ขอให้สิ่งเหล่านี้ช่วยนำทาง และปกป้องพวกเจ้าให้ปลอดภัย"

ทั้งสามรับของวิเศษด้วยความตื่นเต้น พวกเขารู้สึกได้ถึงพลังและความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ 

ไทรทัน เซบาสเตียน และ คอรัล สบตากัน พร้อมกับพยักหน้า ในตอนนี้พวกเขาก็พร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับอันตราย เพื่อปกป้องบ้านของพวกเขา และไขปริศนาเสียงประหลาด ที่ดังมาจากเบื้องบน

"จะต่อไหมคะพี่เดม่อน" รีซามองพี่ชายด้วยดวงตากลมโต 

เดม่อนครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขากำลังคิดว่าจะต่ออีกสักหน่อย แล้วรอให้คนอื่นมาต่อก็แล้วกัน ตอนนี้เนื้อเรื่องนิทานยังไม่ออกจากวังใต้สมุทรสักที ก่อนจรดมือเขียนต่อ

ไทรทันผู้ถือตรีศูลแห่งโพไซดอนเป็นผู้นำ เซบาสเตียนผู้แข็งแกร่งในเกราะเกล็ดมังกรว่ายตามติด ส่วนคอรัลผู้เฉลียวฉลาดถือไข่มุกแห่งการหยั่งรู้ไว้แน่น ทั้งสามกำลังมุ่งหน้าสู่ผิวน้ำ ฝ่าฝูงปลาหลากสีสันและแนวปะการังอันงดงาม พวกเขาแหวกว่ายขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งแสงสว่างจากดวงอาทิตย์สาดส่องลงมา

"ข้างบนนั่นเอง!" คอรัลร้อง ชี้ไปยังแสงที่ส่องประกายบนผิวน้ำ

เมื่อโผล่พ้นน้ำ ภาพเบื้องหน้าทำให้ทั้งสามตะลึง เรือลำใหญ่ประดับประดาด้วยธงสีดำ ทอดสมออยู่กลางทะเล บนดาดฟ้าเรือ ดูเหมือนจะเป็นกลุ่มโจรสลัด หน้าตาน่ากลัวกำลังส่งเสียงโห่ร้อง และยิงปืนใหญ่ลงสู่ท้องทะเล

(ต่อ)

เดม่อนใช้เวลาครู่หนึ่งครุ่นคิด ก่อนจะบรรจงจรดปลายปากกาลงบนกระดาษแผ่นใหญ่แต่งเติมเรื่องราวต่อเพิ่มเติมอีกนิดหน่อยด้วยจินตนาการอันโลดแล่น เขาผูกเรื่องราวเพิ่มเติมและให้ทั้งสามเริ่มออกเดินทางผจญภัยได้สักทีเพื่อไปสืบหาเบาะแสของเหตุการณ์บนผิวน้ำ

เดม่อนเขียนไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งรู้สึกพอใจกับตอนที่เขาสร้างสรรค์ขึ้น เขาอ่านทวนตั้งแต่ต้นจนจบอีกครั้ง ก่อนจะวางปากกาลงพร้อมกับรอยยิ้ม

"เสร็จแล้วครับ" เดม่อนหันไปบอกรีซาที่กำลังง่วนอยู่กับการวาดภาพ

รีซาเงยหน้าขึ้นมองเดม่อนด้วยรอยยิ้ม "เร็วจัง แต่งอะไรลงไปบ้างเนี่ย ขออ่านหน่อยสิ"

เดม่อนผายมือไปยังกระดาษแผ่นใหญ่ "เชิญเลยครับ"

รีซาลุกขึ้นเดินไปอ่านนิทานที่เดม่อนแต่ง เธออ่านไปพลางพยักหน้า และยิ้มไปด้วย "แต่งได้สนุกมากเลยค่ะพี่เดม่อน โหโจรสลัด หนูชักจะอยากอ่านเรื่องราวคนต่อไปแล้วสิ!"

"ขอบคุณครับ" เดม่อนรู้สึกดีใจที่รีซาชอบผลงานของเขา "ว่าแต่ถ้านิทานนี้สมบูรณ์เมื่อไหร่ ฝากน้องรีซาส่งฉบับก็อบปี้มาให้อ่านหน่อยนะ"

"ได้เลยค่ะพี่เดม่อน" รีซากล่าวตอบอีกฝ่ายด้วยความเต็มใจ 

เดม่อนมองดูรีซาที่กำลังสนุกสนานและเบิกบาน เขาก็รู้สึกอบอุ่นใจเช่นเดียวกันที่ได้ใช้เวลาในค่ำคืนนี้กับเพื่อนใหม่ และกิจกรรมสนุก ๆ แบบนี้

"งั้นผมขอตัวกลับกระท่อมก่อนนะครับ ดึกแล้ว" เดม่อนกล่าวลา

"ได้เลยค่ะ พี่เดม่อน ขอบคุณที่แวะมานะ" รีซาเงยหน้าขึ้น ยิ้มให้เดม่อน

เดม่อนโบกมือลารีซาก่อนจะเดินออกจากหอจัดแสดงงานศิลป์ ไปยังกระท่อมหมายเลข 10 ของเขาเพื่อจะพักผ่อน เขาหวนคิดถึงลิเลียน่าไม่รู้ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างแล้ว ภารกิจคำพยากรณ์ของเฟเรียแต่ที่ ๆ พวกเธอไปคือเฮตินี่สิ เดม่อนชักจะเริ่มรู้สึกเป็นห่วงแม้ตามจริงไม่ต้องเป็นห่วงก็ได้ ยังไงยัยนั่นเธอต้องเอาตัวรอดและช่วยทุกคนผ่านภารกิจได้อย่างราบรื่นอยู่แล้ว

ก่อนจะกวักมือเรียกพิราบป่าที่บินมาแถวนี้ เดม่อนคุยกับเจ้าพวกนี้อาจเพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของแม่ทำให้พวกมันเข้าใจสิ่งที่เขาพูด "พวกเจ้าบินไปเฮติหน่อยสิ แม้พวกเจ้าจะเป็นแค่พิราบธรรมดาแต่อยู่รวมกันน่าจะพอมีประโยชน์ ช่วยยัยนั่นแทนขผมให้หน่อยนะ" เดม่อนพูดก่อนยื่นนิ้วน้อยลูบศีรษะจ่าฝูงและหยิบรูปลิเลียน่าขึ้นมาให้พวกมันดูเพื่อจะได้ไปคอยสนับสนุนถูกคน @Feria 

หมายเหตุ เงิน 5 ดรักม่า, +10 EXP , +20 คะแนนบ้าน

@Dean 

Nereza BELIEVER

Aphrodite

Lovers of Pleasure

i am not perfect. i say stupid things sometimes. i have scars left by people who did me wrong. i'm a little crazy, and probably won't change. —- NEREZA HENLADYS

