COLLOSEUM ⋘ โคลอสเซียม ⋙

Sanz Mádl Count

Son of Poseidon

   EVENT

The Brumalia Commencement
The Brumae Ritual
24.11.2025 --- 7.00 pm

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

บอกตามตรงว่าครึ่งเทพฝั่งโรมันน่าอิจฉาเป็นบ้า มีทั้งเมืองนิวโรมแสนสวยและปลอดภัยเป็นของตัวเอง มีอาคารกองร้อยใหญ่โตเป็นที่พำนัก พอรับใช้กองทัพโรมันก็มีสวัสดิการเรียนฟรีแถมให้ สำหรับเดมิก็อดแล้วคงไม่ต้องการสิ่งใดที่นอกเหนือไปจากบ้านแสนอบอุ่นปลอดภัย ได้รับการศึกษา และมีงานทำไปในตัว

ตรงกันข้ามกับบุตรแห่งโพไซดอนที่ต้องทำภารกิจหาทุนการศึกษาเอง และแย่ไปกว่านั้นคือการเป็นบุตรแห่งมหาเทพจะต้องใช้จดหมายรับรองจากเทพเจ้าถึงสามใบ...

สามใบ! ให้ตายเถอะ! นั่นหมายถึงว่าผมถูกเทพเจ้าสามองค์ใช้งานเยี่ยงทาสถึงสามครั้งเลยยังไงล่ะ! แต่เอาเถอะแลกกับชีวิตดี ๆ แม้แค่ชั่วคราวมันก็โอเค

และในฐานะที่นิวโรมเป็นเมืองใหญ่ สืบสานวัฒนธรรมโรมันมาอย่างยาวนานหนึ่งพันห้าร้อยกว่าปี เทศกาลบูชาเทพเจ้าจึงถูกจัดขึ้นจนปฏิทินแน่นยุบยับแทบทุกเดือน ของเดือนนี้คือเทศกาล 'บรูมาเลีย' ที่มีเทพเจ้าเป็นเจ้าภาพถึงสององค์นั่นก็คือ 'เทพแบคคัส' (หรือคุณดีเวอร์ชั่นโรมัน) และ 'เทพีเซเรส' (หรือเทพีดีมิเทอร์) ที่เพิ่งจัดเทศกาลถือศีลอดเมื่อสองเดือนก่อน จัดว่าเป็นเทศกาลที่หรูหราอลังการมากเลยทีเดียว เทียบกับเทศกาลของโลกมนุษย์อาจเท่ากับเทศกาลขอบคุณพระเจ้าลากไปยันคริสมาสเลยก็ว่าได้

แม้ว่านิวโรมจะเปิดให้บริการรถไฟเฮเฟตัสแล้วเมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา เดมิก็อดอย่างผมไม่จำเป็นต้องนั่งรถบัสจนเมื่อยก้นอีกต่อไป (เจ็ดชั่วโมงก็เมื่อยก้นนิดหน่อยแต่ก็ดีกว่าใช้เวลาถึงห้าวัน) การเดินทางไปกลับฮาล์ฟบลัด - นิวโรมสะดวกรวดเร็วขึ้นมาก เหมือนกับนั่งเครื่องบินจากท่าอากาศยานนานาชาติซานฟรานซิสโกไปลงสนามบินเจเอฟเค.นิวยอร์ก ผมไม่รู้เหมือนกันว่านั่งเครื่องบินเป็นยังไง (ก็ดันเกิดเป็นลูกโพไซดอนนี่!) แต่ใคร ๆ เขาก็ว่าเร็วปานนั้น

ผมชั่งใจนิดหน่อยว่าจะกลับค่ายในช่วงปิดเทอมของมหา'ลัยดีไหม ในนึงก็ระแวงว่าช่วงสิ้นปีจะเป็นแบบปีที่แล้วจึงขอพักกายพักใจเที่ยวงานเทศกาลช่วงปีใหม่ดีกว่า (แต่หากได้รับแจ้งจากน้องเล็กผมก็ไม่ลังเลที่จะกลับไปในทันที)

พิธีเปิดงานบรูมาเลียในยามค่ำถูกจัดขึ้นที่โคลอสเซียมโบราณที่จุคนได้หลายพันคน ถูกประดับประดาไปด้วยพืชพรรณธรรมชาติตามเอกลักษณ์ของค่ายทั้งสอง ปกติสถานที่แห่งนี้คือลานประลองที่เข้มขลัง เต็มไปด้วยจิตวิญญาณนักรบฉบับชาวโรมัน ผมเคยมาชมการประลองไม่กี่ครั้ง ออกจะไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าการสู้รบกลายเป็นสุนทรียภาพของมนุษย์ไปได้อย่างไร แต่การประลองของชาวนิวโรมเอาไม่ถึงตาย อาจด้วยตามยุคสมัยที่เปลี่ยนผันจนเปลี่ยนจากการฆ่าฟันเป็นกีฬา คงคล้ายกับที่คนธรรมดาดูกีฬาชกมวยล่ะมั้ง 

ดูเหมือนจะมาทันเวลาเปิดงานพอดี ตอนนี้มีเด็กผู้หญิงผมไฮไลท์สีน้ำเงินขึ้นไปประกาศเปิดงานบนนั้น 'โมนีก้า เอ็ม. บลอสซั่ม' ดาวรุ่งพุ่งแรงจากกองร้อยสอง ผมไม่ได้รู้จักเธอเป็นพิเศษ แค่เห็นเธอคุยเน็คทาร์กับดีนแล้วพยายามขายผมให้เธอหนึ่งครั้ง... (ไอ้คนขายพี่ขายน้อง!) และจากข่าวจริงที่ว่าเธอเข้ามาในค่ายไม่ถึงเดือนก็ถูกวาร์ปไปทำภารกิจกู้โลกและกู้ชีพทีมภารกิจทวงคืนรัตติกาลจากวีรบุรุษกลุ่มแรกที่ทำเรือเหาะตกหลังออกเดินทางไปไม่นาน เรียกได้ว่าเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์คนหนึ่ง

ผมฟังน้ำเสียงประหม่าคล้ายตื่นเวที แหงมล่ะ.. คงมีแต่พิธีกรมืออาชีพเท่านั้นที่จะพูดเปิดงานกลางโคลอสเซียมได้คล่องท่ามกลางสายตานับพันคู่ที่จับจ้องมา

นิวโรมนี่ก็แปลก... เห็นเด็กมีพรสวรรค์คนนึงก็ใช้งานใหญ่คงกะว่าจะประหยัดค่าตัว MC เต็มที่ล่ะมั้ง

"และ ณ บัดนี้! ในนามของสภาเซเนทแห่งนิวโรม โมนีก้าขอ... ประกาศเปิดงานเทศกาล The Grand Brumalia อย่างเป็นทางการค่ะ!"

เสียงปรบมือดังกระหึ่มทั่วโคลอสเซียมหลังพิธีการเปิดงานจบลง วันนี้ดูเหมือนจะยังไม่มีอะไรให้ทำเป็นพิเศษนอกจากพิธีเปิดงาน เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ แล้วมาดูกันว่าจะมีอะไรให้ทำบ้าง...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วม:
Lv Max รับ หินแห่งปัญญา 1 ก้อน และ +50 พลังน้ำใจ

NPC - CABIN 3

NC

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

โคลอสเซียม

Date and Time

วันที่ 24 พฤศจิกายน 2025 • 19.00 น.

Purpose

เข้าร่วมพิธีเปิด The Brumalia Commencement

อาจนับเป็นเรื่องดีแล้วที่คลีเมนทิสรายงานตัวเข้าประจำที่ค่ายจูปิเตอร์ทันเข้าร่วมช่วงแรกของเทศกาลแกรนด์บรูมาเลียพอดี แม้การออกมาเที่ยวโดยไร้คนคอยอยู่ดูแลจะชวนให้รู้สึกประหลาดอยู่บ้างในความรู้สึกของบุตรีเพียงคนเดียวของบ้านราทิแกน แต่เด็กสาวก็ไม่เห็นเหตุผลใดที่ทำให้ต้องรู้สึกหวั่นกลัว

ส่วนหนึ่งต้องยกความดีความชอบให้กับบรรยากาศของงานที่คึกคักแม้ในช่วงโพล้เพล้กลางฤดูหนาว ทั้งของประดับตกแต่ง เสียงดนตรี กิจกรรมตามซุ้ม และสินค้าเทศกาลจากร้านค้าต่าง ๆ ละลานตา ช่วงชิงเอาความสนในของเธอไปโดยไม่เหลือพื้นที่ให้คำนึงถึงเรื่องอื่นสักเท่าไหร่นัก

และเจ้าของใบหน้าทรงเสน่ห์นั้นคงใช้เวลาไปกับการเดินสำรวจทั่วงานอย่างไร้จุดหมายไปอีกสักพักใหญ่ หากไม่ติดว่าเสียงกล่าวเปิดพิธีดังเข้าสู่โสตประสาทเสียก่อน

สิ่งที่ทำให้เธอหันมองตามทิศทางนั้นได้ไม่ใช่คำเกริ่นถึงจุดประสงค์ของแกรนด์บรูมาเลีย แต่เป็นเสียงซุบซิบจากกลุ่มคนที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล บอกเล่าถึงตำแหน่งเจ้าของเสียงในค่ายจูปิเตอร์อย่างชัดเจน — เซนจูเรียนประจำกองร้อยที่สอง หรือหากความเข้าใจของเธอถูกต้อง สตรีผมสีสดคนนั้นคือหัวหน้าของคลีเมนทิสนั่นเอง

บุตรีแห่งจัสติเทียยืนนิ่งกับที่ คู่ลูกแก้วสีน้ำตาลเทาจับจ้องไปยังคนที่อยู่บนเวที ทั้งสีหน้าท่าทางและแววตาบอกชัดว่าไม่ได้กำลังตัดสินอีกฝ่ายผ่านรูปพรรณสัณฐาน หากว่ากันตามตรงแล้วดูเหมือนเด็กสาวจะพยายามจดจำหน้าตาของ ‘โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม’ อยู่ต่างหาก

ต่อให้ไม่ได้มีความคิดประจบประแจงหรือทำตัวข้องเกี่ยวกันเกินความจำเป็น แต่การจำหัวหน้าไม่ได้ก็เป็นความประทับใจแรกแบบที่เธออยากหลีกเลี่ยง ในตอนที่มีโอกาสเก็บเกี่ยวข้อมูลก็รีบคว้าเอาไว้คงดีกว่า

บทนำสู่การเปิดงานอย่างเป็นทางการไม่ได้กินเวลานานเท่าไหร่นัก เพียงโมนีก้าสิ้นคำพูดที่จะกล่าวต่อ ความเงียบในตอนแรกก็ถูกกลบด้วยเสียงพูดคุยจอแจดังเดิมตามประสาที่ผู้คนเริ่มเบนความสนใจออกมาจากการตั้งใจฟั

นั่นเปรียบเหมือนสัญญาณให้คนที่หยุดนิ่งราวถูกสะกดเอาไว้กับที่เริ่มก้าวเดินต่อ

...มาดูกันหน่อยซิว่าแกรนด์บรูมาเลียที่ว่าจะมีอะไรน่าสนใจบ้าง

รางวัลการเข้าร่วมกิจกรรมที่ 1 • The Brumae Ritual

• EXP +10
• พลังใจ +50

Eloise HEROES

วันที่ 24 พฤศจิกายน 2025
เวลา 19.00 น.

หลังจากที่เอโลอิสตัดสินใจเลือกพักที่กองร้อยที่ 5 แห่งค่ายจูปิเตอร์ เธอต้องยอมรับว่านี่คือความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดระหว่างค่ายลูกเทพโรมันที่ดูเป็นค่ายทหารสุดเท่ กับ ค่ายฮาล์ฟบลัดของตัวเองที่เหมือนกองลูกเสือชาวบ้านยังไงอย่างนั้น นี่มันช่างต่างกันเกินไปแล้ว! ทำไมเขาศิวิไลซ์กว่าวะ! ห้องพักที่เธอได้พักก็ดูเรียบร้อยมากถึงจะได้ยินมาว่าเป็นกองที่เป็นกลุ่มบ๊วยก็เถอะ เตียงผ้าใบที่ถูกขึงตึงจนไม่มีรอยยับ ตู้เก็บของโลหะ และพื้นที่ที่สะอาดไร้ที่ตินี่มันสะอาดกว่าโรงนอนบ้านเฮเฟตัสซะอีก!

แต่ถึงอย่างไรเอโลอิสก็นอนไม่ค่อยหลับนักตลอดคืนที่ผ่านมา ความเงียบสงบ ของกองร้อยนั้นแตกต่างจากเสียงโลหะกระทบกันและเสียงพูดคุยดังครึกโครมในกระท่อมเฮเฟตัสที่เธอคุ้นเคย แม้จะไม่มีเสียงกรนดังสนั่นหรือเสียงเครื่องจักรทำงาน แต่ความรู้สึกที่ว่ามีระเบียบวินัยที่เข้มงวดกำลังเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลานั้น ทำให้ร่างกายของเธอรู้สึกตึงเครียดอย่างประหลาด ค่ายฮาล์ฟบลัดดูชิลไปเลยเมื่อเทียบกับที่นี่

ในวันต่อมาเอโลอิสเดินไปสำรวจพื้นที่โดยรอบตั้งแต่เช้า เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่มตรง เอโลอิสจึงเดินมุ่งหน้าไปยังสถานที่จัดพิธีเปิดงานเฉลิมฉลอง The Grand Brumalia ซึ่งทุกคนต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าจัดขึ้นที่โคลอสเซียม มาทั้งทีก็ต้องแวะไปดูหน่อย

เมื่อเดินมาถึงบริเวณโคลอสเซียมที่ถูกจำลองขึ้นในนิวโรม เธอก็ต้องหยุดนิ่งด้วยความตื่นตะลึง บรรยากาศที่นี่แตกต่างจากความคาดหวังของเธออย่างสิ้นเชิง บรรยากาศเต็มไปด้วยผู้คนแถมมีการบรรเลงดนตรีด้วย เดาว่าเด็กพวกนั้นต้องเป็นลูกเทพการดนตรีสักองค์เป็นแน่ มันเป็นเสียงดนตรีที่มีจังหวะหนักแน่น แต่ก็ยังคงความละมุนละไมตามแบบฉบับของการเฉลิมฉลอง บรรยากาศภายในโคลอสเซียมบัดนี้ถูกเปลี่ยนให้เป็นการเปิดงานกลางแจ้งขนาดมหึมา

กำแพงหินโบราณของโคลอสเซียมถูกประดับประดาด้วยพืชพรรณเขียวชอุ่มของเทศกาลบรูมาเลียอย่างวิจิตรบรรจง มี่ทั้งเถาไอวี่สีเข้ม พวงมาลัยฮอลลี่ และผลเบอร์รี่สีแดงสดใสที่มอบความรู้สึกของฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง ผืนผ้ายาวสีม่วงไวน์และเขียวน้ำทะเลพาดผ่านซุ้มประตูหินโค้งต่าง ๆ ตามชุดสีของเทศกาลอย่างงดงาม ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้อย่างเป็นระบบและสวยงามจนน่าทึ่ง

เอโลอิสยืนมองอยู่ห่าง ๆ บริเวณขอบลานพิธี ไม่ได้เข้าไปรวมตัวกับฝูงชน เธอมองเห็นซุ้มต่าง ๆ ที่ตั้งขึ้นเพื่อโฆษณากิจกรรมและมีการค้าขายของที่ระลึกสำหรับเทศกาลให้กับเหล่านักท่องเที่ยวอย่างเธอ สายตาของเธอมุ่งไปยังแท่นพิธีที่ตั้งอยู่ตรงกลางของลานมีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่เดาว่าน่าจะเป็นใหญ่เป็นโตหรือเป็นคนสำคัญสักคนของค่ายจูปิเตอร์ขึ้นมากล่าวอะไรบางอย่าง

เอโลอิสได้ยินเสียงกล่าวเปิดงานของผู้หญิงที่แนะนำตัวว่าชื่อโมนีก้าที่เต็มไปด้วยความประหม่าในช่วงแรก แต่ก็กลับมามีความมั่นใจอีกครั้งเมื่อพูดถึงวัตถุประสงค์ของการจัดงาน เมื่อโมนีก้าประกาศเปิดงานอย่างเป็นทางการ และกล่าวคำอวยพรเป็นภาษาละตินงานเลี้ยงก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

สิ่งที่ไม่คาดคิดเธอเอโลอิสแอบสังเกตเห็นว่าผู้กล่าวเปิดงานสะดุดล้มลงอย่างไม่เป็นท่าด้วยความประหม่าที่สะสมมาตลอดการกล่าวเปิดงาน ซึ่งสร้างรอยยิ้มให้กับเอโลอิสได้เล็กน้อยแต่เธอก็รีบหุบยิ้มทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ประหนึ่งว่าไม่ได้เห็นมัน

เมื่อพิธีเปิดสิ้นสุดลง เอโลอิสก็เริ่มเดินสำรวจรอบ ๆ ลานโคลอสเซียมอย่างช้า ๆ เธอต้องการใช้โอกาสนี้ในการศึกษาวัฒนธรรมของพวกเขา ตักตวงประสบการณ์ดี ๆ ให้มากที่สุดเพราะไม่บ่อยนักหรอกที่เธอจะได้ออกมาจากค่ายฮาล์ฟบลัดน่ะ ถ้าไม่ใช่ไปทำภารกิจ

กิจกรรมที่ 1 The Brumalia Commencement: The Brumae Ritual

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วม :

+10 EXP และ +50 พลังน้ำใจ

@God 

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

โคลอสเซียม

Date and Time

วันที่ 3 ธันวาคม 2025 • 09.01 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

พวกเธอตัดสินใจว่าทัวร์เพรทอเรียมเพียงเท่านั้นก็มากเกินพอ คลีเมนทิสไม่ต้องการรบกวนหรือรุกรานพื้นที่ส่วนตัวของใคร หลังจากจบการสำรวจศูนย์กลางอำนาจแล้วรุ่นพี่พ่วงตำแหน่งไกด์นำเที่ยวจึงพาเธอมุ่งหน้าไปยังทิศทางของสนามกีฬาขนาดใหญ่อีกแห่ง

“มาถึงแล้ว สัญลักษณ์แห่งความยิ่งใหญ่ของโรม — โคลอสเซียม แห่งกรุงโรมใหม่”

วินเซนโซผายมือไปยังอาคารทรงกลมสูงห้าชั้นที่ก่อด้วยหินอ่อนสีขาวสะอาดซึ่งสะท้อนแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับ ทายาทออร์คัสหยุดมองมันครู่หนึ่ง พลันตำนานเล่าขานถึงการประลองฝีมือต่อสู้กับอสุรกายและสัตว์ร้ายนานาชนิดที่เคยได้ยินมาก็ผุดขึ้นในความคิด

“ถึงปัจจุบันเราจะไม่ได้ใช้เป็นสนามประลองแต่ที่นี่ก็ยังเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และสำคัญของกรุงโรมใหม่ ใช้ในการจัดพิธีสำคัญต่าง ๆ อย่างพิธีสาบานตนของทหาร ที่น่าสนใจคือมันมักถูกใช้เป็นสถานที่ลงโทษของชาวโรมันด้วย”

“พิธีสำคัญนี่ รวมถึงพิธีเปิดเทศกาลบรูมาเลียด้วยใช่สินะคะ”

“รู้จักบรูมาเลียด้วย ? — อ้อ จริงสิ คนเปิดพิธีปีนี้คือหัวหน้ากองร้อยที่สองนี่นา”

เขาถามทว่าไม่ปล่อยให้ม๊โอกาสตอบ เบอร์กาม็อตโตหาคำตอบให้ตัวเองเสร็จสรรพ พลาดโอกาสที่จะได้รับรู้ว่ารุ่นน้องตรงหน้าเป็นชาวนิวโรมอีกครั้ง แต่คลีเมนทิสกลับดูไม่ทุกข์ร้อน

ปล่อยให้เป็นแบบนี้ก็สนุกดี

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

Kai -

22:00 น. โคลอสเซียม (12/12/2025)

จากความเงียบในเพรทอเรียม สู่สถานที่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและเป็นจุดสุดท้ายของค่ำคืนนี้ ‘โคลอสเซียม’ อาคารทรงกลมสูงห้าชั้นที่ก่อด้วยหินอ่อนสีขาวตั้งตระหง่านเสียดฟ้า แสงสว่างที่ยังคงเจิดจ้าสะท้อนกับผิวหินอ่อนจนดูเหมือนอัญมณียักษ์ที่ส่องประกายระยับ 

ไคแหงนหน้ามองซุ้มประตูโค้งนับร้อยที่เรียงรายซ้อนกันเป็นชั้น ๆ จินตนาการถึงเสียงโห่ร้องของฝูงชนนับหมื่นในอดีต กลิ่นอายของเลือด ทราย และความตายดูเหมือนจะยังคงฝังแน่นอยู่ในเนื้อหิน แม้ว่าตอนนี้มันจะเงียบสงบก็ตาม

“เวทีแห่งเกียรติยศ... และจุดจบ” โนอาห์เอ่ยขึ้นมายืนข้าง ๆ สายตามองเข้าไปในสนามประลองที่ว่างเปล่า “สมัยก่อนเทพเจ้าลงมาสู้กับอสุรกายที่นี่ เดี๋ยวนี้เราใช้มันจัดพิธีสวนสนาม สาบานตน... และที่สำคัญ ใช้ลงโทษพวกที่ทำผิดกฎร้ายแรง”

“ลงโทษ?” ไคเลิกคิ้วสงสัย “ประหารชีวิตเหรอครับ?”

“โหดไป” โนอาห์หัวเราะหึ ๆ “แค่ส่งมาล้างคอกวัว คอกสัตว์อสุรกายที่ขังไว้ใต้ดินนั่นแหละ... ลองนึกภาพดูสิ ขัดพื้นที่มีแต่ขี้วัวกองเท่าภูเขาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ สำหรับบางคน มันทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีก”

ไคหน้าถอดสีทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ขี้วัว’ ภาพจินตนาการอันสยดสยองทำเอาเขารู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา “นั่นมัน... ป่าเถื่อนและไร้มนุษยธรรมที่สุด ผมสัญญาเลยว่าจะไม่มีวันทำผิดกฎให้ตัวเองต้องมาลงเอยที่นี่เด็ดขาด”

“ดีแล้ว รักษาความสะอาดของนายไว้เถอะ” โนอาห์ยิ้มขำ ๆ ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ สายตาคมกริบไล่มองสภาพของรุ่นน้องตั้งแต่หัวจรดเท้า

แม้ไคจะพยายามรักษามาดให้ดูดีที่สุด แต่หลังจากเดินทัวร์มาราธอนตั้งแต่บ่ายสองยันสี่ทุ่ม ผ่านทั้งโรงเก็บอาวุธ โรงช้าง ตลาด และท่อระบายน้ำ สภาพของคุณชายเชมเบอร์เลนตอนนี้ก็เริ่มดูเยินไม่น้อย ไรผมสีบลอนด์สั้นเกรียนเริ่มชื้นเหงื่อ เสื้อที่เคยเนี้ยบกริบมีรอยยับเล็กน้อย และกลิ่นฝุ่นจาง ๆ ก็เริ่มเกาะตามตัว

“พูดถึงเรื่องความสะอาด...” โนอาห์เอ่ยขึ้น พลางยกมือขึ้นพัดเบา ๆ ที่คอเสื้อของตัวเอง “ตอนนี้พวกเราสภาพดูไม่จืดทั้งคู่ เหงื่อท่วมตัว เหนียวเหนอะหนะไปหมด... ภารกิจทัวร์วันนี้ถือว่าจบอย่างเป็นทางการแล้วล่ะ ไค”

ไคก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเองแล้วถอนหายใจยาว ยอมรับความจริงอย่างจำนน “ผมรู้สึกเหมือนมีฝุ่นทั้งนิวโรมเกาะอยู่บนผิว... เหนียวตัวจนน่ารำคาญ”

“งั้นก็กลับกันเถอะ” โนอาห์บุ้ยใบ้ไปทางค่ายพัก “โรงอาบน้ำของค่ายจูปิเตอร์เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง และเชื่อเถอะว่าหลังจากเดินขาลากมาทั้งวัน ไม่มีอะไรดีไปกว่าการแช่น้ำร้อนแล้วก็ขัดตัวให้สะอาดอีกแล้ว... ไปอาบน้ำกันเถอะ ฉันเริ่มทนกลิ่นเหงื่อตัวเองไม่ไหวแล้ว”

คำชวนที่ดูเป็นธรรมชาติแบบลูกผู้ชายในค่ายทหารทำให้ไคไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่าความต้องการชำระล้างร่างกาย เขาพยักหน้าเห็นด้วยทันที

“เป็นความคิดที่ดีที่สุดของวันนี้เลยครับพี่โนอาห์” ไคตอบรับ รีบจัดปกเสื้อให้เข้าที่เตรียมเดินกลับ “ผมต้องการสบู่ด่วนที่สุด... หวังว่าโรงอาบน้ำจะสะอาดพอนะครับ”

“สะอาดกว่าโรงช้างแน่นอน รับประกัน” โนอาห์หัวเราะร่า ตบหลังไคเบา ๆ ให้เดินเคียงคู่กันกลับไปยังกองร้อย “แล้วเดี๋ยวฉันจะสอนวิธีใช้น้ำมันขัดผิวสูตรเฉพาะของกองร้อยที่หนึ่งให้ รับรองว่าขัดทีเดียว ผิวผ่องเป็นทองทา... ไปเร็ว เข้า”

ไคเดินตามรุ่นพี่กลับไปยังทิศทางของค่ายจูปิเตอร์ ในหัวจดจ่ออยู่แต่สายน้ำเย็นฉ่ำและการได้ล้างคราบไคลแห่งการผจญภัยในวันนี้ออกไปให้หมดสิ้น โดยไม่ทันสังเกตแววตาเอ็นดูของคนข้าง ๆ ที่มองมา

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• ทัวร์โคลอสเซียม EXP +15

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

โคลอสเซียม

Date and Time

วันที่ 15 ธันวาคม 2025 • 08.55 น.

Purpose

วิชาการฝึกฝนอาวุธ (WT) คลาสที่ 1

NPC

มาร์คัส ควินทิเลียนัส

แสงอาทิตย์ยามสายเริ่มทอแสงแรงกล้าขึ้น ไล่เฉดสีทองอาบไล้ไปทั่วโครงสร้างหินปูนอันแข็งแกร่งของโคลอสเซียม สังเวียนเลือดจำลองที่ตั้งตระหง่านอยู่คู่ค่ายจูปิเตอร์ คลีเมนทิสพาตัวเองก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาภายในเขตพื้นที่การฝึกซ้อมก่อนเวลานัดหมายห้านาที เข็มยาวบนหน้าปัดนาฬิกายังเดินทางไม่ถึงเลขสิบสองดี แต่ดูเหมือนว่าการมาก่อนเวลาเพียงเล็กน้อยนี้จะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดในรอบเช้า

เพราะทันทีที่ปลายเท้าสัมผัสผืนทราย เบื้องหน้าของเธอก็ปรากฏร่างโปร่งแสงของลาร์เรสหรือวิญญาณบรรพชนผู้ทำหน้าที่ครูฝึกสอนนาม ‘ควินทิเลียนัส’

ใบหน้าของวิญญาณชายชาวโรมันโบราณผู้นั้นเรียบตึงและเคร่งขรึม ริ้วรอยแห่งประสบการณ์บนใบหน้าที่เลือนรางดูราวกับจะแผ่รังสีอำมหิตออกมาเงียบ ๆ สายตาคมกริบที่จ้องเขม็งมาทางผู้เรียนราวกับจะบอกเป็นนัยว่า หากเธอมาช้ากว่านี้เพียงแค่นาทีเดียว หรือแม้แต่ก้าวเข้ามาในวินาทีที่เข็มนาฬิกาขยับเปลี่ยนพอดี โทษทัณฑ์ที่จะได้รับคงไม่ใช่แค่การวิดพื้นหรือวิ่งรอบสนาม แต่น่าจะเป็นการถูกเทศนาเรื่องวินัยทหารไปจนหูชาเป็นแน่

คลาสเรียนแรกของครูฝึกผู้อยู่ในสถานะวิญญาณเริ่มต้นขึ้นทันทีที่ถึงเวลาเป๊ะ ไม่มีการพูดพร่ำทำเพลงหรือถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ บทเรียนในวันนี้เปรียบเสมือนการปูรากฐานอันมั่นคง แม้จะยังไม่ได้สอนกระบวนท่าพิสดารหรือเทคนิคสังหารที่หวือหวา แต่สำหรับคลีเมนทิสผู้กระหายความรู้ การได้เริ่มต้นจากทฤษฎีที่ถูกต้องย่อมเป็นสิ่งที่น่าพึงพอใจ

“จงลืมภาพดาบสั้นที่เจ้าเคยเห็นในนิทานปรัมปราไปเสีย วันนี้เราจะเรียนรู้เรื่องสปาเธร์”

เสียงแหบพร่าแต่กังวานของควินทิเลียนัสเอ่ยขึ้น พร้อมกับชี้ไปยังศาสตราจำลองที่วางเรียงรายอยู่ คลีเมนทิสตั้งใจฟังและจดจำทุกรายละเอียดที่ถ่ายทอดออกมา สปาเธร์มีใบดาบที่อยู่ระหว่างเจ็ดสิบห้าถึงหนึ่งร้อยเซนติเมตร ทำให้มันมีระยะการโจมตีที่ไกลกว่ากลาดิอุส ควินทิเลียนัสอธิบายด้วยน้ำเสียงภาคภูมิว่าเดิมทีดาบชนิดนี้ถูกออกแบบมาเพื่อหน่วยทหารม้าเพื่อให้สามารถฟันศัตรูที่อยู่บนพื้นดินได้จากหลังสัตว์ แต่เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนผ่านกองทหารราบหนักในยุคจักรวรรดิโรมันตอนปลายก็นิยมนำมันมาใช้แทนที่ดาบสั้น เพื่อเพิ่มความได้เปรียบในระยะประชิด

“มันคือวิวัฒนาการของการรบ... ใบดาบที่ยาวขึ้น แลกมาด้วยน้ำหนักที่มากขึ้นและการควบคุมที่ยากขึ้น เจ้าต้องเข้าใจสมดุลของมัน”

ลักษณะเด่นของสปาเธร์คือใบดาบตรง สันหนา และปลายที่ยังคงความแหลมคม แม้จะถูกออกแบบมาให้เน้นการฟันหรือตัดเฉือนด้วยน้ำหนักเหวี่ยงเป็นหลักแต่ยังคงประสิทธิภาพในการแทงทะลุเกราะได้หากผู้ใช้รู้วิธีส่งแรงจากสะโพก

เมื่อทฤษฎีอัดแน่นอยู่ในหัวก็ถึงเวลาที่ร่างกายต้องจดจำ บุตรีแห่งความยุติธรรมขยับกายไปสวมเกราะฝึกซ้อม แม้จะไม่ใช่เกราะเหล็กเต็มยศอย่างลอริกา เซกเมนตาตาของจริง แต่เกราะหนังผสมโลหะนี้ก็มีน้ำหนักพอที่จะทำให้บ่าเล็ก ๆ ของเธอรู้สึกตึงขึ้นมาได้ เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าลึก กระชับสายรัดให้แน่น ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าดาบสปาเธร์ด้ามไม้สำหรับฝึกซ้อมขึ้นมาถือ

น้ำหนักของมันถ่วงมือมากกว่าที่คิด จุดศูนย์ถ่วงค่อนไปทางปลายดาบมากกว่าดาบสั้นที่เธอเคยลองจับเล่น

“เข้าประจำที่หน้าเสาฝึก !”

เสียงสั่งเฉียบขาดดังขึ้น เบื้องหน้าของเธอคือเสาไม้ที่ต้องสมมติว่าเป็นศัตรู คลีเมนทิสตั้งท่าเตรียมพร้อม ขาซ้ายนำ ขาขวาตาม ย่อเข่าลงเล็กน้อยเพื่อความมั่นคง

“ท่าที่หนึ่ง การฟันสะพายแล่ง !”

ร่างบางวาดวงแขนเหวี่ยงดาบไม้ออกไปโดยอาศัยแรงส่งจากหัวไหล่และเอวตามคำสั่ง ใบดาบไม้แหวกอากาศเกิดเสียงหวีดหวิวก่อนจะปะทะเข้ากับเสาไม้เกิดเป็นเสียงดัง แรงสะเทือนแล่นย้อนกลับมาที่ข้อมือจนชาหนึบ แต่เธอไม่มีเวลาให้โอดครวญ

“อย่าใช้แค่แขน ! ใช้ลำตัวของเจ้า ! ระยะของสปาเธร์คือชีวิตของเจ้า รักษาระยะห่าง อย่ายืนชิดเหมือนใช้ดาบสั้น !”

ควินทิเลียนัสตะคอกเตือนก่อนการฝึกดำเนินต่อไปอย่างเข้มข้น จากการฟันแทยงซ้ายขวา สลับมาเป็นการฝึกแทงซึ่งต้องอาศัยจังหวะการก้าวเท้าที่แม่นยำและคอยระวังไม่ให้เสียหลัก เพราะหากแทงพลาดระยะดาบที่ยาวจะทำให้การดึงกลับมาป้องกันตัวทำได้ช้ากว่าปกติ

เสียงรองเท้าสานขูดกับพื้นทราย เสียงไม้กระทบไม้ และเสียงลมหายใจหอบถี่ประสานกันจนไม่รู้ว่าควรฟังอะไรก่อน คลีเมนทิสเรียนรู้ที่จะเต้นรำไปกับความเจ็บปวดและน้ำหนักของศาสตรา เรียนรู้ที่จะอ่านจังหวะการโจมตี การยกดาบขึ้นปัดป้องในองศาที่ถูกต้องเพื่อถ่ายแรงปะทะ แทนที่จะรับไว้ตรง ๆ จนเสี่ยงให้แขนหัก บางอย่างบอกกับเด็กสาวว่าทักษะที่ได้รับจากคลาสนี้จะช่วยเหลือได้มากในการปะทะครั้งถัดไป

เหงื่อเม็ดใสไหลรินลงมาตามขมับซึมเข้าสู่ชุดเกราะ แต่นัยน์ตาสีน้ำตาลเทายังคงฉายแววมุ่งมั่น เธอจดจ่ออยู่กับเสาไม้ตรงหน้า จินตนาการถึงศัตรูที่มองไม่เห็น พยายามปรับปรุงท่วงท่าให้คมกริบและลื่นไหลตามคำชี้แนะของวิญญาณบรรพชน จนกระทั่ง…

“พอ เลิกแถวได้ !”

เสียงสวรรค์ดังขึ้นหยุดการเคลื่อนไหวของบุตรีแห่งจัสติเทีย ทายาทออร์คัสลดดาบสปาเธร์ในมือลงข้างกาย หอบหายใจโกยอากาศเข้าปอดอย่างหนักหน่วง กล้ามเนื้อแขนขวาสั่นระริกจากการใช้งานหนัก แต่ความรู้สึกอิ่มเอมใจกลับแผ่ซ่านไปทั่วอก

เธอทำได้... เธอรอดพ้นการฝึกคาบแรกมาได้โดยไม่โดนทำโทษ อันที่จริงต้องเรียกว่าตัวเองทำได้ดีกว่าที่คาดคิดเอาไว้มากโข บางทีการเลือกดาบยาวมาเพียงเพราะเห็นมันคล้ายคลึงกับหนึ่งในสองสัญลักษณ์ประจำตัวของผู้เป็นแม่อาจเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้ว

ใบหน้าสวยพริ้มเงยหน้ามองนาฬิกา เข็มสั้นบนหน้าปัดชี้ไปยังเลขสิบเอ็ดพอดิบพอดี ดวงอาทิตย์เคลื่อนตัวขึ้นสูงจนเกือบจะตรงศีรษะ เวลาเรียนช่วงเช้าจบลงแล้ว แต่ตารางชีวิตของเธอยังคงดำเนินต่อไป คลาสถัดไปจะเริ่มในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า ช่วงเวลาว่างระหว่างพักนี้มีค่าดั่งทองคำ

มือบางปาดเหงื่อออกจากหน้าผากพลางครุ่นคิด แทนที่จะไปนั่งพักเฉย ๆ หรือหาอะไรทาน บางทีเธออาจจะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงนี้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด ในเมื่อร่างกายยังคงตื่นตัวจากอะดรีนาลีน การไปเยือนโรงเก็บอาวุธเพื่อดูแลบำรุงรักษายุทโธปกรณ์ ขัดเงาชุดเกราะ หรือทาน้ำมันรักษาเนื้อดาบ อาจเป็นกิจกรรมที่ทั้งใช้ความกระตือรือร้นที่ยังหลงเหลืออยู่นั้นให้เป็นประโยชน์ ทั้งยังช่วยให้จิตใจสงบได้เป็นอย่างดี

สถานการณ์แบบนี้หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้น ขาเรียวที่เริ่มตึงแน่นจากความเมื่อยล้าก็ก้าวเดินออกจากลานฝึก มุ่งหน้าสู่อาคารคลังแสงด้วยความมาดมั่น โดยมีสายตาของควินทิเลียนัสมองตามหลังไป... คล้ายกับจะพยักหน้าให้ด้วยความพึงพอใจจาง ๆ ในความขยันหมั่นเพียรของลูกศิษย์คนใหม่

รางวัลจากการเข้าเรียน

• EXP +10
• ความกล้า +5

ปฏิสัมพันธ์กับ Lares

• ค่าความสัมพันธ์กับ มาร์คัส ควินทิเลียนัส +5

The Brumalia's Farewell: Vives Annos Grand Toast!

          แสงไฟตะเกียงน้ำมันนับพันดวงในโคลอสเซียม กรุงนิวโรม ส่องประกายริบหรี่ท่ามกลางความเย็นยะเยือกของค่ำคืนสุดท้ายแห่งเทศกาล Brumalia กลิ่นหอมฉุนของไวน์อุ่นผสมเครื่องเทศที่ถูกนำมาเลี้ยงฉลองตามธรรมเนียมโบราณ ลอยปะปนกับกลิ่นหอมของกำยานและน้ำหอมราคาแพง บรรยากาศไม่ได้โศกเศร้า แต่เต็มไปด้วยความรื่นเริงแบบสุขุมและความหวังปนความไม่แน่นอนของการทำนายสำหรับฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง

          บนเวทีสูงที่ประดับด้วยใบฮอลลี่และไม้เลื้อยสีเขียวสด ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการฝืนทนต่อเหมันต์ฤดู โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ยืนตระหง่านอยู่ด้านบนนั้นเธอแต่งกายในชุดที่ดูโก้หรูแต่ก็ท้าทายลมหนาวด้วยเสื้อครอปตัวสั้น ผสานกับเบลเซอร์ขนสัตว์กันลมเย็นจากภายนอก

          ผมสีแดงเชอร์รี่ของโมนีก้าถูกรวบอย่างประณีต แต่ดวงตาเทาเงินที่จับจ้องไปยังฝูงชนนั้นเต็มไปด้วยความไม่ยี่หระตามแบบฉบับของเอสต้าผู้ควบคุมร่างในตอนนี้ เธอต้องรักษาท่าทางให้ดูเป็นเซนจูเรี่ยนของกองร้อยสอง แต่ความคิดในหัวนั้นกำลังเบื่อหน่ายกับพิธีรีตองเต็มที

          “สวัสดีและยินดีต้อนรับท่านทั้งหลายนะคะ” เอสต้าในร่างของโมนีก้านั้นกำลังตีเนียนก่อนเริ่มกล่าวคำพูดด้วยสุ้มเสียงนุ่มลึกแต่ก้องกังวานไปทั่วลานโคลอสเซียมแห่งนี้ 

          “พวกเราได้ผ่านพ้นคืนแห่งการดื่มด่ำ ความสนุกสนาน และการทำนายทายทักมาด้วยกันแล้ว” เธอเน้นคำว่าทำนายทายทัก พลางยิ้มเล็กน้อยอย่างมีความนัย “หวังว่าสิ่งที่ท่านเห็นในเปลวไฟหรือในก้นแก้วชาหรือไวน์ จะเป็นสัญญาณที่ดี... หรือไม่ก็เป็นสัญญาณให้ท่านเตรียมตัวรับมือให้ดีแล้วก็ไม่สู่ขิตไปก่อนแล้วกันค่ะ” ถ้อยคำนั้นกึ่งเย้ากึ่งจริงจัง ทำให้เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ในหมู่ผู้เข้าร่วมงานที่กำลังถือแก้วไวน์อุ่นอยู่

          เธอหยิบแก้วทรงสูงที่บรรจุของเหลวสีเข้มขึ้นมา แสงไฟสีทองอ่อนๆ ส่องกระทบให้เห็นประกายของกำไลดาบที่ข้อมือซ้าย กลิ่นไลแลคและเบอร์รี่หวานหอมฟุ้ง ตัดกับกลิ่นเหล้าองุ่นและเครื่องเทศรอบข้าง “Brumalia เป็นช่วงเวลาที่เราเชื้อเชิญความมืดมิดของฤดูหนาวเข้ามา... แต่ก็เพื่อค้นหาแสงสว่างและความรื่นเริงที่แท้จริงภายในนั้น” เธอเลื่อนสายตาไปทางกลุ่มนักบวชที่ดูเคร่งครัดที่ยืนอยู่ด้านข้าง แล้วจงใจเพิ่มความมั่นใจในน้ำเสียง “และตอนนี้... ถึงเวลาปิดฉากการเฉลิมฉลองโบราณนี้แล้วค่ะ ขอให้ทุกท่านยกแก้วขึ้น... สุขสันต์กับความมั่งคั่งที่ผ่านมา และจงกล้าหาญพอที่จะสนุกกับความวุ่นวายที่กำลังจะมาถึง!”

          ท่ามกลางความพร้อมเพรียงของผู้คนนับพันที่ยกแก้วขึ้น ดวงตาเทาเงินของโมนีก้าเปล่งประกายสีทองจางๆ อย่างที่ไม่มีใครทันสังเกต 

          “สำหรับช่วงเวลาที่เรายังหายใจอยู่ในโลกนี้... สำหรับชีวิตที่ยืนยาวของเราทุกคน”

          “Vives Annos! (ขอให้มีชีวิตยืนยาว!)”

          ทันทีที่คำสุดท้ายสิ้นสุดลง แทนที่จะเป็นการชนแก้วตามปกติเอสต้าก็ปล่อยคลื่นพลังเวทเล็กๆ ที่เป็นเหมือนเสียงสะท้อนจากพื้นดินออกไป คลื่นนั้นวิ่งผ่านพื้นหินอ่อน ทำให้เกิดเสียง 'กังวาน' ลึกๆ ใต้ฝ่าเท้าของผู้คนพร้อมๆ กับที่เกิดการกระตุกเบาๆ ราวกับพื้นดินใต้โคลอสเซียมกำลังเคลื่อนไหว คลื่นสั่นสะเทือนจงใจทำให้แก้วไวน์ทุกใบที่กำลังยกขึ้นเกิดการสั่นไหวเล็กน้อย ไวน์อุ่น สีแดงอมม่วงกระฉอกออกมาราวกับพยากรณ์เล็กๆ ที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากแก้วสู่พื้นดินของโคลอสเซียม มันเป็นฉากที่ดูขลังและทรงพลัง… เหมือนเป็นการทำนายที่ไม่ตั้งใจหรือการร่ำลาที่สั่นสะเทือนถึงวิญญาณ โดยที่ไม่มีใครสงสัยว่าเกิดจากการเล่นแผลงๆ ของเอสต้า

          “และแน่นอนค่ะ... การจะจบเทศกาลฤดูหนาวที่รื่นเริงและยาวนานเช่นนี้ไปแบบเงียบๆ คงจะน่าเบื่อเกินไป” เธอกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหวานฉ่ำที่แฝงความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด 

          มาถึงช่วงแจกของ! ห้ามพลาดเชียวนะแม้แต่เศษเหรียญของเซเนท เอสต้าคิดอย่างกระหายในรางวัลทั้งที่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรับมัน

          “Brumalia นี้ไม่ได้มีแค่การทำนายและดื่มฉลองเท่านั้น แต่ยังมีผู้ที่พยายามรักษาความรื่นเริงนี้ไว้ในทุกกิจกรรมที่เราจัดขึ้น” เธอกวาดสายตาสำรวจฝูงชนอีกครั้ง ราวกับกำลังประเมินทรัพย์สมบัติ “ขอแสดงความยินดีกับเหล่าผู้เข้าร่วมกิจกรรมครบถ้วนตลอดเทศกาลค่ะ ท่านคือผู้ที่สมควรได้รับความมั่งคั่งจากสภาเซเนทของเราอย่างแท้จริง... แม้ว่าสภาจะขี้หวงเพียงใดก็ตาม” คำพูดสุดท้ายของเธอถูกกล่าวเบาๆ คล้ายพึมพำ แต่ผู้คนที่อยู่ใกล้เวทีก็ได้ยินอย่างชัดเจน

          “และตอนนี้... เรามาดูกันค่ะ ว่าใครคือผู้ที่ทุ่มเทที่สุดและสามารถแย่งชิงสมบัติกลับไปได้มากที่สุด! รางวัลเหล่านี้ไม่ใช่ของเรานะคะเป็นของจากสภาเซเนทที่เราจะต้องส่งคืนหากไม่มีผู้รับ ซึ่งมันคงจะน่าเสียดายที่สุดเลยค่ะ” สิ้นคำนั้นเสียงโห่ร้องและปรบมือดังกึกก้องไปทั่วโคลอสเซียม ขณะที่ผู้โชคดีต่างโดนประกาศชื่อให้ไปรับรางวัล

✅ วิธีเข้าร่วม (ง่ายและได้รางวัลใหญ่!):
➡️โรลเพลย์เข้าร่วม: เดินทางมายังโคลอสเซียม และ โรลเพลย์ร่วมชมงานปิด
➡️รางวัลพิเศษ: การโพสครั้งนี้จะถูกใช้เป็นหลักฐานในการรับ รางวัลพิเศษสำหรับคนที่เข้าร่วมกิจกรรมครบถ้วนทุกกิจกรรม ตลอดเทศกาล!

🎁 รางวัลสำหรับผู้ร่วมงานทุกคน:
ทุกคนที่โพสจะได้รับ: +35 EXP (หาก Lv Max รับ หินตีบวก 1 ก้อน แทน), +50 พลังน้ำใจ, +50 ศรัทธา และ 50 เกียรติยศ พิเศษ! รับ ไดเอทเป๊บซี 1 กระป๋อง ไปเพิ่มความสดชื่น!

🏆 รางวัลพิเศษสำหรับผู้เข้าร่วมครบทุกกิจกรรม! (ด่วน! ใครมาก่อนได้ก่อน!)
สำหรับผู้ที่ส่งลิงค์กิจกรรมทั้งหมดมาครบถ้วนและมาโพสในกระทู้นี้ ตามลำดับที่โพสก่อน (นับการแก้ไขด้วยนะป้องกันคนแปะไม่ครบ!) จะได้รับรางวัลสุดพรีเมี่ยมไปเลย (ย้ำว่าต้องทำครบทุกกิจกรรมและโพสลิงค์หลักฐานนะ!)

⚠️ ข้อกำหนดสำคัญในการรับรางวัล (เวลานับผล) 

การโพสเพื่อรับรางวัลทั้งหมด จะนับผลเฉพาะการโรลเพลย์ที่โพส หลังเวลา 00:00 น. ของวันที่ 17 ธันวาคม 2025 เท่านั้น การโพสก่อนเวลานี้ถือเป็นโมฆะและจะไม่นับเป็นหลักฐานในการรับรางวัลพิเศษ

🏆 ลำดับที่ 1 (แรร์ที่สุด!): ได้รับ 150 ดีนาเรียส, กุหลาบสีทอง 1 ชิ้น, ไวน์ 2 ขวด, เหรียญเซเรส 2 เหรียญ, ซีเรียลพรีเมี่ยม 2 กล่อง และ หินแห่งปัญญา 2 ชิ้น
🥈 ลำดับที่ 2: ได้รับ 100 ดีนาเรียส, กุหลาบน้ำเงิน 1 ชิ้น, เหรียญเซเรส 1 เหรียญ และ ซีเรียลพรีเมี่ยม 1 กล่อง
🥉 ลำดับที่ 3: ได้รับ 50 ดีนาเรียส, กุหลาบน้ำเงิน 1 ชิ้น, เหรียญเซเรส 1 เหรียญ และ ซีเรียลพรีเมี่ยม 1 กล่อง
✨ ลำดับที่ 4: ได้รับ แอมโบรเชีย 1 ชิ้น, เนคทาร์ 1 ชิ้น, เหรียญเซเรส 1 เหรียญ และ ซีเรียลพรีเมี่ยม 1 กล่อง
🌟 ลำดับที่ 5: ได้รับ แอมโบรเชีย 1 ชิ้น และ เนคทาร์ 1 ชิ้น

อย่าลืมมารับกันนะจ๊ะ! หากไม่มีคนรับรางวัลใด รางวัลนั้นจะต้องส่งคืนกลับสภาเซเนท! 

(ยิ่งขี้หวงอยู่ เค๊มมมเค็ม)

Vives annos [ลิงค์กิจกรรมหลัก]

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

โคลอสเซียม

Date and Time

วันที่ 17.00 ธันวาคม 2025 • 00.00 น.

Purpose

The Brumalia's Farewell

เข็มนาฬิกาเคลื่อนคล้อยผ่านจุดกึ่งกลางของรัตติกาล สีส้มอมม่วงย้อมท้องนภาเหนือกรุงโรมใหม่อย่างเป็นปกติของช่วงที่รัตติกาลยังไม่หวนกลับ สายลมหนาวแห่งฤดูเหมันต์พัดกรูเกรียวผ่านซากปรักหักพังอันยิ่งใหญ่ พาเอากลิ่นอายของความเก่าแก่และมนต์ขลังแห่งประวัติศาสตร์มาแตะที่ปลายจมูก ทว่าความหนาวเหน็บนั้นกลับไม่อาจย่างกรายเข้ามาทำร้ายผิวกายได้มากนัก เพราะไอร้อนจากคลื่นมหาชนที่หลั่งไหลมารวมตัวกันได้ช่วยสร้างเกราะกำบังอันอบอุ่นให้แก่กันและกัน

นี่อาจเป็นช่วงเวลาเที่ยงคืนที่มีผู้คนมารวมตัวกัน ณ โคลอสเซียมมากที่สุดเท่าที่คลีเมนทิสเคยประสบพบเจอมาในชีวิต ไม่ว่าจะกวาดสายตามองไปทางทิศใดตั้งแต่อัฒจันทร์ชั้นล่างสุดไล่เรียงขึ้นไปจนถึงยอดขอบกำแพงหินเก่าแก่ ทุกตารางนิ้วล้วนเนืองแน่นไปด้วยศีรษะของผู้คน ทั้งเหล่ากึ่งเทพผู้สวมเสื้อยืดสีม่วงของค่าย ประชากรชาวโรมใหม่ที่พาลูกหลานมาร่วมส่งท้ายเทศกาล ตลอดจนเหล่าวิญญาณบรรพชนที่อาจจะกำลังลอยละล่องร่วมเป็นสักขีพยานอยู่ในความมืด

คลีเมนทิสเองก็เป็นหนึ่งในจุดเล็ก ๆ เหล่านั้น ร่างบางยืนปะปนอยู่กับกลุ่มประชากรและรุ่นพี่จากค่ายจูปิเตอร์ ไหล่ของเธอเบียดเสียดกับคนข้าง ๆ เล็กน้อย แต่กลับไม่ได้สร้างความรู้สึกอึดอัดรำคาญใจแต่อย่างใด กลับกันมันคือความรู้สึกของการเป็นส่วนหนึ่ง ของการมีตัวตนอยู่ในหน้าประวัติศาสตร์หน้านี้

ดวงตาสีน้ำตาลเทาคู่สวยที่มักจะมองโลกด้วยความใคร่รู้และพินิจพิเคราะห์ทอดมองตรงไปยังจุดศูนย์กลางของความสนใจ เบื้องหน้าในครรลองสายตาคือเวทีขนาดใหญ่ที่ถูกเนรมิตตกแต่งขึ้นอย่างวิจิตรบรรจง เถาไม้เลื้อยเขียวสดพันเกี่ยวตวัดไปตามโครงสร้างเสาและคานไม้อย่างอ่อนช้อย ใบองุ่นสีเขียวเข้มตัดกับผลองุ่นม่วงและทองสะท้อนแสงไฟสปอตไลท์ เป็นการตกแต่งที่สื่อถึงแบคคัสเทพเจ้าแห่งไวน์และความรื่นเริง หนึ่งในเจ้าภาพแห่งเทศกาลบรูมาเลียได้อย่างสมบูรณ์แบบและงดงามไร้ที่ติ

ทว่าสิ่งที่ดึงดูดสายตาของบุตรีแห่งความยุติธรรมได้มากที่สุดหาใช่ฉากหลังอันอลังการเหล่านั้นไม่ หากแต่เป็นร่างเล็กของหญิงสาวผู้ยืนตระหง่านอยู่กลางเวทีอย่าง ‘โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม’ หัวหน้ากองร้อยที่สองผู้มีเกียรติประวัติและชื่อเสียงขจรไกล ในค่ำคืนนี้เธอดู... แตกต่างออกไปจากความประทับใจแรกจำในหัวของคลีเมนทิสอย่างสิ้นเชิง

ความทรงจำของคลีเมนทิสย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ในค่ำคืนแห่งงานเต้นรำ ณ บอลรูมแบคคัส นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้มีโอกาสสนทนาปราศรัยกับเซนจูเรียนสาวผู้นี้ ในฐานะสมาชิกใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาประจำการได้เพียงสองสัปดาห์เมฟย่อมไม่ประสีประสาต่ออุปนิสัยใจคอที่แท้จริงของโมนีก้า เธอไม่รู้หรอกว่าความร่าเริงเกินพิกัด หรือความกล้าบ้าบิ่นที่แสดงออกมาในคืนนั้นเป็นเพียงอีกหนึ่งบุคลิกหรือเป็นเนื้อแท้ของหญิงสาวตรงหน้า

สิ่งที่เธอพอจะจับสังเกตและนำมาเปรียบเทียบได้จึงมีเพียงรูปลักษณ์ภายนอกที่ประจักษ์แก่สายตา โดยเฉพาะสีเส้นผมที่เคยเห็นและการแต่งกายที่เคยผ่านตา ในพิธีเปิดเทศกาลโมนีก้าดูเรียบร้อยและจริงจัง แต่ในค่ำคืนนี้หรือแม้แต่ในคืนงานเต้นรำเธอเปรียบเสมือนดอกไม้ที่เปลี่ยนสีสันไปตามฤดูกาล ซึ่งดูจะเหมาะกับหน้าร้อนยิ่งกว่าช่วงเวลาไหน ๆ

แต่แล้วความสงสัยเหล่านั้นก็ถูกปัดตกไป มันไม่ใช่สาระสำคัญที่ต้องเร่งหาคำตอบในวินาทีนี้

เจ้าของใบหน้าสวยเฉี่ยวเลือกที่จะละทิ้งความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมด แล้วเทความสนใจกลับมายังปัจจุบันในวินาทีที่โมนีก้าเริ่มเอื้อนเอ่ยวจีผ่านไมโครโฟน เสียงนั้นดังก้องกังวานไปทั่วโคลอสเซียม สะกดทุกสรรพเสียงที่เคยจอแจให้เงียบกริบลงในชั่วพริบตา

ถ้อยคำสุนทรพจน์ที่ถูกร้อยเรียงออกมาไม่ได้สั้นกระชับหรือห้วนสั้นจนจบลงอย่างรวดเร็ว แต่มันก็หาได้เยิ่นเย้อจนน่าเบื่อหน่าย ทุกประโยค ทุกพยางค์ ล้วนเปี่ยมไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง มันพูดถึงความเหนื่อยยากตลอดปีที่ผ่านมา พูดถึงความสุขที่ได้เฉลิมฉลอง และความหวังที่จะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า คลีเมนทิสพบว่าตัวเองกำลังจดจ่ออยู่กับทุกคำพูดราวกับต้องมนต์สะกด

แต่แล้วก็เหมือนทุกงานเลี้ยงที่ต้องมีการร่ำลา สุนทรพจน์ใกล้สิ้นสุดลงเต็มที เมื่อโมนีก้ากล่าวจบประโยคด้วยคำศัพท์ภาษาละตินสี่พยางค์อันเป็นหัวใจของเทศกาล ทุกชีวิตที่ยืนอยู่ ณ ที่แห่งนั้น ทั้งกึ่งเทพ เลกาซี และผู้เข้าร่วมงานนับพันคนต่างเปล่งเสียงออกมาพร้อมเพรียงกันจนสะเทือนพื้นที่ราวกับมีการนัดหมายกันไว้ล่วงหน้า

เสียงตะโกนนั้นดังกึกก้องราวกับเสียงฟ้าร้องที่ผ่าลงมากลางฤดูหนาว มันเป็นเสียงสะท้อนแห่งพลัง เสียงแห่งคำอวยชัย และเสียงแห่งการเฉลิมฉลอง แฝงความหมายถึงการขอพรให้มีชีวิตยืนยาวและรุ่งโรจน์สืบไป

“วีเวสอันโนส”

แม้ริมฝีปากอิ่มของคลีเมนทิสจะไม่ได้ขยับเปล่งเสียงตะโกนคำศักดิ์สิทธิ์นั้นออกมาดังเช่นคนรอบข้าง อาจด้วยความขัดเขินของเด็กใหม่หรือด้วยนิสัยที่ไม่ชอบเป็นผู้แสดงออกอย่างเกรี้ยวกราด แต่รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าพริ้มเพรานั้นกลับสว่างไสวและงดงามไม่แพ้ผู้ใด

มุมปากยกขึ้นอย่างอ่อนโยนขณะดวงตาที่หยีลงเล็กน้อยด้วยความปีติ เป็นเครื่องยืนยันชั้นดีว่าหัวใจของเธอพองโตเพียงใด เด็กสาวรับรู้ได้ถึงพลังงานบวกที่ไหลเวียนอยู่ในอากาศ รวมถึงรับรู้ได้ถึงการสิ้นสุดที่นำมาซึ่งการเริ่มต้นใหม่

แสงไฟสปอตไลท์เริ่มหรี่ลงพร้อมกับเสียงดนตรีบรรเลงส่งท้ายที่ดังขึ้นมาแทนที่ สัญญาณแห่งการลาจากมาถึงแล้ว ในตอนนี้เทศกาลแกรนด์บรูมาเลียปีคริสต์ศักราชสองพันยี่สิบห้าได้สิ้นสุดลงโดยสมบูรณ์ ทว่าจะถูกจารึกไว้ในความทรงจำของบุตรีแห่งจัสติเทียไปอีกยาวนาน

รางวัลกิจกรรม

• EXP +35
• พลังน้ำใจ +50
• เกียรติยศ +50
• ศรัทธา +50
• ไดเอทเป๊ปซี +1

Form Submission

เข้าร่วมเทศกาล The Grand Brumalia

ชื่อ

Clementis Maeve Ratigan

หลักฐานการเข้าร่วม ช่วงที่ 1

• The Brumalia Commencement
• The Offering of Sulla
• The Sibyl's Whispers ส่วนที่ 1
• The Sibyl's Whispers ส่วนที่ 2

หลักฐานการเข้าร่วม ช่วงที่ 2

• The Hunter's Respite
• The Goat Skin Challenge
• The Saturnalia Deposit

หลักฐานการเข้าร่วม ช่วงที่ 3

• The Feast of Immortals
• The Winter Solstice Prep
• The Brumalia's Farewell (โพสต์นี้)

สรุปรางวัล (ถ้าทันที่ 1 ต่อให้ไม่ทันก็ไม่แก้ เดี๋ยวเวลาเคลื่อนแล้วชวดรางวัล !)

• ดีนาเรียส +150
• กุหลาบสีทอง +1
• ไวน์ +2
• เหรียญเซเรส +2
• ซีเรียลพรีเมียม +2
• หินแห่งปัญญา +2

Eloise HEROES

วันที่ 17 ธันวาคม 2025
เวลา 19.00 น. เป็นต้นไป

เวลาในนิวโรมผ่านไปรวดเร็วราวกับโกหก เอโลอิสเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของจังหวะชีวิตที่เคร่งครัดแต่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของที่นี่ไปเสียแล้ว แต่ความจริงที่ว่าวันพรุ่งนี้เธอต้องเดินทางกลับค่ายฮาล์ฟบลัด ก็ย้ำเตือนให้เธอรู้ว่าช่วงเวลาพักร้อนกำลังจะสิ้นสุดลง

เอโลอิสเดินทอดน่องไปตามถนนที่ปูด้วยหินมุ่งหน้าสู่โคลอสเซียม สถานที่ซึ่งจะใช้จัดพิธีปิดเทศกาลอย่างยิ่งใหญ่ในชื่อ The Brumalia's Farewell: Vives Annos Grand Toast! เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามพลบค่ำที่ถูกบดบังด้วยความสว่างไสวของเมืองนิวโรม ในใจแอบรู้สึกใจหายอย่างประหลาด

“ฉันคงจะคิดถึงที่นี่มากเลยล่ะ” เธอพึมพำพลางลูบหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องใหม่ในกระเป๋า “แต่อย่างไรเสีย ถ้าตัดสินใจเรื่องมหาวิทยาลัยได้เมื่อไหร่...นิวโรมอาจจะเป็นบ้านอีกหลังของฉันก็ได้”

เมื่อก้าวเข้าสู่ภายในโคลอสเซียม เอโลอิสก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่ปรากฏ แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันนับพันดวง ส่องประกายระยิบระยับอยู่ตามอัฒจันทร์หินสู้กับความเย็นยะเยือกของลมฤดูหนาวที่พัดผ่านเข้ามา กลิ่นหอมฉุนแต่ชวนผ่อนคลายของไวน์อุ่นผสมเครื่องเทศลอยอบอวลไปทั่วปะทะกับกลิ่นกำยานศักดิ์สิทธิ์และน้ำหอมราคาแพงจากเหล่าพลเมืองผู้มั่งคั่ง บรรยากาศที่นี่ไม่ใช่การจากลาที่โศกเศร้า แต่มันคือความรื่นเริงที่แฝงไปด้วยความสุขุมและความหวัง

บนเวทีสูงที่ถูกเนรมิตขึ้นกลางลานประลอง ประดับประดาด้วยเถาไอวี่และใบฮอลลี่สีเขียวสดที่สื่อถึงความแข็งแกร่งท่ามกลางหิมะคุณโมนีก้า ยืนตระหง่านอยู่ในชุดที่โก้หรูดูทันสมัยแต่ยังคงกลิ่นอายนักรบ ผมสีแดงเชอร์รี่ของเธอถูกรวบไว้อย่างดี ทว่าดวงตาเทาเงินคู่นั้นกลับดูนิ่งลึกและไม่ยี่หระราวกับมีใครบางคนกำลังสวมรอยอยู่ภายใน ไม่เหมือนตอนที่เธอเคยพบเลยสักนิด

เอโลอิสยืนปะปนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เงี่ยหูฟังสุ้มเสียงที่ก้องกังวานไปทั่วโคลอสเซียม

“พวกเราได้ผ่านพ้นคืนแห่งการดื่มด่ำ ความสนุกสนาน และการทำนายทายทักมาด้วยกันแล้ว” โมนีก้ากล่าวพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย “หวังว่าสิ่งที่ท่านเห็นในเปลวไฟหรือในก้นแก้วชาหรือไวน์ จะเป็นสัญญาณที่ดี... หรือไม่ก็เป็นสัญญาณให้ท่านเตรียมตัวรับมือให้ดีแล้วก็ไม่สู่ขิตไปก่อนแล้วกันค่ะ”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นรอบกายเอโลอิส เธอเองก็อดยิ้มไม่ได้กับอารมณ์ขันร้าย ๆ แบบนั้น โมนีก้าชูแก้วทรงสูงขึ้น แสงไฟสะท้อนกำไลดาบที่ข้อมือของเธอเป็นประกายวาบ

เอโลอิสยกแก้วน้ำผลไม้ของเธอขึ้นตามคนอื่น ๆ ทันทีที่เสียงประกาศก้องว่า ‘Vives Annos!’ สิ้นสุดลง สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

ครืนนนน...!

เอโลอิสรู้สึกถึง คลื่นพลังบางอย่าง ที่สั่นสะเทือนมาจากใต้ฝ่าเท้า มันไม่ใช่แผ่นดินไหว แต่เป็นเหมือนแรงสั่นสะเทือนที่กังวานลึกผ่านพื้นหินอ่อนขึ้นมาถึงกระดูก แรงสั่นนั้นทำให้แก้วไวน์ในมือของทุกคนกระตุกเบา ๆ จนของเหลวสีแดงอมม่วงกระฉอกออกมาหยดลงสู่พื้นดินโคลอสเซียม ราวกับเป็นการบูชายัญที่ไม่ได้ตั้งใจแต่มันดูขลังและทรงพลังจนเอโลอิสขนลุกซู่

หลังจากบรรยากาศที่ดูขลังผ่านไป โมนีก้าก็เปลี่ยนโทนเสียงให้ดูสนุกสนานขึ้นเพื่อเข้าสู่ช่วงสุดท้าp เสียงโห่ร้องด้วยความชอบใจดังกึกก้องเมื่อมีการประกาศชื่อผู้โชคดีให้ไปรับรางวัลจากสภาเซเนท เอโลอิสมองภาพเหล่านั้นด้วยความอิ่มเอมใจ แม้เธอจะเป็นเพียงแขกผู้มาเยือนจากฝั่งกรีก แต่เธอกลับรู้สึกว่าความแตกต่างระหว่างสองค่ายมันเริ่มเลือนลางลงในค่ำคืนนี้

เธอยืนมองดูแสงไฟที่ค่อย ๆ ดับลงทีละดวง ความทรงจำตลอดสัปดาห์ที่นิวโรมหลั่งไหลเข้ามา ทั้งการสอบที่เครียดจนหัวหมุน การแต่งต้นคริสต์มาสด้วยตุ๊กตาแม่หมีมารายห์ที่กลายเป็นจุดเด่นที่สุดในงาน และมิตรภาพที่ได้รับจากที่นี่

“ลาก่อนนิวโรม…” เอโลอิสพึมพำกับตัวเองขณะเดินออกจากโคลอสเซียมท่ามกลางแสงดาว เธอเดินกลับไปยังกองร้อยที่ 5 เพื่อเตรียมตัวสำหรับเช้าวันพรุ่งนี้ พร้อมกับหัวใจที่เต็มไปด้วยพลังและความหวังสำหรับฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง

กิจกรรมที่ 9 The Brumalia's Farewell: Vives Annos Grand Toast 

หินตีบวก 1 ก้อน, +50 พลังน้ำใจ, +50 ศรัทธา และ เกียรติยศ

ไดเอทเป๊บซี 1 กระป๋อง

สรุปกิจกรรมที่เข้าร่วม

กิจกรรมที่ 1 The Brumalia Commencement: The Brumae Ritual

กิจกรรมที่ 2 The Offering of Sulla (พิธีบูชายัญหมูแด่เซเรส)

กิจกรรมที่ 3 The Sibyl's Whispers (ทำนายดวงชะตา)

กิจกรรมที่ 4 The Hunter's Respite (ค่ำคืนแห่งการพักผ่อน)

กิจกรรมที่ 5 The Goat Skin Challenge (เกมเหยียบหนังแพะระเบิด)

กิจกรรมที่ 6 The Saturnalia Deposit (ของกำนัลแห่งซาทูรนัส)

กิจกรรมที่ 7 The Feast of Immortals (งานเลี้ยงแห่งอมตะชน) 

กิจกรรมที่ 8 The Winter Solstice Prep (การประดับประดาเหมายัน)

กิจกรรมที่ 9 The Brumalia's Farewell: Vives Annos Grand Toast

รางวัลสุดท้ายรอผู้จัดมาสรุปแล้วกัน

@God 

Moneka HONOR

วันที่ 17 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 17.00 น. เป็นต้นไป ณ โคลอสเซียม (The Brumalia's Farewell: Vives Annos Grand Toast!)

[หลังลงจากเวที]

เสียงโห่ร้องและเสียงไวน์กระทบแก้วค่อย ๆ จางลงเมื่อพิธีประกาศรางวัลสิ้นสุดลง เอสต้าในร่างโมนีก้าก้าวลงจากเวทีท่ามกลางเสียงปรบมือรัวเป็นจังหวะจากเหล่าผู้ร่วมงาน ใบหน้าเธอยังประดับด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความสง่างามและอารมณ์ดี ทว่าข้างในกลับปั่นป่วนเต็มไปด้วยความคิดแผลง ๆ และความเบื่อหน่ายที่แผ่วขึ้นทุกวินาที “โอ๊ย... นึกว่าจะจบเร็วกว่านี้อีกหน่อย” เธอบ่นเบา ๆ ขณะเดินผ่านกลุ่มสมาชิกสภาเซเนทที่ยืนยิ้มแป้นส่งยิ้มให้ “พูดจนปากจะแห้งแหนะ ถ้าไม่มีไวน์เหลือให้ฉันซักแก้วจะร้องไห้โชว์ให้ดูตรงนี้เลยนะ… แต่ลืมไปอายุนังโมนีก้ากินไม่ได้นี้หว่า” เสียงพึมพำนั้นเบาพอให้ได้ยินแค่ตัวเอง แต่ท่าทางกึ่งบ่นกึ่งขบขันของเธอกลับทำให้ทหารรักษาการณ์สองสามคนที่ยืนแถวมองตามอย่างงุนงง

ในขณะที่เหล่าเดมิก็อดผู้ร่วมงานทยอยออกจากโคลอสเซียม เอสต้ากลับไม่รีบออกไป เธอเดินตรงไปยังมุมพักผ่อนหลังเวที หยิบไวน์ที่เหลือจากโต๊ะเครื่องดื่มขึ้นมาด้วยความหน้าตาเฉย “ของเหลือจากพิธีไม่ถือว่าผิดกฎใช่ไหม... ก็ฉันเป็นคนพูดเองนี่นา” เธอจิบไวน์เข้าไปคำหนึ่งแล้วหลับตาแสร้งทำหน้าซึ้งราวกับกวีจากกองร้อยอพอลโล่ “อืม... หอมกลิ่นกำยานผสมกลิ่นคนรวย... ถ้ารินใส่ขวดเล็ก ๆ ขายคงได้หลายเซสเตอร์เชียนอยู่” ว่าพลางก็วางแก้วลงอย่างแผ่วเบา ก่อนยกชายเสื้อคลุมขึ้นพาดบ่าอย่างสบาย ๆ

“เอาล่ะ...” เธอพูดกับตัวเองพลางหันมองรอบ ๆ พื้นเวทีที่ตอนนี้มีแต่ขี้เถ้ากำยานกับกลีบไม้เลื้อยที่ร่วงหล่น “หมดหน้าที่แล้วสินะ ฉันเนี่ย รู้สึกเหมือนเป็นนักแสดงรับเชิญในชีวิตใครสักคนเลย”

เอสต้าหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงนั้นแหบเล็กน้อยจากการพูดบนเวที แต่กลับมีเสน่ห์แปลกประหลาด เธอหมุนตัวเดินออกมาจากหลังฉาก ยกมือไหว้กลุ่มนักบวชที่ยืนเฝ้าประตูทางออกด้วยท่าทีเรียบร้อยผิดคาด “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ วันนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรระเบิดนะคะ... อย่างน้อยก็จนถึงตอนนี้” ใบหน้าของนักบวชหนุ่มผู้ยืนอยู่ด้านหน้าเหวอไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ ส่วนเอสต้าก็เดินหัวเราะหึ ๆ ผ่านออกไปอย่างไม่ใส่ใจ ปล่อยให้เขายืนอึ้งอยู่กับคำพูดกำกวมนั่น

เมื่อออกมานอกสนาม เธอสูดอากาศเย็นเข้าปอดลึก ๆ ลมหายใจของเธอกลายเป็นไอสีขาวในอากาศเยือกของฤดูหนาว แสงจากตะเกียงนับพันยังคงส่องแสงริบหรี่ไหวไปตามสายลม “Brumalia’s Farewell... หึ ชื่อยาวชะมัด แต่ก็เข้าท่าดี” เธอเดินผ่านฝูงชนที่ยังคงเฉลิมฉลองอยู่ตรงลานกลางโล่ง คนกำลังชนแก้วร้องเพลง เสียงพิณผสมเสียงหัวเราะดังระงม เอสต้ามองทั้งหมดด้วยสีหน้าครึ่งขำครึ่งเอือม “มนุษย์นี่ก็แปลกนะ ฉลองทุกอย่างได้แม้แต่ตอนอากาศหนาวจนแข็งตายได้”

จากนั้นก็หันไปสบตากับหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนขายขนมอบกลิ่นอบเชยอยู่ตรงแผงริมลาน เอสต้าเดินเข้าไปอย่างไม่รีรอ ซื้อขนมชิ้นหนึ่งแล้วยัดเข้าปากทันที “อืม... หวานดีแฮะ เหมือนความฝันของพวกนักบวชเวลาเห็นเทพเดินลงมาจากสวรรค์” ว่าแล้วก็โยนเศษเหรียญลงในกล่องทานหน้าร้าน ยกชายเสื้อคลุมขึ้นเล็กน้อยกันลม แล้วเดินหายไปในฝูงชน เสียงหัวเราะของเธอก้องสะท้อนในอากาศราวกับลมหนาวเองยังยอมแพ้ให้กับความแก่นเซี้ยวของหญิงสาวคนนั้น

รางวัลร่วมงาน: หินตีบวก 1 ก้อน, +50 พลังน้ำใจ, +50 ศรัทธา และ 50 เกียรติยศ, ไดเอทเป๊บซี 1 กระป๋อง

(ไม่เข้าร่วมจ้าเป็นเจ้าของงานมาเอาไดเอมเป๊ปซี่เฉยๆ)