Circus Maximus ⋘ เซอร์คัส แม็กซิมัส ⋙

Circus Maximus

⋘ เซอร์คัส แม็กซิมัส ⋙

เซอร์คัสแม็กซิมัส ยังคงความยิ่งใหญ่เหมือนกรุงโรมโบราณ และได้รับการปรับปรุงให้ทันสมัยยิ่งขึ้น รองรับกิจกรรมที่หลากหลาย ไม่เพียงแค่การแข่งม้าเท่านั้น แต่ยังรวมถึง...

การแข่งขันรถยนต์ความเร็วสูง!

สัมผัสความตื่นเต้นเร้าใจกับการประลองความเร็วของเหล่าเดมี่ก็อดผู้กล้าหาญที่จะขับรถยนต์คู่ใจหรือมอเตอร์ไซต์ ฝ่าด่านอุปสรรคมากมายเพื่อชิงชัยชนะ เสียงเครื่องยนต์คำรามกึกก้อง ฝุ่นตลบอบอวลไปทั่วสนาม ความเร็วที่สุดเร้าใจ และการแข่งขันที่ดุเดือดจะทำให้คุณลืมหายใจ!

ร่วมเชียร์และลุ้นระทึกไปกับการแข่งขันสุดมันส์ได้ที่ เซอร์คัสแม็กซิมัส!

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From First Cohort

ค่อยยังชั่วหน่อยที่ตารางเรียนวันนี้ไม่ได้กระโดดไปกระโดดมาเยอะจนเกินไป หญิงสาวปิดโทรศัพท์ของตัวเองพลางถอนหายใจ หลังจากคลาสเรียนวิชาประวัติศาสตร์โรมันครั้งแรกทำพิษเสียจนเดนิสต้าต้องนั่งค้นคว้าข้อมูลตลอดทั้งคืนภายในหอสมุดและจบลงที่เผลอหลับจนเลยเวลาเข้าเรียนวิชาประวัติศาสตร์โรมันช่วงเช้าของวันนี้.. ‘ ปวดหลังชะมัด.. ใครก็ได้ช่วยถอดหลังฉันออกแล้วเอามาต่อใหม่ที ’ แม้จะเกียจคร้านจนแทบอยากลงไปนอนกับพื้น แต่ตารางเรียนที่แน่นเอียดของสมาชิกค่ายจูปิเตอร์ก็ไม่เว้นช่วงให้เธอได้พักเพราะถึงจะพลาดคลาสเรียนช่วงเช้าแต่ก็ยังมีช่วงบ่ายให้แก้ตัว

แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น..

แง๊นนนน บรึ๊นนน

เสียงเครื่องยนต์คำรามราวกับสัตว์ป่า ความเร่าร้อนของกีฬาและคลาสเรียนเฉพาะทางที่สวนกับสภาพอากาศหนาวเย็น หนึ่งในเอกลักษณ์อันเป็นที่นิยมของค่ายจูปิเตอร์ ‘ วิชาขับขี่ยานยนต์และมอเตอร์ไซต์ ’ ที่เมื่อเรียนจบแล้ว นักเรียนทุกคนจะได้รับใบขับขี่และเอกสารอนุมัติคำร้องขอซื้อพาหนะ คล้าย ๆ พวกใบแนะนำที่เหล่าทวยเทพจะต้องมอบให้เด็กที่ตนเองสนับสนุนเพื่อให้พวกเขามีโอกาสได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยนิวโรม แน่นอนว่าวัยรุ่นมักสนใจอะไรก็ตามที่จะมอบความตื่นเต้นให้กับชีวิตของพวกเขา ดังนั้นแล้วในบรรดา 3 วิชาที่เธอเข้าเรียนมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่ามีเพื่อนร่วมคลาสเรียนและเป็นครั้งแรกด้วยที่หนึ่งในเพื่อนร่วมคลาสมีคนมาจากกองร้อยเดียวกัน

“ นายไม่เคยเรียนจริงเหรอ? ” ในระหว่างที่สายตาของพวกเขายังจับจ้องไปที่ครูสอนประจำวิชากำลังสาธิตความอลังกาลของรถและมอเตอร์ไซต์ประเภทต่าง ๆ ริมฝีปากบางของเดนิสต้ากลับขยับออกส่งคำพูดลอยไปเข้าหูทายาทเทพผู้บงการลมอย่างทาราส ทิโคนอฟที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอบนอัฒจันทร์

“ พึ่งอายุถึงเกณฑ์น่ะ ”

เป็นอันรู้เรื่อง เข้าใจ และไม่ต้องพูดอะไรไปมากกว่านั้น , สองพี่น้องจากกองร้อยที่หนึ่งเฝ้ามองการอธิบายอยู่เงียบ ๆ ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่ค่อนข้างให้ความสนใจต่อพวกเขาเป็นพิเศษ แน่นอน .. สมาชิกกองร้อยที่หนึ่งไม่ใช่จำพวกที่จะหาตัวได้ง่าย โดยเฉพาะเมื่อคิดย้อนไปถึงชื่อเสียงของกองร้อยที่หนึ่งรุ่นก่อน ๆ จะให้บอกว่าพวกเขาเป็นตัวร้ายของค่ายก็คงไม่ผิดนัก ทว่าตอนนี้สองสมาชิกที่เป็นส่วนหนึ่งของกองร้อยสุดแสบคนหนึ่งก็คล้ายจะหลับได้ทุกเมื่อส่วนอีกคนก็ทำหน้าเรียบตึงเสียจนบอกไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่

‘ แปลกกันเป็นเอกลักษณ์ของกองสินะ ’ ความคิดของทุกคนปรากฏไปในทิศทางเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“ เอาล่ะเด็ก ๆ ต่อแถวเรียงกันมาทำแบบสอบถามทางนี้ด้วยล่ะ ” ทันทีที่จบพาร์ทสาธิตความมีประโยชน์ของวิชา เหล่าผู้เข้าเรียนก็รีบวิ่งกรูกันไปต่อคิวตามคำประกาศของลาร์เรสผู้ฝึกสอนที่มีนามว่า ‘แจ็คสัน ฟอสเตอร์’ โดยทันที จะมีก็แต่เดนิสต้าและทาราสก็เท่านั้นที่ตัดสินใจไปต่อแถวเป็นสองลำดับสุดท้าย เท่าที่เธอได้ยินแบบคร่าว ๆ สิ่งที่เรียกว่า ‘แบบสอบถาม’ ก็ไม่ใช่สิ่งหวือหวาอะไร เป็นแค่การถามประสบการณ์เบื้องต้น ความสนใจ แล้วก็.. สิ่งที่ต้องการจากการเรียนวิชานี้ ซึ่งถือว่าเป็นแบบสอบถามสุดมีประโยชน์ที่เธอไม่ได้เห็นมันจากวิชาอื่น

“ สวัสดี ชื่ออะไร? ”

“ เดนิสต้า นอร์ทาร่า ธิดาวีนัส สังกัดกองร้อยที่หนึ่ง ตำแหน่งสมาชิกค่ะ ” หลังจากต่อแถวมานานพอจะท่องจำประโยคที่ต้องใช้ตอบได้จนขึ้นใจในที่สุดก็มาถึงคิวของเธอ ด้วยท่าทางสบาย ๆ รวมไปถึงรอยยิ้มสุภาพที่แฝงไว้ซึ่งเศษเสี้ยวของความมั่นใจบาง ๆ ทำให้แจ็คสันเลิกคิ้วขึ้น เขากวาดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เผิน ๆ ดูเหมือนตั้งคำถามแต่เดนิสต้ากลับไม่ได้ติดใจ เมื่อเธอพึ่งจะสังเกตว่าตาของเขาเป็นตาไทป์คม ๆ คล้ายหมาป่า ‘ น่ารักจัง เหมือนลูกหมาเลย(?) ’

“ มีประสบการณ์ขับขี่รถหรือมอเตอร์ไซต์ชนิดไหนมาก่อนไหม? ”

“ เคยฝึกขับรถมาครั้งหนึ่งค่ะ ” ย้อนกลับไปในครั้งที่เธอยังอยู่กับพ่อ ถึงชีวิตจะค่อนข้างบัดซบและไม่มีช่วงให้ได้มีอิสระเท่าไหร่ แต่อย่างน้อย ๆ ครั้งหนึ่งอีริคก็เคยสอนให้ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาได้พอที่จะรู้วิธีบังคับพวงมาลัยในฐานะคนขับ นั่นเป็นความทรงจำดี ๆ ที่เกือบจะเลือนหาย หากไม่ใช่ว่าถูกถามเกี่ยวกับประสบการณ์ที่ผ่านมา

