[บ้านหมาป่า] ลานฝึกนอกบ้าน

Esper HEROES

11 · กันยายน · 2025 · 09.00 น.

ท้องฟ้ายามสายของหุบเขาโซโนมาในวันนั้นสดใสจนเกือบแสบตา แสงแดดโปรยลงมาส่องไร่องุ่นที่ทอดตัวยาวสุดสายตา ลมพัดเอื่อยทำให้เถาองุ่นไหวเอียงไปตามจังหวะราวกับคลื่นเขียวขจี ข้างล่างเป็นลานฝึกซึ่งถูกปรับพื้นที่ให้เรียบกว้าง หญ้าสีเขียวสดแตกต่างจากสีน้ำตาลหม่นของกำแพงหินที่เก่าแก่ด้านข้าง มันเป็นสถานที่ที่ผสมผสานความงดงามกับความเข้มแข็งอย่างประหลาด

เอสเปอร์ยืนอยู่กลางลาน มือเรียวยกกราดิอุสไม้ขึ้นอย่างมั่นใจ ท่าทางของเขายังเต็มไปด้วยความหยิ่งแบบคุณชาย แม้ในหัวใจจะเต็มไปด้วยความกังวลว่าการฝึกครั้งนี้จะยากเพียงใดก็ตาม ด้านตรงข้าม ไกด์ที่อายุน้อยกว่าแต่สูงกว่าเล็กน้อย ก็กำลังยกดาบไม้ขึ้นตั้งรับ เขายังคงเป็นเด็กหนุ่มที่สุขุมเกินวัย ดวงตาเงียบสงบเหมือนสายน้ำที่ยากคาดเดา

เสียงแหบต่ำของหมาป่าสีน้ำตาลดังขึ้นจากด้านข้าง “วันนี้พวกเจ้าต้องเรียนรู้การโจมตีและการตั้งรับ อย่ามัวลังเล กราดิอุสไม้ในมือของพวกเจ้าไม่ใช่ของเล่น แต่คือรากฐานของนักรบ”

ลูปัสเดินวนรอบลานฝึกอย่างช้า ๆ ดวงตาของเขาคมกริบ มองพวกเด็กหนุ่มสองคนราวกับครูผู้เคร่งครัด “เริ่มได้”

เสียงดาบไม้กระทบกันดัง ปัง! ทันทีที่เอสเปอร์พุ่งเข้าหาไกด์ ท่วงท่าเต็มไปด้วยแรงฮึดที่มากเกินจำเป็น เขาฟาดลงมาเหมือนต้องการพิสูจน์ศักดิ์ศรี ไกด์ก้าวถอยหลังเพียงก้าวเดียว แล้วยกดาบไม้ขึ้นกันได้อย่างง่ายดาย

“ช้ากว่านี้หน่อยสิ” ไกด์เอ่ยเสียงเรียบ “พี่ฟันแรงเกินไป ผมรับได้ง่ายเกิน”

เอสเปอร์กัดฟัน กวาดตามองด้วยความหงุดหงิด “หึ นายก็แค่โชคดี” เขากระโจนเข้าใส่อีกครั้ง คราวนี้เปลี่ยนมุมโจมตี แต่ไกด์ก็ยังปัดป้องได้อย่างมั่นคง

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของลูปัสดังขึ้น “เอสเปอร์ เจ้าพุ่งแรงแต่ไร้ความสมดุล พลังนั้นไม่มีค่า หากเจ้าล้มลงเองก่อนจะชนะ”

“แต่ฉันไม่เคยยอมแพ้ให้ใครง่าย ๆ” เอสเปอร์สวนทันควัน เหงื่อเริ่มซึมตามขมับ

ไกด์ขยับตัวเข้ามาใกล้ พลิกดาบไม้ฟาดสวนอย่างแม่นยำจนเอสเปอร์ต้องถอยหลังไปหลายก้าว “ผมก็ไม่ได้อยากให้พี่ล้ม…แต่หากพี่ดื้อดึงเกินไป พี่จะเจ็บเอง”

