[รอบนอกบ้านหมาป่า] ป่าเรดวู้ด

ʀᴇᴅᴡᴏᴏᴅ ꜰᴏʀᴇꜱᴛ

⋘ ป่าเรดวู้ด ⋙

" ป่าเรดวู้ด " อันกว้างใหญ่มีเสียงกระซิบของแม่มดเฒ่าลอยละล่องอยู่ในอากาศ เสียงกระซิบนั้นชวนให้หลงใหลและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน มันล่อลวงผู้คนให้เข้าไปสู่ความลึกลับของป่า...และนำพวกเขาไปสู่ความหายนะ

╰┈➤ มีเรื่องเล่าว่า แม่มดเฒ่าเป็นผู้พิทักษ์ป่าเรดวู้ด เธอคอยปกป้องป่าจากผู้บุกรุกและผู้ทำลาย แต่เธอก็มีด้านมืดเช่นกัน เธอจะล่อลวงผู้ที่ไม่เคารพธรรมชาติให้เข้าไปในป่า และทำให้พวกเขาหลงทางจนตาย

╰┈➤ ผู้ที่ได้ยินเสียงกระซิบของแม่มดเฒ่ามักจะรู้สึกเหมือนถูกสะกดจิต พวกเขาจะเดินตามเสียงกระซิบไปโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งพวกเขาพบตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและไม่สามารถกลับออกไปได้...

╰┈➤ มีผู้คนมากมายที่หายตัวไปในป่าเรดวู้ดหลังจากได้ยินเสียงกระซิบของแม่มดเฒ่า บางคนเชื่อว่าพวกเขาถูกแม่มดเฒ่าล่อลวงไปแล้ว ในขณะที่คนอื่นๆ เชื่อว่าพวกเขาหลงทางไปเอง

╰┈➤ ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร เสียงกระซิบของแม่มดเฒ่าก็ยังคงเป็นปริศนาที่ยังไม่มีใครสามารถไขได้ และป่าเรดวู้ดยังคงเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความลึกลับและความน่ากลัว

╰┈➤ ผู้ที่ได้มาเยือนป่าเรดวู้ดในหุบเขาโซโนมา จะรู้สึกได้ถึงพลังงานอันลึกลับที่แผ่ออกมาจากธรรมชาติ บางคนอาจจะได้ยินเสียงกระซิบของลมที่เหมือนกับเสียงร้องเพลงของนางไม้ หรืออาจจะเห็นแสงระยิบระยับที่ลอยอยู่กลางอากาศ ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นแสงไฟของเหล่าเอลฟ์ที่กำลังเต้นรำอยู่ใต้เงาของต้นเรดวู้ด

Euphemia BRAVE

𝕰𝖚𝖕𝖍𝖊𝖒𝖎𝖆 𝕸. 𝕷𝖊𝖓𝖓𝖔𝖝

- 13.12.24 09:00 -
𝘍𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘏𝘦𝘢𝘳𝘵 - หัวใจฉันกำลังแตกสลาย

‘ จงไปที่ป่าเรดวู้ดในวันรุ่งขึ้น ’

‘ อย่ามีความคิดนอกรีตอื่นใด ’ ลูปัสเหลียวหลังกลับมามอง ดวงตาคมกล้าท้าทายอย่างอันตราย ‘ ไม่มีสิ่งใดรับประกันว่าข้าจะไม่ลากเพียงหัวของเจ้าออกมา ’

มันคล้ายยังไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะยินยอมรับฟัง คมเขี้ยวแหลมคมสะท้อนแสงแวววาว สำทับอีกคำ

‘ โดยปราศจากร่างกาย ’

คำสั่งเสียของลูปัสหลังสิ้นสุดคาบเรียนแรกราวกับเสียงระฆังสั่งตาย ยูเฟเมียกลอกตามองฟ้าแต่ขากลับเดินทีละก้าวไปตามเส้นทางที่มุ่งสู่ป่าเรดวู้ดอย่างที่ลูปัส ‘สั่ง’ ไว้เมื่อวาน ในมือของยูเฟเมียมีกระดาษแผนที่ที่วาดอย่างลวกๆ แผ่นหนึ่ง ความสามารถในการวาดเป็นศูนย์แบบนี้ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าเป็นฝีมือของยูเฟเมียแน่

พวกหมาป่าในบ้านดูจะสนุกทีเดียวเชียวกับการหยอกล้อเธอว่า มีแม่มดเฒ่าซ่อนตัวอยู่ในป่านั้นและจะสาปให้ใครสักคนที่เข้าไปหลงทางจนตาย เฮอะ! คิดว่าเธอจะเชื่อหรือไงกัน!? กลางวันแสกๆ แบบนี้ใครกลัวก็บ้าแล้ว

—

บ้าแล้วนั่นแหละค่ะ... บ้าจริงๆ

เสียงใบไม้พัดโกรกเหมือนเสียงฮัมเพลงเบาๆ แววมาตามสายลม ไม้ใบครึ้มหนาปกคลุมพื้นดินซึ่งเต็มไปด้วยมอส แผ่ใบอึมครึมแน่นขนัดจนแสงส่องลงมาเพียงน้อยนิด เล่นเอาบรรยากาศหนาวยะเยือกขึ้นมาทันตา

ว่าแต่--- ที่ให้มารอนั่น มารอตรงไหนกัน

ยูเฟเมียเหม่อมองป่าพลาง ‘รอลูปัส’ อย่างไร้จุดหมาย

กะ กะ กลัวที่ไหน เกรงใจหรอกน้า----

มารอลูปัสครับ แปะๆ พล็อตจากโพสต์เดิม “
ลูปัสนัดคุณ พน.ไปเจอกันที่ป่าเรดวู้ด ไปรอข้าได้เลย ข้าอาจจะไปเลทสักหน่อย ต้องเตรียมอะไรบางอย่าง”

𝔎𝔲𝔡𝔞𝔪 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔑𝔞𝔩 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔥𝔶𝔲𝔫𝔤

Anita Codes

Euphemia BRAVE

𝕰𝖚𝖕𝖍𝖊𝖒𝖎𝖆 𝕸. 𝕷𝖊𝖓𝖓𝖔𝖝

- 13.12.24 10:24 -
𝘍𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘏𝘦𝘢𝘳𝘵 - หัวใจฉันกำลังแตกสลาย

ลูปัสไม่มา—

ยูเฟเมียนั่งแกร่วคอยเขาอยู่ในป่าแม่มด 1 ชั่วโมง 24 นาที เต็ม ลำแสงตะวันอ่อนบางลอดผ่านใบไม้หนากระทบผิวขาวเนียนของหญิงสาว มองผ่านๆ คล้ายนางไม้ที่ซุ่มซ่อนอยู่ในป่าลึก ติดที่ว่าใบหน้าหวานหยดตามมาตรฐานความงามของสาวเอเชียกำลังบึ้งตึงถึงขีดสุด ต้นหญ้ารอบๆ กายถูกเธอถอนฆ่าเวลาจนเหี้ยนเตียน ยูเฟเมียโยนเศษหญ้าที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ในมือ ปากพูดสาดเสียเทเสีย

