คำกล่าวโบราณที่ว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้องยังคงเป็นสัจธรรมที่ไม่เคยล้าสมัย ไม่ว่ากาลเวลาจะเปลี่ยนผันหรือเทคโนโลยีจะก้าวไกลเพียงใด ความหิวโหยยังคงเป็นศัตรูตัวฉกาจที่กัดกินเรี่ยวแรงและสมาธิได้อย่างเงียบเชียบที่สุด
สำหรับคลีเมนทิสแล้วแม้เธอจะไม่ใช่คนที่พิถีพิถันในรสชาติหรือตระกละตะกลามในปริมาณ แต่เมื่อร่างกายส่งสัญญาณประท้วงด้วยความว่างเปล่าภายในกระเพาะ การเพิกเฉยต่อไปก็ดูจะเป็นการทรมานตนเองโดยใช่เหตุ ร่างเล็กก้าวเท้าเข้ามาภายในเขตโรงอาหาร บรรยากาศในช่วงเวลานี้ค่อนข้างบางตาเมื่อเทียบกับตอนเที่ยงตรง มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจานและเสียงพูดคุยงึมงำเบา ๆ จากมุมต่าง ๆ
คู่ดวงตาสีน้ำตาลเทากวาดมองไปยังเคาน์เตอร์บริการ อาหารมื้อหนักดูจะเป็นภาระเกินไปสำหรับการเตรียมตัวทำงานในช่วงบ่าย ท้ายที่สุดมือเรียวบางตกลงใจคว้าเอาเพียงแซนด์วิชแฮมชีสธรรมดา ๆ มาหนึ่งชิ้น มันเป็นอาหารที่เรียบง่าย รวดเร็วแต่ให้พลังงานเพียงพอสำหรับการขับเคลื่อนร่างกาย
เธอทิ้งตัวเบาะตัวหนึ่งซึ่งจัดไว้สำหรับสมาชิกในกองร้อย ผิวสัมผัสของโต๊ะไม้ที่ผ่านการใช้งานมาอย่างยาวนานสะท้อนถึงประวัติศาสตร์ของสถานที่แห่งนี้ ทายาทออร์คัสการแกะห่อกระดาษไขออก กลิ่นหอมจางของขนมปังโฮลวีตผสมกับกลิ่นเค็มปะแล่มของแฮมรมควันลอยแตะจมูก แม้จะไม่ใช่อาหารรสเลิศระดับภัตตาคารแต่รสสัมผัสของชีสที่เริ่มละลายจากความอุ่นของขนมปังก็ช่วยปลอบประโลมความเหนื่อยล้าได้เป็นอย่างดี
การเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายทำให้เธอใช้เวลาเพียงไม่นานในการจัดการมื้อเที่ยงนี้ พลังงานที่ได้รับกลับมาเปรียบเสมือนเชื้อเพลิงที่ถูกเติมลงในเครื่องจักร พร้อมแล้วที่จะขับเคลื่อนฟันเฟืองชิ้นเล็ก ๆ นี้ให้หมุนวนไปตามหน้าที่อีกครั้ง
เมื่อภารกิจส่วนตัวเรียบร้อย เด็กสาวหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปัดเศษขนมปังที่อาจหลงเหลืออยู่ตามมุมปากและเสื้อผ้าเล็กน้อยก่อนจะมุ่งหน้าออกจากโรงอาหาร จุดหมายถัดไปไม่ใช่ลานฝึกหรือหอพักแต่เป็นหัวใจสำคัญอีกแห่งของค่ายทหารอย่างโรงเก็บยุทโธปกรณ์
ระหว่างทางเดินที่ทอดยาวเสียงรองเท้าคอมแบทกระทบพื้นคอนกรีตเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ในหัวของคลีเมนทิสหวนนึกถึงคำพูดของวินเซนโซที่เคยกล่าวไว้ด้วยน้ำเสียงจริงจังว่าอาวุธและอุปกรณ์ทุกชิ้นจะต้องได้รับการดูแลจากทหารที่ผ่านการฝึกมาอย่างดีเท่านั้น
ถ้อยคำนั้นยังคงดังก้องสร้างความรู้สึกย้อนแย้งในใจเล็กน้อย เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าโอกาสที่จะได้สัมผัสและดูแลเขี้ยวเล็บของกองทัพจะมาถึงเร็วขนาดนี้ แม้ในวันนี้สถานะของเธอจะเป็นเพียงลูกมือ คอยช่วยหยิบจับและเรียนรู้งานจากรุ่นพี่ แต่ความตื่นเต้นระคนประหม่าก็ยังคงเป็นความรู้สึกที่ปฏิเสธไม่ได้