เสียงหอบดังขึ้นจากเอสเปอร์ แต่ประกายดวงตายังคงท้าทาย “นายพูดเหมือนนายรู้ทุกอย่าง”

ไกด์เงียบ ไม่ตอบโต้ มีเพียงดวงตานิ่งสงบที่มองเอสเปอร์เหมือนรอให้เขาเรียนรู้ด้วยตนเอง

ดาบไม้กระทบกันต่อเนื่อง ปัง! ปัง! แต่ละครั้งสะท้อนก้องท่ามกลางไร่องุ่นราวกับเสียงกลองศึก เอสเปอร์พยายามเร่งจังหวะเพื่อกดดัน แต่ไกด์กลับยังคงเยือกเย็น ค่อย ๆ ปัดป้องและโต้กลับอย่างเป็นระบบ

“หากพี่ควบคุมลมหายใจได้ดีขึ้น พี่จะไม่เสียแรงมากเกินไป” ไกด์พูดเสียงสั้น พลางเบี่ยงตัวเล็กน้อยก่อนใช้ดาบไม้แตะข้อมือของเอสเปอร์เบา ๆ

“อึก!” เอสเปอร์ชะงัก หันมามองด้วยความโกรธปนตกใจ “ไกด์…!”

ลูปัสยกหางฟาดพื้นเบา ๆ “ไม่เลวทั้งสอง แต่ยังต้องเรียนรู้มากกว่านี้ เอสเปอร์ เจ้าต้องลดความดื้อรั้น ไกด์ เจ้าต้องกล้าโจมตีมากกว่าป้องกัน”

เสียงลมพัดผ่านไร่องุ่นทำให้บรรยากาศรอบ ๆ สงบลง ทั้งสองเด็กหนุ่มยืนนิ่ง หอบหายใจแรง แต่ในแววตาของพวกเขามีบางสิ่งที่เปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่คู่ฝึกอีกต่อไป แต่เริ่มมีความเข้าใจเล็ก ๆ ก่อตัวขึ้น

เอสเปอร์ถอนหายใจแรง “นายชนะฉันในรอบนี้…แต่คราวหน้า ฉันจะไม่ยอมให้เป็นแบบนี้อีก”

ไกด์เพียงยิ้มบาง ๆ “ผมไม่ได้อยากชนะพี่ ผมเพียงอยากให้เราฝึกไปด้วยกัน”

คำพูดนั้นทำให้เอสเปอร์ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่เขาก็แกล้งหันหน้าหนี ไม่ตอบรับตรง ๆ ริมฝีปากยังคงยกยิ้มเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

เสียงดาบไม้ที่ถูกยกขึ้นใหม่ดังขึ้นอีกครั้ง ลานฝึกไร่องุ่นยังคงเป็นเวทีแห่งการเรียนรู้ ระหว่างคุณชายผู้หยิ่งทระนง และเด็กหนุ่มสุขุมผู้เก็บงำความลับในใจเส้นทางที่ทั้งคู่ต้องก้าวเดินร่วมกัน เริ่มชัดเจนขึ้นทีละน้อย

รางวัล: +20 EXP / +5 คะแนน

Esper HEROES

13 · กันยายน · 2025 · 07.00 น.

แสงแดดเที่ยงวันส่องลงบนสนามหญ้ากว้าง ลมจากไร่องุ่นรอบ ๆ พัดเอากลิ่นหวานอ่อน ๆ ของใบองุ่นเข้ามา เสียงฝีเท้าหนักแน่นของคุณลูปัส หมาป่าสีน้ำตาลดังขึ้นเป็นจังหวะ เขาเดินวนไปรอบ ๆ ราวกับครูฝึกคอยตรวจดูพวกเด็กหนุ่ม

เอสเปอร์ยืนถือกราดิอุสไม้ด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก เขาหมุนดาบเล่นพลางถอนหายใจ “ทำไมต้องเป็นดาบอีก… ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ชอบ”

