ซานอันโตนิโอ

San Antonio, The U.S. state of Texas

ซานอันโตนิโอ, รัฐเท็กซัส

ซานอันโตนิโอ เมืองใหญ่อันดับสองของรัฐเท็กซัส สหรัฐอเมริกา

เมืองที่ผสมผสานประวัติศาสตร์อเมริกัน การต้อนรับแบบเท็กซัส

และผ้าทอหลากวัฒนธรรมที่มีชีวิตชีวา ทำให้เกิดฉากหลังการเดินทางที่ยากจะลืมเลือน

ไม่ว่าคุณจะเดินเล่นไปตาม River Walk อันโด่งดัง หรือดื่มด่ำกับภูมิทัศน์ด้านอาหารของเมือง

น้อยคนนักจะรู้ ซานอันโตนิโอ จัดเป็นหนึ่ง เมืองสุดหลอน ของสหรัฐอเมริกา

มีข่าวลือว่าสถานที่ต่าง ๆ ในเมืองบางแห่งมีผีสิง

และนักท่องเที่ยวและคนในพื้นที่ก็ประสบปัญหาไม่น้อย

โดยรายงานเงาและปีศาจที่ผิดปกติรอบ ๆ พื้นที่เหล่านั้น

Ghost Walk จึงเป็นกิจกรรมที่น่าสนใจที่เหล่าผู้(ใจ)กล้าไม่ควรพลาด

Dean HEROES

233

วุ่นวายกับการจัดสวนใหม่

               4/11/2024 - 9.00 น.

               มาเช็คสภาพสวนหลังบ้านในตอนเช้าบอกได้คำเดียวว่าเละเทะ กระถางอิฐแสนสวยที่โดนัลด์แสนภูมิใจหลายใบแตกออกจนต้นเวอร์นาบีล้มลงมากองลงกับพื้นสีอิฐ พุ่มไม้เขียวขจีถูกคมอาวุธไม่จากดีน แมคเคนซี ก็ก๊อบลินตัดขาดจนแหว่งไม่เป็นทรง ดินที่สนามถูกขุดจนกระเจิงด้วยฝีมือออมเล็ตตอนที่มันหาก๊อบลินมาหม่ำ ภาพที่เห็นทำเอาคนรักสวนอย่าง โดนัลด์ นีล แทบเป็นลม มือไม้อ่อนจะเสิร์ฟอาหารเช้าไม่ไหว

               เช้าวันนี้สมาชิกในบ้านหมายเลขสองห้าสองจึงต้องกินขนมปังปิ้งไหม้ ๆ ไส้กรอกทอดปริแตก และไข่ดาวแถมเปลือกไข่อุดมด้วยแคลเซียมฝีมือ ไมค์ จอห์นสัน แทน

               “โถ่พ่อ ทำไมทำอาหารไม่ไหวแทนที่จะเรียกผมแต่กลับให้ลุงไมค์ทำแทน”

               ดีนกล่าวหลังจากที่เขาคายเปลือกไข่ชิ้นที่สี่ที่เผลอเคี้ยวเข้าไปตั้งแต่เริ่มรับประทานอาหารอาหารเช้า ยังดีที่ไส้กรอกทอดยังพอกินได้ แม้ว่าจะโอเวอร์คุ้กจนไส้กรอกหนังแตกและเหี่ยวจากความร้อนที่มากเกินไป ชายหนุ่มเหลือบมองไปทางคนรักที่ต้องกล้ำกลืนฝืนกินอาหารเช้าเข้าไป เมื่อคืนยังเป็นมื้ออาหารแสนวิเศษอยู่เลยแท้ ๆ ไหงเช้านี้ถึงได้กลายเป็นเฮลคิทเช่นไปได้นะ แต่ยังดีที่ลุงไมค์ไม่ได้ระเบิดครัว

               “แกทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?” ลุงไมค์ผู้รับบทพ่อครัวจำเป็นเลิกคิ้วถาม เขาคิดว่าหลานชายน่าจะมีฝีมือการทำอาหารพอ ๆ กันเสียอีก

               “เป็นสิ ผมไปอยู่นิวยอร์กมาตั้งสี่ปี ทำอาหารกินเองถูกกว่าเอาแต่ซื้อที่ร้านตั้งเยอะ ฝีมือก็ต้องพัฒนากันบ้าง อย่างน้อยก็ตอกไข่ได้ดีกว่าลุง”

               “โห งี้ต้องโชว์ฝีมือทำอาหารให้กินบ้างแล้วสิไอ้เสือ แล้วลุงจะรอดูว่าแกจะทำครัวไหม้ไหม”

               “สบประมาทมาก งั้นเย็นนี้รอกินได้เลย ผมกับแมคซี่จะโชว์ฝีมือทำอาหารให้พ่อกับลุงได้เห็นเอง” ดีนกอดอกอย่างมั่นใจ เพราะยังไงเขากับคนรักก็เคยผ่านการเข้าครัวด้วยกันมาก่อน ทำไม่ไหม้แถมอร่อยด้วย “ส่วนเรื่องสวนพ่อไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยววันนี้ผมจะจัดการเก็บกวาดให้เอง”

               “ฝากด้วยนะดีน หวังว่าจะไม่พังกว่าเดิม…”

               โดนัลด์เว้นช่วงแอบพึมพำเสียงแผ่ว สวนแสนรักที่ใช้เวลาประคบประหงมดูแลเอาใจใส่มานานแรมปี ถูกทำลายราบเป็นหน้ากลองด้วยน้ำมือของลูกชายแสนรักไม้แพ้กัน แต่ก็ว่าไม่ได้… เพราะหนูและกระรอกพวกนั้นมันไม่ใช่สัตว์ธรรมดาอย่างที่คิดไว้น่ะสิ รวมทั้งหมาน้อยน่ารักที่ดีนพามาด้วย แต่อย่างน้อยออมเล็ตก็นิสัยน่ารัก วัน ๆ มันเอาแต่กินและนอนอย่างกับแมวเลยไม่น่าเป็นห่วงเท่าตัวอื่น

               หลังจบมื้อเช้าพ่อและลุงขับรถเดินทางเข้าตัวเมืองเพื่อเปิดร้านทำผม จึงได้เวลาที่ดีนและแมคเคนซีต้องชดใช้กรรมที่พวกเขาก่อไว้เมื่อคืน เริ่มแรกสองหนุ่มช่วยกันเก็บกวาดเศษซากที่แตกหักด้วยไม้กวาดและที่โกยผง พวกเขาพบสินสงครามมากมายตกอยู่บนพื้น พลางคิดว่าหากกลับค่ายแล้วเอาของพวกนี้ไปหลอมเป็นแร่น่าจะรวยเละ

               และเมื่อลานหลังบ้านกลับมามีสภาพที่โอเคขึ้นมาบ้างแล้ว สองหนุ่มก็ทำการสำรวจสวนให้ทั่วว่ามีโพรงตรงไหนที่อสุรกายตัวเล็กจะเข้ามาหลบได้บ้าง จนแมคเคนซีก็พบโพรงเจ้าปัญหานั่นจนได้แล้วเรียกให้ดีนเข้ามาดู

               “ฉันคิดว่าน่าจะเป็นโพรงนี้ที่พวกก๊อบลินมุดเข้ามา”

               “ไหน ๆ ….โอ้โห พวกมันขุดโพรงลึกจนกลายเป็นอุโมงค์”

               จากคำพูดอาจดูเวอร์วังไปเสียหน่อย มันไม่ได้ใหญ่โตถึงขนาดเป็นอุโมงค์ได้จริง แต่ก็เป็นโพรงที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องจัดการ จนหนุ่มเจ้าของบ้านนึกสงสัยว่า ‘พ่อไม่เจอโพรงนี้ได้ยังไงนะ? หรือว่ามันมีมนต์บังตาที่ทำให้คนธรรมดามองไม่เห็น’ แต่จะด้วยอะไรก็ช่าง ชายหนุ่มจัดการอุดโพรงที่พบเห็นอย่างแน่นหนาชนิดที่ว่าเจ้าพวกก๊อบลินไม่มีทางที่จะเข้าออกทางเดิมได้อีก

               สำรวจจุดอื่น ๆ ของสวนจนทั่วทุกตารางนิ้วจนไม่พบสิ่งผิดปกติก็ได้เวลาย้ายไม้ดอกจากกระถางที่แตกสู่กระถางใบใหม่ ไม่สิ… เรียกว่ากระถางใบเก่าที่ยังพอเหลือสภาพดีน่าจะดีกว่า แม้ว่างานไม่เนี้ยบเหมือนที่พ่อทำแต่ก็ดีว่าปล่อยให้เละเทะ พวกเขาจัดการสวนกันอยู่นานกว่าจะเสร็จก็หน้ามืดตาลายจากแสงอาทิตย์ที่เผาหัวอยู่ตลอดเวลา

               ให้ตายสิท่านเทพอะพอลโล่ รู้ว่าเป็นหนุ่มฮ็อต แต่ลดความร้อนแรงลงหน่อยก็ไม่ได้

               .

               .

               .

               11.15 น.

               “เหนื่อยชะมัด ฉันอยากกินไอติมจัง”

               กล่าวไปพร้อม ๆ กับที่ยกแขนขึ้นปาดเหงื่อ แต่แขนเปื้อน ๆ ลากเอาเศษฝุ่นเศษดินเลอะหน้าไปหมดโดยไม่รู้ตัว จะรู้ก็ตอนที่เขาเห็นแมคเคนซีพยายามกลั้นขำอยู่นี่แหล่ะ แต่ยิ่งพยายามเช็ดออกก็ยิ่งเละเทะไปกันใหญ่

               “อยู่นิ่ง ๆ” ดีนถูกฝ่ามือใหญ่จับบังคับสันกราม จากนั้นผ้าเช็ดเหงื่อสีขาวที่เคยพาดบ่าของแมคเคนซีก็ถูกนำมาเช็ดคราบดินที่เลอะบนใบหน้ามอมแมมออกไปให้จนเกือบหมด “ที่บ้านนายซื้อไอติมไว้หรือเปล่า?”

               “ไม่รู้สิ ปกติไม่มีใครกินไอติมกันเท่าไร” เขาตอบกลับคนรัก ไม่แน่ว่าต้องขี่จักรยานออกไปซื้อของที่หน้าถนนใหญ่ “จริงสิ ไปฟู้ดมาร์ทกัน ซื้อช็อกโกแลตกับขนมอย่างอื่นตุนไว้ด้วย”

               “ฟู้ดมาร์ทที่นายว่าอยู่ตรงไหน?” แมคเคนซีเอ่ยถาม หนุ่มอังกฤษเข้าใจได้เป็นอย่างดีว่าฟู้ดมาร์ทที่ดีนกล่าวถึงคือมินิมาร์ทในปั๊มน้ำมันรูปเปลือกหอย ทว่าที่นั่งรถผ่านมาเมื่อวานนี้ไม่ยักเห็นปั๊มน้ำมันใกล้ละแวกบ้านดีน คงไม่ใช่ว่าแฟนหนุ่มจะพาไปถึงเกือบในเมืองหรอกนะ

               “อยู่อีกทางนึง เมื่อวานไม่ได้ผ่าน พวกเราขี่จักรยานกันไปได้” ทั้งสองเคยปั่นจักรยานเที่ยวที่อ่างเก็บน้ำในประเทศไทยมาแล้ว กับแค่ซื้อของน่ะจิ๊บ ๆ “เป็นอันตกลง งั้นเราไปกันเถอะ”

               บ่นเหนื่อยได้ไม่เท่าไรหนุ่มเท็กซัสก็ดี๊ด๊าเมื่อจะได้ออกไปข้างนอก ทำเอาชายหนุ่มสายเลือดเฮคาทีต้องกลอกตามองบนแต่ใบหน้ายังคงติดรอยยิ้มกับความคิดเองเออเองของดีน ซึ่งแมคเคนซีไม่เคยรังเกียจ

               “ได้สิ งั้นนายนำไปเลย”

               แต่ก่อนออกจากบ้านต้องไปเช็คดูที่โรงรถเสียก่อนว่าจักรยานยังคงใช้ได้ไหม ตอนเรียนไฮสคูลดีนก็ขี่จักรยานไปกลับในระยะทางหนึ่งจุดสามไมล์เป็นเรื่องปกติ ฉะนั้นแค่ขี่ไปหน้าปากซอยจึงไม่ใช่ปัญหา หลังตรวจตราสภาพจักรยานคู่ใจที่ไม่ได้ขี่มานานพบว่าโซ่มีสนิมเกาะนิดหน่อย แค่เคาะสนิมและใส่น้ำมันบำรุงเข้าไปใหม่ก็ใช้งานได้ ส่วนจักรยานแม่บ้านอีกคันอยู่ในสภาพพร้อมใช้งาน บางทีแค่ไปซื้อของที่ตลาดแถวบ้านไม่ใกล้ไม่ไกลไม่ต้องขับรถไปก็ได้ แม่กับพ่อจึงเลือกใช้วิธีนี้

               “โอเคพร้อม ลุยกัน!”

               เจ้าบ้านพาขี่จักรยานนำไปยังปั๊มน้ำมันที่อยู่หัวถนน ผ่านบ้านเรือนที่เรียงรายตามซอยลาดลงเนิน ละแวกบ้านดูไม่แตกต่างไปจากเมื่อห้าปีที่แล้ว อาจต่างตรงที่ต้นไม้บางบ้านเริ่มเหี่ยวเฉา เพราะถูกแสงแดดแผดเผาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงมาเกือบเดือน ทำให้รู้ได้ทันทีว่าต้นไม้ที่พ่อตั้งใจประคบประหงมจนใบไม้เป็นสีเขียวได้รับการดูแลอย่างดีแค่ไหน นอกจากพืชพรรณที่ไม่เป็นไปตามฤดูกาล ฝุ่นตามถนนก็มากขึ้นจากอากาศร้อนแล้งอย่างที่ไม่ควรเป็น

               หลังจากที่มาถึงปั๊มน้ำมันตราเปลือกหอย ทั้งสองก็จอดจักรยานให้เข้าที่แล้วเดินเข้าไปในฟู้ดมาร์ทที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำทำเอาไม่อยากกลับออกไปเผชิญอากาศร้อนโหดร้ายที่ข้างนอกกันเลยทีเดียวเชียว

               “ฉันว่าเหมาไอติมหมดตู้เลยดีกว่า”

               เปิดตู้แช่ไอศกรีมได้ดีนก็หยิบใส่ตะกร้าเอา ๆ อย่างกับจะเอาไปขายต่อหรือไม่ก็แจก ส่วนคนที่มาด้วยได้แต่ยิ้มอรุ่มไม่เคยห้ามดูจะตามใจไปเสียหมด แมคเคนซีไม่เคยมีปัญหาเรื่องที่แฟนของเขาอยากจะซื้ออะไรอยู่แล้ว

               “แล้วนายจะซื้อแต่ไอติมเหรอ”

               “โอ้ ไม่ ลืมไปเลยว่าอยากกินช็อกโกแลตด้วย”

               เมื่อถูกทักดีนก็หันโฟกัสไปที่ขนมอื่น ๆ หยิบนั่นนี่ใส่จนเต็มตะกร้า มารู้ตัวอีกทีว่าซื้อเยอะเกินไปก็ตอนที่จ่ายเงินนี่แหล่ะ ทั้งจำนวนเงินและถุงหิ้วใบโตสองถุง ใส่ที่ตะกร้าหน้าจักรยานเพียงแค่ถุงเดียวก็ล้นแล้วอีกถุงจึงต้องห้อยไว้กับแฮนด์

               “ซื้อเยอะแบบนี้ไม่ต้องออกมาซื้ออีกได้เป็นเดือนเลย” แมคเคนซีแซว

               “นายก็เถอะ ไม่ห้ามฉันสักคำ” คนถูกแซวก็มุ่ยหน้าเล็กน้อย แต่ก็แค่นิดเดียว

               “แล้วทำไมฉันต้องห้ามด้วยล่ะ”

               “เดี๋ยวฉันก็เคยตัวหรอก”

               “ฉันเลี้ยงนายได้ เพราะงั้นเคยตัวให้เต็มที่ได้เลยที่รัก”

               จากคำตอบของแมคเคนซี ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าควรจะดีใจหรือเถียงกลับว่าแบบนี้มันไม่ได้ แต่ที่รู้แน่ ๆ เลยคือตอนนี้ตนเองกำลังยิ้มไม่หุบจากการตามใจของคนคลั่งรัก

               “โอเค ๆ ฉันไม่เถียงนายก็ได้ ถ้างั้นไหน ๆ ก็ออกมาแถวนี้แล้ว นายอยากไปดูโรงเรียนไฮสคูลที่ฉันเรียนมาเลยไหม?”

               “โรงเรียนนายอยู่แถวนี้เหรอ ไปตอนนี้ไอติมที่ซื้อมามันจะไม่ละลายหมด?” แมคเคนซีเลิกคิ้วถาม

               “ม่าย ระยะทางก็พอ ๆ กับที่ขี่จากบ้านมาปั๊มนี่แหล่ะ ส่วนไอติมถ้ามันละลายก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงก็ห่อเก็บความเย็นไว้อยู่ หรือไม่ถ้ามันละลายจริง เอาเข้าช่องฟรีซเดี๋ยวมันก็กลับมาแข็งเป็นแท่งได้เอง”

               “.....โอเค” ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วเป็นปมหลังตอบรับ ดีนเห็นริมฝีปากสีชมพูสดสวยแต้มด้วยเม็ดไฝที่มุมบนกำลังขมุมขมิบคล้ายกับกำลังทวน ‘วลี’ หนึ่งในประโยคที่เขาเพิ่งกล่าว ทำเอาดีนต้องหลิ่วตามองพลางอมยิ้มมุมปากอย่างรู้ทันว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

               ไม่เสียเวลาไปให้มาก ดีนพาแมคเคนซีขี่จักรยานลงทางทิศใต้ไปยังโรงเรียนที่สำเร็จการศึกษามา ทิศทางนั้นผ่านสวนสาธารณะที่มีชื่อว่า ‘สวนฟรีเซ็นฮาห์น’ นอกจากภาษาสเปนที่นิยมใช้กันในเมืองนี้แล้ว ภาษาเยอรมันก็เป็นอีกหนึ่งภาษาที่นิยมตั้งเป็นชื่อสถานที่ต่าง ๆ ในเมืองอย่างเช่นสวนแห่งนี้ เพราะครั้งหนึ่งในอดีตอันยาวนาน เคยมีชาวเยอรมันอพยพมาตั้งรกรากกันที่ซานอันโตนิโอ แต่อย่าหวังให้ดีพูดภาษาเยอรมันได้เลย เขาได้แค่ภาษาสเปนนิด ๆ หน่อย ๆ กับภาษาอังกฤษก็เท่านั้น

               เมื่อขับพ้นผ่านเขตสวนสาธารณะที่ให้ร่มเงาคลายร้อนได้นิดหน่อยก็พบกับโรงเรียนมัธยมปลายเมดิสันที่ตั้งอยู่บนพื้นที่ขนาดใหญ่ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาในคาบเรียน โรงเรียนก็เลยค่อนข้างสงบ ไม่มีนักเรียนเดินเพ่นพ่านไปมาเหมือนตอนเช้า แม้ว่าดีนจะเป็นศิษย์เก่าแต่ว่าเขาก็จบมาหลายปีแล้วจึงอยู่ในสถานะคนนอก อยากมาเยี่ยมเยือนโรงเรียนนอกจากวันโอเพ่นเฮาส์ ก็ทำได้แค่มองเข้าไปผ่านเสาปูนและรั้วเหล็กเท่านั้นเอง

               “นี่แหล่ะโรงเรียนที่ฉันเรียนจบมา น่าเสียดายพานายมาดูได้แค่นี้”

               “แล้วที่นี้เป็นที่ที่นายมีจูบแรกด้วยหรือเปล่า”

               คำถามที่กลับมาย้ำทำเอาดีนอ้าปากค้างตอบคำถามไม่ถูก อีกฝ่ายเคยขอให้เขาพาไปดูสถานที่สำคัญในชีวิตวัยเด็กให้ทั่ว รวมถึงเรื่องที่เอ่ยถามมา ซึ่งดีนคิดว่าตอนนั้นแมคเคนซีเพียงแค่แซวเล่นเฉย ๆ จึงรับปากไปขำ ๆ

               “นี่จริงจังป่ะเนี่ย!”

               “แน่นอนสิ” แมคเคนซียิ้ม “ไม่ต้องกลัวที่รัก ฉันรับอดีตนายได้ทุกอย่าง”

               ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะนะ…

               “ไม่ ไม่ใช่ที่นี่หรอกเฟ้ย! ฉันจะไม่พานายไปดูด้วย แต่ถ้าอยากรู้เดี๋ยวกลับไปถึงบ้านแล้วจะเล่าให้ฟัง”

               ก็คงต้องเป็นตามนั้น… และในเมื่อเข้าไปเยี่ยมชมโรงเรียนไม่ได้ ก็ถึงเวลากลับบ้านเอาไอศกรีมที่ซื้อมาไปแช่ช่องฟรีซเสียที ในขากลับดีนพาแมคเคนซีขี่จักรยานกลับไปในเส้นทางเดิม ซึ่งก็คือต้องผ่านสวนสาธารณะฟรีเซ็นฮาห์นนั่นเอง…

               เฟี้ยว ฟุ่บ!

               “หืม?”

               ไม่ได้คิดไปเอง เมื่อกี้เหมือนว่าตอนที่กำลังขี่จักรยานอยู่จะมีอะไรเฉียดแก้มของเขาไป แม้จะไม่ได้สัมผัสตรง ๆ แต่ความรู้สึกของแรงลมที่พุ่งผ่านใบหูยังติดอยู่ในประสาทสัมผัสอยู่เลย

               ‘ใบไม้เหรอ? ไม่น่าใช่’

               “ดีน เมื่อกี้ฉันเห็นตัวอะไรก็ไม่รู้ที่ข้างทาง!”

               เสียงแมคเคนซีตะโกนมาจากข้างหลัง แสดงว่าเมื่อกี้ไม่ได้คิดไปเอง ต้องมีอะไรบางอย่างตามพวกเขามาแน่ ๆ แล้วตอนนี้ชายหนุ่มก็เพิ่งรู้ตัวว่าเขาไม่ได้พกอาวุธและเครื่องป้องกันติดตัวมาเลย

               “เวรล่ะ..”

               ริมฝีปากสบถพึมพัม เหงื่อกาฬหลั่งไหลจากความร้อนและความเครียด ดีนเร่งความเร็วขึ้นกว่าเดิมหวังว่าอะไรก็ตามที่ปองร้ายมาจากสุมทุมพุ่มไม้จะตามเขาไม่ทันและจู่โจมพลาดเป้า ปลายหางตาเหลือบมองไปเห็นสิ่งมีชีวิตบางอย่างคล้ายเด็กแต่มีผมแหลมเหมือนเม่นหลบอาศัยอยู่ เพียงเสี้ยววินาทีอะไรบางอย่างก็พุ่งเข้าหาเขาจนเอี้ยวหัวหลบเกือบไม่ทัน

               “เหวอ!!” ไม่ไหว หากไม่จัดการก่อนมีหวังกลับไปไม่ถึงบ้านแน่ ๆ ดีนจึงดริฟจักรยานเสือภูเขาแล้วกดเบรคอย่างกระชั้นชิดจนเสียงยางล้อรถเบียดกับถนนเสียงดังเอี๊ยด “แมคซี่นายปั่นไป เดี๋ยวฉันจัดการเอง!!”

               “ได้!” บุตรแห่งสายเลือดเฮคาทีปั่นจักรยานล่วงหน้าไปก่อนด้วยความเร็วลมกรด

               เมื่อหันกลับไปดีนเห็นได้ชัดเลยว่ามีลูกศรพุ่งผ่านข้ามถนน เขากระโดดหลบลูกธนูที่ยิงเข้าหา เพ่งจิตหาแหล่งน้ำ ซึ่ง ณ จุดนี้คือสวนสาธารณะจึงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลย

               ‘น้ำจงมา!!’

               สายธารในสวนถูกดึงมากางกั้นเป็นกำแพงวารีขวางทางลูกดอกหักเหทิศทางก่อนที่มันจะมาถึงตัว เขารวบรวมมันในรูปแบบของตรีศูลน้อยแล้วควบคุมน้ำให้มวลมหาศาลยิ่งขึ้น ซัดโหมคลื่นยักษ์ใส่อสุรกายกองโจรแล้วกักขังมันอยู่ในลูกบาศก์น้ำขนาดใหญ่

               ร่างเล็ก ๆ ทั้งหกตะเกียกตะกายอยู่ในวงวารี แขนขาแหวกว่ายหวังให้ตัวเองหลุดพ้นจากคุกน้ำ แต่ดีนไม่ใจอ่อนพอที่จะปล่อยมันออกมาแล้วยิงธนูใส่อีกหน เขารู้ว่าต้องทำอย่างไรกับมัน ชายหนุ่มจึงได้แต่เบือนใบหน้าไปอีกทางราวกับไม่อยากรับรู้ภาพตรงหน้า กระแทกตรีศูลน้อยลงกับพื้น ทันใดนั้นลูกบาศก์น้ำก็ลอยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าไปพร้อมกับร่างอสุรกายกึ่งคนกึ่งเม่น ก่อนที่มวลน้ำจะถาโถมกดพวกมันตกลงมาเป็นสายฝน ทันทีที่พวกมันร่วงกระแทกพื้นร่างกายก็ได้สลายกลับสู่ทาร์ทารัสในทันที เหลือไว้เพียงสินสงครามที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นถนน

               พลังคุ้มกันเปียกทำงาน ร่างกายที่เปียกแฉะกลับมาแห้งสนิทในทันตา พร้อมกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดของล้อจักรยานที่ปั่นกลับมาหา

               “เมื่อกี้มันตัวอะไร?” แมคเคนซีเอ่ยถาม ยังมีอาการหอบน้อย ๆ ปรากฏให้เห็นหลังจากปั่นจักรยานหนีตายไปช่วงหนึ่ง ก่อนจะวกกลับมาดูคนรักหลังเห็นสายฝนสาดเทลงมาในพื้นที่วงจำกัด

               “ไม่รู้สิ อสุรกายประเภทใหม่มั้ง ตอนแรกฉันก็นึกว่าเป็นก๊อบลิน แต่ไอ้ตัวนี้ไม่เคยเจอมาก่อน” กล่าวจบดีนก็เดินไปเก็บขวดสินสงครามต้องสงสัย ไม่รู้ว่าคืออะไรแต่เดาไว้ก่อนว่าอาจมีพิษ “โทษทีแมคซี่ ฉันก็มัวคิดถึงแต่ไอติมเลยลืมพกอาวุธมาเลย ดีนนะที่ยังควบคุมน้ำได้”

               หันมองตรีศูลน้อยในมือ เมื่อเมื่อเขาแบมือออกคลายพลังของสายเลือด สายน้ำที่ปราศจากการควบคุมได้ร่วงหล่นตกสู่พื้นตามกฎของแรงดึงดูด แมคเคนซีมองภาพนั้นในหัวก็พลางครุ่นคิดอะไรบางอย่างในระหว่างที่ดีนเก็บสินสงครามจำนวนมากมายแล้วเอาไปยัดไว้ในตะกร้าหน้ารถแทนที่ถุงไอศกรีมโดยไม่ให้ปะปนกัน

               “โอ๊ย จักรยานเปียกไปหมด” สายเลือดโพไซดอนบ่นอุบ แม้ว่าเขาจะมีพลังคุมกันเปียกที่ทำให้เสื้อผ้าของตัวเองแห้งเร็วฉับไวแต่ไม่ใช่กับวัตถุอื่นที่ไม่ได้สวมใส่อยู่บนร่างกาย

               “นายจะบ่นทำไม มีพลังทำให้ตัวแห้งได้ไม่ใช่เหรอ”

               “ก็ใช่ แต่ฉันควบคุมได้แค่เสื้อผ้า เบาะจักรยานก็เปียก ถุงไอติมก็เปียกไปหมด”

               “นายก็ห่วงแต่ของกิน ทนเปียกหน่อยน่า เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว”

               “ไม่ได้ห่วงแต่ของกินสักหน่อยว้อย ก้นฉันมันเปียกแล้วเปียกอีกต่างหาก”

               “.....โอเค”

               แมคเคนซีชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วเป็นปมหลังตอบรับ ดีนเห็นริมฝีปากสีชมพูสดสวยแต้มด้วยเม็ดไฝที่มุมบนกำลังขมุมขมิบคล้ายกับกำลังทวน ‘วลี’ หนึ่งในประโยคที่เขาเพิ่งกล่าว ทำเอาดีนต้องหลิ่วตามองพลางอมยิ้มมุมปากอย่างรู้ทันว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ …เป็นเหตุการณ์เกิดขึ้นซ้ำราวกับปรากฏการณ์เดจาวู

              

ตื่นรู้ +2 จากการพิชิต [พัดวัดจิ] เป็นครั้งแรก
สินสงคราม : พิษกัดกร่อน (LUK 80+ ได้ตามเลขไบต์หลักสุดท้าย)
6 x 1 = 6 หน่วย

Dean HEROES

235

วันเลือกตั้งแบบเกือบเอาตัวไม่รอด

               5/11/2024 - 14.00 น.

               ในที่สุดวันที่ประชาชนชาวสหรัฐอเมริกาก็มาถึง หลังจากที่คณะเลือกตั้งหาเสียงมาเป็นเวลาสองปีวันนี้คือวันที่ชี้ชะตาประธานาธิบดีคนใหม่ หรือไม่ก็อาจจะได้คนเก่า ความจริงแล้วดีนไม่ได้ลุ้นอะไรมากว่ารัฐดาวเดียวอย่างเท็กซัสจะได้คณะเลือกตั้งจากเดโมแครต เพราะว่ารีพับลิกันครองแชมป์ชนะเลือกตั้งประธานาธิบดีที่รัฐนี้มายาวนานกว่าสี่สิบปี กระนั้นพรรคที่ชายหนุ่มแดนใต้อย่างดีนเลือกก็ยังคงเป็นเดโมแครตแม้รู้ว่าจะแพ้ ใช่ว่าเดโมแครตเป็นพรรคที่ดีนโปรดปรานหนักหนา เรียกว่าไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้มากกว่า

               ไม่รู้สิ.. ถึงจะเป็นแค่หนึ่งเสียงแต่ก็ไม่อยากพลาด และทำใจไม่ได้ที่จะให้คนขี้เหยียดขึ้นมาเป็นประธานาธิบดีโดยที่เขาอิกนอร์

               ส่วนที่บ้านจะเลือกพรรคไหนนั้นก็สุดที่จะคาดเดา ด้วยความเป็นเกย์และหัวขบถไปทางซ้ายพ่อ แม่ และลุงก็ควรจะเลือกเดโมแครตใช่ไหม แต่จากการบริหารงานตลอดสี่ปีมานี้ไม่ค่อยเป็นที่น่าพึงพอใจเท่าไรโดยเฉพาะปัญหาผู้อพยพเกลื่อนเมือง เท็กซัสจากที่อันตรายอยู่แล้วยิ่งอันตรายเข้าไปใหญ่ นี่แหล่ะถึงเป็นเหตุผลที่ลุงไมค์ต้องพกช็อตกันติดรถไว้และมีปืนกระบอกเล็กเหน็บติดเอวอยู่ตลอดเวลา

               แม่อาจจะเลือกเดโมแครตก็ได้เพราะเธอก็เป็นผู้อพยพอย่างถูกกฏหมายจากเม็กซิโก แต่พ่อกับลุงที่เบื่อกุ๊ยที่ชอบมาพี้ยาหน้าร้านตัดผมอาจจะเลือกรีพับลิกันก็ได้ ถึงแม้ครอบครัวเราอาจมีความคิดไม่เหมือนกันแต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่จะมาทะเลาะ รับฟังความเห็นต่าง เข้าใจซึ่งกันและกันด้วยเหตุผล นี่แหล่ะส่วนหนึ่งของหลักประชาธิปไตย

               .

               .

               .

