[บันทึกการเดินทาง] พรหายนะกับด้ายแดงที่หายไป

Feria FOLLOWER

พรหายนะกับด้ายแดงที่หายไป

เมื่อดวงใจ หลงในม่านหมอก แห่งมายา
บ่วงแห่งโชคชะตา ร้อยรัดด้วย เส้นใยสีชาด
เทพีหลั่งน้ำตา รักแท้ ถูกบิดเบือน
จงมองหา แสงสว่าง ณ ทิศตะวันออก
ที่ซึ่ง ความลับ ถูกเร้นซ่อน
ปลดปล่อย พันธนาการ แห่งหัวใจ
ก่อนโลก จะตกเป็นทาสแห่งอารมณ์ 


รายนามผู้กู้(ประสบ)ภัย
1.Feria Hayes
2. Taras Thikonov
3. Angelica Hardy

Feria : เอาจริงดิคะ! ไอ้เรื่องความรักก็ไม่สันทันอยู่แล้ว นี่ล่อคำสาปอีก ดีนะมีเรือแคนู
พอเลี่ยงส่วนพาหนะได้ แต่เรื่องอสุรกาย……เออ….ตลอดทางนี่พอสู้กันไหวไหมคะนี่
ทุกคนคะ เอาใจช่วยเราด้วยนะคะ (ยืนงงอยู่กรีนแลนต์ ทำแผนการเดินทางใหม่รอบที่ล้าน)

Angie : นี่ยัยหนูเธอไปทำเวรทำกรรมใครไว้นี่!!!! (กรี๊ดฉ่ำ)

Taras : จะไปรอดไหมครับนี่แก๊งค์นี้

Feria FOLLOWER

chapter 1

วันที่ 17 มิถุนา 68 6:00 น.
ณ กรีนแลนต์

หลังจากเดินผ่านประตูสลักลวดลายสวยงามที่พบที่ท่อระบายน้ำใต้นิวยอร์กแล้ว สิ่งที่เฟเรียพบนั้นทำเอาเธอเหน็บหนาวสุดหัวใจ ไม่ใช่เพราะกลัวหรอกนะ แต่เป็นเพราะมันหนาวจริง ๆ ก็จะไม่หนาวได้ยังไงล่ะ ก็พื้นที่ที่อยู่รอบตัวเธอเต็มไปด้วยหิมะหนาเขรอะ ทั้งที่ไม่ใช่ฤดูหนาว แถมพอหันกลับไปประตูที่เธอเข้ามาก็หายไปแล้ว

“ที่นี่มันที่ไหนกันนี่ แล้วประตูหายแบบนี้จะกลับไงล่ะหนิ”

ในตอนที่กำลังสับสนอยู่นั่นเธอก็ได้พบกับสตรีใส่ชุดดำคนหนึ่งที่มีใบหน้าที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีเพราะเคยเจอมาก่อนแล้วตอนอยู่ที่เฮติ แถมครั้งนี้ท่านมาพร้อมสัตว์ประจำตัวสองตัวสุนัขพันธุ์ลาบราดอร์รีทรีฟเวอร์สีดำ และ ตัวพูเลแคท ข้างกาย ทำให้เธอไม่ต้องเดาว่าใครแต่เป็นเทพีเฮคาที ตัวจริงเสียงจริง ไม่ได้เป็นร่างเงาแบบตอนนั้นแล้วด้วย ถึงจะเดาออกอยู่แล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอที่ท่อระบายน้ำนั่นเป็นฝีมือของเทพีเฮคาที แต่ไม่คิดว่าตัวจริงจะมาเองแบบนี้ ท่านเดินเข้ามาหาเธอใกล้ ๆ

“หากเจ้ารอดจากภารกิจคำพยากรณ์ด้ายแดงนี้กลับมาได้เราจะให้อภัยเจ้าในสิ่งที่เจ้าล่วงเกินจนก่อหายนะในเฮติเกือบพินาศ และความเสี่ยงที่เหล่าเทพโอลิมเปียนเกือบชิบหาย“

คำพูดนั่นทำให้เธอเข้าใจได้ในทันทีว่าทำไมเทพีเฮคาทีถึงโกรธเกลียดเธอถึงขนาดนั้นก็เธอไปถอนคำสาปที่เฮติซึ่งในมุมมองของท่านก็หมายถึงว่าเธอล่วงเกินท่านจนก่อหายนะในเฮติจนเกือบพินาศ แถมมาด้วยความเสี่ยงที่เทพโอลิมเปียนเกือบชิบหายนี่เอง ทำเอาเธอสำนึกผิดแทบไม่ทันเลย ก่อนที่ท่านเทพีเฮคาทีจะเอ่ยต่อ

“นี่คือจุดเริ่มต้นของเจ้า ขอให้โชคดี ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ล่ะกัน เจ้าอยู่ในกรีนแลนด์”

เฟเรียรับฟังพลางสะดุ้งด้วยความตกใจ แบบ ห๊ะ! กรีนแลนต์คือจะให้เริ่มต้นภารกิจการเดินทางที่นี่เหรอห่างจากอเมริกามากเลยนะนี่ แถมยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยไม่พอยังมีแต่หิมะกับกระเป๋าที่เธอพกติดตัวเท่านั้นเองด้วยนะนี่ ในตอนนั้นเทพีก็กำลังจะหายตัวไปก็ได้สดุเสียงดังก้องออกมาว่า

“นี่คือพรจากข้าที่จะหายโกรธเจ้า ด้วยอำนาจแห่งข้า ขอสาปเจ้าเดมิก็อดผู้เขลา จงพบเจออสุรกายในทุกหนทางที่เจ้าเหยียบย่าง ไม่ว่าพาหนะใดที่มนุษย์สร้าง พาหนะของเจ้าจงพินาศลงด้วยอุบัติเหตุอันน่าสยดสยอง ทุกก้าวที่เจ้าเดิน จงมีอสุรกายคอยขัดขวาง! คำสาปนี้จะหายไปเมื่อเจ้าทำภารกิจคำพยากรณ์ที่ได้รับมาลุล่วง!“

“อ้อ! ข้าจะบอกเจ้าเอาไว้ ประตูอีกบานหากเจ้าเลือก มันจะนำเจ้าไปยังลอสแองเจลิส“

สิ้นสุดคำพูดนั่นเทพีก็หายตัวไป ทำเอาเธอเหวอแดก ทั้งคำสาปที่ทำให้นั่งพาหนะที่มนุษย์สร้างไม่ได้ แถมยังจะเจออสุรกายทุกย่างก้าวอีก ถ้าใช้พาหนะไม่ได้แล้วจะออกจากที่นี่ยังไงดีนี่ แต่ตอนนี้ไม่สำคัญ เพราะตอนนี้มันหนาวววววว ต้องไปหาเสื้อกันหนาวก่อน เธอรีบไปในเซเว่นไปซื้อเสื้อกันหนาวก่อนเลย

