The Armory ⋘ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ ⋙

Moneka HONOR

วันที่ 08 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ยามบ่าย เวลา 13.00 น. ณ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์

เสียงประตูเหล็กหนักของโรงเก็บยุทโธปกรณ์ดังเอี๊ยดเบา ๆ เมื่อโมนีก้าผลักเข้าไป กลิ่นเหล็กกับน้ำมันเก่าผสมกับอากาศชื้นหลังฝนตกอบอวลอยู่ทั่วห้อง โมนีก้าถอนหายใจยาว หยดน้ำเกาะปลายผมสีน้ำตาลเข้มที่ยังไม่ได้เช็ดแห้งดีนัก เธอสวมเสื้อครอปสีเบอร์กันดีแบบเรียบแต่ดูมีระดับ และโค้ทกันฝนพับไว้พาดแขนข้างหนึ่ง ข้อมือซ้ายประดับด้วยกำไลดาบสุริยคติที่ตอนนี้เป็นเพียงเครื่องประดับแวววาวเฉย ๆ แต่เต็มไปด้วยร่องรอยการใช้งานจากภารกิจที่ผ่านมาแบบช่องชำ “ของเยอะจนอยากจะร้องไห้เลยแหะ…” เธอบ่นเบา ๆ พลางก้มมองกระเป๋าเป้ของที่อัดแน่นจนซิปแทบแตก รอยยิ้มเอือม ๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปากแต่ก็มีแววพอใจอยู่ลึก ๆ เพราะทุกภารกิจที่ผ่านมาก็ไม่เสียแรงเลยจริง ๆ

โต๊ะรับบริจาคตั้งอยู่มุมในของโรงเก็บ มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ที่กองเอกสารเรียงเป็นตั้ง ผมยาวสีดำเงาผิวซีดนวล ดวงตาคมเย็นแต่สงบมั่นคงในทีเดียว “กลับมาแล้วหรอ” เสียงทักนั้นแผ่วแต่ชัดเจน เซลีนนั้นเอง เธอคือบุตรีแห่งพลูโตจากกองร้อยเดียวกัน แต่เป็นคนที่โมนีก้ามักมองว่าเหมือนหลุดออกมาจากโลกของหนังขาวดำเสียมากกว่า

“กลับมาแล้วจ้า ภารกิจนี้เหนื่อยแล้วก็โคตรยาวนานเลยฉันโคตรเบื่อ แต่ได้ของกลับมาเพียบเลย ดูสิ!” โมนีก้าวเข้ามาอย่างกระฉับกระเฉงก่อนจะเอียงแหวนดาราจรัสตรงนิ้วกลางข้างซ้ายให้ส่องแสงอ่อน ๆ แล้วมีบางอย่างทะลักออกมาวัตตถุดิบมากมายจะปรากฏเป็นกองอยู่ตรงหน้าโต๊ะ “แร่ทองแดง 500 ก้อน แร่สัมฤทธิ์วิเศศ 420 ก้อน” เธอรายงานด้วยน้ำเสียงเหมือนนักธุรกิจมากกว่านักรบ เซลีนเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่ก็จดลงในบัญชีด้วยท่าทีสงบเหมือนเดิม

“ตามกฎการบริจาค…ทุกสิบหน่วยจะได้รับรางวัลสองดีนาเรียส หรือถ้าต้องการรับเป็นเงินสดแทนจะได้ห้าสิบดอลลาร์ต่อหน่วยรางวัล และป้ายเกียรติยศสองป้าย” เซลีนพูดเรียบ ๆ พลางพลิกเอกสารอย่างแม่นยำ

