〈 ประเทศอิตาลี 〉เมืองปิซา

Pisa

〈 อิตาลี 〉

Pisa

『 มนต์สเน่ห์เหนือกาลเวลา 』

เมืองอันงดงามที่ครองพื้นที่บริเวณริมฝั่งแม่น้ำอาร์โนในแคว้นทัสคานี ประเทศอิตาลี เมืองแห่งนี้ไม่ได้มีเพียงหอเอนอันโด่งดังแต่ยังเปี่ยมล้นไปด้วยมรดกทางวัฒนธรรม สถาปัตยกรรมอันงดงามและบรรยากาศสุดโรแมนติกที่รอให้คุณมาสัมผัส ยกตัวอย่างเช่นจัตุรัส Piazza dei Miracoli หรือที่รู้จักกันในนามจัตุรัสแห่งปาฏิหาริย์ หัวใจของเมืองปิซาที่ยูเนสโก้ ยกย่องให้เป็นมรดกโลก หรือแม้แต่ Duomo di Pisa มหาวิหารสไตล์โรมาเนสก์สุดงดงามประดับประดาด้วยหินอ่อนหลากสีและงานแกะสลักอันวิจิตร รวมไปถึง Baptistery of Pisa หอศีลจุ่มทรงกลมขนาดใหญ่สร้างจากการรวมสถาปัตยกรรมสไตล์โรมาเนสก์และโกธิคเข้าด้วยกัน และสถานที่ชื่อดังอย่างสุดท้ายที่ขาดไม่ได้ Camposanto Monumentale สุสานเก่าแก่ที่ประดับประดาด้วยภาพเฟรสโกอันงดงาม ดังนั้นเมืองปิซาจึงเป็นมากกว่าเมืองแห่งหอเอน เพราะที่แห่งนี้คือเมืองที่ผสมผสานความงดงามทางประวัติศาสตร์ศิลปะและวัฒนธรรมเข้าไว้ด้วยกันอย่างลงตัว

สัมผัสวิถีชีวิตและวัฒนธรรม

เดินเล่นริมแม่น้ำอาร์โน : ชมทัศนียภาพอันงดงามของเมืองและสะพาน ปอนเต ดี เมซโซ (Ponte di Mezzo)
Palazzo dei Cavalieri : พระราชวังเก่าแก่ที่ปัจจุบันเป็นที่ตั้งของสกูโอลา นอร์มาเล ซูเปริโอเร (Scuola Normale Superiore) มหาวิทยาลัยชั้นนำของอิตาลี
Museo Nazionale di San Matteo : พิพิธภัณฑ์ที่จัดแสดงผลงานศิลปะจาก ยุคกลาง
ลิ้มรสอาหารท้องถิ่น : เช่น Pasta alla Trabaccolara (พาสต้า ซอส ปลาค็อด) และ Cecina (แป้งถั่วชิกพีอบ)
ดื่มด่ำกับบรรยากาศสุดโรแมนติก: ปั่นจักรยานชมเมือง สัมผัสเสน่ห์ของเมืองแบบสโลว์ไลฟ์
นั่งจิบกาแฟริมแม่น้ำ: ดื่มด่ำกับบรรยากาศอันเงียบสงบ
ชมพระอาทิตย์ตกที่หอเอน: เก็บภาพความทรงจำสุดประทับใจ
ช้อปปิ้ง ของที่ระลึก: เช่น โมเดล หอเอนและงานฝีมือท้องถิ่น

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

10 · มกราคม · 2025 · 13.00 น.

           ตามจริงแล้วเขามาถึงปิซ่าเมื่อไม่กี่วันก่อนแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าระหว่างทางจะเกิดการต่อสู้บนเครื่องบิน โชคดีที่เครื่องบินไม่ตก แต่ตัวเขาที่เลือกแปลงเป็นแมลงสาบเพื่อมุดท่อระบายอากาศออกมาสู่นอกตัวเครื่อง ก่อนตัวเองเป็นแมลงกำลังร่วงจากความสูงสามหมื่นฟุต เดม่อนพยายามรวบรวมสมาธิอย่างสุดกำลังตอนนั้นจนสามารถแปลงกายเป็นนกพิราบ และบินไปต่อยังปิซาที่อยู่ไม่ไกล

           ในตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ท่ามกลางนักท่องเที่ยวมากมาย เดม่อนเดินผ่านฝูงชนเข้าไป ก่อนเขาค่อย ๆ แนบเนียนไปกับการแปลงกายเป็นนกพิราบเพื่อบินขึ้นไปชั้นบนของหอเอนปิซา วิวบนนี้ยังสวยเหมือนสมัยก่อนเมื่อครั้นเขามาเที่ยวกับพ่อตอนเป็นเด็กไม่มีผิด

           เดม่อนเดินไปวางเป้และสัมภาระหลายใบของเขาพิงเสาต้นนึงริมขอบของระเบียงหอเอนปิซา ก่อนจะหยิบสมุดขึ้นมาเขียนบางอย่าง เอ่อ...จะว่ายังไงดีล่ะ มันก็ไม่เชิงเขียนหรือวาดรูปอะไรสักเท่าไหร่ เพียงแต่เขาแค่อยากจะเขียนอะไรก็ไปเรื่อยเปื่อย พร้อมกับฟังเพลงผ่อนคลาย เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เหมือนโลกทั้งใบแตกสลายทั้งที่เขากับลิเลียน่าจะเป็นเพียงเพื่อนร่วมค่ายที่ดีต่อกัน(?)

            'พี่สาว' เดม่อนหันไปมองท้องฟ้า ตอนนี้พี่สาวจะเดินทางไปเที่ยวที่ไหนกันนะ ด้านล่างในฝูงชนนี้จะอยู่หรือเปล่า แปลกจังทำไมเขาถึงจำใบหน้าพี่สาวร่วมบ้านที่มักจะคอยให้คำปรึกษาอยู่เสมอไม่ได้เลย.... ทั้งที่เดม่อนค่อนข้างมั่นใจว่าเคยเจอแน่ ๆ

             แต่ก็ไม่รู้ทำไมในขณะเขากำลังขีดเขียนหรือวาดภาพไปเรื่อย ๆ กว่าสิบนาที เขาถึงกลับรู้สึกใจหวิว ๆ และภาพความทรงจำตอนลิเลียน่ากับเขาอยู่ริมชายหาดของค่ายก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง ช่วงเวลารอยยิ้มของลิเลียน่าในตอนนั้นไม่รู้ว่าทำไมเขารู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก แต่ตอนนี้เธอคงโกรธเขามากไม่อยากเป็นแม้แต่เพื่อน.... เขาน่าจะพยายามให้มากกว่านี้ที่จะยุติข่าวลือเหล่านั้น ไม่น่าปล่อยให้มันเกิดขึ้นเลย แม้ในใจเขาจะยอมรับการตัดสินใจของลิเลียน่า แต่เขาก็รู้สึกบางอย่างที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูกเช่นเดียวกัน

               'ลิเลีย...น่า' เสียงในลำคอเผลอเรียกชื่อออกมา ก่อนจะหลับลงบนหอคอยเอนปิซา

-

 

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

10 · มกราคม · 2025 · 13.20 น.

           ลมอุ่นพัดโชย พัดผ่านยอดหอเอนปิซา เสียงนักท่องเที่ยวดังจอแจ แต่เดม่อนกลับรู้สึกโดดเดี่ยว ราวกับถูกทิ้งไว้กลางทะเลทรายอันเวิ้งว้าง เขาทอดสายตามองทิวทัศน์เบื้องล่าง เมืองปิซาดูราวกับเมืองจำลองในสายตาของเขา ทั้งเล็กและไร้ความหมายในขณะนี้

           ความคิดถึงลิเลียน่ากัดกินหัวใจของเขา ราวกับหนอนที่กัดกินผลไม้เน่า

           "ลิเลียน่า... ? ทำไม?" เขาครุ่นคิด หัวใจหนักอึ้งราวกับก้อนหิน ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างกายราวกับถูกฟ้าผ่า

           "หรือว่า ผมควรจะลืมเธอจะดีกว่า?" ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัว แต่เดม่อนก็สลัดมันออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับสะบัดมือไล่แมลงน่ารังเกียจ เขาไม่สามารถจะทำแบบนั้นได้ ความทรงจำที่เขากับลิเลียน่าฝึกฝนด้วยกันและเธอช่วยชี้แนะและสอนเขา อีกทั้งยังมีเรื่องราวในดีทรอยต์ที่ทำให้ความสนิทสนมทั้งคู่เติบโตขึ้น 

           เขาไม่สามารถลืมลิเลียน่าได้ แม้ว่ามันจะทำให้เขาเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม ในขณะเขากำลังครุ่นคิดอย่างเหม่ยลอย ในทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ขัดความคิดของเขา

           "เฮ้! เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?" 