หลังจากถูกฟาดมาเน้น ๆ เต็มโหนกแก้มจากในชั้นเรียนวิชามีดสั้น เนเรซ่าคิดว่าตัวเองสมควรหาอะไรทำเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา เอฟเฟคจากการได้ลงมือสังหารฮาร์ปี้ตัวแรกในชีวิตเหมือนจะไม่มีอะไรแต่ก็รุนแรง ยิ่งนึกย้อนไปเมื่อไหร่เธอก็ยิ่งไม่เชื่อตัวเองว่าเธอสามารถทำอะไรที่เด็ดขาดและไร้ความรู้สึกได้ถึงขนาดนั้น เนเรซ่าได้ยินว่าที่หอจัดแสดงงานศิลป์มีกิจกรรมของบ้านโพไซดอนที่จัดขึ้นเพื่อช่วยบรรเทาความตึงเครียดของสถานการณ์ไร้ราตรี ดังนั้นเธอจึงลองคลำทางมายังพื้นที่เดียวของค่ายที่เหมือนจะหรูหราและมีราคาแพงเป็นพิเศษ

เอาจริง ๆ ฉันประหลาดใจนิดหน่อยที่มัน.. รอดจากมือเด็กบ้านเฮอร์มีส

เสียงรองเท้าส้นสูงพื้นแดงราคาแพงกระทบกับพื้นกระเบื้องภายในเป็นจังหวะไม่ช้าไม่เร็ว ถึงเธอจะมีเจตนามาเข้าร่วมกิจกรรมอย่างชัดเจน แต่การเสพบรรยากาศที่เหมือนอยู่ในแกลลอรีอาร์ตของศิลปินลึกลับก็ดูมีเสน่ห์น่าดึงดูด ‘ ฉันต้องยอมรับว่าที่นี่เหมาะจะเป็นสถานที่เดท.. มากกว่าทะเลสาบกลางค่ายนั่นเยอะ ’ นัยน์ตาสีฟ้าซีดราวกับมูนสโตนเคลื่อนไปมองบริเวณโซนเวิร์คช็อปก่อนจะสะดุดตากับโต๊ะกลางแกลลอรีที่ด้านหลังโต๊ะมีเด็กน้อยคนหนึ่งนั่งสัปหงกพร้อมกับพี่ชายจากบ้านเดียวกันที่ช่วยประคองไม่ให้เด็กน้อยต้องหน้าทิ่มเพราะความง่วง

นั่นคงเป็นโต๊ะกิจกรรมของบ้านโพไซดอน

เนเรซ่าพยักหน้ากับตัวเอง เธอสูดหายใจเข้า ค่อย ๆ ลดน้ำหนักของฝีเท้าจนเบาหวิวเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเด็กน้อยที่ดูเหนื่อยล้า แต่สำหรับคนที่ตื่นอยู่ เสียงเดินในระดับที่ดังเท่านี้ก็ยังเรียกได้ว่าสะดุดหู ไม่ค่อยมีใครในค่ายสวมรองเท้าส้นสูง เว้นแต่คุณจะเป็นพวกรักสวยรักงาม หรือ— เป็นสาว ๆ จากบ้านอะโฟรไดท์

“ เฝ้าโต๊ะกิจกรรมแบบนี้คงเหนื่อยน่าดู ”

น้ำเสียงนุ่มกล่าวอย่างไม่รีบร้อน ปลายนิ้วของเธอแตะลงกับโต๊ะกิจกรรมพร้อมหลุบตาลงมองสมุดโน๊ตที่กางออก ตัวอักษรบนนั้นมีทั้งหลายมือที่เร่งรีบ ลายมือที่หวัด ๆ หรือลายมือที่พอดูได้ แต่เนื้อหาของนิทานนี่มัน.. ดวงตาเรียวของเธอเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากจะแยกออกเปล่งเสียงหัวเราะแผ่วเบาออกมา “แม้แต่ทะเลขนมหวานก็ยังอยู่ในการดูแลของโพไซดอน? ฉันอยากรู้จังว่าใครเป็นคนเขียน.. คงอยากเอาใจพวกเธอแน่ ๆ”

“คนเขียนคือเดม่อนน่ะ” เสียงของชายหนุ่มบ้านโพไซดอนที่คอยเฝ้าโต๊ะกิจกรรมเป็นเพื่อนรีชาอย่างซันซ์ มาเดิล เคาน์ตอบกลับในระดับที่ไม่ได้ดังหรือเบาจนเกินไป มือของเขายังคงลูบศีรษะของรีชาน้อยที่ซบอยู่บนไหล่เป็นการกล่อมให้เธอได้พักผ่อน

“…” คำตอบของเขาทำให้เนเรซ่าเลิกคิ้วขึ้น เธอหันกลับไปมองนิทานที่ถูกสานต่อมาในรูปแบบของการ์ตูนโชเน็นด้วยน้ำมือของน้องชาย ใช้เวลาอ่านตัวอักษรเหล่านั้นอีกครั้งก่อนจะทำได้แค่กะพริบตาปริบ ๆ และส่ายหน้า “นั่นคือฝีมือน้องชายฉันเหรอ?”

ใช่ ซันซ์ตอบกลับในใจ แต่เลือกที่จะไม่พูดออกไปเมื่อสีหน้าของสาวจากอะโฟรไดท์ดูพิลึกพอสมควร

“เดาว่าฉันคงได้แต่สานต่อวีรกรรมของน้องชายสินะ..” เนเรซ่าหยิบปากกาที่วางอยู่ข้าง ๆ สมุดขึ้นมา เสียงคลิกเบา ๆ จากการกดปากกาดังขึ้น เธอใช้เวลาคิดเนื้อหาที่จะเขียนลงไปสักพัก จนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าเรื่องราวนี้ยังพอไปต่อได้ เธอถึงโน้มตัวลงเริ่มจรดปลายปากกาเขียนสิ่งที่ต้องการ

“ โจรสลัด? โจรสลัดเหรอ? ในสถานการณ์แบบนี้ พวกเขาก็ยังคิดแต่เรื่องชั่วร้าย? ” นางเงือกน้อยผู้ถือครองไข่มุกแห่งการหยั่งรู้กล่าวด้วยความไม่พึงพอใจ ท่ามกลางราตรีที่ยาวนานราวกับนิรันดร์ ช่วงเวลาขยายอำนาจของโจรสลัดเหล่านั้นยาวนานขึ้นราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

“ ปล่อยเอาไว้ไม่ได้ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ใต้ทะเลน้ำหวานจะถูกทำลายด้วยปืนใหญ่กาแฟนั่นแน่นอน” ไทรตันที่ถือตรีศูลกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ปืนใหญ่กาแฟ?” ซันซ์ทักถึงจุดที่ประหลาดตาเสียงเบา

“อย่าขัดสิ”

“ ถ้าอย่างนั้นพวกเราควรทำยังไง พวกเราเป็นแค่เงือก การจะขึ้นไปโจมตีหรือขัดขวางถึงบนเรือคงไม่ง่าย ” เซบาสเตียนท้วงถึงความยากลำบากในการจะทำตามที่พวกเขาคิด ในห้วงทะเลน้ำหวานนี้คนที่รับหน้าที่พิชิตอุปสรรคคือพวกเขา ทว่าแค่ด่านแรกของอุปสรรคก็เหมือนว่าจะลำบากเกินตัวไปเสียแล้ว