               รถกระบะสีดำของบ้านสีส้มจอดเทียบข้างทางย่านดาวน์ทาวน์ที่เต็มไปด้วยอาคารที่ใช้สถาปตยกรรมแบบร่วมสมัย ทั้งสไตล์โมเดิร์น อาร์ตเดโค และอาคารเก่าแก่ศิลปะแบบสแปนิชโคโลเนียลและเม็กซิกัน สถานที่แห่งนี้ดูไม่ใช่ที่ ๆ คูหาเลือกตั้งจะไปวางไว้เลย…

               “เลือกตั้งน่าจะใช้เวลานานอยู่ คราวที่แล้วก็รอคิวยื่นเรื่องเข้าคูหาตั้งเกือบสองชั่วโมง”

               ไมค์ได้กล่าวไว้ก่อนออกจากบ้าน เป็นการบอกทั้งสมาชิกในบ้านและแขกเพียงหนึ่งเดียว ความจริงให้แมคเคนซีรออยู่ที่บ้านก็ได้ แต่ถ้าให้รออย่างเดียวคงน่าเบื่อแย่ การให้อีกฝ่ายออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างก็เป็นเรื่องที่ดี จากการปรึกษาจึงได้ข้อสรุปว่าให้แมคเคนซีออกมาข้างนอกด้วยนี่แหล่ะ แต่ให้อีกฝ่ายไปหาที่นั่งรออาจจะเป็นร้านกาแฟหรือไม่ก็ร้านหนังสือสักแห่ง แล้วหลังทำภารกิจเพื่อชาติเสร็จค่อยไปกินทาโก้ร้านอร่อยเจ้าประจำกัน

               “อีกสองชั่วโมงเจอกันตรงนี้นะที่รัก นายอย่าเถลไถลไปไหนไกลล่ะ”

               “รับทราบ แต่ถ้าฉันหลงทางนายก็ออกตามหาด้วยล่ะ”

               แมคเคนซีลงจากรถไปแล้วก็ได้เวลาออกเดินทางไปยังหน่วยเลือกตั้งเสียที ใจจริงดีนค่อนข้างเป็นห่วง ไม่ใช่เรื่องที่อีกฝ่ายอาจหลงทางตามคำล้อเล่น คนหนุ่มอายุยี่สิบปีที่มาไกลจากลอนดอน ขับรถเที่ยวภาคเหนือของไทยอย่างอึดถึกทนโดยไม่เคยหลง ย่อมรับมือแก้ปัญหาเองได้อยู่แล้วหาว่าหลงทาง แต่ที่ดีนกลัวคืออสุรกายที่ไม่รู้ว่าหลบซ่อนอยู่ในหลืบไหนของเมืองบ้าง พวกเขาเหยียบพื้นดินได้แค่สองวันก็ต้องสู้กับก็อบลินและปีศาจเม่นอีกเป็นฝูง ยังไม่ทันได้เจอสัตว์ประหลาดเจ้าถิ่นอย่างชูปาคาบราเลย เจ้าตัวยังใช้พลังของสายเลือดไม่ได้จึงต้องใช้แต่ฝีมือเพียว ๆ

               แต่ก่อนจะไปห่วงแฟนดีนก็ต้องห่วงตัวเองด้วยเช่นกัน การไปเลือกตั้งวันนี้ไม่สามารถพกอาวุธและชุดเกราะติดตัวไป แม้คนธรรมดาจะเห็นมันเป็นท่อแป๊บและอุปกรณ์ซ่อมแซมก็เถอะ แต่เข้าไปในสถานที่ที่เข้มงวดด้านความปลอดภัยมากเป็นพิเศษก็มีหวังได้ถูกริบอาวุธอยู่ดี ยังดีที่เขามีพลังควบคุมน้ำได้จึงอาจเอาตัวรอด หมายถึง… ถ้าแถวนั้นมีน้ำให้ใช่น่ะนะ เขาไม่อยากระเบิดท่อระบายน้ำหรือหัวดับเพลิงทำเมืองวุ่นวายอีกแล้ว

               ได้แต่ภาวนาขอให้วันนี้ไม่เจออสุรกายรังควานแล้วลงไปทำธุระตลอดสองชั่วโมงนี้อย่างปลอดภัย

               .

               .

               .

               ‘โบสถ์ซานอันโตนิโอ’ คือหน่วยเลือกตั้งที่ลงทะเบียนไว้ ดีนไม่รู้หรอกว่าประเทศอื่นเขาเลือกตั้งกันอย่างไร แต่ที่สหรัฐอเมริกานั่นประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้งจะต้องไปลงทะเบียนว่าจะมาใช้สิทธิ์เลือกตั้งทางอินเทอร์เน็ต ซึ่งดีนใช้เน็ตของบ้านเฮอร์มีสลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะถูกเอฟบีไอเอะใจเครื่อข่ายที่เชื่อมต่อเข้ามาหรือไม่ แต่คิดว่าในองค์กรน่าจะมีเดมิก็อดที่ทำงานอยู่ในนั้นคอยทำเรื่องผิดปกติให้เป็นเรื่องปกติอยู่นั่นแหล่ะ

               กลับเข้าเรื่อง… หลังจากลงทะเบียนว่าจะมาใช้สิทธิ์เรียบร้อยแล้ว พอถึงวันเลือกตั้งก็มาใช้สิทธิ์ตามหน่วยลงทะเบียนที่เลือกไว้ก็แค่นั้นเอง ส่วนที่ว่าทำไมถึงเลือกที่นี่เพราะว่ามันใกล้ร้านของพ่อกับลุงน่ะ ทั้งสองปิดร้านชั่วคราวกันไว้ก่อน เดี๋ยวพอเลือกตั้งเสร็จก็กลับมาเปิดร้านใหม่ ตอนนี้ผมเผ้าของเขาก็ยาวได้ที่ อาจได้เวลาที่ต้องตัดมันให้เป็นทรงหล่อ ๆ ได้แล้วมั้ง

               การรอคิวเข้าคูหาไม่มีอะไรให้พูดถึง มันน่าเบื่อกว่าต่อคิวเข้าเล่นเครื่องเล่นที่ดิสนีย์แลนด์เสียอีก และที่แย่ไปกว่านั้นคือที่นี่ไม่มีฟาสต์พาส ไม่อย่างนั้นคงใช้เงินซื้อเวลาดีกว่าจะมาต่อแถวจนเมื่อยขาอยู่แบบนี้ ไม่สิ.. ถ้ามีฟาสต์พาสจริงไม่แน่ว่าทุกคนอาจเสียเงินซื้อเวลาก็เป็นได้

               .

               .

               .

               สองชั่วโมงผ่านไปไวเพราะไม่อยากกล่าวถึง… การใช้สิทธิ์เลือกตั้งเสร็จสมบูรณ์ รู้สึกว่าเป็นพลเมืองดี ถ้าเป็นคนจีนโซเชียลเครดิตน่าจะเด้งขึ้นมาแล้ว แต่จากการต่อคิวอันแสนยาวนานมันทำให้ดีนปวดฉิ้งฉ่อง ปวดชนิดที่ว่าทนไปเข้าห้องน้ำที่ร้านตัดผมไม่ได้เลยแหล่ะ

               “พ่อ ลุง เดี๋ยวผมขอไปห้องน้ำแป๊บนะ ไม่ไหวแล้ว”

               “โอเค งั้นเสร็จแล้วก็ไปที่รถเลยนะ”

               ตกลงกันได้แล้วก็ปลีกตัวออกมา คงไม่ต้องบรรยายเรื่องการเข้าห้องน้ำเพราะคงไม่มีใครอยากรู้…

               ‘โชคดีจังแฮะ ออกมาวันนี้ยังไม่เจอตัวอะไรไล่ตามเลย’

               ทว่าคิดในใจได้ไม่เท่าไร ลางซวยก็ดูเหมือนจะบังเกิด

               “เอ้า.. ลานจอดรถไม่ได้อยู่ตรงนี้เหรอวะ?”

               ริมฝีปากขยับบ่นพึมพำเมื่อรู้ตัวว่าทิศทางที่เดินมานั้นไม่ถูก ไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะหลง โบสถ์แห่งนี้ไม่ได้มีซอกซอยที่ลึกลับซับซ้อน แต่ถึงหลงก็อาจไม่แปลก ‘โบสถ์ซานอันโตนิโอ’ เป็นสถานที่ที่เขาเคยแค่ผ่านแต่ไม่เคยเข้าไปเยือนถึงข้างใน นี่เป็นครั้งแรกที่เข้ามาอาจเกิดการสับสนทิศทางก็เป็นได้

               สุดท้ายดีนตัดสินใจเดินย้อนไปอีกทาง เขาพบกับทางตันอีกครั้ง ทว่ามีทางเชื่อมที่เข้าไปในโบสถ์ได้ ไม่มีทางไหนที่คุ้นเคยเลยสักทาง ทางเก่าก็ไม่ใช้ ทางใหม่ก็จำไม่ได้ว่าเคยมา อย่างกับเกิดเหตุการณ์ผีบังตาเสียอย่างนั้น

               ‘หรือที่เขาลือว่าซานอันโตนิโอเป็นเมืองผีเฮี้ยนจะเป็นเรื่องจริง!’

               อยู่ ๆ ก็เกิดอาการเสียวสันหลังวาบขนแขนลุกพองขึ้นมาหลังคิดผวาจิตตกเรื่องผีหลอกไปก่อนล่วงหน้า

               ‘ไม่ ไม่ ไม่! ผีเผออะไรไม่มีสักหน่อย จะมีก็แต่อสุรกายแหล่ะน่า’

               เดมิก็อดหนุ่มยังคงหลอกตัวเองทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าผีมีจริงแต่ตัวเองมองไม่เห็น ถ้าผีไม่มีจริงแล้วใครบอกทางเลนน็อคไปมารีอูปอลถูกต้องได้ล่ะ เขาจึงพิจารณาเส้นทางตรงหน้าที่คล้ายกับจะส่งตนไปสู่ห้องเชือด

               ‘ไม่มีทางเลือกแล้ว เอาล่ะวะ!’

               สองขาพาเหยียบย่ำก้าวไปตามทางเดินไม้มะค่าทอดยาว ยิ่งเดินไปข้างหน้าเส้นทางก็ยิ่งมืดสลัวยิ่งขึ้นจนต้องเปิดแฟลชจากโทรศัพท์มือถือส่องนำทาง

               “น่ากลัวเป็นบ้า.. ออกไปตอนนี้ยังทันไหมวะเนี่ย!”

               ริมฝีปากบ่นพึมพำไปตลอดทั้งเส้นทางยืดยาวโดยไม่รู้ว่าทางออกอยู่ตรงไหน จะกระทั้งที่ชายหนุ่มเห็นอักษรสี่ตัวส่องแสงสว่างวาบท่ามกลางความมืดมิด

               “อี-เอ็ม-อี-ที-เอช เอเมะ.. เอเหมะห์? เหรอ?”

               จากความสงสัยทำให้เขาเผลอขยับปากอ่านออกเสียง ดีนไม่รู้ว่ามันคืออะไร ทว่าระหว่างคิดสงสัยตัวหนังสือเหล่านั้นก็เหมือนกับลอยสูงขึ้น แล้วพอส่องไฟฉายไปยังจุดนั้นเขาก็เห็นโกเลมตัวใหญ่ยักษ์ยืนตระหง่านขวางทางท่ามกลางความมืด

               “ตัวอะไร๊!!”

               คนยิ่งกลัว ๆ อยู่เจอภาพแบบนี้มันทำเอาดีนแทบจะกรี๊ดออกมา แต่ยังไม่ทันได้แหกปากไปมากกว่านั้นกำปั้นหินก็เหวี่ยงเข้าหาทำให้เขาต้องกระโดดหลบอย่างเฉียดฉิวในขณะที่น้ำตาคลอเบ้า อสุรกาย! นี่มันอสุรกายแน่ ๆ !

               บุตรแห่งโพไซดอนพยายามรวมรวมสติที่แตกกระเจิงของเขากลับมา เพ่งจิตหาสายน้ำเพื่อเสกสร้างตรีศูลน้อยขึ้นมาต่อกร แต่ดูเหมือนว่าแหล่งน้ำที่ใกล้ที่สุดจะอยู่ไกลเกินไป

               “ตาย ๆๆๆๆๆ ตายหอง!!!”

               กลับมาสติแตกอีกรอบเมื่อไร้อาวุธใด ๆ มาต่อกรอย่างสมบูรณ์แบบ ดีนตั้งหน้าจะวิ่งหนีกลับทางเก่าแต่เขาถูกมือที่ใหญ่โตและแข็งเป็นหินคว้าตัวยกไว้ก่อน

               “อย่า ๆๆๆๆๆ อย่ากินช้านนนนน”

               ด้วยความกลัวตายเขาใช้เท้าทั้งเตะทั้งถีบทั้งยันหัวโกเลมหินตัวนั้นไม่ยั้งไม่ให้มันส่งเขาเข้าไปในปาก

               โครม!!

               อยู่ ๆ ร่างของดีนก็ร่วงหล่นลงมาบนกองหิน เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่าร่างอันแข็งแกร่งของมันกลายเป็นเศษซากอย่างไม่ทราบสาเหตุ ตัวอักษร เอ็ม-อี-ที-เอช เรืองแรงกะพริบ ๆ ก่อนจะมอดดับแสงไป รู้สึกแปลก ๆ แฮะ เหมือนว่าจะขาดอะไรไปอย่าง… ชายหนุ่มยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแฟลชแล้วส่องไปทั่วห้องมืดอันเงียบสงบ เขาเห็นร่างของโกเลมค่อย ๆ สลายไปจนเหลือแต่เพียงส่วนหัวซึ่งตัวอักษรที่จากรึกบนหน้าผากของมันถูกลบออกไปตัวหนึ่ง แม้จะงง ๆ แต่ตอนนี้รอดตายแบบฟลุก ๆ แล้วสินะ

               ดีนโกยสินสงครามที่เหลือกลับมาจากนั้นก็รีบบึ่งออกจากห้องมืดในทิศทางมั่วซั่ว เขาวิ่งตามทางไปเรื่อย ๆ จนชนกับประตู และเมื่อผลักมันออกก็เห็นแสงสว่างสักทีนึง แถมลานจอดรถยังอยู่ไม่ไกลอีกต่างหาก เขาจึงรีบวิ่งหน้าตาตื่นกลับไปขึ้นรถ พอมาถึงก็มัวแต่คุร่นคิดว่าจะให้ชีวิตเสี่ยงตายโดยไร้อาวุธแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด บางทีเขาอาจต้องหาวิธีติดต่อเด็กบ้านเฮเฟตัสสักคนเพื่อปรึกษาเรื่องอาวุธวิเศษยืดได้หดได้ พ่อกับลุงถามว่าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ยอมปริปากพูดสักคำ จนลุงไมค์สงสัยว่าเขาคงเป็นริดสีดวงทวารแน่ ๆ

               รถกระบะสีดำเคลื่อนออกไป และเมื่อกลับไปรับแมคเคนซีที่จุดนัดพบก็เห็นว่าอีกฝ่ายยืนรออยู่แล้ว

               .

               .

               .

               22.00 น.

               ผลการเลือกตั้งประธานาธิบดีสหรัฐยังไม่ถูกประกาศอย่างเป็นทางการ แต่เมื่อเปิดโทรทัศน์เช็ครายการข่าวก็คาดเดาผลเลือกตั้งได้ไม่ยาก เดโมแครตที่เขาเลือกถูกรีพับลิกันทิ้งห้างแบบไม่มีทางตามทัน

               “เฮ้อ เห็นคะแนนแล้วเหนื่อย ผมไปนอนก่อนดีกว่า ฝันดีครับพ่อ ฝันดีครับลุง”

               ดีนกล่าวอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนที่เขาจะลุกจากโซฟาโดยที่มีแมคเคนซีลุกตามมา แทนที่จะเดินเข้าห้องนอนแขกแบบสองวันก่อนหน้าทว่าเขากลับเดินนำขึ้นบันไดไปชั้นบน

               

               “วันนี้เปลี่ยนบรรยากาศไปนอนห้องนอนฉันกันที่รัก แคบนิดนึงนะ แต่ว่านายจะชอบ”

               ไม่ว่าอีกฝ่ายจะชอบหรือไม่ แต่อย่างไรเสียคงไม่มีอะไรจะแคบไปกว่าการที่ผู้ชายสูงหกฟุตกว่า ๆ สองคนนอนเบียดกันบนโซฟาแล้วล่ะ

ตื่นรู้ +2 จากการพิชิต [โกเลม] เป็นครั้งแรก
สินสงคราม: หินตีบวก 3 ก้อน
(หากมี LUK 80 ขึ้นไป เลขไบต์รองสุดท้าย คือ จำนวนหินที่ได้)
3+4 = 7 ก้อน

Dean HEROES

236

แค่จะไปส่งของ ไหงกลายเป็นหนุ่มเนื้อหอมเฉยเลย

               6/11/2024 - 8.xx น.

               ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นใบหน้าของคนข้าง ๆ ที่กำลังหลับไหล แม้เหตุการณ์เมื่อวานที่เขาเพิ่งจะรอดตายจากโกเลมมาอย่างฟลุก ๆ และอ่อนแรงอ่อนใจกับผลการเลือกตั้งที่เชียร์จนทำเอาแทบซึม แต่อย่างน้อยคนที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ เขาก็ยังเพอร์เฟ็ค แค่ได้เห็นใบหน้าของคนที่เขารักและไว้ใจที่สุดอยู่ตรงนี้พลังใจก็พุ่งทะยานเติมเต็มทุกสิ่ง

               โดยเฉพาะลุคใหม่ของแมคเคนซีที่พ่อกับลุงของเขาบรรจงสร้างให้ออกมาหล่อเหลาเหมือนกับเจ้าชายอังกฤษ ..ไม่สิ เผลอ ๆ จะหล่อกว่าเลยด้วยซ้ำ ไม่น่าเชื่อว่าคนเราเพียงแค่ย้อมผมกับเปลี่ยนทรงผมใหม่จะกลายเป็นคนละคนได้มากขนาดนี้ ตั้งแต่รู้จักกันมาดีนแทบจะมองหน้าหนุ่มอังกฤษคนนี้เป็นล้านครั้งได้แล้วมั้ง ควรจะชิน แต่ลุคใหม่ของอีกฝ่ายทำให้เขาเขินได้แม้คนตรงหน้าจะยังหลับ

               ไม่! พอ เลิกทำตัวคลั่งรักเป็นสาวน้อยไฮสคูล

               ดีนฮึบตัวเองขึ้นมา ปั้นหน้าเข้มห้ามยิ้มคนเดียวเหมือนเป็นคนบ้า จากนั้นตรงไปเข้าห้องน้ำทำกิจวัตรยามเช้าแล้วไปดูว่าเช้านี้มีอะไรกินบ้าง พ่อกับลุงน่าจะตื่นก่อนแล้วเพราะว่าเขาได้ยินเสียงโทรทัศน์และความเคลื่อนไหวก๊อก ๆ แก๊ก ๆ อยู่ข้างล่าง

               ใช้เวลาไม่นานเกินไป (อย่างน้อยก็เร็วกว่าตอนประทินผิวก่อนนอน) ดีนจึงลงไปข้างล่าง พอลงบันไดมาชายหนุ่มก็ต้องชะงักเพราะเห็นหนุ่มน้อยผมดำเพื่อนบ้านคนใหม่กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่บนโซฟาหนังสีดำตัวนุ่ม ทำเอาต้องหยุดประมวลผลในสมองอยู่ครู่หนึ่ง..

               ‘นึกออกแล้ว..’

               วันนี้ดีนจะต้องทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กวันแรก แล้วก็ขอเลยล่ะ อย่าเรียกเขาว่าแนนนี่!

               ครอบครัวแคตต์เพิ่งย้ายมาที่ซานอันโตนิโอเมื่อไม่กี่วันก่อน คุณฌอนหัวหน้าครอบครัวควบตำแหน่งพ่อเลี้ยงเดี่ยว ทำงานเป็นวิศวกรที่ตารางงานแน่นเอี้ยดจนต้องจ้างแนนนี่เพื่อดูแลลูกชายหัวแก้วหัวแหวนวัยสิบเอ็ดขวบที่ชื่อว่าเชมัส ใช่.. นี่คือชื่อของเด็กผู้ชายที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่ที่บ้านเขานี่แหล่ะ

               “ไง เชมัส มาแต่เช้าเชียวนะ—” เพิ่งจะทักไปหมาด ๆ แต่เมื่อแหงะหน้ามองนาฬิกาแขวนผนังสุดมินิมอลมินิใจแล้วก็เห็นว่าเข็มสั้นนาฬิกาเกือบจะแตะเข้าที่เลขเก้า แปลว่าไม่เช้าแล้วแหล่ะ… “อ่า.. ไม่เช้าแล้ว โทษที ช่างเถอะ แล้วนี่ดูอะไรอยู่ กินข้าวเช้าหรือยัง?”

               “สวัสดีครับคุณดีน ผมดูเพรซสตาร์ทฮะ ส่วนอาหารเช้ายังไม่ได้กินเลยฮะ”

               เด็กชายละสายตาออกจากหน้าจอโทรทัศน์ ตอบทุกคำถามที่ดีนถามไป ซึ่งบางคำถามเขาไม่ได้ใส่ใจว่าจะได้รับคำตอบเลยด้วยซ้ำ อย่างเช่นเรื่องการ์ตูนที่ฉายบนหน้าจอโทรทัศน์ แต่มันก็ดึงความสนใจจากเขามาได้นิดนึง

               “ไม่ต้องเรียกคุณหรอก เรียกว่าพี่ดีนก็พอ …อ้าว เพรซสตาร์ทมีเป็นอนิเมชั่นเหรอ ไม่รู้เลยนะเนี่ย”

                ชายหนุ่มหันมองไปที่จอโทรทัศน์ มองตัวการ์ตูนสามมิติที่คุ้นหน้าคุ้นตากำลังโลดแล่นอยู่ในจอเงิน ทั้งเสียงพากย์และการเคลื่อนไหวลื่นไหลกว่าตอนเป็นวีดีโอเกมเยอะ จะว่าไปก็คิดถึงวัยเด็ก ตอนที่เขาอายุพอ ๆ เชมัสก็เล่นเกมนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าผ่านมาสิบปีจะได้ดูมันในรูปแบบอนิเมชั่น ทว่าเมื่อกาลเวลาผ่านไปความสนใจของดีนก็เปลี่ยนตาม เขาไม่ได้สนใจการ์ตูนอีก แต่ให้ดูสารคดีสัตว์โลกน่ารักหรือคลิปแมวต๊อกต๊อก ๆ น่ะ.. แบบนี้ทั้งวันยังได้

               “เก้าโมงแล้วยังไม่ได้กินข้าวเลยคงหิวแย่ งั้นนายรอแป๊บนึงนะ” กล่าวจบดีนก็เดินเข้าไปในครัว เห็นคุณพ่อกำลังเตรียมอาหารจวนเจียนจะเสร็จ แต่สภาพของชายวัยกลางคนเหมือนเพิ่งตื่น พ่อโดนัลด์ยังอยู่ในชุดนอนหัวฟูอยู่เลย “อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ เชมัสมานานแล้วหรือยัง?”

               “ไงดีน เอ่อ.. ก็มานานแล้วแหล่ะ ตอนที่เปิดประตูออกไปตกใจแทบแย่” โดนัลด์ตอบขณะที่วางแพนเค้กลงใส่จาน ตามด้วยไข่ดาวที่ทอดเสร็จหมาด ๆ

               “ยังไงนะครับ? ตกใจเรื่องอะไร?”

               “ก็คืองี้ พ่อก็ตื่นมาเวลาเดิมใช่ไหมล่ะ แปดโมงเช้า ยังไม่ทันเปิดประตูบ้านก็เห็นว่าเด็กคนนั้นเขานั่งอยู่คนเดียวเงียบ ๆ พอพ่อถามว่ามารอหน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไร ไม่เห็นได้ยินเสียงกระดิ่งเลย เขาก็ตอบว่ามาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าแล้ว พ่อก็เลยรีบเตรียมมื้อเช้าให้เนี่ยแหล่ะ แต่ก็ดันลืมไปว่าซีเรียลหมด ไข่ก็ไม่มี เลยต้องรีบปั่นจักรยานไปซื้อมา”

               ฟังพ่อร่ายยาวก็อึ้งตาม อึ้งทั้งเรื่องที่เด็กชายมาตั้งแต่เช้าแล้วนั่งรอหน้าประตูตั้งชั่วโมงโดยไม่กดกริ่ง และอึ้งที่อะไร ๆ ก็ดูจะไม่เป็นใจไปหมดเช้านี้

               “เอางี้ดีกว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปผมจะดูแลเรื่องอาหารเช้าเอง ตอนอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดผมก็ออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งตั้งแต่เช้าตรู่เกือบทุกวัน เรื่องตื่นเช้าน่ะสบายมากพ่อ”

               ไม่รู้ว่าพ่อจะเชื่อหรือเปล่า เพราะวันนี้เขาก็ตื่นตั้งแปดโมงอ่ะนะ ก็อย่างว่าเรื่องเมื่อคืนทำเอาเพลียไปหน่อย–.. แล้วอีกอย่างตอนยังเป็นเด็ก ช่วงปิดเทอมอยากจะนอนตอนไหนก็นอน อยากจะตื่นตอนไหนก็ตื่น ถ้าพ่อตื่นมาตอนเช้าแล้วเห็นเขาตื่นแปลว่าเมื่อคืนไม่ได้นอน หรือถ้านอนตอนกลางคืนก็ตื่นทีเกือบเที่ยง

               “แน่ใจนะว่าไหว” โดนัลด์มองไปที่ลูกชายบุตรธรรมด้วยสายตาไม่เชื่อถือ นั่นไง.. ว่าแล้วเชียว!

               “โธ่พ่อ บอกว่าไหวก็ไหวสิครับ พ่อไม่ได้อยู่กับผมตั้งสี่ปี ตอนนี้ผมเปลี่ยนไปแล้วล่ะน่า ก็แค่ว่าฝีมือทำอาหารอาจไม่อร่อยเหมือนพ่อทำ” แต่ก็ละไว้ว่าวันไหนที่เขาขี้เกียจจัด ๆ ก็ปล่อยตัวไปเลยเหมือนกัน

               “งั้นลองดูก็ได้ พรุ่งนี้คุณแคตต์น่าจะพาเด็กมาส่งช่วงเจ็ดโมงเช้า ตื่นมาเปิดบ้านให้ทันล่ะ”

               “ครับคร้าบ ทราบแล้ว ทันแน่นอนเรื่องแค่นี้ แต่ตอนนี้กินอาหารเช้ากันดีกว่า”

               ดีนหันไปมองที่กรอบประตูเห็นลุงไมค์กับแมคเคนซีลงมาพร้อมกันพอดี จากนั้นมื้อเช้าจึงเริ่มขึ้นแล้วทุกคนก็รับประทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาก่อนที่ผู้ใหญ่ของบ้านสีส้มจะออกไปทำงาน

               .

               .

               .

               13.xx น.

               จะว่าไปชีวิตที่เอาแต่ขลุกอยู่ในบ้านแบบนี้ก็น่าเบื่อเหมือนกันแฮะ พอไม่มีอินเทอร์เน็ตให้เล่นก็แทบจะไม่มีอะไรให้ทำเลย ถึงจะเป็นแฟนกันแต่ดีนไม่เข้าใจแมคเคนซีเลยสักนิดว่าอีกฝ่ายเอาแต่ขลุกตัวอยู่ในบ้านพักสีหม่นนั้นได้อย่างไร นี่สินะความต่างของอินโทรเวิร์ตและเอ็กซ์โทรเวิร์ต จนบางครั้งก็แอบคิดว่าอีกฝ่ายจะเหนื่อยหรือเปล่านะที่เขาชอบชวนไปนั่นมานี่ ไอ้เราก็ดันเป็นคนติดเที่ยวเสียด้วยสิ…

               หลังจากทำอาหารมื้อกลางวันง่าย ๆ กินกันเสร็จ ด้วยความไม่มีอะไรทำดีนจึงเริ่มทำตัวเหมือนคุณพ่อ เขาวนเวียนอยู่ในสวนหลังบ้าน รดน้ำต้นไม้นั้นดอกไม้นี้โดยมีเจ้าออมเล็ตนอนเกลือกกลิ้งบนพื้นอิฐอยู่ไม่ไกล พอไม่มีคนอยู่ในสายตาเขาก็เห็นมันเป็นลูกสิงโตนีเมียนตามปกติ

               “พี่ดีน”

               เสียงเล็ก ๆ ที่คุ้นเคยแว่วดังออกมาจากกระจกหน้าต่างห้องนอน เมื่อเขาหันไปมองก็เห็นว่ารีชากำลังมีสีหน้าตื่นเต้นกับอะไรบางอย่าง แต่เท่าที่เห็นเธอไม่ได้ประสบกับภัยอันตราย เรื่องที่ตื่นเต้นนั้นน่าจะมาจากเรื่องอื่นซึ่งอาจจะเป็นเรื่องดี ๆ แต่พอดีนเดินไปถึงบานหน้าต่างใบใหญ่ ภาพและเสียงของน้องสาวตัวน้อยกลับถูกตัดขาด ถึงจะชินกับสัญญาณสุดห่วยของเทพีไอริสแล้วก็เถอะ แต่ก็อดที่จะละเหี่ยใจไม่ได้

               ไม่ปล่อยให้น้องสาวโทรหา ชายหนุ่มผู้ร่ำรวยดรักม่าไม่รู้ว่าจะเอามันไปใช้ทำอะไรนอกจากเหมาตู้นอนรถไฟเฮเฟตัสเล่นก็เป็นฝ่ายโยนเหรียญติดต่อหาเธอเอง เหรียญทองเป็นประกายก่อนจะสลายไปกับแสงตะวัน

               “ว่าไงรีช มีอะไรงั้นเหรอ?”

               “เมื่อกี้ที่บ้านใหญ่มีประกาศเรื่องกิจกรรมล่ะค่ะ หนูอยากจัดบ้าง” รีชาน้อยกระโดดเย้ว ๆ จนภาพสะท้อนจากกระจกใสสั่นพร่า

               “เดี๋ยวก่อนสิรีช ใจเย็น ๆ แล้วก็หยุดดึ๋ง ๆ เดี๋ยวสัญญาณหายอีก”

               “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” เมื่อนึกขึ้นได้เด็กหญิงก็หัวเราะแหะก่อนจะทำท่าสงบเสงี่ยมเจียมตัว ที่เมื่อกี้สัญญาณหายก็เป็นเพราะว่าเธอเอาแต่หมุนตัวด้วยความตื่นเต้นอยู่นี่แหล่ะ

               เมื่อเห็นน้องสาวที่น่ารักสงบลงได้เขาเลยถาม “ไหนว่าไง ที่บ้านใหญ่มีกิจกรรมอะไรเหรอ?”

               “คืองี้ค่ะ คุณไครอนประกาศให้คนที่มีไอเดียสร้างสรรค์จัดกิจกรรมช่วยให้คนในค่ายนอนหลับได้สนิทเพราะว่ากลางคืนเป็นกลางวันตลอดเวลาแล้วมันก็แสบตาตอนนอน หนูเห็นพี่สาวบ้านฮิปนอสเสนอให้มีกิจกรรมวิ่งไล่จับ ถ้าถูกคนบ้านฮิปนอสจับได้จะนอนหลับล่ะค่ะ”

               ดีนพยายามจับต้นชนปลายคำอธิบายด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นของรีชา แต่เรื่องการนอนหลับกับสายเลือดฮิปนอสก็เข้ากันดี ดีนพยายามคิดว่าแล้วบ้านโพไซดอนจะทำอะไรที่เข้ากับกิจกรรมนี้ได้บ้าง

               “ก็น่าสนใจ แต่ว่าสายเลือดพวกเราทำอะไรแบบนั้นไม่ได้เนี่ยสิ.. แล้วมีคนอื่นนอกจากฮิปนอสเสนอไหม?”

               “มีค่ะ ๆ มีพี่สาวบ้านคุณดีเสนอกิจกรรมดื่มไวน์ หนูอยากลองดูนะแต่พี่ซันซ์ห้ามอ่ะ แล้วเขาก็เอาแต่กินไวน์อยู่คนเดียวเลย”

               ฟังถึงตรงนี้ก็ขำพรืด ดีนไม่คิดว่าซันซ์จะเป็นนักดื่ม แต่ไวน์ของคุณดีมันของดีสมชื่อ ซึ่งกิจกรรมนี้อยู่ในความสนใจของดีนในระดับท็อป

               “แต่ละคนก็สรรหากันมานะ ว่าแต่.. ท่าทางแบบนี้แปลว่าอยากจะจัดบ้างเหรอ แสดงว่าคิดอะไรไว้บ้างแล้วสิ?” ดีนถามกลับ

               “หนูก็มีคิดไว้บ้างค่ะ หนูอยากทำนิทานเวียนให้คนมาเขียนเรื่องแล้วก็รวมเล่มอ่านก่อนนอน น่าจะนอนหลับฝันดี”

               ถึงการเขียนนิทานจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพลังของบุตรแห่งโพไซดอนเลยก็ตาม แต่ฟังดูแล้วน่ารักสมกับที่รีชาเป็นคนเสนอ ถ้าคิดในมุมที่ว่าทุกคนในค่ายได้มีส่วนร่วม มีผลงานให้แก่เด็กรุ่นหลังก็ถือว่าเป็นกิจกรรมที่น่าสนใจดี

               “เอาสิงั้นก็ทำเลย”

               “ได้เหรอคะ เย้! ถ้างั้นพี่ดีนช่วยเซ็นอนุมัติกิจกรรมให้หนูหน่อยได้ไหมคะ แบบว่ามันต้องมีลายเซ็นของที่ปรึกษาบ้านก่อนง่ะ”

               “ให้เซ็นน่ะมันได้ แต่ว่าจะเซ็นยังไงล่ะ รีชต้องส่งจดหมายมาให้พี่แล้วล่ะ”

               “ถ้าหนูให้พี่ซันซ์ส่งเมลให้ล่ะคะ ได้ไหม?”

               เออแฮะ… พอไม่ได้ใช้อินเทอร์เน็ตก็ลืมไปเลยว่าส่งเมลได้ แค่ตอนออกไปรับอาจจะต้องตบตีกับอสุรกายนิดหน่อยเพราะมันจะติดตามสัญญาณมา ดีนครุ่นคิด เขารักตัวกลัวตายเป็นที่สุด กระนั้นหลัง ๆ มานี้หลังจากที่เขาผ่านภารกิจกู้โลกมาก็แทบไม่มีอสุรกายตนไหนทำอันตรายจนเขาเลือดออกได้เลย ไม่อยากจะประมาท แต่แค่ส่งเมลนิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง

               พูดถึงส่งเมลแล้วก็อยากจะส่งของด้วยสิ ตอนกวาดล้างก๊อบลินเขาได้หมวกกับดาบเล็ก ๆ มาเยอะจนแทบจะไม่มีที่เก็บ

               “โอเค ได้เลยรีช ให้ซันซ์ส่งเมลมาแล้วเดี๋ยววันนี้พี่ไปแจกลายเซ็นให้”

               “เย้! ขอบคุณนะคะพี่ดีน หนูจะรอนะ แล้วก็เที่ยวให้ส—..”

               เด็กหญิงรีชาพูดยังไม่ทันจบสัญญาณเครือข่ายไอริสก็ถูกตัดเนื่องจากเธอกระโดดมากไป…

               .

               .

               .

               14.xx น.

