The Lost Caduceus

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 07:00 PM

นิวยอร์กซิตี้ต้อนรับการกลับมาของพวกเขาไม่ใช่ด้วยความเงียบ, แต่ด้วยซิมโฟนีแห่งความโกลาหลที่เป็นระเบียบ—เสียงแตรรถที่ดังประสานกัน, เสียงไอน้ำที่ฟู่ขึ้นมาจากท่อระบายน้ำ, และเสียงพูดคุยของผู้คนนับล้านที่หลอมรวมกันเป็นเสียงหึ่งๆ ที่ไม่เคยหยุดนิ่ง มันคือความวุ่นวายที่คุ้นเคย, เป็นสภาพแวดล้อมที่บุตรแห่งไทคีรู้สึกว่าปกติมากกว่าถนนที่เงียบสงบจนน่าขนลุกของพรินซ์ตัน

หลังจากจอดรถ ไว้ในที่ปลอดภัยพวกเขาก็ก้าวเข้าสู่ใจกลางของมิดทาวน์อีสต์ และแสงสีเขียวของร้าน Shake Shack ก็ดูเหมือนจะเป็นสัญญาณเรียกที่เหมาะสมที่สุดสำหรับมื้อเย็นที่ถูกเลื่อน

กลิ่นเนื้อย่างที่หอมกรุ่นและกลิ่นมันฝรั่งทอดร้อนๆ ลอยอบอวลอยู่ในอากาศ, ปะปนไปกับเสียงจอแจของผู้คนที่กำลังสั่งอาหารและรอคิวอย่างมีความสุข มันคือภาพของความปกติที่ดูเหนือจริงหลังจากที่เพิ่งผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือดมาหมาดๆ

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์, สั่งอาหารด้วยความรวดเร็วและมีประสิทธิภาพที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี "ชรูมเบอร์เกอร์หนึ่งที่ครับ" เขาบอกกับพนักงาน, เลือกเบอร์เกอร์เห็ดพอร์โทเบลโลทอดกรอบสอดไส้ชีสสำหรับตัวเอง, เป็นทางเลือกที่ซับซ้อนกว่าเบอร์เกอร์เนื้อธรรมดา "แล้วก็ดับเบิลแชคเบอร์เกอร์สำหรับเพื่อนผม" เขาชี้ไปยังเอ็มบีที่กำลังมองไปรอบๆ ร้านด้วยสายตาของศิลปินที่กำลังหาแรงบันดาลใจ

"และสุดท้าย…" เขาหันไปมองโนอาห์ที่ยังคงมีท่าทีหวาดระแวงอยู่ไม่ห่าง "ไดเอตโค้กกระป๋องหนึ่งครับ"

รอยยิ้มที่ปราศจากความขบขันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาขณะที่รอรับออเดอร์ น้ำอัดลมสำหรับเซเทอร์…บางทีเขาอาจจะปล่อยให้มันเคี้ยวกระป๋องต่อหลังจากดื่มหมดก็ได้…ถือว่าเป็นไฟเบอร์

เมื่อได้ถาดอาหารมา, พวกเขาก็หาโต๊ะว่างได้ที่มุมหนึ่งของร้าน เอ็มบีลงมือจัดการกับเบอร์เกอร์เนื้อสองชั้นของเขาในทันที, ในขณะที่โนอาห์จิบโค้กของเขาอย่างระมัดระวัง สายตายังคงกวาดมองไปรอบๆ อย่างเป็นนิสัย ส่วนบุรุษชาวรัสเซีย เขาทานเบอร์เกอร์ของตัวเองอย่างช้าๆ ไม่ใช่แค่การเติมพลัง แต่คือการใช้ช่วงเวลาแห่งความสงบนี้เพื่อประมวลผลข้อมูลและวางแผนตาต่อไป

การพักผ่อนครั้งนี้คือการหยุดพักทางยุทธวิธี, เป็นความสงบก่อนพายุลูกต่อไปที่กำลังรอคอยพวกเขาอยู่ที่นิวเฮเว่น

ความพึงพอใจจากมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยไขมันและความเค็มทำหน้าที่เป็นเหมือนเกราะป้องกันชั่วคราวจากความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวัน ครึ่งชั่วโมงในร้าน Shake Shack คือการหยุดพักทางยุทธวิธีที่จำเป็น, เป็นการเติมเชื้อเพลิงให้ร่างกายก่อนที่เครื่องจักรแห่งภารกิจจะเริ่มทำงานอีกครั้ง

เมื่อพวกเขาเดินออกจากร้านที่สว่างไสว, กลับสู่ความวุ่นวายและแสงสีที่ไม่มีวันสิ้นสุดของท้องถนนในมิดทาวน์, กลิ่นเบอร์เกอร์ที่ยังกรุ่นอยู่ในอากาศก็ถูกกลบด้วยกลิ่นของคอนกรีตและไอน้ำอย่างรวดเร็ว จังหวะที่พวกเขากำลังจะเดินกลับไปยังรถยนต์ที่จอดซ่อนไว้อย่างดีนั้นเอง, เงาหนึ่งก็เคลื่อนไหวอย่างผิดปกติ

มันไม่ใช่การเดินของมนุษย์ แต่เป็นการวิ่งเหยาะๆ ที่ทั้งก้มต่ำและรีบร้อน, เป็นการเคลื่อนไหวที่พยายามจะหลบเลี่ยงสายตาของผู้คน, หลบซ่อนไปตามเงามืดของอาคารและซอกประตู ก็อบลินอีกตัว…และบนเศษหนังที่มันสวมอยู่ก็มีสัญลักษณ์ 'G' ที่บิดเบี้ยวเช่นกัน

"เป้าหมายใหม่" เอ็มบีพึมพำ มือของเขาขยับไปยังปลอกคอหนังโดยอัตโนมัติ พร้อมที่จะปลดปล่อยสไนเปอร์ไรเฟิลออกมาจัดการกับภัยคุกคามตรงหน้า

ทว่า มือของดาชิกลับยกขึ้นห้ามเขาไว้ก่อน เป็นการเคลื่อนไหวที่เงียบเชียบแต่เด็ดขาด เขาส่ายหัวช้าๆ ไม่ได้ละสายตาไปจากเป้าหมาย "อย่าเพิ่ง" เขากระซิบ "นี่อาจจะเป็นด้ายเส้นแรก"

บุตรแห่งไทคีพยักหน้าเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้ตามมันไป, แล้วทั้งสามก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของเงา, เคลื่อนไหวไปตามฝูงชน, รักษาระยะห่างที่เหมาะสม, ไล่ตามอสูรผิวเขียวที่ไม่ได้ระวังตัวเลยแม้แต่น้อย

มันนำทางพวกเขาไปยังตรอกแคบๆ ที่คุ้นเคย—สถานที่ที่พวกเขาเพิ่งจะจัดการกับก็อบลินกลุ่มแรกไปเมื่อไม่ถึงสองชั่วโมงก่อน และที่นั่น, พวกเขาก็ได้พบกับสิ่งที่ตามหา

ก็อบลินอีกราวสิบตัวกำลังรวมกลุ่มกันอยู่ในความมืด, พวกมันไม่ได้ตั้งแคมป์, แต่กำลังสอดส่องและดมกลิ่นไปตามพื้นดินราวกับสุนัขล่าเนื้อ, ดวงตาสีเหลืองขุ่นมัวของพวกมันส่องประกายวาววับในเงามืด, ค้นหาร่องรอยของเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ที่หายตัวไป กลิ่นสาบและน้ำดีที่น่ารังเกียจของพวกมันลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศที่นิ่งสนันของตรอก

ดาชิ, เอ็มบี, และโนอาห์ซ่อนตัวอยู่หลังถังขยะขนาดใหญ่ที่ปลายตรอก, สังเกตการณ์อย่างเงียบเชียบ บุตรแห่งโชคชะตากวาดสายตามองไปรอบๆ, ประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว—ไม่มีมนุษย์, ไม่มีกล้องวงจรปิด, เป็นสมรภูมิที่สมบูรณ์แบบ

เขาสบตากับเอ็มบี, แล้วพยักหน้าให้โนอาห์, เป็นการยืนยันว่าทุกคนพร้อมแล้ว จากนั้น, สายตาของเขาก็กลับไปจับจ้องที่ฝูงก็อบลินเบื้องหน้า, แววตาเยือกเย็นบัดนี้กลับแข็งไร้ความปรานี

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดพยักหน้าไปข้างหน้าช้าๆ หนึ่งครั้ง

นั่นคือสัญญาณให้โจมตี...

ปฏิสัมพันธ์กับให้ของกิน โนอาห์ (โคล่า) & เอ็มบี(แฮมเบอร์เกอร์)

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 7:40 PM

สัญญาณนั้นเป็นเหมือนสวิตช์ที่เปิดเครื่องจักรสังหาร

ในเสี้ยววินาทีต่อมา, เสียงแหวกอากาศที่เงียบกริบก็ดังขึ้นจากตำแหน่งของเอ็มบี, ซึ่งบัดนี้ได้หาที่มั่นอยู่บนที่สูง เปลี่ยนมันให้กลายเป็นรังของพลซุ่มยิงชั่วคราว ก็อบลินตัวหนึ่งที่ยืนอยู่ห่างจากกลุ่มที่สุดล้มลงไปกองกับพื้นในทันที, กะโหลกของมันมีรูโบ๋จากกระสุนทองสัมฤทธิ์ที่มองไม่เห็น

ความโกลาหลระเบิดขึ้นทันที, และนั่นคือจังหวะที่ดาชิและโนอาห์เคลื่อนไหว

บุรุษชาวรัสเซียพุ่งออกจากที่กำบังราวกับเงาที่แยกตัวออกจากความมืด, ปืนคู่ในมือของเขาปรากฏขึ้นมาราวกับภาพลวงตา เขาไม่ได้ยิงกราดอย่างบ้าคลั่ง, แต่แต่ละนัดที่ยิงออกไปล้วนมีเป้าหมายที่ชัดเจน—ขา, แขน, หรือหัวไหล่—เป้าหมายไม่ใช่การฆ่า, แต่คือการลดทอนความสามารถในการต่อสู้และทำให้พวกมันเสียขวัญ

โนอาห์, ซึ่งบัดนี้คุ้นเคยกับความโกลาหลมากขึ้น, ทำหน้าที่เป็นหน่วยสนับสนุนได้อย่างยอดเยี่ยม เขาไม่ได้เข้าปะทะตรงๆ, แต่กลับวิ่งวนอยู่รอบนอก, ใช้หนังสติ๊กคู่ใจของเขายิงก้อนหินและลูกเหล็กใส่ข้อมือของก็อบลินที่กำลังจะเหวี่ยงอาวุธ, ทำให้พวกมันชะงักและเปิดโอกาสให้ดาชิเคลื่อนตัวเข้าไปจัดการได้อย่างปลอดภัย

มันคือการสังหารที่ถูกควบคุม, เป็นการเต้นรำแห่งความตายที่ดำเนินไปอย่างรวดเร็วและเป็นระบบ การต่อสู้จบลงในเวลาไม่ถึงสองนาที, ทิ้งไว้เพียงกลิ่นดินปืนและก็อบลินสามสี่ตัวที่นอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้น, บาดเจ็บแต่ยังคงมีชีวิตพอที่จะมอบข้อมูลได้

บุตรแห่งโชคชะตาเดินเข้าไปหาเชลยตัวแรกที่ดูเหมือนจะมีสติมากที่สุด, ปากกระบอกปืนที่เย็นเยียบของเขาจ่อไปที่กลางแสกหน้าของมัน "ใครส่งพวกแกมา" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ปราศจากความรู้สึก

แต่ยังไม่ทันที่อสูรผิวเขียวจะได้เอ่ยคำใด ในเสี้ยววินาทีนั้นราวกับโลกหยุดนิ่ง

‘มาหาข้าที่ เซ็นทรัลพาร์ค’

เสียงกระซิบนั้นไม่ได้มาจากรอบตัว, แต่มันดังก้องขึ้นจากภายในหัวของเขาโดยตรง, เป็นเสียงที่ทั้งเก่าแก่และทรงพลัง, แต่กลับไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นเสียงของใคร

‘มีบางสิ่งสำคัญที่เจ้าควรรู้, บุตรแห่งโชค’

ดาชิชะงักงันไปชั่วครู่, สมาธิที่เคยจดจ่ออยู่กับเชลยตรงหน้าแตกกระจาย, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาหรี่ลงด้วยความสับสน

มันคือตัวแปรใหม่ที่น่าสนใจและอันตรายเกินกว่าจะเมินเฉยได้ ข้อมูลจากก็อบลินที่บาดเจ็บเหล่านี้…ดูไร้ค่าไปในทันทีเมื่อเทียบกับคำเชิญที่ลึกลับและเปี่ยมด้วยอำนาจนี้

ปัง!

เขาเหนี่ยวไกปืน, ยุติชีวิตของพยานปากสุดท้ายลงอย่างเด็ดขาด, ความสับสนในใจถูกแทนที่ด้วยความเด็ดขาดในทันที "เปลี่ยนแผน" เขาเอ่ยขึ้นเรียบๆ, หันไปบอกเพื่อนร่วมทีมที่กำลังมองมาด้วยความงุนงง

"เราจะไปเซ็นทรัลพาร์ค…ตอนนี้ ไว้เดี๋ยวเล่าให้ฟังบนรถ..."

