The Armory ⋘ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ ⋙

Moneka HONOR

วันที่ 12 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 05.00 - 06.00 น. ณ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ดูแลบำรุงรักษายุทโธปกรณ์) 

หลังจากนั้นโมนีก้าก็เดินลากเท้าผ่านประตูเหล็กหนาหนักของโรงรักษาอาวุธยุทโธปกรณ์ กลิ่นน้ำมันเครื่องและโลหะร้อนอบอวลจนต้องสูดหายใจลึก เส้นผมสีม่วงครามที่รวบเป็นมวยตึงสะท้อนประกายไฟจากหลอดไฟเหนือศีรษะ ดวงตาเทาเงินกวาดมองแถวรถถังและเครื่องยิงหินที่เรียงรายอยู่ราวกับสัตว์รบที่กำลังจำศีล เธอเลือกเป้าหมายที่ดูง่ายที่สุดสำหรับเช้านี้ รถถังคันใหญ่สีเหล็กหม่นที่จอดนิ่งริมกำแพง

เธอสวมถุงมือหนังแน่นแล้วหยิบผ้าเช็ดและน้ำยาขัดเงาเริ่มลงมือ ขัดทีละแผ่นเกราะ เสียงผ้าถูโลหะดังครืดคราดสม่ำเสมอสะท้อนก้องไปทั่วโรงเก็บ ทุกครั้งที่แสงไฟกระทบผิวเหล็กจนเป็นประกายเงิน โมนีก้าก็พ่นลมหายใจออกเบา ๆ “โอ๊ย… หนึ่งคันก็เล่นเอาแขนล้าแล้วนะ” เธอบ่นพลางใช้ไหล่ดันผมที่ปรกแก้มออก ใบหน้ามีคราบน้ำยาติดเป็นรอยเงาเล็ก ๆ

แม้จะเลือกงานที่คิดว่าง่าย แต่รถถังของค่ายจูปิเตอร์ก็มิใช่ของเล่น ขนาดและรายละเอียดของเกราะทำให้ต้องขัดซ้ำไปซ้ำมาเพื่อให้สะอาดเงาวับเหมือนใหม่ เธอใช้แรงจนกล้ามแขนตึง ข้อศอกเริ่มล้า แต่รอยเงาเรียบกริบที่ปรากฏบนผิวโลหะก็ทำให้เธอรู้สึกพึงใจในผลงาน

เมื่อเช็ดเงาส่วนสุดท้ายเสร็จ โมนีก้าวางผ้าเช็ดลงบนถังน้ำมันแล้วถอดถุงมือออก สะบัดแขนคลายความเมื่อย ก่อนจะก้าวถอยออกมาชื่นชมงานของตนเอง รถถังคันใหญ่สะท้อนแสงไฟเป็นประกายราวกับพร้อมออกรบในทันที เธอยิ้มบาง ๆ ให้กับตัวเองแล้วพึมพำ “พอแล้ว วันนี้พอแล้ว”

จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกจากโรงเก็บยุทโธปกรณ์ เสียงรองเท้าบู๊ตกระทบพื้นหินดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ในใจคิดถึงงานถัดไป ไปปัดฝุ่นเอกสารต่อดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องใช้แรงแบบนี้อีก เธอก้าวผ่านประตูออกสู่ลมเย็นของค่าย ปล่อยให้กลิ่นน้ำมันและเสียงโลหะค่อย ๆ จางหายไปเบื้องหลัง

รางวัล: +15 EXP / +15 เกียรติยศ / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

Moneka HONOR

วันที่ 12 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเที่ยงถึงบ่าย เวลา 11.00 - 14.00 น. ณ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์

เรียนวิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (GRI) (พบ ไอแซก อาร์ซิโบล์ด)

ภายในอาคารอาวุธยุทโธปกรณ์ในช่วงเที่ยง กลิ่นน้ำมันเครื่องและเหล็กขัดเงาลอยปะปนกับกลิ่นหอมอ่อนของน้ำหอมที่โมนีก้าพกติดตัว เธอก้าวเข้าสู่ห้องเรียนกว้างซึ่งถูกปรับเป็นห้องบรรยายชั่วคราว แสงจากคบไฟคริสตัลบนผนังสะท้อนเป็นประกายอุ่น ๆ ขับให้สีม่วงครามของผมเธอเด่นชัดตัดกับเกราะฝึกสีเงินที่สวมอยู่ นักเรียนเดมิก็อดทยอยนั่งเก้าอี้ยาวเรียงเป็นแถว เสียงโลหะกระทบเบา ๆ ทุกครั้งที่ใครขยับตัว

ไม่นานแสงสีเหลืองอำพันก็ลอยวาบขึ้นกลางห้อง ร่างโปร่งใสของลาร์เรสผู้เป็นครูปรากฏขึ้นอย่างสง่างาม ไอแซก อาร์ชิโบล์ด ในชุดสูทสก็อตลายเช็กเก่าผสมกลิ่นอายสุภาพบุรุษยุควิกตอเรียนไม่สิ..อืมไม่รู้เหมือนกัน เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาเปล่งประกายแพรวพราวคล้ายคนกำลังคำนวณกำไร “สวัสดีนักเรียนทุกท่าน วันนี้เราจะสำรวจสิ่งประดิษฐ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอาณาจักรโรมัน” เสียงทุ้มอบอุ่นแต่แฝงเสน่ห์เจ้าเล่ห์ก้องกังวานทั่วห้อง

เขาเริ่มจากการอธิบายระบบท่อส่งน้ำ Aqueducts ภาพจำลองสามมิติปรากฏขึ้นกลางอากาศ แสดงเส้นทางน้ำที่ไหลจากภูเขาลงสู่เมือง “นี่คือหัวใจของการคงอยู่ของโรม ระบบที่ทำให้เมืองทั้งเมืองมีน้ำใช้ตลอดปี ทั้งอาบ ดื่ม และยังขับเคลื่อนโรงอาบน้ำอันโอ่อ่าได้” ไอแซกหมุนภาพให้เห็นมุมตัดภายใน โครงสร้างอุโมงค์หิน กำแพงค้ำยัน และวิธีรักษาความลาดเอียงอย่างแม่นยำเพื่อให้แรงโน้มถ่วงพาน้ำไหลอย่างต่อเนื่อง

ต่อมาคือถนนโรมัน Roman Roads เขาโบกมือ ภาพเส้นทางหินกรวดทอดยาวเชื่อมต่อทุกมุมทวีปก็ปรากฏขึ้น “เส้นเลือดของจักรวรรดิ ถนนเหล่านี้ถูกออกแบบให้ทนต่อทั้งกองทัพและกาลเวลา ชั้นหินหลายชั้นรองรับแรงกดดัน ทำให้การเคลื่อนทัพและการค้าเป็นไปอย่างรวดเร็วและแน่นอน ผลกำไรจากการค้าเป็นสิ่งที่จักรวรรดิไม่อาจละเลย” แววตาไอแซกเป็นประกายเมื่อเอ่ยถึงคำว่ากำไร

จากนั้นภาพก็เลื่อนไปยังสะพานอันงดงาม โค้งก่ออิฐที่พาดผ่านหุบเหว และโดมมหึมาอย่างแพนธีออน “ดูสิ ความลับของความแข็งแรงอยู่ที่โค้ง (Arch) และโดม (Dome) การถ่ายน้ำหนักอย่างสมบูรณ์แบบทำให้โครงสร้างเหล่านี้ยืนหยัดมานับพันปี โรมไม่เพียงสร้างสิ่งงามตา แต่สร้างอนาคตให้คนรุ่นหลังศึกษา”

เมื่อการบรรยายจบ ไอแซกยิ้มมุมปากแล้วดีดนิ้ว กิจกรรมสุดท้ายเริ่มขึ้น “ถึงเวลาลงมือ ออกแบบโครงสร้างโค้งของพวกคุณเอง ใช้ก้อนอิฐจำลองตรงหน้าและสร้างให้มั่นคงที่สุด ใครทำพังเร็วต้องเลี้ยงขนมเพื่อนนะ”

หลังจากนั้นโมนีก้าหยิบก้อนอิฐจำลองขึ้นมา เริ่มจัดเรียงตามหลักที่เพิ่งเรียน เธอประคองก้อนกลางด้วยความระมัดระวัง ดวงตาเทาเงินจับจ้องน้ำหนักและมุมเอียงอย่างจริงจัง เสียงเพื่อน ๆ รอบข้างหัวเราะคิกคักเมื่อมีใครทำพังแต่เธอยังนิ่ง ริมฝีปากเม้มบางอย่างมุ่งมั่น ก้อนอิฐสุดท้ายถูกวางลงตรงจุดยอดพอดี เสียงไอแซกปรบมือดังขึ้น “ยอดเยี่ยม นั่นแหละ โค้งที่มั่นคงสมบูรณ์”

เมื่อจบคาบโมนีก้าผ่อนลมหายใจยาว รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าเมื่อมองผลงานที่ตั้งเด่นอยู่ตรงหน้า การเรียนวันนี้ไม่ได้มีแค่ทฤษฎี หากแต่ทำให้เธอสัมผัสถึงภูมิปัญญาและความยิ่งใหญ่ของชาวโรมันที่ยังคงส่งเสียงผ่านกาลเวลามาจนถึงปี 2025 ที่เธอยืนอยู่นี้

อื่น ๆ : วิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (2 / 4) 

รางวัล : พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-07] ไอแซก อาร์ชิโบล์ด

Moneka HONOR

วันที่ 15 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 05.00 - 06.00 น. ณ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ดูแลบำรุงรักษายุทโธปกรณ์) (พบ มินจุน)

