[ประเทศญี่ปุ่น] กรุงโตเกียว

กรุงโตเกียว

{ ประเทศญี่ปุ่น }

กรุงโตเกียว

『 แดนอาทิตย์อุทัย 』

โตเกียว เมืองหลวงของญี่ปุ่น เป็นมหานครที่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและความแตกต่าง เมืองที่ซึ่งตึกระฟ้าสูงเสียดฟ้าอยู่ร่วมกับวัดเก่าแก่และสวนญี่ปุ่นอันเงียบสงบ โตเกียวไม่เคยหยุดนิ่ง มีการเปลี่ยนแปลงและพัฒนาอยู่ตลอดเวลา

ย่านต่างๆ ของโตเกียว

ชินจูกุ: ศูนย์กลางการคมนาคมที่สำคัญของโตเกียว เป็นที่ตั้งของสถานีรถไฟที่พลุกพล่านที่สุดในโลก เต็มไปด้วยห้างสรรพสินค้า ร้านอาหาร และสถานบันเทิงหลากหลายรูปแบบ

ชิบูย่า: ย่านแฟชั่นและวัฒนธรรมของคนหนุ่มสาวที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก โดยเฉพาะทางม้าลายชิบูย่าที่เป็นสัญลักษณ์ของโตเกียว

ฮาราจูกุ: แหล่งรวมแฟชั่นสไตล์แปลกๆ และร้านค้าเสื้อผ้าแนวสตรีท มีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยสีสัน

อาซากุสะ: ย่านเก่าแก่ที่ยังคงรักษากลิ่นอายของโตเกียวในอดีต มีวัดเซ็นโซจิเป็นวัดที่เก่าแก่และมีชื่อเสียงที่สุดในโตเกียว

อุเอโนะ: ย่านที่เต็มไปด้วยพิพิธภัณฑ์ สวนสัตว์ และสวนสาธารณะ เป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของชาวเมือง

กินซ่า: ย่านหรูหราที่มีห้างสรรพสินค้าแบรนด์เนม ร้านอาหารระดับมิชลิน และโรงละครคาบูกิ

อากิฮาบาระ: ย่านที่รู้จักกันในชื่อ "เมืองไฟฟ้า" เป็นแหล่งรวมร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ และสินค้าอนิเมะ

สถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆ ในโตเกียว

พระราชวังอิมพีเรียล: พระราชวังที่ประทับของจักรพรรดิญี่ปุ่น

โตเกียวสกายทรี: หอคอยที่สูงที่สุดในโลก สามารถขึ้นไปชมวิวเมืองโตเกียวได้ 360 องศา

โตเกียวทาวเวอร์: สัญลักษณ์ของโตเกียวที่สร้างขึ้นตามแบบหอไอเฟล

สะพานสายรุ้ง: สะพานที่เชื่อมระหว่างใจกลางโตเกียวกับเกาะโอไดบะ

เกาะโอไดบะ: เกาะที่สร้างขึ้นจากการถมทะเล มีสถานที่ท่องเที่ยวและกิจกรรมหลากหลายรูปแบบ

อาหารการกินในโตเกียว

โตเกียวขึ้นชื่อเรื่องอาหารอร่อยและหลากหลาย ตั้งแต่ซูชิ ราเม็ง เทมปุระ ไปจนถึงอาหารนานาชาติและขนมหวาน

การเดินทางในโตเกียว

โตเกียวมีระบบขนส่งสาธารณะที่มีประสิทธิภาพและครอบคลุม ทั้งรถไฟ รถไฟใต้ดิน และรถโดยสารประจำทาง ทำให้การเดินทางในเมืองสะดวกสบาย

โตเกียวเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับใหล มีกิจกรรมและเทศกาลต่างๆ จัดขึ้นตลอดทั้งปี ไม่ว่าคุณจะสนใจวัฒนธรรม ประวัติศาสตร์ อาหาร หรือแฟชั่น โตเกียวมีทุกสิ่งที่คุณต้องการ

จุดเชื่อมต่อรถไฟเฮเฟตัส:

ชานชาลาที่ 9 สถานีรถไฟยูเนี่ยน

สำหรับท่านไม่มีตั๋วโปรดซื้อตั่วที่เคาน์เตอร์

* ก่อนชำระเงินอย่าลืมบวกภาษีทุกครั้ง *

ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 20 ดรักม่า

ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 100 ดรักม่า

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

เมื่อรถไฟใต้ดินมาจอดที่สถานีรถไฟที่กรุงโตเกียวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็พาเรเลียเดินทางลงมาจากรถไฟและเดินขึ้นมาจากอุโมงค์ อยู่ตรงข้ามสถานีรถไฟเกียวโต เธอก็มองไปรอบ ๆ เพื่อจดจำเส้นทางกลับค่ายของตน

“เอาล่ะจะไปหามันที่ไหนดีนะ”

เธอมองดูรอบ ๆ หาว่าจะไปที่ไหนดี ในตอนนั้นเองที่เรเลียมองขึ้นไปทางภูเขา ที่อยู่แถวนั้น เหมือนกับว่าถ้าจะเริ่มค้นหาก็ควรไปสำรวจบนเขากันก่อนล่ะนะ

“นั่นสินะ เราขึ้นเขาไปดูกันเถอะ“

เรเลียพยักหัวขึ้นพร้อมตั้งหางขึ่นด้วยความดีใจ ก่อนที่พวกเธอจะไปสำรวจกันบนภูเขาอย่างระมัดระวัง ในตอนนั้นเองที่ก็มีอสุรกายที่เป็นครึ่งคนครึ่งอีกาที่ดูท่าจะเรียกกันว่าเท็งงุเข้ามาโจมตี โชคดีไปที่เธอกระโดดหลบทันแล้วหยิบโล่และหอกประจำตัวของตนออกมาพร้อมต่อได้ทันท้วงที เธอจึงปลอดภัยดี ก่อนจะเข้าไปต่อสู้กับเท็งงุ

“เร็วดีนะคะ แต่ก็แค่นั่นแหละค่ะ”

เธอเข้ารัวต่อสู้กับเท็งงุด้วยกระบวนท่าทักษะหอกของตนอย่างว่องไว ถึงจะเร็ว แต่พอรัวการโจมตีไปมันก็โดนไปเยอะนี่แหละนะ

“ถึงจะเร็ว แต่เราเร็วกว่าค่ะ จบฉากนะคะ”

เธอเอ่ยก่อนจะลงหอกสุดท้ายปิดฉากการต่อสู้กับเท็งงุไป ในตอนนั้นเองที่เป้าหมายของภารกิจครั้งนี้ของเธอก็ปรากฎตัวออกมาบากะดานูกิ ดูเหมือนมันจะสะกดรอยเธอมานานแล้ว คงคิดว่าจะล่าเธอที่กำลังเหนื่อยจากการต่อสู้กับเท็งงุสินะ

“คงคิดว่าเราเหนื่อยแล้วสินะคะ ตื้นจริงนะคะ”

เธอเอียงตัวหลบการโจมตีของบากะดานูกิก่อนจะยกแขนขึ้นใช้ด้านหอกของเธอฟาดกลางสันคอของมันทันที เป็นสัญญาณเปิดฉากการต่อสู้ยกที่สองในบัดดล แต่ว่านะด้วยฝีมือการต่อสู้ที่เหนือกว่าของเธอที่ฝึกฝนมาจากในค่ายและทักษะหอกที่ได้มาจากการต่อสู้ที่ยากลำบาก ทำให้การเอาชนะเจ้าตัวนี้เป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเธอ

“เอาล่ะ! ส่งสาเกมาซะดี ๆ ค่ะ อ้อ! เอาตอนคุณตายดีกว่าเนาะ งั้นซาโยนาระนะคะ”

