[บ้านพักหมายเลข 11] หน้าบ้าน

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 2 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: ณ กระท่อมหมายเลขที่ 11 - ช่วงสายของวัน

📍 สถานที่: ณ กระท่อมหมายเลขที่ 11 - ช่วงสายของวัน

     เสียงฝีเท้าเบา ๆ ค่อยๆ ทำการย่างเรียวขาบางเดินทางกลับเข้ามาสู่ยังตรงบริเวณกระท่อมหมายเลขที่ 11 ของท่านเทพเฮอร์มีส หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักสาวน้อยฮิเมนาก็ค่อยๆเริ่มที่จะทำการเอื้อมมือเรียวบางข้างขวา ของตัวเธอเองขึ้นไปทำการหยิบกระเป๋าหนังเก่าของเธอที่วางเอาไว้อยู่ตรงบริเวณใต้เตียงนอนไม้เก่าๆ นำออกมาทำการเปิดและรูดซิปออกมาเบา ๆ ก่อนที่หลังจากนั้นแค่เพียงไม่นานนักเธอจะเริ่มทำการควานหาของสำคัญบางสิ่งบางอย่างอยู่ด้วยความรู้สึกตั้งอกตั้งใจเป็นอย่างมาก ในนั้นมีสิ่งของสำคัญต่างๆ มากมายดังต่อไปนี้ ได้แก่ ผ้าคลุมไหล่ ผ้าพันแผล สมุดบันทึกขนาดเล็ก และ...ก็อาวุธชิ้นสำคัญอย่างมีดสั้นสัมฤทธิ์  ที่ถูกพันห่อเอาไว้ด้วยผ้าลินินบางไว้เพื่อทำการกันสนิม เธอถือมันเอาไว้อยู่ภายในมืออย่างเงียบ ๆ ก่อนที่ตัวของเธอเองจะเริ่มทำการพยักหน้าให้กับตัวของเธอเองเบา ๆ อย่างช้าๆ พร้อม กับค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ ก็เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบางเบาเป็นประโยคที่ว่า

    “ถึงจะห้ามใช้อาวุธ...แต่ฉันจะพกไว้เผื่อความจำเป็น... ไม่ใช่เพื่อการต่อสู้ แต่เพื่อสัญชาติญาณการเอาตัวรอด” หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มที่จะำการสอดมีดเอาไว้ในขอบของรองเท้าบูทแบบแนบเนียน ก่อนที่หลังจากนั้นเธอจะทำการจัดแจงเก็บของจำเป็นใส่ลงในภายในบริเวณกระเป๋าสะพายใบเล็ก สีดำเรียบ เสร็จสรรพแล้วเธอจึงยืนทำการหันหลังอยู่ตรงบริเวณหน้ากระจกบานเล็กที่อยู่ใกล้กันกับเตียงนอนแล้วค่อยๆเริ่มทำการ หลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ที่จะเริ่มทำการแหวกผมยาวสีน้ำตาลช็อกโกแลตของตนเองออกไปทางตรงบริเวณด้านข้างก่อนที่เธอจะเริ่มทำการ ถักเปียหลวม ๆ พลางถอนหายใจลึกออกมาเบาๆ แล้วค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเองออกมาเป็นประโยคที่ว่า

“พ่อนิโคไลจ๋า... ถ้าหนูกลับมาพร้อมกับชนะที่ฆ่าสังหารอสูรอย่างฮาร์ปี้ ลงไปได้หนูจะถือว่ามีค่าพอให้ท่านพ่อรู้สึกภาคภูมิใจในตัวของหนูแล้วใช่ไหม?”

   หลังจากที่คำพูดของเธอได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนักหลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการหลับตาลงชั่วครู่ แล้วค่อยๆเริ่มทำการเอื้อมมือเรียวบางขึ้นไปทำการหยิบรูปภาพเล็ก ๆ จากตรงบริเวณใต้หมอน ภาพถ่ายที่เธอกำลังถืออยู่ในตอนนี้ และในเวลานี้นั้นเป็นภาพขาวดำของเธอกับชายคนหนึ่งในชุดสูทดูภูมิฐาน ดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความรัก และ ก็ความอบอุ่นเสมอ ชายหนุ่มผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ ก่อนที่หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่นานนักเธอจะเริ่มค่อยๆ ทำการเปล่งน้ำเสียง พร้อม กับเอ่ยคำพูดประโยคหนึ่งออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเธอเอง เป็นประโยคที่ว่า “หนูจะรีบเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัยนะคะ...”หลังจากพูดจบประโยคแรกลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก เธอก็ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงพร้อมกับเอ่ยคำพูดขึ้นมา เป็นประโยคที่ว่า “แล้วหนูจะกลับมาเล่าให้พ่อฟัง ว่าหนูทำการต่อสู้ กับ เจ้าอสุรกายฮาร์ปี้นั่นยังไงบ้าง...ด้วยหัวใจดวงเล็กๆ ของ หนูเพียงดวงเดียว ได้เวลาใช้วิชามีดสั้น และ ก็คาราเต้ รวมไปถึงการไขปริศนาและก็ยิมนักสติกที่เรียนมาแล้วสินะ”

