[ลองไอส์แลนด์] ตลาดนัดลองไอส์แลนด์

ตลาดนัดลองไอส์แลนด์

ตลาดนัดใกล้ชุมชนลองไอส์แลนด์ที่รวบรวมฟู้ดทรัคอร่อย ๆ ไว้มากมาย
ทั้งพิซซ่า บาร์บีคิว หรือจะร้านเคบับไก่ตรงนั้นก็ดูน่ากิน

เสื้อผ้า เครื่องประดับ งานคราฟท์ งานฝีมือก็มีให้เลือกซื้อจากที่นี่เช่นเดียวกัน
เปิดทำการทุกวัน ตั้งแต่เวลา 12.00 น. เป็นต้นไป

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

วันนี้เฟเรียได้ออกมาจากค่ายฮาล์ฟบลัดเพื่อที่จะออกมาทำภารกิจของเทพีอะโฟร์ไดท์อีกครั้ง ทันทีที่เธอก้าวเท้าออกมาจากค่ายก็หยิบหอกออกมาด้วยความหวาดระแวงว่าจะไม่ได้มีเพียงก็อบลินที่เป็นเป้าหมายของเธออย่างเดียว แต่กลัวว่าพวกอสุรกายจะมาโจมตีด้วย แต่ก็โชคยังดีนะคะที่มันไม่ออกมา จนกระทั่งมาถึงยังตลาดนัดลองไอส์แลนต์พบกับสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอมันก็คือจ่าฝูงก็อบลิน

"จ่าฝูงเลยเหรอนี่ สนุกล่ะ"

เธอควงหอกออกมาถือข้างตัวเตรียมพร้อมที่จะเข้าต่อสู้กับจ่าฝูงก็อบลินทันที การต่อสู้ดำเนินไปเรื่อย ๆ เธอดูได้เปรียบมันมากเรื่อย ๆ ในขณะที่รอบข้างนั้น

"เห้ย! ยัยบ้านั้นมันทำอะไรว่ะอยู่ดี ๆ ไปทำร้ายคนแก่ทำไม ใครก็ได้โทรแจ้งตำรวจที"

ความวุ่นวายเริ่มเกิดขึ้นเสียงโวยวายของคนรอบข้างทำให้เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ่น จึงใส่เฮคโฟนให้มีสมาธิมากขึ้น แต่ทว่าความได้เปรียบของเธอเริ่มเปลี่ยนไป 

"เกิดอะไรขึ่นกันนี่ ทำไมตีไม่เข้าเลยนี่ก็ว่าโจมตีสุดแรงแล้วนะ"

เธอมองดูรอบตัวก็เริ่มเสียเปรียบในระหว่างที่เธอตีไม่เข้าแต่มันกลับโจมตีเธอได้เรื่อย ๆ ในที่สุดเธอก็รู้ตัวว่าเธอถูกมันยั่วยุจนติดกับดักมันเข้าให้ซะแล้ว

"แบบนี้แย่แน่ ถ้างั่นถอยก่อนดีกว่า"

เมื่อรู้ว่าสู้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเธอจึงตัดสินใจหนีกลับเข้าค่ายทันที ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าจ่าฝูงก็อบลิน

bettyleg

Daemon HEROES

Patrolling

      หลังเดม่อนตื่นเช้า เขาทำกิจธุระอะไรเสร็จ ก็หยิบเสื้อยืดของค่ายมาใส่ วันนี้เขาสวมแจ็คเก็ตทับเสื้อค่ายอีกชั้นก่อนจะเดินไปยังเนินฮาล์ฟบลัด เขาคิดว่าจะออกไปตระเวนและเดินเล่นใกล้ ๆ กับค่ายสักหน่อย ได้ยินว่ามีตลาดนัดชุมชนลองไอส์แลนด์อยู่ใกล้ ๆ 

      เดม่อนเดินมา 10 กว่ากิโลเมตรเขาเห็นรถฟู๊ดทรัคจอดเรียงกันเต็มลานมากมาย ขายของกิน บ้างก็ขายเสื้อผ้ามากมาย เขาเดินเข้าไปในบริเวณนั้น ไม่ลืมจะซื้อโคล่ามาดื่มดับกระหายสักหน่อย ก่อนจะเดินตลาดดูของและวิถีชีวิตคนในลองไอส์แลนด์ ผมไม่รู้เลยว่าพวกเขาจะเห็นหอกที่เหน็บอยู่ด้านหลังผมเป็นอะไร อาจจะไม้เบสบอล? 

     เดม่อนเดินอยู่พักใหญ่ ก่อนเขาหันไปเห็นก๊อบลินกำลังยืนมองผมจากอีกฟาก เขาหยิบหอกตวัดออกมาจากด้านหลังก่อนตั้งท่าสองมือถือหอกแน่น

     "ไม่นึกว่าจะได้ออกกำลังกับพวกแกอีกแล้ว"

     ก็อบลินเมื่อมันเห็นผมมันรีบวิ่งพุ่งมาหาผม ผมยกหอกขึ้นเหวี่ยงด้ามหอกฟาดใบหน้าเจ้าก๊อบลิน มันปลิวไปติดข้างทาง ผมกะจะใช้จังหวะนี้ปิดเกมก่อนตวัดหอก ขยับฝีเท้าปาหอกไปยังร่างก๊อบลินที่ล้มอยู่ แต่มันกลับหลบหลีกได้อย่างสมบูรณ์แบบ ผมชักมีดสั้นรับมือการโจมตีจากมันอย่างช่ำชอง ด้ามหอกรับกระบองของมัน ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบซ้าย และสะบัดกระบองมันออกจากมือ

     "แกเก่งกว่าตัวเมื่อวานอีกนะ" เดม่อนพูดขึ้น ยกมืออีกข้างปาดเลือดที่มุมปากที่โดนเล็บมันข่วน

      ก๊อบลินเมื่อมันตั้งหลักได้อย่างคล่องแคล่วอีกครั้ง ก่อนมันจะวิ่งไปเก็บขึ้นมา เริ่มฉุนขาด มันวิ่งวนรอบตัวผมราวกับพยายามจะก่อกวนประสาทให้ผมหัวเสีย แต่ผมหลับตาลงไม่มองพวกมัน ตั้งสมาธิโฟกัสตามที่ได้ฝึกกับไครอน มันเห็นว่าผมไม่ใส่ใจก็ยิ่งหงุดหงุด 

