[บ้านหมาป่า] ห้องครัว

ห้องครัว (บ้านหมาป่า)

ก้าวเข้าสู่ห้องครัวแห่งบ้านหมาป่า ที่ซึ่งกลิ่นอายแห่งอารยธรรมโรมันโบราณ 

ผสานรวมเข้ากับความอบอุ่นของธรรมชาติได้อย่างลงตัว

ผนังห้องครัวตกแต่งด้วยลายปูนปั้นสีงาช้าง สลักเสลาเป็นลวดลายเถาองุ่น

และใบอะแคนทัสอันวิจิตรบรรจง เสาโรมันสีขาวตั้งตระหง่าน ค้ำยันเพดานโค้งสูงโปร่ง ที่ประดับประดาด้วยโคมไฟระย้าทองเหลือง ส่องแสงระยิบระยับดุจดวงดาวในยามราตรี

พื้นห้องครัวปูด้วยกระเบื้องโมเสค สีสันสดใส เรียงร้อยเป็นภาพเทพเจ้าและสัตว์ในตำนาน 

ตัดกับเคาน์เตอร์ครัวไม้โอ๊คสีน้ำผึ้งขัดเงา ที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเป็นกันเอง

เตาผิงขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง ล้อมรอบด้วยเก้าอี้ไม้สไตล์วินเทจ 

บุด้วยผ้าลินินสีขาวสะอาดตา เชื้อเชิญให้คุณนั่งผิงไฟพลางจิบไวน์ชั้นดีในยามเย็น

บานหน้าต่างทรงโค้งขนาดใหญ่เปิดรับแสงแดดอุ่น และทัศนียภาพอันเขียวขจีของสวนด้านนอก เชื่อมต่อพื้นที่ภายในและภายนอกเข้าด้วยกันอย่างกลมกลืน

ห้องครัวแห่งนี้ไม่เพียงเป็นสถานที่สำหรับการปรุงอาหาร แต่ยังเป็นพื้นที่แห่งการพักผ่อนและสังสรรค์ ที่ผสมผสานความหรูหราแบบโรมันเข้ากับความอบอุ่นเป็นธรรมชาติได้อย่างลงตัว

OdessaL. -

Odessa
Loid

แม้ตาจะปิดและร่างกายต้องการนอน หากแต่ยามนี้เธอกลับหิวข้าวขึ้นมา เมื่อสมองผ่อนคลายความหิวก็ตีตื้นขึ้นมา น้ำย่อยพุ่งจากกระเพาะมายังคอหอย ความแสบร้อนทำให้เธอต้องหาอะไรกิน และขอบคุณที่พอจะทำอาหารได้อยู่บ้าง อย่างการย่างเนื้อกินด้วยตนเอง เธอแทบจะหมดแรงอยู่แล้ว เนื้อชิ้นโตไม่ได้ถูกหมักโดยใช้เวลานานนัก มันถูกใช้เพียงแค่เอาเกลือโรยแล้วย่างด้วยไฟก็เท่านั้น จากนั้นก็รอสักหน่อยให้มันสุก หญิงสาวกรีดเนื้อให้มีช่องเยอะเพื่อให้เนื้อสุกได้ไวขึ้น ความหิวทำให้เธอเริ่มตาลาย และท้องร้องเสียงดัง

หมาป่าเยอะจัง..

อาจเพราะด้วยชื่อของสถานที่ด้วย ทำให้ตอนนี้เธอเห็นหมาป่าตัวใหญ่เดินขวักไขว่ไปหมด กลิ่นจากการย่างเนื้อโชยหอมไปทั่วทั้งห้องครัว ก่อนเธอจะลงมือกินเนื้ออย่างเอร็ดอร่อยเมื่อมันสุกแล้ว

เควสประจำวัน

กินอาหารประวัน ณ ห้องครัว

รางวัล: +30 พลังงาน

Roman - ce

i

bettyleg

OdessaL. -

Odessa
Loid

มื้อเช้าสำหรับการจะใช้ชีวิตในวันนี้ไม่พ้นต้องเป็นโปรตีนจำนวนมากเพื่อให้เธอสามารถใช้พลังงานได้มากเพียงพอจนกว่าจะถึงเวลาเที่ยง แต่ยามนี้เนื่องด้วยหลับ ๆ ตื่น ๆ ทั้งคืน เธอเองก็ไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่ ทำให้เวลาเช้าค่อนข้างปวดหัว หญิงสาวจึงต้องนอนต่ออีกหน่อย กว่าจะรู้ตัวว่าสายแล้วก็เพราะไม่มีใครอยู่ในบ้านพักแล้ว อีกทั้งตะวันที่ไม่ยอมตก แต่กระจ่างสว่างอยู่ตลอด ทำให้ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนไม่มีเวลากลางคืนให้พักผ่อนเลย อีกทั้งเธอยังจำได้ด้วยว่าเมื่อคืนฝันร้ายมากแค่ไหน

ดูเหมือนว่า เธอจะนอนอยู่บ้างนะ ลอยด์

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น เธอหันซ้ายหันขวาก่อนจะเจอกับร่างของหมาป่าขนสีน้ำตาลตัวใหญ่ เสียงถอนใจของเธอเป็นคำตอบ

จะเรียกว่านอนได้ไหม ฉันหลับตาได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องตื่นแม้จะง่วงก็ตาม

ลูปัสหมาป่าตัวนั้นก้าวเดินมาอยู่ข้างโต๊ะสำหรับนั่งกินอาหาร เขาเพียงจ้องมองเธอกินอาหารแล้วชวนคุยไปเรื่อย ๆ ก็เท่านั้น

เอาน่า เด็ก ๆ ที่มาใหม่ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น แต่ต้องขอบคุณที่เธอเป็นลูกหลานโรม ทำให้เธอมีจิตใจที่แข็งแกร่งพอจะไม่งอแงออกมา

โอเดสซาได้ยินก็หัวเราะออกมาเบา ๆ เธอไม่ได้จะบอกว่าตัวเองแข็งแกร่ง แต่การร้องไห้ไม่ใช่ทางออก และหญิงสาวที่ผ่านโลกนี้มาแล้วเกือบสามสิบปี เธอก็พอจะรู้อยู่บ้างอะไรที่ทำแล้วแก้ปัญหา กับอะไรที่ทำแล้วไม่ช่วยอะไร

เอาเถอะ หลังจากที่ฉันทานมื้อเช้าหมดแล้ว ฉันจะไปฝึกกับคุณต่อ ฝากตัวด้วย คุณลูปัส 

รางวัล: +30 พลังงาน

Roman - ce

i

bettyleg

OdessaL. -

Odessa
Loid

หลังเสร็จสิ้นการอ่านหนังสือและเรียนรู้ภาษาละตินเพิ่มเติมแล้ว ลอยด์ก็ก้าวเดินออกมาจากบ้านพักเพื่อมายังห้องครับ เพราะเธออยากได้อาหารยามบ่ายกินแก้หิวก่อนจะถึงเวลาเย็นสักหน่อย คาดการณ์ว่าจะทำแซนวิชกิน ดวงแก้วเฉดเทาอมเขียวกวาดสายตามองไปทั่วสำหรับข้าวของที่มีให้ใช้สำหรับทำอาหารมื้อกลางวัน และโชคดีเหลือเกินที่มีแฮมอยู่และมีขนมปังด้วย ส่วนเรื่องของผักเธอสามารถข้ามมันไปก่อนได้เช่นกัน มือเรียวสวยเอื้อมออกไปหยิบเอาเขียงออกมาเพื่อหั่นแฮมให้เป็นชิ้นบาง จากนั้นจึงเอาขนมปังมาวางลงในจาน เธอเอาแฮมลงไปวางสองสามชั้น ก่อนจะเดินไปหยิบเอาซอสมายองเนสและมะเขือเทศมาเทใส่ เพียงเท่านี้ก็ได้แซนวิชแบบง่ายสำหรับการกินในอิ่มและรองท้องสำหรับภาคบ่ายแล้วล่ะ

อือ...

หญิงสาวนั่งกินแซนวิชอยู่ในห้องครัว กำลังคิดว่าเธอจะทำอะไรต่อไปดี อาจจะไปห้องสมุด หรือว่าไปนอนพักดีนะ แต่พระอาทิตย์ไม่ตกดิน ทำให้นอนตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการนอนตอนสองทุ่มเลย งั้นเธอจะนับเวลาสองทุ่มเป็นการนอนตอนบ่ายแล้วกัน

หญิงสาวอยากจะรู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น อะไรทำให้พระอาทิตย์ไม่ยอมตกดิน เอ๊ะ.. หรือว่าเธออ่านข่าวไม่หมดกันนะ คิดไปก็เท่านั้น ยามนี้เธอยังไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการนั่งมองดวงอาทิตย์ที่ตั้งตรงอยู่บนหัว ท้องฟ้าสว่างไร้ซึ่งความมืด มันสร้างให้ความวุ่นวายของวิถีชีวิตตื่นตัวขึ้นมา แม้กระทั่งสัตว์ในป่าก็วุ่นวายด้วยความไม่เข้าใจว่าต้องนอนเวลาไหน แม้ร่างกายจะเหนื่อยล้าหากแต่ตะวันไม่ยอมเคลื่อนลงไปปล่อยให้จันทราได้สาดแสงบ้าง

Roman - ce

i

bettyleg

OdessaL. -

Odessa
Loid

เช้าวันใหม่กับกิจวัตรคล้ายเดิม วันนี้คือวันที่สามที่เธอได้มาอยู่ที่บ้านหมาป่าแห่งนี้ ร่างกายของเธอปรับตัวกับเวลากลางวันตลอดจนตอนนี้เรียนได้ว่าหลับได้ไม่เกินสองชั่วโมงก็งัวเงียตื่นก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ทำแบบนี้วนไปสามถึงสี่รอบ ก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อจะได้มาหาข้าวกินในเวลา..เช้า... มันเช้าตลอดนี่หวา

ลอยด์เป็นเพียงหญิงสาวที่ค่อนข้างมีตารางเวลาอยู่ในหัวตลอด นั่นทำให้เธอต้องกะเวลาในการกินข้าว แล้วแบ่งเวลาส่วนที่เหลือเป็นส่วน

วิ่งรอบบ้านพักแล้วหรือยัง?

เสียงทุ้มต่ำจากในลำคอดังถามออกมา นั่นคือเสียงของเวล็อกซ์ หมาป่าสีเทาผู้วิ่งแข็งกับเธอเมื่อวานนี้ หญิงสาวหั่นสเต็กที่ย่างแล้วขึ้นมาเข้าปากเคี้ยวราวกับไม่ได้ยิน

สวัสดี อากาศวันนี้ก็ดีเหมือนเดิมเลยเนาะ

เธอพาเปลี่ยนเรื่องทันที ก่อนจะหั่นชิ้นเนื้อแล้วยื่นไปให้เวล็อกซ์เผื่อว่าอีกฝ่ายอยากกินบ้าง แต่ปฏิกิริยาเบือนหน้าหนีทำให้เธอเข้าใจทันที ลอยด์ดึงมือกลับมาส่งเนื้อชิ้นนั้นเข้าปากของตัวเอง เคี้ยวให้ละเอียดแล้วกลืนลงท้อง 

งั้นการฝึกวันนี้ก็วิ่งเพิ่มมากขึ้น ชดเชยกับสิ่งที่เธอไม่ยอมทำ

เวล็อกซ์ไม่ยอมปล่อยไปจริง ๆ หรือว่าเธอควรจะโดดการฝึกวิ่งดีไหมนะ ไปฝึกอีกทีตอนที่มีกลางคืนอีกครั้ง

หน้าเธอบอกว่ากำลังคิดจะทำอะไร อย่าเลย ไม่ว่าจะวิ่งวันนี้หรือวันอื่นที่เธอมา ท้ายที่สุดก็ต้องวิ่งอยู่ดี ฉะนั้นอย่าหาทางทำให้มันนานกว่านี้เลย

ใบหน้าของเธอบึ้งตึงก่อนจะถอนหายใจออกมา ยัดเนื้อเข้าปากแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะนำจานไปล้างแล้วเตรียมไปวิ่ง

รางวัล: +30 พลังงาน 

Roman - ce

i

bettyleg

OdessaL. -

Odessa Loid
fox off, lying on the floor

สตรีตัวสูงก้าวเข้ามาในห้องครัว เธอจ้องมองวัตถุดิบที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ครัวด้วยสายตาอ่านยาก เพราะวันนี้เธอนึกไม่ออกว่าควรกินอะไรดี ถึงอย่างนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาหากแต่หนักแน่นมั่นคงดังมาจากด้านหลัง แก้วใสเฉดเทาอมเขียวเคลื่อนเหลือบมอง พบกับปลายหางสีน้ำตาลพวงใหญ่ เธอรับรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

ที่นี่พอจะมีเนยถั่วบ้างหรือไม่?

เธอลองสอบถามกับลูปัส หมาป่าตัวใหญ่ขนสีน้ำตาลนุ่มฟูผู้เป็นอาจารย์ฝึกต่อสู้ เสียงถอนหายใจดังแทนคำตอบ ลอยด์จึงทำได้เพียงเปิดตู้ดูวัตถุดิบที่เหลืออยู่ว่ามันเพียงพอจะเอามาทำอาหารอะไรได้บ้าง เธอไม่ได้เป็นหมาป่าที่กินเนื้อทุกวันหรอกนะ แบบนั้นมีอาการท้องอืดแน่นอน หญิงสาวพบใบชาแห้งในขวดโหลที่เหลืออยู่ไม่กี่ใบ เธอจึงต้มน้ำแล้วดื่มชาเป็นการล้างปากล้างคอก่อนกินอาหารมื้อหลัก

นึกว่ามีแค่กระต่ายที่กินพืช

เป็นคำพูดที่ทำเอาคนที่อยู่ในห้องครัวด้วยกันถึงกับชะงักแก้วที่กำลังวางบนโต๊ะ ในแก้วใสใบนั้นมีใบชาที่เริ่มอ่อนตัวด้วยน้ำร้อนไปแล้ว ควันสีขาวลอยขึ้นจากขอบปาก ลอยด์ถึงกับสูดลมหายใจเข้าลึกไม่ได้พูดอะไรออกไป

โชคดีที่ไม่ใช่กระต่าย

เธอไหวไหล่ก่อนลงมือทำมื้อเช้าง่าย ๆ อย่างสลัดทูน่าและขนมปังปิ้ง เธอไม่รู้ว่าวันนี้จะต้องกินแรงมากแค่ไหน แต่เพราะวันนี้ไม่ใช่วันแรกที่เธอเข้ามา ดังนั้นพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอไม่ได้อ่อนแอเหมือนวันแรก... วันแรกเธอก็ไม่ได้อ่อนแอนี่ แค่ไม่ได้กินข้าว ดวงหน้าสวยคมผินกลับมาที่โต๊ะ เธอวางมื้อเช้าของตัวเองลง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งกินอย่างเชื่องช้า ส่วนตาจ้องมองก้อนขนสีน้ำตาลที่จับจ้องอยู่

จ้องขนาดนี้... คาบคอเสื้อออกไปเลยไหม?

เป็นคำที่พูดแซว แต่เหมือนว่าจะถูกคาบคอเสื้อจริง ๆ หญิงสาวรีบตะครุบคอเสื้อของตัวเองเอาไว้เมื่อลูปัสลุกขึ้นเดินเข้ามา

รีบกิน สายมากแล้ว

เธอกรอกตาเป็นเลขแปดแนวนอน อ้าปากงับส้อมที่จิ้มเอาเนื้อทูน่าเข้าปากเคี้ยว ไม่ได้สนใจหรอกนะ แต่เพราะรู้ว่ามีอะไรรออยู่และรออยู่ใกล้ตัวแบบนี้ อาหารก็ไร้รสชาติขึ้นมาเลยล่ะ

รางวัล: +30 พลังงาน 

bettyleg

OdessaL. -

Odessa Loid
fox off, lying on the floor

หญิงสาวก้าวเข้ามาที่ห้องครัว เนื่องด้วยเธอนอนอยู่บนเตียงยาวนานกว่าวันไหน ๆ เนื่องด้วยปฏิทินบอกว่าวันนี้คือวันแรกของปี เธอเลยค่อนข้างอืดอาดไม่อยากทำอะไรเลยทีเดียว หากแต่มีเสียงวุ่นวายดังให้ได้ยินอยู่ตลอด ทำให้ต้องพาตัวเองลุกออกจากเตียงจนได้

เธอจะนอนไปถึงกี่โมง? ตอนนี้เวลาบ่ายแก่แล้วนะ!

เสียงทุ้มและค่อนข้างดุร้ายของลูปัสดังอยู่ข้างกาย หากแต่หญิงสาวทำหูทวนลม เธอไม่ได้รีบร้อนที่จะฝึกเท่าไหร่นัก วันหยุดอย่างแท้จริงก็ขอให้ได้พักหน่อยได้ไหมล่ะ?

นึกว่ามีแค่เด็กที่ส่งเสียงดังเป็น

เธอกล่าวขึ้นลอย ๆ ก่อนแรงปะทะจากอุ้งเท้าจะแปะลงที่น่องจนหญิงสาวเกือบเข่าทรุด เธอจึงหันไปมองหมาป่าสีน้ำตาลด้วยความไม่พอใจ

คิดว่ามีอุ้งเท้าใหญ่แล้วจะทำอะไรก็ได้หรอ?!

เสียงของเธอดังขึ้นเล็กน้อย หากแต่คิ้วขมวดเข้าหากันบ่งบอกอารมณ์ที่ไม่ได้มั่นคงนัก ก่อนเธอจะรับรู้ได้ถึงตัวของหมาป่าตัวใหญ่สูงเท่าเอวที่ตอนนี้ยืนเหยียบเท้าของเธออยู่

หยุดเหยียบเท้ากันได้ไหม? ตัวเองไม่ได้ตัวเบานะ

เธอกรอกตาก่อนจะขยับเท้าออกจากใต้อุ้งเท้าที่มีเล็บยาว มื้อเช้าและมื้อเที่ยงของวันนี้เธออยากกินเนื้อ และแน่นอนว่าก็คงไม่พ้นสเต็กย่าง ลอยด์ใช้เวลาในการทำอาหารไม่นานหากแต่กลิ่นหอมยั่วน้ำลายคลุ้งไปทั่วทั้งห้องครัว ท้องของเธอร้องโครกครากด้วยความหิวกระหาย ดวงตาเฉดเทาจ้องมองเนื้อในกระทะก่อนจัดการตักมันใส่จาน

แล้วน้ำใจไม่มีเลย? ก็เผื่อได้ไหม?

เอาใจยากมาก หมาป่าปกติหากินเองหรือเปล่า?

ก็ต้องหากินเองอยู่แล้ว เพราะเนื้อพวกนี้ข้าก็หามา!

คร้านเกินกว่าจะเถียงอีก หญิงสาวจึงแบ่งเนื้อที่ทำให้แก่ลูปัสด้วย ทำให้เสียงรอบตัวเงียบลงพอสมควร หญิงสาวที่นั่งกินเนื้อย่างของตัวเองอยู่เงียบ ๆ เธอกำลังคิดว่าที่บ้านตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง หากเธอยังอยู่กับครอบครัว เวลานี้พวกเขาคงช่วยกันทำความสะอาดและจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่สวนหลังบ้าน พอตกกลางคืนก็ย่างเนื้อและอาหารทะเลกินในครัว แต่ไม่มีเหมือนเดิมทั้งนั้น ทุกอย่างยุ่งยากไปหมด เธอกลับบ้านไม่ได้ พระอาทิตย์ไม่ตกดิน และเธอยังไม่แกร่ง เรื่องเหล่านี้ทั้งหมดโถมเข้ามาในคราเดียวราวกับคลื่นลูกยักษ์ กลายเป็นว่าเธอไม่ต่างลูกเป็ดตัวน้อยที่ไม่ได้ตายเพราะน้ำ แต่ตายเพราะเอาตัวรอดไม่ได้ การอาศัยอยู่ที่นี่ทำให้เธอสบายใจได้เปราะหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ได้นำพาอันตรายใดใดไปถึงครอบครัว เธออยากกอดมารดาและยาย อยากได้เสียงหัวเราะและพูดคุยของพวกเขา

เหม่อขนาดนี้ จะได้ไปฝึกกี่โมง?

อีกแล้ว.. เสียงบ่นดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวยังกินเนื้อไม่หมด หากแต่ลูปัสกลับเลียปากของตัวเองนั่งรอพร้อมด้วยจ้องมองอย่างเบื่อหน่าย ลอยด์ไม่ได้อยากกวนอีกฝ่าย แต่เพราะเห็นว่าลูปัสใจเย็นพอจะนั่งรอ จึงทำให้เธอค่อย ๆ กิน ค่อย ๆ เคี้ยว ใช้เวลาร่วมสิบนาทีต่อการจิ้มเนื้อหนึ่งครั้ง จนได้ยินเสียงขู่ในลำคอโทนต่ำดังมา

เอาน่า.. มนุษย์ไม่ได้ท้องที่ย่อยง่าย ต้องค่อย ๆ กิน

เสียงนุ่มสุภาพหากติดโทนกวนประสาทตอบออกไป พลางจิ้มเนื้อเข้าปากอีกคำ เหมือนว่าเหลือเนื้ออีกแค่สามสี่ก้อน ก่อนที่จานจะว่างเปล่า อีกสักครึ่งชั่วโมงน่าจะพอดีแหละนะ

จะนั่งเฝ้าจนกว่าจะหมดเลยหรอ?

เรียกได้ว่ารสชาติในปากไม่ได้ดีมากเมื่อมีสายตารำคาญจ้องมองอยู่ตลอดเวลา ทั้งยังส่งเสียงขู่ไม่หยุด เยี่ยมไปเลย อีกนิดน่าจะกระโดดมากัดหัวเธอแล้วกระชากผมพาไปฝึกแน่ ๆ 

ไปแล้ว หยุดขู่กันสักที

รางวัล: +30 พลังงาน 

bettyleg

Soyeon

รุ่งอรุณ ของ ยามเช้าแรก ณ บ้านหมาป่า

      แด่ช่วงเวลายามเช้า ที่เริ่มต้นอย่างเรียบง่าย ... แต่แฝงไว้ด้วย กลิ่นอาย ของ โชคชะตา

          แสงอรุณแรก ของ ช่วงเพลายามเช้า ของ วันใหม่ค่อยๆ เริ่มต้นขึ้น แสงแดดอาบไล้ผืนฟ้าสีฟางทอง ย้อมหุบเขาโซโนมา ให้เปล่งประกาย ราวกับดินแดน แห่งเทพเจ้า และสายหมอกจางๆ กำลังค่อยๆ ทำการลอยเรี่ยพื้นหญ้า และเสียงนกร้องขับขานคลอเคลีย ไปกับสายลมที่กำลังพัดโชยเย็นเบาๆ

     

      ในช่วงเพลายามเช้าที่เต็มไปด้วยความเงียบ และสงบสุขนั้น เด็กหญิงตัวเล็กๆ เธอมีนามว่า จองโซยอน หรือว่า ยูนา ค่อยๆ ทำการลืมเปลือกตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางห้องพักไม้เรียบง่าย ภายในบริเวณบ้านหมาป่า หลังจากนั้นเด็กหญิงตัวน้อย ก็ค่อยๆ รีบลุกขึ้นด้วยความกระฉับกระเฉง เธอจัดแจงหยิบผ้าขนหนูและชุดสะอาดมาถือไว้ภายในมือ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มเดินเท้าเปล่า ออกจากบริเวณห้องพัก และเดินทางมุ่งหน้าไปจนถึงบริเวณห้องอาบน้ำน้ำกลางป่า ซึ่งทำมาจากหินเรียงสลับ และไม้ซีดาร์เก่าแก่ เมื่อสายน้ำเย็นใสไหลรินชุ่มฉ่ำ ชะล้างเรือนกาย เด็กหญิงยูนารับรู้ได้ถึงความบริสุทธิ์ และกลิ่นอายแห่งธรรมชาติที่โอบล้อมหัวใจ

      หลังจากที่เด็กหญิงตัวน้อยๆ อาบน้ำเสร็จ เธอก็ค่อยๆ ก้าวเรียวขาบางเดินทางกลับเข้ามาถึง ยังบริเวณห้องพัก ยูนาทำการสวมใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ ที่เธอได้จัดเตรียมไว้ และหวีผมยาวพร้อม กับ ก้าวรวบให้เรียบร้อย ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ก้าวเรียวขาบางเดินทางออกจากบริเวณห้องพัก ด้วยหัวใจที่ทั้งตื่นเต้น และ เบิกบาน ปลายทางของ เช้าวันนี้ ... คือ ห้องครัวใหญ่ ของ บ้านหมาป่า ซึ่งตั้งอยู่ตรงกลาง ของ ชุมชนเล็กๆ แห่งนี้ เด็กหญิงยูนาตัวน้อยๆ ค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือข้างขวา ไปทำการเปิดประตูไม้เข้าไป แว๊บแรกที่ธอเดินทางเข้ามาถึงภายในบริเวณด้านใน ของ ห้องครัว เธอก็ได้กลิ่นไม้แห้งอุ่นๆ คลุ้งอยู่ภายในอากาศ พร้อม กับ แสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องลอดหน้าต่าง ลงมากระทบ กับ โต๊ะไม้ยาว ที่ตั้งตระหง่านอยู่บริเวณกลางห้อง 

      เด็กหญิงตัวน้อยๆ ยูนา ค่อยๆ เริ่มทำการหัน ไปมองดูรอบๆ ทางด้านตรงบริเวณซ้ายมือ ของ เธอเป็นชั้นเครื่องครัวขนาดเล็ก จัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ไว้สำหรับเด็กตัวน้อยๆ ที่ยังตัวเล็กนักได้ใช้สอยกัน ส่วนทางด้านบริเวณขวามือ  เป็นชั้นเครื่องครัวขนาดใหญ่ จัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ไว้สำหรับเด็กโต และผู้ใหญ่ได้ใช้สอยกัน เครื่องครัวที่ยูนาเห็นประกอบไปด้วยหม้อทองแดง กระทะเหล็ก และมีดขนาดต่างๆ ดูเหมือนว่าสถานที่แห่งนี้ ... จะเป็นสถานที่รองรับทั้งความอบอุ่น และ เสียงหัวเราะ ของ สมาชิกที่อยู่อาศัยภายในบริเวณบ้านหมาป่าได้เป็นอย่างดี ในคราเดียวกันบริเวณบนโต๊ะไม้กลางห้องครัว มีวัตถุดิบสดใหม่ จากป่าตั้งกองวางเรียงไว้เป็นระเบียบ อย่างงดงาม ทั้ง เห็ดม่วงใหญ่, ใบมิ้นต์ป่า, โสม, และไข่ป่าที่มีเปลือกหนานุ่ม

     เด็กหญิงตัวน้อยๆ ยูนาเริ่มค่อยๆ ทำการเดินเข้าไปใกล้ๆ และใช้ดวงตากลมโต ของ เธอ ทำการสำรวจวัตถุดิบแต่ละชิ้น ก่อนที่เธอจะเริ่มยิ้มออกมา พร้อมกับเอ่ยคำพูดออกมาจากปากเบาๆ ว่า

      "กลิ่นของวัตถุดิบแบบนี้ ... น่าจะนำมาทำการปรุงอาหาร เป็นเมนูซุปไข่รากป่า และ ข้าวคลุกเห็ดหอมคงน่ารับประทานสุดๆ ไปเลย"

      หลังจากนั้นเด็กหญิงตัวน้อยๆ ก็เริ่มค่อยๆ หันและเหลียวมองไปรอบๆ ตัวอีกครั้ง ถึงแม้ว่าในช่วงเวลานี้จะไม่มีใครอาศัยอยู่ภายในห้องครัว แต่ทว่าภายในก้นบึ้ง จากหัวใจ ของ เด็กน้อยจอง โซยอน หรือว่า ยูนา เธอกลับรับรู้ และ รู้สึกได้ว่า วัตถุดิบที่วางอยู่บนโต๊ะทั้งหมด เหล่านี้ หมาป่าลูปาสีขาว ได้ให้เหล่าหมาป่าที่อยู่ภายในบ้าน ไปทำการจัดหา และ จัดเตรียมพร้อมไว้ เพื่อเธอโดยเฉพาะ ทำให้เธอรับรู้และสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ว่า หมาป่าสีขาวลูปา ไม่ได้เป็นแค่ครูที่ดูแลและสั่งสอนเธอแค่วิถีการรบ แต่ เธอยังสั่งสอนให้เด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่าง ยูนา ได้ดูแลและช่วยเหลือตัวเองเป็นอีกด้วย

     

              ในขณะเดียวกันเสียงท้อง ของ เด็กหญิงตัวน้อย จอง โซยอน หรือว่า ยูนา ก็กำลังร้องดังแผ่วเบาขึ้น อยู่ภายในบริเวณห้องครัว ของ บ้านหมาป่า เสียงดังว่า

     "จ็อก!! ... จ็อก!! ..." หลังจากที่เด๊กหญิงตัวน้อยได้ยินเสียงท้องร้อง ของ ตัวเอง ที่กำลังดังขึ้นเธอก็เริ่มส่งเสียงหัวเราะคิกคัก กับ ตัวของเธอเองเบาๆ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เริ่มทำการเอื้อมมือข้างขวา ไปทำการหยิบเครื่องครัวที่มีขนาดเล็ก และ มีความปลอดภัย กับ วัย ของเธอ นำออกมาวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยหลังจากนั้นยูนาค่อยๆ เริ่มทำการจุดเตาเล็ก เติมน้ำสะอาด หั่นรากป่า นำเอาไปใส่ไว้ภายในหม้อ และทำการคลุกข้าว กับ เห็ดหอมย่าง ภายในบนกระทะ ในตอนนี้กลิ่นหอมกรุ่นค่อยๆ ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งบริเวณห้องครัว คล้ายกับบทเพลงเงียบ ที่ปลุกให้หมาป่าทุกตัวที่กำลังอยู่อาศัย ภายในบริเวณ บ้านหมาป่า ได้ตื่นขึ้นมา

      หลังจากนั้นเป็นระยะเวลา แค่เพียงไม่นานนัก จานอาหารที่กำลังอุ่นร้อน ก็ถูกเด็กหญิงตัวน้อยๆ จองโซยอน หรือว่า ยูนา ยกสาวางบนโต๊ะกลางห้องครัว หลังจากนั้นเด็กหญิงตัวน้อยค่อยๆ เลื่อนเก้าอี้ออก และนั่งลงอย่างช้าๆ มือสองข้าง ของ เธอค่อยๆ เริ่มทำการพนมขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะเริ่มลงมือรับประทาน เด็กน้อยยูนาก็เอ่ยคำพูดขึ้นว่า

      

             "ขอบคุณหมาป่าสีขาวลูปา และ หมาป่าทุกตัวที่อยู่ภายในบ้านหมาป่า ที่ตั้งอกตั้งใจ จัดหาและเตรียมวัตถุดิบเหล่านี้ นำมาให้หนูได้ฝึกประกอบอาหาร และทานด้วยนะคะ"  และเธอก็ค่อยๆ เริ่มรับประทานอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า ของ ตัวเธอเอง ทีละคำ ... ทีละคำ อย่างมีความสุขจนหมดจาน

      

ภารกิจกินอาหารประจำวัน ณ ห้องครัวบ้านหมาป่า

รางวัลที่จะได้รับ : +30 พลังงาน