โพสต์ 2025-2-11 17:26:11
โพสต์ 2025-3-27 20:22:50
เหวี่ยงดาบลงไป ยกความตั้งใจมาหนึ่งที
...ไม่มีอะไรไปมากกว่าการกล่าวถึงเพราะอยากกลับไปนอนพักผ่อนบ้าง แต่คาร์ล็อตต้ายื้อยุดกับตัวเองในใจเสมอ
"หยิบดาบมาเสีย"
วันนี้ลูปัสไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมากนัก และเธอเองก็ไม่มีเหตุจำเป็นให้ต้องชวนเขาเปิดปากพูดคุยเช่นกัน สำหรับลานฝึกแห่งนี้ สิ่งที่สิ้นเปลืองสำหรับคาร์ล็อตต้ามากที่สุดก็คือถ้อยคำมากความ
นัยนาสาดประกายมุ่งมั่น, เหมือนดังเช่นทุกที ย่างก้าวมั่นคงมุ่งตรงสู่ชั้นวางดาบไม้ ข้างกันนั้นมีดาบจริงอยู่ด้วยแต่เธอไม่เคยใช้มันมาก่อน ลูปัสบอกว่ายังไม่ถึงเวลาและคาร์ล็อตต้าก็ไม่คิดแย้งอะไร แม้ดูจะเป็นประเภทดื้อรั้นและหัวแข็งเอาเรื่อง แต่เธอก็เคารพในกฎเกณฑ์มากเช่นกัน
พักนี้คำถามททำนอง 'วันนี้จะฝึกอะไร' ถูกลบไปจากหัว เธอไม่เร่งเร้า แต่ก็ตั้งมั่นที่จะเรียนรู้อะไรใหม่ ๆ ในทุกวัน กระนั้นลูปัสก็คงประเมินไว้แล้วว่าอะไรที่เหมาะสมที่สุด ยิ่งเคยเกิดเหตุการณ์หวิดน็อคคาที่ไปหลายวันเพราะหักโหมมากเกินไป มาถึงตอนนี้คาร์ล็อตต้าไม่กล้าล้อเล่นกับความเสี่ยงอะไรในชีวิตอีก มิใช่ขลาดเขลา แต่มีความระมัดระวังมากขึ้น
สิ่งที่จะเรียนรู้ได้ไวและพัฒนาเร็วที่สุดคือประสบการณ์, เพิ่งเข้าใจคำพูดของอาจารย์ก็ช่วงนี้นั่นล่ะ
"เจ้าจำรูปแบบทั้งหมดได้แล้ว?"
เสียงของลูปัสทำให้เธอลากสายตาออกจากดาบไม้ในมือ คาร์ล็อตต้าผงกศีรษะและเอื้อนคำรับหนึ่งที หลายวันมานี้เธอตั้งฝึกจำรูปแบบพื้นฐานของกลาดิอุส การใช้โล่ร่วมกับดาบ และทักษะจิปาถะยิบย่อยจากลูปัส แม้ไม่ถึงขั้นชำนิชำนาญ แต่ก็สามารถจดจำสิ่งที่เรียนรู้มาได้เกือบหมด เหลือแค่หมั่นเพียรฝึกฝนบ่อย ๆ ก็คงได้รับผลประโยชน์อันน่าพึงพอใจ
"ดี"
หมาป่าตังเขื่องหมดสิ้นคำพูดแค่นั้น คราวนี้เขาไม่ได้เฝ้ามองเธออีกต่อไป ลูปัสหยัดกายขึ้นเต็มความสูง เขาเยื้องย่างมากลางสนาม ดูเหมือนว่าคราวนี้คู่ฝึกซ้อมของเธอจะไม่ใช่หุ่นฝึกอีกต่อไป
เธอได้ยินเสียงหายใจครืดเหมือนเขากำลังขบขัน ส่วนด้วยเรื่องอะไรนี้ก็มิอาจหยั่งสักนิด สิงคาลน้ำตาลไหม้ขนาดมโหฬารจดจ้องเธอไม่พัก กับเรื่องอ่านสีหน้าหมาป่าคงต้องขอพักไว้ก่อน แต่เรื่องแววตาเรานับว่าไม่เห็นความแตกต่างมากนัก มันตั้งมั่นและลุกโชนไปด้วยประกายเดช
"คุณจะเป็นคู่ซ้อมให้ฉันหรือคะ?"