           เดม่อนลืมตาขึ้น เบื้องหน้าเขามีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ ในชุดพนักงานส่งของ เฮอร์มีสเอ็กซ์เพรส แต่กลับดูสง่างามราวกับทวยเทพ ใบหน้าคมคาย รอยยิ้มสดใสและดวงตาที่เป็นประกายทำให้เดม่อนนึกถึงเทพองค์หนึ่งที่เขาเคยพบ แต่แวบหนึ่งความคิดของเขายังคิดไปถึงสตาร์ลอร์ด ตามที่คุณไครอนเคยเล่าในค่ายเทพมักจะฝากชื่อตัวเองและหน้าตาในภาพยนต์ที่พลิกโฉมโลก นั่นคงจะไม่แปลกถ้าสตาร์ลอร์ดจะเป็นเฮอร์มีสปลอมตัวไปแสดง...

           "เฮอร์มีส?" เดม่อนคิดในใจ แต่ก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไป เทพคงไม่มาทำงานส่งของแบบนี้หรอก

           "เอ่อ... ผมว่าไม่นะครับ" เดม่อนตอบ

           "งั้นเหรอ? แต่หน้านาย ดูคุ้น ๆ นะ" ชายหนุ่มหรี่ตามอง ท่าทางของเขาดูเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

           "มาทำอะไรที่นี่น่ะ? ดูเหมือนจะไกลจากค่ายพอสมควรเลยนะ" เขาถาม

           "ผมมาเที่ยวครับ" เดม่อนตอบเบี่ยงประเด็น

           "แล้ว นาย มาคนเดียวเหรอ?" ชายหนุ่มถามต่อ

           เดม่อนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่แน่ใจว่าควรจะเล่าเรื่องลิเลียน่าให้ชายคนนี้ฟังหรือไม่

           "คือ..." เดม่อนกำลังจะอธิบาย

           แต่ชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นห้าม "ช่างเถอะ ไม่สำคัญ" เขาพูด "นายดูเศร้านะ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?"

           เดม่อนมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ เขาสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่แผ่ออกมาจากตัวชายคนนี้

           'เทพ...' เดม่อนคิดในใจ แต่เขาจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ก่อนจะถามขึ้น "รู้ได้ยังไงครับ?" เดม่อนถามเสียงสั่นเล็กน้อย

           "ข้ารู้ทุกอย่างนั่นแหละ" ชายหนุ่มยิ้ม "เล่าให้ข้าฟังหน่อยสิ เผื่อข้าจะช่วยได้"

           เดม่อนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเขาก็ตัดสินใจที่จะระบายความในใจให้ชายคนนั้นฟัง

           เดม่อนกัดริมฝีปากล่างแน่น ดวงตาสีฟ้าฉายแววลังเล เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเฮอร์มีส ผู้ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าราวกับภาพลวงตา

           "คือ... ผม"  เดม่อนเอ่ยเสียงแหบพร่า "ผมมีเรื่องไม่สบายใจเกี่ยวกับเพื่อนคนหนึ่งน่ะครับ เขามาขอคำปรึกษาจากผม ซึ่งผมไม่รู้จะให้คำปรึกษาเขายังไง ก็เลย...."

           เฮอร์มีสเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า "อืม...  เล่าให้ข้าฟังสิ"  เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลราวกับสายลม

           เดม่อนสูดหายใจเข้าลึก เพื่อที่จะพยายามรวบรวมความกล้า "เธอ... เธอจำผม... ไม่ไสิ เพื่อนของเขาบอกว่ามีเพื่อนจำเขาไม่ได้น่ะครับ" เขาพูดเสียงแผ่วราวกับกระซิบ

           "จำไม่ได้?" เฮอร์มีสทวนคำด้วยความสงสัย ดวงตาสีเทาเป็นประกาย

           "ครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เลยให้คำปรึกษาเพื่อนคนนั้นไม่ได้...." เดม่อนพูดน้ำเสียงสั่นเครือ ความรู้สึกเจ็บปวดกัดกินหัวใจของเขา

           เฮอร์มีสหรี่ตาลง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ท่าทางของเขาดูสุขุมขึ้น

           เดม่อนเบี่ยงสายตาหันไปมองวิวทัศน์ด้านล่างหอเอนปิซาเพื่อหลบเลี่ยงสายตาเฮอร์มีส เขาหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงตัวเองหรอกนะ ได้แต่ภาวนาขออย่าให้รู้เลย....

 

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

10 · มกราคม · 2025 · 13.35 น.

           เทพเฮอร์มีสยิ้มอ่อนเมื่อฟังเดม่อนเล่าเรื่อง 'ของเพื่อนอีกฝ่าย' ซึ่งเทพที่หลักแหลมอย่างเฮอร์มีสก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังโกหกโดยไม่ต้องอ่านใจ ความจริงคือ 'เล่าเรื่องตัวเองอยู่' และจากการรำพึงรำพันทำหน้าเป็นหมาหงอย แบบนี้น่าจะมีอะไรมากกว่าเรื่องเพื่อนจำไม่ได้แน่นอน แบบนี้มันปัญหาหัวใจชัวร์ ๆ

           "ข้าไม่ใช่เทพีอะโฟร์ไดท์เสียด้วยที่จะเป็นศิราณีให้คำปรึกษาด้านความรัก จะว่าไป..เหมือนคลับคล้ายคลับลาว่าเจ้าคือบุตรของนางนี่ ไม่ลองขอคำปรึกษาจากนางดูล่ะ? เผื่อว่านางจะให้คำปรึกษาเจ้า เอ้ย! ข้าหมายถึงให้เจ้าไปบอกเพื่อนเจ้าอีกทีน่ะ"

           "แต่ข้าให้คำแนะนำได้อย่างนึงในฐานะผู้ส่งสารที่เห็นเรื่องราวมานับร้อยนับพัน การที่เจ้ามัวแต่ซึมกระทื่อแทนเพื่อนของเจ้าแบบนี้ไม่ได้ช่วยอะไร แต่มีสิ่งหนึ่งที่เจ้าช่วยได้"

           เฮอร์มีสยิ้มกริ่มก่อนจะหยิบกล่องพัสดุชิ้นหนึ่งออกมา

           "รู้อะไรไหมวันปีใหม่เป็นเทศกาลนึงของมนุษย์ที่ข้าโคตรเบื่อ ทั้งเดมี่ก็อตทั้งเทพเจ้าต่างใช้งานข้าวิ่งไปวิ่งมา อย่างพัสดุชิ้นนี้ถูกส่งมาให้ข้าตั้งแต่วันที่ 31 ดูสิป่านนี้วันที่ 10 แล้วข้ายังไปส่งได้ไม่ถึงไหนเลย" เฮอร์มีสบ่นพร้อมกับเอายาดมที่เด็กเคบิน 11 สักคนเผาส่งมาให้ซู้ดไปเต็มปอดหนึ่งฟืด

          "ไหน ๆ เจ้ามาแย่งที่นั่งชมวิวสุดเอ็กซ์คลูซีฟจากข้าไปแล้วก็ขอใช้งานหน่อยเถอะ เอานี่ไปส่งให้ 'ริโคล่า อามาโต้ ธิดาวัย 5 ขวบ ของเทพโนตัส' หมอนั่นงี่เง่าชะมัด ดันไปโกหกภรรยามนุษย์ว่าต้องทำงานไกลแล้วไม่ยอมบอกความจริงไปสักที แต่ช่างเถอะ นั่นไม่ใช่กงการอะไรของข้าอยู่แล้ว ที่อยู่ก็ตามนี้"

            เทพเฮอร์มีสยัดกล่องพัสดุใส่มือเดม่อน จากนั้นก็ถอดหมวดพนักงานส่งของใส่หัวให้ด้วย และจากนั้นเขาก็หายตัวปิ๊งไป

             เดม่อนกระพริบตามองกล่องในมือของเฮอร์มีส ก่อนเขาเกิดความสงสัย นี่เขากำลังให้คำแนะนำหรือต้องการจะใช้งานเขากันแน่ แต่ในเมื่อเป็นงานจากเทพเขาคงจะไม่มีเหตุต้องปฏิเสธ อีกทั้งกำลังอยากจะหาอะไรทำอยู่พอดีเลยเผื่อจะคลายความกลัดกลุ้มใจเรื่องลิเลียน่าลงได้บ้าง.... และอีกฝ่ายเองก็ยัดใส่มือมาแบบนี้ ถ้าเขาปฏิเสธคงจะไม่ดีแน่

