[ประเทศญี่ปุ่น] กรุงโตเกียว

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

          "หล่อนไปทำให้คิตสึเนะเจ็บแค้นเคืองโกรธ โดนหางเลขเหมารวมไม่ถงไม่ถามสุขภาพสักคำ" ผมวีนฉ่ำเหนื่อยหอบหลังต่อสู้อสุรกาย ภูติจิ้งจอกมันมีใบหน้าที่ดูน่ารักและน่าเอ็นดู ผมที่ชื่นชอบสารพัดของกุ๊กกิ๊กจำใจฆ่า

          เพราะลูกหลง ผมไม่ผิด

          "ใครจะไปรู้ล่ะเป็นปีศาจจิ้งจอก ฉันก็คิดว่าเป็นแค่จิ้งจอกตัวน้อย ๆ กำลังจะถ่ายรูปอยู่เลย เดินเข้าไปใกล้ ๆ ตัวมันใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้น ฉันร้องกรี๊ด กลัวอ่า"

          "หล่อนกลัวทีหลังอย่าถ่ายรูปอะไรมั่วซั่วอีกจ่ะ"

          ลูพิต้าเช็ดด้ามหอก "พี่อาร์ตี้ได้สาเกแล้ว กลับค่ายกัน อยู่ข้างนอกนาน ๆ ไม่ชิน สายตาพวกผู้ชายที่มองมามันก็…ไม่ชอบ"

          เธอเป็นสาวน้อยเลสเบี้ยนฝังใจกับชายแท้ ผมพินิจเขย่าขวดเหล้าสาเกเสียงน้ำเมาดังกระทบขวด บาเกะดานูกิดรอปสินสงครามที่คุณดีอยากได้ เทพเจ้าแห่งเมรัยดลบันดาลเสกสาเกของญี่ปุ่นไม่ได้ ถึงแม้เป็นเทพเจ้าแต่ก็ไม่ได้สามารถจะทำทุกอย่างได้นี่เป็นสิ่งที่ผมเข้าใจ  

          "อาร์ตี้ ฉันมีม้วนเทปเฮอร์มีส เพียงแพ็คกล่องพัสดุด้วยเทปกาวนี้ พัสดุจะหายวับไปเพื่อส่งมายังเฮอร์มีสเอ็กช์เพรส ก่อนเทพเฮอร์มีสจะคัดแยกและนำส่งปลายทางต่อไป อย่างเช่นเธอส่งสาเกไปให้คุณดีได้โดยตรง" การ์เซียยื่นกล่องม้วนเทปสีส้มที่มีตราเฮอร์มีสเอ็กช์เพรส 

          "ชิชะ ถือซะว่าเป็นค่าเสียขวัญที่ทำให้เดี๊ยนต้องฆ่าคิตสึเนะขนหางฟู่ฟ่องน่าฟัดน่ากอด"

          ผมซื้อกล่องขนาดเล็ก ห่อหุ้มเหล้าสาเกให้มีความแน่นหนาด้วยพลาสติกกันกระแทก ใช้ม้วนเทปปิดท้ายและเขียนรายละเอียดหน้ากล่อง –💌

พวกเขากลับจากสถานีอาซากุสะมายังสถานีโตเกียว การ์เซียจำเส้นทางเดิมได้ ร่างเล็กตาลายปวดเมื่อยรองเท้าส้นสูงสีแดงเดินตลอดทั้งวัน ถึงอย่างนั้นพวกเธอเที่ยวฉ่ำสะใจ แวะร้านเนื้อย่างแนวหน้าของญี่ปุ่น

          "เนื้อเซอร์ลอยน์อร่อยง่ะ ง่ำ ๆ"

          ลูพิต้าพยายามใช้ตะเกียบอย่างยากลำบาก วัฒนธรรมเอเชียที่เธอรู้สึกการกินเนื้อเป็นเรื่องยาก ไร้ซึ่งส้อม "ลิ้นวัวก็อร่อยดีค่ะ ตะเกียบใช้ยาก"

          ค่าเสียหายรวมทั้งสามคน 40,000 เยน เป็นถึงระดับร้านราชาเนื้อย่าง เนื้อสายพันธุ์ดี เกรดเนื้อต้องพิเศษเท่านั้น เพื่อของอร่อยไม่มีคำว่าแพงในสารบบนักร้องดาวรุ่ง

ส่งภารกิจสาเกของดีที่ยากเลียนแบบ

ม้วนเทปเฮอร์มีส & เหล้าสาเก

รางวัล: +50 พลังใจ , +40 EXP , +8 ดรักม่า, และ +5 คะแนนบ้าน

+30 กล้าหาญ และ 100 ศรัทธา

ความโปรดปรานจากไดโอนีซุส +35 แต้ม

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ถ้าหากว่าคุณเกิดในช่วงยุค 2000 แต่กลับบอกว่าตัวเองไม่รู้จักประเทศญี่ปุ่น นั่นก็คงจะเป็นการโกหก เพราะไม่มีทางที่คุณจะไม่รู้จักประเทศเล็ก ๆ ที่ครองทั้งเกาะในเขตมหาสมุทรแปซิฟิกจากทางฝั่งตะวันออกของแผ่นดินใหญ่ซึ่งเคยแผ่ขยายอำนาจไปไกล ถึงขนาดที่สุดท้ายแม้จะจบช่วงยุคสงคราม แต่วัฒนธรรมรวมไปถึงศักยาภาพของประเทศนี้ก็ยังไม่หมดไป เมื่อสิ่งที่เรียกว่าผลงานและเอกลักษณ์ประจำชาติเริ่มแพร่หลายในยุคที่นานาประเทศเริ่มติดต่อสื่อสารกันมากขึ้น

ปัจจุบันญี่ปุ่นถือเป็นซอร์ฟพาวเวอร์ที่กลืนกิจวัตรของผู้เกือบทั่วทั้งโลกในหลากหลายวงการ ไม่ว่าจะเกม อนิเมะ มังงะ รถ การแพทย์ หรือแม้แต่อาหาร ดังนั้นสาวทันสมัยอย่างเนเรซ่าย่อมรู้จักประเทศนี้ดีและจำเป็นต้องรู้จักอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังจากการหลับตาพักตลอดทั้งเส้นทางทันทีที่รถไฟเฮเฟตัสเข้าเขตประเทศญี่ปุ่น ดวงตาคู่สวยของจิ้งจอกสาวก็เปิดปรือขึ้นมองทิวทัศน์ธรรมชาติที่น่าประทับใจ บรรยากาศของญี่ปุ่นแตกต่างจากมหานครนิวยอร์กหรือเมืองในแถบยุโรป มันดู.. เป็นเมืองที่ผสานระหว่างความก้าวหน้าและวุ่นวาย

‘ เอาล่ะ มาทำงานของเรากันดีกว่า ’ ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อจะเดินลงจากรถไฟโดยใช้ประตูคนละทิศกับไทสันที่รีบร้อนลงไปตั้งแต่รถไฟยังไม่ทันได้จอดนิ่งสนิท เมื่อเท้าของเธอหย่อนลงแตะกับพื้นของสถานีรถไฟเฮเฟตัสในกรุงโตเกียว ความสงบสุขตลอดทั้งทางก็เลือนหาย ปรากฏแต่เสียงโหวกเหวกโวยวายด้วยภาษาตามเขตพื้นที่ที่เธอไม่เข้าใจ

เนเรซ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเงยหน้ามองขึ้นไปแถวบันไดขึ้นสถานีรถไฟแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นมวลน้ำซัดไปมากระทบกับบาเรียป้องกันของเฮเฟตัสที่ร่ายไว้สำหรับสถานนีรถไฟเป็นระลอก ๆ “ .. หนักเอาเรื่องเลยนะเนี่ย ” สาวสวยจากฝรั่งเศสบ่นพึมพัมด้วยภาษาบ้านเกิด เธอถอนหายใจก่อนจะเดินตามฝูงชนบางพวกไปยังบริเวณที่มีเสียงตะโกนในภาษาที่เธอสื่อสารได้

“ เอาของไว้ตรงนี้ เดี๋ยวเราจะขึ้นไปด้านบน เฮ้ ๆ ถ้าไม่ไหวพวกนายไปช่วยจัดการตรงกองเสบียงได้น่า อย่าฝืน ” เสียงของชายที่คุ้นเคยดังก้องไปทั่วอุโมงค์ใต้ดินของสถานีรถไฟเพื่อสั่งการและคอยช่วยเหลือเป็นกำลังหลักให้กับเหล่ากู้ภัยที่สวมเสื้อยืดบอกว่าตัวเองมาจาก USA

เนเรซ่ายืนกอดอกพิงเสาอยู่ไม่ไกลในขณะที่เห็นว่าไทสันกำลังดูลังเลว่าควรหาคนมาเพิ่มหรือจะฝ่าน้ำออกจากสถานีด้วยจำนวนคนที่น้อยลงไม่ต่ำกว่าสาม ‘ เดาว่าเรื่องน้ำคงไม่ใช่ปัญหาของลูกโพไซดอน แต่ที่ยากคงจะเป็นการแบกของ ’ สาวสวยจากเคบินที่สิบพิจารณาจำนวนและสิ่งที่เธออาจจะพอช่วยได้คร่าว ๆ จากนั้นก็ผลักตัวเองออกจากผนังและเดินไปพร้อมเสียงฝีเท้าที่ไม่ดังและไม่เบา

“ ขาดคนเหรอ ให้ฉันช่วยไหม? ”

ไทสันเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงผู้หญิงที่พูดภาษาอังกฤษได้คล่องปร๋อแถมยังมาพร้อมกลิ่นหวาน ๆ แต่กลับลึกลับของกุหลาบที่ชวนให้เขานึกถึงบางคน และ— แจ็กพอร์ต ! คนที่เขานึกถึงก็มายืนอยู่ตรงหน้าพอดี

“ เนเรซ่า? คุณมาได้ยังไง? ”

“ ตามคุณมา ” เนเรซ่าหันมองกองอาหารฉุกเฉินที่วางเตรียมเอาไว้สำหรับนำขึ้นไปแจกจ่าย เธอลองก้มไปหยิบขึ้นมาหนึ่งถุง จับพลิกไปมาเพื่อทดลองรับน้ำหนัก “ ไม่ใช่ตามคุณแบบ.. สะกดรอยตามหรือพิศวาสอะไรหรอก ก็แค่มาช่วยตามงานที่ประกาศในป้ายของค่าย ”

ไทสันกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อได้ฟังคำตอบของเธอ เขายังคงสับสนที่ลูก ๆ ของอะโฟรไดท์เลือกมาตกระกำลำบาก แต่ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ “ ขอบคุณที่มานะครับ ช่วยได้เยอะเลย ” ไซคลอปส์หนุ่มเหมือนจะมีความหวังเพิ่มขึ้นจากเดิมบ้าง.. นิดหน่อย

