สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล

Mackenzie HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-7-11 12:41
195Honeymoon Trip
               ในที่สุดวันออกเดินทางก็มาถึง ดีนตื ...

24. Go to London

M

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แมคเคนซีรับแผนการท่องเที่ยว (?) ที่ดีนนำมาให้ ยังไม่ทันได้เปิดดูก็ต้องตกใจกับความหนาของหน้ากระดาษซะก่อน

“นี่มัน…แผนการเดินทางหรือธีสิสกันแน่”

ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากดูบอร์ดภารกิจกันไปไม่นาน ดีนจะกระตือรือร้นไปรวบรวมข้อมูลจนละเอียดขนาดนี้ เมื่อเปิดดูเนื้อหาก็คงต้องเรียกว่าแผนการท่องเที่ยวมากกว่าจะเป็นแผนการเดินทางไปทำภารกิจจริง ๆ นอกจากจะแสดงเนื้อหาทางภูมิประเทศ ภูมิอากาศ วัฒนธรรมต่าง ๆ แล้ว ยังมีสถานที่ท่องเที่ยวเต็มไปหมด แต่จะว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้ ก็ภารกิจนี้ให้ไปถ่ายรูปสถานที่ท่องเที่ยวของแต่ละจังหวัดมาส่งนี่นะ

“เราไปภาคเหนือกันดีไหม ดูจากข้อมูลที่นายหามาแล้วอากาศค่อนข้างเย็นกว่าภาคอื่น ๆ”

เมื่อลองไล่อ่านข้อมูลของแต่ละแผนที่อีกฝ่ายทำมาแล้ว เขาค่อนข้างสนใจภาคเหนือมากกว่าภาคอื่น ๆ แต่ก็ต้องลองถามความเห็นผู้ร่วมเดินทางก่อน

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“จริงเหรอ ถ้าสมมุติเราขึ้นเหนือแล้วอยู่ดี ๆ ฉันอยากไปทางใต้นายก็จะตามใจฉันหรือไง”

เขาไม่คิดว่าดีนจะตามใจขนาดนั้น การเปลี่ยนทิศทางกะทันหันมันค่อนข้างเสียเวลาทีเดียว

“งั้นเราก็ไม่ต้องห่วงเรื่องมอนสเตอร์ แต่มาห่วงเรื่องภูติผีวิญญาณแทนงั้นเหรอ”

แมคเคนซีเริ่มสงสัย เคยได้ยินเพื่อนในกลุ่มที่มาวิทยาลัยคุยกันว่าผีไทยน่ากลัวไม่แพ้ผีชาติใดในโลกซะด้วยแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนขี้กลัวหรือเชื่อเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ แต่หากจะไปต่างบ้านต่างเมืองก็คงต้องระวังตัวไว้ก่อน

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ถ้านายว่าอย่างนั้นก็ตัดปัญหาเรื่องนี้ไป ยังไงพวกเราคงไม่แจ๊คพอตเจอผีที่ไทยเข้าหรอก”

ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเห็นวิญญาณสักครั้ง ไม่ว่าจะที่อังกฤษ อเมริกา หรือแม้แต่ปารีส แล้วจะไปเจอที่ไทยได้ยังไงกัน

“ฟังดูลำบากชะมัด ไปเที่ยวทั้งทีต้องไปแบบแบ็คแพ็คงั้นเหรอ”

แอบมุ่นคิ้วเล็กน้อย ไปทีก็ตั้งหลายวัน ขอนอนโรงแรมแบบสบาย ๆ ไม่ได้หรือไงนะ แต่ก็ไม่อยากบ่นมาก เดี๋ยวจะทำให้การเดินทางของพวกเขากร่อยซะเปล่า ๆ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“พูดถึงเรื่องพูดคนเดียว บางทีฉันก็เคยเห็นชาร์ล็อตพูดคนเดียวเหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้าถามว่าเธอคุยกับใครแบบนี้นายว่าชาร์ล็อตเป็นพวกเซนส์แรงไหม”

ที่แมคเคนซีไม่กล้าถามน้องสาวร่วมบ้านเพราะหากว่าเธอเกิดบอกว่าในบ้านนี้มีแขกที่มองไม่เห็นอาศัยอยู่ด้วยเขาคงได้หอบผ้าหอบผ่อนไปนอนที่อื่นแน่ ๆ

เขาได้แต่หัวเราะน้อย ๆ เมื่อได้ฟังดีนบ่นกระปอดกระแปดค่อนแคะเหล่าเทพ แต่ก็เชื่อเถอะ ถึงจะบ่นแค่ไหนก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“อืม…งั้นคราวนี้ก็เตรียมเสื้อผ้ากับของใช้ที่จำเป็นก็พอ ส่วนเรื่องที่อังกฤษฉันจะดูอีกทีว่าจะพอมีเวลาไปที่ไหนได้บ้าง”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ไม่รู้เหมือนกัน แล้วถ้าสมมุติมันเป็นความสามารถของสายเลือด แล้วฉันเกิดเห็นหรือติดต่อกับวิญญาณได้ขึ้นมา นายยังจะมาที่บ้านฉันอยู่ไหม”

ถ้าเกิดมันเป็นความสามารถของสายเลือดแล้วทำให้ดีนกลัวขึ้นมาล่ะ แบบนั้นเขาคงต้องกลับมาอยู่ในห้องคนเดียว

“ก็บอกว่าเป็นแฟน ปกติฉันก็คุยกับพ่อทุกเรื่องอยู่แล้ว ฉันว่าพ่อรับได้นะไม่ว่าฉันจะเป็นอะไร เขาคงไม่ตัดฉันออกจากกองมรดกหรอก”

อีกอย่างเขาก็เคยเล่าเรื่องดีนให้พ่อฟังบ้างแล้วเวลาที่ติดต่อกลับไป แค่ยังไม่ได้บอกสถานะอย่างเป็นทางการเท่านั้นเอง

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ถ้านายว่างั้นนะ”

ถึงจะถามแบบนั้นแต่ก็แอบกังวลเองเหมือนกัน ถ้าเกิดหากเป็นความสามารถของสายเลือดจริง เขาก็ต้องเห็นสิ่งที่ไม่อยากเห็น กลายเป็นคนมีสัมผัสที่หกไปโดยอัตโนมัติ

“ทำแบบที่ทำอยู่ตอนนี้นี่ล่ะ แต่ระวังพ่อฉันอาจจะเหม็นนิดหน่อย ก็อย่างว่า ตั้งแต่แม่เอาฉันไปให้เขาเลี้ยง เขาก็อยู่กับลูกชายแล้วก็หมาสองตัวมาตลอด ไม่ได้คบใครใหม่เลย”

แมคเคนซียิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงพ่อผู้รักเดียวใจเดียวของตนเอง ที่จริงถ้าพ่อจะคบใครใหม่เขาก็ไม่คิดจะห้ามแต่จนถึงตอนนี้เวลาที่แมคเคนซีติดต่อไปพ่อก็ไม่เคยพูดถึงหญิงคนไหนให้ฟัง จะมีก็แต่เรื่องงานกับเรื่องหมานี่แหละ

เขาวางแผนการไปเที่ยวไทยของดีนลงแล้วไปหยิบสมุดมาเขียนแผนการท่องเที่ยวที่อังกฤษบ้าง

.

