PRINCIPIA ⋘ พรินซิเปีย ⋙

Moneka HONOR

วันที่ 06 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้าถึงเที่ยง เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ มารับตำแหน่ง

โถงหินอ่อนของอาคารพรินซิเปียเย็นจัดด้วยอากาศเช้าตรู่ กลิ่นน้ำมันขัดเกราะกับหมึกครั่งอ่อน ๆ ลอยอยู่ในแสงสว่างสีทองจากช่องสกายไลต์ โมนีก้าก้าวเคียงลูคัสบนพื้นกระเบื้องลายหมากรุก เสียงรองเท้าหนังของทั้งคู่สะท้อนกังวานไปตามเสาหัวคอรินเธียน ท่าทางของโมนีก้าตอนนี้เกร็งสุด ๆ “จะเกร็งทำไมกัน โมนีก้า” ลูคัสกระซิบต่ำ ดวงตาสีฟ้าเข้มกวาดมองธง SPQR ที่แขวนเรียง “พรินซิเปียเรียกแปลว่ามีงานใหญ่ยืดอกเข้าไว้ เราคนกองร้อยสองต้องไม่หงอสิ”

“งานใหญ่อีกแล้วเหรอคะ…” โมนีก้ากระชับชายเสื้อคลุม หัวใจเต้นถี่นิด ๆ “ฉันยังใช้ชีวิตในค่ายไม่คุ้มเลย”

“ชีวิตในค่ายจะคุ้มเมื่อมีศึกและชัยชนะ” ลูคัสยิ้มมุมปากแบบนักรบ “ไป”

ประตูไม้โอ๊คบานสูงเปิดออกด้วยเสียง ครืด ห้องทำงานกลางพรินซิเปียกว้าง สะอาด และเรียบขึง ด้านใน ควินตัส แอนเดอร์สัน ยืนเท้าฝ่ามือบนโต๊ะแผนที่ ผ้ายอดธงพาดไหล่ตึงเหมือนคันธนูเตรียมยิง ส่วนอีกฟาก ยาสมิน อาเดน พิงขอบหน้าต่างกว้าง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเธอคมกริบเหมือนสันใบมีดทะเล ทั้งคู่หันมาพร้อมกันมองทั้งโมนีก้าและลูคัส สายตาแบบผู้นำที่ชั่งน้ำหนักแล้ววางลงด้วยความเชื่อใจ

ลูคัสยกมือทำความเคารพฉับ “มาดามยาสมิน แม่ทัพควินตัส” โมนีก้าทำตามแบบงง ๆ เอาเป็นว่าเข้าเมืองตาหลิวต้องหลิวตาตามแล้วกัน จังหวะนั้นเป็นช่วงที่ควินตัสไล่ตามองตั้งแต่หัวจรดปลายรองเท้าของโมนีก้ามันมีความเป็นห่วงแฝงอยู่นิดหน่อย “ดูสบายดีนี่ แผลจากโรมเป็นยังไงกันบ้าง”

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ” โมนีก้าบอกแบบนั้น

“ไม่มีปัญหาครับ” ลูคัสก็ตอบด้วยเช่นเดียวกัน

ยาสมินยิ้มบาง ๆ แต่แน่น “ดี เพราะสิ่งที่จะให้วันนี้ไม่ใช่ภารกิจเดี่ยว…แต่เป็นการเพิ่มภาระและความรับผิดชอบของคน” เธอเคาะโต๊ะเบา ๆ สองครั้งให้ตั้งใจฟัง “ตั้งแต่เหตุการณ์โคลอสเซียม เราประเมินศักยภาพของพวกเธอแต่ละคน กองร้อยของพวกเธอมีช่องว่างผู้นำระดับหมู่รบสองตำแหน่ง” ลูคัสตัวตั้งทันที เหมือนกระดูกสันหลังมีสลักเหล็กเพราะเขาเข้าในความหมายนั้นดี “ผมพร้อมครับ ไม่ว่าจะเป็นแนวรบหน้าหรือฝึกชุดใหม่ และดูแลความเรียบร้อยของกองร้อยสอง”

ควินตัสยกมือขัดจังหวะอย่างใจดี “ไม่ใช่แค่คุณคนเดียว ลูคัส” แล้วเขาก็เอื้อมไปหยิบหมวกรูปม้าสองใบจากลังกำมะหยี่ หนังเรียบขลิบโลหะขาวปั๊มตรารวงข้าวกับสายฟ้าใบลอเรน ประดับพู่หางม้าสั้นให้เคลื่อนไหวได้ “นี่คือ หมวกเกราะเซนจูเรี่ยน สั่งทำพิเศษตามสัดส่วน ใบหนึ่งของลูคัส ใบหนึ่งของ…” เขาหันมาทางโมนีก้า “ของคุณ โมนีก้า”

ทันทีที่ได้ยินโลกในห้องนิ่งไปหนึ่งจังหวะพอดีที่หัวใจเธอเผลอหยุดเต้น โมนีก้ากะพริบตา หนึ่งสองสามทีส่วนปลายนิ้วก็เย็นวาบ “คะ…คะ? ของฉันหรอคะ?” 

เป็นช่วงจังหวะเดียวกันกับที่ยาสมินก้าวเข้ามาใกล้จนเห็นประกายเส้นผมหยิกของเธอสะท้อนแดด “เราเห็นแววของผู้ดูแลในคุณ ไม่ใช่แค่คนถือดาบ คุณหวงชีวิตเพื่อนยิ่งกว่าชื่อเสียงตัวเอง และไม่มีเด็กใหม่คนไหนที่พึ่งเข้าค่ายมาได้แค่ 14 วันแล้วต้องเจอเหตุการณ์แบบนั้นแล้วผ่านมาได้ขนาดนี้ นั่นคือแกนของเซนจูเรี่ยนที่ดี” เธอวางหมวกลงบนมือโมนีก้าอย่างมั่นคง “ถามตรง ๆ พร้อมจะรับภาระดูแลเพื่อนในกองร้อยสองคนอื่น ๆ ไหม พร้อมเอาตัวเองเป็นเกราะชั้นแรกไหม”

ลูคัสเหลือบมามองเพื่อนร่วมกองสายตาเป็นประกายทหารโรมันแท้ที่บ่งบอกว่าเขาชอบสิ่งนี้และรู้สึกภูมิใจกับมันขนาดไหน “ถ้าเธอรับ พวกเราจะช่วยกัน”

ลมหายใจของโมนีก้าไหลกลับ หยดความอุ่นที่แม่เซเรสฝากไว้ครืนขึ้นจากอกไม่ใช่พลังอวดอ้าง แค่ความนิ่งที่ผสมนุ่ม เธอแบกหมวกไว้สองมือ ใบไม้ในใจคลี่ช้า ๆ “หนู…ค่ะ…ฉันพร้อมค่ะ” เธอยืดตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ฉันอาจยังใหม่มากและอ่อนแอเงอะงะแต่ฉันจะเรียนรู้เร็ว ๆ ค่ะและ…จะไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง จะมีความรับผิดชอบต่อสิ่งที่ได้มาก ๆ ค่ะ” คำตอบนั้นทำให้รอยยิ้มนวลของยาสมินนุ่มลง “ดีมาก” แค่รอยยิ้มนั้นมันทำให้โมนีก้าเผลอหายใจติดขัดกับความเท่ของผู้หญิงตรงหน้าแบบไม่รู้ตัวทั้งที่เธอก็เผลอชอบเลสเตอร์ไปแล้ว แต่ทำไงได้อ่ะคุณยาสมินแม่งหล่อมาก 

ควินตัสพยักหน้าแรง “งั้นรับไว้ เซนจูเรี่ยน ลูคัส อควินัส และ โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ตั้งแต่บัดนี้” เขาตบไหล่ลูคัสดัง ปั้ก แล้วหันไปตบไหล่โมนีก้าเบากว่าแต่ยืนยาวกว่าเป็นน้ำหนักมือเหมือนการตรวจตรา “ฝากด้วยนะ”

ลูคัสหายใจแรงครั้งเดียว ริมฝีปากยกขึ้นแบบที่ไม่ค่อยยอมทำ “ขอสาบานต่อโรมครับ ผมจะไม่ทำให้เสียชื่อและความไว้ใจที่พวกคุณมี” ลูคัสหันมาคลึงสันหมวกของตัวเองแล้วหันไปทางโมนีก้า “ยอมรับว่าตอนนี้ฉันตื้นตัน…แต่เราจะเริ่มงานเลยได้ไหม ต้องจัดตารางฝึกใหม่ ทบทวนวินัยสนาม ทำบัญชีอาวุธ—”

“ช้าก่อน เซนจูเรี่ยน” ยาสมินหัวเราะในลำคอ “วันนี้ให้ครึ่งวันไปตั้งหลักบอกข่าวให้หมู่รู้ และกินข้าวดี ๆ สักมื้อ แม่ทัพไม่อยากได้ผู้นำล้มเพราะน้ำตาลตก”

“รับทราบ!” ลูคัสเสียงดังจนธงริมหน้าต่างสะท้านเพราะเขาก็สะดุ้งเหมือนกันคงจะประหม่าเหมือนกับโมนีก้าไม่น้อยเลย พิธีย่อเล็ก ๆ จบลงด้วยการชนกำปั้นเบา ๆ ระหว่างควินตัสกับลูคัส ส่วนยาสมินแตะหลังมือของโมนีก้าสัมผัสสั้น ๆ แต่หนักแน่น

[จิ้ม]

ชื่อหมวก: หมวกเซนจูเรี่ยนครสต์ กองร้อยที่ 2

คำอธิบายหมวกประจำตำแหน่ง : หมวกเกราะโรมันสั่งทำพิเศษสำหรับ เซนจูเรี่ยนแห่งกองร้อยที่ 2 ของกองทหารที่สิบสองฟุลมินาตา ตัวหมวกขึ้นรูปด้วยทองด้านเงางาม มีหัวยอดเป็นรูปม้าสลักเต็มตัว ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกองร้อยที่ 2 สื่อถึงความเร็วและอำนาจ บริเวณสันกลางมียอดขนแผงคอสีแดงเลือดพาดยาวด้านหลัง สลักสัญลักษณ์ใบลอเรลและตรานกอินทรีแสดงศักดิ์ศรีของกองทัพโรมัน สัญลักษณ์ของค่ายจูปิเตอร์ ขอบหมวกและแผงคิ้วตกแต่งลายเถาวัลย์ละเอียด

[NPC-13] ควินตัส แอนเดอร์สัน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

[NPC-14] ยาสมิน อาเดน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

Moneka HONOR

วันที่ 16 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 05.00 - 06.00 น. ณ ณ พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (มาแจ้งพรินซิเปีย)

ภายในอาคารพรินซิเปียยามเช้ามืด เงียบจนได้ยินเสียงปลายเท้าของโมนีก้าสะท้อนบนพื้นหินอ่อนเป็นจังหวะต่อเนื่อง แสงจากคบเพลิงสีทองสองข้างทางทอดเงายาวไปตามผนังที่คลุมด้วยกำมะหยี่สีไวน์แดง พื้นหินขัดเงาเย็นเฉียบสะท้อนร่างของหญิงสาวที่เดินเข้ามาคนเดียวในยามตีสี่ ท้องฟ้านอกหน้าต่างยังคงเป็นสีเทาอมฟ้ากลางหมอกจาง ๆ ของกรุงโรมใหม่ เสียงนกร้องแรกอรุณเพิ่งเริ่มต้นขึ้น โมนีก้าผลักประตูไม้บานใหญ่เข้าไป กลิ่นไม้สนและกระดาษเก่าลอยแตะจมูก เธอก้มศีรษะนิดหนึ่งตามมารยาททหาร ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแต่ฟังดูอบอุ่นกับความว่างเปล่าในห้อง “สวัสดีค่ะ... ขอมารายงานเรื่องภารกิจลาดตระเวนฝั่งตะวันตกค่ะ”

ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียงลมลอดเข้ามาจากหน้าต่างสูงด้านหลังโต๊ะบัญชาการ และเสียงใบเอกสารปลิวเบา ๆ ตามแรงลม เธอยืนอยู่นิ่งชั่วครู่ ดวงตาสีเทาเงินกวาดมองไปรอบห้องที่ตอนนี้มีเพียงแสงส้มอ่อนจากคบเพลิงสะท้อนบนพื้น เธอยิ้มบาง ๆ อย่างเข้าใจ “ไม่มีใครอยู่สินะ... ก็เช้าขนาดนี้นี่นา”

โมนีก้ากำลังจะวางบันทึกภารกิจลงบนโต๊ะไม้กลางห้อง ทันใดนั้นเสียงรองเท้าบูทกระทบพื้นก็ดังขึ้นจากบันไดด้านหลัง เสียงนั้นหนักแน่นแต่รวดเร็วตามแบบคนเคยผ่านศึก เมื่อเธอเงยหน้าไปก็เห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก้าวลงมาจากบันไดในชุดสีน้ำเงินเข้ม เสื้อสะบัดเบา ๆ ตามแรงก้าวเดิน

“โมนีก้า บลอสซัม...” เสียงเรียกนั้นมีสำเนียงแผ่วแต่ทรงอำนาจ เธอเงยหน้าขึ้นเห็นยาสมิน อาเดน แม่ทัพสาว อดีตสมาชิกแห่งกองร้อยที่สี่ ยืนอยู่ตรงบันไดพอดี ร่างสูงพอ ๆ กับเธอ ผมหยิกดำขลับรวบไว้หลวม ๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสะท้อนแสงไฟเหมือนประกายทอง “มาเช้าอีกแล้วนะ”

โมนีก้าเผลอยิ้มเก้อ พลางยกมือแตะหมวกเหล็กเบา ๆ เป็นการเคารพ “ขอโทษทีนะคะคุณยาสมิน พอดีภารกิจนี้ต้องเริ่มตอนเช้าเพราะถ้าออกช้ากว่านี้จะกลับถึงค่ายดึกแน่ค่ะ”

ยาสมินเดินเข้าใกล้ พลางหยิบรายชื่อภารกิจจากโต๊ะกลางขึ้นมาอ่าน ดวงตาคมกวาดผ่านชื่อของเธอช้า ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น “ภารกิจลาดตระเวนน่านฟ้าฝั่งตะวันตกสินะ... เข้าใจแล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่มีแววเอ็นดูบาง ๆ “ไว้กลับมารายงานพรุ่งนี้ก็ได้ ถ้าเธอกลับมาดึก” โมนีก้าพยักหน้าอย่างนอบน้อม “ค่ะ ถ้ากลับมาดึกจริง ๆ หนูจะมารายงานตอนเช้าเลยนะคะ”

ยาสมินยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ดี... แล้วก็อย่าประมาทล่ะ ทางฝั่งตะวันตกช่วงนี้มีสัญญาณพลังงานผิดปกติหลายจุด ระวังตัวไว้ด้วย เข้าใจไหม เซ็นจูเรี่ยนบลอสซัม” หญิงสาวตรงหน้ากระตุกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยท่าทีมั่นใจ “รับทราบค่ะท่านแม่ทัพ ถ้ามีอะไรผิดปกติ หนูจะส่งสัญญาณกลับมาทันที”

ยาสมินพยักหน้าเบา ๆ แล้วหมุนตัวไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังขอบฟ้าที่เริ่มมีแสงเงินส่องเข้ามา “ไปเถอะ... ขึ้นบินได้แล้ว ท้องฟ้าเป็นของเธอในวันนี้ ขอให้ลมของเนปจูนหนุนหลังเธอไว้” คำพูดนั้นทำให้โมนีก้ารู้สึกเหมือนหัวใจเธอพองโตเล็กน้อย ไม่บ่อยนักที่แม่ทัพยาสมินจะพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ เธอยกมือขึ้นเคารพเต็มรูปแบบ “ขอบคุณมากค่ะคุณยาสมิน”

เธอพูดก่อนจะหมุนตัวออกจากห้อง เสียงบูทของเธอกระทบพื้นหินเป็นจังหวะมั่นคงผ่านบานประตูหินอ่อนออกไปสู่ลานฝึกที่เริ่มมีหมอกเช้าปกคลุม เธอสูดลมหายใจลึกอีกครั้ง ลมหายใจเย็น ๆ ผสมกลิ่นควันจากคบเพลิงทำให้รู้สึกว่าชีวิตในค่ายแห่งนี้ยังมีชีพจรไม่เคยหยุดเต้น เหนือศีรษะ เสียงอินทรีเหล็กที่เป็นตราสัญลักษณ์ของค่ายส่งเสียงกรีดร้องรับอรุณ ท้องฟ้าเริ่มเปิดเป็นสีทองอ่อน เธอก้าวเดินผ่านธง S.P.Q.R. ที่ปลิวไหว และมุ่งหน้าไปยังทุ่งแห่งมาร์ส พร้อมเริ่มต้นภารกิจใหม่อีกครั้งในยามรุ่งสางแห่งโรมใหม่

[NPC-14] ยาสมิน อาเดน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 17 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์  (รายงานภารกิจ)

เช้าวันใหม่ของค่ายจูปิเตอร์เริ่มต้นด้วยแสงอรุณสีทองที่ไหลผ่านกระจกสูงของอาคาร พรินซิเปีย จนพื้นหินอ่อนขาวนวลสะท้อนเป็นริ้วแสงยาว โมนีก้าก้าวเร็วและมั่นคงเข้ามาในห้องบัญชาการ สายสะพายกระเป๋าแนบไหล่แน่นภายในนั้นคือห่อผ้าสองชั้นที่โอบไข่ฟีนิกซ์ ไว้อย่างทะนุถนอม ความอุ่นที่แผ่ซ่านเบา ๆ จากในกระเป๋าทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีเตาไฟส่วนตัวติดตัวมาด้วย

กลิ่นไม้สนและหมึกพิมพ์ผสมกลิ่นเหล็กคมอ่อน ๆ ลอยอยู่ในอากาศ โต๊ะไม้ยาวกลางห้องกางรายงานกับแผนที่ไว้เป็นชั้น ๆ เหนือศีรษะคือภาพโมเสกลูปาคาบดูฝูงหมาป่า สายตาโบราณของนางมองลงมาเหมือนกำลังชั่งใจใคร่ครวญทุกคำรายงาน ที่หัวโต๊ะมียาสมิน อาเดน นั่งอยู่ก่อนแล้ว ร่างโปร่งแข็งแรงในชุดทะมัดทะแมงสีเข้มยืนเท้ากับขอบโต๊ะ ผมหยิกสีดำถูกรวบสูงอย่างเรียบร้อย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคมชัดจนแสงอรุณที่ลอดเข้ามาเหมือนถูกจับให้สงบเมื่อสัมผัสสายตานั้น

“สวัสดีตอนเช้า คุณบลอสซัม” น้ำเสียงเธอเรียบแต่ชัดเจน “เธอมาตรงเวลาเหมือนเคย”

โมนีก้าชะงักหอบลมหายใจให้จังหวะหัวใจเสมอ ก่อนยื่นแฟ้มแท็บเล็ตและรายงานฉบับพิมพ์ “สวัสดีค่ะท่านแม่ทัพมารายงานภารกิจลาดตระเวนเมื่อวานค่ะ และ…อย่างที่แจ้งไว้ฉันได้ไข่ฟีนิกซ์มาด้วย”

สรุปภารกิจ – ลาดตระเวนน่านฟ้าฝั่งตะวันตก (รายเดือน)

ซานฟรานซิสโก, ลอสแอนเจลิส, ซานดิเอโก, แซคราเมนโต, พอร์ตแลนด์, ซีแอตเทิล, โอลิมเปีย, รีโน, ฟีนิกซ์, แกรนด์แคนยอน —เคลียร์

เหตุการณ์พิเศษ: กำจัดซาลาแมนเดอร์ไฟ 4 ตัวที่ยอดเขากลาเซียร์ (ดับเชื้อไฟสมบูรณ์) / พบและรับมอบไข่ฟีนิกซ์เพื่อการคุ้มครองและดูแลตามมาตรการสิ่งมีชีวิต

สภาพเครื่องและนักบิน: ปกติ ความพร้อมสูง

หมายเหตุส่วนตัว: “ฟ้าคืนนี้สว่างขึ้นนิดหนึ่ง”

ยาสมินรับเอกสาร กวาดตาอ่านสั้น ๆ ความไวแบบคนอ่านรบทำให้เธอไล่หัวข้อสำคัญเสร็จในเวลาไม่กี่อึดใจ “ยอดเขากลาเซียร์กำจัดซาลาแมนเดอร์สี่ตัว ป้องกันไฟลาม… ฟีนิกซ์ที่เมืองฟีนิกซ์… เหตุการณ์พิเศษรับมอบไข่เพื่อคุ้มครอง” เธอเงยหน้า “เอามาดูหน่อยได้ไหม” โมนีก้าคลายซิปกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เปิดผ้าชั้นนอกและชั้นในนิดเดียวพอให้แสงส้มอุ่นลอดออกมา ผิวไข้เป็นลายแดงเพลิงกับทองขีดเส้นละเอียดราวลายเส้นของช่างทองโบราณ จังหวะ ตึก…ตึก… เบามาก แต่ในห้องเงียบก็ได้ยินชัดเจน

ประกายห่วงใยวาบในดวงตายาสมินหายากกว่าคำชมของเธอเสียอีก “ของจริงสินะ” เธอว่าเบา “และมันเลือกเธอ…ไม่แปลก ธิดาของเซเรสเข้าใจภาษากำเนิดดีกว่าใคร”

โมนีก้ายิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก “ฉันก็คิดเหมือนกันค่ะพอมันดันไข่มาให้ ฉันรู้เลยว่าต้องอุ้มไว้ยังไง”

ยาสมินพยักหน้า แล้วเปลี่ยนเป็นโหมดงานทันที “ฟังนะ เรื่องไข่ฟีนิกซ์เราไม่มีคู่มือในค่ายโดยตรงแต่ค่ายมีคอนแทคต์ที่ไว้ใจได้ รุ่นพี่เอลล่าคุณรู้จักอยู่แล้วไปหาเธอที่ร้านไซคลอปส์และคำทำนายและแมวสีส้ม ในกรุงโรมใหม่ เธอเป็นฮาร์ปี้มีประสบการณ์กกไข่สิ่งมีชีวิตมาก่อน” เธอหยิบการ์ดเล็ก ๆ จากลิ้นชัก ส่งให้โมนีก้า “ไปหาเธอก่อนเที่ยงได้ยิ่งดี ถ้าเอลล่าประเมินสภาพความร้อนได้ เราจะตั้งจุดดูแลระยะยาวและหากต้องการอาจขอไฟศักดิ์สิทธิ์จากวิหารเวสต้าเสริมได้เหมือนกันน่ะนะ ฉันไม่เคยกกไข่ฟีนิกซ์ซะด้วยสิ”

“รับทราบค่ะ” โมนีก้ารับการ์ด เก็บเข้าซองใสในแฟ้ม “ฉันจะตรงไปที่ร้านทันทีหลังจากเสร็จที่นี่นะคะ”

“ระวังตัวด้วย” ยาสมินเหมือนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “เข้าใจค่ะ” โมนีก้าตอบนิ่ง ๆ แต่ตาเป็นประกายขำ “ไม่เป็นอะไรค่ะคุณยาสมิน เรื่องแค่นี้ จิ๊บ ๆ แล้วค่ะ” น้ำเสียงเธอแซวยาสมินแบบเกรงใจ แม่ทัพสาวเลิกคิ้ว “จิ๊บ ๆ ของเธอนี่บางทีแปลว่าสู้กับภูเขาไฟใช่ไหม” เธอส่ายหน้า ถอนหายใจเบา ๆ แต่ยิ้มมุมปาก “ยังไงก็เถอะ ฉันห่วงเธออยู่ดีจำไว้” ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นความอุ่นอีกชนิดวิ่งผ่านอกโมนีก้า “เข้าใจแล้วค่ะ” เธอประสานมือเตรียมคำนับคารวะ “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวไป—”

“เดี๋ยว” ยาสมินชี้ไปที่เสาหลังโต๊ะบัญชาการ ซึ่งแขวนพวงลอเรลและคทาอินทรี “วันนี้เธอต้องไป วิหารจูปิเตอร์ก่อน ทำพิธีรับแถบรอบสักที่ต้นแขนฐานะเซ็นจูเรี่ยนกองร้อยที่สองอย่างเป็นทางการไหนจะเรื่องภารกิจที่ผ่านมา เธอควรรีบไปรับตั้งนานแล้วเธอทำเรื่องใหญ่หลายอย่างอยู่” แววตาเธอนิ่มลง “ถือว่าเป็นเกียรติและเป็นการประกาศต่อโรมว่าเธอรับผิดชอบชีวิตคนอื่นมากกว่าของตัวเองแล้วกัน”

โมนีก้าเผลอแตะต้นแขนซ้ายลายรอยสักเดิมที่รอแถบใหม่มาพันรับ “ค่ะ ได้ค่ะฉันจะไปที่วิหารก่อนเลย แล้วค่อยตรงเข้าเมืองหาพี่เอลล่า”

“ดีมาก” ยาสมินปิดแฟ้มดัง ปั้ก ส่งคืนด้วยมือทั้งสอง “เอกสารฉบับนี้ฉันเซ็นรับแล้ว คัดลอกไปจัดเก็บได้เลยนะ” โมนีก้ารับกลับ เก็บอย่างเรียบร้อย “ขอบคุณมากค่ะคุณยาสมินสำหรับทุกอย่างเมื่อวานด้วย…และที่เช้านี้ด้วย”

ยาสมินนิ่งไปครู่หนึ่ง ราวกับคิดจะพูดอะไรเพิ่ม แต่สุดท้ายเลือกสั้น กระชับ “ไปเถอะ และหัดพักผ่อนบ้างก็ดี”

“รับคำสั่งค่ะ” โมนีก้าไหว้สั้น ๆ แล้วรูดซิปกระเป๋าแนบแน่นสะพายกลับ บ่าก้มเล็กน้อยเพื่อกันแรงกระแทกจากฝีเท้าตัวเอง เธอผละจากโต๊ะ ผ่านแถวเหรียญทหารและคทาอินทรี กลิ่นกำยานโบราณอวลจากผนังผ้ากำมะหยี่ทำให้หัวใจเต้นช้าลงในทางที่มั่นคง ก่อนถึงประตู เธอหยุด หันกลับมายิ้ม “ท่านแม่ทัพ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะค่ะ” เธอจงใจใช้คำว่าแม่ทัพแล้วระบายยิ้ม

ยาสมินชูสองนิ้วแตะขมับแล้วส่งโมนีก้า “ไปเถอะ แล้วเจอกัน” 

โมนีก้าหัวเราะในคอเบา ๆ กับคำว่าแล้วเจอกันของคุณยาสมิน แล้วผลักบานประตูไม้หนักออกไปสู่ระเบียงหินอ่อน แสงอรุณด้านนอกสาดเข้ากระเป๋าให้ผ้าเป็นสีทองละมุน จังหวะ ตึก…ตึก… ในเป้หลังประสานกับเสียงรองเท้าเธอ สองจังหวะกลืนกันเป็นหนึ่งเดียว ปลายทางแรกของเช้านี้คือ วิหารจูปิเตอร์ เพื่อรับแถบสักที่แขนพิธีของเกียรติและคำมั่น ต่อจากนั้นคือถนนนิวโรม สู่ร้านหนังสือชื่อยาวที่มีฮาร์ปี้กับแมวสีส้มรออยู่และคำตอบว่าควรกกอรุณ ที่อ้อมแขนเธออย่างไรให้ดีที่สุด

[ซานฟรานซิสโก] [ลอสแองเจลีส] [ซานดิเอโก] [แซคราเมนโต]

[พอร์ตแลนด์] [ซีแอตเทิล] [พิเศษ: ยอดเขากลาเซียร์] [โอลิมเปีย] [รีโน] [ฟีนิกซ์] [แกรนด์แคนยอน]

รางวัล: +50 พลังใจ, 100 ดีนาเรียส, +35 EXP (Lv Max +2 Point), ศิลากำเนิดพลัง 5 ก้อน

[NPC-14] ยาสมิน อาเดน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจากการทำภารกิจสำเร็จ เพิ่มความสัมพันธ์ +35

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

พรินซิเปีย

Date and Time

วันที่ 29 พฤศจิกายน 2025 • 17:00 น.

Purpose

เข้าประจำการกองพันที่สิบสองฟุลมินาตา

NPC

ควินตัส แอนเดอร์สัน • ยาสมิน อาเดน

หลังจากยืนกรานกับผู้ปกครองเพียงคนเดียวอย่างคังมีโซและเฝ้ามองจนกว่าเธอจะลับสายตาไปแล้วถึงได้คราวที่คลีเมนทิสจะทำในสิ่งที่เป็นเป้าหมายของการมาเยือนพรินซิเปียเสียที

เสียงฝีเท้าในแมรี่เจนคู่สวยดังขึ้นตามจังหวะการก้าวเดิน แม้จะได้รับฟังเรื่องราวต่าง ๆ มาจากผู้เป็นย่าทั้งตอนที่อยู่บ้านประจำตระกูล ตอนเก็บข้าวของ ระหว่างเดินทางมาถึงค่ายจูปิเตอร์ จวบจนพาตัวเองถึงจุดหมายได้สำเร็จ คลีเมนทิสก็ยังรู้สึกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ฟังดูเกินจริงอยู่หลายส่วน หากไม่ติดว่าเธอลองหยิกเนื้อตัวเองแล้วยังสัมผัสถึงความเจ็บอยู่คงพร้อมจะเชื่อทันทีที่มีคนเดินมาบอกว่านี้เป็นเพียงความฝัน

แต่จะเป็นฝันดีหรือฝันร้าย.. เรื่องนั้นเธอไม่รู้เลย หญิงสาวไม่เคยมีวาดฝันว่าตัวเองเป็นเดมิก็อต แม้กระทั่งเรื่องเล่าเกี่ยวกับสายเลือดออร์คัสในครอบครัวยังมีส่วนหนึ่งในใจที่คิดว่าเป็นเพียงสิ่งที่บรรพบุรุษแต่งขึ้นเพื่อเสริมความขลัง ดังนั้นการบอกว่าเธอไม่ทราบว่าควรรู้สึกอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้ นั่นก็คงไม่เกินจริงสักเท่าไหร่

คู่ดวงตามากเสน่ห์สีน้ำตาลเทาไล้ไปตามเสาแต่ละต้นที่เดินผ่านและการประดับตกแต่งของสถานที่ แม้เอกลักษณ์สไตล์โรมันที่คงไว้จะเป็นเรื่องชินตาสำหรับเด็กสาวซึ่งเติบโตในบ้านลักษณะคล้ายคลึงกัน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าที่นี่อลังการและยิ่งใหญ่กว่ามากจนที่พักอาศัยของราทิแกนเทียบไม่ติด สมกับที่เป็นแหล่งรวมตัวของผู้สืบสายเลือดแห่งเทพและเทพีไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม

จนกระทั่งสบเข้ากับคนสองคน เท้าคู่เล็กก็หยุดขยับเขยื้อน เปลี่ยนมายืนนิ่งตอบสนองท่าทีของพวกเขาที่กำลังเดินเข้าใกล้แทน บุตรีแห่งจัสติเทียคิดว่าท่าทางเร่งรุดของพวกเขาคงเกิดขึ้นเพราะนึกสงสัยว่าคนแปลกหน้าที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างไร้การนัดหมายคือใคร จนกระทั่งระยะห่างที่ร่นลงเรื่อย ๆ เพียงพอให้เห็นสีหน้าประหลาดใจจากทั้งคู่

คลีเมนทิสคาดเดาถูกต้องเพียงส่วนหนึ่ง การที่จะมีเด็กสักคนโผล่หน้ามายังพรินซิเปียเพื่อรายงานตัวเข้าประจำการกองพันเป็นเรื่องปกติ แต่เด็กที่มาในสภาพปลอดภัยไร้ร่องรอยการต่อสู้หรือสินสงครามอย่างเธอนั้นช่วงหลังมานี้นับว่าหายากยิ่ง

“ฉันมาขอพบแม่ทัพของที่สิบสองฟุลมินาตาค่ะ”

เสียงนุ่มแจ้งจุดประสงค์ หรืออย่างน้อยคือสิ่งที่ควรจะเป็นเป้าหมายของเธอหากอิงตามขั้นตอนที่คังมีโซเล่า น้ำเสียงราบเรียบจนเห็นชัดว่าเป็นเพียงการบอกกล่าว ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งมากไปกว่านั้น

“พวกเราคือแม่ทัพที่ว่า”

เมื่อหนึ่งในนั้นเฉลย ทายาทราทิแกนจึงหยิบยื่นจดหมายที่อยู่ในมือมาตลอดทางและทิ้งจังหวะให้พวกเขาได้คลี่มันออกอ่านข้อความด้านใน — ข้อความที่แม้แต่คลีเมนทิสก็ไม่ทราบว่าระบุไว้อย่างไรบ้าง เธอเพียงรับมันมาและส่งต่อโดยไม่ได้นึกใคร่รู้

ถึง แม่ทัพแห่งกองพันที่สิบสอง

ข้า คังมีโซ เขียนจดหมายฉบับนี้เพื่อเสนอชื่อหลานสาวของข้า คลีเมนทิส เมฟ ราทิแกน เข้ารับการพิจารณาในกองร้อยที่สองของท่าน ข้าเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าคุณสมบัติและศักยภาพของนางเหมาะสมอย่างยิ่งที่จะเป็นกำลังสำคัญของหน่วยงานอันทรงเกียรตินี้

คลีเมนทิสสืบสายเลือดจากจัสติเทียและมรดกแห่งออร์คัส สืบทอดเจตนารมณ์ในการสร้างและรักษาความยุติธรรมให้กับสาธารณรัฐและจักรวรรดิโรมัน เช่นเดียวกับบรรพบุรุษราทิแกนผู้มากความสามารถที่อุทิศตนให้กับระบบยุติธรรมมาอย่างต่อเนื่อง คลีเมนทิสมีความสามารถในการรักษาสมดุลระหว่างความสนุกสนานและเคร่งครัด นางรู้เวลาที่ควรเป็นผู้นำและเวลาที่ควรสังเกตการณ์ รู้จักใช้ทักษะทางวาทศิลป์เพื่อสร้างความเข้าใจและโน้มน้าวใจ

หลานของข้ามีความเฉลียวฉลาดและใช้เหตุผลนำทาง แม้ในสถานการณ์ที่อารมณ์พลุ่งพล่าน นางจะพยายามตัดอารมณ์ส่วนตัวออกไปเพื่อวิเคราะห์ปัญหาอย่างมีประสิทธิภาพ และแสวงหาทางออกบนพื้นฐานของตรรกะและความถูกต้อง การตัดสินใจของนางจึงมั่นคงและเชื่อถือได้เสมอ คลีเมนทิสยังเป็นผู้ที่กระหายการเรียนรู้และปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว นางไม่เคยหยุดที่จะพัฒนาตนเองและพร้อมรับฟังคำวิจารณ์เพื่อก้าวไปข้างหน้า

นางย่อมเคยเผชิญกับความยากลำบากและความกดดัน แต่ด้วยมรดกทางตรรกะแห่งความยุติธรรมและความสามารถในการควบคุมสติ นางจึงสามารถรับมือกับสถานการณ์เหล่านั้นได้อย่างดีเยี่ยม แม้จะเคยล้มเหลวบ้าง แต่คลีเมนทิสเชื่อว่าทุกปัญหาล้วนมีทางออก และหากไม่มี ก็จะใช้ประสบการณ์เหล่านั้นเป็นบทเรียนเพื่อพัฒนาตนเองต่อไป

คลีเมนทิสมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับภาวะผู้นำ นางมองว่าผู้นำที่ดีคือผู้ที่ได้รับความเคารพจากสมาชิกในทีม และให้ความเคารพตอบแทน ผู้นำที่ดีต้องมีความยุติธรรม เปิดรับฟังความคิดเห็น และตัดสินใจโดยอิงตามผลประโยชน์สูงสุดของส่วนรวม แม้โดยปกติคลีเมนทิสจะไม่ปรารถนาที่จะเป็นผู้นำ แต่หากสถานการณ์จำเป็น นางก็พร้อมที่จะก้าวขึ้นมาทำหน้าที่นั้นอย่างเต็มความสามารถ ด้วยความสามารถในการวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรอบคอบและตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

ด้วยเหตุผลที่กล่าวมาทั้งหมด ข้าจึงมั่นใจว่า คลีเมนทิส เมฟ ราทิแกน จะเป็นกำลังสำคัญของกองร้อยที่สอง และจะนำมาซึ่งเกียรติยศและความสำเร็จให้กับหน่วยงานของท่าน

ด้วยความนับถือ
คังมีโซแห่งราทิแกน

ท่าทางหลังจากที่สายตาสองคู่รับข้อมูลจากแผ่นกระดาษเรียบร้อยไม่ได้สื่อถึงความเคลือบแคลงใจ หากจะมีส่วนใดที่พวกเขาดูจะอยากให้พิสูจน์ คงจะเป็นส่วนที่เกี่ยวข้องกับคำถามถัดมาไม่ผิดแน่

“ก่อนหน้านี้เจออสูรแบบไหนมาบ้าง”

“ถ้าไม่นับคนโลภในคราบสาวใช้ที่เพิ่งถูกส่งตัวต่อให้ระบบยุติธรรม ก็ยังไม่เคยเจออะไรแบบนั้นนะคะ”

“เคยผ่านการต่อสู้มาบ้างหรือเปล่า”

“เคยค่ะ วันนี้ฉันเพิ่งสู้มา จับขโมยแล้วบีบให้สารภาพได้น่ะ”

“หมายถึงต่อสู้ทางกายภาพสิ ทะเลาะวิวาท ? ต่อยตี ?”

“งั้นไม่เคยค่ะ ไม่ถึงกับใช้กำลัง”

“แล้วเธอมาพรินซิเปียยังไง”

“ครอบครัวมาส่ง แต่เรื่องนั้นสำคัญด้วยเหรอคะ ?”

สลับกันถามตอบ ยิ่งซักความก็ยิ่งชัดเจน นี่อาจจะเป็นสมาชิกคนแรกในรอบปีที่มาถึงค่ายจูปิเตอร์โดยไม่ผ่านเหตุการณ์เสี่ยงชีวิตหรือเอาตัวรอดแต่อย่างใด และดูเหมือนว่ามีแนวโน้มจะกลายเป็นสมาชิกที่จะต้องฝึกฝนทักษะการต่อสู้ให้หนักกว่าคนอื่นเสียหน่อยเพื่อทดแทนประสบการณ์ซึ่งมีน้อยกว่ากว่าเมื่อเทียบกับคนรุ่นเดียวกัน

ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้นก็ไม่อาจลบล้างข้อเท็จจริงว่าคลีเมนทิสมาถูกที่แล้วไม่ผิดแน่

“ยินดีต้อนรับสู่ค่ายจูปิเตอร์คลีเมนทิส บุตรีแห่งจัสติเทีย ลูกหลานมรดกออร์คัส”

พอได้ยินชื่อตัวเองพร้อมกับยศศักดิ์ฉบับเต็มแบบนั้นแล้วก็รู้สึกพิลึกชอบกล ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็ทำได้เพียงยอมรับตามประสาคนที่เข้าใจดีว่าโชคชะตาไม่อนุญาตให้เธอใช้ชีวิตเยี่ยงประชาชนธรรมดาได้อีกต่อไปแล้ว

“ขอบคุณค่ะ”

พูดคุยกับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ควินตัส แอนเดอร์สัน +5
• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ยาสมิน อาเดน +5

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

พรินซิเปีย

Date and Time

วันที่ 2 ธันวาคม 2025 • 13:52 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย (เข้าพบแม่ทัพ)

NPC

ควินตัส แอนเดอร์สัน • วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

กระดานภารกิจตั้งอยู่ด้านหน้าอาคารหินอ่อนที่เรียกหันติดปากตามชื่อของมันว่า ‘พรินซิเปีย’ ระยะเวลาที่ใช้ในการเดินเข้ามาพบแม่ทัพเพื่อแจ้งรับภารกิจจึงไม่ได้ใช้เวลามากเท่าไหร่ ดูเหมือนยังไม่ถึงเวลาเข้ากะของคุณอาเดน ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้จึงเป็นแม่ทัพอีกคนอย่างควินตัส

“ภารกิจอะไรนะ ไกด์เดินชมรอบค่าย ? เหมือนไม่ได้ยินคำนี้มานานแล้ว”

เธอพยักหน้าเป็นการยืนยัน ตีความเอาเองว่านั่นหมายถึงมันเป็นภารกิจที่ไม่ได้รับความนิยมสักเท่าไหร่ ดีแค่ไหนที่เธอเห็นเข้าก่อนจะถูกถอดถอนออกไปจากกระดาน ไม่อย่างนั้นคงต้องใช้เวลาไปกับการงมและจดจำเส้นทางเองอีกยาวเลยทีเดียว

“วินเซนโซช่วยรุ่นน้องหน่อย ว่างอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“โถ่เอ้ย หนีไม่ทันหรอกเหรอเนี่ย”

ประโยคนั้นทำให้ดวงหน้าพริ้มเพราตามแบบฉบับของชาวเอเชียผินมองไปยังตัวละครใหม่ที่ของบทสนทนานี้ ลูกแก้วสีน้ำตาลเทาพบเข้ากับท่าทางของรุ่นพี่ที่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ถอดความออกมาได้เป็นคำว่า ‘ขี้เกียจ’ โชคดีที่เขาไม่ได้ปฏิเสธเสียทีเดียว คลีเมนทิสจึงมีคนมาช่วยทำหน้าที่ไกด์ในที่สุด

“ถ้าทัวร์กันเสร็จแล้วค่อยกลับมารายงานที่นี่อีกทีนะ”

ฝ่ายแอนเดอร์สันบอก เป้าหมายของรับสารนั้นคงจะเป็นเธอที่ไม่เคยทำภารกิจมาก่อนมากกว่ารุ่นพี่ตัวโตซึ่งเพียงฟังสำเนียงก็คาดเดาได้ไม่ยากว่าเป็นชาวอิตาเลียนแท้ เพราะอย่างนั้นทายาทตระกูลราทิแกนถึงกดศีรษะลงจังหวะหนึ่งแสดงถึงการรับทราบ

เมื่อถูกทิ้งให้เหลือเพียงหนึ่งเด็กใหม่และหนึ่งคนนำเที่ยวจำเป็น ฝ่ายที่อายุน้อยกว่าเลือกต่อกรกับความเงียบด้วยการแนะนำตัว อย่างน้อยก็เป็นสิ่งที่ควรทำตามมารยาทพื้นฐาน

“สวัสดีค่ะ ทางนี้คลีเมนทิส — คลีเมนทิส เมฟ ราทิแกน จากกองร้อยที่สอง”

“ทางนี้วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต สมาชิกกองร้อยที่สี่ ค่ายจูปิเตอร์มีที่ให้เดินเยอะจนไม่รู้จะจิ้มตรงไหนก่อนดี แต่เราจะเริ่มจากโรงเก็บยุทโธปกรณ์แล้วกัน”

เบอร์กาม็อต.. แบบมะกรูดน่ะเหรอ — นั่นเป็นความคิดเดียวที่มีอยู่เบื้องหลังการกะพริบตาปริบ ๆ และผงกหัวรับทราบข้อมูล ท่าทางของอีกฝ่ายดูคุยเก่ง บุตรีแห่งจัสติเทียคิดว่านั่นเป็นเรื่องดีแล้ว ต่อให้ไม่ได้รู้เส้นทางมากแต่ก็ทราบดีว่าค่ายจูปิเตอร์กินพื้นที่กว้างขวาง กว่าจะเดินครบทุกสถานที่คงใช้พลังงานอยู่ไม่น้อย

ป่านนั้นคลีเมนทิสคงหมดแรงจนงัดนิสัยด้านเป็นมิตรของตัวเองออกมาใช้ไม่ไหว ในระหว่างที่เธอกลายเป็นพวกขี้เกียจคุย เธอจะปล่อยให้หน้าที่รักษาบรรยากาศไม่ให้เงียบเกินไปจนน่าอึดอัดเป็นของคนขยันพูดอย่างเขาแทน

“ถ้าพร้อมแล้วก็ตามมาเลย”

“อ่า.. ค่ะ”

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ควินตัส แอนเดอร์สัน +5
• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต +5

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

พรินซิเปีย

Date and Time

วันที่ 3 ธันวาคม 2025 • 12.59 น.

Purpose

รายงานภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

ควินตัส แอนเดอร์สัน • วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

บรรยากาศของพรินซิเปียยังขึงขังจริงจังเท่าครั้งล่าสุดที่จำได้ ทว่าคลีเมนทิสกลับพบว่าเหมาะสมดีแล้วสำหรับสำนักงานใหญ่ของแม่ทัพที่ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นและปลายทางของทุกภารกิจ

รอบที่มาเพื่อแจ้งความประสงค์ทัวร์รอบค่ายแตกต่างจากตอนนี้อยู่หลายส่วน สองข้อหลัก ๆ ในนั้นคือหนนี้เธอไม่ได้เดินเข้าสู่ตัวอาคารเพียงคนเดียว แถมตอนนั้นก็ไม่ได้ดูสนิทสนมกับเบอร์กาม็อตโตเท่านี้ด้วย ดูเหมือนการทำหน้าที่ไกด์นำเที่ยวและลูกทัวร์จะเสริมสร้างความสัมพันธ์ฉันพี่น้องของทั้งสองได้เป็นอย่างดี

“น่าแปลกใจนะที่นำเที่ยวจนจบ นึกว่าวินเซนโซจะเบื่อจนหนีไปกลางทางแล้ว”

“ทะแม่ง ๆ เหมือนฉันจะฟังผิด ลองพูดใหม่อีกทีซิ”

ควินตัสบอกแบบนั้นขณะรับม้วนกระดาษรายงานภารกิจทั้งยังไม่ตอบคำถามของคนถูกพาดพิง แต่น้ำเสียงและสีหน้าท่าทางฟ้องให้คนอายุน้อยสุดในที่นี้พอจับทางได้ว่าเขาไม่ได้คาดเดาตามที่พูดเลย ดูเหมือนว่าถึงแม้จะท่าทางขี้เกียจไปหน่อยแต่วินเซนโซก็รับผิดชอบหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเสมอ

เด็กสาวปล่อยให้แม่ทัพคนเดียวกันกับที่แนะนำรุ่นพี่เป็นไกด์ฟังการรายงานแล้วเลื่อนสายตาขึ้นมาหาเด็กใหม่

“ดีมาก เงิน 30 ดีนาเรียสนี้ฉันให้เป็นขวัญถุงต้อนรับน้องใหม่ นอกเหนือจากนี้มีอะไรอีกไหม”

คนที่กำลังจะส่ายหน้าเป็นคำตอบชะงักไป ก่อนจะเปิดกระเป๋าแล้วหยิบชุดชีสบอร์ดขนาดย่อมออกมายื่นให้กับรุ่นพี่ เธอซื้อมาพร้อมกับกาแฟกระป๋องที่มอบเบอร์กาม็อตโตแทนคำขอโทษนั่นแหละ

“ของฝากจากการทัวร์ค่ะ ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ถ้างั้นขอตัวนะคะ — ไปโรงอาหารกันเถอะค่ะพี่มะกรูด ไส้ฉันแทบกิ่วแล้ว”

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC/TGC

• ค่าความสัมพันธ์กับ วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต +5
• ค่าความสัมพันธ์กับ ควินตัส แอนเดอร์สัน +5

มอบของขวัญกับ NPC/TGC

• ค่าความสัมพันธ์กับ ควินตัส แอนเดอร์สัน (ชีสบอร์ด) +20 • โอนไอเทมให้ God เรียบร้อย

รางวัลภารกิจ

• พลังน้ำใจ +50
• ดีนาเรียส +30
• Points +5
• ความสนิทสนมกับแม่ทัพคนที่รับเควส +35 • ควินตัส แอนเดอร์สัน
• ความสนิทสนมกับ TGC ที่พาทัวร์ +35 • วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

ผลประโยชน์จากชื่อเสียง • คนมีเกียรติ (Honor)

• โบนัสความสัมพันธ์ต่อ NPC รุ่นพี่ +20 • ควินตัส แอนเดอร์สัน
• โบนัสความสัมพันธ์ต่อ TGC +5 • วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต
• โบนัส EXP จากการทำภารกิจ +10

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน ธันวาคม ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 17.00 น. เป็นต้นไป ณ พรินซิเปีย

แสงอาทิตย์ยามเย็นลอดผ่านกระจกโค้งของพรินซิเปีย ทาบแสงทองอบอุ่นลงบนเสาหินอ่อนสีขาวงดงามจนเกิดเงาสะท้อนบนพื้นหินเงาวับ กลิ่นเหล็กและหนังเก่าจากเกราะของทหารผสมกลิ่นกระดาษหนังสัตว์ที่ม้วนเรียงอยู่เต็มโต๊ะกลางห้อง เสียงฝีเท้าของหญิงสาวดังขึ้นช้า ๆ ก่อนเธอจะหยุดที่หน้าประตูไม้บานใหญ่และเคาะเบา ๆ “ขออนุญาตเข้าไปข้างในหน่อยค่ะ” เสียงสนทนาภายในเงียบลงชั่วขณะ ก่อนที่เสียงทุ้มของชายหนุ่มจะดังขึ้น “เข้ามาได้เลย หืม?...คุณบลอสซัม?”

เมื่อประตูเปิดออก โมนีก้าก็ก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าสงบนิ่ง เธอสวมเสื้อโค้ทสีครีมทับเสื้อครอปและกางเกงขายาวเรียบหรู ดวงตาเทาเงินสะท้อนแสงโคมไฟในห้องได้อย่างสง่างาม ด้านในนั้น ควินตัส แอนเดอร์สัน นั่งพิงเก้าอี้ไม้พนักสูงข้างโต๊ะกลางห้อง ส่วนอีกฝั่งคือ ยาสมิน อาเดน ที่กำลังเก็บแท็บเล็ตวางไว้ข้างชามเจลลี่บีนบนโต๊ะ ทั้งคู่ดูเหมือนกำลังจะพักผ่อนหลังประชุมมาทั้งวัน 

ควินตัสหันมามองแล้วยิ้ม “หายป่วยแล้วเหรอ ได้ข่าวว่าคุณเข้าโรงพยาบาลเมื่อสัปดาห์ก่อน”

“ใช่ค่ะ” โมนีก้าพูดพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ “พักแป๊บเดียวก็หายแล้วค่ะ”

ยาสมินยิ้มบาง “ความจริงไม่ต้องมารายงานก็ได้นะ พวกเรายังไม่ทันประกาศเรียกตัวเลย”

โมนีก้าส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยอย่างเรียบแต่ชัดเจน “ฉันไม่ได้มารายงานเรื่องนั้นค่ะ... แต่ฉันได้รับคำพยากรณ์มา คุณบรูตัสบอกให้มาปรึกษากับพวกคุณ”

คำว่า คำพยากรณ์ ทำให้บรรยากาศทั้งห้องนิ่งไปทันที ยาสมินเลิกคิ้ว ส่วนควินตัสเอนหลังลงบนเก้าอี้พลางถอนหายใจเบา ๆ รู้ทันทีว่าค่ำคืนนี้คงไม่จบง่าย ๆ เพราะเซนจูเรี่ยนตรงหน้าแทบไม่เคยจะได้ทำพยากรณ์ดี ๆ สักครั้งเดียว เรียกว่ามีแต่เรื่องวุ่นวาย “งั้นเราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาวแน่ ๆ...” เขาพูดพร้อมผายมือเชิญ “เชิญนั่งสิ คุณโมนีก้า”

โมนีก้าพยักหน้าแล้วนั่งลงตรงข้ามกับพวกเขา ก่อนจะวางม้วนกระดาษสีทองลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง เธอค่อย ๆ คลี่ออก เสียงกระดาษขยับเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบงัน “คำพยากรณ์บรูตัสอ่านให้ฟังว่าแบบนี้ค่ะ—” จากนั้นเสียงของโมนีก้าก็เอ่ยขึ้นอย่างสงบแต่แผ่วลึกจนสะท้อนก้องในห้อง จนกระทั่งคำพยากรณ์โดนเอ่ยจนหมด บรรยากาศในพรินซิเปียเงียบลงหลังเสียงคำพยากรณ์จบสิ้น เหมือนแม้แต่แสงจากตะเกียงน้ำมันก็อ่อนแรงตามไปด้วย ยาสมินเอนหลังพิงเก้าอี้ ขมวดคิ้วแน่นจนเห็นเส้นบนหน้าผาก ส่วนควินตัสก็เท้าคาง สีหน้าดูครุ่นคิดแต่ก็เหมือนมืดแปดด้านไม่ต่างกัน “เอาจริง ๆ ผมไม่เข้าใจเลย” ควินตัสพูดตรง ๆ เสียงทุ้มต่ำเจือแววเหนื่อย “รอยแยกแห่งเวลา ราชาแห่งบาดาล... จะให้เราเริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะเนี่ย” 

ยาสมินหันมาทางเขา เหมือนอยากจะตอบแต่ก็ได้เพียงส่ายหัว “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เธอว่าเสียงเรียบ แต่จากสีหน้าก็ชัดว่าในหัวกำลังประมวลผลทุกคำในพยากรณ์อย่างเคร่งเครียด “งั้น... คงต้องนำเสนอต่อหน้าสภาเซเนทก่อน เพื่อให้มีมติอย่างเป็นทางการ” ว่าแล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นไปที่ตู้เอกสาร ดึงแบบฟอร์มหนังสือรายงานออกมาชุดหนึ่ง ก่อนวางลงตรงหน้าโมนีก้าอย่างรวดเร็ว “กรอกแบบฟอร์มนี้ให้ครบเลยนะ เป็นเอกสารยื่นต่อสภาเซเนท ฉันจะไปขออนุญาตเปิดประชุมด่วนให้ทันที”

โมนีก้ารับเอกสารมา สีหน้าสงบนิ่งแต่แววตาแสดงถึงความตั้งใจจริง เธอหยิบปากกาและแท็บเล็ตมาวางข้างกัน “เข้าใจค่ะ เดี๋ยวฉันจะเขียนรายงานให้ละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“ระหว่างรอกำหนดการ” ยาสมินว่าพร้อมยิ้มบาง “เตรียมตัวไว้เลยนะ พวกเราจะทำให้ไม่กระทบงานบรูมาเลียที่คุณเป็นคนจัด ถ้ามันเลื่อนไม่ได้จริง ๆ ฉันจะจัดคนมารับช่วงให้ คุณไม่ต้องห่วง” โมนีก้ายกยิ้มบาง ๆ กับความใส่ใจของคุณยาสมิน “ขอบคุณค่ะ ฉันไม่อยากให้งานนั้นสะดุดเหมือนกัน” จากนั้นยาสมินก็เดินออกจากห้องไป เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนดังก้องแผ่ว ๆ เหลือเพียงโมนีก้าที่นั่งก้มหน้ากรอกเอกสารกับควินตัสที่ยังคงเท้าคางจ้องมองเธอ

เวลาผ่านไปประมาณ 20 นาที ประตูพรินซิเปียเปิดออกอีกครั้ง ยาสมินเดินกลับเข้ามา สีหน้าเปลี่ยนจากครุ่นคิดเป็นจริงจังขึ้นกว่าเดิม “ไปถามมาแล้ว”

โมนีก้าเงยหน้าขึ้นจากเอกสารทันที “ถามอะไรเหรอคะ?”

“เทพีเบลโลน่า” ยาสมินตอบอย่างไม่ลังเล “ท่านให้ข้อมูลเพิ่มเกี่ยวกับคำพยากรณ์” น้ำเสียงของแม่ทัพสาวฟังดูเร่งเร้าเล็กน้อยราวกับกำลังเชื่อมโยงชิ้นส่วนปริศนาในหัว “ประโยคที่ว่า ภัยเงียบจากห้วงบาดาล, ราชาแห่งบาดาลผู้หลับใหล, บัดนี้คืนชีพ, จงพึงระวัง! เทพีเบลโลน่าบอกว่ามันชัดเจนแล้วว่า ราชาแห่งไทรทัน คือต้นตอของวิกฤตครั้งนี้”

ควินตัสขยับตัวขึ้นจากเก้าอี้ทันที “ราชาแห่งไทรทัน? หมายถึง... ไทรทันจริง ๆ งั้นเหรอ?”

“ใช่” ยาสมินพยักหน้า “ส่วนนครแห่งแรงลมตามคำพยากรณ์... น่าจะหมายถึงชิคาโก เมืองที่กรีกเรียกว่านครแห่งสายลม ถ้าคำพยากรณ์นี้ยังเชื่อมโยงกับเหล่าเทพยุคปัจจุบันจริงน่ะนะ...” โมนีก้านั้นนั่งฟังอย่างตั้งใจ ก่อนพยักหน้าเบา ๆ “เข้าใจแล้วค่ะ... แปลว่าเป้าหมายแรกของเราคือชิคาโก้่สินะคะ” ระหว่างที่เธอกำลังจดคำพูดของยาสมินลงในแบบฟอร์มอย่างตั้งอกตั้งใจ เสียงปากกาขีดเขียนดังกรอบแกรบ ควินตัสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเริ่มขมวดคิ้วแน่นขึ้นทุกที จนสุดท้ายก็เผลอเอนตัวมาดูใกล้ ๆ แล้วนิ่งไป

ลายมือของโมนีก้าดูเหมือนการกรีดของอสูรบนสมรภูมิรบมากกว่าตัวอักษร…ตัวหนังสือโย้เย้จนดูไม่ออกว่านั่นคือภาษาอังกฤษ ละติน หรือรหัสโบราณจากเทพเจ้าไหนกันแน่ ควินตัสทำตาโต สะกดคำในใจอยู่นานแต่ก็ไม่ไหว เขาหันไปมองยาสมินที่กำลังจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นภาพเดียวกัน เธอก็ชะงักเหมือนโดนคำสาป

ยาสมินค่อย ๆ ยกมือแตะหน้าผากตัวเอง หันไปกระซิบกับควินตัสเบา ๆ “นี่ลายมือหรือสัญญาณเตือนภัยจากดาวพฤหัส?” ควินตัสพยายามกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นเพราะเขาก็รู้สึกว่าเกินบรรยาย มิน่าล่ะโมนีก้าถึงไม่เคยจะเขียนลายมือเลยด้วยซ้ำ “ผมว่ามันอาจจะเป็นลายมือของเธอเองก็ได้นะ... ตอนเธอหิว” ทั้งคู่พยายามเก็บสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่ทำได้ ในขณะที่โมนีก้ายังเขียนต่อไปอย่างภาคภูมิใจและตั้งใจเต็มที่ ไม่รู้เลยว่าทั้งสองกำลังเงียบเพราะตกใจในระดับศิลาจารึกแตกสลาย คนประดิษฐ์ตัวอักษรทั่งโลกกำลังกรีดร้องน้ำตาไหลกลายเป็นสายเลือด

จนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม “เรียบร้อยแล้วค่ะ แบบฟอร์มเสร็จพอดี!”

ควินตัสกับยาสมินสบตากันอย่างไร้คำพูด ก่อนที่ยาสมินจะยิ้มแห้ง ๆ แล้วพูดเสียงนุ่มที่สุดในชีวิต “...ดีมากเลยโมนีก้า เราจะ... เอ่อ... ส่งให้สภาทันทีเลยค่ะ”

ควินตัสพยักหน้าตาม “ใช่ แบบฟอร์มนี้... ไม่เหมือนใครเลยจริง ๆ”

แบบฟอร์มการเขียนรายงานยื่นต่อสภาเซเนท

ส่วนที่ 1: ข้อมูลทั่วไป

• ชื่อผู้ยื่น: โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม
• สายเลือดเทพ: ธิดาเซเรส
• ตำแหน่ง: เซนจูเรี่ยน
• สังกัดกองร้อย: 2
• สังกัดกองพัน: กองพันที่สิบสองฟุลมินาตา
• วันที่ยื่นรายงาน: 10 ธันวาคม 2025

ส่วนที่ 2: รายละเอียดภารกิจ

• ชื่อภารกิจ: Operation: Save the Golden Boy (Again)
• ประเภทภารกิจ: ภารกิจกู้โลก/กอบกู้มิติเวลา (Salva Orbis)
• ระดับความยาก: ระดับ Hero Mode (เนื่องจากเป็นคำพยากรณ์ระดับสูงของอะพอลโล)
• พื้นที่ปฏิบัติภารกิจ: เมืองชิคาโก้ (จุดเริ่มต้นที่ทราบเบาะแส)
• ระยะเวลาโดยประมาณ: 1 เดือนเป็นอย่างต่ำ (หรือหนึ่งเดือนครึ่งเป็นอย่างมาก)
• จำนวนผู้เข้าร่วม: ต้องการเข้าร่วม 1 คนเท่านั้น ไม่ต้องการผู้ร่วมเดินทางที่เป็นภาระ (Non Onus) หากไม่อนุญาตให้เดินทางเพียงคนเดียว ขอผู้ร่วมเดินทางที่มีทักษะการขับขี่และมีใบอนุญาตที่ใช้ได้ทั่วโลกเท่านั้น
• เหตุผลและความจำเป็นในการทำภารกิจ: โลกกำลังเผชิญกับภัยพิบัติทางกาลเวลา หากไม่ดำเนินการโดยเร่งด่วน มิติของพวกเราจะประสบกับความชิบหายอย่างรุนแรง

ส่วนที่ 3: แผนการปฏิบัติภารกิจ

• วัตถุประสงค์: ป้องกันมิให้กาลเวลาชิบหาย
• ขั้นตอนการปฏิบัติ: 

Phase I: เดินทางสู่เมืองชิคาโก้ ด้วยพาหนะภาคพื้นดินที่สามารถหาได้ (รถไฟที่แสนโง่เขลา หรือรถประจำทางสาธารณะที่แสนทรหด) 
Phase II: ดำเนินการตามสัญชาตญาณ 
Phase III: รายงานผล (หากยังมีโลกให้รายงาน)

• ทรัพยากรที่ต้องการ: 

พลขับที่มีความสามารถสูง: (ขอเป็นบุคคลที่เคยยื่นขอไปก่อนหน้านี้) * 

พาหนะ: ยานพาหนะทางถนนและทางน้ำที่ปราศจากการถูกวัวโคลคีนชนจนยับและไม่โดดเด่นสะดุดตา 

ยารักษา: พิจารณาตามความเมตตาของคณะกรรมการ 

เพลิงกรีก (เพื่อเผาเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของความอดทน)

เงินทุนในการเดินทาง: งบประมาณที่เพียงพอสำหรับการบริโภคอาหารที่มีโภชนาการสูงและที่พักอาศัยที่มีมาตรฐานความปลอดภัย/สุขอนามัยในระดับดีเยี่ยม

*(คณะกรรมการโปรดพิจารณาจากประวัติการทำงานหนักและการล้มป่วยกะทันหันของข้าพเจ้าอย่างถี่ถ้วน และไตร่ตรองดูดี ๆ ว่าสิ่งที่ข้าพเจ้าเคยปฏิบัติให้แก่ค่ายนั้น คุ้มค่าแก่การลงทุนเพื่อป้องกันมิให้หัวใจหยุดเต้นอีกครั้งในระหว่างปฏิบัติภารกิจกอบกู้โลกหรือไม่)

• แผนสำรอง: โกยเถอะโยม (Fugere!) เน้นการหนีด้วยทักษะสูงสุดเท่าที่เซนจูเรี่ยนคนหนึ่งจะทำได้

ส่วนที่ 4: การประเมินความเสี่ยง

• อุปสรรคและความท้าทาย: 

อสุรกายที่พร้อมจะโจมตีตลอดเส้นทาง (Monstra) 

ความล่าช้าในการเดินทางจากปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้ (เช่น ความงุ่มง่ามของระบบขนส่ง)

ศาสตราจารย์โครนัส เซเวอรัส (คำถามคือ: ท่านหนีออกมาได้ยังไงคะ? และทำไมต้องตามล่าข้าพเจ้าด้วย?)

• อันตรายที่อาจเกิดขึ้น: ทุกอย่างไม่อาจคาดเดาได้
• มาตรการป้องกัน: ทักษะการหลบหนีในระดับสูงและขอรับแหล่งหลบภัยฉุกเฉินที่เป็นความลับและสะดวกสบายสูงสุด (หากมี)

ส่วนที่ 5: คำร้อง

ข้าพเจ้าขอความกรุณาจากสภาเซเนท โปรดอนุมัติให้เปิดภารกิจบันทึกการเดินทางนี้ เพื่อประโยชน์ในการฝึกฝนและพัฒนาศักยภาพของเหล่าเดมิกอด

ลงชื่อ:

(โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม)

ลงชื่อ: 
(ควินตัส แอนเดอสัน)

ลงชื่อ: 
(ยาสมิน อาเดน)

[NPC-13] ควินตัส แอนเดอร์สัน

โบนัสจากการทำภารกิจสำเร็จ เพิ่มความสัมพันธ์ +35

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

[NPC-14] ยาสมิน อาเดน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

Kai -

10:00 PRINCIPIA

ลมหายใจของเด็กหนุ่มผ่อนออกมาอย่างแผ่วเบาและเป็นจังหวะ ราวกับกำลังนับจังหวะการเต้นของหัวใจให้สอดคล้องกับฝีเท้าที่ก้าวเดินบนถนนหินกรวดมุ่งหน้าสู่พรินซิเปีย แสงแดดของแคลิฟอร์เนียยามสายไม่ได้ทำให้เหงื่อกาฬของเขาไหลซึมออกมาแม้แต่น้อย หรือต่อให้ร้อนแค่ไหน เขาก็จะไม่ยอมให้ความเปียกชื้นเหล่านั้นปรากฏบนเสื้อเชิ้ตโปโลสีขาวสะอาดตาที่รีดเรียบกริบจนบาดนิ้วได้ตัวนี้เด็ดขาด

เบื้องหน้าคือประตูบานใหญ่ของกองบัญชาการ กองพันที่สิบสองฟุลมินาตา สถานที่ที่จะเปลี่ยนสถานะจาก 'ลูกชายตระกูลเชมเบอร์เลน' ให้กลายเป็น 'ทหารแห่งโรม' อย่างเต็มตัว

เอเลนอร์ เชมเบอร์เลน หยุดฝีเท้าลงก่อนจะถึงบันไดขั้นแรก หญิงวัยกลางคนที่ยังคงความสง่างามในชุดสูทลำลองหันกลับมาเผชิญหน้ากับลูกชาย เธอไม่ได้แสดงท่าทีอาลัยอาวรณ์แบบแม่ที่ส่งลูกเข้าโรงเรียนวันแรก นัยน์ตาคมกริบแบบเดียวกับไคกวาดมองสำรวจความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกาย ตั้งแต่ทรงผมสีบลอนด์ที่ตัดสั้นเกรียน ไปจนถึงรอยพับของกางเกงสแล็คสีเข้ม

"ไค" น้ำเสียงของเธอเรียบนิ่งแต่ทรงอำนาจ มือเรียวเอื้อมมาจัดปกเสื้อของลูกชายให้เข้าที่อีกครั้ง ทั้งที่มันตรงแหนวอยู่แล้ว "รู้ใช่ไหมว่านามสกุลของเรามีความหมายว่าอะไรที่นี่"

"ทราบครับ" ไคตอบรับสั้นกระชับ ยืนหลังตรง สบตาผู้เป็นแม่อย่างไม่หลบเลี่ยง

"ดี สิบปีต่อจากนี้ พิสูจน์ให้เห็นว่าสิ่งที่แม่เขียนลงไปในนี้ไม่ใช่แค่คำคุยโว" เอเลนอร์ยื่นซองจดหมายสีครีมเนื้อหนาประทับตราครั่งสีม่วงเข้มให้แก่เขา มันหนักราวกับบรรจุอิฐทั้งก้อนไว้ข้างใน ไม่ใช่ความหนักของกระดาษ แต่คือความคาดหวังของตระกูลที่กดทับลงบนฝ่ามือ

ถึง แม่ทัพแห่งกองพันที่สิบสอง,

ข้าพเจ้า เอเลนอร์ เชมเบอร์เลน ในฐานะบิดาผู้สืบทอดสายเลือดแห่งความยุติธรรมมาหลายชั่วอายุคน ขอเสนอชื่อบุตรชายของข้าพเจ้า ไค เชมเบอร์เลน ผู้ซึ่งโชคชะตาได้กำหนดให้เขายืนอยู่ ณ จุดสูงสุดแห่งเกียรติยศ

ไคนั้นเปรียบได้กับนกอินทรีศักดิ์สิทธิ์ที่พร้อมจะสยายปีกบนผืนธง กองร้อยที่หนึ่ง โดยไม่ต้องสงสัย ด้วยสายเลือดที่เข้มข้นแห่งจูปิเตอร์นั้นมิอาจถูกปฏิเสธได้ เขาไม่ได้เพียงแค่มีพลังแห่งท้องฟ้าและสายฟ้า แต่เขามีสัญชาตญาณของราชาที่มองเห็นว่าอำนาจที่แท้จริงคือ 'หน้าที่'

แม้ว่าเขาจะมีบุคลิกที่นิ่งสงบและน่าเกรงขาม ซึ่งหลายคนอาจพึ่งพาเขาเพราะเขาสามารถ 'จัดการปัญหาได้' และเป็น 'เสาหลักที่แข็งแกร่ง' ท่ามกลางความวุ่นวาย แต่สิ่งที่ทำให้เขาแตกต่างคือสายเลือดจากตระกูลของเราที่สืบทอดความเป็นผู้พิพากษาศาลสูงสุด การสืบทอดนี้เองที่ทำให้พลังอันเกรี้ยวกราดแห่งท้องฟ้าถูกขัดเกลาด้วยความต้องการรักษาสมดุลแห่งความถูกต้อง

เขามีภาวะผู้นำโดยกำเนิด สามารถ จัดสรรหน้าที่ในงานกลุ่ม ได้อย่างเที่ยงตรงและมองเห็นภาพรวมของกองพันได้ตั้งแต่เยาว์วัย เขาไม่ได้เกรงกลัวความขัดแย้ง และพร้อม เดินเข้าไปเผชิญหน้ากับคนแกล้ง เพื่อรักษากฎระเบียบเสมอ ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่สำคัญสำหรับผู้ที่แบกรับภาระแห่งกองร้อยชั้นนำ ข้าพเจ้ามั่นใจว่า ไค เชมเบอร์เลน คือผู้นำโดยกำเนิดที่กองร้อยแห่งเกียรติยศนี้กำลังรอคอยให้เข้ามาสานต่อจารีตประเพณีอันสูงส่ง

จงรับเขาไว้ในกองร้อยที่หนึ่ง เพื่อให้เขาได้เติมเต็มโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้แล้ว

เอเลนอร์ เชมเบอร์เลน

เด็กชายกำซองจดหมายในมือแน่น สัมผัสของกระดาษสากระตุ้นเตือนถึงภาระหน้าที่ที่ไม่อาจปฏิเสธ พ่อของเขายืนอยู่ข้างหลัง วางมือหนัก ๆ ลงบนบ่าลูกชายเพียงครู่เดียวก่อนจะผละออก ไม่มีคำพูดหวานหู ไม่มีการสวมกอดอำลา มีเพียงการพยักหน้าให้หนึ่งครั้ง ซึ่งสำหรับผู้ชายในตระกูลนี้ นั่นคือคำอวยพรที่มากที่สุดเท่าที่จะหาได้แล้ว

"ไปได้แล้ว อย่าให้แม่ทัพต้องรอ"

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ ขายาวก้าวขึ้นบันไดหินอ่อนมุ่งสู่โถงกลางของพรินซิเปีย เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นดังก้องกังวานไปทั่วโถงทางเดินที่ประดับด้วยธงทิวและแผนที่ยุทธศาสตร์

เมื่อบานประตูเปิดออก เผยให้เห็นแม่ทัพทั้งสองนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ไคไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงกลางห้องอย่างมั่นคง สายตาจดจ้องไปเบื้องหน้า ไม่วอกแวก ไม่ตื่นกลัว ก่อนจะยื่นจดหมายแนะนำตัวฉบับนั้นออกไปเบื้องหน้า

นี่ไม่ใช่การมาขอร้องให้รับเข้า แต่เป็นการมาเพื่อทวงคืนที่นั่งที่ควรจะเป็นของเขาตั้งแต่แรก

"ไค เชมเบอร์เลน มารายงานตัวครับ"

ควินตัส แอนเดอร์สัน ละสายตาจากชามเจลลี่บีนที่วางแทรกอยู่ท่ามกลางกองแผนยุทธวิธีบนโต๊ะ มองด้วยสายตาประเมินอย่างเปิดเผย รอยยิ้มมุมปากของเขาดูเหมือนจะท้าทายมากกว่าต้อนรับ 

"เชมเบอร์เลน? นามสกุลใหญ่โตนี่" เขาเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าแต่แฝงความจริงจัง ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีผ่อนคลาย 

"หวังว่าคงไม่ได้มีดีแค่กระดาษแผ่นเดียวนะ เพราะที่นี่นามสกุลช่วยอะไรนายไม่ได้หรอก"

ทางด้านยาสมิน อาเดน เอื้อมมือเรียวรับซองจดหมายสีครีมไปถือไว้ ปลายนิ้วของแม่ทัพสาวลูบผ่านตราประทับครั่งอย่างพินิจ สายตาคมกริบของเธอมองทะลุเปลือกนอกเข้าไปถึงเนื้อในของเด็กหนุ่มตรงหน้า หล่อนเข้าใจดีถึงน้ำหนักของคำว่าตระกูลที่กดทับอยู่บนบ่า

"กองร้อยที่หนึ่งไม่ได้ต้องการแค่คนเก่ง แต่ต้องการคนที่แบกรับคำว่าที่สุดได้" ยาสมินกล่าวเสียงเรียบ พลางจรดนิ้วเปิดซองจดหมายออกอย่างบรรจง "ยินดีต้อนรับสู่ค่ายจูปิเตอร์ ไค"

พูดคุยกับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ควินตัส แอนเดอร์สัน +5
• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ยาสมิน อาเดน +5

Kai -

 14:10 น. ในตัวอาคารพรินซิเปีย (12/12/2025)

บรรยากาศภายในพรินซิเปียยังคงความโอ่อ่าและน่าเกรงขามสมกับที่เป็นศูนย์บัญชาการหลักไม่ต่างจากไม่กี่ชั่วโมงก่อยที่เขาเข้ามารายงานตัวครั้งแรก ไคก้าวผ่านธรณีประตูสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของเครื่องปรับอากาศที่ตัดกับความร้อนระอุภายนอก ผนังบุผ้ากำมะหยี่สีแดงเลือดหมูช่วยซับเสียงฝีเท้าของเขาให้เบาลง ทำให้ห้องโถงที่ประดับด้วยภาพโมเสกของโรมูลุสและเรมัสดูเงียบสงบจนเกือบจะวังเวง

ที่โต๊ะยาวกลางห้อง ยาสมิน แม่ทัพหญิงประจำกะบ่ายนั่งอยู่บนเก้าอี้พนักสูง เบื้องหน้าเธอเต็มไปด้วยกองเอกสารและแท็บเล็ตที่วางระเกะระกะปะปนกับชามเจลลี่บีนสีสดใส—ซึ่งขัดตาคนรักระเบียบอย่างไคอยู่ไม่น้อย

“สวัสดียามบ่ายครับ ที่เป็น—ไกด์เดินชมรอบค่าย? ผมต้องทำยังไงครับ” ไคกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง 

ยาสมินเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอแท็บเล็ต เลิกคิ้วมองเขาเล็กน้อย เธอหยิบเจลลี่บีนสีแดงเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ ก่อนเอ่ยปากตอบเขา

“แปลกจริง...” เธอพึมพำ พลางกวาดตามองเด็กหนุ่มตรงหน้า “ภารกิจนี้นิ่งสนิทไม่มีคนหยิบจับมาเป็นชาติ จู่ ๆ เดือนนี้ก็ฮอตฮิตขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อหลายวันก่อนเด็กใหม่ที่ชื่อ คลีเมนทิส ก็เพิ่งจะมารับไปหยก ๆ แล้วนี่ลูกชายบ้านเชมเบอร์เลนยังต้องให้คนพาเดินดูค่ายอีกหรือไง”

ไคเพียงแค่ยิ้มมุมปากบางเบา ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เขาเลือกที่จะทำตามขั้นตอนให้ถูกต้องมากกว่าจะมาอวดอ้างว่าเขารู้จักทุกซอกทุกมุมของนิวโรมดีอยู่แล้ว

“เอาเถอะ” ยาสมินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันไปทางมุมห้องด้านหลังที่มีชั้นวางคทาอินทรี เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเข้มในชุดลำรองกำลังยืนตรวจสอบเอกสารบางอย่างอยู่ด้วยท่าทีเคร่งขรึม “โนอาห์! ว่างอยู่ใช่ไหม มาทางนี้หน่อย”

เจ้าของชื่อ ‘โนอาห์ คลาร์ก’ ชะงักมือจากกองเอกสาร ก่อนจะหันกลับมาและเดินตรงมายังโต๊ะแม่ทัพด้วยจังหวะการเดินที่มั่นคงและเงียบกริบราวกับนักล่า ไคสังเกตเห็นประกายความสมบูรณ์แบบในทุกย่างก้าวของอีกฝ่าย ทั้งเสื้อผ้าที่ไร้รอยยับและแววตาที่คมกริบ นั่นทำให้ไครู้สึกถูกชะตาขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยไกด์ของเขาก็ดูไม่ใช่คนเหยาะแหยะ

“ครับ ท่านแม่ทัพ” โนอาห์ขานรับเสียงเรียบ

“ช่วยพานายน้อยเชมเบอร์เลนคนนี้ไปทัวร์รอบค่ายที ทำให้แน่ใจว่าเขาจะเข้าใจกฎระเบียบของกองพันเราอย่างถ่องแท้” ยาสมินสั่งพลางโบกมือไล่กลาย ๆ ว่าให้รีบไปได้แล้ว “เสร็จแล้วค่อยกลับมารายงานฉัน”

โนอาห์ผงกศีรษะรับคำสั่ง ก่อนจะหันมาสบตากับไค สายตาคู่นั้นเหมือนกำลังประเมินเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ไคยืดตัวตรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อตอบรับการประเมินนั้น

“ตามมาสิ” โนอาห์เอ่ยสั้น ๆ ก่อนจะเดินนำออกไปโดยไม่รอ ไคกระตุกยิ้มมุมปากอีกครั้ง—ดูท่าทางทัวร์รอบนี้คงจะเงียบสงบและมีระเบียบแบบที่เขาชอบแน่ ๆ

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• พบแม่ทัพ (ยาสมิน) แนะนำให้รู้จักกับ TGC เพื่อพาไปทำความรู้จักกับค่าย
  

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ยาสมิน อาเดน +5
• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ โนอาห์ คลาร์ก +5

Kai -

14:00 น.พรินซิเปีย (13/12/2025)

ประตูบานใหญ่ของพรินซิเปียถูกผลักออกอีกครั้ง ไค เชมเบอร์เลน ก้าวเท้าเข้ามาในอาคารบัญชาการด้วยท่วงท่าที่ยังคงความสง่าผ่าเผย แม้ว่าร่างกายจะผ่านการเดินมาราธอนสำรวจทั่วทุกซอกมุมของค่ายมาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ตาม ไอเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศปะทะเข้ากับผิวหน้า ช่วยไล่ความร้อนระอุจากแดดบ่ายข้างนอกให้จางหายไป

ที่โต๊ะทำงานกลางห้อง ยาสมิน แม่ทัพหญิงแห่งกองพันที่สิบสองเพิ่งจะเข้ามาประจำการในผลัดบ่าย เธอกำลังก้มหน้าอ่านรายงานบนแท็บเล็ต แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นที่คุ้นเคย เธอก็เงยหน้าขึ้นมอง

“ใช้เวลาคุ้มค่าดีนี่” ยาสมินวางแท็บเล็ตลง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “ปกติเด็กใหม่จะแค่เดินผ่าน ๆ พอเป็นพิธี แต่ดูจากสภาพรองเท้าของพวกนาย... คงไปมุดมาครบทุกท่อระบายน้ำเลยสินะ?”

“ครบทุกจุดยุทธศาสตร์ครับ” โนอาห์เป็นคนตอบแทน น้ำเสียงเจือความชื่นชมอย่างปิดไม่มิด “ผมขอรับรองเลยว่าเด็กคนนี้ของจริง ไม่บ่น ไม่ถอย แถมยังวิเคราะห์โครงสร้างค่ายได้ละเอียดกว่าทหารเก่าบางคนเสียอีก”

“งั้นเหรอ...” ยาสมินพยักหน้าช้าๆ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก “ยินดีต้อนรับสู่กองพันที่สิบสองอย่างเป็นทางการนะ ไค เชมเบอร์เลน การที่โนอาห์เอ่ยปากชมใครไม่ใช่เรื่องง่าย ถือว่านายสอบผ่านด่านแรก”

แม่ทัพสาวเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบถุงผ้ากำมะหยี่ใบเล็ก ๆ ขึ้นมาโยนมันข้ามโต๊ะมาทางไค เด็กหนุ่มตอบสนองโดยสัญชาตญาณ มือเรียวคว้าหมับเข้าที่ถุงนั้นกลางอากาศได้อย่างแม่นยำ

“นี่เป็นเงินถุงต้อนรับเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับคุณ” ยาสมินกล่าว “สามสิบดีนาเรียส... อาจจะไม่เยอะพอยาไส้สำหรับคุณชายอย่างนายหรอกนะ แต่มันคือเงินก้อนแรกที่นายหามาได้ด้วยหยาดเหงื่อของตัวเองในฐานะทหาร ไม่ใช่มรดกจากพ่อแม่... จงภูมิใจกับมันซะ”

ไคกำถุงเงินในมือแน่น รู้สึกถึงน้ำหนักของเหรียญทองข้างใน มันเบากว่าบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินของเขามากนัก แต่ความรู้สึกที่ได้รับกลับหนักแน่นและมีความหมายอย่างประหลาด

“ขอบคุณครับ” ไคตอบรับ แววตามุ่งมั่น “ผมจะใช้มันอย่างคุ้มค่า... และจะพิสูจน์ให้เห็นว่าผมมีค่ามากกว่าเงินจำนวนนี้”

“ดี” ยาสมินโบกมือไล่ ไคทำความเคารพอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินออกมาพร้อมกับโนอาห์ แม้ภารกิจแรกจะจบลงแล้ว แต่เส้นทางสู่การเป็นตำนานของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น และเหรียญทองสามสิบเหรียญในมือนี้ คือก้าวแรกของบันไดที่เขาจะปีนขึ้นไปสู่จุดสูงสุด

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย (รายงานแม่ทัพ)

• +50 พลังน้ำใจ
• +30 ดีนาเรียส
• +5 Point
• ความสนิทสนมกับแม่ทัพคนที่รับเควส ยาสมิน อาเดน +35
• ความสนิทสนมกับ TGC ที่พาทัวร์ โนอาห์ คลาร์ก +35

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ ยาสมิน อาเดน +5
• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ โนอาห์ คลาร์ก +5