[บันทึกการเดินทาง] พลังเหมันต์อ่อนแรง

สามวันผ่านไปนับตั้งแต่เรือมินิบานาน่าออกเดินทางจากท่าเรือบอสตัน ท้องทะเลสีครามสุดลูกหูลูกตาคือภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเอโลอิส แจสเปอร์ และป้าคาเรนมาโดยตลอด แสงแดดอันร้อนแรงสาดส่องลงมากระทบผิวน้ำจนระยิบระยับ และแผดเผาผิวของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง แม้จะมีครีมกันแดดสารพัดยี่ห้อในถุงสายรุ้งของป้าคาเรนคอยเป็นผู้ช่วยชีวิตให้รอดพ้นจากรังสียูวี แต่ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางอันยาวนานก็เริ่มกัดกินพวกเขาอย่างช้า ๆ "นี่มันนอร์เวย์แน่เหรอเนี่ย!" ป้าคาเรนบ่นอุบขณะใช้มือพัดใบหน้าตัวเองพลางมองผืนน้ำกว้างใหญ่ที่ดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด "ฉันว่าเราหลงทางแล้วแน่ ๆ เลย!" แจสเปอร์ที่กำลังนั่งแกะซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอีกซองก็เงยหน้าขึ้นมามองป้าคาเรนด้วยสีหน้าเซ็ง ๆ "ป้าครับ เรือมันมีระบบออโต้ไพลอตนะ มันจะหลงทางได้ไง" "ออโต้ไพลอตบ้าบออะไรกัน! ดูสิ…นี่มันทะเลชัด ๆ ไม่เห็นมีแผ่นดินเลยสักนิด!" ป้าคาเรนเถียงกลับทันควัน พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบ ๆ อีกครั้งอย่างสิ้นหวัง เอโลอิสที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้แต่ถอนหายใจ เธอรู้สึกหิวจนท้องร้องโครกคราก และเบื่อหน่ายกับการมองเห็นแต่ท้องฟ้ากับน้ำทะเลมาสามวันเต็ม ๆ "จริง ๆ ป้าคาเรนก็พูดถูกนะแจสเปอร์ มันแปลก ๆ จริง ๆ นั่นแหละ" "ใช่ไหมล่ะ! ฉันบอกแล้ว! แล้วดูสิ แดดแรงขนาดนี้ผิวฉันเสียหมดแล้วมั้งเนี่ย" ป้าคาเรนโวยวาย "ครีมกันแดดก็หมดไปหลายหลอดแล้วนะ! แล้วอาหารก็เหลือน้อยลงทุกที" เคอร์ติสที่เกาะไหล่เอโลอิสอยู่ก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเสริม "ใช่แล้วขอรับคุณเอโลอิส กระผมก็หิวแล้วเหมือนกัน!" แจสเปอร์มองซองยำยำช้างน้อยในมือที่เหลืออยู่ไม่กี่ซอง แล้วก็ถอนหายใจ "ก็คงต้องกินแบบประหยัด ๆ ไปก่อนแหละครับป้า อีกอย่าง ของจำเป็นในถุงสายรุ้งป้าก็มีเยอะแยะนี่ครับ ลองรื้อดูอีกทีสิ" ป้าคาเรนพยักหน้า ก่อนจะเริ่มรื้อค้นถุงสายรุ้งใบมหึมาของเธออีกครั้ง ไม่นานนักเธอก็หยิบแผนที่เก่า ๆ แผ่นหนึ่งออกมา "อ๊ะ! นี่มันแผนที่นี่นา!" ป้าคาเรนร้องออกมาด้วยความดีใจ "ฉันลืมไปเลยว่ามีมันอยู่ในนี้ด้วย" เอโลอิสกับแจสเปอร์รีบขยับเข้าไปใกล้เพื่อดูแผนที่ทันที แผนที่นั้นเป็นกระดาษที่ดูเก่าแก่ มีร่องรอยการใช้งานมาอย่างยาวนาน และมีสัญลักษณ์แปลก ๆ เต็มไปหมด "นี่มัน…" แจสเปอร์เลิกคิ้ว “แผนที่ไหว้พระเก้าวัด…โธ่!...มันจะไปใช้ได้ยังป้า” เอโลอิสกรอกตา เหมือนมีความหวังขึ้นมานิดนึงแล้วถูดับไปภายในไม่กี่นาที ขณะที่ความสิ้นหวังเริ่มครอบงำทุกคน เคอร์ติสที่เกาะไหล่เอโลอิสอยู่ก็กระพือปีกถี่ยิบ พร้อมกับส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วอย่างตื่นเต้น “คุณเอโลอิส! คุณเอโลอิส! ดูนั่นสิขอรับ! ทางนั้น!” เคอร์ติสพยายามชี้ปีกเล็ก ๆ ไปทางขอบฟ้าด้านหนึ่ง เอโลอิสที่คุยกับเคอร์ติสเข้าใจอยู่คนเดียวรีบหันตามทิศทางที่เคอร์ติสชี้ไปทันที เธอหยิบกล้องส่องทางไกลคูที่พกติดกระเป๋าคาดเอวมาด้วยขึ้นมาส่องดูอย่างรวดเร็ว ภาพที่ปรากฏในเลนส์ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว! ไกลลิบ ๆ สุดขอบฟ้า มีเงาตะคุ่มขนาดใหญ่ลอยอยู่...มันคือเรือขนาดใหญ่! ไม่ใช่เรือประมงลำเล็ก ๆ หรือเรือยอชต์ส่วนตัว แต่เป็นเรือขนาดมหึมาที่ดูคล้ายเรือโดยสารขนาดใหญ่แต่ยังไม่ชัดนัก "แจสเปอร์! ป้าคาเรน! ดูนั่นสิ!" เอโลอิสร้องเสียงดังด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ เธอรีบยื่นกล้องส่องทางไกลให้แจสเปอร์ แจสเปอร์รับกล้องมาส่องดู ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและดีใจ "โอ้โห! เรือใหญ่มากครับป้า! ไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมเนี่ย!" ป้าคาเรนรีบแย่งกล้องไปส่องดูบ้าง ใบหน้าของเธอที่ซีดเซียวมาหลายวันก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง "จริงด้วย! ฉันเห็นแล้ว! รอดแล้ว! เราต้องรอดแล้วแน่ ๆ!" ทั้งสามคนต่างพากันหยิบไม้พายขึ้นมาช่วยกันจ้วงน้ำสุดแรงเกิด หวังจะให้เรือมินิบานาน่าลำจิ๋วเคลื่อนที่ไปหาเรือปริศนาลำนั้นให้เร็วที่สุด แม้ว่าระบบออโต้ไพลอตจะยังคงทำงานอยู่ แต่ทุกคนก็อยากจะไปถึงจุดหมายปลายทางให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ระยะห่างระหว่างเรือทั้งสองลำค่อย ๆ ลดน้อยลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดภาพของเรือลำใหญ่ก็ปรากฏชัดเจนขึ้นในสายตาของทุกคน ธงรูปกะโหลกไขว้พร้อมกับกังหันลมขนาดใหญ่โบกสะบัดอยู่บนยอดเสากระโดง เรือลำนั้นไม่ได้เป็นเรือโดยสารหรูหราอย่างที่เอโลอิสคาดหวังไว้ตอนแรกเลยแม้แต่น้อย มันดูคล้ายเรือโจรสลัดในภาพยนตร์เสียมากกว่า! "เอาล่ะ... มันชักจะแปลก ๆ แล้วนะ" เอโลอิสเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี "อย่าบอกนะว่า..." แจสเปอร์มองเรือลำนั้นด้วยสายตาที่ชักไม่แน่ใจแล้ว ทันทีที่เรือมินิบานาน่าแล่นเข้าไปเทียบข้างลำเรือใหญ่ เชือกเส้นหนึ่งก็ถูกหย่อนลงมาอย่างรวดเร็ว และมีคนจำนวนหนึ่งโรยตัวลงมาอย่างว่องไว หนึ่งในนั้นแต่งกายราวกับหลุดออกมาจากภาพยนตร์เรื่องไพเรทส์ออฟเดอะแคริบเบียนเวอร์ชั่นทุนต่ำ ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นกัปตันของเรือลำนี้ "สวัสดีค่ะ! คือเราออกทะเลมานานสามวันแล้วค่ะไม่รู้ตอนนี้อยู่ที่ไหนของแผนที่โลก อยากจะขอความช่วยเหลือ ถามทางไปนอร์เวย์ แล้วก็ขอแบ่งเสบียงหน่อยได้ไหมคะ?" เอโลอิสรีบอธิบายทันที คนที่หน้าตาเหมือนกัปตันเรือมองสำรวจคนทั้งสามและเรือมินิบานาน่าหน้าตาประหลาด ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงทรงพลังน่าเกรงขาม "จับพวกมันขึ้นเรือให้หมด! แล้วเอาเรือหน้าตาประหลาดนี่ขึ้นไปด้วย!" "เดี๋ยวสิคะ! พวกคุณเป็นใครกัน!" เอโลอิสร้องถามอย่างตกใจเมื่อมือหยาบกระด้างของโจรสลัด(?)คนหนึ่งคว้าแขนเธอไว้ "พวกเราก็คือโจรสลัดแห่งเรือฟลายอิ้งดัชมิลล์" กัปตันผู้นั้นหัวเราะเสียงดังฟังชัด “และข้าก็คือกัปตันที่ท้องทะเลจะต้องยำเกรง…กัปตันเดวี่ จอห์น!” “ฮะ?” เอโลอิสถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อของเขา แจสเปอร์และป้าคาเรนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็หันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง ชื่อนี้มันคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ฟังดูแล้วยังกะตัวละครหนังเกรดบี ทั้งสามถูกพาตัวขึ้นเรือ เคอร์ติสฉวยโอกาสนี้บินหลบไปซ่อนตัวบนยอดเสากระโดง ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายบนดาดฟ้าเรือที่เต็มไปด้วยลูกเรือหน้าตาโหดเหี้ยม เหล่าเดมิก็อดถูกนำตัวไปที่ห้องกัปตัน ที่นั่นพวกเขาได้พบกับกัปตันเดวี่ จอห์น อีกครั้ง พร้อมกับชายหนุ่มท่าทางกวน ๆ อีกคนหนึ่งที่กำลังนั่งไขว่ห้างบนโต๊ะไม้เก่า ๆ “เอาล่ะ เจ้าพวกบ้าที่ไหนกันที่บังอาจล่วงล้ำเข้ามาในน่านน้ำของข้า” กัปตันเดวี่ จอห์น กล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน “นี่คืออาณาเขตของฟลายอิ้งดัชมิลล์!” “เราก็แค่ผ่านมาค่ะ!” เอโลอิสรีบอธิบาย “เรากำลังจะไปนอร์เวย์ และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าเรามาถูกทางกันหรือเปล่า” “นอร์เวย์งั้นรึ!” กัปตันเดวี่ จอห์น หัวเราะลั่น “คนบ้าอะไรพายเรือแจวไปนอร์เวย์กันอย่ามาหลอกกันให้ยากเลย” “แล้ว…แล้วพวกแกเป็นใครกันแน่เนี่ย” ป้าคาเรนถามด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโต๊ะกระโดดลงมายืนข้างกัปตันเดวี่ จอห์น เขาดูเหมือนกำลังเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ตลอดเวลา ดวงตาแพรวพราวไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม “ข้าคือรองกัปตันแจ็ค สปาร์ตัน!” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับยิ้มกริ่ม “ยินดีที่ได้รู้จัก...หรือไม่ยินดีก็ช่าง” “แจ็ค สปาร์ตัน? ทำไมชื่อมัน…” แจสเปอร์ถึงกับมองตาปริบ ๆ “อย่าไปใส่ใจกับชื่อเลยไอ้หนุ่ม” กัปตันเดวี่ จอห์น พูดแทรกขึ้น “ที่สำคัญคือตอนนี้พวกเจ้าอยู่ในน่านน้ำของข้า และพวกเจ้าก็ต้องชดใช้ค่าผ่านทาง” “ค่าผ่านทางอะไรคะ” เอโลอิสถาม “ก็…ค่าเข้าอาณาเขตของฟลายอิ้งดัชมิลล์น่ะสิ!” กัปตันกล่าว “ตอนนี้พวกเจ้าก็เป็นเชลยของข้าแล้ว! และค่าผ่านทางของพวกเจ้าก็คือ…” กัปตันเว้นวรรคไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มชั่วร้าย “ชีวิตของพวกเจ้า!” “อะไรนะคะ! นี่มันไม่ตลกเลยนะ!” เอโลอิสกลืนน้ำลายลงคอ “ไม่ตลกสิ นี่คือเรื่องจริง!” กัปตันเดวี่ จอห์น หัวเราะร่า “เอาล่ะ ในเมื่อพวกเจ้าไม่มีสมบัติล้ำค่าอะไรมามอบให้ ข้าก็คงต้องคิดค่าผ่านทางจากสิ่งอื่น” เขากวาดสายตามองไปที่แจสเปอร์ “ไอ้หนุ่มนี่ดูหน่วยก้านดี! เอาไปใช้แรงงานในครัว! ล้างจาน ถูพื้น! เป็นทาสรับใช้บนเรือข้าไปจนตาย!” จากนั้นก็หันมามองเอโลอิสอย่างพิจารณา “ส่วนเจ้า…ผู้หญิงคนนี้…หน้าตายังกับไททันเกวียน…” เขาพูดพึมพำกับตัวเอง “ขายแม่เล้าก็คงไม่ได้ราคา…” “พูดอะไรของคุณเนี่ย! ไททันเกวียนอะไรกัน!” เอโลอิสตัวชาวาบด้วยความโกรธ “อืม…ถ้างั้นก็…เอาไปขายอวัยวะ!” กัปตันเดวี่ จอห์น ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว “ดูแล้วยังสาวอยู่ อวัยวะคงใช้การได้ดี!” เอโลอิสอ้าปากค้างด้วยความตกใจและหวาดกลัว แจสเปอร์รีบเข้ามายืนบังเอโลอิสไว้ “ไม่นะ! พวกคุณจะทำแบบนี้ไม่ได้!” “หุบปากไปไอ้หนุ่ม!” กัปตันเดวี่ จอห์น ตวาดลั่น “ส่วนยัยแก่คนนี้…” เขาหันมามองป้าคาเรนที่ยืนทำหน้ามึน “ดูแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไร อวัยวะก็น่าจะเสื่อมใช้การไม่ได้แล้ว…เอาไว้ค่อยจับถ่วงน้ำทะเลทิ้งก็แล้วกัน!” “อะไรนะ! นั่นปากหรืออะไรกันยะ!” ป้าคาเรนโวยวาย “เอาล่ะ ๆ พอได้แล้ว!” กัปตันเดวี่ จอห์น โบกมืออย่างรำคาญ “จับพวกมันทั้งหมดไปขังไว้ในคุกใต้ท้องเรือ! พรุ่งนี้เช้าค่อยมาว่ากัน!” ทันทีที่สิ้นคำสั่ง โจรสลัดสองสามคนก็กรูเข้ามาจับตัวเอโลอิส แจสเปอร์ และป้าคาเรนไปทันที พวกเขาถูกลากลงบันไดที่มืดและสกปรกไปสู่ห้องขังใต้ท้องเรือที่มีกลิ่นอับชื้นและเหม็นสาบ “เคอร์ติส!...” เอโลอิสร้องเรียกหา แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากนกน้อยคู่ใจ เธอหวังว่าเคอร์ติสจะปลอดภัยดีและไม่ถูกจับตัวมาด้วย ความมืดมิดและกลิ่นเหม็นอับชื้นโชยเตะจมูกทันทีที่ประตูห้องขังถูกปิดลง เสียงสลักกลอนดังขึ้นพร้อมกับความสิ้นหวังที่เข้าครอบงำทุกคน เอโลอิสพยายามเพ่งมองไปรอบ ๆ ในความมืดสลัว เธอเห็นร่างเงาตะคุ่มนั่งพิงกำแพงอยู่มุมห้อง “ใครน่ะ!” เอโลอิสถามออกไปเสียงสั่น เงาร่างนั้นขยับตัวเล็กน้อย ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะตอบกลับมา “พวกคุณก็คงเป็นเชลยรายใหม่สินะ” “แกเป็นใครน่ะ!” ป้าคาเรนถามอย่างหวาดระแวง ชายผู้นั้นขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของเขาปรากฏขึ้นในความมืดสลัว ผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดเคราเฟิ้ม แต่ดวงตาของเขากลับดูฉลาดเฉลียวอย่างประหลาด “ผมชื่อวิลล์ ทินเนอร์” ชายผู้นั้นแนะนำตัว “เป็นจิตแพทย์” “จิตแพทย์?” แจสเปอร์เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “แล้วมาทำอะไรอยู่บนเรือโจรสลัดนี่ครับ” วิลล์ ทินเนอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะครับ” เขาเริ่มเล่าเรื่องราวของตัวเอง “เรือบ้า ๆ ลำนี้มาเทียบท่าที่เมืองบ้านเกิดของผมเมื่อสองสามเดือนก่อน กัปตันเดวี่ จอห์นและลูกเรือของเขา…พวกเขาดูเหมือนคนเสียสติอย่างรุนแรง” เอโลอิส ป้าคาเรน และแจสเปอร์หันมามองหน้ากัน พวกเขาเห็นด้วยกับวิลล์อย่างยิ่ง “ผมในฐานะจิตแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิตและพฤติกรรมมนุษย์ เลยอาสาจะเข้าไปช่วยเหลือและบำบัดจิตใจให้พวกเขา” วิลล์กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะต้องการความช่วยเหลือเร่งด่วนทางด้านจิตเวช ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าผมมาท้าทายอำนาจของพวกเขา” “แล้ว…แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นล่ะครับ” แจสเปอร์ถามอย่างสนใจ “แน่นอนว่าพวกเขาก็โกรธมาก หาว่าผมดูถูกเหยียดหยาม” วิลล์ ทินเนอร์ยักไหล่ “แล้วก็จับผมมาขังไว้ที่นี่…จนถึงตอนนี้” “แย่จังเลยนะคะ” เอโลอิสมองคุณวิลล์ด้วยแววตาเห็นใจ วิลล์ ทินเนอร์เล่าต่อว่าเขาพยายามพูดคุยกับกัปตันเดวี่ จอห์นหลายครั้งเพื่ออธิบายถึงความตั้งใจที่ดีของเขา แต่กัปตันกลับไม่สนใจและยืนกรานว่าวิลล์คือสายลับที่พยายามจะก่อกบฏ ด้วยเหตุนี้ วิลล์จึงถูกจองจำอยู่ในห้องขังแห่งนี้มานานหลายเดือน โดยมีเพียงน้ำและขนมปังเก่า ๆ ประทังชีวิต “ผมพยายามคิดหาทางออกตลอดเวลา” วิลล์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “แต่ห้องขังนี้มันแข็งแรงมาก แถมลูกเรือก็เฝ้าเวรยามตลอดเวลา” “แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย” ป้าคาเรนถามด้วยน้ำเสียงกังวล “พรุ่งนี้เช้าฉันจะต้องถูกเอาไปถ่วงน้ำเหรอ!” เอโลอิสเงียบไปพักหนึ่ง เธอพยายามคิดทบทวนสถานการณ์ทั้งหมด แม้จะตกอยู่ในสภาพสิ้นหวังแต่เธอก็ยังไม่อยากยอมแพ้ “คุณวิลล์คะ คุณอยู่บนเรือนี้นานแล้ว คุณพอจะรู้ไหมคะว่ามีทางไหนที่เราจะหนีออกไปได้บ้าง” วิลล์ขยับตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น “ที่จริงผมก็มีแผนอยู่บ้างนะครับ แต่ต้องอาศัยจังหวะและทีมเวิร์คที่ดีเยี่ยม” เขาเริ่มอธิบายแผนการอย่างละเอียด แผนของวิลล์นั้นอาศัยช่องว่างในการเปลี่ยนเวรยามของลูกเรือ รวมถึงความรู้เรื่องโครงสร้างของเรือที่เขาได้สังเกตมาตลอดหลายเดือนที่ถูกขังอยู่ที่นี่ “ประตูห้องขังนี้จะเปิดออกเมื่อถึงเวลาให้อาหารเชลย” วิลล์กระซิบ “นั่นคือโอกาสเดียวที่เราจะเคลื่อนไหวได้” แจสเปอร์มองวิลล์ด้วยแววตาเป็นประกาย “เยี่ยมเลยครับคุณวิลล์! เราจะทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง” ขณะที่ทั้งสี่คนเริ่มหารือแผนการกันอย่างกระตือรือร้น เสียงคลื่นกระทบเรือและเสียงฝีเท้าของลูกเรือด้านบนก็ยังคงดำเนินไปอย่างไม่ขาดสาย ความมืดมิดในห้องขังค่อย ๆ กลืนกินพวกเขาเข้าไปอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ใช่ความมืดมิดแห่งความสิ้นหวังอีกต่อไป หากแต่เป็นความมืดมิดที่ซ่อนเร้นแผนการหลบหนีอันยิ่งใหญ่...แผนการที่จะนำพาเหล่าเดมิก็อดและจิตแพทย์ผู้โชคร้ายไปสู่อิสรภาพยังไงล่ะ!