            เดม่อนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนเขาจะตัดสินใจนำกล่องใบนั้นใส่ในเป้แม้จะยัดลงไปได้ไม่ทั้งหมดแต่ก็พอจะปิดชิปซ้ายขวาได้ เขาสะพายเป้จำนวนมากเหล่านี้ทีละใบก่อนจะเดินลงจากหอเอนปิซาเหมือนมนุษย์ธรรมดาเค้าสักหน่อยล่ะกัน ตอนนี้เขาดูเหมือนพนักงานส่งของเฮอร์มีส ยูนิฟอร์มที่เปลี่ยนแปลงบนตัวเขา คาดว่ามันคงจะมาจากหมวกใบนี้ที่สวมใส่ แม้จะอยากถอดแต่ดูเหมือนมันจะถอดไม่ออก 

               "สงสัยต้องใส่ชุดนี้ไปอีกพักใหญ่เลยล่ะสินะ" เดม่อนบ่นพึมพำก่อนจะคลี่แผนที่ ๆ เขามักจะพกติดเป้ เป็นสิ่งที่ลิเลียน่าสอนเขาไว้ และนั่นก็ทำให้เขานึกถึงลิเลียน่าอีกเช่นเดิม... ทำไมไม่ว่าเขาจะทำอะไรทุกอย่างที่เขาได้เรียนรู้มามันก็ทำให้เขาเห็นภาพยัยฉลาดอยู่รอบตัวเรื่อยเลย 

               เดม่อนที่ยืนเหม่อลอยครู่หนึ่ง เขากำลังเห็นลิเลียน่าสอนเขาดูแผนที่ครั้งแรก ก่อนจะรู้สึกตัวและจับจ้องบนแผนที่อิตาลี 

Via Andrea Pisano, 42 56122 Pisa, Toscana, Italia

               "ประมาณ 600 เมตร โอเคไม่ไกลเท่าไหร่จากนี่" เดม่อนพูดก่อนจะเดินต่อไปหลังจากจดจำเส้นทางได้บ้างแล้ว แม้จะต้องหยิบแผนที่มาดูเป็นระยะก็ตาม

 

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

10 · มกราคม · 2025 · 13.35 น.

           แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงบนถนนเล็ก ๆ ในเมืองปิซา ประเทศอิตาลี เดม่อนเดินลัดเลาะไปตามทางเท้า มุ่งหน้าสู่เวีย อันเดรอา ปิซาโน (Via Andrea Pisano) บ้านเลขที่ 42 ตามที่เฮอร์มีสได้บอกเอาไว้

          ในมือของเขาถือกล่องพัสดุใบใหญ่ที่บรรจุสิ่งของล้ำค่าของเทพโนตัสเอาไว้ แต่ความคิดของเดม่อนยังคงวนเวียนอยู่กับลิเลียน่า พลางขบขมับอย่างกลัดกลุ้ม

         ทันใดนั้น สายตาของเดม่อนก็สะดุดเข้ากับร้านพิซซ่าเล็ก ๆ ริมถนน ดูเหมือนป้ายหน้าร้านจะชื่อว่า ริสโต-พิซซ่า "ชาร์ลี บาร์" (risto-pizza "Charlie Bar") เป็นเหมือนมินิบาร์เล็ก ๆ แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขา ไม่ใช่กลิ่นหอมกรุ่นของพิซซ่าอบใหม่ หากแต่เป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่หน้าร้าน พร้อมกับป้ายเชิญชวน

          หญิงสาวคนนั้นมีผมสีบลอนด์ ดวงตาสีฟ้า และรอยยิ้มที่สดใสราวกับเทพธิดา เธอดูคุ้นเคยอย่างประหลาด

          'ลิเลียน่า?' เดม่อนพึมพำด้วยความตกใจ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก 

          เขาชะงักอยู่หน้าร้าน ลังเลเล็กน้อย ด้วยเขาไม่รู้ว่าใช่ลิเลียน่าหรือเปล่าแต่เด็กสาวที่เห็นตรงหน้าดูยังไงก็เป็นลิเลียน่าชัด ๆ ถึงแม้ในใจเขาจะแปลกใจและไม่เข้าใจว่าเธอมาทำอะไรที่นี่

       "พิซซ่าร้านนี้อร่อยมากเลยนะ พ่อหนุ่ม" หญิงสาวคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงหวานเยิ้ม "ลองแวะเข้ามาชิมดูสิ"

          เดม่อนรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่แผ่ออกมาจากหญิงสาวคนนั้น

          "ไม่ดีกว่า ผมรีบไปทำธุระ" เดม่อนตอบอีกฝ่าย อีกใจเขายังรู้สึกว่ามันมีบางอย่างแปลก ๆ พยายามจะรีบไปจากที่นี่

          "น่าเสียดายจัง" หญิงสาวทำหน้าเศร้า "แต่ถ้าเจ้าหนุ่มเปลี่ยนใจ ก็แวะมาได้นะ ฉันจะลดราคาพิเศษให้เลย"

          เดม่อนลังเลอีกครั้ง อีกฝ่ายเมื่อพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าลิเลียน่ายิ่งทำให้เขาเริ่มใจอ่อนลงอย่างมาก  แต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกไป

        ดวงตาของหญิงสาวคนนั้นมีประกายแปลก ๆ และรอยยิ้มของเธอก็ดูไม่เป็นธรรมชาติ มันดูเย็นชาและน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

          "เธอไม่ใช่ลิเลียน่า" เดม่อนพูดเสียงสั่นเล็กน้อย

        หญิงสาวคนนั้นหัวเราะ เสียงแหลมน่าขนลุกราวกับเสียงกรีดของเหล็กกระทบกระจก

        "ถูกต้องแล้วจ๊ะ พ่อหนุ่ม" เธอพูด "ข้าคือเอ็มพูซา!" ร่างของเธอเริ่มเปลี่ยนรูปร่าง ผิวหนังซีดขาว ดวงตาแดงก่ำและขาข้างหนึ่งกลายเป็นขาลา

          เดม่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาถอดแหวนก่อนจะโยนมันไปในอากาศ เมื่อแหวนแปรสภาพเป็นดาบเธซีอุส เดม่อนก็คว้าดาบมาตั้งท่าเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

          เอ็มพูซาพุ่งเข้าใส่เดม่อนด้วยความเร็วฟ้าผ่า กรงเล็บของเธอแหลมคมราวกับใบมีดเดม่อนหลบการโจมตีอย่างหวุดหวิด แล้วฟาดฟันสวนกลับไป แต่คมดาบของเขากลับทะลุผ่านร่างของเอ็มพูซาราวกับฟันอากาศ

          "ฮ่าๆๆ เจ้าคิดว่าอาวุธธรรมดาจะทำอะไรข้าได้งั้นหรือ?" เอ็มพูซาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนเอ็มพูซากระโดดถอยหลัง รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนใบหน้าของเธอ

          เดม่อนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย 'ทำไมดาบเธซีอุสถึงทำอะไรเธอไม่ได้?' เขาพึมพำ พลางมองดาบเธซีอุสในมือ ก่อนจะสังเกตรอบร้านมีคนอยู่น้อยมาก แต่ส่วนใหญ่ลูกค้าจะอยู่ในภาวะหลับใหลอย่างแปลกประหลาดราวกับเมาแต่หัววัน บาร์พิซซ่านี้มีบางอย่างแปลกๆ แต่ถ้าได้ชื่อว่าบาร์ย่อมมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขายไม่แปลกเท่าไหร่ แต่ถ้าพนักงานเสิร์ฟเป็นเอ็มพูซาเขาไม่อยากจะคิดเบื้องหลัง ก่อนเห็นหญิงสาวที่โต๊ะมุมลึกของร้าน มีลูกค้าผู้หญิงเพียงคนเดียวทั้งร้าน ก่อนเขาจะหันไปทางเอ็มพูซาแต่....

          ทันใดนั้น เงาของเอ็มพูซาก็สลายไป และร่างที่แท้จริงของเธอก็ปรากฏขึ้นข้างหลังเดม่อนราวกับผี

          "ตายซะ!" เอ็มพูซาคำราม พร้อมกับพุ่งกรงเล็บเข้าใส่

      เดม่อนหันกลับมาไม่ทัน กรงเล็บของเอ็มพูซาเฉือนผ่านแขนของเขาเป็นแผลยาว เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมา

          "อั่ก!" เดม่อนร้องด้วยความเจ็บปวด

       "เจ้าคิดว่าข้าจะแพ้ง่าย ๆ งั้นหรือ?" เอ็มพูซาหัวเราะอย่างสะใจ "เจ้ามันโง่และอ่อนแอ ไม่แปลกที่นางจะเลือกลืมเจ้า!!"

