[บ้านพักหมายเลข 11] หน้าบ้าน

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 2 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: ณ กระท่อมหมายเลขที่ 11 - ช่วงสายของวัน

📍 สถานที่: ณ กระท่อมหมายเลขที่ 11 - ช่วงสายของวัน

     เสียงฝีเท้าเบา ๆ ค่อยๆ ทำการย่างเรียวขาบางเดินทางกลับเข้ามาสู่ยังตรงบริเวณกระท่อมหมายเลขที่ 11 ของท่านเทพเฮอร์มีส หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักสาวน้อยฮิเมนาก็ค่อยๆเริ่มที่จะทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวา ของตัวเธอเองขึ้นไปทำการหยิบกระเป๋าหนังเก่าของเธอที่วางเอาไว้อยู่ตรงบริเวณใต้เตียงนอนไม้เก่าๆ นำออกมาทำการเปิดและรูดซิปออกมาเบา ๆ ก่อนที่หลังจากนั้นแค่เพียงไม่นานนักเธอจะเริ่มทำการควานหาของสำคัญบางสิ่งบางอย่างอยู่ด้วยความรู้สึกตั้งอกตั้งใจเป็นอย่างมาก ในนั้นมีสิ่งของสำคัญต่างๆ มากมายดังต่อไปนี้ ได้แก่ ผ้าคลุมไหล่ ผ้าพันแผล สมุดบันทึกขนาดเล็ก และ...ก็อาวุธชิ้นสำคัญอย่างมีดสั้นสัมฤทธิ์  ที่ถูกพันห่อเอาไว้ด้วยผ้าลินินบางไว้เพื่อทำการกันสนิม เธอถือมันเอาไว้อยู่ภายในมืออย่างเงียบ ๆ ก่อนที่ตัวของเธอเองจะเริ่มทำการพยักหน้าให้กับตัวของเธอเองเบา ๆ อย่างช้าๆ พร้อม กับค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ ก็เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบางเบาเป็นประโยคที่ว่า

    “ถึงจะห้ามใช้อาวุธ...แต่ฉันจะพกไว้เผื่อความจำเป็น... ไม่ใช่เพื่อการต่อสู้ แต่เพื่อสัญชาติญาณการเอาตัวรอด” หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มที่จะำการสอดมีดเอาไว้ในขอบของรองเท้าบูทแบบแนบเนียน ก่อนที่หลังจากนั้นเธอจะทำการจัดแจงเก็บของจำเป็นใส่ลงในภายในบริเวณกระเป๋าสะพายใบเล็ก สีดำเรียบ เสร็จสรรพแล้วเธอจึงยืนทำการหันหลังอยู่ตรงบริเวณหน้ากระจกบานเล็กที่อยู่ใกล้กันกับเตียงนอนแล้วค่อยๆเริ่มทำการ หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ที่จะเริ่มทำการแหวกผมยาวสีน้ำตาลช็อกโกแลตของตนเองออกไปทางตรงบริเวณด้านข้างก่อนที่เธอจะเริ่มทำการ ถักเปียหลวม ๆ พลางถอนหายใจลึกออกมาเบาๆ แล้วค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเองออกมาเป็นประโยคที่ว่า

“พ่อนิโคไลจ๋า... ถ้าหนูกลับมาพร้อมกับชนะที่ฆ่าสังหารอสูรอย่างฮาร์ปี้ ลงไปได้หนูจะถือว่ามีค่าพอให้ท่านพ่อรู้สึกภาคภูมิใจในตัวของหนูแล้วใช่ไหม?”

   หลังจากที่คำพูดของเธอได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนักหลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการหลับตาลงชั่วครู่ แล้วค่อยๆเริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางขึ้นไปทำการหยิบรูปภาพเล็ก ๆ จากตรงบริเวณใต้หมอน ภาพถ่ายที่เธอกำลังถืออยู่ในตอนนี้ และในเวลานี้นั้นเป็นภาพขาวดำของเธอกับชายคนหนึ่งในชุดสูทดูภูมิฐาน ดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความรัก และ ก็ความอบอุ่นเสมอ ชายหนุ่มผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ ก่อนที่หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักเธอจะเริ่มค่อยๆ ทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดประโยคหนึ่งออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเอง เป็นประโยคที่ว่า “หนูจะรีบเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัยนะคะ...”หลังจากพูดจบประโยคแรกลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงพร้อมกับเอ่ยคำพูดขึ้นมา เป็นประโยคที่ว่า “แล้วหนูจะกลับมาเล่าให้พ่อฟัง ว่าหนูทำการต่อสู้ กับ เจ้าอสุรกายฮาร์ปี้นั่นยังไงบ้าง...ด้วยหัวใจดวงเล็กๆ ของ หนูเพียงดวงเดียว ได้เวลาใช้วิชามีดสั้น และ ก็คาราเต้ รวมไปถึงการไขปริศนาและก็ยิมนักสติกที่เรียนมาแล้วสินะ”

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

      หัวข้อ : หน้ากระท่อมหมายเลข 11 – บทสนทนาระหว่างเพื่อนยามเช้า

วันที่: 12 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

สถานที่: หน้ากระท่อม , หมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส

       แสงแดดอันแสนอบอุ่นในช่วงเวลาของยามเวลาสายกำลังค่อยๆ ทำการลอดผ่านตรงบริเวณช่องว่างระหว่างกิ่งไม้เก่าแก่ที่อยู่ภายในบริเวณรอบค่าย ฮาล์ฟบลัด กำลังค่อยๆ ทำการสาดส่องลงมาตรงบริเวณบนลานหน้ากระท่อมหมายเลข 11 ของ ท่านเทพเฮอร์มีส จนเกิดเป็นเงาเล็กใหญ่ค่อยๆ เริ่มทำการทับซ้อนกันอยู่ที่ตรงบริเวณบนพื้นไม้เก่า พอในตอนที่สาวน้อยตัวเล็กๆ อย่าง ฮิเมน่ากับเลย์ลาได้ำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางออกมาจากตรงบริเวณภายในร่มเงาของกระท่อมได้เพียงแค่ไม่นานนักหลังจากนั้นแค่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ก็เริ่มมี กลิ่นของสนผสม กับ กลิ่นดินชื้นยังคงอบอวลอยู่ในอากาศจากฝนเมื่อคืน ลอยมาแตะอยู่ที่ตรงบริเวณปลายจมูก ของ เธอเบาๆ ก่อนที่หลังจากนั้นคุณเลย์ลาจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงพร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาเป็นประโยคหนึ่งว่า

ฮิเมน่า: (ยิ้มมุมปาก) "เห็นสิ… เหมือนเจอไคมีร่ามายืนอยู่ตรงหน้าเลย" หลังจากที่คำพูด ของ สาวน้อยจีน่า ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก สาวน้อยเลย์ลา ก็ได้ทำการเอ่ยคำพูดขึ้นมาเป็นประโยคหนึ่งว่า

เลย์ลา: (หัวเราะแผ่ว ๆ) "ถ้าเลย์ลินน์อยู่ตรงนั้นนะ คงได้แซวไม่หยุด" พอคำพูดของคุณเลย์ลาได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนักหลังจากนั้นแค่เพียงไม่นานนัก สาวน้อยจีน่าก็ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเอง เป็นประโยคที่ว่า

ฮิเมน่า: "ฉันว่าพี่เขาคงวิ่งหนีไปตั้งแต่ประโยคแรกแล้วล่ะ"

ครืดดด~

นั่น คือ เสียงท้องของฮิเมน่า กำลังร้องดังขึ้นอย่างชัดเจน จนเลย์ลาชะงักแล้วหันมามอง ก่อนจะหลุดหัวเราะอย่างอดไม่ได้

เลย์ลา: "เอาล่ะ ฉันว่าเราต้องรีบไปก่อนที่ท้องเธอจะร้องแข่งกับเสียงระฆัง"

ฮิเมน่า: (แก้มขึ้นสีเล็กน้อย) "ก็…ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ตื่นนี่นา"

เลย์ลา: "งั้นไปสิ ก่อนกลิ่นขนมปังจะหายไปกับลม"

เลย์ลาก้าวเรียวขาบางเดินนำทางไปยังตรงบริเวณโถงอาหารประจำค่าย ขณะที่สาวน้อยตัวเล็กๆ อย่างฮิเมน่าก็ได้ทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางตามมาติดๆ เสียงฝีเท้าของทั้งคู่ค่อย ๆ เริ่มทำการก้าวเรียวขาบาง เดินทางห่างออกไปจากตรงบริเวณลานหน้ากระท่อม หมายเลขที่ 11 ของ ท่านเทพเฮอร์มีส ทิ้งไว้เหลือเพียงแค่เงาของใบไม้ที่ยังไหวตามจังหวะลม

ทั้งคู่พูดคุยสลับ กับ การส่งเสียงหัวเราะใส่กันไปมา อย่างสนุกสนาน และเสียงหัวเราะ ของ ทั้งสองสาว นั้นก็ผสมกลมกลืนไปกับเสียง ของ ใบไม้ไหวที่กำลังพริ้วไหวราวกับลมกำลังเล่นสนุก สายลมในช่วงเวลายามเช้าได้ทำการพัดพาเอากลิ่นหอมจาง ๆ ของขนมปังอบจากโถงอาหารลอยมาตามทางเดินหิน 

ImHarin -

วันที่

02 กันยายน 2025

สถานที่

หน้าบ้าน, กระท่อมหมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส

"ผู้ใดท้าทายชะตา จงระวังเสียงสะท้อนจากผู้ถูกลิดรอน"

— บุตรีเนเมซิส

   ทันทีที่เป็ดน้อยก้าวพ้นประตู กระท่อมหมายเลข 11 ของเฮอร์มีสก็สั่นสะเทือนคล้ายมีพลังงานบางอย่างไหลวนรอบตัวเธอ

  ทันใดนั้น สัญลักษณ์วงล้อที่แตกหักก็ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของเด็กหญิง ตามมาด้วยควันสีเทาที่ลอยอ้อยอิ่งรอบตัวอย่างเชื่องช้า แต่กลับเต็มไปด้วยพลังงานอันน่าเกรงขาม

   ฝูงชนที่อยู่รอบข้างต่างพากันหยุดชะงัก สายตาจับจ้องไปที่ภาพอันน่าอัศจรรย์ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจและตกตะลึง

    ด้วยความที่เป็นเด็กขี้ตกใจอยู่แล้ว หัวใจดวงน้อยของเป็ดน้อยเต้นรัว ปีกสั่นระริก เธอรีบหันหลังแล้ววิ่งสุดฝีเท้าเล็กๆ ตรงไปยังห้องทำงานของไครอนอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ เสมือนเป็นเสียงสัญญาณแห่งโชคชะตาที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น...

+1 ตื่นรู้ จากการรับรองจากเทพีมารดาเนเมซิส

บันทึกสีเลือด ของ อิมแฮริน
ฉบับที่ 02

หัวข้อ : เป็ดน้อยกับล้อแห่งโชคชะตา

✦ อิมแฮริน ✦

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 4 กันยายน 2025 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 48

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากเดินชมบ้านของอะโฟรไดท์เสร็จสิ้น คุณทีน่า แซนโดวาลก็พาริดาไปยังจุดหมายต่อไป นั่นคือบ้านเลขที่ 11 ของเฮอร์มีส

     ​ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ไม่มีความมืดมิดยามค่ำคืนเลย ท้องฟ้าเหนือค่ายสว่างไสวตลอดเวลา แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นสาดส่องทั่วทั้งบริเวณจนแทบจะแยกไม่ออกว่าเวลาคือช่วงเช้าหรือบ่าย บรรยากาศที่แปลกไปนี้สร้างความสับสนให้กับริดาไม่น้อยขณะที่เธอก้าวเดินเคียงข้างทีน่า