เช้าวันต่อมา แสงสลัว ๆ จากช่องระบายอากาศเล็ก ๆ เหนือหัว ลอดลงมาต้องคุกใต้ท้องเรือที่มืดมิด ชวนให้หดหู่ใจไม่น้อย กลิ่นอับชื้นผสมกลิ่นอับของสาหร่ายทะเลยังคงคลุ้งอยู่ในอากาศ แต่ถึงอย่างนั้น บรรยากาศแห่งความสิ้นหวังก็ดูจะจางหายไปเล็กน้อย เมื่อใกล้ถึงเวลาที่โจรสลัดจะนำอาหารเช้า (ซึ่งก็คือขนมปังเก่า ๆ และน้ำเปล่า) มาให้ "เอาล่ะครับ...ใกล้ถึงเวลาอาหารแล้ว" วิลล์กระซิบ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง "นี่คือโอกาสเดียวของเรา" วิลล์ ทินเนอร์ จิตแพทย์หนุ่มผู้โชคร้าย เริ่มต้นแผนการของเขาด้วยการลุกขึ้นยืนหันหลังให้ทุกคน ก่อนจะค่อย ๆ เลิกเสื้อเชิ้ตเก่า ๆ ขึ้น เผยให้เห็นแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยสักประหลาด แผนผังห้องต่าง ๆ ทางเดิน เส้นทางลับ แม้กระทั่งจุดวางถังขยะ และตำแหน่งลูกเรือที่เปลี่ยนเวรยาม ล้วนถูกบันทึกไว้อย่างละเอียดลออ ราวกับว่าใครสักคนเคยใช้เวลาว่างเป็นเดือน ๆ ในการจดจำและบันทึกทุกตารางนิ้วของเรือลำนี้ลงบนผิวหนังของตนเอง "หมอนี่คิดว่าตัวเองเป็นไมเคิล สกอฟิลด์หรือไง" แจสเปอร์อดไม่ได้ที่จะกระซิบกับเอโลอิส พลางมองแผนผังเรือฟลายอิ้งดัชมิลล์ที่ซับซ้อนบนแผ่นหลังของวิลล์อย่างเหลือเชื่อ เอโลอิสเองก็พยักหน้าหงึก ๆ เห็นด้วยกับความคิดของแจสเปอร์ วิลล์ ทินเนอร์หันกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง ราวกับไม่ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของทั้งสอง เขาเริ่มอธิบายแผนการที่ดูซับซ้อนพอ ๆ กับรอยสักบนแผ่นหลังของเขาเอง "ฟังนะทุกคน" วิลล์เริ่มอธิบายเสียงต่ำ "แผนของเราจะเริ่มขึ้นทันทีที่อาหารมาถึง" เขาใช้นิ้วชี้ตามรอยสักบนแผ่นหลังของตัวเองช้า ๆ "ตามผังนี้ ห้องครัวอยู่ถัดจากคุกใต้ท้องเรือไปสองห้อง และจะมีการเปลี่ยนเวรยามช่วงประมาณเจ็ดโมงเช้า ซึ่งเป็นเวลาที่เราจะได้อาหาร" วิลล์หยุดชั่วครู่ ดวงตาของเขากวาดมองไปที่ทุกคนในห้องขัง "เมื่อโจรสลัดนำอาหารมาส่ง คนที่อยู่หน้าสุดจะต้องแกล้งทำเป็นหกล้มให้โจรสลัดเสียหลัก คนที่สองฉวยจังหวะกระแทกถาดอาหารให้คว่ำลง คนที่สามต้องรีบวิ่งไปคว้ากุญแจที่เอวของโจรสลัด" "แล้วหลังจากนั้นล่ะ? โจรสลัดคงไม่ยืนเฉยให้เราหยิบกุญแจหรอกนะ" แจสเปอร์ขมวดคิ้ว "แน่นอน" วิลล์ตอบอย่างใจเย็น "นั่นคือหน้าที่ของผม ผมจะทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้นานพอที่พวกคุณจะปลดล็อกกุญแจและเปิดประตู" เขาหันไปสบตาเอโลอิส "เอโลอิส คุณต้องเป็นคนจัดการเรื่องกุญแจ เพราะมือคุณเล็กที่สุด และน่าจะเร็วพอ" "ได้ค่ะ" เอโลอิสพยักหน้า "เมื่อประตูเปิดออกเราจะแยกกัน" วิลล์กล่าวต่อ "ตามแผนที่บนหลังผม มีช่องระบายอากาศเล็ก ๆ ที่เชื่อมต่อไปยังห้องเก็บเสบียง พวกเราจะมุดเข้าไปในนั้นและซ่อนตัวให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้" เขาชี้ไปที่จุดหนึ่งบนรอยสัก "จากห้องเก็บเสบียง มีทางลับเล็ก ๆ ที่ผมสังเกตเห็นว่าไม่ค่อยมีใครใช้ เชื่อมต่อไปยังดาดฟ้าเรือด้านหลัง" "แต่การไปถึงดาดฟ้าเรือไม่ได้หมายความว่าเราปลอดภัยนะ" แจสเปอร์แย้ง "เรายังอยู่กลางทะเล และโจรสลัดคงตามหาเราจนเจอแน่" "จริงของคุณแจสเปอร์" วิลล์ตอบรับคำถามของแจสเปอร์ ก่อนจะเหลือบมองรอยสักบนแผ่นหลังของตัวเอง "แต่แผนที่นี้มีทางออกเสมอ…และเราจะต้องรอดไปให้ได้ ผมรู้ว่าทุกคนคงสงสัยว่าจิตแพทย์อย่างผมมีรอยสักแบบนี้ได้ยังไง" วิลล์กล่าวพลางกวาดสายตาสำรวจใบหน้าของทุกคน "รอยสักนี่...ไม่ได้เกิดจากความสมัครใจของผมหรอกครับ" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเล่าต่อ "เพื่อนร่วมห้องขังคนก่อนของผม...เขาเป็นคนสักให้" วิลล์หยุดชั่วครู่ ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิด "เขาชื่อ เฮคเตอร์ บาบูนซ่า อดีตรองกัปตันของเรือลำนี้ ก่อนที่แจ็คจะมาแย่งตำแหน่งไป" "รองกัปตันเหรอ? แล้วทำไมถึงมาอยู่ในคุกใต้ท้องเรือได้ล่ะ?" แจสเปอร์เลิกคิ้วสูง "เฮคเตอร์บอกว่าเขาถูกหักหลัง" วิลล์ตอบ "ถูกจับมาขังไว้ในห้องเดียวกับผม และเขาก็ใช้เวลาว่างที่มี...สักแผนผังเรือลำนี้ลงบนหลังผม" เขาพยักเพยิดไปทางรอยสักที่ซับซ้อนราวกับแผนที่ "แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนล่ะ?" เอโลอิสถาม วิลล์ส่ายหน้าช้าๆ "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ตั้งแต่โดนเอาตัวไปก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย" ความเงียบเข้าปกคลุมห้องขังชั่วขณะ ทุกคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเองเกี่ยวกับชะตากรรมของเฮคเตอร์ และความหมายที่แท้จริงเบื้องหลังรอยสักบนแผ่นหลังของวิลล์ “แล้วสัมภาระของพวกเราล่ะ?” แจสเปอร์เอ่ยถามขึ้นมาทันที ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ “เราจะทิ้งมันไว้ไม่ได้นะ” เอโลอิสมองหน้าแจสเปอร์ด้วยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย ของพวกนั้นล้วนเป็นของจากพ่อแม่เทพของพวกเขาจะปล่อยไว้ที่นี่ไม่ได้เด็ดขาดเลย และเรื่องนี้ต้องเป็นความลับจากวิลล์ที่เป็นมนุษย์ธรรมดาด้วย “ใช่…เราต้องเอาคืนมาให้ได้” เอโลอิสตอบเสียงเรียบ พยายามไม่ให้มีพิรุธ “เป็นของสำคัญที่เราต้องใช้เดินทางต่อ” วิลล์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนจะสงสัยในคำพูดของเอโลอิส แต่เขาก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ "แล้วเรือมินิบานาน่าของเราล่ะ?" แจสเปอร์พูดเสริมขึ้นมาอย่างกะทันหัน "เราต้องเอามันคืนมาด้วยนะ" "พวกคุณมีเรือด้วยเหรอ?" วิลล์เลิกคิ้วขึ้นสูง น้ำเสียงของเขามีแววประหลาดใจ "ถ้าไอ้เรือแจวโง่ ๆ ที่หน้าเหมือนกล้วยนั่นนับเป็นเรือล่ะก็...ก็ใช่แหละ" ป้าคาเรนบ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ พลางปรายตามองแจสเปอร์ด้วยสายตาที่บอกว่า 'คิดอะไรอยู่ถึงได้อยากได้ไอ้ของพรรค์นั้นคืนนัก' เอโลอิสถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะเสริมว่า "มันเป็นของสำคัญมากสำหรับเราค่ะ เราจำเป็นต้องใช้มันในการเดินทางต่อ" เธอพยายามทำให้เสียงตัวเองฟังดูเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้วิลล์สงสัยในเบื้องลึกเบื้องหลังของ 'สัมภาระ' และ 'เรือ' ของพวกเขาที่ดูจะสำคัญเกินกว่าข้าวของธรรมดา ๆ ทั่วไป วิลล์พยักหน้าช้า ๆ ใบหน้าของเขาครุ่นคิดอย่างหนักกับข้อมูลใหม่ที่ได้รับมา "เอาล่ะ...ถ้าอย่างนั้น แผนของเราจะต้องซับซ้อนขึ้นอีกนิดหน่อย" เขากล่าวพลางหันกลับไปชี้ที่รอยสักบนแผ่นหลังของตัวเองอีกครั้ง ดวงตาจับจ้องไปที่เส้นทางและตำแหน่งต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่บนผิวหนังของเขา "ตามแผนที่นี้ ห้องเก็บสัมภาระของเราจะอยู่ใกล้กับคลังสินค้าขนาดใหญ่ ซึ่งอยู่ชั้นล่างสุดของเรือ ถัดจากห้องเก็บเสบียงที่เราตั้งใจจะใช้เป็นที่ซ่อนตัว" วิลล์ใช้นิ้วชี้ตามรอยสักอย่างแม่นยำ "และเรือมินิบานาน่า...ถ้ามันเป็นเรือเล็กที่สามารถลากจูงได้ ไม่ได้ถูกเก็บไว้ในคลังสินค้า ก็เป็นไปได้สูงว่าจะถูกผูกไว้ที่ท้ายเรือด้านนอก หรือไม่ก็ถูกย้ายไปเก็บไว้ในส่วนเก็บของขนาดใหญ่สำหรับอุปกรณ์ช่วยชีวิต" เขาหันกลับมามองทุกคน

"นั่นหมายความว่าหลังจากที่เราออกมาจากห้องขังและหลบเข้าไปในช่องระบายอากาศแล้ว เราจะต้องแบ่งกำลังออกเป็นสองชุด" "ชุดแรก จะมุ่งหน้าไปยังห้องเก็บสัมภาระ เพื่อนำของสำคัญของพวกคุณกลับคืนมา" วิลล์มองไปที่เอโลอิสและแจสเปอร์ "เอโลอิส คุณกับแจสเปอร์จะต้องเป็นคนไปจัดการเรื่องนี้ เพราะดูเหมือนว่าของเหล่านั้นจะสำคัญกับพวกคุณมากที่สุด" แจสเปอร์กับเอโลอิสพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว โล่งใจที่วิลล์เข้าใจความจำเป็นของพวกเขา โดยที่ไม่ต้องถามอะไรมากไปกว่านี้ “ส่วนอีกชุด…จะต้องมุ่งหน้าไปยังท้ายเรือเพื่อตรวจสอบเรื่องเรือมินิบานาน่า” วิลล์หยุดชั่วครู่ มองหน้าป้าคาเรน “ป้าคาเรน ผมคิดว่าป้าเหมาะสมที่สุดที่จะไปกับผม” ป้าคาเรนถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าบ่งบอกว่าไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด “ทำไมต้องเป็นฉันด้วย” เธอเอ่ยเสียงหงุดหงิด “ฉันว่าฉันเหมาะกับการซ่อนตัวเฉย ๆ มากกว่านะ” “เพราะป้าดูไม่น่าสงสัยที่สุดไงครับ” วิลล์ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าเราแยกกัน โอกาสที่จะถูกจับได้ก็น้อยลง และป้าคาเรนก็เป็นคนเดียวที่ดูเหมือนพวกมันจะไม่สนใจเท่าไหร่ (เพราะไม่มีประโยชน์) นี่เป็นข้อได้เปรียบของเรา” “ก็ได้ ๆ ถ้ามันจำเป็นนักล่ะก็” ป้าคาเรนทำหน้ายู่ แต่ก็พยักหน้าอย่างจำยอม “ดีมากครับ” วิลล์ยิ้มเล็กน้อย “จำไว้ว่าทุกอย่างต้องรวดเร็วและเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้” วิลล์เริ่มอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมของแผนผังที่ซับซ้อนบนแผ่นหลังของเขา “จากช่องระบายอากาศที่เชื่อมไปยังห้องเก็บเสบียง จะมีทางแยกเล็กๆ อีกทางหนึ่งที่นำไปสู่บันไดลับ ซึ่งไม่ค่อยมีคนใช้” เขาชี้ไปที่รอยสักที่ดูเหมือนจะบิดเบี้ยวเล็กน้อย “บันไดนี้จะพาพวกเราลงไปชั้นล่างสุด ซึ่งเป็นที่ตั้งของคลังสินค้าและห้องเก็บสัมภาระ” “สำหรับเอโลอิสและแจสเปอร์ เมื่อพวกคุณได้สัมภาระแล้ว ให้รีบกลับมาที่ห้องเก็บเสบียงทันที” วิลล์เน้นย้ำ “เราจะมารวมตัวกันที่นั่นก่อนจะตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป” “แล้วคุณกับป้าคาเรนล่ะ?” แจสเปอร์ถาม “ผมกับป้าคาเรนจะไปตรวจสอบที่ท้ายเรือ” วิลล์ตอบ “ถ้าเรือมินิบานาน่าถูกผูกไว้ที่นั่น เราจะพยายามปลดมันออกมาให้เร็วที่สุด และเตรียมพร้อมสำหรับการหลบหนี” ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ทุกคนต่างจ้องมองรอยสักบนแผ่นหลังของวิลล์ด้วยแววตาที่ผสมผสานระหว่างความหวังและความไม่แน่ใจ แผนการนี้ดูจะมีความเสี่ยงสูงมาก แต่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเช่นนี้ มันก็เป็นโอกาสเดียวที่พวกเขาจะได้รับอิสรภาพกลับคืนมา “ฟังดูอันตรายสุดๆ เลยนะ” แจสเปอร์กระซิบกับเอโลอิส “แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วล่ะมั้ง” “ใช่…แต่เราก็ต้องลองดู” เอโลอิสพยักหน้าช้า ๆ

แสงสลัวจากช่องระบายอากาศเริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกว่าใกล้เวลาเช้าตรู่เข้ามาทุกที เสียงฝีเท้าหนักๆ เริ่มดังใกล้เข้ามาจากทางเดินนอกห้องขัง สัญญาณว่าโจรสลัดกำลังจะนำอาหารเช้ามาให้ “เตรียมตัวให้พร้อม” วิลล์กระซิบ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง “นี่แหละคือโอกาสของเรา” เสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดินนอก ตามมาด้วยเสียงกุญแจที่ไขเข้ากับแม่กุญแจขนาดใหญ่ที่ประตูห้องขัง แสงจากตะเกียงน้ำมันของโจรสลัดสาดส่องเข้ามาในห้อง เผยให้เห็นใบหน้ากร้านแดดและดวงตาที่แข็งกระด้างของชายร่างใหญ่ ผมสีแดงเข้มรวบเป็นเปียหางม้า เสื้อผ้าที่เก่าและขาดวิ่นบ่งบอกถึงการใช้งานมาอย่างยาวนาน เขาวางถาดอาหารลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี เป็นขนมปังแข็ง ๆ กับเหยือกน้ำวางอยู่บนถาดนั้นอย่างน่าหดหู่ วิลล์พยักหน้าให้แจสเปอร์ที่อยู่หน้าสุด แจสเปอร์หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะแกล้งทำเป็นสะดุดล้มลงไปกองกับพื้นตรงหน้าโจรสลัดทันที "โอ๊ย!" แจสเปอร์ร้องเสียงดัง มือปัดป่ายไปในอากาศราวกับพยายามทรงตัว โจรสลัดไม่ทันตั้งตัว พยายามจะหลบแต่ก็เสียหลักเล็กน้อย จังหวะนั้นเอง เอโลอิสที่อยู่ด้านหลังแจสเปอร์ไม่รอช้า พุ่งเข้ากระแทกถาดอาหารอย่างแรงจนคว่ำ ขนมปังกลิ้งไปคนละทิศละทาง น้ำนองเต็มพื้น ความวุ่นวายทำให้โจรสลัดผงะไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจและโกรธจัด ก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งตัว วิลล์ก็พุ่งเข้าใส่ชกเข้าที่ปลายคางของโจรสลัดอย่างจัง เสียงกระดูกลั่นเบา ๆ โจรสลัดเซถลาไปชนกับผนังห้องขัง ศีรษะกระแทกกับไม้เก่า ๆ อย่างแรงจนร่างทรุดลงไปกองกับพื้น ดวงตาของเขาเหลือกขึ้นช้า ๆ ก่อนจะหมดสติไป "เร็วเข้า!" วิลล์ตะโกน ในขณะที่โจรสลัดยังคงกุมขมับอยู่บนพื้น เอโลอิสไม่รอช้า เธอสอดมือเล็ก ๆ ของเธอเข้าไปในเข็มขัดของโจรสลัดอย่างรวดเร็ว ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงพวงกุญแจขนาดใหญ่ที่ห้อยอยู่ เธอคว้ามันไว้แน่น ดึงออกมาจากเอวของโจรสลัดได้สำเร็จ มือเรียวเล็กของเอโลอิสสั่นเล็กน้อยขณะพยายามไขกุญแจดอกแล้วดอกเล่าเข้ากับแม่กุญแจบานใหญ่ หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองศึก เธอเหลือบมองวิลล์ที่กำลังจ้องเขม็งไปที่โจรสลัดที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น เธอรู้ว่ามีเวลาไม่มาก "ได้แล้ว!" ในที่สุด เอโลอิสก็ไขกุญแจได้สำเร็จ เสียงปลดล็อกดังแกร๊ก กังวานไปทั่วห้องขัง เธอรีบผลักประตูออกสุดแรง "ไป!" วิลล์ออกคำสั่ง เขาพุ่งตัวออกจากห้องขังเป็นคนแรก ตามด้วยเอโลอิสและแจสเปอร์ ป้าคาเรนตามมาเป็นคนสุดท้าย ทั้งหมดรีบวิ่งไปตามทางเดินที่มืดสลัว "ไปทางนี้!" วิลล์ชี้ไปยังช่องระบายอากาศเล็ก ๆ เหนือประตูทางเข้าห้องครัวที่อยู่ถัดไปสองห้องจากคุกใต้ท้องเรือ ช่องนั้นแคบมากจนดูเหมือนไม่มีใครจะมุดเข้าไปได้ แต่ด้วยความสิ้นหวัง ทุกคนก็ไม่มีทางเลือกอื่น วิลล์เริ่มปีนขึ้นไปเป็นคนแรก แผ่นหลังที่มีรอยสักของเขาเบียดเสียดกับขอบเหล็กของช่องระบายอากาศอย่างทุลักทุเล เขามุดเข้าไปได้อย่างยากลำบาก จากนั้นก็ยื่นมือลงมาช่วยเอโลอิสด้วยความที่เธอเป็นผู้หญิงจึงมุดเข้าไปได้ง่ายกว่าคนอื่น ตามมาด้วยป้าคาเรนที่บ่นอุบอิบตลอดทางเรื่องความคับแคบและกลิ่นอับ สุดท้ายแจสเปอร์ก็ใช้แรงทั้งหมดดันตัวเองเข้าไปในช่องระบายอากาศได้อย่างทุลักทุเล พวกเขาคลานไปตามช่องระบายอากาศที่มืดมิดและเต็มไปด้วยฝุ่น กลิ่นอับชื้นและกลิ่นโลหะสนิมขึ้นคละคลุ้งไปทั่ว เสียงหัวใจของทุกคนเต้นระรัว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยของลูกเรือที่ดังลอดเข้ามาจากด้านล่าง พวกเขาต้องคลานไปอย่างเงียบเชียบที่สุด "ตรงนี้แหละ" วิลล์กระซิบ เมื่อมาถึงทางแยกที่ระบุไว้ในรอยสักของเขา "ทางนี้ไปห้องเก็บสัมภาระ อีกทางไปท้ายเรือ" เขาหันไปมองเอโลอิสและแจสเปอร์ "เอโลอิส แจสเปอร์ โชคดีนะ" เอโลอิสกับแจสเปอร์พยักหน้าให้วิลล์อย่างมุ่งมั่น ก่อนจะแยกตัวคลานไปในช่องทางที่นำไปสู่ห้องเก็บสัมภาระ พวกเขาคลานต่อไปอีกไม่นาน ก็มาถึงช่องระบายอากาศอีกแห่งที่นำไปสู่ห้องเก็บสัมภาระ มันเป็นช่องเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่หลังลังสินค้าขนาดใหญ่ ทำให้ยากที่จะสังเกตเห็นจากด้านล่าง "พร้อมนะ?" แจสเปอร์กระซิบถาม เอโลอิสพยักหน้า เธอผลักฝาตะแกรงของช่องระบายอากาศออกเบา ๆ และหย่อนตัวลงสู่พื้นห้องเก็บสัมภาระ ตามมาด้วยแจสเปอร์ ห้องเก็บสัมภาระมืดสลัวและเต็มไปด้วยลังไม้ขนาดต่างๆ วางซ้อนกันสูงเกือบถึงเพดาน กลิ่นดินปืนและกลิ่นอับของไม้เก่า ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศ เอโลอิสใช้สายตากวาดมองไปรอบๆ พยายามหาของของพวกเขา "มันอยู่ไหนนะ..." แจสเปอร์บ่นพึมพำ ไม่นาน เอโลอิสก็เห็นเข็มขัดเครื่องมือวิเศษของเธอที่มุมห้อง มันซ่อนอยู่หลังลังไม้ขนาดใหญ่ ดูเหมือนโจรสลัดจะแค่โยนมันทิ้งไว้โดยไม่สนใจไยดี เธอรีบวิ่งเข้าไปหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะหันไปช่วยแจสเปอร์หาสัมภาระของเขาที่ถูกซ่อนอยู่ไม่ไกลกัน "เจอแล้ว!" แจสเปอร์ร้องออกมาอย่างดีใจ เมื่อพบสัมภาระและอาวุธของเขา ที่พวกโจรสลัดไม่รู้ว่าจะมองเห็นเป็นอะไร และใกล้ ๆ กันก็มีกระเป๋าสีรุ้งของป้าคาเรนและชะลอมของเธอด้วย "รีบกลับไปที่ห้องเก็บเสบียงกันเถอะ" เอโลอิสกระซิบก่อนจะเอากระเป๋าขนาดยักษ์ของป้าและชะลอมยัดเข้าเข็มขัดเครื่องมือวิเศษของเธอเพื่อให้สะดวกต่อการหนี

ในขณะเดียวกัน วิลล์กับป้าคาเรนก็คลานไปตามช่องระบายอากาศอีกทางหนึ่ง มันนำพวกเขาลงไปสู่ชั้นล่างสุดของเรือ ที่เป็นที่ตั้งของคลังสินค้าขนาดใหญ่และส่วนที่คาดว่าจะเป็นที่เก็บเรือมินิบานาน่า "นี่มันน่าเบื่อจริง ๆ" ป้าคาเรนบ่นไม่หยุดขณะคลานไป "ช่องระบายอากาศนี่ก็เล็กเหลือเกิน ฉันแก่แล้วนะ" "อีกนิดเดียวครับป้า" วิลล์พยายามปลอบ เขาเองก็รู้สึกอึดอัดไม่แพ้กัน แต่ความมุ่งมั่นที่จะรอดออกไปทำให้เขาอดทนได้ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงช่องระบายอากาศที่นำไปสู่บริเวณท้ายเรือด้านนอก เมื่อวิลล์แง้มฝาตะแกรงออก แสงแดดจ้าก็สาดส่องเข้ามาพร้อมกับลมทะเลพัดปะทะใบหน้า พวกเขามองเห็นผืนทะเลสีครามสุดลูกหูลูกตา และสิ่งที่ทำให้วิลล์และป้าคาเรนต้องประหลาดใจ... เรือมินิบานาน่าไม่ได้ถูกผูกไว้ที่ท้ายเรือด้านนอกอย่างที่คาดไว้ แต่มันกลับถูกยกขึ้นมาวางอยู่บนดาดฟ้าเรือโจรสลัดอย่างกับเป็นของประดับชิ้นหนึ่ง เชือกเส้นหนาหลายเส้นรัดตรึงมันไว้แน่นหนา ราวกับกลัวว่ามันจะหลุดลอยหายไปกับลมทะเล "นั่นมัน..." ป้าคาเรนพึมพำ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ "ไอ้เรือกล้วยโง่ ๆ นั่นมันอยู่บนเรือลำนี้จริงๆ ด้วย!" เชือกที่รัดเรือมินิบานาน่าไว้หนาแน่นทำให้วิลล์กับป้าคาเรนต้องออกแรงอย่างหนัก วิลล์พยายามใช้มีดพกเล็ก ๆ ที่ซ่อนไว้ ตัดเชือกทีละเส้น ส่วนป้าคาเรนก็ใช้แรงทั้งหมดดึงและคลายปมเท่าที่จะทำได้ ท่ามกลางเสียงลมทะเลและเสียงคลื่นที่ซัดกระทบข้างเรือ “ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเอาเรือบ้านั่นขึ้นมาไว้บนนี้” ป้าคาเรนบ่นพึมพำขณะดึงเชือก “เสียเวลาจริง ๆ” “อดทนหน่อยครับป้า อีกนิดเดียว” วิลล์หอบเล็กน้อย เขาเร่งมือตัดเชือกเข้าไปอีก “พวกแกคิดจะทำอะไร!” เสียงทุ้มต่ำและเย็นยะเยือกของ แจ็ค สปาร์ตัน รองกัปตันเรือ ทำให้วิลล์และป้าคาเรนถึงกับตัวแข็งทื่อ พวกเขาหันกลับไปช้า ๆ ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มผมสีดำสนิท ใบหน้าคมเข้มแต่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ แต่งกายดูคล้ายพวกยิปซีหรือฮิปปี้ เสื้อผ้าหลวม ๆ สีเข้ม เครื่องประดับโลหะแวววาว และที่สะดุดตาที่สุดคือหมากฝรั่งในปากที่เขากำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ แจ็ค สปาร์ตันก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบกวาดมองวิลล์ที่ถือมีดพก และป้าคาเรนที่กำลังพยายามปลดเชือกที่รัดเรือมินิบานาน่าไว้ จากนั้นสายตาของเขาก็หยุดที่เรือรูปร่างประหลาดคล้ายกล้วยลำนั้น "พวกแกคิดจะขโมยเรืองั้นหรือ?" แจ็คเลิกคิ้วขึ้นสูง "แล้วนักโทษอย่างพวกแกหนีออกมาจากคุกใต้ท้องเรือได้ยังไงกัน!” แจ็คก้าวเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว ดวงตาคมกริบไล่มองจากวิลล์ไปป้าคาเรน จากมีดพกในมือวิลล์ไปยังเชือกที่ขาดวิ่น “แล้วนี่คิดจะทำอะไรกับเรือของฉัน? อย่าบอกนะว่าพวกแกจะใช้เรือกล้วยโง่ ๆ นี่หนีไปกลางทะเล?” แจ็คหัวเราะหึ ๆ ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในชีวิต วิลล์กระชับมีดในมือ เขารู้ว่าตอนนี้พวกเขากำลังเข้าตาจน การต่อสู้กับรองกัปตันโดยตรงบนดาดฟ้าเรือที่เปิดโล่งไม่ใช่ทางเลือกที่ดีแน่ ๆ “เรา...เราแค่เดินหลงทางมา” วิลล์พยายามพูดให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็รู้ดีว่ามันฟังไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อย “เดินหลงทางมางั้นเหรอ?” แจ็คเลิกคิ้วสูงขึ้นไปอีก ใบหน้าของเขามีร่องรอยความประหลาดใจเจือปนอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคือง “พวกนักโทษงี่เง่าอย่างแกจะมาหลงทางบนเรือของฉันได้ยังไงกัน! ใครเป็นคนเปิดคุกให้แก!” แจ็ค สปาร์ตัน จ้องมองวิลล์และป้าคาเรนสลับกับเรือมินิบานาน่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยปนกับความไม่พอใจ “ไหนลองบอกมาซิว่าพวกแกหนีออกมาได้ยังไง! แล้วไอ้รอยสักประหลาดบนหลังแกนั่นมันคืออะไรกันแน่!” เขาชี้นิ้วไปที่แผ่นหลังของวิลล์ที่โผล่พ้นเสื้อออกมาเล็กน้อย แจ็คก้าวเข้ามาอีกก้าว เตรียมพร้อมที่จะจับตัวทั้งคู่ วิลล์และป้าคาเรนตัวแข็งทื่อ พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่คับขันที่สุด ศัตรูกำลังจะเข้ามาถึงตัวและไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้เลยแม้ในพื้นที่เปิดโล่งเช่นนี้ วิลล์กำมีดในมือแน่น เหงื่อไหลซึมไปตามแผ่นหลัง เขาเตรียมพร้อมที่จะสู้ตาย แต่ก็รู้ดีว่าโอกาสชนะนั้นริบหรี่เต็มทีเพราะเขาเป็นแค่จิตแพทย์ไม่ใช่ไอ้แดงที่เป็นนักสู้ “พูดมานะ! ไม่งั้นแกได้เจอดีแน่!” แจ็คตะคอกเสียงดัง มือของเขากำแน่นเตรียมพร้อมจะซัดหมัดใส่ ทันใดนั้นเอง! ปั่ก! เสียงบางอย่างกระทบเข้ากับศีรษะของแจ็ค สปาร์ตันอย่างจัง เสียงนั้นหนักแน่นจนรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือน ร่างของแจ็คเซถลาไปด้านข้าง ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจและเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะทันได้ร้องหรือพูดอะไรออกมา ร่างของแจ็คก็ร่วงลงไปกองกับพื้นดาดฟ้าเรืออย่างแรง ไม่ต่างอะไรกับถุงมันฝรั่งที่หมดสภาพ วิลล์และป้าคาเรนถึงกับอึ้ง พวกเขาหันขวับไปมองยังทิศทางที่เสียงนั้นดังขึ้น และสิ่งที่เห็นทำให้พวกเขาต้องประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม แจสเปอร์ยืนอยู่ตรงนั้น! ในมือของเขายังคงถือไม้ท่อนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นไม้ถูพื้นเก่า ๆ ที่หักครึ่ง ดวงตาของเขามีแววตื่นเต้น เอโลอิสยืนอยู่ข้าง ๆ แจสเปอร์ ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือดเล็กน้อยจากความตกใจ แต่ในแววตาก็ฉายแววโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด "แจสเปอร์! เอโลอิส! พวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!" วิลล์อุทาน "เราได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็เลยตามมาดูค่ะ" เอโลอิสอธิบายเสียงหอบเล็กน้อย "พอดีเราได้ยินเสียงป้าคาเรนบ่นดังมาก..." เธอเหลือบมองป้าคาเรน "ใช่เลยครับ พอมาถึงก็เห็นไอ้หมอนี่กำลังข่มขู่พวกคุณอยู่พอดี ผมก็เลย...จัดให้ซะหน่อย!" แจสเปอร์ยิ้มกว้าง ป้าคาเรนมองแจสเปอร์ด้วยสายตาที่ผสมผสานระหว่างความโล่งใจและความรำคาญ "นายมันบ้าไปแล้วแจสเปอร์! ถ้าพลาดขึ้นมาจะเป็นยังไง!" "แต่ผมไม่พลาดนี่ครับป้า!" แจสเปอร์ตอบอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะหันไปมองแจ็ค สปาร์ตันที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น "นี่เราควรจะทำยังไงกับไอ้หมอนี่ดีครับ?" วิลล์รีบเดินเข้าไปตรวจสอบแจ็ค สปาร์ตัน "เขาแค่สลบไป คงไม่เป็นอะไรมาก" เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก "ดีแล้วล่ะแจสเปอร์ ขอบคุณมากที่มาช่วยไว้ได้ทันเวลา" "ตอนนี้เราต้องรีบไปจากที่นี่ก่อนที่คนอื่นจะมาเจอ" เอโลอิสเตือน ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาหันไปมองเรือมินิบานาน่าที่ตอนนี้เชือกส่วนใหญ่ถูกตัดออกไปแล้ว เหลือเพียงไม่กี่เส้นที่ยังรัดตรึงมันไว้ "เราต้องรีบปลดเชือกที่เหลือแล้วลงเรือไปจากที่นี่!" วิลล์สั่งการอย่างรวดเร็ว ทุกคนเริ่มลงมือช่วยกันปลดเชือกที่เหลืออย่างเร่งรีบ ท่ามกลางลมทะเลที่พัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับธรรมชาติกำลังเร่งเร้าให้พวกเขาหนีไปจากเรือลำนี้ให้เร็วที่สุด เชือกเส้นสุดท้ายขาดสะบั้นลงพร้อมกับเสียงเฮือกสุดท้ายของทุกคนที่ร่วมแรงร่วมใจกันปลดปล่อยเรือมินิบานาน่าจากพันธนาการของเรือโจรสลัด เรือน้อยรูปทรงกล้วยบานาน่าดูโดดเด่นสะดุดตาบนดาดฟ้าเรือที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายเล็กน้อยหลังจากเหตุการณ์ชุลมุนที่ผ่านมา “สำเร็จแล้ว!” วิลล์ร้องออกมาอย่างดีใจ เหงื่อไหลซึมไปทั่วแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยสักแผนที่ “เราไปกันเถอะ!” ทุกคนเตรียมตัวกระโดดลงเรือมินิบานาน่าที่ตอนนี้ถูกวางอยู่ใกล้ขอบกาบเรือที่สุด แต่ก่อนที่ใครจะได้ก้าวเท้าลงไป เอโลอิสก็ชะงักฝีเท้า ใบหน้าของเธอดูวิตกกังวล “เดี๋ยวสิ! เรายังไม่เจอเคอร์ติสเลยนะคะ!” เอโลอิสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย ดวงตาของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ ดาดฟ้าเรืออย่างร้อนรน ป้าคาเรนถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์ “โอ๊ย! เจ้านกนั่นมันมีปีก ป่านนี้บินหนีไปเกาะไหนต่อไหนแล้วมั้ง” “ไม่จริงหรอก!” เอโลอิสโต้กลับทันควัน “ถึงเคอร์ติสจะขี้ขลาดแค่ไหน แต่มันไม่มีทางทิ้งฉันไปแบบนั้นแน่!” ขณะที่เอโลอิสยังคงยืนกรานหาผู้ติดตามของเธอ จู่ ๆ ท้องฟ้าเบื้องบนก็ปรากฏจุดดำเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ บินร่อนลงมาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จุดนั้นขยายใหญ่ขึ้นจนเผยให้เห็นร่างของนกกระทาตัวหนึ่งที่คุ้นเคย “เคอร์ติส!” เอโลอิสร้องออกมาอย่างดีใจ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เคอร์ติสเริ่มส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ดวงตาเล็ก ๆ ของมันกวาดมองทุกคนอย่างกระตือรือร้น แน่นอนว่าไม่มีใครฟังออกนอกจากเอโลอิส “เคอร์ติสบอกว่าทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเราจะหลงทางเลยค่ะ!” เอโลอิสแปลให้ฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “มันบอกว่าแอบไปสลับสับเปลี่ยนแผนที่จุดหมายของเจ้าพวกโจรสลัดเป็นนอร์เวย์แทนแล้ว ตอนนี้เรือกำลังแล่นไปในทิศทางเดียวกับจุดหมายของเราเลยล่ะค่ะ! เจ้าพวกนั้นไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังแล่นเรือไปผิดทาง!” ความโล่งใจแผ่ซ่านไปทั่วทุกคนเมื่อรู้ว่าเคอร์ติสได้วางแผนที่อันชาญฉลาดไว้ให้แล้ว การเดินทางที่ดูมืดมนกลับมีแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ขึ้นมาทันที "สุดยอดไปเลยเคอร์ติส! นี่ก็หมายความว่าตลอดช่วงเวลาที่เราโดนขังเราก็ยังแล่นไปสู่จุดหมายเรื่อย ๆ สินะ" แจสเปอร์ถึงกับยกนิ้วให้เจ้านกกระทาตัวน้อย ป้าคาเรนมองเคอร์ติสด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากที่เคยดูถูก ตอนนี้กลับมองด้วยความทึ่งผสมกับความไม่เข้าใจ "ใครจะไปคิดว่าไอ้เจ้านกขี้ขลาดนี่จะมีประโยชน์ขึ้นมาได้บ้าง" เธอพึมพำ วิลล์มองเคอร์ติสด้วยความประหลาดใจไม่แพ้กัน ดวงตาของเขากวาดมองระหว่างเอโลอิสและนกกระทา ราวกับพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เขาเลือกที่จะไม่ถามอะไรเพิ่มแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมคนถึงคุยกับนกรู้เรื่อง บางทีเด็กคนนี้ก็อาจจะต้องได้รับการรักษาจากจิตแพทย์เช่นกัน "เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ถึงเวลาไปกันแล้ว!" วิลล์เร่งเร้า "ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวว่าแจ็ค สปาร์ตันหายไป!" ทุกคนรีบปีนลงเรือมินิบานาน่าที่แกว่งไกวเล็กน้อยเมื่อพวกเขาหย่อนตัวลงไป วิลล์เป็นคนสุดท้ายที่ลงมา เขาช่วยผลักเรือออกจากกาบเรือโจรสลัดอย่างแรง เรือมินิบานาน่าลอยลำออกห่างจากเรือโจรสลัดช้า ๆ ท่ามกลางเสียงคลื่นและลมทะเลที่พัดพา พวกเขาโบกมืออำลาเรือลำนั้นด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไป ทั้งโล่งใจ ดีใจ และเหนื่อยล้า เรือมินิบานาน่าลอยลำออกห่างจากเรือโจรสลัดไปได้ระยะหนึ่ง วิลล์นั่งมองด้วยความสงสัย เรือลำนี้แล่นไปข้างหน้าได้อย่างไรในเมื่อไม่มีใครกำลังแจวเรือเลยสักคน เขาหันไปมองเอโลอิสและแจสเปอร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่ทั้งคู่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ นอกจากนั่งมองผืนน้ำเบื้องหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ ทันใดนั้นเอง! เสียงคำรามก้องก็ดังแว่วมาจากเรือโจรสลัดที่อยู่ห่างออกไป "พวกแกคิดจะหนีไปไหน! ไม่มีใครหนีจากกัปตันเดวี่ จอห์นไปได้หรอก!" เสียงนั้นเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวและน่าสะพรึงกลัว บ่งบอกว่ากัปตันเดวี่ จอห์นได้รู้ตัวแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น และดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เหล่าเดมิก็อดหนีไปง่าย ๆ แน่นอน

เสียงคำรามของกัปตันเดวี่ จอห์น ดังสะท้อนไปทั่วผืนทะเลคล้ายฟ้าผ่า ทำให้ผิวน้ำที่เคยนิ่งสงบสั่นไหวเล็กน้อย เอโลอิสสะดุ้งสุดตัว แจสเปอร์หันขวับกลับไปมองเรือโจรสลัดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ป้าคาเรนทำหน้าไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าเดิม ส่วนวิลล์ที่ยังคงนั่งสงสัยเรื่องเรือที่แล่นได้เองก็ต้องสลัดความสงสัยออกไปจนหมดสิ้นเมื่อภัยอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา “นี่หมอนั่นจะไม่ยอมปล่อยเราไปเลยหรือไงกัน!” เอโลอิสบ่นออกมาอย่างหัวเสีย “โอ๊ย! อีเรือบ้านี่มันจะเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ! เดี๋ยวกัปตันปัญญาอ่อนนั่นก็ตามมาทันหรอก!” ป้าคาเรนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยังไม่ทันขาดคำ แจสเปอร์ก็โยนไม้พายที่เขาหยิบมาจากบนเรือให้ป้าคาเรน “งั้นป้าก็ช่วยกันพายช่วงส่งแรงให้เรืออีกทางสิครับ!” ป้าคาเรนรับไม้พายมาอย่างงง ๆ ก่อนจะมองแจสเปอร์ด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม “เจ้าเด็กนี่! คิดว่าฉันเป็นทาสพายเรือรึไง!” “ก็ตอนนี้ในสายตาพวกมันพวกเราเป็นนักโทษหนีคุกนี่ครับ!” แจสเปอร์โต้กลับทันควัน “ถ้าเราไม่พาย แล้วจะหนีไอ้กัปตันนั่นได้ยังไง!” “ใจเย็น ๆ ก่อนครับทุกคน! เราต้องสามัคคีกัน” เขาหันไปมองป้าคาเรน “ป้าคาเรนครับ...ผมรู้ว่าป้าอาจจะไม่ชอบ แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง เราอาจจะตกอยู่ในอันตรายอีกครั้งก็ได้นะครับ” วิลล์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไกล่เกลี่ย ทันทีที่วิลล์พูดจบ บรรยากาศบนเรือก็เงียบลงชั่วขณะ เหลือเพียงเสียงกระแสน้ำกระทบกับลำเรือเบา ๆ กับเสียงคำรามของกัปตันเดวี่ที่เริ่มเบาลงเล็กน้อยเพราะระยะห่างที่เพิ่มขึ้น ป้าคาเรนมองหน้าทั้งสามคนสลับกันไปมาอย่างชั่งใจ ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง คราวนี้ดูเหนื่อยอ่อนมากกว่าหงุดหงิด “ก็ได้ ๆ! ฉันจะพายก็ได้…แต่ถ้าเรารอดไปจากเรื่องบ้านี่ได้ ฉันจะลากพวกเธอกลับบ้านไปฟ้องแม่(ไทคี)ให้หมดเลย!” “ขอบคุณครับป้า” แจสเปอร์กลั้นยิ้ม เอโลอิสเองก็ไม่วายแอบหัวเราะเบา ๆ ขณะยื่นไม้พายอีกอันให้วิลล์ “มาเลย! เรามาช่วยกันพายให้ไอ้กัปตันนั่นตามไม่ทันกันเถอะ!” เรือเล็กทั้งลำเริ่มขยับเร็วขึ้นเล็กน้อยตามแรงพายที่เพิ่มขึ้นจากทั้งสี่คน ท้องฟ้าที่เคยสว่างกลับเริ่มมีเมฆดำลอยปกคลุม ความรู้สึกไม่สู้ดีเริ่มแผ่ซ่านผ่านลมหายใจของทุกคน กระแสน้ำกลางมหาสมุทรแอตแลนติกยังคงเคลื่อนไหวเชื่องช้า แต่กลับแฝงไว้ด้วยพลังอันน่ากลัวราวกับจะกลืนกินทุกชีวิตที่ลอยอยู่เหนือมัน เรือมินิบานาน่าแล่นฝ่าคลื่นไปอย่างมุ่งมั่น เสียงไม้พายกระทบผิวน้ำเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ผสมกับเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของแต่ละคนที่พยายามสู้กับความเหนื่อยล้าและแรงต้านของทะเลที่เริ่มบ้าคลั่งขึ้นเรื่อย ๆ เหนือศีรษะพายุเริ่มตั้งเค้าชัดเจน เมฆดำทะมึนม้วนตัวหนาทึบราวกับฝูงมังกรบนท้องฟ้า ฟ้าผ่าลงมาเป็นสาย ๆ เสียงฟ้าร้องคำรามตามมาติด ๆ ดังก้องไปทั่ว เสริมความน่าสะพรึงกลัวให้กับผืนน้ำเบื้องล่างซึ่งเริ่มแปรปรวนจากความสงบเป็นคลื่นลูกใหญ่ที่ซัดกระแทกลำเรือเล็กจนโคลงเคลงไม่เป็นทิศ ในขณะเดียวกัน กลางหมอกทะเลด้านหลัง เสียงที่ไม่มีใครอยากได้ยินก็ดังแว่วมาตามลมอีกครั้ง เสียงแหบแห้งแต่ทรงพลังของกัปตันเดวี่ จอห์น ตะโกนก้องราวกับปีศาจตื่นจากนรก “หนีกันเข้าไป! คิดว่าข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปง่าย ๆ รึ?! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่าาาา!!!” เสียงหัวเราะแหลมสูงของเขาตามมาทันทีหลังประโยคนั้นราวกับจะทะลุฟ้า เขาแว้ดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงแหกปากสาปแช่งล่องลอยมาในอากาศประหนึ่งผีสิงที่ตามหลอกหลอนในความฝันร้าย “เจ้าพวกโง่! ข้าเห็นพวกเจ้า! ข้าได้กลิ่นกลัวของพวกเจ้า!!” “โอ๊ย!! หยุดพูดไม่ได้หรือไง!” ป้าคาเรนโวยเสียงดัง ขณะพายเรืออย่างหัวเสีย “เสียงอย่างกับนกหวีดติดหวัด!” แจสเปอร์หันไปมองด้านหลัง เรือโจรสลัดสีดำขนาดมหึมาเริ่มปรากฏให้เห็นชัดเจนขึ้น มันเหมือนเงามัจจุราชที่กำลังเคลื่อนผ่านม่านหมอกหนา ไล่ตามพวกเขามาอย่างไม่ลดละ ธงรูปหัวกะโหลกกับกังหันลมถูกลมพายุสะบัดโบกไหว ราวกับเยาะเย้ยความพยายามของผู้หลบหนี “มันยังตามมาอีกเหรอเนี่ย!?” เอโลอิสอุทาน น้ำเสียงเริ่มสั่นนิด ๆ “ดูเหมือนมันจะเร็วขึ้นด้วย…” วิลล์พึมพำเบา ๆ สายตาจับจ้องไปยังเรือข้างหลังเหมือนจะประเมินระยะห่าง “อีกไม่นานก็คงตามทัน…” “ไม่! เราหยุดไม่ได้!” แจสเปอร์กัดฟันแน่น “เรายังต้องหนีต่อ!” พวกเขาต่างเงียบลงอีกครั้ง ต่างคนต่างพายอย่างเต็มแรง คลื่นที่เริ่มถาโถมสูงขึ้นเรื่อย ๆ กระแทกลำเรือราวกับจะกลืนมันลงไปในท้องทะเล ทว่าเรือก็ยังคงฝ่าไปข้างหน้าอย่างเหน็ดเหนื่อย เสียงกัปตันเดวี่ยังคงดังอยู่เป็นระยะ แหวกสายฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมาใส่ผืนทะเล “หนีไปให้ไกลสิ! หนีไปให้ไกลที่สุดที่เจ้าจะไปได้! แต่จงจำไว้…ไม่มีใครหนีข้าได้พ้น!! ไม่มีใคร!!!” ทั้งสามคนต้องหยุดจ้วงพายลงเล็กน้อยเมื่อพบว่าด้านหน้ามีบางสิ่งผิดปกติ ปรากฏการณ์ประหลาดกำลังรออยู่ตรงหน้า หมอกหนาเป็นกำแพงขาวโพลนบิดตัวเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต ลมพายุหมุนวนอย่างไร้ทิศทาง หนากว่าที่พวกเขาเคยเจอมา และที่น่าขนลุกกว่าคือ…มันโผล่มาโดยไม่ให้สัญญาณเตือนใด ๆ เลย “อะไรกันน่ะ…” วิลล์พึมพำ สีหน้าซีดเผือด “เราควรหันกลับไหม…” แจสเปอร์เอ่ยเสียงเบา แต่ก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจ เพราะด้านหลังมีเรือโจรสลัดยักษ์ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคนไข้จิตเวชที่คิดว่าตัวเองเป็นจอมสลัดตามมาอยู่ไม่ไกล “ถ้าพายกลับไป ก็คือตายอยู่ดี ทำไมฉันต้องมาตายทั้งที่อายุยังน้อย(?) แบบนี้เนี่ย!” ป้าคาเรนบ่นพลางจ้องกำแพงหมอกข้างหน้าอย่างหัวเสีย เอโลอิสมองพวกเขาทีละคน แล้วพูดขึ้นทันทีโดยไม่ลังเล “เอาวะ! ไปตายเอาดาบหน้าอย่างน้อยก็ยังมีโอกาสรอดดีกว่ายอมกลับไปโดนคนบ้าบนเรือนั่นสับเป็นชิ้น ๆ!” ไม่มีใครค้าน เพราะต่างก็รู้ว่าทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่…คือข้างหน้า ทุกคนเริ่มพายเรืออย่างแรงขึ้นอีกครั้ง คราวนี้คือการเดิมพันสุดท้าย เรือเล็กพุ่งเข้าสู่ม่านหมอกหนาทึบ อุณหภูมิเย็นเฉียบจนรู้สึกเหมือนหายใจเอาน้ำแข็งเข้าไป ลมหมุนวนรอบตัวเริ่มแรงขึ้น และทัศนวิสัยแคบลงจนมองไม่เห็นแม้แต่ปลายเรือ จากนั้น… “เดี๋ยว! นั่นเสียงอะไร…” วิลล์เบิกตากว้าง เสียงคำรามของกระแสน้ำดังขึ้นจากทุกทิศทุกทาง จู่ ๆ ผืนน้ำเบื้องหน้าก็แตกออกเป็นน้ำวนมหึมา พายุกระโชกแรงพัดขึ้นจากกลางวงน้ำวน เสียงโครมครามดังก้องราวกับทั้งทะเลกำลังแผดร้อง “พายุ! น้ำวน! ระวัง!!” แจสเปอร์ตะโกน เคอร์ติส เจ้านกกระทาตัวจ้อยที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมเรือ กระพือปีกบินเตลิดขึ้นสู่ฟ้าอย่างตื่นตระหนก ร้องเสียงหลง บินวนเหนือหัวอย่างไร้ทิศทาง เอโลอิสรีบคว้าไม้พายพยายามควบคุมทิศทางเรือสุดแรง แต่แรงต้านของกระแสน้ำและลมกลับรุนแรงขึ้นทุกวินาที “มันแรงเกินไป! ฉันคุมไม่ได้!!” เธอตะโกนสุดเสียง คลื่นยักษ์ลูกหนึ่งซัดเข้าใส่พวกเขาเต็มแรง ราวกับทั้งทะเลถาโถมเข้ามาในคราเดียว เรือทั้งลำกระเด็นพลิกคว่ำกลางพายุ พวกเขาร้องลั่นในวินาทีสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะถูกกลืนลงสู่ผืนน้ำ ท่ามกลางความโกลาหล เรือมินิบานาน่าเริ่มสั่นเล็กน้อยอย่างมีระบบ ก่อนจะหดตัวลงตามกลไกเวทมนตร์เฉพาะตัว กลายเป็นผ้าเช็ดปากสีเหลือง ลอยคว้างอยู่เหนือฟองคลื่น เคอร์ติสที่บินวนอยู่เบื้องบนเห็นดังนั้น รีบโฉบลงมาคาบผ้าเช็ดปากนั้นไว้ในปากอย่างรวดเร็ว จากนั้นรีบตีกระพือปีกแรง ๆ เพื่อบินขึ้นอีกครั้ง ก่อนลอยวนอย่างร้อนรนอยู่เหนือผิวน้ำที่ตอนนี้กลับมาเงียบสงัดอย่างผิดธรรมชาติ ไม่มีใครโผล่ขึ้นมา ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดจากใต้ทะเล มีเพียงเจ้าเคอร์ติส ที่ยังคงบินวนอยู่เหนือผืนน้ำเฝ้ารอปาฏิหารย์ พร้อมผ้าเช็ดปาก…ซึ่งยังเป็นความหวังเพียงชิ้นเดียวของการเดินทางที่มันคาบไว้ได้ทัน…

เลือก (1) พุ่งเรือไปข้างหน้าที่เกิดลมพายุและหมอกหนาเขรอะกระทันหัน

@God