หอจัดแสดงงานศิลป์

Red -

ชายหนุ่มมผมสีแดงผมจดหนึ่งถูกไฮร์ไลน์เป็นสีขาวผู้ที่มีนัยน์ตาสีแดงสด ตัวของเขาได้เดินเข้ามมายังหอจัดแสดงศิลป์แห่งนี้เพื่อเดินสำรวจ

ซึ่งเมื่อชายหนุ่มเดินไปได้สักชายหนุ่มก็ได้เห็นกิจกรรมที่ให้เด็กในค่ายสามารถเข้าไปแต่งเรื่องราวในหนังสือได้เขาเลยได้เดินเข้าไปยังที่จุดนั้นและได้แต่งเรื่องราวในหนังสือนิทานต่อจากคนที่เขียนก่อนหน้าเขา

.

.

.

[ ในขณะที่เหล่าโจรสลัดเอสเปรตโซกำลังยิงปืนใหญ่กกาแฟลงไปในทะเลหวานแห่งนี้เพื่อเปลี่ยนให้ทะเลหวานกลายเป็นทะเลกาแฟขมๆนั้น

อยู่ๆก็ได้เกิดคลื่นลมทะเลขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาทางเรือของโจรสลัดเอสเปสโซ่

แต่นั้นไม่ใช้คลื่นปกติแต่มันคือฝูงปลาบิสกิตขนาดใหญ่ที่อยู่รวมกันจนกลายเป็นคลื่นยักษ์

พวกโจรสลัดนั้นต่างพากนตื่นตกใจกับคลื่นปลาบิสกิตขนาดยักา์ที่ถ้าโดนเข้าไปเรือได้จมลงในทะเลน้ำหวานแล้วเปลี่ยนให้เหล่าโจรสลัดกาแฟกลายกลายเป็นนักเดินเรือเฮลบลูบลอยแน่ๆ

ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เกิดขึ้นมาจากฝีมือของนางเงือกที่ได้ไปขอร้องเล่าปลาบิสกิตในการทำให้ช่วยรวมตัวกันเแป็นคลื่นยักษ์เพื่อพัดเรือให้จมลง ]
(ต่อ)

.

.

.

วันนี้เขาไม่ค่อยมีไอเดียมากนักเขาจึงเขียนได้ไม่เยอะเขาเลยเขียนเท่าที่เขาเขียนได้ก่อนที่ต่อมาเขาจะปิดสมุดเล่มนั้นแล้วเดินจากไป

เงิน 5 ดรักม่า, +10 EXP , +5 ป้ายเกียรติยศ สำหรับการเข้าร่วมครั้งแรก

Nymeria HEROES

13-01-2025 10.45 PM

I want to be your everything little darling

GOLD ROSE, SILVER ROSE

หลังจากเสร็จธุระกับ 7-11 ไนมีเรียก็ตัดสินใจเปลี่ยนบรรยากาศ เท้าเรียวใต้รองเท้าบู๊ตหนังพาเธอเดินลัดเลาะจากโถงอาหารมายังหอจัดแสดงศิลปะและงานฝีมือ อาคารโปร่งแสงที่มักจะอบอวลไปด้วยกลิ่นสี กลิ่นดินเหนียว และเสียงหัวเราะของเหล่าเดมิก็อดรุ่นเยาว์ วันนี้กลับเงียบสงบเป็นพิเศษ อาจเพราะชาวค่ายส่วนใหญ่คงไปฝึกซ้อมที่ลานต่อสู้กันหมด

ร่างบางก้าวเข้าไปในห้องโถงกว้าง แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ทำให้ฝุ่นละอองในอากาศเต้นระริกราวกับภูติตัวจิ๋ว สายตาของเธอสะดุดเข้ากับกระดานขาตั้งกลางห้อง บนนั้นมีแผ่นหนังขนาดใหญ่ขึงอยู่ พร้อมกับหัวข้อที่เขียนด้วยลายมือกลมๆ ว่า "ตรงนี้มีอะไรน่าสนใจด้วย… มาช่วยกันต่อเถอะ!"