     ​เมื่อมาถึงหน้าบ้านเฮอร์มีส ริดาก็ถึงกับหยุดชะงักด้วยความตื่นตะลึง ตัวบ้านขนาดใหญ่เต็มไปด้วยร่องรอยที่กาลเวลาทิ้งไว้ สีไม้ที่เคยเข้มบัดนี้ซีดจางลงจากการถูกแสงอาทิตย์กัดกร่อนตลอด 24 ชั่วโมง เสี้ยวไม้หลายส่วนแตกบิ่น เผยให้เห็นเนื้อในที่เก่าแก่และทรุดโทรม

​.    ตรงกลางประตูทางเข้ามี คทาคาดูเซียส สัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ของเทพเฮอร์มีส เทพแห่งการเดินทางและการสื่อสาร ยื่นออกมาอย่างโดดเด่น ราวกับประกาศว่าที่นี่คือบ้านของเหล่าลูกหลานของพระองค์

     ​ทีน่าหยุดยืนตรงหน้าประตู หันมามองริดาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น แล้วกล่าวว่า “ริดา บ้านหลังนี้อาจจะดูเก่าแก่และทรุดโทรมไปบ้างนะ แต่สำหรับหลาย ๆ คนแล้ว ที่นี่เป็นเหมือน บ้านหลังแรก ของพวกเขาเลยล่ะ”

    ​ริดามองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย “บ้านหลังแรก... หมายความว่ายังไงเหรอคะพี่ทีน่า?”

     ​ทีน่ายิ้มเล็กน้อย ดวงตาเปล่งประกายราวกับนึกถึงอดีต “ที่นี่คือบ้านของเหล่าลูกครึ่งเทพที่ ยังไม่ถูกยอมรับ หรือยังไม่ได้รับการประกาศจากเทพเจ้าว่าเป็นบุตรธิดาของใคร... พวกเขาจะต้องมาอยู่ที่นี่ก่อน บ้านนี้เลยเต็มไปด้วยผู้คนเสมอ ทั้งวุ่นวายและครึกครื้น แต่อบอุ่นนะ”

     ​คำพูดนั้นทำให้ริดารู้สึกเหมือนมีบางอย่างกระทบใจ เธอมองบ้านเฮอร์มีสอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้เห็นเพียงแค่ไม้เก่า ๆ และความทรุดโทรม แต่สัมผัสได้ถึง ความรัก ความหวัง และมิตรภาพ ที่ซ่อนอยู่ในทุกมุมของบ้าน

     ​ทีน่าชี้ไปยังหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ “ข้างในบ้านนะริดา ถ้าเป็นลูกของเฮอร์มีสโดยตรง เขาจะได้รับ ห้องพักส่วนตัว อย่างน้อยหนึ่งห้อง แต่ละห้องจะมี เตียงแฝด สองเตียงจัดเรียงคู่กัน และมี โต๊ะข้างเตียงไม้ คั่นอยู่ตรงกลางเพื่อวางของส่วนตัว”

​ริดาโน้มตัวมองตามสายตาของทีน่า เธอเห็นเพียงเงาของเตียงและเฟอร์นิเจอร์ แต่ก็จินตนาการได้ถึงชีวิตของคนที่อยู่ในนั้น

     ​ทีน่ายิ้มพลางเล่าต่อ “ลูกของเฮอร์มีสแท้ ๆ มักจะมี รองเท้ามีปีก แขวนอยู่บนตะขอเหนือโต๊ะไม้ เป็นเหมือนสัญลักษณ์ประจำตัว ส่วนหน้าต่างจะมี ผ้าม่าน เพื่อให้แต่ละคนมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง”

​.    ผนังห้องเต็มไปด้วย โปสเตอร์รูปวีรบุรุษ ภาพดาบโบราณ และ แผนที่ของค่ายฮาล์ฟบลัด ที่มีรอยขีดเส้นสีแดง รวมถึง ปฏิทิน ที่ระบุวันสำคัญต่าง ๆ ของค่าย เห็นได้ชัดว่าเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวและการผจญภัย

     ​ขณะที่ริดากำลังซึมซับภาพตรงหน้าอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าแผ่วเบาจากในบ้าน ก่อนจะมีร่างหนึ่งปรากฏออกมาจากเงาของประตู หญิงสาวผมยาวสีดำสนิทเดินออกมาอย่างเงียบงัน ใบหน้าของเธอดูคมเข้มแบบสาวตะวันออกกลาง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววอ่อนโยนแต่ก็แฝงความระแวดระวัง

    ​ทีน่าโบกมือเรียกหญิงสาวคนนั้น “อ๋อ... นี่คือ เลย์ลา เอลฟาวลีย์ หนึ่งในเพื่อนร่วมค่ายของเรา และเป็นลูกสาวของเทพเฮอร์มีสโดยตรง”

​ริดารีบยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

     ​เลย์ลาพยักหน้าเล็กน้อย ยิ้มตอบกลับอย่างเขินอาย “สวัสดีค่ะ... ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”

     ​ทีน่าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเล่าต่อ “เลย์ลาเป็น ฝาแฝดพี่ แต่บุคลิกดูเหมือนน้องสาวมากกว่า เธอเป็นคนพูดเสียงเบา ขี้อาย และมักจะกลัวเวลาต้องเจอกับคนตัวโตหรือเสียงดัง ๆ... แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ทะเลาะกับ เลย์ลินน์ น้องสาวฝาแฝดล่ะก็... เสียงของเธอจะดังขึ้นจนทุกคนตกใจเลยทีเดียว”

​.    ริดาหัวเราะคิกเบา ๆ กับภาพที่จินตนาการขึ้นในหัว “แล้วเลย์ลามีความสามารถพิเศษอะไรหรือเปล่าคะ?”

​ทีน่ายิ้มพร้อมหันไปมองเลย์ลา “อ๋อ เธอ อ่านอักษรเฮียโรกลิฟิก ได้อย่างคล่องแคล่วเลยนะ เป็นประโยชน์มากเวลามีภารกิจเกี่ยวกับปริศนาโบราณ”

    ​ริดาหันไปมองเลย์ลาด้วยความชื่นชม “เก่งจังเลยค่ะ! ฉันยังอ่านหนังสือเรียนบางเล่มไม่ค่อยเข้าใจเลย”

     ​เลย์ลาหัวเราะเบา ๆ และส่ายหัวอย่างถ่อมตัว “ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็แค่สิ่งที่ฉันเรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก ๆ เท่านั้นเอง”

​ทีน่ามองทั้งสองคนที่เริ่มสนิทสนมกันด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพูดทิ้งท้าย “นี่แหละเสน่ห์ของบ้านเฮอร์มีส ริดา... บ้านที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ความซุกซน และพรสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ในตัวของทุกคน”

      ​ริดาหันไปมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าอีกครั้ง แสงอาทิตย์ที่ส่องสว่างตลอด 24 ชั่วโมงสะท้อนกับคทาคาดูเซียสจนเปล่งประกายสวยงาม ทำให้เธอสัมผัสได้ว่า... ที่นี่ไม่ใช่เพียงบ้านหลังเก่า หากแต่เป็น จุดเริ่มต้นของการผจญภัย สำหรับครึ่งเทพทุกคนที่ยังไม่รู้ว่าตนเองเป็นบุตรธิดาของเทพองค์ใด

รับรางวัล : +15 EXP

​

​.    

    ​

​

  

​

     ​

​

   

 

    ​

  

    

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: หน้าบ้าน หมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส |  หัวข้อ: บ้านแห่งการเริ่มต้น

ImHarin -

วันที่

07 กันยายน 2025

สถานที่

หน้าบ้าน ,กระท่อมหมายเลข 11 เฮอร์มีส

"ผู้ใดท้าทายชะตา จงระวังเสียงสะท้อนจากผู้ถูกลิดรอน"

— บุตรีเนเมซิส

อิมแฮรินและคุณไครอนได้ทำการก้าวเดินมาถึงตรงบริเวณหน้ากระท่อมหมายเลข 11 เฮอร์มีส

   แสงแดดยามกลางวันส่องลอดกิ่งสนลงมากระทบผืนหญ้าเกิดเป็นเงาเต้นระริก เสียงนกร้องประสานกับสายลมที่พัดเอาความหอมของดินและมวลดอกไม้เข้ามา กลิ่นอายอันสดชื่นและสงบนี้ทำให้อิมแฮรินรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

   เด็กสาวหันไปหาคุณไครอน ดวงตาเป็นประกายแวววาว ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยความเกรงใจ เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สดใสแต่สุภาพ

“หนูขอไปเก็บของก่อนนะคะ เดี๋ยวจะรีบกลับมาเลยค่ะ”

ไครอน ผู้เป็นผู้นำค่ายฮาล์ฟบลัดยิ้มอย่างอ่อนโยน เขารับคำด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

   “ได้เลย อิมแฮริน แต่รีบหน่อยนะ กลางวันนี้ยังมีเวลาให้ฝึกซ้อมและเตรียมตัวสำหรับกิจกรรมต่อไป”

อิมแฮรินพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น “ค่ะ หนูจะรีบกลับมาค่ะ!”

   เธอรีบก้าวขึ้นบันไดไม้ เสียงไม้ดังเอี๊ยดเบาๆ เมื่อฝีเท้าของเธอย่ำลงไป จากนั้นก็เปิดประตูไม้ที่แกะสลักเป็นรูปปีกของเฮอร์มีสแล้วก้าวเข้าไปในกระท่อมทันที ทิ้งไว้เพียงไครอนที่ยืนมองตามด้วยรอยยิ้มอบอุ่น แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาช่วยขับให้บรรยากาศโดยรอบกระท่อมดูสดใสและเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา

บันทึกสีเลือด ของ อิมแฮริน
ฉบับที่ 04

หัวข้อ : อำลาจากบ้าน เลขที่ 11 เฮอร์มีส

✦ อิมแฮริน ✦

ImHarin -

วันที่

07 กันยายน 2025

สถานที่

หน้ากระท่อมหมายเลข 11 เฮอร์มีส

"ผู้ใดท้าทายชะตา จงระวังเสียงสะท้อนจากผู้ถูกลิดรอน"

— บุตรีเนเมซิส

    สายลมยามบ่ายพัดผ่านยอดสนสูงชะลูด กลิ่นดินและยางสนลอยอบอวลไปทั่วบริเวณ แสงแดดสีทองส่องลอดกิ่งไม้ลงมากระทบพื้นเป็นลำระยิบระยับ

   ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบนั้น อิมแฮริน สาวน้อยผู้เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น เดินออกมาจากกระท่อมหมายเลข 11 ของเทพเฮอร์มีสด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตากลมโตกลับฉายแววเศร้าและเต็มไปด้วยความคิดคำนึง

   ก่อนหน้านี้ไม่นาน เธอเพิ่งจัดเก็บข้าวของเสร็จสิ้น และกล่าวคำอำลาบุตรและบุตรีแห่งเฮอร์มีสด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดมากมาย ทุกถ้อยคำที่เอ่ยออกมาก็เพียงพอที่จะสื่อถึงความผูกพันที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา

    เมื่อก้าวพ้นประตูไม้เก่าแก่ เธอก็หยุดยืนอยู่ครู่หนึ่ง หันกลับไปมองเพื่อน ๆ ที่ยืนส่งอยู่หน้ากระท่อม ใบหน้าของทุกคนมีทั้งความเศร้าและกำลังใจ

    อิมแฮรินก้าวเดินต่อไปด้วยจังหวะที่มั่นคง จนกระทั่งมาหยุดยืนเคียงข้างไครอน ครูฝึกผู้เป็นเสาหลักของค่าย

    เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ข่มความรู้สึกอ่อนไหวในใจให้สงบลง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้จะสั่นไหวเล็กน้อยว่า

“หนูพร้อมแล้วค่ะ”

    คำพูดสั้น ๆ นี้เต็มไปด้วยความหมาย ราวกับประกาศความตั้งใจที่จะเผชิญหน้ากับบททดสอบและเส้นทางใหม่ที่รออยู่เบื้องหน้า

    ไครอนพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความห่วงใย เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงยิ้มอย่างอบอุ่นให้สาวน้อยตรงหน้า ก่อนจะเริ่มก้าวเดินนำไป

    อิมแฮรินหันกลับไปมองกระท่อมหมายเลข 11 เป็นครั้งสุดท้าย ภาพกระท่อมไม้เก่าแก่ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายคล้ายถูกสลักไว้ในความทรงจำ เธอหลับตาลงชั่วขณะ ราวกับจะจารึกความทรงจำนี้ไว้ในใจ ก่อนลืมตาขึ้นอีกครั้งและก้าวเดินตามไครอนไป

    เสียงฝีเท้าของทั้งสองประสานกับเสียงลมที่พัดพริ้ว ใบไม้ร่วงโปรยปรายราวกับจะส่งสัญญาณถึงการเริ่มต้นใหม่

    การเดินทางครั้งสำคัญได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว และเบื้องหน้าคือโลกกว้างที่เต็มไปด้วยการผจญภัยที่รอคอยให้สาวน้อยได้ออกไปค้นพบ

บันทึกสีเลือด ของ อิมแฮริน
ฉบับที่ 06

หัวข้อ : "บ้านหลังเก่าที่จากลา"

✦ อิมแฮริน ✦

Xolotl HONOR

วันที่ 25 เดือน ตุลาคม ปี 2025

เวลาเย็น 16.00 เป็นต้นไป ณ หน้ากระท่อมเฮอร์มีส

◀️┃▶️

คบเพลิงหน้ากระท่อมเฮอร์มีสลุกวูบวาบเหมือนดวงตาที่กำลังพิจารณาผู้มาใหม่ เงาไฟทอดยาวบนพื้นทรายโรยกรวดเป็นลายซ้ำ ๆ คีอาร์หยุดยืนตรงธรณี ประตูไม้สนอยู่ห่างจากปลายรองเท้าของเธอเพียงฝ่ามือเดียว กลิ่นเพลย์มอร์แตงโมผสมเมนทอลอ่อน ๆ ลอยคลุมตัวเป็นนิสัย ราวกับม่านควันเย็นที่ทำให้จังหวะหายใจเป็นเส้นตรงสม่ำเสมอ เธอยกมือแตะขอบแว่นกลมให้เข้าที่ สีหน้าเรียบเฉยจนดูอ่อนโยน แต่ในแววตาเทาอมเขียวคือกระจกเรียบที่สะท้อนสิ่งรอบตัวโดยไม่ปล่อยความรู้สึกหลุดรอดแม้หนึ่งหยด

ลมแรกพัดมาเหมือนเส้นไหมเย็นเฉือนต้นคอ ก่อนกลายเป็นความหนาวที่คมขึ้นอย่างฉับพลัน อุณหภูมิดิ่งลงราวกับมีมือที่มองไม่เห็นหมุนปุ่มปรับระดับ ลมหายใจของเธอกลายเป็นไอสีขาว และคบเพลิงทั้งสองข้างประตูเอนเปลวไปในทิศเดียวกันราวกับค้อมศีรษะให้สิ่งบางอย่างที่เพิ่งมาถึง สัญลักษณ์ของบอเรอัสขึ้นบนหัวของเธอมันคือหิมะที่ปรอย ๆ ลงหัว...เย็นดี

ผลึกน้ำแข็งเริ่มก่อตัวบนเสาไม้ช้า ๆ ลวดลายแตกแขนงเหมือนเส้นประสาทสีเงินไหลไปตามเนื้อไม้ ก่อนจะรวมตัวกันเป็นอักษรกรีกโบราณและตราวายุเหนือที่คมชัดราวสลักด้วยมีดคริสตัล แสงเพลิงสะท้อนผิวน้ำแข็งเป็นประกายริบหรี่เหมือนดาวในคืนอาร์กติก เสียงซุบซิบจากเด็กค่ายที่เดินผ่านลานด้านหน้าแผ่วลงเป็นระลอก คล้ายผืนหญ้าก้มศีรษะรับลม

คีอาร์กระพริบตาหนึ่งครั้งเหมือนเครื่องหมายถูกในสมุดบันทึก แล้วปล่อยลมหายใจยาว แตะชายเสื้อทวีดจัดรอยยับให้ตั้งฉากอย่างเรียบร้อย ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำอุทาน มีเพียงประโยคสั้นในหัวที่เรียบเสียจนแทบไร้สีสัน วินิจฉัยแล้วว่าไม่จำเป็นต้องพักที่นี่ ผลการรับรองสายเลือดออกก่อนข้ามธรณีประตูด้วยซ้ำ การตัดสินใจถัดไปจึงง่ายดายเหมือนย้ายหมากไปยังช่องที่ควรอยู่

“ว้าว เอ่อ ยินดีต้อนรับนะ” เสียงของใครสักคนจากในกระท่อมดังลอดออกมา ปลายคำมีเสียงหัวเราะคิกคักที่ไม่ได้หยาบคายแต่ก็ไม่เงียบพอสำหรับเธอ คีอาร์เอียงหน้าเล็กน้อยเป็นการรับรู้อย่างสุภาพแทนการตอบ เธอไม่ก้าวพ้นธรณีไปแม้ครึ่งก้าว เพราะการเข้าที่พักชั่วคราวเมื่อไม่มีความจำเป็นคือการเปลืองพลังงานและเวลาโดยใช่เหตุ

ลมเหนือพัดผ่านร่างอีกระลอก ฉีกกลิ่นกองไฟและกลิ่นเหงื่อจากลานฝึกออกไปจนเหลือเพียงความเย็นที่สะอาด สันจมูกได้กลิ่นเมนทอลชัดขึ้น เธอเงยหน้ามองตราแห่งบอเรอัสบนหัว ตรวจรูปทรง ความสมมาตร และจบด้วยข้อสรุปสั้น ๆ ในใจว่ามันงดงามอย่างมีประสิทธิภาพ จากนั้นหมุนตัวออกจากหน้ากระท่อมโดยไร้เสียงฝีเท้าที่เกินจำเป็น สนามค่ายเบื้องหน้าคือแผนที่ของเสียงและทิศลม เด็กบางคนโบกมือ บางคนตะโกนเรียกเพื่อนจนเสียงแตกเป็นเกล็ด คีอาร์เดินตัดเงาไม้ไปในแนวที่ลมจากทะเลสาบพัดผ่านตรงที่สุด เธอชอบความรู้สึกของอากาศที่กัดผิว มันทำให้เส้นประสาทตั้งตรงเหมือนระเบียบแถวของทหาร และทำให้สมองเงียบพอจะคิดเรื่องสำคัญเพียงเรื่องเดียว การอยู่รอดอย่างมีตรรกะ

ไม่มีการหันกลับไปมองกระท่อมเฮอร์มีส ไม่มีความเสียดายที่ไม่ได้เข้าไป นั่นเป็นทางชั่วคราวที่ไม่จำเป็นอีกต่อไป และเธอไม่ชอบสิ่งที่ไม่จำเป็น โลกนี้เต็มไปด้วยความวุ่นวายพออยู่แล้ว สิ่งที่เธอต้องการมีเพียงพื้นที่ที่อุณหภูมิถูกต้อง เงียบพอสำหรับการวิเคราะห์ และระยะห่างที่ปลอดภัยจากมือของคนที่คิดจะสัมผัสเธอโดยไม่ขออนุญาต ลมเหนือยังพัดต่อเนื่อง กลิ่นลูกอมแตงโมผสานคริสป์ของเมนทอลทิ้งรอยทางบาง ๆ ไว้ในอากาศเหมือนลายเซ็น คีอาร์เดินผ่านมันไปอย่างสงบ เยือกเย็น และแน่วแน่ นี่คือจุดเริ่มต้นที่เธอยอมรับได้ ไม่ใช่ด้วยหัวใจ แต่ด้วยสมการที่จัดวางเรียบร้อยแล้วในหัวว่า ต่อจากนี้ ทุกก้าวจะต้องมีเหตุผล และต้องคมชัดราวคมมีด

+1 ตื่นรู้ จากการรับรองจากพ่อแม่