[ลองไอส์แลนด์] ตลาดนัดลองไอส์แลนด์

Johnathan BELIEVER

ΩRΔCLΞ

หลังจากที่ตัวของชายร่างใหญ่นั้นออกไประบายอารมณ์กับความพ่ายแพ้ที่เขานั้นไม่มีทางยอม เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น สิ่งที่เขานั้นต้องการในตอนนี้ หลังจากออกจากสถานพยาบาลนั้นก็คงไม่พ้นกลับไปพักที่บ้านพัก แต่เขานั้นก็ยังไม่ลืม.. บางสิ่งที่เขานั้นอยากที่จะทำ ชายร่างใหญ่จำได้ว่าตนนั้นได้จอดรถของตัวเองเอาไว้อยู่ไกลไม่ใช่น้อย ไม่ชัวร์ว่าจะมีคนดูและมั้ย ซึ่งเขาอาจจะได้ใช้มันจริงๆ เมื่อต้องเดินทางไปยังที่ไกลๆ จึงคิดว่า จะเอารถมาจอดใกล้ๆกับตลาดลองไอร์แลนด์.. 

1ชั่วโมงผ่านไป.. 

ชายร่างใหญ่ได้เดินเท้าออกจากค่ายซึ่งใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่นัก แต่มันวุ่นวายเพราะเจอเข้ากับสัตว์ประหลาดตามรายทาง ซึ่งใครจะไปนึกว่า มันจะมาอาละวาดถึงตลาดตรงนี้ และแต่ละตัวนั้นก็ไม่ใช่กระจอกๆ นอกจากฮาร์ปี้ที่บินฉวัดเฉวียนไปมาอยู่เหนือกลุ่มนั้น แน่นอนว่ามนุษย์ทั่วไปนั้นย่อมมองไม่เห็น แต่กับเขานั้นไม่ใช่..

"เฮ้ออ ต้องเป็นแบบนี้อีกแล้วนินะ.."

ชายร่างใหญ่ที่เตรียมอาวุธในตัวมาอย่างครบครัน เดินตรงไปก่อนที่ค่อยๆเร่งความเร็ซของตัวเองให้มากขึ้น ก่อนดีดตัวเองขึ้นสูงเหนือหัวของยักษ์ตาเดียวและซัดหอกยาวเข้าใส่กลางหัว ตามด้วยกระแทกสันหอกเพื่อให้มันทะลุ ลูกตาของยักษ์หลุดออกจากเบ้าติดมาพร้อมกับหอก และล้มลงตายคาที่และกลายเป็นฝุ่น

 จากนั้นเขาหันโล่ห์ใส่และชักดาบที่แอบเหน็บไว้ในโล่ห์ออกมา ปะทะกับอัลกุลที่คิดจะเล่นทีเผลอ ด้วยไหวพริบและประสบการณ์ของเขาเอง บวกกับความบ้าบิ่น ทำให้เจ้าตัวเป็นฝ่ายไล่ต้อนจนบั่นคอตัวกินซากได้สำเร็จ

แต่ก็ยังไม่จบดี หากตัวเขานั้นไม่ซัดหอกขึ้นไปเพื่อเบี่ยงเป้าหมายที่อยู่เหนือหัวของเขา และชักปืนออกมายิงซ้ำจนฮาร์ปี้ร่วงลงและกลายเป็นฝุ่น ก่อนที่จะเดินต่อไปยังป้ายรถเมล์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแก

.......

หลังจากนั้นไปสักพักใหญ่ ชายร่างใหญ่กับรถของเขาก็ได้มาถึงที่หมาย ใกล้ตลาดลองไอร์แลนด์นั้นมีลาดจอดเหมาะๆอยู่ ชายร่างใหญ่จึงขับรถคันใหญ่ของเขาไปจอดยังที่จอดรถตรงนั้น ซึ่งมันก็ไม่ต่างอะไรกับอาคารจอดรถที่เดิมนัก สามารถกันฝนกันแดดให้รถของเขาไม่ให้โทรมได้ก็เพียงพอ..

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นตามที่ชายร่างใหญ่ตั้งใจจะทำเขาจึงเดินกลับไปที่ค่าย แต่ในขณะนั้นเอง มีเสียงปริศนาดังมาจากทางด้านหลัง

"เฮ้ย! ไอ้หนุ่มนั้นนี่หว่า ที่เมื่อครู่นี่จัดการกับสัตว์ประหลาดที่ใกล้ๆตลาดไม่ใช่เหรอ?" 

เสียงของชายคนนึง ฟังดูมีอายุไม่น้อยถามดังขึ้น ชายร่างใหญ่จึงหันกลับไปมอง

"..ใช่ เห็นด้วยเหรอ?" 

ชายร่างใหญ่เอ่ยถามกลับ

"ก็เห็นน่ะสิ ไม่เห็นจะทักเหรอ เมื่อกี้ก็อยู่ในเหตุการณ์พอดี กะจะวิ่งแล้ว แต่เห็นไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ล่อเก็บสะเหี้ยนเลย"

ชายชราคนนั้นเอ่ยบอก ทำให้จอห์นรู้สึกสนใจ เพราะเขาเองนั้นก็น่าจะเป็นชาวสายเลือดเทพเหมือนกัน

"มันคันมือน่ะ เลยอดไม่ได้ พวกมันเองก็มาอยู่ผิดที่ผิดทาง ก็เลยจัดการสะ"

จอห์นเอ่ยขณะที่มองดูสภาพของชายชราคนนี้ เขาอยู่ในชุดพนักงานเฝ้าทางเข้าออกจาของที่จอดรถนี้ ซึ่งก็หน้าจะหลายปีอยู่

"แล้วนี่ ถ้าเห็นทุกอย่างแล้ว อ๋อใช่ ขอโทษ เข้าใจแล้ว"

จอห์นเอ่ย แต่ก็หยุดเพราะเจ้าตัวนั้นสงสัย แต่ก็เข้าใจด้วยตนเองในภายหลัง ว่าชายชราคนนี้ เป็นมนุษย์สายเลือดเทพเหมือน แต่ไม่มีพลังฯ

"งั้น ฉันฝากพาหนะของฉันไว้หนน่อยนะลุง มันไม่เหมือนพาหนะของพวกสายเลือดเทพเท่าไหร่ เลยต้องขอฝากไว้ในที่จอดตรงนี้ก่อน"

ชายหนุ่มเอ่ยพลางวานขอให้ช่วย เป็นมารยาท ทางชายชราเอ่ยก็ตบปากรับคำตามประสาคนแก่ก่อนจะเอ่ยถาม

"เอ้อ.. แปลกคนนะ คำพูดคำจามันฟังทะแม่งๆเหมือนคนแก่ เกิดปีอะไรอ่ะเราน่ะ?"

ชายชราเอ่ยถาม

"อืมม จำตัวเลขไม่ค่อยได้ เมื่อประมาณปี 1925 ล่ะมั้ง"

เมื่อชายชราได้ยินคำตอบก็ทำเอาเหวอไม่ใช่น้อย ก่อนที่จะทิ้งความตกตะลึงนั้นไว้แล้วเดินกลับเข้าไปยังค่ายฯ

Eloise HEROES

ขายสตรอว์เบอร์รี่

เอโลอิสเข็นรถที่เต็มไปด้วยสตรอว์เบอร์รี่ออกมานอกเขตค่ายเพื่อมุ่งหน้าไปยังตลาดนัดลองไอส์แลนด์ โดยไม่ลืมที่จะพกอาวุธมาครบมือเหมือนกำลังจะไปยกพวกตีกับใคร หรือไม่ก็เหมือนพวกรถเข็นขายอาวุธไม่มีผิด โปรดอย่าได้เข้าใจผิดไป เธอไม่ใช่ลูกสาวของเทพแอรีสและไม่เคยคิดจะเป็น เพียงแค่เธอนั้นเป็นห่วงความปลอดภัยของชีวิตและทรัพสินเลยต้องปลอดภัยไว้ก่อนอย่างที่รุ่นพี่อ๋าวได้บอกไว้ (ถึงแม้จะดูเว่อร์กว่าที่เขาแนะนำไปมากก็เถอะ)

“ถึงสักที เข็นจนกล้ามจะขึ้นแล้วเนี่ย” เธอบ่นอุบอิบนิดหน่อย แต่ก็รับว่ายังเบากว่าการตีดาบนั่นแหละนะ

เธอกางอ่านกระดาษรายละเอียดต่าง ๆ ที่รุ่นพี่อ๋าวได้ให้มา ทำให้รู้ว่าทางค่ายได้เช่าแผงตลาดไว้ให้แล้ว เอโลอิสมองหาจุดตั้งแผงตามรายละเอียดอยู่สักพักก็เจอ จึงได้เข็นรถบรรจุสตรอว์เบอร์รี่ไปประจำการที่แผงให้เรียบร้อย แล้วเริ่มจัดการเซ็ตอัพร้านซึ่งใช้เวลาเพียงไม่นานเลย งานเซ็ต งานซ่อม งานสร้างขอให้บอกเธอถนัดนักแล

“เสร็จเร็วกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย”

เมื่อตั้งแผงเสร็จเร็วก็ต้องมานั่งคิดเรื่องการตลาดกันแล้ว แผงสตรอว์เบอร์รี่ตั้งเฉย ๆ แบบนี้ใครจะมาซื้อกัน ต่อให้มีลูกค้าประจำก็คงกินกันจนหน้าเป็นสตรอว์เบอร์รี่ เธอต้องหาทางกำจัดสตรอว์เบอร์รี่พวกนี้ให้เร็วที่สุด เพราะเอโลอิสไม่ใช่คนที่ชอบเสียพลังงานไปกับการพบเจอคนหมู่มาก เธอไม่ได้รู้สึกเขินอายเท่าไหร่นักกับการแสดงออก แต่การต้องใช้เวลากับคนมาก ๆ มันช่างดูดพลังงานของคนประเภทอินโทรเวิร์ดเสียจริง บางทีเธออาจต้องคิดแผนการที่ได้ทั้งเงิน และทำเวลาได้ในคราวเดียวกัน

“สวัสดีค่ะ” เอโลอิสเดินไปที่รถฟู้ดทรัคน้ำปั่น 

“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ?”

“ขอน้ำสตรอว์เบอร์รี่ปั่นแก้วนึงค่ะ เดี๋ยวมาเอา” เธอสั่งออเดอร์น้ำผลไม้จากนั้นก็เดินกลับไปนับสต๊อกสินค้าที่แผงของตัวเอง พอเวลาผ่านไปสักพักก็เดินกลับมาที่ฟู้ดทรัคคันเดิม

“น้ำที่สั่งได้หรือยังคะ?”