“ ถึงจะบอกว่า ‘เลทสักหน่อย’ แต่ไอ้เจ้าหมาบ้านั่น (ลูปัส) ควรไปเรียนวินัยทหารโรมันกับเฟอร์รัสสักรอบจริงๆ เผื่อจะมีสามัญสำนึกเรื่องการรักษาเวลามากขึ้น ”

“ ไอ้--- ”

ก่อนจะได้สบถไปมากกว่านี้เสียงแกร๊กในพุ่มไม้ใกล้ๆ ก็ดังขึ้น ยูเฟเมียรีบอุดปากให้ไว กลัวลูปัสจะบังเอิญได้ยินอะไรก็ตามที่เธอพ่นออกมา ดวงตากลมเรียวหรี่เล็กลง ขณะผุดลุกจากขอนไม้ ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องแขวะครูสอนพิเศษสปีชีส์หมาพูดได้สักครั้งให้แสบไปถึงขั้วหัวใจ

แต่ยังไม่ทันจะได้อ้าปากพูดอะไร ยูเฟเมียก็ยกมือปิดปาก ดวงตาสั่นไหวขณะที่ขาก้าวถอยหลัง

แซ่ก! แซ่ก! แซ่ก!

บางสิ่งคลานสี่เท้ามุ่งเข้าหายูเฟเมียอย่างรวดเร็ว ร่างกายใหญ่โตเหมือนหมาป่าที่ถูกกลอนขนจนเกลี้ยงเต็มไปด้วยแผ่นหนังผุพองที่มีรอยแผลเน่าเปื่อย กลิ่นเหม็นสาบโชยออกมา

‘ ทำเป็นมองไม่เห็นซะสิ! ’

‘ ไม่ทันแล้ว! ’

“ กรี๊ด!!! ”

ยูเฟเมียเบี่ยงตัวหลบการโจมตีแรกของเจ้าตัวน่าขยะแขยง แล้วคุณเชื่อเรื่องความบังเอิญไหม กวาดสายตาไปด้านซ้ายมือ เธอเห็นดาบกราดิอุสไม้แบบที่เคยเรียนในคาบของลูปัสวางแหมะอยู่บนพื้น ยูเฟเมียรีบวิ่งไปหยิบมันด้วยความคิดแค่ว่า ฉันต้องรอด!

แล้วรอดไหมล่ะ ไอ้เจ้ากราดิอุสไม้นั่นดันหนักอย่างกับทำมาจากไอรอนวู้ด!

ยกไม่ขึ้น! แกว่งไม่ได้เลยค่ะ!!! 😭

นี่มองเห็นฉันเป็นผู้กล้าที่อยากท้าทายดาบเอ็กซ์คาลิเบอร์รึไงห๊า

(กราดิอุสไม้ที่ฉันใช้ไม่ได้เอามาวางไว้ทำไมคะ! ตอบมาค่ะ ตอบฉันมา คุณลูปัส! .เขย่า.)

จากที่คิดว่าเจอไอเทมช่วยชีวิตกลายเป็นถ่วงฉิบหาย ก่อนชีวิตจะล่มจบบัดซบไปมากกว่านี้ยูเฟเมียรีบปล่อยมือจากดาบแล้วกลิ้งหลบดาวมฤตยู (อัลกูล) ที่พุ่งเข้ามา เคราะห์ซ้ำกรรมซวยของเจ้าซากศพบ้านั่นที่วิ่งชนดาบไม้เข้าพอดี ก่อนมันจะหักตัวด้วย INT และ STR ที่สูงกว่ายูเฟเมียและกัดเธอเขาอย่างจัง

หญิงสาวกระชากหัวเจ้าบ้านั่น พลางเหวี่ยงมันกระแทกเข้ากับต้นไม้

อาศัยจังหวะเล็กๆ ยูเฟเมียสับเท้าออกวิ่งอย่างรวดเร็ว สำหรับเด็กสาวร่าเริงที่กระโดดโลดเต้นมาตั้งแต่เด็ก เธอมั่นใจในฝีเท้าของตัวเองพอสมควร

แต่ไม่ใช่ต่อหน้าไอ้อัลกูลบัดซบนี่อะ!

ฝีเท้าของยูเฟเมียเหยียบลงบนหินพลางกระโดดไปอีกทางใช้โคนต้นไม้เป็นฐาน ส่งร่างตัวเองปีนขึ้นที่สูง ทันใดนั้นความรู้สึกเจ็บจี๊ดก็พุ่งขึ้นมาจากน่องขวา อัลกูลฝังคมเล็บของมันลากเป็นทางยาว เธอกัดฟันข่มความเจ็บปวด มือคว้าจับเถาวัลย์เพื่อกันไม่ให้ตนเองตกจากหน้าผา ขณะที่เท้าอีกข้างถีบหน้าอัลกูลเต็มแรงเพื่อสลัดมันให้หลุด

สองมือของยูเฟเมียสาวเครือไม้ส่งตัวเองขึ้นไปบนโขดหิน

วิ่งป่ายังไม่ทันราบ เสียงสวบสาบของเจ้าสัตว์ประหลาดซากศพก็ตามเธอมาติดๆ มันอาศัยแรงที่มากกว่าซัดยูเฟเมียจนชนโครมเข้ากับต้นเรดวู้ด ความเจ็บปวดไล่ย้อนขึ้นมาตามกระดูกสันหลัง ยูเฟเมียคว้าหินก้อนใหญ่ทุ่มใส่เจ้าสัตว์ประหลาดบ้านั่น

ยูเฟเมียทุ่มหินสุดแรงเกิด ถ้าเป็นคนก็คงหัวแบะไปแล้ว แต่ไอ้เจ้าเวรนี่เหมือนไม่รู้จักเจ็บไม่รู้จักตายทุ่มหินใส่ไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ท้ายสุดเธอกลับถูกมันบีบคออย่างแรง หญิงสาวยกมือทุบแขนของเจ้าซากเน่าอย่างเอาเป็นเอาตาย ขณะที่สองเท้ายันลำตัวของอัลกูลเพื่อสร้างระยะห่าง

‘ อึก- ’

แรงบีบที่คอทำเอากระดูกแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ดวงตาของยูเฟเมียเบิกโพลงแต่กลับเลื่อนลอยและไร้จุดโฟกัส หยาดน้ำตาไหลเป็นทาง และในวินาทีที่คิดว่าคงจะไม่รอดแล้วแน่ๆ ปลายสายตากลับเห็น...เงาร่างสีน้ำตาลเคลื่อนผ่านอย่างรวดเร็ว ฉีกเจ้าซากเน่าจนขาดเป็นสองท่อน

...เป็นลูปัส

น่าจะใช่...ตาเธอพร่าเกินจะชี้ชัด สมองก็แทบไม่สั่งการ ทำได้แค่เหยียดยิ้มเผล่มองเงาสุนัขป่าตนนั้นอย่างคลั่งแค้น

ก็บอกแล้วว่าชีวิตเธอน่ะ โชคร้ายสุดๆ

จะช่วยกันทั้งทีจำเป็นต้องรอให้สะบักสะบอมขนาดนี้ด้วยหรือไง!?

ดวงตาคมกริบของหมาป่าซึ่งยืนผงาดอยู่ตรงหน้าชวนให้รู้สึกปลอดภัยเกินจะคาด ยูเฟเมียใช้แรงเฮือกสุดท้ายยกมือขึ้นมา...ชูนิ้วกลางให้ลูปัส

‘ ฟ ว ย เ อ๊ ย ’

เพราะเขาผิดนัด เธอถึงได้อยู่ในสภาพนี้

และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เห็นก่อนภาพจะตัดไป

นั่งกดจน HP เหลือ 0 เพื่อคุณเลยครับ 💔

𝔎𝔲𝔡𝔞𝔪 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔑𝔞𝔩 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔥𝔶𝔲𝔫𝔤

Anita Codes

OdessaL. -

Odessa
Loid

หลังจากขอต่อสู้กับหนึ่งในป่าผู้แข็งแกร่งของลูปา เธอไม่ได้มั่นใจว่าจะชนะ แต่เธออยากจะเรียนรู้การต่อสู้ด้วยการลงมือทำจริง การต่อสู้เกิดที่ป่าเรดวู้ด อยู่ไม่ห่างจากสนามหญ้าที่ใช้ในการฝึกซ้อมเท่าไหร่ หากแต่น่าตื่นเต้นพอสมควร หญิงสาวตั้งท่าเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

ตรงหน้าของเธอคือหมาป่าตัวสีเทาที่กำลังส่งเสียงข่มขู่ ดวงตาสองคู่จดจ้องกันไม่ละไปไหน ก่อนจะเป็นหมาป่าที่กระโดดเข้าใส่ ร่างของสตรีกระโดดหลบได้หวุดหวิดกลิ้งไปกับพื้น แล้วรีบลุกขึ้นเพื่อจะได้พาตัวเองออกจากจุดอันตราย เธอตั้งท่าแล้วพุ่งเข้าใส่เพื่อโจมตีกลับ หากแต่สัญชาตญาณของหมาป่ากลับไวกว่า มันเองก็หลบเลี่ยงได้อย่างรวดเร็ว หญิงสาวยกมือเตรียมรับการโจมตี หากแต่กรงเล็บที่ตะปบลงมารุนแรงจนเธอเซถอยไปด้วยกลิ่นคาวเลือดคลุ้งเมื่อได้รับบาดแผล

แรงเยอะชะมัด

เธอไม่คิดเลยว่าตัวเองที่ยืนสองขาแล้วดูตัวใหญ่กว่ากลับเสียท่าได้อย่างง่ายดาย แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ไม่ได้หวั่นไหวที่จะต่อสู้ต่อไป

.....

การต่อสู้กินเวลาไม่นาน เพราะหญิงสาวได้รับบาดแผลมาพอสมควร แม้ว่าหมาป่าจะยอมออมแรงในการกัดและใช้กรงเล็บลงบ้าง แต่เธอเองก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงในการต่อสู้ขนาดนั้น แม้จะอ่านการโจมตีออกทั้งหมด แต่การโจมตีกลับก็ไม่ได้ผลกับร่างกายที่ปกคลุมด้วยขนหนาและกระโดดได้ไว ดังนั้นผลของการต่อสู้จึงออกมาในเวลาอันรวดเร็ว เธอแพ้ยับและได้รับบาดแผลมาเป็นบทเรียนในวันนี้

หากแพ้แต่ความมุ่งมั่นเต็มร้อย: +10 ความโปรดปรานลูปา

Roman - ce

i

bettyleg

Euphemia BRAVE

𝕰𝖚𝖕𝖍𝖊𝖒𝖎𝖆 𝕸. 𝕷𝖊𝖓𝖓𝖔𝖝

- 30. 12. 24 17:00 -
𝘍𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘏𝘦𝘢𝘳𝘵 - หัวใจฉันกำลังแตกสลาย

- บททดสอบจากลูปา -

‘ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่พบผู้กล้าท้าทายลูปัส ’

‘ ความอุสาหะของเจ้าเป็นสิ่งที่น่าชื่นชม ’ ปลายเสียงของลูปาฟังดูเรียบเรื่อย แต่แฝงด้วยอาการปลดปลง…ความรู้สึกละวางที่ยากจะเข้าใจ ‘ ลูปัส– พานางไปที่ป่าเรดวู้ดอีกครั้ง การทดสอบคราวนี้จัดการให้เหมาะสม ’

คำเอ่ยนั้นแฝงไปด้วยคำเตือน ลูปัสเข้าใจอย่างแจ่มชัด

ลูปาผินใบหน้ากลับมาทางยูเฟเมีย ‘ ก่อนจะพบกันอีกครั้งข้าขอมอบบททดสอบให้เจ้า ไปที่ป่าเรดวู้ด ’ คล้ายสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเข็ดหลาบที่ซ่อนอยู่ในตัวของยูเฟเมีย ‘ จงเชื่อใจ ’

สุ้มเสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มของลูปาราวจะปัดเป่าความกังวลไปจนหมด

.

.

ยูเฟเมียเกลี่ยปลายนิ้วปัดใบไม้แห้งที่ร่วงลงบนไหล่ แพขนกะพริบไหวพร้อมกับร่างกายที่ไร้สิ่งแปดเปื้อน กลิ่นหอมละมุนราวกับดอกไม้ป่าแผ่เจือจาง กลิ่นอายบางเบาเท่านั้นก็เพียงพอจะล่อลวงผีเสื้อป่าให้บินเข้ามาใกล้

ท่ามกลางแสงตะวันที่สาดทอผ่านแมกไม้หนาทึบเข้ามาอย่างเลือนราง

ภาพราวกับนิมฟ์พร่าเลือนราวกับความฝัน

เธออดทนรอลูปัสอยู่ในจุดนัดพบพลางถักโครเชต์อย่างฆ่าเวลา เสียงฮัมเพลงดังแผ่วเบาจนเมื่อเสียงฝีเท้าลูปัสใกล้เข้ามา ดูเหมือนครั้งนี้เขาไม่ได้คิดจะทำให้เธอตกใจอะไร เสียงเย้ยหยันดังคลอเสียงหัวเราะ คำพูดยังชวนให้คนหมั่นไส้เสมอ

“ ยังมีเวลาให้หันหลังกลับนะ ถ้าเจ้าไม่อยากทดสอบ ”

มารับบททดสอบแล้วครับ✨
ความเดิมตอนที่แล้ว “ ลูปายืนมองความอุตสาหะของเธอ ก่อนจะบอกยูเฟเมียเข้าป่าไปอีกครั้ง ให้ลูปัสจัดเตรียมการทดสอบให้เธอและกำชับอย่ารุนแรงเกินไป ให้พอดี ๆ ก่อนลูปัสวิ่งออกไปเพื่อต้อนอสุรกายที่อยากจะทดสอบ ”

𝔎𝔲𝔡𝔞𝔪 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔑𝔞𝔩 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔥𝔶𝔲𝔫𝔤

Anita Codes

Euphemia BRAVE

𝕰𝖚𝖕𝖍𝖊𝖒𝖎𝖆 𝕸. 𝕷𝖊𝖓𝖓𝖔𝖝

- 30. 12. 24 17:00 -
𝘍𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘏𝘦𝘢𝘳𝘵 - หัวใจฉันกำลังแตกสลาย

- บททดสอบจากลูปา 2 -

ลูปัสแสยะยิ้มพลางเลิกโหนกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นสูง

“ เจ้าสงสัยอยู่ไม่ใช่หรือว่าวันนี้ข้าพาตัวอะไรมา… ลองเข้ามาดูสิ จะได้รู้— ” สุ้มเสียงของมันราวกับเอ่ยท้าทาย

“ ทำเป็นลึกลับซับซ้อน เล่นตัวชะมัด เปล่านะ! ไม่ได้พูดอะไรถึงคุณสักนิด! ”

ยูเฟเมียหลอกด่าอย่างโจ่งแจ้ง แต่จะยัวะเจ้าหมาป่าขนสีน้ำตาลยังต้องประเมินท่าทีว่าเขาจะอดกลั้นพอไม่ขย้ำเธอตายได้ ถ้าหากเลยเส้นมากไปแล้วถูกจับทำอาหารหมาขึ้นมาได้แย่กันพอดี ถึงโตมาจนอายุ 18 ปีแล้วยูเฟเมียจะไม่มีอะไรดีนอกจากปาก แต่เธอก็ยังไม่วางแผนจะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่

หญิงสาวจิ๊ปากพลางวางโครเชต์ผ้าพันคอลงบนท่อนไม้

เธอไม่สนใจหรอกว่าเขาจะพาตัวอะไรมา สุดท้ายก็ต้องสู้ให้ชนะ

ลูปัสมองหญิงสาวเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ มันเผชิญคนมาหลากหลายแบบเคยเห็นทั้งเดมิก็อดและลูกหลานสายเลือดเทพอื่นๆ หลายสิบชีวิต ย่อมรู้ชัดว่าลึกลงไปในท่าทางอวดดีและรอยยิ้มเหยียดหยามของยูเฟเมียซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้

‘ กลัวหรือ? ’ ครั้งที่ถามเช่นนั้น ไม่เพียงแต่กระตุ้นความรู้สึกอยากเอาชนะของหญิงสาว

มันยังต้องการให้ยูเฟเมียยอมรับความรู้สึกอ่อนแอของตนเอง

ร่างที่ปกคลุมด้วยแผงขนหน้าฟูสีน้ำตาลเข้มของลูปัสกระโจนขึ้นเหนือก้อนหินใหญ่ มันหมอบลงมองยูเฟเมียด้วยดวงตาสนุกสนาน เมื่อลูปัสเปิดทางร่างกำยำของราชสีห์นีเมียนก็เดินอาดเข้ามา มันกู่ร้องกรรโชกเสียงดัง ลูปัสกวาดตามองรอยยิ้มมุมปากของหญิงสาว เสียง ‘เฮอะ’ นั่นไม่ใช่อาการเหยียดหยามระดับของราชสีห์แต่กำลังนึกตลกที่เห็น ‘หมาป่า’ ไล่ต้อน ‘ราชสีห์’

‘ เฮอะ! ’ ยูเฟเมียแค่นเสียงขึ้นจมูก “ เอากับเขาเถอะ สิงโตเนี่ยนะ? ”

ดวงตาเปี่ยมมนตร์เสน่ห์วูบไหวพลางหรี่ลง ถ้าประเมินไม่ผิด… เจ้านี่ แข็งแกร่งกว่าหมาป่าในฝูงตัวนั้นอย่างแน่นอน ด้วยนิสัยของลูปัสเขาไม่มีทางนำสัตว์อสูรกายที่มีระดับต่ำกว่า ‘ตัวล่าสุดที่เพิ่งกำจัด’ มาทดสอบนักเรียนของเขาอย่างแน่นอน

“ ดูสีหน้าอัปลักษณ์ของเจ้าสิ ยูฟี่—- ยังพอมีเวลาให้หันหลังกลับถ้าเจ้าไม่ชอบใจ ”

ยูเฟเมียยักไหล่ สองนิ้วชี้ตาของตนเองสลับกับชูไปทางลูกปัส สื่อความหมายว่า ‘ หุบปากแล้วดูให้ดีค่ะ อย่าคลาดสายตาเลยเชียว! ’

เธอควงกราดิอุสไม้อย่างชำนาญ

นอกจากวิชาที่ลูปัสสอนก็การเล่นกายกรรมแบบนี้แหละที่ยูเฟเมียทำได้ดี

เสียงคำรามของราชสีห์นีเมียดังขู่ขวัญ การเคลื่อนไหวที่เบาบางและคล่องตัวของยูเฟเมียขยับอย่างต่อเนื่อง หัวใจเต้นแรงเสียจนจะกระดอนออกจากร่าง เธอรู้สึกประหม่า ความหวาดกลัวราวกับเมล็ดพันธ์ุร้าย จากมนุษย์ที่ไก่สักตัวยังไม่เคยฆ่า…ตอนนี้เธอทำให้ฮาร์ปี้ร่างแตกสลาย สังหารไซคลอปส์ที่แวบหนึ่งเห็นเป็นชายเสียสติ แต่สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือเธอไม่รู้สึกผิดเสียสักนิด

มันเหมือนการเล่นเกม RPG ที่ไม่มีมโนธรรมว่าอีกฝ่ายเป็นมนุษย์แฝงอยู่ในหัว

ความรู้สึกเฉยเมยที่ไม่ยอมรับอีกฝ่ายในฐานะสิ่งมีชีวิตที่มีอยู่…มันผิดไหมนะ

กราดิอุสปักฉึก! ลงบริเวณแผงขนหนาตรงลำคอของราชสีห์ขนเหลือบน้ำตาล มันกู่ร้องก่อนตวัดกรงเล็บขนาดยักษ์ตะปบยูเฟเมีย ร่างบอบบางดีดตัวออกอย่างรวดเร็ว แต่ปฏิกิริยารีเฟล็กซ์ของสิงโตดูจะฉับไวกว่ามนุษย์มาก— แม้จะคิดอย่างนั้นแต่ยูเฟเมียกลับไม่ถูกตะปบจนถึงแก่ชีวิต

เธอกระโดดถีบต้นไม้เพื่อกระโดดสูงก่อนจะเล็งแทงกราดิอุสลงบนที่ตาของอสูรกาย น่าเสียดายที่มันเคลื่อนตัวหลบ พลางใช้หางฟาดเข้าที่กลางศีรษะของหญิงสาว ดาบไม้ยกขึ้นอย่างฉับไว อานุภาพของมันทำให้หางของราชสีห์นีเมียขาดเป็นสองท่อนทันที

หางเป็นส่วนที่ช่วยในการเคลื่อนไหว เมื่อไม่มีมันจังหวะของราชสีห์รวมขึ้นมามาก

ซ้ำหางที่ขาดและเลือดที่พุ่งออกมา ยังทำให้มันตื่นตระหนก

‘ โฮกกกกกกกก!!! ’ เสียงคำรามกังวานลั่นก่อคลื่นแรงดันที่ทำให้อากาศสั่นสะเทือน มันพุ่งเข้าโจมตียูเฟเมียอย่างบ้าคลั่ง ด้วยความเร็วและแรงที่คาดเดาไม่ได้ทำให้ยูเฟเมียล้มลุกคลุกคลานอยู่พักใหม่ เธอเร่งยกกราดิอุสรับการโจมตีเพื่อป้องกันตัว

‘ จิ๊! ’ ยูเฟเมียหรี่ตา ใช้มนตร์เสน่ห์ลวงราชสีห์ให้หยุดชะงัก ก่อนจะหมุนตัวพุ่งเข้าโจมตีจุดอ่อนบริเวณท้องซึ่งไร้ขนหนาปกคลุม คมกราดิอุสแทงลึกเข้าไปในจุดสำคัญของร่างกาย ยูเฟเมียดันมีดจนลึกสุดโคน ก่อนจะหมุนคว้านเพื่อสร้างบาดแผลที่รุนแรงขึ้น

ร่างของราชสีห์นีเมียนกรีดร้องเป็นครั้งสุดท้ายราวกับจะดิ้นให้หลุด ก่อนสายลงฤดูหนาวจะพัดหอบใบไม้ปะทะร่างของมัน วินาทีนั้นร่างสูงใหญ่ของอสูรกายในตำนานพลันสลายไปกับสายลม ทิ้งประกายแสงไว้เพียงเศษเสี้ยวเดียวพร้อมกับแผ่นหนัง

ยูเฟเมียนอนแผ่อยู่บนพื้น ใบหน้าเปรอะคราบฝุ่นดินผินไปทางลูปัส เสียงหัวเราะใสๆ อย่างพอใจในผลลัพธ์ดังสะท้อนป่า

“ ฮึฮึ ฉันเจ๋งใช่ไหมล่ะ! ”

ชนะใสๆ! ✨
สินสงคราม: หนังราชสีห์นีเมียน
+ 10 exp เมื่อโรลประลองกับอสูรกาย (brave)
+ 2 ตื่นรู้ จากการกำจัดราชสีห์นีเมียนครั้งแรง

𝔎𝔲𝔡𝔞𝔪 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔑𝔞𝔩 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔥𝔶𝔲𝔫𝔤

Anita Codes

Rael -

นัดของลูปัส

16 มกรา 68 18:30 น.

ย้อนไปหลังจากฝึกการใช้ดาบกาดิอุสกับลูปัสเสร็จเล็กน้อย

หลังจากที่วันนี้ราเอลฝึกการต่อสู้ด้วยดาบกาดิอุสที่ฝึกมาโดยลูปัส ด้วยการฝึกการต่อสู้กับอีธานหมาป่าเพื่อนร่วมการฝึกของเขาอย่างหนักหน่วงจนถึงขั้นนอนแผ่ไปกับลานฝึก ในตอนนั้นเองที่เขากำลังพักจากการฝึกอยู่ก็มองเห็นลูปัสเดินเข้ามาหาตัวเขาก่อนจะเอ่ยกับเขาว่า

“ไปเจอข้าที่ป่ามืดสลัว“

“ป่ามืดสลัวเหรอครับ“

“แถวนี้ก็มีอยู่ป่าเดียว ทางนู่นไงล่ะ ป่าเรดวู้ด ไปรอข้าที่นั้นแล้วกัน“

“ครับลูปัส“

เขาตอบรับก่อนจะพยายามพักให้ร่างกายตัวเองฟื้นตัวให้มากที่สุด ก่อนจะยันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้นแล้วเดินทางจากลานฝึกไปป่าเรดวู้ดทันที

ร่างของเด็กหนุ่มวัย 12 ปีเจ้าของดวงตาสีอำพันได้มาถึงยังหน้าทางเข้าป่าเรดวู้ดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดวงตาสีอำพันมองเข้าไปในป่าก็พบว่ามันเป็นป่าทึบที่มืดสลัว แต่เขาก็ไม่ได้กลัวเพราะตอนนี้ความตื่นเต้นที่จะได้เจออะไรใหม่ ๆ นอกจากการฝึกมันดันมีมากกว่าความกลัวนี่นา เขาเดินเข้าไปข้างในป่าอย่างนึกสนุก พลางมองสำรวจรอบ ๆ ก็พบว่าขนาดเป็นช่วงนี้ที่เป็นกลางวันอยู่ตลอดแต่ป่านี้กลับมืดสลัวได้ถึงขนาดนี้ น่าพิศวงจริง ๆ เขาคิดก่อนที่จะเดินเข้ามาถึงในจุดที่ดูเหมือนเป็นลานกว้างที่ดูจากระยะสายตาของเขาแล้วมันดูเหมือนจุดพักผ่อนเขาจึงเอ่ยออกไปว่า

“ลูปัสครับ ผมมาแล้วครับ“

เขาตะโกนออกไปทั้ง ๆ ที่อยู่ในป่าแบบนี้ เพื่อร้องเรียกหาหมาป่าผู้เป็นคนที่นัดเขาเข้ามาในที่แบบนี้ ถึงจะสงสัยว่าทำไมถึงนัดเขาที่นี่ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้อยากเห็นด้วยว่าลูปัสจะมีอะไรใหม่ ๆ ให้เขาทำกันนะ เขาคิดพลางมองรอบ ๆ มือของเขาจับดาบกาดิอุสไม้ที่หยิบมาจากลานฝึกไว้แน่น เพราะเขามีอาวุธแค่เพียงเท่านี้เท่านั้น จะว่าไปในนี้อากาศหนาวเหมือนกันนะนี่ ดีนะที่สวมแจ็ตเก็ตกันหนาวมาด้วยเลยไม่หนาวมากนัก อีกอย่างเขาก็ดันชอบการอยู่ข้างนอกแบบนี้อยู่แล้วด้วย เลยสบาย ๆ ตอนนี้เขาก็กำลังกวาดสายตามองหาลูปัสอยู่ว่าอีกฝ่ายนั้นอยู่ที่ไหนกันแน่

มาตามนัดกับลูปัส

Rael -

สู้กับไซคลอปส์

ไม่กี่วินาทีต่อมาที่ราเอลมาถึงในป่าเรดวู้ดตามนัดหมายที่ลูปัสนัดเขาเอาไว้ในป่าแห่งนี้เอาไว้ ในตอนนี้นั่นเขาก็ได้พบกับไซคลอปส์ตัวพี่เบิ้มเดินมาทางเขา นี่มันอะไรกันนี่ แล้วเขาก็มองเห็นลูปัสเป็นคนที่ต้อนมันมาหาเขา แต่ไม่ได้มาช่วยอะไร เขาเลยจำเป็นต้องใช้ดาบกาดิอุสไม้ในมือและมีดสั้นที่เขาเคยแอบแวะซื้อในระหว่างที่เขาไปวิ่งออกกำลังไปขึ้นเขาคราวก่อนมาใช้ช่วยในการต่อสู้ด้วย งานนี้ถ้าหนีคงไม่ใช่เรื่องสนุกแน่นอนเลย อย่างเขามันต้องสู้หลังชนฝาอยู่แล้วนี่

“เข้ามาเลย“

มันไม่เหมือนกับที่เขาฝึกเป็นประจำในบ้านหมาป่า ไม่มีแม้แต่สัญญาณการเริ่มการต่อสู้ ไซคลอปส์ตัวนั้นมันก็ฟาดใส่เขาเต็ม ๆ นี่ขนาดว่าเขาฝึกฝนร่างกายมาขนาดนี้แล้วนะนี่ แต่ว่ามันก็โจมตีใส่เขาได้รุนแรงพอสมควรเลย แต่เขาก็ไม่หลบ และทำการปัดป้องและหลอกล่อไซคลอปส์ตนนั่นให้ติดกับดักซึ่งก็คือถูกขัดขวางด้วยต้นไม้และเถาวัลย์ในป่านี้ให้ไม่สามารถโจมตีได้เต็มที่เท่าที่ควร และเขาก็ค่อย ๆ เข้าหาจังหวะโจมตีอีกฝ่าย แม้จะเข้าแบบเหมือนมดกัดนิด ๆ คือเขาโจมตีได้เบาพอสมควร สุดแรงของเขาเท่ากับโจมตีปกติของไซคลอปส์เลย เขาก็พยายามหลอกล่อไปเรื่อย ๆ เช่นเดิมแต่ก็ยังคงโดนฟาดอยู่เรื่อย ๆ เช่นกัน มันโจมตีเขาไม่หยุดหย่อน ราวกับต้องการให้เขาสิ้นชีวิตไปอย่างนั่นแหละ แต่เขาก็ไม่เห็นว่าลูปัสจะมาช่วยอะไร หรือว่านี่จะเป็นการทดสอบของเขากันแน่นะ แต้เจ้าไซคลอปส์นี่ขนาดล่อไปถึงขนาดนั้นแล้วนะ ยังรุนแรงอยู่ดีเลย เขาใช้ดาบรับปัดการโจมตีไปอีกทางตามแบบที่ลูปัสเคยสอนเอาเขา เรียกได้ว่าเขางัดทุกอย่างที่เรียนมา มาใช้กับการต่อสู้ครั้งนี้เลย

“โทสะแห่งสงคราม“

เมื่อถึงคราวเข้าตาจน เขาจึงคิดว่ามันถึงเวลาจำเป็นจริง ๆ ที่จะใช้พลังของตน เขาเริ่มร่ายพลังสายเลือดของตนพลางพุ่งเข้าต่อสู้กับไซคลอปส์ตัวนั้นอย่างดุดันและรุนแรงมากขึ้นกว่าเก่าถึงจะโดนโจมตีกลับมายังไงเขาก็ยังคงลุกขึ้นมาโจมตีใส่มันไปเรื่อย ๆ อยู่ดี แต่เพราะความอ่อนแอของเขา แม้จะทุ่มสุดตัวแล้วก็ตามเขาก็โดนโจมตีอย่างหนักหน่วงจนบาดเจ็บสาหัส ความเหนื่อยล้าเข้ามา แต่สติของเขายังสู้อยู่

“ยังไม่ยอมหรอก ผมจะสู้ไหว…..“

เขาเอ่ยในตอนที่กำลังใช้ดาบยันร่างตัวเองให้สู้ต่อ แต่ว่าแม้พลังใจมันไหว แต่พลังกายมันเจ็บปวดสาหัสเกินกว่าจะเคลื่อนไหวต่อได้ส่งผลให้ ในจังหวะที่กำลังจะก้าวไปเตรียมจะพุ่งตัวแทงดาบเขาก็หมดสติล้มลงไปกับพื้นดังตึงไปเสียซะแล้ว

ต่อสู้กับไซคลอส์

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงดึก เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ป่าเรดวู้ด รอบนอกบ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา (ฝึกพิเศษ)

           ท่ามกลางต้นเรดวู้ดสูงตระหง่านที่ทอดร่มเงาไปไกลสุดสายตา แสงแดดที่ไม่เคยดับยังคงส่องลอดเรือนยอดลงมาเป็นลำ ทำให้ป่าแห่งนี้สว่างจ้าราวกับกลางวันทั้งที่นาฬิกาในมือบอกว่าเลยสามทุ่มแล้ว โมนีก้าเอามือกอดอกยืนบิดไหล่ไปมาอย่างหงุดหงิดน้อย ๆ ก่อนบ่นออกมาเสียงดังพอให้ซูริได้ยิน “นี่มันจะอีกนานแค่ไหนกันนะ… กลางคืนไม่มีกลางคืนสักที ฉันอยากเห็นดาวอยากเห็นพระจันทร์ อยากนอนดูท้องฟ้าแบบเมื่อก่อน แต่ดูสิ! ตอนนี้มันเหมือนอยู่ในเตาอบธรรมชาติที่สว่างเกินไปตลอดเวลาฉันไม่ชอบเลย”

           ซูริที่นั่งเอนหลังพิงลำต้นเรดวู้ดพลางหาวเบา ๆ เหมือนพยายามปรับตัวให้ชิน หันตามองโมนีก้าแล้วส่ายหัว “เธอนี่ก็เอาแต่บ่นเหมือนคุณยายจริง ๆ นะ แต่ก็เข้าใจแหละ ฉันเองก็ชอบกลางคืนเหมือนกันอย่างน้อยมันก็เงียบกว่าและเย็นกว่าด้วย”

           โมนีก้าหันกลับมาแอบยิ้มมุมปากเล็ก ๆ “เหอะ อย่างน้อยก็ยังมีคนเข้าใจ… แต่ฉันยังสงสัยอยู่นะว่าคุณลูปัสจะให้ฝึกอะไรอีกถึงขั้นเรียกออกมาดึก ๆ แบบนี้ ต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ” เธอเงยหน้ามองรอบ ๆ เหมือนกำลังจับสัญญาณบางอย่างในอากาศ ใบหน้ามีทั้งความตื่นเต้นและความหวั่นใจประสมกันดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์สะท้อนกับแสงแดดที่ลอดลงมา ซูริก็ขยับมายืนอยู่ข้าง ๆ ยืนเอามือซุกกระเป๋ากางเกงมองออกไปในป่าด้วยสายตาระแวดระวัง

           “ไม่ว่าจะฝึกอะไร… ฉันก็อยู่กับเธออยู่ดี” ซูริเอ่ยเรียบ ๆ แต่หนักแน่นในน้ำเสียง

           โมนีก้าหันมามองเพื่อนบัดดี้ที่ยืนข้าง ๆ แล้วหัวเราะเบา ๆ พยายามทำใจให้สบายขึ้น “โอเค งั้นก็มาลุ้นกันว่าคุณหมาป่าสีน้ำตาลจะเสิร์ฟเมนูฝึกโหดแค่ไหนในคืนนี้ให้เรา” เสียงสายลมพัดผ่านยอดไม้ดังหวิว ๆ คล้ายเป็นสัญญาณว่าบางสิ่งกำลังจะเริ่มขึ้นจริง ๆ และโมนีก้ากับซูริต่างกอดอกและเตรียมใจ รอการมาถึงของลูปัสที่จะกำหนดชะตาการฝึกพิเศษในยามที่ควรเป็นกลางคืน…แต่กลับสว่างไสวไปทั่วทั้งผืนป่า

อื่น ๆ: มารอฝึกพิเศษจ้า

@God อัญเชิญ

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงดึก เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ป่าเรดวู้ด รอบนอกบ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา (ฝึกพิเศษ)

             ระหว่างที่ทั้งสองสาวกำลังกึ่งรอกึ่งบ่นลูปัสอยู่ เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ปนกับเสียงหัวเราะน่าขนลุกดังสะท้อนในป่าเรดวู้ดที่สว่างไสวราวกลางวันก็ดังขึ้น ทั้งโมนีก้าและซูกิหันขวับไปทางเดียวกัน แสงแดดลอดผ่านใบเรดวู้ดเผยร่างก๊อบลินสองตัว ผิวหนังสีเขียวหม่นเต็มไปด้วยตุ่มหนอง มันกระชับอาวุธคมกริบในมือและแสยะยิ้มโชว์ฟันแหลมราวกับใบมีด โมนีก้าสะดุ้งวูบใจกระตุกแรง “เชี่ย… มาได้ไงเนี่ย!?” เธอรีบก้าวถอยหลังชิดซูกิแต่ยังไม่ทันตั้งตัวดี ก๊อบลินตัวหนึ่งก็พุ่งเข้ามาใช้แรงมหาศาลดันร่างซูกิจนกระแทกกับลำต้นเรดวู้ดเสียงดังสนั่น ซูกิร้องครางเบา ๆ แต่พยายามยันตัวขึ้นทว่าพลังเธอยังไม่มากพอที่จะต้านไหว

             “ซูกิ!” โมนีก้าเรียกเสียงหลงแต่ไม่มีเวลาไปช่วยเพราะก๊อบลินอีกตัวพุ่งเข้าหาเธอแล้ว

             ใบมีดแหวกอากาศเฉียดแก้มไปเพียงนิดเดียว ลมเย็นวาบทำให้ผิวสั่นสะท้าน เธอแทบจะปล่อยให้ความกลัวกลืนกิน โมนีก้ากัดฟันแน่น หอบหายใจ มือสั่นเล็กน้อยแต่ก็รีบคว้ากราดิอุสจริงจากเอวออกมา ใบดาบสะท้อนแสงแดด 24 ชั่วโมงวาววับ “ก็ได้วะ… กราดิอุสของฉัน ได้เวลาเลอะเลือดมอนอีกแล้ว!” เธอพุ่งไปข้างหน้า ฟันสวนกับการโจมตีของก๊อบลิน เสียงเหล็กกระทบกันดังแกร๊ง!แรงปะทะสะเทือนจนแขนซ้ายที่บาดเจ็บเจ็บจี๊ดแต่เธอไม่ถอย ร่างกายเหมือนจะตอบสนองเองโดยไม่ต้องคิดมาก พลังที่เพิ่งตื่นเมื่อวานยังคงไหววูบอยู่ในตัว เหมือนเสียงกระซิบจากพงไพรคอยค้ำจุนจิตใจ

             ซูกิที่ถูกดันออกไปกัดฟันพยายามยันตัวขึ้น เธอเห็นโมนีก้ากำลังยืนลำพังสู้กับก๊อบลินสองตัวใบหน้าซูกิเครียดอย่างเห็นได้ชัด หัวใจเต้นแรงแต่ร่างกายยังไม่ลุกขึ้นได้ทันที เธอได้แต่กำหมัดแน่นมองดูโมนีก้าอย่างกังวล

             ในเงามืดที่อยู่ห่างออกไปลูปัสหมาป่าสีน้ำตาลยืนซุ่มอยู่ ดวงตาสีอำพันจับจ้องการเคลื่อนไหวทุกอย่าง เขาไม่ได้ก้าวออกมาแต่ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง นี่คือการทดสอบ…เพื่อให้โมนีก้าและซูกิได้พิสูจน์ว่าพลังที่เธอเพิ่งตื่นขึ้นนั้นจะนำพาเธอรอดได้หรือไม่ และในวินาทีนั้นเอง ก๊อบลินทั้งสองแสยะยิ้มพร้อมกัน ก่อนจะพุ่งเข้าใส่โมนีก้าทั้งคู่ในคราวเดียว

             เสียงหัวเราะแหลมเล็กของก๊อบลินสองตัวขาดห้วงไปเมื่อโมนีก้าไม่ถอยหนีเหมือนเหยื่อทั่วไป แต่กลับพุ่งสวนด้วยสายตาคมแน่วแน่ เธอเบี่ยงตัวหลบคมดาบโค้งที่ฟาดลงมาอย่างเฉียดฉิว กลิ่นเหล็กเสียดสีกับลมแรงจนผมสีม่วงครามปลิวกระจายแทบตัดแก้ม ร่างเล็กหมุนต่ำปั่ก! มือกำทรายแถวนั้นฟาดสาดขึ้นฟ้าเต็มแรงจนฝุ่นผงเข้าตาพวกมันทั้งคู่

             “แดกทรายไปซะ!” โมนีก้าตะโกนลั่นด้วยน้ำเสียงที่ทั้งฮึกเหิมและขี้เล่นตามสไตล์ เธอไม่รอให้มันตั้งหลักขยับก้าวไว ฟันกราดิอุสเสยเฉียงเข้าที่สีข้างก๊อบลินตัวแรก เลือดสีทองพุ่งกระเซ็นออกมาเป็นประกายวาวจนแสบตา พวกมันแผดร้องอย่างเจ็บแค้นแต่ไม่ทันได้ตั้งตัว ก๊อบลินอีกตัวแม้ตาพร่าแต่ก็ยังพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ดาบโค้งเฉียดหัวไหล่เธอไปนิดเดียว แต่โมนีก้าไวพอจะก้มหลบแล้วหมุนตัวต่อเนื่องใช้ด้ามกราดิอุสทุบเข้าเต็มแรงตรงหัวเข่า เสียง กร๊อบ!ทำให้ก๊อบลินล้มคว่ำลงกับพื้นพอดี

             “คิดว่าฉันจะเล่นตรง ๆ กับแกเหรอวะ!” เธอแสยะยิ้มกวน ๆ ทั้งที่เหงื่อไหลซึมทั่วกรอบหน้า โมนีก้าก้าวกระโดดฟันดาบซ้ำ ก๊อบลินล้มดิ้นแต่เสียงหัวเราะเย็นเยียบของอีกตัวดังขึ้นแทน ร่างนั้นกระโจนเข้าข้างหลังหมายจะแทง ทว่าโมนีก้าเหมือนจะรู้ทัน ร่างเธอหมุนกลับด้วยสัญชาตญาณ แววตาฉายประกายพลังทำให้เสียงใบไม้รอบ ๆ ดังแทรกในหัวเหมือนเตือนล่วงหน้า เธอเบี่ยงตัวหนึ่งจังหวะและแทงสวนเข้าที่ท้องก๊อบลินอย่างแม่นยำ ฉึก!เลือดสีทองสาดกระจายเต็มพื้น

             ด้านข้างซูริที่ยันตัวลุกขึ้นได้เต็มที่แล้วยืนตาค้างอย่างเหลือเชื่อ เธอไม่เคยเห็นโมนีก้าสู้เอาจริงเอาจังขนาดนี้มาก่อน แววตาเต็มไปด้วยทั้งความห่วงและความทึ่ง “โมนีก้า… เธอแม่งโคตรเก่งเลย…”

             ในเงามืด ลูปัสที่ซุ่มเฝ้าดูอยู่ขยับหูขึ้นดวงตาสีอำพันฉายแววอึ้งจริง ๆ เพราะไม่คาดคิดว่าเด็กสาวที่เขามักเห็นหัวเราะเล่น ๆ จะสามารถต่อสู้ด้วยไหวพริบแพรวพราวและแทบไม่โดนข่วนแม้แต่น้อย ความดุเดือดและเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้…ไม่แพ้นักรบโรมันตัวจริงเลย ก๊อบลินสองร่างนอนแน่นิ่ง เลือดทองค่อย ๆ ซึมลงดิน ท่ามกลางเสียงหอบของโมนีก้าที่พิงกราดิอุสหอบแฮ่ก ๆ แต่รอยยิ้มยังเจืออยู่ที่มุมปาก เธอเงยหน้ามองซูริที่รีบวิ่งเข้ามาหาพลางยกมือซ้ายขึ้นเช็ดเหงื่อ

             “เห็นป่ะ… ไม่ใช่ว่าฉันสู้ไม่เป็นนะ แค่ต้องโกงนิด ๆ หน่อย ๆ ถึงจะชนะ” เธอพูดทั้งที่ยังหอบ แต่ก็เต็มไปด้วยความภูมิใจ จนซูริส่ายหน้าเบา ๆ ยกยิ้มเหมือนจะบอกว่า เออ…ยอมแล้วว่ะ

             โมนีก้าเดินมาพร้อมแรงหอบเบา ๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยไฟ เธอสลัดกราดิอุสแรง ๆ เลือดสีทองของก๊อบลินกระจายเป็นฝอยจนพื้นหญ้าเปื้อนประกายคล้ายละอองดาวในยามบ่ายที่ไร้เงาคืน จากนั้นเธอปักดาบลงกับดินอย่างมั่นคงเหมือนนักรบโรมันจริง ๆ แล้วสาวเท้าเข้าหาซูริ “เฮ้ เธอเป็นอะไรมากไหม?” น้ำเสียงฟังดูจริงจังเกินกว่าที่ใครจะคาดจากโมนีก้าขี้เล่น ปลายนิ้วเรียวของเธอแตะแขนซูริเบา ๆ พลางกวาดสายตาดูว่ามีแผลหรือฟกช้ำตรงไหนบ้าง

             ซูริที่ยังเจ็บจากแรงปะทะเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนสาวแล้วหลุดหัวเราะเบา ๆ “เป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ ตัวเองก็ตกใจใช่ไหมล่ะ? แต่ยังทำมาแมนเป็นพระเอกมาดูฉันอีก”

             โมนีก้าเบ้ปากทันทีที่ได้ยิน “ก็เพราะเธอนั่นแหละ! ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันเจ็บเข้าใจยัง? …แล้วอีกอย่าง” เธอถอนหายใจยาว ๆ พลางเหลียวมองไปรอบ ๆ ป่า “แล้วคุณลูปัสแม่งหายหัวไปไหนวะ! ทิ้งให้เราสู้กันเองแบบนี้ได้ไง! ถ้าเธอเจ็บหนักขึ้นมาจริง ๆ ฉันเอาเรื่องแน่!” คำพูดนั้นฟังดูทั้งดุ ทั้งห่วง แถมเต็มไปด้วยความจริงใจจนซูริหลุดยิ้มกว้างกว่าเดิม แต่โมนีก้ายังไม่รู้เลยว่าเพียงไม่กี่ก้าวด้านหลัง พุ่มไม้หนาทึบกำลังขยับเบา ๆ ดวงตาสีอำพันของหมาป่าน้ำตาลลูปัสจ้องมองเด็กสาวทั้งสองอยู่เงียบ ๆ

             ในใจเขาเต็มไปด้วยความทึ่งเด็กสาวผมม่วงที่ชื่อโมนีก้าที่เคยติดเล่นอมยิ้มเวลาฝึก กลับแสดงความกล้าหาญจนเกินคาด และยังแสดงออกถึงความห่วงใยบัดดี้อย่างซูริโดยไม่ลังเล ความเด็ดเดี่ยวและหัวใจนักรบที่แท้จริงได้เผยออกมาเต็มที่จนทำให้แม้แต่หมาป่าผู้ผ่านศึกนับครั้งไม่ถ้วนยังอดอึ้งไม่ได้ ซูริมองโมนีก้าที่กอดอกบ่นงึมงำเหมือนคนโมโหปนห่วงก็หัวเราะแล้วตอบสั้น ๆ “ถ้าเธอจะเท่ขนาดนี้ ฉันยอมเจ็บนิดหน่อยก็ได้นะ”

             โมนีก้าเลิกคิ้วหันมามอง “อะไรของเธออีกเนี่ย!” แต่แก้มกลับขึ้นสีระเรื่ออย่างไม่รู้ตัว…

[ปักตะไคร้]

อื่นๆ : มาต่อสู้แบบชิก ๆ คนเดียวยังชนะได้อ่ะค้าบบบ

รางวัล: อุสส่าเป็นคนแรกที่ชนะขนาดนี้ มีรางวัลปะ เวล 20 กะ 30 เลยนะเฟ้ยยย