      ผมเห็นจังหวะก่อนวิ่งสไลด์ผ่านก๊อบลินที่กำลังกระโดดพุ่งโจมตีผมไปทางที่หอกปักอยู่ ก่อนจะยกมือชักหอกออกจากกำแพงไม้ ดูเหมือนมันจะอ่อยยั่วยวนผม เมื่อมันโจมตีพลาดคิดจะให้ผมสตัน 

      "หึ มุกนั้นใช้ไม่ได้กับบุตรแห่งอะโฟร์ไดท์หรอกนะ" เดม่อนตอบก๊อบลิน เขาควงหอกก่อนฟาดเข้าที่หน้าก๊อบลินทีหนึ่ง

      เมื่อเขาเริ่มพลิกเป็นฝ่ายได้เปรียบ ก่อนควงคอมโบหอกที่ได้ฝึกฝนจากพี่อาเธอร์ แม้สไตล์ของเขาจะดูคล้ายการต่อสู้แบบโรมัน แต่พี่อาเธอร์ก็ขอให้เขาเก็บไว้เป็นความลับ จนกว่าผมจะได้ฝึกฝนอย่างจริงจังที่ค่ายนี้ เดม่อนเริ่มควงหอกสลับหมุนเวียนฟาดเสยคางที และฟาดซ้ายขวาก๊อบลินจนมันเริ่มโซเซ

      
     เมื่อได้จังหวะเขาก็กระหน่ำแทงมันไม่ยั้งอย่างต่อเนื่อง ชักเข้าชักออกแทงจนมันเริ่มรับไม่ไหว ก่อนร่างกายค่อย ๆ สลายเป็นฝุ่นละอองสีทองปลิวไปตามสายลม ผมมองหมวกมันก่อนรีบคว้าหยิบมันเก็บใส่กระเป๋าเป้

      เดม่อนที่กำลังจะเดินออกจากจุดนั้น ก่อนเขาได้ยินเสียงนกหวีด "หยุดนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!!" 

       เดม่อนหันไปมองตามเสียงก่อนเขาเห็นตำรวจจริง ๆ ไม่ใช่ว่าพออสุรกายตายมนต์บังตาจะทำให้พวกเขาลืมและเติมจุดนี้ลงไปแทนเพื่อให้พวกเขาใช้ชีวิตตามปกติ ทำไมกัน เดม่อนไม่เข้าใจแต่ก็รีบโกยก่อน โดยมีตำรวจไล่ตามหลัง ตอนนี้ผมเห็นแวบ ๆ มันเป็นก๊อบลินนี่น่า ผมทำท่าจะไปสู้ แต่มันเรียกตำรวจมาเพิ่มอีกสี่ห้าคน

     ผมพยายามเพ่งมองหลังเรื่อย ๆ สลับกับหันไปวิ่งต่อ แต่ก็ไม่เห็นว่าคนที่เหลือจะเป็นก๊อบลิน พวกเขาคงเป็นตำรวจจริง ๆ เยอะแบบนี้ผมคงจัดการเจ้าตัวร้ายมันไม่ได้ จึงต้องวิ่งก่อนค่อยมาอีกที
       
     ผมวิ่งชิกแซกหลบเข้ามุมบ่อย ๆ และวิ่งต่อไป จนเจอที่แอบ ผมก็ไม่รอช้ารีบพุ่งไปแอบในถังเปล่า ๆ ข้างทาง ผมฟังเสียงฝีเท้ากรูวิ่งจำนวนมาก คิดว่ากะจะรอให้เสียงเงียบลงสักพักก่อนจะค่อย ๆ แย้มฝาถังมองซ้ายมองขวา เมื่อไม่เห็นอะไรแล้วผมก็โผล่พรวดออกมา แต่ไม่ทันออกจากถังก็ถูกแรงกระแทกบางอย่างซนอย่างแรงจนถังและตัวผมกลิ้งไปตามเนินถนน

    "ซิบหา~~" ผมเห็นรถบรรทุกกำลังแล่นมา ก่อนถลกตัวเองออกจากถังและม้วนตัวกลิ้งไปข้างหน้าอย่างเฉียดฉิว รถบรรทุกเหยียบบี้ถังจนแบนราบกับถนน ผมหันไปมองสิ่งที่ซนผม มันคือมิโนทอร์ 'โอ้ไม่นะ อสุรกายอันดับต้น ๆ ที่น่ากลัว' ผมอุทาน

     ผมไม่รอช้ารีบวิ่งกลับไปยังทิศของค่าย ผมมองป้ายถนนพอจำได้ว่ามันต้องอยู่ตรงข้ามกับแมนฮัตตัน ดังนั้นค่ายไปทางนี้ถูกแล้ว มิโนทอร์ก็พยายามวิ่งตามผมมาอย่างเร็วเลย ไอฉิบหาย วัวกระทิงกับคน 

    เมื่อมันหยุดแต่มันเหมือนจะชาร์จกลับวิ่งเร็วขึ้น ใกล้ถึงผม ผมรีบกระโดดไปข้างทาง เหลืออีกไม่ไกลแล้วสายตาผม ผมลุกขึ้นและวิ่งต่อไป ขืนไปสู้กับมันตอนนี้ผมได้เละแน่ ผมวิ่งเมื่อใกล้จะถึงจังหวะที่มันกำลังจะพุ่ง ผมรีบกระโดดสุดฝีเท้าเพื่อหวังจะกระโดดไปให้ถึงเขตแดนค่าย มิโนทอร์ซนกำแพงที่มองไม่เห็นสำหรับพวกมันอย่างจัง ก่อนมันลุกขึ้นเดินกลับไป

    "เกือบไปแล้ว" เดม่อนถอนหายใจเสียงยาว ดูเหมือนเขาน่าจะแวะไปห้องพยาบาลทำแผลนิด ๆ หน่อย ๆ แม้ไม่ถึงกับบาดเจ็บหนัก