“ได้แล้วค่ะคุณลูกค้า”

“นี่เงินค่ะ” เธอยื่นเงินจ่ายค่าน้ำไปพร้อมทำทีดูดน้ำโชว์หน้าร้านเขาเลย

ปร๊อดดดดดดดด! (เสียงดูดน้ำ)

“ขอติชมเพื่อการพัฒนาได้ไหมคะ?” เธอเริ่มเปิดประเด็น

“อ๋อ ได้ค่ะ” พนักงานที่ตอนแรกไม่ได้สนใจอะไรนักเริ่มหันมาสนใจเอโลอิสที่กำลังจะให้ฟีดแบ็คน้ำปั่นที่เธอเพิ่งชงให้ลูกค้า

“น้ำของพี่น่ะหนูชอบมากเลยปั่นละเอียดดี น้ำเชื่อมก็ดี เสียอย่างเดียวค่ะ สตรอว์เบอร์รี่มันเปรี้ยวไปหน่อย ถ้าได้สตรอว์เบอร์รี่หวาน ๆ นะคะ น้ำของคุณพี่จะต้องเด็ดสะระตี่ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่นอนเลยค่ะ!”

“จริงเหรอค่ะ แต่ว่านะช่วงนี้สตรอว์เบอร์รี่หวาน ๆ น่ะหายาก เจ้าที่มาส่งให้รอบนี้ก็ไม่หวานเท่าไหร่”

“หนูจึงมีสิ่งดี ๆ มานำเสนอค่ะ พอดีว่าหนูเพิ่งได้สตรอว์เบอร์รี่หวาน ๆ ส่งตรงจากไร่เพิ่งเก็บสด ๆ วันนี้เลยค่ะ คุณพี่สนใจรับไว้สักหน่อยไหมคะ? หนูไม่ได้มาบ่อย ๆ หรอกนะ”

“ก็น่าสนใจนะคะ ก็ขอคิดดูก่อ–” ยังไม่ทันที่เจ้าของร้านน้ำปั่นจะพูดจบ เมื่อรู้ว่าอาจจะปิดการขายไม่ได้เอโลอิสจึงต้องงัดแพลนบีเข้าสู้เพื่อจะทำให้เหยื่อตกหลุมพราง

“น่าเสียดายจังเลยค่ะ พี่เห็นร้านน้ำฝั่งนั้นไหมคะตรงโน้นน่ะ” เธอชี้ร้านขายน้ำอีกร้านที่ขายอยู่ตลาดเดียวกัน

“เขาสนใจสตรอว์เบอร์รี่ของหนูล่ะ เขาบอกว่าหวานดีถ้าเขาเอาไปปั่นขายต้องขายดีกว่าร้านพี่แน่ ๆ เพราะร้านพี่ของไม่มีคุณภาพ แต่เอาจริงนะ หนูว่าพี่ปั่นอร่อยกว่าเลยกะจะมาขายพี่แทน แต่ในเมื่อพี่ไม่สนใจก็ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะได้เอาสตรอว์เบอร์รี่ไปส่งให้เขาแทน” 

ฟู่วววววววววววว~ เป่าหู

“จริงเหรอคะน้อง” คุณพี่เจ้าของร้านเริ่มหน้าตึง เหมือนจะเชื่อเรื่องมโนที่เธอเล่าเสียสนิทใจ

“หนูจะโกหกพี่ไปทำไมคะ เราไม่รู้จักกัน” จริง ๆ ก็คือกำลังโกหกเพื่อปิดจ็อบ

“น้อง! มีสตรอว์เบอร์รี่เท่าไหร่ ร้านพี่เหมาหมดเลย! อย่าให้เหลือไปถึงร้านนั้นนะ!!!” เจ้าของร้านพูดเสียงเข้ม

“อุ๊ย! ได้เลยค่ะ เดี๋ยวหนูไปแพ็คของให้เลย สะดวกชำระแบบไหนดีคะ?”

“อ่ะเอาไป!” เจ้าของร้านยื่นเงินเป็นฟ่อนให้เธอเหมือนตอนนี้ใช้อารมณ์ตัดสินใจแทนสมองไปแล้ว แต่ก็ถือเป็นโอกาสของเอโลอิส หรือรีบเดินกลับแผงไปแพ็คสินค้าแล้วนำมาวางหลังรถฟู้ดทรัคให้ลูกค้าจนหมดรถเข็น

“ขอบคุณนะคะพี่ ขอให้ขายดีร่ำรวยเงินทอง หนูกลับแล้วนะคะ”

“สมพรปากนะน้อง” 

ขายของหมดในเวลาอันรวดเร็ว เอโลอิสก็รีบเก็บแผงและเข็นรถออกจากตลาด ในระหว่างทางกลับเธอหยุดนับเงินบริเวณทางเปลี่ยว เพื่อนับยอดเงินที่ขายสินค้าได้ จังหวะนั้นเองเธอรับรู้ถึงกลิ่นแปลก ๆ จึงเก็บเงินในกระเป๋าแล้วคว้าเอาธนูใต้รถเข็นมาเตรียมพร้อมไว้ เธอว่าเธอน่าจะโดนแล้วล่ะ สิ่งที่เธอไม่อยากจะเจอเลยจริง ๆ

อสุรกาย…

ไม่นานนักก็มีตัวประหลาดอะไรไม่รู้สองตัวพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ เอโลอิสรีบกลิ้งหลบด้วยสัญชาตญาณที่ฝึกมา

“ตัวอะไรวะเนี่ย”

หน้าตาของสิ่งมีชีวิตนี้อัปลักษณ์ยิ่งกว่าคนบ้านเฮเฟตัสที่เธออยู่เสียอีก แต่เธอไม่คิดจะไปบูลลี่เรื่องรูปลักษณ์ใครเพราะมันเข้าตัวเอง เลยเลิกคิดเรื่องนั้นแล้วตั้งอกตั้งใจต่อสู้ต่อไป เอโลอิสยิงธนูออกไปหลายดอก วืดเกือบทุกดอกตามสไตล์คนกากแห่งค่ายฮาล์ฟบลัด แต่เรื่องนั้นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอยอมแพ้เพราะเธอยังมีมีดที่เสียบซ่อนไว้ตรงขา เธอชักมันออกมาก่อนจะปาไปที่อสุรกายตัวหนึ่งแบบเฮดช็อต! มันสลายเป็นผุยผงอยากรวดเร็ว เอโลอิสวิ่งไปที่รถเข็นพยายามจะรื้อหาอาวุธอื่น ๆ ที่พอจะใช้ได้ แต่ไม่ทันจะได้ค้นอะไรเจ้าอสุรกายตัวที่สองก็กระโจนมาที่รถเข็นจนเธอกระเด็น รถเข็นโดนแรงกระโจนบูดเบี้ยวไปหมด

“แกพังรถเข็นฉัน! แกรู้ไหมว่าฉันไม่มีเงินจ่ายค่าเสียหายน่ะ!”

เอโลลิสรู้สึกเลือดขึ้นหน้าในทันทีที่รู้ว่าตัวเองอาจจะต้องเสียตังค์ค่ารถเข็นให้รุ่นพี่อ๋าว เลยใช้อาวุธหนึ่งเดียวที่มีในมือคือธนูระดมยิงศัตรูแบบไม่ยั้งจนลูกหนึ่งปักเข้าที่หัวใจของมันอย่างจัง ทั้งที่เธอเล็งหัว…

เอาเถอะ…

มันตายก็ดีแล้วนี่…

เธอมองดูร่างของมันที่สลายเป็นผุยผงก่อนเดินกลับไปดูความเสียหายของรถเข็นซึ่งบูดเบี้ยวแต่ก็พอจะเข็นกลับได้อยู่ จึงทำการเข็นรถที่สภาพไม่สมบูรณ์กลับไปยังไร่สตรอว์เบอร์รี่ในหัวก็คิดไปด้วยว่าจะบอกรุ่นพี่อ๋าวอย่างไรดี แมวทำดีไหมนะ…

ภารกิจนำสตรอว์เบอร์รี่ไปขายในเมือง

หลักฐานการต่อสู้

อัลกูลเวล 14 (ครั้งแรก)

อัลกูลเวล17

Johnathan BELIEVER

CHΔΩS

ความโกลาหล..ชื่อที่ไม่ว่ามีที่ไหน ที่นั่นล้วนวุ่นวายตามชื่อของมัน และ.. มันล้วนเกิดขึ้นได้ทุกที 

ทำไมถึงบอกเช่นนั้น ก็เพราะมันได้เกิดเรื่องวุ่นวายที่ด้านนอก ในที่ไมันไม่ควรจะเกิดอย่าง ช่วงย่านที่คนธรรมดาอาศัยหรือพลุกพล่านอย่างย่านตลาดลองไอร์แลนด์ฯ...

เสียงอึกทึกและเสียงกรีดร้องของกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนึงที่เข้าไปหมายจะตั้งวงคุยกันในที่สงบๆ แต่กลับเจอเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น ในขณะนั้นเองที่หนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นเผลอถูกฝุ่นเข้าตาของตนเอง และในขณะที่เขาพยายามลืมตาขึ้นนั้นเอง ในภาพที่เข้าเห็นนั้น ทำให้หนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นนั้นวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ในขณะที่คนอื่นๆในกลุ่มก็ถูกฝุ่นที่พัดมาอย่างแรงทำให้เหล่าวัยรุ่นกลุ่มนั้นทั้งกลุ่ม เห็นในสิ่งที่เพื่อนคนนั้นเห็น และต่างพากันวิ่งหนีจากจุดนั้น ในขณะที่ เหล่ามอนส์เตอร์ที่พวกนั้นถูกจ้องตากับมนุษย์แล้ว ย่อมรู้ได้ทันทีว่า มนุษย์เห็นมัน และสัญชาตญาณของมอนส์เตอร์เหล่านี้นั้น.. ไม่มีทางที่จะปล่อยให้มนุษย์ที่มองหน้ามันได้รอดกลับมา 

ในขณะเดียวกันนั้นเอง จอห์น ชายร่างใหญ่ที่กำลังกลับไปที่รถของเขานั้นเอง เมื่อเห็นกลุ่มวัยรุ่นที่กำลังวิ่งหนีอะไรสักอย่าง และอะไรสักอย่างนั้น ก็ทำให้เขานั้นจำเป็นต้องผละเรื่องส่วนตัวแล้วเข้าประจันหน้ากับเหล่ามอนส์เตอร์ ที่ในหัวของเขาตอนนี้นั้น มีแต่คำถาม แต่ก็เอาไว้ทีหลัง ก่อนที่จะสะบัดมีดสั้นและมีดสั้นนั้นก็กลายเป็นหอกยาวก่อนที่จะซัดหอกยาวใส่ก็อปลิ่น ที่ไม่ได้มาเพียงตัวเดียว และหนึ่งในฝูงนั้นก็ดวงซวยถูกหอกที่พุ่งมาเสียงทะลุร่างก่อนที่จะหายไป พาให้หันไปมองทิศทางไปทางจอห์น ที่กำลังเดินไปและชักดาบของตัวเองที่ด้านหลังออกมาและกางโล่ที่อยู่ที่แขนข้างซ้ายพร้อมเข้าโจมตีและล้างบางกลุ่มก็อปลิ่นซึ่ง...

