[บันทึกการเดินทาง] พลังเหมันต์อ่อนแรง

เอโลอิสและผองเพื่อน(?) มารวมตัวกันที่บริเวณโรงอาหารของค่ายถึงแม้ว่าที่จริงกำหนดการเดินทางที่ตั้งใจไว้จะเป็นวันนี้เพื่อไปหารุ่นพี่แอนนาเบ็ธ แต่ข่าวดีที่ไม่คาดฝันก็ได้มาถึงหูของเอโลอิสจนได้ตอนนี้รุ่นพี่แอนนาเบ็ธกลับมาค่ายชั่วคราวถึงจะอยู่ไม่กี่วันแต่เธอก็คิดว่ารนี่คือโอกาสอันดีที่จะมาพบรุ่นพี่เพื่อสอบถามเกี่ยวกับข้อมูลของลูกเทพนอร์สผู้ที่จะสามารถพาคณะของเธอไปยังโยธันไฮม์ได้

“โชคดีจริง ๆ ที่รุ่นพี่แอนนาเบ็ธกลับมาค่าย แบบนี้พวกเราก็ไม่ต้องถ่อไปหาเขาถึงในเมืองแล้ว” เอโลอิสพูดขึ้นพร้อมเดินนำแจสเปอร์และป้าคาเรนไปยังโรงอาหาร โชคดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์จะนั่งโต๊ะไหนก็ได้เลยเป็นบริเวณที่สะดวกต่อการพูดคุยเป็นอย่างยิ่ง ก็ไม่รู้ว่าเป็นดวงดีของเธอหรืออานิสงฆ์จากดวงของป้าคาเรนกันแน่

“แบบนี้ก็ประหยัดเวลาเดินทางไปได้เยอะเลยนะขอรับ” เคอร์ติสพูดพร้อมเดินตามทุกคนด้วยขาสั้น ๆ ของมัน

“แล้วแบบนี้จะเรียกว่าผจญภัยได้ยังไงล่ะพี่สาว” แจสเปอร์ถาม ดูเหมือนว่าเขาจะโหยหาการผจญภัยอย่างยิ่ง ถ้าให้เธอเดาก็คงเป็นเพราะไม่ต้องกลับไปเข้าเรียนอย่างน้อยก็ระยะนึงจนกว่าภารกิจจะเสร็จ

“แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าคนที่เธอจะพบเขาอยู่ที่นี่” ป้าคาเรนถามขึ้นอีกคน

“เดี๋ยวนายได้ผจญภัยสมใจจนต้องร้องขอชีวิตเลยล่ะ ส่วนเรื่องรู้ได้ยังไงว่ารุ่นพี่อยู่ที่นี่ก็เพราะหนูบอกคุณไครอนให้เป็นธุระให้แล้วล่ะค่ะ ว่าให้ช่วยบอกรุ่นพี่มาเจอกันที่นี่” เอโลอิสทยอยตอบคำถามทุกคน

“โอ๊ะ! นั่นไงขอรับ” 

ทันทีที่ทุกคนเดินทางมาถึงโรงอาหารก็ดูเหมือนจะเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะของบ้านอะธีน่าไม่ต้องบอกก็รู้ว่านั่นน่าจะเป็นรุ่นพี่แอนนาเบ็ธเพราะตอนนี้ทั้งโรงอาหารก็มีโต๊ะนี้อยู่โต๊ะเดียวที่มีคนนั่งอยู่

“สวัสดีค่ะ ใช่รุ่นพี่แอนนาเบ็ธไหมคะ?” เอโลอิสสูดหายใจเข้าลึกและตัดสินใจที่จะเริ่มทักไปก่อนแม้ว่าจะมีความประหม่าอยู่บ้าง

“ใช่แล้ว เธอคือ…?” รุ่นพี่ขมวดคิ้วเหมือนไม่แน่ใจว่ารู้จักกันเหรอ?

“ฉันชื่อว่าเอโลอิส เพจค่ะ ส่วนนี่แจสเปอร์ ป้าคาเรน และเคอร์ติสค่ะ พวกเราเป็นคนนัดรุ่นพี่มาเจอที่นี่” เอโลอิสผายมือแนะนำสมาชิกแต่ละคนให้รุ่นพี่ได้รู้จัก เธอยิ้มรับเล็กน้อยแล้วเริ่มเข้าเรื่อง

“วันนี้ที่เรานัดรุ่นพี่มาก็เพราะเรื่องคำพยากรณ์น่ะค่ะ พวกเราต้องการหาลูกเทพนอร์สสักคนที่จะช่วยเราไปยังโยธันไฮม์ได้”

“คุณไครอนบอกฉันมาคร่าว ๆ แล้วล่ะ” แอนนาเบ็ธดูไม่ได้ตกใจกับสิ่งที่เอโลอิสถามสักเท่าไหร่ กลับกันเหมือนว่าเธอจะเตรียมตัวมาอย่างดีสำหรับการช่วยเหลือในส่วนของข้อมูลแล้วด้วย

“คนที่ฉันคิดว่าพอจะช่วยพวกเธอได้ก็มีอยู่คนนึงนะ”

“ใครเหรอคะ?” เอโลอิสรีบถามอย่างสนอกสนใจ

“แม็กนัส เชส” 

พอสิ้นเสียงแอนนาเบ็ธทุกคนก็หันหน้ามองกันไปมา ชื่อมันก็คุ้นอยู่หรอกนะแต่ไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ลำพังแค่ลูกหลานเทพกรีกทุกวันนี้เดินผ่านหน้ากันในค่ายยังไม่รู้จักชื่อเลยด้วยซ้ำไปแล้วนับประสาอะไรกับลูกหลานเทพนอร์สกันล่ะ?

“อ๋อ! แม็กนัส เชส…ใครอะ?” แจสเปอร์หันไปถามคนอื่น ๆ

 

“เขาคือบุตรแห่งเฟรย์ เขาน่าจะช่วยพวกเธอได้” แอนนาเบ็ธล้วงกระดาษออกมาจากกระเป๋าแต่ไม่ทันจะได้เริ่มเขียนอะไรป้าคาเรนที่เงียบอยู่นานจู่ ๆ ก็ถามบางอย่างออกมาแบบไม่สนจังหวะเลยว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรกันอยู่

“อายุเท่าไหร่แล้วล่ะเราน่ะ”

“เดี๋ยวนะคำถามนี้มันเกี่ยวกับการเดินทางของเรายังไงคะ?” เอโลอิสหันไปถามป้าคาเรน แต่ป้าเองไม่ได้สนใจที่จะฟังคำถามเธอเลยด้วยซ้ำ มัวแต่ใจจดใจจ่อโฟกัสไปที่แอนนาเบ็ธเรียกได้ว่าเรื่องของชาวบ้านนั้นสำคัญกว่าการกอบกู้โลก 

“32 ค่ะ” แอนนาเบ็ธตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงราบเรียบ

“ทำงานทำการอะไร” ป้าคาเรนถามต่อโดยไม่ทันจะรู้ตัวว่าเวลานี้ทุกสายตากำลังจับจ้องอยู่ที่เธอ

“สถาปนิกค่ะ” แอนนาเบ็ธตอบด้วยความอดทนต่อไป ส่วนหนึ่งก็เพราะเป็นคำถามทั่ว ๆ ไปไม่ใช่เรื่องที่เธอจะตอบไม่ได้

“ที่ออกแบบบ้านน่ะเหรอ? เออดี ๆ เก่ง ลูกคนเล็กป้าก็เป็นสถาปนิกเหมือนกัน เนี่ย! ไม่อยากจะคุย ฐานเงินเดือนลูกป้าน่ะสูงมากมีแต่ลูกค้าดัง ๆ” ป้าคาเรนพูดออกมาโดยไม่สนใจว่าใครจะฟังหรือไม่ ฟังแล้วเหมือนจะเล่าเรื่องของลูก ๆ ของตัวเองมากกว่าที่จะสนใจเรื่องการขอความช่วยเหลือในการเดินทางที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ว่าแต่หนูเงินเดือนเท่าไหร่ล่ะ?” ป้าคาเรนถามต่อด้วยความสนใจในรายละเอียดส่วนตัวของชาวบ้านประหนึ่งเป็นวาระแห่งชาติของตนเอง

“...”

แอนนาเบ็ธเงียบไปชั่วขณะ คำถามนี้ทำให้เธอรู้สึกสะดุดเล็กน้อยเพราะมันเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากพูดถึงตอนนี้ ทั้งที่คำถามนั้นอาจจะไม่เกี่ยวกับภารกิจที่พวกเขากำลังจะทำเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบไป ปล่อยให้เสียงเงียบเป็นคำตอบแทน

“มันใช่เรื่องที่ควรถามไหมคะป้า! นี่มันเรื่องส่วนตัวของพี่เขานะ” เอโลอิสแย้งขึ้นเสียงดัง นั่นคือสิ่งที่เธอคิดและไม่อยากให้ป้าคาเรนถามเรื่องที่มันไม่ควรถาม

“ทำไมกัน ก็แค่ถามเรื่องเงินเดือนผิดตรงไหน” ป้าคาเรนสวนกลับราวกับว่าเธอไม่เห็นปัญหาในการถามเรื่องเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย

“ผิดตรงมารยาทไงป้า!” เอโลอิสตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว นี่มันไม่ใช่แค่การถามไถ่แบบปกติแต่ป้าแกกำลังทำนิสัยมนุษย์ป้าเบบี้บูมเมอร์ใส่คนอื่นอยู่

“ช่างเถอะ…แล้วอายุปูนนี้แล้ว แต่งงานหรือยัง?” ป้าคาเรนเปลี่ยนคำถามใหม่ทันที ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของเอโลอิสและยังคงวนเวียนอยู่ในโลกของคำถามเรื่องส่วนตัวชาวบ้าน

ยัง…ยังไม่สำนึก…

“แต่งแล้วค่ะ” แอนนาเบ็ธตอบสั้นๆ เหมือนไม่อยากจะให้การสนทนายืดเยื้อไปมากกว่านี้

“ดีแล้ว ๆ ถึงวัยสร้างครอบครัว แล้วนี่มีลูกหรือยัง วัยนี้ควรมีได้แล้วนะอย่าปล่อยไว้นาน ผู้หญิงเรายิ่งอายุมากยิ่งเสี่ยง เดี๋ยวไข่จะฝ่อไปเสียก่อน ลูกเป็นเอ๋อ—”

ทันใดนั้น เอโลอิสก็รีบยื่นมือไปปิดปากป้าคาเรนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ป้าแกจะพูดอะไรที่ฟังดูเสียมารยาทไปมากกว่านี้ ในใจก็แอบคิดว่าป้าคาเรนนี่อยู่มาถึงอายุ 60 ได้ยังไงกัน?

“ขอโทษด้วยนะคะรุ่นพี่ คนแก่วัยกำลังคันปากก็แบบนี้อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ” เอโลอิสรีบขอโทษขอโพยรุ่นพี่แอนนาเบ็ธพร้อมส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้หนึ่งที

ป้าคาเรนดิ้นไปดิ้นมาดูเหมือนว่ามือของเธอจะปิดปากปลาร้าของป้าได้ไม่นาน ป้าคาเรนพยายามแกะมือเธอออกจากปากของตัวเองจนสำเร็จ ก่อนจะสวนกลับแบบไม่มีความสำนึกเลยแม้แต่นิดเดียว

“ใครว่าฉันเสียมารยาท ป้าก็แค่เป็นห่วงเกิดแก่เฒ่าไปใครจะเลี้ยงดู!”

“เลี้ยงตัวเองไงครับป้า” แจสเปอร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ตอบขึ้น 

“เด็กสมัยนี้ไม่รู้จักวางแผนอนาคต!” ป้าคาเรนทำหน้ามุ่ยแต่ไม่วายชี้หน้าสอนเอโลอิสและแจสเปอร์

“พอเถอะป้ากลับเข้าเรื่องสักทีค่ะ ไม่งั้นออกอ่าวไปมากกว่านี้แน่” เอโลอิสรีบตัดบทเพื่อให้กลับเข้าสู่ธุระหลักที่ทุกคนมารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้โดยเร็ว

“คือ…ฉันพูดต่อได้แล้วใช่ไหมคะ?” แอนนาเบ็ธหันไปถามทุกคน

“เชิญเลยค่ะรุ่นพี่ พวกเราจะไปเจอคนชื่อแม็กนัส เชสได้ที่ไหน?”

“เดี๋ยวฉันจะเขียนที่อยู่ให้ พวกเธอลองไปมี่สวนสาธารณะบอสตัน บนถนนบีคอน เมืองบอสตัน ฉันจะหาทางติดต่อแม็กนัสให้ ที่ตรงนั้นจะทางเข้าไปยังโรงแรมวัลฮัลล่า เขาจะออกมาเจอพวกเธอ ทันทีที่ฉันติดต่อให้ได้น่ะนะ…” ไม่พูดเปล่าแอนนาเบ็ธยังเขียนรายละเอียดลงในกระดาษที่เธอนำออกมาตอนแรกให้ด้วยเผื่อว่าเดมิก็อดทั้งสามจะเผลอลืมเรื่องที่พูดไป จริง ๆ แล้วเหมือนว่าแอนนาเบ็ธจะพูดอะไรมากกว่านั้นแต่เอโลอิสไม่ทันได้ฟังเลยพลาดข้อมูลบางอย่างไปเล็กน้อยเพราะมัวแต่โฟกัสคำว่า ‘บอสตัน’ อยู่

“ให้ตายสิบอสตันอีกแล้วเหรอ!” เอโลอิสพึมพำเสียงดังออกมา จนเผลอหลุดคำพูดที่ทำให้ทุกคนหันมามอง

“มีอะไรหรือเปล่าพี่สาว?” แจสเปอร์ถามด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคำว่า ‘บอสตัน’ ถึงทำให้เอโลอิสตกใจขนาดนี้

“พอดีว่าภารกิจล่าสุดของพวกเราเกิดที่บอสตันน่ะขอรับ ก็เลยมีโจทก์เก่าอยู่บ้างแต่คิดว่าน่าจะเข้าคุกไปหมดแล้ว…มั้ง?” เคอร์ติสอธิบาย แต่ใจจริงมันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคดีของท่านนายพลไปถึงขั้นไหนแล้วเพราะไม่ได้ตามติดคดีนี้อย่างใกล้ชิดเท่าไรนัก

“อะไรกันนี่ไปสร้างเรื่องสร้างราวไว้ที่บอสตันเหรอ!” ป้าคาเรนถึงกับตกใจ เธอไม่อยากเชื่อเลยว่ายัยเด็กผมแดงนั่งอยู่ตรงหน้าเธอจะเคยมีปัญหากับเมืองบอสตันมาก่อน

“ก็ไม่เชิงน่ะ” เอโลอิสปฏิเสธเสียงเบา แต่ก็ยังไม่อาจปฏิเสธได้ทั้งหมด

“พวกนักเลงท้องถิ่นสินะครับ แบบนั้นก็ไม่น่าจัดการยากสักเท่าไหร่” แจสเปอร์พูดตามประสาคนไม่ค่อยจะรู้เรื่องมากนัก ถ้าเป็นแค่พวกจิ๊กโก๋ทั่วไปลำพังลูกเทพสงครามอย่างเขาก็จัดการได้สบายหายห่วง

“กะ…ก็…ใหญ่กว่านั้นนิดนึง” เอโลอิสตอบเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย 

“ใหญ่นิดนึงจะแค่ไหนกันเชียว” แจสเปอร์ถามพลางกระดกขวดโคล่าขึ้นดื่มอย่างสบายๆ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้เลยว่ากำลังจะได้ยินอะไรที่ทำให้เขาถึงกับสะดุ้ง

“ก็แค่…นายพลน่ะ”

พรวด!!!

