สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล

Grand Central Terminal

สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล, นิวยอร์ก

สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล

นิวยอร์ก

สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล (Grand Central Terminal)

ตั้งอยู่ใจกลางนครนิวยอร์ก เป็นสถานีรถไฟที่มีชื่อเสียงและงดงามที่สุดแห่งหนึ่งของโลก

สถานที่แห่งนี้ไม่เพียงแต่เป็นศูนย์กลางการเดินทางที่สำคัญ

แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของสถาปัตยกรรมแบบโบซาร์ (Beaux-Arts) ที่โดดเด่น
ตัวอาคารมีเพดานสูงโอ่อ่าพร้อมภาพจิตรกรรมของกลุ่มดาวบนท้องฟ้าโค้ง
ด้านในตกแต่งด้วยหินอ่อน โคมไฟระย้า และบันไดหรูหรา
ทำให้ผู้มาเยือนรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่และความงามอันคลาสสิก

สถานีแห่งนี้เปิดให้บริการครั้งแรกเมื่อปี ค.ศ. 1913
แทนที่สถานีเก่าซึ่งไม่สามารถรองรับจำนวนผู้โดยสารที่เพิ่มขึ้นได้
การก่อสร้างใหม่เกิดขึ้นจากวิสัยทัศน์ของกลุ่ม Vanderbilt ตระกูลนักธุรกิจที่ทรงอิทธิพลในยุคนั้น
พวกเขามุ่งมั่นจะสร้างสถานีรถไฟที่ทันสมัยที่สุดในโลก
จึงเลือกใช้ระบบไฟฟ้าแทนหัวรถจักรไอน้ำ
ทำให้แกรนด์เซ็นทรัลกลายเป็นต้นแบบของสถานีรถไฟยุคใหม่

นอกจากเป็นจุดศูนย์กลางการเดินทาง
สถานียังเป็นสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม
ได้รับการบูรณะหลายครั้งเพื่อรักษาความงดงามและประโยชน์ใช้สอย
ปัจจุบันที่นี่เป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยม มีร้านอาหาร ร้านค้า และตลาดในตัวอาคาร
นักท่องเที่ยวมักมาเยือนเพื่อชื่นชมสถาปัตยกรรม ถ่ายภาพใต้เพดานดาวฤกษ์
และสัมผัสบรรยากาศอันคลาสสิกที่ยังคงมนต์เสน่ห์แห่งอดีตไว้เสมอ

หมายเหตุ:

สำหรับเดมี่ก็อตผู้จะใช้รถไฟในการเดินทางตามคำพยากรณ์ ไม่สามารถใช้งานได้โปรดกลับไป

แต่สามารถใช้เดินทางกลับหลังทำภารกิจคำพยากรณ์เสร็จสิ้นได้

ปล.ข้าไม่อยากเดือดร้อนโดนซุสลงโทษ by เฮเฟตัส

---[ กดปุ่มเพื่อเข้าสู่สถานีรถไฟเฮเฟตัส ]---

ชานชาลาที่ 9 เฮเฟตัส

รถไฟสำหรับเหล่าเดมิก็อด และอสุรกาย ที่ต้องการเดินทางไกลไปต่างประเทศ โดยไม่ต้องขึ้นเครื่องบิน

เพราะที่นี่รวบรวมรถไฟสายต่าง ๆ ทั่วทั้งโลก เชื่อมต่อโดยตรงกับรถไฟไปประเทศต่าง ๆ

กรุณาอย่าวิ่งชนเสาถ้าไม่อยากเจ็บตัว

โปรดกดปุ่ดกลไกลับ ที่ซ่อนไว้ในเสาและประตูลับจะถูกเปิดออก

ก่อนขึ้นรถไฟต้องซื้อตั๋วก่อนขึ้น

ผู้ใดลักลอบขึ้นโดยภาระการทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ซื้อตั๋ว

จะมีบริการพิเศษโยนผู้โดยสารท่านนั้นลงกลางทาง

จุดเชื่อมต่อรถไฟเฮเฟตัส:

ชานชาลาที่ 9 สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล

สำหรับท่านไม่มีตั๋วโปรดซื้อตั่วที่เคาน์เตอร์

* ก่อนชำระเงินอย่าลืมบวกภาษีทุกครั้ง *

สายด่วนพิเศษ (ความเร็ว 10485 กม./ชม.)

ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 20 ดรักม่า/ดีนาเรียส

ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 100 ดรักม่า/ดีนาเรียส

สายด่วน (ความเร็ว 3000 กม./ชม.) (เปิด 15/7/2025)

ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 15 ดรักม่า/ดีนาเรียส

ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 80 ดรักม่า/ดีนาเรียส

สายประหยัด (ชมวิวทิวทัศน์) (ความเร็ว 900 กม./ชม.) (เปิด 15/7/2025)

ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 5 ดรักม่า/ดีนาเรียส

ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 30 ดรักม่า/ดีนาเรียส

---[ ตรวจสอบตารางเดินรถ ]---
🚇
(คลิกที่ ICON เพื่อเข้าสู่ DOC แบบเต็มหน้าจอ)

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

หลัฃจากที่ได้รับภารกิจจากคุณดีมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็พาเรเลียที่กำลังพลางตัวอยู่เพื่อไม่ให้คนอื่นตกใจกลัวล่ะนะ ก็นะถึงคนปกติไม่เห็นอสุรกายก็ตามทีเถอะ แต่ก็ให้พรางตัวไปก่อนนั่นแหละดีที่สุด แล้วนี่ต้องไปชานชาลาไหนล่ะนี่ เธอเอาตั๋วขึ้นมาดูก่อนจะเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงชานชาลาที่ 9 เฮเฟตัส ดูเหมือนหมายเลขและชื่อจะเป็นภาษากรีกสีทองเรืองแสงด้วยนะนี่

“แปลกจังเลยนะ หรือว่านี่คือทางเข้าชานชาลาที่คุณดีให้มากันนะ”

เธอกวาดสายตามองดูเสาต้นนี้อย่างคิดสงสัย มีลูกศรชี้ลงล่างเสา จะบอกว่ามีทางลงไปที่รถไฟใต้ดินเหรอ แต่จะไปยังไงกันล่ะ คงไม่ต้องพุ่งชนเสาแบบหนังพ่อมดแม่มดบางเรื่องหรอกนะ เธอคิดแบบนั้นพลางสำรวจรอบเสาจนได้พบปุ่มกลไกอะไรบางอย่าง

กึก คลืนนนนนน

เสียงกลไกดังขึ้นพร้อมกับประตูลับที่ถูกเปิดออก

“ทางนี้เองสินะ เรเลียไปกันเถอะ”

เธอมองดูประตูลับอย่างมั่นใจว่านี้แหละทางที่เธอตามหา ก่อนที่จะเรียกเรเลียกลับมาอยู่บนไหล่ของเธอเหมือนเดิม พวกเธอพากันเดินลงไปในประตูลับ ประตูก็ปิด ภายในหลังประตูเป็นพื้นที่ชานชาลาลับของแกรน์เซ็นทรัล มีอสุรกายเดินกวักไกว่มากมาย ขึ้นลงรถไฟ ดูท่าที่นี่จะเป็นเรื่องปกติไปเลยนะนี่ แถมมีเดมิก็อตบางคนใส่เสื้อยืดสีม่วง มีรูปมาลัยลอเรลและ SPQR บนเสื้อยืด

“SPQR เหรอพวกเขาเป็นคนค่ายอื่นรึเปล่านะ แล้วเราต้องไปขบวนไหนกันนี่”

เธอเอาตั๋วขึ้นมาดู ก่อนจะเดินไปลงทะเบียนเคาน์เตอร์รถไฟญี่ปุ่น รอเพียงไม่นาน รถไฟก็มาถึง ก็ได้เวลาเดินทางสู่ญี่ปุ่นสักที

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

หลังจากการเดินทางกลับจากโตเกียวประเทศญี่ปุ่นโดยรถไฟใต้ดินก็มาถึงที่สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลเสียสักที

“กลับมาแล้ว!!! นึกว่าจะไม่ได้กลับมาอเมริกาซะแล้วนะนี่”

พอลงมาจากรถไฟเธอก็อดไม่ได้เลยที่จะแหกปากร้องตะโกนลั่นสถานีด้วยความคิดถึงสถานที่แห่งนี้แบบจัด ๆ ที่ในที่สุดเธอก็จะได้กลับไปที่ค่ายฮาร์ฟบลัดอีกครั้งเสียสักที หลังจากที่ทำภารกิจมาเนินนาน

“เอาล่ะ! ที่เหลือก็แค่กลับค่าย แต่ถ้าโบกรถก็มีโอกาสโดนอสุรกายดักโจมตี งั้น….“

เธอมองไปรอบ ๆ ดูที่ทางตรวจดูว่าไม่ลืมอะไรใช่ไหมโดยเฉพาะอีกัวน่าน้อยเรเลียของเธอที่ตอนนี้มาเกาะบนกระเป๋าเป้ของเธออยู่ เธอก็หัวเราะคิกคักเล็กน้อยด้วยความมีความสุข

“เอาล่ะ! งั้นเราออกเดินทางกันเลยนะ เรเลีย“

เรเลียพยักหัวตอบเธอก่อนที่เธอจะก้าวเท้าออกเดินทางไปยังค่ายทันที

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

          การ์เซียขับรถจนใกล้ถึงสถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล การกลับมาอยู่บนทางหลวงอีกครั้งทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะกว่า ตอนนั่งรถแท็กซี่สามพี่น้องสีเทา 'ไกรอาย' ผมกับลูพิต้านั่งอยู่ตรงเบาะหลัง มองป้ายโฆษณาทุกอันซึ่งส่วนใหญ่มีดารา ศิลปิน ที่มีชื่อเสียงอยู่บนป้ายนั้น 

          "รถแล่นใกล้ถึงแล้ว ไม่ยักจะเจออสุรกายสักตัว"

          "พูดแบบนั้นเดี๋ยวก็เจอจริงหรอก" การ์เซียบอกลูพิต้า

          "ดิฉันเห็นชอบ อย่าพูดแบบนั้นมันเป็นลางไม่ดี" 

          จราจรเริ่มติดขัดก่อนการ์เซียเธอหาลานจอดรถที่ใกล้สถานีรถไฟมากที่สุด ก่อนที่พวกเราลงจากรถ ผมถือกระเป๋าเครื่องสำอางเดินนำลิ่ว ใส่แมสและแว่นกันแดดปลอมตัวให้คนอื่น ๆ จำไม่ได้ ชีวิตคนดังมันก็ต้องหลีกหนีปาปารัสซี

          สิ่งมีชีวิตคล้ายค้างคาวตัวใหญ่บินผ่านพวกผม ก่อนมันบินวนกลับมาอีกรอบ 

          "สมพรปากเธอไหมสาว" 

          อสุรกายแวนมีเทอร์จู่โจม กลิ่นเหม็นเน่าเข้าจมูกจนผมอยากจับมันไปอาบน้ำ ลูพิต้าเหมือนจะรู้งานใช้หอกสอยมันลง

          "ดีนะชุดเดี๊ยนไม่เลอะ" ร่างเล็กจือปากหลังร่วมพลังมิตรภาพกำราบแวนมีเทอร์ พลังแห่งสาว สาว สาว จะลงทัณฑ์แกเอง

          ทั้งสามเจอเสาที่มีสลักอักษรกรีกสีทองเรืองแสง ซานชาลาที่ 9 เฮเฟตัส มีลูกศรชี้ลงล่างเสา "ลูกศรชี้ด้านล่าง มันต้องมีอะไรผิดพลาด"

          "ไม่ผิดหรอก" หญิงสาวตอบกลับ ฝ่ามือบอบบางแตะกลไกบางอย่างที่ซ่อนในเสา ก่อนประตูลับค่อย ๆ เปิดออก

          เมื่อเดินทะลุประตูลับอาร์ตี้เอ่ยเสียง "เรฟอย่างกับชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่ ทางเชื่อมต่อระหว่างโลกมักเกิ้ล กับโลกเวทมนตร์ เดินไปเดินมาเดี๊ยนไปโผล่โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ ฮอกวอตส์ ข้ามจักรเลยนะยะ"

          "นั่นน่าจะเป็นเด็กค่ายจูปิเตอร์ใช่ไหมพี่การ์เซีย" ลูพิต้าถาม ดวงตาคมจ้องมองเดมิก็อดที่ใส่เสื้อยืดสีม่วง  มีรูปมาลัยลอเรลและ SPQR บนเสื้อยืด 

          "ค่ายจูปิเตอร์หรอ" ร่างเล็กนึกถึงลูกพี่ลูกน้องไฮรี่ หมอนั่นอยู่ค่ายนี้นี่เองกะว่าอยู่ ถกเถียงความเห่ยของเสื้อยืด 

          อาร์ตี้ขอให้เห่ยทั้งคู่ !

          "เดมิก็อดฝั่งโรมัน ไม่ค่อยถูกกับคนฝั่งกรีกอย่างพวกเราสักเท่าไหร่" 

          "แล้วแตกต่างจากพวกเราตรงไหน ก็ลูกเทพเหมือนกันนี่" 

          หญิงสาวข้ามเพศอธิบาย "ค่ายกรีกมีความเป็นอิสระเสรีมากกว่า ต่างจากฝั่งโรมันที่จะเคร่งครัด มีกฎเกณฑ์ และมีวินัยมากกว่า พวกเขาอยู่กันแบบทหาร"

          "ฝึกแบบทหารก็หนักเอาเรื่องสิ" 

          "คนค่ายจูปิเตอร์คำสรรพนามเรียกพวกกรีก 'เกรคัส' ด้วยนะ เป็นคำในลักษณะเหยียดหยาม สบประมาทคนนอก"

          จึ้งมากแม่ ปั๊วะไม่หยุด

          อาร์ตี้เข้าใจแจ่มแจ้งถ่องแท้ถึงเบื้องลึก อ๋อ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ชายหนุ่มร่างสูงลูกพี่ลูกน้องไฮรี่ก็เคยพูดไว้ เข้าใจแล้วทำไมน้องชายถึงโกรธหูดับตับไหม้ 

          เดินสับ ๆ ตรงไปยังเคาน์เตอร์ลงทะเบียนรถไฟสายประเทศญี่ปุ่น

Mackenzie BELIEVER

15. Platform 9 Hephaestus

M

…เขาไม่ได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้ของเมืองนิวยอร์กมานานแค่ไหนแล้วนะ…

แมคเคนซีมองผู้คนที่เดินขวักไขว่ในสถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลนิวยอร์กแล้วมองตั๋วรถไฟในมือที่ได้รับมาจากคุณดีเมื่อหลายวันก่อน ในตั๋วนั้นระบุชื่อสถานที่ที่เขาไม่รู้จัก

“ชานชาลาที่เก้าเฮเฟตัสอยู่ตรงไหน นายรู้ไหม”

เขาหันมาถามแดนนี่ แซเทอร์เพื่อนร่วมทางที่มาด้วยกัน คิดถูกจริง ๆ ที่ไม่มาเพียงคนเดียว ไม่เช่นนั้นกว่าจะมาถึงที่นี่ได้ก็ไม่รู้ว่าจะเจออสูรกายระหว่างทางอีกไหม

“ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะไปจากตรงนี้อีกหน่อยนะครับ”

แซเทอร์หนุ่มเดินนำทางเขาไป ขณะที่เดินตามแมคเคนซีก็มองรอบ ๆ ไปด้วย แต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ยังหาจุดแตกต่างที่บอกว่าเป็นทางไปชานชาลาที่ ​​​​9 เฮเฟตัสไม่เจอเลย

“ถึงแล้วครับพี่ชาย”

เสียงแดนนี่ดังขึ้นเมื่อพวกเขาหยุดอยู่หน้าเสาต้นหนึ่ง แมคเคนซีถึงกับเลิกคิ้วเล็กน้อย เมื่อมองดูดี ๆ แล้วเหมือนว่าที่เสาต้นนั้น จะมีตัวอักษรกรีกสีทองที่สลักคำว่า ‘ชานชาลาที่ 9 เฮเฟตัส’ เรืองแสงอยู่

“เสาต้นนี้น่ะเหรอ อย่าบอกนะว่า……”

ชายหนุ่มมองลูกศรที่ชี้ลงด้านล่างของเสาแล้วก็ชวนให้สงสัยว่าเขาจะลงไปได้ยังไง ทันใดนั้น ฉากหนึ่งในนิยายเกี่ยวกับพ่อมดน้อยที่ดังไปทั่วโลกก็ผุดขึ้นมาในหัว หรือว่าเขาต้องทำแบบนั้น

“พี่ชายรอแป๊บนึงนะครับ เราต้องหา— หวา ! พี่ชายจะทำอะไร !?”