ข้างใต้หัวข้อนั้นคือเรื่องราวที่ถูกเขียนค้างไว้ ไนมีเรียเดินเข้าไปใกล้ขึ้น นัยน์ตาสีเฮเซลหรี่ลงเล็กน้อยขณะพยายามเพ่งอ่านตัวอักษรที่ดูเหมือนจะเต้นระบำอยู่บนหน้ากระดาษ...เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ ตัวอักษรภาษาอังกฤษมักจะบิดเบี้ยวเป็นพักๆ ก่อนที่สมองจะค่อยๆ ประมวลผลและถอดรหัสออกมาได้สำเร็จ

มุมปากของเธอกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบา ช่างเป็นจินตนาการที่น่ารักเสียจริง ธิดาแห่งเฮคาทีอ่านต่อไปจนถึงจุดที่กัปตันเอสเปรสโซ่กำลังจะพ่ายแพ้ต่อฟองหวานกลิ่นวานิลลา แล้วเรื่องราวก็หยุดลงตรงนั้น มีเพียงปากกาขนนกวางอยู่ข้างๆ รอให้ใครสักคนมาสานต่อ

“จินตนาการของเด็กๆ นี่มัน...ไร้ขอบเขตดีนะ” คลาริสซ่าเอ่ยขึ้นในห้วงความคิด น้ำเสียงเจือแววขบขัน “แล้วเธอจะทำอะไรล่ะ? ยืนชื่นชมผลงานศิลปะของเด็กอมมือพวกนี้รึไง?”

ไนมีเรียไม่ตอบ แต่เจ้าของถุงมือลูกไม้ดำกลับหยิบปากกาขนนกขึ้นมาอย่างนุ่มนวล นิ้วเรียวหมุนมันเล่นชั่วครู่ก่อนจะจรดปลายปากกาลงบนแผ่นหนัง บางที...การเติมความขมขื่นที่สมจริงลงไปในโลกอันแสนหวานก็คงจะสนุกไม่น้อย

แล้วเธอก็เริ่มเขียน ปล่อยให้จินตนาการที่ต่างขั้วกับผู้ริเริ่มเรื่องราวไหลผ่านปลายปากกา

ใต้ผืนน้ำสีชมพูอ่อนของทะเลหวานนั้น แสงอาทิตย์ตกกระทบผิวน้ำจนระยิบระยับดั่งเกล็ดน้ำตาล จากใต้พื้นผิวนั้น เสียงร้องประหลาดดังก้องขึ้นมาเป็นทำนองคล้ายบทเพลงเก่าแก่ที่ไม่มีใครในโลกเบื้องบนจดจำได้อีกแล้ว

“พวกเจ้าทำให้ทะเลนี้ขม... แล้วคิดว่าจะไม่มีใครตอบโต้หรือ?”

เสียงนั่นแว่วขึ้นมาจากหญิงสาวผู้มีผมยาวสีคาราเมล และเกล็ดหางสีฟ้าน้ำตาลลายคุกกี้ — เธอคือนางเงือกแห่งแนวปะการังน้ำเชื่อม นามว่า มิสซี่ดรอป

“นั่น... นั่นมันเสียงใครกัน!?” กัปตันเอสเปรสโซ่ร้องลั่น พลางยืนเกาะหางเสือเรือ ดวงตาสีดำเข้มของเขาเบิกกว้าง

“กัปตัน! ดูนั่น!” ลูกเรือคนหนึ่งชี้ไปยังเบื้องหน้า

คลื่นปลาบิสกิตยักษ์ยังคงพุ่งเข้ามา เสียงกรอบแกรบของคุกกี้กระทบกันก้องคล้ายเสียงฟ้าร้อง พวกมันเป็นปลาบิสกิตสายพันธุ์หายากที่มีเปลือกช็อกโกแลตหนาและหัวใจหวานไส้สตรอว์เบอร์รีเย็น ยามรวมตัวกันเป็นคลื่น ดูเหมือนภูเขาของหวานเคลื่อนที่ได้

