The Lost Caduceus

The Lost Caduceus
by Axel Mikailov

Prophecy:
คทาปีกหัก สะท้านโลกา
โชคชะตาแกว่งไกว คล้ายเรือโยก
โอ้ทายาทแห่งโชค จงเงี่ยหูฟัง
ย่านแห่งราชินี ที่ซึ่งเสียงเพลงบรรเลง
สะพานเชื่อมสองฝั่ง สู่ดินแดนภราดร
จากเมืองไม่เคยหลับ สู่เมืองสวรรค์อุบัติใหม่
จงระวัง กรีนสกิน ผู้หวนคืนจากอดีต
ควบคุมชะตาตน จงมองกระจกแห่งจิตใจตน

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 08:00 AM

ความเงียบภายในเคบินหมายเลขสิบเก้าไม่ได้มาจากความสงบ, แต่มาจากความตึงเครียดที่ถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดี ห้องนั่งเล่นที่ปกติจะว่างเปล่า, วันนี้ได้ถูกเปลี่ยนสภาพให้กลายเป็นห้องประชุมชั่วคราวสำหรับภารกิจที่ไม่มีใครร้องขอ

บุตรแห่งโชคชะตานั่งอยู่บนอาร์มแชร์ตัวเดียว, วางตัวเป็นประธานในที่ประชุมที่เขาก่อตั้งขึ้นเอง เบื้องหน้าเขา, บนโซฟายาว, คือเพื่อนร่วมทีมสองคนที่มีบุคลิกแตกต่างกันสุดขั้ว โนอาห์ วอลเตอร์, เซเทอร์ผู้ดูแลที่ยังคงมีท่าทีวิตกกังวล, นั่งตัวตรงแหน่วกอดแฟ้มเอกสารไว้แน่นราวกับเป็นโล่กำบัง และเอ็มบี บุตรแห่งอพอลโล, ที่เอนหลังพิงกับเบาะอย่างสบายๆ, ในหูของเขายังคงมีหูฟังเสียบอยู่ข้างหนึ่ง, แต่สายตาของเขากลับจดจ่อและพร้อมที่จะรับฟัง

"ฉันจะไม่อ้อมค้อม" ดาชิเริ่มต้น, น้ำเสียงของเขาเรียบและชัดเจน, ตัดผ่านความเงียบเหมือนคมมีด "นี่คือคำพยากรณ์ที่เราได้รับมา"

เขาไม่ได้หยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน, แต่กลับท่องมันออกมาจากความทรงจำ, ทุกคำทุกพยางค์ชัดเจนและหนักแน่น

เขาปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วครู่ ปล่อยให้ความหมายของถ้อยคำโบราณเหล่านั้นซึมซับเข้าไปในใจของเพื่อนร่วมทางทั้งสอง "เบื้องต้น" เขาเริ่มวิเคราะห์ "คทาปีกหัก มันเกี่ยวข้องกับเฮอร์เมสอย่างแน่นอน…ตามตำนานกรีก คทาที่มีปีกก็คงจะเป็นคาดูเซียส, สัญลักษณ์ของเขา"

"การที่ปีกหัก" เขาอธิบายต่อ "อาจจะสื่อถึงการสูญเสียการควบคุม, หรือการทำงานที่ผิดพลาด นั่นน่าจะเป็นคำใบ้ถึงวัตถุประสงค์หลักของภารกิจเรา"

"โนอาห์ แผนที่"

เซเทอร์หนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบกุลีกุจอเปิดแฟ้มเอกสารของเขาออก, คลี่แผนที่ขนาดใหญ่ของชายฝั่งตะวันออกสหรัฐอเมริกาลงบนโต๊ะกาแฟกระจกที่อยู่ตรงกลาง

บุรุษชาวรัสเซียโน้มตัวไปข้างหน้า, ใช้นิ้วชี้ไปที่จุดต่างๆ บนแผนที่ "ท่อนจากเมืองไม่เคยหลับสู่เมืองสวรรค์ใหม่ตรงนี้จะระบุเส้นทางคร่าวๆของเรา จากนิวยอร์คไปนิวเฮเว่น คำพยากรณ์ระบุโลเคชั่นไว้ค่อนข้างชัดเจน 'ย่านราชินี'…แน่นอนว่าคือควีนส์ ตามหลักแล้วเราควรจะเริ่มสำรวจจากตรงนี้แต่เฮอร์เมสได้ส่งคำเชิญเราไปพบเป็นการส่วนตัว" เขาย้ายปลายนิ้วไปยังอีกฝั่งของเกาะแมนฮัตตัน "ดังนั้น, จุดแรกที่เราจะไปคือ UPS Store ในเฮลคิทเช่น"

"ส่วน 'ดินแดนภราดร' ไครอนยืนยันว่าเป็นฟิลาเดลเฟีย, เมืองแห่งภราดรภาพ" ปลายนิ้วของเขาลากลงไปทางใต้ "เพราะฉะนั้น 'สะพานเชื่อมสองฝั่ง' ก็มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นสะพานเบนจามิน แฟรงคลิน, ที่เชื่อมฟิลาเดลเฟียกับนิวเจอร์ซีย์"

"สรุปก็คือ...ทัวร์คอนเสิร์ตข้ามรัฐเลยนะตามประสงค์ของเทพเจ้า..." เอ็มบีผิวปากเบาๆ พลางถอดหูฟังออก, ให้ความสนใจกับแผนที่อย่างเต็มที่

"เอ็มบี! นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ! นี่มันคำพยากรณ์!" โนอาห์แย้งขึ้นมาทันที, ใบหน้าของเขาซีดเผือด

"มันก็ไม่ต่างกันมากนักหรอก" ดาชิกล่าวแทรกขึ้นมาอย่างใจเย็น, ดึงการสนทนากลับเข้าสู่ประเด็นหลัก "ท่อน 'จงระวัง กรีนสกิน ผู้หวนคืนจากอดีต' นี่สิตัวปัญหา นี่น่าจะเป็นคำใบ้ถึงอุปสรรคของเรา ฉันไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร อาจจะเป็นพวกอสูรกายตัวเขียวๆ แบบก็อบลิน, โทรลล์, แดรกคีเน่ หรือ ใคร หรือ องค์กรที่มีสีเขียวเป็นสัญลักษณ์.."

"แต่เอาเป็นว่า…แผนแรกของเราคือไปพบเฮอร์เมสที่เฮลคิทเช่น แล้วค่อยประเมินสถานการณ์จากข้อมูลที่เราจะได้จากเขา ฉันให้เวลาพวกนายแพคของเตรียมตัว คนละยี่สิบนาที แล้วไปเจอกันที่ประตูค่าย ห้ามสาย..."

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 08:40 AM

ยี่สิบนาทีผ่านไปรวดเร็วราวกับถูกเทพเจ้าแห่งกาลเวลาเร่งความเร็ว เหล่าเดมิก็อดทั้งสามกลับมารวมตัวกันอีกครั้งที่ซุ้มประตูค่าย เบื้องหลังคืออาณาเขตที่ปลอดภัย และเบื้องหน้าคือโลกของมนุษย์ที่เต็มไปด้วยอันตรายที่มองไม่เห็น เอ็มบีสะพายกระเป๋าเป้ของเขาอย่างสบายๆ, ในขณะที่โนอาห์กอดสัมภาระของตัวเองไว้แน่นราวกับเป็นเครื่องรางชิ้นสุดท้าย

"เราจะเดินทางกันด้วยแท็กซี่สามพี่น้องเกรย์" ดาชิประกาศเรียบๆ, ราวกับกำลังเรียกอูเบอร์ไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ

คำพูดนั้นไม่ได้ทำให้เอ็มบีสะทกสะท้าน, เขาเพียงแค่ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แต่สำหรับโนอาห์, มันเหมือนกับคำพิพากษาประหารชีวิต ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงในทันที, ดวงตาหลังกรอบแว่นเบิกกว้างด้วยความหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด

"ทะ...แท็กซี่สามพี่น้องเกรย์เหรอครับ!?"

บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้สนใจท่าทีแขยงของเซเทอร์หนุ่ม เขาก้าวข้ามเขตแดนเวทมนตร์, หยุดยืนอยู่ริมถนน, แล้วล้วงหยิบเหรียญดรักม่าสีทองออกมาหนึ่งเหรียญ

"Stêthi 'Ô hárma diabolês" เขาเอ่ยคำเรียกโบราณด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน, ก่อนจะโยนเหรียญลงบนพื้นถนนยางมะตอย

เสียงโลหะกระทบพื้นดัง แกร๊ง

ในเสี้ยววินาทีต่อมา, อากาศเบื้องหน้าก็บิดเบี้ยว, ตามมาด้วยเสียงยางรถยนต์ที่กรีดร้องจากความว่างเปล่า รถเช็คเกอร์แค็บสีเทาหม่นคันหนึ่งปรากฏตัวขึ้นจากที่ไหนไม่รู้, จอดสนิทอยู่ตรงหน้าพวกเขาราวกับมันอยู่ตรงนั้นมาตลอดเวลา ประตูหลังเปิดออกเองด้วยเสียงเอี๊ยดอ๊าดที่น่าขนลุก, เชื้อเชิญพวกเขาให้เข้าไปสู่การเดินทางที่เลวร้ายที่สุด

เมื่อทั้งสามเข้าไปนั่งข้างใน, รถก็กระชากตัวออกไปอย่างรุนแรงจนร่างของทุกคนถูกอัดติดกับเบาะนั่ง โลกภายนอกหน้าต่างบิดเบี้ยวจนพร่าเลือน, ป้ายบอกทางและต้นไม้กลายเป็นเพียงเส้นสีที่พุ่งผ่านไปข้างหลังด้วยความเร็วที่ท้าทายกฎฟิสิกส์ทุกข้อ ท้องไส้ของพวกเขาปั่นป่วน, สมองโคลงเคลง, และเสียงหัวเราะคิกคักอันแหบแห้งของหญิงชราสามคนที่นั่งอยู่เบาะหน้าก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงไปอีก

โนอาห์นั่งตัวแข็งทื่อ, หน้าซีดเป็นไก่ต้ม, มือทั้งสองข้างกำแน่นจนข้อนิ้วขาวโพลน, พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ให้อาหารเช้าพุ่งย้อนกลับออกมา เอ็มบี, แม้จะหน้าซีดไปบ้าง, แต่กลับมีรอยยิ้มกว้างของคนบ้าที่กำลังสนุกกับรถไฟเหาะที่อันตรายที่สุดในชีวิตปรากฏอยู่บนใบหน้า ส่วนบุตรแห่งไทคี…เขานั่งนิ่ง, กรามเกร็งแน่น, จ้องมองไปข้างหน้าอย่างเยือกเย็น, อดทนต่อความทรมานด้วยวินัยที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี

แล้วจู่ๆ…ทุกอย่างก็หยุดลง

รถหยุดนิ่งอย่างกะทันหันจนร่างของพวกเขากระแทกไปข้างหน้า ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่ความเงียบ ประตูเปิดออกเองอีกครั้ง, ปล่อยให้พวกเขาที่กำลังมึนงงก้าวลงมายืนบนทางเท้าที่ดูปกติธรรมดาของย่านเฮลคิทเช่น

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเงยหน้าขึ้นมองป้ายร้านเบื้องหน้า—UPS Store ที่ส่องสว่างด้วยไฟนีออนสีน้ำตาลและสีเหลือง แต่แล้วในพริบตา, ม่านหมอกที่บดบังความจริงก็กระพริบไหว...

