[ตรงกลางระหว่างบ้านพักทั้งหมด] กองไฟแห่งเฮสเทีย

Dean HEROES

046

วันเสาร์คือวันหยุด

             หากพระเจ้าตามหลักศาสนาใช้เวลาสร้างโลกหกวัน… วันที่หนึ่งแยกแสงสว่างออกจากความมืด วันที่สองแยกท้องนภาออกจากผืนน้ำ วันที่สามสร้างแผ่นดินและพืชพรรณ วันที่สี่สร้างตะวัน จันทรา และดาราเพื่อกำหนดวันเวลา วันที่ห้าสร้างสัตว์น้ำและสัตว์ปี วันที่หกถึงได้สร้างสิ่งมีชีวิตบนผืนดินรวมถึงมนุษย์อย่างอาดัมและเอวา นับว่าเป็นการทรงงานร้อนที่หนักหน่วงยิ่งกว่าการสร้างกรุงโรมให้เสร็จภายในหนึ่งวัน พระเจ้าอาจจะใช้เวลาถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวันในการทำงาน ส่วนมนุษย์อย่างดีนที่มีกฎหมายแรงงานรองรับขอทำงานแค่ห้าวันก็พอ

             ย้อนกลับไปดูกันดีกว่าว่าสัปดาห์นี้ทั้งสัปดาห์เขาทำอะไรไปบ้าง…

             วันจันทร์ ออกไปส่งจดหมายถึงดาริน่า… จบหนึ่งวัน

             วันอังคาร ไปฝึกพื้นฐานการต่อสู้ด้วยการทำสมาธิกับอาจารย์ไครอน… จบหนึ่งวัน

             วันพุธ เข้าคลาสวิชาหอกและโล่ ครั้งที่ 1 แล้วถูกยัยผู้หญิงใจยักษ์หวดจนเลือดกำเดาไหล… จบหนึ่งวัน

             วันพฤหัสบดี เข้าคลาสวิชาหอกและโล่ ครั้งที่ 2 แล้วถูกยัยผู้หญิงใจมารเล่นละครบีบน้ำตาใส่ แต่ผลดีคือพอจะเรียนรู้สเตปการต่อสู้เข้าหัวขึ้นมาอีกนิด… จบหนึ่งวัน

             วันศุกร์ ดีนเข้าคลาสหอกและโล่ ครั้งที่ 3 ได้คุยกับยัยผู้หญิงใจโหดจนพอจะทำความเข้าใจกันได้มากขึ้น แล้วก็เรียน ๆ ฝึก ๆ จนหลุดออกจากการเป็นนักเรียนท้ายห้อง จากนั้นก็ไปช่วยเจโรมแต่งสถานที่จัดงานที่ชายหาด… จบไปอีกหนึ่งวัน อา.. วันนี้รู้สึกว่าทำตัวมีประโยชน์ชะมัดเลย

             แล้วไหงถึงเปิดตอนมาด้วยการสรุปเรื่องราวหนึ่งอาทิตย์เหมือนตอนสุดท้ายของซีรี่ย์ที่ดันมีเนื้อหาสุดพีคอยู่ในตอนที่แล้วแบบนี้กันล่ะ? ไม่ได้หมายความว่าชีวิตของเขาจะจบตามสรุปที่กล่าวมาหรอกนะ แต่เพราะว่าวันนี้ที่เป็นวันที่หก ดีนนอนอยู่บนเตียงนอนนุ่ม ๆ ในห้องนอนชายบ้านโพไซดอนทั้งวันยันมืด ประทังชีพด้วยอาหารกล่องจากมินิมาร์ทที่ซื้อตุนเอาไว้ หากคิดว่าเรื่องราวในวันจันทร์ดูไร้ประโยชน์ที่สุดแล้ว บอกตรง ๆ เลยว่าวันนี้เขาปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยสูญเปล่ากว่าวันจันทร์สักสิบเท่าได้

             แต่วันนี้มีปาร์ตี้นี่นา…

             ดีนค่อย ๆ กระดึ๊บลงมาจากเตียงนอน หลังได้รับพลังฮีลจากเตียงนอนนุ่ม ๆ ที่นอนขลุกเกินสิบชั่วโมง อาการปวดเนื้อปวดตัวจึงผ่อนบรรเทาลงไปได้หลายส่วน เขาแต่งตัวหล่อกว่าเดิมนิดหน่อยด้วยการโกนหนวด ฉีดน้ำหอม (ที่ก็ฉีดมาทุกวัน) สวมใส่แจ็กเก็ตตัวเก่งแทนชุดเกราะ จากนั้นก็เดินออกจากบ้านโพไซดอนไม่ถึงสิบเก้าก็ถึงหน้ากองไฟที่จัดงานเลี้ยงของคุณดี รู้สึกว่าสัปดาห์นี้ผู้คนที่มาปาร์ตี้จะบางตา คงเพราะปาร์ตี้ที่ถี่เกินไปทำให้ไม่รู้สึกเร้าใจอีกต่อไป เหมือนกับที่ดูหนังและซีรี่ย์มาร์เวลปีละตั้งห้าหกเรื่องนั่นแหล่ะ ขนาดคนที่ชอบปาร์ตี้อย่างดีนยังรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากจะเมาในวันนี้เลย แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะเมื่อวานเขาเพิ่งเมากรึ่ม ๆ มาจากปาร์ตี้วันเกิดของหญิงสาวบ้านอะโฟรไดท์

             “สวัสดีครับคุณดี รุ่นพี่ออสติน”

             มาถึงงานก็ทักทายเจ้าภาพตามมารยาท วันนี้เขาไม่มีของอะไรมาให้ทั้งสองคนเลย ก็อย่างว่า.. ให้อาหารเวฟจากมินิมาร์ทกับเจ้าของปาร์ตี้คงดูไม่ดี

             “สวัสดีดีน”

             “สวัสดี ดูน น็อกซ์ วันนี้มาช้านะ”

             คุณดีเอ่ยคำทักทายโดยไม่ลืมจะแปลงชื่อให้ เหมือนจะเข้ากับสถานการณ์หนังใหม่ที่เข้าฉายในช่วงนี้ น่าเสียดายที่พออยู่ค่ายแล้วไม่มีโอกาสได้ดูหนังเลย ถ้างั้นลองงอแงใส่คุณดีดูดีกว่า เผื่ออีกฝ่ายจะมีเส้นสายหาหนังมาฉายได้บ้าง

             “คุณดี ผมอยากดูดูน พาร์ท สองจังครับ” ลองออดอ้อนเทพแห่งปาร์ตี้ด้วยน้ำเสียงตะแง้ว ๆ เผื่อว่ามันจะน่าเอ็นดูขึ้นมาบ้าง

             “อ้อ ก็ออกไปดูที่โรงหนังสิ” คุณดีตอบออกมาหน้าตาย ผลลัพธ์กลับตรงกันข้าม คุณดีเย็นชาใส่สุด ๆ แต่ก็รู้ว่าเป็นการแสดงแหล่ะ

             “ออกไปได้ซะที่ไหนกันล่ะครับ ข้างนอกอันตรายซะขนาดนั้น แบบว่าคุณดีหรือรุ่นพี่ออสตินพอจะมีเส้นสายเอาหนังกลางแปลงมาฉายหน่อยได้ไหม?”

             “อ้อ ไม่มี แต่อัลไทน์อาจจะมีเส้นก็ได้” คุณดีหันไปทางลูกชาย จาก ออสติน กลายเป็นชื่อ อัลไทน์ ไปแล้ว

             “โธ่ คุณพ่อครับ ผมเป็นนักแสดงจีนนะ ไม่ใช่นักแสดงฮอลลีวูด แต่ถึงจะใช่ก็คงเอาหนังชนโรงออกมาฉากให้ไม่ได้หรอกครับถ้าไม่ใช่ เดอนี วีลเนิฟว์”

             “โอ้ แย่จัง งั้นเธอก็คงจะอดแล้วล่ะ ดริว นาฟ”

             “เดี๋ยวนะ เมื่อกี้คุณยังเรียกผมว่า ดูน น็อกซ์ อยู่แหม่บ ๆ” ดีนหัวเราะขำ เหลือจะเชื่อกับเขาเลยจริง ๆ เปลี่ยนชื่อคนอื่นได้ไวกว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสีเสียอีก

             “นายอยากจะดูจริง ๆ เหรอดีน ผมว่าผมมีไอเดียอยู่นะ” ออสตินที่เพิ่งบอกไปตะกี้ว่าหาหนังถูกลิขสิทธิ์มาฉายให้ไม่ได้ กลับบอกว่ามีไอเดียแถมแววดายังมีประกายวิบวับขี้เล่นอีกต่างหาก “เอาไว้ถ้าทำสำเร็จ ลองมาปาร์ตี้พรุ่งนี้ดู อาจจะได้ดูดูนก็ได้นะ”

             “โอ้! จริงเหรอครับ ไหงจู่ ๆ ถึงจะได้ดูกระทันหันขนาดนั้น คงไม่ใช่ว่าเป็นหนังซูมผิดลิขสิทธิ์ใช่ไหม?”

             “ไม่ผิดลิขลิทธิ์ ไม่ผิดแน่นอน ทั้งภาพ เสียงสี คมชัด ถูกกฎหมายลิขสิทธิ์อีกด้วย แม้พวกเทพจะไม่แคร์เรื่องกฎที่มนุษย์สร้างก็เถอะ” รุ่นพี่ออสตินยกมือปัดอากาศว่าอย่าไปใส่ใจ “พรุ่งนี้นายคอยดูได้เลย แต่ผมขอไปเช็คดูก่อนว่าพอจะหามาได้จริงหรือเปล่า”

             “โอเค เอางั้นก็ได้ครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปหาอะไรทานก่อนนะครับ แล้วเจอกันใหม่ทั้งสองคน”

             ชายหนุ่มปลีกตัวออกมาจากผู้จัดงานทั้งสองในนามไดโอนีซุส สองพ่อลูกเทพน้ำเมากับเดมี่ก็อดกระซิบกระซาบบางอย่างแล้วหัวเราะกันคิกคักหลังจากที่ดีนเดินออกมา

             แม้ว่างานจะกร่อยลงแต่อาหารยังอยู่ในระดับเลิศหรูอลังการ แค่ได้กินของอร่อย ๆ พวกนี้ก็เพียงพอแล้วมั้ง เขาตักของอร่อยมาเยอะแยะจากนั้นก็ไปที่กองไฟในจุดที่กลุ่มเด็กนักดนตรีเคยเล่นเพลงกันอยู่

             “ฮาย สวัสดี” ดีนนั่งลงที่ว่าง ก่อนจะหันมองกลุ่มเด็กเหล่านี้ รู้สึกเหมือนกลุ่มเล็กลงจากครั้งก่อน ราวกับว่าคนจะหายไปสองสามคน “อ้าว วันนี้คนมากันแค่นี้เองเหรอ?”

             “สวัสดี ใช่ครับ คนอื่น ๆ ไปทำภารกิจ” เด็กหนุ่มในกลุ่มตอบคำถาม

             “อ้อ ภารกิจ.. ว่าแต่ฉันไม่ได้ไปดูบอร์ดนานแล้วแฮะ ไม่รู้ว่ามีอะไรอัพเดทขึ้นมาบ้าง”

             “ก็หลายอย่างอยู่ค่ะ มีแต่ภารกิจอันตรายที่พวกเราน่าจะทำไม่ไหว” เด็กสาวในกลุ่มเอ่ยสมทบ แล้วทุกคนตรงนี้ก็ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย

             “อืม.. ภารกิจอันตรายสินะ” ดีนหันไปยิ้มให้กับทุกคนที่อยู่ตรงนี้ “ถึงพวกนายจะไม่กล้าก็ไม่เป็นไร คนที่รักตัวกลัวตายคือคนฉลาด เชื่อฉันสิ”

             เด็กคนอื่น ๆ ยิ้มตอบแหย ๆ ดีนรู้ว่าพวกเขาเองก็อยากจะมีความกล้าเหมือนวีรบุรุษในตำนาน แต่การรักชีวิตตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิด และมันสำคัญที่สุดเลยด้วยซ้ำ ซึ่งดีนก็จัดอยู่ในกลุ่มคนประเภทนี้ จะถูกหาว่าเป็นพวกขี้แพ้ขี้ขลาดหรืออะไรก็ช่าง เชิญว่ามาได้เลย ศักด์ศรีนั้นกินไม่ได้ การมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัยสิคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุด

             จะว่าไป.. เหมือนเพิ่งนึกออกว่ากลุ่มเด็กโตกลุ่มแรกที่ออกไปทำภารกิจ ก็หายไปนานร่วมเดือนแล้วยังไม่กลับมากันเลย หวังว่าพวกนั้นจะปลอดภัยนะ

             “แล้ววันนี้จะเรียนกีต้าร์กันต่อไหมฮะ?” หนุ่มนักกีต้าร์ผู้ไร้การรับรองจากทวยเทพเอ่ยถาม แลดูกระตือรือร้นอยากสอนผู้ที่มีจิตรักในเสียงเพลงให้เล่นกีต้าร๋เป็นอยู่มาก

             “จริงด้วย เอาสิ ถ้านายยังไม่เบื่อที่จะสอนฉันก็รบกวนด้วยนะ”

             พอดีนตอบรับเด็กนักกีต้าร์ก็ส่งเครื่องดนตรีให้แล้วก็สอนการเล่นเพลงต่อจากครั้งที่แล้ว คลาสกีต้าร์แสนเรียบง่ายไม่ตึงเครียดเหมือนตอนเรียนคลาสต่อสู้ แถมยังเรียนไปกินไปได้ด้วย ใช้เวลาอยู่ร่วมชั่วโมงดีนก็พอจะดีดกีต้าร์เป็นเพลงขึ้นมาบ้างแล้ว

สรุป

เข้าร่วมงานทักทาย คุณดี กับ ออสติน อ๋าว (ไม่ได้ให้ของขวัญ)

+5 โบนัสพิเศษจากน้ำหอม

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

เรียนกีต้าร์กับกลุ่มเด็กที่ยังไม่ได้ถูกรับรองบุตร

Dean HEROES

049

คุณหลอกดาว!

             มาร่วมงานตามที่นัดกันไว้ด้วยการรออย่างใจจดใจจ่อ แต่พอเห็นว่าวันนี้มีจอโปรเจ็คเตอร์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ แสดงว่าคำขอของเขาเป็นผลและรุ่นพี่อออสตินทำสำเร็จ ดีนวกไปร้านสะดวกซื้อก่อนที่จะเข้าร่วมในปาร์ตี้ อย่างน้อยก็ต้องมีของขวัญตอบแทนแก่ผู้มีพระคุณสักนิดอ่ะเนอะ มาปาร์ตี้ที่เต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มแบบนี้ พอซื้ออาหารเพิ่มก็ออกจะแปลก ๆ เหมือนไม่ถูกใจรสมือแม่ครัว ดีนเลยเดินวนหาแถว ๆ มุมเกมแล้วในที่สุดเขาได้ก็ได้การ์ดเกมมาสองเกม

             ไพ่สำรับแรกคือการ์ดเกมอูโน่ที่หลาย ๆ คนรู้จักกันเป็นอย่างดีอยู่แล้ว ส่วนอีกสำรับคือการ์ดเกมที่ชื่อว่า ‘สงครามหาบเร่’ ซึ่งเป็นการ์ดเกมจากประเทศสิงคโปร์ที่เกี่ยวกับการทำอาหารสตรีทฟู้ด งานอาร์ตน่ารักสีสันสวยงาม ไร้ความรุนแรงเหมาะกับการนำมาจัดปาร์ตี้ในค่ายที่เต็มไปด้วยเด็ก ๆ หรือหากผู้ใหญ่อยากเล่นเองก็เอ็นจอยได้เหมือนกัน

             ดีนกลับมาที่งานอีกครั้ง กล่าวทักทายและขอบคุณทั้งคุณดีและรุ่นพี่ออสตินก่อนจะมอบของขวัญให้

             “สวัสดีครับ ผมเห็นมีจอฉายหนังมาตั้ง แปลว่าวันนี้จะมีดูนให้ผมดูใช่ไหม?”

             “แน่นอน ผมทำเพื่อรุ่นน้องที่น่ารักได้อยู่แล้ว” รุ่นพี่ออสตินยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วขยิบตาให้

             “ถ้างั้นก็ดูหนังให้สนุกเถอะ ดิม นาร์ค”

             คุณดีเองก็เหมือนกัน เขาเห็นว่าอีกฝ่ายเหมือนกำลังกลั้นยิ้มอยู่ เพราะอะไรก็ไม่รู้แต่ว่าช่างเถอะ

             “ถ้างั้นผมผมขอตัวก่อนนะครับ แล้วก็นี่ของฝาก”

             ให้ของขวัญทั้งคู่เสร็จชายหนุ่มยกมือโบกลาทั้งสองคน รีบไปตักอาหารและป็อบคอร์นมาเพื่อนั่งกินระหว่างดูหนังกลางแปลงไปด้วย ไม่นานจากนั้นหนังก็เริ่มทำการฉาย แต่รู้สึกแปลก ๆ จังเลยแฮะ ภาพก็เหมือนจะชัดแต่การถ่ายทำแปลกมาก เกรดดิ้งสีก็แปลก ๆ เสียงก็แปลก ๆ ฟังดูอู้ ๆ ไม่รื่นหูทั้งที่ลำโพงเสียงก็ใสดีจะตาย ดีนหันกลับไปมองคุณดีและรุ่นพี่ออสติน ทั้งสองยังคงยิ้มแป้นให้แล้วโบกมือมาทางนี้

             แล้วพอหนังฉายไปได้อีกนิดก็ชัดเลย ทิโมธี ชาลาเมต์ เปี๊ยนไป๊กลายเป็น ไคลี แมคลาคแลน เสียอย่างนั้น!!

             ‘เชี่ย! นี่มัน DUNE 1984!!!’

             ดีนสบถในใจแรงมาก เขาหันหน้าเหวอะ ๆ ไปทางสองพ่อลูกก็เห็นว่าพวกนั้นกำลังคำคิกคักกันอยู่นอกวงหนังกลางแปลง

             ‘หนอยแน่! ทำกันได้นะ!!’

             ชายหนุ่มกัดฟันกรอด แต่ไหน ๆ หนังก็ฉายแล้วเขานั่งดูอยู่ต่อก็ได้ ยังไงก็ไม่เคยดูเวอร์ชั่นนี้ ดีนไม่ใช่คนดูแคลนหนังเก่า แต่หนังจากปี 1984 มันก็เก่าไปป่ะ? สมัยคุณแม่ยังเป็นเด็กอ้อแอ้อยู่เลยนะนั่น ซีจียุคนั้นลอยสะบัด ไม่สิ เผลอ ๆ จะยังไม่มีซีจีใช้เลยด้วยซ้ำ!!

             โอ้นั่น.. มันออกมาแล้วหนอนทรายในตำนาน! ถึงกับดูไปกุมขมับไปกันเลยทีเดียว…

            

สรุป

มอบ [สำรับไพ้] ให้ [ไดโอนีซุส] และ [ออสติน อ๋าว]

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

ดูหนังกลางแปลงที่เก่าสะบัด...

Dean HEROES

112

คำแนะนำจากรุ่นพี่

             ตั้งแต่ได้รับสารแปลก ๆ จากบิดาเทพก็ทำให้ดีนคิดไม่ตก เขาเอาแต่ใจลอยแล้วก็เดินวนไปวนมาอยู่บริเวณสวนหย่อมส่วนกลางที่ล้อมกองไฟเฮสเทียเอาไว้ ชายหนุ่มได้แต่หวนคิดถึงสุ้มเสียงของบิดาที่ส่งตรงถึงโสตประสาทอย่างรุนแรงจนเลือดกำเดาไหล

             ตรีศูล.. ตรีศูล.. ตรีศูล.. ตรีศูล.. ตรีศูล.. ของข้า! ใครบังอาจ.. ใครบังอาจ.. ใครบังอาจ ขโมยไป!! ▓▓▓ จักต้องชดใช้!!!...

             ‘ใครจะต้องชดใช้นะ?’

             คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างคิดไม่ตก ถ้าแบบนี้แปลว่าเทพโพไซดอนรู้อยู่แล้วงั้นเหรอว่าใครคือหัวขโมย? แม้ว่าดีนจะพยายามสื่อสารกับรูปปั้นมากเท่าไรก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาอีกเสียด้วยสิ

             ซึ่งท่าทางกระวนกระวายใจนั้นอยู่ในสายตาของคน ๆ หนึ่งมาโดยตลอด

             “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”

             มือของคนที่ทักวางแตะบนไหล่ ทำเอาคนที่กำลังใจลอยอยู่สะดุ้ง ใจแทบจะร่วงไปกองอยู่กับพื้น ดีนแสดงอาการแพนิกอย่างชัดเจน

             “เหวอ!?!”

             “ใจเย็น ๆ ฉันเอง” เล่นทำเอาคนทักสะดุ้งตาม เมื่อหันไปมองถึงได้เห็นว่าเธอคือรุ่นพี่ไพเพอร์ ธิดาแห่งอะโฟรไดท์ แม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งตัวด้วยชุดสวยงามเหมือนสาวมีนเกิร์ลแต่ก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่น่าหลงไหลเหมือนมารดาจนต้องหลบตา “เธอดู… ค่อนข้างจะกังวลนะ มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ไหม? ดีน.. ชื่อนี้ใช่หรือเปล่า?”

             “ใช่ครับ ผมดีน.. สวัสดีรุ่นพี่ไพเพอร์ ไม่คิดว่าคุณจะจำผมได้”

             นับตั้งแต่วันที่เขาและเธอพบกันครั้งแรกก็ผ่านมาแล้วเป็นเดือน จะว่าอีกฝ่ายเป็นคนความจำดีได้ไหมนะ คงไม่ใช่ว่าเพราะเขาหน้าตาดีจนทำให้ทั้งชื่อและหน้าติดอยู่ในความทรงจำของเธอหรอกนะ ว่าไปนั่น.. คนสวยอย่างรุ่นพี่น่าจะจดจำเขาในภาพลักษณ์ของ ‘ตาแว่นหนวด’ มากกว่า ซึ่งไม่ต่างจากตอนนี้เลย

             “อื้ม จำได้สิ” หญิงสาวคลี่ยิ้มให้ “บุตรชายแห่งโพไซดอนค่อนข้างจะมีชื่อเสียงอยู่นะ เป็นคนเต้นเก่ง ดื่มหนักอย่างกับว่าเป็นบุตรของเทพไดโอนีซุส แล้วก็อะไรอีก..” ไพเพอร์ทำหน้านึกซึ่งดีนแทบอยากจะอยากเอาหน้ามุดดิน ถึงทุกอย่างจะเป็นความจริงแต่ก็ช่วยจำเขาในภาพอื่นที่ดีกว่านั้นหน่อยเถอะ “เธอเป็นผู้จัดการบ้านโพไซดอนด้วยนี่ใช่ไหม? ขอแสดงความยินดีด้วยนะ แล้วยังตลุยทำภารกิจที่เฮติเพียงลำพังอย่างบ้าบิ่นเพราะอยากช่วยคุณแม่อีกด้วย เป็นการกระทำที่กล้าหาญมากเลย”

             “ขอบคุณครับ.. แต่ว่าคุณรู้เรื่องที่เฮติด้วยเหรอ?”

             “อือฮึ” ไพเพอร์พยักหน้าก่อนจะตอบ “ได้ยินเด็ก ๆ ที่โรงอาหารคุยกันน่ะ”

             “อ๋อ เออใช่ ผมเคยไปเล่าไว้นี่นา..”

             คงเป็นช่วงก่อนวันเอพริลฟูลเดย์ แต่ไม่คิดเลยนะว่าเรื่องโม้ที่มีทั้งจริงและเท็จจะไปเข้าหูเหล่ารุ่นพี่ด้วย ถ้างั้น.. บางทีโซเฟียก็อาจจะรู้แล้วเชิดหน้ายิ้มยืดอกภูมิใจแล้วเคลมว่า ‘ลูกศิษย์ฉันเอง’ ก็เป็นได้… ก็แค่คาดเดา เธอเคยบอกเขาว่าที่เธอทำให้เขาเป็นหอกได้เพราะว่าตัวเธอนั้นเก่ง ถูกต้องตามนั้นไม่เกินจริง แต่คิดถึงใบหน้าหยิ่งยะโสนั้นทีไรก็รู้สึกคันในใจแทบทุกที

             “แล้วก็ยังจำได้ด้วยนะว่าเธอบอกจะเข้าเรียนคลาสมีดสั้นของฉัน แต่ความจริงคือหายต๋อม”

             “โอ้!” ดีนลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยรับปากรุ่นพี่ไพเพอร์เอาไว้เมื่อตอนเจอกันครั้งแรก “โทษที คือว่าช่วงหลัง ๆ มานี้ภารกิจรัดตัวไปหน่อย”

             …ได้แต่ยิ้มแห้งแก้ตัว

             “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ ตอนนี้เธอจะน่าจะมีฝีมือมากพอที่จะเอาตัวรอดในภารกิจแล้ว แค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ” รุ่นพี่สาวคลี่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน เธอสวยมากจนเขาสบตาแทบไม่ได้เลย “จริงสิ เราหาที่นั่งคุยกันหน่อยไหม? สีหน้าเธอดูแบบว่า.. มีเรื่องมากมายในใจเลย แล้วพวกเรายืนแบบนี้กันนานไปแล้ว”

             “จริงอย่างที่คุณพูดเลย ถ้าจะนั่งคุยกันเดี๋ยวผมเลี้ยงน้ำ คุณดื่มน้ำอัดลมได้ใช่ไหม? ผมจะไปเอาจากในบ้านมา”

             “เลี้ยงน้ำด้วยเหรอ เกรงใจจัง ฉันดื่มอะไรก็ได้จ้ะ” หญิงสาวเกลี่ยปอยผมที่หล่นลงมาปรกหน้าขึ้นทัดหูด้วยท่าทีเกรงใจ “ถ้าเธอไปเอาเครื่องดื่มถ้าอย่างนั้นฉันไปนั่งรอตรงนั้นนะ”

             กล่าวจบไพเพอร์ก็ชี้นิ้วไปทางม้านั่งยาวใต้ต้นไม้ที่อยู่ริมทางเดินที่ต้นหญ้าถูกดอกแดนดีไลออนขึ้นปกคลุม เป็นมุมที่ค่อนข้างร่มรื่นเลยทีเดียว

             “โอเคครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมมา” ดีนเอ่ยบอกก่อนจะเดินกลับไปที่กระท่อมหมายเลขสาม ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีเขาก็กลับมาพร้อมกับน้ำอัดลมสองกระป๋อง “เลม่อนโซดา กับ โคล่า รุ่นพี่เอาอะไรดี?”

               “เอาเป็นกระป๋องนี้ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวรุ่นพี่บ้านอะโฟรไดท์ชี้นิ้วแตะไปยังกระป๋องน้ำอัดลมสีฟ้าเขียว เมื่อรู้ว่าเธอจะดื่มอะไรดีนก็เปิดกระป๋องเลม่อนโซดาให้จากนั้นก็ยื่นส่งให้เธอ สีหน้าของไพเพอร์ดูจะประหลาดใจไม่น้อย “ขอบคุณ บริการดีนะ”

             “อ้อ…”

             ชายหนุ่มหลุดอุทานเพียงสั้น ๆ บางทีก็ลืมตัวไปเลยจนเผลอไปเปิดกระป๋องน้ำอัดลมให้อีกฝ่าย ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเขามีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิงและดูเหมือนว่าเธอคนนั้นจะมีปัญหากับการเปิดน้ำอยู่ไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่มกระป๋องหรือว่าขวดฝาเกลียวก็ตาม แต่ดันเปิดขวดเบียร์ที่เป็นฝาจีบเก่งซะอย่างนั้น เป็นเรื่องบ้าบอชัด ๆ

             “ผมลืมตัวน่ะ พอดีว่าก่อนมาค่ายผมมีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิงแล้วเธอก็มักจะมีปัญหากับเล็บ แบบว่ากลัวเล็บหักตอนเปิดกระป๋องเครื่องดื่มน่ะครับเลยติดมา หวังว่ารุ่นพี่จะไม่รังเกียจ”

             “ไม่ ไม่รังเกียจหรอก แค่แปลกใจนิดหน่อย ก็แบบว่า.. พวกผู้ชายค่อนข้างที่จะเข้าหาฉันแบบ… แล้วฉันก็มีแฟนแล้วด้วย” แม้ไม่อธิบายออกมาเป็นคำพูดแต่ดีนก็พอเข้าใจ ความมีเสน่ห์ของสายเลือดอะโฟรไดท์มักจะดึงดูดเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ให้เขาหาเสมอ ไพเพอร์กลัวว่าบรรยากาศจะชวนอึดอัดเธอจึงเปลี่ยนคำให้ดูเหมือนเป็นเรื่องตลก “ก็แค่บอกให้รู้ไว้ว่าฉันไม่ได้ทำเล็บน่ะ”

             “รุ่นพี่คิดว่าผมจะจีบสินะครับ” ดีนหัวเราะ ถ้าให้พูดตรง ๆ ก็น่าสนใจนิดหน่อย แต่เขาคิดว่าตัวเองไม่อาจเอื้อมหรอก อีกอย่างหนึ่งดูเหมือนว่าในใจของเขามีใบหน้าของคนอื่นลอยขึ้นมามากกว่าจนแทบจะมองใครคนอื่นไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อเธอเปลี่ยนเป็นโจ๊ก ถ้างั้นเขาก็ตบมุกบ้าง “งั้นเอาไว้วันหลังผมจะแก้มือให้รุ่นพี่เปิดให้ผมแทน”

             “คารมเธอนี่มันร้ายกาจจริง ๆ” รุ่นพี่ไพเพอร์ชกแขนเขาด้วยความมันเขี้ยวหนึ่งตุ้บแต่ว่าไม่เจ็บเลยสักนิด เรียกเสียงหัวเราะออกจากคนที่ถูกชกได้มากกว่า “แล้วเรื่องไม่สบายใจที่ทำให้เธอต้องเดินวนกลับไปกลับมาร่วมชั่วโมงคือเรื่องอะไรเหรอ?”

             “ฟูว.. อธิบายลำบากจังแฮะ” ชายหนุ่มเป่าปากพลางคิดว่าเขาควรจะเริ่มจากตรงไหนดี ลองเลียบ ๆ ถามอีกฝ่ายเพื่อเข้าเรื่องดูแล้วกัน “รุ่นพี่เคยเห็นเทพีอะโฟรไดท์ตอนโกรธหรือเปล่าครับ?”

             “เคยนะ แต่ไม่บ่อย ท่านแม่มักจะไม่พอใจเมื่อรู้ข่าวว่าก็อบลินมาสร้างความรำคาญให้แก่สถานที่ที่สวยงาม.. ทำไมถึงถามแบบนี้เหรอ? อย่าบอกนะว่าเธอทำให้เทพโพไซดอนกริ้วมา”

             “ไม่ใช่ผมหรอก คิดว่าไม่ใช่นะ..”

             ดีนเคยวีนแตกใส่เทพบิดามาแล้วผ่านทางกองเพลิงบูชาเทพ แต่เจ้าสมุทรก็ไม่โกรธเขาเลยแม้แต่น้อยไม่ว่าจะสาปหรือส่งจิตมาแสดงความไม่พอใจก็ตาม แต่ว่าเขากลับโดนลูกหลงจากการที่ใครบางคนขโมยตรีศูลที่เป็นสัญลักษณ์ของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลไป ดีนไม่เคยเห็นมุมนี้ของพ่อมาก่อน บอกตรง ๆ เลยว่าเขาค่อนข้างกลัว

             ชายหนุ่มหันไปสบใบหน้าของรุ่นพี่สาวคนสวย พลางคำนวนในใจว่าสิ่งที่เขาประสบมาสามารถเล่าให้เธอฟังได้หรือไม่ เมื่อชั่งน้ำหนักแล้ว ไพเพอร์ แม็กลีน ถือว่าเป็นหนึ่งในอาจารย์ของค่ายฮาล์ฟบลัด เขาเคยได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นถึง ‘หนึ่งในตำนานเจ็ดวีรบุรุษที่ยังมีลมหายใจ’ และยังเป็นเพื่อนร่วมค่ายของ เพอร์ซีย์ แจ็กสัน พี่ชายของเขาเอง แม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องวีรกรรมของอีกฝ่ายมากนักแต่ดีนประเมินในใจแล้วว่าเขาสามารถเล่าเรื่องนี้ให้หญิงสาวฟังได้

             “คืองี้ เริ่มมาจากที่ผมได้ข่าวคราวจากเพื่อนตัวน้อยในทะเลมาว่าพ่อทำของสำคัญหายไป เพื่อนผมบอกว่าพ่อดูโกรธมาก ๆ เลย จากนั้นตอนผมไปขอพลังเพื่ออัพเกรดตัวเอง เหมือนจะได้รับรู้ถึงความโกรธของเทพโพไซดอนส่งมาทางจิตเต็ม ๆ เหมือนว่ามีใครบางคนที่ขโมยของสำคัญชิ้นนั้นของพ่อไป แล้วพ่อก็โกรธมากคล้ายกับจะส่งสึนามิยักษ์เขามาถล่มเมืองได้เลย”

             ปลายนิ้วเรียวงามของไพเพอร์ลูบบนขอบกระป๋องเครื่องดื่มขณะใช้ความคิด เรื่องนี้คล้ายกับเมื่อหลายสิบปีก่อนไม่มีผิด ตอนที่สายฟ้าของเทพซุสถูกขโมยไป…

            “ฉันคงตอบแทนไม่ว่าอะไรเป็นอะไร แต่เอาแบบนี้ไหม เธอลองไปขอคำทำนายจากเทพพยากรณ์แห่งเดลฟีดู บางทีอาจจะได้คำตอบบางอย่าง”

             “อะไรนะ? เทพพยากรณ์? เดลฟี?” ศัพท์ใหม่ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน คล้ายกับพวกแม่มดหมอผีอะไรทำนองนั้นเลย

             “อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้?” ไพเพอร์หลุดขำ “แต่อย่างน้อยเธอคงเคยได้ยินเรื่องภารกิจเดินทางหรือภารกิจตามคำพยากรณ์บ้างใช่ไหม?”

             “อ่า.. ใช่ ผมเคยได้ยินเรื่องภารกิจตามคำทำนายอยู่ คุณไครอนเคยบอกมา งานที่เฉพาะเจาะจงยิ่งกว่าภารกิจในกระดานหิน เหมือนเร็ว ๆ นี้จะมีเด็กฮิปนอสไปทำมาภารกิจนึงด้วยนี่ครับ”

             “ถูกต้อง ถ้างี้ก็ง่ายขึ้นมาหน่อย” ไพเพอร์ยกเครื่องดื่มจรดปากแล้วส่งน้ำอัดลมรสเปรี้ยวซ่าลงคอ “ตอนนี้ผู้ที่อยู่ในตำแหน่งของเทพพยากรณ์คือ 'เรเชล' เธออาศัยอยู่ที่ถ้ำของผู้พยากรณ์ที่อยู่ทางเข้าป่าทิศเหนือ เธอเป็นผู้มอบหมายคำพยากรณ์ต่าง ๆ ให้แก่ชาวค่าย ไม่ว่าจะเป็นคำทำนายของภารกิจหรือว่าจะเป็นการดูดวงเธอก็ทำได้หมด”

             “เรื่องที่ผมเจอมาจะเกี่ยวกับภารกิจใหม่เหรอ? เรื่องการดูดวงผมไม่ค่อยเชื่อเท่าไร”

             “ไม่ได้บังคับให้เชื่อนะ แต่อนาคตที่เทพพยากรณ์เห็นมักเป็นจริงเสมอ แล้วจากที่เธอเล่าให้ฟังมันก็ดูร้ายแรงมากเลยใช่ไหม?”

             “รุ่นพี่พูดแบบนี้แปลว่าอยากให้ผมไปลอง?” ดีนกลั้วหัวเราะ

             “แค่ลองไม่ได้เสียหายนี่นา คำทำนายตอบคำถามในใจเธอได้ แล้วอีกอย่างเผื่อว่าเป็นเรื่องร้าย ๆ จริงจะได้แก้ไขกันทัน” ไพเพอร์มองสีหน้าของดีนที่มีแต่คำว่า ‘ไม่เอาล่ะ’ เขียนด้วยหมึกล่องหนอยู่บนนั้นเต็มไปหมด “เอางี้ไหม ฉันจะเล่าเรื่องหนึ่งให้เธอฟัง”

             “ครับ เรื่องอะไรเหรอ?”

             “ภารกิจเดินทางแรกของ เพอร์ซีย์ แจ็กสัน ชื่อนี้พอจะทำให้เธอสนใจมากขึ้นได้หรือเปล่า?”

             ถูกเผ็ง พอได้ยินชื่อของพี่ชายที่เป็นวีรบุรุษในตำนานของหมู่ลูกครึ่งเทพยุคใหม่มีหรือที่จะไม่สนใจ ดีนพยักหน้าให้หญิงสาวหงึก ๆ

             “หลังจากที่เพอร์ซีย์มาที่ค่ายฮาล์ฟบลัดได้ไม่นานเขาก็ถูกรับรองโดยเทพโพไซดอนหลังจากการแข่งขันชิงธง จากนั้นก็เป็นเรื่อง.. ในยุคของพวกเราตอนยังเด็ก สามมหาเทพ ซุส โพไซดอน และฮาเดสถูกห้ามไม่ให้มีบุตรกับมนุษย์ เพราะเดมิก็อดที่มีสายเลือดของสามมหาเทพไหลเวียนอยู่ในตัวมีพลังอำนาจเหนือยิ่งกว่าเดมิก็อดคนอื่น ๆ สงครามโลกที่เคยมีมาก็ถูกจุดชนวนขึ้นมาจากบุตรแห่งสามมหาเทพนี่แหล่ะ”

             “อ้าวเหรอ ฉันคิดว่าเป็นเทพแอริสซะอีกที่ปลอมตัวเป็นนายพลเยอรมันแล้วปลุกปั่นให้อักษะกับสัมพันธมิตรตีกัน”

             “ผิดจ้ะ เธอจำมาจากหนังวันเดอร์วูแมนภาคแรกใช่ไหม?” ไพเพอร์หลิ่วตาถามกลับ ซึ่งถูกเผ็ง ดีนจึงได้แต่ยิ้มแห้งให้ “ความจริงเป็นอย่างที่ฉันเล่า หลังจากเกิดสงครามโลก เทพเจ้าก็ลงความเห็นกันว่าห้ามสามมหาเทพมีบุตรนอกสมรสกันอีก เด็ก ๆ อย่างเพอร์ซีย์จึงถูกเรียกว่า ‘เด็กต้องห้าม’ ”

             “อืม.. เข้าใจแล้ว ถ้างี้ตอนที่มีตรีศูลขึ้นอยู่บนหัวพี่ชายผมทุกคนเลยแตกตื่นสินะ แต่พ่อนี่ก็… เจ้าชู้จนถึงขั้นแหกกฎสวรรค์เลยเหรอ ไม่ไหวเลยนะ” ได้ฟังแล้วคนเป็นลูกได้แต่ส่ายหน้า

             “ความจริงคือสามมหาเทพแหกกฎกันหมดทุกองค์เลยต่างหาก” ไพเพอร์กล่าวแบบนี้ดีนก็หลุดขำมาพร้อมกับอุทานว่า “อ้าว!” “เทพซุสมีบุตรสาวชื่อธาเลีย ชื่อเดียวกับต้นสนที่อยู่หน้าทางเข้าประตูค่าย ธาเลียเคยต่อสู้อย่างห้าวหาญอยู่ที่นั่นแต่เธอพลาดท่าจึงทำให้เกือบเสียชีวิต เทพซุสไม่อยากจะสูญเสียลูกสาวจึงเสกให้เธอกลายเป็นต้นสนพิทักษ์ทางเข้าค่ายฮาล์ฟบลัดเอาไว้”

             “ต้นสนนั่นเคยเห็นคนมาก่อนเหรอ!?”

             ดีนทำตาโต เขาพยายามคิดว่าตัวเองเคยทำเรื่องอุบาทว์ ๆ ที่หน้าต้นสนหรือเปล่า เช่น การฉี่ใส่.. แต่ไม่ เขาไม่เคย เพราะว่าใต้ต้นสนธาเลียมีมังกรสีทองนอนเฝ้าอยู่

             “ใช่ แต่ว่าตอนนี้ไม่แล้ว ธาเลียได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้ง ต้นสนต้นนั้นจึงไม่ใช่ธาเลียอีกต่อไป แต่ยังคงถูกเรียกว่า ‘ต้นสนธาเลีย’ อยู่ตามความชินปากของชาวค่าย ส่วนบุตรของฮาเดสถูกนำไปซ่อนไว้ที่คาสิโนโลตัสจึงไม่ได้ออกมายุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอก”

             “ถือว่าเทพฮาเดสเป็นพ่อที่มีความรับผิดชอบมากที่สุดเลยแฮะ.. แล้วยังไงต่อเหรอครับ เพราะทุกคนรู้ว่ามีเพอร์ซีย์โลกเลยตกอยู่ในอันตรายอีกครั้งงั้นเหรอ?”

             “จะว่าอย่างนั้นก็ไม่เชิง ก่อนหน้าที่เพอร์ซีย์จะถูกรับรองโดยเทพโพไซดอน ซุสและโพไซดอนมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อนอยู่แล้ว และก่อนหน้านั้นสายฟ้าของเทพซุสถูกขโมยไป เทพซุสจึงคิดว่าบุตรของโพไซดอนต้องเป็นคนเอาไปแน่ ๆ ซึ่งความจริงแล้วไม่ใช่ เพอร์ซีย์ไม่ได้ทำแบบนั้น”

             ฟังถึงตรงนี้ก็เกิดคำถาม สายฟ้าเนี่ยนะถูกขโมยไป ขโมยยังไง มันเกิดขึ้นจากประจุอิเล็กตรอนในก้อนเมฆเกิดการเคลื่อนตัวทำให้เกิดความต่างศักย์ไฟฟ้า  โดยมีประจุบวกอยู่ทางด้านบน ประจุลบอยู่ทางตอนล่างซึ่งจะเหนี่ยวนำให้เกิดการเคลื่อนที่ของกระแสไฟฟ้ากันไม่ใช่เหรอ ดูไม่น่าจะเป็นสิ่งของที่จับต้องได้เลยแม้แต่น้อย

             “สายฟ้าเหรอ? มันจะหายไปได้ยังไง?”

             “คืองี้ สายฟ้าที่ฉันพูดถึงเป็นอาวุธของเทพซุสน่ะ ถ้าให้เธอเข้าใจง่าย ๆ ก็เหมือนกับเทพธอร์ที่มีค้อนโยเนียร์”

             “ออ.. เข้าใจแล้วถ้างั้นก็เล่าต่อเลยครับ” ดีนผายมือออกมาทางไพเพอร์ จากนั้นเขาก็ยกกระป๋องโคล่าขึ้นดื่มอึก ๆ

             “ข้อพิพาทระหว่างเทพซุสกับโพไซดอนกำลังจะทำให้เกิดสงครามหากว่าบุตรแห่งโพไซดอนไม่ยอมคืนสายฟ้ามาให้ก่อนวันครีษมายัน เป็นวันที่กลางวันยาวนานที่สุดของปีนั้น ๆ ซึ่งเพอร์ซีย์มีเวลาเพียงแค่สัปดาห์เดียวในการตามหาสายฟ้ามาคืน ซึ่งไม่มีใครรู้เลยว่าสายฟ้าที่หายไปตอนนั้นอยู่ในมือของใคร การทำนายของเทพพยากรณ์เดลฟีถึงได้สำคัญ”

             “เดี๋ยวนะ.. อย่าบอกนะว่าพ่อคิดว่าเด็กบ้านซุสขโมยตรีศูลไป นี่มันเรื่องเก่าเล่าใหม่ชัด ๆ เลย!”

             ดีนพอจะรู้ว่าเทพเจ้าสององค์นี้ไม่ค่อยถูกกันเป็นผลที่ทำให้เขาขึ้นเรื่องบินไม่ได้เพราะจะถูกฟ้าผ่า พ่อเคยผ่านเหตุการณ์การกล่าวหานั้นมาแล้วเลยระแวงว่าคู่กรณีจะมาป่วนสินะ ชายหนุ่มยังไม่รีบตัดสินว่าเด็กบ้านซุสเป็นผู้ขโมยตรีศูลไป

             “แล้วแบบนี้ผู้ไปรับคำทำนายจะต้องเป็นเด็กบ้านซุสหรือเปล่าครับ เพื่อให้เขาแสดงความบริสุทธิ์ออกมา”

             “เรื่องนั้นฉันไม่รู้ว่าจำเป็นหรือไม่ ฉันตอบแทนท่านพ่อของเธอไม่ได้ แต่เทพพยากรณ์สามารถให้คำแนะนำได้ ถ้าอยากจะลองฉันพาเธอไปหาเรเชลได้นะ”

             จากเรื่องราวที่รุ่นพี่สาวเล่าโน้มน้าวใจของเขาได้เกินครึ่งเลยทีเดียว เพราะกระแสจิตของพ่อที่หลุดมาถึงเขาดูรุนแรงน่ากลัวเหมือนกับว่าจะส่งกองทัพมนุษย์ปลามาถล่มโลกได้เลยจริง ๆ

             “ลองดูก็ได้ ผมไม่อยากให้เรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้นหรอก เอาไว้ถ้าคนที่ต้องรับภารกิจคือเด็กบ้านซุสจริง ๆ ผมก็ยินดีที่ซัพพอร์ตเขานะ รวมถึงช่วยกล่อมพ่อให้ด้วย”

             “ถ้างั้นไปกัน ฉันจะนำทางเธอไปเอง”

             ทั้งสองลุกออกจากม้านั่งยาวที่หน้ากองไฟเฮสเทียแล้วเดินเท้าไปยังถ้ำของเทพพยากรณ์เดลฟี

             ระหว่างทางไพเพอร์ก็เล่าเรื่องต่อจนจบ โดยมีบทสรุปว่าผู้ร้ายในคดีนี้ก็คือ ‘ลุค คาสเทลแลน’ และหลังจากจบภารกิจนี้เพอร์ซีย์ก็ได้พิสูจน์ตัวเองมากมาย ทำให้กฎ ‘เด็กต้องห้าม’ ถูกยกเลิกไป จึงทำให้สามมหาเทพปั๊มลูกออกมาอีกเป็นโขยง นอกจากนี้เพอร์ซี์ยังผลักดันหลายอย่างภายในค่าย ปรับปรุงสถานที่ใหม่และช่วยให้การรับรองเทพเล็ก ๆ ได้เป็นส่วนหนึ่งของโอลิมปัส ส่งผลให้จากกระท่อมที่มีอยู่เดิมในค่ายฮาล์ฟบลัดสิบสองกระท่อม งอกขึ้นมาเป็นยี่สิบสามในยุคนั้น

             ‘แต่ว่าเป็น ลุค คาสเทลแลน อีกแล้วงั้นเหรอ?’

             ในภารกิจตามหาพัสดุของเทพเฮอร์มีส ดีนได้สนทนากับเทพเจ้านิดหน่อยในเรื่องนี้และรับรู้มาว่าตอนนี้วิญญาณของลุคควรจะอยู่ในปรภพ ซึ่งคนที่มาก่อกวนในเร็ว ๆ นี้อาจเป็นบุตรเทพเจ้าองค์อื่นเสียมากกว่า

             ครุ่นคิดอยู่อีกไม่นานพวกเขาทั้งสองก็มาหยุดอยู่ที่หน้าถ้ำของเทพพยากรณ์

             “การเข้าไปขอรับคำทำนายต้องเข้าไปคนเดียว ฉันมีธุระต่อแถวนี้พอดีนายเข้าไปเองได้ใช่ไหม?” ไพเพอร์ถาม

             “ครับ ขอบคุณนะครับรุ่นพี่ที่มาส่ง”

             “ยินดีค่ะดีน ไม่ว่าคำทำนายจะออกมาว่ายังไงก็ขอให้เธอสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีนะ”

             ชายหนุ่มร่ำลากับรุ่นพี่สาว เธอยืนส่งเขาอยู่ที่ปากทางเข้าบ้านถ้ำโดยยังไม่ยอมปลีกตัวไปทำธุระที่ว่านั่นก่อน ตอนนี้ชักจะตื่นเต้นมากกว่ากังวลเสียแล้วสิ ถ้ำของเทพพยากรณ์จะเป็นอย่างไรนะ จะมืดตื๊ดตื๋อแล้วก็น่ากลัวหรือเปล่า ร่างสูงสูดหายใจเข้าลึกก่อนที่เขาจะก้าวขาเดินเข้าไปในนั้นด้วยใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ

มอบ [เลม่อนโซดา] แก่ [ไพเพอร์ แม็กลีน]

Eloise HEROES

หาเพื่อนร่วมทีม

เอโลอิสมานั่งที่หน้ากองไฟแห่งเฮสเทียเพื่อรอเจอกับใครบางคนตามที่คุณไครอนได้นัดไว้ให้ เธอใช้กิ่งไม่เขี่ยพื้นวาดรูปอย่างไม่รู้จะทำอะไร ในหัวก็คิดไปด้วยว่าจะเริ่มต้นการสนทนาอย่างไรให้เขายอมเข้าร่วมทีมทำภารกิจกับเธอ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะต้องมาเสียเวลาด้วยซ้ำ ไม่สิ…จริง ๆ มันก็มีเรื่องของเขาด้วยนิดนึงนั่นแหละนะ ก็เขาอยู่ในคำพยากรณ์ด้วยนี่นา…

“เอโลอิส เพจใช่ไหม?” 

เสียงของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ ๆ จุดที่เอโลอิสนั่งอยู่ เธอสัมผัสได้ว่ามีเท้าของใครสักคนเหยียบทับอยู่บนรูปที่เธอกำลังวาดบนผืนดิน เลยเงยหน้าขึ้นมามองว่าใครกันที่มาทำลายผลงานศิลปะ(?)บนพื้นที่เธออุตส่าห์นั่งเขี่ยนั่งวาดตั้งนาน

“ใช่…” เธอตอบสั้น ๆ พร้อมเงยหน้าขึ้นมองพบเด็กผู้ชายผมสั้นสีขาว ตาสีฟ้า หน้าตาไม่ค่อยจะรับแขกสักเท่าไหร่

ใครวะ?...

นั่นคือสิ่งแรกที่เธอคิด ใครมาทำลายโลกส่วนตัวอันแสนสุขของเธอกัน?

“มีเรื่องอะไรก็ว่ามา?”

“ห๊ะ? หมายว่าว่ายังไง”

“เอ้า! ก็เธอเป็นคนนัดฉันมาไม่ใช่เหรอ?” เด็กชายถามกลับ สีหน้าของเขางงเล็กน้อยที่เห็นเอโลอิสทำเหมือนไม่รู้จักเขา ซึ่งเอโลอิสก็ไม่รู้จักเขาจริง ๆ นั่นแหละ…

“นัด?...” เอโลอิสนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง หรือว่าเขาจะเป็น… “นายคือคนที่คุณไครอนแนะนำมางั้นเหรอ? ชื่ออะไรนะ…นึกก่อน…รอนสัน! รอนสันใช่มั้ย?” ทำไมชื่อหมอนี่เหมือนชื่อยี่ห้อน้ำมันเติมไฟแช็คเลย

“รอฟีอัส บาพาเทียร์” เขาตอบพร้อมกรอกตามองบนอย่างเอือมระอา

“เออใช่ ๆ รอฟีอัส โทษที ฉันลืม…” เอโลอิสหัวเราะแห้ง แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ตลกด้วยสักเท่าไหร่

“จะบอกได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไรถึงต้องให้คุณไครอนไปตามฉันมาเจอถึงนี่” เขาเริ่มเข้าประเด็น

“พอดีว่าฉันได้รับคำพยากรณ์เรื่องราชรถของเทพอะพอลโลถูกขโมยไป และมีสองคนที่อยู่ในคำพยากรณ์นั้นคือธิดา นั่นก็คือฉัน อีกคนในคำพยากรณ์นั้น…คือบุตรแห่งท้องนภา”

“แล้ว?...”

“ฉันเลยคิดว่านายอาจจะเป็นคนในคำทำนายไง” เธอตอบเพื่อขยายความให้เขาเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้

“ฉันไม่ใช่คนเดียวที่เป็นลูกของเทพซุสเสียหน่อย แล้วทำไมต้องเป็นฉัน?”

“เอาความจริงไหม?”

“เอา”

“ฉันรู้จักนายแค่คนเดียว”

“โอเค รู้เรื่อง…” เขาตอบพร้อมถอนหายใจออกมาเหมือนคนเหนื่อยใจ

“เพราะฉะนั้นฉันจึงอยากขอร้องให้นายเข้าร่วมภารกิจนี้ เพื่อที่เราจะได้ไปตามราชรถกลับมาคืนเทพอะพอลโล สำเร็จภารกิจตามคำพยากรณ์ไปด้วยกัน”

“แล้วถ้าฉันตอบว่าไม่ล่ะ?” รอฟีอัสยิงคำถามที่ทำให้เอโลอิสถึงกับสะอึก

“ตอนนี้โลกกำลังเดือดร้อนนะ ความแห้งแล้ง เอลนีโญน่ะ ถ้าพวกเราไม่ไปทำผู้คนก็จะเดือนร้อน และภารกิจนี้ฉันก็ทำเพียงคนเดียวไม่ได้ด้วย นายเองก็มีพลังนี่คุณไครอนบอกพลังของนายเกินคาดเดา แสดงว่าต้องมีของ นายไม่เคยได้ยินเหรอ…พลังที่ยิ่งใหญ่ มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง…” เอโลอิสพูดเพื่อพยายามที่จะบิวท์ให้รอฟีอัสคล้อยตาม ปกติเธอไม่ใช่คนที่ง้อใครขนาดนี้หรอกนะ เธอชอบฉายเดียวทำอะไรคนเดียวมากกว่า แต่เธอรู้ว่าคราวนี้เธอไม่มีทางทำมันสำเร็จได้ด้วยตัวคนเดียวแน่ ๆ

“ดูหนังมากเกินไปหรือเปล่าเธอเนี่ย!”

“อ๋อใช่ ฉันดูสไปเดอร์แมน แหะ ๆ”

“คำทำพยากรณ์บอกว่าอะไร?” ดูเหมือนรอฟิอัสจะเปิดใจขึ้นมาอีกนิด เขาเริ่มถามถึงคำพยากรณ์ที่เอโลอิสได้รับมา สาวน้อยผมสีเพลิงจึงรีบบอกคำทำนายให้อีกฝ่ายทราบเพราะโอกาสมาถึงแล้ว

“ธิดาแห่งไฟพึงตามแสงรุ่งอรุณยามเช้า ณ ใจกลางนครมิเคยหลับใหล ราชรถสุริยะเทพถูกขโมย โลดแล่นไปทั่วโลกา สร้างภัยพิบัติความแล้งแห้ง และร้อนระอุในรอบศตวรรษ โชคชะตานำพาสู่โรงแรมห้าดาวในมหานครมิเคยหลับใหล เผชิญหน้ากับจอมโจรผู้ขโมยราชรถเพลิง ศึกแห่งศักดิ์ศรีบุตรแห่งท้องนภาบังเกิด พึงเชื่อใจในสหาย และ ตามหาราชรถที่ถูกซ่อนไว้”

รอฟิอัสขมวดคิ้วอย่างพินิจพิจารณาในคำทำนาย ราวกับว่าเขามีบางอย่างในใจ คำว่าศึกแห่งศักดิ์ศรีบุตรแห่งท้องนภาบังเกิด คำนั้นทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าศึกที่ว่านั้นคืออะไรกันแน่ และเขาเองก็อยากจะหาคำตอบนั้น

“หรือว่าจะเป็นเจ้านั่น…” เขาพูดเบา ๆ กับตัวเอง ซึ่งในส่วนนี้เอโลอิสไม่ได้ยิน

“เห็นไหมว่าในคำพยากรณ์น่ะมีนายอยู่ด้วย ถ้าเราทำสำเร็จก็จะช่วยโลกได้ แล้วเทพอาจจะตบรางวัลให้พวกเราก็ได้ แล้วพวกเราก็จะมีกิน มีใช้ มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี—” ยังไม่ทันจะพูดจบรอฟีอัสก็รีบเบรก

“พอ ๆ ยิ่งเธอพูดนี่ยิ่งเลอะเทอะ เอาเป็นว่าฉันตกลงจะร่วมภารกิจกับเธอ”

“จริงเหรอ!” เอโลอิสตาเป็นประกายถ้าเธอเป็นน้องหมาคงจะหูตั้งหางกระดิกไปแล้วเมื่อได้ยินคำตอบรับ

“จะไปเมื่อไหร่ล่ะ?” เขาถาม

“ยังไม่รู้เลย ต้องเตรียมตัวก่อนแต่ก็คงเร็วที่สุดหลังจากหาสมาชิกร่วมทีมอีกคนได้”

“ไม่ใช่แค่เธอกับฉันเหรอ?”

“นายไม่เคยดูหนังสินะ ทีมที่ดีน่ะมันต้องมีสามคน อีกอย่างนะพวกเรายังไม่บรรลุนิติภาวะ ฉันเลยคิดว่าหาผู้ใหญ่สักคนมาร่วมทีมก็น่าจะดีต่อพวกเราทั้งคู่” เอโลอิสเล่าถึงไอเดียลูกทีมที่เธออยากได้คร่าว ๆ ให้กับรอฟีอัสฟัง

“เอาเถอะ ทำอะไรก็ทำเธอเป็นหัวหน้าทีมนี่ แจ้งข่าวอีกทีตอนที่หาคนได้แล้วกัน ลองไปดูบอร์ดรายชื่อเอาก็ได้เผื่อเธอจะสนใจใครเป็นพิเศษ”

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวมาบอกอีกที”

“อือ”

ในที่สุดตอนนี้เอโลอิสก็ได้ลูกทีมคนแรกสำหรับภารกิจผจญภัยของเธอแล้ว ที่เหลือก็คงจะเป็นการหาสมาชิกอีกคนสำหรับภารกิจสุดท้าทายนี้ เธอก็ได้แต่ภาวนาว่าจะพบเจอบุคคลนั้นในเร็ววันเพื่อที่จะได้เริ่มต้นการเดินทางเสียที

สมาชิกทีมคนที่ 1 รอฟีอัส บาพาเทียร์ ตอบรับภารกิจ

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

กองไฟแห่งเฮสเทีย

Today is my Birthday ! Ta dah !

คุณหนูจากตระกูลบลังก์รีบวิ่งออกจากเคบินอะโฟรไดท์มายังกองไฟแห่งเฮสเทียในทันที เรียกได้ว่าตื่นเต้นเสียจนเกือบลืมใส่รองเท้า ใบหน้าน่ารักของนาแนตต์ประดับไปด้วยรอยยิ้ม และเด็กสาวยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นพื้นที่โดยรอบถูกเนรมิตเป็นปาร์ตี้วันเกิดขนาดย่อม ๆ พร้อมป้ายไวนิลเขียนตัวโต ๆ ไว้ว่า Happy Birthday Nina

ตอนแรกก็นึกว่าเป็นงานวันเกิดของคนอื่นน่ะนะ แต่หลังจากได้รับคำยืนยันแล้วว่าในวันนี้ที่ค่ายไม่มีใครเกิดเลยนอกจากเธอ และมันเป็นนิสัยประจำของคุณดี (ผู้จัดงานให้) ว่าเขาชอบตั้งชื่อประหลาด ๆ ให้เด็กในค่ายเป็นประจำ นาแนตต์ก็เลยพอจะหยวน ๆ ให้ได้บ้าง แต่ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็หาปากกามาก่อนจะปีนไปแก้ไขป้ายด้วยฝีมือของตัวเอง

Happy Birthday Nina Nanette εїз

“เท่านี้ก็เรียบร้อย”

เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิด นาแนตต์เลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เด็กสาวหายเข้าไปแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีชมพูสไตล์เจ้าหญิงตัวเก่งของเจ้าตัว ประดับด้วยสร้อยไข่มุกและมงกุฎเล็ก ๆ น่ารัก เส้นผมสีบลอนด์นุ่มลื่นถูกถักเป็นเปียสวยงาม ก่อนที่เธอจะกลับออกมายังกองไฟแห่งเฮสเทียอีกครั้งเพื่อรอรับคำอวยพร

“สุขสันต์วันเกิดนีน่า” ซึ่งคนแรกที่เข้ามาอวยพรให้เธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณดีผู้อำนวยการค่ายนั่นเอง นาแนตต์ยิ้มกว้าง รับของขวัญจากอีกฝ่ายมาพร้อมกับคำขอบคุณ

“ขอบคุณค่ะคุณดี แต่หนูชื่อนาแนตต์ไม่ใช่นีน่านะ”

เทพเจ้าแห่งไวน์องุ่นยกมือโบกปัดเป็นเชิงว่าไม่ใส่ใจ ก่อนจะขอตัวไปดื่มไปดริ๊งตามประสาตัวเอง

ของขวัญเจ้าของวันเกิดจากคุณดี ของขวัญสุดพิเศษ (ภายในกล่องบรรจุ +10 ดรักม่า และ หินอัปเกรด 2 ก้อน) รางวัลค่าประสบการณ์: +15 EXP , +40 พลังงาน , +20 เกียรติยศ

สำหรับชาวค่ายที่มาร่วมอวยพร สุ่มแจก 50 ดอลลาร์จากนาแนตต์ 1 คนค่ะ !

bettyleg

Denista BELIEVER

Nanette ตอบกลับเมื่อ 2024-6-3 11:28 แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nanette เมื่อ 2024-6-3 11:35 Nanette Leblancกองไ ...

HAPPY NANETTE DAY

บรรยากาศแห่งงานรื่นเริงกลับมาอีกแล้ว

ณ กองไฟเฮสเทียอันเป็นศูนย์กลางระหว่างเรือนพักของเหล่าเดมี่ก็อดที่แม้จะวุ่นวายเป็นปกติ แต่สำหรับวันนี้กลับมีสิ่งที่พิเศษยิ่งกว่าวันอื่น ๆ เพราะสาเหตุของความคึกครื้นนี้เป็นถึงงานครบรอบวันเกิดของสาวน้อยคนใหม่ของเคบินที่สิบ

งานวันเกิดครั้งแรกในค่ายที่พึ่งเข้ามาได้ไม่นาน สำหรับน้องสาวคนใหม่คงเป็นความประทับใจไม่รู้ลืม

ดังนั้นในฐานะพี่สาว รวมไปถึงที่ปรึกษาประจำเคบิน ก็ไม่แปลกที่จะมีผู้พบเห็น ‘เนเรซ่า เฮนลาดิส’ มาเข้าร่วมกับปาร์ตี้ขนาดย่อมในครั้งนี้

“ นาแนตต์ ”

เสียงร้องเรียกจากด้านหลังคงเรียกความสนใจจากเจ้าของงานวันเกิดได้ไม่น้อย และแน่นอนว่าผู้เรียกก็ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเนเรซ่าผู้มาพร้อมกับพี่น้องบ้านอะโฟรไดท์อีกไม่กี่คนที่ตามมาสมทบทีหลัง “ ถือว่ารับมือได้ไม่แย่เลยนะคะ ” สุภาพสตรีสีกุหลาบชำเลืองตามองแผ่นป้ายฉลองที่ถูกขีดฆ่าคำว่า ‘นีน่า’ ทั้งยังมีคำว่า ‘นาแนตต์’ ตามต่อที่ด้านหลัง

“ วันเกิดของฉันหนก่อนก็ถูกเขียนป้ายไว้ว่าเนรีโซ่เหมือนกัน ”

“ น่าเสียดายที่ไม่มีเวลาให้ขึ้นไปแก้ป้ายแบบนี้น่ะนะ ”

ผู้ผ่านประสบการณ์งานเลี้ยงวันเกิดครั้งก่อนลอบหัวเราะเบา ๆ อย่างอดไม่ได้เมื่อนึกถึงงานเลี้ยงในตอนนั้น นัยน์ตาหงส์เคลื่อนกลับมาสบมองเจ้าของวันเกิดในวันนี้พร้อมด้วยรอยยิ้มก่อนจะหยิบเอาของขวัญในวันสำคัญขึ้นมามอบให้กับน้องสาวร่วมมารดา

“ ชีวิตภายในค่ายคงจะเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ปุบปับไม่น้อยสำหรับเธอ ”

“ ที่นี่มีหลายอย่างให้เรียนรู้ และมีเส้นทางมากมายให้เลือกหากต้องการที่จะใช้ชีวิต ”

“ สายเลือดของเรามีความสามารถที่หลากหลาย เช่นเดียวกับความคาดหวังจากรอบข้างที่เพิ่มขึ้นอยู่เสมอ ”

เนเรซ่ายื่นกล่องผ้ากำมะหยี่สีชมพูทรงสี่เหลี่ยมขนาดเท่าฝ่ามือผูกริบบิ้นสีขาวประดับภายนอกดูน่ารักน่ามองให้กับสาวน้อยตรงหน้าด้วยความเอ็นดู “ ด้านในนี้เป็นต่างหูเงิน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าเราได้เจาะหูหรือเปล่าก็ตาม ” ใบหน้าของผู้มอบของขวัญเจือไว้ซึ่งความใจเย็นในระหว่างที่กำลังถ่ายทอดคำอวยพรในแบบที่เป็นการพบหน้ากันครั้งแรกระหว่างพวกเธอ

“ ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้เห็นเราใส่มันนะ แต่แน่นอนว่าถ้าเธอไม่ชอบ จะเก็บมันไว้เป็นของประดับกล่องก็ย่อมได้เหมือนกัน ” ปลายนิ้วเย็นเฉียบจิ้มลงที่กลางโบว์ประดับกล่องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะผละมือออก “ ฉันหวังว่ามันจะเป็นของขวัญที่ทำให้เธอนึกถึงวันนี้อยู่เสมอ บางครั้งการเป็นสายเลือดอะโฟรไดท์ก็กลายมาเป็นแรงผลักดันให้เราโอนอ่อนรวมไปถึงไหลตามกับความชอบของคนรอบข้างได้ง่ายขึ้น แต่บางครั้งการยึดมั่นในตัวเองก็เป็นสิ่งที่ทำให้พวกเราเฉิดฉายมากที่สุดด้วยเช่นกัน ”

“ นาแนตต์ ในฐานะพี่สาว ฉันหวังว่าเธอจะมีความสุขในทุก ๆ การเติบโต รอดพ้นจากอันตราย และปกป้องตัวตนของเธอไว้ได้อย่างงดงาม ถ้าเกิดว่าเจอเรื่องเครียดอะไรล่ะก็ การกรี๊ดออกมาดัง ๆ สักที หรือขวางปาสิ่งของก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่นักหรอกนะ ? แต่ทางที่ดีที่สุดคือการหันหลังกลับมาที่บ้าน ที่เคบินสิบของเธอ เมื่อไหร่ที่เธอหันกลับมา เธอจะยังมีพี่น้องอีกมากมายคอยเป็นกำลังใจและที่ปรึกษา ”

“ … ”

“ นี่ฉันอวยพรอะไรให้เด็กอายุสิบห้าล่ะเนี่ย.. ”

“ เอาเถอะ ยังไงก็ตาม ” มือข้างหนึ่งของหญิงสาวตระกูลเฮนลาดิสวางลงบนไหล่เล็ก ส่วนอีกข้างก็ลูบลงกับกลุ่มผมนุ่มสีบลอนด์เช่นเดียวกันกับเธอ

“ สุขสันต์วันเกิดนะคะนาแนตต์ ฉันดีใจมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของวันเกิดเธอในปีนี้ ”

ริมฝีปากสีสดเหยียดออกเป็นรอยยิ้มกว้าง ไม่นานหลังจากนั้น เนเรซ่าก็ผละมือออก ก่อนจะปลีกตัวไปร่วมปาร์ตี้อย่างสงบโดยไม่ลืมทิ้งท้ายเอาไว้ว่า ‘ ขากลับถ้าไม่อยากเดินคนเดียวก็มาเรียกกันได้เสมอเลยนะ ’

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมอวยพรและให้ของขวัญ : +50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

Dean HEROES

Nanette ตอบกลับเมื่อ 2024-6-3 11:28
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nanette เมื่อ 2024-6-3 11:35 Nanette Leblancกองไ ...

160

HBD นาแนตต์ และ รุ่นพี่ไพเพอร์

             หากวันวาเลนไทน์ไม่ใช่วันที่ 14 กุมภาพันธ์ ควรจะเป็นวันที่ 3 มิถุนายน แทน เพราะว่าวันนี้มีธิดาแห่งเทพีอะโฟร์ไดท์กำเนิดขึ้นมาดูโลกถึงสองคนแม้จะต่างปีกัน หรือถ้าไม่ให้ทับไลน์ ‘วันแห่งความรัก’ วันนี้ก็ควรจะเป็น ‘วันแห่งความงาม’

             ดีนมาที่ลานกองไฟเฮสเทียเพื่อร่วมงานวันเกิดของสาว ๆ เขามองป้ายวันเกิดที่ชื่อ ‘นีน่า’ ถูกขีดฆ่าแล้วมีชื่อ ‘นาแนตต์’ ที่เขียนด้วยลายมือน่ารัก ๆ กำกับไว้ด้านหลังแทนที่ รู้เลยว่าคุณดีจัดเตรียมงานไว้ให้ก่อนจะออกเดินทางท่องเที่ยวตามประสาเทพเจ้าสำราญ ดังนั้นผู้จัดงานวันนี้อาจจะเป็นคุณไครอน และถ้าหากตรงตามที่คิดไว้ก็บอกลาแอลกอฮอล์ไปได้เลย แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่รู้จักกับเด็กสาวเจ้าของวันเกิดเป็นการส่วนตัวเพียงแค่เคยเห็นเธอผ่าน ๆ ตามโรงอาหาร แต่วันนี้เป็นวันสำคัญของเธอก็ต้องให้ของขวัญและอวยพรวันเกิดสิ!

             ชายหนุ่มถือกล่องของขวัญใบหนึ่งที่ผูกริบบิ้นสีพาสเทลไปที่โต๊ะเจ้าของวันเกิด แม้เขาจะไม่ได้ห่อของขวัญด้วยตัวเองแต่ก็เป็นผู้เลือกกระดาษห่อของขวัญและริบบิ้นที่น่าจะเข้ากับเด็กสาวสวยสดใสจากบ้านอะโฟร์ไดท์ ส่วนของขวัญด้านในเป็นอะไร.. ให้เจ้าของวันเกิดเปิดห่อเอาเองดีกว่า

             “สุขสันต์วันเกิดนะนาแนตต์ ขอให้เธอมีความสุขในทุก ๆ วันและเติบโตขึ้นอย่างงดงาม หวังว่าเธอจะชอบของขวัญที่ฉันเลือกให้นะ”

             ดีนยิ้มให้เจ้าของวันเกิด อันที่จริงก็อยากจะชวนเธอคุยต่อสักหน่อยนะแต่ตอนนี้เขาหิ๊วหิว ด้วยความที่เพิ่งไปทำภารกิจมาเลยต้องใช้พลังงานเยอะ ดีนจึงปลีกตัวไปทานอาหารในงานปาร์ตี้

             @Nanette

             .

             .

             .

             หลังรับประทานอาหารเสร็จดีนถึงได้พบกับเจ้าของวันเกิดอีกคน รุ่นพี่ไพเพอร์ แม็กลีน

             “สวัสดีครับรุ่นพี่ไพเพอร์ สุขสันต์วันเกิด แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำก่อนไปทำภารกิจด้วยครับ นี่ของขวัญวันเกิดครับ” ดีนยื่นห่อกระดาษสีน้ำตาลผูกริบบิ้นสีม่วงอ่อนให้แก่หญิงสาว ดูจากขนาดแล้วน่าจะเป็นหนังสือหรือไม่ก็กรอบรูปอะไรสักอย่าง

             “ขอบคุณนะคะดีน ถ้าคำแนะนำของฉันมีประโยชน์ต่อเธอก็ยินดีมากค่ะ” รุ่นพี่สาวยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มสดใส เธอรับของขวัญมาจากมือ “ฉันขอแกะเลยได้ไหมคะ?”

             “ได้สิครับ แต่แบบว่า.. หาของขวัญให้รุ่นพี่ยากมาก ๆ ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่าเลย..” ดีนยิ้มแห้งอย่างประหม่า จะซื้อน้ำหอมให้ก็ไม่จำเป็น ครั้นจะซื้อชุดเสื้อผ้าก็ไม่รู้ว่าเธอจะชอบสไตล์หวาน ๆ แบบที่มีขายอยู่ในมินิมาร์ทหรือเปล่า

             ห่อกระดาษค่อย ๆ ถูกแกะออกอย่างบรรจง ด้านในคือนิตยสารบันเทิงและแฟชั่นที่เพิ่งออกสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อเช้านี้ ไพเพอร์หัวเราะน้อย ๆ เมื่อเห็นของขวัญ

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

             “เป็นของขวัญวันเกิดที่แปลกจริง ๆ ด้วย” เพราะคงไม่มีใครซื้อนิตยสารรายเดือนให้เป็นของขวัญวันเกิด “แต่เธอก็รู้ใจจัง ฉันชอบอ่านนิตยสารพวกนี้อยู่พอดี แล้วเล่มนี้ฉันก็ชอบประจำอ่านด้วยค่ะ” แต่ก็นับว่าไม่แย่.. ดีนคิดในใจ

             “ถ้ารุ่นพี่ชอบผมก็ดีใจครับ งี้ผมช่วยให้คุณประหยัดเงินซื้อนิตยสารของเดือนนี้ได้แล้ว” ดีนพูดให้ขำบรรยากาศจะได้ดูไม่แย่จนเกินไป

             “ถ้ายังไงช่วยเซ็นชื่อที่หน้าปกให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ จะได้เก็บเป็นที่ระลึกว่าเธอให้มา” ไพเพอร์ร้องขอ

             “ได้สิครับ” ดีนรับปาก จากนั้นไพเพอร์ก็ส่งนิตยสารพร้อมทั้งปากกาให้ แล้วเซ็นชื่อตัวเองที่หน้าปกพร้อมกับคำอวยพร “ได้เซ็นชื่อที่หน้าปกซะด้วยเหมือนว่าผมเป็นดาราเลย” ดีนหัวเราะ จากนั้นเขาก็ส่งปากกาและนิตยสารคืนให้อีกฝ่าย ความจริงอยากชวนเธอคุยต่ออีกหน่อยแต่ว่าตอนนี้เขาทั้งเหนียวตัวแล้วก็ง่วงตาจะปิด “ขอให้คุณมีความสุขมาก ๆ นะครับ แต่เดี๋ยวผมต้องขอตัวก่อน แล้วเอาไว้เจอกันใหม่ครับ”

             ดีนขอตัวกลับมาก่อน แล้วเขาก็ตรงไปพักผ่อนที่กระท่อมโพไซดอนต่อทันที

เข้าร่วมอวยพรและให้ของขวัญวันเกิดนาแนตต์

+50 พลังใจ , +15 EXP , +40 พลังงาน

--------------------------------------------------

มอบ [นิตยสารบันเทิง] ให้แก่ [ไพเพอร์ แม็กลีน]
+30 ความสัมพันธ์ (จากของขวัญวันเกิด)

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

 

          แหล่งสถานที่คนพลุกพล่านในค่ายฮาล์ฟบลัดมีไม่กี่แห่ง และการ์เซียพาร่างเล็กนั่งรอตรงกลางระหว่างบ้านพักทั้งหมด กองไฟแห่งเฮสเทียอีกทั้งที่นี่ยังเปรียบเสมือนจุดนัดพบของผู้คน ดักรอเด็กบ้านเฮคาที

          "โอ๊ย ๆ ยังไม่เห็นแม้แต่เงาสักคน" อาร์ตี้ถือพัดลมไอน้ำพกพา เย็นกว่าพัดลมพกพาทั่วไปถึงห้าเท่า เย็นฉ่ำเหมือนมีแอร์เคลื่อนที่ "เดี๊ยนนั่งจนปวดก้นแล้ว"

          "คุณพี่ ฉันกับเธอเรานั่งไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ อย่าเพิ่งวีน" หญิงสาวตอบกลับ คอยช่วยเฟ้นหาคนไปทำคำพยากรณ์กับพี่สาว(?) เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสร้างความสุขกับเธอเสมอ บุคคลเปี่ยมล้นพลังงานบวก ถึงขี้บ่น การ์เซียชอบความเผยเปิดตัวตนตรง ๆ ของอาร์ตี้ ไม่เสแสร้ง

          เด็กสาวผมสองสีตาหน้าจิ้มลิ้มเดินผ่านกองไฟ "ลา ลัน ลา ลัน ลา" กระโดดตัวโหยงเหยง 

          นัยน์ตาสีลาเวนเดอร์กระจ่างใสจับจ้องด้วยความดีใจเป็นล้นผลในตา ลุกพรวดขวางทางเด็กสาวตัวน้อยผู้กำลังถูกเลือก ในเร็ว ๆ นี้ 

          "น้องชาล็อต"

          "สวัสดีค่ะพี่การ์เซีย" ร่างเน่งน้อยยิ้มร่าตอบกลับ 

          ทั้งสองคนรู้จักกัน หญิงสาวดึงแขนเรียวบางของอาร์ตี้ให้ลุกขึ้นยืน "นี่พี่ของพี่เองจ้า อาร์ตี้ เดอ วิล"

          "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่อาร์ตี้ อาโน… พี่เป็นดาราใช่ไหม หนูรู้สึกคุ้น ๆ หน้าเหมือนเคยผ่านทีวี" ชาล็อตเอียงคอแสดงสีหน้าสงสัย 

          "ใช่แล้วคุณน้อง เดี๊ยนเป็นคนดัง–🫦"

          "ชาล็อตช่วงนี้ว่างหรือเปล่า พวกพี่มีเรื่องอยากขอให้ช่วย" 

          "ว่างนะคะ" เด็กสาวตอบกลับ 

          "ออกแนวเริ่ดเกิน คิกคิก อาร์ตี้กำลังหาคนร่วมออกเดินทาง ต้องการคนของบ้านเฮคาทีช่วยเหลือในภารกิจ"

          ชายหนุ่มหน้าหวานจีบปากจีบคอพูดเสริม "ก็ไม่ได้อยากบังคับแต่ภารกิจนี้ต้องการคนซ่อมแซมมนตร์บังตา ไม่มีเด็กบ้านไหนใช้เวทมนตร์ได้เหมือนบ้านหล่อน" 

          "จ…จะ ชวนหนูทำคำพยากรณ์เหรอคะ ตกลงค่ะ หนูอยากไป" ดวงตาสองสีสะท้อนแววตามีความสุข "หนูทำได้" ชาล็อตเคยได้แต่ฟังเรื่องของคนอื่น ๆ ออกไปนอกค่าย เมื่อโอกาสมาถึงเด็กสาวจึงคว้าโอกาสนั้นไว้ "ไปพรุ่งนี้เลยไหมคะ"

          "หล่อนดูรีบกว่าดิฉันอีก" 

          "ขอโทษทีค่ะหนูตื่นเต้นเกินไปหน่อย"

          ร่างเล็กชำเลืองส่งสายตาหาการ์เซีย 'เด็กนี่ไหวแน่นะวิ' ก่อนหญิงสาวข้ามเพศจะยกนิ้วโป้ง 'แน่นอน' เป็นการมองตาจ้องตาราวกับส่งกระแสจิตคุยกัน 

ชวนชาล็อต ลิลเลียน

Bright BELIEVER

◇◆ 93 ◇◆

เนินฮาล์ฟบลัดบัดนี้ไร้กองทัพยักษ์ยีเมียร์และสมุนผู้รุกราน สภาพอากาศโดยรอบกลับสู่คืนความปกติ ไม่มีหิมะอีกต่อไปแล้ว

โอ้ คนรักความเย็นเศร้าต่อสิ่งนี้ !!!

กลับหวนคืนสู่ฤดูร้อนเต็มสูบ

ไบร์ทสูบพอตกลิ่นเปปเปอร์มิ้นท์ หอมเย็นสดชื่น ช่วยเพิ่มความตื่นตัวและมีสมาธิ ราวกับเป็นเมนทอลที่ช่วยบรรเทากล้ามเนื้อที่อ่อนล้าหลังการออกศึกใหญ่ อสุรกายยักษ์โบราณทำเอาเหนื่อยแทบขาดใจ

อึด ถึก ทน ต้องใช้พลังแห่งมิตรภาพฉัน เพอร์ซี่และเทพโดลอส (จะเรียกว่ารุมก็ เอ่อ…..)

เทพแห่งการโกหกและคำหลอกลวง หายไปทันทีที่ยีเมียร์ถูกสังหารสำเร็จ หลังเหน็ดเหนื่อยกันมาอย่างยาวนาน ไครอนจัดงานเลี้ยงฉลองแก่ค่ายและทุกคนที่ปลอดภัย

ทางด้านเพอร์ซี่ แจ็กสัน ขอตัวกลับก่อนไม่ได้เข้ามาในค่ายด้วย เขามีนัดกับแอนนาเบธที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมง

ทุกอย่างในค่ายกลับมาเป็นปกติ เครือข่ายสื่อสารไอริสและเตาไฟบูชาเทพกลับมาใช้งานได้อีกครั้ง 

อาหารเลี้ยงฉลองส่วนใหญ่ เป็นฝีมือของแม่ครัวฮาร์ปี้

ไบร์ทอิ่มเอมกับพิซซ่าหน้าซีฟู้ดค็อกเทลทั้งถาดใหญ่ น้ำอัดลมขวดใหญ่ตั้งวางไว้บนโต๊ะ ฉันเงี่ยหูฟังคนรอบข้างที่กำลังคุยกันอย่างออกรส ก่อนจะเห็นสายตาที่ทำให้รู้สึกแปลก ๆ นี่น่ะหรอความรู้สึกที่เหมือนกำลังเป็นคนดังที่ถูกกล่าวถึงในวงสนทนา 

ฉันทานอาหารจนแปล้และลุกขึ้นกลับบ้านพักหมายเลข 3 

รางวัลจบงานปาร์ตี้: +200 เกียรติยศ และ 150 ความกล้าหาญ

+100 พลังงาน กินอาหารในงานเลี้ยงจนอิ่ม

Dean HEROES

Bright ตอบกลับเมื่อ 2024-6-30 18:42 #system01 { border: 2px solid #8BD2EC; border-radius: 30px;

188

Come Away With Me

               เย็นวันเดียวกันมีงานเลี้ยงเกิดขึ้น เฉลิมฉลองให้กับชัยชนะของค่ายฮาล์ฟบลัดที่มีเหนือยีเมียร์ผู้รุกราน รวมทั้งเฉลิมฉลองให้แก่ทีมทวงคืนตรีศูลเทพโพไซดอนเพื่อหยุดยั้งสงครามภายในของโอลิมปัสระหว่างเทพแห่งท้องนภาและเจ้าสมุทร

               น่าเสียดายที่ตัวเอกของงานอย่าง เพอร์ซีย์ แจ๊กสัน และเทพโดลอสไม่ได้อยู่ในงานเลี้ยงด้วย แต่เทพเจ้าแห่งการหลอกลวงยังคงประทานเงินขวัญถุงและความโปรดปรานแก่เด็ก ๆ ที่เข้าร่วมงานเลี้ยงกู้หน้าจากการที่เขาเคยถูกยักษ์น้ำแข็งโจทก์เก่าลักพาตัวไป

               งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นที่กองไฟเฮสเทียหน้าบ้านพักของพวกเขากันนั่นเอง แน่นอนว่าดีนที่ชื่นชอบปาร์ตี้เป็นทุนเดิมย่อมไม่พลาดแม้ว่างานนี้จะขาดน้ำเมาไปก็ตาม และอีกสิ่งที่พลาดไม่ได้ก็คือเขาถือเป็นแกนหลักของปาร์ตี้อย่างงง ๆ

               “เจ๊ครับขอปิ้งเนื้อเองได้ไหม?” ดีนที่ยืนรอถือจานบาร์บีคิวจากเจ๊ฮาร์ปี้เอ่ยขึ้น เขาสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบาย ๆ ส่วนเสื้อโค้ทตัวหนาที่ต้องทนใส่มาร่วมเดือนอย่างผิดฤดูกาลถูกแขวนภายในบ้านพักของเพื่อน 

               “ไม่ได้ เดี๋ยวปั๊ดตีมือหัก!” เจ๊ฮาร์ปี้ตะคอกใส่ คงเพราะความเป็นเพอร์เฟคชั่นนิสของแม่ครัวล่ะมั้งถึงอยากให้อาหารสมบูรณ์แบบ “ใกล้สุกแล้ว อ่ะนี่ อันนี้อร่อย ข้างนอกเกรียมนิด ๆ ข้างในชุ่มฉ่ำ”

               เธอยื่นบาร์บีคิวไม้หนึ่งที่ย่างมาได้ที่ใส่จานให้ชายหนุ่มที่มาต่อแถว ดีนหน้ามุ่ย จริง ๆ เรียกว่าหน้าหงอจะดีกว่าที่ถูกดุ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องดุกันเลย แต่อันที่จริงเขาก็ชินกับความเกรี้ยวกราดของแม่ครัวสาวอสุรกายบ้างแล้วจึงไม่โกรธ แต่สิ่งที่น่าขัดใจอีกอย่างก็คือ ‘ความสนุกของการทานบาร์บีคิวก็คือการย่างเนื้อ’ นี่แหล่ะ

               เมื่อได้บาร์บีคิวเนื้อตามที่สั่งมาจนครบเขาก็เดินไปหาแมคเคนซีที่บาร์อาหารประเภทอื่น

               “ได้อะไรมากินบ้างที่รัก”

               เป็นคำพูดปกติแต่ทำเอาเจโนวีฟสาวสวยบ้านอะโฟร์ไดท์ที่มาตักน้ำพันช์หันขวับมามอง

               @Mackenzie

               “โห น่ากิน ฉันเอาบาร์บีคิวมาเผื่อนายด้วย กินด้วยกันนะ”

               ยิ้มแป้นให้อีกฝ่ายก่อนจะถูกทักเรื่องคนมองเลยหันไปตาม เขาจึงโบกมือทักเจโนวีฟสาวจากบ้านอะโฟร์ไดท์

               “ฮาย เจโนวีฟ”

               “ฮายค่า เดทกันให้สนุกนะคะหนูไม่กวน” เด็กสาวโบกมือกลับ และเมื่อเธอได้เครื่องดื่มที่ต้องการก็เดินกลับไปนั่งรวมกลุ่มกับเหล่าธิดาแห่งความงาม

               “เดทแน่ะ” ดีนหัวเราะ ก่อนจะส่ายหน้า ใช่นี่ไหนกันเล่า นี่มันวิถีชีวิตปกตินั่นแหล่ะ “เอาอะไรเพิ่มไหม เห็นว่ามีพิซซ่าด้วย พวกเราจะกินกันหมดหรือเปล่า?”

               @Mackenzie

               เดินตามแมคเคนซีไปนั่งรอบกองไฟ แล้วเริ่มจกอาหารที่แมคเคนซีหยิบมา ไม่ว่าจะเป็นสลัดกุ้งทอดหรือแซลมอนรมควันต่างก็อร่อยล้ำ และนี่ถือเป็นมื้อแรกของหลายสัปดาห์ที่ได้รับประทานอาหารอย่างสบายใจ

              “เดททำกันในค่ายไม่ได้เหรอ อีกอย่างฉันกับนายไปเรียกว่าเดทกันได้ด้วย?”

               ลองถามกลับเพราะยังไงสถานะของเขาและอีกฝ่ายก็เป็นแค่เพื่อนสนิทถึงจะมีแอบแซ่บกันนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ได้เลื่อนสถานะไปมากกว่านั้น และตอนนี้เขาค่อนข้างจะชินกับความเป็นอยู่ในตอนนี้ ขอแค่มีความสุขในทุก ๆ วันแค่นั้นก็พอ โดยที่ไม่ได้คำนึงถึงคำเรียกสเตตัสใด ๆ

               “อื้อ เดี๋ยวก็หมดเชื่อสิ”

               แล้วเขาก็หยิบบาร์บีคิวเนื้อรูดเข้าปากไปทั้งไม้

               “ฮื้ม อร่อย สมราคาคุยจริง ๆ” พูดอู้อี้อาหารเต็มปาก

               @Mackenzie

               “อะ เอ่อ ใช่ เหมือนจะเป็นงั้น จัดเลทซะจนฉันลืมไปเลยว่ามีปาร์ตี้ด้วย.. ไม่สิ ต้องพูดว่า มีปาร์ตี้ให้ด้วยเหรอ?”

               อย่างทีมอื่น ๆ ที่ไปทำภารกิจกลับมาไม่เห็นจะจัดปาร์ตี้ให้เลย หรือว่าเป็นภาจกิจไม่ใหญ่ถึงขนาดโลกแตกกันนะความสำคัญจึงลดหลั่นลงไป

               เขามองตามกล่องที่แมคเคนซีหยิบออกมาก่อนจะทำตาโตเมื่อเห็นขวดสาเกลวดลายสวยบรรจุอยู่ในนั้น

               “เฮ้ย ขอบคุณนะแมคซี่! ของฝากจากญี่ปุ่นเหรอ”

               ถ้ามีหูกับหางหมาคงจะหูตั้งหางส่ายเป็นเฮลิคอปเตอร์ไปแล้วเมื่อได้รับของขวัญที่ถูกใจ

               “กินเลยได้ไหม ต้องเอาทำอะไรก่อนหรือเปล่า?” เคยเห็นในหนังชาวเอเซียชอบดื่มสุราร้อนกัน แต่ครั้นจะอ่านวิธีการใช้งานเขาก็ดันอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออก

               @Mackenzie

               “ไม่รู้สิ คงงั้นมั้ง”

               ดีนยักไหล่ แต่ตอนที่ยักษ์น้ำแข็งมาล้อมค่ายก็ห่างจากวันที่เขากลับมาตั้งครึ่งเดือน แต่ช่างเถอะ เขาไม่ได้รังเกียจการจัดปาร์ตี้รวบแต่สนใจเจ้าขวดสวย ๆ ตรงหน้านี้ต่างหาก

               “ดื่มได้เลยเหรอ? งั้นเดี๋ยวฉันไปเอาแก้วมาก่อน”

               จะให้ใช้แก้วใบเดียวกับที่ใส่น้ำหวานมาก็กระไรอยู่ เขาไม่สนใจเรื่องพิธีรีตองอย่างภาชณะที่ใช้อยู่แล้ว สนใจแค่ว่าทำไงถึงจะได้ดื่มมากกว่า 

               เร็วดั่งใจนึก ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นไปหยิบแก้วสองใบก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม

               “แมคซี่ รินให้ฉันหน่อยสิ”

               ยิ้มหวานส่งสายตาออดอ้อนให้

               @Mackenzie

               มองท่าทางการรินเหล้าที่แตกต่างจากทุกครั้งที่เคยเห็น เขาไม่รู้ว่าแมคเคนซีแค่พยายามเลียนแบบท่าทางของชาวตะวันออก หรือว่าการเป็นบาร์เทนเดอร์จะต้องเรียนรู้ศาสตร์ของสุราทุกประเทศก็ไม่รู้

               แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็น่ามองไปหมด

               เขารับแก้วสาเกที่ถูกรินด้วยประมาณพอสมควรก่อนจะหัวเราะเมื่อถูกกำชับ

               “คร้าบ คุณบาร์เทนเดอร์”

               สำหรับดีนแล้วเขาแทบไม่รู้วิถีของชาวตะวันออก สิ่งที่พอจะเข้ามาเกี่ยวในชีวิตอยู่บ้างก็มีแค่ มีแชร์เมทเป็นชาวจีน เคยทานอาหารกล่อง ใช้ตะเกียบพอได้นิดหน่อย แวะเวียนไปไชน่าทาวน์บางครั้งเพราะอยู่ใกล้กับที่พักอาศัยเดิม แต่นอกจากนั้นเขาแทบจะไม่รู้ธรรมเนียมเลย

               ‘ต้องดมกลิ่นเหมือนไวน์ก่อนหรือเปล่านะ?’

               เขาลองวนแก้วที่ปลายจมูกสูดกลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์เข้าไปจนได้กลิ่นแรงจนแทบนิ่วหน้าหนี

               ‘เมาแน่วันนี้..’

               แต่แล้วไงใครแคร์ เหล้าเข้าปากมันต้องเมาสิถึงจะสนุก ถ้าไม่มีคุณบาร์เทนเดอร์เก่าคอยกำชับเขาคงกระดกสาเกสีใสลงคอรวดเดียวเป็นแน่ ดังนั้นชายหนุ่มจึงค่อย ๆ จิบของเหลวฤทธิ์ร้อนลงคอ เพียงไม่กี่อึกใบหน้าของเขาก็แดงก่ำ

               “โอ๊ย ดีจัง ร้อนเป็นบ้าเลย!” พอได้เหล้าเข้าปากก็ยิ่งลัลล้าเข้าไปใหญ่ “ว่าแต่ที่นายซื้อมาเป็นสาเกแบบไหนเหรอแมคซี่?”

               @Mackenzie

               ดีนฟังคำอธิบายอย่างตั้งใจพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงัก

               “เหรอ น่าเสียดายจังแฮะ งั้นเก็บอีกครึ่งไว้กินตอนที่มีอุปกรณ์แล้วกันเนอะ”

               เขายกสาเกขึ้นดื่มอีกอึก แม้แมคเคนซีจะไถ่ถามแต่ดีนก็ส่ายหน้าไม่เป็นไร

               “ก็แค่หน้าแดงเองไม่ได้หมายความว่าเมาสักหน่อย” ถึงพูดแบบนั้นแต่น้ำเสียงติดจะอ้อแอ้ในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะมองของกินที่ดูแล้วจะไม่พอ “เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาเพิ่ม”

               พูดจบก็ลุกไปที่บาร์อาหารแล้วเอาของกินกลับมาอีกสองสามอย่าง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นกับแกล้มได้ดีและค่อนข้างจะเข้ากับสาเกญี่ปุ่นอย่าง ชีส สเต็กปลา และบาร์บีคิว เรียกว่าเป็นวัฒนธรรมแบบผสมผสานได้หรือเปล่านะ ทำไงได้ก็ของกินที่เจ๊ฮาร์ปี้นำมาเสิร์ฟมีแค่นี้ ส่วนพิซซ่ากับสลัดต่าง ๆ ก็ออกจะหนักเกินกว่าจะเป็นอาหารแกล้มเหล้า

               “มาแล้ว”

               เขาวางอาหารทั้งหมดลงไปบนขอนไม้ที่ใช้แทนโต๊ะก่อนจะรับประทานคู่สาเกอย่างอิ่มหนำสำราญและเริ่มจะเมาขึ้นมาจริง ๆ 

               @Mackenzie

               “ได้จริงหรือเปล่า งั้นฉันไม่เกรงใจนะ สงสัยวันหลังต้องฝากซื้อมาตุนไว้ด้วยละ”

               เสียงเพลงที่เปิดเพื่อสร้างบรรยากาศแห่งความสนุกวนมายังเพลงที่ดีนชอบเต้นตอนไปผับแม้จะเก่าไปหน่อยก็เถอะ

               “โอ๊ะ เพลงนี้! แมคซี่ เรามาเต้นกันไหม?” ปากเอ่ยถามแต่มือหนาจับแขนอีกฝ่ายคะยั้นคะยอให้ไปเต้นด้วยกันยิก ๆ

               @Mackenzie

               ดีนเพียงแค่หัวเราะให้กับความรู้ทันของอีกฝ่ายและฉลองให้กับชัยชนะให้เขาแงะอีกฝ่ายออกจากขอนไม้มาเต้นด้วยกันได้

               “ไม่ยากหรอกน่า แค่ใช้เอวเหมือนที่นายถนัดไง เอาล่ะมาเร้ว”

               ดึงมือของอีกฝ่ายให้ออกห่างจากกองไฟเล็กน้อยก่อนจะเริ่มวาดลวดลายเต้นโยกไปตามเสียงเพลงที่เขาโปรดปราน เมื่อถึงท่อนฮุคปากก็ขยับร้องตามเสียงของจัสติน บีเบอร์ แม้อาจผิดคีย์ไปบ้างตามประสาคนเมา

               “Cause all I need Is a beauty and a beat Who can make my life complete~~”

               @Mackenzie

               “ดูนายเต้นเข้าสิ อย่างกับคุณลุงแน่ะ!”

               ดีนมองท่าเต้นยึก ๆ ยัก ๆ ของแมคเคนซีก่อนจะจับเอวของอีกคนโยกในจังหวะที่มันกว่านี้ รู้แหล่ะว่าคนเต้นไม่เป็นคงออกมาประมาณนี้ ของแบบนี้ใช่ว่าจะสอนกันได้ง่าย ๆ ด้วย สู้จับให้อีกฝ่ายเข้าจังหวะไปด้วยกันอาจง่ายกว่า 

               @Mackenzie

               “ก็โอเคขึ้นมั้ง แต่ต้องฝึกอีกเยอะ ป่ะ เพลงต่อไป ลุย!”

               เพลงเก่าจบไปเพลงใหม่ถูกเปิดขึ้นมาแต่ทว่าเป็นเพลงช้าเสียนี่ ราวกับเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของงานพรอม พอแด๊นซ์กระจายกันได้ที่แล้วก็ได้เวลาของการเต้นจังหวะช้าแบบวอร์รูม คู่รักอย่างอลิเซียและเอลลิสจับคู่ประกบกัน รวมถึงเด็กที่แอบชอบพอกันก็เริ่มชวนกันมาเต้นรำในจังหวะช้า

               ทว่าสีหน้าของคนกำลังเต้นมัน ๆ แต่ถูกเปลี่ยนจังหวะได้แต่อ้าปากค้างอย่างเสียดาย

               “อ้าว มาเต้นช้าไปเหรอเนี่ย แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ เราจะเต้นกันต่อไหม?”

               @Mackenzie

               “ได้ไง อย่าให้ฉันเหงาสิ คราวหน้านายก็ต้องเต้นด้วย”

               พอเมาเข้าให้ก็เอาแต่ใจ ทั้งที่ตอนปกติไม่ค่อยจะบังคับใจใครแท้ ๆ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะแมคเคนซีชอบยอมเขาทำให้เคยตัว

               “ใช่ เต้นรำ วอลซ์น่ะ อย่างน้อยนายก็เคยเรียนหรือเคยเต้นในงานพรอมใช่ไหมล่ะ?”

               @Mackenzie

                              

               “หือ สาวน้อยเนี่ยนะ?”

               คนเมาเลิกคิ้วขึ้น เขาไม่เคยเต้นในตำแหน่งนี้แต่คงไม่ยากเกินไปหรอก รู้สึกว่าจะเป็นการเต้นสลับกับของฝ่ายชาย เริ่มด้วยก้าวเท้าขวาไปข้างหลังประมาณนี้มั้ง พอเห็นอีกฝ่ายโค้งให้ก็ขำพรืด แมคเคนซีคงกะจะแกล้งล่ะมั้งแต่ถ้าเป็นเรื่องเต้นไม่ว่าจังหวะไหนก็กินเขาไม่ลงหรอก!

               “งั้นก็ฝากด้วยนะคะ”

               ดัดเสียงเล็กเสียงน้อยให้เหมือนหญิงสาวทว่าคล้ายกับมิกกี้เม้าส์มากกว่า ดีนย่อตัวทำเป็นถอนสายบัวจากนั้นก็ยื่นมือให้อีกฝ่ายจับ

               “ถ้านายเต้นผิดจังหวะฉันจะยึดตำแหน่งคืน” เขายักคิ้วบอกอย่างท้าทาย

               @Mackenzie

               ถึงจะพูดท้าทายแต่ดีนจอมแหกคอกไม่สนใจกฎเกณฑ์หรอก ดีนวางมือข้างที่ว่างลงบนไหล่ของอีกฝ่ายแล้วจึงก้าวเท้าไปตามเสียงเพลงโดยไม่นับจังหวะเลยด้วยซ้ำ เขาก็แค่ปล่อยตัวเองไปตามธรรมชาติอย่างที่ควรเป็น

               สายตาจดจ้องไปยังคนตรงหน้าที่สูงกว่า แมคเคนซีก็เหมือนปกติทุกวันแท้ ๆ แต่ต้องยอมรับว่าหนุ่มอังกฤษคนนี้ช่างดูดี ถึงจะเต้นเพลงเร็วไม่เก่งแต่สำหรับเพลงช้าก็ทำได้ไม่เลว จนเพลงช้าจบไปอีกเพลง

               “เก่งกว่าเมื่อกี้เยอะเลยนี่ ยังอยากจะเต้นอีกเพลงไหม?”

               @Mackenzie

               “ถ้านายไม่อยากต่องั้นไปนั่งกินกันต่อก็ได้”

               ดีนผละตัวออกตอนอีกฝ่ายบอกว่าไม่ค่อยอยากเต้น แบบนั้นก็ดีเหมือนกันถ้าเต้นกันไปมากกว่านี้เขาได้เผลอไหลไปซบอีกฝ่ายเข้าแน่ ๆ

               ดีกว่าจริง ๆ นั่นแหล่ะ ถ้าเกิดได้ไหลจริง ๆ ล่ะก็เขาคงเผลอพูดบางอย่างออกไปตอนที่ควบคุมสติไว้ไม่อยู่ ดีนไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม แล้วรินสาเกใส่แก้วใสไปเกือบเต็มแก้ว

               “เอากับแกล้มอีกไหม?” ถามออกมาโดยไม่ได้ดูว่าเจ๊ฮาร์ปี้ปิดครัวไปแล้ว

               @Mackenzie

               “งั้นเหรอ ว้า เอางั้นก็ได้ ถ้าหมดแก้วนี้ก็กลับกัน”

               หันไปมองก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ด้วย ในเมื่อไม่มีอาหารงั้นก็ดื่มเพียวก็ได้ เขายกสาเกในมือขึ้นจิบหนึ่งอึกก่อนจะมองของเหลวสีใสที่อยู่ข้างใน

               “ถ้าทำให้อุ่นจะเป็นไงนะ ถ้าได้ลองเร็ว ๆ นี้ก็ดีสิ งวดหน้าเราลองเอาไปอุ่นในเตาผิงบ้านนายก่อนดีไหม?”

               งวดหน้าที่หมายถึงพรุ่งนี้เลยก็ดี ตามหลักของแอลกอฮอล์เมื่อถูกความร้อนจะระเหยและดีกรีจะจางลงและได้รสที่กลมกล่อมนุ่มนวลมากขึ้น อย่างเช่นการใช้ไวน์หรือเหล้าขาวในการประกอบอาหารชูรสชาติของวัตถุดิบให้เด่นขึ้นมา และบางทีอาจจะทำให้เขาไม่เมาง่ายขนาดนี้

               @Mackenzie

               ใช้เวลาอีกครู่หนึ่งถึงจะดื่มของเหลวในแก้วหมด ด้วยปริมาณแอลกอฮอล์ที่เพิ่มเข้าสู้กระแสเลือดทำให้ดีนอยู่ในสภาพเมาแอ๋ ตาเยิ้ม พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง

               “แมคซี่ นายมอมช้านน แฮะ ๆ ง้านก็ดื่มห้ายหมดปายเลย”

               หยิบขวดสาเกขึ้นมาเทผิดเทถูกเหล้าหกไปครึ่งแก้ว

               @Mackenzie

               “ช้านว่าช้านก็รินตรงอยู่นา”

               ตรงก็แย่แล้ว ตอนนี้ตาเขาเบลอเหมือนไม่ได้ใส่คอนแทกเลนส์และเริ่มจะเห็นว่าคนตรงหน้าแยกร่างได้ ภาพมายาตรงหน้าทำให้เขาหัวเราะขำออกมา

               “ต้องหวายเซ่ ก็นายบอกเองว่าดื่มห้ายหมดปายเลย อึก!”

               ระบบการตีความก็รวนตาม แย่สาเกเหลืออีกประมาณเศษหนึ่งส่วนสี่ของขวดแก้วรินอีกสักแก้วก็คงหมด แต่ว่าเขาจะกินแก้วที่อยู่ตรงหน้าหมดหรือเปล่าเถอะ

               ก็ไม่ยาก ดื่มมันรวดเดียวให้หมดไปเลยเซ่! สมองคนเมาสั่งการให้ทำเช่นใจคิด

               @Mackenzie

               “อ้าว พอแล้วเหรอ”

               คนเมาหัวเราะหัวโคลงไปเคลงมา ไม่ได้ดื้อปล่อยให้อีกฝ่ายเก็บขวดสาเกกลับไป ส่วนแก้วสีใสในมือว่างเปล่าไปตั้งแต่ที่กระดกดื่มครั้งก่อน

               “จากลาบแล้วสิ” ร่างสูงหกฟุตลุกขึ้นยืนก่อนจะเซแท่ด ๆ จวนเจียนจะล้ม

               @Mackenzie

               พอถูกหามก็พิงหัวกับไหล่แล้วถูไถอีกคน

               คล้ายกับว่าเป็นช่วงเวลาแสนสุขที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ทั้งปาร์ตี้ที่ชอบ ได้สุรารสดีเข้าปาก แถมยังได้กินอาหารกับคนรู้ใจ ไร้เรื่องกังวลชวนปวดหัวพาลให้กินดื่มไม่อร่อย ดีนอยากให้ทุกคืนวันเป็นเช่นนี้ตลอดไป แต่ชีวิตของเดมิก็อดที่ว่าแสนสั้นคงต้องประสบพบเจอเรื่องราวอีกมากมายที่ตอนนี้เขาไม่อยากนำมาใส่สมอง เพียงแค่ฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ทำเอามึนมากแล้ว

               มึนจนแทบไม่เหลือสติ

               ทว่าเขายังคงรับรู้สัมผัสหนึ่งได้ที่คอยประคับประคองไม่ว่าจะเกิดเรื่องราวดีร้ายแค่ไหน และเขาดีใจที่มีอีกฝ่ายอยู่เคียงข้างในฐานะเพื่อน หรือไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ความรู้สึกดี ๆ ที่เกิดขึ้นพลั่งพรูออกมาในจังหวะที่ประตูของบ้านเฮคาทีได้เปิดออกและปิดลง

               “แมคซี่ฉันรักนายจัง”

รางวัลฉลองจากเทพโดลอส: 600 ดอลลาร์

ความโปรดปรานจากเทพโดลอสจากชัยชนะในศึกใหญ่ของเขาแก่ทุกคน: +35 แต้ม
+100 พลังงาน กินอาหารในงานเลี้ยงจนอิ่ม

รางวัลสังสรรค์อวยพรให้สามผู้กล้า ดีน ไบร์ท และ เดม่อน : +15 EXP / (ไครอนแจกเงิน (สุ่มเลขไบต์หลักสุดท้าย) รับดรักม่าไปเลย) และ +40 พลังงาน

รางวัลเฉพาะดีน ไบร์ท และ เดม่อน ได้พิเศษตามหัวคนที่โรลร่วมปาร์ตี้อวยพรทั้งสามในการทำภารกิจสำเร็จ:
(ต่อหัว) 100 ความกล้าหาญ และ 100 เกียรติยศ