[บ้านพักหมายเลข 3] ห้องโถงหลัก

CAMP HALF-BLOOD
POSEIDON CABIN 3

≪ คลิกที่ภาพห้องโถงเพื่อสักการะรูปปั้นเจ้าสมุทร ≫

ห้องโถงหลัก

บ้านหมายเลข 3 : โพไซดอน

ห้องโถงหลักของเหล่าสายเลือดเจ้าสมุทรโพไซดอน

เป็นที่พักอาศัยในส่วนนั่งเล่นพักผ่อนหย่อนใจ

สุดมุมห้องประดิษฐานรูปปั้นขององค์พระบิดาโพไซดอน

ให้เหล่าลูก ๆ ได้เคารพบูชาเสมือนมีบิดาอยู่ในบ้าน

ไม่สามารถปลดพลังได้ในช่วงเดือนมกราคม - เมษายน 2025

[บุรุษปริศนามาที่บ้าน]

- โรลเพลย์กับผู้เดินผ่านไปมาห้องโถงแห่งนี้ วันที่ 5/3/2024

เมื่อคุณเดินเข้ามาในเขตห้องโถง ก่อนพบบุรุษปริศนาคนหนึ่งนั่งบนโซฟาอยู่ก่อนแล้ว เขามองที่คุณ

- สามารถสร้างสตอรี่โรลเพลย์สนทนาเรื่องอื่น ๆ ได้

- โดยก่อนกลับพ่อของคุณบอกว่า สนับสนุนเฮอร์มาโฟร์ไดตัส ความคิดของเขาต้องการปลอบประโลมกลุ่มคน LGBT และไม่ต้องการให้ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกัน

แต่แอรีสเขาต้องการให้ทั้งสองกลุ่มก่อสงครามเอเชียอาคเนย์ พวกเขาจะไม่ได้แค่เมื่อวาน (วันที่ 4 มีนาคม) แต่จะเป็นสงครามระดับเอเชีย

อีกอย่าง เจ้าอย่าลืมบอกต่อพี่น้องคนอื่น ๆ ที่มาทีหลังด้วย (กรณีคนมาถถึงค่ายหลังจากนี้)

- เมื่อจบการสนับสนุนคุณจะได้รับความโปรดปรานจากโพไซดอน +15 แต้ม หากเลือกตามประสงค์พ่อ

Dean BELIEVER

007

จัดการชีวิต

          เป็นวันที่สามแล้วสำหรับการใช้ชีวิตในค่ายฮาล์ฟบลัด ดีนใช้เวลาสิบสองชั่วโมงแรกไปกับการช็อคเมื่อได้รับรู้ความจริงที่คุณแม่ปิดบังเขาไว้ตลอดยี่สิบสามปี จากนั้นก็นั่งโง่ ๆ อยู่ที่กระท่อมของเด็ก ๆ บ้านเฮอร์มีส คงเป็นเพราะกระท่อมหลังนั้นเป็นสถานที่พักพิงของเด็กที่ยังไม่ได้รับการรับรองจากเทพเจ้าให้เป็นบุตร การมีชายแปลกหน้าอายุเกินเกณฑ์ไปอยู่ตรงนั้นหนึ่งคืนจึงไม่มีใครถามไถ่ หรือว่ามีแต่เขาไม่เหลือสติมาตอบก็ไม่อาจทราบ พอทำใจได้เขาถึงได้เข้ามาที่กระท่อมหมายเลขสามของตนเองในเช้าวันที่สอง

          ‘ภายในนี้กว้างกว่าที่คิด’

          จากที่เห็นภายนอกชายหนุ่มคิดว่ากระท่อมโพไซดอนมีขนาดเทียบเท่าบ้านลูกบอลในห้องสรรพสินค้า แต่เมื่อเข้ามาแล้วก็ได้พบกับห้องโถงกว่าซึ่งเป็นที่นั่งรับแขกและมีรูปปั้นเทพเจ้าโพไซดอนขนาดหนึ่งต่อหนึ่งตั้งอยู่ที่สุดโถงทางเดิน ภายในบ้านแห่งนี้ช่างเงียบสงัดต่างจากบ้านเฮอร์มีสที่มีผู้คนเข้าออกแทบจะตลอดเวลา ทั้งเด็กที่อาศัยอยู่ที่นั่นและทั้งผู้ที่เข้ามาใช้บริการอินเทอร์เน็ตคาเฟ่แห่งเดียว ณ ค่ายฮาล์ฟบลัด

          ‘แปลว่าพ่อไม่มีลูกคนอื่นเพิ่มเลยสินะ…’

          จะว่าดีใจก็คงจะดีใจล่ะมั้ง อย่างน้อยพอได้เป็นลูกคนเดียวก็ไม่ต้องไปแย่งความรักกับใคร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อแท้ ๆ ของตนจะไปมีลูกคนอื่นกับครอบครัวอื่นไม่ได้ แล้วเมื่อมาพิจารณาดูดี ๆ การที่บิดาเทพยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขาบ่อยครั้งก็แปลว่าตนน่าจะอยู่ในครรลองสายตาของพระบิดาบ้าง ดีนอมยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่พอมาอยู่ในที่เงียบ ๆ เช่นนี้เพียงลำพังเขาก็รู้สึกเหงาขึ้นมานิดหน่อย ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีกะจิตกะใจไปปาร์ตี้อยู่ดี เพลียจิตจนแม้แต่จะไปหาดาริน่าก็ยังไม่มีแรง

          เมื่อเป็นบ้านที่ไม่มีคนอยู่และดูเหมือนจะไม่มีคนพักอาศัยมานาน แม้ว่าจะมีร่องรอยของการต่อเติมมาได้ไม่กี่ปี ฝุ่นฝ้าหยากไย่จึงเกาะอยู่ตามเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่ได้ใช้สอย เขาใช้เวลาอีกครึ่งวันในการทำความสะอาศห้องหับให้พอจะพักอาศัยอยู่ได้ เท่าที่สำรวจคร่าว ๆ ไม่ได้เข้าไปทุกห้อง บ้านหลังนี้ประกอบด้วยโถงหลัก สระว่ายน้ำ และห้องนอน ซึ่งห้องที่เขาเข้าไปดูคือห้องนอนรวมชาย แต่ในเมื่อดีนครอบครองบ้านหลังนี้เพียงผู้เดียว (อย่างน้อยก็ในตอนนี้) ดังนั้นหากเขาอยากจะนอนตรงไหนชายหนุ่มก็นอนตรงนั้น เช่น ตรงโซฟารับแขก

          เมื่อสติมาดีนมาไล่ลิสต์สิ่งที่เขาควรต้องทำแต่ละอย่าง

          อย่างแรกคือการไปบ้านหมายเลขสิบเอ็ดอีกครั้งเพื่อขอใช้อินเทอร์เน็ตไวไฟ จัดการแจ้งรูมเมทว่าตนคงไม่ได้กลับไปที่ห้องอีกสักพักใหญ่ ๆ ซึ่งดีนก็ตอบไม่ได้ว่าพักใหญ่ ๆ ที่ว่าคือหนึ่งสัปดาห์ หนึ่งเดือน หรือหนึ่งปี เลยต้องไหว้วานให้คุณพ่อโดนัลด์กับลุงไมค์ช่วยทำเรื่องย้ายออกจากหอให้หน่อย ลำบากทั้งคู่ที่ต้องเดินทางไกลจากซานอันโตนิโอมาถึงนิวยอร์คแต่ทั้งสองก็เต็มใจ ความรักจากครอบครัวที่ส่งกำลังใจมาถึงเขาช่วยให้ดีนมีพลังที่จะสู้ต่อในโลกแห่งเทพมากขึ้น

          ต่อมาก็เรื่องงานที่เพิ่งได้แต่ยังไม่ทันได้เข้าทำงานก็ดันเกิดเรื่อง ดีนต้องโทรไปแจ้งกับศูนย์วิจัยของมหาวิทยาลัยฯ แล้วต้องขอโทษขอโพยทางนั้นเป็นการใหญ่ จากนี้คงจบสิ้นกันแล้วกับอนาคตนักวิจัยเทคโนโลยีพันธุศาสตร์ของมหาวิทยาลัย xxx นิวยอร์ค บอกได้เลยว่าการได้งานนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ หรือโควต้าศิษย์เก่า แต่ก็ช่างมันเถอะ เพราะเอาเข้าจริง ๆ ดีนก็ไม่ได้ชอบอาชีพนี้เท่าไร เขาก็แค่อยากหางานอะไรสักงานที่ตรงกับสายที่เรียนมา และงานร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดก็ไม่เพียงพอสำหรับการดำรงค์ชีพอยู่ในมหานครที่มีค่าครองชีพสูงลิบลิ่ว ทางบ้านคงซัพพอร์ตหากว่าเขายังอยากใช้ชีวิตอย่างเอ้อระเหยต่ออีกสักหน่อย ทว่าดีนอยากยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง คงไม่มีใครที่อยากจะให้พ่อแม่พยุงเดินไปจนอายุสามสิบหรอกจริงไหม?

          เอาเป็นว่าเรื่องงานเลิกคิดไปก่อนยาว ๆ เลย เพราะในเมื่อเขาก้าวขาเข้ามาในโลกแห่งทวยเทพแล้วอะไร ๆ หลาย ๆ อย่างคงเปลี่ยนชีวิตเขาน่าดู

          หลังจากทำธุระติดต่อเรื่องย้ายออกอะพาร์ตเมนต์และลาออกจากงานแล้ว ดีนก็โหลดเพลย์ลิสต์ ‘ตำนานเทพกรีก' จากช่องดังลงโทรศัพท์มือถือ เอามาดูแบบออฟไลน์ต่อที่บ้านโพไซดอนเพื่อเรียนรู้ประวัติครอบครัวตัวเองรวมถึงความเป็นไปได้ของสิ่งที่อาจพบเจอในอนาคต ตอนนี้ก็ภาวนาแค่ว่าข้อมูลจากยูทูปเบอร์จะตรงกับตำนานเทพของจริงให้ได้สักเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ก็ยังดี ด้วยความที่ตนเป็นคนสมาธิสั้น การเรียนรู้ด้วยการอ่านจึงเป็นเรื่องยาก หากไม่มีใครสอนตัวต่อตัวหรือเล่าให้ฟังดีนแทบจะมีสมาธิจดจ่ออยู่กับเรื่องนั้นไม่ได้เลย จากนั้นเขาก็สิงโซฟานั่งเล่นไปยาว ๆ

          แต่พอฟังไปได้ยี่สิบกว่าตอนเขาก็เริ่มเบื่อ

          ‘เฮ้อ ไม่ได้ไปสังเคราะห์แสงเลยนี่หว่า ถึงได้เหี่ยว ๆ’

          บางทีเขาควรออกจากบ้านไปเดินเล่นที่อื่นบ้าง และในที่สุดชายหนุ่มก็นึกออกว่าเขาควรจะไปเดินเล่นแถวไหน

Dean BELIEVER

God ตอบกลับเมื่อ 2024-3-5 16:18
[บุรุษปริศนามาที่บ้าน]

016

Oh my god!