.

.

.

.

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“หืม…มันมีรหัสด้วยเหรอ”

แมคเคนซีทำหน้าสงสัย แล้วมายืนมุงตรงเสาอิฐแดงอีกคน เท่าที่จำไม่ผิด เมื่อตอนที่มากับแดนนี่ อีกฝ่ายแค่กดปุ่มแล้วประตูลับก็เปิดออกเลยนี่นา

“ฉันขอดูแป๊บนึงนะ”

ฝ่ามือใหญ่เริ่มลูบ ๆ คลำ ๆ ไปตามเสา มันค่อนข้างน่าอายนิดหน่อยที่ต้องมาทำอะไรอย่างนี้ แต่เขาจำตำแหน่งไม่ได้

“โอ๊ะ เจอแล้ว”

พอเจอปุ่มที่นูนออกมาจากเสาแล้ว แมคเคนซีก็กดมันทันทีอย่างไม่ลังเล แล้วประตูที่เชื่อมระหว่างสถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลกับชานชาลาเฮเฟตัสหมายเลข 9 ก็เปิดออก จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าประตูนั้นไป

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

พอถูกถามก็เงียบคิด สำหรับแมคเคนซีนั้นสามารถนั่งตรงที่นั่งปกติได้สบาย ๆ แต่เขาไม่แน่ใจว่าดีนต้องการแบบไหน บางทีห้องพิเศษอาจจะมีอะไรให้ทำมากกว่านั่งเฉย ๆ ก็ได้มั้ง

“ที่จริงฉันนั่งตรงที่ปกติได้นะ แต่นายจะเบื่อหรือเปล่า ฉันก็ไม่รู้ว่าห้องพิเศษเป็นยังไง นายจะลองจองห้องพิเศษดูก็ได้”

ถึงราคาจะแพงไปหน่อย แต่เดี๋ยวกลับค่ายไปทำงานพิเศษหาเงินมาใหม่ก็แล้วกัน

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“เอางั้นก็ได้”

เขาพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของดีนก่อนจะดูราคาค่าตั๋วที่ต้องจ่าย

“นายเก็บไว้แล้วกัน ดูแล้วนายน่าจะคำนวณรายรับรายจ่ายได้ละเอียดดี”

แมคเคนซีหยิบกระเป๋าเงินดรักม่าของตนเองส่งให้อีกฝ่าย นอกจากซื้อตั๋วรถไฟแล้วคงไม่ต้องใช้เงินดรักม่าซื้ออะไรอีก งั้นก็ให้ดีนจัดการส่วนนี้ไปเลยก็สะดวกดี

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“หมดตูดก็ให้นายเลี้ยง โทษฐานใช้เงินฉันหมด”

ตอบเหมือนเป็นเรื่องไม่สำคัญอะไร สำหรับแมคเคนซี เงินดรักม่าที่เขาเก็บไว้เพราะวางแผนว่าจะซื้ออาวุธชนิดอื่นมาใช้ฝึกต่อจากดาบและโล่ แต่กว่าจะเรียนครบคลาสก็คงใช้เวลาอีกสักพัก เขายังพอมีเวลาเก็บดรักม่าได้ใหม่อยู่

“แบบนี้ก็เยี่ยมเลยสิ นึกว่าต้องนอนพวกโฮสเทลหรือโฮมสเตย์ทั้งทริปซะแล้ว”

พอได้ยินแบบนั้นก็ค่อยยิ้มออกหน่อย ก่อนจะนึกได้ว่าแบบนี้พวกเขาต้องจองโรงแรมที่ไทยใหม่หรือเปล่า แบบนั้นคงต้องใช้อินเทอร์เน็ตใช่ไหม แล้วพวกมอนสเตอร์จะโผล่มาเซย์ฮัลโหลหรือเปล่า

“ถ้านายอยากซื้อก็โอเคนะ ได้ดูรุ่นที่สนใจหรืออยากได้มาหรือยัง ว่าแต่นายจะรับริญญาแล้วเหรอ เมื่อไหร่น่ะ”

ถึงดีนอาจจะไปร่วมพิธีรับปริญญาที่มหาวิทยาลัยไม่ได้แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดี แมคเคนซียังรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายเพิ่งบ่นเรื่องธีสิสให้ฟังเมื่อไม่นานมานี้เอง

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ไว้ถึงลอนดอนแล้วเราไปร้านขายกล้องกันก่อนเลยก็ได้ เผื่อว่านายอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้”

เขาพอรู้จักย่านร้านขายของอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้มาที่ลอนดอนหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าร้านรวงต่าง ๆ จะเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน แต่ก็คงไม่ถึงขั้นหาร้านไม่เจอหรอก

“มีพิธีรับไปแล้วงั้นเหรอ งั้นฉันต้องบอกนายว่ายินดีด้วยที่เรียนจบแล้วน่ะสิ อืม…ถ้าออกจากค่ายฉันก็คงไปเรียนต่อให้จบ ช้ากว่าคนอื่นหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก แล้วค่อยกลับไปช่วยงานพ่อต่อ”

ที่แมคเคนซีวางแผนไว้แต่เดิมก็คือแบบนี้ แต่พอต้องมาอยู่ที่ค่ายก็เลยเหมือนดูจะผิดแผนไปเสียหมด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คิดว่าหากอายุยังไม่เกิน 30 ก็ยังพอมีเวลาทำตามแผนที่วางไว้ได้อยู่ ซึ่งก็ยังมีเวลาอีกตั้งหลายปี

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“เรียนทางไกลน่ะเหรอ…น่าสนใจ แต่ฉันให้พ่อทำเรื่องดรอปให้แล้วนี่สิ คงต้องรอปีการศึกษาหน้าล่ะมั้ง”

ที่ดีนพูดมาก็น่าสนใจ ดูท่ากลับกลอสเตอร์คราวนี้เขาคงต้องไปปรึกษาเรื่องเรียนกับพ่อดูซะแล้ว

แมคเคนซีปรับเบาะให้เอนลงเสมอกับดีน รอจนผู้โดยสารคนอื่น ๆ ขึ้นนั่งประจำที่จนครบสักพักก็ได้เวลารถไฟออกจากชานชาลาเฮเฟตัสหมายเลข 9 สู่สถานีลอนดอนคิงส์ครอส