แดนนี่ตะโกนลั่นแล้วรีบดึงชายเสื้อแมคเคนซีที่ออกวิ่งพร้อมปะทะร่างกับเสาได้ทันหวุดหวิด

“ก็จะเข้าไปในนี้ไง ไม่ได้ทำแบบนี้งั้นเหรอ”

เขาทำหน้างงเมื่อแดนนี่ส่ายหน้าทันทีแทนคำตอบ

“ไม่ครับไม่ มันมีทางเข้าไป พี่ชายใจเย็น ๆ ก่อน อย่าเพิ่งทำอะไรรุนแรงนะครับ”

ให้ตายสิ…เขาก็แค่จะเลียนแบบนิยายเรื่องนั้นเฉย ๆ แต่กลับโดนมองว่าเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรงไปแล้วหรือไงนะ แมคเคนซีรอให้แดนนี่ลูบ ๆ คลำ ๆ ไปตามเสา จนในที่สุดก็เหมือนจะเจออะไรสักอย่าง มันคือ ‘ปุ่ม’ ที่แค่กดเพียงเท่านั้น แล้วประตูซึ่งเป็นเหมือนทางเข้าลับก็เปิดออก

“แค่เนี้ย…?”

ชายหนุ่มกระพริบตาปริบ ๆ เมื่อครู่เขาควรขอบคุณแดนนี่ใช่ไหมที่ยื้อเขาไว้ทันก่อนที่จะทำอะไรขายหน้าอีก

“ใช่ครับ เรารีบไปกันเถอะ”

แดนนี่พยักหน้าแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินนำเข้าไปในเสาต้นนั้น

- ชานชาลาที่ 9 เฮเฟตัส -

บรรยากาศในชานชาลาที่ 9 เฮเฟตัสค่อนข้างวุ่นวายไม่ต่างจากสถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลนิวยอร์กเท่าไหร่ เพียงแต่ผู้โดยสารและพนักงานที่นี่ล้วนแต่เป็นเดมิก็อดและเหล่าอสูรกายเท่านั้น

“ที่นี่เป็นสถานีรถไฟที่เชื่อมต่อกับรถไฟทั่วโลกเลยล่ะครับ ก่อนอื่นเราต้องไปลงทะเบียนที่เคาท์เตอร์ให้ตรงกับรถไฟขบวนที่เราจะเดินทางไปกันก่อน”

แดนนี่อธิบายและทำหน้าที่เป็นแซเทอร์ที่ดีด้วยการพาเขาไปลงทะเบียนตั๋วรถไฟให้เรียบร้อย จากนั้นพนักงานก็แจ้งว่าพวกเขาต้องไปขึ้นรถไฟตรงไหน

“โอ๊ะ ! นั่น รถไฟมาพอดีเลย รีบไปกันครับพี่ชาย”

อาจเป็นโชคดีของพวกเขาที่ไม่ต้องรอนานเกินไป รถไฟขบวนที่จะไปญี่ปุ่นก็จอดเทียบชานชาลา เมื่อขึ้นรถไฟได้ทั้งคู่ก็ไปหาที่นั่งว่างแล้ววางกระเป๋าสัมภาระไว้ตรงช่องวางของเหนือศีรษะ

“นายหลับเอาแรงก่อนก็ได้นะ”

แมคเคนซีหันมาบอกแดนนี่ที่นั่งข้าง ๆ พวกเขาคงต้องนั่งรถไฟกันอีกพักใหญ่กว่าจะเดินทางถึงญี่ปุ่น

“อื้อ ผมว่าจะกินให้อิ่มก่อนแล้วค่อยนอนล่ะครับ พี่ชายมากินด้วยกันไหม”

แดนนี่หยิบแฮมเบอร์เกอร์ที่พวกเขาซื้อจากร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดที่สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลนิวยอร์กมาทาน ดูไม่มีความกังวลกับการเดินทางในครั้งนี้เท่าไหร่

“ไม่เป็นไร ฉันยังไม่หิว นายกินก่อนเลย”

แมคเคนซีส่ายหน้าพลางเอนหลังพิงเบาะนั่งในท่าที่สบาย เชื่อว่าตนเองคงจะหลับในอีกไม่ช้านี้

เมื่อรอผู้โดยสารจนถึงเวลา ประตูของแต่ละโบกี้ก็ปิดลงและรถไฟก็เริ่มออกวิ่งเพื่อเดินทางไปยังประเทศญี่ปุ่น

Mackenzie BELIEVER

18. Goodbye Japan

M

…ถึงเวลากลับค่ายฮาร์ฟบลัดแล้ว…

หลังจากปาร์ตี้ขนมและนอนค้างที่โรงแรมไปหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นแมคเคนซีกับแดนนี่ก็เช็คเอาท์แล้วออกจากโรงแรมไปขึ้นรถไฟที่สถานีชิบุยะไปยังสถานีโตเกียว

“คราวนี้กลับไวมากเลยนะครับ ใช้เวลาแค่คืนเดียวเอง”

แซเทอร์หนุ่มบอกขณะเดินอยู่ในสถานีรถไฟโตเกียว พวกเขากำลังจะไปยังอุโมงค์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเพื่อขึ้นรถไฟกลับไปยังชานชาลาที่ 9 เฮเฟตัส

“โชคดีที่เจอบาเกะดานูกิตัวแรกก็ได้สาเกเลย”

นั่นสิ ถือว่าเป็นโชคดีของเขามาก ๆ หากไม่เจอสาเกแต่กลับไปเจอใบไม้เหมือนที่เก็บได้จากเจ้าบาเกะดานูกิขี้เมาเมื่อคืน ไม่รู้ว่าเขาต้องไปตามหาบาเกะดานูกิอีกกี่ตัว

อยู่ ๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นร้านขายของร้านหนึ่งเข้า น่าจะเป็นร้านขายของที่ระลึกหรือของขึ้นชื่อ ผู้คนในร้านถึงได้เยอะขนาดนี้ อยู่ ๆ แมคเคนซีก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมา

“แดนนี่ นายรอฉันตรงนี้ก่อน หรือจะไปซื้อขนมก็ได้ แล้วมาเจอกันตรงนี้นะ”

เหมือนเป็นคำที่แดนนี่รอคอยมานาน พอได้ยินคำว่าขนม เจ้าตัวก็พยักหน้ารับแล้ววิ่งหายเข้าไปในร้านแถว ๆ นั้น ส่วนแมคเคนซีก็เข้าไปซื้อของในร้านดังกล่าว ใช้เวลาสักพักก็ออกมา กลายเป็นว่าเขาเป็นฝ่ายยืนรอแดนนี่ไปช็อปปิ้งอีกแล้ว

“ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ ผมเลือกของนานไปหน่อย”

เสียงของแดนนี่ทำให้แมคเคนซีหันไปมอง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นแซเทอร์หนุ่มหอบของพะรุงพะรังเต็มไปหมด

“แน่ใจใช่ไหมว่าเลือกแล้ว ไม่ได้ไปเหมาร้านเขามานะ”

อดไม่ได้ที่จะเอาของส่วนนึงมาช่วยถือ แม้ว่าแดนนี่จะบอกว่าไม่เป็นไรก็ตาม

“แน่สิครับ ก็…ก็ผมซื้อของไปฝากเพื่อน ๆ แซเทอร์ทุกคน มันก็เลยเยอะไปหน่อย”

ได้ยินแบบนี้ก็พอเข้าใจ ถือว่าเป็นเด็กมีน้ำใจคนหนึ่ง แมคเคนซีจึงแค่พยักหน้าช้า ๆ

“ครบแล้วหรือยัง จะได้ไปขึ้นรถไฟกัน”

“ครบแล้วครับ เรากลับค่ายกันดีกว่า”

แดนนี่บอกด้วยรอยยิ้มแล้วนำเขาไปขึ้นรถไฟที่อุโมงค์ด้วยขบวนที่จะพาพวกเขาไปยังสถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลนิวยอร์ก

“พี่ชาย ตื่นเร็วครับ เรามาถึงชานชาลาที่เก้าเฮเฟตัสแล้ว”

เสียงแดนนี่ปลุกเขาเหมือนกับตอนขาไปโตเกียวไม่มีผิด ซึ่งแมคเคนซีก็เผลอหลับมาตลอดทางอีกแล้ว

“โอเค…ถึงไวชะมัด”

ชายหนุ่มขยี้ตาให้หายงัวเงียก่อนที่ทั้งคู่จะช่วยกันหอบกระเป๋ารวมถึงข้าวของต่าง ๆ ออกมาจากรถไฟ ขาไปยังตัวเบาอยู่แท้ ๆ ทำไมขากลับกลายเป็นพวกบ้าหอบฟางไปได้นะ

“เอ่อ พี่ชายครับ…”

แดนนี่เอ่ยขึ้นหลังจากที่พากันออกมาจากทางลับของชานชาลา 9 เฮเฟตัส ตอนนี้พวกเขามาอยู่ที่สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลนิวยอร์กแล้ว

“ว่ายังไง”

แมคเคนซีเลิกคิ้วมองเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมพูดต่อเสียที

“คือว่า…ผมขอบคุณนะครับที่พาผมไปทำภารกิจด้วย พี่ชายดูแลผมอย่างดี ผมได้ไปในที่ที่ไม่เคยไป ได้กินของอร่อย แล้วก็ได้ซื้อของมาฝากชาวแซเทอร์เยอะแยะเลย”

แดนนี่บอกยิ้ม ๆ ติดจะเขินอายนิดหน่อย แมคเคนซีไม่รู้เหมือนกันว่าคนอื่นปฏิบัติตัวต่อแซเทอร์ยังไง แต่สำหรับเขาแล้ว แดนนี่ไม่ใช่เพียงแค่แซเทอร์ที่มีหน้าที่นำทาง แต่ยังเป็นเหมือนน้องชายและเพื่อนคนนึงของเขาด้วย แม้ว่าเขาจะไม่เคยบอกความคิดนี้กับแดนนี่เลยก็ตาม

“ถ้าเทียบกับที่นายคอยช่วยฉันหลายอย่าง นี่ก็แค่เรื่องเล็ก ไว้คราวหน้าถ้ามีภารกิจอีก ฉันจะชวนนายนะแต่อาจจะมีใครบางคนไปด้วย ถ้ามีคนคนนี้ไปด้วยนายจะสนุกมากขึ้นเยอะ”

“จริงนะครับ ถ้ายังไงอย่าลืมนึกถึงผมนะ ผมพร้อมนำทางพี่ชายกับเพื่อนพี่ชายไปทุกที่เลย”

พอได้ยินว่าจะมีทริปต่อไปอีก แซเทอร์หนุ่มก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมาทันที ดูท่าว่าแดนนี่จะชอบการเดินทางไม่น้อย แต่สำหรับภารกิจนี้ได้จบลงอย่างราบรื่นแล้ว ได้เวลาเดินทางกลับค่ายฮาร์ฟบลัดกันเสียที

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

"ยัยการ์เซีย" ผมเรียกชื่อของเธอ ระหว่างนั่งบนขบวนรถไฟโบกี้ที่สาม สายไปสหรัฐอเมริกา "ดิฉันมีเรื่องที่ต้องเฉลย"

          เธอเงยหน้าขึ้นจากกล้องตัวโปรด "คะซิส"

          "ที่เดี๊ยนโม้ไว้น่ะ ไฮรี่ไม่ได้อยู่กับลูกพี่ลูกน้องคนสนิทหรอก หมอนั่นคนเดียวกับรูปถ่ายที่หล่อนให้เดี๊ยนดู"

          "ว้ายกะแล้วเชียว" การ์เซียตบเข่าฉาดใหญ่

          "หล่อนเชียวสนิทใจ 💋" ผมโกหกหน้าตาย พลันมองหน้าตากรถไฟช่วงเวลาโพล้เพล้ของวันอาทิตย์ ดวงตะวันสีส้มเฉิดฉายบนท้องฟ้า

          "สภาพอากาศแปรปรวนออกจากประเทศญี่ปุ่นร้อยกว่าไมล์ ฝนตกเฉย"

          "นั่งรถไฟข้ามทวีปสภาพอากาศแตกต่าง"

          บรรดาหยาดน้ำร่วงโรยสู่แผ่นดินเบื้องล่าง

กลิ่นน้ำหอมพัดตีผสมลอยตลบกระจายทั่วอากาศ ณ สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล ที่แห่งนี้ไม่เว้นยามเที่ยงคืนอันเงียบสงัด ภายในทางเดินชาลาเดมิก็อดหลากหลายเชื้อชาติและอสุรกาย เดินสวนกันไปมาไม่ต่างจากตอนกลางวัน มีนายสถานี เจ้าหน้าที่ประจำเวรเดินกันประปราย

          เสียงเท้ากระทบพื้นจากไป ความเงียบกลับเข้ามาแทนที่คู่เสียงปรับอากาศบนรถ 

          การ์เซียถอยรถออกลานจอดรถ ขับรถออกจากนิวยอร์ก เจ้าของนัยน์ตาเพทายล้ำลึกมองเล็บบนนิ้วมือ ถอดแว่นกันแดดเปิดเผยโฉมหน้าไร้เครื่องประดับเครื่องหน้า 

          เปลี่ยนเบาะหลังรถให้เป็นเตียงนอน ปรับเบาะนั่งเอนลงขยับเรือนร่างนอน ลูพิต้านั่งข้างหญิงสาวผู้หมุนพวงมาลัย

ส่งภารกิจโกหกเป็นสิ่งสวยงาม 

รางวัล: 35 EXP , +5 ดรักม่า , +20 กล้าหาญ , +30 ศรัทธา , -30 เกียรติยศ

ความโปรดปรานจากโดลอส +35 แต้ม

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)

Dean HEROES

167

ชานชาลาที่ 9

             แกรนด์เซ็นทรัล สถานีรถไฟเก่าแก่ที่สุดในนิวยอร์กและเป็นสถานีรถไฟที่ใหญ่ที่สุดของโลก เชื่อมต่อเส้นทางรถไฟมากถึงหกสิบเจ็ดสาย นอกจากจะเป็นจุดศูนย์รวมการเดินทางแล้วยังถือเป็นสถานที่ท่องเที่ยวชมความงามของสถาปัตยกรรมสไตล์ฝรั่งเศส และภายในสถานีแกรนด์เซ็นทรัลยังคล้ายกับห้างสรรพสินค้าที่มีร้านรวงประเภทต่าง ๆ มากมาย สำหรับสถานที่แห่งนี้.. ถ้าใช้ชีวิตอยู่ในนิวยอร์กแล้วล่ะก็คงไม่มีใครที่ไม่เคยใช้บริการแกรนด์เซ็นทรัล

             แต่วันนี้ไม่มีเวลามาเดินเอ้อระเหยลอยชายเที่ยวเล่น จุดมุ่งหมายของทั้งสองหนุ่มเดมิก็อดคือไปที่ชานชาลาหมายเลขเก้าซึ่งเป็นเลขประจำตัวของเทพเฮเฟตัส จากนั้นก็ขึ้นรถไฟพิเศษมุ่งตรงสู่กรุงเคียฟ ประเทศยูเครน พวกเขามาถึงชานชาลาที่เก้ากันแล้ว หากเป็นหนังเรื่องแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ล่ะก็คงต้องวิ่งชนกำแพงอิฐสีส้มเข้าไป แต่เลนน็อคปรามดีนไว้เสียก่อนว่าอย่าหาทำ

             “แค่กดตามบล็อกอิฐก็พอ”

             ชายหนุ่มสายเลือดฮาเดสกล่าวก่อนที่จะจิ้มแผ่นอิฐบนเสาจากนั้นประตูสู่ชานชาลาพิเศษก็เปิดออก ตอนนี้ดีนนึกสงสัย หรือว่า เจ. เค. โรว์ลิง จะเป็นเดมิก็อดสายเลือดอะไรสักอย่าง เธออาจจะเอาเรื่องจริงมาเขียนเติมแต่งในนิยายก็ได้ แต่ว่าเธอจะเป็นธิดาของเทพองค์ไหนดีล่ะ? อาจจะเทพีอะธีน่า.. ไม่สิ เทพีมินอร์วา เพราะมีนามของเทพีแห่งปัญญาโรมันอยู่ในตัวละครสุดเทพของเรื่อง แต่ดีนก็แค่คิดไปงั้นแหล่ะ… ถ้าเป็นเรื่องจริงคงฮาน่าดู

             “ว้าว.. ยอดไปเลยแฮะ”

             พวกเขาทั้งสองเข้ามาด้านในชานชาลาที่เป็นศูนย์รวม การเดินทางของเดมิก็อดและอสุรกายที่ดี ดีนเห็นมิโนทอร์ใส่สูทตนหนึ่งเดินผ่านไปพร้อมกับถือกระเป๋าเอกสารแทนที่จะเป็นค้อนหนัก ๆ เห็นฮาร์ปี้สาวกำลังเล่นกีต้าร์เปิดหมวกอยู่ ณ มุมหนึ่งของชานชาลา และยังเห็นกลุ่มเด็ก ๆ ใส่เสื้อสีม่วงบนอกเขียนตัวอักษร ‘เอส พี คิว อาร์’ คืออะไรไม่รู้แต่คิดว่าคงไม่ใช่สโมสรฟุตบอล บางทีเด็กเหล่านั้นอาจจะเป็นเดมิก็อดจากค่ายอะไรสักค่ายที่ไม่ใช่ฮาล์ฟบลัดก็ได้มั้ง