          "เดม่อนกัดฟันแน่น เขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ และพยายามไม่สนใจในสิ่งที่เอ็มพูซาพูด เขาไม่คิดว่าลิเลียน่าจะทำแบบนั้นเพียงเพราะเขาโง่และอ่อนแอ.... เขาพยายามเข้มแข็งขึ้นเพื่อหวังว่าสักวันจะเป็นฝ่ายปกป้องลิเลียน่าบ้าง เขาคิดว่าเธอคงแค่โกรธเขาเรื่องที่ปล่อยข่าวลือพวกนั้นในค่ายแพร่ระบาดไปทั่วโดยไม่ทำอะไรเลย

          ก่อนเดม่อนจะร่ายมนต์มหาเสน่ห์ใส่เอ็มพูซา ทำให้เธอชะงักไปชั่วขณะ ดวงตาของเธอพร่ามัว

          'นี่แหละโอกาส!' เดม่อนคิด

          เขาพุ่งเข้าใส่เอ็มพูซาอีกครั้ง คราวนี้เขาใช้พลังของสายเลือดเทพในตัวเพื่อเสริมพลังให้กับดาบเธซีอุส คมดาบเปล่งประกายสีฟ้าสว่างวาบ คมดาบฟาดเข้าที่ร่างของเอ็มพูซาอย่างจัง เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ก่อนร่างของอีกฝ่ายค่อย ๆ สลายเป็นฝุ่นละอองสีทองปลิวไปในอากาศ

           "อย่าคิดมาหลอกผมด้วยลูกไม้แบบนี้!" เดม่อนพูดขึ้น เขาหวังว่าฝุ่นละอองนี้จะยังคงเหลือความทรงจำอีกฝ่ายก่อนจะไปทาร์ทารัส แม้เขาจะไม่เข้าใจเกี่ยวกับความรักมากเท่าไหร่ แต่ด้านพลังจิตเขาคิดว่าตัวเองพอจะแข็งแกร่งขึ้นเหมือนสายเลือดอะโฟร์ไดต์คนอื่น ๆ 

         เดม่อนไม่รอให้เจ้าของร้านที่เดินออกมาเพราะเสียงดังวุ่นวายทายทัก เขาคว้ากล่องของเฮอร์มีสก่อนวิ่งออกไปนอกร้านทันที  เพื่อมุ่งหน้าไปยังที่หมายต่อไป

  Via Andrea Pisano, 42 56122 Pisa, Toscana, Italia

+2 ตื่นรู้หลังจากพิชิตเอ็มพูซาครั้งแรก

สินสงคราม: 

- เส้นผมเอ็มพูซา (เลขไบต์คู่) (ยกเว้นเลขไบต์ 8)

- ขาทองแดง (เลขไบต์คี่) (ยกเว้นเลขไบต์ 1)

(LUK 60+ จะมีโอกาสได้รับมากขึ้น เลขไบต์รองสุดท้ายคือจำนวนที่ได้)

ของดรอปพิเศษ: (เลขไบต์ 1/8)

ได้รับ แก่นวิญญาณเอ็มพูซา

 

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

16 · พฤษภาคม · 2025 · 10.00 น.

บางครั้งโชคชะตาก็เล่นตลก ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลายเดือนนี้

          เดม่อนเริ่มรู้สึกตัว เขาอยู่ในรถบ้านที่จอดอยู่ข้างทาง ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนเตียงอุ่น ๆ กล่องพัสดุเฮอร์มีสวางบนโต๊ะข้างเตียง เขาจำไม่ได้เลยว่าเขามาที่นี่ได้ยังไง ความทรงจำของเขาพร่ามัวไปตลอดสี่เดือนที่ผ่านมานี้

           ในขณะเดม่อนกำลังสับสน เขาก็ได้ยินเสียงคุ้นเคย "ไฮ้ เดม่อน ตื่นแล้วเหรอ" เสียงที่เขาไม่มีวันลืม ลิเลียน่า ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่อิตาลีนี่กัน

          "ลิ..ลิเลียน่า นั่นเธอเหรอ" เดม่อนมองใบหน้าอีกฝ่าย เส้นผมสีบรอนซ์สลวย ริมฝีปาก แก้มอวบอิ่มของอีกฝ่ายที่เขาจดจำได้ทุกอณู ใช่เธอไม่ผิดแน่ 

          "ใช่สิจ๊ะ นี่ตาทึ่ม นายเป็นอะไรไปอีกแล้วกันล่ะเนี่ย" ลิเลียน่ามองค้อนสายตามาที่ผมก่อนเธอยิ้ม และเดินเข้ามายกมือขึ้นแตะหลังศีรษะผมด้วยความอ่อนโยน 

          "มองตาชั้นนะตาทึ่ม อีกเดี๋ยวนายจะรู้สึกดีเอง" เสียงพูดของเธอราวกับชวนให้ผมเคลิบเคลิ้ม สายตาผมมองไปที่ดวงตาของเธออย่างเชื่อฟัง

           "หืม" ผมขานรับและทำตาม

          "ดีมาก อีกเดี๋ยวนายจะรู้สึกดีแล้ว และเราไม่ต้องหนีไปไหนอีกแล้วนายเข้าใจใช่ไหม ที่นี่ปลอดภัยสำหรับเรา" ลิเลียน่า(?) พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เหมือนตอนอยู่ที่ค่ายไม่มีผิดเพี้ยน 

          ในขณะที่ผมกำลังจะเคลิบเคลิ้มและสติค่อย ๆ พร่ามัวอีกครั้ง ผมค่อย ๆ หลับตาลงตามการกระซิบของลิเลียน่า แต่แล้วจู่ ๆ ลิเลียน่าก็ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เสียงแจกันบนโตีะหล่นแตกราวกับเกิดเรื่องบางอย่าง...

           ผมรีบลืมตาขึ้น สิ่งที่ผมเห็นแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่า...........

 

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

16 · พฤษภาคม · 2025 · 11.00 น.

ความสับสนหัวใจ

          สิ่งที่ผมได้เห็นคือเฮเลน่า หญิงสาวที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยเรียน หลังจากผมต้องมีเรื่องให้ออกจากโรงเรียนและไม่ได้ไปเรียนอีกเลยก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีก เฮเลน่ายังคงสวยงดงามเปลี่ยนเลยจริง ๆ 

         "รับเดม่อน" เฮเลน่าตะโกนขึ้นในขณะเธอโยนดาบมาให้ผม ผมรับมันไว้ได้อย่างแม่นยำ ความรู้สึกสับสนในใจถูกแทนที่ด้วยอะดรีนาลีนที่พลุ่งพล่าน เมื่อเห็นอสุรกายเลมพาเดสตัวมหึมายืนขวางอยู่ตรงหน้า เฮเลน่ามีมีดสั้นอยู่ในมือ ง้างพร้อมเข้าต่อสู้ แววตาของเธอมุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว ไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

          "ไม่มีเวลาสำหรับตกใจแล้ว! ช่วยฉันจัดการเจ้าตัวนี้ก่อน เดม่อน!" น้ำเสียงของเธอพูดขึ้น แม้ผมจะแปลกใจและปนสงสัยว่าทำไมเธอดูขะมักเขม้นและคล่องแคล่วเรื่องเช่นนี้ราวกับเคยสัมผัสมาก่อน ถ้าเธอเป็นเดมิกอตเหมือนผมแล้วที่ผ่าน ๆ มาเธอไปไหน ทำไมเธอไม่ไปค่ายฮาล์ฟบลัดล่ะ แต่ก็ไม่มีเวลามาคิดเรื่องแบบนี้ ก่อนผมจะพยักหน้า กระชับดาบในมือแน่น เราสองคนยืนเคียงบ่าเคียงไหล่ พร้อมเผชิญหน้ากับอสุรกายร้าย

          "เข้าใจแล้ว! เราจะจัดการมันด้วยกัน!"

          เฮเลน่าพุ่งเข้าไปก่อน เธอเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและคล่องแคล่ว มีดสั้นในมือของเธอวาดผ่านอากาศ ปะทะกับเกราะของเลมพาเดส เสียงดังกร้าว

          เฮเลน่าหลบการโจมตีของเลมพาเดสก่อนเธอจะตะโกน "เดม่อน! ใช้พลังของนายสิ! ทำให้มันเสียสมาธิ!"

          ผมสูดหายใจลึก รวบรวมพลังจากสายเลือดเทพ ผมจินตนาการถึงภาพของความงามที่เจิดจ้า ความรักที่เร่าร้อน แล้วปล่อยพลังออกมา

          ก่อนที่ผมจะตะโกน "นี่! เจ้าสัตว์ร้าย!"

          พลังของผมทำให้เลมพาเดสชะงักไปชั่วขณะ มันดูเหมือนจะสับสน งุนงงกับสิ่งที่มองเห็น เฮเลน่าไม่รอช้า เธอฉวยโอกาสนั้น แทงมีดสั้นเข้าที่ช่องว่างของเกราะบนตัวมัน

          "ตอนนี้แหละ!"

          ผมพุ่งเข้าไปบ้าง ดาบในมือของผมฟาดฟันอย่างแม่นยำ เราสองคนผลัดกันรุกผลัดกันรับ ทำงานเป็นทีมได้อย่างลงตัว เฮเลน่าใช้ความเร็วและความคล่องแคล่วของเธอในการหลบหลีกและโจมตี ส่วนผมใช้พลังจากสายเลือดอะโฟร์ไดต์ของผมในการสร้างความปั่นป่วนและเปิดโอกาสให้เธอโจมตี

          ก่อนผมจะฟันดาบเข้าที่ขาของเลมพาเดส "เป็นไงบ้าง! นี่สำหรับการหลอกลวงของแก!"

          เฮเลน่าแทงมีดสั้นเข้าที่จุดอ่อนของเลมพาเดส "เสร็จฉันแน่!"

          ในที่สุด เราก็สามารถโค่นเลมพาเดสลงได้ มันล้มลงสู่พื้นดิน เสียงดังสนั่น เราสองคนยืนหอบหายใจ มองหน้ากันด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็มีความรู้สึกบางอย่างที่มากกว่านั้น ผมมองใบหน้าของเฮเลน่าที่เหงื่อชะโลมเต็มใบหน้า ยิ่งกระชับผิวขาวของเธอดูมีเสน่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อ ก่อนจะพูดขึ้น

          "เราทำได้… เราทำมันได้!"

          เฮเลน่าหันมายิ้มก่อนเธอจะเก็บมีดสั้นเข้าที่ของมัน "ใช่ เราทำได้… ด้วยกัน" 

          เราสบตากัน ความรู้สึกแปลก ๆ ผุดขึ้นในใจของผมอีกครั้ง ความสับสน ความสงสัย และอะไรบางอย่างที่ผมยังไม่สามารถอธิบายได้… ทั้งหมดนั้นวนเวียนอยู่ในแววตาของเฮเลน่า

          เดม่อนคิดในใจ เฮเลน่า… เธอเป็นใครกันแน่? และทำไม… ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้กับเธอ? ไม่สิ...บางทีนี่อาจจะเป็นความรู้สึกเพื่อนที่ร่วมต่อสู้เพิ่งผ่านความเป็นความตายมา 

           "ขอบใจมากนะเฮเลน่า" เดม่อนหันไปพูดขอบคุณอีกฝ่าย เด็กสาวที่อายุดูรุ่นราวคราวเดียวกับผม แต่เธอกลับดูฉลาด และราวกับโตกว่าผมหลายสิบปียังไงอย่างนั้น แม้ในใจจะอยากถามเรื่องราวแต่เขาก็รู้ดีว่าหากเธอต้องการจะเล่าคงเล่าเอง จึงเลือกไม่พูดอะไร

             "นายคงสงสัยสินะทำไมชั้นมาอยู่ที่นี่..." เฮเลน่าพูดขึ้นพลางก้มมองใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นแอปเปิ้ลแล้วคลี่รอยยิ้มยื่นมาแก้มผม "แก้มนายเลอะเลือดมันแหน่ะ ไม่ระวังเลยนะพ่อวีรบุรุษตัวน้อย" 

             "อะ จริงด้วยผมมีของจากเฮอร์มีสที่จะต้องส่งนี่น่า เช่นนั้นผมไปก่อนนะครับ" เดม่อนยิ้มก่อนโบกมืออำลาเฮเลน่า แม้จะน่าเสียดายที่ไม่ทันอยู่ฟัง ก่อนจะคว้ากล่องเฮอร์มีสและรีบวิ่งออกไปจากรถบ้าน

             เฮเลน่ายืนยิ้มที่ริมประตูรถบ้าน "โชคดี...เดม่อน" เฮเลน่าพูดเสียงแผ่วเบา น้ำตาไหลออกมาจากเป้าตาโดยไม่รู้ตัวก่อนเธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาข้างแก้มและเดินไปขับรถบ้านออกจากที่นี่ ตอนนี้เขาน่าจะปลอดภัยแล้ว โชคดีที่นกอินทรีของเธอบินกลับมาหาเธอทันเวลา เฮเลน่ามองเห็นเดม่อนกับลิเลียน่าผ่านสายตาอินทรีคู่ใจเธอ ทำให้เธอยินดีกับเดม่อนที่มีความสุข แม้ตอนนี้พวกเขาจะเกิดปัญหา แต่เธอคิดว่าเดม่อนคงพยายามสุดความสามารถเพื่อจะทำให้เด็กสาวคนนั้นจดจำได้ ก่อนมองไปยังท้องฟ้า

              "พ่อคงพอใจแล้วใช่ไหมคะ ที่ทำให้หนูต้องพบเจอเรื่องเช่นนี้ช้ำแล้วช้ำเล่า" เฮเลน่าตัดพ้อกับซุสผู้เป็นพ่อ ก่อนหันกลับมาตั้งใจขับรถบ้านออกเดินทาง

 

              เดม่อนวิ่งมาน่าจะสักพักหนึ่งแล้วถ้าดูจากเหงื่อที่ไหลตามคอและแขนทั้งสองข้าง ขามองบ้านเลขที่เพื่อเทียบกับกระดาษที่แปะบนกล่อง Via Andrea Pisano, 42 56122 Pisa, Toscana, Italia

               "หลังนั้นเองสินะ" เดม่อนพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปเคาะประตู เขาเคาะสองครั้งเว้นระยะห่างกัน ดูเหมือนว่าเมื่อเขาทำท่าจะเคาะครั้งที่สามจะมีเสียงลูกบิดดัง คนเปิดออกมาเป็นเด็กสาว มองหน้าผมด้วยความสงสัย ด้านข้างเธอมีสุนัขโกลเดนรีทีฟเวอร์ยืนสี่ขาข้าง ๆ เด็กสาวมองผมด้วยสายตาถมึงราวกับระแวดระวังภัยให้นาย

                "พี่ชายมาหาใครหรือเปล่าคะ แม่หนูไม่อยู่บ้านน่ะค่ะ ออกไปจ่ายค่าไฟ" เด็กสาวตรงหน้าพูดขึ้น

                 เดม่อนพยายามปรับสีหน้าให้ดูเป็นมิตรที่สุด "สวัสดีจ้ะ พอดีพี่ไม่ได้มาหาคุณแม่น่ะ พี่มาส่งของให้เราน่ะ พ่อของเราฝากมาให้"

                 ผมยื่นกล่องพัสดุที่ถือมาให้เธอ พยายามไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้ เรื่องโลกของตำนาน เทพเจ้า อสุรกาย... ชีวิตวัยเด็กอย่างเธอไม่ควรต้องมารู้เรื่องพวกนี้เร็วกว่าที่ควรจะเป็น

                 ริโคล่ารับกล่องพัสดุด้วยความดีใจ ดวงตาเป็นประกายก่อนจะพูดถามขึ้น "ให้หนูเหรอคะ! ว้าว จากพ่อจ๋าด้วย!" เธอกอดกล่องไว้แน่น แต่แล้วแววตาก็หม่นลงเล็กน้อยก่อนชะเง้อมองหาคนที่เธอคาดหวัง "พ่อจ๋าไม่มาพร้อมพัสดุด้วยเหรอคะ?"

                 เดม่อนมองเห็นแววตาผิดหวังของเธอแล้วใจผมก็กระตุกวาบ ผมรู้ว่าการที่พ่ออย่างเฮอร์มีสจะมาเยี่ยมลูก ๆ มักจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ และไม่แน่นอนเสมอ

                 ริโคล่าเสียงเศร้าลง "หนูเหงามากเลยค่ะ ตอนพ่อจ๋ากลับบ้าน หนูก็หลับตลอด ไม่เคยเจอพ่อจ๋าเลยสักครั้ง"

              คำพูดนั้นยิ่งตอกย้ำความรู้สึกอึดอัดในใจผมในฐานะลูกเทพอีกคน ผมรู้ดีว่าความรู้สึกแบบนั้นมันเป็นยังไง

               ริโคล่าเงยหน้ามองผม แววตาเริ่มเป็นประกายอีกครั้งด้วยความคิดอะไรบางอย่างก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ้อน "นี่ๆ พี่จ๋า! มาเล่นซ่อนหากับหนูหน่อย! นะคะๆๆๆ"

              เธอเขย่าแขนเสื้อผมเล็กน้อย อ้อนวอนด้วยสายตา ผมมองไปที่ปาตองที่ดูเหมือนจะคลายความระแวงลงแล้ว หางเริ่มกระดิกเบา ๆ มองมาที่เราสองคนสลับกัน

              ผมพิจารณาอยู่ชั่วครู่ ปกติผมไม่ใช่คนชอบเล่นสนุกแบบนี้เท่าไหร่ ชอบอยู่เงียบ ๆ คนเดียวมากกว่า แต่เห็นแววตาอ้อนวอนของเด็กตรงหน้า... และความจริงที่ว่าเราเป็นญาติกันในทางใดก็ทางหนึ่ง... บางที การเล่นซ่อนหาก็ไม่ใช่เรื่องแย่ที่สุด

              เดม่อนถอนหายใจเบา ๆ แล้วยิ้มให้เธอ "ได้สิจ้ะ พี่จะเล่นกับหนูเองนะ"

          ริโคล่ากระโดดโลดเต้นดีใจ "เย้! ขอบคุณค่ะพี่จ๋า! งั้นพี่จ๋าเป็นคนหานะคะ! หนูขอไปซ่อนก่อน!" เธอกระชับกล่องพัสดุไว้ในมือข้างหนึ่ง แล้วจับปลอกคอของปาตอง สุนัขของเธออีกข้างหนึ่ง "ปาตอง ไปกันเถอะลูก! ไปซ่อนกัน!

          ปาตองเห่ารับเบา ๆ ราวกับเข้าใจหน้าที่ ริโคล่าวิ่งเข้าไปในบ้านพร้อมกับปาตอง

          เดม่อนหันหลังให้ประตูบ้าน หลับตาลงและพูดขึ้น "โอเคๆ พี่จะนับถึง… ยี่สิบแล้วกันนะ!"

          เดม่อนยืนอยู่ที่เดิม หลับตาแน่น ได้ยินเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ กับเสียงหมาวิ่งเข้าไปในตัวบ้าน เสียงประตูห้องดังแผ่วเบาตามมา… แล้วก็เงียบไป ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ได้กลิ่นดอกไม้จาง ๆ จากสวนหน้าบ้าน ผสมกับกลิ่นดินหลังฝนตก

          (นับในใจ) หนึ่ง... สอง... สาม...

          ผมพยายามใช้ประสาทสัมผัสอื่น ๆ นอกจากตา ฟังเสียงรอบตัว เสียงลมพัด เสียงนกร้อง เสียงรถวิ่งผ่านไกล ๆ... แต่ไม่มีเสียงอะไรที่บ่งบอกถึงตำแหน่งของริโคล่ากับปาตองเลย

          (นับต่อ) เจ็ด... แปด... เก้า...

          พวกเขาซ่อนเก่งใช้ได้เลยแฮะ หรือผมแค่ยังไม่ชินกับการเล่นซ่อนหาในบ้านคนอื่น?

          (นับต่อ) สิบห้า... สิบหก... สิบเจ็ด...

       ผมผ่อนลมหายใจ นึกถึงรูปแบบการซ่อนของเด็ก ๆ ใต้เตียง? ในตู้เสื้อผ้า? หลังผ้าม่าน?

          (นับต่อจนครบ) ยี่สิบ!

          หลังจากนั้นเดม่อนก็ค่อย ๆ ลืมตา "เสร็จ! พี่จะเริ่มหาแล้วนะ ริโคล่า! ปาตอง!"

        ผมหันกลับไป มองเข้าไปในตัวบ้าน เห็นโถงทางเดินเล็ก ๆ นำไปสู่ห้องนั่งเล่นและส่วนอื่น ๆ ของบ้าน แสงแดดยามบ่ายส่องลอดหน้าต่างเข้ามา ทำให้มองเห็นได้ชัดเจน

          (เดินเข้าไปในบ้านอย่างช้า ๆ กวาดตามองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่น)

         ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น โซฟาสีครีมสะอาดเรียบร้อย ไม่มีขาเล็กๆ ยื่นออกมาจากใต้โซฟา พรมบนพื้นก็ว่างเปล่า

(เดินไปยังทางเดิน สังเกตประตูห้องต่างๆ ที่ปิดอยู่)

ห้องแรก... ห้องน้ำ? ห้องนอน? ผมเลือกห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด ค่อยๆ เอื้อมมือไปที่ลูกบิด

(วางมือบนลูกบิดประตูห้องที่อยู่ทางขวามือ ค่อย ๆ บิดแล้วแง้มเปิดดู)

+2 ตื่นรู้จากการพิชิตแลมพาเดสครั้งแรก

- น้ำมันคบเพลิง (เลขไบต์คู่) 

- เกล็ดงู(แลมพาเดส) (เลขไบต์คี่) 

(LUK 60+ จะมีโอกาสดรอปมากกว่า 1 โดยดูจากเลขรองท้าย)

 

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

16 · พฤษภาคม · 2025 · 11.40 น.

          แสงแดดยามสายสิบเอ็ดโมงสี่สิบนาทีในสวนหลังบ้านอิตาลี ยังคงส่องกระทบใบหญ้าเขียวชอุ่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในพริบตาที่เดม่อนผลักประตูออกเพื่อตามหาน้องริโคล่าที่เขาอยู่เล่นซ่อนหา เขาก็พบว่าความสงบในวันแสนธรรมดานั้นก็ถูกฉีกกระชาก ด้วยภาพที่ไม่พึงประสงค์ตรงหน้า ฝูงก็อบลินตัวเล็ก ผมสีเขียวหยาบกระด้าง จมูกยาวคล้ายหนู กำลังวุ่นวายอยู่กับถังขยะข้างบ้าน กลิ่นเหม็นอับคล้ายน้ำครำโชยมาแตะจมูก เดม่อนสาบานได้ว่าพวกมันตัวเหม็นกว่าขยะที่คุ้ยหาเสียอีก

          จ่าฝูงตัวหนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าพวกพ้องเล็กน้อย ผิวหนังสีเขียวเข้มเกือบดำ เงยหน้าขึ้นพลางใช้จมูกดมฟุดฟิดในอากาศ ดวงตาสีเหลืองอำพันวาววับของมันจ้องมาที่เดม่อน ก่อนที่เสียงร้องแหลมคล้ายหนูขู่ฟ่อจะดังขึ้น เป็นสัญญาณให้ลูกสมุนที่เหลือราวสิบตัวกรูกันปีนข้ามรั้วไม้เตี้ยๆ เข้ามาในอาณาเขตของสวนหลังบ้าน

          'เอาอีกแล้ว' เดม่อนคิดอย่างเหนื่อยหน่าย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญหน้ากับบรรดาสัตว์ประหลาดจากโลกที่ไม่ควรมีอยู่จริง ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองเป็นเดมิกอด ชีวิตประจำวันก็กลายเป็นเหมือนฉากหลุดมาจากเทพนิยายกรีกฉบับพิสดาร 'แค่ก็อบลินสิบตัว...สบายมาก' เขาเคยรับมือกับอะไรที่ร้ายกาจกว่านี้มาแล้ว เพียงแต่สถานการณ์ไม่ค่อยเป็นใจเท่าไหร่ การปะทะกับสัตว์ประหลาดในสวนหลังบ้านที่เงียบสงบของใครก็ไม่รู้ในอิตาลี ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากให้เกิดขึ้นเลย

          มือซ้ายของเดม่อนลูบคลำแหวนเงินเกลี้ยงที่สวมอยู่บนนิ้วชี้ ก่อนจะถอดมันออกแล้วดีดขึ้นไปในอากาศ แหวนวงเล็กหมุนคว้างอยู่ครู่หนึ่งภายใต้แสงอาทิตย์ แล้วพลันขยายตัว เปลี่ยนรูปร่างเป็นดาบสัมฤทธิ์สีฟ้าสว่างวาบ ด้ามจับหนังสีน้ำตาลเข้มกระชับมืออย่างคุ้นเคย แสงสีฟ้าอ่อนๆ ที่เปล่งประกายจากคมดาบขับไล่เงาที่ทอดตัวยาวของพวกก็อบลินให้ดูน่ากลัวน้อยลงไปถนัดตา

          "เอาล่ะ แก๊งค์ตัวเขียว" เดม่อนเอ่ยเสียงเรียบ ยกดาบขึ้นชี้ไปยังฝูงก็อบลินที่เริ่มเข้ามาประชิด "วันนี้พวกแกคงต้องกลับบ้านมือเปล่าแล้วล่ะ"

          ก็อบลินตัวแรกที่มีฟันแหลมคมยื่นออกมาจากปาก เหมือนมันเคี้ยวของแข็งมาเยอะ พุ่งเข้ามาหมายจะตะครุบ เดม่อนไม่รอช้า เหวี่ยงดาบเป็นวงโค้ง ดาบของเขาฟาดผ่านอากาศอย่างรวดเร็ว เสียงหวีดหวิวเบาๆ ดังขึ้นพร้อมกับร่างของก็อบลินที่แตกสลายกลายเป็นผงสีทองปลิวหายไปในอากาศเหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นกำมะถันจางๆ ที่คุ้นเคย

          จ่าฝูงก็อบลินส่งเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราดเมื่อเห็นพรรคพวกหายไปต่อหน้าต่อตา มันรวบรวมลูกสมุนอีกห้าหกตัว พุ่งเข้าใส่เดม่อนจากหลายทิศทางพร้อมกัน 'นี่แหละที่ฉันไม่ชอบ' เดม่อนคิด การต่อสู้กับก็อบลินมักจะเป็นเรื่องยุ่งยาก เพราะพวกมันมักจะมากันเป็นฝูงและไม่ค่อยฉลาดนัก ทำให้รับมือเป็นรายตัวได้ง่าย แต่การจัดการพร้อมกันหลายตัวต้องใช้ความว่องไวเป็นพิเศษ

          เดม่อนตั้งหลัก ใช้โล่อัสพิสที่เคยสวมใส่พาดบนไหล่ เขาใช้มันบังการโจมตีจากด้านข้างของก็อบลินตัวหนึ่งที่พยายามจะกัดแขน เสียงดังปัง! ก็อบลินตัวนั้นกระเด็นออกไปเล็กน้อย เดม่อนหมุนตัว ใช้ปลายดาบแทงสวนกลับไป ดาบสีฟ้าพุ่งผ่านร่างของมันอย่างง่ายดาย ส่งก็อบลินตัวที่สองตามเพื่อนของมันไปในทันที

          สถานการณ์เริ่มตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย ก็อบลินที่เหลืออีกแปดตัวเริ่มล้อมวงเข้ามา พวกมันไม่สนใจการป้องกัน แต่เน้นการโจมตีพร้อมกันด้วยจำนวน 'เวลาของพลังเสน่ห์สินะ' เดม่อนถอนหายใจเล็กน้อย เขาไม่ชอบใช้มันเท่าไหร่ เพราะรู้สึกเหมือนกำลังโกง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ มันก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เขาจ้องมองไปยังดวงตาเล็กๆ ของก็อบลินที่อยู่ใกล้ที่สุด ดวงตาของเขาเปล่งประกายสีชมพูระเรื่อชั่วขณะหนึ่ง

          "พวกแก...ไม่เห็นแก่เหนื่อยกันบ้างเหรอ?" เดม่อนเอ่ยเสียงนุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยพลังที่ยากจะต้านทาน กลิ่นหอมจางๆ คล้ายดอกไม้แรกแย้มเริ่มลอยฟุ้งออกมาจากตัวเขาอย่างช่วยไม่ได้

          ก็อบลินตัวที่ถูกจ้องมองเริ่มมีท่าทีลังเล มันหยุดชะงัก ชะโงกหน้าเข้ามาคล้ายจะดมกลิ่น แล้วดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความดุร้ายก็เริ่มอ่อนแสงลงเล็กน้อย ตัวอื่นๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ก็เริ่มแสดงอาการคล้ายกัน พวกมันชะงักการโจมตี หันมามองกันเองอย่างสับสนราวกับโดนสะกด ท่ามกลางกลิ่นเหม็นเน่าประจำตัวพวกมัน

          'ได้ผล!' เดม่อนยิ้มมุมปาก เขาไม่ต้องการฆ่าพวกมันทั้งหมด แค่ทำให้พวกมันออกไปจากสวนก็พอแล้ว

          "ทำไมไม่กลับบ้านไปพักผ่อนซะล่ะ?" เดม่อนพูดเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาเปล่งประกายขึ้นอีกครั้ง "สวนนี้...ไม่ต้อนรับพวกแกหรอกนะ คราวหน้าก็อย่ามาเพ่นพ่านแถวนี้อีกนะ"

          คำพูดนั้นซึมซับเข้าไปในจิตใจที่อ่อนไหวของก็อบลินอย่างรวดเร็ว พวกมันเริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แทนที่จะพุ่งเข้ามาอย่างดุดัน ก็อบลินหลายตัวกลับเริ่มถอยหลังไปช้าๆ บางตัวถึงกับถลาไปชนกับเพื่อนที่อยู่ด้านหลัง เสียงร้องขู่เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหงิงๆ คล้ายลูกสุนัขถูกดุ

          จ่าฝูงก็อบลินตัวใหญ่ดูจะต้านทานพลังของเดม่อนได้ดีกว่าตัวอื่นๆ เล็กน้อย แต่มันก็ยังแสดงอาการสับสน มันมองเดม่อนสลับกับพวกพ้องที่กำลังแตกแถว ก่อนที่จะส่งเสียงคำรามแหบแห้งครั้งสุดท้าย แล้วหันหลังวิ่งกลับไปทางรั้วไม้ มันปีนข้ามรั้วออกไปอย่างทุลักทุเลตามด้วยลูกสมุนที่เหลือซึ่งต่างพากันวิ่งหนีตามไปอย่างไม่คิดชีวิต ทิ้งไว้เพียงความเงียบและกลิ่นกำมะถันจางๆ ที่ยังคงค้างอยู่ในอากาศ

          เดม่อนลดดาบลง แสงสีฟ้าค่อยๆ จางหายไป ดาบหดกลับเป็นแหวนเงินเกลี้ยงบนนิ้วของเขา เขาสูดหายใจลึกๆ พยายามไล่กลิ่นเหม็นเน่าออกจากจมูก 'อย่างน้อยก็ไม่ต้องฆ่าหมด' เขานึกในใจ สายตาเหลือบมองถังขยะที่ล้มระเนนระนาดและเศษขยะที่เกลื่อนพื้น 'เรื่องทำความสะอาดนี่สิปัญหา'

          แต่ก่อนที่เขาจะเริ่มคิดถึงวิธีการจัดการกับความยุ่งเหยิง ก็มีเสียงเรียกใสๆ ดังมาจากในบ้าน

          "พี่จ๋า! หาเจอหรือยังคะ!" เสียงริโคล่าดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงเห่าเบาๆ ของปาตอง

          เดม่อนหันกลับไปมองประตูบ้านที่ยังเปิดแง้มอยู่ 'แย่แล้ว...ลืมไปเลยว่ากำลังเล่นซ่อนหาอยู่' เขารีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ สวน เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรหลงเหลือที่บ่งบอกถึงการปะทะกับก็อบลินเมื่อครู่ หากน้องริโคล่าเห็นสิ่งเหนือธรรมชาติตอนนี้เกรงว่าจะทำลายชีวิตวัยเด็กของน้องไปเร็วเกินกว่าที่มันควรจะเป็น

          "ใกล้แล้วจ้ะ!" เดม่อนตะโกนตอบกลับไป เสียงของเขาดูเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเหลือบมองถังขยะที่ล้มอยู่ครั้งสุดท้าย แล้วตัดสินใจว่าค่อยกลับมาจัดการทีหลัง ตอนนี้การหาตัวริโคล่าสำคัญกว่า

          เขาเดินกลับเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้แสงแดดยามเที่ยงสาดส่องลงบนสวนหลังบ้านที่กลับสู่ความสงบอีกครั้ง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

- หมวกก็อบลิน 2 ใบ (ไม่ฆ่าทั้งหมด ฆ่าแค่ก็อบลิน 2 ตัว ในโรลเพลย์)

- หากมีค่า LUK 50 หน่วย จะดรอปดาบก็อบลินเพิ่ม 1 ชิ้น

 

NC

Family Trips

11^th July 2025

สวัสดีอิตาลี! สวัสดีครับท่านพ่อโพไซดอน!

ผมไทสันเอง ไม่ได้เขียนจดหมายหาท่านพ่อมานานเลย ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ ได้ยินเหล่าน้อง ๆ ในแชทคุยกันบอกว่าท่านพ่อหลับไปนานติดต่อไม่ได้ แต่ตอนนี้น่าจะสบายดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ? ส่วนทางผมและเอลล่าสบายดี ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วงครับ 

ภรรยาใกล้คลอดเต็มที ตามกำหนดบอกว่าน่าจะเป็นเดือนหน้านี่แหล่ะครับ ความจริงแล้วเอลล่าควรพักผ่อน แต่ว่าเราพักผ่อนกันมานานตั้ง 7 เดือนแล้ว เธอบ่นว่าอยู่แต่ที่ร้านหนังสือน่าเบื่อมาก แล้วเธอก็สุขภาพดียิ่งกว่าคนท้องคนไหน ๆ เลยอยากออกมาเปิดหูเปิดตาสักหน่อยในที่ที่ไกลบ้าน เผอิญว่าโทรทัศน์ฉายรายการท่องเที่ยวอิตาลีพอดี เราจึงตัดสินใจจะมากันที่นี่ พอรถไฟเฮเฟตัสที่สาขานิวโรมทุกอย่างก็สะดวกไปหมด 

ผมกับเอลล่ามาเที่ยวได้ 3 วันแล้วครับ กำหนดกลับคืออีก 2 วันข้างหน้า วันนี้ได้แวะร้านขายโปสการ์ดพอดีเลยแวะมาส่งข่าวคราวพร้อมกับจดหมายฉบับนี้

สุดท้ายนี้ผมขอให้ท่านพ่อมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง เป็นมิ่งขวัญของปวงชนชาวแอตแลนติสและมหาสมุทรทั้ง 7 ไปอีกนานแสนนานเลยครับ ขอฝากความคิดถึงนี้ถึงราชินีด้วยครับ

ป.ล. ช่วยอวยพรให้ไซคลอปส์น้อย หรือฮาร์ปี้น้อยที่กำลังจะเกิดมาด้วยนะครับ

ด้วยรัก

Tyson & Ella

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

16 · พฤษภาคม · 2025 · 12.00 น.

          เดม่อนก้าวเท้ากลับเข้ามาในบ้านอย่างเงียบเชียบ พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเดินไปตามทางเดินแคบๆ ที่นำไปสู่ห้องนั่งเล่น มองซ้ายมองขวาอย่างรอบคอบ 'เอาล่ะ...ไหนดูซิ'

          เขาเริ่มจากการมองใต้โซฟาตัวใหญ่ที่เคยว่างเปล่า ไม่มีอะไรนอกจากฝุ่นเล็กน้อย จากนั้นก็ไล่สายตาไปตามหลังผ้าม่านผืนหนา แต่ก็ไร้วี่แววของทั้งริโคล่าและปาตอง ห้องครัวก็ไม่มี และห้องน้ำที่แง้มดูก็ว่างเปล่าเช่นกัน

          เสียงหอบหายใจเบาๆ ดังมาจากอีกฝั่งหนึ่งของโถงทางเดิน เป็นเสียงที่คุ้นเคยเสียยิ่งกว่าอะไร

          เดม่อนค่อยๆ ก้าวเท้าไปหาต้นเสียงอย่างระมัดระวัง เขาเดินไปถึงห้องนอนใหญ่ที่ประตูเปิดแง้มไว้เล็กน้อย และเมื่อชะโงกหน้าเข้าไป สิ่งที่เห็นก็ทำให้เขาแทบหลุดหัวเราะ

          ปาตอง เจ้าสุนัขสีน้ำตาลอ่อน กำลังมุดอยู่ใต้เตียงขนาดใหญ่ ขนปุยๆ ของมันโผล่ออกมาเล็กน้อย กำลังหอบหายใจอย่างหนัก ราวกับเพิ่งวิ่งมาราธอนมา หางของมันกระดิกถี่ๆ อย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นเดม่อน แต่ก็พยายามเกาะอยู่ใต้เตียงราวกับกลัวถูกจับได้

          "เจอแล้วหนึ่ง..." เดม่อนพึมพำกับปาตอง "ดูเหมือนเพื่อนซี้ของหนูจะซ่อนไม่เก่งเท่าไหร่เลยนะริโคล่า"

          ปาตองส่งเสียงครางเบาๆ เหมือนเห็นด้วยกับการวินิจฉัยของเดม่อน มันพยายามจะเลื้อยออกมาจากใต้เตียง แต่ดูเหมือนจะติดอะไรบางอย่าง

          เดม่อนเอื้อมมือไปลูบหัวปาตองเบาๆ "เอาล่ะ ออกมาได้แล้วเจ้าหมาน้อย ฉันเจอนายแล้ว" ปาตองค่อยๆ ขยับตัวออกมาจากใต้เตียง พลางสะบัดขนอย่างร่าเริง

          แต่ในห้องนั้น...กลับไม่มีวี่แววของริโคล่าเลยแม้แต่น้อย เตียงถูกจัดอย่างเรียบร้อย ตู้เสื้อผ้าปิดสนิท ใต้โต๊ะเครื่องแป้งก็ไม่มีใคร

          'ซ่อนเก่งกว่าที่คิดจริงๆ ด้วย' เดม่อนยิ้มมุมปาก 'งั้นก็ต้องใช้ทักษะของเดมิกอตแล้วสินะ'

เขาหลับตาลงชั่วครู่ พยายามใช้ประสาทสัมผัสที่เฉียบคมของเดมิกอดเพื่อรับรู้ถึงพลังงานหรือร่องรอยของริโคล่าที่อาจจะหลงเหลืออยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเด็กผู้หญิงที่เพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ ลอยมาแตะจมูกจางๆ แต่มันก็ยังไม่ชัดเจนพอที่จะบอกตำแหน่งได้

          เดม่อนลืมตาขึ้น สายตาไล่สำรวจไปทั่วห้องอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้มองหาที่ซ่อนแบบธรรมดา แต่เขากำลังมองหาอะไรที่แปลกไป...บางสิ่งที่อาจจะบ่งบอกว่าริโคล่าใช้ความคิดสร้างสรรค์แบบเด็กๆ ในการซ่อนตัว

          ดูเหมือนเขายังต้องสำรวจอีกสองสามที่ในบ้านนี้... เขาควรจะเริ่มจากห้องไหนก่อนดี?

          เดม่อนเดินออกมาจากห้องนอนใหญ่ ปาตองเดินตามมาติดๆ มันสะบัดหางดุ๊กดิ๊กไปมา ราวกับดีใจที่ได้ออกจากใต้เตียงเสียที 'อย่างน้อยก็เจอไปหนึ่ง' เดม่อนคิด แต่เป้าหมายหลักของเขายังคงหายไปอย่างลึกลับ ริโคล่าซ่อนตัวได้แนบเนียนกว่าที่คิดมาก

          เขาไล่สายตาไปตามโถงทางเดิน มีประตูอีกสองบานที่ยังไม่ได้เปิด บานหนึ่งอยู่สุดทางเดินด้านซ้ายมือ ส่วนอีกบานอยู่เยื้องไปทางขวาเล็กน้อย 'คงไม่พ้นสองห้องนี้แล้วล่ะ'

          เดม่อนเลือกที่จะไปทางซ้ายมือก่อน เขาเดินอย่างเงียบเชียบ พยายามฟังเสียงใดๆ ก็ตามที่อาจจะบ่งบอกถึงตำแหน่งของริโคล่า หรือแม้แต่เสียงหอบหายใจของปาตองที่อาจจะบอกใบ้ถึงตำแหน่งของเพื่อนซี้ แต่ก็ไม่มีอะไร

          เขาหยุดอยู่ที่ประตูบานแรกทางซ้าย ค่อยๆ เอื้อมมือไปที่ลูกบิด ประตูนี้เป็นประตูไม้เก่าๆ สีขาว มีรอยขูดขีดจางๆ ตามขอบ เดม่อนบิดลูกบิดอย่างช้าๆ แล้วแง้มประตูออก แสงสลัวๆ จากภายในส่องออกมา

          สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือห้องเก็บของขนาดใหญ่กว่าห้องแรกที่เขาแง้มดูเสียอีก ภายในเต็มไปด้วยลังกระดาษเก่าๆ เฟอร์นิเจอร์ที่ถูกคลุมด้วยผ้าขาว และของใช้จิปาถะมากมาย กลิ่นไม้เก่าและฝุ่นคละคลุ้งไปทั่ว

          เดม่อนกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างละเอียด เขามองไปที่ซอกหลืบต่างๆ ที่พอจะเป็นที่ซ่อนของเด็กตัวเล็กๆ ได้ ไม่ว่าจะเป็นหลังกองลัง หรือใต้โต๊ะเก่าๆ ที่วางอยู่มุมห้อง แต่ไม่ว่าจะมองหาเท่าไหร่ ก็ไม่พบวี่แววของริโคล่า

          'ไม่น่าใช่ที่นี่แฮะ' เขาสรุป ก็อบลินยังน่าสนใจกว่าไอ้ฝุ่นพวกนี้เยอะ เขากำลังจะถอยออกมา แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นผ้าห่มผืนใหญ่สีสันสดใสที่กองอยู่มุมห้อง มันดูใหม่และสะอาดกว่าของชิ้นอื่นในห้องเก็บของอย่างเห็นได้ชัด

          เดม่อนเดินเข้าไปใกล้ พลางใช้ปลายเท้าเขี่ยๆ ผ้าห่มผืนนั้นเบาๆ ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจนัก เขาเอื้อมมือไปจับชายผ้า แล้วดึงออกอย่างรวดเร็ว

          "จะแฮะ!" เดม่อนพึมพำ

          ไม่มีอะไรอยู่ใต้ผ้าห่ม นอกจากความว่างเปล่า เขาถอนหายใจเล็กน้อย

          'เอาล่ะ เหลือแค่ห้องสุดท้ายแล้ว' เดม่อนคิด พลางเดินออกจากห้องเก็บของ ปิดประตูเบาๆ แล้วมุ่งหน้าไปยังประตูบานสุดท้ายที่อยู่สุดทางเดินด้านขวามือ

          ห้องนั้นจะเป็นห้องนอน หรือห้องอ่านหนังสือกันนะ? และริโคล่าจะซ่อนอยู่ข้างในนั้นจริงๆ หรือเปล่า?

NC