          วันนี้ต้องออกไปทำอะไรหลาย ๆ อย่าง ควรจะเป็นหนึ่งวันที่เหนื่อยล้าทว่าตรงกันข้าม ดีนกลับรู้สึกกระชุ่มกระชวยมากกว่าที่เขาได้ออกไปเปิดหูเปิดตา สูดอากาศบริสุทธิ์และได้ลงแรงทำงาน การพบปะมนุษย์และได้คุยกันประปรายแม้ไม่มากแต่ก็ช่วยให้ชื่นชูใจได้เป็นอย่างดี เหมือนกับต้นไม้ได้น้ำอย่างไรอย่างนั้น นี่ถ้าปาร์ตี้ที่ได้ยินมาว่าจะจัดในวันสุดสัปดาห์ตลอดเดือนมีนาคมเริ่มงานตั้งแต่คืนนี้เลย ดีนคงไม่รอช้าที่จะออกลวดลายเท้าไฟสักหน่อย

          ประตูบ้านโพไซดอนถูกเปิดอ้าออก และทันทีเมื่อบานประตูแง้มเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติภายในนั้น

          ‘ทำไมไฟเปิดอยู่?’

          จะไม่ผิดตอนก่อนออกไปทำงานเขาน่าจะปิดไฟเรียบร้อย จะมีก็แค่โซฟาที่ใช้แทนเตียงนอนเท่านั้นที่ไม่ได้จัด เพราะอยู่คนเดียวความเป็นระเบียบจึงถูกทิ้งไว้ก่อน ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองภายในห้องโถงของบ้าน มีผู้ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราไร้การตัดแต่งคนหนึ่งนั่งส่งยิ้มมาให้อยู่บนโซฟายาว ผ้าห่มที่เขากองทิ้งไว้หลังตื่นนอนก็ถูกพับอย่างเป็นระเบียบแล้ววางพาดอยู่กับพนักวางแขน ไม่ต้องสืบเลยว่าใครเป็นคนดูแล เพราะว่าที่นี่ไม่มีแม่บ้าน

          ‘เด็กใหม่?’

          แว้บแรกคิดไปในทรงนั้น แต่หนุ่มผิวน้ำผึ้งก็ต้องส่ายหน้าแรง ๆ จนแว่นเคลื่อน ไม่มีทางที่ลุงคนนั้นจะเป็นบุตรแห่งโพไซดอนอยู่แล้ว เพราะขนาดไครอนยังประหลาดใจเลยว่าเขาที่อายุยี่สิบสามอยู่รอดในโลกมนุษย์มาได้นานถึงขนาดนี้

          ถ้างั้นคำตอบจึงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!

          “พ่อเหรอ?”

          บุรุษปริศนาแย้มยิ้มให้ด้วยสายตาอบอุ่น เขาพนักหน้าลงแทนคำตอบที่ไถ่ถาม ทว่ารอยยิ้มนั้นก็สลดลงไปเมื่อมหาเทพผู้ซึ่งเป็นบิดาเห็นสีหน้าผิดหวังที่ออกมาจากใบหน้าของบุตรชายเมื่อเห็นว่าบิดาผิดลุคจากที่เขาคิด ไม่มีส่วนไหนที่เหมือนรูปปั้นเทพบูชาที่ยืนจ้องหน้าในห้องโถงอยู่ทุกวัน

          จะบอกว่าพ่อเหมือนเอ็นพีซีตกปลาในเกมสตาร์ดิววัลเล่ย์อย่างวิลลี่ไม่มีผิด…

          “ทำไม?”

          “ก็ผมคิดว่าพ่อจะหุ่นล่ำกล้ามแน่นเหมือน เจสัน โมโมอา ซะอีก… ดูรูปปั้นสิ!”

          มือไม้ผายไปทางรูปเคารพมหาเทพโพไซดอนทรงฮิปโปแคมปัส ทั้งแน่น ทั้งดุดัน ทรงเดียวกับ เจสัน โมโมอา ตอนควบอาชาในบทของคาลโดรโกก็ไม่ปาน

         

          “โธ่เอ๊ย นึกว่าอะไร นี่ก็แค่ร่างจำแลง”

          เทพแห่งมหาสมุทรวาดมือไปด้านหน้า ฉับพลันใบหน้านั้นก็เปลี่ยนไปใกล้เคียงกับรูปปั้นเทพเจ้าที่ดีนพรรณา แต่เพียงชั่วพริบตาใบหน้าของเทพบิดาก็กลับมาสู่ร่างเดิม เมื่อเห็นกลมายาต่อหน้าต่อตาคนเป็นลูกก็อ้าปากค้างทำตาตั้ง นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มได้เห็นมนตราของจริง

          “โอเค ๆ ผมเข้าใจแล้ว จริง ๆ ก็ไม่ได้สนเรื่องรูปลักษณ์ แต่ว่ามันผิดคาดไปหน่อย” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นมาทำเป็นสัญลักษณ์ว่านิดหน่อยจริง ๆ พอหายอึ้งแล้วดีนก็เดินไปนั่งลงบนโซฟาตรงกันข้ามกับบิดา “แล้วที่พ่อมาที่นี่.. เพราะเจอหน้าลูกชายสุดหล่อใช่เปล่า?”

          โพไซดอนกระแอมหนึ่งครั้งเมื่อบุตรชายช่างกล้ามากที่จะชมตัวเองต่อหน้าต่อตาจนแม้แต่เทพยังรู้สึกกระดากอายแทน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลูกชายเมื่อโตมาเป็นหนุ่มแล้วช่างสง่างามหากไม่ทำตัวเรื้อนไปเสียก่อน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั่นหวานฉ่ำเหมือนหญิงสาวผู้เป็นที่รักนางหนึ่งนามว่า ‘มาเรียนน่า’ ไม่มีผิด ติดแต่เพียงแค่แม้คิดถึงขนาดไหนภรรยามนุษย์คนนี้ก็ไม่เคยติดต่อมาทั้งที่เขาเคยสอนวิธีบูชาเทพไปแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างมหาเทพกับนางผู้ที่เคยรักคงจบลงเพียงเท่านี้ และในฐานะบิดาอย่างโพไซดอนก็ได้แต่แอบดูแลบุตรชายอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ

          “จะว่าอย่างนั้นก็ใช่.. ลูกเป็นคนบอกว่าคุยต่อหน้ากันดีกว่ามิใช่หรือ พ่อก็อยู่ตรงนี้แล้ว” เทพโพไซดอนผายมือออกกว้าง ก่อนจะหุบแขนในท่านั่งเดิม “แต่ก็มีบางสิ่งที่พ่อไม่สบายใจเลยอยากคุยกับลูกด้วย”

          “โอ้.. ถ้างั้นคุยกันเรื่องทั่วไปกันก่อนดีกว่า แล้วเก็บเอาเรื่องหนักใจของพ่อไว้ทีหลัง ไม่งั้นเดี๋ยวอดสนุกหมด เพราะผมไม่รู้ว่าพ่อจะมีเวลาว่างมาคุยเล่นกันแบบนี้บ่อย ๆ ไหม เห็นแคมเปญสัตว์ทะเลแล้ว เป็นเรื่องยุ่งยากมากเลยใช่ไหม?”

          “ก็จริง ถูกของลูกเลยหล่ะ” เทพแห่งท้องทะเลพยักหน้ารับ การปกครองน่านน้ำในยุคสมัยใหม่มีแต่งานหิน ไหนจะพวกมนุษย์ที่ชอบทำน้ำมันรั่วลงทะเลอีก ต่อให้เป็นเจ้าสมุทรก็ใช่ว่าจะจัดการได้ง่าย ๆ แต่ตอนนี้ราชาแห่งแอตแลนติสคงว่างขึ้นหนึ่งอย่างเพราะไม่ต้องคอยส่งบอดี้การ์ดมาดูแลลูกชาย “ว่าแต่แขนนั่น..”

          ผู้เป็นบิดาชี้มือมาที่แขนข้างซ้ายของดีนที่แทบไม่ได้ใช้งานมาร่วมสัปดาห์

          “อ๋อ เนี่ยน่ะเหรอ ไหล่หลุดจากการโดน เอ่อ.. ผมไม่รู้ว่าที่นี่เรียกมันว่าตัวอะไร แต่มันแปลงร่างมาเป็นรถบรรทุกแล้วก็ไล่บี้ผม จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้เจ็บอะไรแล้วแต่หมอให้ใส่ไว้ก่อนกว่าจะถึงกำหนดถอดออกก็เกือบสิ้นเดือน ยังไงที่นี่ก็ต้องเรียนการต่อสู้ใช่ไหม ผมเลยกะว่าจะพักรักษาตัวให้หายดีก่อนดีกว่า”

          “ความจริงแล้วบุตรแห่งโพไซดอนจะรับการเยียวยารักษาจากแหล่งน้ำธรรมชาติได้ แต่ตอนนี้จิตของลูกยังไม่ตื่นรู้มากพอ จากนี้ลูกจะต้องฝึกฝนตัวเองให้ดีและเมื่อมีภัยจนได้รับบาดเจ็บก็สามารถใช้สายน้ำบรรเทารักษาอาการได้”

          พอได้ฟังคำอธิบายต่อหน้าบิดาดีนก็ทำหน้าตื่นเต้น

          “โห ผมเองก็มีพลังอะไรแบบนี้ด้วยสินะ ค่อยสมกับเป็นลูกเทพหน่อย แต่จิตยังไม่ตื่นรู้มากพอนี่มัน.. ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร ต้องทำยังไงครับ นั่งสมาธิแบบเซ็น อะไรเทือกนั้นเหรอ?”

          “พลังตื่นรู้รับได้หลายทาง จากการฝึกจิตก็ใช่ การฝึกฝนร่างกายก็ใช่ หรือจิตอาจเปิดหลังสำเร็จภารกิจต่าง ๆ ก็ใช่ด้วยเช่นเดียวกัน”

          “พูดแบบนี้คล้าย ๆ กับสารอะดรีนารีนเลยแฮะ..” มือข้างที่ว่างยกขึ้นกุมคางพลางครุ่นคิด

          “ตามความเข้าใจของมนุษย์คงเป็นเช่นนั้น แต่การตื่นรู้เป็นอะไรที่ซับซ้อนกว่ากันมาก เอลวินลูกยื่นมือมานี่สิ พ่อจะให้พร” แม้จะยังงงอยู่แต่ชายหนุ่มก็ยื่นมือออกไปด้านหน้าอย่างว่าง่ายไม่ต่างอะไรกับโกลเดินริทรีฟเวอร์ที่ถูกขอมือ เทพบิดาประสานฝ่ามือกับชายหนุ่มก่อนจะตรัสสั่ง “เอาหล่ะหลับตาลง”

          เมื่อเห็นว่าบุตรทำตามแล้วมหาเทพแห่งท้องทะเลก็ส่งผ่านพลังบางอย่างมาที่ดีน สัมผัสที่แตะมือบิดาไม่ได้ต่างอะไรกับมือของมนุษย์ทั่วไป มันอบอุ่นเหมือนกับมือของคุณพ่อโดนัลด์และคุณลุงไมค์ที่เลี้ยงเขามา ภายใต้เปลือกตาที่ปิดอยู่ ชายหนุ่มเห็นภาพของใต้มหาสมุทรอันลึกลับได้ส่งเข้าผ่านเข้าสู่โสตประสาท สมจริงคล้ายกับว่าเขากำลังดำน้ำอยู่ ต่างแค่ว่าเขาไม่เคยเห็นภาพใต้ทะเลคมชัดมากขนาดนี้มาก่อนนอกจากดูสารคดีใต้น้ำหรือซีจีหนังเงือกน้อยผจญภัย

          และเมื่อทุกอย่างกลับสู่ปกติดีนก็ลืมตาขึ้น

          “เป็นอย่างไรบ้าง?”

          “มันแปลก ๆ ไม่รู้ว่าผมจินตนาการภาพไปเองหรือเป็นเรื่องจริง ว่าแต่เมื่อกี้นี้พ่อให้พรอะไรมาครับ?”

          “มันคือพลังที่จะทำให้ลูกสามารถหายใจใต้น้ำได้ เพียงแต่พลังนี้ไม่ได้ช่วยให้ลูกว่ายน้ำเก่งขึ้นหากไม่ผ่านการฝึกฝน”

          “จริงดิครับ โห! พลังสมกับเป็นลูกพ่อมาก งั้นเดี๋ยวผมไปลองก่อน”

          กล่าวจบชายหนุ่มก็วิ่งออกหลังบ้านแล้วกระโดดลงสระว่ายน้ำเกลือทันที เสียงกระโดดลงน้ำดัง ‘ตู้ม!’ ทำเอาบิดาที่กำลังยิ้มค้างได้แต่ส่ายหน้าขวับ ๆ อย่างเอือมระอา แม้บุตรชายคนนี้จะอายุมากที่สุดตั้งแต่ที่ได้เคยเจอกันในครั้งแรก แต่ความซุกซนมีมากกว่าตอนที่เทพเจ้าเจอเพอร์ซี่ในวัยสิบสองปีเสียอีก

          ผ่านไปห้านาทีดีนถึงได้ขึ้นมาจากสระเนื้อตัวเปียกโชก จนบิดาต้องชี้ไปที่ห้องอาบน้ำ

          .

          .

          .

          ป๊อก! ซ่า…

          กระป๋องน้ำอัดลมถูกเปิดแล้วยื่นส่งไปให้มหาเทพโพไซดอนในคราบเอ็นพีซีนักตกปลา ส่วนคนเป็นลูกเดินอ้อมโซฟาไปนั่งที่เดิมด้วยชุดใหม่หลังอาบน้ำมาหมาด ๆ เขาขยี้ซับเส้นผมที่เปียกน้ำไปด้วยสลับกับจิบเครื่องดื่มอีกกระป๋องที่ตนหยิบมา หากเป็นเบียร์เย็น ๆ คงจะดีกว่านี้เยอะ

          “สรุปก็คือ ถ้าพลังตื่นรู้ของผมมากพอก็จะมีพลังที่คล้าย ๆ กับเมื่อกี้นี้สินะครับ แล้วเวลาจะปลุกพลังก็แค่ไปไหว้รูปปั้นแล้วก็จับมือของรูปปั้นพ่อ จากนั้นผมก็จะได้พลังมาแบบนี้สินะ.. ว่าแต่รูปปั้นนี่มือพ่อไม่ว่างจะให้จับตรงไหน? แล้วงี้บูชาของตรงนี้เลยได้ไหมจะได้ไม่ต้องไปที่เตาไฟ?”

          ความเป็นเจ้าหนูจำไมถามทุกอย่างที่สงสัยไม่เคยหมดจนบิดาเทพต้องกรอกตา แบบนี้ล่ะมั้งลูกชายสายเลือดมนุษย์ผู้นี้ถึงได้เลือกเรียนวิทยาศาสตร์

          “รูปปั้นข้าอยากจับตรงไหนก็จับ ส่วนการถวายของยังจำเป็นต้องไปที่เตาไฟ คิดเสียว่าการขนส่งมันคนละหลักการกัน”

          “อ๋อ.. อย่างนี้นี่เอง.. ทีนี้มาถึงเรื่องหนักใจของพ่อดีกว่า คืออะไรครับ?”

          เมื่อเข้าประเด็นซีเรียสเทพโพไซดอนก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ

          “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวปัญหาทางทะเล แต่เป็นเรื่องความความขัดแย้งในหมู่มนุษย์ที่อาจเป็นชนวนนำไปสู่สงคราม”

          “สงคราม! อีกแล้วเหรอ อยากบอกนะว่าพี่แอรีส…”

          เมื่อพูดถึงตรงนี้เจ้าสมุทรก็พยักหน้าอย่างแช่มช้า จนดีนใจหาย จะมีสงครามครั้งใหม่ที่แย่กว่ารัสเซีย-ยูเครน กับอิสราเอล-ปาเลสไตน์ เกิดขึ้นอีกเหรอ

          “เรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ให้ลูกดูนี่น่าจะเข้าใจง่ายกว่า” เทพโพไซดอนหยิบอุปกรณ์บางอย่างออกมา มันมีลักษณะเป็นปริซึมใสทว่าวาววับเหลือบไปด้วยแสงสีรุ้งส่องออกมา เห็นบุตรชายทำหน้าสงสัยเห็นทีว่าบิดาคงต้องอธิบาย “นี่คือเครื่องมือสื่อสารของเทพีไอริส เทพเจ้าใช้สิ่งนี้แทนโทรศัพท์มือถือ”

          พอฟังคำตอบดีนก็ขยับปากเป็นคำว่า ‘อ๋อ’ แล้วมองภาพฉายเหตุการณ์บางอย่างที่สะท้อนอยู่กับกระจก เป็นภาพข่าวของกลุ่มคนทะเลาะกันท่าทางรุนแรงทีเดียวเชียว คนในนั้นพูดภาษาบางอย่างในโลกที่ไม่รู้จัก แต่ซับไตเติลแปลภาษาเขียนว่า ‘อีกะเทย!’ ‘มึงสิอีกะเทย!’ แม้จะไม่เข้าใจแต่ดูแล้วชุลมุนวุ่นวายเป็นอย่างมาก แต่กะเทยทะเลาะกันจะเป็นปัญหาระดับโลกได้อย่างไร

          “คืออะไร ไม่เข้าใจเลยครับ…”

          “เรื่องของเรื่องก็คือเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่ประเทศไทย มีกลุ่ม LGBTQ สองประเทศทะเลาะกัน แล้วเหตุการณ์บานปลายจนอาจจะเป็นปัญหาระหว่างประเทศได้ คร่าว ๆ ก็ประมาณนี้”

          “สรุปได้กระชับจับใจความมาก..” ชายหนุ่มแอบพึมพำ เพราะการใช้อินเทอร์เน็ตในค่ายฮาล์ฟบลัดไม่ได้สะดวกสบายใช้ได้ทุกที่อย่างในโลกปกติดีนถึงตกข่าวสารไปเยอะ แต่ถ้ามาทรงนี้หรือว่า.. “แคมเปญใช่ไหมครับ?”

          “ใช่” โพไซดอนพยักหน้า “พ่อสนับสนุนเฮอร์มาโฟร์ไดตัส ความคิดของเขาต้องการปลอบประโลมกลุ่มคน LGBT และไม่ต้องการให้ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกัน แต่แอรีสเขาต้องการให้ทั้งสองกลุ่มก่อสงครามเอเชียอาคเนย์ พวกเขาจะไม่ได้แค่เมื่อวานแต่จะเป็นสงครามระดับเอเชีย”

          คนที่เรียนประวัติศาสตร์มาแม้จะไม่เก่งกาจแต่ก็พอจำได้ ความขัดแย่งระหว่างประเทศบางทีมันก็เกิดขึ้นเพราะน้ำผึ้งหยดเดียวแบบนี้..

          ‘แต่… ใครคือเฮอร์มาโฟร์ไดตัส?’

          “พ่อเลยอยากให้ผมช่วยสนับสนุนเทพเฮร์มาโฟร์ไดตัสใช่ไหมครับ แล้วผมต้องทำยังไงบ้าง?”

          “สิ่งที่ลูกต้องทำคือโอนเงินเพื่อสนับสนุนค่ารักษาพยาบาล LGBT เหล่านั้น 15-30 เหรียญ แล้วคอมเมนต์ปลอบประโลมให้พวกเขาปรองดองกันจนเกิดสันติภาพในภูมิภาคแห่งนั้น พ่อรู้ว่าลูกอาจจะมีดอลลาร์อยู่ไม่มากแต่ก็อยากจะให้ช่วยสนับสนุนพวกเขาเหล่านั้นหน่อย”

          พระบิดาพูดดักทางเอาไว้ซะหมดในเรื่องความยาจกของดีน แต่เขาเห็นด้วยว่าทุกคนไม่ว่าจะเป็น LGBTQ เพศไหนชนชาติใดก็ตามไม่ควรก่อสงครามหรือมีเรื่องบาดหมางกัน การบริจาคเงินสามสิบเหรียญก็ไม่ได้ถือว่ามากเท่าไร แค่ทำงานกับเจ๊ฮาร์ปี้แล้วเลือกรับดอลลาร์มาก็ได้แล้วสามสิบ แถมช่วงนี้ก็แทบไม่ได้ใช้เงินเลยนอกจากซื้อของถวายเทพ สภาพคล่องในกระเป๋าสตางค์จึงจัดว่าอยู่ในจุดที่สมดุลย์กันอยู่

          “โอเค ได้ครับพ่อ ขอบคุณที่มาแจ้งข่าวด้วย ถ้าพ่อไม่บอกผมก็คงไม่รู้…” ตนเพิ่งไปส่องกระดานข่าวสารมาแน่นอนว่าคงไม่ได้ไปส่องอีกในเร็ว ๆ นี้ “ประเทศไทยเป็นประเทศที่คุณพ่อโดนัลด์กับลุงไมค์บ่นว่าอยากไปเทศกาลเล่นน้ำตั้งนาน ผมจะต้องช่วยไม่ให้เกิดความขัดแย้งในภูมิภาคนั้นอยู่แล้ว ฉะนั้นพ่อก็วางใจได้เลย เอาไว้ผมทำงานอีกรอบแล้วจะไปบริจาคเงินให้ครับ”

          เจ้าสมุทรยิ้มอย่างภาคภูมิใจให้แก่ลูกชาย จนพาลคิดถึงแม่ของลูกไม่ได้ว่าเธอช่างสอนเขามาเป็นคนที่มีทัศนคติที่ดีจริง ๆ

          “ขอบคุณลูกมาก ...เอลวิน ถ้ายังไงฝากบอกพี่น้องคนอื่นด้วยหากพวกเขามาถึง”

          “หืม?” กำลังจะซึ้งอยู่แล้วเชียวแต่พอพ่อพูดคำว่า ‘พี่น้องคนอื่น’ ก็ทำเอาเงยหน้าหันขวับก่อนจะขยับปากพึมพำ ก่อนที่น้ำเสียงจะกลับมาปกติ “อา.. มีลูกคนอื่นอีกสินะ พวกเขาเกิดขึ้นจากความยินยอมใช่ไหม?”

          คนเป็นลูกหรี่ตาจ้องมองบิดาเขม็งผ่านกรอบแว่นสายตา ด้วยดวงตาที่เหมือนแม่ ตอนนี้มหาเทพถึงกับรู้สึกหนาวหลังเหมือนกับว่ามาเรียนน่ามาจ้องเอง

          “แน่นอนสิ เรื่องนั้นเป็นความผิดพลาดที่พ่อเรียนรู้แล้ว มันไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแน่นอน”

          “ก็แล้วไป..”