เฟเรียเอาหอกจี้ปลายคางบากะดานูกิอย่างเลือดเย็น ขู่ให้อีกฝ่ายส่งสาเกมาให้เธอ แต่ก็คิดอะไรสนุกออกก็เลยจัดการฆ่ามันทิ้งเลยทันที พร้อมก้มมองดูสินสงครามที่เหลือไว้ ท่ามกลางละอองแสงสีทอง

“ไหนดูสิ จะมีสาเกไหมนะ”

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

วันนี้เฟเรียได้พักผ่อนมามากจนชาร์ตพลังได้จนเต็มอิ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็ออกมาสำรวจในเมืองโตเกียวอีกครั้ง เพื่อตามหาเจ้าบาเกะดานูกิเป้าหมายของภารกิจนี้ของเธอให้ได้ เธอก็เดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดพักที่ศาลเจ้าแห่งหนึ่งเข้า เลยว่าจะไปไหว้เจ้าสักหน่อย ก็ไม่ได้นับถือเทพญี่ปุ่นมากนักหรอกนะ แต่เขาว่ากันว่าถ้าไม่มาไหว้เจ้าที่ศาลเจ้าของญี่ปุ่นก็เหมือนมาไม่ถึงนี่นา ตอนนี้เรเลียก็ยังเกาะอยู่บนไหล่ของเธอ มันก็น่ารักดีนะได้เห็นเรเลียพนมมือไหว้ศาลเจ้าพร้อมกันกับเธอนี่ ในตอนที่กำลังเดินลงจากศาลเจ้ามานั่นแหละ เธอก็เหลือบไปเห็นว่ามีอสุรกายสะกดรอยเธอมา สงสัยคงรอให้เธออยู่คนเดียวก่อนล่ะสิ งั้นก็จะสนองให้ก็แล้วกันนะ เธอแกล้งทำเป็นเดินออกนอกเส้นทางไปในป่าที่ไม่มีคน แล้วก็อย่างที่คิดเลย มันเข้าโจมตีเธอทันทีและภาพที่ปรากฎต่อหน้าเธอก็คือบากะดานูกิ 2 ตัว 2 ตนไปเลยนี่นะ

“หือ! พอรู้ตัวว่าตัวเองสู้ไม่ไหว เลยพาพวกมารุมเหรอคะ ถ้าไม่เกรงใจก็เข้ามา”

เธอขวักหอกของตัวเองออกมาก่อนจะเข้าต่อสู้กับบากะดานูกิทั้งสองตัว ตัวหนึ่งก็พอ ๆ กับตัวที่เธอเคยสู้ด้วยเมื่อวาน ส่วนอีกตัวก็ดูท่าจะเก่งกว่าพอสมควรเลย เธอต้องพยายามสู้กับมันทีละตัว จนกระทั่ง

“โอ้ย! ประมาทไปหน่อยสินะ”

เธอก็โดนบากะดานูกิตัวที่เก่งกว่าโจมตีใส่อย่างรุนแรง ถึงจะไม่รุนแรงมากแต่ก็เจ็บพอสมควรเลย แต่นั่นก็ทำให้เธอได้สติว่าไม่ควรประมาทกับเจ้าพวกนี้ แล้วตั้งใจต่อสู้จนเอาชนะทั้งสองตัวมาได้

“แฮ่ก แฮ่ก เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะคะนี่”

เธอหอบด้วยความเหนื่อยจากการสู้กับบากะดานูกิถึงสองตัวจนต้องใช้หอกยันร่างตัวเองไว้ แต่ก็ดีที่เธอเอาชนะพวกมันมาได้สำเร็จ คราวนี้ก็แค่ภาวนาให้สำเร็จแค่นั้นล่ะนะ

หาสาเก 

ผลการต่อสู้

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

เมื่อวานนีจากการต่อสู้กับบากะดานูกิไปเธอก็ได้แต่ใบไม้บากะดานูกิอย่างเดียวเลยจนเธอก็ยังคงต้องล่าอยู่ในเมืองโตเกียวแห่งนี้ต่อไปอีกวัน แต่ก็เพราะเธอเป็นธิดาฮิปนอสนั่นแหละนะเลยทำให้เธอหลับข้ามวันข้ามคืนไปเลยกว่าจะตื่นเลยเป็นช่วงเวลาเย็นของวันเสียซะแล้ว เธอเลยต้องรีบออกมาสำรวจเมืองค้นหาเจ้าบากะดานูกิอีกครั้งจนได้ ให้ตายสิเจ้าพวกนี้ ถ้าไม่ให้กันดี ๆ เดี๋ยวแม่จะกำจัดล้างบางตัวเก่ง ๆ ไปให้หมดเป็นการตอบแทนซะเลยนะ เธอคิดอย่างหัวเสียที่ต้องมาออกล่าทุกวัยทุกวันเพื่อสาเกไปถวายให้คุณดี ซึ่งก็นะ บ่นไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ เธอสำรวจไปเรื่อย ๆ จนไปนั่งพักกินมื้อเย็นอยู่ที่ร้านโอเด้งรถเข็นข้างทางแห่งหนึ่งอยู่นั่นเอง ก็มีบากะดานูกิตัวหนึ่งเข้ามากะโจมตีเธอจากข้างหลัง

“โอ๊ะโอ น่ากลัวจังเลยนะคะ เดี๋ยวนี้รู้จักลอบโจมตีตอนกินข้าวซะด้วย ไร้มารยาทค่ะ“

เธอเอียงตัวหลบการโจมตีนั่นอย่างสบาย ๆ ก่อนจะควักหอกออกมาเตรียมพร้อมโจมตีกลับ

“แต่ก็ดีที่ไม่ต้องตามหาให้เมื่อยนะคะ เอาล่ะมาเต้นรำกันเถอะค่ะ”

ประโยชน์ประจำตัวเธอออกมาจากปากเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอเริ่มแหว่งหอกของตนเข้าโจมตีอีกฝ่ายอย่างสนุกสนาน ซึ่งก็ไม่แปลก ก็เธอเล่นสวมเฮคโฟนประจำตัวพร้อมฟังเพลงไปด้วยสู้ไปด้วยนี่นา ก็ไม่เห็นแปลกไรเลยนี่เนาะ ซึ่งไม่แปลกก็แย่แล้วค่ะ เธอไม่รู้หรอกนะว่าคนอื่นทั่วไปเห็นว่าสิ่งที่เธอสู้อยู่คืออะไร แต่ดูจากสีหน้าคนรอบข้างแล้วก็พอเดาออกล่ะนะ

“แม่หนูระวัง นั่นมันคนเมาอาละวาดนะ อย่าไปยุ่งกับมัน”

อ้อ คนธรรมดาทั่วไปมองเห็นเจ้าบากะดานูกิเป็นคนเมาอาละวาดนี่เอง น่าสนุกดีนี่นา เธออมยิ้มก่อนจะหันไปบอกกับยายแก่คนนั้นว่า

“ไปต้องห่วงคะคุณยาย กับคนแบบนี้หนูสู้ด้วยเป็นร้อยครั้งแล้วค่ะ ฝากอุ่นโอเด้งชุดใหญ่รอไว้ด้วยนะคะ”

ว่าแล้วเธอก็เข้าต่อสู้กับเจ้าบากะดานูกิต่อ ดีนะวันนี้มันมาตัวเดียวเลยไม่ได้ยากลำบากมากสักเท่าไรหรอกนะ ไม่โดนรุมก็ดีเท่าไรแล้ว เธอสู้แบบไม่ยอมประมาณสักก้าวเดียวไปเรื่อย ๆ ดูท่าทางการป้องกันของเธอจะยังอ่อนไปสินะ ถึงโดนโจมตีเข้าเป็นครั้งคราว แต่ด้วยเทคนิคเดิม ๆ ของเธอที่ทำให้เธอเอาชนะอสุรกายมานับไม่ถ้วน ก็ได้แสดงผลสำเร็จออกมาเสียสักที เจ้าบากะดานูกิเริ่มอ่อนแรงลงด้วยกับดักจำนวนมากที่เธอเตรียมไว้ ก่อนที่จะได้ปิดฉากลงด้วยการโจมตีสุดท้าย