             ตอนนี้ดีนรู้สึกเหมือนว่าตัวเขาอยู่ในดิสนีย์แลนด์ หรือยูนิเวอร์แซลสตูดิโอมากกว่าสถานทีรถไฟแกรน์เซ็นทรัล เพราะสิ่งมีชีวิตที่รายรอบคล้ายกับมาสคอตในสวนสนุกเสียเหลือเกิน การอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุขแบบนี้ก็ดี ทำไมพวกเขาต้องต่อสู้กับอสุรกายด้วยนะทั้งที่บางส่วนก็ยังมีอสุรกายดี ๆ หลงเหลืออยู่ในโลก

             ดีนเดินตามเลนน็อคไปขึ้นรถไฟสู่ยูเครน อีกฝ่ายดูเชี่ยวชาญการเดินทางดีเหลือเกิน ไม่แน่ว่าอาจจะผ่านภารกิจเดินทางมาอย่างโชกโชนแล้วก็ได้ นับได้ว่าเขาเลือกคู่หูสำหรับการทัวร์ไม่ผิดคน รถไฟมาตามเวลาที่กำหนด พวกเขาเดินไปขึ้นที่ตู้ขบวนสำหรับ ‘ที่นั่งอิสระ’ เพราะว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปสู่ประเทศที่มีสงครามภายในตู้โดยสารจึงมีคน (ขอเรียกแบบนี้ก็แล้วกัน) อยู่ไม่มาก ถ้าไม่ด้วยธุระเร่งด่วนจริง ๆ หรือมีภาจกิจระดับเทพเจ้าให้ไปทำคงไม่มีใครอยากไปเสี่ยงดวง.. แต่ถ้าเป็นสายเลือดแห่งแอรีสก็ไม่แน่

             และเมื่อถึงเวลาตามกำหนดรถไฟของเทพเฮเฟตัสก็เคลื่อนขบวนไปตามราง ดีนไม่เห็นทิวทัศน์อะไรมากไปกว่าทางใต้ดิน.. ก็นะ ถ้าไม่ใช่ใต้ดินเทพีเฮคาทีคงใช้เวทพลางตาจนเหนื่อย ในเมื่อไม่มีวิวให้ดูดีนก็เอาแผนการออกมาแจกจ่ายให้กับเลนน็อค

             “ฉันทำแผนการเดินทางมาคร่าว ๆ ส่วนนี่แผนที่ น่าจะพอใช้ดูทางได้” ดีนยื่นเอกสารให้กับเด็กหนุ่มบ้านฮาเดส ในนั้นมีทั้งข้อมูลสายรถและแผนที่ที่พิมพ์อย่างหยาบ ๆ “เส้นทางนี้น่าจะเร็วที่สุด ขึ้นรถไฟจากเคียฟไปลงครามาตอร์สค์ ใช้เวลาทั้งหมดหกชั่วโมงครึ่ง แล้วเช่าแท็กซี่ไปดอแนตสก์ ต่อจากดอแนตสก์ก็ขึ้นบัสไปลงมาริอูปอล รวมเวลาเดินทางประมาณสิบสองชั่วโมง ได้เวลานั่งรถยาว ๆ จนเมื่อยตูด”

             เลนน็อคพยักหน้ารับ เขาไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ กับแผนที่ดีนเสนอ เพราะถ้าให้ไปเองเขาคงแฝงตัวอยู่ในเงาแล้วปล่อยไหลไปตามการเดินทาง

             “แล้วนายรู้ไหมว่าเราต้องใช้เวลาเท่าไรกว่าจะไปถึง” ดีนถามต่อ

             “พอ ๆ กับเครื่องบิน” เลนน็อคตอบเสียงเรียบ

             “พอ ๆ กับเครื่องบินเหรอ…”

             ยากชะมัดยิ่งขึ้นเครื่องบินไม่ได้อยู่ด้วย แต่ถ้าความเร็วเทียบเท่าเครื่องบินถือว่าเร็วมาก ๆ หรือรถไฟเฮเฟตัสจะมีความเร็วเทียบเท่าชินคันเซ็นกันนะ… แต่ถึงจะเทียบเท่าเครื่องบินก็คงใช้เวลานานหลายชั่วโมงอยู่ดีเพราะต้องข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไป ช่วงเวลาต่อจากนี้ดีนจึงได้พักงีบ ดูคลิปสัตว์โลกน่ารัก เบื่อ ๆ หน่อยก็เดินไปหัวขบวนแล้วซื้อขนมจากลูกเรือมากิน

             “จริงสิ เดือนที่แล้ววันเกิดนายนี่นา ฉันไม่มีของขวัญอะไรให้นายเลย เอาเป็นว่าทริปนี้ทั้งทริปฉันเลี้ยงนายทั้งหมดเลยดีไหม”

             “เอาแบบนั้นก็ได้” สีหน้าของชายหนุ่มผู้นิ่งเฉยมีประกายของความประหลาดใจ เพราะคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยมาแคร์วันเกิดอะไรเขาหรอก

             .

             .

             .

             แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปจนผ่านไปได้ราว ๆ เก้าชั่วโมง…

             ดีนและเลนน็อคลงจากรถไฟของเฮเฟตัสแล้วเข้าสู่สถานีรถไฟกรุงเคียฟ ทั้งคู่ขึ้นบันไดเลื่อนอันแสนยาวเหยียดเพราะสถานีรถไฟอยู่ใต้ดินที่ลึกมากจนแรงสั่นสะเทือนของระเบิดส่งไปไม่ถึง สถานที่แห่งนี้จึงเป็นหลุมหลบภัยชั้นดีในยามเกิดสงคราม จากนั้นทั้งคู่ก็ไปซื้อตั๋วรถไฟมุ่งสู่ครามาตอร์สค์ตามแผนการ เป็นเรื่องที่แปลกมาก ที่ยูเครนมีแต่ป้ายภาษารัสเซียเต็มไปหมด แม้แต่นายสถานีก็ไม่พูดภาษาอังกฤษแต่เลนน็อคกลับสนทนาซื้อตั๋วมาได้แม้ไม่ได้ถึงกับพูดได้คล่องปร๋อนัก

             “นายเก่งจังเลนนี่ ไม่ยักรู้ว่านายก็พูดรัสเซียเป็น หรือว่านายเป็นคนรัสเซียเหรอ?”

             “เปล่า” เลนน็อคโคลงหัวนิดนึงก่อนจะเฉลย “ฉันก็แค่พูดตามที่อีวานบอกมา”

             “หืม?” ดีนเพียงแค่อุทานพร้อมกับทำตาโตพลางมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่คล้ายกับอยากจะบอกว่า ‘ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ไม่ต้องใส่ใจหรอก’ จากนั้นเลนน็อคก็ชิงสวมหูฟังแล้วหลับตา รอเวลารถไฟไปครามาตอร์สค์เคลื่อนขบวน

             ‘แต่ว่าใครคืออีวานล่ะวะ?’

             ชายหนุ่มได้แต่สงสัย แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกหนาวไปตามกระดูกสันหลังขึ้นมา มันต้องเป็นเพราะภูมิอากาศของยูเครนแน่ ๆ เลย… ล่ะมั้ง

Dean HEROES

170

กว่าจะถึงนิวยอร์ก

             ออกเดินทางวันที่หกแต่กว่าจะถึงนิวยอร์คก็ปาไปวันที่สิบสอง นี่มันภารกิจเดินทางระดับง่ายชัด ๆ..

             ดีนและเลนน็อคมาถึงสถานีรถไฟกรุงเคียฟโดยสวัสดิภาพ ซึ่งอันที่จริงจะพูดแบบนั้นก็พูดได้ไม่เต็มปากเพราะหลังจากที่บุตรแห่งฮาเดสเปิดสัญญาณโรมมิ่งพวกเขาก็ถูกสัตว์ประหลาดตามไล่ล่าตลอดทั้งเส้นทาง ไม่ว่าจะบนแท็กซี่หรือรถไฟขาเข้าเมือง ทว่าก็ถูกมัจจุราชที่ชื่อว่า เลนน็อค เทย์โคลิส จัดการอย่างง่ายดาย หมอนี่มันมือสังหารอสุรกายระดับพระกาฬชัด ๆ จะบอกว่าสมกับที่เป็นบุตรแห่งความตายไหมก็คงใช่

             ถึงพวกเขาจะปลอดภัยดีแต่ดีนก็แอบเจ็บใจนิดหน่อยที่อีกฝ่ายดันมีกระเป๋าสำรองแห่งความมืด เลยไม่ได้เห็นฉากที่เป้ของอีกฝ่ายปิดไม่ลง เหมือนว่าก่อนหน้านี้เขาจะถ้าพนันไว้สินะ แต่โชคดีที่พนันกับตัวเองไว้เลยไม่ต้องเสียค่าดอลลาร์เพิ่ม

             “กลับไปที่นิวยอร์กอีกเก้าชั่วโมงสินะ ฉันอยากยืดขาสบาย ๆ สักหน่อย พวกเราอัพเกรดที่นั่งเป็นห้องพิเศษกันเถอะ”

             “แล้วแต่เลย เงินนายจ่าย”

             เพราะด้วยเหตุนั้นทั้งสองจึงได้นั่ง ๆ นอน ๆ ยาว ๆ ในห้องรถไฟพิเศษสำหรับสี่ที่นั่ง สัมผัสประสบการณ์นั่งรถไฟเหมือนไปฮอกวอตส์ น่าเสียดายที่รถเข็นขายอาหารไม่มีขนมกบช็อกโกแลต แม้จะน่าเบื่อไปสักหน่อยแต่ถ้าสะดวกสบายและปลอดภัยก็ถือว่ายอดเยี่ยมที่สุดแล้ว

             .

             .

             .

             เก้าชั่วโมงผ่านไป ดีนและเลนน็อคมาถึงสถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลในช่วงบ่ายของวัน และเมื่อกำลังจะก้าวขาออกจากชานชาลาหมายเลขเก้าไม่มีเศษสามส่วนสี่ทั้งสองก็ถูกนายสถานีสาวสวยแต่มีท่อนล่างเป็นงูเรียกไว้

             “คุณดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล กับคุณเลนน็อค เทย์โคลิสใช่หรือเปล่าคะ พอดีว่าเทพีอะธีน่าท่านฝากของรางวัลภารกิจเอาไว้ให้น่ะค่ะ” ลาเมียร์สาวกล่าวก่อนที่เธอจะมอบกล่องรางวัลให้ทั้งสองคนละใบ “กล่องนี่ค้างไว้ที่สถานีตั้งแต่วันที่หกแล้ว ดิฉันก็นึกว่าคุณจะไม่กลับมารับแล้วซะอีก”

             “ขอบคุณครับ ผมต้องกลับมารับรางวัลอยู่แล้ว แต่ที่บอกว่าไม่มารับ.. แสดงว่ามีคนทำภารกิจเพื่อการกุศลด้วยสินะครับ”

             “เปล่าค่ะ” ลาเมียร์สาวยิ้มแหย “ก็แบบว่ามีคนที่ไปทำภารกิจแต่ไม่ได้กลับมาอะไรงี้ ถ้าให้พูดตรง ๆ ก็แบบว่าตายน่ะค่ะ คิดว่าจะต้องตีพัสดุกลับไปที่โอลิมปัสเสียแล้ว” ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีผู้ที่ทำภารกิจไม่สำเร็จเยอะเสียจนเธอชิน

             “โอ้…” พอได้ยินแบบนี้ทำเอาดีนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

             “หมดหน้าที่ของดิฉันแล้วขอตัวก่อนนะคะ” เจ้าหน้าที่สาวยิ้มหวานโดยพยายามเก็บลิ้นสองแฉกของเธอเอาไว้จากนั้นก็เลื้อยไปทำงานต่อ

             “ถ้างั้นเราออกจากชานชาลานี้กัน ฉันอยากจะช็อปปิ้งนิดหน่อยด้วย นายพอจะรอหน่อยได้ไหม?”

             “ไม่มีปัญหา” เลนน็อคพยักหน้าก่อนจะเดินนำเขาออกจากชานชาลาโดยกดรหัสที่อิฐบล็อกบนกำแพงเพื่อเปิดประตูลับ

             ดีนแวะร้านเพ็ทช็อปเพื่อซื้ออุปกรณ์สัตว์เลี้ยงสำหรับเจ้าออมเล็ต ทั้งเบาะนอนนุ่มนิ่ม ของเล่นสุนัขและแมว ชามอาหารสัตว์ ปลอกคอ สายจูงสุนัขพันธุ์ใหญ่ และกระบะทรายแมว ไม่รู้เหมือนกันว่าสิงโตมันขับถ่ายเหมือนแมวไหมแต่คิดว่าน่าจะใกล้เคียงกันล่ะน่า ส่วนเรื่องอาหารและทรายแมวค่อยว่ากันอีกที นอกจากนี้ยังซื้อขนมเจ้าอร่อยที่ไม่มีขายในมินิมาร์ทของค่ายฮาล์ฟบลัด ซื้อเยอะจนต้องพึ่งพากระเป๋าเงาของเลนน็อคเป็นที่เก็บของ

             เมื่อทำธุระทุกอย่างจนหนำใจแล้วก็ได้เวลานั่งเรลเวย์กลับไปค่ายเสียที…

             มุ่งสู่ค่ายฮาล์ฟบลัดสถานที่ที่ปลอดภัยสำหรับเดมิก็อดสายเลือดกรีกมากที่สุด และมันจะต้องปลอดภัยกว่าฮอกวอตส์อย่างแน่นอนเขามั่นใจ…

จบภารกิจ: แม้มิอาจหยุดยั้งสงคราม แต่สามารถปกป้องผู้คนได้
รางวัล: +60 EXP , 15 ดรักม่า และ 50 เกียรติยศ , 200 ความกล้า
หินอัปเกรด 3 ชิ้น และ หินแห่งปัญญา 1 ก้อน

ความโปรดปรานจากอะธีน่า+35 แต้ม
โบนัส: ความโปรดปรานจากเบลโลน่า (เทพีโรมัน) แอบเพิ่มขึ้น +10 แต้ม

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

-------------------------------------
อัพเกรดตั๋วรถไฟเป็นห้องพิเศษ 60 ดรักม่า
(รวมภาษีเป็น 64 ดรักม่า)

Dean HEROES

195

Honeymoon Trip

               ในที่สุดวันออกเดินทางก็มาถึง ดีนตื่นเต้นดีใจกับการท่องเที่ยวระยะยาวครั้งนี้จนนอนแทบไม่หลับ แต่นั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคให้คนดีด ๆ อย่างเขามีอาการเซื่องซึมแต่ประการใด

               สัมภาระพร้อม ข้อมูลพร้อม กายพร้อม ใจพร้อม เงินก็พร้อม ดีนนำเจ้าออมเล็ตน้อยไปฝากให้เอมีเลียช่วยดูแลตั้งแต่เช้า ที่ต้องฝากหญิงสาวจากบ้านซุสไว้เป็นเพราะว่าน้องสาวของเขาก็อยู่กับเธอนี่แหล่ะ และรีชาก็ดูจะเห่อเจ้าตัวเล็กเอาเสียมาก ๆ สิงโตน้อยยังคงต้องได้รับการประคบประหงมเป็นพิเศษเมื่อแรกเกิดไม่กี่วัน ตอนนี้มันลืมตาได้แล้ว เดินเตาะแตะแม้จะเซนิดหน่อย กินนมเก่งมาก ๆ และชื่นชอบเสียงเพลง เมื่อเพลงบรรเลงขึ้นมันจะส่ายหัวไปมาเบา ๆ คงเป็นเพราะระหว่างอยู่ในไข่เขาได้เปิดเพลงกล่อมมันแทบจะทั้งวันทั้งคืน

               ขอย้อนเวลาไปกล่าวถึงการวางแผนเดินทางวันแรก ๆ เสียหน่อย..

               .

               .

               .

               “แมคซี่ฉันทำแผนการท่องเที่ยวมาแล้ว”

               บุรุษผู้ยิ้มร่ายัดชีทแผนการเดินทางที่อุตส่าห์ใช้วิชาเอ็กเซลที่เรียนมาใส่มือเจ้าของชื่อ เรียกว่าเป็นคู่มือการเที่ยวประเทศไทยเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นสภาพภูมิประเทศ ภูมิอากาศ ค่านิยม ธรรมเนียมปฏิบัติ วัฒนธรรมต่าง ๆ ที่ชาวต่างชาติควรรู้ สิ่งที่พึงระวัง ค่าใช้จ่ายด้านต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นอาหาร ค่ารถ ค่าที่พัก และค่าเข้าชมสถานที่เพื่อไม่ให้ถูกเอารัดเอาเปรียบจากคนท้องถิ่น และสิ่งที่หนาเป็นพิเศษก็คือแผนการท่องเที่ยวที่ทำไว้หลายแผน

               “เมืองท่องเที่ยวที่ไทยเยอะแยะเต็มไปหมด ฉันทำมาหลายแผนหลายภาคเลย นายลองเลือกดูนะว่าอยากไปที่ไหนแล้วเราค่อยใช้แผนนั้นกัน”

               จิ้มนิ้วจึก ๆ ลงบนกองกระดาษมากมายบนมือของอีกฝ่าย พวกเขามีเวลาถึงแค่สิ้นเดือนในการส่งงานแล้วต้องไปถึงตั้งสิบจังหวัด น่าเสียดายคงเที่ยวไม่ได้ทั่วถึงและอาจจะเหนื่อยเดินทางกันหน่อยที่เมืองนึงมีเวลาเที่ยวแค่หนึ่งถึงสองวัน

               @Mackenzie

               ดีนยิ้มแป้นรับคำแซว จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน

               “ได้ ฉันไปได้ทุกที่ ๆ มีนาย แผนของภาคอื่น ๆ เอาไว้สำหรับทริปรอบหน้า หรือถ้านายอยากเปลี่ยนใจก็บอกฉันได้เสมอนะที่รัก”

               ชายหนุ่มขยิบตาก่อนจะกล่าวต่อ

               “พ่อบอกว่าคนไทยท้องถิ่นพูดภาษาอังกฤษกันไม่ค่อยได้ โดยเฉพาะถ้าเราจะไปเที่ยวแบบสมบุกสมบันตามชนบท บางทีเราอาจจะต้องใช้แอปแปลภาษา คิดว่าอาจจะต้องเปิดสัญญาณอินเทอร์เน็ตนะ”

               สำหรับเดมิก็อดถ้าเผลอไปใช้สัญญาณเน็ตข้างนอกค่ายจะหมายถึงอสุรกายไล่ติดตามมาเป็นพรวน แต่จะไม่เปิดใช้หาข้อมูลเลยก็ไม่ได้ งานนี้ไม่เหมือนไปเที่ยวเมืองใหญ่อย่างปารีสที่เป็นเมืองท่องเที่ยวติดอันดับโลกใช้ภาษาอังกฤษเยอะพอ ๆ กับภาษาฝรั่งเศส และไม่มีไกด์ผีคอยนำทางเหมือนกับตอนไปยูเครน

               “แต่ฉันถามเพื่อนคนไทยมาแล้วเขาบอกว่าที่ไทยไม่ค่อยมีอสุรกายส่วนมากจะเป็นภูติผีวิญญาณมากกว่า”

               @Mackenzie

               “ได้สิ ฉันอยากเที่ยวทุกที่อยู่แล้ว”

               ดีนยักไหล่ ตอนนี้เขาแทบจะลบคำว่า ‘ภารกิจ’ ออกจากหัวไปเกือบหมด

               “มั้งนะ แต่พวกเราทำอะไรภูติผีไม่ได้ มีแต่ดาบผ่าวิญญาณของเด็กบ้านฮิปนอสกับฮาเดสที่จัดการได้ แต่ฉันว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

               ก็ศิลาเล่าด้วยท่าทางเหมือนไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายนี่นา แค่โดนผีหลอกอาจจะไม่อันตรายร้ายแรงถึงแก่ชีวิตก็ได้

               “อ้อ แล้วก็เราไปในฐานะคนหลบเข้าเมือง ถึงเอาพาสปอร์ตไปด้วยแต่คงพักโรงแรมดี ๆ มากไม่ได้ พ่อบอกว่าโรงแรมเล็ก ๆ หรือพวกโฮมสเตย์ไม่ค่อยตรวจพาสปอร์ตชาวต่างชาติเท่าไร ส่วนการเดินทางพ่อบอกว่าบางจังหวัดจะมีไกด์ท้องถิ่นให้เหมารถตู้ไปเที่ยวได้ จะไปตามแพลนของเขาหรือแค่บอกว่าอยากไปไหนก็ได้เลย แต่บางที่ ๆ กันดาลหน่อยอาจจะต้องโบกรถข้างทาง ตอนแรกฉันคิดว่าจะเป็นแบบฮิทช์ไฮกิ้งแต่ว่าไม่ใช่ มันจะมีรถโดยสารสีแดง ๆ ขับผ่านแล้วก็โบกขึ้นได้เลย ส่วนฮิทช์ไฮกิ้งจริง ๆ พ่อบอกว่าอย่าทำมันอันตราย”

               ดีนเองก็เคยมีบทเรียนการฮิทช์ไฮกิ้งแล้วเจอโจรมาแล้วด้วย เขาจึงค่อนข้างเข็ดกับเรื่องนี้

               @Mackenzie

               “จะเจอหรือไม่เจอก็ไม่รู้ แต่เห็นว่ามีแต่คนเซนส์แรงกับเดมิก็อดบางคนที่ได้รับพลังมาจะมองเห็นวิญญาณนะ อย่างฮาเดสงี้ ตอนฉันไปยูเครนเห็นเลนนี่พูดคนเดียวกับอากาศ สงสัยว่าเซนส์จะยังไม่แรงพอ”

               และดูท่าพวกเขาทั้งสองจะไม่มีเซนส์ทางด้านนั้น ไม่อย่างนั้นแมคเคนซีต้องเคยเล่าให้ฟังแล้วว่าเคยเจอผี

               “ใช่แหล่ะ เอาไว้อนาคตถ้าเรามีเวลาไปหาทำวีซ่าถูกกฎหมายกัน เทพน่าจะประสานงานกับฝั่งมนุษย์หน่อยนะ ไหน ๆ แอบสร้างสถานีรถไฟเชื่อมต่อไปประเทศอื่นได้แล้ว เพิ่มตรวจคนเข้าเมืองสักหน่อยมันจะยากเย็นแค่ไหนกันเชียว”

               คิดแล้วก็อดที่จะมุ่ยหน้าไม่ได้ แม้การเดินทางด้วยรถไฟเฮเฟตัสจะสะดวกสำหรับบุตรแห่งโพไซดอน ทว่าถ้าอยากทำให้ถูกต้องก็มิวายต้องเดินทางแบบมนุษย์อยู่ดี แต่เขานั่งเครื่องบินไม่ได้เนี่ยสิ เห็นทีถ้าไม่นั่งเรือไปก็ค่อย ๆ ขับรถตะลุยแต่ละประเทศไปแทน เสียเวลาชะมัด

               “งั้นพวกเราไปเตรียมตัวกันเถอะ จิตวิญญาณของฉันมันร่ำร้องอยากเที่ยวเต็มแก่แล้ว!”

               @Mackenzie

               “เซนส์แรงหรือเป็นความสามารถของสายเลือดกันล่ะ?”

               ดีนตั้งข้อสังเกต จะว่าไปเทพีเฮคาทีนี่เป็นลูกน้องของเทพฮาเดสหรือเปล่านะ? เวทมนตร์ แม่มด วิญญาณ เป็นเรื่องที่เข้ากันออก บางทีแมคเคนซีอาจจะมีความสามารถแบบนั้นเหมือนกันก็ได้แค่เลเวลอาจจะยังไม่ถึง

               “ได้หมด ว่าแต่นายจะแนะนำฉันกับพ่อว่าอะไร? พ่อนายรับได้ไหมที่นายเป็นเกย์”

               @Mackenzie

               “ถ้าฉันไม่เห็นก็ไม่เป็นไรหรอก”

               หรือถึงถ้าเห็นแต่มาแบบไม่น่ากลัวเขาก็คงพอรับได้ อย่างไรเสียตนที่ต้องไปผจญกับอสุรกายน่าเกลียดน่ากลัวมาหลายตัวก็พอจะรับได้กับเรื่องนี้

               “งั้นก็ดี ฉันจะได้เปิดตัวแบบแฟนไปเลย!”

               ฉีกยิ้มกว้าง แต่ความจริงพวกเขาก็ไม่ได้มีอะไรที่ต่างไปจากเมื่อก่อน คนภายนอกคงมองเห็นว่าพวกเขาเป็นแค่เพื่อนกันได้ล่ะมั้ง …ในกรณีที่รับไม่ได้

               @Mackenzie

               .

               .

               .

               ตัดภาพกลับมาปัจจุบัน

               ตอนนี้พวกเขาพร้อมสำหรับการเดินทางไปลอนดอนแล้ว ดีนและแมคเคนซีออกเดินทางจากค่ายฮาล์ฟบลัดไปที่สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลที่คุ้นเคยด้วยประสบการณ์การเดินทางคนละหนึ่งครั้งถ้วน แล้วมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าผนังอิฐสีแดงที่ป้ายด้านบนเขียนระบุชัดเจน ‘ชานชาลา หมายเลข 9’

               “ตอนนั้นเลนนี่กดรหัสว่าอะไรหว่า”

               ดีนขมวดคิ้วทำท่าเก้ ๆ กัง ๆ กับผนัง จนผู้คนชาวนิวยอร์กที่ผ่านไปผ่านมาเริ่มจะมองว่าไอ้บ้านี่ทำอะไรกับกำแพง

               “แมคซี่ นายทำเป็นไหม?”

               @Mackenzie

               ดีนมองดูการกระทำของอีกฝ่ายก่อนจะจดจำเอาไว้

               “กดแค่ปุ่มเดียวเองนี่นา นึกว่าตอนนั้นกดเป็นรหัสลับเสียอีก”

               พอง่ายแบบนี้รู้งี้กดไปนานแล้ว เมื่อเขาเดินเข้าไปในสถานีรถไฟพิศวงก็พบกับบรรยากาศแฟนตาซีที่คุ้นตา

               “จะว่าไปเราจะซื้อตั๋วกันแบบไหนดี ที่นั่งปกติหรือว่าห้องพิเศษ”

               ลองเอ่ยถาม เพราะการเดินทางจากนิวยอร์กไปลอนดอนใช้เวลานานพอสมควร แม้ที่นั่งของรถไฟจะกว้างขวางกว่าเที่ยวบินชั้นประหยัดที่เขาเคยขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียวอยู่ก็ตามแต่ก็ทำได้แค่นั่งเฉย ๆ ยืดเส้นยืดสายไม่ค่อยสะดวก สำหรับคนไฮเปอร์อยู่สุขไม่เป็นนับว่าเป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าเบื่อ แต่ถ้าเป็นห้องพิเศษราคาก็อัพขึ้นเป็นเท่าตัว

               @Mackenzie

               “ขอดูกระเป๋าตังค์ก่อนละกัน”

               ดีนเปิดกระเป๋าตังค์น้อยที่ใส่เหรียญดรักม่าเอาไว้ สำหรับคนที่ออกไปทำภารกิจบ่อยครั้งเขาจึงมีดรักม่าติดกระเป๋ามากถึงเจ็ดร้อยเหรียญ หากเดินทางสามครั้งโดยจองห้องพิเศษก็ใช้เงินกันคนละหนึ่งร้อยห้าสิบดรักม่า เป็นราคาสูงที่เขาจ่ายไหวสำหรับหารสองมาแล้ว แต่แมคเคนซีที่แทบจะไม่ได้ออกไปไหนเลยจะมีเงินมากขนาดนั้นเหรอ? ถ้าให้เขาออกเงินคนเดียวสามร้อยดรักม่าก็ออกจะมากเกินไปอีก

               ทนอยู่นิ่ง ๆ สักแปดเก้าชั่วโมงจะเป็นไรไป แค่นี้คงไม่ตายหรอกน่า อีกอย่างมีแฟนให้อ้อนด้วย…

               “เอางี้ไหม นิวยอร์กไปลอนดอนแค่แปดชั่วโมง เราซื้อตั๋วชั้นประหยัดก็ได้ แล้วค่อยไปลงทุนขากลับที่ต้องนั่งสิบกว่าชั่วโมงเอา”

               @Mackenzie

               “หือ เอามาฝากไว้ที่ฉันเนี่ยนะ นายไม่กลัวหมดตูดหรือไง?”

               เลิกคิ้วมองกระเป๋าเงินดรักม่าของแมคเคนซีที่ยื่นมาให้ เขายื่นมือออกไปรับไว้ก่อนก็ได้ยังไงก็ไม่คิดจะฮุบเงินแฟนแล้วให้เขาเอาไปใช้แค่วันละยี่สิบเหรียญหรอก

               เมื่อตกลงกันได้แล้วดีนก็ไปซื้อตั๋วรถไฟสองใบเพื่อไปลงที่สถานีลอนดอนคิงส์ครอส แล้วพากันขึ้นไปนั่งบนขบวนรถเมื่อรถไฟจอดเทียบชานชาลาแกรนด์เซ็นทรัล

               “เออ นี่ ฉันมีข้อมูลใหม่มาอัพเดทให้กับนาย ตกลงว่าฟรีวีซ่าที่เราบอกสามารถใช้จองรถหรือโรงแรมได้ล่ะ ไม่ต้องไปพักกันแบบตกระกำลำบากกันแล้วนะพวกเรา”

               แต่พวกเขาไม่ได้จองโรงแรมกันเลย การหาเอาด่านหน้าก็ใช่ว่าจะได้ที่พักดี ๆ เสมอไป ถือว่าเป็นการเสี่ยงดวงแบบห้าสิบห้าสิบ

               “แล้วก็พ่อฉันโอนเงินมาให้สามร้อยเหรียญเป็นของขวัญรับปริญญา ฉันเลยกะว่าจะซื้อกล้องถ่ายรูปสักหน่อย นายว่าดีไหม แค่กล้องไอโฟนน่าจะเก็บภาพสู้กล้องถ่ายรูปจริง ๆ ไม่ได้หรอกเนอะ”

               @Mackenzie

               “ไม่ได้ดูเลย ฉันกะว่าจะใช้สัญชาตญาณชอบตัวไหนก็เลือกตัวนั้นเลย” ใช้หัวใจนำพามากกว่าเหตุผล นี่แหล่ะดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล “แต่ว่านายต้องพาฉันไปที่ร้านขายกล้องแล้วล่ะ”

               ไม่รู้อีกฝ่ายจะรู้แหล่งช็อปปิ้งในลอนดอนไหม แมคเคนซีดูเป็นพวกจะไม่ก้าวขาออกจากบ้านถ้าไม่จำเป็นเสียด้วยสิ แล้วอีกอย่างกลอสเตอร์มันอยู่ส่วนไหนของอังกฤษก็ยังไม่รู้เลย

               “อื้ม… เรียกว่ารับปริญญาคงไม่ถูกซะทีเดียวมั้ง ฉันไม่ได้เข้าร่วมพิธีเพราะติดแหงกอยู่ที่ค่าย แต่ก็ได้ปริญญาบัตรกับวุฒิมาแล้ว ถือว่าเรียนจบโดยสมบูรณ์แล้วล่ะ จะว่าไปนายล่ะ.. ที่ดรอปเรียนไว้จะทำยังไง หรือว่าช่างแม่งละออกมาทำฟาร์มของนายต่อเลย”

               @Mackenzie

               “ได้นะ งั้นก่อนอื่นตรงไปที่ร้านกล้องถ่ายรูปก่อนเลย”

               สำหรับแผนการทุกอย่างที่อังกฤษเขาให้แมคเคนซีจัดการ ถ้าอยากพาไปเที่ยวไหนก็ไปกันเลย คราวนี้จะขอเป็นผู้ติดตามที่ดีเอง

               “ขอบคุณนะแมคซี่ พิธีน่าจะอยู่ช่วงก่อนที่นายจะมาค่ายล่ะมั้ง ตอนนั้นฉันติดต่อใครแทบไม่ได้เลย แถมยังต้องโกหกว่าไปทำไร่สตรอว์เบอร์รี่กับญาติที่บ้านนอกด้วย”

               จะบอกว่าญาติก็… อาจจะใช่มั้ง ทุกคนในค่ายเหมือนเป็นเครือญาติเดียวกันหมดเพียงแต่ใครจะเลือดชิดหรือเลือดห่าง

               “ไม่มีใครที่สายเกินเรียนหรอก ถ้านายไม่ซีเรียสเรื่องอายุอ่ะนะ ไม่ก็.. เรียนทางไกลเป็นไง? ฉันว่าหลักสูตรออนไลน์น่าจะมีอยู่ นายไปเรียนที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ ส่วนวันไหนที่ต้องไปมหาลัยเดี๋ยวฉันไปเป็นบอดี้การ์ดให้นายก็ได้”

               กล่าวจบมือซนก็กดเอนพนักให้นั่งสบาย เวลาที่เหลือกว่าจะไปถึงสถานีคิงส์ครอสน่าจะหลับได้หลายตื่น คุยได้หลายรอบ ส่วนท้องคงต้องฝากไว้กับแซนวิชแสนอร่อยของรถไฟเฮเฟตัส

               @Mackenzie

เริ่มภารกิจ: ปราบเพกาซัสพยศ

จ่ายค่ารถไฟเฮเฟตัส 2 ที่นั่ง 40 ดรักม่า
(รวมภาษีแล้ว = 43 ดรักม่า)