[รอบนอกบ้านหมาป่า] สนามหญ้า

Moneka HONOR

วันที่ 31 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงบ่าย เวลา 13.00 - 16.00 น. ณ สนามหญ้า รอบนอกบ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

(ฝึกระเบียบวินัยกองทหารโรมัน ประจำวัน)

           แดดยามบ่ายสาดลงบนสนามหญ้าสีเขียวมรกต เสียงลมอุ่นพัดผ่านไร่องุ่นรอบนอกบ้านหมาป่า คลอด้วยเสียงนกเล็กไกล ๆ ทั้งโมนีก้าและซูกิก้าวเข้ามาในลานฝึกระเบียบวินัย ก้าวเท้าพร้อมกันราวกับรู้ตัวว่ากำลังจะเผชิญหน้ากับการฝึกที่ไม่ใช่เล่น ๆ ตรงหน้ามี เฟอร์รัส หมาป่าสีเทาปนดำเข้ม นั่งสงบนิ่งอยู่กลางสนาม ใบหูตั้งขึ้นตลอดเวลา ขณะที่กำลังเลียอุ้งเท้าของตนอย่างไม่รีบร้อน ดวงตาคมเข้มของเขาเหลือบมองเด็กทั้งสองที่เข้ามาโดยไม่จำเป็นต้องพูดอะไรสักคำ รัศมีของเขาเพียงพอที่จะกดบรรยากาศให้ขึงขัง เด็กใหม่อย่างซูกิเหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าตั้งท่าพร้อมอย่างจริงจัง           

           โมนีก้ากลับยังเป็นโมนีก้า เธอยักคิ้วให้เพื่อนใหม่เล็กน้อย “พร้อมยังซูกิ? คราวนี้ฝึกระเบียบแบบเข้มจริง ๆ เลยนะ…ฉันไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ แต่อย่าหัวเราะถ้าฉันก้าวพลาดนะ” น้ำเสียงของเธอสดใสแต่ก็มีแววประหม่า           

           ซูกิหันมามองด้วยสายตาสงบ “ไม่หัวเราะหรอก เรามาฝึกด้วยกันดีกว่า” คำตอบสั้น ๆ แต่หนักแน่น ทำให้โมนีก้าเผลอยิ้มออกมาอย่างสบายใจขึ้น เสียงตวัดหางของเฟอร์รัสกระแทกพื้นหญ้าเบา ๆ เหมือนเป็นสัญญาณเริ่มการฝึก ทั้งสองต้องก้าวเท้าตามจังหวะ ก้าวซ้ายพร้อมกัน ก้าวขวาพร้อมกัน ย่อเข่า ยกโล่ไม้ขึ้นตามแบบกองทัพโรมันทุกการเคลื่อนไหวต้องตรงเป๊ะ ร่างกายต้องเป็นหนึ่งเดียวกับแถว โมนีก้าพยายามเต็มที่แม้จะมีจังหวะช้ากว่าหรือก้าวพลาดจนเกือบชนซูกิ แต่เธอก็หัวเราะกลบเกลื่อนพร้อมรีบปรับแก้ “โอ๊ย โทษที! คราวนี้ฉันจะเอาจริงแล้ว!” ขณะที่ซูกิไม่เสียสมาธิ เธอยังคงเคลื่อนไหวมั่นคง สายตาจับจ้องไปข้างหน้าเหมือนเข้าใจแก่นแท้ของการฝึกตั้งแต่ครั้งแรก           

           เฟอร์รัสเงียบกริบแต่สายตาที่จับจ้องบอกชัดว่าเขากำลังประเมินทุกท่าที ดวงตาสีเข้มสะท้อนความภาคภูมิใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กใหม่อย่างซูกิสามารถปรับตัวเข้ากับการฝึกได้เร็ว ในขณะเดียวกันก็ยอมรับความพยายามของโมนีก้าที่แม้จะผิดพลาดแต่ก็ไม่เคยยอมแพ้           

           เสียงฝีเท้า ตึก ตึก ตึก ของสองเด็กสาวก้องกังวานท่ามกลางทุ่งหญ้า พวกเธอก้าวไปข้างหน้าพร้อมกันแม้จะต่างบุคลิกต่างวิธี แต่กลับมีบางสิ่งบางอย่างเชื่อมโยงพวกเธอเข้าด้วยกันอย่างไม่รู้ตัว สนามหญ้ากลายเป็นเวทีแห่งการเติบโตที่ซึ่งรอยยิ้มสดใสของโมนีก้าและความนิ่งมั่นของซูกิเริ่มหลอมรวมเข้าหากันภายใต้สายตาเงียบงันของเฟอร์รัส ผู้เฝ้ามองในฐานะครูที่ไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ แต่กลับสร้างแรงกดดันได้มากพอให้พวกเธอพยายามจนสุดกำลัง           

           หลังจากฝึกเสร็จใต้ร่มเงาของต้นโอ๊กใหญ่ริมสนามหญ้า ลมบ่ายพัดโชยเย็นพาใบไม้ร่วงโปรยเบา ๆ โมนีก้าทิ้งตัวนั่งแหมะลงกับพื้นหญ้า เอนหลังพิงลำต้น สูดลมหายใจยาว ๆ ราวกับพยายามกลืนเอาความเหนื่อยล้าจากการฝึกทั้งหมดไปกับลม เธอหันไปมองซูกิที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แผ่นหลังตรงดุจทหารฝึกดีไม่เคยงอหลังง่าย ๆ แต่ใบหน้าดูสงบเหมือนทุกอย่างรอบตัวไม่อาจทำให้เธอหวั่นไหวได้           

           โมนีก้าเอียงคอ มองท้องฟ้าที่สว่างจนแสบตา “ซูกิ…รู้สึกยังไงบ้างกับโลกที่มันมีแต่กลางวันแบบนี้น่ะ? ปรับตัวได้ไหม? ฉันน่ะไม่ไหวเลยคิดถึงตอนกลางคืนจะแย่แล้ว” เสียงของเธอแฝงความร่าเริงเจือเศร้าแววตาวาวชื้นนิด ๆ “อยู่มาเกือบปี…ถ้าไม่ได้ม่านกัน UV ที่พ่อทำให้ทั้งบ้าน ป่านนี้ฉันคงบ้าไปแล้ว คิดถึงดาว…คิดถึงพระจันทร์จะฝันถึงก็ยังไม่เห็นสักที”           

           ซูกิหันหน้ามามองเธอเล็กน้อย แววตาคมเรียบสงบ แต่ในแววเงานั้นมีประกายที่บอกว่าคำถามนี้สะกิดใจ “สำหรับฉัน…กลางวันหรือกลางคืน มันก็เป็นแค่เวลา” เสียงของเธอทุ้มต่ำ เงียบแต่หนักแน่น “ฉันเคยชินกับการที่ต้องอยู่ในความเงียบมากกว่าความมืด ต่อให้โลกนี้ไม่มีคืน…ฉันก็ยังคงหาที่สงบในใจตัวเองได้”           

           โมนีก้าเม้มปากเล็กน้อย มองซูกิแล้วหัวเราะเบา ๆ แบบขี้เล่น “พูดอย่างกับพวกนักวิชาการแน่ะ…แต่ก็จริงนะเธอเข้มแข็งกว่าฉันเยอะเลย” เธอยกมือขึ้นทำท่ากอดตัวเองแน่น “แต่ฉันน่ะ…เวลามองขึ้นไปแล้วไม่เห็นดาวเลย ฉันรู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียว” ซูกิพยักหน้าช้า ๆ มองโมนีก้าก่อนเอ่ยเบา ๆ “บางที…การที่ไม่มีดวงดาวให้มอง ก็ทำให้เราเริ่มมองหาความสว่างจากคนรอบข้างแทน” เธอหันมาสบตาโมนีก้าสายตานั้นตรงและจริงใจ            

           “เธอไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก อย่างน้อยก็มีฉันนั่งข้าง ๆ เธอในตอนนี้”         

           โมนีก้าชะงักไปชั่วขณะดวงตาเบิกเล็กน้อย ก่อนริมฝีปากจะแต้มรอยยิ้มสดใสออกมาแบบเด็ก ๆ “พูดแบบนี้นะ…ระวังฉันจะยึดเธอเป็นพระจันทร์ประจำตัวเลยนะ หึ ว่าไปนั้นแหละ” เธอหัวเราะกลบความซึ้ง แต่ในใจกลับอบอุ่นกว่าที่เคยรู้สึกมานาน ทั้งสองนั่งเงียบไปชั่วครู่ ลมบ่ายยังพัด กลิ่นหญ้าสดชื่นอบอวลรอบตัว ขณะที่โมนีก้าเอนหัวพิงต้นไม้ หลับตาลงอย่างสบายใจมากขึ้น ไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนก่อนหน้าอีกต่อไป เพราะอย่างน้อยเธอก็มีเพื่อนใหม่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จริง ๆ           