“เอาล่ะ! โอเด้ง ๆ ยายคะ ขอโอเด้งชุดใหญ่เลยนะคะ ออกกำลังกายแล้วหิวเป็นบ้าเลย”

ก็หลังจากสู้และเก็บสินสงครามเสร็จก็มากินโอเด้งต่ออย่างสบายอารมณ์แบบซิลจัด ๆ ซิลกว่านี้คงไม่มีอีกแล้วล่ะนะ

หาสาเก

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

เฟเรียเริ่มซักจะหัวเสียมากขึ้นทุกทีทุกทีที่ตัวเธอเองนั่นล่าบาเกะดานูกิมาหลายวันเธอก็ได้มาแต่ใบไม้วิเศษทั้งนั้นเลย ใบไม้วิเศษเต็มกระเป๋าไปหมดเลย ทั้ง ๆ ที่เธอต้องการแค่เพียงสาเกเท่านั้นแหละ แต่มันดันให้เธอไม่ได้สักทีนี่สิ มันเลยเป็นสาเหตุให้เธอยังต้องมาอยู่ที่นี่อีกวันหนึ่งกับการวนลูปนรกอีกสักครั้งหนึ่ง เพื่อความเป็นสิริมงคลของเธอวันคืนนี้ มันก็คงต้องเข้าวัดทำบุญขอพรให้ภารกิจนี้เสร็จสิ้นสักที เธอเลยเดินมาเที่ยวที่วัดอาซากูสะที่เป็นวัดที่โด่งดังสุด ๆ ในบรรดาวัดทั้งหมดที่เธอพอรู้จักในฐานะนักท่องเที่ยวที่จริง ๆ เธอไม่ได้จะมาเที่ยวนะ เธอตั้งใจมาทำภารกิจหาสาเกให้คุณดีนะ แต่เธอดันดวงซวยเกินบรรยาย จนต้องมาวนเวียนอยู่ที่ประเทศบ้านเก่าแม่ตัวเองแบบนี้ ในตอนนี้เธอก็กำลังไหว้พระอยู่

“ขอให้การทำภารกิจตามหาสาเกจากเจ้าบาเกะดานูกิสำเร็จได้โดยเร็วด้วยเถิด สาธุ”

เธอพนมมือสวดภาวนาต่อพระพุทธรูปในวัดอาซากุสะ ก่อนที่จะเหลือบมองเห็นว่ามีสายตาที่แอบมองเธออยู่ ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่ามันมากันแล้ว จึงพึมพำกับตัวเองว่า

“มากันแล้วสินะ เรเลียไปทำให้ตกใจหน่อยนะลูกแม่”

ว่าแล้วเรเลียก็แวบหายตัวไปจากไหล่ของเธอ ส่วนเธอก็เดินไปทำทีไปเที่ยวในถนนย่านการค้าข้างล่าง ก่อนที่จะปรากฎตัวของบาเกะดานูกิกับเพื่อนมันอีกตัวหนึ่งมาด้วย

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะนี่ เหมือนวันแรกที่มาที่นี่เลยนะคะพวกคุณ เป็นไงล่ะเซอร์ไพรส์วันนี้”

เธอเห็นพวกมันทั้งสองตัวมีท่าทีตกอกตกใจจากที่พวกมันซ่อนตัวอยู่ก็ต้องออกมาปะทะกับเธออย่างไม่ทันจะได้ตั้งตัวเลยสักนิด มันเลยเป็นจังหวะให้เธอเข้าโจมตีพวกมันทั้งคู่ซึ่งมีทั้งบาเกะดานูกิกับเท็งงุด้วยเทคนิคประจำตัวเธอทั้งการยั่วยุให้ติดกับดักที่เธอดันมีกับดักเคลื่อนที่อย่างเรเลียติดตัวอยู่แล้ว แถมด้วยทักษะหอกที่ทั้งขว้าง ทั้งแทงจนจัดการพวกมันทั้งสองตัวได้สำเร็จ

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

หลังจากการไปมู ไหว้พระขอพร กับพระพุทธรูปองค์ใหญ่ประจำวัดอาซากุสะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ไม่น่าเชื่อว่าจะบรรดาทันใจวัยรุ่นได้ถึงขนาดนี้ เพราะหลังจากการต่อสู้ที่ย่านการค้าเมื่อคืน สิ่งที่เธอได้มาเป็นสินสงครามจากบาเกะดานูกินั่นก็คือสิ่งที่เธอตามหามาโดยตลอด นั่นก็คือสาเกนั่นเอง

“เย้! ในที่สุดก็เจอแล้ว”

เฟเรียถึงกับกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความมีความสุขที่ในที่สุดเธอก็จะได้กลับไปค่ายฮาร์ฟบลัดที่อเมริกาเสียสักที เธอรีบเก็บสัมภาระทั้งหมดของเธอที่วางกระจัดกระจายไว้อยู่ในห้องพักของเธอในโรงแรมใส่กระเป๋าเป้นักเดินทางที่เธอซื้อมาจากเซเว่นในค่ายอย่างสบายอารมณ์นึกว่าต้องตกอยู่ในวงเวียนการต่อสู้ในญี่ปุ่นไม่รู้จบซะแล้วดีจริง ๆ ที่คิดไปขอพรก่อนสู้ที่อาซากุสะนี่

“พร้อมไหม เรเลีย”

เธอเรียกเรเลียให้มาอยู่บนบ่าของเธอก่อนที่จะเอาตั๋วขากลับไปอเมริกาที่คุณดีให้มาออกมา เป็นการตรวจสอบครั้งสุดท้ายก่อนที่พวกเธอจะออกเดินทางกันทันที



ณ สถานีรถไฟโตเกียว ร่างบางของเฟเรียมาหยุดยืนอยู่ในแถวต่อคิวลงทะเบียนตั๋วเดินทางไปสถานีรถไฟแกรนต์เซ็นทรัลที่อเมริกา พอถึงคิวเธอเท่านั้นแหละ

“ไปสถานีรถไฟแกรนต์เซ็นทรัลที่อเมริกาค่ะ”

เธอยื่นตั๋วของตนให้ที่เคาน์เตอร์ก่อนที่จะขึ้นรถไฟเดินทางกลับอเมริกาไปทางเดิมไปทันที ลาก่อนนะญี่ปุ่น แล้วเจอกันเมื่อชาติต้องการนะคะ บาย

Mackenzie BELIEVER

16. Japan - Tokyo Station

M

…ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ตอนนี้รถไฟได้หยุดวิ่งแล้ว…

“แมคเคนซี….พี่ชาย ตื่นเถอะครับ พวกเรามาถึงญี่ปุ่นแล้ว”

เสียงปลุกของแดนนี่ทำให้แมคเคนซีที่กำลังหลับสบายลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเอื่อยเฉื่อย

“ล้อเล่นหรือเปล่าแดนนี่ ฉันเพิ่งหลับไปไม่นานเอง”

ชายหนุ่มถามเสียงงัวเงียอย่างไม่อยากเชื่อ ขนาดนั่งเครื่องบินจากนิวยอร์กไปโตเกียวยังต้องใช้เวลากว่า 14 ชั่วโมง นี่เขาหลับไปแค่ตื่นเดียว รถไฟจะมาถึงญี่ปุ่นได้ยังไง

“ผมไม่ได้ล้อเล่น เราถึงแล้วจริง ๆ ครับ ดูสิ คนลงกันจะหมดแล้ว”

พอขยี้ตาเพื่อไล่ความง่วงงุนแล้วมองตามที่แดนนี่บอกก็เห็นผู้โดยสารกำลังทยอยลงจากรถไฟจริง ๆ นี่มันรถไฟติดสปีดรุ่นไหนกันเนี่ย แมคเคนซีลุกขึ้นบิดขี้เกียจ หยิบสัมภาระออกจากช่องเก็บของแล้วพากันลงจากรถไฟ

แดนนี่พาเขาออกมาจากอุโมงค์ พวกเขามาถึงประเทศญี่ปุ่นแล้วจริง ๆ สังเกตได้จากป้ายบอกทางต่าง ๆ ล้วนเป็นภาษาญี่ปุ่นและมีภาษาอังกฤษเขียนกำกับไว้ รวมถึงร้านรวงต่าง ๆ และผู้คนที่ให้บรรยากาศของประเทศในแอบเอเชียอย่างแท้จริง

“สถานีโตเกียวอยู่ทางนั้น เราขึ้นรถไฟแล้วเอาของไปเก็บที่โรงแรมกันก่อนดีกว่า”

เขากับแซเทอร์หนุ่มพากันเดินไปยังสถานีโตเกียวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อเข้าไปในสถานีก็ใช้บัตรกดเงินสดออกมาจำนวนหนึ่ง จากนั้นก็ไปซื้อตั๋วรถไฟแบบเติมเงินเพื่อความสะดวก ก่อนหน้าที่จะเดินทางมาเพียงไม่กี่วัน แมคเคนซีได้ไปใช้อินเทอร์เน็ตที่บ้านเฮอร์มีสเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับการเดินทางในโตเกียว เมืองที่ขึ้นชื่อว่ามีรถไฟหลายสายมากมายชวนให้หลงทาง ทั้งยังจองโรงแรมเอาไว้เรียบร้อย เพื่อให้การเดินทางครั้งนี้สะดวกและประหยัดเวลามากที่สุด

“ก็ดีครับ แต่ว่าพี่ชาย…แซนด์วิชร้านนั้นน่ากินมากเลย ผมขอลองซื้อไปชิมได้หรือเปล่า”

แดนนี่พยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะถามเขาเสียงอ่อนแล้วหันไปมองร้านขายแซนด์วิชทงคัตสึที่มีลูกค้าเข้าออกร้านไม่ขาด ดูท่าคนที่มาด้วยกันน่าจะอยากทัวร์บริโภคซะแล้ว แต่เขาก็เข้าใจดี แดนนี่น่าจะไม่ค่อยได้ออกไปที่ไหน หากจะตื่นตาตื่นใจกับสถานที่ใหม่ ๆ หรืออยากลองทานอาหารที่ไม่เคยทานก็คงไม่แแปลก

“เอาสิ จะซื้ออย่างอื่นไปด้วยก็ได้ แต่ต้องกินให้หมดนะ”

แมคเคนซียื่นเงินจำนวนหนึ่งให้แดนนี่ ทำไมคำพูดคำจาเขายิ่งคล้ายพวกคนเป็นพ่อแม่เข้าไปทุกที เอาเถอะ…ถึงเขาจะยังกดเงินออกมาไม่ถึงเศษหนึ่งส่วนสี่ของยอดที่มีในบัตร และเงินที่กดออกมามันจะพอใช้ไปได้สักสามวัน แต่เขาก็ไม่อยากให้แดนนี่ติดนิสัยกินทิ้งกินขว้างหรอกนะ

“ได้ครับ รับรองผมจะกินให้เกลี้ยงเลย”

แดนนี่ยิ้มดีใจแล้ววิ่งไปยังร้านขายแซนด์วิช ส่วนแมคเคนซีก็เดินตามไปรอตรงแถวด้านข้างร้านเพื่อไม่ให้เกะกะลูกค้าคนอื่น ระหว่างรอก็มองบรรยากาศรอบ ๆ ไปด้วย ตอนนี้เป็นเวลาช่วงบ่าย โชคดีที่พวกเขามาถึงก่อนเวลาเลิกงาน ไม่อย่างนั้นผู้คนที่นี่คงจะเยอะมากขึ้นเป็นหลายเท่าตัว และเวลาขึ้นรถไฟก็คงต้องอัดกันเป็นปลากระป๋องแบบที่เคยเห็นในรายการโทรทัศน์ที่พาเที่ยวญี่ปุ่นแน่ ๆ

“โอ๊ะ !”

ขณะที่คิดอะไรเพลิน ๆ แมคเคนซีก็รู้สึกเหมือนกับว่าตนเองถูกชนจากอะไรบางอย่าง พอมองตามไปก็เห็นเจ้าก้อนกลมกำลังวิ่งดุ๊ก ๆ ไปแล้ว ที่สำคัญในมือข้างนึงของเจ้านั่นก็มีถุงเงินกับกระเป๋าตังค์ของเขาที่มีทั้งเงินสดและบัตรต่าง ๆ อยู่ด้วย

…สวมหมวกฟาง พุงป่อง มือนึงถือถุงเงิน…

“บาเกะดานูกิ ! เฮ้ย ! หยุดนะ เจ้าหัวขโมย !”

รูปลักษณ์แบบนั้นไม่ผิดไปจากบาเกะดานูกิที่คุณดีบอกไว้แน่ แมคเคนซีตะโกนไล่หลังแล้ววิ่งตามไป ไม่รู้หรอกว่าเจ้าบาเกะดานูกิฟังภาษาอื่นนอกจากภาษาญี่ปุ่นออกไหม แต่เหมือนมันจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อ

ถึงจะมีรูปร่างอุ้ยอ้ายแต่บาเกะดานูกิก็วิ่งเร็วใช่ย่อย เขาจะต้องหาวิธีหยุดมัน ไม่อย่างนั้นการใช้ชีวิตในโตเกียวของเขากับแดนนี่ต้องลำบากมากแน่ ๆ

“บอกว่าให้หยุด !”

แมคเคนซีเปิดกระเป๋าสัมภาระ หยิบเอาโล่ที่หนักกว่า 7 กิโลกรัมออกมาแล้วเร่งฝีเท้าไปให้กระชั้นชิดขึ้น เมื่ออยู่ในระยะที่กะไว้ได้พอดีก็ขว้างโล่ใส่หัวเจ้าบาเกะดานูกิไปเต็มแรงจนล้มหน้าคะมำไป

“โอ้…โดนด้วยแฮะ”

อดทึ่งกับฝีมือตัวเองไม่ได้ แต่คงเป็นเพราะน้ำหนักโล่ด้วยที่ทำให้บาเกะดานูกิล้มลงไปกองกับพื้นได้ หรือเขาควรจะไปเอาดีด้านการฝึกขว้างโล่เป็นอาวุธดี…ดีก็แย่น่ะสิ

“พ่อฮะ พี่ชายคนนั้นเขาขว้างฝาหม้อใส่แมวแม้นนนนนแม่น”

“อย่าไปดูลูก พี่เขารังแกแมว”

เสียงเด็กต่างชาติคุยกับผู้ปกครองแว่วเข้าเสียงหูแมคเคนซี เขาเกลียดคำว่า ‘ฝาหม้อ’ ชะมัด แถมในสายตาพ่อลูกคู่นั้นเขายังเป็นคนรังแกแมวอีก เสียภาพลักษณ์สุด ๆ ไม่ได้แล้ว เขาต้องรีบจัดการแล้วไปจากตรงนี้ให้ไวที่สุด

“อ้าว….”

พอหันกลับไปมอง เจ้าบาเกะดานูกิก็สลายกลายเป็นผงเหลือทิ้งไว้แค่สินสงครามซะแล้ว ตายง่ายขนาดนั้นเชียว…ไม่น่า เจ้าตัวนี้อาจจะเป็นบาเกะดานุกิเลเวลต่ำโชคร้ายที่พยายามจะมาป่วนการทำภารกิจของเขาก็ได้ แมคเคนซีรีบเข้าไปเก็บกระเป๋าตังค์ โล่และของที่ได้จากบาเกะดานูกิตนนั้นแล้วรีบกลับไปหาแดนนี่ที่ร้านขายแซนด์วิช

ภารกิจหาสาเก

ผลการต่อสู้

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

          พวกผมออกห่างจากสถานีรถไฟโตเกียวมากค่อนข้างไกล ใจกลางของกรุงโตเกียว สวนอุเอโนะสวนสาธารณะขนาดใหญ่ที่มีนักท่องเที่ยวนิยมเดินทางมา 

          "ถ่ายรูปกันค่ะสาว"

          "จะถ่ายรูปก็ได้ โอเคเสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะ" ผมบอกการ์เซีย เธอจ้องแต่จะหามุมถ่ายภาพอย่างเดียว 

          ลูพิต้าดูตื่นตาตื่นใจกับอาคารบ้านเรือนของประเทศญี่ปุ่น วัฒนธรรมของชาวเอเชีย การ์เซียเธอเคยมาแล้ว ตัวผมเช่นเดียวกันงานทัวร์คอนเสิร์ตทำให้มีโอกาสท่องเที่ยวหลังแสดงคอนเสิร์ตจบลง ศิลปินเองก็อยากเที่ยวเหมือนกัน ยืนใต้ต้นซากุระ เรียงลำดับการยืน → ลูพิต้า → ผม → การ์เซีย 

          ถ่ายเซลฟี่

          แชะ

          ออร่าความสง่าเด่นดุจดาวเรียกสายตาคนรอบข้างเสมอ "แกคนนั้นน่าคุ้นคล้าย อาร์ตี้เลยอ่ะ"

          "คนหน้าคล้ายมั้ง ไม่เห็นในอินสตาแกรมจะลงว่ามาญี่ปุ่น"

          ผมต้องขอปรบมือชะนีน้อยสองคน ตาพวกเธอแหลมมากทั้งที่ปรับลุคเปลี่ยนสไตล์ "เดี๊ยนต้องหาสาเกให้คุณดี" เที่ยวเพลินจนเกือบลืมภารกิจ

          "เดินเที่ยวไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวเผื่อฟลุ๊คเจอ" 

          "พี่การ์เซีย พี่อาร์ตี้" ลูพิต้าเรียกพวกเรา "ตาลุงแก่นั้นเดินตามพวกเรามาตั้งแต่หน้าสถานี แฟนคลับพี่หรือเปล่า ทำตัวอย่างกับโรคจิต" 

          "เทสแฟนคลับดิฉัน ไม่น่าถึงรุ่นลุงแก่ใกล้ตาย" ผมเพ่งมองดูดี ๆ ชายชราหลังค่อมใส่หน้ากากสีแดง

          "วิ่ง !"

          "วิ่งทำไมหล่อน วิ่งเพื่อลืมเธอเหรอ–💋"

          "มันไม่ใช่คน เท็นงุปีศาจร้าย"

          จากตาลุงแก่ ๆ ถือไม้เท้า มันโยนไม้เท้าทิ้งวิ่งไล่ตามหลังผมราวกับคุณยายสปีด ปีกกระพือสร้างลมพายุเข้าโจมตี "ว้ายยยย อย่าใกล้เดี๊ยนนะคะ อีลุง" ผมห้ามไม่ให้อสุรกายเข้ามาใกล้ตัว มันไม่ฟังคำพูดใด ๆ เคลื่อนย้ายพริบตาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า

          "กรี๊ด ๆๆๆๆๆ" ผมหลับตาปี๋แทงมีดสั้นสะเปะสะปะทิ่มแทงเท็นงุ สวบ ๆ 

"อาร์ตี้มันตายแล้ว เธอทำได้" หญิงสาวปราบปลื้มด้วยความยินดีที่อาร์ตี้สังหารอสุรกายได้ด้วยตัวเอง โดยไม่มีใครช่วย 

          "พี่สาวยังมีอีกตัว" น้องเล็กหยิบหอกที่สะพายหลัง มนุษย์ธรรมดาไม่ได้มองสิ่งที่ลูพิต้าถืออยู่เป็นหอก 

          บาเกะดานูกิโยวไคยืนหน้าร้านเหล้า 

          "อิรัชชัย มาเสะ" บาเกะดานูกิพุงป่อง สวมหมวกฟาง มือข้างนึงถือขวดเหล้าสาเก และอีกข้างถือถุงเงิน ทักทายเดมิก็อด "สาเกของข้าเป็นสาเกเลิศรส จักนำพาเจ้าไปสู่ปรโลก"

          "กินแล้วสู่ขิต เชิญเก็บไว้กินคนเดียวจ่ะ"

          ร่างเล็กเดินมั่นหน้ามั่นโหนกฉุดแย่งสาเกอีกขวด บาเกะดานูกิไม่ยอมร้องโวยวาย เกิดการปะทะคารมหน้าร้านเหล้า เท่านั้นยังไม่พอ ขอดี ๆ ไม่ให้จึงนำไปสู่การใช้กำลังและต่อสู้กันเอาให้ตายกันไปข้าง 

Mackenzie BELIEVER

17. Japan - Shibuya

M

…เบื้องหน้าของเขาคือแดนนี่ที่กำลังหันรีหันขวางเหมือนเด็กหลงทาง…

“แมคเคนซี ! พี่ชายหายไปไหนมา ผมนึกว่าผมถูกทิ้งแล้วซะอีก”

พอเห็นเขาเท่านั้นละ แซเทอร์หนุ่มก็พุ่งเข้ากอดเขาทั้งที่สองมือถือถุงของกินเต็มไปหมด พอรู้ตัวถึงได้รีบผละออกมาด้วยใบหน้าหงอย ๆ

“ขอโทษที เมื่อกี้มีบาเกะดานูกิตัวนึงมาขโมยกระเป๋าตังค์ ฉันต้องรีบไปเอาคืน เลยไม่ได้บอกนายก่อน”

แมคเคนซีชูกระเป๋าตังค์ในมือให้ดู สงสัยว่าคงต้องฝากมันไว้กับแดนนี่ซะแล้ว เขาพาแดนนี่มาเพื่อนำทางและคอยเป็นเพื่อน แต่ไม่ได้ต้องการให้เข้าร่วมต่อสู้ด้วยหากไม่จำเป็น อีกฝ่ายจึงน่าจะดูแลมันได้ดีกว่า

“เจอบาเกะดานูกิแล้วเหรอครับ พี่ชายบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า แล้วได้สาเกมาไหมครับ”

เมื่อได้ฟังคำอธิบาย จากใบหน้าหงอย ๆ ก็ตาโตตื่นตกใจขึ้นมา

“อืม…ไม่ได้บาดเจ็บอะไร แล้วก็นี่”

เขาเปิดกระเป๋าที่ใส่บรรดาสัมภาระต่าง ๆ แล้วหยิบขวดสาเกที่ได้จากบาเกะดานูกิขึ้นมา

“ได้มาแล้ว”

“ว้าว ! สุดยอดเลย แบบนี้ภารกิจก็เสร็จแล้วน่ะสิครับ”

แดนนี่ดูจะดีใจกว่าเขาเสียอีก แต่เพียงไม่นานก็เงียบไปเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงยิ้มเจื่อนให้

“งั้นพวกเราก็ต้องกลับค่ายแล้วสิครับ ยังไม่ทันได้เที่ยวเลยเนอะ”

“นอนค้างสักคืนแล้วค่อยกลับก็ได้ คงไม่เป็นไรหรอก”