เหล่ามอนส์เตอร์ตัวเขียวอัปลักษณ์ต่างเละกลายเป็นฝุ่นสีทอง แต่ก็ดูเหมือนกับว่า ความวุ่นวายตรงนี้นั้นยังไม่จบ เมื่อเขานั้นหันไปมองจากทิศทางที่มาของก็อปลิ่นซึ่ง.. ใครจะไปคิดว่ามันจะตามพวกก็อปลิ่นมาด้วย แต่หน้าแปลกนั้น คือมันไม่ควรจะอยู่ตรงนี้.. โทรลภูเขาที่ดูจากลักษณะของมันแล้ว มันคือโทรถเฝ้าถ้ำแร่นั้นไว้ ซึ่งถ้ามันมีอะไรแปลกๆ เขาก็มีเพียงอยู่ย่าฃเดียว นั่นคือจัดการพวกมันให้สิ้น ในขณะที่ กลุ่มวัยรุ่นที่มองทะลุมนต์ที่บังตาระหว่างสัตว์ประหลาดกับมนุษย์ธรรมดาฯ

กับมอนส์เตอร์เหล่านี้ จริงๆนั้นแทบจะไม่ครณามือเขาเท่าไหร่นัก เขาเก็บดาบที่ด้านหลังก่อนที่จะดึงหอกของตัวเองขึ้นมาแล้วหันไปมองเหล่ามนุษย์ หลังจากที่เขานั้นล้มโทรลลงได้อย่างง่ายดาย แต่ก็เป็นอย่างที่จอห์นนั้นคิด มันไม่ได้จบเพียงแค่นี้ หลังจากได้ยินเสียงคำรามมาแต่ไกล.. เหล่าฝูงหมาป่าจำนวนนึงกำลังวิ่งเข้าใส่สิ่งที่พวกมันนั้นคิดว่าเป็นเหยื่อจำนวนมาก แต่พวกมันเหมือนตาบอด เมื่อพวกมันนั้นไม่เห็นว่า มีใครยืนขวางพวกมันกับเหล่ามนุษย์ธรรมดาเอาไว้อยู่

ฝุ่นผงสีทองปลิวคลุ้งกระจายเป็นกลุ่มฝุ่น หลังจากที่เหล่าหมาป่าไซส์พิเศษกว่าปกติถูกกำจัดหายไปพร้อมเรียงตัวโดยที่บ้างเข้ามาพร้อมๆกัน ก็ยิ่งทำให้จอห์นนั้นจัดการได้รวดเร็วตามไปด้วย จนกระทั่งพวกมันที่เหลือที่เห็นฝูงของมันถูกจัดการไปจนแทบไม่เหลือ จึงใส่เกียร์หมาฯวิ่งกลับเข้าป่าไป แต่ทว่า พวกมันที่หลือที่วิ่งกลับเข้าไปนั้น ก็กลายเป็นฝุ่นสีทองออกมาเสียอย่างนั้น ซึ่งก็น่าจะเป็นอย่างจอห์นไม่ต้องเดา แต่ก็รู้สึกประหลาดใจไปในขณะเดียวกัน..

เสียงหายใจฟึดฟัดของมันแทบไม่จำเป็นต้องเดา เสียงตึงตังของฝีเท้าที่ตัวของมันนั้นค่อยๆย่างออกมาจากช่องว่างนั้น พลันที่แสงตกกระทบ ทำให้เห็นร่างที่แท้จริงของมัน 

วัวกระทิงตัวใหญ่โคลคีสที่ทั้งตัวของมันนั้นเหรียบเหมือนกระทิงจักรกลที่ย่างกรายเข้ามา ความตื่นเต้นทำให้เลือดในร่างของบุตรแห่งเทพีแห่งชัยชนะสูบฉีดหวังเอาชัยชนะจากมันอีกครั้ง 

ทั้งสองประจันหน้ากันอยู่ห่าง ท่ามกลางเสียงของเหล่าวัยรุ่นที่อยู่ด้านหลัง เสียงหายใจของมันยังคงดังอยู่ตลอด และในขณะเดียวกันนั้น จอห์นเองก็จ้องตามันเขม็งอย่างที่ไม่ยอมกันอย่างสิ้นเชิง และด้วยเพียงเสียงบางอย่างร่วงลงพื้น..

*เกร๊ง!!*

ทั้งสองพุ่งเข้าใส่กันอย่างเต็มแรง ไม่มีใครยอมใคร แต่ด้วยกำลังสติปัญญาที่เหนือกว่า และเคยมีประสบการณ์การต่อสู่กับมันมาในระดับนึง นั่นจึงทำให้จอห์นนั้นเป็นต่อในทุกอย่าง และนั่นเองทำให้เขาสามารถล้มวัวจักรกลตัวนี้ลงได้ในที่สุด..

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่กับศัตรูทั้งหลายที่เขานั้นโค่นลงได้ ตั้งแต่ตัวแรงมาจนกระทั้ง ตัวล่าสุด เขาไม่แน่ใจเท่าไหร่นักว่า จะมีอะไรตามมาอีกมั้ย แต่ในขณะนั้นเองที่เขานั้นรู้สึกถึงอะไรได้บางอย่างจากด้านหลัง ก่อนจะหันไปมองและ..

*โครมมมม!!!*

เขากลับหลังหันอย่างฉับพลันก่อนที่จะยกโล่ห์ของตนชูเหนือหัว รับการฟาดอย่างหนักหน่วงของบางสิ่งที่ลอบกัดโจมตีตัวเขาจากด้านหลัง ไซคลอปต์ ยักษ์ตาเดียวที่คงจะแตกตื่นและเดินตามออกมา ความขลาดเขลาของมันพาให้เจ้าตัวเดินมาเจอมนุษย์ แต่กลิ่นของสายเลือดเทพที่ออกมาจากตัวของจอห์นนั้น ทำให้มันไม่รีรอที่จะโจมตี แต่ก็ด้วยไหวพริบของจอห์นนั้นเอง ทำให้เขาไม่บาดเจ็บก่อนที่จะมอบความตายให้กับตัวมันอย่างรวดเร็ว

ซึ่งหลังจากนี้ก็คงจะไม่มีอะไรอีกแล้ว ชายหร่างใหญ่เก็บหอกยาวของตนให้กลายเป็นมีดปลายแหลมก่อนจะเหน็บมันไว้ที่ด้านหลัง ส่วนโล่ห์ของเขานั้นก็หดกลับ กลายเป็นแผ่นเหล็กด้านหลังถุงมือ ก่อนที่จะเดินไปทำภารกิจส่วนตัวของตัวเองต่อไป...

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ข้อสอบของไทสันก็ไม่ได้เลวร้าย เนเรซ่ารู้ แต่มันก็ค่อนข้างยุ่งยากสำหรับคนที่ไม่ได้อยากจะออกเดินทางไกล จริงอยู่ที่ในโพยมีรายชื่อของอสูรกายมากมาย แต่ที่เนเรซ่าตีและหาได้จริง ๆ เหมือนจะมีอยู่ไม่มากด้วยซ้ำ ปลายนิ้วของเธอยกขึ้นนวดขมับในระหว่างที่กำลังนั่งรถบัสจากถนนหน้าค่ายไปยังตลาดนัดลองไอร์แลน สถานที่คนพลุกพล่าน ร้อยในร้อยก็คงต้องมีสักตัว

มืออีกข้างของเนเรซ่าถือสมาร์ทโฟนราคาแพงที่ถูกเก็บไว้ในลิ้นชัก ครั้งนี้เธอนำมันออกมาด้วย กดเปิดเครื่องและใช้สัญญาณเน็ตสาธารณะไล่ดูข้อความรวมไปถึงข่าวสารบ้านเมืองที่พัฒนาไปไกล ยิ่งอ่านมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ผ่านมาเนเรซ่าไม่เคยสังเกตเลยว่าเรื่องร้าย ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเทพจะถูกคนภายนอกรับรู้

ถึงข้อมูลจะบิดเบือนไปแต่มันก็ส่งผลกระทบโดยตรง ยกตัวอย่างเช่นวิกฤตหนูในปารีส เนเรซ่าพึ่งเห็นคลิปข่าวย้อนหลังในยูทูปว่ามันวุ่นวายแค่ไหนและสงบลงโดยไร้สาเหตุ.. ยังไม่พอ ข่าวลือที่เกี่ยวกับมหาสมุทรทั่วโลกปั่นป่วน นั่นน่าจะเกี่ยวข้องกับช่วงที่ตรีศูลของโพไซดอนหายไป ไหนจะข่าวคนยุคโบราณแลพสัตว์ยุคโบราณที่ปรากฎออกมาแล้วก็หายไป รวมไปถึงการหายตัวอย่างลึกลับของคนอีกหลายพันชีวิตที่หาตัวไม่เจอ ..

มันต้องเกี่ยวข้องกับสักข่าวลือในค่ายที่เธอเคยฟังมาผ่าน ๆ แต่ที่หนักสุดก็คงเป็นการที่มนุษย์สังเกตเห็นถึงความผิดปกติของรัตติกาลที่หายไป ความคิดเห็นทั้งในเชิงหวาดระแวงหรือหมดอาลัยตายยาก จะทางไสยศาสตร์หรือวิทยศาสตร์ ทั้งหมดผ่านสายตาของหญิงสาวที่พึ่งได้กลับมาท่องโลกอินเทอร์เน็ตในรอบเกือบปี

“ น่าสนใจ ”

เธอรู้แค่ข่าวลือด้านเดียว เรื่องแปลก ๆ พวกนี้ถ้าไปฟังในค่ายอีกทีน่าจะมีคำขยายความพอให้จับเรื่องราวได้บ้าง แต่สำหรับตอนนี้.. เมื่อรถบัสจอดลงที่ป้ายจอดบริเวณหน้าตลาดนัด เนเรซ่าก็เก็บโทรศัพท์เธอลุกขึ้นเดินลงจากรถบัส ดวงตาคมกริบของสาวสวยประหนึ่งนางฟ้าชำเลืองมองนกพิราบที่เกาะบนเสาไฟข้างทางและเพียงแค่ยิ้มมุมปาก นกพิราบตัวนั้นก็โผบินขึ้นฟ้ามุ่งหน้าไปยังทิศทางเหนือฝูงชน

เนเรซ่าขยับสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินแทรกกลางผ่านผู้คนในตลาด เธอกวาดสายตาสำรวจทั้งในจุดที่ควรจะมีสิ่งผิดปกติและในส่วนที่ดูปกติโดยหวังว่าจะเจอเศษเสี้ยวของตัวตนที่ไม่ใช่มนุษย์ น่าเสียดายที่มันไม่ใช่เรื่องง่าย.. เมื่อผ่านมาได้สองชั่วโมงของการตามหา เนเรซ่าก็ถอนหายใจ มือของเธอยกขึ้นเสยเส้นผมสีดำเข้ม สาวจิ้งจอกจากบ้านแห่งความรักสลัดภาพลักษณ์บลอนดี้ตัวแสบกลับมาเป็นสาวผมธรรมชาติตามแบบที่ควรจะเป็นเมื่อมองดูใบหน้าซึ่งกระเดียดไปทางเอเชียของเธอ

หลังจากสองชั่วโมงที่เสียเปล่า เนเรซ่าหันหลังตั้งใจจะเดินไปพักที่ม้านั่งเพื่อคิดต่อว่าควรต้องทำยังไง ทว่าด้วยความไม่ระวังไหล่ของเธอกลับไปกระทบเข้ากับชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่เดินมาพร้อมเพื่อนของเขา “ เฮ้ เดินดูทางหน่อยสิ ” เสียงเข้ม ๆ ของชายคนนั้นตวาดลั่นร่างเล็กสั่นสะท้านด้วยความตกใจ ตามประสาสาวตัวเล็กร่างเพรียวบางเธอควรตื่นตระหนกต่อเสียงใหญ่ ๆ นั้น แต่ไม่เลย..

ทันทีที่ดวงตาทั้งสามสบกัน คลื่นความยินดีก็แพร่กระจายไปทั่วใบหน้าของสาวสวยจนชายหนุ่มทั้งสองชะงัก พวกเขามองกันและกันอย่างเจ้าเล่ห์ “ สาวน้อย สนใจไปกับพวกพี่ไหม? ” แม้แต่เสียงยังเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตี—- หนึ่งในพวกเขายืดอกเปิดไหล่พยายามทำตัวให้มีเสน่ห์เหมือนพวกสัตว์ตัวผู้ที่จ้องจะจับคู่

ดวงตาคู่งามของสาวสวยหรี่ลงเล็กน้อย เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะจงใจวางมือแตะลงบนไหล่ของชายหน้าตาบ้าน ๆ คนนั้น “ ได้สิ ” เนเรซ่าไม่ได้พิศวาสอยากลองของแปลกหรือมีรักแรกพบ แค่เสี้ยววินาทีที่สบตากับพวกเขา มนต์พรางตาที่ถูกใช้เพื่อหลบซ่อนจากมนุษย์ก็แตกออกจนเห็นดวงตาโต ๆ หนึ่งดวงบนหน้าพวกเขา

ไซคลอปส์

สิ่งมีชีวิตสายพันธุ์เดียวกับครูสอนวิชาอสูรกาย น่าเสียดายที่สมองนิ่มกว่าและหล่อไม่เท่า เนเรซ่าปล่อยให้มือของหนึ่งในพวกเขาวางลงที่หลังของเธอราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ คนพวกนี้คิดว่าดึงนางฟ้าลงมาจากสวรรค์ได้.. แต่ไม่รู้เลยว่านางฟ้านี้จะผลักพวกเขากลับสู่นรก ถึงจะรู้สึกผิดแต่ความรู้สึกนี้ก็เลือนหายเมื่อเนเรซ่าสังเกตเห็นวิธีที่พวกเขาจ้องมองผู้คนและพูดจาถากถางมนุษย์ มันมีความรุนแรงแทรกและอำมหิตแทรกอยู่ มากพอที่จะเป็นอันตรายได้หากถูกสะกิดให้ระเบิดออกมา

สมบูรณ์แบบ

พวกเขาพาเธอเดินลัดเลาะผ่านผู้คนมายังตรอกลึกที่ ๆ จะไม่มีใครสังเกตเห็น

“ น้องสา—- ”

โครม !!

หอกกรีกสะบัดกระแทกเข้าที่ท้องของชายคนนั้นอย่างแรง เรียกให้อีกคนที่หันไปคุมเชิงหน้าตรอกต้องหันขวับกลับมามองจนพบกับเพื่อนของเขายืนกุมท้องที่มีเลือดไหลเป็นทางยาว แรงโทสะของพวกเขาปะทุแล้วหลังจากการลอบกัดที่อุกอาจ เนเรซ่าหรี่ตาลงขณะที่สะบัดหอกเพื่อขับคราบเลือดที่ติดตรงใบมีดออก

“ นังตัวแสบ.. ”

เสียงของมันแทบจะเป็นเสียงคำราม เนเรซ่าแสยะยิ้มภายใต้เงาของตึกที่พาดลงมา “ ใครใช้ให้พวกนายหวังสูงล่ะ? ” คำพูดยั่วยุแกมเย่อหยิ่งทำให้เส้นเลือดผุดขึ้นมาตามแนวขมับของไซคลอปส์ทั้งสอง พวกมันวิ่งพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง คำรามดังกึกก้องและเปิดฉากโจมตีที่รุนแรง ที่ปรึกษาเคบินที่สิบหัวเราะเหอะในลำคอ พวกเขาคืออัจฉริยะด้านพละกำลัง แต่ถ้าเป็นเรื่องสมอง.. พวกเขาไม่มีทางสู้เธอได้อยู่แล้ว

เสียงฟาดฟันของอาวุธและกำปั้นดังก้องทั่วตรอกผสานกับเสียงคำพูดยียวนที่ได้รับการตอบกลับมาแค่การคำราม เนเรซ่านำพาสถานการณ์ให้ไหลไปตามความต้องการของเธอ จวบจนปลายหอกแทงทะลุอกของพวกเขา ส่งอสูรกายให้หวนคืนสู่อ้อมแขนของทาทาร์รัส

มีคนเข้าไปสาม แต่กลับออกมาแค่คนเดียว เนเรซ่ายกมือขึ้นปาดเหงื่อ ลมหายใจของเธอหนัก แรงและไม่สม่ำเสมอ เทพธิดาตัวน้อยเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ เปลือกตาของเธอหย่อนลงอย่างอ่อนล้า มีที่ให้เธอต้องไปต่อ..

“ เฮ้อ.. พอกับที่นี่ดีกว่า.. ”

+15 EXP ข่าวลือในโซเชี่ยลเกี่ยวกับกลางคืนหายไป
+10 EXP ข่าวเกี่ยวกับสัตว์และคนยุคโบราณโผล่ออกมา
+10 EXP ดูข่าวผ่านโซเชี่ยลเรื่องมหาสมุทรปั่นป่วน
+10 EXP ข่าวเหตุการณ์ในปารีส
+10 EXP ข่าวนิวยอร์กฝันร้าย

ประลองไซคลอปส์ Level 16 ผล - ชนะ
ประลองไซคลอปส์ Level 26 ผล - ชนะ
สินสงคราม : ? | ตื่นรู้ที่ได้จากการพิชิตครั้งแรก : 2 ตื่นรู้

Timeline at [ 15:05 | 09/12/2024 ]

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

การเป็นครึ่งเทพบางครั้งก็ทำให้คนเรากลายเป็นพวกหูเบา

มันมาอีกแล้ว.. แว่วเสียงเรียกเหมือนแมลงวันบินข้างหูที่ผลักสัญชาตญาณของความสงสัยให้เต้นเร่า ๆ และเนเรซ่าก็ภูมิต้านทานต่ำกับเสียงนั้นเหลือเกิน ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบเก็บสินสงครามของไซคลอปส์ที่ได้มาลงกระเป๋าปล่อยให้เสียงเพรียกนั้นห้อมล้อมราวกับอ้อมกอดล่อลวงใจ

‘ เซ็นทรัลปาร์ค… ’

ไม่ใช่การบอกให้ไป แต่เป็นการทิ้งชื่อสถานที่ไว้ในหัวของเธอ เนเรซ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดดูเวลาหวังว่าจะมีข้ออ้างในการบอกตัวเองว่ามันดึกแล้ว แต่ตัวเลขที่แสดงอยู่บนนั้นคือสี่โมงครึ่ง ‘ เยี่ยม ฉันมีเวลาเถลไถลเหลือเฟื่อ เริ่ดสุด ๆ ไปเลย ’ สาวสวยกรอกตาอย่างอดไม่ได้ เธอเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงและหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในตลาด

‘ จำได้ไหมเนเรซ่า ครั้งล่าสุดที่เธอตามเสียงไป มันพาเธอไปเจอเทพปากจัด ’ ธิดาอะโฟรไดท์พยายามโน้มน้าวตัวเองอย่างสุดความสามารถ เธอรู้ว่าการตอบตกลงต่อสิ่งนี้จะนำเรื่องวุ่นวายมาให้ เธอยังต้องไปทำงานในกระดาน.. ยังต้องสอบ ยังต้องไปเรียนและฝึก แต่— แม่งเอ้ย เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าบางทีมันก็สนุก เนเรซ่าแทบจะคำรามเสียงที่ลอดมาจากลำคอของเธอเจือปนความรำคาญที่มีต่อตัวเอง สาวจิ้งจอกถอนหายใจหนัก ๆ เธอเลือกแก้ปัญหาด้วยการซื้อสายไหมมาไม้หนึ่ง

“ ไป ”

เธอดึงสายไหมหนึ่งก้อนออกมาใส่เข้าปาก

“ ไม่ไป ”

อีกก้อนก็ตามเข้าปากไป

หลายคำที่มีเสียงประกอบว่าไปไม่ไปเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า สายไหมก้อนโตค่อย ๆ พร่องลงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเหลือคำสุดท้ายพร้อมกับคำพูดเบา ๆ ที่เปล่งออกมา “ ไป .. ” เนเรซ่าหัวเราะเบา ๆ ยกมือขึ้นสางผม ชั่วขณะหนึ่งแววตาของเธอเรืองขึ้นอย่างอันตราย

มาดูกัน

ตอบรับเสียงปริศนา : เซ็นทรัลปาร์ค

Timeline at [ 16:45 | 09/12/2024 ]

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

8 มกรา 68 16:00 น.

