[หน้าโรงอาหาร] เตาไฟบูชาเทพ

เตาไฟบูชาเทพ

อีก 1 จุดทำเลที่ชาวค่ายมักจะมานั่งพักผ่อนกันนอกจากด้านในโรงอาหาร
ชาวค่ายมักจะมานั่งเสวนากันหลังมื้ออาหาร แลกเปลี่ยนชีวิตประจำวัน
จุดนัดพบก่อนไปทำอะไรกันต่อ อีกทั้งบริเวณนี้ยังมีเตาไฟบูชาเทพ
ที่หลายคนเลือกจะนำอาหารน่ารับประทาน บ้างก็ทำอาหารเอง
มาบูชาพ่อแม่เทพเจ้าของตนเอง เพื่อหวังว่าสักวันพ่อแม่เทพเจ้า
จะมองเห็นคุณหรือช่วยเหลือให้รอดพ้นจากอันตรายต่าง ๆ

+++++++++++++++++++

[วิธีการบูชาถวายของแก่ทวยเทพ]
1) สร้างสตอรี่นำของที่จะถวายสักการะมาหน้าเตาผิง
2) รำลึกถึงเทพที่เราจะถวายของบูชา หรืออาจจะเป็นเทพบิดามารดา
3) เผาของสักการะที่จะมอบให้ทวยเทพลงเตาผิง
4) พูดคุยหน้าเตาผิง (คุยคนเดียว) เรื่องที่อยากคุยกับเทพที่ถวายของสักการะ
5) กรอกแบบฟอร์มนี้ท้ายโพสต์โรลเพลย์
6) ถวายของสักการะได้คนละ 3 ครั้งต่อวัน
(คูลดาวน์เว้นถวายของ 3 ชม. เพื่อให้เฮอร์มีสส่งพัสดุ)

[ดูรายละเอียดการเพิ่มความโปรดปรานที่นี่ คลิก]

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: 

ของที่ถวาย: (ส่งมาไอดี God)
เทพที่ถวายของ: (ชื่อเทพ)
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ:

(ส่งของบูชามาที่ไอดี God)

Daemon HEROES

Pray to mOM

      ตกเย็น เดม่อนเดินออกมาจากบ้านพักหมายเลข 10 เขาเพิ่งมาใหม่ ได้ยินจากอลิเชียว่าเราสามารถมาถวายของบูชาเป็นการแสดงน้ำใจแก่เหล่าเทพได้ที่บริเวณโรงอาหาร ผมไปหาอะไรกินก่อนจะมาที่เตาไฟพร้อมเค้กสตรอว์เบอร์รี่ที่ผมซื้อมาจากร้านค้าในค่าย 

      เดม่อนนั่งลงตรงหน้าเตาผิง ก่อนเขาวางเค้กที่ซื้อข้าง ๆ "แม่ครับ ผมไม่รู้ว่าแม่ชอบกินเค้กหรือเปล่า ก็นะผมไม่เคยได้ใช้ชีวิตอยู่แม่..."

      เดม่อนมองไฟในเตาที่ร้อนระอุ เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า "ตอนนี้ผมเข้าใจหลาย ๆ อย่างแล้ว ทำไมผมกินเยอะก็ไม่อ้วนเลยแม้แต่น้อย คงเพราะนี่คือหนึ่งในพรสวรรค์ของเหล่าลูก ๆ แม่สินะครับ ที่จะรักษาหุ่นดีไว้ตลอด"

       "ผมจะตั้งใจฝึกซ้อม แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" เดม่อนพูดขึ้นหน้าเตาไฟ

       "ทานให้อร่อยนะครับ" เดม่อนพูดจบ เขาไปหยิบเค้กออกจากถุงพับถุงเก็บกระเป๋า และค่อย ๆ นำเค้กใส่เข้าไปในเตาไฟ "ข้าขอถวายเครื่องบูชานี้แก่เทพีอะโฟร์ไดท์" 

      เปลวไฟในเตาลุกแรงขึ้น เค้กค่อย ๆ ถูกเผา ควันไฟล่องลอยขึ้นไปบนฟ้าราวกับส่งบางอย่างไปให้เทพีอะโฟร์ไดท์ ผมนั่งนิ่งทำสมาธิอยู่ครู่นึง จนผ่านไปครึ่งชั่วโมงผมถึงลุกขึ้นไปนั่งพักบนโซฟามองท้องฟ้า
       

        

ชื่อของคุณ: เดม่อน แคนเนลท์
 ของที่ถวาย: เค้กสตรอว์เบอร์รี่
เทพที่ถวายของ: เทพีอะโฟร์ไดท์
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ ผมถึงค่ายอย่างปลอดภัยแล้ว

Mazikeen -

                 หลังจากกลับมาจากภารกิจส่งสตอเบอรี่ให้กับร้านอะเมซอนคาเฟ่แล้ว เมซิคินเลยถือโอกาสแวะร้าน 7-11 ที่อยู่ข้างๆ แล้วซื้อโคล่ามา 1 กระป๋อง หญิงสาวคิดว่าจะเดินไปหาที่สงเงียบนั่งพักผ่อน ในขณะที่เดินผ่านโรงอาหารของทางค่าย เธอเหลือบไปเห็นว่ามีชาวค่ายบางคนกำลังนั่งหน้าเตาผิงแล้วสวดภาวนาอะไรสักอย่างจากนั้นก็โยนอาหารลงในเตาผิง หญิงสาวรู้สึกสนใจจึงเข้าไปดู

                 จู่ๆ ชาวค่ายที่นั่งล้อมวงกันตรงหน้าเตาผิงก็มองเธอ ไม่สิ.. พวกเขามองสิ่งที่อยู่บนหัวของเธอต่างหาก

                 บนหัวของเธอปรากฏสัญลักษณ์หนึ่งขึ้น หญิงสาวคิดว่ามันดูเหมือนชามที่ข้างบนใส่ไข่ใบใหญ่ไว้และที่มีที่จับ

                 "ฮาเดส!" ชาวค่ายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงเตาไฟชี้มาที่สัญลักษณ์บนหัวของเธอ

                 "ฉันได้รับการรับรองแล้ว?" เมซิคินยังคงงงงันอยู่บ้าง

                 "ก็ใช่น่ะสิ" อีกคนเอ่ย "ไปพบไครอนแล้วย้ายไปอยู่บ้านของตัวเองได้แล้ว"

                 ก่อนจะจากไป หญิงสาวพลันนึกถึงโคล่ากระป๋องที่เพิ่งซื้อมา สายตาของเธอเลื่อนไปหยุดอยู่ที่เตาไฟบูชาเทพ เธอตัดสินใจที่จะลองทำพิธีที่เรียกว่าการบูชาพวยเทพที่เธอได้ยินมาด้วยโคล่ากระป๋อง

                 "หวังว่าคุณจะชอบนะคะ" เธอโยนโคล่ากระป๋องลงไปในเตาไฟ จ้องมองควันที่พวยพุ่งออกมา

                 "เทพเจ้าที่ร่ำรวย?" หญิงสาวเค้นเสียง " แล้วทำไมตลอดชีวิตที่ผ่านมาของฉันจนนักล่ะ?"

                 "ก็หวังว่าคุณจะมาดูหน้าลูกคนนี้บ้างนะ" เมซิคินหัวเราะเยาะ

                 "แด่ฮาเดส" เธอพูดก่อนหันหลังจากไป "ถ้าคุณมีจริง ก็ขอให้ฉันรวย"

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: เมซิคิน บริคลาเทียร์

ของที่ถวาย: โคล่ากระป๋อง

เทพที่ถวายของ: ฮาเดส

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ขอให้รวย

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

วันนี้เป็นอีกวันที่ทำเอาเด็กสาวชาวสเปนอย่างเฟเรียนั่นรู้สึกเหนื่อยพอสมควร เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นใช้แรงเยอะไปกับการขุดหาขุนทรัพย์ที่ไม่รู้ว่ามีอยู่จริงไหม ถึงจะเป็นอย่างนั้นเธอก็ยังคงไม่ร่วมขุดร่วมกับคนอื่น ๆ อยู่ดี  ตอนนี้ก็ได้เวลานำของมาถวายให้กับพ่อของเธอ ท่านเทพฮิปนอสแล้วสักที 

เธอนำสเต็กเนื้อที่เธอซื้อมาระหว่างการเดินทางจากบ้านมาที่แห่งนี้ ดีจริง ๆ ที่เซเว่นมีของดี ๆ แบบนี้ขายด้วยล่ะนะ 

"วางไว้หน้าเตาผิงไฟอันนี้สินะ"

เธอวางสเต็กไว้หน้าเตาแล้วนึกถึงท่านเทพฮิปนอส พ่อแท้ ๆ โดยสายเลือดของเธอ ก่อนที่จะนำสเต็กเผาเข้าเตาไฟไปเพื่อส่งสเต็กชิ้นนี้ไปให้ถึงมือของพ่อของเธอ

"พ่อคะ เป็นยังไงบ้างคะ งานที่นรกนั้นเหนื่อยไหมคะ หนูมีสเต็กอยู่จานหนึ่งพอดี เดี๋ยวหนูจะไปกินข้าวข้างในด้วย พ่อก็มากินด้วยกันนะคะ แล้วหวังว่าเราจะได้เจอกันแม้ในความฝันก็ดีนะคะ"

เธอเอ่ยกับเตาผิงโดยคิดว่าท่านพ่อฮิปนอสอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเพื้อเตรียมไปกินข้าวต่อ เริ่มหิวแล้วด้วยสิจะมีอะไรกินบ้างนะ

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: สเต๊ก
เทพที่ถวายของ: เทพฮิปนอส
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: พ่อคะ เป็นยังไงบ้างคะ งานที่นรกนั้นเหนื่อยไหมคะ หนูมีสเต็กอยู่จานหนึ่งพอดี เดี๋ยวหนูจะไปกินข้าวข้างในด้วย พ่อก็มากินด้วยกันนะคะ แล้วหวังว่าเราจะได้เจอกันแม้ในความฝันก็ดีนะคะ

bettyleg

Daemon HEROES

Pray to mOM

     วันนี้ผมหาอะไรกินที่ 7-11 แล้ว ยังอิ่มอยู่ แต่ก็ไม่ลืมแวะมาโถงอาหาร ผมเดินมายังบริเวณเตาไฟบูชาก่อนจะวางของที่เตรียมมาไว้ข้าง ๆ นั่งลงหน้าเตาไฟ 

    "ผมจะมาสักการะแม่ทุกวันนะครับ ไม่รู้สิ... การที่ผมได้ทำแบบนี้มันอาจทำให้ผมเองรู้สึกว่าได้ใกล้ชิดแม่ แม้จะไม่ได้ใกล้ชิดแบบปกติทั่วไป" เดม่อนพูดกับแม่(?) หวังว่าเธอคงจะได้ยินหรือกำลังฟังอยู่ 

    "วันนี้แม่สบายดีนะครับ" เดม่อนพูดขึ้น ซึ่งแน่นอนเขาคงไม่คาดหวังคำตอบว่าแม่จะตอบกลับ ก่อนหยิบแพนเค้กขึ้นมาถือหน้าเตาไฟ

     "วันนี้ผมเอาแพนเค้กมาถวายให้แม่นะครับ หวังว่าแม่จะชอบมันนะ" เดม่อนยิ้มก่อนค่อย ๆ เอาแพนเค้กใส่กองไฟ

      "ไงไอหนุ่มเกย์ บุตรแห่งอะโฟร์ไดท์นี่ใช่ผู้ชายแท้ป่ะ" เสียงเด็กรุ่นคราวราวเดียวกับผมดังขึ้นด้านหลัง นิสัยคงไม่ต้องบอก ดูเหมือนเขาจะเป็นพวกหยิ่งผยองพอสมควร

       "ถอยไป" เดม่อนพูดขึ้นในขณะที่ยืนตัวขึ้นมา

        "ว่ะ แกไม่รู้จักกูชะแล้วเหรอ จิมมี่ บุตรแห่งแอรีสจำใส่หัวไว้ไอตุ๊ด" จิมมี่พูดขึ้น ซึ่งมันงี่เง่ามาก ก่อนผมเงื้อหมัดจะชกอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายกลับหลบได้อย่างสบาย

         "มันสู้ว่ะพวก ถอยไปคอยดูกูสั่งสอนไอตุ๊ด" จิมมี่พูดขึ้นก่อนเริ่มพุ่งโจมตี

        การโจมตีของเขาว่องไวมาก จนผมโดนเขาสวนการโจมตีอยู่หลายครั้ง พละกำลังหนักแน่น การฝึกฝนของเขาสมเป็นบุตรแห่งแอรีส เทพแห่งสงครามจริง ๆ ผมพยายามยืนหยัดแม้ตามตัวจะสะบักสะบอม 

        "ยังหรอก" เดม่อนยิ้มมุมปาก เขาจะไม่ยอมให้การต่อสู้ที่พี่อาเธอร์สอนและเทควันโดของเขาต้องเสียเปล่า เป็นบุตรแห่งอะโฟร์ไดท์แล้วไง เขาตั้งท่าการ์ดตามที่พี่อาเธอร์สอน

        อีกฝ่ายที่ชะล่าใจโจมตีเข้ามา ก่อนเขาเบี่ยงศีรษะหลบและคว้าขมับแขน แต่แทนที่เขาจะเป็นฝ่ายทุ่มอีกฝ่ายกลับพลิกสถานการณ์ด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลของเขาจนเขาล้มหงายแทน ตอนนี้เดม่อนรู้ซึ้งถึงความต่างสายเลือดแล้ว แต่พี่อาเธอร์บอกว่าวีรบุรุษไม่เกี่ยงชาติกำเนิดแม้พวกเขาไม่ใช่ลูกๆ ของเทพสงครามแต่หากขยันฝึกฝนย่อมต้องมีหนทางของตัวเอง หลังจากนี้ผมคงต้องฝึกฝนออกกำลังให้มากขึ้น 

       ผมลุกขึ้นยืน ยกมือเช็คคราบเลือดมุมปาก "พี่สุดหล่อมีฝีมือดีจังนะครับ ผมแทบจะสู้ไม่ได้~~" เดม่อนพูดขึ้นเพื่อดึงความสนใจ ก่อนใช้รอยยิ้มความงามของบุตรอะโฟร์ไดท์ ยิ้มมุมปากสร้างความเท่ห์ ในพริบตาจิมมี่ดูจะสตันครู่หนึ่ง ผมอาศัยจังหวะนี้พุ่งตัวผลักเขาและคร่อมเขาแบบนั้น ยกแขนของตนพาดคออีกฝ่ายพร้อมทั้งกดน้ำหนักทั้งหมดสุดแรงที่ต้นคอ ผมรู้ด้านกำลังผมสู้เขาไม่ได้ ถ้าผมผ่อนแรงนิดเดียวเขาจะสลัดผมได้ง่าย

      "ยอมยังล่ะบุตรแห่งแอรีส" ผมพูดถามขึ้น มือยันคออีกฝ่ายไว้ สีหน้าเขาอึกอักอย่างมาก 

       "หน็อย พอๆ ยอมก็ได้" ผมได้ยินก็ปล่อยและลุกขึ้นจากตัวเขา จิมมี่ลุกขึ้นตามทีหลัง เขาทำท่าจะพุ่งจัดการ แต่เห็นมีคนเริ่มมาบริเวณนี้เยอะก็รีบไสก้นของเขากลับออกไปโดยไว ผมเช็คคราบเลือดมุมปากโดยไม่รู้ตัวว่าผมทำคนบริเวณนั้นสตันครู่หนึ่ง

       เมื่อทุกคนรู้สึกตัว ต่างแยกย้ายทำธุระตัวเอง ส่วนผมก็หันไปคุยกับแม่ต่อ "ผมรักแม่นะครับ แต่ดูท่าวันนี้ผมคงต้องไปทำความสะอาดตัวหน่อยและปฐมพยาบาล หมัดเขาหนักเอาเรื่อง"

      เดม่อนที่ยกแขนจะยืดเพราะเมื่อยแต่เขาต้องเจ็บแทน ดูท่าต้องไปสถานพยาบาลแล้วช่วยรักษาก่อน เดม่อนไม่รอช้าก็รีบมุ่งหน้าไปสถานพยาบาลของค่าย เอาเป็นว่าค่อยแจ้งว่าอุบัติเหตุล่ะกัน อีกฝ่ายคงไม่มาหาเรื่องเขาอีกระยะหนึ่ง อย่างน้อยเขาก็ได้พิสูจน์ให้อีกฝ่ายเห็นแล้วว่าเขาไม่ใช่บุตรแห่งอะโฟร์ไดท์ที่รักสวยรักงาม 

ชื่อของคุณ: เดม่อน แคนเนลท์
 ของที่ถวาย: แพนเค้ก
เทพที่ถวายของ: เทพีอะโฟร์ไดท์
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ผมจะตั้งใจฝึกตัวเองไม่ทำให้แม่ต้องขายหน้าแบบเมื่อครู่นะครับ ผมจะไม่ให้ใครมาดูถูกบุตรแห่งอะโฟร์ไดท์อีก

Mazikeen -

               หลังจากแวะไปซื้อขนมที่ของที่ร้านสะดวกซื้อ เมซิคินเห็นว่ามีของหวานที่ชื่อ 'ไอศกรีมซันเดย์' พลันนึกไปถึงบิดาที่ใช้ชีวิตอยู่ในปรโลก ที่นั่นอาจจะร้อนจนอยากลองชิมอะไรเย็นๆ หรือไม่เขาก็อาจจะไม่เคยลิ้มรสไอศกรีมมาก่อน เธอเลยลองตัดใจซื้อมาถวายให้เขาลองชิมดู

               เมซิคินเห็นเตาไฟบูชาทวยเทพมาแต่ไกล หญิงสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพราะกลัวไอศกรีมในมือละลาย เธอเดินมาหยุดอยู่หน้าเตาไฟ ในใจเริ่มคิดว่านี่อาจจะดูแปลกไปหน่อยที่จะโยนของที่ไม่ควรถูกความร้อนลงไปในเตาไฟที่มีความร้อนสูง ทว่าเธอจะให้เธอทิ้งของที่ซื้อมาไปเปล่าๆ ก็ออกจะดูแย่ไปสักหน่อย
               "ลองชิมไอศกรีมซันเดย์สิคะ" หญิงสาวพูดพลางโยนสิ่งที่อยู่ในมือลงไปในเตาไฟ "รสชาติค่อนข้างใช้ได้ เผื่อคุณไม่เคยกินมาก่อน"
               หากพูดถึงสิ่งที่อยากจะขอ เธอก็ไม่รู้จะร้องขออะไร ..วันก่อนขอให้รวย ทว่าเธอก็ไม่เห็นจะมีเงินก้อนปรากฏขึ้นข้างหมอนเลย กลับไปความสามารถของหมอผีมาแทน
               "อืม.." เธอขมวดคิ้ว "เอาเป็นขออเมทิสต์สักก้อน เอาที่เหมือนสีตาของฉันนะ"
               เมซิคินหัวเราะกับความคิดที่ว่าบิดาอาจจะได้ยินเสียงของเธอที่ส่งไปหาเขา
               ก็พูดไปเรื่อย..

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: เมซิคิน บริคลาเทียร์

ของที่ถวาย: ไอศกรีมซันเดย์

เทพที่ถวายของ: ฮาเดส

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ขออเมทิสต์สักก้อน

Nereza BELIEVER

SALUTE MAMAN

แม้ว่าการมาอาศัยอยู่ภายใต้ค่ายที่เต็มไปด้วยพี่น้องร่วมสายเลือดจะเป็นเรื่องที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง ทว่าการจะสื่อสารกับบิดาหรือมารดาบังเกิดเกล้าก็ยังเป็นเรื่องยุ่งยากที่ต้องตระเตรียมขั้นตอนมากมาย

เหมือนอย่างตอนนี้ที่เธอกำลังยืนอยู่หน้าเตาไฟบูชาเทพ

อันที่จริงเธอเตรียมมาหลายอย่าง , ทายาทอะโฟรไดท์มุ่นหัวคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยในตอนที่เธอกำลังย่อตัวลงตรงหน้ากับเตาไฟ มันดูเป็นเรื่องแปลกประหลาด เมื่อเธอต้องลำบากเดินไปเดินมาเพื่อหาทางสื่อสารกับผู้เป็นแม่ แต่เท่านี้ก็คงไม่เป็นไร ถือซะว่ามันเป็นการฝึกความอดทนชนิดหนึ่งก็แล้วกัน

“ อันที่จริงตอนนี้หนูไม่รู้แล้วว่าระหว่างเทพ กับการเป็นครึ่งเทพ แบบไหนมันลำบากกว่ากัน ”

ท่ามกลางความเงียบสงบ น้ำเสียงนุ่มดังขึ้นเป็นรูปประโยคภาษาฝรั่งเศสอันน่าฟังพร้อมกันนั้นเอง เนเรซ่าก็หรี่ตาลงในระหว่างที่มือคู่สวยนั้นกำลังยื่นถ้วยไอศกรีมซันเดย์ให้เข้าไปอยู่ในเตาไฟ — ตลกร้ายสุด ๆ เธอเลือกจะเผาไอศกรีมไปให้แม่ตัวเองเป็นอย่างแรก แต่ แล้วไง ? ไหนบอกว่าส่งของกินได้ทุกอย่าง ถ้างั้นไอศกรีมพวกนี้ก็คงจะพอไปถึงมือผู้เป็นแม่ของเธอได้ไม่มากก็น้อย

“ หนูเข้าใจว่าการเป็นเทพ บางทีมันก็คงเต็มไปด้วยกฏเกณฑ์กับเงื่อนไขมากมายที่คงทำให้แม่ไม่สะดวกจะปรากฏตัว ”

“ แต่การเป็นครึ่งเทพที่ถูกปิดหูปิดตาให้รอเวลาที่สมควร การต้องอยู่กับเรื่องประหลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยที่บางทีครอบครัวก็อาจจะไม่ได้สมบูรณ์ หนูว่าเรื่องนี้มัน .. ” เนตรนัยน์สีอ่อนราวเม็ดแก้วสั่นไหวคล้ายลังเลที่จะระบายถึงสิ่งที่อยู่ในห้วงคนึงคิด ริมฝีปากสีสดของทายาทอะโฟรไดท์เม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงก่อนจะเหยียดออก

“ ขอโทษทีค่ะ หนูแค่— - ไม่รู้สิ มันอธิบายยาก เหมือนทุกคนต่างก็พากันทิ้งหนูไปจนหมด ” เนเรซ่าก้มหน้าลง เดิมทีเธอไม่ได้ตั้งใจจะมารื้อฟื้นเรื่องยุ่งยากพวกนี้ให้ตัวเองจะต้องรู้สึกแย่ แต่เมื่อมีโอกาสจะได้พูดอะไรก็ตามกับเทพที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ พวกความน้อยเนื้อต่ำใจหรือสิ่งที่เธอกดมันไว้ตลอด 19 ปีในชีวิตก็ทยอยพรั่งพรูออกมาราวกับว่าเขื่อนกักกันความรู้สึกได้ทลายลงแล้ว

“ หนูอาจจะเป็นลูกสาวที่แปลกไปสักหน่อย หวังว่าแม่จะไม่ว่าอะไร ถ้าอยากทานอะไรก็ ส่งสัญญาณ หรือบอกกันด้วยนะคะ ไว้จะมาหาท่านบ่อย ๆ ”

เมื่อพูดจบ ร่างสูงโปร่งของเนเรซ่าก็ผุดขึ้นยืน เธอปัดเขม่าควันไฟออกจากเสื้อผ้าตามประสาคนรักสวยรักงาม หลุบสายตาลงมองช่องทางเล็ก ๆ ที่มีไว้เพื่อติดต่อกับผู้ที่คงไม่มีทางจะติดต่อกลับมาโดยง่าย สองเท้าขยับก้าวถอยหลังเพื่อรักษาระยะออกมาเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะโค้งตัวลงเพื่ออำลาตามมารยาท ก่อนจะเดินลับหายจากบริเวณเตาไฟบูชาเทพไป

ชื่อของคุณ : เนเรซ่า เฮนลาดิส
ของที่ถวาย : ไอศกรีมซันเดย์
เทพที่ถวายของ : เทพีอะโฟร์ไดท์
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ : หวังว่าท่านจะไม่ระอาในตัวฉันไปเสียก่อน

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากไปเก็บสัมภาระที่บ้านฮิปนอสเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สาวน้อยนามเฟเรียก็เดินมาถึงยังเตาผิงไฟหน้าโรงอาหารเพื่อที่จะนำขนมเค้กสตรอว์เบอรรี่มาถวายให้กับท่านเทพฮิปนอส ท่านพ่อของเธอ เคยได้ยินว่าของหวานจะทำให้สมองแล่นดี แล้วเพิ่มพลังงานดีด้วย สำหรับเทพที่ต้องดูแลความฝันของมนุษย์ทุกคนแล้ว คิดว่าก็คงเหนื่อยแน่เลย ถ้าได้กินของหวานน่าจะช่วยได้เยอะน่าดู ก่อนอื่นก็เอาเค้กสตรอว์เบอร์รี่ไว้หน้าเตาผิงไฟ ก่อนจะคิดถึงเทพฮิปนอสเป็นการแปะป้ายชื่อที่อยู่ให้เทพเฮอร์มีสนำไปส่งถูกที่ถูกองค์ แต่ขอนะคะ ท่านเทพเฮอร์มีส ห้ามขโมยค่ะ ถ้าส่งถึงที่เดี๋ยวพรุ่งนี้จะส่งไปให้ท่านอีกชิ้นนะคะ แต่ชิ้นนี้ของเทพฮิปนอสค่ะ ว่าแล้วก็เผาเค้กลงเตาผิงไป

"ท่านเทพฮิปนอสคะ ของหวานเติมพลังจากงานอันหนักหน่วงค่ะ วันนี้หนูเจอพี่ศิลามาด้วยนะคะ พี่เขาน่ารักมากเลย ขอบคุณสำหรับพี่ชายน่ารัก ๆ นะคะ กินเค้กเยอะ ๆ นะคะ หนูรู้ว่าท่านทำงานหนัก ถ้ามีอะไรที่ลูกอย่างหนูช่วยท่านได้ก็บอกมานะคะ อ้อ ท่านพ่อคะ หนูได้ข่าวมาว่าตอนนี้มีแคมเปญรณรงค์อนุรักษ์สัตว์ทะเลอยู่ด้วยนะ หนูลังเลมากเลยค่ะว่าจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยดี ขอความเห็นหน่อยสิคะท่านพ่อ"

แบบฟอร์มถวายของ

ชื่อของคุณ : เฟเรีย เฮย์ส

ของที่ถวาย : เค้กสตรอว์เบอร์รี่

เทพที่ถวายของ : ฮิปนอส

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ : 

ขอความเห็นเกี่ยวกับ

แคมเปญรณรงค์อนุรักษ์สัตว์ทะเลหน่อยค่ะพ่อ

bettyleg

Daemon HEROES

Pray to mOM

     ก่อนจะไปบ้านเฮอร์มีสเพื่อเข้าอินเทอร์เน็ต ผมแวะมาโถงอาหาร เพื่อสวดภาวนาถึงแม่ก่อน นนี่อาจเป็นอีกสิ่งที่ผมพอจะทำได้เพื่อทำให้รู้สึกว่าได้ใกล้ชิดกับแม่มากขึ้น(?) ใช่คุณฟังไม่ผิดหรอก สำหรับผมตอนนี้คนที่สนิทที่สุดนอกจากพี่น้องในบ้านอะโฟร์ไดท์ที่เป็นครอบครัวแล้ว ก็มีแม่อีกคน 

       เดม่อนมองซ้ายมองขวา แน่นอนว่าเขาไม่เจอโจทย์ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก นึกว่าจะต้องมีรอยฟกช้ำอีกเช่นเดิม ตอนนี้เขายังไม่พร้อมจะรับมือกับบุตรแห่งแอรีส เดม่อนเดินถือเค้กสตรอว์เบอร์รี่มายังข้างเตาไฟ ก่อนเขานั่งลงหน้ากองไฟ

       "แม่ครับ ผมจะมีโอกาสได้เจอแม่ไหม... วันนี้ผมเห็นข้อความจากแม่ที่หน้าบ้านใหญ่แล้วนะ" เดม่อนพูดกับกองไฟ เขาหวังว่าแม่จะได้ยินเขา "ผ..ผมจะฝึกฝนให้พร้อมและไปจัดการก๊อบลินพวกนั้นให้นะครับ"

       "สุดท้ายนี้ ผมหวังว่าสักวันจะได้เจอแม่ตัวเป็น ๆ สักครั้ง" เดม่อนกล่าวหน้ากองไฟก่อนเขาหยิบเค้กขึ้นมา 

       "ทานให้อร่อยนะครับแม่" เดม่อนค่อย ๆ นำเค้กเข้าไปเผาในกองไฟ เขานั่งมองดูกองไฟค่อย ๆ เผาเค้กจนเป็นเศษผงธุลี ก่อนค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนเดินไปข้างในโถงอาหารเพื่อหาอะไรทาน แล้วก็อาสาทำความสะอาดต่อ เขาน่าจะยังเหลืออีก 3 วันสำหรับเวรของเขา

ชื่อของคุณ: เดม่อน แคนเนลท์
 ของที่ถวาย: เค้กสตรอว์เบอร์รี่
เทพที่ถวายของ: เทพีอะโฟร์ไดท์
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ทานให้อร่อยนะครับแม่ ผมได้เห็นข้อความที่ส่งจากแม่แล้ว ผมสัญญาจะต้องจัดการพวกก๊อบลินให้ได้

Daemon HEROES

send Goblin to Mom

      หลังเขากลับมาจากข้างนอกค่ายได้แวะไปพักที่บ้านพักก่อน ตื่นมารุ่งเช้าเขาทำกิจธุระเสร็จสิ้นและเดินมายังเตาไฟบูชาเทพที่หน้าโถงอาหาร เดม่อนไม่ลืมหยิบหมวกก๊อบลินใบนี้มาด้วย แม้เขาจะเสียดายน่าจะเอามาใส่ชั่วคราวได้อยู่ มันดูพอจะใช้งานได้ระดับหนึ่ง แม้รูปลักษณ์ยังไม่สวยเท่าไหร่

      เดม่อนเดินมาตรงหน้าเตาไฟ ก่อนเขาค่อย ๆ นั่งลง เขามองดูเตาไฟก่อนจะพูดขึ้น(?) "แม่ครับ ผมได้ทำงานที่แม่มอบหมายให้แล้ว พวกก๊อบลินบริเวณชิงช้าคงไม่ก่อกวนความสวยงามของสถานที่นั้นไปได้อีกนาน"

      "จริงสิ ผมเคยได้ยินตำนานก๊อบลินที่ว่าพวกมันเป็นอสุรกายพื้นเมืองฝรั่งเศส แต่ต่อมาฝรั่งเศสกลายเป็นเมืองแห่งความรัก พวกมันต้องหลบหนีไปอยู่ใต้ดิน เป็นเรื่องจริงเหรอครับ" เดม่อนถามแม่ โดยเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะตอบหรือไม่ บางครั้งที่พวกก๊อบลินอยู่ไปทั่วแบบนี้ ส่วนหนึ่งเพราะพวกมันไม่มีบ้านอยู่เป็นหลักแหล่งหรือเปล่านะ แต่ถ้าพวกมันอยู่ฝรั่งเศสมาจนถึงปัจจุบันเขาคิดอีกแง่มุม ฝรั่งเศสคงเละเทะตามลักษณะนิสัยพวกมัน ไม่สมชื่อเมืองแห่งความรักในทุกวันนี้

      "นั่นสินะ พอผมมาคิด ๆ ดูแล้ว แม้ดูเหมือนจะแย่งพื้นที่ แต่แม่ก็ทำเพื่อมนุษย์ธรรมดา เพราะนิสัยพวกมันไม่ถนอมของที่ควรถนอม" เดม่อนพูดขึ้นตอบเองในคำถามที่เขาเพิ่งถามเตาไฟไป(?)

       "ไหน ๆ ผมก็จะต้องส่งสิ่งนี้ไปให้แม่แล้ว งั้นผมแถมเค้กสตรอว์เบอร์รี่ไปให้แม่ด้วยเลยแล้วกันนะครับ ทานให้อร่อยนะครับ" เดม่อนยิ้มก่อนค่อย ๆ หันไปหยิบหมวกก๊อบลินไปเข้าเตาไฟก่อน และตามด้วยเค้กสตรอว์เบอร์รี่ เขาค่อย ๆ หยิบไม้เขี่ยเตาไฟมาเขี่ยให้ไฟเข้าที่และไม่ให้ของถวายตกค้าง

       ไฟลุกโชนโหมกระหน่ำรุนแรงด้วยการเผาหมวกที่ดูเหมือนจะเผายากลำบาก แต่ดูเหมือนมันก็ค่อย ๆ เผาหมวกจนเป็นเถ้าถ่านปลิวไปตามสายลม ผมมองสิ่งเหล่านี้ ราวกับมันลอยไปสรวงสวรรค์เบื้องบนหรือมันจะไปก่อรูปร่างใหม่บนโอลิมปัส

        เดม่อนกำลังจะลุกขึ้น ก่อนเขาถูกมือบางอย่างผลักจนหน้าแทบจมเตาไฟ ดีที่เขาเบรดทัน เขาหันขวับไปดู ที่แท้ฝีมือบุตรแห่งแอรีสคู่ปรับเขา

       "โฮ๋ ๆๆ นึกว่าโดนก๊อบลินฆ่าตายซะแล้ว ยังรอดมาได้เหรอเนี่ย" บุตรแห่งแอรีสหัวเราะท้องแข็ง เขามองทวนด้านหลังผมและมีดสั้น "ดูสิวะพวก บุตรแห่งแอรีสพกทวนว่ะ ไม่ใช่ว่าพวกแกพกแต่มีดสั้นกันเหรอ"

      "แล้วไง" เดม่อนไม่สนใจอีกฝ่ายเขาพูดสั้น ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินผ่านพวกเขาไปทำอะไรต่อมิอะไรของผมต่อ

      "แล้วเจอกันนะบุตรแห่งแอรีส" ผมหันมายิ้มพราวเสน่ห์ ดูเหมือนเขาจะสตันจากความหล่อของผมไปครู่หนึ่ง ผมใช้จังหวะนี้วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว หลังสู้กับก๊อบลินผมรู้สึกตัวเองจะเริ่มแข็งแกร่งขึ้น แม้ไม่มากก็น้อย

      เดม่อนวิ่งมาจนพ้นเตาไฟ เขาก็เปลี่ยนเป็นเดินไปเรื่อยเปื่อยมองดูบรรยากาศค่าย ผู้คนเดินทำกิจวัตรของตัวเองกัน ที่นี่ชีวิตสงบสุขและปลอดภัย ไม่ต้องคอยพะวงปัญหาอสุรกาย ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ดีสินะ.... 

        

ชื่อของคุณ: เดม่อน แคนเนลท์
 ของที่ถวาย: เค้กสตรอว์เบอร์รี่
และ ส่งงาน (หมวกก๊อบลิน)
เทพที่ถวายของ: เทพีอะโฟร์ไดท์
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: หวังว่าแม่จะภูมิใจนะครับ