ไกด์ที่ยืนตรงข้าม หัวเราะน้อย ๆ “พี่ไม่ชอบ แต่ก็ต้องฝึกใช่ไหม? ไม่งั้นโดนเฟอร์รัสกัดแน่ ๆ” เขาเหลือบตามองหมาป่าที่กำลังยืนมองนิ่ง ๆ อยู่ห่างออกไป แววตาคมทำเอาไกด์ขนลุกน้อย ๆ

เอสเปอร์เบือนหน้าไปอีกทาง “หมาป่าพวกนี้จริงจังเกินไป”

“แต่ก็ดีออก อย่างน้อยเรายังได้แข็งแรงขึ้น” ไกด์ยกดาบไม้ขึ้นลองตั้งท่าแบบที่เคยเห็นทหารทำ “ลองหน่อยไหมพี่ อย่างน้อยให้มันดูเหมือนพยายามก็ยังดี”

เอสเปอร์ปรายตากลับมา เขาไม่พูด แต่ก้าวเข้าไปใกล้แล้วฟาดดาบไม้ใส่ไกด์ทันที เสียงไม้กระทบกันดังปัง! ไกด์ตกใจนิดหน่อย แต่ก็ยกดาบขึ้นรับไว้ทัน

“โห พี่ เล่นจริงเลยนะ!” ไกด์หัวเราะพลางถอยหลัง

“ก็ลองแล้วนี่ไง” เอสเปอร์ตอบสั้น ๆ แต่ในแววตากลับมีประกายสนุกอยู่ลึก ๆ

การฝึกดำเนินไปเรื่อย ๆ ไม้กระทบไม้ดังเป็นจังหวะไม่สม่ำเสมอ เสียงหอบหายใจดังขึ้นมากขึ้นตามแรงปะทะ ไกด์พยายามจู่โจม แต่เอสเปอร์แม้ไม่ชอบใช้ดาบก็ยังเร็วและแม่นยำกว่าเล็กน้อย เขาหลบได้หลายครั้งจนไกด์เริ่มหงุดหงิด

“พี่ไม่ชอบใช้ดาบ แต่ดูเหมือนจะถนัดกว่าฉันนะ” ไกด์เอ่ยพลางยืนหอบ มือกำดาบแน่น

เอสเปอร์ส่ายหน้า “ฉันไม่ชอบเพราะมันน่ารำคาญ ต้องออกแรงมากเกินไป”

“งั้นพี่ชอบแบบไหนล่ะ?”

เอสเปอร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเบา ๆ “ฉันชอบใช้สมองมากกว่า ไม่ใช่แค่แกว่งไม้ไปมา”

ไกด์หัวเราะ “ก็จริงนะ แต่บางครั้งใช้สมองอย่างเดียวก็ไม่รอดหรอก อย่างน้อยก็ต้องตีบ้าง เผื่อมันช่วยให้พี่รอดวันไหนที่คิดอะไรไม่ออก”

เอสเปอร์กลอกตาเล็กน้อย แต่ไม่ตอบ เขาเพียงยกดาบขึ้นใหม่เหมือนจะบอกว่า “ฝึกต่อเถอะ”

ลูปัสที่ยืนมองอยู่ส่งเสียงครางต่ำ ๆ คล้ายพอใจที่เห็นทั้งสองไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แม้จะต่างนิสัยกัน แต่ก็ยังฝึกต่อไป

เวลาผ่านไปจนเหงื่อไหลชุ่มตัว ทั้งสองหยุดพัก นั่งลงบนหญ้า ไกด์ทิ้งตัวนอนหงาย มองท้องฟ้าที่ไร้เมฆ “เหนื่อยแฮะ… แต่ก็รู้สึกดีนะพี่ อย่างน้อยเราก็ไม่ได้อยู่เฉย ๆ”

เอสเปอร์นั่งพิงเข่า มองดาบไม้ในมือ “ฉันไม่เห็นว่ามันจะดีตรงไหน”

“ก็ดีตรงที่เราได้อยู่ด้วยกันไง” ไกด์ตอบพลางหันมายิ้มกว้าง

เอสเปอร์ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี ไม่ตอบ แต่หูแดงขึ้นนิด ๆ โดยที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัว

รางวัล : +20 EXP, +5 บ้าน

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง - ความโปรดปราน + 10 [God-29] ลูปา

Esper HEROES

18 · กันยายน · 2025 · 07.00 น.