โดยไม่รอคำถามใดๆ, เขาเดินนำออกจากตรอกที่อบอวลไปด้วยกลิ่นฝุ่นดินปืนและความตาย, มุ่งหน้ากลับไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่, ทิ้งให้คำถามและความประหลาดใจเป็นหน้าที่ของคนอื่นต่อไป

มีเกมใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว…และเขาก็เพิ่งจะได้รับคำเชิญเป็นการส่วนตัว ทั้งสามคนมุ่งตรงสู่เซ็นทรัลพาร์ค

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

การปะทะ:  ฝูงก็อบลิน Link

สินสงคราม: หมวกก็อบลิน LUK 50 หน่วย จะดรอปดาบก็อบลินเพิ่ม 1 ชิ้น

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 08:20 PM

เซ็นทรัลพาร์คในยามที่ปราศจากค่ำคืนนั้นไม่เหมือนสถานที่พักผ่อนหย่อนใจ, แต่มันกลับดูเหมือนฉากในฝันที่ถูกลืมเลือน แสงสีทองอ่อนจางของสนธยาที่ไม่มีวันสิ้นสุดสาดส่องลงมา, ย้อมใบไม้และสนามหญ้าให้กลายเป็นสีซีดเซียวที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ ความเงียบที่นี่หนักอึ้งและแตกต่างจากความเงียบในตรอกซอย มันคือความเงียบที่เต็มไปด้วยเสียงที่ไม่ได้ยิน, ราวกับสวนแห่งนี้กำลังกลั้นหายใจรออะไรบางอย่าง

บุตรแห่งไทคีเดินนำหน้า, ทุกย่างก้าวของเขาวัดแล้ววัดอีก, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขากวาดมองไปรอบๆ, ไม่ได้ชื่นชมทิวทัศน์, แต่กำลังสแกนหาภัยคุกคามที่อาจจะซ่อนตัวอยู่ในเงามืดที่บิดเบี้ยวของต้นไม้ใหญ่ โนอาห์เดินตามมาติดๆ, กอดแฟ้มเอกสารของตัวเองไว้แน่นราวกับเป็นเกราะป้องกัน, ในขณะที่เอ็มบียังคงเดินตามมาด้วยท่าทีสบายๆ แต่ดวงตาของเขาก็ไม่ได้ละไปจากสภาพแวดล้อมที่น่าสงสัย

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง, เย็นและเรียบ, แต่กลับแทงทะลุความเงียบสงัดเข้ามาได้อย่างง่ายดาย

"ไง เจ้าพวกเด็กผีทั้งหลาย"

ทั้งสามคนหยุดชะงักและหันกลับไปในทันที, ร่างกายเข้าสู่โหมดพร้อมรบโดยอัตโนมัติ

ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น, ราวกับว่าเขาเติบโตขึ้นมาจากเงาของต้นโอ๊คโบราณ เขาเป็นชายผิวสี, อยู่ในชุดสูทสีเทาเข้มที่ดูไร้รอยยับและราคาแพงเกินกว่าจะมาเดินเล่นในสวนสาธารณะ, รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเขานั้นดูเป็นมิตร, แต่ดวงตาที่คมกริบของเขากลับฉายแววของความขบขันที่เยือกเย็นและสติปัญญาที่เก่าแก่

เขาไม่ใช่คนธรรมดา สัญชาตญาณของดาชิกรีดร้องเตือน

"ข้าคือโดลอส" ชายแปลกหน้าแนะนำตัวเอง, น้ำเสียงของเขาราบรื่นเหมือนสายน้ำ "เทพแห่งคำลวง ยินดีที่ได้พบ"

ชื่อนั้นทำให้โนอาห์ตาโตด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เซเทอร์หนุ่มถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัว, เขารู้ดีว่าเทพองค์นี้มีชื่อเสียงในทางที่ไม่ดีขนาดไหน—เป็นจอมบงการที่เพื่อสิ่งที่ตนต้องดการใครจะเป็นจะตายชั่งมัน

โดลอสหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น "ไม่ต้องกลัวไปหรอกน่า, เจ้าแพะน้อย ข้าเป็นคนส่งสารเชิญพวกเจ้ามาเอง" เขากล่าว ก่อนจะเดินสบายๆ ไปยังรูปปั้นม้าหินที่อยู่ไม่ไกล แล้วเอนหลังพิงมันด้วยท่าทีที่ดูเหมือนเป็นเจ้าของสถานที่

ดวงตาที่คมกริบของเขากวาดมองทั้งสามคนอีกครั้ง, ก่อนจะหยุดลงที่บุตรแห่งโชคชะตา "อะไรกัน นี่พวกเจ้าจะไม่มีของถวายสักหน่อยเหรอ? ข้าอุตส่าห์มาช่วยชี้แนะเชียวนะ"

บุตรแห่งโชคชะตาถอนหายใจออกมาเบาๆ, เป็นการแสดงความรำคาญใจที่ถูกควบคุมไว้อย่างดีที่สุด เขาเข้าใจเกมนี้ดี…ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ในโลกของทวยเทพ

โดยไม่เอ่ยคำใด, เขาเอื้อมมือขึ้นไปที่ใบหูข้างซ้ายของตัวเอง, ปลดต่างหูเงินรูปเหรียญเล็กๆ ที่เขาใส่ติดตัวอยู่เสมอออกมาอย่างช้าๆ แล้วเดินเข้าไปหาเทพเจ้าแห่งคำลวง, ยื่นมันออกไปให้อย่างสุภาพ

โดลอสรับต่างหูเงินรูปเหรียญไปจากมือของบุตรแห่งไทคีอย่างแผ่วเบา, นิ้วที่เรียวยาวของเขาสัมผัสกับปลายนิ้วของอีกฝ่ายเพียงชั่วครู่, รอยยิ้มพอใจกระตุกขึ้นที่มุมปากของเขา "ใช้ได้…อย่างน้อยก็ยังมีมารยาทอยู่บ้าง"

เขาผุดลุกขึ้นจากรูปปั้นม้าหิน, เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าและสง่างามราวกับแมวป่า, ก่อนจะบิดขี้เกียจ, ยืดแขนขึ้นเหนือศีรษะจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นเบาๆ มันเป็นการกระทำที่ดูเป็นมนุษย์อย่างน่าประหลาด, แต่กลับแฝงไว้ด้วยความผ่อนคลายของผู้ที่กุมอำนาจทั้งหมดไว้ในมือ

"เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าจ่ายค่าผ่านทางแล้ว...ข้าก็จะให้คำใบ้เป็นการตอบแทน" เขากล่าว, ก่อนที่รอยยิ้มจะหายไปจากใบหน้า, ถูกแทนที่ด้วยแววตาที่คมกริบและอ่านไม่ออก "แต่ก่อนอื่น...ตอบคำถามของข้าข้อหนึ่งก่อน ข้ารู้ว่าพวกเจ้าจะไปนิวเฮเว่น"

คำพูดนั้นทำให้ทั้งสามคนชะงักงัน มันไม่ใช่คำถาม, แต่เป็นคำประกาศที่แสดงให้เห็นว่าเขารู้เห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขา

"พวกเจ้ารู้ความหมายที่แท้จริงของชื่อมันไหม?"

ทั้งสามมองหน้ากันอย่างสับสน, ไม่เข้าใจว่าเทพเจ้าองค์นี้กำลังเล่นเกมอะไรอยู่ "ก็…มันก็เป็นแค่ชื่อเมืองไม่ใช่เหรอครับ?" โนอาห์เอ่ยขึ้นตะกุกตะกัก

โดลอสหัวเราะเบาๆ ในลำคอ, เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความขบขันในความไม่รู้ของเหล่าเด็กน้อย "ก็ตามชื่อมันเลย, เจ้าแพะน้อย" เขากล่าว, ก่อนที่รอยยิ้มจะจางหายไป, ถูกแทนที่ด้วยความจริงจังที่เยือกเย็นจนน่าขนลุก

"นิวเฮเว่น…สวรรค์แห่งใหม่"

เขาหยุดไปชั่วครู่, ปล่อยให้คำพูดนั้นลอยอยู่ในอากาศที่นิ่งสนัน, ก่อนจะปล่อยหมัดเด็ดที่ไม่มีใครคาดคิด

"และหากพวกเจ้าเข้าไปใช้ความรุนแรงในเขตนั้น...หากพวกเจ้าทำให้เลือดของอสูรกายหรือแม้แต่เลือดของตัวเองต้องตกถึงดินในอาณาเขตของเขา..." แววตาของโดลอสทอประกายด้วยความขบขันที่เยือกเย็น "พวกเจ้าก็จะโดนเพ่งเล็ง ไม่ใช่จากโอลิมปัส แต่จากเจ้าของบ้านตัวจริง… และเชื่อข้าเถอะ, เยซูตัวเป็นๆจะปรากฏตัวเพื่อจัดการกับปัญหาด้วยตัวเอง"

โลกทั้งใบราวกับหยุดหมุนไปชั่วขณะ

คำว่า 'เยซู' ที่หลุดออกมาจากปากของเทพเจ้ากรีก-โรมันนั้นเป็นเรื่องที่ผิดที่ผิดทางและน่าตกตะลึงเกินกว่าที่ตำราเล่มไหนจะเคยบันทึกไว้ มันคือตัวแปรที่ไม่เคยอยู่ในสมการ, คือการเปิดเผยถึงผู้เล่นคนใหม่ในสนามรบที่พวกเขาไม่เคยรู้จักมาก่อน

สำหรับดาชิ, มันไม่ใช่เรื่องของศาสนา…มันคือเรื่องของอาณาเขตและอำนาจ กระดานหมากรุกที่เขาคิดว่าตัวเองเข้าใจ...บัดนี้ได้ขยายขอบเขตออกไปจนสุดสายตา, เผยให้เห็นมหาอำนาจอีกขั้วหนึ่งที่น่าเกรงขามและคาดเดาไม่ได้

ภารกิจที่เคยดูเหมือนจะตรงไปตรงมา…บัดนี้ได้กลายเป็นฝันร้ายทางการทูตระหว่างสรวงสวรรค์ไปแล้ว

ความเงียบที่ตามมานั้นหนักอึ้งและเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีใครกล้าเอ่ยออกมา ความเป็นจริงที่พวกเขาเคยเข้าใจได้พังทลายลงในพริบตา, ถูกแทนที่ด้วยภาพของกระดานหมากรุกที่ใหญ่โตและซับซ้อนเกินกว่าจินตนาการ

โดลอสหัวเราะเบาๆ ในลำคอ, เป็นเสียงหัวเราะที่เปี่ยมด้วยความพอใจในความสับสนของเหล่าเด็กน้อย "พวกเจ้าดูเหมือนเพิ่งเห็นผี…หรืออาจจะแย่กว่านั้น" เขากล่าว, ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะกลับมาประดับบนใบหน้าอีกครั้ง "แต่โชคยังดีที่พวกเจ้ามีข้า...ข้ารู้จักคนที่จะช่วยให้เกมนี้มัน 'ยุติธรรม' ขึ้นมาหน่อย"

เขาลุกขึ้นยืน, เดินไปรอบๆ รูปปั้นอย่างเชื่องช้า, ราวกับนักแสดงที่กำลังจะเล่าเรื่องสำคัญบนเวที "มีชายคนหนึ่ง…เขาอยากจะปะฝีมือกับบุตรแห่งพระเจ้านั่นมานานแสนนานแล้ว"

"ตั้งแต่สมัยที่กรุงโรมยังรุ่งเรืองด้วยศรัทธาใหม่ที่น่ารังเกียจ" น้ำเสียงของโดลอสเต็มไปด้วยความดูแคลน "เขานำกองทัพไวกิ้งที่บ้าคลั่งของเขาไปจนถึงหน้าประตูแห่งโรม, ท้าทาย เยซู ชาวนาซาเร็ธ ให้ออกมาสู้ซึ่งๆ หน้า" เทพแห่งคำลวงหยุดไปชั่วครู่, สร้างความตึงเครียด "แต่ก็ไร้วี่แวว…มีเพียงความเงียบจากนครศักดิ์สิทธิ์"

"ผลก็คือ…" รอยยิ้มของเขากว้างขึ้น "เปลวเพลิงที่กลืนกินกรุงโรม, เสียงกรีดร้องของชาวคริสเตียนที่ไม่ได้รับการปกป้อง, และการล่มสลายของจักรวรรดิโรมัน...เป็นอันปิดฉากที่น่าดูชม"

โดลอสหัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง "ก็น่าสมเพชอยู่หรอก พวกโรมมันโง่เง่า…หักหลังทวยเทพที่สร้างพวกมันขึ้นมาเพื่อไปสวดอ้อนวอนกับเทพเจ้าองค์เดียวที่ขี้ขลาดเกินกว่าจะปกป้องสาวกของตัวเอง"

ทว่า, ในเสี้ยววินาทีที่เสียงหัวเราะของเขากำลังจะจางหายไป, ร่างของเขาก็พลันสั่นไหวและบิดเบี้ยวไปชั่วขณะ เสื้อสูทที่เคยเรียบกริบกลับดูยับย่นและเก่าแก่ลงเล็กน้อย, และรอยยิ้มที่เคยเป็นมิตรแต่แฝงความเจ้าเล่ห์…บัดนี้กลับกลายเป็นรอยยิ้มที่เปิดเผยและชั่วร้ายกว่าเดิม

"แต่เรื่องของพวกโรมมันก็น่าเบื่อ" โดลัสเอ่ยขึ้น, น้ำเสียงของเขาแหบและทุ้มต่ำกว่าเดิม "มาคุยเรื่องที่สนุกกว่ากันดีกว่า...เรื่องของพวกเจ้า”

"เมื่อพวกเจ้าไปถึงนิวเฮเว่น..." เขาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าและทุ้มต่ำกว่าเดิม, ราวกับเป็นเสียงที่ดังมาจากส่วนลึกของประวัติศาสตร์ "...ถ้าไม่อยากจะทำให้เรื่องมันยุ่งยากจนเกินไป, ถ้าไม่อยากจะปะทะกับเจ้าของบ้านนั่นซึ่งๆ หน้าล่ะก็, มีทางเดียวเท่านั้น...จงไปโน้มน้าวเขา"

"โบสถ์ทรินิตี้ ออน เดอะ กรีน" เทพแห่งคำลวงกรีกกล่าว

"เขาประจำอยู่ที่นั่น, รับฟังคำสารภาพบาปและเรื่องไร้สาระของเหล่ามนุษย์" เขากระตุกยิ้ม "แต่ข้าเตือนไว้ก่อน…เขาอาจจะเป็นผู้ฟังที่ดี, แต่เป็นผู้พิพากษาที่เอาใจยากเป็นบ้า และทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับวาทศิลป์ของพวกเจ้าแล้ว"

เขาเดินเข้ามาใกล้บุรุษชาวรัสเซีย, ตบไหล่เขาเบาๆ ด้วยท่าทีที่ดูเป็นกันเองอย่างน่าขนลุก "เจ้าเองก็รู้ไม่ใช่รึ? อุดมการณ์ของชาวคริสต์น่ะ…รักสรรพชีวิต, ทุกชีวิตเท่าเทียมกัน และแน่นอนว่าการที่เจ้าก็อบลินตัวแสบนั่นหนีไปซุกหัวอยู่ที่นั่น...ก็เพื่อจะอยู่ใต้ชายคาแห่งความเมตตาของเขา"