เพียงชั่วเสี้ยววินาที, ตัวอักษร U ก็หายไป, ถูกแทนที่ด้วยตัว O, ทำให้ป้ายนั้นอ่านว่า… OPS Store

ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับคืนสู่สภาพปกติ, ทิ้งไว้เพียงคำถามที่ไร้เสียงและความรู้สึกไม่สบายใจที่หนักอึ้งอยู่ในอากาศ

ความมึนงงจากแรงกระชากของกาลเวลาค่อยๆ จางหายไป, ถูกแทนที่ด้วยความเย็นเยียบของเครื่องปรับอากาศและกลิ่นของกระดาษลังที่คุ้นเคยในร้านส่งพัสดุ โนอาห์ยังคงมีสีหน้าซีดเผือด เขาพิงกำแพงเบาๆ เพื่อทรงตัว ในขณะที่เอ็มบียกมุมปากขึ้นเล็กน้อยราวกับเพิ่งลงจากเครื่องเล่นที่ถูกใจ

บุตรแห่งโชคชะตาเป็นคนแรกที่ปรับตัวได้ เขาจัดปกเสื้อของตัวเองให้เข้าที่, แล้วเดินนำเพื่อนร่วมทีมทั้งสองเข้าไปในร้านที่ดูปกติธรรมดาจนน่าเบื่อ พนักงานชายคนเดียวที่อยู่หลังเคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์, สายตาของเขาดูเฉื่อยชาและไร้ความรู้สึก, เป็นดวงตาของคนที่ทำอะไรซ้ำๆ เดิมๆ มาทั้งวัน

แอ็กเซลเดินตรงเข้าไปที่เคาน์เตอร์, ไม่ได้เสียเวลาไปกับการสำรวจชั้นวางของที่ว่างเปล่า "เรามีนัดกับเฮอร์เมสครับ" เขากล่าวเรียบๆ

พนักงานชายคนนั้นมองหน้าเขานิ่ง, ก่อนจะเหลือบมองไปยังโนอาห์และเอ็มบีที่ยืนอยู่ข้างหลัง, แล้วรอยยิ้มที่รู้ทันก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา "แน่นอน" เขากล่าว, ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปยังประตูร้าน

เสียง แกร๊ก ดังขึ้นเมื่อเขาเอื้อมมือไปพลิกป้ายที่แขวนอยู่บนประตูจาก 'OPEN' เป็น 'CLOSED'

แล้วในจังหวะที่เขาหันกลับมา, ความเป็นจริงก็บิดเบี้ยวไปอีกครั้ง

เครื่องแบบพนักงานสีครามน่าเบื่อของเขา...ก็พลันสั่นไหวและคลายตัวออก, กลายเป็นเส้นด้ายสีเทาเข้มที่วิ่งวนและถักทอตัวเองขึ้นมาใหม่ในพริบตา, ก่อร่างเป็นชุดสูทสั่งตัดที่ดูสมบูรณ์แบบและทันสมัยจนน่าทึ่ง ท่าทีที่เคยดูเฉื่อยชาหายไป, ถูกแทนที่ด้วยความกระฉับกระเฉงและพลังงานที่เปี่ยมล้นซึ่งแผ่ออกมาจากตัวเขา

"ยินดีต้อนรับสู่ Olympus Parcel Service" เขากล่าว, น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนจากความเนือยนาบเป็นความสดใสและเปี่ยมด้วยอำนาจ "ข้าคือเฮอร์เมส ยินดีที่ได้พบพวกเจ้าอย่างเป็นทางการ"

"ทะ...ท่านเฮอร์เมสตัวจริง!" โนอาห์อุทานออกมาอย่างตะกุกตะกัก, ดวงตาหลังกรอบแว่นเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

"เยี่ยมเลย" เอ็มบีพึมพำ, ดูเหมือนจะทึ่งในสไตล์มากกว่าสถานะความเป็นเทพของอีกฝ่าย

"เป็นเกียรติครับ, ท่าน" ดาชิโค้งศีรษะลงเล็กน้อย, เป็นการแสดงความเคารพที่ถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดี

"ไม่ต้องมากพิธีหรอก" เทพเจ้าแห่งสารกล่าว, เขากลับไปยืนพิงเคาน์เตอร์ด้วยท่าทีสบายๆ แต่สายตาของเขากลับคมกริบ "เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า…ข้ามีปัญหา และพวกเจ้าคือทางแก้" เขาถอนหายใจยาว, ความรำคาญใจฉายชัดบนใบหน้า "คทาคาดูเซียสของข้า…ถูกขโมยไป"

"คาดูเซียส?" โนอาห์ทวนคำ, ใบหน้ายิ่งซีดลงไปอีก

"ใช่แล้ว" เฮอร์เมสขยับเนคไทของตัวเองอย่างหงุดหงิด "มันไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ แต่มันคือศูนย์กลางระบบสื่อสารทั้งหมดของโอลิมปัส คือกุญแจที่ควบคุมโลจิสติกส์ระหว่างโลกของมนุษย์กับโลกของเทพเจ้า ตอนนี้ทุกอย่างชะงักไปหมด" เขาหยุดไปชั่วครู่ "ตอนแรกข้าก็นึกว่าเป็นฝีมือลูกซักคน แต่ตรวจสอบดูแล้วพบว่าไม่ใช่..”

แอ็กเซลปล่อยให้คำว่า 'ไม่ใช่' แขวนอยู่ในอากาศที่นิ่งสนันของร้าน รับฟังมันไม่ใช่ในฐานะคำปฏิเสธ แต่ในฐานะข้อมูลชิ้นแรกที่ถูกวางลงบนโต๊ะเจรจา

"คำพยากรณ์ของเรามีท่อนหนึ่งที่น่าสนใจครับ" บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำเอ่ยขึ้นเรียบๆ, ดึงความสนใจทั้งหมดกลับมาที่เขา, เปลี่ยนบทบาทจากการเป็นผู้รับภารกิจมาเป็นผู้ร่วมวิเคราะห์

"มันบอกว่า 'จงระวัง กรีนสกิน ผู้หวนคืน จากอดีต' ประโยคนี้ท่านนึกถึงอะไรบ้าง"

แววตาของเฮอร์เมสเปลี่ยนไปในทันที ความหงุดหงิดที่เคยมีอยู่ถูกแทนที่ด้วยความครุ่นคิดที่เยียบเย็นระคนกับความรำคาญใจที่ต้องขุดคุ้ยความทรงจำเก่าๆ "กรีนสกิน" เขาทวนคำนั้น, น้ำเสียงแฝงความดูแคลน "พวกผิวเขียวน่ะมีเป็นร้อยเป็นพัน…ก็อบลิน, ออร์ค, แดรกคีเน่บางเผ่าพันธุ์…เป็นคำที่กว้างเกินไป"

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วครู่, มีเพียงเสียงหึ่งๆ ของตู้เย็นในร้านที่ดังขึ้นทำลายความเงียบ

"คำว่า 'หวนคืนจากอดีต'…นั่นคือส่วนที่น่ากังวล" เทพเจ้าในชุดสูทกล่าว ความตึงเครียดในอากาศจับต้องได้ "มันหมายถึงอะไรบางอย่างที่ควรจะสาบสูญไปแล้ว...ถูกผนึก, ถูกสังหาร, หรือถูกลืมเลือนไปกับกาลเวลา"

"เยี่ยม… สรุปคือทัวร์ล่าผีเก่ากึกรุ่นคุณปู่สินะ" เอ็มบีกล่าวแทรกขึ้นมาเบาๆ, ยังคงรักษาความไม่ทุกข์ร้อนของตัวเองไว้ได้อย่างน่าทึ่ง

บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้สนใจคำพูดแทรกของเพื่อนร่วมทีม เขาพูดต่อ, ส่งข้อมูลชิ้นต่อไปให้เทพเจ้าตรงหน้า "นอกจากนี้, คำพยากรณ์ยังระบุถึงฟิลาเดลเฟียและนิวเฮเว่นด้วยครับ"

"ฟิลาเดลเฟีย…เมืองแห่งภราดรภาพ นิวเฮเว่น…สวรรค์แห่งใหม่" เฮอร์เมสพยักหน้าช้าๆ, ต่อจิ๊กซอว์เข้าด้วยกันในหัวของเขาเอง "ใช่…สองเมืองนั้นมี 'กิจกรรม' ที่ผิดปกติเกิดขึ้นในช่วงหลังๆ นี้ แต่เพราะคาดูเซียสหายไป, เครือข่ายข้อมูลของข้าก็เหมือนคนตาบอดไปครึ่งหนึ่ง" เขาสบถออกมาเบาๆ ด้วยความหัวเสีย "ข้ารู้ว่ามีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว…แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรหรืออยู่ที่ไหนกันแน่"

ดวงตาที่เคยดูเฉื่อยชาบัดนี้กลับคมกริบ, เขามองตรงมายังเดมิก็อดทั้งสาม, การตัดสินใจได้ก่อตัวขึ้นแล้ว

"ภารกิจของพวกเจ้าเปลี่ยนไปแล้ว" เขากล่าว, น้ำเสียงเปี่ยมด้วยอำนาจอีกครั้ง "ตอนนี้พวกเจ้าคือหูคือตาของข้า"

"หน้าที่ของพวกเจ้าคือไปตามรอยพวกมัน ตรวจสอบว่าพวกมันเป็นใคร หาให้เจอว่าพวกมันซ่อนคาดูเซียสไว้ที่ไหน…แล้วเอามันกลับคืนมา ข้าไม่สนว่าพวกเจ้าจะทำยังไง แต่ข้าต้องการมันคืน…โดยเร็วที่สุด แล้วข้าจะถือว่าข้าติดหนี้พวกเจ้า…”

Heroes: +25 ความโปรดปราน

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ: +15 ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 09:30 AM

เมื่อประตูร้าน OPS ปิดลง, โลกแห่งเทพเจ้าก็ถูกผนึกไว้เบื้องหลัง, ทิ้งให้พวกเขาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่โหดร้ายและเสียงจอแจของย่านเฮลคิทเช่นอีกครั้ง แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ก้าวเท้าออกจากหน้าร้าน, เฮอร์เมสก็เรียกไว้ด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะกังวลใจอย่างแท้จริง

"อ้อ, อีกอย่าง" เขากล่าว, พร้อมกับยื่นกล่องกระดาษเล็กๆ ที่มีโลโก้ของร้านเบเกอรี่ชื่อดังในโอลิมปัสให้ "ถ้าเจอจอร์จกับมาร์ธา...ฝากให้พวกมันกินนี่ด้วย"

ทั้งสามมองหน้ากันด้วยความงุนงง จอร์จ? มาร์ธา? ใครกัน?

เฮอร์เมสถอนหายใจยาว, ความหงุดหงิดของผู้เป็นพ่อที่ต้องดูแลลูกดื้อฉายชัดบนใบหน้า "งูของข้าน่ะสิ! บนคทาคาดูเซียส!" เขาบ่นอุบอิบ "ปกติพวกมันกินแต่ขนมแอมโบรเชียพอดีคำ ตอนนี้น่าจะอารมณ์เสียหงุดหงิดสุดๆ ไปแล้ว"

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ประมวลผลความแปลกประหลาดของภารกิจรองที่เพิ่งได้รับมา, ภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหัวมุมถนนฝั่งตรงข้ามก็ดึงความสนใจของทุกคนไปในทันที

มันคือก็อบลิน…

ไม่ใช่ฝูง, แต่เป็นก็อบลินเพียงตัวเดียว, ร่างเล็กผอมโซของมันกำลังทำลับๆ ล่อๆ อยู่หลังถังขยะขนาดใหญ่, คอยชะโงกหน้าออกมามองที่ร้าน OPS เป็นระยะๆ ด้วยดวงตาสีเหลืองที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

"กรีนสกิน…" ดาชิพึมพำกับตัวเอง, สมองของเขากำลังเชื่อมโยงจุดต่างๆ เข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว

"ฉันเห็นเป้าหมายแล้ว" เอ็มบีเอ่ยขึ้นเรียบๆ, แต่ในแววตาของเขากลับเต็มไปด้วยประกายของนักล่าที่เจอเหยื่อ ปืนสไนเปอร์ไรเฟิลที่ถูกซ่อนไว้ใต้ม่านหมอกในสภาพของปลอกคอหนังสีดำถูกปลดปล่อยออกมาในพริบตา เขายกมันขึ้นประทับบ่าด้วยความเร็วและความมั่นคงที่น่าทึ่ง

"เดี๋ยว! จะทำอะไรน่ะ!?" โนอาห์ร้องขึ้นอย่างตื่นตระหนก

แต่ก็สายเกินไป

เสียงแหวกอากาศที่เงียบกริบดังขึ้น, ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องที่แหลมสูงจนแสบแก้วหู ก็อบลินตัวนั้นล้มลงไปกองกับพื้น, ขาข้างหนึ่งของมันมีเลือดสีเข้มไหลซึมออกมาจากรูกระสุนเล็กๆ ที่แม่นยำ

"เรียบร้อย" บุตรแห่งอพอลโลกล่าว "จับมันมารีดข้อมูลได้เลย"

ทว่า, เสียงกรีดร้องของมันไม่ได้เป็นเพียงเสียงร้องแห่งความเจ็บปวด…มันคือสัญญาณเตือน

ในเสี้ยววินาทีต่อมา, ฝาท่อระบายน้ำที่อยู่ใกล้ๆ ก็ถูกดันเปิดออก, ตามมาด้วยก็อบลินอีกสองตัวที่ปีนป่ายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ประตูหลังร้านอาหารจีนที่อยู่ติดกันถูกถีบพังเข้ามาจากด้านใน, เผยให้เห็นก็อบลินอีกสามสี่ตัวที่ถือมีดทำครัวเป็นอาวุธ พวกมันพรั่งพรูออกมาจากทุกซอกทุกมุม, จากเงามืดของตรอกซอกซอย, จากระเบียงหนีไฟ, ล้อมกรอบพวกเขาไว้ในพริบตา

จากภารกิจลอบเร้น…มันได้กลายเป็นการปะทะซึ่งๆ หน้าไปแล้ว

"ยอดเยี่ยมไปเลย, เอ็มบี" บุตรแห่งไทคีกล่าวประชดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น, มือของเขาค่อยๆ เลื่อนไปยังเข็มกลัดรูปปืนที่ปกเสื้อ, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขากวาดมองประเมินจำนวนศัตรูและความได้เปรียบเสียเปรียบของสมรภูมิอย่างรวดเร็ว