“ เข้าใจแล้ว.. ถ้าอย่างนั้นเธออยากเรียนโดยเน้นไปที่การขับรถ หรือ ขี่มอเตอร์ไซต์ ”

“ ฉันสนใจทั้งคู่ค่ะ ”

“ ข้าเข้าใจ เอาล่ะ แบบสอบถามของเจ้าเรียบร้อยแล้ว คนถัดไป ”

เพื่อให้ทาราสได้ทำแบบสอบถามต่อ เดนิสต้าพยักหน้าก่อนจะหันกลับไปมองเขาที่อยู่ด้านหลังเล็กน้อยพลางเดินไปร่วมกลุ่มกับสมาชิกที่ผ่านการทำแบบสอบถามแล้วจนได้ยินคำประกาศใหม่ของแจ็คสันที่สร้างเสียงฮือฮา “ ทีนี้ทุกคนจงจับคู่กับคนที่ต้องการ เอาไว้สำหรับเป็นพาร์ทเนอร์และคู่แข่งสำหรับพัฒนาตนเองภายในคลาส ” คำสั่งประเภทนี้ส่งผลโดยทันที .. และแน่นอนว่าไม่มีใครคิดอยากลองดีหรือท้าทายตัวเองด้วยการเข้ามาขอสองสมาชิกกองร้อยที่หนึ่งเป็นคู่ฝึกซ้อม

“ สุดท้ายก็เป็นฉันกับนาย ”

“ อืม ”

…

“ แน่ใจ? ”

เสียงของทาราสดังขึ้นท่ามกลางเสียงของเครื่องยนต์ที่ครวญราวกับลูกแมวเมื่อไม่ได้บิดคันเร่ง บุตรชายของอควิลอนชำเลืองตามองร่างบางที่คร่อมอยู่บนหลัง HONDA CBR650R คันสีดำทั้งที่ท่อนล่างสวมเพียงแค่กระโปรงเทนนิสจนชายกระโปรงเลิกขึ้นเหนือต้นขาพอให้หนุ่ม ๆ หลายคนรีบร้อนเบี่ยงสายตาไปทางอื่นเหลือไว้ก็เพียงเจ้าของเส้นผมสีบลอนด์ซีดที่กำลังกวาดตามองเพื่อนร่วมกองร้อยพลางขมวดคิ้ว “ ไปฝึกรถยนต์ก่อนก็ได้ ” ตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในขั้นทดลองปฏิบัติเป็นครั้งแรก หลังจากฟังกฏระเบียบ ทฤษฎีและวิธีการมาตลอด 1 ชั่วโมง เหลือเวลาอีก 20 นาทีสำหรับให้เหล่านักเรียนได้ทดลองโลดแล่นบนพื้นสนาม

“ ก็นายสนใจมอเตอร์ไซต์ คลาสเบื้องต้นฉันฝึกไปพร้อมนายเลยก็ไม่แย่ ส่วนสองครั้งสุดท้ายตอนที่ฉันแยกไปฝึกรถยนต์นายก็จะได้มีเวลาซ้อมคนเดียวไง ” คำตอบของเธอสมเหตุสมผล เรื่องนี้ไม่ว่าใครก็เถียงไม่ออก ทว่าทาราสกลับรู้สึกเหนื่อยหน่ายอย่างประหลาดเมื่อเห็นเดนิสต้าโน้มตัวลงพิงถังน้ำมันของมอเตอร์ไซต์ที่เธอนั่งอยู่ บนศีรษะของธิดาวีนัสมีหมวกกันน็อคขนาดใหญ่ที่สวมเอาไว้อย่างแน่นหนาและยังมีรวมอุปกรณ์กันล้มอื่น ๆ อีกมากมายที่ถูกกำชับให้สวมเพื่อความปลอดภัย

เขาถอนหายใจ เด็กหนุ่มปลดแจ็กเก็ตตัวนอกของเขาออกเผยให้เห็นแนวกล้ามเนื้อจากการฝึกฝนที่ขดแน่นใต้เสื้อยืดรัดรูปร่าง “ เอาไป ” ถึงจะพูดเชิงขอความร่วมมือแต่การกระทำของเขานั้นตรงกันข้าม ทาราสวางเสื้อแจ็กเก็ตของเขาคลุมลงบนช่วงต้นขาของสาวสายเลือดวีนัสที่อายุมากกว่าเขาอย่างตั้งใจ แม้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเขาจะสวมหมวกกันน็อคอย่างแน่นหนา ปิดกั้นไม่เหลือกระทั่งสายตาแต่เขากลับยังรู้สึกได้ถึงบรรยากาศระยิบระยับของแมวมีเขี้ยวเล็บที่จ้องจะหาช่องเล่นงานเขา

“ หยุด ”

“ Aw.. ไม่เอาน่า นายเป็นเด็กดีนะ ”

โดยไม่ต้องคิด เด็กหนุ่มกรอกตาอย่างรำคาญก่อนจะพลิกกายกลับไปขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ฝึกฝนของเขา ทิ้งให้เดนิสต้าหัวเราะคิกคักเพียงลำพังใต้หมวกกันน็อคหนา ๆ ที่เหมือนจะบีบสมองเธอให้แตก “ ไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลย ” เสียงพึมพัมดังขึ้นเคล้ากับการขานสัญญาณออกตัวจากปากของแจ็คสัน ทุกวินาทีที่นับถอยหลังยิ่งผลักให้สัญชาตญาณการเอาชนะพุ่งพล่าน สองมือของเดนิสต้าจับที่แฮนด์ตามคำแนะนำพื้นฐาน เธอบิดคันเร่งปล่อยให้เครื่องยนต์คำรามเร้าบรรยากาศเช่นเดียวกับเพื่อนร่วมเรียนอีกหลายคน

“ จบคลาสนี้ฉันไปเป็นนักแข่งรถเลยดีกว่า ”

รางวัลเข้าชั้นเรียน : +10 EXP , +20 ความกล้า | เข้าเรียนครั้งที่ 1
+10 ความสัมพันธ์กับแจ็คสัน ฟอสเตอร์ จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 12:40 | 07/01/2025 ]

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From First Cohort

เดนิสต้ายอมแพ้ .. เธอไม่เอาอะไรมากกับการเข้าเรียนให้ครบอีกแล้ว

ร่างเล็กของสาวน้อยสายเลือดวีนัสยืนกอดแขนหลบมุมสนามโดยมีเด็กหนุ่มตัวโตอย่าง ‘ ทาราส ทิโคนอฟ ’ คอยยืนบังลมหนาวให้กับเธอ “ การบ้านเป็นไง ” เสียงทุ้มของเขาโอบล้อมรอบกายเธอราวกับผ้าคลุมที่ช่วยป้องกันหญิงสาวจากการเสียสติเพราะลมหนาว ดวงตาของเดนิสต้าเหลือบขึ้นมองเสี้ยวหน้าแสนสมบูรณ์แบบของเด็กชายร่วมกองร้อย มุมปากของเธอเหยียดออกจนกลายเป็นรอยยิ้มขบขันบนใบหน้างามราวรูปสลัก

“ เฮงซวย ”

สั้น ๆ ได้ใจความ

ทาราสหัวเราะในลำคอเบา ๆ เขาผ่อนลมหายใจออกผ่านริมฝีปากและชำเลืองตาไปมองสาวร่างบางอายุมากกว่าที่ยืนค่อนไปด้านหลังของเขา “ ขอดูหน่อย ” บุตรแห่งอควิลอนโน้มกายเข้าหาสายเลือดเทพีแห่งความงาม พลางหลุบตาลงมองการบ้านที่อยู่ในมือหญิงสาว เสียงของเขายังคงทุ้มเรียบเฉยชาแต่บางครากลับให้ความรู้สึกยียวนอย่างประหลาด “ พี่ทำมันเสร็จแล้วนี่ ”

“ การที่นายหน้าตาดีไม่ได้หมายความว่าจะได้ทุกอย่างตามต้องการนะ ”