‘ ช่วยได้เยอะเหรอ.. ไม่หรอก อาจช่วยอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ ’ เนเรซ่าหรี่ตาลงเมื่อเธอพบว่าความคิดของตัวเองสวนทางกับเขาโดยสิ้นเชิง เธออาจจะฉลาด พอใช้มีดเป็นนิดหน่อย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมาช่วยเหลืออะไรวิกฤตที่วุ่นวายและส่งผลกระทบพวกนี้ได้ เนเรซ่าถอนหายใจเบา ๆ เธอยักไหล่ราวกับไม่คิดอะไรทั้งที่มันกำลังสวนทางกับสิ่งที่อยู่ในหัว “ ช่วยไม่ได้นี่ ถ้าไม่มีคนมาสักครั้งคุณคงเหงาแย่ ”

“ ถ้างั้นคุณเอาเสื้อตัวนี้ไปสวมก่อน ”

ไทสันส่งเสื้อยืดที่สกรีนลายเป็นคำว่า กู้ภัย USA มาให้เธอ มันเป็นเสื้อยืดพื้นสีขาวที่คงจะถูกออกแบบมาให้ดูโดดเด่นในช่วงเวลาที่ฟ้ามืดครึ้ม แต่ตามประสาสาวแฟชั่นก็คงต้องบอกว่ามันเป็นเสื้อที่ไร้รสนิยมมาก.. แต่ช่างเถอะ เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างแฟชั่นโชว์สักหน่อย เนเรซ่ายื่นมือไปรับเสื้อมาสวมทับชุดเดิมของเธอ “ เอาล่ะ แผนของคุณเป็นยังไง ”

“ ผมกับคุณแล้วก็เพื่อน ๆ อีกสองคนจะแบกอาหารฉุกเฉินพวกนี้ขึ้นไป เราจะตั้งหลักที่หน้าทางเข้าสถานีก่อนเพื่อแจกจ่ายส่วนแรก พอของน้อยเราจะเริ่มเคลื่อนตัวไปลึกขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวเมืองต้องฝืนเสี่ยงออกมาไกล ถ้าคุณไม่ไหวจะอยู่แค่ตอนแจกหน้าสถานีก็ได้ ” ไทสันพยักหน้าประกอบการอธิบายดูหนักแน่นและมั่นใจ เขาใช้วิธีแบบนี้มาหลายวันแล้วตั้งแต่เข้ามาประจำพื้นที่เพื่อให้การช่วยเหลือ

“ แล้วปกติพวกคุณแบกของกันไปยังไง ” เนเรซ่าเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นว่ากองอาหารฉุกเฉินยังคงวางนอนเรียงรายกันบนพื้นในแบบที่ต้องพึ่งพละกำลังกันล้วน ๆ ถึงจะแบกกันไปได้ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นการมีเธอมาก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรอยู่ดี

“ ปกติพวกเขาลำเลียงแบบคนน่ะ ให้คนประจำตามขั้นบันไดแล้วค่อย ๆ ส่งกันมา ” ไซคลอปส์หนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยพร้อมกับยิ้มเขิน ๆ “ แต่ครั้งนี้หลายคนขอพัก เลยกำลังคิดอยู่น่ะว่าทำยังไงดี ”

.. เก่งจริง ๆ พวกคนมีกล้ามเนื้อ

“ เรือล่ะ? ”

“ พวกหน่วยลาดตระเวนเอาไปใช้น่ะ ”

เยี่ยมเลย ของสำคัญโดนจิ๊กไปแล้ว เนเรซ่ายกมือขึ้นนวดขมับของตัวเองช้า ๆ ความคิดของเธอพยายามหาเส้นทางที่เป็นไปได้อื่น ๆ สำหรับช่วยลดความวุ่นวาย ดวงตาคู่คมของจิ้งจอกสาวกวาดมองไปรอบกายอย่างพิจารณาก่อนจะสะดุดที่กองเสื้อชูชีพที่วางไว้ใกล้ทางออก “ เรามีเสื้อชูชีพเท่านั้นใช่ไหม? ”

“ ใช่ครับ ยังไม่ได้ใช้เพราะระดับน้ำยังไม่รุนแรงมาก ”

“ แล้วเรามีพวกพาเลทไม้หรือเปล่า หลาย ๆ อัน? ”

“ มีอยู่นะ มีอยู่ ๆ ”

คราวนี้คนที่ตอบเธอเริ่มไม่ใช่ไทสันแต่เป็นสมาชิกหน่วยกู้ภัยคนอื่น ๆ ที่เหมือนจะมีความกระตือรือร้นเพิ่มขึ้นกันมานิดหน่อย เนเรซ่าพยักหน้า เริ่มร่างภาพที่คิดไว้ในหัวก่อนจะยกมือรวบเส้นผมสีบลอนด์มัดขึ้นเป็นมวยหางม้า “ ถ้างั้นไปเอามาหน่อย ขอเชือกยาว ๆ ด้วย ฉันจะทำที่รองสัมภาระที่น่าจะง่ายสำหรับ.. ใช้ความสามารถของคุณ ” เนเรซ่าปรายตามองไทสันเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินไปยังบริเวณที่โล่งเพื่อลงมือทำตามสิ่งที่เธอคิดโดยมีความช่วยเหลือของหน่วยกู้ภัยคนอื่น ๆ

จนได้มาเป็น แพไม้ที่ถูกรองก้นด้วยเสื้อชูชีพ ด้านบนแพมีถุงอาหารวางซ้อนกันเป็นจำนวนมากเพื่อความง่ายต่อการขนย้าย และเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการพลิกล้ม (ทั้ง ๆ ที่มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นเพราะเนเรซ่าแอบกำชับให้ไทสันใช้พลังของเขาประคองใต้แพเอาไว้) หน่วยกู้ชีพคนอื่น ๆ จึงคอยประจำการทั้งสี่มุมของแพ ปล่อยให้เนเรซ่าเดินตัวปลิวอยู่ข้างไทสันในฐานะคนออกไอเดีย

“ ขอบคุณนะครับ แบบนี้สะดวกขึ้นเยอะ เราคงใช้กันได้ยาว ๆ ” ไทสันกล่าวขณะที่เขาดึงเชือกที่เชื่อมกับตัวแพเดินฝ่าระดับน้ำที่เริ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพ้นจากเสาของสถานีเฮเฟตัส ระดับน้ำเริ่มจากข้อเท้า สักพักลามมาหน้าแข้งก่อนจะมาอยู่ที่เหนือเข่าเล็กน้อยในปัจจุบัน แต่ก็ยังไม่แน่ชัดว่ายิ่งออกไปไกลจะมีจุดที่ระดับน้ำลึกกว่านี้หรือไม่

“ ไม่เป็นไร ฉันก็แค่ช่วยเท่าที่ช่วยได้ ” เนเรซ่าก้มลงมองระดับน้ำที่สูงเลยเข่าเธอขึ้นมาด้วยสายตาอธิบายยาก สาวสวยจากฝรั่งเศสขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดใจ ในภูมิประเทศที่เป็นเกาะการมีน้ำท่วมสูงระดับนี้เข้ามาจนถึงเมืองหลวงเป็นเรื่องใหญ่ที่อาจจะทิ้งผลกระทบร้ายแรงเอาไว้ได้ “ นี่มันเลวร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้อีก ” การทะเลาะแล้วต่อยกันสักสองสามครั้งให้มันจบนี่มันยากสำหรับพวกเทพกันหรือหรือยังไง ทำไมต้องคอยสร้างเรื่องเดือดร้อนลำบากชาวบ้านเขา

ดูเหมือนไทสันจะรับรู้ถึงความคิดเชิงลบของเธอที่มีต่อพ่อของเขา ไซคลอปส์หนุ่มยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะวางมือตบลงบนบ่าของเนเรซ่าเบา ๆ “ พวกเขาคือเทพแห่งทะเล ขนาดเกลียวคลื่นยังไม่สามารถคาดการณ์ได้ นิสัยและความคิดของพวกเขาก็เหมือนกัน ” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความยอมรับในโชคชะตาที่น่าหน่ายใจยิ่งกว่าความเหนื่อยล้าจากการต้องลากแพ เอาซะเนเรซ่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนาจนต้องพูดเบา ๆ เชิงให้กำลังใจ

“ เหนื่อยหน่อยนะ ”

+7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 17:45 | 04/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

“ เนเรซ่า คุณใส่หมวกสักหน่อยดีไหม? ”

ไทสันถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเส้นผมของสาวผมบลอนด์ข้างกายเขาเปียกลู่ มีหยดน้ำจำนวนไม่น้อยเกาะตามใบหน้า ยากจะระบุว่าทั้งหมดนั้นเป็นเหงื่อหรือละอองความชื้นในอากาศ เขาไม่มีทางป่วยเมื่ออยู่กลางน้ำหรืออากาศที่ชื้นจัดแต่ไม่ใช่กับบุตรสาวของเทพีอะโฟรไดท์ที่ไม่ได้มีภูมิคุ้มกันทางสายเลือดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยังไงอีกฝ่ายก็สละเวลามาช่วยอย่างตั้งใจ ถ้าเธอป่วยหนักเมื่อกลับไปถึงค่ายเขาคงรู้สึกผิดไม่น้อย

“ ไม่ ไม่เป็นไร ” เนเรซ่าตอบกลับในตอนที่เธอเดินหลบหลังเขาเพื่อเลี่ยงเศษขยะที่ลอยมากับน้ำ ที่เธอปฏิเสธไม่ใช่เพราะดื้อหรือมั่นใจในตัวเองมาก แต่เป็นเพราะสิ่งหนึ่งที่ฝังอยู่ในใจ และคิดว่ามันคงเป็นแนวทางที่ดีถ้าเธอจะแบ่งปันมันกับชายที่ยังต้องคอยแวะกลับมาช่วยเหลือสถานการณ์ที่น่าเป็นห่วงนี้ในทุกวัน “ ถ้าคุณเคยอ่านบันทึกประวัติศาสตร์โลก จะมีเหตุการณ์หนึ่งในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง คือ The London Blitz ที่ตอนนั้นลอนดอนได้รับผลกระทบจากการทิ้งระเบิดอย่างหนัก ”

ใบหน้าของเขาแสดงถึงความไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรทำไมเธอถึงเลือกพูดถึงเรื่องราวในตอนนั้นขึ้นมาตอนนี้แต่เพื่อเป็นการถนอมน้ำใจ ไทสันจึงไม่คิดจะเอ่ยอะไรเขาผันตัวมาเป็นผู้ฟังที่ดีเยี่ยมในขณะที่ยังเดินลากแพไปตามถนนที่ปกคลุมด้วยน้ำ “ ครั้งนั้นราชวงศ์อังกฤษออกมาให้ความช่วยเหลือประชาชนด้วยเหมือนกัน ฉันจำไม่ได้ว่าอ่านจากบันทึกไหน แต่มีคีเวิร์ดหนึ่งของบันทึกที่กินใจฉันมาก ”

“ ในนั้นบอกว่าเจ้าหญิงเอลิซาเบธแต่งตัวอย่างพิถีพิถันทุกครั้งที่ปรากฏตัว เพื่อเป็นหนึ่งในสิ่งที่ช่วยปลอบประโลมใจประชาชน ” เนเรซ่าชำเลืองตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “ เข้าใจใช่ไหม? ถึงเรี่ยวแรงจะเป็นสิ่งที่ต้องมี แต่กำลังใจก็เป็นเรื่องสำคัญในการเอาตัวรอดช่วงวิกฤตเหมือนกัน ”

ทุกอย่างคงจะลึกซึ้ง สมบูรณ์แบบและน่าคล้อยตามแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าสุดท้ายเนเรซ่าก็ยังพูดอย่างไม่แยแส

“ ฉันมีดีที่สุดก็เรื่องหน้าตานี่ล่ะ ดังนั้นต้องใช้ให้คุ้มหน่อย ”

ทั้งเขาและเธอต่างก็รู้ดีว่านั่นไม่จริง เนเรซ่ามีดีมากกว่าที่จะเป็นคนสวยไร้สมอง ทว่าหากเจ้าตัวต้องการที่จะพูดแบบนั้นก็ปล่อยให้เป็นไปตามที่เธอต้องการดีกว่า ไทสันหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเข้าใจและเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกุหลาบที่แพร่กระจายในอากาศรอบตัวเนเรซ่าก็ทำให้เขานึกถึงอีกหนึ่งราชินีที่คงนำมาใช้เพื่อหยอกล้อเธอได้ “ หวังว่ามันคงไม่ได้เปลี่ยนจากควีนเอลิซาเบธไปเป็นควีนมารี อองตัวเน็ตนะ ”

“ ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย ” เนเรซ่าพึมพัมเบา ๆ ในขณะที่เธอกำลังคิดกับตัวเองว่าเธอเกลียดสถานการณ์น้ำท่วมมากแค่ไหน มันไม่ใช่ว่าเธอกลัวหรือเกลียดน้ำ แต่สิ่งที่มาพร้อมกับน้ำบางครั้งมันก็เป็นอะไรที่ควบคุมไม่ได้ เช่นสิ่งสกปรกหรือสัตว์ที่เราไม่ได้คาดคิด ถึงญี่ปุ่นจะมีระบบการจัดการขยะที่ดีเลิศเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก แต่ตามตรอกซอกซอยก็ยังมีอันธพาลที่สร้างความเละเทะและวุ่นวาย

ต่อให้มีระบบการดูแลและปกป้องสวนสัตว์ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรยืนยันว่าจะไม่มีสัตว์น้ำหลุดออกมา ดังนั้นตลอดทางที่เดินร่วมกับทีมกู้ชีพ เนเรซ่าจึงทำหน้าบูดบึ้งกับขยะและถอยไปหลบหลังไทสันเสมอเพื่อให้ไซคลอปส์สายเลือดโพไซดอนช่วยปัดขยะหรือรับหน้าแทนที่เธอ ซึ่งทุกครั้งไทสันก็มักจะหัวเราะเบา ๆ และให้ความช่วยเหลืออย่างใจดีโดยไม่อิดออด

ทุกอย่างสมควรจะราบรื่นแล้วถ้าไม่ใช่ว่าเธอสังเกตเห็นผิวน้ำที่กระเพื่อมเป็นวงแคบก่อนจะค่อย ๆ ขยายจากปลายหางตา เนเรซ่าหันไปมองด้วยความสงสัย เธอเกือบจะขยับกลับไปหลบหลังไทสันอีกครั้งแล้วถ้าไม่ใช่ว่ามีบางสิ่งที่ทำให้เธอตระหนก วินาทีแรกเธอยังไม่สามารถระบุต้นต่อของความประหลาดนี้ ทว่าเมื่อมองดี ๆ เธอกลับเห็นมือเล็ก ๆ โผล่ขึ้นปัดมาเหนือผิวน้ำราวกับกำลังดิ้นรน

“ เวรเอ๊ย.. ”

เสียงสบถของเนเรซ่าทำให้ไทสันหันไปมอง แต่ก็ช้าไปแล้ว หนึ่งในธิดาของเทพีอะโฟรไดท์ประจำค่ายฮาร์ฟบลัดดึงเสื้อชูชีพออกจากใต้แพสองตัวจนแพโคลงเคลงทำให้ไทสันต้องรีบหันไปประคองแพ ขณะที่สายตาของเขายังมองตามแผ่นหลังของเนเรซ่าที่เริ่มห่างออกไป “ เนเรซ่า คุณจะไปไหน อย่าแยกกันมั— ”

“ มีคนจมน้ำ ! เดี๋ยวฉันกลับไป !! ”

เสียงตะโกนของไทสันถูกกลบด้วยเสียงน้ำสาดกระเซ็นและเสียงตะโกนกลับของเนเรซ่าในยามที่เธอเดินมุ่งหน้าแยกตัวออกจากทีม ‘ นี่เป็นความคิดที่โง่มาก โง่สุด ๆ ’ จิ้งจอกสาวรับรู้ได้ถึงสารพัดคำก่นด่าในใจที่มีไว้เพื่อตัวเอง เธอกัดฟันและรีบสวมเสื้อชูชีพตัวหนึ่งทั้ง ๆ ที่ยังเดิน.. ไม่สิ วิ่งไปข้างหน้า มือเรียวที่ผ่านการถนอมและดูแลอย่างดีขยับติดตัวล็อคเสื้อชูชีพอย่างคล่องแคล่ว ดวงตาของเธอจ้องมองไปยังผิวน้ำที่กระเพื่อมช้าลงเรื่อย ๆ ซึ่งนับว่าเป็นสัญญาณอันตราย

“ อย่าพึ่งหมดสตินะ ฉันมาแล้ว ” เธอพยายามพูดโดยหวังว่าเสียงของตัวเองจะลอยเข้าหูใครก็ตามที่กำลังถูกน้ำกลืนตัวลงไป จากระดับน้ำที่สูงแค่เหนือเข่า ตอนนี้เนเรซ่าเริ่มลงมาถึงจุดที่น้ำเพิ่มระดับขึ้นมาสูงเหนือเอวเธอ และด้วยความที่ไม่สามารถมองได้เลยว่าข้างใต้มีอะไรบ้างเธอจึงเผลอเดินเตะเสาดับเพลิงจนความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง

‘ ถ้าฉันให้ไทสันมาช่วยก็จบแล้วทำไมฉันถึง— ’ เนเรซ่าอยากจะกรี๊ดดัง ๆ สักหนึ่งทีให้กับความหุนหันที่มาโดยไม่ทันตั้งตัว เธอจะโทษว่านี่เป็นความผิดของน้ำท่วม เป็นความผิดของสถานการณ์ที่เลวร้าย เป็นความผิดของช่วงกลางคืนที่หายไปจนทำให้เธอไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่และเริ่มโง่ลงเรื่อย ๆ

เมื่อมาถึงบริเวณที่พอจะเอื้อมถึงเขาได้ เนเรซ่ายื่นมือออกไป เธอแทบจะเอื้อมสุดตัว “ จับมือฉัน เร็วเข้า อย่าพึ่งหมดแรง อีกนิดเดียว ” ปลายนิ้วของพวกเขาเฉียดกันอย่างน่าหวาดเสียว จิ้งจอกสาวเม้มปากแน่น เธอขมวดคิ้วพร้อมกับพยายามควานหาตัวคนที่จมน้ำด้วยสิ่งที่เธอมีอย่างเสื้อชูชีพอีกตัวในมือโดยไม่ลืมที่จะคิดอย่างหมดหวังว่า ‘ ฉันเกลียดน้ำท่วม ’

อีเว้นท์ทางเลือก : (1) ช่วยเหลือคนที่จมน้ำ
+7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 17:59 | 04/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ในวินาทีที่เธอเอื้อมมือไป สิ่งที่เธอได้รับตอบกลับจากหนึ่งชีวิตที่คล้ายจะต้องการความช่วยเหลือก็ตอบกลับความหวังดีที่โง่เขลานั้นด้วยดาบ คมดาบบาดอุ้งมือของเนเรซ่าเป็นแผลยาวจนเธอหน้าซีดและชักมือกลับอย่างว่องไว เสียงหัวเราะแหลมสูงและกลิ่นไม่น่าอภิรมย์คลุ้งไปทั่วบริเวณ เด็กที่เธอเห็นว่าจมน้ำคนนั้นตอนนี้กำลังกระโดดขึ้นจากน้ำที่สูงเกินกว่าหัวของมันขึ้นไปยังหลังคาของร้านค้าแถวนั้น

“ เหอะ.. ” เนเรซ่าเค้นหัวเราะเสียงเย็น ดวงตาคมกริบประหนึ่งจิ้งจอกเคลื่อนมองตามร่างเล็ก ๆ นั้นพร้อมกับใช้มืออีกข้างคอยกำปิดปากแผลที่โดนดาบบาดเอาไว้แน่น ในสายตาของเธอที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่มนุษย์วัยเยาว์แต่กลับเป็นก็อบลินตัวเขียวที่แสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ ทำให้บาดแผลที่เธอได้รับเหมือนจะยิ่งทวีคูณความเจ็บปวด “ ดูท่าฉันคงใจดีเกินไป ”

“ พวกลูกครึ่ง.. อา.. กลิ่นแห่งความรักที่น่าสมเพช ” ดวงตาของก็อบลินน่าชังนั้นเป็นประกายราวกับเฝ้าตามหามานาน มันยกดาบขึ้นใกล้ริมฝีปาก ก่อนจะแลบลิ้นเลียคราบเลือดที่ตกค้างบนดาบด้วยท่าทางสนุกสนาน “ สายเลือดของนังนั่น แกเป็นสายเลือดของนังตัวแสบนั่น ! ”

แบบนี้ต่างหากที่เรียกลบหลู่ แม่ไม่เห็นใส่ใจเลยแฮะ

เนเรซ่าขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เธอไม่ใช่คนคลั่งรักแม่หรือเทิดทูนถวายหัวก็จริงแต่การต้องมานั่งฟังคำถากถางเกี่ยวกับแม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะทนฟังได้ “ เมื่อกี้ฉันแค่ประมาท เอาเถอะไอเ*ร ครั้งนี้แกตายแน่ ” ( < สาบานว่าเธอเป็นลูกอะโฟรไดท์? ) ธิดาแห่งเทพีแห่งความงามดึงผ้าผูกผมที่เธอพกติดตัวมาเป็นเครื่องประดับออกจากมวยผมแล้วนำมาใช้พันรอบแผลที่มือและสูดหายใจเข้า เธอดึงมีดสั้นออกมาจากฝักที่ห้อยตรงเอวเป็นการเตรียมพร้อม

“ มีดีแค่ออเซาะคนอื่นแท้ ๆ ยังมีหน้ามามั่นใจอีก ” ก็อบลินตนนั้นเลียริมฝีปากของมันเองก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง มันเริ่มระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกับตั้งดาบตามประสานักรบที่ขับเคลื่อนด้วยสัญชาตญาณ “ ครึ่งเทพไร้ประโยชน์อย่างเจ้าก็เป็นได้แค่อาหารอันโอชะของพวกข้า ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ซึ้งในฐานะที่ตัวเองควรยอมรับ ! ”

ก่อนหน้านี้เนเรซ่าแบ่งเชือกเดินป่าบางส่วนมาพันมัดด้ามมีดด้วยความที่กลัวว่ามันสูยหายขณะฝ่าน้ำโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะได้นำมันมาใช้ให้มีประโยชน์ในแบบอื่น มีดสั้นสัมฤทธิ์ถูกปาออกจากมือเนียน มันพุ่งทะยานแหวกอากาศเข้าหาก็อบลินหน้าเหม็นตัวนั้นอย่างว่องไวแต่ก็ยังถูกป้องกันไว้ได้เมื่อก็อบลินที่อยู่ตรงหน้าก็ใช่ว่าจะไก่กา ถึงกับออกมาใช้ชีวิตนอกฝูงแบบนี้ได้ก็ต้องถือว่ามีความสามารถ

ในเมื่อมีคนเริ่มเปิดการโจมตีแล้ว ทั้งสองฝ่ายก็ไม่จำเป็นต้องคุมท่าลองเชิงอีกต่อไป ก็อบลินเขียวหัวเราะเสียงดัง เผยฟันอันแหลมคมในขณะที่มันกระโดดลงจากหลังคาและใช้ดาบในมือโจมตีโรมรันจนคนตั้งรับ ในขณะที่เธอดึงเชือกที่ผูกกับมีดสั้นกลับมาทำให้ทั้งสองมือต่างก็มีอาวุธครบคัน แต่สิ่งที่เป็นปัญหาในตอนนี้กลับเป็นสภาพแวดล้อม เนเรซ่าใช้หอกคอยปัดการโจมตีของมันเพื่อรักษาระยะไม่ให้ก็อบลินเข้าถึงตัว เธอหลุบตาลงมองผิวน้ำระดับสูงเท่าเอวที่ทำให้เสียเปรียบในเรื่องการเคลื่อนไหว ตรงกันข้ามกับก็อบลินที่สูงเลยเข่าเธอมาเล็กน้อยแต่มันกลับกระโดดไปมาเหยียบบนส่วนโลหะที่พ้นผิวน้ำเพื่อโจมตีเธอได้อย่างอิสระ

‘ใจเย็น ๆ เนเรซ่า เธอเรียนเรื่องพวกมันมาแล้ว คิดสิ ประเมิน เจ้าตัวเหม็นตรงนี้เป็นเผ่าไหน ค่อย ๆ คิด’

ธิดาอะโฟรไดท์สูดหายใจเข้า เธอใช้ด้ามหอกฟาดเข้าที่กลางท้องของก็อบลินจนมันส่งเสียงโอดโอยและกระเด็นออกไปไกล ดวงตาคมพยายามประเมินรูปลักษณ์ทางกายภาพของมัน แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่สายเลือดอะธีน่าที่แม่นยำหรือมีเนตรวิเคราะห์ เนเรซ่าสบถเบา ๆ ดูเหมือนการระบุประเภทของก็อบลินจะยากเกินไป ไม่เหมือนกูลหรืออัลกูลที่มีความแตกต่างชัดเจน ‘ ก็อบลินมีส่วนที่เหมือนกันคืออารมณ์ร้อน ประมาท และหัวเสียง่าย ’ เสียงในหัวของเธอกำลังพยายามบอกให้เธอเบี่ยงเบนความสนใจของมัน แต่อะไรล่ะ? อะไรคือสิ่งที่จะเหมาะสมในสถานการณ์นี้

“ แกเข้าถึงตัวฉันยังไม่ได้ด้วยซ้ำแต่กลับมาบอกว่าจะทำให้รู้ฐานะ? ฮึ ตลกสิ้นดี ” เสียงของเนเรซ่าเรียบและเย่อหยิ่ง แววตาของเธอมีกระแสความเหยียดหยามที่ถูกปั้นแต่งมาอย่างดีจนคนมองร้อนไปทั่วศีรษะเสมือนถูกเผาไหม้ “ เอาเวลาไปทบทวนที่ ๆ แกควรอยู่ดีกว่า ไอตัวประหลาด ”

และมันก็ได้ผล ได้ผลแบบงง ๆ เจ้าก็อบลินนั้นคำรามลั่น เสียงด่าทอเสียดหูไม่ได้ทำให้เนเรซ่าสะทกสะท้าน กลับกันด้วยซ้ำ สาวสวยจากเคบินสิบเริ่มจับทางที่ตัวเองต้องการได้แล้ว ทุกช่องโหว่ ทุกความประมาท แม้เธอจะยังไม่มีความสามารถพอในการเผด็จศึกมันแต่ก็เริ่มที่จะโจมตีกลับจนสร้างบาดแผลได้แล้ว

เสียงอาวุธปะทะอาวุธ โลหะปะทะโลหะแทรกกลางระหว่างถ้อยคำหยาบคายจากสิ่งมีชีวิตตัวเตี้ย เนเรซ่าขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอใช้หอกในการฟาดเพื่อบังคับทิศทางตัวของก็อบลินให้กระเด็นหรือเซถลาไปในทิศที่เธอต้องการ และใช้มีดสั้นโจมตีในจุดบอดของพวกมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างกายของมันเต็มไปด้วยแผลไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่

“ แก .. แก !!! ”

มันไม่มีความคิดที่จะหนี ก็อบลินหยิ่งทะนงในตนเองเกินกว่าจะหันหลังกลางทาง มันรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีกระโดดเข้ามาพร้อมง้างดาบขึ้นสูง ประจวบเหมาะกับจังหวะที่เนเรซ่าหมุนมีด เธอดันมือที่จับอาวุธ แทงสวนขึ้นไปกลางอกที่เปิดโล่งของมัน แลกกับการที่ดาบของมันถากเบา ๆ ที่เบาของเธอจนเกิดเป็นรอยสะกิด

เจ้าตัวเขียวเบิกตากว้าง ของเหลวสีเข้มทะลักออกจากริมฝีปากของมันพร้อมกลิ่นสนิมที่เหม็นหึ่งความกลิ่นเลือดของคนทั่วไป เนเรซ่าเบ้หน้า เธอจะปล่อยให้ศพของไอเ*รนี้ลงน้ำไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นถึงจะแขยง(ไม่)นิดหน่อย เธอปักมีดให้ลึกขึ้นกลางอกของมันเพื่อเป็นการยืนยันว่าจะไม่มีสัญญาณชีพใด ๆ อีก และเมื่อมั่นใจ ธิดาแห่งอะโฟรไดท์ก็พาดหอกเก็บไปที่ด้านหลัง เธอใช้มือข้างที่ว่างจับคอของมัน ดึงมีดออกจากอกและเดินหิ้วคอศพก็อบลินเหมือนแมวไปที่ถังขยะซึ่งถูกวางไว้บนโต๊ะสูงทำให้พ้นจากน้ำ

ถึงจะทุลักทุเลจนไม่น่ามองไปหน่อยแต่เนเรซ่าก็ปีนขึ้นไปบนโต๊ะได้สำเร็จด้วยตัวที่เปียกโชก เธอเปิดฝาทั้งขยะ แทบจะปาร่างเขียว ๆ นั้นอัดมุมถังก่อนจะปิดฝาลงโดยหวังว่าจะไม่มีคนบ้าที่ไหนมารื้อค้น “ ชีวิตห่วย ๆ กับอสูรกายเฮงซวย ” เนเรซ่าบ่นกับตัวเองด้วยความสิ้นหวังในโชคชะตา เธอกระโดดกลับลงไปในน้ำอีกครั้ง ค่อย ๆ บรรจงถูมือเพื่อล้างคราบเลือดพร้อมกับเดินไปข้างหน้า

“ คราวหลังฉันจะบอกให้ไทสันช่วย ไทสัน ไทสันเท่านั้น ”

ประลองก็อบลิน Level 17 ผล - ชนะ
สินสงคราม : หมวกก็อบลิน | ตื่นรู้ที่ได้จากการพิชิตครั้งแรก : 2 ตื่นรู้

<

Timeline at [ 18:19 | 04/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

หลังจากการต่อสู้ หางตาของเนเรซ่าสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวของคนแปลก ๆ อีกสองคนที่อยู่ ๆ ก็ถอยออกจากแถวรับเสบียงอาหาร เธอขมวดคิ้วพร้อมขยับมือกระชับมีดสั้นที่คนภายนอกเห็นเป็นรองเท้าและด้านหลังสะพายหอกที่คนเห็นว่าเป็นท่อแป๊ป ‘ มีบางอย่างแปลก ๆ ’ แน่นอนว่าความแปลกต้องมีเธอเป็นสวนประกอบ แต่ประชาชนที่วิ่งหนีจากการรับเสบียงทันทีที่เธอสังหารก็อบลินไปหนึ่งตัวไม่น่าใช่เรื่องปกติ

จะตามไปด้วยสภาพนี้ก็คงไร้ประโยชน์แค่สู้กับก็อบลินตัวเดียวเธอยังได้แผลที่มือบวกกับรอยดาบถากไหล่พอให้เป็นแผลบาง ๆ รอการตกสะเก็ด ถ้าเจ้าพวกนั้นคือฝูงที่เหลือของก็อบลินที่เธอกำจัดไป เนเรซ่าก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะรับมือได้มากน้อยแค่ไหน

เนเรซ่าชำเลืองตาไปมองถังขยะที่รองรับร่างของก็อบลินตัวเมื่อครู่ ละอองแสงสีทองอ่อน ๆ โบกสะบัดเหนือมันเป็นการบอกกล่าวว่าร่างที่มีอยู่ได้สลายไปแล้ว ดีที่เจ้าพวกนั้นไม่ใช่สายเล่นพิษ ไม่งั้นเธอคงได้วูบลงและนอนซมจมใต้น้ำที่สูงแค่เท่าเอว บุตรสาวแห่งความรักถอนหายใจเฮือก เธอยกมือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บขึ้นบีบไหล่ตัวเองเบา ๆ “ต้องกลับไปหาไทสันแล้ว.. ต้องไปทำงานให้เสร็จ ” เธอย้ำเตือนตัวเองถึงจุดประสงค์ที่รับภารกิจครั้งนี้ในระหว่างที่เดินฝ่าน้ำกลับไปหาทีมกู้ภัย USA ที่นำโดยไทสัน

แทบจะทันทีที่เธอเดินกลับเข้าไปในเขตการมองเห็นของไทสัน ไซคลอปส์หนุ่มเบิกตาและรีบร้องเรียก “เนเรซ่า คุณไปไหนมา ไหนเด็กล่ะ? หรือว่—” เขาถามอย่างร้อนรน แสดงถึงความเป็นห่วงรุ่นน้องที่พ่วงตำแหน่งนักเรียนที่ส่งการบ้านได้อย่างถูกต้องและสม่ำเสมอ แต่แล้วคำพูดของเขาก็ชะงักเมื่อเห็นหอกและมีดที่อยู่ในสภาพง่ายต่อการหยิบออกมาใช้

เนเรซ่าเป็นคนห่วงภาพลักษณ์ เขาประเมินเอาจากนิสัยบางส่วนพร้อมกับความเคยชินที่เหล่าธิดาอะโฟรไดท์จะมี คนเหล่านี้ไม่คิดจะพกอาวุธเปิดเผยเพราะนอกจากมันจะผิดต่อนิสัยของพวกเขา บางครั้งมนต์บังตาก็มักพลางอาวุธเหล่านั้นให้กลายเป็นบางอย่างที่น่าขบขันจนสายเลือดอะโฟรไดท์ไม่ชอบที่จะเปิดเผย

ไทสันหรี่ตาลง เขามองรอยฉีกที่ไหล่ขวาของเธอ และมองมือซ้ายที่มีผ้าผูกผมพันรอบบาดแผล “เนเรซ่า..” เสียงของเขาอ่อนลงหลายระดับราวกับรู้ว่าเธอพึ่งเผชิญหน้ากับอะไร ลมหายใจของสาวสวยประหนึ่งจิ้งจอกสะดุดอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่เคยชินกับเสียงอ่อนโยนหรือการแสดงความเป็นห่วง

“อย่า” เธอสวนกลับห้วนเกินไป ไวเกินไปและ..ไม่เหมาะสมเกินไป เธอเดาะลิ้น พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ด้วยท่าทางไม่พอใจก่อนจะเดินฉับ ๆ กลับมายืนข้างเขา “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันโอเค ฉันไม่เป็นไร”

โกหกทั้งหมด

มือของเนเรซ่ายังสั่นเล็กน้อย ทุกครั้งที่ก้มลงมองเธอยังเห็นคราบสีแดงติดที่ปลายนิ้วทั้งที่มั่นใจว่าล้างอย่างสะอาดแล้ว ความปวดแสบปวดร้อนจากแผลที่มือกำลังบอกให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ฝัน เนเรซ่าทำทุกอย่างได้ดีเสมอ ตั้งแต่การวางแผน คาดการณ์ ปฏิบัติ แต่สิ่งที่เป็นปัญหาของเธอคือหลักจากนั้นต่างหาก จะต้องเตรียมใจยอมรับยังไงในเมื่อท้ายที่สุดแล้วเธอก็พึ่งฆ่าสิ่งมีชีวิตหนึ่งตัวทันทีที่ออกมาจากค่ายทั้งที่ยังไม่ได้ผ่านการสอบหรือรับรองใด ๆ ด้วยซ้ำ

โดยไม่ลังเลสักนิด

เนเรซ่าเกลียดการเปลี่ยนแปลงนี้ การเปลี่ยนแปลงที่เธอกลายมาเป็นคนด้านชาในบางเรื่อง แบ่งแยกอสูรกายกับคนชัดเจนทั้งที่พวกมันก็มีจิตใจ มีรูปแบบความคิดและแนวทางของพวกมัน เธอไม่ใช่นางฟ้าที่ต่อให้ถูกทำร้ายแล้วจะยอมทุกข์ทนไปแบบนั้นก็จริง แต่ต้องไม่ใช่กับการที่เธอรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจลงมือ ‘ง่าย’ เกินไป

ฉันไม่เหมาะจะเป็นลูกอะโฟรไดท์จริง ๆ ความคิดนี้วนเวียนในหัวของเธอ สาวสวยหลับตาลง สูดหายใจในขณะที่ฟังเสียงทีมกู้ชีพแจกจ่ายเสบียงพร้อมกับเสียงขอบคุณที่ดังระงมอย่างซาบซึ้งใจ ชั่วขณะหนึ่งฟังดูเหมือนกำลังขอบคุณเธอแต่ไม่— ‘ฉันไม่ใช่ฮีโร่ พวกเขาไม่ได้ขอบคุณฉันด้วยเรื่องอะไรก็ตามที่พวกเขาไม่รู้ ฉันทำเพื่อตัวเอง อย่าโง่ไปหน่อยเลยเนเรซ่า’

เธอยกมือข้างที่ไม่ได้เจ็บขึ้นขยี้เส้นผมของตัวเองจนฟูฟ่อง ท่ามกลางแสงอาทิตย์และฟ้ามืดครึ้ม ความชื้นในอากาศที่ชวนให้คนเศร้าซึม เนเรซ่าฝืนยิ้มโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นถึงความผิดปกติในรอบยิ้มนั้น งดงาม สูงส่ง สมบูรณ์แบบ เหมือนทุกครั้ง ที่ผ่านมา ตลอดไปและตลอดกาล

ในครั้งนี้สิ่งที่เธอนำมาช่วยแจกคืออาหารฉุกเฉิน ตามฉบับการสมทบทุน เนเรซ่ายืนอยู่ข้างไทสัน คอยช่วยเขาหยิบถุงเสบียงสลับกับเป็นเธอเองที่ยื่นมันให้กับประชาชนที่เข้ามารอรับ ช่วงเวลาของการแบ่งปันที่ผ่านไป เนเรซ่าพบทั้งคนชรา วัยกลางคน หรือแม้แต่เด็ก .. พวกเขามีแววตาซาบซึ้ง รอยยิ้มเปื้อนหน้าและคำพูดพื้นฐานในภาษาท้องถิ่นที่เธอพอรู้ว่าคือการขอบคุณ

เด็กหญิงคนหนึ่งที่สูงเท่าอกเธอแบกน้องชายมาบนหลังเพื่อรับเสบียงอาหารสองถุง พวกเขาจ้องเธออย่างเหม่อลอยเสมือนเจอนางฟ้าจนเนเรซ่าต้องเอียงคอให้พวกเขารู้สึกตัว เสียงเล็ก ๆ ของเด็กสาวพูดออกมาเป็นประโยคพึมพัมกับน้องชายที่เธอไม่เข้าใจ แต่มุมปากของไทสันกลับยกขึ้นเมื่อเขาได้ยิน “พวกเขาบอกว่าเธอสวย” ทายาทของโพไซดอนช่วยแปลสานส์ให้เธอฟังด้วยความใจกว้าง

เนเรซ่าสูดหายใจเข้า เธอยิ้มอ่อนก่อนจะวางมือลงบนศีรษะของพวกเขา ลูบเบา ๆ เพื่อไม่ให้ผมของพวกเขายุ่ง “ありがとう (ขอบคุณ)” ดวงตาของเด็ก ๆ เหล่านั้นเป็นประกายเมื่อได้ยินเธอตอบ พวกเขาหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะรีบกอดเสบียงและวิ่งจากไปตามเส้นทางที่ระดับน้ำต่ำ

“เธอดูเข้ากับเด็กได้ดีนะ ลองพิจารณางานพาร์ทไทม์ที่ร้านฮีบี้หรือยัง?” ไทสันถามทั้งที่ไม่ได้หันมอง เขาทำหน้าที่ของตัวเองในการแจกเสบียงอย่างขมักเขม้นเช่นเดียวกับเนเรซ่าที่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ชะลอการเคลื่อนไหวเพื่อส่งต่อเสบียง

“ฉันเข้ากับเด็กได้ดีแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเข้ากับเด็กได้ทุกคน” เธอตอบด้วยเสียงเนิบนาบเหมือนว่าผ่อนคลายแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังแถวผู้ประสบภัยที่ยืดยาว “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ทำงานของพวกเรากันดีกว่า”

บริจาคเพื่อภารกิจโพไซดอน vs ซูซาโนโอะ : MRE อาหารฉุกเฉิน จำนวน 31 ชุด และ ช็อคโกแลต 69 ชิ้น - ส่งแล้ว
+7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 18:49 | 04/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

มันไม่ถึงหนึ่งวันด้วยซ้ำ แต่.. ก็กินแรงและเหนื่อยมากจริง ๆ

เนเรซ่านั่งอยู่บนม้านั่งในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ในมือของเธอมีแก้วเครื่องดื่มที่ประชาชนใจดีทำมาแจก ด้านข้างมีไทสันนั่งก้มหน้าก้มตาหมดสภาพไม่ต่างไปจากเธอ กาลเวลาล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงคืนแล้วแต่ท้องฟ้ากลับยังสว่าง เนเรซ่ารับรู้ได้ถึงแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านประตูทางเข้าสถานีรถไฟ สวนทางกับเวลาที่ปรากฏบนนาฬิกาบนผนัง “ เมื่อไหร่สกอลล์จะงับพระอาทิตย์ได้ ” การบ่นที่นำตำนานพื้นบ้านของนอร์สมามีเอี่ยวทำให้ไทสันที่หายใจแรงอยู่ข้าง ๆ หลุดหัวเราะ

“ ช่วงนี้เฮติคงหายตัวไป สกอลล์ถึงต้องรับศึกหนัก ” ในฐานะคนสอนประจำคลาสอสูรกายศึกษาที่เคยเล่าเทวตำนานเกี่ยวกับเฮติและสกอลล์ให้นักเรียนในคลาสฟังมาก่อน เขาค่อนข้างชอบที่มีโอกาสได้สนทนาโดยผสมผสานสิ่งที่สอน “ ถ้าคุณจะกลับแล้วเรียกผมนะ เราจะได้กลับด้วยกัน ”

นั่นเป็นการเชิญชวนที่มาจากความห่วงใยในฐานะรุ่นพี่ เนเรซ่ามองเขาด้วยความประหลาดใจ “ขอบคุณค่ะ..” เสียงของเธอเบากว่าที่คิดเอาไว้ สาวสวยจากบ้านอะโฟรไดท์อ้าปากราวกับกำลังจะชวนให้กลับกันตั้งแต่ตอนนี้ทว่าเสียงบางอย่างกลับยิงเข้ามาในหัวของเธอ

‘ โอซาก้า… มาที่โอซาก้า ’

เนเรซ่ายกมือขึ้นประคองขมับข้างหนึ่ง ดวงตาของเธอปิดลงช้า ๆ “ ไทสัน ฉันขอถามอะไรหน่อย ” เธอผ่อนลมหายใจออกผ่านจมูก ทั้งที่ไม่ได้มีอาการปวดหัวแต่กลับเหนื่อยใจอย่างประหลาด “ ถ้ามีเสียงกระซิบบอกให้เราไปสักที สำหรับพวกเรานั่นถือว่าดีหรือแย่ ”

“ ก็ไม่ได้ทั้งดีหรือแย่ แล้วแต่ดวง— เดี๋ยว.. ไม่ใช่หรอกใช่ไหม..? ” ไทสันไม่ใช่คนโง่ เขาอายุ 30 ปี และผ่านการเดินทางร่วมกับวีรบุรุษมามากมายตั้งแต่ตอนที่ยังไร้เดียงสาจนถึงตอนนี้ สีหน้าของเขาย่ำแย่ไปครู่หนึ่ง ลังเลว่าควรทักท้วงหรือปล่อยให้นี่เป็นเรื่องของประสบการณ์ที่เดมิก็อดทุกคนต้องเจอ “ ที่ไหน? ”

“ โอซาก้า ” เนเรซ่างึมงัมตอบเสียงเบา

ความคิดของไทสันพุ่งทะยานราวกับจรวด เขาพยายามทบทวนว่าสถานการณ์ของโอซาก้าเป็นยังไงในช่วงนี้ แต่ข่าวของที่นั้นก็ไม่ได้มีวี่แววความผิดปกติ คิ้วของไซคลอปส์หนุ่มขมวดเข้าหากันหลังจากใช้ความคิดมาระยะหนึ่ง ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากให้คำแนะนำ “ ลองไปดูสิ ”

“ ถ้าเป็นช่วงนี้น่าจะยังปลอดภัย ” เขาพยักหน้าเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง เสียงของไทสันมาพร้อมลมหายใจที่พรั่งพรูออกจากริมฝีปาก “ผมยังกลับมาที่นี่ทุกวัน ถ้าเกิดคุณหายตัวนานเกินไป หรือผมได้ข่าวคราวของทางโอซาก้า อย่างน้อยผมก็ยังไปสมทบได้ ”

เนเรซ่าเงยหน้ามองเขา ดวงตาของเธอร่องรอยของความสับสน ถึงเธอจะเชื่อในความฉลาดและความสามารถของไทสัน แต่เธอไม่เชื่อในความสามารถของตัวเธอเอง การเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้มาก่อนเป็นเรื่องยาก เนเรซ่าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ในโอซาก้าเลย แถมเธอยังไม่มั่นใจด้วยว่าที่มาของเสียงนั้นดีหรือร้าย

เนเรซ่าขมวดคิ้ว เธอหลุบตาลงพร้อมกำมือแน่น “ ชีวิตแบบนี้มันเป็นคำสาปชัด ๆ ” ไม่มีคำไหนบรรยายชีวิตของครึ่งเทพได้เท่ากับคำว่าชีวิตต้องสาป เรื่องราวของโสกนาฏกรรม การหลบซ่อน การต่อสู้ทั้งที่อาจจะไม่ต้องการ

ไม่เคยมีใครร้องขอสิ่งนี้ — แต่พวกเขาก็ยังได้รับ

ไทสันยิ้มแห้ง .. เขาวางมือลงบนไหล่ของเธอ บีบไหล่นั้นเบา ๆ พร้อมกับพยายามให้กำลังใจทั้งที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ “ คุณจะได้ประสบการณ์ อย่างน้อยนั่นก็เป็นเรื่องดี ” ดวงตาของไทสันเปี่ยมไปด้วยความเห็นใจ เขาสูดหายใจเข้า “ คุณไปได้ทุกเวลาที่คุณพร้อม ผมจะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเอง ”

เนเรซ่าต้องยอมรับจริง ๆ ว่าไทสันเป็นรุ่นพี่ที่ดีมาก เธอเปิดริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย สูดหายใจเข้าสลับกับหายใจออก กาลเวลาไหลผ่านจากนาทีเป็บสิบนาที จากสิบนาทีเป็นครึ่งชั่วโมงและจากครึ่งชั่วโมงเป็นชั่วโมง ในที่สุดสาวสวยจากเคบินสิบก็ตัดสินใจได้ “ ถ้าฉันไม่ได้กลับไปก็อย่ารีบหานักเรียนคนโปรดใหม่ไวเกินไปนะคะ ” เธอกล่าวทิ้งท้ายไว้เท่านี้ก่อนจะลุกขึ้นจากม้านั่ง ที่ปรึกษาจากบ้านอะโฟรไดท์บิดขี้เกียจจนได้ยินเสียงกรอบแกรบของกระดูกที่มาจากการดัดตัว

ไซคลอปส์หนุ่มหัวเราะเบา ๆ ด้วยความขบขัน เขาระบายยิ้มเบาบางอย่างใจดีเหมือนทุกครั้ง “ คุณจะได้กลับมาแน่นอน ” บุตรโพไซดอนพยักหน้างึกงักมองตามการเคลื่อนไหวของรุ่นน้องคนสวยที่เริ่มขยับตัวเดินจากไปช้า ๆ “ โชคดีนะเนเรซ่า ”

ตอบรับเสียงเพรียกหาจากโอซาก้า
+7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 22:49 | 04/12/2024 ]

Shirin -

Shirin

Wakamura

"The pursuit of wisdom is not merely the acquisition of knowledge, but the ability to understand, reflect, and apply it in ways that elevate both oneself and the world."

บทที่ 1: เสียงเพรียกแห่งโตเกียว

ยามเย็นในโตเกียวคลุ้งด้วยกลิ่นหอมของดอกซากุระที่เริ่มผลิบาน สาวน้อย ชิริน วากามุระ เดินอย่างสง่างามไปตามทางเท้าสู่เป้าหมายของเธอ โตเกียวทาวเวอร์ปรากฏอยู่ตรงหน้าเหมือนภาพในฝัน โครงเหล็กสีแดงสดตัดกับท้องฟ้าสีส้ม เธอกำลังกุมจี้หยกสีขาวในมือไว้แน่น มันเป็นสิ่งที่พ่อของเธอ เคนจิ วากามุระ มอบให้ก่อนจะจากไป พร้อมคำสั่งเสียสุดท้าย

"ชิริน ลูกต้องหาหมาป่าสีขาวตัวนั้นให้เจอ มันจะนำพาลูกไปสู่คำตอบของทุกสิ่ง..."

แต่เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แม้ชิรินจะเดินสำรวจทุกมุมของบริเวณรอบโตเกียวทาวเวอร์ เธอก็ยังไม่พบร่องรอยของหมาป่าสีขาว

เธอหยุดยืนพักใต้ต้นซากุระต้นใหญ่ ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเธอมีเงาของความกังวลแผ่ซ่าน "มันอยู่ที่นี่จริงเหรอคะ คุณพ่อ..." เธอพึมพำกับตัวเอง ดวงตาคู่โตของเธอจ้องมองท้องฟ้าที่กำลังมืดลง

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ชิรินหันกลับไปอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงเงาของบางสิ่งเคลื่อนไหวในเงามืด

"ใครอยู่ตรงนั้น!" เธอถามด้วยเสียงที่แข็งกร้าวกว่าที่ตั้งใจไว้

ไม่มีคำตอบ แต่เสียงลมที่พัดผ่านทำให้เธอได้กลิ่นบางอย่าง — กลิ่นเหมือนหิมะสดใหม่

เธอเริ่มเดินตามเงาที่เห็นไปอย่างไม่ลังเล แต่เมื่อเธอวิ่งไปถึงมุมตึก เธอก็พบเพียงความว่างเปล่า

"ไม่จริง..." เธอพึมพำ ก่อนจะมองดูจี้หยกในมือที่เริ่มเรืองแสงเล็กน้อย ราวกับมันกำลังชี้ทางให้เธอ

"นายอยู่แถวนี้ใช่มั้ย? ฉันรู้ว่านายต้องได้ยินฉัน!" เสียงของเธอสั่นไหวเล็กน้อย แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ "ฉันเป็นลูกสาวของเคนจิ วากามุระ! ฉันมาที่นี่เพื่อตามหานาย!"

จี้หยกส่องแสงวูบไหวอีกครั้งก่อนจะดับลง เธอกำมันไว้แน่นกว่าเดิม น้ำตาเริ่มคลอเบ้า

"คุณพ่อ... คุณแน่ใจใช่ไหมว่ามันอยู่ที่นี่จริงๆ..."

ทันใดนั้น ลมแรงพัดผ่าน ใบซากุระปลิวว่อน เสียงเห่าต่ำดังมาจากที่ไกลออกไป เธอชะงัก ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายด้วยความหวัง

“นั่นหรือเปล่า...”

ยังไม่พบหมาป่า... แต่เธอรู้ว่าเธอเข้าใกล้มันมากขึ้นทุกที

---

#หมายเหตุ: ชิริน วากามุระ โรลเพลย์ทำการค้นหาหมาป่าสีขาว โรลที่ 1 แต่ยังหาไม่พบ

หนังสือและการศึกษา การทดสอบทางปัญญา อุปกรณ์การเขียนl การศึกษาใน ด้านศิลปะและดนตรี!

Shirin

@Hye Ri

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

จากโอซาก้าหวนคืนสู่โตเกียว..

สามชั่วโมงบนรถไฟความเร็วสูงพร้อมกับการนั่งจ้องป้ายภาพเหมือนที่ไม่เหมือนของซูซาโนโอะ เนเรซ่าพลิกเครื่องรางในมือไปมา ตอนแรกเธอนึกว่าเขาจะให้แค่ภาพธรรมดา ๆ แต่ดูยังไงนี่มันก็เป็นเครื่องรางสำคัญที่ชาวญี่ปุ่นต่อแถวแทบตายเพื่อให้ได้มา ‘ น่าขำก็ตรงที่เขาพกติดตัว.. หรือบางทีอาจจะเสกขึ้นมา? ไม่รู้สิ.. เรื่องนั้นไม่สำคัญนี่นา ’ ธิดาอะโฟรไดท์ลดมือลง ผูกป้ายเครื่องรางเอาไว้กับเข็มขัดเมื่อได้ยินเสียงประกาศบอกสถานีโตเกียว

เนเรซ่ายังมีเรื่องให้ต้องทำอีกเยอะ กลับไปบอกไทสันว่าเธอปลอดภัยดี เดินทางกลับค่าย รับรางวัล รอกำหนดนัดวันสอบ หรือไม่ก็หาเรื่องออกไปเที่ยวเล่นอีกสักพัก.. สาวสวยลูกครึ่งฝรั่งเศสและเอเชียดันตัวเองขึ้นจากที่นั่ง เธอก้าวเดินอย่างมั่นใจออกจากตัวรถและ โครม !!

ถังขยะปลิวเฉียดปลายจมูกเธอไปจนบุตรสาวอะโฟรไดท์เบิกตากว้าง เนเรซ่าหันมองต้นต่อของเรื่องนี้จนไปพบกับหญิงสาวที่แผ่ออร่ารุนแรงออกมาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่คุกเข่าตัวสั่นงก ๆ อยู่กับพื้น “ บ เบบี้ เค้า เค้าขอโทษ ” ชายที่นั่งกับพื้นอ้อนวอนเสียงอ่อน ใบหน้าขาวซีดพร้อมกับขอบตาแดงก่ำ ดูจากเสื้อผ้าที่สวมคงเป็นวัยทำงาน ไม่น่าเชื่อว่าจะยังต้อง.. คุกเข่าให้แฟนสาวที่ระเบิดอารมณ์จนผมเริ่มสยายขึ้นกลางอากา—- เดี๋ยวนะ

มันไม่ใช่แค่ภาพที่คิดไปเองจากบรรยากาศ แต่ผมของผู้หญิงคนนั้นกำลังฟูขึ้นพร้อมกับหางที่ปัดป่ายไปด้านหลัง

‘ คิตสึเนะ ’

ไม่เหมือนกับเจ้าหนูสามตัวบนรถไฟก่อนหน้านี้ที่เธอเคยปราบทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จัก ใบหน้าของเนเรซ่าซีดลงทันตาเมื่อรู้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชายคนนั้นเป็นถึงอสูรกายระดับกลางค่อนไปทางสูง พวกมันคือจิ้งจอกที่ผ่านการบำเพ็ญจนมีฤทธิ์เดช และพ่อหนุ่มที่น่าสงสารนั่นก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเผลอทำให้สาวเจ้าอารมณ์โมโหเข้าขั้นที่สามารถเขมือบคนได้ ไวกว่าที่เธอจะคิดวิธีดี ๆ ออก เนเรซ่าก้าวไปขวางกลางระหว่างพวกเขา ธิดาแห่งความรักสัมผัสได้ถึงแววตาเฉียบคมยิ่งกว่ามีดใด ๆ เฉือนผ่านร่างของเธอไป

“ อย่า… มา.. ยุ่ง !! ” คิตสึเนะสาวในร่างจำแลงแผดเสียงดังลั่น

ซวยล่ะ เนเรซ่าไม่แน่ใจว่าจะสื่อสารกับพวกเขายังไง เธอเลื่อนมือควานหาสิ่งที่สามารถพอใช้ได้ก่อนจะนึกไปถึงโทรศัพท์ที่ถูกปิดเครื่องเอาไว้ จริงอยู่ที่เธอเลิกใช้โทรศัพท์มานานเพราะเหตุผลทางสายเลือดแต่ถ้าใช้เพื่อเปิดทรานสเลทสักแปปคงไม่เป็นไร สาวสวยผมสีบลอนด์แบมือและยกขึ้นห้ามจนคิตสึเนะสาวกะพริบตาปริบ ๆ

มืออีกข้างของเนเรซ่าหยิบโทรศัพท์ออกมากด ๆ จิ้ม ๆ ตามลำดับการใช้งาน และในที่สุดบนหน้าจอก็แสดงผลทรานสเลท “ อย่าทะเลาะกันในที่สาธารณะ ” เนเรซ่าพูดจ่อกับก้นโทรศัพท์ รอให้ระบบประมวลผลจากนั้นจึงยื่นไปให้คิตสึเนะสาวได้กวาดตาอ่านบนหน้าจอ ถึงจะดูไม่พอใจ แต่ปีศาจสาวก็ยังให้ความร่วมมือ นิ้วที่ผ่านการตกแต่งมาอย่างดีจิ้มลงบนหน้าจอ สลับภาษาและเริ่มพูดบ้าง “ เขาเผลอวางกระเป๋าฮาเมสของฉันทิ้งไว้บนรถไฟ ”

“ โอ้ งั้นเอาเลย ” ทันทีที่ทราบเหตุผลของการทะเลาะวิวาท เนเรซ่าเก็บโทรศัพท์พร้อมกับถอยออกมาหนึ่งก้าวอย่างว่าง่าย ‘ แหม.. กระเป๋านั้นราคาไม่ใช่น้อย ๆ ให้พ่อหนุ่มนั่นโดนทุบสักทีสองทีคงไม่เป็นไร ’ เดิมทีเธอสามารถเดินหลบไปได้เลยถ้าไม่ใช่ว่าหางตาเผอิญสังเกตเห็นถึงเล็บที่ค่อย ๆ งอกออกมาของคิตสึเนะตัวนั้น

‘ เดี๋ยว.. นี่หล่อน? ’

“ ฉันรำคาญแกมานานแล้ว .. อุตส่าห์เลี้ยงไว้เพราะนึกว่าพอใช้การได้ สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่อง ! ”

บนหน้าจอแสดงประโยคยาวเหยียดที่เต็มไปด้วยความรุนแรง เนเรซ่าก้มลงมองตัวอักษรเหล่านั้นด้วยใบหน้าเหม่อลอย ใบหน้างามเงยขึ้นมองท้องฟ้า เธอถอนหายใจเสียงยาวเหยียดก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า สะบัดหอกกรีก(ร่ม)ในมือชี้จ่อไปที่ลำคอด้านหลังของคิตสึเนะ “ ให้มันน้อย ๆ หน่อย ”

แน่นอนว่าอสูรกายระดับนี้ต้องรู้ตัว มันหันกลับมามองด้วยดวงตาแดงก่ำและอาฆาต “ ฉันบอกหล่อนแล้วว่าอย่ามายุ่ง ”

เนเรซ่าอาจจะไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ แต่เธอจะไม่ปล่อยให้คนหนึ่งคนต้องมาบาดเจ็บหนักด้วยโทสะของอสูรกายที่สูญเสียกระเป๋าแบรนด์เนมแน่นอน .. การสู้กับคิตสึเนะด้วยความสามารถของเธอในตอนนี้เป็นเรื่องที่เกินตัว เนเรซ่ารู้ดี ดังนั้นเธอจึงหรี่ตาลงก่อนจะโน้มไปส่งสัญญาณให้ชายวัยทำงานที่อยู่ด้านหลังของคิตสึเนะ “ วิ่ง ” และทันใดนั้นสถานการณ์ก็กลายมาเป็นการวิ่งไล่จับ น่าเสียดายที่เนเรซ่าคลาดกับพวกเขาไวเกินไป

ธิดาอะโฟรไดท์หยุดวิ่งเมื่อสังเกตว่าตัวเองออกมาไกลจนเริ่มเข้าใกล้เขตสถานีเฮเฟตัสแล้ว ปัญหาคือเธอไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มคนนั้นจะรอดหรือเปล่า แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็ถือว่าเธอช่วยให้เขามีโอกาสได้ดิ้นรนไม่ใช่ตายเพราะคุกเข่าอ้อนวอนสาวสวยให้เมตตา ทว่าความแค้นของจิ้งจอกเป็นสิ่งที่รุนแรง เพราะถ้ามันไม่รุนแรงจริง

ยัยคิตสึเนะตัวนั้นคงไม่มายืนจังก้าขวางหน้าเธอแบบนี้หรอก

“ ทำไปแล้วเหรอ ”

มือของจิ้งจอกตนนั้นมีคราบเลือดเช่นเดียวกับที่ริมฝีปาก เนเรซ่าขมวดคิ้วอย่างรำคาญใจ ‘ ดูเหมือนไม่ใช่จิ้งจอกทุกตัวที่เป็นมิตร ’ หอกในมือของเธอหมุนไปมา ต่างฝ่ายต่างก็มองกันและกันคล้ายประเมิน “ ไม่คิดจะปล่อยฉันไปด้วย ถูกไหม? ”

ไม่ต้องตอบก็รู้ว่าใช่

เนเรซ่าถอนหายใจ “ ได้ ” เธอย่อตัวในท่าพร้อมต่อสู้ “ ออมมือให้ด้วย ” เมื่อพูดจบ ร่างของธิดาอะโฟรไดท์ก็เคลื่อนเข้าประชิดปีศาจจิ้งจอกในทันที เสียงหอกกรีกปะทะกับกรงเล็บดังกึกก้องอย่างน่าหวาดเสียว เนเรซ่าเริ่มต้นได้ดีในฐานะคนที่ใช้อาวุธรักษาระยะและเปิดเกมอย่างชาญฉลาด เธอใช้สองมือจับหอกสะบัดเป็นวงกลมแนวตั้งสลับไปมาสองข้างจากนั้นจึงค่อยหาจังหวะตวัดออกเพื่อเพิ่มระยะห่าง

ทั้งที่ยังสู้ได้ไม่นาน แต่เนเรซ่ากลับสัมผัสได้ทันทีว่าเธอเป็นรองกว่าอีกฝ่ายมาก มากจริง ๆ เธอโจมตีคิตสึเนะได้หลายครั้ง รอยแผลถาก ๆ บนตัวสาวสวยที่เริ่มแปรสภาพเป็นครึ่งจิ้งจอกบ่งบอกได้เป็นอย่างดี แต่ทุกครั้งที่เธอได้รับการโจมตีสวนกลับมา เนเรซ่าจะต้องถลาถอยหรือไม่ก็เซอย่างรุนแรงจนเสียจังหวะ ‘ ไม่ไหว.. ฉันต้านได้ไม่นานแน่ ’ ดังนั้นแทนที่จะตั้งรับแล้วพลิกโจมตีกลับเหมือนทุกครั้ง ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบตัดสินใจเปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่ เธอเน้นไปที่การหลบหลีกแล้วมองหาจังหวะที่แน่นอนในการโจมตีกลับแม้ว่าจังหวะนั้นจะวนกลับมาได้ยากมากก็ตาม

เวลาผ่านไป..

เนเรซ่าไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว เข่าข้างหนึ่งของเธอทรุดลงกับพื้นสองมือสั่นเล็กน้อย โชคดีที่ยังมีหอกช่วยยันไม่ให้เธอล้ม บนร่างกายที่แสนสง่างามของธิดาอะโฟรไดท์มีรอยแผลฟกช้ำและรอยกรงเล็บไม่ต่ำกว่าสิบ ทั้งที่ลึกและตื้น เนเรซ่าจิ๊ปากเบา ๆ เธอสูดหายใจกัดฟันกลั้นความปวดร้าวค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองคู่ต่อสู้ — อันที่จริงคิตสึเนะนั่นก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอ

บนตัวของมันมีรอยแผลหลายจุด ต่างกันก็แค่.. มันไม่ได้ดูเหนื่อยล้าเท่าเธอ

ทั้งสองผ่านจุดที่ฟาดมาฟาดกลับมานานมากแล้ว ตอนนี้เนเรซ่าตกอยู่ในมนต์บางอย่างที่เธอถอนตัวออกมาไม่ได้ มนต์นั้นเอาแต่ทำให้เธอโจมตีพลาด เฉียดผ่านคิตสึเนะครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับถูกชักใย ความรู้สึกน่ารำคาญในเวลาที่ไม่อาจต้านทานการยั่วยุ.. ที่ผ่านมาเธอใช้มันกับคนอื่น ไม่นึกเลยว่าพอโดนกับตัวแล้วจะยุ่งยากได้ขนาดนี้ ดวงตาคมของเนเรซ่าเลื่อนไปมองประตูทางเข้าสถานีรถไฟเฮเฟตัสสาขาประจำโตเกียว เธอกลืนน้ำลายลงคอ เริ่มประเมินสถานการณ์ว่าต้องทำแบบไหนและยังไงถึงจะสามารถหนีไปถึงจุดนั้นได้ ‘ ต้องเบนความสนใจ ’ เนเรซ่าตัดสินใจแล้ว เธอฝืนสู้ต่อไปไม่ได้ ถ้าทำต่อก็เท่ากับปล่อยให้ตัวเองตาย

ทายาทแห่งอะโฟรไดท์รวมพละกำลังเฮือกสุดท้าย เธอทำท่าราวกับจะขว้างหอกออกไปจนคิตสึเนะตัวนั้นเสียจังหวะแต่เปล่าเลย มือของเธอกำปลายหอกไว้แน่นก่อนจะสะบัดเป็นวงกว้าง ทันทีที่คิตสึเนะตัวนั้นผงะถอยไปด้านหลังตามสัญชาตญาณ เนเรซ่าก็รีบดันตัวเองให้วิ่งไปตามเส้นทางเพื่อเข้าสู่เขตสถานีโดยมีฝีเท้าที่ว่องไวของจิ้งจอกตามมาด้านหลัง

‘ นิดเดียว.. อีกนิดเดียว.. ’

ทุกก้าวของเธอหนักอึ้งและปวดร้าว ความแสบของบาดแผลที่กระทบกับน้ำ รวมไปถึงความรู้สึกปวดที่มาจากรอยฟกช้ำกำลังรั้งให้เธอช้าลงเรื่อย ๆ แต่ทั้งหมดนั้นก็ยังสู้กับความต้องการที่จะรอดชีวิตไม่ได้ ในเสี้ยววินาทีก่อนที่กรงเล็บจิ้งจอกจะเข้าถึงตัว เนเรซ่าเลือกทำสิ่งที่โง่ที่สุดด้วยการปล่อยให้ตัวเองกระโจนเข้าไปในเขตสถานีเฮเฟตัส ลำตัวของเธอถลาเข้าไปด้านใน พ้นจากกรงเล็บสัตว์ร้ายที่ถูกกั้นไว้ด้วยบาเรีย เสียงร้องคำรามของมันยังดังอยู่จากด้านหลัง ทว่าเนเรซ่ากลับไม่ใส่ใจกับมันแล้ว

ดวงตาของเธอจ้องมองพื้นที่เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ตามแรงโน้มถ่วงของการทิ้งตัว ‘ ต้องเจ็บแน่ .. ฉันต้องพลิกตัว .. ’ แต่เธอทำไม่ได้ เปลือกตาของเนเรซ่าค่อย ๆ ปิดลง เธอยอมรับกับอนาคตที่จะต้องหน้าฟาดพื้นหรือแข้งขาหัก แต่ก่อนที่มันจะถูกปล่อยให้เป็นแบบนั้น ความรู้สึกเย็นเฉียบของกระแสน้ำก็พุ่งเข้ารัดเอวและรองไหล่ของเธอเอาไว้

“ เนเรซ่า ??! ”

เป็นเสียงที่คุ้นเคย ดวงตาของธิดาอะโฟรไดท์เปิดปรือขึ้นเล็กน้อย มุมปากของเธอยกขึ้นเมื่อมีชื่อหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว แทนที่สัมผัสจากกระแสน้ำ ท่อนแขนของคน ๆ หนึ่งขยับเข้ามาประคองให้เธอลุกขึ้น “ นี่คุณไปทำอะไรที่โอซาก้ามากันแน่? ”

“ ไม่.. ไม่ใช่โอซาก้า ” เนเรซ่าปฏิเสธเสียงแข็ง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะด้วยความขบขัน “ จากยัยตัวแสบข้างบนนั่นต่างหาก ”

ไทสันเงยหน้าขึ้นไปมองตามคำของเนเรซ่า เขาเห็นหางของสิ่งมีชีวิตบางประเภทเคลื่อนผ่านไปไว ๆ .. “ เฮ้อ จริง ๆ เลยเนเรซ่า งานวันนี้ผมเสร็จพอดี.. กลับกันเถอะ ผมจะกลับค่ายพอดี ” ครูพี่เลี้ยงประจำคลาสอสูรกายจัดแจงลาก(?)หนึ่งในกลุ่มนักเรียนดีเด่นไปขึ้นรถไฟอย่างระมัดระวัง

ดูท่าอีกหน่อยเขาคงต้องไปปรับทัศนคติความมั่นใจของเธอสักหน่อยแล้ว

ผลการประลอง : แพ้ - ตรวจสอบ
+7 ความสัมพันธ์ไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ [ 17:25 | 05/12/2024 ] ]

Shirin -

Shirin

Wakamura

"The pursuit of wisdom is not merely the acquisition of knowledge, but the ability to understand, reflect, and apply it in ways that elevate both oneself and the world."

ในสวนอุเอโนะที่เงียบสงบ

สวนอุเอโนะในวันนั้นเงียบสงบกว่าที่เคย ชิริน วากามุระเดินไปตามเส้นทางที่ทอดยาวท่ามกลางต้นไม้สูงใหญ่ เสียงฝีเท้าของเธอดังเป็นระยะบนทางเดินที่ปูด้วยหินเก่าแก่ ความเย็นจากร่มไม้ทำให้เธอรู้สึกสบายตัว แม้กระทั่งเสียงนกร้องจากห้วงอากาศก็เหมือนจะกระซิบเรื่องราวบางอย่างที่ยังไม่ได้บอกเธอ

"คุณพ่อเคนจิ..." ชิรินพึมพำเบาๆ ขณะเงยหน้ามองไปยังท้องฟ้าสีครามที่ลอยอยู่เหนือศีรษะ “พ่อบอกว่า...ที่นี่จะมีคำตอบให้ฉัน”

เธอไม่แน่ใจว่าคำพูดนั้นจะหมายถึงอะไร แต่สิ่งที่รู้แน่ๆ ก็คือการเดินทางของเธอยังคงต้องดำเนินต่อไป เพียงแค่ฝันของเธอเริ่มที่จะมีชีวิตขึ้นมา เมื่อเธอเดินมาถึงจุดหนึ่งในสวนที่ร่มรื่นยิ่งขึ้น และเสียงของนกไม่ดังขึ้นอีกเลย

ที่นั่น เธอเห็นมัน…

หมาป่าสีขาว

มันยืนอยู่ตรงกลางแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านกิ่งไม้ สายลมพัดผ่านขนยาวสีขาวของมันเบาๆ ราวกับว่ามันกำลังรอคอยใครบางคน

#หมายเหตุ: ชิริน วากามุระ โรลเพลย์ทำการค้นหาหมาป่าสีขาว โรลที่ 2 ทำการหาหมาป่าสีขาวตามที่คุณพ่อเคนจิได้บอกไว้พบแล้ว

หนังสือและการศึกษา การทดสอบทางปัญญา อุปกรณ์การเขียนl การศึกษาใน ด้านศิลปะและดนตรี!

Shirin

@Hye Ri

Shirin -

Shirin

Wakamura

"The pursuit of wisdom is not merely the acquisition of knowledge, but the ability to understand, reflect, and apply it in ways that elevate both oneself and the world."

ค่ำคืนหนึ่งที่เงียบสงัด ชิริน วากามุระ ยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวชอุ่มที่มีหมอกบางๆ ลอยไปตามลมอ่อนๆ เสียงของกิ่งไม้ที่เสียดสีกันดังไปในความมืดลึก และหากเพียงเธอหลับตาลงก็จะรู้สึกถึงบางสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในรัศมีใกล้ๆ เธอไม่ต้องการค้นหา ด้วยหัวใจที่รู้ดีว่า สิ่งนั้นไม่ใช่ภัย แต่กลับเป็นสิ่งที่เธอกำลังมองหามานาน

เสียงฝีเท้าของหมาป่าสีขาวดังมาในความเงียบ เธอค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้จนกระทั่งเห็นมันชัดเจน หมาป่าสีขาวตัวใหญ่สง่างาม ยืนอยู่ท่ามกลางความมืด ดวงตาของมันส่องแสงสีฟ้าสดใส จ้องมองมายังชิรินอย่างมีความหมาย ไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ มันเพียงแค่ยืนมองเธอด้วยความเงียบ และสายตาของมันทำให้เธอรู้สึกว่า... "คุณจะปลอดภัยถ้าตามไปกับฉัน"

ชิรินยิ้มบางๆ ขณะที่ความรู้สึกประหลาดเริ่มผสมผสานกับใจของเธอ มันไม่ใช่คำพูด หรือคำสั่งใดๆ ที่จะทำให้เธอรู้สึกมั่นใจ แต่เป็นการเชื่อมโยงบางอย่างที่รู้สึกในลมหายใจและดวงตาของหมาป่าสีขาวที่ไม่มีคำพูดมาถ่ายทอดได้

"ตามคุณไป..." เธอพึมพำออกมาหลังจากยืนนิ่งอยู่สักพัก

ในทันทีที่เธอพูดจบ หมาป่าสีขาวก็สะบัดหาง ก่อนที่จะหมุนตัวและเริ่มวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ชิรินไม่รอช้า รีบวิ่งตามมันไปทันที โดยไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ทั้งสองวิ่งไปเคียงข้างกัน ในความเงียบงดงามที่ไม่ต้องการคำพูด แม้แต่คำเดียว พวกเขาวิ่งกันไปตามเส้นทางที่ไม่มีใครรู้ว่าจะพาพวกเขาไปไหน

จนกระทั่งมาถึงสนามบินโตเกียว หมาป่าสีขาวลูบปากอย่างช้าๆ ก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนเครื่องบินลำหนึ่ง ชิรินมองตามด้วยสายตาที่แน่วแน่ รู้ดีว่า นี่คือการเริ่มต้นของการเดินทางที่ไม่อาจหวนกลับ

เธอรีบหาทางลักลอบขึ้นไปบนชั้นเก็บสัมภาระของเครื่องบินนั้น ระหว่างที่เครื่องบินกำลังเตรียมตัวออกเดินทาง เสียงของเครื่องยนต์เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด เครื่องบินก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากสนามบิน ร่างของชิรินซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งของชั้นเก็บสัมภาระ รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจากเครื่องบินที่พาเธอขึ้นสู่ท้องฟ้า เธอนั่งหลับตาลงและปล่อยให้ตัวเองถูกพาไปยังที่ที่ยังไม่อาจรู้ได้

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง จนกระทั่งเครื่องบินได้ทำการลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติแคลิฟอร์เนีย เสียงเครื่องยนต์ที่ค่อยๆ หยุดทำงาน ทำให้ชิรินรู้ว่าเธอถึงจุดหมายแล้ว

เธอลืมเปลือกตาขึ้นช้าๆ ภายในชั้นเก็บสัมภาระของเครื่องบิน หญิงสาวรู้สึกถึงความเงียบ และบางสิ่งที่ขาดหายไป หมาป่าสีขาวที่เคยอยู่ข้างหน้าเธอ หายไปอย่างลึกลับ เธอไม่ตกใจ เพียงแต่รู้สึกถึงความว่างเปล่าที่เกิดขึ้น

ชิรินค่อยๆ ลงจากที่ซ่อนตัวและเริ่มเดินลงจากเครื่องบินด้วยความระมัดระวัง ไม่ช้าเจ้าหน้าที่สนามบินก็เริ่มสังเกตเห็น แต่เธอก็สามารถหลบหนีไปได้อย่างรวดเร็วและลัดเลาะไปยังภายนอก

เมื่อก้าวออกจากสนามบิน สายตาของเธอก็พบกับหมาป่าสีขาวที่นั่งรออยู่ตรงบริเวณหน้าประตูทางออก สายลมอ่อนๆ พัดผ่านผมของเธอ ขณะที่หมาป่าสีขาวมองมาที่เธอ ราวกับบอกว่า "ถึงเวลาแล้ว"

ชิรินไม่รอช้า รีบวิ่งตามมันไปทันที ร่างทั้งสองวิ่งไปเคียงข้างกัน ท่ามกลางโลกที่เต็มไปด้วยความสงบและความลึกลับ ไม่มีคำพูดใดๆ ระหว่างกัน แต่การเดินทางของพวกเขายังไม่สิ้นสุด ยังมีเส้นทางที่รอให้พวกเขาค้นหา...

#หมายเหตุ: ชิริน วากามุระ โรลเพลย์ทำการพบหมาป่าสีขาว บริสุทธิ์สง่างามตัวใหญ่ และพากันวิ่งจนมาถึงยังตรงบริเวณสนามบินโตเกียว หลังจากนั้นคุณหมาป่าก็โดดขึ้นไปบนเครื่องบิน ส่วนตัวเธอแอบลักลอบขึ้นเครื่องบินบนชั้นเก็บสัมภาระ และหลังจากที่เครื่องบินได้ทำการลงจอดสนิทลง ที่ ท่าอากาศยานนานาชาติแคลิฟอร์เนีย พอเธอตื่นขึ้นมาบนชั้นเก็บของในเครื่องบิน หมาป่าที่นั่งเงียบมาตลอดทางหายไปแล้ว คุณต้องหาทางแอบลงไปก่อนจะถูกเจ้าหน้าที่มาพบเข้า และคุณจะเจอหมาป่าลูปานั่งรออยู่หน้าสนามบินก่อนจะวิ่งนำไป และเธอก็วิ่งตามไป

หนังสือและการศึกษา การทดสอบทางปัญญา อุปกรณ์การเขียนl การศึกษาใน ด้านศิลปะและดนตรี!

Shirin

@Hye Ri