    สายตาคนบริเวณทางเข้าหันมามองเขาเป็นตาเดียว ราวกับไปฟัดอะไรหนัก ๆ กับใครมา เนื้อตัวมอมแมมสะบัดสะบอม แต่ผมแค่ยิ้มนิดเดียวพวกเขาก็ตาเคลิ้มราวกับตกในห้วงโลกสีชมพู บางคนหลุดปากหล่อจังเลย แม้ผมจะเนื้อตัวมอมแมม เต็มไปด้วยฝุ่นและดิน
      

 

Feria FOLLOWER

Play it coolFeriaHayes time

ทันทีที่พ้นช่วงเที่ยงคืนของวันไปเรียบร้อย เฟเรียที่มีความแค้นที่ต้องสะสางกับเจ้าจ่าฝูงก็อบลินตัวร้ายที่ทำเอาเธอพ่ายแพ้ย่อยยับเมื่อครั้งที่แล้ว คราวนี้เธอไปพัฒนาตนเองให้ฉลาดเฉลียวทันเจ้าจ่าฝูงก็อบลินได้อย่างแน่นอนแล้ว 

“วันนี้แหละ จะล้างแค้นให้ได้เลย”

เธอเอ่ยกับตัวเองก่อนจะพาร่างกายเรียวบางของตนถือหอกกรีกคู่ใจด้วยมือเดียวอย่างมั่นอกมั่นใจ ก้าวเท้าเข้าสู่เขตนอกค่าย มุ่งหน้าไปสู่ตลาดนัดลองไอซ์แลนต์ เธอวิ่งมุ่งหน้าไปอย่างไม่ลืมระวังพวกอสุรกายตัวอื่น ๆ ไว้  จนกระทั่งถึงที่ตลาดนัดลองไอซ์แลนต์ก็พบกับ 

“โอ๊ะ! อันตรายนะคะนี่ ก็อบลินเขาทักทายกันแบบนี้เหรอคะนี่ หวาดเสียวดีจริง ๆ”

รถกระบะของพ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นพุ่งเข้าใส่เธอ ดีที่ว่าเธอถือหอกกระโดดหลบการโจมตีนั่นอย่างสบาย ๆ และเธอก็เห็นด้วยว่าสาเหตุมันคือจ่าฝูงก็อบลินเจ้าเก่าที่กะลอบโจมตีเธอ แต่ไม่สำเร็จ ก็แน่สิ เธอไปฝึกมาจนพัฒนามาเยอะแล้วนี่

“การลอบโจมตีคนอื่น ก็ต้องทำใจที่จะถูกฆ่าเช่นกัน งั้น...ไม่เกรงใจนะคะ วันนี้แหละจะชนะคุณให้ได้"

เธอหมุนควงหอกเปลี่ยนท่าเตรียมแทง เพื่อเข้าเตรียมต่อสู้กับจ่าฝูงก็อบลินอย่างดุเดือด รอบนี้มันก็พยายามยั่วยุเธอให้ติดกับดักเหมือนครั้งที่แล้ว แต่คิดหรือว่าเธอจะติดกับอีกรอบน่ะ 

“ติดกับดักของตัวเองไปนะคะ”

ในเมื่อความแค้นเธอเกิดจากกับดักของเจ้าจ่าฝูงก็อบลิน เธอเลยอยากให้มันได้รู้ซึ้งถึงฤทธิ์ของมันบ้าง เธอรู้ดีว่าสเน่ห์ของตนมันน้อย แต่ปัญญาเธอเหนือกว่าจึงใช้วิธียั่วยุมันไปติดกับดัก ใช้ทุกวิธีทางให้แน่ใจว่ามันจะไม่สามารถโต้การโจมตีเธอได้ ในขณะเธอก็คอยยั่วยุและโจมตีแบบหนักหน่วงใส่มันทุกเม็ดทุกหน่วยในขณะที่มันแทบไม่สามารถโจมตีเธอได้เลยจนกระทั่ง

“จบกันล่ะค่ะ”

เธอแทงรัวใส่จ่าฝูงก็อบลินจนในที่สุดมันก็สลายกลายเป็นละอองสีทอง ทิ้งไว้เพียงสินสงครามของมันที่เป็นหลักฐานของชัยชนะของเธอ มันเป็นของจริง การล้างแค้นของเธอเป็นผลสำเร็จ เฟเรียถอนหายใจยาวจากการต่อสู้ก่อนจะปรับลมหายใจแล้วเก็บสินสงครามขึ้นมาใส่กระเป๋าเป้ เตรียมที่จะกลับค่ายทันทีอยู่นานคงไม่ดีนี่นา

bettyleg

Johnathan BELIEVER

ΠΩTHΦΠG PΞRSΩΠΔL

"READY FOR BLOOD, FIX BOYONET!!" ติดดาบปลายปืน.. ในสมัยนี้ นอกจากนักศึกษาวิชาทหารของประเทศนึงในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ที่ดูโดดเด่นเนื่องจากพวกเขาฝึกกันตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษา และแน่นอนว่า มันไม่ได้เอามาใช้จริง เพราะประเทศนั้นไม่ได้เกิดสงคราม หรือเกิดสงคราม ก็คงไม่มีใครที่สามารถหยิบยืมปืนจากค่ายทหารออกมาใช้ได้ หากไม่ใช่ยามสงครามจริงๆ.. ซึ่งก็.. มันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เท่านักนอกจาก.. การต่อสู้ของเขากับ ก๊อปลิน ซึ่งคราวนี้มันคือจ่าฝูงของพวกมัน 

ความเก่งกาจของมันนั้นทำให้เหล่าสายเลือดเทพพรั่นพรึง ไม่คิดที่จะต่อกรด้วย เมื่อใดที่มันได้กลิ่นเหล่ามนุษย์ผู้มีสายลเือดแห่งเทพเมื่อไหร่ ความชิงชังที่สั่งสมทำให้มันนั้นตามล่า ตามฆ่าเหล่าพวกลูกครึ่งหรือสายเลือดแห่งเทพอย่างไม่ลดละ พวกมันมีความเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น.. ยากที่ใครผู้ใดจะต่อกร เป็นศัตรูที่น่าหวาดผวาเมื่อได้เจอ เหล่าทนุษย์สายเลือดเทพก็พยายามที่จะซ่อนตัวจากมัน แต่ก็ไม่อาจจะรอดพ้นเงื้อมมือของพวกมันไปได้ ซึ่งเป็นสั่นประสาทและหน้าผวาของเหล่า,นุษย์สายเลือดเทพทั้งหลาย..

...

ซะเมื่อไหร่ล่ะ?

*ฉึกก!!*

มุกของคนเขียนก็ชวนปั่นจนเกือบเสียอรรถรส ซึ่งสิ่งที่ว่ามาทั้งหมดนั้น มันเรียกได้ว่าตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ซากของมันคาอยูที่ปลายหอกหลังจากต่อสู้ที่.. ใช้เวลาไม่ค่อยนาน เป็นเวลาที่ปกติจะเป็นเช่นนั้น และซากของมัน ตอนนี้ยังคงคาอยู่ที่ปลายหอกยาวก็ค่อยๆสลายกลายเป็นฝุ่นสีทองไป แต่ความผวาที่เกิดขึ้น หาได้เกิดจากก๊อปลินที่ยังมีชีวิต แต่เกิดจากซากที่ห้อยอยู่อย่างนั้นและไม่มีใครทักว่ามันยังคาอยู่

เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าภารกิจจบลงเป็นที่เรียบร้อย เขาจึงเดินทางกลับไปยังค่ายดังเดิม พร้อมกับสินสงครามที่จะนำไปบูชาให้กับเทพอโฟรไดท์ที่ค่ายของเขา..

ในตอนนี้ ตัวเขานั้น ไม่มีใครรู้ว่าเขานั้น จะถูกเรียกว่าอะไร ว่าเป็นมนุษย์.. หรือปีศาจกันแน่...

Daemon HEROES

SELL strawberry

ผมกับลิเลียน่าเราเดินมาได้ครึ่งทาง เธอก็ขอสลับเวรลากรถแบ่งเบาผม แม้ตอนแรกผมจะไม่ยอม แต่ท้ายสุดก็ต้องยอมให้เธอไปลากรถแทน ลิเลียน่าเธอน่ากลัวจริง ๆ อย่าริทำให้เธอโกรธเชียวล่ะ ถ้าคุณยังอยากมีชีวิต ทั้งสองเดินมาจนถึงลานตลาดนัด

"ถึงสักที ตามที่รุ่นพี่ออสตินบอกแผงที่คุณไครอนเช่าไว้จะมีป้ายโฆษณาสตรอว์เบอร์รี่สดใหม่ มีอักขระกรีกในนั้น" เดม่อนพูดทบทวนก่อนจะสอดส่องสายตา 

แต่ก็ไม่สู้ลิเลียน่าเธอกวาดตาเร็วกว่าผม ก็สังเกตสิ่งรอบตัวได้ในพริบตาสมเป็นบุตรีอะธีน่า "นั่นไง ป้ายโฆษณา อักขระกรีก"

ผมรับช่วงต่อเข็นรถลากไปยังแผง ก่อนเราช่วยกันจัดสตรอว์เบอร์รี่ขึ้นมาวางขายบนแผง 

"นึกไม่ถึงเลยนะว่าวันนี้จะโชคดีได้เจอตำนานที่ยังมีลมหายใจ" เดม่อนพูดในขณะจัดวางสตรอว์เบอร์รี่ "ว่าแต่ลิเลียน่า เธอเคยเจอรุ่นพี่ไพป์มาก่อนเหรอครับ"

"ใช่แล้ว ปีที่แล้ว เธอมีธุระกับคุณไครอนน่ะ แต่เห็นไกล ๆ ไม่ได้คุยกันแบบนี้" ลิเลียน่าพูดพลางยักไหล่ "นั่นล่ะคือคนที่นายศึกษา ระหว่างนี้ก็ลองไปขอคำแนะนำรุ่นพี่ไพป์ดูเยอะ ๆ ล่ะ เธอเป็นตำนานธิดาอะโฟร์ไดท์ ถ้านายอยากจะแข็งแกร่งก้าวข้ามขีดจำกัดของบ้านอะโฟร์ไดท์ รุ่นพี่ไพป์เหมาะจะให้คำปรึกษานายเลยล่ะ"

"อือ ผมก็คิดแบบนั้น.." ก่อนจะหันไปมองลิเลียน่าและนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "แล้วรุ่นพี่แอนนาเบธล่ะ ผมจำได้ว่าตำนานที่ยังมีลมหายใจก็ยังมีธิดาอะธีน่าอีกคน เธอเคยเจอรุ่นพี่หรือเปล่า"

"นั่นสินะ ตั้งแต่ชั้นมาที่ค่ายก็ยังไม่เคยเจอเธอเลย ชั้นก็อยากเจอนะ เธอเป็นธิดาคนโปรดของอะธีน่าเลยล่ะ และเก่งฉลาดคนหนึ่ง" ลิเลียน่าเมื่อพูดถึงตำนานที่ยังมีลมหายใจอย่างแอนนาเบ็ธ เชส แววตาของเธอก็เป็นประกายกว่าทุกทีที่ผม

"อ่า พวกหนูสตรอว์เบอร์รี่กิโลเท่าไหร่" ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม ทำให้พวกเราต้องหันมาสนใจทันที 

"12 USD ค่ะสำหรับ 1 กิโล" ลิเลียน่าพูดแจ้งราคาแก่ลูกค้าคนแรก

"งั้นขอสัก 3 กิโล" ชายคนนั้นพูดขึ้น ก่อนผมรีบหยิบใส่ถุงช่วยลิเลียน่าทันที ในขณะที่เธอรับเงินจากอีกฝ่ายมานับเช็ค

"เงินครบถ้วน รอสักครู่นะคะ" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนหันมาช่วยผม

"ได้แล้วครับ นี่สตรอว์เบอร์รี่ 3 กิโล" เดม่อนพูดขึ้นก่อนจะยื่นถุงให้อีกฝ่าย อีกฝ่ายรับถุงด้วยดีก่อนจะเดินไปร้านอื่น ๆ ต่อ ผมหันมายิ้มกับลิเลียน่า

"เหนื่อยไหม ลิเลียน่า" เดม่อนพูดถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ก่อนเขาหยิบผ้าเช็คหน้าตนเองออกมาเช็คเหงื่อให้หญิงสาวตรงหน้า

"ไม่เลย สบาย ๆ" เธอยักคิ้วพูดตอบผม และปล่อยให้ผมเช็คเหงื่อให้เธอบนใบหน้า

"วันนี้ขอบคุณมากเลยนะที่เธอมาเป็นเพื่อน" เดม่อนหันไปพูดขอบคุณหญิงสาว 

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ขืนปล่อยให้นายออกมาลำพังมีหวังโดนอสุรกายเล่นงานแน่" ลิเลียน่าดึงอีกฝ่ายมากอดด้วยความสนิทสนม ผมที่ถูกดึงตอนนี้ใบหน้าเป็นสีมะเขือเทศและนุ่มนิ่ม นี่เธอไม่ระวังตัวเลยหรือยังไงนะ หน้าผมซนกับหน้าอกของหญิงสาวอย่างจัง

ผมรีบผละตัวออก ก่อนจะสายตาไปสังเกตเห็นอัลกูล "มีแขกมา ระวังนะยัยฉลาด"

ลิเลียน่าหันไปเห็นเหมือนกัน ก่อนเธอเห็นตัวใหญ่ก็รีบหยิบดินสอของเธอมาก่อนสะบัดกลายเป็นหอกด้ามยาว 

"อาวุธเจ๋งดีนี่" เดม่อนพูดขึ้นมองอาวุธประจำตัวอีกฝ่าย

 ลิเลียน่ายักไหล่ "รุ่นพี่ลีโอทำให้น่ะ นายจัดการตัวนั้น ส่วนเจ้าตัวใหญ่ชั้นลุยเอง"

"ได้เลย ไม่มีปัญหา" เดม่อนพูดขึ้นก่อนชักดาบออกจากฝัก เขาถือโล่กระชับมือ

ผมไม่รอช้ารีบวิ่งจู่โจมอัลกูลทันที พวกอสุรกายน่าขยะแขยงตัวนี้ ตามบันทึกบอกว่ามันชอบกินซากศพ แต่ผมคิดว่ามันชอบเนื้อเด็กเลือดผสมมากกว่าซากศพอีกแฮะ ก่อนวิ่งจู่โจม ตวัดดาบฟาดฟันมันอย่างชำนาญ พลางผสานทักษะเสน่ห์ของผมพริ้วไหวมากยิ่งขึ้น

เดม่อนตวัดดาบไปส่งสายตายั่วยวน(?) อสุรกายน่าเกียจตัวนี้ มันก็ติดสตันอยู่หลายครั้งเปิดช่องให้ผมโจมตีได้ง่ายขึ้น ดูเหมือนการต่อสู้นี้จะปิดฉากได้ไวกว่าตัวสองตัวแรกของผม อาจเพราะผมเองก็มีอุปกรณ์และเริ่มแข็งแกร่งขึ้นจากการฝึก ทำให้รับมืออสุรกายได้ดีขึ้น ส่วนหนึ่งก็ต้องขอบคุณลิเลียน่าสาวผมบลอนด์ผิวสีน้ำผึ้งคนนั้น ผมหันไปมองในขณะรับการโจมตีจากอสุรกายก่อนหันมาแพรี่สวนกลับมันบ้าง

"จบสักที" ผมแทงดาบสุดท้ายก่อนตวัดลากดาบขึ้นแนวเฉียงผ่าอสุรกายแยกออกเป็นสองส่วนก่อนจะสลายเป็นฝุ่นละอองสีทอง ผมหันไปทางลิเลียน่า ดูเหมือนเธอเองก็จบแล้ว

"ไม่เบาเลยนะบุตรอะโฟร์ไดท์" เธอเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนยื่นหน้ามองผมใกล้ ๆ "ดูเหมือนการฝึกพิเศษของเราจะก้าวหน้านะ" เธอยิ้มใกล้ ๆ หน้าของเราเหลืออีกคืบเดียวก็ใกล้กันแล้ว ผมมองแววตาเธอ ใจเต้นเป็นจังหวะ

"เธอเองก็ใช่ย่อย ไวกว่าผมเหมือนกัน" เดม่อนพูดตอบอีกฝ่าย ก่อนเขาเดินไปดูสินสงคราม

"เก็บไว้ก็ดีนะ ภายหน้าเจ้าอาจจะอยากใช้มันทำอะไร" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนเธอเก็บสินสงครามตัวของเธอ

"งั้นเราเก็บร้านกลับค่ายกันเลยไหม ของก็เริ่มจะหมดแล้ว" 

"โอเค งั้นมาช่วยกันเก็บดีกว่า" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนเราสองคนก็เริ่มลงมือเก็บร้าน เพื่อเตรียมจะเดินทางกลับค่าย 

-

Feria FOLLOWER

sell strawberry (02)

Feria Hayes

เฟเรียพากาเอลลากรถเข็นที่เต็มไปด้วยสตอเบอร์รี่สด ๆ จากไร่มาถึงที่ตลาดนัดลองไอส์แลนต์ ก่อนจะมองหาว่าแผงที่คุณไครอนเช่าไว้อยู่ตรงไหน

“ม่าม๊าทางนั้นครับ”

“กาเอล อยู่ข้างนอกค่ายให้เรียกว่าพี่สาวนะ ใครถามก็บอกว่าเป็นพี่น้องกันนะ”

“ครับ พี่เฟเรีย”

ว่าแล้วทั้งคู่ก็ไปที่แผงที่คุณไครอนเช่าไว้ ก่อนจะจัดวางสตอเบอร์รี่ใส่ตะกร้าไว้ ตั้งป้ายราคาไว้ กิโลล่ะ 12 ดอล

“เร่เข้ามาค่า เร่เข้ามาสตอเบอร์รี่สด ๆ จากไร่ค่า”

“สตอเบอร์รี่ครับ สตอเบอร์รี่ครับ”

ทั้งเฟเรียกับกาเอลก็ต่างช่วยกันเรียกลูกค้ามาซื้อเยอะแยะจนเกือบขายหมด ในตอนนั้นเอง

“กรี๊ด นักเลงท้ายตลาด”

ในสายตาของเฟเรียในตอนนี้เธอเป็นอสุรกายที่น่าจะเป็นอัลกูลที่พี่ออสตินเตือนไว้ แต่คนอื่นคงมองเห็นเป็นนักเลงท้ายตลาดสินะ อนาถดีแฮะ เฟเรียพยักหน้าให้กับกาเอลให้พาคนอื่นหนีไปก่อน ก่อนที่เธอจะเอาหอกออกมาควงแล้วเข้าสู้กับอัลกูลอย่างกล้าหาญ

“เก่งแฮะ แต่ยังอ่อนหัดอยู่นะคะ”

เด็กสาวต่อสู้ด้วยเทคนิคประจำตัวอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะฆ่ามันได้สำเร็จถึงแม้มันจะแข็งแกร่งมากกว่าเธอพอสมควรก็ตาม แต่มันก็ไม่ขนาถมือเธอหรอกนะ ถึงเธอจะบาดเจ็บไปบ้าง แต่ในที่สุดปลายหอกของเธอก็เข้าแทงจุดตายของอัลกูลจนมันสลายไปเป็นละออง ก็ถึงเวลาเก็บสินสงคราม พอเก็เสร็จเธอก็มาขายสตอร์เบอร์รี่ต่อจนหมด

“เอาล่ะ! ขายหมดแล้วกลับกันเถอะกาเอล”

“ครับ”

Bright BELIEVER

◇◆ 29 ◇◆

ยอมรับเลยเหอะฉันมันสาวถึกของแท้ สำหรับคนอื่นอาจต้องช่วยกันขนรถที่อัดแน่นไปด้วยสตรอว์เบอร์รี่เต็มคันรถ ฉันเข็นมาคนเดียว ซึ่งระหว่างทางก็เจอลูกระนาดไปหลายตลบ ทางเดินสุดแสนพิสดาร

เข็นแบบคนสู้ชีวิต

ไบร์ทกัดฟันเข็นรถเข็นสู้ชีวิต ไปตามทางเรื่อย ๆ จนกระทั่งเจอเข้ากับตลาดนัดใกล้ชุมชนลองไอส์แลนด์ สอดส่องสายตามองหาแผงขายสตรอว์เบอร์รี่ ที่ไครอนเช่าแผงไว้ให้ชาวค่าย 1 แผงผลัดกันไปขาย ที่นี่นั้นเต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายและมีร้านค้าแผงลอยมากมาย

ฉันเดินเข้ามาเรื่อย ๆ ถึงโซนร้านขายผลไม้ที่มีพ่อค้าแม่ค้า "แอปริคอต เกือบ 2 lbs ราคา $4 ส่วนร้านคุณป้าคนนั้นขายพีชเหลืองหรอ 4.5 lbs - $11"

ดวงตาเหม่อลอยมองป้ายด้านบนที่ตัวอักษรภาษาอังกฤษสลับเป็นกรีกโบราณ ฉันรู้ได้ทันทีว่าเป็นแผงนี้ชัวร์ป้าบ แล้วเริ่มจัดแจงเตรียมของทุกอย่างให้พร้อม ยกตะกร้าสตรอว์เบอร์รี่เทลงเพื่อให้ลูกค้ามาเลือกใส่ถุงเอง 

และมีแบบที่ฉันจัดใส่ถุงไว้ให้เรียบร้อยแล้ว 

"สตรอว์เบอร์รี่ สด ๆ จากไร่ แต่ถ้าอยากได้สดกว่านี้ก็ไปปลูกเอง" กลยุทธ์การเรียกลูกค้าแบบใด

เน้นหยอดมุกจีบลูกค้าสาว ๆ ส่วนผู้ชาย ขอบาย 

"อร่อยจะมั้ย ถ้าไม่อร่อยคืนเงินได้มะ" วัยรุ่นตัดผมทรงสกินเฮดเดินเข้ามาถาม 

"ไม่ชอบไม่เป็นไร เพราะความอร่อยของเราไม่เท่ากัน แล้วที่นี่ไม่รับคืนเงิน ฉันมั่นใจในความอร่อยของสตรอว์เบอร์รี่จากไร่"

"เค ๆ ปากพี่แม่งเอาเรื่องจัด" 

"แล้วจะซื้อไหมล่ะ 1 lbs ราคา $2.98" เมื่อคุณเป็นชาวอเมริกาย่อมต้องรู้จักตัวย่อ lbs คือหน่วยวัดน้ำหนัก นิยมใช้ในสหรัฐอเมริกา โดยหน่วยน้ำหนักทุกอย่างจะใช้เป็นหน่วยปอนด์ ไม่ว่าน้ำหนักบุคคล หรือน้ำหนักเนื้อสัตว์ที่ขายตามตลาด 

"เอามาเท่าแบงค์นี้อ่ะพี่"

ฉันมองธนบัตร 100 USD "ซื้อนี่หว่า รอแป๊ปเดี๋ยวเลือกให้ ไม่ต้องห่วงไอ้น้อง สตรอว์เบอร์รี่ร้านนี้ลูกใหญ่ทุกลูก"

แล้วยื่นถุงผ้าที่ใส่สตรอว์เบอร์รี่ให้ "อ่ะแถมถุงผ้าอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม"

มีลูกค้าเข้าคิวต่อแถว ก็ไม่คิดไม่ฝัน ตัวเองจะสามารถขายของได้หมด ทั้งที่ตอนแรกมาเต็มจนนี้เกลี้ยง 

"ขอบคุณที่มาอุดหนุน"

เก็บทั้งเงินทั้งเหรียญใส่ยัดไว้ในกระปุก 

เก็บของลงใส่รถเข็นคันเดิมและพับเก้าอี้ ไบร์ทแวะซื้อเหล้าปั่นบลูฮาวาย ดูดชื่นใจ เข็นรถออกมาจนถึงริมถนน ก่อนที่ฉันเจออัลกูลอสุรกายชอบกินซากศพ "หัวจะปวด" 

ฉันวิ่งหลอกล่อนำมันเข้ามาในป่าสน เพราะไม่อยากให้คนภายนอกเห็นฉันสู้กับธาตุอากาศ คนพวกนั้นมองไม่เห็น

ปิ้ว ปิ้ว ปิ้ว !

ปืนอัจฉริยะเป็นปืนที่ชาร์จก่อน เสียงมันก็เลยออกมาแบบนั้น ไม่ซะใจเท่า ปัง !

อัลกูลตัวแรกสลาย จ่าฝูงอัลกูลออกโรง อะไรว่ะจะออกโรงปกป้องลูกน้องที่ตายสินะ "งั้นเอ็งก็ตายไปด้วย ลงไปทาร์ทารัสซะพวกแก"

อาวุธระยะไกลดีมาก ไม่ต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงเหมือนการใช้หอก ดาบ เพียงไม่นานฉันปลิดชีพเจ้าอสุรกายได้

"ยังไง จะยกมาทั้งหมู่บ้านเลยมั้ยล่ะ"

อ๋อ

ไบร์ทบ่นเสียงดัง ฉันต้องมาลุยเดียวสู้ก็อบลินตัวเขียว กระโดดหลบพลางชาร์จยิงอัดเข้ากลางหัวอสุรกาย  

ปิ้วววววว

"ลากหัวคม ๆ" รู้จักไหมลูกกระสุนพระราชทาน ประทานให้พวกอสุรกายอย่างพวกแกเนี่ยแหละ ฉันอยู่เฉย ๆ ไม่ได้เข้าไปหาเรื่องก่อนเลยสักนิด

หลักฐานการต่อสู้ 

(อัลกูล) ฆ่าครั้งแรก: https://percyjackson.mooorp.com/ ... e:fight&aid=141

(จ่าฝูงอัลกูล) : https://percyjackson.mooorp.com/ ... e:fight&aid=144

(ก็อบลิน) ฆ่าครั้งแรก: https://percyjackson.mooorp.com/ ... e:fight&aid=146

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

          ทุกคนต่างมีความลับ เรื่องราวที่ไม่เคยเปิดเผย เรื่องราวที่เราเก็บไว้เพียงคนเดียว

          บางครั้งความลับก็เป็นสิ่งที่เร้นลับที่เรารู้สึกละอายเมื่อต้องเอื้อนเอ่ยมันออกมา แต่กลับอีกหลายๆคน ความลับก็เป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาหลงใหล ยิ่งเรามีความลับมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งอยากที่จะรู้มัน เหมือนดั่งว่าใครก็ตามที่มีความลับก็เหมือนดั่งได้มีพลังอำนาจ

          ผมเชื่อว่า 

          พวกคุณคงอยากรู้แล้วใช่ไหม ความลับที่ผมกำลังพูดถึงนั้นคืออะไร ขอเดี๊ยนตัดช้อยส์เรื่องเพศสภาพออก 🫦 แฟนคลับของผมรู้กันทั่วโลก ผมเป็นไบเซ็กชวลรสนิยมทางเพศที่ชอบทั้งชายและหญิง

          ผมเป็นคนที่พิเศษมากกว่าการเป็นเซเลบริตี้ชื่อดังระดับโลก

          เดมิก็อด หรือ มนุษย์กึ่งเทพ

          ถ้าไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร นั่นมันดีต่อตัวคุณ เพราะถ้าได้เจอเหตุการณ์เหมือนที่ผมเคยเจออยู่ คุณคงอยากจะร้องไห้ซบอกคนที่คุณรัก

          ชื่อของผมคือ อาร์ตี้ เดอ วิล

          มีคนจำนวนมากที่อ่านนามสกุลผมเป็น เดวิล อย่าคิดมาอ่านนามสกุลผิดต่อหน้าเดี๊ยนเชียว เตือนแล้วนะ 

          คุณลัคกี้เป็นชายวัยกลางคนที่ต้องนั่งอยู่บนรถเข็นไฟฟ้า ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจ ทำไมพ่อถึงอยากให้คนพิการนั่งรถเข็นมาเป็นผู้จัดการแก่นักร้องวัยรุ่นอย่างผม

          ผมพยายามอย่างมากที่จะมองแง่ดี ถึงเขาจะพิการแต่ก็สามารถประสานงานได้ยอดเยี่ยมกว่าใคร 

          เมื่อความจริงเปิดเผย ผมนอนไม่หลับไปสามวัน คุณลัคกี้คือเซนทอร์มนุษย์ครึ่งม้า ผู้พิทักษ์เดมิก็อดอย่างผม และพ่อรู้เรื่องนี้ดีกว่าใคร 

          เก็บความลับ หลอกลวง มาหลายปี

          อาร์ตี้นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ไม้ทรงสูง โดยที่รอบข้างรายล้อมไปด้วยเหล่าแฟนคลับทุกเพศ ทุกวัย กำลังรุมถ่ายรูปซุปเปอร์สตาร์ผู้โด่งดัง แสงแฟลชจากกล้องนับสิบถูกสาดส่องเข้าใส่ร่างเล็กตลอดเวลา

          "คุณอาร์ตี้ ขอลายเซ็นหน่อยครับ"

          "ขอถ่ายรูปด้วยค่ะ"

          มองภาพตรงหน้าอย่างยิ้มเยาะชินตา เขาชอบที่จะเป็นคนที่โดดเด่นอยู่เสมอ 

          "หยุด หยุดถ่ายอาร์ตี้เดี๋ยวนี้" ผู้จัดการลัคกี้ฝ่าวงล้อมเข้ามา "อาร์ตี้ต้องการความเป็นส่วนตัว ถ้าใครฝ่าฝืนคำสั่งจะฟ้องร้องเรียกค่าเสียหาย" เอ่ยถ้อยคำที่อ่อนโยนอย่างยิ่ง ทว่าน้ำเสียงเฉียบขาดไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง

          นัยน์ตาฟ้าเพทายถลึงตามองคุณลัคกี้ 

          ดั่งวาจาประกาศิตแฟนคลับโขยงใหญ่ หน้าซีด ยอมถอยออกห่างเซเลบริตี้ที่พวกเขาชื่นชอบ ไม่มีใครอยากถูกฟ้องร้อง

          "คุณลัคกี้ทำบ้าอะไรของคุณ นั่นมันแฟนคลับเดี๊ยนนะยะ"

