[ตะวันตกของค่าย] ไร่สตรอว์เบอร์รี

Daemon HEROES

Work News

เมื่อคืนเขาล้มสลบไป ตื่นมาอีกทีก็ถูกพาไปนอนพักฟื้นที่ห้องพยาบาล รุ่นพี่บอกว่าเขาร่างกายอ่อนเพลีย พักผ่อนไม่เพียงพอ จะต้องไม่หักโหมเกินไป กลายเป็นว่าเขาผิดนัดกับลิเลียน่าเลย ผมเดินมายังไร่สตรอว์เบอร์รี่ ระหว่างทางเจอลิเลียน่ากำลังมาหาผมที่ห้องพยาบาล เพราะเธอได้ยินเรื่องผมเมื่อเช้าตรู่ เราก็เลยมาไร่ด้วยกัน

"เรื่องเมื่อคืนผมขอโทษนะครับ" เดม่อนพูดขอโทษหญิงสาวก่อน เพราะเขาเป็นฝ่ายผิดนัดเธอ

"ไม่เป็นไรน่า ก็นายหมดสติไปนี่..." ลิเลียน่ายกมือตบหลังผม "คราวหน้าก็อย่าปล่อยให้ร่างกายอ่อนเพลียล่ะ การฝึกน่ะขยันได้ แต่ก็ต้องแบ่งเวลาพักผ่อนบ้าง ดีนะเป็นลมในค่ายถ้านายไปหมดสติข้างนอกค่าย รู้ไหมอะไรจะเกิดขึ้น"

ผมฟังที่อีกฝ่ายบอกแทบจะไม่อยากคิดภาพตามเลย ผมก็คงเป็นเหมือนซากศพเป้านิ่งให้อสุรกายมารุมแทะกินโดยไม่ขัดขืน 

"อ่า ถึงแล้ว งั้นเราเข้าไปสอบถามรุ่นพี่ออสตินดูกันไหม เจอพอดี" เดม่อนพูดขึ้นก่อนหันไปทางรุ่นพี่อสตินที่กำลังดูแลพืชพันธุ์ในไร่

"สวัสดีครับ รุ่นพี่ ผมมาอาสาช่วยงานครับ" อีกฝ่ายพูดขึ้น 

"อ่า เดม่อน ลิเลียน่าพวกเธอจะจับคู่ไปขายสตรอว์เบอร์รี่งั้นเหรอ ได้สิ บรรจุเต็มรถลากแล้ว" ออสติน อ๋าวพูดขึ้นก่อนชี้ไปทางรถลาก

"จริงสิ รุ่นพี่นี่ช็อกโกแลตครับ รุ่นพี่ทำงานเหนื่อย ๆ ทานอะไรสักหน่อยนะครับ" เดม่อนพูดขึ้นก่อนหยิบแท่น 

"ขอบใจนะเดม่อน พี่กำลังหิวพอดีเลย" รุ่นพี่ออสตินตอบผมก่อนเขาจะรับช็อกโกแลตนั้นไว้ "ระวังตัวด้วยล่ะทั้งสองคน ข้างนอกอันตรายสำหรับพวกเรา" รุ่นพี่ออสตินพูดก่อนเดินไปทำงานต่อ

เดม่อนหันไปมองลิเลียน่า เธอหันมาหาผมเช่นเดียวกัน ก่อนเธอจะพูดขึ้น "จำไว้ นายต้องฟังชั้น ถ้าตัวไหนชั้นบอกจัดการก็คือให้นายถอยมาทันที เข้าใจไหม ชั้นจะเป็นคนประเมินสถานการณ์เอง"

"ถ้าชั้นพูด วิ่ง ก็คือวิ่งทันที เข้าใจนะ"

"เออน่า ผมเข้าใจแล้วยัยฉลาด" เดม่อนตอบอีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปที่รถลากเพื่อลากรถบรรจุสตรอว์เบอร์รี่เดินทางไปนอกค่าย

ลิเลียน่าเดินตามมาใกล้ ๆ ผม เธอค่อยช่วยเขาลากต่ออีกครึ่งทาง เราทั้งสองคนก็เดินมุ่งหน้าไปยังประตูค่าย เพื่อออกไปขายสตรอว์เบอร์รี่พวกนี้ หวังว่าจะขายหมดไว ๆ ก่อนอสุรกายแห่มานะ

มอบช็อกโกแลตให้รุ่นพี่ออสติน

Dean HEROES

029

เป็นคนดีก็เลยช่วยงานฟรีไงล่ะ!

          ถึงจะบอกว่าไม่มีงานให้ทำแต่ก็ใช่ว่าจะไปไร่สตรอว์เบอร์รี่ไม่ได้สักหน่อยนึงนี่นา ยังไงช่วงนี้ดีนก็ค่อนข้างว่างและเขาก็ไม่อยากจะมัวแต่อุดอู้อยู่แต่ในบ้านพักด้วยเลยต้องหาเรื่องทำกิจกรรมเอาท์ดอร์ หลังจากที่ออกมาจากคาเฟ่อะเมซอนแล้วชายหนุ่มก็ไปซื้อขนมที่มินิมาร์ทก่อนจะเดินเท้าไปยังไร่สตรอว์เบอร์รี่ที่อยู่อีกฟากฝั่งของค่ายฮาล์ฟบลัดทันที

          “อ้าวหนุ่ม มารับงานส่งของเหรอ?”

          คำทักจากลุงแซเทอร์ที่คุมสวนทำเอาชายหนุ่มงงเป็นไก่ตาแตก ก็ไหนคุณซาบริน่าบอกว่าไม่มีงานให้ทำแล้วไง ไหงลุงแซเทอร์ถึงได้ทักทายเขามาแบบนี้ หรือการประสานงานจะมีปัญหา?

          “ครับ? ยังรับงานได้เหรอครับลุง?”

          “โอ้ ได้สิ ต้องเอาของไปส่งในตลาดใช่ไหม แต่ว่าต้องรอก่อนสตรอว์เบอร์รี่ล็อตใหม่ยังเก็บเกี่ยวไม่เสร็จเลย”

          พอจะรู้แล้วว่าเป็นคนละงานกัน สงสัยต้องหาเวลาไปที่บอร์ดข่าวสารเพื่อเช็ครายละเอียดอีกที... แต่ว่าให้เอาของไปส่งที่ตลาดเนี่ยหมายถึงต้องออกไปนอกประตูค่ายใช่ไหมนะ? ถ้าเป็นแบบนั้นคนอย่างเขาที่ไม่ผ่านประสบการณ์จับอาวุธคงยังรับพาร์ทไทม์นี้ไปทำไม่ได้

          “ไม่ครับ ผมไม่ได้มารับงาน แค่มาเดินเล่นเฉย ๆ ถ้าลุงไม่ว่าอะไร จริงสิ.. ที่บอกว่าสตรอว์เบอร์รี่ล็อตใหม่ยังเก็บไม่เสร็จน่ะ ผมช่วยก็ได้นะครับไม่คิดเงิน ถือว่าเป็นค่าเข้าชมสวน”

          ลุงคนสวนชั่งใจอยู่เล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ตอบตกลง ให้ดีนเข้าไปเดินเล่นข้างในและช่วยเก็บผลไม้ด้านในนั้น คราวนี้ต้องเก็บเยอะเลย ไม่ใช่แค่ตะกร้าสามกิโลกรัมแต่ว่าเยอะเต็มรถเข็น

          คราวนี้ชายหนุ่มไม่ได้เถลไถลมัวแต่ถ่ายรูปมากนัก เพราะว่าเขาไม่อยากลงสตอรี่เก็บสตรอว์เบอร์รี่ซ้ำ ๆ ให้เพื่อนแซวว่าเอาของเก่ามารีรัน แต่จำนวนสตรอว์เบอร์รี่ที่ต้องช่วยเก็บมีไม่น้อยเลยทีเดียว เขาเลยต้องใช้เวลาอยู่นานพอควรถึงจะเก็บผลไม้ได้ครึ่งคันรถ พอเดินไปเดินมาภายในไร่ก็ได้เจอคนรู้จักเข้า

          “สวัสดี รุ่นพี่ออสติน”

          เป็นภาพแปลกตาเหลือเกินที่มาเจอดาราจีนกำลังทำสวนทำไร่อยู่แบบนี้ จนอดคิดไม่ได้ว่าหรืออีกฝ่ายจะเก็บสตรอว์เบอร์รี่ไปหมักเป็นไวน์กันนะ

          “สวัสดีดีน เป็นไงบ้าง ได้เอารูปไปอวดเพื่อนหรือยัง”

          ออสตินเงยหน้าขึ้นจากการพรวนดิน ในหน้าหล่อหลาเลอะคราบเหงื่อคราบดินแต่ก็ยังดูดีอยู่สมกับที่เป็นดาราแม้ว่าเขาจะไม่รู้จัก อีกฝ่ายยังคงอารมณ์ดีและเป็นกันเองเสมอ คงเพราะว่าสถานที่อยู่แห่งนี้เป็นที่ที่อีกฝ่ายอยู่แล้วสบายใจ

          “แน่นอน เพื่อนผมตื่นเต้นใหญ่เลย” เขาตอบพลางกลั้วหัวเราะ “แต่ไม่คิดเลยนะว่ารุ่นพี่จะชอบมาดูแลงานสวนด้วย”

          “เป็นหน้าที่เก่า ๆ ตอนสมัยอยู่ค่ายน่ะ สนุกดีนะ ถ้านายไม่รีบอะไรผมก็พอจะช่วยสอนให้ได้”

          “อืมมมม รีบไหมนะ” ชายหนุ่มเสมองรถเข็นสตรอว์เบอร์รี่ที่อาสาเก็บมาให้ ยังอีกเยอะเลยกว่าจะเต็ม “คงต้องวันอื่นแล้วล่ะ แต่ถ้ารุ่นพี่อยู่แถวนี้บ่อย ๆ คงได้เจอกันอีก”

          “น่าเสียดาย งั้นถ้านายรีบผมช่วยเก็บสตรอว์เบอร์รี่ให้ด้วยแล้วกัน ช่วยกันสองคนน่าจะไวกว่า”

          “ขอบคุณครับ รุ่นพี่ใจดีจังแฮะ นึกว่าดาราจะหยิ่งกันซะอีก”

          ได้ยินแบบนั้นออสตินก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

          “ดาราก็คนทั่วไปนี่แหล่ะ แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าคนที่หยิ่งก็มี ซึ่งคนนั้นไม่ใช่ผมแน่นอน”

          “โอเค ๆ ผมเชื่อ ตอนยังอยู่นิวยอร์กผมทำงานร้านอาหารแถวบอร์ดเวย์ บางครั้งก็เจอดารามากิน ตอนยังไม่ดังก็ปกติดี แต่พอดังแล้วเปลี่ยนไปแทบจะเป็นคนละคน แต่ก็อย่างที่รุ่นพี่บอก ไม่ใช่ดาราทุกคนที่เป็นแบบนั้น”

          มือก็ตัดเอาผลสตรอว์เบอร์รี่รถเข็นส่วนปากก็บ่นไม่หยุดจนคนฟังได้แต่ขำ พูดไปทำงานไปจนน้ำลายเหนียว ทั้งเรื่องนินทาดารา เรื่องงานสวนสตรอว์เบอร์นี่ รวมถึงเรื่องพี่ชายแท้ ๆ ที่ชื่อว่า ‘เพอร์ซี่ แจ็คสัน’ ด้วย ออสตินบอกว่า “เพอร์ซี่เป็นคนที่พิเศษเหนือกว่าใครทั้งหมด” จนรู้สึกว่าตัวเองจะทำให้พ่อเสียชื่อไหมนะที่มีลูกชายเป็นวีรบุรุษในยุคใหม่คนนึง ส่วนอีกคนนั้นธรรมด๊าธรรมดา แต่เขาก็ไม่แคร์หรอกไม่ว่าใครจะว่ายังไง เพราะว่าแม่สอนเสมอว่าต้องเป็นตัวของตัวเอง อย่าพยายามเป็นใครก็ไม่รู้ที่เราไม่รู้จัก แล้วตอนนี้เขาก็เกิดมาตั้งยี่สิบสามปีแล้ว รู้ดีเลยแหล่ะว่าตัวเองเป็นใคร

          การทำงานด้วยกันสองคนรวดเร็วกว่าที่คิดตอนแรกเอาไว้เยอะ พอดีนเอารถเข็นไปส่งให้ลุงแซเทอร์เขาก็มานั่งพักหลบแดดกับรุ่นพี่ออสติน แล้วหยิบขวดน้ำแร่ที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ส่งให้อีกฝ่าย

          “ขอบใจนะ” รุ่นพี่รับขวดน้ำมาเปิดดื่มอึก ๆ อย่างกับนายแบบโฆษณา เมื่อดับกระหายแล้วออสตินก็เปิดสนทนาถามต่อ “คิดเพลงที่จะเอามาแข่งร้องคาราโอเกะได้แล้วหรือยัง?”

          “แน่นอน บอกเลยว่าผมโปรเพลงนั้นมาก ฮั่นแน่! รุ่นพี่แอบมาสอดแนมให้คุณดีหรือเปล่า? ผมไม่บอกหรอกว่าจะร้องเพลงอะไร เดี๋ยวไม่ตื่นเต้นกันพอดี”

          ดีนหลิ่วตามองอย่างรู้ทัน ซึ่งออสตินก็ยกมือขึ้นสองข้างทำท่ายอมแพ้

          “โอเค ไม่บอกก็ไม่บอก ก็กะจะแอบถามจริง ๆ นั่นแหล่ะ เพราะดูเหมือนว่าผมจะถูกลากคอไปเกี่ยวกับการแข่งของคุณพ่อด้วย”

          “หืม? หมายความว่ารุ่นพี่ก็จะมาเป็นแดนซ์เซอร์ให้ด้วยงั้นเรอะ ยอดไปเลยแฮะ”

          หนุ่มผิวน้ำผึ้งทำตาโตตื่นเต้น การจะมีดาราดังมาเป็นแดนซ์เซอร์คาราโอเกะให้แบบนี้ ชั่วชีวิตอาจจะมีแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็เป็นได้ สงสัยแค่ถ่ายรูปอวดเพื่อนคงไม่พอ แบบนี้มันต้องถ่ายวีดีโอเก็บไว้เลยหรือเปล่า แต่ระหว่างที่ดีนกำลังวาดฝันความบันเทิงภายในหัว รุ่นพี่ออสตินก็ยกมือขึ้นปราม

          “ประมาณนั้น... แต่บอกไว้ก่อนว่าผมเต้นไม่เก่งเท่าคุณพ่อหรอก อย่าเพิ่งคาดหวัง”

          “เข้าใจได้ ถ้ารุ่นพี่มาเต้นด้วยแบบนี้มีคนถ่ายวีดีโอเก็บไว้แหงม” ซึ่งดีนละไว้ว่าหนึ่งในนั้นคือตัวเขานี่แหล่ะ… “งั้นผมจะใบ้ให้ เพลงที่ขึ้นด้วยตัว ‘T’ ของนักร้องชื่อ ‘B’”

          “โอ๊ย!! ให้ตายสิดีน เป็นประโยชน์มากมั้ง นักร้องชื่อตัว B มีตั้งเยอะตั้งแยะ บียองเซ่ บริทนี่ย์ บิลลี่ไอริช แบล็คสตรีทบอย ตัว B มีตั้งเยอะตั้งแยะ!”

          แล้วทั้งสองก็ระเบิดเสียงหัวเราะไปพร้อมกัน

          “ไม่ ผมใบ้ให้แค่นี้ แต่ก็มีหนึ่งในรายชื่อที่รุ่นพี่พูดไปเมื่อกี้แหล่ะ”

          “มีหนึ่งในรายชื่อเมื่อกี้สินะ…”

          หนุ่มเชื้อสายครึ่งเทพครึ่งจีนกุมคางคิดจนใบหน้าเปื้อนดิน

          “เออ จะว่าไป รุ่นพี่รู้จักร้านป้าเอมไหม? พอดีว่ามีคนบอกให้ลองเอาไอเท็มที่ได้จากมอนสเตอร์ไปขายที่นั่นน่ะ บอกว่าได้เงินดีกว่าทำงานที่ค่ายเยอะ”

          คิดยังไงก็ไม่รู้ถึงได้หลุดถามเรื่องที่ค้างคาใจกับรุ่นพี่ไป แล้วพอออสตินได้ยินชื่อว่า ‘ป้าเอม’ เขาก็ทำหน้าเหมือนคนติดสตั๊นแข็งเป็นหิน

          “รู้จัก แต่ว่านายห้ามไปที่นั่นนะ”

          ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีอะไร แต่ว่าเพราะอะไรกันล่ะ?

          “ทำไมล่ะครับ ร้านป้าเอมมีอะไรเหรอ?”

          “คืองี้…” ออสตินขยับมากระซิบที่ข้างหู พอได้ยินว่าที่แท้จริงแล้ว ‘เอม’ มีความหมายว่าอะไรดีนก็ทำตาโตไปอีกคน “นั่นแหล่ะ เพราะงั้นนายห้ามไปที่นั่นเด็ดขาดนะดีน”

          นั่นไงล่ะ โดนไอ้เวรเอลลิสเล่นเข้าซะแล้ว!

มอบ [น้ำแร่] ให้ [ออสติน อ๋าว]

Daemon HEROES

SELL strawberry

"นี่แก ได้ยินข่าวแคมเปญวันกระเทยเดือดหรือยัง แอรีสแพ้อีกแล้วนะแก" เสียงเด็กคนหนึ่งพูดกับอีกคนระหว่างผมกับลิเลียน่ากำลังเดินมุ่งหน้ามายังสวนสตอว์เบอร์รี่

"นั่นสิแก แต่ก็ดีเหมือนกัน..." เสียงอีกคนตอบเด็กที่เพิ่งพูดไป "ไม่งั้นชั้นคงเป็นพ่อแย่เลย ถ้าแอรีสชนะนั่นหมายถึงที่เอเชียจะมีสงครามปะทุ..."

"ใช่แล้วแก ดีแล้วที่เฮอร์มาโฟร์ไดตัสชนะ ตอนนี้เหมือนว่ากลุ่ม LGBT ทั้งสองกลุ่มสามารถหันหน้าเจรจากันได้ ทั้งสองขอโทษขอโพยกันใหญ่เลย" เด็กคนแรกพูดขึ้น

ผมที่เดินผ่านมาก็แอบถอนหายใจเล็กน้อยก่อนหันไปหาลิเลียน่าที่เดินข้าง ๆ  "นี่ ๆ ยัยฉลาด พวกเรากึ่งเทพกับเหล่าเทพมีอิทธิพลต่อผู้คนขนาดนั้นเลยเหรอ ที่ผมดูในข่าวตอนแรกทั้งสองฝ่ายเกือบจะตีกันรุนแรงเลย ไม่มีทีท่าจะยอมกัน"

"งืมม..." ลิเลียน่ายกนิ้วขึ้นมาแตะคางอีกฝ่าย "เธออยากให้พวกเขาตีกันเหรอจ๊ะพ่อบุตรโพไซดอน"

"ป๊ะ...เปล่า ๆ นะ ผมแค่สงสัยน่ะทำไมพอเราเข้าไปมีส่วนร่วมถึงกลายเป็นทำให้พวกเขาทั้งสองกลุ่มกลับเจรจาคุยกันดี ๆ ได้" เดม่อนเมื่อได้ยินเช่นนั้นรีบยกมือส่ายไปส่ายมาทันที ปฏิเสธสุดชีวิต

"เรื่องนี้เหมือนจะจริงนะ นายเคยได้ยินเรื่องสามบุตรมหาเทพเป็นผู้ก่อสงครามโลกครั้งที่ 1 และ 2 ไหมล่ะ" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนเธอจะพูดต่อ "เหมือนพวกเรามีอิทธิพลพิเศษ ถ้าพวกเรารวมพลังกันมาก ๆ หลาย ๆ ศึกของมนุษย์กึ่งเทพ เทพ ไททัน อสุรกายจะส่งผลพลิกโฉมชะตากรรมโลกได้ จากที่คุณไครอนเคยพูดในช่วงส่งท้ายปีเมื่อปีก่อน"

"โห แบบนั้นถ้ามีกึ่งเทพสักคนอยู่ในสภาวอชิงตันนี่โลกก็ยิ่งถูกเราผลักดันได้ง่ายเลยสิ" เดม่อนพูดขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนผมจะเห็นลิเลียน่ายิ้มขำนิด ๆ

"แล้วใครบอกว่าไม่มีล่ะ" ลิเลียน่าที่ยิ้มขำก่อนจะพูดเปรย ๆ ไว้นิดนึง

"มีรุ่นพี่ทำงานในนั้นจริงเหรอครับ เฮ้..."  ผมที่พุดโต้ตอบอย่างทันทีก่อนจะมองสีหน้าลิเลียน่า เธอพยักหน้าผมก็เข้าใจได้ทันทีว่ามีรุ่นพี่ของเราในนั้น 

"ว่าไงทั้งสองคน กลับมาแบบนี้แสดงว่าทำงานเสร็จแล้วสินะ" รุ่นพี่ออสตินเดินมาทักทายเด็ก ๆ ทั้งสองคน

เดม่อนหันไปตามเสียง นี่เขากับลิเลียน่าเดินคุยกันจนมาถึงไร่เลยเหรอเนี่ย ก่อนจะยิ้มทักทายพี่ออสติน "ใช่ครับ พอดีเจออัลกูลไปสองตัว แต่ก็ผ่านมาได้ฉิวเฉียดเลย"

"โชคดีนะที่พวกเธอยังเจออสุรกายตัวเล็ก ๆ พวกนี้" รุ่นพี่ออสตินพูด ก่อนจะรับเงินจากลิเลียน่าที่ยื่นให้

"นี่ค่ะเงินจากการขาย" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนจะยื่นให้ชายหนุ่ม เธอพยายามเก็บความรู้สึกไว้ เธอแทบจะไม่อยากบอกเลยว่า เธอเป็นแฟนคลับรุ่นพี่อีกคน ช่วงนี้กำลังติดซีรีย์จีนเป็นเรื่องของเขาทั้งนั้น

"งืม ครบถ้วนดี เอานี่ส่วนแบ่งพวกเธอค่าเหนื่อย" รุ่นพี่ออสตินพูดก่อนจะหยิบเงินส่วนแบ่งให้ทั้งสองคน

"ขอบคุณครับ" เดม่อนพูดด้วยความเคารพก่อนยื่นมือรับรางวัลจากอีกฝ่าย

"ขอบคุณค่ะ" เธอเกร็งสุดชีวิตก่อนยื่นมือไปรับ พยายามไม่ให้หลุดคีพ

"โชคดีนะทั้งสองคน" รุ่นพี่ออสตินพูดขึ้น ก่อนจะเดินกลับไปทำงานในไร่ต่อ เดม่อนหันมาหาลิเลียน่า 

"งั้นผมขอตัวไปหากาแฟสักแก้วดื่มแถว ๆ นี้ก่อนนะครับ ลิเลียน่าจะไปไหนหรือเปล่า" เดม่อนเอ่ยปากถามอีกฝ่าย

"เดี๋ยวว่าจะกลับไปอาบน้ำที่บ้านพักแล้วงีบสักแปบ" ลิเลียน่าพูดพลางบ้องปากหาว แท้จริงเธอเพิ่งดูซีรีย์มาทั้งคืนยังไม่ได้นอนเลย และยิ้มให้เดม่อนครั้งสุดท้ายก่อนเดินแยกไปบ้านพัก

ส่วนผมก็ใช้พลังหอมเย้ายวนเพื่อชำระคราบสกปรกตามเนื้อตัวสักหน่อย รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันตา และสดชื่นราวกับอาบน้ำมาเลย ข้อดีของอะโฟร์ไดท์คือชีวิตประจำวันของเราสินะ ผมยกแขนตัวขึ้นดมหอมกว่าสบู่ที่เคยใช้อีกนะเนี่ย ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังคาเฟ่ หลังจากอาบน้ำทิพย์แล้ว(?)

- รางวัลขายสตรอว์เบอร์รี่ -

+50 พลังใจ, +25 ความกล้าหาญ 50 ดอร์ลาร์ และ +40 EXP

โบนัสรับรู้ผลแคมเปญวันกะเทยผ่านศึก +10 EXP

Feria FOLLOWER

sell strawberry 01

Feria Hayes

วันนี้เฟเรียพากาเอลมาที่ไร่สตอเบอร์รี่ของค่ายเพื่อที่จะมารับงานตั้งแผงขายสตอเบอร์รี่กับรุ่นพี่ออสติน อ๋าวซึ่งเป็นลูกชายแห่งไดโอนีซุสก่อนเพื่อที่จะมารับรายละเอียดการทำงานครั้งนี้

“สวัสดีค่ะพี่ออสติน หนูมารับงานตั้งแผงค่ะ“

“อ้าว! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเฟเรีย แล้วนั้นใครเหรอ”

“นี่กาเอลค่ะ ลูกหนูเอง”

“สวัสดีฮะคุณลุง”

“ลุงเลยเหรอ นี่เบบี้ก็อบลินใช่ไหมนี่ นี่กาเอลเรียกแบบอื่นได้ไหมลุงมันแก่ไปน่ะ”

“ลุงไม่ได้เหรอฮะ งั้นคุณอาออสติน”

“ก็ดีมาหน่อย งั้นรายละเอียดงานนะ เฟเรีย กาเอล พวกเธอต้องเก็บสตอเบอร์รี่พวกนี้ใส่รถเข็นนี้ให้เต็มไปขายที่ตลาดนัดลองไอส์แลนต์ คุณไครอนเขาเช่าแผงไว้ให้พวกเราผลัดกันไปขายที่นั่นอยู่“

“ดูเป็นงานที่ปลอดภัยดีนะคะ”

“ไม่หรอก ไปขายแต่ละครั้งเธอจะมีโอกาสเจอกับอัลกูล ที่เป็นอสุรกายหนึ่งถึงสองตัว นี่คือเหตุผลที่ต้องแข็งแกร่งในระดับหนึ่งก่อนถึงจะไปทำงานนี้ได้ล่ะนะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ งั้นกาเอลไปเก็บสตอเบอร์รี่กันเถอะนะ”

ว่าแล้วเฟเรียกับกาเอลก็พากันไปเก็บสตอเบอร์รี่ใส่รถเข็นจนเต็มคันรถ

“งั้นขอตัวก่อนนะคะ อ้อ พี่ออสตินคะหนูเห็นพี่อยู่ที่นี่ทั้งวันน่าจะหิวนะคะ หนูมีสปาเก็ตตี้อยู่จานหนึ่งหนูให้นะคะ”

“ทานเยอะ ๆ นะครับคุณอา”

“ขอบใจนะทั้งคู่ แล้วก็สู้ ๆ นะ”

“ค่า”

เธอยิ้มแย้มก่อนที่จะโบกมือแล้วเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยสตอเบอรรี่ออกไปพร้อมกาเองทันที

รับงานนำสตอเบอร์รี่ไปขายในเมือง
มอบ สปาเก็ตตี้ ให้ ออสติน
น้ำหอมสตรี : ได้รับโบนัสพิเศษ +2 แต้ม

Feria FOLLOWER

ขายสตอเบอร์รี่ (จบ)

Feria Hayes

หลังจากที่นอนหลับพักผ่อนจนเต็มอิ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็เข็นรถเข็นที่ตอนนี้ว่างเปล่ามีแค่กาเอลนั่งในรถเข็นอย่างสบายใจ พลางฮัมเพลงอย่างสนุกสนาน ในมือของกาเอลก็ถือถุงเงินที่ได้มาจากการออกไปตั้งแผงขายสตอเบอร์รี่ที่นอกค่ายมาเสร็จ เรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาเอาเงินที่ขายได้มาส่งให้พี่ออสตินสักที

“พี่ออสตินคะ หนูเอาเงินที่ขายสตอเบอร์รี่มาส่งแล้วค่ะ“

“นี่ฮะคุณอา”

กาเอลเดินลงมาจากรถเข็น เอาถุงเงินมาให้กับพี่ออสติน ก่อนที่พี่ออสตินจะรับมันมานับเงินที่ขายได้

“ขอบใจนะ อ้อ นี่ได้ข่าวสงครามยูเครนรึยัง”

“ที่มีสงครามใช่ไหมคะ หนูอยากไปช่วยนะคะ แต่ตอนนั้นยังแข็งแกร่งไม่พอเลย ฝึกตัวเองในค่ายก่อนดีกว่า แล้วสงครามนั่นเป็นไงบ้างคะ”

“เห็นว่าฝั่งรัสเซียรุกเอาชนะแนวหน้าของยูเครนได้สำเร็จน่ะ แล้วสงครามครั้งนี้ก็เป็นความช่วยเหลือจากครึ่งเทพชาวรัสเซีย ชื่อดีมิทรี นาวิคอฟ เห็นว่าเขาสนับสนุนจนชนะก้าวแรกเสร็จก็ถอยออกมาให้สงครามเป็นไปต่อไป ส่วนตัวเขาเองจากที่เกลียดชาวค่ายฮาร์ฟบลัด ก็ไม่เกลียดแล้วนะ เห็นว่าเขาเกิดความคิดที่จะตามหาชาวฮาล์ฟบลัด เพื่อซักจูงให้มาสนับสนุนกองกำลังของเขานะ อ่ะนี่ส่วนแบ่งครั้งนี้นะ“

“ขอบคุณนะคะ ชวนเข้ากองกำลังเหรอคะ เรื่องนี้คงต้องขอคิดก่อนนะคะ แล้วที่เฮติล่ะคะ”

“ทางนั้นกลายเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนแล้วน่ะ การอพยพก็เห็นว่าตัวแทนชาวค่ายที่ไปที่นั่นช่วยอพยพได้แค่ 50% เองนะ ที่เหลืออเมริกาเขามาช่วยต่อแล้วล่ะ”

“ดีจังเลยค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะพี่ออสติน”

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนที่จะรับส่วนแบ่งแล้วจูงกาเอลออกจากไร่สตอเบอร์รี่ไป

ส่งเควสขายสตอเบอร์รี่
รับรู้ข่าวลือสถานการณ์ยูเครน
รับรู้ข่าวลือสถายการณ์เฮติ
น้ำหอมสตรี : ได้รับโบนัสพิเศษ +2 แต้ม

Bright BELIEVER

◇◆ 28 ◇◆

"มาสมัครงาน" 

ไบร์ทยืนอยู่หน้าไร่สตรอว์เบอร์รี่อันกว้างใหญ่ไพศาล เสียดายถ่ายรูปอัพลง IG ไม่ได้ เอาไว้ไปเน็ตคาเฟ่ฉันจะอัพรูปลงหลายรูป

คนที่อยู่แต่ห้องแล็บอยู่ตากแดด ท่ามกลางพันธุ์ผลไม้ลูกใหญ่ลูกโต ก่อนมีร่างระหงของหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มถือตะกร้าสตรอว์เบอร์รี่เดินตรงมาหาธิดาแห่งโพไซดอนด้วยรอยยิ้มหวานใส

"สวัสดีจ้า จะมาสมัคนงานหรอเธอน่ะ ถ้าอย่างนั้นมาด้วยกัน โชคดีจริง ๆ นะเนี่ย เดี๋ยวอีกสักพักพวกเราจะเก็บสตรอว์เบอร์รี่เสร็จหมดแล้ว หน้าที่เธอแค่นำสตรอว์เบอร์รี่สด ๆ พวกนี้ ไปขายที่ตลาดนัดลองไอส์แลนด์"

"งานขายหรอ"

"เพเนโลพีมาช่วยงานทางนี้หน่อย"

"ฉันต้องไปก่อนนะ เดกซ์เตอร์มาสอนงานน้องใหม่หน่อยเร็ว"

"เออ ได้แป๊ป"

ฉันมองรุ่นพี่ชาวค่ายที่ดูกำลังวิ่งวุ่นกันอยู่ ก่อนจะมีรุ่นพี่ผู้ชายร่างท้วมกำยำมาอธิบายงาน คร่าว ๆ 

รุ่นพี่ผู้เป็นบุตรแห่งไดโอนีซุส "ก่อนอื่นฉันจะเล่าความเป็นมาของไร่แห่งนี้ คุณไครอนนอกจากเขาจะส่งสตรอว์เบอร์รี่ล็อกใหญ่ไปขายในนิวยอร์กเพื่อเป็นทุนมาดูแลค่าย และเด็กกึ่งเทพคนอื่น ๆ คุณไครอนก็มีความประสงค์อยากจะฝึกฝนทักษะการขายของเด็กเลือดผสมด้วย"

ได้กลิ่นเหล้ามาจากรุ่นพี่คนนี้อย่างแรง "เออ รุ่นพี่ดื่มมาเหรอ"

"ก็นิด ๆ ได้กลิ่นด้วยเรอะ"

"กลิ่นหึ่งเลยพี่" ชักอยากชวนมาดื่มมาดริ๊งก์หลังเลิกงานเลยวุ้ย

"เวร" รุ่นพี่คนนั้นทำท่าลุกลุกลี้ลุกลนหยิบสเปรย์ระงับกลิ่นกายฉีดทั่วตัว "อยากลองชิมสตรอว์เบอร์รี่มั้ย สตรอว์เบอร์รี่แบบชีวภาพปลอดสารผลใหญ่ สวย สด ปลอดภัยจากสารพิษต่าง ๆ"

"ชิมได้เหรอ"

"จะลองสักลูกก็เด็ดเอา"

ไบร์ทกัดสตรอว์เบอร์รี่เต็มปาก หวานฉ่ำ ยกนิ้วโป้งให้อีกคน "สุดยอด เต็มปากเต็มคำ" ไม่คิดว่าการมากินสด ๆ จากไร่มันจะอร่อยขนาดนี้

"แน่นอน"

"ว่าแต่รุ่นพี่คนเมื่อกี้เป็นใครเหรอ"

"หมายถึงเพเนโลพี ? ธิดาแห่งดีมิเทอร์ รายนั้นน่ะงานยุ่งในไร่สุด ๆ"

"เฮ้ เตรียมสตรอว์เบอร์รี่เสร็จแล้ว มาเข็นไปขายได้เลยน้องใหม่" เสียงอีกฝั่งตะโกนเรียก

"ฝากด้วย ถ้าขายหมดเร็วก็กลับเร็ว" รุ่นพี่บ้านเฮอร์มีสตบบ่าฉัน "แค่งานขายผลไม้คงจะทำได้ใช่ไหมหรือว่าจะต้องให้พี่สอนเกี่ยวกับเรื่องทักษะการพูด เอาไว้หวาดล้อมดึงดูดลูกค้า"

"ฉันก็พอมีสกิลอยู่บ้าง ไม่ต้องรบกวนรุ่นพี่หรอก"

"เอางั้นหรอ เออ ขอเตือนไว้หน่อย ต้องออกนอกค่ายไปอย่างนี้ระวังอสุรกายข้างนอกนั่น มันสามารถโผล่มาตอนไหนก็ได้ เจ้าพวกนี้น่ะมันตัวแสบ"

ฉันยิ้มแห้งหน้าจังหวะนั้น 'นรกแตก' ออกนอกค่ายที่ต้องไปเสี่ยงภัยกับอสุรกายด้านนอก 

เดินดุ่ม ๆ เข็นรถที่บรรทุกสตรอว์เบอร์รี่เต็มคันรถออกจากเส้นทางของไร่ และยังต้องออกนอกแถบพื้นที่บริเวณค่ายให้ลุ้นระทึกขวัญ

เอี๊ยดดดดดด 

Bright BELIEVER

◇◆ 30 ◇◆

หลังจากเจออสุรกายระหว่างกลับ ไบร์ทไม่คิดแวะพักที่ไหนต่อมุ่งตรงกลับค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างเดียว อย่างน้อยสถานที่แห่งนี้ก็ปลอดภัย การที่พวกสายเลือดมนุษย์กึ่งเทพจะพบอสุรกายในค่ายนี้ได้ก็ต้องไปที่ป่าต้องห้ามอย่างเดียวเท่านั้น 

พวกอสุรกายในป่าต้องห้ามก็ไม่ได้ออกมาจากเขตนั้นเช่นกัน

อย่าห้าวก็ไปซัดกันในป่า เมื่อออกมาแสดงสถานที่ด้านนอกมันไม่มีตัวเลือกอย่างอื่น นอกจากต่อสู้หรือไม่ก็ต้องเอาชีวิตรอดให้ได้

ฉันเดาะลิ้นทำหน้าเซ็ง

"กลับมาแล้วหรอเป็นไงขายได้ตามเป้ามั้ย"

"ขายหมดเกลี้ยงเลยพี่"

รุ่นพี่บ้านเฮอร์มีสเปิดผ้าคลุมมองดูความว่างเปล่าของคันรถที่เคยบรรจุสตรอว์เบอร์รี่เต็มคัน "ดี ๆ ขายหมด ว่าแต่ทำไมเธอถึงหน้าดูซีด ๆ" ถามอย่างเป็นห่วง "งานหนักไปเรอะ"

"เปล่า ๆ ระหว่างทางอ่ะดิ ฉันเจออสุรกายตั้ง 3 ตัว คิดจะแห่มาตั้งหมู่บ้านเลยมั้งถ้าฉันไม่รีบกลับมาที่ค่าย สุดแสนจะปวดหัว"

"ช่วยไม่ได้ เธอเป็นลูกของสายเลือดสามเทพผู้ยิ่งใหญ่ เลือดของเธอก็จะมีกลิ่นที่แรงกว่าเลือดแบบพวกฉัน"

"ฟังดูหดหู่" 

"เจอตัวอะไรมาบ้างล่ะ" รุ่นพี่บ้านเฮอร์มีสกล่าวแหลม

"อัลกูลกับจ่าฝูงอัลกูล ปิดท้ายก็อบลินตัวเขียวอี๋" ฉะนั้นพวกมันสมควรถูกลากหัวคม ๆ ยิงไปก็เท่านั้น เชื่อ ยังมีพวกมันอีกเป็นโขยง

"เอาน่ารอดมาได้ก็ดี ของที่ขายทั้งหมดนี้ได้กี่ USD" ถามไถ่กันสักพัก ก่อนจะเข้าประเด็นสู่เรื่องของการค้าขาย

ฉันหยิบกระปุกเงิน ซึ่งภายในนั้นมีแบงค์ดอลลาร์และเหรียญรวมกันอยู่ ลักษณะของกระปุกเป็นขวดโหลสีใสที่มองเห็นจากภายนอกได้ "อ่อ 220 lbs (100กิโลกรัม) $655.6 อ้างอิงราคาจาก 1 lbs ราคา $2.98" 

"ไบร์ท เธอเข็นไปผิดคันแน่ ๆ คันที่เตรียมให้น่ะ มันมีแค่ 110 lbs (50กิโลกรัม) คันนั้นจะเอาไปแยกแบ่งออก"

"อ้าว"

"ปกติเอาไปขายที่ตลาดหมดสัก 110 lbs ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว นี่เล่นขายหมด 220 lbs เหลือจะเชื่อ" รุ่นพี่บ้านเฮอร์มีสยกนิ้วโป้ง "ถ้าสนใจอยากทำงานนี้อีกก็ติดต่อมา"

"พักไว้แค่นี้ก่อนดีกว่า"

"เอางั้นหรอได้สิ ๆ เธอก็ซวยเกินเจออสุรกาย 3 ตัว แต่ไม่เป็นไร เงินรางวัลจะช่วยเยียวยาจิตใจให้ดีขึ้น เอาตังนี้ไปซื้อของกินอร่อย ๆ หรือซื้อของที่อยากได้ เธดสมควรได้รับมัน"

รุ่นพี่แบ่งกำไรส่วนหนึ่งให้ฉัน 

"ขอบคุณ"

"ส่วนนี้ตะกร้า เดินไปเลือกหยิบสตรอว์เบอร์รี่เก็บกลับไปกินดิ ไหน ๆ ก็ทำงานมาเหนื่อย ๆ"

"มันจะขาดทุนเหรอ" ฉันถาม

"ไร่สตรอว์เบอร์รี่ของคุณไครอนได้กำไรทุกปี แต่ละปีก็จะได้รับ % ต่างกัน" 

ฉันรับตะกร้าแล้วเดินไปเลือกเด็ดลูกสตรอว์เบอร์รี่ เอามาเพียงบางส่วน ไม่ได้คิดโลภเอาอะไรเยอะแยะ ฉันมีปากเดียวและกินคนเดียว เก็บมาเยอะ ก็ไม่คุ้มอะไร

"แค่นั้นพอหรอ ไปเก็บเพิ่มอีกก็ได้นะไม่ว่า"

"พอแล้ว ๆ"

เก็บของใส่ถุงผ้าเดินกลับออกมาจากไร่ วันนี้ทั้งวัน ฉันควรกลับไปพักผ่อน เตียงนุ่ม ๆ เรียกร้องร่างกายของไบร์ท

ส่งภารกิจ

นำสตรอว์เบอร์รี่ไปขายในเมือง

Dean HEROES

115

หลงทางมาไร่สตรอว์เบอร์รี่

             หลังออกมาจากถ้ำพยากรณ์แล้วดีนเอาใจออกจากแผ่นกระดาษในมือไม่ได้เลยจริง ๆ เขาอ่านทวนซ้ำข้อความอยู่หลายครั้ง บางเรื่องก็ตกผลึกได้มากขึ้น แต่บางเรื่องก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่เหมือนเดิม

             “คำทำนายไม่มีการกล่าวถึงลูกซุสเลยแฮะ แบบนี้ไม่ต้องมีเด็กบ้านซุสไปด้วยก็ได้มั้ง? หรือว่าฉันจดท่อนไหนขาดหายไปหรือเปล่านะ?”

             ชายหนุ่มผู้มีส่วนสูงหกฟุตเศษ ๆ ขยับริมฝีปากพึมพำอยู่คนเดียว ดีนนึกไปถึงหน้าของเด็กชายผมขาวที่ชื่อว่ารอฟีอัส แม้อีกฝ่ายจะดูฉลาด สุขุมนุ่มลึก เผลอ ๆ อาจจะสู้เก่งไม่แพ้เลนน็อคซึ่งหมายความว่าต้องเก่งกว่าเขาแน่ ๆ แต่รู้สึกทำใจไม่ได้เลยแฮะที่จะให้เด็กอายุแค่นั้นออกไปเสี่ยงอันตรายที่นอกค่าย จากคำทำนายบ่งบอกว่าเป็นฝีมือของบุตรแห่งเทพโป้ปดที่เขาไม่รู้ว่าเป็นเทพองค์ไหนกันแน่ ไว้ถึงตอนนั้นค่อยไปอธิบายให้พ่อฟัง อย่างไรเสียคำทำนายก็ระบุเอาไว้ว่าภารกิจจะล้มเหลวแต่ก็สำเร็จในเวลาเดียวกัน แปลว่าเขาต้องหาตรีศูลไปคืนพ่อจนได้สิ

             “เฮ้ หนุ่มตรงนั้น เอาแต่ใจลอยเดี๋ยวก็สะดุดรากไม้หรอก”

             เสียงคุ้นหูตะโกนทักมาจากที่ไม่ใกล้ไม่ไกล แล้วเมื่อตั้งสมาธิหลุดออกจากหน้ากระดาษดีนก็พบว่าตนเองมายืนอยู่หน้าไร้สตรอว์เบอร์รี่เสียแล้ว ส่วนคนที่ทักทายเขาคือรุ่นพี่ออสตินในคราบคนงานสวนผลไม้ สวมหมวกฟางกันแดด มือที่สวมถุงมือผ้าสีขาวกำลังเข็นรถส่งของที่ว่างเปล่าคล้ายเพิ่งกลับมาจากคาเฟ่อะเมซอน ถึงจะดูมอมแมมไปหน่อยแต่ใบหน้าเอเซียก็ยังคงหล่อเหลาและเต็มไปด้วยออร่าแห่งความสุขเสียยิ่งกว่าช่วงแรก ๆ ที่ได้มาถึงค่าย

             “อ้าว สวัสดีครับรุ่นพี่ออสติน ไม่เจอกันนานเลย” ดีนเดินไปหาอีกฝ่ายที่เข็นรถมาเจอกันตรงกลางพอดี “เพิ่งไปส่งสตรอว์เบอร์รี่ที่คาเฟ่มาเหรอ”

             “ใช่ เพิ่งกลับมาพอดีเลย แล้วก็ได้เวลาพักแล้วด้วย ไหน ๆ แล้วเรามานั่งคุยกันหน่อยไหม?” ออสตินเอ่ยชวน แล้วเมื่อชายหนุ่มเห็นกระดาษในมือดีนเขาก็ชะโงกเข้ามาดูนิด ๆ พอเห็นว่าเป็นบทกลอนก็รู้ได้ทันทีว่าคืออะไรโดยไม่ต้องอ่านเนื้อหา “เพิ่งไปรับภารกิจเดินทางมาเหรอ? ไปนั่งพักกันตรงนั้นดีกว่า”

             รุ่นพี่ชี้ไปที่โต๊ะไม้ใกล้กับจุดเก็บรถเข็นพอดี บริเวณนั้นมีแซเทอร์คนงานบางส่วนนั่งพักดื่มน้ำกันอยู่ ทั้งสองจึงเดินไปนั่งคุยกันที่จุดนั้น

             “ใช่ครับ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องลับไหม แบบว่าปรึกษาคนอื่นได้หรือเปล่า แต่ภารกิจเดินทางของคนก่อนหน้ายังแพร่กระจายไปทั่วค่าย ผมเลยคิดว่าไม่น่าจะใช่ความลับอะไร”

             “บางภารกิจก็ควรเก็บไว้เป็นความลับ แต่บางภารกิจก็ปรึกษากับเพื่อนได้ เหมือนอย่างของรุ่นพี่เพอร์ซีย์มั้งที่บอกว่าจะถูกเพื่อนทรยศ เขาก็เลยตัดสินใจไม่บอกใคร”

             “ของผมไม่มีบอกอะไรทำนองนั้นแฮะ งี้ก็แปลว่ารุ่นพี่รู้ได้แหล่ะ” ดีนยื่นกระดาษจดไปให้ออสตินดู สำหรับคนที่คว้าเกรด ‘ซี’ ในวิชาวรรณกรรม มีคนช่วยตีความย่อมดีกว่าคิดหัวแตกเองคนเดียว

             แล้วพอออสตินได้อ่านคำทำนายสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นความตกใจและโพล่งออกมาเสียงดัง

             “พระเจ้า! คลื่นยักษ์จะถล่มนิวยอร์กเหรอ!? เทพโพไซดอนจะทำกับนิวยอร์กเหมือนกับทำที่ญี่ปุ่นอีกงั้นเหรอเนี่ย!?!!”

             จากอากัปกิริยาของออสตินพลอยทำให้แซเทอร์ที่นั่งพักอยู่แถวนั้นฮือฮาขึ้นมาด้วย บางตนขยับเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยเชียวแหล่ะ

             ‘แต่ว่าอะไรนะ.. ทำเหมือนกับที่ญี่ปุ่น?’

             ความสงสัยของดีนแสดงออกมาทางสีหน้า ทำเอาคนที่หลุดโพลงไปต้องรีบยกมือขึ้นปิดปาก

             “เอ่อ.. ไม่มีอะไรหรอก” ออสตินพูด คนเป็นดาราปรับสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ได้อย่างว่องไว แต่ดีนยังส่งสายตาคาดคั้นเพราะพิรุธจากคำว่า ‘ไม่มีอะไรหรอก’ เนี่ยแหล่ะ

             “หมายความว่ายังไงครับรุ่นพี่ออสติน?”

             หนุ่มสายเลือดไดโอนีซุสเสสายตาไปทางอื่น เขากลัวว่าหาเล่าออกไปแล้วจะเกิดปัญหาภายในครอบครัวโพไซดอน จนดีนต้องคาดคั้นอีกรอบ

             “ผมเป็นลูกเขา ผมจำเป็นต้องรู้”

             “เอ่อ.. มันก็แบบ… เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ ไม่รู้อาจจะสบายใจมากกว่า” ออสตินพยายามเฉไฉ

             “ไม่จริงอ่ะ ผมต้องนอนไม่หลับแน่ ๆ ถ้าไม่รู้ว่าที่รุ่นพี่พูดหมายความว่ายังไง แล้วผมก็จะจินตนาการไปเองแบบใหญ่เกินเบอร์”

             ดีนจ้องอีกฝ่ายอย่างคาดคั้นไม่วางตา ทำเอาคนน้ำท่วมปากไปต่อไม่ถูกและตัดสินใจเล่าออกมา

             “มันเป็นข่าวลือในหมู่เดมิก็อด อาจไม่ใช่เรื่องจริงเพราะงั้นนายไม่ต้องเชื่อก็ได้…” ออสตินหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อถูกคาดคั้น ต่างจากสายตาที่แฟนคลับมองมา “เมื่อประมาณสิบปีก่อนเกิดสึนามิถล่มญี่ปุ่นจนโรงไฟฟ้าฟุกุชิมะเกิดการรั่วไหล เป็นข่าวไปทั่วโลกนายน่าจะรู้ มันเป็นเพราะเทพโพไซดอน…”

             รุ่นพี่พูดค้างเอาไว้เพียงเท่านั้น การจะเล่าประโยคถัดจากนี้เป็นเรื่องที่ทำใจได้ยากจริง ๆ

             “ทำไมเหรอครับ คราวนั้นตรีศูลก็หายเหรอ?”

             “ไม่ใช่ตรีศูลหาย แต่เป็นเพราะว่า… เทพโพไซดอนมีปัญหากับเทพญี่ปุ่นเรื่องผู้หญิง”

             ได้ยินแบบนั้นดีนก็หน้าตึงขึ้นมาทันที

             “ไอ้พ่อเ-ี้ย..”

             “เฮ้ย! นายจะด่าพ่อตัวเองแบบนั้นไม่ได้” หนุ่มไดโอนีซุสหน้าเหวอเมื่อคำหยาบรุนแรงลอยเข้ามาเต็ม ๆ หู แม้ว่าเขาจะเป็นคนสมัยใหม่แต่อย่างไรคนจีนก็นับถือบรรพบุรุษเป็นสำคัญ แถมยังเป็นถึงสามมหาเทพแห่งกรีก แล้วการที่คนยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างดีนเผยจุดเดือดออกมาแบบนี้มันทำให้เขาไม่ชินเอาเสียเลย “มันเป็นข่าวลือแหล่ะ อาจไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้”

             “เหรอครับ…” ไม่รู้ทำไมดีนถึงรู้สึกว่าที่อีกฝ่ายเล่าเป็นเรื่องจริง เขาจึงได้แต่แสดงท่าทีเย็นชาออกมาอย่างไม่เคยเป็น “แต่เมื่อกี้รุ่นพี่พูดว่าเทพญี่ปุ่น.. มีเทพองค์อื่นนอกเหนือจากเทพกรีกจริง ๆ ด้วยสินะ”

             ได้โอกาสเปลี่ยนเรื่องพอดี ออสตินจึงพยายามคุยเรื่องอื่นให้ดีนใจเย็นลง

             “มีสิ เยอะแยะเลยล่ะ เทพโรมัน เทพจีน เทพญี่ปุ่น เทพอียิปต์ เทพฮินดู แล้วก็อีกเยอะแยะมากมายเลยล่ะ ถ้าใกล้ชิดกับพวกเราหน่อยก็เทพโรมัน รุ่นพี่เพอร์ซีย์พี่ชายนายเคยไปคุมกองที่ค่ายโรมันด้วยนะ”

             เหมือนจะได้ผล ดีนลดอาการตึงเครียดลงมานิดหน่อย กลายเป็นสงสัยแทน

             “อ้าว เทพกรีกกับโรมันไม่ใช่องค์เดียวกันเหรอ?”

             “ไม่ใช่ ใคร ๆ ก็คิดแบบนั้นกันสินะ ผมก็เคยคิดแบบนั้น อย่างท่านพ่อของผมเทพไดโอนีซุส ทางฝั่งกรีกก็จะมีเทพแห่งไวน์นามว่า ‘แบคคัส’ ทำหน้าที่คล้ายกันแต่เป็นเทพคนละองค์”

             “อ๋อ งี้ที่เทพีอะโฟรไดท์บอกว่าเธอสวยกว่าวีนัสก็เพราะแบบนี้นี่เอง” ปลายนิ้วยกขึ้นเกลี่ยริมฝีปากเมื่อได้รับคำเฉลย ถ้าอย่างนั้นเทพสมุทรของโรมันล่ะ เทพเนปจูนเหรอ? “ผมอยากเป็นลูกของเทพเนปจูนมากกว่าอีก”

             “อย่าพูดแบบนั้นสิ” ออสตินยิ้มแห้ง อุตส่าห์วกออกไปได้ไหงถึงเลี้ยวกลับเข้าเรื่องเดิมอีกนะ “ค่ายโรมันเป็นอะไรที่เคร่งครัดมาก ๆ พวกเขาไม่ได้อยู่กันอย่างครอบครัวแต่เป็นการฝึกทหาร ซึ่งหมายถึงว่าผมคงทำไร่สตรอว์เบอร์รี่อย่างมีความสุขแบบนี้ไม่ได้แน่ ๆ ถ้าเกิดเป็นบุตรแห่งแบคคัส และนายก็อาจจะไม่ได้รับความรักจากเทพเนปจูนเหมือนอย่างตอนนี้ก็ได้”

             “....”

             คำพูดของรุ่นพี่ทำให้ดีนต้องกลับมาคิด เขาก้มหน้ามองมือตัวเองที่ปลายนิ้วหัวแม่มือเขี่ยกันไปมา เขารู้ว่าพ่อรักเขามานานแล้วและเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลาไม่ห่าง ตั้งแต่ตอนทีชายหนุ่มยังเป็นเพียงแค่เด็กเกรดเจ็ด ตอนที่เขาถูกอสุรกายทำร้ายก็ได้ซัมมอนสัตว์น้ำของพ่อช่วยชีวิตอยู่เสมอ และมันเป็นแบบนี้มาตลอดจนเขาอายุได้ยี่สิบสามปี หากพ่อไม่รักจริงคงไม่คอยปกป้องเขามาอย่างยาวนานถึงสิบปี ซึ่งไม่แค่นั้นกระทั่งภารกิจที่เฮติพ่อก็ยังพยายามให้ความช่วยเหลือแม้เขตอำนาจของเทพจะซ้อนทับกับเทพองค์อื่นก็ตามที

             พ่อดีกับดีนมาก แต่ก็ร้ายและทำเรื่องงี่เง่ากับคนอื่นอย่างร้ายกาจ เพียงแค่คิดก็รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ

             “ผมไม่อยากให้นายกับพ่อมีปัญหากันนะ” ออสตินตบบ่าเขาเบา ๆ จากนั้นก็ส่งกระดาษคำทำนายคืนให้ “แล้วตอนนี้วางแผนอะไรไว้แล้วหรือยัง?”

             “ไม่เลยครับ” ดีนส่ายหน้า “ผมรู้แค่ว่าต้องออกเดินทางไปทิศตะวันตก อาจจะเป็นลาสเวกัส หรือไม่ก็ซิลิคอนแวเลย์ แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำไงต่อ”

             “การทำภารกิจเดินทางจะต้องหาเพื่อนไปด้วยอีกสองคน อืม.. คุณไครอนน่าจะเคยอธิบายให้นายฟัง จริงด้วยสิ นายลองไปปรึกษาคุณไครอนสิ พอได้รับการอนุมัติก็ค่อยชวนเพื่อนไปด้วย แต่จากที่ผมอ่านคงต้องชวนคนมีฝีมือไปหน่อย เห็นว่าเดม่อนจะเป็นตัวท็อปของค่ายเลยนะแล้วพวกนายก็สนิทกันด้วย ลองชวนเดม่อนไปสิ”

             “ถ้างั้นทีมก็มีสองคนแล้ว งั้นอีกคนผมชวนรุ่นพี่ไปได้ไหม?”

             “จะบ้าเหรอ นายมาหวังอะไรกับคนสวนอย่างผม!” ออสตินหัวเราะ บอกว่าตัวเองเป็นคนสวนไม่ใช่ดาราด้วยแฮะ.. “ผมไม่มีทักษะการต่อสู้มากหรอก แค่เอาตัวรอดจากอสุรกายชั้นต่ำไหวก็แค่นั้นเอง เผลอ ๆ ฝีมือผมน่าจะพอ ๆ กับน้องสาวคนเล็กของนายเองนะ”

             “ห๊ะ! รุ่นพี่บอกว่าตัวเองเก่งเท่ากับรีชเองน่ะเหรอ!”

             “อือฮึ” ออสตินพยักหน้ารับ “อีกคนไม่ลองชวนพี่น้องในบ้านไปล่ะ เหมือนผมจะเพิ่งเจอมานะ ผู้หญิงที่ชื่อไบร์ทน่ะ เธอก็ดูจะหน่วยก้านดีใช้ได้”

             “รุ่นพี่เจอไบร์ทแล้ว? โอ้ ให้ตายสิ! พี่เจอเธอก่อนผมได้ยังไง” สงสัยว่าเขาจะชีพจรลงเท้ามากเกินไปแน่ ๆ

             “อยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่เคยเจอกันเนี่ยนะ ให้ตายสิ!” ออสตินกลั้วขำมือที่ตบบ่าเปลี่ยนมาต่อยแขนเขาเบา ๆ

             “ไม่เคยเจอหน้ากันเลย มีแต่เขียนจดหมายทิ้งเอาไว้ แต่ว่าไบร์ทเพิ่งมาที่นี่ก็จะให้เธอออกไปเสี่ยงอันตรายเลยเหรอ?”

             “พลังแห่งธิดาโพไซดอนนี่นา ถ้าไม่ใช่สายเลือดสามมหาเทพหรือคนที่เก่งมาก ๆ อย่างเดม่อนผมคิดว่าเอาภารกิจนี้ไม่อยู่หรอก ลองไปถามเธอก่อนดีกว่า”

             ดีนยังไม่ตอบรับแต่กำลังครุ่นคิด แม้จะเป็นความจริงที่ว่าไบร์ทยังใหม่อยู่แต่เขาก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายสู้เก่งแค่ไหน หากว่าอีกฝ่ายขยันฝึกมากกว่าเขาเผลอ ๆ ฝีมืออาจจะนำหน้าไปแล้วก็ได้ แต่ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่ได้สู้เก่งแต่คนที่กำลังศึกษาอยู่เอ็มไอทีย่อมมีสติปัญญาไม่ธรรมดา ปาร์ตี้ควรจะมีคนฉลาด ๆ เอาไว้สักคนเพื่อเอาไว้เป็นมันสมองของทีม ถ้าแบบนี้ตำแหน่งก็ครบแล้วสิ ให้เดม่อนเป็นแทงก์เกอร์ ไบร์ทเป็นเมจ ส่วนเขาเป็นคนที่นั่งดูดเลเวลของปาร์ตี้ ไม่สิ.. แบบนั้นดูไร้ประโยชน์มาก ๆ งั้นเอาเป็นว่าถ้าใครเจ็บเขาจะช่วยฮีลโดยการราดน้ำทิพย์ให้เอง

             “เอาไว้ผมจะลองถามเธอดู..”

             จากการที่ได้ปรึกษากับออสตินดูเหมือนว่าดีนจะมีทางออกเพิ่มมากขึ้น แถมจิตใจยังสงบและมีสติมากขึ้นกว่าตอนที่เอาแต่คิดอยู่คนเดียวด้วย

             “ขอบคุณรุ่นพี่มากนะครับ ผมพอจะใจเย็นขึ้นมาบ้างแล้ว แย่จังมานี่ไม่มีอะไรติดตัวมาเลย…”

             เมื่อกล่าวสองมือก็ล่วงกระเป๋ากางเกงไปด้วย สิ่งที่นอกเหนือจากกระเป๋าสตางค์ กุญแจบ้าน และโทรศัพท์มือถือก็คือลูกอมรสคาราเมลที่แม่หมอเรเชลให้มา ถ้าเขาให้รุ่นพี่ออสตินอีกฝ่ายคงไม่โกรธหรอกมั้ง คงไม่มีคำทำนายเห็นอนาคตที่งี่เง่าเพียงแค่ใครให้ลูกอมใคร

             “แต่ยังพอมีลูกอมอยู่เม็ดนึง รับไว้ด้วยนะครับ”

             “ขอบคุณนะ ผมก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้แหล่ะ อันที่จริงผมคิดว่าตัวเองยังไม่ได้ทำอะไรเลย” หนุ่มสายเลือดจีนหัวเราะเบา ๆ แต่เขาก็พอจะรู้ว่าสิ่งที่เขาช่วยดีนเอาไว้คือการอยู่เป็นเพื่อนอีกฝ่ายนั่นเอง

             “ไม่นะช่วยตั้งเยอะ แต่ว่าผมคงต้องรีบทำอะไรบางอย่างกับภารกิจนี้หน่อย”

             แม้วันครีษมายันอะไรนั่นจะคือช่วงกลางเดือนมิถุนายน มีเวลาเดือนกว่า ๆ ที่จะหาตรีศูลไปคืนบิดาแต่เขาก็ไม่อยากเอ้อระเหยลอยชายด้วยการกุมชะตาชีวิตของชาวนิวยอร์กกว่าเก้าล้านคนไว้ในกำมือ แล้วยิ่งคำทำนายที่บอกว่า ‘ภารกิจจะสำเร็จแต่ล้มเหลวในเวลาเดียวกัน’ นั้นอีก ดีนกลัวเหลือเกินว่าเขาจะหาตรีศูลไปคืนเทพโพไซดอนได้แต่ไม่ทันการโดยมหานครต้องจมลงสู่ท้องทะเล

             “นายจะไปแล้วสินะ ถ้างั้นก็โชคดีนะดีน โลกทั้งใบอยู่ในมือนาย อาจรวมถึงชีวิตของพวกเราทุกคนด้วย”

             “แหม รุ่นพี่ก็พูดซะ.. ผมตั้งใจพยายามกับภารกิจนี้มาก ๆ อยู่แล้ว จะต้องไม่มีใครตายเด็ดขาด ผมสัญญาเลย”

มอบ [อมยิ้ม] ให้แก่ [ออสติน]
โบนัสความสนิท +5 จาก น้ำหอม

Eloise HEROES

รับบรีฟงานไร่สตรอว์เบอร์รี่

เอโลอิสรู้สึกว่าตัวเองนั้นว่างเกินไปแล้ว ครั้นจะไปนั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องเวิร์คช็อปมันก็ออกจะน่าเบื่อเกินไปเสียหน่อย ระหว่างที่กำลังนั่งเซ็งเธอก็ผุดนึกบางอย่างขึ้นมาได้ กระดานบอร์ดข่าวสารที่เธอเคยอ่านในวันนี้เกี่ยวกับการเอาสตรอว์เบอร์รี่ไปขายน่ะมันน่าสนใจมาก ๆ เลย เห็นทีวันนี้มันต้องลองสักซี๊ดนึง คิดได้ดังนั้นเธอก็ไม่รอช้าที่จะเดินไปยังไร่สตรอว์เบอร์รี่เพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องงานอาสาสมัครในไร่ ถึงจะพูดว่าอาสาสมัครก็เถอะแต่อันที่จริงเธอน่ะก็แอบหวังผลบ้างนิดหน่อย

“คงจะเป็นไร่นี้ล่ะมั้ง…”

เมื่อเดินมาถึงที่เธอก็มีท่าทีลังเลเล็กน้อยว่ามาถูกที่หรือเปล่า เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ด้านหน้าเพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน แล้วต้องถามใคร นี่เป็นครั้งแรกของเธอที่นี่ทุกอย่างมันดูใหม่ไปหมด จนเมื่อมีใครคนหนึ่งสังเกตถึงการมีอยู่ของเธอบริเวณนี้ได้ จึงได้เดินเข้ามาหาและสอบถามสาวน้อยผู้ไม่น่าไว้ใจคนนี้

“มาหาใครหรือเปล่า?”

“เอ่อ มาอาสาทำงานขายของน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าฉันมาถูกที่หรือเปล่า?”

ว๊ายยยยยย หล่อนะคะ!…นั่นคือสิ่งที่เอโลอิสคิดในใจแต่ไม่ต้องห่วงถึงเขาจะหล่อแต่ก็ไม่ใช่สเป็คเธอเท่าไหร่ดูแล้วเขาน่าจะโตกว่าเธอมากพอสมควร จากท่าทีบุคลิกต่าง ๆ คนเอเชียมักจะหน้าเด็กจึงไม่น่าแปลกที่เขาจะดูกลมกลืนกับคนอื่น ๆ ในค่าย แต่จะว่าไปก็หน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน เขาเป็นดาราหรือเปล่า? หรือเคยไลฟ์สดเต้นขายครีมไหม? ทำไมดูคุ้นหน้าจังเหมือนเคยเห็นตามสื่อโซเชียล แต่ก็ช่างเถอะ…

“ถูกที่แล้วล่ะ ผมชื่อออสติน อ๋าว บุตรแห่งไดโอนีซุส”

แค่ชื่อพ่อก็บันเทิงแล้ว…

“ขอโทษค่ะลืมแนะนำตัว ฉันเอโลอิส เพจ ธิดาแห่งเฮเฟตัสค่ะ”

“ไม่ค่อยได้เจอลูก ๆ ของเทพเฮเฟตัสที่เป็นผู้หญิงเท่าไหร่ ปกติมีแต่ผู้ชายแนวบึกบึนอะไรทำนองนั้น เลยแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“ในบ้านฉันมีพี่น้องผู้ชายเยอะเลยล่ะค่ะ” เอโลอิสพูดสนับสนุนคำพูดของคุณอ๋าว

“พร้อมจะฟังรายละเอียดงานหรือยัง?”

“พร้อมแล้วค่ะ” เอโลอิสยกสมุดโน้ตขึ้นมาเตรียมพร้อมจดสิ่งที่เธอต้องทำ

“เอาสตรอว์เบอร์รี่พวกนี้ไปขายที่ตลาดนัดลองไอส์แลนด์ พอเสร็จงานแล้วก็เอาเงินที่ขายของได้กับรถเข็นมาคืนที่นี่ คงไม่ยากเกินไปหรอกใช่ไหม?”

เอโลอิสมองไปที่รถเข็นที่บรรทุกสตรอว์เบอร์รี่มาแบบเต็มคันรถ โอ้โห…เยอะขนาดนี้เธอจะขายหมดไหนเนี่ย คงต้องคิดหาวิธีขายเสียแล้ว เธอไม่อยากทำงานนี้พลาด สตรอว์เบอร์รี่พวกนี้ถ้าขายไม่หมดมันต้องเน่าหมดเสียดายของแย่เลยถ้าเป็นแบบนั้น

“หมดนี่เลยเหรอคะ?...”

“ใช่แล้ว คนที่นี่ชอบกินสตรอว์เบอร์รี่กว่าที่เธอคิดอีกนะ”

“ราคาขายเท่าไหร่คะ?”

“อ้อเกือบลืมเลย เอารายละเอียดนี่ไป” เขายื่นกระดาษที่เขียนรายละเอียดเกี่ยวกับราคา และจุดขาย สิ่งที่จำเป็นทั้งหมดถูกเขียนไว้ในนั้น เอโลอิสไล่สายตาอ่านรายละเอียดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบรับ

“เข้าใจแล้วค่ะ จะไม่ทำให้ผิดหวัง”

“ดีมาก งั้นไว้เจอกันหลังจากที่ขายของเสร็จนะ เอ้อ จริงสิ!”

“มีอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าคะ?

“พกอาวุธมาด้วยหรือเปล่า?”

“เอ่อ…รุ่นพี่จะให้ฉันไปขายสตรอว์เบอร์รี่หรือไปเก็บค่าคุ้มครองคะ? ต้องมีอาวุธด้วยเหรอ?”

“ฮ่า ๆ ไม่ใช่อย่างนั้น ออกนอกเขตค่ายมันอันตราย อะไรก็เกิดขึ้นได้ ทางที่ดีพกไปหน่อย ปลอดภัยไว้ก่อน” คุณอ๋าวถึงกับหลุดคำกับความคิดบ้า ๆ ของเอโลอิสแต่ก็ให้คำแนะนำไปจากประสบการณ์ของเขาเรื่องความอันตรายนอกค่าย

“เดี๋ยวจะพกไปแบบคลังแสงเลยค่ะ!” เอโลอิสตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้นะ ไม่ได้จะไปรบ ไปขายของ” 

“แต่สำหรับไปขายของก็เหมือนไม่รบนั่นแหละค่ะ พอดีรู้ตัวว่าตัวเองกาก ฉะนั้นสู้ไม่เก่งก็ต้องเอาอาวุธเยอะ ๆ ไปขู่ไว้ก่อน”

“ขอให้ได้ผลนะสาวน้อย” คุณอ๋าวหัวเราะในลำคอ เมื่อได้ฟังเหตุผลของเอโลอิส

“ว่าแต่มีคำถามนิดหน่อยค่ะ อย่าว่ากันนะคะ”

“อะไรงั้นเหรอ?” คุณอ๋าวเลิกคิ้วถาม

“พี่เป็นดาวติ๊กต่อกหรือเปล่าคะ ทำไมหน้าคุ้นจัง เคยแบบเต้นขายครีมอะไรแบบนั้นไหม?” ออกจะเป็นคำถามที่แปลกและดูไร้มารยาทไปเสียหน่อย แต่ก็เป็นที่รู้กันว่าเด็กบ้านเฮเฟตัสค่อนข้างหยาบคาย เลยไม่ค่อยมีใครถือสาพวกเขาเรื่องนี้กันสักเท่าไหร่

“ฮ่า ๆ ผมไม่ใช่ดาวติ๊กต่อกอะไรหรอก พอดีรับงานแสดงน่ะ คุณเลยอาจจะเห็นผ่านตามาบ้าง”

“อู้วววววว นักแสดงงั้นเหรอคะ? แบบนี้ฉันต้องขอลายเซ็นไว้แล้วมั้งคะเนี่ย เผื่อวันนึงพี่ดังมาก ๆ แล้วจะขอยาก"

"อยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกเหรอ?"

"เปล่าค่ะ เอาไปขาย...ล้อเล่นนะคะ แหะ ๆ"  แต่คิดจริง...

"เอาไว้ค่อยว่ากันทีหลัง ทำงานเสร็จเดี๋ยวจะเซ็นให้งาม ๆ เลย" คุณอ๋าวตัดบทก่อนที่เอโลอิสจะพาเขาออกอ่าวไปมากกว่านี้

"โอเคเลยค่ะ"

"ชวนคุยเสียยาว ยังจำได้หรือเปล่าเนี่ยว่าต้องไปทำอะไรบ้าง?" คุณอ๋าวเอ่ยถามเพื่อให้เอโลอิสทวนสิ่งที่ต้องทำอีกที

"เอาสตรอว์เบอร์รี่ไปขายที่ตลาดนัดลองไอส์แลนด์ รายละเอียดราคาและสิ่งต่าง ๆ อยู่ในใบที่ให้มา เสร็จแล้วก็เอาเงินที่ขายของได้มาให้รุ่นพี่ที่นี่ และต้องไม่ลืมพกอาวุธไปเผื่อเจออสุรกาย...ฉันจำรายละเอียดทั้งหมดได้ถูกต้องใช่ไหมคะ?" เอโลอิสไล่เรียงสิ่งต่าง ๆ ที่ต้องทำให้คุณอ๋าวฟัง เธอไม่ใช่คนที่ขึ้ลืมขนาดนั้นหรอกนะ

"ดีมาก เดินทางปลอดภัยนะ"

"ขอบคุณค่ะ จะขายให้เกลี้ยงเลย!" 

พูดจบเอโลอิสก็โบกมือบ๊ายบาย จากนั้นก็ทำการเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยสตรอว์เบอร์รี่เดินทางออกจากไร่ มุ่งหน้าสู่ตลาดนัดลองไอส์แลนด์อันเป็นที่หมาย ในใจก็ภาวนาไปด้วยว่าขอให้ร่ำขอให้รวยขอให้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ไม่ใช่อะไรหรอกขี้เกียจเข็นของเหลือกลับมันหนักชะมัด!

รับภารกิจนำสตรอว์เบอร์รี่ไปขายในเมือง

Eloise HEROES

ส่งภารกิจขายสตรอว์เบอร์รี่

รุ่นพี่คะ พอดีว่ามันมีแมวตกลงมาจากฟ้าแล้วมันก็ทำรถเข็นของรุ่นพี่พัง…ไม่…ตรรกะไม่ได้…

รุ่นพี่คะ คือว่ารถเข็นมันพังตั้งแต่ก่อนเข็นไปตลาดแล้ว…ไม่…อันนี้ไม่น่าได้รุ่นพี่น่าจะตรวจเช็คดีแล้วก่อนส่งมอบรถให้…

รุ่นพี่คะ มีแม่ชีปัดระเบิดแล้วมาโดนรถเข็น…ไม่…อันนี้ตรรกะไม่ได้ยิ่งกว่าแมวตกลงจากฟ้าอีก!...

“โอ๊ยยยยยยยย จะบอกรุ่นพี่ยังไงดีล่ะเนี่ย”

เอโลอิสพยายามสรรหาเหตุผลสารพัด เพื่อจะมาอธิบายรุ่นพี่อ๋าวเกี่ยวกับสภาพของรถเข็นที่ดูยับเยินบูดเบี้ยว เธอยังไม่กล้าเข็นมันเข้าไร่ด้วยซ้ำ กลัวจะต้องจ่ายค่าชดใช้บานเบอะ ลำพังตังค์ก็ยิ่งไม่มีอยู่ด้วย เจ้าอสุรกายบ้านั่นช่างหางานเข้าให้เธอแท้ ๆ เลย!

“นี่เอโลอิสเธอไม่ใช่ธิดาเทพแห่งการโกหกนะทำไมต้องมานั่งคิดคำโกหกให้ปวดหัวด้วย พูดความจริงไปโทษหนักอาจกลายเป็นเบาก็ได้”

ความคิดด้านนางฟ้าผุดขึ้นมาที่ไหล่ด้านขวากำลังเกลี้ยกล่อมให้เอโลอิสพูดความจริง ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี

“จะไปทำแบบนั้นได้ยังไงกัน รถเข็นนั่นราคาเท่าไหร่ก็ไม่รู้อยากกระเป๋าตังค์ฉีกหรือไง เธอต้องสร้างเรื่องโกหกชักแม่น้ำทั้งห้าเข้าสิแล้วบอกว่าเธอไม่ได้ทำ!” ความคิดด้านชั่วร้ายผุดขึ้นมาที่ไหล่ด้านซ้ายของเธอ

“อย่าไปฟังมันนะ มันกำลังจะล่อลวงเธอไปในทางที่ผิดบาป” ความคิดด้านนางฟ้าพูดเตือนสติเอโลอิส

“ทำดีต้องจ่ายตังค์ แต่ถ้าโกหกแล้วเอานิ้วไขว้หลังมันไม่เป็นบาปหรอกน่า” ความคิดด้านชั่วร้ายแย้งขึ้น

“อย่านะ ไม่นะ เธอทำแบบนั้นไม่ได้”

“ทำไมจะทำไม่ได้!”

“แล้วแกเป็นใครยุ่งอะไรด้วย!”

“ฉันคือความคิดด้านชั่วร้ายไงล่ะ แกนั่นแหละใคร!”

“ฉันคือด้านนางฟ้าของเอโลอิส อย่ามาชักจูงไปในทางที่ไม่ดีนะ ไม่งั้นฉันเล่นแกแน่”

“กล้าเหรอ!”

“สักฝุ่นไหมล่ะ!”

“ก็มาดิ!”

สองความคิดเริ่มตะลุมบอนใส่นัวกันไม่หยุด จนเอโลอิสเริ่มปวดหัว เธอกุมขมับมีแต่เสียงความคิดสองด้านกำลังตีกัน จนเธอต้องร้องห้ามออกมาดังลั่น

“หยุ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”

ความคิดทั้งสองด้านหยุดตีกันแล้วหันมามองเธอ…

“พวกเธอจะไปไหนก็ไปเลยไปเรื่องนี้ฉันจัดการของฉันเองได้ไม่ต้องการคำแนะนำจากใครทั้งนั้น!”

ป๊อบ!

ความคิดทั้งสองด้านหายวับไปกับตา ตอนนี้เอโลอิสได้ตัดสินใจแล้วว่าเธอจะพูดความจริง เธอเริ่มคิดออกแล้วว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี สาวน้อยผมสีเพลิงเข็นรถเข็นอันบูดเบี้ยวเข้าไปในไร่สตรอว์เบอร์รี่จนเจอกับรุ่นพี่อ๋าว

“รุ่นพี่คะอยากฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อน?”

“อะไรเนี่ยทำไมถามแบบนั้น…งั้นเอาข่าวดีก่อนแล้วกัน” รุ่นพี่อ๋าวเอ่ยตอบกลับไป

“ข่าวดีคือฉันขายสตรอว์เบอร์รี่หมดแล้วค่ะ และนี่คือเงินที่ได้จากการขาย” เอโลอิสยื่นเงินทั้งหมดที่ได้จากการขายสตรอว์เบอร์รี่ในวันนี้ให้กับรุ่นพี่

“โอ้โห เธอขายหมดจริง ๆ ด้วย เหนื่อยแย่เลยสิเนี่ย”

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะเพราะตอนขายน่ะไม่นานลูกค้าเหมาหมดตั้งแต่คนแรก แต่ที่ฉันมาช้าน่ะเพราะเรื่องอื่นค่ะ…”

“เรื่องอะไรเหรอ?”

“พอดีว่ามีอสุรกายบุกตอนกำลังเดินทางกลับค่ะ และนี่คือข่าวร้าย…”

เอโลอิสถอยหลบเผยให้เห็นรถเข็นสภาพบูดเบี้ยวที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของเธอ ตอนนี้อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด รุ่นพี่จะด่าก็ใส่มาเลยเธอพร้อมรับอยู่แล้ว ขออย่างเดียว อย่าปรับเงินได้ไหม…

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”

“มีอสุรกายจู่โจมกระโจนใส่รถเข็นน่ะค่ะ แต่รุ่นพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พี่ก็รู้ว่าฉันลูกใครเรื่องแค่นี้สบายมาก!”

เธอตบกล้ามแขนโชว์รุ่นพี่ก่อนหยิบกล่องเครื่องมือออกมาจากด้านในรถเข็น เริ่มทำการซ่อมรถเข็นสด ๆ ต่อหน้ารุ่นพี่ นี่แหละแพลนบีของเธอ แสดงความจริงใจและความตั้งใจ เอโลอิสจัดการดัดล้อ และใช้เครื่องมือชำแหละส่วนที่เสียหายแทนที่ด้วยอะไหล่ที่เธอทำขึ้นเองจากกองไม้แถวนั้น เสียงตอกตะปูดังไปทั่วไร่ ออสติน อ๋าวได้แต่ยืนมองตาปริบ ๆ จนในที่สุดรถเข็นก็ถูกซ่อมโดยเสร็จสมบูรณ์

“เป็นไงคะ ฉันว่าสวยกว่าอันเก่าอีกนะ”

“สมเป็นลูกเทพเฮเฟตัส ทำงานออกมาได้เนี๊ยบมาก”

“มันอยู่ในสายเลือดค่ะ”

“ฮ่า ๆ โอเค ๆ อ่ะนี่ตามสัญญา”

“อะไรอะคะ?”

“ลายเซ็นที่ขอไง”

“จริงด้วย เกือบลืมไปเลย!”

“แล้วก็นี่…อุตส่าห์มาช่วยรับไป ผมแบ่งให้เงินจากการขายของวันนี้”

เอโลอิสถึงกับตาวาว…

“ให้ฉันจริง ๆ เหรอคะ?”

รุ่นพี่อ๋าวไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่พยักหน้าตอบ

“แหมเกรงใจจัง ขอบคุณค่ะ” รีบรับเงินอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวเขาจะชักมือกลับ

“งั้นรุ่นพี่รับนี่ไปนะคะ” เอโลอิสล้วงกระเป๋าแล้วยื่นช็อกโกแลตให้กับรุ่นพี่

“มันคือ…?”

“แทนคำขอโทษเรื่องรถเข็นน่ะค่ะ”

“ขอบคุณนะ" รุ่นพี่รับเอาของไว้พร้อมส่งยิ้มให้เธอ

"งั้นฉันขอตัวก่อนค่ะ"

"โชคดีนะ"

ส่งภารกิจนำสตรอว์เบอร์รี่ไปขายในเมือง

 +50 พลังใจ, +25 ความกล้าหาญ

50 ดอร์ลาร์ และ +40 EXP

 รางวัลแต้มตื่นรู้ +2 จากการเรียนรู้การชนะอัลกูลครั้งแรก

มอบช็อกโกแลตให้ออสติน อ๋าว