เอ็มบีไม่ได้ตอบ, เขาวิ่งเหยาะๆ ไปยังบันไดหนีไฟที่อยู่ใกล้ที่สุด, ปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็วเพื่อหาที่มั่นบนที่สูงสำหรับยิงสนับสนุน ในขณะที่โนอาห์หยิบหนังสติ๊กคู่ใจของเขาออกมา, ใบหน้าซีดเผือดแต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะปกป้องเพื่อนร่วมทีม

เกมได้เริ่มขึ้นแล้ว…และกระดานหมากรุกก็คือถนนของเฮลคิทเช่นนี่เอง

ความโกลาหลระเบิดขึ้นราวกับพลุแตกในวันชาติ

มีดทำครัวที่ขึ้นสนิมและท่อนเหล็กเป็นอาวุธ, ก็อบลินฝูงนั้นพรั่งพรูเข้ามาเหมือนฝูงมดที่แตกรัง, เสียงกรีดร้องแหลมสูงของพวกมันดังประสานกันจนแสบแก้วหู ในสถานการณ์เช่นนี้, กลยุทธ์ที่วางแผนไว้ก็ไร้ความหมาย, เหลือเพียงสัญชาตญาณดิบเถื่อนในการเอาตัวรอด

ดาชิต้องรับหน้าศึกเกือบทั้งหมด เขากลายเป็นศูนย์กลางของพายุ, ปืนคู่ในมือของเขาสะบัดไปมาราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย, แต่ละนัดคือการคำนวณที่เยือกเย็นซึ่งส่งกระสุนทองสัมฤทธิ์ไปดับชีวิตของอสูรผิวเขียวทีละตัว เขาไม่ได้ยืนปักหลักสู้, แต่เคลื่อนที่อยู่เสมอ, ใช้ซากรถที่จอดอยู่และถังขยะเป็นที่กำบังชั่วคราว, พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะสร้างกำแพงกั้นระหว่างฝูงอสูรกายกับโนอาห์

เซเทอร์หนุ่ม, แม้จะหน้าซีดเผือด, แต่กลับไม่แข็งทื่อด้วยความกลัว เขายิงลูกหินและลูกเหล็กจากหนังสติ๊กคู่ใจอย่างต่อเนื่อง, อาจจะไม่ถึงตาย, แต่ก็สร้างความรำคาญใจและทำให้ศัตรูเสียจังหวะได้อย่างดีเยี่ยม, เปิดโอกาสให้บุตรแห่งไทคีมีเวลาหายใจและบรรจุกระสุนใหม่

ปัง! เสียงสไนเปอร์ของเอ็มบีดังก้องมาจากเบื้องบน, เงียบแต่เด็ดขาด ก็อบลินที่กำลังจะกระโจนเข้าใส่ดาชิจากด้านหลังล้มคว่ำลง, กะโหลกของมันแตกกระจายเป็นรูโบ๋

ทว่า, ท่ามกลางความสับสนอลหม่าน, ก็อบลินตัวหนึ่งที่ไวกว่าตัวอื่นก็หลุดจากการป้องกันไปได้ มันพุ่งเข้าใส่จุดอ่อนที่สุดของกลุ่ม—โนอาห์ มีดทำครัวในมือของมันตวัดผ่านอากาศ, กรีดเข้าที่แขนของเซเทอร์หนุ่มจนเป็นแผลยาว, เลือดสดๆ ไหลทะลักออกมา

โนอาห์ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด, ทรุดลงไปกับพื้น

ปัง!

เสียงปืนของดาชิดังขึ้นในทันที, กระสุนนัดนั้นเจาะเข้าที่กลางแสกหน้าของก็อบลินตัวนั้นอย่างแม่นยำและไร้ความปรานี จากนั้น, การต่อสู้ก็จบลงอย่างรวดเร็ว เดมิก็อดหนุ่มระเบิดความเกรี้ยวกราดที่ถูกควบคุมไว้ออกมา, กวาดล้างก็อบลินที่เหลือจนหมดสิ้นภายในเวลาไม่ถึงนาที

เมื่อความเงียบกลับคืนมา, มีเพียงเสียงหอบหายใจของพวกเขาและเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดของเชลยที่ถูกยิงที่ขาเท่านั้น ดาชิไม่รอช้า, เขาลากเชลยที่ยังเหลืออยู่—ซึ่งตอนนี้มีไม่ถึงห้าตัว—เข้าไปในตรอกแคบๆ ที่ไร้ผู้คนซึ่งอยู่ใกล้ๆ โนอาห์เดินตามมาอย่างทุลักทุเล, ใช้มือกดปากแผลของตัวเองไว้แน่น, ใบหน้าของเขาซีดจนแทบจะไร้สีเลือด

"มานี่" บุตรแห่งไทคีสั่งสั้นๆ, เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วพันแผลให้เซเทอร์หนุ่มอย่างหยาบๆ เพื่อห้ามเลือดไว้ก่อน เอ็มบีกระโดดลงมาจากบันไดหนีไฟอย่างแผ่วเบา, มองบาดแผลของโนอาห์แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

"โอเค โอเค...ได้เวลาโซโล่แล้ว" บุตรแห่งอพอลโลกล่าว, เขาไม่ได้หยิบอุปกรณ์ทำแผลใดๆ ออกมา, แต่กลับเริ่มโยกตัวเบาๆ, ดีดนิ้วเป็นจังหวะ, แล้วบทสวดที่แปลกประหลาดที่สุดก็ดังขึ้น

"โย่ว, โย่ว, โย่ว, อพอลโล, เทพแห่งแสงอาทิตย์, ขอพลังเยียวยาให้ข้าซักนิด, แผลนี้มันลึก, เลือดมันไหลนอนสต็อป, เกรงว่าจะไปทัวร์สติ๊ก, ส่งโกลเด้นไลท์มาฮีลให้มายเฟบโกธ, พลีส แดดดี้!"

แสงสีทองอ่อนๆ เริ่มส่องสว่างออกมาจากฝ่ามือของเขา, อาบไล้บาดแผลของโนอาห์, และแผลฉกรรจ์นั้นก็เริ่มสมานตัวเข้าหากันอย่างน่าอัศจรรย์, ทิ้งไว้เพียงรอยแผลจางๆ

ในขณะที่การแสดงดนตรีบำบัดกำลังดำเนินไป, บุรุษชาวรัสเซียก็หันไปให้ความสนใจกับ 'ธุรกิจ' ของเขา เขาเดินไปหยุดอยู่หน้าเชลยตัวแรกที่นอนกองอยู่กับพื้น

"พวกแกมาทำอะไรที่นี่?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

ก็อบลินตัวนั้นเพียงแค่ถ่มน้ำลายใส่เขาเป็นการตอบแทน

ปัง!

สมองของมันกระจายไปทั่วพื้นคอนกรีตที่สกปรก เขาเดินไปยังตัวถัดไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามอง "คำถามเดิม"

ก็อบลินตัวที่สองตัวสั่นงันงก, ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

ปัง!

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ตอนนี้เหลือเชลยเพียงสามตัว รวมถึงตัวที่ถูกยิงที่ขาซึ่งกำลังมองเขาด้วยแววตาที่หวาดกลัวสุดขีด

"เอาล่ะ" ผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟกล่าว, เขายกปืนขึ้นชี้ไปที่พวกมันทีละตัว "ใครพูดก่อน...รอด ที่เหลือตาย"

เสียงแย่งกันพูดที่ฟังไม่เป็นภาษาดังขึ้นในทันที, แต่ดาชิกลับจับได้ว่าใครเป็นคนเริ่มต้น เขาเหนี่ยวไกปืนอีกสองครั้งอย่างรวดเร็ว, เสียงร้องของก็อบลินอีกสองตัวเงียบหายไปตลอดกาล

"พวก...พวกเราถูกส่งมา...ให้จับตาดูร้านนั่น" เชลยตัวสุดท้ายที่รอดชีวิตตะโกนออกมาอย่างสิ้นหวัง, ชี้ไปยังทิศทางของร้าน OPS "ให้คอยรายงานกลับไป! รัง...รังของเราอยู่ไม่ไกลจากที่นี่!"

บุตรแห่งโชคชะตาพยักหน้าช้าๆ "ดีมาก" เขากล่าว, ก่อนจะกระชากคอเสื้อของมันขึ้นมา "นำทางไป”

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ
การปะทะ: ก็อบลิน Link ฝูงก็อบลิน Link

สินสงคราม:

หมวกก็อบลิน

LUK 50 หน่วย จะดรอปดาบก็อบลินเพิ่ม 1 ชิ้น

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 09:50 AM

ก็อบลินเชลยผู้บาดเจ็บเดินกระโผกกระเผกไปตามทาง มันนำทางพวกเขาเข้าไปในตรอกซอกซอยที่ซับซ้อนราวกับเขาวงกต, ลึกเข้าไปในจุดที่แสงอาทิตย์ส่องลงมาไม่ถึง, ที่ซึ่งมีเพียงเงาที่น่าอึดอัดและกลิ่นเหม็นอับของขยะและน้ำเน่าที่ถูกทอดทิ้ง

ดาชิเดินตามมาในระยะที่ปลอดภัย, มือข้างหนึ่งอยู่ใกล้กับเข็มกลัดที่ปกเสื้อเสมอ, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขากวาดมองทุกซอกทุกมุม, สัญชาตญาณของเขากำลังกรีดร้องว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างมหันต์

ในที่สุด, ก็อบลินตัวนั้นก็หยุดลงที่ปากตรอกที่มืดและแคบแห่งหนึ่ง "ที่นี่แหละ! ข้างในนี่แหละ!" มันตะโกนออกมา, เสียงของมันแหลมสูงและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่เสแสร้งขึ้น ก่อนที่มันจะหมุนตัวแล้วออกวิ่งอย่างสุดชีวิต, หวังจะหนีหายเข้าไปในความมืด

แต่บุตรแห่งไทคีเร็วกว่า

ไม่มีความลังเลแม้แต่เสี้ยววินาที มีดสั้นในมือของเขาถูกขว้างออกไป, ใบมีดสีเงินวูบวาบตัดผ่านอากาศที่นิ่งสนัน, ปักเข้าที่กลางกะโหลกศีรษะของอสูรผู้ทรยศอย่างแม่นยำและไร้ความปรานี ร่างที่กำลังกระโผกกระเผกนั้นร่วงลงไปกองกับพื้นคอนกรีตที่สกปรก, แน่นิ่งไปตลอดกาล ถึงมันไม่ตุกติกเขาก็ไม่คิดจะปล่อยไปเด็ดขาด

ในเสี้ยววินาทีที่ความเงียบกลับคืนมา, เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างแท้จริงก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"เดธแมชชีน!" โนอาห์กรีดร้อง, เสียงของเขาแตกพร่าด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด "วิ่ง! ทุกคนวิ่งเดี๋ยวนี้!"

เมื่อบุตรแห่งโชคชะตาและบุตรแห่งอพอลโลหันกลับไป, พวกเขาก็ได้เห็นสิ่งที่ทำให้เลือดในกายเย็นเยียบ—ตำรวจสามนายเดินออกมาจากตรอก ก่อนร่างกายของพวกเขากำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงที่น่าสยดสยอง

เสียงเสียดสีของโลหะบดกันดังขึ้นจากภายในร่างของพวกเขา, ผิวหนังของพวกเขาก็เริ่มปริออก, เผยให้เห็นโครงสร้างเหล็กสีดำทมิฬที่อยู่ข้างใน เนื้อหนังลอกออกราวกับเปลือกผลไม้ที่ถูกปอก, แขนขาของพวกเขายืดออกและกลายเป็นลูกสูบไฮดรอลิกที่น่ากลัว, และดวงตาที่เคยเป็นของมนุษย์ก็ถูกแทนที่ด้วยเลนส์สีแดงฉานที่ไร้ความรู้สึกซึ่งจับจ้องมายังพวกเขา—

เป้าหมายที่ถูกล็อกไว้แล้ว

ร่างของพวกมันขยายใหญ่ขึ้น, กลายเป็นจักรกลสังหารสูงกว่าสองเมตรที่เปล่งประกายด้วยโลหะสีเข้มและความมุ่งร้ายอันบริสุทธิ์

สัญชาตญาณเอาตัวรอดของทุกคนกรีดร้องขึ้นมาพร้อมกัน—สู้ไม่ได้! ต้องหนีเท่านั้น!

พวกเขาออกตัววิ่งในทันที กลับไปยังทางที่เพิ่งผ่านมา ก่อนจะปีนข้ามรั้วตาข่ายที่อยู่ด้านข้าง, มุ่งหน้าไปยังตรอกอีกเส้นหนึ่ง ดาชิเคลื่อนไหวเป็นคนสุดท้าย, เขาวิ่งกลับไปยังจุดที่ร่างของก็อบลินเคยอยู่ ร่างนั้นได้สลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทองไปแล้ว, ทิ้งไว้เพียงมีดสั้นของเขาที่ปักอยู่บนพื้น…และกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ ที่ถูกพับไว้ลวกๆซึ่งตกอยู่ข้างๆ

เขาไม่ลังเล, คว้าทั้งสองสิ่งนั้นขึ้นมาแล้วยัดใส่กระเป๋า, ก่อนจะดีดตัวตามเพื่อนร่วมทีมของเขาข้ามรั้วไปอย่างรวดเร็ว

เสียงฝีเท้าโลหะหนักอึ้งกระทบพื้นคอนกรีตดังตามหลังมา, เป็นจังหวะที่สม่ำเสมอและไร้ความปรานี, ก้องกังวานไปทั่วตรอกซอกซอยราวกับค้อนของโรงตีเหล็ก พวกเขาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต, หัวใจเต้นรัวอยู่ในอกราวกับจะทะลุออกมา, อะดรีนาลีนสูบฉีดจนทำให้ทุกอย่างรอบตัวพร่าเลือน พวกเขากระโดดข้ามถังขยะ, สไลด์ตัวลอดใต้ระเบียงหนีไฟ, พยายามทุกวิถีทางที่จะสร้างระยะห่าง

แต่เสียงฝีเท้าโลหะยังคงไล่ตามหลังมาอย่างไม่ลดละ…หนึ่งในนั้นไม่เสียเวลาวิ่งอ้อม, แต่กลับพุ่งทะลุกำแพงอิฐของตึกที่ขวางหน้าเข้ามา, เศษซากของมันระเบิดกระจายไปทั่ว, ทำให้เส้นทางหลบหนีของพวกเขาสั้นลงไปอีก

ใกล้เข้ามาทุกขณะ…เสียงแห่งความตายที่ทำจากเหล็กกล้ากำลังใกล้เข้ามาทุกที

"มันตามมาติดๆ เลย!" โนอาห์ตะโกน, เสียงของเขาขาดห้วงตามจังหวะการหายใจที่หอบกระชั้น

"ช่วยบอกอะไรที่ฉันไม่รู้ที!" ดาชิตอบกลับ, เขากวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว, สมองของเขากำลังประมวลผลทุกรายละเอียดของสภาพแวดล้อมที่สกปรกและรกระเกะระกะให้กลายเป็นอาวุธ "เอ็มบี! ถังขยะนั่น! ช่วยที!"

บุตรแห่งอพอลโลพยักหน้ารับโดยไม่ต้องมีคำอธิบายเพิ่มเติม เขากับบุตรแห่งโชคชะตาออกแรงเตะถังขยะเหล็กขนาดใหญ่สองสามใบให้ล้มลงมาขวางทางเดินที่แคบ, เศษขยะและขวดแก้วที่แตกกระจายเกลื่อนกลาดไปทั่วพื้น มันอาจจะหยุดพวกมันได้แค่ไม่กี่วินาที แต่นั่นก็คือเวลาที่มีค่า

เสียงโครมครามดังขึ้นจากด้านหลังเมื่อจักรกลสังหารตัวหนึ่งพุ่งเข้าชนสิ่งกีดขวางนั้นอย่างไม่ไยดี, ไม่ได้พยายามจะวิ่งอ้อม, แต่กลับใช้พละกำลังดิบเถื่อนไถทุกอย่างให้พ้นทาง, แต่จังหวะของมันก็ชะงักงันไปชั่วครู่

พวกเขาใช้โอกาสนั้นวิ่งต่อไป, หัวใจเต้นระรัวในอกราวกับจะหลุดออกมาจากซี่โครง "ทางนี้!" โนอาห์ชี้ไปยังบันไดหนีไฟเก่าๆ ที่ขึ้นสนิมซึ่งพาดอยู่ข้างตึกอิฐหลังหนึ่ง

พวกเขาปีนป่ายขึ้นไปอย่างไม่คิดชีวิต, มือที่สั่นเทาของพวกเขายึดเกาะกับขั้นบันไดเหล็กที่เย็นเฉียบและลื่น จากมุมสูง, พวกเขาเห็นเครื่องจักรสังหารทั้งสามกำลังฝ่าดงขยะขึ้นมา, เลนส์สีแดงฉานของพวกมันยังคงจับจ้องมาที่พวกเขาไม่วางตา

"เราต้องถ่วงเวลามันอีก!" บุรุษชาวรัสเซียตัดสินใจอย่างเด็ดขาด, เขาหันไปเห็นตั้งร้านขายของเก่าที่ถูกทอดทิ้งอยู่บนดาดฟ้าใกล้ๆ "โนอาห์, พาเอ็มบีไปก่อน! ไปหาทางลงจากอีกฝั่ง! ฉันจะสร้างอะไรสนุกๆ ให้พวกมันเล่นเอง!"

เซเทอร์หนุ่มลังเลอยู่เพียงชั่วครู่, แต่เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่และเยือกเย็นของบุตรแห่งไทคี เขาก็พยักหน้ารับแล้วดึงแขนบุตรแห่งอพอลโลให้ตามเขาไป

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดไม่ได้เสียเวลา, เขากระโดดข้ามช่องว่างระหว่างตึกไปยังดาดฟ้าที่รกไปด้วยกองของเก่า, เริ่มผลักตู้ไม้ผุๆ, ชั้นวางหนังสือที่โยกเยก, และเศษเหล็กขนาดใหญ่ให้กองรวมกันที่ขอบดาดฟ้า, สร้างเป็นกำแพงชั่วคราวที่พร้อมจะร่วงหล่นลงไปได้ทุกเมื่อ

เสียงฝีเท้าโลหะหนักอึ้งเริ่มดังใกล้เข้ามา…พวกมันกำลังปีนบันไดหนีไฟตามขึ้นมาแล้ว

Run boys run

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 10:05 AM

ในวินาทีที่ปลายนิ้วโลหะของจักรกลตัวแรกแตะถึงขอบดาดฟ้า, แอ็กเซลก็ตัดสินใจ

เขาไม่ได้รอให้พวกมันปีนขึ้นมาจนครบ, ไม่ได้เสียเวลาไปกับการต่อรองที่ไร้ความหมาย เขาหมุนตัว, แล้วใช้แรงทั้งหมดถีบเข้าไปที่ใจกลางของกำแพงเศษขยะชั่วคราวที่เขาสร้างขึ้น

เสียงไม้ผุๆ ที่แตกดังลั่นประสานไปกับเสียงโลหะที่บิดเบี้ยว, เศษซากของอารยธรรมที่ถูกทอดทิ้ง—ตู้เก่า, ชั้นหนังสือที่โยกเยก, ชิ้นส่วนเหล็กขึ้นสนิม—ร่วงหล่นลงไปราวกับห่าฝนแห่งความพินาศ มันไม่ได้ตกลงไปอย่างเงียบเชียบ, แต่กระแทกเข้ากับโครงสร้างเหล็กของบันไดหนีไฟและตัวของจักรกลสังหารที่กำลังปีนป่ายขึ้นมาอย่างจัง

เสียงโครมครามดังสนั่นหวั่นไหว, ตามมาด้วยเสียงโลหะที่ถูกบดขยี้และเสียงกรีดร้องที่ผิดเพี้ยนของเซอร์โวมอเตอร์ที่ทำงานผิดปกติ มันคือความโกลาหลที่ซื้อเวลาได้เพียงชั่วครู่…แต่นั่นก็คือทั้งหมดที่เขาต้องการ

บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้รอชมผลงาน เขาหมุนตัวแล้วออกวิ่งในทันที, กระโดดข้ามช่องว่างระหว่างตึกกลับไปยังดาดฟ้าที่โนอาห์กับเอ็มบีกำลังมองหาทางลงอยู่ พวกเขาพบกับบันไดหนีไฟอีกอันที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งและรีบไถลตัวลงไปอย่างไม่คิดชีวิต, ทิ้งความโกลาหลและเสียงคำรามที่บิดเบี้ยวของเครื่องจักรไว้เบื้องหลัง

เมื่อเท้าของพวกเขาสัมผัสกับพื้นถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนอีกครั้ง, พวกเขาก็กลายเป็นเพียงเงา, กลมกลืนไปกับฝูงชนที่เดินกันขวักไขว่ของนิวยอร์กที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง ทั้งสามมุ่งหน้าไปให้ไกลจากสมรภูมิรบที่เพิ่งผ่านมาให้มากที่สุด

หลังจากที่วิ่งลัดเลาะไปตามถนนได้สองสามช่วงตึก, ดาชิก็ดึงเพื่อนร่วมทีมทั้งสองคนเข้าไปหลบในซอกประตูของอาคารแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างลับตาคน

"โอเค…เราน่าจะปลอดภัยแล้ว…ชั่วคราว" โนอาห์หอบหายใจอย่างหนัก, หน้าของเขายังคงซีดเผือด

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดไม่ได้ตอบ, เขากำลังจดจ่ออยู่กับสิ่งที่อยู่ในมือ—กระดาษโน้ตที่เขาคว้ามาได้จากข้างศพก็อบลิน เขากางมันออกอย่างระมัดระวัง มันไม่ใช่ข้อความ, แต่เป็นแผนที่ที่วาดขึ้นอย่างหยาบๆ ด้วยถ่าน, ชี้ไปยังทางลงอุโมงค์รถไฟใต้ดินที่ถูกทิ้งร้างแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้

"เราจะไปต่อทางนี้" เขาเอ่ยสั้นๆ, ชี้ไปยังทิศทางบนแผนที่

"เดี๋ยวนะ เดี๋ยวก่อน" เอ็มบีกล่าวแทรกขึ้นมา, น้ำเสียงของเขาเจือความไม่เชื่อถืออย่างเห็นได้ชัด "จะให้เราเชื่อแผนที่ของไอ้ตัวเขียวที่เพิ่งจะล่อเราไปหาหุ่นเทอร์มิเนเตอร์นี่นะ? เอาจริงดิพี่?"

"แล้วนายมีทางเลือกที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ?" บุตรแห่งไทคีถามกลับอย่างเยือกเย็น, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขามองตรงไปยังอีกฝ่าย "ตอนนี้พวกหุ่นอาจกำลังตามหาเราอยู่บนถนน…พวกมันคาดไม่ถึงกรอกว่าเราจะลงใต้ดิน และนี่ก็คือเบาะแสเดียวที่เรามีจากก็อบลินด้วย"

"เขาพูดถูกนะ" โนอาห์พยักหน้าสนับสนุนอย่างรวดเร็ว, แม้ในแววตาจะยังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว "ทางใต้ดินดีกว่าโดนพวกมันเล่นอยู่บนนี้"

"เวร...แต่โอเค" บุตรแห่งอพอลโลสบถออกมาเบาๆ, แต่เขาก็ไม่ได้เถียงต่อ ตรรกะของดาชิเยียบเย็นแต่ก็สมเหตุสมผลเกินกว่าจะปฏิเสธได้

เมื่อทุกคนได้ข้อสรุป, พวกเขาก็เคลื่อนตัวออกจากที่ซ่อน, กลมกลืนไปกับฝูงชนอีกครั้ง, แต่คราวนี้จุดหมายปลายทางของพวกเขาชัดเจน—บันไดที่มืดมิดซึ่งนำไปสู่โลกใต้ดินที่ไม่มีใครรู้จัก

บันไดเหล็กที่เย็นเฉียบและขึ้นสนิมนำทางพวกเขาลงไปสู่ความมืดใต้พิภพของมหานครนิวยอร์ก เสียงจอแจและความวุ่นวายของท้องถนนเบื้องบนค่อยๆ จางหายไป, ถูกแทนที่ด้วยเสียงน้ำหยดที่เป็นจังหวะ, เสียงหนูวิ่งอยู่ตามท่อและเสียงฝีเท้าของพวกเขาเองที่สะท้อนก้องไปในความเงียบที่น่าอึดอัด กลิ่นอับชื้นของราและคอนกรีตเก่าๆ ปะปนกับกลิ่นโอโซนจางๆ จากรางรถไฟที่ถูกทอดทิ้งมานานหลายทศวรรษ

แสงสว่างจากปากอุโมงค์ค่อยๆ หรี่ลง, จากแสงสีทองของยามบ่ายกลายเป็นแสงสีเทา, แล้วจางหายไปในที่สุดจนความมืดเข้าครอบงำอย่างสมบูรณ์ มันไม่ใช่แค่การไม่มีแสง, แต่มันคือความมืดที่หนักอึ้งและจับต้องได้, บีบคั้นทุกประสาทสัมผัสจนทำให้รู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในน้ำหมึกที่เย็นเฉียบ

"ไฟฉาย.." บุตรแห่งไทคีเอ่ยขึ้น

"โอเค...นี่มันมืดเกินไปแล้ว" เอ็มบีบ่นพึมพำแล้วหลับตาหลง เมื่อดวงตาสีอ่อนเปิดขึ้นอีกหน แสงสีทองอ่อนๆเริ่มเปล่งประกายออกมาจากตัวของเขา, ขับไล่ความมืดออกไปในรัศมีไม่กี่เมตร, สร้างเป็นรัศมีแห่งความปลอดภัยที่เคลื่อนที่ได้ แสงนั้นเผยให้เห็นผนังอุโมงค์ที่เต็มไปด้วยรอยกราฟฟิตีเก่าๆ และรางรถไฟที่ถูกสนิมกัดกินจนผุพัง

"เอ็มบี คุมแสงไว้" เสียงของดาชิดังขึ้น, เรียบและเยือกเย็นท่ามกลางความเงียบ "อย่าให้มันสว่างเกินไป เราไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในนี้บ้างที่ไวต่อแสง"

บุตรแห่งอพอลโลฮัมเบาๆในลำคอ และพยักหน้ารับ เขาหรี่แสงสีทองของตัวเองลงจนเหลือเพียงแสงสลัวๆ ที่พอให้มองเห็นทางข้างหน้าได้ ทำให้เงาของพวกเขาทอดยาวและเต้นระริกไปตามผนังอุโมงค์อย่างน่าประหลาด

พวกเขาเดินไปตามทางอุโมงค์ที่วกวนและน่าขนลุก, ผ่านแอ่งน้ำสกปรกและใยแมงมุม จนกระทั่งเสียงจอแจที่ฟังไม่เป็นภาษาเริ่มดังขึ้นจากข้างหน้า

ในที่สุด, พวกเขาก็มาถึงห้องโถงขนาดใหญ่กว่าอุโมงค์เล็กน้อย, เป็นเหมือนชุมทางใต้ดินเก่าที่ถูกดัดแปลงให้เป็นที่พักพิง มีก็อบลินราวสิบตัวกำลังนั่งล้อมวงรอบกองไฟที่ลุกไหม้อย่างไร้ควัน, บางตัวกำลังลับมีด, บางตัวกำลังเล่นพนันด้วยกระดูกสัตว์, ไม่ได้ระวังตัวเลยแม้แต่น้อย

"เตรียมพร้อมนะ..." ดาชิกระซิบเบาๆ

บุตรแห่งอพอลโลพยักหน้ารับ, รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปาก ขณะที่โนอาห์รีบยกมือขึ้นเตรียมจะปิดตาตัวเอง

ดาชิหลับตายกมือขึ้น…

แล้วสับมันลง

ในเสี้ยววินาทีนั้น, แสงสีทองที่เคยสลัวๆ ก็ระเบิดออกเป็นดวงอาทิตย์ขนาดจิ๋ว, แสงสีขาวเจิดจ้าสาดส่องไปทั่วทั้งอุโมงค์, กลืนกินทุกเงาและทุกสรรพสิ่ง, ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความสับสนและตดใจของเหล่าก็อบลินที่ดวงตาไม่เคยเตรียมพร้อมสำหรับความสว่างระดับนี้

ความสับสนวุ่นวายได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว—และนั่นก็คือทั้งหมดที่พวกเขาต้องการ

สิบวินาทีที่ยาวนานราวกับชั่วนิรันดร์ผ่านพ้นไป แสงสว่างที่เคยเจิดจ้าระเบิดออกไปได้ลดความรุนแรงลงสู่ระดับแสงสลัวที่คุ้นเคยอีกครั้ง ทิ้งไว้เพียงจุดดำที่เต้นระริกอยู่ในม่านตาของเหล่าก็อบลิน

เมื่อดาชิ, เอ็มบี, และโนอาห์ลืมตาขึ้นอีกครั้ง, สมรภูมิก็ได้ถูกเตรียมพร้อมไว้แล้ว

ภาพเบื้องหน้าพวกเขาคือความโกลาหลโดยสมบูรณ์ ก็อบลินที่เคยนั่งอย่างสบายใจบัดนี้กลับวิ่งชนกันเองอย่างสับสน, บางตัวกรีดร้องอย่างเสียขวุญ, บางตัวยกมือกุมดวงตาที่พร่ามัวของตัวเอง, และบางตัวก็ล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นเพราะสะดุดขาเพื่อน

มันไม่ใช่การต่อสู้...มันคือการเก็บกวาด

บุตรแห่งไทคีเคลื่อนไหวเป็นคนแรก, ปืนคู่ในมือของเขาปรากฏขึ้นมาราวกับเป็นส่วนหนึ่งของเงา, แต่ละนัดที่ยิงออกไปเงียบเชียบแต่เด็ดขาด, ส่งกระสุนทองสัมฤทธิ์ไปดับชีวิตของอสูรผิวเขียวที่ยังคงมึนงงอยู่ทีละตัว เอ็มบีไม่ได้ปีนขึ้นที่สูงในครั้งนี้, แต่เขาวิ่งเข้าสมทบ, ใช้พานท้ายปืนสไนเปอร์ฟาดเข้าที่ท้ายทอยของศัตรูที่อยู่ใกล้ตัวอย่างรุนแรง, ในขณะที่โนอาห์, แม้จะยังคงรักษาระยะห่าง, แต่ก็ยิงสนับสนุนด้วยหนังสติ๊กของเขาอย่างแม่นยำ, ปลดอาวุธและทำให้ก็อบลินที่เริ่มจะตั้งตัวได้เสียหลักล้มลง

การสังหารหมู่ดำเนินไปอย่างรวดเร็วและเป็นระบบ, ไม่มีเสียงตะโกนสั่งการ, มีเพียงการเคลื่อนไหวที่ประสานกันราวกับซ้อมมาเป็นอย่างดี, จบสิ้นลงภายในเวลาไม่ถึงสองนาที

เมื่อฝุ่นควันจางลง, เหลือเพียงร่างของก็อบลินที่สลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทองเกลื่อนกลาดไปทั่วพื้น...ยกเว้นตัวเดียว

มันคือตัวที่ดูจะใหญ่และแข็งแรงที่สุด, อาจจะเป็นหัวหน้าของฝูงนี้, ซึ่งกำลังพยายามจะลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล, ดวงตาของมันยังคงแดงก่ำและพร่ามัว

ดาชิไม่ได้ยิงมันในทันที เขาเดินเข้าไปหามันอย่างใจเย็น, ก่อนจะเตะเข้าที่ข้อพับขาของมันจนทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นอีกครั้ง "ฉันมีคำถาม" เขาเอ่ยขึ้นเรียบๆ, จ่อปากกระบอกปืนไปที่กลางแสกหน้าของมัน "และฉันก็หวังว่านายจะให้คำตอบที่ดีนะ"

หลังจากผ่านการ 'พูดคุย' ที่ประกอบไปด้วยการตั้งคำถามสลับกับการใช้ด้ามปืนกระแทกเข้าไปที่ใบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างใจเย็น รวมถึงสัมฤทธิ์วิเศษหนึ่งนัดที่ต้นขาของมัน, ก็อบลินตัวนั้นก็ยอมเปิดปากในที่สุด

มันสารภาพว่าพวกมันเป็นเพียง 'ทหารใหม่' ในกองทัพที่เพิ่งถูกเกณฑ์มา, ถูกส่งมาที่นี่เพื่อเฝ้าสังเกตการณ์และรายงานความเคลื่อนไหวบนพื้นผิวกลับไปยัง 'เบื้องบน' มันไม่รู้ว่าใครคือผู้นำ, หรือเป้าหมายที่แท้จริงคืออะไร แต่มันก็ได้ให้เบาะแสชิ้นสำคัญชิ้นหนึ่งออกมา…

"คลัง…คลังลับ…ที่ฟิลาเดลเฟีย" มันละล่ำละลักออกมา, เสียงของมันแหบแห้งและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว "น่าจะมีข้อมูลสำคัญอยู่ที่นั่น...นั่นคือทั้งหมดที่ข้ารู้! ข้าสาบาน!"

ผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟจ้องมองมันนิ่ง, ประเมินความจริงจากแววตาที่หวาดกลัวสุดขีดนั้น

ปัง!

เขาเหนี่ยวไกปืน, จบชีวิตของพยานปากสุดท้ายลงอย่างเลือดเย็น "มันน่าจะพูดความจริง" เขากล่าวกับเพื่อนร่วมทีมที่ยืนมองอยู่ ปืนในมือสลายกลายเป็นอากาศธาตุ "แต่ข้อมูลมันน้อยเกินไป"

เขาหันไปสำรวจรอบๆ ห้องโถงที่ตอนนี้ว่างเปล่า สายตาของเขาสะดุดเข้ากับกองอาวุธและเสบียงที่ถูกทิ้งไว้ข้างกองไฟที่มอดดับ

เบาะแสอาจจะน้อย…แต่บางทีของที่ระลึกที่พวกมันทิ้งไว้อาจจะให้ข้อมูลอะไรได้มากกว่านี้ก็ได้

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

การปะทะ:  ฝูงก็อบลิน Link

สินสงคราม: หมวกก็อบลิน LUK 50 หน่วย จะดรอปดาบก็อบลินเพิ่ม 1 ชิ้น

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 10:50 AM

การสำรวจเริ่มต้นขึ้นโดยไม่ต้องมีคำสั่งใดๆ เพิ่มเติมจากบุตรแห่งไทคี พวกเขาแยกย้ายกันรื้อค้นแคมป์ชั่วคราวของเหล่าก็อบลิน, พลิกดูทุกกองผ้าขี้ริ้ว, เตะทุกถังสนิม, มองหาเบาะแสใดๆ ก็ตามที่อาจจะหลงเหลืออยู่ ส่วนใหญ่แล้ว, มันคือขยะ—อาวุธที่ทำขึ้นอย่างหยาบๆ, เศษอาหารที่เริ่มเน่าเปื่อย, และกองกระดูกที่ถูกแทะจนเกลี้ยงเกลา

จนกระทั่ง…สายตาของดาชิไปสะดุดเข้ากับลังไม้เก่าๆ ใบหนึ่งที่ถูกซ่อนไว้ใต้กองผ้าใบกันน้ำที่ขาดรุ่งริ่ง มันดูไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมที่ไร้ระเบียบนี้เลยแม้แต่น้อย สัญชาตญาณบอกว่ามันต้องมีอะไรซักอย่าง

เขาใช้ปลายเท้าเขี่ยผ้าใบออก, แล้วงัดฝาลังที่ปิดไว้อย่างลวกๆ ขึ้นมา ภายในไม่ได้มีสมบัติหรืออาวุธวิเศษใดๆ, มีเพียงซากกระดาษห่อพัสดุวางแหมะอยู่ในนั้น บนห่อมีลายมือหวัดๆเขียนไว้ด้วยหมึกกันน้ำ คาดว่าจะเป็นพิกัด และไม่ใช่พิกัดธรรมดา มันอยู่ในฟิลาเดลเฟีย

"โนอาห์" เขาเรียกสั้นๆ

เซเทอร์หนุ่มรีบเดินเข้ามาหาในทันที เขารับกล่องพัสดุไปพิจารณา, ก่อนจะกางแผนที่ของเขาลงบนพื้นอีกครั้ง นิ้วที่สั่นเทาเล็กน้อยของเขาไล่ไปตามจุดต่างๆบนแผนที่ในเขตของฟิลาเดลเฟีย

"เจอแล้ว…" โนอาห์เอ่ยขึ้นในที่สุด, เงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาที่ทั้งตื่นเต้นและกังวล "พิกัดนี้ชี้ไปแถวๆสถานีสปริงการ์เดน…เป็นสถานีรถไฟใต้ดินที่ถูกทิ้งร้างไปนานแล้ว…"

"แสดงว่าเบาะแสของไอ้ตัวเมื่อกี้นี้เป็นของจริง" บุรุษชาวรัสเซียพึมพำ จิ๊กซอว์ชิ้นต่อไปได้ถูกวางลงบนกระดานแล้ว 

"แล้วเราจะไปกันยังไงล่ะ?" เอ็มบีถามขึ้น เดินเข้ามาร่วมวงสนทนา

"วิธีที่ธรรมดาที่สุด" ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดตอบ, เขาลุกขึ้นยืนแล้วปัดฝุ่นออกจากกางเกง "เราจะกลับขึ้นไปบนดิน ไปที่มิดทาวน์…แล้วขึ้นรถบัส"

การเดินทางออกจากเขาวงกตใต้ดินนั้นง่ายกว่าตอนเข้ามามาก พวกเขาเดินย้อนกลับไปตามทางเดิมจนกระทั่งเห็นแสงสว่างของโลกเบื้องบน เมื่อก้าวขึ้นมาบนทางเท้าอีกครั้ง, เสียงจอแจและกลิ่นควันของมหานครนิวยอร์กก็โถมเข้าใส่ราวกับคลื่นยักษ์, เป็นการต้อนรับที่โหดร้ายแต่ก็คุ้นเคย ระหว่างทางเขาซื้อซาลาเปาไส้หมูให้ทุกคนกินรองท้องเป็นมื้อเที่ยง แน่นอนว่าเขาไม่ลืมที่จะแซวโนอาห์ "ฉันไม่เคยเห็นแพะกินหมู เพราะฉะนั้นซาลาเปานี่ให้ฟรี"

สามชั่วโมงต่อมา, พวกเขานั่งอยู่บนรถบัสของบริษัท Flixbus ที่กำลังมุ่งหน้าออกจากเมือง กลมกลืนไปกับนักเดินทางและนักท่องเที่ยวธรรมดาทั่วไป โนอาห์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกอย่างเห็นได้ชัดที่ได้กลับมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ 'ปกติ', ในขณะที่เอ็มบีเสียบหูฟังแล้วเอนหลังหลับไปกับกระจกหน้าต่าง ส่วนบุตรแห่งโชคชะตา…เขานั่งนิ่ง, จ้องมองทิวทัศน์ของเมืองที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นชานเมือง, ในใจกำลังวางแผนตาเดินต่อไปสำหรับเกมที่เพิ่งจะย้ายสมรภูมิรบไปยังเมืองแห่งภราดรภาพ

02:40 PM

รถบัสจอดส่งพวกเขาที่สถานีซึ่งพลุกพล่านไปด้วยผู้คน, เสียงประกาศ, และความรีบเร่งของชีวิตในเมืองใหญ่ แต่เมื่อพวกเขาเดินเท้าออกจากศูนย์กลางแห่งความวุ่นวายนั้น, ภูมิทัศน์ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ แต่ชัดเจนราวกับกำลังเดินข้ามไปมิติอื่น

ตึกสูงที่เคยเป็นสัญลักษณ์ของความเจริญค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยอาคารพาณิชย์เก่าๆ ที่ถูกทอดทิ้ง, หน้าต่างหลายบานถูกตอกปิดด้วยแผ่นไม้, และผนังอิฐก็เต็มไปด้วยร่องรอยของกราฟฟิตีที่สีสันซีดจางไปตามกาลเวลา ราวกับเป็นซากปรักหักพังของความฝันที่ถูกลืมเลือน

การเดินทางยี่สิบนาทีนั้นให้ความรู้สึกเหมือนยาวนานกว่าหนึ่งชั่วโมง ความเงียบที่หนักอึ้งและผิดปกติเข้าครอบงำทุกอย่าง, กลบเสียงฝีเท้าของพวกเขาเองจนเกือบจะไม่ได้ยิน ไม่มีเสียงรถยนต์, ไม่มีเสียงผู้คน, มีเพียงเสียงลมที่พัดหวีดหวิวผ่านซากอาคารที่ว่างเปล่า, บรรเลงบทเพลงที่น่าสะพรึงกลัวและเปลี่ยวเหงา

แสงสีทองอ่อนจางของยามบ่ายที่ไม่มีวันสิ้นสุดไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย, ตรงกันข้าม, มันกลับทำให้ทุกอย่างดูน่าขนลุกยิ่งกว่าเดิม แสงนั้นสาดส่องลงมาในมุมที่ผิดเพี้ยน, ทอดเงาของตึกรามบ้านช่องให้ยาวเหยียดและบิดเบี้ยว, ทำให้ถนนที่ว่างเปล่าดูเหมือนฉากในฝันร้ายที่กำลังรอคอยให้บางสิ่งบางอย่างปรากฏตัวออกมา

ดาชิไม่ได้รู้สึกกลัว, แต่ประสาทสัมผัสทุกส่วนของเขาตื่นตัวถึงขีดสุด ความเงียบนี้ไม่ใช่ความสงบ…มันเหมือนความนิ่งงันก่อนพายุจะเข้า ในขณะที่โนอาห์เดินชิดเข้ามาใกล้เขามากขึ้น, ดวงตาหลังกรอบแว่นของเซเทอร์หนุ่มกวาดมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง ส่วนเอ็มบี, แม้จะยังคงท่าทีสบายๆ, แต่ก็เก็บหูฟังของตัวเองเข้ากระเป๋าไปแล้ว, มือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋าอย่างเตรียมพร้อม

ในที่สุด, พวกเขาก็มาถึง

เบื้องหน้าของพวกเขาคือทางลงสถานีรถไฟใต้ดินที่ถูกลืมเลือน มันไม่ใช่ทางเข้า, แต่มันคือหลุมศพของระบบขนส่งมวลชน บันไดคอนกรีตที่แตกร้าวทอดตัวลึกลงไปในความมืดที่มองไม่เห็น, ราวเหล็กกั้นที่ขึ้นสนิมและบิดงอไปหมดดูเหมือนกรงเล็บของอสูรกายที่กำลังอ้าปากค้างรอคอยเหยื่อรายต่อไป

ที่นี่คือสถานีสปริงการ์เดน—และมันก็ดูเหมือนประตูสู่นรกมากกว่าจะเป็นเพียงแค่สถานีรถไฟที่ถูกทิ้งร้าง

ปฏิสัมพันธ์+ให้ซาลาเปา โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ
ค่ารถบัส 30 $

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 02:25 PM

การก้าวเท้าลงไปในปากอุโมงค์แห่งความมืดมิดนั้นไม่ต่างอะไรกับการเดินเข้าสู่ลำคอของอสูรกายที่หลับใหล อากาศที่เย็นเยียบและเหม็นอับพุ่งเข้าปะทะใบหน้าของพวกเขาทันทีที่แสงสว่างจากโลกเบื้องบนถูกตัดขาด, มันคือกลิ่นของความเน่าเปื่อย, ของความสิ้นหวัง, และของกาลเวลาที่ถูกทอดทิ้ง

"โอเค…มืดจริง" เอ็มบีพึมพำ, ก่อนที่ดวงไฟสีทองนวลจะปรากฏขึ้นในมือของเขา, ขับไล่ความมืดมิดออกไปในรัศมีไม่กี่เมตร แสงนั้นเผยให้เห็นภาพของความเสื่อมโทรมที่แท้จริง—ซากศพของหลอดไฟนีออนที่ห้อยร่องแร่งลงมาจากเพดาน, ผนังที่เคยเป็นสีกระเบื้องบัดนี้กลับเต็มไปด้วยคราบราดำและรอยเขียนพ่นสีที่ซีดจางจนแทบจะอ่านไม่ออก, และพื้นคอนกรีตที่เปียกชื้นอยู่เสมอก็เต็มไปด้วยแอ่งน้ำสกปรก

พวกเขาเดินลึกเข้าไป, เสียงฝีเท้าของพวกเขาสะท้อนก้องไปในความเงียบ, มีเพียงเสียงน้ำหยดเป็นจังหวะที่ดังมาจากที่ไหนสักแห่งในความมืดเป็นเพื่อนร่วมทาง ไม่นานนัก, พวกเขาก็พบกับร่องรอยการตั้งถิ่นฐาน—มันคือแคมป์ของก็อบลินอย่างไม่ต้องสงสัย โต๊ะที่ทำขึ้นอย่างลวกๆ จากป้ายหยุดรถเก่าๆ, กองขยะที่ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง, และเศษผ้าขี้ริ้วที่เคยเป็นเสื้อผ้าวางกองระเกะระกะไปทั่วบริเวณ

ทว่า, มันไม่มีการป้องกัน, ไม่มีผู้เฝ้ายาม, ไม่มีกับดัก มันดูเหมือนรังที่ถูกทอดทิ้งอย่างกะทันหัน

"ที่นี่ไม่มีอะไรเลย" โนอาห์พึมพำ, ยังคงกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง

การค้นหาในช่วงแรกนั้นน่าผิดหวัง, พวกเขาไม่พบอะไรที่เป็นประโยชน์เลยนอกจากเศษอาวุธที่ขึ้นสนิมและกองกระดูกที่ถูกแทะจนเกลี้ยงเกลา จนกระทั่งสายตาของบุรุษชาวรัสเซียไปสะดุดเข้ากับกองผ้าใบเก่าๆ ที่ถูกสุมไว้ในมุมหนึ่งของห้องโถง

เขาใช้ปลายเท้าเขี่ยมันออก, เผยให้เห็นสมุดเล่มหนึ่งที่ถูกซ่อนไว้ สมุดปกหนังที่เย็บอย่างหยาบๆ, เมื่อพลิกดูคร่าวๆ, ข้างในเต็มไปด้วยตัวอักษรหวัดๆที่เขียนรายการข้าวของต่างๆ ไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ—มันคือสมุดบัญชี, เป็นบันทึกการค้าของพวกมันอย่างไม่ต้องสงสัย ถัดจากสมุดเล่มนั้น, เขาก็พบกับเอกสารอีกแผ่นหนึ่งที่ถูกพับไว้ บนนั้นมีตราประทับขี้ผึ้งสีแดงเข้ม, เป็นรูปตัวอักษร 'G' ที่มีมงกุฎบิดเบี้ยวครอบอยู่ด้านบน

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ตรวจสอบสิ่งที่เพิ่งค้นพบให้ละเอียด, เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากส่วนที่ลึกเข้าไปในอุโมงค์, หยุดทุกการกระทำของพวกเขาลงในทันที

ครืด…

เสียงทุ้มต่ำและสั่นสะเทือนดังมาจากส่วนที่ลึกเข้าไปในอุโมงค์, มันไม่ใช่เสียงรถไฟ, แต่เป็นเสียงของบางสิ่งที่หนักและใหญ่กำลังลากเท้าไปบนพื้นคอนกรีต เสียงนั้นสั่นสะเทือนมาถึงจุดที่พวกเขายืนอยู่, ทำให้ฝุ่นผงบนพื้นเต้นระริกเบาๆ

ทุกคนหยุดนิ่ง, แสงสีทองของเอ็มบีสาดส่องเข้าไปในความมืดที่ไร้จุดสิ้นสุดนั้น

เงาร่างมหึมาหนึ่งค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้นจากปลายอุโมงค์, ร่างกายของมันใหญ่โตจนแทบจะเต็มความกว้างของอุโมงค์, กล้ามเนื้อทุกมัดบิดเป็นเกลียว, และเขาคู่แหลมคมของมันก็สะท้อนแสงสีทองจนเป็นประกายวาววับ

"มิโนทอร์…" โนอาห์ร้องออกมา

มันคำรามลั่น, เสียงของมันก้องกังวานไปทั่วสถานีร้าง, เป็นเสียงคำรามของความหิวกระหายและความเกรี้ยวกราดที่ถูกรบกวนการพักผ่อน

แล้วจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายก็เข้าที่ในหัวของบุตรแห่งโชคชะตาอย่างสมบูรณ์แบบ ความหละหลวมในการป้องกัน, การไม่มีเวรยาม, และการไม่มีกับดักใดๆ มันไม่ใช่ความผิดพลาด

นี่เอง…ปราการป้องกันตามธรรมชาติที่สมบูรณ์แบบที่สุด พวกก็อบลินมีเพื่อนบ้านที่อันตราย ซึ่งทำให้ที่นี่ปลอดภัยจากผู้บุกรุก

บุตรแห่งไทคีรีบเก็บของที่เจอลงกระเป๋าเป้แอร์เมสเป็นอย่างแรก

สมองของบุตรแห่งไทคีประมวลผลสถานการณ์ในเสี้ยววินาที—พื้นที่เปิดโล่งพอให้เคลื่อนไหว, ศัตรูมีขนาดใหญ่และเชื่องช้า, และทีมของเขามีความสามารถในการโจมตีระยะไกล

"พอสู้ได้" เขาเอ่ยขึ้นเรียบๆ แต่ทุกคำพูดแฝงไว้ด้วยอำนาจที่ทำให้ทุกคนต้องเชื่อฟัง "เอ็มบี เตรียมแสง โนอาห์..."

