PRINCIPIA ⋘ พรินซิเปีย ⋙

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน ธันวาคม ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 17.00 น. เป็นต้นไป ณ พรินซิเปีย

แสงอาทิตย์ยามเย็นลอดผ่านกระจกโค้งของพรินซิเปีย ทาบแสงทองอบอุ่นลงบนเสาหินอ่อนสีขาวงดงามจนเกิดเงาสะท้อนบนพื้นหินเงาวับ กลิ่นเหล็กและหนังเก่าจากเกราะของทหารผสมกลิ่นกระดาษหนังสัตว์ที่ม้วนเรียงอยู่เต็มโต๊ะกลางห้อง เสียงฝีเท้าของหญิงสาวดังขึ้นช้า ๆ ก่อนเธอจะหยุดที่หน้าประตูไม้บานใหญ่และเคาะเบา ๆ “ขออนุญาตเข้าไปข้างในหน่อยค่ะ” เสียงสนทนาภายในเงียบลงชั่วขณะ ก่อนที่เสียงทุ้มของชายหนุ่มจะดังขึ้น “เข้ามาได้เลย หืม?...คุณบลอสซัม?”

เมื่อประตูเปิดออก โมนีก้าก็ก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าสงบนิ่ง เธอสวมเสื้อโค้ทสีครีมทับเสื้อครอปและกางเกงขายาวเรียบหรู ดวงตาเทาเงินสะท้อนแสงโคมไฟในห้องได้อย่างสง่างาม ด้านในนั้น ควินตัส แอนเดอร์สัน นั่งพิงเก้าอี้ไม้พนักสูงข้างโต๊ะกลางห้อง ส่วนอีกฝั่งคือ ยาสมิน อาเดน ที่กำลังเก็บแท็บเล็ตวางไว้ข้างชามเจลลี่บีนบนโต๊ะ ทั้งคู่ดูเหมือนกำลังจะพักผ่อนหลังประชุมมาทั้งวัน 

ควินตัสหันมามองแล้วยิ้ม “หายป่วยแล้วเหรอ ได้ข่าวว่าคุณเข้าโรงพยาบาลเมื่อสัปดาห์ก่อน”

“ใช่ค่ะ” โมนีก้าพูดพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ “พักแป๊บเดียวก็หายแล้วค่ะ”

ยาสมินยิ้มบาง “ความจริงไม่ต้องมารายงานก็ได้นะ พวกเรายังไม่ทันประกาศเรียกตัวเลย”

โมนีก้าส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยอย่างเรียบแต่ชัดเจน “ฉันไม่ได้มารายงานเรื่องนั้นค่ะ... แต่ฉันได้รับคำพยากรณ์มา คุณบรูตัสบอกให้มาปรึกษากับพวกคุณ”

คำว่า คำพยากรณ์ ทำให้บรรยากาศทั้งห้องนิ่งไปทันที ยาสมินเลิกคิ้ว ส่วนควินตัสเอนหลังลงบนเก้าอี้พลางถอนหายใจเบา ๆ รู้ทันทีว่าค่ำคืนนี้คงไม่จบง่าย ๆ เพราะเซนจูเรี่ยนตรงหน้าแทบไม่เคยจะได้ทำพยากรณ์ดี ๆ สักครั้งเดียว เรียกว่ามีแต่เรื่องวุ่นวาย “งั้นเราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาวแน่ ๆ...” เขาพูดพร้อมผายมือเชิญ “เชิญนั่งสิ คุณโมนีก้า”

โมนีก้าพยักหน้าแล้วนั่งลงตรงข้ามกับพวกเขา ก่อนจะวางม้วนกระดาษสีทองลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง เธอค่อย ๆ คลี่ออก เสียงกระดาษขยับเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบงัน “คำพยากรณ์บรูตัสอ่านให้ฟังว่าแบบนี้ค่ะ—” จากนั้นเสียงของโมนีก้าก็เอ่ยขึ้นอย่างสงบแต่แผ่วลึกจนสะท้อนก้องในห้อง จนกระทั่งคำพยากรณ์โดนเอ่ยจนหมด บรรยากาศในพรินซิเปียเงียบลงหลังเสียงคำพยากรณ์จบสิ้น เหมือนแม้แต่แสงจากตะเกียงน้ำมันก็อ่อนแรงตามไปด้วย ยาสมินเอนหลังพิงเก้าอี้ ขมวดคิ้วแน่นจนเห็นเส้นบนหน้าผาก ส่วนควินตัสก็เท้าคาง สีหน้าดูครุ่นคิดแต่ก็เหมือนมืดแปดด้านไม่ต่างกัน “เอาจริง ๆ ผมไม่เข้าใจเลย” ควินตัสพูดตรง ๆ เสียงทุ้มต่ำเจือแววเหนื่อย “รอยแยกแห่งเวลา ราชาแห่งบาดาล... จะให้เราเริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะเนี่ย” 

ยาสมินหันมาทางเขา เหมือนอยากจะตอบแต่ก็ได้เพียงส่ายหัว “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เธอว่าเสียงเรียบ แต่จากสีหน้าก็ชัดว่าในหัวกำลังประมวลผลทุกคำในพยากรณ์อย่างเคร่งเครียด “งั้น... คงต้องนำเสนอต่อหน้าสภาเซเนทก่อน เพื่อให้มีมติอย่างเป็นทางการ” ว่าแล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นไปที่ตู้เอกสาร ดึงแบบฟอร์มหนังสือรายงานออกมาชุดหนึ่ง ก่อนวางลงตรงหน้าโมนีก้าอย่างรวดเร็ว “กรอกแบบฟอร์มนี้ให้ครบเลยนะ เป็นเอกสารยื่นต่อสภาเซเนท ฉันจะไปขออนุญาตเปิดประชุมด่วนให้ทันที”

โมนีก้ารับเอกสารมา สีหน้าสงบนิ่งแต่แววตาแสดงถึงความตั้งใจจริง เธอหยิบปากกาและแท็บเล็ตมาวางข้างกัน “เข้าใจค่ะ เดี๋ยวฉันจะเขียนรายงานให้ละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“ระหว่างรอกำหนดการ” ยาสมินว่าพร้อมยิ้มบาง “เตรียมตัวไว้เลยนะ พวกเราจะทำให้ไม่กระทบงานบรูมาเลียที่คุณเป็นคนจัด ถ้ามันเลื่อนไม่ได้จริง ๆ ฉันจะจัดคนมารับช่วงให้ คุณไม่ต้องห่วง” โมนีก้ายกยิ้มบาง ๆ กับความใส่ใจของคุณยาสมิน “ขอบคุณค่ะ ฉันไม่อยากให้งานนั้นสะดุดเหมือนกัน” จากนั้นยาสมินก็เดินออกจากห้องไป เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนดังก้องแผ่ว ๆ เหลือเพียงโมนีก้าที่นั่งก้มหน้ากรอกเอกสารกับควินตัสที่ยังคงเท้าคางจ้องมองเธอ

เวลาผ่านไปประมาณ 20 นาที ประตูพรินซิเปียเปิดออกอีกครั้ง ยาสมินเดินกลับเข้ามา สีหน้าเปลี่ยนจากครุ่นคิดเป็นจริงจังขึ้นกว่าเดิม “ไปถามมาแล้ว”

โมนีก้าเงยหน้าขึ้นจากเอกสารทันที “ถามอะไรเหรอคะ?”

“เทพีเบลโลน่า” ยาสมินตอบอย่างไม่ลังเล “ท่านให้ข้อมูลเพิ่มเกี่ยวกับคำพยากรณ์” น้ำเสียงของแม่ทัพสาวฟังดูเร่งเร้าเล็กน้อยราวกับกำลังเชื่อมโยงชิ้นส่วนปริศนาในหัว “ประโยคที่ว่า ภัยเงียบจากห้วงบาดาล, ราชาแห่งบาดาลผู้หลับใหล, บัดนี้คืนชีพ, จงพึงระวัง! เทพีเบลโลน่าบอกว่ามันชัดเจนแล้วว่า ราชาแห่งไทรทัน คือต้นตอของวิกฤตครั้งนี้”

ควินตัสขยับตัวขึ้นจากเก้าอี้ทันที “ราชาแห่งไทรทัน? หมายถึง... ไทรทันจริง ๆ งั้นเหรอ?”

“ใช่” ยาสมินพยักหน้า “ส่วนนครแห่งแรงลมตามคำพยากรณ์... น่าจะหมายถึงชิคาโก เมืองที่กรีกเรียกว่านครแห่งสายลม ถ้าคำพยากรณ์นี้ยังเชื่อมโยงกับเหล่าเทพยุคปัจจุบันจริงน่ะนะ...” โมนีก้านั้นนั่งฟังอย่างตั้งใจ ก่อนพยักหน้าเบา ๆ “เข้าใจแล้วค่ะ... แปลว่าเป้าหมายแรกของเราคือชิคาโก้่สินะคะ” ระหว่างที่เธอกำลังจดคำพูดของยาสมินลงในแบบฟอร์มอย่างตั้งอกตั้งใจ เสียงปากกาขีดเขียนดังกรอบแกรบ ควินตัสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเริ่มขมวดคิ้วแน่นขึ้นทุกที จนสุดท้ายก็เผลอเอนตัวมาดูใกล้ ๆ แล้วนิ่งไป

ลายมือของโมนีก้าดูเหมือนการกรีดของอสูรบนสมรภูมิรบมากกว่าตัวอักษร…ตัวหนังสือโย้เย้จนดูไม่ออกว่านั่นคือภาษาอังกฤษ ละติน หรือรหัสโบราณจากเทพเจ้าไหนกันแน่ ควินตัสทำตาโต สะกดคำในใจอยู่นานแต่ก็ไม่ไหว เขาหันไปมองยาสมินที่กำลังจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นภาพเดียวกัน เธอก็ชะงักเหมือนโดนคำสาป

ยาสมินค่อย ๆ ยกมือแตะหน้าผากตัวเอง หันไปกระซิบกับควินตัสเบา ๆ “นี่ลายมือหรือสัญญาณเตือนภัยจากดาวพฤหัส?” ควินตัสพยายามกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นเพราะเขาก็รู้สึกว่าเกินบรรยาย มิน่าล่ะโมนีก้าถึงไม่เคยจะเขียนลายมือเลยด้วยซ้ำ “ผมว่ามันอาจจะเป็นลายมือของเธอเองก็ได้นะ... ตอนเธอหิว” ทั้งคู่พยายามเก็บสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่ทำได้ ในขณะที่โมนีก้ายังเขียนต่อไปอย่างภาคภูมิใจและตั้งใจเต็มที่ ไม่รู้เลยว่าทั้งสองกำลังเงียบเพราะตกใจในระดับศิลาจารึกแตกสลาย คนประดิษฐ์ตัวอักษรทั่งโลกกำลังกรีดร้องน้ำตาไหลกลายเป็นสายเลือด

จนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม “เรียบร้อยแล้วค่ะ แบบฟอร์มเสร็จพอดี!”

ควินตัสกับยาสมินสบตากันอย่างไร้คำพูด ก่อนที่ยาสมินจะยิ้มแห้ง ๆ แล้วพูดเสียงนุ่มที่สุดในชีวิต “...ดีมากเลยโมนีก้า เราจะ... เอ่อ... ส่งให้สภาทันทีเลยค่ะ”

ควินตัสพยักหน้าตาม “ใช่ แบบฟอร์มนี้... ไม่เหมือนใครเลยจริง ๆ”

แบบฟอร์มการเขียนรายงานยื่นต่อสภาเซเนท

ส่วนที่ 1: ข้อมูลทั่วไป

• ชื่อผู้ยื่น: โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม
• สายเลือดเทพ: ธิดาเซเรส
• ตำแหน่ง: เซนจูเรี่ยน
• สังกัดกองร้อย: 2
• สังกัดกองพัน: กองพันที่สิบสองฟุลมินาตา
• วันที่ยื่นรายงาน: 10 ธันวาคม 2025

ส่วนที่ 2: รายละเอียดภารกิจ

• ชื่อภารกิจ: Operation: Save the Golden Boy (Again)
• ประเภทภารกิจ: ภารกิจกู้โลก/กอบกู้มิติเวลา (Salva Orbis)
• ระดับความยาก: ระดับ Hero Mode (เนื่องจากเป็นคำพยากรณ์ระดับสูงของอะพอลโล)
• พื้นที่ปฏิบัติภารกิจ: เมืองชิคาโก้ (จุดเริ่มต้นที่ทราบเบาะแส)
• ระยะเวลาโดยประมาณ: 1 เดือนเป็นอย่างต่ำ (หรือหนึ่งเดือนครึ่งเป็นอย่างมาก)
• จำนวนผู้เข้าร่วม: ต้องการเข้าร่วม 1 คนเท่านั้น ไม่ต้องการผู้ร่วมเดินทางที่เป็นภาระ (Non Onus) หากไม่อนุญาตให้เดินทางเพียงคนเดียว ขอผู้ร่วมเดินทางที่มีทักษะการขับขี่และมีใบอนุญาตที่ใช้ได้ทั่วโลกเท่านั้น
• เหตุผลและความจำเป็นในการทำภารกิจ: โลกกำลังเผชิญกับภัยพิบัติทางกาลเวลา หากไม่ดำเนินการโดยเร่งด่วน มิติของพวกเราจะประสบกับความชิบหายอย่างรุนแรง

ส่วนที่ 3: แผนการปฏิบัติภารกิจ

• วัตถุประสงค์: ป้องกันมิให้กาลเวลาชิบหาย
• ขั้นตอนการปฏิบัติ: 

Phase I: เดินทางสู่เมืองชิคาโก้ ด้วยพาหนะภาคพื้นดินที่สามารถหาได้ (รถไฟที่แสนโง่เขลา หรือรถประจำทางสาธารณะที่แสนทรหด) 
Phase II: ดำเนินการตามสัญชาตญาณ 
Phase III: รายงานผล (หากยังมีโลกให้รายงาน)

• ทรัพยากรที่ต้องการ: 

พลขับที่มีความสามารถสูง: (ขอเป็นบุคคลที่เคยยื่นขอไปก่อนหน้านี้) * 

พาหนะ: ยานพาหนะทางถนนและทางน้ำที่ปราศจากการถูกวัวโคลคีนชนจนยับและไม่โดดเด่นสะดุดตา 

ยารักษา: พิจารณาตามความเมตตาของคณะกรรมการ 

เพลิงกรีก (เพื่อเผาเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของความอดทน)

เงินทุนในการเดินทาง: งบประมาณที่เพียงพอสำหรับการบริโภคอาหารที่มีโภชนาการสูงและที่พักอาศัยที่มีมาตรฐานความปลอดภัย/สุขอนามัยในระดับดีเยี่ยม

*(คณะกรรมการโปรดพิจารณาจากประวัติการทำงานหนักและการล้มป่วยกะทันหันของข้าพเจ้าอย่างถี่ถ้วน และไตร่ตรองดูดี ๆ ว่าสิ่งที่ข้าพเจ้าเคยปฏิบัติให้แก่ค่ายนั้น คุ้มค่าแก่การลงทุนเพื่อป้องกันมิให้หัวใจหยุดเต้นอีกครั้งในระหว่างปฏิบัติภารกิจกอบกู้โลกหรือไม่)

• แผนสำรอง: โกยเถอะโยม (Fugere!) เน้นการหนีด้วยทักษะสูงสุดเท่าที่เซนจูเรี่ยนคนหนึ่งจะทำได้

ส่วนที่ 4: การประเมินความเสี่ยง

• อุปสรรคและความท้าทาย: 

อสุรกายที่พร้อมจะโจมตีตลอดเส้นทาง (Monstra) 

ความล่าช้าในการเดินทางจากปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้ (เช่น ความงุ่มง่ามของระบบขนส่ง)

ศาสตราจารย์โครนัส เซเวอรัส (คำถามคือ: ท่านหนีออกมาได้ยังไงคะ? และทำไมต้องตามล่าข้าพเจ้าด้วย?)

• อันตรายที่อาจเกิดขึ้น: ทุกอย่างไม่อาจคาดเดาได้
• มาตรการป้องกัน: ทักษะการหลบหนีในระดับสูงและขอรับแหล่งหลบภัยฉุกเฉินที่เป็นความลับและสะดวกสบายสูงสุด (หากมี)

ส่วนที่ 5: คำร้อง

ข้าพเจ้าขอความกรุณาจากสภาเซเนท โปรดอนุมัติให้เปิดภารกิจบันทึกการเดินทางนี้ เพื่อประโยชน์ในการฝึกฝนและพัฒนาศักยภาพของเหล่าเดมิกอด

ลงชื่อ:

(โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม)

ลงชื่อ: 
(ควินตัส แอนเดอสัน)

ลงชื่อ: 
(ยาสมิน อาเดน)

[NPC-13] ควินตัส แอนเดอร์สัน

โบนัสจากการทำภารกิจสำเร็จ เพิ่มความสัมพันธ์ +35

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

[NPC-14] ยาสมิน อาเดน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

Kai -

10:00 PRINCIPIA

ลมหายใจของเด็กหนุ่มผ่อนออกมาอย่างแผ่วเบาและเป็นจังหวะ ราวกับกำลังนับจังหวะการเต้นของหัวใจให้สอดคล้องกับฝีเท้าที่ก้าวเดินบนถนนหินกรวดมุ่งหน้าสู่พรินซิเปีย แสงแดดของแคลิฟอร์เนียยามสายไม่ได้ทำให้เหงื่อกาฬของเขาไหลซึมออกมาแม้แต่น้อย หรือต่อให้ร้อนแค่ไหน เขาก็จะไม่ยอมให้ความเปียกชื้นเหล่านั้นปรากฏบนเสื้อเชิ้ตโปโลสีขาวสะอาดตาที่รีดเรียบกริบจนบาดนิ้วได้ตัวนี้เด็ดขาด

เบื้องหน้าคือประตูบานใหญ่ของกองบัญชาการ กองพันที่สิบสองฟุลมินาตา สถานที่ที่จะเปลี่ยนสถานะจาก 'ลูกชายตระกูลเชมเบอร์เลน' ให้กลายเป็น 'ทหารแห่งโรม' อย่างเต็มตัว

เอเลนอร์ เชมเบอร์เลน หยุดฝีเท้าลงก่อนจะถึงบันไดขั้นแรก หญิงวัยกลางคนที่ยังคงความสง่างามในชุดสูทลำลองหันกลับมาเผชิญหน้ากับลูกชาย เธอไม่ได้แสดงท่าทีอาลัยอาวรณ์แบบแม่ที่ส่งลูกเข้าโรงเรียนวันแรก นัยน์ตาคมกริบแบบเดียวกับไคกวาดมองสำรวจความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกาย ตั้งแต่ทรงผมสีบลอนด์ที่ตัดสั้นเกรียน ไปจนถึงรอยพับของกางเกงสแล็คสีเข้ม

"ไค" น้ำเสียงของเธอเรียบนิ่งแต่ทรงอำนาจ มือเรียวเอื้อมมาจัดปกเสื้อของลูกชายให้เข้าที่อีกครั้ง ทั้งที่มันตรงแหนวอยู่แล้ว "รู้ใช่ไหมว่านามสกุลของเรามีความหมายว่าอะไรที่นี่"

"ทราบครับ" ไคตอบรับสั้นกระชับ ยืนหลังตรง สบตาผู้เป็นแม่อย่างไม่หลบเลี่ยง

"ดี สิบปีต่อจากนี้ พิสูจน์ให้เห็นว่าสิ่งที่แม่เขียนลงไปในนี้ไม่ใช่แค่คำคุยโว" เอเลนอร์ยื่นซองจดหมายสีครีมเนื้อหนาประทับตราครั่งสีม่วงเข้มให้แก่เขา มันหนักราวกับบรรจุอิฐทั้งก้อนไว้ข้างใน ไม่ใช่ความหนักของกระดาษ แต่คือความคาดหวังของตระกูลที่กดทับลงบนฝ่ามือ

ถึง แม่ทัพแห่งกองพันที่สิบสอง,

ข้าพเจ้า เอเลนอร์ เชมเบอร์เลน ในฐานะบิดาผู้สืบทอดสายเลือดแห่งความยุติธรรมมาหลายชั่วอายุคน ขอเสนอชื่อบุตรชายของข้าพเจ้า ไค เชมเบอร์เลน ผู้ซึ่งโชคชะตาได้กำหนดให้เขายืนอยู่ ณ จุดสูงสุดแห่งเกียรติยศ

ไคนั้นเปรียบได้กับนกอินทรีศักดิ์สิทธิ์ที่พร้อมจะสยายปีกบนผืนธง กองร้อยที่หนึ่ง โดยไม่ต้องสงสัย ด้วยสายเลือดที่เข้มข้นแห่งจูปิเตอร์นั้นมิอาจถูกปฏิเสธได้ เขาไม่ได้เพียงแค่มีพลังแห่งท้องฟ้าและสายฟ้า แต่เขามีสัญชาตญาณของราชาที่มองเห็นว่าอำนาจที่แท้จริงคือ 'หน้าที่'

แม้ว่าเขาจะมีบุคลิกที่นิ่งสงบและน่าเกรงขาม ซึ่งหลายคนอาจพึ่งพาเขาเพราะเขาสามารถ 'จัดการปัญหาได้' และเป็น 'เสาหลักที่แข็งแกร่ง' ท่ามกลางความวุ่นวาย แต่สิ่งที่ทำให้เขาแตกต่างคือสายเลือดจากตระกูลของเราที่สืบทอดความเป็นผู้พิพากษาศาลสูงสุด การสืบทอดนี้เองที่ทำให้พลังอันเกรี้ยวกราดแห่งท้องฟ้าถูกขัดเกลาด้วยความต้องการรักษาสมดุลแห่งความถูกต้อง

เขามีภาวะผู้นำโดยกำเนิด สามารถ จัดสรรหน้าที่ในงานกลุ่ม ได้อย่างเที่ยงตรงและมองเห็นภาพรวมของกองพันได้ตั้งแต่เยาว์วัย เขาไม่ได้เกรงกลัวความขัดแย้ง และพร้อม เดินเข้าไปเผชิญหน้ากับคนแกล้ง เพื่อรักษากฎระเบียบเสมอ ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่สำคัญสำหรับผู้ที่แบกรับภาระแห่งกองร้อยชั้นนำ ข้าพเจ้ามั่นใจว่า ไค เชมเบอร์เลน คือผู้นำโดยกำเนิดที่กองร้อยแห่งเกียรติยศนี้กำลังรอคอยให้เข้ามาสานต่อจารีตประเพณีอันสูงส่ง

จงรับเขาไว้ในกองร้อยที่หนึ่ง เพื่อให้เขาได้เติมเต็มโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้แล้ว

เอเลนอร์ เชมเบอร์เลน

เด็กชายกำซองจดหมายในมือแน่น สัมผัสของกระดาษสากระตุ้นเตือนถึงภาระหน้าที่ที่ไม่อาจปฏิเสธ พ่อของเขายืนอยู่ข้างหลัง วางมือหนัก ๆ ลงบนบ่าลูกชายเพียงครู่เดียวก่อนจะผละออก ไม่มีคำพูดหวานหู ไม่มีการสวมกอดอำลา มีเพียงการพยักหน้าให้หนึ่งครั้ง ซึ่งสำหรับผู้ชายในตระกูลนี้ นั่นคือคำอวยพรที่มากที่สุดเท่าที่จะหาได้แล้ว

"ไปได้แล้ว อย่าให้แม่ทัพต้องรอ"

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ ขายาวก้าวขึ้นบันไดหินอ่อนมุ่งสู่โถงกลางของพรินซิเปีย เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นดังก้องกังวานไปทั่วโถงทางเดินที่ประดับด้วยธงทิวและแผนที่ยุทธศาสตร์

เมื่อบานประตูเปิดออก เผยให้เห็นแม่ทัพทั้งสองนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ไคไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงกลางห้องอย่างมั่นคง สายตาจดจ้องไปเบื้องหน้า ไม่วอกแวก ไม่ตื่นกลัว ก่อนจะยื่นจดหมายแนะนำตัวฉบับนั้นออกไปเบื้องหน้า

นี่ไม่ใช่การมาขอร้องให้รับเข้า แต่เป็นการมาเพื่อทวงคืนที่นั่งที่ควรจะเป็นของเขาตั้งแต่แรก

"ไค เชมเบอร์เลน มารายงานตัวครับ"

ควินตัส แอนเดอร์สัน ละสายตาจากชามเจลลี่บีนที่วางแทรกอยู่ท่ามกลางกองแผนยุทธวิธีบนโต๊ะ มองด้วยสายตาประเมินอย่างเปิดเผย รอยยิ้มมุมปากของเขาดูเหมือนจะท้าทายมากกว่าต้อนรับ 

"เชมเบอร์เลน? นามสกุลใหญ่โตนี่" เขาเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าแต่แฝงความจริงจัง ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีผ่อนคลาย 

"หวังว่าคงไม่ได้มีดีแค่กระดาษแผ่นเดียวนะ เพราะที่นี่นามสกุลช่วยอะไรนายไม่ได้หรอก"

ทางด้านยาสมิน อาเดน เอื้อมมือเรียวรับซองจดหมายสีครีมไปถือไว้ ปลายนิ้วของแม่ทัพสาวลูบผ่านตราประทับครั่งอย่างพินิจ สายตาคมกริบของเธอมองทะลุเปลือกนอกเข้าไปถึงเนื้อในของเด็กหนุ่มตรงหน้า หล่อนเข้าใจดีถึงน้ำหนักของคำว่าตระกูลที่กดทับอยู่บนบ่า

"กองร้อยที่หนึ่งไม่ได้ต้องการแค่คนเก่ง แต่ต้องการคนที่แบกรับคำว่าที่สุดได้" ยาสมินกล่าวเสียงเรียบ พลางจรดนิ้วเปิดซองจดหมายออกอย่างบรรจง "ยินดีต้อนรับสู่ค่ายจูปิเตอร์ ไค"

พูดคุยกับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ควินตัส แอนเดอร์สัน +5
• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ยาสมิน อาเดน +5

Kai -

 14:10 น. ในตัวอาคารพรินซิเปีย (12/12/2025)