แจสเปอร์ถึงกับพ่นโคล่าในปากออกมาใส่หน้าป้าคาเรนไปเล็กน้อย พร้อมกับท่าทางตกใจสุดขีด

“เด็กบ้า! ฉันเปียกไปหมดแล้วเนี่ย เล่นของกินได้ยังไง!!!” ป้าคาเรนตะคอกออกมาอย่างไม่พอใจพร้อมกับรีบเช็ดหน้าตัวเองด้วยมือ

“โทษครับป้าผมไม่ได้ตั้งใจ แต่…นายพลงั้นเหรอ แบบนี้พวกเราจะโดนยัดคดีไหมเนี่ย” ท่าทางตกใจของแจสเปอร์แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับรีบขอโทษป้าทันที

“ครั้งล่าสุดที่เจอกันโดนตำรวจจับไปแล้วล่ะก็ภาวนาให้อยู่ในเรือนจำน่ะนะ” เอโลอิสพยายามคาดการณ์ไปในทางที่ดี เขาเป็นทหารก็คงโดนตัดสินโดยศาลทหารซึ่งไม่น่าจะไว้ใจได้(มั้ง)

“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นจริงเถอะย่ะ!” ป้าคาเรนกล่าว เธอไม่ค่อยอยากมีเรื่องกับคนใหญ่คนโตนักเพราะจะใช้ชีวิตลำบาก

“เอาเป็นว่าขอบคุณรุ่นพี่แอนนาเบ็ธมากนะคะที่เป็นธุระให้ พรุ่งนี้เราจะเริ่มออกเดินทางทันทีค่ะ” เอโลอิสหันไปขอบคุณแอนนาเบ็ธที่นอกจากมาช่วยเขียนแผนที่ให้แล้วยังจะช่วยติดต่อแม็กนัสให้อีกด้วย

“งั้นก็ขอให้โชคดีนะคะทุกคน” แอนนาเบ็ธส่งยิ้มให้ทุกคนพร้อมกับกล่าวอวยพร

และการผจญภัยของสาวน้อยผู้สร้างศัตรูไว้ทั่ว เด็กชายจอมโง่เขลา และมนุษย์ป้าก็ได้เริ่มขึ้นจากจุดนั้น สามคนที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงจะสามารถทำภารกิจที่ยิ่งใหญ่นี้ไปได้ตลอดรอดฝั่งไหมก็คงต้องขึ้นอยู่กับเวรกับกรรมที่ทำมาแล้วล่ะ อย่างน้อยก็หวังว่าจะกลับมาถึงค่ายแบบยังครบ 32 ส่วนทุกคนน่ะนะ…

ขอความช่วยเหลือจากแอนนาเบ็ธ เชส

วันนี้คือฤกษ์งามยามดีสำหรับการเดินทาง เอโลอิสและสมาชิกร่วมทีมมารวมตัวกันอยู่ที่เนินฮาล์ฟบลัดบริเวณหน้าประตูค่าย ใบหน้าของแจสเปอร์ดูกระตือรือร้นโหยหาการผจญภัยเป็นที่สุด ผิดกับป้าคาเรนที่ทำหน้าเหมือนคนโดนบังคับ(ซึ่งก็โดนบังคับจริง ๆ นั่นแหละ) เอโลอิสซึ่งมีประสบการณ์ในการเดินทางมาบ้างแล้วจึงต้องทำหน้าที่เป็นผู้นำทีมการเดินทาง สิ่งแรกที่จะต้องหารือกับทุกคนก็คือการหาวิธีการไปให้ถึงบอสตันตามที่รุ่นพี่แอนนาเบ็ธได้มอบที่อยู่มาให้

“ทุกคนสัมภาระครบแล้วใช่ไหมคะ ถ้าลืมอะไรก็รีบกลับไปเอาก่อนที่เราจะเริ่มออกเดินทาง ตอนนี้ยังพอมีเวลา” เอโลอิสยกแขนซ้ายขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือ ออกช้าไม่กี่นาทีคงไม่ได้ทำให้พวกเขาพลาดอะไรไปมากนัก

“ของผมครบแล้วถึงไม่ครบก็ไปหาเอาดาบหน้าได้” แจสเปอร์ตอบอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้ใจเขาน่าจะจดจ่ออยู่กับการเดินทางเกินกว่าจะสนใจเรื่องสัมภาระเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วล่ะ

“ฉัน!” ป้าคาเรนยกมือขึ้น

“ป้าลืมของงั้นเหรอคะ งั้นก็รับกลับไปเอา พวกหนูจะยืนรออยู่ตรงนี้แหละ”

“ได้งั้นรอแป๊บ” พูดจบป้าคาเรนก็วางสัมภาระของเธอฝากเด็ก ๆ ไว้แล้ววิ่งกลับเข้าไปในค่ายเพื่อเอาของที่เธอลืมไว้

เอโลอิสและคนอื่น ๆ ก็ยืนรอบริเวณหน้าประตูค่ายอย่างไม่คิดอะไรมากนักก็แค่กลับไปเอาของ ทว่าสิ่งที่ทุกคนคิดกลับผิดถนัดเพราะจากที่คิดว่าจะรอแค่เพียงห้านาที ผ่านมาแล้วชั่วโมงครึ่งป้าคาเรนก็ยังไม่ออกมาสักที เอโลอิสเริ่มคิดแล้วว่าหรือป้าจะเบี้ยว? นานป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มาอีก

“ป้าเขาไปเอาของที่ไหนทำไมนานจัง” เธอบ่นเล็กน้อย

“คนแก่ก็แบบนี้แหละพี่สาว อาจทำอะไรช้าไปบ้าง” แจสเปอร์ตอบอย่างไม่คิดอะไร

“แต่นี่มันหนึ่งชั่วโมงแล้วนะไม่ใช่ไปลื่นล้มหัวฟาดพื้นที่ไหนหรอกใช่ไหม?” เอโลอิสเริ่มตั้งข้อสันนิษฐาน

“อย่าพูดอะไรน่ากลัวแบบนั้นสิขอรับ” เคอร์ติสรีบขัดเอโลอิสแม้ว่าตัวมันเองก็แอบคิดอยู่ลึก ๆ เหมือนกัน

ก่อนที่เด็ก ๆ จะคิดอะไรไปไกลมากกว่านี้ป้าคาเรนก็กลับมาพร้อมของมากมายเป็นบ้าหอบฟาง ทุกคนมองท่าทางการแบกของอย่างทุลักทุเลของป้าอยู่สักครู่ด้วยความงงงวยว่าเธอจะเอาของมาเยอะแยะขนาดนี้ทำไมกัน? ทันใดนั้น ป้าคาเรนก็พูดเสียงดังลั่นให้เด็ก ๆ รีบเข้าไปช่วยเธอ

“มัวแต่ยืนมองทำไมมาช่วยผู้ใหญ่ถือของสิ!”

ทั้งเอโลอิสและแจสเปอร์รีบตรงไปที่ป้าและช่วยกันถ่ายของมาถือคนละไม้คนละมือเพื่อที่จะช่วยขนของทั้งหมดนั้นแล้วมาวางกองรวมกันไว้ที่พื้น เอโลอิสที่มองดูของเต็มพื้นอย่างไม่รู้จะเริ่มจากอะไรดี ก่อนที่จะถามออกไปด้วยความสงสัย

“ป้าคะ ขนอะไรมาเยอะแยะเนี่ย!”

“ของที่ใช้เดินทางไงถามได้” ป้าคาเรนตอบพร้อมยิ้มอย่างภูมิใจ “เนี่ยไม่ต้องห่วงเลยว่าจะอดตายกลางทาง นี่ผัดหมี่โคราช อันนี้แจ่วบอง อันนี้ข้าวเหนียว ฉันตื่นตั้งแต่ตี 4 มาทำเสบียงเชียวนะยะ ของดี ๆ ทั้งนั้นสูตรเด็ดจากโคราชบ้านเอง” ป้าคาเรนพรีเซนต์เต็มที่

“อันนี้มันคืออะไรเหรอครับป้า?” แจสเปอร์ดูท่าทางสนใจบรรจุภัณฑ์หน้าตาแปลก ๆ ที่ป้าคาเรนถือมาด้วย

“เขาเรียกว่าชะลอมเอาไว้ใส่ของ ไม่เคยดูบ้านทรายทองกันล่ะสิเด็กพวกนี้ที่พจมานถือนั่นไง”

ป้าคาเรนอธิบายอย่างภูมิใจ ซึ่งทำให้เด็ก ๆ มองหน้ากันงง ๆ ก่อนที่ทุกคนจะส่ายหัวพร้อมกัน เพื่อยืนยันว่าไม่เคยเห็นหรือรู้จักชะลอมนี้มาก่อนเลย

“พจมานคือใครกัน? เคอร์ติสนายรู้จักไหม” เอโลอิสหันไปถามเคอร์ติส

“เอ่อ…ถึงกระผมจะรู้ข้อมูลมากแต่ก็เป็นเกี่ยวกับตำนานกรีกเท่านั้นขอรับ พจมานนี่กระผมไม่รู้จริง ๆ” เคอร์ติสตอบพลางส่ายหัวไปด้วย

“ช่างเถอะ บอกไปพวกเธอก็คงไม่รู้จัก” ป้าคาเรนยักไหล่บ่นออกมาเล็กน้อย

“โหป้า เดินทางป้าต้องพกกระเป๋าแบรนด์เนมมาเลยเหรอครับเนี่ย” แจสเปอร์ตาวาวเมื่อเห็นกระเป๋าขนาดใหญ่ที่ป้าพกมา

“เอ้อ จริงด้วยนี่มันบาเลนเซียกา!” เอโลอิสเห็นด้วย

“รุ่น Barbes East-West Large Shopper Bag เสียด้วยนะขอรับ” เคอร์ติสเสริม ไม่คิดเลยว่าเจ้านกกระทาตัวนี้จะรู้เรื่องแฟชั่นด้วยหรืออาจจะแค่บังเอิญ

ทุกคนดูตื่นเต้นกับกระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรู แต่ป้าคาเรนกลับทำหน้ามึน ๆ ก่อนจะหันไปมองกระเป๋าที่พวกเขาพูดถึงกัน แล้วก็ถึงกับนิ่งไปเล็กน้อย เพราะกระเป๋าที่เด็ก ๆ พูดถึงนั้นไม่ใช่กระเป๋าแบรนด์เนมหรูหราอะไร แต่กลับเป็น 'ถุงกระสอบสีรุ้ง' ขนาดใหญ่ใบหนึ่งที่เธอซื้อมาจากโบ๊เบ๊ตอนกลับไทย

“อะ..อ๋อ…” ป้าคาเรนก็ไม่ได้คิดปฏิเสธแล้วปล่อยให้ทุกคนคิดไปแบบนั้น

“แบบนี้ก็อันตรายน่ะสิ ข้าวของก็เยอะแยะแบบนี้ แถมยังพกกระเป๋าแบรนด์เนมอีกจะโดนดักปล้นไหมคะเนี่ย” เอโลอิสเริ่มมีความกังวลเล็ก ๆ คนสูงอายุ(?)แบบป้าคาเรนถือกระเป๋าบาเลนเซียกาแถมยังเป็นเอเชียนอีกต่างหากนี่มันครบองค์ประกอบของพวกนักท่องเที่ยวที่จะโดนมิจฉาชีพปล้นชัด ๆ !

“ถ้าจะมาบอกไม่ให้ฉันพกทั้งหมดนี้ไป ฉันก็จะไม่ไป! เธอก็ไปอธิบายกับไครอนเองก็แล้วกัน เชอะ!” ป้าคาเรนกอดออกแล้วสะบัดหน้าหนีด้วยท่าทางไม่พอใจ เพราะสำหรับเธอแล้วการเดินทางครั้งนี้ถือเป็นสิทธิ์ของเธอที่จะเลือกพกพาสิ่งที่จำเป็น(?)ไปด้วย แม้ว่าเด็ก ๆ จะกังวล แต่ป้าคิดว่าไม่มีอะไรที่ควรกังวลมากขนาดนั้น

“เอาน่า ๆ พี่สาวปล่อยให้ป้าแกพกไปเถอะ อย่างมากพวกเราก็แค่ช่วยกันแบกคนละไม้คนละมือ ที่โยธันไฮม์อาจหาของกินยากก็ได้ แถมป้ายังทำไทยฟู้ดเลยนะไทยฟู้ด!” แจสเปอร์รับบทเป็นผู้ไกล่เกลี่ยแล้วเกลี่ยกล่อมเอโลอิสแทนป้าคาเรนเพื่อให้เธอยอมอนุญาตให้ป้าเอาของพวกนี้ไปด้วย

"เฮ้อ…ช่วยไม่ได้ แต่นายต้องขนเยอะกว่าเพื่อนนะถ้าจะให้เอาไปน่ะ” เอโลอิสถอนหายใจหนัก ๆ ก่อนหันไปมองป้าคาเรนที่ยืนขึงตาใส่เธออยู่อย่างเหนื่อยใจ

“ได้เลย!” แจสเปอร์ตอบรับทันที เขารู้สึกดีที่ได้ช่วยให้ป้าและเอโลอิสเข้าใจกันได้ แม้จะดูเหมือนว่าจะเป็นการแบกข้าวของมากมายที่ลำบากไปเสียหน่อย แต่แจสเปอร์ก็รู้ว่าความสุขของป้าในครั้งนี้ก็คือการได้เตรียมเสบียงดี ๆ ให้กับพวกเขาทุกคน แม้ต้องแบกหนักก็ยอม!

“แล้วนี่จะเดินทางยังไงล่ะ แถบนี้ไม่มีรถโดยสารผ่านหรอกนะ” ป้าคาเรนถามขึ้น

“ผมได้ยินมาว่าแท็กซี่สามพี่น้องสีเทาสามารถพาเราไปส่ง—” แจสเปอร์เสนออย่างกระตือรือร้นเพราะเคยได้ยินว่าบริการนี้รวดเร็วทันใจ แม้ว่าจะไม่แน่ใจว่ามันสะดวกหรือปลอดภัยแค่ไหน แต่อย่างน้อยก็อยากเสนอทางเลือกให้กับทีม ไม่ทันที่เขาจะพูดจบก็ถูกขัดขึ้นมาทันใด

“อย่าแม้แต่จะคิด!” เอโลอิสพูดแทรกดักคอแจสเปอร์ไว้ทันที เคอร์ติสเองก็ผงกหัวเอาเป็นเอาตายเพื่อยืนยันความเห็นของเอโลอิสอย่างหนักแน่น

“ทำไมล่ะ?” เขาถามกลับไปด้วยความสงสัย เพราะเขายังไม่เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับแท็กซี่สามพี่น้องสีเทามาก่อน

“ถ้านายยังรักชีวิตตัวเองนายก็ไม่ควรจะถามฉันแบบนี้หรอก” แค่เอโลอิสจินตนาการความตีนผีของสามพี่น้องสีเทาที่เธอได้สัมผัสจากการเดินทางรอบก่อน คิดแล้วก็ขนลุก

“มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยสินะครับ แล้วทีนี้เราจะไปยังไงล่ะ?” แจสเปอร์ยังคงสงสัยและพยายามหาทางเลือกอื่น แต่ดูเหมือนว่าเอโลอิสจะเตรียมการไว้พร้อมแล้ว

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นฉันได้เตรียมการไว้แล้ว!” เธอพูดอย่างมั่นใจราวกับว่าเธอมีแผนการที่ยอดเยี่ยมอยู่ในมือ

“นี่มันอะไรน่ะ?” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาเงียบ ๆ ไม่ให้ซุ่มให้เสียงใด ๆ จนกระทั่งเขาปรากฏตัวอยู่ข้างหลังทุกคน แล้วพูดขึ้นมา

“อ้าวพอดีเลย พี่คริสมาแล้วเหรอคะ!” เอโลอิสยิ้มสดใสแล้วกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ก่อนจะหันไปแนะนำให้ทุกคนรู้จัก “ทุกคนฉันขอแนะนำให้รู้จักกับพี่ชายของฉันเอง…คริสโตเฟอร์ บราวน์ เขาจะเป็นคนขับพาเราไปยังบอสตัน!”

“ดะ…เดี๋ยวนะ ใช่ฉันพูดแบบนั้นจริง แต่นี่ไม่เห็นเหมือนที่คุยกันไว้เลยนี่” คริสโตเฟอร์ทำท่าทางลังเลนิดหน่อย เขาดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อยเพราะไม่ได้คาดหวังว่าจะมีคนร่วมโดยสารมากขนาดนี้ และเอโลอิสเองก็ไม่ได้บรีฟเขาอย่างละเอียดจนเขาเข้าใจไปว่าแค่ต้องไปส่งน้องสาวคนเดียว

“ยังไงเหรอพี่ชาย?” แจสเปอร์ถามด้วยความสงสัย เขารู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ แต่ก็ยังอยากรู้เหตุผล

“ก็เอโลอิสบอกฉันว่าจะไปบอสตันขอให้ขับรถไปส่ง ฉันก็ตกลง แต่ไม่คิดว่าจะมีคนไปด้วยเยอะขนาดนี้” คริสโตเฟอร์พูดเหมือนพยายามที่จะปฏิเสธทางอ้อมว่าคงพาทุกคนไปไม่ได้แล้ว

“ก็นั่งไปด้วยกันจะเป็นอะไรไปทางเดียวกันไปด้วยกันไง” ป้าคาเรนพูดอย่างไม่กังวล เธอแอบคิดไปเสียด้วยซ้ำว่าเจ้าหนุ่มคนนี้ช่างแล้วน้ำใจลำพังรถเก๋งคันเดียวยังไงคนสี่คนก็นั่งได้สบาย ๆ อยู่แม้จะมีสัมภาระไปด้วยก็ไม่ได้ทำให้ลำบากมากนักหรอก

“แต่…” คริสโตเฟอร์พูดพร้อมกับหยิบพวงกุญแจโมเดลรถขึ้นมาก่อนจะกดปุ่มที่ตัวพวงกุญแจแล้วทำให้มันขยายตัวขึ้นอย่างมหัศจรรย์กลายเป็นรถบูกัตติ ลา วัวตูร์ นัวร์ สองประตูคันใหญ่

“ว้าว! รถเท่มากพี่ชาย” แจสเปอร์ตาโตขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นรถหรูที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า “แต่…มันนั่งได้สองคนเหรอ?” เขาถามด้วยความสงสัย เพราะรถคันนี้ดูเหมือนจะมีที่นั่งแค่สองที่เท่านั้น

“ใช่น่ะสิ” คริสโตเฟอร์ถอนหายใจ

“นี่พี่จะเอารถบูกัตติไปส่งฉันเหรอ” ดูเหมือนว่าเอโลอิสเองก็ไม่ได้คิดว่าพี่ชายต่างแม่ของเธอจะเอารถหรูมาใช้ในวันนี้

“ก็ฉันมีรถอยู่คันเดียว นี่เธอเห็นว่าพี่มีรถหลายคันหรือไง?”