ภายในอาคารอาวุธยุทโธปกรณ์เช้านั้นเงียบสงัด เสียงฝีเท้าของโมนีก้าดังเป็นจังหวะเดียวกับเสียงผ้าถูที่ไล้ไปตามผิวโลหะของอาวุธ เธอเลือกดูแลอาวุธชิ้นเล็กที่ทำความสะอาดง่ายกว่า เช่น ดาบสั้น กราดิอุส และโล่กลมที่มีรอยขีดข่วนจากการฝึกเมื่อคืน พื้นที่รอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำมันหล่อลื่นและกลิ่นเหล็กเย็น เงาของเครื่องยิงศรและแท่นกลไกสูงตระหง่านทาบลงบนพื้นเหมือนกำแพงแห่งพลังอำนาจ

ขณะที่หญิงสาวกำลังหมุนด้ามผ้าเช็ดเพื่อขัดขอบโล่ เสียงประตูเลื่อนเบา ๆ ดังขึ้น ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ เงาร่างสูงโปร่งปรากฏตรงทางเข้า แสงเช้าส่องผ่านประตูเปิดเผยใบหน้าหล่อคมและผมสีบลอนด์ทองเป็นประกาย ชเว มินจุน หนุ่มบุตรแห่งวีนัสผู้มีรอยยิ้มละลายใจ

โมนีก้าเบิกตากว้างทันที “คุณมินจุน อรุณสวัสดิ์ค่ะ วันนี้ตื่นเช้าจังเลยนะคะ” เสียงของเธอแฝงความประหลาดใจและความยินดี มินจุนยกมือขึ้นทักทายพร้อมรอยยิ้มสดใส “ก็ไม่ต่างจากคุณหรอก โมนีก้าก็ตื่นเช้าทุกวันเหมือนกันนี่นา” น้ำเสียงเขานุ่มนวลปนขี้เล่น ฟังแล้วรู้สึกเหมือนมีประกายแสงอบอุ่นแทรกเข้ามาในอากาศเย็นของห้อง

โมนีก้าวางผ้าถูลงแล้วหันมาเผชิญหน้า “ก็ต้องรีบสิคะ เดี๋ยวเช้านี้ฉันต้องไปเรียนที่อะคาเดเมียเซเนกาอีก” เธอยิ้มบาง ๆ พลางยกมือลูบแขนตัวเองเพื่อคลายเมื่อย มินจุนหัวเราะเบา ๆ “สุดยอดเลยนะ ทำงานหนักแล้วยังไปเรียนต่ออีก ถ้าเป็นผมนี่คงขี้เกียจตื่นแน่ ๆ”

บทสนทนาระหว่างทั้งสองดำเนินไปอย่างเป็นธรรมชาติ มินจุนเดินเข้ามาใกล้ ช่วยหยิบผ้าสะอาดมาช่วยเช็ดขอบดาบอีกด้าน “รู้ไหมว่าการทำความสะอาดอาวุธแบบนี้ ต้องเช็ดให้ทันก่อนน้ำมันแห้งไม่งั้นสนิมจะกินขอบได้เร็ว” เขาเอ่ยพร้อมสาธิตวิธีเช็ดด้วยท่าทางชำนาญ โมนีก้าพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ขอบคุณสำหรับเคล็ดลับค่ะ ปกติฉันเช็ดอย่างเดียวไม่ได้คิดถึงจังหวะเวลาเลย”

กลิ่นน้ำมันอาวุธผสมกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของมินจุนคล้ายกลีบกุหลาบ ทำให้บรรยากาศภายในห้องที่เย็นชาและเต็มไปด้วยโลหะดูอ่อนโยนขึ้นอย่างน่าประหลาด ทั้งสองหัวเราะคุยกันสั้น ๆ เรื่องตารางฝึกและภารกิจประจำวัน ระหว่างที่มือยังคงทำงานไปด้วย เสียงหัวเราะและการหยอกล้อเบา ๆ กลายเป็นจังหวะใหม่ของเช้าวันนั้น เติมชีวิตชีวาให้กับห้องอาวุธที่ปกติเต็มไปด้วยความตึงเครียดและเสียงเครื่องจักร

เมื่อขอบโล่และดาบถูกเช็ดจนแวววาว มินจุนก็วางผ้าเช็ดลง “เสร็จเร็วดีนะ มีแรงไปเรียนต่อแน่นอน” เขายิ้มกว้างเหมือนส่งพลังให้เธอจนโมนีก้ายิ้มตอบ ดวงตาสีเทาเงินเป็นประกาย “ขอบคุณค่ะ ถ้าเจอกันอีกในค่ายอย่าลืมสอนวิธีดูแลอาวุธดี ๆ ให้ฉันอีกนะคะ” มินจุนยักคิ้วตอบ “ได้เลย ถือว่าเป็นสัญญา” เสียงของเขาทิ้งไว้เพียงความอบอุ่นในเช้าวันใหม่ ก่อนที่ทั้งสองจะกลับไปทำหน้าที่ของตนต่อด้วยรอยยิ้มที่ยังติดอยู่บนใบหน้า

รางวัล: +15 EXP / +15 เกียรติยศ / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

[NPC-35] ชเว มินจุน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Esper HEROES

24 · กันยายน · 2025 · 

09.00 น. - 11.00 น.

แสงเช้าสาดผ่านช่องหน้าต่างเหล็กของ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ กลิ่นน้ำมันเครื่อง ไม้ขูดเหล็ก และผงฝุ่นโบราณผสมกันเป็นกลิ่นคุ้นเคยของสถานที่ที่เคยเห็นสงครามมาไม่รู้กี่ครั้ง ไม้แท่ง วงล้อ และโซ่ขนาดยักษ์วางเรียงเป็นระเบียบ เงาของหอกและโล่สะท้อนบนพื้นหินเย็น ๆ นี่คือห้องเรียนของชั้นแรก

เอสเปอร์ก้าวเข้าสู่โรงเก็บพร้อมกระเป๋าเป้ที่เพิ่งซื้อมา ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขากวาดผ่านหุ่นจำลองและแผงผนังที่ติดภาพแผนผังการปิดล้อม 

ใช้สายตาสังเกตเช่นเดียวกับทุกครั้งที่ต้องเรียนรู้สิ่งใหม่ เงียบ แต่ตั้งใจ

ครูผู้สอนปรากฏตัวในชุดเสื้อโค้ทหนา สีกรมท่าตัดกับสำเนียงแหลมคม เขาเป็นสุภาพบุรุษชาวสก็อตชื่อ ไอแซก อาร์ชิโบล์ดท่าทางเย่อหยิ่งเล็กน้อย แต่รอยยิ้มอ่อน ๆ ของเขากลับทำให้คนฟังยอมรับได้ ไอแซกเดินไปยังโต๊ะกลางแล้วตบแผ่นไม้โมดูลลง เสียงสะท้อนก้องเป็นสัญญาณให้เรียนรู้เริ่มขึ้น

“ขอเชิญทุกคนเข้าแถวแบบเป็นระเบียบนะครับ” เขาประกาศด้วยน้ำเสียงมั่นคง สำเนียงสก็อตแทรกเป็นบางคำ 

“วันนี้เราจะไม่สอนทฤษฎีแบบไล่เรียงจากตำราเพียงอย่างเดียว เราจะสัมผัสกับกลไกจริง ๆ ของเครื่องจักรปิดล้อมโรมัน ทั้ง คาตาพูลท์ โบลิสตา โอเนเจอร์ และหอคอยโจมตี ทฤษฎีที่ยิ่งใหญ่ ต้องมาพร้อมประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่กว่า”

ไอแซกเริ่มจากแผนผังโบราณบนผนัง เขาชี้ไปยังภาพของเครื่องยิงหินขนาดใหญ่ “คาตาพูลท์พื้นฐานก็คือคานทดแรง แรงบิดและโมเมนต์เป็นหัวใจ ถ้าคุณยกปลายคานจนเกิดมุมและปล่อย มันจะถ่ายโอนแรงไปยังลูกหิน  มวลและความเร็วสะท้อนผ่านสมการง่าย ๆ พลังจลน์ = ½ m v²” เขาพูดอย่างรวบรัด แต่สายตาแฝงประกายเพลิง เขารู้ว่าคนกลุ่มนี้ไม่ได้หวังฟังตัวเลขมากนัก แต่ต้องการเข้าใจความสัมพันธ์เชิงเหตุผล

เอสเปอร์จดบันทึกอย่างเงียบ ๆ สำหรับเขาแล้ว การเข้าใจหลักฟิสิกส์พื้นฐานคือการอ่านจังหวะของสนามรบ มุมยกสูง–แรงดึง–น้ำหนักหิน เป็นภาษาที่แปลว่าชัยชนะหรือความพ่ายแพ้

ไอแซกก้าวไปยังโมเดลเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ เขาชู บอลิสตา ขนาดจำลองขึ้นคล้ายหน้าไม้ยักษ์ที่ใช้แรงดึงของเส้นเอ็นเพื่อปล่อยลูกศรหนัก “บอลิสตาเหมาะกับเป้าหมายเล็กและระยะกลาง ความแม่นยำมาจากการปรับสปริงและมุมยิง ส่วน โอเนเจอร์ ใช้หลักการทดแรงโดยการหมุนแกนหรือดึงเชือก ทำให้ส่งแรงได้มากกว่าในลูกหนึ่งลูก เหมาะสำหรับปิดล้อมที่ต้องทะลวงกำแพง”

จากนั้นเขาก็พูดถึง บาเทอร์ริง แรม และ หอคอยโจมตี เครื่องมือที่ไม่ต้องการเพียงพละกำลัง แต่ต้องการการประสานงาน “การกระทุ้งประตูไม่ใช่เรื่องของแรงเพียงอย่างเดียว แต่คือการรักษาจังหวะ ถ้าทำไม่เป็นจังหวะ ลูกทีมจะหมดแรงก่อน อีกฝ่ายมีเวลาเสริมกำแพง” ไอแซกตบมือให้ชัด “ส่วนหอคอยโจมตี มันคือการยืดเท้าบนกำแพงฝ่ายตรงข้าม ทำให้ฝ่ายเรามีตำแหน่งยึดครอง ระยะในการเลื่อน และต้องป้องกันไม่ให้มันล้ม เพราะถ้าหอคอยพังทุกอย่างพังตาม”