               เตรียมการสำหรับส่งพัสดุเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาออกจากบ้าน ดีนไม่อยากรบกวนเวลาอ่านหนังสือของอีกฝ่ายจึงเพียงแค่แจ้งให้ทราบแล้วออกมาทำธุระเองคนเดียว ส่วนเชมัสดีนก็ปล่อยให้อยู่กับแมคเคนซี ถึงคนรักจะไม่ได้โปรดปรานเด็กนักแต่คงไม่ถึงกับเป็นของแสลง เด็กข้างบ้านก็ดูจะเป็นเด็กดีซะด้วย ไม่ดื้อไม่ซน เบื่อจากการดูโทรทัศน์ก็หยิบแบบฝึกหัดช่วงปิดเทอมมาทำเตรียมความพร้อมก่อนเข้าเรียนโรงเรียนใหม่ ส่วนออมเล็ตน้อยก็นอนหลับปุ๋ยหลังจากกลิ้งในสวนเสร็จตามประสาเผ่าพันธุ์แมว

               ดีนไม่รู้ว่าคนธรรมดาจะเห็นหมวกและมีดก๊อบลินเป็นอะไร อาจะเป็นหมวกกันน็อคเด็กล่ะมั้ง ถึงอย่างนั้นก็ชวนสยอง.. เขาจึงหาลังเก่า ๆ บรรจุสินสงครามเหล่านั้นและปิดผนึกอย่างดี ไม่เพียงแค่ส่งพัสดุกลับค่ายดีนยังแนบจดหมายฉบับหนึ่งติดไปด้วย จากเหตุการณ์เมื่อวานที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดทำให้เขาตระหนักได้ว่าตนควรมีอาวุธที่พับเก็บได้แบบรุ่นพี่หลาย ๆ คนได้แล้ว จะได้พกพาสะดวกในรูปแบบของแหวนหรือพวงกุญแจ หวังว่าจะมีเด็กเฮเฟตัสสักคนที่จะช่วยผลิตอุปกรณ์เหล่านั้นให้เขาได้นะ

               จักรยานเสือหมอบคู่ใจถูกเข็นออกจากลานจอดรถ จากนั้นถูกขี่ออกไปด้วยความชำนาญเส้นทางยังไปรษณีย์ใกล้บ้าน เส้นทางวันนี้ไกลว่าตอนที่ขี่ไปโรงเรียนเสียอีก แต่ไกลแล้วไงล่ะ ขนาดว่าขี่รถเล่นรอบเมืองยังเคยมาแล้วกับแค่ระยะทางสี่ไมล์เศษ ๆ น่ะจิ๊บ ๆ จุดมุ่งหมายของเขาคือไปรษณีย์ที่เทาซันด์โอ๊กส์ ย่านคนรวยอีกแห่งของเมือง ได้เปิดหูเปิดตากับอะไรที่ศิวิไลหน่อยก็ดี

               ปั่นมาได้ไม่ถึงกลางทางก็รู้สึกได้ว่าอะไรบางอย่างบินโฉบอยู่เหนือหัว มันมีขนาดใหญ่จนสามารถบดบังแสงอาทิตย์ที่สาดส่องกลางหัวได้ชั่วครู่ จากสัญชาตญาณชายหนุ่มรู้ได้เลยว่ามันผิดปกติ แต่แล้วตัวอะไรล่ะที่ตามเขามา แวนมีเทอร์เหม็นฉึ่งหรือจะเป็นฮาร์ปี้สาวที่มีขนปีกใบมีดโกนกันล่ะ?

               เมื่อแหงนหน้าขึ้นไปมองก็ต้องยู่จมูกจากกลิ่นเหม็นสาปเมื่อเข้ามาใกล้ ดีนหักเลี้ยวจักรยานเข้าข้างทางก่อนจะรีบปั่นไปทางลานหรือพื้นที่ว่างสำหรับการต่อสู้ เขายังไม่อยากต่อสู้บนถนนที่มีรถราขวักไขว่ จะไม่ตายด้วยอสุรกายก็ตายจากอุบัติเหตุรถชนแทนเนี่ยล่ะ

               ในที่สุดเขาก็เจอทำเลที่เหมาะเหม็ง เป็นสนามเด็กเล่นที่ไร้ผู้คน ชายหนุ่มจอดจักรยานเตรียมตัวปะทะ แต่ยังไม่ทันได้ตั้งขาตั้งดี ๆ ก็ต้องรีบม้วนตัวหลบกรงเล็บทมิฬที่บินโฉบลงมาจนเนื้อตัวเลอะฝุ่นแดง

               “ใจเย็น ๆ ซี่ แกได้เจอกับฉันอยู่แล้ว”

               มีอาวุธอยู่ในมือก็ไม่กลัวเกรงกับอสุรกายโหดอีกต่อไป (โกหกน่ะ ความจริงก็ยังกลัวอยู่หน่อย ๆ) แวนมีเทอร์ยังคงใช้ความได้เปรียบทางอากาศบินโฉบเหยื่ออยู่เรื่อย ๆ และพอดีนจะแทงหอกใส่มันก็บินหนีขึ้นสูง

               “ชิ! อย่าให้ฉันจับแกได้นะน่าดู!”

               ชายหนุ่มแค่นเสียงสบถเมื่อไม่อาจไล่จับค้างคาวผีได้ทัน แม้จะขว้างหอกออกไปก็ถูกปีกขนาดยักษ์ปัดตกได้ทุกที

               แบบนี้ได้เวลาใช้พลังของสายเลือดโพไซดอน ร่างสูงเพ่งจิตรวบรวมน้ำในบริเวณนี้มาหา ก๊อกน้ำที่ตั้งประจำจุดต่าง ๆ ของสวนสาธารณะสั่นกึก ดูท่าว่าเขาจะรวบรวมมวลน้ำได้ในปริมาณมหาศาลเลยทีเดียว ทว่าดีนยังไม่อยากทำลายทรัพย์สินสาธารณะจนมีคดีติดตัว ชายหนุ่มจึงไล่เปิดก๊อกน้ำทั้งหมดในสนามไปพร้อม ๆ กับหลบการโจมตีของแวนมีเทอร์ไปด้วย จนกระทั่งมือใหญ่เปิดก๊อกน้ำตัวสุดท้าย

               “ได้เวลาอาบน้ำแล้วแล้ว! กระสุนน้ำ...ยิง!”

               จะตะโกนสั่งการทำไมไม่รู้ในเมื่อเขานี่แหล่ะที่ควบคุมน้ำปั้นกลายเป็นกระสุนแล้วยิงใส่อสุรกายยักษ์รอบทิศทางจนมันชะงัก หนังของแวนมีเทอร์แข็งพอ ๆ กับเกราะ ถึงกระสุนน้ำจะยิงไม่ทะลุแต่คงทำให้จุกไม่เบา เมื่อเห็นว่าค้างคาวยักษ์ล้มลงกับพื้นดีนก็ใช้จังหวะนี้รีบพุ่งตัวเข้าไปเสียบแวนมีเทอร์จนหอกกรีกแทงทะลุมิดด้าม ร่างปีศาจค่อย ๆ สลายหายไปเหลือทิ้งไว้เพียงสินสงครามจำนวนหนึ่ง

               “เฮ้อ.. ไม่ได้ออกแรงตั้งนาน เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย”

               ดีนปาดเหงื่อ เขาก้มลงเก็บของทั้งหมดก่อนที่จะขี่จักรยานไปยังไปรษณีย์ต่อเพื่อส่งของให้ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ

               .

               .

               .

               15.xx น.

               เสร็จธุระจากไปรษณีย์ดีนก็แวะเข้าคาเฟ่สักหน่อย เขาทั้งคอแห้งทั้งอยากใช้ไวไฟฟรีเพื่อเซ็นลายเซ็นดิจิตัลส่งให้น้องสาว น้ำมะพร้าวโกโก้เมนูใหม่ที่ไม่เคยกินที่ไหนมาก่อนถูกเสิร์ฟตรงหน้า เสียดายชะมัดที่แมคเคนซีไม่ได้มาด้วย ไม่งั้นอีกฝ่ายคงไม่พลาดลองเมนูโกโก้สุดที่รักกับน้ำมะพร้าวหวานฉ่ำแน่ ๆ ชวนให้คิดว่าอีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาแบบไหนมากกว่ากัน ระหว่างเพลิดเพลินไปกับรสชาติของแดนใต้กับก่นด่าว่าเสียของ สุดท้ายดีนก็ทำได้แค่ถ่ายรูปเก็บไว้แล้วกลับไปอวดอีกฝ่ายทีหลัง

               ในเมื่ออยู่ในที่ ๆ ใช้ไวไฟฟรีได้แล้วก็ขอเช็คโซเชียลมีเดียหน่อยเถอะ เสียงแจ้งเตือนจำนวนมหาศาลดังขึ้นรัว ๆ ทำเอาคนในร้านหันมามองกันเป็นตาเดียว ดีนได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ รอจนกว่าโทรศัพท์จะหยุดสั่นและเสียง ‘ตึ๊ง’ จะจบลง มากมายขนาดนี้ทำเอาแทบไม่อยากอ่านข้อความเก่า แต่ไหน ๆ แล้วเขาเลือกอ่านเฉพาะที่คนสำคัญส่งมาให้ก็แล้วกัน หนึ่งในนั้นก็คือแม่ และเพื่อนสาวที่ชื่อว่าแนนซี่ (ถ้าทุกคนยังไม่ลืมกัน)

               ข้อความถูกส่งเมื่อวันที่ยี่สิบตุลาคมบอกว่า ‘แม่ต้องเดินทางไปฮาวาย คงไม่ได้ไปเลือกตั้งด้วยกัน’ และทิ้งช่วงเวลายาวเป็นสัปดาห์ข้อความต่อมาจึงถูกส่งโดยปราศจากการกดอ่านจากผู้รับ เป็นข้อความที่เพิ่งส่งตอนแปดโมงเช้าวันนี้นี่เอง ‘ยังไม่ได้เช็คข้อความอีกเหรอเนี่ย’ มีแค่นี้ แต่แม่คงไม่ได้มีอะไรที่สำคัญอยากจะบอก ไม่งั้นคงโทรเข้าบ้านมาแล้ว ดีนจึงเพียงแค่กดหัวใจไปให้ แต่เครื่องหมายกำกับบอกว่าปลายทางไม่มีสัญญาณโทรศัพท์

               ส่วนข้อความถัดไปเป็นของแนนซี่เพื่อนรักสมัยทำแล๊ปด้วยกัน และนี่แหล่ะสาเหตุที่ทำให้ข้อความเด้งรัว ๆ ขนาดนี้ เลขเก้าสิบเก้าบวกสีแดงขึ้นอยู่ข้างชื่อ มันเยอะเสียจนไม่รู้ว่าจะเลื่อนอ่านตรงไหนก่อนดี ใจความโดยสรุปก็คือ เธอเพิ่งเลิกกับชายหนุ่มที่ชื่อโทมัสมาหมาด ๆ จะว่าไปคนล่าสุดที่เขารู้จักใช่ชื่อนี้หรือเปล่านะ? แต่ช่างเถอะ ข้อความส่วนใหญ่เป็นการคร่ำครวญสั้น ๆ ไม่รู้ว่าแนนซี่ลืมไปแล้วหรือไงว่าเขาอยู่ในที่ที่ไร้สัญญาณมือถืออย่างไร่สตรอว์เบอร์รี่ที่บ้านญาติ…

               D.E.A.N.: เสียใจด้วย

               D.E.A.N.: โทษทีเพิ่งได้เช็คมือถือ

               D.E.A.N.: เธอเป็นไงบ้างแนนซี่

               ทันทีที่เขาพิมพ์ไปทางฝ่ายนั้นก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที

               NANCY: อู๊ย โทษทีที่รัก

               NANCY: ฉันคืนดีกับโทมัสแล้วน่ะ เมื่อสามวันก่อน

               “โอ้..” ถึงกับหลุดอุทานออกจากปาก รู้สึกดีเหมือนกันแฮะที่ไม่ได้เปิดสมาร์ทโฟน ไม่งั้นได้กินอาหารหมาครั้งที่หนึ่งร้อยเอ็ดแน่ ๆ เขาจึงส่งอีโมชั่นหน้าเบื่อกับทำมือโอเคไปให้

               ตุ้บ!

               อะไรบางอย่างจากโต๊ะข้าง ๆ ตกลงกับพื้นมันเฉียดขาของเขาไปนิดหน่อยดีนจึงก้มลงไปเก็บขึ้นมาให้

               “เดี๋ยวผมเก็บให้ครับ”

               ทว่ามองดี ๆ มันคือไม้กวาด มีคนพกไม้กวาดมาคาเฟ่ด้วยแฮะ.. ไม่สิ อาจจะเพิ่งแวะอิเกียมาก็ได้ แต่ยังไม่ทันที่จะเงยหน้าขึ้นมองคนในร้านก็ต่างพากันแตกตื่นหนีตายกันอย่างโกลาหล สิ่งที่ดีนเห็นคือร้านคาเฟ่ที่สว่างสดใสถูกปกคลุมด้วยไอหมอกสีเขียว และผู้คนที่พากันวิ่งกรูออกไปที่หน้าร้าน แต่ละคนตะโกนร้องไม่เหมือนกัน

               “ช่วยด้วยไฟไหม!”

               “กรี๊ดดด มีงูอยู่ในร้าน!!”

               “หมีมาจากไหน แจ้งกู้ภัยเร็ว!!!”

               “ไฟไหม้ งู หมี?” หนุ่มเท็กซัสเลิกคิ้วสงสัย จะว่าไปสถานการณ์นี้คุ้น ๆ อยู่แฮะ ดีนพยายามนึก.. เขาเคยเจอหมอกแบบนี้สองครั้ง ตอนที่แร็กนาร์สร้างภาพมายาก่อกวน กับอีกตอนที่อารีแอนน์ พี่สาวร่วมสายเลือดของแมคเคนซี่ร่ายมนตร์คาถา

               ‘ถ้างี้ก็หมายความว่า… !?’

               ดีนไหวตัวทัน เดมิก็อดหนุ่มเอื้อมมือไปคว้าหอกที่พิงไว้ข้างเก้าอี้ ทว่า..

               “อินคันทาเร่ คาเทน่า” น้ำเสียงแหบแห้งของสตรีสูงวัยดังขั้น จากนั้นโซ่ตรวนแห่งอนธกาลก็พันธนาการมือของดีนไว้ก่อนที่เขาจะเอื้อมถึงอาวุธ จากนั้นโซ่ความมืดก็ดึงแขนของดีนไพล่หลังมัดติดกับเก้าอี้อย่างรวดเร็ว “โฮ๊ะ ๆๆ ดูสิว่าอิฉันจับใครได้”

               ดีนได้แต่ขบกรามอย่างไม่สบอารมณ์ แม้ตัวจะถูกมัดแต่ชายหนุ่มคิดว่าเขาเอาตัวรอดได้ เพราะร้านกาแฟมีแต่น้ำเต็มไปหมด ซึ่งหากแม่มดดำจับตัวเขาที่นี่ก็นับว่าผิดมหันต์ จนรู้สึกว่านางแม่มดรู้จักเขาจริงดิ? แต่บุตรแห่งโพไซดอนยังไม่กล้าลงมือ เพราะเมื่อวานคนรักของเขาเพิ่งได้รับการช่วยเหลือจากแม่มดดำใจดีมา  (?) ถ้าหากว่าเป็นแม่มดดำคนเดียวกันล่ะก็เขาคงลำบากใจมากแน่ ๆ

               “แปลว่าป้ารู้จักผมดีสินะ แต่ผมไม่เห็นรู้จักป้าเลย คงไม่ใช่แม่มดชื่อดังในย่านนี้ที่ใคร ๆ เรียกกันว่าอาบูเอลล่า เฮ็กซาเรียหรอกใช่ไหม?”

               “อิฉันจะเป็นนังเฮ็กซาเรียนั่นได้ยังไง!” แม่มดดำพิโรธ นางตะคอกใส่หน้าเขาจนเกือบถูกน้ำลายกระเด็นใส่ “ฟังให้ดีบุตรแห่งโพไซดอน อิฉันคือมาริโซล แม่มดดำผู้ยิ่งใหญ่จากแดนใต้ตัวจริง!”

               ฟังมาถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ยิ้มกริ่ม ‘โอ้โหแฮะ.. แม่มดดำมีบลัฟกันเองด้วยเว้ย ไม่ถูกกันด้วยเหรอเนี่ย’ แต่ดีนต้องเก็บความขบขันไว้ในใจก่อนเนื่องจากสถานการณ์ไม่นำพา

               “รู้ว่าผมเป็นบุตรของโพไซดอนด้วยสินะ งั้นคงรู้ว่าผมกำลังคบกับลูกชายของหัวหน้าป้าอยู่ ผมน่ะเป็นเด็กเส้นนะจะบอกให้”

               “เรื่องแค่นั้นทำไมอิฉันจะไม่รู้ จัดการเจ้าได้สิดี ข้าจะได้โบ้ยความผิดนี้ให้กับนังเฮ็กซาเรีย!”

               ฟังถึงตรงนี้กลายเป็นว่าตัวเองได้เป็นเหยื่อล่อ หรือหมากบูชายัญเลยแฮะ แต่ว่ามันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก ไหน ๆ ตอนนี้สถานการณ์ก็วิกฤต คงมีใครสักคนแจ้งกู้ภัยเข้ามาระงับเหตุ ถึงดีนจะไม่รู้ว่าคนที่มาจะเป็นดับเพลิงหรือหน่วยพิทักษ์สัตว์ แต่ถ้าเพิ่มเรื่องท่อระบายน้ำแตกไปด้วยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

               “ถ้าไม่ใช่อาบูเอลล่าคนนั้นงี้ผมก็ไม่เกรงใจล่ะ.. ขอโทษด้วยนะคุณเจ้าของร้าน”

               เพียงจิตปรารถนาทั้งขวดน้ำรวมทั้งน้ำในห้องน้ำต่างก็ระเบิดตัวออกสร้างความโกลาหลมากขึ้นเป็นทวีคูณ

               “หนอยแน่แก!! อินคันทาเร่ เฟลมมา มาจิกา!!”

               หลังบทร่าย ลูกไฟนับสิบก็พุ่งโถมเข้าใสบุตรแห่งโพไซดอนที่ถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ ทว่าลูกไฟนั้นไม่อาจพุ่งทะลุม่านพลังน้ำที่ดีนรวบรวมมาป้องกันได้ เสียงของความร้อนและความเย็นปะทะกันจนเกิดเสียงดังฉ่า แต่แม่มดดำยังคงไม่ยอมแพ้ นางเรียกลูกไฟมาโจมตีอีกรวมทั้งควบคุมโซ่ให้รัดดีนแน่นขึ้นจนเขาหายใจแทบไม่ออก ชายหนุ่มคุมสายน้ำให้สอดแทรกระหว่างร่างกายเขาและโซ่ตรวน เพิ่มมวลน้ำจนโซ่ทมิฬถูกถ่างออกทำให้เขามุดออกมาได้ เมื่อหลุดรอดจากการจับกุมชายหนุ่มก็คว้าหอกสัมฤทธิ์จากนั้นก็พุ่งแทงไปยังร่างที่แก่ชรา

               “อ๊ากกกก”

               แม่มดดำครวญครางด้วยความเจ็บปวด เมื่อร่างนั้นสลายไปเสียงร้องลั่นก็หายตาม จากการระเบิดพลังของทั้งคู่ทำเอาข้าวของในร้านพังเสียหายไปหมด

               “โธ่เอ๊ย ไม่เห็นจะเท่าไรตามที่คุยไว้เลยนี่ป้า”

               คล้ายตอนจบของหลังหลาย ๆ เรื่องที่เจ้าหน้าที่จะมาถึงเมื่อทุกอย่างคลี่คลาย เสียงไซเรนดังกระหึ่มทั่วทั้งถนน ยิ่งเสียงนั้นเข้ามาใกล้ก็ยิ่งปวดหัว พนักงานดับเพลิงชุดสีเหลืองรีบพุ่งทะลุกระจกเข้ามา เป็นตอนนี้แหล่ะที่ดีนสังเกตเห็นว่าหมอกควันได้หายไปแล้วหลังผู้ใช้เวทตายไป

               “คุณเป็นอะไรไหม ไฟถูกดับไปแล้วเหรอครับ?”

               พนักงานดับเพลิงในชุดเต็มยศเอ่ยถามด้วยความงุนงง เท่าที่เขาดูก็ไม่เห็นมีเหตุไฟไหม้เกิดขึ้นสักหน่อย ถึงจะมีเขม่ารอยไหม้จากปฏิกิริยาที่น้ำถูกความร้อนสูงทำให้ระเหยไปบ้างก็เถอะ

               “ไม่ครับ คือว่า—...”

               ยังไม่ทันได้อธิบายต่อหน่วยกู้ภัยอีกหน่วยก็พุ่งเข้ามาในร้านพร้อมกับปืนไรเฟิลที่ดีนเห็นแล้วยกมือขึ้นสองข้างโดยอัตโนมัติ

               “ที่ได้รับแจ้งว่ามีหมีเข้ามามันไปไหนแล้วครับ”

               “ห๊ะ! หมี?” พนักงานดับเพลิงอุทาน ทั้งสองต่างมองหน้ากันอย่างงุนงงเป็นไก่ตาแตก จากนั้นจึงหันหน้ามาทางหนุ่มที่อยู่ในที่เกิดเหตุเป็นคนสุดท้าย “คุณเป็นคนเรียกพวกเรามาเหรอ?”

               

               “เปล่านะ ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย รู้แต่ว่าจู่ ๆ ท่อก็แตกเนี่ยแหล่ะ ความจริงผมเป็นช่างประปาที่ถูกเรียกมาซ่อมท่อ ไม่เชื่อคุณดูสิ”

               ดีนโชว์หอกสัมฤทธิ์ ชุดเกราะที่สวมใส่อยู่ และโล่อัลพิสให้หน่วยกู้ภัยทั้งสองหน่วยงานดู ทั้งคู่เชื่อทันทีเพราะสิ่งที่เขาเห็นล้วนแล้วแต่เป็นอุปกรณ์ซ่อมท่อระบายน้ำทั้งสิ้น

               “งั้น.. คงมีคนกดเบอร์โทรศัพท์ผิด” เจ้าหน้าที่พิทักษ์สัตว์กล่าวสรุป

               “สงสัยจะเป็นงั้น เห้อ มาเสียเที่ยวจริง ๆ แต่ในเมื่อไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้วครับ งั้นผมขอตัวก่อน” พนักงานดับเพลิงถอนหายใจ

               จากนั้นเจ้าหน้าที่ทั้งสองหน่วยงานก็เดินทางกลับกันไปเมื่อไม่ใช่งานของตน ตอนนี้ดีนนึกขอบคุณมนตร์บังตาของเทพีเฮคาทีเป็นอย่างมาก ที่ในที่สุดรูปโฉมอันพิลึกกึกกือของเครื่องมือที่สวมใส่ก็แสดงผลถูกกาละเทศะกับเขาก็วันนี้ แต่ความซวยอีกอย่างที่เขาลืมนึกถึงไปก็คือในเมื่อตัวเองเหมือนช่างประปาทุกคนจึงมองด้วยสายตาคาดหวังว่าเขาจะสามารถกอบกู้สถานการณ์นี้ขึ้นมาได้ ทั้งที่คนทำร้านพังคือฉันคนนี้เองแหล่ะ

               แต่ถือว่าโชคน่าจะยังเข้าข้างอยู่บ้าง หนึ่งในฝูงชนโทรศัพท์เรียกช่างประปาตัวจริงมาระงับเหตุ ดีนถึงได้มีโอกาสแว้บออกจากความวุ่นวายเหล่านั้นได้เสียที

สินสงคราม:

เยื่อบุปีก (เลขไบต์คู่) 1+2 = 3 ชิ้น

น้ำยาเวทมนตร์ 2 ขวด
------------------------------------
ใช้เครือข่ายไอริส [2/5]
โอนเงินระบบรวมในครั้งที่แล้ว

Dean HEROES

237

ตอบคำถามมิส(เตอร์)ยูนิเวิร์สที่ ดิ อลาโม

               13/11/2024 - 9.xx น.

               หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปไวเหมือนโกหก… ภารกิจเลี้ยงเด็กเริ่มเข้าที่เข้าทาง ดีนคุ้นเคยกับเชมัสมากขึ้นและยังชินกับการที่ต้องตื่นมาทำอาหารเช้าทุกวัน ไข่ดาว แฮม เบค่อน แพนเค้ก วาฟเฟิล เครป แฮชบราวน์ เฟรนช์โทสต์ เขาทำมาหมดแล้ว แรก ๆ อาจดูหน้าตาบูดเบี้ยว รสชาติในแต่ละครั้งไม่สม่ำเสมอกันอยู่บ้าง แต่รับรองว่ากินได้ ไม่ถึงกับได้รับคำชมว่าอร่อยแต่ก็ไม่มีใครกินไปแล้วทำหน้าบูดหรือคายทิ้ง จนกลายเป็นว่าเวลาว่างของวันดีนเริ่มจะสนุกกับการรื้อหนังสือสูตรอาหารเก่าเก็บบนห้องเก็บของมาเปิดดูสูตรอาหารใหม่

               อย่างกับเข้าสู้วิถีพ่อบ้านโดยสมบูรณ์แบบ …แต่ไม่หรอกถ้าเป็นพ่อบ้านตัวจริงภาระหน้าที่น่าจะมีเยอะกว่านี้มาก ๆ

               ในเมื่อสร้างความไว้วางใจกับคุณแคตต์ได้แล้วดีนจึงลองเสนอว่าอยากพาน้องเชมัสออกไปเที่ยวชมเมืองซานอันโตนิโอ เพราะว่าตั้งแต่ที่พวกเขามาที่นี่แล้วตั้งเป้าหมายว่าจะเที่ยวให้หมดทุกซอกทุกมุมเมืองแต่จนบัดนี้ยังไม่ได้ทำ คุณแคตต์ไม่ว่าอะไรซ้ำยังเห็นดีเห็นงามอนุญาตให้พาเชมัสไปทัศนศึกษาได้พร้อมกับยินยอมจ่ายค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ให้อีก เป็นฝั่งดีนแทนที่รู้สึกเกรงใจ แต่ก็เข้าใจได้ว่าคนเป็นพ่ออยากให้ลูกชายออกไปเปิดหูเปิดตามากกว่าอุดอู้อยู่แต่ในบ้านทำให้พัฒนาการของเด็กน้อยไม่เติบโต

               สถานที่แรกที่ดีนพาทั้งแมคเคนซีและไชมัสมาเที่ยวคงจะหนีไม่พ้น ‘ดิ อลาโม’ สถานที่ที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ชาติอย่างมากจนถูกบรรจุไว้ในแบบเรียนที่เด็กอเมริกันทุกคนได้เรียน

               “และสถานที่ที่ท่านกำลังเห็นอยู่ตรงหน้านี้คือ ดิ อลาโม…”

               หนุ่มเจ้าบ้านผายมือไปยังอาคารหินสีขาวอมเหลืองเก่าแก่ สถาปัตยกรรมแบบสเปนยุคสมัยล่าอาณานิคมที่มีเสาธงของรัฐดาวเดียวตั้งอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับทำเสียงหล่อโรลเพลย์เป็นไกด์ท้องถิ่น ตัวอาคารหลังเก่าไม่ได้มีความหรูหรารุ่มรวยเหมือนกับตอนที่ดีนและแมคเคนซีเคยไปเที่ยวปารีส และก็ไม่ถึงกับเป็นซากปรักหักพังเช่นโบราณสถานในประเทศไทย มันออกจะธรรมดาด้วยซ้ำตรงกันข้ามกับประวัติศาสตร์อันทรงคุณค่า

               สีหน้าของแขกออกจะประหลาดใจกับความธรรมดาของมัน เรียกว่าไงนะ แววตาผิดหวัง? อาจประมาณนั้น ทำไงได้ล่ะเท็กซัสมันเป็นรัฐบ้านนอกสุดขอบอเมริกา จะให้มีสถานที่ใหญ่โตอลังการคงเป็นไปไม่ได้ แต่ขอให้ได้ฟังเรื่องราวของที่นี่ก่อนเถอะอาจจะคิดใหม่ก็ได้….. มั้ง

               “สถานที่แห่งนี้เป็นสัญลักษณ์สำคัญของประวัติศาสตร์รัฐเท็กซัส เดิมที ดิ อลาโม เป็นโบสถ์ของชาวสเปนที่สร้างในยุคล่าอาณานิคม เพื่อเผยแพร่ศาสนาให้ชนพื้นเมือง แต่เหตุการณ์สำคัญที่ทำให้ที่นี่โด่งดังคือ การต่อสู้ที่ ดิ อลาโม ในช่วงนั้นเท็กซัสกำลังต่อสู้เพื่อเอกราชจากเม็กซิโก ทหารอาสาประมาณสองร้อยคน..ล่ะมั้งถ้าฉันจำไม่ผิด นำโดยวีรบุรุษอย่าง วิลเลียม บี. เทรวิส และ เดวี่ คร็อกเก็ต ได้ปักหลักป้องกันที่นี่นานถึงสิบสามวัน สู้กับกองทัพเม็กซิโกที่มีกำลังพลกว่าหนึ่งพันห้าร้อยคน แม้จะพ่ายแพ้ แต่ความกล้าหาญของพวกเขากลายเป็นแรงบันดาลใจให้ชาวเท็กซัสลุกขึ้นสู้ จนได้เอกราชในที่สุด”

               “เข้าใจแล้วว่าทำไมชาวเท็กซัสถึงภูมิใจกับดิ อลาโม” แมคเคนซีกล่าวขณะที่มองไปรอบ ๆ สถาปัตยกรรมเก่าแก่ทรุดโทรม

               “ถ้าอยากได้รายละเอียดมากกว่านี้คงต้องเดินอ่านข้อมูลตามป้ายที่ตั้งไว้แล้วล่ะ”

               “งั้นผมขอตัวไปเดินดูป้ายได้ไหมฮะ?” เชมัสเอ่ยขอ ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะสนใจเรื่องราวของเมืองที่เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ ๆ นะ

               “ตามสบายเลย แต่อย่าวิ่งซนไปไหนล่ะ ใครมาชวนไปไหนอย่าไปตามเขาให้ตะโกนดัง ๆ เลยนะ”

               ดีนกำชับส่วนเชมัสพยักหน้าจากนั้นเด็กชายก็เริ่มต้นอ่านข้อมูลประวัติศาสตร์ตามแท่นข้อมูลพร้อมรูปทุกแท่น สถานที่นี้ไม่ใหญ่โตแถมวันนี้คนมาเที่ยวก็ไม่เยอะ เรียกว่ามีแค่พวกเขายังได้เลย ดังนั้นเด็กย่อมอยู่ในสายตาของพวกเขาเสมอ

               “แล้วเด็กชายแมคเคนซีไม่ไปอ่านข้อมูลด้วยกันกับเด็กชายเชมัสเหรอ”

               “ฉันรอไกด์อ่านให้ฟังดีกว่า” บุตรเฮคาทีเผยรอยยิ้มที่มุมปาก ดีนรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจให้เขาอ่านข้อมูลให้จริงหรอก แต่ในเมื่อขอมาก็จัดให้

               “ปัดโธ่ นายเนี่ย” ดีนหัวเราะก่อนจะกอดคออีกฝ่ายเอาไว้ “ก็ได้ เริ่มจากตรงไหนดี ถ้างั้นก็ตรงนู้นละกัน ว่าแต่นายเคยเรียนเรื่องดิ อลาโมบ้างไหม?”

               “ไม่เคยเลย ตอนเด็กฉันเรียนแต่เรื่องสงครามดอกกุหลาบ”

               “โอ้.. เรื่องนั้นฉันไม่เคยเรียนแฮะ”

               แล้วกลายเป็นว่าแมคเคนซีต้องมาบรรยายเรื่อง ‘สงครามดอกกุหลาบ’ ประวัติศาสตร์การสู้รบระหว่างเชื้อพระวงศ์อังกฤษในยุคกลางแทน ซึ่งฟัง ๆ ไปแล้วก็คล้ายกับเนื้อเรื่องของเกมออฟโทรนเลยแฮะ เห็นว่าคนเขียนนิยายได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องจริง สงสัยว่าจะเป็นเรื่องนี้นี่แหล่ะ

               ระหว่างที่เดิน ๆ กันอยู่ดีนก็เห็นว่ามีแมวสีส้มกระโดดลงมาตรงหน้าอย่างไม่มีที่มาที่ไป แต่คนคลั่งสัตว์พอ ๆ กับคลั่งรักแฟนไม่มัวมาสนใจเรื่องนั้นหรอก เมื่อหลายวันก่อนดีนฟังเรื่องเล่าของกริมาลคินมาจากแมคเคนซีเห็นอีกฝ่ายสนใจอยากเลี้ยงเขาก็ไม่ห้ามปราม ดีเสียอีกพออีกฝ่ายจับแมวดำมาได้แล้วเขาจะได้ขอฟัดพุงมันเสียหน่อย…

               “น้องแมว น่ารักจัง เมี้ยว ๆๆ” พอได้เจอแมวแล้วก็ทำเสียงสองเรียกแมวให้มาหาทันใด

               แต่พอแมวน้อยน่ารักเดินมาหามันกลับค่อย ๆ ขยายร่างใหญ่โตแถมรูปร่างยังผิดแผกแปลกไปจากแมวธรรมดาทั่วไป ตัวเป็นแมว.. ไม่สิตอนนี้เหมือนสิงโตมากกว่า ปีกทั้งสองข้างงอกออกมาจากกลางหลังกางสยายอย่างสง่างาม ใบหน้าของแมวเหมียวค่อย ๆ กลายสภาพเป็นใบหน้าของมนุษย์เพศหญิงออกไปทางดุดันมากกว่าสวยงาม

               “ว้ากกก ตัวอะไร๊!!” ดีนเด้งหลบอยู่ข้างหลังแมคเคนซีใช้อีกฝ่ายเป็นเกราะกำบัง แต่พอคิดว่าโพซิชั่นไม่ถูกต้องเขาก็ดึงตัวแมคเคนซีไปไว้ข้างหลังแล้วเอาตัวเองบังอีกฝ่ายไว้แทนหยิบหอกที่สะพายไว้กลางหลังออกมา

               “เหมือนสฟิงซ์เลย.. ว่าแต่นายทำอะไร?” แมคเคนซี่หรี่ตามองคนรักที่เดี๋ยวก็หลบ แต่อีกเดี๋ยวก็เอาตัวเข้ามาปกป้องคล้ายปรับมู้ดไม่ทัน

               “หึ! เดมิก็อดสองคนที่มีกลิ่นน่ากินแถมยังดูโง่อีกซะด้วย ถึงอีกคนจะดูฉลาดกว่าหน่อยก็เถอะ เห็นทีว่าข้าคงอิ่มท้องไปยันมื้อเย็น” สฟิงซ์สาวเลียริมฝีปาก “แต่ในเมื่อข้าเป็นสฟิงซ์ที่ใจดีมีเมตตา ข้าจึงจะให้เจ้าได้ตอบคำถามสามข้อ หากตอบถูกทั้งหมดข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป”

               “ตอบคำถามเพื่อแลกกับไม่ถูกกินเหรอ ได้สิ เอา ๆๆๆๆ ถามมาเลยแม่เสือสาว” ดีนรีบตอบรับ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่การต่อสู้เขาเอาหมด โดยเฉพาะไอ้ตัวที่อยู่ตรงหน้านี้ดูเก่งใช่ย่อย ไม่เหมือนอสุรกายตนอื่นที่ไร้สติปัญญาใช้เพียงแต่สัญชาตญาณล่าเหยื่อเพียงอย่างเดียว

               “ดี เจ้าเลือกที่จะเป็นผู้ตอบคำถามสินะ งี้ก็ง่ายขึ้นมาหน่อย”

               “เดี๋ยว! อะไรนะ ช่วยกันตอบคำถามไม่ได้เหรอ!?”

               “จะไปได้ ๆ ยังไงเจ้าหน้าโง่!! เอาล่ะคำถามข้อแรก! จิตสำนึกคืออะไร? และมันเกิดขึ้นได้อย่างไร?  ถ้าเราสามารถสร้างหุ่นยนต์ที่มีจิตสำนึกได้ มันควรจะมีสิทธิ์และเสรีภาพ  เหมือนมนุษย์หรือไม่?”

               “ห๊ะ! อะไรนะ”

               ร่างสูงยังคงอยู่สถานะงุนงงเพราะอยู่ ๆ ก็ถูกคำถามยิงเข้าใส่ และมันดันเป็นคำถามรักโลกสไตล์นางงามจักรวาลแทนที่จะเป็นปัญหาเชาว์อีกต่างหาก ดูเหมือนว่าสฟิงซ์ยุคนี้ต้องการวัดสามัญสำนึกของคนมากกว่าเชาว์ปัญญา ถึงจะงงนิดหน่อยแต่ดีนคิดว่าคำถามแบบนี้ดีกว่าคำถามอะไรเอ่ยเยอะ

               “จิตสำนึก? มันก็คือความรู้สึกตัวใช่ไหมล่ะ รู้ว่าเรากำลังทำอะไร อย่างเช่นตอนนี้ฉันกำลังเจออยู่กับ เอ่อ.. สฟิงซ์? หรือถ้าให้ลงลึกไปมากกว่านั้น ไม่ใช่แค่รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังเผชิญหน้ากับเธอ แต่เป็น… ตอนนี้ฉันกำลังหายใจอยู่ ในมือถือหอก แล้วก็ เอ่อ.. น่าจะกำลังกลัวอยู่นิดหน่อย ส่วนต่อไปที่เธอถาม เยี่ยม! ทันสมัยดีนี่นา ดีกว่าคำถามโบราณแบบ.. อะไรเอ่ยอยู่บนกระดองเต่าเยอะเลย”

               สฟิงซ์รอฟังคำตอบสีหน้าไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ บางทีมันอาจรำคาญที่เขาเอาแต่พล่ามอยู่

               “เอาล่ะเข้าเรื่อง ฉันคิดว่าหุ่นยนต์ไม่ควรมีจิตสำนึก มันไม่ใช่สิ่งมีชีวิต แม้ว่าตอนนี้เอไอมันจะพัฒนาตัวเองมามากจนเหมือนกับมีชีวิตจิตใจก็ตาม แต่ความจริงแล้วทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากหน่วยข้อมูลขนาดใหญ่ที่มนุษย์สร้างขึ้น ข้อมูลเหล่านั้นถูกรวบรวมขึ้นมา ประมวลผลและหาค่าความน่าจะเป็น หุ่นยนต์พวกนั้นเป็นได้แค่เครื่องทุ่นแรง ไม่ใช่ให้คิดแทนแต่เพื่อรวมรวมข้อมูลมาให้ต่างหาก ส่วนเรื่องสิทธิเสรีภาพ... ในเมื่อมันไม่มีจิตใจแล้วจะต้องการอิสระภาพไปทำไมล่ะว่าไหม”

               “นับว่าใกล้เคียง หึ!”

               “ใกล้เคียงนี่ถือว่าถูกหรือไม่ถูก”

               “ข้อที่สอง… ความหมายของชีวิตคืออะไร? ถ้าหากชีวิตไม่มีความหมาย  แล้วเราควรจะใช้ชีวิตอย่างไร? อะไรคือสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีคุณค่า?”

               สฟิงซ์ไม่ยอมบอกว่าข้อแรกถูกหรือผิด แต่ในเมื่อมาถึงคำถามข้อที่สองก็หมายความว่าข้อแรกคงจะถูกละมั้ง

               “คำถามเชิงปรัชญามาก ฉันไม่รู้หรอกว่าความจริงแล้วชีวิตคืออะไร ถ้าตอบในแง่วิทยาศาสตร์ ชีวิตคือหน่วยที่ต้องใช้พลังงาน มีลักษณะเชิงชีวภาพ ซึ่งก็คือมีความต้องการทางด้านปัจจัยสี่รวมถึงการสืบพันธุ์เพื่อดำรงค์เผ่าพันธุ์ต่อ และในขณะที่มีชีวิตอยู่ก็จำเป็นจะต้องมีคุณภาพ และมีความสุขด้วยเช่นกัน ฉันไม่เชื่อว่าชีวิตไม่มีความหมาย ทุกสิ่งในโลกที่มีชีวิตแม้แต่ไวรัสเล็ก ๆ ก็มีบทบาทของมันเอง ในการเพิ่มหรือลดจำนวนสิ่งมีชีวิตแบบอื่น ดังนั้นสิ่งที่มีสติปัญญาสูงกว่าอย่างเช่นมนุษย์ เดมิก็อด อสุรกาย เทพเจ้า หรืออะไรต่าง ๆ ก็มีหน้าที่ของตัวเองไม่ว่าจะดีหรือร้าย…”

               ดีนเหลือบสายตาไปมองแมคเคนซี หมอนั่นทำหน้าทึ่ง ๆ เหมือนไม่คิดว่าเขาจะตอบคำถามมีสาระแบบนี้ออกมาได้ จากนั้นก็กลับไปเผชิญหน้ากับอสุรกายต่อและตอบคำถามที่เหลือให้จบ

               “ส่วนที่เธอถามว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีคุณค่า ฉันคิดว่าแค่ได้เกิดมาก็ถือว่ามีคุณค่าไม่ว่าจะในทางใดทางหนึ่งอยู่แล้วนะ เรียกว่าอะไร วัฏจักรชีวิต ห่วงโซ่อาหาร อะไรทำนองนั้นมั้ง เชื่อสิ ต่อให้เป็นคนที่เลวที่สุดในโลก แต่ร่างกายของเขาก็เป็นที่อยู่อาศัยชั้นดีให้กับแบคทีเรียนับล้าน ๆ ตัวด้วยเช่นกัน”

               “หึ ผ่าน” ไม่รู้คิดไปเองไหมว่าเห็นสฟิงซ์มีสีหน้าประทับใจที่คนหน้าโง่มีปัญญามากกว่าที่คิด แต่เพียงเสี้ยววินาทีกลับเปลี่ยนเป็นเสียดายที่อาจพลาดอาหารในมื้อนี้ มันจึงเปลี่ยนแนวคำถามในแบบที่เหยื่อบอกมาเองว่าไม่ถนัด “อะไรเอ่ย มีเมือง แต่ไม่มีบ้าน มีภูเขาแต่ไม่มีต้นไม้ มีน้ำ แต่ไม่มีปลา?”

               “ไหงคำถามเปลี่ยนแนวได้ล่ะ!!!!” ดีนร้องเหวอออกมา ส่วนสฟิงซ์สาวเลียริมฝีปาก หากนางเลือกถามปัญหาเชาว์ตั้งแต่แรกคงได้หม่ำสองหนุ่มตรงหน้านี้ไปแล้ว “อันนี้ยากกว่าสองข้อข้างบนอีก ขอเวลาคิดหน่อยนะ... มีเมืองแต่ไม่มีบ้าน มีภูเขาแต่ไม่มีต้นไม้ มีน้ำแต่ไม่มีปลา...”

               “ได้ คิดไป ข้าขอก่อไฟรอ” สฟิงซ์ตอบ ดีนสนใจเรื่องนี้มากกว่าคำถามอีก สฟิงซ์กินอาหารปรุงสุกด้วยเหรอ นึกว่ามันจับคนได้ก็เอาเข้าปากเลย แต่ไม่ได้ ๆ เขาจะให้มันเบี่ยงเบนความสนใจจากคำถามไม่ได้สิ ดีนทำท่าจะหันไปมองขอความช่วยเหลือจากแมคเคนซี แต่ก็ถูกสฟิงซ์ตะคอกดุ “ห้ามใช้ตัวช่วย!!!”

               “บ้าจริงไม่แฟร์เลย!! ให้ฉันตอบคำถามคนเดี๋ยวในขณะที่แกจะกินพวกฉันทั้งคู่เนี่ยนะ!!!” หรืออาจจะต้องเอาไงเอากัน ยังไงก็ไม่ยอมตายง่าย ๆ อยู่แล้ว หากตอบคำถามผิดก็ได้ซัดกันสักตั้ง ให้มันรู้ซะบ้างว่าบุตรแห่งโพไซดอนก็มีดีที่ไม่ใช่แค่หน้าตา เขาจึงเลือกที่จะตอบคำถามไปส่ง ๆ “อาจจะเป็นโอลิมปัสที่มีแต่วังเลยไม่มีบ้าน ส่วนน้ำก็น้ำพุไม่มีปลาเพราะโพไซดอนไม่ได้อยู่ตรงนั้น ส่วนมีภูเขาแต่ไม่มีต้นไม้ ง่ายมาก ขนหน้าแข้งของเทพซุสแหงม ๆ”

               คำตอบนี้ทำเอาแมคเคนซีที่ยืนอยู่ด้านหลังกุมขมับ

               “แน่ใจนะคำตอบสุดท้าย” สฟิงซ์แสยะยิ้มทันที เมื่อได้ฟังคำตอบนั้น

              “แผนที่ต่างหากล่ะ แผน–ที่”

               เสียงกระซิบกระซาบดังมาจากด้านหลัง แผ่วเบาคล้ายกับสายลม แมคเคนซีคงกำลังคิดในใจว่าต่อให้โกงเขาก็ไม่ยอมตายด้วยคำตอบปัญญาอ่อนของคนรักหรอก ส่วนดีนที่กำลังเลิ่กลั่กเขาตอบสฟิงซ์มั่วไปหมด

               “แน่ใจ ใครจะตอบว่า ‘แผนที่’ ล่ะ” แต่คำตอบนั้นทำเอาสฟิงซ์หน้าเสีย ซึ่งดีนจับจุดนั้นได้ทันที “อย่าบอกนะว่าแผนที่คือคำตอบที่ถูกต้อง? งั้นเอาแผนที่ละกัน”

               “ชิ!!” สฟิงซ์เดาะลิ้นอย่างไม่สบอารมณ์จากนั้นมันก็มีอาการบางอย่างเหมือนแมวอ้วกก้อนขน “อุก.. แค่ก ๆๆๆๆ ขากกกกก ถุ้ย!!!! รับนี่ไปเจ้าหน้าโง่!” จากนั้นมันก็บินขึ้นฟ้า…

               หินก้อนหนึ่งกลิ้งขลุก ๆ ลงมาแทบเท้าคล้ายกับเป็นสินสงคราม ดีนทำใจไม่ถูกว่าเขาจะก้มลงไปหยิบหินเลอะอ้วกก้อนนั้นขึ้นมาด้วยอะไรดี

               “ฉันมีทิชชู่” แมคเคนซียื่นข้อเสนอ เขาส่งห่อทิชชู่ให้ดีนห่อใหญ่ เขาจึงหยิบหินรางวัลขึ้นมาพร้อมกับเช็ดอ้วกแมว (?) ออกไป

               “ขอบคุณที่รัก.. แบบนี้แปลว่าพวกเราคงไม่ถูกกินกันแล้วสินะ? ถ้าอสุรกายเอาชนะได้ด้วยการตอบคำถามแบบนี้ทุกตัวก็ดีสิ”

               “นายแน่ใจนะ?” แมคเคนซีหรี่ตาด้วยความไม่มั่นใจเท่าไรว่าดีนจะรอดตายจากการตอบคำถามได้จริง

               ระหว่างนั้นเชมัสก็เดินกลับมาหาหลังจากที่เขารับความรู้เรื่องประวัติศาสตร์อเมริกาอย่างเต็มอิ่ม

               “เป็นไงบ้างเชมัส สนุกไหม?” ดีนพยายามปั้นหน้ายิ้มไม่ให้เด็กรู้ว่าเมื่อกี้พวกเขาสองคนเพิ่งไปเจออะไรกันมา “ตรงนี้น่าจะไม่มีอะไรแล้ว งั้นพวกเรามูฟไปสถานที่ต่อไปกันเลย!!”

               .

               .

               .

               11.xx น.

               หนุ่มเท็กซัสนำขบวนพาทั้งสองขี่จักรยานเที่ยวชมเมืองในจุดต่อซึ่งก็คือ ‘จตุรัสตลาดประวัติศาสตร์’ (Historic Market Square) หรือที่ชาวท้องถิ่นเรียกกันว่า ‘เอล เมอคาโด’ ตั้งอยู่ห่างจาก ดิ อลาโม ไม่ไกล ที่แห่งนั้นเป็นตลาดไตล์เม็กซิกันที่ใหญ่ที่สุดในสหรัฐอเมริกา โดยที่นี่มีทั้งร้านค้า ร้านอาหาร และบรรยากาศที่เต็มไปด้วยสีสันและวัฒนธรรมเม็กซิกันอย่างแท้จริง

               สองข้างทางของตรอกซอยที่ยาวสามช่วงตึกเต็มไปด้วยร้านรวงต่าง ๆ อย่างละลานตา ซึ่งขา (วินโดว์) ช็อปปิ้งอย่างดีนพาแวะเข้าเกือบทุกร้านที่น่าสนใจ เขาซื้อผ้าเช็ดหน้าสีสวย ของเล่นแบบฉบับเม็กซิกันกลับไปฝากชาวค่าย ไม่ลืมหาของฝาแก่บิดาที่เป็นเดมิก็อดด้วย เขาชั่งใจระหว่างหมวกเม็กซิกันสีสันฉูดฉาดที่มีชื่อเรียกว่า ‘ซอมเบรโรส’ กับหมวกคาวบอยสุดเท่ แต่แล้วก็เลือกหมวกเม็กซิกันให้พ่อไปเพราะมันเป็นของท้องถิ่นและน่าจะเข้ากันได้กับชุดฮาวายที่พ่อชอบสวม

               เมื่อเข้าสู่ช่วงเที่ยงวันท้องก็เริ่มร้องหิว ไหน ๆ อยู่ที่จตุรัสตลาดเม็กซิกันแล้วจึงไม่พลาดที่จะรับประทานอาหารเม็กซิกันสไตล์ท้องถิ่น โดยดีนเลือกร้านที่เมื่อก่อนครอบครัวชอบพามาในวันสำคัญที่อยากฉลอง ดีนจึงสั่งเมนูแนะนำมาหลายอย่างจนอาหารเต็มโต๊ะ แมคเคนซีที่อยู่ซานอันโตนิโอมาได้อาทิตย์กว่า ๆ ก็ยังไม่ได้รับประทานอาหารเม็กซิกันเต็มสูบขนาดนี้ เพราะว่าพ่อครัวของบ้านเกรงใจว่าหนุ่มอังกฤษจะรับรสชาติเผ็ดร้อนมากไม่ได้จึงทำเมนูกินง่ายให้ไม่กี่อย่าง

               “สีเขียว ๆ ในถ้วยคือ ‘กวากาโมเล’ ทำจากอโวคาโดบดปรุงรสด้วยมะเขือเทศ หอมแดง เครื่องเทศและมะนาว กินกับตอร์ติยาชิปส์ จะใส่ซาลซ่าก็ได้ จะได้รสสดชื่นขึ้นมา แล้วก็เครื่องเคียงพวกนี้อยากใส่อะไรก็ใส่ได้หมดเลย ส่วนอีกอันคือ ‘ฟาฮิตัส’ เป็นเนื้อกระทะร้อนกินคู่กับแป้งตอร์ติยา”

              ดีนแนะนำวิธีการรับประทานอาหารพื้นเมืองที่นอกจากอร่อยแล้วยังมีวิธีการกินที่สนุกอีกด้วย ระหว่างนี้วงดนตรีเม็กซิกันก็มาดีดกีต้าร์บรรเลงเพลงจังหวะสนุกสนานอยู่ข้างโต๊ะเพื่อเรียกทิป เขาจึงขอเพลง Caraluna ของวง Bacilos ไป….

              .

              .

              .

              13.xx น.

              สถานที่ต่อไปที่ไกด์จำเป็นแต่ไม่จำใจพาไปก็คือ ‘ริเวอร์วอล์ค’ หรือชื่อภาษาเม็กซิกันคือ ‘ปาเซโอ เดล ริโอ’ สถานที่ท่องเที่ยวริมน้ำซึ่งเป็นไฮไลท์อันดับสองของการท่องเที่ยวซานอันโตนิโอ ร้านค้าต่าง ๆ ตั้งอยู่ริมน้ำแม่น้ำซานอันโตนิโอที่มีความยาวกว่าสิบห้าไมล์ แต่พวกเราคงไม่เดินเที่ยวกันไกลขนาดนั้น แค่กินลมชมวิวดูนั่นดูนี่ไปรอบ ๆ จนเต็มอิ่มก็พอค่อยเคลื่อนย้ายกันไปที่ถัดไป

              หนึ่งในกิจกรรมที่นักท่องเที่ยวไม่ควรพลาดคือการนั่งเรือล่องแม่ชมวิวสองข้างทางซึ่งดีนคิดไว้ว่าจะไม่พลาดแน่ ๆ แต่ตอนนี้พวกเขาขอเดินเล่นกันไปก่อน พอเดินกันไปถึงเมนพลาซ่าแล้วค่อยใช้บริการนั่งเรือกลับมารับจักรยาน พอคิดถึงเรือเรือท่องเที่ยวลำหนึ่งก็ค่อย ๆ แล่นเอื่อยผ่านมาพอดี

              ซูมมมม!!

              จู่ ๆ สายน้ำจากแรงเรือก็ตีคลื่นใส่คนทั้งสามที่เดินอยู่อย่างรุนแรงผิดปกติเล่นเอาเปียกปอนกันไปหมด ทว่าดีนที่มีพรคุ้มกันเปียกจากโพไซดอนตัวแห้งอย่างรวดเร็วกว่าใคร

              “เฮ้ย!! ทำไมจู่ ๆ น้ำก็สาดขึ้นมาได้เนี่ย!!” ดีนโวยวาย ทั้งที่เรือแล่นช้าขนาดนั้นแท้ ๆ คลื่นน้ำที่กระทบตลิงไม่น่าจะรุนแรงได้แบบนี้ เขาหันไปมองแมคเคนซีและเชมัสที่เปียกมะล่อกมะแล่ก “ทำไงล่ะเนี่ย”

             “พี่ดีนไม่เปียกเหรอฮะ?” หนูเชมัสถามอย่างใสซื่อ

              “อ๋อ.. เอ่อ เมื่อกี้พี่โดดหลบทันน่ะ” เขาแถ ก็คงเนียนอยู่มั้ง…

             “เปียกงี้เที่ยวต่อไม่ได้แน่ เดี๋ยวฉันกับเชมัสจะไปซื้อเสื้อเปลี่ยน.. ห้องน้ำอยู่ทางไหน?” แมคเคนซีจำใจต้องแก้สถานการณ์พร้อมกับถามทางเจ้าถิ่นไปด้วย

              “อยู่ตรงนู้นน่ะ” ดีนชี้ ไม่ห่างจากทางเข้าเท่าไร “ถ้ายังไงเดี๋ยวฉันรอตรงนี้นะที่รัก”

              “งั้นเดี๋ยวพวกเรามา ไปกันเชมัส”

              “ฮะ พี่แมคเคนซี”

              จากนั้นสองหนุ่มก็เดินไปทางร้านขายเสื้อของฝาก ส่วนดีนก็รอทั้งคู่อยู่แถว ๆ จุดเดิม...

+5 Point จากการตอบคำถามสฟิงซ์ใน Telegram
สินสงคราม: หินแห่งปัญญา 1 ก้อน

@Mackenzie

Mackenzie BELIEVER

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-12-10 00:18
237ตอบคำถามมิส(เตอร์)ยูนิเวิร์สที่ ดิ อลาโม
               13/11 ...

48. San Antonio Tour

M

-13.11.24  /  01:XX PM.-

อยู่ซานอันโตนิโอมาอาทิตย์กว่าก็ได้ฤกษ์ดีที่ดีนจะพาทัวร์ในเมืองเสียที จากที่เคยวางแผนไว้ว่าจะไปเที่ยวกันสองคนให้หนำใจแต่ตอนนี้พวกเขามีสมาชิกตัวน้อยอย่างเชมัส แคตต์เพิ่มมาอีกคนนึง ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ไปสามคนก็ยังสนุกได้อยู่ แม้ว่าวันนี้อาจไม่ใช่ฤกษ์ดีอย่างที่คิดเนื่องจากก่อนหน้านี้เขากับดีนดันไปเจออสุรกายอียิปต์โบราณนามว่าสฟิงซ์เข้าที่ ‘ดิ อลาโม’ สถาปัตยกรรมแบบสเปนที่มีความสำคัญต่อประวัติศาสตร์อเมริกา ถึงจะสงสัยว่าอสุรกายจากอียิปต์โผล่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่ในโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีที่ครั้งนี้พวกเขาไม่ต้องต่อสู้ให้เจ็บตัว เพราะดีนได้ใช้สมองอันปราดเปรื่องประลองปัญญากับเจ้าสฟิงซ์ตนนั้น แม้ว่าเขาจะแอบช่วยกระซิบคำตอบข้อสุดท้ายก็ตาม ทำไงได้…เพิ่งทำความรู้จักกับครอบครัวคนรักไปหมาด ๆ เรื่องอะไรจะยอมตกเป็นอาหารอสุรกายกันล่ะ

ตอนนี้พวกเขามาอยู่ที่ ‘เอล เมอคาโด’ หรือที่รู้จักกันอีกชื่อว่า ‘จตุรัสประวัติศาสตร์’ กันแล้ว ที่นี่ถือว่าเป็นตลาดสไตล์เม็กซิกันขนาดใหญ่ที่สุดในอเมริกา แน่นอนว่าแมคเคนซีต้องซื้อของไปฝากคนที่บ้านทั้งพ่อที่อังกฤษ น้อง ๆ และเพื่อนที่ค่ายฮาล์ฟบลัด รวมไปถึงแม่ผู้เป็นเทพีที่โอลิมปัส หลังจากช็อปปิ้งกันจนพอใจแล้วก็ได้เวลาทานอาหาร ซึ่งมื้อนี้ดีนก็จัดหนักจัดเต็มสั่งอาหารเม็กซิกันแบบดั้งเดิมมาให้ลองทาน ทำเอาเขากับเชมัสเหงื่อตกไปกับความจัดจ้านของรชาติอาหารเม็กซิกันจนน้ำหมดไปเป็นขวด

หลังทานมื้อเที่ยงเสร็จไกด์ประจำกลุ่มอย่างดีนก็พามายัง ‘ปาเซโอ เดล ริโอ’ หรือที่นักท่องเที่ยวรู้จักในชื่อ ‘ริเวอร์วอล์ค’ ซึ่งมีร้านค้ามากมายตั้งอยู่ริมแม่น้ำ จะว่าไปพอมาที่นี่แล้วแมคเคนซีก็นึกไปถึงตลาดน้ำที่ประเทศไทยที่เขาเคยไปมา มันค่อนข้างคล้ายกันทีเดียว เพียงแต่ที่นี่ไม่มีคนพายเรือขายของ มีแค่เรือที่พานั่งท่องเที่ยวนั่งชมลำน้ำซานอันโตนิโอเท่านั้น และดูเหมือนว่าดีนเองก็ตั้งใจจะพาเขากับเชมัสนั่งเรือด้วย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายได้มีเรื่องอีก

ซูมมมมม !!

“อุ๊บ !”

น้ำใสสะอาดจากแม่น้ำซานอันโตนิโอกระเด็นมาใส่แมคเคนซีกับเชมัสเต็ม ๆ มันไม่ใช่การกระเด็นธรรมดา แต่เป็นชนิดที่ว่าเหมือนมีคนเาถังน้ำมาสาดใส่พวกเขายังไงยังงั้น ตอนนี้ทั้งเขาและเด็กชายจึงเปียกโชกราวกับลูกหมาตกน้ำก็ไม่ปาน

“พี่ดีนไม่เปียกเหรอฮะ”

ได้ยินเสียงเชมัสทักขึ้นมาแมคเคนซีจึงหันไปมองคนรัก จริงด้วย…ดีนไม่มีร่องรอยของน้ำสักหยดราวกับพวกเขาไม่ได้มาด้วยกัน

“อ๋อ…เอ่อ เมื่อกี้พี่โดดหลบทันน่ะ”

ดูจากสีหน้าดีนแล้วก็ไม่เนียนสำหรับแมคเคนซีเท่าไหร่ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่เปียก หากจะให้เดาก็คงเกี่ยวข้องกับพรสวรรค์ของบุตรแห่งมหาเทพโพไซดอนล่ะมั้ง ส่วนเขาที่เป็นบุตรเทพีแห่งเวทมนตร์ซึ่งไม่รู้ว่ามีเวทย์กันน้ำหรือเปล่าก็เปียกแบบหล่อ ๆ ไปก่อน

“เปียกงี้เที่ยวต่อไม่ได้แน่ งั้นเดี๋ยวฉันกับเชมัสจะไปซื้อเสื้อเปลี่ยน.. ห้องน้ำอยู่ทางไหน”

“อยู่ตรงนู้นน่ะ ถ้ายังไงเดี๋ยวฉันรอตรงนี้นะที่รัก”

“งั้นเดี๋ยวพวกเรามา ไปกันเชมัส”

“ฮะ พี่แมคเคนซี”

ถึงจะหัวเสียไปบ้างแต่เขาก็ยังไม่อยากให้โปรแกรมวันนี้ล่ม จึงตัดสินใจพาเชมัสไปซื้อชุดเปลี่ยนแล้วเที่ยวกันต่อ เมื่อได้คำตอบเรื่องทางไปห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดจากดีนแล้วแมคเคนซีจึงพาเด็กชายเดินย้อนไปหาร้านเสื้อผ้าตรงแถวทางเข้า

.

.

.

“อยากได้ชุดไหนเป็นพิเศษไหม”

เขาถามขึ้นเมื่อเดินมาหยุดตรงร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง จากที่เทียบราคาด้วยสายตาแล้ว ร้านนี้ราคาค่อนข้างถูกกว่าร้านอื่นเล็กน้อยในกลุ่มเสื้อผ้าแบบเดียวกัน

“ผมยังไงก็ได้ฮะ”

เชมัสตอบแบบไม่ต้องคิดแล้วมองเขาตาแป๋ว ซึ่งก็ไม่ต่างจากที่คาดไว้สักเท่าไหร่

“ให้ตายสิ นายพูดคำนี้อีกแล้ว นายจะยังไงก็ได้ได้ยังไง นี่เป็นเสื้อผ้าที่นายต้องใส่นะ ให้ฉันเลือกให้ไม่ได้ นายเลือกที่ชอบมาสักชุดสิ”

พออยู่กันสองคนก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะกลายเป็นคนดุขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ก็แค่อยากให้เชมัสรู้จักตัดสินใจด้วยตนเองบ้าง อ่างน้อยก็เริ่มต้นจากการเลือกสิ่งที่ชอบหรือสิ่งที่ดีให้กับตัวเอง ไม่ใช่ว่าจะยังไงก็ได้ตามใจคนอื่นไปเสียหมด

“…..ถ้าอย่างนั้นผมเลือกชุดนี้ฮะ พี่แมคเคนซีว่าเหมาะกับผมไหม”

เชมัสเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้างุดเลือกเสื้อผ้าตามราวแขวน ในตอนแรกแมคเคนซีก็แอบกังวลว่าจะทำเด็กชายกลัวเข้าแล้วหรือเปล่า แต่ก็ผิดคาดเมื่อเขาแอบเห็นเชมัสดูตั้งใจเลือกกว่าที่คิด แถมยังดูสนุกกับการได้เลือกซื้อของเองด้วย จนในที่สุดเด็กชายก็หยิบชุดหนึ่งมาให้เขาดูพร้อมกับถามความเห็น

“อื้ม เหมาะกับนายมาก เดี๋ยวเราไปเปลี่ยนชุดกัน”

พอบอกแบบเชมัสก็ยิ้มออกมาราวกับดีใจที่ได้ยินคำชม แมคเคนซีรับชุดมาถือแล้วเอาไปให้คนขายคิดเงินรวมกับชุดของตนเอง จากนั้นพวกเขาก็มาเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำกัน

“เอาล่ะ ถ้าเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วออกมารอฉันตรงนี้นะโอเคไหม”

“โอเคฮะ”

เมื่อนัดหมายจุดนัดพบกันเรียบร้อยพวกเขาก็เข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำห้องข้าง ๆ กัน แล้วก็เป็นแมคเคนซีที่เปลี่ยนชุดเสร็จก่อน เขาออกมายืนรอเชมัสตรงน้าห้องน้ำที่นัดเด็กชายไว้ ระหว่างที่รอก็มีสุนัขจรจัดตัวหนึ่งเดินมาคุ้ยขยะแถวนั้นพอดี เมื่อเข้ามาใกล้แมคเคนซีมันก็ทำจมูกฟุดฟิดเหมือนได้กลิ่นอะไรบางอย่าง เมื่อมันค่อย ๆ ไล่สายตามาจนเห็นเดมิก็อดหนุ่ม มันก็แลบลิ้นทำน้ำลายหยดราวกับเห็นอาหารอันโอชะ

“เฮ้ เจ้าหมา ใจเย็น ฉันไม่ใช่…เฮ้ !”

จากเสียงห้ามธรรมดากลายเป็นเสียงตะโกนเมื่อเจ้าสุนัขตัวนั้นไม่ฟังแม้แต่น้อย ซ้ำยังกระโจนพุ่งเข้าหาหมายจะกัดเขาด้วยเขี้ยวแหลมคมของมัน ดีที่ว่างขยับเบี่ยงตัวหลบได้ทันเวลา จากนั้นร่างของสุนัขจรจัดตัวนั้นก็ค่อย ๆ เปลี่ยนสภาพโดยมีหนามแหลมคมผุดขึ้นที่คอไปจนถึงแนวกระดูกสันหลัง ดวงตาของมันกลายเป็นสีแดงก่ำ และมีรูปร่างไม่สามารถสรุปได้ว่าเป็นหมีหรือสุนัขกันแน่

‘’มอนสเตอร์เหรอเนี่ย…เวรแล้ว“

แมคเคนซีเหลือบมองไปยังห้องน้ำที่เชมัสอยู่ เขาจะให้อีกฝ่ายออกมาแล้วเจอกับอันตรายไม่ได้ คงต้องรีบจัดการสถานการณ์ตรงหน้าให้เร็วที่สุด ฝ่ามือใหญ่หยิบคฑาเวทย์ที่เสียบไว้ในกระเป๋าเป้ออกมา ชี้ปลายคฑาไปยังอสุรกายตนนั้นแล้วเริ่มร่ายเวทย์

”อินคันทาเร…“

แต่แล้วก็ต้องชะงักไปกลางคันเมื่อเขาสังเกตุเห็นว่าด้านหลังนั้นเป็นร้านขายเสื้อผ้าและร้านขายของเต็มไปหมด หากเขาใช้เวทย์ไฟแล้วเล็งพลาดล่ะ…ทั้งร้านรวมถึงผู้คนละแวกนั้นไม่ไหม้เป็นจุณกันไปหมดเหรอ

“กรรรร !!”

เจ้าสัตว์ประหลาดอาศัยช่องโหว่ที่แมคเคนซีกำลังลังเลกระโจนเข้าใส่หมายจะโจมตีอีกรอบ ด้วยความตกใจแมคเคนซีจึงเงื้อคฑาในมือขึ้นหมายจะฟาดมันให้เต็มเหนี่ยวสักที แต่กลับเหมือนมีใครหรืออะไรสักอย่างที่มองไม่เห็นคว้ามือเขาไว้ไม่ให้ทำได้ดังใจคิด

“แม่งเอ๊ย อะไรวะเนี่ย !”

พอมือขยับไม่ได้เลยใช้เท้าเตะเจ้าหมาปิศาจที่ไข้ามาใกล้จนกระเด็นไปอีกทางก่อนที่มันจะได้ทันงับแขนเขา

“เกิดอะไรขึ้นฮะพี่แมคเคนซี”

“เชมัสอยู่ในห้องน้ำก่อนอย่าเพิ่งออกมา !”

