[หน้าโรงอาหาร] เตาไฟบูชาเทพ

Laurencius -

Half-Blood Camp

ลอเรนซิอุส อากุสโต้

เตาไฟบูชาเทพ: ถวายของให้เทพเจ้า

" อิ่มมาก อาหารที่นี้อร่อยใช้ได้ "

ผมค่อยๆลุกขึ้นจากโต๊ะที่นั้งทานอาหาร ก่อนเดินนำจานข้าวไปทำความสะอาดให้เรียบร้อย จนเผลอเห็นบูชาพระเจ้า สอบถามจากคนเเถวนั้นบอกว่า เราจะสามารถเผาสิ่งของไปยังทวยเทพได้ผ่านเตาไฟนี้ ดีจัง!

" นายน่ะ เด็กใหม่ ไม่ลองเผาอะไรไปให้พ่อเเม่นายดูบ้างล่ะเผื่อท่านจะเมตตายอมรับไวขึ้น ฮาฮา "

เด็กชายตัวโตรูปร่างอ้วนเอ่ยขึ้นก่อนหันไปหัวเราะกับกลุ่มเพื่อนของพวกเขาที่ยื่นจับจ้องมองผมตั้งเเต่ทานข้าวเสร็จเเล้ว

" โทษน่ะนี้พวกนายกำลังเเนะนำหรือท้าอยู่กันพวก "

ผมเดินมาหน้าเตาไฟบูชาเทพเจ้า ก่อนจะหยิบเค้กสตอเบอรี่ที่เพิ่งซื้อมาก่อนนึกขึ้นได้ว่าอยากมอบสิ่งนี้ให้กับท่านอธีน่าที่คอยปกป้องให้เดินทางมาถึงค่ายอย่างปลอดภัย

"ท่านเทพีจะชอบสิ่งนี้มั้ย ไม่เป็นไรลองถวายไปก่อน"

ก่อนชายหนุ่มจะหลับตาพึมพำไปมาอย่างเบาๆเพื่อคุยสนทนากับท่านเทพเเละไม่อยากให้ใครได้ยินคำอธิฐานที่เอ่ยออกไป ผมขอบคุณท่านมากครับที่คุ้มครองให้ถึงค่ายด้วยความปลอดภัย เลยขอมอบขนมนี้ให้ท่าน หวังว่าท่านจะพอใจเเละโปรดรับคำอธิษฐานจากเด็กชายคนนี้ด้วยครับ

" ฟู ฟู เปลวไฟลุกขึ้นโชติช่วง "

---

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ : ลอเรนซิอุส อากุสโต้

ของที่ถวาย: เค้กสตรอว์เบอร์รี่

เทพที่ถวายของ: เทพีอธีน่า

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ : ขอบคุณท่านเทพีที่คุ้มครองครับ

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

หลังจากโหวตเห็นด้วยแคมเปญรณรงค์อนุรักษ์ทะเลเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินถือใบหลักฐานการโหวตของตนมายังเตาไฟบูชาเทพที่อยู่หน้าโรงอาหารในทันที

เธอวางกระดาษใบโหวตผลลัพธ์ไว้หน้าเตาผิงไฟ คิดถึงท่านเทพโพไซดอนไว้ในใจ ก่อนที่จะเผาใบโหวตผลลัพธ์ของเธอใส่เตาผิงไปจนไฟลุกโซนก่อนที่จะเอ่ยปากออกมา

"ท่านเทพโพไซดอนคะ หนูเป็นตัวแทนของลูก ๆ แห่งเทพฮิปนอสเจ้าค่ะ ท่านมิต้องเป็นห่วงนะคะ ท่านพ่อได้ให้พวกเราเลือกข้างท่านโพไซดอนเจ้าค่ะ"

เธอเอ่ยกับเตาผิงไฟรายงานผลกับเทพโพไซดอน อย่างสุภาพเรียบร้อย 

"อ้อ! ถ้าลูกฮิปนอสคนอื่นยังไม่มาถวาย แสดงว่าหลับอยู่นะคะ โปรดอย่าปลุกพี่น้องหนูนะ เตือนแล้วนะคะ"

แบบฟอร์มถวายของ

ชื่อของคุณ : เฟเรีย เฮย์ส

ของที่ถวาย : ส่งงาน(ใบโหวตผลลัพธ์(เห็นด้วย))