          "พวกเรากำลังไปค่ายฮาล์ฟบลัด ไม่ใช่มาจัดมีตติ้งแฟนคลับของเธออาร์ตี้ บอกแล้วใช่ไหมห้ามถอดแว่นกันแดดกับแมสออก"

          "อุ้ยตายว้ายกรี๊ด ปิดไว้อย่างนั้นแล้วใครจะเห็นล่ะคะ ของดีมีไว้โชว์เหมือนกับเบ้าหน้าคนสวย ๆ ของดิฉัน"

          "ถ้าเปิดโชว์อย่างงั้นจะเรียกว่าปลอมตัวได้ที่ไหน" ลัคกี้บ่น 

          "เอาน่าอย่าทำหน้าเข้มนักสิ ขมวดคิ้วมาก ๆ เดี๋ยวหน้าแก่กว่าเดิมหรอก"

          เขายอมสวมแมสสีดำและแว่นกันแดดสีชมพูหวานเจี๊ยบ ลุกขึ้นเดินทิ้งสะโพกยั่ว ๆ บด ๆ เดินตามผู้จัดการที่พาออกจากตลาดนัดลองไอส์แลนด์ บินลัดฟ้าจากประเทศฝรั่งเศสสู่อเมริกา 

          ก่อนที่คุณลัคกี้จะลุกขึ้นจากรถเข็นไฟฟ้า เผยขาที่แท้จริงต่อหน้าอาร์ตี้ 

          เมื่อความลับถูกเฉลยลัคกี้ไม่มีความจำเป็นใด ต้องปิดบังอาร์ตี้อีกแล้ว

          "จะไปกันเลยหรอ"

          "รองเท้าส้นสูงไม่เหมาะแก่การเดินป่า ขอแนะนำให้เธอเปลี่ยนรองเท้าดีกว่า" ดวงตาดำล้ำลึกมอง รองเท้าส้นสูงสีแดง เซนทอร์ผู้พิทักษ์ลอบถอนหายใจ

          "จะบุกป่าฝ่าดงอะไรก็ไม่ถอด คอลเลคชั่นใหม่ที่เพิ่งใส่ได้ไม่กี่วัน เดี๊ยนก็ต้องใส่ให้คุ้มค่ากับเงินที่ซื้อมา กว่าจะสอยคู่นี้ได้ ต้องไปดีลกับเพื่อนสาวตั้งหลายคน" เชิ่ดหน้าตอบอย่างเย่อหยิ่ง

Eloise HEROES

ฟู้ดทรัค

เพิ่งจะรู้ว่าแถวค่ายก็มีสถานที่แบบนี้ด้วย ต้องยอมรับว่าถึงแม้จะติดใจรสชาติอาหารของฮาร์ปี้เพียงใด แต่มันก็ต้องมีบางวันที่อยากกินอย่างอื่นที่มนุษย์เป็นคนทำบ้างเป็นธรรมดา ครั้นจะไปซื้อขนมจีบเซเว่นก็กินบ่อยจนหน้าจะเป็นขนมจีบอยู่แล้ว เอโลอิสได้ยินเด็กในค่ายคุยกันว่าแถวนี้ไม่ไกลมีตลาดนัดลองไอส์แลนด์ด้วยก็เลยลองเดินตามทางที่เขาว่ามาจนถึงจุดหมาย

“โอ้โห เหมือนอย่างที่เขาว่าไว้จริง ๆ เลย”

ตาของเธอวาวเป็นประกายเมื่อได้เห็นบรรดารถฟู้ดทรัคเรียงรายเป็นทิวแถวให้เลือกสรร มันมีอาหารแทบทุกชนิดที่เธอจะจินตนาการออกเลยล่ะ แบบนี้ไม่เรียกว่าสวรรค์ของกินก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว

“ขอเคบับเนื้อค่ะ”

เธอเดินไปที่ร้านขายเคบับเป็นอันดับแรก เห็นดูฝรั่งจ๋าผมแดงขนาดนี้แต่จริง ๆ แล้วอาหารแนวตะวันออกกลางน่ะเธอชอบกินมันมาก ๆ เลย เครื่องเทศมันหอมดีเวลากินแล้วรู้สึกฟินเป็นพิเศษ

“ได้เลยแม่หนู รอแป๊บนะ”

ระหว่างยืนรออาหารสายตาก็กวาดไปรอบ ๆ เพื่อเล็งร้านต่อไปที่จะเดินไปซื้อ จมูกของเธอสูดกลิ่นเนื้อหอม ๆ เข้าไปเต็มปอด ถ้าบอกให้ฮาร์ปี้ทำเมนูแบบนี้ที่โถงอาหารบ้างมันจะยอมทำให้ไหมนะ หรือจะใช้กรงเล็บกระซวกไส้ของเธอแทน

“เคบับเนื้อได้แล้ว”

“นี่เงินค่ะ”

เธอยื่นเงินจ่ายค่าอาหารเสร็จก็เดินไปที่ฟู้ดทรัคที่ขายพิซซ่าต่อ เด็กวัยกำลังโตต้องการพลังงานในการตีเหล็กสูง เอโลอิสมองเมนูก่อนที่จะสั่งพิซซ่ามารินาร่าหน้าโปรดของเธอไป 1 ถาด แน่นอนว่าถาดปกติไม่ใช่ถาดเล็กแต่อย่างใด

“เดี๋ยวมาเอานะคะ”

“ได้จ้า”

สั่งพิซซ่าเสร็จก็เดินไปที่ฟู้ดทรัคอีกคันเพื่อสั่งซี่โครงเนื้อบาร์บิคิว ที่กลิ่นเตะจมูกมาแต่ไกล เธอยืนดูการย่างอย่างใกล้ชิด ก่อนจะรับอาหารแล้วจ่ายเงิน จากนั้นก็วกกลับไปจ่ายค่าพิซซ่าแล้วนำกลับมา เธอไม่คิดจะกินแถวนี้หรอกแต่จะแบกทุกอย่างกลับไปกินที่ค่ายยั่ว ๆ บางทีนั่งกินแถวชายหาดอาจเป็นไอเดียที่ดีไม่น้อยเลยล่ะ