          ดีนคลายท่าทีลงแม้จะเคืองนิดหน่อยก็เถอะที่พ่อนอกจากจะมีลูกชื่อเพอร์ซี่ก่อนหน้าเขาไม่กี่ปีแล้วยังเจ้าชู้มีบ้านเล็กบ้านน้อยอื่น ๆ อีก แต่ก็ว่าไม่ได้เพราะว่าตัวเองก็วันไนท์แสตนไว้เยอะ แต่วันไนท์แสตนกับสร้างครอบครัวเพิ่มมันก็ไม่เหมือนกัน

          “แล้วคืนนี้พ่อจะอยู่ค้างที่นี่หรือเปล่า คือว่าผมไม่ได้เข้าไปนอนในห้องนอนน่ะ พออยู่ในห้องที่มีเตียงว่าง ๆ หลายเตียงแล้วรู้สึกหลอน ๆ ยังไงไม่รู้ ผมก็เลยนอนที่โซฟา”

          “โอ้.. พ่อรู้” ใช่สิ.. เข้ากระท่อมมาหวังจะเซอร์ไพรส์ลูกชายแต่กลับดันเจอว่าคุณลูกดันหอบเอาหมอนผ้าห่มมากองไว้ที่โซฟา มองลงมาจากดาวเนปจูนก็รู้ว่าดีนใช้ห้องโถงในการหลับนอน แถมยังเป็นพ่อที่ต้องมาพับผ้าห่มให้อีก “เสียดาย พ่อยังมีงานที่ต้องกลับไปทำ”

          “เข้าใจครับ งั้นคงใกล้ได้เวลาแล้วหรือเปล่า?”

          พวกเขาสองพ่อลูกใช้เวลาสนทนากันเนิ่นนานจนตอนนี้ก็ล่วงเลยจนใกล้จะเข้าเที่ยงคืนแล้ว สำหรับโพไซดอนการทำความรู้จักกับบุตรชายแม้จะกินเวลาที่เขาแอบแว้บขึ้นมาจากมหาสมุทรมากกว่าที่คิด แต่ให้ ‘ปัญหา’ ที่ต้องสะสางรออีกหน่อยจะเป็นไรไป โอกาสเช่นนี้ใช่ว่าเขาจะปลีกตัวขึ้นมาได้ง่าย ๆ เสียที่ไหน

          “ใช่ พ่อต้องไปแล้วล่ะ ถ้ายังไงลูกก็รักษาตัวดี ๆ นะ”

          “ครับ พ่อก็เหมือนกันนะ ขอบคุณที่มอบพรให้ผมด้วย บายนะพ่อ”

          ดีนลุกขึ้นไปส่งมหาเทพโพไซดอนที่หน้าประตูกระท่อมหมายเลขสาม โบกมือลาเบา ๆ แต่กระนั้นก็อย่าให้ถึงกับต้องหอมแก้มเลย แล้วเมื่อเห็นว่าเทพบิดาเจ้าสมุทรเดินหายไปจนลับสายตาแล้วประตูกระท่อมโพไซดอนก็ปิดประตูลง

          ‘พ่อก็ดูเป็น.. มนุษย์มากกว่าที่คิดแฮะ’

ปลดล็อกสกิล [หายใจใต้น้ำ]

มอบ [เลมอนโซดา] แก่ [God-03] โพไซดอน

Dean BELIEVER

031

เงินค่าอะไรนะ?

          ช่วงสายของวันหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จดีนก็กลับมาที่บ้านโพไซดอนและจัดแจงกวาดเศษใบไม้หน้าบ้านพักหมายเลขสามทิ้งเสียหน่อย แม้ไม่ใช่ฤดูใบไม้ร่วงแต่การอยู่ค่ายกลางป่าเขาท่ามกลางแมกไม้ล้อมรอบเช่นนี้หย่อมมีเศษใบไม้ปลิวตกมาบ้างเป็นธรรมดา ปกติชายหนุ่มไม่ค่อยได้ใส่ใจในเรื่องนั้น ตอนอยู่บ้านเขาก็กวาดใบไม้ที่ปลิวหล่นทิ้งไปตอนที่คุณพ่อหรือคุณแม่ใช้งานเท่านั้นเอง อาจจะด้วยความว่างล่ะมั้งทำให้เขาใส่ใจในสิ่งรอบตัวมากขึ้นแล้วรู้สึกว่าปล่อยปละละเลยเอาไว้ไม่ได้ ดีนไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ที่ค่ายนี้อีกนานเท่าไร ถ้าให้ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นก็คงต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต ซึ่งในใจร่ำร้องออกมาว่า “ม่ายยยย” ไปแล้ว

          แต่ไม่ว่าจะนานเท่าไรก็ตามเขาก็ไม่อยากจะอาศัยอยู่ท่ามกลางกองขยะหรอกนะ…

          “สวัสดีจ้า ใช่ ‘ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล’ หรือเปล่า?”

          จู่ ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งที่อายุพอ ๆ กันเดินมาทักแถมยังเรียกชื่อเต็มที่ไม่ได้ยินมานานเสียอีก แต่ว่าดีนไม่คุ้นหน้าเจ้าหล่อน ไม่เคยเห็นผ่านหน้าที่โถงอาหาร อาจเป็นรุ่นพี่อีกคนที่เพิ่งกลับมาค่ายใหม่ล่ะมั้ง? เห็นช่วงนี้รุ่นพี่ฮิตกลับค่ายกันอาจเพราะเริ่มปีการศึกษาใหม่.. ว่าแต่ที่ค่ายนี้มันมีปิดเทอมหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย

          “ใช่ครับ ดีน นีล” แม้จะงุนงงไปบ้างแต่ชายหนุ่มก็ขานรับ แล้วพอยิ่งคิดถึงเรื่องรุ่นพี่กลับค่ายแถมมุ่งหน้ามายังบ้านโพไซดอนอีก ก็ทำให้เขาตาโตขึ้นมา “หรือว่าคุณจะเป็น!?”

          “ใช่จ้า ไปรษณีย์ไอริสเอาของมาส่งน่ะ” หญิงสาวยื่นซองกระดาษสีขาวที่ถูกปิดผนึกอย่างดีมาให้ตรงหน้า “ช่วยเซ็นรับให้ด้วยนะ”

          ดูเหมือน ‘ใช่’ ที่ว่า จะคนละอย่างกับ ‘ใช่’ ที่เขาคิด… ตอนแรกก็คิดว่าเธอจะพูดว่า ‘สวัสดี ฉันก็เป็นลูกพ่อโพไซดอนเหมือนนายแหล่ะ’ อะไรทำนองนี้… แต่ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไป เขารับซองสีขาวมาแล้วเซ็นรับเอกสารการส่งของให้

          “ว่าแต่… ไปรษณีย์ไอริส? ไม่ยักรู้แฮะ นึกว่ามีแต่เฮอร์มีสเอ็กซ์เพรสซะอีก”

          “มีสิ ตึกข้าง ๆ โถงอาหารไง ความจริงแล้วค่อนข้างจะเป็นคู่แข่งกันน่ะ” เธอขยิบตา

          พอได้คำตอบก็ถึงบางอ้อ ตอนแรกดีนคิดว่าอาคารสำนักงานนั้นจะเป็นที่ทำการอะไรสักอย่างที่มักจะแปะป้ายว่า ‘บุคคลภายนอกห้ามเข้า’ เขาเลยไม่ทันได้สนใจ

          “เอ๊ะ งี้ถ้าทำงานที่ไปรษณีย์ไอริสก็หมายความว่าเธอเป็นลูกของเทพีไอริสใช่ไหม? ถ้างั้นรู้จักดาริน่าหรือเปล่า?”

          ดีนนึกถึงรุ่นน้องมหาลัยที่มาค่ายด้วยกัน หลังจากวันนั้นพวกเขาก็ไม่เคยเจอหน้ากันอีกแม้ว่าดีนจะเคยไปเคาะประตูบ้านไอริสอยู่หลายครั้งแต่ก็ดูเหมือนว่าจะคลาดกันตลอด นึกเป็นห่วงอยู่เสมอว่าเธอจะสบายดีไหมแต่จะติดต่อไปถึงก็ยากเย็นเสียเหลือเกิน

          “แน่นอน ดาริน่าเป็นน้องสาวฉันนี่หน่า อ๊ะ! จำได้แล้ว เธอเคยเล่าให้ฟังว่ามาที่ค่ายกับรุ่นพี่ที่มหาลัย นายนี่เองสินะ ถ้าเป็นห่วงล่ะก็เธอสบายดี” หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ พอเป็นคนกันเองแบบนี้ถึงได้สนิทใจที่จะแนะนำตัวหน่อย “ฉัน ทีน่า แซนโดวาล ยินดีที่ได้รู้จักนะรุ่นพี่ของดาริน่า”

          “ดีน นีล ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ถ้างี้ผมเขียนจดหมายฝากคุณไปได้ไหม?”

          “ได้สิ ได้แน่นอน แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้นะ นายต้องเอาจดหมายไปส่งที่ศูนย์รับฝากของตามขั้นตอน คือ.. ฉันไม่อยากรับงานโดยไม่มีหลักฐานการส่งน่ะ เรื่องเคลมสินค้ามันค่อนข้างยุ่งยาก”

          “โอเค เข้าใจ ๆ”

          แม้แต่ระบบการขนส่งของเทพยังต้องใช้หลักฐานด้วยสินะ ความจริงแล้วไม่ควรต้องสงสัยเลย ขนาดทำแคมเปญต่าง ๆ ยังต้องคอยส่งหลักฐานรายงานภารกิจ

          “เดี๋ยวฉันต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะ ถ้ามีของที่อยากส่งถึงใครภายในค่ายก็ไปที่ศูนย์รับฝากของได้นะดีน ไปรษณีย์ไอริสยินดีต้อนรับ”

          “เร็ว ๆ นี้จะไปใช้บริการนะทีน่า ไว้เจอกัน”

          โบกมือลาหญิงสาวบ้านไอริสที่คล้อยหลังจากไปพร้อมกับกลิตเตอร์สายรุ้งฟรุ้งฟริ้งลอยตามหลังอย่างกับเดอะลิตเติ้ลโพนี่ แต่ตอนนี้เขาสงสัยจริง ๆ ว่าใครส่งอะไรมา ชายหนุ่มพลิกซองสีขาวในมือไปมาจ่าหน้าผู้รับแค่ ‘ถึง ผู้ไม่ระบุนาม ขอบคุณสำหรับตารางสอน’ ไม่มีแม้แต่อักษรคำว่า ‘ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล’ เลยแม้แต่สักตัวเดียว

          “เดี๋ยวนะ.. ตารางสอนอะไร? ส่งผิดป่ะเนี่ย”

          เรียวคิ้วขมวดมุ่นแต่เมื่อกะพริบตาอีกทีเหมือนว่าเขาเห็นอักษรสีรุ้งจาง ๆ เคลือบใต้ข้อความออกมาเป็นชื่อของเขา ถ้าเวทมนตร์ระบุแบบนี้ก็ไม่น่าจะผิด ไหน ๆ แล้วก็เลยเปิดซองจดหมายออกมาดู ในนั้นมีเงินตั้งสามสิบเหรียญ

          “เฮ้ย! เงิน!!”

          แม้ช่วงนี้จะร้อนเงิน แต่ครั้นจะให้ใช้เงินที่เป็นค่าตอบแทนตารางสอนอะไรก็ไม่รู้ที่ตนเองไม่รู้เรื่องก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร หรือว่าเขาควรจะเอาเงินนี้ไปโดเนทแคมเปญไหนสักที่ดีนะ?

[รับของขวัญ 30 ดอลลาร์]

Dean BELIEVER

034
พี่น้องอีกคนหนึ่ง

          ออกมาจากงานปาร์ตี้ตอนเกือบเที่ยงคืน วันนี้เหนื่อยเป็นบ้า แม้เหงื่อจะโทรมกายแต่ไม่อาบน้ำได้ไหม… ดีที่บ้านพักกับลานกองไฟอยู่ไม่ห่างกันมากเท่าไร เดินไปแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึง แล้วพอผลักบานประตูเปิดออกมาเขาก็ได้ยินเสียงคนปรบมือให้เสียงดังจนแทบสะดุ้ง

          “การแสดงเมื่อกี้ไม่เลวเลยนะครับ”

          ดีนรีบมองไปทางต้นเสียงก็เห็นว่ามีชายหนุ่มสัญชาติเอเซียคนหนึ่งที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขานั่งอยู่ที่โซฟารับแขกตัวตรงกันข้ามกับตัวที่เขาใช้แทนเตียงนอน ดูท่าทางแล้วคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดีไม่เหมือนคนมาใหม่

          “นายเป็นใคร?” เรียวคิ้วคมเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน ความจริงแล้วไม่ควรจะมีใครนอกจากบุตรแห่งโพไซดอนจะเข้ามาที่นี่ได้สิ แล้วพอคิดได้แบบนั้นความจริงที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียวก็กระจ่างขึ้นมาทันที “หรือว่า!?”

          “พี่น้องร่วมสายเลือดเดียวกันกับคุณ เพียงแต่ผมไม่แน่ใจว่าใครเป็นพี่ใครเป็นน้อง” ชายคนนั้นยิ้มตอบด้วยความสุภาพและน้ำเสียงที่นุ่มนวล

          “ฉันเกิดปีสองพันหนึ่ง”

          “ถ้างั้นคุณก็เป็นพี่ ผมเกิดสองพันสอง”

          นาทีนี้ไม่รู้ว่าควรจะดีใจที่ได้เจอพี่น้องที่พลัดพรากกันมากว่ายี่สิบปีหรือไม่ หรือควรจะโกรธคุณพ่อโพเซดอนที่มีโลกหลายใบดี แต่ตามตำนานเจ้าสมุทรเองก็ใช่ย่อย คบทั้งหญิงทั้งชายแถมยังเคยกระทำเรื่องแย่ที่เกินรับไหว นี่พอคุณแม่เขาทิ้งพ่อไปก็ถึงกับรีบไปซบอกสาวเอเซียแล้วปั๊มลูกออกมาเลยเหรอ

          ‘พ่อนี่ร้ายชะมัด’

          เป็นช่วงเวลาที่เกิดเดดแอร์มาชั่วหนึ่งอึดใจจนคล้ายกับเกิดสุญญากาศภายในห้อง…

          แต่ดีนจะเอาความโกรธไปลงกับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไม่ได้หรอก ยังไงเรื่องนี้มันก็เกินจะแก้ไขมาตั้งยี่สิบกว่าปีแล้วนี่นา..

          “ฉัน ดีน นีล ยินดีที่ได้รู้จัก ถึงเป็นพี่แต่คงต้องขอคำแนะนำจากนายเยอะ”

          “ยินดีเช่นกันครับ ผม เจโรม ปาร์ค ซึงยอน เรียกว่าเจโรมก็ได้น่าจะสะดวกปากพี่มากกว่า ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็ถามได้เลยครับพี่ชาย”

          “โอเคเจโรม ตอนนี้ฉันกำลังอึ้งอยู่ ไม่รู้ว่าจะเริ่มชวนคุยเรื่องอะไรดี”

          ดีนเดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาฝั่งที่ไว้ใช้นอน ไม่ใช่แค่อึ้งหรอก เขามาจนหัววิ้งไปหมด ตอนลงจากเวทีก็เหมือนได้ยินเสียงพ่อชมแล้วก็พูดอะไรบางอย่างแต่สมองจับใจความไม่ได้ เขารู้ว่าบางทีเทพเจ้าจะสื่อสารกับมนุษย์ด้วยเสียงกระซิบ แต่ตอนนี้เขาดันเมาเนี่ยสิ เลยไม่แน่ใจว่าแค่หลอนไปเองหรือเปล่า

          “ถ้างั้นผมเป็นคนชวนคุยเองครับ” เจโรมยิ้มปางพลางประสานมือไว้ที่เข่า “พี่คงสงสัยว่าทำไมผมถึงมาที่นี่ ผมมาจัดงานเลี้ยงฉลองริมหาดเพราะว่าแคมเปญรณรงค์สัตว์ทะเลของท่านพ่อชนะ คนทั่วไปหันมาโหวตร่วมกันอนุรักษ์น้องฉลามและวาฬทั่วท้องทะเลที่กำลังใกล้สูญพันธุ์ให้จัดเข้าสู่หมวดสัตว์สงวน ยุติกิจกรรมการล่าน้อง ๆ ทั้งสองชนิดในทันทีที่แล้วตอนนี้ UN ได้ประกาศใช้ไปทั่วโลกแล้วด้วยครับ”

          “อ๊ะ! แคมเปญนั้นชนะแล้วเหรอ!” ข่าวดีที่ได้รับทำเอาชายหนุ่มสร่างเมาขึ้นมาได้ชั่วขณะ ไม่มีอะไรจะน่ายินดีไปกว่าการที่สัตว์โลกแสนรักได้รับการปกต้องอย่างดีจากทั้งมนุษย์และทวยเทพ แต่ก็นึกเรื่องขำขึ้นมาได้อีกอย่าง “งี้แบบนี้ก็แปลว่าเทพแอรีสแพ้อีกแล้วสิ โธ่เอ๊ย ก็ไม่น่ามางัดตั้งแต่แรกนะพี่ชาย”

          “อย่าไปพูดแบบนี้ในค่ายซี้ซั้วนะครับ เดี๋ยวพี่ได้เจ็บปากโดยไม่รู้ตัวหรอก”

          ถึงเจโรมจะปรามแต่ก็ดันหลุดขำไปด้วย ก่อนหน้านี้น้องชายคงจะเคยมีประสบการณ์เทือก ๆ นี้จากกระดานบอร์ดหินมาเยอะ ก็เลยเห็นภาพได้ไม่ยาก

           

          “โอเค จะระวังตัว เอาเข้าจริงก็เกือบถูกเด็กแอรีสหลอกให้ไปขายของที่บ้านป้าเอมเหมือนกัน” นั่งได้ไม่นานดีนก็ลุกขึ้นจากโซฟา “ฉันเริ่มสร่างเมาแล้ว ขอไปทำธุระส่วนตัวแป๊บ”

          “เชิญเลย”

          เจโรมผายมือให้พี่ชาย ตัวเขาเองก็อยู่ในวงการบันเทิงมาหลายปีแล้วด้วยความเป็นลูกผู้ชายเหมือนกันก็พอเข้าใจว่าดีนคงจะไปขับแอลกอฮอล์ออกจากกระแสเลือด ไม่นานเกินรอชายหนุ่มผิวแทนก็กลับมา แม้ไม่ถึงกับอาบน้ำแต่ก็ล้างหน้าล้างตาแปรงฟันมาเรียบร้อย ในมือถือขวดน้ำแร่สองขวดมาด้วย ขวดหนึ่งยื่นมาให้ทางหนุ่มหน้าตี๋

          “นี่ก็ดึกแล้วไม่รู้ว่านายแปรงฟันหรือยัง งั้นก็เอานี่ไปดื่มก่อน”

          “ขอบคุณครับ”

          การดื่มน้ำสะอาดหลังจากที่ดื่มมาหนัก ๆ ก็ช่วยให้ตาสว่างขึ้นมาได้หน่อย แต่จะดีกว่านี้หากได้ซดซุปไก่หรือกาแฟดำเข้ม ๆ แต่คงต้องไปถอนแก้แฮงค์เอาตอนเช้า แล้วพอสร่างเมาแล้วเรื่องที่อยากจะถามเจโรมก็มีเป็นกระบุง

          “แล้วนายเป็นไง ชีวิตช่วงนี้ ก่อนหน้านี้ หรือว่าตอนที่อยู่ค่าย”

          คนเป็นพี่ใช้ภาษากายวนมือเรียบ ๆ เคียง ๆ เนียนถามประวัติส่วนตัวของอีกฝ่ายไปด้วย ยังไงก็อยากรู้อยู่ดีว่าลูกชายอีกคนของเทพโพไซดอนที่ไม่ถูกเมียทิ้งจะมีสภาพแบบไหน ฝ่ายน้องชายก็เข้าใจได้โดยทันทีว่าดีนต้องการจะถามถึงอะไร อีกฝ่ายพยักหน้ารับ งั้นก็เล่าตั้งแต่แรกเลยแล้วกัน

          “ตอนเด็ก ๆ ผมอาศัยอยู่ที่ซีแอตเทิลกับคุณพ่อกันแค่สองคน พออายุเก้าขวบถึงได้ย้ายกันไปอยู่ที่เกาหลี—..”

          “มินาล่ะ เคยอยู่สหรัฐฯ มาก่อนนี่เองนายถึงได้พูดอังกฤษชัดขนาดนั้น แต่ว่า… อยู่กับพ่อแค่สองคน ยังไงนะ? นายกับคุณพ่อโพเซดอนแค่สองคน?”

          ถามไปตามความเข้าใจของตัวเอง เพราะมหาเทพเป็นเพศชายแล้วอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดถึงแม่ ตัวละครในเรื่องราวของเจโรมดูแปลก ๆ หรือว่าคุณแม่ของอีกฝ่ายเสียไปตั้งแต่เด็กเทพสมุทรจึงต้องเลี้ยงดูด้วยตัวเองกันนะ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็น่าเศร้าเกินไป ฝ่ายคนถูกขัดจังหวะได้แต่ยิ้มแห้ง เหมือนกับเป็นเรื่องที่อธิบายยากจนอยากข้ามช็อตนี้ทิ้งไปเลย

          “ไม่ใช่ครับ พี่ฟังก่อน เดี๋ยวผมไปอธิบายทีเดียวตอนสุดท้ายเลย”

          ดีนพยักหน้ารับทำท่ารูดซิบปากจากนั้นก็ทำสัญญาณมือ ‘โอเค’ เจโรมถึงได้เล่าต่อ

          “ช่วงที่อยู่เกาหลีไม่ค่อยดีนัก ตอนเด็ก ๆ ผมเป็นคนที่เงียบกว่านี้แล้วก็พูดคุยกับใครไม่ค่อยเป็น เลยปรับตัวกับเพื่อนใหม่ค่อนข้างยาก พอผมเริ่มจะสนิทกับคนอื่นก็มีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้น เรื่องที่พวกเราทุกคนในค่ายโดนมาเหมือนกัน ผมก็เลยถูกส่งตัวมาอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัด เป็นเด็กที่ไม่ได้รับการรับรองจากทวยเทพเป็นปี ๆ ซึ่งชีวิตของเด็กที่ไม่ได้รับการรับรองก็ไม่ดีนักหรอก ถูกกดขี่บ้าง กดดันตัวเองจนเผลอทำอะไรเกินตัวบ้าง จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมแข่งชิงธงชนะ ท่านพ่อถึงได้ให้การรับรองครับ”

          น้องชายเชื้อสายเกาหลีแค่นยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก มันไม่ง่ายเลยกับการใช้ชีวิตทั้งในฐานะมนุษย์และเดมี่ก็อด ฝ่ายดีนที่ได้ฟังก็เงียบกริบ ไม่ใช่เป็นเพราะถูกสั่งว่าห้ามขัด แต่เป็นเพราะเขาไม่รู้จะตอบอย่างไรดีถ้าถึงคราวต้องผลัดกันเล่าเรื่องของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง การที่อีกฝ่ายต้องมีชีวิตลำบากเทพบิดาไม่รับรองเป็นเพราะว่าคุณพ่อโพไซดอนต้องเอาตามาช่วยมองดูแต่ลูกชายฝั่งนี้ไม่ให้ตายหรือเปล่า ความรักจึงไม่ได้กระจายไปถึงอีกคน แต่ก็ยังสงสัยที่บอกว่าอยู่กับคุณพ่อแค่สองคน ทำไมถึงไม่รับรองบุตรเสียเลยล่ะ หรือก่อนหน้านั้นจะเกิดเรื่องบาดหมางที่ทำให้ทั้งสองคนต้องทะเลาะกันจนมองหน้ากันไม่ติด คงต้องเก็บความสงสัยเอาไว้จนกว่าอีกฝ่ายจะเล่าจบ

          “ผมใช้ชีวิตอยู่ในค่ายนี้มาเจ็ดปีถึงได้ออกไปข้างนอกได้อย่างปลอดภัย ผมและเพื่อน ๆ ต่างบ้านที่ออกมาด้วยกัน พวกเรามีความฝันอยากเป็นนักดนตรีก็เลยตั้งวงด้วยกันชื่อว่า GETS!X ไม่รู้ว่าพี่เคยได้ยินชื่อวงบ้างไหม?” ดีนส่ายหน้า แม้เขาจะชอบเต้นรำในปาร์ตี้ แต่เรื่องทางฝั่งเอเซียที่นอกเหนือจากมังงะแล้วเขาก็แทบจะไม่รู้อะไรเลย “เรื่องทั้งหมดของผมก็มีประมาณนี้ครับ”

           “โอเค ถ้างั้นคำถามแรกเลย ที่นายบอกว่าอยู่กับคุณพ่อแค่สองคนแต่ว่าพ่อไม่รับรองสายเลือดหมายความว่ายังไงนะ?”

           “คืองี้ครับ เรื่องราวมันอาจจะชวนสับสนนิดหน่อย แต่ขอให้พี่ลืมเรื่องกฎทางวิทยาศาสตร์ของโลกนี้ก่อน” เจโรมเกริ่นนำ จากนั้นเขาก็เป่าปากแล้วเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามอย่างจริงจัง “คุณพ่อของผมที่ว่าเป็นคุณพ่อชาวเกาหลี ไม่ใช่ท่านพ่อโพไซดอน คนละคนกันนะครับ คุณพ่อ กับ ท่านพ่อ…”

           “อาฮะ คุณพ่อกับท่านพ่อ…” เหมือนจะเข้าใจเพราะที่บ้านเขาก็มีพ่อที่เป็นเกย์เหมือนกัน แต่ต่างกันตรงที่กรณีดีนพ่อโดนัลด์เป็นเพียงคุณพ่อในนามไม่ได้ให้กำเนิดเขาออกมา ซึ่งมันไม่เหมือนกันกับกรณีของเจโรมเลยแม้แต่น้อย “นายแน่ใจนะว่าคนที่เลี้ยงดูนายมาเป็นพ่อที่แท้จริง”

          “ครับ คุณพ่อกับผมมีดีเอ็นเอเหมือนกันถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ เป็นพ่อลูกกันแน่นอนครับ”

           “แต่ว่า.. โทษทีนะ ฉันรู้ว่าไม่ควรถามเรื่องละลาบละล้วงแบบนี้ แต่ว่า..” ดีนอึกอักเล็กน้อย แต่อีกฝ่ายบรรลุนิติภาวะแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเลี่ยงคำ “ปฏิสนธิกันยังไง? แบบว่า ทั้งคุณพ่อของนายแล้วก็คุณพ่อ.. หมายถึงท่านพ่อโพไซดอนไม่น่าจะมีรังไข่ ต่อให้เป็นเกย์แต่ก็น่าจะให้กำเนิดทารกไม่ได้นี่ แล้วอุ้งเชิงกรานของผู้ชายก็ไม่เหมาะกับการตั้งครรภ์  หรือว่า.. หรือว่านายเป็นเด็กโคลนนิ่ง? ฉันรู้ว่าการโคลนนิ่งในมนุษย์ผิดกฎหมายแต่ก็พอทำได้ แล้วถึงจะทำได้ แต่สัตว์ทดลองจากการวิจัยที่เกิดจากการโคลนนิ่งก็ไม่สามารถมีอายุยืนยาวเพราะเทโลเมอรีสสั้นเกินไป หรือที่แอตแลนติสมีวิทยาการที่สูงกว่านั้น?”

           เจโรมได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ หาช่องแย้งพี่ชายที่รัวทฤษฎีใส่มาเป็นชุดไม่ทัน แต่พอพูดถึงเรื่องลึกซึ้งก็ทำให้เขาหน้าแดงลามไปจนถึงใบหู จนต้องหยิบหมอนอิงขึ้นมาปิดใบหน้า

           “ก็ถึงได้บอกให้พี่ลืมหลักเหตุผลไปก่อน” คนน้องตอบด้วยเสียงอู้อี้ “ส่วนเรื่องใครเป็นคนท้องผมก็ไม่ทราบหรอกครับ”

           “โทษที ฉันลืม นายบอกฉันแล้วนี่หน่าว่าให้โยทฤษฎีทิ้งไป....” ดีนพยายามสงบจิตสงบใจตัวเอง แต่ในหัวหยุดคิดถึงเรื่องนี้ไม่ได้ เงียบไปไม่ถึงสามวินาทีเขาก็ทนหุบปากไม่ไหวจนต้องพล่ามต่ออีกรอบ “คุณพ่อของนายเป็นมนุษย์ไม่น่าท้องได้ ถ้าไม่ใช่แบบ.. ถูกเสกมนตร์ใส่ แต่เทพเนี่ยสิ… เซลล์ภายในร่างกายเป็นไงกันแน่ก็ยังไม่รู้เลย หรือว่าเทพจะเหมือนม้าน้ำตัวผู้? รับไข่จากตัวเมีย.. ในที่นี้อาจเป็นน้ำเชื้อของเพศผู้ จากนั้นก็ใส่ในถุงหน้าท้อง อ่า… แปลกชะมัด แต่อีกกรณีนึงคือเหมือนปลานีโม่ที่ตัวผู้สามารถเปลี่ยนเป็นเพศเมียแล้วตั้งท้องได้ อืมมม กรณีนี้ก็สมเหตุสมผล.. มันสมเหตุสมผลตรงไหนว้า!!”

           ตอนนี้เจโรมเอาหมอนปิดหูทั้งสองข้างของตัวเองไปแล้ว..

           “หยุดเถอะครับ พี่พูดอะไรออกมาน่าอายจะตาย! ขนาดเทพซูสยังให้กำเนิดเทพีอะธีน่าจากการผ่าหัวเลย เพราะงั้นกรณีของท่านพ่อ พี่ก็อย่าไปหาเหตุผลเลยครับ”

           พอได้ยินเจโรมโวยใส่ดีนก็ชะงักไป เรื่องให้กำเนิดโดยการผ่าหัวเนี่ย เขานึกว่าเป็นแค่เรื่องในตำนานเพื่อเปรียบเปรยบางอย่างเสียอีก แบบ... เทพีอะธีน่าเกิดมาจากศีรษะของเทพซูสผู้เป็นเทพสูงสุดเพราะงั้นก็เลยฉลาด

           ‘ไม่นะ.. งั้นเทพีอะโฟรไดท์ก็เกิดมาจาก - - - จริง ๆ เหรอ!?!’

           พอคิดถึงเรื่องการกำเนิดเทพด้วยวิธีพิศดารดีนก็ทำหน้าขำแปลก ๆ แบบมีมเลโอนาร์โด ในหนังเรื่อง จังโก้ อันเชน จนคนน้องต้องปาหมอนใส่

           “พอ ๆ เลิกคิด! พี่ก็เถอะ อย่าให้ผมเล่าแต่เรื่องของตัวเองให้ฟังสิ”

           ดีนยกน้ำแร่ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดหวังว่าจะคูลดาวน์สติของตัวเองให้เย็นลง มันก็พอจะช่วยได้นิดนึงมั้ง

           “ฉันเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ว่ามีพ่อเป็นเทพ คือครอบครัวของฉันค่อนข้างจะปกติ.. แต่จะพูดแบบนั้นซะทีเดียวก็คงไม่ถูก คนภายนอกคงมองว่าไม่ปกติแหล่ะ ตั้งแต่จำความได้ฉันก็รู้ว่าคุณพ่อที่เลี้ยงฉันมาท่านเป็นเกย์ แล้วก็มีลุงไมค์ที่เป็นแฟนของคุณพ่ออยู่ด้วย พวกเราเลยอยู่ด้วยกันสี่คน คุณพ่อ คุณแม่ ฉัน แล้วก็ลุงที่เป็นแฟนพ่อ แบบว่าฉันไม่นึกเอะใจสักนิดว่าความจริงแล้วคุณแม่เป็นเพื่อนสนิทกับคุณพ่อแล้วแชร์บ้านอยู่ด้วยกันต่างหาก”

           “แต่ความจริงเพิ่งถูกเฉลยว่าคุณแม่ฉันรักกับคุณพ่อโพไซดอน แต่ว่าแม่รับเรื่องที่พ่อเคยทำในอดีตไม่ได้ก็เลยหนีมาตอนที่กำลังท้องฉันอยู่ ฉันก็เติบโตมาแบบเด็กปกติที่ไม่รู้อะไรเลยเนี่ยแหล่ะ ส่วนเรื่องประหลาดก็เจอบ่อย ๆ เลย แต่ก็โชคดีรอดมาได้ทุกครั้ง จนเจอกับรุ่นพี่ที่ตอนหลังรู้ว่าน่าจะชื่อ ‘เพอร์ซี่’ มาช่วยไว้แล้วก็บอกให้ฉันมาที่นี่ ตอนแรกก็คิดว่าเป็นพวกลัทธิล้างสมองมนุษย์อยู่หรอกแต่พอเอาเข้าจริงแล้ว…” เขาเงียบไปนิดหน่อย “หรือว่าฉันจะถูกล้างสมองไปแล้วจริง ๆ”