เฟเรียเดินทางด้วยเท้าตามแฮร์รี่ผู้เป็นเพื่อนร่วมชั้นหนุ่มปริศนาที่ดูเหมือนเขาเจาะจงว่าต้องชวนเธอเท่านั้น และจะต้องชวนออกมานอกโรงเรียนเท่านั้นด้วย ขนาดมาชวนทั้งสองมื้อ ถ้าชวนมื้อเช้าได้เขาคงชวนด้วยแล้วมั้ง ยิ่งมีอะไรน่าสงสัยอยู่เยอะ อย่างสีหน้าที่ดูเหมือนทำตัวไม่ถูกตอนที่เธอถามชื่อ แถมชื่อที่เหมือนกับว่าตั้งขึ้นมาจากตัวละครในนิยายราวกับไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นใครยิ่งทำให้เธอสงสัยมากยิ่งขึ้นไปอีก แต่ทำไงได้ล่ะ เธอรับปากไว้แล้วด้วยว่าจะมาด้วย ก็ต้องมาด้วยอยู่แล้วล่ะนะ ก็อยากรู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน

“ไม่ได้มานานแค่ไหนนี่”

เธอพึมพำกับตัวเอง พลางนึกย้อนสมัยเธอมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดใหม่ ๆ แล้วต้องมาที่นี่เพื่อมากำจัดก็อบลินจนได้กาเอลมา หรือแม้แต่ตอนที่เอาสตอเบอร์รี่จากไร่ในค่ายมาขายที่นี่ด้วยล่ะนะ

“แล้วนี่จะพาเราไปไหนเหรอคะ ไม่สิ! เรามีเรื่องอยากจะถามคุณค่ะแฮร์รี่”

“มันมีร้านอาหารอร่อย ๆ อยู่น่ะครับ - หือ! มีเรื่องอะไรเหรอครับเฟเรีย จะว่าไปคุณไม่คิดจะเข้ามาใกล้ผมเลยเหรอครับ“

“เราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดนั่นนี่คะ แถมเราก็ไม่ได้ไว้ใจคุณขนาดที่จะสามารถเดินข้าง ๆ คุณได้แบบสบายใจสักหน่อย”

เธอเหลือบตาพลางกวาดสายตามองสำรวจให้ทั่ว ๆ ว่ามีอะไรผิดปกติบ้างรึเปล่า ถึงจะมั่นใจว่าจะพอรับมือได้ แต่ก็ยังไม่อาจจะวางใจได้ เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน มาในร่างของผู้ชายแบบนี้หรือจะเกี่ยวกับเทพแห่งการโกหกสักองค์แถวนี้หรือเปล่านะ มิตรหรือศัตรู เธอกลัวอยู่อย่างหนึ่งคือร้านอาหารที่เขาพูดถึงไม่ใช่ร้านอาหารอย่างที่คนทั่วไปเข้าใจ แต่เป็นแบบวันก่อนที่โดนล้อมด้วยอสุรกายเจ็ดแปดตัวกลางร้านฟาสฟู้ต แถมด้วยเจ้าไฮดร้าหกหัวอะไรนั่นอีก เรียกได้ว่าความหวาดระแวงในใจเธอนั่นมันประดั่งประเดนเข้ามาในหัวเธออย่างหนักหน่วง คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว แต่ในตอนนี้สิ่งที่เธอควรทำคงเป็นการตามไปสู่ปลายทางของพวกเธอในตอนนี้ก่อนดีกว่า

“ที่นี่แหละครับ”

“ในเมื่อถึงที่แล้ว งั้นตอบคำถามเราก่อนที่คุณจะทำอะไรกับเราแล้วกันนะคะ หนึ่งคุณเป็นใครกันแน่คะ ชื่อแฮร์รี่ พอตเตอร์น่ะชื่อปลอมใช่ไหมคะ คุณหลอกเราแบบนี้ คุณต้องการอะไรกันแน่คะ แล้วทำไมถึงต้องระบุเจาะจงตัวเป็นเราด้วยคะ เออ…ขอโทษที่ถามเยอะนะคะ แต่ว่ามันคาใจน่ะ ทั้งที่ต้องเป็นเรา ทั้งที่ต้องมากินข้าวข้างนอกโรงเรียนอย่างที่นี่ด้วย ถ้าคุณมีวัตถุประสงค์อะไีรโปรดบอกเราตรง ๆ เถอะนะคะ”

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

8 มกรา 68 16:05 น.



“ก็หม่ำแกไงล่ะ”

สิ้นคำตอบที่ก็พอเดาได้จากความเป็นไปได้ทั้งหมดที่เธอคิดเอาไว้ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะพุ่งกระโจมใส่เธอ เป็นวินาทีที่ดวงตาของเธอเองนั่นมองทะลุมนต์บังตาเห็นมันเต็ม ๆ ตาว่าตัวจริงของมันคือ ไซคลอปส์ เลเวล 100

“ว่าอยู่แล้วเชียวว่าทำไมแปลก ๆ แกเป็นไซคลอปส์นี่เองสินะ ส่วนที่เจาะจงเราทั้ง ๆ ที่มีกึ่งเทพคนอื่นอยู่ด้วยก็มีเหตุผลเดียว แกถูกส่งมาสินะ โดยเทพีเฮคาทีน่ะ”

พอตัวจริงของมันถูกเปิดเผยก็ทำให้เธอเข้าใจเหตุการณ์ทุกอย่างอย่างแจ่มแจ้ง ที่แท้ก็คือไซคลอปส์นี่มันมีมนต์บังตาอีกทีหนึ่งแล้วปลอมตัวมาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอ ใช้ประโยชน์จากที่เธอเป็นเด็กใหม่ในการล่อเธอออกมา แต่มันก็นะไซคลอปส์มันไม่ค่อยฉลาดอยู่แล้วด้วย แต่คงเพราะคงได้บัพอะไรบางอย่างเลยทำให้มันแข็งแกร่งขึ้นมากเลยนี่แหละ จนเธอต้องรีบสับเปลี่ยนจากขลุ่ยเป็นหอกกรีกประจำตัวเธอแล้วเข้าต่อสู้กับไซคลอปส์อย่างยากลำบากที่มันยากลำบากก็เพราะว่ามันแข็งแกร่งกว่าไฮดร้าอีกนั่นแหละ แข็งแกร่งในความหมายที่ว่ามันโจมตีหนักหน่วงทุกครั้งที่โจมตีใส่เธอจนต้องใช้พลังจากจิตวิญญาณแห่งโอกูช่วยเสริมพลังกายของเธอให้หนักหน่วงยิ่งขึ้นพลางวางกับดักให้มันโจมตีได้เบาลงแทน ดีที่การต่อสู้ครั้งนี้จบลงด้วยการที่เธอเป็นฝ่ายชนะอีกครั้ง

“แฮ่ก ๆ รอบนี้ก็ส่งแต่ตัวพี่เบ้งมาเลยเหรอคะนี่ให้ตายสิ ว่าจะเผาของไปง้อสักหน่อย รีบกลับค่ายดีกว่า”

เธอหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อยบาดกุมบาดแผลจากการต่อสู้กับไซคลอปส์เมื่อครู่ ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ว่าไม่มีตัวไรแล้วใช่ไหม จึงค่อย ๆ พาตัวเองกลับค่ายไป ให้ตายสิ คงต้องไปนอนพักรักษาตัวสักหน่อยแล้วสิ ดีที่พลังของเธอสามารถรักษาตัวเองได้ ขอแค่เพียงได้กลับไปนอนพัก เธอก็ตื่นมาแบบหายเป็นปลิดทิ้งแล้วสบายหายห่วง แต่ที่ห่วงคือมันจะมีอะไรดักรอเธออยู่อีกรึเปล่านี่สิ ให้ตายสิ ทำเอาซะระแวงกันไปข้างหนึ่งเลยสินะเทพีองค์นี้นี่

สินสงคราม: ตาไซคลอปส์
(หากจัดการไซคลอปส์ระดับหัวหน้า
จะได้รับ แก่นวิญญาณไซคลอปส์ อีก 1 ชิ้น)

Cooper HEROES

16/02/25 13.00 น. - 14.00 น.

บทที่ 39

แม้จะเวลาจะร่วงมาถึงยามบ่าย แสงแดดยังคงเจิดจ้า ลมทะเลจากลองไอส์แลนด์พัดมาพอให้รู้สึกเย็นสบาย หลังจากผ่านภารกิจซักรีดอันแสนหนักหน่วงและการซ่อมเครื่องซักผ้าอย่างไม่ได้สมัครใจ ทั้งสามคนก็ตัดสินใจให้รางวัลตัวเองด้วยการออกมาเดินเล่นที่ตลาดนัดลองไอส์แลนด์ สถานที่ที่เต็มไปด้วยสีสันและกลิ่นหอมยั่วยวนจากฟู้ดทรัค  

เสียงพูดคุยจอแจผสมกับเสียงเพลงเบา ๆ จากลำโพงร้านค้าทำให้บรรยากาศดูคึกคัก เต็นท์หลากสีตั้งเรียงรายอยู่สองข้างทาง บ้างขายอาหาร บ้างขายเครื่องประดับแฮนด์เมด หรือเสื้อผ้าวินเทจ กลิ่นบาร์บีคิวหอมฉุยลอยมาแตะจมูกจนทำให้ท้องร้องโดยไม่ต้องขออนุญาต  

"โอ้โห ฉันรักที่นี่จัง" คาเลบพูดด้วยน้ำเสียงปลื้มปริ่ม ขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการเลือกขนมจากร้านข้างทาง "นายว่าเราควรเริ่มจากตรงไหนดี? พิซซ่า เคบับไก่? หรือจะเป็น โอ้ นั่นมันพายแอปเปิ้ลอบใหม่ๆ นี่!"  