“ขอพัฟเฟอร์ 1 ตัวค่ะ เออ…เรื่องสีเราไม่เกี่ยงค่ะ“

เธอซื้อพัฟเฟอร์มาสวม 1 ตัวเพื่อป้องกันความหนาวเหน็บจากหิมะ ก่อนจะจ่ายเงินเป็นเงินดอลลาร์ที่พกติดตัวมา เธอเลยได้ใช้เวลาในการเซ็ตของในกระเป๋าที่เต็มไปด้วยอาวุธ ของกิน สินสงครามและอุปกรณ์ประจำตัวเธอ ในตอนนั้นเองเธอก็พบกับเรือแคนูที่เป็นเรือแคนูความเร็วสูงที่สร้างมาสำหรับกึ่งเทพแบบเธอ แบบนี้ล่ะก็เยี่ยมไปเลย แต่ตอนนี้ต้องส่งข้อความไปหาแองจี้กับทาราสก่อนดีกว่า

Feria : สวัสดีค่ะคุณทาราส เราเฟเรียนะคะ พอดีเรามีปัญหานิดหน่อยเลยต้องมาเริ่มต้นที่กรีนแลนต์ เรามานัดเจอกันที่ New York Harbor ที่นิวยอร์กแทนได้ไหมคะ คิดว่าวันพรุ่งนี้น่าจะไปถึงนะคะ อ้อ! ฝากบอกคุณแองจี้ด้วยนะคะ บายค่ะ

หลังจากที่ส่งข้อความเสร็จแล้วก็ถึงเวลาเดินทางต่อสักที ซะเมื่อไรกันเล่าในจังหวะที่เธอกำลังก้าวออกจากร้านเซเว่นมาไม่นานก็พบกับอสุรกายตัวแรกทันที เป็นเหมือนครึ่งฉลามครึ่งหมาป่า เธอเลยต้องใช้หอกของตัวเองเข้าต่อสู้กับมันไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางความหนาวเหน็บ แต่ใช้เวลาไม่นานก็เอาชนะมาได้ เธอก็เอาเรือแคนูมาลงทะเล แล้วเริ่มทำการพายเรือออกเดินทางสู่ฟิลาเดลเฟียทันที โดยจุดพักแรกของเธอก็คือแคนาดา

ปะทะอัคลัต
FOLLOWER (ผู้ติดตามเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +30

 อะไรกันคะนี่ โผล่มากรีนแลนต์พอทำใจ นี่มีคำสาปให้นั่งพาหนะมนุษย์ไม่ได้อีก ขอบคุณเรือแคนู หลังจากนี้คงต้องเดินทางทางน้ำยาว ๆ แล้วสิ สู้เขาตัวเรา

✿ Elli

Feria FOLLOWER

chapter 2

17 มิถุนายน 68 11:00 น.
บริเวณชายฝั่งด้านใต้ของระบบฟยอร์ดนุก ใกล้แหลมกาปิซิลลิต

หลังจากพายเรือแคนูด้วยแรง 1 คนพายแบบ 1 คนพายจริง ๆ ไม่มีลูก ๆ ติดตัวมาด้วย ทั้งกาเอล เรเลียหรือแม้แต่กาเซล ก็นะ ครั้งนี้เป็นการเริ่มต้นภารกิจคำพยากรณ์ที่ยังเตรียมตัวอะไรไม่เรียบร้อยเลยนี่นา ทำให้ในตอนนี้ฉันจำเป็นต้องพายเรือลำนี้คนเดียวแบบช้า ๆ ประมาณ 10 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ก็ช้าเป็นเต่าแหละ แบบนี้ตอนข้ามไปจีนคงแย่แน่ สงสัยต้องแวะไปซื้อเรือรุ่นอัพเกรดจากลำนี้ที่นู่นสักหน่อยแล้วสิ ถ้าจำไม่ผิดต้องไปบอสตันล่ะมั้งนะ ร้านขายเรือของชาวนอร์สดูเหมือนเคยได้ยินข่าวมาว่ารับทั้งดรักม่าและดีนาเรียสเลยนี่นา คงต้องแวะไปที่นั่นด้วยแล้ว

“ให้ตายสิคราวนี้อะไรอีกนิ”

ฉันสบดออกมาเพียงลำพังบนเรือแคนูที่ล่องอยู่กลางน้ำอยู่ทางตอนใต้ของระบบฟยอร์ดนุก ในตอนนั้นเองที่เรือแคนูเกิดการสั่นสะเทือกอย่างหนักราวกับถูกอะไรพุ่งเข้าชนด้วยความเร็วสูงจนเรือแคนูไม้ที่เธอพายอยู่ โชคยังดีที่เรือลำนี้เป็นเรือที่ถูกสร้างมาด้วยฝีมือของช่างชาวนอร์น เป็นสิ่งประดิษฐ์ของโลกเทวตำนานที่มีชื่อเสียงในหมู่เดมิก็อต เลยทนแรงกระแทกได้อย่างสบาย ๆ
ฉันเก็บไม้พาย จับกาบเรือด้วยมือทั้งสองข้างแน่น เพราะถึงแม้เรือจะคงทน แต่ที่ไม่ทนก็ฉันนี่แหละ เลยกลัวจะตกเรือไป ก่อนจะค่อย ๆ โผล่หัวมาดูว่าตัวอะไรหรืออะไรมาพุ่งชนเธอพลางดึงฮู้ตคลุมศรีษะลงต่ำ มือข้างหนึ่งวางนิ้วบนด้านมีดสัมฤทธิ์ ก่อนที่จะเห็นตัวมันปรากฎขึ้น พร้อมด้วย
เสียง “ตู้มมมม!!“ ดังขึ้นกลางอ่าว ผิวน้ำปะทุพุ่งสูงหลายเมตร เงามหึมากระโจนขึ้นจากน้ำ เห็นชัดว่ามีผิวหนังสีดำลายขาวของวาฬเพชรฆาต แต่ดวงตานั้นวาวแสงเจิดจ้า ฉลาดเฉียบดั่งหมาป่าหิมะ

“อัคลัต!! นี่มันกะมาแก้แค้นให้เพื่อนมันรึไงนี่”

อัคลัต ปรากฏตัว มันคำรามต่ำ ๆ ก้องไปทั่วผืนน้ำก่อนจะพุ่งเข้าสู่รูปแบบการล่า พุ่งใต้น้ำโฉบเข้าใกล้เรือแคนูของฉันด้วยความเร็วระดับเรือสปีดโบ๊ต!

ฉันไม่รีรอ เอียงลำเรือ หักพายหลบวินาทีสุดท้าย คลื่นซัดเรือกระเด้งสูง เธอทรงตัวด้วยหัวเข่า ดึง โล่อัสพิส มาใช้เป็นพายเสริมและเกราะกำบังในคราวเดียว

หมาป่า กระโจนขึ้นจากผิวน้ำ กลายร่างกลางอากาศ กล้ามเนื้อเรียวแน่น, กรงเล็บสีเทาเงิน, ดวงตาสีฟ้าน้ำแข็งจ้องฉันราวกับเหยื่อ

เสียงพายฉับหนึ่ง ฉันหันเรือเข้าสู่ฝั่งหิน น้ำแข็ง และโขดหินที่อัคลัตจะวิ่งไม่สะดวก ฉันกระโดดออกจากเรือทันที ล้อคลื่นช่วยให้เรือพุ่งชนก้อนน้ำแข็งลอย ทำให้เรือหมุนกวาดพัดละอองใส่หน้าหมาป่า

อัคลัตคำรามแล้วกระโจนเข้าใส่ ฉันเบี่ยงตัวอย่างฉับไว พริ้วไหวราวกับกำลังเต้นรำกับศัตรู โล่ในมือฉันบล็อกกรงเล็บของมันได้อย่างฉิวเฉียด ก่อนที่เธอจะอ้อมหลังกระโดดสูง แทงด้วยมีดสัมฤทธิ์เข้าที่ไหล่ของอัคลัต!

มันคำราม เสียงสะท้านไปทั่วโขดหิน น้ำรอบตัวปั่นป่วน ฉันถูกซัดกระเด็นกระแทกหิมะ แต่ก็กลิ้งกลับมายืน หอบหายใจแต่ยังมั่นคง

“แฮ่ก ๆ ไม่เลวเลยนี่นา แต่ว่า….จบกันแค่นี้ล่ะนะคะ”

ฉันหลับตา พริบตานั้นเดียว กลีบป๊อปปี้สีแดงปลิวว่อนจากแขนเสื้อ ฉันเพียงใช้มันน้อยมากเพื่อเบี่ยงเบนสายตาศัตรู

พริบตานั้น ฉันพุ่งเข้าใส่ด้วยโล่ เฆี่ยนอัดใส่กรงเล็บของอัคลัตสุดแรง ก่อนจะตวัดขลุ่ยจันทราที่เหน็บหลัง ปล่อย เสียงกระซิบเพียงโน้ตเดียว

มันเพียงพอให้ความคิดของอัคลัต “ตีกลับ” ราวกับมีเสียงของผู้ล่าอื่นดังขึ้นในหัวของมัน—ความลังเลเพียงวินาทีเดียว… ฉันอาศัยจังหวะนั้น ปล่อยหมัดเข้าที่กลางอกของมันอย่างแม่นยำ

แม้จะไม่ได้ใช้พลังเวทเต็มที่ แต่แรงสั่นกระแสของหมัดนี้ ทำให้ร่างกึ่งหมาป่าของอัคลัตทรุดลง หายใจหอบ ความเร็วลดลงอย่างเห็นได้ชัด

ฉันจับจังหวะ วิ่งเหวี่ยงโล่ฟาดครั้งสุดท้าย พลังกระแทกทำให้ร่างมหึมาของมันกระเด็นตกกลับลงสู่ทะเล และด้วยเลือดจากบาดแผลและอาการสะลึมสะลือ ก่อนจะถูกปิดฉากด้วยมีดสั้นอีกครั้งจนมันสิ้นใจสลายเป็นละอองสีทองเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาเดินทางต่อเสียสักที ร่างบางของฉันก้าวเข้าไปในเรือ และเริ่มพายเรือออกเดินทางต่อสักที

17 มิถุนายน 68 17:00 น.

ใกล้แหลมด้านใต้ของเขตคูลูซุก บริเวณชายฝั่งใกล้ กุสตาฟ เฟรเดริก โฮล์ม

การพายเรือหลังจากปะทะกับอัคลัตตัวที่สองภายหลังจากเริ่มการเดินทางคำพยากรณ์มา ก็ยังดีที่เอาชนะมาได้และตอนนี้ก็พายเรือออกมาได้อย่างปลอดภัยที่เรียกได้ว่าก็โอเคก็ปลอดภัยจริง ๆ แหละนะ แต่ตอนนี้คลื่นก็เริ่มแรงขึ้นจากการที่น้ำทะเลมีพลังการขึ้นลงแรงกว่าในฟยอร์ด มีธารน้ำแข็งจำนวนมากละลายลงทะเล ทำให้สายน้ำรอบตัวฉันนั่นเย็นจัด น้ำแข็งเล็ก ๆ เริ่มลอยเข้ามาเป็นช่วง ๆ จนทำให้อากาศเย็นขึ้นกว่าปกติจนฉันจำเป็นต้องกระชับพัฟเฟอร์ที่สวมอยู่ให้แน่นขึ้นเพื่อให้รู้สึกอบอุ่นในความหนาวเหน็บของทะเลใกล้ขั้วโลกเหนือแห่งนี้ ก็ปรากฎเรือแคนูอีกลำที่มีสีดำสนิทจนน่าสยดสยองพร้อมกับร่างของสตรีชราหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวในชุดแม่มดสีดำที่ฉันก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี ก็ศัตรูที่เจอบ่อย ๆ หลังจากที่ออกมาจากเฮติมานี่นา อสุรกายในสังกัตของเทพีเฮคาที ก็ไม่น่าแปลกก็ตอนนี้ล่อทำเทพีเกลียดแบบจงเกลียดจงชังขนาดนั้นนี่นา แถมมีคำสาปติดตัวมาด้วยแบบนี้เลยไม่แปลกใจ ฉันก็เลยเริ่มใช้โล่กับมีดสั้นออกมาแล้วเข้าต่อสู้กับแม่มดดำที่พายเรือมาชนเรือของฉันแบบดุเดือด แต่ด้วยคลื่นและแรงกระแทกจนกระทั่งพาเรือแคนูของฉันมาถึงบนเกาะเล็ก ๆ ที่กระจายตัวที่นอกฝั่งที่มีนามว่าหมู่เกาะอัมมาซซาลิก ฉันต้องต่อสู้กับแม่มดดำอย่างไม่ลดละอยู่ ก็พบกับอสุรกายอีกตัวหนึ่งคืออัคลัตมาโจมตีเธออีกตน คราวนี้จะเอาไงล่ะนี่ ก็ต้องต่อสู้แบบสองรุมหนึ่งสินะ ฉันรีบควักหอกประจำตัวของตัวเองออกมาควงแล้วพุ่งแทงทั้งสองอสุรกายอย่างแม่นยำ จนสามารถเอาชนะได้สำเร็จแต่ก็สร้างความเหนื่อยล้าให้กับร่างกายอย่างหนักหน่วงเลย เลยต้องเก็บเรือแล้วกางเต้นท์นอนหลับพักผ่อนกันตรงนี้กันไปก่อนเป็นอันจบการเดินทางวันแรกของฉันไป

ทั้งสู้ ทั้งพายเรือทั้งต้องสู้กับอากาศหนาวอีกเราจะรอดไหมคะนี่ประเด็นเลย

✿ Elli

Feria FOLLOWER

chapter 3

18 มิถุนายน 68 เวลา 6:00 น.

ณ เกาะอัมมาสซาลิก ประเทศกรีนแลนต์

วันนี้เป็นวันที่สองของการเดินทาง ฉันตื่นขึ้นมาหลังจากการนอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที ถึงแม้ตอนนี้ราตรีจะมีแต่กลางวันที่พระอาทิตย์ส่องสว่างเจิดจ้าบนท้องฟ้า แต่ด้วยความสามารถพิเศษของธิดาแห่งฮิปนอส เทพแห่งการหลับใหลอย่างฉันแล้ว มันไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะหลับพักผ่อนเติมพลังให้ผ่านพ้นเมื่อคืนได้อย่างสบาย ๆ ถึงการหลับใหลครั้งนี้จะหนาวแบบ 2-4 องศาเลยก็เถอะนะ ดีนะที่มีพัฟเฟอร์หนานุ่มช่วยมอบความอบอุ่นให้พอผ่านค่ำคืนไร้ความมืดไปได้ พื้นที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้เป็นโขดหินลาดต่ำที่มีลมบางเบาจนไม่หนาวเกินไป มีหมอกบาง ๆ คลุมระดับน้ำและตามช่องเขา รอบ ๆ ตัวของเรานั่นถือว่าสวยงามในความหนาวเย็นทิวเขาหิมะสลับแนวหน้าผา ขอบฟ้าเป็นสีเงิน-ฟ้าจางจากแสงแดดในยามเช้าของวัน ก็นะตอนนี้มัน 6 โมงเช้านี่นา แถมที่เราต้องตื่นเช้าแบบนี้ก็เพื่อที่จะออกเดินทางได้เร็ว ๆ นั่นแหละนะ ระหว่างทางคงจะหาน้ำสะอาดดื่มได้ยาก เราจึงตัดสินใจเดินเข้าไปสำรวจภายในของเกาะแห่งนี้ไปตักน้ำสะอาดมากรองใส่กระติกพกพาอันใหญ่เพื่อที่จะไม่ต้องไปหาเติมน้ำที่ไหนอีกระหว่างทาง แต่ในตอนที่กำลังจะเดินกลับอยู่นั่นเอง

“เมี๊ยว”

เสียงแมวตัวหนึ่งดังขึ้นเสียงความสนใจของเราอย่างดี ก็ใจจริงเราชอบแมวนี่นา แต่พอหันไปดูเท่านั้นแหละแมวไม่สิ อสุรกายรูปร่างแมวหนึ่งในอสุรกายในสังกัตของเทพีเฮคาที อสุรกายรูปลักษณะภายนอกเหมือนแมวดำทั่วปทุกประกาย ถ้าไม่นับที่ว่ามันมีแต่เพศเมีย แถมอะไรที่ทำให้เรารู้ว่ามันเป็นอสุรกายรู้ป่ะ ก็นี่ไง

กริมาลคินมันพ่นไฟมาทางเธอ

“วะ เว้อ~ เกือบไปแล้วไหมล่ะ”

แต่ก็นะ คิดเหรอว่าเราจะโดนลูกไฟแค่นี้จัดการลงได้น่ะ เปล่าเลย เราหมุนตัวหลบอย่างพริ้วไหว พลางซักมีดสั้นออกมาจากกระเป๋าของตัวเองและการต่อสู้ก็ได้เริ่มต้นขึ้น ไม่สิ เรียกได้ว่าการทำร้ายฝ่ายเดียวมากกว่า ก็นะ ก็เราฝึกฝนมามากกว่าเมื่อก่อนเยอะแล้วนี่นา สบาย ๆ ไหวชิล พอเสร็จแล้วก็เก็บสินสงครามสักหน่อย ก่อนจะมาดูของในกระเป๋าพร้อมเสบียงน้ำอาหารสำหรับเดินทางสำหรับวันนี้เสียสักทีแต่พอมาเซ็คอีกทีในกระเป๋าก็เต็มไปของเต็มไปหมดเลยจนแทบจะไม่มีที่ว่าง

“ช่วยไม่ได้นะนี่ งั้นซื้อเทปเฮอร์มีสแล้วส่งป้ายเกียรติยศไปให้ที่กระท่อมก่อนก็แล้วกันนะ อือ…ลงชื่อใครดีล่ะนี่….”

เราตัดสินใจซื้อเทปเฮอร์มีสมาแบบด่วนจี๋ไปรษณีย์จ้า แล้วทำการแพตป้ายเกียรติยศใส่ในกล่องพัศดุแล้วเขียนชื่อที่อยู่ผู้รับไปว่า

ถึง อีรอส มอร์เฟ่
ค่ายฮาล์ฟบลัด, เนินฮาล์ฟบลัด, ถนนฟาร์ม 3.141
ลองไอแลนด์, นิวยอร์ก 11954

“เอาล่ะ! ส่งไปหาอีรอสน่าจะดีที่สุดแล้วล่ะนะ หวังว่าหมอนั้นจะรู้นะว่าต้องทำอะไรต่อไป”

ฉันตัดสินใจเขียนชื่อผู้รับพัศดุเป็นอีรอส น้องชายร่วมบ้านที่เรารู้สึกสนิทที่สุดส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเราสองคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันเวลาไปเรียนม.ปลายที่โรงเรียนด้วยกันล่ะนะ แต่ดูเหมือนว่าเทอมหน้าเราก็ต้องย้ายไปเรียนที่นิวโรมเพราะปีหน้าเราก็จะอายุ 20 แล้วมันจะทำให้เกินเกณฑ์การสมัครเข้าเรียนมหาลัยนิวโรมแล้วนั่นแหละ เราเลยจำเป็นต้องเข้าร่วมระบบ Dual Enrollment หรือก็คือต้องเรียนม.ปลายไปด้วย เรียนมหาลัยไปด้วย ดีนะล่าสุดเธอก็พึ่งได้ใบรับรองจากคุณไครอนมาแล้วด้วยทำให้เธอสามารถเดินทางไปนิวโรมหรือค่ายจูปิเตอร์ได้ทุกเมื่อ แต่คงไม่ได้เดินทางไปเร็ว ๆ นี้หรอกนะ แต่ก็นั่นแหละ พอเอาเทปเฮอร์มีสปิดผนึกพัศดุเป็นที่เรียบร้อยแล้วกล่องพัศดุก็หายแว็บไปกับตาเลย พอจัดการทุก ๆ อย่างเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาออกเดินทางสักที

“เอ้า! ฮึบ!”

เราเริ่มเอาเรือแคนูลงน้ำก่อนจะเอาเสบียงใส่เรือให้เรียบร้อยแล้วก็โดดเข้าเรือเริ่มพายเรือออกเดินทางต่อไปทันที

สินสงคราม
ขนกริมาลคิน
LUK 60+ จะได้รับตามจำนวนเลขไบต์หลักสุดท้าย
LUK 80+ และออกเลขไบต์ 1/7 จะมีโอกาสได้ กุญแจมิติ แทน ขนกริมาลคิน

— หวังว่าอีรอสจะรู้นะว่าได้ของไปแล้วต้องทำไงนี่

✿ Elli

Feria FOLLOWER

chapter 4

18 มิถุนายน 2567 9:00 น

บริเวณทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเซอร์มิลิก ฟยอร์ด

วันนี้ฉันเริ่มพายเรือด้วยความเร็ว 10 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ก็นะช้าหน่อย แต่ฉันมีคนเดียวนี่นา มันก็ช้าได้เท่านี้นี่แหละ ตอนนี้เรือของฉันก็เคลื่อนผ่าน แนวชายฝั่งเว้าแหว่ง มีอ่าวเล็ก ๆ ซ่อนตัวอยู่ในหน้าผา

“ที่นี่ก็สวยแบบหนาว ๆ เหมือนกันนะนี่ จะว่าไป…สินสงครามรอบนี้เหมือนได้ของแปลก ๆ มาด้วยนะนี่”

ฉันนั่งเก็บไม้พายมาไว้ในเรือแคนูไม้ที่เธอกำลังนั่งอยู่ พลางนั่งดูสินสงครามใหม่ที่เธอได้รับมาที่รอบนี้เป็นกุญแจที่มีชื่อว่ากุญแจมิติ ประเด็นก็คือกุญแจนี้มันมีคำอธิบายไว้ว่าสามารถพาไปสถานที่เป้าหมายได้ก็แสดงว่าถ้าใช้สิ่งนี้จะช่วยให้ไปถึงที่นิวยอร์กอันเป็นจุดนัดพบของพวกเธอได้ให้ทันทีเลยสินะ แต่ว่าในจังหวะเวลาที่กำลังตื่นเต้นดีใจอยู่นั่น ก็ต้องหยุดชะงักเพราะดูตอนนี้สิ! มีแต่ก้อนน้ำแข็งกับทะเลแล้วจะไปหาประตูบ้านที่ไหนกันได้ล่ะ คิดได้แบบนั้นสิ่งเดียวที่ทำได้คือไรป่ะ ก็เก็บใส่กระเป๋าไปก่อนไงล่ะ

ณ สถานที่แห่งนี้ที่มีธารน้ำแข็งเล็ก ๆ ไหลจากยอดเขาแบบนี้คงหาเมืองที่มีบ้านคนที่มีประตูที่มีรูกุญแจจากที่ไหนกันล่ะ มีแต่ภูเขาน้ำแข็งเล็ก ๆ ลอยอยู่ห่าง ๆ เริ่มปรากฎในแนวสายตาของฉันก็ยังดีที่ยังไม่หนาแน่นมากนัก การเดินทางตลอดช่วงเช้านี้น้ำทะเลก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มอมเทา แสดงให้เห็นความลึกที่เริ่มเพิ่มขึ้นเท่ากับว่าเธอเข้าสู่ทะเลเปิดแล้ว แต่การเดินเรือวันนี้มันพึ่งเริ่มต้นขึ้น ตอนนี้ก็ผ่านไปสามชั่วโมงเราก็อยู่ใกล้ปากฟยอร์ดแล้ส แต่ยังไม่เข้าสู่ช่องกลาง ฝั่งตะวันตกเป็นหน้าผาสูงชันปกคลุมด้วยหิมะ ฝั่งตะวันออกก็ยังเป็นแนวลาดต่ำ มีร่องน้ำแข็งไหลลงมาจากภูเขาทำให้เราต้องใช้ไม้พายพายเรือหลบหลีกไปมาให้ไม่เกิดอันตรายแก่ตัวเรือ แต่ตอนนี้ความลึกของน้ำเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจนจนเรือโคลงมากขึ้น ตามลมทะเลที่เริ่มแรงขึ้นเล็กน้อย แถมดันมีแขกไม่ได้รับเชิญอีก 1 อย่างคือเอ็มพูชา

“ก็ว่ามันสงบแปลก ๆ มาสักทีหนึ่งนะคะ”

ร่างของอสุรกายรูปงามผู้เป็นข้ารับใช้ของเทพีเฮคาที มีขาเป็นแพะ สวมปลอกขาที่ทำจากสัมฤทธิ์ มีบางส่วนของร่างกายที่เป็นไฟ แถมยังมีความสามารถในการล่อลวงจิตใจผ่านความฝัน แต่ขอโทษทีนะความฝันมันเป็นเขตของทางนี้ต่างหากล่ะนะ

“รู้ไว้ด้วยนะคะว่ามาหาเรื่องกับธิดาแห่งฮิปนอสผิดคนแล้วนะคะ”

ฉันซักมีดสั้นประจำตัวของตัวเองออกมาแล้วเข้าไปฟันปีกของเอ็มพูชาอย่างคล่องแคล่วว่องไวไม่ให้บินหนีไปไหนได้ พร้อมเก็บไม้พายให้ปลอดภัยจากการโจมตีของอีกฝ่ายพลางใช้กำปั้นนิทราชกเข้าท้องของเอ็มพูซาจนน็อตเอ็านต์หลับไป เปิดช่องว่างให้ใช้มีดสั้นแทงเข้าจุดอ่อนของมันเข้าให้แบบเต็ม ๆ เน้น ๆ จนสลายเป็นฝุ่นไปเป็นปกติ เหลือทิ้งไว้แค่สินสงครามให้เก็บใส่กระเป๋า ด้วยความอารมณ์ดีที่ได้ออกกำลังกายบนเรือล่ะนะ

“วะ เว้ยยยย เกิดอะไรขึ้นนี่”

แรงกระแทกเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำเอาเกือบจะเสียหลัก จนต้องใข้มือทั้งสองข้างเกาะขอบเรือไว้แน่น แล้วจู่ ๆ เรือก็ไปเองอย่างรวดเร็ว พอหันไปดูก็พบกับฮิปโปแคมปัสสองตัวที่ดูเป็นมิตรกำลังช่วยกันดันเรือของเราอยู่

“นี่พวกเธอมาช่วยเราเหรอ”

ในตอนนั้นฉันมองทั้งสองด้วยความขอบคุณพลางหลับตาลงภาวนาขอบคุณแก่เทพโพไซดอนเทพแห่งท้องทะเลที่น่าจะเป็นผู้ส่งฮิปโปแคมปัสทั้งสองตัวนี้มาช่วยเหลือเราแบบนี้ และแล้วเรือก็แล่นเร็วอย่างกับเรือติดเครื่องยนต์ 2 มอเตอร์เลยแบบนี้ล่ะก็คงไปถึงที่นิวยอร์กได้เร็วขึ้นได้อย่างแน่นอนเลย

เวลา 16:30 น.

ผ่านเขตปรินซ์คริสเตียนซาวด์

หลังจากได้รับความช่วยเหลือจากน้อง ๆ ฮิปโปแคมปัสหรือครึ่งม้าครึ่งปลาที่มาช่วยดันเรือจนเร่งความเร็วจนเร็วสุด ๆ ไปเลย ตอนนี้ก็สี่โมงครึ่งแล้ว พวกเราก็ผ่านเขตที่มีชื่อว่าปรินซ์คริสเตียนซาวด์ ที่เชื่อมระหว่างลาบดอร์กับทะเลเออร์มิงเงอร์ ที่มีความยาวประมาณ 100 กิโล หรือประมาณ 60 ไมล์ ทางตรงนี้มันดูค่อนข้างอคบจนชวนอึดอัดพอสมควร บางครั้งมันก็กว้างเพียง 500 เมตร ก็ถือว่าแคบในระดับหนึ่งเลยนะนี่ รอบ ๆ ก็มีภูเขาน้ำแข็งรวมถึงภูเขาสูงชัน เรียกได้ว่ามันเป็นช่องแคบยาวคดเคี้ยว วิวสวยคล้ายฟยอร์ดจนรู้สึกสบายใจได้พอสมควร

“เหนื่อยไหมเด็ก ๆ เดี๋ยวอีกสักพักน่าจะใกล้จุดพักค้างคืนแล้วล่ะนะคะ”

ฉันเอ่ยกับพวกคิมโปแคมปัสด้วยความเป็นห่วงขณะที่มือจับเรือแคนูไม้ไว้แน่นพร้อมก้มตัวให้อยู่ในเรือให้ไม่โดนลมแรงที่เกิดจากความเร็วระดับมอเตอร์ 2 หัวที่เกิดจากการช่วยกันดันเรือแคนูลำนี้ด้วยฝีมือของฮิปโปแคมปัสสองตัวนี้ ถึงมันจะหนาวเพิ่มมาหน่อยก็เถอะ จนต้องห่อตัวกับเสื้อแจ็คเก็ตบุนวมเพื่อให้ไม่หนาวตุยไปก่อน เสียดายนะว่าเราอ่ะไม่ใช่ลูกโพไซดอนเลยได้ยินแค่เสียงพวกมันร้องแต่ไม่รู้ว่าพวกมันพูดว่าอะไร แต่ที่แน่ ๆ เร็วขนาดนี้อีกไม่นานคงถึงนิวยอร์กแน่ในตอนนั้นเอง ที่เห็นลาเมียเตรียมจะโจมตีใส่เธออยู่ตรงริมฝั่ง แล้วสิ่งที่เราจะทำเหรอ ก็….

“ไม่ต้องชะลอนะ เร่งความเร็วไปเลย”

ฉันเอ่ยกับพวกฮิปโปแคมปัสให้เร่งความเร็วก่อนจะซักมีดสั้นออกมาแล้วตั้งท่าให้มั่นคงตามที่เคยเรียนมา พร้อมจ้องมองลาเมียตรงหน้าด้วยความมุ่งมั่นก่อนจะใช้ความเร็วของเรือตอนนี้สลับมีดเป็นหอกแล้วฟาดผ่านตัวลาเมียตัวขาดตายไปเลย ก็เกือบจะไม่ได้เก็บสินสงครามแล้วนะ ดีนะ ฮิปโปแคมปัสตัวหนึ่งมันใช้หางดีดสินสงครามเข้ามาในเรือให้เราด้วยเลยได้ของครบถ้วนพร้อมเดินทางต่อ

“ขอบใจมากนะ“

และแล้วพวกเราก็เดินทางต่อไปกันจน เวลา 18:00 น. พวกเราก็มาถึงที่จุดใต้สุดของเกาะกรีนแลนต์นามว่า แหลมฟาร์เวลล์ เป็นแหลมที่อยู่ใต้สุดของเกาะเอ็กเกอร์ประเทศกรีนแลนต์ ซึ่งดูแล้วปลอดภัยพอสมควรสำหรับการพักค้างแรมที่นี่อยู่นะนี่

“เราพักกันที่นี่กันก่อนเถอะนะ รอเดี๋ยวนะ อ่ะนี่เปา เดอ เกอิโจ ทานแล้วนอนพักกันก่อนนะ”

ฉันเอาเปา เดอ เกอิโจสองชิ้นในกระเป๋าออกมาป้อนให้ฮิปโปแคมปัสทีละตัวก่อนจะทำการผูกจอดเรือแถว ๆ ที่ที่ปลอดภัยแล้วใช้เสื้อคลุมที่พอมีในกระเป๋าต่างผ้าห่ม ล้มตัวลงนอนในเรือแคนู แล้วก็หลับไปทันที

สินสงคราม

เส้นผมเอ็มพูซา (เลขไบต์คู่) (ยกเว้นเลขไบต์ 8)
ขาทองแดง (เลขไบต์คี่) (ยกเว้นเลขไบต์ 1)
(LUK 60+ จะมีโอกาสได้รับมากขึ้น เลขไบต์รองสุดท้ายคือจำนวนที่ได้)
ของดรอปพิเศษ: (เลขไบต์ 1/8) ได้รับ แก่นวิญญาณเอ็มพูซา

เกล็ดลาเมีย (หากมี LUK 60+ เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวน)

ขอบคุณใครก็ตามที่ส่งน้อง ๆ ฮิปโปแคมปัสมาช่วยเรานะคะ ตอนนี้ขอ Zzzzz

✿ Elli

Feria FOLLOWER

chapter 5

วันที่ 15 กรกฎาคม 68

6:00 น. ณ แหลมฟาร์เวลล์

การมีพลังที่ทำให้นอนหลับได้ทุกที่ทุกเวลาบางทีก็เป็นข้อดี แต่บางทีก็เป็นข้อเสียได้เหมือนกันนะนี่ ในโลกที่ไม่มีเวลากลางคืนแบบในปัจจุบันแบบนี้ พลังนี้มันก็ดีที่ทำให้เรานั่นนอนหลับได้แม้จะท้องฟ้าจะไม่มืดเลยก็ตามที แต่ข้อเสียดันเป็นบางทีหลับแล้วก็หลับเพลินแล้วดูผลที่ตามมาสิ

“งื้อ~ นี่เราหลับไปนานแค่ไหนแล้วนี่….”

ฉันตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย พลางล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือเดดาลัสของตัวเองออกมาเพื่อจะดูวันเวลา ก็ดันพบว่าวันนี้เป็นวันที่ 15 เดือน 7 ใช่ เดือน 7 นี่เรานอนหลับข้ามเดือนอีกแล้วยังไงล่ะ โอ้ยยยย น่าโป๊กกระโหลกตัวเองไปสักทีดีไหมนี่ ข้อหาหลับเพลินนี่ คงต้องรีบออกเดินทางแล้วสิ

“ขอโทษที่ทำให้รอเป็นเดือนขนาดนี้นะ”

ฉันหันมาลูบหัวฮิปโปแคมปัสทั้งสองตัวที่รออยู่ท้ายเรือของเธอก่อนจะหาอาหารบางอย่างในกระเป๋าดูก็พบว่ามีอาหารฉุกเฉินอยู่จำนวนมาก สงสัยน่าจะเป็นเสบียงที่ซื้อ ๆ มาตุนไว้ก่อนหน้านี้นั่นแหละนะ ดีนะตอนนี้แค่หกโมงเช้ากำลังดีสำหรับการเริ่มออกเดินทางพอดีเลย ในตอนที่กำลังคิดแบบนั้นอยู่เท่านั้นแหละ ก็มีนางไม้หรือนิมฟ์ตนหนึ่งถือคบเพลิงเดินเข้ามาทางเราอย่างน่าหวาดหวั่น ท่าทางไม่เป็นมิตร เดินเข้ามาใกล้ ในตอนนั้นเองที่ฉันก็ลองใช้มือถือตรวจสอบดูก็พบว่ามันคือแลมพาเดส อสุรกายในสังกัตเทพีเฮคาที

“อือ….มาให้ออกกำลังกายในยามเช้าซะดี ๆ นะคะ”

ฉันเก็บมือถือเข้ากระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะเอามีดสั้นออกมาแล้วจึงตั้งท่าพร้อมสู้ก่อนจะสวมเฮคโฟนที่เอาพาดคอไว้อยู่ตลอดมาฟังเพลงปลุกขวัญกำลังใจของตัวเองแล้วเริ่มการต่อสู้ทันที ฉันไม่ค่อยถนัดใช้มีดสักเท่าไรเลยใช้วิธีหนึ่งดีกว่าก็คืออะไรป่ะ 5555 สาม สอง หนึ่ง ตู้ม!!

กำปั้นแห่งนิทราประทานใส่ท้องของแลมพาเดสอย่างจัง ถ้าจะมีใครสู้กับอสุรกายด้วยมือเปล่าก็ฉันนี่แหละคนหนึ่งแต่จริง ๆ ก็ไม่มือเปล่าล้วนหรอกนะ เพราะใช้มีดไม่ถนัดเลยซักหอกออกมาแทนแล้วรัวแทงใส่แลนพาเดสที่ติดมึนด้วยกำปั้นของฉันไปแทน ถึงจะดูเก่งแต่ก็นะ อ่อนกว่าแม่มดดำอยู่นะนี่ เอาเถอะ ๆ แต่ในที่สุดฉันก็เอาชนะมันมาได้สักที ก็เหมือนเดิมนะ เก็บสินสงครามแล้วโดดขึ้นเรือพร้อมออกเดินทางต่อสักที

ต่อจากนี้ฉันขอย่อสั้น ๆ เป็นบางช่วงหน่อยนะมันวน ๆ อ่ะ แล้วทะเลอ่ะนะมันจะมีอะไรล่ะ จริงไหมคะ อ่ะมาเริ่มกันเลย ลุย!

7:00 น.

ตอนนี้เรือของพวกเรานั้นได้พ้นเขตแหลมฟาร์เวลล์มาฟาร์ (far) แล้ว 5555 มุกน่ะมุก ก็คนมันเหงานี่นา แถมตอนนี้ก็ไม่เห็นฝั่งอีกต่อไปแล้วด้วย แบบทะเลรอบทิศแทบจะไม่มีก้อนน้ำแข็งแบบก่อนหน้านี้แล้วสิ คงจะใกล้ที่จะถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกได้แล้วมั้งนี่ ฉันก็คิดแบบนั้นล่ะนะ ก่อนจะนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างที่เป็นความรู้สึกในใจของเราตั้งแต่เริ่มภารกิจนี้มาจึงได้โพสลงในบัญชีเนคต้าไปว่า

บางทีเราก็คิดนะ ว่าภารกิจนี้อาจจะเป็นการชดใช้บาป
ให้กับ 3 คน (2 คนกับอีก 1 เทพ) ที่เราทำเรื่องผิดต่อพวกเขาตอนไปเฮติรึเปล่านะ ถึงได้มีอุปสรรคตั้งแต่ต้นได้ขนาดนี้ แต่ถึงแบบนั้น เราจะขอโอบรับมันด้วยความยินดี
#ภารกิจด้ายแดง #ชดใช้บาป #ความผิดทีฝังอยู่ในใจ

แล้วพวกเราก็เริ่มออกทางสู่ทะเลต่อแบบชิล ๆ แต่มันเริ่มเหงาไปนิดเริ่มนั่งฟังเพลงในเฮคโฟนไปพลาง ๆ

9:00 น.

ตอนนี้พวกเราล่องเรือมาจนถึงกลางทะเลกรีนแลนต์ คราวนี้ความอันตรายก็เพิ่มขึ้นมาจนเป็นห่วงพวกฮิปโปแคมปัสเป็นอย่างมากเลย ก็นะตอนนี้คลื่นมันสูงถึง 2 เมตรจนต้องคอยรักษาทิศทางอย่างระมัดระวัง ทำให้ฉันต้องคอยช่วยจับหัวเรือและหางเสือควบคุมทิศทางให้มั่นคงช่วยพวกฮิปโปแคมปัสอีกแรงซะเลย ให้ตายสิ อันตรายเป็นบ้า

สินสงคราม:
น้ำมันคบเพลิง (เลขไบต์สุดท้าย เลขคู่)
เกล็ดงู(แลมพาเดส) (เลขไบต์สุดท้าย เลขคี่)
(LUK 60+ จะมีโอกาสดรอปมากกว่า 1 โดยดูจากเลขรองท้าย)

ให้ MRE อาหารฉุกเฉิน 2 ถุงให้กับเหล่าฮิปโปแคมปัส

ไปสู่ทะเลกันโลดดดดดดดด

✿ Elli

Feria FOLLOWER

chapter 6

15 กรกฎาคม 68

12:00 น.

พื้นที่กลางทะเลลาบราดอร์

หลังจากการล่องเรือมาตลอดทางในตอนนี้พวกเราก็ออกมาสู่ทะเลเปิด ถ้าดูจากในแมพที่พอเปิดดูจากในมือถือเดดาลัตก็พอรู้ได้ว่าตอนนี้เราอยู่กลางทะเลลาบราดอร์ อันเป็นส่วนหนึ่งของมหาสมุทรแอตแสนติกเหนือ ซึ่งอยู่ระหว่างแลบราดอร์ประเทศแดนาดา และกรีนแลนด์ มันหมายความว่ายังไงรู้ป่ะ หมายความว่าเรากำลังจะถึงแคนาดาแล้วยังไงล่ะ คิดว่าไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ก็คงจะถึงที่แคนาดาแล้วมั้ง จะว่าไปถ้าใช้กุญแจมิติล่ะก็จะช่วยย่นระยะเวลาการเดินทางได้เยอะเลยแหละ แต่ในจังหวะที่กำลังคิดเพลิน ๆ อยู่นั่น….

“ก็ว่าอยู่ว่าวันนี้สงบแปลก ๆ มากันแล้วสินะ”

น้ำวนขนาดใหญ่ปรากฎที่ใต้ท้องเรือแคนูของเราอย่างน่าแปลกประหลาด จนเราต้องพยายามสั่งให้พวกฮิปโปแคมปัสครึ่งม้าครึ่งปลาทั้งสองตัวรีบว่ายหนีน้ำวนให้เร็วมากที่สุด ในตอนนั้นเองที่ปรากฎร่างของอสุรกายรูปร่างครึ่งบนเป็นฉลามครึ่งล่างเป็นหนวดปลาหมึก เอ๊ะ! หรือควรเรียกว่าหมึกดีล่ะ หมึกยักษ์ด้วยนะนี่ พอดูข้อมูลในมือถือก็พบว่ามันคือ ลูซก้า อสุรกายที่ดักฆ่าพวกสายเลือดโพไซดอนและเนปจูน แต่สายเลือดอื่นก็เป็นเพียงของว่างกำลังมันเท่านั้น ก็พอเดาออกนะว่าทำไมมันมาโจมตีเราแบบนี้ ก็คำสาปบ้า ๆ นั่นไงล่ะ เลยทำให้โดนอสุรกายโจมตีตลอดการเดินทางแบบนี้ วันนี้ก็มาเป็นตัวใหม่เลยแฮะเอาเถอะ ๆ ก็ต้องสู้ก่อนล่ะนะ ฉันรีบซักหอกกรีกประจำตัวของตัวเองออกมาประสานกับทักษะหอกที่ฝึกฝนมาอย่างชำนาญเข้าต่อสู้กับลูซก้าตัวนี้ที่โชคดีที่มันมีแค่ตัวเดียวถึงจะตึงมือแต่ก็ไม่ยากมากนัก พอจัดการเสร็จก็ไม่ลืมที่จะเก็บสินสงครามเหมือนทุกที

ต่อสู้กับลูซก้า

สินสงคราม:

เขี้ยวลูซก้า

หนวดลูซก้า

ไข่มุกอสูรทะเล

หากมี LUK 95+ ขึ้นไปจะมีโอกาสดรอปเพิ่มเติม โดย x2 จากจำนวนที่ดรอปได้

พอเก็บเสร็จน้ำวนก็สงบลง ก็ถึงเวลาออกเดินทางต่อเสียสักที ส่วนจะอีกนานแค่ไหนก็คงต้องลุ้นเอาล่ะนะ ในตอนนั้นเองเราก็นึกถึงเรเลียขึ้นมาจึงได้โพสลงในเนคต้าเพื่อที่จะประกาศตามหาเรเลียทันทีว่า

ประกาศตามหาลูกหาย

ใครเจออีกัวน่าห้วงฝัน โตเต็มวัย เพศเมีย พูดภาษามนุษย์ได้ ชื่อ เรเลีย

สถานที่เจอล่าสุด : ท่อระบายน้ำใต้เมืองนิวยอร์ก

โปรดส่งคืนที่ค่ายฮาล์ฟบลัด หรือส่งให้กับแองจี้หรือทาราส ก็ได้นะคะ

พอดีตอนโดนส่งวาร์ปมาประตูมันปิดใส่หน้าเรเลียที่บินตามเรามาด้วยเลยไม่ได้วาร์ปมาด้วยอ่ะ

ปล.เราก็ลืมถามว่าคุณแองจี้กับทาราสเลยว่า กลัวสัตว์เลื้อยคลานไหม พอดีเรเลียชอบไปไหนมาไหนกับเราตลอดอ่ะ น้องเนียนดีอ่ะ ไปโรงเรียนก็ไม่มีใครเห็น(อุ๊บ!)

เราถอนหายใจด้วยความหวังว่าเรเลียจะปลอดภัย พอรอไม่นานก็เห็นพี่แอนนาเบ็ธก็มาคอมเม้นว่ามีคนเห็นอีกัวน่าที่แถว ๆ ฟาสฟู้ตที่นิวยอร์ก แต่น่าเสียดายที่เรายังไปรับเรเลียตอนนี้ไม่ได้ แต่ก็ทำเราร้อนใจไปเป็นอย่างมาก โชคดีที่คุยกันไปคุยกันมาพี่เขาเลยจะขอร้องให้เซนทอร์ไปพาตัวเรเลียไปส่งที่ค่ายให้ ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็คงไม่เป็นไรแน่นอนแล้วล่ะ เราเลยได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะเริ่มออกเดินทางต่อไป โดยเริ่มเดินทางลึกเข้าไปในทะเลลาบราดอร์ ที่เริ่มเจอกระแสน้ำเย็น คลื่นก็เริ่มสูง 1.5 เมตร แต่ก็ไม่อันตรายมากนัก ส่วนหนึ่งก็เพราะมนตร์คุ้มภัยที่ร่ายไว้ที่เรือด้วยล่ะนะ

18:00 น.

ตอนนี้เริ่มใกล้โซนขอบเขตน่านน้ำแคนาดา ทำให้พอเริ่มเห็นเรือเดินสมุทรแถบนิวฟันต์แลนด์ราง ๆ แล้วด้วย แสดงว่าอีกไม่ไกลก็จะถึงที่แคนาดาแล้วสินะ เมืองท่าที่ใกล้ที่สุดคือที่ไหนกันนะ แต่ที่รู้ ๆ เราจะได้พักในเมืองดี ๆ เร็ว ๆ นี้แล้ว แต่มันก็หมายความว่า เตรียมโดนรุมตีนอสุรกายได้เลยไงล่ะ

21:00 น.

ตอนนี้เราอยู่ห่างจากชายฝั่งนิวฟันต์แลนด์เพียงแค่ 100 ถึง 150 กิโลเมตรแล้ว สงสัยคงจะถึงในเมืองในช่วงกลางวันของพรุ่งนี้แล้วละมั้งนะ เราก็เริ่มเห็นแสงจากเรือประมงและชายฝั่งอยู่ไกล ๆ ขณะยังคงมีแสงแดดอ่อน ๆ ที่ใกล้จะกลางหัวอยู่แล้วนี่ขนาดสามทุ่มแล้วนะ แต่มันก็แดดจ้าเหมือนกลางวันชัด ๆ เลย เหมือนเก้าโมงเช้ามั้ง เรือก็ไม่มีหลังคาบังแดดด้วยล่ะนะ แต่นั่นก็คงสบายไปล่ะนะ เราเดมิก็อตมาทำภารกิจไม่ได้มาเที่ยวสักหน่อย ลำบากหน่อยไม่เป็นไรหรอกเนาะ

คืออะไรป่ะคะ เราเห็นหนวดหมึกของลูซก้าแล้วอยากกินทาโกยากิซะแล้วสิ

✿ Elli