Library of New Rome ⋘ หอสมุดแห่งกรุงโรมใหม่ ⋙

Library of New Rome

⋘ หอสมุดแห่งกรุงโรมใหม่ ⋙

หอสมุดแห่งนี้ งดงามราวกับวิหารแห่งปัญญา โอ่อ่า กว้างใหญ่ ไม่ต่างจากห้องสมุดในวิหารศักดิ์สิทธิ์ โดมสีทองอร่าม ส่องประกาย รับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านช่องแสงทรงกลม ลงมายังห้องอ่านหนังสือหลัก สว่างไสวราวกับสรวงสวรรค์เบื้องบน ผนังโดยรอบ ประดับประดาด้วยกระเบื้องโมเสก สีสันสดใส บรรจงเรียงร้อยเป็นภาพเทพเจ้าโรมัน

วีรบุรุษ และสัตว์ในตำนาน ราวกับมีชีวิตชีวา ทางเดินสลัว ทอดยาว นำไปสู่ชั้นหนังสือสูงจรดเพดาน อัดแน่นไปด้วยหนังสือและม้วนกระดาษมากมาย

ที่บรรจุเรื่องราวความรู้แห่งอดีตกาล รอคอยการมาเยือนของผู้ใฝ่รู้ พื้นปูด้วยแผ่นหินสลักชื่อวีรบุรุษผู้พลีชีพ หินบางก้อนเก่าแก่ จารึกชื่อเลือนรางแทบอ่านไม่ออก ในขณะที่บางก้อนดูใหม่เอี่ยมราวกับเพิ่งสลักเสร็จเมื่อวาน แต่ละก้าวที่ย่างไปบนทางเดินแห่งนี้ คือการย้อนรอยประวัติศาสตร์และรำลึกถึงวีรชนผู้กล้าหาญ หอสมุดแห่งนี้ จึงเป็นมากกว่าที่เก็บรวบรวมหนังสือ แต่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เชื่อมโยงอดีตเข้ากับปัจจุบัน

เป็นแหล่งกำเนิดปัญญาและแรงบันดาลใจ ที่รอคอยการค้นพบจากคนรุ่นหลัง

หัวหน้าบรรณารักษ์

คุณนายอิฟิจิเนีย ซิมป์สัน (วันเกิด 19 พฤษภาคม 1980)

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

คุณนายอิฟิจิเนีย ซิมป์สัน หัวหน้าบรรณารักษ์แห่งมหาวิทยาลัยนิวโรม เป็นสตรีผู้มีบุคลิกสงบ สุขุม และเปี่ยมด้วยปัญญา เธอโดดเด่นด้วยความสามารถพิเศษที่หาได้ยากยิ่ง นั่นคือ การมองทะลุ "หมอกบังตา" (The Mists) ได้ ทำให้เธอสามารถรับรู้ถึงโลกของเทพและสัตว์ประหลาดได้อย่างชัดเจน ทั้งที่เธอเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ความสามารถอันเป็นเอกลักษณ์นี้เองที่ทำให้เธอถูกพบตัวโดย เจสัน เกรซ สมัยที่เขายังไม่เป็นแม่ทัพ เขาได้ช่วยชีวิตเธอและนำพาเธอมายังกรุงโรมใหม่ ซึ่งเป็นที่ที่เธอได้พบกับความสงบและจุดประสงค์ใหม่ในชีวิต หลังจากนั้นไม่นาน ด้วยความรู้และความสามารถอันเป็นเลิศ เธอก็ได้เข้ารับตำแหน่ง หัวหน้าบรรณารักษ์ของมหาวิทยาลัยนิวโรม (NRU) เธอดูแลจัดการคลังความรู้ของค่ายอย่างเป็นระบบ และมักจะให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์แก่เหล่าเดมี่ก็อตผู้มาแสวงหาความรู้ โดยความสามารถในการมองเห็นความจริงเบื้องหลังหมอกทำให้เธอมองเห็นแก่นแท้ของปัญหาและผู้คนได้อย่างลึกซึ้ง

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From First Cohort

เดนิสต้าไม่แน่ใจนักว่าใครมันเป็นจัดตารางเรียน จากในค่ายที่ไกลออกจากตัวเมือง เหล่านักเรียนที่ยังอยู่ในวัยเรียนรู้จำเป็นต้องนั่งรถม้าเพื่อเดินทางแบบหัวสั่นหัวคลอนตามถนนสายขรุขระเพื่อไปยังมหาวิทยาลัยนิวโรม .. ไม่ใช่ว่าเดนิสต้าได้รับสิทธิพิเศษในการเข้ามหาวิทยาลัยนิวโรม เปล่าเลย , แม้จะเรียนด้วยตนเองจนจบหลักสูตรมัธยมพร้อมขึ้นระดับมหาวิทยาลัยแต่การไปเยือนโรมครั้งนี้ก็ไม่ใช่เพื่อไปสมัครเข้าเรียนทำตัวเป็นสาวติดแกลมมีมหาลัย แต่เป็นเพราะต้องไปเข้าเรียนวิชาประวัติศาสตร์โรมันที่เธอลงทะเบียนไว้ต่างหาก

ถือซะว่าเป็นการชิมลางเพราะหอสมุดเพียงหนึ่งเดียวของกรุงโรมใหม่ดันมาตั้งอยู่ในตัวมหาวิทยาลัย นัยน์ตาสีน้ำข้าวราวมณีแห่งดวงจันทร์เหลือบมองตัวอาคารทรงโรมันที่ถูกสร้างขึ้นเลือนแบบลักษณะอาคารโบราณสุดอลังกาลกระจัดกระจายกันไปตามมุมต่าง ๆ ของวิทยาลัย ‘ กรุงโรมใหม่ก็สมกับเป็นกรุงโรมใหม่จริง ๆ ’ เสียงความคิดของเธอดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน แม้จะกล่าวว่าทั้งหมดนี้ถูกสร้างขึ้นในยุคสมัยที่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกมากมายเพื่อการก่อสร้าง แต่ที่นี่ก็ยังมีกลิ่นอายของคำว่าแตกต่างเหนือจริงอยู่หลายระดับ

เดนิสต้าคิดไว้แต่แรกแล้วว่าการมาเยือนมหาลัยนิวโรมครั้งนี้ของเธออาจจบลงด้วยการไล่ถ่ายรูปหรือไม่ก็เดินเล่นเผื่อเจอใครน่าสนใจ(?) ดังนั้นหญิงสาวจึงเปลี่ยนมาสวมชุดที่ไม่ได้ซ้ำซากหรือน่าเบื่อเท่าเสื้อค่ายและกางเกงยีนส์ ท่อนบนของเธอสวมไว้ด้วยเสื้อยืดสีม่วงเด่นของค่าย ท่อนล่างเป็นกระโปรงเทนนิสสีขาวจับคู่กับถุงเท้ายาวเหนือเข่าและรองเท้าเซฟตี้ที่ดูทะมัดทะแมงแต่ก็สวยงาม ยังไม่รวมเครื่องประดับอีกหลายชิ้นที่ถูกคัดมาอย่างพิถีพิถัน หลอมรวมภาพลักษณ์ของธิดาเทพีวีนัสให้เปล่งประกายงดงามในฉบับที่ยากจะมีคนเทียบเคียง

“ สาวน้อย ถึงแล้ว ” เสียงของสารถีวัยกลางคนที่รับจ้างขับรถม้าไปมาระหว่างค่ายจูปิเตอร์และภายในเมืองดังขึ้นจากนอกตัวรถม้า ทำให้เดนิสต้าละสายตาจากหน้าจอสมาร์ทโฟนที่เปิดไว้เพื่อไถโซเชี่ยลฆ่าเวลา หญิงสาวเก็บของที่อยู่ในมือกลับลงไปในกระเป๋า เธอลุกขึ้นเดินลงจากรถม้าก่อนจะยกแขนเหยียดขึ้นสุดทางเพื่อยืดเส้นยืดสายจนสารถีที่ชำเลืองมองหลุดหัวเราะ “ ขอให้มีวันที่ดี ! ”

“ ขอให้มีวันที่ดีเช่นกันค่ะ ” เมื่อสิ้นคำอวยพรของทั้งสองฝ่าย เสียงสะบัดบังเหียนม้าก็ดังขึ้นและตามด้วยเสียงกีบเท้าม้าที่ขยับเคลื่อนไปข้างหน้าโดยมีเสียงฝีเท้าเบาหวิวที่มุ่งหน้าไปคนละทิศทางดังตามไปพลาง ๆ ท่ามกลางนักศึกษาของมหาวิทยาลัยนิวโรมที่อยู่ในช่วงปิดเทอม เดนิสต้าเดินผ่านกลุ่มคนเหล่านั้นเพื่อไปยังหอสมุดขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า เนื่องจากมีนักศึกษาหลายคนอาศัยอยู่ในหอพัก ดังนั้นภายในวิทยาลัยจึงยังคึกคักและมีชีวิตชีวาแม้ว่าจะไม่เท่าช่วงเปิดเรียนก็ตาม

สิ่งแรกที่เข้าปะทะกับร่างของหญิงสาวเมื่อเธอผลักประตูบานใหญ่ของหอสมุดให้เปิดออกคืออากาศอันอบอุ่นกำลังพอดีพร้อมด้วยกลิ่นของหนังสือและเสียงพลิกหน้ากระดาษครั้งแล้วครั้งเล่า ‘ หอสมุดหลวงของกรุงโรมใหม่ ’ สถานที่แห่งการเรียนรู้และการเก็บบันทึกที่เก่าแก่เป็นอันดับต้น ๆ ถูกจัดให้เป็นหนึ่งในสถานที่สำคัญของเมืองที่ยังมีวัยรุ่นแวะมาใช้บริการกันอย่างสม่ำเสมอ และเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเหล่าผู้ที่ใช้บริการหอสมุด ฝีเท้าของเดนิสต้าเบาลงเมื่อเธอเดินอยู่ด้านในอาคารโรมันโบราณนี้

“ สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าพื้นที่เรียนวิชาประวัติศาสตร์โรมันของสมาชิกค่ายจูปิเตอร์อยู่ทางไหนคะ ”

เสียงหวานราวกับสายไหมในช่วงเทศกาลของบุตรสาวเทพีวีนัสดังขึ้นเรียกความสนใจของบรรณารักษ์ที่ประจำการอยู่ตรงเคาน์เตอร์ทางเข้าให้เงยหน้าขึ้นมองจนพบกับหญิงสาวที่เอียงคอรอคำตอบอย่างสงบเสงี่ยม “ นักเรียนที่คุณเฟเบียสแจ้งไว้ว่าจะมาสินะคะ เดินเข้าไปด้านแล้วมองหาป้ายหนังสือหมวดประวัติศาสตร์จากนั้นเลี้ยวขวาจะเจอโซนการเรียนอยู่ทางซ้ายมือ ” บรรณารักษ์สาวให้คำแนะนำพลางกดมุมปากลึกจนเป็นรอยยิ้ม “ ขอให้สนุกกับคลาสเรียนนะคะ ”

ริมฝีปากบางของหญิงสาวยกขึ้นเป็นรอยยิ้มงามพาให้ใจคนมองพลันเคลิบเคลิ้มพลางผงกศีรษะรับเพียงหนึ่งครั้ง “ ขอบคุณมากค่ะ ” เมื่อพูดจบร่างบางก็ก้าวเดินออกไปตามทางที่บรรณารักษ์แจ้งมาโดยทันที ก่อนที่จะถึงพื้นที่เรียน มือของเธอลดลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตรวจสอบเวลาเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อดูให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้มาสายจนสร้างความประทับใจที่ไม่ดีให้กับอาจารย์ประจำวิชาประวัติศาสตร์ตั้งแต่คลาสเรียนแรก

“ ขอบคุณพระเจ้าที่ยังทั—- ” เพราะมัวแต่รีบจนไม่ทันได้ระวัง ไหล่ของเธอเผอิญไปชนเข้ากับใครบางคนที่เดินสวนมาจนโทรศัพท์ปลิวออกจากมือพร้อมกับตัวของเดนิสต้าที่ถลาไปข้างหน้า แต่ด้วยสัญชาตญาณแสนฉับไวของคู่กรณี แทนที่เธอจะหน้าทิ่มลงพื้นจนต้องมีแบดเดย์ก็กลายเป็นว่า ท่อนแขนหนาของเขาดันขยับมารองประคองเอวเธอไว้เสียก่อน พร้อมกับเพื่อนของอีกฝ่ายที่รีบคว้าโทรศัพท์ของเธอไปไว้ในมือเพื่อไม่ให้มันกระแทกพื้นจนเสียหาย(แม้ว่าโทรศัพท์นี่จะถูกเคลมว่าแข็งแรงพอจะปาหัวหมาแตกก็เถอะ)

“ โว้ว ไม่เป็นไรนะ ” เสียงของคนแปลกหน้าดังขึ้นเหนือศีรษะโดยที่เดนิสต้าไม่ได้หันไปมอง

“ ม ไม่เป็นไร ขอโทษนะคะ ฉันไม่ทันได้ดูทางเอง ”

และเธอก็กำลังรีบด้วยเช่นกัน มือบางยกขึ้นเสยเส้นผมสีน้ำตาลขึ้นพลางกลับมายืนด้วยสองเท้าผ่านการช่วยเหลือของคนแปลกหน้า ‘ ฉันก็อยากจะแสดงไมตรีตอนนี้อยู่หรอก แต่จะไม่ทันแล้ว ’ เดนิสต้ามีเวลาพอให้เดินไปเข้าเรียนแต่ไม่มีเวลาพอสำหรับคุยกับคนระหว่างทาง ฉะนั้นแล้วด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วราวกับแมว ร่างเล็ก ๆ ของเธอเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์คืนจากเพื่อนของอีกฝ่ายก่อนจะหันกลับมาโค้งลงขอโทษแล้วรีบหันหลังเดินเร็วจากออกไปโดยไม่ลืมที่จะกล่าวขอโทษอีกครั้ง “ ขอโทษจริง ๆ ค่ะแต่ตอนนี้ฉันกำลังรีบ ”

ไวเท่าสายเลือดเมอร์คิวรี่ไหมไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ คือเธอขยับไวกว่าที่พวกเขาจะคว้าทันแน่นอน

ด้วยความพยายาม(เกือบ)สุดตัว ในที่สุดเธอก็มาถึงพื้นที่เรียนได้ทันเวลา เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบที่น่าสะพรึงกลัวของหอสมุด ตลอดทั้งสี่ฝั่งรอบร่างกายของเธอไร้ซึ่งเงาของผู้ร่วมเรียน และเดนิสต้าก็ไม่ได้แปลกใจกับเรื่องนั้น ไม่ใช่ทุกคนที่จะสนใจวิชาประวัติศาสตร์ และไม่ใช่ทุกคนที่จะเตรียมใจพร้อมกับการมาเรียนทฤษฎีในค่ายที่สมควรจะเป็นการฝึกแบบปฏิบัติ

“ จะไม่มีคำถามโง่ ๆ หรือความมักง่ายที่เกิดขึ้นในคาบเรียนนี้ ” เสียงทุ้มกังวานน่าเกรงขามที่ดังขึ้นจากข้างหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เดนิสต้าผินหน้ากลับไปมองเล็กน้อยจนพบเข้ากับร่างโปร่งแสงสีม่วงของนายพลที่เสียชีวิตมาหลายพันปีแต่ก็ยังคงไว้ซึ่งแรงอาฆาตจนเห็นได้ชัดถึงอาวุธสังหารที่ยังคงปักอยู่กลางศีรษะ

‘ นี่ค่ายจูปิเตอร์หรือฮอก*ตี๊ด*เนี่ย?? ’ ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความรู้สึกเสียวศีรษะที่แล่นพล่านไปจนถึงกระดูกสันหลัง เธอกลืนน้ำลายลงช้า ๆ กระแอมเบา ๆ หนึ่งครั้งพร้อมกับขยับตัวไปมาบนเก้าอี้เพื่อปรับท่าทางให้ผ่อนคลายที่สุด “ ขอโทษทีค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาสาย ”

“ หากรู้แต่แรกว่าตนเองนั้นอ่อนด้อย เจ้าก็ควรเตรียมตัวให้พร้อมกว่านี้ ”

Dah , ก่อนเปิดหนังสือขอเปิดหน้าคนสอนก่อนเลยได้ปะวะ

บนใบหน้าของธิดาวีนัสยังคงประดับไว้ซึ่งรอยยิ้มที่สมบูรณ์แบบในเชิงมารยาททุกประการทว่าความอ่อนหวานนุ่มนวลในรอยยิ้มนั้นกลับส่งไปไม่ถึงนัยน์ตาสีหม่นที่ผนึกคลื่นลมไว้ภายใน เดนิสต้าพยายามทำใจให้สงบ เธอสูดหายใจเข้าจนเต็มปอด สองมือวางลงทับกับสมุดที่นำมาจดบันทึกการเรียน “ ครั้งหน้าฉันจะระวังค่ะ ”

เฟเบียส รูฟัส ลาร์เรสผู้สอนวิชาประวัติศาสตร์โรมันปรายตามองนักเรียนสาวเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาที่เปิดเผยอย่างชัดเจนว่ากำลังประเมิน และเมื่อเขาใช้เวลามองจนพอใจ อดีตนายพลผู้เคร่งขรึมก็ได้ทำการเริ่มต้นถามคำถาม “ เจ้ารู้มากแค่ไหนเกี่ยวกับโรมัน ”

การทดสอบที่มาแบบไม่ให้มีเวลาได้ตั้งตัววนกลับมาอีกแล้ว.. ถึงบนใบหน้าของเดนิต้าจะไม่มีอาการใด ๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำประท้วงอย่างอ่อนล้าต่อลาร์เรสทั้งสองตนที่เธอเจอในวันนี้ ‘ คนนึงถามว่ากลยุทธ์กับยุทธวิธีต่างกันยังไง อีกคนถามรู้มากแค่ไหน นี่พวกคุณไม่มีหลักสูตรพื้นฐานสอนนิวบี้เตรียมกันไว้เลยเหรอ ’ สมาชิกใหม่ของกองร้อยที่หนึ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอโน้มตัวลงเท้าคางกับโต๊ะโดยมีร่างโปร่งแสงของเฟเบียสเป็นเป้าสายตา

“ กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในหนึ่งเดียวมั้งคะ ”

คำตอบของเธอทำให้แววตาดุดันของเฟเบียส รูฟัสเต็มไปด้วยความว่างเปล่าจนน่าหัวเราะ หน้าของเขาซื่อตรงมากจนเดนิสต้าแทบจะได้ยินคำว่า ‘ ทำไมเด็กสมัยนี้ถึงได้โง่เขลานัก ’ ลอยออกมาจากหน้าเขาทั้งที่เขายังไม่ทันได้เปิดปากพูดด้วยซ้ำ และเพื่อไม่ให้อาจารย์ผู้สอนท้อแท้ไร้กำลังใจ เดนิสต้าสูดหายใจเข้าอีกครั้ง ขยับตัวเพื่อเปลี่ยนท่าทางก่อนจะพูดพลางอมยิ้ม “ ล้อเล่นค่ะ เท่าที่ฉันรู้ก็.. โรมันมีการเปลี่ยนผ่านมากมาย เริ่มต้นจากการรวมเมือง ตั้งตนเป็นราชอาณาจักรแล้วก็ก้าวเข้าสู่สาธารณะรัฐแล้วจบลงที่จักรวรรดิ ”

ด้วยคำตอบที่ดูมีภูมิปัญญามากขึ้นรวมไปถึงน้ำเสียงเรียบลื่นชวนฟังทำให้เฟเบียสส่งเสียงหึด้วยความพึงพอใจพร้อมกับพยักหน้าแม้จะไม่อยากยอมรับนักก็ตาม “ หลังจากก้าวขึ้นเป็นจักรวรรดิแล้วก็ยังมีแบ่งฝั่งออกเป็นจักรวรรดิตะวันตกและตะวันออก ฝั่งตะวันตกเป็นฝ่ายที่ล่มสลายก่อน ตรงข้ามกับฝั่งตะวันออกที่ยังอยู่ไปได้อีกราว ๆ พันปี ”

คลาสเรียนวิชาประวัติศาสตร์ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่เธอคิด ด้วยการสอนในแบบเล่าข้อเท็จจริงผสมกับประสบการณ์สุดโชกโชนของเฟเบียสทำให้เนื้อหามีความน่าสนใจ ทีละน้อย.. มุมปากของเดนิสต้าค่อย ๆ ยกขึ้น แทนที่จะพยายามต่อสู้กับดิสเล็กเซียและบังคับให้ตัวเองจดสรุปตามลงไปในสมุด ตอนนี้เดนิสต้าเปลี่ยนมาใช้โทรศัพท์ช่วยบันทึกเสียงคลาสเรียนเก็บไว้สำหรับเอาไปใช้เปิดฟังย้อนหลังให้เหมือนพอดแคสต์ที่นิยมกันในช่วงนี้

คราวหลังถ้าสนิทกันมากกว่านี้คงต้องลองถามคุณเฟเบียสสักหน่อยแล้วว่าสนใจทำช่องพอดแคสต์จริงจังดูบ้างไหม บางทีนั่นอาจจะเป็นหนทางรวย(?)ของฉัน

รางวัลเข้าชั้นเรียน : +10 EXP , +20 ความกล้า | เข้าเรียนวิชาประวัติศาสตร์โรมันครั้งที่ 1
+10 ความสัมพันธ์กับเฟเบียส รูฟัส จากสกิลหอมเย้ายวน
ขออนุญาตไม่รับอีเว้นท์เสริมใด ๆ ทั้งสิ้น ดิฉันจะเรียนค่ะ

Timeline at [ 11:10 | 06/01/2025 ]

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From First Cohort

เดนิสต้าอยากจะบ้าตาย

จากบอกลาลานแข่งรถสุดร้อนแรง พร้อมกับร่ำลาทาราส ทิโคนอฟสุดหล่อแสนดีประจำกองร้อยที่หนึ่ง เดนิสต้าก็จำเป็นต้องรีบจ้ำกลับมาที่หอสมุดอันเป็นที่นอนแสนหวานของเธอสำหรับค่ำคืนทรหดที่โหมทำการบ้านจนแทบไม่ได้พักผ่อน ‘ วิชาประวัติศาสตร์สนุกมาก ฉันยอมรับ แต่ฉันเกลียดการบ้าน !! ’ หงส์ดำเพียงหนึ่งในค่ายจูปิเตอร์ที่ไร้ความสามารถด้านภาษาละตินเกือบจะหลั่งน้ำตาอยู่รอมร่อเมื่อเอกสารอ้างอิงแต่ละฉบับที่เธอหาเพื่อนำมาเป็นข้อมูลประกอบการบ้านของเมื่อวานล้วนแต่เป็นภาษาละตินเก่าแก่ที่ถูกเก็บรักษามาอย่างถนอม

ถ้าเธออ่านหรือพูดละตินได้ก็คงจะซาบซึ้งในความทุ่มเทของคนที่เก็บรักษาอยู่หรอก แต่เดนิสต้าทำไม่ได้ โชคยังดีที่อย่างน้อยรากฐานการออกเสียงของภาษาละตินก็ยังใกล้เคียงกับพวกฝรั่งเศสที่เธอถนัด ‘ ฉันเขียนเจ้าการบ้านนี่เสร็จได้ยังไงก็ไม่รู้.. ’ ดวงตาคู่งามเลื่อนลงมองสมุดการบ้านในมือที่มีร่องรอยของการใช้งานอย่างบากบั่นทั้งที่พึ่งจะถูกเขียนไปแค่หน้าแรก โชคดีที่เดนิสต้ามีโทรศัพท์สุดอัจฉริยะคอยทำหน้าที่ทรานสเลทให้ในบางจุดไม่อย่างนั้นสมุดเล่มนี้คงได้ถูกฉีกทิ้งมากกว่าลบซ้ำ ๆ จนปกยับ

“ ครั้งนี้ฉันไม่ได้มาสายนะคะคุณเฟเบียส ” เมื่อป้องกันไม่ให้อาจารย์จอมโหดเปิดปากตำหนิ เดนิสต้าเดินเข้ามาในบริเวณเรียนวิชาประวัติศาสตร์โรมันพร้อมกับเปิดหน้าจอโทรศัพท์ชูให้อีกฝ่ายมองเวลาที่เปลี่ยนมาเป็นบ่ายโมงครึ่งแบบพอดิบพอดี “ และนี่การบ้านค่ะ ”

“ รู้ใช่หรือไม่ว่าถ้าทำชุ่ย ๆ ข้าจะไล่เจ้าออกไป ”

ถ้าให้พูดแล้วมันผ่านมาแค่หนึ่งคืนเท่านั้น เฟเบียสหรี่ตาลงพลางแผ่บรรยากาศกดดันออกจากตัวเมื่อเขายื่นมือออกมารับสมุดการบ้านของหญิงสาว อาจารย์ประจำภาควิชาประวัติศาสตร์โรมันไม่ใช่พวกที่ยืดหยุ่นหรือหลอกง่าย เขาไม่สนใจว่านักเรียนจะต้องเหนื่อยสายตัวแทบขาดแค่ไหนเพื่อนำชิ้นงานที่ถูกต้องและเหมาะสมมาส่งมอบ เพราะไม่ว่าจะยังไง การเรียนก็มีไว้เพื่อพัฒนาและทำลายขีดจำกัดของตนเอง หากอีกฝ่ายทำไม่ได้ก็ไม่สมควรที่จะอยู่ในรายชื่อนักเรียนของเขา

“ ฉันมั่นใจว่างานชิ้นนี้จะทำให้คุณพอใจ ” ธิดาวีนัสทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้เรียน เธอหยิบน้ำเปล่าขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า เปิดฝาและยกมันขึ้นดื่มเพื่อไล่ความกระหายพลางใช้ดวงตาดั่งลูกแมวจรดจดจ้องไปที่อดีตนายพลชั้นนำที่เริ่มตรวจการบ้านของเธออย่างตั้งใจ

ทุกตัวอักษรที่เรียบเรียงออกมามีร่องรอยของการลบ แก้ไขและเขียนใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่าจนเฟเบียสต้องชำเลืองตาขึ้นมองนักเรียนสาวเล็กน้อยอย่างไม่แน่ใจว่าควรเริ่มต้นกล่าวที่ตรงไหน โดยปกติแล้วคนเรามักจะหลบซ่อนความผิดพลาด แต่เด็กคนนี้เปิดเผยมันออกมาทำให้เขาได้เห็นถึงความทุ่มเทที่.. ค่อนข้างรีบร้อนแต่ก็จริงใจ “ มั่นใจหรือไม่ว่าจะสามารถตอบคำถามของข้าเกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าเขียนไว้ในการบ้าน ” ถึงจะเป็นคลาสเรียนครั้งที่สองแต่ก็คงไม่เร็วไปที่จะให้โอกาสอีกฝ่ายได้พิสูจน์ตนเอง เฟเบียสคิดแบบนั้นจนกระทั่งได้ยินคำตอบของแม่หนูตัวแสบที่ทำให้เขาอยากจะปาสิ่งในมือลงพื้น

“ ไม่แน่ใจค่ะ ”

“ เจ้า—- ”

“ ล้อเล่น แน่ใจสิคะ ต่อให้ไม่แน่ใจฉันก็จะพยายาม และหาคำตอบรอไว้สำหรับครั้งหน้า ” เดนิสต้ามีสปิริตและความมุ่งมั่นของการเป็นนักเรียน โดยเฉพาะกับสิ่งที่เธอสนใจจนเกือบเข้าขั้นของคำว่าหลงใหล ยกตัวอย่างเช่นประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม การเปลี่ยนผ่านและการเดินทางของกาลเวลา ความเพ้อฝันที่จะได้อยู่จนถึงวันสิ้นสุดของโลกทั้งหมดนี้คือแรงบันดาลใจที่ทำให้เธอมีแรงในการใช้ชีวิตแม้จะรู้ว่าสิ่งสุดท้ายอาจไม่มีทางได้เป็นจริงก็ตาม

เฟเบียสหรี่ตาลงช้า ๆ เขามองหญิงสาวสลับกับการบ้านที่กางอยู่ในมือก่อนจะเริ่มต้นถามเสียงเรียบ “ ปกติแล้วเจ้าถนัดด้านใด ”

“ ภาษาค่ะ ”

ครั้งนี้เขาพยักหน้าอีกครั้ง ดวงตาโปร่งแสงของเขาเลื่อนกลับไปที่หมวดภาษาและเริ่มต้นการทดสอบ

“ ยกตัวอย่างคำในภาษาละตินที่เป็นรากศัพท์ของภาษาที่เจ้าถนัดมา ”

ยากบัดซบ

รอยยิ้มอ่อนโยนยังประดับไว้บนใบหน้าหวานแม้ว่าหัวสมองของเธอจะกำลังขาวโพลนเพราะความช็อคก็ตาม เดนิสต้าไม่ได้รู้ละเอียดในเรื่องของภาษา เธอถนัดฝรั่งเศสซึ่งถ้าเทียบแล้วในบรรดาหลายประเทศที่ได้รับรากศัพท์มาจากภาษาละติน ฝรั่งเศสดูจะเป็นประเทศที่แปลงคำได้ต่างจากชาวบ้านเขามากที่สุด ‘ ที่คล้ายละตินจริง ๆ เหมือนจะเป็นอิตาเลียนกับสเปน.. เวรเอ๊ย ฉันไม่ค่อยถนัดด้วยสิ ’ เพื่อไม่ให้ตัวเองตื่นตระหนกจนเกินไป เดนิสต้าหยิบสมุดอีกอันขึ้นมาวางบนโต๊ะและใช้ปากกาเขียนคำที่เธอคิดว่าน่าจะพอเชื่อมโยงกัน

“ ในฐานะธิดาวีนัสฉันถนัดภาษาฝรั่งเศสเป็นหลัก .. คำที่โด่งดังที่สุดอย่าง ‘ amor ’ ที่แปลว่าความรัก ไม่ว่าจะทั้งของฝรั่งเศส อิตาเลียน สเปนหรือโปรตุเกสต่างก็ได้รับรากศัพท์มาจากภาษาละติน ” ดวงตาของเดนิสต้าจับจ้องอยู่ที่หน้ากระดาษสีขุ่นที่เริ่มมีรอยน้ำหมึกเขียนคำเป็นกลุ่ม ๆ “ อีกคำที่ฉันจำได้คือ ‘ terra ’ ที่แปลว่าแผ่นดิน แม้ฝรั่งเศสจะพูดว่า terre แต่เดิมทีมันก็ถูกอ้างอิงมาจาก terra ”

“ คำว่าชีวิตก็ด้วย ‘ vita’ ในภาษาฝรั่งเศสคือ ‘ vie ’ .. และถ้าฉันจำไม่ผิดคำว่าน้ำกับร่างกายในภาษาฝรั่งเศสก็มีรากศัพท์มาจากภาษาละตินเหมือนกันแต่ฉันไม่แน่ใจว่าคำไหน ” หญิงสาวคิดว่าตนเองอาจจะได้รับคำตำหนิ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นสิ่งเดียวที่เธอพบเห็นบนใบหน้าของเฟเบียสกลับเป็นเค้าลางของความภาคภูมิใจจนเดนิสต้าถึงกลับชะงักไปครู่หนึ่ง

“ ไม่เลว ”

หนึ่งคำชมสั้น ๆ พร้อมด้วยการพยักหน้าจากเขาทำให้เดนิสต้าตัวเบาลงอย่างน่าเหลือเชื่อ เธอกะพริบตาปริบ ๆ ราวกับว่าลืมวิธีการหายใจไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะเปล่งเสียงตอบรับในลำคอ “ ข ขอบคุณค่ะ ”

“ ข้าเชื่อว่าเจ้าคงพร้อมสำหรับการเริ่มต้นเรียนอย่างจริงจังแล้ว ดังนั้นครั้งนี้ ข้าจะสอนเจ้าเรื่องจุดกำเนิดของโรมทั้งเชิงประวัติศาสตร์ และตำนาน ” แม้แต่ความขึงขังในเสียงของเฟเบียสก็ยังดูอ่อนลงหลายระดับ คล้ายว่าเป็นแค่เพียงอาจารย์ที่เข้มงวดไม่ใช่อาจารย์ที่จ้องจะจับผิด ตลอดทั้งคลาสเรียนแบบตัวต่อตัวดำเนินไปอย่างเรียบง่าย มีเสียงสอบถามสลับกับโอดครวญด้วยความท้อแท้ใจลอดออกมาตามชั้นหนังสือจนผู้คนที่เดินผ่านต้องหันมอง แต่อย่างน้อย ๆ ตลอดทั้งคลาสที่ผ่านไปก็ไม่มีวี่แววของคำตำหนิหรือรุนแรงใด ๆ

รางวัลเข้าชั้นเรียน : +10 EXP , +20 ความกล้า | เข้าเรียนครั้งที่ 2
ส่งการบ้าน - วาร์ป | +1 INT
+10 ความสัมพันธ์กับเฟเบียส รูฟัส จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 13:00 | 07/01/2025 ]

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From First Cohort

กลับมาอีกครั้งกับหอสมุดและวิชาที่สนุกที่สุดแต่ก็ยากที่สุด ‘ ประวัติศาสตร์โรมัน ’ โดยศาสตราจารย์เฟเบียสสุดโหดที่ยืนกอดอกทำหน้ายักษ์เมื่อเห็นว่าเธอเข้าเรียนในเวลาที่เฉียดเข้าใกล้คำว่าสายได้ไม่ถึงสิบวิ “ ข้าไม่แน่ใจว่าเป็นเจ้าที่โชคเข้าข้าง หรือนี่ถือเป็นหนึ่งในความสามารถพิเศษที่ไม่น่าชื่นชมเท่าใดนัก ” เปิดวันมาด้วยการดูหมิ่นแกมกังขาตามประสาเฟเบียส รูฟัสที่ไม่เคยจะอ่อนข้อให้กับใคร แม้ว่าที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นเด็กสาวที่เขาเคยคิดอยู่กับตัวเองว่าดูเข้าท่าก็ตาม

“ ชีวิตวัยเรียนมันลำบากกว่าที่คิดนะคะ ” เดนิสต้าทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้พลางสูดหายใจเข้าให้เต็มปอด สองแก้มของเธอแดงเปล่งปลั่งจากความเหนื่อยล้าและอากาศที่หนาวเย็นภายนอกหอสมุด ดวงตาของนักเรียนสาวช้อนขึ้นมองครูประจำวิชาอย่างระมัดระวังก่อนจะวางสมุดลงกับโต๊ะ เปิดหน้าที่เต็มไปด้วยข้อมูลของวีรสตรีและเลื่อนไปทางเขา “ การบ้านที่สั่งครั้งที่แล้วค่ะ ”

เดนิสต้าเหมือนเลขานุการที่สั่งอะไรไป แค่ข้ามมาคืนเดียวก็ทำเสร็จแล้ว เฟเบียสอดไม่ได้ที่จะทึ่ง.. แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ค่อนข้างกังวลในคุณภาพ ลาร์เรสตัวสีม่วงพ่นลมหายใจแรง ๆ ออกมาจากจมูก (เขามีลมหายใจด้วย?) และโน้มลงกวาดสายตาดูเนื้อหาที่ถูกเขียนมาอย่างรีบร้อนเหมือนเคย

“ โครเดีย? ฮึ่ม.. เป็นตัวเลือกที่น่าสนใจ ” เฟเบียสไม่ได้นึกว่าเขาจะเห็นชื่อนี้ถูกหยิบมาอ้างถึงภายในการบ้านของนักเรียนที่อ่านละตินไม่ออกแม้แต่น้อย เรื่องราวของหญิงสาวที่ขัดต่อจารีตในขณะนั้นแต่กลับได้เป็นที่นับหน้าถือตาหลังจากพิสูจน์ตัวเองด้วยความมุ่งมั่นและพยายาม “ จากการศึกษาเรื่องของโครเดีย เจ้าได้ข้อคิดอย่างไรจากมัน? ”

บุตรสาวของเทพีวีนัสชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาคู่สวยของเธอเคลื่อนลงมองหน้าสมุดที่กางแผ่หราเผยเนื้อหาภายใน เดนิสต้าสามารถหยิบคำสรุปภายในชิ้นงานที่เธอเขียนขึ้นมาพูดได้แต่ไม่ เธอเลือกที่จะไม่ทำแบบนั้น “ ฉัน.. ไม่ได้เลือกเธอเพราะว่าเธอคือธิดาวีนัส ” ริมสีปากบางที่ฉ่ำวาวด้วยลิปสติกสีลิ้นกระต่ายเหยียดออกเป็นรอยยิ้มจนใจที่ไม่แน่ชัดถึงความคิดและความรู้สึก “ ลองนึกภาพดูสิ ศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสต์ศักราช นั่นคือช่วงเวลาที่ชายเป็นใหญ่ ผู้คนพร้อมจิกทึ้งทันทีที่เรากลายเป็นหญิงผิดจารีต ”

“ ทั้ง ๆ ที่พวกเขาต่างก็รับรู้ตำนานของเหล่าเทพี ” ปลายนิ้วของเธอวาดเป็นรูปวงกลมอย่างเชื่องช้าบนโต๊ะที่ทำมาจากไม้ขัดเงาเรียบลื่นลูบเพลินมือพร้อมกับกล่าวเสียงนุ่มต่อเป็นจังหวะไม่ให้ขาดช่วง “ เขารู้ดีกว่าพวกเราด้วยซ้ำ สิ่งที่ผู้หญิงทำได้ ภัยที่ผู้หญิงนำมาให้ รวมไปถึงความจำเป็นที่จะมีผู้หญิงเป็นส่วนหนึ่งของสังคม— แต่สิ่งที่พวกเขาสนใจกลับเป็นการตีค่าว่าผู้หญิงผิดหรือถูก ”

“ แต่แล้วโครเดียก็โผล่มา เซอร์ไพร์ส? สาวผิดจารีตที่ทำในสิ่งที่ผู้ชายทำไม่ได้ สาวผิดจารีตที่สร้างคุณงามความดี ” เดนิสต้าหยุดเคลื่อนไหว มีแค่ดวงตาของเธอเท่านั้นที่ช้อนขึ้นมองเฟเบียส “ ถึงจะไม่มีบันทึกที่บอกเกี่ยวกับความวุ่นวายหลังจากนั้น แต่ฉันเชื่อว่ามันมีแน่ เมื่อความมั่นใจของเพศที่คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่กำลังสั่นคลอนด้วยผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่พวกเขาเคยดูถูก การกระทำของเธอจุดประกายมากกว่าความแตกหักทางแนวคิด แต่นำไปสู่ความหวังของเพศเดียวกันที่อาจจะหลบซ่อนตัวอยู่ในเงามืดเสมอ ”

“ มันเป็นการกระทำที่กล้าหาญ ฉันชื่นชมมัน ” ประโยคบอกเล่าที่ยาวเหยียดของเดนิสต้าจบลงเมื่อดำเนินมาได้ค่อนทาง หญิงสาวก้มลงหยิบน้ำขึ้นมาจิบแก้กระหายก่อนจะพูดต่อ “ สิ่งที่ฉันได้จากเรื่องราวของโครเดียคือความมุ่งมั่นและความกล้าที่จะพิสูจน์ในตนเอง มันคงต้องอาศัยความเชื่อมั่นเยอะมากในการทำอะไรแบบนั้น ทั้งในฐานะผู้หญิง และในฐานะครึ่งเทพ โดยเฉพาะเมื่อคุณเป็นเพียงบุตรสาวของเทพีแห่งความรัก ”

เฟเบียสพยักหน้าโดยไม่ได้ตอบอะไร.. เป็นเวลาเกือบห้านาทีที่ความเงียบเข้าครอบงำบรรยากาศระหว่างพวกเขา “ ภายหลังการอัญเชิญเทพีไซเบิล โครเดียถูกยกขึ้นเป็นสาวกของพระองค์ ” ข้อมูลเชิงลึกที่ไม่เคยถูกบันทึกที่ไหนค่อย ๆ หลุดออกมาจากปากของชายที่ใช้เวลานับพันปีไปกับการศึกษาและเรียนรู้ประวัติศาสตร์ ทว่าเนื้อหาของคำพูดของเขากลับทำให้เดนิสต้าขมวดคิ้วแทนที่จะตื้นตัน

“ นั่นถูกต้องแล้วเหรอ? ”

แค่เพราะการเคลื่อนไหวเดียวที่ช่วยให้รูปสลักมาถึงเขตเมืองส่งผลให้ชีวิตผูกติดกับฐานะของสาวกเลยเชียว? ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าปวดหัว เดนิสต้าไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะใช้ชีวิตในโรมันโบราณได้ เธอรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่วินาทีแรกที่อ่านประวัติอันโชกโชนของเหล่าเทพ คนจำพวกเดนิสต้า.. ต่อให้เธอจะมีความศรัทธาแรงกล้าต่อเทพแต่ท้ายที่สุดแล้วหากต้องอุทิศชีวิตยึดไว้กับคำว่าสาวก เธอคงเลือกทำอะไรโง่ ๆ อย่างการหนีแทนที่จะใช้ชีวิตแบบนั้น

“ ในสถานการณ์นั้นไม่มีสิ่งใดที่ถูกต้องหรือไม่ถูกต้อง ”

เฟเบียสชำเลืองตามองนักเรียนเพียงหนึ่งเดียวในคลาสของเขาตอนนี้ “ ในประวัติศาสตร์ หลาย ๆ ครั้งการแสดงออกล้วนแต่เป็นดาบสองคม เปลี่ยนไปตามมุมมองของคน ผลดีหรือผลเสีย ทั้งหมดไม่แน่นอน .. เจ้าเป็นพวกที่ไม่กลัวตายแต่กลัวที่จะผิดพลาด ฉะนั้นก่อนจะทำสิ่งใดจงคิดให้รอบคอบ ” คำแนะนำของจิตวิญญาณอายุนับพันปีทำให้เดนิสต้าถึงกับหลุดถอนหายใจเฮือกใหญ่

ที่เขาพูดมาไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ เธอรู้

แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ชีวิตมันไม่เคยง่ายนี่?

รางวัลเข้าชั้นเรียน : +10 EXP , +20 ความกล้า | เข้าเรียนครั้งที่ 3
ส่งการบ้านครั้งที่ 2 - วาร์ป | +1 LUK
+10 ความสัมพันธ์กับเฟเบียส รูฟัส จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 09:30 | 08/01/2025 ]

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

18 · สิงหาคม · 2025 · 17.10 - 17.40 น.

      หลังจากที่ได้ข้อสรุปเรื่องการสั่งทำกางเกงเกราะกับมาร์คัส วาเลเรียส สมิธ เรียบร้อยแล้ว เดม่อน แคนเนล ก็เก็บแท็บเล็ตกลับเข้าไปในแหวนห้วงมิติของเขาและกล่าวลาเจ้าของร้านอย่างสุภาพ เขาก้าวออกมาจากร้านค้าและสูดอากาศยามบ่ายที่สดชื่นของค่ายจูปิเตอร์เข้าปอด พร้อมกับครุ่นคิดถึงภารกิจต่อไปที่ต้องดำเนินการ

      ก่อนหน้านี้ เดม่อนได้วางแผนที่จะหาข้อมูลเกี่ยวกับนกฟีนิกซ์ ซึ่งเป็นหนึ่งในวัตถุดิบสำคัญในการสร้างกางเกงเกราะ ตามที่คุณสมบัติที่เขาต้องการ ดังนั้นเป้าหมายต่อไปของเขาจึงไม่ใช่ที่ใดอื่นนอกจากหอสมุดใหญ่ประจำค่าย ซึ่งเป็นแหล่งรวมความรู้และตำนานมากมายที่สืบทอดกันมาแต่โบราณ

      เขาใช้เวลาเดินประมาณ 10 นาทีจากร้านค้าไปยังหอสมุด อาคารแห่งนี้ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางค่าย สร้างจากหินอ่อนสีขาวนวลและมีเสาขนาดใหญ่สลักลวดลายอย่างวิจิตรบรรจง เมื่อก้าวเข้าไปด้านใน กลิ่นกระดาษเก่าและหมึกพิมพ์ลอยอบอวลไปในอากาศ พร้อมกับความเงียบสงบที่ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความศักดิ์สิทธิ์ของสถานที่แห่งนี้

      เดม่อนเดินไปตามทางเดินแคบๆ ระหว่างชั้นหนังสือสูงเสียดฟ้า ดวงตาของเขากวาดมองชื่อหนังสือที่เรียงรายอยู่บนชั้นอย่างตั้งใจเพื่อค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับนกฟีนิกซ์ เขาใช้เวลาพักใหญ่จนในที่สุดก็เจอเข้ากับหมวดตำนานกรีกโบราณ ซึ่งมีหนังสือเล่มหนึ่งที่ดูเก่าแก่และมีมนตร์ขลังเป็นพิเศษ

      เขานั่งลงบนโต๊ะไม้ตัวหนึ่งและเปิดหนังสือเล่มนั้นออกทันที ภายในมีเรื่องราวของฟีนิกซ์ที่เขียนด้วยภาษาโบราณ เดม่อนอ่านอย่างตั้งใจจนเกือบจะจบประโยคสุดท้ายของบทที่เล่าเรื่องการเกิดใหม่ของนกในตำนานนี้ ก่อนที่เสียงกระแอมเบา ๆ จะดังขึ้นจากข้างหลังเขา

      "หนุ่มน้อย...อยากรู้เรื่องเทพและตำนานใช่ไหมจ๊ะ?"

      เดม่อนหันกลับไปมอง พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดโบราณที่ดูคล้ายนักธุรกิจในยุคศตวรรษที่ 19 เขายืนพิงชั้นหนังสือที่สูงเสียดฟ้า ดวงตาเป็นประกายแวววาวด้วยความเจ้าเล่ห์แต่ใบหน้ากลับเปื้อนยิ้มอย่างอ่อนโยน เขากำลังถือถ้วยชาเซรามิกสีขาวบริสุทธิ์ไว้ในมือ ข้างกันนั้นมีกล่องไม้เล็กๆ อยู่บนโต๊ะที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากตัวเขา เดม่อนจำได้ว่าชายหนุ่มผู้นี้คือ ไอแซก อาร์ชิโบล์ด จิตวิญญาณแห่งโรมสีเหลืองเรืองแสง ที่เขาเคยได้ยินเรื่องราวมาบ้าง

      "ครับ...ผมกำลังศึกษาเรื่องราวของนกฟีนิกซ์อยู่ครับ" เดม่อนตอบกลับไปอย่างสุภาพ

      ไอแซกพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะใช้มือนิ้วชี้เคาะเบาๆ บนหน้าหนังสือที่เดม่อนกำลังอ่านอยู่ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่แฝงไว้ด้วยความหยอกล้อ "ความรู้ในตำราน่ะมีค่า แต่ประสบการณ์จริงมีค่ามากกว่าเยอะเลยนะ... แต่ก็นะ สำหรับคนที่มีหัวการค้าอย่างฉันแล้ว ทุกอย่างก็คือเกม... และเกมที่ดีต้องมีผู้ชนะ...ซึ่งก็ต้องเป็นฉันเสมอ"

      หลังจากพูดจบ ไอแซกก็เดินไปอีกด้านของหอสมุด เขาหยิบสมุนไพรออกมามวนอย่างเชื่องช้า แล้วจุดไฟขึ้นพร้อมกับปล่อยควันขาวออกมา ซึ่งควันเหล่านั้นดูเหมือนจะส่งกลิ่นหอมมากกว่ากลิ่นนิโคติน เดม่อนสังเกตเห็นว่าไอแซกไม่สูบมันจริงๆ แต่กลับใช้มันเพื่อภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบของเขาเท่านั้น

      "ฟีนิกซ์น่ะ...เป็นมากกว่าแค่นกในตำนานนะหนุ่มน้อย" ไอแซกพูดต่อในขณะที่หันกลับมามองเดม่อน "มันเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นอมตะและความหวัง... เหมือนกับที่บางคนในโลกนี้พยายามที่จะมีชีวิตอยู่อย่างเป็นอมตะ... เพื่อเงินและผลประโยชน์ที่ตนเองต้องการ"

      "ฉันเคยได้ยินเรื่องเล่าที่ว่ามีนกฟีนิกซ์ตัวหนึ่งอาศัยอยู่ที่รัฐแอริโซนา ซึ่งเป็นรัฐที่มีอากาศร้อนและแห้งแล้งมากที่สุดแห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา... มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้นะ แต่ในโลกนี้ไม่มีอะไรบังเอิญหรอก... ทุกอย่างมีเหตุผลเสมอ...อย่างน้อยก็สำหรับเกมการเงินของฉัน" ไอแซกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้เดม่อนได้แต่ครุ่นคิดถึงคำพูดที่ดูเหมือนจะไร้สาระของเขาแต่กลับแฝงไว้ด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

      คำพูดของไอแซกทำให้เดม่อนต้องกลับมาทบทวนสิ่งที่ตัวเองกำลังค้นคว้าอยู่ เขาเริ่มมองเห็นความเชื่อมโยงระหว่างตำนานของฟีนิกซ์กับความจริงที่เขาต้องเผชิญในฐานะเดมิก็อตมากขึ้น

NC