“ แล้วทำไมเราถึงจะต้องขึ้นไปบนนั้นด้วยละ ” นางเงือกผู้มีเส้นผมสีฟ้าประกายเงินกล่าวเสียงดังด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม “ ในเวลาแบบนี้ถ้าไม่ช่วยเหลือกันแล้วจะให้เรียกว่าพวกเราคือตัวแทนแห่งท้องทะเลได้ยังไง ! ”

“ ช่วยเหลือ? เธอหมายถึงอะไรกันแน่ ”

“ นั่นไง ! ” คอรัลชี้ไปที่ฝูงปลาบิสกิตด้วยรอยยิ้มซุกซน “ มาสร้างคลื่นล่มเรือพวกโจรสลัดเอสเพรสโซ่นั่นกันเถอะ ”

กลั้นขำก็ต้องกลั้น ขอบคุณก็ต้องขอบคุณ ชายหนุ่มจากบ้านโพไซดอนกลั้นขำจนหน้าดำหน้าแดงเมื่อผู้ที่เขียนเนื้อหาเกี่ยวกับปลาบิสกิตและโจรสลัดเอสเพรสโซ่คือหญิงสาวที่ดูเหมือนจะเข้าบาร์กินค็อกเทลมากกว่าเข้าคาเฟ่จิบโกโก้ “ฮึ่ม .. รีชาต้องชอบใจกับบทนี้ที่คุณเขียนแน่ ”

“ แน่นอน นี่มันนิทานนี่นา ไหงกลายเป็นบททดสอบวีรบุรุษจริงจังไปได้ ”

นอกจากจะไม่สะท้านแล้วยังภูมิใจในตัวเองด้วย ซันซ์เม้มปากเน้นจนเป็นเส้นตรง เขาตั้งใจจะอ้าปากขอบคุณที่เธอมาร่วมกิจกรรมแต่ผู้เข้าร่วมคนล่าสุดกลับวางปากกา กอดอกแล้วพูดด้วยท่าทางเจ้ากี้เจ้าการที่ไม่จริงจัง “ เอกลักษณ์ของเรื่องหายไปหมดแล้ว ทะเลน้ำหวาน คุณปูแอปเปิ้ลเชื่อม ” เธอกรอกตาก่อนจะขยับมือมาเท้าเอว ดูเป็นครูระเบียบ(?)เวอร์ชั่นเข้มงวดกับนิทานเด็ก

“ ไว้เดี๋ยวฉันจะกลับมาดูใหม่ ” เนเรซ่าเอื้อมไปหยิบลูกอมในโหล ชำเลืองตาไปมองรีชาที่ยังหลับปุ๋ยในการดูแลของหนุ่มบ้านโพไซดอนด้วยสายตาที่อ่อนลงหลายระดับ “ จะขอบคุณมากถ้านายบอกเด็กน้อยว่าครั้งหน้าฉันอยากฟังความรู้สึกของเธอที่มีต่อบทของฉัน ”

“ อ้อ บอกเธอว่าฉันเป็นนางฟ้าแม่ทูนหัวคนสวยล่ะ โอเคไหม? ไปล่ะ ” โดยไม่รอให้เขาตอบกลับ เนเรซ่าแกะลูกอมออกจากห่อ หยิบมันเข้าปากพร้อมกับเดินส่ายสะโพกราวกับนางแบบออกจากหอจัดแสดงงานศิลป์ ทิ้งให้ซันซ์ มาเดิล เคาน์กะพริบตาปริบ ๆ และทบทวนสิ่งที่เขาได้ยิน

.. ไม่ใช่ว่าบ้านอะโฟรไดท์มีแต่คนแปลก ๆ หรอกเหรอเนี่ย?

หมายเหตุเข้าร่วม เงิน 5 ดรักม่า, +10 EXP , +20 คะแนนบ้าน

Nareza Henladys all star and me!

CABIN10

@Hye Ri

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบก้าวเดินอย่างมั่นใจจากคอกเพกาซัสมายังพื้นที่แสดงงานศิลปะภายในค่ายของพวกเขา เสียงเพลงบรรเลงอ่อน ๆ ที่เปิดเพื่อหล่อเลี้ยงบรรยากาศช่วยทำให้ความเหนื่อยล้าปลิดปลิว หางตาของเนเรซ่าสังเกตเห็นโต๊ะกิจกรรมของหนูน้อยรีชา น่าเสียดายที่ครั้งนี้เธอไม่ได้มาเพื่อเข้าร่วมกิจกรรม เหล่านักเรียนคลาสอสูรกายทราบดีว่ามีนัดหมายในวันที่ไทสันว่างให้มาฟังหัวข้อการสอบที่หอศิลป์ในค่าย เธอเลยต้องมายืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลือก

สำหรับวันนี้คนที่ได้รับเชิญมีทั้งหมด 6 คน เป็นจำนวนไม่น้อย .. น่าเชื่อเหมือนกันที่ในค่ายมีเนิร์ดสนใจฟังการบรรยายเยอะขนาดนี้ เนเรซ่าที่มาถึงเป็นลำดับกลาง ๆ เอนแผ่นหลังพิงกับผนัง สองแขนกอดอกมองเหล่าคนที่อาจจะอายุน้อยกว่าหรือมากกว่ากระสับกระส่ายอยู่กับข้อสอบที่ยังไม่รู้ว่าคืออะไร

@Eloise

ทันทีที่นักเรียนทุกคนมากันครบ ไทสัน— รุ่นพี่ที่รับหน้าที่ฝึกสอนมาตลอดหลายคลาสก็กระแอมพร้อมกับลุกขึ้นยืนชี้แจ้งสิ่งที่เขาตั้งใจจะประกาศในวันนี้ “ ขอบคุณทุกคนที่ทุ่มเทและตั้งใจเรียนกันมาจนถึงวันนี้.. ครั้งนี้เป็นการสอบครับ วิธีการสอบง่าย ให้ทุกคนไปตามล่าเอาสินสงครามที่เกี่ยวข้องกับอสูรกายในรายชื่อนี้กลับมาให้ผม คนที่นำกลับมาได้ก็จะได้รับคะแนน โดยคนที่มีคะแนนถึง 50 คะแนนจะถือว่าทดสอบผ่าน ”

อ เมื่อพูดจบไทสันก็เดินแจกโพยรายชื่ออสูรและคะแนนของสินสงครามแต่ละชนิดให้กับเหล่านักเรียนโดยทันที “ ผมให้เวลาถึง 30 มกราคม ” เขาบอกระยะเวลาการสอบอย่างใจดี ซึ่งก็ถือว่าเป็นระยะเวลามากพอจะให้หลายคนลองผิดลองถูกกับการไปล่าอสูรกาย

@ Eloise

เนเรซ่ารับโพยรายชื่อมาแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นอสูรกายระดับต่ำไปจนถึงกลางและ.. มีสูงด้วย ดวงตาของเธอชำเลืองมองสาวผมแดงที่อยู่ในรายชื่อคนเข้าสอบ ‘ หรือว่านั่นจะเป็นบุตรสาวเฮเฟตัสที่โด่งดังคนนั้น? ’ ดวงตาคมประหนึ่งจิ้งจอกหลุบลงต่ำ เธอสลัดความคิดอื่น ๆ ออกจากหัวเพื่อสนใจแค่การสอบ และนั่นทำให้เธอมีคำถามที่ข้องใจจนต้องเกริ่นออกมา