“ขอรับเป็นดอลลาร์แทนแล้วกันนะ เวลาออกไปข้างนอกมันได้ใช้แค่่ดอลลาร์น่ะ ไม่ค่อยได้ใช้ดีนาเรียสเท่าไร” โมนีก้าวเท้าไขว้เล่นนิด ๆ พลางยิ้มบาง ๆ แบบติดขี้เกียจนิด ๆ สิ้นคำเซลีนคำนวณเร็วมาก มือเธอขยับปากกาไม่ถึงห้าวินาที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าสงบ “ทั้งหมด 4600 ดอลลาร์ กับป้ายเกียรติยศ 184 ป้าย”

“เยี่ยมมาก ขอบใจนะเซลีน” โมนีก้าหยิบกระเป๋าเงินออกมารับอย่างไม่รีบ มือเรียวของเธอแตะที่เหรียญทองบางเหรียญในถุงที่ได้มา แววตาเปล่งประกายขึ้นเล็กน้อยเหมือนมีพลังงานชีวิตเพิ่มขึ้นทันทีเพราะคำว่าเงิน

“ขอต้อนรับกลับค่าย” เซลีนพูดต่ออย่างเรียบแต่จริงใจป่นความเหนื่อยนิด ๆ ที่โมนีก้าสังเกตได้ ก่อนจะเสริมเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงราวจะพึมพำกับตัวเอง “ระหว่างที่เธอไม่อยู่ ลูคัสจัดการได้เยี่ยม แต่เขากับวิเวียน่าตีกันบ่อยไปหน่อย” โมนีก้าเงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมหัวเราะออกมาเสียงใส “ฮะๆ ไม่แปลกใจเลย วิเวียน่าน่ะนะ จะให้เธอไม่ปะทะกับใครคงยากกว่าการห้ามฉันกินของทอดอีก อย่างน้อยถ้ามีความสุขกันดีก็ดีแล้วล่ะ”

เซลีนมุมปากกระตุกยิ้มเล็ก ๆ ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องหายาก “งั้นคงต้องเตรียมของวิเศษไว้กันไฟเผาเวลาที่มีเรียกคุยกองร้อยไว้หน่อยล่ะ”

“เดี๋ยวฉันจะปลูกต้นอ่อนดอกบัวไว้ตรงนั้นแทนไฟให้เลย จะได้มีอะไรดูสบายตากว่าเสียงทะเลาะน่ะ” โมนีก้ายักไหล่ หยิบกระเป๋าใบเล็กขึ้นพาดบ่า แล้วเดินออกจากโรงเก็บไปอย่างเบาใจ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินจังหวะเบา ๆ ประสานกับเสียงคลื่นทะเลที่ซัดมาแผ่ว ๆ จากแนวชายฝั่งด้านนอก

แบบฟอร์มบริจาควัตถุดิบค่าย

ชื่อตัวละคร: โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม

สังกัดกองร้อย: กองร้อยที่ 2

วัตถุดิบที่บริจาค: บริจาค แร่ทองแดง 500 ก้อน, แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 420 ชิ้น 

รางวัล(จากการบริจาค) : +50 พลังใจ , 15 EXP ( Lv.Max +1 Point)

รางวัลการบริจาค 92 หน่วย : 4600 ดอลลาร์, 184 ป้ายเกียรติยศ, 1840 เกียรติยศ และ 1380 ความกล้า

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

โรงเก็บยุทโธปกรณ์

Date and Time

วันที่ 2 ธันวาคม 2025 • 14:03 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

หากต้องว่ากันตามตรง เมฟไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าสถานที่แรกที่คุณไกด์นำเที่ยวจำเป็นเลือกพาเธอมาจะเป็นโรงเก็บยุทโธปกรณ์ ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็เดินตามอย่างว่าง่าย ไร้ซึ่งคำถามใดด้วยเพราะมองว่ารุ่นพี่ตัวโตคงมีเหตุผลเบื้องหลังของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลเชิงตรรกะหรือใช้ความรู้สึกชี้นำก็ตาม