มิสซี่ดรอปโผล่ขึ้นมาเหนือคลื่น ยกไม้เท้าน้ำผึ้งของเธอชูสูง

“เจ้าทำให้ทะเลหวานแห่งนี้ขมด้วยคาเฟอีน! ทะเลนี้เป็นของเด็กๆ และผู้ฝัน ไม่ใช่ของผู้เสพติด!” เธอโบกไม้เท้าไปข้างหน้า คลื่นปลาบิสกิตพุ่งตรงเข้าหาเรือด้วยความเร็ว

“ทุกคน! ต้มนมสดให้เร็วที่สุด! เราต้องทำลาเต้ป้องกัน!” กัปตันเอสเปรสโซ่สั่งการทันทีลูกเรือต่างวิ่งวุ่น บ้างต้มนม บ้างปั่นฟองนมจนละอองสีขาวพวยพุ่งรอบเรือ เกิดเป็นม่านหมอกลาเต้หนาทึบ

ตู้ม!

คลื่นปลาบิสกิตกระแทกเข้าใส่ม่านฟองนม เกิดเป็นเสียงแตกกระจาย ปลาบางตัวลอยคว้างก่อนจะละลายกลายเป็นเศษบิสกิตลอยฟ่อง แต่พลังของมิสซี่ดรอปยังไม่จบเพียงเท่านั้น เธอว่ายขึ้นมายืนบนหัวปลาบิสกิตตัวยักษ์ หันไปพูดกับพวกมันเบาๆ

“พวกเรา... เปลี่ยนพวกเขาให้รู้จักความหวานอย่างแท้จริง!!”

แล้วปลาบิสกิตก็ต่างร้อง “บิ๊บ!” พร้อมกัน ก่อนจะเปลี่ยนทิศ พุ่งวนเรือโจรสลัดเอสเปรสโซ่จนเกิดเป็นวงกลมยักษ์จากกลางวงนั้น ฟองหวานกลิ่นวานิลลาลอยขึ้นมาปกคลุมเรือ ลูกเรือแต่ละคนเริ่มชะงักชายผิวเข้มที่เคยดุดันเริ่มร้องไห้ขณะจิบลาเต้

“ข้า... ข้าคิดถึงแม่ที่เคยทำขนมอบให้ตอนเด็กๆ...”

กัปตันเอสเปรสโซ่นิ่งไป ราวกับโดนจี้เข้าไปในหัวใจบางจุดที่เขาเองก็ลืมไปแล้วว่าเคยมี

ไนมีเรียวางปากกาลงพลางยิ้มอย่างพึงพอใจ "แบบนี้สิถึงจะสมจริงหน่อย" เธอพึมพำกับตัวเอง

หลังจากเล่นสนุกพอหอมปากหอมคอแล้ว ก็ถึงเวลาของธุระที่แท้จริง ร่างบางเดินไปยังมุมหนึ่งของหอศิลป์ที่แสงจันทร์จำลองสาดส่องลงมาพอดี เธอเปลี่ยนเป็นชุดเดรสเจ้าหญฺงอันฟูฟ่องงดงามแต่ขยับและใช้ชีวิตยากราวกับจัดมาเพื่อพิธีกรรมบางอย่าง จากนั้นล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายข้างและหยิบของสำคัญออกมาอย่างระมัดระวัง— เริ่มจากสร้อยไข่มุกดำที่งดงามและแพระยับ ตามด้วยดอกกุหลาบสีน้ำเงินเข้มดุจท้องฟ้ายามราตรีสิบดอก และดอกกุหลาบสีทองอร่ามราวกับสมบัติของทวยเทพอีกสิบดอก พวกมันคือดอกไม้จากสวนของเทพีอโฟรไดรต์โดยตรงที่ไครอนเคยบอกเธอถึงวิธีที่จะได้รับพรจากเจ้าของสวน

เธอจัดวางดอกไม้ทั้งยี่สิบดอกบนแท่นหินอ่อนว่างเปล่า เรียงสลับสีกันอย่างงดงาม ก่อนจะหลับตาลง เอ่ยคำอธิษฐานด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและชัดเจน ไม่ใช่การร้องขอ แต่เป็นการเชื้อเชิญ

“ข้าแต่เทพีแห่งความงาม ผู้รังสรรค์ทุกสิ่งที่น่าหลงใหล...ข้านำของกำนัลที่ท่านชื่นชมมามอบให้ เพื่อแลกกับความโปรดปรานของท่าน”

ทันใดนั้น บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไป อากาศอวลไปด้วยกลิ่นหอมหวานของดอกไม้นานาพรรณและน้ำหอมราคาแพงจนน่าเวียนหัว แสงสว่างนวลตาเปล่งประกายขึ้นตรงหน้า ก่อนจะก่อตัวเป็นร่างของสตรีที่งดงามที่สุดเท่าที่ใครจะจินตนาการได้ เมื่อมองให้ดีอีกครั้งไนมีเรียพบว่าร่องนั้นกลายเป็นบุรุษหูแหลมคล้ายเอลฟ์ผมยาวสีขาวที่งดงาม ทว่าท่อนล่างกับเป็นสตรีผิวแทนทรงสะบึ้ม เทพีอโฟรไดรต์ในชุดเดรสผ้าไหมสีชมพูอ่อนแย้มยิ้มให้เธอ ดวงตาของเทพีเป็นประกายระยิบระยับราวกับมีดวงดาวนับล้านซ่อนอยู่

ธิดาแห่งเฮคาทีตะลึงจนพูดไม่ออกอยู่สิบวิ สวยนั้นก็สวยอยุ่แต่กลับมองแล้วแปลกๆ พิลึกชอบกล

“ไนมีเรีย...ที่รัก” น้ำเสียงเทพแห่งความงามหวานล้ำดุจน้ำผึ้ง “ไม่เจอกันนานเลยนะ ตั้งแต่งานฉลองที่โอลิมปัสนั่นแน่ะ เป็นอย่างไรบ้างล่ะจ๊ะ?”

“ถ้าไม่นับหวิดกลายเป็นหินจากสาวหัวงูไปหนึง่รอบ ตีกับไซคลอปส์และสิงโตอารมณ์ร้อนไปนิดหน่อย.... เจอเทพมิจฉาชีพจะหลอกให้ทำงานฟรีอีกนิด ฉันสบายดีค่ะ คุณอโฟรไดรต์” ไนมีเรียย่อตัวลงเล็กน้อยอย่างนอบน้อมแต่ยังคงไว้ซึ่งท่าทีที่มั่นคง “หวังว่าท่านเองก็จะเปี่ยมด้วยรักในทุกวันเช่นกัน”

“ยังมีอารมณ์ขันไม่เปลี่ยน อย่างนี้นี่เองคงผ่านเรื่องราวน่าสนใจมาสินะเฮคาทีคงภูมิใจในตัวเจ้าไม่น้อย... แน่นอนอยู่แล้วที่รัก…” เทพีหัวเราะเบาๆ สายตาของนางกวาดมองดอกกุหลาบทั้งยี่สิบดอกด้วยความพึงพอใจ “ดอกกุหลาบที่ข้ามักมอบให้เหล่าวีรบุรุษที่คอยช่วยงาน… ช่างเป็นการบูชาที่น่าเอ็นดู..” พระองค์โบกมือเล็กน้อย ดอกกุหลาบทั้งหมดยี่สิบดอกก็ลอยขึ้นแล้วค่อยๆหลอมรวมกันกลางอากาศ กลายเป็นดอกกุหลาบหนึ่งเดียวที่งดงามอย่างน่าอัศจรรย์ กลีบของมันเป็นสีน้ำเงินและสีทองสลับกันไปมาอย่างลงตัว เปล่งประกายเรืองรองในตัวเอง

“จงดู รัศมีแห่งความงามที่สมกับความพยายามของเจ้า” เทพีอโฟรไดรต์เอ่ย พลางยื่นกุหลาบดอกนั้นให้ไนมีเรีย “พรแห่งข้าจะสถิตอยู่กับมัน...และความงามมักจะดึงดูดสิ่งสวยงามอื่นๆ เข้ามาเสมอ จำไว้ให้ดีนะ”

“มันสวยกว่าที่จินตนาการไว้ตอนแรก ขอบคุณมากค่ะ” ไนมีเรียรับดอกกุหลาบน้ำเงินทองมาถือไว้ สัมผัสได้ถึงพลังงานอันอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากมัน

“เอาล่ะ...ข้าคงต้องไปแล้ว มีเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ให้ต้องจัดการอีกเยอะ” เทพียิ้มกว้างเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างของพระองค์จะค่อยๆ เลือนหายไปกับสายลม ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจางๆ และดอกกุหลาบอันเป็นเอกลักษณ์ในมือของธิดาแห่งเฮคาที

ไนมีเรียมองดอกกุหลาบในมือเงียบๆ ‘ความงามมักจะดึงดูดสิ่งสวยงามอื่นๆ…’ คำพูดของเทพีช่างกำกวมและเปี่ยมด้วยนัยยะเสียจริง

“เทพเจ้านี่พูดจาตรงไปตรงมาไม่เป็นรึไงนะ” คลาริสซ่าบ่นอุบในหัว “ระวังตัวไว้ด้วยแล้วกัน จะของหรือพรจากเทพแห่งความรักอาจจะมาพร้อมกับปัญหาที่เธอไม่ต้องการก็ได้”

ไนมีเรียเพียงยิ้มมุมปาก ก่อนจะเก็บดอกกุหลาบดอกนั้นลงในกล่องบุผ้านวมที่เตรียมมาอย่างดี อย่างน้อยวันนี้เธอก็ได้ของที่ต้องการมาแล้ว ส่วนปัญหา...นั่นเป็นเรื่องของอนาคต

**************

กิจกรรมต่อนิทานชาวค่าย : เงิน 5 ดรักม่า, +10 EXP , +5 ป้ายเกียรติยศ สำหรับการเข้าร่วมครั้งแรก

รวมดอกกุหลาบทอง และดอกกุหลาบน้ำเงิน อย่างละ 10 ดอก

เป็นดอกกุหลาบทองน้ำเงิน [สวมใส่]

ชุดเดรสเจ้าหญิง : สวมชุดนี้และได้เจออโฟรไดต์โดยตรงจะได้รับความโปรดปรานโบนัส+10 BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

จากการเติม VIP โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

มอบสร้อยไข่มุกตาฮีติให้ เทพีอโฟร์ไดต์ (ไปพร้อมของบูชานั่นล้ะ)
@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 3 กันยายน 2025 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 35

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากที่ทีน่า แซนโดวาล พาภริดา หรือที่ทุกคนในค่ายเรียกว่า ริดา เดินชมบรรยากาศที่คึกคักของโรงตีเหล็กจนทั่วแล้ว เสียงค้อนโลหะที่กระทบเหล็กดังก้องเป็นจังหวะสม่ำเสมอพร้อมกลิ่นควันไฟที่อวลอบอวลไปทั่วบริเวณ ทีน่าอธิบายหน้าที่และประวัติของสถานที่แห่งนี้อย่างละเอียด ก่อนจะหันกลับมามองเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเป็นกันเอง

​“เหนื่อยไหมจ๊ะริดา? ที่นี่เสียงค่อนข้างดังและร้อนหน่อยนะ” ทีน่าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะยกมือเช็ดเหงื่อบางเบาบนหน้าผากของตน

     ​ริดาส่ายหน้าเบาๆ พลางยิ้ม “ไม่เหนื่อยเลยค่ะคุณทีน่า แค่รู้สึกตื่นเต้นมากกว่า ทุกอย่างดูน่าทึ่งไปหมดเลย”

     ​น้ำเสียงของริดาแฝงความประหลาดใจและความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่เคยเห็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยพลังงานและชีวิตชีวาเช่นนี้มาก่อน การได้เห็นเหล่าลูกครึ่งเทพกำลังตีดาบ สร้างเกราะ หรือซ่อมบำรุงอาวุธด้วยความมุ่งมั่นนั้น ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้หลุดเข้าไปในโลกแห่งตำนานจริงๆ

    ​ทีน่าหัวเราะเบาๆ กับความซื่อของเด็กสาว “ดีแล้วจ้ะ ถ้าชอบล่ะก็ ต่อไปฉันจะพาเธอไปดูอีกสถานที่หนึ่งที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง รับรองว่าเธอจะต้องประทับใจแน่”

    ​ริดาขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย “ต่างออกไปเหรอคะ? สถานที่แบบไหนกัน”

     ​“ศูนย์ศิลปะและหัตถกรรม” ทีน่าตอบด้วยน้ำเสียงเปี่ยมรอยยิ้ม “ที่นั่นเป็นเหมือนหัวใจอีกดวงของค่ายนี้เลยนะ เด็กๆ หลายคนใช้เวลาที่นั่นในการสร้างสรรค์สิ่งสวยงาม หรือบางครั้งก็ใช้ทำอุปกรณ์พิเศษที่จำเป็นสำหรับการผจญภัยด้วย ไม่ใช่ทุกอย่างที่จะได้มาจากโรงตีเหล็กหรอก”

     ​ดวงตาของริดาเป็นประกายขึ้นมาทันที “ฟังดูน่าสนุกจังเลยค่ะ ฉันชอบงานประดิษฐ์นะคะ ตอนอยู่บ้านก็ชอบวาดรูป ทำเครื่องประดับเล่นๆ บ้างเหมือนกัน”

    ​“งั้นยิ่งต้องไปดูเลยล่ะจ้ะ” ทีน่ากล่าวพร้อมโบกมือเชิญ “ตามฉันมาเถอะ ทางนี้เลย”

     ​ทั้งสองเดินไปตามเส้นทางที่บรรยากาศค่อยๆ เปลี่ยนจากความร้อนแรงของโรงตีเหล็กไปสู่ความสงบเย็นและร่มรื่นของสวนดอกไม้และลานหญ้า ระหว่างทางมีเสียงนกร้องแว่วก้อง และกลิ่นหอมละมุนของดอกไม้ป่าลอยตามลมมาประโลมจิตใจ ริดาหันซ้ายแลขวาด้วยความประทับใจไม่หยุด บางครั้งก็หยุดมองประติมากรรมเล็กๆ ที่ตกแต่งอยู่สองข้างทาง

     ​ในที่สุดพวกเธอก็มาหยุดอยู่หน้าอาคารขนาดกลางที่ดูมีเสน่ห์เฉพาะตัว ผนังภายนอกถูกตกแต่งด้วยลวดลายแกะสลักที่ดูมีชีวิตชีวา บางส่วนเป็นภาพของเทพโบราณ บางส่วนเป็นเรื่องราวการผจญภัยของลูกครึ่งเทพที่ถูกถ่ายทอดอย่างงดงาม หน้าต่างทำจากกระจกสีที่สะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายหลากสีราวกับอัญมณี

     ​“ถึงแล้วจ้ะ นี่แหละศูนย์ศิลปะและหัตถกรรม” ทีน่ากล่าวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ พลางผลักประตูไม้บานใหญ่ที่สลักลวดลายซับซ้อนออกช้าๆ

​.   ทันทีที่ประตูเปิดออก กลิ่นไม้สนและสีน้ำมันก็ลอยมาต้อนรับ สายตาของริดาเบิกกว้างเมื่อได้เห็นบรรยากาศภายใน มีโต๊ะยาวเรียงรายไปทั่วห้อง แต่ละโต๊ะเต็มไปด้วยงานประดิษฐ์หลากหลายแบบ บางมุมมีเด็กๆ กำลังเพ้นท์โล่ด้วยลวดลายซับซ้อน อีกมุมกำลังปั้นดินเหนียวเป็นรูปสัตว์ในตำนาน และบางกลุ่มก็กำลังสานตะกร้า ทำสร้อยข้อมือ หรือแม้กระทั่งทอผ้า

​.   เสียงหัวเราะและการพูดคุยดังก้องคลอไปกับเสียงเครื่องมือที่กำลังทำงาน ราวกับเป็นบทเพลงแห่งความสร้างสรรค์ที่ไม่มีวันจบสิ้น

    ​“ว้าว…สวยจังเลยค่ะ” ริดาอุทานเบาๆ พร้อมก้าวเข้าไปช้าๆ ดวงตาของเธอเป็นประกายเหมือนเด็กน้อยที่ได้ก้าวเข้าสู่โลกแห่งความฝัน

    ​ทีน่าหันมายิ้ม “เห็นไหมล่ะ บอกแล้วว่าที่นี่ไม่เหมือนที่อื่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเห็นเกิดจากสองมือของลูกครึ่งเทพที่นี่ทั้งนั้น”

​ริดาพยักหน้าช้าๆ พลางเดินเข้าไปใกล้โต๊ะหนึ่งซึ่งมีเด็กสาวผมสีน้ำตาลเข้มกำลังเพ้นท์โล่ขนาดใหญ่ ลวดลายบนโล่นั้นเป็นภาพของนกฟีนิกซ์ที่กำลังโผบินขึ้นสู่ท้องฟ้า เต็มไปด้วยรายละเอียดอันประณีต

​“สวยมากเลยค่ะ!” ริดาเอ่ยด้วยความจริงใจ

    ​เด็กสาวคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร “ขอบคุณนะ พวกเราที่นี่เชื่อว่าศิลปะก็เป็นอาวุธหนึ่งในการต่อสู้เหมือนกัน”

​ทีน่าหัวเราะเบาๆ พลางเอ่ยเสริม “บางครั้งงานศิลปะก็ช่วยให้หัวใจของเรามีแรงสู้ต่อได้ ไม่ต่างจากดาบและโล่เลยนะ”

​ริดายิ้มกว้างขึ้นพร้อมหัวใจที่อบอุ่น เธอเริ่มรู้สึกว่าที่แห่งนี้ไม่ได้เป็นเพียงค่ายฝึกเพื่อต่อสู้กับอสุรกาย แต่ยังเป็นสถานที่ที่หล่อหลอมวิญญาณให้เข้มแข็งและงดงามไปพร้อมกัน

​ทีน่าหันไปมองนาฬิกา ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น “เอาล่ะ เดี๋ยวเราจะเดินดูรอบๆ กันก่อน แล้วค่อยไปยังสถานที่สุดท้ายของทัวร์ในวันนี้นะจ๊ะ”

    ​ริดาพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น “ค่ะ! ฉันอยากเห็นให้ทั่วเลย”

​และแล้วทั้งสองก็เริ่มต้นการเดินชมรอบๆ ศูนย์ศิลปะและหัตถกรรม เสียงหัวเราะ ความสร้างสรรค์ และกลิ่นหอมของสีและไม้ยังคงอบอวลไปทั่ว ราวกับโลกใบนี้กำลังถักทอเรื่องราวแห่งความฝันให้คงอยู่ตลอดกาล

รับรางวัล : +15 EXP

​    

​

    ​

     ​

  

​.    

     ​

​

   

 

    ​

  

    

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: ศูนย์ศิลปะ และ หัตถกรรม |  หัวข้อ: จากเปลวไฟสู่ปลายพู่กัน