“ ให้ส่งที่ไหนคะ จำเป็นต้องในคลาสหรือว่า.. ”

“ ไม่จำเป็นครับ เมื่อไหร่ที่ทุกคนเจอผมในค่ายก็รวบรวมมาส่งได้เลย ” ไทสันให้คำตอบด้วยรอยยิ้ม เขาเชื่อว่านักเรียนจะสามารถรวบรวมแต้มมาได้ครบ บางคนอาจจะมีคะแนนสูงลิ่ว บางคนก็อาจจะส่งแค่ให้พอคาบเส้น แต่ทั้งหมดนั้นไม่สำคัญ “ หวังว่าทุกคนจะโชคดีกับการสอบนะครับ ผมขอตัวก่อน ”

การแยกย้ายเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเมื่อไม่มีเรื่องให้อยู่แล้ว เนเรซ่ากวาดสายตามองนักเรียนหลายคนที่มีท่าทางแตกต่างออกไป “ สู้ ๆ นะคะทุกคน ” ที่ปรึกษาจากเคบินที่สิบเอ่ยเชิงเป็นกำลังใจให้เพื่อนร่วมการสอบก่อนจะค่อมศีรษะแล้วเดินออกไปเพื่อวางแผนของตัวเอง

@ Eloise

รับทราบเงื่อนไขการสอบวิชาอสูรกาย +7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 11:47 ]

Eloise HEROES

รับบททดสอบวิชาอสุรกายศึกษา I (DS I)

เอโลอิสก้าวเข้ามาในพื้นที่แสดงงานศิลปะนับว่าเป็นครั้งแรกที่ได้มาเยือนที่นี่ ดวงตาของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก เสียงเพลงบรรเลงเบา ๆ ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง แต่เธอไม่ได้มีเวลามาเสพความสุนทรีย์เหล่านี้มากนักหรอกเพราะเหตุที่มาที่นี่มันเป็นเรื่องสอบล้วน ๆ เธอจับกระเป๋าเครื่องมือช่างที่สะพายไว้ข้างเอวแน่นขึ้นพร้อมสำหรับทุกสถานการณ์

ดูเหมือนว่าผู้มีสิทธิ์สอบถ้ามองด้วยตาคร่าว ๆ ก็น่าจะประมาณ 6 คน เธอสังเกตเห็นที่ปรึกษาประจำบ้านหมายเลข 10 กำลังกอดอกพิงผนังอยู่ เอโลอิสพยักหน้าให้เล็กน้อยเป็นการทักทายแม้จะไม่เคยรู้จักกันก็เถอะแต่ก็เคยได้ยินเรื่องของเธอคนนั้นมาบ้าง ก่อนที่เอโลอิสจะหันไปสนใจกับนักเรียนที่ทยอยเข้ามาจนครบ ไทสันลุกขึ้นยืนและกระแอมเบา ๆ เพื่อเรียกความสนใจ

“ขอบคุณทุกคนที่ทุ่มเทและตั้งใจเรียนกันมาจนถึงวันนี้.. ครั้งนี้เป็นการสอบครับ วิธีการสอบง่าย ให้ทุกคนไปตามล่าเอาสินสงครามที่เกี่ยวข้องกับอสูรกายในรายชื่อนี้กลับมาให้ผม คนที่นำกลับมาได้ก็จะได้รับคะแนน โดยคนที่มีคะแนนถึง 50 คะแนนจะถือว่าทดสอบผ่าน”

 [อ่านโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Nereza]

เอโลอิสเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่าล่าอสูรกาย เธอรับโพยรายชื่ออสูรจากมือของไทสัน ดวงตาไล่ดูชื่อของพวกมัน ไล่ตั้งแต่ระดับต่ำไปจนถึงอสูรกายระดับกลางและสูง บางชื่อเธอรู้จักดีจากตำนาน บางชื่อก็แค่เคยได้ยินผ่าน ๆ 

 [อ่านโรลเพลย์ก่อนหน้าของ Nereza]

ดูเหมือนว่าหญิงสาวที่ปรึกษาประจำบ้านคนนั้นจะคำถามเกี่ยวกับการส่งภารกิจสอบ และไทสันก็ให้คำตอบที่ยืดหยุ่นว่าเมื่อเจอเขาที่ไหนก็ส่งได้เลย เอโลอิสถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“อย่างน้อยก็น่าจะมีเวลาในการล่าอีกสักพัก…ไปกันเถอะเคอร์ติส งานนี้คงต้องใช้แผนดี ๆ ถ้าจะเอาแต้มมาให้ครบ”

“คุณเอโลอิสทำได้แน่นอนขอรับ!” เคอร์ติสพูดให้กำลังใจ

เอโลอิสไม่ได้พูดอะไรแค่ลูบหัวมันสองสามที ก่อนจะก้าวออกจากพื้นที่ด้วยความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม พร้อมสำหรับการท้าทายครั้งนี้ ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าจะเริ่มเมื่อไหร่เพราะเธอยังขี้เกียจอยู่เลยให้ตายเถอะ!

รับทราบเงื่อนไขการสอบ

Eloise HEROES

วันที่ 29 ธันวาคม 2024

เวลา 12.00 น.

ในช่วงเที่ยงวันที่อากาศสดในท้องฟ้าไร้เมฆบังแต่บรรยากาศความเศร้าของผู้คนในค่ายกลับทำให้ทุกอย่างอึมครึมอย่างบอกไม่ถูก เอโลอิสเดินทางไปยังหอจัดแสดงงานศิลป์สถานที่ที่เธอเคยเดินทางมารับแบบทดสอบสุดท้ายของวิชาอสุรกายศึกษา แม้จะทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายเสร็จสิ้นมาหลายวันแล้วแต่ก็ติดที่ต้องพักฟื้นรักษาตัวจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ หลังจากอาการของเธอดีขึ้นจนคงที่แล้วจึงสบโอกาสที่จะมาส่งภารกิจของเธอเสียที

เมื่อก้าวเข้ามาภายในหอจัดแสดงก็พบว่ามันเงียบสงบกว่าที่เธอคิด เอโลอิสเหลือบมองไปรอบ ๆ เพื่อมองหาไทสันเธอคิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่นี่ ได้ข่าวว่าอีกไม่กี่วันเขาจะไปธุระที่อื่นถึงตอนนั้นคงไม่สามารถส่งงานได้แน่ นั่นก็หมายความว่าเธอจะสอบตกน่ะสิ!

เอโลอิสมองหาอยู่สักพักก็เจอเป้าหมายจึงรีบเดินเข้าไปหาทันทีทำภารกิจของเธอให้เรียบร้อยเพราะช่วงเย็นยังต้องไปร่วมไว้อาลัยห้เอลลิสอยู่

“สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันหลายวันเลยนะคะ” เอโลอิสเอ่ยทักไทสัน

“อ้าว ว่าไง” ไทสันเงยหน้าขึ้นจากงานในมือ ก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเล็กน้อย

“วันนี้พอดีว่ามาส่งข้อสอบน่ะค่ะ” เอโลอิสตอบ ก่อนจะล้วงของจากกระเป๋าคาดเอว ซึ่งเป็นสินสงครามที่เธอได้จากอสุรกายที่ล่ามาเพื่อโชว์เป็นหลักฐานว่าได้จัดการตามที่ไทสันมอบหมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ไหนดูหน่อยซิ…โอ้! ล่ามาแต่พี่เบิ้มทั้งนั้นเลยนะ” เขาหยิบเกล็ดไฮดร้า (ที่มีป้าบางคนคิดว่าเป็นพญานาค) ขึ้นพลิกดูอย่างพินิจพิเคราะห์ มือหนา ๆ ของเขาจับมันได้อย่างคล่องแคล่วเหมือนกำลังตรวจสอบงานฝีมือยังไงอย่างงั้น

“เก่งมากเลยที่ล้มเจ้าตัวนี้ได้” ไทสันพยักหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเธอ “แต่ดูท่าจะหนักหนาเอาเรื่องเหมือนกันสินะ”

“ก็แลกมาด้วยการพักรักษาตัวอยู่หลายวันเลยล่ะค่ะ” เอโลอิสยิ้มเจื่อน เธอพูดพลางชี้ไปที่รอยแผลบนแขนที่เพิ่งหายแต่ยังคงมีร่องรอยเหลืออยู่ บอกเลยงานนี้ยารักษาแผลเป็นต้องหมดหลายหลอดแน่

“ของที่หามาทั้งหมดนี้ค่อนข้างน่าประทับใจที่เดียว ไว้ฉันรวบรวมคะแนนเสร็จเมื่อไหร่จะแจ้งให้ทราบ” ไทสันพยักหน้าเบา ๆ พลางกวาดตามองของที่เธอนำมา

“งั้นจะให้ส่งของให้ไว้ที่นี่ไหมคะ?” เอโลอิสถามพร้อมกับชี้ไปยังเกล็ดไฮดร้าและของอีกสองสามชิ้นที่วางอยู่ตรงหน้า

“ไม่ต้องหรอกเก็บไว้เป็นที่ระลึกเถอะ ฉันแค่ต้องการดูว่าเธอล่ามาได้จริงไหมก็เท่านั้น” ไทสันโบกมือปฏิเสธ

“ถ้าอย่างนั้นหนูก็ขอตัวก่อนค่ะ จะได้ไปเตรียมตัวร่วมพิธีไว้อาลัยในช่วงเย็น”

“เชิญตามสบาย เห็นทีว่าทางนี้ก็คงต้องไปเตรียมตัวแล้วเช่นกัน” ไทสันกล่าวพลางหันไปเก็บอุปกรณ์ของตัวเอง

เมื่อธุระเสร็จสิ้นเอโลอิสโค้งเล็กน้อยทำความเคารพผู้สอน ก่อนจะเดินออกจากหอศิลป์ไป เสียงฝีเท้าของเธอค่อย ๆ เงียบหายไป ในใจก็ได้แต่ภาวนาขอให้การสอบครั้งนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยนี้ เพราะจากการคำนวณคะแนนประเมินด้วยสายตาของเธอแล้วยังไงก็น่าจะเกิน 50 คะแนนแหละน่า!

หลักฐานการต่อสู้

ไซคลอปส์

ราชสีห์นีเมียน

ไฮดร้า

ตาไซคลอปส์ +15 คะแนน

หนังราชสีห์นีเมียน +20 คะแนน

เกล็ดไฮดร้า +50 คะแนน

รางวัลผ่านการทดสอบ: +40 EXP , +1 Point
DS I ได้รับ 5 ตื่นรู้ และ +15 INT

Dean HEROES

276

กุหลาบทองโปรแม็กซ์!

               

               05/01/2025 เวลา 04.26 น.

               เสียงดนตรีพื้นเมืองดึงสติของชายหนุ่มที่กำลังเหม่อลอยขึ้นมาจดต่อกับเหตุการณ์ตรงหน้า ดีนกวาดสายตาไปรอบ ๆ ตอนนี้เขาอยู่ในกระโจมหลังหนึ่งที่มีขนาดใหญ่พอ ๆ กับห้องรับแขกบ้านโพไซดอน บนหลังคากระโจมมีโคมไฟรูปดาวลอยโดดเด่นให้แสงสว่างยามวิกาล หญิงสาวผมหยักศกในชุดโทก้าสีขาวกำลังร่ายรำอยู่ด้านหน้าด้วยกิริยาชดช้อย ท่ามกลางเหล่าผู้คนที่นั่งล้อมชมการแสดงอยู่บนฟูกนุ่มหลากสี ซึ่งดีนเป็นหนึ่งในนั้น

               ขณะกำลังชมการแสดงเพลิน ๆ พร้อมกับดื่มสุราที่ไร้รสชาติแต่ในมโนสำนึกบอกเขาว่ามันแสนอร่อย ดนตรีที่บรรเลงอยู่หยุดลง พร้อม ๆ กับที่นักระบำสาวโพสต์ท่าจบอย่างสวยงามตรงหน้าของเขาอย่างพอดิบพอดี เสียงปรบมือและโห่ร้องดังกึกก้องทั่วทั้งกระโจม แม้น่าเสียดายที่เได้ชมการแสดงได้เพียงแค่ครึ่งหลัง ยังไม่รู้สึกจุใจ แต่เหมือนว่าคณะระบำจะต้องเก็บข้าวของกลับบ้านกันแล้ว

               เด็กในคณะระบำถือขันเรี่ยไรเงินค่าชมการแสดง คิดอยู่แล้วว่างานนี้ต้องไม่ฟรี ดีนเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบแบงก์ยี่สิบดอลลาร์ออกมา ทว่าเมื่อเขาหย่อนเงินลงไปในขันนั้นเอง ธนบัตรในมือกลับกลายเป็นหน้าของ ‘เบนจามิน แฟรงคลิน’ แทนที่จะเป็นแบงก์หน้าของ ‘แอนดริว แจ็คสัน’ แถมไม่ใช่ใบเดียวแต่เป็นปึกใหญ่ ๆ เด็กคนนั้นมองเงินที่ดีนเพิ่งส่งมาให้ตาวาว

               “ยอดเงินออกห้าพันดอลลาร์” เด็กสาวจากคณะระบำเอ่ยออกมาด้วยเสียงของเอไอสิริ

               “เฮ้ย! เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน!!”

               ดีนคว้าเงินในขันกลับคืนมาทว่าเงินนั้นกลับกลายเป็นดอกกุหลาบสีทองสองดอก

               “ม่ายยยยย เงินช้านนนนน!!!”

               .

               .

               .

               “ม่ายยยยย เงินช้านนนนน!!!”