อื่น ๆ: มาแล้วจ้า มาฝึกครั้งสุดท้าย ก่อนจะไปตุยเย่หนีฮาร์ปี้ 20 ตัว

รางวัล : +2 Point, +5 คะแนนบัดดี้

Moneka HONOR

วันที่ 01 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงบ่าย เวลา 13.00 - 16.00 น. ณ สนามหญ้า รอบนอกบ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

(ฝึกระเบียบวินัยกองทหารโรมัน ประจำวัน)

แดดบ่ายที่มันบอกไปแค่นั้นแหละ เพราะมันสว่างอยู่ตลอดเวลา แดดแรงสาดลงบนสนามหญ้าโอบล้อมรอบบ้านหมาป่าอย่างแรงพอให้เหงื่อซึม แม้จะมีสายลมพัดเอื่อยคลายร้อน แต่ก็ไม่มากพอจะทำให้การฝึกง่ายขึ้น โมนีก้าก้าวเท้าลงบนสนามหญ้าพร้อมซูกิ สีหน้าของเธอเหมือนคนที่ถูกลากมาทำอะไรน่าเบื่อสุดขีด ดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นเพื่อนร่วมฝึกอีกไม่กี่คนที่ยืนต่อแถวอยู่ตรงหน้า ใช่แล้ว เป็นผู้หญิงล้วน ๆ ทั้งหมด ไม่ใช่ว่าพวกเธอไม่เก่งหรือน่ามองหรอก แต่สำหรับโมนีก้าที่หัวใจดันเอียงไปทางผู้ชายเสมอ มันก็รู้สึกเหมือนขาดอาหารตาให้ชื่นใจไปหน่อย

“โธ่…ขอให้มีสักคนสิวะ อย่างน้อยก็ขอเป็นหนุ่ม ๆ กล้ามแน่นสักคนเถอะ” โมนีก้าพึมพำเบา ๆ 

หญิงสาวคิดพลางเอามือป้องแดดเธอมองไปยังหมาป่าสีเทาปนดำเข้มตัวใหญ่ที่ยืนเด่นอยู่กลางสนาม คุณเฟอร์รัส สายตาคมกริบของมันจ้องตรงไปยังเหล่าเด็ก ๆ ที่กำลังเตรียมเข้าฝึก ไม่ได้พูดอะไรออกมาเป็นภาษาคน มีเพียงเสียงคำรามต่ำและท่าทางที่เฉียบขาดเป็นคำสั่งที่ทุกคนต้องทำตาม

ซูกิที่ยืนข้าง ๆ มองโมนีก้าแล้วถอนหายใจนิด ๆ พลางกระซิบ “เธอควรโฟกัสที่การฝึกมากกว่ามองหาผู้ชายหรือเปล่า?” น้ำเสียงเรียบแต่คมจนทำให้โมนีก้าหันมาย่นจมูกใส่ “ก็แค่บ่นนิดหน่อยเองนี่นา! การฝึกแบบนี้มันน่าเบื่อจะตาย หยั่งกับจะให้เราเดินเป็นทหารหุ่นยนต์เป๊ะ ๆ อย่างนั้นแหละ” เธอส่ายหัวแรง ๆ จนผมฟูไปทั้งหัวขณะปรับท่าทางให้ตรงตามที่เฟอร์รัสใช้สายตากดดัน

ซูกิกลับยืนในท่าตรงอย่างสงบ หัวไหล่ผาย มือข้างลำตัว เหมือนเธอเกิดมาเพื่อเรื่องแบบนี้ ความเงียบของเธอแฝงไปด้วยความมั่นใจที่ทำให้เหล่าเด็กหญิงคนอื่น ๆ รอบข้างเหลือบมองอย่างชื่นชม ต่างจากโมนีก้าที่แม้จะพยายามแต่ก็ดูเหมือนจะยืนด้วยท่าทีชิลเกินเหตุไปเสียสักหน่อย

เสียงคำรามของเฟอร์รัสดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เหมือนจะเป็นคำสั่งให้เดินขบวน โมนีก้าขยับตัวอย่างเสียไม่ได้ ก้าวเท้าไปพร้อมคนอื่น แต่เธอเผลอหลุดจังหวะอยู่บ่อย ๆ จนต้องรีบวิ่งปรับจังหวะตามแถว เด็กหญิงอีกสองสามคนหันมามองด้วยแววตาขำ ๆ ซูกิที่เห็นก็เอื้อมมือมาดันหลังเธอเบา ๆ 

“ตั้งใจหน่อยสิ ไม่งั้นเดี๋ยวโดนทำโทษทั้งแถวหรอก” โมนีก้าเบะปากแต่ก็พยายามก้าวให้ตรงขึ้น ถึงอย่างนั้นปากก็ยังไม่หยุดบ่น “ก็เข้าใจแหละว่าเป็นการฝึกระเบียบวินัย แต่มันก็ยังน่าเบื่ออยู่ดี ให้ฉันสู้กับก๊อบลินสิบตัวดีกว่า!”

ซูกิหัวเราะในลำคอเล็กน้อยนัยน์ตาคมยังมองตรงไปข้างหน้าไม่เปลี่ยน “แต่ถ้าเธออยากไปค่ายจูปิเตอร์จริง ๆ เธอต้องผ่านการฝึกนี้ให้ได้นะโมนีก้า การมีระเบียบวินัยคือสิ่งแรกที่พวกเขาจะมองหา”

คำพูดนั้นทำให้โมนีก้านิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะสูดหายใจแรง ๆ แล้วกระซิบตอบกลับ “ก็ไม่ได้อยากไปขนาดนั้นปะ แต่ก็น่าจะเจริญหูเจริญตาม งั้น…อืม ๆ โอเค ๆ ฉันจะพยายามก็ได้ แต่ขอบอกเลยนะ ถ้าวันไหนในค่ายมีหนุ่มหล่อผ่านมา ฉันจะไม่สนใจอะไรแล้วนะ!” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของซูกิเล็ดลอดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอส่ายหัวแต่ก็ยังคงก้าวอย่างมั่นคงขณะที่เฟอร์รัสเดินวนรอบแถว คอยตรวจท่าทีทุกคนด้วยสายตาเข้มงวด

บรรยากาศสนามหญ้าที่กว้างใหญ่สะท้อนเสียงฝีเท้าพร้อมกันเป็นจังหวะ เสียงก้าวเดินของเหล่าเด็กหญิงก้องกังวานราวกับกองทัพน้อย ๆ และท่ามกลางบรรยากาศเข้มงวดนั้น มีเสียงบ่นพรืด ๆ ของโมนีก้าแทรกอยู่เป็นระยะ จนกลายเป็นสีสันเล็ก ๆ ที่ทำให้การฝึกอันเคร่งเครียดดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

อื่น ๆ: มาฝึกจ้าาา เอาพ้อยย เอาคะแนน ถึงคะแนนจะเกินแล้วก็ตาม...

รางวัล : +2 Point, +5 คะแนนบัดดี้

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงบ่าย เวลา 13.00 - 16.00 น. ณ สนามหญ้า รอบนอกบ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

(ฝึกระเบียบวินัยกองทหารโรมัน ประจำวัน)

แดดบ่ายจัดส่องลงมากระทบผืนหญ้าเขียวจนแสบตา โมนีก้าเดินเอามือบังแดดพลางบ่นอุบ “โอ๊ย…กลางวันยี่สิบสี่ชั่วโมงมันไม่ดีต่อผิวฉันจริง ๆ นะเนี่ยยย!” เธอหันไปมองซูริที่เดินข้าง ๆ ซึ่งกลับไม่บ่นอะไรเลย เพียงแค่ก้าวเท้าไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยตามสไตล์ทอมบอยนิ่ง ๆ นั่นแหละ

เมื่อทั้งสองเดินมาถึงสนามหญ้ากว้าง เงาสีเข้มของหมาป่าสีเทาปนดำก็โผล่ขึ้นท่ามกลางแสงแดด คุณเฟอร์รัสยืนเด่นสง่า อกผาย หูตั้ง ดวงตาคมวาวอย่างนักรบผู้เฝ้ามองทหารในสนามรบ เขาไม่ได้เปล่งคำพูดใด ๆ มีเพียงเสียงคำรามต่ำ ๆ ที่ดังก้องในลำคอและการก้าวเท้าหนักแน่นไปข้างหน้าก็เพียงพอที่จะเป็นคำสั่งสำหรับเดมิก็อดทั้งสอง โมนีก้ากับซูริยืนตัวตรงทันทีแม้โมนีก้าจะทำหน้ามุ่ยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่กล้าเล่นหัวเหมือนทุกที ซูริเหลือบตามองเพื่อนสาวขี้บ่นแล้วกระซิบเบา ๆ 

“ตั้งใจหน่อยสิ” น้ำเสียงไม่ดุแต่ก็จริงจังพอจะทำให้โมนีก้าสะดุ้งเฮือก

เฟอร์รัสคำรามสั้น ๆ ก่อนจะวิ่งเป็นวงกลมรอบทั้งคู่ หางยกสูงราวกับสัญญาณสั่งการ ทั้งโมนีก้าและซูริจึงต้องเดินตามฝีเท้าให้ตรงจังหวะการฝึกระเบียบวินัยกองทหารโรมันเริ่มต้นขึ้นอย่างเคร่งครัดเสียงฝีเท้าของทั้งสองกระทบพื้นหญ้าเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

โมนีก้าพยายามก้าวให้ตรงกับจังหวะ แต่เพราะความเงอะงะของเธอ บางครั้งก็เผลอสะดุดบ้าง ก้าวสั้นกว่าบ้าง เฟอร์รัสหันมาคำรามใส่ทันที ดวงตาดุดันกดดันให้เธอรีบปรับก้าวเท้าให้เข้ากับเพื่อนร่วมแถวอย่างซูริ “โอ๊ยยย ฉันทำแล้ว! อย่ามองแบบนั้นสิ!” โมนีก้าพึมพำเสียงเบา ๆ แต่ก็รีบทำตามทันที ซูริเดินข้าง ๆ ด้วยท่าทางมั่นคงสมกับเป็นคนจริงจังเธอเหลือบตามองเพื่อนแล้วส่ายหัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไรเพิ่มนอกจากรักษาจังหวะของตัวเองให้แน่วแน่เพื่อให้โมนีก้าเอาอย่าง

การฝึกกินเวลานานหลายชั่วโมง เหงื่อไหลซึมทั่วร่างกายจนเสื้อผ้าเปียกชื้นแต่เฟอร์รัสก็ไม่ลดความเข้มงวดลงเลย เสียงคำราม เสียงตบเท้า และแววตาคมกล้าคือสิ่งที่กำกับการฝึกในวันนี้อย่างไม่ลดละ สุดท้ายเมื่อการฝึกสิ้นสุดลง เฟอร์รัสหันมามองทั้งสองด้วยสายตาที่คล้ายจะยอมรับมากขึ้น ก่อนจะเดินหายไปในเงาไม้โดยไม่พูดอะไรทิ้งไว้เพียงความเหนื่อยหอบและหัวใจเต้นแรงของเด็กสาวทั้งคู่

โมนีก้าทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าอย่างหมดแรง พึมพำทั้งที่หอบแฮก ๆ “ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันนะ…ข้าวเย็นต้องเพิ่มของหวานสองเท่าเลย ไม่งั้นฉันจะไม่รอด!” ขณะที่ซูริเพียงนั่งลงข้าง ๆ ส่งขวดน้ำให้เธออย่างเงียบ ๆ พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่แทนคำว่าเธอทำได้ดีแล้วล่ะ

หลังจากนั้นโมนีก้าก็ขยับตัวไปนั่งพิงต้นไม้ใกล้สนามหญ้า พลางหอบเบา ๆ จากการฝึกระเบียบวินัยที่ยาวนานจนแทบจะล้มแหมะตรงนั้นอยู่แล้ว แก้มสองข้างขึ้นสีแดงเรื่อเพราะทั้งแดดที่เปรี้ยงเกินทนและแรงกดดันจากเฟอร์รัสที่เข้มงวดสุด ๆ เธอพ่นลมหายใจแรง ๆ แล้วบ่นเสียงดังให้ซูริได้ยิน “โอ๊ยยยยย เหนื่อยเกินปุยมุ้ย! นี่มันฝึกคนหรือจะฝึกให้เป็นหุ่นยนต์เนี่ย… ถ้าฉันเป็นหุ่นยนต์จริง คงต้องชาร์จแบตทุกสิบนาทีแล้วแหละ”

ซูริที่นั่งข้าง ๆ หยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มพลางเหลือบตามองเพื่อนสาวอย่างเอือม ๆ แต่ก็ยิ้มบาง ๆ ออกมาเพราะเริ่มชินกับความขี้บ่นและขี้เล่นของโมนีก้าแล้ว หญิงสาวผมม่วงครามนั่งเอนหัวพิงเข่า มองเหม่อไปไกลก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างจริงจังปนงอแง “เอางี้นะ… เดี๋ยวช่วงเย็นฉันจะแวะไปที่ร้านวัตถุดิบของป้าเดอมัวส์สักหน่อย ต้องตุนของกินไว้ก่อน เพราะคืนนี้ฝึกพิเศษที่ป่าเรดวู้ดใช่ไหม? ฉันไม่อยากเหนื่อยจนล้มแล้วไม่มีอะไรเติมพลังอะ จะไปด้วยกันไหมล่ะ?”

ซูริหันมามองเต็มตา เธอยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยในแบบนิ่งขรึมแต่มีความใส่ใจ “เธอนี่นะ คิดถึงเรื่องกินก่อนเรื่องฝึกอีกแล้ว… แต่ก็ไม่แปลกหรอก ถ้าจะไปฉันก็ไปด้วยดีกว่า อย่างน้อยจะได้ช่วยเลือกของที่มันกินแล้วไม่ทำเธอปวดท้องหรือเวียนหัว หรือของกินแคลลอรี่สูงแล้วมาบ่นว่าอ้วน”

โมนีก้าย่นจมูกใส่ทันที “โอ๊ยยยย ไม่ต้องมาแซวนะ! ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าฉันชอบกินอะไรแปลก ๆ แต่ก็ยังมีเธอคอยห้ามอยู่แล้วไงล่ะ อยากกินของอ้วนผิดตรงไหนอ่ะถึงจะหงุดหงิดนิดหน่อยแต่ก็ช่วยไว้จริง ๆ นะ” เธอยักคิ้วแล้วยกมือทำท่าตีไหล่ซูริเบา ๆ แสดงความกวนประสาเพื่อน

ซูริถอนหายใจแล้วยกมุมปากยิ้มบาง “ก็ดีที่เธอรู้ตัวบ้าง” จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นปัดหญ้าออกจากกางเกงพร้อมเอ่ยอย่างเรียบง่ายแต่จริงใจ “โอเค เย็นนี้ไปด้วยกัน” โมนีก้าตาเป็นประกายทันที มือเล็กกำหมัดชูขึ้นเหมือนเด็กดีใจ “เยส! งั้นฉันจะได้ไม่ต้องไปเดินเลือกของกินคนเดียวแล้ว~ ดีเลย แบบนี้จะได้ตุนของแบบเต็มตะกร้าเต็มแรงฝึกพิเศษแน่นอน!”

เสียงหัวเราะใส ๆ ของเธอดังแข่งกับเสียงลมพัดผ่านทุ่งหญ้าขณะที่ซูริส่ายหัวอย่างปลงใจแต่ในใจกลับรู้สึกว่า…มีโมนีก้าอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ ต่อให้ฝึกพิเศษที่ป่าเรดวู้ดจะโหดแค่ไหนเธอก็คงไม่กลัวอีกแล้ว

อื่น ๆ: มาฝึกจ้าาา มาเอาพ้อยๆๆๆ 

รางวัล : +2 Point, +5 คะแนนบัดดี้

Moneka HONOR

วันที่ 04 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงบ่าย เวลา 13.00 - 16.00 น. ณ สนามหญ้า รอบนอกบ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

(ฝึกระเบียบวินัยกองทหารโรมัน ประจำวัน)

แดดแรงจัดแผดเผาลงบนสนามหญ้าเขียวชอุ่มที่ทอดกว้างออกไปไม่สิ้นสุด แต่ถึงจะเป็นกลางวันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงก็เถอะ อากาศรอบสนามกลับอบอ้าวราวกับตั้งใจจะบั่นทอนกำลังใจของผู้ฝึกโดยเฉพาะ โมนีก้าเดินกอดอกหน้างอคอหงอยตามซูกิมายังจุดรวมพล ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนเผลอถอนหายใจยาว “ให้ตายสิ วันนี้ก็ยังต้องมาฝึกอีก ทั้งที่ฉันเจ็บท้องหน่วง ๆ อยู่เลยนะ…” เสียงบ่นชัดเจนแต่แผ่วคล้ายคนที่ทั้งเหนื่อยและหงุดหงิด

ซูกิที่เดินเคียงข้างอยู่เหลือบตาไปมองเพื่อนสาว ใบหน้าคมนิ่งแต่แววตานั้นบอกชัดถึงความเข้าใจ เธอไม่พูดอะไรนอกจากเอามือแตะไหล่โมนีก้าเบา ๆ แล้วพยักหน้าให้เหมือนจะบอกว่า อดทนหน่อย อีกไม่นานก็เสร็จ

เบื้องหน้าของทั้งคู่เป็นร่างสูงใหญ่ของหมาป่าสีเทาปนดำเข้ม คุณเฟอร์รัสที่ก้าวช้า ๆ ออกมาจากเงาไม้ ขนหนาเป็นมันสะท้อนแดดแวบวับ ดวงตาคมกริบสีนิลจับจ้องไปยังเหล่าผู้ฝึกอย่างเงียบงัน ไม่จำเป็นต้องเปล่งเสียงพูดเป็นภาษามนุษย์เลยสักคำ เพียงการก้าวเดิน เสียงหอบคำรามต่ำ ๆ และการสะบัดหางก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกคนตั้งตัวตรงแทบจะทันที “ฮืออออ…” โมนีก้าส่งเสียงครางเบา ๆ ในลำคอเมื่อถูกสายตานั้นจับจ้อง ใบหน้าสวยงอนิด ๆ พลางกระซิบกับซูกิ “ถ้าเขาจะมองแรงแบบนี้ทุกวัน ฉันว่าประจำเดือนคงหายก่อนกำหนดเพราะความเครียดแน่ ๆ เลย…”