“จะอะไรก็ช่างทำให้ยุ่งยากไปได้ก็นั่งยัด ๆ กันไปทั้งหมดนี่ล่ะ พ่อหนุ่มเลิกอิดออดได้แล้ว มา! มาช่วยกันขนของ!” ป้าคาเรนไม่สนสี่สนแปดใด ๆ ทั้งสิ้น เธอรีบตัดบทและสั่งให้ทุกคนช่วยกันขนของขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากให้การเดินทางล่าช้าไปมากกว่านี้

คริสโตเฟอร์ยืนอ้าปากพะงาบ ๆ พูดไม่ออกเมื่อเห็นว่าป้าเริ่มนำทัพเด็ก ๆ ขนของเตรียมขึ้นรถ เขาเองก็ไม่ได้อยากจะทำให้เสียเรื่องเพราะการสื่อสารที่ผิดพลาดแต่แรกของเขาและน้องสาว การจะเปลี่ยนแผนตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้ว เขาจึงได้แต่ยอมปล่อยให้ทุกคนทำตามใจ

“ยืนบื้ออะไรอยู่พ่อหนุ่มเปิดกระโปรงรถสิ!” ป้าคาเรนเริ่มสั่งการทุกคนโดยอาศัยความอาวุโสสุดเป็นที่ตั้ง คริสโตเฟอร์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อป้าคาเรนสั่งให้เขาเปิดช่องเก็บของ เขาทำตามคำสั่งของป้าอย่างรีบเร่งเปิดช่องเก็บของบนรถให้ป้าทันที

“รถราคาตั้งแพงช่องเก็บของมีแค่นี้เนี่ยนะ แนะนำว่าคราวหน้าซื้อรถปิคอัพนะหนุ่มเอ้ย!” ป้าคาเรนบ่นออกมาอย่างหงุดหงิดหลังจากใส่ชะลอมไปได้แค่สองอันช่องก็เต็มแล้ว ยังไม่ทันได้ใส่ถุงกระสอบสีรุ้งของป้าเลยด้วยซ้ำ

“เหมือนว่าช่องเก็บของจะเต็มแล้วนะครับป้า” แจสเปอร์ที่กำลังถือถุงกระสอบสีรุ้งที่คิดว่าเป็นกระเป๋าบาเลนเซียกาบอกกับป้าคาเรน ท่าทางของเขาเหมือนกำลังจะหาจุดที่พอจะใส่ของเข้าไปเพิ่มได้

“ช่องเต็มก็เอาไปใส่ในรถ…ป่ะ!ขึ้นรถ คนละไม้คนละมือเบียด ๆ ชิดในกันหน่อยให้ทุกคนเข้าไปได้” ป้าคาเรนสั่งเสียงเข้ม ทุกคนเมื่อได้ยินแล้วก็รีบทำตาม

ความรู้สึกของปลากระป๋องมันเป็นเช่นนี้เอง! เสียงของป้าคาเรนยังคงดังก้องในหูเด็ก ๆ ขณะที่ทุกคนเริ่มพยายามยัดตัวเองเข้าไปในรถที่แทบจะไม่มีที่ว่างเหลืออยู่แล้วด้วยของสัมภาระที่ยัดไปมากพอดู

แจสเปอร์เลือกที่จะเข้าไปก่อนเพราะเขาเป็นผู้ชายอาจพอให้ผู้หญิงนั่งตักได้อยู่ เอโลอิสเลือกเปิดเข้าไปทางฝั่งคนขับแล้วเอาตัวเองนั่งคร่อมตรงกลางบริเวณที่ไม่มีเบาะนั่งเป็นจุดของเกียร์รถและที่วางของเล็ก ๆ น้อย ๆ ของรถโดยมีเคอร์ติสเกาะไหล่เข้ามาด้วย ป้าคาเรนเองก็กระตือรือร้นที่จะเข้าไปเป็นคนที่สามโดยนั่งตักแจสเปอร์อย่างไม่ลังเล เพราะเห็นว่าที่นั่งในรถไม่พอแล้วและปิดท้ายด้วยคริสโตเฟอร์ที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับอย่างเสียมิได้ พลางถอนหายใจ

“เห็นไหมฉันบอกแล้วว่านั่งได้!” ป้าคาเรนพูดด้วยท่าทางที่ยิ้มกว้างราวกับว่าทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายดาย

“แต่มันก็ทุลักทุเลนิดหน่อยนะ” เอโลอิสกล่าว ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่นั่งลำบากที่สุดในรถคันนี้แล้วล่ะเพราะต้องคร่อมกลางในจุดที่ไม่มีเบาะนั่งเลยด้วยซ้ำ

“ขับแบบนี้ไปจนถึงบอสตันมีหวังโดนตำรวจหิ้วพอดี เอางี้พี่จะไปส่งพวกเธอที่สถานีรถไฟแล้วพวกเธอก็ตีตั๋วไปบอสตันเองโอเคไหม?” คริสโตเฟอร์พยายามหาทางออกให้ทุกคน

“เอางั้นก็ได้” เอโลอิสตอบรับ ส่วนคนอื่นก็ไม่ได้ติดขัดอะไรเพราะคิดว่ายังไงนั่งรถไฟก็น่าจะสบายกว่าการอัดกันเป็นปลากระป๋องแบบนี้ไปอีกหลายชั่วโมง

รถเริ่มออกตัวไปตามเส้นทางที่มุ่งหน้าสู่สถานีรถไฟ เสียงเครื่องยนต์คำรามขับเคลื่อนพวกเขาไปข้างหน้า แต่ทว่าในรถกลับเต็มไปด้วยความเงียบงัน พอได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองและเสียงรถที่วิ่งไปบนถนน บรรยากาษที่เหมือนจะสงบนี้กลับทำให้ป้าคาเรนรู้สึกแปลก ๆ เธอเริ่มรู้สึกไม่ชินกับบรรยากาศที่เงียบเกินไป จึงยื่นมือไปสะกิดคริสโตเฟอร์ที่กำลังขับรถอยู่

“นี่พ่อหนุ่มเปิดเพลงหน่อยสิมันเงียบเกินไปแล้ว”

คริสโตเฟอร์เหลือบตามองป้าคาเรนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ยอมกดปุ่มเปิดเพลงจากเครื่องเสียงในรถ โดยไม่ถามอะไรมาก เพราะเข้าใจว่าป้าเพียงแค่ต้องการเพิ่มบรรยากาศในรถให้มีชีวิตชีวามากขึ้น เพลงที่เริ่มดังขึ้นมาเป็นเพลงฮิปฮอปสไตล์คนผิวสี จังหวะหนักแน่นและเสียงแร็ปที่ดังลั่นคันรถ เมื่อป้าคาเรนได้ยินก็ถึงกับผงะ ตาเบิกกว้างเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเคร่งเครียดเพราะนี่ไม่ใช่รสนิยมการฟังเพลงแบบเจนเบบี้บูมเมอร์ตอนปลายคาบเกี่ยวกับเจน X ยุคแรกเริ่มอย่างป้าจะเข้าใจได้ ในขณะที่เด็กคนอื่นในรถโยกหัวตามจังหวะเพลงอย่างเพลิดเพลิน

“เพลงบ้าอะไรเนี่ยฟังไม่รู้เรื่อง แหกปากบ่นอะไรก็ไม่รู้ปิดเลย เอานี่ไปเปิด” ป้าคาเรนยื่นแฟลชไดร์ฟที่ให้ลูกลงให้ด้านในนั้นรวมเพลงโปรดเพลงฮิตของป้าไว้อย่างอัดแน่นจุใจ คริสโตเฟอร์มองดูแฟลชไดร์ฟในมือป้าคาเรนอย่างงง ๆ แต่ก็รู้ดีว่าการเปิดเพลงตามที่ป้าต้องการคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้ เขาจึงยอมปิดเพลงฮิปฮอปที่ยังคงเล่นอยู่และเสียบแฟลชไดร์ฟเข้าไปในเครื่องเล่นเพลงภายในรถ พร้อมกดเปิดเพลงที่บรรจุอยู่ในนั้น

ทันทีที่เสียงเพลงจากแฟลชไดร์ฟเริ่มดังขึ้นมาทุกคนในรถก็เงียบไปพร้อม ๆ กัน เพลงของป้าคาเรนเริ่มค่อย ๆ ดังขึ้น จังหวะท่วงทำนองนั้นฟังแล้วไม่คุ้นหูเลยสักนิด เอโลอิสและแจสเปอร์หันหน้ามองกันเหมือนว่าพวกเขายังไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่กำลังฟัง

♫ ได้ฮักกับอ้ายเหมือนใจได้ปริญญา

ชีวิตผู้สาวบ้านนาวุฒิการศึกษามีน้อย

ขาดโอกาสเรียนเพราะจนเป็นคนเลื่อนลอย

โชคดีมีอ้ายเฝ้าคอยหยัดยืนให้โอกาสใจ ♪

ป้าคาเรนเริ่มร้องคลอไปกับเพลงในขณะที่คนอื่นนิ่งสนิท บรรยากาศโดยรอบเหมือนกลับมาอยู่ในโหมดปกติ(?) อีกครั้ง แต่ทว่าความสงบเงียบไม่นานก็ถูกทำลายไปด้วยเสียงหวอของรถตำรวจที่ดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงนั้นทำให้ทุกคนในรถสะดุ้ง และบรรยากาศที่เคยดูสงบเริ่มเปลี่ยนเป็นความตึงเครียด

หวออออออออออออออออออ!!!

“บ้าจริง! บรรทุกคนเกินอัตราท่าทางว่าตำรวจจะเรียกเข้าแล้ว” คริสโตเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขาหันไปมองกระจกหลังและเห็นรถตำรวจตามมาติด ๆ

“แล้วพวกเราจะเอายังไงดี” เอโลอิสหันไปถามพี่ชายด้วยสีหน้ากังวล

“จอดตอนนี้โดนแน่ ทุกคนหาที่เกาะไว้แน่น ๆ” คริสโตเฟอร์บอกทุกคน

จากนั้นความเร็วรถก็เพิ่มอย่างทวีคูณโดยไม่ต้องพึ่งเพลง Tokyo Drift เพื่อบิวท์อารมณ์แม้แต่น้อยป้าคาเรนกรี๊ดดังลั่นรถทำเอาเอโลอิสและแจสเปอร์ต้องเอามือมาปิดหู คริสโตเฟอร์ขับหนีรถตำรวจอย่างชำนาญ ทักษะที่เขาได้ฝึกฝนจากการเป็นสายลับที่ต้องฝ่าฟันกับการไล่ล่าหลายครั้งถูกใช้ประโยชน์เต็มที่ เขาหมุนพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่ว เบี่ยงตัวไปทางถนนที่เงียบสงบกว่า หลีกเลี่ยงไม่ให้รถตำรวจตามทัน ก่อนที่เขาจะนำรถเบี่ยงไปเข้าป่าทึบเพื่อหลบซ่อนให้พ้นสายตา แล้วกดปุ่มหนึ่งของรถเพื่อทำการเปลี่ยนป้ายทะเบียนอย่างแนบเนียน

“เดี๋ยวนี้ทำไมรถคันนี้เปลี่ยนป้ายทะเบียนได้” เอโลอิสถามอย่างตะลึงเมื่อเห็นคริสโตเฟอร์กดปุ่มบางปุ่มในรถ แล้วทันใดนั้น ป้ายทะเบียนรถก็ถูกเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจากป้ายเดิมที่มีอยู่เป็นอีกหนึ่งที่แปลกตาและไม่สามารถตรวจสอบได้ง่าย ๆ

“ก็แค่ดัดแปลงมันนิดหน่อยเพื่อให้ง่ายต่อการทำภารกิจต่าง ๆ น่ะ” คริสโตเฟอร์ตอบพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เขามองไปที่กระจกหลังที่ตอนนี้ไม่มีรถตำรวจอยู่แล้ว

“แบบนี้พวกเราก็รอดแล้วใช่ไหมพี่ชาย” แจสเปอร์ถาม

คริสโตเฟอร์ไม่ได้ตอบอะไรเขาเปลี่ยนเส้นทางจากกำหนดการเดิมเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงการสะกดรอยจากรถตำรวจ โดยเลือกการเปลี่ยนทิศทางไปยังเส้นทางลัดที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักและกลับเข้าสู่ถนนในจุดที่ไม่มีกล้องวงจรปิด เห็นได้ชัดว่าเขาชำนาญเส้นทางพวกนี้มากแค่ไหน

“เอาล่ะทีนี้เราก็ปลอดภัย…เฮ้ย! ป้า!” คริสโตเฟอร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่อยู่ดี ๆ ใบหน้าเขาก็เปลี่ยนสีทันทีเมื่อหันไปเห็นสีหน้าของป้าคาเรน ท่าทางว่าป้าจะลมจับจากเหตุการณ์ซิ่งท้านรกเมื่อครู่

“ยาดม…” ป้าคาเรนพูดออกมาเสียงเบา ๆ แต่นั่นก็เป็นคำที่ทำให้เอโลอิสและคนอื่น ๆ รีบหันไปฟัง

“อะไรนะป้า ยาดม? มันคืออะไร” เอโลอิสถามด้วยความสงสัย เธอไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อนในชีวิต

“ขอยาดม…” ป้าคาเรนชี้ไปที่ถุงสีรุ้งที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ เอโลอิส ปากก็พูดพึมพำเหมือนจะบอกให้ช่วยเอายาดมออกมาให้ เอโลอิสที่ไม่ได้โดนป้านั่งทับอยู่เหมือนกับแจสเปอร์รีบค้นหาของในนั้นอย่างรวดเร็ว สมบัติบ้าของป้าเยอะจนแทบจะไม่มีเนื้อที่ให้ของได้หายใจเลยสักนิด

“มันหน้าตาเป็นยังไงป้า?”

“กระปุกสีเขียว…” ป้าคาเรนตอบกลับอย่างอ่อนแรง มือยังคงชี้ไปที่ถุงใบเดิม

“กระปุกสีเขียว…อ้อ! เจอแล้วอันนี้ใช่ไหมป้า” เอโลอิสยื่นมือไปหากระปุกที่เธอคิดว่าใช่แล้ว แล้วหยิบมันขึ้นมาชูให้ป้าดู

“นั่นมันสังขยาใบเตย! กระปุกเล็กกว่านี้เป็นพลาสติกมีรูปหงส์! แจสเปอร์พัดให้ป้าหน่อยจะเป็นลม”

“ครับป้า” แจสเปอร์ที่รู้สึกตกใจจนถึงกับรีบพัดมือไปมาทันที เพราะเขารู้ว่าอาการของป้าไม่ดีแน่ ๆ ถ้าเธอไม่หายใจสะดวก ในขณะที่เอโลอิสหันไปค้นหากระปุกรูปหงส์ที่ว่านั่นต่อ

“หนูไม่เห็นเจอหงส์เลย มันมีแต่ตัวอะไรไม่รู้” เธอชูกระปุกสีเขียวอันหนึ่งให้ป้าดู กลิ่นมันบอกไม่ถูกเหมือนเป็นกลิ่นสมุนไพรบางอย่าง

“นั่นแหละหงส์ดูยังไงไม่ใช่หงส์ยะ เอามานี่เลย” ป้าคาเรนตวาดพลางคว้ากระปุกจากมือเอโลอิสอย่างรวดเร็วแล้วเปิดดมทันที สีหน้าของป้าดีขึ้นทันใดเหมือนรู้สึกโล่งในทันทีที่ได้สูดดมกลิ่นหอมจากยาดม

เอโลอิสยังคงทำหน้างงว่ามันเหมือนหงส์ตรงไหนเพราะหงส์ในภาพจำของชาวไอริชอย่างเธอไม่หน้าตาอย่างนี้แน่นอน มันออกจะคล้ายเป็ดที่คอยาว ๆ เสียมากกว่า หรือว่าหงส์ของประเทศไทยจะหน้าตาแบบนี้กันนะ?

หลังจากความวุ่นวายมาตลอดทางในที่สุดคริสโตเฟอร์ก็สามารถพาทุกคนมาส่งที่สถานีรถไฟได้สำเร็จในที่สุด ป้าคาเรนที่อาการดีขึ้นแล้วรีบเปิดประตูรถลงมา ส่วนแจ๊สเปอร์ก็เดินลงมาแบบขาสั่นเพราะโดนนั่งทับมาตลอดทางจนขาชาไปหมด ทุกคนช่วยกันขนของลงมาจากรถจนเสร็จ

“ขอบคุณมากเลยค่ะพี่คริสที่มาส่ง” เอโลอิสยิ้มและพูดขอบคุณพี่ชายของเธอ

“คราวหน้าคราวหลังถ้าจะให้ช่วยช่วยบรีฟให้ละเอียดกว่านี้หน่อยจะได้ไม่วุ่นวายแบบนี้” คริสโตเฟอร์บอกน้องสาวเพราะไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว

“โอเค” เอโลอิสรับปาก

“เดินทางปลอดภัยนะทุกคนผมขอตัวก่อน” คริสโตเฟอร์พูดพร้อมยิ้มให้กับทุกคน ก่อนที่จะหันไปขึ้นรถหรูของเขา

“บายครับพี่” แจสเปอร์ยิ้มและโบกมือลา

“โชคดีพ่อหนุ่ม” ป้าคาเรนพูดพร้อมส่งยิ้มให้

รถบูกัตติคันหรูพุ่งออกไปจากหน้าสถานีรถไฟ ด้วยเสียงเครื่องยนต์ที่เร่งเต็มที่ ทิ้งไว้แค่ฝุ่นควันที่ลอยคลุ้งไปในอากาศ เหลือเพียงเดมิก็อดทั้งสามและเคอร์ติสที่ยังคงต้องออกเดินทางต่อไป ตราบใดที่ยังไม่พบกับคนที่ชื่อแม็กนัส เชส ยังไงก็จะท้อถอยไม่ได้เด็ดขาด!

หลังจากที่คริสโตเฟอร์มาส่งเหล่าเดมิก็อตที่สถานีรถไฟพวกเขาก็ตรงปรี่ไปเช็คตารางการเดินรถเพื่อตรวจสอบเที่ยวรถที่จะพาพวกเขาเดินทางไปยังบอสตันได้ แต่ว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่หวังไว้ เมื่อเจ้าหน้าที่บอกว่าเที่ยวรถของวันนี้เต็มหมดแล้ว อาจเพราะว่าพวกเขามัวแต่เสียเวลาไปกับการหลบหนีตำรวจ กว่าจะมาถึงสถานีก็กลายเป็นว่าไม่ทันการณ์เสียแล้วถ้าจะนั่งเที่ยวต่อไปก็คงจะต้องเป็นวันรุ่งขึ้น

ในเมื่อทุกคนไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่านี้…อันที่จริงก็พอมี…แต่เอโลอิสสัญญากับตัวเองว่าเธอจะไม่ไปนั่งแท็กซี่สามพี่น้องสีเทานั่นแน่นอน สุดท้ายจึงตกลงกันว่าจะนอนรอรถเที่ยวต่อไปในรุ่งเช้า นอนเฝ้าที่สถานีกันไปเลยประหยัดค่าห้อง แม้ตอนแรกป้าคาเรนจะมีท่าทีไม่เห็นด้วยแต่พอเอโลอิสและแจสเปอร์บอกว่า ‘งั้นให้ป้าออกค่าห้อง’ ก็กลายเป็นว่าป้ายินยอมที่นอนรอที่สถานีด้วยในทันที

…เช้าวันรุ่งขึ้น…

“ตื่น ๆ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนยะ?” เสียงแหลมของป้าคาเรนทำให้ทุกคนสะดุ้งตื่นอย่างไม่เต็มใจนัก

“กี่โมงแล้วเนี่ย…” เอโลอิสลืมตาขึ้นเพียงแค่ครึ่งเดียว เธอยังคงอยากฟุบหน้านอนลงกับกระเป๋าต่อแม้ว่ามันจะนอนไม่สบายนักก็ตาม

“ตีห้า” ป้าคาเรนตอบด้วยน้ำเสียงสดชื่นเหมือนกับคนที่ตื่นเวลานี้เป็นกิจวัตร

“ตีห้า! ป้าปลุกอะไรเช้าขนาดนั้น” เอโลอิสถึงกับตกใจ เธอไม่เคยตื่นในเวลานี้มาก่อน ถึงแม้ว่าจะเคยชินกับการตื่นเช้าแต่การปลุกตอนตีห้านี่มันมากเกินไปไหม

“เช้าอะไรกันล่ะ ฉันตื่นตั้งแต่ตี 4 นู่น! รถเที่ยวแรกออกไปแล้ว!” ป้าชี้ไปที่ป้ายรถเที่ยวแรกที่ออกเวลา 04:10 น.

“คนแก่นี่ตื่นเช้าชะมัด…” แจสเปอร์บ่นพึมพำไม่ดังมากนัก แต่พอป้าคาเรนได้ยินก็หันมามองเขาทันที

“ได้ยินนะยะ!” ป้าหันไปมองแจสเปอร์ตาเขียว

“อุ๊ปส์!” แจสเปอร์รีบหลบตาแล้วหยุดพูดทันที

“อย่ามัวแต่โอ้เอ้ ไปล้างหน้าล้างตาซะจะได้ไปซื้อตั๋วกันสักที รอบนี้จะพลาดเหมือนเมื่อวานไม่ได้แล้ว” ป้าบอก

“งั้นก็ฝากป้าไปซื้อตั๋วหน่อยนะคะ เดี๋ยวพวกหนูไปล้างหน้าให้สร่างสักหน่อย”

เอโลอิสพูดจบก็เดินไปห้องน้ำกับแจสเปอร์ปล่อยป้ารับหน้าที่เป็นคนซื้อตั๋ว โดยทิ้งเคอร์ติสไว้กับป้าเพราะคิดว่าแค่ล้างหน้าแป๊บเดียวมันจะไปมีอะไรเกิดขึ้นได้กันเล่า! เอโลอิสแยกกับแจสเปอร์หน้าห้องน้ำไปเข้าห้องน้ำของใครของมันเพื่อทำธุระส่วนตัว ภายในห้องน้ำ…เอโลอิสยืนอยู่หน้ากระจกอย่างง่วง ๆ โดยเปิดน้ำเย็นให้ไหลผ่านใบหน้า เพื่อล้างความง่วงที่เกาะอยู่เต็มหน้า เมื่อเงยหน้าขึ้นมองกระจกในขณะที่น้ำหยดจากใบหน้า ตาก็สะดุดเข้ากับสิ่งที่ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย พัควัดจิ 5 ตัวกำลังยืนรายล้อมเธออยู่ด้านหลัง…

“ยังไม่ทันออกจากลองไอส์แลนด์ดีเลยก็จะเจอแล้วเหรอ…” เธอพึมพำ

เอโลอิสหายใจเข้าลึก ๆ และหยิบค้อนไฟออกมาจากกระเป๋าคาดเอวพร้อมกับโล่ เธอรู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต่อสู้หากอยากรอดจากสถานการณ์นี้ไป

"แน่จริงก็เข้ามา!" เอโลอิสพูดอย่างท้าทาย ในขณะเดียวกันก็ฟาดค้อนไฟไปยังพัควัดจิที่อยู่ด้านขวาของเธอทันที

ค้อนไฟกระทบเข้ากับหัวเจ้าพัควัดจิเต็ม ๆ ไปหวันอย่างรวดเร็วแบบไม่ทันที่มันจะได้ออกท่าต่อสู้ใด ๆ พัควัดจิอีกตัวพุ่งเข้าโจมตีเธออย่างรวดเร็ว เอโลอิสยกโล่ขึ้นป้องกันการโจมตีอันรุนแรงของมันในทันทีถ้านับแค่ขนาดตัวยังไงตัวเธอเองก็ได้เปรียบเห็น ๆ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับการต่อกรกับพัควัดจิด้วย

"ตายซะ!" เอโลอิสตะโกนพร้อมกับหมุนตัวด้วยความเร็ว เธอเงื้อค้อนไฟขึ้นและฟาดลงไปที่พัควัดจิอีกตัวที่พยายามจะอาศัยทีเผลอจัดการเธอ ค้อนไฟพุ่งเข้าที่ลำตัวของพัควัดจิจนมันกรีดร้องออกมาเสียงดัง ก่อนที่ร่างมันจะปะทุเป็นกลุ่มละอองสีทองกระจายออกไปในอากาศ

เอโลอิสหันไปสู้กับพัควัดจิอีกตัวที่กำลังจะโจมตีเธอจากด้านหลัง เธอพลิกหลบทันทีและใช้โล่ขัดขวางการโจมตีที่พุ่งมาได้อย่างแม่นยำ ก่อนจะใช้โล่ฟาดกลับไปอย่างแรงจนสู่ขิต

พัควัดจิอีกตัวตกใจและถอยออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ทันการเอโลอิสรีบพุ่งเข้าไปจู่โจมด้วยค้อนไฟอีกครั้ง คราวนี้เธอฟาดลงไปที่ใบหน้าของมันอย่างไม่ปราณี และพัควัดจิก็สลายไปในอากาศเช่นเดียวกับตัวอื่น ๆ

“เหลือแค่ตัวเดียวแล้ว!” เอโลอิสคิดในใจ ขณะที่เธอหันไปหาพัควัดจิที่เหลือเพียงตัวเดียว

แม้จะเป็นพัควัดจิที่เหลือเพียงตัวเดียวแต่มันก็ไม่ยอมแพ้ มันสับขาหลอกเธอเหมือนมันเตรียมพร้อมที่จะโจมตีอย่างหนักหน่วง แต่ว่าเอโลอิสก็ไม่ยอมให้มันมีโอกาสนั้น เธอพุ่งเข้าไปอย่างกล้าหาญ ก่อนจะฟาดค้อนไฟออกไปเต็มแรง กระทบเข้ากับลำตัวของพัควัดจิ พัควัดจิตัวสุดท้ายระเบิดกลายเป็นละอองที่ลอยไปทั่วห้องน้ำ

ทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนสู่ปกติ ห้องน้ำที่เคยเต็มไปด้วยความตึงเครียดตอนนี้กลับเงียบสงบ เอโลอิสยืนหายใจหนักๆ มือข้างหนึ่งยังคงจับค้อนไฟและโล่เอาไว้แน่น เป็นเวลาเดียวกับที่แจสเปอร์ชะเง้อเข้ามาในห้องน้ำหญิงเพราะได้ยินเสียงแปลก ๆ

“เกิดอะไรขึ้นพี่สาว!” แจสเปอร์ถามด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ มองไปที่เอโลอิสที่ยังคงตั้งท่าหายใจหอบหนัก

“อสุรกายนิดหน่อยน่ะ จัดการไปแล้ว” เอโลอิสตอบกลับอย่างใจเย็น แม้จะรู้สึกหอบเล็ก ๆ แต่เธอก็พยายามจะไม่แสดงออกมาให้ใครเห็น

“ปลอดภัยก็ดีแล้ว งั้นเรากลับไปหาป้ากันเถอะ” แจสเปอร์พูดพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย

ทั้งสองพากันเดินออกมาจากบริเวณหน้าห้องน้ำ ไปยังทางเดินที่เงียบสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทว่าในขณะที่พวกเขากำลังเดินไปนั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ดังขึ้นมา พวกเขาหันไปพบเจ้านกกระทาเคอร์ติสที่วิ่งมาหาพวกเขาด้วยท่าทางหน้าตาตื่นราวกับมีเรื่องฉุกเฉิน

“แย่แล้วขอรับ!” เคอร์ติสพูดด้วยเสียงแตกตื่น พร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

“มีอะไรเหรอเคอร์ติส” เอโลอิสถามด้วยความสงสัย

“ตอนนี้ป้าคาเรนกำลังมีเรื่องกับกลุ่มวัยรุ่นที่ต่อคิวซื้อตัวขอรับ!” เคอร์ติสตอบด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น

“หา!!! / หา!!!”

เสียงของเอโลอิสและแจสเปอร์ดังขึ้นพร้อมกัน ทั้งคู่หันมามองหน้ากันด้วยท่าทีตกใจ ก่อนที่ทั้งสามจะรีบวิ่งไปยังจุดขายตั๋วของสถานี ซึ่งเป็นจุดที่เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังยืนต่อคิวอย่างคับคั่ง ท่ามกลางผู้คนที่พลุกพล่านกลับได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทดังขึ้นมาอย่างชัดเจน

“อ้าวป้ามาแซงคิวแบบนี้ได้ยังไง!” เสียงวัยรุ่นคนหนึ่งดังขึ้นหลังจากที่พบว่ามีป้าคนหนึ่งแทรกแถวเข้ามาระหว่างที่เขายืนคุยกับเพื่อนอยู่

“ใช่ พวกเรามาก่อนนะทำไมมาแซงคิวหน้าด้าน ๆ แบบนี้ล่ะ” อีกคนท้วงขึ้น

“พวกเธอก็หยวน ๆ ให้กันหน่อยพอดีป้ารีบ ต่อจากป้าไปแค่คิวสองคิวไม่เป็นไรหรอก” ป้าคาเรนตอบกลับเหมือนพยายามจะอธิบายให้เข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครฟัง

“แบบนี้มันเสียมารยาทนะป้า” เสียงของวัยรุ่นคนหนึ่งดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ก็พวกเธอไม่เดินหน้าไปสักทีฉันเห็นว่ามันว่างอยู่ฉันก็แค่มาต่อผิดตรงไหนยะ!” ป้าคาเรนพูดออกมาเสียงดัง ซึ่งทำให้กลุ่มวัยรุ่นยิ่งรู้สึกเหมือนถูกท้าทาย

“แซงแล้วยังไม่สำนึกอีกอยากมีเรื่องเหรอป้า!” วัยรุ่นคนหนึ่งตะคอกใส่ป้าคาเรน

“ซวยแล้วไง! แจสเปอร์พวกเรารีบไปห้ามทัพก่อน” เอโลอิสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก สายตาของเธอจับจ้องไปที่ป้าคาเรนที่ยังคงยืนต่อล้อต่อเถียงกับกลุ่มวัยรุ่นอย่างไม่ยอมลดละ

“โทษทีนะครับป้าแกแก่แล้ว อย่าไปถือสา” แจสเปอร์พูดด้วยท่าทางพยายามจะเข้าไปขอโทษกลุ่มวัยรุ่นที่ดูเหมือนจะโมโหมากขึ้นเรื่อย ๆ

“นี่แจสเปอร์! ไม่ต้องขอโทษ เจ้าพวกอันธพาลป่าเถื่อนแบบนี้น่ะไม่ต้องไปยอมมัน!” ป้าคาเรนตะโกนออกมาอย่างไม่พอใจที่เห็นท่าทีโอนอ่อนของแจสเปอร์

“ป้าคะ เงาหัวพวกเราแทบจะไม่มีแล้วนะป้า พอเถอะ” เอโลอิสพยายามจะพูดให้ป้าหยุดมีเรื่อง แต่ป้าคาเรนดูเหมือนจะไม่ได้ฟังคำพูดของเธอเลยสักนิด

“ค่อย ๆ คุยกันดี ๆ นะครับพี่ผมขอ” แจสเปอร์พูดด้วยความใจเย็นเพื่อไล่เกลี่ย แต่เสียงของเขากลับถูกขัดด้วยเสียงก้าวร้าวจากวัยรุ่นกลุ่มนั้น

“หลีกทางไปเลยไอ้หน้าหวาน ขอสั่งสอนยัยป้าแก่นี่สักทีเถอะ!” หนึ่งในวัยรุ่นพูดพร้อมถกแขนเสื้อขึ้น

“แน่จริงก็เข้ามาสิคิดเหรอว่าฉันจะกลัว!” ป้าคาเรนพูดเสียงดัง ก่อนจะถอดรองเท้าแตะออกเตรียมที่จะปาใส่หัววัยรุ่นด้านหลังด้วยท่าทางที่โกรธจัด

ขณะที่กลุ่มวัยรุ่นก้าวเข้ามาใกล้พร้อมหมัดที่กำแน่นและพร้อมที่จะออกหมัดทันที แจสเปอร์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าขวางเพื่อขอพูดคุยให้ทั้งสองฝ่ายใจเย็นลง มันเป็นจังหวะเดียวกับที่หมัดของกลุ่มวัยรุ่นเหวี่ยงมาหมายจะอัดป้าคาเรน เมื่อแจสเปอร์เข้ามาขวางวิถีหมัด หมัดนั้นจึงไปโดนหน้าแจสเปอร์แทน

“แกจะเข้ามาขวางทำไมเนี่ย!” วัยรุ่นคนที่โดนขัดขวางตะคอกใส่แจสเปอร์ด้วยความโมโห

แจสเปอร์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย เหมือนว่าหมัดนั้นจะกระตุกต่อมบางอย่างในตัวเขา เขารู้สึกถึงความโกรธเลือดนักสู้ของบุตรแอรีสที่อยู่ในตัวถูกปลุกขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ จึงไม่สามารถทนที่จะเป็นผู้ไกล่เกลี่ยต่อไปได้ แจสเปอร์กระโจนไปข้างหน้าและเหวี่ยงหมัดกลับไปใส่กลุ่มวัยรุ่นทันที ทุกอย่างเริ่มชุลมุน ความโกลาหลเริ่มก่อตัว ตอนนี้เหมือนกับดูรายการศึกจ้าวมวยไทยไม่มีผิด จังหวะนี้ทุกคนตะลุมบอนกันจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร สถานการณ์กลับกลายเป็นความวุ่นวายที่ไม่สามารถควบคุมได้

“แจสเปอร์ใจเย็นอย่า—”

เอโลอิสพยายามจะห้ามผู้ที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง แต่กลับกลายเป็นว่าเสียงของเธอดึงดูดความสนใจของคนในวงตะลุมบอนแทน

“พวกมันเหมือนกันใช่ไหม มานี่เลย!”

ผมสีเพลิงของเธอถูกกระชากดึงเข้าไปร่วมวงด้วยในทันที สถานการณ์วุ่นวายจนคุมไม่อยู่ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของสถานีต้องแจ้งตำรวจให้รีบเข้ามาระงับเหตุ

ในเวลาไม่นานหลังจากที่เกิดเหตุการณ์ปะทะกันระหว่างเดมิก็อดและกลุ่มวัยรุ่น เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคันก็ขับมาถึงหน้าสถานีอย่างรวดเร็ว ประตูรถถูกเปิดออกพร้อมการปรากฏตัวของตำรวจหลายคนที่เดินลงมาอย่างรวดเร็วเพื่อควบคุมสถานการณ์

“ทุกคนนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจโปรดอยู่ในความสงบ!!!” เสียงประกาศของเจ้าหน้าที่ตำรวจดังก้องไปทั่วบริเวณ

พอได้ยินคำว่าตำรวจทุกคนที่กำลังวุ่นวายก็หยุดชะงักเหมือนกับกำลังประมวลผลบางอย่างก่อนที่ทั้งหมดจะวงแตกวิ่งกันไปคนละทิศคนละทางเพื่อหลบหนี

“คุณตำรวจต้องช่วยดิฉันนะ เจ้าเด็กพวกนั้นมันหาเรื่องก่อน ดิฉันไม่ได้ทำ—” ป้าคาเรนวิ่งไปเกาะแขนตำรวจรายหนึ่งอ้อนวอนขอให้ช่วย

แต่ทว่า…

แกร็ก!

เสียงของกุญแจมือดังขึ้นขัดจังหวะคำพูดของป้าคาเรน มือที่เธอเกาะแขนตำรวจถูกจับล็อกใส่กุญแจมืออย่างรวดเร็ว

“ไปคุยกันที่สถานีตำรวจ” เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ พร้อมกับลากตัวป้าคาเรนไปยังรถตำรวจ คนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่แถวนั้นเริ่มมองตากัน

“คุณตำรวจจับดิฉันทำไม ดิฉันไม่ได้ก่อเรื่องนะ วัยรุ่นพวกนั้นมันต่อยกับแจสเปอร์ต่างหาก!!!” ป้าคาเรนเริ่มโวยวายทันที

“คนไหนคือแจสเปอร์?” ตำรวจถามทุกคนในที่เกิดเหตุ

นิ้วทุกนิ้วชี้ไปพร้อมกันที่เด็กหนุ่มเดมิก็อดชาวเอเชียโดยมิได้นัดหมาย เมื่อเห็นดังนั้นตำรวจก็เลยไปรวบตัวแจสเปอร์ไปอีกคน เอโลอิสเห็นท่าจะไม่ดีเลยจะไปช่วย

“เอ่อ…คุณตำรวจคะ น่าจะมีเรื่องเข้าใจผิด จริง ๆ แล้ว—” เอโลอิสพยายามอธิบายแต่ยังไม่ทันพูดจบ…

แกร็ก!

เอโลอิสโดนสวมกุญแจมือเข้าให้อีกคนเพราะมุมปากของเธอมีร่องรอยการโดนต่อย แสดงว่าเป็นหนึ่งในผู้ร่วมก่อความวุ่นวาย สุดท้ายทั้งเหล่าเดมิก็อดและกลุ่มวัยรุ่นก็โดนรวบไปที่สถานีตำรวจทั้งหมด!

…ณ สถานีตำรวจ…

ภายในสถานีเต็มไปด้วยบรรยากาศอึมครึมและเงียบสงัด เจ้าหน้าที่ตำรวจดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจจะเอาความอะไรจากเหตุการณ์นี้ เพราะมันเป็นเพียงแค่การทะเลาะวิวาทของกลุ่มวัยรุ่นสองกลุ่มที่ไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายร้ายแรงหรือมีความผิดร้ายแรงแต่อย่างใด พวกเขาทุกคนไม่มีประวัติอาชญากรรมติดตัว จึงไม่ได้ถูกบันทึกประวัติอะไรเพราะถือว่าก่อเหตุครั้งแรก

แต่มาตรการที่ตำรวจใช้ในกรณีนี้คือการสั่งสอนให้ทุกคนได้เรียนรู้จากความผิดพลาด โดยการนำตัวทุกคนไปนอนในห้องขังเป็นเวลา 1 คืน เพื่อให้พวกเขาได้ระลึกถึงความผิดที่ได้ทำและไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกในอนาคต เจ้าหน้าที่จึงแยกกลุ่มวัยรุ่นทั้งสองออกจากกันโดยให้แต่ละกลุ่มอยู่ในห้องขังแยกต่างหากเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการตีกันอีกครั้ง

“คุณตำรวจดิฉันไม่ได้ทำผิด เด็กพวกนั้นต่างหากที่หาเรื่องปล่อยป้าไปเถอะ” ป้าคาเรนยังคงร้องโอดครวญเสียงดัง มือเกาะลูกกรงห้องขังแน่น ขณะมองออกไปข้างนอกด้วยสายตาวิงวอน นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอต้องนอนคุกตั้งแต่เกิดมา 60 ปี

“ยัยป้านี่น่ารำคาญชะมัดบ่นอะไรนักหนา อยู่ ๆ ไปเดี๋ยวก็ชิน ผมเข้ามาหลายรอบแล้วยังไม่เห็นรู้สึกอะไร”ชายร่วมห้องขังคนหนึ่งพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและทำท่าทางเหมือนจะนอนพักผ่อนอย่างสงบ แต่เสียงของป้าคาเรนรบกวนโสตประสาทของเขา

“ก็ฉันไม่เคยเข้าคุกนี่ยะ ตั้งแต่เกิดมาประวัติไม่เคยแปดเปื้อนรู้ถึงไหนคงอายถึงนั่น ไม่ได้ขี้คุกแบบเธอหรอกย่ะ” ป้าคาเรนตอบเสียงแข็งด้วยความโกรธ เครียดและอับอายที่ต้องมานอนในที่แบบนี้

“อ้าวยัยป้านี่! อย่ามาซีเล็งเดี๋ยวซู้หลิ่ง!” ชายร่างใหญ่ที่นอนอยู่ตรงมุมห้องโกรธจนหน้าแดง และพยายามจะลุกขึ้นเดินไปหาป้าคาเรนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“นี่แจสเปอร์ ไอ้ซีเล็ง ซู้หลิ่ง..มันแปลว่าอะไรอะ?” เอโลอิสที่นั่งอยู่กับแจสเปอร์ที่มุมห้องขังเริ่มกระซิบถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ไม่รู้สิ ภาษาของพวกคนคุกมั้ง พี่แกบอกเข้าออกคุกบ่อยนี่” แจสเปอร์ตอบพลางหันมองไปที่ชายคนที่กำลังพูดข่มขู่ป้าคาเรน แม้ว่าตัวเขาเองจะไม่ค่อยเข้าใจภาษาเหล่านั้น แต่ดูท่าทีของชายคนนั้นแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

“ก็เป็นไปได้…” เอโลอิสพยักหน้าเห็นด้วย

“อะไรเล็ง ๆ หริ่ง ๆ นะ พูดให้มันเป็นภาษาหน่อยคนสมัยนี้นี่ภาษาวิบัติไปหมดแล้ว!” ป้าคาเรนยังคงบ่นไม่หยุด

“ป้าผมว่าเรามานั่งดี ๆ ตรงนี้ดีกว่านะครับพรุ่งนี้ก็น่าจะได้ออกแล้ว” แจสเปอร์เห็นท่าไม่ดีอีกครั้ง จึงลุกขึ้นมาหาป้าคาเรน เพื่อพยายามพาเธอกลับไปนั่งในมุมห้องที่ห่างจากชายคนนั้น

เอโลอิสก็เข้ามาช่วยด้วยอีกแรง แต่ในขณะที่ทั้งสองคนพยายามพาป้ากลับไปที่มุมเดิม ชายร่างใหญ่ที่เดิมนอนอยู่ก็ลุกขึ้นอีกครั้งเพราะทนกับความปากดีของป้าไม่ไหวแล้ว

“ยัยป้านี่น่ารำคาญชะมัดอยากโดนสักหมัดใช่มั้ย!” เขายกมือขึ้นเตรียมจะต่อย ป้าคาเรนทำหน้าตกใจแต่ยังคงบ่นเสียงดังไม่หยุด โชคดีที่ในช่วงเวลานั้นมีชายอีกคนในห้องขังเดียวกันเดินเข้ามาจับแขนชายคนนั้นไว้ และพยายามห้ามปรามอย่างใจเย็น

“ใจเย็นพวก อย่าทำให้พวกเด็กใหม่กลัวสิ พวกเขาแค่ยังไม่ชินแค่นั้นเอง” ชายคนที่กำลังโมโหมองไปที่ชายคนที่ห้ามปรามด้วยสายตาเกรี้ยวกราด แต่ในที่สุดก็ยอมถอยหลังไปและพูดเสียงขุ่น

“อย่าให้มีครั้งที่สอง…” ชายคนนั้นยอมหยุดแล้วกลับไปนอนที่เดิม

“โห ขอบคุณมากเลยครับพี่ที่ช่วยพวกเราไว้” แจสเปอร์กล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ

“ไม่เป็นไรน้อง รู้ว่าเป็นเด็กใหม่มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้” ชายที่เข้ามาห้ามปรามยิ้มให้กับแจสเปอร์และเอโลอิส

“ขอบคุณอีกรอบครับพี่” แจสเปอร์ขอบคุณซ้ำ ก่อนที่ชายคนนั้นจะถามต่อว่า

“หิวไหมกินข้าวกินปลาหรือยัง?”

“อ๋อ ยังเลยครับพี่” แจสเปอร์ตอบเสียงอ่อน

“เอานี่ไป” เขายื่นถุงช็อกโกพายมาให้แจสเปอร์ถุงนึง

“เอ๋…ให้ผมเหรอครับ?” แจสเปอร์ถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย

“หนมน้า ๆ” ชายคนนั้นยิ้มกรุ้มกริ่ม

“เชี่ยยยยย!!! / เชี่ยยยยย!!!” เอโลอิสกับแจสเปอร์ถึงกับอุทานขึ้นมาพร้อมกัน

คำนั้นแม้ไม่รู้ความหมายแต่กิริยาท่าทางมันฟ้อง แค่ได้ยินก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว ทั้งสามคนรีบพากันเกาะติดกับกรงห้องขัง ยืนอยู่ในบริเวณที่เจ้าหน้าที่ตำรวจสามารถเห็นพวกเขาได้เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยทัน เพราะท่าทางในคืนนี้คงไม่มีใครนอนหลับสนิทอย่างแน่นอน ความรู้สึกไม่ปลอดภัยเริ่มปกคลุมไปทั่ว เหล่าเดมิก็อดรู้ดีว่า คืนนี้อาจจะต้องเผชิญกับอะไรที่ไม่คาดคิดได้ทุกเมื่อต้องปกป้องปกป้องอธิปไตยของตัวเองไว้ เมื่อไหร่จะได้ออกห้องขังเนี่ย...ช่วยด้วยยยย!!!

หลักฐานการต่อสู้

ฝูงพัควัดจิ 5 ตัว

สินสงคราม : พิษกัดกร่อน x5

(LUK 80+ ได้ตามเลขไบต์หลักสุดท้าย)

ถึงจะบอกว่าคืนนี้คงไม่มีทางหลับได้แต่ด้วยความเหนื่อยล้ามาทั้งวันสุดท้ายเดมิก็อดทั้งหลายก็หลับเป็นตายอยู่ดี แม้ว่าจะมีความระแวงไม่ไว้ใจเพื่อนร่วมห้องขังอยู่ก็ตาม เอโลอิสกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่หลายรอบปกติแล้วจะมีเคอร์ติสช่วยเฝ้าระวังให้เธออีกแรง แต่ด้วยความชุลมุนที่เกิดขึ้นตำรวจไม่มีทางจับนกกระทามาที่สถานีตำรวจด้วยอยู่แล้ว เอโลอิสเองก็ไม่แน่ใจนักว่าตอนนี้นกกระทาของเธออยู่ที่ไหน บางทีมันอาจจะกำลังหาทางช่วยเธออยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้

ในระหว่างที่เอโลอิสกำลังพยายามข่มตานอนหลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกรอบสายตาของเธอก็พลันเหลือบไปมองพื้นที่สะท้อนเงาจากแสงไฟที่ตกกระทบแม้จะไม่มีกลางคืนแต่จุดที่เป็นห้องขังนั้นไม่มีหน้าต่างจึงทำให้มันดูมืดโดยปริยายมีเพียงแสงไฟจากบริเวณที่เจ้าหน้าที่อยู่ที่ยังพอสาดส่องเข้ามาบ้าง ดูเหมือนจะมีเงาของใครบางคนค่อย ๆ ลุกขึ้นเงานั้นค่อย ๆ แปรเปลี่ยนกลายเป็นเงาประหลาดมีอะไรก็ไม่รู้ยั้วเยี้ยเต็มหัว เธอรู้ได้ในทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องปกติ

ในขณะที่เอโลอิสคิดจะหันไปเพื่อดูโฉมหน้าของเจ้าของเงาประหลาดนั้นก็มีเสียงของชายปริศนาทักเธอขึ้นมาก่อน เป็นเสียงที่มาจากนอกห้องขัง

“อย่ามองไปที่มัน” เสียงใครบางคนดังขึ้นทำให้เอโลอิสชะงักไปชั่วขณะ

“อย่ามอง นั่นเป็นกอร์กอนถ้าเธอมองมันเธอจะกลายเป็นหิน” นายตำรวจคนหนึ่งในโรงพักที่กำลังเข้าเวรทักขึ้นเขาเองก็พยายามเลี่ยงที่จะมองมัน

“คุณมองเห็นอสุรกายเหรอ?” เอโลอิสแปลกใจเล็กน้อยโดยปกติแล้วมนุษย์ทั่วไปไม่น่าจะมองเห็นมัน

“ฉันก็เป็นเหมือนกับเธอนั่นแหละ” เขาพูด

“คุณคือ—” เอโลอิสเลิกคิ้ว เหมือนเธอพอจะเดาได้แล้วว่าเขาน่าจะมีความเกี่ยวข้องกับเทพเจ้าไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

“นั่นยังไม่ใช่เรื่องสำคัญในตอนนี้ ก่อนอื่นเราต้องรีบจัดการอสุรกายที่อยู่ข้างหลังเธอตอนนี้ก่อน” เขากลับเข้าเรื่อง

“แต่กระเป๋าของฉันถูกตำรวจยึดไว้หมดจะสู้มันได้ยังไงกัน?” ก่อนที่พวกเอโลอิสจะโดนยัดเข้าตารางแน่นอนว่าของทุกสิ่งของพวกเธอถูกตำรวจยึดเอาไว้จนกว่าจะได้รับการปล่อยตัว ซึ่งกว่าจะคืนก็คงจะเป็นวันรุ่งขึ้น

“รับนี้ไปให้ยืมชั่วคราวจัดการเสร็จก็คืนมาด้วยล่ะ” เขายื่นปืนประจำตัวยัดใส่มือของเธอ ปืนอันนี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนปืนตำรวจธรรมดา แต่มันต้องเป็นของที่ทำขึ้นพิเศษเพื่อปราบอสุรกายแน่นอน เอโลอิสรับมันไว้ก่อนจะมองกลับไปที่เงาที่จ้องจะกินหัวเธออยู่ด้านหลัง เธอแอบมือสั่นเล็กน้อยเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ละ…แล้วจะจัดการมันยังไงล่ะ ฉันมองเห็นมันโดยตรงไม่ได้นี่คะ?”

“งั้นเอานี่ไปอีก” เขายัดกระจกแบบมีด้ามถือให้กับเอโลอิสอีกอัน

“นี่มันไม่ใช่เวลามาเสริมสวยนะคะ” ดูเหมือนเอโลอิสจะไม่เข้าใจว่ากระจกนี่มีประโยชน์อะไร ทำเอาคุณตำรวจผู้นั้นถึงกับถอนหายใจแต่เขาก็ยังพยายามตอบกลับอย่างใจเย็น

“ไม่ได้ให้เอามาเสริมสวยให้เอาไปจัดการกอร์กอน!”

“ยังไงอะคะ?” เธอเอียงคอถาม ถ้าเวลานี้เคอร์ติสอยู่ด้วยมันคงช่วยอธิบายให้เธอแล้วล่ะ

“ฉันละปวดหัวกับเธอจริง ๆ เลย กอร์กอนไม่สามารถทำให้คนที่มองมันผ่านเงาสะท้อนกลายเป็นหินได้ ที่นี้เข้าใจรึยัง!”

“อะ…อ๋อแบบนี้นี่เองสินะคะ” เธอพยักหน้าเข้าใจ

“พนันได้เลยว่าเธอไม่ใช่ธิดาเทพีอะธีน่าแน่ ๆ” ตำรวจคนนั้นพูดลอย ๆ แต่ก็ดังพอที่จะให้อีกฝ่ายได้ยิน

“นี่คงไม่ได้หลอกด่ากันใช่ไหมคะ?” เอโลอิสหรี่ตาลงเล็กน้อย

“คิดม๊ากกกกกก!” เขาพูดเสียงสูง

“ถ้าตอนนั้นตั้งใจแล้วไปเข้าเรียนวิชายิงปืนบ้างก็ดีนะสิ…” เธอบ่นงึมงำกับตัวเอง เวลาไม่คอยท่าสิ่งมีชีวิตที่ถูกคาดเดาว่าเป็นกอร์กอนกำลังค่อย ๆ เข้ามาใกล้ เอโลอิสมือสั่นไปหมดเล็งผิดเล็งถูก เธอไม่ใช่นักยิงปืนมืออาชีพย่อมไม่ชินกับอะไรพวกนี้อยู่แล้ว

“มันใกล้เข้ามาแล้วเธอต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้วสาวน้อย” เสียงเร่งเร้าจากคุณตำรวจทำเอาเธอเสียสมาธิสุด ๆ แต่ก็พยายามรวบรวมสติเล็งไปทางด้านหลังโดยใช้กระจกเงาเป็นตัวบอกทิศทางก่อนที่จะเหนี่ยวไกเล็งยิงไป

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ปัง!

HEADSHOT!!!

เงาของกอร์กอนที่เหมือนหัวจะสั่นเล็กน้อยจากแรงกระสุนค่อย ๆ กลายเป็นเงาของฝุ่นละลองสลายหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อยากจะเชื่อว่าเสียงปืนดังขนาดนี้กลับไม่มีผู้ต้องหาคนไหนตื่นจากนิทราเลยสักนิด จะมีก็แต่ป้าคาเรนและแจสเปอร์ที่เป็นเดมิก็อดจึงรับรู้ได้ถึงอาวุธวิเศษนี้ เสียงแหลมสูงปรี๊ดที่มาพร้อมแรงสะดุ้งรุนแรงทำลายความเงียบทันที

“ว๊ายยยยย! เสียงปืน ใครยิงปืน คุณตำรวจมีคนใช้อาวุธปืนนนนน!!!” ป้าคาเรนเอะอะโวยวายขึ้นทันทีที่สะดุ้งตื่นเหมือนร่างกายตอบสนองโดยอัตโนมัติว่าให้หวีดวีนไว้ก่อนอย่างอื่นค่อยถามทีหลัง เธอดิ้นพล่าน สายตาลอกแลก มือไม้ปัดป่ายไปทั่ว แจสเปอร์ที่นอนข้าง ๆ ก็สะดุ้งเฮือกตื่นตาม ก่อนจะหันซ้ายหันขวาอย่างงุนงง จนกระทั่งสายตาปะทะกับป้าแกที่กำลังตะโกนลั่นห้องขัง

เสียงหวีดของป้าคาเรนราวกับเป็นการกดปุ่มฉุกเฉินให้กับทุกคนในห้องขัง ผู้ต้องหาคนอื่น ๆ ที่ก่อนหน้านี้หลับปุ๋ยก็ลุกฮือขึ้นพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย สีหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก พวกเขายืดคอ มองไปรอบห้องขังอย่างหวาดระแวง ราวกับจะมีใครสักคนพุ่งเข้ามายิงซ้ำในอีกวินาทีถัดไป เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นเกิดเป็นความโกลาหลในห้องขังขนาดย่อม ๆ เพราะใคร ๆ ก็รักตัวกลัวตายกันทั้งนั้น

“ทุกคนหยุด อยู่ในความสงบ!” เสียงตำรวจที่กำลังเข้าเวรพยายามควบคุมความวุ่นวายของฝูงชนในห้องขัง “ไม่อย่างนั้นจะได้นอนคุกเพิ่มอีกคืนนึง!” สิ้นเสียงนั้นบรรยากาศในห้องขังก็กลับมาเงียบกริบอีกครั้งหนึ่งราวกับทุกคนถูกปิดสวิตช์

“ก็ยัยป้าคนนี้บอกว่าได้ยินเสียงปืนนี่คุณตำรวจ” ผู้ต้องหาคนหนึ่งท้วงขึ้น

“ก็ฉันได้ยินจริง ๆ นี่ไม่เชื่อก็ถามหนุ่มน้อยคนนี้สิ ใช่ไหมแจสเปอร์?” ป้าคาเรนหันไปหาแจสเปอร์เพื่อหาพวก

“จริ—” ก่อนที่แจสเปอร์จะตอบอะไรสายตาก็พลันไปมองที่เอโลอิสที่กำลังทำหน้าเหมือนส่งซิกส่ายหัวเป็นสัญญาณว่า ‘อย่าเอ็ดไป’ แล้วชี้ไปที่อาวุธวิเศษในมือ เขาถึงกับทำตาโตแล้วรีบกลับคำทันที “จริงที่ไหนกันล่ะป้า! ป้าต้องฝันร้ายแล้วหูแว่วแน่ ๆ ผมยังไม่ได้ยินอะไรเลยนะ”

แม้แจสเปอร์จะยืนยันเช่นนั้นแต่ก็มีเพื่อนร่วมห้องขังคนหนึ่งเหลือบไปเห็นอาวุธในมือของเอโลอิสเข้าแล้วท้วงขึ้นมาทันที

“เฮ้ย! เอาปืนฉีดน้ำเข้ามาในนี้ได้ไง คุณตำรวจทำไมยัยนี่มีปืนฉีดน้ำทีผมยังโดนยึดของไว้หมดเลย!” เสียงท้วงดังขึ้นจากผู้ต้องหาอีกคนที่ตาดีเกินเหตุ

“ยัยหนูนี่! เธอแอบเอาปืนฉีดน้ำเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ส่งมานี่เลย!” ตำรวจเวรที่ได้ยินเสียงร้องท้วงรีบก้าวยาว ๆ มาจนถึงหน้ากรงห้องขัง สีหน้าแสดงออกถึงความตกใจแบบโอเวอร์แอคติ้งชัดเจน เขาชะโงกเข้ามาแล้วยื่นมือออกไปยึดปืนฉีดน้ำจากมือของเอโลอิสอย่างเร็วไว ทำเหมือนไม่เคยเห็นมันมาก่อนในชีวิต ทั้งที่ความจริงคือเขาเองที่แอบยัดมันให้เธอก่อนหน้า

“อ้าว…ก็เมื่อกี๊คุณเป็นคนให้—” เอโลอิสที่ไม่ได้ถูกเตี๊ยมมาก่อนงงเป็นไก่ตาแตกแต่ก็ยอมยื่นปืนให้คุณตำรวจยึดไว้แต่โดยดี แต่ก็อดที่จะถามไม่ได้

“อะแฮ่ม ๆ ๆ ๆ” ตำรวจเวรส่งเสียงกระแอมอย่างจงใจ พร้อมทั้งขยิบตาเล็กน้อยราวกับส่งสัญญาณลับ บอกให้เธอหยุดพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปมากกว่านี้

“อะ…อ๋อ…” เอโลอิสก็ทำทีเออออไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้

“ว่าแต่คนในห้องขังหายไปไหนคนนึงน่ะ” ผู้ต้องขังคนเดิมที่ไม่รู้ว่าชาติก่อนเป็นโคนันหรืออย่างไร เริ่มสังเกตเห็นอีกครั้งแล้วพบว่าจำนวนผู้ต้องขังในห้องลดลงไปคนหนึ่ง หายไปอย่างไร้ร่องรอย เอโลอิสเองที่รู้ตัวว่าเพิ่งกำจัดอสุรกายที่แฝงตัวเข้ามาเป็นหนึ่งในผู้ต้องขัง ได้แต่นิ่งเงียบสายตาของเธอมองไปที่คุณตำรวจเพื่อขอความช่วยเหลือ

“อะ…อ่อ…หมอนั่นมีคนประกันตัวออกไปแล้ว พวกนายหลับอยู่เลยไม่รู้เรื่อง” ตำรวจรีบตอบกลับทันที น้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย ท่าทีพยายามกลบเกลื่อนอย่างเห็นได้ชัด

“ดึกดื่นป่านนี้สถานีตำรวจยังทำการให้คนมาประกันตัวด้วยเหร—” ก่อนที่แจสเปอร์จะตั้งข้อสงสัยไปมากกว่านี้เอโลอิสก็รีบคว้าตัวของเขาแล้วเอามือปิดปากในทันทีพร้อมกระซิบข้างหูของเจ้าตัวว่า…

“อย่าพูดอะไรไปมากกว่านี้ได้ไหมเดี๋ยวเสียเรื่องหมด!”

“เอาเป็นว่าทุกอย่างคลี่คลายแล้วทุกคนกลับไปนอนซะ วันพรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านกันแล้ว” คุณตำรวจรีบพูดปิดบทเหมือนตัดตอนเรื่องราวไว้แค่ตรงนั้น และแล้ว...คืนประหลาดในห้องขังเล็ก ๆ ก็จบลง…

เช้าวันต่อมา…

เสียงประตูเหล็กเลื่อนเปิดออกพร้อมกับฝีเท้าหนักแน่นของตำรวจเวรคนใหม่ที่ดูเคร่งขรึมกว่าคนเมื่อคืน

“ถึงเวลาออกมากันได้แล้ว คราวหน้าคราวหลังอย่าก่อเรื่องทะเลาะวิวาทกันอีก ถ้ามีอีกครั้งจะบันทึกประวัติแน่” น้ำเสียงของตำรวจคนใหม่ราบเรียบแต่แฝงความเฉียบขาดในถ้อยคำ ไม่มีการยิ้มหรือพูดเล่นเหมือนคนเมื่อคืน ทำเอาทั้งสามคนที่อยู่ในห้องขังถึงกับยืดหลังตรงราวกับเด็กนักเรียนเจอครูฝ่ายปกครอง

“พวกเราเข็ดแล้วครับไม่ทำแล้ว” แจสเปอร์ตอบเสียงเรียบพร้อมยกมือสองข้างขึ้นเล็กน้อยแสดงความบริสุทธิ์ใจ แม้ในใจจะอยากต่อรองว่าความผิดไม่ใช่เขาทั้งหมดก็ตาม

ทันทีที่ลูกกรงเลื่อนเปิดออก ป้าคาเรนแทบจะพุ่งตัวออกมาเป็นคนแรก พลางก้มลงกราบพื้นสถานีตำรวจ

“อิสระภาพ นี่แหละ อิสระภาพ!!!” เสียงของเธอดังก้องในโถงทางเดินอย่างไม่เกรงใจใคร

“ไม่เอาน่าป้า อายเขา” เอโลอิสที่เดินตามหลังออกมารีบเข้าไปสะกิดเบา ๆ พยายามดึงตัวคุณป้าขึ้นจากพื้นก่อนที่ใครจะมองพวกเขาแปลกไปกว่านี้อีก แล้วพากันไปรับของคืน

เมื่อพ้นประตูสถานีออกมา แสงแดดภายนอกดูสว่างจ้าเสียจนแทบลืมตาไม่ขึ้น ความรู้สึกเย็นวาบของอากาศยามเช้าโบกผ่านใบหน้า ทำให้ทั้งสามคนรู้สึกเหมือนเพิ่งได้รับชีวิตคืนมาอีกครั้ง พวกเขาไม่พูดพร่ำกันมาก รีบเดินออกมาจากสถานีโดยไม่หันกลับไปมองอีกแม้แต่นิดเดียว

“โอเคตอนนี้พวกเราก็ออกจากห้องขังมาได้แล้ว ต้องหาตัวเคอร์ติส” เอโลอิสเอ่ยขึ้นทันทีที่พ้นเขตอาคาร เธอหยุดเดินและหันมามองเพื่อนร่วมชะตากรรมทั้งสองอย่างจริงจัง

“เจ้านกนั่นยังมีประโยชน์อยู่เหรอตอนพวกเรานอนในกรงมันหายหัวไปไหน?” ป้าคาเรนพูดแบบไม่สบอารมณ์

“มันอาจกำลังหาทางช่วยพวกเราอยู่ก็ได้นะครับป้า” แจสเปอร์พยายามมองในแง่ดี แม้จะไม่ได้มั่นใจนักแต่ก็อยากให้สถานการณ์ผ่อนคลายขึ้น

“มีใครกำลังคิดถึงกระผมอยู่หรือเปล่าขอรับ!” เสียงคุ้นเคยดังมาจากด้านบน ก่อนที่ร่างเล็ก ๆ ของเจ้านกกระทาเคอร์ติสจะร่อนลงมาพลิ้ว ๆ จากหลังคาสถานีตำรวจ

“เคอร์ติส ไปไหนมา! นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เอโลอิสรีบเดินเข้าไปหา สีหน้าทั้งโล่งใจและหงุดหงิดปนกัน

“สบายมากขอรับไม่มีใครสนใจกระผมเลยด้วยซ้ำ และตอนนี้กระผมมีข่าวดีและข่าวร้ายจะบอกอยากฟังเรื่องไหนก่อนดีขอรับ?” มันถามอย่างอารมณ์ดี ปีกเล็ก ๆ พับเข้าหากันราวกับจะยืนรายงานทหาร

“งั้นเอาข่าวร้ายก่อนละกัน คงไม่มีอะไรแย่กว่าไปนอนซังเตแล้วล่ะ” เอโลอิสถอนหายใจ กลั้นใจฟัง

“ข่าวร้ายก็คือรถเที่ยวต่อไปเพิ่งออกจากสถานีขอรับ”

“บ้าจริง!” เอโลอิสสบถพร้อมสะบัดหน้าไปอีกทาง หงุดหงิดขึ้นมาทันที เหมือนความหวังพังครืนลงในชั่วพริบตา

“ส่วนข่าวดี…”

“ข่าวดีคืออะไรเหรอ?” แจสเปอร์ถามด้วยแววตากล้า ๆ กลัว ๆ

“กระผมมีแผนสำรองเรียบร้อยแล้ว จะมีคนขับรถพาเราไปส่งที่บอสตันขอรับ”

“เขาเป็นใคร อยู่ไหน ไว้ใจได้ไหม คงไม่ใช่พวกมาเฟียหรือทหารรัสเซียอะไรทำนองนั้นแล้วใช่ไหม?” เอโลอิสรัวคำถามไม่หยุด ใจหนึ่งก็ดีใจที่จะมีคนพาไปส่ง แต่อีกใจหนึ่งก็แอบระแวงกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยกับคราวที่ไปตามหาราชรถ

“ไม่ต้องห่วงขอรับ บุคคลผู้นี้เป็นศิษย์เก่าจากค่ายฮาล์ฟบลัดเช่นกัน และเขาก็อยู่แถวนี้แล้วด้วย”

“ไหนล่ะ?” เอโลอิสหรี่ตาลง พยายามชะเง้อมองรอบ ๆ พลางพึมพำ

ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรต่อ รถคันหนึ่งก็ค่อย ๆ แล่นเข้ามาจอดข้างทางอย่างเงียบเชียบ เสียงเครื่องยนต์ดับลงก่อนที่ประตูฝั่งคนขับจะเปิดออก และชายหนุ่มในชุดลำลองเดินลงมาจากรถอย่างมั่นใจ

“นะ..นี่มันคุณตำรวจที่เข้าเวรเมื่อคืนนี่ครับ” แจสเปอร์พูดเสียงดัง

“แล้วเขาไม่ทำงานทำการแล้วเรอะ” ป้าคาเรนเสริมทันควันด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

“อ๋อ พอดีว่าผมออกเวรแล้วน่ะและพรุ่งนี้ผมหยุด ฉะนั้นก็มีเวลาพาทุกคนไปถึงบอสตันได้” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มสบาย ๆ คนละลุคกับเมื่อคืนลิบลับ

“ทุกคนขอรับนี่คือคุณแจ็คสัน ฮิลส์ บุตรแห่งเฮอร์มีสขอรับ” เคอร์ติสแนะนำอย่างเป็นทางการด้วยน้ำเสียงภูมิใจ

“ลูกเทพแห่งโจรแต่มาเป็นตำรวจเนี่ยนะ—” ป้าคาเรนยังไม่ทันพูดจบ เอโลอิสก็สะกิดศอกเข้าไปที่สีข้างเธอเบา ๆ ส่งสัญญาณให้หยุดพูด ก่อนที่ใครบางคนจะได้ยินเข้าและเปลี่ยนใจไม่พาไปส่ง

แจ็คสันหัวเราะเบา ๆ เหมือนได้ยินแว่ว ๆ แต่ก็เลือกไม่ใส่ใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “ต้องขอโทษด้วยที่เมื่อคืนพูดไปแบบนั้นนะสาวน้อย แต่คงไม่ดีแน่ถ้าคนพวกนั้นรู้ว่าเธอได้ปืนมาจากฉัน”

“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่ให้ยืมอาวุธนะคะ” เอโลอิสตอบอย่างสุภาพ พร้อมพยักหน้าเบา ๆ

“เรื่องเล็กน้อยน่ะ เฮดช็อตได้สวยมากแม่นจริง ๆ” เขาชมพร้อมยกนิ้วโป้งให้เธอด้วยท่าทีจริงใจ

“อันที่จริงหนูเล็งขาน่ะค่ะ กะว่าจะให้มันล้มลง…” เอโลอิสตอบพลางเกาหลังคอแบบเขิน ๆ

แจ็คสันหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วโบกมือ “เอาเป็นว่าช่างเถอะ อย่าเสียเวลากันมากกว่านี้เลย เชิญทุกคนขึ้นรถครับ”

ทุกคนพากันขึ้นไปนั่งบนรถที่จอดอยู่ข้างทาง ก่อนที่เสียงเครื่องยนต์จะติดขึ้นมาอีกครั้ง แจสเปอร์กระโดดขึ้นไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ ส่วนเอโลอิสกับป้าคาเรนเลือกนั่งเบาะหลัง

“พี่เคยไปบอสตันมาก่อนไหมครับ?” แจสเปอร์ถามพลางหันหน้าไปหาแจ็คสันระหว่างที่รถเคลื่อนตัวออกจากลานจอดหน้าสถานีตำรวจ

“อ๋อ ไม่เคย”

“อ้าว!” แจสเปอร์อุทานเสียงสูง ดวงตาตี่ ๆ เบิกกว้างอย่างตกใจนิด ๆ

“แต่ไม่เป็นไร ไปตามทางไม่ยากนักหรอก” แจ็คสันยักไหล่เหมือนไม่ได้ใส่ใจ “ว่าแต่ที่บอสตัน พวกเธอจะไปพักกันที่ไหนล่ะ? หรือมีคนรู้จักอยู่บ้างไหม?”

เอโลอิสลังเลเล็กน้อยที่จะตอบ เธอมองออกนอกหน้าต่างราวกับกำลังคุ้ยหาความทรงจำเก่าก่อนที่เคยมีในบอสตัน “ก็…พอจะรู้จักอยู่คนนึง แต่ไม่แน่ใจว่าควรไปรบกวนเขาไหม…”

“โอ๊ยยยยย…เวลานี้มันคงไม่ใช่เวลาจะมานั่งเกรงใจกันแล้วล่ะ นี่เธอเป็นฝรั่งจริงไหมเนี่ย! โทรไปเลย! อย่างน้อยมีคนให้พึ่งพิงก็ยังดีกว่าไม่มี หรือจะให้ไปนอนซังเตอีกสักคืนหรือไง!” ป้าคาเรนบ่นเสียงดังพร้อมยกมือปัดอากาศอย่างหัวเสีย

“ก็ได้ค่ะ…” เอโลอิสพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเตรียมจะกดหมายเลข แต่ก่อนที่เธอจะกดโทรออก แจ็คสันก็เอื้อมมือมาหยิบมือถือสมาร์ทโฟนเดดาลัสจากช่องเก็บของแล้วส่งให้

“ใช้นี่ดีกว่านะจะได้ไม่เรียกแขกมาอีก” เขาว่า สีหน้าของเขานิ่งจริงจังต่างจากเมื่อครู่

“โห! นี่มันรุ่น Hydro X นี่ รุ่นล่าสุดเลยนะพี่ชาย” แจสเปอร์อุทานอย่างตื่นเต้น ตาโตเป็นประกายราวกับเด็กเห็นของเล่นใหม่

“ขอบคุณค่ะ” เอโลอิสรับมือถือมาก่อนที่จะกดเบอร์ของคุณหญิงแอนเดอร์สันที่เคยได้รับไว้ช่วงงานศพของแมคเคย์ล่าและวินสตัน

เสียงรอสายดังขึ้นในหูทีละครั้ง...หนึ่ง...สอง...สาม... เธอกดโทรใหม่อีกครั้ง และอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้น สบตาเพื่อนร่วมทางอย่างงุนงง

“แปลกจังเลยไม่มีคนรับสาย…” หรือบางทีคุณหญิงอาจจะเปลี่ยนเบอร์แล้ว? หรือกำลังเดินทาง? หรือ...มีบางอย่างเกิดขึ้น?