"เพราะเมืองนั้นมีกฎเหล็กอยู่ข้อหนึ่ง" โดลัสอธิบายต่อ, เสียงของเขาแฝงความขบขัน "สิ่งเหนือธรรมชาติใดๆ ก็แล้วแต่…ห้ามก่อเรื่องเด็ดขาด ทุกอย่างต้องปล่อยให้เป็นไปตามวิถีแห่งโลกของมนุษย์ มันคือเขตปลอดทหารที่น่าเบื่อที่สุด...แต่ก็เป็นที่หลบภัยชั้นเยี่ยมสำหรับอสูรกายที่ฉลาดพอจะรู้จักใช้ประโยชน์จากความเมตตาของศัตรู"

เขาถอยกลับไป, เตรียมจะจากไป "แต่ก่อนจะไป…" รอยยิ้มที่ชั่วร้ายกลับมาอีกครั้ง "ข้ามีข้อเสนอสนุกๆ เผื่อว่าการเจรจาของเจ้า......จะล้มเหลว"

"หากเจ้าอยากจะ 'ฉะ' กับมันซึ่งๆ หน้าล่ะก็...แค่นึกถึงข้า แล้วข้าจะมาพร้อมกับของขวัญ...สหายเก่าจากแอสการ์ดของข้าคงจะดีใจจนเนื้อเต้น ถ้าเขาได้มีโอกาสปะทะกับเยซูสักครั้งในชีวิตนี้"

สิ้นคำพูดนั้น, ร่างของโดลัสก็ไม่ได้หายวับไป แต่กลับค่อยๆ จางหายไปในเงามืดของต้นไม้ ราวกับเป็นเพียงภาพลวงตาที่ถูกลมพัดสลายไป ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ก้องอยู่ในอากาศและเดมิก็อดสามคนที่ยืนนิ่งอยู่กับความจริงบทใหม่

พูดคุยกับโดลัส, พูดคุยและมอบต่างหูเงินให้โดลอส

Heroes: +25 ความโปรดปราน

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ: +15 ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

26.07.2025 | 08:40 PM

คำพูดสุดท้ายของเทพแห่งคำลวงยังคงทิ้งตะกอนที่มองไม่เห็นไว้ในอากาศ, มันเกาะกินความเงียบระหว่างการเดินกลับไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่ ความจริงบทใหม่ที่ถูกเปิดเผยนั้นไม่ได้ทำให้พวกเขากลัว, แต่กลับสร้างความซับซ้อนให้กับกระดานหมากรุกที่พวกเขาคิดว่าตัวเองเข้าใจ มันคือการเพิ่มผู้เล่นคนใหม่, มหาอำนาจอีกขั้วหนึ่งที่ทรงพลังและคาดเดาไม่ได้

"นายขับนะ" บุตรแห่งไทคีบอกกับโนอาห์สั้นๆ, โยนกุญแจรถให้เขาโดยไม่มอง มันไม่ใช่คำขอร้อง, แต่คือการมอบหมายหน้าที่ เขาทรุดตัวลงนั่งที่เบาะข้างคนขับ, เอนศีรษะพิงกับกระจกที่เย็นเฉียบ, ปิดเปลือกตาลงเพื่อพักผ่อนร่างกาย, แต่สมองของเขากลับทำงานหนักกว่าเดิม, ประมวลผลตัวแปรใหม่ที่ชื่อ 'เยซู' และ 'เขตปลอดทหาร' ในนิวเฮเว่น

ส่วนเอ็มบี, ผู้ซึ่งดูเหมือนจะได้รับผลกระทบจากความวุ่นวายน้อยที่สุด, ก็ฉวยโอกาสนี้เอนหลังพิงกับเบาะหลังแล้วหลับเอาแรงอย่างรวดเร็ว, ราวกับจะหนีเข้าไปในโลกแห่งความฝันที่เขาสามารถควบคุมได้ดีกว่าโลกแห่งความเป็นจริง

โนอาห์ขับรถด้วยความเกร็งอย่างเห็นได้ชัด, มือทั้งสองข้างของเขากำพวงมาลัยไว้แน่น, แต่เขาก็เป็นผู้ขับขี่ที่ระมัดระวังและไว้ใจได้ เวลาผ่านไปท่ามกลางความเงียบที่ถูกทำลายลงด้วยเสียงเครื่องยนต์และเสียงลมที่พัดผ่านตัวรถเท่านั้น

ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา, ป้ายบอกทางสีเขียวขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า—จุดพักรถ พวกเขาแวะจอดเพื่อเข้าห้องน้ำและซื้อกาแฟแก้วใหญ่สำหรับคนขับ โดยตัดสินใจปล่อยให้บุตรแห่งอพอลโลได้นอนหลับพักผ่อนต่อไปในรถที่ล็อกไว้อย่างดี

แต่เมื่อพวกเขากลับมาถึงรถ, พร้อมกับกลิ่นกาแฟคั่วบดที่หอมกรุ่น, ภาพที่ปรากฏขึ้นภายในรถกลับทำให้เลือดในกายของพวกเขาเย็นเฉียบ

มีบางสิ่งบางอย่างอยู่บนใบหน้าของเอ็มบี

มันคือเงามืดที่ขดตัวอยู่บนใบหน้าของบุตรแห่งอพอลโล, เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนอิกัวน่าขนาดใหญ่, ผิวหนังของมันไม่ได้เป็นสีเขียวหรือสีน้ำตาลธรรมดา, แต่กลับเปลี่ยนเฉดสีไปมาอย่างช้าๆ ราวกับกำลังสะท้อนภาพของความฝันที่ไม่มีใครมองเห็น มันขดตัวนิ่ง, หางยาวของมันพันรอบลำคอของเอ็มบีอย่างหลวมๆ, และดูเหมือนจะผสานเป็นหนึ่งเดียวกับร่างที่หลับใหลนั้น

ใบหน้าของนักดนตรีหนุ่มบิดเบี้ยวด้วยความทุกข์ทรมาน, แม้จะยังคงหลับตาอยู่ก็ตาม เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก, คิ้วของเขาขมวดแน่น, และริมฝีปากก็ขยับพึมพำถ้อยคำที่ไร้เสียง, นิ้วมือที่เคยดีดเป็นจังหวะอย่างมีความสุขบัดนี้กลับจิกลงบนเบาะที่นั่งอย่างแรง, ร่างกายของเขาเกร็งแน่นราวกับกำลังต่อสู้กับศัตรูที่มองไม่เห็นในโลกแห่งความฝัน

"อิกัวน่าห้วงฝัน!" โนอาห์ร้องออกมา, เสียงของเขาแหบแห้งและเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก "มันกำลังสร้างฝันร้ายให้เขา”

ความตื่นตระหนกของเซเทอร์ไม่ได้ช่วยอะไรในสถานการณ์เช่นนี้ สำหรับบุตรแห่งไทคี, มันเป็นเพียงเสียงรบกวนที่ต้องกรองออกไปเพื่อประเมินสถานการณ์อย่างเยือกเย็น

"แล้วจะจัดการยังไง?" เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบและปราศจากความตื่นกลัว, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาจับจ้องไปที่สิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจบนใบหน้าของเพื่อนร่วมทีม

"เรา...เราต้องเอามันออกจากหน้าเขา" โนอาห์ตอบอย่างตะกุกตะกัก "แค่ดึงมันออก...เขาก็น่าจะตื่น!"

"ตกลง" บุตรแห่งไทคีตัดสินใจในทันที, ไม่มีเวลาให้เสียไปกับการถกเถียงที่ไร้ประโยชน์

เขาปลดล็อกประตูรถด้วยรีโมต, กระชากเปิดประตูหลังออกอย่างรวดเร็ว, แล้วโน้มตัวเข้าไปโดยไม่ลังเล เขากับโนอาห์ช่วยกันจับไปที่ลำตัวของอิกัวน่าห้วงฝัน, สัมผัสได้ถึงผิวหนังที่เย็นและลื่นอย่างน่าขยะแขยง มันเกาะติดอยู่บนใบหน้าของเอ็มบีแน่นกว่าที่คิด, ราวกับรากของต้นไม้ที่หยั่งลึกลงไปในความฝัน

ทั้งสองออกแรงกระชากพร้อมกัน

อิกัวน่าห้วงฝันส่งเสียงกรีดร้องที่ไม่มีใครได้ยินในโลกแห่งความจริง, แต่แรงต้านที่เหนียวหนืดของมันก็ยอมพ่ายแพ้ในที่สุด พวกเขาดึงมันออกมาจากใบหน้าของบุตรแห่งอพอลโลได้สำเร็จ แล้วโยนมันออกไปให้พ้นทาง, ร่างของมันกระแทกลงบนพื้นยางมะตอยของลานจอดรถ

ในวินาทีเดียวกันนั้นเอง, เอ็มบีก็สะดุ้งเฮือก, ลืมตาโพลงขึ้นมาในทันที, หอบหายใจอย่างหนัก, ดวงตาสีฟ้าของเขาเบิกกว้างด้วยความสับสนและความหวาดกลัวที่หลงเหลือมาจากฝันร้าย

"อะไร... เกิดอะไรขึ้น?"

แต่ยังไม่มีใครมีเวลาได้ตอบคำถามของเขา

อิกัวน่าห้วงฝันที่ถูกโยนออกไปไม่ได้พยายามจะหนี…แต่มันกลับพองตัวขึ้น, ผิวหนังที่เคยเปลี่ยนสีไปมาอย่างสวยงามบัดนี้กลับกลายเป็นสีดำสนิทของฝันร้ายที่จับต้องได้, มันแผดเสียงแหลมสูงที่เสียดแก้วหูออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่พวกเขาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ

ปัง!

ดาชิเหนี่ยวไกปืนที่ปรากฏขึ้นในมือของเขาราวกับภาพลวงตา, อสูรห้วงฝันเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่น่าประหลาด, มันดีดตัวหลบกระสุนนัดนั้นไปด้านข้างได้อย่างเฉียดฉิว, ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วที่มองแทบไม่ทัน

โนอาห์, ซึ่งบัดนี้ตั้งสติได้แล้ว, ยกหนังสติ๊กคู่ใจของเขาขึ้นมายิงสนับสนุน, ก้อนหินที่ยิงออกไปพุ่งเข้าปะทะกับใบหน้าของมันอย่างจัง, สร้างความรำคาญใจได้มากกว่าความเสียหาย

ในที่สุด, จังหวะก็เป็นของเขา เมื่อมันกระโดดขึ้นไปบนฝากระโปรงรถคันข้างๆ เพื่อเตรียมจะพุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง, ดาชิก็เหนี่ยวไกปืนเป็นครั้งสุดท้าย

ปัง!

กระสุนนัดสุดท้ายเจาะเข้าที่กลางหัวของมันอย่างแม่นยำ ร่างสีดำทมิฬของมันแข็งทื่อไปชั่วขณะ ก่อนจะสั่นระริกแล้วสลายกลายเป็นละอองแสงสีรุ้งที่ระยิบระยับ, แล้วจางหายไปกับสายลมยามดึก

"ฝันร้าย..." ดาชิกล่าวเรียบๆ, หันไปมองเอ็มบีที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถ

"...จบแล้ว”

ความเงียบหลังการต่อสู้สั้นๆ จางหายไป, ถูกแทนที่ด้วยเสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ Nissan Altima ที่ยังคงทำงานอย่างสม่ำเสมอ "โอเค…ใครช่วยอธิบายทีได้ไหมว่าเมื่อกี้มันตัวอะไร" เอ็มบีเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ, มือข้างหนึ่งยังคงยกขึ้นกุมขมับ, พยายามจะปัดเป่าความทรงจำที่พร่าเลือนของฝันร้ายออกไป

"อิกัวน่าห้วงฝัน" โนอาห์ตอบ, เสียงของเขายังคงสั่นเล็กน้อย

"มันคืออสูรกายจากมิติความฝัน...บางครั้งมันก็สร้างฝันดี, แต่บางทีมันก็ชอบแกล้งคนด้วยฝันร้าย...ดูเหมือนว่านายจะเป็นผู้โชคดีที่เจออย่างหลังนะ"

บุตรแห่งอพอลโลสบถออกมาเบาๆ ด้วยภาษาเยอรมัน

ดาชิไม่ได้สนใจบทสนทนานั้น เขาติดเครื่องยนต์, เข้าเกียร์, แล้วนำรถกลับสู่ทางด่วน, มุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางที่แท้จริงของพวกเขา, ทิ้งละอองแสงสีรุ้งที่เคยเป็นอสูรกายไว้เบื้องหลัง, ราวกับมันเป็นเพียงแค่ความฝันที่เกิดขึ้นแล้วก็จางหายไป

การเดินทางที่เหลือดำเนินไปอย่างเงียบเชียบ, ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เมื่อล้อรถของพวกเขาแตะเข้าสู่เขตเมืองนิวเฮเว่น, มันก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว เมืองนี้ดูเงียบกว่านิวยอร์กและฟิลาเดลเฟียมาก, ถนนหนทางส่วนใหญ่ว่างเปล่า, และแสงไฟนีออนก็ดูจะสลัวและห่างเหินกว่า มันคือความเงียบที่ไม่ได้มาจากความสงบ, แต่มาจากความรู้สึกของการถูกเฝ้ามอง

พวกเขาไม่ได้ขับรถเข้าไปในใจกลางเมืองที่สว่างไสว, แต่กลับเลี้ยวเข้าไปในย่านที่ดูเก่าแก่และโทรมกว่า ดาชิเลือกโรงแรมเล็กๆ ที่มีป้ายไฟนีออนคำว่า 'MOTEL' กระพริบติดๆ ดับๆ อยู่เหนือประตู มันไม่ใช่ที่พักที่หรูหรา, แต่ในสถานการณ์เช่นนี้, ความไม่น่าสนใจคือที่กำบังที่ดีที่สุด

"เราจะพักกันที่นี่คืนนี้" เขาประกาศ, ดับเครื่องยนต์

การเช็คอินเป็นไปอย่างราบรื่นและไร้ซึ่งปัญหา บุรุษชาวรัสเซียยื่นบัตรประชาชนปลอมอีกใบหนึ่ง, พร้อมกับเงินสดจำนวนหนึ่งให้กับพนักงานต้อนรับที่ดูง่วงงุนและไม่สนใจโลก, หลีกเลี่ยงการทิ้งร่องรอยทางดิจิทัลใดๆ ไว้เบื้องหลัง

ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา, พวกเขาก็ได้กุญแจห้องพัก—สามคนอยู่ด้วยกันในห้องเดียว มันคือที่พักพิงชั่วคราว, คือฐานที่มั่นสุดท้าย, ก่อนที่พวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่รอคอยอยู่ในวันพรุ่งนี้

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตอิกัวน่าห้วงฝันครั้งแรก Link

สินสงคราม: เกล็ดแห่งความฝัน 

(เลขไบต์ 1-5 จะดรอปตามจำนวนเลขไบต์ เลขอื่น ๆ ดรอปแค่ 1 ธุลีนฤมิต)

(หากมี LUK 70+ จะเพิ่มอัตราดรอปจาก 1-5 เป็น 1-9)

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 07:00 AM

รุ่งอรุณในนิวเฮเว่นไม่ได้มาพร้อมกับความหวัง, แต่กลับมาพร้อมกับไอเย็นที่ชื้นและหนักอึ้ง, เป็นอากาศที่ดูเหมือนจะแบกรับน้ำหนักของความลับที่ซ่อนเร้นไว้ในเมืองแห่งนี้ ห้องพักในโมเต็ลราคาถูกไม่ได้มอบการพักผ่อนที่แท้จริง, มันเป็นเพียงที่ซุกหัวนอนชั่วคราว, ที่ซึ่งเสียงของรถบรรทุกที่วิ่งผ่านไปมาทำหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุกที่ไม่พึงประสงค์

พวกเขาไม่ได้เสียเวลาไปกับมื้อเช้าที่หรูหรา ร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงคือตัวเลือกที่สมเหตุสมผลที่สุด กาแฟร้อนรสชาติจืดชืดและแซนด์วิชที่ถูกห่อด้วยพลาสติกคือเชื้อเพลิงที่จำเป็นสำหรับภารกิจในวันนี้—มันไม่ใช่อาหาร, แต่คือยุทธปัจจัย

จุดหมายปลายทางของพวกเขาในเช้านี้ไม่ได้ซ่อนตัวอยู่ในตรอกซอกซอยที่มืดมิด, แต่กลับตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง, อาบไล้ด้วยแสงสีทองอ่อนจางของยามเช้า—โบสถ์ทรินิตี้ ออน เดอะ กรีน

ภายในนั้นเย็นและเงียบ, แตกต่างจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง กลิ่นของไม้เก่า, ขี้ผึ้ง, และหินที่เย็นเฉียบอบอวลอยู่ในอากาศ แสงสีทองอ่อนจางของยามเช้าที่ไม่มีวันมืดมิดส่องผ่านกระจกสีที่บอกเล่าเรื่องราวของนักบุญ, ย้อมพื้นหินอ่อนให้กลายเป็นลวดลายที่พร่าเลือนและศักดิ์สิทธิ์

นี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับนักท่องเที่ยว…มันคืออาณาเขต, คือห้องทำงานของผู้มีอำนาจ

"โนอาห์, นายคุมโซนซ้าย ใกล้กับแท่นบูชา คอยสังเกตการณ์คนที่เข้ามา" เสียงของดาชิดังขึ้น, เบาแต่เด็ดขาด "เอ็มบี, โซนขวา ตรงม้านั่งยาวแถวหลังสุด"

ทั้งสองพยักหน้ารับโดยไม่เอ่ยคำใด, แล้วแยกย้ายกันไปประจำตำแหน่งของตัวเองราวกับหน่วยปฏิบัติการพิเศษที่ซ้อมกันมาเป็นอย่างดี

เมื่อลูกทีมเข้าที่แล้ว, ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดก็เดินต่อไปตามทางเดินกลางเพียงลำพัง, เสียงรองเท้าหนังของเขากระทบกับพื้นหิน, สะท้อนก้องไปในความเงียบ, ทุกย่างก้าวคือการประกาศการมาถึงอย่างเป็นทางการ

เป้าหมายของเขาคือตู้สารภาพบาปที่ทำจากไม้สีเข้มซึ่งตั้งอยู่อย่างเงียบสงบในมุมหนึ่งของโบสถ์ มันดูเก่าแก่และน่าเกรงขาม, เป็นเหมือนบัลลังก์แห่งความลับที่รอคอยการเข้าเฝ้า

เขาไม่ได้ลังเล, สไลด์ม่านกำมะหยี่สีแดงเข้มที่ปิดอยู่ให้เปิดออก, แล้วก้าวเข้าไปในความมืดที่คับแคบและเย็นเฉียบของตู้สารภาพบาป, ปิดม่านตามหลัง, ตัดขาดตัวเองจากโลกภายนอกอย่างสมบูรณ์

เขานั่งลงบนม้านั่งไม้ที่แข็งและเย็น, เผชิญหน้ากับฉากกั้นไม้ฉลุลายที่กั้นกลางระหว่างเขากับ 'ผู้ฟัง' ที่อยู่อีกฟากหนึ่ง

"ขออภัยที่เสียมารยาทมาหาโดยไม่ได้นัดหมายครับ, คุณพ่อ" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สุภาพและเยือกเย็น เป็นถ้อยคำที่ถูกชั่งน้ำหนักมาอย่างดี ไม่ใช่การสารภาพบาป แต่คือการเปิดการเจรจาธุรกิจ

ความเงียบที่หนักอึ้งและเย็นเฉียบในตู้สารภาพบาปคงอยู่เพียงชั่วครู่, ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของฉากกั้นไม้ฉลุลาย มันเป็นเสียงที่ทุ้มนุ่มและสงบนิ่ง, แต่กลับหนักแน่นราวกับภูผา, เป็นเสียงที่ดูเหมือนจะแบกรับน้ำหนักของกาลเวลาและความทุกข์ทรมานของมวลมนุษย์เอาไว้

"นานมากแล้ว...ที่บุตรแห่งโอลิมปัสไม่ได้มาเคาะประตูบ้านของข้าด้วยตัวเอง"

เสียงนั้นไม่ได้แสดงความประหลาดใจ, แต่กลับเป็นการรับรู้ถึงตัวตนของเขาอย่างชัดเจน, เป็นการยืนยันว่าผู้ที่นั่งอยู่อีกฟากหนึ่งนั้นไม่ใช่แค่บาทหลวงธรรมดา

บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนกใดๆ เขาเพียงแค่นั่งนิ่ง, รอคอยให้ผู้ฟังเปิดโอกาสให้เขาได้เข้าสู่ประเด็นหลัก

"เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาครับ, คุณพ่อ" ดาชิกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความสุภาพและเยือกเย็นไว้เช่นเคย, แต่คราวนี้มันแฝงไว้ด้วยความเร่งด่วนที่ถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดี "แต่มี 'ปัญหา' เกิดขึ้นกับระเบียบของโลก…และมันกำลังจะส่งผลกระทบมาถึงที่นี่"

เขาหยุดไปชั่วครู่, เลือกใช้คำพูดอย่างระมัดระวังราวกับกำลังวางหมากบนกระดานที่อันตรายที่สุด "คทาคาดูเซียสของเฮอร์เมส…ถูกขโมยไป การสื่อสารและระบบขนส่งระหว่างโลกหยุดชะงัก ผลกระทบที่เกิดขึ้นนั้นมากมายมหาศาลเกินกว่าจะประเมินได้"

"และบัดนี้…" น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นความจริงจังที่เยียบเย็น "...ผู้กระทำผิดก็ได้มาซ่องสุมกบดานอยู่ในอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ของท่าน อาศัยความเมตตาของท่านเป็นที่กำบัง…ทั้งๆ ที่พวกมันไม่เคยคู่ควรกับความเมตตานั้นเลยแม้แต่น้อย"

เขาโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย, แม้จะมองไม่เห็นอีกฝ่าย, แต่คำพูดของเขากลับเหมือนลูกศรที่พุ่งตรงไปยังหัวใจของหลักการที่อีกฝ่ายยึดมั่น "ท่านจะยอมให้คนชั่วมันใช้ความเมตตาของท่านเป็นโล่กำบังจริงๆ หรือครับ?"

คำถามนั้นไม่ใช่การกล่าวหา, แต่มันคือการท้าทายทางปรัชญา, คือการวางเดิมพันว่าอีกฝ่ายจะยึดมั่นใน 'กฎ' หรือ 'ความถูกต้อง'

"พวกเรามีมารยาทและความเกรงใจต่อท่านและอาณาเขตแห่งนี้" ผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟกล่าวสรุป, เปลี่ยนกลับมาใช้โทนเสียงของการเจรจาทางธุรกิจ "จึงได้ตัดสินใจมาแจ้งให้ท่านทราบก่อน เพื่อขออนุญาตในการปฏิบัติการล่าตัวก็อบลินผู้ชั่วร้ายนี้ให้จบสิ้นโดยเร็วที่สุด และเราขอสัญญา…ว่าจะทำทุกอย่างให้เงียบและรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และจะออกจากนิวเฮเวนทันทีที่ภารกิจเสร็จสิ้น, จะไม่มีผลกระทบใดๆ เกิดขึ้นกับผู้ศรัทธาหรือคนในพื้นที่ของท่านอย่างแน่นอน"

ความเงียบกลับคืนมาอีกครั้ง, หนักอึ้งกว่าเดิม, เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยการชั่งน้ำหนักระหว่างความเมตตาและบทลงโทษ, ระหว่างหลักการและสถานการณ์ตรงหน้า

เจรจากับเยซู

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

เสียงที่ทุ้มและสงบนิ่งดังขึ้นอีกครั้ง, เหมือนก้อนหินที่ถูกหย่อนลงไปในบ่อน้ำที่เงียบสงัด, คลื่นของมันแผ่ขยายออกไปในความมืดที่คับแคบของตู้สารภาพบาป คำถามนั้นไม่ได้แฝงการตัดสิน, แต่กลับคมกริบเหมือนมีดผ่าตัด, กรีดลึกลงไปในแก่นของภารกิจที่บุตรแห่งไทคีเพิ่งจะนำเสนอ

"เจ้ากล่าวว่าเจ้าแสวงหา 'ความยุติธรรม'..." เสียงนั้นหยุดไปชั่วครู่, ปล่อยให้คำพูดลอยอยู่ในอากาศ "...แต่ความยุติธรรมที่ปราศจาก 'ความเข้าใจ' ในเบื้องลึกของจิตวิญญาณผู้กระทำผิด... มันยังคงเรียกว่าความยุติธรรมอันสมบูรณ์ได้กระนั้นหรือ?"

มันคือการทดสอบ, คือการท้าทายทางปรัชญาที่ถูกวางลงบนกระดานหมากรุกที่ตึงเครียด

แอ็กเซลไม่ได้ตอบในทันที เขาปล่อยให้ความเงียบทำงานของมัน, ใช้เวลาเสี้ยววินาทีนั้นในการชั่งน้ำหนักคำพูด, เลือกสรรอาวุธที่เหมาะสมที่สุดสำหรับสมรภูมิแห่งวาทศิลป์นี้

"ความเข้าใจ... เป็นเครื่องมือที่มีประโยชน์ครับ แต่ไม่ใช่เงื่อนไขที่จำเป็นที่สุด" เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความเยือกเย็นและสุภาพไว้เช่นเคย "ความยุติธรรมอาจจะไม่สมบูรณ์หากปราศจากมัน แต่ในโลกใบนี้... ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบอยู่แล้ว..."

เขารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงที่มองไม่เห็นในบรรยากาศ, ราวกับว่าผู้ฟังที่อยู่อีกฟากหนึ่งกำลังโน้มตัวเข้ามาฟังอย่างตั้งใจมากขึ้น

"หากการกระทำหนึ่งสร้างความเสียหายเป็นวงกว้างและซ้ำซาก—ไม่ว่าจิตวิญญาณของผู้กระทำจะมีเบื้องหลังที่น่าเห็นใจเพียงใด—การนิ่งเฉยก็ไม่ต่างอะไรจากการสนับสนุนผลลัพธ์อันชั่วร้ายนั้น ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม" เขาหยุดไปชั่วครู่, ก่อนจะมอบข้อยกเว้นที่ถูกคำนวณมาอย่างดี "แต่แน่นอนครับ...การค้นหาคำตอบว่าทำไมก็อบลินตนนั้นถึงได้ขโมยคทาไป ก็เป็นส่วนหนึ่งของภารกิจเช่นกัน"

ความเงียบที่ตอบกลับมานั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย มันไม่ได้หนักอึ้งเหมือนเดิม, แต่กลับมีความรู้สึกของการประเมินและการครุ่นคิดเข้ามาแทนที่

การประเมินผลยังไม่จบลง แสงสีทองอ่อนจางของยามเช้าที่ไม่มีวันมืดมิดสาดส่องผ่านกระจกสีเข้ามาในโบสถ์, สร้างบรรยากาศที่ทั้งศักดิ์สิทธิ์และน่าเกรงขาม, แต่ภายในตู้สารภาพบาปที่มืดและคับแคบแห่งนี้, การต่อสู้ทางปัญญายังคงดำเนินต่อไปอย่างเข้มข้น

"เป็นคำตอบที่น่าสนใจ" เสียงที่สงบนิ่งแต่เปี่ยมด้วยอำนาจดังขึ้นอีกครั้งจากอีกฟากของฉากกั้น "แต่ข้ามีคำถามที่สอง"

เสียงนั้นหยุดไปชั่วครู่, ปล่อยให้ความตึงเครียดก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ, แต่ละวินาทีที่ผ่านไปนั้นหนักอึ้งราวกับก้อนหิน

"การกระทำของเจ้า... จะนำพาซึ่ง 'การพิพากษา' ที่เที่ยงตรง... แต่กลับต้องเหยียบย่ำ 'เมล็ดพันธุ์แห่งการไถ่บาป' เพียงน้อยนิดที่อาจจะงอกเงยในใจคนบาป..." คำพูดแต่ละคำถูกเปล่งออกมาอย่างเชื่องช้าและชัดเจน, กรีดลึกลงไปในมโนธรรมของผู้ฟัง "เช่นนั้นแล้ว ความชอบธรรมของเจ้า มันคุ้มค่ากับราคาที่ต้องจ่ายหรือ?"