เทพที่ถวายของ : โพไซดอน

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ : เทพฮิปนอสอยู่ข้างท่านค่ะ

bettyleg

Mazikeen -

                 เมซิคินกลับมาจากการเดินไปซื้อสเต็กที่ร้านสะดวกซื้อมา แรกเริ่มเธอตั้งใจจะซื้อแค่สเต็ก ทว่าทำไปทำมาเธอกลับได้ขนมของกินเล่นมาเต็มกระเป๋า หญิงสาวเริ่มคิดอย่างจริงจังแล้วว่าหากไม่เลิกนิสัยกินไปเรื่อยแบบนี้ สักวันเงินจะต้องหมดกระเป๋าเป็นแน่
                 ก่อนที่จะเดินไปหน้าเตาไฟ หญิงสาวเลือกที่จะแวะไปที่โรงอาหารก่อน เธอเอ่ยขอจานใบหนึงกับแม่ครัวฮาร์ปี้ อีกฝ่ายทำหน้างงๆ แต่ก็ยังให้เธอมาใบนึงอยู่ดี ไม่รอช้า เมซิคินก็เอาสเต็กที่ซื้อมาวางลงบนจาน จัดแต่งให้สวยงาม แม้ว่าสุดท้ายแล้วก็จ้องโยนสเต็กเนื้อพวกนี้ลงไปในกองไฟโดยไม่สนใจว่ามันจะสวยงามมั้ย แต่การทำแบบนี้ก็ทำให้เธอไม่รู้แย่เกินไปนัก
                "เหมือนว่าเมื่อวานคุณจะอยากกินสเต็กนะคะ" หญิงสาวหลุดขำ
                "ฉันเอามาให้แล้ว จัดจานมาอย่างดีเลยนะคะ" เธอพูดพลางยื่นจานไปตรงหน้าเตาไฟ
                "ครั้งนี้ฉันไม่ขออะไรหรอกค่ะ" เธอพูดพลางปาดเนื้อสเต็กลงไปในเตาไฟ "ขอแค่ให้คุณกินอิ่มนอนอุ่นก็พอ"
                น่ากลัวว่าในนรกจะไม่มีอาหารดีๆ กินนะเนี่ย..

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: เมซิคิน บริคลาเทียร์

ของที่ถวาย: สเต็ก

เทพที่ถวายของ: ฮาเดส

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ขอให้กินอิ่มนอนอุ่น

Daemon HEROES

แคมเปญรณรงค์อนุรักษ์สัตว์ทะเล

เดม่อนเดินมายังเตาไฟบูชาเทพ นี่คงจะเป็นครั้งที่สองของวันแล้วที่เขามาที่นี่ เดม่อนเดินไปนั่งหน้าเตาไฟก่อนเขาวางเป้ลง หยิบกระดาษที่ปริ้นมาออกมาตรวจดู 

         "ไงเดม่อน นายโหวตเสร็จแล้วเหรอ" เสียงคุ้นหูดังขึ้น ผมหันไปมองที่แท้พี่สาวเจโนวีฟ 
 
        "ครับพี่สาว ว่าแต่พี่สาวเลือกฟังแม่ไหมครับ" เดม่อนถามอีกฝ่าย เธอดูเหมือนจะมาถึงค่ายก่อนเขาสักพักหนึ่ง 

       "แหงสิ ไม่ฟังแม่แล้วจะไปฟังใครที่ไหนล่ะเด็กน้อย" เจโนวีฟพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจที่เธอเกิดเป็นธิดาอะโฟร์ไดท์ และดูเหมือนเธอเองก็ต้องการเป็นลูกคนโปรดด้วยเท่าที่ผมฟังจากน้ำเสียงเธอ

      "พี่ไปก่อนนะ นายก็ตัดสินใจให้ดี ๆ ล่ะ" เจโนวีฟย้ำเตือนผมก่อนเธอจะเดินเข้าโถงอาหารไป

      เดม่อนหันมามองกระดาษอีกครั้งก่อนเขาค่อย ๆ ยื่นเข้าเตาไฟเพื่อบูชาถวายแม่ "แม่ครับ แม้ตอนแรกผมจะไม่เห็นด้วย แต่ผมก็เลือกทำตามแม่นะครับ อย่างน้อยแม่ก็เป็นผู้ให้กำเนิดผม อีกทั้งการตัดสินใจของแม่ย่อมมีเหตุผลอยู่" แม้เขาจะไม่คิดว่าแม่จะมีเหตุผลในสงครามครั้งนี้มากนอกจากเพียงเพราะแอรีส แต่ก็พอเข้าใจความพิลึกของเหล่าเทพมาบ้างจากพี่อาเธอร์ 

     เดม่อนมองดูแผ่นกระดาษค่อย ๆ ถูกไฟเผาไหม้จนหมด เขาก็ลุกขึ้นเดินไปหาที่สงบ ๆ พักสายตาสักหน่อย 

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: เดม่อน แคนเนลท์
ของที่ถวาย: แบบฟอร์มโหวตคัดค้านแคมเปญ
เทพที่ถวายของ: เทพีอะโฟร์ไดท์
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ผมจะทำตามแม่นะครับ ผมเชื่อว่าแม่ตัดสินใจดีที่สุดแล้ว

Mazikeen -

                  เมซิคินเดินกลับมาที่เตาไฟบูชา ในมือถือผลโหวตแคมเปญอนุรักษ์สัตว์ไว้
                  หญิงสาวใช้แขนเสื้อปาดเหงื่อทื่อยู่บนหน้าผาก หากรู้ว่าจะต้องกลับมาที่นี่ตั้งแต่ทีแรก เธอก็คงจะไปรับภารกิตก่อนค่อยมาที่นี่ครั้งเดียว เพราะการเดินไปเดินมาแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยมาก
                  ที่หน้าเตาไฟยังคงมีคนเหมือนเดิม บ้างก็จับกลุ่มพูดคุยกัน บ้างก็เอาอาหารที่โรงอาหารมานั่งกินที่นี่ บ้างก็กำลังพูดคุยกับเตาไฟ.. เธอคิดว่าพวกเขาน่าจะกำลังคุยกับเทพเจ้า
                  เมซิคินหาที่นั่งรอให้คนก่อนหน้าบูชาทวยเทพให้เสร็จก่อน ที่นั่งถูกจับจองไปหมดแล้ว แม้จะมีที่ว่างแต่ก็เป็นที่ๆ ค่อนข้างจะแออัด ต้องนั่งเบียดกันสักเล็กน้อย เมื่อเห็นดังนั้น หญิงสาวจึงเลือกที่จะยืนอยู่ข้าวๆ บริเวณเตาไฟบูชาแทน ใช้เวลาไม่นาน ชาวค่ายที่ใช้บริการเตาไฟอยู่เก่าแล้วก็เดินออกมา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมีท่าทางที่จะเดินไปใช้ เมซิคินจึงเดินตรงไปหาเตาไฟ
                  ผลโหวตที่อยู่ในมือเขียนว่าเธอเข้าข้างโพไซดอน โหวตเห็นด้วยในการอนุรักษ์น้องฉลาม.. หญิงสาวเดาว่าต่อจากนี้แอรีสอาจจะเพ่งเล็งเธอ หรือจริงๆ ก็ไม่แน่เพราะเขาอาจจะไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ
                  มาเดากันว่าเธอจะอับโชคมากแค่ไหน
                  "แด่โพไซดอน" เมซิคินทิ้งผลโหวตลงในเตาไฟ "ฉันโหวตให้แล้วนะคะ"
                  กระดาษสีขาวถูกเผาไหม้จนกลายเป็นเถ้าถ่าน..

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: เมซิคิน บริคลาเทียร์

ของที่ถวาย: ผลโหวต

เทพที่ถวายของ: โพไซดอน

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: แด่โพไซดอน

Johnathan BELIEVER

ᄃΛᄂᄂ ƬӨ MӨƬΉΣЯ..

 เมื่อรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ตัวเขานั้นก็ไม่ลืมที่จะมายังบริเวณแห่งนี้ ในตอนแรกนั้นเขาอาจจะหิวจนไม่ได้คิดอะไรนอกจากการรับประทานอาหารเพื่อคลายทุกขเวทนาที่เกิดขึ้น แต่เมื่อความหิวกระหายหมดลง สิ่งที่เขานึกขึ้นได้ ก็คือสิ่งที่เขานั้นไม่เคยนึกถึงแม้แต่น้อย กับการที่ชายหนุ่มจะถามหา ถึงแม่ผู้บังเกิดเกล้าของตนเอง.. 

หลังจากกินอาหารเสร็จ เขาก็นึกขึ้นได้ จึงได้ห่อสเต็กชิ้นนึงเก็บเอาไว้ พร้อมกับเครื่องดื่มกระป๋องนึงแล้เดินมาที่ด้านหน้าของโถงรับประทานอาหาร ที่นี่ล้วนมีหญิงและชาย เหล่าสายเลือดเทพ ผู้กำลังบูชาผู้เป็นมารดาบิดาของตน ซึ่งชายหนุ่มมาที่นี่ก็เพื่อจุดประสงค์เดียวกัน.. ไม่ใช่.. เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำในสิ่งที่ผู้อื่นกำลังทำ แต่สิ่งที่เขาทำนั้นต่างออกไป เขาเพียงแค่ จะมาทักทาย ใครก็ตาม สักองค์ ที่เป็นผู้ให้สายเลือดเทพนี้มา..

เขานั่งลงที่แท่นหินที่มีตั้งอยู่โดยรอบ โดยที่นั่งใกล้กองไฟ ก่อนที่เขาจะหยิบห่อสเต็กชิ้นใหญ่ชิ้นนึงออกมาจากถุงซิป กับน้ำอัดลมกระป๋องนึงก่อนจะนั่งมองที่กองไฟที่จุดขึ้นอย่างไม่มีวันดับ ราวกับโพรมิธิอุสสร้างมันขึ้นมา.. เปลวไฟนั้นโชดช่วงชัชวาลดั่งเพลิงในใจของยักษ์แห่งไฟผู้ที่เมตตาส่งจุดเริ่มต้นของวิวัฒนาการมาให้เหล่ามวลมนุษย์ได้มาจนกระทั่งถึงปัจจุบัน.. ในความคิดของเขารู้สึกประหลาด ทำไมเขาเพียงนึกถึงแต่ยักษ์ไฟโพรมิทิอุสทั้งๆที่เหล่าเทพแห่งโอลิมปัสนั้นพยายามแทบสิ้นเนื้อประดาตายกับการส่งเหล่าไททันกักขังนรกทาทารัส..

ความคิดที่ขัดแย้งกันเริ่มดึงสติของเขาให้กลับมา ก่อนที่จะหยิบชิ้นเนื้อที่ได้ทำการปรุงอย่างดีวสงลงกองไฟนั้น แล้วตามด้วยน้ำอัดลมกระป๋องที่เขาได้เทลงไปในกองไฟ.. เป็นเรื่องอัศจรรย์ที่แม้ว่าน้ำอัดลมจะมีก๊าซคาร์บอนไดอ๊อกไซด์มากเพียงใด ไฟนี้ก็ไม่มีท่าทีที่จะดับมอดลงไปได้เลยสักนิด แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็น..

"เอ่ออ.. ฮึ่ม.. เอาล่ะ แปลกดีจัง ฉันมานั่งพูดหน้ากองไฟ.. โอเค จะว่ายังไงดีล่ะ หวัดดีครับ.. ผมเอ่อ ชื่อ เอ่อ.. โจนาทานนะครับ ผมไม่ค่อยแน่จเท่าไหร่ว่า ใครคือแม่ที่แท้จริงของผมกันแน่ เพราะพ่อไม่เคยบอก หรือไม่ ผมก็ไม่เคยถาม เทพอย่างแม่คงจะรู้สึกเสียใจแย่ ที่รู้ว่าผมไม่เคยถามถึงเรื่องแม่กับพ่อเลย แต่จริงๆ มันมีเหตุผลอยู่นะแม่.. คือผมน่ะ ไม่อยากให้พ่อต้องเจ็บปวดที่แม้ทิ้งพ่อกับผมไป.. 

พ่อรักแม่มากนะครับ ถึงแม้ว่า แม่มีเหตุที่จะต้องจากพวกเราไป แต่พ่อก็ยังรักแม่เสมอ แม่รู้มั้ย พ่อน่ะหัวเสียใหญ่เลยเมื่อผมคะยั้นคะยอให้พ่อพูดถึงเรื่องแม่ของผม แต่พ่อก็อดทนอย่างมากและพยายามบ่ายเบี่ยงในทุกๆครั้งที่ผมพูดถึงเรื่องของแม่ จนตอนนี้ผม.. โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แม่หน้าจะเห็นผมในตอนนี้ ฮะๆ เหมือผู้ใหญ่ที่แอบมาเข้าค่ายวัยรุ่น ฮะๆ ดูอะไรๆก็ไม่เข้ากันสักนิด แต่จริงๆ ที่ผมมาที่นี่ ก็เพราะมาหาแม่นี่แหละ 

ถึงแม้ว่าจะจะยังไม่เคยเจอหน้ากัน.. แต่ผมก็คิดถึงแม่เสมอ ไม่ว่าแม่จะทำอะไร อยู่ที่ไหน ผมรู้สึกว่าแม่จะคอยอยู่ข้างๆผมเสมอ ก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างที่ผมคิดมั้ย แล้วก็.. ผมเองอาจจะไม่ได้เหมือนกับคนอื่นๆในค่ายฯ ที่มาที่นี่เพื่อบูชาเทพหรือเทพีผู้เป็นบิดามารดาของใครๆ ผมมาที่นี่ก็แค่.. 

อยากที่จะเจอแม่ และผมจะบอกแม่ว่าผมรักแม่มาก.. พ่อเองก็ด้วย น้องสาวก็ด้วย ทุกๆคนรักคุณแม่มากเหมือนกัน พ่อกับน้องสาวฝากความคิดถึงมาด้วย.. 

ถ้ามีโอกาสได้เจอกันสักครั้ง ผมคงจะดีใจมากๆ ตีใจมากที่สุด และก็อยากจะขอบคุณ ที่แม่ให้ผมได้มีโอกาสมาใช้ชีวิต แล้วก็หวังว่า เราคงจะได้มีเวลาร่วมกัน แต่กว่าจะถึงตอนนั้น ผมจะรอแม่อยู่ที่นี่นะครับ.. "

ชาหยนุ่มเอ่ยทุกสิ่งที่มีในความรู้สึกที่เขามีต่อคนเป็นแม่ของเขา มันคงจะดีไม่น้อยหสกพวกเขาได้พร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร แค่นั้นก็พอ ชายหนุ่มคงไม่ขออะไรอีก.. ชายหนุ่มลุกขึ้นมาจากแท่น ก่อนที่จะเดินไปยังที่ต่อไป.. สนามฝึก.. 

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

พอกลับมาถึงในค่าย เฟเรียก็เดินทางมาที่เตาผิงไฟบูชาเทพในทันทีเพื่อไม่ให้ลืมไปเสียซะก่อน ในตอนนั้นเองที่เธอลองตรวจสอบสินสงครามที่เธอได้รับมาดู ก็พบว่ามันคือหมวกก็อบลินนั่นเอง กลิ่นได้ใจเหมือนกันนะนี่ เธอเอาหมวกก็อบลินออกมาวางหน้าเตาผิงไฟ ระลึกถึงท่านเทพอะโฟร์ไดท์ไว้ในใจ เป็นการบอกเป้าหมาย ก่อนจะโยนหมวกก็อบลินใส่เตาผิงไฟ มองดูหมวกถูกเผาไหม้ต่อหน้าต่อตาในตอนนี้ก็ถึงเวลาของการพูดคุยกันสักที

"ท่านเทพอะโฟร์ไดท์คะ หนูได้กำจัดเจ้าก็อบลินให้ท่านเรียบร้อยแล้วนะคะ ได้โปรดรับสินสงครามชิ้นนี้ไปด้วยนะคะ"

เธอมองดูหมวกก็อบลินที่ถูกเผาจนหมด ก่อนจะออกจากตรงนี้ไปเพื่อไปคาเฟ่เสียสักที

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: เฟเรีย เฮย์ส

ของที่ถวาย: หมวกก็อบลิน

(ส่งภารกิจขจัดปฏิกูลรอบค่าย)

เทพที่ถวายของ: อะโฟร์ไดท์
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: กำจัดก็อบลินให้แล้วนะคะ 

โปรดรับสินสงครามนี้ไปด้วยนะคะ

bettyleg

Mazikeen -

                  แม้ทุกๆ วันจะมีภารกิจประจำวันที่เมซิคินวางแผนไว้ว่าจะทำอะไรบ้าง เธอก็ไม่ลืมที่จะแวะหน้าเตาไฟบูชาทวยเทพ
                  หญิงสาวคิดว่าตลอดสามสี่วันที่ผ่านมานี้ การกระทำที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องแวะมาดูที่หน้าเตาไฟสักครั้งของเธอนั้น.. คงจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของเธอไปแล้ว
                  เมื่อกลางวันเธอแวะร้านสะดวกซื้อร้านประจำเพื่อซื้อขนมจีบกินเล่นระหว่างวัน ในใจนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานบิดาของเธอเกิดอยากกินสเต็ก แล้ววันนี้เขาอยากกินอะไรล่ะ? เมซิคินไม่ค่อยแน่ใจนัก ทว่าเธอหันไปเห็นแฮมเบอร์เกอร์ที่วางอยู่บนชั้น หญิงสาวนึกไปถึงสเต็ก ก็เข้าใจได้ว่าบิดาอาจจะชอบกินอาหารประเภทนี้ เธอจึงตัดสินใจซื้อมา
                  "สวัสดีค่ะ" เมซิคินพูดกับเตาไฟ บางครั้งเธอก็รู้สึกว่ามันดูน่าประหลาดที่ต้องคุยกับสิ่งของ "วันนี้เป็นแฮมเบอร์เกอร์นะคะ"
                  เธอพูดพลางโยนแฮมเบอร์เกอร์ลงไปในเตาไฟ กลิ่นหอมของเนื้อที่ถูกย่างลอยโชยไปในอากาศ
                  "จริงๆ ฉันมีเรื่องจะถามค่ะ" หญิงสาวเอาผมทัดหู
                  "คือว่า.. " เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนที่ต้องพูด "ภรรยาของคุณรู้มั้ยคะว่าคุณมีลูกกับหญิงอื่นที่ไม่ใช่เธอน่ะ"
                  ว่ากันตามจริง เมซิคินรู้สึกกระดากใจที่ต้องพูดอะไรแบบนี้ ทว่าหญิงสาวก็กลัวเหลือเกินว่าภรรยาที่แท้จริงของบิดาจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเมื่อรู้ว่าสุดที่รักของเธอมีคนอื่น แล้วคนอื่นที่ว่าดันเป็นมนุษย์ แถมยังมีทายาทตัวน้อยๆ วิ่งพล่านเต็มโลกมนุษย์ไปหมด หญิงสาวไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ของเหล่าทวยเทพเท่าไหร่นัก
                  "แถมยังมีตั้งหลายคน" เมซิคินพึมพำ "ภรรยาคุณจะต้องโกรธมากแน่ๆ"
                  "อย่าลืมง้อเธอนะคะ" เธอกระแอมกระไอ "หรือจะเอาแฮมเบอร์เกอร์ที่ฉันให้ไปเอาไปให้เธอก็ได้นะคะ"
                  เมซิคินแค่ไม่อยากโดนภรรยาของบิดา (ที่เป็นเทพี) เล่นงาน.. ดูอย่างเฮอร์คิวลิสที่โดนเทพีเฮร่ากลั่นแกล้งสิ แม้ว่าสุดท้ายเขาจะเอาชีวิตรอดมาได้ ทว่าเธอคิดว่าเธอน่าจะตายเก้ารอดหนึ่งแน่นอน
                  "อย่าลืมทำตัวน่ารักกับเธอเยอะๆ นะคะ"
                  ให้ตายสิ.. อย่าเพ่งเล็งฉันเลยนะ

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: เมซิคิน บริคลาเทียร์

ของที่ถวาย: แฮมเบอร์เกอร์

เทพที่ถวายของ: ฮาเดส

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: อย่าลืมทำตัวน่ารักกับเธอนะคะ

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

ในตอนที่กำลังนั่งงงอยู่ว่าจะทำอะไรอยู่นั้น เธอนึกขึ้นได้ว่าเคยสัญญาอะไรไว้ เธอเคยคิดในใจว่าถ้าเทพเฮอร์มีสส่งของไปถึงมือท่านพ่อฮิปนอสได้อย่างปลอดภัยจะเอาเค้กสตรอว์เบอร์รี่มาถวายให้ แต่เมื่อวานดันยุ่งกับภารกิจของเทพองค์อื่นอยู่ จนลืมไปเลย ว่าจะเอาของมาถวายท่านเทพเฮอร์มีสด้วย วันนี้เลยรีบมาทันที เธอก็เอาเค้กสตรอว์เบอร์รี่มาวางหน้าเตาผิง แล้วนึกถึงเทพเฮอร์มีส ก่อนจะเผาเค้กสตรอว์เบอร์รี่ชิ้นนั่นเข้ากองไฟไป

"ท่านเทพเฮอร์มีส หนูได้เอาเค้กสตรอว์เบอร์รี่นี้มาถวาย ตอบแทนที่คอยนำของถวายไปมอบให้เหล่าท่านเทพทั้งหลายอยู่เสมอนะคะ อ้อ! ฝากข้อความถึงท่านพ่อฮิปนอสด้วยเจ้าค่ะ ว่าถ้ามีอะไรให้ช่วยก็เข้าฝันมาบอกได้นะคะ แค่นี้แหละค่ะ ฝากด้วยนะคะ"

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: เฟเรีย เฮย์ส

ของที่ถวาย: เค้กสตรอว์เบอร์รี่
เทพที่ถวายของ: เฮอร์มีส
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: เค้กตอบแทนที่ทำงานหนักมาตลอดค่ะ 

ฝากบอกท่านฮิปนอสด้วยนะคะ

 ว่าอยากให้ช่วยอะไร ก็เข้าฝันมาบอกก็ได้นะคะ

bettyleg

Dean HEROES

009

ถึงพ่อ

          ดีนมาที่เตาไฟบูชาเทพพร้อมกับถุงมันฝรั่งทอดกรอบในช่วงเวลาปลอดผู้คน ตอนนี้เด็ก ๆ คงกำลังไปฝึกฝนการต่อสู้ที่ลานฝึกกันอยู่ ซึ่งสำหรับเขาที่แขนเดี้ยงคงยังออกแรงหนักมากไม่ได้ อันที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากจะฝึกฝนการต่อสู้อยู่แล้วจึงถือว่ายืดเวลาอู้ออกไปได้อีกสักสองอาทิตย์

          “ต้องทำยังไงนะ.. เผาของสักการะแล้วนึกถึงเทพ อะไรแบบนี้ใช่ไหม?”

          ริมฝีปากทวนคำพูดที่ฟังมาจากไครอน จากนั้นเขาก็จุดไฟในเตาแล้วนั่งลงด้านหน้า จิตอธิษฐานของดีนไม่ได้นึกถึงเทพองค์อื่นแม้แต่น้อยน่าจะมีเพียงแค่มหาเทพแห่งท้องทะเลที่รู้สึกได้ถึงความปรารถนาอย่างแรงกล้า ห่อมันฝรั่งทอดถูกเปิดออก มือหนาล้วงลงไปในถุงแล้วหยิบชิปส์โยนลงไปในกองไฟชิ้นนึง เขาไม่รู้ว่าทำถูกหรือเปล่า แต่เผาไปก่อนหนึ่งชิ้นเผื่อกลิ่นหอม ๆ ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นกลิ่นไหม้จะลอยไปถึงแดนบาดาล

          “สวัสดีพ่อ เรียกแบบนี้คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม? คือไงดี.. ก็ไม่เคยรู้มาก่อนเหมือนกันว่าเราเป็นพ่อลูกกัน มาถึงตอนนี้ยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย เทพเนี่ยนะมีจริงเหรอ? แล้วคนธรรมดาที่ฮ็อตนิดหน่อยอย่างผมก็ดันมาเป็นลูกเทพซะอีก ก่อนหน้านี้รู้จักพ่อแค่จากการ์ตูนดิสนีย์กับเกมอีกสองสามเกมเอง แต่ช่างเถอะ”

          มือล้วงถุงแล้วโยนแผ่นมันฝรั่งอีกชิ้นโยนเข้ากองไฟ

          “คุณไครอนบอกว่าต้องมีของสักการะเผาเพื่อบูชาให้เทพ แต่อย่าเพิ่งหัวเราะเยาะล่ะที่ของถวายของผมมันกระจอก แต่ว่าอร่อยนะ”

          ชายหนุ่มกลั้วหัวเราะ จากนั้นก็หยิบมันฝรั่งชิ้นนึงใส่เข้าปากเคี้ยวกร้วม ๆ

          “ผมไม่รู้ว่าพ่อชอบอะไรก็เลยเอาของที่ตัวเองชอบมาให้ ตอนแรกหาไก่ทอดหรือเฟรนฟรายอยู่นะแต่ว่ามันไม่มีขายอ่ะ ยังไงพ่อก็เป็นถึงมหาเทพท็อปสาม ช่วยไปบอกร้านค้าหน่อยได้ไหมว่าให้เพิ่มเมนูเยอะ ๆ หน่อย ไก่ทอดงี้ ฟิชแอนด์ชิปส์งี้ โดนัทงี้ ชูโรสงี้ แล้วก็หวังว่าพ่อจะไม่รังเกียจถ้าผมจะกินไปด้วย ยังไงเป็นพ่อลูกกัน นั่งคุยกันแล้วก็กินขนมด้วยกันมันเป็นเรื่องธรรมดาจะตายไปใช่มะ?”

          กล่าวจบประโยคเขาก็โยนมันฝรั่งเข้ากองไฟไปอีกชิ้น

          “ไม่รู้ว่าพ่อรู้เรื่องผมมาเยอะแค่ไหน แต่ก่อนอื่นผมควรต้องขอบคุณที่รอดชีวิตมาได้ทุกครั้งเพราะมีพลังของพ่อคอยคุ้มกะลาหัว เมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยแต่ว่าตอนนี้ผมรู้แล้วว่าพ่อคงแอบมองอยู่ บางทีอาจจะดูอยู่ตอนนี้ด้วย อ๊ะ ๆ มาถึงตรงนี้อย่าแอบอมยิ้มล่ะ” เขาส่งมันฝรั่งเข้าปากตัวเองแล้วกล่าวต่อ “ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากเล่าเรื่องของตัวเองให้พ่อฟังอยู่ดี คือ.. ผมได้งานเป็นผู้ช่วยนักวิจัยด้วยล่ะ มันบ้ามาก ตอนรอผลสัมภาษณ์ผมแทบอยู่ไม่สุข แต่น่าสุดท้ายที่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปทำงานอยู่ดี ตลกชะมัด”

          แม้ดีนจะหัวเราะทว่าเสียงนั้นฟังดูเจื่อนไปถนัดหู เขาโยนมันฝรั่งเข้ากองไฟไปอีกหนึ่งชิ้น

          