               ดีนลุกพรวดขึ้นมาจากที่นอนด้วยเหงื่อโทรมกาย ร่างกายกำยำหอบหายใจหลังตื่นจากฝันร้าย เมื่อมองไปรอบ ๆ ถึงได้เห็นว่าตอนนี้เขาอยู่ในห้องนอนสีทมิฬของแมคเคนซี ร่างที่เปลือยเปล่าใต้ผ้านวมผงกศีรษะขึ้นมองโดยที่แขนยังพาดกอดเอวเขาอยู่หลวม ๆ

               “ดีน.. นายฝันร้ายเหรอ?” น้ำเสียงที่เอ่ยถามยานคาง ไม่คล้ายกับคนเพิ่งสะลึมสะลือตื่น แต่เหมือนคนนอนไม่หลับมาทั้งคืนมากกว่า หลักฐานก็คือตอนนี้หนุ่มอังกฤษผู้เลอโฉมกลายเป็นหมีแพนด้าเบ้าตาดำ

               “ฮื่อ แมคซี่ฉันฝันร้ายอ่า…” ดีนล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ซุกตัวกอดแฟนหนุ่มชาวอังกฤษที่อายุน้อยกว่าใต้ผ้าห่ม เรื่องอยากได้คนปลอบขวัญก็เรื่องหนึ่ง แต่ที่สำคัญกว่าคือแค่อยากอ้อน อยากนัวเนียก็แค่นั้น

               “ไม่เป็นไรนะดีน ฉันก็ฝันร้ายเหมือนกัน”

               มือใหญ่อ้อมมาลูบกระหม่อมปลอบขวัญปอย ๆ นั่นทำให้ดีนรู้สึกดีและยังคงทำตัว ‘ตะเล็กตะน้อย’ กอดซุกแฟนหนุ่ม ทั้งที่ตัวเขาสูงตั้งหกฟุตนิด ๆ

               “นายยังฝันเรื่องเดิมอยู่อีกเหรอแมคซี่?” ดีนเงยหน้าถาม เขาเห็นว่าอีกฝ่ายพยายามข่มตานอน

               “อือฮึ เรื่องเดิม...”

               ทำเอาไม่กล้ากวนต่อเพราะสิ่งที่แมคเคนซีฝันทำเอาอีกฝ่ายอดหลับอดนอนมาหลายวัน มันจะดีกว่านี้หากว่าเขาไม่กวนต่อแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายได้หลับใหล แม้ต้องนอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนถึงตีห้าเพราะตาสว่างแล้วก็ตามที…

               .

               .

               .

               05.30 น.

               แล้วก็ได้แต่นอนนิ่ง ๆ ดูหน้าแฟนหลับเป็นชั่วโมงจริง ๆ ด้วย มันก็ดีอยู่นะที่ได้มองหน้าหล่อ ๆ ของแมคเคนซีในแบบที่เป็นธรรมชาติไม่ถูกหมอนี่ทำหน้าตาประหลาดใส่ (มันคือความลับเมื่ออยู่กันสองต่อสอง แมคเคนซีชอบแกล้งทำหน้าเหมือนปลาซักเกอร์ใส่อยู่เสมอ เหมือนกับว่าเทพีเฮคาทีลืมส่ง ‘คู่มือการเป็นคนหล่อ’ มาให้หมอนี่อ่าน) ดีนจึงค่อย ๆ กระดึ๊บตัวออกมาจากอ้อมแขนแกร่ง จากนั้นใส่เสื้อผ้า ไปล้างหน้าล้างตาจากนั้นเตรียมตัวที่จะจ๊อกกิ้งยามเช้าพร้อมกับพาออมเล็ตไปเดินเล่นด้วย

               ก่อนออกจากห้องนอนแสนมืด สายตาของชายหนุ่มเหลือบไปเห็นดอกไม้สีทองจำนวนสิบดอกมากพอสำหรับจัดช่อดอกไม้เพื่อบูชาแก่ทวยเทพสักองค์ ซึ่งคงไม่มีเทพีองค์ไหนเหมาะสมกับกุหลาบทองคำมากไปกว่าเทพีแห่งความรัก แต่การจะมอบดอกไม้ที่แสดงความรักคืนกับผู้ให้คงรู้สึกแปลกพิลึก..

               『รวบรวมกุหลาบสิบดอก… เรียงถวายเทพีแห่งความรัก… สถานที่โรแมนติก』

               “หืม?”

               ข้อความที่เหมือนกับคีย์เวิร์ดบางอย่างหลั่งไหลเข้าสู่สมองโดยไม่ทันตั้งตัว ดีนไม่รู้ว่าข้อมูลนั้นเป็นสิ่งที่เขาคิดไปเอง หรือทวยเทพที่ไหนบอกใบ้ แต่ที่แน่ ๆ คงไม่ใช่ภูติผี เพราะว่า… ผะ..ผะ…ผีน่ะ มีจริงซะที่ไหนกันล่ะ!

               ไม่ว่าจะมีอะไรดลใจก็ตาม แต่ตอนนี้ร่างสูงได้กอบเอาดอกกุหลาบทองคำทั้งสิบที่โปรยละอองสีทองราวกับมีชีวิตติดมือมาด้วย

               ‘สถานที่โรแมนติกงั้นเหรอ.. ที่ไหนดีล่ะ?’

               อย่างไรรูทการวิ่งออกกำลังกายยามเช้าพร้อมกับลูกสิงโตคู่ใจย่อมผ่านสถานที่ต่าง ๆ ในค่ายอยู่แล้ว เอาไว้ที่ไหนโรแมนติกค่อยไปหยุดอยู่ตรงนั้นก็แล้วกัน…

               .

               .

               .

               ทะเลสาบอาจเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับสถานที่สุดแสนโรแมนติก ดีนและแมคเคนซีก็เคยใช้ทะเลสาบกลายค่ายเป็นสถานที่บันทึกช่วงเวลาแสนหวานของกันและกันอยู่บ่อยครั้ง แต่ทะเลสาบในตอนนี้ยังคงร่องรอยการต่อสู้ไว้อยู่ พื้นหญ้าเป็นหลุมบ่อจากการปะทะอันดุเดือดเมื่อเดือนก่อน แล้วไหนจะมีกองไหนกองศิลาใหญ่เบ้อเร่อตั้งอยู่ให้เกะกะสายตา ถ้าเป็นตอนกลางคืนยังพอพรางตาบอกว่าโรแมนติกไหวอยู่หรอก..

               “ไปไข่เหลือง เราไปที่อื่นต่อกันเถอะ”

               กระตุกสายจูงลูกสิงโตก่อนจะออกวิ่งอีกครั้งในสถานที่ใกล้เคียงกัน ‘หอจัดแสดงงานศิลป์’ บางทีที่นี่อาจจะเข้าท่ากว่าก็ได้…

               “ออมเล็ต แกรออยู่ข้างนอกนี้ก่อนนะ”

               “อ๊าววว”

               ลูกสิงโตขานรับเสียงใส แม้ว่าออมเล็ตจะเป็นสิงโตอ๊อง ๆ ไร้พิษภัย ทว่ามันก็ฉลาดเอาเรื่อง อย่างน้อยก็รู้สัญญาณให้รอ ให้วิ่ง ให้นั่ง ให้กิน และขอมือได้ ทั้งหมดทั้งมวลดีนยกความดีความชอบให้แก่ตนเองที่ฝึกมันออกมาได้ดีเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง

               บานประตูแกลเลอรี่ถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ไม้จะไร้แสงไฟนีออน แต่ด้วยแสงสว่างจากธรรมชาติส่องผ่านบานกระจกใส ทำให้ภายในส่วนจัดแสดงงานศิลป์มีทั้งความสว่างไสวและแสงเงาที่ทอดผ่านอย่างงามตา ดีนเดินผ่านรูปวาดต่าง ๆ ที่ติดประดับผนังเหมือนตอนไปเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ลูฟวร์ ผลงานจัดแสดงบ้างเป็นภาพทิวทัศน์ บ้างก็เป็นภาพพอร์ตเทรตของผู้คน บ้างก็เป็นภาพวาดวัตถุ บ้างก็เป็นภาพปกรนัมเทพกรีก

               ดีนเพ่งพินิจมองภาพวาดแต่ละภาพราวกับต้องมนต์เสน่ห์ จนในที่สุดเขาก็หยุดยืนอยู่หน้ารูปภาพหนึ่งที่สะกดสายตาชายหนุ่มได้อยู่หมัด เป็นภาพวาดสีน้ำ ‘การกำเนิดของเทพีอะโฟร์ไดท์’ ในแบบที่ตีความใหม่ คล้ายคลึงกับภาพต้นฉบับผลงานของ ‘ซันโดร บอตตีเชลลี’ แต่ลายเส้นมีความเป็นเอกลักษณ์คนละสไตล์โดยสิ้นเชิง และเมื่อมองไปที่ลายเซ็นใต้รูปยิ่งทำให้เขายิ่งอึ้งกว่าเดิม ปากกาสีขาวเซ็นทับภาพวาดด้วยตัวอักษรเล็ก ๆ กลมกลืนไปกับภาพจนแทบมองไม่เห็นชื่อของศิลปิน ‘ทีน่า แซนโดวาล’

               “ยัยทีน่าวาดงั้นเหรอ มีฝีมือเหมือนกันนี่นา”

               บางทีความช่างสอดรู้สอดเห็นเป็นนักข่าวก็ทำให้ดีนลืมไปว่าธิดาไอริสมีความเป็นศิลปินถ่ายทอดผ่านสายเลือด จนทำเอาเขาเผลอสอดส่องสายตามองหาผลงานภาพของ ‘ดาริน่า อิวานอฟ’ ทว่าเป็นที่น่าเสียดาย.. ไม่มีภาพวาดฝีมือเพื่อนเก่าติดอยู่ในแกลเลอรี่เลยสักภาพ

               ‘ดารี่อาจจะเขินที่ต้องเอาภาพของตัวเองมาติดผนังก็ได้มั้ง’

               ดีนพยายามหาข้อแก้ตัวในใจให้ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะไปคิดแทนทำไม แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้เขาได้สถานที่ที่น่าจะโรแมนติกเหมาะสำหรับการบูชาเทพีแห่งความงามแล้วล่ะ ดีนขยับยกโต๊ะเล็ก ๆ มาวางไว้ด้านหน้าของรูปภาพการกำเนิดเทพีแห่งความรัก จากนั้นนำดอกกุหลาบสีทองจำนวนสิบดอกวางเรียงกันไว้ตรงหน้า แล้วต้องทำยังไงต่อนะ? อาจต้องอธิษฐานเหมือนกับตอนที่ส่งพัสดุใส่เตาไฟบูชาเทพล่ะมั้ง

               หนุ่มใบหน้าละตินหลับตาลงประสานมือทั้งสองข้างไว้กลางอก

               ‘เทพีอะโฟร์ไดท์ครับ.. ผมอยากได้เงินคืนสี่พันดอลลาร์ แต่ผมรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ผมแค่อยากบ่นในใจเฉย ๆ ถ้าไม่ได้บ่นถึงแล้วมันคันปาก.. ไม่รู้ว่าพอเอาดอกกุหลาบสีทองมารวมกันแล้วทำอะไรได้บ้าง แต่ผมหวังว่าความดีที่ผมได้ทำมาจะทำให้ความรักของผมกับแมคซี่มั่นคง ไม่มีอำนาจร้ายใด ๆ มาทำให้เราสองคนเจ็บปวดได้’

               『คิก.. คิก..』 เสียงหัวเราะของเทพีแห่งความงามดังแว่วในโสตประสาท 『ข้าคืนเงินให้เจ้าไม่ได้หรอกนะ ส่วนเรื่องความรักต้องมาดูกัน เจ้าลืมตาขึ้นสิดีน』

               ดีนค่อย ๆ ปรือเปลือกตาขึ้นตามสุ้มเสียงในหัวสั่ง จากนั้นเขาเห็นว่าดอกไม้ทั้งสิบที่เรียงกันไว้บนโต๊ะ บัดนี้ได้ลอยขึ้นมากลางอากาศ หลอมรวมกันเป็นสิ่งของบางอย่างที่สาดแสงสีทองจนตาพร่าไปหมด ทำเอาชายหนุ่มถึงกับต้องหยีตามอง จากนั้นสิ่งที่เขาได้ก็คือ ‘ดอกกุหลาบสีทอง รุ่นโปรแม็กซ์!!’

               『จงใช้ของขวัญจากข้าอย่างดีล่ะ』 เสียงของเทพีกล่าวอยู่ในหัวของเขา นางหยุดไปเล็กน้อยก่อนพูดต่อ 『แล้วก็เรื่องเดม่อน…』

               “ครับ?” ชายหนุ่มที่กำลังมัวแต่ตื่นเต้นกับไอเท็มชิ้นใหม่ขานรับด้วยความฉงน คล้ายกับว่าเทพีมีบางสิ่งที่อยากจะกล่าวกับเขาเกี่ยวกับบุตรชาย

               『ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก…. เรื่องของเด็ก ๆ ก็ต้องให้พวกเขาไปตามหาเสียงของหัวใจตนเอง… ข้าพูดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว แต่อีกไม่นานเจ้าจะได้รู้เองว่าสิ่งที่ข้าหมายถึงคืออะไร』

               “อีกไม่นานผมจะรู้เองเหรอ.. เอาเป็นว่าถ้าถึงตอนนั้นคุณค่อยใบ้ให้ผมอีกทีก็ได้นะครับ”

               ทว่าไร้เสียงตอบกลับจากเทพีอะโฟร์ไดท์ราวกับว่านางไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว…

               อะไรก็ไม่รู้แหล่ะ แต่เดี๋ยวเขาคงได้รู้ความจริงนั้นในเร็ว ๆ นี้ตามที่เทพีกล่าว

               ดีนเก็บโต๊ะที่เขายกมาเข้าที่เดิม จากนั้นเดินไปอ่านสมุดนิทานของชาวค่าย พอเห็นว่าหลาย ๆ คนตั้งใจเขียนกันขนาดนี้ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ แต่ว่านิทานเรื่องนี้จะถูกเขียนจบก่อนเหตุการณ์อีเทอนัลซันไชน์สิ้นสุดลงหรือเปล่านะ เท่าที่ดูแล้วการผจญภัยของเงือกน้อยและผองเพื่อนยังอีกยาวไกล คงไม่ใช่ว่าเรื่องราวที่เหลือต้องเป็นเขาที่เขียนตอนจบลงไปแทนนะ

               เสียนิทานเด็กดีแน่ ๆ...

               เมื่อหมดธุระกับแกลเลอรี่แล้วเขาก็ออกมารับออมเล็ตที่หมอบรออย่างสงบเสงี่ยมอยู่ด้านหน้าอาคารทรงโปร่ง

               “ฉันเสร็จธุระแล้ว พวกเราไปวิ่งกันต่อเถอะออมเล็ต”

               “อ๊าวววว”

               “อ้อ แล้ววันนี้ไปหาควีนด้วย แกชอบเธอใช่ไหมล่ะ”

               “อ๊าววววว!!”

               สิงโตน้อยดูกระตือรือร้นขึ้นมาทันทีเมื่อดีนกล่าวถึงเพกาซัสสาวที่บัดนี้ลดหุ่นกลับมาผอมเพรียวได้ดังเดิมหลังจากที่ถูกดีนแซวว่าเป็น ‘ม้าเด้ง’ ไปเมื่อสองเดือนก่อน หนึ่งคนและหนึ่งอสุรกายออกวิ่งอีกครั้ง ไปในเส้นทางเดิมเหมือนกับที่เคยวิ่งในทุก ๆ เช้าที่ผ่านมา

ประกอบดอกกุหลาบสีทอง 10 ดอกเข้าด้วยกัน

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Laura HEROES

หอจัดแสดงงานศิลป์

20 เมษา - เวลา 11.15

เสียงดนตรีแจ๊สเบาๆ ลอยอ้อยอิ่งอยู่ภายในตัวอาคารไม้ทรงกรีกที่ดัดแปลงเป็น หอจัดงานศิลป์ประจำค่าย 

ด้านในนั้นเป็นแบบพื้นหินอ่อนสีอ่อนเย็นเท้า ไฟสลัวนวลๆ และกลิ่นอายของสีวาดรูปใหม่ๆ ที่โชยเบาๆ ในอากาศ 

บรรยากาศสงบเย็น ราวกับตัดขาดจากความวุ่นวายของกิจกรรมล่าไข่ภายนอก

“ โห้ย.... ในนี้ดีจัง ” ลอร์ร่าพึมพำเบาๆ พลางยิ้มกว้าง มองดูงานรอบๆ เรียกว่าเธอเองก็ไม่เคยเข้ามาที่นี้เลยด้วยซ้ำไป

และขณะสายตาสะดุดเข้ากับภาพวาดสีน้ำมันขนาดใหญ่ตรงกลางหอ เธอก็เห็น ใครบางคน ยืนอยู่เงียบๆ หน้าเฟรมภาพหนึ่งเช่นกัน

บูม น้องสาวร่วมบ้านต่างมารดาที่สวมเสื้อยืดสีขาวเรียบ กางเกงยีนส์ขายาว และรองเท้าผ้าใบแบบสะอาดกริบ แบบตามสไตย์ของอีกฝ่ายเลย ที่มองดูแล้วรู้แน่นอนว่านี้คือยัยบูมแน่ๆ

เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วลอร์ร่ารีบสาวเท้าเข้าไปหา พร้อมรอยยิ้มแป้นๆ ของเธอ

“ บูมมมม! นี่เธอก็มาหาไข่เหรอ? ”

บูมหันมามอง เงยหน้าจากภาพวาดที่กำลังจ้องอยู่ ดวงตาคมกริบสีดำขลับกระพริบนิดหนึ่ง ก่อนยิ้มบางๆ ตอบรับผู้เป็นพี่สาว มือยกไหว้เล็กๆ แบบเรียบง่ายที่เป็นสไตล์ของเธอ ที่มันแอบจะไม่ค่อนคุ้นชินกับลอรร่าเท่าไร เพราะดูจะเป็นวัฒนธรรมแบบไทยๆไปเสียหน่อยหนะสิ

“ ก็ไม่เชิงหรอก จริงๆแค่เดินเล่นเฉยๆค่ะ แล้วพี่หละ ” บูมตอบ

" จริงๆ ก็มาหาไข่หละ แต่ก็มาแอบพักด้วยข้างนอกมันร้อนหนะ " เธอสารภาพ ทั้งคู่เลยนั่งคุยเล่นกันสักพักก่อน

เมื่อเวลาผ่านไป ทั้งคู่เดินดูงานไปช้าๆ งานที่แสดงมีตั้งแต่ภาพวาดเทพเจ้าโบราณ งานปั้นขนาดเล็ก ไปจนถึงผลงานร่วมสมัยที่พี่น้องลูกครึ่งเทพสายอาร์ตสร้างสรรค์ขึ้นมา

ลอร์ร่าเอียงคอมองภาพปั้นนกฮูกสีทองหนึ่งชิ้น

“ นี่คิดว่าคงมีพวกไข่ซ่อนในงานแน่เลยนะ… ”

บูมพยักหน้าเบาๆ มองตามสายตาลอร์ร่าอย่างใจเย็น

แล้ว.... แล้วก็... 

ในตอนนี้นั้นสายตาของลอร์ร่าก็สะดุดเข้ากับ ตะกร้าหวายใบหนึ่ง วางแฝงตัวอยู่ข้างๆ รูปปั้นเทพีไทคีในมุมที่แทบไม่สะดุดตา

ในตะกร้านั้น... เต็มไปด้วย ไข่หลายใบ สีพาสเทลสวยงาม ขนาดประมาณลูกแอปเปิ้ล เรียกว่านับ 10 ใบได้เลยทีเดียวนะ

“ นั่นไง!! ” เธอชี้เบาๆ น้ำเสียงกระซิบแต่ตื่นเต้นสุดๆ จริงๆ ที่นี้เองก็ไม่ควรเสียงดังด้วยนั้นหละ

บูมก้าวตามเธอไปแบบนิ่งๆ แล้วมองตะกร้า มองรอบๆ " ตรงนี้ไม่มีคน พี่เอาเลย "

“ พี่ลอร่าเก็บเลย เดี๋ยวฉันช่วยถือ ”

“ จริงเหรอ!? เยี่ยมเลย ขอบใจมากนะบูม!! ” ลอร์ร่ายิ้มสดใสจนตาหยี ก่อนจะโน้มตัวไปหยิบไข่ในตะกร้ามาทีละใบอย่างระมัดระวัง

บูมยื่นมือรับไข่จากเธอทีละฟอง แบบนิ่งๆหน่อย ทั้งสองค่อยๆ เก็บไข่ทั้งหมดออกจากตะกร้า ด้วยความร่วมมือที่เงียบแต่ราบรื่น ก็นะเป็นพี่น้องบ้านเดียวกัน เรามันก็ต้องช่วยกันอยู่แล้วหนะสิ

ในที่สุด... " โอเค ฟองสุดท้ายแล้ว " เธอส่งไปให้ทางบูม และตอนนี้ไข่ทั้งหมดในตะกร้าก็ถูกรวบรวมได้ครบเรียบร้อย

“ ขอบคุณนะบูม ” เธอยิ้มให้ผู้เป็นน้อง 

ส่วนบูมยิ้มตอบเบาๆ “ ไม่เป็นไรเลย ยังไงก็สู้ๆ นะ ”

ก่อนทั้งคู่จะบอกลา ส่วนลอร์ร่าไปหาที่อื่น ส่วนบูมนั้นขอเดินเล่นดูงานรอบๆต่ออีกหน่อยหนะ

---

กิจกรรมล่าไข่ 

สุ่มเหตุการณ์ 29