ทฤษฎีถูกอธิบายด้วยภาพและโมเดล แต่ไอแซกไม่รอช้า พาเด็ก ๆ ไปยังพื้นที่ทดลองจริง ข้างในมีโมเดลขนาดหนึ่งต่อสิบของคาตาพูลท์และหอคอย เขาแจกมือตะขอให้กลุ่มหนึ่งทดลองดึงสลิง ปรับจุดหมุน และวัดมุมยิง เอสเปอร์และพิลวอนถูกจับคู่กัน งานที่เหมาะกับความเป็นทีมและการคำนวณจังหวะ

“อย่าใช้กำลังทั้งหมดในครั้งแรก” ไอแซกตะโกน “ปรับมุมก่อน เพิ่มแรงทีละน้อย แล้วสังเกตกระแสลมและแรงเสียดทาน”

เอสเปอร์คำนวณมุม ทดน้ำหนักหินจำลอง และสังเกตว่าลูกยิงกระเด็นไปเอียงนิด ๆ ทิศทางแตกต่างเมื่อลมเปลี่ยนทิศ เขาบอกพิลวอนให้คลายสลิงช้า ๆ แล้วเพิ่มมุมอีกเล็กน้อย ลูกหินจำลองพุ่งตรงโดนเป้าหมาย เฉียดไปข้างบนเป้าทำให้ทุกคนปรบมือ

“นั่นแหละการยิงไม่ใช่เรื่องพละอย่างเดียว มันคือจังหวะและการคาดการณ์” ไอแซกกล่าว ชี้ไปที่แผนที่ที่มีเส้นทางปิดล้อม เขาเริ่มอภิปรายกลยุทธ์จะวางเครื่องยิงกี่ตัวในมุมไหน ปิดล้อมจากระยะไหน ใช้หอคอยโจมตีเป็นตัวล่อหรือเป็นตัวยึดตำแหน่ง และจะรับมือกับการโจมตีตอบโต้ของศัตรูอย่างไร

นักเรียนต่างแลกเปลี่ยนความเห็น เอสเปอร์เสนอแนวคิดการใช้บอลิสตาเพื่อทำลายหอคอยของฝ่ายตรงข้ามก่อน แล้วใช้คาตาพูลท์เก็บแรงเพื่อยิงเข้าไปยังแนวป้องกันลึก แผนของเขาดูเรียบง่ายแต่มีเหตุผล รองรับด้วยการคำนวณมุมและจังหวะ เขาไม่พูดมาก แต่เมื่อพูดทุกคำมีน้ำหนัก ไอแซกมองด้วยสายตาที่เปลี่ยนจากเย่อหยิ่งเป็นชื่นชมเล็ก ๆ

ในช่วงอภิปราย ไอแซกย้ำเรื่องความปลอดภัยและการวางกำลัง “เวลา น้ำหนักอุปกรณ์ คน และความอดทน ถ้าคุณมีเครื่องจักรยิ่งใหญ่แต่ไม่มีปิคนอนหรือช่างที่รู้จะทำ มันก็ไม่มีค่า”

ชั่วโมงการปฏิบัติผ่านไปด้วยเสียงการทดลอง การปรับมุม และเสียงหัวเราะแผ่วเมื่อบางกลุ่มยิงพลาด ไอแซกเดินไปรอบ ๆ คอยชี้แนะอย่างละเอียด วิธีเลื่อนลูกกลิ้งให้แรงเที่ยงตรง วิธีทดแรงโดยจัดวางคาน และวิธีคำนวณมุมยิงแบบคร่าว ๆ โดยไม่ต้องลงลึกเป็นสมการเชิงซ้อน

ตอนท้ายของคลาส ไอแซกให้เวลาสมาชิกคิดกลยุทธ์เป็นทีม เอสเปอร์กับเพื่อนในคลาสเรียนออกแบบแผนสั้น ๆ ใช้บอลิสตาสร้างช่องเปิด หอคอยโจมตีเคลื่อนที่เป็นแรงกด แล้วใช้คาตาพูลท์ปิดล้อมเป้าหมายเพื่อกดดันฝ่ายป้องกันให้ยุบตัวก่อนวันที่สอง “ถ้าฝ่ายปิดล้อมสามารถยืดเวลาและจัดสรรทรัพยากรได้ดีกว่า ฝ่ายป้องกันจะหมดแรงก่อนเสมอ” เอสเปอร์สรุปชัดเจน

ไอแซกตบบ่าของเอสเปอร์อย่างไม่ค่อยจะเปิดเผยนัก “ว้าว ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอก เด็กหนุ่มทฤษฎีของเจ้าใช้งานได้จริง” เขายิ้มมุมปาก “แต่ระวังไว้ทฤษฎีที่ดีที่สุดก็ยังถูกปราบด้วยสภาพอากาศและความผิดพลาดของมนุษย์”

เมื่อคลาสจบเสียงฝีเท้าของนักเรียนกระจัดกระจายออกไป 

วิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (GRI)

1/4

Moneka HONOR

วันที่ 05 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 05.00 - 06.00 น. ณ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ดูแลบำรุงรักษายุทโธปกรณ์) 

โรงเก็บยุทโธปกรณ์เงียบกว่าลานฝึกเงียบแบบที่ได้ยินกลิ่นน้ำมันอาวุธชัด ๆ กับเสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ โมนีก้าผลักประตูเข้าไป วางถังผ้าและกล่องเครื่องมือบนโต๊ะยาวก่อนหยิบถุงมือผ้าขึ้นสวม เธอเริ่มจากลูกธนู โดยการหยิบทีละกำ ตรวจขนนกว่าตั้งแกนตรงไหม หัวลูกธนูสัมฤทธิ์ยังแน่นหรือหลวม ลำก้านมีบิ่นหรือคดงอรึเปล่า จากนั้นเช็ดด้วยผ้าแห้ง ไล่ด้วยผ้าชุบน้ำมันบาง ๆ ให้ผิวไม้ชุ่มกำลังดี ขนนกที่กระเซิงก็หวีด้วยนิ้วแล้วตัดปลายแตกทิ้ง “เรียบร้อยหนึ่งโหล…สองโหล…” เธอนับไปเรื่อย ๆ เสียงเบา ๆ เหมือนฮัมเพลง

พอทำเสร็จก็ไปโซนคันธนูเธอปลดสาย ตรวจรอยแตกร้าวตามแพตเทิร์นไม้กับขีดจาง ๆ บริเวณไหล่ซ้าย เธอใช้ขี้ผึ้งอุ่น ๆ ลูบตามแนวเสี้ยนให้ปิดและกันชื้น จากนั้นขัดปลายน็อก ไล่น้ำมันบางชั้นให้เงาพอดี ไม่ลื่นมือ แล้วค่อย ๆ ขึ้นสายใหม่ ทดลองดึง ปล่อย จนได้ยินเสียง ตึง ใสและนิ่ง เธอยิ้มพึงใจ วางลงบนชั้น “พร้อมใช้งานแล้วล่ะ”

หลังจากนั้นโมนีก้าก็เก็บกวาดเศษขนนก เศษผ้า น้ำมันซึม ปิดฝากระป๋องให้แน่น ล้างมือกับอ่างเล็กตรงมุม เสร็จงานแล้วกำลังจะออก พอดีสายตาไปสะดุดป้ายกระดาษแขวนหน้าโต๊ะรับเรื่อง  รับบริจาควัตถุดิบค่าย: แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 500 ชิ้น ใต้ป้ายมีบรรทัดเล็ก ๆ ว่า มีของที่ระลึกสำหรับผู้ร่วมสนับสนุน 

เธอเอียงคอนิด “ดีเลยนี้หว่า” ก่อนขยับแหวนดาราจรัสหมุนเรียกแร่สัมฤทธิ์วิเศษ 80 ชิ้น ออกมาจากมิติของแหวน เธอเดินไปที่โต๊ะ เสมียนเงยหน้าขึ้นยิ้ม “มาบริจาคค่ะ” เธอกรอกแบบฟอร์มเรียบร้อย วางห่อสัมฤทธิ์ลงบนตราชั่ง เสียงเหรียญโลหะกระทบกัน กริ๊ง เบา ๆ เข็มชี้นิ่งที่ 80 เสมียนประทับตรา SPQR ลงบนบัตร และส่งซองเงินเล็ก ๆ พร้อมแผ่นป้ายโลหะ “ค่าตอบแทนตามระเบียบ และ ป้ายเกียรติยศครับ ขอบคุณที่ช่วยค่ายนะครับ”

โมนีก้ารับมาพร้อมยิ้ม “ยินดีค่ะ” เธอคล้องป้ายเข้ากับเชือกคอเสื้อ ดูเงาสัมฤทธิ์เล่นแสงแล้วหัวใจอุ่นขึ้นนิด ก่อนออกจากที่นี่ เธอหันกลับไปมองชั้นอาวุธที่เรียงเงาวับอีกครั้ง ลูกธนูเรียงตรง คันธนูขึ้นสายเรียบร้อย ทุกอย่างพร้อมรบโดยไม่ต้องขอพร เธอดึงเสื้อคลุมให้เข้าที่ สะพายกล่องเครื่องมือ และผลักประตูออกสู่ลมภายนอก “งานเช้าผ่านไปอีกด่านแล้ววุ้ย” เธอบอกตัวเองเบา ๆ แล้วก้าวยาวมุ่งหน้าไปจุดหมายถัดไปของวันอย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มบางยังติดมุมปากไม่ยอมหลุด

แบบฟอร์มบริจาควัตถุดิบค่าย

ชื่อตัวละคร: โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม

สังกัดกองร้อย: กองร้อยที่ 2

วัตถุดิบที่บริจาค: บริจาค แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 80 ชิ้น 

รางวัล(จากการกิจวัตร): +15 EXP / +15 เกียรติยศ / +3 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

รางวัล(จากการบริจาค) : +50 พลังใจ , 15 EXP

รางวัลการบริจาค 8 หน่วย : 400 ดอลลาร์, 16 ป้ายเกียรติยศ, 160 เกียรติยศ และ 120 ความกล้า

Esper HEROES

26 · กันยายน · 2025 · 

12.00 น. - 14.00 น.

โรงเก็บยุทโธปกรณ์ของค่ายจูปิเตอร์ในวันนั้น ถูกจัดให้เป็นห้องเรียนชั่วคราวสำหรับคลาส โครงสร้างและสถาปัตยกรรม แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านหลังคาโลหะโปร่งแสง ทาบเงาเส้นสายลงบนพื้นซีเมนต์เย็นเฉียบ เครื่องยิงหินเก่าแก่และเกราะสนิมเขรอะถูกเข็นไปชิดผนัง เปิดพื้นที่กลางให้ตั้งโต๊ะยาวและแบบจำลองหินปูนสีขาวที่เลียนแบบสะพานโรมัน

เสียงรองเท้าบูทกระทบพื้นดังขึ้นเป็นจังหวะ ก่อนร่างสูงโปร่งของ ศาสตราจารย์ไอแซก อาร์ชิโบล์ด จะก้าวเข้ามาอย่างเงียบขรึม  เสื้อกั๊กผ้าทวีตสีน้ำตาลเข้มตัดกับเส้นผมสีเทาอ่อนที่หวีเรียบ ท่วงท่าของเขายังคงเต็มไปด้วยความสง่างามแบบชาวสก็อตแลนด์ที่แฝงไว้ด้วยความเย่อหยิ่ง

“พวกเธออาจจะคิดว่า สถาปัตยกรรมคือเรื่องของความงาม”

เขาเริ่มพูด พลางวางกล่องหินอ่อนจำลองลงบนโต๊ะ “แต่แท้จริงแล้ว มันคือศาสตร์ของอำนาจ ความสามารถในการ ‘สร้าง’ ที่ทำให้โรมันยืนอยู่เหนือโลกทั้งใบ”

เอสเปอร์นั่งอยู่แถวกลาง มือจดตามในสมุดบันทึกที่เปิดค้างไว้ เส้นสายของท่อระบายน้ำ ที่ศาสตราจารย์วาดบนกระดานโปร่งดูละเอียดจนน่าทึ่ง น้ำจากภูเขาถูกส่งผ่านท่อหิน ข้ามหุบเขาสู่ใจกลางนคร ทั้งหมดนี้อาศัยเพียงแรงโน้มถ่วงและการคำนวณมุมอย่างแม่นยำ

“ระบบน้ำนี้... ทำให้ชาวโรมันสามารถอาบน้ำวันละหลายครั้ง ในขณะที่คนอีกซีกโลกยังต้องตักน้ำจากบ่อ”

ไอแซกเอ่ยพลางหันมาทางนักเรียน “โครงสร้างสะท้อนจิตวิญญาณของอาณาจักร มั่นคง ยืนหยัดและไม่พังง่ายๆ”

เพื่อนร่วมคลาสบางคนกระซิบกันอย่างตื่นเต้นเมื่อภาพถ่ายโค้งหินในโคลอสเซียม และโดมของวิหารโบราณในกรุงโรม ประเทศอิตาลี ถูกฉายขึ้นบนผนังโลหะ เอสเปอร์มองภาพเหล่านั้นด้วยแววตาเงียบลึก  เขาชอบความเที่ยงตรงสมดุลของมัน

เมื่อถึงช่วงปฏิบัติศาสตราจารย์แจกแท่งไม้และดินเหนียวให้ทุกคน สร้างโค้งจำลองเพื่อทดสอบแรงกดและจุดสมดุล

“อย่าคิดแต่ว่าต้องสวย” เขากล่าวเสียงเรียบ “คิดว่ามันจะยืนอยู่ได้อย่างไร”

เอสเปอร์ใช้เวลาไม่นานในการขึ้นแบบ เขาประกบหินจำลองเล็ก ๆ ทีละชิ้นตามองศาที่คำนวณไว้ในใจ ก่อนจะวางหินยอดตรงกลางสุด โครงสร้างทรงโค้งของเขายืนได้โดยไม่เอนแม้แต่น้อย

“ดีมาก คุณเอสเปอร์” ไอแซกเอ่ยเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “เห็นไหม… ความมั่นคงนั้นมักเกิดจากการรู้จักจุดศูนย์ของแรง”

เพื่อนร่วมคลาสหันมามองด้วยสายตาชื่นชม ขณะที่เอสเปอร์เพียงพยักหน้ารับเบา ๆ ไม่ได้ยิ้ม

วิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (GRI)

2/4

[Lares-07] ไอแซก อาร์ชิโบล์ด

+7 ความสนิทสนม

Esper HEROES

2 · ตุลาคม · 2025 · 

12.00 น. - 14.00 น.

ภายในโรงเก็บยุทโธปกรณ์ของค่ายจูปิเตอร์ เช้าวันนั้นอากาศเย็นกำลังดี แสงแดดลอดผ่านช่องหลังคาโลหะเป็นลำ ๆ สาดลงบนพื้นคอนกรีตที่เต็มไปด้วยรอยขีดของการทำงานและฝึกฝน หน่วยกลไกและอาวุธมากมายเรียงรายเป็นแนวยาว ทั้งรถบรรทุกหุ้มเกราะสีเงินหม่น, ชุดเกราะพลังงานต้นแบบ, และเครื่องมือทางทหารที่ยังไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ กลิ่นของเหล็กและน้ำมันเครื่องบางเบาอบอวลในอากาศ 

โต๊ะยาวตรงกลางถูกตั้งเรียงเป็นแถว มีเอกสาร แท็บเล็ต และแบบจำลองเครื่องจักรขนาดย่อส่วนวางอยู่

นักเรียนแต่ละคนในเครื่องแบบกึ่งทหารกึ่งนักเรียนทยอยนั่งประจำที่ บางคนจดโน้ต บางคนยังคุยกันเสียงเบา

เอสเปอร์นั่งอยู่แถวกลางด้านขวา เขากวาดตามองรอบ ๆ ด้วยสายตาที่คุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้ ผสมระหว่างสนามรบกับห้องเรียน มันไม่ได้อบอุ่นเหมือนในอะคาเดเมีย เซเนกา แต่กลับให้ความรู้สึกจริงมากกว่า เหมือนว่าความรู้ทุกอย่างในห้องนี้จะไม่จบที่กระดาน แต่ถูกนำไปใช้จริงในสนามรบหรือชีวิตประจำวันของเมืองนิวโรม

ประตูเหล็กด้านข้างเปิดออก เสียงรองเท้าบูตหนัก ๆ กระทบพื้นดังกังวานทุกย่างก้าว

เขาคือ ไอแซก อาร์ชิโบล์ด ผู้สอนคลาสนี้

“อรุณสวัสดิ์ ลูกศิษย์ทุกคน”

เสียงของเขาทุ้มและชัดเจน กังวานราวกับผ่านการฝึกวาทศิลป์มานับปี “วันนี้เราจะพูดถึงสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าดาบ โล่ หรือปืน มันคือนวัตกรรม พลังที่แท้จริงของจักรวรรดิ”

เขาวางกล่องเหล็กทรงยาวลงบนโต๊ะ เสียงกระทบดัง กัง! ก่อนเปิดฝากล่อง เผยให้เห็นวัตถุแปลกตา แผ่นคอนกรีตเก่าที่ดูเหมือนก้อนหินธรรมดา ท่อดินเผา และเหล็กบางชิ้น

“ก่อนหน้าที่พวกเราจะมีระบบควบคุมอุณหภูมิด้วยพลังงานอาร์ก หรือโครงสร้างนาโนคาร์บอนโรมันยุคโบราณมีสิ่งนี้” เขาหยิบท่อดินเผาชิ้นหนึ่งขึ้นมา หมุนไปมาช้า ๆ “Hypocausts ระบบทำความร้อนใต้พื้น ที่ใช้ในบ้านและอาบน้ำสาธารณะ พวกเขาใช้เตาเผาใต้ดินเป่าความร้อนผ่านช่องอากาศใต้พื้นหิน ทำให้ทั้งห้องอุ่นโดยไม่ต้องจุดไฟตรง ๆ”

เพื่อนร่วมคลาสบางคนจดทันที บางคนพึมพำอย่างทึ่ง “เหมือนฮีตเตอร์รุ่นโบราณเลย”

ไอแซกหันมามอง “ใช่ ถูกต้อง มันคือบรรพบุรุษของระบบทำความร้อนสมัยใหม่ทั้งหมด” เขาวางท่อกลับลง “แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่าคือแนวคิด การทำให้ชีวิตประจำวัน สะดวกสบายขึ้นด้วยเหตุผลทางวิศวกรรม ไม่ใช่เพียงเพื่อความฟุ่มเฟือย นั่นคือจิตวิญญาณของโรมันแท้”

เสียงเคาะโต๊ะเบา ๆ ดังจากแถวหลัง เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น “งั้นแปลว่า พวกเราที่นั่งในห้องแอร์ตอนนี้ก็เป็นทายาทของ Hypocausts สินะครับ?”

ไอแซกหัวเราะในลำคอ “อย่างน้อยก็คงเป็นทายาทที่ขี้เกียจกว่าเดิมแน่ ๆ”

ห้องหัวเราะตาม เขายิ้มบาง ๆ แล้วชี้ไปยังแท็บเล็ตหน้าจอใหญ่ที่เปิดภาพโครงสร้างโดมโรมัน

“ต่อมาสิ่งที่ทำให้โรมันไม่เพียงอยู่ได้ แต่ คงอยู่ตลอดกาล คือสิ่งนี้...”