แสงแดดยามสายของวันใหม่ส่องลอดผ่านหมอกบาง ๆ ที่ลอยคลอคลุมเนินเขา หยดน้ำค้างยังเกาะพราวบนใบองุ่นรอบ ๆ ลานฝึก เงาของต้นไม้ใหญ่ทอดยาวลงมาบนพื้นหญ้าที่เขียวเข้ม หลังจากเมื่อคืนไร่องุ่นทั้งผืนผ่านความเงียบสงบไปเช่นทุกวัน วันนี้เสียงฝีเท้าของเด็กหนุ่มสองคนและเสียงหอบหายใจจะกลับมาแต้มสีสันอีกครั้ง

คุณเฟอร์รัส หมาป่าสีเทาปนดำเข้ม เดินวนช้า ๆ รอบสนามหญ้าเหมือนครูผู้เคร่งครัด เขาไม่ได้พูดคำใด แต่แววตาคมกล้าและการเคลื่อนไหวเฉียบขาดก็เพียงพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองไม่กล้าอู้ เอสเปอร์กับไกด์ต่างยืนประจันหน้ากัน กราดิอุสไม้ในมือสะท้อนแสงแดดแวบเล็กน้อย

เอสเปอร์ถอนหายใจยาวก่อนจะเอ่ยเสียงหงุดหงิดเบา ๆ

“ไม่รู้ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ทุกวันด้วย เหนื่อยเปล่า ๆ”

ไกด์ยกคิ้วพลางยกดาบไม้ขึ้นตั้งท่า “พี่ก็พูดแบบนี้ทุกวัน แต่ก็ยังมาที่นี่นะ”

“ฉันไม่ได้อยากมาเองหรอก ถูกบังคับต่างหาก” เอสเปอร์ตอบ แต่แววตาก็ไม่ได้จริงจังนักเหมือนเคย เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า “ถ้าจะบังคับจริง ๆ ก็อยากให้บังคับไปนั่งกินข้าวมากกว่ามาถือไม้ตีกัน”

ไกด์หัวเราะแผ่ว “พี่นี่นะ คิดแต่เรื่องกิน ตอนซ้อมยังพูดเรื่องอาหารอีก”

“ก็แล้วจะให้ฉันคิดเรื่องอะไร? เรื่องเหงื่อไหลเต็มตัวนี่เหรอ” เอสเปอร์พูดพร้อมทำหน้ามุ่ย

เสียงไม้ฟาดกระทบกันดัง ปัง! เมื่อไกด์พุ่งเข้าโจมตี เอสเปอร์รีบยกดาบไม้ขึ้นรับไว้ทัน ท่าทางคล่องแคล่วผิดกับคำบ่นไม่หยุดปาก การต่อสู้ดำเนินไปอย่างไม่เร่งรีบ ต่างฝ่ายต่างฟาดฟันพลางหยอกล้อกันด้วยคำพูด

“ถ้าได้กินเนื้อย่างร้อน ๆ หลังซ้อมคงดี” เอสเปอร์บ่นระหว่างที่ปัดดาบไกด์ออก

“เนื้อย่าง ที่นี่มีแต่ขนมปังแห้งกับชีสนะพี่” ไกด์ตอบพร้อมยกดาบขึ้นโต้

“นั่นแหละที่ทำให้ฉันเกลียดการฝึกนี่” เอสเปอร์โวยวาย “เหนื่อยแทบตายแต่ต้องกลับไปเคี้ยวขนมปังแข็ง ๆ”