"นายจะกินทุกอย่างที่ขวางหน้าให้ได้เลยใช่ไหม?" คลาร่ามองเขาด้วยสายตาเหนื่อยใจ ขณะที่เธอกำลังเลือกสร้อยข้อมือจากร้านเครื่องประดับแฮนด์เมด  

"ไม่ใช่ทุกอย่าง แค่...ประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์" คาเลบแก้ ก่อนจะยื่นเงินให้พ่อค้าแล้วรับพายแอปเปิ้ลมาอย่างดีใจ  

คูเปอร์หัวเราะ  เขาเดินไปเรื่อยๆ ละสายตาจากเพื่อนสองคนแล้วกวาดมองรอบตลาดนัด บรรยากาศที่นี่ชวนให้รู้สึกผ่อนคลายจนเกือบลืมไปเลยว่าพวกเขาเป็นเดมิก็อดที่ต้องคอยระวังตัวจากอสูรกายตลอดเวลา  

แน่นอน... "เกือบ"  

สายตาของคูเปอร์หยุดลงที่มุมหนึ่งของตลาด ที่ซึ่งมีร่างเล็ก ๆ ตัวหนึ่งกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่บนลังไม้ มันเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดเท่าตุ๊กตาเด็ก ผิวกายมีลวดลายเหมือนหินอ่อน แววตาของมันเป็นประกายเจ้าเล่ห์ หูแหลมยาว มีปีกคล้ายค้างคาวกระพือ  

อิมป์  

เจ้าอสุรกายตัวเล็กที่ชอบก่อกวนมนุษย์ มันไม่ได้ดูอันตรายถึงชีวิต แต่การที่มันมาปรากฏตัวในตลาดแบบนี้...คูเปอร์รู้สึกได้เลยว่ามัน 

"กำลังคิดจะทำอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆ"  

เขาเหลือบมองเพื่อนร่วมทีมอย่างรวดเร็ว หันไปทางซ้าย คลาร่ากำลังถือถุงของพะรุงพะรังจนแทบมองไม่เห็นทาง หันไปทางขวา คาเลบกำลังกัดพายแอปเปิ้ลคำโตโดยไม่สนใจโลก  

...โอเค ดูเหมือนคนที่เหมาะที่สุดในการจัดการเรื่องนี้จะเป็นเขานั่นล่ะ  

คูเปอร์พ่นลมหายใจออกเบา ๆ แล้วสาวเท้าเข้าไปใกล้เจ้าอิมป์เงียบ ๆ มันยังไม่ทันสังเกตเห็นเขา เพราะกำลังยุ่งอยู่กับการปีนขึ้นไปบนชั้นวางของร้านขายเครื่องเทศและของแห้ง  

...รอเดี๋ยวนะ เครื่องเทศ?  

คูเปอร์เบิกตากว้างทันทีที่เห็นว่ามันกำลังเล็งไปที่ขวดเกลือใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมชั้น  

"โอ้ ไม่ ไม่ ไม่" เขาพึมพำก่อนจะรีบพุ่งเข้าไป คว้าขวดเกลือขึ้นมาก่อนที่เจ้าอิมป์จะถึงตัวมัน  

อิมป์สะดุ้งโหยง หันมามองเขาด้วยสายตาตื่นตระหนก ริมฝีปากเล็กๆ ของมันขยับพึมพำเหมือนจะด่าอะไรบางอย่าง แต่มันก็รู้ตัวว่าตอนนี้สถานการณ์ไม่เป็นใจให้มันเท่าไหร่  

"อย่าคิดจะหนีเชียวนะ" คูเปอร์เตือนเสียงเรียบ แต่ดูเหมือนอิมป์จะไม่สนใจ มันกระพือปีกแรงขึ้น แล้วหายวับไปต่อหน้าต่อตา  

แต่คูเปอร์รู้ดีกว่าอิมป์ไม่ได้ "หายตัวไปจริงๆ" มันแค่แปลงกายหรือเคลื่อนย้ายตัวเองไปที่อื่น  

เขากวาดตามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง พยายามมองหาสิ่งที่ผิดปกติ ก่อนที่สายตาของเขาจะหยุดลงที่...  

พายแอปเปิ้ลของคาเลบ  

"เดี๋ยวนะ "  

พรึ่บ!  

ก่อนที่คูเปอร์จะได้พูดอะไร คาเลบก็กัดพายแอปเปิ้ลอีกคำ และดูเหมือนว่ามันไม่ใช่พายอีกต่อไป  

"อ๊ากกกก!" คาเลบร้องลั่นก่อนจะโยนพายในมือลงพื้น เจ้าอิมป์ที่แปลงกายเป็นขนมหล่นลงมาพร้อมกับทำหน้าบึ้งตึง มันสะบัดมือไปมาอย่างไม่พอใจที่แผนของมันล้มเหลว  

"โอ้ พระเจ้า! ฉันเกือบกินมันเข้าไปแล้วใช่ไหม!?" คาเลบร้องเสียงหลง  

"ใช่ นายเกือบกินอิมป์" คลาร่าพูดขำๆ  

คูเปอร์ถอนหายใจ หยิบขวดเกลือที่ยังถืออยู่แล้วเปิดฝาออก  

"เฮ้ เจ้าตัวเล็ก" เขาเรียก อิมป์หันมามอง และทันทีที่เห็นเกลือในมือของคูเปอร์ ดวงตาของมันก็เบิกกว้าง  

"บ๊ายบาย" คูเปอร์โปรยเกลือไปตรงหน้ามัน  

อิมป์แผดเสียงร้องด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่ร่างของมันจะเริ่มสั่นสะท้าน ลวดลายหินอ่อนบนตัวค่อย ๆ แตกร้าว เสียงแหลมเล็กดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างเล็กๆ นั้นจะสลายกลายเป็นฝุ่นสีทอง ลอยฟุ้งขึ้นกลางอากาศแล้วจางหายไป ราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่มาก่อน

หลักฐานการพิชิต

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=571

คาเลบยังคงยืนมองพายของตัวเองด้วยสีหน้าผสมระหว่างสยองขวัญและเสียดาย "ฉันจะไม่มีวันมองพายแอปเปิ้ลเหมือนเดิมอีกต่อไป"  

"ฉันว่าไม่นะ เดี๋ยวนายก็ซื้อมันมากินใหม่แล้วล่ะ" คลาร่าหัวเราะเบาๆ  

"ให้ตายสิ..." คาเลบบ่นอุบอิบ "พวกอิมป์นี่มันแสบจริง ๆ"  

คูเปอร์ปิดฝาขวดเกลือก่อนจะยักไหล่ "อย่างน้อยมันก็หายไปแล้ว และเราไม่ต้องตามล่ามันอีก"  

"ใช่ และตอนนี้..." คลาร่ายกถุงของขึ้นสูง "ฉันว่าพวกเราควรกลับได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะถือของไม่ไหว"  

"เห็นด้วย" คูเปอร์พยักหน้า  

คาเลบเหลือบมองซ้ายมองขวา "...แต่ว่าก่อนกลับ ขอฉันซื้อพายใหม่ก่อนได้ไหม?"  

คูเปอร์กับคลาร่ามองหน้ากัน ก่อนจะถอนหายใจพร้อมกัน  

"ก็ได้ รีบๆ เข้า"  

และทั้งสามคนก็เดินกลับไปที่ร้านพาย โดยหวังว่าคราวนี้...มันจะเป็นพายแอปเปิ้ลจริงๆ ไม่ใช่อิมป์แปลงร่างมา!

หลังจากออกมาจากร้านพาย คาเลบที่ตอนนี้มีพายแอปเปิ้ลอันใหม่ในมือ (และแน่นอนว่าเป็นพายจริง ๆ ไม่ใช่อิมป์ปลอมตัวมา) กำลังเคี้ยวอย่างสบายใจ ขณะที่คลาร่าปรับสายสะพายถุงของในมือให้กระชับขึ้น  

คูเปอร์มองเพื่อนทั้งสองก่อนจะเอ่ยขึ้น "ช่วงบ่ายพวกนายมีธุระอะไรไหม?"  

คลาร่าขมวดคิ้วเล็กน้อย ครุ่นคิดอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะพยักหน้า "ก็พอมีอยู่ คิดว่าเดี๋ยวฉันก็คงกลับค่ายเลยล่ะ"  

"เหมือนกัน" คาเลบเสริมหลังจากกลืนพายลงคอ "ฉันคิดว่าจะไปซ้อมเพลงใหม่ที่ริมทะเลสาบหน่อย แล้วนายล่ะ?"  

คลาร่าหันมามองชายหนุ่มนัยน์ตาเทาอย่างสงสัย "ว่างเหรอ?"  

"อืม... วันนี้ไม่มีอะไรทำน่ะ" คูเปอร์ตอบพลางไหล่ "คิดว่าอาจจะลองไปส่องบอร์ดหินดูว่ามีงานจากเทพที่น่าสนใจรึเปล่า"  

บอร์ดหิน กระดานแจ้งงานของเหล่าเทพที่ เป็นที่ที่เหล่าชาวค่ายฮาล์ฟบลัดมักไปมองหาภารกิจหรืองานพิเศษจากเหล่าทวยเทพเพื่อพิสูจน์ตัวเอง หรือบางครั้ง...ก็แค่เพื่อหาอะไรทำแก้เบื่อ  

"โห ทำตัวขยันตลอดเลยนะ" คาเลบหัวเราะ 

"งั้นก็ขอให้เจองานที่ไม่น่ากลัวเกินไปละกัน"  

"หรือถ้ามีอะไรดี ๆ ก็บอกฉันด้วย ฉันอาจจะสนใจร่วมทีม" คลาร่าเสริม  

"ได้สิ" คูเปอร์พยักหน้า  

เมื่อรับรู้กันดังนั้น ทั้งสามคนก็พากันเดินกลับค่ายฮาล์ฟบลัด ลัดเลาะไปตามเส้นทางที่ทอดยาวผ่านป่าไม้ กลิ่นดินชื้นจากฝนเมื่อคืนยังหลงเหลืออยู่ ลมเย็นพัดเอื่อยให้รู้สึกสบาย  

เมื่อเดินมาถึงประตูทางเข้า พวกเขาก็แยกย้ายกันไปตามธุระของแต่ละคน คาเลบโบกมือให้ก่อนจะเดินไปทางริมทะเลสาบ คลาร่าหันไปยังบ้านหมายเลข 6 ส่วนคูเปอร์เปลี่ยนเส้นทางมุ่งไปยังบริเวณบ้านใหญ่ ที่ซึ่งบอร์ดหินตั้งอยู่ พร้อมกับความคาดหวังเล็กๆ ว่าอาจจะเจออะไรที่น่าสนใจบ้างในวันนี้

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิต อิมป์ ครั้งแรก

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

13.07.2025 | 02:00 PM

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจที่เป็นทางการ, แอ็กเซลตัดสินใจว่าการสำรวจภาคสนามด้วยตัวเองเป็นสิ่งจำเป็น การทำความเข้าใจระบบนิเวศของมนุษย์ที่อยู่รายล้อมค่ายก็สำคัญไม่แพ้การทำความเข้าใจภัยคุกคามจากอสูรกาย ตลาดนัดกลางแจ้งของลองไอส์แลนด์คือห้องทดลองที่สมบูรณ์แบบ—วุ่นวาย, เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลาย, และเป็นแหล่งข้อมูลชั้นดีเกี่ยวกับวิถีชีวิตในท้องถิ่น