ซูกิหลุดหัวเราะเบา ๆ แต่รีบทำหน้าขรึมกลับเมื่อเฟอร์รัสก้าวเข้าใกล้ วงฝึกเริ่มต้นขึ้นทันที เสียงสัญญาณจากคำรามต่ำ ๆ ดังแทรกในลำคอของเขา ทุกคนต้องก้าวเดินเป็นจังหวะพร้อมกัน มือขยับเลียนแบบการถือโล่และหอก แม้จะเป็นเพียงการฝึกในสนามหญ้า แต่บรรยากาศกลับเข้มข้นราวกับอยู่ในสมรภูมิจริง

โมนีก้าพยายามก้าวตามแต่ทุกจังหวะมีอาการหน่วงจากความไม่สบายตัว เธอขมวดคิ้วแต่กัดฟันทำต่อไม่ให้โดนตำหนิ แม้ในใจจะด่าทอหมาป่าตัวใหญ่ตรงหน้าไปกี่รอบแล้วก็ไม่อาจนับได้(แน่นอนว่าด่าลูปัสเยอะกว่าอยู่แล้ว) ซูกิที่อยู่ข้าง ๆ เห็นเพื่อนฝืนก็ยกมือดันหลังโมนีก้าเบา ๆ ช่วยปรับจังหวะก้าวให้ตรงกับแถวจนไม่โดนเฟอร์รัสจับผิด

การฝึกยาวนานท่ามกลางแดดที่ไม่เคยลับขอบฟ้า ทำให้เหงื่อผุดพราวทั่วใบหน้าและแผ่นหลังของทุกคน เสียงฝีเท้ากึกก้องดังก้องสนามหญ้า เฟอร์รัสเดินวนไปรอบ ๆ คอยคำรามดุ ๆ ทุกครั้งที่ใครก้าวไม่ตรงหรือชะลอ โมนีก้าหอบหายใจแรงแต่ยังฝืนยกแขน กัดริมฝีปากแน่นจนกลายเป็นสีแดงจัด แววตาสีเงินเทาวาววับปะปนทั้งความเหนื่อย ความงอน และความดื้อดึงไม่ยอมแพ้แม้จะเจ็บหน่วงแค่ไหนก็ตาม ซูกิปรายตามองแล้วส่ายหน้านิด ๆ แต่ในแววตาเต็มไปด้วยความชื่นชมที่เพื่อนยังคงกัดฟันสู้ไม่ถอย

การฝึกระเบียบวินัยในวันนี้จึงกลายเป็นทั้งบททดสอบร่างกายและหัวใจ โดยมีเฟอร์รัสเป็นผู้ควบคุมที่ไม่เคยอ่อนข้อ และซูกิที่คอยประคองโมนีก้าให้ไม่แตกแถว

อื่น ๆ: มาฝึกจ้าาา  มาเอาพ้อยรอบสุดท้ายแล้วโว้ยยยยย

รางวัล : +2 Point, +5 คะแนนบัดดี้

Esper HEROES

08 · กันยายน · 2025 · 22.00 น.

ท้องฟ้ายามสี่ทุ่มของหุบเขาโซโนมาเงียบสงัดจนแทบได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นจังหวะสอดคล้องกับลมหายใจ ดวงดาวพร่างพรายเหนือฟ้าไกล สายลมกลางคืนเย็นเฉียบพัดพาไอหมอกบางลงมาเกาะตามปลายหญ้า และตรงกลางลานกว้างที่ปูด้วยหญ้าสีเขียวเข้ม มีสองร่างเด็กหนุ่มยืนเรียงเคียงกัน ร่างกายตรงแน่วราวกับกำลังรอคำสั่งจากนายทัพที่มองไม่เห็น

ผู้คุมฝึกของค่ำคืนนี้ คือหมาป่าสีเทาปนดำเข้มร่างใหญ่ เฟอร์รัส เขาไม่พูด ไม่ส่งเสียงที่เป็นภาษามนุษย์เหมือนเวล็อกซ์หรือหมาป่าตัวอื่น แต่ดวงตาสีเหลืองอำพันที่จับจ้องพวกเด็กหนุ่มกลับเฉียบคมและเต็มไปด้วยอำนาจบังคับ สายตาเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอให้เอสเปอร์และไกด์เข้าใจว่า หากฝ่าฝืนวินัยแม้เพียงเล็กน้อย พวกเขาจะถูกลงโทษด้วยการฝึกที่โหดหินกว่าเดิม

เฟอร์รัสเดินวนรอบพวกเขา ขนสีน้ำตาลปนดำแวววาวยามต้องแสงจันทร์ ขาทั้งสี่ก้าวหนักแน่นบนพื้นหญ้า ก่อนจะหยุดตรงหน้าและส่งเสียงขู่ต่ำ ๆ คล้ายคำสั่ง

ไกด์ขยับตัวเล็กน้อยแล้วหันไปกระซิบกับเอสเปอร์ “เขาให้เรายืนตรง แถวขบวนโรมันอย่าขยับ”

เอสเปอร์ถอนหายใจเบา ๆ แต่ยังคงท่าทางตรงแน่ว

“ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมต้องทำเหมือนพวกทหารโรมัน ทั้งที่เราก็ไม่ใช่ทหาร”

“เพราะวินัยสำคัญพอๆกับกำลัง” ไกด์ตอบเรียบ ๆ

เอสเปอร์เหลือบตามองอีกฝ่าย แวบหนึ่งเขารู้สึกหงุดหงิดที่เด็กอายุน้อยกว่ากลับพูดเหมือนผู้ใหญ่ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าคำพูดนั้นมีน้ำหนักจนเขาไม่กล้าโต้เถียง

เฟอร์รัสส่งเสียงขู่ต่ำอีกครั้ง พร้อมกระทุ้งอุ้งเท้าลงบนพื้นดินสองครั้ง เสียงดัง ตุบ…ตุบ สะท้อนก้องกลางลานหญ้า

ไกด์แปลความหมายทันที “ก้าวขวาออกพร้อมกัน”

ทั้งสองก้าวออกตามคำสั่งเงียบงันของหมาป่า การเคลื่อนไหงตรงจังหวะเกือบสมบูรณ์แบบ แต่เอสเปอร์ช้ากว่าเพียงเสี้ยววินาที เฟอร์รัสคำรามเสียงดังทันที ขนตามแผงคอเขาชี้ชันขึ้นราวกับสายฟ้าแลบ

เอสเปอร์สะดุ้ง เผลอเอียงตัวไปทางหลัง แต่ไกด์เอ่ยเสียงเรียบทั้งที่ยังคงยืนนิ่ง

“ตั้งสติ อย่าให้เขาเห็นว่าพี่กลัว”

เด็กหนุ่มผมเงินกัดฟันแน่น สูดลมหายใจลึกก่อนจะขยับเท้ากลับมาตามระเบียบ ดวงตาสีฟ้าหันมามองไกด์ชั่วขณะแล้วพึมพำ

“พูดง่ายจริงนะ…”

ไกด์ไม่ตอบ เพียงมองไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ

เวลาผ่านไปทีละนาทีภายใต้การควบคุมของเฟอร์รัส พวกเขาถูกฝึกให้เดินแถว ก้าวขวา ก้าวซ้าย หันหน้า หันหลัง การเคลื่อนไหวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายของเอสเปอร์เริ่มสั่นจากความเมื่อยล้า แต่ทุกครั้งที่เขาเกือบเสียจังหวะ สายตาเย็นเฉียบของไกด์ที่คอยเหลือบมองมากลายเป็นเสาหลักค้ำจุนไม่ให้เขาล้มเหลว

“พี่ทำได้ดีขึ้น” ไกด์พูดขึ้นเบา ๆ ระหว่างช่วงหยุดพักชั่วครู่

เอสเปอร์หัวเราะหอบ ๆ “ถ้าแบบนี้เรียกว่าดีแล้ว…ฉันไม่อยากรู้เลยว่าต้องดีแค่ไหนถึงจะผ่านการฝึก”

“ดีพอที่จะไม่ตายเวลาอยู่ในสนามจริง” คำตอบของไกด์ทำให้เอสเปอร์เงียบไป

เฟอร์รัสหันกลับมามองพวกเขาอีกครั้ง ก่อนจะส่งเสียงห้าวต่ำลากยาวคล้ายคำรามสั้น ๆ สองครั้งเป็นสัญญาณเริ่มฝึกใหม่

เอสเปอร์พึมพำอย่างหงุดหงิดแต่ยังคงก้าวเท้าออกไปพร้อมกันกับไกด์ “ฉันเริ่มเกลียดหมาป่านี่แล้ว”

“อย่าเกลียดเขาเลยพี่” ไกด์เอ่ยเรียบเฉย

ลมยามค่ำคืนพัดโชยผ่านสนามหญ้าที่เริ่มเงียบสงัด หลังการฝึกอันเข้มงวดเสร็จสิ้นลง เอสเปอร์ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าเหยียดขายาวออกไป ใบหน้าขาวซีดเหงื่อชุ่ม แต่ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลยังวาวระยับด้วยความมุ่งมั่น เด็กหนุ่มล้วงกระเป๋าสะพายเก่าหยิบ คาลิมบา

เครื่องดนตรีไม้ขนาดเล็กขึ้นมา เล่นโดยถือไว้ในมือ

เสียงใสกังวานดังออกมาอ่อนโยนเหมือนสายลมพัดผ่านทุ่งหญ้าในยามรุ่งสาง บทเพลงเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ละเมียดละไมตัดกับบุคลิกเย่อหยิ่งที่เอสเปอร์มักแสดงออก ไกด์นั่งข้าง ๆ เงียบ ๆ ไม่พูดอะไร ดวงตาสีเข้มเฝ้ามองปลายนิ้วที่ขยับไปมาของเอสเปอร์ด้วยความตั้งใจ

“ฉันเล่นไม่เก่งหรอก” เอสเปอร์พึมพำ ทั้งที่เสียงดนตรีพร่างพรายไพเราะราวกับเรื่องเล่าจากโลกเก่า

ไกด์ส่ายหัวเบา ๆ ตอบเพียงสั้น ๆ แต่หนักแน่น “มันสงบ…ผมชอบ”

เสียงคาลิมบาคล้ายกล่อมให้ค่ำคืนที่เหนื่อยล้าอ่อนโยนลง พวกเขาสองคนนั่งเคียงกันในความเงียบที่ไม่อึดอัด

รางวัล: (เลือกรับ: +2 Point)  / +5 คะแนน

เล่น คาลิมบา บรรเลงดนตรีให้รุ่นพี่หรือเพื่อนฟัง [ จะได้รับความสัมพันธ์พิเศษโบนัสอีก+5 แต้ม ] - [TGC-13] ยู พิลวอน

Esper HEROES

09 · กันยายน · 2025 · 06.00 น.

รุ่งอรุณแห่งหุบเขาโซโนมา ปลายฟ้าสีเทาอ่อนค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีทองเมื่อแสงอาทิตย์แรกของวันสาดลงเหนือไร่องุ่นที่ทอดยาวสุดสายตา ลมเช้าพัดพาไอเย็นปนกลิ่นหญ้าและกลิ่นดินเปียกจากหมอกยามค่ำคืน สนามหญ้ากว้างซึ่งเมื่อคืนยังเป็นสมรภูมิฝึกหนัก กลับอาบด้วยหยาดน้ำค้างที่วาวระยับราวกับคริสตัลเล็ก ๆ

เสียงก้าวเท้าที่สม่ำเสมอสองคู่ดังขึ้นบนลานหญ้า เอสเปอร์ เด็กหนุ่มวัยสิบห้าผู้มีเส้นผมสีเงินอ่อนที่เปล่งประกายท่ามกลางแสงเช้า และดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลลึกล้ำ ก้าวอย่างมั่นคงแม้จะยังมีร่องรอยอ่อนล้าจากการฝึกเมื่อวันก่อน เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวสะอาด กางเกงสีดำพอดีตัว รองเท้าบูตคู่เดิมที่เปื้อนดินเล็กน้อยจากเมื่อคืน แต่ยังคงดูสง่างามอย่างคนตระกูลสูงศักดิ์ แม้ท่าทางของเขาจะเย่อหยิ่งตรงแน่ว ทว่าในแววตากลับมีประกายดื้อรั้นที่บอกชัดว่าเขาจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ

ข้างกายคือ ไกด์ เด็กหนุ่มวัยสิบสามที่มีบุคลิกสุขุมและเงียบเกินกว่าวัย

ร่างใหญ่ของ ‘เฟอร์รัส’ หมาป่าสีเทาปนดำเข้มยืนรออยู่กลางลานหญ้า ขนหนาแน่นแวววาวด้วยหยดน้ำค้าง ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องตรงมายังพวกเขาโดยไม่ต้องเปล่งเสียง เฟอร์รัสไม่พูด ไม่แปลความหมายแต่ทุกการขยับ ทุกการจ้องตา คือคำสั่งที่เข้มงวดกว่าครูฝึกมนุษย์ใด ๆ

เอสเปอร์เหลือบตาไปมองแล้วถอนหายใจเบา ๆ

“ฉันไม่เข้าใจเลย ไกด์ ทำไมต้องตื่นเช้ามาขนาดนี้ แค่เมื่อคืนฉันก็แทบจะนอนตายคาที่แล้ว”

ไกด์ยังคงก้าวตรงแน่ว ไม่หันไปมอง แต่ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เพราะทหารโรมันเริ่มวันใหม่ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น หากพี่คิดว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา พี่ก็ต้องเริ่มเหมือนกัน”

เอสเปอร์หัวเราะหยันในลำคอ “ฉันไม่เคยบอกเลยสักครั้งว่าฉันอยากเป็นทหาร”

“แต่เลือดในตัวพี่เลือกไปแล้ว” ไกด์เอ่ยสั้น ๆ

คำตอบนั้นทำให้เอสเปอร์เงียบไปชั่วครู่

เฟอร์รัสส่งเสียงขู่ต่ำ ๆ แล้วกระแทกเท้าลงบนพื้น ตุบ…ตุบ…

สัญญาณเริ่มฝึกเริ่มขึ้นทันที

ไกด์เอ่ยขึ้นอย่างเคร่งครัด “จัดแถว ตรงแนวเดียวกัน”

ทั้งสองยืนเรียงข้างกัน เอสเปอร์ยกคางสูงพยายามไม่ให้เห็นความล้าในดวงตา ขณะที่ไกด์ยืนหลังตรงราวกับเสาเหล็ก เฟอร์รัสเดินวนรอบพวกเขาดวงตาสีเหลืองจับจ้องเหมือนกำลังตรวจสอบทุกเส้นเลือดและกล้ามเนื้อ หากใครเผลอแม้เพียงเสี้ยววินาที เขาจะคำรามอย่างไม่ลังเล

เสียงฝีเท้าดังก้อง ซ้าย…ขวา…ซ้าย…ขวา…

ลานหญ้ากลายเป็นจังหวะการฝึกโรมันอย่างเข้มงวด ทั้งสองต้องก้าวพร้อมกัน ต้องหมุนตัวพร้อมกัน ต้องหันหน้า ก้าวข้าง และกลับหลังหันอย่างไม่คลาดเคลื่อน

เอสเปอร์เม้มริมฝีปากแน่น เหงื่อเริ่มผุดซึมออกมาทั้งที่อากาศเช้ายังเย็นเยือก เขาพึมพำเสียงต่ำ “ฉันว่าฉันจะเป็นลมก่อนแน่ ๆ”

“อย่าพูด…ตั้งสมาธิ” ไกด์เตือนเสียงเบาแต่หนักแน่น

“พูดเหมือนมันง่ายนักนะ” เอสเปอร์กัดฟันตอบ แต่ก็ยังพยายามก้าวเท้าให้ตรงจังหวะกับอีกฝ่าย

ชั่วครู่หนึ่ง เฟอร์รัสคำรามเสียงดังเมื่อเอสเปอร์ก้าวช้ากว่าไปนิดเดียว หมาป่าก้าวเข้ามาใกล้จนเด็กหนุ่มต้องเงยหน้ามองด้วยหัวใจเต้นแรง

ไกด์เหลือบตามองแล้วเอ่ยเบา ๆ “อย่าแสดงความกลัวยืนนิ่งเข้าไว้”

เอสเปอร์กัดฟัน ยืดตัวตรงแน่วดวงตาสีฟ้าแข็งกร้าวขึ้นอย่างดื้อรั้น เฟอร์รัสเพียงจ้องอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะผละกลับไปยังตำแหน่งเดิม เสียงฝีเท้าฝึกยังคงดำเนินต่อ

เวลาผ่านไปทีละนาทีราวกับชั่วโมงยาวนาน กว่าที่เฟอร์รัสจะหยุดส่งสัญญาณการฝึก เอสเปอร์แทบล้มลงนั่งกับพื้น แต่เขายังฝืนยืนอยู่ ไม่ยอมให้ตัวเองอ่อนแอต่อหน้าไกด์

“พี่เอสเปอร์ทำได้ดีกว่าเมื่อวาน” ไกด์เอ่ยขึ้นในที่สุด น้ำเสียงเรียบแต่มีแววชมเชยที่ซ่อนอยู่

เอสเปอร์หอบหายใจแรง ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “ดีขึ้นงั้นเหรอ ฉันยังรู้สึกเหมือนขาจะหลุดออกมาเลยนะ”

รางวัล: (เลือกรับ: +2 Point)  / +5 คะแนน

Esper HEROES

10 · กันยายน · 2025 · 12.00 น.

แดดเที่ยงวันส่องแรงลงบนสนามหญ้ากว้าง เสียงจักจั่นแว่วมาเป็นระยะ ทว่าท่ามกลางความร้อนอบอ้าว เด็กหนุ่มสองคนกลับยืนเรียงข้างกันตรงแน่ว แขนทั้งสองข้างชิดลำตัว หลังตรง ดวงตาจับจ้องไปยังเงาร่างใหญ่ของคุณเฟอร์รัส หมาป่าสีเทาปนดำเข้มผู้ยืนจังก้าอยู่เบื้องหน้า ดวงตาของมันวาววับดุจเหล็กกล้า

เฟอร์รัสก้าวเท้าอย่างช้า ๆ รอบตัวพวกเขา ขนหนาที่สะท้อนแดดเป็นประกายเหมือนชุดเกราะธรรมชาติ หางหนาขยับไปมาราวกับสัญญาณเตือน แต่ปากไม่เปล่งเสียงใด ๆ สายตาและท่าทางของมันคือคำสั่งทั้งหมด

เอสเปอร์กลืนน้ำลาย “เขาจะให้เรายืนแบบนี้อีกนานแค่ไหนกัน…”

“จนกว่าเราจะล้ม” ไกด์ตอบเรียบ ๆ

เอสเปอร์เหลือบมอง “นายพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ”

“ก็เป็นเรื่องปกติ” ไกด์ยังคงยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะขยับคิ้ว “กองทัพโรมันต้องการความอดทนแบบนี้”

เอสเปอร์ถอนหายใจแรง ๆ “ฉันน่าจะนั่งดื่มไวน์เย็น ๆ อยู่ในคฤหาสน์มากกว่า ไม่ใช่มายืนตากแดดให้หมาป่าตัวหนึ่งมาจ้องเหมือนจะกิน”

ไกด์หันตามหางตา “ถ้าไม่อยากถูกมัน ‘กิน’ ก็ยืนนิ่ง ๆ”

เอสเปอร์ขมวดคิ้ว “พูดอะไรให้ใจชื้นกว่านี้ไม่ได้เลยรึไง”

ทันใดนั้นเฟอร์รัสก้าวเข้ามาใกล้ เอสเปอร์รีบเงียบปากและเชิดคางขึ้นทำเหมือนไม่ได้บ่นอะไร หมาป่ามองเขาด้วยสายตาคมกริบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินผ่านไปช้า ๆ ทิ้งรังสีความกดดันเอาไว้

เอสเปอร์ค่อย ๆ ปล่อยลมหายใจที่กลั้นไว้ “พระเจ้า…สายตานั่นแทบจะฆ่าฉันได้เลย”

“แต่พี่ก็ยังยืนอยู่” ไกด์พูดเสียงเรียบ

“แน่นอนสิ ฉันคือเอสเปอร์คุณชายแห่งตระกูลสเปนเซอร์ จะยอมแพ้หมาป่าได้ยังไง” เอสเปอร์เชิดหน้าขึ้น แต่ทันใดก็ทำเสียงแผ่วเบา “ถึงจะรู้สึกว่าขาจะสั่นแล้วก็เถอะ”

ไกด์เลื่อนสายตาไปมองเอสเปอร์อย่างเงียบ ๆ คล้ายจะบอกว่า อย่างน้อยนายก็พูดความจริงบ้างสักที แต่ก็ไม่ได้หัวเราะหรือเย้ยหยัน มีเพียงคำตอบสั้น ๆ “ก็แค่ทนอีกหน่อย”

เวลาผ่านไปช้าเหมือนหยดน้ำที่ค่อย ๆ ตกลงบนพื้นหิน เฟอร์รัสหมุนรอบตัวพวกเขาอีกครั้ง คราวนี้มันยกอุ้งเท้าหน้าขึ้นเคาะพื้นสามครั้ง เสมือนสัญญาณสั่งเปลี่ยนท่า

“แถวหน้ากระดาน!” เอสเปอร์พูดออกมาแทบจะทันที ร่างกายรีบขยับ แต่ท่าทางยังคงเชิดสง่างามเหมือนคุณชายผู้ไม่ยอมเสียฟอร์ม

ไกด์เคลื่อนก้าวช้า ๆ แต่มั่นคง มายืนเรียงข้างเอสเปอร์ ระยะห่างพอดิบพอดี

เฟอร์รัสยืนตรงหน้า ร่างใหญ่หยุดนิ่ง หูตั้งตรง แววตาดุดัน จากนั้นมันก้าวถอยหลังแล้วหันไปยืนบนโขดหินสูงที่ขอบสนาม ราวกับกำลังเฝ้ามองการฝึกที่มันเริ่มต้นไว้

เอสเปอร์บ่นเสียงต่ำ “เขาไม่พูดสักคำแต่เรากลับเข้าใจได้เหมือนต้องเดาใจตลอดเวลา น่าหงุดหงิดชะมัด”

“เพราะนี่คือการทดสอบ” ไกด์เอ่ย

เอสเปอร์หันมามองเต็มตา “บางครั้งฉันก็เกลียดที่นายพูดถูกเสมอนะ”

ไกด์ยักไหล่น้อย ๆ “ไม่จำเป็นต้องชอบ แค่เข้าใจพอแล้ว”

การฝึกยังคงดำเนินต่อการเดินแถว การหมุนตัวพร้อมกัน การหยุดและออกตัวโดยไม่เสียจังหวะ ทุกอย่างต้องเป๊ะจนเกือบจะไร้ที่ติ เฟอร์รัสเดินไปมาใช้สายตาคมดุดันตรวจสอบทุกการเคลื่อนไหว ราวกับมีวิญญาณแม่ทัพสิงอยู่

เหงื่อไหลซึมทั่วแผ่นหลังของเอสเปอร์ เขาแอบพึมพำ “นี่ถ้าพ่อฉันมาเห็น คงจะภูมิใจแน่…หรือไม่ก็หัวเราะเยาะว่าฉันดูเหมือนทหารเด็ก”

ไกด์เหลือบตามอง “แล้วพี่คิดเองว่าอยากให้เขาภูมิใจ หรืออยากให้เขาหัวเราะ”

เอสเปอร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนี “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…” น้ำเสียงเบาลงอย่างหายาก

เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ไกด์จะเอ่ยช้า ๆ “อย่างน้อยพี่ก็ไม่ยืนอยู่คนเดียว”

เอสเปอร์หันกลับมามอง ไกด์ยังคงสีหน้านิ่งเรียบ แต่คำพูดนั้นกลับกระแทกใจคุณชายผู้หยิ่งทะนง เขากัดริมฝีปากแล้วกระแอมกลบเกลื่อน “อย่ามาทำเป็นพูดซึ้งใส่ฉันล่ะ” แต่ในดวงตากลับซ่อนประกายอุ่นที่ไม่เคยมีมาก่อน

เสียงเห่าลั่นของเฟอร์รัสดังขึ้น สองเด็กหนุ่มสะดุ้ง รีบยืนตรงเป็นแถวเรียงใหม่ ฝึกต่อไปอย่างไม่ลดละ จนเวลาค่อย ๆ เคลื่อนผ่านไปเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด

รางวัล: (เลือกรับ: +2 Point)  / +5 คะแนน

Esper HEROES

12 · กันยายน · 2025 · 08.00 น.

ทิวแดดเที่ยงวันสาดแสงแรงกล้าลงมายังสนามหญ้ากว้างที่ทอดยาวกลางหุบเขาโซโนมา กลิ่นดินอุ่นและใบหญ้าสดผสมกับลมแห้ง ๆ ของฤดูร้อนทำให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยความแข็งกร้าวและจริงจัง เหล่าหมาป่าต่างนั่งเฝ้าอยู่รอบ ๆ แต่สายตาของพวกมันคอยจับจ้องไม่ละไปจากเด็กหนุ่มทั้งสองที่กำลังยืนเรียงแถวอย่างระมัดระวัง

คุณเฟอร์รัส หมาป่าสีเทาปนดำเข้ม ผู้เป็นครูฝึกในวันนี้ ก้าวเดินวนรอบเอสเปอร์และไกด์อย่างเงียบเชียบ ดวงตาสีเข้มของมันแวววาวดั่งเหล็กกล้า ราวกับกำลังทดสอบความมั่นคงในท่าทีของทั้งคู่ เสียงกรงเล็บกดลงบนพื้นหญ้าดังเบา ๆ แต่กลับทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นระรัว

เอสเปอร์ยืนหลังตรง แววตายังเต็มไปด้วยความหยิ่งแบบคุณชาย เขากัดฟันแน่นเมื่อคุณเฟอร์รัสหยุดห่างไปไม่กี่ก้าว ลมหายใจของหมาป่าหนักหน่วงราวกับแรงกดดันที่บังคับให้ทุกฝีก้าวของเด็กหนุ่มต้องมั่นคงที่สุด

ไกด์ที่ยืนเคียงข้าง แม้จะอายุน้อยกว่าเอสเปอร์สองปี แต่รูปร่างสูงกว่าเล็กน้อย เขาก้มศีรษะต่ำเล็กน้อยเพื่อหลบสายตาอันกดดันของหมาป่า มือกำดาบไม้ที่ใช้ฝึกจนข้อขาวซีด

เสียงคำรามต่ำ ๆ ดังขึ้นจากลำคอของเฟอร์รัส ก่อนที่มันจะเดินออกไปด้านหน้าและยกศีรษะขึ้น หางสะบัดไปมาช้า ๆ เสมือนเป็นสัญญาณเริ่มการฝึก เด็กหนุ่มทั้งสองต้องเคลื่อนไหวตามระเบียบวินัยของกองทัพโรมันก้าวพร้อมกัน หมุนพร้อมกัน และตะโกนพร้อมกัน

“หนึ่ง! สอง! หนึ่ง! สอง!” ไกด์เป็นคนเอ่ยเสียงนับ เขาพยายามทำให้ชัดเจนและหนักแน่นเพื่อไม่ให้แพ้แรงกดดันรอบข้าง

เอสเปอร์เหลือบตามองพลางยกคิ้วเล็กน้อย “เสียงดังดีนี่ แต่ระวังจะเหนื่อยก่อนฉันเสียล่ะ” น้ำเสียงของเขามีความเย้ยหยันปนอยู่

ไกด์หอบหายใจเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มตอบ “ถ้าไม่พูดเยอะ คงไม่เหนื่อยหรอกครับคุณชาย”

เอสเปอร์สะบัดหน้าไปทางอื่น ไม่ตอบ แต่ฝีก้าวที่ก้าวลงกลับยิ่งหนักแน่นขึ้น แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ยอมแพ้ต่อคำท้าทายใด ๆ

คุณเฟอร์รัสวิ่งวนรอบสองเด็กหนุ่ม เสียงหอบลมของมันดังเป็นจังหวะพร้อมกับการสั่งสอนโดยการใช้ร่างกายกดดัน หากใครก้าวผิดเพียงเล็กน้อย หมาป่าก็จะพุ่งเข้าใกล้ทันทีด้วยแววตาดุกร้าว

“อย่าเหม่อสิเอสเปอร์” ไกด์เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ เมื่อเห็นอีกฝ่ายชะงักไปครู่หนึ่งเพราะความร้อนและความเหนื่อย

“ฉันไม่เคยเหม่อ” เอสเปอร์กัดฟันตอบ ดวงตาเรียบเย็นเต็มไปด้วยทิฐิ “ฉันแค่กำลังคุมจังหวะ”

“คุมจังหวะเหรอ? แต่เกือบโดนเฟอร์รัสตะครุบแล้ว” ไกด์พูดยิ้ม ๆ แต่แฝงความเป็นห่วง

เอสเปอร์ถอนหายใจแรง “หากนายยังเอาแต่สังเกตฉัน นายจะเสียสมาธิเองมากกว่า”

ทั้งสองยังคงเดินสวนสนามไปตามท่าบังคับ ก้าวซ้ายที ขวาที หมุนตัวพร้อมกันราวกับเป็นกองทัพเล็ก ๆ ที่มีเพียงสองคน ท่ามกลางเสียงลมพัดใบองุ่นไหวระรัว

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ร่างกายของทั้งคู่เต็มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าเปียกแนบเนื้อ แต่คุณเฟอร์รัสยังไม่หยุดการฝึก มันส่งเสียงคำรามต่ำ ๆ เป็นสัญญาณให้ฝึกต่อ

“จะให้เดินไปอีกกี่รอบกันนะ…” ไกด์หอบเบา ๆ แต่ยังยิ้มสู้

เอสเปอร์แค่นเสียงในลำคอ “จนกว่าฉันจะยอมแพ้มั้ง”

“ไม่ยอมง่าย ๆ หรอกครับ” ไกด์ตอบ พลางเร่งฝีก้าวให้ตรงจังหวะยิ่งกว่าเดิม

บทสนทนาเล็ก ๆ กลางแรงกดดันของการฝึก ทำให้ทั้งคู่เริ่มรับรู้ถึงจังหวะการเคลื่อนไหวของกันและกันมากขึ้น แม้เอสเปอร์ยังคงมีท่าทีคุณชาย ดูหยิ่งทะนง แต่ภายในใจกลับเริ่มยอมรับการมีอยู่ของไกด์ที่คอยประคับประคองให้ก้าวไปพร้อมกัน

สนามหญ้ากลางหุบเขายังอาบด้วยแสงแดดแรงกล้าของยามเที่ยงวัน ลมร้อนพัดเอากลิ่นหญ้าแห้งและฝุ่นกรุ่นขึ้นมาปะทะใบหน้า เด็กหนุ่มทั้งสองยังคงก้าวไปตามจังหวะที่คุณเฟอร์รัสบังคับ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หมาป่าสีเทาปนดำเข้มก็ยังไม่ลดความเข้มงวดของมันลงแม้แต่น้อย

เสียงฝีก้าวที่กระทบพื้นหญ้าดังสม่ำเสมอ “ตึง! ตึง! ตึง!” ผสมกับเสียงหอบหายใจที่เริ่มหนักขึ้นทุกทีของเอสเปอร์และไกด์ จังหวะนั้นเปลี่ยนเป็นเหมือนเสียงกลองศึกที่กระหน่ำไม่หยุด

เอสเปอร์กัดฟันแน่น ความหยิ่งผยองที่เป็นนิสัยคุณชายยังคงทำให้เขาไม่ยอมแสดงความเหนื่อยให้ใครเห็น เขาเหงื่อไหลชุ่มไปทั้งแผ่นหลัง แต่ดวงตายังมุ่งมั่นตรงไปข้างหน้า ราวกับว่าถ้าหากหยุดก้าวแม้แต่เพียงครั้งเดียว เขาจะถูกดูแคลน

ไกด์เองแม้จะเหนื่อยจนขาสั่น แต่เพราะอยู่เคียงข้างเอสเปอร์ เขาก็ไม่ยอมถอย เขายังเอ่ยเสียงนับเป็นจังหวะ แม้จะสั่นพร่าเล็กน้อย

“หนึ่ง… สอง… หนึ่ง… สอง…”

เอสเปอร์เหลือบตามองเล็กน้อย “นายจะนับอีกนานแค่ไหนกันไกด์… ฉันเริ่มรำคาญเสียงนายแล้ว”

“ก็ถ้าผมไม่ทำ เราสองคนอาจก้าวไม่ตรงกันนะครับคุณชาย” ไกด์ตอบพลางยิ้มเจื่อน ๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความตั้งใจ

เอสเปอร์หัวเราะแผ่ว ๆ “นายคิดว่าฉันจะก้าวผิดงั้นหรือไง”

“ไม่ได้คิดครับ แต่กันไว้ดีกว่าแก้” ไกด์ยังไม่หยุดเสียงนับ

หมาป่าเฟอร์รัสหันสายตาคมกริบมองทั้งคู่ชั่วครู่ ก่อนจะเหยียบหญ้าด้วยอุ้งเท้าใหญ่ เสียงดัง “ปึก” ราวกับการย้ำเตือนให้ก้าวต่อไปโดยไม่หยุดพัก เด็กหนุ่มทั้งสองสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเร่งฝีก้าวใหม่

เวลาล่วงเลยจนเงาของเถาองุ่นทอดยาวลงกับพื้น ความเหน็ดเหนื่อยกัดกินร่างกาย แต่การก้าวที่ยืดเยื้อกลับค่อย ๆ ทำให้พวกเขาหายใจเป็นจังหวะตรงกันโดยไม่รู้ตัว

บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายขึ้นชั่วครู่ ทว่าทันใดนั้นเฟอร์รัสกลับคำรามต่ำ ๆ อีกครั้งแล้วพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ฟันขาววาวอยู่ตรงหน้าเอสเปอร์เพียงเสี้ยววินาที เอสเปอร์เบี่ยงตัวตามสัญชาตญาณ ก้าวหลุดออกจากจังหวะ ไกด์รีบปรับก้าวตามเพื่อไม่ให้แตกแถว

“เกือบไปแล้วนะครับพี่เอสเปอร์!” ไกด์ร้องออกมา หัวใจเต้นแรง

เอสเปอร์หอบหายใจแต่ยังเชิดหน้าสูง “ฉันไม่ได้เกือบ ฉันแค่ทดสอบมันต่างหาก”

“ถ้าพลาดล่ะก็ คงไม่เหลือเวลาอธิบายแน่” ไกด์ส่ายหัว แต่รอยยิ้มยังไม่เลือนหาย

เสียงคำรามของเฟอร์รัสดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันเดินถอยออกไปอย่างเชื่องช้า ราวกับยอมรับการฝึกที่ยืดเยื้อของทั้งสอง เสียงหญ้าเสียดสีกับกรงเล็บของมันกลายเป็นสัญญาณสิ้นสุดการฝึก

ทันทีที่หมาป่าหยุดเดิน เด็กหนุ่มทั้งสองทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าอย่างหมดเรี่ยวแรง เอสเปอร์พยายามฝืนท่าทางไม่ให้ดูอ่อนแอ แต่ใบหน้าซีดและเหงื่อที่ไหลไม่หยุดก็ปิดไม่มิด

ไกด์หอบหายใจแรง “ในที่สุด จบซะที”

เอสเปอร์หลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว “นายทำได้ดีกว่าที่ฉันคิด ไกด์”

ไกด์ชะงัก มองเขาอย่างแปลกใจ “นี่พี่ชมผมเหรอครับ”

เอสเปอร์ลืมตาแล้วหันไปสบตาเขา “อย่าหลงตัวเองนัก ฉันแค่พูดความจริง”

แม้ถ้อยคำจะยังแฝงทิฐิ แต่โทนเสียงกลับอ่อนลงจนไกด์สัมผัสได้ รอยยิ้มบางจึงผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา

คุณเฟอร์รัสนั่งลงห่างออกไป หางสะบัดช้า ๆ ราวกับพอใจในผลการฝึก เด็กหนุ่มทั้งสองนั่งหอบอยู่ท่ามกลางสนามหญ้า มองเถาองุ่นสีเขียวไหวระริกในสายลม รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้า

รางวัล: (เลือกรับ: +2 Point)  / +5 คะแนน

Esper HEROES

19 · กันยายน · 2025 · 11.00 น.

กลางวันถัดมา แสงอาทิตย์เจิดจ้าสาดลงมาบนทุ่งหญ้าโล่งกว้างเบื้องหลังบ้านหมาป่า ความเขียวชอุ่มของต้นหญ้าที่เอนไหวตามสายลม ทำให้บรรยากาศดูสงบแต่แฝงด้วยความเข้มงวดที่กำลังรออยู่ เพราะที่นี่คือสถานที่ซ้อม สนามฝึกกองทหารโรมันที่ลูปากำหนดไว้ให้พวกเขาใช้เป็นหลักแหล่งสำหรับฝึกระเบียบวินัย

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ของเอสเปอร์และไกด์ดังสอดประสานกันเมื่อทั้งคู่เดินเข้าสู่สนามหญ้าอีกครั้ง วันนี้แดดแรงกว่าเมื่อวานเล็กน้อย เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามไรผมตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มลงมือซ้อมจริง ๆ เสียด้วยซ้ำ แต่สำหรับพวกเขา ความเหน็ดเหนื่อยกลายเป็นสิ่งที่ต้องเรียนรู้จะยอมรับ ไม่ใช่หลีกหนี

เฟอร์รัส หมาป่าสีเทาปนดำเข้มยืนรออยู่แล้ว ดวงตาคมของมันจับจ้องราวกับผู้คุมที่คอยตรวจสอบความประพฤติ มันไม่พูด แต่เพียงแค่สายตาและท่าทางที่มั่นคงนั้น ก็เพียงพอที่จะทำให้ทั้งสองรู้ว่าไม่อาจละเลยหน้าที่การฝึกได้

เอสเปอร์หันไปมองไกด์ที่ยกมืดบังแดดพลางทำหน้าบูดเล็ก ๆ “แดดแรงกว่ามื้อก่อนอีกแฮะ” น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ แต่แฝงความเหนื่อยใจนิด ๆ

“ก็พี่นั่นแหละ พี่บอกว่าจะมาซ้อมให้ไวกว่าเดิม” ไกด์ตอบกลับทั้งที่ยังยกมือบังแดดอยู่ “แต่กว่าจะลุกจากเตียงได้ก็ปาไปเกือบสายอยู่แล้วนะ”

เอสเปอร์หัวเราะในลำคอแผ่วเบา ไม่โต้เถียงอะไรให้ยืดยาว เขาไม่ชอบการใช้ดาบอยู่แล้ว การฝึกต่อสู้ไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัด และนั่นทำให้เขาไม่ค่อยมีแรงกระตือรือร้นนัก แต่ลูปาไม่ให้ข้ออ้างใด ๆ การฝึกคือการฝึก และวันนี้ก็คงไม่ต่างจากเมื่อวาน

ทั้งคู่เริ่มจากการจัดแถวเหมือนทหารโรมัน ยืนตัวตรง ก้าวเท้าไปพร้อมกัน ฟังเสียงนับจังหวะในหัวใจตนเองให้เป็นหนึ่งเดียว แม้จะมีเพียงสองคน แต่เฟอร์รัสก็เดินวนรอบ ๆ คล้ายครูฝึกที่ตรวจสอบระเบียบอยู่ตลอดเวลา

เวลาผ่านไปไม่กี่สิบนาที เหงื่อไหลพรั่งพรู เสื้อผ้าเปียกชื้น ไกด์หอบหายใจแรงแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งบ่นกึ่งเล่น “พี่…พี่คิดว่าพอพักได้หรือยัง”

เอสเปอร์หยุดก้าว หันไปมองใบหน้าที่แดงระเรื่อของไกด์ “ก็ถ้าพักตอนนี้ เฟอร์รัสจะมองเราแบบไหนกันล่ะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่สายตาแอบเหลือบไปที่หมาป่าซึ่งยืนนิ่งราวกับอนุสาวรีย์

“หมาป่านั่นมันพูดไม่ได้หรอกพี่” ไกด์ยกมือปาดเหงื่อแล้วหัวเราะเบา ๆ “อย่างมากก็แค่ทำตาดุ ๆ ใส่เรา”

เอสเปอร์ถอนหายใจ แต่ในที่สุดก็ยอมลดฝีเท้าลงช้า ๆ ให้เป็นการพักกลาย ๆ โดยไม่ถึงกับหยุดเสียทีเดียว เขารู้ว่าไกด์ยังไม่ชินกับความเข้มงวดทำนองนี้ และถึงตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะคุ้นนัก

เสียงท้องไกด์ร้องดังแผ่ว ๆ ท่ามกลางความเงียบในสนามฝึก เจ้าตัวถึงกับก้มหน้าหัวเราะขวยเขิน “โธ่…”

เอสเปอร์เลิกคิ้วเล็กน้อย “หิวเร็วไปหน่อยหรือเปล่า เพิ่งจะสาย ๆ เองนะ”

“พี่ก็พูดง่ายสิ” ไกด์ทำหน้ามุ่ย “พี่ไม่ต้องออกแรงเยอะเหมือนผมนี่นา แค่ก้าวเดินยังหายใจปกติ ส่วนข้าน่ะเหมือนวิ่งรอบสนามไปสามรอบแล้ว”

เอสเปอร์ยกมือขึ้นเสยผมเปียกเหงื่อพลางทอดสายตาออกไปไกล ๆ “ถ้าได้กินอะไรเย็น ๆ คงดี”

ประโยคสั้น ๆ แต่ทำให้ไกด์เบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น “จริงด้วย! มื้อเที่ยงวันนี้…อยากกินอะไรล่ะพี่”

เอสเปอร์นิ่งคิด เขาไม่ใช่คนพิถีพิถันเรื่องอาหารมากนัก แต่เมื่อได้ยินคำถามตรง ๆ เขาก็ยกไหล่เบา ๆ “อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องใช้แรงทำเยอะ ฉันไม่ชอบเสียเวลาไปกับของแบบนั้น”

“แต่ข้าว่า…” ไกด์ยกนิ้วแตะริมฝีปากทำท่าครุ่นคิด “ถ้าเป็นขนมปังอบร้อน ๆ กินคู่กับซุปเนื้อหรือไม่ก็ชีส ก็น่าจะดีนะ จะได้มีแรงซ้อมต่อ”

เอสเปอร์เหลือบตาไปมองอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “ก็คงดี”

เสียงหัวเราะของไกด์ดังแผ่วคลายความเหนื่อย “งั้นเดี๋ยวหลังจากนี้ เราไปหามื้อเที่ยงกัน ผมว่าพี่คงไม่ปฏิเสธหรอกใช่ไหม”

เอสเปอร์ไม่ตอบตรง ๆ เพียงแต่เดินต่อไปพร้อมกับยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก ทว่าในแววตากลับมีประกายอบอุ่นบางอย่างที่ไม่บ่อยนักจะปรากฏขึ้น

เฟอร์รัสเดินเข้ามาใกล้ ทำท่าคล้ายเตือนให้ทั้งคู่กลับเข้าสู่การฝึกอีกครั้ง ร่างหมาป่าใหญ่สง่างาม ยืนข้าง ๆ เหมือนเงาเฝ้ามองไม่ให้พวกเขาหลุดกรอบระเบียบ

และแม้การฝึกยังดำเนินต่อไปอย่างเคร่งครัด แต่บทสนทนาเรื่องมื้ออาหารเมื่อครู่ก็ทำให้บรรยากาศดูเบาสบายขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าท่ามกลางความเหน็ดเหนื่อย ก็ยังมีสิ่งเล็ก ๆ ที่ช่วยยึดเหนี่ยวใจพวกเขาให้ก้าวต่อไปได้

รางวัล: (เลือกรับ: +2 Point)  / +5 คะแนน