มันคือคำถามที่ท้าทายแก่นแท้ของความยุติธรรม, คือการวางเดิมพันระหว่างความเป็นไปได้และความเป็นจริง, ระหว่างโอกาสของคนคนเดียวกับความปลอดภัยของคนส่วนใหญ่

บุตรแห่งไทคีไม่ได้แสดงความลังเลใจใดๆ ออกมาทางสีหน้า, สมองของเขาประมวลผลคำถามนั้นอย่างรวดเร็วและเยือกเย็น, มองผ่านชั้นของปรัชญาไปสู่ตรรกะที่แข็งกระด้างของความเป็นจริงที่เขาใช้ชีวิตอยู่

"ทุกการกระทำล้วนมีราคาที่ต้องจ่ายครับ" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความมั่นคงและสุภาพไว้เช่นเคย "บางครั้ง, เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของคนส่วนใหญ่, เราก็จำเป็นต้องเสียสละ 'โอกาส' ที่อาจจะไม่เกิดขึ้นเลยของคนบางคน"

เขารู้ดีว่าคำตอบนี้อาจจะฟังดูโหดร้ายในหูของผู้ที่ยึดมั่นในความเมตตา, แต่สำหรับเขา มันคือความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้

"ความชอบธรรมที่สมบูรณ์แบบ, ความยุติธรรมที่ไม่มีใครต้องสูญเสีย…มันเป็นเพียงอุดมคติที่สวยงาม" เขาอธิบายต่อ, เลือกใช้คำพูดอย่างระมัดระวังเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาเข้าใจในความซับซ้อนของปัญหา, ไม่ใช่แค่ความเลือดเย็น "แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งและภัยคุกคาม, เราต้องยอมรับว่าความสมบูรณ์แบบนั้นไม่มีอยู่จริง และบางครั้ง, เราก็ต้องเลือกทางเลือกที่ 'ดีที่สุด' จากทางเลือกที่เลวร้ายทั้งหมด"

เขาสรุปด้วยประโยคที่สั้นและเด็ดขาด "ความชอบธรรมที่ผมกำลังจะทำ…มันอาจจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่ผมยอมรับข้อจำกัดนี้ได้ และผมก็พร้อมที่จะจ่ายราคาของมัน”

ความเงียบที่ตอบกลับมานั้นไม่ได้แสดงถึงการยอมรับหรือการปฏิเสธ มันเป็นเพียงความเงียบของผู้พิพากษาที่กำลังรับฟังคำให้การ, ประเมินทุกคำพูดด้วยตราชั่งที่มองไม่เห็น ก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มและสงบนิ่งนั้นจะเอ่ยคำถามข้อต่อไป, ท้าทายรากฐานของความเชื่อที่บุรุษชาวรัสเซียเพิ่งจะประกาศออกไป

"เช่นนั้นแล้ว...เจ้าจะยังคงปิดประตูแห่ง 'การให้อภัย' ไว้...โดยเชื่อว่าการลงโทษเพียงอย่างเดียวคือเส้นทางสู่สันติที่แท้จริงหรือ?"

มันคือคำถามที่จี้ไปยังจุดที่เปราะบางที่สุด, บีบให้เขาต้องเลือกระหว่างความเด็ดขาดและความเมตตา

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดไม่ได้ตอบในทันที, สมองของเขากำลังชำแหละคำถามนั้นออกเป็นส่วนๆ, มองหาแก่นแท้ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ถ้อยคำเชิงปรัชญา

"ผมไม่เคยคิดจะปิดประตูนั้นครับ" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความมั่นคงไว้ไม่เปลี่ยนแปลง "แต่ผมเลือกว่า...จะเปิดให้ใคร"

"การให้อภัยที่แจกจ่ายออกไปโดยไม่ผ่านการกลั่นกรอง…มันไม่ใช่ความเมตตา แต่มันคือความประมาทที่โหดร้ายต่อเหยื่อรายถัดไปในอนาคต" เขาอธิบาย, น้ำเสียงของเขาชัดเจนและปราศจากความลังเลใจ "ผมรู้ดีว่าบางคนสามารถเปลี่ยนแปลงได้…และผมก็ยินดีที่จะเปิดทางให้สำหรับพวกเขา"

เขาหยุดไปชั่วครู่, ก่อนจะกล่าวประโยคสุดท้ายที่เต็มไปด้วยความเด็ดขาดและเยือกเย็น "แต่สำหรับผู้ที่เคยได้รับโอกาสแล้วยังเลือกที่จะกระทำผิดซ้ำ…ผมจะไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียวที่จะปิดประตูบานนั้นใส่หน้าพวกเขา"

"…แล้วโยนกุญแจทิ้งไป”

"เจ้าปรารถนาที่จะเป็นผู้ลงทัณฑ์..." เสียงนั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง, นำพาคำถามข้อที่สี่มาสู่สมรภูมิแห่งวาทศิลป์นี้ "...แต่เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่า 'เงาแห่งความมืดมิด' ที่เจ้ากำลังไล่ล่า... จะไม่ทอดเงาลงบน 'จิตวิญญาณ' ของเจ้าเอง... ในยามที่ดาบแห่งความยุติธรรมได้ฟาดฟันลงไป?"

มันคือคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ, แต่ต้องการการตรวจสอบตัวเอง, เป็นการท้าทายที่อันตรายที่สุดสำหรับผู้ที่เดินอยู่บนเส้นด้ายระหว่างแสงสว่างและความมืด

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำไม่ได้หวั่นไหวกับคำถามนั้น, สำหรับเขา, นี่คือสิ่งที่เขาได้ไตร่ตรองมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

"เพราะผมไม่ได้ถือดาบครับ" เขาตอบอย่างมั่นคง, ปราศจากความลังเล "ผมถือตราชั่ง ผมคำนวณทุกผลลัพธ์ที่เป็นไปได้ก่อนที่จะลงมือทำ"

"และผมก็รู้ดี...ว่าเงามืดย่อมสามารถทอดตัวลงได้แม้ในหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยแสงสว่าง" เขายอมรับความจริงนั้นโดยไม่ปิดบัง "แต่ผมไม่ได้ไล่ล่ามันด้วยความเคียดแค้นส่วนตัว ผมทำ...เพราะมันเป็นสิ่งที่ต้องทำ"

เขาหยุดไปชั่วครู่, ปล่อยให้ความหมายของคำพูดนั้นซึมลึกลงไปในความเงียบ

"เมื่อไม่มีอารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้อง...เงาก็ไม่อาจยึดติดได้ แต่หากสุดท้ายเงายังคงทอดลงมา มันก็เป็นผลลัพธ์ที่ผมจะรับเอาไว้ แต่จะไม่ปล่อยให้มันเป็นนาย”

ความเงียบที่ตามมานั้นแตกต่างจากครั้งก่อนๆ มันมีความรู้สึกของการไตร่ตรองเข้ามาปะปนอยู่, ราวกับว่าผู้พิพากษาที่มองไม่เห็นกำลังชื่นชมความซับซ้อนของคำตอบ, ก่อนจะวางหมากตัวสุดท้ายลงบนกระดานเพื่อปิดเกมที่ดำเนินมาอย่างยาวนาน

"ความแข็งแกร่ง คืออำนาจในการปราบปราม..." เสียงนั้นเอ่ยขึ้น, เป็นคำถามข้อสุดท้ายที่ดูเหมือนจะละทิ้งความมืดมิดของคำถามก่อนหน้า แล้วมุ่งตรงไปยังแก่นของอำนาจที่แท้จริง "แต่เจ้าเคยไตร่ตรองหรือไม่ว่า... 'คำพูด' ที่ถูกร้อยเรียงด้วยปัญญา... อาจสร้างการเปลี่ยนแปลงที่ยั่งยืนกว่า... 'ดาบ' ที่ฟาดฟันลงไป?"

บุตรแห่งโชคชะตาผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ, แทบจะไม่ได้ยิน, ราวกับได้ปลดเปลื้องภาระที่มองไม่เห็นลงไป เขาเข้าใจความหมายของคำถามสุดท้ายนี้ดี…มันไม่ใช่การทดสอบอีกต่อไป, แต่คือการเปิดประตูสู่การยอมรับ

"ผมเห็นพ้องกับท่านในเรื่องนี้อย่างสุดหัวใจครับ" เขากล่าว, น้ำเสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย, เจือด้วยความจริงใจที่หาได้ยาก "เพราะหากผมไม่เชื่อในพลังแห่งถ้อยคำแล้ว...ผมก็คงไม่ได้มานั่งอยู่ในที่แห่งนี้เพื่อเจรจากับท่าน"

เขาหยุดไปชั่วครู่, ปล่อยให้ความหมายนั้นซึมซาบลงไปในบรรยากาศที่ศักดิ์สิทธิ์

"คมดาบนั้นอาจฟาดฟันได้เพียงชั่วครู่ชั่วยาม, ตัดสินได้เพียงผลลัพธ์ที่อยู่ตรงหน้า แต่คำพูดที่เฉียบแหลมและถูกต้อง…จะสามารถสร้างเส้นทางสู่อนาคตที่มั่นคงและยั่งยืนได้" เขากล่าวต่อ "นั่นคือเหตุผลที่ผมเลือกการเจรจาก่อนที่จะใช้กำลังเสมอ หากก็อบลินตนนั้นยอมคืนคทาแต่โดยดี...การต่อสู้ก็ย่อมไม่เกิดขึ้น"

แล้วเขาก็ตอกย้ำความเป็นจริงที่โหดร้ายของโลกที่เขาอาศัยอยู่อีกครั้ง "แต่บางครั้ง...คำพูดเพียงอย่างเดียวก็ไม่เพียงพอที่จะหยุดยั้งผู้ที่ตั้งใจจะไม่รับฟังเหตุผล”

เจรจากับเยซู

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 7:30 AM

ความเงียบที่หนักอึ้งและเปี่ยมด้วยความหมายเข้าปกคลุมตู้สารภาพบาปที่มืดมิด, เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยการชั่งน้ำหนักครั้งสุดท้าย, การตัดสินใจของผู้กุมอำนาจในดินแดนแห่งนี้

ในที่สุด, เสียงที่ทุ้มนุ่มและสงบนิ่งนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง, ไม่ได้เป็นการตั้งคำถาม, แต่เป็นการประกาศคำตัดสิน

"ข้าอนุญาต"

ลมหายใจที่กลั้นไว้โดยไม่รู้ตัวของบุตรแห่งไทคีถูกผ่อนออกมาอย่างเงียบเชียบ ประตูได้เปิดออกแล้ว

"แต่ความยินยอมของข้า…มาพร้อมกับเงื่อนไขที่ไม่อาจต่อรองได้" เสียงนั้นกล่าวต่อ, ย้ำเตือนถึงอำนาจและกฎเกณฑ์ของอาณาเขตแห่งนี้ "จงใช้ถ้อยคำก่อนคมดาบ, จงมอบโอกาสให้มันได้เลือกเส้นทางที่ถูกต้องก่อนที่เจ้าจะตัดสินชะตากรรมของมันด้วยตัวเอง"

"ทุกชีวิต, แม้จะดูน่ารังเกียจเพียงใด, ก็มีประกายแสงแห่งการกลับใจซ่อนอยู่ หน้าที่ของเจ้าคือการค้นหาประกายแสงนั้น…ไม่ใช่การดับมันลงไป"

บุรุษชาวรัสเซียพยักหน้ารับ "ผมเข้าใจและจะปฏิบัติตามครับ"

"ดี" เสียงนั้นตอบกลับ, ดูเหมือนจะพอใจ "เป้าหมายของเจ้าหลบซ่อนตัวอยู่ที่โรงแรมมาร์เซล นิวเฮเว่น แต่ชั้นไหน, ห้องไหน…นั่นเป็นปัญหาของพวกเจ้าเอง"

"และจำไว้…" เสียงนั้นทิ้งท้าย, เย็นเยียบและทรงพลัง

"...ข้าจะจับตาดูทุกย่างก้าวของพวกเจ้า"

การเจรจาได้สิ้นสุดลงแล้ว ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดลุกขึ้นยืน, เตรียมจะออกจากตู้สารภาพบาปที่น่าอึดอัดนี้ แต่ก่อนที่มือของเขาจะแตะถึงม่านกำมะหยี่, ความสงสัยใคร่รู้ที่ถูกเก็บกดไว้และความบ้าบิ่นอันเป็นนิสัยของเขาก็ผลักดันให้เขาต้องเอ่ยคำถามสุดท้าย—คำถามที่ไม่เกี่ยวกับภารกิจ, แต่เกี่ยวกับตำนานที่เขาเพิ่งจะได้เผชิญหน้า

"ก่อนไป, ผมมีเรื่องหนึ่งที่สงสัยมานาน" เขากล่าว, น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย, เจือความอยากรู้อยากเห็นที่บริสุทธิ์ "จริงหรือเปล่าครับ…ว่าเลือดของท่านเป็นไวน์?"

บรรยากาศในตู้สารภาพบาปเปลี่ยนไปในทันที ความเงียบที่เคยสงบนิ่งบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่จับต้องได้ ร่างที่มองไม่เห็นอีกฟากหนึ่งของฉากกั้นไม้…ชะงักงันไปอย่างเห็นได้ชัด

ไม่มีคำตอบใดๆ ดังออกมา มีเพียงความเงียบที่หนักอึ้งและน่าอึดอัดซึ่งทำหน้าที่เป็นคำตอบในตัวเอง

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขาเข้าใจแล้ว เขาก้มศีรษะลงเป็นการอำลาครั้งสุดท้าย, ก่อนจะเลิกม่านแล้วก้าวออกมาสู่แสงสว่างของโบสถ์, ทิ้งให้ปริศนาข้อสุดท้ายและผู้พิทักษ์แห่งสวรรค์ใหม่จมอยู่ในความเงียบงันและความลับของตนต่อไป

เขาพยักหน้าเล็กน้อยไปยังโนอาห์และเอ็มบีที่ยังคงประจำตำแหน่งอยู่, เป็นสัญญาณที่เงียบเชียบแต่ชัดเจน ทั้งสองลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเอง, เดินมารวมตัวกับเขาที่ทางเดินกลางโดยไม่เอ่ยคำใด

"เราได้พิกัดมาแล้ว" ดาชิกล่าวเรียบๆ เมื่อพวกเขาเดินออกมาสู่บันไดหน้าโบสถ์ "ปะ.. ขึ้นรถ"

บรรยากาศภายในรถยนต์ Nissan Altima ที่คุ้นเคยนั้นเงียบและตึงเครียด โนอาห์กลับมารับหน้าที่เป็นคนขับ, มือของเขากำพวงมาลัยไว้แน่น, ในขณะที่เอ็มบีนั่งอยู่ที่เบาะหลัง, ความสบายๆ ของเขาถูกแทนที่ด้วยความพร้อมที่จะรับฟังคำสั่งต่อไป

"โรงแรมมาร์เซล นิวเฮเว่น" บุตรแห่งไทคีกล่าว, เป็นการแจ้งจุดหมายปลายทางที่ชัดเจน "แต่ก่อนที่เราจะไปถึงที่นั่น…มีกฎกติกาใหม่ที่เราต้องปฏิบัติตาม"

เขาหันไปมองเพื่อนร่วมทีมทั้งสองคน, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาเยือกเย็นและจริงจัง "จากนี้ไป…เราจะไม่สังหารใครก่อนเป็นอันขาด เป้าหมายของเราคือการทำให้หมดสภาพการต่อสู้…ทำให้พวกมันบาดเจ็บ, ทำให้พวกมันสลบ, ทำยังไงก็ได้ให้พวกมันหยุดเคลื่อนไหว แต่ห้ามฆ่า…จนกว่าเราจะแน่ใจว่า 'G' มันคุยไม่รู้เรื่องจริงๆ"

"เดี๋ยวนะพี่" เอ็มบีกล่าวแทรกขึ้นมาจากเบาะหลัง, น้ำเสียงของเขาเจือความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด "แล้วจะให้ฉันทำยังไง? ยิงปืนลมใส่พวกมันรึไง? แผนแบบนี้มันเสี่ยงเกินไป"

"ฉันแค่บอกว่าห้ามฆ่า เอ็มบี จุดบนร่างกายมีเป็นร้อย นายแค่อย่ายิงหัวแบบที่นายชอบทำ...มันคือ 'ค่าเช่า' ที่เราต้องจ่ายเพื่อปฏิบัติการในเขตนี้" บุตรแห่งไทคีตอบกลับอย่างใจเย็น, ไม่ได้หันไปมอง, แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ท้องถนนเบื้องหน้า "เจ้าที่…เขาไม่ชอบให้ใครมาส่งเสียงดัง การนองเลือดคือการทำผิดสัญญา…และเราก็คงไม่อยากจะให้เจ้าของบ้านต้องลงมาจัดการกับปัญหาด้วยตัวเอง" คำพูดที่เปรียบเปรยถึง ‘เจ้าของบ้าน’ นั้นทำให้โนอาห์ที่นั่งอยู่เบาะหน้ารู้สึกขนลุกซู่ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“ที่เขาพูดก็ถูกนะ เอ็มบี” เซเทอร์หนุ่มกล่าวสนับสนุนอย่างรวดเร็ว “การทำผิดสัญญากับเทพมันสยองจะตาย” 

เอ็มบีส่งเสียง "ชิ" ออกมาเบาๆ, เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเซ็งแต่ก็ยอมจำนนในที่สุด 

ความเงียบที่หนักอึ้งเข้าปกคลุมภายในรถอีกครั้ง, แต่คราวนี้มันไม่ใช่ความเงียบที่เกิดจากความตึงเครียด, แต่เป็นความเงียบที่เกิดจากการยอมรับในกฎเกณฑ์ใหม่และภารกิจที่ซับซ้อนกว่าเดิม โนอาห์ตั้งใจขับรถต่อไป, ข้อมือของเขาขาวซีดเพราะกำพวงมาลัยไว้แน่น, ในขณะที่บุรุษชาวรัสเซียทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง, จ้องมองทิวทัศน์ของเมืองที่วิ่งผ่านไป, แต่ในใจของเขากำลังวิเคราะห์แผนที่ของสมรภูมิแห่งใหม่

ไม่นานนัก, รถยนต์ Nissan Altima ก็เลี้ยวเข้าสู่ถนนหน้าโรงแรมมาร์เซล นิวเฮเว่น มันดูไม่เหมือนที่ซ่อนของอสูรกายหรือสมรภูมิรบที่กำลังจะเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย แต่กลับดู…ธรรมดา ตัวอาคารกระจกที่ทันสมัย, ป้ายชื่อโรงแรมที่ออกแบบอย่างเรียบง่ายแต่หรูหรา, และพนักงานยกกระเป๋าในชุดยูนิฟอร์มที่สะอาดสะอ้านซึ่งยืนรอต้อนรับแขกอยู่ด้านหน้า ทุกอย่างดูเป็นปกติ, เป็นระเบียบ

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 07:50 AM

พวกเขาแทรกตัวผ่านประตูหมุนอัตโนมัติที่เงาวับของโรงแรมมาร์เซล นิวเฮเว่น, เปลี่ยนจากโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอนสู่ความหรูหราที่ถูกควบคุมอุณหภูมิและออกแบบมาอย่างดีของล็อบบี้ ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินนำด้วยท่าทีที่สงบนิ่งและมั่นใจ, ราวกับเป็นแขกที่มาเข้าพักเป็นปกติ, ซึ่งความเยือกเย็นของเขาก็ช่วยกลบเกลื่อนความประหม่าของโนอาห์และความไม่ทุกข์ร้อนที่ดูผิดที่ผิดทางของเอ็มบีไปได้เป็นอย่างดี

พวกเขาไม่ได้แวะที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ, แต่กลับเดินตรงไปยังลิฟต์ที่อยู่ด้านในสุดอย่างมีเป้าหมาย

เมื่อประตูลิฟต์ที่ทำจากสแตนเลสขัดเงาปิดลง, ตัดขาดพวกเขาจากโลกภายนอก, กล่องสี่เหลี่ยมที่กำลังเคลื่อนที่ขึ้นอย่างเงียบเชียบนี้ก็ได้กลายเป็นห้องประชุมเฉพาะกิจในทันที

"เราจะตรวจทีละชั้น, เริ่มจากชั้นล่างสุดขึ้นไป" ดาชิกล่าวเปิดประเด็น, น้ำเสียงของเขาเบาแต่ก้องกังวานในความเงียบ "ทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด, เหมือนเป็นแขกของโรงแรมที่กำลังจะกลับเข้าห้องพัก" เขาหันไปสบตากับเซเทอร์หนุ่ม "โนอาห์...ใชจมูกของนายให้เป็นประโยชน์ บอกฉันทันทีถ้าได้กลิ่นอะไรที่ผิดปกติ"

โนอาห์พยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว, ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความตึงเครียด, จมูกของเขาเริ่มขยับฟุดฟิดไปมาโดยอัตโนมัติ

การสำรวจเริ่มต้นขึ้นที่ชั้นหนึ่ง ร่างทั้งสามเคลื่อนตัวไปตามโถงทางเดินที่ปูพรมหนานุ่ม, ผ่านรถเข็นของรูมเซอร์วิสและแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดห้องพัก ทุกอย่างดูปกติ, เป็นระเบียบ, และสะอาดสะอ้านเกินไป แอ็กเซลสังเกตการณ์ทุกรายละเอียด, ในขณะที่โนอาห์หลับตาลงเล็กน้อย, สูดลมหายใจเข้าลึกๆ, ประมวลผลทุกกลิ่นที่ลอยอยู่ในอากาศ แล้วเขาก็ส่ายหัวช้าๆ—เป็นคำตอบที่ชัดเจนกว่าคำพูด

ชั้นสองชั้นสามก็เช่นเดียวกัน—ไม่มีอะไรผิดปกติ, ไม่มีกลิ่นสาบของอสูรกาย, ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้, มีเพียงความเงียบสงบของโรงแรมหรูที่แขกส่วนใหญ่ยังไม่ตื่นนอนดี

"เราจะขึ้นไปต่อ" ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดกล่าวสรุป, เมื่อแน่ใจแล้วว่าสามชั้นแรกนั้นปลอดภัย พวกเขากลับเข้าไปในลิฟต์อีกครั้ง, แต่คราวนี้เป้าหมายของพวกเขาคือชั้นที่สูงขึ้นไป, ที่ซึ่งอากาศอาจจะเบาบางลง, แต่ความอันตรายคงหนาแน่นกว่าเดิม

ชั้นสี่และชั้นห้าผ่านไปอย่างราบรื่น, ปราศจากสัญญาณใดๆ ของสิ่งมีชีวิตที่ไม่พึงประสงค์ มันคือความเงียบที่เริ่มจะน่าอึดอัด, เป็นความสงบที่ดูเหมือนจะซ่อนเร้นบางสิ่งบางอย่างไว้, ราวกับเป็นความนิ่งงันก่อนพายุจะเข้า

และพายุก็มาถึงที่ชั้นหก

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก, โนอาห์ก็แข็งทื่อไปในทันที, จมูกของเขาขยับฟุดฟิดด้วยความถี่ที่รวดเร็วจนน่าตกใจ, แววตาหลังกรอบแว่นเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก "ได้กลิ่น..." เขาพึมพำ, เสียงของเขาแหบแห้ง "...กลิ่นอับเปรี้ยว, กลิ่นกำมะถัน...กลิ่นของพวกมัน...หลายตัวด้วย"

ดาชิไม่ได้เอ่ยคำใด, เขาเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย, เป็นสัญญาณที่เงียบเชียบแต่ชัดเจน ทั้งสามก้าวออกจากลิฟต์, แต่คราวนี้การเคลื่อนไหวของพวกเขาเปลี่ยนไป, จากแขกของโรงแรมกลายเป็นนักล่าที่กำลังตามรอยเหยื่อ

พวกเขาเคลื่อนตัวไปตามโถงทางเดินที่ทอดยาวอย่างเงียบเชียบ, ฝีเท้าของพวกเขาจมหายไปในพรมหนานุ่ม, สัญชาตญาณนำทางพวกเขาไปตามกลิ่นที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเขามาหยุดอยู่ที่หัวมุมหนึ่ง

และที่นั่น, พวกเขาก็ได้พบกับต้นตอของกลิ่น

ก็อบลินฝูงย่อมๆ กำลังรวมกลุ่มกันอยู่, พวกมันทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่หน้าประตูห้องสวีทห้องหนึ่ง, พยายามจะใช้ชะแลงเล็กๆ งัดประตูให้เปิดออก, ไม่ได้สนใจโลกรอบข้างเลยแม้แต่น้อย ร่างที่ผอมโซและสกปรกของพวกมันดูแปลกแยกและไม่เข้ากับความหรูหราของโรงแรมนี้โดยสิ้นเชิง

ผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟพยักหน้าอีกครั้ง, เป็นสัญญาณให้เริ่มปฏิบัติการตามแผนที่ได้ตกลงกันไว้—ทำให้หมดสภาพ ห้ามฆ่า

การจู่โจมเริ่มต้นขึ้นโดยไม่มีเสียงเตือน

บุตรแห่งไทคีเคลื่อนไหวเป็นคนแรก, เขาวิ่งเข้าใส่จากด้านข้างด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ, ไม่ได้ชักปืนออกมา, แต่กลับใช้สันมือฟาดเข้าไปที่ท้ายทอยของก็อบลินตัวหนึ่งที่อยู่ริมสุดอย่างแม่นยำและรุนแรง, ทำให้มันล้มฟุบลงไปกับพื้นโดยไม่ทันได้ส่งเสียงร้อง เอ็มบีตามเข้ามาติดๆ, เขาไม่ได้ใช้ปืน, แต่กลับใช้พละกำลังดิบๆ ของเขาจับก็อบลินอีกสองตัวเหวี่ยงกระแทกเข้ากับผนังอย่างจังจนหมดสติไป

ความโกลาหลที่เงียบเชียบเกิดขึ้นในชั่วพริบตา พวกมันที่เหลือเพิ่งจะหันมาเห็นภัยคุกคาม, แต่ก็สายเกินไปที่จะตอบโต้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

การต่อสู้ไม่ได้ใช้เวลานาน มันจบลงอย่างรวดเร็วและเป็นระเบียบ, ไม่มีเสียงปืน, ไม่มีเสียงกรีดร้อง, มีเพียงเสียงทุบตีและเสียงร่างที่ล้มลงไปกองกับพื้นเท่านั้น เมื่อจัดการกับพวกมันจนหมดสภาพการต่อสู้ได้ทั้งหมด, ดาชิก็กวักมือเรียกให้ช่วยกันลากร่างที่สลบไสลหรือไม่ก็กำลังมึนงงของพวกมันเข้าไปในประตูบันไดหนีไฟที่อยู่ใกล้ที่สุด

โนอาห์, ซึ่งคอยระวังหลังอยู่ตลอด, ก็แสดงความมีไหวพริบออกมา เขาวิ่งเหยาะๆ ไปยังรถเข็นของแม่บ้านที่จอดทิ้งไว้ไม่ไกล, แล้ว จิ๊กม้วนเชือกฟางที่ใช้สำหรับมัดของออกมาอย่างรวดเร็ว, ก่อนจะกลับมาสมทบกับคนอื่นๆ

ภายในบันไดหนีไฟที่เย็นและอับชื้น, พวกเขาก็ช่วยกันมัดร่างของเชลยก็อบลินทั้งหมดติดกับราวบันไดเหล็กอย่างแน่นหนา, เปลี่ยนทางหนีไฟให้กลายเป็นห้องสอบสวนชั่วคราวที่สมบูรณ์แบบ, พร้อมสำหรับขั้นตอนต่อไปของการรีดเค้นข้อมูล

ดาชิไม่ได้เสียเวลาไปกับการพูดจาเกลี้ยกล่อมหรือข่มขู่ เขาเดินไปหยุดอยู่หน้าเชลยตัวแรก ย่อตัวลง แล้วตบหน้ามันเบาๆ แต่หนักแน่นพอที่จะเรียกสติกลับมาอย่างสมบูรณ์

เพี๊ยะ!

ก็อบลินตัวนั้นสะดุ้ง, ดวงตาสีเหลืองขุ่นของมันเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก "พวกแกเป็นใคร…" มันพยายามจะเอ่ยถาม แต่ถูกตัดบทด้วยเสียงที่เยือกเย็นและปราศจากอารมณ์ของบุรุษชาวรัสเซีย

"G คือใคร? ตราสัญลักษณ์รูปมงกุฎเบี้ยวๆนั่น"

เชลยตัวนั้นถ่มน้ำลายสีเขียวข้นลงบนพื้นเป็นการตอบแทน ดาชิไม่ได้แสดงความโกรธ, เขาเพียงแค่พยักหน้าช้าๆ "เข้าใจแล้ว" เขากล่าว, ก่อนจะยกสันมือขึ้นฟาดเข้าไปที่ขมับของมันอย่างรวดเร็วและแม่นยำ, ส่งมันกลับเข้าสู่ห้วงแห่งความมืดในทันที

เขาทำซ้ำกระบวนการเดิมกับเชลยตัวที่สองและสาม—ปลุก, ถาม, และทำให้สลบ—ผลลัพธ์ยังคงเหมือนเดิม, พวกมันยังคงปากแข็ง

จนกระทั่งมาถึงตัวที่สี่

เพี๊ยะ!

"G คือใคร?" ดาชิถามคำถามเดิมที่ถามมาหลายหน

"กะ…กัสตง" มันละล่ำละลักออกมา, เสียงสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัว "ราชากัสตง!"

ชื่อนั้นทำให้โนอาห์, ที่ยืนคอยระวังหลังอยู่ไม่ห่าง, แข็งทื่อไปในทันที "กัสตง…ราชาก็อบลิน?" เขาพึมพำ, น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนจากความกังวลเป็นความตื่นตระหนกสุดขีด

ดาชิหันไปมองเขา "นายรู้จักมัน?"

"รู้จักสิ! ฉันเคยอ่านเจอในบันทึกโบราณ!" เซเทอร์หนุ่มพูดอย่างรวดเร็ว, ดวงตาหลังกรอบแว่นของเขาเบิกกว้างด้วยความสยดสยอง "กัสตงไม่ใช่แค่ราชาก็อบลินธรรมดา! ในช่วงยุคกลาง…เขาคือจอมวายร้ายที่แพร่กาฬโรคไปทั่วยุโรป! เขามีพลังในการควบคุมและสร้างโรคระบาด!"

ความจริงอันน่าสะพรึงกลัวตกลงมาใส่พวกเขาเหมือนสายฟ้าฟาด คทาคาดูเซียส, สัญลักษณ์แห่งการสื่อสารและการค้า, ในมือของบุรุษผู้ควบคุมโรคระบาด…มันไม่ใช่แค่การขโมย, แต่มันคือการเตรียมการก่อการร้ายระดับโลก

"เขาต้องการคาดูเซียสไปทำไม?" ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดถามเชลยตัวสุดท้าย, ปากกระบอกปืนจ่อเข้าไปใกล้กว่าเดิม

"คทานั่น…มันสำคัญต่อแผนการใหญ่ของท่าน…ท่านจะสร้าง…จะสร้างหายนะที่ยิ่งใหญ่กว่าในอดีต"

ดาชิจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่หวาดกลัวนั้น "มันอยู่ห้องไหน"

"ห้อง…ห้องในสุดทางเดิน…บนชั้นแปด…ทะ…ท่านอยู่คนเดียว…ท่านไม่ต้องการให้ใครรบกวน"

"ข้อมูลดี" ดาชิกล่าวชมเรียบๆ ก่อนจะทุบให้มันสลบไปเป็นตัวสุดท้าย เขาลุกขึ้นยืน, ปัดฝุ่นที่มองไม่เห็นออกจากกางเกง

ทุกอย่างเริ่มปะติดปะต่อกันเป็นภาพที่น่าขนลุก—ราชาก็อบลินโบราณ, พลังในการควบคุมโรคระบาด, และคทาของเทพเจ้าแห่งการสื่อสารที่สามารถกระจายทุกสิ่งไปได้ทั่วโลกในพริบตา

เขาสบตากับเพื่อนร่วมทีมทั้งสองคน, ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ทุกคนต่างก็เข้าใจตรงกันว่าภารกิจนี้ได้ยกระดับความอันตรายขึ้นไปสู่ระดับโลกแล้ว

"ไปกันเถอะ ไปคารวะราชาก็อบลินกัน”

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

การปะทะ:  ฝูงก็อบลิน Link

สินสงคราม: หมวกก็อบลิน 

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 08:10 AM

ทางเดินบนชั้นแปดของโรงแรมมาร์เซลนั้นเงียบสงัดจนน่าขนลุก, แตกต่างจากความหรูหราที่เชื้อเชิญของชั้นล่างอย่างสิ้นเชิง ที่นี่, อากาศดูจะหนักอึ้งและเย็นเยียบกว่า, และพรมหนานุ่มที่ทอดตัวยาวไปตามทางก็ดูเหมือนจะกลืนกินทุกเสียง, สร้างบรรยากาศของสุสานที่ถูกตกแต่งอย่างวิจิตรบรรจง

บุตรแห่งไทคีเคลื่อนไหวอย่างมีเป้าหมาย, สมองของเขาประมวลผลข้อมูลและวางแผนตาเดินต่อไปในเสี้ยววินาที เขาไม่ได้เดินตรงไปยังห้องเป้าหมายในทันที, แต่กลับหยุดยืนอยู่เงียบๆ ที่หัวมุม, สังเกตการณ์

โอกาสมาถึงเร็วกว่าที่คิด

รถเข็นรูมเซอร์วิสที่เต็มไปด้วยจานและถ้วยกาแฟที่ใช้แล้วถูกทิ้งไว้หน้าห้องพักห้องหนึ่ง, พนักงานคงจะเข้าไปทำความสะอาดอยู่ข้างใน แอ็กเซลไม่ลังเล, เขาเข็นรถเข็นนั้นออกมาอย่างเงียบเชียบและเป็นธรรมชาติ, จัดแจงผ้าคลุมให้ดูเรียบร้อย, แล้วเข็นมันตรงไปยังห้องพักที่อยู่ปลายสุดของทางเดิน—รังของราชันย์ก็อบลิน

เขาส่งสัญญาณให้โนอาห์และเอ็มบีที่ตามมาห่างๆ เข้าประจำตำแหน่งซ่อนตัวอยู่หลังมุมเสาที่ใกล้ที่สุด, ก่อนจะยกมือขึ้นแล้วเคาะประตูสามครั้ง, เป็นจังหวะที่สุภาพและเป็นมืออาชีพ

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...

"รูมเซอร์วิสครับ"

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งที่ดูเหมือนจะยาวนาน, ประตูก็เปิดแง้มออก เผยให้เห็นดวงตาสีเหลืองขุ่นที่สอดส่ายออกมามอง, เต็มไปด้วยความระแวดระวัง

ในเสี้ยววินาทีนั้น, ดาชิก็เคลื่อนไหว

เขาไม่ได้ใช้ปืนหรือมีด, แต่กลับใช้แรงทั้งหมดของร่างกายดันประตูให้เปิดกว้างออก, พร้อมกับเข็นรถเข็นรูมเซอร์วิสพุ่งเข้าไปข้างในอย่างรุนแรง, ทำให้ก็อบลินที่อยู่หลังประตูต้องกระโดดหลบไปด้านข้างอย่างตกใจ

บุรุษชาวรัสเซียก้าวตามเข้าไปในห้องสวีทที่หรูหรา, ประตูบานหนักปิดลงตามหลังเขา, ตัดขาดพวกเขาจากโลกภายนอกอย่างสมบูรณ์

กัสตง, ราชาก็อบลิน, ไม่ได้ดูเหมือนอสูรกายที่น่าเกรงขามในตำนาน มันเป็นสิ่งมีชีวิตร่างเล็ก, ผิวสีเขียวซีด, สวมชุดสูทสั่งตัดราคาแพงที่ดูจะไม่เข้ากับรูปร่างที่บิดเบี้ยวของมันเลยแม้แต่น้อย เขายืนนิ่งอยู่กลางห้อง, ในมือถือแก้วบรั่นดี, ดวงตาสีเหลืองขุ่นของเขามองผู้บุกรุกด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก, เป็นการประเมินที่เยือกเย็นและปราศจากความกลัว

"คาราวะกัสตง ราชาก็อบลิน ผมคิดว่าท่านคงรู้ดีว่าผมมาที่นี่เพื่ออะไร" แอ็กเซลกล่าวเปิดประเด็น, น้ำเสียงของเขาเรียบและเยือกเย็นราวกับกำลังเจรจาธุรกิจ, เขาเดินอ้อมโซฟากำมะหยี่ไปหยุดยืนอีกฟากหนึ่งของห้อง รักษาระยะห่างที่ปลอดภัยแต่ก็ยังคงความคุกคามไว้

เขาหยุดไปชั่วครู่, ปล่อยให้ความหมายของคำพูดนั้นซึมลึกลงไป "และคิดว่าท่านคงจะสนใจที่จะรู้ว่า…เยซูอนุญาตแล้ว"

คำพูดนั้นทำให้ดวงตาของกัสตงหรี่ลงเล็กน้อย, เป็นปฏิกิริยาเดียวที่แสดงออกมา "เขาอนุญาตให้เรามาจัดการกับ 'ปัญหา' ที่ท่านก่อขึ้นในอาณาเขตของเขา"

"แต่" บุตรแห่งโชคชะตาเสนอทางออกที่ดูเหมือนจะเปี่ยมด้วยความเมตตา "เราไม่จำเป็นต้องทำให้เรื่องนี้มันวุ่นวายไปกว่าเดิม หากท่านยอมมอบคทาคาดูเซียสคืนมาแต่โดยดี…ผมจะปล่อยให้ท่านหนีไป"

เขาโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย, จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีเหลืองนั้น "ถ้าท่านไปเสียตั้งแต่ตอนนี้…บางทีอาจจะยังทันเอาตัวรอดจากโทสะของเฮอร์เมสได้"

ข้อเสนอถูกวางลงบนโต๊ะแล้ว, การต่อรองได้เริ่มต้นขึ้น, และบรรยากาศในห้องสวีทที่หรูหราก็ตึงเครียดขึ้นจนแทบจะจับต้องได้

กัสตงยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบอีกครั้ง ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะกระจกเสียงเบา “เฮอร์เมสส่งเจ้ามา?” เสียงของเขาหวานหูอย่างไม่น่าไว้วางใจ “หรือเจ้าคิดจะเก็บแต้มความดีใส่กระเป๋าตัวเอง?”

เขาเพียงยักไหล่เล็กน้อย “ความดี... เป็นแนวคิดที่คลุมเครือไปหน่อยสำหรับผม..แต่ผลประโยชน์? อันนั้นชัดเจนกว่าเยอะ—และในตอนนี้ การทำให้ท่านคืนของมาอย่างสงบ ยังถือว่า ได้กำไร มากกว่ามีใครซักคนไปลงทะเบียนนรก”

“น่าสนใจที่เจ้าคิดว่าเจรจาได้กับข้า...” กัสตงกล่าวพร้อมหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงเหมือนคนดูโชว์มากกว่าคุยเรื่องชีวิต “เจ้ามองข้าเป็นอะไร? จอมโจรกระจอกที่ขโมยของแล้วรอลูกเทพมาไถ่คืนหรือ?”

“เปล่า” ดาชิตอบทันที “ผมรู้ว่าท่านคือผู้เชี่ยวชาญด้านความวุ่นวาย... นักลงทุนด้านหายนะ... และราชาผู้รู้จักเวลา”

“ท่านยังมีตัวเลือกอยู่บนโต๊ะ และใช่—มันไม่ได้แปลว่าท่านต้อง ‘ยอมแพ้’ หรือ ‘คุกเข่า’…”

“แต่ท่านจะยังได้เดินออกจากห้องนี้— อย่างปลอดภัย และบางที...โอกาสที่หายากที่สุดในโลก...การเริ่มต้นใหม่”

“เริ่มต้นใหม่?” กัสตงหัวเราะพรืด เหมือนคำพูดนั้นเป็นเรื่องตลกขบขัน “เจ้ารู้ไหมว่ามีแต่สิ่งมีชีวิตอ่อนแอเท่านั้นที่พูดคำนี้ออกมา”

“ผิด” ดาชิเงียบไปชั่วครู่ ก่อนกล่าวเสียงต่ำ “มีแต่คนที่ ฉลาดพอจะอยู่รอด เท่านั้นที่พูดคำนั้นได้... และมีแค่ ราชาที่ยังเหลืออำนาจ เท่านั้น ที่จะเลือกมันได้ด้วยตนเอง ก่อนที่โลกจะเลือกแทนเขา”

เขาหยิบเหรียญทองขึ้นจากในกระเป๋าเสื้อ หมุนมันช้า ๆ บนหลังมือ

“เราต่างรู้ดีว่าทุกเกมมีจุดพีค จุดถดถอย... และจุดที่ควรเลิก ผมไม่คิดว่าท่านไม่เห็นมันนะกัสตง—ผมแค่คิดว่า ท่านอาจจะ...อยากให้ใครสักคนพูดมันออกมาแทน”

บรรยากาศนิ่งขึงเหรียญยังคงหมุนบนปลายนิ้วของบุตรแห่งไทคี—เสียงแผ่วของโลหะกรีดลมดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนเสียงนาฬิกานับถอยหลังในห้องที่ไม่มีเวลา

“ผมยังไม่ปิดประตูให้ท่าน แต่เชื่อเถอะว่า... การที่ท่านเลือกที่จะเปิดประตูด้วยตนเอง มันจะต่างจากการถูกลากออกไปอย่างสิ้นเชิง”

เจรจากับกัสตง

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

เสียงหัวเราะของกัสตงแหบและแห้ง, เหมือนเสียงใบไม้แห้งที่ถูกเหยียบย่ำ มันไม่ได้เยาะเย้ย, แต่กลับเต็มไปด้วยความขบขันในความไร้เดียงสาของผู้มาเยือน "ข้อเสนอของเจ้ามันช่างน่าเบื่อ, เด็กน้อย" เขากล่าว, ก่อนจะเดินไปยังตู้หนังสือโบราณที่ตั้งอยู่มุมห้อง "การเริ่มต้นใหม่? นั่นมันสำหรับพวกขี้แพ้ที่ไม่มีอะไรจะเสีย"

เขาหยิบหนังสือเล่มหนาที่หุ้มด้วยหนังสีดำสนิทออกมา, ยื่นมันให้กับดาชิ ปกของมันไม่มีชื่อเรื่อง, มีเพียงสัญลักษณ์ของหนูที่กำลังแทะกินโครงกระดูก "เจ้ารู้รึเปล่าว่ากาฬโรคที่แท้จริงมันงดงามเพียงใด? มันไม่ใช่แค่ความตาย…แต่มันคือการคัดสรรโดยธรรมชาติที่สมบูรณ์แบบที่สุด"

"เจ้าเห็นความสามารถของข้าแล้วไม่ใช่รึ?" เขากล่าว, ดวงตาสีเหลืองขุ่นของเขาทอประกายด้วยความบ้าคลั่งที่เยือกเย็น "พลังที่จะทำให้โลกทั้งใบต้องคุกเข่า, พลังที่จะคัดกรองเผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอออกไป" เขาผายมือออก, ราวกับกำลังเชื้อเชิญพวกเขาให้เข้าร่วมละครฉากใหญ่ "ร่วมมือกับข้าสิ...เราจะครองโลกใบนี้ด้วยกัน"

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในห้องตึงเครียดยิ่งขึ้นไปอีก ที่มุมห้อง, โนอาห์หน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด, เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัว, มือของเขากำแน่นจนสั่น ส่วนเอ็มบีที่ยืนพิงกำแพงอยู่, กลับเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย, ดวงตาของเขาฉายแววของความทึ่งระคนกับความสนใจใคร่รู้, ราวกับกำลังชมการแสดงที่แปลกประหลาดที่สุดในชีวิต

แล้วกัสตงก็หันมาให้ความสนใจกับบุตรแห่งโชคชะตาโดยตรง "โดยเฉพาะเจ้า...แอ็กเซล มิคาอิลอฟ"

ในเสี้ยววินาทีนั้น, โลกก็บิดเบี้ยวไป

ห้องสวีทที่หรูหราของโรงแรมมาร์เซลจางหายไป, ถูกแทนที่ด้วยภาพของห้องนั่งเล่นที่คุ้นเคยในคฤหาสน์ที่เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก กระดานหมากรุกวางอยู่ตรงกลาง, และเบื้องหน้าของเขาคือดมิทรี, น้องชายต่างแม่ที่กำลังจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและการแข่งขัน ‘นายมันก็แค่ลูกนอกคอกที่พ่อเก็บมาเลี้ยงเพราะยังคิดถึงอีตัวข้างถนนนั่น!’

เสียงของดมิทรีในอดีตดังก้องขึ้นมาพร้อมกับเสียงของกัสตงที่แทรกซึมเข้ามาในจิตใจของเขา

"ชีวิตเจ้าจะสบายกว่านี้..."กัสตงกระซิบ, เสียงของเขาราบเรียบเหมือนยาพิษ "...และไม่ต้องคอยทนกับน้องชายโง่ๆ ของเจ้าอีกต่อไป เจ้าจะเป็นใหญ่เหนือน้องของเจ้า ข้าจะมอบแผนดินรัสเซียทั้งผืนให้เจ้าปกครอง" ภาพเปลี่ยนไป, เขาเห็นตัวเองยืนอยู่บนระเบียงที่สามารถมองเห็นเมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กได้ทั้งหมด, ในมือของเขาคืออำนาจเด็ดขาด "ด้วยคทานี้…ข้าจะกลับมายิ่งใหญ่ได้อีกครั้ง ขอเพียงอีกไม่นาน...ข้าก็จะควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ"

ภาพทั้งหมดสลายไปในพริบตา, เขากลับมายืนอยู่ในห้องสวีทของโรงแรมมาร์เซลอีกครั้ง ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วพริบตา, แต่กลับยาวนานราวกับชั่วนิรันดร์

ภาพมายานั้นสมจริงจนน่าคลื่นไส้, มันกระตุ้นความทรงจำและความรู้สึกที่เขาพยายามจะฝังกลบมาโดยตลอด บุตรแห่งโชคชะตานิ่งไปชั่วครู่ ร่างของเขาดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาดูครุ่นคิด ราวกับว่าเขากำลังคล้อยตามคำล่อลวงนั้น

"น่าสนใจ…" เขาพึมพำ

ทว่า, ในขณะที่กัสตงกำลังจะกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ มือของดาชิกลับเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ปลดเข็มกลัดรูปปืนของเขาออก

โนอาห์, ซึ่งกำลังยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว, สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวนั้น แววตาที่เคยตื่นตระหนกของเขาเปลี่ยนเป็นความเข้าใจและความโล่งใจในทันที—เขาจำได้, นั่นคืออาวุธของดาชิ

บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้ปล่อยให้บทละครดำเนินไปนานกว่านั้น เขาหมุนเข็มกลัดในมืออย่างรวดเร็ว โลหะเย็นเยียบแปรสภาพกลายเป็นปืนพกสีดำทะมึนในพริบตา, หนักอึ้งและเปี่ยมด้วยอำนาจ เขาไม่ได้ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว—ยกปืนขึ้น เล็งหัว แล้วเหนี่ยวไก

ปัง!

กัสตง ผู้ซึ่งมีชีวิตอยู่มานานหลายศตวรรษ มีปฏิกิริยาตอบสนองที่เหนือมนุษย์ มันกระโจนหลบไปด้านข้างด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง, ทำให้กระสุนที่ควรจะเจาะเข้ากลางแสกหน้ากลับเฉี่ยวไปโดนหัวไหล่แทน

"เยซู, ท่านคงเห็นแล้วนะว่าสวะนี่มันเกินเยียวยา" ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดพูดกับอากาศธาตุด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ก่อนจะหันกลับมาสนใจเป้าหมายที่กำลังกุมบาดแผลของตัวเองอยู่

"ข้อเสนอของท่านมันน่าสนุกนะ…ยิ่งใหญ่เหนือเด็กเวรนั่น ปกครองรัสเซีย" รอยยิ้มที่เยือกเย็นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

"แต่ปัญหามันมีอยู่สองอย่าง"

"โรคระบาดมันไร้รสนิยมสิ้นดี" บุตรแห่งไทคีกล่าว ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งขั้วโลก

"และอย่างที่สอง…" แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวและอันตราย "…ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับหัวฉันว่ะ"

คำประกาศสงครามที่เยือกเย็นของบุรุษชาวรัสเซียจุดชนวนความบ้าคลั่งที่หลับใหลอยู่ในตัวของราชาก็อบลินโบราณ

"เจ้าหนูโสโครก!"

เสียงคำรามของมันไม่ได้เป็นเพียงเสียง, แต่มันคือแรงอัดอากาศที่มองไม่เห็นซึ่งระเบิดออกมาจากร่างเล็กๆ นั้น หน้าต่างกระจกของห้องสวีทสั่นสะเทือนแล้วแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ในทันที, เศษแก้วที่แหลมคมปลิวว่อนไปทั่วห้องราวกับพายุหิมะแห่งความพินาศ

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด

เลือดสีดำข้นที่ไหลทะลักออกมาจากบาดแผลที่หัวไหล่ของกัสตงไม่ได้หยดลงบนพรมราคาแพง, แต่มันกลับลอยตัวขึ้นในอากาศ, บิดเบี้ยว, แล้วจับตัวกันเป็นก้อน, ก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาใหม่กลายเป็นฝูงหนูสีดำทมิฬที่ส่องประกายด้วยแสงสีเขียวจางๆ ของโรคระบาด ดวงตาของพวกมันลุกโชนเหมือนถ่านไฟ, และมันก็พุ่งทะยานเข้าใส่เดมิก็อดทั้งสามคนทันที

"ระวัง! อย่าให้มันโดนตัว!" โนอาห์ตะโกน, เขายกขลุ่ยต้นอ้อของตัวเองขึ้นมาเป่าอย่างรวดเร็ว, สร้างกำแพงเถาวัลย์ที่หนาทึบขึ้นมาจากพื้นพรม, พยายามจะสกัดกั้นการโจมตีที่น่ารังเกียจนั้น

เอ็มบี, ซึ่งยืนพิงกำแพงอยู่, เตะโต๊ะกาแฟกระจกให้ล้มลงเพื่อใช้เป็นที่กำบังชั่วคราว, ก่อนที่เขาจะคุกเข่าลงแล้วเริ่มรวบรวมพลังงาน แสงสีทองส่องสว่างออกมาจากฝ่ามือของเขา เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

แต่การต่อสู้ที่แท้จริงได้เริ่มต้นขึ้นแล้วที่ใจกลางของพายุ

ดาชิไม่ได้ถอย, แต่เขากลับเคลื่อนที่ไปท่ามกลางเศษแก้วที่ปลิวว่อน ร่างของเขาหลบเศษแก้วในเสี้ยววินาทีสุดท้ายราวกับความบังเอิญที่เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขายกมือขึ้น, ไม่ได้เล็งไปที่กัสตง, แต่กลับหลับตาลงชั่วครู่, จดจ่อ, แล้วกระซิบถ้อยคำที่ไม่มีใครได้ยิน

ในเสี้ยววินาทีนั้น, อากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไป มันคือความรู้สึกของการที่ความเป็นไปได้ทั้งหมดถูกบิดเบือน, โอกาสที่แทบจะเป็นศูนย์ถูกดึงขึ้นมาให้กลายเป็นความแน่นอน—พลังแห่งโชคชะตาได้ถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว

เกมได้เปลี่ยนข้าง

กระสุนนัดต่อไปที่บุตรแห่งไทคียิงออกไป, ไม่ได้พุ่งตรงไปยังกัสตง, แต่กลับแฉลบเข้ากับโคมไฟตั้งพื้นทองเหลือง, เปลี่ยนทิศทาง, แล้วเจาะเข้าที่หลังหัวเข่าของราชาก็อบลินที่กำลังจะกระโจนเข้าใส่, ทำให้มันเสียหลักล้มลงไปชั่วขณะ

"โนอาห์! แชนเดอเลียร์!" ดาชิตะโกนสั่ง

เซเทอร์หนุ่มเข้าใจในทันที เขายกหนังสติ๊กขึ้น, เล็งไปยังโซ่เส้นใหญ่ที่ยึดแชนเดอเลียร์คริสตัลขนาดมหึมาไว้กับเพดาน

การโจมตีที่ประสานกันอย่างสมบูรณ์แบบเริ่มต้นขึ้น

ดาชิยิงกระสุนสองนัดสุดท้าย, ไม่ได้เล็งไปที่ศัตรู, แต่เล็งไปที่จุดเชื่อมต่อของโซ่คนละฝั่งอย่างแม่นยำราวจับวาง

ลูกเหล็กจากหนังสติ๊กของโนอาห์พุ่งเข้าปะทะกับข้อต่อที่อ่อนแอที่สุดของโซ่ในวินาทีเดียวกัน

เคร้ง! โครม!

แชนเดอเลียร์คริสตัลที่หนักอึ้งร่วงหล่นลงมา, ไม่ได้กระแทกร่างของกัสตงโดยตรง, แต่เศษคริสตัลที่แตกกระจายและโครงเหล็กที่บิดเบี้ยวได้สร้างกรงขังชั่วคราวขึ้นมารอบตัวมัน, จำกัดการเคลื่อนไหวของมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ

"เอ็มบี! ตอนนี้!" ดาชิตะโกนสั่ง

“โชว์ไทม์!” บุตรแห่งอพอลโลคำรามลั่น, แสงสีทองในมือของเขาสว่างจ้าจนบดบังทุกสิ่ง, เขาบีบอัดมันลง, เปลี่ยนพลังงานบริสุทธิ์ให้กลายเป็นลูกศรสีขาวเจิดจ้าที่ส่องประกายราวกับเศษเสี้ยวของดวงอาทิตย์ เขาปล่อยมันออกไป

ลูกศรแสงพุ่งแหวกอากาศออกไป, มันไม่ได้ส่งเสียง, แต่มันกลับทิ้งรอยไหม้ไว้ในอากาศที่มันพุ่งผ่าน, มันคือหอกแห่งการชำระล้างที่พุ่งตรงไปยังเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว

กัสตงพยายามจะยกแขนขึ้นป้องกัน, แต่ทุกการเคลื่อนไหวของมันกลับสะดุดและผิดพลาดอย่างน่าประหลาด—มันลื่นเศษแก้ว, ข้อเท้าพลิก, เสื้อสูทราคาแพงไปเกี่ยวกับขาโต๊ะ—ทุกอย่างคือความโชคร้ายที่ถูกสร้างขึ้นอย่างจงใจ

ลูกศรแสงพุ่งเข้าปะทะที่กลางอกของมันอย่างจัง

ไม่มีเสียงระเบิด, มีเพียงแสงสีขาวที่สว่างจ้าจนทำให้ทุกคนต้องหลับตาปี๋ และเสียงกรีดร้องที่ไม่มีอยู่จริง—เป็นเสียงกรีดร้องของความเน่าเปื่อยที่กำลังถูกชำระล้างด้วยพลังงานศักดิ์สิทธิ์, เป็นเสียงของความมืดที่กำลังถูกแสงสว่างกลืนกิน

เมื่อแสงสว่างจางลง, พวกเขาก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

ห้องสวีทที่เคยหรูหราบัดนี้กลับเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง กัสตง, ราชาก็อบลินผู้เคยแพร่กาฬโรคไปทั่วยุโรป, หายไปแล้ว ร่างของมันสลายไปจนหมดสิ้น, ทิ้งไว้เพียงกองฝุ่นสีทองจางๆ ที่ค่อยๆ ร่วงหล่นลงสู่พื้น

และท่ามกลางกองฝุ่นนั้น, ก็มีวัตถุชิ้นหนึ่งตกลงมากระทบกับพื้นพรมเสียงดัง —คทาคาดูเซียส, สัญลักษณ์แห่งเทพเจ้าที่บัดนี้พร้อมที่จะกลับคืนสู่เจ้าของที่แท้จริง

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

การปะทะ:  ราชาก็อบลินกัสตง Link

สินสงคราม: หมวกก็อบลิน LUK 50 หน่วย จะดรอปดาบก็อบลินเพิ่ม 1 ชิ้น

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri