[ตรงกลางระหว่างบ้านพักทั้งหมด] กองไฟแห่งเฮสเทีย

Mackenzie BELIEVER

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-7-4 21:22
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-7-4 21:27 Bright ตอบกลับเมื ...

22. Party For the Winners

M

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“สลัดกุ้งทอด แล้วก็แซลมอนรมควัน กินด้วยกันไหม”

เมื่อได้ยินเสียงทักแมคเคนซีจึงหันมามองพร้อมกับยื่นจานอาหารในมือที่เพิ่งไปตักมาให้ดีนดู แต่รู้สึกเหมือนว่าจะมีคนมองพวกเขาอยู่ ดวงตาสีฮาเซลจึงมองตอบกลับไปด้วยความสงสัย แต่อีกฝ่ายซึ่งเป็นหญิงสาวกลับหลบสายตาเขาไปทันทีจนแมคเคนซีเลิกคิ้วสงสัย

“นั่นเพื่อนนายหรือเปล่า เมื่อกี้เห็นเธอมองมา จะไปทักทายหน่อยไหม”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ขอบคุณ ไปหาที่นั่งกัน”

แมคเคนซียิ้มตอบ รอให้ดีนทักทายเด็กหญิงที่ชื่อว่าเจโนวีฟจนเรียบร้อยแล้วจึงไปหาที่นั่งแถวรอบกองไฟกัน

“ก็แค่ดินเนอร์ธรรมดา ถ้าเป็นเดทต้องไปข้างนอกค่ายสิ”

เขาพูดพึมพำแล้วหยิบบาร์บีคิวจากจานในมือดีนมาทาน

“กินตรงนี้ให้หมดก่อนดีกว่า ถ้าหมดแล้วค่อยไปเอามาเพิ่มก็ได้”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“……ก็ไม่ ถือว่าฉันไม่ได้พูด”

แมคเคนซีชะงักไปเล็กน้อย ไม่นึกว่าดีนจะได้ยิน

“จะว่าไปงานวันนี้จัดให้พวกนายที่ไปทำภารกิจคำทำนายสำเร็จด้วยใช่ไหม งั้นฉันคงต้องบอกว่ายินดีด้วยนะ ไม่รู้ว่านี่จะถือเป็นของขวัญได้ไหม แต่ก็ตั้งใจซื้อมาให้ตั้งแต่ตอนไปญี่ปุ่นแล้ว”

เขาเปิดกระเป๋าที่พกมาด้วย แล้วหยิบกล่องที่มีลวดลายงดงามซึ่งบรรจุสาเกอย่างดีไว้ภายในส่งให้ดีน

“ก็เชื่ออยู่ นายกินของฉันหมดไปครึ่งจาน”

พอมองสลัดกุ้งกับแซลมอนรมควันในจานก็เห็นว่าพร่องไวกว่าครึ่ง แถมดีนยังดูเอนจอยกับการกินบาร์บีคิวขนาดนั้นอีก ไม่รู้ว่าเตรียมล้างท้องรอปาร์ตี้ตั้งแต่หัววันหรือเปล่า

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“เขาอาจจะอยากจัดให้ก่อนหน้านี้ก็ได้ แต่พวกยีเมียร์ดันมาล้อมค่ายไว้ก่อนใช่ไหมล่ะ”

นึกถึงเหตุการณ์ช่วงประมาณหนึ่งเดือนที่ผ่านมาที่ค่ายหนาวเย็นอย่างกับขั้วโลกเหนือ ไหนยังต้องทำสงครามอีก จนกระทั่งตอนนี้ก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติแล้ว อดทึ่งไม่ได้เหมือนกันว่าพวกเขาผ่านกันมาได้ยังไง

“อืม ที่จริงว่าจะให้นานแล้วแต่ก็หาโอกาสเหมาะ ๆ ให้ไม่ได้สักที”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดีใจกับของที่เขาให้

“มันก็แล้วแต่ชนิดของสาเก บางอย่างต้องอุ่นก่อน บางอย่างก็ดื่มแบบเย็น ๆ หรือดื่มได้เลย แต่แบบอุ่นจะยุ่งยากกว่าสักหน่อย ไม่รู้ว่าคุณดีจะมีอุปกรณ์ไหม แต่ที่ฉันซื้อมาให้นายมันก็ดื่มได้เลยนะ”

อย่างคุณดีคงรู้วิธีดื่มสาเกอยู่แล้ว แต่ถ้าหากเขาไปขอยืมอุปกรณ์ ความคงได้แตกพอดีว่าเขาซื้อสาเกมาให้ดีนด้วย แล้วก็ไม่อยากจะพูดเลยว่าสาเกที่เขาซื้อมาฝากดีนนั้นเกรดดีกว่าที่คุณดีให้เขาไปตบตีแย่งชิงมาจากบาเกะดานูกิเสียอีก

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

เขามองตามดีนที่ลุกไปเอาแก้วมาใหม่แล้วหันมาทานแซลมอนรมควัน พอเป็นเรื่องนี้ละก็ไวเชียว

“ดูทำหน้าเข้า”

จนเมื่ออีกฝ่ายกลับมานั่งพร้อมกับแก้วสองใบแล้วทำหน้าเจ้าหมาอ้อนใส่นั่นแหละ เขาไม่เคยปฏิเสธได้สักครั้ง แมคเคนซีหยิบขวดสาเกออกมาจากกล่อง เปิดฝาออก ใช้มือขวาจับขวดและใช้มือซ้ายรองก้นขวดตามวิธีการแบบญี่ปุ่นก่อนจะเทสาเกใส่แก้วทั้งสองใบในระดับเท่า ๆ กัน

“จิบเอานะ อย่าดื่มรวดเดียวหมด”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

พอถูกเรียกแบบนั้นก็แอบคิดถึงงานพาร์ทไทม์ที่เคยทำอยู่เหมือนกัน ไม่ได้ชงเครื่องดื่มมานานไม่รู้ว่าป่านนี้ฝีมือจะตกไปหรือยัง แมคเคนซีหยิบแก้วอีกใบขึ้นมาก่อนจะลองจิบสาเกเพื่อลิ้มมรสดูบ้าง แม้รสชาติจะต่างจากพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของทางตะวันตก แต่ก็รสชาติไม่เลวทีเดียว

“ที่ฉันซื้อมาเรียกว่าจุนไมชู ที่จริงเขานิยมดื่มแบบอุ่นกัน เพราะมันจะได้สัมผัสกับรสชาติที่นุ่มละมุนกว่า แต่ก็อย่างที่บอกว่ามันค่อนข้างยุ่งยาก พวกเราไม่มีอุปกรณ์ด้วย ถึงจะดื่มแบบอุณหภูมิธรรมดารสชาติก็ไม่ดรอปลงมากหรอก”

เขาอธิบายพลางรินสาเกใส่แก้วให้ดีนอีก

“ไหวใช่ไหม หน้านายเริ่มแดงแล้ว”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ดื่มให้หมดไปเลยก็ได้ ถ้านายอยากดื่มไว้ฉันให้คนที่คลับส่งมาให้”

แม้ว่าคลับที่แมคเคนซีเคยทำงานอยู่จะเป็นคลับระดับกลาง แต่ก็มีความสามารถพอที่จะหาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ยี่ห้อหายากจากทั่วทุกมุมโลกได้ นั่นทำให้เขาจำเป็นต้องเรียนรู้วิธีเสิร์ฟเครื่องดื่มของประเทศต่าง ๆ นอกจากการชงเครื่องดื่มด้วย

ชายหนุ่มมองบุตรแห่งเทพโพไซดอนคนสนิทดื่มกินอย่างเอร็ดอร่อย มันเหมือนว่าเวลาที่แอลกอฮอล์เข้าปากดีนแล้วก็จะดูมีชีวิตชีวาไปอีกแบบ ส่วนเขาก็ดื่มเพียงแค่เล็กน้อยพอให้กรึ่ม ๆ เหมือนอย่างทุกครั้งก็พอ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ตุนไว้เลยเหรอ ไม่ใช่ว่าพอซื้อมาแล้วหมดตั้งแต่สองสามวันแรกนะ”

เขาแกล้งแซว แม้จะรู้ว่าถึงไม่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดีนก็ไม่ดื่มได้ แต่ถ้าหากอยู่ใกล้มือขนาดนี้แล้วแมคเคนซีก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะอดใจไหวไหม

“หือ…เต้นอะไร เดี๋ยว ฉันเต้นไม่เป็น”

พอถูกอีกฝ่ายชวนออกไปเต้นก็เผลอทำหน้าตื่น แต่เหมือนว่าดีนจะไม่ปล่อยให้เขาได้ปฏิเสธ จึงต้องลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“เจ้าบ้า มันคนละแบบกัน !”

ได้ยินแบบนั้นก็หน้าแดงขึ้นมา เขารู้ว่าดีนหมายถึงอะไรเลยทำโวยวายกลบเกลื่อนไปก่อน แต่ก็อย่างว่าถึงจะเคยทำงานในคลับที่เปิดเพลงแดนซ์มากมาย แต่เรื่องเต้นนี่แมคเคนซีไม่สันทัดจริง ๆ เขาได้แต่ยืนมองดีนและเหล่าเดมิก็อดจำนวนหนึ่งที่ออกมาเต้นกันอย่างสนุกสนาน คนที่เต้นไม่เป็นเหมือนกันก็มี หรือเขาควรจะช่างมันแล้วปล่อยจอยไปเลยดี

สุดท้ายแมคเคนซีก็ลองขยับตัวไปตามเสียงเพลงดู ตรงจังหวะบ้าง คร่อมจังหวะบ้างแต่ก็สนุกดี ให้ตายสินี่เขากำลังเต้นหรือกายบริหารกันแน่

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ก็บอกแล้วว่าฉันเต้นไม่เป็น เฮ้ ! นายทำอะไร”

พอโดนเรียกว่าคุณลุงเลยมองค้อนไปทีนึงก่อนจะรีบก้มลงมองมือดีนที่จับเอวตนเองโยกไปมาอยู่ มันก็ดูเข้าจังหวะดี แต่มือไม้นี่สิต้องทำยังไง กำมือขึ้นแล้วหมุน ๆ ชูมือขึ้นโบกไปมาแบบนี้หรือเปล่า

“เป็นไง ดูโอเคขึ้นไหม”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ฉันว่าฉันนั่งดื่มแล้วดูนายเต้นยังง่ายกว่าเยอะ”

จังหวะสนุกสนานจบลง ถูกแทนที่ด้วยทำนองช้าและเสียงหวาน  ๆ ของนักร้องสาวแทน แมคเคนซีหันมองรอบตัวที่ต่างคนต่างก็เริ่มจับคู่เต้นรำกัน ก่อนจะันมามองคนตรงหน้าเมื่อถูกเอ่ยชวน

“อะไรนะ นายหมายถึงเต้นรำ…งั้นเหรอ”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“นายนี่นะ…”

ดวงตาสีฮาเซลกลอกไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ถามว่าครั้งต่อไปจะยอมไหม…ก็ยอมอยู่ดี ถึงเขาจะเต้นไม่ได้เรื่องก็ตาม

“เคย แต่ฉันเคยเต้นแต่ตำแหน่งผู้ชาย ถ้านายอยากให้ฉันเป็นสาวน้อยก็นำสิ”

แมคเคนซีไม่ได้ปฏิเสธ เขาเพียงแต่โค้งตัวลงต่อหน้าดีนตามมารยาทก่อนที่จะเริ่มเต้นรำกัน อยากรู้เหมือนกันว่าดีนจะทำอย่างไร

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แมคเคนซีหัวเราะในลำคอเมื่อได้ยินดีนดัดเสียง เขาจับมืออีกฝ่ายที่ยื่นมากุมไว้แล้วยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะยกมือทั้งคู่ขึ้นเสมอระดับไหล่ ส่วนมืออีกข้างก็โอบเอวหนาของคู่เต้นรำตนเองไว้แล้วกระชับเข้าหาตัวลดระยะห่างระหว่างพวกเขาลง

“ทำได้ก็ลองดูสิ”

ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มท้าทายกลับ ก่อนจะเริ่มก้าวเท้าไปด้านหน้าตามการเต้นรำจังหวะวอลซ์

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

ช่วงเวลาการเต้นรำผ่านไปไวกว่าที่คิด ทั้งที่เป็นเพลงช้าแท้ ๆ แต่แมคเคนซีรู้สึกว่ามันช่างจบลงไปไวเหลือเกิน เขาค่อย ๆ คลายมือโอบเอวอีกฝ่ายไว้เพียงหลวม ๆ

“ก็ฉันเคยเรียนเต้นรำมานี่ ส่วนเต้นแบบเพลงเร็วนั่นยังไม่เคยเต้นมาก่อนเลย ฉันไม่ค่อยอะ นายอยากเต้นต่ออีกเหรอ”

แค่สองเพลงเขาก็อยากกลับไปนั่งดื่มแล้ว แต่ถ้าหากดีนอยากเต้นต่อเขาก็จะอยู่ด้วย ดังนั้นจึงเลือกที่จะถามกลับ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

ถึงจะงง ๆ นิดหน่อยแต่แมคเคนซีก็เดินตามดีนกลับมานั่งที่เดิม เขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะอยากเต้นต่อแต่ครั้งนี้กลับไม่เอาแต่ใจเหมือนเคย เพราะอะไรกันนะ

“ฉันว่าครัวปิดแล้วนะ”

พอหันไปมองตามซุ้มอาหารก็เห็นว่ามีแค่อาหารบางส่วนวางอยู่บนโต๊ะเท่านั้น ส่วนคนทำได้หายไปแล้วรวมไปถึงเดมิก็อดบางส่วนก็เริ่มทยอยแยกย้ายกลับบ้านพักเช่นกัน แปลว่านี่คงเป็นเวลาดึกพอสมควรแล้ว

“พวกเราดื่มเสร็จแล้วกลับเข้าบ้านกันไหม”

แมคเคนซีถามพลางยกแก้วที่มีสาเกอยู่อีกครึ่งขึ้นดื่ม เขาว่าจะดื่มแก้วนี้เป็นแก้วสุดท้าย ส่วนที่เหลือยกให้ดีนจัดการไปเลย

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“โอเค คราวหน้าก็ได้”

แมคเคนซีวางแก้วลงหลังดื่มหมด แล้วนั่งมองอีกฝ่ายที่ตอนนี้คงโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงานเข้าแล้ว โชคดีที่ตอนนี้รีชามักไปอยู่กับเดมิก็อดบ้านอื่น ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นพี่ชายตัวเองเมาแอ๋แน่ ๆ

“งั้นขวดนี้จะเก็บไว้เหรอ หรือจะดื่มให้หมดไปเลย”

ดูจากปริมาณที่พวกเขาดื่มกันแล้วคงเหลือสาเกอีกประมาณครึ่งขวด

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ใช่ที่ไหน นายดื่มเองต่างหาก ระวังหน่อยสิ หกหมดแล้ว”

เขาดันมือดีนเบา ๆ ให้ตำแหน่งปากขวดสาเกตรงกับแก้ว หกไปตั้งเยอะ น่าเสียดาย แต่เมื่อกี้ดีนพูดว่าอะไรนะ…มอมเหล้างั้นเหรอ จากที่ไม่เคยคิดก็เริ่มคิดว่าน่าสนใจดีเหมือนกัน

“หมดขวดเลยเหรอ แน่ใจนะว่าไหว นายดูป้อแป้ไปหมดแล้ว”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ฉันเปล่า เฮ้ ! ใจเย็น ไม่มีใครแย่งนายหรอกน่า”

ถึงจะมีคำกล่าวที่ว่า ‘อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา’ แต่แมคเคนซีก็เผลอหลวมตัวเถียงกับคนเมาอย่างดีนไปซะแล้ว ยิ่งเห็นอีกฝ่ายดื่มเหล้าเหมือนน้ำเปล่ายิ่งแล้วใหญ่ จากที่ตั้งใจจะมอมเลยต้องคอยห้ามแทน

“พอเลย หมดแก้วนี้กลับกันได้แล้ว”

เขาหยิบขวดสาเกที่เหลือน้ำเมาเพียงน้อยนิดมาถือไว้ ป้องกันไม่ให้ดีนหยิบไปเติมอีก

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ระวัง”

แมคเคนซีรีบลุกไปพยุงร่างดีนที่เกือบจะล้มไว้ ไม่น่าเชื่อว่าอีกฝ่ายจะคออ่อนกว่าที่คิด เขาจับแขนดีนข้างนึงพาดไหล่เขาไว้แล้วค่อย ๆ พาคนเมาเดินออกจากบริเวณงานปาร์ตี้เพื่อกลับบ้านพักหมายเลข 20 โดยที่มืออีกข้างก็ถือขวดสาเกกลับไปด้วย

‘เฮ้อ…หัวจะปวด’

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

รางวัลฉลองจากเทพโดลอส  :  600 ดอลลาร์

ความโปรดปรานจากเทพโดลอสจากชัยชนะในศึกใหญ่

ของเขาแก่ทุกคน  : +35 แต้ม

กินอาหารในงานเลี้ยงจนอิ่ม  :  +100 พลังงาน

รางวัลสังสรรค์อวยพรให้สามผู้กล้า

ดีน ไบรท์ และเดม่อน  : +15 EXP / +40 พลังงาน /

ไครอนแจกเงิน (สุ่มเลขไบต์หลักสุดท้าย) รับดรักม่าไปเลย

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

หลังจากจัดการอาบน้ำแต่งตัวแล้วจัดการหาเสื้อผ้าให้กาเอลที่พึ่งโตเต็มวัยใส่เรียบร้อยแล้ว เธอก็ตรวจสอบวันเวลาปัจจุบันทันที ก็พบว่าวันนี้เป็นวันที่ 30 กันยายน วันเกิดของเธอพอดีเลยจึงได้มีโอกาสมาที่กองไฟแห่งเฮสเทียที่อยู่ตรงกลางบ้านพักทั้งหลาย เธอมองดูรอบ ๆ ก็พบกับพื้นที่บริเวณรอบกองไฟถูกเนรมิตเป็นงานวันเกิดของเธออย่างสวยงาม ถึงแม้บนป้ายไวนิลบนนั่นจะเขียนว่า สุขสันต์วันเกิด ฟลอเรีย เฮล ล่ะนะ

“สวยจังเลย ถ้าไม่นับที่คุณดีเขียนชื่อเราผิดล่ะนะ”

เธอยิ้มแห้งให้กับการชอบจำชื่อผิด ๆ ถูก ๆ ของคุณดีที่แก้ไม่หายสักที ก่อนที่จะส่ายหน้านิด ๆ แล้วไปนั่งที่ที่นั่งเจ้าของงานวันเกิด

“แม่ครับนี่งานอะไรเหรอครับนี่”

“งานเลี้ยงวันเกิดแม่เองน่ะ แต่ว่าก็ถือว่าเป็นวันเกิดกาเอลที่ได้โตเต็มวัยวันนี้ด้วยล่ะนะ ก็ถือว่าเป็นงานวันเกิดของเราสองคนแล้วกันนะสุดหล่อของแม่”

เธอยิ้มให้กับลูกชายของตนอย่างกาเอลที่ตอนนี้โตมาซะหล่อเหลาจนไม่คิดเลยว่าเป็นก็อบลิน ให้ตายสิจะหล่อไปไหนนี่

“อ้าว ๆ นึกว่าใครซะอีก เจ้าของวันเกิดนี่เองเป็นไงชอบงานเลี้ยงที่ข้าจัดให้ไหมล่ะ”

“สวัสดีค่ะคุณดี ก็ดีนะคะ ยิ่งใหญ่ดี มันใหญ่จนหนูไม่ชินเอาซะเลยอ่ะ นานแค่ไหนแล้วนะที่มีคนจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้แบบนี้”

“สวัสดีครับคุณดี”

“โอ๊ะ ใครล่ะนี่ ผิวเขียว ๆ ตัวเตี้ย ๆ แบบนี้อย่าบอกนะว่าเจ้าก็อบลินตัวนั้นน่ะ”

“ค่ะ นี่กาเอลค่ะ พอดีเขาพึ่งโตเต็มวัยเลยดูไม่คุ้นตาไปสักหน่อยค่ะ”

“โอ้! งั้นก็โตในวันเกิดแม่เลยสินะ ดี ๆ งั้นนี่ของขวัญวันเกิดจากข้า สุขสันต์วันเกิดนะทั้งคู่”

“ค่ะคุณดี แล้วก็หนูชื่อเฟเรีย เฮยส์ ไม่ใช่ ฟอเรีย เฮลนะคะ ถึงแม้ท่านพ่อหนูจะอยู่ที่โลกใต้พิภพก็ตามเถอะ” “เถอะน่า ๆ เรื่องเล็กน้อยไม่ต้องใส่ใจหรอก ขอให้สนุกนะฟอเรีย”

หลังจากที่เฟเรียรับของขวัญมาเปิดดูคุณดีก็เดินออกมาให้คนอื่น ๆ ได้มาร่วมงานเลี้ยงกันสักที ในตอนนั้นเธอก็ได้ให้กาเอลมานั่งข้าง ๆ แล้วเรเลีย อีกัวน่าห้วงฝันของเธอก็มานอนพาดตัวบนไหล่สองข้างของเธออย่างสงบด้วย ดูท่าทางเรเลียจะชอบนอนจริง ๆ นะนี่

เปิดงานเลี้ยงวันเกิดค่า
รับของขวัญจากคุณดี

Dean HEROES

Feria ตอบกลับเมื่อ 2024-9-30 13:38
ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ   Feria Hayes  
หลังจากจัดการอาบน้ำแต่งต ...

213

HBD เฟเรีย

               ‘วันนี้ขอยืมตัวพี่ชายหน่อยนะคุณพี่เขย’

               ซันซ์.. หนุ่มผิวน้ำผึ้งใบหน้าเจือด้วยรอยกระขยิบตาให้อย่างทรงเสน่ห์ มองเผิน ๆ แทบไม่ต่างจากชายหนุ่มใบหน้าละตินเชื้อสายฮิสแปนิก-โพไซดอนที่ถูกวงแขนกำยำนั้นล็อกคอ จากการที่ดีนถูกพี่น้องสายเลือดเดียวกันซื้อตัวไปหนึ่งวัน (หรืออาจมากกว่านั้น) จึงเป็นเหตุให้วันนี้คู่รักปาท่องโก๋ (แต่เรียกให้ถูก คือ โหยวเถียว) ต้องแยกจากกันเป็นการชั่วคราว มลภาวะเหม็นความรักภายในค่ายจึงลดลงไปมาก เหลือเพียงแค่คู่เดียวคือหนุ่มบ้านแอรีสและสาวบ้านอะโฟร์ไดท์ที่ทุกคนคงจะชินกันอยู่แล้ว

               ดีนไม่ได้มีปัญหาอะไร ให้แต่ละคนมีเวลาอยู่กับพี่น้องร่วมสายเลือดบ้างก็ดี และถึงจะถูกยืมตัวมาแต่เขาก็สามารถย่องกลับไปยังบ้านเฮคาทีเมื่อไรก็ได้ตามที่ต้องการ เว้นเสียแต่ว่าซันซ์และรีชาจะล่ามโซ่เขาติดไว้กับผนัง ซึ่งไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้…

               กลับจาการท่องเที่ยว (ภารกิจ) มายังไม่ทันหายเหนื่อย เนื้อตัวยังไม่ทันได้คลายจากอาการปวดระบมเมื่อต้องรับศึกจากป้าหมอนวดวัดโพธิ์ ที่ค่ายก็จัดงานเลี้ยงวันเกิดของสมาชิกคนหนึ่งขึ้นที่ลานกองไฟ ณ พื้นที่ส่วนกลางหน้ากระท่อมแต่ละหลัง ต่อให้ปวดเนื้อปวดตัวแค่ไหนแต่สำหรับงานปาร์ตี้แบบนี้ กระทาชายนายดีนย่อมไม่พลาดอยู่แล้ว!

               ก่อนอื่นเริ่มจากการเลือกหาของขวัญให้เข้ากับเจ้าของวันเกิด ‘เฟเรีย เฮย์ส’ สาวน้อยทายาทเทพนิทราฮิปนอส ว่าแต่เด็กผู้หญิงชอบอะไรกันล่ะเนี่ย.. ดีนคุ้ยกองของฝากที่ซื้อมาจากไทยแลนด์หาดูว่ามีสิ่งไหนที่จะเหมาะกับเธอได้บ้างจนได้ผ้าพันคอลายขิตหมักโคลนจากสุโขทัย เมื่อพิจารณาจากสีสันดูจะเป็นผืนที่เหมาะสมแก่วัยมากที่สุดแล้ว เสียดายชะมัดตอนนั้นน่าจะซื้อกระเป๋าผ้าปักลายน่ารัก ๆ มาด้วย!

               .

               .

               .

               

               เมื่องานปาร์ตี้ถูกจัดขึ้นดีนได้เข้าไปทักทายเจ้าของวันเกิดแต่ก็ต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นก็อบลินเด็กหนุ่มที่อยู่กับเธอ ก่อนหน้านี้เขาเห็นเจ้าตัวเล็กแว้บ ๆ ตอนผ่านไปผ่านมา คิดไม่ถึงว่าจะโตเร็วปานนี้…

               ‘เจ้านี่หน้าตาดูดีกว่าไอ้พวกที่เคยตุ้บตั้บเยอะเลยแฮะ นี่หรือคือพลังแห่งการเลี้ยงดูที่ถูกต้อง?’

               ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะคลี่ยิ้มกลบเกลื่อนความคิดตน

               “ไฮฮาย เฟเรีย สุขสันต์วันเกิด! ขอให้เธอมีความสุขมาก ๆ นะ ฉันมีของขวัญวันเกิดมาให้ด้วย เป็นผ้าพันคอจากสุโขทัย ใช้พันคอก็ได้หรือจะเอามาห่มนอนก็ดี” ดีนยื่นผ้าพันคอที่เขาเลือกสรรแล้วไปให้หญิงสาวคุณแม่ลูกสอง “แล้วก็มีของฝากจากไทยแลนด์มาด้วย ขนมข้าวแต๊นน้ำแตงโม ช่วยเป็นตัวแทนบ้านฮิปนอสรับไปทีนะ” หยิบขนมที่ทำจากข้าวกรุบกรอบส่งให้เธอไปอีกหนึ่ง

               ดวงตาสีเปลือกไม้ดูจะสนอกสนใจกับอิกัวน่าที่หลับไหลอยู่บนตักของเธอเป็นพิเศษ อยากจะขอลูบสักหน่อยแต่ว่ามันหลับอยู่เขาก็ไม่อยากจะรบกวน

               หลังทักทายเจ้าของวันเกิดเสร็จเรียบร้อยดีนก็ขอตัวออกมาสังสรรกับพี่น้องบ้านโพไซดอนให้คุ้มค่าตัวกับที่ถูกยืมมาเสียหน่อย แม้งานนี้จะไม่มีแอลกอฮอล์แต่น้ำอัดลมไม่มีอั้น!

               

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมอวยพรและให้ของขวัญ
ของขวัญสุดพิเศษ +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

Dean HEROES

219

พ่อครับผมอยากได้ห้องเก็บของ

               22/10/2024 — 13.00 น. ~

               “น้ำตาล เครื่องเทศ สารพัดของกุ๊กกิ๊ก! ทั้งหมดคือเครื่องปรุงที่เลือกสรรเพื่อสร้างสาวน้อยสมบูรณ์แบบ แต่ศาสตราจารย์ยูโทเนียม เติมสารพิเศษอีกอย่างลงไปในส่วนผสมโดยไม่ตั้งใจ ‘สารเคมีเอ็กซ์’!”

               “ทำแบบนี้จะดีจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย…”

               “ดีสิน่า พ่อไม่ว่าหรอก”

               ควันจากการเผาบูชาสินสงครามและความศรัทธาโพยพุ่งขึ้นราวกับดรายไอซ์ในงานคอนเสิร์ต แผ่กระจายย้อมสีสวนหย่อมบริเวณหน้าบ้านพักจนเป็นสีขาว จนควันบางลงจึงเห็นเป็นเงาร่างของชายวัยกลางคนอยู่เบื้องหลัง

               “พี่คะ ๆ คุณพ่อน่าจะมาแล้ว”

               “โอ๊ะ มาแล้วสินะ อะแฮ่ม! จึงได้เกิดเป็นพาวเวอร์พัฟฟ์ เกิลส์!!!”

[เพลงประกอบ กด ► ฟังเพื่อเพิ่มอรรถรส]

               เสียงเพลงเปิดตัวอย่างเร้าใจถูกเปิดขึ้นอย่างรู้จังหวะ ในขณะที่เงาใหญ่กำลังเดินออกมาจากที่ว่าง ด้วยเครื่องหน้าและการแต่งกายของผู้ทรงอำนาจเต็มไปด้วยความอบอุ่นประดุจคุณพ่อผู้แสนดี ที่พร้อมจะพาลูก ๆ ไปปิกนิกตกปลากลางทะเล ใช่แล้ว! เขาผู้นี้ก็คือ มหาเทพโพไซดอน นั่นเอง..เอง..เอง…

               แต่เมื่อมหาเทพผู้ครองฝืนน้ำและมหาสมุทรเห็นว่าเหล่าบุตรชายและบุตรสาวของเขาทำอะไรเรียวคิ้วเข้มก็ขมวดมุ่นกันจนใบหน้ายับยู่ยี่

               “นี่พวกเจ้าทำบ้าอะไรเนี่ย!!”

               .

               .

               .

               ย้อนกลับไปเมื่อวันสองวันก่อน…

               “ตอนนั้นโซเฟียบอกว่าจะสร้างคลังเก็บของต้องทำยังไงนะ? หาสินสงครามให้ครบเจ็ดชิ้น.. ถวายความศรัทธาแก่พ่อ”

               ดีนพยายามนึกถึงบทสนทนาเมื่อหลายเดือนที่แล้วกับโซเฟีย คลาร์ก ธิดาอะธีน่าผู้ดูแลกุญแจคลังอาวุธประจำค่าย เขาลากกระเป๋าเป้ออกมาคุ้ยดูขณะหารือกับครอบครัวเรื่องกระเป๋าเก็บของไม่พอ ในนั้นมีสินสงครามที่พอจะเหลือติดก้นกระเป๋าอยู่นิดหน่อยในสภาพหัก ๆ งอ ๆ

               “คงจะใช้ได้อยู่มั้ง ช่างมันเถอะ พ่อคงไม่เรื่องมากหรอก” ดีนวางปีกค้างคาวผิดรูปลงบนโต๊ะรับแขกบ้านโพไซดอนพร้อมกับยักไหล่

               พอได้ทำภารกิจปัญหาหนึ่งที่ชาวค่ายฮาล์ฟบลัดย่อมประสบพบเจอไม่แพ้กันนั่นก็คือ ‘ปัญหากระเป๋าแน่น’ แม้ว่าพวกเขาจะซื้อกระเป๋าสารพัดประโยชน์และมีช่องเก็บของกว้างขวางอย่างน่ามหัศจรรย์พอ ๆ กับกระเป๋าสีมิติของแมวสีฟ้าถึงสี่ใบ แต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับใส่สินสงครามที่ได้รับมาจากภารกิจในแต่ละครั้งอยู่ดี

               แน่นอนว่าซันซ์เก่งกาจพอ ๆ กันกับดีนหรืออาจเหนือกว่าบ่นเรื่องนี้เป็นคนแรกในหมู่พี่น้อง ยิ่งพวกเขามีสายเลือดมหาเทพเวลาออกไปทำภารกิจยิ่งล่อมือล่อเท้าเหล่าอสุรกายไม่รักชีวิตให้เข้ามาหา แถมบางกลุ่มมาเป็นฝูงอีกด้วย จะทิ้งไว้ก็เสียดาย เก็บกับมาหลอมเอาแร่สัมฤทธิ์วิเศษเป็นวิธีที่ฉลาดกว่าเป็นไหน ๆ

               ส่วนทางด้านรีชาน้องเล็กของพวกเรา แม้ไม่ได้ออกไปทำภารกิจบ่อยครั้งเท่าพี่ ๆ แต่กระเป๋าน้อย ๆ ของเธอก็อัดแน่นไปด้วยขนฮาร์ปี้จนแทบจะกลายเป็นหมอน เสียแต่ว่าขนเหล่านั้นแข็งประดุจใบมีดจนไม่อาจหนุนนอน จะให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หอบกระเป๋าไปทำภารกิจถึงสี่ใบก็ออกจะใจร้ายเกินไปหน่อย

               วิธีที่พวกเขานิยมทำกันก็ คือ ส่งสินสงครามมาทางไปรษณีย์ฝากมาให้คุณดีบริจาคค่าย แต่ว่าถ้าหากยังไม่อยากบริจาคของล่ะ เพราะสินสงครามบางอย่างนำมาผลิตของเจ๋ง ๆ ได้อยู่ ดังนั้นการมีโกดังเก็บของจึงสำคัญในเวลานี้มาก ๆ

               “หนูมีขนฮาร์ปี้ค่ะ มีเยอะเลย”

               เด็กหญิงตัวน้อยหยิบขนฮาร์ปี้ออกมาหนึ่งกำมือวางรวมไว้กับปีกค้างคาวที่ดีนหยิบออกมาก่อน พี่ชายเห็นได้แต่ยิ้มอ่อนแล้วก็ลูบหัวเธอเบา ๆ

               “ขอบคุณนะรีช แต่ว่ามันใช้ได้แค่อย่างละชิ้นเท่านั้นแหล่ะ ซึ่งตอนนี้เราก็มีสองอย่างแล้ว”

               “เหลืออีกห้าสินะ เดี๋ยวขอฉันดูของตัวเองแป๊บ”

               ซันซ์เอ่ยบอกก่อนจะเปิดกระเป๋าแล้วหยิบหนังหมาป่าแอรีส และเขี้ยวอัลกูลออกมา เท่าที่เหล่ดูแว๊บ ๆ เหมือนว่าทางนั้นจะมีไอเท็มเหล่านี้อีกเป็นโหล ๆ

               “นี่ค่ะ หนูมีขนเพกาซัสอีกอันด้วย” รีชาวางขนที่คล้ายกับขนนกลงไปเพิ่ม แตกต่างคือมันมีสีดำที่ดีนช่างคุ้นตา “เมื่อสองเดือนก่อนมีพี่เพกาซัสใหม่มา เธอบอกว่าชื่อควีน ดูหยิ่ง ๆ แต่ว่าเธอชอบให้หนูแปรงขนให้ด้วยล่ะค่ะ อิอิ”

               “โอ้… เยี่ยมเลย”

               เกือบลืมไปเลย… ตอนไปลอนดอนดีนตีสนิทกับเพกาซัสสาวขนสีดำสนิทมาตัวนึง เขาบอกให้เธอไปรอที่ค่ายฮาล์ฟบลัดเพื่อใส่เกือกก่อน จนตอนนี้ลืมไปเลยนะเนี่ย เธอจะงอนไหมนะ จะถีบขาหลังใส่หรือเปล่า… สงสัยเร็ว ๆ นี้คงต้องหาเวลาไปเซย์ไฮสักหน่อย

               ส่วนตอนนี้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วรวบรวมสินสงครามให้ครบก่อนดีกว่า

               “ห้าแล้วสินะ ของฉันก็ดูเหมือนจะมีอีก เดี๋ยวนะ…” ดีนค้นกระเป๋าต่อจากนั้นก็วางเขามิโนทอร์หักบิ่นและเลือดกูลไว้ตรงกลาง “แค่นี้ก็ครบแล้วสิ ดีล่ะ เดี๋ยววันสองวันนี้เรามาเชิญพ่อให้เสกห้องเก็บของให้เราเลยดีกว่า”

               ดีนเอนหลังลงกับโซฟาก่อนจะยิ้มได้อย่างนึกสนุก

               “นี่ ไหน ๆ พ่อนานทีจะมาค่าย เรามาเซอร์ไพรส์พ่อกันดีไหม?”

               “เซอร์ไพรส์เหรอคะ หนูชอบ! เอาค่าาา” แววตาของรีชาเป็นประกาย ดูเหมือนว่าเธอจะชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ว

               “พวกนายดูสนิทกับพ่อกันจังนะ”

               ส่วนซันซ์ได้แต่ยิ้มแห้ง อีกฝ่ายมาค่ายฮาล์ฟบลัดได้ไม่กี่เดือน ภารกิจที่เคยทำก็ไม่ได้เจอพ่อของตัวเอง เผลอ ๆ แล้วเขาอาจจะพบหน้ากับเทพีอะธีน่าหรืออะโฟร์ไดท์บ่อยเสียกว่า ไม่แน่ว่าอาจจะไม่เคยพบหน้าบิดาแท้ ๆ เลยด้วยซ้ำ จากความไม่สนิทสนมจึงทำให้ชายหนุ่มผู้ร่าเริงสดใสเบอร์สองของบ้านดูจะเหี่ยว ๆ ไปเสียหน่อยจนผู้เป็นพี่ชายอย่างดีนต้องเข้าไปล็อกคอปลอบประโลม

               “เดี๋ยวนายก็จะสนิทกับพ่อเหมือนกัน ไม่ต้องเกร็งนะซันซ์”

               เมื่อคนน้องยิ้มและพยักหน้าตอบดีนจึงเริ่มร่ายแผนการ

               “ที่จะเซอร์ไพรส์คือแบบนี้……. ซุบซิบ ๆ …….. ซุบซิบ ๆ”

               ดูเหมือนว่าพอฟังแผนแล้วซันซ์จะยิ้มแห้งกว่าเดิม

               “เอา ตามนี้ค่ะ หนูชอบแผนนี้มากเลยค่ะ อิอิ”

               “มันจะดีแน่ ๆ ….ใช่ไหม?”

               ในเมื่อเสียงที่เห็นด้วยมีมากกว่าก็ตามนั้น

               .

               .

               .

               ตัดกลับมาก่อนปัจจุบันนิดหน่อย

               “น้ำตาล เครื่องเทศ สารพัดของกุ๊กกิ๊ก! ทั้งหมดคือเครื่องปรุงที่เลือกสรรเพื่อสร้างสาวน้อยสมบูรณ์แบบ”

               ขนเพกาซัส เขี้ยวอัลกูล หนังหมาป่าแอรีส ปีกค้างคาว ขนฮาร์ปี้ และเขามิโนทอร์ สินสงครามทั้งหกอย่างถูกมือสามคู่ช่วยกันส่งไปเผาในกองไฟเฮสเทียจนเกิดควันสีขาวลอยฟุ้งขึ้นมากระจายทั่วเต็มไปหมด

               “แต่ศาสตราจารย์ยูโทเนียม เติมสารพิเศษอีกอย่างลงไปในส่วนผสมโดยไม่ตั้งใจ ‘สารเคมีเอ็กซ์’!”

               สิ่งสุดท้ายที่ถูกส่งเข้ากองไฟก็คือเลือดกูล (และความศรัทธาอีกนิดหน่อย) หลังจากของบูชาทั้งหมดถูกเผาดีนก็กดเปิดเพลงธีมการ์ตูนสาวน้อยเวทมนตร์ชื่อดังจากฝั่งอเมริกา แล้วรอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ

               “ทำแบบนี้จะดีจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย…”

               บุตรแห่งโพไซดอนอีกคนที่ชื่อว่าซันซ์เอ่ยเสียงอุบอิบ มีหยาดเหงื่อสองหยดไหลซึมออกมาจากขมับข้างขวาเม็ดใหญ่ ที่กำลังอัญเชิญออกมาคือมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่แห่งกรีกเลยนะเฟ้ย! ถึงจะเป็นพ่อก็เถอะ

               “ดีสิน่า พ่อไม่ว่าหรอก” ดีนตอบกลับ

               “พี่คะ ๆ คุณพ่อน่าจะมาแล้ว” ปลายนิ้วเล็ก ๆ ของรีชาสะกิดเข้าที่ชายโครงของดีน

               “โอ๊ะ มาแล้วสินะ อะแฮ่ม!” เมื่อเห็นว่าพ่อกำลังเดินออกมาพี่ชายของบ้านจึงได้กล่าวคำพูดสุดท้าย “จึงได้เกิดเป็นพาวเวอร์พัฟฟ์ เกิลส์!!!”

               ควันเหล่านั้นหายไปก่อนปรากฏร่างของเทพโพไซดอนเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่ผ่านไปไม่ถึงห้าวินาทีสีหน้านั้นก็บูดลง

               “นี่พวกเจ้าทำบ้าอะไรเนี่ย!!”

               

               “เซอร์ไพรส์ครับพ่อ”

               ไม่ทันให้เทพโพไซดอนโวยวายดีนก็เข้าไปสวมกอดคุณพ่อพร้อมกับต้อนรับอย่างอบอุ่นทันที ตามด้วยรีชาที่ตัวสูงแค่เอวเข้ามาสวมกอดพ่ออีกคน เหลือซันซ์ที่กำลังเงอะงะแต่ก็ตามเข้าไปกอดด้วยอีกคนตามธรรมเนียมเข้าตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม เพียงแค่ได้รับความรักจากลูก ๆ ผู้เป็นพ่อก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง

               “โฮ่ ๆ พวกเจ้านี่ก็นะ ฮ่า ๆๆ”

               หลังจากทักทายกันเสร็จกลุ่มสายเลือดโพไซดอนก็คลายกอดกันออกมาสนทนากันดี ๆ

               “สวัสดีครับพ่อ สบายดีไหม ไม่ได้ทำอะไรหายใช่หรือเปล่า?” ดีนสวัสดีพ่อพลางเอ่ยแซว ตรีศูลไม่ใช่ไม้จิ้มฟัน หวังว่าหลังจากนี้พ่อจะไม่ทำหายง่าย ๆ อีก

               “ประเดี๋ยวเถอะเจ้าลูกคนนี้ พ่อสบายดี ตรีศูลไม่หาย และไม่มีอะไรหาย แล้วพวกลูกล่ะเป็นอย่างไรกันบ้าง”

               “สวัสดีค่ะคุณพ่อ หนูสบายดี ช่วงนี้ก็อยู่กับพี่เพกาซัสแทบทั้งวันเลยค่ะ อิอิ” รีชายิ้มตอบอย่างสดใสที่เธอได้อยู่กับสิ่งที่ชอบอย่างแท้จริง

               “เลือดพ่อแรงมาก ชอบม้าเหมือนพ่อเลยสินะตัวเล็ก เอาไว้ไปแอตแลนติสแล้วพ่อจะพาไปขี่เรือฮิปโปแคมปัสเล่นนะ” โพไซดอนวางฝ่ามือใหญ่บนศีรษะลูกสาวแล้วลูบอย่างเอ็นดู ก่อนที่เจ้าสมุทรจะเงยหน้าขึ้นมามองหนุ่มเชื้อสายละตินอีกคน “เจ้า.. ซันซ์สินะ โตขึ้นแล้วหล่อเหลาเหมือนพ่อเลย”

                ซันซ์อึ้งไปเล็กน้อย ดีนจึงเข้าไปใช้ศอกสะกิดแล้วกระซิบบอก

               “ถึงนายจะไม่เคยเจอพ่อ แต่ว่าพ่อชอบแอบส่องพวกเราบ่อย ๆ นะ ตั้งแต่เด็กเลย หรืออาจจะบางครั้งตอนนี้นายไปทำภารกิจด้วย”

               เมื่อได้รับรู้ความห่วงใยอย่างห่าง ๆ จากบิดาที่ไม่เคยพบหน้าชายหนุ่มก็ยิ้มออก

               “ใช่ครับพ่อ ผมซันซ์เอง ยินดีที่ได้พบนะครับ”

               “ความจริงนะพ่อ ซันซ์ไม่ใช่คนขี้อายหรอก วันนี้พ่อต้องสนิทกับน้องหน่อยแล้ว จริงสิ เดี๋ยวเราไปปาร์ตี้ริมสระกันดีกว่า ไหน ๆ ฤดูร้อนก็ดูเหมือนจะถูกยืดออกไปนี่นะ”

               หลังจากที่ช่วงเวลากลางคืนหายไปเป็นเวลาร่วมเดือนก็เหมือนว่าฤดูร้อนจะถูกยืดออกไปตาม ด้วยเหตุอันใดก็ไม่รู้แต่ดูเหมือนว่าคนในค่ายจะไม่ได้สนใจเรื่องผิดธรรมชาติจนเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาดีนจึงไม่ได้ร้อนใจอะไรตาม แม้จะกังวลปัญหาโลกร้อนและการสูญพันธุ์ของหมีขั้วโลกที่น่าจะใกล้เข้ามาเร็วขึ้นก็ตามที ใช่สิ.. ถ้ามันเป็นเรื่องใหญ่พ่อคงไม่เดินยิ้มร่าออกมาหรอก

               “ปาร์ตี้สินะ ตกลงตามนั้น ว่าแต่วันนี้ที่พวกลูกเรียกพ่อออกมาน่ะ มีธุระอะไรรึ?”

               “อ้อ ผมลืมบอกไป ไม่ได้กะชวนพ่อมาปาร์ตี้อย่างเดียว ความจริงแล้วพวกผมอยากให้พ่อช่วยเสกห้องเก็บของมาให้หน่อยน่ะครับ บ้านคนเยอะก็งี้ เก็บของไม่พอแล้ว”

               “เหรออออ ได้ข่าวว่าลูกเอาแต่ไปนอนบ้านเฮคาทีนี่” โพไซดอนหรี่ตามอง จากที่คอยส่องเด็ก ๆ ในบ้านคงแทบจะไม่เห็นลูกชายตัวดีคนนี้กลับมา

               “แหม มันเรื่องปกติของคนมีแฟนน่า แต่วันนี้ผมมาอยู่ที่บ้านเราแล้วไง” แต่ดีนก็ยังคงปลาไหลได้ เขายิ้มกว้างอวดฟันขาวด้วยความภาคภูมิใจที่ตัวเองขายออก

               “โอเค ๆ ถ้างั้นมาทำธุระของเรากันก่อน จากนั้นค่อยไปปาร์ตี้ ตกลงไหม? แล้ววันนี้พ่อจะอยู่กับพวกลูกจนถึงค่ำเลย”

               “เย้! ดีค่ะคุณพ่อ” รีชาดีใจกระโดดเย้ว ๆ เหมือนติดสปริงค์ไว้ที่ขา

               “อยู่ถึงค่ำไปทำไมครับ แบบนี้มันต้องยันหว่าง!” ด้านซันซ์ก็เริ่มหายความเกร็งและพูดคุยได้อย่างปกติ

               จากนั้นทั้งหมดก็เคลื่อนตัวออกจากกองบริเวณหน้าไฟเฮสเทียไปยังบ้านโพไซดอน เจ้าสมุทรร่ายมนตร์ปรับภูมิทัศน์ให้บ้านนิดหน่อยพร้อมกับที่สร้างห้องเก็บของที่อยู่ข้างบ้านให้ด้วยราวกับเป็นนางฟ้าแม่ทูนหัวในเรื่องเจ้าหญิงนิทรา แต่วันนี้ไม่มีใครนิทราเพราะจะปาร์ตี้กันยันหว่าง!!!

              

               

ขอสร้างคลังประจำบ้าน "โพไซดอน"

บูชาสินสงคราม:
(1) ขนเพกาซัส, (2) ขนฮาร์ปี้, (3) ขนหมาป่าแอรีส, (4) เขามิโนทอร์, (5) ปีกค้างคาว, (6) เขี้ยวอัลกูล, (7) เลือดกูล
ถวาย 2,000 ศรัทธา แก่ มหาเทพโพไซดอน

Cooper HEROES

บทที่ 8

ทิวานิรันดร์

ความสว่างของท้องฟ้ายามเย็นทอประกายราวกับต้องมนตร์ ขณะที่คูเปอร์และลิเลียน่าก้าวผ่านกองไฟศักดิ์สิทธิ์ของเฮสเทีย เปลวไฟสีทองนั้นลุกโชนอย่างอบอุ่น ทว่าสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของชายหนุ่มกลับเป็นผืนฟ้าเบื้องบน ดวงอาทิตย์ยังคงทอแสงจ้าราวกับยามเที่ยงวัน แม้นาฬิกาจะบ่งบอกว่าเป็นเวลาค่ำแล้วก็ตาม

แสงสุดท้ายของวันกำลังจะลาลับขอบฟ้า ทว่าความมืดมิดที่ควรจะคืบคลานเข้ามาแทนที่กลับไม่ปรากฏให้เห็น ท้องฟ้าเหนือค่ายฮาล์ฟบลัดยังคงสว่างจ้าราวกับต้องมนตร์สะกด ดวงอาทิตย์ลอยนิ่งอยู่บนนภา ไม่ยอมเคลื่อนตัวลับขอบฟ้าตามวิถีธรรมชาติ

คูเปอร์ก้าวเดินอย่างผ่อนคลายบนเส้นทางกรวดที่ทอดยาวผ่านใจกลางค่าย เขาเพิ่งผ่านการทัวร์ชมสถานที่สำคัญต่างๆ มาตลอดทั้งวันโดยมีลิเลียน่า น้องสาวร่วมบ้านเป็นไกด์นำทาง เธอพาเขาไปดูทุกซอกทุกมุมของค่าย ตั้งแต่สนามฝึกซ้อม ไปจนถึงทะเลสาบน้ำใส

ลิเลียน่าเดินเคียงข้างพี่ชายใหม่ของเธอ ผมสีทองของเธอเป็นประกายระยิบระยับใต้แสงอาทิตย์ยามเย็นที่ไม่ยอมลับขอบฟ้า รอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าของเธอตลอดเวลา แววตาเป็นประกายด้วยความกระตือรือร้นที่จะได้แบ่งปันความรู้เกี่ยวกับค่ายให้กับสมาชิกใหม่ของครอบครัว

"พี่คูเปอร์คะ" ลิเลียน่าเอ่ยขึ้นขณะที่พวกเขาเดินผ่านกองไฟของเฮสเทีย เปลวไฟสีทองอบอุ่นลุกโชนอย่างไม่มีวันมอดดับ "รู้สึกยังไงบ้างคะกับค่ายของเรา?"

คูเปอร์กำลังจะตอบ แต่สายตาของเขากลับสะดุดกับความผิดปกติบนท้องฟ้า เขาหยุดเดินกะทันหัน ดวงตาจ้องมองขึ้นไปยังฟากฟ้าเบื้องบนด้วยความประหลาดใจ ท้องฟ้าที่ควรจะถูกย้อมด้วยสีส้มอมม่วงของยามเย็นและความมืดมิดของรัตติกาลที่กำลังย่างกรายเข้ามา กลับยังคงสว่างจ้าราวกับเป็นช่วงบ่ายแก่ๆ ดวงอาทิตย์ยังคงลอยเด่นอยู่บนฟ้า ไม่มีทีท่าว่าจะคล้อยต่ำลงแต่อย่างใด

"นี่มัน... ปกติเหรอ?" คูเปอร์ถามอย่างงุนงง หันไปมองน้องสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ "ฉันหมายถึง ท้องฟ้าที่ยังสว่างแบบนี้ทั้งที่มันควรจะมืดแล้ว มันเป็นเรื่องปกติของค่ายรึเปล่า?"

ลิเลียน่าส่ายหน้า ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นจริงจัง "ไม่ค่ะ ไม่ปกติเลย" เธอตอบพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าบ้าง "ค่ายของเรามีเรื่องมหัศจรรย์มากมายก็จริง แต่เรื่องท้องฟ้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ปกติแล้วที่นี่จะมีการเปลี่ยนแปลงของกลางวันกลางคืนเหมือนโลกภายนอกทุกประการ"

คูเปอร์ขมวดคิ้ว สมองของเขาเริ่มประมวลผลข้อมูลที่ได้รับ หากนี่ไม่ใช่เรื่องปกติของค่าย ก็แปลว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น และในโลกของเหล่าเดมิก็อด ความผิดปกติมักจะนำมาซึ่งอันตรายเสมอ

"เราควรจะทำยังไงดี?" เขาถามน้องสาว ถึงแม้เขาจะเพิ่งมาถึงค่าย แต่ประสบการณ์บอกเขาว่าปรากฏการณ์แปลกประหลาดเช่นนี้ไม่ควรถูกละเลย

ลิเลียน่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเป็นประกายขึ้นมา "พี่คะ หนูว่าเรามาไปที่บ้านของเฮอร์เมสกันดีกว่า" เธอเสนอด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "ที่นั่นมีอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่เราสามารถค้นหาข้อมูลได้ บางทีอาจจะมีข่าวหรือเบาะแสอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ได้"

แม้ว่าเทคโนโลยีจะเป็นสิ่งอันตรายสำหรับเดมิก็อด เพราะมันมักจะดึงดูดสัตว์ประหลาดมาโจมตี แต่บ้านของเฮอร์เมสมีการเครื่อข่ายสัญญาณพิเศษที่ทำให้การใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ปลอดภัยกว่าที่อื่นๆ ในค่าย

คูเปอร์พยักหน้าเห็นด้วย ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ หลังจากการเยี่ยมชมค่ายอันยาวนานตลอดทั้งวัน เขาคิดว่าวันนี้คงจบลงด้วยการพักผ่อน แต่ดูเหมือนว่าปริศนาบนท้องฟ้าจะทำให้แผนของเขาต้องเปลี่ยนไป

ทั้งสองเดินลัดเลาะผ่านตัวค่าย เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของเหล่าครึ่งเลือดดังแว่วมาเป็นระยะ บรรยากาศรอบด้านชวนให้นึกถึงงานเทศกาลฤดูร้อน ทว่าความผิดปกติของท้องฟ้าทำให้ทุกอย่างดูประหลาดตาอย่างบอกไม่ถูก พวกเขามุ่งหน้าไปยังบ้านของเฮอร์เมส

ทั้งสองเริ่มออกเดินไปยังบ้านของเฮอร์เมส ระหว่างทางพวกเขาสังเกตเห็นว่าชาวค่ายคนอื่นๆ ก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของท้องฟ้าเช่นกัน บางคนชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้าพลางพูดคุยกันด้วยสีหน้ากังวล บางคนรีบเดินไปยังบ้านใหญ่ บางทีอาจจะไปรายงานเรื่องนี้กับไครอน

Dean HEROES

227

Trick or Treat

               31/10/2024 — 19.00 น. - 23.00 น.

               “ทริก ออ ทรีต!”

               เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงฝาแฝดเลย์ลินน์และเลย์ลาดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงเป็นหนึ่งเดียวพอ ๆ กับใบหน้าที่เหมือนกันจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร

               “ทริก”

               เหมือนชายหนุ่มจะพูดว่า ‘ทริก’ มากกว่า ‘ทรีต’ อยู่มากโข (แค่คุณเอมีเลียคนเดียวแหล่ะ) ทำไงได้ เขาอยากเจอการหลอกหลอนสุดน่ารักจากชาวค่ายมากกว่าจะแจกขนมไปเฉย ๆ นี่นา

               “แบร่!”

               เด็กแฝดบ้านเฮอร์มีสแลบลิ้นปลิ้นตาพยายามทำหน้าหลอกหลอนอย่างเต็มที่เพื่อขนมหวาน คนหนึ่งจัดเต็ม อีกคนเหนียมอาย จนพอแยกออกว่าใครเป็นใคร แต่.. คนเรียบร้อยนี่เลย์ลินน์หรือเลย์ลานะ?

               “โอ๊ยยย น่ากลัวมาก อ่ะ เอาขนมไปกันคนละถุงนะเด็ก ๆ”

               “เย้ ขอบคุณค่ะ!” สาวน้อยทั้งสองรับถุงขนมสีส้มดำอย่างตื่นเต้นก่อนจะเดินจากไป

               ดีนและรีชาเพิ่งจะมาแจกขนมที่หน้ากองไฟเฮสเทียได้ไม่นาน นอกจากพร็อพคือตะกร้าขนมหวานแล้วสองพี่น้องยังแต่งตัวเป็นผีแคสเปอร์กันอีกด้วย โดยเอาผ้าปูเตียง (เตียงที่ว่าง) สีขาวสะอาดมาเจาะรูแล้วสวมหัวเป็นโลว์คอร์สคอสเพลย์ จึงกลายเป็นผีตัวเล็กหนึ่งตัวโตหนึ่ง เรื่องซื้อผ้าปูเตียงมาคืนคงต้องหลังจากที่ดีนกลับมาจากซานอันโตนิโออีกที

               หญิงสาวร่างสูงเดินฉับ ๆ ผ่านหน้าผีผ้าห่มสองตนอย่างไม่สนใจใยดีจนดีนต้องร้องทัก

               “เฮ้ เธอคนนั้นน่ะ ไม่ทริกออทรีตหน่อยเหรอ?”

               “ไม่ล่ะ ไร้สาระ” หญิงสาวตอบด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง ใบหน้างดงามบูดบึ้งเหมือนไม่มีคำว่า ‘ลั้นลา’ เกิดขึ้นในชีวิต บางทีเธออาจถูกขับเคลื่อนชีวิตด้วย ‘โกรธเกรี้ยว’ เป็นหลัก

               “ไม่เล่นก็ไม่เล่น งั้นก็ช่วยรับไปที ยังไงก็ตั้งใจทำมาแจกทุกคนอยู่แล้ว”

               ผีตัวใหญ่เดินตามดุ่ย ๆ ไปยัดห่อขนมใส่มือเธอ หญิงสาวขมวดคิ้วถมึงทึงใส่ เสียงเดาะลิ้นจิ๊จ๊ะออกมาจากเรียวปากสีกุหลาบ แต่ก็ยอมรับไว้ไม่เขวี้ยงทิ้งไปเสียก่อน เมื่อภารกิจสำเร็จดีนถึงยอมให้เธอเดินผ่านทาง

               “เมื่อกี้ใครน่ะ?” ชายหนุ่มเลิกผ้าขาวเพื่อมองให้เต็มตา

               “พี่พอยซั่นค่ะ คนจากบ้านเนเมซิส”

               “เนเมซิส…” ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปสักพัก ไม่ยักรู้ว่ามีเทพชื่อนี้ด้วย “ไอ้ตัวในเรสซิเดนซ์อีวิลสองมีลูกด้วยงั้นเหรอ?”

               ซึ่งคราวนี้กลายเป็นเผยแพร่ความงงไปยังน้องสาวด้วยเลย จนกระทั่งมีลูกค้าอีกคนผ่านมา

               “ทริก ออ ทรีต”

               เสียงหวาน ๆ เอ่ยขึ้นจนดีนหันหลับมามองตรง เบื้องหน้าคือหญิงสาวผมดำยาวหน้าตาสะสวยจนแทบตะลึง รอยยิ้มที่แย้มออกบอกไม่ได้ว่าหวานไหม แต่ว่ามันบาดใจชายหนุ่มเอามาก ๆ จนหลุดอุทาน

               “โอ้ พระเจ้า...”

               “ตายจริง เธอตกใจอะไร” ผู้หญิงคนนั้นขำคิกคัก เพียงแค่เสียงหัวเราะกลับมีเสน่ห์มากล้นอย่างเหลือเชื่อ

               “โอ้ เปล่าครับเปล่า” จะบอกว่าตกใจเห็นคนสวยก็ใช่ที่ ดีนคิดว่าเธอเป็นคนจากบ้านอะโฟร์ไดท์มั้ง แต่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ถ้าไม่ใช่เด็กใหม่ก็รุ่นพี่ “ทริกครับ”

               “ตายล่ะ ฉันไม่เตรียมตัวหลอกมาเลยทำไงดี”

               อยากบอกเหลือเกินว่าถ้าเป็นคุณต่อให้หลอกก็ไม่กลัวเพราะสวยขนาดนี้

               “งั้นแสดงอะไรก็ได้ค่ะ”

               “อื้ม.. งั้นฉันร้องเพลงให้ฟังแทนแล้วกัน เอาล่ะนะ…

               Each day goes by and each night, I cry

               Somebody saw you with her last night

               You gave me your word, "Don't worry 'bout her"

               You might love her now, but you loved me first

               Said you'd never hurt me, but here we are

               Oh, you swore on every star

               How could you be so reckless with my heart? พอจะได้ไหมเอ่ย?”

               “โอ้โห เพราะมาก คุณเป็นนักร้องงั้นเหรอครับ?”

               การโชว์ประทับใจจนสองพี่น้องบ้านโพไซดอนปรบมือให้รัว ๆๆๆๆๆ

               “ขอบคุณนะ แต่ว่าไม่ใช่หรอก โอ้ ลืมไปเลย พวกเราน่าจะไม่เคยคุยกัน ฉันรีเบคก้า แม็กเคลน ธิดาแห่งเทพีไทคี เป็นรุ่นพี่ที่เพิ่งกลับมาได้ไม่นานมาก ยินดีที่ได้รู้จักนะเพื่อนร่วมค่าย”

               ฝ่ามือเรียวยื่นออกมาตรงหน้าเพื่อจับทักทาย ดีนมองมือของหญิงสาวด้วยความล่ก จับมือกับสาวสวยแฟนคงไม่โกรธหรอกเนอะ ตามธรรมเนียมน่า ตามธรรมเนียม! ว่าแต่ไทคีนี่เทพอะไรนะ

               มีแต่ชื่อที่ไม่รู้จักโผล่มาอีกแล้ว…

               “ผมดีนครับ จากบ้านโพไซดอน”

               “หนูรีชค่ะ จากบ้านโพไซดอนเหมือนกัน”

               “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณรีเบคก้า ผมมัวแต่ตะลึงลืมไปเลยว่าต้องแจกขนม คุณสุ่มหยิบไปได้เลยครับ”

               “ขอบคุณนะดีนกับรีช งั้นฉันขอเอาเป็นอันนี้” รีเบคก้าหยิบสักห่อในตะกร้าขึ้นมาอย่างไม่เลือกมาก “เอ๋ ทำไมนิ่ม ๆ เหมือนไม่ใช่ขนม”

               “บางอย่างก็ไม่ใช่ขนมครับ บางทีคุณน่าจะได้อย่างอื่น”

             “ว้าว ลักกี้ งี้ถือว่าฉันได้ของแรร์สินะ” หญิงสาวหัวเราะ เธอมักจะโชคดีเป็นปกติจนพูดคำว่าลักกี้ได้อย่างสิ้นเปลือง “งั้นขอแกะดูเลยก็แล้วกันนะ”

               ห่อกระดาษถูกฉีกออกจนเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน มันคือตุ๊กตาที่กำลังฮิตอยู่ในขณะนี้

               “โห ดวงคุณรีเบคก้าไม่ธรรมดาจริง ๆ ขนาดหนึ่งในของแรร์ยังเจอตัวที่แรร์ที่สุดอีกด้วยนะเนี่ย”

               “จริงเหรอ ๆ ฉันไม่ค่อยรู้จักเจ้าตัวนี้เท่าไรแต่พอได้ยินแบบนี้ก็ดีใจนะ จะเก็บไว้อย่างดีเลย ขอบใจมากนะ” รุ่นพี่สาวพรายยิ้มอย่างดีใจ เธอกอดลาบูบู้สีชมพูนุ่มนิ่มอย่างมีความสุข ให้ตายสิเป็นภาพชวนฝันชะมัด! แต่เมื่อมีเด็กอีกคนมาต่อแถวหญิงสาวก็ได้เวลาขอตัว “มีเด็กมาเข้าคิวแล้ว ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ โชคดีล่ะ ดีนกับรีช”

               หลังจากสาวสวยจากไปดีนก็สะบัดหัวเรียกสติ ใช่ว่าอยู่ที่นี่จะไม่เคยพบสาวสวย แต่ระดับรีเบคก้าเรียกว่า ‘สวยกินคน!’ ซึ่งอยู่ในระดับอันตรายพอ ๆ กับรุ่นพี่ไพเพอร์เลยทีเดียว แต่แปลกชะมัดที่เธอดันไม่ได้เกิดจากเทพีอะโฟร์ไดท์ หรือว่าเทพที่ชื่อไทคีจะเป็นเทพแห่งความงามเบอร์สองกันนะ?

               .

               .

               .

               จากนั้นสองพี่น้องก็แจกขนมต่อไปเรื่อย ๆ ถึงวันนี้จะไม่มีปาร์ตี้แต่บรรยากาศก็ไม่ถึงกับเงียบเหงาไปเสียทีเดียว

มอบ [ตุ๊กตายัดนุ่น] แก่ [รีเบคก้า แม็คเคลน]

---------------------------------------------

ร่วมสนุก Trick or Treat หยิบถุงสุ่มได้ที่ [ LINK ]

Jacqueline -

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-10-31 22:32 227Trick or Treat 31/10/2024 — 19.00 น. - 23.00 น. “ทริก ออ ...

DARYNA

Trick or Treat

ย้อนเวลาวันที่ 31-10-2024 เวลาประมาณ 20.00 น.

“ ยัยหนู! ไปเอาขนมกัน! ”

เสียงหวานจากทีน่าพี่สาวร่วมบ้านไอริสเอ่ยดังแทรกขึ้นมากลางห้องแห่งการรังสรรค์ เรียกความสนใจจากคนที่กำลังวาดร่างบางอย่างบนผืนผ้าใบในห้องให้ชะงักมือและผินใบหน้ามองหา มือเล็กข้างหนึ่งยกหลังมือมากดไล้เบาที่ข้างแก้มนวลด้วยความรู้สึกคันเล็กน้อยขณะที่เอ่ยสอบถามออกไปอย่างติดฉงน สองมือเริ่มละมาวางอุปกรณ์วาดรูปดูเชื่อฟังแม้จะยังดูไม่เข้าใจก็ตาม

“ เอาที่ไหนหรอคะ? ”

“ นี่เธออยู่ที่นี่จนลืมวันลืมคืนเลยรึไง ฮาโลวีนไง! มีเด็กบ้านโพไซดอนมาแจกขนมที่กองไฟเฮสเทีย ไปแต่งตัวเร็ว! ”

ทีน่าไม่สนใจสีหน้าเหรอหราของดาริน่าเลยแม้แต่น้อย จับจูงข้อมือเล็กของหญิงสาวให้ลุกยืนขึ้น กวาดมองยังชุดเอี๊ยมที่เปรอะสี และข้างแก้มที่ประดับสีน้ำตาลเป็นทางยาวก็แทบได้ยินเสียงหัวเราะดังกังวานออก

“ ดูไม่จืดเลยจริง ๆ น้องสาวฉัน.. โทษฐานที่มัวแต่คลุกอยู่บ้านลืมวันลืมคืน เธอต้องโดนฉันจับแต่งตัว ดาริน่า อิวานอฟ! ”

สีหน้าสับสนของเจ้าของดวงตาสีฮาเซลยังคงฉายชัด ร่างเล็กโดนดึงให้เข้าไปยังห้องนอนรวมอย่างไม่เต็มใจนัก ภายในตัวบ้านปรากฏเสียงของพี่น้องร่วมบ้านเอ่ยออกความเห็นเจื้อยแจ้ว กระทั่งเวลาเลยผ่านเข้าช่วงเวลาหัวค่ำ ทีน่าและดาริน่าถึงออกมาจากบ้านพักหมายเลข 14 ด้วยสภาพราวกับแม่มดแฝดอย่างไรอย่างนั้น

ชุดของทั้งคู่เป็นเสื้อคลุมสีดำคลุมทับ ถูกประดับลวดลายเส้นทางดวงดาวบางส่วนราวกับนำท้องฟ้าเบื้องบนมาประดับ สมกับเป็นเด็กบ้านไอริส ดวงหน้าภายใต้หมวกเสื้อคลุมทับทั้งคู่แต่งหน้าสีซีดโทนเดียวกัน ต่างกันเพียงทีน่าถูกวาดประดับตรงส่วนกลางจมูกให้หายไป กลืนกับพื้นหลังผ้าคลุม ส่วนดาริน่าเป็นช่วงริมฝีปากถึงคางที่ถูกวาดสีดำทับจนเหมือนช่วงกรามล่างของเธอหายไป

ทักษะการวาดรูปของเด็กบ้านไอริสตอนนี้กำลังทำให้เด็กคนอื่นกลัวจริง ๆ แล้ว! อาจจะยกเว้นเด็กจากบ้านที่เกี่ยวข้องกับวิญญาณบ้างที่มองทั้งคู่ราวกับเจอพวกพ้องปกติจนดาริน่าแอบเหงื่อตก

“ ต้องแต่งขนาดนี้– ”

“ ชู่! ยัยหนู เธอเป็นแม่มดปากหาย จะพูดไม่ได้! ”

ดาริน่าทำตาเหรอหรา ดูสับสนไม่น้อยว่าต้องสวมบทบาทด้วยหรอ นึกว่าแต่งเฉย ๆ แต่คำถามเหล่านั้นก็ได้แต่คิดในใจ สองเท้าก้าวฉับตามทีน่าที่นำลิ่วจนถึงกองไฟเฮสเทีย พี่สาวบ้านไอริสเอ่ยเสียงใสถามเพื่อนซี้ต่างบ้านของเธอดังฟังชัดว่า Trick or Treat และไม่รู้ตอนนี้อีกฝ่ายเริ่มกลัวหน้าสมจริงของพี่น้องบ้านไอริสหรือเปล่าเสียงที่บอก Trick เลยฟังสั่นชอบกล

ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนที่ร่างเล็กของดาริน่าจะถูกดันไปยืนจังก้าเบื้องหน้าของดีน นีลและเด็กสาวอีกคนที่เหมือนจะชื่อรีชาโดยมีธิดาคนโตบ้านไอริสมาขนาบข้างเคียงเป็นคู่แม่มดหน้าหลอน

เอ้ะ ว่าแค่เธอรู้ชื่อเด็กน้อยจากบ้านโพไซดอนได้ไงอีกล่ะเนี่ย

คิดมากได้ครู่เดียว เพราะเธอโดนบรีฟจากทีน่ามาตั้งแต่อยู่ในบ้านพักว่าแค่ยืนนิ่ง ๆ จึงพยายามโฟกัสกับการยืนนิ่ง ๆ ดูทำตามอย่างเคร่งครัดไม่หยอก และไม่รู้พี่สาวทีน่าทำอะไรเด็กบ้านโพไซดอนถึงได้เผยสีหน้าตกใจจากดีนและมือยกปรบอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ จากรีชาที่ตอนนี้ไปหลบหลังดีนแล้วให้ดาริน่าเริ่มหันไปสอบถามพี่สาวร่วมบ้านว่าทำอะไร

แต่แล้วในตอนหันไปหา ภาพที่เธอเห็นคือใบหน้าของทีน่าที่เริ่มเลือนลางลงของผิวหนังมังสา เปิดเปลือยทะลุเห็นเส้นสายกล้ามเนื้อด้านในดูสยองขวัญเกิดกว่าเหตุจนมือเล็กของดาริน่าต้องรีบยกปิด

“ หยุด– หยุดก่อนค่ะคุณทีน่า น่ากลัวเกินไปแล้วค่ะ! ”

เป็นครั้งแรกที่ดาริน่าขึ้นเสียง แม้จะไม่ได้ดังมากแต่ก็เห็นถึงความร้อนรนในนั้น เหมือนเธอจะรู้มาว่าธิดาไอริสแบบเธอหักเหแสงได้รวมถึงสร้างภาพลวง แต่แบบนี้มันเกินไปหน่อยนะ!

“ น่ากลัวกว่าผีจริง ๆ อีก.. ไม่สิ ฉันไม่เคยเห็นผีสักหน่อย ”

เสียงพูดของดีนกล่าวส่ง และนั่นทำให้ดาริน่าที่กำลังหน้าเครียดทำสีหน้าไม่ถูกว่าจะขำหรือเครียดต่อดี ในตอนนี้เลยเหมือนยิ้มแต่ก็ขมวดคิ้วไม่เป็นไปตามทางเดียวกัน กลายเป็นทีน่าเองที่หลุดหัวเราะก๊ากออกมายังเบื้องหลัง โดยมีรีชาที่แทบจะไม่กล้าโผล่ออกมาจากหลังพี่ชายแล้ว ดาริน่าเห็นแบบนั้นก็ชะโงกหน้ามองน้อย ๆ เลื่อนมือบังช่วงปากตัวเองไม่ให้น่ากลัวก่อนจะยื่นขนมที่เตรียมมาบางส่วนแลกให้เด็กสาวอย่างปลอบใจ

“ เราขอโทษนะคะที่ทำให้กลัว.. ”

ดาริน่าเอ่ยเสียงหงอย แต่สุดท้ายเด็ก ๆ บ้านโพไซดอนก็ยังมีน้ำใจส่งของมาให้เธอรับไปหลังถูกหลอกกันแทบหัวโกร๋น ดูเหมือนจะเป็นช็อกโกแลตที่หลังได้รับมาเธอก็ยังแบ่งส่วให้รีชาเหมือนกับรู้สึกผิด ทว่ายังไม่ทันพูดคุยกับดีนให้มากกว่านี้ก็ถูกทีน่าที่ติดลมลากไปหลอกคนอื่นเพิ่มอย่างนึกสนุกแทนเสียอย่างนั้น

Cooper HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-10-31 22:32
227Trick or Treat
               31/10/2024 — 19.00 น. - 23.00 น.
               “ทริก ออ  ...

ย้อนเวลาวันที่ 31/10/2024 22.00 น.

บทพิเศษ ฮาโลวีนไนท์!

คูเปอร์พลิกตัวไปมาเป็นรอบที่เท่าไรไม่แน่ใจ ขณะที่นอนอยู่บนเตียงเหล็กดัดในห้องเล็ก ๆ ของบ้านหมายเลขหก พยายามข่มตาหลับ แต่ดูเหมือนการข่มใจให้สงบจะยากกว่าการปลุกให้ลุกขึ้นมาสู้เสียอีก โดยเฉพาะในคืนฮาโลวีนอย่างนี้ ที่ปฏิทินบอกว่าค่ำคืน แต่ดูจะผิดเพี้ยนไปหมด เพราะแม้เข็มนาฬิกาจะวิ่งล่วงเข้าใกล้เที่ยงคืน แต่ดวงอาทิตย์กลับตั้งฉากอยู่เหนือหัวจนแทบจะส่องแสงเข้ามาในห้อง เขาคิดขำ ๆ ว่า นี่ถ้าไม่ใช่ค่ายฮาล์ฟบลัดก็คงจะต้องมีคนแจ้งให้ใครซักคนมาปิดไฟกันบ้างแล้ว

บ่นพึมพำในใจอยู่พักหนึ่ง แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น แทรกทุกความพยายามเข้าสู่นิทราได้อย่างรวดเร็ว “คูเปอร์! ตื่นเร็ว ๆ! พี่ชายจะนอนทับวันฮาโลวีนกันหรือไง”

คำว่า "ฮาโลวีน" ทิ่มแทงจุดอ่อนในใจจนต้องลุกขึ้นนั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ หนุ่มคนนี้หลับตาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะยอมพาตัวเองไปเปิดประตูให้ลิเลียน่า ผู้เป็นน้องสาวร่วมมารดา ร่างเล็กของเธอในชุดแม่มดสีดำพร้อมหมวกทรงสูงดูทะเล้นชวนขัน ทว่าแววตาเป็นประกายของเธอก็ทำให้เขาอมยิ้มเล็ก ๆ ออกมา

"มันเป็นฮาโลวีนที่ไหนกัน ฟ้าแบบนี้ยังกะกลางวัน" เขาพูดพลางหาวกว้าง หวังในใจว่าลิเลียน่าจะปรานีปล่อยเขากลับไปนอนต่อ แต่เห็นทีคงจะฝันหวานเกินไป เพราะมือเล็กของเธอจับข้อมือเขาแน่นแล้วดึงออกไปยังสนามด้านนอก

"ก็เพราะพี่ชอบอิดออดไง ไม่ทันใครเขา!" เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ "รู้ไหม ตอนนี้มีคนจัดกิจกรรมแจกขนมกันอยู่ที่กองไฟกลางค่าย ฉันไม่ได้อยากออกมาเจอใครนักหรอก แต่นี่มันฮาโลวีน คูเปอร์ มันคือคืนแห่งความสนุกของเหล่าเด็ก ๆ"

เขาขมวดคิ้วพลางนึกคร้านเล็ก ๆ กับการโดนลากออกไปในชุดนอน แต่ไหน ๆ แล้วก็ไหน ๆ เจ้าคูเปอร์ผู้โตเกินวัย 18 แต่หัวใจยังไหลลื่นตามสายลมในค่ายแห่งนี้ก็ขอเลือก "สวมบทบาท" เด็ก 18 สักคืนเสียหน่อย

พลางยิ้มขันตนเอง ก่อนจะเดินไปหยิบเศษผ้าสีดำมาพันเป็นผ้าคลุม ผูกเข้ากับคออย่างง่าย ๆ แล้วพอเหลือบเห็นเศษผ้าที่อยู่ใกล้มือ เขาก็จัดการดัดแปลงเป็นปีกค้างคาวจิ๋วติดด้านหลัง กลายเป็นแวมไพร์งบประหยัดในเวลาไม่กี่นาที

ลิเลียน่ากอดอกมองดูพี่ชายแปลงร่างแบบไร้การยั้งคิด แล้วส่ายหน้าเบา ๆ รอยยิ้มขบขันประดับบนใบหน้า "พี่ชายจะแต่งตัวลวก ๆ แบบนี้จริง ๆ น่ะหรอคะ "

“ทำไมล่ะ ดูดีออก” คูเปอร์ยักคิ้วพลางยักไหล่ในคราวเดียว ก่อนจะก้าวออกไปโดยมีน้องสาวเดินตามมาด้วยท่าทางเหนื่อยหน่ายใจ แต่พวกเขาก็หัวเราะออกมาพร้อม ๆ กัน ท่ามกลางอากาศที่อุ่นราวกับกลางวัน แม้จะเป็น "ค่ำคืนฮาโลวีน" ก็ตาม

เมื่อพวกเขามาถึงลานกองไฟกลางค่าย บรรยากาศครึกครื้นอย่างน่าประหลาด สำหรับค่ายฮาล์ฟบลัด กองไฟแห่งเฮสเทียนี้คือจุดรวมใจของเหล่าผู้กล้า สถานที่ซึ่งเทพีผู้เป็นมารดาแห่งครอบครัวได้สละบัลลังก์เพื่อให้อพอลโลได้ขึ้นนั่ง จึงไม่มีบ้านแห่งเฮสเทีย บ้านทั้งสิบสองหลังล้วนแต่ต่างอยู่กันในเอกลักษณ์ของตน ค่ายจึงสร้างกองไฟนี้ขึ้นมาเพื่อเคารพพระนาง และกลายเป็นศูนย์กลางในการพบปะ นัดหมาย หรือกระทั่งงานรื่นเริงยามค่ำคืนอย่างที่เป็นในคืนนี้

คูเปอร์ลอบถอนหายใจขณะยืนข้างกองไฟแห่งเฮสเทีย แสงจากเปลวเพลิงอ่อนโยนที่พุ่งขึ้นราวจะคอยต้อนรับเขาและเพื่อนร่วมค่ายเหมือนดวงตาสีทองของเทพีผู้สูงศักดิ์ที่คอยมองลงมาจากเบื้องบนด้วยรอยยิ้มเงียบงาม ชายหนุ่มยืนข้างลิเลียน่า ร่างเล็กของเธอสวมชุดแม่มดน้อยที่ดูราวกับเพิ่งผ่านมือดีไซเนอร์ชั้นเลิศมาเสริมให้เรียบหรูและพอเหมาะพอเจาะ ต่างจากแวมไพร์งบประหยัดอย่างเขาที่เพียงคลุมผ้าสีดำแล้วติดปีกค้างคาวจิ๋วด้านหลังพอให้มองไกล ๆ ว่าเป็น “แวมไพร์” อยู่ในทางทฤษฎีมากกว่าทางปฏิบัติ

ลิเลียน่าขำเบา ๆ ขณะเขย่งเท้าจับผ้าคลุมบนบ่าคูเปอร์ให้อยู่ทรง “พี่ชายก็ดูเข้ากับค่ายดีนะ ฉันว่าพี่น่าจะเหมาะกับวันฮาโลวีนกว่าพวกเด็ก ๆ พวกนั้นด้วยซ้ำ” เธอเอียงคอส่งยิ้มทะเล้น ชายหนุ่มทำหน้าแสร้งโอดครวญ พูดตามตรง แสงแดดที่ส่องตลอดวันจนย่ำค่ำเช่นนี้อาจทำให้แวมไพร์ตัวจริงลาตายแล้วตั้งแต่กลางวัน

แสงจากเปลวไฟอบอุ่นอ่อนโยน และเหมือนจะเปล่งประกายแรงขึ้นกว่าเดิมในคืนฮาโลวีนนี้ ราวกับพระนางเองก็อยากร่วมงานเทศกาลกับพวกเขา คูเปอร์และลิเลียน่าหยุดมองผู้คนที่แต่งกายล้วนแตกต่างกันไป

คูเปอร์มองไปยังกลุ่ม "ผีแคสเปอร์" ที่ตัวสองขนาดไม่ทราบอายุ(เพราะไม่เห็นหน้า) คนหนึ่งสูงใหญ่ในชุดผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดสะอ้านเจาะรูสำหรับดวงตา   ส่วนอีกคนรูปร่างผอมบางตัวเล็กคล้ายเด็ก สวมผ้าขาวแบบเดียวกัน มีพร็อพเป็นตะกร้าขนมหวานที่เต็มไปด้วยถุงผ้าเล็ก ๆ ที่เตรียมไว้แจกให้กับทุกคนในงานนี้ พวกเขายืนตรงกลางรอบกองไฟ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์โผล่พ้นรูผ้าคลุมออกมา

"ทริกออร์ทรีต!!" ผีแคสเปอร์ตัวยักษ์ในวัยราวยี่สิบต้น ๆ ตะโกนทักเสียงดัง พร้อมขยับตะกร้าขนมในมือราวกับจะท้าทาย ชายหนุ่มยิ้มขำ นึกชมอยู่ในใจว่ารุ่นพี่คนนั้นต้องเป็น "พี่คนคูล" ตามที่เขาจินตนาการแน่ๆ

คูเปอร์ก้าวเข้าไปหา พร้อมทำท่าทางหลอกแบบขึงขัง(?) ใส่ผีแคสเปอร์รุ่นพี่ " ทริก! ผมขอขนมนะครับ พี่!"

“สวัสดีงับรุ่นพี่ ผมคูเปอร์เด็กใหม่บ้านอะธีน่าพึ่งมาได้ไม่นานฝากตัวด้วยนะคร๊าบ” คูเปอร์นึกคำที่วัยรุ่นเดี๋ยวนี้ชอบใช้เผื่อมันจะทำให้คนอื่นมองว่าเขายังเป็นรุ่นๆอยู่ ขณะที่สายตาเหลือบไปเห็นลิเลียน่าเหมือนกำลังพยายามกลั้นขำไว้ น้องรักฮึบไว้ค่อยไปปล่อยที่บ้านทีเดียวนะ! ชายหนุ่มคิด

คูเปอร์หัวเราะลั่น ก่อนจะคว้าขนมจากตะกร้า ทว่ามันไม่ใช่ขนมหวานธรรมดา แต่เป็นถุงผ้าผูกเชือกไว้แน่นหนา

คูเปอร์พลิกถุงผ้าในมือด้วยความสนใจ  เขาก้มมองลิเลียน่าที่ถือถุงคล้ายกันอยู่ในมือ สายตาของเธอเป็นประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็นไม่ต่างจากเขา

"งั้นเรามาดูกันเถอะ ว่าค่ำคืนฮาโลวีนนี้จะมีอะไรให้พวกเราบ้าง" คูเปอร์พูดเบา ๆ พลางค่อย ๆ คลายปมเชือกบนถุงผ้า

ของในถุงของคูเปอร์และลิเลียน่าคือห่อของขวัญเล็ก ๆ ตกแต่งด้วยริบบิ้นสีส้มแซมดำ สวยงามราวกับจะซ่อนความลับอะไรบางอย่างเอาไว้ ขณะที่ทั้งสองคนแกะออกมา สิ่งที่เห็นในนั้นทำให้พวกเขาหลุดขำพร้อมกันช็อกโกแลตแท่งหนึ่งถูกวางไว้อย่างเรียบง่ายในห่อกระดาษสวย

"เอ๊ะ!" คูเปอร์อุทาน พยายามกลั้นหัวเราะจนแทบจะกลั้นไม่อยู่ "นี่มันฮาโลวีนหรือวาเลนไทน์กันแน่เนี่ย"

ลิเลียน่าหัวเราะคิก "พี่คะ ถ้าอยากเป็นแวมไพร์ที่แท้จริงต้องกินเลือดสิ ไม่ใช่ช็อกโกแลต" เธอเอ่ยเย้า แววตาซนๆ

คูเปอร์ยิ้มขัน ยกช็อกโกแลตแท่งนั้นขึ้นราวกับกำลังอวดสมบัติล้ำค่า ก่อนจะหันไปมองรุ่นพี่ในชุดผีแคสเปอร์ที่ยืนหัวเราะอยู่ข้าง

"เจ้าผีนี่แสบไม่เบาเลยนะครับ" คูเปอร์เอ่ยอย่างล้อเลียน ก่อนจะกัดช็อกโกแลตคำหนึ่งด้วยท่าทางพึงพอใจ รู้สึกเหมือนได้รับพลังเล็ก ๆ ที่อุ่นขึ้นในใจ ไม่ใช่เพราะขนมหรอก แต่เป็นเพราะความห่วงใยและขวัญกำลังใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทุกคนได้จากงานนี้มากกว่า

หลังจากหยิบช็อกโกแลตมากัดเล่นไปพลาง คูเปอร์กับลิเลียน่าก็กล่าวลารุ่นพี่ในชุดผีแคสเปอร์ แล้วค่อย ๆ เดินกลับบ้านอะธีน่าด้วยกัน ความรู้สึกอบอุ่นจากเสียงหัวเราะและบรรยากาศในค่ายทำให้หัวใจเขาอิ่มเอมอย่างประหลาด ฮาโลวีนปีนี้ดูจะไม่ได้พิเศษอะไรมากไปกว่าปีอื่น ๆ แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงความสุขเล็ก ๆ ที่ทำให้จิตใจเบาสบายไปอีกพักใหญ่

Mackenzie BELIEVER

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-10-31 22:32
227Trick or Treat
               31/10/2024 — 19.00 น. - 23.00 น.
               “ทริก ออ  ...

41. Halloween Night

M

-ย้อนเวลา วันที่ 31.10.24 เวลาประมาณ 19:30 น.-

วันนี้แมคเคนซีกับดีนไม่ได้ตัวติดกันเป็นมาชเมลโลวเหมือนเช่นทุกวัน เป็นเพราะอีกฝ่ายบอกว่าอยากจะหาอะไรเล่นสนุกสักหน่อยในช่วงเทศกาลวันฮัลโลวีน เขาเลยไปทานมื้อเย็นกับจูลี่น้องชายร่วมสายเลือดและร่วมบ้านพักแทน มื้อเย็นผ่านไปอย่างเรียบง่าย แม้จะมีคิดถึงแฟนนิดหน่อยแต่ก็ต้องปล่อยให้อีกฝ่ายได้มีเวลาส่วนตัวบ้าง

“พอฟ้าสว่างทั้งวันแบบนี้แล้วแยกเวลาไม่ออกเลยนะฮะ”

จูลี่หนุ่มน้อยผมสีบรอนซ์ทองเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีสดใสที่มีแสงอาทิตย์ส่องทั้งวันทั้งคืนมาได้ร่วมเดือนแล้ว

“นั่นสิ ที่ไทยก็อากาศร้อนแล้ว กลับมาที่นี่ยังเป็นกลางวันทั้งวันอีก ว่าแต่นายไหวหรือเปล่า จะหน้ามืดไหม”

พอเห็นเหงื่อที่ซึมออกมาตามหน้าผากน้องชายแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ปกติจูลี่ก็ป่วยง่ายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หากต้องมาเจออากาศร้อนตลอด 24 ชั่วโมงแบบนี้ไม่รู้ว่าจะยิ่งไม่สบายไปใหญ่หรือเปล่า

“อ๊ะ ไม่ฮะ แค่นี้สบายมาก ร่างกายผมไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย พี่ชายกังวลเกินไปแล้ว”

เด็กหนุ่มรีบหันมาปฏิเสธแล้วบ่นพึมพำติดหน้างอในประโยคสุดท้าย เห็นแบบนั้นแล้วแมคเคนซีก็หัวเราะน้อย ๆ

“แข็งแรงแล้วก็ดี ไว้มาฝึกดาบกัน”

ฝ่ามือใหญ่วางลงบนศีรษะเล็กแล้วขยี้ผมนุ่มมือเบา ๆ ตอนนี้พวกเขาใกล้จะถึงโซนบ้านพักแล้ว แต่เหมือนว่าตรงแถวกองไฟแห่งเฮสเทียซึ่งอยู่ตรงกลางของเหล่าบ้านพักจะมีกิจกรรมอะไรอยู่สักอย่าง

“นั่นพี่แมคกับพี่จูลี่นี่ ! ทางนี้ ๆ มาเล่นด้วยกันสิ !”

เสียงเล็ก ๆ คุ้นหูดังมาจากตรงนั้น พอมองไปก็เห็นผี…ไม่สิ ต้องบอกว่าเป็นเด็กตัวน้อยที่เอาผ้าขาวมาคลุมตัวเลียนแบบผีมากกว่า ส่วนข้าง ๆ ก็เป็นมนุษย์ตัวโตที่เอาผ้าขาวมาคลุมตัวเช่นกัน

…ชักสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วสิ…

“มีจัดเทศกาลฮัลโลวีนด้วย เยี่ยมเลย พี่ชาย เราไปดูกันเถอะฮะ”

จูลี่ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ ยังไม่ทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธ น้องชายก็คว้ามือเขาแล้วลากไปหาผี (ปลอม) สองตนนั้นแล้ว

“รีชใช่ไหม ฉันจำเสียงเธอได้ ส่วนนี่ก็…พี่ดีน ?”

ไม่อยากคิดว่าสิ่งที่จูลี่คาดเดาจะเป็นความจริง แต่พอได้ยินสองผีพี่น้องหัวเราะแล้ว ให้ตายสิ…เสียงทุ้ม ๆ ที่เขาได้ยินทุกวัน เป็นดีนไม่ผิดแน่ ที่บอกว่าจะเล่นสนุกก็คือมาจัดกิจกรรมฮัลโลวีนกับน้องสาวสินะ

”โดนจับได้ซะแล้ว คิก ๆ ไหน ๆ ก็มาแล้ว มาเอาของขวัญจากพวกเราสิคะ“

รีชาตัวน้อยและดีนตัวโตยื่นตะกร้ามาตรงหน้าพวกเขา แต่ก่อนจะได้ของขวัญสองพี่น้องแห่งบ้านเฮคาทีคงต้องเล่นตามเทศกาลก่อนสินะ

“ทริก ออ ทรีท”

เป็นจูลี่ที่เริ่มก่อน ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะดีใจไม่น้อยที่มีคนมาจัดงานเทศกาลในค่าย

“ทริกกกกก !”

รีชาตอบเสียงดังฟังชัดอย่างไม่ลังเล ซึ่งก็ดูเหมือนว่าจูลี่จะคิดแผนการทริกสองผีพี่น้องไว้ในใจแล้ว ฝ่ามือขาวซีดข้างนึงแบออกมาตรงหน้าบุตรโพไซดอนทั้งคู่ ก่อนจะบริกรรมคาถาที่แมคเคนซีจับใจความได้ว่า “อินคันทาเร เฟลมมา มาจิกา” จากนั้นลูกไฟดวงเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นมากลางอากาศเหนือฝ่ามือของจูลี่

“โอ้โห พี่จูลี่เก่งจัง เอารางวัลไปเลยค่ะ”

ฟังจากน้ำเสียงโดยไม่ต้องเห็นสีหน้าก็รู้ว่ารีชาตื่นเต้นมาก จูลี่ยิ้มแป้นก่อนจะดับไฟพลังเวทย์ของตนเองแล้วหยิบของขวัญจากในตะกร้าที่รีชาถือมาอย่างนึง

  

“ว้าว ตุ๊กตาล่ะฮะ น่ารักมากเลย ขอบคุณนะรีช ขอบคุณฮะพี่ดีน”

จูลี่กอดตุ๊กตานุ่มนิ่มหน้าตาประหลาด (ในความคิดแมคเคนซี) ไว้แน่น ดูเหมือนว่ากองทัพตุ๊กตาในห้องนอนจูลี่จะมีพรรคพวกเพิ่มแล้ว

“พี่ชาร์ล็อตไม่อยู่ใช่ม่า งั้นจับของขวัญให้พี่ชาร์ล็อตสักอย่างสิคะ พี่ชาร์ล็อตกลับมาเห็นของขวัญจะได้ดีใจ“

รีชายังคงยื่นตะกร้าค้างไว้ น่าเสียดายที่ชาร์ล็อตน้องสาวอีกคนของเขาไปทำภารกิจนอกค่ายจึงไม่ได้อยู่ร่วมเทศกาลด้วย แมคเคนซีจึงให้จูลี่เป็นคนจับของรางวัลอีกชิ้นนึง

”ช็อกโกแลตล่ะฮะ พี่สาวจะกลับมากินทันไหม“

จูลี่ยิ้มบางเมื่อเห็นของขวัญที่จับได้

“ทันสิ เดี๋ยวชาร์ล็อตก็กลับมาแล้ว”

‘ล่ะมั้ง…’ แมคเคนซีแอบเติมคำนี้ในใจ

“ตาพี่แมคแล้วค่ะ”

เสียงรีชาดังขึ้นมาอีกครั้ง ให้ตายสิ นี่เขาต้องมาเล่นกิจกรรมที่เคยเล่นเมื่อวัยเด็กและห่างหายไปเป็นสิบปีแล้วงั้นเหรอ

“โอเค…ทริก ออ ทรีท”

“ทริกกกกก !”

คราวนี้มีเสียงของดีนประสานมาพร้อมกับรีชาด้วย แมคเคนซีจ้องหน้าดีนที่ตอนนี้ถูกผ้าขาวคลุมอยู่เขม็ง

‘หมอนี่รอจังหวะนี้อยู่แน่ ๆ’

“เอาเลยค่ะพี่แมค อย่าให้น้อยหน้าจูลี่นะ”

รีชาส่งเสียงเชียร์ แต่จะให้เขาทำอะไร พลังเวทย์ที่เป็นทักษะเฉพาะของบุตรบ้านเฮคาทีก็ยังไม่ได้เรียนรู้มาสักอย่าง แล้วเขาจะไปสู้อะไรจูลี่ได้ แมคเคนซีเหลือบมองสองผีพี่น้องแห่งบ้านโพไซดอน รู้เลยว่าทั้งคู่กำลังคาดหวังและตั้งตารอ โดยเฉพาะเจ้าผีตัวโตนั่น เขาเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะกระแอมไอแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ฉันหลอกใครไม่เป็น เรื่องนี้ดีนรู้ดีที่สุด”

“………….”

“………….”

“………….”

แล้วก็เกิดเดดแอร์ขึ้นชั่วครู่กลางวงสนทนา

“โอ๊ยยยย ! หนูเหม็นความรัก พี่แมคไม่สนุกเลยอะ !”

รีชาย่ำเท้าไปมาเหมือนเด็กถูกขัดใจ ส่วนจูลี่ก็ยิ้มอ่อน อ่านจากสีหน้าได้ว่า “ขอโทษแทนพี่ชายผมด้วยนะฮะ” และเหมือนเขาจะได้ยินดีนสบถอะไรสักอย่างด้วย แต่อีกฝ่ายก็ยอมยื่นตะกร้ามาให้เขาจับของขวัญจนได้

“ดรักม่า ตั้งสิบดรักม่าแน่ะ เยี่ยมเลย”

หลังจากจับของขวัญแล้วคุยกันอีกนิดหน่อย สองพี่น้องแห่งบ้านเฮคาทีก็ขอตัวกลับไปพักผ่อนที่บ้าน ไม่รู้ว่ารางวัลที่แมคเคนซีจับได้ถือว่าเป็นรางวัลที่ดีที่สุดหรือไม่ แต่เขาก็พอใจกับรางวัลนี้นะ…ดรักม่าของเขาก็คือของเขา ส่วนดรักม่าของดีน…ก็คือของเขาอีกนั่นแหละ (?)

Eloise HEROES

วันที่ 15 ธันวาคม 2024

เวลา 20.10 น.

เอโลอิสเดินมาที่กองไฟเฮสเทียตามคำบอกของไครอน เขาได้นัดเธอมาพบกับธิดาแห่งไทคีเพื่อฝากฝังให้ไปฝึกประสบการณ์ด้านนอก เอโลอิสที่พอจะมีประสบการณ์ออกทำภารกิจอยู่บ้างก็ยินดีที่จะช่วยเหลืออย่างน้อยตอนนี้เธอเองก็ไม่รู้จะชวนใครไป 

เธอเดินไปนั่งลงใกล้กองไฟ มองเห็นป้าชาวเอเชียคนหนึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ริ้วรอยตามวัยบ่งบอกว่าเธอผ่านโลกมามากแค่ไหน ดวงตาที่จ้องกองไฟอย่างไม่สบอารมณ์เผยถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน เอโลอิสยิ้มเล็กน้อยพอเป็นมารยาทก่อนจะเบือนสายตาออกไป ไม่นานนักความเงียบก็ถูกทำลายลง

“พวกเด็กสมัยนี้นี่ไม่ได้เรื่อง ให้ผู้หลักผู้ใหญ่มานั่งรอแบบนี้ได้ยังไงกัน!” เสียงบ่นด้วยความหงุดหงิดทำเอาเอโลอิสสะดุ้งเล็กน้อย เธอมองป้าคนนั้นอีกครั้งแล้วพยายามหันไปมองหาธิดาไทคีต่ออย่างเงียบ ๆ

“นี่หนู รู้จักคนชื่อเอโลอิสไหม?...ไครอนบอกให้ฉันมานั่งรอ เด็กบ้าอะไรเสียมารยาทจริงป่านนี้ยังไม่มาอีก!”

“อะ…เอ่อ…ไครอนเหรอคะ?” เอโลอิสกระพริบตาปริบ ๆ

“ก็ใช่น่ะสิ บอกให้ฉันไปหาประสบการณ์บ้าบออะไรไม่รู้ อายุปูนนี้แล้วยังต้องหาประสบการณ์อะไรอีก ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อนทำไมต้องให้เด็กเมื่อวานซืนมาสั่งสอนด้วย?”

“เอ่อ…ป้าคะ…” เอโลอิสพยายามแทรก

“นี่ก็กี่โมงกี่ยามแล้วคิดว่าฉันมีเวลามานั่งรอแบบนี้นานแค่ไหนกัน—”

“ป้าคะ!” เอโลอิสพูดเสียงดังขึ้นจนป้าหยุดชะงัก “หนูเองค่ะ เอโลอิสที่ป้าตามหา”

“เอ้า!ก็ไม่บอกตั้งแต่แรกนั่งจ้องหน้ากันตั้งนาน ปากน่ะมีไหม” ป้าบ่นขึ้นมาทันที คนแก่วัยนี้ไม่มีคำว่าขอโทษหลุดออกมาจากปากได้แน่นอน

“เอ้า! หนูก็คิดว่าธิดาไทคีจะเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกันนี่คะ” เอโลอิสถอนหายใจ

“ช่างเถอะ มีอะไรก็รีบว่ามาละครจะมาแล้ว ฉันต้องรีบไปบ้านเฮอร์มีสไปดูละคร” ป้าโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

“งั้นหนูจะรีบพูดรีบไปนะคะ เอาเป็นว่าตอนนี้ป้าตกลงจะร่วมทีมเดินทางกับหนูแล้วใช่ไหม?”

“แล้วเห็นฉันนั่งซักผ้าอยู่หรือไง? ที่มารอก็ต้องเพราะจะไปนี่สิ ถ้าไครอนไม่ขอฉันไม่มีทางไปหรอกนะ ลำบากก็ลำบาก” ป้าพูดสวนกลับมาทันทีท่าทางของเธอดูหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย

“โอเค เดี๋ยวถ้าหาสมาชิกครบแล้วจะนัดป้าอีกทีนะคะ” เอโลอิสพยักหน้าเบา ๆ พยายามรักษาสีหน้าให้ดูสุภาพที่สุดเท่าที่ทำได้

“สมาชิกยังไม่ครบอีกเหรอ? ชักช้ายืดยาดจริง ที่เรียกให้มารอตั้งนานคือแค่จะมาพูดแค่นี้เหรอ?” ป้าถลึงตาใส่เอโลอิส น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

“อ้าว…ก็ป้าบอกจะรีบไปดูละคร” เอโลอิสตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะหมดความอดทน

“จริงด้วย! เนี่ยเห็นมั้ยชวนฉันคุยเพลินเกือบลืมเรื่องละครไปเลย” ป้าพูดขึ้นเสียงสูงก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นยืน

“ป้าจะไปทำอะไรก็เชิญเถอะค่ะ หนูปวดหัว” เอโลอิสพูดพลางยกมือขึ้นนวดขมับ 

“แค่นี้ใช่ไหมงั้นฉันไปล่ะ เดี๋ยวไม่ทันเบรคแรก” ป้าพูดพลางลุกขึ้นยืน เดินฉับ ๆ ออกไปอย่างรวดเร็วราวกับลมพายุพัดผ่านไป

เอโลอิสมองตามหลังป้าไป รอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นความเหนื่อยหน่ายในทันที 

“ไครอนส่งใครมาให้ฉันเนี่ย…” 

เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ แล้วอดคิดไม่ได้ว่า การเดินทางครั้งนี้คงเต็มไปด้วยเสียงบ่นและความจู้จี้จนต้องเตรียมที่อุดหูไว้หลาย ๆ ชุดแน่ ๆ เอโลอิสสูดหายใจเข้าลึกอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นมองไปรอบ ๆ ที่เหลือก็คือหาสมาชิกอีกคนให้มันจบ ๆ ไป การเดินทางยังไม่ทันเริ่มจะมาล่มเพราะป้าแก่ ๆ หนังเหี่ยวคนเดียวไม่ได้เด็ดขาด!

คาเรน ริทซ์ ตอบรับเข้าร่วมภารกิจ