อากาศยามบ่ายอบอวลไปด้วยกลิ่นเพรทเซลอบใหม่, น้ำมันทอด, และฝุ่นผงจากของเก่าที่ถูกนำมาวางขาย เสียงต่อรองราคาและเสียงเพลงที่เปิดจากลำโพงคุณภาพต่ำปะปนกันจนกลายเป็นเสียงหึ่งๆ ที่เป็นฉากหลังของชีวิตมนุษย์ บุตรแห่งไทคีเดินลัดเลาะไปตามแผงลอยต่างๆ อย่างไม่รีบร้อน สายตาของเขากวาดมองทุกสิ่ง แต่ไม่ได้จดจ่อกับอะไรเป็นพิเศษ เขาคือผู้สังเกตการณ์, เป็นเงาที่กลมกลืนไปกับฝูงชน

เขาไม่คุ้นเคยกับการมองทะลุม่านหมอก เท่าใดนัก เขารู้ว่ามันมีอยู่—พลังที่บิดเบือนการรับรู้ของมนุษย์เพื่อซ่อนเร้นโลกแห่งเทพเจ้า แต่การจะแยกแยะว่าความผิดปกติไหนคือเรื่องบังเอิญ และความผิดปกติไหนคือสัญญาณอันตราย ยังคงเป็นทักษะที่เขาต้องฝึกฝน

และแล้ว...เขาก็สัมผัสได้ถึงมัน

มันไม่ใช่ภาพที่เห็น แต่เป็นความรู้สึก...ความรู้สึกที่สั่นสะเทือนในระดับสัญชาตญาณ มีบางอย่างไม่เข้าพวก ร่างเล็กๆ สกปรกมอมแมมในเสื้อผ้าเก่าขาดรุ่งริ่งกำลังด้อมๆ มองๆ อยู่ใกล้แผงขายเครื่องประดับเงิน มนุษย์คนอื่นอาจมองว่าเป็นแค่คนจรจัดที่น่าสงสาร แต่สำหรับแอ็กเซล, มีบางอย่างในท่าทางของมันที่ผิดเพี้ยน—ความโลภที่ฉายออกมาอย่างชัดเจนเกินไป, แววตาที่สอดส่ายไปมาอย่างรวดเร็วผิดมนุษย์

แล้วช่วงเวลาแห่งการยืนยันก็มาถึง

เมื่อเจ้าของแผงหันไปสนใจลูกค้ารายอื่น, มือของร่างเล็กนั้นก็ฉวยไปยังสร้อยข้อมือเงินเส้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว ในเสี้ยววินาทีนั้น, ม่านหมอกได้เกิดการกระเพื่อม สำหรับมนุษย์ทั่วไป อาจเห็นเป็นแค่มือที่สั่นเทาและคล้ำแดด แต่สำหรับบุตรแห่งไทคี, ภาพที่ปรากฏคือมือที่มีนิ้วยาวผิดส่วน, ผิวหนังสีเขียวซีด, และเล็บยาวแหลมคม

ก็อบลิน? น่าจะใช่ ไม่ผิดแน่

มันน่าจะเป็นตัวที่ยังอ่อนประสบการณ์และโง่เขลาอย่างเห็นได้ชัด ความโลภของมันมีอำนาจเหนือกว่าสัญชาตญาณในการพรางตัว

แอ็กเซลไม่ลังเล เขาขยับทันที แต่ไม่ใช่การพุ่งเข้าไปปะทะ เขาล้วงกระเป๋าหยิบเหรียญทองสัมฤทธิ์ของเขาออกมา—เหรียญสองด้านรูปเทพีกับกอร์กอน—แล้วดีดมันขึ้นไปในอากาศ แสงแดดที่กระทบกับโลหะส่งประกายวูบวาบไปกระทบสายตาของก็อบลิน

ประกายโลภอย่างดิบเถื่อนลุกวาบขึ้นในดวงตาเล็กๆ ของมัน มันลืมสร้อยเงินไปในทันทีแล้วหันมาจับจ้องที่เหรียญทองของแอ็กเซลแทน

ร่างสูงหมุนตัวเดินอย่างใจเย็นไปยังตรอกแคบๆ ระหว่างแผงขายเต็นท์สองหลัง มันคือเวทีที่เขาเลือกไว้ เสียงฝีเท้าเล็กๆ ที่รีบเดินตามมาอย่างไม่ปิดบังยืนยันว่าเหยื่อติดกับแล้ว

เมื่อลับสายตาผู้คน, แอ็กเซลก็หยุดและหันกลับมาเผชิญหน้า ในตรอกที่อับแสงนี้, ม่านหมอกสลายไปอย่างสมบูรณ์ เผยให้เห็นร่างที่แท้จริงของมัน—ก็อบลินตัวเล็ก ผิวหนังสีเขียวเหี่ยวย่น, ดวงตาดำขลับเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย, และรอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันแหลมคมไม่สม่ำเสมอ ในมือของมันถือมีดสนิมเขรอะที่ชักออกมาจากที่ไหนสักแห่ง

"ของ...ของรักของข้า!" มันแผดเสียงแหบแห้งออกมา

"เกมนี้เดิมพันสูงไปสำหรับคุณ" แอ็กเซลตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลขณะที่ปลดเข็มกลัดรูปปืนออกจากปกเสื้อ ในพริบตา, โลหะชิ้นเล็กๆ ก็ขยายขนาดและแปรเปลี่ยนรูปทรงกลายเป็นปืนลูกโม่สองกระบอก

ก็อบลินส่งเสียงกรีดแหลมบาดหูแล้วพุ่งเข้าใส่ มันรวดเร็ว, แต่ไร้ซึ่งกลยุทธ์ เป็นการโจมตีของสัตว์ร้ายมากกว่านักรบ

แอ็กเซลเอียงตัวหลบปลายมีดที่พุ่งเข้ามาเฉียดแก้มไปเพียงนิดเดียว พร้อมกับใช้ปืนกระบอกหนึ่งตบเข้าที่ข้อมือของมันอย่างแรงและแม่นยำ เสียงกระดูกลั่นดัง  กร๊อบ มีดสนิมเขรอะหลุดจากมือที่บิดเบี้ยวของมันกระเด็นไปกระทบผนังตู้คอนเทนเนอร์

ก่อนที่มันจะได้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด, ปากกระบอกปืนก็จ่ออยู่ที่หว่างคิ้วของมันแล้ว....วินาทีแห่งความเงียบงัน...

"ราตรีสวัสดิ์" ปัง!

เสียงปืนดังสะท้อนก้องอยู่ในตรอกแคบ ร่างของก็อบลินกระตุกเฮือก, ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง ก่อนที่หัวของมันจะระเบิดออกเป็นเศษเนื้อและของเหลวสีดำน่าขยะแขยง ร่างที่ไร้หัวของมันล้มลงกับพื้นแล้วสลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทองในทันที ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกำมะถันจางๆ และมีดสนิมเขรอะบนพื้น

แอ็กเซลลดปืนลงอย่างไม่สะทกสะท้าน เขาใช้ปลายรองเท้าเขี่ยมีดให้กลิ้งเข้าไปซ่อนใต้ถังขยะใกล้ๆ ปืนในมือของเขากลับคืนสู่สภาพเข็มกลัดอีกครั้งและถูกติดกลับไปที่ปกเสื้ออย่างเรียบร้อย

เขาก้าวออกจากตรอกกลับสู่แสงแดดและความวุ่นวายของตลาดนัดอีกครั้ง ปรับปกเสื้อให้เข้าที่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสียงปืนเมื่อครู่คงถูกม่านหมอกบิดเบือนให้กลายเป็นเสียงยางรถระเบิดหรือเสียงพลุจากเด็กเล่นพิเรนทร์

ไม่มีใครสนใจ, ไม่มีใครรู้

นี่คือโลกที่เขาอาศัยอยู่—โลกที่ความตายอันโหดร้ายสามารถเกิดขึ้นได้ในตรอกถัดไป และโลกก็จะยังคงหมุนต่อไปอย่างไม่ไยดี

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตก็อบลินครั้งแรก
สินสงคราม: หมวกก็อบลิน
Link

Power Money Game Music

CABIN19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

16.07.2025 | 07:30 PM

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจการเป็นนักเรียนดีเด่นและนักลงทุนทางสังคม, แอ็กเซลตัดสินใจว่าการเปลี่ยนบรรยากาศเป็นสิ่งจำเป็น ตลาดนัดลองไอส์แลนด์ที่อยู่ไม่ไกลจากเขตแดนของค่ายคือตัวเลือกที่สมบูรณ์แบบ มันคือศูนย์รวมของความวุ่นวายแบบมนุษย์, เป็นแหล่งข้อมูลชั้นดี, และที่สำคัญ, เป็นแหล่งรวมของว่างราคาถูก

เขาเดินลัดเลาะไปตามแผงลอยที่เริ่มจะเก็บของ, ซื้อเคบับเนื้อและเดินกินไปพลางสำรวจไปพลาง ความคิดในหัวของเขายังคงวนเวียนอยู่กับเกมที่ต้องเล่นกับมารดาผู้ห่างเหิน และในขณะที่สายตาของเขากวาดผ่านร้านค้าโดยรอบเขาก็เห็นมัน....ชุดเดรสลายเสือสุดเซ็กซี่... รอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของบุรุษชาวรัสเซีย

"ของเซ่นไหว้ชิ้นต่อไป..." เขาพึมพำกับตัวเอง, ก่อนจะจ่ายเงินซื้อมาโดยไม่แม้แต่จะต่อราคา

เมื่อเขาเดินออกจากตลาด ความอึกทึกของตลาดนัดค่อยๆ จางหายไปข้างหลัง ถูกแทนที่ด้วยความเงียบของถนนที่ทอดตัวยาวขนาบข้างด้วยแนวป่าทึบเพื่อกลับไปยังค่าย แล้วกลิ่นนั้นก็ลอยมาเตะจมูกของเขา

มันคือกลิ่นของความทรงจำที่ไม่น่าพิสมัย—กลิ่นสาบของแกะเปียกฝนและกลิ่นเลือดเก่าๆ ที่ติดอยู่ในอากาศ...กลิ่นของไซคลอปส์

แอ็กเซลหยุดเดิน เขายืนนิ่ง, ทุกประสาทสัมผัสตื่นตัวถึงขีดสุด เขาจำกลิ่นนี้ได้ดี...มันคือกลิ่นเดียวกับที่ติดตามเขาและโนอาห์มาตลอดทางในวันแรกที่มาถึงค่าย

เงาร่างมหึมาหนึ่งแยกตัวออกจากความมืดของแนวป่า, ก้าวออกมาขวางทางของเขาบนถนน มันคือยักษ์ตาเดียวตนเดิม, แต่ตอนนี้มีสิ่งที่แตกต่างออกไป—ขาที่ยังกะเผกข้างหนึ่ง ทำให้การเดินของมันดูโยกเยกไม่มั่นคง เป็นของที่ระลึกจากการตกเหวครั้งนั้นที่เขาเป็นคนจัดให้ 

ดวงตาข้างเดียวของมันกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชังอันบริสุทธิ์ที่พุ่งตรงมายังเขา

"เจ้า..." เสียงคำรามแหบห้าวของมันดังสะท้อนก้อง "ข้า...เจอเจ้าแล้ว..."