"หาที่กำบังแล้วคอยสนับสนุน"

โดยไม่รอคำตอบ, เขาเคลื่อนไหวเป็นคนแรก พุ่งแยกตัวออกจากกลุ่มไปอีกทางหนึ่ง, ทำให้ตัวเองกลายเป็นเป้าหมายที่เด่นชัดและน่าสนใจที่สุดในสายตาของอสูรกายร่างยักษ์ มันคือการล่อเสือออกจากถ้ำ, คือการดึงอันตรายให้ห่างจาก 'หน่วยสนับสนุน' ที่เปราะบางของเขา

เสียงคำรามของมิโนทอร์ดังลั่นไปทั่วอุโมงค์, สัญชาตญาณนักล่าของมันล็อกเป้าหมายไปที่ร่างที่เคลื่อนไหวอย่างโดดเดี่ยว มันกระทืบเท้าจนพื้นคอนกรีตสั่นสะเทือนแล้วพุ่งทะยานเข้าใส่, ร่างมหึมาของมันแหวกผ่านอากาศที่เย็นเฉียบราวกับรถจักรไอน้ำที่หลุดออกมาจากราง

"เอาเลย!" ดาชิตะโกนสั่ง

ในวินาทีนั้น, เอ็มบีก็ยกมือขึ้น รวบรวมแสงสีทองที่เคยสลัวๆ ให้กลายเป็นดวงไฟที่สว่างจ้าและรุนแรง ก่อนจะปลดปล่อยมันออกไปเป็นระเบิดแสงที่ไร้เสียง

โลกทั้งใบกลายเป็นสีขาวโพลนไปชั่วขณะ

มิโนทอร์, ซึ่งดวงตาของมันคุ้นชินกับความมืดใต้พิภพมาตลอด, คำรามลั่นด้วยความเจ็บปวดและสับสน มันชะงักงัน, ก้มหัวลง, ส่ายไปมาอย่างบ้าคลั่ง, โจมตีอากาศที่ว่างเปล่าด้วยเขาแหลมคมของมันอย่างไม่เลือกทิศทาง

การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วภายใต้เงื่อนไขของพวกเขา

บุรุษชาวรัสเซียใช้จังหวะนั้นให้เป็นประโยชน์, ปืนพกในมือของเขาปรากฏขึ้นมาราวกับภาพลวงตา เขาวิ่งวนรอบตัวอสูรที่ตาบอดชั่วคราว, ใช้เสาคอนกรีตที่ผุพังเป็นที่กำบัง, แล้วเริ่ม 'ตอด' มันอย่างเป็นระบบ กระสุนทองสัมฤทธิ์แต่ละนัดไม่ได้เล็งไปที่จุดตาย, แต่กลับพุ่งเข้าใส่ข้อต่อ, เอ็นร้อยหวาย, และกล้ามเนื้อต้นขา, ค่อยๆ ลดทอนความสามารถในการเคลื่อนไหวของมันลงทีละนิด

"กรรรร!" มิโนทอร์กรีดร้องด้วยความโกรธ, ความเจ็บปวดทำให้มันเริ่มปรับตัวเข้ากับแสงได้เร็วขึ้น

เสียงสไนเปอร์ของเอ็มบีดังก้องอุโมงค์เป็นครั้งคราว, กระสุนหนักเจาะเข้าที่แผ่นหลังหนาเตอะของมิโนทอร์จนเกิดเป็นแผลฉกรรจ์ แรงเจาะของกระสุนทำเอามันเซไปชั่วครู่ ตามมาด้วยช่วงเวลาที่เงียบไปเพื่อบรรจุกระสุนใหม่

แม้แต่โนอาห์ก็เข้าร่วมวงในแบบของเขาเอง เขาไม่ได้เข้าปะทะตรงๆ, แต่กลับวิ่งไปรอบๆ, ขว้างเศษอิฐและท่อนเหล็กเพื่อสร้างเสียงหลอกล่อ, ทำให้มิโนทอร์ที่กำลังสับสนยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก, ไม่รู้ว่าควรจะหันไปทางไหนดี

การโจมตีจากทุกทิศทางทำให้มิโนทอร์คลั่งอย่างสมบูรณ์แบบ มันเริ่มกวาดกระบองยักษ์ไปรอบตัวอย่างไม่เลือกหน้า, ทุบเสาคอนกรีตจนแตกเป็นชิ้นๆ สร้างความโกลาหลและอันตราย

แต่แล้ว, ท่ามกลางความสับสนอลหม่านนั้น, เอ็มบีก็เปลี่ยนจากการยิงกระสุนหนักมาเป็นลูกศรแสง เขารวบรวมพลังอีกครั้ง สร้างลูกศรที่ทำจากแสงบริสุทธิ์ขึ้นมา, แล้วยิงมันออกไปอย่างแม่นยำ มันพุ่งเข้าปักที่กลางแผ่นหลังของมิโนทอร์, ทำให้มันชะงักงันด้วยความเจ็บปวดจากพลังงานบริสุทธิ์ที่ระเบิดออก

นั่นคือช่องว่างสุดท้ายที่ดาชิต้องการ

เขาพุ่งเข้าไปในระยะประชิด, สไลด์ตัวลอดใต้แขนที่กำลังเหวี่ยงของมัน, แล้วยิงกระสุนสองนัดสุดท้ายอัดเข้าไปที่หลังหัวเข่าข้างที่ยังดีอยู่ของมันอย่างจัง

ร่างมหึมาของมิโนทอร์ทรุดลงไปกับพื้นคอนกรีต, เสียงกระดูกที่แตกหักดังลั่นไปทั่วอุโมงค์ที่เงียบสงัด มันพยายามจะยันตัวลุกขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย, แต่ก็ทำได้เพียงแค่คำรามอย่างอ่อนแรง

บุตรแห่งไทคีดินเข้าไปหามันอย่างเยือกเย็น, จ่อปากกระบอกปืนไปที่กลางแสกหน้าของมัน แล้วเหนี่ยวไกปืนเป็นครั้งสุดท้าย การต่อสู้ได้จบลงแล้ว

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตมิโนทอร์ครั้งแรก Link

สินสงคราม: 

- เขามิโนทอร์ (เลขไบต์ 0/1/6/9)

- หนังมิโนทอร์ (เลขไบต์คู่ ยกเว้นเลขข้างบน)

- เนื้อมิโนทอร์ (เลขไบต์คี่ ยกเว้นเลขข้างบน)

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 02:40 PM

ความเงียบที่มาเยือนหลังการต่อสู้ไม่ได้นำมาซึ่งความผ่อนคลาย, แต่กลับเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยคำถามและโอกาสที่รอการค้นพบ กลิ่นดินปืนและฝุ่นที่คลุ้งตลบอบอวลค่อยๆ จางลง, เหลือเพียงไอเย็นของอุโมงค์ร้างและแสงสีทองนวลที่ยังคงส่องสว่างออกมาจากตัวของเอ็มบี

บุตรแห่งอพอลโลไม่ได้สนใจภารกิจทางปัญญาที่อยู่ตรงหน้า เขากลับเดินผิวปากไปเขี่ยๆ ซากของมิโนทอร์ที่สลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทอง, มองหาชิ้นส่วนที่อาจจะหลงเหลืออยู่—เขาที่หัก, หรือเศษกระดูกที่ยังไม่สลายไป—เพื่อนำไปดัดแปลงเป็นเครื่องดนตรีชิ้นใหม่ที่ไม่มีใครในโลกเคยได้ยินมาก่อน

ในขณะเดียวกัน, งานที่ต้องใช้สมาธิก็ตกเป็นหน้าที่ของดาชิและโนอาห์ ทั้งสองนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นคอนกรีตที่เย็นเฉียบ, ก้มหน้าก้มตาอยู่กับสมุดปกหนังที่เพิ่งยึดมาได้

ลายมือข้างในนั้นหวัดและอ่านยากอย่างเหลือเชื่อ, ราวกับถูกเขียนขึ้นโดยสิ่งมีชีวิตที่ไม่คุ้นเคยกับการใช้ปากกา แต่ถึงกระนั้น, โครงสร้างของมันก็ชัดเจนอย่างน่าประหลาด—มันถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนอย่างชัดเจน: 'ของเข้า' และ 'ของออก'

"ลายมือแย่กว่าหมออีก" โนอาห์บ่นพึมพำ, ขยับแว่นตาของตัวเองเพื่อพยายามเพ่งมองตัวอักษรที่บิดเบี้ยว

"แต่อย่างน้อยมันก็มีระบบ" ผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟกล่าว, นิ้วของเขาไล่ไปตามรายการต่างๆ อย่างรวดเร็ว "มันไม่ใช่แค่สมุดบันทึก…มันคือบัญชีคุมสต็อก"

เวลาผ่านไป, พวกเขาช่วยกันปะติดปะต่อข้อมูล, แปลความหมายของสัญลักษณ์และตัวย่อต่างๆ ที่พวกก็อบลินใช้กันเอง จนกระทั่ง…ปลายนิ้วของดาชิหยุดลงที่รายการหนึ่ง

[H-spec staff]

สมองของเขาเริ่มทำงานอย่างรวดเร็ว, เชื่อมโยงทุกจุดเข้าด้วยกัน

H-spec… 'H' อาจจะย่อมาจาก Hermes 'Staff' ก็คือคทา…นี่อาจจะเป็นชื่อรหัสของคาดูเซียส

บันทึกการขนส่งระบุไว้อย่างชัดเจน: มีการเคลื่อนย้ายสองครั้ง ครั้งแรก, จาก M-HTN ไปยัง P-DEL—แมนฮัตตันสู่ฟิลาเดลเฟีย และครั้งที่สอง, จาก P-DEL ไปยัง NHVN—ฟิลาเดลเฟียสู่นิวเฮเว่น มันตรงกับคำพยากรณ์และข้อมูลที่พวกเขาได้รับมาทุกประการ

แต่ส่วนที่สำคัญที่สุด…คือชื่อของผู้รับ

G.

เพียงตัวอักษรเดียว, แต่กลับมีความหมายที่หนักอึ้ง ตัวอักษรเดียวกับที่อยู่บนตราประทับขี้ผึ้งสีแดงที่พวกเขาเจอ

ทุกอย่างเริ่มชัดเจนขึ้น…เส้นทางการเดินทางของคทาถูกเปิดเผยแล้ว แต่ในขณะเดียวกัน, ปริศนาชิ้นใหม่ที่ใหญ่กว่าและอันตรายกว่าก็ได้ปรากฏขึ้นมาแทนที่

ปัญหาไม่ใช่ 'ที่ไหน' อีกต่อไป

แต่คือ…

ใครคือ 'G'?

ความเงียบที่ตามมาหลังจากการค้นพบปริศนาชิ้นใหม่นั้นไม่ได้คงอยู่นานนัก สำหรับดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัด, ข้อมูลใหม่หมายถึงแผนการใหม่ และการลงมือทำก็สำคัญกว่าการคิดที่ไร้จุดหมาย

เขาปิดสมุดบัญชีปกหนังลงด้วยเสียง ปึ้ก ที่ดังพอจะดึงความสนใจของทุกคนกลับมา "เอ็มบี พอได้แล้ว" เขากล่าว, เสียงของเขาเรียบแต่เด็ดขาด, ตัดผ่านเสียงผิวปากของบุตรแห่งอพอลโลที่กำลังง่วนอยู่กับการสร้างสรรค์ผลงานชิ้นเอกจากกองฝุ่น

"เป้าหมายต่อไปคือนิวเฮเว่น" ผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟประกาศ 

"แต่…เราจะยังไม่ไปที่นั่นทันที" เขากล่าวต่อ, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขามองไปที่เพื่อนร่วมทีมทั้งสองคน "การเดินทางจากที่นี่ไปนิวเฮเว่นต้องต่อรถที่มิดทาวน์ในนิวยอร์ก และเราก็มีเวลาเหลือเฟือ…ฉันคิดว่าพวกเราทุกคนสมควรจะได้กินข้าวเย็นดีๆ สักมื้อก่อนที่จะเริ่มภารกิจต่อไป"

มันคือการตัดสินใจที่สมเหตุสมผลที่สุด—การเติมพลัง, การปรับเปลี่ยนบรรยากาศ, และการกลับไปตั้งหลักในเมืองที่คุ้นเคยก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังสมรภูมิแห่งใหม่

โดยไม่ต้องรอคำตอบรับใดๆ, บุรุษชาวรัสเซียก็หันหลังให้กับห้องโถงที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพังและคำถามที่ไร้คำตอบ เขาเดินนำทุกคนกลับไปยังเส้นทางเดิม, ออกจากความเย็นเยียบและกลิ่นอับชื้นของอุโมงค์ใต้ดินที่ถูกลืมเลือน

แสงสีทองอ่อนจางของยามบ่ายที่ไม่มีวันสิ้นสุดและอากาศที่อุ่นกว่าโอบล้อมพวกเขาอีกครั้งเมื่อก้าวขึ้นมาบนทางเท้า, พร้อมกับเสียงจอแจของเมืองฟิลาเดลเฟียที่ยังคงดำเนินต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา

ทั้งสามคนก็มุ่งหน้ากลับไปยังโลกของมนุษย์…เพื่อขึ้นรถบัสที่จะนำพาพวกเขาไปยังจุดหมายต่อไปของเกมกระดานที่เพิ่งจะเปิดเผยช่องใหม่ๆ ออกมา

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 05:10 PM

การเดินทางบนรถบัสคือความน่าเบื่อที่ถูกห่อหุ้มด้วยเหล็กกล้าและกระจกปรับอากาศ มันคือสุญญากาศชั่วคราวระหว่างสมรภูมิ, เป็นช่วงเวลาที่ความคิดควรจะล่องลอย แต่สำหรับบุตรแห่งไทคี, มันคือช่วงเวลาแห่งการประมวลผลข้อมูล เขานั่งนิ่งริมหน้าต่าง, จ้องมองทิวทัศน์ของรัฐนิวเจอร์ซีย์ที่วิ่งผ่านไป—จากซากปรักหักพังของอุตสาหกรรมสู่ความเขียวชอุ่มของย่านชานเมือง—แต่ในใจของเขากลับเห็นเพียงตัวอักษร 'G' และมงกุฎที่บิดเบี้ยว

แล้วสมการที่เขากำลังคำนวณก็ถูกรบกวนด้วยตัวแปรที่ไม่คาดคิด

ขณะที่รถบัสกำลังแล่นผ่านย่านที่ดูสงบและร่มรื่นของเมืองพรินซ์ตัน, สายตาที่ถูกฝึกมาให้มองหาความผิดปกติของบุตรแห่งไทคีก็ไปสะดุดเข้ากับเงาที่เคลื่อนไหวอย่างผิดธรรมชาติ มันไม่ใช่เงาของนักศึกษาที่กำลังรีบไปเข้าเรียน, หรือเงาของนักท่องเที่ยวที่กำลังชื่นชมสถาปัตยกรรมเก่าแก่ของมหาวิทยาลัย

มันคือเงาของก็อบลิน

ฝูงเล็กๆ ราวไม่เกินสิบตัวกำลังทำลับๆ ล่อๆ อยู่ระหว่างอาคารอิฐสีแดงและพุ่มไม้ที่ถูกตัดแต่งอย่างสวยงาม, ร่างที่ผอมโซและหลังค่อมของพวกมันดูแปลกแยกและไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมที่ดูสะอาดและเป็นระเบียบนี้โดยสิ้นเชิง

และที่สำคัญกว่านั้น…บนเศษเสื้อเกราะหนังที่พวกมันสวมใส่อย่างลวกๆ, มีตราประทับที่คุ้นตาถูกวาดไว้ด้วยสีขาวอย่างหยาบๆ—ตัวอักษร ‘G’ และมงกุฎที่บิดเบี้ยว

"นั่น" เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ, แต่แฝงไว้ด้วยความเร่งด่วนที่ทำให้เพื่อนร่วมทีมทั้งสองคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ต้องหันมามองในทันที

เอ็มบี, ที่กำลังเคาะนิ้วเป็นจังหวะไปกับเพลงที่ไม่มีใครได้ยิน, ชะงักงัน, แววตาที่เคยสบายๆ ของเขาเปลี่ยนเป็นความตื่นตัวของนักล่า โนอาห์, ที่กำลังพยายามทำตัวให้เล็กที่สุด, ยิ่งหน้าซีดลงไปอีก

"อะไรหรอ?"

"ปัญหาของเรา…อยู่ข้างนอกนั่น" ดาชิกล่าว "เราจะลงป้ายนี้ " น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเด็ดขาดที่ไม่อาจปฏิเสธได้

เขากดกริ่งขอลงป้ายถัดไปอย่างรวดเร็ว, ไม่สนใจสายตาที่ฉงนของคนขับและผู้โดยสารคนอื่นๆ เมื่อประตูเปิดออก, ทั้งสามก็ก้าวลงมายืนบนทางเท้าของเมืองที่ไม่เคยอยู่ในแผนการเดินทางของพวกเขา, ทิ้งให้รถบัสคันนั้นวิ่งจากไป, ปล่อยพวกเขาไว้กับภารกิจที่เพิ่งจะเกิดขึ้นอย่างกะทันหันและมื้อเย็นที่เลื่อนออกไปก่อน

"แผนคืออะไร?" โนอาห์ถาม เสียงของเขาเจือความกังวล

"จัดการ เหลือไว้ถามด้วย" แอ็กเซลตอบ, สั้นและกระชับ เขาไม่ได้เสียเวลาไปกับการวางแผนที่ซับซ้อน มันคือการจู่โจมแบบสายฟ้าแลบ, เข้าชาร์จก่อนที่พวกมันจะทันได้รู้ตัว

การปะทะเริ่มต้นขึ้นด้วยเสียงแหวกอากาศที่เงียบกริบจากที่มั่นบนที่สูงของเอ็มบี, ซึ่งหาตำแหน่งได้บนหลังคาโรงจอดรถที่อยู่ไม่ไกลในเวลาอันรวดเร็ว กระสุนนัดแรกไม่ได้ปลิดชีพ, แต่มันเจาะเข้าที่หัวไหล่ของก็อบลินตัวหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นตัวเฝ้าระวัง, ทำให้มันกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและทำลายความเงียบทั้งหมด

นั่นคือสัญญาณเริ่มต้นสงคราม

บุรุษชาวรัสเซียกับเซเทอร์หนุ่มพุ่งเข้าใส่จากสองทิศทาง, กลายเป็นเงาสีดำที่เคลื่อนไหวด้วยความเร็วและความมุ่งร้าย ปืนคู่ในมือของดาชิคำรามขึ้นพร้อมกัน, แต่ละนัดถูกยิงออกไปด้วยความแม่นยำที่เยือกเย็น, ไม่ได้เล็งไปที่หัวใจหรือศีรษะ, แต่เล็งไปที่ขาและแขน—เป้าหมายไม่ใช่การสังหารหมู่, แต่คือการลดทอนศักยภาพในการต่อสู้และจับเชลย

ฝูงก็อบลินที่ตื่นตระหนกพยายามจะตั้งหลักสู้, พวกมันชักอาวุธที่ทำขึ้นอย่างหยาบๆ ออกมา, แต่ก็สายเกินไปที่จะสร้างแนวป้องกันที่มีประสิทธิภาพได้ การจู่โจมที่ไม่คาดคิดทำให้พวกมันเสียเปรียบอย่างสมบูรณ์

โนอาห์ แม้จะยังคงรักษาระยะห่าง, แต่หนังสติ๊กในมือของเขาก็ทำงานได้อย่างยอดเยี่ยม ก้อนหินแต่ละนัดที่ยิงออกไปพุ่งเข้าปะทะกับข้อมือของก็อบลินที่กำลังจะเหวี่ยงอาวุธ, ทำให้พวกมันชะงักและเปิดโอกาสให้ดาชิเคลื่อนตัวเข้าไปจัดการได้อย่างง่ายดาย

การต่อสู้ดุเดือดแต่สั้น มันจบลงในเวลาไม่ถึงสามนาที, ทิ้งไว้เพียงก็อบลินสองสามตัวที่นอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้น บาดเจ็บแต่ยังมีชีวิตอยู่ และอาจจจะมอบข้อมูลที่พวกเขาต้องการ(อย่างไม่เต็มใจ)

ความพยายามในการเค้นข้อมูลจากเชลยที่เหลืออยู่กลายเป็นบททดสอบความอดทนที่ไร้ผลโดยสิ้นเชิง ก็อบลินที่ได้รับบาดเจ็บเหล่านั้น, แม้จะร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด, แต่กลับมีแววตาที่ดื้อรั้นและจงรักภักดีอย่างน่าประหลาด พวกมันปิดปากเงียบ, จ้องมองผู้จับกุมด้วยความเกลียดชัง, และไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาเลยนอกจากคำสบถในภาษาที่น่ารังเกียจของพวกมัน

บุตรแห่งไทคีไม่ได้ใช้เวลาไปกับการทรมานที่ไร้จุดหมาย เขามองเห็นกำแพงแห่งความกลัวและความภักดีที่ก่อตัวขึ้นในดวงตาของพวกมัน และรู้ดีว่าการจะพังมันลงไปต้องใช้เวลามากเกินจำเป็น

"เสียเวลาเปล่า" เขาเอ่ยขึ้นเรียบๆ เป็นการประกาศคำตัดสิน

เสียงปืนดังขึ้นสองสามครั้ง แห้งแล้งและเด็ดขาด ยุติเสียงครวญครางและทุกคำถามที่ไร้คำตอบลงในทันที โนอาห์สะดุ้งเล็กน้อยกับความเลือดเย็นนั้น, แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา ในขณะที่เอ็มบีเพียงแค่ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อจัดการกับหลักฐานและพยานปากสุดท้ายจนหมดสิ้น ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดก็ปัดฝุ่นที่มองไม่เห็นออกจากเสื้อของเขา

"เราต้องไปต่อ" เขากล่าวกับเพื่อนร่วมทีมที่ยืนรออยู่ "เปลี่ยนแผนเล็กน้อย...เราจะหารถเช่าแถวนี้"

พวกเขาเคลื่อนตัวออกจากสมรภูมิที่เพิ่งจบลง, ทิ้งความรุนแรงไว้เบื้องหลัง, กลมกลืนไปกับบรรยากาศที่ดูสงบสุขและเป็นระเบียบของเมืองพรินซ์ตันอีกครั้ง พวกเขาเดินไปตามทางเท้าที่สะอาดสะอ้าน, ผ่านอาคารอิฐสีแดงและสนามหญ้าที่ถูกตัดแต่งอย่างสวยงาม, ราวกับเป็นเพียงนักท่องเที่ยวสามคนที่กำลังมองหาร้านอาหารเย็นดีๆ สักร้าน

แต่เป้าหมายของพวกเขาในตอนนี้คือร้านเช่ารถที่ใกล้ที่สุด—ยานพาหนะที่จะนำพาพวกเขากลับไปยังมิดทาวน์, กลับสู่แผนการเดิมที่ถูกเลื่อนออกไปชั่วคราว, และกลับสู่เกมที่ซับซ้อนกว่าซึ่งยังคงรอคอยพวกเขาอยู่ข้างหน้า

ไม่นานนัก, พวกเขาก็มาถึงที่หมาย มันไม่ใช่บริษัทเช่ารถขนาดใหญ่, แต่เป็นเพียงออฟฟิศเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ในตึกแถวเก่าแก่, มีป้ายชื่อบริษัทแขวนอยู่อย่างเรียบง่าย

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินนำเข้าไป, กลิ่นของน้ำยาปรับอากาศและพรมที่ถูกดูดฝุ่นใหม่ๆ ต้อนรับพวกเขา ภายในนั้นตกแต่งอย่างเรียบง่ายและเป็นระเบียบ พนักงานหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์, เงยหน้าขึ้นมองพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรตามแบบฉบับของงานบริการ

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับ ผมต้องการเช่ารถหนึ่งวัน" บุตรแห่งไทคีกล่าวตอบด้วยรอยยิ้มที่สุภาพและมีเสน่ห์ไม่แพ้กัน

เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองออกมา, ไม่ได้ยื่นบัตรเครดิตแบล๊คการ์ดของตน, แต่กลับหยิบบัตรพลาสติกแข็งใบหนึ่งออกมา—บัตรของธนาคารสวิส ออกในชื่อ 'อเล็กซานเดอร์ เพตรอฟ', พร้อมด้วยบัตรประจำตัวนักศึกษาจากเอ็มไอทีที่เข้าคู่กันอย่างสมบูรณ์แบบ มันคือเอกสารปลอมคุณภาพสูง, เป็นผลงานศิลปะที่ถูกสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถัน, สมบูรณ์แบบทั้งน้ำหนัก, ลายน้ำ, และแถบแม่เหล็กที่สามารถสแกนผ่านได้โดยไม่มีปัญหา

พนักงานหญิงรับเอกสารไปตรวจสอบ, พิมพ์ข้อมูลลงในคอมพิวเตอร์, และทุกอย่างก็ผ่านไปอย่างราบรื่นโดยไม่มีใครสงสัยแม้แต่น้อย 'อเล็กซานเดอร์ เพตรอฟ' มีตัวตนอยู่จริงในระบบ, มีประวัติที่สะอาดสะอ้าน, และมีเครดิตที่ดีพอที่จะเช่ารถยนต์ได้

ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา, กุญแจรถยนต์ Nissan Altima 2022 สีดำเงาธรรมดาและไร้พิษสงที่สุดก็ถูกวางลงในมือของเขา โนอาห์ดูแปลกใจที่เขาไม่ได้เลือกรถราคาแพงเหมือนตอนขับไปค่าย ดาชิก็ตอบไปเพียง "ตอนนั้นฉันกวนตีนนายเล่น…"

เมื่อทั้งสามคนเข้ามานั่งในรถ, เอ็มบีก็เสียบหูฟังของตัวเองในทันทีแล้วเอนหลังพิงกับเบาะ, ปล่อยให้โลกภายนอกจางหายไป ในขณะที่โนอาห์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก, ราวกับเพิ่งยกภูเขาออกจากอกได้สำเร็จ

บุตรแห่งไทคีสตาร์ทเครื่องยนต์, เสียงเครื่องยนต์ที่เรียบและสม่ำเสมอคือเสียงของความปกติที่เขาโหยหา เขานำรถออกจากลานจอด, ขับไปตามถนนที่ร่มรื่นของเมืองพรินซ์ตัน, ก่อนจะมุ่งหน้าขึ้นสู่ทางด่วน, ที่ซึ่งป้ายบอกทางสีเขียวขนาดใหญ่ชี้ไปยังจุดหมายปลายทางที่แท้จริงของพวกเขา

'New York City'

เกมได้กลับมาสู่เส้นทางเดิมอีกครั้ง และมื้อเย็นที่มิดทาวน์ก็กำลังรอพวกเขาอยู่

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

การปะทะ:  ฝูงก็อบลินLink

สินสงคราม: หมวกก็อบลิน LUK 50 หน่วย จะดรอปดาบก็อบลินเพิ่ม 1 ชิ้น
ค่าบัสถึงนิวยอร์ก 30$ ค่าเช่ารถ 94$ = 124$

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri