โพสต์ 2025-2-9 22:58:43
ระเบียบแรกของกองทหารโรมันคือการใช้ฉันมานั่งขัดเกราะ
นั่นเป็นประโยคแรกที่เขาเปิดปากเอื้อนใส่นับจากที่คาร์ล็อตต้ามาถึงหน้าสนาม ย้ำว่าหน้าสนาม และเฟอร์รัสก็ตะโกนมาจากสุดขอบสนาม เขากำลังทำตัวเหมือนผู้บังคับบัญชาสุดโหด ท่าทางองอาจถูกห่อหุ้มด้วยขนสีเปาเหลือบดำเข้ม กระทั่งจังหวะการเยื้องย่างเข้าหาก็ยังเหมือนกำลังเดินสวนสนามอยู่
และคาร์ล็อตต้าคิดว่าเรื่องแรกที่เธอจำเป็นต้องเรียนรู้คือการเดิน แต่-
"เอ้า นี่"
เฟอร์รัสมาพร้อมกับชุดเกราะทหารโรมัน มันดูหนักอึ้งจากเหล็กทั้งยังเทอะทะ คาร์ล็อตต้าจินตนาการไม่ออกว่าเธอจะสวมมันโดยไม่รู้สึกอึดอัดได้อย่างไร ท่ามกลางความฉงน หมาป่าตัวใหญ่เบี่ยงไปด้านข้าง เป็นสัญญาณให้เธอมองตาม ตรงนั้นมีอุปกรณ์สำหรับดูแลชุดเกราะอยู่ เขาไม่กล่าวอะไรยืดยาว และยังรวบรัดเสร็จสรรพมากอีกด้วย
"หยิบอุปกรณ์ตรงนั้นมาซะ ข้าจะสอนเจ้าให้รู้จักกับวิธีการดูแลชุดเกราะ นี่คืออุปกรณ์สวมใส่อันสำคัญอย่างยิ่งยวดของนักรบ แน่นอนว่าหากทำมันเสียหายหรือใช้การไม่ได้ขึ้นมา เจ้าต้องออกค่าใช้จ่ายเอง"
มีหนึ่งคนที่อึ้งกึมกี่เสมอ นงคาญนางนี้งงเป็นไก่ตาแตกอย่างไม่ต้องสงสัย กระทั่งหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดชุดเกราะมาก็ยังคงปรากฏความเหม่อลอยบนใบหน้าเล็กน้อย เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าต้องมาทำอะไรแบบนี้
"คือ..ไม่ใช่ว่านี่เป็นบทเป็นระเบียบวินัยทหารโรมัน?"
คาร์ล็อตต้ารู้สึกได้ว่าหากเฟอร์รัสมีร่างมนุษย์ เขาคงเลิกคิ้วกับคำถามเปิ่น ๆ ของเธอ
"ก็ใช่น่ะซี่" และยังยืนยันซ้ำ "การดูแลชุดเกราะก็เป็นหนึ่งในระเบียบวินัยของกองทัพ! เหล่านักรบแห่งโรมไม่ได้ฝึกแค่การต่อสู้หรือพละกำลังหรอกนะ แต่ต้องเรียนรู้วิธีจิปาถะอื่น ๆ ด้วย มีตั้งแต่ดูแลชุด อุปกรณ์การรบ การเอาตัวรอดระหว่างการเดินทาง และอีกมากมายที่สามารถเกิดขึ้นได้ระหว่างการเคลื่อนกองทัพ"
คาร์ล็อตต้าปั้นหน้ายากขึ้นมา เธอเข้าใจเรื่องพวกนั้น แต่ใจความที่ต้องการสื่อในตอนแรกคือเธอนึกว่าเขาจะพาเธอฝึกพวกหันซ้ายขวาหน้าหลังเหมือนทหารสมัยนี้เสียอีก
"คุณไม่ได้จะ.. เอ่อ- สอนเดินสวนสนามอะไรเทือกนี้หรือคะ?"
"แน่นอนว่าต้องมีการฝึกแบบนั้น นั่นคือหัวใจหลักของเหล่าทหาร การเดินทัพ ระเบียบต่าง ๆ มีหลายสิ่งที่ข้าจะสอนให้เจ้า แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ สาวน้อย, เจ้าเพิ่งผ่านการฝึกวิ่งมาใช่ไหม?"
ออ, เขาคงหมายถึงการออกกำลังกายที่เกือบได้ไปสวรรค์ไม่รู้ตัว เวล็อกซ์เป็นผู้ฝึกให้เธอ นั่นเป็นกิจกรรมแรกที่เธอเริ่มต้นทำในบ้านหมาป่าด้วย คาร์ล็อตต้าผงกหัว แต่เขาเรียงลำดับผิดนิดหน่อยเธอจึงต้องช่วยแก้
"ฉันออกกำลังกายโดยการวิ่งกับคุณเวล็อกซ์จริง ๆ ค่ะ แต่นั่นเป็นช่วงเช้า และก่อนมาที่นี่ฉันเพิ่งไปฝึกดาบกับคุณลูปัสมา"
กล่าวจบยังแบมือสองข้างที่เต็มไปด้วยฝุ่นเขรอะ แผลถลอกและคราบเลือดแห้งกรังประปราย มันมาจากการฝืนใช้ดาบไม้ทั้งที่ไม่เคยชินเป็นเวลานานและเกินกำลัง เฟอร์รัสครางในลำคอด้วยโทนของสิงคาล เขาเปลี่ยนจากท่านั่งเป็นหมอบนอน ดูสบายจนน่าอิจฉา
"ถ้าอย่างนั้นก็มีเหตุผลเพิ่มอีกข้อแล้ว"
"เวล็อกซ์รับผิดชอบเรื่องการออกกำลังกาย แน่นอนว่าเป็นการวิ่ง และการฝึกระเบียบวินัยทหาร สิ่งสำคัญแรกสำหรับเหล่ากองทัพโรมันคือการเดิน เพื่อที่จะเดินทัพได้อย่างมีประสิทธิภาพและไม่เหน็ดเหนื่อย โดยปรกติต้องฝึกเดินเท้าไกลถึง 35 กิโลเมตรเป็นพื้นฐาน"
...35 ? กิโล ? พื้นฐาน ???
"เจ้าต้องฝึกวิ่งกับเวล็อกซ์ทุกวันอยู่แล้ว และหลังจากออกกำลังกายจบคือการเดินให้ได้ระยะทางขั้นต่ำ วันนี้คงยังไม่ได้ทำสินะ อีกเดี๋ยวเขาคงสอนเจ้าเอง" หลังจบประโยคนี้เขายังจ้องไปที่สองมือของเธอชนิดไม่วางตา
"เรียบสำคัญของกองทัพที่เจ้าจำเป็นต้องเรียนรู้มีอยู่สามอย่างหลัก ๆ นั่นคือการฝึกเดินทัพ การฝึกอาวุธและโล่ และการฝึกความพร้อมเพรียง สามัคคี รวมไปถึงการฟังคำสั่งผู้บังคับบัญชาอย่างเคร่งครัด, การเดินทัพ เรื่องเดินน่ะเจ้าจะได้ฝึกกับเวล็อกซ์ด้วย ที่ต้องมาฝึกฝนเสริมที่นี่ต่อคือการเดินแบบสวนสนาม การจัดขบวน ความพร้อมเพรียงในการเดินทัพและความรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ส่วนเรื่องฝึกใช้อาวุธนั่นลูปัสก็รับหน้าที่ไปแล้ว ถึงเขาจะสอนแค่ดาบก็เถอะ แต่เรื่องโล่ หอกแบบขว้างและอื่น ๆ ข้าจะช่วยแนะนำให้เอง"
"ส่วนอย่างอื่น ข้าจะสอนเจ้าภายหลัง แต่วันนี้เจ้าต้องเรียนรู้การดูแลชุดเกราะ วิธีใส่และถอดที่ถูกต้อง รวมไปถึงการเก็บรักษาและข้อควรรู้อื่น ๆ"
เธอได้ยินเสียงถอนใจแว่ว ๆ และไม่คิดว่าหมาป่าจะทำเสียงแบบนี้เป็น มันรู้สึกประหลาด ใบหูของเขากระดิกถี่ช่วงหนึ่ง น้ำเสียงดุดันผ่อนลง
"เจ้าฝืนร่างกายตัวเองมากเกินไป หากทำมากกว่านี้มันจะเป็นผลเสียอย่างแน่นอน ดังนั้นการฝึกฝนในสนามของข้าจึงเลือกให้เหลือเพียงแค่เรื่องชุดเกราะ"
มือที่กำลังหยิบนั่นสำรวจนี่ชะงักไป การจี้ใจดำครั้งนี้คาร์ล็อตต้าเลือกจะนิ่งเงียบมากกว่าโต้เถียง และไร้สิ่งใดจะมารับรองการดื้อรั้นของเธอเหมือนอย่างเคย คงเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าครั้งนี้ฝืนเกินไปจริง ๆ ขาของเธอยังอ่อนล้าไม่หายและสองหัตถานี่ก็ระริกเป็นระยะไม่ยอมคลายเช่นเดียวกัน ทั่วร่างเริ่มรู้สึกปวดเมื่อยกล้ามเนื้อและระบมขึ้นเรื่อย ๆ คาดว่าหลังจบบทเรียนทั้งหมดที่ต้องทำเธอคงหลับเป็นตายไปอีกวัน
เฟอร์รัสแค่เหลือบมองเงียบ ๆ เห็นหนึ่งคนพยายามคิดใคร่ครวญต่อความผิดของตัวเองจึงเลิกซักไซ้ให้ระทมใจเล่น เขาหลับตาลง
"เอาล่ะ หยิบทุกอย่างแล้วมานั่งทำข้าง ๆ ข้านี่ ถึงดูจะเป็นเรื่องที่ง่ายที่สุด แต่สำหรับมือใหม่อย่างเจ้าน่ะต้องใช้เวลาทำความเข้าใจอีกเยอะ"
สรุปว่าการเรียนเรื่องระเบียบวินัยในวันนี้ของคาร์ล็อตต้า จบลงด้วยการขัดชุดเกราะและฟังหมาป่าตัวเขื่องสาธยายความรู้ให้เป็นชั่วโมง
หมายเหตุรางวัล : เลือกรับ: +2 Point / +5 คะแนน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