"เรียกว่ามาดูผลลัพธ์การฝึกฝนของเจ้าดีกว่า กติกาง่ายมาก, มีเวลายี่สิบนาที โจมตีข้าให้โดนสักครั้งในครึ่งแรก และป้องกันการโจมตีของข้าได้โดยไม่ล้มลงไปก่อนในครึ่งหลัง หากทำสำเร็จข้าจะอนุญาตให้เจ้าพักผ่อนได้ตามต้องการสักสองสามวัน"
คาร์ล็อตต้าเลิกคิ้วสูง "คุณก็รู้ว่าฉันจะไม่มีทางทำแบบนั้น"
เรื่องการพักผ่อนลืมไปได้เลย หมายถึง, การพักโดยไม่ทำอะไรทั้งนั้นเป็นวัน ๆ เธอไม่อยากทำตัวเอื่อยเฉื่อยและปล่อยให้ตัวเองสบายใจแบบไร้จุดหมาย สิ่งที่ทำให้สบายใจได้อย่างแท้จริงคือการฝึกฝนที่มากพอจะทำให้มั่นใจได้ว่าเธอจะมีชีวิตรอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คาร์ล็อตต้าตรึงสายตาไว้ที่เขา สอดประสานและไม่ยอมเป็นฝ่ายถอยก่อน เธอไม่พูดอะไรนอกเหนือจากนั้นก็จริงแต่สีหน้าราวจะบอกว่าขอเปลี่ยนของรางวัลเป็นอย่างอื่น คราวนี้นับว่าได้ยินเสียงลูปัสหัวเราะชัดเจน เขาแค่นเสียงเหอะในลำคอ
"เจ้าควรจะรู้ว่า มีคนไม่มากที่กล้าต่อรองกับข้าเช่นนี้"
คาร์ล็อตต้ายังคงสงบนิ่ง เธอรู้สึกว่าของขวัญชิ้นนี้ได้ไม่คุ้มเสียจริง ๆ
"ก็ได้, งั้นเปลี่ยนจากพักร้อนอะไรนั่นมาเป็น ถ้าทำได้ข้าจะสอนบทเรียนพิเศษให้เจ้า ...เป็นเช่นไร"
หล่อนผลิยิ้มจนได้ ความเพริศแพร้วปรากฏ ณ มุมปาก นี่สิถึงจะเรียกว่ารางวัล "ตกลง"
หลังจากทำการต่อมูลค่ารางวัลมาอีกหน่อย ลูปัสปล่อยให้เธอเตรียมตัว กระทั่งถึงเวลา, ทั้งสองฝ่ายประจัญหน้ากัน ในมือเธอถือเพียงดาบไม้กลาดิอุสเล่มหนึ่ง การต่อสู้จะจบลงเมื่อนาฬิกาทรายที่ตั้งไว้หมดเวลาหรือเธอโจมตีถูกลูปัสก่อน สัญญาณจากหมาป่าอีกตัวที่ทำหน้าที่เป็นผู้เฝ้ามองดังขึ้น คารล็อตต้าย่อตัวลงเล็กน้อย สมาธิจับจ้องเป้าหมายเคลื่อนที่ตรงหน้า ในมือซ้ายกระชับดาบไม้แน่น
การฝึกวิ่งกับเวล็อกซ์นับว่าส่งผลเป็นอย่างมาก เมื่อครั้งรวมแรงไว้และออกตัวไป ทั้งร่างพุ่งปราดเหลือเพียงฝุ่นตลบอวลด้านหลัง ดาบไม้เงื้อขึ้นและฟันลง แน่นอนว่ามันไม่มีทางถูกตัวลูปัสได้อย่างง่ายดายต่อให้เขามีขนาดกายที่ใหญ่กว่าเป็นเท่าตัว สายตาจ้องเขม็งไม่วางตา หนึ่งสิงคาลหลบตัวไปด้านข้าง ดาบที่เหวี่ยงลงยังไม่ถึงครึ่งทางถูกกำจับชะงักและบังคับเปลี่ยนวิถีติดตามลูปัสไป
จากการฝึกก่อนหน้า รวมไปถึงคำสอนที่อาจารย์พร่ำบอกเธอมากมาย ถูกอย่างสอดประสานและร่ายบรรเลงต่อเนื่องผ่านตัวดาบ มาตรว่ารวดเร็วแล้วก็ยังไม่มากพอ ท่ารางปัดข้างไป คาร์ล็อตต้าเห็นเขาทิ้งห่างไปไกลจึงสบโอกาสตั้งตัวขึ้นใหม่บ้าง เวลาแข่งขันมีทั้งหมด 20 นาที สำหรับครึ่งแรกเขาจะยังไม่โจมตีเธอกลับ แต่เมื่อ 10 นาทีผ่านไป, คงเดาได้ไม่ยากว่าจะลงเอยเช่นไร
คาร์ล็อตต้าหมุนตัวเร็วไว ดาบไม้พุ่งตรงไปด้านหน้า ลูปัสยังไร้รอยขีดข่วน เธอหมุนดาบในมือกลับมาฟันไปเป็นวงกว้าง เขาก็ยังคงหลบได้ เห็นได้ชัดว่าไร้ทางต่อกรต่อให้จะถูกออมมือมากแล้ว พื้นฐานที่เรียนรู้มาและใช้ฟาดฟันหุ่นฝึกถูกถ่ายทอดออกไปจนหมด สิบนาทีนี้วนเวียนอยู่กับการหลบไปมาและฟาดฟันลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระนั้นวิถีดาบคาร์ล็อตต้ากลับคล้ายว่าชัดเจนขึ้นมาและออกท่าได้ต่อเนื่องมากขึ้น ...แม้ว่าเวลาครึ่งแรกจะหมดลงแล้วก็ตาม
สัญญาณดังขึ้นหนึ่งคำรบ คราวนี้ลูปัสหยุดยิ่งอยู่กับที่ แต่แรงกดดันกลับเพิ่มพูนจนรอบก่อนหน้าคล้ายเทียบไม่ติด
"เอาล่ะ, ถึงตาข้าบ้าง"
ส่วนนี่ก็เป็นสัญญาณความบรรลัยสินะ..
เช่นเคย, ไม่พูดพร่ำทำเพลงใด ๆ เหมือนครึ่งแรก ลูปัสพุ่งถลาเข้ามา เพียงแต่ความเร็วของเขามีมากกว่า ...และแรงที่มากกว่าด้วย เห็นหมาป่าทะยานเข้าหา คาร์ล็อตต้าตื่นตัวขึ้น ฉับพลันนั้นเขาสะบัดตัวมา คาร์ล็อตต้ายกดาบขึ้นป้องกัน แม้จะลดแรงกระแทกได้เล็กน้อยจนเกือบไม่เห็นผล แต่ก็ยังทำเอาร่างฝ่ายหลังกระเด็นไปไกล ดีว่าก่อนหน้าคว่ำลงพื้นเธอใช้มือยันแลถีบแรงส่งม้วนกลับมาทรงตัวได้ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างคงจบลงตั้งแต่ตรงนั้น
"ทรงตัวได้ดี"
เขาเชยชม แต่ไม่ได้ทำให้เธอพึงพอใจสักนิด เมื่อไม่กี่วินาทีต่อมาอีกฝ่ายแทบจะมายืนต่อหน้า ขาหน้าของลูปัสตะปบลงมา หากเป็นแมวหรือหมาตัวเล็กเธอคงคิดว่านี่มันช่างน่าเอ็นดู, คาร์ล็อตต้าเบี่ยงตัวหลบและถอยร่นเร็วรี่ กระนั้นยังคงไม่เพียงอ ชายเสื้อเธอขาดรุ่ยเป็นรอยข่วนใหญ่ ความกดดันเพิ่มทบทวี กระนั้นก็ยังไม่อาจยกมือยอมแพ้ได้ง่าย ๆ ตราบใดที่ยังไม่ล้มลงไปนับว่าเธอยังคงมีโอกาสได้รางวัลอยู่- กระมัง ?
ลูปัสและเธอฟัดเหวี่ยงกันมาราว ๆ 7-8 นาทีได้ ระหว่างนี้เกือบล้มคลุกคลานกับผืนดินอยู่หลายรอบ ฟันคมอ้าปากเตรียมขย้ำ ลูปัสกัดเข้ากับดาบไม้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่จริงจังมากนัก ไม่อย่างนั้นมันคงหักเป็นสองท่อนในพริบตา แต่แรงเหวี่ยงต่อมาก็มหาศาลจนทำเธอลอยเคว้ง ก่อนจะถูกโยนออกไปไกล คาร์ล็อตต้าหมุนตัวฉับไวโดยใช้ดาบที่ถูกคาบไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว ขึ้นเกาะหลังขนสีน้ำตาลไหม้ได้พอดิบพอดี ...เหลืออีกไม่ถึงสิบวินาที
แต่ยังไม่วายถูกสลัดออกไป ด้วยเหตุนี้จึงเกิดแผนยื้อเวลาจนวินาทีสุดท้ายมาถึงขึ้น
แต่ใครจะรู้ ว่าระหว่างลงจอดกับพื้นอย่างสวยงามแบบที่วาดฝัน เท้าจะไปสะดุดกับขอบสนามลานฝึกด้านหลังล้มลงไป, พ่ายแพ้ตามกติกาไม่พอยังออกนอกสนามเสียด้วย
สัญญาณหมดเวลามาถึง พร้อมกับใจอันหดหู่และอับอายที่ล่องลอยออกไปตามทางสายตาจรดมองท้องฟ้า
"เหมือนแพ้ซ้ำสองรอบเลย.." และสามด้วยซ้ำหากนับว่าเธอหลุดออกมานอกเขตลานฝึก
เงาตะคุ่มปรากฏคืบคลานมาใกล้ คาร์ล็อตต้าลากสายตาไปหาเอื่อยเฉื่อย เห็นลูปัสจ้องมองเธออยู่ ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งตามประสาหมาป่าธรรมดา ? ทั่วไป แต่แววตากลับเปี่ยมด้วยความชื่นชม ทว่าคาร์ล็อตต้าในตอนนี้ไม่มีแรงลุกขึ้นมาพูดคุย แรงกายยังเหลือแต่แรงใจเหือดหายไปมากกว่าครึ่ง
"ทำได้ดีมาก เจ้ามีพรสวรรค์อย่างหาได้ยากจริง ๆ, เพียงแค่เพลงดาบนั้นดูจะยังดูในกฎเกณฑ์เกินไปหน่อย ทุกครั้งที่เหวี่ยงดาบเจ้าราวกับท่องสูตรสำเร็จมา มันไร้ที่ติในทางที่เอาทฤษฎีมาปฏิบัติได้แยบยล"
"แต่ข้าคิดว่า ดาบนี้ของเจ้ายังขาดสิ่งสำคัญไป...นั่นคือตัวตนของเจ้า ตอนนี้อาจจะยังเร็วไปที่จะค้นพบ ทว่าความรวดเร็วในการฝึกและพัฒนาการของเจ้า ข้าคิดว่าอีกไม่นานก็คงเจอคำตอบ"
ลูปัสวางดาบไม้ไว้ข้างกายเธอ มันเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนบ่งบอกสภาพการใช้งานได้ดี และในนั้นยังอาจบ่งบอกถึงความทุ่มเทได้เช่นกัน เขายังคงอยู่ตรงนี้ คิดว่ามีอีกคำพูดที่อยากฝากไว้กระมัง กระทั่งมันถูกถ่ายทอดออกมา คาร์ล็อตต้าถึงได้รู้สึกว่าแรงใจของเธอกำลังถูกเต็มเต็มและฟื้นฟูขึ้นอย่างช้า ๆ ทว่าสม่ำเสมอ
"รักษามันไว้ให้ดี บุตรีแห่งเบลโลนา, ทุกครั้งที่เหวี่ยงดาบลงไป จงยกความตั้งใจขึ้นมาหนึ่งครั้ง แล้วดาบของเจ้าจะต่อเนื่องและยาวนานยิ่งขึ้น ข้าชื่นชอบในความหมั่นเพียรฝึกฝนและความทะเยอทะยานของเจ้ามาก การฝึกวันนี้พอเท่านี้ก่อน...แม้ข้าจะรู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าคงรั้นจะฝึกต่อก็ตาม"
"หวังว่าจะค้นพบคำตอบในดาบของตนเอง อย่าได้ย่อท้อ เจ้ามีความเก่งกาจ จนฝึกฝนจนกลายเป็นผู้ไร้เทียมทาน ..ความโชคร้ายเดียวที่เจ้ามีในตอนนี้ก็คือมีข้าเป็นคู่ต่อสู้นั่นล่ะ"
...และอันนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกกันว่าพลังบวกเชิงลบ ?
หมายเหตุรางวัล :
+20 EXP / +5 คะแนน
+15 ความโปรดปรานลูปา (มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง : ลานฝึก)
[ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ] ได้รับโบนัสความโปรดปราน +15