          “ส่วนตอนนี้ผมคงต้องปรับสภาพกับที่นี่หน่อย ไม่สิเยอะเลยล่ะ นี่เป็นโลกที่ผมไม่รู้จัก เอ่อ.. อาจจะรู้จักจากสื่ออ่ะนะ แต่ไม่ได้รู้จักแบบนี้ เฮ้อ..” พอท้อใจก็หยิบชิปส์กินเพิ่ม “ผมเรียนมาตั้งสิบเก้าปี คิดว่าจากนี้คงไม่ต้องเรียนแล้ว ..หมายถึงแค่ตอนนี้อ่ะนะ ส่วนอนาคตจะไปต่อโทหรือเอกหรือเปล่าผมยังไม่แน่ใจ แต่พ่อคิดดูสิ! ผมเรียนมาทั้งชีวิตแล้วยังต้องกลับมาเรียนกับเด็กอีก รู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กโข่งยังไงก็ไม่รู้ แล้วการต่อสู้มันก็ไม่เหมาะกับผมเอาซะเลย”

          ดีนบูชามันฝรั่งทอดลงกองไฟไปอีกชิ้น

          “ไม่รู้ว่าพ่อคิดถึงแม่บ้างไหม แต่ผมคิดถึงแม่นะ มาก ๆ เลยด้วย อยากจะกลับบ้านตลอด แต่ค่าใช้จ่ายมันก็ไม่ใช่ถูก แล้วอีกอย่างผมยังเข็ดกับเครื่องบินอยู่ ตอนขึ้นเครื่องครั้งแรกอย่างกับฝันร้ายเลย”

          หวนคิดถึงถึงครั้งแรกที่ต้องโดยสารเครื่องบินข้ามรัฐแล้วก็อดขวัญผวาไม่ได้ วันนั้นพยากรณ์อากาศแจ้งว่าสภาพอากาศปลอดโปร่งไม่มีเมฆฝน แต่พอเขามาถึงสนามบินเท่านั้นแหล่ะฝนก็ตกกระหน่ำจนเครื่องบินดีเลย์แต่สุดท้ายก็ได้ขึ้นบิน แต่ระหว่างที่อยู่บนฟ้าสภาพอากาศก็เลวร้ายลงยิ่งขึ้นไปอีก อย่างกับว่าตอนนั้นนั่งอยู่บนรถที่ขับไปบนทางที่เป็นหลุมเป็นบ่อ แถมสายฟ้าก็ผ่าเฉียดเครื่องบินไปหลายครั้ง เป็นสามชั่วโมงที่นั่งเกร็งจนเหงื่อออก แต่สุดท้ายเขาก็เดินทางมาถึงสนามบินเจเอฟเคได้โดยสวัสดิภาพ

          “ไม่เอา ไม่พูดเรื่องเครื่องบินดีกว่า มาพูดถึงเรื่องแม่ต่อ อืม.. ไม่รู้ว่าพ่อเคยคิดเรื่องกลับมาง้อแม่บ้างไหม แต่ผมว่าตัดใจก็เป็นทางออกที่ดีถ้ามันเป็นความสัมพันธ์ที่ท็อกซิก เรื่องนั้นอาจเป็นความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวของพ่อ แต่ถ้าเป็นสิ่งที่แม่รับไม่ได้ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้อยู่ดี ซึ่งไม่ว่ายังไงผมก็อยู่ข้างแม่อยู่แล้ว”

          มันฝรั่งชิ้นหนึ่งถูกส่งเข้าปากดีน พอเคี้ยวกลืนหมดเขาก็พล่ามต่อ

          “แต่แม่คงไม่ได้เกลียดพ่อไปทั้งหมดหรอก หลักฐานก็คือยังมีคำว่า ‘เอลวิน’ ที่พ่อตั้งอยู่บนชื่อกลางของผม แต่.. ถามจริงดิ ตอนนั้นอินเดอะลอร์ดออฟเดอะริงส์ขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมดูแล้วจะหลับ เออ.. จะว่าไป ถ้าพ่อชอบดูแนวแฟนตาซีผมแนะนำให้พ่อดูเกมออฟโทรน แต่ดูแค่ถึงซีซันเจ็ดพอ น่าเสียดายที่ผมเผาเอชบีโอส่งไปให้พ่อไม่ได้”

          ชายหนุ่มไหวไหล่ทีนึงก่อนจะเทขนมที่เหลือลงไปในกองไฟ

          “พอแค่นี้ก่อนนะ พูดไปกินโซเดียมไปผมชักจะหิวน้ำแล้ว เอาไว้จะมาคุยเล่นด้วยใหม่ แต่ถ้าเป็นไปได้ คุยกันต่อหน้าเลยจะดีกว่า บาย”

          นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองขนมที่ถูกเผาจนมอดไหม้กลายเป็นเถ้าธุลีก่อนจะส่ายหน้าออกมาเบา ๆ สุดท้ายเขาก็ยังทำใจเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างสุดหัวใจไม่ได้เต็มร้อย

          “มัวทำอะไรอยู่วะเนี่ยเรา ไร้สาระจริง ๆ เลย..”

ชื่อของคุณ: ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล

ของที่ถวาย: มันฝรั่งทอด
เทพที่ถวายของ: โพไซดอน

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: (เอาเม้าส์วางที่นี่ หรือไม่ก็อ่านตัวอักษรคำพูดสีส้มข้างบนเถอะ...) 