ท่ามกลางความเงียบชั่วขณะ เสียงเครื่องยนต์ของรถยังคงทำหน้าที่อย่างขยันขันแข็ง ล้อทั้งสี่เริ่มหมุนเร่งความเร็ว ค่อย ๆ พาพวกเขาแล่นออกจากย่านใจกลางเมืองเข้าสู่ถนนหลวงสายหลัก การเดินทางไปบอสตันเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งโดยไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า...สิ่งที่รออยู่ข้างหน้าจะเป็นอะไรกันแน่…

หลักฐานการต่อสู้

กอร์กอน

สินสงคราม: 

- เลือดของกอร์กอน (เลขไบต์ท้าย เลขคี่)

- เกล็ดของกอร์กอน (เลขไบต์ท้าย เลขคู่)

(LUK 60+ จะมีโอกาสดรอปมากขึ้่น โดยเลขไบต์รองท้ายคือจำนวน)

+2 ตื่นรู้จากการพิชิตกอร์กอนครั้งแรก

ผ่านไปประมาณสี่ชั่วโมงกว่า รถยนต์ของเหล่าเดมิก็อดก็ค่อย ๆ แล่นเข้าสู่เขตเมืองบอสตัน เมืองยังคงเต็มไปด้วยชีวิต ผู้คนเดินขวักไขว่ริมถนน ร้านกาแฟเปิดประตูอ้ารับลูกค้า รถบัสเคลื่อนตัวผ่านสี่แยกพร้อมเสียงเบรกแหลม ๆ บรรยากาศโดยรวมดูเหมือนเมืองปกติทุกประการ

แต่ท้องฟ้าเหนือหัวกลับหม่นเทา เมฆต่ำราวกับก้มลงมาฟังสิ่งที่อยู่ในรถ ท่ามกลางความพลุกพล่าน เอโลอิสกลับรู้สึกว่าตัวเองใจหวิวแปลก ๆ เธอนั่งเบียดอยู่ข้างป้าคาเรนด้านหลัง มองออกไปนอกหน้าต่างเงียบ ๆ จนกระทั่งสะดุ้งเฮือกขึ้นมาเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ร่างเธอกระตุกไปชั่ววูบ มือหนึ่งยกขึ้นจับอกซ้ายทันที

"มีอะไรเหรอพี่สาว?" แจสเปอร์หันมาจากที่นั่งข้างคนขับ

“ไม่รู้สิ แค่รู้สึกแปลก ๆ นิดหน่อย...แต่คงคิดไปเองมั้ง” เอโลอิสตอบ เธอยังคงจับอกอยู่หลวม ๆ พลางพยายามบังคับตัวเองให้หายใจเข้าออกช้า ๆ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ลองกดโทรหาเบอร์ของคุณหญิงอีกครั้ง เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่รถเลี้ยวเข้าสู่ย่านที่พักอาศัย

“ฮัลโหล คุณหญิงหรือเปล่าคะ? คือหนูเอโลอิส เพื่อนของแมคเคย์ล่าเองค่ะ พอดีว่าหนูเพิ่งมาถึงบอสตัน—”

ยังไม่ทันจะจบประโยค ปลายสายไม่มีผู้ใดตอบกลับมามีเพียงความเงียบและเสียงลมพัดเข้ามาในสาย แล้วสายก็ถูกตัด

“อ้าว ฮัลโหล ค่ะ ฮัลโหล!” เอโลอิสขมวดคิ้ว กดโทรกลับไปอีกหลายครั้ง แต่ไม่มีใครรับอีกเลย

“เขาไม่รับเหรอ?” แจ็คสันถามพลางชะลอรถที่สี่แยก

“คงงั้น...ติดต่อไม่ได้เลย เราคงต้องหาทางกันเองแล้วล่ะ” เอโลอิสพูด ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงแล้วคืนให้แจ็คสัน

“โอเค เดี๋ยวผมไปส่งพวกคุณที่ร้านอาหารใกล้ ๆ นี้ก่อนละกัน” แจ็คสันพูดพลางเหลือบมองกระจกมองหลัง "ผมต้องรีบกลับนิวยอร์กเลย วันนี้ขับรถมาตั้งแต่เช้า พรุ่งนี้ต้องเข้าเวรเช้าที่สถานี”

รถหยุดที่ริมฟุตบาทหน้าร้านอาหารเล็ก ๆ สไตล์วินเทจชื่อ Stella’s Diner ป้ายไฟนีออนกระพริบแสงสีชมพูอ่อนท่ามกลางบรรยากาศครึ้มฝนของบอสตัน

“งั้นขอบคุณมากเลยนะคะ” เอโลอิสพูด พลางเปิดประตูลงจากรถ

“ถ้ามีอะไรฉุกเฉิน โทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ” แจ็คสันพูดพร้อมยิ้มจาง ๆ

เอโลอิสพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนที่แจ็คสันจะขับรถออกไป มุ่งหน้าสู่ทางหลวงกลับนิวยอร์ก

หลังจากนั้นเหล่าเดมิก็อดก็เดินเข้าไปในร้าน กลิ่นเบคอนทอดกับกาแฟร้อนตลบอบอวล มีเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ จากลำโพงเพดานช่วยให้บรรยากาศไม่เงียบเหงาเกินไป พวกเขานั่งโต๊ะติดหน้าต่าง ฝั่งตรงข้ามคือภาพขาวดำของบอสตันเมื่อห้าสิบปีก่อนติดอยู่บนผนัง

“รับอะไรดีคะ?” พนักงานวัยรุ่นคนหนึ่งเดินมารับออเดอร์ เธอพูดทั้งที่ยังเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ในปาก

“ผมขอแพนเค้กกับกาแฟดำครับ” แจสเปอร์พูดอย่างรวดเร็ว เปิดเมนูดูแค่ผ่าน ๆ

“ขอเบอร์เกอร์ไก่กับเฟรนช์ฟรายด์…แล้วก็โซดามะนาวค่ะ” เอโลอิสเลือกเมนู

“ส่วนฉันเอาอะไรก็ได้ที่ไขมันไม่สูงน่ะ ฉันไม่ค่อยถนัดอาหารฟาสต์ฟู้ด” ป้าคาเรนพูดขณะถือเมนูห่างออกไปสุดแขนแล้วพยายามอ่าน สไตล์คนแก่สายตายาว

“น้ำเปล่าไหมคะ?” พนักงานเสนอ

ป้าคาเรนเหลือบตามองพนักงานสาวด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ก่อนจะพูดเสียงสั่งอาหารแบบเสียงแข็งหลังจากโดนพนักงานกวนตีน

“เอาสลัดผักก็ได้ ขอแบบไม่ราดน้ำสลัดนะ เดี๋ยวความดันขึ้น แล้วก็ขอซุปอะไรอุ่น ๆ สักถ้วย...แต่ไม่เอาอะไรที่มีชีส เข้าใจไหม?”

พนักงานสาวเคี้ยวหมากฝรั่งช้าลงทันที พยักหน้ารับแบบไม่มีอารมณ์เท่าไร แล้วจดลงในสมุดเล็ก ๆ แต่ป้าคาเรนยังไม่ละสายตาไปง่าย ๆ

“แล้วอย่าทำสลัดแบบที่หั่นผักหยาบ ๆ มาเป็นก้อน ๆ นะ บางร้านผักกาดแต่ละใบใหญ่อย่างกับใบกล้วย เคี้ยวไม่ลงเลย”

“จะรับอะไรเพิ่มไหมคะ...” พนักงานสาวถามแบบอัตโนมัติ ขณะที่พลิกกระดาษเตรียมจดต่อ

“เอ่อ…ไม่เอาเพิ่มแล้วค่ะ” เอโลอิสรีบตัดบท

“สักครู่”

พนักงานสาวจดออเดอร์ลงในกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่ติดอยู่กับแผ่นรองเมนู ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปพร้อมเสียงเคี้ยวหมากฝรั่งดัง แจ่บ ๆ ๆ

ป้าคาเรนเอนหลังพิงพนักเบาะ พลางถอนหายใจเสียงดัง

“เฮ้อ…สมัยนี้เด็กเสิร์ฟไร้มารยาทจริง ๆ เลย”

“ป้าเบาเสียงนิดนึงได้ไหมครับ” แจสเปอร์รีบเอนตัวเข้ามาพูดเบา ๆ พลางเหลือบมองรอบร้านที่เริ่มมีลูกค้าบางโต๊ะหันมามอง

“ก็ฉันพูดความจริง” ป้าคาเรนหันกลับมาพึมพำ ไม่ได้ลดเสียงเท่าไรนัก “นี่ร้านอาหารนะไม่ใช่โรงทาน เสียตังค์มากินไม่ได้มาขอกินฟรีเสียหน่อย!”

“ป้าอย่าเสียงดังจะได้ไหมคะ เดี๋ยวเราโดนไล่ออกก่อนอาหารจะมาหรอก” เอโลอิสกระซิบขัด มือแตะเบา ๆ ไปที่แขนป้าคาเรน ป้าเคลื่อนสายตากลับมาที่เอโลอิส แล้วก็ถอนหายใจอย่างระงับอารมณ์

“เอาล่ะ แล้วทีนี้พวกเราจะตามหาแม็กนัส เชสได้ที่ไหน?” แจสเปอร์เริ่มเข้าเรื่อง พลางหยิบกระดาษโน้ตที่มีลายมือของแอนนาเบ็ธออกมาคลี่ดู

“ถ้าจากที่รุ่นพี่แอนนาเบ็ธบอกก็ต้องไปสวนสาธารณะบอสตัน บนถนนบีคอน” เอโลอิสตอบ ขณะกวาดตามองออกไปนอกร้าน

“แล้วไอถนนบีคอนมันอยู่ตรงไหนกัน?” แจสเปอร์กวาดสายตามองไปรอบร้าน ราวกับคาดหวังว่าจะมีแผนที่แขวนอยู่บนผนัง หรือป้ายบอกเส้นทางแบบที่เคยเจอตามร้านในเขตนักท่องเที่ยว

เขาเหลือบมองข้างโต๊ะ มีเพียงภาพถ่ายเก่าของเมืองบอสตันยุคห้าสิบปีที่แล้ว พอจะมองเห็นตึกสภาเมืองอยู่ลิบ ๆ แต่ไม่มีชื่อถนนใดปรากฏ

“งั้นลองถามคนแถวนี้ดูดีไหม?” เอโลอิสเสนอ พลางหันมองไปรอบร้านบ้าง สายตาหยุดอยู่ที่หญิงชราคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่โต๊ะถัดไป กำลังจิบชาร้อนจากถ้วยลายดอกไม้ และมองออกไปข้างนอกเหมือนกัน ราวกับกำลังรำลึกอะไรบางอย่าง

หญิงชราดูเงียบสงบ ผมสีเงินถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อยในหมวกไหมพรมสีขาวขุ่น สวมแว่นตาทรงกลม ใบหน้าแม้จะมีรอยย่นตามวัย แต่ดวงตายังวาววับเหมือนคนที่ยังตื่นตัวกับโลกอยู่

เอโลอิสสูดลมหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงสุภาพ

“เอ่อ ขอโทษนะคะ พอจะรู้ไหมว่าถนนบีคอนไปทางไหน?”

หญิงชรากำลังจะยกถ้วยชาขึ้นจิบ แต่ชะงักไป ดวงตาหลังแว่นเบิกกว้างขึ้นอย่างรวดเร็ว และมือเริ่มสั่นเล็กน้อย ถ้วยกระทบจานรองเบา ๆ เกิดเสียงดังกริ๊ก

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเอโลอิสตรง ๆ จ้องอยู่นิ่ง ๆ ไม่กะพริบ ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนจากความประหลาดใจเป็นตื่นตระหนก

“เธอ!” เสียงของหญิงชราเอ่ยขึ้นเสียงดัง ทำให้โต๊ะใกล้เคียงหันมามองกันทั้งร้าน

“กำลังจะมีเคราะห์… ฉันเห็นลางร้าย! ลางร้าย!” เธอแทบจะตะโกนซ้ำ มือชี้ตรงไปยังเอโลอิส พร้อมทั้งสั่นศีรษะรัว ๆ ราวกับคนผีเข้า

“ขอโทษค่ะ...อะไรนะคะ?” เอโลอิสถึงกับผงะ

หญิงชราสะบัดมือถ้วยชาหลุดจากนิ้วมือหล่นแตกคาพื้นอย่างไม่ใส่ใจ เศษกระเบื้องกระจายเต็มใต้โต๊ะ เธอลุกขึ้นพรวด เก้าอี้กระแทกพื้นเสียงดังจนลูกค้าทั้งร้านหยุดกินและเงยหน้ามองด้วยความตกใจ

“เธอ! มีบางอย่างตามหลังเธอมา…ฉันเห็น! ฉันเห็นมันอยู่ตรงนั้น! อยู่ข้างหลัง!” หญิงชราตะโกนสุดเสียงแล้วชี้นิ้วสั่นเทาไปทางหลังของเอโลอิส ราวกับมองเห็นสิ่งลี้ลับที่ไม่มีใครมองเห็น

ป้าคาเรนทำตาโต ปากอ้าค้าง แต่สุดท้ายก็พึมพำว่า

“อีนี่ผีเข้าหรือไง...”

หญิงชราหมุนตัวไปรอบ ๆ เหมือนคนหลงทิศ

“พวกแก! พวกแกต้องออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! มันจะตามจองเวรแก พวกมันทั้งหมด!”

ลูกค้าบางโต๊ะเริ่มลุกออกจากเก้าอี้อย่างงง ๆ ส่วนพนักงานสาวที่รับออร์เดอร์ก่อนหน้านี้ตอนแรกทำหน้าเบื่อหน่าย แต่เมื่อหญิงชราเริ่มกรีดเสียงร้องคล้ายหวีดหลอนก็หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง กดหมายเลขอะไรบางอย่างอย่างรวดเร็ว

“ค่ะ ร้าน Stella’s Diner ค่ะ มีหญิงแก่คล้ายสติไม่ดีกำลังป่วนร้านอยู่…ใช่ค่ะ รบกวนส่งเจ้าหน้าที่มาเร็ว ๆ หน่อยนะคะ เธอกำลังจะปีนขึ้นโต๊ะแล้วค่ะ…”

ไม่ทันขาดคำ หญิงชราก็ปีนเก้าอี้ขึ้นไปยืนบนโต๊ะตัวเองจริง ๆ กระโปรงยาวปลิวสะบัด เสียงจานชาชุดสุดท้ายตกแตกดัง

เพล้ง!

“หายนะกำลังจะมา! ท้องฟ้า! ท้องฟ้ากำลังจะเปิด! พวกเธอทุกคนต้องหนี…” เธอแผดเสียงก่อนจะหอบหายใจหนักเหมือนหมดแรงกลางทาง

“โอ๊ย พอทีเถอะ!” ป้าคาเรนถึงกับยกมือปิดหู “ฉันไม่ได้จ่ายค่าซุปมาเพื่อมาฟังอีแก่บ้าน้ำลายพูดพล่ามไร้สาระนะยะ!”

ครู่เดียวประตูร้านก็เปิดออกอีกครั้งพร้อมเสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊ง

เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายในชุดเครื่องแบบก้าวเข้ามา หนึ่งในนั้นเป็นหญิงร่างเล็กที่พูดเสียงสุภาพ

“มีใครโทรแจ้งเรื่องคนคลุ้มคลั่งใช่ไหมคะ?”

“อยู่ตรงนั้นค่ะ!” พนักงานสาวชี้ตรงไปยังหญิงชราที่ยังคงอาละวาด

หญิงชรากรีดเสียงดังลั่นอีกครั้งเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาใกล้

“อย่าเข้ามา! พวกมันส่งพวกแกมาใช่ไหม!”

เธอปัดเก้าอี้ล้มเสียงดัง กวาดแขนผลักแก้วกาแฟของโต๊ะข้าง ๆ กระเด็นหล่นแตกกระจาย ลูกค้าร้องเสียงหลงก่อนจะรีบลุกหนีไปอีกมุมของร้าน

“อย่าแตะตัวฉัน! ฉันยังไม่บอกหมด! ยังมีอีก!”

ตำรวจหญิงพยายามพูดอย่างใจเย็น

“คุณยายคะ เราแค่อยากพาคุณไปพักให้สงบก่อน ไม่เป็นไรนะคะ…”

“โกหก! แกโกหก! แกไม่ได้มาคนเดียวใช่ไหม!?” หญิงชราเงื้อกระเป๋าสะพายเก่า ๆ ฟาดใส่ตำรวจชายอีกคนเข้าที่แขนเบา ๆ แต่เพียงพอให้สถานการณ์บานปลาย

“พอแล้วครับคุณยาย!” ตำรวจชายพูดเสียงแข็ง แล้วพุ่งเข้าคว้าหญิงชราจากด้านหลัง พยายามล็อกแขนทั้งสองข้างไว้ ตำรวจทั้งสองคนช่วยกันลากหญิงชราที่กำลังดิ้นเป็นปลากระดี่ได้น้ำออกจากร้าน เธอยังคงตะโกนไม่หยุด

“ปล่อย! ปล่อยฉันนะ! ฉันยังไม่ทันเตือน! ฉันยังไม่ทันเตือนยัยเด็กนั่นเลย!”

เสียงกรีดร้องของหญิงชรายังไม่ทันจางลงดี ประตูรถตำรวจก็เปิดออก เธอถูกยัดเข้าไปในเบาะหลังอย่างทุลักทุเล ก่อนที่ประตูจะปิดดังปัง! แล้วรถหวอก็แล่นจากไปปล่อยให้เหล่าเดมิก็อดยืนงงเป็นไก่ตาแตก ดูท่าว่าวันนี้คงจะไม่ได้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับถนนบีคอนนั่นแล้วล่ะ…

รุ่งเช้าของวันใหม่ในบอสตันมาพร้อมความหม่นหมองเช่นเดิม เมฆหนาทึบยังคงปกคลุมท้องฟ้าอย่างไม่ยอมจากไป แสงอาทิตย์ลอดผ่านลงมาเพียงบางเบาราวกับไม่อยากให้เห็น โรงแรมราคาถูกที่เหล่าเดมิก็อดพักเมื่อคืนเป็นตึกแคบสามชั้น มีลิฟต์เก่าที่สั่นทุกครั้งที่ประตูกำลังจะเปิด กลิ่นผ้าห่มเก่ากับพรมชื้น ๆ ยังตามหลอกหลอนมาถึงทางเดินด้านนอก

“จากที่ถามพวกลูกค้าในร้ายเมื่อวานนี้ ถนนบีคอนน่าจะอยู่ทางโน้นนะ” เอโลอิสพูดพลางชี้ไปตามแนวถนนสายย่อยที่แยกออกไปทางขวา เธอถือกระดาษโน้ตที่มีลายมือของแอนนาเบ็ธเอาไว้แน่น ประหนึ่งว่ามันเข็มทิศเดียวที่พวกเขาพอจะพึ่งได้

“หวังว่าเราจะไม่หลงนะ” แจสเปอร์พูดพลางหาว “ถ้าเดินผิดอีก ผมจะกลับไปนอนที่โรงแรมจริง ๆ ด้วย”

“นี่ให้มันน้อย ๆ หน่อยจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนกันยะ” ป้าคาเรนบ่นเบา ๆ พลางจัดผ้าพันคอรอบคอให้แน่นขึ้น “อากาศเย็นแปลก ๆ เหมือนฝนจะตกแต่ก็ไม่ตกน่าหงุดหงิดจริง”

ทั้งสามเดินไปตามทางเท้าที่ทอดยาวเลียบอาคารเก่า ตึกแถวอิฐแดงสองฝั่งถนนดูเงียบผิดปกติ ร้านค้าแทบไม่มีใครเปิด แม้จะล่วงเข้าสู่ช่วงสายแล้วก็ตาม บรรยากาศที่เงียบขนาดนี้มันทำให้เสียงฝีเท้าฟังดูดังไปเลย

ฟิ้ว!

เสียงวัตถุบางอย่างแหวกอากาศเฉียดผ่านหูของเอโลอิสไปนิดเดียว เธอสะดุ้งเฮือกหมอบลงกับพื้นโดยไม่รู้ตัว

ฉึก!

ลูกธนูดอกหนึ่งปักเข้ากับเสาไฟฟ้าใกล้ ๆ อย่างแรงจนไม้สะเทือน

“เฮ้ย!?” แจสเปอร์ร้อง พลางหันซ้ายขวา “ใครยิง!?”

“หมอบไว้ก่อน!” เอโลอิสตะโกน แล้วดึงป้าคาเรนลงข้างตัว พากันไปหลบอยู่หลังป้ายรถเมล์ที่พัง ๆ

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังใกล้เข้ามาจากซอกตึกฝั่งตรงข้าม กลุ่มคนในชุดเครื่องแบบทหารเดินออกมาทีละคน ธนูในมือยังคงตรึงสายอยู่ ลูกศรแหลมวาวสะท้อนแสงเงาวับ

แต่สิ่งที่สะดุดตามากกว่าทุกอย่างคือ ‘ใบหูของพวกเขา’ เพราะมันยาว เรียว โค้งไปด้านหลังอย่างสง่างาม เอาจริง ๆ คนปกติไม่มีใครเขาหูแบบนี้กันหรอก

“พวก...เอลฟ์เหรอ?” แจสเปอร์กระซิบเบา ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา

“ไม่ต้องกระซิบแล้วล่ะ พวกนั้นเห็นเราชัดเจนแน่นอน ถ้าจะยิงมาขนาดนี้” ป้าคาเรนพูดเสียงเครียด

ทหารหูเอลฟ์คนหนึ่งยกมือขึ้น สั่งให้ทุกคนหยุด เขาจ้องมาทางเอโลอิสตรง ๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“พวกคุณเป็นใครน่ะ ยิงผิดคนแล้วฉันไม่รู้จักพวกคุณสักหน่อย…” เอโลอิสพูดพลางถอยหนึ่งก้าว

“ไม่หรอก ถูกคนแล้ว…”

ฟิ้ว!

เสียงลูกธนูดอกใหม่ดังขึ้น คราวนี้เฉียดขาแจสเปอร์ไปนิดเดียว

“โอ๊ย! พูดกันดี ๆ ไม่ได้รึไงวะ!” เขากระโดดหลบแล้วตะโกนลั่น

“หนี!” เอโลอิสไม่รอช้า พูดพร้อมคว้าแขนป้าคาเรนและวิ่งไปทางตรอกด้านหลังร้านเบเกอรี่

เสียงลูกธนูไล่ตามมาติด ๆ

ฟิ้ว! ฉึก! ฟิ้ว!

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นปูนดังก้องในตรอกแคบ พวกเขาวิ่งผ่านถังขยะ กองลังเปล่า และรั้วไม้ที่ดูเหมือนพร้อมจะพังได้ทุกเมื่อ เอโลอิสนำหน้า กำมือแน่นรอบแขนของป้าคาเรน ส่วนแจสเปอร์ตามหลังสุด พะวงทั้งทางข้างหน้าและธนูข้างหลัง

ฟิ้ว! ฉึก!

ลูกธนูดอกหนึ่งปักเฉียดหมวกของป้าคาเรนไปไม่ถึงนิ้ว

“โอ๊ย! ฉันไม่ควรมาร่วมทริปนรกนี่ตั้งแต่แรกแล้ว!” ป้าคาเรนบ่นลั่น พลางควักสเปรย์พริกไทยจากกระเป๋าถือ “ถ้าใครกล้าเข้าใกล้ฉันล่ะก็...จะพ่นมันให้ตาบอดกันไปข้างหนึ่งเลย!”

“ป้าจะไปสู้พวกเอลฟ์ได้ยังไงเนี่ย เขาใช้ธนูนะ ไม่ใช่โรคภูมิแพ้!” แจสเปอร์ตะโกนกลับพลางหันไปมองด้านหลัง ขณะที่กลุ่มทหารเอลฟ์ยังคงไล่หลังมา

“เลี้ยวขวาเร็ว!” เอโลอิสตะโกนเมื่อเห็นทางแยกอีกฝั่ง

ทั้งสามพุ่งเข้าทางเลี้ยว ทะลุออกไปยังลานด้านหลังของตึกที่เคยเป็นโกดังเก่า รั้วเหล็กขึ้นสนิมล้อมอยู่โดยรอบ แต่บางช่วงถูกแหว่งออกเป็นช่อง พอให้รอดไปได้ถ้าหลบตัวดี ๆ

พวกเขามุดผ่านรั้วสนิมนั้นอย่างทุลักทุเล กระเป๋าสะพายของป้าคาเรนขูดกับขอบเหล็กจนมีเสียงดังแกร๊ก ๆ ขณะที่แจสเปอร์หันกลับไปอีกครั้ง เห็นเงาทหารเอลฟ์กำลังไล่ตามเข้ามาไม่ห่างนัก

แต่แล้ว...

ตึก!

แจสเปอร์ชนเข้ากับกำแพงตึกอีกด้านเต็มแรง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเจอเข้ากับทางตันเสียแล้ว

“ให้ตายสิ!” เขาพูดอย่างหอบเหนื่อย “ไม่มีทางไปแล้ว!”

เอโลอิสหันซ้ายขวาก่อนจะสังเกตเห็นว่ารั้วสูงหลังโกดังพังบางจุด แต่ไม่พอให้ปีนหรือวิ่งหนีต่อไปได้เร็วพอแล้ว เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาพร้อมเสียงของลูกศรที่ถูกใส่เข้าไปในคันธนูดังขึ้นอีกครั้ง เอโลอิสหันมามองทุกคนก่อนจะตัดสินใจในทันที

“ไม่มีทางเลือกแล้ว…” เธอพูดก่อนจะคว้าค้อนไฟในกระเป๋าออกมา

ขณะเดียวกัน แจสเปอร์ก็ปลดง้าวเยี่ยนหยาที่สะพายอยู่ด้านหลังออกมา เสียงโลหะเสียดสีกันอย่างนุ่มลึกดังกังวาน สายตาของเขาเปลี่ยนไปทันทีจากเด็กหนุ่มร่าเริงที่ดูไม่มีพิษภัยกลายเป็นนักรบเต็มตัว ท่าทางนิ่งเฉียบ กล้ามเนื้อขยับอย่างแม่นยำตามจังหวะลมหายใจ

เคอร์ติสกระโดดขึ้นไปเกาะอยู่บนลังไม้ใกล้ ๆ ส่งเสียงตื่นเต้น

“สู้ ๆ ขอรับ กระผมจะขอเชียร์อยู่ห่าง ๆ”

ป้าคาเรนร้องกรี๊ด แล้วเอาหน้าซุกกระเป๋าถือในขณะที่เสียงธนูถูกปล่อยตามมาระลอกใหม่

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฉึก!

ลูกศรสามดอกพุ่งเข้ามา แจสเปอร์ยกง้าวขึ้นหมุนเบา ๆ เสียง เคร้ง เคร้ง เคร้ง! ลูกศรถูกฟันกลางอากาศทั้งหมดก่อนจะถึงตัวเขา

"เอ้า มาเลย!" เขาตะโกนเสียงต่ำ ดวงตาลุกวาว ขณะที่ร่างของเขาพุ่งเข้าใส่กลุ่มทหารเอลฟ์ราวกับพายุสงคราม

ฉัวะ!

ทหารเอลฟ์คนหนึ่งล้มลงไปทันที ร่างกลิ้งกองกับพื้น อีกสองคนที่ตามมาติด ๆ ก็โดนแจสเปอร์ไล่ฟาดเข้าข้อพับกับท้องจนหมดแรงลงไปนอนตัวงอ

เอโลอิสวิ่งตามเข้าไป เธอฟาดโล่กระแทกอกเอลฟ์คนหนึ่งอย่างแม่นยำจนเซถอย แล้วหมุนตัวฟาดค้อนเข้าด้านหลังเข่า อีกฝ่ายล้มลงทันทีเสียงดัง อั่ก!

เอลฟ์อีกคนพุ่งเข้าใส่ เธอก้มหลบแล้วเอาด้ามค้อนกระแทกเข้าหน้าอีกฝ่ายตามด้วยการเตะเข้าลำตัว อาศัยแรงส่งและเทคนิค ในระยะเวลาสั้น ๆ พวกเอลฟ์ที่เข้ามาใกล้ล้มกองระเนระนาดกับพื้น ส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด

ท่ามกลางความโกลาหลป้าคาเรนไม่ได้อยู่ตรงแนวต่อสู้เลย เธอหลบอยู่ข้างลังไม้เก่า ๆ แถวมุมกำแพง มือข้างหนึ่งกอดกระเป๋าถือแน่น อีกข้างถือสเปรย์พริกไทย พร้อมจะพ่นใส่อากาศแบบไม่มีเหตุผล

“ยะ…อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะฉีด!”

เสียงธนู ฟิ้วววว! ดังก้องจากด้านหลัง ทหารเอลฟ์คนหนึ่งเล็งมาทางที่ป้าซ่อนอยู่ ราวกับเห็นว่าเธอคือจุดอ่อนของกลุ่ม แต่ทันใดนั้นเอง…

โครม!

ลังไม้ที่อยู่ข้างบนชั้นสองของโกดังซึ่งผุพังมานาน จู่ ๆ ก็หลุดร่วงลงมาพอดิบพอดีกับหัวของเอลฟ์คนนั้น เป๊ะมาก จนเขาทรุดลงไปกับพื้นทันที ล้มไม่เป็นท่า

ป้าคาเรนกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะย่อง ๆ หลบออกมาดู แล้วก็สะดุดเชือกที่ขึงไว้กับขอบพื้นโกดังอย่างไม่ได้ตั้งใจ พรืด!

เชือกที่เธอสะดุดไปดึงไม้ค้ำยันที่พยุงถังน้ำด้านบนให้ล้มลง ถังเหล็กกลิ้งตกลงมา แล้วเด้งไปชนกับลังอีกใบที่กลิ้งต่อไปฟาดเข้ากับเอลฟ์อีกสองคนที่กำลังวิ่งเข้ามา

โครมมมม!

เสียงกระแทกดังสนั่น แล้วเอลฟ์ทั้งสองก็ลงไปกองกับพื้นโดยไม่ทันรู้ว่าโดนอะไร

“ฉะ…ฉันเปล่านะ!” เธอรีบพูดปฏิเสธเหมือนคนกลัวความผิด

เสียงหอบหายใจยังดังอยู่ท่ามกลางลานโกดังที่เงียบลง พวกเอลฟ์นอนกองเกลื่อน ไม่มีใครลุกขึ้นมาได้อีกฝุ่นยังลอยอยู่ในอากาศ เอร์ติสลอยตัวลงจากลังไม้ด้วยความระมัดระวัง ส่วนป้าคาเรนยังยืนพัดหน้าตัวเองพร้อมเอายาดมหงส์ไทยกระปุกเขียวมาสูดดม

แล้วจู่ ๆ...

แปะ...แปะ...แปะ...

เสียงปรบมือเบา ๆ ดังขึ้นจากมุมหนึ่งของลาน แต่ฟังแล้วเหมือนเป็นการปรบมือประชดเสียมากกว่า ทุกคนหันขวับไปยังต้นเสียง ชายคนหนึ่งก้าวออกมาอย่างช้า ๆ เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีดำตัดทอง เส้นผมสีเข้มถูกรวบไว้ด้านหลังอย่างประณีต มีรัดเกล้าสวยงาม ที่สำคัญที่สุด คือ หูของเขายาว เรียว โค้งไปด้านหลังเหมือนหลุดออกมาจากนิยายของโทลคีน

“อย่าบอกนะว่ากองถ่าย The Rings of Power อยู่แถวนี้ ห่วยขนาดนั้นยังได้ไปต่ออีกเหรอ?” แจสเปอร์พูดขึ้น

ขณะที่คนอื่นคิดว่าคนตรงหน้าเป็นนักแสดงจากซีรีส์เรื่องดัง แต่เอโลอิสรู้ได้ในทันทีทันใดว่าเป็นใคร แม้เขาจะดูต่างไปโดยสิ้นเชิง ราวกับไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังจำเขาได้

“นั่นมัน…” เอโลอิสพูดแผ่วร่างชะงักค้าง “ท่านนายพล?”

แจสเปอร์หันขวับ

“ใครนะ?”

“พ่อของแม็คเคย์ล่า สามีของคุณหญิง…แต่…เขาควรจะอยู่ในคุกไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้อยู่แล้ว...” เขาพูดช้า ๆ “ในเมื่ออำนาจเงินมันหอมหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเสียอีก”

เขาแสยะยิ้ม แล้วก้าวผ่านร่างเอลฟ์อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหยุดยืนเหนือร่างของเอลฟ์นายหนึ่งที่กำลังครางเบา ๆ ด้วยความเจ็บ แล้วปรายตามองพวกมันอย่างเหยียดหยาม “ข้าบอกให้พวกเจ้าจับตาย ไม่ใช่มาล้มตายอย่างหมาแบบนี้!”

เขาเดินต่อ ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าเอโลอิส เพียงไม่ก้าวเอโลอิสก็ยังรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่แผ่เข้ามา

“เจ้ารู้ไหม ว่าเจ้าทำอะไรลงไป?”

“...” เอโลอิสไม่ตอบ สีหน้าเธอเริ่มตึงเครียด ริมฝีปากเม้มแน่น

เขาก้มลงเล็กน้อย เหยียดยิ้มเย็นเยียบ

“เจ้าคือฆาตกร…” เสียงเขากระซิบ “เจ้าคือคนที่ฆ่าลูกสาวของข้า…แม็คเคย์ล่า” เขาเน้นชื่อลูกสาวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “และฆ่าภรรยาของข้าด้วย…”

คำพูดนั้นทำให้เธอชะงักหยุดหายใจไปชั่ววินาที ร่างของเธอแข็งค้างอยู่กับที่ ก่อนจะพูดเสียงสั่นเครือออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“หมายความว่ายังไง ภรรยา…อย่าบอกนะว่า…คุณหญิง…?”

เธอเบิกตากว้าง สีหน้าซีดเผือดราวกับเลือดหายไปจากร่าง เธอไม่เคยได้ยินข่าว ไม่เคยรู้อะไรเลย…จนถึงตอนนี้

“ไม่นะ…” เสียงเธอสั่นสะท้าน “คุณหญิง…เธอตายแล้วงั้นเหรอ?”

นายพลแสยะยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก สะใจเล็ก ๆ กับปฏิกิริยานั้น ก่อนจะยักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรนัก

“เพราะเจ้าไงล่ะ ทุกอย่างเป็นเพราะเจ้า”

แม้ในใจเอโลอิสจะคิดว่ากูไปฆ่าคุณหญิงตอนไหนวะ? แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“ฉันไม่เคยทำร้ายพวกเขาทั้งสองคน คุณรู้ดี”

“อย่ามาทำเป็นคนดีลอยตัวไปหน่อยเลย!” เขาตะโกนลั่นจนเสียงสะท้อนก้องในลานโกดังที่เงียบสงัด “เจ้าคือคนที่ทำให้ครอบครัวข้าพังพินาศ เจ้าทำลายทุกอย่างที่ข้ารัก แล้วเจ้าก็ยังกล้าหนีไปใช้ชีวิตเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ?”

เอโลอิสกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือ ป้าคาเรนกับแจสเปอร์ยืนอยู่ไม่ห่าง สองคนต่างนิ่งอึ้ง ทั้งจากสิ่งที่ได้ยินและจากบรรยากาศอึดอัดที่บีบรัดเข้ามาทุกทาง

ทันใดนั้นเองนายพลหันหลังให้พวกเธอแล้วพูดเสียงเรียบ

“จับมัน”

จู่ ๆ เงาดำสามคนก็พุ่งลงมาจากด้านบนของโกดังอย่างเงียบเชียบ

ฟับ!

ฟับ!

ฟับ!

“เฮ้ย!” แจสเปอร์ร้องเสียงหลง

เงาดำเหล่านั้นกระโจนเข้าหาเอโลอิส แจสเปอร์ และป้าคาเรนอย่างแม่นยำ และในชั่วพริบตา...ผ้าสีดำสนิทถูกคลุมลงบนหัวของทั้งสามคนพร้อมกัน!

ทุกอย่างมืดสนิท…

ไม่รู้เลยว่าชะตาของพวกเขาต่อไปจะเป็นเช่นไร…

หลักฐานการต่อสู้

กลุ่มทหารนายพล