เขารีบตะโกนบอกเมื่อได้ยินเสียงเชมัสจากในห้องน้ำ ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัว

“อย่าใช่คฑาเวทย์ฟาดฟันศัตรู หยิบดาบของเจ้าขึ้นมาซะ”

เรียวคิ้วขมวดมุ่นเมื่อรู้ว่าใครคือผู้ที่มาดึงรั้งมือเขาไว้ไม่ให้ใช้คฑาบ๊องหัวเจ้าอสุรกายนั่น แมคเคนซีรีบเก็บคฑาเข้ากระเป๋าเป้แล้วหยิบดาบที่เหน็บไว้กับเอวออกมาแทน

“กลับค่ายไปคุณกับผมมีเรื่องต้องคุยกัน…”

เดมิก็อดหนุ่มขบกรามพูดลอดไรฟันเสียงต่ำ หลงลืมสรรพนามแทนตัวผู้เป็นมารดาที่ใช้เรียกประจำไปชั่วขณะ มีอย่างที่ไหนห่วงคฑานั่นมากกว่าลูกตนเอง คิดแล้วก็รู้สึกไม่สบอารมณ์เสียขึ้นมาดื้อ ๆ ส่วนเจ้าอสรุกายที่ถูกเตะหนัก ๆ ไปทีก็ลุกขึ้นมาสะบัดหัวไล่ความเจ็บปวดก่อนจะควบฝีเท้าวิ่งตรงเข้ามาหาแมคเคนซีอีกครั้ง ไม่รู้ว่ามันหิวจนตาลายหรือโง่เง่ากันแน่ที่วิ่งเข้าหาคนที่มีอาวุธในมือ…ทั้งยังอยู่ในโหมดอารมณ์ไม่ดีอีกด้วย

“ตายซะไอ้หมาเวร !”

สิ้นเสียง หัวของเจ้าอสุรกายชะตาขาดก็ถูกฟันขาดจนแยกออกจากร่าง ไม่มีเลือดสักหยด มีแค่เพียงร่างของมันที่สลายหายไปกับอากาศ แมคเคนซีสาบานได้ว่าเขาไม่เคยคิดจะฆ่าสัตว์ประหลาดให้ออกมามีสภาพโหดร้ายแบบนี้มาก่อน ครั้งนี้ชายหนุ่มเพิ่งตระหนักได้ว่าอารมณ์โกรธของตนนั้นน่ากลัวเพียงไร

“เชมัส ออกมาได้แล้ว”

เมื่อเก็บดาบเรียบร้อยแล้วแมคเคนซีก็เดินมาเคาะประตูห้องที่เชมัสอยู่ เมื่อเด็กชายออกมาจากห้องน้ำ เหมือนจะสังเกตเห็นได้ถึงสายตาที่มองมองมาทางเขาอย่างหวาดระแวงผสมเป็นกังวล

“เมื่อกี้พี่แมคเคนซีทะเลาะกับหมาเหรอฮะ”

“อะ..เอ้อ ใช่ เจ้าหมานั่นดุมาก มันจะเข้ามากัด ฉันก็เลยไล่มันไปแล้ว โอ้ ชุดนี้เหมาะกับนายจริง ๆ ด้วย รีบไปอวดพี่ดีนกันเถอะ”

จะมีอะไรดีกว่าการรีบเปลี่ยนเรื่องกันล่ะ แมคเคนซีรีบปรับโหมดกลับมาเป็นพี่ชายใจดี ฝ่ามือใหญ่ตบไหล่เชมัสเบา ๆ พอถูกชมเรื่องชุดเด็กชายก็กลับมายิ้มอารมณ์ดี แล้วทั้งคู่ก็กลับไปหาดีนที่กำลังรอพวกเขาอยู่

ตื่นรู้ +2 จากการพิชิต ชูปาคาบรา ครั้งแรก

สินสงคราม : ขวดเลือดชูปาคาบรา

@God

Dean HEROES

Mackenzie ตอบกลับเมื่อ 2024-12-11 01:42
48. San Antonio TourM
-13.11.24  /  01:XX PM.-
อยู่ซานอันโตนิโอมาอาทิตย์ ...

238

น้ำตาไนแอด

               ขณะเดียวกันทางฝั่งของดีน…

               พอแมคเคนซีกับเชมัสเดินจากไปก็ได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูก ส่วนหนึ่งเพราะคล้ายเห็นคนรักส่งสายตาพิฆาตแว้บเดียวหลังจากที่ถูกน้ำสาดใส่จนเปียกปอน ดีนไม่อยากให้บุตรเฮคาทีอารมณ์เสีย แม้ว่าเขาจะไม่เคยถูกอีกฝ่ายวีนแตกใส่เลยสักครั้งแต่หมอนั่นตอนดุมันน่ากลัว นอกจากนี้เขายังแคร์ความรู้สึกของคนเปียกทั้งสองด้วย กลัวว่าทริปวันนี้จะกร่อย ก็พวกเขาเพิ่งมาถึงริเวอร์วอล์คเองนี่นา แถมยังเหลือสถานที่อีกหนึ่งแห่งที่อยากพาแมคเคนซีไป

               แต่ตอนนี้เขาควรจะหาที่หลบสักหน่อยไม่ให้เกะกะคนที่เดินผ่านไปมา ดีนจึงเลือกไปหลบมุมอยู่แถว ๆ ใต้สะพานข้ามแม่น้ำสายเล็ก ใกล้กับร้านขายแผ่นเสียงเก่าที่ตอนนี้กำลังเปิดเพลงดังยุคปีสองพันต้น ๆ เสียงของนักร้องสาวชาวบราซิลทรงพลังกระจ่างใส ขับขานบทเพลงโศกที่มีเนื้อหาชอกช้ำระกำใจเมื่อต้องแยกจากคนรักทั้งที่ใจยังรักอยู่

               ดวงตาสีเปลือกไม้ทอดมองไปยังสายน้ำ ด้วยยังสงสัยไม่หายว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เกิดขึ้นได้อย่างไร เพราะว่ามันผิดธรรมชาติอย่างมาก จนอดที่จะผวาไม่ได้ว่าแถวนี้จะมีสิ่งลี้ลับแฝงอยู่

               คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้ยินเรื่องเล่าจากผู้ที่เคยไปโกสต์วอล์ค (ที่ไม่ใช่เขา) ยามเที่ยงคืนพอดีเป๊ะจะเห็นหญิงสาวในชุดสีขาวร้องให้อยู่บริเวณใต้สะพานข้ามคลองซานอันโตนิโอ เมื่อเพ่งมองไปยังร่างนั้นจะเห็นว่าเธอค่อย ๆ จมหายไปกับสายน้ำยามดึกสงัด..

               แต่สิ่งที่ชายหนุ่มสยองไม่ใช่เรื่องเล่าจากตำนานเมืองที่แต่งขึ้นเพื่อเสริมบรรยากาศของกรุ๊ปทัวร์สถานที่สยองขวัญ เขาหมายถึงอสุรกายต่างหาก

               “ฮื่อ… กระซิก”

               “ฮื๊!”

               สะดุ้งสุดตัว พอคิดถึงเรื่องเล่าผีสาวร้องไห้ก็ดันได้ยินเสียงร้องไห้ดังขึ้นมาพอดี แถมตรงนี้ก็ใต้สะพาน… ใช่จุดที่เขาเจอกันบ่อย ๆ หรือเปล่านะ? แต่นี่ไม่ใช่เวลาเที่ยงคืน แล้วถึงจะเที่ยงคืนจริงแต่พระอาทิตย์ไม่ตกมาเป็นเดือนจะมีผีออกมาได้ไง!!

               ‘แต่จะว่าไปตอนที่เลนนี่คุยกับผีที่ยูเครนก็เป็นตอนกลางวันนะ….’

               ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อ แต่ด้วยความอยากรู้ว่าเป็นผีจริงดิ เขาจึงค่อย ๆ ผินหน้าหันไปมองช้า ๆ ราวกับตุ๊กตาไขลานน้ำมันฝืด ให้มองตรง ๆ ยังทำใจไม่ไหวเขาจึงเลือกที่จะมองต่ำ หากมาในสภาพศพขึ้นอืดบวมฉึ่ง มีหวังเขาได้เป็นลมล้มพับด้วยอาการกลัวเลือดกำเริบแน่ ๆ เมื่อรวบรวมความกล้าได้ในระดับหนึ่ง จึงค่อย ๆ มองขึ้นไปเริ่มจากเท้า

               เขาเห็นชายกระโปรงสีสาวยาวกรอมพื้น จากนั้นค่อย ๆ ไล่สายตาขึ้นมาเรื่อย ๆ ชุดขาวตามแบบฉบับผีในหนังเป็นลายลูกไม้เหมือนกับชุดเดรสที่ขายในร้านเอชแอนด์เอ็ม ตอนนี้ยังไม่เห็นร่องรอยของของความบวมเป่ง เขาเห็นเพียงแต่ข้อมือของหญิงสาวที่ขาวผ่องมีออร่าอย่างน่าประหลาด แต่ก็ยังไม่ไว้ใจเมื่ออาจได้พบกับความสยองในอีกสองวิข้างหน้า

               เขาหลุบสายตาลงเมื่อใจฝ่ออีกครั้ง แต่ก็ฮึดขึ้นมาใหม่ มองขึ้นมาอีกเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ จนกระทั่งเห็นใบหน้าด้านข้างของสาวงามชวนสะกดสายตาที่บัดนี้เลอะคราบน้ำตาเต็มไปหมด

               ความกลัวเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอึดอัด ก็จะไม่ให้รู้สึกแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ลองคิดดูนะ.. แบบกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่คนเดียวจู่ ๆ มีใครก็ไม่รู้โผล่มาร้องไห้อยู่ข้าง ๆ ไม่รู้จักกันก็ไม่รู้ว่าจะปลอบโยนอย่างไร แล้วยิ่งเขาเป็นผู้ชายด้วยแล้ว… หญิงสาวที่กำลังสติแตกอยู่จะยิ่งหวาดกลัวหรือเปล่า หรือถ้าจู่ ๆ เดินหนีเธออาจเสียกำลังใจยิ่งกว่าเดิมก็ได้ บางทีหญิงสาวอาจไม่ทันรู้ตัวว่าสถานที่ที่เธอหลบมาร้องไห้ มีชายหน้าหนวดตัวใหญ่ยืนอยู่หนึ่งคน ทั้งหมดทั้งมวลนั้นเกิดขึ้นในหัวจนลืมความคิดเรื่องผีไปชั่วขณะ

               เอาแบบนี้ดีกว่า…

               “คุณครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?” ดีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ แต่อย่างน้อยเขาอยากแสดงตัวว่า ‘ตูยืนอยู่ตรงนี้นะเฟ้ย!’ ให้เธอได้รู้ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเพิ่งซื้อผ้าเช็ดหน้ามานี่นา ไหน ๆ แล้วสละของฝากสักผืนก็ได้ เขาจึงหยิบยื่นให้กับสาวตรงหน้า “ผมมีผ้าเช็ดหน้านะ คุณใช้ก่อนเถอะ”

               สาวชุดขาวชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามาทางเขา คล้ายเพิ่งรู้ตัวว่ามีหนุ่มคนหนึ่งยืนหัวโด่อยู่ก่อนหน้าแล้วกำลังส่งยิ้มแห้ง ๆ มาให้ โล่งอกไปหนึ่งอย่างที่หน้าตาของเธอไม่ได้มาแบบเละ ๆ

               “ขอบคุณค่ะ เช่นนั้น... เราขอยืมก่อน”

               นางหยิบผ้าเช็ดหน้าลายแผนที่เท็กซัสขึ้นมาซับหน้าตาบนนวลหน้าผ่องขาว หากเป็นผีตามอุดมคติคงไม่สามารถจับวัตถุสิ่งของได้จึงโล่งใจว่าเธออาจเป็นมนุษย์ แต่จากสรรพนามเนี่ยสิ.. แทนตัวเองว่า ‘เรา’ เนี่ยนะ? ดีนพยายามจับสังเกตทว่าสาวคนนี้ดูยังไงก็เป็นคนธรรมดาอย่างแน่นอน ถ้าไม่ใช่ผีงั้น..

               ‘หรือจะเป็นอสุรกายวะ…’

               แม้สาวงามตรงหน้าจะสวยจนเอาตาไปวางไว้ไม่ถูก แต่ชายหนุ่มยังคงระแวง คิดว่าจะอยู่ต่อหรือว่าวิ่งหนีไปเลยดี แต่สิ่งหนึ่งที่เขาได้เรียนรู้จากการเดินทาง มีอสุรกายไม่น้อยเลยเช่นกันที่มีสติปัญญาและไม่โหยหาเลือดเนื้อของเดมิก็อด ซึ่งตัวอย่างดังกล่าวหาได้ตามชานชาลาสถานีรถไฟเฮเฟตัส ศูนย์รวมความหลากหลายของเผ่าพันธุ์อย่างกับอาณาจักรซูโทเปีย

               “ขอบใจเจ้ามาก น้ำตาของเรามีค่า จงนำไปรีดเก็บเถิดเดมิก็อด”

               “ขอบคุณ…”

               นั่นไงว่าแล้วเชียวว่าต้องไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา ดีนรับผ้าเช็ดหน้ากลับคืนมาแต่ไม่รู้ว่าจะรีดเอาน้ำตาออกมายังไงในเมื่อของเหลวไม่ได้มีมากมายขนาดนั้น ไม่สิ.. เขาเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองเป็นบุตรของโพไซดอนนี่นา เรื่องการควบคุมน้ำ ดูดน้ำออกมาจากเสื้อผ้าน่ะเรื่องจิ๊บ ๆ…—-

               ‘ฉิบหายแล้ว! แล้วทำไมไม่ดูดน้ำออกจากเสื้อผ้าของแมคเคนซีล่ะวะ!!’ ระหว่างที่ความคิดฝั่งซ้ายกำลังร้อนลน ความคิดฝั่งขวาก็โต้แย้งให้เขาสงบลง ‘จะไปทำได้ยังไง ก็เชมัสอยู่ตรงนั้น ถึงจะมีเวทบังตาตอนใช้พลัง แต่ต้องมาเหนื่อยแถเด็กอีกว่าเป็นนักมายากลเก่า ถ้าถูกรบเร้าให้เล่นกลอื่นเดี๋ยวจะซวยกว่าเดิม’

               ในเมื่อไม่ต้องปกปิดตัวตนกับหญิงสาวปริศนาดีนจึงใช้พลังควบคุมน้ำตาของนางออกมาจากผ้าเช็ดหน้า ปัญหาคือหาภาชนะบรรจุ..

               ‘ขวดน้ำที่พกมาคงใส่ได้อยู่ล่ะมั้ง’

               พอคิดได้จึงเทน้ำออกจากขวดจนหมด แบ่งพลังอีกส่วนโยกย้ายหยาดน้ำที่เหลือทิ้งลงสู่แม่น้ำซานอันโตนิโอ แล้วจึงนำน้ำตาบรรจุใส่ขวดให้ไม่ปะปนกับของเหลวที่เคยอยู่ในนั้นมาก่อน ทีนี้ก็ท่องจำว่าห้ามลืม ห้ามโยนขวดทิ้งเป็นอันขาด

               “ว่าแต่คุณคือ.. นางเงือก? แล้วน้ำตานี่ก็มีพลังรักษา หรือมันจะกลายเป็นไข่มุก…?” ดีนถาม ทว่านางส่ายหัว

               “เราคือ ‘ไนดาห์’ หนึ่งในไนแอดผู้พิทักษ์แหล่งน้ำแห่งนี้ ส่วนน้ำตาของเรามีหลายสรรพคุณ ช่วยทำให้ผ่อนคลาย คลายคำสาป เป็นสื่อกลางของเวทมนตร์ พลังรักษาตามที่เจ้าว่าก็ใช่ แต่มันกลายเป็นไข่มุกไม่ได้แน่นอน”

               “โห ของมีค่ามากเลยนะเนี่ย ว่าแต่เมื่อกี้ผมเพิ่งเจอเรื่องแปลก ๆ มามัน เอ่อ… คุณทำหรือเปล่า เป็นคุณหรือเปล่าที่สาดน้ำใส่ผมกับแฟนแล้วก็เด็กอีกคน”

               ไนดาห์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเบือนใบหน้าไปทางอื่น “เราเปล่าทำนะ..”

               “ทำตัวมีพิรุธชะมัด คุณยอมรับมาตามตรงก็ได้แล้วผมจะไม่โกรธ” ดีนคาดคั้น ส่วนเรื่องความโกรธไม่มีตามที่พูด เขาแค่อยากรู้ว่าใครทำ และทำไปทำไม

               “เราเปล่าแกล้งเจ้าจริง ๆ เจ้าก็เห็นว่าเรากำลังโศกเศร้า จะไปมีกะจิตกะใจแกล้งใครได้ลง” ไนดาห์ตอบกลับอย่างหนักแน่น เธอไม่ได้โกหก แต่มีเรื่องปิดบังบางอย่าง

               “โอเค ถ้าไม่ใช่คุณแล้วใครทำ บอกผมได้ไหม? หรือมีอสุรกายอยู่แถวนี้ผมจะได้ระวังตัว”

               “เอ่อ… คือเรื่องนั้น… เราเกรงว่าเราบอกเจ้าไม่ได้จริง ๆ” ท่าทางของนางพรายดูหวาดกลัวอะไรบางอย่าง ไม่น่าเป็นอสุรกายแต่คิดว่าเป็นอะไรที่เหนือกว่า “แต่รับรองได้ว่าท่านนั้น… เอ้ย! สิ่งนั้นไม่เป็นภัยแก่พวกเจ้าทุกคนอย่างแน่นอน”

               “โอเค ๆ ผมไม่คาดคั้นแล้ว แต่ยังมีเรื่องที่สงสัยอยู่ ทำไมคุณถึงร้องไห้ล่ะ? ถ้าเป็นเรื่องที่ตอบไม่ได้ หรือไม่อยากบอก ไม่ต้องตอบผมก็ได้นะ”

               “ไม่หรอก” ไนแอดสาวส่ายหน้าอีกครั้ง “เราเพียงนึกถึงอดีตที่ผ่านมา บทเพลงที่เปิดอยู่ช่างตรงกับชีวิตรักของเราเสียเหลือเกิน”

               คงเป็น Amor Eterno หรือ ‘รักนิรันดร’ ที่เพิ่งบรรเลงจบไป ก่อนเพลงบทใหม่ในอัลบั้มเดียวกันจะดังขึ้นมา ว้าว! เรื่องความรักงั้นเหรอ แถมเจ้าตัวยังบอกว่าเล่าได้ ชักอยากเผือกขึ้นมาแล้วสิ

               “คุณช่วยเล่าให้ผมฟังได้ไหม?”

               “ได้สิ… แต่ว่าเราเล่าเรื่องไม่เก่งนะ” เก่งไม่เก่งไม่รู้หรอก รู้แต่นาทีนี้ต่อมสาระแนทำงาน ดีนรีบพยักหน้าให้เธอเริ่มเล่า “นานมาแล้วก่อนที่ตลาดแห่งนี้จะถูกสร้างขึ้นเสียอีก เราเคยพบรักกับชายหนุ่มผู้หนึ่งเขาเป็นคนจากต่างแดน เขามาเพื่อทำสงคราม”

               “เขาตายเหรอ? น่าสงสาร…” ดีนถามแทรก

               “ไม่ เขาไม่ตาย เจ้าอย่าพูดแทรกสิ” ไนดาห์มุ่ยหน้า ดีนจึงทำท่ารูดซิบปากแล้วผายมือให้นางเล่าต่อ “เรายังไม่ได้บอกเลยว่าเขาคือ ‘อันโตนิโอ’ ชื่อเดียวกับสายน้ำแห่งนี้ คล้ายกับว่าชื่อดังกล่าวผูกมัดข้าไว้ตั้งแต่แรก”

               ดีนฟังไปก็พยักหน้าหงึก ๆ

               “เจ้าไม่ถามต่อเหรอ?” ไนแอดสาวถาม

               “เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้คุณเพิ่งพูดไปหยก ๆ ว่าอย่าพูดแทรก” แทบจะขำพรืดออกมา ไหงไนแอดถึงได้ดูอ๊องขนาดนี้นะ แต่ก็น่ารักดี สมแล้วที่เคยมีแฟน นี่ถ้าโสดอยู่เขาอาจจีบนางก็ได้ “งั้นผมถามก็ได้… แล้วยังไงครับ ถ้าเขาไม่ตายในสงครามแล้วยังไงต่อ ทำไมถึงแยกจากกัน แต่เนื้อหาของเพลงคือการจากลาด้วยความตายนี่นา หรือว่าผมเข้าใจอะไรผิดไป?”

               จากท่อนฮุกของเพลง

               Cómo quisiera, ay

               Que tú vivieras

               Que tus ojitos jamás se hubieran

               Cerrado nunca y estar mirándolos

               Amor eterno

               E inolvidable

               Tarde o temprano estaré contigo

               Para seguir amándonos

               แปลความคร่าว ๆ ได้ว่า ‘ฉันปรารถนาเหลือเกินให้เธอยังมีชีวิตอยู่ ให้ดวงตาคู่นั้นของเธอไม่หลับใหลไปตลอดกาล ให้ฉันยังได้มองมันอยู่ รักนิรันดร์ และไม่มีวันลืมเลือน ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะได้ไปอยู่กับเธอ เพื่อรักกันต่อไป’

               “ถ้าจนถึงวันนี้อันโตนิโอก็ตายไปแล้วจริง ๆ แหล่ะ ขออภัยเราเรียบเรียงไม่ถูก ขอเริ่มใหม่ตั้งแต่ตอนที่เราเจอเขา…” ไนแอดสาวอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย มือบิดชายกระโปรงลูกไม้อย่างเขินอาย จากที่บอกจะเล่าเรื่องรักกลับเปลี่ยนใจ “เราไม่เล่าดีกว่าว่าเรารักกับอันโตนิโอยังไง มันน่าอายเกินไป แต่เอาเป็นว่าอันโตนิโอได้รับบาดเจ็บจากสงครามจนถูกส่งตัวกลับไปยังบ้านเกิด จากนั้นพวกเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย”

               “อ๋อ เรื่องราวเป็นแบบนี้นี่เอง” ถึงจะเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้ฟังเรื่องราวรักหวานชื่น แต่ก็นะ.. ในเมื่อเจ้าตัวไม่อยากเล่างั้นเอาไว้เดี๋ยวเขาไปมโนต่อเอาเอง “น่าเสียดายจริง ๆ ด้วย พวกคุณคงยังไม่ทันได้บอกลากัน”

               “ใช่” นางพรายพยักหน้า “พี่น้องเราบอกให้เราลืมอันโตนิโอไปซะ แต่ว่าเราทำไม่ได้ หากว่าเราออกจากแหล่งน้ำนี้ได้คงออกไปตามหาเขาแล้ว ไนแอดอย่างเราต้องสถิตย์อยู่กับที่เพื่อดูแลแหล่งน้ำนั้น ๆ อยู่ตลอดเวลาน่ะ”

               “กำลังจะถามอยู่พอดีว่าคุณไปหาเขาได้ไหม แต่ตอนนี้กระจ่างแล้ว.. งั้น… เขาไม่มาหาคุณเหรอ?”

               “อันโตนิโอขาขาดน่ะ ทั้งสองข้างเลย”

               โอเค ชัด.. จะเป็นเรื่องราวกี่ร้อยปีผ่านมาไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่ใช่ยุคปัจจุบันการเดินทางของคนพิการก็ค่อนข้างลำบาก ไม่รู้ว่าหลังกลับไปบ้านเกิดชายคนนั้นจะมีชีวิตแบบไหน ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีลูกหลานและเสียชีวิตอย่างสงบด้วยวัยชรา พอคิดแบบนั้นแล้วก็น่าเจ็บใจอยู่นะที่คนรักไปมีคนรักอื่นทั้งที่เรายังรักอยู่ แต่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เพราะโอกาสจะกลับไปหาแทบไม่มี หากมีโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่ก็ควรทำ

               “เราพยายามตัดใจตามที่พี่สาวบอกอยู่หลายครั้ง จนกระทั่งครั้งนึงที่เราตัดสินใจว่าจะรักอันโตนิโอตลอดไป… เมื่อประมาณหนึ่งร้อยปีก่อนเราได้เจอทายาทของเขาโดยบังเอิญ ไม่สิจะพูดว่าทายาทก็ไม่ถูก เธอเป็นหลานสาวของพี่ชายอันโตนิโอ ที่เป็นเดมิก็อดสายเลือดเฮอร์มีสจึงได้สนทนากัน”

               ไม่คิดว่าเรื่องราวความรักนี้จะมีภาคต่อ ดีนจึงฟังอย่างตั้งใจ แต่ต้องมาลำดับญาติในหัวใหม่นิดหน่อย

               “หมายถึง ธิดาเฮอร์มีสคนนั้นเป็นหลานตาของพี่ชายคุณอันโตนิโอเหรอครับ?”

               “ใช่ ๆ แบบนั้นเลย เธอเล่าว่าคุณทวดน้อยของเธอชื่ออันโตนิโอ เคยมารบที่ยุทธการ ดิ อลาโม แต่ขาขาดทั้งสองข้างจึงถูกส่งตัวกลับไปยังบ้านเกิดที่โกเลียด (เม็กซิโก) ก่อนเสียชีวิต.. อันโตนิโอเป็นอัลไซเมอร์เขาชอบเพ้อถึงหญิงสาวชุดขาวที่แม่น้ำซานอันโตนิโอตอนไปทำสงคราม เราคิดว่าสตรีคนนั้นต้องเป็นเราแน่ ๆ อันโตนิโอก็ยังลืมเราไม่ลง เขาจึงไม่ได้แต่งงานและอยู่เป็นโสดจนกระทั่งตายด้วยโรคชรา”

               ไนดาห์เล่าไปน้ำตาของเธอก็ปริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ดีนรีบส่งผ้าเช็ดหน้าให้เธออย่างไวจะได้รีดน้ำตาไนแอดเพิ่ม—.. เอ๊ย! หมายถึงให้เธอได้ซับน้ำตาคลายโศกต่างหาก

               “โอ้โห ความรักของพวกคุณบริสุทธิ์มาก” เป็นเรื่องน่ายกย่องจนปรบมือให้ “แต่การนึกถึงคนรักแล้วร้องไห้ตลอดแบบนี้ผมคิดว่าไม่ค่อยดีต่อสุขภาพจิตเท่าไรเลยนะครับ ผมไม่ได้อยากให้คุณลืมคุณอันโตนิโอหรอกนะ แต่เรื่องมันก็ผ่านมาเกือบจะสองร้อยปีแล้ว.. ไม่รู้สิ ผมก็ไม่ได้มีประสบการณ์ความรักมากขนาดนั้น คงแนะนำวิธีรับมือกับความโศกเศร้าไม่ได้ แต่ผมอยากให้คุณรักตัวเองมาก ๆ นะ”

               “ขอบใจเดมิก็อด เราไม่ได้ร้องไห้บ่อย แค่อินกับเพลงไปหน่อย” ไนดาห์ยิ้มให้ก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าคืน “ขอเราทราบชื่อเจ้าได้ไหม? บุตรแห่งโพไซดอน”

               “โอ้ ลืมไปเลยว่าผมยังไม่ได้แนะนำตัว ผมดีน นีล บุตรแห่งโพไซดอน ตามที่คุณรู้ ว่าแต่คุณรู้ได้ไงครับ?”

               “แปลกตรงไหน เราเป็นผู้พิทักษ์สายน้ำนะ” พรายสาวหัวเราะคิกคัก “และอีกอย่างเจ้าเพิ่งได้แสดงพลังต่อหน้าเราไปไม่ใช่หรือ? ผู้ควบคุมวารีหากไม่ใช่บุตรแห่งโพไซดอนก็ต้องเป็นเนปจูน ซึ่ง.. ยังไงก็ต้องเป็นโพไซดอนอยู่แล้ว”

               นางลดเสียงแผ่ว ท่าทีดูเกร็ง ๆ คล้ายกับตอนที่ดีนเซ้าซี้ถามว่าใครสาดน้ำใส่ จนเจ้าตัวพอจะจับจุดได้นิดหน่อย แต่ว่าพ่อจะสาดน้ำใส่แมคเคนซีไปทำไมล่ะ? หรือแอบหมั่นไส้เขยอังกฤษ? สงสัยกลับค่ายต้องไปคุยกับรูปปั้นหน่อยแล้ว

               ดีนแยกน้ำออกจากผ้าเช็ดหน้าด้วยพลังควบคุมน้ำอีกครั้งแล้วนำมาบรรจุใส่ขวด มันน้อยนิดเสียจนแทบแยกไม่ออกเลยว่าไหนขวดเปล่า ไหนขวดที่มีน้ำตาไนแอด ระหว่างนั้นเขาเห็นแมคเคนซีกับเชมัสเดินกลับมาอยู่ไกลลิบ ๆ แม้แต่ไนแอดสาวยังเห็น ใกล้ได้เวลาต้องจากกันแล้ว

               “คนรักของเจ้ากับลูกชายมานู่นแล้ว เราไม่เป็นไร เจ้าไปเถอะ”

               “เดี๋ยวก่อนคุณไนดาห์ ผมกับแมคเคนซีเป็นคนรักกันก็จริงแต่เชมัสไม่ใช่ลูกครับ น้องเป็นเพื่อนบ้านที่ผมพามาเที่ยวเฉย ๆ” ดีนหัวเราะ ถึงจะเป็นเดมิก็อดแต่เขาก็ให้กำเนิดบุตรกับเพศชายด้วยกันเหมือนทวยเทพไม่ได้หรอก

               “อ้าวเหรอ ข้าคิดว่าเจ้าให้กำเนิดบุตรเหมือนกับมหาเทพโพไซดอนเสียอีก ท่านทำให้มนุษย์เพศชายตั้งท้องได้ และเมื่อใกล้กำหนดคลอดท่านก็ย้ายทารกน้อยสู่ครรภ์สัตว์ทะเล จากนั้นให้เด็กเดมิก็อดคลอดออกมาพร้อมกับลูกสัตว์เหล่านั้น เรื่องนี้เราได้ยินมาจากนิมฟ์ทะเลนะ ไม่เคยเห็นกับตาตัวเองหรอก”

               “โอ้… มหัศจรรย์มาก เจรี่นายเกิดมาพร้อมกับลูกโลมาสินะ…” ไม่น่าเชื่อที่อยู่ ๆ ปริศนาการกำเนิดของน้องชายต่างมารดา (หรือเรียกบิดาดี?) ที่เคลือบแคลงสงสัยมานานจนลืมสงสัยได้ถูกไขกระจ่าง ชักอยากรู้แล้วแฮะว่าเทพองค์อื่น ๆ มีการให้กำเนิดเด็กจากคนรักเพศเดียวกันแบบไหน.. แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาถาม คงต้องบอกลากันแล้ว “ขอบคุณสำหรับความรู้แล้วก็เล่าเรื่องส่วนตัวของคุณให้ฟังครับ ถ้างั้นผมไปก่อนนะ โชคดีนะคุณไนดาห์”

               ดีนโบกมือบ๊ายบายไนดาห์ก่อนจะเดินขึ้นมาจากใต้สะพานเพื่อมาหาแมคเคนซีกับเชมัส

               .

               .

               .

               หนุ่มอังกฤษผมบลอนด์ในชุดใหม่จากร้านของฝาก ช่างหล่อเหลาเหมือนกับเจ้าชายอังกฤษที่เสด็จมาเยี่ยมเยือนซานอันโตนิโอในลุคสบาย ๆ ไม่มีผิด แม้แมคเคนซีน่าจะเลือกชุดตัวที่ลวดลายน้อยที่สุดในร้าน แต่ดีนพนันได้ว่านี่คือชุดที่มีสีสันฉูดฉาดที่สุดในตู้เสื้อผ้าของอีกฝ่ายแล้วล่ะ แม้ว่าภาพจะแปลกตาไปหมดตั้งแต่หัว (เกือบ) จรดเท้า แต่ด้วยความหล่อเหลาของบุตรแห่งเฮคาทีทำให้ดีนมองข้ามเรื่องไร้สาระ สายตาจรดไปที่อีกฝ่ายพร้อมด้วยรอยยิ้มที่บังคับให้หุบไม่ลง

               “แมคซี่นายหล่อจัง เสื้อไอเลิฟเท็กซัสตัวนี้เข้ากับนายมาก”

               “ฉันหล่ออยู่แล้ว ขอบคุณ” แมคเคนซีอมยิ้ม ถึงจะหลงตัวเองตั้งแต่ต้น แต่พอเจอสายตาคลั่งรักของดีนเข้าไปอีกฝ่ายก็มีเขินนิดหน่อยอยู่เหมือนกัน จนต้องกระแอม “อะแฮ่ม! แล้วเราเอาไงดี เริ่มเที่ยวตรงไหนกันต่อ”

               “โอ้ ก็เดินเล่นไปเรื่อย ๆ จนถึงโบสถ์ซานเฟอร์นานโดจะมีจุดนั่งเรือกลับอยู่ตรงนู้น” ดีนชี้ไปยังท่าเรือไกลลิบ ๆ เอาจริง ๆ ก็มองไม่เห็นหรอก “พอเที่ยวอีกจุดเสร็จพวกเราค่อยนั่งเรือกลับมาเอาจักรยานแล้วก็กลับบ้าน”

               ดีนอธิบายแผนการเที่ยวคร่าว ๆ ให้ทั้งสองได้ฟังจากนั้นก็พาเดินตามทาง มาริเวอร์วอล์คก็ต้องวอล์คให้สมชื่อ ที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวริมน้ำที่ถูกตกแต่งด้วยธงและร่มหลากสีสัน ท่ามกลางสายน้ำและแมกไม้เขียวขจี พวกเขาสามารถเดินเล่นได้ตอนเที่ยงวันได้โดยไม่รู้สึกร้อนกระหม่อม

               นอกจากส่วนของสีสันย่านร้านค้ายังมีโซนของสวนที่เงียบสงบ ซึ่งหากมาตอนค่ำก็จะได้บรรยากาศของความงดงามอีกแบบหนึ่ง น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่มีกลางคืน จึงได้แค่โม้ให้ฟังไปก่อน เอาไว้รอบหน้าหลังสถานการณ์โลกแห่งเทพคลี่คลาย เขาคงพาแมคเคนซีและเชมัสมาเดินเที่ยวเล่นอีกครั้ง แต่กว่าจะถึงตอนนั้นเด็กชายคงเป็นหนุ่มซานอันโตนิโอเต็มตัวและเป็นคนพาพวกเข้าทั้งสองมาเดินเล่นแทน

               .

               .

               .

               17.xx น.

               ทั้งสามเดินเล่นริมน้ำ ให้ธรรมชาติบำบัดกันจนมาถึง ‘อาสนวิหารซานเฟอร์นานโด’ โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ที่มีชื่อเสียงที่สุดของซานอันโตนิโอ ไม่สิ.. อาจจะมีชื่อเสียงที่สุดในเท็กซัสเลยก็ว่าได้ เนื่องจากที่นี่เป็นอนุสรณ์สถานเก็บอัฐิของเหล่าวีรชนในสงคราม ดิ อลาโม

               อาสนวิหารสร้างจากหิน ดูเก่าแก่ลึกลับมากด้วยมนต์ขลัง ตั้งอยู่ใจกลางของพลาซ่าหลักเมืองซานอันโตนิโอ เป็นโบสถ์คาทอลิกที่เก่าแก่ที่สุดแห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา และยังคงเปิดใช้งานเป็นสถานที่ประกอบพิธีทางศาสนาจนถึงปัจจุบัน โบสถ์แห่งนี้มีความสำคัญทั้งในด้านศาสนา ประวัติศาสตร์ และสถาปัตยกรรมสเปนิชโคโลเนียลผสมผสานกับสไตล์นีโอโกธิก

               การตกแต่งภายในเป็นไปอย่างเรียบง่าย ทั่วทั้งโถงเป็นสีธรรมชาติของหินโทนสีอ่อน เมื่อก้าวเท้าเข้าไปจะสัมผัสได้ถึงความสุขสงบที่หาไม่ได้จากภายนอก คล้ายกับว่าเป็นโลกอีกใบ ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าพระผู้เป็นเจ้าตามศาสนาคริสต์ยังคงยินดีจะมอบอ้อมกอดอันอบอุ่นโอบรับเดมิก็อดที่ไร้ศาสนาแถมยังเป็นไบเซ็กส์ชวลคนนี้ แทนที่จะส่งโกเลมหินออกมาขับไล่เหมือนตอนที่เขาหลงทางในโบสต์ซานอันโตนิโอ

               ทั้งสามใช้เวลานั่งสงบจิตสงบใจอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวอยู่ครู่ใหญ่ ดีนมองไปยังใบหน้าของคนรักที่ดูสงบไม่ต่างจากตอนที่พวกเขาเคยไปเยือนโบสถ์ต่าง ๆ เวลาไปเที่ยว ดีนรู้ได้ว่าแมคเคนซีกำลังอยู่ในโหมด ‘สงบใจ’ ส่วนเชมัสไม่มีท่าทีเบื่อหน่าย เด็กชายดูพยายามเข้าอกเข้าใจ เข้าถึงสถานที่ต่าง ๆ และพยายามกลมกลืนไปกับสถานการณ์นั้น ๆ

               “โบสถ์ที่ใหญ่ที่สุดของเมืองคือโบสถ์นี้ ที่นี่ไม่ใหญ่เหมือนโบสถ์กลอสเตอร์ที่บ้านนาย… นายโอเคกับที่นี่ไหม?” ดีนกระซิบถามคนรักที่นั่งข้าง ๆ

               “ชอบสิ ถึงไม่ใหญ่โต แต่ที่นี่ก็สงบดี” แมคเคนซีผินใบหน้ากลับมายิ้มตอบ

               บ้าชะมัด! ทำไมเหมือนเขาเห็นแสงโฮลี่ออกมาจากหัวของหมอนี่ได้นะ!! นายเป็นบุตรเฮคาทีจอมเวทมนตร์ดำจริงดิ!? หรือที่โฮลี่เพราะแค่รอยยิ้มอบอุ่นที่มีให้ฉันคนเดียว และผมทองเสริมผิวผ่องกันแน่นะ!

               พอได้เวลาอาหารเย็นทั้งสามก็ออกมาเดินเล่นหามื้อเย็นง่าย ๆ กินกันที่ริมแม่น้ำซานอันโตนิโอใกล้กับท่าเรือที่จะนั่งไปจุดเริ่มต้นของริเวอร์วอล์ค น่าเสียดายอีกนั่นแหล่ะที่ตอนนี้ไม่มีเวลากลางคืน การแสดงแสงสีที่หน้าโบสถ์ซานเฟอร์นานโดจึงถูกยกเลิกไปอย่างไม่มีกำหนด

               ตอนกลางวันพวกเขารับประทานอาหารเม็กซิกันกันไปแล้ว ในมื้อเย็นก็ถึงเวลาของอาหารสเปนที่หากินได้ไม่ยากในเมืองแห่งนี้ด้วยเช่นกัน ‘ปาเอญ่า’ หรือข้าวผัดสเปนกระทะร้อนถูกเสิร์ฟแค่จานเดียวก็เต็มโต๊ะ อยากเรียกว่าจานเลย ปริมาณขนาดนี้เรียกว่าถาดเถอะ… ต่อให้เป็นชายฉกรรจ์สุขภาพแข็งแรงสองคน กับเด็กชายวัยกำลังโตหนึ่งคน ถ้ากินถาดนี้หมดได้มีอิ่มจนจุก เตรียมใจไว้แล้วว่าได้ห่อหลับบ้านไปกินต่อตอนเช้าแน่ ๆ เพราะงั้นกินแค่พอดี ๆ ส่วนอีกเมนูที่สั่งมาซดน้ำแก้เลี่ยนก็คือ ‘กัซปาโช’ หรือซุปผักแบบเย็นที่มีเบสเป็นมะเขือเทศ เอาไว้กินดับความร้อนแรงของปาเอญ่ากระทะร้อน

               .

               .

               .

               21.xx น.

               หลังรับประทานอาหารค่ำกันเสร็จแบบที่ท้องฟ้าไม่มืดก็ได้เวลากลับบ้าน เชมัสยังคงอยู่ที่บ้านดีนจนกระทั่งคุณฌอนมารับซึ่งค่อนข้างดึก เมื่อเด็กกลับไปแล้วก็ได้เวลาที่ผู้ใหญ่ได้เวลาเข้านอนด้วยเช่นกัน ทั้งดีนและแมคเคนซีต่างเล่าเรื่องของกันและกันให้ฟังมาในวันนี้

               หนุ่มกลอสเตอร์ดูอึ้งหลังจากฟังเรื่องการกำเนิดเจโรม (ที่ดีนใส่สีตีไข่เพิ่มอรรถรสลงไปอีกนิดนึง) ส่วนดีนก็โวยวายเบา ๆ หลังจากที่ฟังเรื่องแมคเคนซีปะทะชูปาคาบราจบ

               

               “ได้ไงอ่ะ ฉันเลยอดเห็นนายตอนใช้เวทต่อสู้สุดหล่อเท่เลยสิ!”

               

               “รอบนี้ฉันยังไม่ได้ใช้พลังเวทเลย แต่ไม่เป็นไร… ถ้าชีวิตเราต้องเจออสุรกายบ่อยขนาดนี้ นายได้เห็นฉันหล่อเท่อีกเยอะที่รัก”

               กล่าวจบเขาก็รับประทับจูบที่หน้าผาก

               “หึย! นายกล้ากล้าชมว่าตัวเองหล่อเท่เหรอ น่าหมั่นไส้ชะมัด!”

               ผ้าห่มถูกคลุมปิด น่าหมั่นไส้นักต้องถูกจับฟัดสักหน่อย รับไปซะการต่อสู้อย่างดุเดือดบนเตียงนอนแบบในเกมเดอะซิมส์!

ปลอบใจไนแอด

ของปลอบใจ: น้ำตาแห่งไนแอด 9 ขวด

@God

Dean HEROES

240

สัปดาห์แห่งการเที่ยวฉ่ำ

               นี่ก็เป็นสัปดาห์ที่สามแล้วสำหรับการกลับมาที่บ้าน และการเป็นพี่เลี้ยงเด็ก หลังจากอาทิตย์ที่แล้วดีนได้ลองเชิงพาเชมัสไปเที่ยวรอบเมืองซานอันโตนิโอมา เขาจึงลองขออนุญาตคุณแคตต์ วิศวกรหนุ่มผู้บ้างานว่าอยากจะพาเชมัสไปเที่ยวสถานที่อื่น ๆ ในเมืองอีก อาทิ สวนสัตว์ซานอันโตนิโอ สวนน้ำอควาติก้าซีเวิร์ล และสวนสนุกซิกส์แฟลกส์เฟียสต้าเท็กซัส ชนิดที่ว่าเที่ยวกันระห่ำกันแบบวันเว้นวัน

                .

                .

                .

               18/11/2024 - วันแห่งการเที่ยวสวนสัตว์ และเก็บสถานที่อื่น ๆ ในเมืองซานอันโตนิโอที่ไม่ได้ไปเยือน

               แน่นอนว่าดีนตั้งใจไว้แต่แรกอยู่แล้วว่าการกลับบ้านครั้งนี้เขาจะต้องเที่ยวสวนสัตว์ประจำบ้านเกิด ที่ตอนเด็กมาบ่อยแสนบ่อยให้ได้ สวนสัตว์จัดไฟตามไม้พุ่มตัดแต่งเป็นรูปสัตว์รับวันคริสต์มาสรอแล้ว แต่อากาศไม่ได้มีท่าทีจะหนาวเย็นเหมือนปีก่อน ๆ จากปรากฏการณ์พระอาทิตย์ตลอดวันจนคร้านจะกล่าวถึง ดีนลองสอบถามเจ้าหน้าที่สวนสัตว์ดูว่ามีวิธีการรับมือกับสัตว์กลางคืนอย่างไร ก็ได้คำตอบว่าสัตว์ในสวนสัตว์โชคดีกว่าสัตว์ป่าตรงที่มีมนุษย์คอยช่วย เหลือปรับภูมิทัศน์สภาพของกรงให้มืดครึ้มลงตามช่วงเวลา จนตอนนี้มันเริ่มปรับตัวได้ ส่วนสัตว์ตามธรรมชาติได้รับรายงานมาว่ามีจำนวนไม่น้อยเลยที่ปรับตัวได้ แต่ตัวไหนที่อ่อนแอเป็นทุนเดิมก็จะเสียชีวิตลง นับว่าอัตราการเสียชีวิตของสัตว์ป่าในช่วงนี้สูงขึ้นกว่าปกติ แต่ไม่เสี่ยงสูญพันธ์ุ นั่นทำให้ดีนพอจะโล่งใจขึ้นมาได้บ้าง

               ใช้เวลาเที่ยวสวนสัตว์จนถึงบ่าย ก็ย้ายที่กันไปยัง 'สวนชาสไตล์ญี่ปุ่น' ที่อยู่ไม่ไกลกัน คงไม่มีใครเชื่อล่ะสิว่า ณ ใจกลางเมืองซานอันโตนิโอจะมีสวนญี่ปุ่นแสนร่มรื่นไว้ให้จิบชายามบ่ายกับเขาด้วย ประวัติความเป็นมาของที่นี่ก็ไม่ธรรมดา เดิมทีสวนญี่ปุ่นแห่งนี้เคยเป็นเหมืองหินปูนเก่าในช่วงปีพันแปดร้อย ก่อนจะถูกปรับเปลี่ยนจากเหมืองเป็นสวนสวย โดยได้รับแรงบันดาลใจมาจากสวนญี่ปุ่น เนื่องจากวัฒนธรรมญี่ปุ่นเป็นที่นิยมมากในยุคต้นศตวรรษที่ยี่สิบ โดยได้รับความร่วมมือจากชุมชนชาวญี่ปุ่นในซานอันโตนิโอ มีครอบครัว 'จินกู' เปิดร้านน้ำชาอยู่ในสวนแห่งนี้

                ครั้งหนึ่งสวนชาญี่ปุ่นเคยถูกเปลี่ยนชื่อให้เป็น ‘สวนชาจีน’ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองเพื่อป้องกันเรื่องดราม่า ก่อนจะเปลี่ยนชื่อกลับในภายหลัง และได้รับการปรับปรุงสถานที่ขนานใหญ่ จนกลายเป็นสวนสวยอายุร้อยปีจนมาถึงทุกวันนี้ อย่างที่บอกว่าที่นี่มีร้านน้ำชาของตระกูลจินกูเปิดอยู่ ดังนั้นจะพลาดดื่มชาเขียวและรับประทานขนมญี่ปุ่นไปได้อย่างไร

               จบนี่ก็กลับบ้าน เป็นอันสิ้นสุดการท่องเที่ยวของวันที่สิบแปด

                .

                .

                .

               20/11/2024 - วันแห่งการเที่ยวสวนน้ำ

               พักหนึ่งวันแล้วก็มาเที่ยวต่อ วันนี้เปลี่ยนบรรยากาศไปเยือนสวนน้ำอควาติก้าซีเวิร์ลที่มีพื้นที่กว้างขวางทางทิศตะวันตกของเมือง จากระยะทางที่ไกลทำให้ไม่สามารถขี่จักรยานเที่ยวได้เหมือนวันก่อน ๆ การเดินทางในครั้งนี้จึงต้องนั่งรถไฟกันไป

               ที่หน้าทางเข้ามีฝูงปลากระเบนนับร้อยชีวิตแหวกว่ายอยู่ในบ่อ หากใครเห็นต้องคิดว่าเจ้าปลาพวกนี้กำลังทักทายนักท่องเที่ยวผู้มาเยือนอยู่แน่ ๆ แต่สำหรับเดมิก็อดสายเลือดเจ้าสมุทรผู้มีความสามารถในการคุยกับสัตว์น้ำได้แล้วเขาได้ยินพวกมันสนทนากันเรื่องอื่น บ้างก็บ่นว่า 'บ่อนี่ชักจะแคบเกินไปแล้วนะ!!!'

               คอนเซปของสวนน้ำแห่งนี้คือ ‘แหวกว่ายพร้อมกับฝูงปลา’ ไม่ใช่การว่ายน้ำกับฝูงปลาจริง ๆ แต่ที่สวนน้ำแห่งนี้จะจัดโซนพิเศษเอาไว้ประจำตามจุดต่าง ๆ ไปทั่ว เช่น เมื่อสไลด์เดอร์ลงตามท่ออันคดเคี้ยว ปลายทางล่างสุดที่รออยู่คืออุโมงค์ปลาขนาดใหญ่คล้ายกับในอควาเรียม ที่สามารถว่ายน้ำไปพร้อมกับมองเหล่าฝูงปลาแหวกว่ายเหนือหัวได้เช่นเดียวกัน

               ที่นี่ให้บริการสไลด์เดอร์หลายรูปแบบกว่าเก้าแห่ง มีทั้งแบบพุ่งลงในแนวดิ่ง แบบนั่งในแพยางเล่นเป็นกลุ่ม หรือแม้แต่การสไลด์ลงมาพร้อมกับบอร์ดโฟม เป็นที่สนุกสนานแก่สามหนุ่มเป็นอย่างมาก หรือถ้าตอนไหนเหนื่อย ๆ ก็ลอยคอไปตามสระทะเลเทียม ปล่อยให้คลื่นน้ำค่อย ๆ พัดพาห่วงยางให้ลอยไปเหมือนสาหร่ายในทะเลแอตแลนติก

               ทั้งสามใช้เวลากับสวนน้ำทั้งวันจนหมดแรง ตอนนั่งรถไฟกลับบ้านเล่นเอาแอบงีบหัวพิงกันเป็นแถบ ๆ

                .

                .

                .

               22/11/2024 - วันแห่งการเที่ยวสวนสนุก

               ให้เวลาพักร่างหนึ่งวันก่อนจะลุยเที่ยวสวนสนุกกันต่อ ‘ซิกส์แฟลกส์เฟียซต้าเท็กซัส’ คือ สวนสนุกที่ดีที่สุดในรัฐเท็กซัส และมันยอดเยี่ยมมากกว่านั้นตรงที่ตั้งอยู่ในเมืองซานอันโตนิโอบ้านเกิดของดีนนั่นเอง ฉะนั้นหากอยากเล่นสวนสนุกดี ๆ ไม่จำเป็นต้องถ่อไปถึงออสติน หรือฮิวสตัน เพียงแค่นั่งรถไปแค่สิบห้านาทีก็ถึงแล้ว

               เอาจริงที่นี่ใหญ่โตน่าจะพอ ๆ กับดิสนีย์แลนด์ได้เลยมั้ง หากจะจัดสรรเวลาการเที่ยวให้เต็มอิ่มจึงจำเป็นต้องตื่นเช้า ทั้งสามติดรถคุณแม่ของดีนไปที่สวนสนุก ก่อนที่เธอจะขับไปทำงานเพื่อให้ทันต่อคิวซื้อตั๋วตั้งแต่เช้า หากมาสายมีหวังเล่นได้ไม่ทั่วถึงแน่ ๆ และถึงจะมาเร็วก็ใช่ว่าจะเล่นได้ครบทุกเครื่องเล่น เพราะสวนสนุกแห่งนี้กว้างขวางและแบ่งออกเป็นหลายโซน ดังนี้

               โซนร็อควิลล์ ที่ใช้ดนตรีร็อคเป็นธีมหลัก เครื่องเล่นมีความตื่นเต้นหวาดเสียว อย่างเช่น 'เดอะ โจ๊กเกอร์' โรลเลอร์โคลสเตอร์สี่มิติที่พลิกตัวได้สามร้อยหกสิบองศาที่จะมอบความหวาดเสียวชวนอ้วกแตกให้แก่ผู้ที่ต้องการมาท้ายทาย และ 'สแปลชดาวน์' รถไฟที่ทิ้งตัวลงสู่น้ำตกจนทำให้เปียกปอน การแสดงของโซนนี้ก็เน้นไปทางดนตรีร็อคเป็นหลัก ซึ่งเครื่องเล่นในโซนนี้หวาดเสียวเกินไปเชมัสจึงเล่นไม่ได้

               โซนลูนี่ตูนส์ เป็นธีมจากการ์ตูนลูนี่สมชื่อโซน เครื่องเล่นไฮไลท์จะเป็น ‘สกูปี้ดู โกสต์บัสเตอร์’ เครื่องเล่นบ้านผีสิงไขปริศนาไร้ความน่ากลัว เด็ก ๆ วัยอย่างเชมัสดูจะชอบเครื่องเล่นนี้มาก นอกจากนี้ยังมีรถไฟเหาะสำหรับเด็กที่ตกแต่งเป็นตัวการ์ตูนลูนี่

               โซนเฟียซต้าเบย์บอร์ดวอล์ค อยู่ในธีมริมน้ำและทะเล เครื่องเล่นจะมีความคล้ายคลึงกันกับโซนแรก ทว่าอยู่ในธีมโจรสลัดและให้บรรยากาศแบบชายทะเล

               โซนสพาสเบิร์ก เป็นธีมยุโรปและเยอรมนี ที่เน้นเครื่องเล่นชมวิวสูง ๆ และม้าหมุนสไตล์รอคโคโคเหมือนอยู่ในเทพนิยาย

               โซนกังฟูแพนด้า ชื่อก็ตรงตัวว่าเป็นธีมที่อิงตามอนิเมชั่นเรื่องนั้น เครื่องเล่นเป็นแบบผจญภัยสี่มิติ เน้นสวมบทบาทสมมุติฝึกวิชาเพื่อเป็นนักรบมังกร

                โซนเดอะดาร์กไนท์ ธีมที่อ้างอิงมาจากหนังเรื่องแบทแมน เครื่องเล่นที่โดดเด่นคือ ‘เดอะไรด์’ โรลเลอร์โคลสเตอร์ที่ใช้การนั่งในท่าห้อยขา แล้วหมุนไปตามราง เล่นเครื่องเล่นนี้จบแล้วรู้สึกเหมือนว่าขาจะยาวขึ้นเลย… ดีนชอบแบทแมนเป็นทุนเดิม (ถึงได้ตั้งชื่อหมาว่าโรบิน) เขาจึงอินกับโซนนี้เป็นพิเศษ

                โซนโฮมทาวน์พาร์ค จัดธีมการเฉลิมฉลองเทศกาลท้องถิ่นของเท็กซัส สีสันสดใส หากมาเที่ยวช่วงเทศกาลซานอันโตนิโอในเดือนเมษายน คงจะอินมากเลยที่เดียว ที่โซนนี่มีจัดการแสดงขบวนพาเหรดอันสวยงาม ประดับประดาไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ นอกจากนี้ยังมีชื่อเรื่องร้านอาหารพื้นเมือง

                และสุดท้ายคือโซนวอเตอร์พาร์ค ที่ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นสวนน้ำ แต่เพราะว่าดีน แมคเคนซี และเชมัสเพิ่งจะไปเล่นน้ำกันอย่างเต็มปอดเมื่อวานซีน ทั้งสามจึงได้ข้ามโซนนี้ไป…

                ด้วยความที่ ‘ซิกส์แฟลกส์เฟียซต้า’ มีโซนให้เล่นเยอะเกินไป จึงเป็นไปไม่ได้ทั้งทั้งสามจะเล่นครบทุกโซนในวันเดียว พวกเขาจิ้มเลือกเฉพาะเครื่องเล่นที่น่าสนใจ นอกจากนั้นคือการเดินถ่ายรูปเล่น แต่สำหรับดีนแค่นี้เขาก็รู้สึกว่าคุ้มค่ามากแล้ว สามหนุ่มอยู่ที่สวนสนุกกันจนพลบค่ำ (แต่ตะวันไม่ยอมตกดิน) จึงได้พากันเรียกแท็กซี่กลับไปยังซอยถนนเอนคานโต้ครีก

                .

                .

                .

                ถ้าเรื่องจบลงง่าย ๆ แบบนี้ก็ดีสิ... แต่ไม่ล่ะ ชีวิตของเดมิก็อดย่อมต้องเจออุปสรรคกันบ้าง ไม่อย่างนั้นจะขาดสีสันความเร้าใจ เรื่องมันเกิดขึ้นในระหว่างที่กำลังรอเรียกแท็กซี่กันอยู่นั่นเอง…

                “ยืนรอมาเป็นชั่วโมงแล้วแต่ไม่มีแท็กซี่ผ่านมาเลยแฮะ ถามจริงนี่สวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดในเท็กซัสจริงรึเปล่า?”

                ดีนบ่นกระปอดประแปด ยืนพักขาทีละข้างมาร่วมชั่วโมงแต่ก็ไร้วี่แววจะมีแท็กซี่ผ่านมา

                “เอ่อคือ.. ขออนุญาตถามได้ไหมฮะ?” เด็กชายเชมัสยกมือถาม พอดีนพยักหน้ารับเด็กชายจึงพูดต่อ “ทำไมเราถึงไม่โทรเรียกอูเบอร์เหรอฮะ? หรือว่าพวกพี่ไม่ได้เติมเน็ตเอาไว้?”

                คำถามของเด็กชายทำเอาดีนและแมคเคนซีมองหน้ากัน ถึงจะเล่นโทรศัพท์ ทว่าเดมิก็อดทั้งสองก็ใช้เพียงแค่ไม่กี่ฟังก์ชั่นของสมาร์ทโฟนเท่านั้นเอง อย่างกล้องถ่ายรูป เครื่องคิดเลข ปฏิทิน เกม และอุปกรณ์ฟังเพลงแบบออฟไลน์

                “เอาไงดีล่ะแมคซี่” ดีนกระซิบกระซาบกับคนรัก เป็นไปได้พวกเขาก็ไม่อยากสู้กับอสุรกายเท่าไร แต่ก็ไม่อยากจะยืนรอแท็กซี่อย่างไร้ความหวังแบบนี้ทั้งคืน

                “ถ้าใช้โทรศัพท์… มันจะแห่กันมาใช่ไหม?” แมคเคนซีกระซิบถามกลับ

                “ก็อาจจะแห่กันมา… หรือไม่ก็ไม่มี ไม่รู้สิ แต่อย่างที่บอกว่าแถวเท็กซัสมอนสเตอร์มันดุ”

                “แต่เราก็มีกันตั้งสองคน คงจะรับมือไหวใช่ไหม?”

                “อืม.. เชมัสก็คงเห็นแค่ว่าจู่ ๆ มีหมามารุมกัดพวกเรา… มั้ง”

                “ถ้างั้นก็…” แมคเคนซีพยักหน้า เป็นสัญญาณให้ลงมือ

                คล้ายกับจะตกลงกันได้แล้ว ดีนจึงกดเปิดสัญญาณโทรศัพท์มือถือ เข้าแอปพลิเคชั่นอูเบอร์แล้วกดเรียกรถอย่างด่วนจี๋ ไม่ถึงห้าวินาทีก็ขึ้นว่าคนขับกดรับงาน

                “โธ่เอ๊ย ทีแบบนี้ล่ะก็ไวเชียว” หนุ่มเท็กซัสสบถ แต่ก็แอบขำไปด้วยในทีเดียวกัน

                “ได้รถแล้วใช่ไหมฮะ?” เชมัสถาม คงนึกสงสัยว่าทำไมผู้ใหญ่สองคนนี้โลว์เทคกันจัง แต่เมื่อเด็กชายเงยหน้าขึ้นเขาก็ยกนิ้วชี้บางอย่างที่บินอยู่บนท้องฟ้า “พี่ ๆ นั่นเหยี่ยวหรือเปล่าฮะ?”

                ดีนมองตาม หากเป็นเหยี่ยวตามที่เชมัสบอกก็ดีสิ แต่ว่านั่นน่ะคือฮาร์ปี้ที่บินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ !

                “มันมาแล้ว ฝากเชมัสด้วยนะแมคซี่ ฉันจะล่อมันออกไปไกลจากตรงนี้หน่อย น่าจะจัดการมันได้ก่อนที่แท็กซี่จะมาถึงพอดี” ดีนกระซิบกระซาบกับแมคเคนซีอีกครั้ง จากนั้นเขาก็รีบหุนหันวิ่งไปโดยไม่รอการตอบกลับจากคนรัก ไม่ลืมเล่นละครเพื่อให้เด็กไม่สงสัย “โอ๊ะ เหมือนจะลืมของล่ะ เดี๋ยวฉันกลับไปเอาแป๊บนะ!!”

                “ชิ! ไอ้บ้าดีน ไหนบอกจะช่วยกันไงวะ!!” แมคเคนซีหัวเสียเมื่อถูกทิ้งให้อยู่ดูแลเด็ก ทั้งที่ตกลงกันแล้วแท้ ๆ ว่าจะช่วยกันกำจัดอสุรกาย แต่คนรักของตนเลือกที่จะไปเสี่ยงตายอยู่คนเดียว ทั้งที่ตอนนี้เขาปลดพลังทักษะเวทมนตร์ขั้นพื้นฐานมาแล้ว สามารถช่วยดีนสู้ได้ตั้งเยอะ ชายหนุ่มจึงกำหมัดแน่นอย่างไม่สบอารมณ์

                “วี้ด! ทางนี้” ดีนผิวปากล่อฮาร์ปี้ให้มาทางเขา หลังจากวิ่งหลบทางเข้าสวนสนุกไปไกลสักระยะหนึ่ง

                ดูท่าฮาร์ปี้ตัวนี้จะไม่ใช่ระดับกีกี้ เพราะว่ามันไม่สนใจแมคเคนซีแต่หันมาเล่นงานดีนที่มีออร่าเทพเจ้ารุนแรงกว่า ฮาร์ปี้สาวนัยน์ตาแดงก่ำบินโฉบลงต่ำกางกรงเล็บเตรียมกระชากตัวเดมิก็อดกลิ่นหอมขึ้นไป ดีนนำหอกที่สะพายหลังไว้ออกมาตั้งรับ เล็บคมจิกเอาด้ามหอกบินขึ้นไปทำเอาดีนลอยหวือขึ้นจากพื้น โดยปกติชายหนุ่มน่าจะร้องจ๊ากไปแล้ว แต่คราวนี้เขาครุ่นคิดวิธีการจัดการกับอสุรกายบินได้โดยใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ ดังนั้นจึงนับว่าเข้าทางแม้จะเป็นการกระทำที่ออกจะบ้าบิ่นไปสักนิด…

                ดีนดีดตัวเหมือนโหนบาร์ ใช้กำลังกายทั้งหมดปล่อยมือจากด้ามหอก เหวี่ยงตัวเองขึ้นไปเกาะหลังฮาร์ปี้สาว มันพยายามสะบัดเขาลงแต่ดีนเกาะติดแน่นไม่ยอมตก จากความสูงค่อนข้างน่าหวาดเสียว แต่ระยะที่กะประมาณด้วยสายตาคงไม่เกินห้าเมตร ร่วงลงไปอาจจะเจ็บแต่ไม่ถึงตาย แม้ไม่มีแหล่งน้ำธรรมชาติอยู่ใกล้ ๆ แต่เขาพกอาหารเทพค้างปีติดกระเป๋าเดินทางมาด้วย เจ็บนิดเจ็บหน่อยคงไม่เป็นไร

                เมื่อตั้งหลักได้ดีนก็หยิบโล่อัลพิสจากกลางหลังขึ้นมาทุบศีรษะฮาร์ปี้สาวอย่างแรง ถึงโล่จะไร้คมแต่โดนสับไปขนาดนี้มันต้องมีปฏิกิริยาอะไรบ้างล่ะน่า ซึ่งแน่นอนว่ามันมึนและบินซวนเซ สิ่งที่ควรเป็นเลือดระเหยกลายเป็นละอองสีดำ อาจโหดร้ายไปหน่อยแต่ว่าดีนลงมือฟาดมันไปยั้งจนกระทั่งร่างอสุรกายค่อย ๆ ร่อนลงไถลไปกับพื้น โดยที่หอกของดีนร่วงหล่นไปก่อน เขาสไลด์ตัวไปหยิบหอกก่อนจะพุ่งแทงไปยังหัวใจของฮาร์ปี้ มันส่งเสียงร้องอย่างไร้แรงเป็นเฮือกสุดท้ายก่อนที่ร่างจะสลายไปทั้งหมด เหลือเพียงสินสงครามหล่นบนพื้น

                “ฟู่.. ก็ไม่ได้ยากเท่าไร..” ชายหนุ่มปาดเหงื่อหลังจากได้กระทำการอันบ้าระห่ำไป

                ปลายสายตาสีเปลือกไม้เห็นรถแท็กซี่ขับมาไว ๆ นี่สิเรื่องที่ต้องเหนื่อย… ดีนรวบรวมกำลังทั้งหมดเร่งความเร็วด่วนจี๋วิ่งกลับไปสมทบกับแมคเคนซีและเชมัสด้วยอาการเหนื่อยหอบ

                “แฮ่ก ๆ ฉันกลับมาแล้ว ขอโทษที่ให้รอ.. อ๊ะ! นั่นแท็กซี่มาพอดี พวกเราไปกัน”

                เขาพูดขณะที่เหลือบสายตาขึ้นไปบนท้องฟ้า เห็นเงาครึ้มของฝูงนกกลุ่มใหญ่บินตามมา ซึ่ง.. ถ้าเป็นนกอย่างที่คิดก็คงดี พอแท็กซี่มาเทียบข้างฟุตบาท ดีนก็เร่งให้เชมัสรีบขึ้นไปนั่ง ส่วนแมคเคนซีน่าจะรู้กันอยู่แล้ว อีกฝ่ายจึงไม่ชักช้าขึ้นไปนั่งอีกฝั่งนึงก่อน แล้วแท็กซี่อูเบอร์ก็เคลื่อนตัวออกไปตามโลเคชั่นเป้าหมาย

                “ไปตามที่ปักหมุดเลยนะครับลุง อุ.. อูย ลุงรีบ ๆ ขับได้ไหมครับ คือผมปวดอึ” เล่นละครอีกสักนิดจะเป็นไรไป เพื่อให้โชเฟอร์เร่งความเร็วอีกหน่อยฝูงฮาร์ปี้จะได้ตามมาไม่ทัน จากนั้นก็ปิดสัญญาณสมาร์ทโฟนของตัวเอง

                “ห๊ะ! โอเค ๆ งั้นลุงจะเหยียบมิดไมล์เลย”

                โชเฟอร์ตอบกลับหน้าตาตื่น จากนั้นเขาก็กดคันเร่ง ขับรถเร็วจี๋เสียจนหลังติดเบาะหลัง น่ากลัวก็จริง แต่เมื่อถึงบ้านก็ไม่เห็นว่ามีอสุรกายตามมาแล้ว

                .

                .

                .

               

                “วันนี้เที่ยวกันสนุกไหมเชมัส”

                “สนุกฮะคุณพ่อ ผมถ่ายรูปมาเยอะเลยด้วย” เด็กชายเชมัสตอบบิดาหน้าบาน ไม่มีเด็กคนไหนไม่ชอบสวนสนุกหรอก

                วันนี้ ฌอน แคตต์ มารับลูกชายช้ากว่าปกติ พ่อเด็กคงอยู่เคลียร์งานอันมากมายก่อนวันหยุดยาวจะมาถึงโดยเริ่มจากสุดสัปดาห์นี้ยิงยาวไปจนถึงอาทิตย์หน้า ถึงเป็นคนรวยแต่ไม่มีเวลาก็รู้สึกลำบากเหมือนกันแฮะ

                “ขอบคุณนะคุณดีนคุณแมคเคนซี พรุ่งนี้ผมว่าจะพาเชมัสเชมัสไปเที่ยวแรนช์สเตย์ที่ ‘แคนย่อนเลคพีค’ น่ะครับ พอดีว่าจองกระท่อมไว้แล้วด้วย ตื่นเต้นจังจะได้ขับรถออกจากซานอันโตนิโอเป็นครั้งแรกเลย ผมก็เลยอยากจะ…”

                “ว้าวว น่าเที่ยวจัง ขี่ม้ารีดนมวัวเหรอครับ เป็นวิถีชาวเท็กซัสแท้ ๆ ที่ผมยังไม่เคยไปเลย” ดีนหัวเราะ ส่วนเรื่องบอกทางน่ะเขายินดี “แคนย่อนเลคพีคสินะ... ผมเคยไปที่ทะเลสาบครั้งนึงแต่นานมากแล้ว ทางเข้าจะลึกลับซับซ้อนนิดหน่อย แต่ว่าไปตามป้ายได้เลยครับ ไม่น่าจะหลง”

                “ขอบคุณนะครับ เอาไว้แล้วผมจะซื้อของมาฝาก” หนุ่มแว่นยิ้มตอบกลับ

                ดูเหมือนว่าชายต่างแดนคนนี้จะเริ่มคุ้นเคยและไว้ใจสมาชิกบ้านหมายเลขสองห้าสองขึ้นมามากแล้ว หลังจากที่ฝากลูกชายให้ช่วยดูแลถึงสองสัปดาห์และได้ชนเบียร์กับหนุ่ม ๆ ในบ้านไปหลายกระป๋องตลอดสองสัปดาห์มานี้ จะว่าไงดี.. ก็ออกจะไว้ใจฝากลูกให้ไปเที่ยวนั่นเที่ยวนี่ไวไปหน่อย แต่สิ่งที่เรียกว่า 'ถูกชะตา' คงจะมีจริงล่ะมั้ง

                “รบกวนคุณหรือเปล่า แต่ถ้าจะซื้ออะไรกลับมาผมแนะนำเป็นไวน์จากเท็กซัสฮิลครันทรี ตัวนั้นอย่างเด็ดอย่างโดน ยังไงก็เดินทางปลอดภัยล่ะคุณฌอนแล้วก็เชมัส”

                หลังจากร่ำรากับเพื่อนบ้านเสร็จก็ได้เวลาปิดบ้านพร้อมเข้านอนแล้วสินะ ตอนนี้เหล่าผู้ใหญ่ของบ้านได้แยกย้ายกันขึ้นห้องนอนของตัวเองกันไปหมดแล้ว

                “เราก็ไปนอนกันบ้างไหมที่รัก วันนี้อย่างเหนื่อย พรุ่งนี้นะ ฉันจะแช่อ่างทั้งวะ—..”

                กรี๊งงงงง กรี๊งงงงงง

                พูดยังไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น บังคับให้ดีนต้องรับสาย

                “สวัสดีครับ” เขากล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงสุภาพนุ่มนวลกว่าปกติ เหมือนตอนที่รับสายออเดอร์เดลิเวอร์รี่ แต่ในใจคิดว่า ‘ใครวะ แม่ง! โทรมาหาตอนสี่ทุ่ม’ แต่เมื่อได้ยินเสียงที่ปลายสายตอบกลับก็ทำเอาฉงนเนื่องจากเพิ่งลาจากกับปลายสายไปเมื่อกี้เอง.. ใช่ คนที่โทรเข้ามาที่บ้านคือ ฌอน แคตต์ ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น ดีนจึงกดสปีกเกอร์โฟนให้แฟนหนุ่มช่วยกันฟัง

                “ขอโทษทีคุณดีนที่ผมโทรมารบกวนพวกคุณกลางดึก พอดีว่าเมื่อกี้ที่โรงงานโทรมาบอกว่างานมีปัญหา ให้พรุ่งนี้ผมเข้าไปที่โรงงานน่ะครับ อยากจะขอฝากเชมัสไว้กับคุณอีกวันได้ไหม ผมยินดีจ่ายค่าล่วงเวลาทำงานวันหยุดให้คุณก็ได้ครับ”

                น้ำเสียงร้อนรนที่พูดผ่านลำโพงโทรศัพท์ทำเอาดีนและแมคเคนซีมองหน้ากันเลิกลั่ก หนุ่มอังกฤษทำไม้ทำมือเชิงบอกว่า ‘จะเอายังไงก็ตอบเขาไปสิ’

                “เอ่อ.. ยังไงนะครับ คือว่าคุณจะฝากเชมัสอีกวัน แต่ว่าพรุ่งนี้คุณจองทริปตั้งแคมป์ขี่ม้าไว้แล้วนี่…”

                “ใช่ครับ คงต้องยกเลิก.. น่าเสียดายมาก ๆ เชมัสแกรอคอยเที่ยวขี่ม้าในวันพรุ่งนี้มาก ๆ โอ้ ผมนี่ช่างเป็นพ่อที่แย่จริง ๆ”

                ดีนอยากปลอบใจคุณแคตต์มากกว่าว่า คุณไม่ได้เป็นพ่อที่แย่ แต่โรงงานต่างหากที่แย่ จะบ้าเหรอให้มาทำงานในวันหยุด แล้วไม่ใช่วันหยุดธรรมดาแต่เป็นวันหยุดยาวที่คนปกติทั่วไปใช้เวลาออกไปท่องเที่ยวตากอากาศกับครอบครัว ไม่รู้เพราะอีกฝ่ายเป็นชาวต่างชาติหรือเปล่าถึงถูกเอาเปรียบ ได้ข่าวว่าคนไอริชเป็นพวกทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตอยู่ด้วย ถ้าเป็นชาวอเมริกันนะไม่มีใครทำกันหรอก แถมเผลอ ๆ จะแจ้งสหภาพแรงงานเอาเรื่องอีกต่างหาก

                “ไม่ใช่ความผิดของคุณนะครับ เอ่อ หรือถ้ายังไง…” ดีนเว้นช่วงก่อนจะเข้าไปกระซิบกับแมคเคนซี “นายอยากเที่ยวเข้าแคมป์ขี่ม้าไหมที่รัก แต่ฉันอยากนะ เป็นอันว่าตกลง”

                “เดี๋ยวดีน ฉันยังไม่ได้ตอบ....” แมคเคนซีกระซิบตอบ

                ในเมื่อคนรักมีบทสรุปสิ่งที่ต้องการในใจจะมาถามเขาทำไมก็ไม่รู้ กระนั้นแมคเคนซีก็ไม่ได้โต้แย้ง ออกจะขำเสียด้วยซ้ำ เพราะไม่ว่าดีนจะเอายังไง จะไปไหนเขาก็ยินดีที่จะทำตามหมด แม้วันนี้จะเที่ยวจนเหนื่อย ควรได้พักก่อนสักวันสองวันแล้วค่อยไปเที่ยวอีกทีวันจันทร์ แต่ในเมื่อสถานการณ์พาไปเช่นนี้ก็คงต้องปล่อยให้มันดำเนินไปตามนั้น

                “ผมพาเชมัสไปแทนได้นะครับถ้าเขาอยากไป”

                ฌอนหันไปถามลูกชายด้วยประโยคใจความเดียวกันกับที่ดีนเสนอ เขาได้ยินเสียงคำตอบของเด็กชายแว่วผ่านโทรศัพท์ “ยังไงก็ได้ฮะ” กะไว้แล้วเชียวว่าเด็กน้อยจะต้องตอบแบบนี้

                “งั้นไว้คราวหน้าเราค่อยไปเที่ยวกันนะลูก คราวนี้ไปกับพี่เขาก่อนพ่อสัญญา… เชมัสบอกว่าโอเคน่ะครับ”

                “โอเคเลยครับ ถ้างั้นก็เจอกันพรุ่งนี้เวลาเดิมนะครับคุณฌอน ราตรีสวัสดิ์…”

                แล้วปลายสายก็วางหูโทรศัพท์ ดีนจึงกดปิดสปีกเกอร์โฟนตาม

                “นี่มันโชคหล่นทับชัด ๆ จู่ ๆ ก็จะได้ไปแคมป์ฟรีพร้อมกับค่าดูแลแบบหนึ่งจุดห้าเท่า พวกเราต้องรีบไปเก็บกระเป๋ากันแล้วล่ะแมคซี่”

                “ให้ตายสิดีน นายนี่มันหน้าเงินชะมัด บอกให้เขายกทริปทัวร์ให้แล้วยังจะรับค่าโอทีอีกเหรอ” แมคเคนซีหัวเราะเบา ๆ แอบเหน็บคนรักไปพร้อมกับส่ายหัว

                “ช่วยไม่ได้ ให้ทิ้งทริปไปก็น่าเสียดายแย่ สู้ให้พวกเราไปเที่ยวไม่ดีกว่าเหรอ ส่วนเรื่องหน้าเงิน…” ดีนยักไหล่ “ต้องเก็บไว้สู่ขอหนุ่มกลอสเตอร์ ฉันเลยต้องขี้งกหน่อยไงล่ะ”

                ประโยคหลังทำเอาแมคเคนซียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “งั้นรออะไรอยู่ รีบไปเก็บเสื้อผ้ากันเลยสิ!”

               

สินสงคราม: ขนฮาร์ปี้ 2 ชิ้น

Dean HEROES

241

วิถีแห่งคาวบอย ยี้ฮ่า!

               23/12/2024

               ไม่ได้วางแผนเอาไว้ว่าจะมาเที่ยว ‘ครันทรีฮิลล์เท็กซัส’ หรือการท่องเที่ยวตามวิถีคาวบอย เลี้ยงวัว ขี่ม้าข้ามขุนเขา แต่ในที่สุดสามหนุ่มสามมุม ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล, แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น และ เชมัส แคตต์ ก็ได้มาอยู่ที่ ‘แคนยอนพีค’ อย่างงง ๆ เพราะด้วยคุณฌอน แคตต์ พ่อของเชมัสที่จองทริปเอา ไว้ติดภารกิจกระทันหัน เลยยกทริปที่จองไว้ให้ดีนกับแมคเคนซีพาลูกชายไปเที่ยวเล่นตามที่ใจของเด็กชายปรารถนา

               วันนี้เชมัสดูซึมนิดน่อยที่พ่อไม่ได้มาด้วย กระนั้นเด็กชายก็ไม่งอแง และตื่นเต้นไปกับธรรมชาติของขุนเขาอันกว้างใหญ่ที่โอบล้อมเอาไว้จนสุดลูกหูลูกตา

               เงินค่าจ้างล่วงเวลาถูกนำมาจ่ายเป็นตั๋วค่าเข้าขี่ม้าอีกหนึ่งที่ และค่าเตียงเสริมในกระท่อมหลังน้อยสีมินต์สุดจะน่ารักที่จะเป็นที่พักแรมของพวกเขาในคืนนี้

               ก่อนจะขี่ม้าขึ้นเขาชมวิวได้ก็ต้องเรียนขี่ม้าขั้นพื้นฐานซะก่อน แมคเคนซีและเชมัสไม่เคยขี่ม้ามาก่อน แรก ๆ ที่เริ่มฝึกทั้งสองดูออกจะเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้ว่าควรวางมือวางเท้าไว้ตรงไหน แต่สักพักก็ควบคุมม้าได้เป็นอย่างดี อย่างน้อยก็ในระดับที่ไม่พามันออกไปนอกเส้นทาง

               ดีนดูจะเป็นคนเดียวในกลุ่มที่มีพื้นฐานการขี่ม้า ไม่ใช่ม้าธรรมดาแต่เป็นม้าวิเศษเพกาซัส แถมยังพูดภาษาม้าคุยกับมันให้เชื่องได้อีก ฉะนั้นเขาจึงไม่มีปัญหาติดแต่อย่างเดียว…

               “สวัสดีพี่ม้า วันนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ” ชายหนุ่มกระซิบข้างหูม้าตัวเมียสีน้ำตาลขาวลายวัวพลางยกมือขึ้นลูบเถาคอในจุดที่ม้าชอบ

               “ฮรี้!” oO(อุต๊ะ! มีมะนุ้ดที่คุยภาษาม้ารู้เรื่องด้วย) มันดูตกใจ “ฮรี้” oO(นี่ ๆ พ่อหนุ่มไหน ๆ ก็คุยกันรู้เรื่องแล้ว… เพื่อนมะนุ้ดผมทองคนนั้นล้อหล่อ บอกให้คนดูแลสลับตัวฉันกับเจ้าบรอนโก้ได้ไหม)

                ‘อ้าว นังนี่!’

               ดีนคิดในใจ เส้นเลือดหนึ่งเหมือนจะปูดขึ้นที่ข้างขมับ เกิดมาเพิ่งเคยเจอม้าบ้าผู้ชาย.. ความหล่อเหลาของแมคเคนซีไม่เป็นที่กังขาที่แม้แต่ม้าก็ดูออก แต่ไม่ให้แกหรอกว้อยยยยย

               “น่าจะไม่ได้นะ แล้วฉันบอกอะไรให้อีกอย่าง คน ๆ นั้นน่ะ ‘ผัว’ ฉัน” จากนุ่มนวลกับสัตว์โลกในตอนแรก ตอนนี้เสียงกระซิบกลายเป็นอำมหิตจนม้าสาวขนคอตั้งชัน ไม่สิขนเรียกว่าลุกไปหมดทั้งตัวเลยถึงจะถูก

               “ฮรี้!” oO(ผะ.. ผัวน้องเหรอ งั้นเจ้จะไม่ยุ่ง)

               ดีที่ไม่ยุ่ง ไม่งั้นการขี่ม้าขึ้นเขาในวันนี้บันเทิงแน่ ๆ แต่หลังจากนั้นไม่นานม้าบ้าผู้ชายก็ทำท่าดี๊ด๊ากับนักท่องเที่ยวอีกกลุ่มที่เพิ่งมาสมทบ กลุ่มนั้นมีแต่หนุ่มหล่ออย่างกับวงบอยแบนด์หลายแบบหลายสไตล์ จะว่าไปทำไมมันไม่กรี๊ดกร๊าดเขาบ้างนะ? ดีนมั่นใจว่าหล่อพอ หรือมันอาจเบื่อเบ้าหน้าคนฮิสแปนิกไปแล้วหรือเปล่า?

               หลังจากที่ฝึกควบคุมม้ากันได้แล้วก็ถึงเวลาออกผจญภัย เจ้าหน้าที่ของแรนช์สเตย์ขี่ม้านำขบวนอย่างชำนิชำนาญ ปิดท้ายด้วยเจ้าหน้าที่อีกคนเพื่อควบคุมสถานการณ์ไม่ให้ลูกค้าหลงขบวน ทั้งกลุ่มกว่าสิบชีวิตขี่ม้าลัดเลาะกันไปตามสันเขา ชมวิวทะเลสาบ สูดอากาศอันสดชื่น ใช้เวลาไปสองชั่วโมง ในระยะทางห้าไมล์ เมื่อกลับมาถึงฟาร์มก็มีอาการกลางวันแสนอร่อยสไตล์คันทรีรอต้อนรับ ส่วนกิจกรรมยามบ่ายคือ เล่นซิปไลน์ และรีดนมวัว

                ลูกผู้ชายกับการผจญภัยเป็นของคู่กัน แม้เชมัสจะเป็นเด็กเรียบร้อยแต่เขาก็มีความกล้าและสนุกสนานไปกับการโหนซิปไลน์ไม่แพ้ผู้ใหญ่ หากเด็กน้อยเตี้ยกว่านี้หนึ่งฟุตคงอดเล่นกิจกรรมสุดเร้าใจ ส่วนดีนและแมคเคนซีไม่ต้องพูดถึง พวกเขาเอ็นจอยกับกิจกรรมนี้กันอยู่แล้ว และเมื่อเสร็จสิ้นกิจกรรมผจญภัยก็ได้เวลาทดลองรีดนมวัว

               ในขณะที่ทั้งสามกำลังชมสาธิตวิธีการรีดนมวัวโฮลสไตน์กันอยู่นั่นเอง ดีนกลับเห็นความผิดปกติบางอย่างปะปนในฝูงวัวเนื้อสายพันธุ์ลองก์ฮอร์น เขาสะกิดแมคเคนซีแล้วกระซิบบอกอีกฝ่าย

               “แมคซี่ ฉันจะเห็นมิโนทอร์อยู่ในฝูงวัวเขายาวตรงนู้นน่ะ เหมือนมันจะหาอะไรบางอย่าง ต้องเป็นพวกเราแน่ ๆ”

               หนุ่มอังกฤษหันไปมองตาม เขาหรี่ตาเพ่งอยู่นานถึงได้เห็นขุนค้อนปะปนอยู่กับฝูงวัว

               “ดีน นายนี่สายตาสั้นแต่ว่าตาดีเป็นบ้า งั้นเราควรทำยังไง?”

               “เดี๋ยวฉันจะแว้บไปจัดการ นายเองก็ระวังตัวด้วยล่ะ ไม่รู้จะมีอีกไหม?”

               “โอเครับทราบ” แมคเคนซีตอบรับ จากนั้นดีนจึงเริ่มตามแผน

               “เดี๋ยวเริ่มกันไปก่อนเลยนะครับ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง” ดีนบอกกับเจ้าหน้าที่สอนรีดนมวัวก่อนที่เขาจะทำทีไปเข้าห้องน้ำ ทว่าความจริงแล้วแอบย่องไปทางฝูงวัวที่กินหญ้าอยู่ในทุ่ง

               วัวลองก์ฮอร์นที่เลี้ยงไว้มีมากมายนับร้อยตัว ราวกับเป็นเขาวงกตชั้นดีในการลอบเร้นสังหาร ฝ่ายมิโนทอร์ก็ไม่สะดวกนักที่จะแหวกฝูงวัวเนื้อออกมา มันพ่นลมหายใจอย่างฉุนเฉียวเมื่อติดอยู่ในเขาวงกตวัวที่หาทางออกไม่ได้ ส่วนดีนมองขึ้นไปข้ามจำนวนวัวมากมาย ยึดปลายค้อนเหล็กสะท้อนกับแสงอาทิตย์ นั่นคือตำแหน่งที่มิโนทอร์อยู่

               ชายหนุ่มค่อย ๆ เดินผ่านช่องว่างอย่างใจเย็นแล้วไปโผล่ที่ด้านหลังของอสุรกาย แทงหอกเข้าที่สีข้างของมัน ก่อนจะบิดด้ามสร้างรอยแผลฉกรรจ์ยิ่งกว่าเดิม มิโนทอร์ทรุดเข่าส่งเสียงคำรามจนฝูงวัวเริ่มเตลิด ก่อนที่สถานการณ์จะแย่ไปกว่านี้ ดีนดึงหอกออกมาก่อนจะแทงเข้าที่คอหอย ส่งวิญญาณวัวคลั่งให้กลับสู่ทาร์ทารัส เก็บสินสงครามที่หล่นพื้นจากนั้นก็ รีบกลับมาสมทบกับแมคเคนซี

               “นายปลอดภัยไหม ฉันเห็นฝูงวัวเตลิดด้วย” บุตรแห่งเฮคาทีเอ่ยถามด้วยความห่วงใย สภาพดีนยังดูดี แต่ตามเข่าตามขาเลอะเศษหญ้านิดหน่อย

               “ฉันโอเคแมคซี่ ก็เกือบถูกวัวเหยียบตายอยู่เหมือนกัน แต่ดีที่ฉันดูไลอ้อนคิงมาเยอะ”

               “อะไรนะ?” หนุ่มอังกฤษทำหน้าฉงน แต่ว่าดีนไม่อธิบายต่อ ทิ้งรอยยิ้มกรุ้มกริ่มไว้เป็นปริศนา

               .

               .

               .

               หลังรีดนมวัวกันเสร็จก็เป็นช่วงเวลาฟรีสไตล์ไปจนถึงค่ำ ความจริงแล้วที่แรนช์สเตย์แห่งนี้มีกิจกรรมอื่น ๆ ให้ทำอีกอย่างหลากหลาย อาทิ พายเรือคายัค เล่นว่าว เที่ยวชมร้านค้าท้องถิ่น ชิมไวน์ เป็นกิจกรรมที่หาได้ในค่ายฮาล์ฟบลัด (ยกเว้นชิมไวน์) พวกเขาจึงให้เชมัสเลือกว่าอยากทำอะไรโดยมีข้อแม้ว่าห้ามอะไรก็ได้

               ตกเย็นทางแรนช์สเตย์จัดบาร์บีคิวเซ็ตใหญ่ให้พวกเขาได้อิ่มหนำกันที่บ้านพักสีมินต์ ดีนยืมกีต้าร์มาดีดเล่นแต่ฝีมือไม่เอาอ่าว ผิดกับแมคเคนซีที่มีทักษะด้านนี้ ไม่ว่าจะเป็นกีต้าร์หรือว่าการร้องเพลง สาบานว่าที่อวยไม่ใช่เพราะคลั่งรัก แต่เป็นเพราะพรสวรรค์อันเต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของอีกฝ่ายจริง ๆ

               ด้วยความเพลียจากกิจกรรมอันสมบุกสมบันมาตลอดทั้งวัน ทั้งสามจึงเข้านอนเร็วกันหน่อย กะว่าวันรุ่งขึ้นจะไปเดินชมร้านค้าของชาวเมือง รวมถึงซื้อไวน์ชั้นเท็กซัสดีกลับไปฝากคุณฌอน นายทุนใหญ่ที่ออกเงินค่าเที่ยวให้แก่พวกเขาในวันนี้ เรื่องราวของวันควรจบลงอย่างสวยงาม ถ้าดีนไม่ตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำกลางดึกเสียก่อน…

               “อื้มมม ฮื่มมมม” เสียงไม่สบายตัวคล้ายฝันร้ายดังมาจากเด็กชายเชมัส ทำให้ดีนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำหลังชิ้งฉ่องเสร็จต้องหันไปมอง แล้วเขาก็ต้องร้องออกมา

               “เฮ้ย!!!”

               ตัวอะไรบางอย่างเกาะอยู่บนหน้าของเด็กชาย แว้บแรกเขามองเห็นมันเป็น ‘เฟซฮัคเกอร์’ หรือเอเลี่ยนเกาะหน้าในหนังไซไฟเฮอร์เรอร์ชื่อดัง ดีนจึงกระชากมันออกจากใบหน้าของเด็กชายโยนลงบนพื้น แล้วหยิบหอกกรีกที่พิงผนังแทงใส่มันกลางตัว แต่มองดี ๆ ร่างนั้นคือกิ้งก่าสีรุ้งหาใช่เฟซฮัคเกอร์ไม่ แต่ไม่ว่ามันจะเป็นตัวอะไรถ้ามาเกาะหน้าแบบนี้ไม่ว่าใครก็ต้องผวา ร่างที่ควรนะนอนแดดิ้นอยู่บนพื้นสลายกลายเป็นผงไปก่อนที่ดีนจะกล่าวขอขมา ทิ้งไว้แต่สินสงครามชนิดใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

               “ขอโทษด้วยที่—.. อ้าว อสุรกายเหรอ?”

               ท่ามกลางความงุนงงนั้น ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่พักใหญ่ก่อนจะเก็บสินสงครามขึ้นมา ในหัวเอาแต่ระแวงว่าจะมีตัวแบบเมื่อกี้โผล่มาอีกไหม แต่เมื่อเขาเอนหลังนอน เพียงแค่หัวถึงหมอนก็ถูกเตียงดูดวิญญาณ

               .

               .

               .

               24/12/2024

               ไม่เกิดอะไรจนกระทั่งเช้าวันถัดมา ทั้งสามรับประทานอาหารเช้าแสนอร่อย พอคิดว่านมที่ดื่มอาจมาจากนมที่พวกเขาไปรีดกันมาเมื่อวานก็ได้ ความรู้สึกภาคภูมิใจจึงบังเกิดขึ้นอีกแบบ ก่อนจะเช็คเอาต์ออกจากแรนช์สเตย์ก็เก็บภาพความประทับใจให้ทั่วทั้งทุ่งหญ้า ช็อปปิ้งร้านค้าจากนั้นก็ได้เวลากลับบ้าน

สินสงคราม: หนังมิโนทอร์ 1 ชิ้น / เกล็ดแห่งความฝัน 6 ชิ้น / ธุลีนฤมิต 1 ชิ้น
ตื่นรู้ +2 จากการพิชิต [อิกัวน่าแห่งห้วงฝัน] ครั้งแรก

Dean HEROES

242

วันขอบคุณพระเจ้า

               28/12/2024

               ได้พักงานพี่เลี้ยงเด็กหนึ่งสัปดาห์ เพราะนายจ้างได้หยุดงานอยู่บ้านกับบ้านเสียทีนึง พอไม่มีเด็กมาเล่น มานอน มาทำการบ้านที่บ้านตั้งหนึ่งอาทิตย์ ก็รู้สึกว่าชีวิจมันโหวงเหวง เหงาขึ้นมานิด ๆ เหมือนกันนะ แต่ครอบครัวแคตต์เช่าบ้านอยู่เยื้องไปนี้นี่เอง เดินออกจากบ้านไปไม่กี่ก้าวก็ไปทักทายกันได้แล้ว…

               สัปดาห์นี้เข้าสู่เทศกาลวันขอบคุณพระเจ้า… ในสหรัฐฯ จะตรงกับวันพฤหัสบดีที่สี่ของเดือนพฤศจิกายนในทุก ๆ ปี ซึ่งปีนี้ตรงกับวันที่ยี่สิบแปด และด้วยความบังเอิญอีกนั่นแหล่ะ ที่ดันไปตรงกับวันเกิดของเชมัสพอดี ในวันนี้เด็กชายจะมีอายุสิบสองปีพอดีเป๊ะ

               กลับมาพูดถึงความสำคัญของ‘วันขอบคุณพระเจ้า’ กันสักหน่อย ต้นกำเนิดของเทศกาลอยู่ในช่วงต้นศตวรรษที่สิบเจ็ด ณ เมืองพลีมัธ รัฐแมสซาชูเซตซ์ มีกลุ่มผู้แสวงบุญชาวอังกฤษได้อพยพเข้ามาอยู่อาศัยในอเมริกา พวกเขามีความเป็นอยู่อย่างยากลำบาก ขาดแคลนอาหารและต้องอาศัยอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวจัดของทวีปอเมริกาเหนือ แต่ผู้แสวงบุญเหล่านั้นได้รับความช่วยเหลือจาก ‘ชนเผ่าวัมพาโนแอก’ ชาวพื้นเมืองอเมริกัน ที่ให้ความช่วยเหลือด้านอาหาร สอนการเพาะปลูกและล่าสัตว์จนเอาชีวิตรอดมาได้ ผู้แสวงบุญเหล่านั้นจึงได้จัดงานเลี้ยงฉลองขอบคุณพระเจ้า รวมทั้งชวนชาวเผ่ามาร่วมงานเลี้ยงด้วยกัน

               กิจกรรมที่นิยมทำในวันขอบคุณพระเจ้ายุคปัจจุบัน คือ การจัดขบวนพาเหรด ดูอเมริกันฟุตบอล รับประทานอาหารค่ำด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว โดยมีเมนูเอกคือ ‘ไก่งวงอบ’ และกิจกรรมที่เหล่าขาช็อปชื่นชอบ ‘แบล็กไฟร์เดย์’

               จากความสนิทสนมของสองครอบครัว คุณพ่อโดนัลด์ นีล ได้ชวนครอบครัวแคตต์มากินมื้อค่ำในวันฉลองขอบคุณพระเจ้า รวมทั้งฉลองวันเกิดวัยสิบสองปีให้แก่เชมัสตัวน้อย ด้วยความขี้เกรงใจของคุณพ่อชาวไอริส เขาจึงอาสาไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารสำหรับมื้อค่ำอันแสนศักดิ์สิทธิ์มาให้ แต่เนื่องด้วยของที่ต้องซื้อมีเยอะแยะเต็มไปหมด ทางบ้านหมายเลขสองห้าสองจึงส่งดีนและแมคเคนซีไปเป็นตัวแทนช่วยขนวัตถุดิบเหล่านั้น (และอาจหมายถึงส่งดีนไปเพื่อต่อราคาเหล่าพ่อค้าแม่ขายในตลาด…)

               “ซื้อผักตั้งเยอะลดให้หน่อยได้ไหมครับ?”

               บุตรแห่งเจ้าสมุทรยิ้มตาหวานโปรยเสน่ห์ให้พ่อค้าหวังลดราคาผักที่จะซื้อให้หน่อย ดีนไม่ได้ช็อปปิ้งวัตถุดิบทำอาหารตั้งเกือบปี ไม่คิดว่าราคาจะแพงขึ้นขนาดนี้ ขนาดว่าซานอันโตนิโอเป็นเมืองบ้านนอก เด่นท่างด้านเกษตรกรรมและการปลูกพืชเมืองร้อน แต่ไหงราคาผักและผลไม้แต่ละอย่างถึงได้แพงเทียบชั้นน้อง ๆ นิวยอร์กได้นะ

               “งั้นเหลือสามสิบแปดเหรียญ” พ่อค้าลดให้ แต่ดูเหมือนยังไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับดีน

               “โธ่พี่ชาย ขอสามสิบเหรียญได้ไหม ขายราคานี้อย่างกับผักพรีเมี่ยมปลูกแบบไฮโดรโปนิกส์ แต่นี่ดูสิ.. ดินยังเลอะอยู่เลย ไม่ได้ปลูกแบบใช้น้ำอย่างเดียวสักหน่อย อีกอย่างวันนี้ก็แบล็กไฟร์เดย์ด้วยนา จะไม่ลดให้ผมอีกสักนิดเหรอ”

               “ให้ได้มากสุดแค่สามสิบห้าเหรียญเท่านั้นล่ะน้องชาย มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”

               “โอเค งั้นผมไปดูร้านอื่นดีกว่า เหมือนว่าร้านตรงนู้นจะถูกกว่านะ ใช่ไหมแมคซี่ เราไปดูกัน”

               “รู้แล้ว ๆ สามสิบก็สามสิบ!”

               สุดท้ายก็ซื้อผักในราคาที่ต้องการมาได้จนแมคเคนซีแซว “นายนี่มันเทพแห่งการต่อราคาจริง ๆ”

               เช็คลิสต์ที่พ่อจดให้ถูกติ๊กรายการสินค้าออกไปทีละอย่าง ไก่งวง เนื้อสัตว์ มันฝรั่ง ผักสลัด พอจ่ายตลาดมาครบก็ได้เวลาไปสมทบกับคุณแคตต์ ก่อนหน้านี้สองพ่อลูกปลีกตัวไปอีกโซนเพื่อซื้อเค้ก และของขวัญวันเกิดให้ลูกชาย แต่เมื่อดีนและแมคเคนซีเดินไปใกล้โซนขายสินค้าเบ็ดเตล็ด ทั้งสองก็ได้พบกับความโกลาหลครั้งใหญ่

               “เหวอ! อย่าเข้ามานะ!”

               เสียงของฌอนดังขึ้นโหวกเหวกโวยวายอยู่ที่ซอยหนึ่ง ทำให้สองหนุ่มเดมิก็อดต้องเร่งฝีเท้าไปดู ที่ตรงนั้นเขาเห็นคุณฌอนและเชมัสเผชิญหน้ากับไฮดร้าหกหัวตัวใหญ่เบ้อเร่อ เหล่าพ่อค้าแม่ขายที่กางแผงขายของก็แตกฮือกันเป็นแถบ ๆ ผู้เป็นพ่อกวัดแกว่งถุงใส่กล่องเค้กไปมาเพื่อกันไม่ให้อสุรกายสุดอันตรายเข้ามา เขาเอาตัวเองยืนขวางปกป้องลูกชายตัวน้อยที่กำลังสั่นกลัวเอาไว้

               “เกิดอะไรขึ้น มันอยู่ตรงนี้ได้ยังไง!?”

               “คุณรู้จักพวกเขาเหรอ?” เสียงจากพ่อค้าแผงของเล่นดังแว่วมาจากข้าง ๆ จากนั้นเบาะแสก็ตามมา “พวกเขามาดูของเล่นที่ร้านผม แล้วจู่ ๆ หมาพิทบูลตัวใหญ่หกตัววิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ จะเข้ามากัดเด็กผู้ชาย”

               “หมาพิทบลูหกตัว..” แมคเคนซีเอ่ยทวน หัวคิ้วพลันขมวดเข้าหากัน ไม่ใช่.. สิ่งที่เดมิก็อดเห็นไม่ใช่สุนัขพิทบูลแต่เป็นอสุรกายหกหัวต่างหาก

               “ไม่ได้การแล้วแมคซี่ ไอ้ตัวนี้มันอันตรายสุด ถูกตัดหัวแล้วหัวงอกเป็นเท่าตัวได้ด้วย ว่าแต่ทำไมมันถึงไปทำร้ายสองคนนั้นแทนที่จะเป็นพวกเรา… อ๊ะ! เดี๋ยวนะ…”

               ดีนย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้านิดหน่อย…

               ปกติตอนที่เชมัสมาถึงบ้านสีส้ม สิ่งที่เด็กชายทำเป็นอันดับแรก ๆ คือเล่นกับออมเล็ต แต่วันนี้มาแปลก… เด็กชายผงะทันทีเมื่อเห็นลูกสุนัขที่เล่นด้วยทุกวันวิ่งมารับที่หน้าบ้าน เขามีทีท่าหวาดกลัวผิดปกติราวกับไม่คุ้นเคยกัน แถมตลอดวันมานี้เด็กชายยังมีท่าทีอยากถามอะไรบางอย่างกับพวกเขาอยู่หลายครั้ง แต่ก็เลือกที่จะปิดปากตัวเองเงียบสนิทไม่ยอมพูดออกมาตรง ๆ

               

               ‘อย่าบอกนะว่า…’

               แต่เรื่องมาคิดว่าเพราะอะไรต้องหยุดไว้ก่อน ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือจะช่วยสองคนนั้นจากสัตว์ประหลาดได้ยังไง

               “ฝากแป๊บนึงสิพี่ชายเดี๋ยวกลับมาเอา” ดีนฝากถุงผักทั้งหมดไว้ที่พี่ชายแผงขายของเล่น ซึ่งพ่อค้าก็รับฝากแม้ยังงง ๆ กับสถานการณ์ ไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง ดีนหยิบก้อนหินที่อยู่ข้างทางขึ้นมาปาใส่ไฮดร้าตัวนั้น “เฮ้! เนื้อทางนี้อร่อยกว่าน่า มานี่มา มามะ”

               ได้ผล ไฮดร้าหกหัวหันกลับมาทางเดมิก็อดหนุ่มทั้งสองในทันที ดีนตะโกนบอกให้สองพ่อลูกตระกูลแคตต์รีบกลับไปรอที่รถอย่าได้ออกมา จากนั้นก็จับมือแมคเคนซีวิ่งไปอีกทาง ด้านหลังตลาดเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่ซึ่งตอนนี้ไม่มีผู้ใดจับจอง เหมาะสมจะเป็นสมรภูมิรบที่สุด

               “แมคซี่ ไอ้ตัวนี้มันคือไฮดร้า นายเคยได้ยินตำนานของเฮอ์คิวลีสหรือเปล่า ที่ต้องสู้กับไฮดร้าตามบททดสอบ ตัดไปหัวหนึ่งจะงอกเพิ่มอีกเป็นสอง ตัดไปสองจะงอกเพิ่มเป็นสี่ วิธีการจัดการกับมันคือต้องใช้ไฟจี้ที่หัวที่เพิ่งตัด แล้วมันจะไม่งอกขึ้นมาใหม่”

               “ใช้ไฟสินะ เข้าใจแล้ว”

               เมื่อวิ่งมาถึงริมบึงน้ำทั้งสองก็ชักอาวุธขึ้นมาเตรียมต่อสู้ คราวนี้แมคเคนซีไม่ได้ใช้ดาบแต่สิ่งที่ถูกหยิบออกมาคือคทาคบเพลิงเวทมนตร์ แสงไฟถูกจุดขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อการปะทะใกล้เข้ามาถึง

               “แล้วก็มันพ่นพิษออกมาทางลมหายใจได้ อยากเผลอสูดดมเข้าไปล่ะที่รัก ซัพพอร์ตฉันด้วยนะ”

               ดีนไขว้หอกกับโล่เตรียมประจัญบาน เจ้าอสุรกายตัวนี้ใช้หลักการ ‘เปิดก่อนได้เปรียบ’ กับมันไม่ได้ เขาจึงต้องหาจังหวะสวนกลับเพื่อฟันคอ

               “ก๊าซซซซซ”

               มาถึงไฮดร้าหกหัวก็พ่นพิษออกมาก่อน ให้แมคเคนซีได้เห็นกับตาว่าลมหายใจพิษหน้าตาเป็นอย่างไร ละอองพิษสีเขียวถูกพ่นออกมาตามลมหายใจราวกับไฟมังกร ดีนควบคุมกระแสน้ำจากในบึงมาเป็นกำแพงป้องกันไอพิษ จากน้ำสีใสถูกย้อมเป็นเขียวน่ากลัวเหมือนกับน้ำในบ่อสารเคมีที่โจ๊กเกอร์ตกลงไปแล้วเสียสติ

               “เอาพิษของแกคืนไปเลย!!”

               สายเลือดโพไซดอนยกแขนขึ้นท่วมหัวควบคุมให้มวลน้ำสีเขียวลอยขึ้นสูง จากนั้นเขาก็ทุ่มเหวี่ยงน้ำพิษใส่ไฮดร้าจัง ๆ จนร่างใหญ่เปียกชุ่มไปทั้งตัว เกล็ดแข็งแกร่งบางส่วนเริ่มละลายจากพิษกรดของตัวเอง มันกรีดร้องเสียงแหลม และเหมือนว่าความเจ็บปวดจะกระตุ้นให้มันยิ่งเกรี้ยวกราดขึ้นกว่าเก่า

               ได้จังหวะตอนที่เกล็ดเปิดบาดแผล ดีนใช้มวลน้ำเสริมแรงส่งตัวเองราวกับเล่นเซิร์ฟบอร์ด ตวัดหอกแหลมคมที่มีไว้สำหรับแทง เฉือนคอซ้ายสุดของไฮดร้า แต่ทีเดียวไม่ขาด เนื่องจากหอกไม่ได้ใช้งานกันแบบนั้น ดีนบังคับบอร์ดน้ำให้พาตัวเขาหักเลี้ยวอย่างฉวัดเฉวียนหลบหลีกการกัดของเจ้าคอตรงกลางที่มีอยู่ยั๊วเยี๊ยะ ปาดคอซ้ายซ้ำอีกรอบจนห้อยร่องแร่ง การโจมตีครั้งที่สามถึงจะทำให้หัวนั้นกระเด็นหลุดออกจากตัว

               เห็นได้ชัดว่าพลังฟื้นตัวของไฮดร้ารุนแรงแค่ไหน เซลล์เนื้อปูดโปนขึ้นมากลายร่างเพิ่มขึ้นอีกหัว แต่ก่อนที่มันจะฟื้นคืนสภาพได้สำเร็จ ก็ถูกบอลเพลิงถาโถมเข้าใส่

               “อินคันทาเร่ เฟลมมา มาจิก้า!!”

               แม้ว่าพลังเพลิงจากบุตรแห่งเฮคาทีจะเล็งไม่ถูกยังหัวที่ถูกตัดในคราเดียว แต่นั่นก็ทำให้ไฮดร้าชะงักงัน ภาวะการงอกอวัยวะหยุดไปชั่วเสี้ยววินาทีก่อนที่มันจะเริ่มกระบวนการต่อ

               “อินคันทาเร่ เฟลมมา มาจิก้า!!”

               ลูกไฟลูกที่สองและถามถูกยิงออกมาจากคบเพลิงศักดิ์สิทธิ์อย่างต่อเนื่อง จนมีบอลเพลิงลูกหนึ่งเผาผลาญรอยแผลนั้นเข้าอย่างจังจนตอคอไหม้เกรียม เซลล์เนื้อหัวฝั่งซ้ายตายจนหมดทำให้มันไม่อาจงอกหัวใหม่ขึ้นมาได้อีก

               “เยี่ยมเลยแมคซี่!! ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่ห้าหัวแล้ว”

               ดีนยกนิ้วโป้งให้คนรักขณะที่เขากำลังขับเคลื่อนอยู่บนบอร์ดน้ำ ใช้จังหวะฟันคอฟาดซ้ำไปยังหัวหนึ่งจนหลุดผลอย เวทเพลิงโหมใส่ทันทีที่คอขาดกระเด็น ตอนนี้นักเวทมือใหม่เริ่มจะรู้งานและเริ่มจะมันมือ

               ไฮดร้าเห็นว่ามันควรจัดการจอมเวทก่อน เจ้าอสุรกายตัวใหญ่ที่เหลือสามหัวจึงพุ่งเป้าไปทางบุตรชายเฮคาที ปากขนาดใหญ่อ้ากว้างเตรียมงับร่างของผู้ใช้มนต์คาถาขึ้นมา

               ซูมมมม

               ปืนฉีดน้ำแรงดันสูงถูกยิงออกมาจากฝ่ามือของดีน ใส่หัวของไฮดร้าทำเอาคอยาว ๆ โคลงเคลงง่อนแง่น มันคิดผิด เพราะก่อนที่แมคเคนซีจะใช้เวทมนตร์ได้เขาเคยเป็นนักดาบมาก่อน หนุ่มอังกฤษพลิ้วตัวหลบการโจมตี จากนั้นชักดาบที่เหน็บข้างเอวออกมาฟันคอของไฮดร้าทีเดียวขาดกระเด็น บทร่ายเวทเพลิงถูกเอ่ยขานในระยะประชิด ใกล้แค่นี้ไฮดร้ายักษ์ไม่มีโอกาสที่จะหลบเวทเพลิงอันร้อนแรงได้ทันท่วงที

               “กร๊าซซซซซ” อีกสองหัวสุดท้ายคำรามอย่างเจ็บปวดแทนเพื่อนที่เสียไป มันพ่นพิษออกมาใส่แมคเคนซีอีกครั้งทว่าหนุ่มจอมเวทแห่งเปลวเพลิง (?) กระโดดหลบอย่างทันท่วงทีพร้อมกับปล่อยลูกไฟใส่มันอีกหลายลูก

               “อินคันทาเร่ เฟลมมา มาจิก้า!!!”

               ตู้ม ๆๆๆ

               ไอพิษและเปลวเพลิงปะทะกันกลางอากาศเกิดเป็นระเบิดขนาดย่อม ลูกไฟพิษที่ตกสู่พื้นเผาหญ้าบริเวณนั้นจนตายสนิท ดีนควบคุมน้ำเพื่อดับมันก่อนที่เปลวเพลิงจะลุกลาม ก่อนจะใช้มนต์น้ำเสริมแรงดันให้ใบมีดน้ำคมกริบตัดหัวที่สี่จนกระเด็นหาย จากนั้นเปลวเพลิงร้อนแรงของแมคเคนซีก็ผลาญซ้ำอย่างทันท่วงที

               “เหลือแค่หัวสุดท้ายแล้ว แมคซี่นายเก่งมาก! เท่สุด ๆ ไปเลยที่รัก!!” ดีนป้องปากตะโกนเชียร์มาจากเซิร์ฟบอร์ดน้ำ ทางฝั่งจอมเวทหนุ่มก็ได้แต่ยิ้มมุมปากพร้อมยักไหล่ราวกับว่าเป็นเรื่องกล้วย ๆ

               ตอนนี้ไฮดร้าได้รับความเสียหายอย่างหนัก มันตระหนักได้ว่าควรหนีเพื่อเอาชีวิตรอดดีกว่าเสี่ยงตายเพื่อจับเดมิก็อดกลุ่มนี้กิน มันวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต ทุกย่างก้าวที่มันทิ้งน้ำหนักลงบนพื้น ก่อแรงสั่นสะเทือนจนน้ำในบึงสั่นเป็นระรอก เหมือนฉากเปิดตัวทีเร็กซ์ในหนังจูราสิกพาร์ค

               “จะหนีไปไหน” คล้ายกับว่าชายหนุ่มผู้มากับสายน้ำจะเร็วกว่า เขาเคลื่อนที่ไปดักหน้าไฮดร้าตัวนั้นไว้

               ฉับ!!

               ภาพสุดท้ายที่ไฮดร้าเห็นคือท้องฟ้าที่ลอยละล่องออกไป ก่อนภาพทุกอย่างจะหล่นหวือตกลงไปในบึงน้ำ และเสียงสุดท้ายที่มันได้ยินคือบทร่ายเวทสุดหลอนหูที่มันน่าจะจำไปจนกว่าวิญญาณจะถึงนรก

               “อินคันทาเร่ เฟลมมา มาจิก้า!!”

               ร่างมังกรที่ไร้หัวทรุดตัวลงพื้น แต่ยังไม่ทันที่จะล้มลงทั้งตัวมันก็ค่อย ๆ สลายกลายเป็นธุลีเหลือทิ้งไว้เพียงสินสงครามบนพื้นหญ้า

               “ได้อะไรมาบ้างเนี่ย?” บอร์ดน้ำถูกสลายยามเมื่อไม่ต้องใช้พลัง เกิดเป็นละอองรุ้งยามเมื่อฝอยน้ำถูกแสงตะวันส่องกระทบ ดีนก้มลงไปเก็บสินสงครามขึ้นมา ของดรอปจากไฮดร้าถือเป็นสิ่งมีค่าทั้งนั้น แม้ว่าออกจะน่าสยองขวัญเกินไปหน่อย

               “นายเอาไปแล้วกัน ของพวกนั้น… ฉันเก็บไม่ลง”

               “เดี๋ยวนายก็ชินกับการเก็บของพวกนี้ที่รัก แต่ว่าเราเนี่ยเป็นทีมสุดเจ๋ง!”

               ดีนเดินเข้าไปหาแมคเคนซีเพื่อตีมือกันสักทีนึง ดีนเป็นน้ำ ส่วนแมคเคนซีเป็นไฟ ช่างเป็นอะไรที่ตรงกันข้ามทว่าเข้ากันได้อย่างลงตัวแบบสุด ๆ

               ชายหนุ่มทั้งสองรีบกลับกันไปที่ตลาด รับถุงวัตถุดิบที่ซื้อไว้คืนมาจากพ่อค้าของเล่น เพื่อตอบแทนสินน้ำใจดีนจึงเลือกซื้อของเล่นวันเกิดให้เชมัสมาด้วยชิ้นนึงเป็นตุ๊กตาล้มลุกหน้าตาตลก ๆ

               “คุณดีน คุณแมคเคนซี พวกคุณไม่เป็นไรนะ?” ฌอนถามอย่างร้อนรนทันทีที่เห็นสองหนุ่มเพื่อนบ้านกลับมาที่รถพร้อมกับถุงสินค้า

               “พวกเราสบายดีครับ คุณกับเชมัสไม่เป็นไรนะ? โดนหมา.. เมื่อกี้ทำอะไรหรือเปล่า?”

               “ไม่ครับ ยังไม่ทันได้โดนกัด แต่ว่าตกใจหมดเลย”

               ดีนกับแมคเคนซีมองหน้ากัน พวกเขาคิดว่าได้เวลาแล้วที่จะพูดกับพ่อเด็กตรง ๆ

               “มันไม่ใช่หมาครับ แต่เป็นไฮดร้า อสุรกายที่มีหลายหัว ไม่รู้คุณเคยได้ยินไหม น่าแปลกที่มันโจมตีเชมัสแทนที่จะเป็นพวกผมสองคนที่เป็นเดมิก็อด ชักอยากรู้แล้วสิว่าภรรยาของคุณคือใคร”

               คำถามนี้ทำเอาคุณพ่อชาวไอริชตัวแข็งทื่อ การที่ลูกชายถูกสัตว์โจมตีอย่างไม่มีเหตุผล การที่มีคนมาพูดเรื่องสัตว์ในเทพนิยาย หรือว่าเวลานั้นจะมาถึงแล้ว

               “ได้ครับ แต่เอาเป็นว่า.. เรากลับไปแล้วค่อยคุยกันดีไหม?”

               “เอาแบบนั้นก็ได้คุณฌอน ผมไม่รู้ว่าข้างนอกมันปลอดภัยแค่ไหนด้วย อย่างน้อยที่บ้านก็น่าจะดีกว่า”

               เมื่อตกลงกันได้แล้วคุณแคตต์ก็ขับรถเช่ารายเดือนกลับไปยังบ้านหมายเลขที่สองห้าสอง

               .

               .

               .

               จากงานเลี้ยงฉลองวันขอบคุณพระเจ้าควบงานวันเกิดของเชมัส กลายเป็นงานประชุมหารือเรื่องชีวิตต่อจากนี้ของเด็กชายหลังจากค้นพบว่าเขาคือเดมิก็อด!

               “เอาไงดีล่ะ ผมไม่รู้จะเริ่มเล่าจากตรงไหนดีเลยครับ” ฌอนอยู่ในอาการประหม่าเมื่อถูกสมาชิกในบ้านหมายเลขสองห้าสองจำนวนห้าคนล้อมหน้าล้อมหลังเพื่อฟังสาเหตุ

               “ไม่ต้องเขินคุณฌอน ที่นี่ไม่มีใครว่าคุณว่าเลอะเทอตอนพูดถึงเรื่องเทพเจ้า” โดนัลด์มอบรอยยิ้มพร้อมกับวางมือลงบนบ่าของเพื่อนบ้านคนสนิท แต่จากคำพูดนั้นเขาสังเกตได้ว่าคุณแม่กำลังกลอกตามองบน

               “ถ้าคุณไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าจากตรงไหนงั้นเริ่มตั้งแต่ต้นเลยดีไหมครับ เอาตั้งแต่วันแรกที่คุณได้พบกับภรรยาเลย” ดีนเสนอ แต่ได้รับเสียงดุตามหลัง

               “ดีน!” มาเรียนน่าทำเสียงดุใส่ แม้ไม่ได้พูดมากกว่านั้นแต่เธอทำปากขมุบขมิบ อ่านจากรูปปากได้ว่า ‘อย่าสาระแนเรื่องชีวิตส่วนตัวของคนอื่น!’ แต่ทำไงได้ ก็มันอยากรู้นี้นา

               “โธ่แม่ เรื่องนี้ยิ่งรู้ละเอียดก็ยิ่งรับมือได้ดีนะ” ดีนเถียง “เอางี้ก็ได้ ผมจะเล่าเรื่องของผมให้คุณฟัง… ความจริงแล้วผมเป็นลูกของโพไซดอน เทพเจ้าแห่งท้องทะเล”

               “เขาคือโพไซดอนเหรอ!?” ฌอนเบิกตาโพลง เขารีบหันขวับไปทางชายร่างท้วมใบหน้าเต็มไปด้วยหนวด.. จะว่าไปก็คล้ายโพไซดอนจริง ๆ ด้วย

               “ไม่ใช่สิครับ! พ่อโดนัลด์ที่คุณรู้จักไม่ใช่โพไซดอน แล้วก็ไม่ใช่พ่อจริง ๆ ของผมด้วย แต่เป็นเพื่อนของแม่ที่แชร์บ้านอยู่ด้วยกันเฉย ๆ ส่วนแมคเคนซีก็เป็นลูกชายของเทพีเฮคาที เทพเจ้าแห่งเวทมนตร์ ถึงจะเหลือเชื่อแต่คนแบบเรามีเยอะกว่าที่คิด เพราะว่าเทพก็ชอบลงมาสีมนุษย์แซ่บ ๆ อย่างคุณแม่สุดสวยของผม”

               เสียง ‘เพี๊ยะ’ ดังขั้นหนึ่งทีตอนที่ดีนถูกมาเรียนน่าตีเข้าให้ที่แขน ดีนรู้อยู่แล้วว่าต้องโดนแบบนี้ เขาไม่สำนึกซ้ำยังเล่าต่อ

               “ผมเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองเป็นเดมิก็อดเมื่อต้นปีนี้เอง แล้วคุณรู้อะไรไหม? ตอนผมอายุสิบสองถึงยี่สิบสาม… สิบปีเต็ม ๆ ที่ผมถูกสัตว์ประหลาดแบบเจอที่ตลาดเล่นงานแทบจะวันเว้นวันโดยไม่รู้ว่าทำไม เกิดขึ้นเพราะอะไร บอกเรื่องนี้กับใครก็ไม่ได้ เพราะไม่มีใครที่เคยเห็นหรือว่าเจอเรื่องพวกนี้เหมือนกันกับผม”

               “จนกระทั้งรู้ว่าตัวเองเป็นลูกของเทพเจ้า ซึ่งการเป็นลูกเทพถือเป็นอาหารชั้นเลิศของสัตว์นรกพวกนั้น ผมถึงได้ถูกไล่กินตับแบบวันเว้นวัน จนมีคนแนะนำว่าสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดก็คือฮาล์ฟบลัด ผมควรจะไปที่ค่ายตั้งแต่อายุยังน้อยเพื่อฝึกฝนการเอาตัวรอด ถือว่าโชคดีมากแค่ไหนแล้วที่โตมาจนป่านนี้ได้โดยไม่ถูกมันกิน”

               ดีนเหลือบตามองไปทางแม่ หากไม่ได้เหล่าสัตว์น้ำซัมมอนของเทพโพไซดอนตามช่วยเหลือเป็นสิบปี เขาคงตายตั้งแต่อายุสิบสองขวบไปแล้ว ซึ่งตามที่คิด มาเรียนน่าไม่สบตา คล้ายกับว่าไม่ยอมรับสามีคนนั้นเด็ดขาด

               “งะ..งั้นเหรอครับ ถ้ายิ่งละเอียดก็ยิ่งจะดีกับเชมัสสินะครับ”

               ฌอนมองไปที่ลูกชาย ซึ่งตอนนี้เชมัสก็อยู่ในอาการงุนงง เขาไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่เข้าใจว่าเดมิก็อดคืออะไร ไม่เข้าใจเลยสักอย่าง แต่เด็กชายเลือกที่จะนิ่งเงียบไม่ถาม คล้ายอยากฟังคำตอบจากพ่อด้วยความสมัครใจของเขาเอง

               “ถ้ามันดีกับเชมัสผมก็ยินดีที่จะเล่าให้ฟังทุกเรื่องเกี่ยวกับภรรยาเลยครับ..” เพื่อนบ้านสูดหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อพร้อมแล้วเขาจึงยอมเปิดปากเล่าเรื่องราว “เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสิบสามปีที่แล้ว ตอนนั้นผมได้ไปประจำโรงงานที่เกาะครีต ประเทศกรีซ วันหนึ่งขณะที่ผมเดินเที่ยวชายหาดก็ได้พบกับแม่ของเชมัส เธอเป็นคนที่สวยมาก ๆ สวยจนผมตะลึงเลยครับ แต่ว่าเธอกำลังเสียใจ ร้องไห้อยู่คนเดียว ผมทำอะไรไม่ถูกเลยได้แค่นั่งปลอบใจเธอข้าง ๆ จนกระทั่งเธอดีขึ้นเลยได้แลกคอนแทกกัน”

               ดีนคิดในใจ ‘เขาก็เล่าทุกเม็ดจริงเว้ยเฮ้ย…’

               เหมือนกับไมค์ที่ยืนพิงเสาอมยิ้มมุมปาก คงคิดในใจว่า ‘หมอนี่หัวอ่อนเป็นบ้า’อยู่แน่ ๆ

               ส่วนแมคเคนซีที่ไม่มีบท ขอตัวไปนั่งแยกอยู่ตรงโต๊ะอาหารตั้งแต่แรก ด้วยไม่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ตนควรรับฟังหรือไม่รับฟังดี สถานการณ์นี้ค่อนข้างอึดอัดและไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับเขาเท่าไร หนุ่มอังกฤษจึงเลือกจะไปนั่งหลบมุมเล่นไม้เขี่ยแมวกับออมเล็ตดีกว่า ถ้าดีนไม่ขอให้อยู่ด้วยก่อน เขาน่าจะขึ้นไปเก็บตัวอยู่บนห้องนอนของดีน

               “ความจริงผมแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยครับ เธอบอกผมแค่เธอชื่อ ‘แอมม์’ ไม่ทราบที่อยู่ รู้แต่ว่าเธอมีปัญหาบางอย่างกับทางบ้าน เวลาที่อยากเจอกันเธอจะเป็นฝ่ายโทรเรียกผมมา เราได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น ไปกินข้าว ดูหนัง เที่ยวไปตามที่ต่าง ๆ ของเกาะ ผมหลงเสน่ห์เธอเข้าเต็มเปา จนกระทั่งสารภาพกับเธอ แล้วเราก็…. มีลูกด้วยกัน ผมรับเธอมาอยู่ด้วยจนกระทั่งเชมัสคลอดออกมา เป็นสามีภรรยาที่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสตามกฎหมาย ทั้งหมดเป็นสิ่งที่แอมม์ขอ หากเธอต้องการผมก็พร้อมจะทำตาม”

               “อยู่มาวันหนึ่งหลังจากเราใช้ชีวิตด้วยกันมาสองปี แอมม์บอกกับผมว่าเธออยู่กับผมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แอมม์สารภาพออกมาตามตรงว่าคนที่บ้านไม่ค่อยพอใจนักที่เธอมาอยู่ที่นี่ และเธอต้องกลับบ้านด่วนไม่อย่างนั้นเรื่องแย่ ๆ จะตามมา เธอพาเชมัสกลับไปด้วยไม่ได้จึงขอให้ผมทำหน้าที่เลี้ยงดูลูกเพียงลำพัง ผมถามว่าบ้านเธอคือที่ไหนกันแน่ แล้วเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม เธอจึงเล่าให้ผมฟังว่าความจริงแล้วเธอคือเทพเจ้ากรีกองค์หนึ่ง แต่เธอไม่บอกว่าตัวตนของเธอคือใครครับ แอมม์บอกแค่ว่า ‘เมื่อเชมัสอายุได้สิบสองปีลูกจะเห็นสิ่งต่าง ๆ ในแบบที่คนธรรมดาไม่เห็น ชีวิตของเขาจะอยู่ในอันตราย มีอสุรกายไล่ล่า หากมีคนจากฮาล์ฟบลัดมาให้ไว้ใจแล้วฝากลูกไปค่ายกับเขา’ เรื่องราวก็บรรจบลงตรงนี้พอดี”

               ถึงตอนนี้ฌอนมองไปที่ดีนอย่างมีความหวัง ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่คิดว่าตัวเองจะตกกระไดพลอยโจร เขาเพียงแค่กลับบ้านมาเลือกตั้งและเฉลิมฉลองเทศกาลกับครอบครัวก็เท่านั้น ใครจะคิดว่าการได้เจอกับครอบครัวแคตต์จะทำให้เขากลายเป็นแซเทอร์จำเป็น

               “ก็ถือว่าคุณเทพีแอมม์บอกไว้ละเอียดระดับนึง แต่ก็แปลกแฮะที่คุณเชื่อเธอ”

               “แรก ๆ ผมก็ไม่เชื่อครับ แต่แอมม์บอกว่าหากอยากติดต่อกับเธอให้เขียนจดหมาย ส่งจิตอธิษฐานถึงแล้วเผาลงกองไฟ เธอจะรับรู้เรื่องราวทุกอย่างผ่านจดหมายเอง ซึ่งผมลองทำตามอย่างไม่คิดอะไรมากจากความคิดถึงเธอ.. ปรากฏว่าคืนนั้นแอมม์ได้มาหาผมในฝัน แต่สัมผัสนั้นราวกับของจริง… ความจริงอาจเป็นเพราะผมคิดถึงเธอมากจนหลอนก็ได้ แต่ผมไม่เคยฝันเธอเลยหากไม่เผาจดหมายไปก่อน”

               “เอ่อ.. วิธีการเหมือนที่เราติดต่อเทพเจ้าจริง ๆ ด้วย” ดีนพูด

               “ผมไม่เข้าใจฮะ แม่เป็นเทพเหรอฮะ ไหนพ่อบอกว่าคุณแม่เป็นนางฟ้าบนสวรรค์ไงฮะ?” เชมัสแทรกขึ้นมา เด็กชายยังคงงุนงงกับเรื่องนี้

               “พ่อไม่ได้โกหกนะลูกรัก นางฟ้าบนสวรรค์ก็คือเทพนั่นแหล่ะ ถึงลูกจะเข้าใจแบบนั้นแต่แม่ของลูกไม่ได้ตาย เราจะเอาเรื่องนี้เที่ยวบอกใครไม่ได้ พ่อเลยจำเป็นต้องบอกลูกไปแบบนั้น”

               ดูจากสีหน้าแล้วเชมัสพยายามทำความเข้าใจ

               “แล้วงี้คุณทำใจได้หรือยังครับที่จะส่งเชมัสไปที่ค่ายฮาล์ฟบลัดกับพวกผม” ดีนถาม

               “เฮ้อ…” ฌอนถอนหายใจออกมายาว แม้ว่าเขาไม่ค่อยจะมีเวลาดูแลลูกจนต้องจ้างพี่เลี้ยงเด็ก แต่สองพ่อลูกคู่นี่ไม่เคยห่างจากกันไกลมาก่อน เมื่อคิดว่าต้องส่งลูกไปในที่ปลอดภัยที่เขาไม่อาจไปพบได้ทุกเสาร์อาทิตย์ ใจมันก็หวิว ๆ “เพื่อความปลอดภัยของลูกก็มีแต่ต้องฝากให้คุณดีนช่วยดูแลล่ะครับ จากนี้ผมคงต้องไปจองตั๋วรถไฟให้แกตรงกับวันกลับของพวกคุณสินะ ส่วนเรื่องโรงเรียนก็ต้องทำเรื่องลาออก…”

               เห็นคุณพ่อดูหดเหี่ยว คนเป็นพ่อเหมือนกันอย่างโดนัลด์ก็ได้แต่ตบบ่าปลอบใจให้ฌอน

               “เอาน่า อย่างน้อยคุณก็มีพวกเราเป็นเพื่อนบ้านผู้แสนดี… ใช่ไหม? มีลูกชายเป็นเดมิก็อดเหมือนกัน แลกเปลี่ยนข่าวสารกันได้ง่ายอยู่แล้ว”

               “ใช่ครับคุณฌอนอย่าเพิ่งเสียใจ คุณจะได้เจอเชมัสอีกแน่นอน ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดเล่นเน็ตได้ที่บ้านเฮอร์มีส ถ้าคิดถึงกันก็ให้น้องวีดีโอคอลหาคุณทุกวันยังได้ เพียงแค่ว่าคุณจะติดต่อหาเชมัสไปก่อนไม่ได้เท่านั้นเอง”

               “ขอบคุณครับ พวกคุณใจดีจริง ๆ ยังไงผมก็ต้องทำใจล่ะ… จะว่าไป อสุรกายที่คุณดีนว่า… ไฮดร้า… ทำไมมันเป็นหมาล่ะครับ”

               “พ่อเห็นมันเป็นหมาเหรอฮะ?” เชมัสถาม “ผมเห็นมันเป็นมังกรหกหัวฮะ”

               “โอ้ จริงเหรอ…” ฌอนอุทาน

               “ใช่ครับ โลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์บังตาอยู่ เอาจริง ๆ นะ ผมมีความลับที่ไม่ได้บอกทุกคน จริง ๆ แล้วออมเล็ตเป็นลูกสิงโตนีเมียน”

               “อะไรนะ สิงโต!!?!!” เหล่าพ่อแม่ชาวมนุษย์ร้องโวยวายกันใหญ่ พวกเขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าลูกสุนัขเชาเชาที่ลูบหัวเกาคอทุกวันที่เดินผ่าน จะเป็นสัตว์ป่าดุร้าย ไม่สิ.. อสุรกายหนังเหนียวสุดดุร้าย!

               “อ๊าวววว?” ออมเล็ตได้ยินคนเรียกชื่อมันเลยขานกลับ ทำหน้าบ้องแบ๊วใส่ ทุกคนยกเว้นเดมิก็อดยังคงเห็นมันเป็นแค่ลูกสุนัขเชื่อง ๆ ตัวหนึ่ง

               “ถึงว่าล่ะ แกถึงให้มันกินเนื้อดิบ ยังไม่ถึงวัยที่ควรกินบาร์ฟเลยด้วยซ้ำ” ไมค์พูด

               “ตามนั้นแหล่ะครับ” ดีนยักไหล่ “วันนี้เป็นวันแรกที่นายเห็นออมเล็ตเป็นสิงโตสินะเชมัส ถึงได้กลัวตอนเห็นมันใช่ไหม? แต่ไม่ต้องกลัวนะ ถึงออมเล็ตจะเป็นสิงโตมัน แต่มันก็อ๊องแบบนี้แหล่ะ”

               “ฮะ” เด็กชายตอบอย่างไม่มั่นใจนัก เขาไม่อยากจะสูญเสียมิตรภาพดี ๆ กับออมเล็ตไปจึงเดินไปทางลูกแมวใหญ่ ก่อนจะลองยื่นมือไปลูบหัวอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วถูกมันเลียมือกลับ สัมผัสระหว่างตอนเป็นหมากับตอนเป็นสิงโตต่างกันจริง ๆ ลิ้นหนามแบบแมวแสนกระด้าง ชวนให้สากผิวแบบสุด ๆ แต่ใช่.. ออมเล็ตก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ไม่ว่ามันจะเป็นลูกสิงโตหรือสุนัขเชาเชาก็ตามที “ฉันไม่กลัวแกแล้ว คืนดีกันนะออมเล็ต”

               “อ๊าวววว” เจ้าเหมียวยักษ์ตอบรับเสียงแจ๋ว จากความใสซื่อของมันน่าจะไม่รู้ว่าเชมัสพูดอะไร แต่อย่างน้อยเดมิก็อดตัวเล็ก ๆ นี้คือเพื่อนที่มันต้องปกป้อง

               “ในเมื่อตกลงกันได้แล้วว่าเอาไงต่องั้นมาเริ่มกินเลี้ยงกันเลยดีไหม? ช่วงเวลาที่เหลืออีกหนึ่งอาทิตย์ก่อนออกเดินทาง คุณก็ใช้มันกับลูกให้คุ้มนะคุณฌอน”

               โดนัลด์กลบความดราม่า ดึงบรรยากาศการเฉลิมฉลองให้กลับมา เขาไม่อยากให้ทุกคนเศร้ารับวันขอบคุณพระเจ้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันเกิดของหลานชายข้างบ้านที่เกิดความผูกพันกันมาแล้ว จากนั้นปาร์ตี้ก็ได้เริ่มขึ้น เค้กหน้าเละถูกพ่อครัวและแม่ครัวของบ้านอย่างโดนัลด์และมาเรียนน่ากู้ชีพขึ้นมาใหม่ ปาดครีมที่เลอะออกแล้วนำมาบีบใหม่ให้เป็นรูปแบบที่มินิมอลยิ่งขึ้น

               ตอนนี้ดีนมีคำตอบในใจแล้วว่าทำไมเขาถึงได้เป็นพี่เลี้ยงเด็กตลอดเวลาสามสัปดาห์ที่ผ่านมา คำว่า ‘ถูกชะตา’ อาจไม่มีจริงก็ได้ บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่แม่ของเชมัสดลบันดาลให้เขาและลูกชายของนางได้มาเจอกัน แต่หลังจากนี้ไปคงต้องเปลี่ยนฐานะจากพี่เลี้ยงเด็กกลายเป็นบอดี้การ์ดจำเป็นเสียแล้วสิ…

สินสงคราม: เกล็ดไฮดร้า 5 ชิ้น / แก่นวิญญาณไฮดร้า 1 ชิ้น