ไหน ๆ ก็จองห้องพักไว้แล้ว ถ้าไม่เข้าพักเลยก็เสียดายเงินแย่

“เยี่ยมเลยครับ งั้นเราไที่โรงแรมกันเลยดีกว่า พี่ชายจองโรงแรมที่ไหนไว้ครับ”

แดนนี่กลับมายิ้มอารมณ์ดีอีกครั้ง บางทีเขาก็สงสัยว่าแซเทอร์ตนนี้จริง ๆ แล้วอายุเท่าไหร่กันแน่

“ชิบุยะ”

“โห…ที่นี่ก็คนเยอะสุด ๆ ไปเลย”

แดนนี่มองผู้คนที่เดินผ่านไปมา ขณะนี้พวกเขามาถึงสถานีชิบุยะซึ่งเป็นอีกสถานีใหญ่ของเมืองโตเกียวที่ผู้คนนิยมมาขึ้นหรือเปลี่ยนสายรถไฟแล้ว หากไม่ดูให้ดีก็อาจขึ้นรถไฟผิดขบวน เสียเวลาเอาได้ง่าย ๆ

“อย่ามัวแต่มองนั่นมองนี่จนหลงกับฉันล่ะ”

บอกตรง ๆ ว่าถ้าหลงกันขึ้นมาจริง ๆ นอกจากจะให้พนักงานที่สถานีประกาศตามหาก็คงจะไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว

“ไม่หลงแน่นอนครับ ว่าแต่ทำไมพี่ชายถึงเลือกพักที่นี่ ตอนอยู่นิวยอร์กผมยังเห็นพี่ชายเลือกที่พักตรงโซนเงียบๆ อยู่เลย”

แดนนี่ถามอย่างสงสัยขณะมองแมคเคนซีที่กำลังอ่านป้ายเพื่อหาทางออกที่ใกล้โรงแรมที่จองไว้มากที่สุด

“ตอนแรกฉันว่าจะไปหาพวกบาเกะดานูกิแถวคาบุกิโจ ที่นั่นสถานบันเทิงเยอะ น่าจะมีพวกบาเกะดานูกิแฝงตัวอยู่ไม่น้อย แต่ตอนนี้ก็ได้สาเกมาแล้ว คงไม่ต้องไปแล้วล่ะ”

แมคเคนซีบอกพลางเดินนำไปยังทางออก เมื่อออกจากสถานีรถไฟได้แล้วก็เดินไปอีกหน่อยจึงถึงโรงแรมที่จองเอาไว้ เขาไปติดต่อประชาสัมพันธ์ จากนั้นก็รับคีย์การ์ดมา ทั้งคู่ขึ้นห้องพักไปโดยมีเจ้าหน้าที่ช่วยถือกระเป๋าสัมภาระมาส่งให้ถึงหน้าห้อง

“เฮ้อออ ได้พักสักที นี่ครับพี่ชาย ผมซื้อแซนด์วิชทงคัตสึกับข้าวกล่องที่เรียกว่าอะไรนะ…เบนโตะ ? ใช่ ๆ เบนโตะมาฝากพี่ชายด้วย กินสักหน่อยนะครับ ตั้งแต่เดินทางมาพี่ชายยังไม่ได้กินอะไรเลย”

แดนนี่ยื่นถุงใส่อาหารส่วนของเขามาให้ จะว่าไปก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายว่า ตั้งแต่เริ่มออกเดินทางมาจนถึงตอนนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเขาเลยแม้แต่น้อย

“ขอบคุณ นึกว่าจะซื้อมาลองชิมเองหมดเลยซะอีก”

แมคเคนซีหยิบอาหารกล่องมาเปิดออก ค่อยยังชั่วที่แดนนี่ขอช้อนส้อมจากร้านค้ามาให้แทนที่จะเป็นตะเกียบ ไม่เช่นนั้นคงทานลำบากน่าดู

“เยอะขนาดนั้นใครจะไปกินหมดครับ อ้อ พี่ชายเก็บสาเกที่ได้จากบาเกะดานูกิไว้ที่ไหนครับ”

แดนนี่ที่ลุกไปเก็บกระเป๋าเดินทางของทั้งคู่ให้เข้าที่เข้าทางหันมาถาม

“อยู่ในกระเป๋าสัมภาระที่ซื้อมาจากค่าย นายจะเอาไปทำอะไร”

เขาหันมองแดนนี่ที่หยิบขวดสาเกออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ แล้วไปค้นอะไรบางอย่างต่อในเป้ใบเล็กที่เจ้าตัวพกมาด้วย

“ผมคิดว่าระหว่างทางไม่รู้เราจะเจอพวกอสุรกายอีกหรือเปล่า ถ้ามีการต่อสู้เกิดขึ้นไม่แน่อาจเกิดความเสียหายขึ้นก็ได้ ผมเลยคิดว่าจะส่งสาเกไปให้คุณดีทางพัสดุก่อนครับ”

แซเทอร์หนุ่มกลับมานั่งพร้อมกับขวดสาเกและอุปกรณ์ส่งพัสดุที่ไม่รู้ไปเตรียมมาตั้งแต่ตอนไหน และเหมือนแดนนี่จะรู้ว่าแมคเคนซีกำลังสงสัยจึงได้อธิบายต่อ

“ผมเตรียมมาจากที่ค่ายน่ะครับ แค่เอาของที่ต้องการส่งใส่กล่อง เขียนชื่อผู้รับกับผู้ส่งแล้วก็เอาเทปเฮอร์มีสปิดไว้รอบ ๆ กล่องเหมือนตอนจะส่งพัสดุ แล้วพัสดุก็จะวาร์ปไปหาเทพเฮอร์มีสเพื่อนำไปส่งต่อ”

“สะดวกขนาดนั้นเชียว เดี๋ยวนะแดนนี่ อย่าเพิ่งปิดกล่อง ฉันขอส่งข้อความบอกคุณดีหน่อย”

แมคเคนซีลุกไปเอากระดาษโน้ตกับปากกาที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ข้างโทรศัพท์มาเขียนข้อความสั้น ๆ ลงไปแล้วส่งให้แดนนี่

‘ถึง คุณดี

ผมไม่แน่ใจว่าจะกลับไปทันส่งมอบสาเกให้คุณหรือเปล่า

ก็เลยขออนุญาตส่งมาทางนี้แทนนะครับ

                                                               จาก แมคเคนซี’

แซเทอร์หนุ่มวางกระดาษโน้ตลงบนขวดสาเกที่ห่อบับเบิ้ลกันกระแทกอย่างดี ก่อนจะปิดกล่องแล้วใช้เทปเฮอร์มีสปิดรอบรอยต่อของกล่องจนทั่ว แล้วจากนั้นกล่องพัสดุก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา

“เรียบร้อยแล้วครับ มื้อเย็นเรากินอะไรกันดี ราเมนไหมครับ หรือว่าซูชิ”

แซเทอร์หนุ่มหันมาสนใจเรื่องอาหารต่อแล้วลุกไปหยิบแซนด์วิชทงคัตสึออกมาทาน หากจำไม่ผิดนี่น่าจะเป็นชิ้นที่ 2 เพราะชิ้นแรกเจ้าตัวบอกว่าทานไปแล้วขณะที่รอตอนเขาไม่อยู่

“นี่ขนาดยังเคี้ยวตุ้ย ๆ นะ พูดถึงมื้อเย็นแล้วเหรอ”

แมคเคนซีแกล้งถาม แดนนี่ที่เคี้ยวแซนด์วิชเต็มปากจนแก้มกลมทั้งสองข้างถึงกับยิ้มจนตาหยี

“ฉันยังไงก็ได้ นายอยากกินอะไรก็บอกได้เลย หรือถ้าหาร้านมาแล้วก็พาไปได้นะ”

ยังไงเขาก็ไม่ค่อยเรื่องมากเรื่องอาหารการกินอยู่แล้ว ไม่ได้มีอะไรที่ชอบหรือไม่ชอบเป็นพิเศษเสียด้วยซ้ำ

“ที่จริงก็หามาบ้างครับ ถ้าเป็นที่ชิบุยะก็จะมีร้าน……”

หลังจากกลืนแซนด์วิชในปากหมด แดนนี่ก็เริ่มบอกข้อมูลร้านอาหารต่าง ๆ ที่หามาให้แมคเคนซีฟัง

สุดท้ายมื้อเย็นก็จบลงที่ร้านราเมน ซึ่งเป็นมื้อที่ใช้เวลาในการทานนานพอสมควรเนื่องจากที่ร้านไม่มีส้อมให้ การทานโดยใช้ตะเกียบจึงค่อนข้างทุลักทุเล แต่ก็ยังดีที่ไม่ทำหกไปเสียก่อน ดูท่าว่าหลังจากนี้ไปเขาคงต้องกลับไปฝึดหัดการใช้ตะเกียบสักหน่อยแล้ว

ระหว่างเดินกลับโรงแรม แดนนี่ขอแวะซื้อทาโกะยากิที่ร้านข้างทาง ระหว่างที่แมคเคนซียืนรออยู่ก็มีชายคนหนึ่งแต่งตัวคล้ายพนักงานบริษัทเดินเข้ามาหา

“งายยยย~ พ่อหนุ่ม เป็นนักท่องเที่ยวเหรอ สนใจไปดื่มกันหน่อยป่าว”

กลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยมาจากร่างชายตรงหน้าทำให้เขารู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงดื่มมาก่อนแล้ว แมคเคนซีจึงปฏิเสธอย่างสุภาพ

“ไม่เป็นไรครับ ผมกำลังจะกลับที่พักแล้ว”

“เอ้ยยย คนเขาอุตส่าห์ชวน ปฏิเสธได้ไง เสียมารยาทนา”

ชายคนนั้นเดินตุปัดตุเป๋เข้ามาหา แมคเคนซีจึงถอยหลังไปเล็กน้อย

“พี่ชาย ผมเสร็จแล้วครับ เราไปกันเถอะ…คนรู้จักเหรอครับ”

แดนนี่ที่ถือถาดทาโกะยากิมาถามด้วยความสงสัยก่อนจะทำจมูกฟุดฟิด

“โห…เมาแอ๋เลยนี่นา”

ขณะนั้นเอง แมคเคนซีก็เห็นอะไรบางอย่างบนศีรษะชายคนนั้น มันคือ…ใบไม้ ?

“แดนนี่ นายหลบไปอยู่ตรงร้านทาโกะยากิไม่ก็ในร้านสะดวกซื้อก่อน”

“หือ…ทำไมครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

แซเทอร์หนุ่มถามพลางจิ้ทาโกะยากิลูกนึงเข้าปากก่อนจะทำตาโต

“โอ้ ! ร้อน ๆ ๆ !”

“นั่นไงล่ะ ฉันบอกแล้วงายยยย นี่เจ้าหนุ่ม ทาโกะยากิมันต้องกินคู่สาเกรู้ปะ พอกินทาโกะยากิร้อน ๆ แล้วดื่มสาเกตามนะ อ้าาา~ ชื่นนนนนใจ”

พูดจบชายคนนั้นก็หัวเราะ ขวดสาเกในมือถูกยกขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ แล้วทำท่าจะเดินเข้ามาหาพวกเขาอีก

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ…เจ้าบาเกะดานูกิ”

แมคเคนซีกุมด้ามดาบที่พกติดเอวมาด้วย ถึงตัวดาบจริง ๆ จะค่อนข้างยาว แต่มนุษย์ธรรมดาก็เห็นเป็นไม้พายทำขนมอยู่ดี ในสถานการณ์แบบนี้ก็สะดวกอยู่เหมือนกัน

“อุ้ย ๆ แค่ล้อเล่นแค่นี้ถึงกับต้องใช้อาวุธกันเลยเร้ออออ”

พอถูกเรียกชื่อแล้วก็เหมือนว่าไม่จำเป็นต้อปิดบังตัวตนอีกต่อไป เสียง ปุ้ง ! ดังขึ้นพร้อมร่างของชายคนนั้นที่กลับกลายเป็นบาเกะดานูกิกระโดดโหยงเหยงอยู่ตรงหน้าเขา

“หวา บ…บาเกะดานูกิ พี่ชาย ระวังตัวด้วยนะครับ”

แดนนี่มองบาเกะดานูกิตาโตแล้วรีบวิ่งเข้าไปหลบในร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ ตามที่แมคเคนซีบอก

“แกนี่ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาใช่มะ ฉันเคยได้ยินว่าถ้ากินมนุษย์อย่างพวกแกแล้วก็จะทำให้พลังของฉันเพิ่มขึ้นล่ะ”

“ไม่รู้สิ แต่ฉันคงไม่ให้แกกินง่าย ๆ”

แมคเคนซีกระชับด้ามดาบในมือแน่นก่อนจะชักดาบออกมา คราวนี้เขาไม่ได้นำกระเป๋าสัมภาระมาด้วย โล่เลยยังอยู่ในนั้น

“ฮะฮ่า ! อวดเก่งเสียจริง เดี๋ยวก็รู้”

บาเกะดานูกิหัวเราะชอบใจแล้วพุ่งตัวเข้าหาแมคเคนซี ทั้งที่คิดว่าตนเองไวในระดับนึงแล้วแท้ ๆ แต่เจ้าบาเกะดานูกิกลับไวกว่า จากที่ตั้งใจจะเงื้อดาบฟัน กลับกลายเป็นเขาที่โดนพุ่งชนใส่ท้องเสียเต็มแรงจนแทบจุก

“แค่ก ๆ !”

แมคเคนซีถึงกับไอโขลก ใช้ปลอกดาบค้ำพื้นเพื่อยันร่างตนเองไว้ ดูท่าเขาจะประมาทไม่ได้เสียแล้ว เจ้าปีศาจตัวอ้วนกลมนี่มันทำร้ายเขาได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้นแหละ

“แค่นี้ก็เข่าอ่อนซะแล้วเรอะ อ่อนแอซะจริง !”

บาเกะดานูกิเอ่ยคำเย้ยหยันก่อนจะดื่มสาเกที่เหลือจนหมดแล้วเขวี้ยงขวดใส่แมคเคนซี ดีที่เขาหลบทัน ไม่อย่างนั้นศีรษะเขาคงได้แตกแน่ ๆ

“ใครกันแน่ที่อ่อน ไอ้ปีศาจขี้เมา !”

ชายหนุ่มปาปลอกดาบทิ้งลงพื้นแล้ววิ่งเข้าใส่บาเกะดานูกิโดยหันปลายดาบใส่ตามที่ได้ฝึกมา แต่เจ้าปีศาจสายพันธุ์ญี่ปุ่นกลับหายตัวไปจากตรงนั้นในเสี้ยววิแล้วมาโผล่ที่ด้านหลังเขา แต่แมคเคนซีจับความเคลื่อนไหวนั้นได้จึงถองศอกใส่เข้าไปเต็มแรง จากนั้นก็รีบหันไปใช้ด้ามดาบทุบเข้าไปที่หัวของบาเกดานูกิตนนั้นจนร่วงลงไปนอนกับพื้น

อย่างที่คุณไครอนสอนพวกเขาเมื่อตอนเข้าเรียนคลาสฝึกโล่กับดาบ ว่าดาบนั้นเน้นไปที่การทุบและแทง ไม่ใช่เพียงแค่ปลายดาบเท่านั้นที่แหลมคมและมีอันตราย แต่ด้ามดาบที่หนักก็สามารถใช้ทุบศัตรูจนสลบหรือทำให้เลือดตกยางออกได้เช่นกัน แม้ไม่ใช้ปลายดาบแทงซ้ำจนตายหลังจากการทุบ ศัตรูก็ได้รับบาดเจ็บไปไม่น้อย

“พี่ชาย เป็นยังไงบ้างครับ บาดเจ็บตรงไหนไหม”

แดนนี่ที่เฝ้าดูการต่อสู้อยู่ตลอดรีบออกมาจากร้านสะดวกซื้อเมื่อเห็นว่าบาเกะดานูกินอนแน่นิ่งไปแล้ว

“อาจจะแค่สลบไปเฉย ๆ แต่ก็ช่างเถอะ ปล่อยให้นอนไปแบบนี้นั่นแหละ”

แมคเคนซีหยิบปลอกดาบขึ้นมาเก็บดาบใส่เข้าไปแล้วเหน็บไว้ที่เอวตามเดิม ก่อนจะเหลือบไปเห็นของบางอย่างที่เจ้าบาเกะดานูกิทำตกไว้ จึงเก็บมันขึ้นมา…นี่แน่ะ ชอบขโมยสาเกคนอื่นมาดื่มดีนัก ขโมยกลับซะเลย

“นายจะซื้ออะไรอีกไหม ถ้าไม่ฉันจะกลับโรงแรมแล้วนะ”

“ไม่แล้วครับ ผมซื้อขนมจากในร้านสะดวกซื้อมาเต็มเลย เราไปแบ่งกันกินที่ห้องดีกว่า”

แดนนี่ชูถุงขนมที่ซื้อมาเต็มสองมือให้ดู ให้ตายสิ…ไวชะมัด คิดถูกแล้วใช่ไหมที่ฝากกระเป๋าตังค์ไว้กับหมอนี่

“โอเค…งั้นกลับกัน”

แมคเคนซีลูบหน้าไปที จากนั้นทั้งคู่ก็พากันกลับโรงแรม

ส่งมอบ  :  สาเกให้คุณดี 1 ขวด

สำเร็จภารกิจ  :  สาเกของดีที่ยากเลียนแบบ

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)  :  โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

ผลการต่อสู้

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

          "ใบไม้เนี่ยนะ อีตาบ้าบาเกะดานูกิ" ผมมองใบไม้วิเศษบนมือ ซึ่งมองสักกี่ทีก็เป็นใบไม้ธรรมดาทั่วไป เด็ดเอาจากต้นยังได้ 

          "หนนี้ได้ใบ หนหน้าอาจได้สาเก" 

          "ขอให้เป็นอย่างนั้น มิเช่นนั้นเดี๊ยนจะไม่ทัน" ผมบอกการ์เซีย กระทืบเท้าบนฟุตบาทและซื้อตั๋วรถไฟไปสถานีอาซากุสะ

          พวกเราสามพี่น้องนั่งรถไฟความเร็วสูง ก่อนมีชายท่าทางโทรม ๆ ผมเผ้าเลอะเทอะรุงรัง กลิ่นเหล้าเหม็น ชวนอ้วก ผมเงยหน้ามองขณะเดียวกัน การเซียกับลูพิต้า เธอสองคนนั้นสบสายตา 'ใช่ ใช่มั้ย' ไม่ต้องมีคำบรรยายใด ๆ สักคำให้ลึกซึ้ง 

          บนขบวนมีผู้โดยสารน้อยนิด บาเกะดานูกิยิ้มเห็นไรฟันเหลืองอ๋อย ลูพิต้าลุกพรวดล็อกคอชายขี้เมาลากมาโบกี้ที่ว่างปลอดผู้คน ผมตามมาสมทบอีกหลัง ซัดอสุรกายญี่ปุ่นจนรอยยิ้มของมันหายไปจากใบหน้า

          ล่ารอยยิ้ม 

          เสียงตุ๊บตั๊บดังไม่เท่าเสียงประกาศบนรถไฟ "ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้ รถไฟสายใกล้จะเคลื่อนขบวนถึงสถานีอาซากุสะ…" ผมเก็บสินสงครามลงเก็บเป๋า

เจ้าของลิปสติกสีแดงเดินสับ ๆ เที่ยวฉ่ำก่อนสิ้นสุดซัมเมอร์ มีที่เที่ยวสวย ๆ หลากหลายให้ได้เพลิดเพลินเดินกันกล้ามน่องขึ้น เมื่อถึงอาซากุสะแลนด์มาร์คแห่งเมือง จัดแจงเช็คอินถ่ายรูปโคมไฟคามินาริมง 

          "นักท่องเที่ยวใช่ไหม" ชายญี่ปุ่นพูดสำเนียงอเมริกันถาม "ฉันสัมผัสได้พวกเธอสามคนกำลังมีเคราะห์ และเธอเคยทำแท้งมาใช่ไหม ฉันเห็นวิญญาณเด็กตามหลังเธออยู่"

          "ทำแท้ง" อาร์ตี้หน้าเหวอ "เดี๊ยนไม่มีมดลูกค่ะ"

          "อ้าวหรอ ง…งั้น อาจจะเป็นชาติก่อนก็ได้" สีหน้าชายหนุ่มมิจฉาชีพรนราน "ฉันเชื่อมจิตพวกเธอทั้งสามคน เห็นทุกอย่าง ทุกการกระทำ ท…"

          หญิงสาวผิวสีดำหักนิ้วเชิงข่มขู่ เหม็นกลิ่บสาบชายแท้ "ทรงนี้ไม่น่าเชื่อมจิตได้ เชื่อมกล้วยมากกว่าไหม"

          "ถึงพวกเราจะเป็นนักท่องเที่ยวแต่ก็กินข้าวเป็นอาหารทุกวันนะคะ แหม่ มุกตื้น ๆ เอามาหลอกใช้ไม่ได้ผล"

          การ์เซียควงแขนทั้งสองคนละข้าง ปล่อยมิจฉาชีพอึ้งตะลึงตรงนั้น ลอดผ่านประตูคามินาริพบถนนกามิเสะ ซึ่งมีร้านค้าตั้งเรียงรายทอดยาวไปถึงวัดเซ็นโซจิ เวลาใกล้พลบค่ำ เข้าไปสักการะไหว้พระเสริมความเป็นสิริมงคล ร่างเล็กไหว้ขอพรให้ร่ำรวยงานเข้ามาปัง ๆ สวยวันสวยคืน 

          "กรี๊ดดดดดดด" 

          "เสียงยัยการ์เซียนี่"

          อาร์ตี้วิ่งหน้าตั้งออกมาดู หล่อนแยกไปเก็บถ่ายภาพที่ระลึกคนเดียว เกิดอะไรขึ้นถึงได้กรี๊ดดัง "หล่อน ว้ายยย" ดวงตาเพทายเห็นสัตว์ประหลาดด้านหลังยัยตัวดี คิตสึเนะ ปีศาจจิ้งจอกตัวใหญ่โตกว่าอสุรกายอื่น ๆ ที่เขาเคยเจอ 

          "เจ้ามันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"

          เหมือนหญิงสาวกำลังโดนคิตสึเนะฉอด

          "ถอยออกไปจากพี่สาวฉัน" ลูพิต้าจับด้ามหอกชี้หน้า

          "เป็นแค่เหลือบริ้นไร คิดจะสู้กับจิ้งจอกอย่างข้า" อสุรกายโมโห ชายหนุ่มหน้าหวานโวย "ดิฉันไม่เกี่ยว อย่าเหมารวมหมดเซ่ อร๊ายยยย" อาร์ตี้หลบหางฟูฟ่องของคิตสึเนะเข้าร่วมต่อสู้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

          "ยัยการ์เซีย นังตัวดี หล่อนไปทำอะไรให้คิตสึเนะโกรธ โอ้ย"