บุตรแห่งโชคชะตาถอนหายใจเบาๆ ราวกับรู้สึกรำคาญมากกว่าหวาดกลัว "แน่นอนอยู่แล้ว" เขาตอบเสียงเรียบ "ปัญหาเก่าๆ มักจะชอบกลับมาหลอกหลอนเสมอ"

เขาไม่คิดว่ามันตายไปแล้วตอนที่โชคชะตาส่งฝูงนกมาทำให้มันเสียจังหวะจนตกเหว แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้

"ข้าจะ...ขยี้เจ้า!" ไซคลอปส์คำรามลั่น, ยกกระบองไม้ขนาดใหญ่ขึ้นชี้มาที่เขา

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดทิ้งเคบับที่กินเหลือลงบนพื้น, ก่อนจะแตะปลายนิ้วลงบนเข็มกลัดรูปปืนที่ปกเสื้ออย่างช้าๆ

"ก็ดีเหมือนกัน" รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา "ฉันไม่ชอบปล่อยให้บัญชีค้างคานานเกินไป"

ในแสงสุดท้ายของวันที่ไม่มีวันจบสิ้น, เด็กหนุ่มกึ่งเทพและอสูรกายจากอดีตของเขายืนเผชิญหน้ากันบนถนนที่ว่างเปล่า

ถึงเวลาปิดบัญชีแล้ว.....การต่อสู้ไม่ได้เริ่มต้นด้วยเสียงแตรสงคราม แต่เริ่มต้นด้วยเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนพื้นถนน

ไซคลอปส์ไม่ได้รอให้แอ็กเซลเตรียมใจ มันก้าวขาที่กะเผลกข้างหนึ่งมาข้างหน้า, ใช้มันเป็นจุดหมุนเพื่อเหวี่ยงกระบองไม้ขนาดมหึมาที่อยู่ในมือเป็นวงกว้างในแนวนอน เสียงหวีดหวิวของอากาศที่ถูกตัดผ่านดังลั่น, มันคือการโจมตีที่มุ่งหวังจะบดขยี้ทุกสิ่งให้แหลกเป็นผงธุลีในครั้งเดียว

แต่บุตรแห่งโชคชะตาไม่ใช่เป้านิ่ง เขาไม่ได้ถอยหลัง แต่กลับสไลด์ตัวต่ำลง, เคลื่อนที่ไปข้างหน้า, เข้าสู่ 'จุดบอด' ของการโจมตี กระบองไม้ที่หนักอึ้งเฉียดผ่านแผ่นหลังของเขาไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด เขาสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเมื่อปลายกระบองกระแทกเข้ากับต้นไม้ริมถนนจนมันโค่นลงมาดังสนั่น

ปัง!

เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นขณะที่เขากำลังยืดตัวตรง กระสุนทองสัมฤทธิ์เจาะเข้าที่หัวไหล่ของยักษ์ตาเดียว แต่มันก็เหมือนแค่ถูกยุงตัวใหญ่กัด—สร้างความรำคาญมากกว่าความเจ็บปวด ไซคลอปส์คำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว, หันกลับมาพร้อมกับเหวี่ยงกระบองในแนวตั้ง, ทุบลงมายังจุดที่แอ็กเซลยืนอยู่อย่างจัง

พื้นถนนแอสฟัลต์แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ เศษหินและยางมะตอยกระเด็นไปทั่วทุกทิศทาง แต่ร่างสูงได้เคลื่อนตัวออกไปก่อนแล้ว, กระโดดหลบไปด้านข้างอย่างคล่องแคล่ว

การต่อสู้ในช่วงแรกเป็นไปอย่างสูสีและตึงเครียด มันคือการเผชิญหน้าระหว่างพละกำลังที่มหาศาลกับความเร็วที่เหนือชั้น แอ็กเซลต้องเคลื่อนไหวตลอดเวลา, ใช้พื้นที่ถนนที่จำกัดให้เป็นประโยชน์, หลบหลีกการโจมตีที่รุนแรงแต่ละครั้งอย่างฉิวเฉียด เขายิงตอบโต้ไปหลายนัด, แต่ผิวหนังที่หนาและแข็งแกร่งของไซคลอปส์ทำให้กระสุนส่วนใหญ่ทำได้แค่สร้างรอยถลอกหรือฝังเข้าไปในชั้นไขมันเท่านั้น

ทว่าสมองของนักวางแผนไม่เคยหยุดทำงาน แม้ร่างกายจะกำลังเต้นระบำอยู่บนเส้นด้ายแห่งความตาย, แต่ในใจของเขากลับเยือกเย็นและกำลังวิเคราะห์

จุดอ่อน...ทุกสิ่งย่อมมีจุดอ่อน

และจุดอ่อนของอสูรกายตนนี้ก็ชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไร—ขาข้างที่บาดเจ็บจากการตกเหวในครั้งนั้น

เมื่อไซคลอปส์ยกกระบองขึ้นสูงอีกครั้งเพื่อเตรียมทุบลงมา, แอ็กเซลก็เห็นโอกาสของเขา เขาไม่ได้หลบออกด้านข้างเหมือนทุกที แต่กลับพุ่งตรงเข้าไปหามัน, สวนทางกับการโจมตีที่กำลังจะมาถึง

มันคือการเดิมพันที่เสี่ยงที่สุด...และให้ผลตอบแทนสูงที่สุดเช่นกัน

ขณะที่กระบองยักษ์กำลังทุบลงมายังพื้นถนนที่ว่างเปล่าเบื้องหลังเขา, บุตรแห่งไทคีก็สไลด์ตัวลอดใต้หว่างขาของมันอย่างพอดิบพอดี และในเสี้ยววินาทีที่เขาอยู่ใต้ร่างของมันนั่นเอง, เขาก็เหนี่ยวไกปืนรัวติดต่อกันสามนัด—ไม่ใช่ที่ลำตัวหรือหัว—แต่ยิงอัดเข้าไปที่หัวเข่าข้างที่บาดเจ็บอยู่แล้วอย่างแม่นยำ

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงคำรามที่ดังออกมาครั้งนี้ไม่ใช่เสียงแห่งความโกรธอีกต่อไป แต่เป็นเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดแสนสาหัส หัวเข่าที่เคยบาดเจ็บอยู่แล้วบัดนี้ถูกทำลายจนหมดสิ้น เสียงกระดูกที่แตกละเอียดดัง กร๊อบ อย่างน่าสยดสยอง ขาข้างนั้นพับงอผิดรูปอย่างสิ้นเชิง ร่างมหึมาของไซคลอปส์เสียสมดุลและทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างแรง, กระแทกจนถนนสั่นสะเทือน

เกมได้เปลี่ยนข้างโดยสมบูรณ์

"ทีนี้เราก็มาเล่นกันในระดับเดียวกันแล้ว" แอ็กเซลพูดเสียงเรียบขณะยืดตัวขึ้นยืน, ปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า

ไซคลอปส์พยายามยันตัวเองขึ้นมา, ดวงตาข้างเดียวของมันแดงก่ำด้วยความแค้นและหยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวด มันเหวี่ยงแขนไปมาอย่างบ้าคลั่ง, ปัดป่ายไปทั่วอย่างสิ้นหวัง แอ็กเซลเดินวนรอบร่างของมันอย่างใจเย็น, รักษาระยะห่างที่ปลอดภัย กระสุนทองสัมฤทธิ์ทุกนัดที่ยิงออกไปคือตะปูที่ตอกย้ำชะตากรรมของมัน—นัดหนึ่งเข้าที่ข้อศอก, อีกนัดหนึ่งเข้าที่มือที่กำกระบอง

ทว่าในความสิ้นหวังนั้น อสูรกายก็สร้างบาดแผลสุดท้ายของมันได้สำเร็จ มันรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายขว้างกระบองไม้ออกไปอย่างไม่คิดชีวิต แอ็กเซลเบี่ยงตัวหลบได้ทัน, แต่ปลายด้ามที่หมุนคว้างกลางอากาศก็ฟาดเฉี่ยวเข้าที่แขนซ้ายของเขา ความเจ็บปวดผุดขึ้นมา โชคดีมากที่เขาไม่ได้รับแรงกระแทกนั้นไปตรงๆไม่งั้นอาจจะมีกระดูกแตกกระดูกหักกันบ้าง

"ชิ..." เขาอุทานเบาๆ  แต่แววตาของเขายังคงเยือกเย็นไม่เปลี่ยนแปลง

ความเจ็บปวดเป็นเพียงข้อมูลอีกอย่างหนึ่งที่ต้องนำมาประมวลผล

เขาเมินความเจ็บที่แขน, ยกปืนขึ้นมาอีกครั้ง, คราวนี้เล็งไปที่เป้าหมายสุดท้ายอย่างเด็ดเดี่ยว—ดวงตาข้างเดียวที่กำลังเบิกโพลงจ้องมองด้วยความเกลียดชัง

ไซคลอปส์อ้าปาก เหมือนจะตะโกนสาปแช่งเป็นครั้งสุดท้าย

ปัง!

เสียงปืนนัดสุดท้ายดังขึ้นอย่างเด็ดขาด, เงียบกว่าทุกครั้ง, แต่กลับทรงพลังที่สุด กระสุนเจาะทะลุผ่านดวงตานั้นเข้าไปยังสมองโดยไม่มีสิ่งใดขวางกั้น ร่างมหึมาของมันกระตุกเฮือกเป็นครั้งสุดท้าย, แข็งทื่อไปชั่วขณะ, ก่อนจะค่อยๆ สลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทองอร่ามที่ส่องประกายวูบวาบในแสงสุดท้ายของวัน แล้วจางหายไปกับสายลม

ความเงียบกลับคืนสู่ถนนที่เต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้อีกครั้ง

แอ็กเซลยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง หายใจหอบเล็กน้อย แขนข้างที่บาดเจ็บถูกทิ้งลงข้างลำตัวอย่างหมดแรง

บัญชีถูกปิดแล้ว...แต่ก็มีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตCyclopsครั้งแรก
สินสงคราม: ตาไซคลอปส์
Link

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri