[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Xolotl HONOR

วันที่ 13 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเที่ยง เวลา 12.00 น. ณ โรงอาหาร

◀️┃▶️

แดดเที่ยงวันสาดลงบนสนามหญ้าและแนวไม้รอบโรงอาหารค่ายฮาล์ฟบลัดจนเป็นประกายระยับเหมือนกำมะหยี่สีทอง คีอาร์เดินก้าวเบา ๆ เข้ามาในโถงอาหาร กลิ่นอาหารหลายชนิดลอยคลุ้ง ฮอตดอกอบชีส ซุปข้าวโพด สลัดเย็นจากแผนกเดมิเตอร์ และเสียงจานช้อนกระทบกันเบา ๆ เสียงหัวเราะไกล ๆ ของลูกบ้านเฮอร์มีสแต่ละคนทำให้บรรยากาศดูมีชีวิตชีวาอย่างน่ารำคาญปนสงบในเวลาเดียวกัน คีอาร์เดินไปยังเคาน์เตอร์สเตนเลสเพื่อเลือกอาหารอย่างเงียบ ๆ ตาคมสีเทาอมเขียวกวาดมองผ่านเมนูประจำวันอย่างเป็นระบบมากกว่าจะเลือกเพราะความอยาก จนกระทั่งเธอชะงักเมื่อรู้สึกเหมือนมีสายตาใครบางคนมองมา ภาพของรุ่นพี่หญิงคนหนึ่งในเสื้อยืดสีเรียบง่ายผมลอนช็อกโกแลตปรากฏตรงหน้า พร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่นเกินกว่าคนทั่วไปจะให้กันในครั้งแรกที่พบ

“สวัสดี คีอาร์ ใช่ไหม?” น้ำเสียงของไพเพอร์อ่อนโยนแต่มั่นคง ราวกับคนที่ผ่านสงครามและวิกฤตหัวใจมามากจนความสงบกลายเป็นส่วนหนึ่งของลมหายใจ

คีอาร์กะพริบตาช้า ๆ ก่อนตอบอีกฝ่ายอย่างสุภาพ “ค่ะ รุ่นพี่ไพเพอร์ สวัสดีค่ะ”

“ชินกับค่ายบ้างรึยัง?” ไพเพอร์ถามพลางหยิบจานสลัดผลไม้ เสียงนุ่มของเธอมีพลังดึงดูดบางอย่างที่แม้คีอาร์เองยังรู้สึกได้ มนต์มหาเสน่ห์ของสายเลือดอะโฟรไดท์ที่กลั่นจนเนียนเป็นธรรมชาติ คีอาร์สูดลมหายใจสั้น ๆ กลิ่นแตงโมและเมนทอลจากลูกอมในกระเป๋าเสื้อยังคงแตะปลายลิ้น “กำลังพยายามปรับตัวอยู่ค่ะ แต่…ยังไม่ถึงกับชินทั้งหมดเท่าไร”

ไพเพอร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ ดวงตาเปลี่ยนสีวูบจากน้ำตาลเป็นน้ำเงินอ่อนราวกับสะท้อนแสงแดดที่ลอดผ่านหลังคาไม้ “ค่ายนี้ต้องใช้เวลา แล้วก็อย่ากดดันตัวเองมากนะ ที่นี่มีเด็กใหม่จำนวนมากที่รู้สึกแบบเดียวกัน เธอไม่จำเป็นต้องรีบเข้าหาใครหรือให้ใครรู้จักตัวตนเธอทั้งหมดวันแรก ๆ หรอก”

คีอาร์ยืนนิ่ง รับข้อมูลนั้นไว้เหมือนเก็บรหัสสำคัญอีกหนึ่งชิ้น “ค่ะ ขอบคุณค่ะรุ่นพี่”

“ถ้ามีปัญหาอะไร มาหาฉันได้ทุกเวลาเลยนะ เด็กบ้านบอเรอัสส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร ฉันเลยคุ้น ๆ ลักษณะนี้ดี” ไพเพอร์หัวเราะเบา ๆ แบบคนอารมณ์ดีที่ไม่ได้เสแสร้ง คีอาร์ค้อมศีรษะเล็กน้อย สีหน้าเรียบไม่เปลี่ยน แต่ในหัวประเมินทันทีว่า รุ่นพี่คนนี้สังเกตเก่งเกินไป อันตรายนิดหน่อย แต่ก็มีประโยชน์ในแง่ข้อมูล ไม่นานนักไพเพอร์ก็เลือกเสร็จ เธอโบกมือให้คีอาร์ก่อนเดินไปเข้ากลุ่มของเพื่อนบ้านอะโฟรไดท์ บรรยากาศรอบตัวเธอเหมือนเบาลงโดยอัตโนมัติ จนเด็กใหม่หลายคนแอบเหลียวมอง

คีอาร์หันกลับมาหาอาหารของตัวเอง เธอเลือกจานพาสต้าเย็นหนึ่ง ถ้วยน้ำผลไม้หนึ่ง ทุกอย่างเท่าเดิมตามระบบเพื่อเลี่ยงความวุ่นวายทางรสชาติ และเดินไปยังโต๊ะยาวของบ้านบอเรอัส โต๊ะที่ปกติว่างเปล่าและเงียบเหมือนลานน้ำแข็งกลางคืน เสียงรอบตัวเริ่มจางลงเมื่อเธอนั่งลงที่มุมเดิม โต๊ะปลายสุดที่ไม่มีใครเบียด ไม่มีใครชวนคุยและไม่มีใครต้องเสแสร้งใส่กัน เพราะมันไม่มีใคร… เธอใช้ส้อมวนเส้นพาสต้าช้า ๆ ดวงตาเหลือบมองเตาไฟบูชาที่ปลายลานครู่หนึ่ง ก่อนวางสายตากลับลงบนจานของตัวเอง นิ่ง สุขุม และแยกตัวออกจากโลกวุ่นวายรอบข้างอย่างสมบูรณ์ เหมือนทุกมื้อกลางวันของเธอ เงียบ, เรียบง่าย, และโดดเดี่ยวอย่างจงใจ

[NPC-01] ไพเพอร์ แม็กลีน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Xolotl HONOR

วันที่ 13 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 17.00 น. ณ โรงอาหาร

◀️┃▶️

ยามเย็นค่อย ๆ คลี่ตัวลงเหนือโรงอาหารของค่ายแฮาล์ฟบลัด แสงสีส้มของดวงอาทิตย์สะท้อนบนหน้าต่างกระจกบานใหญ่จนเกิดประกายระยับบาง ๆ ราวกับละอองทอง คีอาร์เดินเข้ามาเงียบ ๆ เช่นทุกวัน กลิ่นอาหารร้อน ๆ ลอยอวลผสมกับเสียงพูดคุยของชาวค่ายที่รวมตัวกันอย่างครึกครื้น เธอเดินตามทางเดิมด้วยจังหวะเท่า ๆ กันและสีหน้าเรียบเฉยที่ไม่มีใครอ่านออก แต่ภาพนั้นก็หยุดนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อเธอเห็นร่างสูงในชุดรัดรูปสีดำคุ้นตากำลังยืนอยู่ข้างหนึ่งของทางเดิน รีเบคก้า แม็กเคลน รุ่นพี่สาวสายเลือดไทคีที่ไม่ว่าใครก็จำได้เพราะความมั่นใจและแรงดึงดูดที่ติดตัวมาโดยกำเนิด

คีอาร์ไม่ได้ตั้งใจจะทัก เธอเป็นคนรู้ขีดจำกัดของตัวเองในเรื่องปฏิสัมพันธ์ ไม่จำเป็นก็ไม่เข้าไปยุ่ง แต่รีเบคก้าเป็นฝ่ายยิ้มพลางยกคางเล็กน้อยให้ก่อน เธอเลยจำต้องหยุด เดินเข้าใกล้นิดหน่อยแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพและเบามากตามแบบมารยาทที่เธอสร้างไว้เป็นเกราะกำบังของตัวเอง รีเบคก้าเองเหมือนจะมีอะไรในใจ พอทักทายเสร็จก็เงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนถอนหายใจเล็ก ๆ แล้วบ่นเสียงเบาแต่หงุดหงิดชัดเจนว่า “การเป็นลูกของไทคีนี่ลำบากนิดหน่อยจริง ๆ นะ” น้ำเสียงยิ้มก็จริง แต่สายตาแสดงความเบื่อหน่ายจนปิดไม่มิด

คีอาร์เลิกคิ้วน้อย ๆ เป็นการถามโดยไม่ต้องเปิดปาก แต่สุดท้ายก็เอ่ยถามตรง ๆ ตามแบบฉบับคนที่พูดเท่าที่จำเป็น “มีอะไรทำให้ลำบากใจหรือคะ?”

รีเบคก้าหัวเราะสั้น ๆ แบบคนชินกับปัญหาที่ไม่ควรต้องเจอ “เห็นคนเมื่อกี้ไหม? นั่นแหละ เขามาขอให้ฉันเร่งการกำเนิดไข่อสุรกายให้ ฉันไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ ยังกล้าจะขออีก เป็นไงล่ะโชคดีของไทคี บางทีฉันก็อยากใช้พลังให้ตัวเองโชคดีบ้างเหมือนกันนะ ไม่ใช่ให้คนอื่นมาป่วนแบบนี้”

คีอาร์พยักหน้าอย่างไม่แสดงความรู้สึก นัยน์ตาสีเทาอมเขียวคงไว้ซึ่งความสงบเย็นเหมือนผิวน้ำแข็งที่ไม่เคยแตก เธอไม่ได้เห็นใจตามมนุษย์ทั่วไป แต่เธอเข้าใจข้อมูลและพฤติกรรมมนุษย์ดีพอที่จะรู้ว่าต้องตอบอะไรให้สถานการณ์ไม่ยุ่งยากขึ้น เธอเลยเอ่ยเรียบ ๆ 

“ถ้าเกิดกำลังอารมณ์ไม่ดี ฉันมีการ์ดเกมอยู่นะคะ เป็นอูโน่ เห็นว่าหลายคนน่าจะชอบ เอาไปเล่นผ่อนคลายได้ค่ะ”

รีเบคก้าชะงักนิดหน่อยเหมือนจะปฏิเสธตามสัญชาตญาณ แต่คีอาร์ยื่นกล่องการ์ดให้ด้วยสีหน้าเรียบจนตีความไม่ได้ เธอเลยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยราวจะถามว่า “แน่ใจเหรอ?” ก่อนคีอาร์จะพูดตัดทันทีด้วยน้ำเสียงสุภาพและไม่เหลือช่องให้ต่อรอง “ไม่เป็นอะไรค่ะ พอดีว่าที่บ้านบอเรอัสฉันไม่มีเพื่อนในตอนนี้ รุ่นพี่เอาไปเถอะค่ะ”

รีเบคก้าหันมองหน้าเธอชั่วครู่ เหมือนกำลังพยายามประเมินว่าคีอาร์พูดเล่นหรือจริง แต่สีหน้าของคีอาร์นั้นนิ่งเสียจนอ่านไม่ออก ทั้งหมดที่รีเบคก้าบอกได้คือเด็กสาวตรงหน้านี้สุภาพมาก…แต่แปลกประหลาดในแบบของตัวเอง

คีอาร์พยักหน้าเบา ๆ ราวกับขอจบการสนทนา แล้วเอ่ยเสียงนิ่ม “ขอตัวก่อนนะคะ ฉันกินข้าวเสร็จแล้ว” ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมาเงียบ ๆ จังหวะก้าวของเธอสม่ำเสมอเหมือนเดิม ไม่มีรีบ ไม่มีลังเล และไม่มีอะไรในน้ำเสียงหรือท่าทางที่บ่งบอกถึงความผูกพันต่อใครทั้งสิ้น เธอแค่ช่วยเพราะมันง่าย และมันทำให้โลกภายนอกจัดระเบียบขึ้นเล็กน้อยเท่านั้นเอง ทิ้งให้รีเบคก้ายืนมองหลังบาง ๆ นั้นด้วยความรู้สึกประหลาดใจปนเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เด็กคนนั้นบอกว่าไม่มีเพื่อนแต่กลับเป็นคนที่ยื่นความปรารถนาดีให้คนอื่นก่อนเสมอ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม… แน่นอนว่าคีอาร์ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกนะ มันไม่ใช่ความปรารถนาดี มันคือการซื้อใจเครื่องมือต่างหาก

[NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

มอบ สำรับไพ่ (UNO) สิ่งที่ชอบที่สุดของ NPC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

Xolotl HONOR

วันที่ 14 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเที่ยง เวลา 12.00 น. ณ โรงอาหาร

◀️┃▶️

ยามเที่ยงของเดือนพฤศจิกายน อากาศเย็นจนแทบจะกลั่นเป็นลมหายใจสีขาว แต่แสงแดดบนหลังคาโรงอาหารยังอบอุ่นพอให้คีอาร์ยอมก้าวออกจากเงาไม้ เธอกินมื้อเที่ยงเรียบร้อยอย่างรวดเร็วตามแบบฉบับของคนที่ไม่เห็นความสำคัญของการนั่งพักผ่อนร่วมกับใคร แล้วก็เตรียมจะเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ เช่นทุกวัน ประตูไม้ผลักเปิดออกพร้อมลมเย็นเฉียดปลายผมของเธอ และทันทีที่สายตาเธอเคลื่อนไปข้างหน้า คีอาร์ก็เห็นร่องรอยที่บอกเรื่องทุกอย่างก่อนคำพูดเสียอีก

แก้วชาเย็นในมือรุ่นพี่ไพเพอร์ แม็กลีน มันว่างเปล่า

หยดน้ำบนพื้น หกเป็นทางชัด

ใบหน้าเล็กน้อยระอาของเจ้าตัวบอกได้ว่าเพิ่งเกิดเหตุไม่คาดคิดไป

คีอาร์หยุดฝีเท้าสั้น ๆ ก่อนเอียงคอเล็กน้อย ลมหายใจเบาแต่ชัด “สวัสดีค่ะรุ่นพี่ ชาหกเหรอคะ?”

ไพเพอร์ชะงักไปเสี้ยววินาทีเหมือนประหลาดใจที่มีใครทัก แต่ดวงตาสีน้ำตาลที่เปลี่ยนประกายระหว่างสีน้ำเงินกับสีเขียวก็คลี่ออกเป็นรอยยิ้มบางอย่างที่ดูอ่อนโยนแบบคนที่ผ่านเรื่องหนัก ๆ มาและเรียนรู้ที่จะไม่เก็บอะไรมากเกินไป “ใช่จ้ะ หกหมดเลย กำลังจะไปเช็ดอยู่พอดี”

คีอาร์มองแก้วว่างเปล่าแค่ครู่เดียว ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าโรงอาหารโดยไม่พูดอะไรต่อ ไพเพอร์เองยังไม่ทันเอ่ยถาม เธอเพียงได้ยินเสียงก้าวเท้าเบา ๆ ที่กลับมาอีกครั้ง พร้อมแก้วชาสดใหม่ที่ถูกยื่นมาตรงหน้า “ชาค่ะ” คีอาร์บอกด้วยน้ำเสียงเรียบไร้แวว แต่กลับมีความนุ่มลึกบางอย่างที่จับไม่ได้ วางนิ้วเรียวประคองแก้วไว้มั่นก่อนผายให้รุ่นพี่ ไพเพอร์รับไว้ด้วยท่าทีอ่อนช้อยตามธรรมชาติของเธอ “ขอบคุณนะคะ น่ารักจังเลย ความจริงฉันชอบชามากเลยล่ะ”

คีอาร์กะพริบตาช้า ๆ เหมือนกำลังประมวลผลข้อมูล แล้วตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณชอบชาสินะคะ” และไพเพอร์ก็มองเธออย่างคนที่อ่านความตั้งใจได้ทะลุ ไม่ใช่ด้วยมนต์เสน่ห์ของลูกแห่งอะโฟรไดท์ แต่ด้วยหัวใจที่เคยสอนตัวเองให้รู้ว่าความหวังดีที่ตรงไปตรงมา เป็นของหายากพอ ๆ กับความรักจริงในโลกเดมิก็อด (แน่นอนว่าคีอาร์ไม่มี)

“ดื่มให้อร่อยนะคะ รุ่นพี่” คีอาร์กล่าวอย่างสุภาพเรียบง่าย ก่อนจะผละจากไป เส้นผมยาวและกลิ่นเพลย์มอร์แตงโมอ่อน ๆ ของเธอพัดผ่านลมเย็นเหนือชายฝั่งค่ายเหมือนรอยเส้นของสายลมที่หายไป ไพเพอร์มองตามแผ่นหลังนั้น ยกแก้วชาขึ้นจิบ ก่อนยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างคนที่เพิ่งเห็นเด็กคนหนึ่งเปิดใจในระดับหนึ่ง แม้จะเป็นการเปิดใจแบบเย็นเฉียบและมีตรรกะจนน่าตกใจของคีอาร์ก็ตาม

[NPC-01] ไพเพอร์ แม็กลีน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

มอบ ชา สิ่งที่ชอบที่สุดของ NPC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Xolotl HONOR

วันที่ 16 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเที่ยง เวลา 12.00 น. ณ โรงอาหาร

◀️┃▶️

ยามเที่ยงของวันอาทิตย์ โรงอาหารของค่ายฮาล์ฟบลัดเต็มไปด้วยเสียงจอแจของเดมิก็อดจากแต่ละกระท่อมที่ทยอยหลั่งไหลเข้ามาแบบไม่เป็นระเบียบ แต่สำหรับคีอาร์ โลกของเธอยังคงเงียบสงบอย่างประหลาด เธอนั่งประจำที่โต๊ะของกระท่อมบอเรอัส โต๊ะอันกว้างที่มีเพียงเธอคนเดียวราวกับเป็นทุ่งน้ำแข็งกลางฤดูหนาวที่ไม่มีใครกล้าเหยียบย่างเข้าไป เธอจัดเรียงมื้ออาหารอย่างเรียบร้อย ปลา แครอทนึ่ง และผลไม้ที่ตัดสวยงามแบบมีสมมาตร ก่อนจะเริ่มทานด้วยท่าทางนิ่งขรึมเหมือนตุ๊กตาเซรามิกที่ถูกตั้งโชว์ไว้บนชั้นแก้ว ความเป็นระเบียบของเธอดูขัดแย้งกับบรรยากาศวุ่นวายรอบตัวอย่างชัดเจน

เสียงฝีเท้าเบา ๆ เสียดผ้าเดนิมดังขึ้นมาจากข้างหลัง แล้วไม่นานก็มีเสียงทุ้มอบอุ่นปนรอยล้อเลียนดังขึ้น “กินเหมือนเมื่อวานเลยนะ หนูน้อยรักสุขภาพ”

คีอาร์หยุดมือที่ถือส้อมทันที เธอเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาสีเทาอมเขียวสะท้อนภาพเอมีเลียที่กำลังเตรียมจะนั่งลงที่โต๊ะของบ้านบอเรอัสหมายเลข 28 อย่างถือวิสาสะที่สุดเท่าที่มนุษย์จะทำได้ ก่อนที่ผู้ใหญ่สายเลือดซุสจะทันได้ย่อกายลงนั่ง คีอาร์เอ่ยเสียงเรียบสุภาพแต่คมเหมือนมีดน้ำแข็ง “ถ้ารุ่นพี่นั่ง ตรงนี้จะเป็นการทำลายกฎของระบบที่นั่งประจำกระท่อมนะคะ ลูกครึ่งแต่ละคนต้องนั่งที่โต๊ะของเทพเจ้าของตนเองเท่านั้นค่ะ ห้ามนั่งร่วมกับกระท่อมอื่นโดยเด็ดขาด”

เอมีเลียชะงัก…ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ แบบคนไม่ซีเรียสกับกฎใดบนโลกใบนี้ “เพอร์ซี่ยังนั่งรวมโต๊ะกับเพื่อน ๆ ได้เลยนะ”

คีอาร์กะพริบตาช้า ๆ สีหน้าไม่เปลี่ยนไปแม้แต่นิดเดียว “เดมิก็อดของโพไซดอนอย่างคุณเพอร์ซี่ แจ็กสัน ฉันไม่รู้จักค่ะ แต่ไม่ว่ากรณีไหนก็ตาม…อย่านั่งจะดีกว่าค่ะ รุ่นพี่จะทำให้ฉันลำบากใจ” คำพูดของเธอนุ่มนวล แต่ความหมายเฉียบคมจนทำให้เอมีเลียนิ่งไปครู่หนึ่ง และนั่นทำให้คนที่ผ่านสงครามหลายยุคอย่างเอมีเลียถึงกับต้องยอมลดท่าทีลง

“…โอเค ๆ พี่ผิดเอง ขอโทษนะคีอาร์”

คีอาร์เหลือบตามองเพียงแวบเดียว คล้ายกำลังประเมินท่าทีของเอมีเลีย ก่อนจะกล่าวอย่างเรียบง่าย แต่ยังคงสุภาพไร้ที่ติ “ถ้าอยากทานอาหารด้วยกัน ก็เป็นที่อื่นแล้วกันนะคะ” จากนั้นเธอลุกขึ้นยืนอย่างเป็นระเบียบ จัดถาดของตัวเองให้สมบูรณ์แบบราวกับไม่อยากทิ้งความยุ่งเหยิงไว้เบื้องหลัง ก่อนจะก้มหัวเล็กน้อยให้เอมีเลียท่าทางที่อ่อนโยนพอเหมือนเด็กดี แต่ไกลจากความจริงภายในหัวใจของเธอเหลือเกิน

“เมื่อวาน ขอบคุณที่ชวนไปทานอาหารค่ะ” สิ้นคำขอบคุณเธอหมุนตัวเดินออกไปด้วยกิริยาเรียบร้อยไร้ที่ติ เส้นผมบลอนด์ทองแดงสว่างสะท้อนแสงแดด ขณะกลิ่นแตงโมเมนทอลจาง ๆ ลอยตามหลังราวสายลมฤดูหนาว

เอมีเลียมองตามร่างเล็กนั้นแล้วหัวเราะในคอเบา ๆ “เด็กคนนี้…นี่นะ” แววตาของหญิงนักผจญภัยเต็มไปด้วยความขบขันปนความสนใจอย่างร้ายกาจ เหมือนคนที่พบของเล่นหายากเข้ามือโดยไม่ตั้งใจ และคีอาร์…ก็เดินหายไปจากโรงอาหารอย่างเงียบ ๆ ราวกับลมเหนือที่เลือกจะพัดผ่านทุกอย่างโดยไม่ยอมให้ใครแตะต้องใจของเธอได้เลยแม้แต่นิดเดียว… ละมั้ง

[NPC-06] เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Xolotl HONOR

วันที่ 17 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเที่ยง เวลา 12.00 น. ณ โรงอาหาร (รีเบคก้า)

◀️┃▶️

และแล้วก็เข้าสู่ช่วงเวลาของกลิ่นหอมของอาหารกลางวันในโรงอาหารที่เริ่มมีลูกครึ่งทยอยเข้ามานั่งประจำโต๊ะของตัวเอง เสียงจอแจเบาบางจากกระท่อมต่าง ๆ คล้ายจะหลุดลอยไปไกลเมื่อเทียบกับท่วงท่าการเดิน ของคนสองคนที่เข้ามาพร้อมกันที่โรงอาหาร หนึ่งคือเด็กสาวสายลมที่เงียบงัน อีกหนึ่งคือเดมิก็อดสายเลือดไทคีผู้มากด้วยเสน่ห์ที่ไม่จำเป็นต้องพยายามให้ใครสนใจเลยสักนิด ทว่ากลับถูกจับจ้องเสมอ

ขณะที่ก้าวเท้าขึ้นบันไดหินเตี้ย ๆ ด้านหน้าโรงอาหาร รีเบคก้าก็เอียงศีรษะเล็กน้อยแล้วส่งยิ้มประหลาดใจแบบผู้ใหญ่ใจดีว่า “พึ่งเรียนเสร็จหรอคีอาร์?” น้ำเสียงของเธอนุ่มละมุนจนฟังดูไม่ต่างจากไพ่ที่ถูกสับเบา ๆ บนโต๊ะพนัน คีอาร์เหลือบตา เธอยังคงสวมหน้ากากเดิม หน้ากากที่เรียบร้อยสุภาพ ฉลาดแต่ไม่ดูโอ้อวด แว่นกลมสะท้อนแสงแดดยามเที่ยงเล็กน้อยก่อนเธอพยักหน้านิ่ง 

“ค่ะ พึ่งเรียนเสร็จ… รุ่นพี่สอนดีค่ะมีประโยชน์กว่าที่คิด คุ้มค่าด้วยค่ะ”

คำชมซื่อ ๆ แต่นำเสนอเหมือนเด็กดีในโรงเรียนทำเอารีเบคก้าหัวเราะนิ่ม ๆ ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อยอย่างพึงใจ แต่คีอาร์ในใจกลับคิดอีกอย่าง ผู้หญิงคนนี้มุมมองว่องไว นิสัยแบบนี้ต้องระวังให้มาก ก่อนจะเดินแยกไปยังคิวอาหาร คีอาร์เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋าใบเล็กที่ประดับลายแตงโมซึ่งกลายเป็นภาพจำของตัวเอง แล้วหยิบกระป๋องโค้กสีเงินขึ้นมายื่นให้รีเบคก้าอย่างสุภาพ

“จริงสิคะ… วันนี้ฉันได้ไดเอทโค้กมาจากที่ตอบคำถามในชั้นเรียนได้ค่ะ ปกติฉันไม่ดื่มน้ำอัดลมเลย ฉันให้รุ่นพี่ค่ะ”

รีเบคก้ากำลังจะเอื้อมมือรับ แต่กลับหยุดนิ่งแล้วเลิกคิ้วหนึ่งข้างอย่างที่มีน้อยคนทำได้ให้ดูน่าดึงดูดขนาดนี้ “ถ้าฉันรับไว้… รุ่นพี่เอมีเลียจะไม่น้อยใจหรอ?”

คีอาร์กะพริบตา ก่อนใบหน้าที่นิ่งสนิทอยู่เสมอจะสั่นไหวเพียงเสี้ยววินาที ไม่ใช่ตกใจ แต่เพราะเธอไม่คาดว่าประโยคนี้จะถูกโยนใส่เหมือนทดสอบจังหวะต่อคำในเกมสนทนา “ทำไมถึงพูดถึงรุ่นพี่เอมีเลียหรอคะ?” เธอถามตรง ๆ อย่างที่ใครก็รู้ว่าเป็นนิสัยซื่อของคีอาร์ แต่แท้จริงแล้วเป็นการทดสอบกลับดูท่าทางและดูการตอบสนอง ดูว่ารุ่นพี่บ้านไทคีต้องการรู้อะไร

รีเบคก้าไม่ตอบในทันที เธอกลับยิ้มน้อย ๆ คล้ายคนรู้มากกว่าที่ควร ก่อนจะรับกระป๋องไดเอทโค้กมาแล้วใช้นิ้วแตะฝากระป๋องเบา ๆ ทำเป็นเล่น ทั้งที่ดวงตากำลังสื่อว่า ฉันรู้นะคะ ว่าคุณสองคนกำลังมีอะไรบางอย่าง แต่แทนที่จะอธิบาย เธอเพียงส่งขยิบตาหนึ่งที กระพริบคม ๆ ที่เต็มไปด้วยความหมายซ้อนเร้นก่อนจะเอ่ย “ขอบใจมากนะคีอาร์” แล้วก็เดินผละออกไปราวกับทิ้งคำถามร้อยข้อไว้กลางอากาศเย็นของโรงอาหาร

คีอาร์ยืนนิ่งไปหลายวินาที เธอไม่แสดงสีหน้า แต่ภายในกลับประเมินสถานการณ์อย่างเป็นระบบ

ทำไมทุกคนถึงโยงเรื่องเอมีเลียกับฉัน? หลังจากแค่ไปทานอาหารด้วยกันครั้งเดียว? หรือว่าฉันถูกจับตามากเกินไป? หรือรุ่นพี่เอมีเลีย… พูดอะไรให้ใครรู้?

เธอไม่ชอบความไม่แน่นอน แต่ก็รู้ดีว่าตอนนี้การวิเคราะห์เพิ่มไม่ให้ประโยชน์อะไร เธอจึงขยับแว่นให้เข้าที่แล้วเดินเข้าแถวอาหารต่ออย่างเงียบสงบเหมือนเดิม ทิ้งเพียงความคิดสุดท้ายที่ลอยอยู่ในหัวเธอเหมือนสายลมบางเบายามบ่าย คนพวกนี้ชอบเข้าใจอะไรผิดกันจริง ๆ

[NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

มอบ ไดเดทโค้ก - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

Xolotl HONOR

วันที่ 18 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเที่ยง เวลา 12.00 น. ณ โรงอาหาร ไพเพอร์

◀️┃▶️

ในช่วงเวลาที่แสงอาทิตย์กลางวันทอดเฉียงลงมากระทบพื้นไม้ของโรงอาหารอย่างนุ่มนวล คีอาร์เดินตรงออกมาจากประตูด้านในหลังจากนั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ อยู่พักใหญ่ ใบหน้าของเธอยังคงเรียบสนิทตามแบบฉบับเด็กสาวผอมบางผู้แสนสุภาพ ทะมัดทะแมง และเต็มไปด้วยลมหายใจที่ถูกจัดระเบียบอย่างเป็นธรรมชาติของผู้มีตรรกะสูงกว่าอารมณ์ เธอขยับสวมแว่นกลมให้เข้าที่ก่อนจะก้าวเท้าออกสู่ระเบียงด้านนอก ทว่าเสียงหนึ่งกลับเรียกชื่อเธอไว้ก่อน

“คีอาร์!” 

เสียงนั้นอบอุ่น อ่อนโยน และมีความสดใสที่แฝงรอยเหนื่อยล้า เป็นเสียงที่คีอาร์จำได้ทันทีว่าเป็นของรุ่นพี่ไพเพอร์ แม็กลีน ผู้มีรอยยิ้มที่ทำให้ผู้คนทั่วค่ายอบอุ่นใจได้เสมอ เธอหยุดก้าว หันกลับไปมองหญิงสาวรูปร่างสูงสง่าที่กำลังเดินเข้ามาหาอย่างแนบเนียนในความง่าย ๆ แบบมนตร์เสน่ห์ของสายเลือดอะโฟรไดท์

ไพเพอร์ยิ้มบาง ๆ ให้ ก่อนจะโบกมือทักทายเบา ๆ ดวงตาคู่นั้นที่เปลี่ยนสีอยู่เรื่อย ๆ วันนี้ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ สีเขียวอ่อนที่สะท้อนแดดคล้ายหยดน้ำค้างยามเช้า เธอเอ่ยเสียงเบาเหมือนกลัวจะรบกวนใครสักคน  “เมื่อวาน…ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลยนะ เพราะเธอ”

คีอาร์กะพริบตานิ่ง ๆ อยู่หนึ่งครั้ง รอยยิ้มบางที่ดูสุภาพและสว่างราวเด็กสาวที่มีหัวใจใสบริสุทธิ์ผุดขึ้นบนริมฝีปากของเธอ ทั้งที่ในใจเธอกำลังประเมินสถานการณ์ด้วยความว่องไว กล่าวคำน้อยที่สุดเท่าที่จะน่าเชื่อถือและทำให้ผู้อื่นสบายใจที่สุด “ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ แค่พูดเล็กน้อยเท่านั้นเอง” คำตอบนั้นเรียบง่าย แต่เพียงพอให้ไพเพอร์หัวเราะเบา ๆ ในคอ คล้ายรู้ว่าเด็กสาวตรงหน้านี้ถ่อมตัวเกินไปในท่าทีแบบคนที่ถูกสอนให้เคร่งครัดเรื่องมารยาท ไพเพอร์ส่ายหน้าเบา ๆ ลอนผมช็อกโกแลตเคลื่อนไหวช้า ๆ ที่ข้างแก้มก่อนจะตอบกลับไปอย่างจริงใจ

“นั่นแหละคือสิ่งที่ช่วยน่ะ คีอาร์”

คีอาร์นิ่งฟัง ดวงตาเทาอมเขียวสะท้อนภาพหญิงสาวผู้ถูกความรักและความสูญเสียตีตราไว้ตลอดชีวิต นัยน์ตาของไพเพอร์วันนี้ไม่มีคราบน้ำตาเหมือนเมื่อวาน แต่กลับมีความสงบนิ่งของคนที่ก้าวผ่านคืนที่เปราะบางมาได้แล้ว คีอาร์รู้ในทันทีว่าสถานการณ์นี้ควรจบแบบไหน เธอก้มหัวเล็กน้อยเป็นกิริยางามสง่าแบบชนชั้นสูงของยุโรปที่ติดตัวมาแต่กำเนิด “ดีแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันดีใจที่รุ่นพี่ดีขึ้นแล้ว”

ทั้งสองยืนนิ่งอยู่ใต้เงาโรงอาหารพักหนึ่ง ลมเย็นแห่งเดือนพฤศจิกายนพัดผ่านแผ่วเบา ทำให้ปอยผมของคีอาร์สะบัดปลายเล็กน้อย กลิ่นเมนทอลอ่อน ๆ จากลูกอมเพลย์มอร์แตงโมที่ติดตัวเธอเสมอ ลอยปะทะอากาศจนไพเพอร์เหลือบมองอย่างไม่รู้ตัว ไพเพอร์ยิ้มอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มสวยที่ไม่ต้องแต่งเติมใด ๆ ทั้งหมดเป็นธรรมชาติล้วน ๆ จนคีอาร์ที่สวมบทสาวใสซื่อต้องมองตอบอย่างสุภาพเพียงครู่เดียว ก่อนจะผละตัวเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตความวิเคราะห์เย็นชาที่ซ่อนลึกในดวงตา

“ถ้างั้น…ไว้เจอกันนะคะรุ่นพี่” คีอาร์เอ่ยแบบนั้นเมื่อเห็นว่าเธอก็ไม่รู้จะชวนคุยอะไรให้ไม่เสียมารยาทในตอนนี้ 

ไพเพอร์ที่รู้เรื่องลักษณะนิสัยของบุตรบอเรอัสจึงไม่ขัด “อื้อ ไว้เจอกันนะคีอาร์”

คำตอบของไพเพอร์อ่อนหวานมากพอจะทำให้ใครบางคนใจสั่น แต่สำหรับคีอาร์มันเป็นเพียงข้อมูลทางเสียงที่ผ่านเข้าหูแล้วถูกจัดเก็บไว้เป็นหมวดหมู่เรียบร้อย เธอหันหลัง เดินออกไปอย่างเงียบเชียบตามสไตล์เด็กสาวบอเรอัสที่ตัวเบาดั่งลมเหนือ ขณะที่ไพเพอร์ยังยืนมองหลังเธออยู่ชั่วขณะหนึ่ง สีหน้าที่ดูอ่อนลงอย่างชัดเจน บอกได้ว่าความเศร้าที่เคยหนักอึ้งในอกเริ่มคลายตัวลงจริง ๆ

[NPC-01] ไพเพอร์ แม็กลีน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Xolotl HONOR

วันที่ 20 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเที่ยง เวลา 12.00 น. ณ โรงอาหารค่าย

◀️┃▶️

แสงแดดช่วงเที่ยงของเดือนทอดลงมาบนโรงอาหารค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างอบอุ่น กลิ่นอาหารร้อน ๆ ลอยคลุ้งปะปนกับเสียงหัวเราะและบทสนทนากระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ แต่คีอาร์ โซล็อตล์กลับใช้เวลาของตนอย่างเงียบสงบ เธอเลือกมุมที่คนไม่นั่งกันมากนัก วางถาดอาหารลงอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะจัดช้อนส้อมให้ขนานกันเป๊ะตามนิสัยรักความสมมาตรแล้วจึงเริ่มทานอย่างเงียบเชียบ มีเพียงกลิ่นแตงโม-เมนทอลอ่อน ๆ ของลูกอมที่ติดตัวอยู่ตลอดเวลาผสมอยู่ในอากาศจาง ๆ

เธอกำลังวิเคราะห์บทเรียนวิชาทวนที่เพิ่งเรียนจบเมื่อเช้าทีละประโยค จังหวะการถ่ายน้ำหนัก, จุดศูนย์ถ่วง, ระยะโจมตีที่เหมาะสมที่สุด เมื่อสายตาเหลือบเห็นเงาใครบางคนเดินเข้ามาใกล้และหยุดลงตรงหน้าอย่างไม่รีบร้อน

รีเบคก้า แม็กเคลนในเสื้อยืดสีส้มค่ายและแจ็กเก็ตหนังพาดไหล่ ท่าทางสบาย ๆ และรอยยิ้มชวนสนิททำให้คนรอบข้างส่วนใหญ่เผลอมองอยู่เสมอ ทว่าคีอาร์ทำเพียงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยตามมารยาทแล้วกล่าว “สวัสดีค่ะ รุ่นพี่รีเบคก้า”

“กินข้าวเหรอเด็กดี?” เสียงของรีเบคก้านุ่มแต่แฝงความขี้เล่นอย่างเป็นธรรมชาติ เธอวางแก้วน้ำผลไม้ของตัวเองลงบนโต๊ะฝั่งตรงข้ามแล้วโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อยแต่ไม่ได้นั่งอะไร “เมื่อกี้เพิ่งได้ยินข่าวนะ เดี๋ยวจะมีประกาศเรื่องไปเที่ยวเทศกาลฤดูหนาวที่โรมด้วยแหละ เห็นเขาว่ามันใหญ่สุด ๆ เลย”

มือของคีอาร์หยุดนิ่งเหนือช้อนเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะวางลงในจานอย่างเรียบร้อย สัญญาณของความสนใจที่เธอไม่เคยแสดงออกอย่างโจ่งแจ้ง เธอกระพริบตาหนึ่งครั้งแล้วถามด้วยน้ำเสียงสุภาพเรียบตรงตามแบบฉบับหน้ากากของเธอ “ฤดูหนาวที่…โรม? อิตาลีน่ะหรือคะ?”

รีเบคก้าหัวเราะเบา ๆ พลางขยับปอยผมเข้าหู “เปล่าจ๊ะ ที่ใหม่กรุงนิวโรมน่ะ แต่ไม่ใช่แค่ทริปเที่ยวธรรมดานะ เพราะจริง ๆ โลกของพวกเรามันใหญ่กว่าที่คิดเยอะเลย ค่ายฮาล์ฟบลัดเนี่ย…เป็นแค่ที่หลบภัยของพวกสายกรีกอย่างเดียวเท่านั้นเองนะ เดมิก็อดทั้งโลกไม่ได้มีแต่สายโอลิมปัสอย่างที่คิดหรอกนะคีอาร์”

คีอาร์วางศอกลงเบา ๆ บนโต๊ะ แขนตั้งตรงพอเหมาะ แสดงออกถึงการตั้งใจฟังแบบที่เธอไม่ค่อยทำให้ใครเห็นบ่อยนัก

รีเบคก้าใช้โอกาสนั้นเล่าให้ฟังต่ออย่างสบาย ๆ แต่เนื้อความกลับเต็มไปด้วยข้อมูลสำคัญอย่างตั้งใจ “อีกฝั่งของประเทศที่ซานฟรานซิสโกมีค่ายลูกครึ่งโรมันชื่อค่ายจูปิเตอร์ พวกนั้นจะเน้นทหาร เน้นระเบียบ เข้มงวด แต่ก็เป็นพวกเดียวกับเรานั่นแหละ ทั้งหมดคือพวกเลือดเทพโอลิมปัสเหมือนกัน แค่คนละเวอร์ชั่นเท่านั้นแหละ พวกโรมันกับกรีก…ก็เหมือนสองขาของเทพเจ้าเดียวกัน” คีอาร์พยักหน้าอย่างตั้งใจ เธอเก็บข้อมูลทุกคำอย่างเป็นระบบเหมือนกำลังจัดบันทึกในสมอง

รีเบคก้ากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นเล็กน้อย “แต่นั่นยังไม่ใช่ทั้งหมดนะ เพราะโลกใบนี้ไม่ได้มีแค่เทพกรีก-โรมันไง พวกเทพอียิปต์หรือพวกนอร์สก็อยู่บนโลกนี้เหมือนกัน แค่เรา…ไม่ยุ่งกันก็พอ มันเหมือนสัญญาเงียบ ๆ เราดูแลอสูรกรีกของเรา พวกอียิปต์ดูแลผีและเวทมนตร์ของเขา พวกนอร์สก็มีสงครามของตัวเอง การปะปนกันมากเกินไปน่ะ…ไม่เคยให้ผลดี”

คีอาร์หลุบตาลงเล็กน้อยคล้ายประมวลผลคำเตือนนั้นอย่างถี่ถ้วน ก่อนจะตอบสั้น ๆ ชัดเจนพลางพยายามหาอะไรบางอย่าง “เข้าใจค่ะ” 

รีเบคก้ายิ้มกว้างขึ้นเหมือนพอใจที่เด็กสาวคนนี้รับข้อมูลได้ดีเกินกว่าที่เธอคาดไว้ “ดีมาก แล้วก็…นี่อะไรเหรอ?” เธอเอียงคอเล็กน้อยเมื่อเห็นคีอาร์หยิบอะไรบางอย่างจากถุงผ้าใบข้างตัว

คีอาร์ยื่นซองขนมนิ้วมือแม่มดให้แบบเงียบ ๆ เรียบร้อยเหมือนทำทุกอย่างตามขั้นตอนที่คิดไว้แล้ว “อันนี้มีแค่นม ไข่ กับธัญพืชค่ะ พี่รีเบคก้าทานได้ไหมคะ เห็นว่าพี่เป็นมังสวิรัติ ฉันเห็นตอนไปทำงานที่สวนสนุกเลยซื้อมาให้ค่ะ ของตอบแทน" รีเบคก้าชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนจะหัวเราะนุ่ม ๆ อย่างจริงใจแปลกตา “ขอบใจนะคีอาร์ น่ารักกว่าที่คิดไว้เยอะเลย ฉันอยากทานขนมอยู่พอดีด้วย นมกับไข่พี่กินได้”

คีอาร์ตอบสั้น ๆ “ดีแล้วค่ะ” แม้ใบหน้าจะไม่แสดงอะไร แต่ในอกของเธอมีความพึงใจจาง ๆ ผ่านไปเหมือนสายลมเย็นเฉียดแก้มไม่มากไม่น้อย แค่พอให้รู้ว่าเธออ่านคนถูกอีกครั้ง ก่อนจะยืนขึ้นแยกทางกันในที่สุด รีเบคก้าก้าวเดินออกไปพร้อมโบกซองขนมนั้นในมือ ส่วนคีอาร์ก็หยิบขวดน้ำ ลุกขึ้น และมุ่งหน้าไปยังตึกเรียนช่วงบ่ายด้วยท่าทีสงบเช่นเคย แว่นกลมสะท้อนแดดระยับ พร้อมความคิดที่จัดเรียงเรียบร้อยอยู่ในหัวของเธอทุกประการ

[NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

มอบ ขนมนิ้วมือแม่มด - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +40

Xolotl HONOR

วันที่ 21 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเที่ยง เวลา 12.00 น. ณ โรงอาหารค่าย

◀️┃▶️

ใต้แสงเที่ยงวันอันนุ่มนวลของปลายฤดูใบไม้ร่วง โรงอาหารของค่ายฮาล์ฟบลัดเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยจอแจและกลิ่นอาหารสดใหม่ที่ลอยปะปนไปกับลมเย็นจากทะเลสาบ คีอาร์เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบในแบบที่เธอถนัด ร่างผอมบางในเสื้อไหมพรมคอเต่าสีงาช้างกับกระโปรงทรงพลีทยาวสีดำทำให้เธอดูเหมือนเด็กเรียนในมหาวิทยาลัยไฮโซมากกว่าจะเป็นเดมิก็อดที่พร้อมรับมืออสุรกาย เธอถือถาดอาหารด้วยท่าทีระมัดระวัง คล้ายกลัวทำหก ทั้งที่จริงเธอแค่ไม่อยากให้ใครเข้ามาสัมผัสร่างกายโดยไม่จำเป็น แล้วเลือกโต๊ะว่างมุมเงียบริมหน้าต่างอย่างเคย

เธอมักกินคนเดียว ไม่ใช่เพราะเหงา แต่เพราะสะดวกต่อการวิเคราะห์คนอื่นเงียบ ๆ โดยไม่ถูกสังเกต ความจริงคือเธอเพิ่งวางแผนใหม่ในหัวว่าจะเริ่มตีสนิทกับรุ่นพี่อีกสองสามคนเพื่อเก็บข้อมูลเพิ่ม ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาคีอาร์เงียบจนเกินไป เงียบแบบที่ทำให้ใครก็มองไม่ออกว่าเธอคิดอะไร เธอจำเป็นต้องสร้างเหตุผลที่อ่อนโยนและน่าสงสารให้คนอื่นกล้าพูดคุยกับเธอมากขึ้น ซึ่งการโยงถึงความเครียดหลังสูญเสียแม่ต่อหน้าคือคำอธิบายที่ดีที่สุด เธอรู้ดีว่ามันมีน้ำหนักพอจะทำให้ใคร ๆ แสดงความเห็นใจอย่างไม่ต้องสงสัย

คีอาร์กำลังตักซุปเย็น ๆ เข้าปากอย่างช้า ๆ เมื่อเสียงรองเท้าบู๊ตยางคู่หนึ่งหยุดลงข้างโต๊ะ คีอาร์เงยหน้าขึ้นช้า ๆ แล้วพบว่าคือรุ่นพี่ไพเพอร์ แม็กลีน ผู้มากับรอยยิ้มที่นุ่มนวลและดวงตาที่เปลี่ยนสีช้า ๆ ตามแสงที่สะท้อนจากหน้าต่าง

“คีอาร์ นั่งคนเดียวอีกแล้วเหรอ” ไพเพอร์พูดเสียงเรียบแต่แฝงความเอ็นดูตามสไตล์คนที่เคยปกป้องโลกมาครั้งแล้วครั้งเล่า “จะบอกอะไรอย่างนึงนะ ที่กระดานประกาศหน้าบ้านใหญ่น่ะ ไครอนเพิ่งติดป้ายกิจกรรมใหม่เมื่อเช้า อย่าลืมไปดูล่ะ”

คีอาร์รีบยิ้มบาง ๆ แบบเด็กน้อยที่พยายามดูเข้มแข็ง “ขอบคุณค่ะรุ่นพี่ไพเพอร์ เดี๋ยวทานเสร็จแล้วจะไปดูนะคะ”

“ดีมาก งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ ถ้าต้องการอะไรบอกพี่ได้เสมอเลยนะคีอาร์” ไพเพอร์บอกยิ้ม ๆ 

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอโค้งศีรษะเล็กน้อย เสียงนุ่มจนแทบลอยไปกับลม

ไพเพอร์เดินออกไปแล้ว เหลือเพียงคีอาร์ที่ประคองถ้วยซุปไว้พร้อมถอนหายใจแผ่ว ๆ สีหน้าภายนอกดูเหมือนเด็กสาวที่พยายามจะไม่ร้องไห้ ส่วนภายในกลับนิ่งสนิทและเย็นราวน้ำแข็ง เธอประเมินพฤติกรรมของไพเพอร์อย่างเป็นระบบ ความห่วงใยอย่างเป็นธรรมชาติของคนเคยสูญเสีย, ความตั้งใจจะดูแลรุ่นน้อง, อารมณ์อ่อนโยนที่มาช้าแต่จริงใจ เธอจัดเก็บข้อมูลทั้งหมดลงในใจเหมือนจัดแฟ้มเอกสาร

เมื่อทานอาหารเสร็จ คีอาร์ก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างเงียบ ๆ ถือแก้วน้ำเปล่าไว้ในมือเพื่อทำให้การเดินของเธอดูยุ่งเล็กน้อยและไม่น่าสงสัย เธอออกจากโรงอาหาร ผ่านลานผึ่งแดด และตรงไปทางบ้านใหญ่ที่ไครอนประจำอยู่ เสียงลมเย็นจัดพัดผ่านอย่างนุ่มและเฉียบพลัน คีอาร์สูดลมหายใจ กลิ่นแตงโมผสมเมนทอลจากลูกอมเพลย์มอร์ที่ละลายอยู่ใต้ลิ้นลอยอวลออกมาเบา ๆ เธอเดินต่อไปโดยไม่หันกลับ เหมือนเงาที่เคลื่อนไปตามทิศทางลมอย่างไร้ร่องรอย

[NPC-01] ไพเพอร์ แม็กลีน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)