           “โธ่ไม่เอาสิ ถึงจะน่าเหลือเชื่อแต่ทุกอย่างคือความจริงนะครับ ลัทธิคงให้พลังทำให้พี่หายใจใต้น้ำได้เป็นปกติไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ?” เจโรมพยายามให้เหตุผล ตอนนี้คนน้องรู้สึกปวดหัวนิด ๆ กับความคิดที่ช่างสงสัยเสียเหลือเกินของพี่ชาย “แต่ว่าเจอพี่เพอร์ซี่ด้วยเหรอ โชคดีจังนะครับ แถมยังอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้โดยไม่ต้องเข้าค่ายอีกต่างหาก”

          “อื้ม.. ก็นะ บอกแล้วว่าฉันดวงแข็ง”

           ดีนไม่กล้าบอกไปตรง ๆ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาได้รับการช่วยเหลือจากบิดาเทพมากมายจนสามารถมีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้ เป็นเพราะตัวเขาหรือเปล่านะที่ทำให้น้องไม่ได้รับการเหลียวแลและตกระกำลำบากมากกว่าตัวเขาเยอะ

           “แต่นายเป็นเด็กดี ทำไมคุณพ่อถึงไม่รีบรับรองนะ ไม่เข้าใจ”

           “บางทีเราก็หาเหตุผลจากเทพเจ้าไม่ได้หรอกครับ พี่ก็รู้ว่าท่านพ่อเป็นตัวแทนของอะไร”

           “รู้สิ คุณไครอนบอกมา ม้าใช่ไหมล่ะ”

           ฟังถึงตรงนี้เจโรมก็ยิ้มค้าง สายตาช่างว่างเปล่าเสียเหลือเกิน…

           “ดูทำหน้าเข้า ไม่ได้มีแค่นั้นสักหน่อย นอกจากม้าแล้วก็มี สายน้ำ ทะเล พายุ แผ่นดินไหว น้ำท่วม แล้วก็ความแห้งแล้งใช่ไหมล่ะ?”

           “ใช่ครับแล้วพี่เห็นความแตกต่างในนั้นไหม เป็นเทพแห่งน้ำ ทะเล และพายุ แต่ก็เป็นตัวแทนของแผ่นดินไหว น้ำท่วม และความแห้งแล้ง หมายความว่าท่านพ่อเป็นเทพเจ้าที่มีอารมณ์แปรปรวนเอาแน่เอานอนไม่ได้”

           “เออ จริงด้วยแฮะ…”

           มาถึงตรงนี้ดีนถึงได้ฉุกใจคิด คุณพ่อที่เคยเจอดูเป็นชายใจเย็นเหมือนน้ำ ไม่ได้มีท่าทีขี้โมโห แต่ก็ดันมีวีรกรรมสุดงี่เง่าอยู่พอตัวจนแทบจะไม่อยากเชื่อว่าชายใจดีคนนั้นน่ะเหรอจะทำเรื่องโหดร้ายได้ลง

           “งี้แปลว่าคุณพ่อชอบเด็กร้าย ๆ งั้นสินะ..”

           “ไม่นะครับ พี่ก็ดูเป็นไนซ์กายดีออก” เจโรมเงยหน้ามอง เขาตัดสินพี่ชายจากการที่ได้พบกันวันนี้ล้วน ๆ

           “ม่ายยย นายยังไม่รู้จักฉันดีพอ ถึงจะเป็นไนซ์กาย..ล่ะมั้ง แต่ว่าฉันก็ไม่ใช่เด็กดีแบบที่นายเป็นเลย”

           ถ้าให้เล่าวีรกรรมทั้งหมดให้น้องฟังมีหวังอีกฝ่ายต้องช็อคแน่ ๆ เพราะงั้นเก็บไว้เป็นความลับอีกพักนึงไปก่อนนะ..

           “แล้วนายนอนกี่โมง นี่ก็ดึกมากแล้วนะ” ดีนกล่าวพลางหยิบหมอนและผ้าห่มออกมาคลี่เตรียมนอน

           “ก็เกินเวลามาเยอะอยู่ครับ แต่ว่าพี่นอนตรงนี้เหรอ?” น้องชายทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ ห้องนอนดี ๆ ก็มีไม่นอน ทำไมมานอนที่โซฟารับแขก

           “อือฮึ ก็นอนตรงนี้มาจะเดือนนึงแล้ว ขี้เกียจขึ้น ๆ ลง ๆ บ้าน”

           จากนิสัยที่คาดการณ์ฟังดูแล้วไม่ผิดคาด ความเอาแน่เอานอนไม่ได้ช่างสมกับเป็นบุตรแห่งท้องทะเลโดยแท้ ทำเอาเจโรมหัวเราะออกมาเบา ๆ

           “ห้องนอนมีไว้นอนนะครับ ไม่ได้มีเอาไว้เก็บหมอน เอางี้ ช่วงนี้ผมมาอยู่ค่ายสักระยะนึง จากนี้เป็นต้นไปเราขึ้นไปนอนที่ห้องนอนกันเถอะครับ ส่วนคืนนี้เดี๋ยวผมนอนข้างล่างเป็นเพื่อน”

           “ตามใจนายเลย”

           ดีนกล่าว จากนั้นเขาก็เห็นน้องชายวิ่งขึ้นไปเอาเครื่องนอนจากห้องนอนลงมานอนด้วยข้างล่าง ทั้งสองนอนคุยกันอีกพักใหญ่ ๆ จนเผลอหลับกันไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้…

ความสัมพันธ์กับรุ่นพี่เจโรม +30 แต้มความสัมพันธ์แรกพบ

รางวัล +10 EXP , +15 เกียรติยศสำหรับความนอบน้อมทักทายรุ่นพี่

มอบ [น้ำแร่] ให้ [เจโรม ปาร์ค ซึงยอน]

โบนัสพิเศษ +2 แต้ม จากน้ำหอม

Dean BELIEVER

056

พรจากพ่อ

             กลับมาถึงบ้านพักก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าเป้โดยเร็วที่สุด เจโรมน่าจะออกไปเตรียมงานปาร์ตี้ต่อแล้วเขาจึงไม่เห็นตัว เรื่องของน้องเอาไว้ก่อน ดีนทวนความจำอีกครั้งว่าต้องใช้อะไรบ้าง

             “พาสปอร์ต เอ็มอาร์อี น้ำดื่ม อืม.. เครื่องใช้จุกจิกเอาไปด้วยนิดนึง แว่นตาด้วย ส่วนชุดเกราะอยู่ตรงนี้ครบ เดี๋ยวค่อยใส่”

             หลังแพ็คกระเป๋าเป้เสร็จก็ระลึกสิ่งที่ไครอนแนะนำมา ต้องขอพรจากบิดาเทพ..

             “พ่อ ฟังอยู่ไหม? ผมกำลังจะช่วยแม่นะ พ่อต้องช่วยคุ้มครองแม่ด้วยนะครับ ขอร้องล่ะ”

             ชายหนุ่มอ้อนวอนต่อรูปปั้นองค์เทพโพไซดอนทรงฮิปโปแคมปัส แม้จะเป็นคนรักตัวกลัวตายอย่างสุดซึ้ง แต่พอถึงเวลาจะปกป้องคนที่รักเขากลับไม่เคยคิดขอพรถึงตัวเอง

             『เอลวิน ลูกจำที่พ่อเคยสอนลูกได้ไหม?』

             กระแสเสียงหนึ่งดังก้องอยู่ในโสต สุ้มเสียงนี้ดีนเคยได้ยินตอนที่พ่อมาที่บ้าน แต่ในตอนนี้เขาไม่รู้ว่ารูปปั้นกำลังคุยกับเขาอยู่จริง ๆ หรือว่าจิตปรุงแต่งคิดไปเอง กระนั้นถ้อยคำภายในหัวที่ถามถึงเรื่องที่พ่อเคยสอน ไม่แน่ใจว่าใช่ไหม แต่ดีนจำได้อยู่เรื่องหนึ่ง ชายหนุ่มวางมือประทับลงบนรูปปั้นอันเย็นเฉียบเหมือนสายน้ำ จากนั้นค่อย ๆ หลับตา

             『ใช่แล้วลูก ทำแบบนั้นแหล่ะ』

             ภาพใต้ท้องสมุทรปรากฏขึ้นภายในหัวฉากต่อฉาก เขาเห็นฝูงปลารวมถึงม้าประหลาดที่มีท่อนล่างเป็นเงือกแหวกว่ายไปมารอบตัว ความเซอร์เรียลอย่างหนึ่งคือ เหมือนเขาจะได้ยินสัตว์ทะเลเหล่านั้นหัวเราะคิกคักกันอย่างมีความสุขเมื่อได้แหวกว่ายอย่างอิสระในกระแสน้ำเย็น และเหนือไปกว่านั้นพวกมันเรียกเขาว่า ‘ท่านชาย’

             『พ่อขอมอบพรนี้ให้แก่เจ้า จงต่อสู้เพื่อมารดาอันเป็นที่รัก』

             ราวกับว่าภาพในจิตแทรกผ่านเข้ามาในร่างจนทำให้รู้สึกเย็นสบายและจิตใจก็สงบ ดีนลืมตาขึ้นมองรูปปั้นตรงหน้า สิ่งที่เขาเห็นไม่ได้แตกต่างจากเมื่อก่อนหน้า บางทีความสับสนในใจอาจจะสร้างภาพปลอบประโลมตัวเองเมื่อเคารพรูปปั้นบิดา

            

             จัดของเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ขอพรพ่อก็แล้ว จากนั้นเขาก็ใส่ชุดเกราะและถืออาวุธสัมฤทธิ์เตรียมออกไปทำภารกิจ แต่เกือบลืมอะไรไปบางอย่าง ดีนนำตุ๊กตาหมาในเครื่องแต่งกายเม็กซิกันที่เพิ่งซื้อมาเมื่อกี้วางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็เขียนโน้ตด้วยลายมือเร่งรีบหน็บเอาไว้ในจุดที่มองเห็นได้สะดวกตา

             ถึง เจรี่

             ฉันออกไปข้างนอก ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไร หรือจะได้กลับมาอีกไหม แต่ฉันไม่ยอมตายง่าย ๆ หรอก ถ้าคิดถึงก็เอาหมาไปกอด

                                                                                           จาก ดีน

             นอกจากการเตรียมของเพื่อออกเดินทางก็ยังสั่งเสียบุคคลที่สนิทด้วยเกือบครบ ขาดแค่คุณดี รุ่นพี่ออสติน และอาจารย์ไครอน แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งในเมื่อเวลามีจำกัด เขาหวังว่าทุกคนจะเข้าใจ

             แล้วเมื่อไม่มีอะไรติดพันอีก ดีนก็ออกจากบ้านโพไซดอนแล้วรีบเดินทางไปที่ต้นสนธาเลีย

ปลดล็อกสกิล [สื่อสารกับเหล่าปลาและม้า]

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

----------------------

ข้า ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ขอมอบศรัทธาต่อเหล่าเทพแก่เทพ โพไซดอน

จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 1,000

----------------------

วาง [ตุ๊กตายัดนุ่น] เป็นที่ระลึกให้ [เจโรม ปาร์ค ซึงยอน]

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

          ด้วยความที่ไม่ต้องแบกข้าวของอะไรทำให้การเดินททางจากบ้านใหญ่สู่บ้านพักอันมีองค์ประกอบต่างๆแสดงถึงคลื่นและทะเล ไครอนนำทางเธอให้เข้ามาในบ้านและตรงมายังรูปปั้นของเทพแห่งมหาสมุทรอันยิ่งใหญ่ราวกับว่าเป็นคำตอบและคำยืนยันความคิดของริปลีย์เรียบร้อยว่าเธอเป็นลูกสาวของใคร

          มันอดคิดไม่ได้จริงๆนะคะว่าท่านแง่งอนบุตรสาวที่กำลังจะถวายของให้เทพองค์อื่น…

          “นี่คือเทพผู้เป็นบิดาของเธอ คุณสวอนสัน” ไครอนกล่าว— “เพื่อรับพลังแห่งสายเลือดเทพท้องทะเล ลองวางมือที่ฝ่ามือของรูปปั้นและอธิฐานถึงพลังที่เธอต้องการดูสิ”

          ริปลีย์ได้ยินเช่นนั้นก็ริลองทำตามที่เขากล่าว เดินตรงไปที่รูปปั้นสูงใหญ่ดูน่าเกรงขามก่อนที่เธอจะเอื้อมมือเล็กไปวางที่ฝ่ามือขององค์หนึ่งในสามมหาเทพ หลับดวงตาสีอัลมอนต์ของตนลงและเริ่มอธิฐานถึงพลังที่ต้องการ

          หายใจใต้น้ำ…

          สายลมที่น่าปะหลาดพัดผ่าน ภาพในจินตนาการของเธอตอนนี้ถูกวาดเป็นคลื่นทะเลด้วยกลิ่นลมทะเลที่โชยเข้าทะปะใบหน้าสวย ริปลีย์ลืมตาขึ้นช้าๆพยายามสำรวจตัวเองว่ามีสิ่งใดเปลี่ยนไปหรือไม่ แต่ก็พบว่าทุกสิ่งนั้น…ก็เหมือนเดิมไม่ต่างจากก่อนอธิฐานแต่อย่างใด

          สงสัยคงต้องลองเอาหัวจุ่มน้ำทดสอบซะแล้ว

          “ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับพรแห่งโพไซดอนเรียบร้อยแล้วนะ หลังจากนี้ก็กลับไปขนของเข้าบ้านใหม่ได้เลย” ก่อนที่ร่างเล็กจะคิดไปไกลถึงการทดสอบพลังนั้น ไครอนได้เอ่ยปากขึ้นก่อนเพื่ออธิบายส่งท้ายการนำทางเด็กใหม่ “ได้รับการรับรองสายเลือดเช่นนี้แล้ว ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างชัดเจน ขอให้มีความสุขกับบ้านใหม่นะ คุณสวอนสัน”

          “ขอบคุณค่ะ ไครอน”

          ไม่นานนักไครอนก็เดินออกจากบ้านพักหมายเลขสามกลับไปยังบ้านใหญ่ ดวงตาสีอัลมอนต์ของลูกเสี้ยวญี่ปุ่นก็มองสำรวจภายในโถงกว้างของบ้านนี้ก่อนที่จะถอนหายใจเมื่อตระหนักได้ถึงสิ่งที่จะต้องทำต่อ

          ต้องขนของ…อีกแล้ว—

ปลดล็อคสกิล  หายใจใต้น้ำ

Bright BELIEVER

◇◆ 4 ◇◆

คำพูดของไครอน หรือเซนทอร์คนนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน บอกได้คำเดียว 'Amazing' ตลกร้ายซะยิ่งกว่าหนังParasite ภาพยนตร์เสียดสีสังคมที่บัดนี้สมองฉันเสียดสีอยู่กับเรื่องเหนือจินตนาการ

จิตหลุดโลกไปแล้ว

"เฮ้ เด็กใหม่ป่ะ"

"ดูออกง่ายขนาดนั้นเชียวหรอ" ไบร์ทตอบกลับ

"ฮ่า ผมเห็นพวกหน้าใหม่ทำหน้างง ๆ เอ๋อ ๆ มานักต่อนักแล้ว พวกเด็กใหม่ดูออกง่ายจะตาย"

"ก็จริง" ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ฉันกำลังแสดงสีหน้าอะไร "ฉันไบร์ท" 

"ฟีโอดอร์" 

"ยินดีที่ได้รู้จัก" ฉันมองชายหนุ่มในชุดเสื้อกันหนาวตัวหนา บนหัวสวมหมวกไหมพรม บริบทขัดแย้งกับสภาพอากาศในช่วงฤดูร้อน "แต่งตัวแบบนั้นไม่ร้อนหรือไง"

"หนาวจะตายร้อนที่ไหน"

"ฮะ"

ฟีโอดอร์ยืนกอดอก "ฉันหนาวง่ายน่ะ ถึงจะอยู่ในสภาพอากาศแบบไหน สำหรับผมมันก็หนาวอยู่ดี ผมเห็นคุณเพิ่งออกมาจากห้องทำงานคุณไครอน ได้ไปอยู่บ้านไหนล่ะ"

"บ้านพักหมายเลข 3 งั้นนายก็ช่วยนำทางฉันได้อ่ะดิ"

"เคเบิล 3 ? อ่าห้ะ" ฟีโอดอร์ครุ่นคิดชั่วครู่ ลูกของหนึ่งในสามเทพผู้ยิ่งใหญ่แห่งโอลิมปัส "สังเกตง่าย ๆ บ้านไหนที่มีตรีศูลก็นั่นแหละ เพราะส่วนใหญ่บ้านแต่ละหลังจะมีสัญลักษณ์กันทางนั้น ยกตัวอย่างเช่น บ้านหมายเลข 7 ที่มีคันศรธนู"

สัญลักษณ์เหล่าทวยเทพ

เมื่อฉันได้คำตอบ จึงเดินไปทางบ้านที่คิดว่าใช่ มันต้องใช่แน่ ๆ 

ฉันแบกกระเป๋าสัมภาระเดินทะลุมายังห้องโถงหลัก เห็นรูปปั้นเจ้าสมุทรโพไซดอนตั้งตะหง่านอย่างสูงเด่นเป็นสง่าน่าเกรงขาม ฉันหรี่ตาลงเล็กน้อยพลางเคาะรองเท้าบูทสีดํา ก่อนออกจากห้องทำงานผู้อำนวยการ ไครอนทิ้งท้ายไว้ว่า 'เมื่อใดก็ตามที่เธอประสงค์ต้องการพลัง เพื่อปลดล็อกพลังแห่งสายเลือด ให้วางฝ่ามือทาบกับฝ่ามือเทพบิดา'

ไบร์ทคำนับรูปปั้นเทพผู้ยิ่งใหญ่ มือเรียวยาววางฝ่ามือทับฝ่าพระหัตถ์ พริบตาเดียวรู้สึกบรรยากาศในห้องโถงผันผวนราวกับมีความรู้สึกเย็น ๆ กระทบเข้าร่างกาย มันใช่ความเย็นที่มาจากความเหน็บหนาว แต่เป็นความเย็นที่มาจากน้ำ

หายใจใต้น้ำ

ดูเหมือนว่าฉันจะได้รับพลังนั่นมาแล้ว ไบร์ทลองเดินสำรวจดูรอบ ๆ ที่นี่เหมือนจะมีคนอยู่ไม่กี่คน

ไม่ต่างอะไรกับที่พักพิเศษดูหรูหราเบา ๆ สไตล์บ้านพักริมทะเล แถมไม่ต้องจ่ายเงินชำระค่าเช่า

ฉันไม่ได้สำรวจโดยละเอียดนัก แต่พอจะจดจำเส้นทางคร่าว ๆ ได้บ้าง ก่อนอื่นฉันต้องขนของไปไว้ในห้องนอนหญิงรวม และมีอีกหลายอย่างให้ทำอีกบลา ๆ ฉะนั้นฉันต้องวางแผนดี ๆ

Level 1 - ปลดล็อกสกิล หายใจใต้น้ำ

P.S. ยังไม่ได้เสื้อชาวค่ายครับ 

Bright BELIEVER

◇◆ 17 ◇◆

ไบร์ทเดินกลับมายังบ้านหมายเลข 3 ก็อยากจะไปห้องพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายอยู่หรอก ฉันเพียงรู้สึกร่างกายสามารถปลดพลังขั้นต่อไปในฐานะธิดาแห่งโพไซดอน ฉะนั้นเมื่อทบทวนความสำคัญ 

พลังอ่ะดิ

เอาน่าหลังได้ปลดพลังฉันต้องไปอยู่แล้วล่ะ สุขภาพร่างกายก็สำคัญเหมือนกัน

เงยหน้ามองพระอาทิตย์พลางก้าวเท้าฉับไว อากาศร้อน ๆ ทำให้ฉันเหมือนกำลังคล้ายเป็นขนมปังปิ้ง เมื่อไหร่ลมหนาวจะมาสักที อีกตั้งหลายเดือน 90 % ของชีวิตมหาลัยฉันใช้ชีวิตในห้องแลบวิจัย แอร์เย็นฉ่ำมาก 

พออยู่ในค่ายฮาล์ฟบลัด 70 % ใช้ชีวิตตามสภาพอากาศของวันนั้น ๆ อุณหภูมิก็ขึ้นอยู่ว่าวันไหนร้อนมาก ร้อนน้อย เพราะเป็นฤดูร้อน

ร่างของไบร์ทผ่านเข้ามาถึงด้านในห้องโถงหลัก ไปนั่งบนโซฟาที่ไม่มีผู้ใดจับจอง สงสัยไม่มีคนอยู่ในบ้าน สิงหลับบนโซฟานาน เอนกายเอนขายาวเหยียด เมื่อหลับจนพอใจฉันบิดขี้เกียจแล้วลุกพรวด จนเบาะรองนั่งยุบฮวบ

ภาพความทรงจำที่เคยทำครั้งแรก ไบร์ทหวนนึกย้อน ทุกครั้งที่ได้มองรูปปั้นของผู้เป็นบิดา องค์เทพผู้ยิ่งใหญ่นั่นช่างห่างไกลจาก อ่า อะไรกันถึงทำให้เทพแห่งสมุทร มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแม่ของฉัน จนตั้งครรภ์ฉันขึ้นมา

แน๊ เจ้าชู้ไม่เบา !!!

ฉันคำนับรูปปั้นเทพผู้ยิ่งใหญ่ ใบหน้าจ้องมองฝ่ามือเขม็งจากนั้นบรรจงวางฝ่ามือทับฝ่าพระหัตถ์

"พ่อ โปรดมอบพลังให้ฉันด้วย"

สิ้นคำพูดนั้นฉันสัมผัสได้ถึงพลัง คงเป็นการตอบรับจากเทพ ฉันดึงมือกลับออกมา เพียงเท่านี้ทุกอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อย ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องไปตรวจร่างกายสักหน่อย หวังว่าจะเจอคุณหมอสวย ๆ น่ารัก ๆ

Level 5 - ปลดล็อกสกิล สื่อสารใต้น้ำ