[ประเทศญี่ปุ่น] กรุงโตเกียว

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

          "หล่อนไปทำให้คิตสึเนะเจ็บแค้นเคืองโกรธ โดนหางเลขเหมารวมไม่ถงไม่ถามสุขภาพสักคำ" ผมวีนฉ่ำเหนื่อยหอบหลังต่อสู้อสุรกาย ภูติจิ้งจอกมันมีใบหน้าที่ดูน่ารักและน่าเอ็นดู ผมที่ชื่นชอบสารพัดของกุ๊กกิ๊กจำใจฆ่า

          เพราะลูกหลง ผมไม่ผิด

          "ใครจะไปรู้ล่ะเป็นปีศาจจิ้งจอก ฉันก็คิดว่าเป็นแค่จิ้งจอกตัวน้อย ๆ กำลังจะถ่ายรูปอยู่เลย เดินเข้าไปใกล้ ๆ ตัวมันใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้น ฉันร้องกรี๊ด กลัวอ่า"

          "หล่อนกลัวทีหลังอย่าถ่ายรูปอะไรมั่วซั่วอีกจ่ะ"

          ลูพิต้าเช็ดด้ามหอก "พี่อาร์ตี้ได้สาเกแล้ว กลับค่ายกัน อยู่ข้างนอกนาน ๆ ไม่ชิน สายตาพวกผู้ชายที่มองมามันก็…ไม่ชอบ"

          เธอเป็นสาวน้อยเลสเบี้ยนฝังใจกับชายแท้ ผมพินิจเขย่าขวดเหล้าสาเกเสียงน้ำเมาดังกระทบขวด บาเกะดานูกิดรอปสินสงครามที่คุณดีอยากได้ เทพเจ้าแห่งเมรัยดลบันดาลเสกสาเกของญี่ปุ่นไม่ได้ ถึงแม้เป็นเทพเจ้าแต่ก็ไม่ได้สามารถจะทำทุกอย่างได้นี่เป็นสิ่งที่ผมเข้าใจ  

          "อาร์ตี้ ฉันมีม้วนเทปเฮอร์มีส เพียงแพ็คกล่องพัสดุด้วยเทปกาวนี้ พัสดุจะหายวับไปเพื่อส่งมายังเฮอร์มีสเอ็กช์เพรส ก่อนเทพเฮอร์มีสจะคัดแยกและนำส่งปลายทางต่อไป อย่างเช่นเธอส่งสาเกไปให้คุณดีได้โดยตรง" การ์เซียยื่นกล่องม้วนเทปสีส้มที่มีตราเฮอร์มีสเอ็กช์เพรส 

          "ชิชะ ถือซะว่าเป็นค่าเสียขวัญที่ทำให้เดี๊ยนต้องฆ่าคิตสึเนะขนหางฟู่ฟ่องน่าฟัดน่ากอด"

          ผมซื้อกล่องขนาดเล็ก ห่อหุ้มเหล้าสาเกให้มีความแน่นหนาด้วยพลาสติกกันกระแทก ใช้ม้วนเทปปิดท้ายและเขียนรายละเอียดหน้ากล่อง –💌

พวกเขากลับจากสถานีอาซากุสะมายังสถานีโตเกียว การ์เซียจำเส้นทางเดิมได้ ร่างเล็กตาลายปวดเมื่อยรองเท้าส้นสูงสีแดงเดินตลอดทั้งวัน ถึงอย่างนั้นพวกเธอเที่ยวฉ่ำสะใจ แวะร้านเนื้อย่างแนวหน้าของญี่ปุ่น

          "เนื้อเซอร์ลอยน์อร่อยง่ะ ง่ำ ๆ"

          ลูพิต้าพยายามใช้ตะเกียบอย่างยากลำบาก วัฒนธรรมเอเชียที่เธอรู้สึกการกินเนื้อเป็นเรื่องยาก ไร้ซึ่งส้อม "ลิ้นวัวก็อร่อยดีค่ะ ตะเกียบใช้ยาก"

          ค่าเสียหายรวมทั้งสามคน 40,000 เยน เป็นถึงระดับร้านราชาเนื้อย่าง เนื้อสายพันธุ์ดี เกรดเนื้อต้องพิเศษเท่านั้น เพื่อของอร่อยไม่มีคำว่าแพงในสารบบนักร้องดาวรุ่ง

ส่งภารกิจสาเกของดีที่ยากเลียนแบบ

ม้วนเทปเฮอร์มีส & เหล้าสาเก

รางวัล: +50 พลังใจ , +40 EXP , +8 ดรักม่า, และ +5 คะแนนบ้าน

+30 กล้าหาญ และ 100 ศรัทธา

ความโปรดปรานจากไดโอนีซุส +35 แต้ม

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ถ้าหากว่าคุณเกิดในช่วงยุค 2000 แต่กลับบอกว่าตัวเองไม่รู้จักประเทศญี่ปุ่น นั่นก็คงจะเป็นการโกหก เพราะไม่มีทางที่คุณจะไม่รู้จักประเทศเล็ก ๆ ที่ครองทั้งเกาะในเขตมหาสมุทรแปซิฟิกจากทางฝั่งตะวันออกของแผ่นดินใหญ่ซึ่งเคยแผ่ขยายอำนาจไปไกล ถึงขนาดที่สุดท้ายแม้จะจบช่วงยุคสงคราม แต่วัฒนธรรมรวมไปถึงศักยาภาพของประเทศนี้ก็ยังไม่หมดไป เมื่อสิ่งที่เรียกว่าผลงานและเอกลักษณ์ประจำชาติเริ่มแพร่หลายในยุคที่นานาประเทศเริ่มติดต่อสื่อสารกันมากขึ้น

ปัจจุบันญี่ปุ่นถือเป็นซอร์ฟพาวเวอร์ที่กลืนกิจวัตรของผู้เกือบทั่วทั้งโลกในหลากหลายวงการ ไม่ว่าจะเกม อนิเมะ มังงะ รถ การแพทย์ หรือแม้แต่อาหาร ดังนั้นสาวทันสมัยอย่างเนเรซ่าย่อมรู้จักประเทศนี้ดีและจำเป็นต้องรู้จักอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังจากการหลับตาพักตลอดทั้งเส้นทางทันทีที่รถไฟเฮเฟตัสเข้าเขตประเทศญี่ปุ่น ดวงตาคู่สวยของจิ้งจอกสาวก็เปิดปรือขึ้นมองทิวทัศน์ธรรมชาติที่น่าประทับใจ บรรยากาศของญี่ปุ่นแตกต่างจากมหานครนิวยอร์กหรือเมืองในแถบยุโรป มันดู.. เป็นเมืองที่ผสานระหว่างความก้าวหน้าและวุ่นวาย

‘ เอาล่ะ มาทำงานของเรากันดีกว่า ’ ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อจะเดินลงจากรถไฟโดยใช้ประตูคนละทิศกับไทสันที่รีบร้อนลงไปตั้งแต่รถไฟยังไม่ทันได้จอดนิ่งสนิท เมื่อเท้าของเธอหย่อนลงแตะกับพื้นของสถานีรถไฟเฮเฟตัสในกรุงโตเกียว ความสงบสุขตลอดทั้งทางก็เลือนหาย ปรากฏแต่เสียงโหวกเหวกโวยวายด้วยภาษาตามเขตพื้นที่ที่เธอไม่เข้าใจ

เนเรซ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเงยหน้ามองขึ้นไปแถวบันไดขึ้นสถานีรถไฟแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นมวลน้ำซัดไปมากระทบกับบาเรียป้องกันของเฮเฟตัสที่ร่ายไว้สำหรับสถานนีรถไฟเป็นระลอก ๆ “ .. หนักเอาเรื่องเลยนะเนี่ย ” สาวสวยจากฝรั่งเศสบ่นพึมพัมด้วยภาษาบ้านเกิด เธอถอนหายใจก่อนจะเดินตามฝูงชนบางพวกไปยังบริเวณที่มีเสียงตะโกนในภาษาที่เธอสื่อสารได้

“ เอาของไว้ตรงนี้ เดี๋ยวเราจะขึ้นไปด้านบน เฮ้ ๆ ถ้าไม่ไหวพวกนายไปช่วยจัดการตรงกองเสบียงได้น่า อย่าฝืน ” เสียงของชายที่คุ้นเคยดังก้องไปทั่วอุโมงค์ใต้ดินของสถานีรถไฟเพื่อสั่งการและคอยช่วยเหลือเป็นกำลังหลักให้กับเหล่ากู้ภัยที่สวมเสื้อยืดบอกว่าตัวเองมาจาก USA

เนเรซ่ายืนกอดอกพิงเสาอยู่ไม่ไกลในขณะที่เห็นว่าไทสันกำลังดูลังเลว่าควรหาคนมาเพิ่มหรือจะฝ่าน้ำออกจากสถานีด้วยจำนวนคนที่น้อยลงไม่ต่ำกว่าสาม ‘ เดาว่าเรื่องน้ำคงไม่ใช่ปัญหาของลูกโพไซดอน แต่ที่ยากคงจะเป็นการแบกของ ’ สาวสวยจากเคบินที่สิบพิจารณาจำนวนและสิ่งที่เธออาจจะพอช่วยได้คร่าว ๆ จากนั้นก็ผลักตัวเองออกจากผนังและเดินไปพร้อมเสียงฝีเท้าที่ไม่ดังและไม่เบา

“ ขาดคนเหรอ ให้ฉันช่วยไหม? ”

ไทสันเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงผู้หญิงที่พูดภาษาอังกฤษได้คล่องปร๋อแถมยังมาพร้อมกลิ่นหวาน ๆ แต่กลับลึกลับของกุหลาบที่ชวนให้เขานึกถึงบางคน และ— แจ็กพอร์ต ! คนที่เขานึกถึงก็มายืนอยู่ตรงหน้าพอดี

“ เนเรซ่า? คุณมาได้ยังไง? ”

“ ตามคุณมา ” เนเรซ่าหันมองกองอาหารฉุกเฉินที่วางเตรียมเอาไว้สำหรับนำขึ้นไปแจกจ่าย เธอลองก้มไปหยิบขึ้นมาหนึ่งถุง จับพลิกไปมาเพื่อทดลองรับน้ำหนัก “ ไม่ใช่ตามคุณแบบ.. สะกดรอยตามหรือพิศวาสอะไรหรอก ก็แค่มาช่วยตามงานที่ประกาศในป้ายของค่าย ”

ไทสันกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อได้ฟังคำตอบของเธอ เขายังคงสับสนที่ลูก ๆ ของอะโฟรไดท์เลือกมาตกระกำลำบาก แต่ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ “ ขอบคุณที่มานะครับ ช่วยได้เยอะเลย ” ไซคลอปส์หนุ่มเหมือนจะมีความหวังเพิ่มขึ้นจากเดิมบ้าง.. นิดหน่อย

‘ ช่วยได้เยอะเหรอ.. ไม่หรอก อาจช่วยอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ ’ เนเรซ่าหรี่ตาลงเมื่อเธอพบว่าความคิดของตัวเองสวนทางกับเขาโดยสิ้นเชิง เธออาจจะฉลาด พอใช้มีดเป็นนิดหน่อย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมาช่วยเหลืออะไรวิกฤตที่วุ่นวายและส่งผลกระทบพวกนี้ได้ เนเรซ่าถอนหายใจเบา ๆ เธอยักไหล่ราวกับไม่คิดอะไรทั้งที่มันกำลังสวนทางกับสิ่งที่อยู่ในหัว “ ช่วยไม่ได้นี่ ถ้าไม่มีคนมาสักครั้งคุณคงเหงาแย่ ”

“ ถ้างั้นคุณเอาเสื้อตัวนี้ไปสวมก่อน ”

ไทสันส่งเสื้อยืดที่สกรีนลายเป็นคำว่า กู้ภัย USA มาให้เธอ มันเป็นเสื้อยืดพื้นสีขาวที่คงจะถูกออกแบบมาให้ดูโดดเด่นในช่วงเวลาที่ฟ้ามืดครึ้ม แต่ตามประสาสาวแฟชั่นก็คงต้องบอกว่ามันเป็นเสื้อที่ไร้รสนิยมมาก.. แต่ช่างเถอะ เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างแฟชั่นโชว์สักหน่อย เนเรซ่ายื่นมือไปรับเสื้อมาสวมทับชุดเดิมของเธอ “ เอาล่ะ แผนของคุณเป็นยังไง ”

“ ผมกับคุณแล้วก็เพื่อน ๆ อีกสองคนจะแบกอาหารฉุกเฉินพวกนี้ขึ้นไป เราจะตั้งหลักที่หน้าทางเข้าสถานีก่อนเพื่อแจกจ่ายส่วนแรก พอของน้อยเราจะเริ่มเคลื่อนตัวไปลึกขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวเมืองต้องฝืนเสี่ยงออกมาไกล ถ้าคุณไม่ไหวจะอยู่แค่ตอนแจกหน้าสถานีก็ได้ ” ไทสันพยักหน้าประกอบการอธิบายดูหนักแน่นและมั่นใจ เขาใช้วิธีแบบนี้มาหลายวันแล้วตั้งแต่เข้ามาประจำพื้นที่เพื่อให้การช่วยเหลือ

“ แล้วปกติพวกคุณแบกของกันไปยังไง ” เนเรซ่าเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นว่ากองอาหารฉุกเฉินยังคงวางนอนเรียงรายกันบนพื้นในแบบที่ต้องพึ่งพละกำลังกันล้วน ๆ ถึงจะแบกกันไปได้ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นการมีเธอมาก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรอยู่ดี

“ ปกติพวกเขาลำเลียงแบบคนน่ะ ให้คนประจำตามขั้นบันไดแล้วค่อย ๆ ส่งกันมา ” ไซคลอปส์หนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยพร้อมกับยิ้มเขิน ๆ “ แต่ครั้งนี้หลายคนขอพัก เลยกำลังคิดอยู่น่ะว่าทำยังไงดี ”

.. เก่งจริง ๆ พวกคนมีกล้ามเนื้อ

“ เรือล่ะ? ”

“ พวกหน่วยลาดตระเวนเอาไปใช้น่ะ ”

เยี่ยมเลย ของสำคัญโดนจิ๊กไปแล้ว เนเรซ่ายกมือขึ้นนวดขมับของตัวเองช้า ๆ ความคิดของเธอพยายามหาเส้นทางที่เป็นไปได้อื่น ๆ สำหรับช่วยลดความวุ่นวาย ดวงตาคู่คมของจิ้งจอกสาวกวาดมองไปรอบกายอย่างพิจารณาก่อนจะสะดุดที่กองเสื้อชูชีพที่วางไว้ใกล้ทางออก “ เรามีเสื้อชูชีพเท่านั้นใช่ไหม? ”

“ ใช่ครับ ยังไม่ได้ใช้เพราะระดับน้ำยังไม่รุนแรงมาก ”

“ แล้วเรามีพวกพาเลทไม้หรือเปล่า หลาย ๆ อัน? ”

“ มีอยู่นะ มีอยู่ ๆ ”

คราวนี้คนที่ตอบเธอเริ่มไม่ใช่ไทสันแต่เป็นสมาชิกหน่วยกู้ภัยคนอื่น ๆ ที่เหมือนจะมีความกระตือรือร้นเพิ่มขึ้นกันมานิดหน่อย เนเรซ่าพยักหน้า เริ่มร่างภาพที่คิดไว้ในหัวก่อนจะยกมือรวบเส้นผมสีบลอนด์มัดขึ้นเป็นมวยหางม้า “ ถ้างั้นไปเอามาหน่อย ขอเชือกยาว ๆ ด้วย ฉันจะทำที่รองสัมภาระที่น่าจะง่ายสำหรับ.. ใช้ความสามารถของคุณ ” เนเรซ่าปรายตามองไทสันเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินไปยังบริเวณที่โล่งเพื่อลงมือทำตามสิ่งที่เธอคิดโดยมีความช่วยเหลือของหน่วยกู้ภัยคนอื่น ๆ

จนได้มาเป็น แพไม้ที่ถูกรองก้นด้วยเสื้อชูชีพ ด้านบนแพมีถุงอาหารวางซ้อนกันเป็นจำนวนมากเพื่อความง่ายต่อการขนย้าย และเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการพลิกล้ม (ทั้ง ๆ ที่มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นเพราะเนเรซ่าแอบกำชับให้ไทสันใช้พลังของเขาประคองใต้แพเอาไว้) หน่วยกู้ชีพคนอื่น ๆ จึงคอยประจำการทั้งสี่มุมของแพ ปล่อยให้เนเรซ่าเดินตัวปลิวอยู่ข้างไทสันในฐานะคนออกไอเดีย

“ ขอบคุณนะครับ แบบนี้สะดวกขึ้นเยอะ เราคงใช้กันได้ยาว ๆ ” ไทสันกล่าวขณะที่เขาดึงเชือกที่เชื่อมกับตัวแพเดินฝ่าระดับน้ำที่เริ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพ้นจากเสาของสถานีเฮเฟตัส ระดับน้ำเริ่มจากข้อเท้า สักพักลามมาหน้าแข้งก่อนจะมาอยู่ที่เหนือเข่าเล็กน้อยในปัจจุบัน แต่ก็ยังไม่แน่ชัดว่ายิ่งออกไปไกลจะมีจุดที่ระดับน้ำลึกกว่านี้หรือไม่

“ ไม่เป็นไร ฉันก็แค่ช่วยเท่าที่ช่วยได้ ” เนเรซ่าก้มลงมองระดับน้ำที่สูงเลยเข่าเธอขึ้นมาด้วยสายตาอธิบายยาก สาวสวยจากฝรั่งเศสขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดใจ ในภูมิประเทศที่เป็นเกาะการมีน้ำท่วมสูงระดับนี้เข้ามาจนถึงเมืองหลวงเป็นเรื่องใหญ่ที่อาจจะทิ้งผลกระทบร้ายแรงเอาไว้ได้ “ นี่มันเลวร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้อีก ” การทะเลาะแล้วต่อยกันสักสองสามครั้งให้มันจบนี่มันยากสำหรับพวกเทพกันหรือหรือยังไง ทำไมต้องคอยสร้างเรื่องเดือดร้อนลำบากชาวบ้านเขา

ดูเหมือนไทสันจะรับรู้ถึงความคิดเชิงลบของเธอที่มีต่อพ่อของเขา ไซคลอปส์หนุ่มยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะวางมือตบลงบนบ่าของเนเรซ่าเบา ๆ “ พวกเขาคือเทพแห่งทะเล ขนาดเกลียวคลื่นยังไม่สามารถคาดการณ์ได้ นิสัยและความคิดของพวกเขาก็เหมือนกัน ” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความยอมรับในโชคชะตาที่น่าหน่ายใจยิ่งกว่าความเหนื่อยล้าจากการต้องลากแพ เอาซะเนเรซ่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนาจนต้องพูดเบา ๆ เชิงให้กำลังใจ

“ เหนื่อยหน่อยนะ ”

+7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 17:45 | 04/12/2024 ]

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

“ เนเรซ่า คุณใส่หมวกสักหน่อยดีไหม? ”

ไทสันถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเส้นผมของสาวผมบลอนด์ข้างกายเขาเปียกลู่ มีหยดน้ำจำนวนไม่น้อยเกาะตามใบหน้า ยากจะระบุว่าทั้งหมดนั้นเป็นเหงื่อหรือละอองความชื้นในอากาศ เขาไม่มีทางป่วยเมื่ออยู่กลางน้ำหรืออากาศที่ชื้นจัดแต่ไม่ใช่กับบุตรสาวของเทพีอะโฟรไดท์ที่ไม่ได้มีภูมิคุ้มกันทางสายเลือดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยังไงอีกฝ่ายก็สละเวลามาช่วยอย่างตั้งใจ ถ้าเธอป่วยหนักเมื่อกลับไปถึงค่ายเขาคงรู้สึกผิดไม่น้อย

“ ไม่ ไม่เป็นไร ” เนเรซ่าตอบกลับในตอนที่เธอเดินหลบหลังเขาเพื่อเลี่ยงเศษขยะที่ลอยมากับน้ำ ที่เธอปฏิเสธไม่ใช่เพราะดื้อหรือมั่นใจในตัวเองมาก แต่เป็นเพราะสิ่งหนึ่งที่ฝังอยู่ในใจ และคิดว่ามันคงเป็นแนวทางที่ดีถ้าเธอจะแบ่งปันมันกับชายที่ยังต้องคอยแวะกลับมาช่วยเหลือสถานการณ์ที่น่าเป็นห่วงนี้ในทุกวัน “ ถ้าคุณเคยอ่านบันทึกประวัติศาสตร์โลก จะมีเหตุการณ์หนึ่งในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง คือ The London Blitz ที่ตอนนั้นลอนดอนได้รับผลกระทบจากการทิ้งระเบิดอย่างหนัก ”

ใบหน้าของเขาแสดงถึงความไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรทำไมเธอถึงเลือกพูดถึงเรื่องราวในตอนนั้นขึ้นมาตอนนี้แต่เพื่อเป็นการถนอมน้ำใจ ไทสันจึงไม่คิดจะเอ่ยอะไรเขาผันตัวมาเป็นผู้ฟังที่ดีเยี่ยมในขณะที่ยังเดินลากแพไปตามถนนที่ปกคลุมด้วยน้ำ “ ครั้งนั้นราชวงศ์อังกฤษออกมาให้ความช่วยเหลือประชาชนด้วยเหมือนกัน ฉันจำไม่ได้ว่าอ่านจากบันทึกไหน แต่มีคีเวิร์ดหนึ่งของบันทึกที่กินใจฉันมาก ”

“ ในนั้นบอกว่าเจ้าหญิงเอลิซาเบธแต่งตัวอย่างพิถีพิถันทุกครั้งที่ปรากฏตัว เพื่อเป็นหนึ่งในสิ่งที่ช่วยปลอบประโลมใจประชาชน ” เนเรซ่าชำเลืองตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “ เข้าใจใช่ไหม? ถึงเรี่ยวแรงจะเป็นสิ่งที่ต้องมี แต่กำลังใจก็เป็นเรื่องสำคัญในการเอาตัวรอดช่วงวิกฤตเหมือนกัน ”

ทุกอย่างคงจะลึกซึ้ง สมบูรณ์แบบและน่าคล้อยตามแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าสุดท้ายเนเรซ่าก็ยังพูดอย่างไม่แยแส

“ ฉันมีดีที่สุดก็เรื่องหน้าตานี่ล่ะ ดังนั้นต้องใช้ให้คุ้มหน่อย ”

ทั้งเขาและเธอต่างก็รู้ดีว่านั่นไม่จริง เนเรซ่ามีดีมากกว่าที่จะเป็นคนสวยไร้สมอง ทว่าหากเจ้าตัวต้องการที่จะพูดแบบนั้นก็ปล่อยให้เป็นไปตามที่เธอต้องการดีกว่า ไทสันหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเข้าใจและเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกุหลาบที่แพร่กระจายในอากาศรอบตัวเนเรซ่าก็ทำให้เขานึกถึงอีกหนึ่งราชินีที่คงนำมาใช้เพื่อหยอกล้อเธอได้ “ หวังว่ามันคงไม่ได้เปลี่ยนจากควีนเอลิซาเบธไปเป็นควีนมารี อองตัวเน็ตนะ ”

“ ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย ” เนเรซ่าพึมพัมเบา ๆ ในขณะที่เธอกำลังคิดกับตัวเองว่าเธอเกลียดสถานการณ์น้ำท่วมมากแค่ไหน มันไม่ใช่ว่าเธอกลัวหรือเกลียดน้ำ แต่สิ่งที่มาพร้อมกับน้ำบางครั้งมันก็เป็นอะไรที่ควบคุมไม่ได้ เช่นสิ่งสกปรกหรือสัตว์ที่เราไม่ได้คาดคิด ถึงญี่ปุ่นจะมีระบบการจัดการขยะที่ดีเลิศเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก แต่ตามตรอกซอกซอยก็ยังมีอันธพาลที่สร้างความเละเทะและวุ่นวาย

ต่อให้มีระบบการดูแลและปกป้องสวนสัตว์ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรยืนยันว่าจะไม่มีสัตว์น้ำหลุดออกมา ดังนั้นตลอดทางที่เดินร่วมกับทีมกู้ชีพ เนเรซ่าจึงทำหน้าบูดบึ้งกับขยะและถอยไปหลบหลังไทสันเสมอเพื่อให้ไซคลอปส์สายเลือดโพไซดอนช่วยปัดขยะหรือรับหน้าแทนที่เธอ ซึ่งทุกครั้งไทสันก็มักจะหัวเราะเบา ๆ และให้ความช่วยเหลืออย่างใจดีโดยไม่อิดออด

ทุกอย่างสมควรจะราบรื่นแล้วถ้าไม่ใช่ว่าเธอสังเกตเห็นผิวน้ำที่กระเพื่อมเป็นวงแคบก่อนจะค่อย ๆ ขยายจากปลายหางตา เนเรซ่าหันไปมองด้วยความสงสัย เธอเกือบจะขยับกลับไปหลบหลังไทสันอีกครั้งแล้วถ้าไม่ใช่ว่ามีบางสิ่งที่ทำให้เธอตระหนก วินาทีแรกเธอยังไม่สามารถระบุต้นต่อของความประหลาดนี้ ทว่าเมื่อมองดี ๆ เธอกลับเห็นมือเล็ก ๆ โผล่ขึ้นปัดมาเหนือผิวน้ำราวกับกำลังดิ้นรน

“ เวรเอ๊ย.. ”

เสียงสบถของเนเรซ่าทำให้ไทสันหันไปมอง แต่ก็ช้าไปแล้ว หนึ่งในธิดาของเทพีอะโฟรไดท์ประจำค่ายฮาร์ฟบลัดดึงเสื้อชูชีพออกจากใต้แพสองตัวจนแพโคลงเคลงทำให้ไทสันต้องรีบหันไปประคองแพ ขณะที่สายตาของเขายังมองตามแผ่นหลังของเนเรซ่าที่เริ่มห่างออกไป “ เนเรซ่า คุณจะไปไหน อย่าแยกกันมั— ”

“ มีคนจมน้ำ ! เดี๋ยวฉันกลับไป !! ”

เสียงตะโกนของไทสันถูกกลบด้วยเสียงน้ำสาดกระเซ็นและเสียงตะโกนกลับของเนเรซ่าในยามที่เธอเดินมุ่งหน้าแยกตัวออกจากทีม ‘ นี่เป็นความคิดที่โง่มาก โง่สุด ๆ ’ จิ้งจอกสาวรับรู้ได้ถึงสารพัดคำก่นด่าในใจที่มีไว้เพื่อตัวเอง เธอกัดฟันและรีบสวมเสื้อชูชีพตัวหนึ่งทั้ง ๆ ที่ยังเดิน.. ไม่สิ วิ่งไปข้างหน้า มือเรียวที่ผ่านการถนอมและดูแลอย่างดีขยับติดตัวล็อคเสื้อชูชีพอย่างคล่องแคล่ว ดวงตาของเธอจ้องมองไปยังผิวน้ำที่กระเพื่อมช้าลงเรื่อย ๆ ซึ่งนับว่าเป็นสัญญาณอันตราย

“ อย่าพึ่งหมดสตินะ ฉันมาแล้ว ” เธอพยายามพูดโดยหวังว่าเสียงของตัวเองจะลอยเข้าหูใครก็ตามที่กำลังถูกน้ำกลืนตัวลงไป จากระดับน้ำที่สูงแค่เหนือเข่า ตอนนี้เนเรซ่าเริ่มลงมาถึงจุดที่น้ำเพิ่มระดับขึ้นมาสูงเหนือเอวเธอ และด้วยความที่ไม่สามารถมองได้เลยว่าข้างใต้มีอะไรบ้างเธอจึงเผลอเดินเตะเสาดับเพลิงจนความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง

‘ ถ้าฉันให้ไทสันมาช่วยก็จบแล้วทำไมฉันถึง— ’ เนเรซ่าอยากจะกรี๊ดดัง ๆ สักหนึ่งทีให้กับความหุนหันที่มาโดยไม่ทันตั้งตัว เธอจะโทษว่านี่เป็นความผิดของน้ำท่วม เป็นความผิดของสถานการณ์ที่เลวร้าย เป็นความผิดของช่วงกลางคืนที่หายไปจนทำให้เธอไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่และเริ่มโง่ลงเรื่อย ๆ

เมื่อมาถึงบริเวณที่พอจะเอื้อมถึงเขาได้ เนเรซ่ายื่นมือออกไป เธอแทบจะเอื้อมสุดตัว “ จับมือฉัน เร็วเข้า อย่าพึ่งหมดแรง อีกนิดเดียว ” ปลายนิ้วของพวกเขาเฉียดกันอย่างน่าหวาดเสียว จิ้งจอกสาวเม้มปากแน่น เธอขมวดคิ้วพร้อมกับพยายามควานหาตัวคนที่จมน้ำด้วยสิ่งที่เธอมีอย่างเสื้อชูชีพอีกตัวในมือโดยไม่ลืมที่จะคิดอย่างหมดหวังว่า ‘ ฉันเกลียดน้ำท่วม ’

อีเว้นท์ทางเลือก : (1) ช่วยเหลือคนที่จมน้ำ
+7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 17:59 | 04/12/2024 ]

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ในวินาทีที่เธอเอื้อมมือไป สิ่งที่เธอได้รับตอบกลับจากหนึ่งชีวิตที่คล้ายจะต้องการความช่วยเหลือก็ตอบกลับความหวังดีที่โง่เขลานั้นด้วยดาบ คมดาบบาดอุ้งมือของเนเรซ่าเป็นแผลยาวจนเธอหน้าซีดและชักมือกลับอย่างว่องไว เสียงหัวเราะแหลมสูงและกลิ่นไม่น่าอภิรมย์คลุ้งไปทั่วบริเวณ เด็กที่เธอเห็นว่าจมน้ำคนนั้นตอนนี้กำลังกระโดดขึ้นจากน้ำที่สูงเกินกว่าหัวของมันขึ้นไปยังหลังคาของร้านค้าแถวนั้น

“ เหอะ.. ” เนเรซ่าเค้นหัวเราะเสียงเย็น ดวงตาคมกริบประหนึ่งจิ้งจอกเคลื่อนมองตามร่างเล็ก ๆ นั้นพร้อมกับใช้มืออีกข้างคอยกำปิดปากแผลที่โดนดาบบาดเอาไว้แน่น ในสายตาของเธอที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่มนุษย์วัยเยาว์แต่กลับเป็นก็อบลินตัวเขียวที่แสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ ทำให้บาดแผลที่เธอได้รับเหมือนจะยิ่งทวีคูณความเจ็บปวด “ ดูท่าฉันคงใจดีเกินไป ”

“ พวกลูกครึ่ง.. อา.. กลิ่นแห่งความรักที่น่าสมเพช ” ดวงตาของก็อบลินน่าชังนั้นเป็นประกายราวกับเฝ้าตามหามานาน มันยกดาบขึ้นใกล้ริมฝีปาก ก่อนจะแลบลิ้นเลียคราบเลือดที่ตกค้างบนดาบด้วยท่าทางสนุกสนาน “ สายเลือดของนังนั่น แกเป็นสายเลือดของนังตัวแสบนั่น ! ”

แบบนี้ต่างหากที่เรียกลบหลู่ แม่ไม่เห็นใส่ใจเลยแฮะ

เนเรซ่าขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เธอไม่ใช่คนคลั่งรักแม่หรือเทิดทูนถวายหัวก็จริงแต่การต้องมานั่งฟังคำถากถางเกี่ยวกับแม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะทนฟังได้ “ เมื่อกี้ฉันแค่ประมาท เอาเถอะไอเ*ร ครั้งนี้แกตายแน่ ” ( < สาบานว่าเธอเป็นลูกอะโฟรไดท์? ) ธิดาแห่งเทพีแห่งความงามดึงผ้าผูกผมที่เธอพกติดตัวมาเป็นเครื่องประดับออกจากมวยผมแล้วนำมาใช้พันรอบแผลที่มือและสูดหายใจเข้า เธอดึงมีดสั้นออกมาจากฝักที่ห้อยตรงเอวเป็นการเตรียมพร้อม

“ มีดีแค่ออเซาะคนอื่นแท้ ๆ ยังมีหน้ามามั่นใจอีก ” ก็อบลินตนนั้นเลียริมฝีปากของมันเองก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง มันเริ่มระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกับตั้งดาบตามประสานักรบที่ขับเคลื่อนด้วยสัญชาตญาณ “ ครึ่งเทพไร้ประโยชน์อย่างเจ้าก็เป็นได้แค่อาหารอันโอชะของพวกข้า ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ซึ้งในฐานะที่ตัวเองควรยอมรับ ! ”

ก่อนหน้านี้เนเรซ่าแบ่งเชือกเดินป่าบางส่วนมาพันมัดด้ามมีดด้วยความที่กลัวว่ามันสูยหายขณะฝ่าน้ำโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะได้นำมันมาใช้ให้มีประโยชน์ในแบบอื่น มีดสั้นสัมฤทธิ์ถูกปาออกจากมือเนียน มันพุ่งทะยานแหวกอากาศเข้าหาก็อบลินหน้าเหม็นตัวนั้นอย่างว่องไวแต่ก็ยังถูกป้องกันไว้ได้เมื่อก็อบลินที่อยู่ตรงหน้าก็ใช่ว่าจะไก่กา ถึงกับออกมาใช้ชีวิตนอกฝูงแบบนี้ได้ก็ต้องถือว่ามีความสามารถ

ในเมื่อมีคนเริ่มเปิดการโจมตีแล้ว ทั้งสองฝ่ายก็ไม่จำเป็นต้องคุมท่าลองเชิงอีกต่อไป ก็อบลินเขียวหัวเราะเสียงดัง เผยฟันอันแหลมคมในขณะที่มันกระโดดลงจากหลังคาและใช้ดาบในมือโจมตีโรมรันจนคนตั้งรับ ในขณะที่เธอดึงเชือกที่ผูกกับมีดสั้นกลับมาทำให้ทั้งสองมือต่างก็มีอาวุธครบคัน แต่สิ่งที่เป็นปัญหาในตอนนี้กลับเป็นสภาพแวดล้อม เนเรซ่าใช้หอกคอยปัดการโจมตีของมันเพื่อรักษาระยะไม่ให้ก็อบลินเข้าถึงตัว เธอหลุบตาลงมองผิวน้ำระดับสูงเท่าเอวที่ทำให้เสียเปรียบในเรื่องการเคลื่อนไหว ตรงกันข้ามกับก็อบลินที่สูงเลยเข่าเธอมาเล็กน้อยแต่มันกลับกระโดดไปมาเหยียบบนส่วนโลหะที่พ้นผิวน้ำเพื่อโจมตีเธอได้อย่างอิสระ

‘ใจเย็น ๆ เนเรซ่า เธอเรียนเรื่องพวกมันมาแล้ว คิดสิ ประเมิน เจ้าตัวเหม็นตรงนี้เป็นเผ่าไหน ค่อย ๆ คิด’

ธิดาอะโฟรไดท์สูดหายใจเข้า เธอใช้ด้ามหอกฟาดเข้าที่กลางท้องของก็อบลินจนมันส่งเสียงโอดโอยและกระเด็นออกไปไกล ดวงตาคมพยายามประเมินรูปลักษณ์ทางกายภาพของมัน แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่สายเลือดอะธีน่าที่แม่นยำหรือมีเนตรวิเคราะห์ เนเรซ่าสบถเบา ๆ ดูเหมือนการระบุประเภทของก็อบลินจะยากเกินไป ไม่เหมือนกูลหรืออัลกูลที่มีความแตกต่างชัดเจน ‘ ก็อบลินมีส่วนที่เหมือนกันคืออารมณ์ร้อน ประมาท และหัวเสียง่าย ’ เสียงในหัวของเธอกำลังพยายามบอกให้เธอเบี่ยงเบนความสนใจของมัน แต่อะไรล่ะ? อะไรคือสิ่งที่จะเหมาะสมในสถานการณ์นี้

“ แกเข้าถึงตัวฉันยังไม่ได้ด้วยซ้ำแต่กลับมาบอกว่าจะทำให้รู้ฐานะ? ฮึ ตลกสิ้นดี ” เสียงของเนเรซ่าเรียบและเย่อหยิ่ง แววตาของเธอมีกระแสความเหยียดหยามที่ถูกปั้นแต่งมาอย่างดีจนคนมองร้อนไปทั่วศีรษะเสมือนถูกเผาไหม้ “ เอาเวลาไปทบทวนที่ ๆ แกควรอยู่ดีกว่า ไอตัวประหลาด ”

และมันก็ได้ผล ได้ผลแบบงง ๆ เจ้าก็อบลินนั้นคำรามลั่น เสียงด่าทอเสียดหูไม่ได้ทำให้เนเรซ่าสะทกสะท้าน กลับกันด้วยซ้ำ สาวสวยจากเคบินสิบเริ่มจับทางที่ตัวเองต้องการได้แล้ว ทุกช่องโหว่ ทุกความประมาท แม้เธอจะยังไม่มีความสามารถพอในการเผด็จศึกมันแต่ก็เริ่มที่จะโจมตีกลับจนสร้างบาดแผลได้แล้ว

เสียงอาวุธปะทะอาวุธ โลหะปะทะโลหะแทรกกลางระหว่างถ้อยคำหยาบคายจากสิ่งมีชีวิตตัวเตี้ย เนเรซ่าขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอใช้หอกในการฟาดเพื่อบังคับทิศทางตัวของก็อบลินให้กระเด็นหรือเซถลาไปในทิศที่เธอต้องการ และใช้มีดสั้นโจมตีในจุดบอดของพวกมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างกายของมันเต็มไปด้วยแผลไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่

“ แก .. แก !!! ”

มันไม่มีความคิดที่จะหนี ก็อบลินหยิ่งทะนงในตนเองเกินกว่าจะหันหลังกลางทาง มันรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีกระโดดเข้ามาพร้อมง้างดาบขึ้นสูง ประจวบเหมาะกับจังหวะที่เนเรซ่าหมุนมีด เธอดันมือที่จับอาวุธ แทงสวนขึ้นไปกลางอกที่เปิดโล่งของมัน แลกกับการที่ดาบของมันถากเบา ๆ ที่เบาของเธอจนเกิดเป็นรอยสะกิด

เจ้าตัวเขียวเบิกตากว้าง ของเหลวสีเข้มทะลักออกจากริมฝีปากของมันพร้อมกลิ่นสนิมที่เหม็นหึ่งความกลิ่นเลือดของคนทั่วไป เนเรซ่าเบ้หน้า เธอจะปล่อยให้ศพของไอเ*รนี้ลงน้ำไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นถึงจะแขยง(ไม่)นิดหน่อย เธอปักมีดให้ลึกขึ้นกลางอกของมันเพื่อเป็นการยืนยันว่าจะไม่มีสัญญาณชีพใด ๆ อีก และเมื่อมั่นใจ ธิดาแห่งอะโฟรไดท์ก็พาดหอกเก็บไปที่ด้านหลัง เธอใช้มือข้างที่ว่างจับคอของมัน ดึงมีดออกจากอกและเดินหิ้วคอศพก็อบลินเหมือนแมวไปที่ถังขยะซึ่งถูกวางไว้บนโต๊ะสูงทำให้พ้นจากน้ำ

ถึงจะทุลักทุเลจนไม่น่ามองไปหน่อยแต่เนเรซ่าก็ปีนขึ้นไปบนโต๊ะได้สำเร็จด้วยตัวที่เปียกโชก เธอเปิดฝาทั้งขยะ แทบจะปาร่างเขียว ๆ นั้นอัดมุมถังก่อนจะปิดฝาลงโดยหวังว่าจะไม่มีคนบ้าที่ไหนมารื้อค้น “ ชีวิตห่วย ๆ กับอสูรกายเฮงซวย ” เนเรซ่าบ่นกับตัวเองด้วยความสิ้นหวังในโชคชะตา เธอกระโดดกลับลงไปในน้ำอีกครั้ง ค่อย ๆ บรรจงถูมือเพื่อล้างคราบเลือดพร้อมกับเดินไปข้างหน้า

“ คราวหลังฉันจะบอกให้ไทสันช่วย ไทสัน ไทสันเท่านั้น ”

ประลองก็อบลิน Level 17 ผล - ชนะ
สินสงคราม : หมวกก็อบลิน | ตื่นรู้ที่ได้จากการพิชิตครั้งแรก : 2 ตื่นรู้

<

Timeline at [ 18:19 | 04/12/2024 ]

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

หลังจากการต่อสู้ หางตาของเนเรซ่าสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวของคนแปลก ๆ อีกสองคนที่อยู่ ๆ ก็ถอยออกจากแถวรับเสบียงอาหาร เธอขมวดคิ้วพร้อมขยับมือกระชับมีดสั้นที่คนภายนอกเห็นเป็นรองเท้าและด้านหลังสะพายหอกที่คนเห็นว่าเป็นท่อแป๊ป ‘ มีบางอย่างแปลก ๆ ’ แน่นอนว่าความแปลกต้องมีเธอเป็นสวนประกอบ แต่ประชาชนที่วิ่งหนีจากการรับเสบียงทันทีที่เธอสังหารก็อบลินไปหนึ่งตัวไม่น่าใช่เรื่องปกติ

จะตามไปด้วยสภาพนี้ก็คงไร้ประโยชน์แค่สู้กับก็อบลินตัวเดียวเธอยังได้แผลที่มือบวกกับรอยดาบถากไหล่พอให้เป็นแผลบาง ๆ รอการตกสะเก็ด ถ้าเจ้าพวกนั้นคือฝูงที่เหลือของก็อบลินที่เธอกำจัดไป เนเรซ่าก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะรับมือได้มากน้อยแค่ไหน

เนเรซ่าชำเลืองตาไปมองถังขยะที่รองรับร่างของก็อบลินตัวเมื่อครู่ ละอองแสงสีทองอ่อน ๆ โบกสะบัดเหนือมันเป็นการบอกกล่าวว่าร่างที่มีอยู่ได้สลายไปแล้ว ดีที่เจ้าพวกนั้นไม่ใช่สายเล่นพิษ ไม่งั้นเธอคงได้วูบลงและนอนซมจมใต้น้ำที่สูงแค่เท่าเอว บุตรสาวแห่งความรักถอนหายใจเฮือก เธอยกมือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บขึ้นบีบไหล่ตัวเองเบา ๆ “ต้องกลับไปหาไทสันแล้ว.. ต้องไปทำงานให้เสร็จ ” เธอย้ำเตือนตัวเองถึงจุดประสงค์ที่รับภารกิจครั้งนี้ในระหว่างที่เดินฝ่าน้ำกลับไปหาทีมกู้ภัย USA ที่นำโดยไทสัน

แทบจะทันทีที่เธอเดินกลับเข้าไปในเขตการมองเห็นของไทสัน ไซคลอปส์หนุ่มเบิกตาและรีบร้องเรียก “เนเรซ่า คุณไปไหนมา ไหนเด็กล่ะ? หรือว่—” เขาถามอย่างร้อนรน แสดงถึงความเป็นห่วงรุ่นน้องที่พ่วงตำแหน่งนักเรียนที่ส่งการบ้านได้อย่างถูกต้องและสม่ำเสมอ แต่แล้วคำพูดของเขาก็ชะงักเมื่อเห็นหอกและมีดที่อยู่ในสภาพง่ายต่อการหยิบออกมาใช้

เนเรซ่าเป็นคนห่วงภาพลักษณ์ เขาประเมินเอาจากนิสัยบางส่วนพร้อมกับความเคยชินที่เหล่าธิดาอะโฟรไดท์จะมี คนเหล่านี้ไม่คิดจะพกอาวุธเปิดเผยเพราะนอกจากมันจะผิดต่อนิสัยของพวกเขา บางครั้งมนต์บังตาก็มักพลางอาวุธเหล่านั้นให้กลายเป็นบางอย่างที่น่าขบขันจนสายเลือดอะโฟรไดท์ไม่ชอบที่จะเปิดเผย

ไทสันหรี่ตาลง เขามองรอยฉีกที่ไหล่ขวาของเธอ และมองมือซ้ายที่มีผ้าผูกผมพันรอบบาดแผล “เนเรซ่า..” เสียงของเขาอ่อนลงหลายระดับราวกับรู้ว่าเธอพึ่งเผชิญหน้ากับอะไร ลมหายใจของสาวสวยประหนึ่งจิ้งจอกสะดุดอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่เคยชินกับเสียงอ่อนโยนหรือการแสดงความเป็นห่วง

“อย่า” เธอสวนกลับห้วนเกินไป ไวเกินไปและ..ไม่เหมาะสมเกินไป เธอเดาะลิ้น พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ด้วยท่าทางไม่พอใจก่อนจะเดินฉับ ๆ กลับมายืนข้างเขา “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันโอเค ฉันไม่เป็นไร”

โกหกทั้งหมด

มือของเนเรซ่ายังสั่นเล็กน้อย ทุกครั้งที่ก้มลงมองเธอยังเห็นคราบสีแดงติดที่ปลายนิ้วทั้งที่มั่นใจว่าล้างอย่างสะอาดแล้ว ความปวดแสบปวดร้อนจากแผลที่มือกำลังบอกให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ฝัน เนเรซ่าทำทุกอย่างได้ดีเสมอ ตั้งแต่การวางแผน คาดการณ์ ปฏิบัติ แต่สิ่งที่เป็นปัญหาของเธอคือหลักจากนั้นต่างหาก จะต้องเตรียมใจยอมรับยังไงในเมื่อท้ายที่สุดแล้วเธอก็พึ่งฆ่าสิ่งมีชีวิตหนึ่งตัวทันทีที่ออกมาจากค่ายทั้งที่ยังไม่ได้ผ่านการสอบหรือรับรองใด ๆ ด้วยซ้ำ

โดยไม่ลังเลสักนิด

เนเรซ่าเกลียดการเปลี่ยนแปลงนี้ การเปลี่ยนแปลงที่เธอกลายมาเป็นคนด้านชาในบางเรื่อง แบ่งแยกอสูรกายกับคนชัดเจนทั้งที่พวกมันก็มีจิตใจ มีรูปแบบความคิดและแนวทางของพวกมัน เธอไม่ใช่นางฟ้าที่ต่อให้ถูกทำร้ายแล้วจะยอมทุกข์ทนไปแบบนั้นก็จริง แต่ต้องไม่ใช่กับการที่เธอรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจลงมือ ‘ง่าย’ เกินไป

ฉันไม่เหมาะจะเป็นลูกอะโฟรไดท์จริง ๆ ความคิดนี้วนเวียนในหัวของเธอ สาวสวยหลับตาลง สูดหายใจในขณะที่ฟังเสียงทีมกู้ชีพแจกจ่ายเสบียงพร้อมกับเสียงขอบคุณที่ดังระงมอย่างซาบซึ้งใจ ชั่วขณะหนึ่งฟังดูเหมือนกำลังขอบคุณเธอแต่ไม่— ‘ฉันไม่ใช่ฮีโร่ พวกเขาไม่ได้ขอบคุณฉันด้วยเรื่องอะไรก็ตามที่พวกเขาไม่รู้ ฉันทำเพื่อตัวเอง อย่าโง่ไปหน่อยเลยเนเรซ่า’

เธอยกมือข้างที่ไม่ได้เจ็บขึ้นขยี้เส้นผมของตัวเองจนฟูฟ่อง ท่ามกลางแสงอาทิตย์และฟ้ามืดครึ้ม ความชื้นในอากาศที่ชวนให้คนเศร้าซึม เนเรซ่าฝืนยิ้มโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นถึงความผิดปกติในรอบยิ้มนั้น งดงาม สูงส่ง สมบูรณ์แบบ เหมือนทุกครั้ง ที่ผ่านมา ตลอดไปและตลอดกาล

ในครั้งนี้สิ่งที่เธอนำมาช่วยแจกคืออาหารฉุกเฉิน ตามฉบับการสมทบทุน เนเรซ่ายืนอยู่ข้างไทสัน คอยช่วยเขาหยิบถุงเสบียงสลับกับเป็นเธอเองที่ยื่นมันให้กับประชาชนที่เข้ามารอรับ ช่วงเวลาของการแบ่งปันที่ผ่านไป เนเรซ่าพบทั้งคนชรา วัยกลางคน หรือแม้แต่เด็ก .. พวกเขามีแววตาซาบซึ้ง รอยยิ้มเปื้อนหน้าและคำพูดพื้นฐานในภาษาท้องถิ่นที่เธอพอรู้ว่าคือการขอบคุณ

เด็กหญิงคนหนึ่งที่สูงเท่าอกเธอแบกน้องชายมาบนหลังเพื่อรับเสบียงอาหารสองถุง พวกเขาจ้องเธออย่างเหม่อลอยเสมือนเจอนางฟ้าจนเนเรซ่าต้องเอียงคอให้พวกเขารู้สึกตัว เสียงเล็ก ๆ ของเด็กสาวพูดออกมาเป็นประโยคพึมพัมกับน้องชายที่เธอไม่เข้าใจ แต่มุมปากของไทสันกลับยกขึ้นเมื่อเขาได้ยิน “พวกเขาบอกว่าเธอสวย” ทายาทของโพไซดอนช่วยแปลสานส์ให้เธอฟังด้วยความใจกว้าง

เนเรซ่าสูดหายใจเข้า เธอยิ้มอ่อนก่อนจะวางมือลงบนศีรษะของพวกเขา ลูบเบา ๆ เพื่อไม่ให้ผมของพวกเขายุ่ง “ありがとう (ขอบคุณ)” ดวงตาของเด็ก ๆ เหล่านั้นเป็นประกายเมื่อได้ยินเธอตอบ พวกเขาหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะรีบกอดเสบียงและวิ่งจากไปตามเส้นทางที่ระดับน้ำต่ำ

“เธอดูเข้ากับเด็กได้ดีนะ ลองพิจารณางานพาร์ทไทม์ที่ร้านฮีบี้หรือยัง?” ไทสันถามทั้งที่ไม่ได้หันมอง เขาทำหน้าที่ของตัวเองในการแจกเสบียงอย่างขมักเขม้นเช่นเดียวกับเนเรซ่าที่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ชะลอการเคลื่อนไหวเพื่อส่งต่อเสบียง

“ฉันเข้ากับเด็กได้ดีแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเข้ากับเด็กได้ทุกคน” เธอตอบด้วยเสียงเนิบนาบเหมือนว่าผ่อนคลายแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังแถวผู้ประสบภัยที่ยืดยาว “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ทำงานของพวกเรากันดีกว่า”

บริจาคเพื่อภารกิจโพไซดอน vs ซูซาโนโอะ : MRE อาหารฉุกเฉิน จำนวน 31 ชุด และ ช็อคโกแลต 69 ชิ้น - ส่งแล้ว
+7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 18:49 | 04/12/2024 ]

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

มันไม่ถึงหนึ่งวันด้วยซ้ำ แต่.. ก็กินแรงและเหนื่อยมากจริง ๆ

เนเรซ่านั่งอยู่บนม้านั่งในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ในมือของเธอมีแก้วเครื่องดื่มที่ประชาชนใจดีทำมาแจก ด้านข้างมีไทสันนั่งก้มหน้าก้มตาหมดสภาพไม่ต่างไปจากเธอ กาลเวลาล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงคืนแล้วแต่ท้องฟ้ากลับยังสว่าง เนเรซ่ารับรู้ได้ถึงแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านประตูทางเข้าสถานีรถไฟ สวนทางกับเวลาที่ปรากฏบนนาฬิกาบนผนัง “ เมื่อไหร่สกอลล์จะงับพระอาทิตย์ได้ ” การบ่นที่นำตำนานพื้นบ้านของนอร์สมามีเอี่ยวทำให้ไทสันที่หายใจแรงอยู่ข้าง ๆ หลุดหัวเราะ

“ ช่วงนี้เฮติคงหายตัวไป สกอลล์ถึงต้องรับศึกหนัก ” ในฐานะคนสอนประจำคลาสอสูรกายศึกษาที่เคยเล่าเทวตำนานเกี่ยวกับเฮติและสกอลล์ให้นักเรียนในคลาสฟังมาก่อน เขาค่อนข้างชอบที่มีโอกาสได้สนทนาโดยผสมผสานสิ่งที่สอน “ ถ้าคุณจะกลับแล้วเรียกผมนะ เราจะได้กลับด้วยกัน ”

นั่นเป็นการเชิญชวนที่มาจากความห่วงใยในฐานะรุ่นพี่ เนเรซ่ามองเขาด้วยความประหลาดใจ “ขอบคุณค่ะ..” เสียงของเธอเบากว่าที่คิดเอาไว้ สาวสวยจากบ้านอะโฟรไดท์อ้าปากราวกับกำลังจะชวนให้กลับกันตั้งแต่ตอนนี้ทว่าเสียงบางอย่างกลับยิงเข้ามาในหัวของเธอ

‘ โอซาก้า… มาที่โอซาก้า ’

เนเรซ่ายกมือขึ้นประคองขมับข้างหนึ่ง ดวงตาของเธอปิดลงช้า ๆ “ ไทสัน ฉันขอถามอะไรหน่อย ” เธอผ่อนลมหายใจออกผ่านจมูก ทั้งที่ไม่ได้มีอาการปวดหัวแต่กลับเหนื่อยใจอย่างประหลาด “ ถ้ามีเสียงกระซิบบอกให้เราไปสักที สำหรับพวกเรานั่นถือว่าดีหรือแย่ ”

“ ก็ไม่ได้ทั้งดีหรือแย่ แล้วแต่ดวง— เดี๋ยว.. ไม่ใช่หรอกใช่ไหม..? ” ไทสันไม่ใช่คนโง่ เขาอายุ 30 ปี และผ่านการเดินทางร่วมกับวีรบุรุษมามากมายตั้งแต่ตอนที่ยังไร้เดียงสาจนถึงตอนนี้ สีหน้าของเขาย่ำแย่ไปครู่หนึ่ง ลังเลว่าควรทักท้วงหรือปล่อยให้นี่เป็นเรื่องของประสบการณ์ที่เดมิก็อดทุกคนต้องเจอ “ ที่ไหน? ”

“ โอซาก้า ” เนเรซ่างึมงัมตอบเสียงเบา

ความคิดของไทสันพุ่งทะยานราวกับจรวด เขาพยายามทบทวนว่าสถานการณ์ของโอซาก้าเป็นยังไงในช่วงนี้ แต่ข่าวของที่นั้นก็ไม่ได้มีวี่แววความผิดปกติ คิ้วของไซคลอปส์หนุ่มขมวดเข้าหากันหลังจากใช้ความคิดมาระยะหนึ่ง ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากให้คำแนะนำ “ ลองไปดูสิ ”

“ ถ้าเป็นช่วงนี้น่าจะยังปลอดภัย ” เขาพยักหน้าเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง เสียงของไทสันมาพร้อมลมหายใจที่พรั่งพรูออกจากริมฝีปาก “ผมยังกลับมาที่นี่ทุกวัน ถ้าเกิดคุณหายตัวนานเกินไป หรือผมได้ข่าวคราวของทางโอซาก้า อย่างน้อยผมก็ยังไปสมทบได้ ”

เนเรซ่าเงยหน้ามองเขา ดวงตาของเธอร่องรอยของความสับสน ถึงเธอจะเชื่อในความฉลาดและความสามารถของไทสัน แต่เธอไม่เชื่อในความสามารถของตัวเธอเอง การเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้มาก่อนเป็นเรื่องยาก เนเรซ่าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ในโอซาก้าเลย แถมเธอยังไม่มั่นใจด้วยว่าที่มาของเสียงนั้นดีหรือร้าย

เนเรซ่าขมวดคิ้ว เธอหลุบตาลงพร้อมกำมือแน่น “ ชีวิตแบบนี้มันเป็นคำสาปชัด ๆ ” ไม่มีคำไหนบรรยายชีวิตของครึ่งเทพได้เท่ากับคำว่าชีวิตต้องสาป เรื่องราวของโสกนาฏกรรม การหลบซ่อน การต่อสู้ทั้งที่อาจจะไม่ต้องการ

ไม่เคยมีใครร้องขอสิ่งนี้ — แต่พวกเขาก็ยังได้รับ

ไทสันยิ้มแห้ง .. เขาวางมือลงบนไหล่ของเธอ บีบไหล่นั้นเบา ๆ พร้อมกับพยายามให้กำลังใจทั้งที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ “ คุณจะได้ประสบการณ์ อย่างน้อยนั่นก็เป็นเรื่องดี ” ดวงตาของไทสันเปี่ยมไปด้วยความเห็นใจ เขาสูดหายใจเข้า “ คุณไปได้ทุกเวลาที่คุณพร้อม ผมจะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเอง ”

เนเรซ่าต้องยอมรับจริง ๆ ว่าไทสันเป็นรุ่นพี่ที่ดีมาก เธอเปิดริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย สูดหายใจเข้าสลับกับหายใจออก กาลเวลาไหลผ่านจากนาทีเป็บสิบนาที จากสิบนาทีเป็นครึ่งชั่วโมงและจากครึ่งชั่วโมงเป็นชั่วโมง ในที่สุดสาวสวยจากเคบินสิบก็ตัดสินใจได้ “ ถ้าฉันไม่ได้กลับไปก็อย่ารีบหานักเรียนคนโปรดใหม่ไวเกินไปนะคะ ” เธอกล่าวทิ้งท้ายไว้เท่านี้ก่อนจะลุกขึ้นจากม้านั่ง ที่ปรึกษาจากบ้านอะโฟรไดท์บิดขี้เกียจจนได้ยินเสียงกรอบแกรบของกระดูกที่มาจากการดัดตัว

ไซคลอปส์หนุ่มหัวเราะเบา ๆ ด้วยความขบขัน เขาระบายยิ้มเบาบางอย่างใจดีเหมือนทุกครั้ง “ คุณจะได้กลับมาแน่นอน ” บุตรโพไซดอนพยักหน้างึกงักมองตามการเคลื่อนไหวของรุ่นน้องคนสวยที่เริ่มขยับตัวเดินจากไปช้า ๆ “ โชคดีนะเนเรซ่า ”

ตอบรับเสียงเพรียกหาจากโอซาก้า
+7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 22:49 | 04/12/2024 ]

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

จากโอซาก้าหวนคืนสู่โตเกียว..

สามชั่วโมงบนรถไฟความเร็วสูงพร้อมกับการนั่งจ้องป้ายภาพเหมือนที่ไม่เหมือนของซูซาโนโอะ เนเรซ่าพลิกเครื่องรางในมือไปมา ตอนแรกเธอนึกว่าเขาจะให้แค่ภาพธรรมดา ๆ แต่ดูยังไงนี่มันก็เป็นเครื่องรางสำคัญที่ชาวญี่ปุ่นต่อแถวแทบตายเพื่อให้ได้มา ‘ น่าขำก็ตรงที่เขาพกติดตัว.. หรือบางทีอาจจะเสกขึ้นมา? ไม่รู้สิ.. เรื่องนั้นไม่สำคัญนี่นา ’ ธิดาอะโฟรไดท์ลดมือลง ผูกป้ายเครื่องรางเอาไว้กับเข็มขัดเมื่อได้ยินเสียงประกาศบอกสถานีโตเกียว

เนเรซ่ายังมีเรื่องให้ต้องทำอีกเยอะ กลับไปบอกไทสันว่าเธอปลอดภัยดี เดินทางกลับค่าย รับรางวัล รอกำหนดนัดวันสอบ หรือไม่ก็หาเรื่องออกไปเที่ยวเล่นอีกสักพัก.. สาวสวยลูกครึ่งฝรั่งเศสและเอเชียดันตัวเองขึ้นจากที่นั่ง เธอก้าวเดินอย่างมั่นใจออกจากตัวรถและ โครม !!

ถังขยะปลิวเฉียดปลายจมูกเธอไปจนบุตรสาวอะโฟรไดท์เบิกตากว้าง เนเรซ่าหันมองต้นต่อของเรื่องนี้จนไปพบกับหญิงสาวที่แผ่ออร่ารุนแรงออกมาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่คุกเข่าตัวสั่นงก ๆ อยู่กับพื้น “ บ เบบี้ เค้า เค้าขอโทษ ” ชายที่นั่งกับพื้นอ้อนวอนเสียงอ่อน ใบหน้าขาวซีดพร้อมกับขอบตาแดงก่ำ ดูจากเสื้อผ้าที่สวมคงเป็นวัยทำงาน ไม่น่าเชื่อว่าจะยังต้อง.. คุกเข่าให้แฟนสาวที่ระเบิดอารมณ์จนผมเริ่มสยายขึ้นกลางอากา—- เดี๋ยวนะ

มันไม่ใช่แค่ภาพที่คิดไปเองจากบรรยากาศ แต่ผมของผู้หญิงคนนั้นกำลังฟูขึ้นพร้อมกับหางที่ปัดป่ายไปด้านหลัง

‘ คิตสึเนะ ’

ไม่เหมือนกับเจ้าหนูสามตัวบนรถไฟก่อนหน้านี้ที่เธอเคยปราบทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จัก ใบหน้าของเนเรซ่าซีดลงทันตาเมื่อรู้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชายคนนั้นเป็นถึงอสูรกายระดับกลางค่อนไปทางสูง พวกมันคือจิ้งจอกที่ผ่านการบำเพ็ญจนมีฤทธิ์เดช และพ่อหนุ่มที่น่าสงสารนั่นก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเผลอทำให้สาวเจ้าอารมณ์โมโหเข้าขั้นที่สามารถเขมือบคนได้ ไวกว่าที่เธอจะคิดวิธีดี ๆ ออก เนเรซ่าก้าวไปขวางกลางระหว่างพวกเขา ธิดาแห่งความรักสัมผัสได้ถึงแววตาเฉียบคมยิ่งกว่ามีดใด ๆ เฉือนผ่านร่างของเธอไป

“ อย่า… มา.. ยุ่ง !! ” คิตสึเนะสาวในร่างจำแลงแผดเสียงดังลั่น

ซวยล่ะ เนเรซ่าไม่แน่ใจว่าจะสื่อสารกับพวกเขายังไง เธอเลื่อนมือควานหาสิ่งที่สามารถพอใช้ได้ก่อนจะนึกไปถึงโทรศัพท์ที่ถูกปิดเครื่องเอาไว้ จริงอยู่ที่เธอเลิกใช้โทรศัพท์มานานเพราะเหตุผลทางสายเลือดแต่ถ้าใช้เพื่อเปิดทรานสเลทสักแปปคงไม่เป็นไร สาวสวยผมสีบลอนด์แบมือและยกขึ้นห้ามจนคิตสึเนะสาวกะพริบตาปริบ ๆ

มืออีกข้างของเนเรซ่าหยิบโทรศัพท์ออกมากด ๆ จิ้ม ๆ ตามลำดับการใช้งาน และในที่สุดบนหน้าจอก็แสดงผลทรานสเลท “ อย่าทะเลาะกันในที่สาธารณะ ” เนเรซ่าพูดจ่อกับก้นโทรศัพท์ รอให้ระบบประมวลผลจากนั้นจึงยื่นไปให้คิตสึเนะสาวได้กวาดตาอ่านบนหน้าจอ ถึงจะดูไม่พอใจ แต่ปีศาจสาวก็ยังให้ความร่วมมือ นิ้วที่ผ่านการตกแต่งมาอย่างดีจิ้มลงบนหน้าจอ สลับภาษาและเริ่มพูดบ้าง “ เขาเผลอวางกระเป๋าฮาเมสของฉันทิ้งไว้บนรถไฟ ”

“ โอ้ งั้นเอาเลย ” ทันทีที่ทราบเหตุผลของการทะเลาะวิวาท เนเรซ่าเก็บโทรศัพท์พร้อมกับถอยออกมาหนึ่งก้าวอย่างว่าง่าย ‘ แหม.. กระเป๋านั้นราคาไม่ใช่น้อย ๆ ให้พ่อหนุ่มนั่นโดนทุบสักทีสองทีคงไม่เป็นไร ’ เดิมทีเธอสามารถเดินหลบไปได้เลยถ้าไม่ใช่ว่าหางตาเผอิญสังเกตเห็นถึงเล็บที่ค่อย ๆ งอกออกมาของคิตสึเนะตัวนั้น

‘ เดี๋ยว.. นี่หล่อน? ’

“ ฉันรำคาญแกมานานแล้ว .. อุตส่าห์เลี้ยงไว้เพราะนึกว่าพอใช้การได้ สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่อง ! ”

บนหน้าจอแสดงประโยคยาวเหยียดที่เต็มไปด้วยความรุนแรง เนเรซ่าก้มลงมองตัวอักษรเหล่านั้นด้วยใบหน้าเหม่อลอย ใบหน้างามเงยขึ้นมองท้องฟ้า เธอถอนหายใจเสียงยาวเหยียดก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า สะบัดหอกกรีก(ร่ม)ในมือชี้จ่อไปที่ลำคอด้านหลังของคิตสึเนะ “ ให้มันน้อย ๆ หน่อย ”

แน่นอนว่าอสูรกายระดับนี้ต้องรู้ตัว มันหันกลับมามองด้วยดวงตาแดงก่ำและอาฆาต “ ฉันบอกหล่อนแล้วว่าอย่ามายุ่ง ”

เนเรซ่าอาจจะไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ แต่เธอจะไม่ปล่อยให้คนหนึ่งคนต้องมาบาดเจ็บหนักด้วยโทสะของอสูรกายที่สูญเสียกระเป๋าแบรนด์เนมแน่นอน .. การสู้กับคิตสึเนะด้วยความสามารถของเธอในตอนนี้เป็นเรื่องที่เกินตัว เนเรซ่ารู้ดี ดังนั้นเธอจึงหรี่ตาลงก่อนจะโน้มไปส่งสัญญาณให้ชายวัยทำงานที่อยู่ด้านหลังของคิตสึเนะ “ วิ่ง ” และทันใดนั้นสถานการณ์ก็กลายมาเป็นการวิ่งไล่จับ น่าเสียดายที่เนเรซ่าคลาดกับพวกเขาไวเกินไป

ธิดาอะโฟรไดท์หยุดวิ่งเมื่อสังเกตว่าตัวเองออกมาไกลจนเริ่มเข้าใกล้เขตสถานีเฮเฟตัสแล้ว ปัญหาคือเธอไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มคนนั้นจะรอดหรือเปล่า แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็ถือว่าเธอช่วยให้เขามีโอกาสได้ดิ้นรนไม่ใช่ตายเพราะคุกเข่าอ้อนวอนสาวสวยให้เมตตา ทว่าความแค้นของจิ้งจอกเป็นสิ่งที่รุนแรง เพราะถ้ามันไม่รุนแรงจริง

ยัยคิตสึเนะตัวนั้นคงไม่มายืนจังก้าขวางหน้าเธอแบบนี้หรอก

“ ทำไปแล้วเหรอ ”

มือของจิ้งจอกตนนั้นมีคราบเลือดเช่นเดียวกับที่ริมฝีปาก เนเรซ่าขมวดคิ้วอย่างรำคาญใจ ‘ ดูเหมือนไม่ใช่จิ้งจอกทุกตัวที่เป็นมิตร ’ หอกในมือของเธอหมุนไปมา ต่างฝ่ายต่างก็มองกันและกันคล้ายประเมิน “ ไม่คิดจะปล่อยฉันไปด้วย ถูกไหม? ”

ไม่ต้องตอบก็รู้ว่าใช่

เนเรซ่าถอนหายใจ “ ได้ ” เธอย่อตัวในท่าพร้อมต่อสู้ “ ออมมือให้ด้วย ” เมื่อพูดจบ ร่างของธิดาอะโฟรไดท์ก็เคลื่อนเข้าประชิดปีศาจจิ้งจอกในทันที เสียงหอกกรีกปะทะกับกรงเล็บดังกึกก้องอย่างน่าหวาดเสียว เนเรซ่าเริ่มต้นได้ดีในฐานะคนที่ใช้อาวุธรักษาระยะและเปิดเกมอย่างชาญฉลาด เธอใช้สองมือจับหอกสะบัดเป็นวงกลมแนวตั้งสลับไปมาสองข้างจากนั้นจึงค่อยหาจังหวะตวัดออกเพื่อเพิ่มระยะห่าง

ทั้งที่ยังสู้ได้ไม่นาน แต่เนเรซ่ากลับสัมผัสได้ทันทีว่าเธอเป็นรองกว่าอีกฝ่ายมาก มากจริง ๆ เธอโจมตีคิตสึเนะได้หลายครั้ง รอยแผลถาก ๆ บนตัวสาวสวยที่เริ่มแปรสภาพเป็นครึ่งจิ้งจอกบ่งบอกได้เป็นอย่างดี แต่ทุกครั้งที่เธอได้รับการโจมตีสวนกลับมา เนเรซ่าจะต้องถลาถอยหรือไม่ก็เซอย่างรุนแรงจนเสียจังหวะ ‘ ไม่ไหว.. ฉันต้านได้ไม่นานแน่ ’ ดังนั้นแทนที่จะตั้งรับแล้วพลิกโจมตีกลับเหมือนทุกครั้ง ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบตัดสินใจเปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่ เธอเน้นไปที่การหลบหลีกแล้วมองหาจังหวะที่แน่นอนในการโจมตีกลับแม้ว่าจังหวะนั้นจะวนกลับมาได้ยากมากก็ตาม

เวลาผ่านไป..

เนเรซ่าไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว เข่าข้างหนึ่งของเธอทรุดลงกับพื้นสองมือสั่นเล็กน้อย โชคดีที่ยังมีหอกช่วยยันไม่ให้เธอล้ม บนร่างกายที่แสนสง่างามของธิดาอะโฟรไดท์มีรอยแผลฟกช้ำและรอยกรงเล็บไม่ต่ำกว่าสิบ ทั้งที่ลึกและตื้น เนเรซ่าจิ๊ปากเบา ๆ เธอสูดหายใจกัดฟันกลั้นความปวดร้าวค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองคู่ต่อสู้ — อันที่จริงคิตสึเนะนั่นก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอ

บนตัวของมันมีรอยแผลหลายจุด ต่างกันก็แค่.. มันไม่ได้ดูเหนื่อยล้าเท่าเธอ

ทั้งสองผ่านจุดที่ฟาดมาฟาดกลับมานานมากแล้ว ตอนนี้เนเรซ่าตกอยู่ในมนต์บางอย่างที่เธอถอนตัวออกมาไม่ได้ มนต์นั้นเอาแต่ทำให้เธอโจมตีพลาด เฉียดผ่านคิตสึเนะครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับถูกชักใย ความรู้สึกน่ารำคาญในเวลาที่ไม่อาจต้านทานการยั่วยุ.. ที่ผ่านมาเธอใช้มันกับคนอื่น ไม่นึกเลยว่าพอโดนกับตัวแล้วจะยุ่งยากได้ขนาดนี้ ดวงตาคมของเนเรซ่าเลื่อนไปมองประตูทางเข้าสถานีรถไฟเฮเฟตัสสาขาประจำโตเกียว เธอกลืนน้ำลายลงคอ เริ่มประเมินสถานการณ์ว่าต้องทำแบบไหนและยังไงถึงจะสามารถหนีไปถึงจุดนั้นได้ ‘ ต้องเบนความสนใจ ’ เนเรซ่าตัดสินใจแล้ว เธอฝืนสู้ต่อไปไม่ได้ ถ้าทำต่อก็เท่ากับปล่อยให้ตัวเองตาย

ทายาทแห่งอะโฟรไดท์รวมพละกำลังเฮือกสุดท้าย เธอทำท่าราวกับจะขว้างหอกออกไปจนคิตสึเนะตัวนั้นเสียจังหวะแต่เปล่าเลย มือของเธอกำปลายหอกไว้แน่นก่อนจะสะบัดเป็นวงกว้าง ทันทีที่คิตสึเนะตัวนั้นผงะถอยไปด้านหลังตามสัญชาตญาณ เนเรซ่าก็รีบดันตัวเองให้วิ่งไปตามเส้นทางเพื่อเข้าสู่เขตสถานีโดยมีฝีเท้าที่ว่องไวของจิ้งจอกตามมาด้านหลัง

‘ นิดเดียว.. อีกนิดเดียว.. ’

ทุกก้าวของเธอหนักอึ้งและปวดร้าว ความแสบของบาดแผลที่กระทบกับน้ำ รวมไปถึงความรู้สึกปวดที่มาจากรอยฟกช้ำกำลังรั้งให้เธอช้าลงเรื่อย ๆ แต่ทั้งหมดนั้นก็ยังสู้กับความต้องการที่จะรอดชีวิตไม่ได้ ในเสี้ยววินาทีก่อนที่กรงเล็บจิ้งจอกจะเข้าถึงตัว เนเรซ่าเลือกทำสิ่งที่โง่ที่สุดด้วยการปล่อยให้ตัวเองกระโจนเข้าไปในเขตสถานีเฮเฟตัส ลำตัวของเธอถลาเข้าไปด้านใน พ้นจากกรงเล็บสัตว์ร้ายที่ถูกกั้นไว้ด้วยบาเรีย เสียงร้องคำรามของมันยังดังอยู่จากด้านหลัง ทว่าเนเรซ่ากลับไม่ใส่ใจกับมันแล้ว

ดวงตาของเธอจ้องมองพื้นที่เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ตามแรงโน้มถ่วงของการทิ้งตัว ‘ ต้องเจ็บแน่ .. ฉันต้องพลิกตัว .. ’ แต่เธอทำไม่ได้ เปลือกตาของเนเรซ่าค่อย ๆ ปิดลง เธอยอมรับกับอนาคตที่จะต้องหน้าฟาดพื้นหรือแข้งขาหัก แต่ก่อนที่มันจะถูกปล่อยให้เป็นแบบนั้น ความรู้สึกเย็นเฉียบของกระแสน้ำก็พุ่งเข้ารัดเอวและรองไหล่ของเธอเอาไว้

“ เนเรซ่า ??! ”

เป็นเสียงที่คุ้นเคย ดวงตาของธิดาอะโฟรไดท์เปิดปรือขึ้นเล็กน้อย มุมปากของเธอยกขึ้นเมื่อมีชื่อหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว แทนที่สัมผัสจากกระแสน้ำ ท่อนแขนของคน ๆ หนึ่งขยับเข้ามาประคองให้เธอลุกขึ้น “ นี่คุณไปทำอะไรที่โอซาก้ามากันแน่? ”

“ ไม่.. ไม่ใช่โอซาก้า ” เนเรซ่าปฏิเสธเสียงแข็ง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะด้วยความขบขัน “ จากยัยตัวแสบข้างบนนั่นต่างหาก ”

ไทสันเงยหน้าขึ้นไปมองตามคำของเนเรซ่า เขาเห็นหางของสิ่งมีชีวิตบางประเภทเคลื่อนผ่านไปไว ๆ .. “ เฮ้อ จริง ๆ เลยเนเรซ่า งานวันนี้ผมเสร็จพอดี.. กลับกันเถอะ ผมจะกลับค่ายพอดี ” ครูพี่เลี้ยงประจำคลาสอสูรกายจัดแจงลาก(?)หนึ่งในกลุ่มนักเรียนดีเด่นไปขึ้นรถไฟอย่างระมัดระวัง

ดูท่าอีกหน่อยเขาคงต้องไปปรับทัศนคติความมั่นใจของเธอสักหน่อยแล้ว

ผลการประลอง : แพ้ - ตรวจสอบ
+7 ความสัมพันธ์ไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ [ 17:25 | 05/12/2024 ] ]

Nymeria HEROES

POSIDON vs SUSANOO - 2

             โตเกียวในยามบ่ายที่ควรเต็มไปด้วยเสียงครึกครื้นของเมืองใหญ่ กลับเงียบงันและดูหม่นหมองกว่าปกติ น้ำที่เอ่อล้นจากแม่น้ำกลายเป็นทะเลสาบกลางเมือง สะท้อนเงาของดวงอาทิตย์ที่ถูกบดบังบางส่วนด้วยเมฆดำ รอบด้านเต็มไปด้วยเสียงน้ำกระเพื่อมและเสียงเรียกหาความช่วยเหลือจากผู้คนที่ติดอยู่ในอาคารสูง

             

             หลังจากพวกเธอมาถึงสถานีโตเกียวก็พบไทสันที่รอขนของช่วยเหลือผู้ประสบภัยอยู่ก่อนจึงไปสมทบกับพวกเขา ฟังความเป็นมาแล้วชวนปวดหัวอยู่ไม่น้อย ดูเหมือนว่านอกจากเธอแล้วพี่น้องคนอื่นๆ ในค่ายก็แวะเวียนมาช่วยเหลือชาวโตเกียวกันไปบ้างแล้ว

             ครู่ต่อมาไนมีเรียยืนอยู่บนเรือยางที่ลอยลำกลางถนนที่กลายเป็นแม่น้ำชั่วคราว เธอสวมเสื้อยืดตัวหลวมสีขาวมีตัวอักษร USA กู้ภัย เด่นชัด บ่งบอกสถานะชั่วคราวในภารกิจนี้ เสื้อยืดตัวนี้เป็นของไทสัน รุ่นพี่จากค่ายฮาล์ฟบลัด ผู้ซึ่งกำลังยืนหัวเรือและควบคุมทิศทางด้วยไม้พายขนาดใหญ่ แขนล่ำสันของเขาเต็มไปด้วยพละกำลังที่ควบคุมการเคลื่อนไหวของเรือได้อย่างมั่นคง

             หรือความจริงแล้วนั่นอาจไม่ใช่ไม้พาย? เขาแค่ทำให้มันดูกลมกลืนไปแบบนั้นเอง

             เหล่าบุตรและบุตรีแห่งโพไซดอนทรงพลังเมื่อพวกเขาอยู่ในน้ำข้อนี้เดมิก็อดทุกคนทราบดี

             "นี่ รุ่นพี่ไทสัน" ไนมีเรียพูดพลางดึงชายเสื้อที่ยาวเกินไป "ฉันคิดว่าฉันดูเหมือนเด็กที่ใส่ชุดนอนของพ่อเลยนะ"

             ไทสันหันมายิ้มกว้าง ดวงตาสีฟ้าของเขาสะท้อนแสงตะวัน "จากความเห็นฉันเสื้อตัวนี้เหมาะกับเธอแล้วล่ะ เหมือนเป็นอาสาสมัครที่น่าเชื่อถือ"

             "เหรอ?" ประโยคให้กำลังใจแบบนี้ทำเธอเลิกคิ้ว "เหมือนคนถูกลากมาเข้าฉากโฆษณาการกุศลมากกว่า"

             คลาริสซ่า ที่ปรากฏร่างโปร่งใสอยู่ข้างไนมีเรียเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ "เธอก็ดูโอเคในแบบที่เธอเป็น แต่อาจต้องลดการแสดงออกทางสีหน้าแบบประชดประชันลงบ้าง"

             ไนมีเรียหัวเราะเบา ๆ "เธอพูดเหมือนฉันเป็นเด็กที่ต้องเข้าคลาสมารยาทเลยนะ แคลร์"

             เรือยางลอยไปตามทางน้ำที่ล้อมรอบด้วยตึกสูง น้ำสะท้อนภาพของหน้าต่างที่มีชาวโตเกียวประสบภัยเฝ้ารอความช่วยเหลือ มีเพียงบางอาคารที่ยังคงเปิดไฟด้วยระบบสำรอง ประชาชนบางส่วนมองลงมาจากชั้นบนของอาคารสูงด้วยแววตาแห่งความหวัง

             "เราต้องแจกจ่ายเสบียงให้กับครอบครัวในอาคารฝั่งซ้ายก่อน" ไทสันกล่าวพร้อมชี้ไปยังอาคารสูงที่น้ำท่วมถึงชั้นหนึ่ง

             ไนมีเรียหยิบกล่องเสบียงขึ้นจากกองหลังเรือและส่งให้ไทสัน น้ำหนักของมันทำให้เธอต้องออกแรงมากกว่าที่คิด

             "นี่มันหนักเหมือนใส่หินมาเลยนะ!" เธอพูดพร้อมหอบเบา ๆ

             "เป็นกล่องข้าวกับน้ำดื่มไง.. " ไทสันหัวเราะ "เธอคิดว่าเราจะเอาอะไรมาแจกดีล่ะ? เค้กวันเกิด?"

             ไนมีเรียยิ้มมุมปาก "บางทีถ้าเรามีเค้ก ชาวบ้านอาจจะดีใจมากกว่าก็ได้นะ"

             เมื่อเรือเข้าประชิดอาคาร ไทสันกระโดดขึ้นไปยืนบนขั้นบันไดคอนกรีตที่น้ำล้อมรอบ ไนมีเรียส่งกล่องเสบียงให้เขาทีละกล่อง ไทสันจัดการส่งกล่องให้กับผู้ประสบภัยที่ยื่นมือออกมาจากหน้าต่างชั้นสอง

             เมื่อแจกจ่ายเสบียงเสร็จ ไนมีเรียเอนตัวพิงขอบเรือหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มด้วยความรู้สึกพูดไม่ออก

             "ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องทำงานหนักขนาดนี้ในวันนี้ อันที่จริงจากที่เคยดูในทีวีแค่ยืนยิ้มที่บูธแจกของสวยๆ" เธอกล่าวพร้อมหันไปมองไทสันที่ยังคงพายเรืออย่างไม่เหน็ดเหนื่อย "นายดูเหมือนเกิดมาเพื่อทำอะไรแบบนี้เลยนะ"

             ไทสันหันมายิ้ม "อาจจะเป็นเพราะสายเลือดโพไซดอนล่ะมั้ง น้ำไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อย"

             "แต่ทำให้คนอื่นเหนื่อยแทน ใช่ไหม?" คลาริสซ่าแทรกขึ้นถึงแม้จะได้ยินแค่สองคน

             ไนมีเรียหัวเราะเสียงดัง "นั่นแหละคลาริสซ่า เธอพูดแทนใจฉันเลย"

             หลังจากพักหายใจ ไทสันก็เล่าให้พวกเธอฟังว่า เหตุการณ์น้ำท่วมครั้งนี้เกิดจากความไม่ลงรอยกันระหว่างเทพโพไซดอนกับเทพซูซาโนโอะ เทพแห่งพายุของญี่ปุ่น การปะทะกันของทั้งสองทำให้ระบบนิเวศในพื้นที่เสียสมดุล เกิดฝนตกหนักต่อเนื่องจนแม่น้ำและน้ำทะเลล้นฝั่งทะลักเข้ามาในเมือง

             "มันเหมือนดูละครครอบครัวที่ไม่จบสิ้น" ไนมีเรียกล่าวพลางส่ายหน้า "แล้วมนุษย์อย่างพวกเราต้องมารับกรรมแทน"

             "บางครั้งเทพเจ้าก็ไม่ต่างจากมนุษย์" คลาริสซ่าพูด น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน "พวกเขาแค่มีอำนาจมากกว่า และความรับผิดชอบที่น้อยกว่าก็เท่านั้น"

             ไทสันพยักหน้า "แต่ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นยังไง เราต้องช่วยผู้คนให้มากที่สุด"

             ไนมีเรียมองไทสันด้วยความชื่นชมที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ต้องยอมรับว่าแม้เขาจะดูไร้เดียงสาในบางครั้ง แต่หัวใจของเขาก็ยิ่งใหญ่ และความตั้งใจของเขาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะอยากช่วยเหลือเต็มกำลังเช่นกัน

             ช่วงใกล้เที่ยงวัน เรือของพวกเขาเดินทางมาถึงอาคารสุดท้ายในเขตพื้นที่รับผิดชอบ ไทสันและไนมีเรียแจกจ่ายเสบียงให้ผู้คนอีกกลุ่มหนึ่งก่อนจะพายเรือกลับสู่ศูนย์พักพิง

             “เธอทำได้ดีมาก” ไทสันกล่าวขณะจอดเรือที่ท่า ส่งมือช่วยเธอกลับขึ้นมาบนฝั่ง “ฉันไม่คิดว่าคนที่เพิ่งมาภารกิจครั้งแรกจะช่วยเหลือได้เขนาดนี้โดยไม่หนีกลับไปเสียก่อน”

             ไนมีเรียยักไหล่ “มันก็แค่ใช้มือสองข้างทำงาน ฉันไม่ได้ทำอะไรพิเศษหรอก”

             “แต่เธอทำให้คนอื่นมีความสุข” ไทสันยิ้ม “นั่นแหละสิ่งสำคัญ”

             ไนมีเรียรู้สึกอบอุ่นอยู่ในใจ แม้เธอจะไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่เธอเริ่มเข้าใจว่าความช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ สามารถสร้างความแตกต่างได้มากเพียงใด เมื่อภารกิจเสร็จสิ้นบุตรีเฮคาทีนั่งพักที่ศูนย์ช่วยเหลือเธอเอาโดมิโน่ขึ้นมาเล่นกับเด็กๆ เพื่อฆ่าเวลาไปพลางๆ ดวงตาสีเฮเซลมองท้องฟ้ายามเที่ยงวันเริ่มปลอดโปร่ง

             “เธอดูเหนื่อย” คลาริสซ่าส่งเสียงจากสร้อยอัญมณี

             “ไม่เท่าตอนไครอนให้ฉันแก่วงหอก 3,000 ครั้งในวันเดียว” ไนมีเรียตอบยิ้ม ๆ

             เสียงหัวเราะและคำขอบคุณจากผู้คนในศูนย์พักพิงยังคงดังอยู่เบื้องหลัง ไนมีเรียรู้ว่าเธอไม่ได้เปลี่ยนโลกทั้งใบ แต่เธอได้ช่วยเหลือให้ปัญหาเล็ก ๆ ของบางคนมีความหวัง และนั่นเพียงพอสำหรับวันนี้.. หรือบางทีเธออาจออกเดินทางต่อเลยดีนะ?

น้ำหอมสตรี : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม

รายการของแจกผู้ประสบภัย

MRE อาหารฉุกเฉิน x 20 (เก็บได้นานแค่ไหนก็กรุณาอีสก่อนวันหมดอายุนะ)
บะหมี่กี่งสำเสร็จรูป x 20 (ชาวนิปปงเป็นประเทศแห่งบะหมี่)

นมกล่อง x 20 (ดื่มเยอะๆ โตไวๆ)

ขนมจีบ  x 20 (ทำไมไม่มีซาลาเปา!)

น้ำแร่ x 20 (ก็เดี๋ยวกินแล้วติดคอทำไง จะวักน้ำที่ท่ามมาดื่มก็ยังไงอยู่)

สแปมของใส่ วะ ฮ่า ฮ่า ฮาาาา @God 

Nymeria HEROES

POSIDON vs SUSANOO - 3

               เคยใช้ชีวิตกลางคืนมาตลอด พอมาเจอทิวาวันตลอด 24 ชั่วโมงแบบนี้ก็มีตาพร่ากันบ้าง

             แสงที่เจิดจ้าส่องเข้าตาในสามเวลายังคงเป็นโลกใบเดิมที่เธอคุ้นเคยเพิ่มเติมคือกลางวันนิรันดร์และกลางคืนที่ถูกฉกชิง ไนมีเรียเจ้าของร่างระหงทรงขยี้ใจชายนั่งพักเหนื่อยจากงานการกุศลอยู่ครู่ใหญ่ เล่นเกมโดมิโน่จบไปสามตานั่งมองฝูงปลาแหวกว่ายในมหานครที่ถูกเรียกว่าโตเกียว ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะกลับไปนิวยอร์ด..

             ‘โตเกียวทาวเวอร์…’

             ‘มาที่โตเกียวทาวเวอร์…’

             มีเสียงกระซิบล่องลอยมาตามลม ราวกับบทบรรเลงไร้วงขับขาน มันแผ่วเบาในคราแรกก่อนจะทวนซ้ำไปมา เพรียกหา ล่อลวง? หรือขณะเดียวกันก็เชื้อเชิญอย่างลึกลับ

             “แคลร์.. ได้ยินเสียงนั่นหรือเปล่า?” เมื่อพบเข้ากับสิ่งลึกลับเธอเองมีผู้เชี่ยวชาญอย่างแม่มดอายุร่วมศตวรรษอยู่ข้างกายก็ไม่ลังเลที่จะถาม

             คลาริสซ่าประกฎร่างโปร่งแสงของตนออกมามองตามทิศทางของธิดาเฮคาทีแล้วก็ส่ายหน้า

             “ไม่.. แต่ฉันรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งกำลังพยางติดต่อกับเธอ.. เสียงนั่นบอกว่าอะไร?”

             “ไปที่โตเกียวทาวเวอร์ นี่มันเหมือนกล่องของขสัญปริศนารึบัตรสนเท่ห์ในร้านชำ” ไนท์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเธอกอดอกในสภาพเสื้อยืดกู้ภัย USA โตเกียวทาวเวอร์อยู่ในระยะไม่ห่างจากสายตาของพวกเขาเท่าไร สายตาเบนไปยังไทสันถ้าเผื่อว่ามีอะไรฉุกเฉินเธอก็รุ้ว่าพันธมิตรที่พึ่งพาได้อยู่ในละแวกเดียวกัน

             “ถ้าอยากรู้ก็ไม่มีทางอื่นนอกจากต้องไปดูด้วยตนเอง.. ยังไงเธอก็ไม่ได้อยู่ลำพัง ฉันจะคอยระวังหลังให้อีกทาง”

             “คงต้องเป็นแบบนั้น” สิ้นเสียงตอบกลับยืนยันการตัดสินใจ อาวุธสัมฤทธิ์พร้อมและเสื้อผ้าหน้าผมก็จัดว่าอยู่ในสภาพดูดี ใครจะรู้บางที่มารดาอาจอยากให้โชคลาภกับเธอขึ้นมาในเวลาแบบนี้ก็เป็นไปได้ 

             เธอยืมเจ็ตสกีจากหน่วยกู้ภัยโดยกล่าวว่าได้ยินเสียงบางอย่างที่โตเกียวทาวเวอร์จะขอไปตรวจดูสักหน่อยเผื่อว่ามีผู้ประสบภัยต้องการความช่วยเหลือ เป็นคำที่จริงครึ่งเท็จครึ่ง.. ใครจะรู้เสียวที่เรียกนั่นอาจเป็นคนรึอย่างอื่น? เสียงเครื่องยนต์แหวกน้ำทำฝูงปลากระจัดกระจายเป็นคลื่นสองสาย เวลาไม่กี่อึดใจสาวเจ้าก็มาถึงยังโตเกียวทาวเวอร์ ที่นี่ดูเงียบเหงาเมื่อเทียบกับช่วงไฮซีซั่น บางทีบุตรธิดาแห่งโพไซดอนหรือเทพน้ำองค์อื่นๆ อาจได้ตั๋วทัวร์ลดราคาถ้ามาเที่ยวเวลานี้

             “ เอาล่ะ.. มาดูกันว่าในกล่องปริศนาจะเป้นคำเชิญของอะไร..”

             โครงเหล็กของหอสูงตระหง่านได้รับความเสียหายน้อยกว่าที่อื่น ส่วนของอาคารและจุดชุมวิวมีจุดเหนือน้ำพอให้ธิดาเคบิน 20 ปีนขึ้นไปยืนชมวิวทะเลเวิ้งว้างที่เคยชื่อว่านครโตเกียวโหมดแห้ง ไนมีเรียก้าวอย่างมั่นคงและออกสำรวจรอบๆ โดยไม่ลืมล็อคโซ่เจ็ตสกีเอาไว้กับโครงเหล้กของโตเกียวทาวเวอร์

@God 

God 

Nymeria HEROES

POSIDON vs SUSANOO - 4

             ‘ขึ้นมา…’ 

             ‘ขึ้นมาบนนี้..’

             เสียงเพรียกปริศนายังคงก้องกังวานในสายลม ทำเอาคนไม่ชอบตามคำสั่งง่ายๆ หยักรอยยิ้มเย็น

             “และนี่… คือสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นการสำรวจภารกิจเสี่ยงตายที่สมบูรณ์แบบ” ไนมีเรียกล่าวพลางกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ

             “อย่าพึ่งชะล่าใจว่าที่นี่ไม่มีอะไรแปลก ๆ รออยู่” คลาริสซ่าถาม เสียงของเธอดังมาจากสร้อยอัญมณี

             “ถ้าจะรู้ก็ต้องลองดู” ไนมีเรียตอบกลับพร้อมยักไหล่ “ฉันไม่ชอบทิ้งคำถามไว้โดยไม่ได้คำตอบ”

             ร่างเพรียวระหงเดินทอดน่องริมทางเดินที่น้ำเริ่มลดลงจนเผยให้เห็นแผ่นคอนกรีตเปียกชื้น บริเวณรอบ ๆ เงียบสงัดราวกับถูกตัดขาดจากโลกภายนอก โตเกียวทาวเวอร์ที่ควรส่องประกายแสงสีสดใสกลับดูหม่นหมอง บรรยากาศรอบด้านชวนให้รู้สึกถึงลางร้ายบางอย่าง

             “ไม่เห็นมีใครเลย” ไนมีเรียกล่าวพร้อมขมวดคิ้ว

             “หรืออาจจะมี” ความเห็นของวิญญาณแม่มดผมแดงติดขบขัน “แต่ไม่ใช่คน”

             รอบด้านเวงเสียขนน่าเอาเดอะโกสมาเปิดบิ้วบรรยากาศ สาวเจ้าเคี้ยวบับเบิลกัมพลางๆ คิดถึงเรื่องประเทศที่จะไปเที่ยวฆ่าเวลา ขณะที่ไนมีเรียกำลังสำรวจบริเวณ เธอได้ยินเสียงคำรามต่ำ ๆ ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เสียงเหมือนหินถูกบดจนแตกละเอียด เธอหมุนตัวกลับไปมอง และสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

             ยักษ์ไซคลอปส์ สูงเกินสิบฟุต ตัวมันใหญ่เทอะทะจนดูเหมือนกำแพงเคลื่อนที่ได้ ผิวหนังหนาเป็นปุ่มปมเหมือนหินภูเขาไฟ และที่น่าขนลุกที่สุดคือดวงตาเดียวขนาดใหญ่กลางหน้าผากของมันที่จ้องมองตรงมาที่เธอ ริมฝีปากของมันยกยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมที่ดูไม่ต่างจากมีดสั้น

             “โอ้โห นี่เรากำลังเจอกับบอดี้การ์ดของเทพองค์ไหนอยู่เหรอ?” ไนมีเรียเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน

             “ฉันว่าเธอควรเริ่มคิดหาวิธีหนีหรือสู้ แทนที่จะปล่อยมุกตลก” วิญญาณสาวผมแดงถอนหายใจ

             ยังไม่ทันที่ไนมีเรียจะได้ตอบโต้ ยักษ์ไซคลอปส์ก็พุ่งตัวเข้าหาเธอด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อสำหรับขนาดตัวเช่นนั้น มันฟาดกำปั้นใหญ่ลงมาราวกับท่อนซุง ไนมีเรียเบี่ยงตัวหลบได้อย่างหวุดหวิด พื้นคอนกรีตที่เธอยืนอยู่เมื่อครู่แตกเป็นเสี่ยง ๆ

             ธิดาเฮคาทีถอยห่างไปตั้งหลัก คิดว่าเธอจะมาโดยไร้วิธีรับมืออันตรายล่ะก็ผิดถนัด หอกสัมฤทธิ์ในมือของเธอส่องประกายแสงสีทองเมื่อกระทบกับแสงแดด เธอหมุนหอกในมือสองสามครั้งเพื่อเรียกความมั่นใจ

             “มากันเลย พี่เบิ้มตาเดียว!” เธอกล่าวยั่วยุพร้อมจ้องเขม็งไปยังไซคลอปส์

             มันคำรามอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ไนมีเรียพุ่งตัวหลบไปทางซ้ายและปักหอกลงบนพื้นเพื่อทรงตัว เธอแทงปลายหอกเข้าที่สีข้างของไซคลอปส์ แต่ดูเหมือนผิวหนังหนา ๆ ของมันจะไม่ได้รับผลกระทบมากนัก

             “หนังของไซคลอปส์หนามากแค่จิ้มแทงไม่พอหรอกนะ” คลาริสซ่ากล่าวขณะที่มองการต่อสู้อย่างครุ่นคิด

             “ขอบใจสำหรับคำแนะนำ” สาวผมบอลนด์ตอบพลางหอบหายใจ “มีอะไรที่เป็นประโยชน์กว่านี้ไหม?”

             ไซคลอปส์เหวี่ยงแขนใส่ว่าที่อาหารของมันอีกครั้ง คราวนี้เธอใช้ความเร็วและความว่องไวหลบไปทางขวา ก่อนจะหันไปมองพื้นที่น้ำท่วมรอบด้าน

             “ฉันคิดว่าฉันเจอวิธีแล้ว” เจ้าของรอยยิ้มแสนเล่ห์หัวเราะในลำคอ

             ไนมีเรียล่อไซคลอปส์ให้ตามเธอไปยังพื้นที่น้ำขังลึกกว่าเดิม เธอใช้ความสามารถในการเคลื่อนไหวที่คล่องตัวนำมันเข้าไปในจุดที่น้ำสูงถึงเข่า เธอรู้ว่าขนาดตัวใหญ่โตของมันจะทำให้มันเคลื่อนไหวช้าลงในน้ำ

             “คิดจะทำอะไรสาวน้อย?” เสียงในสร้อยเร่งรัดด้วยความกังวล

             ผู้วางแผนการเอ่ยเสียงเบา “หลอกมันหน่อย”

             เมื่อไซคลอปส์อยู่ในน้ำลึก มันดูเหมือนจะเคลื่อนไหวช้าลงเล็กน้อย ไนมีเรียใช้จังหวะนี้พุ่งเข้าไปแทงปลายหอกเข้าที่ขาของมัน เป้าหมายคือเพื่อให้มันเสียการทรงตัว

             ยักษ์ไซคลอปส์คำรามอย่างเกรี้ยวกราดและเหวี่ยงแขนใส่ไนมีเรียอีกครั้ง แต่คราวนี้มันล้มลงในน้ำ เสียงน้ำกระจายดังสนั่น

             “ไปลดน้ำหนักก่อนมาหาเรื่องสาวๆ ดีกว่าไหม!” ไนมีเรียกระโจนขึ้นไปบนตัวมันอาศัยจังหวะไม่ทันระวัง

             เธอปักหอกลงไปที่ดวงตาเพียงดวงเดียวของมันอย่างแม่นยำ รีบดึงออกมาเพราะรุ้ว่าดาวตาไซคลอปส์มีประโยชน์ในการทกลองของเธอ เสียงคำรามของมันดังลั่นไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ร่างของมันจะค่อย ๆ สลายกลายเป็นเถ้าถ่านและหายไปในที่สุด

             ไนมีเรียนั่งหอบอยู่บนพื้นน้ำตื้น หอกในมือของเธอเปื้อนเลือดและน้ำ เธอมองไปยังบริเวณที่ไซคลอปส์เคยยืนอยู่ก่อนจะหลุดหัวเราะ

             “ฟู่ว… เกือบแย่เหมือนกัน เล่นเอาแขนล้า.. หวังว่ามันจะไม่ได้เรียกเพื่อนมาเพิ่ม” เธอกล่าว

             “ถ้ามีก็ขอให้พวกมันมาเจอพวกเราในวันอื่น” น้ำเสียงถอนหายใจของแม่มดสาวบ่งบอกถึงความกังวล เมื่อครุ่ตนไม่สามารถช่วยเหลืออะไรอีกฝ่ายได้เลยนอกจากสังเกตุการณ์

             “อย่ากังวลไปเลยแม่มดอุปถัมป์.. ฉันรับมือไหวน่า อย่างมากเราแค่วิ่งกลับไปหาไทสัน?” ไนมีเรียหยิบผ้าในกระเป๋าออกมาเช็ดหอกก่อนจะลุกขึ้นยืน เธอสูดหายใจลึกและมองไปยังโตเกียวทาวเวอร์ เธอเริ่มเดินขึ้นบันไดที่สูงขึ้นไปเรื่อยๆ ตามเสียงเพรียกปริศนา

สินสงคราม : ดวงตาไซคลอปส์ | ตื่นรู้ที่ได้จากการพิชิตครั้งแรก : 2 ตื่นรู้ @God