…

ไม่หรอก มันหมายความว่าแบบนั้นแหละ

บนมือของทาราสมีสมุดการบ้านของเธอกางอยู่ สายตาของเขาจ้องอยู่กับเนื้อหาในนั้นอย่างตั้งใจจนแทบจะเรียกได้ว่าวิเคราะห์ มืออีกข้างของเขาแทนที่จะจับสมุดกลับกลายมาเป็นแตะลงที่ชายเสื้อของเธอราวกับรั้งเอาไว้ให้ยืนข้างตัว ‘ เขาเป็นเด็กไม่มีเพื่อน.. ’ เดนิสต้าคิด ทาราสอายุน้อยกว่าเธอ 3 ปี แต่เขากลับดูใช้ชีวิตอย่างเป็นแบบเป็นแผนมากกว่าเธอที่โตกว่าเขา ดังนั้นคนทั้งกองร้อยที่ 1 จึงไม่เคยมีปัญหากับนิสัยเด็ก ๆ บางส่วนของเขาเหมือนอย่างที่เขาเผลอใช้กับเธอตอนนี้

“ พอใจไหม? ”

เสียงฮัมในลำคอของทาราสดังขึ้นเป็นคำตอบที่บ่งบอกว่าพอใจเมื่อถูกถามจนคนฟังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้กับความปากหนักในบางเรื่องที่ไม่จำเป็น “ ถ้างั้นก็ดีแล้ว ” มือของเดนิสต้ายกขึ้นขยี้เส้นผมสีอ่อนของเขาก่อนจะละสายตาจากเพื่อนร่วมกองร้อยไปที่ครูสอนประจำภาควิชายานยนต์อย่างแจ็คสัน ฟอสเตอร์ ลาร์เรสร่างสีเหลืองประหนึ่งมัสตาร์ดลอยไปลอยมาเพื่อรับการบ้านจากมือผู้เข้าเรียนคนแล้วคนเล่ารวมไปถึงการบ้านของสองสมาชิกกองร้อยที่หนึ่งด้วย

“ เขียนได้ดี ถ้างั้นวันนี้ทั้งคู่ไปฝึกปฏิบัติสัก 5 รอบแล้วจดเลขความเร็วเคลื่อนที่สูงสุดมาส่งท้ายคาบด้วยล่ะ ” คำสั่งของครูสอนถือเป็นคำขาด เดนิสต้าและทาราสเหลือบตามองกันอีกครั้งก่อนจะผละออกจากมุมเงียบ ๆ ของตัวเองเพื่อไปยังบิ๊คไบค์สองคันที่รอการใช้งานและในระหว่างที่หนุ่มน้อยผมบลอนด์ผู้มีนิสัยเจ้ากี้เจ้าการ(แบบเงียบ ๆ)กำลังตวัดขาคร่อมบิ๊กไบค์คันใหญ่ เขาก็กล่าวเสียงเรียบฝ่าผ่านอากาศที่หนาวเย็นเข้ามาในประสาทการรับรู้ของเดนิสต้า

“ อย่าขี่เร็วเกินไป ”

ทาราส ทิโคนอฟคงจะเป็นแฟนหนุ่มไทป์ปากหนักที่น่ารักพอสมควรสำหรับผู้หญิงหลายคน เดนิสต้าเลิกคิ้วขึ้นพลางสวมหมวกกันน็อคลงกับศีรษะและขยับปีนขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์สำหรับฝึกซ้อม “ นายนั่นแหละที่อย่าขี่เร็วเกินไป ” ทันทีที่จบคำของสาวสายเลือดวีนัสบิ๊กไบค์ทั้งสองคันก็ทะยานออกไป ล้อหนา ๆ ของพาหนะที่พวกเขากำลังขี่บดกับไปพื้นส่งเป็นเสียงเอี๊ยดอ๊าด ร่างบางของเดนิสต้าหมอบลงแนบกับรูปร่างของบิ๊กไบค์ที่เธอใช้ ดวงตาเรียวใต้หมวกกันน็อคจับจ้องไปที่เส้นทางตรงหน้าสลับกับแผ่นหลังของบุตรอควิลอนที่เร่งความเร็วแซงหน้าเธอไป

“ คนที่ขี่เร็วนั่นมันนายแท้ ๆ ” เดนิสต้าบ่นงึมงัมก่อนจะเร่งความเร็วให้เพิ่มขึ้นและ—- “ Shit ”

เพราะถนนไม่เรียบทำให้ช่วงหัวของบิ๊คไบค์ส่ายไปมาจนยากที่จะบังคับ “ ทาราส ! ” เสี้ยววินาทีก่อนที่ตัวของเธอจะขูดกับพื้น เสียงดริฟต์กระทันหันตามมาด้วยกลุ่มลมที่พุ่งมาห่อล้อมร่างบางจนลอยขึ้นจากพื้น เดนิสต้านอนหงายแอ้งแม้งบนเตียงลม เตียงลมจริง ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นโดยบุตรของเทพแห่งสายลมด้วยใบหน้าเหม่อลอย นัยน์ตาสีน้ำขาวชำเลืองไปมองชายหนุ่มที่วกหัวรถวนกลับมา

“ บอกแล้วไงว่าอย่าขี่เร็ว ”

“ ..ก็ขี่ช้ามันไม่สนุกนี่นา ”

รางวัลเข้าชั้นเรียน : +10 EXP , +20 ความกล้า | ครั้งที่ 2
การบ้านครั้งที่ 1 - วาร์ป (รางวัล +2 Point)
+10 ความสัมพันธ์กับแจ็คสัน แจ็ค ฟอสเตอร์ จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 10:20 | 10/01/2025 ]

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From First Cohort

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงบนลานฝึกขับรถยนต์ที่เงียบสงบ เสียงนกร้องแว่วดังจากต้นไม้ใกล้ ๆ ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายสำหรับคนทั่วไป — แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ เดนิสต้ายืนมองรถยนต์สีเงินสะอาดที่จอดอยู่ตรงหน้าด้านข้างมีทาราสที่ยืนกอดอกพิจารณาดูสภาพแสนสมบูรณ์ของรถที่กำลังจะถูกใช้โดยเพื่อนร่วมกองร้อยของเขา “ หวังว่าตอนจบคลาสรถคันนี้จะยังสวยเหมือนเดิม ” ทาราส ทิโคนอฟกำลังทำให้ทุกอย่างยากสำหรับเดนิสต้า เขาเป็นเด็กผู้ชายจำพวกที่พ่นคำจิกกัดออกมาได้ แต่เธอกลับไม่แน่ใจในจุดประสงค์ของเขา ไม่ต้องพูดถึงการคาดเดาอารมณ์เลย บุตรชายเทพแห่งสายลมผู้นี้ด้านชาจนน่าประหลาดใจ

สาวสวยจากกลุ่มสายเลือดเทพีแห่งความงามถอนหายใจ เธอโคลงศีรษะไปมาพลางแสดงความคิดเห็นที่เหมือนจะไม่ประหม่าสวนทางกับใบหน้าที่ดูลังเลปนตื่นเต้น “ มันก็แค่รถยนต์ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย ” เธอพูดกับเขาและบอกเพื่อกำชับตัวเองเบา ๆ เดนิสต้ากำลัง Manifest ตัวเองในทางที่ดี กล่อมว่าเธอสามารถทำได้และแน่นอนว่าเธอจะทำ แต่ไม่ต้องห่วง แจ็คสันเองก็กำลังมองอยู่ อดีตนักแข่งรถสูตรหนึ่งหัวเราะเบา ๆ ให้กับความตึงเครียดนักเรียนสาวที่แผ่ออกมา

“ ไม่ต้องห่วง เธอไม่ได้ขึ้นไปคนเดียว พร้อมหรือยัง? ”

“ ค่ะ… คิดว่านะ ” เธอหันมองเด็กหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เป็นการร่ำลาก่อนจะเดินไปเปิดประตูฝั่งคนขับ และแทรกตัวขึ้นไปนั่งกับเบาะ ตั้งแต่วินาทีแรกที่หย่อนตัวลงเดนิสต้าสัมผัสได้ถึงความแตกต่างของการอยู่หลังพวงมาลัยในทันที ที่ผ่านมาเธอมักจะนั่งอยู่ข้างคนขับ เป็นผู้สอดส่องไม่ใช่ควบคุมแต่สำหรับครั้งนี้มุมมองของเธอเปลี่ยนไปในระดับที่น่าประหลาดใจ

คิ้วเรียวบนใบหน้างามของหญิงสาวเริ่มขมวดเข้าหากัน ดวงตาของเธอหลุบลงมองแผงควบคุมที่กระจายอยู่ด้านหน้าสลับกับปุ่มต่าง ๆ “ มันก็ไม่ได้ต่างมาก.. ” ไม่มีสิ่งใดน่าหวาดหวั่นเท่าการคาดเดาหรือคิดไปเองของมนุษย์ มือของเดนิสต้าเอื้อมออกไปวางบนพวงมาลัย ลูบเบา ๆ สลับกับเคาะเป็นจังหวะเนิบนาบราวกับกำลังพยายามทำความรู้จักสิ่งที่เธอไม่เคยลองมาก่อน

“ รู้วิธีสตา— ”

ไม่ทันให้แจ็คสันได้พูดจบ เสียงคำรามของเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นเมื่อนักเรียนสาวเริ่มต้นเหยียบเบรกแล้วกดปุ่มสตาร์ทรถโดยไม่รอให้เขาสอน ลาร์เรสหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นพลางหันมองเดมิก็อดตัวน้อยที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ก่อนที่เขาจะได้แนะนำอะไร.. “ พร้อมไหมคะ? ” เสียงหวาน ๆ ของบุตรสาววีนัสก็เปล่งออกมาผ่านริมฝีปากที่เหยียดออกเป็นรอยยิ้มสุดมั่นใจ

“ หึ.. เอาเลยเด็กน้อย ”

ในเมื่อเขาอนุญาตแล้ว เดนิสต้าสูดหายใจเข้า เท้าของเธอเหยียบเบรก ส่วนมือข้างหนึ่งของเธอก็ปล่อยออกจากพวงมาลัยและลดลงมาจับกระปุกเกียร์ แกร๊ก- เสียงเปลี่ยนเกียร์ไปยังตำแหน่ง D ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของภายในตัวรถที่ไร้การสนทนา

“ คิดว่าเธอจะขับได้ไหม? ”

“ ตัวเล็กแบบนั้นอาจจะกลัวจนไม่กล้าเหยียบคันเร่งเลยก็ได้ ”

เสียงซุบซิบภายนอกรถไม่แม้แต่จะลอยเข้าหูของเดนิสต้า นอร์ทาร่า ทว่ามันกลับลอยเข้าสู่การรับรู้ของทาราส ทิโคนอฟที่อุตส่าห์ปลีกตัวมายืนไกล ๆ อยู่บนอัฒจันทร์ หนุ่มน้อยที่ได้รับขนานนามว่าหนุ่มทองคำแห่งกองร้อยหนึ่งขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ .. แต่เขาไม่ใช่พวกที่ชอบสร้างปัญหาปกป้องจนเกินเหตุ นัยน์ตาสีฟ้าเย็นเหยียบเคลื่อนมองไปที่รถสีเงินอย่างตั้งใจ

และเมื่อได้ชื่อว่าเป็นสมาชิกกองร้อยที่ 1 — เดนิสต้าก็ไม่เคยทำให้คนในกองร้อยต้องผิดหวัง

บรึ๊นนนน

รถเก๋งขนาดสี่ประตูเคลื่อนไปด้านหน้าตามถนนอย่างว่องไวถึงขนาดที่ดวงวิญญาณของแจ็คสันยังถูกทิ้งให้ทะลุออกมานอกตัวรถ ด้วยความมั่นใจที่คาบเกี่ยวกับเส้นของความหลงตัวเอง เดนิสต้าเพิ่มน้ำหนักเท้าที่เหยียบคันเร่ง ไต่ระดับความเร็วของรถเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ตามสัญชาตญาณและตามความรู้สึกที่เธอคิดว่าจะยังพอคุมการส่ายของพวงมาลัยไหว

เธอดูพวกวิดีโอแข่งรถ สอนขับรถ หรือหนังเกี่ยวกับรถมาเยอะมาก

เทคนิคที่ใช้ได้จริงหรือใช้ไม่ได้จริงล้วนถ่วงสมดุลกันอยู่ในหัวแม้ว่าเธอกำลังสัมผัสประสบการณ์จริงเป็นครั้งแรก เดนิสต้าไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง แม้จะเป็นครั้งแรกที่เข้าเรียนรถยนต์จริงจังแต่เธอก็จับจังหวะการดริฟต์เพื่อเลี้ยวโค้งได้เป็นอย่างดีจนนักเรียนคนอื่น ๆ ถึงกับอ้าปากค้าง

เรื่องของสัญชาตญาณมันสอนกันไม่ได้.. แต่เผอิญว่าเดนิสต้า นอร์ทาร่าดันพกสัญชาตญาณมาเต็มเปี่ยมเลยเนี่ยสิ

รางวัลเข้าชั้นเรียน : +10 EXP , +20 ความกล้า | ครั้งที่ 3
การบ้านครั้งที่ 2 - วาร์ป (รางวัล +20 EXP)
+10 ความสัมพันธ์กับแจ็คสัน แจ็ค ฟอสเตอร์ จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 15:10 | 11/01/2025 ]

Moneka HONOR

วันที่ 09 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเที่ยงถึงบ่าย เวลา 12.00 - 14.00 น. ณ เซอร์คัส แม็กซิมัส กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาการฝึกเดินทัพ (MD) (พบ เฟเบียส รูฟัส)

แสงแดดบ่ายสาดกระทบสนามเซอร์คัสแม็กซิมัสอันกว้างใหญ่ ตำนานที่ยังคงมีชีวิตในกรุงโรมใหม่ กำแพงหินสูงล้อมรอบ ลู่ยาวทอดไกลสุดสายตา พื้นที่ถูกแบ่งเป็นโซนทั้งการฝึกและการแข่ง บริเวณที่โมนีก้าอยู่คือเขตฝึกทหารรุ่นใหม่ กลองศึกดัง “ตุบ ตุบ” ชวนให้หัวใจเต้นตาม โมนีก้าในชุดฝึกสวมสายสะพายผ้าสีแดงของกองร้อยที่ 2 ยืนอยู่ในแถวตอนเรียงหนึ่งกลางกลุ่มเดมิก็อดมือใหม่ ใบหน้าของเธอดูมุ่งมั่นแต่แอบเอ๋อเล็ก ๆ ตามนิสัย ดวงตาสีเทาเงินกวาดมองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ เสียงหนึ่งดังก้องขึ้นจากร่างโปร่งแสงสีส้มเข้มที่ลอยเหนือพื้นดินเล็กน้อย

เฟเบียส รูฟัส ปรากฏร่างในชุดเกราะทหารโรมันเต็มยศ แววตาแข็งกร้าวของวิญญาณนายพลผู้ผ่านศึกมานับไม่ถ้วนจับจ้องเหล่านักเรียนใหม่ “วันนี้ พวกเจ้าจะเรียนรู้สิ่งที่ทำให้โรมยืนยง… การเดินทัพ!” เสียงของเขาไม่ดังลั่น แต่ทรงพลังจนสะท้านไปทั่วสนาม 

เฟเบียสยกมือชี้ “การวางเท้ามั่นคงแต่ไม่เกร็ง! แขนแกว่งให้สมดุล ไม่ใช่โยกเหมือนเด็กหัดเดิน! หายใจเข้าลึก ออกสม่ำเสมอ จังหวะต้องสอดคล้องกับหัวใจของกองทัพ!”

เสียงแตรดังขึ้นพอดี กลุ่มนักเรียนรวมถึงโมนีก้าเริ่มก้าวเท้าไปพร้อมกัน เธอพยายามทำตามที่สอน แต่บางจังหวะก็ดูเงอะงะ ก้าวสั้นไปบ้าง แขนแกว่งแรงไปหน่อยจนไปชนแขนคนข้าง ๆ ได้เสียงหัวเราะเบา ๆ ตามมา เธอหันไปยิ้มแห้งแก้เก้อ แต่ก็ยังพยายามตั้งสมาธิ พอฝึกเดินระยะ 1-2 กม. บนพื้นราบเสร็จ เฟเบียสก็ไม่ปล่อยให้พักทันที เขาสั่ง 

“ขึ้นเนิน!” เสียงคำสั่งดังก้อง นักเรียนใหม่ต้องเดินเรียงแถวขึ้นลงตามเนินหินที่สร้างไว้โดยเฉพาะเพื่อเสริมความแข็งแรง ขาเริ่มล้า เหงื่อไหลอาบหลังแต่โมนีก้ากัดฟันยิ้มพึมพำกับตัวเอง “แค่นี้… ไม่เป็นไรหรอก เรามาโรมแล้ว ต้องสู้ไหวสิ”

ระหว่างเดิน เธอแอบเหลือบมองไปที่สนามอีกฟากซึ่งเป็นเขตแข่งรถยนต์และมอเตอร์ไซต์ เสียงเครื่องยนต์คำรามกึกก้องตัดกับเสียงก้าวทัพของพวกเธออย่างสิ้นเชิง ทำให้โมนีก้าหัวเราะในใจ “โรมนี่มันโคตรแปลก… ทั้งขุดคู ขี่ม้า แล้วยังแข่งรถซิ่งอีก… จะเป็นเดมิก็อดหรือเด็กแร็ปเปอร์กันแน่เนี้ย”

เมื่อการฝึกเดินแถวตอนเรียงหนึ่งเสร็จสิ้น เฟเบียสหยุดยืนกลางสนาม มองลูกศิษย์ใหม่ทุกคนด้วยสายตาที่เหมือนจะอ่านจิตใจพวกเขาได้ “การเดินทัพไม่ใช่แค่ก้าวเท้า แต่คือการเคลื่อนไปพร้อมหัวใจของโรม จำไว้เมื่อเจ้าก้าวไปพร้อมกับสหาย โรมก็จะก้าวไปด้วย” โมนีก้าหอบหายใจ แต่ยิ้มกว้าง…แต่เหนื่อยเว้ยยย โอ้ย

อื่น ๆ:วิชาการฝึกเดินทัพ (1/4)

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-02] เฟเบียส รูฟัส

Moneka HONOR

วันที่ 12 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงบ่าย เวลา 14.00 - 16.00 น.ณ เซอร์คัส แม็กซิมัส กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาการฝึกเดินทัพ (MD) (พบ เฟเบียส รูฟัส)

แดดบ่ายของกรุงโรมใหม่สาดลงเหนือสนามทรงรีกว้างใหญ่ของเซอร์คัส แม็กซิมัสจนพื้นหินอ่อนส่องประกายร้อนระยิบ ลมเย็นจากเนินเขาโดยรอบแทบไม่ช่วยให้ความร้อนลดลง โมนีก้าก้าวเข้ามาพร้อมกระเป๋าสัมภาระจำลองที่อัดน้ำหนักเบาแต่พอให้ไหล่ตึง เธอสูดลมหายใจลึกก่อนยกมือปรับสายสะพายให้กระชับ เส้นผมสีม่วงครามที่มัดไว้หลุดลงมาปรกแก้มเพราะเหงื่อซึม

เสียงกระทบเกราะโลหะและบู๊ตเดินขบวนดังเป็นจังหวะไปทั่วสนาม ทันใดนั้นประกายแสงสีม่วงเข้มก็ลอยเหนือกลางลาน ลาร์เรสผู้เป็นครูปรากฏกายขึ้น เฟเบียส รูฟัส วิญญาณนักรบผู้มีมีดปักบนศีรษะราวกับเครื่องหมายแห่งความทรหด เขาก้าวลงมาพร้อมรอยยิ้มคมและดวงตาที่กร้าวจัด “นักเรียนทุกคน วันนี้เราจะฝึกเดินทัพพร้อมสัมภาระ ระยะกลางสามถึงห้ากิโลเมตร ใครคิดว่าของเบาอย่าประมาท เพราะจังหวะการเดินสำคัญกว่าแรง” เสียงของเขาก้องกังวาน แฝงแรงกดดันจนเหล่าเดมิก็อดตรงแถวโดยไม่ต้องออกคำสั่งซ้ำ

เฟเบียสเริ่มบรรยายถึงการจัดสัมภาระให้สมดุลกับร่างกาย ชี้ให้ดูสายรัดเอวและจุดกระจายน้ำหนัก “อย่าให้กระเป๋าแกว่ง มันจะกินแรงและทำให้บาดเจ็บไหล่เร็ว” เขาอธิบายต่อถึงประเภทของการเดินจากการเดินปกติ, การเดินเร็ว, จนถึงการเดินเร่งด่วน พร้อมสาธิตการเปลี่ยนจังหวะโดยแทบไม่เสียรูปขบวน

“เริ่มต้น ระยะกลาง สามกิโล!” เสียงคำสั่งดังขึ้น โล่และสัมภาระกระทบกันเป็นเสียงกึกก้อง โมนีก้าขยับเข้ากลางแถวหน้ากระดาน ก้าวแรกหนักแน่นแต่พอถึงกิโลเมตรที่สองหัวไหล่ก็เริ่มตึง เธอสูดลมหายใจลึก พยายามรักษาจังหวะเท้าให้ตรงกับเพื่อนข้าง ๆ เฟเบียสเคลื่อนตามแนวขบวนอย่างเฉียบคม มีดบนศีรษะของเขาสะท้อนแสงแดดวาววับทุกครั้งที่เขาหัน “รักษาระดับ! อย่าให้ระยะห่างเกินหนึ่งฝ่ามือ!” เสียงเขาสั่งก้อง

เมื่อถึงจุดเลี้ยว เขาให้สัญญาณมือเปลี่ยนเป็นแถวตอนเรียงหนึ่ง โมนีก้ากระชับสายสัมภาระแล้วหมุนตัวตามจังหวะทันที โล่สคูทุมที่ผูกข้างหลังเคลื่อนเบา ๆ แต่ยังคงแนบกับแผ่นหลังอย่างมั่นคง เธอเม้มปากไม่ให้เสียงหอบเล็ดลอด ร่างกายเริ่มประท้วงแต่หัวใจยังดื้อรั้น “เดินเร่ง!” เฟเบียสสั่ง ขบวนทั้งแถวจึงเพิ่มฝีเท้าจนฝุ่นทรายปลิวคลุ้งรอบสนาม

หลังผ่านระยะสุดท้าย เขายกมือสัญญาณหยุด ทุกคนชะงักพร้อมกันราวกับเป็นกลไกเดียว โมนีก้าทรุดนั่งทันที เหงื่อไหลตามไรผมสีม่วงครามจนเสื้อเกราะด้านในชุ่ม เธอวางสัมภาระลงข้างตัวแล้วเอนหลังพิงโล่ สายตาเทาเงินมองท้องฟ้าที่สว่างไม่รู้จบในโลกปี 2025 พลางพ่นลมหายใจยาว “โคตรเหนื่อย…” เสียงบ่นเบา ๆ หลุดจากริมฝีปาก ก่อนจะยกน้ำขึ้นจิบแก้กระหาย ขณะที่เฟเบียสยืนมองรอบสนามด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ “จำไว้ ความเร็วคือเรื่องของวินัย ไม่ใช่แรง”

โมนีก้าส่ายหัวช้า ๆ พลางยิ้มบาง แม้ร่างกายจะเปื่อยล้า แต่หัวใจกลับเต้นแรงด้วยความภูมิใจที่สามารถรักษาจังหวะได้จนจบคาบโดยไม่โดนด่าในคาบนี้ได้สักที

อื่น ๆ: วิชาการฝึกเดินทัพ ( 2 / 4 )

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-02] เฟเบียส รูฟัส

Moneka HONOR

วันที่ 15 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเที่ยงถึงบ่าย เวลา 12.00 - 14.00 น. ณ เซอร์คัส แม็กซิมัส กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาขับขี่ยานยนต์และมอเตอร์ไซต์ (VMO)

ยามเที่ยงของกรุงโรมใหม่ แสงแดดสาดลงเหนือสนามวงรีอันยิ่งใหญ่ของเซอร์คัส แม็กซิมัส อาคารโบราณสไตล์โรมันที่ได้รับการปรับปรุงให้ทันสมัยกลายเป็นสนามฝึกและแข่งยานยนต์ขนาดมหึมา เสียงลมหวีดหวิวผสมกับกลิ่นน้ำมันเครื่องอ่อน ๆ ลอยอบอวลอยู่ในอากาศ โมนีก้าเดินผ่านซุ้มประตูหินอ่อนเข้าไปในลานกว้าง ดวงตาเป็นประกายตื่นเต้นกับภาพตรงหน้า พื้นลานทรายแดงถูกแทนที่ด้วยพื้นผิวคอนกรีตผสมยางรองรับยานยนต์หลายประเภท รอบด้านมีทั้งรถจี๊ปสีเงิน รถบรรทุกขนาดเล็กและมอเตอร์ไซค์วิบากจอดเรียงรายราวกับกำลังรอเจ้าของมาท้าทาย

กลางสนามลาร์เรสหนุ่มร่างโปร่งในชุดแข่งรถสีดำทองลอยเหนือพื้นเล็กน้อย ร่างกายโปร่งแสงเปล่งประกายสีเหลืองอำพัน เส้นผมสีน้ำตาลทองสะท้อนแสงแดดราวประกายไฟ “สวัสดีเด็ก ๆ ทุกคน!” เสียงทุ้มสดใสของเขาดังก้องไปทั่วสนามราวกับลำโพง “ฉันคือแจ็คสัน ฟอสเตอร์ หรือเรียกสั้น ๆ ว่าแจ็ค ลาร์เรสผู้คุมคลาสการขับขี่ยานยนต์ วันนี้เราจะมาทำความรู้จักเพื่อนคู่ใจสี่ล้อสองล้อที่จะพาพวกนายฝ่าทุกสมรภูมิ”

แจ็คยกมือกวักเบา ๆ รถจี๊ปสีเขียวทหารคันหนึ่งค่อย ๆ เคลื่อนมาจอดตรงหน้าเหมือนมีพลังงานมองไม่เห็นดึงมันเข้ามา “นี่คือรถจี๊ปมาตรฐานของค่าย ใช้งานได้ทั้งลาดตระเวนและขนส่ง” เขาชี้ไปยังส่วนต่าง ๆ ของรถ “นี่คือเครื่องยนต์ ระบบเบรก ระบบบังคับเลี้ยว…จำไว้ว่าก่อนออกเดินทางทุกครั้งต้องตรวจสอบน้ำมัน เครื่องยนต์ ยาง และระบบไฟอย่างละเอียดนี่คือสิ่งที่จะรักษาชีวิตพวกนาย”

โมนีก้าก้าวเข้าไปใกล้ กลิ่นน้ำมันเครื่องแตะจมูก เธอมองตามปลายนิ้วของแจ็คที่ลอยเหนือฝากระโปรงเครื่องยนต์อย่างใจจดใจจ่อ ลาร์เรสหนุ่มหันไปชี้มอเตอร์ไซค์วิบากสีน้ำเงินที่จอดข้าง ๆ “ต่อไป มอเตอร์ไซค์วิบากใช้ได้ดีในพื้นที่แคบหรือทางวิบาก ส่วนรถบรรทุกเล็กเหมาะกับการขนของหนัก แต่ทุกคันมีสิ่งหนึ่งเหมือนกันการตรวจสอบก่อนใช้งานคือหัวใจ”

หลังจากการอธิบาย แจ็คเคลื่อนตัวลงต่ำจนเท้าแทบแตะพื้น “เอาล่ะ พวกเธอจะได้ฝึกจริงแล้ว เริ่มจากตรวจสอบน้ำมัน ยาง และระบบไฟของยานยนต์แต่ละคัน จากนั้นจะได้ลองสตาร์ทและดับเครื่องยนต์อย่างถูกต้อง”

เสียงนักเรียนแตกเป็นจังหวะขณะต่างแยกย้ายไปตามยานพาหนะของตน โมนีก้าสวมถุงมือที่แจกไว้ก่อนค่อย ๆ เปิดฝาครอบเครื่อง ตรวจสอบระดับน้ำมันอย่างที่แจ็คสอน ใจเต้นแรงเล็กน้อยเมื่อหมุนกุญแจสตาร์ท เสียงเครื่องยนต์จี๊ปคำรามก้องสะเทือนพื้น เธอเผลอยิ้มกว้างรู้สึกถึงพลังที่ซ่อนอยู่ใต้ฝาครอบเหล็ก

เมื่อทุกคนผ่านการตรวจเช็กและสตาร์ทเครื่องยนต์สำเร็จ แจ็คลอยขึ้นสูงเล็กน้อยส่งเสียงก้องชัดเจน “ยอดเยี่ยม! จำไว้ว่าทุกครั้งที่จับพวงมาลัย ความรับผิดชอบอยู่ในมือพวกนาย อย่าลืมการตรวจสอบเบื้องต้น นั่นคือชีวิตของพวกนายและสหายของพวกนายเอง เข้าใจไหม” โมนีก้าปิดฝากระโปรงเครื่องพลางเช็ดเหงื่อยิ้มบาง ๆ ให้ตัวเองแล้วตอบรับ "เข้าใจค่ะ" เสียงเครื่องยนต์รอบข้างค่อย ๆ ดับลง เหลือเพียงความเงียบและหัวใจที่เต้นแรงจากความตื่นเต้นจากใจคนชอบหนังแนวขับรถมันโคตรน่าตื่นเต้นไปเลยยย

อื่น ๆ: วิชาขับขี่ยานยนต์และมอเตอร์ไซต์ ( 1 / 4 )

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-06] แจ็คสัน ฟอสเตอร์

Moneka HONOR

วันที่ 16 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเที่ยงถึงบ่าย เวลา 12.00 - 14.00 น. ณ เซอร์คัส แม็กซิมัส กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ เรียนวิชาการฝึกเดินทัพ (MD) (พบ เฟเบียส รูฟัส)

กลางวันยามบ่ายของกรุงโรมใหม่ยังคงเจิดจ้าราวกับฟ้าไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย โมนีก้าก้าวออกจากอคาเดเมียเซเนกาหลังเรียนภาษาที่ถาโถมสมองตลอดเช้า ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มบางแม้ในใจจะล้าเต็มที เส้นผมสีม่วงครามสะท้อนแดดระยับขณะที่เธอมุ่งหน้าสู่สนามกว้างของเซอร์คัส แม็กซิมัส สถานที่เรียนวิชาการเดินทัพของค่ายจูปิเตอร์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดไม่แพ้สนามรบจริง

เมื่อก้าวเข้าสู่สนามอันกว้างใหญ่เสียงฝีเท้าของเหล่าเดมิก็อดดังก้องไปทั่ว พื้นหินปูเกลื่อนด้วยฝุ่นละอองที่ลอยคลุ้งเหมือนม่านควัน แสงแดดที่ส่องลอดกำแพงสูงทำให้เงาของเสาโรมันทอดยาวลงบนพื้นราวกับกรอบเขาวงกต โมนีก้าสูดลมหายใจลึก สูดกลิ่นดินและเหล็กที่คละเคล้ากัน ก่อนจะเห็นร่างโปร่งของลาร์เรสสีม่วงผู้เป็นครูประจำวิชา เฟเบียส รูฟัส ลอยปรากฏขึ้นกลางสนาม ดวงตาเรืองแสงวาววับ และมีมีดสั้นโบราณปักอยู่บนศีรษะราวสัญลักษณ์แห่งความกล้าหาญ

ลมร้อนของกรุงโรมใหม่พัดกระแทกผิวกายเมื่อเสียงก้องของเฟเบียส รูฟัส ลาร์เรสสีม่วงผู้เป็นครูฝึกดังขึ้นกลางสนาม “ตั้งใจฟัง! วันนี้เราจะเรียนรู้เทคนิคการเดินทัพในภูมิประเทศต่าง ๆ และการเอาตัวรอดจากอุปสรรคตามธรรมชาติ ทหารโรมันต้องเดินได้ทุกสภาพพื้นดิน ไม่มีข้ออ้าง!” เสียงของเขาแทรกผ่านอากาศอย่างเฉียบขาด ขณะที่ร่างโปร่งใสของวิญญาณนักรบลอยอยู่เหนือพื้นฝุ่น

เขากวาดสายตาไปยังนักเรียนที่ยืนเรียงแถว ก่อนจะชี้ไปยังโซนแรกที่ถูกจัดแต่งเป็นป่าจำลอง “เริ่มจากป่า” เฟเบียสลอยนำหน้าไปเหนือพุ่มไม้หนาทึบ “จำไว้ว่าในป่า ความเงียบคือเกราะกำบังของพวกเจ้า ก้าวเท้าสั้นและมั่นคง เว้นจังหวะให้เพื่อนด้านหลังตามทัน อย่ากระทืบพื้นแรงจนใบไม้แห้งลั่นเสียงศัตรูได้ยินแม้แต่เสียงหญ้าไหว” เขาโน้มตัวลงสัมผัสพื้นแล้วชี้ให้ดูร่องรอยใบไม้ที่ถูกเหยียบ “สายตาต้องสอดส่องเหนือหัวด้วย เถาวัลย์และกิ่งไม้คือตัวขัดขา หากกิ่งไม้ตกใส่หัวเพื่อนก็เหมือนศัตรูโจมตี”

จากนั้นเขาลอยเคลื่อนสู่โซนจำลองภูเขาที่ตั้งตระหง่าน “ภูเขาต้องอาศัยความสมดุลกับพลังขา ก้าวสั้นแต่หนักแน่น อย่ารีบร้อน แม้ศัตรูอยู่ข้างหลัง ความพังทลายของหินสามารถคร่าชีวิตพวกเจ้าได้เร็วกว่าดาบของใคร” เฟเบียสสาธิตการก้าวเท้าไปตามทางชัน ใช้ไม้ค้ำจินตนาการเป็นหอกเพื่อรักษาสมดุล “ใช้หอกหรืออาวุธเป็นจุดค้ำ ขณะขึ้นหรือลงต้องเว้นระยะห่างหนึ่งช่วงแขนกับเพื่อนด้านหน้า เผื่อหากมีคนลื่นไถล”

ลาร์เรสเคลื่อนต่อไปยังลำธารจำลองที่มีน้ำไหลเอื่อย เสียงน้ำกระทบหินก้องสะท้อนทั่วสนาม “การข้ามน้ำคือบททดสอบสมาธิ” เขาเอื้อมมือลงแตะผิวน้ำใส “ก้าวแรกให้เลือกหินที่มั่นคงที่สุด ตรวจสอบกระแสน้ำก่อนย่าง ก้าวช้าและกวาดสายตาดูเพื่อนร่วมหน่วยเสมอ หากมีคนพลาดตกน้ำ อย่ากระโดดตามทันที จงใช้เชือกหรือหอกเป็นตัวช่วย” ถัดมาเป็นพื้นทรายที่ทอดยาวเป็นเนิน เฟเบียสใช้ไม้ในมือปักลงบนผืนทราย “ทรายกินแรง เจ้าไม่อาจฝืนก้าวยาวได้ จงใช้วิธีก้าวถี่ น้ำหนักตัวต้องถ่ายไปด้านหน้ามากกว่าปกติ ลดการยกเท้าสูงเพื่อลดการจม”

จากนั้นเขาตวัดมือสั่งให้เหล่านักเรียนเคลื่อนสู่ด่านสิ่งกีดขวางธรรมชาติกิ่งไม้ขวางทาง ก้อนหินใหญ่ และหลุมลึก “กิ่งไม้ใช้ปลายหอกเขี่ยตรวจดูว่ามีหนามหรือสัตว์มีพิษซ่อนอยู่ก่อนก้าวข้าม หิน ต้องตรวจความมั่นคงด้วยการกดเท้าหรืออาวุธ หากโยกแม้เล็กน้อยให้หาทางใหม่ ส่วนหลุม อย่ากระโดดข้ามโดยไม่ประเมินระยะ ให้ใช้ไม้ค้ำวัดความลึกหรือสร้างสะพานจากกิ่งไม้”

สุดท้ายเฟเบียสหยุดกลางลาน เปิดมือให้ปรากฏกล่องปฐมพยาบาลจำลอง “ไม่มีการเดินทัพใดปลอดภัย หากเกิดการบาดเจ็บ เจ้าแต่ละคนต้องปฐมพยาบาลเบื้องต้นได้” เขาสาธิตการพันผ้าแผลรอบข้อเท้าที่สมมติว่าพลัดตกหิน “ตรวจชีพจร ประเมินอาการตกเลือด ทำแผลให้แน่นพอหยุดเลือดแต่ไม่รัดจนเลือดไม่ไหล แล้วรีบส่งสัญญาณให้หน่วยแพทย์ภาคสนาม”

แสงแดดสะท้อนคมมีดบนศีรษะของลาร์เรสเป็นประกาย ขณะที่เสียงของเขาดังก้องเป็นบทสรุป “ทหารโรมันไม่เพียงต้องก้าวข้ามภูมิประเทศ แต่ต้องก้าวข้ามความกลัวในใจ จงจำไว้การเตรียมพร้อมคือเกราะที่แข็งแกร่งที่สุด” คำพูดนั้นกระแทกหัวใจผู้เรียนทุกคนกำหมัดแน่นด้วยความฮึกเหิม (แน่นอนว่ายกเว้นโมนีก้า) พร้อมจะฝึกจนร่างกายและสติแข็งแกร่งดุจทหารโรมันที่แท้จริง

“ยืนเรียงแถว!” เสียงก้องกังวานของเฟเบียสสั่งก้องราวกับฟ้าผ่า “วันนี้เราจะฝึกการเดินทัพในภูมิประเทศจำลองที่โหดกว่าคาบก่อน ใครรักษารูปขบวนไม่ได้จะถูกปรับรอบ! เข้าใจไหม!!!”

"รับทราบค่ะ" เธอเอ่ยขึ้นตอบรับพร้อมกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มเดมิก็อด โมนีก้าสะบัดไหล่เบา ๆ ให้คลายเกร็งก่อนจะเข้าประจำแถวกับเพื่อนร่วมรุ่น เส้นผมสีม่วงครามพลิ้วสะท้อนแดดจนเด่นท่ามกลางกองทัพจำลอง เธอเหลือบเห็นเส้นทางฝึกที่ทอดตัวไปข้างหน้า ทั้งเนินชัน พื้นผิวขรุขระ กิ่งไม้และก้อนหินขวางทาง รวมถึงลำธารจำลองที่มีน้ำไหลริน ทุกอย่างถูกจัดวางไว้เพื่อทดสอบสมาธิและความสามัคคีของหน่วย

“เริ่มเดินทัพ!” เฟเบียสประกาศ ลมร้อนปะทะใบหน้าเมื่อทุกคนก้าวไปข้างหน้าเป็นจังหวะเดียว โมนีก้ารักษาระยะก้าวเท่าเพื่อนอย่างเคร่งครัด แม้พื้นทรายจะลื่นและเนินเขาจะสูงชัน เธอก็กัดฟันก้าวตามโดยไม่ให้ช่องว่างระหว่างเพื่อนข้างหน้าเพิ่มขึ้น

เมื่อถึงจุดข้ามลำธารจำลอง เฟเบียสตวัดเสียงขึ้นอีก “จำไว้! รักษารูปขบวนคือหัวใจของการเดินทัพ!” โมนีก้ากระโดดตามเพื่อนข้ามลำธาร น้ำกระเซ็นขึ้นมาถึงชายกระโปรงแต่เธอยังคงไม่เสียจังหวะ ดวงตาสีเทาเงินฉายประกายมุ่งมั่นแม้เหงื่อจะไหลซึมตามไรผมและอยากจะบ่นสัก 3 ชาติ แล้วก็ตามที

จากนั้นเป็นด่านปฐมพยาบาลจำลอง มีเพื่อนร่วมคลาสแกล้งบาดเจ็บล้มลง เฟเบียสกู่ร้องสั่งทันที “ช่วยเหลือผู้บาดเจ็บโดยไม่ทำให้ขบวนแตก!” โมนีก้าคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว ตรวจชีพจรเพื่อนที่รับบทผู้บาดเจ็บ ใช้ผ้าพันแผลสมมติพันรอบแขนตามขั้นตอนที่เรียน ก่อนจะพยุงเพื่อนให้กลับเข้าขบวนได้อย่างไม่เสียจังหวะ เมื่อเสียงสัญญาณสิ้นสุดคาบดังขึ้น ลาร์เรสสีม่วงเคลื่อนลอยมาตรวจแถว “ทำได้ดี” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มแต่แฝงความพอใจ “พวกเจ้ากำลังเรียนรู้ที่จะเป็นทหารโรมันที่แท้จริง”

โมนีก้าสูดหายใจลึก เธอยกมือเช็ดเหงื่อที่ข้างขมับแม้ท้องฟ้าจะยังสว่างราวกับยามบ่าย แต่ภายในรู้สึกเหมือนผ่านศึกจริงทั้งร่างกายและจิตใจ แม้เหนื่อยจนไหล่ล้า แต่ในหัวใจกลับเต้นแรงด้วยความภูมิใจ อีกหนึ่งคาบที่พิสูจน์ว่าเธอกำลังก้าวสู่ความแกร่งทัดเทียมเหล่าเดมิก็อดผู้ปกป้องโรมใหม่อย่างแท้จริง

อื่น ๆ: วิชาการฝึกเดินทัพ ( 3 / 4 )

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-02] เฟเบียส รูฟัส

Esper HEROES

26 · กันยายน · 2025 · 

14.00 น. - 16.00 น.

แดดบ่ายคล้อยส่องกระทบพื้นหินอ่อนของ เซอร์คัสแม็กซิมัส จนแสงสะท้อนระยิบระยับทั่วลานกว้าง สนามที่ครั้งหนึ่งเคยใช้แข่งรถม้า บัดนี้กลายเป็นพื้นที่ฝึกของเหล่าทหารฝึกหัดแห่งนิวโรม เสียงรองเท้าทหารกระทบพื้นหินดังเป็นจังหวะหนักแน่น แทรกด้วยเสียงตะโกนคำสั่งที่สะท้อนก้องไปทั่ว

ตรงกลางสนาม เฟเบียส รูฟัส ยืนอยู่ด้วยท่วงท่าสง่างามในชุดครูฝึกสีแดงเข้ม เขามีเรือนผมสีทองเข้มตัดสั้น ดวงตาคมเข้มราวเหล็กหลอม ขณะเดินตรวจแถวสายตาเขาคมพอจะทำให้ใครก็ตามไม่กล้ากะพริบตาโดยไม่จำเป็น

“ทหารที่ไม่รู้จักเดินทัพให้เที่ยงตรง ไม่มีสิทธิ์จะจับดาบ”

น้ำเสียงของเขาดังชัดและก้อง “จังหวะคือชีวิตของกองทัพ จำไว้ให้ดี!”

แถวทหารฝึกหัดเริ่มก้าวเดินตามคำสั่ง เอสเปอร์อยู่กลางแถว ส่วนไกด์อยู่ทางขวา มือทั้งคู่กำแน่นที่ลำตัวขณะเคลื่อนเท้าอย่างพร้อมเพรียง เสียงฝีเท้าดังก้องกังวานจนฝุ่นทรายฟุ้งขึ้นคล้ายหมอก

เฟเบียสเดินสวนหน้าแถว เสียงรองเท้าบูทของเขาแน่นหนักแต่มั่นคงทุกก้าว ก่อนจะหยุดตรงหน้าเอสเปอร์ เขากวาดตามองขึ้นลง ราวกับจะวัดทุกเส้นสายของร่างนั้น

“ชื่อ”

“เอสเปอร์ครับ”

“ดี... ดูเหมือนเจ้าจะเคยผ่านการฝึกมาบ้าง” เขาพูดพลางพยักหน้า “แต่ในกองพันนี้ เราเดินพร้อมกัน หรือไม่ก็ล้มพร้อมกัน เข้าใจไหม?”

เมื่อครูฝึกเดินผ่านไป ไกด์ก็หันมาขยับปากพูดเบา ๆ พลางยิ้มบาง ๆ

“พี่เอสเปอร์... ผมว่าเขาน่ากลัวกว่าลูปาซะอีก”

เอสเปอร์หลุดหัวเราะเบา ๆ แต่ยังไม่ละสายตาจากแนวเท้า

“อย่าพูดดัง เดี๋ยวโดนให้เดินอีกรอบ”

“ผมก็ไม่อยากเดินรอบที่สามแล้วเหมือนกัน”

ลมหอบเบา ๆ พัดพาเสียงแผ่วไกลจากปลายสนามที่มีร่มไม้เรียงราย กลิ่นเหล็กและทรายอบร้อนแตะจมูก พวกเขายังคงฝึกต่อไป ก้าวเดินหนึ่งต่อหนึ่งในจังหวะที่เฟเบียสกำหนด มือแกว่งอย่างมีระเบียบ ไหล่ตรงและสายตาจับอยู่ข้างหน้า

เมื่อครบระยะหนึ่งกิโลเมตร เฟเบียสเป่านกหวีดหยุด ทุกคนตั้งแถวเรียงตอนหน้ากระดาน หายใจแรงแต่ยังคงยืนหลังตรง เขากวาดสายตาผ่านนักเรียนทุกคน ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงดัง

“วันนี้พวกเจ้าทำได้ไม่เลว”

หลังสั่งพักแถว ไกด์ทิ้งตัวนั่งลงข้างเอสเปอร์อย่างหมดแรง มือยันพื้นหินไว้พลางหอบเบา ๆ

“ผมไม่รู้ว่าโรมันเมื่อสองพันปีก่อนอึดขนาดนี้ได้ยังไง...”

“ก็เหมือนเราในตอนนี้แหละ” เอสเปอร์ตอบเรียบ ๆ “เริ่มจากก้าวแรกก่อน ถึงจะวิ่งได้”

ไกด์เงยหน้ามองพี่ชายร่วมค่ายคนนั้น “ก้าวแรกของทหารสินะ”

วิชาการฝึกเดินทัพ (MD)

1/4

[Lares-02] เฟเบียส รูฟัส

+7 ความสนิทสนม

[TGC-13] ยู พิลวอน

+7 ความสนิทสนม

Esper HEROES

29 · กันยายน · 2025 · 

12.00 น. - 14.00 น.

แสงแดดยามเที่ยงจัดจ้าเหนือ เซอร์คัส แม็กซิมัส ส่องกระทบตัวถังโลหะสีเงินของรถจี๊ปที่จอดเรียงรายอยู่เป็นแถว เสียงเครื่องยนต์ที่ถูกสตาร์ทเป็นระยะดังสลับกับเสียงเหล็กกระทบกัน และกลิ่นน้ำมันเครื่องจาง ๆ ลอยคลุ้งทั่วสนาม

ตรงกลางลานฝึก แจ็คสัน ฟอสเตอร์ยืนพิงรถจี๊ปคันหนึ่งในท่าทางสบาย ๆ ใบหน้าแต้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาคือครูฝึกด้านยานยนต์ที่ว่ากันว่า ขับได้ทุกอย่างที่มีล้อ

“เอาล่ะพวกหนู ๆ วันนี้เราจะไม่มาพูดถึงเทพเจ้า ไม่พูดถึงพลังเวท”

แจ็คสันตะโกนด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเล่น “เราจะพูดถึงสิ่งที่เป็นจริงที่สุดบนโลกนี้ เครื่องยนต์!”

เสียงหัวเราะบางเบาดังขึ้นในหมู่ผู้ฝึก เอสเปอร์ยืนอยู่แถวหน้าในชุดฝึกสีกากี ดวงตาเขาจับจ้องเครื่องยนต์ที่เปิดฝาโชว์อยู่ตรงหน้าอย่างสนใจ ข้าง ๆ มีเพื่อนร่วมคลาสสองสามคนกำลังพยายามแยกแยะชิ้นส่วน

“นี่คือหัวเทียน นี่คือท่อส่งน้ำมัน... ส่วนที่นายจับอยู่นั่นคือกรองอากาศ ไม่ใช่ที่วางแก้วกาแฟ เข้าใจไหม?”

แจ็คสันพูดเสียงดังพร้อมยักคิ้วให้เด็กคนหนึ่งที่หน้าแดงจัดจากการจับผิดชิ้นส่วนผิด

เอสเปอร์กลั้นหัวเราะ พลางก้มลงตรวจดูระบบสายไฟตามที่ครูฝึกชี้ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นโลหะอุ่น ๆ และเสียงจังหวะเครื่องยนต์ที่เต้นเบา ๆ เมื่อสตาร์ทขึ้น

“นายดูเข้าใจระบบดีนี่ เอสเปอร์” แจ็คสันพูดขึ้นพลางเดินเข้ามาใกล้ “เคยขับรถมาก่อนเหรอ”

“ไม่ครับ... แต่ผมเคยช่วยซ่อมเครื่องยนต์ที่บ้านหมาป่า มันคล้ายกันนิดหน่อย”

“โอ้...” เขาหัวเราะในลำคอ “เด็กจากบ้านหมาป่าเหรอ งั้นไม่แปลกเลยที่มือจะนิ่งแบบนั้น”

เพื่อนคนหนึ่งตะโกนขึ้นจากอีกฝั่งของลาน

“ครูครับ! รถคันนี้สตาร์ทไม่ติด!”

แจ็คสันยักไหล่ “งั้นก็อย่ายืนจ้องมันสิ ลองตรวจเช็กสิ่งแรกที่เราพูดถึงในคลาส”

“น้ำมันครับ!” เด็กทั้งกลุ่มตอบพร้อมกัน

“ถูกต้อง!” เขายิ้มกว้าง 

เอสเปอร์เดินตามเพื่อนไปช่วยตรวจสอบเครื่องยนต์ เขาก้มลงพลางว่าช้า ๆ “สายพานขยับไม่เต็มจังหวะ น่าจะติดตรงนี้” เขาใช้นิ้วดันเบา ๆ ก่อนบิดกุญแจเสียงเครื่องยนต์คำรามขึ้นทันที เสียงเพื่อนรอบข้างโห่แซวด้วยความยินดี

ในบ่ายวันนั้นกลิ่นน้ำมัน ผงฝุ่น และเสียงหัวเราะผสมกลมกลืนกันในสนามฝึก

วิชาขับขี่ยานยนต์และมอเตอร์ไซต์ (VMO)

1/4

[Lares-06] แจ็คสัน ฟอสเตอร์

+7 ความสนิทสนม