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

      หัวข้อ : หน้ากระท่อมหมายเลข 11 – บทสนทนาระหว่างเพื่อนยามเช้า

วันที่: 12 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

สถานที่: หน้ากระท่อม , หมายเลขที่ 11 เฮอร์มีส

       แสงแดดอันแสนอบอุ่นในช่วงเวลาของยามเวลาสายกำลังค่อยๆ ทำการลอดผ่านตรงบริเวณช่องว่างระหว่างกิ่งไม้เก่าแก่ที่อยู่ภายในบริเวณรอบค่าย ฮาล์ฟบลัด กำลังค่อยๆ ทำการสาดส่องลงมาตรงบริเวณบนลานหน้ากระท่อมหมายเลข 11 ของ ท่านเทพเฮอร์มีส จนเกิดเป็นเงาเล็กใหญ่ค่อยๆ เริ่มทำการทับซ้อนกันอยู่ที่ตรงบริเวณบนพื้นไม้เก่า พอในตอนที่สาวน้อยตัวเล็กๆ อย่าง ฮิเมน่ากับเลย์ลาได้ำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางออกมาจากตรงบริเวณภายในร่มเงาของกระท่อมได้เพียงแค่ไม่นานนักหลังจากนั้นแค่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ก็เริ่มมี กลิ่นของสนผสม กับ กลิ่นดินชื้นยังคงอบอวลอยู่ในอากาศจากฝนเมื่อคืน ลอยมาแตะอยู่ที่ตรงบริเวณปลายจมูก ของ เธอเบาๆ ก่อนที่หลังจากนั้นคุณเลย์ลาจะค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียงพร้อม กับ เอ่ยคำพูดออกมาเป็นประโยคหนึ่งว่า

ฮิเมน่า: (ยิ้มมุมปาก) "เห็นสิ… เหมือนเจอไคมีร่ามายืนอยู่ตรงหน้าเลย" หลังจากที่คำพูด ของ สาวน้อยจีน่า ได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนัก สาวน้อยเลย์ลา ก็ได้ทำการเอ่ยคำพูดขึ้นมาเป็นประโยคหนึ่งว่า

เลย์ลา: (หัวเราะแผ่ว ๆ) "ถ้าเลย์ลินน์อยู่ตรงนั้นนะ คงได้แซวไม่หยุด" พอคำพูดของคุณเลย์ลาได้ทำการเอ่ยจบลงไปได้แค่เพียงไม่นานนักหลังจากนั้นแค่เพียงไม่นานนัก สาวน้อยจีน่าก็ ค่อยๆ เริ่มทำการเปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดออกมาจากริมฝีปากบาง ของ ตัวเอง เป็นประโยคที่ว่า

ฮิเมน่า: "ฉันว่าพี่เขาคงวิ่งหนีไปตั้งแต่ประโยคแรกแล้วล่ะ"

ครืดดด~

นั่น คือ เสียงท้องของฮิเมน่า กำลังร้องดังขึ้นอย่างชัดเจน จนเลย์ลาชะงักแล้วหันมามอง ก่อนจะหลุดหัวเราะอย่างอดไม่ได้

เลย์ลา: "เอาล่ะ ฉันว่าเราต้องรีบไปก่อนที่ท้องเธอจะร้องแข่งกับเสียงระฆัง"

ฮิเมน่า: (แก้มขึ้นสีเล็กน้อย) "ก็…ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ตื่นนี่นา"

เลย์ลา: "งั้นไปสิ ก่อนกลิ่นขนมปังจะหายไปกับลม"

เลย์ลาก้าวเรียวขาบางเดินนำทางไปยังตรงบริเวณโถงอาหารประจำค่าย ขณะที่สาวน้อยตัวเล็กๆ อย่างฮิเมน่าก็ได้ทำการเดินก้าวเรียวขาบางเดินทางตามมาติดๆ เสียงฝีเท้าของทั้งคู่ค่อย ๆ เริ่มทำการก้าวเรียวขาบาง เดินทางห่างออกไปจากตรงบริเวณลานหน้ากระท่อม หมายเลขที่ 11 ของ ท่านเทพเฮอร์มีส ทิ้งไว้เหลือเพียงแค่เงาของใบไม้ที่ยังไหวตามจังหวะลม

ทั้งคู่พูดคุยสลับ กับ การส่งเสียงหัวเราะใส่กันไปมา อย่างสนุกสนาน และเสียงหัวเราะ ของ ทั้งสองสาว นั้นก็ผสมกลมกลืนไปกับเสียง ของ ใบไม้ไหวที่กำลังพริ้วไหวราวกับลมกำลังเล่นสนุก สายลมในช่วงเวลายามเช้าได้ทำการพัดพาเอากลิ่นหอมจาง ๆ ของขนมปังอบจากโถงอาหารลอยมาตามทางเดินหิน