ที่แห่งนี้มีอาวุธครบครันสมกับชื่อของมัน นอกเหนือจากชนิดที่เคยเห็นตามสื่อต่าง ๆ อยู่บ้างแล้วก็ยังมีเครื่องมือแปลกตา ทุกชิ้นได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แม้คลีเมนทิสจะไม่ได้มีโอกาสได้เห็นขั้นตอนการบำรุงรักษาสภาพของมันกับตา แต่ข้อมูลจากคนที่คุยจ้อแทบไม่หยุดหายใจนับตั้งแต่ก้าวออกจากพรินซิเปียก็ช่วยไขข้อสงสัย

“ไม่ว่าจะบริจาคหรือหยิบยืมก็ทำได้ที่นี่ กลุ่มคนที่จะคอยดูแลของพวกนี้คือทหารที่ต้องผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี สภาพของอาวุธกับเครื่องจักรของค่ายเลยดูดีอยู่ตลอดเวลา บางชิ้นก็เหมือนซื้อมาใหม่เลยล่ะ”

“ขอแค่ผ่านการฝึกฝน ทหารคนไหนของค่ายจูปิเตอร์ก็มาทำตรงนี้ได้เหรอคะ หรือมีการแบ่งหน้าที่เฉพาะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยถาม”

คำตอบดังกล่าวทำเอาเด็กช่างสงสัยเบนสายตาจากข้าวของตรงหน้าไปยังวินเซนโซ จะบอกว่าเป็นแววตาที่เปี่ยมด้วยความผิดหวังก็ไม่เชิง นับตั้งแต่เห็นท่าทางเกียจคร้านตอนได้รับตำแหน่งไกด์นำเที่ยวจำเป็น บุตรีแห่งจัสติเทียไม่ได้คาดหวังสิ่งใดจากเขามากอยู่แล้ว ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้กำลังดูแคลนกัน

จะว่าอย่างไรดี ความประทับใจและมุมมองของเธอต่อเขาเป็นศูนย์ ไม่บวก ไม่ลบ สมดุลอย่างพอดีเสมือนตาชั่งที่ไม่เอนเอียง

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

Kai -

 14:15 น. โรงเก็บยุทโธปกรณ์ (12/12/2025)

กลิ่นน้ำมันเครื่องจาง ๆ ผสมกับกลิ่นสนิมเหล็กที่เป็นเอกลักษณ์ลอยมาแตะจมูกทันทีที่ก้าวเท้าเข้าสู่เขตรั้วของโรงเก็บยุทโธปกรณ์ สำหรับคนทั่วไปกลิ่นพวกนี้อาจชวนเวียนหัว แต่สำหรับไค มันคือกลิ่นของอำนาจ

ไคเดินตามหลังแผ่นหลังกว้างของโนอาห์ คลาร์ก เข้ามาด้านใน สายตาคมกริบของบุตรแห่งจูปิเตอร์กวาดมองไปรอบ ๆ อย่างพิจารณา เขาไม่ได้ตื่นตาตื่นใจกับความยิ่งใหญ่ของเครื่องจักรสังหารเหล่านี้ เพราะเคยเห็นผ่านตาจากตำราและแบบจำลองในห้องสมุดตระกูลมานับครั้งไม่ถ้วน แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกพอใจคือสภาพของพวกมัน

เครื่องหางแมงป่องขนาดมหึมาที่ตั้งตระหง่านอยู่มุมโรงเก็บถูกขัดเงาวับไร้รอยสนิม เครื่องยิงหินและรถถังจอดเรียงรายเป็นระเบียบราวกับไม้บรรทัดวัด ไม่มีเศษขยะหรืออุปกรณ์วางระเกะระกะขวางทางเดินแม้แต่ชิ้นเดียว นี่สิ ถึงจะเรียกว่าวินัยทหารที่แท้จริง

“ที่นี่คือโรงเก็บยุทโธปกรณ์หลัก” โนอาห์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก้องกังวานโดยไม่ต้องตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องจักร เขามือไพล่หลังพลางผายมือไปยังแผงอาวุธด้านข้าง 

“นอกจากเครื่องจักรหนักพวกนี้ ที่นี่ยังเป็นคลังแสงสำหรับอาวุธส่วนบุคคล ชาวค่ายสามารถนำอาวุธที่ได้จากภารกิจมาบริจาค หรือทำเรื่องขอยืมยุทโธปกรณ์ระดับสูงไปใช้ได้ หากได้รับอนุญาต”

ไคพยักหน้าเบา ๆ พลางเดินเข้าไปใกล้เครื่องยิงลูกศรเครื่องหนึ่ง ปลายนิ้วยาวไล่ไปตามโครงเหล็กเย็นเฉียบเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย ไม่มีฝุ่นติดมือขึ้นมาสักเม็ด—วิเศษ

“ดูแลรักษาได้ดี” ไคเอ่ยชมสั้น ๆ สายตายังคงจับจ้องไปที่กลไกของเครื่องยิง “อาวุธที่ดีไม่ใช่แค่มีพลังทำลายล้างสูง แต่ต้องพร้อมใช้งานในเสี้ยววินาทีที่จำเป็น ผมเกลียดพวกที่ปล่อยให้ดาบทื่อหรือปล่อยให้เฟืองสนิมเขรอะ หวังว่าพลทหารที่ดูแลส่วนนี้จะรักษามาตรฐานนี้ได้ตลอดนะ”

“เรามีเวรผลัดเปลี่ยนดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” โนอาห์ตอบกลับทันควัน สายตาของอีกฝ่ายฉายแววพึงพอใจเล็กน้อยที่เห็นว่าไคให้ความสำคัญกับรายละเอียด 

“ไม่มีคำว่าหย่อนยานในพจนานุกรมของฝ่ายบำรุงรักษา ไปกันต่อเถอะ สถานที่ถัดไปอยู่ไม่ไกลจากนี้”

ไคกระตุกยิ้มมุมปาก ความเป็นระเบียบของที่นี่ช่วยลบล้างความหงุดหงิดจากอากาศร้อนข้างนอกไปได้โข อย่างน้อยค่ายนี้ก็ไม่ได้ป่าเถื่อนไร้อารยธรรมอย่างที่เขากังวลในตอนแรก

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• ทัวร์โรงเก็บยุทโธปกรณ์ EXP +15
  

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ โนอาห์ คลาร์ก +5

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

โรงเก็บยุทโธปกรณ์

Date and Time

วันที่ 15 ธันวาคม 2025 • 11.15 น.

Purpose

ดูแลบำรุงรักษายุทโธปกรณ์

คำกล่าวโบราณที่ว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้องยังคงเป็นสัจธรรมที่ไม่เคยล้าสมัย ไม่ว่ากาลเวลาจะเปลี่ยนผันหรือเทคโนโลยีจะก้าวไกลเพียงใด ความหิวโหยยังคงเป็นศัตรูตัวฉกาจที่กัดกินเรี่ยวแรงและสมาธิได้อย่างเงียบเชียบที่สุด

สำหรับคลีเมนทิสแล้วแม้เธอจะไม่ใช่คนที่พิถีพิถันในรสชาติหรือตระกละตะกลามในปริมาณ แต่เมื่อร่างกายส่งสัญญาณประท้วงด้วยความว่างเปล่าภายในกระเพาะ การเพิกเฉยต่อไปก็ดูจะเป็นการทรมานตนเองโดยใช่เหตุ ร่างเล็กก้าวเท้าเข้ามาภายในเขตโรงอาหาร บรรยากาศในช่วงเวลานี้ค่อนข้างบางตาเมื่อเทียบกับตอนเที่ยงตรง มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจานและเสียงพูดคุยงึมงำเบา ๆ จากมุมต่าง ๆ

คู่ดวงตาสีน้ำตาลเทากวาดมองไปยังเคาน์เตอร์บริการ อาหารมื้อหนักดูจะเป็นภาระเกินไปสำหรับการเตรียมตัวทำงานในช่วงบ่าย ท้ายที่สุดมือเรียวบางตกลงใจคว้าเอาเพียงแซนด์วิชแฮมชีสธรรมดา ๆ มาหนึ่งชิ้น มันเป็นอาหารที่เรียบง่าย รวดเร็วแต่ให้พลังงานเพียงพอสำหรับการขับเคลื่อนร่างกาย

เธอทิ้งตัวเบาะตัวหนึ่งซึ่งจัดไว้สำหรับสมาชิกในกองร้อย ผิวสัมผัสของโต๊ะไม้ที่ผ่านการใช้งานมาอย่างยาวนานสะท้อนถึงประวัติศาสตร์ของสถานที่แห่งนี้ ทายาทออร์คัสการแกะห่อกระดาษไขออก กลิ่นหอมจางของขนมปังโฮลวีตผสมกับกลิ่นเค็มปะแล่มของแฮมรมควันลอยแตะจมูก แม้จะไม่ใช่อาหารรสเลิศระดับภัตตาคารแต่รสสัมผัสของชีสที่เริ่มละลายจากความอุ่นของขนมปังก็ช่วยปลอบประโลมความเหนื่อยล้าได้เป็นอย่างดี

การเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายทำให้เธอใช้เวลาเพียงไม่นานในการจัดการมื้อเที่ยงนี้ พลังงานที่ได้รับกลับมาเปรียบเสมือนเชื้อเพลิงที่ถูกเติมลงในเครื่องจักร พร้อมแล้วที่จะขับเคลื่อนฟันเฟืองชิ้นเล็ก ๆ นี้ให้หมุนวนไปตามหน้าที่อีกครั้ง

เมื่อภารกิจส่วนตัวเรียบร้อย เด็กสาวหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปัดเศษขนมปังที่อาจหลงเหลืออยู่ตามมุมปากและเสื้อผ้าเล็กน้อยก่อนจะมุ่งหน้าออกจากโรงอาหาร จุดหมายถัดไปไม่ใช่ลานฝึกหรือหอพักแต่เป็นหัวใจสำคัญอีกแห่งของค่ายทหารอย่างโรงเก็บยุทโธปกรณ์

ระหว่างทางเดินที่ทอดยาวเสียงรองเท้าคอมแบทกระทบพื้นคอนกรีตเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ในหัวของคลีเมนทิสหวนนึกถึงคำพูดของวินเซนโซที่เคยกล่าวไว้ด้วยน้ำเสียงจริงจังว่าอาวุธและอุปกรณ์ทุกชิ้นจะต้องได้รับการดูแลจากทหารที่ผ่านการฝึกมาอย่างดีเท่านั้น

ถ้อยคำนั้นยังคงดังก้องสร้างความรู้สึกย้อนแย้งในใจเล็กน้อย เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าโอกาสที่จะได้สัมผัสและดูแลเขี้ยวเล็บของกองทัพจะมาถึงเร็วขนาดนี้ แม้ในวันนี้สถานะของเธอจะเป็นเพียงลูกมือ คอยช่วยหยิบจับและเรียนรู้งานจากรุ่นพี่ แต่ความตื่นเต้นระคนประหม่าก็ยังคงเป็นความรู้สึกที่ปฏิเสธไม่ได้

ทันทีที่ก้าวข้ามธรณีประตูของโรงเก็บอาวุธกลิ่นอายเฉพาะตัวก็พุ่งเข้าปะทะประสาทสัมผัส กลิ่นฉุนจมูกของน้ำมันชโลมปืน กลิ่นเย็นเยียบของโลหะ และกลิ่นจางของดินปืนที่ฝังลึกอยู่ในเนื้อไม้และเหล็กกล้า มันเป็นกลิ่นของสงคราม ของระเบียบวินัย และความปลอดภัยในเวลาเดียวกัน

เบื้องหน้าของเธอคือชั้นวางปืนยาวที่เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบราวกับทหารที่กำลังเข้าแถว แสงไฟนีออนสาดส่องลงมากระทบพานท้ายไม้ขัดเงาและลำกล้องเหล็กดำมะเมื่อม สะท้อนประกายวาววับที่ดูน่าเกรงขาม ทหารรุ่นพี่สองสามคนกำลังง่วนอยู่กับโต๊ะปฏิบัติงาน

“ให้เริ่มจากอะไรก่อนดีคะ”

เสียงนุ่มถาม ส่งผลให้รุ่นพี่ร่างสูงหันมามองพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเริ่มอธิบายขั้นตอนอย่างกระชับแต่ได้ใจความ เขาหยิบปืนยาวไรเฟิลกระบอกหนึ่งส่งให้เธอพร้อมกับชุดอุปกรณ์ทำความสะอาดที่บรรจุอยู่ในกล่องโลหะใบเล็ก

เด็กสาวรับคำสั่งอย่างแข็งขัน เธอรับปืนกระบอกนั้นมาด้วยสองมือ พาตัวเองไปยังมุมหนึ่งของโต๊ะที่ว่างอยู่ วางอุปกรณ์ทุกอย่างลงอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะเริ่มลงมือปฏิบัติภารกิจในฐานะช่างสรรพาวุธจำเป็น

มือเล็กหยิบเอาแปรงขนทองเหลืองและน้ำยาทำความสะอาดออกมา กลิ่นของตัวทำละลายลอยฟุ้งขึ้นมาแตะจมูก มันฉุนกึกแต่กลับให้ความรู้สึกสะอาดสะอ้าน เธอเริ่มจากการแยงแส้ทำความสะอาดเข้าไปในลำกล้องปืน ขัดถูคราบตะกั่วและเขม่าดินปืนที่เกาะแน่นอยู่ตามเกลียวลำกล้อง การขยับมือเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอต้องใช้แรงพอสมควร แต่คลีเมนทิสก็ทำมันด้วยความตั้งใจ ดวงตาทรงเสน่ห์จดจ้องมองดูคราบสกปรกที่หลุดออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดปลายแส้ที่เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีดำสนิท

ยุตรีแห่งจัสติเทียจบหน้าที่ของตนโดยการใช้ผ้าสะอาดเช็ดรอยนิ้วมือออกจากผิวปืนด้านนอกเป็นครั้งสุดท้าย ความเหนื่อยล้าจากการเพ่งสมาธิและการออกแรงขัดถูดูเหมือนจะระเหยหายไปเมื่อได้เห็นผลงานตรงหน้า เธอไม่เคยคิดว่างานที่ดูน่าเบื่อหน่ายเช่นนี้จะมอบความสงบทางใจได้มากขนาดนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่เธอได้จดจ่ออยู่กับปัจจุบัน ตัดขาดจากความวุ่นวายภายนอก และควบคุมทุกอย่างได้ด้วยสองมือของตัวเอง

มุมปากของเด็กสาวกระตุกยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่หาได้ยาก รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจที่เกิดจากการเอาชนะความไม่รู้และการทำหน้าที่ของตนเองได้อย่างสมบูรณ์

"เรียบร้อย... ดีกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย"

เสียงพึมพำแผ่วเบากับตัวเองดังขึ้นท่ามกลางเสียงการทำงานในโรงเก็บอาวุธ เด็กสาวปาดเหงื่อที่ซึมไรผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหากองงานชิ้นต่อไปด้วยแววตาที่มุ่งมั่นกว่าเดิม

รางวัลกิจวัตร

• EXP +15
• ดีนาเรียส +3
• เกียรติยศ +15
• ป้ายเกียรติยศ {JP} +1