Nanette -

Nanette Leblanc

สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล ชานชาลาที่ 9 เฮเฟตัส

เธอได้ยินมาว่ามีรถไฟสำหรับพวกเหล่ามนุษย์ครึ่งเทพทั้งหลายอยู่ที่สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล หลังจากหาทางเข้ามายังตัวเมืองจากค่ายฮาล์ฟบลัดได้สำเร็จ นาแนตต์ก็เดินเข้ามาภายในสถานีรถไฟ ก่อนจะมองชานชาลาหมายเลข 9 ซึ่งเป็นชานชาลาสำหรับสถานีรถไฟของเฮเฟตัส

“ไปกรุงเทพ ประเทศไทยค่ะ” นาแนตต์แวะมาซื้อตั๋วที่ช่องขายตั๋ว พนักงานสาวมองหน้าเธอเล็กน้อยก่อนจะบอกราคาตั๋วจากดอลล่าร์เป็นดรักม่า “20 ดรักม่า ? แพงจัง”

นาแนตต์บ่นอุบอิบ ไม่ใช่โอกาสที่จะเกิดขึ้นได้บ่อยนักที่คุณหนูจากบลัวร์จะบ่นว่าอะไรซักอย่างแพง แต่เนื่องจากดรักม่าไม่ใช่สกุลเงินทั่วไปที่เธอจะไปขอคุณพ่อได้ มันล้วนแลกมาด้วยหยาดเหงื่อน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง รู้สึกภูมิใจและก็รู้สึกต้องคิดหนักหากจะใช้มัน แต่ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วจะถอยก็คงไม่ได้

นาแนตต์ชำระเงินค่าตั๋ว ก่อนจะขึ้นรถไฟไปเมื่อถึงเวลา อย่างน้อยรถไฟของเฮเฟตัสก็ยังสะดวกสบายพอสำหรับการเดินทางไกล ๆ อยู่บ้าง

ภารกิจเที่ยวไทยแลนด์

bettyleg

Dean HEROES

212

กลับมาแล้วนิวยอร์ก

               ใช้เวลาหนึ่งวันเต็ม ๆ สำหรับการนั่งรถไฟเฮเฟตัสจากกรุงเทพมหานครมายังกรุงนิวยอร์ก ดีที่พวกเขาซื้อตั๋วแบบห้องพิเศษจึงไม่ได้ต้องนั่งอย่างเดียวจนเมื่อยก้น (หมายถึงนั่ง ๆ นอน ๆ จริง ๆ ไม่ใช่เล่นจ้ำจี้บนรถไฟ) เกาลัดจำนวนมากที่แมคเคนซีซื้อมาก็ช่วยฆ่าเวลาได้ดี ตอนนี้ดีนคิดว่าเขากินเกาลัดมากจนหน้ากลายเป็นเจ้า ‘อัลวิน’ ตัวละครจากเรื่องชิพมังค์ จะว่าไปก็ใกล้เคียงกับชื่อที่พ่อตั้งให้เขาเหมือนกันนะ

               

               เมื่อใกล้ถึงสถานีแกรนด์เซ็นทรัลนิวยอร์กเสื้อโค้ทตัวหนาก็ได้ฤกษ์หยิบมาใช้งานอีกครั้งหลังจากที่ดองในกระเป๋าเป้มาหลายวัน เมื่อก้าวเท้าออกจากสถานีรถไฟความหนาวเย็นก็เข้าปะทะใบหน้าให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย การทำภารกิจครั้งนี้เหมือนว่าเขาจากบ้านเกิดไปนานมาก เที่ยวครึ่งเดือนเหมือนเขาถูกหลุมเวลาดูดหายไปสักสามเดือน

               “เฮ้อ กลับมาถึงสักที ได้แต่นั่งอยู่ในตู้รถไฟเมื่อยชะมัด”

               ยืดเส้นยืดสายบิดขี้เกียจสุดตัว จากนั้นไม่ลืมปรับเวลาให้ตรงตามเวลาท้องถิ่นของสหรัฐอเมริกา

               “จะห้าทุ่มแล้วงั้นเหรอ กลับไปถึงค่ายก็นอนได้เลยสิเนี่ย.. อ๊ะ ไม่สิ มืด ๆ แบบนี้จะมีตัวอะไรตามมาหยุมหัวพวกเราหรือเปล่านะ?”

               ใบหน้าคมคายของหนุ่มละตินยิ้มแหย ไทยแลนด์เป็นประเทศที่ไม่ค่อยมีอสุรกายจนเปิดโทรศัพท์มือถือใช้อำนวยความสะดวกได้ตามใจนึกแต่พวกเขาทำอย่างนั้นที่อเมริกาไม่ได้ ต่อให้ไม่ใช้โทรศัพท์แต่กลิ่นหวานหอมของสายเลือดก็ดึงดูดอสุรกายน้อยใหญ่ให้เข้ามาหา (ที่ตาย) อยู่ดี

               @Mackenzie

               พูดถึงรถไปลองไอแลนด์ภาพ ‘แท็กซี่ของสามพี่น้องสีเทา’ ก็แว้บเข้ามาในหัวจนต้องสะบัดหน้าทิ้ง

               “มีรถไฟไปลองไอแลนด์อยู่นะ แต่ใช้เวลาตั้งสามชั่วโมง ช้าหน่อยแต่ปลอดภัยกว่าไอ้ที่เร็ว ๆ แบบเร็วเกินไป”

               พยายามไม่คิดถึงแต่ก็อดที่จะพูดถึงไม่ได้อยู่ดี คงจะมีแค่นั่งรถไฟแล้วล่ะถึงจะกลับไปค่ายได้ในเวลาดึกขนาดนี้ แล้วหลังจากนั้นก็ต้องไปเสี่ยงดวงอีกทีว่าระหว่างทางไปจนถึงค่ายพวกเขาจะไปป๊ะเข้ากับอสุรกายตัวไหนเข้าหรือเปล่า สัมภาระยิ่งเยอะ ๆ อยู่ด้วยสิ

               “ปะ เราไปขึ้นรถไฟกัน หรือไม่ก็.. หาโรงแรมแคปซูลในนิวยอร์กนอนสักคืน แต่น่าจะนอนไม่หลับแหงม แล้วพวกเราก็จะไปง่วงตอนเช้าแทน”

               @Mackenzie

               “อื้อ ใช่ นั่งรถไฟอีกสองต่อ นายไม่เคยมาที่นี่แบบขนส่งสาธารณะล่ะสิ”

               ก่อนหน้านี้แมคเคนซีมีมอเตอร์ไซค์ชื่อแมคกี้นี่นา สำหรับคนชอบขับขี่รถคงสนุกกับการซิ่งมากกว่าใช้บริการขนส่งสาธารณะ ต่อให้เบื่อก็ต้องทนแล้วล่ะ ดีนได้แต่ปลอบใจอีกฝ่ายด้วยการตบบ่าเบา ๆ จากนั้นจึงพาไปขึ้น LIRR จนไปถึงริเวอร์เฮด ลองไอแลนด์ เอาจริงต่อให้ไม่ใช่แมคเคนซีดีนก็รู้สึกเบื่อนิดหน่อยที่นั่งรถไฟรวม ๆ แล้วยี่สิบชั่วโมง

               แล้วช่วงเวลาวัดใจก็มาถึง จากสถานีริเวอร์เฮดเข้าป่าไปยังค่ายฮาล์ฟบลัดจะเจออสุรกายตัวไหนต้องมาลุ้นกัน ดีนเตรียมอาวุธสัมฤทธิ์มาเตรียมไว้เผื่อได้ใช้ต่อกร

               แซ่ก แซ่ก แซ่ก

               เมื่อเดินเข้าป่ามาได้ครึ่งทางยังไม่ถึงเนินฮาล์ฟบลัดก็รู้สึกได้ถึงเสียงกิ่งไม้ไหวอย่างผิดธรรมชาติราวกับว่าถูกสิ่งมีชีวิตซุ่มอยู่ด้านในนั้น มือที่ทั้งหอบหิ้วสัมภาระและแบกโล่ไปพร้อมกันกระชับอาวุธให้แน่นขึ้น ดีนหันไปส่งสัญญาณให้แมคเคนซีเตรียมปะทะด้วยการเพยิดหน้า ก่อนที่เขาจะแหย่หอกเข้าไปในพุ่มไม้นั้น

               “แฮ่!!”

               ก็อบลินตัวหนึ่งกระโจนออกมาให้ตกใจเล่น แต่ดูท่าทางแล้วมันจะตกใจยิ่งกว่าเมื่อประชันหน้ากับเดมิก็อดเลเวลเต็มในระยะประชิด

               “กี๊!!!”

               เจ้าตัวเขียวหวาดวิตกก่อนจะทิ้งอาวุธเล็ก ๆ ราวกับมีดสเต็กลงแล้วกระโดดหายเข้าโพรงไม้อย่างกับตัวตุ่น

               “โธ่เอ๊ย ไม่แน่จริงนี่หว่า” บุตรแห่งโพไซดอนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “แต่ว่าเรารีบกันเถอะแมคซี่ เดี๋ยวมันไปเรียกพวกมาแล้วเราจะซวยเอา”

               กล่าวจบก็รีบจ้ำนำหน้าคนรักเดินกลับค่ายไปจนพบกับซุ้มประตูเวทมนตร์ราวกับเรืองแสงได้ เมื่อเข้าไปในอาณาเขตที่ขนแกะทองคำปกป้องก็ถือว่าปลอดภัย ในที่สุดการเดินทางอันยาวนานก็จบลงเสียที คิดถึงเตียงนุ่ม ๆ และอ่างอาบน้ำใบใหญ่ของบ้านเฮคาทีจะแย่แล้ว

               @Mackenzie

               

Mackenzie HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-9-30 10:54
212กลับมาแล้วนิวยอร์ก
               ใช้เวลาหนึ่งวันเต็ม ๆ ส ...

40. Back to Camp Half Blood

M

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

การนั่งรถไฟกลับนิวยอร์กครั้งนี้พวกเขาก็จองห้องพิเศษไว้เช่นเดียวกับขามา ทำให้พักผ่อนได้อย่างเต็มที่และเป็นส่วนตัว แม้จะใช้เวลาหนึ่งวันเต็มแต่บรรดาอาหารและขนมขบเคี้ยวที่ซื้อมาตามจังหวัดต่าง ๆ ของไทยก็กลายเป็นสเบียงชั้นดีทำให้พวกเขาระหยัดค่าอาหารบนรถไฟไปได้มากทีเดียว

“ป่านนี้ที่ไทยน่าจะเป็นเวลากลางวันหรือเปล่า ฉันยังไม่ง่วงเลย คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง พวกมอนสเตอร์พวกนั้นน่าจะหลับนอนบ้าง”

อาจเป็นเพราะเพิ่งกลับจากประเทศที่ไทม์โซนต่างกัน แมคเคนซีจึงยังปรับตัวไม่ได้ ตอนนี้เขายังตาสว่างอยู่เลย และไม่รู้ว่าจะมีอาการเจทแล็คเหมือนเวลานั่งเครื่องบินไหม

“ว่าแต่ดึกป่านนี้จะมีรถไปลองไอแลนด์ไหม”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ต้องนั่งรถไฟอีกงั้นเหรอ”

ถึงกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังก็รู้ว่าเอียนรถไฟเต็มที ถ้าตอนนี้แมคกี้ยังอยู่เขาคงพาอีกฝ่ายแว้นกลับค่ายไปแล้ว แต่ก็น่าจะลำบากดีนที่เป็นคนซ้อนต้องหอบหิ้วบรรดาสัมภาระอยู่สักหน่อย

“ขึ้นรถไฟกลับกันเลยก็ได้ ถ้าต้องอยู่โรงแรมแคปซูลทั้งที่นอนไม่หลับก็เสียเงินเปล่า”

สุดท้ายก็เลือกอดทนนั่งรถไฟไปอีกต่อเพราะเห็นด้วยกับดีนว่าถึงจะเช่าโรงแรมไปก็คงนอนไม่หลับ เอาเวลานี้เดินทางทีเดียวไปให้ถึงค่ายเลยก็แล้วกัน

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“เคยแค่ตอนเพิ่งย้ายมานิวยอร์กช่วงแรก ๆ พอฉันซื้อแมคกี้ก็ไม่ค่อยได้ขึ้นรถสาธารณะแล้ว”

แต่จากนี้ไปจนกว่าจะได้แมคกี้หมายเลขสองหรือมอเตอร์ไซต์คันใหม่ เขาคงต้องใช้บริการขนส่งสาธารณะไปก่อน

หลังจากตกลงกันได้แล้วพวกเขาก็นั่งรถไฟต่อไปยังลองไอแลนด์ ทางเข้าป่าซึ่งเป็นทางไปยังค่ายฮาร์ฟบลัดเวลานี้ช่างมืดมิด มีเพียงแสงจากดวงจันทร์และไฟฉายจากมือถือของเดมิก็อดสองหนุ่มส่องสว่างนำทาง จนกระทั่งเดินมาได้ระยะหนึ่งก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นมาจากพุ่มไม้ เมื่อดีนให้สัญญาณแมคเคนซีก็เก็บมือถือลงกระเป๋าเสื้อและจับด้ามดาบซึ่งเหน็บไว้ข้างเอวเพื่อเตรียมพร้อม

“กี๊ !!!”

เป็นเจ้าก็อบลินตัวเขียวจริง ๆ ที่โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ แต่ยังไม่ทันได้ลงมือทำอะไรแม้แต่จะชักดาบออกจากฝัก มันก็หนีไปเสียก่อน คงเพราะเห็นดีนที่ตอนนี้มีพลังสูงส่งเข้าละมั้ง ก็ไม่เปลืองแรงดี จากนั้นเขาก็เดินตามคนรักมาจนถึงค่ายฮาร์ฟบลัด แล้วกลับบ้านหมายเลข 20 เพื่อไปพักผ่อนกัน การเดินทางสู่ลอนดอนและประเทศไทยก็ได้สิ้นสุดลงเสียที

Feria HEROES

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ในที่สุดรถไฟจากสถานีรถไฟฮ่องกงก็พากลุ่มของเฟเรียมาถึงที่ซานชาลาเฮเฟตัส สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัลเสียสักที ถึงจะใช้เวลาในการเดินทางที่นานจนไม่รู้จะเรียกว่านานแค่ไหนแล้วก็นั่นแหละ หลังจากการผจญภัยในประเทศจีนมาซะตั้งนาน ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาสู่สหรัฐอเมริกาเสียสักที เด็กสาวชูมือขึ้นยืดเส้นยืดสายหลังจากการเดินทางแสนยาวนานที่พึ่งผ่านไปก่อนจะพากาเอลและเรเลียลงจากรถไฟ

“เอ้าฮึบ!ยืดดดดดด ในที่สุดก็จะได้กลับค่ายสักทีนะนี่ รู้สึกไปอยู่ที่จีนมาซะนานเลยด้วยสิ”

“ถ้านับกันจริง ๆ ก็น่าจะเป็นเดือนเลยนะครับแม่“

เฟเรียถึงกับหันขวับใส่กาเอลเมื่อรู้ว่าการมาทำภารกิจที่ประเทศจีนของเธอครั้งนี้เธอใช้เวลาเป็นเดือนในดินแดนที่เทพท้องถิ่นไร้ซึ่งความเป็นมิตรกับเทพต่างถิ่นหรือแม้แต่กึ่งเทพต่างถิ่นอย่างเธอก็ตาม

“ห๊ะ! เดือนหนึ่งเลยเหรอ”

“ใช่ครับ ถึงจะรู้สึกเหมือนผ่านไปไม่นานก็เถอะนะครับ”

“เอาจริงสิแบบนี้ก็ซักรู้สึกเตียงนุ่ม ๆ อุ่น ๆ ที่บ้านฮิปนอสซะแล้วสิ จะว่าไป..”

เธอมองดูมือตัวเองพลางตั้งสมาธิสำรวจพลังสายเลือดกึ่งเทพของเธอก็พบว่าพลังหลับเยียวยาก็กลับมาแล้วเป็นสัญญาณว่าเธอออกมาจากแผ่นดินจีนแล้วจริง ๆ ให้ตายสิพอใช้ไม่ได้ไปช่วงหนึงนี้ก็รู้ซึ้งถึงประโยชน์ของพลังนี้เลยสิ จะว่าไปรู้สึกตลอดเวลาการเดินทางครั้งนี้เธอก็รู้ว่าแข็งแกร่งขึ้นเยอะพอสมควรเลยนะนี่ แบบนี้คงปลดพลังต่อไปได้แน่ เธออมยิ้มพลางกำมือแน่นด้วยกำลังใจเต็มเปี่ยม

“เอาล่ะ! งั้นเราวิ่งแข่งกันไปจนค่ายกันเลยนะ 3 2 1 ไปเลย!!”

ว่าแล้วเธอก็ออกวิ่งนำกาเอลไปค่ายทันที

“อ่ะ! รอด้วยสิครับแม่”

สิ้นเสียงคำนี้กาเอลก็รีบวิ่งตามแม่ของตนไปแบบติด ๆ ส่วนเรเลียน่ะเหรอก็เกาะไหล่พี่ชายอยู่นั้นไง แต่เท้าก็แน่นมากขนาดพวกเธอวิ่งกันสุดแรงยังไม่ล่วงเนี่ยสุดยอดจริง ๆ เลย

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 1: การเดินทางแห่งชะตากรรม

 
สายลมอ่อนพัดผ่านใบหน้าเล็กของ ริต้า ขณะเธอเดินออกจากประตูบานใหญ่ของ ค่ายฮาล์ฟบลัด สะพายกระเป๋าผ้าลินินใบเล็กที่ดูเก่าแต่ยังใช้งานได้ดี บนไหล่ของเธอ ริต้าสะดุดเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแรงกดเบาๆ ในมือซ้ายของตัวเอง

 
“เอ๊ะ?” เธอเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะยกมือขึ้นดู และพบว่ามีตั๋วรถไฟสองใบปรากฏในมือ

 
“สถานีรถไฟเฮเฟตัส: ขาไปและขากลับ”

ตัวอักษรทองคำเรืองรองเล็กน้อยทำให้ริต้ารู้ว่านี่ไม่ใช่ตั๋วธรรมดา

 
“โอเค... แบบนี้แสดงว่าเทพยังคอยช่วยอยู่” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนเก็บตั๋วรถไฟใส่ในกระเป๋ากระโปรงอย่างระมัดระวัง แล้วรีบเดินเท้าต่อไป

 
---

 
หลังจากการเดินทางที่ไม่สั้น แต่ก็ไม่ยาวจนเกินไป ริต้าก็มาถึง สถานีรถไฟเฮเฟตัสในนิวยอร์ก สถานีแห่งนี้ไม่เหมือนสถานีทั่วไป มันทั้งสวยงามและแปลกตา ท่ามกลางเสียงหวูดรถไฟและกลิ่นเหล็กร้อน มีเปลวไฟสีฟ้าระยับอยู่ตามเสาและเพดาน เธอหยุดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อพบกับทางเข้า ที่ดูเหมือนเป็นประตูโค้งทำจากเหล็กหลอมที่ขยับไปมาเหมือนกำลังหายใจ

 
“นี่แหละ... เวทมนตร์ของพวกเทพ” ริต้ากล่าวกับตัวเอง ก่อนเดินตรงเข้าไปที่ช่องยื่นตั๋ว

 
ชายวัยกลางคนในชุดเครื่องแบบสีแดงเลือดหมูที่ดูสง่างามยืนรออยู่ เขามองตั๋วในมือของเธอแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

 
พนักงาน: “เธอคือริต้าใช่ไหม? การเดินทางครั้งนี้มุ่งหน้าไปประเทศไทย ใช่หรือเปล่า?”

ริต้า: “ใช่ค่ะ”

พนักงานยื่นมือมารับตั๋วจากเธอ เขามองดูตั๋วอย่างตั้งใจ ก่อนจะพยักหน้า

 
พนักงาน: “รถไฟของเธอจะจอดที่ชานชาลาที่ 9 ขบวนนี้จะพาเธอไปถึงจุดหมายปลายทางโดยปลอดภัย จำไว้ว่าห้ามเปิดหน้าต่างระหว่างทางเด็ดขาด และถ้ามีใครหรืออะไรเรียกให้ลงกลางทาง... อย่าไปฟัง”

ริต้า: “เข้าใจแล้วค่ะ”

แม้ใจเธอจะแอบหวั่นไหวกับคำเตือนนั้น แต่เธอก็ตัดสินใจแน่วแน่จะไม่ลังเล

 
---

 
บนชานชาลาที่ 9 รถไฟที่ดูเหมือนหลุดมาจากยุคโบราณกำลังส่งเสียงคำราม เปลวไฟสีฟ้าและสีทองลุกไหวที่ปลายปล่องควัน ริต้าเดินขึ้นรถไฟพร้อมกับกระชับกระเป๋าไว้แน่น ก่อนที่เธอจะนั่งลงที่เบาะนุ่มในโบกี้เดียวกันกับผู้โดยสารเพียงไม่กี่คน

 
เสียงหวูดดังขึ้นอีกครั้ง รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวออกจากสถานี ชะตากรรมของริต้าได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...

หมายเหตุ เดินทางไปประเทศไทย

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

เนเรซ่าควรจะไปพัก.. แต่ไม่ สิ่งที่เธอเลือกนั้นห่างไกลจากคำว่าพักจนน่ากังวล เพราะตารางที่เริ่มจะว่าง(ไม่) ทำให้เธอฟุ้งซ่าน จัดบ้านก็จัดแล้ว กิจกรรมก็ทำแล้ว เป้าหมายที่รออย่างการสอบก็คงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่ ดังนั้นเนเรซ่าจึงตัดสินใจใช้เวลาให้คุ้มด้วยการออกมาทำภารกิจในกระดานทวยเทพที่ไม่ลำบากจนเกินไป มันเป็นงานที่ประกาศมาพักหนึ่งแล้ว.. เท่าที่เคยถามไทสันเหมือนว่าจะยังไม่มีใครทำ ไม่เป็นไร— เธอยินดีเป็นคนแรกเหมือนที่เคยเป็นในหลาย ๆ ครั้ง และด้วยการตัดสินใจนั้นก็ทำให้เธอมายืนอยู่ในสถานีรถไฟแกรนด์เซนทรัลหรือที่เรียกกันจนชินปากว่ารถไฟเฮเฟตัส

สองแขนของเธอยกขึ้นสูง เนเรซ่าเหยียดกายด้วยความเกียจคร้านเพื่อสลัดความเมื่อยล้าจากการนั่งรถออกจากค่าย .. หางตาของเธอเห็นไทสันกำลังเดินหน้าขรึมขึ้นไปบนรถไฟ ‘ ถ้าฉันจำไม่ผิด.. เขามีแฟนอยู่ที่นั่น ’ อันที่จริงเธอนั่งรถสาธารณะคันเดียวกับเขาเพื่อความปลอดภัยมาจนถึงที่นี่เลยด้วยซ้ำ แต่ไทสันกลับไม่รู้ตัวเลย เขาเหมือนใช้ความคิดกับบางอย่างอยู่ตลอดเวลา ซึ่งเนเรซ่าก็พอจะคาดเดาได้ มันคงลำบากสำหรับเขาไม่น้อยที่ต้องเดินทางไปมาระหว่างสองประเทศในช่วงที่สถานการณ์ไม่สู้ดี

รัตติกาลเลือนหายและเทพทะเลทั้งสองก็กำลังทะเลาะกัน เหมือนการรวมตัวของอุบัติการณ์วันสิ้นโลก

เสียงหัวเราะเย็นเฉียบลอดออกมาจากริมฝีปากสวย ๆ ที่ขยับไปมาเมื่อเธอกำลังเคี้ยวหมากฝรั่งที่พึ่งซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อก่อนถึงชานชะลา เนเรซ่ายกมือข้างหนึ่งขึ้นบีบและนวดไหล่ของตัวเองในขณะที่เธอค่อย ๆ เดินขึ้นไปบนรถไฟ เธอยื่นตั๋วรถไฟไปกลับระหว่างนิวยอร์กและญี่ปุ่นให้กับคนตรวจตั๋ว

หนึ่งในสาเหตุที่เธอเลือกทำงานนี้ แน่นอนว่าเป็นเพราะเธอไม่ต้องออกค่าใช้จ่ายในการเดินทางยังไงล่ะ !

เนเรซ่าเลือกที่นั่งเดี่ยวริมหน้าต่าง อยู่ด้านหลังเก้าอี้ที่ไทสันเลือกราว ๆ .. ห้าแถว บังเอิญ? ไม่ล่ะ เธอจงใจ ยังไงนี่ก็เป็นการออกมาจากค่ายครั้งแรกหลังจากที่รู้ว่าตัวเองเป็นครึ่งเทพและตัวเธอก็ไม่ใช่ลูกสาวของเทพที่แข็งแกร่งหรืออันตรายอะไร เป็นเพียงสายเลือดของเทพีแห่งความรักที่จะน่ากลัวก็เมื่อชำนาญในการใช้ความสามารถแล้ว ดังนั้นให้เธออยู่ใกล้คนที่พอใช้การได้อย่างไทสันย่อมเป็นการดีที่สุด

ลมหายใจสายหนึ่งค่อย ๆ ออกมาจากริมฝีปากที่เผยอเปิดเล็กน้อยของเธอ มันคือการถอนหายใจที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน เหมือนสับสน ลังเล แต่ก็เชื่อมั่นในการตัดสินใจที่เลือกไปแล้ว แผ่นหลังเรียบของเนเรซ่าชิดไปกับพนักพิงเก้าอี้ เธอเอียงศีรษะแตะกับกรอบของหน้าต่างรถไฟ พร้อมกับปล่อยให้ดวงตาเฉียบคมเสมือนจิ้งจอกเฝ้ามองทิวทัศน์ที่ค่อย ๆ เลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้าตามเส้นทางของรถไฟที่น่าอัศจรรย์ใจที่สุดในโลก

เริ่มภารกิจ : ศึกโพไซดอนและซูซาโนโอะ

Timeline at [ 12:48 | 04/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

การใช้เวลาหนึ่งวันเต็ม ๆ ในญี่ปุ่นครั้งนี้เป็นสิ่งที่ครบรสมาก เนเรซ่าหลับเป็นตายบนรถไฟกลับสถานีแกรนด์เซ็นทรัล บนตัวของเธอยังมีรอยแผลที่บ่งบอกถึงการเผชิญอุปสรรค ไม่ว่าจะฝ่าน้ำท่วม ถูกก็อบลินหลอกและโจมตี ไปจนถึงการเดินทางข้ามเมือง พรากชีวิตสามพี่น้องทานูกิเพื่อไปเจอเทพบาดเจ็บหนึ่งองค์ที่ไว้วานให้เธอตามหาเทพอีกองค์ จบด้วยการจับเทพสององค์นั้นมาเจอกันก่อนจะแยกย้ายเพื่อให้เธอได้ถูกคิตสึเนะตัวหนึ่งไล่ตี

เป็นหนึ่งวันที่ครบรสจนเธอไม่อยากให้มันมีวันอื่น

จากโตเกียวกลับมาสู่นิวยอร์กใช้เวลาหลายชั่วโมง เนเรซ่าคิดว่าตัวเองพักฟื้นผ่านการนอนหลับไปแล้วแต่เมื่อตื่นมา.. เธอก็ต้องยอมรับสภาพว่าการหลับหนีปัญหาไม่ได้ช่วยให้ปวดร่างกายน้อยลงเลย เธอสบถเบา ๆ พร้อมกับยกมือขึ้นคลึงหัวตา “ ฉันเกลียดแสงอาทิตย์ .. ” เนเรซ่าพึมพัมด้วยความสิ้นหวัง สิ่งที่ทรมาณที่สุดสำหรับเธอในช่วงนี้ไม่ใช่การสูญเสียช่วงเวลาโปรดอย่างตอนกลางคืน แต่มันคือการตื่นมาแล้วต้องพบกับแสงแดดสว่างจ้าส่องกระแทกลูกตาในทุกเวลาไม่ว่าจะเช้า สาย บ่ายหรือค่ำ

“ ตื่นเหมือนรู้จังหวะเลยเนเรซ่า ” ไทสันที่นั่งเก้าอี้ด้านข้างทักทายเด็กสาวที่พึ่งตื่นอย่างอารมณ์ดี “ เราถึงนิวยอร์กแล้ว ”

ขอบคุณพระเจ้า

เนเรซ่าเอียงคอไปมาไล่ความปวดเมื่อย เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะรวบรวมเรี่ยวแรงมาดันให้ตัวเองลุกขึ้นเพื่อเดินออกจากรถไฟ ทว่าก่อนที่เธอจะได้ไปไหนไกล เสียงเรียกของพนักงานเฮเฟตัสที่มุ่งหน้ามาเพื่อพบเธอโดยเฉพาะก็ดังขึ้น “ เดี๋ยวก่อนครับคุณเฮนลาดิส ”

“ ฉันมีตั๋วไปกลับฟรีนะคะ รบกวนอย่าคิดตั—- ” ด้วยความระแวง เธอจึงเลือกพูดถึงสิ่งที่สามารถป้องกันความวุ่นวายหรือผิดพลาดได้อย่างตั๋วไปกลับ ซึ่งนั่นก็ทำให้พนักงานคนดังกล่าวหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับส่ายหน้า แววตาของเขาอ่อนลงหลายระดับเมื่อเห็นร่องรอยบาดแผลบนตัวเธอ รวมไปถึงวิธีการที่เธอใช้มือยันพนักพิงเก้าอี้เพื่อที่จะยืนให้ตรง

“ ของรางวัลจากการทำภารกิจน่ะครับ ”

“ มีเสบียงอาหารเทพ แล้วก็น้ำทิพย์ 1 ขวด รวมเป็น 1 ชุด ” เขายื่นรางวัลนั้นให้เธอ และเมื่อเห็นว่าเธอไม่สะดวกที่จะรับ พนักงานคนนั้นก็ไม่รังเกียจที่จะย่อลงช่วยใส่รางวัลลงในกระเป๋าของเธอ “ นอกจากนี้ยังมีเงินด้วย ไม่ทราบว่าคุณเฮนลาดิสต้องการรับเป็นดรักม่าหรือดอลลาร์ครับ? ”

ธิดาอะโฟรไดท์รู้สึกเหมือนหัวเธอถูกฟาดด้วยค้อนหนัก ๆ หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะที่ตรงหน้ามีพนักงานรถไฟยืนยิ้มแฉ่งรอคำตอบ ส่วนข้าง ๆ ก็มีรุ่นพี่ที่พ่วงตำแหน่งอาจารย์ประจำวิชาอสูรกายศึกษาจ้องมอง หลังจากพิจารณาอยู่นาน ในที่สุดเนเรซ่าก็เอ่ยปากบอกคำตอบเสียงเบา “ เอาอันที่ได้เยอะที่สุด.. ”

คำตอบนี้ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองชะงัก คนหนึ่งเหมือนจะมุมปากกระตุกส่วนอีกคนก็หลุดหัวเราะออกมาจริง ๆ “ ได้ครับ เอาอันที่เยอะที่สุด ถ้าอย่างนั้นคุณเฮนลาดิสรับเป็นดอลลาร์นะครับ ” พนักงานรถไฟวางถุงดอลลาร์ลงบนมือของเธอก่อนจะถอยหลังออกมาโบกมือบ๊ายบาย

“ ขอบคุณที่ใช้บริการรถไฟเฮเฟตัส และขอบคุณสำหรับความทุ่มเทในภารกิจครับ ”

เนเรซ่ารู้สึกได้ว่าเธอถูกดึงให้เดินออกไปจากตัวรถไฟ ที่ปรึกษาบ้านอะโฟรไดท์เหมือนจะแบ่งโฟกัสได้ไม่มากเมื่อเธออยู่ในสภาพบาดเจ็บดังนั้นด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าเธอจึงพูดขึ้นว่า “ รู้อะไรไหมไทสัน ตอนนี้ในหัวฉันมีแต่แคนวาสสีขาว ดังนั้นดีที่สุดคือให้คุณลากฉันกลับแล้วโยนฉันไว้ที่ห้องพยาบาลของค่าย ”

ไทสันที่ได้ฟังความต้องการนั้นเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะพูดพร้อมกลั้วหัวเราะ “ โอเค ตามที่ต้องการ ”

รางวัล : +40 EXP , 3000 ดอลลาร์ และ 50 ศรัทธา และ 50 เกียรติยศ
เสบียงอาหารเทพและน้ำทิพย์อย่างละ 1 ขวด
ความโปรดปรานจากแอมฟิไทรต์+35 แต้ม
ความสนิทสนมกับไทสัน+35 แต้ม

+7 ความสัมพันธ์กับไทสัน : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 02:55 | 06/12/2024 ]

Nymeria BELIEVER

POSIDON vs SUSANOO - 1

             เสียงกระหึ่มของรถไฟใต้ดินดังแผ่วอยู่ใต้พื้นดินของชานชาลา 9 ที่สถานีรถไฟเฮเฟตัส บริเวณนี้เป็นสถานที่ลับที่เชื่อมต่อกับโลกของเหล่าเดมิก็อดโดยเฉพาะ ฟังว่าผู้ที่เดินทางผ่านสถานีแห่งนี้ไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นผู้ที่มีสายเลือดแห่งเทพเจ้า

             ไนมีเรียยืนอยู่ริมขอบชานชาลา ลมเย็นพัดผ่านจากอุโมงค์เบื้องล่าง ทำให้เส้นผมสีบลอนด์ของเธอพลิ้วไหวตามแรงลม ในมือของเธอถือตั๋วรถไฟสองเที่ยวซึ่งได้รับจากเทพีแอมฟิไทรต์ ผู้มอบหมายภารกิจช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมในญี่ปุ่น ตั๋วสีทองที่มีสัญลักษณ์ของค้อนและเปลวไฟบนกระดาษแสดงให้เห็นว่ามันมาจากผู้สร้างสถานีแห่งนี้ เทพแห่งการช่าง เฮเฟตัส

             “น่าประทับใจนะ” ไนมีเรียพูดพลางจ้องมองชานชาลาที่กว้างขวางและประดับด้วยเสาหินอ่อนแกะสลักรูปเครื่องมือช่าง

             “เมื่อเป็นเรื่องการสร้าง...เฮเฟตัสไม่เคยทำอะไรแบบธรรมดา” คลาริสซ่าเอ่ยเสียงเรียบ ร่างโปร่งแสงของเธอปรากฏข้างไนมีเรีย “แต่ฉันคิดว่าสถานีนี้น่าจะดูเงียบไปหน่อยสำหรับรสนิยมของเขา”

             ไนมีเรียหัวเราะเบา ๆ “บางทีเฮเฟตัสอาจอยากให้มันดูน่าใช้งานมากกว่าหรูหราก็ได้”

             เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา รถไฟใต้ดินที่มีลักษณะคล้ายลูกศรสีเงินส่องประกายแล่นเข้ามาในชานชาลา ประตูเปิดออก เผยให้เห็นภายในที่หรูหราและกว้างขวาง

             ภายในโบกี้รถไฟเต็มไปด้วยที่นั่งกว้างขวางที่บุด้วยหนังสีเบจ แสงไฟจากโคมระย้าบนเพดานส่องแสงนวลตา ไนมีเรียเลือกที่นั่งริมหน้าต่างและวางกระเป๋าสะพายใบเล็กไว้ข้าง ๆ เธอหยิบนิตยสารแฟชั่นเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋า พร้อมโบรชัวร์การเดินทางที่ได้มาจากหน้าสถานี 'ท่องเที่ยวรอบโลกอย่างไรให้ชีวิตคุ้มค่า'

             “การเดินทางไปโตเกียวดูเหมือนจะกินเวลาสักพัก” เธอกล่าวพลางเปิดนิตยสารชาแนx คอลแลคชั่นฤดูหนาวทิ้งไป

             “หลายชั่วโมง” คลาริสซ่าตอบขณะนั่งไขว่ห้างอยู่ที่เบาะฝั่งตรงข้าม แม้ร่างของเธอจะไม่ทิ้งน้ำหนักใด ๆ ไว้บนเบาะก็ตาม

             “ดี ฉันจะได้วางแผนเดินทางต่อจากนี้ด้วย” ไนมีเรียพลิกโบรชัวร์ไปมา ในนั้นมีรายการสถานที่สำคัญในสี่ทวีป เธอใช้ปากกาวงที่ที่น่าสนใจไว้

             หลังจากพิจารณาเส้นทางอยู่พักใหญ่ ไนมีเรียเอนตัวพิงเบาะ หลับตาลงอย่างผ่อนคลาย เสียงล้อเหล็กที่บดกับรางรถไฟกลายเป็นจังหวะที่ทำให้เธอรู้สึกง่วง

             “นี่ แคลร์” เธอเรียกโดยไม่ลืมตา

             “ว่าไง?”

             “ถ้าฉันเจอคิมเบอร์ลี่ย์ อดีตคนรักของคุณ D ฉันควรจะเริ่มต้นบทสนทนายังไงดี?”

             เด็กในการปกครองไม่ใช่ประเภทเข้าหาใครก่อนคลาริสซ่าทำหน้าครุ่นคิด “เธอคงต้องระมัดระวังคำพูด พยายามไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอมากเกินไป”

             ไนมีเรียพยักหน้าเบา ๆ “ฉันคิดว่าน่าจะพูดเรื่องครอบครัว มิตรภาพ หรืออะไรที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเราเป็นพวกเดียวกัน ญาติของมาร์ค?”

             “ดี แต่จำไว้ว่าคิมเบอร์ลี่ย์เพิ่งสูญเสียลูกสาว เธออาจจะอ่อนไหวเป็นพิเศษ” คลาริสซ่าอดเน้นย้ำไม่ได้

             “รับปากว่าจะระวังแล้วกัน”

             การเดินทางยาวนานทำให้ไนมีเรียผล็อยหลับไป นิตยสารแฟชั่นที่เธอถืออยู่หล่นลงบนตัก คลาริสซ่าล่องลอยอยู่ข้าง ๆ มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

             “รู้อะไรไหม...บางครั้งเธอก็ดูเหมือนเด็กสาวธรรมดา” คลาริสซ่าพึมพำเบา ๆ แววตาที่เคยเย็นชากลับอ่อนลง

             เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นอีกครั้ง ปลุกให้ไนมีเรียสะดุ้งตื่น เธอมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหาวเบา ๆ และหยิบนิตยสารขึ้นมา

             “เราถึงโตเกียวยัง?” เสียงงัวเงียจากใต้หมวกถาม เจ้าของประโยคยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ

             “อีกไม่นาน” วิญญาณสตรีผมแดงจดจ้องไกลออกไป

@God 

Nanette -

Nanette Leblanc

สถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล›

ใช้เวลานานแสนนานจนปวดตัวไปหมดกว่าที่รถไฟจากกรุงเทพจะมาถึงสถานีรถไฟแกรนด์เซ็นทรัล นาแนตต์ลงมาจากรถไฟก่อนจะบิดตัวไล่ความขี้เกียจ พอลืมตาขึ้นมา กลิ่นเหม็นเน่าคล้ายกับกลิ่นของพวกอสูรก็ทำให้เด็กสาวขมวดคิ้วแล้วรีบคว้ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่สีมพูหวานแหววจ้ำเอ้าทันที

“แหวะ ๆ กลิ่นเหม็น อย่าเพิ่งมาตามนะ”

นาแนตต์บ่นพลางยู่หน้า แล้วรีบหาทางกลับค่ายเพราะยังไม่อยากตกเป็นอาหารของพวกสัตว์ประหลาดหน้าตาน่ากลัวตัวใดแถวนี้

bettyleg