[บ้านหมาป่า] ห้องครัว

Elina BELIEVER

Elina LetaniaStay with me, I'm afraid of my soul "Life flows like water; to live is to adapt and transform."

ยามสายในบ้านหมาป่า เสียงลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านหน้าต่างห้องครัวเปิดโล่งนำพากลิ่นอายของป่าสดชื่นเข้ามาปะทะจมูก เสียงฝีเท้าเบาๆ ของเด็กหญิงตัวน้อย เอลิน่า เลทาเนีย ดังสะท้อนเล็กน้อยขณะเธอก้าวเข้ามาในบริเวณห้องครัวอันกว้างขวาง ตรงกลางมีโต๊ะไม้ยาวเรียบง่าย วางชามและจานดินเผาเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ลูปา" เสียงใสของเอลิน่าทักทายเมื่อเห็นหมาป่าสีขาวผู้สง่างาม ลูปา นั่งอยู่ใกล้เตาผิงซึ่งยังอุ่นจากไฟเมื่อคืน

"อรุณสวัสดิ์ เอลิน่า" ลูปาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่ทรงพลัง "วันนี้ฉันให้เอเดรียนไปจัดหาวัตถุดิบมาให้เธอแล้ว หวังว่าจะถูกใจนะ"

เอลิน่ายิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันมองไปที่โต๊ะไม้ใกล้ประตู ครู่ต่อมา หมาป่าสีน้ำตาลเข้ม เอเดรียน ก็ก้าวเข้ามาพร้อมตะกร้าใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบจากป่า ทั้งเห็ดสด มะเขือเทศป่า พริกสีแดงฉ่ำ และสมุนไพรที่ยังมีน้ำค้างเกาะ

"นี่สำหรับเธอ เอลิน่า" เอเดรียนกล่าวพร้อมกับวางตะกร้าลงอย่างระมัดระวัง

"ขอบคุณมากค่ะ เอเดรียน" เอลิน่ายิ้มกว้างก่อนจะหยิบวัตถุดิบออกมาเรียงบนโต๊ะด้วยความตื่นเต้น

เธอหยิบมีดเล็กๆ และเขียงไม้ออกมา เริ่มล้างและหั่นวัตถุดิบอย่างคล่องแคล่ว ราวกับมือเล็กๆ นั้นถูกฝึกฝนมานับครั้งไม่ถ้วน เธอเริ่มผสมส่วนผสมต่างๆ ตามสูตรอาหารที่แม่ของเธอ แคทธารีน ได้สอนไว้ กลิ่นหอมของแป้งตอร์ติญาและพริกย่างเริ่มฟุ้งกระจายทั่วห้องครัว เมื่อเธอทำการประกอบอาหารสไตล์อเมริกันผสมเม็กซิกันจานโปรด

ไม่นานนัก อาหารที่เธอทำเสร็จก็ถูกจัดเรียงบนจานดินเผาอย่างประณีต "ทุกคน มาทานอาหารด้วยกันเถอะค่ะ" เอลิน่าหันไปเชิญลูปา เอเดรียน และหมาป่าตัวอื่นๆ มาร่วมโต๊ะ

ลูปานั่งลงอย่างสง่างามพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู ส่วนเอเดรียนก็นั่งอยู่ไม่ไกลจากเอลิน่า สายตาของหมาป่าสีน้ำตาลมองอาหารด้วยความสนใจ ขณะที่หมาป่าตัวอื่นๆ รวมตัวกันอย่างมีระเบียบ

"รสชาติยอดเยี่ยมเหมือนเคย" ลูปากล่าวชื่นชมหลังจากลองชิมจานแรก "แคทธารีนต้องภูมิใจในตัวเธอแน่ๆ"

เอลิน่ายิ้มรับอย่างอ่อนหวาน "ขอบคุณค่ะ ลูปา ฉันพยายามทำให้ดีที่สุดตามที่แม่สอนมา"

เมื่ออาหารหมดลงและทุกคนต่างอิ่มเอม เอลิน่าก็ลุกขึ้นพร้อมกับหันไปมอง อีธาน หมาป่าสีเทาเข้มผสมขาวผู้เงียบขรึม และ เซลิน่า หมาป่าสีขาวบริสุทธิ์ที่มีปลายขนแซมสีเทาอ่อน

"อีธาน เซลิน่า เราไปสนามหญ้าด้วยกันไหมคะ?" เธอเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงสดใส

อีธานหันมาสบตาก่อนจะพยักหน้าช้าๆ "ไปสิ" เขาตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น

"ฉันก็อยากไปด้วยเหมือนกัน" เซลิน่าตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

ทั้งสามออกเดินทางจากห้องครัว เสียงรองเท้าของเอลิน่าและฝีเท้าของหมาป่าทั้งสองดังแผ่วเบาไปตามพื้นไม้ ขณะที่แสงแดดยามสายส่องลอดหน้าต่าง ท่ามกลางความสงบของบ้านหมาป่าและป่าลึกที่รอพวกเขาอยู่เบื้องหน้า

#หมายเหตุ:เด็กหญิงเอลิน่า เลทาเนีย ทำการรับประทานอาหารได้รับรางวัล+30 พลังงาน

.

"Every wave tells a story, and every drop contains a universe." the world will stain us with a scarlet cross

✿ Elli

OdessaL. -

Odessa
Loid

แม้ตาจะปิดและร่างกายต้องการนอน หากแต่ยามนี้เธอกลับหิวข้าวขึ้นมา เมื่อสมองผ่อนคลายความหิวก็ตีตื้นขึ้นมา น้ำย่อยพุ่งจากกระเพาะมายังคอหอย ความแสบร้อนทำให้เธอต้องหาอะไรกิน และขอบคุณที่พอจะทำอาหารได้อยู่บ้าง อย่างการย่างเนื้อกินด้วยตนเอง เธอแทบจะหมดแรงอยู่แล้ว เนื้อชิ้นโตไม่ได้ถูกหมักโดยใช้เวลานานนัก มันถูกใช้เพียงแค่เอาเกลือโรยแล้วย่างด้วยไฟก็เท่านั้น จากนั้นก็รอสักหน่อยให้มันสุก หญิงสาวกรีดเนื้อให้มีช่องเยอะเพื่อให้เนื้อสุกได้ไวขึ้น ความหิวทำให้เธอเริ่มตาลาย และท้องร้องเสียงดัง

หมาป่าเยอะจัง..

อาจเพราะด้วยชื่อของสถานที่ด้วย ทำให้ตอนนี้เธอเห็นหมาป่าตัวใหญ่เดินขวักไขว่ไปหมด กลิ่นจากการย่างเนื้อโชยหอมไปทั่วทั้งห้องครัว ก่อนเธอจะลงมือกินเนื้ออย่างเอร็ดอร่อยเมื่อมันสุกแล้ว

เควสประจำวัน

กินอาหารประวัน ณ ห้องครัว

รางวัล: +30 พลังงาน

Roman - ce

i

bettyleg

Shirin -

Shirin

Wakamura

"The pursuit of wisdom is not merely the acquisition of knowledge, but the ability to understand, reflect, and apply it in ways that elevate both oneself and the world."

เสียงฝีเท้าของชิริน วากามุระ ดังแผ่วเบาไปตามทางเดินไม้ของบ้านหมาป่า กลิ่นหอมกรุ่นของขนมปังที่อบใหม่ลอยอบอวลไปทั่วบริเวณ เธอเปิดประตูห้องครัวเข้าไป เผยให้เห็นห้องกว้างขวางที่ประดับด้วยไม้สนขัดมัน โต๊ะยาวกลางห้องเต็มไปด้วยหม้อและจานชามดินเผา

ในมุมหนึ่ง หมาป่าสีขาวงามสง่า ลูปา หัวหน้าฝูงหมาป่า นั่งเฝ้าดูหมาป่าตัวเล็กสีเงินนวลชื่อเซเลน่า ขณะลากตะกร้าสานใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบสดใหม่จากป่า

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ลูปา เซเลน่า" ชิรินเอ่ยทักพร้อมรอยยิ้ม น้ำเสียงอ่อนโยนของเธอทำให้ห้องครัวอบอุ่นขึ้นไปอีก

ลูปาเงยหน้าขึ้นจากที่นั่ง ดวงตาสีฟ้าสว่างของมันสะท้อนแสงแดดอ่อน "อรุณสวัสดิ์ ชิริน วันนี้เซเลน่าออกไปหาเห็ดและสมุนไพรมาให้ เจ้าใช้มันทำอาหารตามใจชอบเลย"

เซเลน่าวางตะกร้าลงตรงหน้า และหันมามองชิรินพร้อมพยักหน้าเล็กๆ คล้ายบอกว่า "ข้าฝากเจ้าจัดการต่อด้วย"

"ขอบคุณนะ เซเลน่า เจ้าเก่งมากเลย!" ชิรินลูบหัวหมาป่าน้อยด้วยความเอ็นดู

เธอหันไปจัดวัตถุดิบในตะกร้า มีเห็ดป่า หอมกลิ่นดินสดใหม่ ใบโหระพา มะเขือเทศลูกเล็กสีแดงสด และถั่วหลากชนิด ชิรินหยิบสมุดสูตรอาหารเล่มเก่าที่เคนจิ วากามุระ บิดาของเธอเคยให้ไว้ จากนั้นก็เริ่มลงมือปรุงอาหารด้วยความชำนาญ

"วันนี้เราจะทำซุปเห็ดป่าและขนมปังโฮมเมดกันนะคะ" เธอพึมพำเบาๆ ราวกับพูดคุยกับตัวเอง

หมาป่าลูปามองการเคลื่อนไหวของเธอด้วยความสนใจ มันเดินเข้ามาใกล้โต๊ะ ขณะชิรินล้างเห็ดอย่างระมัดระวัง หั่นมะเขือเทศเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วนำทั้งหมดใส่ลงในหม้อทองแดง

"กลิ่นดีมากเลย เจ้ามนุษย์น้อย" ลูปาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

"ขอบคุณค่ะ ลูปา คุณพ่อเคนจิสอนฉันไว้ว่า ซุปที่ดีต้องใส่ใจตั้งแต่ขั้นตอนแรก" ชิรินตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะค่อยๆ คนซุปในหม้อที่เริ่มส่งกลิ่นหอม

เมื่อซุปใกล้เสร็จ เธอหันไปจัดขนมปังบนจานดินเผา และนำซุปแบ่งใส่ชามเล็กๆ แจกจ่ายให้หมาป่าตัวอื่นๆ ที่มารออยู่รอบๆ ห้องครัวอย่างเป็นระเบียบ

"เอาล่ะ ทุกคน มาลองชิมดูนะ!" ชิรินยิ้มอย่างภูมิใจ

หมาป่าทั้งหลายเริ่มกินอาหารตรงหน้า พร้อมเสียงหอนเบาๆ ที่แสดงถึงความพึงพอใจ ลูปาเองก็ก้มลงจิบซุปในชามของมัน ดวงตาสีฟ้าสว่างของมันเปล่งประกาย

"เจ้าทำได้ดีมาก ชิริน รสชาติของเจ้าทำให้ข้ารู้สึกเหมือนได้กลับไปในวัยเยาว์" ลูปากล่าว พร้อมแย้มรอยยิ้มเล็กๆ ที่หาดูได้ยาก

"ขอบคุณค่ะ ฉันดีใจที่ทุกคนชอบ" ชิรินยิ้มกว้าง น้ำเสียงสดใสของเธอทำให้บรรยากาศในห้องครัวเต็มไปด้วยความสุข

เมื่อมื้อเช้าสิ้นสุดลง หมาป่าทั้งหลายพากันขอบคุณเธอด้วยการหอนประสานเสียง ชิรินยืนมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่อบอุ่น นี่ไม่ใช่เพียงบ้าน แต่เป็นครอบครัวที่เธอรักอย่างแท้จริง

รางวัล: +30 พลังงาน 

หนังสือและการศึกษา การทดสอบทางปัญญา อุปกรณ์การเขียนl การศึกษาใน ด้านศิลปะและดนตรี!

Shirin

@Hye Ri

OdessaL. -

Odessa
Loid

มื้อเช้าสำหรับการจะใช้ชีวิตในวันนี้ไม่พ้นต้องเป็นโปรตีนจำนวนมากเพื่อให้เธอสามารถใช้พลังงานได้มากเพียงพอจนกว่าจะถึงเวลาเที่ยง แต่ยามนี้เนื่องด้วยหลับ ๆ ตื่น ๆ ทั้งคืน เธอเองก็ไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่ ทำให้เวลาเช้าค่อนข้างปวดหัว หญิงสาวจึงต้องนอนต่ออีกหน่อย กว่าจะรู้ตัวว่าสายแล้วก็เพราะไม่มีใครอยู่ในบ้านพักแล้ว อีกทั้งตะวันที่ไม่ยอมตก แต่กระจ่างสว่างอยู่ตลอด ทำให้ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนไม่มีเวลากลางคืนให้พักผ่อนเลย อีกทั้งเธอยังจำได้ด้วยว่าเมื่อคืนฝันร้ายมากแค่ไหน

ดูเหมือนว่า เธอจะนอนอยู่บ้างนะ ลอยด์

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น เธอหันซ้ายหันขวาก่อนจะเจอกับร่างของหมาป่าขนสีน้ำตาลตัวใหญ่ เสียงถอนใจของเธอเป็นคำตอบ

จะเรียกว่านอนได้ไหม ฉันหลับตาได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องตื่นแม้จะง่วงก็ตาม

ลูปัสหมาป่าตัวนั้นก้าวเดินมาอยู่ข้างโต๊ะสำหรับนั่งกินอาหาร เขาเพียงจ้องมองเธอกินอาหารแล้วชวนคุยไปเรื่อย ๆ ก็เท่านั้น

เอาน่า เด็ก ๆ ที่มาใหม่ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น แต่ต้องขอบคุณที่เธอเป็นลูกหลานโรม ทำให้เธอมีจิตใจที่แข็งแกร่งพอจะไม่งอแงออกมา

โอเดสซาได้ยินก็หัวเราะออกมาเบา ๆ เธอไม่ได้จะบอกว่าตัวเองแข็งแกร่ง แต่การร้องไห้ไม่ใช่ทางออก และหญิงสาวที่ผ่านโลกนี้มาแล้วเกือบสามสิบปี เธอก็พอจะรู้อยู่บ้างอะไรที่ทำแล้วแก้ปัญหา กับอะไรที่ทำแล้วไม่ช่วยอะไร

เอาเถอะ หลังจากที่ฉันทานมื้อเช้าหมดแล้ว ฉันจะไปฝึกกับคุณต่อ ฝากตัวด้วย คุณลูปัส 

รางวัล: +30 พลังงาน

Roman - ce

i

bettyleg

OdessaL. -

Odessa
Loid

หลังเสร็จสิ้นการอ่านหนังสือและเรียนรู้ภาษาละตินเพิ่มเติมแล้ว ลอยด์ก็ก้าวเดินออกมาจากบ้านพักเพื่อมายังห้องครับ เพราะเธออยากได้อาหารยามบ่ายกินแก้หิวก่อนจะถึงเวลาเย็นสักหน่อย คาดการณ์ว่าจะทำแซนวิชกิน ดวงแก้วเฉดเทาอมเขียวกวาดสายตามองไปทั่วสำหรับข้าวของที่มีให้ใช้สำหรับทำอาหารมื้อกลางวัน และโชคดีเหลือเกินที่มีแฮมอยู่และมีขนมปังด้วย ส่วนเรื่องของผักเธอสามารถข้ามมันไปก่อนได้เช่นกัน มือเรียวสวยเอื้อมออกไปหยิบเอาเขียงออกมาเพื่อหั่นแฮมให้เป็นชิ้นบาง จากนั้นจึงเอาขนมปังมาวางลงในจาน เธอเอาแฮมลงไปวางสองสามชั้น ก่อนจะเดินไปหยิบเอาซอสมายองเนสและมะเขือเทศมาเทใส่ เพียงเท่านี้ก็ได้แซนวิชแบบง่ายสำหรับการกินในอิ่มและรองท้องสำหรับภาคบ่ายแล้วล่ะ

อือ...

หญิงสาวนั่งกินแซนวิชอยู่ในห้องครัว กำลังคิดว่าเธอจะทำอะไรต่อไปดี อาจจะไปห้องสมุด หรือว่าไปนอนพักดีนะ แต่พระอาทิตย์ไม่ตกดิน ทำให้นอนตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการนอนตอนสองทุ่มเลย งั้นเธอจะนับเวลาสองทุ่มเป็นการนอนตอนบ่ายแล้วกัน

หญิงสาวอยากจะรู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น อะไรทำให้พระอาทิตย์ไม่ยอมตกดิน เอ๊ะ.. หรือว่าเธออ่านข่าวไม่หมดกันนะ คิดไปก็เท่านั้น ยามนี้เธอยังไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการนั่งมองดวงอาทิตย์ที่ตั้งตรงอยู่บนหัว ท้องฟ้าสว่างไร้ซึ่งความมืด มันสร้างให้ความวุ่นวายของวิถีชีวิตตื่นตัวขึ้นมา แม้กระทั่งสัตว์ในป่าก็วุ่นวายด้วยความไม่เข้าใจว่าต้องนอนเวลาไหน แม้ร่างกายจะเหนื่อยล้าหากแต่ตะวันไม่ยอมเคลื่อนลงไปปล่อยให้จันทราได้สาดแสงบ้าง

Roman - ce

i

bettyleg

OdessaL. -

Odessa
Loid

เช้าวันใหม่กับกิจวัตรคล้ายเดิม วันนี้คือวันที่สามที่เธอได้มาอยู่ที่บ้านหมาป่าแห่งนี้ ร่างกายของเธอปรับตัวกับเวลากลางวันตลอดจนตอนนี้เรียนได้ว่าหลับได้ไม่เกินสองชั่วโมงก็งัวเงียตื่นก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ทำแบบนี้วนไปสามถึงสี่รอบ ก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อจะได้มาหาข้าวกินในเวลา..เช้า... มันเช้าตลอดนี่หวา

ลอยด์เป็นเพียงหญิงสาวที่ค่อนข้างมีตารางเวลาอยู่ในหัวตลอด นั่นทำให้เธอต้องกะเวลาในการกินข้าว แล้วแบ่งเวลาส่วนที่เหลือเป็นส่วน

วิ่งรอบบ้านพักแล้วหรือยัง?

เสียงทุ้มต่ำจากในลำคอดังถามออกมา นั่นคือเสียงของเวล็อกซ์ หมาป่าสีเทาผู้วิ่งแข็งกับเธอเมื่อวานนี้ หญิงสาวหั่นสเต็กที่ย่างแล้วขึ้นมาเข้าปากเคี้ยวราวกับไม่ได้ยิน

สวัสดี อากาศวันนี้ก็ดีเหมือนเดิมเลยเนาะ

เธอพาเปลี่ยนเรื่องทันที ก่อนจะหั่นชิ้นเนื้อแล้วยื่นไปให้เวล็อกซ์เผื่อว่าอีกฝ่ายอยากกินบ้าง แต่ปฏิกิริยาเบือนหน้าหนีทำให้เธอเข้าใจทันที ลอยด์ดึงมือกลับมาส่งเนื้อชิ้นนั้นเข้าปากของตัวเอง เคี้ยวให้ละเอียดแล้วกลืนลงท้อง 

งั้นการฝึกวันนี้ก็วิ่งเพิ่มมากขึ้น ชดเชยกับสิ่งที่เธอไม่ยอมทำ

เวล็อกซ์ไม่ยอมปล่อยไปจริง ๆ หรือว่าเธอควรจะโดดการฝึกวิ่งดีไหมนะ ไปฝึกอีกทีตอนที่มีกลางคืนอีกครั้ง

หน้าเธอบอกว่ากำลังคิดจะทำอะไร อย่าเลย ไม่ว่าจะวิ่งวันนี้หรือวันอื่นที่เธอมา ท้ายที่สุดก็ต้องวิ่งอยู่ดี ฉะนั้นอย่าหาทางทำให้มันนานกว่านี้เลย

ใบหน้าของเธอบึ้งตึงก่อนจะถอนหายใจออกมา ยัดเนื้อเข้าปากแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะนำจานไปล้างแล้วเตรียมไปวิ่ง

รางวัล: +30 พลังงาน 

Roman - ce

i

bettyleg

OdessaL. -

Odessa Loid
fox off, lying on the floor

สตรีตัวสูงก้าวเข้ามาในห้องครัว เธอจ้องมองวัตถุดิบที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ครัวด้วยสายตาอ่านยาก เพราะวันนี้เธอนึกไม่ออกว่าควรกินอะไรดี ถึงอย่างนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาหากแต่หนักแน่นมั่นคงดังมาจากด้านหลัง แก้วใสเฉดเทาอมเขียวเคลื่อนเหลือบมอง พบกับปลายหางสีน้ำตาลพวงใหญ่ เธอรับรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

ที่นี่พอจะมีเนยถั่วบ้างหรือไม่?

เธอลองสอบถามกับลูปัส หมาป่าตัวใหญ่ขนสีน้ำตาลนุ่มฟูผู้เป็นอาจารย์ฝึกต่อสู้ เสียงถอนหายใจดังแทนคำตอบ ลอยด์จึงทำได้เพียงเปิดตู้ดูวัตถุดิบที่เหลืออยู่ว่ามันเพียงพอจะเอามาทำอาหารอะไรได้บ้าง เธอไม่ได้เป็นหมาป่าที่กินเนื้อทุกวันหรอกนะ แบบนั้นมีอาการท้องอืดแน่นอน หญิงสาวพบใบชาแห้งในขวดโหลที่เหลืออยู่ไม่กี่ใบ เธอจึงต้มน้ำแล้วดื่มชาเป็นการล้างปากล้างคอก่อนกินอาหารมื้อหลัก

นึกว่ามีแค่กระต่ายที่กินพืช

เป็นคำพูดที่ทำเอาคนที่อยู่ในห้องครัวด้วยกันถึงกับชะงักแก้วที่กำลังวางบนโต๊ะ ในแก้วใสใบนั้นมีใบชาที่เริ่มอ่อนตัวด้วยน้ำร้อนไปแล้ว ควันสีขาวลอยขึ้นจากขอบปาก ลอยด์ถึงกับสูดลมหายใจเข้าลึกไม่ได้พูดอะไรออกไป

โชคดีที่ไม่ใช่กระต่าย

เธอไหวไหล่ก่อนลงมือทำมื้อเช้าง่าย ๆ อย่างสลัดทูน่าและขนมปังปิ้ง เธอไม่รู้ว่าวันนี้จะต้องกินแรงมากแค่ไหน แต่เพราะวันนี้ไม่ใช่วันแรกที่เธอเข้ามา ดังนั้นพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอไม่ได้อ่อนแอเหมือนวันแรก... วันแรกเธอก็ไม่ได้อ่อนแอนี่ แค่ไม่ได้กินข้าว ดวงหน้าสวยคมผินกลับมาที่โต๊ะ เธอวางมื้อเช้าของตัวเองลง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งกินอย่างเชื่องช้า ส่วนตาจ้องมองก้อนขนสีน้ำตาลที่จับจ้องอยู่

จ้องขนาดนี้... คาบคอเสื้อออกไปเลยไหม?

เป็นคำที่พูดแซว แต่เหมือนว่าจะถูกคาบคอเสื้อจริง ๆ หญิงสาวรีบตะครุบคอเสื้อของตัวเองเอาไว้เมื่อลูปัสลุกขึ้นเดินเข้ามา

รีบกิน สายมากแล้ว

เธอกรอกตาเป็นเลขแปดแนวนอน อ้าปากงับส้อมที่จิ้มเอาเนื้อทูน่าเข้าปากเคี้ยว ไม่ได้สนใจหรอกนะ แต่เพราะรู้ว่ามีอะไรรออยู่และรออยู่ใกล้ตัวแบบนี้ อาหารก็ไร้รสชาติขึ้นมาเลยล่ะ

รางวัล: +30 พลังงาน 

bettyleg

OdessaL. -

Odessa Loid
fox off, lying on the floor

หญิงสาวก้าวเข้ามาที่ห้องครัว เนื่องด้วยเธอนอนอยู่บนเตียงยาวนานกว่าวันไหน ๆ เนื่องด้วยปฏิทินบอกว่าวันนี้คือวันแรกของปี เธอเลยค่อนข้างอืดอาดไม่อยากทำอะไรเลยทีเดียว หากแต่มีเสียงวุ่นวายดังให้ได้ยินอยู่ตลอด ทำให้ต้องพาตัวเองลุกออกจากเตียงจนได้

เธอจะนอนไปถึงกี่โมง? ตอนนี้เวลาบ่ายแก่แล้วนะ!

เสียงทุ้มและค่อนข้างดุร้ายของลูปัสดังอยู่ข้างกาย หากแต่หญิงสาวทำหูทวนลม เธอไม่ได้รีบร้อนที่จะฝึกเท่าไหร่นัก วันหยุดอย่างแท้จริงก็ขอให้ได้พักหน่อยได้ไหมล่ะ?

นึกว่ามีแค่เด็กที่ส่งเสียงดังเป็น

เธอกล่าวขึ้นลอย ๆ ก่อนแรงปะทะจากอุ้งเท้าจะแปะลงที่น่องจนหญิงสาวเกือบเข่าทรุด เธอจึงหันไปมองหมาป่าสีน้ำตาลด้วยความไม่พอใจ

คิดว่ามีอุ้งเท้าใหญ่แล้วจะทำอะไรก็ได้หรอ?!

เสียงของเธอดังขึ้นเล็กน้อย หากแต่คิ้วขมวดเข้าหากันบ่งบอกอารมณ์ที่ไม่ได้มั่นคงนัก ก่อนเธอจะรับรู้ได้ถึงตัวของหมาป่าตัวใหญ่สูงเท่าเอวที่ตอนนี้ยืนเหยียบเท้าของเธออยู่

หยุดเหยียบเท้ากันได้ไหม? ตัวเองไม่ได้ตัวเบานะ

เธอกรอกตาก่อนจะขยับเท้าออกจากใต้อุ้งเท้าที่มีเล็บยาว มื้อเช้าและมื้อเที่ยงของวันนี้เธออยากกินเนื้อ และแน่นอนว่าก็คงไม่พ้นสเต็กย่าง ลอยด์ใช้เวลาในการทำอาหารไม่นานหากแต่กลิ่นหอมยั่วน้ำลายคลุ้งไปทั่วทั้งห้องครัว ท้องของเธอร้องโครกครากด้วยความหิวกระหาย ดวงตาเฉดเทาจ้องมองเนื้อในกระทะก่อนจัดการตักมันใส่จาน

แล้วน้ำใจไม่มีเลย? ก็เผื่อได้ไหม?

เอาใจยากมาก หมาป่าปกติหากินเองหรือเปล่า?

ก็ต้องหากินเองอยู่แล้ว เพราะเนื้อพวกนี้ข้าก็หามา!

คร้านเกินกว่าจะเถียงอีก หญิงสาวจึงแบ่งเนื้อที่ทำให้แก่ลูปัสด้วย ทำให้เสียงรอบตัวเงียบลงพอสมควร หญิงสาวที่นั่งกินเนื้อย่างของตัวเองอยู่เงียบ ๆ เธอกำลังคิดว่าที่บ้านตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง หากเธอยังอยู่กับครอบครัว เวลานี้พวกเขาคงช่วยกันทำความสะอาดและจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่สวนหลังบ้าน พอตกกลางคืนก็ย่างเนื้อและอาหารทะเลกินในครัว แต่ไม่มีเหมือนเดิมทั้งนั้น ทุกอย่างยุ่งยากไปหมด เธอกลับบ้านไม่ได้ พระอาทิตย์ไม่ตกดิน และเธอยังไม่แกร่ง เรื่องเหล่านี้ทั้งหมดโถมเข้ามาในคราเดียวราวกับคลื่นลูกยักษ์ กลายเป็นว่าเธอไม่ต่างลูกเป็ดตัวน้อยที่ไม่ได้ตายเพราะน้ำ แต่ตายเพราะเอาตัวรอดไม่ได้ การอาศัยอยู่ที่นี่ทำให้เธอสบายใจได้เปราะหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ได้นำพาอันตรายใดใดไปถึงครอบครัว เธออยากกอดมารดาและยาย อยากได้เสียงหัวเราะและพูดคุยของพวกเขา

เหม่อขนาดนี้ จะได้ไปฝึกกี่โมง?

อีกแล้ว.. เสียงบ่นดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวยังกินเนื้อไม่หมด หากแต่ลูปัสกลับเลียปากของตัวเองนั่งรอพร้อมด้วยจ้องมองอย่างเบื่อหน่าย ลอยด์ไม่ได้อยากกวนอีกฝ่าย แต่เพราะเห็นว่าลูปัสใจเย็นพอจะนั่งรอ จึงทำให้เธอค่อย ๆ กิน ค่อย ๆ เคี้ยว ใช้เวลาร่วมสิบนาทีต่อการจิ้มเนื้อหนึ่งครั้ง จนได้ยินเสียงขู่ในลำคอโทนต่ำดังมา

เอาน่า.. มนุษย์ไม่ได้ท้องที่ย่อยง่าย ต้องค่อย ๆ กิน

เสียงนุ่มสุภาพหากติดโทนกวนประสาทตอบออกไป พลางจิ้มเนื้อเข้าปากอีกคำ เหมือนว่าเหลือเนื้ออีกแค่สามสี่ก้อน ก่อนที่จานจะว่างเปล่า อีกสักครึ่งชั่วโมงน่าจะพอดีแหละนะ

จะนั่งเฝ้าจนกว่าจะหมดเลยหรอ?

เรียกได้ว่ารสชาติในปากไม่ได้ดีมากเมื่อมีสายตารำคาญจ้องมองอยู่ตลอดเวลา ทั้งยังส่งเสียงขู่ไม่หยุด เยี่ยมไปเลย อีกนิดน่าจะกระโดดมากัดหัวเธอแล้วกระชากผมพาไปฝึกแน่ ๆ 

ไปแล้ว หยุดขู่กันสักที

รางวัล: +30 พลังงาน 

bettyleg