ทันทีที่ก้าวข้ามธรณีประตูของโรงเก็บอาวุธกลิ่นอายเฉพาะตัวก็พุ่งเข้าปะทะประสาทสัมผัส กลิ่นฉุนจมูกของน้ำมันชโลมปืน กลิ่นเย็นเยียบของโลหะ และกลิ่นจางของดินปืนที่ฝังลึกอยู่ในเนื้อไม้และเหล็กกล้า มันเป็นกลิ่นของสงคราม ของระเบียบวินัย และความปลอดภัยในเวลาเดียวกัน
เบื้องหน้าของเธอคือชั้นวางปืนยาวที่เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบราวกับทหารที่กำลังเข้าแถว แสงไฟนีออนสาดส่องลงมากระทบพานท้ายไม้ขัดเงาและลำกล้องเหล็กดำมะเมื่อม สะท้อนประกายวาววับที่ดูน่าเกรงขาม ทหารรุ่นพี่สองสามคนกำลังง่วนอยู่กับโต๊ะปฏิบัติงาน
“ให้เริ่มจากอะไรก่อนดีคะ”
เสียงนุ่มถาม ส่งผลให้รุ่นพี่ร่างสูงหันมามองพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเริ่มอธิบายขั้นตอนอย่างกระชับแต่ได้ใจความ เขาหยิบปืนยาวไรเฟิลกระบอกหนึ่งส่งให้เธอพร้อมกับชุดอุปกรณ์ทำความสะอาดที่บรรจุอยู่ในกล่องโลหะใบเล็ก
เด็กสาวรับคำสั่งอย่างแข็งขัน เธอรับปืนกระบอกนั้นมาด้วยสองมือ พาตัวเองไปยังมุมหนึ่งของโต๊ะที่ว่างอยู่ วางอุปกรณ์ทุกอย่างลงอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะเริ่มลงมือปฏิบัติภารกิจในฐานะช่างสรรพาวุธจำเป็น
มือเล็กหยิบเอาแปรงขนทองเหลืองและน้ำยาทำความสะอาดออกมา กลิ่นของตัวทำละลายลอยฟุ้งขึ้นมาแตะจมูก มันฉุนกึกแต่กลับให้ความรู้สึกสะอาดสะอ้าน เธอเริ่มจากการแยงแส้ทำความสะอาดเข้าไปในลำกล้องปืน ขัดถูคราบตะกั่วและเขม่าดินปืนที่เกาะแน่นอยู่ตามเกลียวลำกล้อง การขยับมือเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอต้องใช้แรงพอสมควร แต่คลีเมนทิสก็ทำมันด้วยความตั้งใจ ดวงตาทรงเสน่ห์จดจ้องมองดูคราบสกปรกที่หลุดออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดปลายแส้ที่เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีดำสนิท
ยุตรีแห่งจัสติเทียจบหน้าที่ของตนโดยการใช้ผ้าสะอาดเช็ดรอยนิ้วมือออกจากผิวปืนด้านนอกเป็นครั้งสุดท้าย ความเหนื่อยล้าจากการเพ่งสมาธิและการออกแรงขัดถูดูเหมือนจะระเหยหายไปเมื่อได้เห็นผลงานตรงหน้า เธอไม่เคยคิดว่างานที่ดูน่าเบื่อหน่ายเช่นนี้จะมอบความสงบทางใจได้มากขนาดนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่เธอได้จดจ่ออยู่กับปัจจุบัน ตัดขาดจากความวุ่นวายภายนอก และควบคุมทุกอย่างได้ด้วยสองมือของตัวเอง
มุมปากของเด็กสาวกระตุกยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่หาได้ยาก รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจที่เกิดจากการเอาชนะความไม่รู้และการทำหน้าที่ของตนเองได้อย่างสมบูรณ์
"เรียบร้อย... ดีกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย"
เสียงพึมพำแผ่วเบากับตัวเองดังขึ้นท่ามกลางเสียงการทำงานในโรงเก็บอาวุธ เด็กสาวปาดเหงื่อที่ซึมไรผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหากองงานชิ้นต่อไปด้วยแววตาที่มุ่งมั่นกว่าเดิม
เจ้าของ: God
โพสต์ 2025-12-12 22:42:08
โพสต์ 2025-12-16 01:58:18