   สวัสดีพ่อ เรียกแบบนี้คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม? คือไงดี.. ก็ไม่เคยรู้มาก่อนเหมือนกันว่าเราเป็นพ่อลูกกัน มาถึงตอนนี้ยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย เทพเนี่ยนะมีจริงเหรอ? แล้วคนธรรมดาที่ฮ็อตนิดหน่อยอย่างผมก็ดันมาเป็นลูกเทพซะอีก ก่อนหน้านี้รู้จักพ่อแค่จากการ์ตูนดิสนีย์กับเกมอีกสองสามเกมเอง แต่ช่างเถอะ

คุณไครอนบอกว่าต้องมีของสักการะเผาเพื่อบูชาให้เทพ แต่อย่าเพิ่งหัวเราะเยาะล่ะที่ของถวายของผมมันกระจอก แต่ว่าอร่อยนะ ผมไม่รู้ว่าพ่อชอบอะไรก็เลยเอาของที่ตัวเองชอบมาให้ ตอนแรกหาไก่ทอดหรือเฟรนฟรายอยู่นะแต่ว่ามันไม่มีขายอ่ะ ยังไงพ่อก็เป็นถึงมหาเทพท็อปสาม ช่วยไปบอกร้านค้าหน่อยได้ไหมว่าให้เพิ่มเมนูเยอะ ๆ หน่อย ไก่ทอดงี้ ฟิชแอนด์ชิปส์งี้ โดนัทงี้ ชูโรสงี้ แล้วก็หวังว่าพ่อจะไม่รังเกียจถ้าผมจะกินไปด้วย ยังไงเป็นพ่อลูกกัน นั่งคุยกันแล้วก็กินขนมด้วยกันมันเป็นเรื่องธรรมดาจะตายไปใช่มะ?

ไม่รู้ว่าพ่อรู้เรื่องผมมาเยอะแค่ไหน แต่ก่อนอื่นผมควรต้องขอบคุณที่รอดชีวิตมาได้ทุกครั้งเพราะมีพลังของพ่อคอยคุ้มกะลาหัว เมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยแต่ว่าตอนนี้ผมรู้แล้วว่าพ่อคงแอบมองอยู่ บางทีอาจจะดูอยู่ตอนนี้ด้วย อ๊ะ ๆ มาถึงตรงนี้อย่าแอบอมยิ้มล่ะ ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากเล่าเรื่องของตัวเองให้พ่อฟังอยู่ดี คือ.. ผมได้งานเป็นผู้ช่วยนักวิจัยด้วยล่ะ มันบ้ามาก ตอนรอผลสัมภาษณ์ผมแทบอยู่ไม่สุข แต่น่าสุดท้ายที่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปทำงานอยู่ดี ตลกชะมัด ส่วนตอนนี้ผมคงต้องปรับสภาพกับที่นี่หน่อย ไม่สิเยอะเลยล่ะ นี่เป็นโลกที่ผมไม่รู้จัก เอ่อ.. อาจจะรู้จักจากสื่ออ่ะนะ แต่ไม่ได้รู้จักแบบนี้ เฮ้อ.. ผมเรียนมาตั้งสิบเก้าปี คิดว่าจากนี้คงไม่ต้องเรียนแล้ว ..หมายถึงแค่ตอนนี้อ่ะนะ ส่วนอนาคตจะไปต่อโทหรือเอกหรือเปล่าผมยังไม่แน่ใจ แต่พ่อคิดดูสิ! ผมเรียนมาทั้งชีวิตแล้วยังต้องกลับมาเรียนกับเด็กอีก รู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กโข่งยังไงก็ไม่รู้ แล้วการต่อสู้มันก็ไม่เหมาะกับผมเอาซะเลย

ไม่รู้ว่าพ่อคิดถึงแม่บ้างไหม แต่ผมคิดถึงแม่นะ มาก ๆ เลยด้วย อยากจะกลับบ้านตลอด แต่ค่าใช้จ่ายมันก็ไม่ใช่ถูก แล้วอีกอย่างผมยังเข็ดกับเครื่องบินอยู่ ตอนขึ้นเครื่องครั้งแรกอย่างกับฝันร้ายเลย ไม่เอา ไม่พูดเรื่องเครื่องบินดีกว่า มาพูดถึงเรื่องแม่ต่อ อืม.. ไม่รู้ว่าพ่อเคยคิดเรื่องกลับมาง้อแม่บ้างไหม แต่ผมว่าตัดใจก็เป็นทางออกที่ดีถ้ามันเป็นความสัมพันธ์ที่ท็อกซิก เรื่องนั้นอาจเป็นความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวของพ่อ แต่ถ้าเป็นสิ่งที่แม่รับไม่ได้ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้อยู่ดี ซึ่งไม่ว่ายังไงผมก็อยู่ข้างแม่อยู่แล้ว แต่แม่คงไม่ได้เกลียดพ่อไปทั้งหมดหรอก หลักฐานก็คือยังมีคำว่า ‘เอลวิน’ ที่พ่อตั้งอยู่บนชื่อกลางของผม แต่.. ถามจริงดิ ตอนนั้นอินเดอะลอร์ดออฟเดอะริงส์ขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมดูแล้วจะหลับ เออ.. จะว่าไป ถ้าพ่อชอบดูแนวแฟนตาซีผมแนะนำให้พ่อดูเกมออฟโทรน แต่ดูแค่ถึงซีซันเจ็ดพอ น่าเสียดายที่ผมเผาเอชบีโอส่งไปให้พ่อไม่ได้

พอแค่นี้ก่อนนะ พูดไปกินโซเดียมไปผมชักจะหิวน้ำแล้ว เอาไว้จะมาคุยเล่นด้วยใหม่ แต่ถ้าเป็นไปได้ คุยกันต่อหน้าเลยจะดีกว่า บาย"