เขาชี้ไปที่ภาพแสดงการตัดชั้นของผนังคอนกรีต “Roman Concrete หรือคอนกรีตโรมันที่ยังคงทนมาหลายพันปีในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน มันมีความลับพวกเขาใช้ ‘เถ้าภูเขาไฟ’ ผสมกับปูนขาว ทำให้เกิดการซ่อมตัวเองเมื่อโดนน้ำ”

เอสเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ซ่อมตัวเอง?” เขาถามเสียงเรียบ

“ใช่” ไอแซกพยักหน้า “เมื่อน้ำซึมเข้าไป มันจะทำปฏิกิริยากับเถ้าภูเขาไฟภายใน ทำให้เกิดผลึกใหม่ที่ปิดรอยร้าวได้เอง พูดง่าย ๆ คือ โรมันสร้างสิ่งที่เราเรียกว่า วัสดุฉลาด ได้ตั้งแต่สองพันปีก่อนโดยไม่รู้ตัว” เขาหยิบก้อนคอนกรีตขึ้นเคาะเบา ๆ “เสียงนี้...คือเสียงของอารยธรรมที่ยังไม่ตาย”

เพื่อนร่วมคลาสบางคนมองด้วยสายตาเคารพ บางคนถ่ายรูปเก็บไว้

แต่ไอแซกยังไม่หยุด เขาเดินไปเปิดฝาเหล็กอีกกล่อง ดึงอุปกรณ์บางอย่างออกมา มีดผ่าตัดโบราณที่ขึ้นสนิมเล็กน้อย วางข้างเครื่องมือสเตนเลสทันสมัย

“และนี่คือสิ่งที่ผมชอบที่สุดในวันนี้ เครื่องมือแพทย์ของโรมัน” เขาชี้ “พวกเขาใช้เครื่องมือเหล่านี้ในการผ่าตัดตา ล้างแผล และแม้กระทั่งการดึงฟันปลอม ในยุคนั้น ความรู้ทางการแพทย์ถือว่าล้ำสมัยมาก พวกเขาเชื่อว่าความสะอาดคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์”

เสียงหนึ่งดังแทรก “หมายถึงศักดิ์สิทธิ์จริง ๆ เหรอครับ แบบเกี่ยวกับเทพเจ้า”

“ถูกต้อง” อาร์ชิโบล์ดยิ้มบาง “สุขอนามัยถูกเชื่อมโยงกับเทพีซาลัส เทพีแห่งสุขภาพและความปลอดภัย ซึ่งเป็นรากของคำว่า ‘salute’ หรือการทักทายด้วยความปรารถนาดีในปัจจุบัน เห็นไหมครับ? ทุกสิ่งเชื่อมโยงกันหมด เทคโนโลยี ศาสนา และชีวิตประจำวัน”

เขาหันกลับมาที่บอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ “เอาล่ะ ต่อไปเป็นช่วง ปฏิบัติการคิด”

จอขึ้นคำถามใหญ่โต 

“สิ่งประดิษฐ์ใดของโรมันที่ส่งผลต่อชีวิตคนมากที่สุด และเพราะอะไร?”

นักเรียนหลายคนเริ่มกระซิบคุยกัน เอสเปอร์มองหน้ากระดานนิ่ง ๆ

ยูพิลวอน (ที่ย้ายมานั่งใกล้เอสเปอร์ชั่วคราว) เอียงหน้ามาถาม “พี่คิดว่าอะไร?”

“คอนกรีต” เขาตอบเรียบ ๆ “มันไม่หรูหรา แต่มันคือสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างตั้งอยู่ได้ ทั้งวัง วิหาร และถนน มันคือพื้นฐานของอารยธรรม”

เสียงปรบมือดังขึ้นเบา ๆ จากด้านหน้า ไอแซกยืนอยู่ตรงนั้น เขาได้ยินคำตอบนั้นเต็ม ๆ “คำตอบดีมาก เอสเปอร์” เขาพูดยิ้ม ๆ “ความยิ่งใหญ่ของโรมันคือการทำสิ่งธรรมดาให้กลายเป็นสิ่งนิรันดร์ ไม่ว่าจะเป็นก้อนคอนกรีต หรือแนวคิดที่เรายึดถือ”

การเรียนดำเนินต่อไปจนเกือบบ่ายสอง เมื่อหมดเวลา ไอแซกปิดกล่องอุปกรณ์ทั้งหมดก่อนเอ่ยปิดท้ายด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่น

“นวัตกรรมไม่ใช่สิ่งที่เกิดจากอัจฉริยะ...แต่มาจากความต้องการมีชีวิตที่ดีขึ้น และความกล้าที่จะเปลี่ยนมันด้วยมือของตัวเอง”

หลังเลิกคลาส เอสเปอร์และไกด์เดินออกจากโรงเก็บอาวุธ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองของบ่าย เขาเหลียวกลับไปมองอาคารเหล็กสูงใหญ่เบื้องหลัง 

วิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (GRI)

3/4

[Lares-07] ไอแซก อาร์ชิโบล์ด

+7 ความสนิทสนม

Esper HEROES

6 · ตุลาคม · 2025 · 

14.00 น. - 16.00 น.

โรงเก็บยุทโธปกรณ์หลักของค่ายจูปิเตอร์ อาคารหินและโลหะขนาดมหึมาที่มักอบอวลด้วยกลิ่นน้ำมันเครื่องและเสียงโลหะกระทบกันเป็นจังหวะ 

ภายในอาคารมีหลังคาโค้งสูงจากพื้นราวสิบเมตร แสงจากหลอดไฟอุตสาหกรรมและช่องกระจกใสบานใหญ่บนเพดานสาดลงมาส่องแสงขาวจ้าเหนือแถวเครื่องจักรและวัตถุประดิษฐ์โรมันที่ได้รับการฟื้นฟูและดัดแปลงจนกลายเป็นลูกผสมระหว่างศิลปะกับเทคโนโลยี  พื้นคอนกรีตสะอาดสะท้อนแสงเป็นมันเงา กลิ่นของโลหะร้อนและกลไกไฟฟ้าเจืออยู่ในอากาศ

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากปลายทางของทางเดิน 

ไอแซก อาร์ชิโบล์ด สุภาพบุรุษชาวสก็อตผู้เป็นอาจารย์ประจำคลาส ปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนแต่แฝงความเย่อหยิ่งในแววตา 

“วันนี้เราจะมองสิ่งรอบตัวไม่ใช่แค่ของที่ ‘ใช้ได้’ แต่ในฐานะของสิ่งที่เราสามารถ ‘ต่อยอด’ ได้” ไอแซกพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก แต่ชัดถ้อยชัดคำ “สิ่งประดิษฐ์ที่แท้จริง ไม่ได้เริ่มจากความซับซ้อน หากเริ่มจากความจำเป็น”

เอสเปอร์ที่ยืนอยู่กลางแถวพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมองตามอาจารย์ที่เดินนำกลุ่มไปยังโต๊ะโลหะยาวด้านหน้าโต๊ะเรียน  บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยวัสดุและเครื่องมือโบราณผสมสมัยใหม่ จากคันโยกเหล็กแบบโรมัน จนถึงเครื่องมือช่างขนาดเล็กที่ใช้พลังงานจากเซลล์พลังแสงอาทิตย์

“คงเคยได้ยินคำว่า ความสามารถในการดัดแปลงสิ่งที่มีอยู่ให้กลายเป็นสิ่งใหม่ วันนี้เราจะใช้หัวใจของชาวโรมันในการคิดเช่นนั้น”

เขาวางกระบอกเหล็กที่ข้างในมีแกนหมุนลงตรงหน้า “นี่คือแบบจำลองของระบบรอกยกหินในยุคโรมัน แต่เราจะเพิ่มเซนเซอร์จับน้ำหนักเข้าไป เพื่อให้มันหยุดอัตโนมัติเมื่อถึงจุดสมดุล”

นักเรียนบางคนพึมพำเบา ๆ ด้วยความตื่นเต้น เอสเปอร์เองก็ยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ ๆ เส้นสายโลหะประกอบกันอย่างซับซ้อนแต่ดูเรียบร้อยงดงาม ไอแซกเห็นดังนั้นจึงเหลือบตามองแล้วเอ่ยเรียบ ๆ

“คุณเอสเปอร์ อยากลองไหม”

“ครับ”

“ลองต่อวงจรดูสิตรงนี้ กับนี่ เชื่อมให้ครบสามจุด”

เอสเปอร์พยักหน้า หยิบไขควงขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เขาต่อสายโลหะทีละเส้น ขณะที่เพื่อนร่วมคลาสอย่าง พิลวอน ยืนพิงโต๊ะอีกฝั่งมองดูพร้อมรอยยิ้มขี้เล่น

“พี่เอสเปอร์ ระวังหน่อยนะครับ ของแบบนี้ระเบิดได้เหมือนกัน”

“งั้นนายอยู่ห่าง ๆ หน่อยก็ดีนะ” เอสเปอร์ตอบนิ่ง ๆ แต่มุมปากแอบยกขึ้นน้อย ๆ

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นรอบโต๊ะ ก่อนที่ไอแซกจะตัดบทด้วยเสียงกระแอม

ทันทีที่เอสเปอร์เชื่อมสายสุดท้าย เสียงคลิกเบา ๆ ดังขึ้น ตามด้วยการเคลื่อนไหวช้า ๆ ของรอกเหล็ก กลไกยกหินจำลองค่อย ๆ ดึงวัตถุขึ้นจากพื้นจนถึงระดับที่ตั้งไว้ก่อนจะหยุดอัตโนมัติ ไฟแสดงสถานะสีเขียวติดขึ้นกลางเครื่อง นักเรียนหลายคนปรบมือเบา ๆ

“เยี่ยมมาก” ไอแซกกล่าว “นี่คือการนำหลักสมดุลและแรงของโรมันโบราณมาประยุกต์เข้ากับเทคโนโลยีเซนเซอร์สมัยใหม่ หลักการเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ต่างคือวิธีคิด”

ช่วงต่อมาของคลาสคือการแบ่งกลุ่ม นักเรียนแต่ละกลุ่มได้รับมอบหมายให้คิด “สิ่งประดิษฐ์ขนาดเล็กที่สามารถใช้ได้จริงในค่าย” ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง

พิลวอนกับเอสเปอร์จับคู่กัน  พิลวอนเสนอไอเดียแรกอย่างกระตือรือร้น “ระบบรดน้ำพืชแบบไหลตามแรงโน้มถ่วงไงครับพี่  แบบไม่ต้องใช้ไฟเลย!”

เอสเปอร์คิดครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ดี แต่อาจจะต้องเพิ่มตัววัดระดับน้ำไว้ด้วย จะได้ไม่รดน้ำเกินจำเป็น”

“งั้นผมเขียนแบบ ส่วนพี่ต่อระบบท่อ”

“ตกลง”

ทั้งคู่ลงมือทำอย่างจริงจัง พิลวอนร่างภาพบนกระดาษคราฟต์หนา ใช้เส้นหมึกและไม้บรรทัดวัดสัดส่วนอย่างละเอียด ส่วนเอสเปอร์กำลังต่อท่อจำลองจากท่อทองแดงและสายซิลิโคนที่ได้จากคลังวัสดุ  พวกเขาต่อท่อเข้ากับถังน้ำจำลอง ทำมุมไหลตามแรงโน้มถ่วงและใส่วาล์วควบคุมไว้ตรงปลาย

ไอแซกเดินมาหยุดดูตรงหน้า เขายืนกอดอกมองด้วยสายตาสนใจจริงจัง “ใช้แรงโน้มถ่วงแทนแรงดัน ความคิดที่ชาญฉลาด” เขาว่า “อย่าลืมว่าโรมันสร้างอควอแด็กท์ยาวหลายสิบกิโลเมตรโดยไม่ต้องใช้ปั๊มสักตัว เพราะเขาเข้าใจว่า ธรรมชาติคือแรงกลที่ดีที่สุด”

เมื่อถึงเวลาทดสอบ ทุกกลุ่มได้นำผลงานของตนออกมาโชว์ บางกลุ่มสร้างระบบชลประทาน บางกลุ่มประดิษฐ์อุปกรณ์ตากชุดเกราะพลังงานแสงอาทิตย์ แต่ระบบรดน้ำแบบแรงโน้มถ่วงของเอสเปอร์กับพิลวอนกลับเรียกเสียงฮือฮา เพราะมันทำงานได้จริง น้ำไหลลงตามระดับที่ออกแบบไว้โดยไม่ต้องใช้พลังงานเพิ่มเติมเลย

เมื่อคลาสสิ้นสุดลง ไอแซกเดินกลับมายืนตรงหน้าโต๊ะนักเรียน เขามองดูผลงานทั้งหมด

วิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (GRI)

4/4

[TGC-13] ยู พิลวอน

+7 ความสนิทสนม

[Lares-07] ไอแซก อาร์ชิโบล์ด

+7 ความสนิทสนม

Moneka HONOR

วันที่ 06 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงบ่าย เวลา 14.00 - 16.00 น. วิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่

ช่วงบ่ายของวันโรงเก็บยุทโธปกรณ์บ่ายสองถูกแปลงเป็นห้องเลคเชอร์เฉพาะกิจ เพราะวันนี้ต้องเรียนกับแบบธรรมดากัน แผงโล่เรียงเป็นฉากกั้นเสียงตามทางยาว โต๊ะยาวสองตัวกลายเป็นโพเดียมและแท่นสาธิต ชุดโซ่เกราะและหอกวางพิงผนังเงาแว่บใต้แสงสปอตไลต์พลังงานเวท กลางห้องมีลาร์เรสเรืองอำพัน ชายหนุ่มในสูททรีพีซยุควิกตอเรียนผูกไทด์หยดไวน์ ยืนรออยู่ เขายิ้มแบบคนคุมทั้งคลาสได้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม 

“สวัสดีและยินดีต้อนรับในคลาสที่สาม Innovations in Daily Life” เสียงของเขานุ่ม แต่ลื่นไหลเหมือนเหรียญทองกลิ้งบนโต๊ะ “เราจะพูดถึงสิ่งประดิษฐ์ที่ทำให้จักรวรรดิเดินไปได้โดยไม่ต้องฟาดฟันตลอดเวลา ความสะดวกสบายคือเสบียงของอำนาจและเครื่องทุ่นแรงของคนฉลาด”

เขาดีดนิ้ว ติ๋ง แผ่นโฮโลสคริปต์โผล่กลางอากาศ ภาพผังอาคารชั้นใต้ดินติดคำว่า  HYPOCAUSTUM

“หัวข้อแรก ระบบทำความร้อนใต้พื้น (Hypocausts) โครงทำงานเป็นอย่างไร ใครตอบได้บ้าง” โมนีก้านั่งแถวหน้า (ในฐานะเซนจูเรี่ยนใหม่เธอตั้งใจไม่ให้เผลอก้มเล่นแฮปปี้คนเลี้ยงหมูในแท็บเล็ต) เธอยกมือ “เป็นเตาติดพื้นใต้ห้องอาบน้ำหรือวิลล่า ใช้เตาไฟ (praefurnium) เป่าลมร้อนเข้าโพรงใต้พื้นแล้วก็มีเสาก่ออิฐเตี้ย ๆ (pilae) ค้ำพื้นลอยไว้ ช่องควันเดินขึ้นผนังผ่านท่อกลวง (tubuli) ทำให้พื้นและผนู้อุ่นสม่ำเสมอค่ะ”

ลาร์เรสยิ้มมุมปาก “ครบถ้วน และสั้นพอที่นักลงทุนจะฟังจบ” เขาปัดมือจนภาพตัดเป็นผังตัดขวางเทียบกับ HVAC สมัยใหม่เริ่มบรรยายตั้งแต่เรื่องการเกิดระบบทำความร้อนใต้พื้นอย่างค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป 

“หัวข้อต่อไปคือ คอนกรีตโรมัน ทำไมทนเป็นพันปีทั้งที่ของสมัยใหม่พังไวกว่า” ภาพเปลี่ยนเป็นหน้าผา ปูนสีกุหลาบของท่าเรือโบราณโผล่ในคลื่น “ใครเล่าได้โดยไม่สาปแช่งบริษัทคอนกรีตสมัยใหม่ของผมก็จะดีมาก” ลาร์เรสแกล้งถอนหายใจเรียกเสียงหัวเราะ

โมนีก้ายกมืออีกรอบเพราะจำได้ว่าเหมือนเคยอ่านเจอ “หัวใจคือส่วนผสมปูนปอซโซลานา (เถ้าภูเขาไฟ) + ปูนขาว + เศษวัสดุหิน (rubble). ในโครงสร้างทะเล จะมีปฏิกิริยาอัลคารีนจนเกิดคริสตัล อัลูมิโนโทเบอร์โมไรต์ กับ ฟิลลิปไซต์ เติมรอยแตกเองเมื่อโดนน้ำเค็ม จึงยิ่งอยู่ยิ่งแน่น สมัยใหม่เน้นกำลังอัดระยะสั้น เคมีไม่ช่วยสมานตัวในระยะยาวเท่าของโรมันค่ะ”

“เก่งคนเราจะเรียกว่าคอนกรีตที่แก่ตัวแล้วฉลาดขึ้นเหมือนคนที่สะสมความรู้” ลาร์เรสชะโงกขึ้นเพื่อถามคำถามต่อ “ในค่ายเราใช้ที่ไหนบ้าง” คนตอบเป็นหญิงคนหนึ่งในคลาส “ท่อระบายน้ำหลักกับฐานกำแพงทิศตะวันตกค่ะที่โดนความชื้นมาก เราใช้สูตรผสมปอซโซลานาเห็นผลชัดตอนพายุปีที่แล้วกำแพงไม่บวม”

“และข้อควรระวังคือ?” เขาแยงขึ้นมาเหมือนครูที่ถามนักเรียน “น้ำหนักและเวลาเซ็ตตัวนานกว่า ต้องคุมการก่อสร้างดี ๆ ค่ะ”

“ใช่…เพราะงั้นมันเลยเหมาะแก่คนวางแผนระยะยาว” ลาร์เรสยิ้มแบบคนซื้อที่ดินไว้ก่อนใคร “หัวข้อสุดท้ายการแพทย์และสุขอนามัย โรมันไม่ได้มีแต่ดาบ มีมีดผ่าตัดด้วยการแพทย์เราก้าวไกลนะ scalpel, speculum, forceps ระบบน้ำพุสาธารณะ โรงอาบน้ำ รวมถึง Cloaca Maxima ท่อระบายน้ำขนาดใหญ่ คำถามคือผลกระทบต่อสังคมทั้งยุคนั้นและค่ายเรา?”

โมนีก้านิ่งคิดครู่เดียวก่อนตอบเป็นลำดับเพราะเธอมีพ่อเป็นเภสัชกรเรื่องพวกนี้โดนพ่อบ่นยับมาตลอดเลยล่ะ “หนึ่งคือสุขอนามัยลดโรคระบาด ทำให้กำลังพลพร้อมรบมากขึ้น สองคือเรามีสถานอาบน้ำเป็นศูนย์กลางสังคม เกิดเครือข่ายข้อมูล การค้า และการเมือง สามคือเรามีมาตรฐานน้ำสะอาดทำให้เมืองรองรับประชากรหนาแน่นได้โดยไม่ล่ม ส่วนในค่ายเรา โรงอาบรวมช่วยสอดส่องสวัสดิภาพเด็กใหม่ แพทย์สนามเข้าถึงเร็ว และการกรองน้ำรวมกับท่อโรมันทำให้ระบบมีแผนสำรอง ถ้าพลังงานดับยังเปิดวาล์วน้ำแรงโน้มถ่วงได้ค่ะ”

“ผมชอบคำตอบนี้” ลาร์เรสยักคิ้ว เขากวักมือให้ทั้งห้อง “เอาล่ะ แบ่งกลุ่มย่อย อภิปราย Pros/Cons ของเทคโนโลยีโรมันเมื่อเทียบกับของปัจจุบันในค่าย แล้วสรุปเป็นข้อเสนอปรับปรุงโครงสร้างจริงหนึ่งจุดงบประมาณจำกัดนะ เดี๋ยวบารอนผู้ใจงามคนนี้จะเป็นคณะกรรมการงบให้เอง” รอยยิ้มเขามีประกายขำแบบมุกตลกร้าย

กลุ่มของโมนีก้ามีลูคัสกับเด็กใหม่สองคน เธอกาง Icarus Mirror เปิดโน้ตเรียกว่าได้มาแล้วก็ใช้งานให้คุ้ม “ข้อเสนอฉบับย่อของเราจะเป็นพื้นอุ่นกึ่งกระจายศูนย์ ในโรงพยาบาลสนาม: ใช้ฮีตปั๊มพลังหลัก แต่ติดโมดูลเตาเชื้อเพลิงแข็งจิ๋ว (แบบ hypocaust แรงดันต่ำ) แยกเป็นวอร์ด ๆ เผื่อฉุกเฉิน พื้นที่ติดเชื้อควบคุมความชื้นดีขึ้น งบกับวัสดุอิฐ + ท่อเซรามิก 12 ชุด เวลา 10 วัน ตัดงบจากโครงการตกแต่งศาลาพักพลสวย ๆ ที่ยังไม่จำเป็น” เธอพูดเร็วแต่เป็นขั้นตอนคนในทีมเสริมตัวเลขแรงงานและเวรยามดูไซต์

เมื่อถึงช่วงนำเสนอ ลาร์เรสพิงปลายปากกากับริมฝีปาก ฟังจบแล้วเคาะคะแนน “ข้อดีของสิ่งนี้คือคิดสำรองชั้นสอง ชื่นชมการยอมลดงบสิ่งสวยงามที่ยังไม่จำเป็นเพื่อของที่ช่วยชีวิต ข้อควรระวังของพวกเธอคือการระบายควันและลมย้อนกลับ อย่าลืม tubuli และปล่องดึงลมขึ้นหลังคาถ้าอยากทำจริงผมจะส่งแบบมาตรฐานให้หลังคลาส เก่งแต่ต้องรอบคอบ”

เขากวาดตาดูทั้งห้องแล้วสรุป “นวัตกรรมคือสินทรัพย์ที่ทบต้นได้เหมือนดอกเบี้ย แต่จะทบต้นเฉพาะเมื่อบำรุงรักษาและฝังในวัฒนธรรมไม่ใช่ตั้งโชว์ วันนี้ทุกคนทำได้ดี พรุ่งนี้ลองเดินผ่านอ่างอาบน้ำ ดูท่อผนัง ลองฟังเสียงที่เราไม่เคยฟัง แล้วถามตัวเองว่ามันทำงานอย่างไร และเราช่วยให้มันทำงานดีขึ้นได้อย่างไรดูแล้วกันนะ เผื่อค่ายจะพัฒนามากกว่านี้”

ไม่นานเสียง ติ๋ง หมายถึงหมดคาบ ลาร์เรสยกถ้วยชาชูเล็กน้อยที่ไม่รู้ว่าเขาเอามาจากไหนเรียกว่าพร๊อบประจำตัวก็ได้อยู่ “เลิกเรียนได้”

อื่น ๆ : วิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (3 / 4) 

รางวัล : พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-07] ไอแซก อาร์ชิโบล์ด

Moneka HONOR

วันที่ 09 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเที่ยงถึงบ่าย เวลา 12.00 - 14.00 น. ณ โรงเก็บยุทโธปกรณ์ เขตหลังกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์

เรียนวิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (GRI) (พบ ไอแซก อาร์ซิโบล์ด)

ลมร้อนจากเตาหลอมท้ายอาคารพัดกลิ่นโลหะและน้ำมันชโลมเครื่องมือจาง ๆ เข้ามาในห้องเรียนเชิงเวิร์กช็อปของโรงเก็บยุทโธปกรณ์ โต๊ะยาวไม้โอ๊กเรียงเป็นแนว ข้างผนังแขวนแบบร่างคันธนู กลไกบานประตูค่ายจำลอง ไปจนถึงหน้าตัดของท่อส่งน้ำที่ถูกเลื่อยครึ่งให้เห็นชั้นงานก่อแผ่เป็นวงแหวน โมนีก้าโผล่หัวเข้าไปก่อน สีหน้าแบบ ถ้าโดนลากไปคาบที่ห้าฉันหนีค่ายจริงนะ แล้วก็ถอนใจเมื่อเห็นลาเรสสีเหลืองอำพันคุ้นตาลอยโค้งลงมาที่กลางห้อง

“คาบสุดท้ายแล้ว เด็ก ๆ” ไอแซก อาร์ชิโบลด์ยิ้มบาง เขาลอยนิ่งเหนือโต๊ะครู “หัวข้อสุดท้ายของเราคือ การประยุกต์ใช้นวัตกรรม (Applying Innovations) การเปลี่ยนทฤษฎีให้ทำงานได้จริงในค่ายเรา” เสียงจดชอล์กเสียดกระดาน กึก กึก ก่อนที่หัวข้อย่อยสามบรรทัดจะผุดขึ้นเรียงกัน: บำรุงรักษา, สร้างสรรค์แบบนีโอโรมัน, ความปลอดภัย

ไอแซกเคาะรูปตัดถนนโรมันที่วางอยู่บนรถเข็น “การบำรุงรักษาและซ่อมแซมสิ่งประดิษฐ์โรมันในค่ายง่ายมากสำหรับคนตั้งใจเรียน การสร้างเป็นเพียงครึ่งเดียวของสมการของเรา อีกครึ่งหนึ่งคือการ บำรุงรักษา ชาวโรมันเข้าใจหลักการนี้ดี โครงสร้างของพวกเราจึงถูกออกแบบมาให้ ทนทาน (Durabilitas) และ ง่ายต่อการซ่อมแซม (Facilis Refectio) จะลองอธิบายให้ฟังแล้วกัน”

เขาเริ่มยกตัวอย่างถนนโรมันที่มีคุณสมบัติสำคัญคือการระบายน้ำที่ดีและมีชั้นโครงสร้างที่แข็งแกร่ง (Substratum) หากถนนในค่ายของเรามีปัญหาน้ำท่วมขังหรือยุบตัว สิ่งแรกที่เราต้องทำคือการตรวจสอบ ชั้นฐานราก และ ระบบระบายน้ำ เช่นเดียวกับการซ่อมแซมถนนโรมันดั้งเดิม ที่เน้นการเสริมความแข็งแกร่งของชั้นใต้ดินและปรับปรุง ความลาดเอียง (Camber) เพื่อให้น้ำไหลออก

สำหรับระบบท่อส่งน้ำขนาดเล็ก (สำหรับค่าย) หากท่อแตกหรือมีตะกอนอุดตัน เราต้องจำลองวิธีการของชาวโรมัน ซึ่งมักใช้ช่องทางเข้าถึง (Access Points) หรือ บ่อพักน้ำ (Castellum) เพื่อทำความสะอาดตะกอน (Calcification) และใช้ปูนชนิดพิเศษที่กันน้ำ เช่น ปูนที่ผสม Pozzolana ในการซ่อมรอยแตก หากเป็นท่อไม้หรือท่อดินเผา ต้องมีการเปลี่ยนชิ้นส่วนทันที การบำรุงรักษาคือการยืดอายุการใช้งาน และรับประกันว่าวิศวกรรมที่ยอดเยี่ยมจะยังคงทำหน้าที่ได้เต็มที่

โมนีก้าพยักหน้าหงึก ๆ มืออีกข้างจดลง Icarus Mirror แท็บเล็ตใหม่เอี่ยม เธอตั้งโน้ตไว้เป็นเช็กลิสต์ แต่เมื่อจดตรงนี้เสร็จแล้ว ลาเรสก็ขยับนิ้วขึ้นเขียน สามคำขึ้นบอร์ดใหญ่ Firmitas / Utilitas / Venustas ไอแซกยิ้ม “ของดีต้องแข็งแรง ใช้ประโยชน์ได้ และ...สวยพอให้คนอยากดูแลมันต่อ เราไม่ได้เรียนรู้สิ่งประดิษฐ์โรมันเพื่อแค่เลียนแบบ แต่เพื่อ ดึงแก่นหลัก มาใช้ในการสร้างนวัตกรรมใหม่ๆ ในค่าย”

ก่อนที่ไอแซกจะเริ่มบรรยายต่ออย่างเรียบง่ายแต่แฝงตามสไตล์ของเขา: หลักการของ Vitruvius สถาปนิกและวิศวกรโรมันผู้ยิ่งใหญ่ ได้กล่าวถึงหลักการสำคัญ 3 ประการนี้ คือ ความมั่นคงแข็งแรง (Firmitas), ประโยชน์ใช้สอย (Utilitas), และ ความงาม (Venustas) ในการออกแบบสิ่งประดิษฐ์ใหม่ๆ สำหรับค่าย สิ่งแรกที่ต้องคำนึงถึงคือ ความมั่นคงแข็งแรง ของวัสดุที่เรามีอยู่รอบตัว เช่น ไม้ไผ่, เชือก, หรือหิน การใช้หลักการ โครงสร้างโค้ง (Arch) หรือ คานรับน้ำหนัก (Truss) แบบโรมันสามารถช่วยให้เราสร้างที่กำบังหรือสะพานข้ามลำธารขนาดเล็กได้โดยไม่ต้องใช้โลหะราคาแพง

เขาแนะนำให้ลองพิจารณาการสร้าง ระบบชลประทานขนาดเล็ก (Mini-Irrigatio) สำหรับแปลงผักในค่าย โดยใช้แนวคิด การไหลตามแรงโน้มถ่วง (Gravity-Fed System) แบบท่อส่งน้ำโรมัน เราสามารถสร้างอ่างเก็บน้ำขนาดเล็กบนที่สูง และใช้ท่อส่งน้ำจากไม้ไผ่หรือท่อพลาสติกที่ไม่ต้องใช้ปั๊มน้ำเลย ซึ่งเป็นการใช้พลังงานอย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด

“มึนนิดหน่อยนะ การประยุกต์ใช้เครื่องจักรสงคราม เป็นหัวข้อสุดท้ายที่อยากจะบอก” เขาพูดต่อ “แม้เราไม่ได้ใช้เครื่องยิงหินเพื่อทำลายศัตรู แต่หลักการของ คานดีด (Leverage) และ พลังงานสะสม (Torsion) จากเครื่องยิงหินสามารถนำมาใช้ในการสร้าง เครื่องมือยกของหนัก หรือ กลไกเปิด/ปิดประตูค่ายขนาดใหญ่ ได้ นี่คือการเปลี่ยนอาวุธให้เป็นเครื่องมือเพื่อการดำรงชีวิตนั้นแหละ”

“ความอัจฉริยะทางวิศวกรรมต้องมาพร้อมกับความรับผิดชอบนะครับเด็ก ๆ การจัดการกับเครื่องจักรหรือโครงสร้างขนาดใหญ่ต้องให้ความสำคัญกับ ความปลอดภัย (Safety) เป็นอันดับแรก” เขาเน้นย้ำ “การใช้ค้อน, สิ่ว, หรือเลื่อย ต้องมั่นใจว่ามีการจัดเก็บที่เหมาะสมและผู้ใช้เข้าใจวิธีการใช้งานที่ถูกต้องเพื่อป้องกันอุบัติเหตุ หากเราสร้างเครื่องมือที่ใช้หลักการแรงบิดแบบเครื่องยิงหิน (เช่น อุปกรณ์ดึงเชือก) เราต้องตรวจสอบความแข็งแรงของข้อต่อและสายเคเบิล/เชือกอย่างสม่ำเสมอ เพื่อป้องกันการแตกหักที่อาจทำให้เกิดการบาดเจ็บรุนแรง การป้องกันไว้ก่อนคือหัวใจสำคัญ (Praeventio est Mater Sapientiae)”

หลังจากนั้น เสียงกริ๊กของโซ่รอกเหนือหัวเงียบลง ไอแซก ลาเรสสีเหลืองอำพันเขาดีดนิ้วเป๊าะเดียว โปรเจกเตอร์จุดติดบนผนังอิฐ “คาบภาคปฏิบัติ เริ่มจากเคสซ่อมจริง” ภาพแรกโผล่ทางเดินไม้หน้าโรงอาหาร เฉียงเอียง มีแอ่งน้ำขังและรอยยุบเป็นหลุม โมนีก้าขยับมือตัวเองเล็กน้อยแล้วหยิบกระดานหนีบ

“ทีมโมนีก้า ลงมือ” ไอแซกผายมือ

เธอเดินไปคุกเข่าที่ขอบแอ่ง เอาปลายท่อนไม้เขี่ยดินให้เห็นชั้นชื้นฉ่ำอยู่ใต้พื้น “Fundamentum พังเพราะชื้นสะสม...น้ำไม่มีทางระบาย” เธอรายงานสั้น ๆ แล้วเงยหน้ามองลาเรส

“ถูกทิศทาง” เขายิ้ม “จากนี้?”

“เปิดทางให้น้ำหายใจก่อนค่ะ” โมนีก้าลุกขึ้น หยิบจอบด้ามสั้นจากถังเครื่องมือ ทีละปักทีละงัด เธอกับเพื่อนอีกสองคนขุดร่องตื้นคู่ขนานทางเดินให้มีความลาดเอียงออกนอกลาน อ้อนมือให้สลิงยกลังกรวดมาลงริมร่อง จากนั้นเธอโปรยกรวดรองพื้นเป็นชั้นน้ำซึม เทน้ำทดสอบ สายใส ๆ วิ่งไปตามร่องเหมือนปล่อยนกกลับฟ้า ชั้นฐานไม้ต้องยกตัวจากดิน เธอขอถาดหินก้อนมนขนาดฝ่ามือ วางเรียงเป็น substratum ทุกหนึ่งช่วงเท้า จากนั้นสอดตงไม้ขวางให้พื้นยกขึ้นครึ่งฝ่ามือ ทดลองกระโดดแรงกระแทกกระจาย ไม่ยวบก็พอ

ไอแซกพยักหน้า “ขั้นสุดท้าย?”

“ชุบชีวิตไม้ที่เหลือค่ะ” โมนีก้ารับกระป๋องบิทูเมนจากช่างเวร ทาด้วยแปรงยาวให้ซึมเข้าลายไม้กันน้ำยืดอายุ ก่อนไปเธอสัมผัสพื้นดินเบา ๆ หลับตาแวบเดียว รากเล็ก ๆ จงถักกันใต้กรวด ช่วยตรึงชั้นฐานไว้ แรงสั่นวูบ เธอเบือนสายตาทันทีไม่ให้ใครเห็นประกายเทาวาบในนัยน์ตา

ไอแซกตบมือหนึ่งครั้ง “บันทึกไว้เป็นมาตรฐานซ่อมหน้าโรงอาหารได้ ทำได้ดี”

“ต่อไป เวิร์กช็อปออกแบบ” ไอแซกว่าพลางปล่อยถาดวัสดุตกลงบนโต๊ะไม้ทีละชุด “สิบ นาที คิด สเก็ตช์ อธิบายว่าจะใช้หลักโรมันอะไร” กริ่งจินตนาการดังในหัว โมนีก้าวาดเส้นบนกระดาษ กราวิตี้–เฟด อย่างฉับไว “Mini–Irrigatio สำหรับแปลงสมุนไพรหน้ากองร้อยสองค่ะ” เธอชี้แปลนรูปเนินเล็ก “ตั้งอ่างเก็บน้ำดินเผาบนแท่นโค้ง arch รับน้ำหนักดี ใช้ท่อไผ่ลงแปลง ปรับ camber ของคันนาให้ส่งน้ำไหลผ่านเตียงปลูกเท่า ๆ กัน”

“วัสดุคืออ่างดินเผาเคลือบปูน pozzolana กันรั่ว ค้ำแท่นด้วยโครง truss ไม้ไผ่ ผูกด้วยเชือกปอ” เธอปัดปากกาไปที่กล่องวาล์ว “วาล์วไม้แบบกดยก ใช้ คานดีด (หลัก leverage) ปรับอัตราหยดโดยไม่ต้องใช้โลหะมาก”

“แผนบำรุงรักษา?” ไอแซกลอยมาถาม

“ทุกสัปดาห์เปิด castellum เล็ก ๆ ที่บ่อพักให้ล้างตะกอน ตรวจรอยแตกแล้วโปะปูน pozzolana ใหม่ ถอดท่อไผ่มาล้างคราบเกลือทุกสองสัปดาห์ และติดผ้าร่มเงาเหนืออ่าง ลดตะไคร่ได้ค่ะ Utilitas ประหยัดพลังงาน, Firmitas โค้ง+คานรับ, Venustas ปลูกเถาวัลย์ให้เลื้อยคลุมแท่นคนจะอยากดูแลเพราะมันสวย”

ไฟในห้องมืดลงอีกครั้งเป็นการทดสอบสายตา รูปแรกขึ้นฉับเป็นภาพของท่อน้ำดินเผา ข้างในขาวขุ่นมีคราบแข็งโป่ง

“ท่อส่งน้ำ ส่วนหนึ่งของระบบประปา” โมนีก้าตอบดัง “หน้าที่หลักลำเลียงน้ำด้วยแรงโน้มถ่วง ผ่านความลาดและระดับกัก castellum การบำรุงรักษา เปิดจุดเข้าถึง ขูดคราบตะกอน calcification ด้วยเครื่องมือหัวโค้ง เปลี่ยนท่อนที่แตกราน แล้วอุดรอยต่อด้วยปูนผสม pozzolana กันน้ำ”

ไอแซกชี้นิ้วโป้งขึ้นขยับมือ ภาพที่สองก็ปรากฎทุ่งโล่งมีคันดินต่อเนื่อง โครงไม้ปักยังเห็นหัวตอ เส้นแนวสี่เหลี่ยมจัดระเบียบ

“ป้อมค่ายโรมันชั่วคราวค่ะ” โมนีก้าตอบ “มันเป็นแนวกำแพงดินและคูน้ำ หลักวิศวกรรมคือการป้องกันเชิงสนาม ใช้ดินที่ขุดจากคูพูนเป็น agger ตั้งเสาไม้ทำ palisade วางผังเป็นกริดแม่นยำเพื่อให้เคลื่อนพลหรือลำเลียงเสบียงได้เร็ว และสันคูช่วยระบายน้ำไม่ให้กัดเซาะฐานกำแพง”

ลาเรสหัวเราะชอบใจกับการเรียนครั้งนี้ “จบควิซ จบคลาส ขอให้โชคดีในการสอบ”

อื่น ๆ : วิชาสิ่งประดิษฐ์โรมันที่ยิ่งใหญ่ (4 / 4) 

รางวัล : พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-07] ไอแซก อาร์ชิโบล์ด