[รอบนอกบ้านหมาป่า] ป่าเรดวู้ด

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงดึก เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ป่าเรดวู้ด รอบนอกบ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา (ฝึกพิเศษ)

ไม่นานเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวออกมาจากพุ่มไม้พร้อมกับเงาร่างใหญ่โตของลูปัส หมาป่าน้ำตาลผู้แสนใจร้อน ดวงตาสีเข้มของเขาเปล่งประกายดุดันเมื่อก้าวเข้าสู่แสงกลางวันที่ไม่เคยมืดดับ โมนีก้าที่กำลังพยุงซูริอยู่สะดุ้งจนเผลอร้องลั่น “เฮ้ย! นี่คุณอยู่ตรงนั้นมาตลอดเลยหรอเนี้ย!!” เธอทำตาโตใส่เขา “ทำไมไม่ออกมาช่วยกันคะ! ฉันเกือบโดนเฉาะหัวแล้วนะ!”

แต่ลูปัสเพียงสะบัดหูเมินเฉยเพราะตัวเองเป็นคนล่อพวกมันมาเอง ไม่แม้แต่จะปรายตามามองด้วยซ้ำเพราะกลัวโดนจับได้ เสียงคำรามต่ำคล้ายจะเป็นคำพูดดังลอดออกมา “แบกแม่หนูซูริไปด้วยสิแล้วตามมา” น้ำเสียงไม่เปิดช่องให้เถียงแม้แต่น้อย

โมนีก้าถึงกับยืนอึ้งเมื่อได้รับคำสั่ง ก่อนจะบ่นงึมงำ “โอ๊ย…หมาป่าอะไรแม่งใจร้ายจริง ให้เด็กผู้หญิงสู้ตายกับก๊อบลินเองยังไม่พอ ยังมาสั่งอีก เชอะ!” แต่ปากบ่นมือก็รีบประคองซูริแน่นขึ้นไม่ให้ล้ม ซูริที่โดนพยุงอยู่ข้าง ๆ หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความขี้เล่น “ฮะๆๆ ดูเธอสิกอดฉันแน่นเป็นพระเอกเลยนะโมนีก้า ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าคงคิดว่าเรากำลังเล่นบทละครอะไรสักอย่างแน่ ๆ”

โมนีก้าหันไปค้อนอย่างแรงกับบัดดี้สาวทอมบอย “หยุดล้อได้แล้วน่า! เดินเองก็ยังจะไม่ไหว ยังจะมีหน้ามาล้ออีก” แต่ปลายน้ำเสียงแอบสั่นเล็กน้อยเหมือนทั้งโกรธทั้งเขิน ก่อนที่ทั้งสามจะก้าวลึกเข้าไปในใจกลางป่าเรดวู้ด ต้นไม้สูงตระหง่านจนบดบังท้องฟ้า เงาร่มใบไม้ทำให้บรรยากาศข้างในมืดมัวกว่าเดิมแม้โลกภายนอกจะสว่างจ้าตลอดเวลา เสียงฝีเท้าของลูปัสดังนำอยู่ข้างหน้าอย่างมั่นคง ขณะที่ด้านหลังมีเสียงบ่นไม่หยุดของโมนีก้าคละเคล้ากับเสียงหัวเราะแผ่วเบาของซูริ เส้นทางที่ทอดยาวใต้ร่มเงาต้นเรดวู้ดเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด แต่กลิ่นไอแห่งการฝึกพิเศษและความลึกลับที่รออยู่ข้างหน้ากำลังทำให้หัวใจของทั้งสองสาวเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ…

เมื่อมาถึงใจกลางป่าเรดวู้ดที่เต็มไปด้วยอากาศเย็นชื้น กลิ่นดินและใบไม้สดใหม่โชยเข้ามาเมื่อสายลมพัดผ่าน ใต้ต้นเมเปิ้ลสูงใหญ่ใบสีแดงปนเหลืองกำลังร่วงหล่นเป็นพร่างพรายเหมือนเกล็ดไฟอันนุ่มนวล ลูปัสหยุดฝีเท้าลงหันกลับมามองเด็กสาวทั้งสองดวงตาคมดุราวกับกำลังวัดใจ 

“ขุดดินตรงนี้ซะ” เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นหนักแน่นก่อนจะเสริม “ข้ามีของจะให้… ขุดเสร็จก็เอาของขวัญสำหรับเจ้าได้เลย” โมนีก้ากับซูริหันมองหน้ากันอย่างงุนงงแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ลูปัสกลับหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “หึหึหึ… แล้วอย่าเพิ่งไปไหนล่ะ ข้ามีเซอร์ไพรส์ให้อีกอย่าง” จากนั้นเขาก็กระโจนออกไปอย่างรวดเร็ว เสียงกิ่งไม้หักดังกรอบแกรบตามเส้นทางที่หมาป่าน้ำตาลหายลับไป

โมนีก้ายืนตาโตมองตามร่างนั้นจนหายไปจากสายตาก่อนจะหันกลับมาบ่นเสียงลั่น “โอ๊ยยยย! ฉันว่าไม่ใช่แค่ ‘ของขวัญ’ แล้วล่ะ รอบนี้มันต้องพามอนสเตอร์มาแน่นอนเลยซูริ! ดูหัวเราะดิ…แบบนั้นมันหัวเราะของตัวร้ายชัด ๆ!”

ซูริถอนหายใจพลางยกมือเสยผมสั้นสีบลอนซ์ประบ่าสไลด์ของตัวเอง “อืม…ฉันก็คิดเหมือนกัน ไม่ต้องเดาเลย มันต้องเป็นบททดสอบอีกแบบแน่ ๆ” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเธอสบกับโมนีก้าอย่างแน่วแน่ “แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ขุดก่อนเถอะ อย่างน้อยจะได้รู้ว่าของที่หมอนั่นพูดถึงมันคืออะไรกันแน่”

“ให้ตายสิ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้…” โมนีก้าบ่นอุบอิบแต่ถึงจะพูดอย่างนั้นเธอก็ย่อตัวลง ใช้มือคว้ากิ่งไม้ใกล้ ๆ ขึ้นมาแทนพลั่วชั่วคราว แล้วเริ่มเขี่ยดินใต้ต้นเมเปิ้ล ส่วนซูริก็คุกเข่าลงอีกฝั่งคอยช่วยแหวกกองใบไม้และดินแข็ง ๆ ออกไป ทั้งสองสาวทำงานไปพลางบ่นไป เสียงหัวใจเต้นดังขึ้นเรื่อย ๆ เพราะในใจรู้ดีว่าหมาป่าน้ำตาลแสนโหดเหี้ยมคงไม่ได้ปล่อยให้การขุดของขวัญได้ไปง่าย ๆ แน่นอน… หมายถึงได้เสร็จแล้วก็อาจจะต้องเจอกับอะไรบางอย่างอะนะ..แม่งเอ้ย เจ้าหมาป่าบ้า!

อื่น ๆ: ของขวัญของลูปัสและเซอร์ไพรส์ของลูปัสงั้นหรอ..กระดูกทองคำ????

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงดึก เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ป่าเรดวู้ด รอบนอกบ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา (ฝึกพิเศษ)

เสียงดินถูกขุดจนกระจาย โมนีก้าเช็ดเหงื่อที่ซึมออกมาตามขมับ แล้วกรี๊ดออกมานิด ๆ อย่างดีใจ “โอ้ววว ของดีนี่หว่า! แอมโบรเชีย!” เธอยกชิ้นขนมทิพย์สีน้ำตาลนวลขึ้นมามองแวววาวในช่วงเวลาที่มีแสงแดดตลอด 24 ชั่วโมง ใบหน้าของเธอสดใสเหมือนเด็กได้เจอขนมโปรด ก่อนรีบยัดใส่มือซูริกับตัวเองทันที “เก็บไว้! ของแบบนี้พกติดตัวได้อุ่นใจสุด ๆ เลยนะ!” ซูริหัวเราะเบา ๆ พลางเก็บใส่กระเป๋าคาดเอว “โอเค ๆ ใจเย็นหน่อยสิ เธอนี่เวลาเจออะไรน่าตื่นเต้นก็ทำหน้าเหมือนเด็กสิบขวบทุกทีเลยนะ”

โมนีก้าแยกเขี้ยวยิ้มขยับมือปัดดินออกจากกระโปรงที่ตัวเองสวมใส่ “เด็กอะไรกัน ฉันก็เป็นนักรบได้เหมือนกันย่ะ!”

แต่คำพูดยังไม่ทันจบ เสียงกิ่งไม้หัก ครืน ครืน ครืน! ก็ดังก้องมาจากอีกฟากหนึ่งของป่า ทันใดนั้นเองร่างมหึมาสีเข้มก็โผล่ขึ้นมาบดบังแม้แต่เงาของแสงตะวันนิรันดร์ ไซคลอปส์! ตาสีเหลืองดุร้ายเพียงดวงเดียวกลอกกลิ้งพร้อมเสียงคำรามสะเทือนป่าและที่ทำให้โมนีก้ากับซูริต้องอ้าปากค้างยิ่งกว่าก็คือ… ลูปัส!! หมาป่าน้ำตาลผู้แข็งกร้าวที่ชอบทำตัวโหดใส่เด็ก ๆ กำลังวิ่งสี่เท้าอย่างหน้าตั้งหูตั้งท่าทางคล้ายหมาโดนไล่กวดซะเอง!

“วะ…วิ่งงงงง!!!” เสียงของลูปัสตะโกนก้องจนใบไม้สั่นสะท้าน

โมนีก้าหันไปมองหน้าซูริแล้วโวยวายลั่น “โอ้โห! ลูปัสวิ่งเองแบบนี้งานมันต้องเละแล้วแน่ ๆ! ไซคลอปส์นะยะ ไม่ใช่กบตัวเล็ก ๆ!!” ซูริไม่พูดพร่ำเธอจับแขนโมนีก้าแล้วออกแรงลากทันที “ไม่ต้องยืนบ่นแล้ววิ่งโว้ย!!”

ทั้งสองสาววิ่งตามหลังลูปัส หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ เสียงฝีเท้าของไซคลอปส์ทุบพื้นดินดัง ตึง ตึง ตึง! ไล่หลังมาไม่ห่าง ทุกครั้งที่มันคำรามแรงลมก็ปะทะแผ่นหลังราวกับจะดูดวิญญาณออกไป โมเนีก้าหัวเราะแห้ง ๆ ทั้งที่วิ่งหน้าตั้ง “ฉันรู้แล้ว! ของเซอร์ไพรส์ที่หมานั่นพูดถึง…คือไอ้บ้านั่นแน่ ๆ!!”

ซูริกัดฟันวิ่งเคียงข้าง “เออ! เซอร์ไพรส์บ้าอะไรใครมันอยากได้!!” เสียงโกลาหลของทั้งสามหมาป่าน้ำตาลที่วิ่งหนีหัวซุกหัวซุน เด็กสาวผมม่วงครามที่บ่นไม่หยุดและทอมบอยสาวหล่อที่ลากเพื่อนไปด้วยดังสนั่นไปทั้งป่าเรดวู้ดโดยมีเงาร่างมหึมาของไซคลอปส์ไล่ล่าอยู่ด้านหลัง…

อะไรวะเนี้ย…

อื่นๆ : แม่งเอ้ยยยยยยย

รางวัล : แอมโบรเซีย 2 ชิ้น

Esper HEROES

12 · กันยายน · 2025 · 10.00 น.

ทั้งเอสเปอร์และไกด์เดินเข้าสู่ใจกลางป่าเรดวู้ด ต้นไม้สูงตระหง่านหลายร้อยปีตั้งเรียงรายเป็นกำแพงธรรมชาติ พวกมันทอดเงายาวทาบลงบนพื้นป่า กลิ่นหอมของไม้เก่าและดินชื้นผสมกับเสียงใบไม้เสียดสีกันจากลมที่พัดมาเป็นระยะ ทำให้ทั้งป่ามีบรรยากาศทั้งสงบและน่าหวาดหวั่นในคราวเดียวกัน

เอสเปอร์ก้าวเดินด้วยท่วงท่าที่สง่างามตามแบบฉบับคุณชาย ถึงแม้ในใจจะยังเหนื่อยจากการฝึกกราดิอุสไม้ในตอนเช้า แต่ใบหน้าของเขาไม่เผยความอ่อนล้าออกมาแม้แต่น้อย เส้นผมสีเงินอ่อนสะท้อนประกายเมื่อแสงอาทิตย์ลอดผ่านกิ่งไม้ลงมา ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมองไปข้างหน้าด้วยความมั่นคง ทว่าลึก ๆ กลับซ่อนความกังวลและคำถามมากมายที่ยังไม่ได้คำตอบ

ข้าง ๆ เขา ไกด์เดินเงียบเชียบเช่นเคย เด็กหนุ่มวัยสิบสามผู้มีรูปร่างสูงกว่าเอสเปอร์เล็กน้อย ยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาที่จับจ้องรอบด้านเต็มไปด้วยความระมัดระวังและความมั่นคงที่เกินวัย ฝีเท้าของเขาหนักแน่น ไม่เร่งรีบแต่มั่นคง ราวกับพร้อมรับมือสิ่งใดที่อาจปรากฏขึ้นจากเงามืดของป่า

เมื่อมาถึงลานกว้างเล็ก ๆ ใต้ร่มเงาของเรดวู้ดยักษ์ ทั้งคู่หยุดลงพร้อมกัน สายลมพัดแรงขึ้นจนผมสีเงินของเอสเปอร์พลิ้วไหว เขาเชิดหน้าเล็กน้อย ท่าทางเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองตามนิสัย แม้จะไม่พูดออกมา แต่ในใจเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกประหลาด.เหมือนรู้ว่ามีบางสิ่งกำลังจะมาถึง

“เงียบเกินไปนะ” เอสเปอร์เอ่ยเสียงเรียบ พลางกอดอก “ถ้าเขาจะให้เรามารอในป่าอย่างนี้จริง ๆ อย่างน้อยก็ควรปรากฏตัวสักที ฉันไม่ชอบให้ใครทำให้เสียเวลา”

ไกด์เหลือบตามองเพื่อนใหม่ที่อายุมากกว่าเล็กน้อยแต่ดูหยิ่งทะนงเกินวัย “บางครั้ง การรอก็เป็นบททดสอบ” เขาตอบสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงสงบ

เอสเปอร์หันมามองอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่ไม่เถียงต่อ คำพูดของไกด์เหมือนมีน้ำหนักบางอย่างที่ทำให้เขาเลือกจะเงียบไว้แทน

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เสียงป่าเรดวู้ดยิ่งชัดเจนขึ้นเสียงนกที่ส่งเสียงร้องแว่วจากไกล ๆ เสียงกิ่งไม้เสียดสีกันดังกรอบแกรบ และเสียงหัวใจของเอสเปอร์ที่เต้นแรงกว่าปกติ ทั้งคู่ต่างยืนนิ่งเฝ้ารอ จนกระทั่ง...

เสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นจากความมืดของแนวต้นไม้ด้านหลัง เงาสีดำใหญ่โตค่อย ๆ ปรากฏขึ้น ดวงตาสีทองสองดวงเปล่งประกายท่ามกลางเงาสลัว และไม่นานนัก ร่างของโอไรออน แบล็ควูด ก็ออกมาจากป่า

โอไรออนในร่างหมาป่าสีดำสนิท ขนของเขาเงางามราวกับถูกขัดด้วยความมืดมิดของรัตติกาล กล้ามเนื้อแน่นกำยำเคลื่อนไหวทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยพลังอำนาจ ดวงตาสีทองคู่นั้นจับจ้องเด็กหนุ่มทั้งสองอย่างลึกซึ้ง เหมือนมองทะลุเข้าไปถึงแก่นจิตใจของพวกเขา

เอสเปอร์เผลอก้าวถอยหลังเล็กน้อย แต่รีบยืดอกขึ้นเพื่อปกปิดความหวั่นไหวในใจ “ในที่สุด ก็โผล่มาเสียที” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเสียดสี ทว่าปลายประโยคแฝงความตึงเครียดที่ไม่อาจปกปิดได้

ไกด์กลับเพียงย่อตัวเล็กน้อยเป็นเชิงเคารพ “คุณโอไรออน”

โอไรออนหยุดตรงหน้าพวกเขา เสียงทุ้มต่ำของเขาดังก้องในป่า “พวกเจ้ามีความกล้า… แต่ความกล้าเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะอยู่รอด”

สายตาคมกริบของหมาป่าผู้เป็นผู้นำจับจ้องเอสเปอร์เป็นพิเศษ “เจ้า… สายเลือดแห่งเทพีไทรเวีย เจ้าจะต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลัง”

เอสเปอร์เม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินชื่อมารดาในฐานะเทพีถูกเอ่ยออกมา เขาพยายามไม่แสดงความหวั่นไหวออกมา แต่ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลกลับสั่นเล็กน้อย

ไกด์ก้าวออกมาหนึ่งก้าว ยืนเคียงข้างเอสเปอร์ “แล้วพวกเราต้องทำอะไร” เขาถามด้วยน้ำเสียงมั่นคง

โอไรออนมองทั้งคู่สลับกัน ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ “ในป่านี้ มีบททดสอบรอเจ้าอยู่ ข้าจะไม่บอกว่าคืออะไร แต่จงรู้ไว้… หากพวกเจ้าผ่านไปได้ พวกเจ้าจะได้ก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง”

บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ ราวกับแม้แต่ป่าทั้งป่ายังเฝ้ารอฟังคำพูดนั้น

เอสเปอร์สูดหายใจลึก กอดอกพลางปรายตามองไกด์เหมือนท้าทาย “ฉันว่าฉันพร้อมแล้ว ไม่ว่าเขาจะโยนอะไรมา”

ไกด์ไม่ตอบในทันที เพียงยิ้มบาง ๆ ที่แทบจะมองไม่ออก ก่อนหันไปมองโอไรออน “เราจะไม่ถอย”

โอไรออนหัวเราะเบา ๆ เสียงเหมือนเสียงฟ้าคำรามที่ห่างไกล “ดี… ข้าจะรอดูว่าพวกเจ้าสองคนจะเป็นเช่นไร”

Esper HEROES

12 · กันยายน · 2025 · 13.00 น.

แสงแดดอ่อนของยามบ่ายส่องลอดผ่านยอดไม้สูงใหญ่ในป่าเรดวู้ด แสงทองที่กรองผ่านใบไม้ดูราวกับม่านหมอกอันอบอุ่น ทั้งเอสเปอร์และไกด์ยังคงเดินตามโอไรออนที่เคลื่อนไหวด้วยท่วงท่าสง่างาม แม้จะอยู่ในร่างหมาป่าก็ยังคงเผยให้เห็นถึงบารมีของผู้เป็นผู้นำ เขาเดินนำหน้าอย่างมั่นคง แต่สายตาก็คอยเหลือบมองสองเด็กหนุ่มอยู่เสมอราวกับกำลังวัดใจ

เสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้งดังขึ้นตามจังหวะฝีเท้าของพวกเขา ป่ากว้างใหญ่เงียบสงัด มีเพียงเสียงนกป่าที่ขับขานเป็นครั้งคราว และเสียงลมพัดพาใบไม้ไหวดังซู่ซ่า ราวกับกำลังบรรเลงทำนองประจำแดนเร้นลับแห่งนี้

เมื่อเดินมาได้ระยะหนึ่ง โอไรออนหยุดชะงัก หันกลับมามองเอสเปอร์และไกด์ ดวงตาสีเข้มของเขาเปล่งประกายแฝงอำนาจ แต่ในแววตานั้นยังมีประกายความเมตตาเล็กน้อยที่ไม่ค่อยปรากฏให้ใครเห็น

“เจ้าทั้งสอง” เสียงต่ำทุ้มของโอไรออนดังขึ้นมั่นคง “เดินตามทางเส้นนี้ต่อไป ข้าจะไม่ไปกับเจ้าแล้ว”

เอสเปอร์ขมวดคิ้วทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความเคยชินที่หยิ่งยโสแบบคุณชาย

“จะทิ้งเราไว้กลางป่าหรือไง”

โอไรออนหัวเราะเบา ๆ คล้ายผู้ใหญ่ที่เห็นความดื้อรั้นของเด็ก “ข้าไม่ทิ้งพวกเจ้า เพียงแต่มีบางอย่างที่ข้าต้องเตรียม….”

ไกด์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอสเปอร์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แม้จะอายุน้อยกว่า แต่รูปร่างสูงกว่าเพื่อนร่วมชะตากรรมเล็กน้อย เขายิ้มจาง ๆ พลางเอียงศีรษะ “หมายความว่า มีอะไรเกี่ยวกับที่ให้ผมกับพี่เอสเปอร์มาเดินป่า”

โอไรออนพยักหน้า “ใช่ เด็กน้อย เจ้าคงเริ่มเข้าใจแล้ว...”

เอสเปอร์เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ริมฝีปากเม้มแน่น ราวกับไม่อยากยอมรับ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงในคำพูดนั้นได้ เขายกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ขมับ ก่อนบ่นเสียงต่ำ “ถ้าหากพวกเราหลงทางขึ้นมา คุณจะเป็นผู้รับผิดชอบสินะ”

“เจ้าต้องเป็นผู้รับผิดชอบต่อเส้นทางของตนเอง” โอไรออนตอบอย่างเด็ดขาด แววตาของเขามุ่งมั่น “ทั้งเจ้ากับไกด์ ต่างก็มีหน้าที่ต้องเรียนรู้การพึ่งพากันและกัน ไม่ใช่มัวแต่คอยมีใครปกป้อง”

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศเงียบลงทันที เอสเปอร์กัดฟันแน่น แต่แววตาเขาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่ไกด์จะยกมือแตะไหล่เพื่อนเบา ๆ เอ่ยอย่างใจเย็น

“ไม่เป็นไรหรอก เราเดินไปด้วยกันก็พอ ต่อให้จะยากแค่ไหน อย่างน้อยเราก็ไม่ได้อยู่คนเดียว”

เอสเปอร์หันมามองหน้าไกด์แล้วถอนหายใจยาว แววตาของเขาเปลี่ยนไปจากเดิมนิดหน่อย คล้ายยอมจำนนต่อความจริงนั้น แม้ปากจะยังแข็งอยู่ก็ตาม

โอไรออนส่ายหัวน้อย ๆ พลางหัวเราะทุ้ม ๆ ก่อนจะก้าวออกจากทางเดิน เขาเบี่ยงตัวหายไปในแนวป่าที่รกครึ้ม โดยไม่ทิ้งคำอธิบายใด ๆ เพิ่มเติม ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ก้องสะท้อนในใจเด็กหนุ่มทั้งสอง

เสียงฝีเท้าของโอไรออนค่อย ๆ จางหาย เหลือเพียงความเงียบและทิวทัศน์ของป่าใหญ่ที่ทอดยาวไปเบื้องหน้า เอสเปอร์กับไกด์ยืนมองกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ไกด์จะสูดหายใจลึกแล้วเอ่ยขึ้น

“ไปเถอะ พี่เอสเปอร์”

เอสเปอร์เหลือบตามองท้องฟ้าที่มีแสงอาทิตย์ส่องลอดใบไม้เป็นลำ แล้วตอบอย่างเชื่องช้า “ก็ได้...” ทั้งสองจึงก้าวต่อไปบนเส้นทางที่ทอดยาว ขณะที่ป่าเรดวู้ดโอบล้อมพวกเขาไว้

Esper HEROES

12 · กันยายน · 2025 · 14.00 น.

แสงแดดยามบ่ายคล้อยลอดผ่านยอดเรดวู้ดสูงชะลูดในหุบเขาโซโนมา รังสีสีทองทอดเป็นลำลงมาตามซอกกิ่งไม้ เอสเปอร์และไกด์กำลังเดินสำรวจเส้นทางในป่าด้วยความตั้งใจ ทั้งคู่ยังคงแบกกราดิอุสไม้ที่ใช้ฝึกซ้อมไว้ในมือ แม้เหน็ดเหนื่อยจากการฝึกตลอดหลายวัน แต่ความอยากรู้อยากเห็นและความรู้สึกว่าอาจได้พิสูจน์ตัวเองต่อหมาป่าผู้เฝ้ามอง ทำให้พวกเขาเลือกที่จะเดินลึกเข้ามาในป่าเงียบสงัด

เสียงใบไม้แห้งกรอบดังอยู่ใต้ฝ่าเท้า จังหวะก้าวช่างชัดเจนท่ามกลางความสงัด แต่แล้วในทันใดนั้น...เสียงกรีดร้องแหลมเล็กปะปนกับเสียงฝีเท้าหนักก็พุ่งทะยานออกมาจากความมืดเบื้องหน้า ราวกับป่าที่สงบกลับพลันกลายเป็นสนามรบ

“หยุด!” ไกด์ตะโกนทันทีที่เห็นเงาดำสามเงาพุ่งตรงเข้ามา

ก็อบลินสามตัว รูปร่างบิดเบี้ยว ดวงตาแดงฉานและเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด ปากกว้างเผยเขี้ยวแหลมคม พวกมันวิ่งตรงเข้าหาทั้งสองราวกับจะฉีกกระชากเนื้อสดเป็นชิ้น ๆ

เอสเปอร์หันมองเพื่อนวัยสิบสามข้างกาย ก่อนกัดฟันแน่น “หนีไม่ได้แล้ว”

เสียงโลหะกระทบไม้ดังขึ้นเมื่อพวกเขาเงื้อกราดิอุสไม้ขึ้นพร้อมกัน การต่อสู้เริ่มต้นท่ามกลางเสียงคำรามและเสียงกรีดร้องของอสุรกาย

เอสเปอร์พุ่งเข้าใส่ตัวแรก ฟันฉับเต็มแรง ดาบไม้ฟาดเข้ากับไหล่กะทัดรัดของมันจนเกิดเสียงดัง ปึก แต่ก็อบลินกลับแทบไม่สะทกสะท้าน มันเงื้อกรงเล็บตวัดใส่แขนขวาของเขา เลือดไหลพุ่งจากแผลยาวทันที เด็กหนุ่มกัดฟันจนกรามเกร็ง

ไกด์รีบเบี่ยงตัวเข้าปะทะกับอีกตัว เสียงกราดิอุสไม้กระแทกกันดังสนั่น แต่แรงของเด็กวัยสิบสามยังไม่อาจเทียบได้กับความโหดร้ายดิบเถื่อนของศัตรู เขาถูกผลักจนล้มลงไปกับพื้น พยายามยันตัวลุกขึ้นต่อสู้โดยไม่ยอมแพ้

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ทั้งคู่พยายามประสานจังหวะ แต่ประสบการณ์ที่น้อยเกินไปทำให้พวกเขามีช่องว่างมากมาย ศัตรูใช้ความเร็วและความดุร้ายเข้ากดดันอย่างไม่หยุดหย่อน กราดิอุสไม้ในมือเอสเปอร์เริ่มหนักราวกับแท่งเหล็ก เขาสูดหายใจแรง ร่างกายที่ยังไม่แข็งแกร่งพอเริ่มตอบสนองช้าลง

“พี่เอสเปอร์ ระวัง!” ไกด์ร้องเตือน แต่ไม่ทันแล้ว

กรงเล็บแหลมของก็อบลินตัวหนึ่งตวัดเข้าที่สีข้างของเอสเปอร์ เด็กหนุ่มร้องออกมาเสียงดัง ล้มทรุดลงกับพื้น เลือดซึมเปื้อนชุดฝึกที่ยับยู่ยี่

ไกด์พยายามฝืนลุกขึ้นมาป้องกันเพื่อน แต่ทันใดนั้นเอง ก็อบลินอีกตัวก็กระโจนเข้ามากระแทกเขาล้มลงอีกครั้ง เล็บยาวข่วนแขนจนเป็นรอยลึก แรงเจ็บปวดแผ่ซ่านจนแทบหมดเรี่ยวแรง

ทุกอย่างเหมือนกำลังจะจบลง เสียงคำรามของอสุรกายก้องกังวานในหู ราวกับเงื้อมมือของความตายกำลังจะปิดลงเหนือหัวทั้งสอง

เสียงคำรามต่ำ แผ่วลึกทรงพลังยิ่งกว่าพายุพัดก็ดังขึ้น

จากเงามืดระหว่างต้นไม้ใหญ่ ร่างหมาป่าสีดำสนิทปนเทา ก้าวออกมาอย่างทรงอำนาจ ดวงตาคมกริบเปล่งแสงประหนึ่งเปลวไฟในความมืด ‘โอไรออน’ ปรากฏตัวขึ้นแล้ว

เสียงขู่ต่ำของเขาสั่นสะเทือนบรรยากาศ จนก็อบลิชะงักในชั่วพริบตา แต่ยังไม่ทันที่มันจะถอย หมาป่าผู้เกรียงไกรก็พุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว ร่างของเขาพุ่งฉีกอากาศราวกับสายฟ้า กัดเข้าที่คอของก็อบลินตัวแรกอย่างแม่นยำ เลือดสีดำทะลักออกมา ก่อนที่ร่างมันจะแปรสลายหายไปเป็นควัน

ในพริบตาศัตรูก็ถูกกำจัดสิ้น เงียบสงัดกลับคืนสู่ป่าอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงหอบหายใจอันแผ่วเบาของเอสเปอร์กับไกด์ที่บาดเจ็บหนัก

โอไรออนเดินเข้ามาหาพวกเขาช้า ๆ ดวงตาสีเข้มฉายแววเอ็นดูปนเข้มงวด เขาใช้ปากคาบคอเสื้อของเอสเปอร์เบา ๆ ยกขึ้นวางบนหลังของตน แล้วหันไปมองไกด์ที่แทบจะหมดแรง ก่อนจะใช้ลำตัวใหญ่เข้าพยุง

“พักเสียเถอะ” เสียงทุ้มในหัวของพวกเขาดังขึ้น ราวกับการสื่อสารที่ไม่ต้องอาศัยถ้อยคำ

ทั้งสองไม่อาจต่อต้านได้อีกต่อไป ร่างกายที่อ่อนล้าและบาดเจ็บเต็มไปด้วยเลือดทำให้พวกเขาปล่อยตัวตามแรงหมาป่า

โอไรออนก้าวเดินไปในความมืดของป่า ใต้เงาเรดวู้ดที่สูงตระหง่าน กลับสู่เส้นทางของบ้านหมาป่า ความแข็งแกร่งและสง่างามของเขาเป็นดังเกราะกำบังในยามที่ทั้งสองไม่อาจปกป้องตนเองได้

Link

Esper HEROES

19 · กันยายน · 2025 · 13.00 น.

แสงแดดยามบ่ายคล้อยลอดผ่านยอดไม้สูงเสียดฟ้าของป่าเรดวู้ด เสียงสายลมพัดใบไม้กระทบกันเป็นจังหวะเบา ๆ กลิ่นไม้และดินชื้นผสมกับกลิ่นหญ้าที่เพิ่งโดนแดดเผาอ่อน ๆ ลอยอบอวลอยู่ทั่วอากาศ เส้นทางดินที่ทอดยาวสู่ใจกลางป่าเงียบสงบ มีเพียงเสียงฝีเท้าสองคู่ที่ก้าวเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

เอสเปอร์เด็กหนุ่มผมสีเงินสะท้อนแสงแดดจนแทบกลายเป็นประกายขาว ดวงตาสีฟ้าอ่อนนิ่งเรียบ เขาถือกราดิอุสไม้ในมือข้างขวา ร่างเล็กกะทัดรัดแต่เต็มไปด้วยแรงกำลังและความมั่นใจ การก้าวเดินของเขาสงบนิ่งราวกับทุกก้าวถูกคำนวณไว้ล่วงหน้า ไม่มีการเคลื่อนไหวใดเกินจำเป็น

ข้าง ๆ กันนั้นคือไกด์เด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าเล็กน้อย ผมสีม่วงเข้มแซมขาวบางส่วนสะท้อนแสงจนดูเหมือนม่านหมอกในยามเช้า เขาเงียบขรึม ดวงตาเรียบสงบจนยากจะคาดเดาความคิด ในมือของเขาก็ถือกราดิอุสไม้เช่นกัน ปลายเท้าแตะพื้นอย่างมั่นคง สายตาสอดส่องรอบตัวด้วยความระแวดระวัง

ทั้งคู่เดินท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัดโดยไม่เอ่ยคำใด จนกระทั่งเสียงฝีเท้าหนักและต่ำดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของป่าร่างมหึมาสีเทาเข้มปรากฏออกมาจากเงาไม้

โอไรออน แบล็ควูด หมาป่าขนสีเทาเข้มของเขาแซมด้วยแสงเงินเมื่อกระทบแสงอาทิตย์ ดวงตาสีเหลืองทองคมกริบ ร่างสูงใหญ่และสง่างามเดินเข้ามาอย่างมั่นคง การก้าวของเขาไม่มีเสียงแม้แต่น้อย ทั้งที่น้ำหนักมหาศาล

เอสเปอร์หยุดเดิน ดวงตาเย็นหันไปสบตาหมาป่าผู้ทรงอำนาจ เขาเพียงพยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจว่าโอไรออนไม่ได้มาเพื่อสนทนา แต่เพื่อทดสอบ

“เขามองเราอีกแล้ว” เสียงเรียบของไกด์ดังขึ้นเบา ๆ ข้างหู ดวงตานิ่งของเขายังจับจ้องไปข้างหน้า

“ปล่อยเขามองไป” เอสเปอร์ตอบสั้น ๆ น้ำเสียงราบเรียบ “เรามีหน้าที่ทำในวันนี้”

ยังไม่ทันได้พูดต่อ เสียงคำรามต่ำ ๆ ดังมาจากพุ่มไม้ด้านหน้า กลิ่นคาวเหล็กและโคลนเน่าตีขึ้นแตะจมูก ทั้งคู่หยุดนิ่งแทบพร้อมกัน สายตาหันไปยังต้นเสียง

“...ก็อบลิน” ไกด์พูดแผ่ว เสียงเย็นแต่มั่นคง

ร่างของอสุรกายตัวเขียวซีโผล่ออกมาจากพงไม้ มันมีรูปร่างบิดเบี้ยว ตาเหลืองโพลง ปากแสยะเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมยาว มันส่งเสียงแหลมต่ำอย่างดุร้ายก่อนจะกระโจนเข้าใส่

เอสเปอร์ขยับตัวเพียงเล็กน้อย หันข้อมือรับการโจมตี ดาบไม้กระแทกเข้ากับกรงเล็บของมันอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง “ปึก!” แรงปะทะทำให้ฝุ่นปลิวฟุ้ง แต่เขายังคงยืนนิ่งไม่ถอย

ไกด์เข้าเสริมอีกฝั่ง ท่วงท่าแม่นยำแต่ไม่เร่งรีบ เขาใช้การสังเกตมากกว่าพละกำลัง ทุกครั้งที่ก็อบลินพุ่งเข้าใส่ เขาจะถอยครึ่งก้าวแล้วสวนด้วยแรงพอดี ดาบไม้ในมือเขาเคลื่อนไหวเงียบและราบเรียบราวกับสายน้ำ

“มันเร็วเกินไป” เอสเปอร์พูดขณะขยับตัวหลบกรงเล็บอีกครั้ง “อย่าไล่ ให้มันไล่เราแทน”

“เข้าใจ” ไกด์ตอบสั้น ๆ เช่นกัน ดวงตาสีเทาอมม่วงของเขานิ่งดุจผิวน้ำในคืนไร้ลม

ทั้งคู่เคลื่อนไหวสอดประสานกันอย่างเป็นจังหวะ หนึ่งล่อ หนึ่งสวนจนในที่สุดเอสเปอร์เห็นช่อง เขาพุ่งตัวไปข้างหน้า เสียงดาบไม้แทงทะลุเข้ากลางลำตัวของก็อบลินดัง 

พลั่ก!

ตามด้วยเสียงกรีดร้องแหลมต่ำ

ร่างของมันชะงัก ก่อนจะค่อย ๆ สลายเป็นละอองสีเทาในอากาศ กลิ่นเน่าคลุ้งอยู่เพียงชั่วครู่ ก่อนทุกอย่างจะกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง

เอสเปอร์ลดดาบลง หายใจแผ่ว ๆ เหงื่อผุดขึ้นตามไรผม เขาไม่พูดอะไร แต่แววตาแฝงความพอใจเล็กน้อย ไกด์เองก็เพียงพยักหน้าแทนคำพูด ทั้งคู่เข้าใจโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด

โอไรออนที่ยืนเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาสีทองของเขาฉายแววเฉียบคมนิ่งสงบ ก่อนเปล่งเสียงต่ำในลำคอ เหมือนคำชมที่ไม่ต้องใช้ถ้อยคำ

เอสเปอร์มองหมาป่าตัวโตตรงหน้า ดวงตาเขาสบกับแสงสีทองนั้นอย่างตรงไปตรงมา “ดูเหมือนเราทำได้ไม่แย่” เขาพูดเรียบแต่มีรอยยิ้มบางจาง ๆ

“พอใช้ได้” เสียงไกด์ตอบเรียบเช่นกัน ริมฝีปากแทบไม่ขยับ แต่ในน้ำเสียงมีแววขำเบา ๆ

“ถ้าคราวหน้าเจอพวกมันมากกว่าหนึ่งตัว...” เอสเปอร์พูดขณะสะบัดฝุ่นออกจากดาบไม้ “เราคงต้องหาทางใหม่”

“คราวหน้าฉันจะออกนำเอง” ไกด์ตอบโดยไม่ลังเล

เอสเปอร์หันมามอง ดวงตาเรียบนิ่งของเขาสบเข้ากับแววเยือกเย็นของอีกฝ่ายก่อนจะหัวเราะแผ่ว ๆ “ถ้าไม่อยากให้ฉันช่วย ก็คงต้องแน่ใจว่าตัวเองจะไม่ล้มก่อนฉัน”

ไกด์ไม่ได้ตอบ เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วเก็บดาบไว้ข้างเอว ก่อนจะเดินนำออกไปตามเส้นทางที่แสงอาทิตย์ลอดผ่าน

ผลการต่อสู้

Esper HEROES

19 · กันยายน · 2025 · 16.00 น.

กลางป่าเรดวู้ดในยามบ่ายที่หม่นแสง ลมเย็นพัดกลิ่นดินชื้นและกลิ่นเลือดจาง ๆ ลอยตามร่องไม้หนาทึบ เสียงฝีเท้าสองคู่ดังแทรกอยู่ในความเงียบของพงไพร 

หนึ่งหนักแน่นแต่ฝืนแรงเจ็บ อีกหนึ่งเร่งร้อนแต่สั่นคลอนจากความเหนื่อยล้า

มีเพียงเสียงฝีเท้า เสียงหัวใจที่เต้นแรงในอกเท่านั้นที่ยังย้ำเตือนว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่

“เร็วอีกหน่อย” เอสเปอร์กัดฟันพูด เสียงแหบพร่าจากการสูดลมหายใจถี่ “มันยังตามมาอยู่”

ไกด์พยักหน้าเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเหลียวหลังไป เห็นร่างของก็อบลินอีกตัววิ่งฝ่าพุ่มไม้มาอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาสีเหลืองเข้มของมันสว่างราวกับเปลวไฟในเงามืด มันส่งเสียงคำรามต่ำ เสียงนั้นก้องสะท้อนในโพรงไม้และทำให้ฝูงนกที่เกาะอยู่บนยอดเรดวู้ดบินแตกกระเจิง

เอสเปอร์สะดุดรากไม้ล้มกลิ้งลงบนพื้นดิน ลมหายใจหลุดออกมาพร้อมเลือดที่ซึมจากปากแผล เขาพยายามยันตัวขึ้นแต่หัวเข่ากลับสั่นราวกับจะทรุดลงอีกครั้ง ไกด์หยุดเท้าทันที วิ่งกลับมาดึงแขนของเอสเปอร์ไว้

“อย่าหยุด” เอสเปอร์กัดฟัน “วิ่งไปสิ!”

“พี่…” เสียงของไกด์เบาราวกับลมหายใจ “ผมไม่ทิ้งพี่ไว้”

สายตาทั้งคู่สบกันในช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่เสียงคำรามของก็อบลินจะดังใกล้เข้ามาอีกครั้ง พวกเขาหันกลับไปเห็นมันกระโจนข้ามกิ่งไม้และพุ่งตรงมาด้วยความเร็วเหนือธรรมชาติ

ไกด์ยกดาบกราดิอุสไม้ขึ้นตั้งการ์ด แม้แรงจะเหลือน้อย แต่ร่างเล็กก็ยังยืนนิ่งไม่หนี เอสเปอร์ฝืนลุกขึ้นยืนข้าง ๆ เขา มือทั้งสองจับดาบแน่นจนสั่น ดวงตาหรี่ลงร่างทั้งคู่เคลื่อนไหวพร้อมกันโดยไม่ต้องสั่ง พวกเขาเข้าประจันหน้าอีกครั้ง

เสียงดาบไม้กระแทกกับกรงเล็บของก็อบลินดัง “แครก!” เศษไม้ปลิวกระเด็น มันเหวี่ยงแขนกลับอย่างรุนแรงจนเอสเปอร์กระเด็นไปชนต้นไม้ด้านหลัง ร่างทรุดลงกับพื้นอย่างแรงจนเลือดพุ่งซึมจากบาดแผลเดิม

“พี่!” ไกด์ร้องเรียก แต่ทันทีที่หันไป ก็อบลินก็ใช้จังหวะนั้นฟาดกรงเล็บเข้าที่แขนของเขา เสียงเนื้อฉีกและเลือดไหลซึมออกมา กลิ่นคาวผสมกลิ่นดินและกลิ่นเรซินของต้นเรดวู้ดอบอวลในอากาศ

เอสเปอร์พยายามฝืนลุกอีกครั้ง ดาบไม้ในมือแทบจะหักครึ่ง แต่เขายังฝืนเหวี่ยงใส่หลังของก็อบลินเต็มแรง เสียงไม้แตกดัง 

ปึก!

ทำให้มันหันกลับมา แววตาเกรี้ยวกราดราวกับสัตว์ป่าถูกยั่วโทสะ

“ไกด์ไปซะ!” เอสเปอร์ตะโกนสุดเสียง แต่ไม่ทันแล้ว ก็อบลินพุ่งใส่เขาเต็มแรงจนทั้งคู่ล้มกลิ้ง ดาบไม้หลุดจากมือ ร่างเอสเปอร์กระแทกกับพื้นจนจุก เสียงหอบหายใจดังถี่รัวในอก

ไกด์กัดฟันวิ่งเข้ามาโดยไม่สนเลือดที่ไหลอาบแขน คว้าดาบไม้ของตนแล้วฟันใส่สีข้างของก็อบลิน มันร้องลั่น แต่ยังไม่ยอมถอย กลับเหวี่ยงแขนใส่ร่างของไกด์จนลอยกระแทกพื้นข้าง ๆ เอสเปอร์

ฝุ่นควัน กลิ่นเลือดคลุ้งไปทั่วบริเวณ เสียงหอบหนักดังระคนกับเสียงลมหายใจของก็อบลินที่ดังฮืดฮาด มันยืนคร่อมเหนือพวกเขา ดวงตาสีเหลืองจ้องต่ำลงมาอย่างหิวกระหาย

ร่างของไกด์สั่นเทา มือข้างหนึ่งพยายามยกดาบขึ้นอีกครั้งแต่ไม่มีแรง ดวงตาคู่สีเทามืดหม่น สายตาเหลือบมองเอสเปอร์ที่กำลังหายใจถี่ เขายังไม่หมดสติแต่แรงกำลังจะหมดเต็มที

“ขอโทษนะพี่…” ไกด์พึมพำ เสียงนั้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน

ในจังหวะที่ก็อบลินเงื้อมกรงเล็บเตรียมจะจบชีวิตของทั้งคู่ เสียงคำรามต่ำลึกดังขึ้นจากเบื้องหลัง ร่างมหึมาสีเทาปนดำพุ่งทะยานจากเงาไม้ เสียงกระแทกดังสนั่นจนพื้นสั่น

โอไรออน แบล็ควูด กระโจนเข้าใส่ก็อบลินด้วยแรงทั้งหมดของหมาป่าขนาดมหึมา เขาขบกัดเข้าที่ลำคอของมัน เลือดสาดกระเซ็น เสียงกรีดร้องของก็อบลินดังสะท้อนทั่วป่า ก่อนร่างของมันจะทรุดลงแน่นิ่งในพริบตา

หมาป่าผงะถอยออกมา แววตาคมดุหันมองร่างทั้งสองที่นอนจมอยู่กับพื้น ดวงตาสีอำพันสะท้อนแสงตะวันอ่อนราวกับเปลวไฟ

โอไรออนโน้มตัวลงใกล้ ตรวจดูบาดแผลของทั้งคู่ จมูกสูดกลิ่นเลือดแรง ๆ ก่อนจะหันหน้าไปทางแนวป่าที่ลึกเข้าไป เขาเหวี่ยงหัวเป็นเชิงสั่งให้ใครบางคนตามมา (อาจเป็นหมาป่าตัวอื่นในฝูง) จากนั้นใช้ฟันคาบเสื้อคลุมของเอสเปอร์อย่างระมัดระวัง แล้วลากร่างนั้นขึ้นหลังตัวเอง

ไกด์พยายามขยับตัวแต่ไม่มีแรง โอไรออนเหลือบตามอง ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนแฝงอยู่ในความดุดัน เขาก้มตัวลงต่ำให้ไกด์สามารถปีนขึ้นหลังได้

เลือดไหลอาบแผ่นขนของหมาป่าแต่เขาไม่แสดงอาการใด ๆ นอกจากการก้าวเท้าหนักแน่นไปข้างหน้า เสียงฝีเท้าของโอไรออนบดกับดินชื้นเป็นจังหวะหนักแน่นท่ามกลางป่าที่เงียบสงัด

แสงสุดท้ายของวันค่อย ๆ ละลายหายไปหลังแนวเรดวู้ด เมื่อร่างของหมาป่าสีเทาปนดำหายเข้าไปในความมืด พร้อมแบกเอาสองร่างที่อ่อนแรงไปด้วยกัน ทิ้งไว้เพียงกลิ่นเลือดจาง ๆ และดาบกราดิอุสไม้หักครึ่งที่ปักอยู่กลางพื้นดินเย็นเฉียบ

ผลการต่อสู้