ไกด์หัวเราะจนเผลอลดการ์ด เอสเปอร์เห็นช่องว่างก็ใช้ปลายดาบไม้แตะลงที่แขนของไกด์เบา ๆ “ถ้าเป็นสนามจริง นายตายแล้วนะ”

“ก็เพราะมัวหัวเราะที่พี่ทำตัวเป็นคุณชายเรื่องกินนี่แหละ” ไกด์พูดพลางยิ้มกว้าง แม้จะถูกตีแต่ก็ไม่ได้โกรธ เขาเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาจากขมับ “ว่าแต่พี่อยากกินอะไรจริง ๆ ล่ะ”

เอสเปอร์หยุดคิดไปครู่หนึ่ง แล้วตอบเสียงเบาเหมือนพูดกับตัวเอง “ซุปอุ่น ๆ กับขนมปังนิ่ม ๆ ก็พอแล้ว…”

“อ้าว นึกว่าจะตอบอะไรหรูหรากว่านี้ซะอีก” ไกด์แกล้งแซว

เอสเปอร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเบือนหน้าหนี “ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะกินอะไรก็ได้หรอกนะ”

“พี่นี่แปลกดี” ไกด์หัวเราะอีกครั้ง

เสียงครางต่ำของคุณเฟอร์รัสดังขึ้นราวกับเตือนให้ทั้งคู่กลับมามีสมาธิ เอสเปอร์กับไกด์สบตากันแวบหนึ่ง ก่อนจะยกดาบไม้ขึ้นอีกครั้ง ฝีเท้าเคลื่อนไหวบนหญ้าสีเขียว แสงแดดตกกระทบผิวที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย แต่ก็มีบางอย่างเชื่อมโยงระหว่างทั้งสอง

การฝึกดำเนินต่อจนเสียงหอบหายใจหนักขึ้น ทั้งคู่เริ่มช้าลงทีละน้อย สุดท้ายไกด์ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้า เอสเปอร์เองก็นั่งพิงเข่าตามไปติด ๆ ดาบไม้ถูกวางไว้ข้างกาย

“เหนื่อย…” ไกด์พึมพำ

เอสเปอร์หอบหายใจ แต่ยังคงพูดเสียงเรียบ “ถ้ามีผลไม้เย็น ๆ ซักกำมือคงดี”

“เห็นไหมล่ะ เรื่องกินอีกแล้ว” ไกด์หันไปมองพี่ชายคนนี้แล้วส่ายหน้า แต่ก็หัวเราะเบา ๆ “ไว้เดี๋ยวฉันหามาให้ พี่อยากกินองุ่นไหม”

เอสเปอร์มองไร่องุ่นที่ทอดยาวไปไกลสุดสายตา ก่อนจะตอบเบา ๆ “ถ้าเป็นองุ่นพวงใหญ่ ๆ ก็คงพอจะยอมรับได้”

“พี่นี่ทำตัวเหมือนเจ้านายสั่งลูกน้องเลยนะ” ไกด์แกล้งเหน็บ

เอสเปอร์ทำหน้าไม่สบอารมณ์ แต่หูแดงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “ฉันไม่ได้สั่ง แค่บอกเฉย ๆ”

แสงแดดยามเที่ยงวันยังคงสาดลงมาอุ่น ๆ ท่ามกลางความเหนื่อยล้า บทสนทนาเล็กน้อยเรื่องอาหารกลับทำให้บรรยากาศของการฝึกดูผ่อนคลายกว่าทุกวัน แม้จะยังคงต่างกันสุดขั้ว แต่สายสัมพันธ์ระหว่างเอสเปอร์กับไกด์ก็แน่นแฟ้นขึ้นเรื่อย ๆ ในทุกครั้งที่ดาบไม้กระทบกัน

รางวัล : +20 EXP, +5 บ้าน

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง - ความโปรดปราน + 10 [God-29] ลูปา