บรรยากาศภายในพรินซิเปียยังคงความโอ่อ่าและน่าเกรงขามสมกับที่เป็นศูนย์บัญชาการหลักไม่ต่างจากไม่กี่ชั่วโมงก่อยที่เขาเข้ามารายงานตัวครั้งแรก ไคก้าวผ่านธรณีประตูสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของเครื่องปรับอากาศที่ตัดกับความร้อนระอุภายนอก ผนังบุผ้ากำมะหยี่สีแดงเลือดหมูช่วยซับเสียงฝีเท้าของเขาให้เบาลง ทำให้ห้องโถงที่ประดับด้วยภาพโมเสกของโรมูลุสและเรมัสดูเงียบสงบจนเกือบจะวังเวง

ที่โต๊ะยาวกลางห้อง ยาสมิน แม่ทัพหญิงประจำกะบ่ายนั่งอยู่บนเก้าอี้พนักสูง เบื้องหน้าเธอเต็มไปด้วยกองเอกสารและแท็บเล็ตที่วางระเกะระกะปะปนกับชามเจลลี่บีนสีสดใส—ซึ่งขัดตาคนรักระเบียบอย่างไคอยู่ไม่น้อย

“สวัสดียามบ่ายครับ ที่เป็น—ไกด์เดินชมรอบค่าย? ผมต้องทำยังไงครับ” ไคกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง 

ยาสมินเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอแท็บเล็ต เลิกคิ้วมองเขาเล็กน้อย เธอหยิบเจลลี่บีนสีแดงเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ ก่อนเอ่ยปากตอบเขา

“แปลกจริง...” เธอพึมพำ พลางกวาดตามองเด็กหนุ่มตรงหน้า “ภารกิจนี้นิ่งสนิทไม่มีคนหยิบจับมาเป็นชาติ จู่ ๆ เดือนนี้ก็ฮอตฮิตขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อหลายวันก่อนเด็กใหม่ที่ชื่อ คลีเมนทิส ก็เพิ่งจะมารับไปหยก ๆ แล้วนี่ลูกชายบ้านเชมเบอร์เลนยังต้องให้คนพาเดินดูค่ายอีกหรือไง”

ไคเพียงแค่ยิ้มมุมปากบางเบา ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เขาเลือกที่จะทำตามขั้นตอนให้ถูกต้องมากกว่าจะมาอวดอ้างว่าเขารู้จักทุกซอกทุกมุมของนิวโรมดีอยู่แล้ว

“เอาเถอะ” ยาสมินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันไปทางมุมห้องด้านหลังที่มีชั้นวางคทาอินทรี เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเข้มในชุดลำรองกำลังยืนตรวจสอบเอกสารบางอย่างอยู่ด้วยท่าทีเคร่งขรึม “โนอาห์! ว่างอยู่ใช่ไหม มาทางนี้หน่อย”

เจ้าของชื่อ ‘โนอาห์ คลาร์ก’ ชะงักมือจากกองเอกสาร ก่อนจะหันกลับมาและเดินตรงมายังโต๊ะแม่ทัพด้วยจังหวะการเดินที่มั่นคงและเงียบกริบราวกับนักล่า ไคสังเกตเห็นประกายความสมบูรณ์แบบในทุกย่างก้าวของอีกฝ่าย ทั้งเสื้อผ้าที่ไร้รอยยับและแววตาที่คมกริบ นั่นทำให้ไครู้สึกถูกชะตาขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยไกด์ของเขาก็ดูไม่ใช่คนเหยาะแหยะ

“ครับ ท่านแม่ทัพ” โนอาห์ขานรับเสียงเรียบ

“ช่วยพานายน้อยเชมเบอร์เลนคนนี้ไปทัวร์รอบค่ายที ทำให้แน่ใจว่าเขาจะเข้าใจกฎระเบียบของกองพันเราอย่างถ่องแท้” ยาสมินสั่งพลางโบกมือไล่กลาย ๆ ว่าให้รีบไปได้แล้ว “เสร็จแล้วค่อยกลับมารายงานฉัน”

โนอาห์ผงกศีรษะรับคำสั่ง ก่อนจะหันมาสบตากับไค สายตาคู่นั้นเหมือนกำลังประเมินเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ไคยืดตัวตรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อตอบรับการประเมินนั้น

“ตามมาสิ” โนอาห์เอ่ยสั้น ๆ ก่อนจะเดินนำออกไปโดยไม่รอ ไคกระตุกยิ้มมุมปากอีกครั้ง—ดูท่าทางทัวร์รอบนี้คงจะเงียบสงบและมีระเบียบแบบที่เขาชอบแน่ ๆ

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• พบแม่ทัพ (ยาสมิน) แนะนำให้รู้จักกับ TGC เพื่อพาไปทำความรู้จักกับค่าย
  

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ยาสมิน อาเดน +5
• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ โนอาห์ คลาร์ก +5

Kai -

14:00 น.พรินซิเปีย (13/12/2025)

ประตูบานใหญ่ของพรินซิเปียถูกผลักออกอีกครั้ง ไค เชมเบอร์เลน ก้าวเท้าเข้ามาในอาคารบัญชาการด้วยท่วงท่าที่ยังคงความสง่าผ่าเผย แม้ว่าร่างกายจะผ่านการเดินมาราธอนสำรวจทั่วทุกซอกมุมของค่ายมาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ตาม ไอเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศปะทะเข้ากับผิวหน้า ช่วยไล่ความร้อนระอุจากแดดบ่ายข้างนอกให้จางหายไป

ที่โต๊ะทำงานกลางห้อง ยาสมิน แม่ทัพหญิงแห่งกองพันที่สิบสองเพิ่งจะเข้ามาประจำการในผลัดบ่าย เธอกำลังก้มหน้าอ่านรายงานบนแท็บเล็ต แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นที่คุ้นเคย เธอก็เงยหน้าขึ้นมอง

“ใช้เวลาคุ้มค่าดีนี่” ยาสมินวางแท็บเล็ตลง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “ปกติเด็กใหม่จะแค่เดินผ่าน ๆ พอเป็นพิธี แต่ดูจากสภาพรองเท้าของพวกนาย... คงไปมุดมาครบทุกท่อระบายน้ำเลยสินะ?”

“ครบทุกจุดยุทธศาสตร์ครับ” โนอาห์เป็นคนตอบแทน น้ำเสียงเจือความชื่นชมอย่างปิดไม่มิด “ผมขอรับรองเลยว่าเด็กคนนี้ของจริง ไม่บ่น ไม่ถอย แถมยังวิเคราะห์โครงสร้างค่ายได้ละเอียดกว่าทหารเก่าบางคนเสียอีก”

“งั้นเหรอ...” ยาสมินพยักหน้าช้าๆ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก “ยินดีต้อนรับสู่กองพันที่สิบสองอย่างเป็นทางการนะ ไค เชมเบอร์เลน การที่โนอาห์เอ่ยปากชมใครไม่ใช่เรื่องง่าย ถือว่านายสอบผ่านด่านแรก”

แม่ทัพสาวเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบถุงผ้ากำมะหยี่ใบเล็ก ๆ ขึ้นมาโยนมันข้ามโต๊ะมาทางไค เด็กหนุ่มตอบสนองโดยสัญชาตญาณ มือเรียวคว้าหมับเข้าที่ถุงนั้นกลางอากาศได้อย่างแม่นยำ

“นี่เป็นเงินถุงต้อนรับเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับคุณ” ยาสมินกล่าว “สามสิบดีนาเรียส... อาจจะไม่เยอะพอยาไส้สำหรับคุณชายอย่างนายหรอกนะ แต่มันคือเงินก้อนแรกที่นายหามาได้ด้วยหยาดเหงื่อของตัวเองในฐานะทหาร ไม่ใช่มรดกจากพ่อแม่... จงภูมิใจกับมันซะ”

ไคกำถุงเงินในมือแน่น รู้สึกถึงน้ำหนักของเหรียญทองข้างใน มันเบากว่าบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินของเขามากนัก แต่ความรู้สึกที่ได้รับกลับหนักแน่นและมีความหมายอย่างประหลาด

“ขอบคุณครับ” ไคตอบรับ แววตามุ่งมั่น “ผมจะใช้มันอย่างคุ้มค่า... และจะพิสูจน์ให้เห็นว่าผมมีค่ามากกว่าเงินจำนวนนี้”

“ดี” ยาสมินโบกมือไล่ ไคทำความเคารพอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินออกมาพร้อมกับโนอาห์ แม้ภารกิจแรกจะจบลงแล้ว แต่เส้นทางสู่การเป็นตำนานของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น และเหรียญทองสามสิบเหรียญในมือนี้ คือก้าวแรกของบันไดที่เขาจะปีนขึ้นไปสู่จุดสูงสุด

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย (รายงานแม่ทัพ)

• +50 พลังน้ำใจ
• +30 ดีนาเรียส
• +5 Point
• ความสนิทสนมกับแม่ทัพคนที่รับเควส ยาสมิน อาเดน +35
• ความสนิทสนมกับ TGC ที่พาทัวร์ โนอาห์ คลาร์ก +35

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ยาสมิน อาเดน +5
• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ โนอาห์ คลาร์ก +5